Οι σχέσεις Τουρκίας – ΗΠΑ δεν θα δοκιμαστούν στους S-400 αλλά στο σκάνδαλο της τράπεζας Halkbank

<img height="360" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/abc442c90c5f77dd6dc107b5cb67accf_XL.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">H υπόθεση του σκανδάλου της τράπεζας Halkbank θα αποτελέσει την μεγάλη δοκιμασία στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις…</span></h3>Ενώ οι σχέσεις Τουρκίας (περιφερειακής δύναμης) και ΗΠΑ (παγκόσμιας υπερδύναμης) έχουν περάσει διάφορες διακυμάνσεις, η συσχέτιση τους, ως μέλη του ΝΑΤΟ σε συνδυασμό με το δόγμα Kissinger στην περιοχή… δεν θα επιφέρει ανατροπές στο status quo.<br />Το δόγμα Kissinger του κορυφαίου διπλωμάτη και πρώην υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στηρίζεται στην παραδοχή ότι μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ (βλέπε Ελλάδα και Τουρκία) οι ΗΠΑ θα κρατούν ουδέτερη στάση αλλά στην πράξη δεν μπορούν να αγνοούν την δύναμη του ισχυρότερου.<br />Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν εξομάλυνση στο ζήτημα των S-400 του αντιαεροπορικού συστήματος της Ρωσίας που έχει αγοράσει η Τουρκία – η Ελλάδα διαθέτει το αντιαεροπορικό σύστημα S-300 παλαιότερης τεχνολογίας – αλλά η υπόθεση του σκανδάλου της τράπεζας Halkbank θα αποτελέσει την μεγάλη δοκιμασία στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις…<br /><br />Προς εξομάλυνση Τουρκίας – ΗΠΑ για τους S-400;<br /><br />Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία δήλωσε στις 5 Φεβρουαρίου 2021 ότι η Ουάσινγκτον ελπίζει ότι το ζήτημα S-400 μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ μπορεί να επιλυθεί.<br />«Ελπίζουμε ότι το ζήτημα του S-400 μπορεί να επιλυθεί.<br />Αλλά αν δεν μπορεί, θα συνεχίσουμε να επικεντρωνόμαστε σε όλους τους τομείς της συνεργασίας μας που δεν επηρεάζονται άμεσα από τις κυρώσεις που έχουμε επιβάλει», δήλωσε ο David Satterfield.<br />Στις 14 Δεκεμβρίου 2020, οι ΗΠΑ επέβαλαν κυρώσεις στην Τουρκία λόγω της απόκτησης του ρωσικού αντιαεροπορικού και πυραυλικού αμυντικού συστήματος S-400.<br />Οι αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στη συμφωνία, ισχυριζόμενοι ότι οι S-400 θα ήταν ασυμβίβαστοι με τα συστήματα του ΝΑΤΟ εκθέτοντας τα αεροσκάφη F-35 απέναντι στα συστήματα άμυνας της Ρωσίας.<br />Η Τουρκία, ωστόσο, τόνισε ότι οι S-400 δεν θα ενσωματωθούν στα συστήματα του ΝΑΤΟ και δεν αποτελούν απειλή για τη συμμαχία.<br /><br />Τι συμβαίνει με την Halkbank;<br /><br />Αναφερόμενος στην υπόθεση που αφορούσε την κρατική τράπεζα Halkbank , ο Satterfield δήλωσε ότι «δεν είναι θέμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ», προσθέτοντας, «το ζήτημα των δικαστικών διαδικασιών στη νότια περιφέρεια της Νέας Υόρκης σε σχέση με την υπόθεση Halkbank βρίσκεται αποκλειστικά στα δικαστήρια των ΗΠΑ»<br />Η υπόθεση της Halkbank θα κρίνει εάν οι ΗΠΑ θέλουν να διατηρήσουν και σε ποιο βαθμό καλές σχέσεις με την Τουρκία.<br />Η δήλωση του αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία έχει διττή ερμηνεία…<br /><br />Οικονομικοί δεσμοί<br /><br />Ο Satterfield, σχετικά με τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ έχουν επενδύσεις άνω των 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων (212,6 δισεκατομμύρια τουρκικές λίρες) συνολικά δραστηριοποιούνται 1.700 αμερικανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, απασχολώντας 75.000 ανθρώπους.<br />Να σημειωθεί ότι στόχος των ΗΠΑ ήταν το εμπόριο με την Τουρκία να φθάσει στα 100 δισεκ. δολάρια.<br /><br />Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους κούρδους του YPG και PKK<br /><br />Το YPG των Κούρδων οι ΗΠΑ τους θεωρεί ως «τακτικούς συμμάχους» από την περίοδο του Obama ωστόσο για την Τουρκία είναι τρομοκρατική οργάνωση.<br />Ο Satterfield είπε ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να συνεργάζονται με τους κούρδους του YPG στη βορειοανατολική Συρία.<br /><br />Τι έχει συμβεί με την Halkbank;<br /><br />Η υπόθεση της Halkbank βρίσκεται σε διαδικασία εκδίκασης από δικαστήριο της Νέας Υόρκης και αφορά άμεσα την Τουρκία, την κυβέρνηση της Τουρκίας και βεβαίως το Ιράν.<br />Μάλιστα τον Μάρτιο 2021 η υπόθεση θα επανέλθει στο προσκήνιο.<br />Στο σκάνδαλο διαφθοράς του 2013 στην Τουρκία συμμετείχαν αρκετά μέλη της τουρκικής κυβέρνησης.<br />Και οι 52 άνθρωποι που ενεπλάκησαν συνδέθηκαν με διάφορους τρόπους με το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).<br />Οι εισαγγελείς κατηγόρησαν 14 άτομα - συμπεριλαμβανομένου του Suleyman Aslan, του διευθυντή της κρατικής εταιρείας Halkbank, του ιρανού επιχειρηματία Reza Zarrab και πολλών μελών της οικογένειας υπουργών της τουρκικής κυβέρνησης - για δωροδοκία, διαφθορά, απάτη, ξέπλυμα χρήματος και λαθρεμπόριο χρυσού.<div><br />Τι αφορούσε το σκάνδαλο;<br /><br />Το σκάνδαλο αφορούσε φυσικό αέριο και χρυσό με το Ιράν, στο οποίο συμμετείχε ο Aslan, ο οποίος είχε 4,5 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά στο σπίτι του, και ο Zarrab, ο οποίος συμμετείχε σε συναλλαγές χρυσού περίπου 9,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2012.<br />Και οι δύο άντρες συνελήφθησαν.<br />Το σχέδιο ξεκίνησε όταν Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι βρήκαν ένα κενό στις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν που τους επέτρεψαν να έχουν πρόσβαση στο ιρανικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.<br />Οι Τούρκοι εξήγαγαν περίπου 13 δισεκατομμύρια δολάρια χρυσού στο Ιράν απευθείας, ή μέσω των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μεταξύ Μαρτίου 2012 και Ιουλίου 2013.<br />Σε αντάλλαγμα, οι Τούρκοι έλαβαν ιρανικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο.<br />Οι συναλλαγές πραγματοποιήθηκαν μέσω της τουρκικής κρατικής τράπεζας Halkbank.<br />Τον Ιανουάριο του 2013, η κυβέρνηση Obama αποφάσισε να κλείσει αυτό το κενό, αλλά αντί να μπλοκάρει αμέσως τη Halkbank, η κυβέρνηση των ΗΠΑ επέτρεψε να συνεχιστούν οι εμπορικές δραστηριότητες με το χρυσό μέχρι τον Ιούλιο του 2013, επειδή η Τουρκία ήταν ένας σημαντικός σύμμαχος σχετικά με την αμερικανική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας και οι ΗΠΑ εργάζονταν πάνω σε μια πυρηνική συμφωνία με το Ιράν.<br />Η αστυνομία κατάσχεσε περίπου 17,5 εκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιήθηκαν για δωροδοκία κατά τη διάρκεια της έρευνας. Περίπου 4,5 εκατομμύρια δολάρια βρέθηκαν στην κατοικία του Süleyman Aslan.<br />Συνολικά, 91 άτομα συνελήφθησαν κατά την έρευνα.<br /><br />11 Οκτωβρίου 2018….<br /><br />Η Τουρκία συμφωνεί να απελευθερώσει τον Πάστορα Brunson σε αντάλλαγμα να χαλαρώσουν οι αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας αλλά και να περιθωριοποιηθεί η έρευνα για την Halkbank.<br />Όπως αναφέρει ο John Bolton (πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ επί διοίκησης Trump) στο βιβλίο του, ο Bolton, ο Mnuchin υπουργός οικονομικών και ο Pompeo υπουργός εξωτερικών συνεργάστηκαν για να προσπαθήσουν να κλείσουν την υπόθεση Brunson, αλλά οι εισαγγελείς της Νέας Υόρκης ήταν άτεγκοι.<br />«Σε τριμερείς συνομιλίες, ο Mnuchin, ο Pompeo και εγώ (δηλαδή ο Bolton) συμφώνησαν ότι τίποτα δεν θα γίνει χωρίς την πλήρη συμφωνία των εισαγγελέων, του Υπουργείου Δικαιοσύνης στη Νότια Περιφέρεια της Νέας Υόρκης, όπου εκκρεμούσε η υπόθεση, που αφορούσε παραβιάσεις κυρώσεων άνω των 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ιράν.<br />Οι εισαγγελείς των ΗΠΑ ωστόσο συνεχίζουν την έρευνα.<br /><br />1 Δεκεμβρίου 2018<br /><br />Ο Erdogan Τουρκία και ο Trump ΗΠΑ συναντιούνται στη σύνοδο κορυφής G20 του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής και το θέμα που μονοπώλησε το ενδιαφέρον ήταν η HalkBank σύμφωνα με τον Bolton.<br />Ο Πρόεδρος Trump λέει στον Erdogan ότι «θα φροντίσει τα πράγματα, εξηγώντας ότι οι εισαγγελείς της Νότιας Περιφέρειας της Νέας Υόρκης ήταν άνθρωποι του Obama, ένα πρόβλημα που θα επιλυόταν όταν θα τους αντικαθιστούσε».<br />Κατά τον Bolton ο Erdogan έδωσε στον Πρόεδρο Trump ένα σημείωμα που συντάχθηκε από τη δικηγορική εταιρεία που εκπροσωπεί την Halkbank, η οποία είναι σήμερα η King & Spalding.<br />Μετά από αυτό ο Trump υποστήριξε ότι η «Halkbank ήταν εντελώς αθώα δεν παραβίασε τις κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν».<br />Ο Trump κατά τον Bolton δεν ήθελε να συμβεί κάτι κακό στον Erdogan ή στην Τουρκία και ότι θα εργαζόταν πολύ σκληρά για το θέμα.<br /><br />Τι είχαν αναφέρει οι New York Times;<br /><br />Οι προσπάθειες των Trump και Barr (Γενικός Εισαγγελέας ΗΠΑ) για παρεμπόδιση της έρευνας για την τουρκική τράπεζα, Halkbank, αποδεικνύει την εμπλοκή του Trump σε διάφορες υποθέσεις στο εξωτερικό.<br />Η έρευνα κατά της Halkbank περιλαμβάνει πιθανό σχέδιο εκ μέρους της κρατικής τουρκικής τράπεζας η οποία παραβίασε τις κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν.<br />Τον Οκτώβριο του 2019, ο Berman εισαγγελέας στην νότια Νέα Υόρκη ανακοίνωσε ότι η Halkbank κατηγορείται για απάτη, ξέπλυμα χρήματος και φοροδιαφυγή.<br />Η έρευνα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Τούρκο Πρόεδρο Erdogan ο οποίος είχε ζητήσει από το 2016 να ακυρωθεί η έρευνα.<br />Κατά τον Bolton, ο Trump και η κυβέρνηση του είχαν διατάξει να κλείσει η υπόθεση κατά της Halkbank επιβάλλοντας της μόνο οικονομικό πρόστιμο.<br />Ο Berman τελικά εξασφάλισε άδεια από το Τμήμα Δικαιοσύνης για τις κατηγορίες κατά της Halkbank τον Οκτώβριο του 2019. Αλλά ο Barr τον απέλυσε τον Ιούνιο 2020, επικαλούμενος την υποτιθέμενη απροθυμία του Berman να καταλήξει σε διακανονισμό με τη Halkbank.<br />Η έρευνα της Halkbank φαίνεται να έχει συνδεθεί και με την Συρία. Σύμφωνα με τους Times, λίγο πριν από την απόφαση αποχώρησης της Συρίας από τον Trump τον Δεκέμβριο του 2018, αναφέρθηκε ότι η αποτυχία να σταματήσει η έρευνα εναντίον της Halkbank ενδέχεται να επηρέαζε τις αμερικανικές δυνάμεις στην Συρία.<br />Κατά τον Bolton η πολιτική προσέγγιση του Trump προς την Τουρκία υπαγορευόταν από τα «προσωπικά ή επιχειρηματικά του συμφέροντα».<br />Η απλούστερη θα ήταν οικονομική διαφθορά αλλά αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ, ούτε και ο Bolton επέμεινε σε αυτό το επιχείρημα.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι σχέσεις Τουρκίας – ΗΠΑ δεν θα δοκιμαστούν στους S-400 αλλά στο σκάνδαλο της τράπεζας Halkbank

H υπόθεση του σκανδάλου της τράπεζας Halkbank θα αποτελέσει την μεγάλη δοκιμασία στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις… Ενώ οι σχέσεις Τουρκίας (π...

Διαβάστε την συνέχεια

Η παρακμή και η πτώση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας

<img height="621" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/02/fall-of-us-empire.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ έχει γίνει ταύρος στο παγκόσμιο υαλοπωλείο , που ασκεί καθαρά καταστροφική δύναμη για να αποσταθεροποιήσει τις χώρες και να καταστρέψει τις οικονομίες τους.</span></h3><a href="http://www.informationclearinghouse.info/56283.htm"><b>Medea Benjamin, Nicolas J.S.Davies </b></a><br />Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού<br /><br />Το 2004, ο δημοσιογράφος Ron Suskind ανέφερε έναν σύμβουλο του Λευκού Οίκου Mπους, σύμφωνα με πληροφορίες τον <a href="https://www.nytimes.com/2004/10/17/magazine/faith-certainty-and-the-presidency-of-george-w-bush.html">Karl Rove</a>, να καυχιέται: “Είμαστε μια αυτοκρατορία τώρα, και όταν ενεργούμε, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα.” Απέρριπτε την εκτίμηση του Suskind ότι η δημόσια πολιτική πρέπει να έχει τις ρίζες της στην “κοινότητα που βασίζεται στην πραγματικότητα”. «Είμαστε λειτουργοί της ιστορίας», του είπε ο σύμβουλος, «… και εσείς, όλοι σας, θα αφεθείτε να μελετήσετε αυτό που κάνουμε.”<br /><br />Δεκαέξι χρόνια αργότερα, οι αμερικανικοί πόλεμοι και τα εγκλήματα πολέμου που ξεκίνησαν από την κυβέρνηση Μπους έχουν εξαπλώσει μόνο το χάος και τη βία από άκρου σε άκρο, και αυτός ο ιστορικός συνδυασμός της εγκληματικότητας και της αποτυχίας έχει υπονομεύσει προβλέψιμα τη διεθνή δύναμη και το κύρος της Αμερικής. Πίσω στην αυτοκρατορική καρδιά, η βιομηχανία της πολιτικής διαφήμισης, τμήμα της οποίας ήταν ο Rove και οι συνάδελφοί του, είχε περισσότερη επιτυχία με το διαίρει και βασίλευε στις καρδιές και τα μυαλά των Αμερικανών από ό, τι των Ιρακινών, Ρώσων ή Κινέζων.<br /><br />Η ειρωνεία των αυτοκρατορικών υποκρίσεων της κυβέρνησης Μπους ήταν ότι η Αμερική ήταν μια αυτοκρατορία από την ίδια την ίδρυσή της, και ότι η πολιτική χρήση του όρου “αυτοκρατορία” από υπάλληλο του Λευκού Οίκου το 2004 δεν ήταν εμβληματική μιας νέας και ανερχόμενης αυτοκρατορίας, όπως ισχυρίστηκε, αλλά μιας παρακμιακής, φθίνουσας αυτοκρατορίας που σκοντάφτει τυφλά σε μια αγωνιώδη σπείρα θανάτου.<br /><br />Οι Αμερικανοί δεν ήταν πάντα τόσο αδαείς για την αυτοκρατορική φύση των φιλοδοξιών της χώρας τους. Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον περιέγραψε τη Νέα Υόρκη ως «την έδρα μιας αυτοκρατορίας» και τη στρατιωτική εκστρατεία του εναντίον των βρετανικών δυνάμεων εκεί ως το «μονοπάτι προς την αυτοκρατορία». Οι Νεοϋορκέζοι αγκάλιασαν πρόθυμα την ταυτότητα του κράτους τους ως Κράτος Αυτοκρατορίας, το οποίο είναι ακόμα κατοχυρωμένο στο Empire State Building και στις πινακίδες αυτοκινήτων της Νέας Υόρκης.<br /><br />Η επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας της Αμερικής πάνω από τα εδάφη των Ιθαγενών Αμερικανών, η αγορά της Λουϊζιάνας και η προσάρτηση του βόρειου Μεξικού στον Μεξικανικό-Αμερικανικό Πόλεμο έχτισαν μια αυτοκρατορία που ξεπέρασε κατά πολύ αυτή που έχτισε ο Τζορτζ Ουάσινγκτον. Αλλά αυτή η αυτοκρατορική επέκταση ήταν πιο αμφιλεγόμενη από ό, τι οι περισσότεροι Αμερικανοί συνειδητοποιούν.<br /><br />Δεκατέσσερις από τους πενήντα δύο γερουσιαστές των ΗΠΑ ψήφισαν κατά της συνθήκης του 1848 για να προσαρτήσουν το μεγαλύτερο μέρος του Μεξικού, χωρίς την οποία οι Αμερικανοί θα μπορούσαν ακόμα να επισκέπτονται την Καλιφόρνια, την Αριζόνα, το Νέο Μεξικό, το Τέξας, τη Νεβάδα, τη Γιούτα και το μεγαλύτερο μέρος του Κολοράντο ως εξωτικούς μεξικανικούς τουριστικούς τόπους.,.<br /><br />Στην πλήρη άνθηση της αμερικανικής αυτοκρατορίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες της κατάλαβαν την ικανότητα και τη λεπτότητα που απαιτείται για την άσκηση αυτοκρατορικής δύναμης σε έναν μετά-αποικιακό κόσμο. Καμία χώρα που πολεμούσε για ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Γαλλία δεν επρόκειτο να υποδεχτεί αυτοκρατορικούς εισβολείς από την Αμερική. Έτσι, οι ηγέτες της Αμερικής ανέπτυξαν ένα σύστημα νεοαποικιοκρατίας μέσω του οποίου ασκούσαν γενική αυτοκρατορική κυριαρχία σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αποφεύγοντας σχολαστικά όρους όπως “αυτοκρατορία” ή “ιμπεριαλισμός” που θα υπονόμευαν τα μετά-αποικιακά διαπιστευτήριά τους.<br /><br />Αφέθηκε στους επικριτές όπως ο Πρόεδρος Kwame Nkrumah της Γκάνας να εξετάσουν σοβαρά τον αυτοκρατορικό έλεγχο που οι πλούσιες χώρες εξακολουθούσαν να ασκούν στις κατ’ όνομα μόνο μετά-αποικιακές χώρες όπως στην δική του. Στο βιβλίο του, «Νεο-Αποικιοκρατία: το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού», ο Nkrumah καταδίκασε την νεοαποικιοκρατία ως “τη χειρότερη μορφή του ιμπεριαλισμού.” «Για όσους την ασκούν», έγραψε, «σημαίνει εξουσία χωρίς ευθύνη, και για εκείνους που υποφέρουν από αυτήν, σημαίνει εκμετάλλευση χωρίς αποκατάσταση».<br /><br />Έτσι, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Οι Αμερικανοί μεγάλωσαν σε προσεκτικά παρασκευασμένη άγνοια του γεγονότος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, και οι μύθοι που υφαίνονται για να το συγκαλύψουν παρέχουν γόνιμο έδαφος για τις σημερινές πολιτικές διαιρέσεις και τη διάλυση. Το “Make America Great Again” του Τραμπ και η υπόσχεση του Biden να “αποκαταστήσει την αμερικανική ηγεσία” είναι και οι δύο εκκλήσεις νοσταλγίας για τους καρπούς της αμερικανικής αυτοκρατορίας.<br /><br />Παιχνίδια καταγγελίας του παρελθόντος, για το ποιος έχασε την Κίνα, ή το Βιετνάμ, ή την Κούβα, επέστρεψαν ως μπούμερανγκ σε ένα καυγά για το ποιος έχασε την Αμερική και το ποιος μπορεί με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσει το μυθικό πρώην μεγαλείο της ηγεσίας της . Ακόμη και τώρα, καθώς η Αμερική οδηγεί τον κόσμο επιτρέποντας σε μια πανδημία να αφανίζει τους ανθρώπους και την οικονομία της, οι ηγέτες κανενός κόμματος δεν είναι έτοιμοι για μια πιο ρεαλιστική συζήτηση για το πώς να επαναπροσδιορίσουν και να ξαναχτίσουν την Αμερική ως μετά-αυτοκρατορικό έθνος στο σημερινό πολυπολικό κόσμο.<br /><br />Κάθε επιτυχημένη αυτοκρατορία έχει επεκτείνει, κυβερνήσει και εκμεταλλευτεί τα μακρινά εδάφη της μέσω ενός συνδυασμού οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης. Ακόμη και στη νέο-αποικιακή φάση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, ο ρόλος του αμερικανικού στρατού και της CIA ήταν να κλωτσήσει τις ανοιχτές πόρτες μέσω των οποίων οι αμερικανοί επιχειρηματίες θα μπορούσαν να «ακολουθήσουν τη σημαία» για να δημιουργήσουν επιχειρηματική βάση και να αναπτύξουν νέες αγορές.<br /><br /> Αλλά τώρα ο μιλιταρισμός των ΗΠΑ και τα οικονομικά συμφέροντα της Αμερικής έχουν αποκλίνει. Εκτός από μερικούς στρατιωτικούς εργολάβους, οι αμερικανικές επιχειρήσεις δεν έχουν ακολουθήσει τη σημαία στα ερείπια του Ιράκ ή των άλλων σημερινών πολεμικών ζωνών της Αμερικής με οποιοδήποτε μόνιμο τρόπο. Δεκαοκτώ χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ιράκ είναι η Κίνα, ενώ του Αφγανιστάν είναι το Πακιστάν, της Σομαλίας είναι τα ΗΑΕ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), και της Λιβύης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).<br /><br />Αντί να ανοίξει τις πόρτες για τις αμερικανικές μεγάλες επιχειρήσεις ή να υποστηρίξει τη διπλωματική θέση της Αμερικής στον κόσμο, η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ έχει γίνει ταύρος στο παγκόσμιο υαλοπωλείο της Κίνας, που ασκεί καθαρά καταστροφική δύναμη για να αποσταθεροποιήσει τις χώρες και να καταστρέψει τις οικονομίες τους, κλείνοντας τις πόρτες στην οικονομική ευκαιρία αντί να τις ανοίγει , εκτρέποντας πόρους από τις πραγματικές ανάγκες στο εσωτερικό και καταστρέφοντας τη διεθνή θέση της Αμερικής αντί να την ενισχύσει.<br /><br />Όταν ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ προειδοποίησε ενάντια στην ” αδικαιολόγητη επιρροή” του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος της Αμερικής, προέβλεπε ακριβώς αυτό το είδος επικίνδυνης διχοτόμησης μεταξύ των πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών αναγκών του αμερικανικού λαού και μιας πολεμικής μηχανής που κοστίζει περισσότερο από τους επόμενους σε μέγεθος δέκα στρατούς στον κόσμο μαζί, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο ή να νικήσει έναν ιό, πόσο μάλλον να ανακτήσει μια χαμένη αυτοκρατορία.<br /><br />Η Κίνα και η ΕΕ έχουν γίνει οι σημαντικότεροι εμπορικοί εταίροι των περισσότερων χωρών στον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι μια περιφερειακή οικονομική δύναμη, αλλά ακόμη και στη Νότια Αμερική, οι περισσότερες χώρες εμπορεύονται τώρα περισσότερο με την Κίνα. Ο μιλιταρισμός της Αμερικής επιτάχυνε αυτές τις τάσεις σπαταλώντας τους πόρους μας σε όπλα και πολέμους, ενώ η Κίνα και η ΕΕ έχουν επενδύσει σε ειρηνική οικονομική ανάπτυξη και υποδομές του 21ου αιώνα.<br /><br />Για παράδειγμα, η Κίνα έχει κατασκευάσει το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας στον κόσμο σε μόλις 10 χρόνια (2008-2018), και η Ευρώπη κατασκευάζει και επεκτείνει το δίκτυό της υψηλής ταχύτητας από τη δεκαετία του 1990, αλλά στην Αμερική οι σιδηρόδρομοι υψηλής ταχύτητας εξακολουθούν να βρίσκονται μόνο στα σχέδια .<br /><br />Η Κίνα έχει βγάλει 800 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια, ενώ το ποσοστό φτώχειας της Αμερικής έχει μόλις μετακινηθεί σε 50 χρόνια και η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί. Η Αμερική εξακολουθεί να έχει το πιο αδύναμο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας από οποιαδήποτε ανεπτυγμένη χώρα, δεν διαθέτει καθολικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, και οι ανισότητες του πλούτου και της εξουσίας που προκαλούνται από ακραίο νεοφιλελευθερισμό έχουν αφήσει το ήμισυ των Αμερικανών με μικρή ή καμία αποταμίευση για να ζήσουν στη συνταξιοδότηση ή να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε απρόοπτο στη ζωή τους.<br /><br />Η επιμονή των ηγετών μας να αναρροφήσουν το 66% των ομοσπονδιακών διακριτικών δαπανών των ΗΠΑ για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν μια πολεμική μηχανή που έχει ξεπεράσει από καιρό κάθε χρήσιμο ρόλο στην φθίνουσα οικονομική αυτοκρατορία της Αμερικής είναι μια εξουθενωτική σπατάλη πόρων που θέτει σε κίνδυνο το μέλλον μας.<br /><br />Πριν δεκαετίες ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ. μας προειδοποίησε ότι «ένα έθνος που συνεχίζει χρόνο με το χρόνο να δαπανά περισσότερα χρήματα για τη στρατιωτική άμυνα από ό, τι σε προγράμματα κοινωνικής ανάτασης πλησιάζει σε πνευματικό θάνατο.”<br /><br />Δεδομένου ότι οι συζητήσεις της κυβέρνησής μας αν μπορούμε να “αντέξουμε οικονομικά” μιαν ανακούφιση στην πανδημία, μια Πράσινη Νέα Συμφωνία, και καθολική υγειονομική περίθαλψη, θα ήταν σοφό να αναγνωρίσουμε ότι η μόνη ελπίδα μας για τη μετατροπή αυτής της παρακμιακής, φθίνουσας αυτοκρατορίας σε ένα δυναμικό και ευημερούν μετά-αυτοκρατορικό έθνος είναι να μετατοπιστούν γρήγορα και βαθιά οι εθνικές προτεραιότητές μας από τον άσχετο, καταστρεπτικό μιλιταρισμό στα προγράμματα της κοινωνικής ανάτασης που ζήτησε ο Δρ King.<br /><br /> <b><i>Η Μήδεια Μπέντζαμιν, συνιδρύτρια της Global Exchange και του CODEPINK: Women for Peace. Είναι η συγγραφέας του βιβλίου του 2018, “Inside Iran: The Real History and Politics of the Islamic Republic of Iran“. Τα προηγούμενα βιβλία της περιλαμβάνουν: “Βασίλειο του Άδικου: Πίσω από τη Σύνδεση ΗΠΑ-ΣαουδικήςΑραβίας” (2016) ” Drone Warfare: Δολοφονία από τηλεχειριστήριο” (2013); ” Μην φοβάστε Gringo: Μια γυναίκα της Ονδούρας μιλάει από την καρδιά“(1989), και (με Jodie Evans) “Σταματήστε τον επόμενο πόλεμο τώρα (Inner Ocean Action Guide)“(2005). <br /><br />Ο Nicolas J.S. Davies είναι ο συγγραφέας του “Blood On Our Hands: the American Invasion and Destruction of Iraq“(2010). Έγραψε επίσης τα κεφάλαια για το “Ομπάμα σε πόλεμο” στο “Βαθμολόγηση του 44ου Προέδρου: μια έκθεση για την πρώτη θητεία του Μπαράκ Ομπάμα ως προοδευτικού ηγέτη”</i></b><div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η παρακμή και η πτώση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας

Η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ έχει γίνει ταύρος στο παγκόσμιο υαλοπωλείο , που ασκεί καθαρά καταστροφική δύναμη για να αποσταθεροποιήσει τις χώρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο παντουρκισμός απειλεί την περιφερειακή σταθερότητα

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmRcT32VipmrF_z1ljn52pU3-OejIvLrq7MYOkaAHprD7L0WMnPsQtFIT9ynB7j05bNxAtPPm_-0TJq1gpns9utuczURQ30XNUjT40jxFKyVhBZQThEHaW0JAqNqjNVz_YCZNQHMXN9kU/s890/Turkey+Great.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmRcT32VipmrF_z1ljn52pU3-OejIvLrq7MYOkaAHprD7L0WMnPsQtFIT9ynB7j05bNxAtPPm_-0TJq1gpns9utuczURQ30XNUjT40jxFKyVhBZQThEHaW0JAqNqjNVz_YCZNQHMXN9kU/w640-h359/Turkey+Great.jpg" /></a><br /><br />Η Άγκυρα επιθυμεί να εμβαθύνει την συμμαχία της με το Μπακού για να ισχυροποιήσει την παρουσία της στην περιοχή, σε μια προσπάθεια να επαναφέρει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ενώσει τις Τουρκικές χώρες της Κεντρικής Ασίας σε ένα ενιαίο οικονομικό χώρο με κοινές ένοπλες δυνάμεις.<br />Η άμεση εμπλοκή του Τουρκικού στρατού και των μισθοφόρων από τη Συρία στη σύρραξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν, αποτέλεσε την κορύφωση της επιθετικής πολιτικής του παντουρκισμού του Ταγίπ Ερντογάν και του κόμματός του για την εξάπλωση της επιρροής της Τουρκίας στις τουρκικές χώρες του νοτίου Καυκάσου και της κεντρικής Ασίας, αναφέρεται σε δημοσίευμα του <a href="https://moderndiplomacy.eu/2021/02/06/pan-turkism-as-a-rising-threat-to-regional-stability/">Modern Diplomacy</a>.<br /><br />«Γιορτάζουμε την εμφατική νίκη, εδώ, σήμερα. Αλλά η απελευθέρωση των εδαφών του Αζερμπαϊτζάν από την κατοχή, δεν σημαίνει πως τελείωσε ο αγώνας. Ο αγώνας στο πολιτικό και στο στρατιωτικό πεδίο, θα συνεχιστεί σε πολλά άλλα μέτωπα» είπε ο Τούρκος Πρόεδρος κατά την παρέλαση στο Μπακού για τους εορτασμούς της νίκης και την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας, που σήμανε το τέλος των εχθροπραξιών στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.<br /><br />Έτσι, ξεκάθαρα επιβεβαίωσε την ετοιμότητα της Τουρκίας να εξασφαλίσει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών της δυνάμεων.<br /><br />Η δυσοίωνη αναφορά του Ερντογάν σε «πολλά άλλα μέτωπα» ρίχνει φως στην εξωτερική πολιτική της σημερινής Τουρκίας, που προσπαθεί να ανακτήσει το παλιό της μεγαλείο χρησιμοποιώντας όλες τις ευκαιρίες στους στροβιλισμούς που δημιουργούνται από τον ασταθή κόσμο που δημιούργησαν οι ΗΠΑ.<br /><br />Η διαδικασία διάλυσης στην Ευρώπη και η μειούμενη ισχύς των παγκοσμίων δυνάμεων, που απέτρεψε τις Οθωμανικές φιλοδοξίες υπέρβασης των εθνικών συνόρων, έδωσε στην Τουρκία το πράσινο φως για την γεωπολιτική εκδίκηση.<br /><br />Όμως, για να αποκαταστήσει την περιφερειακή της ηγεμονία, η Άγκυρα διάλεξε αμφίβολες μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης της διάδοσης του πολιτικού Ισλάμ και ενθαρρύνοντας τα αποσχιστικά κινήματα σε χώρες με Τουρκικές μειονότητες.<br /><br />Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλο που η ιδεολογία του παντουρκισμού προϋπάρχει της ηγεσίας του Ταγίπ Ερντογάν, αυτός είναι ο πρώτος ηγέτης της χώρας που την εφάρμοσε σθεναρά τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο.<br /><br />Η Τουρκία και οι ένοπλες ομάδες που πήρε υπό την προστασία της, ακολουθούν μια συνεπή πολιτική τρομοκρατίας κατά του Κουρδικού πληθυσμού στις περιοχές της Βόρειας Συρίας που τελούν υπό Τουρκική κατοχή.<br /><br />Εθνοκάθαρση, δολοφονίες και απαγωγές Κούρδων επιχειρηματιών και γαιοκτημόνων, με σκοπό την αναδιανομή της περιουσίας τους στις υποστηριζόμενες φατρίες από την Τουρκία, είναι πολύ διαδεδομένες στις κατεχόμενες περιοχές της Συρίας από την Τουρκία.<br /><br />Σύμφωνα με παρατηρητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά την τριετή περίοδο της κατοχής της Αφρίν από την Τουρκία, 674 πολίτες έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από 7.300 απήχθησαν και 300.000 εκτοπίστηκαν βιαίως. Επιπρόσθετα, Τουρκικές εταιρείες έκοψαν πάνω από 314.000 ελαιόδεντρα και λεηλάτησαν πάνω από 70 αρχαιολογικούς χώρους.<br /><br />Εκτός από τους Κούρδους, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ, βίωσαν το χάλι του τουρκικού εθνικισμού. Η Τουρκία έστειλε χιλιάδες Σύριους μισθοφόρους για να υποστηρίξουν τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν. Το Ναγκόρνο Καραμπάχ θεωρείται τμήμα του Αζερμπαϊτζάν, αλλά από το 1994 διατηρούσε ένα σχεδόν ανεξάρτητο καθεστώς, υπό την προστασία της Αρμενίας. Μέσα σε διάστημα τριών μηνών και μετά από σφοδρές μάχες, το Αζερμπαϊτζάν κατάφερε να αποκτήσει υπεροχή, με την ενεργό υποστήριξη της Τουρκίας και ο Αρμένιος Πρωθυπουργός Νικόλ Πασινιάν αναγκάστηκε να υπογράψει συμφωνία η οποία εξασφαλίζει τον έλεγχο των κατεχομένων περιοχών από το Μπακού.<br /><br />Στρατιωτικοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη του Αζερμπαϊτζάν θεωρείται από την Άγκυρα ως απόδειξη της σωστής εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί. Επίσης ήταν στρατηγικά σημαντική στον τομέα της απόκτησης πρόσβασης από την Τουρκία στην Κασπία θάλασσα και στην κεντρική Ασία, μέσω της αυτόνομης περιοχής του Νακιτσεβάν, του Ναγκόρνο Καραμπάχ και του Αζερμπαϊτζάν, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της εξάπλωσης στις τουρκικές χώρες.<br /><br /><a href="https://cosmostatus.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ο παντουρκισμός απειλεί την περιφερειακή σταθερότητα

Η Άγκυρα επιθυμεί να εμβαθύνει την συμμαχία της με το Μπακού για να ισχυροποιήσει την παρουσία της στην περιοχή, σε μια προσπάθεια να επαναφ...

Διαβάστε την συνέχεια

Εμείς, οι Τούρκοι και η Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία

<img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/601d27bf2600009e09275df6.jpeg?cache=GhyWv4AtJN&ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Τα υπαρξιακά διλήμματα της Τουρκίας, η αμφίβολη σχέση της με τη Δύση και οι ευκαιρίες για την Ελλάδα.</span></h3><b>Ηλίας Θερμός*</b> <br />Δεν είναι σωστό αυτό που λέγεται από πολιτικά στελέχη της Ελλάδας ότι η χώρα έχει την ατυχία να συνορεύει με μια χώρα στα ανατολικά της σύνορα που η γεωγραφία την έχει καταδικάσει να ζει διαχρονικά με τις προκλήσεις και απειλές της γείτονας Τουρκίας. <br /><br />Αντίθετα, σωστό είναι να έχει την ιστορική ευθύνη να σταματά μια ασιατική δύναμη που θέλει να θέσει την Ευρώπη και τον δυτικό πολιτισμό υπό τον έλεγχό της. Στο μακρινό παρελθόν η Περσία επιχείρησε με δύο εκστρατείες να κατακτήσει την Ελλάδα και οι Περσικοί Πόλεμοι μπορούν κάλλιστα να ιδωθούν ιστορικά ως οι πρώτες δύο επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης. <br /><br />Σήμερα τον ρόλο της κλασσικής Περσίας έχει αναλάβει η Τουρκία που οι ιστορικές της ρίζες αρχίζουν με τις ποιμενικές νομάδες των Ογούζων που κατοικούσαν στις παρυφές της ερήμου της Σινκιγιάν, της δυτικής επαρχίας της σημερινής Κίνας, από όπου μετανάστευσαν ομαδικά οι Σελτζούκοι Τούρκοι στην αρχή και μετά οι Οθωμανοί Τούρκοι κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους τον 11ο - 13ο αιώνα μ.Χ. <br /><br />Το υπαρξιακό ερώτημα για το μέλλον της Τουρκίας είναι πώς οι κατακτητικοί Οθωμανοί θα συμβιώσουν με τους αρχαίους πολιτισμούς που συνθέτουν την ιστορία της σημερινής τουρκικής κοινωνίας<br /><br /><div>Οι σημερινοί Τούρκοι λοιπόν έχουν την καταγωγή τους από τους νομάδες των Ογούζων και της εσωτερικής Ασίας που υπέταξαν τις ανατολικότερες περιοχές και πληθυσμούς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τους εκτούρκισαν ή τους εξαφάνισαν από τα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν από την ιστορική μάχη του Μαντζικέρτ στις 25 Αυγούστου 1071, όταν τα βυζαντινά στρατεύματα υπό τον Αυτοκράτορα Διογένη Ρωμανό ηττήθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους με αρχηγό τον Αλπ Αρσλάν, που σφράγισε την αρχή του τέλους του Βυζαντίου. Μετά από αυτή τη νίκη οι Σελτζούκοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στις ανατολικές περιοχές του Βυζαντίου πλησίον της λίμνης Βάν. <br /><br />Το κυρίαρχο στρώμα της τουρκικής κοινωνίας είναι από την κατακτητική του παράδοση ένας λαός πολεμικός και επεκτατικός, αφού με αυτή την τακτική κατέκτησαν όλες τις περιοχές του Βυζαντίου, με κορυφαίο τρόπαιο την Κωνσταντινούπολη στις 29 Μαίου 1453, δηλαδή τέσσερις αιώνες μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ. <br /><br />Σήμερα, περίπου επτά αιώνες μετά, ο ηγέτης της Τουκίας, ως ο γνήσιος συνεχιστής της οθωμανικής παράδοσης, θεωρεί την πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας, την οικουμενική πόλη της Κωνσταντινούπολης ως κατακτητικό λάφυρο των Οθωμανών, και την Αγία Σοφία, μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, ως ιδιοκτησία της Τουρκίας από κατάκτηση.<div>  <br />Ένα σημαντικό τμήμα του σημερινού πληθυσμού της Τουρκίας έχει ελληνικές ρίζες<br /><br />Από τη μάχη του Μαντζικέρτ και μετά άρχισε ο εξισλαμισμός των πληθυσμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και συνέχισε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, όπως και σε ολόκληρη την περίοδο της τουρκοκρατίας.<br /><br />Έτσι, επί οκτώ αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας στα εδάφη της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι χριστιανικοί και ελληνικοί πληθυσμοί στην Ελλάδα, την Μικρά Ασία και τον Πόντο βρέθηκαν κάτω από την πίεση του Ισλάμ, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να ασπαστούν την θρησκεία των Οθωμανών.<br /><br />Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό τμήμα του σημερινού πληθυσμού της Τουρκίας έχει ελληνικές ρίζες, όπως αναφέρει ο ιστορικός βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης στο έργο του “The Decline of Medieval Hellenism in Asia Minor and the Progress of Islamization from the 11th through the 15th Century”.<br /><br />Αυτό είναι το δίλημμα στη συνείδηση της τουρκικής κοινωνίας, δηλαδή ή με την Ευρώπη ή με τη βαθιά Ασία και εκεί βρίσκεται η τουρκική πολιτική απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.<br /><br />Το υπαρξιακό ερώτημα για το μέλλον της Τουρκίας είναι πώς οι κατακτητικοί Οθωμανοί θα συμβιώσουν με τους αρχαίους πολιτισμούς που συνθέτουν την ιστορία της σημερινής τουρκικής κοινωνίας. Πώς θα προχωρήσουν σε μια Ευρώπη με τις αξίες του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. <br /><br />Ευτυχώς για τον παγκόσμιο πολιτισμό που οι Τούρκοι δεν θεωρούν τον Όμηρο, τους προ-Σωκρατικούς φιλόσοφους και τον ιωνικό πολιτισμό δικούς τους, προκειμένου να αποδείξουν στον δυτικό κόσμο ότι αποτελούν την πολιτιστική κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, από τον φόβο ότι θα παραδεχθούν ότι είναι ένας κατακτητικός λαός από τη Σινκιγιάν που έχει διαχρονικά έρθει αντιμέτωπος με τον ελληνικό πολιτισμό της Μικράς Ασίας. <br /><br />Απέναντι στην τεράστια οθωμανική πολιορκία εναντίον της Ευρώπης που έφτασε ως την πολιορκία της Βιέννης το 1529, στάθηκε παράτολμα το ελληνικό έθνος που το 1821 επαναστάτησε για να αποκτήσει την ελευθερία του και να αρχίσει έτσι η αρχή του τέλους της κυριαρχίας των Οθωμανών στην Ευρώπη και να τεθεί στο προσκήνιο το Ανατολικό Ζήτημα, δηλαδή η μελλοντική τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. <br /><br />Κλειδί λοιπόν στην κατανόηση της συνεχούς ελληνο-τουρκικής έντασης είναι η διαχρονική αντίθεση της Τουρκίας στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και στην εθνική ολοκλήρωση της Ελλάδας. <br /><br />Απέναντι στους δικαιολογημένους φόβους κορυφαίων Ελλήνων πριν την έναρξη της Επανάστασης του 1821 μεταξύ των οποίων ήταν και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας, που έβλεπε ότι μια εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Υψηλής Πύλης θα ήταν μια ανεύθυνη κίνηση στα όρια της τρέλας.<br /><br />Το ελληνικό έθνος όμως εξεγέρθηκε με πίστη στην ελευθερία πέραν από τα όρια της λογικής ανάλυσης, του συσχετισμού των εξεγερμένων Ελλήνων απέναντι στην πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και σε πείσμα ενός εχθρικού περιβάλλοντος της Ιεράς Συμμαχίας των μοναρχιών της Ευρώπης μετά τη συντριβή του Μεγάλου Ναπολέοντα και ό,τι θύμιζε στις ευρωπαϊκές μοναρχίες η Γαλλική Επανάσταση. <br />Εάν τα ευρωπαϊκά σύνορα του μέλλοντος συμπεριλάβουν και την Τουρκία, αυτό εξαρτάται εάν και κατά πόσο θα φτάσουν επιτέλους στην Τουρκία η πολιτιστική αναγέννηση και ο πνευματικός διαφωτισμός που έγιναν στην Ευρώπη αιώνες πριν.<br /><br />Εκείνη την εποχή, η Αμερικανική Επανάσταση το 1776 και η Γαλλική Επανάσταση το 1879 έφερναν τη ριζοσπαστική ιδεολογία της ελευθερίας και της ισότητας που όριζαν πλέον τα νέα σύνορα του δυτικού πολιτισμούπου αναζητούσε τα χαμένα ιδανικά της κλασσικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας του πέμπτου αιώνα π.Χ., και έδινε νέες προοπτικές στους λαούς της Ευρώπης και της Αμερικής που αναζητούσαν τον δρόμο για την ελευθερία και ισότητα του κοινού ανθρώπου, ώστε να καταστήσουν τη λαϊκή κυριαρχία πραγματικότητα για το μέλλον του κόσμου. <br /><br />Το κείμενο της Διακήρυξης της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας στις 4 Ιουλίου 1776, παραμένει μέχρι σήμερα ίσως το πιο ριζοσπαστικό κείμενο του δυτικού πολιτισμού που για την κατάκτηση της ελευθερίας αναζητούσε ελευθερία ή θάνατο. Το ίδιο υπόσχονταν και η Γαλλική Επανάσταση που ακολούθησε το 1879. <br /><br />Στη δεύτερη παράγραφο της Αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας διαβάζουμε: “Πιστεύουμε ότι αυτές οι αλήθειες είναι αυταπόδεικτες. Ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί ίσοι και έχουν προικιστεί από τον δημιουργό με συγκεκριμένα αναλλοίωτα δικαιώματα που είναι η ζωή, η ελευθερία και η αναζήτηση της ευτυχίας”.<br /><br /> Ήδη η κίνηση των μαζών στην Ευρώπη που είχε αρχίσει από τον Μεσαίωνα, έφερνε μια νέα εποχή μετάβασης από την αυτοκρατορία στην εθνογέννηση και το εθνικό κράτος, όπως και στην αναζήτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος διακυβέρνησης των λαών. <br /><br />Εδώ αναδεικνύεται η νέα θεά της πατρίδας ως το νέο ιδεώδες των ανθρώπων στο οποίο οι λαοί της Ευρώπης αναζητούν τα πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα με το φλογερό πάθος για την ελευθερία.<br /><br />Η νέα Ολύμπια θεά πατρίδα λοιπόν, είναι η αξία που έρχεται σε κάθετη αντίθεσημε το μεσαιωνικό Ισλάμ και διαχωρίζει τη σημερινή Τουρκία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως η ειρήνη που επιβλήθηκε στην Ευρώπη από το Συνέδριο της Βιέννης το 1815, αντανακλούσε τη θέληση των ισχυρών μοναρχιών και έβαλε ταφόπλακα στη νέα ιδεολογία. <br />Στις τελευταίες δεκαετίες η Τουρκία ακολουθεί την αναζήτηση της οθωμανικής της διαδρομής και δείχνει ότι θέλει να αντικαταστήσει το κεμαλικό της παρελθόν που την οδηγούσε στις δυτικές αξίες του σύγχρονου εθνικού κράτους και της δημοκρατίας<br /><br />Μόλις έξι χρόνια αργότερα η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έρχονταν να πάρει το νήμα από την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση που ήδη είχαν συγκλονίσει την ανθρωπότητα και τώρα αυτή η νέα επανάσταση στην Ευρώπη οδηγούσε τους Έλληνες στον δρόμο του Ρήγα Φεραίου που προέτρεπε στον αγώνα για ελευθερία όλων των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής.<br /><br />Ο Ρήγας έδειχνε το ορόσημο του ξεσηκωμού των υπόδουλων λαών που ήταν η ελευθερία, η αδελφοσύνη και η ισότητα όπως αυτό το τρίπτυχο εκφράστηκε με τη Γαλλική Επανάσταση.<br /><br /> Αντίθετα λοιπόν από τους δυσμενείς εγχώριους και διεθνείς παράγοντες, οι Έλληνες κήρυξαν τον αγώνα για ελευθερία ή θάνατο, απέναντι στη δουλεία τους στους Οθωμανούς για τέσσερις αιώνες. <br /><br />Η Ελληνική Επανάσταση επανέφερε το ελληνικό έθνος που έχει τις ρίζες του τρεις χιλιάδες χρόνια πριν και το καθιστούν το αρχαιότερο έθνος της Ευρώπης και την ελληνική ιστορία τη βάση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού. <br /><br />Η σημερινή ηγεσία της Τουρκίας δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η ιστορία της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκριθεί με την ιστορία των προγόνων της και πως ο ελληνικός πολιτισμός έχει αφήσει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στην Ιωνία, την Κωνσταντινούπολη και σε ολόκληρη τη σημερινή Τουρκία. <br /><br />Ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του χαρακτηρίζει την Ελληνική Επανάσταση ως κάτι διαφορετικό από τις κλασσικές επαναστάσεις και συγκρίνοντας την Ελληνική Επανάσταση με τη Γαλλική, τονίζει τις διαφορές μεταξύ των δύο επαναστάσεων: <br /><br />“Η Γαλλική Επανάσταση και ο Ναπολέων έκαμε, κατά την γνώμη μου να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου ... ο ιδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος... ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήση τον ελληνικό λαόν ως λαόν, αλλ′ ως σκλάβους”.<br /><br /> Στις τελευταίες δεκαετίες η Τουρκία ακολουθεί την αναζήτηση της οθωμανικής της διαδρομής και δείχνει ότι θέλει να αντικαταστήσει το κεμαλικό της παρελθόν που την οδηγούσε στις δυτικές αξίες του σύγχρονου εθνικού κράτους και της δημοκρατίας με το οθωμανικό της παρελθόν με αυταρχική διακυβέρνηση, μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση και προς σε μια αυτόνομη πορεία. <br />Οι επιλογές λοιπόν της Τουρκίας σήμερα είναι ή μια συγκρουσιακή κατάσταση με τη Δύση ή μια ριζοσπαστική αλλαγή της πολιτικής της ώστε να ζήσει πλέον ειρηνικά με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, όπως και με αυτά στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.<br /><br />Ιδεολογικά η σημερινή Τουρκία προσανατολίζεται προς τον Ισλαμισμό και τις αξίες που της παρέχει η θρησκεία του Ισλάμ που την οδηγεί σε μια μοναχική πορεία, αφού σχεδόν όλα τα σύγχρονα εθνικά κράτη έχουν κρατήσει αποστάσεις από τις θρησκείες και τις θρησκευτικές ιδεολογίες. <br /><br />Στη σημερινή Τουρκία η κρίση ταυτότητας και το κουρδικό ζήτημα αποτελούν τα ζητήματα που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της.<br /><br />Εάν τα ευρωπαϊκά σύνορα του μέλλοντος συμπεριλάβουν και την Τουρκία, αυτό εξαρτάται εάν και κατά πόσο θα φτάσουν επιτέλους στην Τουρκία η πολιτιστική αναγέννηση και ο πνευματικός διαφωτισμός που έγιναν στην Ευρώπη αιώνες πριν. Επίσης, εάν θα συμφιλιωθεί η Τουρκία με το μακρινό ελληνικό παρελθόν της Μικράς Ασίας από την εποχή των Ιώνων που έθεσαν τις βάσεις της ιστορίας, της φιλοσοφίας και του πολιτισμού της Ευρώπης. <br /><br />Με μια τέτοια Τουρκία ασφαλώς και θα πρέπει να συμφιλιωθεί η Ελλάδα, ώστε η χώρα μας να υποστηρίξει την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, χωρίς μια τέτοια πολιτιστική επανάσταση στην Τουρκία και τον κοινωνικό και πολιτιστικό μετασχηματισμό της με βάση την ελευθερία και τη δημοκρατία, η Ελλάδα θα πρέπει να σταθεί απέναντι στις όποιες τουρκικές φιλοδοξίες να εκβιάσει την πορεία της στην Ευρώπη όπως είναι σήμερα. <br /><br />Το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας δεν πρέπει να καθοδηγείται από τουρκοφοβία αλλά από μια διαχρονική πολιτική που θα τοποθετείται ξεκάθαρα απέναντι στις ευρωπαϊκες φιλοδοξίες της Τουρκίας.<br /><br />Η γειτονική χώρα δεν θα πρέπει να προχωρήσει στην Ευρώπη χωρίς τη συναίνεση της Ελλάδας, αφού το μέλλον της Τουρκίας θα κυμαίνεται μεταξύ ενός παρατεταμένου μεσαίωνα και μιας διαρκούς εσωτερικής ρήξης για τον εκσυγχρονισμό της. <br /><br />Δυστυχώς, η σημερινή νέα πορεία της Τουρκίας εξωτερικεύεται με την προβολή του ισλαμικού μοντέλου στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τον Καύκασο, χρησιμοποιώντας ως βραχίονα τη στρατιωτική ισχύ. <br />Εάν η Τουρκία επιμένει να αρνείται το Διεθνές Δίκαιο, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει στην επόμενη τμηματική επέκταση των 12 μιλίων ώστε να καλύψει ολόκληρη την Κρήτη, όπως και τα νησιά Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Καστελόριζο.<br /><br />Με αυτή την πορεία η Τουρκία επιθυμεί να τροποποιήσει διεθνείς συνθήκες όπως αυτή της Λωζάνης, προκειμένου να αποκομίσει εδαφικά και οικονομικά οφέλη και επίσης επιλέγει να ερμηνεύει το Διεθνές Δίκαιο σύμφωνα με τα επεκτατικά της σχέδια στις θάλασσες του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι αλλάζει προσανατολισμό εφαρμόζοντας μια επεκτατική πολιτική σε βάρος των γειτόνων της. <br /><br />Αυτές οι επιλογές φέρνουν την Τουρκία απέναντι σε χώρες όπως είναι η Συρία, το Ιράκ, η Αρμενία και η Ελλάδα. Έτσι η πορεία της σημερινής Τουρκίας είναι σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και την πορεία του ελληνικού έθνους να φτάσει στην εθνική του ολοκλήρωση, παρά το γεγονός ότι σήμερα η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. <br /><br />Η Τουρκία τώρα ζει μια βαθιά αντίθεση μεταξύ της παγκόσμιας πραγματικότητας όπως εκφράζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, που προσπαθούν να διατηρήσουν την ειρήνη στον κόσμο και την επίλυση των διαφορών μεταξύ των κρατών με βάση το Διεθνές Δίκαιο, τα δικαιώματα των πολιτών και την προστασία των μειονοτήτων. <br />Η μελλοντική αμερικανική πολιτική θα είναι διακομματική όσον αφορά την Τουρκία και θα συνεχίσει από εκεί που την άφησε ο Μάικ Πομπέο ... Σε αυτή τη συγκυρία το διεθνές περιβάλλον ευνοεί την Ελλάδα, αφού η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποτελέσουν το μακρινό εξωτερικό σύνορο για τα συμφέροντα των Η.Π.Α. στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Εφόσον λοιπόν η σημερινή τουρκική ηγεσία δεν επιθυμεί να μεταρρυθμίσει την προβληματική μεταχείριση των μειονοτήτων της και να διασφαλίσει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών της, ούτε να σεβαστεί την προστασία του πολιτιστικών της μνημείων που είναι αναπόσπαστο μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, η Ευρώπη είναι πια μακριά από την Τουρκία και θα πρέπει να προστατεύσει τα κυρίαρχα δικαιώματα των κρατών-μελών της. <br /><br />Οι επιλογές λοιπόν της Τουρκίας σήμερα είναι ή μια συγκρουσιακή κατάσταση με τη Δύση ή μια ριζοσπαστική αλλαγή της πολιτικής της ώστε να ζήσει πλέον ειρηνικά με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, όπως και με αυτά στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. <br /><br />Συνεπώς η Ελλάδα δεν θα πρέπει να υποχωρήσει όσον αφορά την εφαρμογή των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Εάν η Τουρκία επιμένει να αρνείται το Διεθνές Δίκαιο, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει στην επόμενη τμηματική επέκταση των 12 μιλίων ώστε να καλύψει ολόκληρη την Κρήτη, όπως και τα νησιά Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Καστελόριζο. <br /><br />Η μελλοντική αμερικανική πολιτική θα είναι διακομματική όσον αφορά την Τουρκία και θα συνεχίσει από εκεί που την άφησε ο Μάικ Πομπέο ώστε να θέσει στην Τουρκία το δίλημμα ή να συνεργαστεί στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ή να πάρει το δρόμο εκτός ΝΑΤΟ. Σε αυτή τη συγκυρία το διεθνές περιβάλλον ευνοεί την Ελλάδα, αφού η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποτελέσουν το μακρινό εξωτερικό σύνορο για τα συμφέροντα των Η.Π.Α. στην Ανατολική Μεσόγειο.<div><br /></div><div><b><i>*Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Εδρα Jean Monnet στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση και Εξωτερική Πολιτική</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div></div>

Εμείς, οι Τούρκοι και η Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία

Τα υπαρξιακά διλήμματα της Τουρκίας, η αμφίβολη σχέση της με τη Δύση και οι ευκαιρίες για την Ελλάδα. Ηλίας Θερμός*   Δεν είναι σωστό αυτό π...

Διαβάστε την συνέχεια

“Τουρκικές γαλάζιες πατρίδες και πράσινα άλογα”

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/11/09/agia_sophia.jpg"><img height="408" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/11/09/agia_sophia-696x444.jpg" width="640" /></a><br /><br />Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ<br />“Κάθε άνθρωπος που ζει μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της Τουρκίας είναι Τούρκος”.<br />Burhan Oguz, Οι Πολιτιστικές Ρίζες του Τουρκικού Λαού<br /><br />Με αυτήν την βολική φρασούλα η Τουρκία προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι απέκτησε την πολυπόθητη καθαρότητα κι ενότητα του τουρκικού ανύπαρκτου “έθνους”. Προκειμένου να αποκτηθεί αυτή η καθαρότητα οι Αρμένιοι εξολοθρεύτηκαν με τη γενοκτονία του 1915 και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν και τ’ απομεινάρια τους ανταλλάχτηκαν το 1923. 2.500.000-3.000.000 ψυχές χάθηκαν προκειμένου να δημιουργηθεί ένα έθνος που δεν υπήρξε ποτέ.<br /><br />Το σχέδιο του Κεμάλ ήταν να εφεύρει ένα έθνος, που να μη θεωρείται παρείσακτο στη Μικρά Ασία. Με τη βοήθεια λοιπόν της μυθολογίας κατασκευάστηκε τότε μια νέα τουρκική “ιστορία”, σύμφωνα με την οποία οι Τούρκοι, αν και προέρχονταν από την Κεντρική Ασία, απέκτησαν καταγωγή από τους μεγάλους πολιτισμούς της Μικράς Ασίας (Χετταίοι και Ίωνες) και της Μεσοποταμίας (Βαβυλώνιοι)! Όμως τα ίχνη των Ελλήνων τρισχιλιόχρονης παρουσίας τους στην Μικρά Ασία ήσαν και συνεχίζουν να είναι εντονώτατα. Γι αυτόν τον λόγο ο κληρονομικός εχθρός έπρεπε να απωθηθεί και να κατατροπωθεί. Οι Έλληνες έπρεπε να χάσουν κάθε ιστορικό έρεισμα των εθνικών τους διεκδικήσεων και ν’ αποδειχθεί ότι η Ανατολία ήταν τουρκική πολύ πριν την άφιξη των Ελλήνων.<br /><br />Οι Τούρκοι δεν είχαν ποτέ ούτε θα έχουν Γαλάζια πατρίδα. Η πατρίδα τους είναι Πράσινη και χορταριασμένη – είναι οι στέπες της Μογγολίας και τής Νοτιοανατολικής Σιβηρίας και ο πολιτισμός τους αρχίζει στις γιούρτες και τελειώνει στην βρώση αλόγων. Το γεγονός ότι, τον 8ο αιώνα, κατέβηκαν στη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία ληστεύοντας, σφάζοντας και αφανίζοντας λαούς και πολιτισμούς, κι έπειτα στρογγυλοκάθισαν επάνω στα πτώματά τους, δεν τους έχει προμηθεύσει καμμία πατρίδα. <br /><br />Η τουρκική προπαγάνδα και τα εγχώρια φερέφωνά της αποσιωπούν ότι τα νησιά του Αιγαίου πελάγους, η Ιωνία και η Κύπρος κατοικούνταν από Έλληνες εδώ και χιλιάδες χρόνια.<br /><br /> Ο πολιτισμός του βορειοανατολικού Αιγαίου: Στη διάρκεια της 3ης χιλιετίας π.Χ. με κέντρα τα νησιά Λήμνο, Λέσβο, Θάσο, Σαμοθράκη αλλά και μεμονωμένες θέσεις στη Θράκη και την ανατολική Μακεδονία αναπτύχθηκε ένας πολιτισμός που παρουσιάζει ομοιότητες με το λεγόμενο τρωικό πολιτισμό της βορειοδυτικής Μ.Ασίας.<br /><br />Ιωνία: Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE">γεωμετρικής περιόδου</a>, Ίωνες μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Λέσβο, την Τένεδο και τη Ρόδο αποικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ οι σημαντικότερες αποικίες στην Ιωνία ήταν η Μίλητος και η Έφεσος.<br /><br />Οι Ίωνες μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο. Η διάλεκτος αυτή αποτελεί τη γλώσσα της επικής ποίησης, καθώς το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική εμπλουτισμένη με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή. Οι λυρικοί ποιητές όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους, ενώ ο Ίωνας Όμηρος χρησιμοποιούσε την ιωνική διάλεκτο, αναμεμειγμένη με την αρκαδική και την δωρική. Επίσης ιστορικοί όπως ο Ηρόδοτος έγραφαν στην ιωνική. Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Μίλητος και η Έφεσος έγιναν κέντρα όσον αφορά τη σκέψη πάνω στον φυσικό κόσμο.<br /><br />Κυκλάδες: H ονομασία “Κυκλάδες” είναι αρχαία και παραδίδεται από τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη και πολλές άλλες πηγές. Σύμφωνα με το Στράβωνα, έτσι ονομάζονταν τα νησιά Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Μήλος, Σίφνος, Κίμωλος, Πάρος, Νάξος, Σύρος, Μύκονος, Τήνος και Άνδρος, που σχημάτιζαν κύκλο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου. Η Θήρα, η Ίος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος, η Αμοργός, η Ανάφη μαζί με κάποια νησιά των σημερινών Δωδεκανήσων εντάσσονταν συνήθως στις νότιες Σποράδες. <br /><br />Ανθρώπινη παρουσία μαρτυρείται στις Κυκλάδες ήδη από την 9η χιλιετία π.Χ.<br /><br />Μόνιμη εγκατάσταση κατοίκων στα νησιά βεβαιώνεται μόνον κατά την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο (περ. 5000 π.Χ.) στην Άνδρο, τη Νάξο, την Αντίπαρο, την Αμοργό, τη Σαντορίνη και αλλού.<br /><br />Κύπρος: Η πρώτη ανθρώπινη εγκατάσταση στην Κύπρο βρίσκεται στην Ακροκέραμο την νότια ακτή του νησιού από το 10.000 π.Χ., οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες χρονολογούνται το 8.200 π.Χ.<br /><br />Ο πανάρχαιος καλοδιατηρημένος Νεολιθικός οικισμός στην <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B1">Χοιροκοιτία</a> που χρονολογείται από το 6.800 π.Χ. αποτελεί σήμερα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.<br /><br />Την εποχή του Χαλκού το νησί δέχτηκε δυο κύματα από Έλληνες μετανάστες. Οι έμποροι από τις Μυκήνες επισκέφτηκαν την Κύπρο γύρω στο 1.400 π.Χ. Το δεύτερο μεγαλύτερο κύμα ήρθε στο νησί μετά την πτώση των Μυκηνών, το νησί εκείνη την περίοδο έδειξε στον μεγαλύτερο βαθμό τον Ελληνικό του χαρακτήρα. Η Κύπρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική μυθολογία θεωρείται η γενέτειρα της Αφροδίτης και του Άδωνη, από την Κύπρο κατάγονταν οι βασιλείς Κινύρας, Τεύκρος και Πυγμαλίων. Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Φοίνικες ίδρυσαν τις πρώτες αποικίες στις νότιες ακτές του νησιού κοντά στις πόλεις Λάρνακα και Σαλαμίνα.<br /><br />Η πολιτική των διωγμών και των φόνων από τους Τούρκους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το τουρκικό κατεστημένο, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση, συνεχίζει να επιδιώκει την εθνική καθαρότητα και καταδιώκει 20 εκατομμύρια Κούρδους φυλακίζοντας, καίγοντας και δολοφονώντας, καταπιέζει σκληρά 20-25.000.000 Αλευιτών, ενώ 2-3.000.000 αραβόφωνες αισθάνονται ξένο σώμα.<br /><br />Δυστυχώς η Τουρκική προπαγάνδα έχει βρει ορισμένα ευήκοα ώτα στην πατρίδα μας. Εδώ και πολλά χρόνια αναγνωρίζονται από κάποιους διανοούμενους “τουρκικά δικαιώματα” στο Αιγαίο. Είναι οι ίδιοι διανοούμενοι, που οποιαδήποτε κίνηση, έστω αδέξια, κάνει η Ελλάδα για την υπεράσπιση κάποιου δικαιώματός της, επιδίδονται σε ουρανομήκεις κραυγές περί “εθνικισμού και ρατσισμού”, αλλά οποιαδήποτε εισβολή πραγματοποιεί η Τουρκία την θεωρούν δικαιολογημένη.<br /><br />Πάντως τόσο οι Τούρκοι διανοούμενοι, όσο οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους δεν μας εξηγούν από που εκπηγάζουν και σε ποιά ιστορική βάση εδραιώνονται αυτά τα “τουρκικά δικαιώματα”. <br /><br />Το ιδεολόγημα της τουρκικής Γαλάζιας πατρίδας δηλώνει τις επιδιώξεις της Τουρκίας και του στρατηγικού συμμάχου της, της Γερμανίας, να αρπάξουν το Αιγαίο και την Κύπρο. Αν αυτές οι επιδιώξεις πραγματοποιηθούν, η Ελλάδα υποβαθμίζεται σε δορυφόρο της Τουρκίας και χάνει κάθε γεωπολιτική αξία της άρα κάθε δυνατότητα να έχει λόγο στις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις που την αφορούν. Το ελληνικό μπλόκ εξουσίας, που υπηρετείται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος ήταν και είναι προσκυνημένο στους ξένους «προστάτες» και εθελοτυφλεί, όπως έκανε πάντοτε σε στιγμές μεγάλης κρίσης, και ξεγελάει τον ελληνικό λαό με διάφορα παραμύθια. Προπαγανδίζει πλατιά ότι αυτές οι δηλώσεις και κινήσεις της Τουρκίας “χρήζουν κάποιας μελέτης” και αποσκοπούν, κυρίως, στην εκτόνωση των εσωτερικών της πολιτικών αντιθέσεων. Αυτή η προπαγάνδα γίνεται πιστευτή σε τμήματα του ελληνικού λαού, τα οποία είναι αποξενωμένα από οποιαδήποτε πολιτική σκέψη που αφορά στα εσωτερικά ζητήματα και, πολύ περισσότερο, στα εξωτερικά. Αυτά τα τμήματα αποχαυνώνονται με την αυταπάτη τού αρνιού ότι ο χασάπης μπορεί να μην είναι και τόσο κακός και, τέλος πάντων, σφάζει μόνο τους άλλους. Πολλοί διανοούμενοι και πολιτικοί, που απευθύνονται σε αυτά τα τμήματα έχουν θεωρητικοποιήσει την αυταπάτη εδώ και πολλά χρόνια κι έχουν αναπτύξει μια “αριστερή άποψη” η οποία συνοψίζεται στο λαϊκίστικο μοτίβο “η τουρκική κυβέρνηση είναι κακή, αλλά ο τουρκικός λαός είναι φίλος”. Η επίκληση αυτού του “”διεθνισμού”” προστίθεται σαν κερασάκι στην ανοησία τους και παραβλέπει ότι η πλειοψηφία του τουρκικού λαού συμφωνεί και συμπράττει με τις κυβερνήσεις του.<br /><br />Σήμερα ο τουρκικός λαός δεν είναι φίλος. Αποτελεί ενιαίο μπλοκ με την αυταρχική κυβέρνησή του και, στην πλειοψηφία του, υποστηρίζει τις επιλογές της, ακριβώς όπως έκανε στα προηγούμενα πολλά χρόνια. Δυστυχώς ο τουρκικός λαός συνηγόρησε και συμμετείχε στις γενοκτονίες των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Εδώ και δεκαετίες συνηγορεί και συμμετέχει στις πυρπολήσεις Κουρδικών χωριών και τις σφαγές αντρών, γυναικών και παιδιών. Οι εισβολές στην Κύπρο, στην Συρία και το Ιράκ δεν πραγματοποιήθηκαν από τις οικογένειες και τους φίλους των Ετσεβίτ και Ερντογάν, αλλά από Τούρκους απλούς στρατιώτες.<br /><br />Σήμερα ο τουρκικός λαός στηρίζει μια κυβέρνηση που εμπλέκεται σε πολεμικές συρράξεις είτε άμεσα είτε δι αντιπροσώπων της, απειλεί και προωθεί επεκτατικά σχέδια εις βάρος άλλων λαών, εξοπλίζει, υποθάλπτει, περιθάλπτει και χρηματοδοτεί Τζιχαντιστικές οργανώσεις, οργανώνει και χρηματοδοτεί το δουλεμπόριο των προσφύγων και των μεταναστών, ενώ μεταφέρει τις αρπακτικές διαθέσεις της και στην περιοχή μας. Ο τουρκικός λαός δεν έχει εξεγερθεί κατά της κυβέρνησής του, η οποία κρατά φυλακισμένους χιλιάδες αντιφρονούντες πολιτικούς και απλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και 800 μωρά!<br /><br />Η άποψη περί “φίλου τουρκικού λαού” απορρέει από την θεωρία του πασιφισμού, η οποία αποσκοπεί στο να αφήνει τους ειρηνόφιλους λαούς έρμαια στις θελήσεις των αρπακτικών. Κρατάει σαν απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο το λάβαρο ενός κάλπικου “αντιεθνικισμού” και συνηγορεί σε κάθε κατακτητική ή ιμπεριαλιστική βλέψη, δικαιολογώντας τον σωβινισμό και τις εθνικιστικές βλέψεις των ληστών.<br /><br />Η πολιτική της Τουρκίας έχει τυφλωθεί τόσο πολύ από τον εθνικισμό, τον σωβινισμό της και την άσβεστη έχθρα της προς το ελληνικό στοιχείο, που κοιτάζει ν’ αρπάξει την “ευκαιρία της στιγμής” και επιδιώκει την αλλαγή των συνόρων μεταξύ αυτής και της Ελλάδας. Δηλαδή προσβλέπει σε κατάργηση της συνθήκης της Λωζάνης. Παραβλέπει το γεγονός ότι, αν καταργηθεί η συνθήκη της Λωζάνης θα απομείνει η Συνθήκη των Σεβρών, έστω μέχρι την δημιουργία κάποιας νέας Συνθήκης. (Αν υπήρχε ένα πατριωτικό μπλοκ εξουσίας και ένα ανάλογο πολιτικό σύστημα, θα συμφωνούσε με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, θέτοντας σαν προϋπόθεση την εισδοχή σε αυτήν στοιχεία της Συνθήκης των Σεβρών, όμως οι εξωνημένοι δεν έχουν χιούμορ).<br /><br />Αυτή η τύφλωση του τουρκικού καθεστώτος προέρχεται από την πίστη του ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα είναι εσαεί μωρές και ανίκανες, όπως είναι μέχρι σήμερα.<br /><br />Αν η Ελλάδα κινητοποιηθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, τα σχέδια της Τουρκίας θα ματαιωθούν και η ίδια θα βρεθεί σε κρίσιμη θέση. Αν ο τουρκικός λαός κινηθεί για την ανατροπή των πολεμοχαρών επιλογών των κυβερνήσεών του θα πρέπει να θεωρηθεί φίλος. Όμως όσο τις στηρίζει δεν είναι φίλος, ακριβώς όπως δεν ήταν φίλος ο γερμανικός λαός που στήριζε τις επιλογές του Χίτλερ και οι Γερμανοί στρατιώτες που πολεμούσαν για εκείνον.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Τουρκικές γαλάζιες πατρίδες και πράσινα άλογα”

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ “Κάθε άνθρωπος που ζει μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της Τουρκίας είναι Τούρκος”. Burhan Oguz, Οι Πολιτιστικές Ρίζες τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Που πάνε οι σχέσεις Ερντογάν με Μπάιντεν και Μακρόν

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/mpainten_erntogan.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/mpainten_erntogan-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Σαρακινός Βαγγέλης</b><br />Καταπέλτης ήταν για τον Ερντογάν ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος με τις δηλώσεις του έδωσε το στίγμα της διαφορετικής αντιμετώπισης που επιφυλάσσει για την Τουρκία η νέα αμερικανική κυβέρνηση. Οι δηλώσεις έγιναν λίγες ώρες μετά το νέο ξέσπασμα του “σουλτάνου” εναντίον των ΗΠΑ και του Μακρόν, με αφορμή την κριτική που του ασκείται όχι μόνον για τις παρεμβάσεις και την προκλητικότητά του εναντίον συμμαχικών χωρών, αλλά και για την καταπάτηση δικαιωμάτων Τούρκων πολιτών.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επισήμανε την ετοιμότητα της νέας αμερικανικής κυβέρνησης να εγκαλέσει τις συμπεριφορές της Τουρκίας που δεν συνάδουν με το Διεθνές Δίκαιο και τις δεσμεύσεις της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Υπενθύμισε μάλιστα ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει δεσμευθεί έναντι των συμμάχων των ΗΠΑ «να εγκαλέσει την τουρκική συμπεριφορά που δεν συνάδει με το Διεθνές Δίκαιο ή τις δεσμεύσεις της Άγκυρας προς την συμμαχία».<br /><br />Στη συνέχεια έγινε ακόμα πιο σαφής, τουλάχιστον ως προς το δεύτερο σκέλος, αυτό των συμμαχικών δεσμεύσεων, στέλνοντας μήνυμα όχι μόνον στον Ερντογάν, αλλά και στην υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο αυτό τόνισε, ότι θα πρέπει να αποφύγουν την αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων και προειδοποίησε την Άγκυρα ότι, αν δεν συμμορφωθεί ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με κυρώσεις.<br /><br />Πρέσα για τους S-400<br /><br />Η διαμάχη της Άγκυρας με το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον για την απόκτηση του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400 είναι γνωστή, όπως γνωστό είναι και το γεγονός ότι ο Τραμπ απέφευγε στη διάρκεια της προεδρίας του να προχωρήσει στην επιβολή κυρώσεων. Στο τελείωμα της θητείας του, ωστόσο, με συντριπτική πλειοψηφία, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ψήφισαν την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, ανατρέποντας μάλιστα ακόμα και το βέτο του απερχόμενου προέδρου.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπενθύμισε ότι η απόκτηση των S-400 από την Άγκυρα θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της τεχνολογίας του ΝΑΤΟ. Επικαλέστηκε όμως και τις προβλέψεις του νόμου CAATSA, του νόμου δηλαδή για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής Μέσω Κυρώσεων. Προέτρεψε τέλος την Τουρκία να μην διατηρήσει το σύστημα των S-400, σημειώνοντας ότι η ανάπτυξή τους «έρχεται σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν όλοι οι Σύμμαχοι στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ του 2016 στη Βαρσοβία για τη μείωση των εξαρτήσεων από τον ρωσικό εξοπλισμό».<br /><br /><br />Ο ίδιος, αν και δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι η Τουρκία είναι σημαντικός σύμμαχος, επισήμανε ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της Συμμαχίας. Ανάλογες δηλώσεις είχε κάνει νωρίτερα και ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, Τζον Κέρμπι, τονίζοντας ότι η αμερικανική θέση «δεν έχει αλλάξει». Πρόσθεσε επίσης ότι η Τουρκία «είχε πολλές ευκαιρίες τα τελευταία δέκα χρόνια να αγοράσει το σύστημα Patriot από τις ΗΠΑ, αλλά προτίμησε τους S-400». Κατέρριψε έτσι, το βασικό επιχείρημα του Ερντογάν, το οποίο βόλευε και τον Τραμπ, καθώς έδειχνε ως αιτία για την μη αγορά των Patriot από την Τουρκία την κακή πρόταση που της είχαν κάνει ο Ομπάμα και η κυβέρνησή του.<div><br />Το ξέσπασμα Ερντογάν<br /><br />Οι αμερικανικές αντιδράσεις για την απόκτηση των S-400 δεν είναι βέβαια τωρινές. Οι ΗΠΑ απέκλεισαν εξαιτίας αυτής της ενέργειας την Άγκυρα από το πρόγραμμα κατασκευής των μαχητικών F-35, ενώ τον Δεκέμβριο, στην περίοδο δηλαδή μεταβίβασης της εξουσίας από τον Τραμπ στον Μπάιντεν, απαγόρευσαν και την χορήγηση οποιασδήποτε άδειας για την εξαγωγή όπλων στην τουρκική κρατική υπηρεσία για τις προμήθειες στρατιωτικού υλικού, την SSB. Δεν είχαν προχωρήσει ωστόσο σε μια τόσο ευθεία απειλή για την επιβολή κυρώσεων.<br /><br />Με την έλευση του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο ήταν γνωστό, ότι θα κοπεί η απευθείας σύνδεση που είχε ο Ερντογάν με τον προκάτοχό του. Την αφορμή πάντως για αυτήν την φραστική σκλήρυνση της στάσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης προς την Άγκυρα, την έδωσε ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος και νωρίτερα οι νέες κατηγορίες του Τούρκου υπουργού Εσωτερικών, ότι οι ΗΠΑ βρίσκονταν πίσω από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Την Παρασκευή, αμέσως μετά την προσευχή, ο Ερντογάν επιτέθηκε στην Ουάσιγκτον και στον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν, για τα επικριτικά τους σχόλια στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.<br /><br />«Θέλω να πω στις ΗΠΑ: Δεν ντρέπεστε καθόλου, στο όνομα της δημοκρατίας, για όλα όσα συνέβησαν πριν τις εκλογές; Πιάσατε κορυφή στον ρατσισμό. Εσείς πως θα εξηγήσετε τη δολοφονία των μαύρων πολιτών σας από τους αστυνομικούς σας που τους σκότωσαν γονατιστούς;» είπε ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποιώντας μια φρασεολογία που δεν αρμόζει σε αρχηγό κράτους και η οποία χαρακτηρίστηκε απαράδεκτη και καθόλου συμμαχική από τις ΗΠΑ. Για το ίδιο θέμα επιτέθηκε και στον Μακρόν, καλώντας τον να λύσει πρώτα το θέμα με τα “Κίτρινα Γιλέκα” και τους διαδηλωτές που είναι στο δρόμο στη Γαλλία.</div><div><br />Το παρασκήνιο<br /><br />Το πρόβλημα του Ερντογάν δεν είναι, ωστόσο, μόνο οι επικρίσεις για τον πρύτανη που διόρισε στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, ούτε οι εκκλήσεις που γίνονται για την παραίτησή του. Ο Τούρκος πρόεδρος είχε εκφράσει τον Ιανουάριο την ελπίδα ότι θα μπορούσε να καταλήξει σε συμβιβασμό με την κυβέρνηση Μπάιντεν. Αυτό βέβαια σήμαινε για τον Ερντογάν ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στο πρόγραμμα για τα F-35, διατηρώντας και αναπτύσσοντας τους S-400.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, οι Τούρκοι είχαν επαναφέρει και την πρότασή τους για τη σύσταση μιας μεικτής επιτροπής, η οποία θα εξέταζε τη συμβατότητα της αξιοποίησης του ρωσικού αμυντικού συστήματος με την παράλληλη προστασία της νατοϊκής τεχνογνωσίας. Κάτι που βέβαια οι Αμερικανοί απέρριψαν. Την περασμένη Τρίτη, πάντως, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας, Ιμπραήμ Καλίν, συνομίλησε με τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και, όπως ανακοίνωσε η Άγκυρα εξέφρασαν την «βούληση να αποκατασταθούν ισχυρές, διαρκείς και εποικοδομητικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες».<br /><br />Το τηλέφωνο δεν είχε χτυπήσει, ωστόσο, τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή και μετά τις τελευταίες εξελίξεις μάλλον θα αργήσει να χτυπήσει. Με το ξέσπασμά του όμως, ο Ερντογάν πυροδότησε νέα ένταση και στις σχέσεις του με τον πρόεδρο Μακρόν, οι οποίες το αμέσως προηγούμενο διάστημα είχε διαφανεί να επιστρέφουν σε μια κανονικότητα. Δεν θύμιζαν τουλάχιστον τις έντονες αντιπαραθέσεις στη διάρκεια του καλοκαιριού, όταν η Γαλλία εξέφραζε ακόμα και με στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο τη στήριξή της στην Ελλάδα και την Κύπρο και η Τουρκία παρενοχλούσε γαλλική φρεγάτα στη διαδικασία επιτήρησης του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Που πάνε οι σχέσεις Ερντογάν με Μπάιντεν και Μακρόν

Σαρακινός Βαγγέλης Καταπέλτης ήταν για τον Ερντογάν ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος με τις δηλώσεις του έδωσε το στίγμα της δια...

Διαβάστε την συνέχεια

Πως ο εκ των έσω υβριδικός πόλεμος αυτοκαταργεί την Ελλάδα

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/ypoyrgeio-exoterikon-slpress.gr_.jpg"><img height="337" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/ypoyrgeio-exoterikon-slpress.gr_-696x367.jpg" width="640" /></a><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Ένας από τους λόγους που ο γράφων αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την έναρξη των "διερευνητικών" επαφών ήταν ότι θα έδινε την ευκαιρία σε ένα πολυπλόκαμο σύστημα διαμορφωτών γνώμης εν Ελλάδι να επιχειρήσουν, για μια ακόμη φορά, να επιβάλλουν ως "αναντίρρητη" αλήθεια τις απόψεις τους περί "εξομάλυνσης" των σχέσεων με την Τουρκία, δια της παραχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εάν αυτός δεν είναι εκ των έσω υβριδικός πόλεμος τι είναι;<br /><br />Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: Από ό,τι φαίνεται δεν μιλάμε μόνο για τη σχολή σκέψης που χαρακτηρίζουμε "κατευναστική", αλλά ενδέχεται να βρισκόμαστε σε φάση στρατηγικής υβριδικής επίθεσης από πλευράς της Τουρκίας, στην οποία συμμετέχει, ελπίζουμε ασυνείδητα, ένα διευρυμένο τμήμα των ελληνικών ελίτ. Κεντρικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να παραιτηθεί η Ελλάδα από το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια, δηλαδή να γίνει η μόνη χώρα στον πλανήτη που θα απαρνηθεί, δια της απειλής βίας, θεμελιώδες κυριαρχικό της δικαίωμα.<br /><br /><div>Ο υβριδικός πόλεμος ξεκινά από κάποια fake news, τα οποία προβάλλονται σαν "φυσική" πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό εξ αυτών είναι ότι στην περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, το Αιγαίο θα μεταβληθεί σε "ελληνική λίμνη" και θα κλείσει, υποτίθεται, για την παγκόσμια ναυσιπλοΐα. Οι εν λόγω προπαγανδιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Αιγαίο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση σε όλο τον κόσμο.<br /><br />Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν δεκάδες σημεία κλειστών θαλασσών στον πλανήτη, όπου εμπορικά και πολεμικά πλοία διέρχονται –όπως ακριβώς προβλέπει το διεθνές δίκαιο– ανεμπόδιστα μέσα από εθνικά ύδατα, τα οποία πολλές φορές είναι μικρότερα των έξι μιλίων. Ένα εξ αυτών είναι το Αιγαίο σήμερα, όπου σε πολλά σημεία η διέλευση εμπορικών και ξένων πολεμικών σκαφών, συμπεριλαμβανομένων και τουρκικών, διεξάγεται μέσα από τα ελληνικά εθνικά ύδατα. Προφανώς, τα πλοία δεν κάνουν ζικ-ζακ στο Αιγαίο για να αποφύγουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα!<br />Υποχρέωση η επέκταση των χωρικών υδάτων<br /><br />Ένα άλλο ψέμα είναι ότι η Τουρκία έχει μεγάλη ακτογραμμή και δεν μπορεί παρά να κατέχει μεγάλο κομμάτι του Αιγαίου. Πέραν του ότι η Ελλάδα έχει περίπου τριπλάσια ακτογραμμή από την Τουρκία, το πιο σημαντικό είναι ότι απέναντι από την Τουρκία βρίσκεται μια άλλη χώρα, με την αλυσίδα των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα. Το επιχείρημα της "μεγάλης τουρκικής ακτογραμμής" έχει νόημα μόνο στην περίπτωση που τα ελληνικά νησιά θεωρηθούν ως μη υπάρχοντα. Αυτός είναι άλλωστε και ο πυρήνας της τουρκικής στρατηγικής. Δηλαδή, να επιβάλει την κυριαρχία της στο Αιγαίο, "βυθίζοντας" τα ελληνικά νησιά.<br /><br />Ο πυρήνας των fake news που διαμορφώνουν τον τουρκικό υβριδικό πόλεμο κατά της ελληνικής εθνικής υπόστασης, είναι η "συμβιβαστική" άποψη ότι ναι μεν το διεθνές δίκαιο σου δίνει το δικαίωμα να επεκτείνεις τα χωρικά σου ύδατα μέχρι τα 12 μίλια, αλλά δεν σε υποχρεώνει. Μπορείς, υποτίθεται, να απεμπολήσεις το δικαίωμα αυτό χάριν της καλής γειτονίας χωρίς συνέπειες στην εθνική σου κυριαρχία. Όμως, η εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας διεθνώς δείχνει μια άλλη ιστορία.<br /><br />Όλες οι χώρες του πλανήτη έχουν επεκτείνει τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια. Επίσης, δεν υπήρξε καμία περίπτωση όπου διεθνή δικαστήρια να μην αναγνωρίσουν τα 12 μίλια σε νησιά, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι συνθήκες ευνοούσαν κατά πολύ τα ηπειρωτικά κράτη. Το γεγονός αυτό αυτομάτως μετατρέπει το δικαίωμα σε υποχρέωση, εκτός και αν θες να εμφανιστείς σαν κάτι λιγότερο από όλα τα άλλα κράτη.</div><div><br />Αρνείται κυριαρχικά δικαιώματα σε νησιά<br /><br />Επιπροσθέτως, η Τουρκία δεν αντιτίθεται μόνον στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, αλλά αρνείται και όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα των ελληνικών νησιών, δηλαδή της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. Και φυσικά, η προσπάθεια επιβολής αυτής της αξίωσης γίνεται υπό την απειλή πολέμου. Έχουμε δηλαδή από πλευράς της Τουρκίας την, δια των όπλων, προσπάθεια εξάλειψης της Ελλάδας ως κρατική οντότητα.<br /><br />Αυτό φαίνεται και από το καταχρηστικώς αποκαλούμενο "τουρκολιβυκό" σύμφωνο, το οποίο αντιμετώπιζε την Κρήτη ωσάν να μην υπήρχε! Σαν μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης να βρίσκονταν τα νερά της Μεσογείου και μόνον. Καθαρό ψέμα είναι και το ότι η Ελλάδα έχει "μαξιμαλιστική" στάση ως προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο, κάτι που συνήθως "τεκμηριώνεται" από τις ελληνικές θέσεις ως προς την ΑΟΖ του Καστελλόριζου. Όμως, η άποψη αυτή δείχνει να αγνοεί πως δεν είναι η ΑΟΖ του Καστελλόριζου το πρόβλημα.<br /><br />Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω η Τουρκία δεν υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει υπερβάλλουσες αξιώσεις ως προς την ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα που της αναλογεί στο Καστελλόριζο ή οπουδήποτε αλλού. Αρνείται την ύπαρξη συνολικώς ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας για όλα τα ελληνικά νησιά, καθώς και χωρικών υδάτων εύρους μεγαλύτερου των έξι μιλίων, με το τελευταίο να ισχύει και για την ελληνική ηπειρωτική ακτή.<br /><br />Με αυτά λοιπόν τα ξεκάθαρα ψέματα και με την απειλή στρατιωτικής βίας, η Άγκυρα και οι εγχώριοι –δια των θέσεών τους– σύμμαχοί της, επιδιώκουν κάτι περισσότερο από μια λεόντειο συμφωνία υπέρ της Τουρκίας. Επιδιώκουν την εξάλειψη της Ελλάδας ως ανεξάρτητη χώρα και την de facto μετατροπή της σε τουρκικό προτεκτοράτο. Γιατί περί αυτού μιλάμε.<br /><br />Αν δεχθείς να υποκύψεις σε αυθαίρετες αξιώσεις, εις βάρος των πιο θεμελιωδών αρχών του Δικαίου της Θάλασσας και της διεθνούς πρακτικής, τότε παραιτείσαι από το διεθνές δίκαιο. Ένα κράτος που θέτει εαυτόν εκτός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου τότε παύει να είναι κανονικό κράτος. Αν αντικαθιστά τη διεθνή νομιμότητα με τις απειλές του διεκδικητικού γείτονά του, τότε παύει ουσιαστικά να υφίσταται. Δεν παραδίδει απλώς κάποια κομμάτια της εθνικής του κυριαρχίας αλλά αυτοκαταργείται εν συνόλω. Τόσο απλά.<br /><br />Fake news και υβριδικός πόλεμος<br /><br />Για να το επιτύχει αυτό η Άγκυρα και οι εξ αντικειμένου προεκτάσεις της εν Αθήναις, περνούν στο επόμενο στάδιο των υβριδικών επιχειρήσεων: καλλιεργούν τον φόβο και την ηττοπάθεια στην ελληνική κοινωνία, πάλι δια fake news. Το πρώτο εξ αυτών είναι το δίλημμα "παράδοση ή πόλεμος", που βαφτίζεται ψευδώς σαν "συμβιβασμός ή πόλεμος".<br /><br />Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, αν ασκήσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα θα οδηγηθούμε νομοτελειακά σε πόλεμο με την Τουρκία. Όμως, αυτό δεν ισχύει. Η Τουρκία δεν είναι "υποχρεωμένη" να προχωρήσει σε πολεμική επίθεση κατά της Ελλάδας, αν η τελευταία υπερασπίσει θεμελιώδη κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι εγχώριοι "ρεαλιστές". Κυρίως δεν είναι και τόσο "άνετη" για να επιλέξει πόλεμο.<br /><br />Συμπληρωματικό είναι ένα ακόμη ψέμα που επιχειρείται να επιβληθεί σαν αναντίρρητη αλήθεια. Πρόκειται για την υποτιθέμενη στρατιωτική ανωτερότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Σύμφωνα με αυτούς, η Ελλάδα "δεν μπορεί να τα βάλει με την Τουρκία", γιατί η τελευταία είναι "πανίσχυρη" κι αυτό "το ξέρουν όλοι". Άρα, αν δεν θέλει να υποστεί συντριπτική ήττα, θα πρέπει να "συμβιβαστεί", δηλαδή να αυτοκαταργηθεί ως κράτος.<br /><br />Όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Από πουθενά δεν τεκμαίρεται η στρατιωτική ανωτερότητα της Τουρκίας, την οποία θεωρούν δεδομένη. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι παραμένουν κάποια μικρά πλην πιθανώς κρίσιμα ποιοτικά ελληνικά πλεονεκτήματα. Ακόμα κι αν υπήρχε τουρκική στρατιωτική ανωτερότητα, κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της υπερασπίζει την υπόστασή της έναντι κάθε επιβουλέα χωρίς να μετράει κουκιά. Αν δεν το κάνει δεν αξίζει να υπάρχει.<br />Εγχώριος μηχανισμός<br /><br />Το τελευταίο στάδιο του εγχώριου μηχανισμού υβριδικού πολέμου που επιδιώκει την δορυφοροποίηση τηςΕλλάδας από την Τουρκία, είναι τα ΜΜΕ που περιθωριοποιούν όσους δεν συμφωνούν με τα δίπολα "ελληνική λίμνη-ελεύθερη ναυσιπλοία", "μαξιμαλιστική Ελλάδα-συμβιβαστική Τουρκία", "συμβιβασμός ή πόλεμος", "αποδοχή των τουρκικών θέσεων ή στρατιωτική συντριβή" κοκ.<br /><br />Έτσι, η τεκμηριωμένη κριτική του Αντώνη Σαμαρά για τις "διερευνητικές επαφές" χαρακτηρίστηκε "παραλήρημα", ενώ κάθε άποψη που δεν ταυτίζεται με αυτήν της Άγκυρας αναφέρεται σαν "εθνικιστική" και "ακροδεξιά". Εν κατακλείδι λοιπόν, ο εγχώριος μηχανισμός υβριδικού πολέμου περιλαμβάνει τα εξής στάδια:<br />Προώθηση στην ελληνική κοινή γνώμη fake news και αναγνώσεων της πραγματικότητας, εις βάρος θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου.<br />Παρουσίαση της αυτοκατάργησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας σαν "συμβιβασμό".<br />Τρομοκράτηση της ελληνικής κοινής γνώμης δια ψευδών ισχυρισμών για την ικανότητα της Ελλάδας να αμυνθεί εάν δεχθεί επίθεση.<br />Περιθωριοποίηση των αντίθετων απόψεων από τα ΜΜΕ είτε δια του συστηματικού αποκλεισμού είτε δια της δαιμονοποίησής τους.<br /><br />Αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, έναν υβριδικό πόλεμο. Και, δυστυχώς, στον πόλεμο αυτόν φαίνεται πως συμμετέχουν και Έλληνες οι οποίοι –ελπίζουμε λόγω ιδεοληψιών–πολεμάνε την ίδια τους τη χώρα. Και δεν αναφερόμαστε σε περιθωριακά στοιχεία, αλλά σε ανθρώπους με ισχυρές και διαχρονικές προσβάσεις στην πολιτική, μιντιακή και ακαδημαϊκή εξουσία.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πως ο εκ των έσω υβριδικός πόλεμος αυτοκαταργεί την Ελλάδα

Γρίβας Κώστας Ένας από τους λόγους που ο γράφων αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την έναρξη των "διερευνητικών" επαφών ήταν ότι θα έδιν...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι στενές γερμανοτουρκικές σχέσεις και η πηγή της οργής της Μέρκελ προς την Ελλάδα

<img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=AP_20024531341025.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Αλέξανδρος Δρίβας*</b><br />Το να μιλήσουμε για τις γερμανοτουρκικές σχέσεις μπορεί να είναι πλέον βαρετό. Το να μη συζητάμε όμως γι' αυτές, είναι επικίνδυνο. Μια ανεξάρτητη μεταβλητή η οποία είναι πολύ σημαντική για τα ελληνοτουρκικά, είναι η στενή σχέση που έχουν σφυρηλατήσει Μέρκελ και Ερντογάν.<br /><br />Πρόκειται για δύο πολιτικά πρόσωπα, που έχουμε ξεχάσει πότε ανέλαβαν την εξουσία στις χώρες τους. Ειδικά για τη Δύση που συχνά-πυκνά μιλάει με όρους ''Κεντρικής Ασίας'' για να ψέξει μη δημοκρατικά καθεστώτα, το να είσαι στην εξουσία 16 και 19 χρόνια αντίστοιχα, (Μέρκελ και Ερντογάν) σημαίνει ότι έχεις δημιουργήσει ένα καθεστώς.<br /><br />Σε πείσμα των καιρών που θέλουν την αποκοπή της ιστορικής ροής από το παρόν και την αποσπασματική μελέτη του μέλλοντος, Γερμανία και Τουρκία ήταν πάντα στην ίδια ''παρέα'' για πάνω από έναν αιώνα. Μέρκελ και Ερντογάν όμως, έκαναν αυτήν τη σχέση ''ειδική'' και για την Ελλάδα η οποία ανήκει στην ΕΕ, είναι πολύ σημαντικό να αποφύγει τις συνέπειες μιας τέτοιας φιλίας.<br /><br />Εκτός από την αναβάθμιση των γερμανοτουρκικών σχέσεων, κάτι άλλο εξελίσσεται εναντίον της χώρας μας. Μια ελεγχόμενη οργή της απερχόμενης Καγκελαρίου για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει αντιληφθεί ορθά τις δύο αυτές εξελίξεις και αυτό φάνηκε από τις προ διμήνου δηλώσεις του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και λίγες μέρες πριν, ο Έλληνας πρωθυπουργός άφησε αιχμές για τη γερμανική στάση. Είναι αναγκαίο να πορευτούμε με αυτήν την καχυποψία.<br /><br />Αιώνιοι Εταίροι<br /><br />Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία και Τουρκία ήταν σύμμαχοι. Το σχέδιο της Γερμανία τότε, ήταν να μιμηθεί τις δύο μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης και επιθυμούσε διακαώς να ελέγξει το Δρόμο του Μεταξιού. Η Μέση Ανατολή, ενδιέφερε ιδιαίτερα τη Γερμανία και η παρηκμασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, έψαχνε συμμάχους στην Ευρώπη που δεν είχαν βάλει ως στόχο τη διάλυσή της. Η Πορεία προς Ανατολάς (Drang Nach Osten) ως γερμανικό σχέδιο, έφερε τις δύο χώρες πολύ κοντά.<br /><br />Γερμανοί εκπαίδευσαν και στήριξαν πολλούς από τους Νεότουρκους οι οποίοι όταν ήλθαν στην εξουσία, έδωσαν προνόμια στους Γερμανούς οι οποίοι κατείχαν ουσιαστικά τα γεωοικονομικά assets της Τουρκία, βοηθώντας (προτρέποντας για την ακρίβεια) τη νέα τουρκική πολιτική ελίτ να εξοντώσει Έλληνες, Αρμένιους και άλλες μειονότητες που κρατούσαν για πολλές δεκαετίες την οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Είναι πολύ γνωστό ότι ο Γερμανός ''απεσταλμένος'' Φον Σάντερς, ακόμη και σήμερα θεωρείται ό,τι για μας ο Λόρδος Βύρωνας στην Τουρκία, με πολλά παιδιά να βαφτίζονται ως ''Καντέρ'' εις μνήμη του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή που ''ενέπνευσε'' την Τουρκία στο να προχωρήσει σε ειδεχθή εγκλήματα.<br /><br />Σα να μην πέρασε μια μέρα<br /><br />Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία ήταν πιο μαζεμένη καθώς τόσο στους Βαλκανικούς Πολέμους, όσο και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, διάλεξε τη λάθος πλευρά. Το Σύνδρομο των Σεβρών οδήγησε την Τουρκία στο να υιοθετήσει τον περίφημο ρόλο του ''επιτήδειου ουδέτερου''. Παρόλο που έλαβε χώρα ο επαναπροσδιορισμός της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στο να ομοιάσει σε οπορτουνισμό και τακτικισμό με την Ιταλία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, οι γερμανοτουρκικές σχέσεις παρέμειναν ισχυρές.<br /><br />Μάλιστα, οι Γερμανοί όταν ολοκλήρωσαν την βάρβαρη κατοχή της Ελλάδας, διαπραγματεύονταν με τους Τούρκους ελληνικά νησιά. Ο Ισμέτ Ινονού είχε υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με την Γερμανία. Αυτό έληξε στις 23 Φεβρουαρίου 1945, όταν η Τουρκία πείστηκε ότι η Γερμανία θα έχανε ακόμη μια φορά, οπότε και της κήρυξε τον πόλεμο, μόλις 2,5 μήνες πριν την ολοκληρωτική συντριβή της Γερμανίας. Από εκεί και μετά, μέχρι και την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Γερμανία (Δυτική Γερμανία) ήταν περισσότερο προτεκτοράτο των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η νέα σχέση με την Τουρκία ήταν κυρίως εμπορική με τα θέματα άμυνας να καθορίζονται μέσα από την συμμαχική τους σχέση στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Η Γερμανία έφερε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους εργάτες στην Γερμανία, ως φτηνά εργατικά χέρια για να πετύχει την οικονομική της ανασυγκρότηση. Σήμερα στην Τουρκία, ζουν περίπου 4 εκατομμύρια Τούρκοι.<br /><br />Η Μέρκελ είναι η μοναδική πολιτικός που δεν ''τσακώθηκε'' με τον Ερντογάν<br /><br />Το ΑΚΡ αξιοποίησε κατά την προηγούμενη δεκαετία το χαρτί της ''οικονομικής αναγέννησης'' της Τουρκίας. Η Γερμανία, βρήκε μια φτηνή και τεράστια αγορά στην Τουρκία με μια πολιτική σταθερότητα ''καθεστώτος''. Οι οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών απογειώθηκαν με ιλιγγιώδη ρυθμό. O συνολικός όγκος εμπορικών συναλλαγών, έφτασε το 2019 περίπου τα 35,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν συνυπολογίσουμε και τις ειδικές σχέσεις που αφορούν το κομμάτι της άμυνας, (οι κινητήρες των τανκς που παράγονται από την τουρκική αμυντική βιομηχανία, είναι γερμανικοί και τα γερμανικά υποβρύχια τα οποία πρόκειται να παραδοθούν στην Τουρκία (και τα οποία η Τουρκία θα τα χρησιμοποιήσει για να απειλήσει την Ελλάδα και την Κύπρο) εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχουν σχέσεις πολύ στενές.<br /><br />Η Γερμανίδα Καγκελάριος που σύντομα θα φύγει από το προσκήνιο (όχι όμως από το παρασκήνιο) όρισε σαν ''διάδοχό' της έναν άνθρωπο που αν γίνει Καγκελάριος, αυτές οι ειδικές σχέσεις με την Τουρκία, θα συνεχιστούν παρά τη μεγάλη αντίδραση της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης στη Γερμανία, που ασκούν έντονη κριτική για την ασυλία που προσφέρουν η Μέρκελ και η Κάρενμπάουερ στον Ερντογάν. Πολύ σημαντικό άλλοθι για τη Μέρκελ, προκειμένου να συνεχίσει τις επιβλαβείς για την ΕΕ (και ιδιαίτερα για την Ελλάδα,την Κύπρο, την Αυστρία και τη Γαλλία) σχέσεις με την Τουρκία, αποτελεί μια δική της αποτυχία. Πρόκειται για το προσφυγικό.<br /><br />Δεν είναι μόνο οι 4 εκατομμύρια Τούρκοι που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία, (αν και πολύ θα αμφέβαλε ο οποιοσδήποτε ότι όλοι αυτοί στηρίζουν τον Ερντογάν και όσα κάνει στην Τουρκία) ούτε οι εμπορικές σχέσεις οι οποίες πάντως, δείχνουν φθίνουσα τάση. Είναι και ότι η Καγκελάριος Μέρκελ θα αποχαιρετίσει την Καγκελαρία έχοντας αποτύχει να διαχειριστεί τέσσερις σημαντικές κρίσεις που εμφανίστηκαν όσο εκείνη μετρούσε τετραετίες. Οικονομική κρίση, προσφυγική κρίση, κρίση ασφάλειας (έχουν ξεχαστεί τα αιματοκυλίσματα μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων από τζιχαντιστές) και πλέον, μια πολυδιάστατη κρίση λόγω πανδημίας (οικονομική κρίση, έλλειψε εμβολίων κτλ).<br /><br />Μέσα σε αυτά, η Καγκελάριος Μέρκελ είναι η μόνη πολιτικός που δεν ''τσακώθηκε'' ποτέ με τον Ταγίπ Ερντογάν, ακόμη και όταν ο ίδιος, ήθελε για το ''Δημοψήφισμά'' του να κάνει ''προεκλογική καμπάνια'' μέσα στη Γερμανία. Τι άλλο;<br /><br />Ρωσία και Κατάρ: Οι γερμανοτουρκικοί σύνδεσμοι και η μεσογειακή πολιτική του Βερολίνου<br /><br />Όταν ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών έψεξε το ρόλο του Βερολίνου για την ''διαμεσολάβηση'' στα ελληνοτουρκικά, σίγουρα δεν είχε στο νου του μόνο το ότι η Γερμανία δεν επιθυμεί να επιβάλλει κυρώσεις. Είναι γιατί η Γερμανία έχει δείξει πολλές φορές ότι δεν επιθυμεί να δώσει στην Ελλάδα το γεωπολιτικό κύρος που της αρμόζει. Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ (για τις οποίες η Καγκελάριος δεν έχει και την καλύτερη άποψη, όχι μόνο κατά την περίοδο Tραμπ) και από τη Γαλλία, δεν δείχνει να ευχαριστεί το Βερολίνο το οποίο δεν έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν μπορεί να ελέγχει τη Βόρεια Θάλασσα, τον ανατολικό Ατλαντικό και τη Μεσόγειο μαζί.<br /><br />Η Διάσκεψη για τη Λιβύη, αποδείχθηκε άλλο ένα φιάσκο για το Βερολίνο το οποίο προσπάθησε να νομιμοποιήσει την αδράνειά του στη Λιβύη, στερώντας ταυτόχρονα ρόλο σε μεσογειακές χώρες με άμεσα συμφέροντα στη Λιβύη (πχ Γαλλία και Ελλάδα). Το Βερολίνο δεν κάλεσε την Ελλάδα στη Διάσκεψη, παρά το γεγονός οτι η Τουρκία συνυπέγραψε με τον Σάρατζ το πιο εξωφρενικό έγγραφο -διεθνώς- της δεκαετίας. Το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η απάντηση της Ελλάδας με το να καλέσει τον Χάφταρ στην Ελλάδα και η υπογραφή της μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, εξόργισαν το Βερολίνο, που δεν επιθυμεί άλλη ευρωπαϊκή χώρα του Νότου να έχει ρόλο στην περιοχή, προτιμώντας για εργολάβο του την Τουρκία. Αντίθετα, στήριξαν τη συμφωνία Αθήνας - Καΐρου. <br /><br />Οι ειδικές σχέσεις της Τουρκίας με τη Μόσχα δεν προβληματίζουν την Γερμανία η οποία παρόλα αυτά, όποτε το θυμηθεί εκφράζει ''ανησυχία για τη ρωσική επιρροή στην Ευρώπη''. Είναι η ίδια Καγκελάριος που επιθυμεί τον Nord Stream II. Επομένως, η αγορά των S-400 από την Τουρκία, δεν ανησυχεί ιδιαίτερα το Βερολίνο γιατί ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Μαϊκ Πενς, είχε αναφέρει μαζί και τον ρωσογερμανικό αγωγό και τους S-400 στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ του 2019.<br /><br />Οι ειδικές σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία, ευνοούν και τις γερμανοτουρκικές σχέσεις καθώς η Καγκελάριος Μέρκελ δε θα ήθελε να δυσαρεστήσει τον από πολύ παλιά γνώριμο σε αυτήν, Βλάντιμιρ Πούτιν στο θέμα του East Med ο οποίος αν κατασκευαστεί, δε θα αποτελεί καλή εξέλιξη για την ρωσική επιθυμία που δεν είναι άλλη από τη σταθεροποίηση (ή και αύξηση) της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Η Γερμανία επίσης δεν αντιτίθεται σθεναρά στον Turkish Stream γιατί θα ήταν ακόμη για το Βερολίνο, πολύ αντιφατικό, όταν συνεχίζει την κατασκευή του Nord Stream II. Είπαμε, η Κυρία Μέρκελ το 2017 είχε δηλώσει πως ''Η ΕΕ δεν μπορεί πλέον να στηρίζεται στις ΗΠΑ''.<br /><br />Στη Λιβύη, Ρωσία και Τουρκία επιθυμούν να τη μετατρέψουν σε Συρία. Γιατί η Γερμανία όμως να θέλει εξωευρωπαϊκές δυνάμεις και όχι ευρωπαϊκές; Γιατί το Βερολίνο γνωρίζει οτι η αναβάθμιση του ευρωπαϊκού Νότου, σημαίνει μείωση της γερμανικής επιρροής σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Το Κατάρ, αποτελεί επίσης ένα κράτος το οποίο φέρνει πολύ κοντά τη Γερμανία με την Τουρκία. Το μικρό κρατίδιο που μοιάζει περισσότερο με hedge fund παρά με κράτος, έχει τεράστιες επενδύσεις τόσο στη Γερμανία όσο και στην Τουρκία. Η Deutsche Bank κατά 19-20% ανήκει στο Κατάρ.<br /><br />Παίζοντας με το ρολόϊ<br /><br />Όλα αυτά πρέπει να μας ανησυχούν. Ο Έλληνας πρωθυπουργός φαίνεται να έστειλε μήνυμα ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε αφελείς και ότι δηλώσεις περί της τεράστιας σημασίας της Τουρκίας (τελευταία το ανέφερε η Γερμανίδα Υπουργός Άμυνας) δεν θα επηρεάσουν τα ελληνοτουρκικά. Οι διερευνητικές επαφές που διεξάγονται, ήταν ακόμη ένα φύλλο συκής για την αποτυχημένη διαμεσολάβηση του Βερολίνου στην ελληνοτουρκική κρίση. Επειδή όμως οι Γερμανοί θα έχουν και εκείνοι τις εκλογές τους (ουσιαστικές μετά από χρόνια) και επειδή αρκετοί πολιτικοί στη Γερμανία βλέπουν τους Γκρίζους Λύκους να κάνουν ''παιχνίδι'' στο Βερολίνο, καλό είναι να μην βιαστούμε να κάνουμε τα ελληνοτουρκικά ''ευρωτουρκικά'', όσον αφορά τον περίφημο διάλογο που θα ήθελαν οι Βρυξέλλες και που θα μοιάζει με το φιάσκο της Διάσκεψης του Βερολίνου για τη Λιβύη.<br /><br />Ένα τραπέζι διαλόγου μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και άλλων μεσογειακών χωρών που πλην Γαλλίας, επιθυμούν το Βερολίνο στη Μεσόγειο για να μην πετύχει η Γαλλία περιφερειακή ηγεμονία, θα μας έβλαπτε. Το Βερολίνο έχει εξοργιστεί μαζί μας. Έχει εξοργιστεί γιατί η Ελλάδα έχει ισχυροποιήσει τους δεσμούς της με τις ΗΠΑ και με τη Γαλλία. Η Γερμανία επιθυμεί να πουλά εξοπλισμό στην Τουρκία και η Ελλάδα να μην αγοράζει εξοπλισμούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες ευθυγραμμίζονται με τα ελληνικά συμφέροντα. Η Γερμανία θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά της με την Τουρκία και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας.<br /><br />Τα ''οικονομικά εργαλεία πειθούς'' του Βερολίνου, δεν πιάνουν πλέον τόπο λόγω της πανδημίας και των τεράστιων επιπτώσεων που έχουν στην οικονομία όλης της Ευρώπης. Η Τουρκία ''βράζει'' και ο Ερντογάν σύντομα δε θα σώζεται από ούτε από την απερχόμενη Καγκελάριο, ούτε από ιταλικές και ισπανικές τράπεζες. Καλό είναι επομένως να μην ετοιμαζόμαστε να κάνουμε συμβόλαια με αγοραστές που μπορεί και να μην ξαναδούμε μετά από λίγους μήνες.<br /><br /><b><i>* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Research Fellow - Hellenic American Leadership Council, (HALC) Ph.D. Cand. (Hellenic-American Relations after the Cold War Era)</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι στενές γερμανοτουρκικές σχέσεις και η πηγή της οργής της Μέρκελ προς την Ελλάδα

Αλέξανδρος Δρίβας* Το να μιλήσουμε για τις γερμανοτουρκικές σχέσεις μπορεί να είναι πλέον βαρετό. Το να μη συζητάμε όμως γι' αυτές, είνα...

Διαβάστε την συνέχεια

Στις συμπληγάδες της έντασης ΗΠΑ-Ρωσίας, η Τουρκία

<img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=shutterstock_1133280740_2.jpg" width="640" /><br /><br />Συνέντευξη:<b> Κώστας Λάβδας*</b><br />Η αλλαγή τόνου από τις ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας, η νέα ένταση στις σχέσεις τους και το γεγονός ότι οι πρώτες δείχνουν αποφασισμένες να ασκήσουν εντονότερη κριτική όχι μόνο για τους S-400, αλλά και για θέματα αξιών, δυσκολεύουν την θέση της Αγκυρας, τονίζει ο Κώστας Λάβδας.<br /><br />Εκτός της αναμενόμενης επιμονής των ΗΠΑ για επιβολή κυρώσεων εφόσον η Τουρκία δεν υποχωρήσει στο ζήτημα του ρωσικού αντιεροπορικού συστήματος, τώρα η νέα αμερικανική διακυβέρνηση προσθέτει στην κριτική της με ταχύτατη και αυξανόμενη ένταση και ζήτημα δημοκρατίας, σημειώνει ο καθηγητής Ευρωπαικής Πολιτικής στο Πάντειο, δυσχεραίνοντας την θέση της Αγκυρας.<br /><br />Αναφέρεται ακόμη στα οφέλη που συνεπάγεται για την Ελλάδα η διακοπή της γραμμής που συνέδεε τις οικογένειες Τραμπ-Ερντογάν, για την ανάγκη η χώρα μας να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το αμερικανικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, αλλά και για τις προοπτικές των ευρωατλαντικών σχέσεων, εφόσον η νέα αμερικανική προεδρία προσεγγίσει την στρατηγική προσπάθεια της Γαλλίας για την οικοδόμηση μιας ευρωπαικής ταυτότητας στην ασφάλεια και την άμυνα.<br /><br />Οσο για την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ σε ένα άλλο πεδίο, την διακοπή της στήριξης των στρατιωτικών επιχειρησεων στην Υεμένη, δεν αποκλείει η απόφαση αυτή να θεωρηθεί από την Τεχεράνη ως ένας δρόμος για να αυξήσει την επιρροή της στην περιοχή. <br /><br />Συνέντευξη στον <b>Γιώργο Φιντικάκη</b><br /><br />Τι δείχνει η ριζική αλλαγή του τόνου του Τζο Μπάιντεν και οι αυστηρές του προειδοποιήσεις προς τη Μόσχα σε σχέση με τον προκάτοχό του; Πως προδιαγράφονται δηλαδή οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας;<br /><br />Μέσα από το πρίσμα της κυβέρνησης Μπάϊντεν, η Ρωσία του Πούτιν αναδεικνύεται ως μείζονος σημασίας πρόκληση για τη Δύση. Η ίδια η Ρωσία του Πούτιν φαίνεται να βλέπει θετικά αυτό το νέο κύκλο έντασης. Η Μόσχα μόλις απέλασε Γερμανούς, Πολωνούς και Σουηδούς διπλωμάτες, ισχυριζόμενη ότι βοήθησαν τις διαδηλώσεις για τον Ναβάλνι. Με τη σειρά της, η απέλαση οδήγησε σε κοινή δήλωση Γαλλίας – Γερμανίας με την οποία καταδικάζεται αυτή η κίνηση της ρωσικής κυβέρνησης. Οπότε ως προς την Ρωσία, το νέο ευρωατλαντικό μέτωπο μοιάζει ενισχυμένο. Η απόσταση που χωρίζει ήδη τη σημερινή κατάσταση από την περίοδο Τραμπ μοιάζει μεγάλη και ας αποχώρησε – όπως αποχώρησε – ο Τραμπ μόλις πριν λίγες εβδομάδες.<br /><br />Σε ένα άλλο μέτωπο, αυτό της Τουρκίας, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στηλίτευσε τις συλλήψεις φοιτητών από την τουρκική αστυνομία. Είναι ένα δείγμα αλλαγής στάσης απέναντι στο τουρκικό καθεστώς σε σχέση με τον προκάτοχό του;<br /><br />Οι ΗΠΑ ασκούν εντονότερη κριτική σε θέματα αξιών, δημοκρατίας και δικαιωμάτων ενώ παράλληλα καθιστούν σαφές ότι το ζήτημα των S-400 παραμένει κρίσιμο. Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις για τις συλλήψεις φοιτητών, έγινε γνωστό και ότι ΗΠΑ δεν σχεδιάζουν να δημιουργήσουν ομάδα εργασίας με την Τουρκία (όπως είχε ανακοινώσει η Άγκυρα) για να διευκρινιστούν οι διαφωνίες τους και να βρεθεί μια λύση για το ζήτημα των S-400. Εδώ η Τουρκία έχει πραγματικό πρόβλημα ενόψει της νέας έντασης μεταξύ Δύσης – Ρωσίας.<br /><br />Οπότε οι ΗΠΑ εμμένουν στην απόφαση των κυρώσεων εάν η Άγκυρα δεν υποχωρήσει στο θέμα των ρωσικών πυραύλων και τώρα προσθέτουν ζητήματα δημοκρατίας με αυξανόμενη ένταση στην κριτική τους. Στο μέτρο που υπάρχει κάποια αλλαγή, αυτή εντοπίζεται στην απουσία ενός Τραμπ που θα περιορίζει τις ζημίες για τον Ερντογάν μέσω παρεμβάσεων από τον Λευκό Οίκο.<br /><br />Αλλαγή στάσης όμως έχουμε και σε ένα άλλο μέτωπο, αυτό στην Υεμένη. Πως σχολιάζετε την δήλωση Μπάιντεν ότι οι ΗΠΑ σταματούν να στηρίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Υεμένη;<br /><br />Εδώ η αλλαγή είναι αυτή τη στιγμή περισσότερο ευδιάκριτη και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον σε τρία διακριτά αλλά προφανώς συνδεόμενα πεδία. Το πρώτο αφορά την κατάσταση στην Υεμένη. Θυμίζω ότι το 2015 οι Χούτι, υποστηριζόμενοι από το Ιράν, έφτασαν να απειλούν το λιμάνι του Aden. Έκτοτε η συμμαχία εναντίον των Χούτι ακύρωσε σε μεγάλο βαθμό τις επιτυχίες τους, αλλά το ερώτημα σήμερα είναι πως ακριβώς θεωρούν οι ΗΠΑ ότι θα επηρεαστούν οι ισορροπίες στην Υεμένη από τη νέα προσέγγισή τους. Θυμίζω επίσης ότι κατά καιρούς το Κατάρ – αυτός ο κρίσιμος σύμμαχος και υποστηρικτής της Τουρκίας – έχει κατηγορηθεί ότι χρηματοδοτεί και τους Χούτι στην Υεμένη.<br /><br />Το δεύτερο πεδίο αναφέρεται στο βαθμό στον οποίο αυτή απόφαση μπορεί να θεωρηθεί ότι ευνοεί το Ιράν. Είναι πιθανό να θεωρήσει η Τεχεράνη ότι ο δρόμος ανοίγει και πάλι στην περιοχή για τη επιρροή του Ιράν. Γενικότερα, η σύγκρουση Ιράν – Σαουδικής Αραβίας, μια θεμελιώδης σύγκρουση για τις δυναμικές της Μέσης Ανατολής των τελευταίων δεκαετιών, μπαίνει σε νέα φάση με την προεδρία Μπάϊντεν.<br /><br />Τέλος, το τρίτο πεδίο αφορά έμμεσα και την Ελλάδα. Η μείωση της πίεσης στο Ιράν καθιστά τις σχέσεις Τουρκίας - Ιράν λιγότερο προβληματικές σε σχέση με τις ούτως ή άλλως αμφισβητούμενες δυτικές περγαμηνές της Άγκυρας. Επίσης, η μικρή αλλά σαφώς διαφαινόμενη αποστασιοποίηση της κυβέρνησης Μπάϊντεν συνολικά από τον άξονα Σαουδική Αραβία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν είναι καλά νέα για την Αθήνα.<br /><br />Είναι όλα αυτά ένα σαφές δείγμα για την φυσιογνωμία της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική; Επιστρέφει σε ένα σύστημα αξιών όπως εκείνο της περιόδου Ομπάμα; Και πως επηρεάζουν όλα αυτά την Ελλάδα και τα ανοικτά μας ζητήματα;<br /><br />Πέρα από τα πολλά θετικά της, η αλλαγή στον Λευκό Οίκο θα πρέπει να προσεγγιστεί με κάποια προσοχή αναφορικά ειδικότερα με την πολιτική στην Μέση Ανατολή. Είναι, βέβαια, ακόμη πολύ νωρίς. Αλλά κάποιες ενδείξεις υπάρχουν. Πρέπει καταρχήν να αντιληφθούμε ότι η περίοδος Τραμπ συνέπεσε αλλά και βοήθησε, σε ένα βαθμό, να ωριμάσουν κρίσιμες εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο. Από αυτή τη συγκεκριμένη άποψη, η επιστροφή σε ορισμένα στοιχεία της περιόδου Ομπάμα θα ήταν ατυχής.<br /><br />Το Ιράν δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με γρήγορες αποφάσεις και η επιστροφή στην ενδιαφέρουσα πολιτική (και συμφωνία) Ομπάμα θα πρέπει να γίνει υπό προϋποθέσεις, αναφορικά και με τη εξωτερική πολιτική της Τεχεράνης αλλά και με την ενίσχυση των περισσότερο μετριοπαθών στοιχείων στο εσωτερικό. Πιο δύσκολα είναι όμως τα πράγματα σε σχέση με άλλες πτυχές της πολιτικής Ομπάμα στην περιοχή. Η κινηματική διάσταση του επικίνδυνου ισλαμισμού που οδηγεί στον τζιχαντισμό θα πρέπει να τύχει σκληρής και όχι διαλλακτικής αντιμετώπισης.<br /><br />Σε συνδυασμό με τον διάλογο και τη συζήτηση με τα πολλά υπεύθυνα στοιχεία στον αραβικό και γενικότερα τον ισλαμικό κόσμο, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι δίκτυα όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα αλλά και κράτη όπως η Τουρκία, το Κατάρ, το Πακιστάν δεν πρέπει να αφεθούν να ποδηγετήσουν (άμεσα ή έμμεσα) το νέο κύμα κινηματικής διεθνικής τρομοκρατίας που έχουμε μπροστά μας.<br /><br />Παράλληλα, το Ισραήλ θα πρέπει να εξακολουθήσει να ενισχύεται στην φάση προσέγγισης με κρίσιμα στοιχεία του αραβικού κόσμου (Ιορδανία, Εμιράτα, στο βάθος Σαουδική Αραβία).<br /><br />Στην Ευρώπη, διαμορφώνεται ήδη ένα πολύ καλό κλίμα με τους συμμάχους, κάτι που – με τη σειρά του – θα ενθαρρύνει πολλές σημαντικές επιμέρους βελτιώσεις στις ευρωατλαντικές σχέσεις. Ένας πρόεδρος που γνωρίζει καλά τα διεθνή ζητήματα και που στηρίζει το ΝΑΤΟ θα αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα σταθερότητας και προβλεψιμότητας στη σημερινή, δύσκολη συγκυρία. Ένα μέρος της ζημιάς που αναμφίβολα έχει υπάρξει στα πεδία της ευρωατλαντικής συνεργασίας θα επιδιορθωθεί.<br /><br />Για την Ελλάδα, τα θετικά στοιχεία της αλλαγής είναι πολλά. Είναι πράγματι σημαντική η διακοπή της γραμμής που συνέδεε τις οικογένειες Τραμπ και Ερντογάν και βασιζόταν εν μέρει σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Το στοίχημα θα είναι να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο και η διμερής στρατηγική συνεργασία μας με τις ΗΠΑ. Με δυο λόγια, η Ελλάδα θα πρέπει να αξιοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί αυτή την καταρχήν θετική περίοδο σε σχέση με το αμερικανικό ενδιαφέρον για την περιοχή γενικά και την Ελλάδα ειδικότερα.<br /><br />Ωστόσο θα πρέπει παράλληλα να αντιληφθούμε ότι το ζήτημα της μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης διάστασης είναι περισσότερο σύνθετο. Οι τάσεις απομάκρυνσης των ΗΠΑ από τον παλαιότερο ρόλο τους, τάσεις που ανιχνεύονται ήδη στην περίοδο Ομπάμα, θα συνεχιστούν. Στην μακρά αυτή μεταβατική περίοδο, που χάρη στο αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου 2020 θα γίνει με όρους συνεννόησης και συνεργασίας, θα είναι κρίσιμο να αντιμετωπιστεί από την Ουάσιγκτον η ΕΕ ως σύνθετο ταμπλό συγκλίσεων αλλά και πολυφωνίας, καταμερισμού εργασίας αλλά και ειρηνικής αντιπαράθεσης οραμάτων.<br /><br />Θα είναι π.χ. σημαντικό να αντιληφθεί η Ουάσιγκτον ότι πέρα από τις εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ Ομπάμα – Μέρκελ στο παρελθόν, στην Ευρώπη σήμερα κάτι κινείται. Και αυτό είναι η στρατηγική προσπάθεια της Γαλλίας στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας στην ασφάλεια και την άμυνα, σε συνεργασία πάντα με τις ΗΠΑ. Με τη Βρετανία κυριολεκτικά στην μέση του Ατλαντικού μετά το Brexit και την ήττα του Τραμπ, θα είναι σημαντικό για τις ευρωατλαντικές σχέσεις εάν οι ΗΠΑ προσεγγίσουν τη νέα γαλλική προσπάθεια με μια νέα, θετική και δημιουργική διάθεση.<br /><br />Υπάρχει ένας πρόσθετος λόγος που καθιστά αυτή την αμερικανική προσέγγιση απαραίτητη: την άνοιξη του 2022 οι γαλλικές προεδρικές εκλογές θα αποτελέσουν κρίσιμο σταυροδρόμι όχι μόνο για τη γαλλική πολιτική αλλά και για το μέλλον της ΕΕ. Η Λεπέν και η οπτική της πρέπει να ηττηθούν και αυτό προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, συνεπή και συστηματική αναβάθμιση του ρόλου αλλά και της πρόσληψης του ρόλου της Γαλλίας στην Ευρώπη μετά το Brexit.<br /><br />Ήδη το 2021, σε επίπεδο ευρωπαϊκών κρατών έχουμε ποικιλία επιπέδων σταθερότητας, προβλεψιμότητας και αβεβαιότητας. Από πολιτική άποψη, η Ιταλία φαίνεται να σταθεροποιείται αλλά μόνο προσωρινά, η Γερμανία (τον Σεπτέμβριο), η Τσεχία (τον Οκτώβριο) και νωρίτερα η Ολλανδία, η Κύπρος και η Βουλγαρία έχουν βουλευτικές εκλογές ενώ η Γαλλία το καλοκαίρι θα δοκιμάσει την πολιτική θερμοκρασία με περιφερειακές εκλογές.<br /><br />Η δύσκολη περίοδος Τραμπ είχε ερμηνευθεί ως πρόκληση για μεγαλύτερο και περισσότερο συνεκτικό ρόλο της Ευρώπης. Από την πλευρά της Ευρώπης, το στοίχημα στο γεωπολιτικό πεδίο απέτυχε. Όπως έγραψα προ μηνός, η νέα αμερικανική προεδρία είναι ευκαιρία για μια δημιουργική επανεξέταση που πεδίου, πέρα από τα τετριμμένα που έχει ήδη αρχίσει να αναμασά μια δημοσιότητα εθισμένη στους κοινούς τόπους των αναλύσεων της ανατολικής ακτής. Η ιστορία δεν γυρνά πίσω δεκαετίες: ο ρόλος των ΗΠΑ έχει μεταβληθεί. Το ζητούμενο στη νέα περίοδο είναι η κοινή αναζήτηση νέων υποδειγμάτων συνεργασίας μεταξύ των δημοκρατιών. Υποδειγμάτων που θα ενισχύσουν ταυτόχρονα τη διεθνή ειρήνη και τις εσωτερικές τους αντοχές.<br /><br />Πώς θεωρείτε ότι τοποθετείται, τελικά, το ζήτημα των ελληνοτουρκικών στον καμβά των ευρωατλαντικών σχέσεων που σκιαγραφήσατε;<br /><br />Για την Ελλάδα, δεν νοείται χαλάρωση σε σχέση με τη συνέχιση των εξοπλιστικών πρωτοβουλιών από Γαλλία και ΗΠΑ αλλά και την ανάγκη άμεσης επανέναρξης των επαφών για την εμβάθυνση της συνολικής στρατηγικής σχέσης με την Γαλλία. Η Γερμανία ήδη συντονίζεται σε διμερές επίπεδο με την Τουρκία. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, οι στέρεες βάσεις συνεργασίας με χώρες όπως η Γαλλία θα αποδειχθούν πολύτιμες ενόψει και των τάσεων που ανέφερα προηγουμένως.<br /><br />Κατά συνέπεια, στη μεγάλη εικόνα της νέας ευρωατλαντικής πραγματικότητας, η Ελλάδα θα πρέπει αφενός να αξιοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί αυτή τη θετική περίοδο σε σχέση με το αμερικανικό ενδιαφέρον για την περιοχή και την Ελλάδα και αφετέρου να προετοιμάζεται για τα επόμενα στάδια.<br /><br />Θέλω να είμαι, όπως πάντοτε, σαφής. Κάθε είδηση για έναρξη διαλόγου με την Τουρκία είναι καταρχήν μια καλή είδηση, όμως η Άγκυρα έχει προσθέσει νέα και σοβαρά προβλήματα από την άδοξη λήξη του 60ου γύρου διερευνητικών επαφών μέχρι σήμερα (Τουρκολιβυκό μνημόνιο, επίσημη υιοθέτηση του δόγματος της Γαλάζιας πατρίδας, διακήρυξη δικαιώματος ερευνητικών και εξορυκτικών δράσεων στα 6νμ από ελληνικά νησιά, κλπ). Το γεγονός ότι η Τουρκία ελίσσεται γιατί έχει την ανάγκη επικοινωνιακής αντεπίθεσης ενόψει της νέας κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον και της συνόδου της ΕΕ τον Μάρτιο δεν σημαίνει ότι βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση, όπως ορισμένοι αφήνουν να εννοηθεί.<br /><br />Κατά συνέπεια, καλώς να γίνουν οι διερευνητικές συνομιλίες, αλλά η Τουρκία θα πρέπει κάτι να δώσει σε αυτή τη συγκυρία. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είναι λάθος να συμβάλλουμε στη δημιουργία εντυπώσεων σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες ότι με την Άγκυρα η κατάσταση εισέρχεται σε δρόμο κανονικότητας, ενώ δεν υπάρχει απολύτως καμία ένδειξη για αλλαγή στάσης σε σχέση με την ατζέντα των όποιων συνομιλιών.<br /><br /><b><i>*Ο Κώστας Α. Λάβδας είναι Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, Senior Research Fellow στο London School of Economics και Καθηγητής στην Έδρα Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών «Κωνσταντίνος Καραμανλής» στο Fletcher School of Law and Diplomacy του Πανεπιστημίου Tufts στις ΗΠΑ</i></b><div><br /></div><div>πηγή<br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Στις συμπληγάδες της έντασης ΗΠΑ-Ρωσίας, η Τουρκία

Συνέντευξη: Κώστας Λάβδας* Η αλλαγή τόνου από τις ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας, η νέα ένταση στις σχέσεις τους και το γεγονός ότι οι πρώτες δείχνο...

Διαβάστε την συνέχεια