Να επιζητά και να εύχεται η Ελλάδα… βελτίωση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWO9snwDhmoasL0-ibqCMlfcP0DynUZZx6XBezuMSplhpwMDfCtfsDt_8OD5XGAoSZs0Rn-3uEXqdlrI9RvKdva_-1BB_WJktm21SS5hSONhBVW92VywqkAPRVEYNI-DUYYS0SgTPqrIo/s1600/ellada-tourkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="486" data-original-width="800" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWO9snwDhmoasL0-ibqCMlfcP0DynUZZx6XBezuMSplhpwMDfCtfsDt_8OD5XGAoSZs0Rn-3uEXqdlrI9RvKdva_-1BB_WJktm21SS5hSONhBVW92VywqkAPRVEYNI-DUYYS0SgTPqrIo/s640/ellada-tourkia.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Η αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα παραγωγής των αεροσκαφών F35, επήλθε λόγω της προμήθειας από την Άγκυρα των ρωσσικών αντιαεροπορικών πυραύλωνS400. Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών αντέτεινε ότι: «Αυτό το μονομερές μέτρο αντίκειται προς το πνεύμα της συμμαχίας και δεν βασίζεται σε θεμιτούς λόγους (…). Ο αποκλεισμός της Τουρκίας, ενός από τους εταίρους του προγράμματος F-35, είναι άδικος». Ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump, επίσης αναφέρθηκε στο άδικο της απόφασης και για τα δύο μέρη. Η αναγκαιότητα του συμφέροντος φαίνεται ότι επικράτησε του αμοιβαίου αισθήματος αδικίας, για τον ένοικο του Λευκού Οίκου. <br /> <br /> Γράφει ο <b>Χρήστος Ζιώγας</b><br /> <br /> Σταδιακά, αντιλαμβάνεται ο εν λόγω πολιτικός ότι η διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας είναι αρκετά πιο σύνθετη υπόθεση από την, πιο οικεία για αυτόν, επιχειρησιακή διοίκηση. <br /> <br /> Η αντιπαράθεση Τουρκίας – Ηνωμένων Πολιτειών προκύπτει από την φιλοδοξία της Άγκυρας να γνωστοποιήσει προς την διεθνή κοινότητα την αξίωση προβιβασμού της στον περιφερειακό καταμερισμό ισχύος. Βέβαια, τέτοιου είδους επιδιώξεις έχουν και ανάλογο αντίτιμο, πόσο μάλλον όταν αμφισβητεί τις επιλογές και στοχεύσεις του, κυρίαρχου στην περιοχή, δυτικού συνασπισμού. <br /> <br /> Ο δυτικός ηγεμόνας άρχισε ήδη να προσδιορίζει το κόστος της τουρκικής προσπάθειας για χειραφέτηση, μέσω στρατηγικών αποτροπής. Επιθυμεί η Ουάσινγκτον να καταδείξει στην Άγκυρα ότι το κόστος της στρατηγικής απεξάρτησής της θα είναι μεγαλύτερο από το πιθανό όφελος. <br /> <br /> Ο σωφρονισμός της Τουρκίας συντελείται ήδη και σκοπό έχει την διατήρησή της στο συμμαχικό πλέγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο συνιστά αναπόσπαστο τμήμα της αμερικανικής ηγεμονίας. <br /> <br /> Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις διάγουν την καλύτερη περίοδο της μεταπολεμικής τους πορείας, όμως ακόμη απέχουν ώστε να προσδιορίζονται ως ανεξάρτητες των αμερικανοτουρκικών. <br /> <br /> Στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μετά την κρίση των Ιμίων (1996) δρομολογήθηκε η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, ως μία νέα στρατηγική αλλά και ως ένδειξη εγχώριας αυτοπεποίθησης για την εξομάλυνσή τους. Είναι γνωστό, πως για την εν λόγω απόφαση πρωτοστάτησε η Ουάσινγκτον, όπως επίσης ποια ήταν η τροπή των γεγονότων την εικοσαετία που μεσολάβησε. <br /> <br /> Η πρόγνωση, ότι ο εξευρωπαϊσμός της γείτονος και η «ισχύς» των νομικών μας ερεισμάτων θα επιφέρει την επίλυση των διμερών ζητημάτων, αφίσταται της διάγνωσης. Αναμφίβολα, συνιστά θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και την Κύπρο, η επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων κατά την τελευταία δεκαετία. <br /> <br /> Ταυτόχρονα, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, η τουρκική διπλωματία πορεύεται θεωρώντας -όχι άδικα- πως η Αθήνα έχει απολέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ικανοποιημένη απλώς με την αποφυγή κάποιας νέας κρίσης και έναν πιθανό επιζήμιο συμβιβασμό. <br /> <br /> Βέβαια, με την συγκεκριμένη πρακτική η Ελλάδα απέτυχε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, προσδιορίζοντάς τα ως αναφαίρετα δικαιώματα που θα τα ασκήσει συν τω χρόνω. <br /> <br /> Οι ορθολογικές διπλωματικές πρωτοβουλίες και συνεργασίες με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο -με την συμμέτοχη και της Λευκωσίας-, είναι προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν πρέπει να αυτοϋπονομεύονται από εμπεδωμένες πρακτικές. Η εκκωφαντική απουσία της Αθήνας από την κυπριακή ΑΟΖ, δεν συνάδει με το πνεύμα των δομών ασφαλείας που συγκροτήσαμε. <br /> <br /> Θα είναι εξόχως επιζήμιο, ως και καταστροφικό, αν τα Ισραήλ και η Αίγυπτος θεωρήσουν ότι βλέπουμε τις συγκεκριμένες στρατηγικές συμπράξεις ως μέσο «μεταφοράς βαρών» (ορολογία του John Mearsheimer) δηλαδή να επωμιστούν κυρίως τα δύο κράτη το βάρος του τουρκικού αναθεωρητισμού. <br /> <br /> Τα επιμύθια της προηγούμενης περιόδου, σχετικά με την ερμηνεία της τουρκικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο δεν εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας, αλλά θέτουν σε κίνδυνο την σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο. <br /> <br /> Οι εταίροι και σύμμαχοί μας πιθανόν «να μακαρίζουν την αθωότητά μας» σίγουρα όμως «δε ζηλεύουν την αφροσύνη μας», σύμφωνα με την γνωστή φράση των Αθηναίων προς τους Μηλίους στον γνωστό και ιστορικά επαναλαμβανόμενο μεταξύ τους διάλογο. (Θουκυδίδου, Ιστορία, Βιβλίο Ε΄,105) <br /> <br /> Η νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση, για να μπορέσει να εφαρμόσει της διατάξεις του δικαίου της θάλασσας ώστε να εξυπηρετήσει τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα, οφείλει να τα εντάξει σ’ ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, στο οποίο θα εξυπηρετούνται συμφέροντα και άλλων κρατών, όχι όμως μόνο από άλλα κράτη. <br /> <br /> Η ευρύτερη αμερικανική στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο, προκρίνει περισσότερο την διατήρηση του υπάρχοντος status quo, το οποίο προφανώς εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της. <br /> <br /> Η ελληνική εξωτερική πολιτική θα ήταν επωφελέστερο να εκμεταλλευτεί την επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, παρά να επιζητά ή να εύχεται την βελτίωσή τους. <br /> <br /> Επίσης, εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου ας αντλούμε τα οφέλη τα οποία αντικειμενικά δύναται να μας παρέχει, και να μην έχουμε αβάσιμες προσδοκίες. <br /> <br /> Οι ελληνικές και κυπριακές ζώνες κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, εκτός από διατάξεις του διεθνούς δικαίου, δύνανται να λειτουργήσουν ως μέσο παρακώλυσης ρωσικών και άλλων αναθεωρητισμών, ποσό μάλλον αν εντός τους υπάρχουν σημαντικοί ενεργειακοί πόροι. <br /> <br /> Ας αδράξουμε την ευκαιρία, διότι αν αναταχθούν οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας θα διαφοροποιηθούν και τα υπόλοιπα πλαίσια άσκησης της ελληνικής και κυπριακής εξωτερικής πολιτικής. <br /> <br /> Εκτός κι αν θεωρούμε ότι αν αποκατασταθούν οι σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών–Τουρκίας θα μείνουν ανεπηρέαστες οι δομές ασφάλειας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς επίσης και η όψιμη προθυμία των εταίρων μας στην ΕΕ να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. <br /> <br /> Τότε πάλι, θα «δείχνουν ολοφάνερα ότι θεωρούν τα ευχάριστα έντιμα και τα συμφέροντα δίκαια» (Κατηγορία των Αθηναίων για τους Σπαρτιάτες, προσπαθώντας να πείσουν τους Μηλίους να αποδεχθούν την ηγεμονία των πρώτων, Θουκυδίδου, Ιστορία, Βιβλίο Ε΄,105) και μέρος της ελληνικής κοινωνίας θα μυκτηρίζει τον αμερικανικό παράγοντα, την ευρωπαϊκή απροθυμία και τους επιτήδειους συμμάχους.<br /> <b>HUFFINGTON POST</b><br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Να επιζητά και να εύχεται η Ελλάδα… βελτίωση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία;

Ellada simera 0 19:01

Η αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα παραγωγής των αεροσκαφών F35, επήλθε λόγω της προμήθειας από την Άγκυρα των ρωσσικών αντιαεροπορικών πυραύλωνS400. Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών αντέτεινε ό… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Stratfor: Ο κίνδυνος διάσπασης του ΑΚP βάζει δύσκολα στον Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT3uvfTewFe0enPiGTcD5pnxs1b09v7jfGAXUygCv1XgMAuksJpd94MspmPRxGgCZxR5H2Htpv5v8JPBj0ZC2xySEAS1O8oJzeltloKgsR5J-nIwsDOeJoR02nVoEd3g5cdCMhWXTk4bM/s1600/stratfor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="390" data-original-width="605" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT3uvfTewFe0enPiGTcD5pnxs1b09v7jfGAXUygCv1XgMAuksJpd94MspmPRxGgCZxR5H2Htpv5v8JPBj0ZC2xySEAS1O8oJzeltloKgsR5J-nIwsDOeJoR02nVoEd3g5cdCMhWXTk4bM/s640/stratfor.jpg" width="640" /></a></div> <br />Ακόμα και για τον παμπόνηρο Ερντογάν η διακυβέρνηση της Τουρκίας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Η οικονομία μαραζώνει από την ύφεση, καθώς ΗΠΑ και Ευρώπη εξετάζουν κυρώσεις κατά της Άγκυρας, ενώ τα ασταθή νότια σύνορα με τη Συρία και το Ιρακ προκαλούν προβλήματα στις σχέσεις της Άγκυρας με τη Μόσχα, τη Συρία και το Ιράν και, για άλλη μια φορά, με τις ΗΠΑ.<br /><br />Το χειρότερο για τον Ερντογάν και το κόμμα του, το AKP, είναι ότι η κάποτε ακλόνητη πολιτική μηχανή που έχτισε φαίνεται πως μένει από καύσιμα μετά τις σοκαριστικές ήττες στις δημοτικές εκλογές σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη.<br /><br />Αν και κατόρθωσε να στηθούν για δεύτερη φορά κάλπες στην Πόλη, η πολιτική μηχανή του AKP απέτυχε να κερδίσει τον αναγεννημένο υποψήφιο του CHP. Στην πραγματικότητα, η ήττα στις δεύτερες εκλογές ήταν χειρότερη από αυτή στις πρώτες, στις 31 Μαρτίου.<br /><br />Μια νέα αναποδιά για τον τούρκο πρόεδρο είναι ότι πρώην πιστά μέλη του AKP εμφανίζονται έτοιμα να εγκαταλείψουν το σκάφος και να ιδρύσουν νέο κόμμα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο Ερντογάν θα έχει λίγες επιλογές για να σταματήσει τις αποστασίες που θα τον αδυνατίσουν στο κοινοβούλιο και να οδηγήσει την χώρα μέχρι τις προγραμματισμένες εκλογές τον Ιούνιο του 2023.<br /><br />Ρωγμές στο οικοδόμημα<div> <br />Οι άλλοτε λαμπρές προοπτικές του ΑΚP φαίνονται σήμερα αβέβαιες, ειδικά όσον αφορά την κυριαρχία του στο κοινοβούλιο. Για χρόνια, το κόμμα επωφελούνταν από την οικονομική άνθηση, την αποδιοργάνωση της αντιπολίτευσης, το χάρισμα του Ερντογάν και την προσωπική του απήχηση και από μια σειρά ιδεολογικών και πολιτικών συμμάχων που μετέτρεψαν το AKP στο κυρίαρχο κόμμα της Τουρκίας. Αυτή η θέση υπεροχής φαινόταν διασφαλισμένη μετά τις εκλογές του 2018, στις οποίες ο Ερντογάν κέρδισε εύκολα τη νέα ενισχυμένη προεδρική εξουσία. Η γενική εκτίμηση ήταν πως μια εποχή σταθερής ανόδου του AKP ήταν δεδομένη.<br /><br />Αλλά ακόμα και στις εκλογές του 2018 υπήρχαν ενδείξεις ότι δεν ήταν όλα καλά για το AKP. Αν και ο Ερντογάν θριάμβευσε, αρκετές αρνητικές εξελίξεις φανέρωναν ρωγμές στην πολιτική μηχανή του.<br /><br />Το AKP δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει πλειοψηφία στη βουλή, κερδίζοντας τις 295 έδρες από τις 600. Σήμερα, το κόμμα έχει τη δυνατότητα να περνάει τους ετήσιους προϋπολογισμούς ή τις νομοθεσίες χάρη στη συμμαχία με το ακροδεξιό MHP, η οποία του δίνει κυβερνητική πλειοψηφία.<br /><br />Η μειωμένη ισχύς του AKP έγινε πιο εμφανής αυτή την άνοιξη όταν έχασε τα άλλοτε εκλογικά του προπύργια στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διάρκεια αυτών των εκλογικών αποτυχιών, το AKP δέχτηκε χτύπημα από πρώην συντρόφους, καθώς μέλη της παλιάς φρουράς του κόμματος, όπως ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Αλί Μπαμπακάν, ο πρώην πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ και ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου αμφισβήτησαν ανοιχτά την αφοσίωσή τους στον οργανισμό του οποίου υπήρξαν συνιδρυτές.<br /><br />Τότε, στις 8 Ιουλίου, ο Μπαμπακάν παραιτήθηκε από το AKP και διακήρυξε την πρόθεση του να σχηματίσει νέο κόμμα, ανάβοντας τις φλόγες της εσωτερικής εξέγερσης στο κόμμα.<br /><br /><br />Η συρρίκνωση της βάσης του AKP</div> <div> <br />Οι αποχωρήσεις αντανακλούν τη φθίνουσα στήριξη προς το AKP στην Τουρκία. Από τότε που ανήλθε στην εξουσία το 2002, το AKP βασίστηκε στους συντηρητικούς μουσουλμάνους, στο πολιτικό Ισλάμ, σε επιχειρηματικά συμφέροντα, στους εργαζόμενους και τους εθνικιστικές, για να κερδίσει την πλειονότητα των ψηφοφόρων στο συχνά κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας. Αυτή η ευρεία συμμαχία έδωσε στο AKP την πολιτική ισχύ που είχε ανάγκη για να περιορίσει και στο τέλος να διαλύσει το κοσμικό, στρατιωτικό κεμαλικό κατεστημένο το οποίο παρενέβαινε συστηματικά στην τουρκική πολιτική ζωή από την ίδρυση της δημοκρατίας το 1923.<br /><br />Με τα χρόνια, ωστόσο, ο συνασπισμός αυτός αντιμετώπισε ρήξεις, ορισμένες από τις οποίες είχαν βαθιές συνέπειες για το σύνολο της Τουρκίας. Προς το τέλος του 2013, το ΑΚP ήρθε σε σύγκρουση με το ισλαμιστικό κίνημα που ίδρυσε ο Φετουλάχ Γκιουλέν, το οποία είχε βαθιά συμφέροντα στον επιχειρηματικό κόσμο και τα μέσα ενημέρωσης. Το 2016 το κίνημα Γκιουλέν αποπειράθηκε σύμφωνα με τον Ερντογάν και το AKP να ανατρέψει την κυβέρνηση με πραξικόπημα, το οποίο οδήγησε σε εκατοντάδες θανάτους. Ως επακόλουθο, το κίνημα κινείται σήμερα υπογείως ή στο εξωτερικό.<br /><br />Μετά τη βουτιά της λίρας το καλοκαίρι του 2018, τα οικονομικά προβλήματα προκάλεσαν ανησυχία μεταξύ των επιχειρηματικών συμφερόντων και των εργαζομένων που αποτελούν τη βάση του AKP, δημιουργώντας το περιθώριο σε πρώην ηγετικές φιγούρες όπως ο Μπαμπακάν, ο Νταβούτογλου και ο Γκιούλ – όλοι από τους οποίους είχαν προσωπικές διαφορές με τον Ερντογάν – να εξετάσουν το ενδεχόμενο να ιδρύσουν το δικό τους αντίπαλο κόμμα.<br /><br />Την ίδια στιγμή, μέλη της αποδιοργανωμένης τουρκικής αντιπολίτευσης – τα κόμματα της οποίας έκλεβαν ουσιαστικά ψήφους το ένα από το άλλο και επιδίδονταν περισσότερο σε μια εσωτερική μάχη αντί να κυνηγούν το AKP – έχουν επιτέλους καταφέρει να συνεργαστούν και να αποσπάσουν μέρος της εξουσίας της κυβέρνησης. Ψηφοφόροι που ανησυχούσαν ότι το AKP επιβάλλει μια κανονική απολυταρχία με ολοένα και πιο ισλαμιστικό χαρακτήρα συντάχτηκαν πίσω από το κοσμικό CHP, ειδικά στις δημοτικές εκλογές στις μητροπόλεις της χώρας.<br /><br />To κουρδικό HDP έχει ανακόψει τις προσπάθειες του κυβερνώντος κόμματος να καταστείλει την ψήφο προς το κόμμα και αντιμετώπισε με επιτυχία τις απόπειρες του AKP να του αποσπάσει ψηφοφόρους, με πιο πρόσφατη την υπόσχεση ότι θα χαλαρώσει τους περιορισμούς στον ήρωα τους, τον ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος είναι φυλακισμένος στο νησί Ιμραλί στη Θάλασσα του Μαρμαρά για τρομοκρατία.<br /><br />Όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια νέα πολιτική κατάσταση την οποία το AKP δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν: μια αποδυναμωμένη βάση στήριξης και μια ενισχυμένη αντιπολίτευση που μπορεί να αλλάξουν την πολιτική ζωή στην Τουρκία πολύ νωρίτερα από τις προγραμματισμένες για τον Ιούνιο του 2023 εθνικές εκλογές.<br /><br />Ειδικότερα, αυτό θα εκδηλωθεί στο κοινοβούλιο, όπου το AKP είναι πιο ευάλωτο.<br /><br />Γιατί το κοινοβούλιο έχει ακόμα σημασία<br /><br />Το AKP έχει θεωρητικά περιθώριο ως τον Ιούνιο του 2023 για να απαντήσει και να αναρρώσει από τα χτυπήματα αυτά χρησιμοποιώντας τον έλεγχο που έχει πάνω στα μέσα ενημέρωσης και τα δικαστήρια της χώρας, καθώς και το υφιστάμενο κοινοβουλευτικό πλεονέκτημα, αλλά αν τα μέλη της παλιάς φρουράς που αποχώρησαν καταφέρουν να πάρουν με το μέρος τους βουλευτές του AKP, το κόμμα δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προκηρύξει εκλογές νωρίτερα από ότι έχει προγραμματιστεί και με όρους που δεν είναι βέβαιο ότι ευνοούν την ταλαιπωρημένη κυβέρνηση του Ερντογάν.<br /><br />Αυτό το σενάριο των πρόωρων εκλογών είναι ακόμα πιο ρεαλιστικό δεδομένου ότι το τουρκικό σύνταγμα προβλέπει σημαντικά θεσμικά αντίβαρα στην εξουσία του προέδρου, μολονότι οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις δίνουν στον Ερντογάν περισσότερη ισχύ από ότι στο παρελθόν.<br /><br />O προϋπολογισμός, για παράδειγμα, πρέπει να λάβει έγκριση από την πλειοψηφία των βουλευτών, και αν και ο Ερντογάν μπορεί να αγνοήσει ένα δύστροπο κοινοβούλιο και να εφαρμόσει προηγούμενους προϋπολογισμούς, αυτός ο έλεγχος στην εξουσία του περιορίζει τη δυνατότητα του να επιβάλλει πλήρως τη βούλησή του στην οικονομία της χώρας.<br /><br />To κοινοβούλιο μπορεί επίσης να εμποδίσει την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης με απλή πλειοψηφία και να προκηρύξει εκλογές με το 60% των ψήφων. Για το AKP, η πιο ισχυρή προεδρία δίνει στο κόμμα περισσότερες λύσεις από πριν, αλλά δεν λύνει όλα τα προβλήματα.<br /><br />Ως αντιστάθμισμα, ο Ερντογάν θα επιστρέψει στα παλιά του κόλπα. Άλλωστε, έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν εκλογικούς πονοκεφάλους. Αφού απέτυχε να κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές του Ιουνίου του 2015, ο Ερντογάν προκήρυξε πρόωρες εκλογές για τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς. Εν τω μεταξύ, έπαιξε το χαρτί του εθνικισμού, διατράνωσε τις οικονομικές επιτυχίες του AKP και εκμεταλλεύτηκε την επιρροή του κόμματος στους θεσμούς για να τους στρέψει ενάντια στην αντιπολίτευση. Η στρατηγική του απέδωσε στο τέλος καρπούς, καθώς η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση έδωσε στον Ερντογάν τη νίκη που αναζητούσε.<br /><br />Φθίνουσες αποδόσεις</div> <div> <br />Σήμερα, ωστόσο, οι ιδεολογικές και πατριωτικές εκκλήσεις του Ερντογάν δεν πρόκειται να ανακόψουν τη φθορά, ενώ οι οικονομικές του πολιτικές είτε θα αποτύχουν ή θα έρθουν σε σύγκρουση με τις ιδεολογικές του διακηρύξεις, το οποίο θα του κοστίσει σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές.<br /><br />Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τον έλεγχο που ασκεί στους θεσμούς για να καταστείλει τους αποστάτες ή άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορεί να βλάψει περαιτέρω τις σχέσεις του με συμμάχους και να πυροδοτήσει κοινωνική αναταραχή.<br /><br />To AKP χρησιμοποιεί επί μακρόν τον πατριωτισμό για να συσπειρώσει τους οπαδούς του κόμματος και να περιορίσει τις αποχωρήσεις και τις διαιρέσεις, κάτι που συνέβη ιδίως κατά τη ρήξη με το κίνημα Γκιουλέν, το οποίο το AKP κατηγορεί για προδοσία. Έχει ακολουθήσει επίσης εθνικιστικές πολιτικές για να προσελκύσει ακροδεξιούς ψηφοφόρους, όπως η αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της Κύπρου στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και οι επιχειρήσεις κατά Κούρδων ανταρτών στην νοτιοανατολική Τουρκία, τη Συρία και το Ιράκ. Και έχει χρησιμοποιήσει τη Θρησκεία σαν μέσο για να κερδίσει μεγαλύτερη στήριξη, κατασκευάζοντας θρησκευτικά σχολεία εντός και εκτός χώρας, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην ισλαμική σκέψη στην κατάρτιση των σχολικών προγραμμάτων και κατασκευάζοντας τζαμιά στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.<br /><br />Αλλά αυτές οι ιδεολογικές κινήσεις απευθύνονται κυρίως στους πιστούς οπαδούς και όχι στους αμφισβητίες, οι οποίοι επικρίνουν την οικονομική πολιτική του ΑKP και τον τρόπο διακυβέρνησης του Ερντογάν, το οποίο σημαίνει ότι κάνουν λίγα για να περιορίσουν τις διαρροές από το AKP.<br /><br />Το AKP θα μπορούσε να δοκιμάσει διάφορους οικονομικούς ελιγμούς για να αποφύγει τη διάσπαση, αλλά είναι δύσκολο να φέρουν αποτελέσματα τέτοιες προσπάθειες. Στην πραγματικότητα, μπορεί να επιδεινώσουν την οικονομική κατάσταση της Τουρκίας.<br /><br />Η Τουρκία χρηματοδότησε την ανάπτυξη της δανειζόμενη φθηνά τη δεκαετία του 2000, αλλά το χρέος της εποχής εκείνης αρχίζει να λήγει και η ασταθής λίρα δεν βοηθάει τη χώρα να περάσει ομαλά την περίοδο αυτή. Υπάρχουν λίγα που μπορεί να κάνει το AKP για να αποφύγει τις αναπόφευκτες χρεοκοπίες στον υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα της χώρας και κάποιο είδος επώδυνης αναδιάρθρωσης είναι δεδομένο. Αν και η Τουρκία θα μπει στον πειρασμό να βρει ένα πρόγραμμα διάσωσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια τέτοια κίνηση μπορεί να προκαλέσει την οργή των υπερεθνικιστών και να συνοδεύεται από όρους που θα αναγκάζουν το AKP να υιοθετήσει πολιτικές στις οποίες είχε αντισταθεί για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους.<br /><br />Ωστόσο συνεχίζουν να έχουν περισσότερα μέσα για να αντισταθούν στην πίεση της αντιπολίτευσης. Το AKP εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερη θεσμική επιρροή έναντι όλων των αντίζηλων μέσω του ελέγχου που ασκεί στα μέσα ενημέρωσης της χώρας, της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο, την κυριαρχία του στο εκλογικό συμβούλιο και την εξουσία του στα δικαστήρια της χώρας. Καταφεύγοντας σε εθνικιστική ρητορική στα μέσω ενημέρωσης και ασκώντας εξουσία μέσω του εκλογικού συμβουλίου και των δικαστηρίων, το AKP μπορεί να αποπειραθεί να απονομιμοποιήσει οποιοδήποτε νέο κόμμα δημιουργηθεί και να αποτρέψει δυνητικούς αποστάτες να φύγουν από τις τάξεις του. Αλλά για όσους είναι αποφασισμένοι να αποχωρήσουν, αυτές οι τακτικές απονομιμοποίησης δύσκολα θα επιτύχουν τον στόχο τους.<br /><br />Την ίδια στιγμή, η απονομιμοποίηση μπορεί να είναι μόνο ένα πρελούδιο σε μια πιο αποφασιστική δράση. To ΑΚP είχε στο παρελθόν χρησιμοποιήσει έκτακτες εξουσίες για να απομακρύνει δημάρχους σε κουρδικές περιοχές στα νοτιοανατολικά – μπορεί να μπει στον πειρασμό να το ξανακάνει, ειδικά για να ανακτήσει τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Aλλά οι διεθνείς και εγχώριες αντιδράσεις θα ήταν άμεσες αν έπαιρνε μια τέτοια απόφαση.<br /><br />Το AKP θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιήσει παροχές, αναθέσεις έργων και μια χαλαρή νομισματική πολιτική για να διατηρήσει την προσωπική αφοσίωση πιθανών αποστατών. Αλλά χωρίς την Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη στα χέρια της, δεν θα είναι σε θέση να επωφεληθεί από τα παχυλά συμβόλαια των μεγαλύτερων δημογραφικών και πολιτικών κέντρων της χώρας. Και η πιο χαλαρή νομισματική πολιτική απλά θα αυξήσει τον πληθωρισμό, κάτι που ήδη δημιουργεί προβλήματα στην οικονομική νομιμοποίηση του AKP. Επιπρόσθετα, οι παροχές που δόθηκαν σε οπαδούς του κόμματος έχει εξοργίσει πολλούς Τούρκους ψηφοφόρους, οι οποίοι απεχθάνονται την ευνοιοκρατία σε μια εποχή που η χώρα δεινοπαθεί. Αυτές οι δοκιμασμένες τακτικές δεν είναι με άλλα λόγια τόσο αξιόπιστες όσο στο παρελθόν.<br /><br />Τέλος, το AKP μπορεί να χρησιμοποιήσει την κυριαρχία του στο κοινοβούλιο και το εκλογικό συμβούλιο για να προσπαθήσει να εμποδίσει την αντιπολίτευση να κερδίσει τις εκλογές. Εδώ έχει στη διαθέσει του κάποιες επιλογές, όπως τροποποιήσεις στην εκλογική νομοθεσία της Τουρκίας.<br /><br />Πρώτον, μπορεί να αυξήσει το ποσοστό των ψήφων που πρέπει να λάβουν τα κόμματα για να μπουν στο κοινοβούλιο πάνω από το 10%, ένα πολύ υψηλό νούμερο το οποίο περιπλέκει τα πράγματα για το HDP, το Καλό Κόμμα (το οποίο έχει αποσχιστεί από το MHP), και δυνητικά για ένα κόμμα αποστατών από το AKP. Επίσης, μπορεί να ακυρώσει τον κανόνα που προβλέπει ότι τα μικρότερα κόμματα μπορούν να συνασπιστούν για να περάσουν το όριο του 10% – πλήττοντας τα μικρότερα κόμματα τα οποία χρειάζονται συμμαχίες για να περάσουν το όριο αυτό.<br /><br />To ΑKP μπορεί επίσης να εγκαταλείψει το σύστημα της αναλογικής εκπροσώπησης και να εφαρμόσει ένα σύστημα σχετικής πλειοψηφίας (first past the post), το οποίο θα αύξανε την επιτυχία του κόμματος δεδομένου ότι είναι το κυρίαρχο κόμμα σε πολλές περισσότερες περιφέρειες από οποιονδήποτε άλλο ανταγωνιστή του.<br /><br />Πράγματι, στις εκλογές του Ιουνίου του 2018, το AKP κέρδισε τις 64 από τις 81 περιφέρειες. Το CHP αντίθετα, κέρδισε μόλις έξι. Και για να περιορίσει ακόμα περισσότερο την αιμορραγία σε νέες δημοτικές εκλογές στο μέλλον, το AKP θα μπορούσε να εμπλακεί σε εκλογικές αυθαιρεσίες αναδιαμορφώνοντας εκλογικές περιφέρειες με τρόπο που να το ευνοεί.<br /><br />Αλλά στο τέλος, αυτή η θεσμική επιρροή ενέχει σημαντικά ρίσκα και καμία εγγύηση ότι θα έχει αποτελέσματα. H χρησιμοποίηση των κρατικών θεσμών για κομματικό όφελος θα εξοργίσει την αντιπολίτευση και θα ενισχύσει το λαϊκό έρεισμα των ανταγωνιστών. Σε διαφορετική περίπτωση, τέτοιες κινήσεις θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα προκαλώντας εξεγέρσεις, απεργίες ή ακόμα και βία. Εν τω μεταξύ, λίγοι από τους μεγάλους συμμάχους της Τουρκίας στη Δύση θα καλωσόριζαν τέτοιες απόπειρες για την ενίσχυση του AKP, καθώς θα αύξανε τις τριβές με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία βρίσκεται ήδη σε κόντρα με την Άγκυρα για τις εξορύξεις στην Κύπρο, και με τις ΗΠΑ για την απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα των S-400.<br /><br />Εν τω μεταξύ, οποιαδήποτε θεσμική κίνηση δεν θα αντιμετώπιζε τον βασικό λόγο για τον οποίο η εξέγερση του AKP απειλεί την κυριαρχία του Ερντογάν: τις κακές επιδόσεις της οικονομίας και την αυταρχική προσωπικότητα του ίδιου του Ερντογάν, δύο παράγοντες που το AKP δεν μπορεί να ελέγξει.<br /><br />Τoύτο αφήνει το AKP με λίγες διαθέσιμες επιλογές για την αποτροπή των αποσκιρτήσεων και τη διατήρηση της κυριαρχίας του. Ακόμα και έτσι, το AKP δεν θα αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για να παραμείνει στην εξουσία. Στο τέλος, το κόμμα θα πάρει ρίσκα, θα υποστεί αντιδράσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό και θα καταπατήσει το κράτος δικαίου στην προσπάθεια του να κρατήσει τον έλεγχο της διακυβέρνησης.<br /><br />Ακόμα και με την πλάτη στον τοίχο, το AKP θα παραμείνει μια μεγάλη δύναμη που θα καθορίζει το μέλλον της Τουρκίας για κάποιο καιρό ακόμα.<br /><br /><a href="http://www.euro2day.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Stratfor: Ο κίνδυνος διάσπασης του ΑΚP βάζει δύσκολα στον Ερντογάν

Ellada simera 0 15:33

Ακόμα και για τον παμπόνηρο Ερντογάν η διακυβέρνηση της Τουρκίας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Η οικονομία μαραζώνει από την ύφεση, καθώς ΗΠΑ και Ευρώπη εξετάζουν κυρώσεις κατά της Άγκυρας, ενώ τα … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Της Αμύνης τα παιδιά έφεραν τον Μεταξά!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfbNigooJ0vIoqPmyz5nTD6gkLRvUVzeV0MQ-t2Pi6Fr-RuzqeAh-gtvld-Kkcw6XyKaP1dX0B7bwdhJ4rx-Le9ys2eXK9zKcswh5diiXsqqAkwFcw_feL7ilvytZKDjaKJzqNKlkDLN0/s1600/venizelos_metaxas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="759" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfbNigooJ0vIoqPmyz5nTD6gkLRvUVzeV0MQ-t2Pi6Fr-RuzqeAh-gtvld-Kkcw6XyKaP1dX0B7bwdhJ4rx-Le9ys2eXK9zKcswh5diiXsqqAkwFcw_feL7ilvytZKDjaKJzqNKlkDLN0/s640/venizelos_metaxas.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Γιώργος Λυκοκάπης</b><br />"Θα κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία που χάρις στον φασισμό προοδεύει". Αυτά ήταν τα λόγια του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα προς τον αρχηγό των Φιλελευθέρων Ελευθέριο Βενιζέλο τον Μάρτιο του 1933. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές η αντιβενιζελική παράταξη, το Λαϊκό Κόμμα. Οι μνήμες του Εθνικού Διχασμού ήταν ακόμα νωπές. Υπήρχε ο φόβος πως η κυβέρνηση των Λαϊκών σχεδίαζε μαζικές συλλήψεις στελεχών του βενιζελικού κόμματος, ακόμα και εκτελέσεις. <br /><br />Για τον Πλαστήρα η επιβολή δικτατορίας ήταν μονόδρομος, όχι όμως (ακόμα) για τον Βενιζέλο. Θεωρούσε πως μία απόπειρα πραξικοπήματος θα αποτύχει. Απέρριψε την ιδέα λέγοντας το μνημειώδες, "Άστο Πλαστήρα, δεν είσαι Μουσολίνι". Ο σπουδαίος Έλληνας αξιωματικός, ο βενιζελικός κινηματίας που είχε ανατρέψει δύο φορές την μοναρχία στην Ελλάδα, δεν ήταν ο μόνος που επιδοκίμαζε το φασιστικό φαινόμενο εκείνη την εποχή.<br /><br />Τα θυμηθήκαμε αυτά, λόγω της ημέρας. Έχουν περάσει 82 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, αλλά έχει σημασία να δούμε το κλίμα της εποχής. Η ελίτ της μεσοπολεμικής Ελλάδας θαύμαζε τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Το 1928 στο "Κοινοβούλιο ή δικτατορία" ο Σεραφείμ Μάξιμος έγραφε εμφατικά πως "κάθε επιχειρηματίας, βιομήχανος ή τραπεζίτης καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα χρειάζεται έναν δικτάτορα"!<br /><br />Τα δημοσιεύματα των μεγαλύτερων ελληνικών εφημερίδων της εποχής αποθέωναν τον Ντούτσε. Πληθώρα άρθρων επαινούσαν τον δικτάτορα που "έκανε την Ιταλία παγκόσμια δύναμη, εξουδετερώνοντας την κομμουνιστική απειλή". Δεν αναπτύχθηκε, όμως, στην Ελλάδα ένα μαζικό φασιστικό κόμμα με ερείσματα στους μικροαστούς και παραστρατιωτικές ομάδες κρούσης, σε αντίθεση με την Ιταλία και τον εθνικοσοσιαλισμό στην Γερμανία. <br /><br />Η ελληνική φασιστική οργάνωση "3Ε" είχε μερικές εκατοντάδες ένοπλα μέλη, όταν οι στρατιές των Μελανοχιτώνων και των Ταγμάτων Εφόδου έφτασαν να αριθμούν εκατομμύρια. Το πελατειακά δίκτυα των παραδοσιακών κομμάτων παρέμειναν ισχυρά στον Μεσοπόλεμο, επομένως δεν υπήρχε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ο φασιστικός ακτιβισμός στις μάζες.<br /> <br />Η περίπτωση του Πάγκαλου <br /><br />Οι κοινωνικές συνθήκες επέτρεψαν την εκδήλωση μίας σειράς στρατιωτικών κινημάτων, επικεφαλής των οποίων ήταν παλιοί βενιζελικοί αξιωματικοί. Υιοθέτησαν μερικά στοιχεία του φασισμού, σαν ιδεολογικό προκάλυμμα για τα αυταρχικά τους καθεστώτα. Ήταν όμως ένας φασισμός χωρίς φασίστες. <br /><br />Χαρακτηριστική η περίπτωση του παλιού βενιζελικού στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου που κατέλαβε την εξουσία με αναίμακτο πραξικόπημα το καλοκαίρι του 1925. Ο "Έλλην Μουσολίνι" όπως αυτοαποκαλούνταν, ήταν αρχικά δημοφιλής στα λαϊκά στρώματα, λόγω της διαφθοράς των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. <br /><br />Η απεχθής πραιτωριανή φρουρά του Παγκάλου, τα "Δημοκρατικά Τάγματα", ήταν μία παραστρατιωτική οργάνωση που προσπάθησε να μιμηθεί τα ένοπλα αποσπάσματα του φασιστικού καθεστώτος, χωρίς όμως επιτυχία. Ήταν ίσως το μοναδικό πραξικόπημα στην Ελλάδα που δεν επικαλέστηκε τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Πανούργος ο στρατηγός είχε κατορθώσει να συμμαχήσει ευκαιριακά με το Κομμουνιστικό Κόμμα, για να μετατραπεί λίγο μετά σε αμείλικτο διώκτη του. <br /><br />Η παντελής αποτυχία του καθεστώτος στην οικονομία και οι πολεμικοί του τυχοδιωκτισμοί προκάλεσαν την ανατροπή του τον Αύγουστο του 1926 από ένα στρατιωτικό κίνημα που επανέφερε τον κοινοβουλευτισμό. Όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής "ούτε ένα χέρι δεν υψώθηκε εναντίον της ανατροπής του". Έμοιαζε να μην υπήρχαν πλέον οι συνθήκες για την εκδήλωση ενός πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Μέχρι που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση το 1929. <div> <br />Το αποτυχημένο "Κίνημα του Μαρτίου" <br /><br />Η τότε κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο αυταρχική έναντι των αυξανόμενων εργατικών διεκδικήσεων. Αποκορύφωμα η ψήφιση του αντιδημοκρατικού νόμου που έμεινε γνωστό ως "Ιδιώνυμο" (καλοκαίρι του 1929). Ακόμα και οι συμμετέχοντες σε μια ειρηνική διαδήλωση κινδύνευαν πλέον με φυλάκιση. <br /><br />Ακολούθησε ένα κύμα συλλήψεων εις βάρος στελεχών της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος απέρριψε τη σύσταση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου να διώκονται με το Ιδιώνυμο και οι φασιστικές ομάδες, ταυτόχρονα με τις οργανώσεις των κομμουνιστών και της Αριστεράς. <br /><br />Όπως είδαμε παραπάνω, ο στρατηγός Πλαστήρας πίεζε τον Βενιζέλο να εγκρίνει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μετά την ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Μάρτιο του 1933. Ο Βενιζέλος δίσταζε αρχικά. Άλλαξε, όμως, γνώμη μετά από την απόπειρα δολοφονίας που εκδηλώθηκε εναντίον του, δύο μόλις μήνες μετά την εκλογική του ήττα. <br /><br />Έχοντας την πεποίθηση ότι παράγοντες του Λαϊκού Κόμματος σχεδίασαν την απόπειρα πήρε μία μοιραία απόφαση. Έδωσε το πράσινο φως στον Πλαστήρα να οργανώσει ένα πραξικόπημα το 1935. Το "Κίνημα του Μαρτίου" όπως έμεινε στην ιστορία απέτυχε παταγωδώς. Η τότε κυβέρνηση το κατέστειλε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ενώ καμία ξένη χώρα δεν υποστήριξε τους κινηματίες. Ο Πλαστήρας και ο Βενιζέλος κατέφυγαν ταπεινωμένοι στο εξωτερικό. </div> <div> <br />Ο "Ντούτσε" της Ελλάδας <br /><br />Ακόμα και τα μετριοπαθή στελέχη των Βενιζελικών δεν γλίτωσαν τις μαζικές διώξεις που ακολούθησαν εναντίον τους. Η ακραία πτέρυγα των αντιβενιζελικών απαιτούσε να εκτελεστούν οι κινηματίες, με τον Γεώργιο Βλάχο από την στήλη της Καθημερινής να υποστηρίζει μέχρι και τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού. Σε αυτήν την τεταμένη ατμόσφαιρα ο στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για πραξικοπηματική παλινόρθωση της μοναρχίας. <br /><br />Ο Κονδύλης ήταν ένας αποστάτης του βενιζελικού στρατοπέδου. Από ορκισμένος εχθρός της μοναρχίας μετατράπηκε σε φανατικό υποστηρικτή της. Ήταν ένας ιδιαίτερα φιλόδοξος και ικανός αξιωματικός, με σημαντικά ερείσματα στο στράτευμα. Ήταν ο κινηματίας που είχε ανατρέψει τον δικτάτορα Πάγκαλο το 1926 και είχε συντρίψει την εξέγερση των "Δημοκρατικών Ταγμάτων" που ακολούθησε. <br /><br />Η κοινοβουλευτική κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, υπό τον Παναγή Τσαλδάρη, ήταν εύκολη λεία για τον Κονδύλη. Τον Οκτώβρη του 1935 ο στρατηγός επέβαλε ένα δικτατορικό καθεστώς, χωρίς να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό. Οργάνωσε με συνοπτικές διαδικασίες δημοψήφισμα για την επαναφορά της μοναρχίας, στο οποίο σημειώθηκε νοθεία πρωτοφανούς έκτασης. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 98% των ψήφων καταμετρήθηκε υπέρ της βασιλείας! <br /><br />Θαύμαζε απεριόριστα τον Μουσολίνι, με τον οποίο είχε άριστες σχέσεις. Είχε το όραμα να γίνει ο Ντούτσε της Ελλάδας, ο ισχυρός άνδρας ενός αυταρχικού καθεστώτος, με τον μονάρχη ως ανδρείκελο. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον βασιλιά Γεώργιο, ο οποίος δεν είχε ξεχάσει το αντιμοναρχικό παρελθόν του στρατηγού. </div> <div> <br />Ο δρόμος προς τον Μεταξά <br /><br />Αιφνιδιάζοντας τους πάντες, ο βασιλιάς κατόρθωσε να εξαναγκάσει τον στρατηγό σε παραίτηση τον Νοέμβριο του 1935. Δεν θα μάθουμε ποτέ πως θα αντιδρούσε ο Κονδύλης, καθώς απεβίωσε αιφνιδίως δύο μήνες μετά. Με τη στάση του ο μονάρχης κέρδισε την εκτίμηση του πολιτικού κόσμου, ακόμα και του εξόριστου Βενιζέλου. <br /><br />Ο βασιλιάς Γεώργιος φυσικά δεν εμφορούνταν από δημοκρατικές ευαισθησίες. Θα υποστήριζε την επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα μόνο αν ο επικεφαλής της ήταν άτομο της απολύτου εμπιστοσύνης του. Ο Γεώργιος μόνο έναν άνθρωπο εμπιστευόταν τυφλά. Ήταν ο παραδοσιακός φίλος της μοναρχίας, ο στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος επέβαλε την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936, με τις ευλογίες του Παλατιού.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Της Αμύνης τα παιδιά έφεραν τον Μεταξά!

Ellada simera 0 13:39

Γιώργος Λυκοκάπης"Θα κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία που χάρις στον φασισμό προοδεύει". Αυτά ήταν τα λόγια του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα προς τον αρχηγό των Φιλελευθέρων Ελευθέριο Βενιζέλο τον Μάρτιο… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Κυπριακή ΑΟΖ και Καστελλόριζο - Το γεωστρατηγικό διακύβευμα του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_bXvF9jitzOI62m1bu-xAkbdq-F3TimjcJ2_liYBvdZKn-jEvrP6ZPgFaqoZZ2hH5B00m78hykX5nH2nJSPNnvxKQh6BKaqrbkzosFKGFSzJFb67-ab_c__ByyuwLVuz7LIA0lhjt8GY/s1600/tourkia_geotrisi-kypriaki_aoz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_bXvF9jitzOI62m1bu-xAkbdq-F3TimjcJ2_liYBvdZKn-jEvrP6ZPgFaqoZZ2hH5B00m78hykX5nH2nJSPNnvxKQh6BKaqrbkzosFKGFSzJFb67-ab_c__ByyuwLVuz7LIA0lhjt8GY/s640/tourkia_geotrisi-kypriaki_aoz.jpg" width="640" /></a></div>     <i>Χάρτης του τουρκικού ΥΠΕΞ. Οι περιοχές F και G που σχεδιάζουν να κάνουν γεωτρήσεις. </i><div>   <br /><b> Σταύρος Λυγερός</b><br />Για μία ακόμα φορά, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας επιδόθηκε σε λεονταρισμούς. Αυτή τη φορά, μάλιστα, απείλησε ότι η Τουρκία δεν θα διστάσει να κάνει ό,τι είχε κάνει το 1974, δηλαδή με νέα εισβολή να μετατρέψει σε κατεχόμενη και την ελεύθερη Κύπρο. Αντίστοιχη είναι και η κατά καιρούς επιθετική ρητορική του έναντι της Ελλάδας, η οποία τον τελευταίο καιρό εστιάζεται στο Καστελλόριζο. Η διαφορά είναι ότι για την Ελλάδα οι Τούρκοι αξιωματούχοι θυμούνται και παραπέμπουν στη Σμύρνη του 1922. <br /><br />Η Άγκυρα δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι η προσπάθειά της να “γκριζάρει” την κυπριακή ΑΟΖ έχει πέσει στο κενό, λόγω της ανάμιξης μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών όπως η ExxonMobil και η Total. Μην μπορώντας να αντιδράσει στο επίμαχο, κατέφυγε στην δοκιμασμένη μέθοδο των προκλήσεων και όταν ούτε αυτές απέδωσαν πέρασε στην πρόκληση τετελεσμένων. Αρχικά έστειλε το σκάφος “Μπαρμπαρός” για σεισμικές έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ. Αργότερα έστειλε τον “Πορθητή” για παράνομη γεώτρηση δυτικά της Μεγαλονήσου και το άλλο γεωτρύπανο ετοιμάζεται να τρυπήσει στον κόλπο της κατεχόμενης Καρπασίας.<br /><br />Αυτά όσον αφορά στην Κύπρο, γιατί αν πιστέψουμε τις πληροφορίες που έρχονται από την Άγκυρα, ετοιμάζονται μετά το Δεκαπενταύγουστο για σεισμικές έρευνες στη θαλάσσια περιοχή στον άξονα Ρόδος-Καστελλόριζο. Οι Τούρκοι, άλλωστε, έχουν επανειλημμένως δεσμεύσει αυτές τις θαλάσσιες περιοχές στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες εκτείνονται δυτικά εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ) και ανατολικά εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, μονάδα του ελληνικού ναυτικού παρακολουθεί από απόσταση οπτικής επαφής το τουρκικό σκάφος, προκειμένου να διαπιστώσει εάν πραγματοποιεί σεισμικές έρευνες.<br /><br />Σύμφωνα με την Άγκυρα η φρεγάτα “Νικηφόρος Φωκάς” το περασμένο φθινόπωρο είχε με ελιγμούς εμποδίσει το “Μπαρμπαρός” να πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Τότε, τόσο ο Ερντογάν όσο ο υπουργός Άμυνας Ακάρ είχαν εκτοξεύσει απειλές πως η Τουρκία θα αντιδράσει δυναμικά εάν μελλοντικά υπάρξει άλλη παρενόχληση. Η Άγκυρα επιδιώκει όχι μόνο την ανεμπόδιστη πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών, αλλά και τη δημιουργία της εντύπωσης ότι θα υποχρεώσει την Αθήνα να υποχωρήσει. <div> <br />Η εξαγγελία Κοτζιά για τα χωρικά ύδατα <br /><br />Το φοβικό σύνδρομο της ελληνικής πολιτικής ελίτ για ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο την έχει εμποδίσει όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα μονομερώς, όπως επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά ακόμα και να κλείσει τους κόλπους, χαράζοντας ευθείες γραμμές βάσης, όπως επίσης της δίνει το δικαίωμα το Διεθνές Δίκαιο. Κι αυτό παρότι η Άγκυρα δεν έχει ποτέ προβάλει σχετική αντίρρηση (για τις γραμμές βάσης). Ας σημειωθεί ότι μόνο αυτή η κίνηση θα προσέθετε στα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο 6.250 τετρ. χλμ., όχι μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή έκταση.<br /><br />Στις ελληνικές καλένδες έχει κατά πάσα πιθανότητα παραπεμφθεί και η εξαγγελία του Κοτζιά για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο. Εάν είχε προηγηθεί η κατάλληλη διπλωματική προεργασία, η εικόνα ενδεχομένως να ήταν ευνοϊκότερη. Η Αθήνα πιθανότατα θα μπορούσε να νομοθετήσει την επέκταση ταυτοχρόνως στο Ιόνιο, στο Λιβυκό, αλλά και στο Κρητικό και στο Μυρτώο και στο δυτικό Αιγαίο, δηλαδή σε ακτές οι οποίες δεν γειτνιάζουν με την Τουρκία. <br /><br />Ανακοινώνοντας την επέκταση μόνο στο Ιόνιο, οι Κοτζιάς-Τσίπρας είχαν δώσει την ευκαιρία στην Άγκυρα να επαναφέρει το casus belli, το οποίο υποτίθεται πως είχε αποσυρθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση Τσίπρα να παγώσει το θέμα. Και εάν κρίνουμε από την τότε στάση της ΝΔ, αλλά και από τις προγραμματικές δηλώσεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα το κρατήσει παγωμένο. </div> <div> <br />Οριοθέτηση κατά Ακάρ! <br /><br />Η τουρκική αντεπίθεση τότε, δεν είχε περιορισθεί στην καλλιέργεια πολεμικού κλίματος. Ο υπουργός Άμυνας Ακάρ όχι μόνο είχε ζητήσει την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, αλλά και είχε παρουσιάσει χάρτη, ο οποίος έδειχνε την τουρκική υφαλοκρηπίδα να εκτείνεται παραλλήλως με τη γραμμή Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη και να εισέρχεται από ανατολικά στα νότια του νομού Λασηθίου. <br /><br />Ο χάρτης είχε συνταχθεί με βάση την τουρκική θέση ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Θέση, η οποία είναι απολύτως αντίθετη όχι μόνο με το διεθνές δίκαιο, αλλά και με την κοινή λογική. Η Άγκυρα δεν αναφέρεται μόνο σε νησίδες, αλλά σε όλα τα νησιά, μη εξαιρώντας τα νησιά-κράτη, όπως π.χ. η Κύπρος. Αν, όμως, η Κύπρος δεν έχει υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ γιατί να έχει η Βρετανία, η Ινδονησία, η Ιαπωνία, ακόμα και η Αυστραλία; Ο τουρκικός παραλογισμός είναι εξόφθαλμος. <br /><br />Ο χάρτης του Ακάρ είχε οριοθετήσει αυθαιρέτως την υφαλοκρηπίδα στην Ανατολική Μεσόγειο με βάση τον τουρκικό ισχυρισμό ότι τα νησιά (και η Κρήτη) έχουν μόνο χωρικά ύδατα έξι μιλίων και όχι υφαλοκρηπίδα! Το γιατί η Άγκυρα κατέφυγε σ' αυτή την ακρότητα το εξηγεί η ίδια: για να κερδίσει (με βάση την αρχή της μέσης γραμμής) 104.000 τετρ. χλμ θαλάσσια έκταση. <br />Νέα ματιά για το Καστελλόριζο <br /><br />Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Πάγιος στόχος των Τούρκων είναι όχι μόνο να αποκόψουν την Ελλάδα από την Κύπρο, αλλά και να την εκτοπίσουν ολοσχερώς από την Ανατολική Μεσόγειο. Και για να μην αφήσουν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους, φροντίζουν εδώ και χρόνια να δεσμεύουν τη θαλάσσια περιοχή γύρω από το Καστελλόριζο για την πραγματοποίηση αεροναυτικών ασκήσεων, αλλά και για σεισμικές έρευνες, δημιουργώντας συνθήκες μίας ιδιότυπης περικύκλωσης. <br /><br />Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνουν για μία ακόμα φορά την κρίσιμη στρατηγική σημασία που έχει το μικρό αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα και σε ό,τι αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά και σε αμιγώς στρατηγικό επίπεδο. Είναι αληθές ότι από τη δεκαετία του 1970 και για δεκαετίες η Ελλάδα είχε αυτοεγκλωβισθεί στρατηγικά και επιχειρησιακά στο Αιγαίο, όπου θεωρούσε ότι δεχόταν την τουρκική επεκτατική πίεση. Το Καστελλόριζο ήταν ένα γεωγραφικά ακραίο μικρό σύμπλεγμα, το οποίο το αντιλαμβάνονταν σαν μία νησιώτικη "απόφυση" του Αιγαίου στην Ανατολική Μεσόγειο. <br /><br />Εξαίρεση ήταν η παρένθεση του Δόγματος για τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο μετά το 1993 στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά και εκείνη η παρένθεση ήταν μονοδιάστατη. Επανέφερε την Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο αποκλειστικά και μόνο για να επεκτείνει την αμυντική ομπρέλα κατά τρόπο που να καλύπτει και την ελεύθερη Κύπρο. Δεν εντασσόταν σε μία στρατηγικού χαρακτήρα σφαιρική επιστροφή της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, παρότι ο Ανδρέας Παπανδρέου από τη δεκαετία του 1970 μιλούσε για τις τρεις διαστάσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (ευρωπαϊκή, βαλκανική και μεσογειακή). </div> <div> <br />Επανεγκλωβισμός στο Αιγαίο <br /><br />Η επιστροφή άρχισε να πραγματοποιείται πολύ αργότερα και μάλιστα με πρωτοβουλία των Ισραηλινών, λόγω κυρίως του ρήγματος που είχε προκληθεί στις σχέσεις τους με την Τουρκία του Ερντογάν. Έτσι προέκυψαν οι τριγωνικές συνεργασίες Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος και τελευταία η συνεργασία Ελλάδα-Κύπρος-Ιορδανία. Στην πραγματικότητα αυτές οι συνεργασίες που αποκτούν σταδιακά στρατηγικού χαρακτήρα εμβέλεια, ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης του Τελ Αβίβ με την Άγκυρα, όπως επίσης και του καθεστώτος Σίσι στην Αίγυπτο με το καθεστώς Ερντογάν. <br /><br />Δεν θα είχαν, ωστόσο, ευδοκιμήσει εάν δεν είχε μεσολαβήσει το αμερικανοτουρκικό ρήγμα, το οποίο συνεχώς βαθαίνει, παρά την προσπάθεια του προέδρου Τραμπ να αποτρέψει τη μετατροπή του σε ρήξη. Στην πραγματικότητα, στην Ανατολική Μεσόγειο έχει διαμορφωθεί και τείνει να παγιωθεί ένα γεωστρατηγικό πλέγμα, το οποίο αποκλείει και απομονώνει την Τουρκία παρότι αυτό δεν ομολογείται. <br /><br />Η τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ και η σχεδιαζόμενη εισβολή (με σεισμικές έρευνες) στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην αυξημένης πλέον στρατηγικής σημασίας γραμμή Ρόδος-Καστελλόριζο δεν έχει μόνο ενεργειακό στόχο, αν και αυτή η συνιστώσα είναι και υπαρκτή και σημαντική. Έχει και υψηλό γεωστρατηγικό στόχο: να σπάσει τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος και να επανεγκλωβίσει την Ελλάδα στο Αιγαίο. Εάν το καταφέρει αυτό ο Ερντογάν θα έχει καταφέρει ουσιαστικά να κατακερματίσει το προαναφερθέν οικοδομούμενο γεωστρατηγικό πλέγμα που απομονώνει την Τουρκία, σημειώνοντας μία ιστορικών διαστάσεων επιτυχία.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div> </div>

Κυπριακή ΑΟΖ και Καστελλόριζο - Το γεωστρατηγικό διακύβευμα του Ερντογάν

Ellada simera 0 13:34

    Χάρτης του τουρκικού ΥΠΕΞ. Οι περιοχές F και G που σχεδιάζουν να κάνουν γεωτρήσεις.    Σταύρος ΛυγερόςΓια μία ακόμα φορά, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας επιδόθηκε σε λεονταρισμούς. Αυτή τη φορά, μάλι… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Εξωτερική πολιτική χωρίς ιθαγένεια - Η Δύση έχει αναθέσει ρόλο στην Ελλάδα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYezv83moDuFntoOg6DsUuRWZDSdN-ovBvIHHfaQT1P6pSxLglwN2nqTu9R-QE4dZ-ObJKhu92aVOxxcawLrZUtXcYfdeoyj4QdwEagTcIC9mP7kEie538kyPH5FcazywKIQV1ijzGVbk/s1600/exoteriki_politiki_.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYezv83moDuFntoOg6DsUuRWZDSdN-ovBvIHHfaQT1P6pSxLglwN2nqTu9R-QE4dZ-ObJKhu92aVOxxcawLrZUtXcYfdeoyj4QdwEagTcIC9mP7kEie538kyPH5FcazywKIQV1ijzGVbk/s640/exoteriki_politiki_.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Κώστας Γρίβας</b><br />Εδώ και λίγο καιρό τείνει να κυριαρχήσει στη χώρα μας μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ολοκληρωτική ταύτιση της χώρας μας με τις ΗΠΑ, εν όψει μάλιστα της "αναπόφευκτης σύγκρουσης" Ουάσιγκτον-Άγκυρας (που συνεχώς έρχεται χωρίς να φθάνει ποτέ…) είναι το καταλυτικό στοιχείο που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά. Σ' αυτές τις ράγες κινείται ήδη η ελληνική εξωτερική και επί κυβέρνησης Τσίπρα και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. <br /><br />Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η Ελλάδα όφειλε να φέρει εις πέρας ορισμένες αποστολές για λογαριασμό των ΗΠΑ. Μία εξ αυτών ήταν να κλείσει, όπως-όπως, το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όπως και έγινε. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον ήθελε να εντάξει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Έτσι εγκλωβίζει έτι περαιτέρω τη Σερβία μέσα σε ένα ΝΑΤΟϊκό κλοιό, ωθώντας την να κινηθεί και αυτή προς μια φιλοδυτική κατεύθυνση. Γενικώς επιδιώκει να εντάξει όλα τα Βαλκάνια στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Δύσης, εξαλείφοντας τη ρωσική επιρροή στην περιοχή.<br /><br />Όμως, ακόμη και στο πλαίσιο μιας άνευ όρων ταύτισης με τις ΗΠΑ, αυτή η πολιτική είναι απλά λάθος για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, αν πράγματι η Ελλάδα θα ήθελε να αποτελέσει το κομβικό στοιχείο της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή, το συμφέρον της θα ήταν οι άλλες χώρες των Βαλκανίων να βρίσκονται εκτός του ελέγχου των ΗΠΑ. Ή ακόμη καλύτερα να είναι εχθρικές έναντι αυτών.<br /><br />Άλλωστε, κάτι τέτοιο ίσχυε και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου η Ελλάδα αποτελούσε ένα είδος "νησιού" μέσα στο κομμουνιστικά Βαλκάνια, με αποτέλεσμα να έχει έναν σαφώς αυξημένο ρόλο μέσα στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική της Δύσης. Μέρος του ρόλου αυτού ήταν να λειτουργεί και ως φάρος ευημερίας στην περιοχή. <br />Εξωτερική πολιτική και παθογένεια <br /><br />Αντιθέτως, όσο οι γειτονικές μας χώρες εντάσσονται στη σφαίρα επιρροής της Ουάσιγκτον, ο ρόλος της Ελλάδας μειώνεται. Με άλλα λόγια, στο πλαίσιο μιας απόλυτα φιλοαμερικανικής πολιτικής, τα συμφέροντα της χώρας μας δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην με αυτά των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε όσο το δυνατόν πιο σταθεροποιημένα και υπό τον έλεγχό της τα Βαλκάνια. Αντιθέτως, η Αθήνα, λογικά, θα επεδίωκε το αντίθετο, ώστε να μεγιστοποιήσει τον βαθμό που είναι χρήσιμη και πολύτιμη για την αμερικανική στρατηγική.<br /><br />Αυτό, όμως, το απλό δεδομένο δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό από τις ελληνικές ελίτ που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική. Κατά την άποψη του γράφοντος, αυτή και άλλες παρόμοιες αντιφατικές ενέργειες δεν αποτελούν απλώς κάποιες δυσλειτουργίες του μηχανισμού άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Εκφράζουν μια πολύ βαθιά παθογένεια της Ελλάδας, που είναι η ίδια η έλλειψη εθνοκεντρικής γεωπολιτικής λειτουργίας. Και αυτή η έλλειψη εντοπίζεται στα ίδια τα θεμέλια του σύγχρονου ελλαδικού κράτους. <br /><br />Συγκεκριμένα, όταν φάνηκε ότι ήταν πλέον αδύνατη η αποφυγή της δημιουργίας του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, οι "προστάτιδες δυνάμεις" της Δύσης ανέθεσαν σε αυτό γεωπολιτική αποστολή: να λειτουργεί ως φράγμα έναντι της Ρωσίας ώστε να αποτρέψει την έξοδό της στην κρίσιμης σημασία εσωτερική "λίμνη" του γεωσυστήματος Ευρασίας-Αφρικής, δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο. <div> <br />Σε ρόλο φράγματος <br /><br />Όμως, τη στιγμή που η Ελλάδα καλούνταν να παίξει το ρόλο του φράγματος ενάντια στη Ρωσία, ταυτοχρόνως είχε ισχυρούς πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς δεσμούς μαζί της. Οι δε λαϊκές μάζες ήταν σε σημαντικό βαθμό φιλορωσικές. Για να επιλυθεί ο γόρδιος δεσμός αυτής της αντιφατικής κατάστασης, οι "προστάτιδες δυνάμεις" κατανόησαν ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουν στο νέο κράτος μια ελεγχόμενη από αυτές εσωτερική πραγματικότητα. <br /><br />Έτσι, η πολιτική εξουσία, καθώς και οι αναγκαίες προεκτάσεις της στην κρατική γραφειοκρατία, στον πνευματικό κόσμο και κυρίως στους μηχανισμούς σχεδιασμού και άσκησης εξωτερικής πολιτικής, έπρεπε να μην υπηρετούν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Να υπηρετούν πρωτίστως τη λειτουργία του ελλαδικού κράτους ως φράγματος έναντι της Ρωσίας. <br /><br />Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αποκτήσει έναν μηχανισμό εθνοκεντρικής εξωτερικής πολιτικής, γιατί η ίδια η έννοια του εθνικού συμφέροντος αντέβαινε τη λειτουργία που της είχαν αναθέσει: να λειτουργεί σαν φράγμα ενάντια στη Ρωσία. Κι αυτό, επειδή η ελληνική εθνική και λαϊκή ταυτότητα προωθούσε τη σύζευξη και όχι την εχθρότητα μαζί της. <br />Από τις κανονιοφόρους στο ΔΝΤ <br /><br />Όποτε δε αυτός ο εσωτερικός μηχανισμός δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, η ευρωπαϊκή στρατιωτική ισχύς αναλάμβανε να δώσει λύση. Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βρετανικά και ενίοτε και γαλλικά πολεμικά πλοία υπενθύμιζαν δια των πυροβόλων τους στην Ελλάδα τη δουλειά που είχε να κάνει. Από τον Εμφύλιο η κατάσταση έγινε πιο πολύπλοκη και την αποστολή αυτή ανέλαβαν οι ΗΠΑ, που είχαν πάρει στο μεταξύ τη σκυτάλη από την παραπαίουσα Βρετανική Αυτοκρατορία. Η αμερικανική στρατιωτική ισχύς συνδυάστηκε με τη δημιουργία ενός αστυνομικού-αυταρχικού κράτους, αλλά και με τεράστιες ροές κεφαλαίων προς την ελληνική οικονομία. <br /><br />Από τη Μεταπολίτευση και μετά, με τη σταδιακή παρακμή του αστυνομικού κράτους αλλά και την επικίνδυνη γιγάντωση του αντιαμερικανισμού στην ελληνική κοινωνία, οι Δυτικοί επικυρίαρχοι κατανόησαν ότι έπρεπε να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι, επένδυσαν σχεδόν ολοκληρωτικά στο ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας. Οι κρουνοί των ευρωπαϊκών ταμείων άνοιξαν και ποταμοί χρήματος εισέρρευσαν στη χώρα, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά και διαιωνίζοντας την κυριαρχία των υπαρχόντων δυτικότροπων ελίτ. <br /><br />Όμως, το ευρωπαϊκό χρήμα είχε και αυτό τα όριά του και σύντομα έδωσε και πάλι την σκυτάλη στην ωμή ισχύ. Τη φάση του απατηλού πλούτου διαδέχθηκε, αναπόφευκτα, η φάση της παραλυτικής φτώχειας και επιστρέψαμε στην εποχή της βίας και των απειλών. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν τα πυροβόλα των αγγλικών πολεμικών που θα αναλάμβαναν να διατηρήσουν την Ελλάδα στη δυτική σφαίρα επιρροής. Ήταν οι "διεθνείς" (δηλαδή οι ελεγχόμενοι από τη Δύση) οίκοι αξιολόγησης, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι, η έλλειψη γεωπολιτικής αυθυπαρξίας της Ελλάδας και η συνεπακόλουθη λειτουργία της ως χώρα-οχυρό της Δύσης εξασφαλιζόταν πλέον δια της απειλής ακόμη πιο ακραίας φτώχειας. </div> <div> <br />Η "ελπίδα" στις ΗΠΑ <br /><br />Και αυτή η περίοδος, όμως, δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Ο φόβος έπρεπε να δώσει σταδιακά τη θέση του σε κάποιας μορφής ελπίδα. Στην αρχή αυτής της φάσης φαίνεται πως βρισκόμαστε σήμερα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι μια ανορθολογική ταύτιση με τις ΗΠΑ. Η επιλογή αυτή θα είχε, ίσως, κάποιο νόημα εάν εδραζόταν πάνω σε μια δομή διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή θα ήταν η βέλτιστη πολιτική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. <br /><br />Όμως, αυτό προϋποθέτει μια εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία, την οποία --όπως υποστηρίξαμε πιο πάνω-- η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει εις βάρος της πρωταρχικής γεωπολιτικής αποστολής της στο πλαίσιο της δυτικής στρατηγικής. Είναι δεδομένο ότι αν δεν υπάρχει αυτή η εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική εξωτερική πολιτική (φιλοαμερικανική, φιλοευρωπαϊκή ή οτιδήποτε άλλο), αλλά για ανυπαρξία πολιτικής. Άρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε και τίποτε καλό να προκύψει για τη χώρα μας. <br /><br />Είναι βέβαιο ότι όλα τα παραπάνω θα ακούγονται σε πολλούς από ανεδαφικά, αφελή και υπεραπλουστευτικά έως συνωμοσιολογικά. Το γεγονός, όμως, παραμένει ότι η Ελλάδα δείχνει διαχρονικά να ακολουθεί μια πολιτική που δεν έχει στον πυρήνα της τα εθνικά συμφέροντα, αλλά συμφέροντα άλλων χωρών και γεωπολιτικών σχηματισμών. Και αυτό με τη λογική ότι η Ελλάδα "είναι πολύ μικρή για να έχει δικά της συμφέροντα"! Θα πρέπει να "ανήκει εις την Δύσιν", αποτελώντας ουσιαστικά περιουσιακό της στοιχείο και όχι λειτουργώντας ως ανεξάρτητο στοιχείο μιας γεωπολιτικής δομής. Και κάτι τέτοιο φαίνεται πως ισχύει ακόμη και σήμερα. <br /><br />Αν θέλουμε λοιπόν να σχεδιάσουμε την όποια εθνική στρατηγική για το μέλλον, το πρώτο βήμα είναι να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας. Να αποκτήσουμε μια αυτόνομη, αυτόφωτη και εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία και μετά να δούμε αν οι πολιτικές που θα ακολουθήσουμε θα είναι φιλοαμερικανικές, φιλορωσικές, φιλοσουηδικές ή οτιδήποτε άλλο. Έως ότου, λοιπόν, επιτευχθεί κάτι τέτοιο, νομιμοποιούμαστε να έχουμε και αναγνώσεις της πραγματικότητας, όπως αυτή που εκθέσαμε ανωτέρω.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Εξωτερική πολιτική χωρίς ιθαγένεια - Η Δύση έχει αναθέσει ρόλο στην Ελλάδα

Ellada simera 0 13:27

Κώστας ΓρίβαςΕδώ και λίγο καιρό τείνει να κυριαρχήσει στη χώρα μας μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ολοκληρωτική ταύτιση της χώρας μας με τις ΗΠΑ, εν όψει μάλιστα της "αναπόφευκτης σύγκρουσης" Ο… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Πόσο μακριά είναι τελικά η Ανατολική Μεσόγειος «επιχειρησιακά» για την Ελλάδα;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9bD39b8NkFam636HBtsAW-Pye0Pt2lxGeUm9HtPcWzc2lbEZmjKPy42x1yWbu6K1f07FcHCPR8ojGKwpI-M5LnIJmlvgufgzHUHZk3fR_M9Kkm-efCDkcwLNzqpMsu38t56E9kkhcKPs/s1600/Screenshot.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="594" data-original-width="1119" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9bD39b8NkFam636HBtsAW-Pye0Pt2lxGeUm9HtPcWzc2lbEZmjKPy42x1yWbu6K1f07FcHCPR8ojGKwpI-M5LnIJmlvgufgzHUHZk3fR_M9Kkm-efCDkcwLNzqpMsu38t56E9kkhcKPs/s640/Screenshot.jpg" width="640" /></a></div> <br />Σε αυτό το άρθρο θα δούμε πόσο μακριά είναι το θέατρο επιχειρήσεων της Ανατολικής Μεσογείου σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, κι αν η Ελλάδα (σ.σ οι Ένοπλες Δυνάμεις) μπορεί τελικά να αμυνθεί σε αυτό τον χώρο έναντι της Τουρκίας. Τέλος, θα δούμε τι προσθήκες χρειάζονται για να βελτιωθεί η θέση μας στο συγκεκριμένο ΘΕ, με αποτέλεσμα να ανατραπούν οι ισορροπίες υπέρ μας.<div> <br />Γεωγραφία<div> <br />Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένα μεγάλο τμήμα της Μεσογείου, με έκταση 700.000 τ.χλμ, όσο δηλαδή η έκταση της Τουρκίας, ή 5,5 φορές η έκταση της Ελλάδας (κατά προσέγγιση).<br />Η περιοχή όμως της Ανατολικής Μεσογείου όπου αναμένεται να υπάρξουν αψιμαχίες σε μια μελλοντική αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας, είναι μόνο ένα μικρό τμήμα της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου, έκτασης 75.000 τ.χλμ. Η περιοχή συνεπώς της Ανατολικής Μεσογείου που αναφερόμαστε, έχει σαν σύνορα τις εξής χερσαίες περιοχές (από δυτικά προς ανατολικά)<br /><br />Ανατολική Κρήτη.Κάσος.Κάρπαθος.Ρόδος.ΝΔ-Νότια ακτή της Τουρκίας.Δυτική Κύπρος.<br />Σε Ελληνική κυριότητα βρίσκονται όλες οι παραπάνω περιοχές, πλην της ΒΔ Κύπρου και των ακτών της Τουρκίας, που ανήκουν στην τελευταία. Συνεπώς τα σύνορα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου είναι μοιρασμένα.<br />Το μοναδικό χερσαίο έδαφος που υπάρχει εντός της παραπάνω περιοχής, είναι το σύμπλεγμα Μεγίστης, το οποίο ανήκει κι αυτό στην Ελλάδα.<br />Συνεπώς από γεωγραφικής άποψης, τα πράγματα είναι μοιρασμένα, χωρίς κάποιος να έχει σοβαρό γεωγραφικό πλεονέκτημα.<div> <br /></div> <div> <img height="389" src="https://i0.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_2-4.jpg?resize=584%2C355&ssl=1" width="640" /><br /><i>Ο ευρύτερος χώρος της Ανατολικής Μεσογείου (κόκκινο), καθώς και η περιοχή όπου έχει άμεσο «επιχειρησιακό» ενδιαφέρον για την Ελλάδα (κίτρινο)</i><div> <br />Υποδομές<br />Η Γεωγραφία είναι ο βασικός παράγοντας για την διαμόρφωση των επιχειρήσεων, αλλά από μόνη της δεν λέει πολλά. Βασικό και συνδετικό ρόλο παίζουν επίσης και οι υποδομές που υπάρχουν σε ένα Θέατρο Επιχειρήσεων. Διότι χωρίς υποδομές, το έδαφος από μόνο του δεν μπορεί να υποστηρίξει επαρκώς επιχειρήσεις σύνθετες και μεγάλης διάρκειας.<div> <br />Αεροδρόμια<br />Σε περίοδο επιχειρήσεων, όλα τα αεροδρόμια μια χώρας μπορούν να μετατραπούν σε στρατιωτικά αεροδρόμια, με την ανάπτυξη τεχνικών κλιμακίων, καθώς και υλικών (ανταλλακτικών, όπλων κοκ). Τα συγκεκριμένα αεροδρόμια δεν θα λειτουργούν σαν ένα κανονικό αεροδρόμιο στρατιωτικών προδιαγραφών, αλλά σαν χώροι ανεφοδιασμού των μαχητικών σε καύσιμο και όπλα (αν απαιτείται). Τα αεροδρόμια που μπορούν να υποστηρίξουν μαχητικά αεροσκάφη εκατέρωθεν φαίνονται στην παρακάτω εικόνα.<div> <br /></div> <div> <img src="https://i1.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_5-2.jpg?resize=584%2C310&ssl=1" /><br /><i>Αεροδρόμια της Ελλάδας και της Τουρκίας, από όπου μπορούν να υποστηριχθούν αεροπορικές επιχειρήσεις στην Αν.Μεσόγειο.</i><div> <i><br /></i>Για την Ελλάδα, τα αεροδρόμια που βρίσκονται πιο κοντά στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι τα εξής:ΡόδουΜαριτσών (Ρόδος)Καρπάθου.ΣητείαςΠάφου (Κύπρος).Μεγίστης (το εξαιρέσαμε λόγω εγγύτητας με την Τουρκία).<br />Όσον αφορά την Τουρκία, τα πιο κοντινά αεροδρόμιά της είναι τα εξής:ΝτάλαμανΑττάλειαςΓκαζίπασαΨευδοκράτους.<br />Από τα παραπάνω είναι κατανοητό πως τα Ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη μπορούν να εξυπηρετηθούν εξίσου καλά με τα Τουρκικά μαχητικά.<div> <br /></div> <div> <img height="472" src="https://i2.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_10.jpg?resize=584%2C431&ssl=1" width="640" /><br /><i>Οι Ελλάδα διαθέτει τις υποδομές για να υποστηρίξει επιτυχώς τυχόν αεροπορικές επιχειρήσεις στην Αν. Μεσόγειο. Εδώ το Α/Δ της Καρπάθου.</i><br />Λιμάνια<br />Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον τομέα της εξυπηρέτησης των πλοίων-υποβρυχίων του Πολεμικού μας Ναυτικού, καθώς η χώρα μας διαθέτει αρκετά λιμάνια στην περιοχή.<div> <br /></div> <div> <img height="337" src="https://i2.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_3-7.jpg?resize=584%2C308&ssl=1" width="640" /><br /><i>Λιμάνια Ελλάδας-Τουρκίας πλησίον της Αν.Μεσογείου.</i><div> <i><br /></i>Θέσεις χερσαίων ραντάρ (μόνο ΣΑΕ)<br />Όσον αφορά τους αισθητήρες των ΣΑΕ της Ελλάδας και της Τουρκίας, κι εδώ τα πράγματα είναι «μοιρασμένα», με την έννοια πως και οι δυο χώρες έχουν προηγμένα 3D ραντάρ στην περιοχή, τα οποία όμως λόγω της καμπυλότητας της Γης (όπως εξηγήσαμε σε παλαιότερο άρθρο μας), έχουν περιορισμένες εμβέλειες εντοπισμού μαχητικών αεροσκαφών που κινούνται σε χαμηλά (κυρίως) και χαμηλά-μέσα υψόμετρα. Συνεπώς το κύριο έργο της έγκαιρης αεροπορικής προειδοποίησης θα το αναλάβουν τα μη χερσαία τμήματα του ΣΑΕ, όπως είναι τα ρανταρ των πλοίων και τα ΑΣΕΠΕ (κυρίως).<div> <br /></div> <div> <img height="330" src="https://i0.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_8-2.jpg?resize=584%2C302&ssl=1" width="640" /><br /><i>Προσεγγιστικές θέσεις χερσαίων ραντάρ. Τονίζεται ότι και οι 2 χώρες δύνανται να πυκνώσουν πιο πολύ το υφιστάμενο δίκτυο ραντάρ με κινητά ραντάρ.</i></div> <div> <br />Αναμενόμενες Αποστολές των ΕΕΔ στην Ανατολική Μεσόγειο<br />Οι αποστολές που αναμένεται να κληθούν να φέρουν εις πέρας οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι οι κάτωθι:<br /><br />Άμυνα στο σύμπλεγμα της Μεγίστης.<div> <br /></div> <div> Αποστολή ενισχύσεων δια θαλάσσης, ή αέρος στην Κύπρο.Καταστροφή του Τουρκικού στόλου.<br />Για το σύμπλεγμα της Μεγίστης, έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε παλαιότερο άρθρο μας. Πιστεύουμε πως η σωστή οργάνωση που γίνεται και η ενδεχόμενη υποστήριξη του συμπλέγματος από τη Ρόδο με MLRS (ATACMS), μπορεί να διατηρήσει τα επίπεδα αποτροπής σε υψηλά επίπεδα.<br />Για την αποστολή ενισχύσεων όμως στην Κύπρο, καθώς και για τον έλεγχο της παραπάνω περιοχής, απαιτούνται πλοία ισχυρά, τόσο σε όπλα, όσο και σε αισθητήρες. Πλοία τα οποία θα έχουν την ακτίνα δράσης και το εκτόπισμα για να μπορούν να επιχειρούν ανεξάρτητα και μερικώς απομονωμένα στις ανοιχτές θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου.<br />Η καλύτερη λύση γι’αυτές τις αποστολές είναι τα πλοία αεράμυνας περιοχής, με εκτόπισμα φρεγάτας έως αντιτορπιλικού.<div> <br />Μία από τις πολλές αξιόλογες λύσεις που επιλέξαμε να εξετάσουμε είναι οι Γαλλικές φρεγάτες FTI (Belh@rra) και για την οποία έχουν γίνει εκτενή άρθρα παλαιότερα.<br />Πρόκειται για πλοίο με μεγάλο εκτόπισμα (<4.000 τόνων), αισθητήρες κι εξοπλισμό τεχνολογίας αιχμής, καθώς και φονικότατα όπλα (Exocet MM40Blk3, Aster 30/15).<br />Από την χώρα μας όμως δεν λείπουν μόνο φρεγάτες αεράμυνας περιοχής. Λείπουν κι άλλα οπλικά συστήματα – πολλαπλασιαστές, που πρέπει κάποια στιγμή να μπουν σε προγραμματισμό. Οι σημαντικότερες ελλείψεις της στον τομέα αυτόν εκτιμούμε πως είναι:<br /><br />Η απόκτηση των 2 επιπλέον Υ/Β U-214, και η απόκτηση βαρέων τορπιλών.Η απόκτηση ή μετασκεύη Αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού.Η ταχεία ολοκλήρωση της αναβάθμισης των Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας P-3B.Η προμήθεια επιπλέον ΑΣΕΠΕ, για την ταυτόχρονη υπσοτήριξη των ΘΕ του Αιγαίου και της Αν.Μεσογείου.<div> <br />Επίλογος<br />Άποψη μας είναι λοιπόν πως η Ελλάδα διαθέτει τις υποδομές για να υποστηρίξει αεροναυτικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, και πως δεν έχει κανένα μειονέκτημα σε αυτόν τον τομέα. Το ότι η Τουρκία έχει «συνεχόμενο» χερσαίο χώρο πάνω στην Ανατολική Μεσόγειο δεν σημαίνει τίποτα, διότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι οι υπάρχουσες υποδομές για να μπορεί να υποστηρίξει τα όπλα που επιχειρούν. Και σε αυτόν τον τομέα τα πράγματα είναι σχεδόν μοιρασμένα.<br />Διότι αν το προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, αν η Ανατολική Μεσόγειος θεωρείται χώρος με γεωγραφικό μειονέκτημα για την Ελλάδα, τότε το Αιγαίο για την Τουρκία είναι «απαγορευμένη περιοχή».<div> <br /><img src="https://i1.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2019/08/Screenshot_1-6.jpg?resize=584%2C411&ssl=1" /><br /><i>Τα Θέατρα επιχειρήσεων του Αιγαίου και της Αν.Μεσογείου. Είναι εμφανές ότι στο Αιγαίο οι υποδομές που διαθέτει η Ελλάδα είναι πολύ περισσότερες και σε καλύτερη θέση από τις αντίστοιχες Τουρκικές.</i><br /><b>AmynaGR</b><br /><br /><a href="https://defencereview.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div> </div>

Πόσο μακριά είναι τελικά η Ανατολική Μεσόγειος «επιχειρησιακά» για την Ελλάδα;

Ellada simera 0 13:20

Σε αυτό το άρθρο θα δούμε πόσο μακριά είναι το θέατρο επιχειρήσεων της Ανατολικής Μεσογείου σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, κι αν η Ελλάδα (σ.σ οι Ένοπλες Δυνάμεις) μπορεί τελικά να αμυνθεί σε αυτό … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια