Δύο αποσπάσματα
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε τις ενδιαφέρουσες απόψεις του καθηγητή διεθνούς δικαίου και βουλευτή της ΝΔ Άγγελου Συρίγου: «Ο Ερντογάν έχει την εντύπωση ότι μπορεί να διεκδικεί και τα πλέον απίθανα χωρίς ουσιαστικό κόστος. Δεν αισθάνεται οποιαδήποτε πίεση. Θα αλλάξει στάση μόνον εάν καταλάβει ότι η συνέχιση της πολιτικής του θα συνεπάγεται κόστος. Η νέα στρατηγική θα πρέπει να βασίζεται στην βήμα προς βήμα άσκηση όλων των δικαιωμάτων που μας δίνει το διεθνές δίκαιο με έμφαση σε δράσεις και μέτρα, για τα οποία υπάρχει η ευρωπαϊκή θεσμική υποστήριξη. Η Ελλάδα επικαλείται διαρκώς το διεθνές δίκαιο. Στην πραγματικότητα όμως συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ούτε και οι θεσμοί που έφερε αυτή η σύμβαση μαζί της.
»Για να πιεσθεί η Τουρκία, θα πρέπει να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε με προσοχή τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου. Στην αντίληψη που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 "η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα", πρέπει να αντιταχθεί ότι η Ελλάδα διεκδικεί την εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου, όχι ρητορικά αλλά στην πράξη. Έτσι μόνον ασκείται πίεση. Παράλληλα, πρέπει να ληφθούν σοβαρά αμυντικά μέτρα που θα δώσουν το μήνυμα στην Τουρκία ότι θα αντιδράσουμε σε περίπτωση που ξεπεραστούν τα όρια. Αυτό προϋποθέτει να γίνουν σαφή τα όρια ανοχής της ελληνικής πλευράς σε προκλητικές τουρκικές κινήσεις».
Τέλος επισημαίνω και ένα άρθρο του Σταύρου Λυγερού: «Το γεγονός ότι η Άγκυρα έχει "ανεβεί πίστα" και στα ελλαδοτουρκικά και στην κυπριακή ΑΟΖ, εγείρει το ερώτημα εάν ο Ερντογάν προετοιμάζει το έδαφος για να δημιουργήσει ένα επεκτατικό τετελεσμένο σε βάρος της Ελλάδας. Οι κινήσεις του αυτό δείχνουν, αλλά το εάν θα κάνει το άλμα ή όχι, δεν μπορεί να απαντηθεί με κατηγορηματικότητα. Είναι συνάρτηση του τρόπου που θα σταθμίσει την οικονομική κρίση στην Τουρκία, την ελληνική αντίδραση και βεβαίως την αντίδραση των άλλων δρώντων στην περιοχή (ΗΠΑ, Γαλλία, ΕΕ, Ρωσία, Αίγυπτος και Ισραήλ) στις συνθήκες της πανδημίας.
»Προφανώς, θα προτιμούσε να κερδίζει επιμέρους μάχες, χωρίς να ρίξει ντουφεκιά, δεδομένου ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι σε θέση να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές στον επιτιθέμενο, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης. Θα προτιμούσε, λοιπόν, να κερδίζει μάχες, εξωθώντας την Αθήνα σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις με την άσκηση πιέσεων και την τροφοδοσία του φοβικού συνδρόμου της.
»Αν, όμως, κρίνει ότι δημιουργώντας ένα επεκτατικό τετελεσμένο θα γκρεμίσει τις μέχρι τώρα ελληνικές αντιστάσεις και ως εκ τούτου θα βρεθεί σε απολύτως πλεονεκτική θέση, είναι πιθανόν να το τολμήσει. Και μόνο αυτό το ενδεχόμενο θα έπρεπε να έχει προκαλέσει συναγερμό στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, όμως, φαίνεται να βολεύεται στη θαλπωρή των αυταπατών. Ο στρουθοκαμηλισμός σε κανέναν και ποτέ δεν βγήκε σε καλό, αλλά εντούτοις παραμένει –για πολιτικοψυχολογικούς λόγους– ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο».
Στόχος το Καστελλόριζο
Πιστεύω ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και προετοιμάζεται να επιχειρήσει ένα καίριο πλήγμα στην Ελλάδα ίσως με την κατάληψη του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, χρησιμοποιώντας στρατό, αεροπορία και ναυτικό χωρίς να ρωτήσει τον πανέτοιμο ξενοδόχο. Οι Αμερικανοί ως γνωστόν είχαν, στην δεκαετία του 1960, προσφέρει το Καστελλόριζο στην Τουρκία με αντάλλαγμα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ο Τούρκος πρόεδρος πιστεύει ότι ο κορονοϊός έχει μονοπωλήσει διεθνώς την προσοχή και ως εκ τούτου αυτή δεν θα προλάβει να αντιδράσει. Κάνει τραγικό υπολογισμό, πιστεύοντας ότι θα πιάσει τους Έλληνες στον ύπνο. Πιστεύει, επίσης, ότι ο φίλος του Τραμπ θα αντιδράσει καθυστερημένα και στην ουσία θα παρέμβει υπέρ της Τουρκίας, απαιτώντας από αυτή να επιστρέψει το Καστελλόριζο, με αντάλλαγμα μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Με το σκεπτικό αυτό ο Τραμπ θα λύσει την ελληνοτουρκική διένεξη που βασανίζει για δεκαετίες τις ΗΠΑ.
πηγήΟι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.