Η ελληνοαλβανική Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μπορεί να μην έγινε αποδεκτή, αλλά ως πλαίσιο ήταν μια καλή κίνηση.
Ακόμα και αν χρειάζεται μια διόρθωση, σημασία έχει ότι υπάρχει. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας, διότι τα διαδικαστικά λάθη μπορούν ν' απαλειφθούν δίχως δυσκολία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία και αυτή είναι ένα νέο συμμαχικό πεδίο μέσα στην τοπολογική τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα διαμάχης ή προβληματισμού.
Δεν πρέπει να σταθούμε σε τoπικά σημεία, όπως είναι τα λεγόμενα τετραγωνικά χιλιόμετρα, ούτε το Ιόνιο 5. Η διαχείριση αυτού του κοινού πλούτου ανήκει στα προαπαιτούμενα όχι μόνο μιας συνεργασίας, αλλά και μιας συμμαχίας. Λόγω της Σοβιετικής Ένωσης, η Αλβανία γνώριζε από το 1960 την ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή, η οποία αξιολογείται από αλβανικές πηγές σε περίπου 4 δις. βαρέλια πετρελαίου και 1 δις. κυβικά μέτρα αερίου. Βέβαια το βάθος ήταν ένα πρόβλημα εκείνη την εποχή, αλλά η τεχνογνωσία μας έχει αλλάξει ριζικά από τότε.
Κατά συνέπεια, το αδύνατο δεν ισχύει πια. Έτσι η περιοχή έχει αποκτήσει μία επιπλέον αντικειμενική αξία. Όπως βρίσκεται, προς το παρόν, στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έως την ένταξη της Αλβανίας, είναι σημαντικό να διαχωριστεί με στρατηγικό τρόπο, έτσι ώστε να μη δώσει την ευκαιρία εκμετάλλευσης αυτής της κατάστασης από εξωτερικούς παράγοντες. Ο προβληματισμός, όμως, είναι γενικότερος, διότι η Αλβανία αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για το θέμα της ΑΟΖ κι ανήκει στα στρατηγικά βήματα που πρέπει να γίνουν για την καθιέρωσή της. Κατά συνέπεια, το πεδίο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, έτσι ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά. Αυτοί δεν είναι αυθαίρετοι ισχυρισμοί, αντιθέτως βασίζονται στην ιδέα ότι η δημιουργία της Αλβανίας το 1912 έχει όντως ένα νόημα και για την Ιταλία και για την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ένα ενισχυμένο συμμαχικό πλαίσιο, που λειτουργεί με συνέπεια και συνοχή με το νοητικό σχήμα που αναπτύξαμε. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν ανήκει, λοιπόν, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπως πιστεύουν εθνικιστές από τις δύο πλευρές. Επιπλέον, η συμμαχία δεν υπονοεί ταύτιση, αλλά αλληλοσεβασμό ως προς τα χαρακτηριστικά του καθενός.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο απορρόφησης από καμία πλευρά. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια οθωμανική σχέση ή νεοοθωμανική. Δεν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον για το δικό του όφελος. Η Αλβανία και η Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν ο καθένας παραμείνει σε ρατσιστικές θέσεις που δεν έχουν νόημα για μας, δεν πρόκειται να προχωρήσει τίποτα και θα βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου ένας εξωτερικός παράγοντας μπορεί να μεγεθύνει τις τριβές του ζεύγους.
Πρέπει να καταλάβουν οι δύο χώρες ότι η ευρωπαϊκή γεωστρατηγική έχει επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε συνεπείς και στα νοητικά σχήματα της τοποστρατηγικής, που ερμηνεύει δυναμικά τις εξελίξεις ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιλάμε, λοιπόν, για δυο χέρια που ανήκουν στο ίδιο σώμα.Γράφει ο Νίκος Λυγερός
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου