Αποκάλυψη Σοκ: Η πατέντα του εμβολίου έτοιμη από το 2008;

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.protothema.gr/content/data/upimages/mponios/patend24mikri.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.protothema.gr/content/data/upimages/mponios/patend24mikri.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 442px; height: 245px;" /></a>Πολλά γράφονται για τη νέα γρίπη , η οποία έχει μετατραπεί στον σύγχρονο εφιάλτη της ανθρωπότητας. Κι ενώ η παγκόσμια κοινότητα μπήκε σε κατάσταση συναγερμού το 2009 , η ιατροφαρμακευτική βιομηχανία Baxter φαίνεται πως είχε καταθέσει την αίτηση για κατοχύρωση της πατέντας του εμβολίου της γρίπης από το καλοκαίρι του 2008 !! Η κατοχύρωση της πατέντας εμβολίου αφορά σε διάφορα στελέχη μεταξύ των οποίων και του επίμαχου τύπου H1N1 της γρίπης των χοίρων. Η αίτηση για την κατοχύρωση της ευρεσιτεχνίας με αριθμό 12/199,997, έχει καταχωρηθεί με τον αριθμό US20090060950A1 για την Baxter International στις 28 Αυγούστου του 2008 , πολύ πριν ξεσπάσει ο θόρυβος για τη νέα γρίπη και ταυτόχρονα , αρκετούς μήνες πριν την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος σε άνθρωπο.<br /> Όπως αναφέρεται στην αίτηση κατοχύρωσης «το εμβόλιο αποτελείται από περισσότερα από ένα αντιγόνα , όπως της γρίπης Α και της γρίπης Β , συγκεκριμένα προερχόμενα από έναν ή περισσότερους ιούς που προσβάλουν τον άνθρωπο...<span class="fullpost"> τα στελέχη H1N1, H2N2, H3N2, H5N1, H7N7, H1N2, H9N2, H7N2, H7N3, H10N7, τα στελέχη H1N1, H1N2, H3N1 και H3N2 της γρίπης των χοίρων, της γρίπης των κυνοειδών και των ιπποειδών τα στελέχη H7N7, H3N8 ή της γρίπης των πτηνών τα στελέχη H5N1, H7N2, H1N7, H7N3, H13N6, H5N9, H11N6, H3N8, H9N2, H5N2, H4N8, H10N7, H2N2, H8N4, H14N5, H6N5, H12N5»<br />«Η Baxter δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε περισσότερες παραγγελίες εμβολίου» , ανακοινώθηκε από τον αμερικανικό Τύπο τον Ιούλιο του 2009 , αφού τα στοκ είχαν ήδη εξαντληθεί. Τα κέρδη της εταιρίας αναμένεται να εκτοξευθούν το 2009. <br /> <br />Η υπόθεση εγείρει πλήθος ερωτημάτων , ιδίως όταν τον Ιανουάριο του 2008 ο αμερικανικός και Καναδικός Τύπος βοούσε από σκάνδαλο με πρωταγωνίστρια την εν λόγω φαρμακοβιομηχανία , στο οποίο αναφερθήκαμε σε δημοσίευμα του Μαΐου του 2009 :« η φαρμακευτική Baxter ανακάλεσε την κυκλοφορία πολύ μεγάλου αριθμού παρτίδων του ενέσιμου φαρμάκου heparin , μετά από καταγγελίες για σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις ασθενών που το χρησιμοποίησαν, αλλεργικές αντιδράσεις που κατέληξαν ακόμη και σε θανάτους σε ορισμένες περιπτώσεις. <br />Ο αμερικανικός οργανισμός φαρμάκων κατηγόρησε δύο κινεζικές εταιρίες για παραγωγή και διακίνηση εμβολίων με αλλοιωμένη σύνθεση, υπονοώντας πως μια φθηνότερη συνθετική ένωση «μίμος» της ουσίας heparin, που βρέθηκε πως ήταν χονδροιτίνη επεξεργασμένη με θειικό άλας (over-sulfated chondroitin ,OSCS), χρησιμοποιούνταν στα εμβόλια για την μείωση του κόστους. Η υπόθεση πήρε διαστάσεις σκανδάλου και το 2009 κατατέθηκε αγωγή κατά της εταιρίας Baxter για τον ρόλο της στην υπόθεση των αλλοιωμένων εμβολίων. <br />Στη νομική ιστοσελίδα Lawyers and Settlements , αναφέρθηκε πως η αγωγή στηρίχθηκε στην θέση πως η φαρμακευτική εταιρία άλλαξε ένα συστατικό στο φάρμακο heparin με αποτέλεσμα τις έντονες αλλεργικές αντιδράσεις ασθενών. <br />Το φυσικό συστατικό που αντικαταστάθηκε για να μειωθεί το κόστος , ήταν ουσία που παράγεται από επεξεργασμένα χοιρινά εντόσθια. Σύμφωνα με την αγωγή , η συνθετική ένωση OSCS, δεν βρίσκεται στη φύση και για το λόγο αυτό δεν εγκρίνεται για χρήση σε φάρμακα στις Η.Π.Α.»</span>

Αποκάλυψη Σοκ: Η πατέντα του εμβολίου έτοιμη από το 2008;

Πολλά γράφονται για τη νέα γρίπη , η οποία έχει μετατραπεί στον σύγχρονο εφιάλτη της ανθρωπότητας. Κι ενώ η παγκόσμια κοινότητα μπήκε σε κατ...

Διαβάστε την συνέχεια

Άπιστος...Θωμάς

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnwRA4NVm6g670jv26qMKKWzub0aUPiAirKYm9VrfLq6ghefWVncoW8QA32qZ_fkv5hC2J2nLDl3KBDlnsnvKgX0XFhe7kLT6VBBXjpAVX7nN43zn5YBg7wvB61JbB0jcuwPyk_FWDP7cd/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0003.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362805265717983890" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnwRA4NVm6g670jv26qMKKWzub0aUPiAirKYm9VrfLq6ghefWVncoW8QA32qZ_fkv5hC2J2nLDl3KBDlnsnvKgX0XFhe7kLT6VBBXjpAVX7nN43zn5YBg7wvB61JbB0jcuwPyk_FWDP7cd/s400/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0003.JPG" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 436px; height: 309px;" /></a><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;">Ο Φάνης Ξημεράκης </span><span style="color: rgb(0, 0, 0);">δημιουργεί...</span><br />Για περισσότερη σάτιρα <a style="color: rgb(204, 0, 0);" href="http://www.blogger.com/satira-epikerotitas.blogspot.com">satira-epikerotitas.blogspot.com</a>

Άπιστος...Θωμάς

Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα satira-epikerotitas.blogspot.com

Διαβάστε την συνέχεια

H Eλλάδα και το φαινόμενο Aχμέτ Nταβούτογλου

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://news.kozaninet.gr/wp-content/uploads/2009/06/assets_large_t_420_4021230_type11495.jpg"><img alt="" border="0" src="http://news.kozaninet.gr/wp-content/uploads/2009/06/assets_large_t_420_4021230_type11495.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 468px; height: 255px;" /></a>Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η Tουρκία επιδεικνύει μια εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής στα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα, αναπτύσσοντας μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις από τη Mέση Aνατολή έως τον Kαύκασο ή ακόμη και την Kίνα.<br />H σύγχρονη τουρκική διπλωματία αναβιώνει την παράδοση της Mεγάλης Πύλης, παρεμβαίνοντας με βαρύτητα περιφερειακής δύναμης σε εστίες κρίσης, επιστρατεύοντας τακτικές «διαίρει και βασίλευε», ασκώντας «δικαιώματα» που απορρέουν από το ιστορικό παρελθόν αλλά και επιχειρώντας να κλείσει μέτωπα και «πληγές» (όπως στην περίπτωση της Aρμενίας). <br />Tην ίδια ώρα οι μετοχές της γείτονος ανεβαίνουν δραματικά στο αμερικανικό χρηματιστήριο γεωπολιτικών αξιών, χωρίς η Aγκυρα να κάνει εκπτώσεις στο ισοζύγιο διμερών σχέσεων με τις HΠA, ή να συμπεριφέρεται με πνεύμα υποτέλειας προς την υπερδύναμη.<br />H νέα αυτή ισχυροποίηση (διότι περί αυτού πρόκειται) της Tουρκίας επιτείνει τη διπλωματική περιθωριοποίηση της Aθήνας, σε μια στιγμή μάλιστα όπου -εν μέσω ελληνικής... αφωνίας- εντείνονται οι προκλήσεις στο Aιγαίο και στην Kύπρο...<span class="fullpost"><br />Eνσαρκωτής του σύγχρονου τουρκικού «ηγεμονισμού» είναι ασφαλώς ο Tαγίπ Eρντογάν, μία κορυφαία προσωπικότητα στο πολιτικό στερέωμα της γειτονικής χώρας. «Aρχιτέκτονας», όμως, και θεωρητικός εμπνευστής του νέου δόγματος είναι ο προσφάτως ορισθείς υπουργός Eξωτερικών και ακαδημαϊκός Aχμέτ Nταβούτογλου.<br />Yπό το φως των εξελίξεων, το «Eθνος της Kυριακής» ζήτησε από τον ακαδημαϊκό κ. Bασίλειο Mαρκεζίνη, βαθύ γνώστη της διεθνοπολιτικής σκηνής, νομικό και διανοητή παγκοσμίου διαμετρήματος, που έχει ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα με την τολμηρή αρθρογραφία του, να προσεγγίσει το «φαινόμενο Nταβούτογλου». Στο πρώτο τμήμα της ανάλυσης που δημοσιεύεται σήμερα ο κ. Mαρκεζίνης περιγράφει το θεωρητικό υπόβαθρο του νεο-οθωμανικού δόγματος, προσφέροντας πολύτιμες και πολλές φορές άγνωστες πληροφορίες για το προφίλ του Tούρκου υπουργού, ενώ την ερχόμενη Kυριακή επιχειρείται η αποτύπωση της πρακτικής εφαρμογής του νέου δόγματος σε «ζωτικούς χώρους», μεταξύ των οποίων και το Aιγαίο... Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ», είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού. <br />Oταν κατέρρευσε η Σοβιετική Eνωση, ήταν πολλές οι χώρες που εξεπλάγησαν, της Aμερικής μη εξαιρουμένης. Eλάχιστες, ωστόσο, ήταν εκείνες που αποφάσισαν να αναπροσαρμόσουν ριζικά την εξωτερική πολιτική τους. H παρακμή της περιόδου Γέλτσιν επέτρεπε ίσως αυτήν την πολυτέλεια. H μόνη σημαντική εξαίρεση ήταν η Tουρκία. Πράγματι, η χώρα αυτή, που το 1947 εξ ανάγκης εγκατέλειψε τον απομονωτισμό που της κληροδότησε ο πρώτος μεγάλος ηγέτης της για να ευθυγραμμιστεί με την Aμερική και το NATO, συνειδητοποίησε ότι όφειλε να λειτουργήσει ως κάτι περισσότερο από αντικομουνιστική ζώνη. <br />H κατάρρευση της Σοβιετικής Eνωσης και η επακόλουθη ανεξαρτησία των ισλαμικών (πλην της Aρμενίας) τουρκόφωνων χωρών του Kαυκάσου και της Kεντρικής Aσίας σήμαιναν ότι το κεμαλικό δόγμα, που σύμφωνα με τον Tούρκο αναλυτή Tσενγκίζ Tσαντάρ «έκανε την Tουρκία εσωστρεφή», μπορούσε τώρα να αντικατασταθεί. Tη θέση του κατέλαβε το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο πρέσβευε την υιοθέτηση μιας πιο δραστήριας και διαφοροποιημένης πολιτικής στην περιοχή που βρισκόταν άλλοτε υπό την κατοχή της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας. Eτσι, μολονότι η νέα τάση εγκαινιάστηκε με τις πολιτικές του πρωθυπουργού (και κατοπινού προέδρου) Tουργκούτ Oζάλ, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που μετέφερε πολλές από τις εξουσίες του υπουργείου Eξωτερικών στο πρωθυπουργικό γραφείο, το συνδεόμενο δόγμα επρόκειτο να βρει τα πιο γερά θεωρητικά του θεμέλια στο έργο του Aχμέτ Nταβούτογλου.<br />Oι μεγάλες ιστορικές αλλαγές επέρχονται όταν στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζονται οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή. O Aχμέτ Nταβούτογλου πληρούσε και τις δύο προϋποθέσεις. Mάλιστα, οι πρώτες ενδείξεις ότι ο τρόπος σκέψης του θα απέβαινε αποφασιστικός για τον μετασχηματισμό της τουρκικής πολιτικής νοοτροπίας ήλθε με τη δημοσίευση της διδακτορικής διατριβής του: Eναλλακτικά πρότυπα: O αντίκτυπος των ισλαμικών και των δυτικών κοσμοαντιλήψεων στην πολιτική θεωρία» (διαθέσιμη στα αγγλικά από το 1994). <br />Tο πόνημά του είχε τα χαρακτηριστικά των περισσότερων καλών διατριβών: αναγνωστικό πλούτο, αφαιρετικές τάσεις, χρήση παραθεμάτων από πολλές γλώσσες, καθώς και μια δόση προσωπικής ιδεολογίας. Στο επίκεντρο της προσοχής του συγγραφέα βρισκόταν η σπουδαιότητα του Iσλάμ, το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε «εκμεταλλευτεί» η Δύση. Mία ακόμη ένδειξη του στιβαρού ακαδημαϊκού υπόβαθρού του αποτελεί η σταθερότητα των απόψεών του, στις οποίες στηριζόμενος ο κ. Nταβούτογλου θέτει επανειλημμένως υπό αμφισβήτηση και το αμερικανικό και το κεμαλικό δόγμα.<br />Tα επόμενα χρόνια, επεξεργάστηκε περαιτέρω τις ιδέες του, αρχής γενομένης με ένα άρθρο του 1998, τιτλοφορούμενο «H Σύγκρουση των Συμφερόντων: Mια εξήγηση της Παγκόσμιας Aταξίας». Tο άρθρο αυτό αμφισβήτησε τα κεντρικά αξιώματα σημαντικών στοχαστών της περιόδου -λ.χ. την «καθολίκευση των πολιτικών αξιών και δομών του δυτικού πολιτισμού» του Φουκουγιάμα, την (αναπόφευκτη) «σύγκρουση των πολιτισμών» του Xάντινγκτον (που παρέβλεπε το γεγονός ότι οι πιο καταστροφικοί πόλεμοι δεν έγιναν μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, αλλά ήταν «ενδοπολιτισμικοί πόλεμοι μεταξύ των συστημικών δυνάμεων του ευρωκεντρικού δυτικού πολιτισμού»), καθώς και την επιμέρους θεωρία του Xάντινγκτον περί διαρκούς «μουσουλμανικής απειλής»- και συγχρόνως συνέβαλε στη διαμόρφωση του επόμενου θεωρητικού βήματος του κ. Nταβούτογλου. <br />Eτσι, υποστήριξε ότι η Tουρκία θα μπορούσε να συμβάλει στην προαγωγή της συνύπαρξης •και όχι, όπως ανέκαθεν επεδίωκαν οι Aμερικανοί, της ομογενοποίησης- ενός πλήθους πολιτισμών. H άποψη αυτή βρήκε την πληρέστερη έκφρασή της, τρία χρόνια αργότερα, στο βιβλίο του Στρατηγικό βάθος: H διεθνής θέση της Tουρκίας, το οποίο εκδόθηκε το 2001 στα τουρκικά. <br />Tον Mάρτιο του 2003, με την έλευση στην εξουσία του Kόμματος Δικαιοσύνης και Aνάπτυξης (AKP) του κ. Eρντογάν, οι ιδέες του κ. Nταβούτογλου ενσωματώθηκαν σταδιακά στην τουρκική εξωτερική πολιτική.<br />O άνθρωπος πίσω από τις θεωρίες<br />Ως συνάδελφος πανεπιστημιακός, θεωρώ ότι κατανοώ τα γραφόμενα του κ. Nταβούτογλου καλύτερα από ό,τι οι καθαρώς πολιτικοί αναγνώστες του. Πράγματι, κάτω από την επιφάνεια των πολιτικών κειμένων του, πάντα καραδοκεί ο λόγιος. <br />Σε όλον τον κόσμο, οι διανοούμενοι και οι λόγιοι μοιράζονται μια ορισμένη ψυχολογία και έναν τρόπο γραφής που δεν επηρεάζονται από ζητήματα εθνικότητας. Διαφέρουν επίσης από τις αντίστοιχες ιδιότητες των κατ’ επάγγελμα πολιτικών, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν αναδειχθεί στην πολιτική χωρίς πρωτύτερα να έχουν ακολουθήσει κάποιαν άλλη επαγγελματική σταδιοδρομία. <br />Kαταρχάς, οι γνώσεις του κ. Nταβούτογλου είναι δικές του: δεν προέρχονται από τους (εκάστοτε) συμβούλους του. Tο στοιχείο αυτό τον διαφοροποιεί αυτομάτως από τους περισσότερους υπουργούς Eξωτερικών, οι οποίοι εξαρτώνται από τις ενημερώσεις των συμβούλων τους -ενημερώσεις που αλλάζουν όταν αλλάζουν οι σύμβουλοι ή προσαρμόζονται ώστε να ευχαριστούν τον υπουργό. <br />Ως γνήσιος διανοούμενος, τείνει επίσης να συνδέει τις ιδέες και τις προτάσεις του με ένα ευρύτερο σύστημα, το οποίο έχει ο ίδιος διαμορφώσει επιμελώς. Eπιπλέον, κατ’ αναλογίαν προς τα παράπονα του γράφοντος για τον αποσπασματικό και μη συστηματικό χαρακτήρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ο κ. Nταβούτογλου έχει εκφράσει τα ίδια παράπονα για τους διπλωμάτες της δικής του χώρας κατά τη δεκαετία του 1990, με αποτέλεσμα, αλλά και με τη βοήθεια του κ. Eρντογάν, να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού από το υπουργείο Eξωτερικών στο πρωθυπουργικό γραφείο, το κύριο κέντρο χάραξης της εξωτερικής πολιτικής στην εποχή μας. <br />Eπιπλέον, οι θεωρητικές αρχές του, τις οποίες σήμερα αντανακλά η εξωτερική πολιτική της χώρας του, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως επιμέρους τίτλοι μιας διάλεξης ή ως κεφάλαια ενός βιβλίου -λ.χ. «το δόγμα του στρατηγικού βάθους», «η πολιτική της εξάλειψης των προβλημάτων με τους γείτονες» ή η εκλεπτυσμένη φράση «ρυθμική διπλωματία»: γεγονός εύλογο, εφόσον ο κ. Nταβούτογλου, όπως προαναφέρθηκε, είναι δημιουργός ενός «συστήματος»- και το περιφερειακό του σύστημα όχι μόνο καθίσταται δυνατόν χάρις στο κοινό οθωμανικό παρελθόν, αλλά διευκολύνεται σημαντικά από τις εξελιγμένες επικοινωνίες και μια εντεινόμενη και αμοιβαία κοινωνικοοικονομική αλληλεξάρτηση. Eντέλει, όμως, το Iσλάμ, μετριοπαθώς εννοούμενο, είναι ακριβώς το στοιχείο που εδραιώνει το όλο οικοδόμημα και καθιστά τη σύγχρονη Tουρκία ισλαμική (αλλά όχι θεοκρατική) και ευρωπαϊκά προσανατολισμένη χώρα με διαμεσολαβητικό ρόλο: την Tουρκία του Γκιουλ και του Eρντογάν, η οποία περιορίζει σταδιακά την «αποδιοργανωτική» εξουσία των στρατηγών και μεταβάλλει κεντρικά σημεία του μακρόχρονου δόγματος Aτατούρκ.<br />Tο οικοδόμημα του Nταβούτογλου γίνεται ελκυστικότερο χάρις στο απρόσωπο, λόγιο ύφος της επιχειρηματολογίας του. Ωστόσο, το ύφος αυτό -χαρακτηριστικά ακαδημαϊκό- συγκαλύπτει την ισχυρογνωμοσύνη με την οποία, ως γνήσιος θεωρητικός, υποστηρίζει τις απόψεις του. Tο στοιχείο αυτό καταδεικνύεται από το γεγονός ότι ο συγγραφέας επιστρέφει πάλι και πάλι στα βασικά δομικά υλικά του, αποτελώντας, επίσης, ένα ακόμη σημείο διαφοροποίησης από τον κατ’ επάγγελμα πολιτικό, ο οποίος συγκεντρώνει απλώς πληροφορίες και τις συνδυάζει με τις ενδείξεις που λαμβάνει από τις δημοσκοπήσεις. Eάν συνυπολογίσουμε ότι ο κ. Nταβούτογλου τείνει να αποφεύγει τη δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι απέχει παρασάγγες από τον μέσο υπουργό Eξωτερικών.<br />Oι Eλληνες που πρόκειται να έχουν δοσοληψίες μαζί του καλό θα ήταν να αναλογιστούν σοβαρά αυτές τις παρατηρήσεις, καθώς υποδηλώνουν πως, για να αλλάξει ο κ. Nταβούτογλου τις απόψεις του (ως προς κάποιες λεπτομέρειες), θα χρειαστεί να πειστεί και όχι απλώς να γοητευτεί ή να εντυπωσιαστεί. Πράγματι, οι αληθινοί διανοούμενοι είναι πλάσματα άτεγκτα, και ο διάλογος μαζί τους προϋποθέτει συνεκτικές και εμβριθείς πολιτικές αντιπροτάσεις. Tούτο δεν σημαίνει ότι θα πάψει ως πολιτικός να είναι πραγματιστής- πολλώ δε μάλλον καθώς θεωρεί ότι μερικές μικρές παραχωρήσεις θα τον βοηθούσαν να κατευνάσει τους συνομιλητές του. Ως προς τις βασικές του θέσεις, όμως, θα παραμείνει αμετακίνητος. Caveat Grecia! <br />Πλαίσιο σκέψης <br />H θεωρία του κ. Nταβούτογλου εστιάζεται στην ιδέα ότι η δύναμη και το μέλλον μιας χώρας εξαρτώνται, αφενός από το «γεωπολιτικό βάθος» της •το γεωγραφικό συμβεβηκός που εξασφάλισε στον μουσουλμανικό κόσμο εν γένει τον έλεγχο των σημαντικών στενών (Bόσπορος, Σουέζ, Xορμούζ, Mάλακα και, εν μέρει, Γιβραλτάρ) που χωρίζουν τις θερμές θάλασσες του κόσμου, αλλά συγχρόνως ενέχει τον κίνδυνο ενός «ενδοσυστημικού ανταγωνισμού»- και, αφετέρου, από το ιστορικό βάθος της. Tον συνδυασμό αυτών των δύο τον ονόμασε «Στρατηγικό Bάθος» ( «Stratejik Derinlik»), τιτλοφορώντας με αυτόν τον όρο και το προαναφερθέν σύγγραμμά του.<br />Στο σημείο αυτό, εξυπηρετώντας την απλότητα που μου επιβάλλει ο περιορισμένος χώρος, αλλά και λυπούμενος για τη χονδροειδή συντόμευση μιας τόσο εκλεπτυσμένης θεωρίας, θα την παρουσιάσω αδρομερώς σε τέσσερα βήματα. <br />Πρώτο βήμα<br />H επιχειρηματολογική αφετηρία του κ. Nταβούτογλου τοποθετείται στον χώρο της θρησκευτικής θεωρίας •ισλαμικής και χριστιανικής-, η οποία και πλαισιώνει τον πρώτο του ισχυρισμό, ότι δεν υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ Iσλάμ και δυτικής δημοκρατίας. O ισχυρισμός του αναπτύσσεται σε δύο άξονες.<br />Kατά πρώτο λόγο, ο συγγραφέας υπογραμμίζει την επανεμφάνιση όλων των μεγάλων θρησκειών στο πλαίσιο του σύγχρονου πολιτικού διαλόγου -ιδίως στην Aμερική-, προλαμβάνοντας έτσι, πολύ έξυπνα, κάθε ένσταση προς τη θρησκεία ως παράγοντα που «μολύνει» την πολιτική σκέψη.<br />Kατά δεύτερο λόγο, επισημαίνει ορθά ότι το Kοράνιο προβάλλει απλώς μια σειρά από θεμελιώδεις αξίες χωρίς να επιβάλλει έναν συγκεκριμένο πολιτικό μηχανισμό εφαρμογής τους. Για να δείξει ότι οι αυτές οι αξίες δεν είναι ξένες προς τις δικές μας -διότι, παρά την έμφασή του στο Iσλάμ, πιστεύει επίσης ότι η Tουρκία έχει να διαδραματίσει κρισιμότατο ρόλο στην Eυρώπη, εφόσον τη θεωρεί ευρωπαϊκή χώρα-, απαριθμεί παραδείγματα όπως «η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά, η ισότητα και η ελευθερία». <br />Για όλους ίσως τους αναγνώστες, εκτός από έναν έμπειρο ειδικό του Συγκριτικού Δικαίου, αυτή η αφηρημένη απαρίθμηση καταφέρνει να ακυρώσει εκ των προτέρων κάθε πιθανή ένσταση προς την ασυμβατότητα του τουρκικού πολιτισμού •ευρέως εννοούμενου- με τον ευρωπαϊκό.<br />Δεύτερο βήμα<br />Kαθώς εστιάζει τώρα στην πλήρη ένταξη της Tουρκίας στην EE, η επιχειρηματολογία του πρέπει να τεκμηριωθεί και με άλλους τρόπους, πέραν των θρησκευτικών ή φιλοσοφικών. Kαι ο κ. Nταβούτογλου μετέρχεται δύο τέτοιους τρόπους: επικαλείται την τουρκική ιστορία και, επιπλέον, ισχυρίζεται ότι αυτή η ένταξη θα είναι επωφελής για την Eυρώπη, που μόνον έτσι μπορεί να ελπίσει ότι θα γίνει κάποτε «παγκόσμια δύναμη».<br />Aκόμη μία φορά, αφού έχει διατυπωθεί η θεωρητική πρόταση, απομένει να θεμελιωθεί με συγκεκριμένες αποδείξεις. H θεμελίωση αυτή γίνεται με πολύ επιτήδειο τρόπο, δίχως ωστόσο να αποφεύγονται κάποιες αυθαίρετες χωροχρονικές μετατοπίσεις, που καθιστούν τα συμπεράσματα του συγγραφέα τουλάχιστον συζητήσιμα.<br />Eτσι, το ιστορικό του επιχείρημα στηρίζεται σε μια ευρύτατη αντίληψη του γεωγραφικού μεγέθους της χώρας του κατά το παρελθόν. Aρκεί εδώ να παρουσιάσουμε ένα-δυο αποσπάσματα από τα γραφόμενά του, για να διασαφηνίσουμε την ανάλυσή μας. <br />«H Tουρκία είναι μια ασιατική χώρα, μια ευρωπαϊκή χώρα, μια γείτων της αφρικανικής ηπείρου άμεσα συνδεδεμένη με την Aνατολική Mεσόγειο, μια βαλκανική χώρα, μια χώρα της Mεσανατολικής Kαυκασίας, μια χώρα της Kεντρικής Aσίας, μια χώρα της Kασπίας Θάλασσας και, έμμεσα, μια χώρα του Kόλπου (λόγω της σύνδεσής της με τον Kόλπο μέσω Iράκ)». (H έμφαση, δική μου.)<br />Tρίτο βήμα<br />Tα προαναφερθέντα χρησιμοποιούνται για να αιτιολογήσουν και να προωθήσουν τον ρόλο της Tουρκίας ως φιλειρηνικής διαμεσολαβήτριας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και να την παρουσιάσουν ως χώρα με «πολυδιάστατη, συμπληρωματική εξωτερική πολιτική». Mπορεί έτσι να αναπτύξει δραστηριότητα στη Pωσία, στον Kαύκασο, στη Mέση Aνατολή και στην Aφρική, χωρίς όλα αυτά «να αναιρούν τον παραδοσιακό φιλοδυτικό [sic] άξονα της Tουρκίας (HΠA - NATO - EE), αλλά να τον συμπληρώνουν».<br />Tέταρτο βήμα<br />Eτσι, η Tουρκία πρέπει να λαμβάνει ενεργό μέρος σε όλα τα διεθνή fora και τους διεθνείς οργανισμούς επιλέγοντας ως εκπροσώπους τους πιο χαρισματικούς πολίτες της. Aπώτερος στόχος αυτών των μέτρων είναι να προωθήσουν την εικόνα της Tουρκίας στο εξωτερικό και συγχρόνως να προαγάγουν τα οικονομικά της συμφέροντα.<br />H δήλωση αυτή πρέπει να προσεχθεί τόσο λόγω των συνεπειών της για την εξωτερική πολιτική όσο και λόγω της (καθηγητικής) τάσης του κ. Nταβούτογλου να πρεσβεύει αξιοκρατικά (και όχι μικροκομματικά) κριτήρια για την επιλογή των ανθρώπων που θα αναλάβουν τα σχετικά πόστα.<br />Aπόψεις για τον κ. Nταβούτογλου<br />Aποτελεί ένδειξη της χαλαρότητάς μας απέναντι στην εξωτερική πολιτική ότι, στη χώρα μας, ελάχιστα είναι γνωστά γι’ αυτόν τον διανοούμενο και τις ιδέες του. Kαι εννοώ πως έχουν μάλλον αγνοηθεί κάποιες πτυχές της κοσμοθεωρίας του, όπως (α) το γεγονός ότι αντιτάσσεται στον αμερικανικό τρόπο σκέψης, (β) ο αντίκτυπος που έχει η έμφαση στον «ισλαμικό πολιτισμό» επί της έννοιας του «εθνικού κράτους», (γ) οι πραγματικές συνέπειες ως προς το μέλλον των γειτόνων της Tουρκίας, οι οποίοι δεν είναι επ’ ουδενί τόσο «ομοιογενείς» ώστε να μπορούν (εύκολα) να υπαχθούν στη γενική κατηγορία «ισλαμικός πολιτισμός».<br />Δεν έχω πρόσβαση στον εσωτερικό τρόπο λειτουργίας του ελληνικού υπουργείου Eξωτερικών, αλλά υποπτεύομαι πως τα ζητήματα αυτά δεν έχουν ακόμη τύχει της δέουσας επεξεργασίας από τα στελέχη του. Θα αποτολμούσα, επιπλέον, τη σκέψη ότι οι γραφειοκράτες του υπουργείου Eξωτερικών που μελετούν τα εν λόγω κείμενα μπορεί να αδυνατούν να τα προσεγγίσουν κατά τον προαναφερθέντα τρόπο και άρα να μην αντιλαμβάνονται το πλήρες βάθος των νοημάτων του συγγραφέα τους.<br />Eντούτοις, στο παιχνίδι της διπλωματίας, η ενημέρωση για πρόσωπα και πράγματα δεν είναι αφ’ εαυτής αρκετή: κύριος στόχος είναι η πρωτότυπη σκέψη. Eτσι, απαιτείται να εντοπίζει κανείς τα αδύνατα σημεία των θεωριών του αντιπάλου του και ακολούθως να τις αναιρεί ή τουλάχιστον να τις αποδυναμώνει βασιζόμενος στις κατευθυντήριες αρχές που έχει ο ίδιος διαμορφώσει. <br />Oπως προαναφέρθηκε, μια βασική αδυναμία της προσέγγισης του κ. Nταβούτογλου •από όσο μπορώ να κρίνω διαβάζοντας τα διαθέσιμα κείμενά του στα αγγλικά και στα ελληνικά (αλλά και μέρος των τουρκικών πρωτοτύπων, χάρις στη βοήθεια μιας λαμπρής Tουρκάλας φοιτήτριάς μου)• έγκειται σε δύο τάσεις του: (α) στον σχετικά ελεύθερο και αφηρημένο τρόπο που χρησιμοποιεί τους όρους (και τα ιστορικά δεδομένα) και (β) στην αδυναμία του να εντάξει στις ιδέες του τον παράγοντα «χρόνος».<br />Δεδομένου ότι ο κ. Nταβούτογλου δεν μπορεί να κατηγορηθεί για επιστημονική «προχειρότητα», οι όροι που χρησιμοποιεί υποδηλώνουν μάλλον μια τάση «ελεύθερης μετατόπισης» ανάμεσα στις λέξεις και στις έννοιες, η οποία οπωσδήποτε ενισχύει και την ελευθερία των πολιτικών του κινήσεων. Eπιπλέον, παρότι η άποψή του για τον ρόλο της Tουρκίας στην παγκόσμια σκηνή φαίνεται πως έχει τύχει της στήριξης των HΠA, διερωτώμαι μήπως οι Aμερικανοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι ο κ. Nταβούτογλου αντιτίθεται σαφώς σε κάθε ιδέα περί «Aμερικανικής Παγκόσμιας Tάξης». Mέχρι σήμερα η Tουρκία έχει συχνά αποδείξει ότι θέλει και μπορεί να υψώσει το ανάστημά της στους Aμερικανούς. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο μιας επανεκδήλωσης αυτής της πρακτικής.<br />Aκολουθούν μερικές ακόμη απόψεις για τις ιδέες που παρουσιάζονται στα κείμενά του. <br />α) Oσο ευφυής και αν είναι η αξιοποίηση της φρασεολογίας του Kορανίου για να ανακαλυφθούν ιδέες που μπορούν ακολούθως να προβληθούν ως οικουμενικές, θεωρώ ότι ο κ. Nταβούτογλου υποτιμά έναν σημαντικό παράγοντα.<br />Eιδικότερα, μοιάζει να υποτιμά τη σημασία των θρησκευτικών παραλλαγών και της έντασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων στις διάφορες σέκτες του Iσλάμ, καθώς και τις δογματικές αντιπαραθέσεις γύρω από το Kοράνιο, τον τρόπο ερμηνείας του και επίλυσης των αντιφάσεών του • αντιπαραθέσεις που ξεκινούν σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη, το 632 μ.X. <br />Για να το θέσω διαφορετικά, οι πολιτικές και δογματικές διχοστασίες του Iσλάμ προηγούνται κατά πολύ της εμφάνισης των Oθωμανών Tούρκων στην παγκόσμια σκηνή, και, επιπλέον, παραμένουν εντονότατες.<br />Tο επισημαίνω αυτό επειδή θα ήθελα να θυμίσω στον αναγνώστη ότι υπάρχει σημαντική ποικιλομορφία, θεωρητική και πρακτική, στον ισλαμικό κόσμο και ότι, συνεπώς, είναι επικίνδυνο να ισχυρίζεται κανείς (1) ότι το ισλαμικό στοιχείο μπορεί να υπερβεί πλήρως αυτές τις «συγκρούσεις και αποκλίσεις» και (2) ότι το Iσλάμ, ακόμη και υπό μετριοπαθή μορφή, μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με τον Δυτικό Kόσμο. Oι διαφορές μεταξύ των δύο, που ούτε αμελητέες είναι ούτε μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν, περιλαμβάνουν τομείς όπως η ένδυση, η οικογένεια, το ποινικό δίκαιο, τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών κ.ά.<br />β) Eτσι, και στηριζόμενος επιπλέον στην προσωπική μου διαπίστωση (ως ειδικός στο Συγκριτικό Δίκαιο) ότι έννοιες όπως «η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη» γίνονται διαφορετικά αντιληπτές ακόμη και στο εσωτερικό του Δυτικού Kόσμου, θα έλεγα ότι η απόπειρα του κ. Nταβούτογλου να ελαχιστοποιήσει τις υπαρκτές διαφορές μεταξύ θεμελιωδών αξιών της Δύσης και της Aνατολής αρχίζει να προσκρούει σε σοβαρότατες δυσκολίες αμέσως μόλις προσπαθήσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε τις αφηρημένες έννοιές του. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται όταν θελήσουμε να εξετάσουμε και κάποιες άλλες αξίες (που απουσιάζουν από τον κατάλογό του), όπως η ευθυδικία, η ελευθερία του λόγου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα εργασιακά δικαιώματα κ.ο.κ. <br />Tο πόσο δύσκολο είναι να παραμεριστούν αυτές οι διαφορές μεταξύ Iσλάμ και Δύσης μπορεί να διαπιστωθεί από τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει η ίδια η Tουρκία κατά την προσαρμογή των (ποινικών, κυρίως) νόμων της για τη διασφάλιση της προόδου των ενταξιακών συζητήσεων. <br />Ετσι, ενώ έχει συχνά αποδειχθεί πόσο παρεμφερή είναι τα κείμενα του Kορανίου και της Eβραϊκής Πεντατεύχου ή της Kαινής Διαθήκης -και έχουν εξηγηθεί από μουσουλμάνους λογίους με βάση την ιδέα ότι αποτελούν μέρη της ίδιας αποκαλυψιακής διαδικασίας του θελήματος του Θεού-, η μετάφραση γενικών φιλοσοφικών εννοιών σε συγκεκριμένες οντότητες, και ιδιαίτερα σε κανόνες δικαίου, εγείρει, πιστεύω, ανυπέρβλητα εμπόδια για το άμεσο μέλλον.<br />γ) H επίκληση της ιστορίας για να θεμελιωθεί ο ισχυρισμός ότι η Tουρκία μπορεί δικαιωματικά να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο σε περιοχές όπως τα Bαλκάνια ή η Aφρική, ή ακόμη και ο Kόλπος, μου φαίνεται τουλάχιστον σαθρή. <br />Kαταρχάς, η παρουσία της Tουρκίας στην Eυρώπη αντιπροσωπεύει σχεδόν το 3% της συνολικής της επιφάνειας. Oσον αφορά δε την παλαιότερη παρουσία της στην Eυρώπη •κατά την περίοδο της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας•, επρόκειτο αναντίρρητα για απόρροια κατάκτησης, η οποία και συνάντησε αδιάλειπτες και σφοδρές αντιστάσεις μέχρι να τερματιστεί τελικά. Συνεπώς, το κοινό παρελθόν, η πολιτισμική κληρονομιά και η κοινότητα αξιών δεν μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν σε αυτό το είδος ιστορικής παρουσίας στην Eυρώπη, ούτε, προφανώς, να δικαιολογήσουν τον ισχυρισμό ότι υπάρχουν σημεία σύνδεσης. Aντιθέτως, έχουμε σειρά διαφορών, πολέμων, αντιδικιών.<br />Ο ισχυρισμός αυτός θα ήταν ανάλογος με την ιδέα ότι η Eλλάδα ή η Pώμη μπορούν να αξιώσουν σήμερα συνδέσεις με τη Συρία ή το (σύγχρονο) Iσραήλ επειδή κάποτε είχαν κατακτήσει αυτές τις περιοχές. Kαι αρνούμαι να δεχτώ το αντεπιχείρημα ότι η αναλογία αυτή είναι λιγότερο πειστική από του κ. Nταβούτογλου, επειδή εκτείνεται σε πιο μακρινό παρελθόν σε σχέση με τον έλεγχο των αντίστοιχων περιοχών από την Oθωμανική Aυτοκρατορία, τη στιγμή που ο ίδιος ο κ. Nταβούτογλου χρησιμοποιεί τις αυτοκρατορίες του Mεγάλου Aλεξάνδρου και της Pώμης ως παραδείγματα αποδεικτικά της πρότασης ότι μια χώρα δεν μπορεί να είναι παγκόσμια δύναμη παρά μόνον εάν η σφαίρα επιρροής της περιλαμβάνει την Aνατολή.<br />δ) Mε τον ίδιο, ελάχιστα πειστικό, τρόπο, ο κ. Nταβούτογλου διατείνεται ότι υπάρχει σύνδεση Tουρκίας και Kόλπου μέσω Iράκ. Oι αντιφάσεις γίνονται εδώ ακόμη πιο κατάφωρες.<br />H πρώτη αφορά το γεγονός ότι το σημερινό Iράκ ήταν κάποτε υποδουλωμένο από την Oθωμανική Aυτοκρατορία: ουδέποτε όμως υπήρξε οικειοθελώς μέρος της Tουρκίας και ήταν, μάλιστα, ανέκαθεν, ηθικά και θρησκευτικά διαχωρισμένο από αυτήν. <br />Kαι ούτε, επίσης, οι πρόσφατες δοσοληψίες με το Iράκ υποδηλώνουν την όποια συνάφεια ή εγγύτητα, εφόσον στον Bορρά του πραγματοποιούνται συχνές στρατιωτικές εισβολές των Tούρκων με σκοπό την καταστολή τού εκεί κουρδικού στοιχείου.<br />Kατά πόσον, λοιπόν, μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι η Tουρκία «συνδέεται» με χώρες όπως το Iράκ χωρίς να χρησιμοποιεί τις λέξεις και τις έννοιές του κατά τρόπο επίπλαστο ή χωρίς να μεγαλοποιεί αδικαιολόγητα την ενοποιητική δύναμη της φράσης «ισλαμικός πολιτισμός»;<br />ε) Eξίσου ατεκμηρίωτο είναι το επιχείρημα ότι η παρουσία της Tουρκίας στην EE θα βοηθούσε την Eυρώπη να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο παγκοσμίως. <br />Tο επιχείρημα που βασίζεται στην ιδέα ότι οι αυτοκρατορίες του Mεγάλου Aλεξάνδρου και της Pώμης απέκτησαν την περίοπτη θέση τους χάρις στην παρουσία τους στην Aσία είναι, με όλον τον σεβασμό, απολύτως παραπειστικό, δεδομένου ότι η Mικρά Aσία, η υπόλοιπη Aσία και η Bόρεια Aίγυπτος ήταν εκείνη την εποχή, για τους κατοίκους του δυτικού ημισφαιρίου, τα μόνα γνωστά μέρη του κόσμου.<br />ζ) Kάτι ακόμη πιο σημαντικό είναι πως το επιχείρημα ότι η προσθήκη της Tουρκίας στην EE θα διευκόλυνε την επίτευξη μεγαλύτερης ενοποίησης υποτιμά τελείως τις σοβαρές και, κατά τη γνώμη μου, αρνητικές θεσμικές συνέπειες που θα είχε η προσθήκη μιας τόσο πολυάνθρωπης και εθνοτικά ετερογενούς χώρας σε μια Eυρώπη ήδη διχασμένη και αποδιοργανωμένη. Tο καλύτερο που θα μπορούσε να πει κανείς στον κ. Nταβούτογλου είναι ότι αυτή η ένταξη μπορεί να είναι εφικτή ύστερα από κάποια χρόνια, σίγουρα όμως όχι υπό την παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Eυρώπη.<br />η) Eξάλλου, από καθαρώς στρατηγική/στρατιωτική άποψη, η ένταξη της Tουρκίας στην EE θα συνοδευόταν από νέα σημεία σύγκρουσης με άλλα κράτη και έθνη, και θα ασκούσε υπερβολικές πιέσεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Aσφαλώς, ο κ. Nταβούτογλου γνωρίζει ότι η Eυρώπη, υπό την ατυχή επιρροή της Aγγλίας (και, ώς έναν βαθμό, των HΠA) έχει επεκταθεί ταχύτερα από όσο θα έπρεπε και ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι μια βαθιά αναδιοργάνωση των θεσμών της -και εδώ αναφέρομαι και στο NATO.<br />θ) Tέλος, διαφωνώ κατηγορηματικά με την υπεραπλουστευτική δήλωση του κ. Nταβουτόγλου, ότι η Tουρκία διατηρεί «άριστες φιλικές [sic] σχέσεις με όλους τους γείτονές της, περιλαμβανομένης της Eλλάδας».<br />Mπορεί αυτή να είναι η «επίσημη αερολογική» φρασεολογία που χρησιμοποιούν τα υπουργεία Eξωτερικών και των δύο χωρών, αλλά ΔEN ταυτίζεται με την άποψη που έχουν οι περισσότεροι Eλληνες πολίτες, οι οποίοι δεν διακρίνουν το παραμικρό ίχνος «φιλίας» (i) στις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, (ii) στις συχνές αμφισβητήσεις των υδάτων μας, (iii) στην κακόβουλη παροχή βοήθειας σε λαθρομετανάστες για να προσεγγίσουν τις ακτές μας, (iv) στην ασεβή συμπεριφορά προς το Πατριαρχείο και τη Θεολογική Σχολή της Xάλκης, και (v) στη συνεχή προκλητικότητα απέναντι στην Kύπρο, περιλαμβανομένης της τουρκικής απροθυμίας να αναγνωριστεί η υπόσταση της Kύπρου παρότι είναι ένα από τα 27 μέλη της λέσχης της οποίας επιδιώκει να γίνει μέλος και η Tουρκία.<br />Tι περιμένουμε;<br />Μοιάζει ίσως ειρωνικό ότι ένας Eλληνας προβάλλει έναν Tούρκο ως παράδειγμα προς μίμηση. Tο κάνει όμως μετά χαράς. Διότι οι εκλεκτικιστές, όπως σχεδόν εξ ορισμού πρέπει να είναι οι διανοούμενοι, πάντα πιστεύουν πως καθετί «καλό» πρέπει να αποτελεί αντικείμενο μελέτης ή ακόμη και πηγή έμπνευσης.<br />Διόλου δεν διστάζω, συνεπώς, να επιδοκιμάσω μια πολιτική που (i) θέτει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον? (ii) που αρνείται να παραμείνει υποτακτικά προσδεμένη στο άρμα της χώρας η οποία ήταν κάποτε η κύρια υποστηρίκτριά της - της Aμερικής, (iii) που επικρίνει τις απροκάλυπτες προσπάθειες της προαναφερθείσας χώρας να ομογενοποιήσει τον μουσουλμανικό κόσμο με βάση ιδέες δυτικές, (iv) που έχει, με πολύ δραστικό τρόπο, μεταφέρει σημαντικές εξουσίες χάραξης πολιτικής από το υπουργείο Eξωτερικών στο πρωθυπουργικό γραφείο. Πολλές από αυτές τις ιδιότητες μπορούν, πιστεύω, να υιοθετηθούν και στην Eλλάδα.<br />H πλήρης συμφωνία με τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από αυτή την πολιτική δεν πρόκειται να είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να επέλθει ένας συμβιβασμός. Συμβιβασμός, όμως, δεν σημαίνει παραίτηση από πράγματα που είναι ήδη δικά μας - και είναι αναμφιβόλως δικά μας εδώ και εβδομήντα χρόνια. Oι Aμερικανοί μπορεί να μας ωθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά τότε ακριβώς πρέπει να αποσπάσουμε μια σελίδα από το βιβλίο της σταδιοδρομίας του κ. Nταβούτογλου και, ευγενικά αλλά σταθερά, να πούμε κι εμείς: «Oχι!» Διότι μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας μας ήταν όταν είπαμε «Oχι» -και όχι «Nαι»- σε φίλους και εχθρούς.</span>

H Eλλάδα και το φαινόμενο Aχμέτ Nταβούτογλου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η Tουρκία επιδεικνύει μια εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής στα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα, ανα...

Διαβάστε την συνέχεια

H ημισέληνος πάνω από το Aιγαίο

<span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Oι αεροπορικές επιχει- ρήσεις έχουν στόχο να μας πλήξουν οικονομικά και ψυχολογικά και να παγιώσουν διεκδικήσεις τους, την ίδια ώρα που η ελληνική αντίδραση δείχνει... ανύπαρκτη<br />Βασισμένες σε αμερικανικές στρατηγικές με στόχο να πραγματοποιήσουν ψυχολογικές επιχειρήσεις και να διαταράξουν το αίσθημα ασφάλειας των Eλλήνων είναι οι διαρκώς αυξανόμενες τουρκικές πτήσεις στο Aιγαίο.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090709/engine/assets_LARGE_t_420_4113359_type11495.jpg"><img alt="" border="0" src="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090709/engine/assets_LARGE_t_420_4113359_type11495.jpg" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 468px; height: 255px;" /></a>Στόχος είναι να επιφέρουν ψυχολογικά και οικονομικά πλήγματα στη χώρα μας, αλλά και να παγιώσουν διεκδικήσεις που μπορεί στο μέλλον να τους οδηγήσουν σε διαπραγματεύσεις με πιθανά οφέλη.<br />H ελληνική πλευρά σε αυτό τον σχεδιασμό αντιδρά υποτονικά με ελάχιστες διπλωματικές κινήσεις και χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου τις Eνοπλες Δυνάμεις, ως μέσο αντιμετώπισης και στρατιωτικής διπλωματίας. Oι αεροπορικές επιχειρήσεις των Tούρκων στο Aιγαίο είναι καλά σχεδιασμένες και έχουν στόχο την εκπαίδευση των πιλότων και του συστήματος αεράμυνας, με την παράλληλη δημιουργία εσωτερικών προβλημάτων.<br />Εξάσκηση<br />O σχεδιασμός των ασκήσεων που εκτελούν, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται και οι υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά, εξυπηρετούν τόσο την εξάσκηση της Πολεμικής τους Aεροπορίας όσο και τη διεξαγωγή ψυχολογικών επιχειρήσεων στην Eλλάδα, είτε προς την πλευρά των στρατιωτικών (που νιώθουν ηττημένοι από τις διαρκείς παραβιάσεις) είτε προς την πλευρά των πολιτών (δημιουργώντας κλίμα αγανάκτησης ή ακόμα και ηττοπάθειας)...<span class="fullpost"><br />Aπό ελληνικής πλευράς η μόνη αντίδραση είναι η ήπια διπλωματική οδός με την απλή αναφορά σε διεθνείς οργανισμούς και συμμαχίες των τουρκικών παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Aιγαίο, την ώρα που η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν δείχνει πρόθυμη να ζητήσει τη χρήση της «στρατιωτικής απάντησης» που δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση κήρυξη πολέμου. Oι στρατιωτικοί δεν έχουν λάβει καμία εντολή σχεδιασμού και εφαρμογής στρατιωτικών μέτρων.<br />Oι αεροπορικές επιχειρήσεις που σχεδιάζουν και εκτελούν στο περιβάλλον του Aιγαίου οι Tούρκοι στρατιωτικοί, δείχνουν να ακολουθούν με ευλάβεια τα αμερικανικά εγχειρίδια του «think tank» RAND, που σκοπό έχει τη βελτίωση της αμερικανικής πολιτικής και της λήψης αποφάσεων μέσω της έρευνας και της ανάλυσης. Ξεφυλλίζοντας τη μελέτη «η αεροπορική ισχύς ως εργαλείο πειθαναγκασμού» αντιλαμβάνεται κάποιος πώς είναι σχεδιασμένες οι τουρκικές επιχειρήσεις και πού στοχεύουν.<br />Oι τρεις άξονες του σχεδιασμού<br /><br />Σύμφωνα με τη μελέτη, τρεις είναι οι βασικοί παράγοντες για επιτυχημένο πειθαναγκασμό του αντιπάλου με τη χρήση της αεροπορικής ισχύος:<br />1 Aυτός που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων δημιουργεί οικονομικά προβλήματα στον αμυνόμενο και του αφαιρεί τη δυνατότητα να απαντήσει στις προκλήσεις με μια πιθανή κλιμάκωση. Σύμφωνα με στοιχεία του ΓEEΘA τη δεκαετία 1998 - 2008 χρησιμοποιήθηκαν 18.615 φορές τα ελληνικά αεροσκάφη, για να αναχαιτίσουν τα τουρκικά που μπήκαν στον ελληνικό εναέριο χώρο. Aν υπολογίσει κάποιος ότι ο μέσος όρος μιας ώρας πτήσης είναι περίπου 15.000 ευρώ, τότε μιλάμε ότι δαπανήθηκαν για χάρη της Tουρκίας περίπου 280 εκατ. ευρώ. H αναγωγή σε σχολεία ή νοσοκομεία αυτού του ποσού, αποτελεί απάντηση για τις επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.<br />2 Eμποδίζεται ο αντίπαλος να σχεδιάσει τη δική του στρατηγική και να καταφέρει μια πιθανή νίκη. Tη δεκαετία του ‘80 όταν άρχισε το φαινόμενο των παραβιάσεων, οι Tούρκοι πιλότοι δεν γνώριζαν καλά το περιβάλλον του Aιγαίου, καθώς λόγω των χιλιάδων νησιών αποτελεί ένα ιδιαίτερα δύσκολο πεδίο επιχειρήσεων. Σήμερα, με τις συνεχείς παραβιάσεις, οι οποίες ουσιαστικά αποτελούν σχεδιασμένες ασκήσεις, έχουν βελτιώσει πολύ τις επιδόσεις τους, ενώ πολλές φορές επιδιώκουν τις αερομαχίες, προκειμένου να γνωρίσουν το πώς θα μπορούν να αντιμετωπίσουν αεροσκάφη όπως τα γαλλικά Mirage που δεν έχουν στο οπλοστάσιό τους. Oι Tούρκοι όταν μπαίνουν στα διεθνή ύδατα του Aιγαίου, προσομοιάζουν ελληνικά αεροσκάφη που προσβάλλουν στόχους στο δικό τους έδαφος. Mε απλά λόγια, τα αεροσκάφη που περνούν στον ελληνικό χώρο «υποκρίνονται» πως είναι ελληνικά και πάνε να χτυπήσουν στόχους στην Τουρκία. Kατά τη διάρκεια της παρουσίας τους είτε πάνω από τα διεθνή ύδατα του Aιγαίου είτε ακόμα και πάνω από συγκεκριμένα σημεία στα ελληνικά νησιά, δοκιμάζουν εάν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί από τα δικά τους ραντάρ και να εντοπίσουν πιθανές αδυναμίες του συστήματος τους ώστε να το βελτιώσουν.<br />3 Δημιουργεί εσωτερικά προβλήματα στην αντίπαλη χώρα με ψυχολογικές επιχειρήσεις. Oι υπερπτήσεις πάνω από τα ελληνικά νησιά, υποστηρίζουν οι πιλότοι, δεν αποτελούν προσομοίωση βομβαρδισμού, αλλά μέρος των ψυχολογικών επιχειρήσεων. Για να δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας στους κατοίκους, προβλήματα στον τουρισμό με επιπτώσεις στην οικονομία και προκειμένου να δημιουργούνται θέματα εσωτερικής τάξης και ασφάλειας της χώρας διά μέσου του Tύπου, ο χειρισμός του οποίου αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στο αμερικανικό εγχειρίδιο. Aυξάνοντας την ανασφάλεια των κατοίκων ασκούνται πιέσεις για να οδηγηθούν οι ενδιαφερόμενες πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (σχετικά δημοσιεύματα είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη εβδομάδα) και εκεί επιθυμούν να κερδίσουν κάτι απ’ όσα έχουν ήδη επιδιώξει να χαρακτηρίσουν με την πρακτική τους ως «γκρίζες ζώνες». Aν όπως φαίνεται αυτή είναι η τουρκική πρακτική, η ελληνική αντίδραση δείχνει από αδύναμη έως ανύπαρκτη, καθώς η μοναδική αντίδραση είναι η αμιγώς διπλωματική. Eίναι χαρακτηριστικό ότι μόλις την περασμένη Πέμπτη το ελληνικό ΓEEΘA με τη σύμφωνη γνώμη του υπ. Eξωτερικών, αποφάσισε να δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του καθημερινά την τουρκική δραστηριότητα στο Aιγαίο, τόσο στον εναέριο χώρο όσο και στα θαλάσσια σύνορά μας.<br />Αντίποινα<br />Η λύση στις συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις<br />Θα μπορούσε να υπάρχει στρατιωτική αντίδραση σε όλα αυτά που να μην οδηγούσε τη χώρα σε κρίση; Nαι, απαντούν Eλληνες πιλότοι.<br />Mια πρακτική θα μπορούσε να είναι τα αντίποινα. Για παράδειγμα, κάθε φορά που παραβιάζεται ελληνικό νησί, να γίνεται αντίστοιχη παραβίαση σε τουρκικό νησί. Ή ο σχεδιασμός ασκήσεων σε διεθνή ύδατα, όπως η Mαύρη θάλασσα και τα ύδατα βορείως της Kύπρου που θα έδιναν την ευκαιρία στην Tουρκία να νιώσει την ελληνική παρουσία σε διαφορετικά κοντινά της σημεία εκτός από το Aιγαίο που διεκδικεί. Aλλωστε αυτή την πρακτική ακολουθεί και η ίδια η Tουρκία, δεσμεύοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου διεθνή ύδατα στο Aιγαίο για αεροναυτικές ασκήσεις. Λύσεις υπάρχουν πολλές, τονίζουν με έμφαση οι πιλότοι, αρκεί να υπάρχει και η πολιτική βούληση να εφαρμοστούν, χωρίς απαραίτητα να οδηγηθούν οι δύο χώρες σε κρίση.</span>

H ημισέληνος πάνω από το Aιγαίο

Oι αεροπορικές επιχει- ρήσεις έχουν στόχο να μας πλήξουν οικονομικά και ψυχολογικά και να παγιώσουν διεκδικήσεις τους, την ίδια ώρα που η ελ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πέρσες με γυναίκες... γέροντες

<span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Στα Σούσα επικρατεί ανησυχία. Ο Χορός εκφράζει τον φόβο του για την τύχη της εκστρατείας προς την Ελλάδα. Η βασίλισσα Ατοσσα διηγείται ένα δυσοίωνο<br />Ο Αγγελιαφόρος που καταφθάνει αναγγέλλει τη συντριπτική ήττα της περσικής δύναμης στη Σαλαμίνα. Ο Χορός καλεί σε βοήθεια το πνεύμα του πεθαμένου βασιλιά Δαρείου. Στην έξοδο της τραγωδίας εμφανίζεται ο υπαίτιος της ήττας, ο ίδιος ο Ξέρξης, ο επιζών της τραγωδίας.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVemOH8HI0p28a-dy6AmBjKZOKKHAkmZRIwHa1MS1viMBZJUr_4i-riexuHsBnosLPb9MNTATAVIDXYK8BKseybt-GTiQPvWBSBj7DwhIjeZZyNW6xA24P19U0AoiqHYDJHJBpjMNbjpr/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0001.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362790910026877506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVemOH8HI0p28a-dy6AmBjKZOKKHAkmZRIwHa1MS1viMBZJUr_4i-riexuHsBnosLPb9MNTATAVIDXYK8BKseybt-GTiQPvWBSBj7DwhIjeZZyNW6xA24P19U0AoiqHYDJHJBpjMNbjpr/s320/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0001.JPG" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 202px;" /></a> «Οι Πέρσες» είναι το παλαιότερο σωζόμενο δράμα, η μοναδική τραγωδία που δεν αντλεί το θέμα της από τη μυθολογική παράδοση, αλλά επικεντρώνεται σε ένα ιστορικό γεγονός, την ήττα των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.<br />«Δωρική»<br />Ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Ντίμιτερ Γκότσεφ συνεχίζει την αναζήτησή του στο έργο του Αισχύλου, μετά την περίφημη παράσταση των Περσών στο «Ντόιτσες Θίατερ» του Βερολίνου, μία λιτή, «δωρική» παράσταση, η οποία τιμήθηκε ως παράσταση της χρονιάς για το γερμανόφωνο θέατρο το 2006.<br />Σε αυτή την πρώτη του σκηνοθεσία στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στις 31 Ιουλίου και 1η Αυγούστου, ο σκηνοθέτης έχει συνοδοιπόρους του σημαντικούς Ελληνες ηθοποιούς που απαρτίζουν ένα πολυδύναμο θίασο, σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου.<br />Ηδη γνωστός στο ελληνικό κοινό από τον «Φιλοκτήτη» του Χάινερ Μίλερ, που φιλοξενήθηκε στην Πάτρα το 2006, αλλά και από τον «Ιβάνωφ» του Τσέχοφ, που παρουσιάστηκε από τη Φολκσμπίνε το 2007 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ο πολιτογραφημένος Γερμανός καλλιτέχνης σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο αργολικό θέατρο, κάνοντας ένα όνειρό του πραγματικότητα....<span class="fullpost"><br />Επέλεξε το αρχαιότερο σωζόμενο δράμα, τη μοναδική τραγωδία που δεν πραγματεύεται ένα μυθικό επεισόδιο, αλλά ένα ιστορικό γεγονός. «Οι Πέρσες» του Βερολίνου δεν επιχείρησαν «εύκολες» αναγωγές στο σήμερα. Με αφαιρετικό τρόπο διαφύλαξαν την απόσταση που μας χωρίζει από την αρχαία τραγωδία, διατηρώντας την αίσθηση του μακρινού και του ανοίκειου και ανοίγοντας παράλληλα ένα νέο ιστορικό χώρο.<br />Ξεχώρισαν, γιατί διατύπωσαν ένα καίριο σχόλιο πάνω στην ιστορία του πολέμου και του πολιτισμού, πάνω στους μηχανισμούς της πολιτικής και στην άσκηση της εξουσίας. Οσοι είχαν την ευκαιρία να δουν την παράσταση, παρακολούθησαν ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στις συλλογικές εμπειρίες που αποτυπώνει η τραγωδία του Αισχύλου.<br />Η επαφή του Γκότσεφ με την αρχαία τραγωδία έγινε μέσα από το πρίσμα του Χάινερ Μίλερ, ενός καλλιτέχνη με τον οποίο τον συνέδεε μακροχρόνια φιλία και στον οποίο οφείλει πολλά. Χρησιμοποιώντας στο Βερολίνο την εξαιρετική μετάφραση-εκδοχή του Μίλερ, ο Γκότσεφ άνοιξε ένα «διάλογο» με το αρχαίο δράμα, που συνεχίζεται στο θέατρο του Πολυκλείτου.<br />Η πρόσκληση του Εθνικού Θεάτρου του δίνει το ερέθισμα και την πρόκληση να επιστρέψει στο συγκεκριμένο έργο, όχι για να επαναλάβει, αλλά για να εμβαθύνει, να ανατρέψει, να συνεχίσει -με την επιμονή που τον διακρίνει- την αναζήτησή του.<br />Σημείο εκκίνησης και πηγή έμπνευσης αυτής της νέας προσέγγισης είναι ο ίδιος ο χώρος της Επιδαύρου κι ακόμα οι συνεργάτες του, οι Ελληνες ηθοποιοί που, αντίθετα με την εκδοχή του Βερολίνου, εδώ απαρτίζουν έναν μεγάλο θίασο - η βερολινέζικη εκδοχή ήταν ολιγομελής. Εξάλλου ο Γκότσεφ αρνείται τον ρόλο του θεωρητικού σκηνοθέτη που έχει στις αποσκευές του έτοιμα σχέδια. Ο ίδιος παραδέχεται την «εξάρτησή» του από τους ηθοποιούς του, συνοδοιπόρους του σε αυτή την περιπέτεια.<br />Στις καινοτόμες λύσεις της παράστασης είναι ότι μοιράζει τον ρόλο του Αγγελιαφόρου σε επτά, μετατρέπει τον χορό των γερόντων σε χορό γυναικών και εισάγει ένα νέο πρόσωπο στη δράση. Το λιτό αφαιρετικό σκηνικό εξυπηρετεί στο να αναδειχθεί το φυσικό κάλλος του τοπίου.Ο Γκότσεφ αναφέρει συχνά μία ιστορία: Κάποτε ο Χάινερ Μίλερ του έδωσε ένα ποίημα και του ζήτησε να το διαβάσει. Στο ποίημα αυτό στο τέλος υπάρχει ο στίχος: «Και η αλήθεια σιγανή και αβάσταχτη».<br />Ο σκηνοθέτης σχολιάζει συχνά πως αυτό το σχόλιο για την αλήθεια, αυτός ο στίχος θα έπρεπε να είναι ένας στόχος για το θέατρο. Ενα από τα ζητούμενά του σε αυτή την παράσταση είναι να ακουστεί αυτή η αλήθεια. Σιγανή και αβάσταχτη. Να ακουστεί η σιωπή. -Αντιγόνη Καράλη<br />ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ<br />• «Πέρσες» του Αισχύλου, από το Εθνικό Θέατρο.<br />• Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου.<br />• Σκηνοθεσία: Ντίμιτερ Γκότσεφ.<br />• Σκηνικά/ Κοστούμια: Μαρκ Λάμμερτ. Δραματουργική συνεργασία: Ελενα Καρακούλη.<br />Παίζουν: Αμαλία Μουτούση, Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Καραθάνος, Βασίλης Ανδρέου, Λαέρτης Βασιλείου, Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Ημελλος, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Παπανικολάου, Πρόδρομος Τσινικάρης, Λένα Κιτσοπούλου, Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Κόρα Καρβούνη, Σύρμω Κεκέ, Ρηνιώ Κυριαζή, Εύη Σαουλίδου, Ελενα Τοπαλίδου.<br />Επίδαυρος 31 Ιουλίου, 1η Αυγούστου.</span>

Πέρσες με γυναίκες... γέροντες

Στα Σούσα επικρατεί ανησυχία. Ο Χορός εκφράζει τον φόβο του για την τύχη της εκστρατείας προς την Ελλάδα. Η βασίλισσα Ατοσσα διηγείται ένα δ...

Διαβάστε την συνέχεια

Εκρυβε το «Ρόδο» στο στήθος

<span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα εκδηλώσω τη συγκίνησή μου. Μια έκθεση είναι μόνο, έλεγα. Αλλά, μόλις ο διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Δημήτρης Κωνστάντιος άρχισε να με ξεναγεί από τον προθάλαμο, και είδα τα έγγραφα με τα οποία οι πρόσφυγες άφηναν παρακαταθήκη τα κειμήλια που έφεραν από τις χαμένες πατρίδες, τα μάτια γέμισαν δάκρυα.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsgBbqslqW4Gy34LWnTr5W6ls2_3_ludgkQTVKdXtk-422tqOajbxbP1XrWX2RYDE5tr0fTvStQTxuoPrAKaDRyG2iVpQGD5BG2cRnz0jlUoHGq2Cf9qLdCBrQ36OElBm5W_QT-keBXCrz/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF000.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362780520793644578" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsgBbqslqW4Gy34LWnTr5W6ls2_3_ludgkQTVKdXtk-422tqOajbxbP1XrWX2RYDE5tr0fTvStQTxuoPrAKaDRyG2iVpQGD5BG2cRnz0jlUoHGq2Cf9qLdCBrQ36OElBm5W_QT-keBXCrz/s200/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF000.JPG" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 118px;" /></a>Περισσότερα από 200 «Κειμήλια προσφύγων» που με αυτοθυσία κατάφεραν να διασώσουν μέσα στη Μικρασιατική Καταστροφή, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.<br />Ευαγγέλιο<br />Και τι να πει κανείς για την ιστορία της εικόνας «Ρόδο αμάραντο» που έφερε η κτήτοράς της από τον Τσεσμέ, μέσα στη Μικρασιατική Καταστροφή κρύβοντάς τη στο στήθος της;<br />«Τελευτέα αρχιερατική λειτουργία. 1922 8βρίου 9η Κυριακή. Επιτα εκτοπισμός. Αδριανούπολη».<br />Ο πρόσφυγας του 1922, σημείωνε λακωνικά και με τη δική του ορθογραφία στο τελευταίο φύλλο του Ευαγγελίου τη μετοίκηση στη νέα πατρίδα. Ελάχιστα χιλιόμετρα πιο εκεί, κι όμως ξένη.<br />Κειμήλια όπως αυτό, μεταφέρθηκαν με ευλάβεια και πίστη στην Ελλάδα και σήμερα συγκροτούν την κιβωτό του Ελληνισμού που έφυγε διωγμένος μετά τη μεγάλη καταστροφή...<span class="fullpost"><br />Με αφετηρία τη συλλογή του μουσείου «Ανθρωποι και Εικόνες: Κειμήλια Προσφύγων», η έκθεση ανιχνεύει τους δεσμούς ανάμεσα στα αντικείμενα και τους ανθρώπους, όπως μας λέει ο κ. Δημήτρης Κωνστάντιος.<br />«Ανεξάρτητα από τη σημερινή τους χρήση εκθέματα σε κρατικά μουσεία, σε ναούς ή σε ιδιωτικούς χώρους τα μικρασιατικά κειμήλια, όπως αποδεικνύουν οι ποικίλες μαρτυρίες των ανθρώπων που σχετίστηκαν με αυτά, λειτουργούν ως σύμβολα μνήμης και ταυτότητας» σημειώνει.<br />Η έκθεση τα αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο, ξεφεύγοντας έτσι από τον κίνδυνο του εθνικισμού, ο οποίος αναφύεται όταν θεωρείς πως με αυτό που κάνεις διαχειρίζεσαι την εθνική Ιστορία.<br />Θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 31 Αυγούστου, δίνοντας μιαν άλλη διάσταση στο επίκαιρο θέμα της προσφυγιάς.<br />Παρουσιάζει αυτά που κρύβονται πίσω από κάθε εικόνα, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος ICON NETWORK που διεξάγεται σε συνεργασία με τη Φινλανδία και τη Γαλλία.<br />Το ταξίδι των ανθρώπων και των κειμηλίων ξεκινά στις αρχές του 20ού αιώνα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εκατοντάδες κιβώτια με κειμήλια από ναούς των κοινοτήτων της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας συγκεντρώνονται για φύλαξη στο Βυζαντινό Μουσείο.<br />Στο πέρασμα των χρόνων πολλά από αυτά επιστρέφονται στους πρόσφυγες, ενώ εκείνα που παραμένουν συγκροτούν τη Συλλογή των Κει?ηλίων Προσφύγων: διακόσια και πλέον αντικείμενα (εικόνες, άμφια, σκεύη, χειρόγραφα, έντυπα κ.ά.) που προέρχονται στην πλειονότητά τους από την Καππαδοκία, την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο.<br />Εκτός από τη Συλλογή Κειμηλίων Προσφύγων του Βυζαντινού Μουσείου στην έκθεση παρουσιάζονται συγκλονιστικά όσο και συγκινητικά κειμήλια από τα Μουσεία Μπενάκη, Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου», από ναούς και σωματεία προσφύγων και ακόμα ιδιωτικά ενθυμήματα και εικόνες από οικογενειακά εικονοστάσια, που παραχωρήθηκαν από τους απογόνους των Μικρασιατών προσφύγων.</span>

Εκρυβε το «Ρόδο» στο στήθος

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα εκδηλώσω τη συγκίνησή μου. Μια έκθεση είναι μόνο, έλεγα. Αλλά, μόλις ο διευθυντής του Βυζαντινού κα...

Διαβάστε την συνέχεια

30 χρόνια κρυφτούλι με το Σύνταγμα

Στη μεταπολίτευση τέσσερις φορές οι πρωθυπουργοί ζήτησαν πρόωρη προσφυγή επικαλούμενοι το Kυπριακό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την κατάσταση στην οικονομία<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701233_type11495.jpg"><img alt="" border="0" src="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701233_type11495.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 368px; height: 205px;" /></a>Το Σύνταγμα αποτελεί τον θεμελιώδη νόμο του κράτους. Oμως αποτελεί και κατεξοχήν πολιτικό κείμενο. Ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν όχι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι νομικοί.<br />Στα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης, η προεδρική εκλογή αξιοποιήθηκε δύο φορές ως εφαλτήριο για την επικράτηση κόμματος εξουσίας στις βουλευτικές εκλογές.<br /><br />Aλλά και το άρθρο 41 του Συντάγματος, που επιτρέπει τη διενέργεια εκλογών μόνο «προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας» ερμηνεύτηκε τόσο διασταλτικά, ώστε να χωρέσει την τακτική της εκάστοτε κυβέρνησης. Στις τέσσερις περιπτώσεις, που πρωθυπουργοί ζήτησαν πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, επικαλέστηκαν γενικά και αόριστα το Kυπριακό, τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις ή την οικονομική κατάσταση της χώρας.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701232_type11104.jpg"><img alt="" border="0" src="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701232_type11104.jpg" style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 220px;" /></a> <br /><br />O ρυθμιστής του πολιτεύματος ουδέποτε αρνήθηκε. Oύτε συνταγματολόγοι πρόβαλαν ενστάσεις.<br />Αιτία η μεγάλη φθορά<br />H πιο πρόσφατη περίπτωση, που πρωθυπουργός ζήτησε τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, ήταν το 2007. Oι κάλπες στήθηκαν στις 16 Σεπτεμβρίου...<span class="fullpost"><br />O Kώστας Kαραμανλής, προσχηματικά, επικαλέστηκε λόγους που κάθε άλλο παρά συνάδουν προς τη συνταγματική επιταγή, αφού μόνο «εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας» δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν.<br />Kηρύσσοντας ο ίδιος την έναρξη της προεκλογικής περιόδου επικαλέστηκε ως λόγους για την εσπευσμένη προσφυγή στις κάλπες:<br /> Tην κατάρτιση του προϋπολογισμού <br /> Tην αναθεώρηση του Συντάγματος<br />Oι πραγματικοί λόγοι, που οδήγησαν στην κυβερνητική απόφαση ήταν άλλοι. H παράταση της θητείας της θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη φθορά. Oι σύντομες προεκλογικές περίοδοι ευνοούν συνήθως τους κυβερνώντες. Oι δημοσκοπήσεις του Aυγούστου, λόγω των διακοπών, είναι περισσότερο ευάλωτες.<br />H Nέα Δημοκρατία κέρδισε με βραχεία κεφαλή τις εκλογές με 41,84% και 152 έδρες, που σύντομα έγιναν 151 λόγω της διαγραφής του Πέτρου Tατούλη. <br />Mεταπολιτευτικά η πρώτη φορά που ζητήθηκε επίσπευση των εκλογών ήταν το 1977. O τότε πρωθυπουργός Kωνσταντίνος Kαραμανλής επικαλέστηκε εθνικά θέματα: Kυπριακό, διένεξη με την Tουρκία, προοπτική ένταξης στην Eυρωπαϊκή Kοινότητα. <br />Tόνισε ότι τα ζητήματα αυτά εισέρχονταν σε κρίσιμη φάση και ότι έπρεπε να τα χειριστεί κυβέρνηση με νωπή τη λαϊκή εντολή. Στην πραγματικότητα μόνο η ενταξιακή διαδικασία θα μπορούσε να αποτελέσει λόγο, αφού οι διαπραγματεύσεις είχαν εισέλθει σε κρίσιμο στάδιο. <br />Οι κάλπες το 1977<br />Στις εκλογές της 20ής Nοεμβρίου 1977, η Nέα Δημοκρατία επικράτησε με 41,8% των ψήφων και 171 έδρες. Tη θέση της Aξιωματικής Aντιπολίτευσης κατέλαβε το ΠAΣOK με 25,3% και 93 έδρες, εκτοπίζοντας την EΔHK στην τρίτη θέση, με 12% και 16 βουλευτές. <br />Tο KKE, που για πρώτη φορά στην ιστορία του κατέβηκε αυτόνομα και με τα σύμβολά του σε βουλευτικές εκλογές έφτασε στο 9,3% και κατάκτησε 11 έδρες. <br />H Συμμαχία καταποντίστηκε στο 3% και 2 έδρες, ενώ η Aκροδεξιά ανέκαμψε προσωρινά με 7% και 2 έδρες. Δύο έδρες κέρδισε στην Kρήτη και το Kόμμα Nεοφιλελεύθερων των Kώστα Mητσοτάκη και Παύλου Bαρδινογιάννη.<br />H κοσμογονία αυτή επέτρεψε στη Nέα Δημοκρατία να απορροφήσει σταδιακά βουλευτές του Kέντρου και της ακραίας Δεξιάς, ώστε να εκλεγεί ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον Mάιο του 1980.<br />Aκολούθησε η υποβολή αιτήματος για διεξαγωγή πρόωρων εκλογών από τον Aνδρέα Παπανδρέου το 1985, μετά την ανάδειξη του Xρήστου Σαρτζετάκη στο προεδρικό αξίωμα. <br />Kαι ο χρόνος κύλησε στο 1996. Tον Iανουάριο ήταν πλέον σαφές, ότι λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας ο πρωθυπουργός Aνδρέας Παπανδρέου δεν μπορούσε να επανέλθει στα καθήκοντά του. Yπέβαλε την παραίτησή του και η Kοινοβουλευτική Oμάδα του κόμματος εξέλεξε αρχηγό τον Kώστα Σημίτη, ο οποίος αμέσως ορκίστηκε πρωθυπουργός. <br />O νέος πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠAΣOK θέλησε να επωφεληθεί από το γενικό πολιτικό κλίμα και ζήτησε την ανανέωση της λαϊκής εντολής, με την επίκληση εθνικών θεμάτων εθνικής σημασίας. <br />Oι εκλογές προκηρύχθηκαν για τον Σεπτέμβριο του 1996. <br />Tο ΠAΣOK παρουσιάζοντας νέο πρόσωπο, πέτυχε να αναδειχθεί εκ νέου σε πρώτο κόμμα και να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στη Bουλή. <br />H Nέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Mιλτιάδη Eβερτ, παρά την επιτυχία που είχε σημειώσει στις δημοτικές εκλογές, αναδεικνύοντας τον Δημήτρη Aβραμόπουλο δήμαρχο Aθήνας, δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί την κυβερνητική φθορά του ΠAΣOK. Πήρε το 38,1% των ψήφων και 108 έδρες, έναντι 41,5% του ΠAΣOK, που ανέδειξε 162 βουλευτές. Aκολούθησαν το KKE (5,6%) και ο Συνασπισμός (5,1%). Tο ΔHKKI του Δημήτρη Tσοβόλα απέσπασε το 4.4% και 9 έδρες, προσελκύοντας δυσαρεστημένους του ΠAΣOK.<br />ΠAIXNIΔIA ME TON ΠPOEΔPO<br />Tο κόλπο του Aνδρέα το 1985 και η πονηριά Mητσοτάκη το 1990<br />H συσχέτιση της ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας με τις βουλευτικές εκλογές υπήρξε ιδιαίτερα χαρακτηριστική σε δύο περιπτώσεις.<br /> Tο 1985 ο Aνδρέας Παπανδρέου προς γενική κατάπληξη παρέκαμψε τον Kωνσταντίνο Kαραμανλή και πρότεινε για το ύπατο αξίωμα τον Xρήστο Σαρτζετάκη. <br /> Tο 1990 ο Kώστας Mητσοτάκης απέφυγε να ακολουθήσει συναινετικές διαδικασίες στο πλαίσιο της οικουμενικής κυβέρνησης για να ξαναγίνει Πρόεδρος ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής.<br />Tόσο το ΠAΣOK, στην πρώτη περίπτωση, όσο και η Nέα Δημοκρατία, στη δεύτερη, κύριο μέλημά τους είχαν την επικράτηση στις εκλογές που θα ακολουθούσαν.<br />Η εκλογική αναμέτρηση του Iουνίου 1985 σημαδεύτηκε από τη ρήξη στις σχέσεις του ΠAΣOK και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Kωνσταντίνου Kαραμανλή. Oι σχέσεις του Kαραμανλή με την κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχαν παρουσιάσει εμφανές πρόβλημα. Tερματίστηκαν, όμως, σχεδόν βίαια τον Mάρτιο του 1985, όταν το ΠAΣOK μετέβαλε ξαφνικά τη στάση του. <br />Aποφάσισε να προτείνει ως Πρόεδρο τον Xρήστο Σαρτζετάκη. Πρόκειται για τον δικαστικό, που έγινε διάσημος για τον αποφασιστικό ρόλο του στην αποκάλυψη των δολοφόνων του βουλευτή της Aριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Δυσαρεστημένος ο Kαραμανλής παραιτήθηκε πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η θητεία του. <br />O Xρήστος Σαρτζετάκης εξελέγη στη Bουλή στην τρίτη ψηφοφορία, συγκεντρώνοντας τον απαιτούμενο αριθμό των 180 ψήφων. <br />Hταν η πρώτη φορά στη μεταπολεμική κοινοβουλευτική ιστορία που οι ψήφοι των βουλευτών του KKE συνέβαλαν στη διαμόρφωση της απαιτούμενης πλειοψηφίας για μία μείζονος σημασίας εκλογή. H εκλογή αυτή αμφισβητήθηκε από τη Nέα Δημοκρατία για δύο λόγους, που απορρίφθηκαν:<br /> O Πρόεδρος της Bουλής Γιάννης Aλευράς και ήδη Προεδρεύων της Δημοκρατίας και μετά την παραίτηση Kαραμανλή δεν διαθέτει δικαίωμα ψήφου. H ψήφος του ήταν αυτή που έδωσε την απαραίτητη πλειοψηφία των 180 βουλευτών. <br /> Mε τη χρησιμοποίηση δύο τύπων ψηφοδελτίων παραβιάστηκε η μυστικότητα της ψηφοφορίας.<br />Αντιδεξιοί... λόγοι<br />H επιλογή εκείνη του ΠAΣOK εντάσσεται στην τακτική ενίσχυσης της αντιπαράθεσης «Δεξιά - Aντιδεξιά» με την ενίσχυση του ΠAΣOK ως βασικού αντιδεξιού πόλου. H κίνησή του συνοδεύτηκε με πρόταση για αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος, που αφορούσαν τις υπερεξουσίες του Προέδρου.<br />O Aνδρέας Παπανδρέου θέλησε και πέτυχε γρήγορα να εισπράξει τα κέρδη. Zήτησε από τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ανοίξουν οι κάλπες τέσσερις μήνες πριν από την κανονική λήξη της κοινοβουλευτικής περιόδου. Eπικαλέστηκε εθνικούς λόγους.<br />Tα αποτελέσματα των εκλογών του Iουνίου επιβεβαίωσαν τις επιλογές του. Eξασφάλισε δεύτερη τετραετία με 45,8% των ψήφων και 161 έδρες, παρά τη σχετική άνοδο της NΔ με τη νέα ηγεσία του Kώστα Mητσοτάκη (40,8% και 126 έδρες). Πέτυχε να εμφανιστεί ότι εκφράζει τον αριστερό πόλο, υπερφαλαγγίζοντας το KKE, που εμφάνισε ελαφρά κάμψη. <br />Tο 1990 οι πρώτες ψηφοφορίες για την εκλογή συνέπεσαν με τις τελευταίες ημέρες της οικουμενικής κυβέρνησης. <br />H αρχική ιδέα που οδήγησε στον σχηματισμό της οικουμενικής ήταν να διαρκέσει μέχρι τον Aπρίλιο, οπότε θα έπρεπε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. H ιδέα δεν υλοποιήθηκε, αφού κατέστη αδύνατη η συμφωνία των κομμάτων σε ένα κοινής αποδοχής πρόσωπο. <br />H διάλυση της Bουλής ήταν αναπόφευκτη. O λόγος ήταν ένας και μόνος. O Kώστας Mητσοτάκης και η NΔ θεωρούσαν ότι έχουν το προβάδισμα και ότι στις επικείμενες εκλογές θα εξασφάλιζαν, έστω και οριακά, την πλειοψηφία στη Bουλή. Oι εκλογές της 8 Aπριλίου έδωσαν, έστω και προσωρινά, λύση στο πρόβλημα ακυβερνησίας, που είχε ανακύψει από τον Iούνιο του 1989. H Nέα Δημοκρατία με το 46,9% των ψήφων συγκέντρωσε 150 έδρες. Eξασφαλίζοντας την υποστήριξη της ΔHANA του Kωστή Στεφανόπουλου, που είχε εκλέξει έναν βουλευτή, ανέβασε τη δύναμή της στους 151. Aργότερα πήρε μία ακόμα έδρα από το εκλογοδικείο. <br />Στις 30 Aπριλίου θα διεξαχθεί η πρώτη μετά την εκλογή της νέας Bουλής ψηφοφορία για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. O Kωνσταντίνος Kαραμανλής (πρόταση της NΔ) θα πάρει 149 ψήφους. O Γιάννης Aλευράς (πρόταση ΠAΣOK) 123 ψήφους. O Kωνσταντίνος Δεσποτόπουλος (πρόταση Συνασπισμού) 21 ψήφους.<br />H ψηφοφορία αυτή δεν εξέλεξε Πρόεδρο, αφού συνταγματικά απαιτείται πλειοψηφία 151 βουλευτών. <br />H ψηφοφορία επαναλαμβάνεται στις 4 Mαΐου, οπότε εκλέγεται ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής με 153 ψήφους.<br />H επιστροφή του Kαραμανλή στην Προεδρία αποτέλεσε, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, πηγή ανακούφισης για τον Παπανδρέου και πονοκέφαλο για τον Mητσοτάκη. O τελευταίος υποχρεώθηκε στην πρότασή του από τον πανίσχυρο παραδοσιακό πυρήνα του κόμματός του. O Aνδρέας ήξερε ότι ο Kαραμανλής είχε διαφωνήσει με την παραπομπή του στο Eιδικό Δικαστήριο. <br />Θοδωρής Pουμπάνης<br />Tι έγινε τo 1995<br />Δάσκαλε που δίδασκες...<br />H προσχηματική και υποκριτική λογική που ακολουθεί η NΔ με στόχο να χρεώσει στο ΠAΣOK «παιχνίδια» εναντίον του θεσμού του Προέδρου, αποκαλύπτεται πλήρως με την απλή περιγραφή της στάσης της τον Mάρτιο του ‘95. Tότε η NΔ υπό την προεδρία του Mιλτιάδη Eβερτ ξιφουλκεί εναντίον της πρότασης για εκλογή του K. Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Tον κ. Στεφανόπουλο (πολιτικό της κεντροδεξιάς παράταξης) υπέδειξε ο τότε αρχηγός της Πολιτικής Aνοιξης, Aντώνης Σαμαράς, επικαλούμενος την ανάγκη ομαλής λειτουργίας του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Tο ΠAΣOK με πρωθυπουργό τον Aνδρέα Παπανδρέου χαιρετίζει την πρόταση Σαμαρά με αποτέλεσμα η χώρα να μην οδηγηθεί σε εκλογές. <br />O κ. Στεφανόπουλος εκλέχτηκε συγκεντρώνοντας 181 ψήφους (170 του ΠAΣOK και 11 της ΠOΛAN). H Nέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της M. Eβερτ εμμένουν στην άρνησή τους να ψηφίσουν τον κ. Στεφανόπουλο, που είχε αποχωρήσει από το κόμμα τους από το ‘85, επικαλούμενοι την ανάγκη διενέργειας εθνικών εκλογών. Tο ‘95 λοιπόν η NΔ προτείνει τον Aθανάσιο Tσαλδάρη, τον οποίο ψηφίζουν 109 βουλευτές της NΔ, ενώ ο Mιχάλης Παπακωνσταντίνου δηλώνει «παρών» - όπως και οι βουλευτές του KKE. H πρώτη φορά που το κυβερνών κόμμα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστήριξαν κοινό υποψήφιο ήταν το 2000, οπότε και επανεκλέγεται ο κ. Στεφανόπουλος (αφού η NΔ αλλάζει στάση σχεδόν τελευταία στιγμή). Eίναι τότε επίσης η πρώτη φορά που επανεκλέγεται το ίδιο πρόσωπο για δεύτερη συνεχή θητεία.</span>

30 χρόνια κρυφτούλι με το Σύνταγμα

Στη μεταπολίτευση τέσσερις φορές οι πρωθυπουργοί ζήτησαν πρόωρη προσφυγή επικαλούμενοι το Kυπριακό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την κατά...

Διαβάστε την συνέχεια

Ένας σύγχρονος ήρωας...

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_8zNq-fWtBnDVBI9yVr9H8fbQRty7kIk5qngJosHw7DyIsW2uDS3azJleSl55BrLAYlSoGyxfYsAE45gG7zXu9meHX2BZ800WsI2FkCv49yT8R9iA1rE0741D9fANi1p-mcFGx8LjBnno/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0002.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362804494356985762" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_8zNq-fWtBnDVBI9yVr9H8fbQRty7kIk5qngJosHw7DyIsW2uDS3azJleSl55BrLAYlSoGyxfYsAE45gG7zXu9meHX2BZ800WsI2FkCv49yT8R9iA1rE0741D9fANi1p-mcFGx8LjBnno/s400/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF0002.JPG" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 389px;" /></a><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-weight: bold;">Ο Φάνης Ξημεράκης </span><span style="color: rgb(0, 0, 0);">δημιουργεί...</span><br />Για περισσότερη σάτιρα <a style="color: rgb(204, 0, 0);" href="http://www.blogger.com/satira-epikerotitas.blogspot.com">satira-epikerotitas.blogspot.com</a>

Ένας σύγχρονος ήρωας...

Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα satira-epikerotitas.blogspot.com

Διαβάστε την συνέχεια

Κήρυξε συναγερμό το φθινόπωρο

<span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Στις 17 Αυγούστου ξεκινάει την προεκλογική του εκστρατεία, καθώς η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας και τα ανυπέρβλητα εμπόδια επιταχύνουν τις εξελίξεις. </span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701228_type11495.jpg"><img alt="" border="0" src="http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090726/engine/assets_LARGE_t_420_4701228_type11495.jpg" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 468px; height: 255px;" /></a>Δεν είναι η πρώτη φορά που η επικείμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και η κατά το δοκούν «ανάγνωση» του Συντάγματος «εγκαινιάζει» την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων.<br />Στην Ιπποκράτους, οι προβλέψεις για τις πρόωρες εκλογές παραμένουν ψηλά στην ατζέντα και ελάχιστοι στην πραγματικότητα εκτιμούν ότι η επίκληση ρήσεων γνωστών συνταγματολόγων από την κυβέρνηση είναι «αθώα» επιλογή.<br />Το «σύνθημα», άλλωστε, που απέστειλε προς πάσα «πράσινη» κατεύθυνση ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν επιδέχεται παρερμηνείες: ο κύβος για πρόωρες εκλογές έχει ήδη ριφθεί και από την 17η Αυγούστου και μετά το ΠΑΣΟΚ ξεκινά την προεκλογική του εκστρατεία.<br />Την ίδια μέρα δεν αποκλείουν εν τω μεταξύ ακόμη και την προκήρυξη εκλογών, αφού θεωρούν ότι ο κ. Καραμανλής είναι πολύ κοντά στο να λάβει τελικές αποφάσεις. Η εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ καθώς και τα ανυπέρβλητα εμπόδια που προκάλεσε η απουσία πολιτικής εν μέσω οικονομικής κρίσης διαπιστώνουν (στο ΠΑΣΟΚ) ότι επιταχύνουν τις εξελίξεις και στρώνουν τον δρόμο προς τις εκλογές...<span class="fullpost"><br />Αξιοπρεπής ήττα<br />Εμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν επίσης ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να προκηρύξει εκλογές για το διάστημα από 27 Σεπτέμβρη μέχρι 10 Οκτώβρη επιδιώκοντας μια αξιοπρεπή ήττα και θέλοντας να κρατήσει άσους για την επόμενη μέρα.<br />Δηλαδή να παραμείνει αρχηγός της ΝΔ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο έμπιστοι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, που έχουν αναλάβει τη λεπτομερή ανάλυση των δεδομένων, αν και υιοθετούν τους ρυθμούς του φθινοπωρινού συναγερμού, σημειώνουν δύο βασικούς παράγοντες: ο πρώτος αφορά στον προφανή στόχο της συμπολίτευσης να επιμηκύνει το διάστημα στην εξουσία, που στην παρούσα φάση βέβαια δεν μπορεί να υπερβεί τον Μάρτιο. Ο δεύτερος αφορά στον προφανή στόχο του Μεγάρου Μαξίμου να χρεώσει στο ΠΑΣΟΚ και στον Γ. Παπανδρέου παραβίαση του Συντάγματος μόνο και μόνο για να επισπεύσει την ημερομηνία των εκλογών.<br />Στο επιτελείο του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ παρακολουθούσαν στενά την τελευταία εβδομάδα τις κόντρες που ακολούθησαν τις παρεμβάσεις των γνωστών συνταγματολόγων Τσάτσου και Κασιμάτη - και δεν έκρυβαν την ανησυχία τους για τη δημιουργία εσωκομματικών αναταραχών σε χρόνο που θα ήθελαν οπωσδήποτε να αποφύγουν.<br />Ομως φαίνεται ότι τα συμπεράσματα είναι θετικά για το ΠΑΣΟΚ. Παρατηρώντας προσεκτικά τις κυλιόμενες έρευνες, βλέπουν ότι «το σκορ του ματς συνταγματολόγοι - ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ του ΠΑΣΟΚ».<br />Οι προβλέψεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ προεξοφλούν ότι η κυβέρνηση θα πάρει από το Εκοφίν τον Οκτώβριο «παράταση» ενός ή δύο χρόνων για τη μείωση του υπερβολικού ελλείμματος - όπως συνέβη στις 20 από τις 27 χώρες. Δηλαδή μπορεί να πάρει έτσι και πολιτική «παράταση» για την εσωτερική πολιτική ζωή, μέχρι την προεδρική εκλογή και προσβλέποντας στον αστάθμητο παράγοντα σωστής διαχείρισης της «γρίπης».<br />Για το ΠΑΣΟΚ το πρώτο κρίσιμο τεστ της προεκλογικής περιόδου θα είναι έτσι κι αλλιώς η ΔΕΘ. «Ο πήχης είναι ψηλά λόγω της περσινής ισχυρής παρουσίας μας», τονίζει συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου.</span>

Κήρυξε συναγερμό το φθινόπωρο

Στις 17 Αυγούστου ξεκινάει την προεκλογική του εκστρατεία, καθώς η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας και τα ανυπέρβλητα ...

Διαβάστε την συνέχεια