Πώς η Τουρκία χώθηκε στο βάλτο της Συρίας και πώς θα βγει από κεί;

<img src="https://i1.wp.com/infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/10/EFOKQ8aW4AIxb7z.jpg?fit=1500%2C1000&ssl=1" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η Τουρκία, ακολουθώντας την προσωποπαγή πολιτική του Ερντογάν στο θέμα της Συρίας και των σχέσεων με τη Δύση, έχει χωθεί στο συριακό βάλτο και είναι δύσκολο να ξεκολλήσει από κει.</span></h3>Γράφει ο <b>Namik Tan</b>, συνταξιούχος πρέσβης<br /><br />Ενώ δίνονται τα σημάδια μιας νέας επιχείρησης των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στο συριακό έδαφος, το κόστος της βαθύτερης κρίσης στη Συρία αυξάνεται μέρα με τη μέρα για την Τουρκία. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα στον ορίζοντα για τη λύση του προβλήματος.<br /><br />Σε μια έκθεση του ΟΗΕ που διάβασα πριν από μερικά χρόνια, αναφέρθηκε ότι θα χρειαστούν 30 χρόνια μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στη χώρακαι για να φτάσει η Συρία στο επίπεδο του κατά κεφαλήν εισοδήματος πριν από τον εμφύλιο πόλεμο. Αυτή η εκτίμηση, βασισμένη στα συγκεκριμένα δεδομένα της έκθεσης, με τρόμαξε. Διότι, τα στοιχεία αποκάλυψαν ότι θα κουβαλάμε το βάρος του συριακού ζητήματος στις πλάτες μας για πολλά χρόνια. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, δυστυχώς, περιέχει σημάδια ενός ανησυχητικού μέλλοντος, ακόμη περισσότερο από αυτό που γράφεται στην έκθεση.<br /><br />Λοιπόν, πώς και γιατί γίναμε εχθρικοί γείτονες σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όταν δεν είχαμε προβλήματα με τη Συρίας; Είχαμε συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, πρόγραμμα και στρατηγική εξόδου για το πώς θα διαχειριζόμασταν το ζήτημα όταν ξεσπούσε η κρίση; Θεωρήθηκε ποτέ ότι το θέμα υπήρχε κίνδυνος να πάρει σοβαρές διαστάσεις διαχρονικά, ειδικά για την Τουρκία; Το πιο σημαντικό, άξιζε τον κόπο να απομακρυνθούμε από την ορθολογική και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε σε όλη την ιστορία της Δημοκρατίας για χάρη της εμπλοκής μας στο συριακό ζήτημα;<div><br />Η αρχή και η εξέλιξη της συριακής κρίσης<br /><br />Οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στη Συρία ξεκίνησαν στις 15 Μαρτίου 2011, όταν μια ομάδα μαθητών στην επαρχία Deraa στα νότια της χώρας έγραψε το σύνθημα «Γιατρέ (αναφέρεται στον Πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ) τώρα είναι η σειρά σου» στον τοίχο του σχολείου. Οι μαθητές εννοούσαν ότι μετά τον Μπουμπάρακ και τον Καντάφι, ήλθε η σειρά του Άσαντ να ανατραπεί. Η κατάσταση μετατράπηκε σε εξέγερση και μετά από λίγο σε εμφύλιο πόλεμο.<br /><br />Εκείνη την εποχή, εκπροσωπούσα τη χώρα μας στην Ουάσινγκτον. Μέχρι τον Μάρτιο του 2014, όταν έληξε το καθήκον μου ως πρέσβης, ήμουν παρών σε πολλές κρίσιμες συναντήσεις που είχε η κυβέρνησή μας με τις αρχές των ΗΠΑ για τη Συρία.<br /><br />Τους ανοιξιάτικους μήνες του 2012, όταν ο εμφύλιος ήταν ακόμη έντονος, φάνηκε ξεκάθαρα ότι το συριακό ζήτημα θα δημιουργούσε μεγάλο κόστος στην Τουρκία. Θυμάμαι πολύ καλά ότι στείλαμε στο ΥΠΕΞ εκθέσεις για τις εκτιμήσεις και τις προειδοποιήσεις της πρεσβείας μας προς αυτήν την κατεύθυνση και στο πλαίσιο αυτό τονίσαμε ότι οι περιοχές της Συρίας που γειτνιάζουν με την Τουρκία «υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε Αφγανιστάν».<br /><br />Ωστόσο, υπήρχαν πολύ διαφορετικές προσδοκίες στην Τουρκία εκείνη την εποχή. Παρόμοιες προειδοποιήσεις όχι μόνο από την Ουάσιγκτον, αλλά και από πολλές σημαντικές ξένες αποστολές μας αγνοήθηκαν. Διότι η κυβέρνηση σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει μια σουνιτική κυβέρνηση στη Συρία, την οποία έβλεπε ως τον ακάλυπτο χώρο της. Όσο και αν η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η πολιτκή της καθορίστηκε με βάση το θέμα της ασφάλειας στο πλαίσιο της τρομοκρατίας, στην πραγματικότητα, στις πολιτικές της κυβέρνησης κυριαρχούσε μια ιδεολογική προοπτική.<br />Ευκαιρία επιρροής στη σουνιτική γεωγραφία<br /><br />Η Τουρκία θεώρησε την εξέγερση στη Συρία ως ευκαιρία για τον εαυτό της. Πίστευε ότι αυτό θα δημιουργούσε την ευκαιρία για ηγεμονία στη σουνιτική αραβική γεωγραφία που εκτείνεται κατά μήκος της Μέσης Ανατολής και της ακτής της Βόρειας Αφρικής, ειδικά στη Συρία.<br /><br />Επιπλέον, μια τέτοια προσέγγιση έδωσε έδαφος στις εθνικιστικές και λαϊκιστικές πολιτικές του και εξασφάλισε τη συμπύκνωση της πολιτικής μάζας που τον ευνοούσε εντός της χώρας με ρατσιστική ρητορική. Η κυβέρνηση, που ονειρεύεται να ηγηθεί του σουνιτικού κόσμου, δεν είδε κανένα κακό να ελλοχεύει σε μια περιοχή γεμάτη εθνοτικές και θρησκευτικές ρήξεις, που στην πραγματικότητα δεν γνώριζε. Με άλλα λόγια, η Τουρκία μπήκε στην περιοχή σχεδόν σαν ελέφαντας σε κατάστημα γυαλικών.<br /><br />Στην πραγματικότητα, λόγω αυτής της λανθασμένης πολιτικής, η Τουρκία, από τις πρώτες μέρες του εμφυλίου, ακολούθησε μια κομματική στάση στη Συρία, παρά μια ειρηνευτική και εξισορροπητική πολιτική. Εκτός αυτού, δεν τήρησε την ίδια στάση απέναντι σε όλες τις τρομοκραιτκές οργανώσεις. Δεν δίστασε να κατατάξει ένοπλους αγωνιστές στις δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα της Τουρκίας. Μάλιστα, εκπαίδευσε, εξόπλισε και άνοιξε τα σύνορά της στις ομάδες της αντιπολίτευσης που έκρινε ότι ήταν στο πλευρό της.<br /><br />Το πιο σημαντικό, η κυβέρνηση στην Τουρκία έχει σχεδόν σκόπιμα μπει σε αδιέξοδο στο συριακό ζήτημα. Δεν εισακούστηκαν οι δίκαιες προειδοποιήσεις και υποδείξεις κρατικών φορέων όπως το Υπουργείο Εξωτερικών, το ΓΕΣ και η ΜΙΤ. Οι κίνδυνοι και τα μειονεκτήματα της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία χωρίς καμία στρατηγική εξόδου είχαν αναφερθεί στην κυβέρνηση από τα προαναφερθέντα κρατικά όργανα.<br /><br />Ήταν ξεκάθαρο από το 2014 που συνταξιοδοτήθηκα ότι η Συρία είχε μετατραπεί σε βάλτο για την Τουρκία. Όλοι, φίλοι ή εχθροί, γνώριζαν ότι το θέμα είχε πάρει διαστάσεις που η Τουρκία δεν μπορούσε να διαχειριστεί μόνη της. Ωστόσο, η κυβέρνηση επέμεινε να κυνηγά τα όνειρα. Γιατί δεν ήθελε να αποδεχτεί ότι είχαν κλείσει όλοι δρόμοι για την έξοδο από αυτόν τον βάλτο.</div><div><br />Όταν οι ΗΠΑ και η Ρωσία ενεπλάκησαν στην κρίση<br /><br />Τον Ιούνιο του 2014, το ISIS κατέλαβε τη Μοσούλη, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις στο Ιράκ, και πολιόρκησε μερικές από τις περιοχές PYD/YPG στα τουρκικά σύνορα, καθώς και την πόλη Κομπάνι.<br /><br />Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα τηλεφώνησε στον Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν στις 19 Οκτωβρίου και είπε ότι θα παράσχει άμεση βοήθεια με όπλα και πυρομαχικά στο YPG (κουρδκή πολιτοφυλακή) και η βοήθεια ξεκίνησε. Κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό λάθος της Τουρκίας στην πολιτική της για τη Συρία είναι η αμφίθυμη στάση της κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Κομπάνι, λόγω του φόβου δημιουργία ενός νέου κουρδικού κράτους υπό τον έλεγχο του PKK στη Συρία. Ως εκ τούτου, η Τουρκία έχει σπρώξει τους Κούρδους της Συρίας στην αγκαλιά των ΗΠΑ.<br /><br />Στη συνέχεια, ως αποτέλεσμα της ενεργού εμπλοκής της Ρωσίας στον πόλεμο στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015, η πορεία του εμφυλίου πολέμου στράφηκε υπέρ του καθεστώτος, με αποτέλεσμα η πολιτική μας για τη Συρία να φτάσει κυριολεκτικά σε αδιέξοδο. Διότι, μετά τη σοβαρή αστάθεια που δημιουργήθηκε στην εσωτερική πολιτική στις εκλογές του Ιουνίου, η αυτοπεποίθηση που δημιουργήθηκε με τη νίκη στις πρόωρες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 2015 ώθησε την Κυβέρνηση σε ένα είδος υπερενθουσιασμού. Όταν το αεροσκάφος τύπου Su-24 της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 λόγω παραβίασης των συνόρων στις 24 Νοεμβρίου 2015, κάτι που προκάλεσε μεγάλη αντίδραση από τη Ρωσία, η Τουρκία αναγκάστηκε να ζητήσει άμεσα διαβεβαιώσεις από το ΝΑΤΟ, φοβούμενη ρωσικά αντίποινα. Σε αυτό το σημείο, με τη θέση των ΗΠΑ υπέρ της Τουρκίας, δόθηκε η απαραίτητη διαβεβαίωση της συμμαχίας.<br /><br />Ωστόσο, η ένταση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας έληξε σύντομα με μια επιστολή συγγνώμης που έστειλε ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στα τέλη Ιουνίου 2016. Αμέσως μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, ο Ερντογάν έκανε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό στη Ρωσία και συναντήθηκε με τον Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη. Τώρα, δεν υπήρχε πλέον κανένα πρόβλημα μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν. Οι δύο ηγέτες πραγματοποίησαν συναντήσεις tete-a-tete όποτε ήταν δυνατόν και συντόνισαν τις πολιτικές τους ειδικότερα στη Συρία .<br /><br />Ως αποτέλεσμα των εκλογών που διεξήχθησαν το 2018, της μετάβασης της Τουρκίας στο «Προεδρικό Σύστημα Διακυβέρνησης», όλες οι αποφάσεις άρχισαν να λαμβάνονται από ένα μόνο πρόσωπο. Η λειτουργία των θεσμών στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική μειώθηκε σταδιακά. Η Τουρκία γίνεται όλο πιο μοναχική κάθε μέρα που περνά. Γείτονες, φίλοι και σύμμαχοι απομακρύνθηκαν από την Τουρκία.</div><div><br />Σύστημα Προεδρικής Κυβέρνησης, S-400 και F-35<br /><br />Αυτή ακριβώς τη στιγμή, η Τουρκία άρχισε να παίζει μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Έκλεινε το μάτι στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήταν κολλημένος στο Ιντλίμπ στο δυτικό άκρο της Συρίας και στη Ρωσία όταν αντιμετώπιζε το ζήτημα των YPG/PKK. Από εκείνο το σημείο και μετά παρατηρήθηκε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας αλλά και της λειτουργίας του κράτους. Οι σχέσεις τόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και με τη Ρωσία υπέστησαν σοβαρή βλάβη.<br /><br />Για παράδειγμα, χρειάστηκε να πληρώσει αντίτιμο του ρωσικού αεροπλάνου, το οποίο κατέρριψε με ακαριαία αντίδραση, αγοράζοντας πυραύλους S-400 από τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, αποβλήθηκε από τις ΗΠΑ από το πρόγραμμα παραγωγής αεροσκαφών πέμπτης γενιάς F-35 του οποίου ήταν συμπαραγωγός χώρα. Επιπλέον, υπέστη σοβαρές απώλειες στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, καθώς εκτέθηκε σε πρόσθετες κυρώσεις των ΗΠΑ βάσει του νόμου CAATSA. Προκάλεσε επίσης μια περιττή απώλεια εμπιστοσύνης στους συμμάχους-μέλη του ΝΑΤΟ. Αναμφίβολα θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να διορθωθούν όλα αυτά.<br /><br />Όχι μόνο στο συριακό ζήτημα, αλλά και σε άλλα εξωτερικά ζητήματα, οι σύμμαχοι δεν καταλαβαίνουν πλέον τι θέλει να κάνει η Τουρκία. Η Τουρκία δεν θεωρείται μια χώρα με ξεκάθαρο όραμα. Έχει κολλήσει και οικονομικά. Οι αναμενόμενες επενδύσεις από έξω δεν έρχονται. Δεν μπορούμε να έχουμε κανένα αποτέλεσμα από τις προσπάθειές μας να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με χώρες με τις οποίες έχουμε κακές σχέσεις, ιδιαίτερα με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση επιδίωξε να εγκαταλείψει τις πολεμικές και συγκρουσιακές πολιτικές με μια σειρά από χώρες από τις αρχές του τρέχοντος έτους. Οι δηλώσεις αμβλύνθηκαν, η γλώσσα του σώματος άλλαξε, αλλά το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν μπόρεσε να επιτευχθεί. Διότι, από τη στιγμή που χαθεί το αίσθημα εμπιστοσύνης στις διεθνείς σχέσεις, δυστυχώς χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποκατασταθεί.</div><div><br />Εάν γίνεται διαπραγμάτευση με τους Ταλιμπάν, μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση με τον Άσαντ<br /><br />Μπορεί η Τουρκία να βγει από το βάλτο που βρίσκεται; Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς θετικά σ’ αυτό το ερώτημα. Με την πρώτη ματιά, η διέξοδος φαίνεται να είναι η απ’ ευθείας επαφή με το συριακό καθεστώς. Ωστόσο, η Κυβέρνηση δεν τολμά να επωμιστεί το βαρύ κόστος μιας τέτοιας κίνησης στην εσωτερική πολιτική. Αντίθετα, επιδιώκει να χρησιμοποιήσει το συριακό ζήτημα για να εδραιώσει τη βάση της, απειλώντας να ξεκινήσει μια νέα στρατιωτική επιχείρηση.<br /><br />Σε μια εποχή που ακόμη και ο αραβικός κόσμος έχει αμβλύνει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές του απέναντι στη Συρία και οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια άμβλυνσης, οι ξένοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η Τουρκία δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει την αυστηρή της στάση απέναντι στη Συρία.<br /><br />Είναι αδύνατο να αγνοηθεί το γεγονός ότι ο Άσαντ έσυρε τη χώρα του σε μια μεγάλη καταστροφή και προκάλεσε τον θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Ωστόσο, πρέπει επίσης να αποδεχτούμε ότι τα συμφέροντα της Τουρκίας προηγούνται κάθε πολιτικής αξιολόγησης.<br /><br />Στην πραγματικότητα, εάν κανείς δεν διστάσει να καθίσει στο τραπέζι με τους Ταλιμπάν, οι οποίοι, όπως ο Άσαντ, είναι υπεύθυνοι για τους θανάτους χιλιάδων αθώων ανθρώπων, είναι πολύ λογικό να διαπραγματευτείτε και με το συριακό καθεστώς.<br /><br />Τόσο πολύ που η κυβέρνηση δεν δίστασε να φιλοξενήσει την αντιπροσωπεία των Ταλιμπάν στην Άγκυρα, με επίσημο πρωτόκολλο, , η οποία βρίσκεται στη λίστα κυρώσεων του ΟΗΕ με το σκεπτικό ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία, με το σκεπτικό ότι αυτό απαιτούν τα συμφέροντα της Τουρκίας. Μάλιστα, η αντιπροσωπεία μας, που συναντήθηκε με τους Ταλιμπάν, είχε επικεφαλής τον ίδιο τον Υπουργό Εξωτερικών.<br /><br />Εν ολίγοις, θα μπορούσαμε να συμβιβαζόμαστε και να είμαστε λογικοί και προβλέψιμοι στην εξωτερική μας πολιτική, επειδή το απαιτούσαν τα συμφέροντά μας.</div><div><br />Τι να κάνετε, πώς να βγείτε από το βάλτο;<br /><br />Είναι πολύ δύσκολο για την Τουρκία να ξεφύγει από τη μέγγενη που βρίσκεται αν δεν μπορεί να οικοδομήσει εμπιστοσύνη στο εσωτερικό, με τους δικούς της ανθρώπους, αλλά και τους συνομιλητές της στο εξωτερικό. Είναι απαραίτητο η Τουρκία να επικεντρωθεί στη διασφάλιση της ευημερίας και της ευτυχίας του λαού της το συντομότερο δυνατό, να εγκαταλείψει τις πολεμικές και συγκρουσιακές πολιτικές και να επιστρέψει σε μια πολιτική που δίνει προτεραιότητα στην ήπια ισχύ, όπως ήταν πριν από δέκα χρόνια.<br /><br />Η Τουρκία πρέπει να ενεργήσει ορθολογικά και σύμφωνα με το διεθνές σύστημα. Η διεθνής κοινότητα, ιδιαίτερα οι φίλοι και σύμμαχοί της, αναμένουν από την Τουρκία να καθορίσει τη θέση της χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η θέση της Τουρκίας είναι στη Δύση. Σε μια εποχή που οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει ξεκάθαρα τη Ρωσία και την Κίνα ως εχθρούς και ακούγονται τα βήματα του ψυχρού πολέμου νέας γενιάς, η εμπιστοσύνη της Τουρκίας στους συνομιλητές της προς αυτή την κατεύθυνση θα τους επιτρέψει επίσης να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη που έχασαν απέναντι στη φίλη Τουρκία.</div><div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς η Τουρκία χώθηκε στο βάλτο της Συρίας και πώς θα βγει από κεί;

Η Τουρκία, ακολουθώντας την προσωποπαγή πολιτική του Ερντογάν στο θέμα της Συρίας και των σχέσεων με τη Δύση, έχει χωθεί στο συριακό βάλτο κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Σε ελληνικά βράχια η συντριβή της Τουρκίας;

<img height="427" src="https://img.huffingtonpost.com/asset/6169233624000074385078f3.jpg?ops=scalefit_630_noupscale" width="719" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Σε αδιέξοδο ο Ερντογάν οδηγείται σε σπασμωδικές ενέργειες, οι οποίες θα έχουν εξαιρετικά οδυνηρές συνέπειες.</span></h3><b>Λεωνίδας Κουμάκης*</b><br />Η καθοδική πορεία της σύγχρονης Τουρκίας προς τα βράχια έγινε ορατή αμέσως μετά το (δήθεν) πραξικόπημα του 2016, όταν αποκαλύφτηκε πλήρως η κρυφή ατζέντα των ισλαμιστών με τις φαντασιώσεις νεκρανάστασης μιας πεθαμένης οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε αγαστή συνεργασία με τους φασίστες των Γκρίζων Λύκων και την αφρόκρεμα του τουρκικού υπόκοσμου. Η πορεία αυτή έκτοτε επιβεβαιώνεται καθημερινά και οδηγείται στην κορύφωση της, οποτεδήποτε μέχρι και το 2023, με ένα σταθερό αλλά βασανιστικά αργό τρόπο.<br /><br />Οι πιθανότητες συντριβής της σύγχρονης Τουρκίας σε ελληνικά βράχια αυξάνονται από το ενδεχόμενο μιας αδιέξοδης κίνησης απελπισίας από το καταπτοημένο και ασφυκτικά πιεσμένο τουρκικό καθεστώς. <br /><br />Τα ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της Τουρκίας, φαίνεται να οδηγούν το καθεστώς σε σπασμωδικές ενέργειες, οι οποίες είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχουν εξαιρετικά οδυνηρές συνέπειες.<br /><br />Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα με την σειρά: <br /><br />Στο εσωτερικό της Τουρκίαςη κλονισμένη υγεία του Ρ. Τ. Ερντογάν αποτελεί πλέον πρωτοσέλιδο διεθνών ΜΜΕ. Οι επικίνδυνες διεργασίες διαδοχής του και η επόμενη μέρα στην Τουρκία απασχολεί σοβαρά τους εγκυρότερους διεθνείς αναλυτές.<br /><br />Οι διώξεις «αντιφρονούντων» στρατιωτικών συνεχίζονται ασταμάτητα, με τελευταίο κρούσμα την σύλληψη 44 εν ενεργεία και 145 αποστρατευμένων στρατιωτικών (7 Οκτωβρίου 2021) ενώ οι μαζικές παραιτήσεις στρατηγών και υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΤΕΔ τον Σεπτέμβριο του 2021, αποτελούν την πλέον εύγλωττη απόδειξη αδυναμίας απέναντι στις αδιέξοδες πολιτικές που εφαρμόζονται στη Συρία και αλλού, με βαρύτατο «φόρο αίματος» του τουρκικού στρατού.<br /><br />Η φοιτητική αναταραχή που ξεκίνησε από τον Γενάρη του 2021 στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου δεν σταμάτησε ούτε όταν αντικαταστάθηκε ο διορισμένος από το «παλάτι» πρύτανης (Ιούλιος), με έναν άλλο μη εκλεγμένο, κομματικό στέλεχος του ΑΚΡ. Η φοιτητική αναταραχή πήρε νέες διαστάσεις τον Οκτώβριο, όταν πολλοί φοιτητές επιστρέφοντας στις σχολές τους βρέθηκαν σε αδυναμία καταβολής των εξωφρενικά υπέρογκων ενοικίων, καταφεύγοντας σε παγκάκια πάρκων. Φυσικά, ο P. T. Ερντογάν αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο γενικευμένης φοιτητικής αναταραχής, έσπευσε (7/10/2021) να τους χαρακτηρίσει… τρομοκράτες! («Αυτοί που ξαπλώνουν στα παγκάκια είναι τρομοκράτες και σπέρνουν τρομοκρατία»).<br /><br />Η τοξική δυσοσμία των σκανδάλων του τουρκικού καθεστώτος, παρά την «φίμωση» του αρχιμαφιόζου Σεντάτ Πεκέρ από τις 7 Αυγούστου 2021 κατόπιν συμφωνίας της Τουρκίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έναντι άγνωστων «ανταλλαγμάτων», απλώνεται παντού και αποτελεί μόνιμο θέμα της τουρκικής καθημερινότητας: <br /><br />Ο γαμπρός της «Φαμίλιας» «πουλάει 128 δισεκατομμύρια δολάρια, δεν ξέρουμε σε ποιον τα πούλησε» (Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου 16/9/2021), <br /><br />η «Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ενάντια στο Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα», μια οργάνωση με έδρα την Ελβετία και χρηματοδότηση από ΕΕ, ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και Ιnterpol, σε αναφορά σχετικά με το οργανωμένο έγκλημα σε όλες τις χώρες-μέλη των Ηνωμένων Εθνών, αναφέρει την Τουρκία «ως γνωστή χώρα – Μαφία» που χρησιμοποιεί το οργανωμένο έγκλημα για πολιτικούς σκοπούς (30/9/2021), <br /><br />στην Αμερική ξαναρχίζουν οι δίκες Rıza Zarrab και Halkbank με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, τα έγγραφα Pandora Papers αποκαλύπτουν πως μια εταιρία γνωστών σε όλους «δεσμών» με το καθεστώς (Rönesans Holding - έφτιαξε το παλάτι του Ερντογάν και πολλά νοσοκομεία) προκειμένου να μην πληρώσει φόρους μετέφερε 210,7 εκατομμύρια δολάρια στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, όπως ακριβώς και ο ιδιοκτήτης της Μεχμέτ Τσενγκίζ (Cumhuriyet 9/10/2021), <br /><br />το σκάνδαλο Altay αποδεικνύει πανηγυρικά πως στην σημερινή Τουρκία κάποιος «αυλικός» μπορεί να γίνει εκατομμυριούχος χωρίς να διαθέσει ούτε δεκάρα. <br /><br />Τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίζουν στην Τουρκία να υποφέρουν βάναυσα. Εκατοντάδες αποφάσεις του ΕΔΑΔ πετιούνται στο καλάθι των άχρηστων – το καθεστώς βέβαια δεν παραλείπει να φωνασκεί στη διαπασών αν τύχει και βγει κάποια απόφαση «που συμφέρει».<br /><br />Η Τουρκία απαγόρευσε (22/9/2021) την χρήση της Κουρδικής γλώσσας στο υπό κατοχή Αφρίν της Συρίας, αλλά διαμαρτύρεται αορίστως και νεφελωδώς εναντίον της Ελλάδος γιατί «συνεχίζει τα καταπιεστικά και περιοριστικά μέτρα» (Χουλουσί Ακάρ, 10/9/2021) ή παροτρύνει τους μουσουλμάνους της Βουλγαρίας να δηλώσουν … Τούρκοι κατά την επερχόμενη απογραφή.<br /><br />Η Τουρκία μέσω των οργάνων της στην Ελληνική Θράκη καλεί τους νέους να μαθαίνουν πρώτα τουρκικά και μετά ελληνικά την ώρα που, επί ολόκληρες δεκαετίες, υποχρέωνε καθημερινά μαθητές των Ταταούλων Κωνσταντινούπολης και άλλων μειονοτικών, δημοτικών σχολείων να απαγγέλουν υποχρεωτικά ποίημα που άρχιζε με τις λέξεις «Είμαι Τούρκος». Η φασιστική (δήθεν) «εφαρμογή» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στην Τουρκία, μετατρέπεται αμέσως σε φορτική απαίτηση δουλικής υπόκλισης στον παντουρκισμό*, όταν πρόκειται για «προσαρμογή» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ξένες χώρες. <br /><br />Ένα πολύ κραυγαλέο παράδειγμα αποτελούν τα τουρκικά όργανα που δρουν μέσα στην Ελληνική Θράκη καταχρώμενα την ελευθερία που διακρίνει μια Ευρωπαϊκή χώρα.<br /><br />Σε σχετική ανακοίνωση ενός σεσημασμένου «οργάνου» του τουρκικού επεκτατισμού μέσα στην Ελλάδα (8/10/2020) αναφέρεται πως «Θέλουμε θρησκευτική ελευθερία όση (έχουν) οι Ελληνορθόδοξοι στην Τουρκία». Στην Ελλάδα βέβαια ήδη απολαμβάνουν περισσότερα από όσα τους παρέχει η Ελληνική και η Ευρωπαϊκή νομοθεσία, δεν γνωρίζουν όμως πως στην Τουρκία η Θεολογική Σχολή της Χάλκης είναι φιμωμένη εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια με την καταστρατήγηση ακόμα και της Τουρκικής νομοθεσίας; Δεν βλέπουν την μετατροπή χριστιανικών εκκλησιών – μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμιά;<br /><br />Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς την αδιανόητη επιπολαιότητα του τουρκικού καθεστώτος στην διαχείριση του κορονοϊού με αποτέλεσμα να μετράει, από τις 11 Μαρτίου 2020 που άρχισε η «επίσημη» καταγραφή μέχρι 11 Οκτωβρίου 2021, 67.000 νεκρούς και 7,5 εκατομμύρια μολυσμένους, την δημοσκοπική κατάρρευση όλων των «συντελεστών» του καθεστώτος σε όλες ανεξαιρέτως τις σφυγμομετρήσεις της τουρκικής κοινής γνώμης.<br /><br />Tην βύθιση της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας σε ιστορικά χαμηλά έναντι του δολαρίου και του ευρώ (14 Οκτώβριου 2021) με ό,τι αυτό συνεπάγεται (καλπάζοντα πληθωρισμό, υψηλή ανεργία, μεγάλη φτώχεια στα λαϊκά στρώματα κ.α.π), καθώς και την απότομη «μεταμόρφωση» της επιθετικής μεταναστευτικής πολιτικής σε θανατηφόρο μπούμερανγκ με ολοένα και περισσότερο εχθρική κοινή γνώμη, αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα τα εκρηκτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το καθεστώς στο εσωτερικό μέτωπο. <br /><br />Στο εξωτερικό μέτωπο όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Στην Συρία η κατάσταση ξεφεύγει συνεχώς και μετατρέπεται σε ένα αιματηρό βάλτο, προκαλώντας μαζικές παραιτήσεις υψηλόβαθμων Τούρκων στρατιωτικών.<br /><br />Το τελευταίο τελεσίγραφο του Πούτιν στην συνάντηση κορυφής με τον Ρ.Τ. Ερντογάν στο Σότσι, σχολιάστηκε με κρυστάλλινο τρόπο από τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, αμέσως μετά την συνάντηση του με τον Αιγύπτιο ομόλογό του (4/10/2021): «Η Τουρκία δεν έχει δικαίωμα να παραμείνει στη Συρία. Η Ρωσία ελπίζει ότι η Τουρκία θα καθοδηγείται από τις αρχές του σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει».<br /><br />Στην Αθήνα η πολιτική διακήρυξη EUMED9 (17/9/2021) των ηγετών εννέα χωρών (Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ, Ιταλίας Μάριο Ντράγκι, Κροατίας Αντρέι Πλένκοβιτς, Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, Μάλτας Ρόμπερτ Αμπέλα, Σλοβενίας Γιάνεζ Γιάνσα, Πορτογαλίας Αουγκούστο Σάντος Σίλβα και Ελλάδος Κυριάκος Μητσοτάκης), παρουσία της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, υπήρξε ένα πολύ ισχυρό ράπισμα στις αναθεωρητικές φαντασιώσεις της Τουρκίας.<br /><br />Για αντιπερισπασμό, δύο μέρες αργότερα (19/9/2021) ακολούθησαν μονομερείς «προαναγγελίες» συναντήσεων που υποτίθεται ότι θα είχε ο Τούρκος πρόεδρος τόσο με τον πρόεδρο των ΗΠΑ όσο και με τον Έλληνα πρωθυπουργό, στο πλαίσιο της ΓΣ των Ηνωμένων Εθνών. Φυσικά, δεν έγινε καμιά τέτοια συνάντηση αποκαλύπτοντας τις αυταπάτες που δημιουργεί και καλλιεργεί ο Τούρκος πρόεδρος, σαν να αποτελούν πραγματικότητα. <br /><br />Η κορύφωση των αρνητικών για το τουρκικό καθεστώς εξελίξεων έγινε στις 28/9/2021 όταν υπεγράφη το «Ελληνογαλλικό AUKUS» για τις γαλλικές φρεγάτες που έστειλε στον βυθό της θάλασσας την υποτιθέμενη τουρκική ναυτική «υπεροχή» καθώς και η αναγγελία δημιουργίας απροσπέλαστης ασπίδας στον Έβρο, μέσω της νέας αμυντικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ελλάδοςπου υπεγράφη στις 14 Οκτωβρίου 2021<br /><br />Αν σε όλα αυτά προστεθούν η ολοένα και ισχυρότερη διεθνής πίεση για την έξωση του τουρκικού στρατού από την Λιβύη, η ταπεινωτική για τον «αήττητο» τουρκικό στρατό εξέλιξη των επιχειρήσεων στο Ιράκ εναντίον των Κούρδων αυτονομιστών, η συντριπτική ήττα του «αδελφού» με το ΑΚΡ ισλαμιστικού κόμματος του Μαρόκου στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2021 καθώς και η αδιέξοδη πορεία των συνεχών διακηρύξεων της μαριονέτας – Τατάρ στην Κύπρο (Είμαστε σε κατάσταση ενσωμάτωσης με την μεγάλη και ισχυρή Τουρκική Δημοκρατία, 9/9/2021), αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα τα επικίνδυνα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το καθεστώς εκτός Τουρκίας.<br /><br />Συμπεράσματα: Οι σπασμωδικές αντιδράσεις της Άγκυρας στις αρνητικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της Τουρκίας, άρχισαν να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας μέσα στον Οκτώβριο του 2021: Άχρηστες τουρκικές Navtex για δήθεν έρευνες σε ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρενόχληση προγραμματισμένων εργασιών του ερευνητικού πλοίου Nautical Geo μέσα σε ΑΟΖ της Ελληνικής Δημοκρατίας, επιστολή – διαμαρτυρία στα Ηνωμένα Έθνη διότι «τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου δεν αποστρατικοποιούνται» (ούτε λέξη φυσικά για την τουρκική στρατιά του Αιγαίου που καραδοκεί στα παράλια της Μικράς Ασίας), εμπρηστικές δηλώσεις πως (δήθεν) η Ελλάδα παραβιάζει την ΑΟΖ της Τουρκίας και πολλά, πολλά άλλα.<br /><br />Η προκλητική και θορυβώδης αστοχία συνεχόμενων ενεργειών του τουρκικού καθεστώτος σε συνδυασμό με την γενική εικόνα που παρουσιάζει ο Τούρκος πρόεδρος, οδήγησε τον αρχηγό της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου (7/10/2021) σε μια δήλωση που προκάλεσε σάλο: «Ο Ερντογάν πρέπει άμεσα να εξετασθεί από ανεξάρτητο ιατρικό φορέα».<br /><br />Ο πανικός του τουρκικού καθεστώτος για την κατάρρευση των φαντασιώσεων ανασύστασης μιας πεθαμένης οθωμανικής αυτοκρατορίας, φαίνεται να το οδηγεί σε ελληνικά και κυπριακά βράχια για την συντριβή του…<div><br /></div><div><b><i> *Νομικός, Συγγραφέας. Μέλος του International Hellenic Association (IHA)<br /></i></b></div><div><br /></div><div>  <a href="https://www.blogger.com/#">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Σε ελληνικά βράχια η συντριβή της Τουρκίας;

Σε αδιέξοδο ο Ερντογάν οδηγείται σε σπασμωδικές ενέργειες, οι οποίες θα έχουν εξαιρετικά οδυνηρές συνέπειες. Λεωνίδας Κουμάκης* Η καθοδική π...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο τουρκοϊσλαμικός παράγοντας στην υποσαχάρια Αφρική Tζιχαντισμός, τρομοκρατία και διπλωματία.

<img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/61765cbf210000044f6fdacd.jpeg?ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><br />Γράφει ο <b>Χρήστος Μωϋσίδης </b><br />Η υπογραφή της ελληνογαλλικής συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας, εκτός των άλλων, διεύρυνε ακόμη περισσότερο την αντίληψη της ελληνικής κοινής γνώμης περί στρατιωτικής συνδρομής των δύο χωρών και παρά τα όποια θετικά φέρνει αυτή η συμφωνία για την χώρα μας. Ήταν λογικό κι επόμενο να προκαλέσει προβληματισμό για τα τεκταινόμενα στην υποσαχάρια Αφρική – με μάλλον αρνητικό πρόσημο, με το αιτιολογικό της ενδεχόμενης εμπλοκής της Ελλάδας στις μετα-αποικιακές υποθέσεις της Γαλλίας. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι εκεί, τα γαλλικά συμφέροντα – και όχι μόνο – συγκρούονται ευθέως με τις επιδιώξεις άλλων δυνάμεων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχειρούν να μεταβάλλουν τις ήδη εύθραυστες γεωπολιτικές ισορροπίες.<br /><br />Πριν αναπτύξουμε περαιτέρω το όλο θέμα της τουρκικής ανάμιξης στα αφρικανικά πράγματα, ας έχουμε κατά νου πως η πατρίδα μας, με όλα της τα στραβά και τα ανάποδά, παραμένει ισχυρός πυλώνας σταθερότητας, ασφάλειας, δημοκρατίας και πολιτισμού μέσα στον κόσμο, μέσα σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, και οφείλουμε να μην παραγνωρίζουμε ή να απαξιώνουμε το μέγεθός της. Άρα λοιπόν, υπό αυτή τη συνθήκη, έχει ρόλο να διαδραματίσει και οφείλει να τον διαδραματίσει προς εξασφάλιση όλου του πολιτισμένου κόσμου.<br /><br />Η τουρκοϊσλαμική σκέψη<br /><br />«Δεν είμαστε ξένοι στη περιοχή, ούτε το πρόβλημα είναι πρωτόγνωρο», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει μεταξύ άλλων ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Μιχάλης Κωσταράκος, σε σχετική ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Τώρα όμως, ολοένα και περισσότερο η σύγκρουση στη ζώνη του Σαχέλ αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα γεωστρατηγικής σημασίας.<br /><br />Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και ας αφήσουμε τα μισόλογα στην άκρη. Ό,τι συμβαίνει στην Αφρική, αφορά στην Δύση και την ισλαμική Ανατολή. Δεν αποτελεί δηλαδή αντικείμενο μόνον γαλλικού ενδιαφέροντος. Πιο συγκεκριμένα, από την μια πλευρά έχουμε την Ευρώπη και τον Χριστιανισμό κι από την άλλη, τον συνήθη ύποπτο – την Τουρκία και το Ισλάμ ή πιο ορθά, τον ισλαμισμό. Σημειωτέον ότι για τον θρησκευτικό χαρακτήρα αυτής της σύγκρουσης – όπως θα φανεί στη συνέχεια – ευθύνεται αποκλειστικά η Τουρκία.<br /><br />Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας χρόνος από τότε που ο Υπουργός Εσωτερικών, Σουλεϊμάν Σοϊλού, απευθυνόμενος σε ομάδα τούρκων αξιωματικών δήλωνε με έμφαση: «H Τουρκία θα κυβερνήσει τον κόσμο και θα γράψει ιστορία» (Αύγουστος 2020). Την ίδια ακριβώς περίοδο, ο Πρόεδρος Ερντογάν, κατά τους εορτασμούς της νίκης στην μάχη του Ματζικέρτ, απερίφραστα και με την επιδεικτική του έπαρση, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριζε πως η καταστροφή κι ο όλεθρος (σ.σ. από τα χέρια των τούρκων) νοούνται ως λύτρωση και δίκαιο! Χαρακτήρισε δε τον «τουρκικό πολιτισμό» ως «πολιτισμό κατάκτησης» και επανέλαβε τα γνωστά περί «ιστορικής ηθικής» και «δικαιοσύνης».<br /><br />Σχεδόν καθημερινά γινόμαστε αποδέκτες της θρασύτατης κι αναιδέστατης ρητορικής της τουρκικής ηγεσίας σε σημείο πλέον να μην προκαλεί εντύπωση σε κανέναν μας. Ωστόσο, για την ίδια συνιστά υποκείμενο συνέπειας στο περιεχόμενο και τις αρχές της τουρκοϊσλαμικής σκέψης η οποία, αναπτύχθηκε μεν τους τελευταίους δύο περίπου αιώνες, βρίσκει όμως την θεωρητική της βάση στην εκδοχή εκείνη του Ισλάμ που καλλιεργήθηκε μέσα στους τεκκέδες των ισλαμικών ταγμάτων από τον 8ο αιώνα κι έπειτα.<br /><br />Κατά συνέπεια, οι προθέσεις και οι επιδιώξεις της γειτονικής μας χώρας, όπως αυτές εκφράζονται κι εκδηλώνονται σε κάθε περίπτωση, θεμελιώνονται και πάνω στην φιλοσοφία αυτών των ταγμάτων… μέσα σε μία εικονική πραγματικότητα που οριοθετείται από ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, στερεότυπα, αποσπασματικές «αποκαλύψεις», «ιερές αλήθειες» και μια υπερβολική δόση αλαζονείας ανάλογη εκείνης που «οφείλει» να έχει μία περιφερειακή δύναμη μέσης ισχύος, οραματιζόμενη την… παγκόσμια κυριαρχία…<br /><br />Μιλώντας για αλήθειες, υπάρχει μία κοινή κι αναμφισβήτητη αλήθεια που συνδέει ισλαμιστές, εθνικιστές, κεμαλιστές, δημοκράτες, αριστερούς και φασίστες στην επίτευξη αυτού του σκοπού: «Ο κόσμος μας θα γίνει πιο όμορφος, όταν οι τούρκοι φέρουν εις πέρας την αποστολή τους», αναφέρει ένα γνωστό τουρκικό ρητό με το οποίο τελικά, μυθοποιείται η οθωμανική κληρονομιά και νομιμοποιούνται τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τόσο κατά την οθωμανική περίοδο αλλά και αργότερα, προ και μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας.<br /><br />Η γειτονική μας χώρα, είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο με ιδρυτική πράξη την γενοκτονία πληθυσμών (Αρμενίων / Ασσύριων / Ελλήνων / Χριστιανών). Τούτο το θλιβερό «προνόμιο» δεν το θέλησε καμία άλλη χώρα και κανένας άλλος λαός!<br /><br />Αναμφισβήτητα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε ηγετική δύναμη στον ευρύτερο γεωγραφικό μας χώρο, με σημείο αναφοράς για όλους τους υπηκόους της τον Χαλίφη της και το Ισλάμ. Μέσα από το Ισλάμ ρυθμιζόταν η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή όλων των υπηκόων της και μέσα από το θρησκευτικό τους πρίσμα αντιλαμβάνονταν οι οθωμανοί τούρκοι την εσωτερική/εξωτερική τους πολιτική και τις διεθνείς τους σχέσεις.<div><br />Το Ισλάμ στην Αφρική: Σύντομη ιστορική αναφορά και περιγραφή<br /><br />Το Ισλάμ φτάνει στην Αφρική με την κατάκτηση της Αιγύπτου περί το 640 μ.Χ. Σε γενικές γραμμές – και με την ευελιξία που επιδεικνύει κατά περίπτωση – προσπαθεί να μην προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές. Επιδεικνύει ανοχή και σεβασμό στα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις δοξασίες των γηγενών πληθυσμών, χωρίς να υπονομεύει τις προϋπάρχουσες κοινωνικές δομές. Έτσι, η διείσδυση αυτή δεν προκαλεί ισχυρές κοινωνικές και πολιτιστικές αναταράξεις αντίθετα, έρχεται και γονιμοποιεί σε εύφορο έδαφος, ενισχύοντας πνευματικά και πολιτισμικά το γίγνεσθαι των νέων κατακτηθέντων περιοχών.<br /><br />Σε αντίθεση με την Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, το Ισλάμ στην Αφρική διακρίθηκε για τον συγκρητισμό και την δεκτικότητα που επέδειξε ως προς το φιλοσοφικό περιεχόμενο, τους μύθους αλλά και στις τελετουργικές πρακτικές και λατρευτικές συνήθειες των διαφόρων φυλών. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις υιοθέτησε στοιχεία αυτών των λατρευτικών συνηθειών και έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε έναν διαφορετικό χαρακτήρα σε σχέση πάντα με το αυθεντικό αραβικό Ισλάμ που αντιμετωπίζει κάθε άλλη θρησκεία επιθετικά, με μίσος και φθόνο.<br /><br />Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επικοινωνίας/συναλλαγής/ζύμωσης άρχισαν να δραστηριοποιούνται τοπικά κι αργότερα περιφερειακά τα ισλαμικά τάγματα, τα οποία ανθούν από τον 12ο αιώνα κι έπειτα. Ομιλούμε για μία πνευματική κίνηση εντός κι εκτός του ορθόδοξου Ισλάμ με ερμηνευτικό και κριτικό προσανατολισμό.<br /><br />Τα ισλαμικά τάγματα καλλιέργησαν ουσιαστικά μία μυστικιστική οδό αντίθετη με την νομολογική διάσταση του ορθόδοξου Ισλάμ, δίνοντας σημασία στην ενσυναίσθηση και την πνευματικότητα όχι μόνον μέσα στα όρια της δογματικής πίστης αλλά και πέραν αυτής.<br /><br />Κι ενώ αρχικά έχουμε να κάνουμε με ένα φιλοσοφικό ρεύμα που σαν δροσερό αεράκι περνά πάνω από τις στεγνές και απέραντα άγονες εκτάσεις της αφρικανικής σαβάνας, καταλήξαμε στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και τους ομοίους τους να διακηρύττουν: «…είναι στη φύση του Ισλάμ να κυριαρχεί και όχι να κυριαρχείται, να επιβάλλει το νόμο του σε όλα τα έθνη και να επεκτείνει τη δύναμή του σε ολόκληρο τον πλανήτη»!<br /><br />Η αλήθεια είναι πως η ανταπόκριση που βρήκε το Ισλάμ στην Αφρική, εξαιρουμένου του βορρά και των ανατολικών ακτών (Σομαλία, Κένυα, Τανζανία κλπ) ήταν αρχικά ασθενής. Καθώς όμως ο αποικιακός ανταγωνισμός φούντωνε ολοένα και περισσότερο, το Ισλάμ αναδεικνυόταν ως ικανό αντιστάθμισμα στα σχέδια των αποικιοκρατικών δυνάμεων, εξαιτίας της εσωτερικής προδιάθεσης των γηγενών πληθυσμών να προστατεύσουν την ταυτότητα και την κοινωνική τους αυτονομία.<br /><br />Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της (ισλαμικής) αυτής ικανότητας, ας έχουμε υπόψη μας ότι τα σημερινά σύνορα των χωρών της αφρικανικής ηπείρου τραβήχτηκαν επί του χάρτη χωρίς να γίνουν σεβαστά τα όποια ιστορικά, εθνολογικά, γλωσσικά, πολιτισμικά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά των γηγενών πληθυσμών που εγκλωβίστηκαν σε επίπλαστες οριοθετημένες ζώνες επικυριαρχίας ανάλογα με την διοικητική βολή των Ευρωπαίων με αποτέλεσμα, φυλές ολόκληρες αλλά και οικογένειες ακόμα, να βρεθούν χωρισμένες αναγκαστικά και υποχρεωτικά σε διαφορετικές διοικητικές (κρατικές) οντότητες.<br /><br />Στον αντίποδα, στην μουσουλμανική θεώρηση των πραγμάτων ο μουσουλμάνος αποτελεί μέλος της «ούμα», της κοινότητας των πιστών, και δεν αναγνωρίζει κρατικά σύνορα… «Και κρατηθείτε γερά όλοι σας με το σχοινί του Θεού και μη διασπασθείτε, και να θυμάστε την εύνοια του Θεού για εσάς. Διότι ενώ ήσαστε εχθροί μεταξύ σας, Εκείνος ένωσε τις καρδιές σας με αγάπη και γίνατε με την Χάρη Του αδέλφια…». Αυτό, οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες όφειλαν να το γνωρίζουν. Αν το γνώριζαν, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά ως τις ημέρες μας. Το Ισλάμ, την εποχή της αποικιοκρατίας, κάλυπτε ως επί το πλείστον τον βορρά και την λωρίδα της υποσαχάριας περιοχής ανάμεσα στις δυτικές κι ανατολικές ακτές της, από τον Ατλαντικό μέχρι τη Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό, σήμερα, έχει αποκτήσει επιθετική δυναμική σε όλη την ήπειρο!</div><div><br />Η προβολή ήπιας ισχύος στην Αφρική<br /><br />… ναι, έχει θρησκευτικό αποτύπωμα. Από τα ισλαμιστικά τάγματα των Ναξιμπεντή, των Καλίντι, των Καντίρι και των Χαλβάτι· τους κρατικούς θεσμούς και οργανισμούς της Τουρκίας, όπως η Διεύθυνση Θρησκευτικών Ζητημάτων, οι TIKA και TUMSIAD, ιδρύματα όπως το ίδρυμα Hudayi, αδελφότητες και κοινότητες όπως οι Suleymancilar, το δίκτυο του Φετουλάχ Γκιουλέν, ΜΚΟ (βλέπε ΙΗΗ, TUSCON και TURKSAY κ.λπ.), μέχρι τις τρομοκρατικές και τζιχαντιστικές οργανώσεις που δρουν στην Νιγηρία, το Μάλι, τη Μπουρκίνα Φάσο κ.ο.κ. όπως οι Μπόκο Χαράμ, Αλ Σααμπαμπ, Ισλαμικό Κράτος (ISGS, ISWAP και ISCAP), παραφυάδες της Αλ Κάϊντα, ΑΒΜ, Ανσάρ αλ Σαρία, Αλ Μουραμπίτουμ, JNIM κ.λπ. το Ισλάμ και μάλιστα, η τουρκική εκδοχή του, έχει σημαίνοντα ρόλο στις επιδιώξεις και στην προώθηση των τουρκικών συμφερόντων.<br /><br />Ο ταγματικός ισλαμισμός, διότι περί αυτού πρόκειται, είναι μία αίρεση πολλαπλών προβολών. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα κακόηθες καρκίνωμα με πλήθος πλοκαμιών και μεταστάσεων που εξυπηρετούν την μια και μόνη «Αρχή». Ως καρκίνος είναι εξαιρετικά θανατηφόρος κι ο θάνατος, ο πνευματικός θάνατος που συντελείται στο άτομο και το σύνολο είναι αργός και βασανιστικός.<br /><br />Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, όλα τα ισλαμικά τάγματα / κινήματα / κινήσεις / ομάδες / κοινότητες / αδελφότητες / εταιρείες και οργανισμοί, έχουν τις ίδιες ρίζες, ακολουθούν τους ίδιους κανόνες και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, με πλήθος διακλαδώσεων και συνδέσμων ανάμεσά τους, συνιστώντας ένα δαιδαλώδες δίκτυο διαδρόμων αμφίδρομης μετακίνησης προσώπων, ιδεών και αντιλήψεων.<br /><br />Ιστορικά και θρησκειολογικά, αυτό το δαιδαλώδες δίκτυο, παρεμβάλλει μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κλάδων του Ισλάμ, με τις όποιες συνθέσεις κι αντιθέσεις κι έχει επηρεάσει καθοριστικά στην διαμόρφωση μιας ευρύτερης ισλαμιστικής παιδείας και πολιτικής επιδίωξης μακρυά από την ορθοδοξία της μουσουλμανικής πίστης που δήθεν ευαγγελίζεται η κάθε άκρη του για λογαριασμό της.<br /><br />Και παρά την δυναμική της αυτονομίας τους, τα όποια τοπικά χαρακτηριστικά ή ιδιαιτερότητες μπορεί να διαθέτουν, όλα ανεξαιρέτως επηρεάζονται, καθοδηγούνται και λαμβάνουν τις κατευθυντήριες γραμμές τους από τα περίχωρα της δυτικής Κωνσταντινούπολης. Το ίδιο και το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, όπως και ο ίδιος ο τούρκος Πρόεδρος και οι Υπουργοί του. Εκεί σχεδιάζονται όλες οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην συνέχεια, και στον Καύκασο, και την Κεντρική Ασία, και την Αφρική κι από την ίδια «Αρχή» υπαγορεύεται η ρητορική των τούρκων αξιωματούχων. Όλοι και όλα για την εξυπηρέτηση του πανισλαμικού και παντουρκικού οράματος!<br /><br />Στην πραγματικότητα καλύπτουν το κενό μεταξύ ιδεολογικής/πνευματικής επιρροής και πολιτικής διαχείρισης και μάλιστα με σχετική επιτυχία καθώς, απευθύνονται στα πιο ευάλωτα λαϊκά στρώματα των κατά τόπους κοινωνιών, εκεί ακριβώς που το θρησκευτικό αίσθημα διατηρείται ισχυρό και η λογική δεν μπορεί να διεισδύσει. Το πρόβλημα – κοινωνικά και θρησκειολογικά, γιγαντώνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια με την εκ νέου αναβίωση του πανισλαμισμού και την αύξηση των προσφυγικών ροών.<br /><br />Το πλέον ισχυρό ισλαμικό τάγμα είναι εκείνο των Ναξιμπεντή-Καλίντι. Το εν λόγω τάγμα όχι μόνον χαράσσει την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας αλλά, ευθύνεται και για πλήθος τρομοκρατικών επιθέσεων σε όλη την υφήλιο, όπως βεβαιώνεται από πολλές και διαφορετικές πηγές.<br /><br />Με τις όποιες προεκτάσεις και διασυνδέσεις του να ξεπερνούν τα όρια του ισλαμικού κόσμου, ποτέ δεν ήταν και δεν είναι όσο αθώο θέλει να φαίνεται. Η δράση του δεν περιορίζεται μόνον στο πνευματικό/ιδεολογικό πεδίο· εκτείνεται και σε άλλους τομείς, όπως:<br /><br />α) η διαχείριση και διακίνηση κεφαλαίων από νόμιμες και παράνομες δραστηριότητες<br /><br />β) η συμμετοχή στη δημόσια διοίκηση της Τουρκίας με τη διεύθυνση ιδρυμάτων κι οργανισμών·<br /><br />γ) η στρατολόγηση, εκπαίδευση και η διασπορά τουρκομάνων μαχητών (τρομοκρατών) στα πολεμικά πεδία της Λιβύης, της Συρίας, του Αρτσάχ και στις χώρες του Σαχέλ.<br /><br />Είναι το τάγμα με τα εκατομμύρια ακολούθων και πιστών που συνεργάζονταν στενά με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν όταν ο ίδιος δημόσια δήλωνε ότι: «… η Τσετσενία αποτελεί την θερμοκοιτίδα του θρησκευτικού πολέμου και από εκεί, οι μαχητές προερχόμενοι από το Αφγανιστάν (…) θα εξαπλωθούν σε όλα τα μέρη όπου διαπράττονται «αδικίες» εναντίον των μουσουλμάνων».<br /><br />Είναι το τάγμα που πρόσφερε επί μακρόν καταφύγιο στον Αλ-Ζαουάχρι και σε άλλες ηγετικές μορφές του τζιχαντιστικού κινήματος. Είναι το τάγμα που σήμερα ορίζει την πολιτική ατζέντα στην Τουρκία εις βάρος των κούρδων και των λοιπών μη σουνιτικών και μη μουσουλμανικών εθνοτικών ομάδων κι εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου.<br /><br />Είναι το τάγμα που συχνά πυκνά ενορχηστρώνει επιθέσεις εναντίον χριστιανικών και ινδουιστικών στόχων στην Ινδία. Είναι το ίδιο τάγμα που επιδιώκει τον σφετερισμό του Χαλιφάτου από τον αραβικό κόσμο και υποστηρίζει κι ενισχύει οικονομικά και υλικά τζιχαντιστικές ομάδες σε χώρες της Αφρικής με μη ανιχνεύσιμες ροές κεφαλαίων από το λαθρεμπόριο πετρελαίου και ναρκωτικών. Δεν τα λέμε εμείς. Οι ίδιοι οι τούρκοι κάνουν αυτές τις καταγγελίες…<br /><br />Για τους τούρκους – και κυρίως την τουρκική αριστερά η οποία δεν είχε ποτέ κανέναν ηθικό ενδοιασμό στην εναλλαγή στρατοπέδων, τους μαρξιστές και τους ισλαμιστές το τάγμα αυτό και οι ηγέτες του υπήρξαν διαχρονικά τα σύμβολα του «επαναστατικού» και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία.</div><div><br />Ιδεολογικό εκφυλισμός του μυστικιστικού Ισλάμ<br /><br />Στο ιδεολογικό πεδίο, τα σουφικά τάγματα, οι κοινότητες κι οι διάφορες αδελφότητες, επιδεικνύουν ένα πιο συμβιβαστικό πρόσωπο. Προωθούν δήθεν τον διαθρησκευτικό διάλογο, είναι ανοιχτά στις επιστήμες και τα γράμματα, συζητούν για δημοκρατία κι ανθρώπινα δικαιώματα, διατρανώνουν την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους, έχουν να επιδείξουν σημαντικό φιλανθρωπικό έργο και επισημαίνουν πως αντικειμενικός σκοπός είναι η συμφιλίωση της δημόσιας ζωής με τη θρησκευτική και η εναρμόνιση του σύγχρονου τρόπου ζωής με την παράδοση.<br /><br />Στο πνευματικό πεδίο, στοχεύουν στην κυριαρχία του Ισλάμ και διακηρύττουν πως η δημοκρατία χρήζει μεταφυσικής ερμηνείας που μόνον η θρησκεία του Μωάμεθ μπορεί να προσφέρει (!). Υποστηρίζουν δε την απαρέγκλιτη εφαρμογή του ισλαμικού νόμου (σαρία), ενώ ερμηνεύουν το Κοράνι κατά το δοκούν. Δίνουν, επίσης, πολύ μεγάλη σημασία στη σχέση δασκάλου-μαθητή προσδίδοντας στον πρώτο απόλυτη εξουσία επάνω στον δεύτερο. Αξίζει να σταθούμε σε αυτό το σημείο.<br /><br />Η εξουσία του (σ.σ. του δασκάλου) είναι απεριόριστη κι ανεξέλεγκτη με αποτέλεσμα, πρακτικά, να μεταβάλλεται η σχέση της ισλαμικής νομολογίας (Θεϊκού Νόμου κι ανθρώπινης κατανόησης), κάτι που συναντούμε και στο σουνιτικό και στο σιϊτικό Ισλάμ. Οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αυτή ακριβώς η αντίληψη έχει οδηγήσει στον εκφυλισμό της εσωτερικής διάστασης του Ισλάμ κι επιτρέπει την ροπή προς την παραβατικότητα και το έγκλημα… ροπή που εκδηλώνεται με την παρερμηνεία του ίδιου του όρου «τζιχάντ» καταλήγοντας συνώνυμο της τρομοκρατίας.<br /><br />Στην πολιτική του διάσταση, οι τούρκοι ισλαμιστές συντάσσονται με αυτό το ρεύμα διότι τους δίνει το περιθώριο εργαλειοποίησης της πίστης και της θρησκείας. Στο δικό τους μυαλό, οι μουσουλμάνοι οφείλουν να υπερκεράσουν τις όποιες ιδεολογικές τους διαφορές – ποτέ δεν λένε πως και υπό ποιές προϋποθέσεις – για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο κοινωνικό/πολιτικό/θρησκευτικό χώρο όπου πράοι κι εξτρεμιστές μπορούν να συνυπάρχουν, όπως ακριβώς συνυπάρχουν και συλλειτουργούν πολλά και διαφορετικά γρανάζια σε έναν ωρολογιακό μηχανισμό. Διαφορά πραότητας κι εξτρεμισμού δεν μπορεί να υπάρξει και δεν νοείται. – Έτσι νομιμοποιούνται και οι πολλές επιθέσεις φανατικών εναντίον μετριοπαθών μουσουλμάνων.<br /><br />Διαχωρισμός θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας στο Ισλάμ δεν έχει νόημα. Ο Ισλαμικός Νόμος θεωρείται Θείος και αφορά κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, δημόσιας και ιδιωτικής. Συνεπώς, δεν υπακούει σε ένα σαφές πλαίσιο ορισμών και κανόνων γι’ αυτό μπορούν και υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες που με την σειρά τους, έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη πολλών διαφορετικών σχολών και ιδεολογικών ρευμάτων.<br /><br />Κανένα Δίκαιο, κανένας Νόμος και κανένας κώδικας δεν είναι σεβαστός κι αποδεκτός, παρά μόνον η συνθήκη στην οποία υπακούει κι υποτάσσεται ο πιστός (μουσουλμάνος) σε σχέση με τον «Θείο Λόγο» (Κοράνι). Την ίδια υπακοή και υποταγή οφείλουν υποχρεωτικά να επιδεικνύουν και οι μη μουσουλμάνοι.</div><div><br />Ποια η σημασία της Αφρικής για την Τουρκία<br /><br />Η Αφρική εξελίσσεται για την Τουρκία σε έναν από τους πιο αξιοσημείωτους τομείς ανάπτυξης της εξωτερικής της πολιτικής και τα κίνητρά της είναι πολιτικά και θρησκευτικά. Η δε αυξανόμενη επιρροή της είναι αδιαμφισβήτητη αν και όχι τόσο ευπρόσδεκτη όσο πιθανόν να ανέμενε.<br /><br />Ήδη από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 οι τούρκοι έβλεπαν στην Αφρική την προοπτική επέκτασης της σφαίρας επιρροής τους. Το 1998 η Τουρκία υιοθέτησε ένα σχέδιο δράσης, με στόχο την συνεννόηση και την συνεργασία με τις κρατικές ελίτ των αφρικανικών χωρών στην προώθηση εμπορικών και οικονομικών συμφωνιών για τις τουρκικές κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Από τότε κι έπειτα επιδόθηκε σε έναν αγώνα δρόμου ώστε να ενισχύσει περεταίρω την διπλωματική της παρουσία.<br /><br />Όμως, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ή έστω υποψιαζόμαστε πως λειτουργεί η Τουρκία. Εμπορικά, οικονομικά, πολιτιστικά και διπλωματικά από την μία και με την τρομοκρατία από την άλλη. Και την τρομοκρατία την έχει ανάγκη! Για να μπορεί να παρεμβαίνει όποτε και όπου κρίνει, για να δικαιολογεί την ανθρωπιστική της βοήθεια, την συμμετοχή της σε αναπτυξιακά έργα (νοσοκομεία, σχολεία, δρόμοι και τζαμιά) και για την προώθηση και αναβάθμιση της ισλαμικής παιδείας στους ασθενέστερους. Και βρίσκει έδαφος! Στην άκρατη φτώχεια, τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις, στα πάθη και τις έριδες, στις άγονες εκτάσεις γης και την ανασφάλεια· στον φόβο και την εκμετάλλευση…</div><div><br />Ανακεφαλαιώνοντας<br /><br />Πολλοί τούρκοι πολίτες που ζουν ή δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό εκφράζουν όλο και πιο συχνά, τώρα τελευταία, την δυσαρέσκειά τους για τα θρησκευτικά σύμβολα στον διάκοσμο των τουρκικών πρεσβειών. Κι είναι εύλογο να αναρωτιούνται και να αναρωτιέστε τι σχέση έχουν τα θρησκευτικά σύμβολα στην διπλωματία και την εξωτερική πολιτική! Μιλούμε όμως για την ισλαμική Τουρκία. Για μία χώρα που αποποιείται γοργά και σταθερά τον κοσμικό της χαρακτήρα και τώρα, θέλει – στην Αφρική – να επιδεικνύει με εμφατικό τρόπο τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται εκεί.<br /><br />Η θρησκεία αποτελεί νομιμοποιητικό παράγοντα της παρεμβατικότητάς της και δεν προβλέπεται καμία μεταβολή ακόμη κι αν αλλάξει η πολιτική κατάσταση με ενδεχόμενη νίκη της αντιπολίτευσης, όποτε κι αν γίνουν εκλογές.<br /><br />Η ανάμιξη της Τουρκίας στα αφρικανικά πράγματα είναι πρωτίστως ζήτημα επιβολής και κυριαρχίας. Στην Αφρική βρίσκει την θέση σχετικής ισχύος στον ανταγωνισμό της (σύγκρουση) με την Δύση για να επιβάλλει τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις στην διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και στον έλεγχο του εμπορίου.<br /><br />Θεωρεί ότι η Αφρική μπορεί να της προσδώσει το ειδικό βάρος που δεν έχει στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία και πιστεύει ότι μπορεί να αναδειχθεί στον μεγάλο παίκτη της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας τον οποίο κανείς δεν θα αμφισβητεί. Ούτε οι Η.Π.Α., ούτε η Ευρώπη, ούτε η άσπονδη φίλη Ρωσία.<br /><br />Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν κατανοεί το μέγεθος και την ορμή της ισλαμικής απειλής μέσα και γύρω από την επικράτειά της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η Τουρκία ηγείται των φανατικών ισλαμιστών έναντι της Δύσης. Και όποιοι από εμάς τολμήσουν να μιλήσουν για τον κίνδυνο, χαρακτηρίζονται αυτομάτως ρατσιστές, ξενοφοβικοί, ισλαμοφοβικοί, φασίστες ή ό,τι άλλο. Ας είναι…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο τουρκοϊσλαμικός παράγοντας στην υποσαχάρια Αφρική Tζιχαντισμός, τρομοκρατία και διπλωματία.

Γράφει ο Χρήστος Μωϋσίδης Η υπογραφή της ελληνογαλλικής συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας, εκτός των άλλων, διεύρυνε ακόμη περισσότερο την αντ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πόλεμος και εξωτερική εξισορρόπηση. H Ελληνογαλλική Στρατηγική Σχέση.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://ellinikiantistasi.gr/wp-content/uploads/2021/10/18-%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="479" data-original-width="800" height="479" src="http://ellinikiantistasi.gr/wp-content/uploads/2021/10/18-%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC.jpg" width="800" /></a></div><div><br /></div>Του <b>Νίκου Ιγγλέση</b><br />Στο σημερινό πολυπολικό, άναρχο και άκρως ανταγωνιστικό κόσμο, η φιλόδοξη και αναθεωρητική Τουρκία επιθυμεί να καταστεί ηγεμονική περιφερειακή δύναμη στη Μέση Ανατολή – Ανατολική Μεσόγειο και να συναλλάσσεται ως ίσος προς ίσον με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το τελευταίο, το έχει επιτύχει ήδη σε σημαντικό βαθμό. Επιδιώκει την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με ιδεολογικό προκάλυμμα το σουνιτικό Ισλάμ. Για το σκοπό αυτό έχει εισβάλλει στη Συρία και στο Ιράκ, έχει επέμβει στρατιωτικά στη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, διατηρεί βάσεις στο Κατάρ, τη Σομαλία και διευκολύνσεις στην Αλβανία. Τέλος, από το 1974 κατέχει το 37,5% της Κύπρου και επιδιώκει τον πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο ολόκληρης της νήσου.<br /><br />Η Ελλάδα, ως το ισχυρότερο κράτος στα σύνορα τής Τουρκίας, αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο στις γεωστρατηγικές επιδιώξεις της και γι’ αυτό πρέπει να ηττηθεί και να υποταχθεί. Οι Τούρκοι δεν έχουν απλώς κάποιες διεκδικήσεις από τους Έλληνες. Εκείνο που επιδιώκουν είναι, Ελλάδα και Κύπρος, να πάψουν να υφίστανται ως ανεξάρτητες κρατικές οντότητες και να καταστούν δορυφόροι της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Η Τουρκία, από το 1995, μας απειλεί με πόλεμο (casus belli) αν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο. Δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά έχουν κυριαρχικά δικαιώματα σε ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα. Έτσι θεωρεί ότι το μισό Αιγαίο (25ος Μεσημβρινός) της ανήκει, και η υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας συνορεύει με αυτές της Αιγύπτου και της Λιβύης (Μνημόνιο οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών Άγκυρας-Τρίπολης, το 2019). Ζητάει την αποστρατικοποίηση των νησιών του Α. Αιγαίου και εάν δε γίνει αυτό, θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει απολέσει την κυριαρχία της επί αυτών. Παράλληλα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επίσημα σε 18, ανεπίσημα σε 150, νησιά και νησίδες στο Αιγαίο, που θεωρεί ότι κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα. Παραβιάζει καθημερινά τον ελληνικό εναέριο χώρο πετώντας πάνω και από κατοικημένα νησιά. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, τη θεωρεί «εκλιπούσα» και απαιτεί κυρίαρχη ισότητα για το παράνομο καθεστώς τής κατεχόμενης ζώνης (ΤΔΒΚ). Πραγματοποιεί παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις εντός της οριοθετημένης κυπριακής ΑΟΖ ή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Α. Μεσόγειο. Χειραγωγεί τη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης, που αποκαλεί τουρκική, επιδιώκοντας συγκυριαρχία. Χρησιμοποιεί τις μεταναστευτικές ροές ως υβριδικό όπλο για τη δημιουργία στρατηγικής μουσουλμανικής μειονότητας που θα υπονομεύει την εθνική ομοιογένεια του ελληνικού χώρου κ.α.<br /><br />Η τουρκική απειλή, δεν είναι σημείου, είναι απέραντη και διαχρονική, δηλαδή, θα παραμείνει αναλλοίωτη όποιος και να διαδεχθεί τον Ερντογάν, μόνο η τακτική μπορεί να διαφοροποιηθεί. Γι’ αυτό απαιτείται συνεχής και ενεργός άρνηση των τουρκικών στόχων σε όλα τα επίπεδα.<br /><br />Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσει αυτό ο Ελληνισμός τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσει θα έχει. Ο διαχρονικός Θουκυδίδης είχε γράψει: «Πρέπει να ξέρετε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και επομένως όσο πιο πρόθυμα τον δεχτούμε τόσο πιο εύκολα τον αποτρέπουμε καθιστώντας λιγότερο επιθετικούς τους αντιπάλους μας».<br /><br />Στη μακραίωνα ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας οι πόλεμοι είχαν διαφορετικά κίνητρα και χαρακτηριστικά, όπως: Επιθετικοί, επιδρομικοί, πόλεμοι κατατριβής (φθοράς), προληπτικοί, πόλεμοι δια αντιπροσώπων, αμυντικοί, εθνικοαπελευθερωτικοί, κοινωνικοί (εμφύλιοι) κ.α.<br /><br />Η ένοπλή σύγκρουση είναι απλώς το τελευταίο αλλά καθοριστικό στάδιο ενός πολέμου. Πριν την ένοπλη σύγκρουση προηγούνται: Ο καθορισμός των στόχων – επιδιώξεων και ο σχεδιασμός για την επίτευξή τους. Η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων και η απόκτηση των απαραίτητων οπλικών συστημάτων. Οι απειλές και ο εκφοβισμός του αντιπάλου. Οι υβριδικές επιχειρήσεις κατά της κοινωνικής συνοχής του εχθρού. Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις υπονόμευσης του πατριωτικού φρονήματος. Η προπαγάνδα για το μάταιο της αντιπαράθεσης. Τέλος η δημιουργία συμμαχιών ως πολλαπλασιαστής ισχύος (εξωτερική εξισορρόπηση).<br /><br />Επειδή όλα αυτά συμβαίνουν ήδη στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, εδώ και δεκαετίες, συμπεραίνουμε ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται σε πόλεμο με την Τουρκία και απλώς αναμένουμε την ένοπλη σύρραξη, που θα λάβει χώρα μόλις ο συνολικός συσχετισμός ισχύος γίνει ιδιαίτερα ευνοϊκός για τον επιτιθέμενο. Το ερώτημα δεν είναι αν, αλλά πότε.<br /><br />Η ένοπλη σύρραξη μπορεί να είναι περιορισμένη αν ο εχθρός ηττηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα (ίσως και εντός ωρών) ή γενικευμένη αν ο αντίπαλος προβάλλει σθεναρή αντίσταση. Μπορεί βέβαια να μην υπάρξει καν ένοπλη σύρραξη αν η μία πλευρά υποχωρεί συνεχώς στις πιέσεις που της ασκούνται, ελπίζοντας να αποφύγει τη σύγκρουση (κατευναστική πολιτική) και στο τέλος παραδοθεί, εκτιμώντας ότι είναι μάταιη η όποια αντίσταση, λόγω του καταθλιπτικού ισοζυγίου ισχύος που, από τις συνεχείς υποχωρήσεις, θα έχει διαμορφωθεί.<br /><br />Η δειλία, ο παραλυτικός φόβος, η ανιστόρητη αφέλεια και η υποτέλεια μιας πολιτικής ηγεσίας, δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα των προσωπικών χαρακτηριστικών των ατόμων που την αποτελούν (χωρίς να παραγνωρίζουμε την κουλτούρα ενδοτισμού που δημιουργείται με το χρόνο), όσο αποτέλεσμα των συντελεστών ισχύος ενός κράτους – έθνους. Βασικοί συντελεστές ισχύος είναι η νομισματική και οικονομική ανεξαρτησία, το συνολικό παραγωγικό δυναμικό, η αμυντική βιομηχανία, η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων, η δημογραφική ευρωστία (αυξανόμενος πληθυσμός) και η ομοιογένειά, το φρόνημα, η κοινωνική συναίνεση για την επίτευξη των εθνικών στόχων (εσωτερική νομιμοποίηση), οι συμμαχίες και τέλος η ικανότητα της διπλωματίας και η αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας.<br /><br />Αντίθετα η εξάρτηση, πολιτική και οικονομική από το εξωτερικό (συναλλαγματικό) χρέος, η παραγωγική αποσάθρωση, η εκποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων και υποδομών, η μείωση και γήρανση του πληθυσμού, η ανεργία και φτωχοποίηση των πολιτών, η μετανάστευση κ.α., μειώνουν δραματικά τους συντελεστές ισχύος.<br /><br />Για τον Ελληνισμό η επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού βαθμού εθνικής κυριαρχίας και άρα η δυνατότητα χάραξης μιας εθνοκεντρικής υψηλής στρατηγικής προϋποθέτει, κατ’ αρχήν, την ήττα της ξενοκρατίας, του δωσιλογισμού και της ιδεολογικής «Πέμπτης Φάλαγγας» των κάθε προέλευσης, δεξιών και αριστερών, εθνομηδενιστών – εθνοαποδομητών, οπαδών της παγκοσμιοποίησης.<br /><br />Η σημερινή τουρκική απειλή έχει τις ρίζες της στην ήττα του 1922. Τότε, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να διατηρήσει τα κέρδη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Συνθήκη των Σεβρών). Αν είχαμε κερδίσει στη Μικρασιατική Εκστρατεία θα βρισκόμαστε και στις ανατολικές ακτές του Αιγαίου και στην Ανατολική Θράκη. Τα στενά δε θα ήταν τουρκικά, θα υπήρχε ανεξάρτητο κράτος στον Πόντο, ένα μεγάλο αρμενικό κράτος και ένα κουρδικό κράτος στην ανατολική Μικρά Ασία. Μια μικρή Τουρκία θα έπαυε να αποτελεί διαχρονική απειλή για τον Ελληνισμό. Δυστυχώς δεν έγινε αυτό και σήμερα, εκατό χρόνια μετά, είμαστε αντιμέτωποι με την αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Για τον Ελληνισμό δεν αρκεί μια προσωρινή διευθέτηση των ηγεμονικών απαιτήσεων της Άγκυρας, ύστερα από μια έστω μικρή νίκη, χρειάζεται να επιβάλλει, την κατάλληλη στιγμή που αυτός θα επιλέξει, μια στρατηγική ήττα στην Τουρκία. Αν δε συμβεί αυτό, η τουρκική απειλή θα επανεμφανιστεί μετά από ένα χρονικό διάστημα. Πρέπει να προετοιμαζόμαστε, χωρίς αυταπάτες, για μακροχρόνιο αγώνα ζωής ή θανάτου. Οι εξαρτημένες και υποτελείς πολιτικές ηγεσίες του Ελληνισμού, υπό το φοβικό σύνδρομο του ’22 και του ’74 στην Κύπρο, φρενάρουν κάθε προσπάθεια αντίστασης, ανάταξης και αντεπίθεσης.<br /><br />Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε αντιληφθεί ότι δεν αρκούσε η ελληνική νίκη κατά τους Μηδικούς Πολέμους. Η εκστρατεία που πραγματοποίησε αποσκοπούσε στη διάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας, για να εξαλειφθεί κάθε δυνητικός μελλοντικός κίνδυνος από αυτήν. Ήταν, δηλαδή, ένας προληπτικός πόλεμος.<br /><br />Η Ελληνογαλλική Στρατηγική Εταιρική Σχέση.<br /><br />Όπως προαναφέρθηκε η απόκτηση των κατάλληλων οπλικών συστημάτων και οι συμμαχίες αποτελούν κρίσιμους συντελεστές ισχύος για μια κρατική οντότητα. Οι πρόσφατες συμφωνίες με τη Γαλλία εξυπηρετούν αυτόν το στόχο.<br /><br />Ανέλπιστα, η ελληνική κυβέρνηση αξιοποίησε το «παράθυρο ευκαιρίας» που παρουσιάστηκε από :<br /><ul style="text-align: left;"><li>Το Σύμφωνο Ασφάλειας (AUKUS) μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας που λάβωσε το, πολιτικό και αμυντικό, γόητρο της Γαλλίας.</li><li>Την εξευτελιστική αποχώρηση των Αμερικανών και λοιπών Δυτικών από το Αφγανιστάν.</li><li>Το κυβερνητικό «κενό», μετά τις πρόσφατες εκλογές, στην, ηγεμονεύουσα την Ελλάδα και ευρύτερα την ΕΕ, Γερμανία.</li><li>Την προσωρινή αναστολή, λόγω πανδημίας, του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ που επιτρέπει στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες, την κατακόρυφη αύξηση του δανεισμού από τις αγορές.</li></ul>Στην υπογραφείσα Συμφωνία Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης με τη Γαλλία, στο άρθρο 2, αναφέρεται: «Τα Μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».<br /><br />Από το άρθρο αυτό της Συμφωνίας προκύπτει ότι η Γαλλία οφείλει να συνδράμει, με κάθε διαθέσιμο στρατιωτικό μέσον, την Ελλάδα εφόσον:<br /><ul style="text-align: left;"><li>α) Οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις εισβάλλουν εντός ελληνικού εδάφους στον Έβρο ή αποβιβαστούν σε κάποιο νησί, ακόμα και ακατοίκητη βραχονησίδα, στο Αιγαίο ή την Α. Μεσόγειο.</li></ul><ul style="text-align: left;"><li>β) Το τουρκικό ναυτικό εισβάλλει εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, που σήμερα είναι 6 ν.μ. στο Αιγαίο ή την Α. Μεσόγειο (νότια της Κρήτης, Καστελόριζο). Η γαλλική στρατιωτική συνδρομή θα επεκταθεί στα 12 ν.μ. αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της.</li></ul><ul style="text-align: left;"><li>γ) Η τουρκική αεροπορία παραβιάσει τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ., κάτι που κάνει σχεδόν καθημερινά εδώ και χρόνια. Ο εναέριος χώρος θα επεκταθεί στα 12 ν.μ. αν γίνει η αντίστοιχη επέκταση των χωρικών υδάτων.</li></ul><ul style="text-align: left;"><li>δ) Οι τουρκικές δυνάμεις επιτεθούν κατά ελληνικών πολεμικών πλοίων ή μαχητικών αεροσκαφών που προστατεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα, ακόμη κι αν αυτά βρίσκονται σε διεθνή ύδατα ή διεθνή εναέριο χώρο π.χ. πέριξ της Κύπρου.</li></ul>Όλα αυτά, δηλαδή, έδαφος, χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος και πολεμικές πλατφόρμες αποτελούν την επικράτεια ενός κράτους. Αντίθετα η ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα δεν αποτελούν επικράτεια γιατί εκεί δεν ασκείται κυριαρχία, αλλά συγκεκριμένα, προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, κυριαρχικά δικαιώματα εκμετάλλευσης πόρων.<br /><br />Η Στρατηγική Σχέση με τη Γαλλία συνοδεύεται από την αγορά 24 αεροσκαφών Rafale F3R και 3 (+1) ψηφιακών φρεγατών Belharra (κόστους περίπου 3 δις) με ικανότητα αεράμυνας περιοχής καθώς και η πιθανότατα απόκτησης 3 (+1) κορβετών Gowind. Οι αγορές αυτές, που έρχονται με καθυστέρηση τουλάχιστον 10 ετών, θα αντικαταστήσουν μέρος μόνο από τις γερασμένες σήμερα φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού. Σημειώνουμε ότι οι Belharra θα είναι ενεργές από το 2026 και μετά ώστε να εξισορροπήσουν, εν μέρει, τους τουρκικούς ναυτικούς και όχι μόνο υπερεξοπλισμούς. Αυτό δημιουργεί ένα «παράθυρο τρωτότητας» για την ελληνική πλευρά που πολύ πιθανόν θα εκμεταλλευτεί η Τουρκία επιχειρώντας μια προληπτική ένοπλη σύγκρουση. Από την άλλη η Ελληνογαλλική Συμφωνία λειτουργεί ουσιαστικά ως «ενδιάμεση λύση» μέχρι το 2026.<br /><br />Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι είναι μάταιο να μπούμε σε μια κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία η οποία έχει οκταπλάσιο πληθυσμό και είναι πολύ μεγαλύτερη οικονομία. Σ’ αυτούς τους φοβισμένους και δειλούς, που αναζητούν δικαιολογίες για να παραδοθούν, θα επισημάνουμε δύο πράγματα :<br />Στη σύγχρονη εποχή, η νίκη σε μια ένοπλη σύγκρουση δεν εξαρτάται από το μέγεθος των στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά, από την τεχνολογική υπεροχή. Οι πόλεμοι ήδη γίνονται, όλο και περισσότερο, από «έξυπνες μηχανές». Μερικά σύγχρονα οπλικά συστήματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να δώσουν τη νίκη (όπως το θωρηκτό Αβέρωφ το 1912). Η απόκτηση των Rafale και των Belharra είναι μόνο ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Ελληνισμός πρέπει να προηγηθεί τεχνολογικά των Τούρκων, κάτι απόλυτα εφικτό αν υπάρξει πολιτική βούληση.<div><br />Η υστέρηση στα οικονομικά μεγέθη απαιτεί τη διοχέτευση περισσότερων πόρων (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) για την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων και την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, που θα έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη για ολόκληρη την οικονομία. Απαιτείται και εδώ πολιτική βούληση. Το Ισραήλ δαπανά το 5,6% του ΑΕΠ του για την άμυνα, η Ελλάδα, το μισό, μόνο το 2,8% και η Κύπρος το 1,8% (στοιχεία του 2020). Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι χωρίς θυσίες δεν μπορούμε να προασπίσουμε το έθνος και την πατρίδα μας.<br /><br />Η Ελληνογαλλική Συμφωνία καταψηφίστηκε στη Βουλή από τα αποκαλούμενα κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ 25) και δέχτηκε σφοδρή κριτική από αρθρογράφους – αναλυτές από τον ίδιο χώρο. Κύρια επιχειρήματα της κριτικής ήταν ότι η Συμφωνία δεν περιλαμβάνει την Κύπρο, δεν καλύπτει τις παραβιάσεις στην ΑΟΖ και υποχρεώνει την Ελλάδα να στείλει δυνάμεις στο Σαχέλ. Στα επιχειρήματα αυτά υπάρχει σοβαρός αντίλογος:<br /><br />α) Η Κύπρος δεν μπορούσε, σ’ αυτή τη συγκυρία, να ενταχθεί στη Συμφωνία γιατί η επικράτειά της έχει δεχθεί ήδη ένοπλη εισβολή από το 1974. Κατά συνέπεια θα έπρεπε από την επόμενη μέρα τα άλλα δύο Μέρη (Ελλάδα – Γαλλία) να αρχίσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις απελευθέρωσης της κατεχόμενης επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πόσο διατεθειμένη θα ήταν γι’ αυτό η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Γαλλία; Αν πάλι η Συμφωνία περιελάμβανε μόνο τις ελεύθερες περιοχές τότε αυτό θα ήταν παραδοχή ότι η κυριαρχία της περιορίζεται μόνο σ’ αυτές, αφού θα είχε υπογράψει μια διεθνή διακρατική συμφωνία που θα αφορούσε ένα τμήμα και όχι το σύνολο της επικράτειάς της και για το οποίο και μόνο τα άλλα δύο Μέρη θα έχουν υποχρέωση συνδρομής. Για την άμυνα του προκεχωρημένου οχυρού του Ελληνισμού πρέπει να γίνουν πολλά άλλα πράγματα, που δυστυχώς το υποτελές πολιτικό σύστημα, σε Αθήνα και Λευκωσία, δεν κάνει εδώ και δεκαετίες.<br /><br />β) Η ΑΟΖ επίσης δεν μπορούσε να περιληφθεί στη Συμφωνία γιατί η Ελλάδα δεν έχει προβεί σε ανακήρυξη της συνολικής ΑΟΖ της, με κατάθεση συντεταγμένων. Έχει κάνει μόνο οριοθέτηση με την Ιταλία και μερική με την Αίγυπτο. Θα μπορούσε η Συμφωνία να καλύπτει μόνο αυτές τις δύο περιοχές; Όχι βέβαια. Θα αποδεχόταν η Γαλλία δέσμευση για να συνδράμει στην προάσπιση της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ;<br /><br />γ) Η Ελλάδα στο παρελθόν συμμετείχε σε στρατιωτικές αποστολές στο Κοσσυφοπέδιο, στο Αφγανιστάν και πρόσφατα έστειλε μια πυροβολαρχία Πάτριοτ με 150 άνδρες στη Σαουδική Αραβία. Όλα αυτά έγιναν χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα για την άμυνά της, αλλά γιατί το ήθελαν οι σύμμαχοι. Τώρα ορισμένοι αντιδρούν για την πιθανότητα συμμετοχής στο Σαχέλ. Αλλά, σε μια διακρατική συμφωνία δεν μπορεί η μια πλευρά μόνο να δίνει και η άλλη μόνο να παίρνει, όταν μάλιστα η τελευταία είναι η επισπεύδουσα. Η Ελληνογαλλική Συμφωνία είναι απόλυτα θετική και όσοι προσπαθούν να τη διαβάλλουν και να την υπονομεύσουν το κάνουν γιατί δεν την ήθελαν. Αν η μια πλευρά επιδιώκει μια «τέλεια συμφωνία» προς όφελός της, στο τέλος θα βρεθεί χωρίς καμιά συμφωνία.<br /><br />Η αυξανόμενη τουρκική απειλή έχει οδηγήσει, τα τελευταία χρόνια, την Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο, σε μια διαρκή προσπάθεια εξωτερικής εξισορρόπησης. Πολλές συμφωνίες συνεργασίας σε πολιτικό, οικονομικό, αμυντικό, ενεργειακό και τεχνολογικό επίπεδο έχουν υπογραφεί με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες. Πέρυσι (18-11-20) υπογράφηκε η Συνολική Στρατηγική Εταιρική Σχέση με τα Η.Α.Ε. Πρόσφατα (14-10-21) υπογράφηκε η ανανέωση – επέκταση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με τις ΗΠΑ. Με τη συμφωνία αυτή, η Ελλάδα παραχώρησε στους Αμερικανούς στρατιωτικές διευκολύνσεις, πέρα από τη Σούδα, στο Στεφανοβίκειο (Μαγνησία), στο Λιτόχωρο (Πιερία) και στην Αλεξανδρούπολη. Η παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος δε θα αποτρέψει μια τουρκική επίθεση. Οι Αμερικανοί θα μείνουν ουδέτεροι διαμεσολαβητές και οι Τούρκοι θα παρακάμψουν τα σημεία που θα βρίσκονται. Σε αντάλλαγμα γι’ αυτές τις βάσεις, που δε στοχεύουν την Τουρκία, αλλά την περίμετρο της Ρωσίας, η Ελλάδα έλαβε ευχολόγια και ανέξοδες διακηρύξεις συμπαράστασης. Καμιά σχέση με την Ελληνογαλλική Συμφωνία ένοπλης συνδρομής, που εδράζεται σε κοινά γεωπολιτικά συμφέροντα. Με τη συμφωνία με τις ΗΠΑ η ελληνική κυβέρνηση επανήλθε στην υποτέλεια και την εξάρτηση, επιβεβαιώνοντας ότι η συμφωνία με τη Γαλλία ήταν μια λαμπρή εξαίρεση στην πεπατημένη.<br /><br />Υπαρκτός είναι ο κίνδυνος, οι δύο πρόσφατες συμφωνίες, να θεωρηθούν από το πολιτικό σύστημα ως πανάκεια, δηλαδή, ότι αντιμετωπίζουν επαρκώς το πρόβλημα ασφάλειας του Ελληνισμού από την τουρκική λαίλαπα και δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο παρά να συνεχίσουν την κατευναστική πολιτική. Θα πρόκειται για εθνικό έγκλημα. Κανένας απολύτως ξένος δε θα πολεμήσει για τα συμφέροντά μας, αν εμείς δεν είμαστε αποφασισμένοι να ματώσουμε για να τα υπερασπιστούμε.<br /><br />Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί πολλούς: Οι Γάλλοι θα τιμήσουν τη Συμφωνία και θα συνδράμουν με στρατιωτικές δυνάμεις την Ελλάδα; Κατηγορηματική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, γιατί εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες: α) Από την πρόθεση, ανάλογα με τα συμφέροντά της, της τότε γαλλικής κυβέρνησης και β) Από την επιτυχή ή όχι πρώτη αντίδραση της ελληνικής πλευράς σε μια τουρκική επίθεση. Αν τις πρώτες κρίσιμες ώρες οι ελληνικές δυνάμεις, που θα είναι μόνες, αποκρούσουν την επίθεση και σημειώσουν έστω κάποια μικρή επιτυχία, τότε οι Γάλλοι θα έρθουν ως πολλαπλασιαστής ισχύος για την Ελλάδα. Αντίθετα αν φανεί ότι οι ελληνικές δυνάμεις καταρρέουν, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι Γάλλοι θα έρθουν για να ανατρέψουν μόνοι τους, επί του πεδίου, την κατάσταση. Συμπέρασμα: Οι σύμμαχοι αξίζουν όσο αξίζουμε και εμείς για τους συμμάχους.<br /><br />Τέλος, επειδή οι Γάλλοι, στην καλύτερη περίπτωση, θα έρθουν μετά από 1 ή 2 ημέρες, τα αεροσκάφη και μετά 3 ή 4 ημέρες, τα πλοία μήπως θα ήταν σοφότερο να τους παραχωρήσουμε, όπως κάναμε με τις ΗΠΑ, μια ή δυο αεροναυτικές βάσεις ώστε, αν εμπλακούν, αυτό να γίνει το συντομότερο δυνατόν;<br /><br />Απ’ όλα τα ανωτέρω συνάγεται ότι η επιβίωση του Ελληνισμού εξαρτάται από μια πατριωτική ηγεσία με ολιστική αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι. </div><div><br /></div><div><a href="http://ellinikiantistasi.gr/"> πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πόλεμος και εξωτερική εξισορρόπηση. H Ελληνογαλλική Στρατηγική Σχέση.

Του Νίκου Ιγγλέση Στο σημερινό πολυπολικό, άναρχο και άκρως ανταγωνιστικό κόσμο, η φιλόδοξη και αναθεωρητική Τουρκία επιθυμεί να καταστεί η...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα ”απαράγραπτα δικαιώματα” των Βορειοηπειρωτών παραγράφονται με θεατή την Ελλάδα

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/06/albania.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/06/albania.jpg" /></a><br /><br />Γράφει η <b>Κρινιώ Καλογερίδου</b><br />(Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) <br /><br /> Σίγουρα ο κατήφορος της αξιακής παρακμής των Ελλήνων χάνεται στο βάθος του χρόνου, όμως η παρακμάζουσα ελληνική Εξωτερική πολιτική επιτάχυνε την κατηφορική πορεία της χώρας μας από τότε που ”έκτισε” την εθνική στρατηγική της πάνω σε δύο καταστροφικά δόγματα:<br /><br /> Στο Σημιτικό του ”κατευνασμού” (που καλλιεργεί την ηττοπάθεια ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού) και το Ανδρεοπαπανδρεϊκό του ”Δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα” (που μας ωθεί να ρίξουμε το βάρος στο πρώτο σκέλος του δόγματος αφήνοντας υποτιμημένο το δεύτερο). <br /><br /> Θλιβερά αμφότερα, γιατί μας απενεργοποιούν εθνικά. Μας βουλιάζουν στην αβεβαιότητα και την απραξία και μετατρέπουν την πατρίδα μας σε θύμα ετεροκατευθυνόμενων ”μινιμαλιστών” πολιτικών οι οποίοι καλύπτουν την απουσία εθνικού οράματος στην πολιτική τους με ανούσια φληναφήματα, πομφόλυγες και πομπώδεις ρητορείες.<br /><br /> Κι αυτά δυστυχώς δεν μπορούν να ανατάξουν την τραυματισμένη Ελλάδα. Μόνο κρατούν φυλακισμένο ένα χείμαρρο παραπόνων των πολιτών για την πολιτική ηττοπάθειας που ασκούν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Πολιτική η οποία μας οδηγεί μόνιμα σε εθνικές υποχωρήσεις, για να μην οξύνουμε τις σχέσεις μας με τους γείτονες και προπάντων με την Τουρκία.<br /><br /> Ακούω τον νυν ΥΠΕΞ μας Νίκο Δένδια να επαίρεται συχνά για το γεγονός ότι η ισχυρή διπλωματικά, στρατιωτικά και γεωστρατηγικά Ελλάδα είναι σταθεροποιητικός παράγοντας των Βαλκανίων και ο ρόλος της αυτός έχει αναγνωριστεί από τους συμμάχους.<br /><br /> Χαμογελάω πικρά γιατί διαπιστώνω πως τόσο ο ίδιος, όσο και οι περισσότεροι προκάτοχοί του (με φωτεινή εξαίρεση την Βιργινία Τσουδερού και ελάχιστους άλλους), ”πάσχουν” από στομωμένη πολιτική οξύνοια, ατελή ιστορική σκέψη και ενσυναίσθηση και έλλειψη εθνικής διορατικότητας.<br /><br /> Γιατί πώς γίνεται να είναι η χώρα μας ”ήρεμη δύναμη”, διεθνοπολιτικά ισχυρή στα Βαλκάνια και ταυτόχρονα ανίσχυρη διπλωματικά, θεσμικά και στρατιωτικά, για να προασπίσει μια αναγνωρισμένη ως μειονότητα κοιτίδα του Ελληνισμού, αυτήν της Βορείου Ηπείρου;<br /><br /> Και για να το πάω παραπέρα, πώς γίνεται, όντας τόσο δυνατή, να μην έχει εντάξει ακόμα δια των υπουργών Εξωτερικών της – στα μακροπρόθεσμα, έστω, στρατηγικά της σχέδια – την αναγνώριση των 300.000 βλαχόφωνων (Σαρακατσάνων) της ελληνικής μειονότητας των Σκοπίων, πολιτικών προσφύγων της εποχής του Εμφυλίου για τους οποίους υπήρχε απαγορευτικό διέλευσης των συνόρων μας απ’ το 1949 μέχρι το 1992 που άνοιξαν ;<br /><br /> Ελλήνων που ”βαφτίστηκαν” Σκοπιανοί, αφού προηγουμένως – υπό το κράτος του φόβου και της πνευματικής τρομοκρατίας που τους ασκήθηκε για να απαρνηθούν τις ρίζες, την ταυτότητα και την πίστη τους – άλλαξαν τα ονόματά τους προσθέτοντας σλαβικές καταλήξεις σ’ αυτά.<br /><br /> Αλλά βέβαια, ο εκσλαβισμός των Ελλήνων – που είχαν εγκατασταθεί στην πλειοψηφία τους στο Μοναστήρι, την Τζουμαγιά, τον Πρίλαπο (Περλεπέ), τη Γευγελή, το Πέχτσοβο, το Κρίτσοβο, περιοχές με γηγενείς ελληνόφωνους – ήταν και είναι ”ψιλά γράμματα” για τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες δεν τόλμησαν μεταπολεμικά να τους αναγνωρίσουν ως εθνική μειονότητα από φόβο μην τις πουν ”εθνικιστικές” και βρεθούν στην ίδια θέση με τους ”αλυτρωτιστές” των Σκοπίων…<br /><br /> Αν όμως για το ως άνω θέμα βρήκαν ως δικαιολογία αυτή, σίγουρα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τις τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις – και δη τη σημερινή – αναφορικά με την απάθεια που επιδεικνύει στο θέμα της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας.<br /><br /> Η λήθη ως φαίνεται ξεθώριασε την ιστορική μνήμη όλων και τους έκανε να ξεχάσουν πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος θεωρούσε τη Βόρειο Ήπειρο ως ”τελευταία αλύτρωτη πατρίδα” (πατρίδα που, αν και απελευθερώθηκε τρεις φορές απ’ τους Έλληνες, εντάχθηκε με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας [1914] στο νεοσύστατο τότε αλβανικό κράτος, μετά από εκβιασμό στον Βενιζέλο ότι αν δεν αποδεχθεί την παραχώρηση της Β. Ηπείρου, θα πάρουν από την Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου).<br /><br /> Τους έκανε να ξεχάσουν, επίσης, τον λόγο-παρακαταθήκη του Γεώργιου Παπανδρέου ότι ”Τα δικαιώματα της Ελλάδας στη Βόρεια Ήπειρο είναι απαράγραπτα” και ως τέτοια πρέπει να προστατεύονται στον ύψιστο βαθμό, κάτι που δε συμβαίνει ως τώρα. Και το ”τώρα” των αλβανικών κυβερνήσεων (με αποκορύφωμα τη σημερινή του Έντι Ράμα) είναι ελάχιστα πιο ελπιδοφόρο για την ελληνική μειονότητα από εκείνο που βίωσε μέχρι την πτώση του Χότζα (1991).<br /><br /> Την ελληνική μειονότητα η οποία υφίσταται ”εθνοκάθαρση χαμηλής έντασης”, κοινώς στοχευμένες διώξεις που να μην αφήνουν τεκμήρια πίσω τους. όπως η ”βάφτιση” ως ”αυτοκτονίας” της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα.<br /><br /> Διώξεις ύπουλες, μεθοδευμένες και καλά οργανωμένες, που περιλαμβάνουν από συλλήσεις Ορθόδοξων εκκλησιών, δημεύσεις περιουσιών και οικονομικούς εκβιασμούς σε Βορειοηπειρώτες (ώστε να εγκαταλείψουν δια παντός τις προγονικές εστίες τους), μέχρι άσκηση κάθε μέσου βίας, δολοφονίες, νοθεύσεις εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλοίωση απογραφής μειονοτικού πληθυσμού και παράνομη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων όσων Ομογενών μας ανθίστανται στον επιχειρούμενο αφελληνισμό δια των επιγαμιών μετά την συμφωνημένη από Ράμα και Ερντογάν μετεγκατάσταση στα εδάφη τους χιλιάδων Πακιστανών και Αφγανών μεταναστών και προσφύγων.<br /><br /> Η μεγάλη Αλβανία (γνωστή ως ”Φυσική Αλβανία”) ”χτίζεται”, κατά πώς φαίνεται, όχι μόνο με βάση την προοπτική της ένωσής της με το Κόσοβο (ώστε η πρώτη να απορροφήσει το δεύτερο σε βάρος των φίλων μας Σέρβων, οι οποίοι σε περίπτωση αναγνώρισης του Κοσόβου από εμάς ως ανεξάρτητου κράτους θα αναγνωρίσουν πάραυτα – σε αντίποινα – την ”Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”), αλλά και με βάση την αποδόμηση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και την ικανοποίηση των χρηματικών και εδαφικών αιτημάτων των τσάμηδων (δωσίλογων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συνεργατών των Ιταλών φασιστών και των Γερμανών ναζιστών).<br /><br /> Με δεδομένα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν πρέπει να προχωρήσει σε αναγνώριση του Κοσόβου, αλλά θα πρέπει να αποκλείσει κάθε περίπτωση ικανοποίησης οποιουδήποτε αιτήματος των τσάμηδων και να αναλάβει τις ευθύνες της – νόμιμα και δημοκρατικά – για την προστασία των εγκαταλελειμμένων Βορειοηπειρωτών αδελφών μας.<br /><br /> Κι αυτό θα γίνει αν, σε κάθε περιστατικό αυθαιρεσίας, άσκησης βίας, απόπειρας αφελληνισμού και εκδίωξης των Ομογενών μας απ’ τις εστίες τους η Ελλάδα είναι παρούσα, για να ελέγξει τις αυθαιρεσίες του Ράμα και να καταδικάσει την παραβίαση των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Αν προστατέψει δηλαδή τα ”απαράγραπτα δικαιώματα” των Βορειοηπειρωτών που βλέπουμε να παραγράφονται εξακολουθητικά με θεατή την ίδια.<br /><br /> Δικαιωμάτων που – αν συνεχίσουν να παραγράφονται, να καταπατώνται – είναι υποχρεωμένη η χώρα μας να στηρίξει (δια του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών της) την προσφυγή των Βορειοηπειρωτών στη Χάγη για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως η δήλωση της εθνικής καταγωγής και του θρησκεύματός τους χωρίς συνέπειες.<br /><br /> Γιατί είναι σίγουρο ότι η στήριξη της Αθήνας, θα τους βοηθήσει να δικαιωθούν όπως είχαν δικαιωθεί οι Βορειοηπειρώτες το 1935 όταν προσέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο με αφορμή το άρθρο 206 του αλβανικού συντάγματος το οποίο απαγόρευε την λειτουργία ιδιωτικών σχολείων στην Αλβανία (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας).<br /><br /> Σημειώνω, επίσης, ότι έχουμε κάθε δυνατότητα – σε κυβερνητικό επίπεδο – να ζητήσουμε εγγυήσεις από τον Ράμα για μη νόθευση του αποτελέσματος απογραφής της ελληνικής μειονότητας το ’22 (δια της μεθόδου της πλαστογράφησης), με σκοπό την αλλοίωση του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου.<br /><br /> Ωστόσο δε μας συμφέρει ως Ελλάδα να κάνουμε αυτό που ζητούν κάποιοι αξιόλογοι δημοσιογράφοι ξέροντας πως κάτι τέτοιο θα απαλλάξει μια και καλή απ’ τις αλβανικές διώξεις, προκλήσεις και αυθαιρεσίες τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας.<br /><br /> Δε μας συμφέρει ”να απαιτήσουμε την εφαρμογή μιας ευρείας διοικητικής, αστυνομικής και εκπαιδευτικής αυτοδιοίκησης των Ελλήνων, με δεδομένο ότι δε θα αμφισβητήσουμε την εδαφική ακεραιότητα της Αλβανίας”, γιατί θα ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου στη Θράκη.<br /><br /> Κι αυτό γιατί θα βρει ευκαιρία η Τουρκία να διεκδικήσει κάτι ανάλογο για λογαριασμό των εκεί μειονοτικών. Και επειδή αυτή δεν ξέρει από σεβασμό της εδαφικής κυριαρχίας του άλλου (ειδικά αν ο ”άλλος” είμαστε εμείς), θα αρχίσει με το αίτημα για άμεση αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα και θα καταλήξει – δια της κατάκτησης της διοικητικής, αστυνομικής και εκπαιδευτικής αυτοδιοίκησης – να ζητά την αυτονομία και, τελικά, την ανεξαρτησία της Θράκης…<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τα ”απαράγραπτα δικαιώματα” των Βορειοηπειρωτών παραγράφονται με θεατή την Ελλάδα

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) Σίγουρα ο κατήφορος της αξιακής παρακμής των Ελλήνων χάνεται στο βάθος του χρόνου,...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα υπογράφει συμφωνία και με την Μ. Βρετανία μετά τις Γαλλία, ΗΠΑ, ΗΑΕ

<img height="505" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/fds_0-768x423.jpg?itok=4gaaNZnL" width="1000" /><br /><br /><div><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />Η υπογραφή «Μνημονίου Κατανόησης περί Διμερούς Στρατηγικού Πλαισίου μεταξύ Ελλάδας και Μ. Βρετανίας είναι στη σωστή κατεύθυνση<br /><br />«Η συμφωνία αυτή δεν είναι αμιγώς αμυντική, αλλά αποτελεί συμφωνία-πλαίσιο», όπως δήλωσε ο Έλληνας ΥΠΕΞ.<br /><br />Θα είναι μια συμφωνία συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας, η οποία θα καλύπτει έναν μεγάλο αριθμό τομέων, συμπεριλαμβανομένης της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, και η οποία θα υπογραφεί σήμερα στο Λονδίνο από τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια και τη Βρετανίδα ομόλογό του Λιζ Τρας.<br /><br />"Θα επιτρέψει η εν λόγω συμφωνία την εμβάθυνση των σχέσεών μας με μια χώρα, με την οποία μας συνδέουν παραδοσιακοί δεσμοί φιλίας αιώνων» εξηγεί ο Έλληνας ΥΠΕΞ <br /><br />Η Μ. Βρετανία είναι μια χώρα, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανάσταση του 1821 και στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό, χώρα σύμμαχος και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, πυρηνική δύναμη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και εγγυήτρια δύναμη μαζί με την Ελλάδα και την Τουρκία στην Κύπρο», τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών υπογραμμίζοντας πως «με τη νέα συμφωνία τίθενται οι βάσεις για την εμβάθυνση της σχέσης αυτής σε ένα νέο πλαίσιο, μετά την αποχώρησή της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».<br /><br />Επίσης, ο Νίκος Δένδιας είπε ότι μελλοντικά «θα συνάψουμε και άλλες συμφωνίες με βασικό γνώμονα την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, στο πλαίσιο της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού μεταξύ των κρατών, στη βάση πάντα του Διεθνούς Δικαίου και των σχέσεων καλής γειτονίας».<br /><br />Εξάλλου, επισημαίνει πως «η διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων στην πράξη και η διεύρυνση των συνεργασιών και συμμαχιών μας, ήταν και παραμένει βασικός άξονας της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας».<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι πρό ημερών ο Διεθνολόγος κ. Δεσποτόπουλος σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό της χώρας μας είχε κάνει ειδική αναφορά στην συμφωνία πλαίσιο Ελλάδας-Μ. Βρετανίας, χωρίς περαιτέρω διευκρινήσεις αναφορικά με το περιεχόμενο της.<br /><br />Τι αναφέρει επισήμως το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών <br /><br />"Ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, θα πραγματοποιήσει σήμερα επίσκεψη στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου αναμένεται να συναντηθεί με την Υπουργό Εξωτερικών, Elizabeth Truss. O Υπουργός Εξωτερικών θα συναντηθεί επίσης με την Υφυπουργό Εξωτερικών αρμόδια για την Ευρώπη και την Αμερικανική Ήπειρο, Wendy Morton.<br /><br />Οι ανωτέρω συνομιλίες θα εστιάσουν στην περαιτέρω ενδυνάμωση της διμερούς συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Ηνωμένου Βασιλείου σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος.<br /><br />Κατά την επίσκεψη προγραμματίζεται επίσης η υπογραφή «Μνημονίου Κατανόησης περί Διμερούς Στρατηγικού Πλαισίου μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας».<br /><br />Επιπλέον, στο πλαίσιο της ενίσχυσης της Κοινοβουλευτικής συνεργασίας μεταξύ των δυο χωρών, ο Υπουργός Εξωτερικών θα πραγματοποιήσει συναντήσεις με τους Προέδρους των Κοινοβουλευτικών Ομάδων Εξωτερικών, Tom Tugendhat και Άμυνας, Tobias Ellwood.<br /><br />Κατά την παραμονή η του στο Λονδίνο, ο Υπουργός Εξωτερικών θα είναι ομιλητής στο “Royal United Services Institute”. Το θέμα της ομιλίας του Υπουργού θα είναι “Ενισχύοντας την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο -Enhancing Security and Stability in Europe and the Mediterranean”.<br /><br />Η εν λόγω επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών στο Λονδίνο, είναι η δεύτερη σε διάστημα λίγων μηνών, γεγονός το οποίο υπογραμμίζει την ιδιαίτερη σημασία που αποδίδει η Ελλάδα στην ενίσχυση των παραδοσιακών δεσμών με το Ηνωμένο Βασίλειο, στην εποχή μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση."<br /><br />Οι σχέσεις Μ. Βρετανίας -Τουρκίας μετά το BREXIT<br /><br />Η Μ. Βρετανία μετά το BREXIT επιθυμεί να επανέλθει δυναμικά κερδίζοντας μια σημαντική θέση στη Διεθνή σκηνή. Η ένταξή της στο AUKUS, μαζί με τις ΗΠΑ και Αυστραλία και η σημαντική αναβάθμιση της στρατιωτικής της συνεργασίας με την Ινδία, υποδηλώνουν σαφέστατα την επιθυμία της Μ. Βρετανίας να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον Ινδοειρηνικό και στις εξελίξεις αναφορικά με την Κίνα.<br /><br />Ωστόσο η Μ. Βρετανία όντας Αυτοκρατορία μέχρι το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, οπότε και σταδιακά αναδιπλώθηκε, μετά την άνοδο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, εξακολουθεί να έχει βλέψεις σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη συμπεριλαμβανομένης της ΝΑ Μεσογείου, όπου διατηρεί και τις τελευταίες στρατιωτικές της βάσεις εκτός εδάφους της, αυτές στην Κύπρο, όπου ήταν εκείνη που στην κυριολεξία έβαλε από την «πίσω πόρτα» την Τουρκία μέσω των Τουρκοκυπρίων, ως συνομιλητή για την Κύπρο τη δεκαετία του 1960, όταν η Κύπρος αντιστεκόταν στους Βρετανούς αξιώνοντας την ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα.<br /><br />Οπωσδήποτε η Μ. Βρετανία δεν βλέπει με καθόλου «καλό μάτι» τη σύσφιξη των Γαλλοκυπριακών και Ισραηλινοκυπριακών σχέσεων στον τομέα της Άμυνας και της στρατιωτικής συνεργασίας και θέλει να έχει κυρίαρχη θέση και ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Υπενθυμίζουμε ότι η συμφωνία με τη χώρα μας, είναι δεύτερη από χρονικής άποψης συμφωνία της Μ. Βρετανίας με χώρα της περιοχής, αφού η πρώτη ήταν με την Τουρκία, με την οποία τόσο η ίδια όσο και ο Πρωθυπουργός της Μπόρις Τζόνσον ο οποίος έχει τουρκικές ρίζες, από το Καλφάτ, το οποίο είναι στην πραγματικότητα ένα χωριό που συνδέεται με την περιοχή Ορτά του Τσανκιρί, διατηρούν άριστες σχέσεις.<br /><br />Η συμφωνία μεταξύ Βρετανίας και Τουρκίας αναπαράγει τους ισχύοντες κανόνες που διέπουν τις εμπορικές σχέσεις Άγκυρας και Λονδίνου, είπε τότε η υπουργός Λ.Τρας, η οποία εμφανίστηκε αισιόδοξη λέγοντας ότι σύντομα θα επιτευχθεί και μια ειδική συμφωνία μεταξύ τους.<br /><br />«Η συμφωνία που αναμένουμε ότι θα υπογράψουμε αυτήν την εβδομάδα κλειδώνει τις ρυθμίσεις συναλλαγών χωρίς δασμούς και θα βοηθήσει την εμπορική μας σχέση, ενώ θα παράσχει βεβαιότητα για χιλιάδες θέσεις εργασίας στη Μ.Βρετανία, στη μεταποιητική βιομηχανία, την αυτοκινητοβιομηχανία και τη χαλυβουργία», είπε η Τρας.<br /><br />Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η M. Βρετανία ήταν εκείνη που βοήθησε την Τουρκία να αποκτήσει πρόσβαση σε προηγμένη τεχνογνωσία που αφορά τα UAV.<br /><br />Συγκεκριμένα, παρόλο που σήμερα τα τουρκικά Bayraktar TB2 κατασκευάζονται από μια τουρκική εταιρεία, δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ποτέ χωρίς το σύστημα πυραύλων Hornet, το οποίο σχεδιάστηκε και διατέθηκε σε τουρκικά χέρια από την EDO MBM Technology, η οποία βρίσκεται στα περίχωρα του Μπράιτον, κάπου γύρω στο 2015.<br /><br />Το ότι εδρεύει η εν λόγω εταιρεία στη Μ. Βρετανία και όχι στις ΗΠΑ της δίνει βέβαια τη δυνατότητα για εξαγωγή του υποσυστήματος χωρίς τους αμερικανικούς περιορισμούς.<br /><br />Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η Τουρκία να είναι ένας ταχέως αναδυόμενος παίκτης στη χρήση των drone παγκοσμίως, τομέας στον οποίο κυριαρχούν οι ΗΠΑ και σε μικρότερο βαθμό, το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ.<br /><br />Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει από ανοικτές πηγές, ειδήσεις περί προσέγγισης Μ. Βρετανίας-Τουρκίας για την κατασκευή από την δεύτερη αεροπλανοφόρου βάσει παρεχόμενης τεχνογνωσίας από το Λονδίνο.<br /><br />Ένα από τα πιο περίπλοκα και φιλόδοξα προγράμματα του τουρκικού στρατιωτικού και βιομηχανικού συγκροτήματος είναι το πρόγραμμα για τη δημιουργία τουρκικού μαχητικού TF-X πέμπτης γενιάς, με το οποίο ασχολείται η Turkish Aerospace Industries (TAI).<br /><br />Οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ αυτό το πρόγραμμα.<br /><br />“Χρειάστηκε όμως ένας συνεργάτης για να βοηθήσει το σχεδιασμό αυτού του αεροσκάφους, παρέχοντας τον σχεδιασμό και την συμβουλευτική υποστήριξη. Και ένας τέτοιος συνεργάτης ήταν η BAE Systems, ο βρετανικός κολοσσός στον τομέα της άμυνας (συμπεριλαμβανομένης της αεροδιαστημικής), θα βοηθούσε την Τουρκία με τη δημιουργία μαχητικού 5ης γενιάς με κινητήρα Rolls-Royce.<br /><br />Τέλος στις 16 Νοεμβρίου 2020, μια κοινή άσκηση βρετανικών και τουρκικών μαχητικών υλοποιήθηκε σε τουρκική αεροπορική βάση.<br /><br />Σύμφωνα με τουρκικές πηγές, το πρόγραμμα περιλάμβανε την εκπαίδευση των Βρετανών σε επιθέσεις εναντίον του συστήματος αεροπορικής άμυνας S-400, στην καταστολή συστημάτων αεράμυνας, στην αλληλεπίδραση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, καθώς και στην εκπαίδευση Τούρκων πιλότων σε αερομαχίες εναντίον αεροπορικών δυνάμεων των χωρών που είναι εξοπλισμένες με μαχητικά Eurofighter Typhoon, κά.<br /><br />Ωστόσο άλλες αναφορές ανέφεραν ότι τα παραπάνω ήταν προσχηματικά, προκειμένου οι Τούρκοι να ενημερωθούν για τις δυνατότητες του πυραύλου Meteor που θα φέρουν τα ελληνικά Rafale.<br /><br />Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα<br /><br />Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι οι σχέσεις Μ. Βρετανίας και Τουρκίας ότι είναι ιδιαίτερα καλές και αυξημένες. Το γεγονός της υπογραφής «Μνημονίου Κατανόησης περί Διμερούς Στρατηγικού Πλαισίου μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας», είναι στη σωστή κατεύθυνση.<br /><br />Ωστόσο στο μυαλό μας θα πρέπει να έχουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι μέλη της ΕΕ και η Μ. Βρετανία όχι, οπότε η εξωτερική πολιτική της χώρας μας θα πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένη με την ΕΕ και την σύμμαχο μας Γαλλία πρωτίστως, όπως και με τις ΗΠΑ φυσικά<br /><br />Το δεύτερο είναι ότι θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο θέμα της Α. Μεσογείου και της Κύπρου, αφού το BREXIT δίνει αυτονομία στην εξωτερική πολιτική της Μ. Βρετανίας, η οποία έχει βεβαρημένο παρελθόν στη Μεγαλόνησο υπέρ των Τούρκων.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ελλάδα υπογράφει συμφωνία και με την Μ. Βρετανία μετά τις Γαλλία, ΗΠΑ, ΗΑΕ

Παναγιώτης Νάστος Η υπογραφή «Μνημονίου Κατανόησης περί Διμερούς Στρατηγικού Πλαισίου μεταξύ Ελλάδας και Μ. Βρετανίας είναι στη σωστή κατεύθ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πού στοχεύουν οι νέοι κινεζικοί υπερπύραυλοι

<img height="400" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/kinezikoi_pyravloi_slpress.jpg" width="853" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Μεγάλη συζήτηση έγινε τις τελευταίες μέρες σε διεθνές επίπεδο αναφορικά με τα νέα τροχιακά βλήματα από την Κίνα, τα οποία θα μπορούν να εξαπολύουν από το διάστημα σε οποιοδήποτε σημείο της γης ένα υπέρ-υπερηχητικό όχημα αερολίσθησης (hypersonic glide vehicle / HGV), με μεγάλη ικανότητα διεξαγωγής ελιγμών ώστε να καθοδηγείται προς στατικούς αλλά και κινητούς στόχους. Ως υπερ-υπερηχητικό (ή πολυηχητικό) αναφερόμαστε σε ένα βλήμα ή αερόχημα που κινείται με ταχύτητα τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερης αυτής του ήχου (Mach 5).<br /><br />Αν και η σχετική συζήτηση επικεντρώθηκε στη δυνατότητα αυτών των βλημάτων να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, εντούτοις η αξία τους έγκειται στο ότι αλλάζουν τα στρατηγικά δεδομένα, χωρίς να μεταφέρουν πυρηνική κεφαλή. Τα συστήματα αυτά ανήκουν στο ανώτερο φάσμα των λεγόμενων “μεταπυρηνικών υπερόπλων” (post nuclear super weapons), με τους αντιπλοϊκούς βαλλιστικούς πυραύλους (ASBM) Dong Feng 21D (DF21D) να βρίσκονται στο κατώτερο και μάλλον πρωταρχικός τους στόχος δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Αμερικανικό Ναυτικό.<br /><br />Συγκεκριμένα, τα συστήματα αυτά, όταν και εάν ωριμάσουν επαρκώς, θα μπορούν να προσβάλουν τις ομάδες μάχης των αμερικανικών αεροπλανοφόρων (CCG) σε όλο το εύρος του “Ινδοειρηνικού” (Indo Pacific), δηλαδή την απέραντη έκταση που εκτείνεται από τις ανατολικές ακτές της Αφρικής και φθάνει μέχρι τις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών, αποτελώντας, κατά πολλούς αναλυτές, τον νέο χώρο παγκόσμιας αντιπαράθεσης.<br /><br />Έτσι, οι κινεζικές ικανότητες προβολής ισχύος ξεφεύγουν από τα όρια της “Πρώτης και Δεύτερης Γραμμής Νήσων” (First and Second Island Chain) που εμφανιζόταν να είναι μέχρι τώρα η στρατηγική στόχευση της Κίνας ως προς την άσκηση πλήρους και αποφασιστικού ελέγχου στην περιοχή του Ειρηνικού.<div><br />Νέοι κινεζικοί πύραυλοι και ισορροπία δυνάμεων<br /><br />Η Πρώτη Γραμμή Νήσων ξεκινούσε από το νότο των ιαπωνικών νησιών, περνούσε ανατολικά της Ταϊβάν και δυτικά των Φιλιππίνων και περιέβαλε τη Νότιο Σινική Θάλασσα, ταυτιζόμενη ουσιαστικά σε εκείνο το σημείο με τη “γραμμή των εννέα γραμμών” (nine dash line), που αποτελεί τη βασική αξίωση των Κινέζων για τη Νότιο Σινική Θάλασσα.<br /><br />Η Δεύτερη Γραμμή Νήσων, ξεκινούσε από τη Γιοκοσούκα, στο κέντρο των ιαπωνικών νησιών, περνούσε από το Γκουάμ, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην περιοχή και κατέληγε στο Βόρνεο στην Ινδονησία. Ωστόσο, με τα νέα αυτά όπλα, η Κίνα θα μπορεί να απειλεί τα πλοία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε οποιοδήποτε σημείο του Ινδοειρηνικού και όχι μόνο στα περιορισμένα όρια των πλεγμάτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2 / AD) που αναπτύσσει για τις δύο γραμμές νήσων.<br /><br />Αν πράγματι επιτύχουν κάτι τέτοιο, τότε, αυτό σημαίνει ότι, οι ΗΠΑ θα απωλέσουν το μονοπώλιο του να ασκούν επιθετική δράση εναντίον της Κίνας χωρίς να κινδυνεύουν από αντίστοιχες κινεζικές επιθετικές ενέργειες, εκτός των ορίων της Δεύτερης Γραμμής Νήσων. Αυτό θα δημιουργήσει ένα είδος “υποπυρηνικής” ισορροπίας του τρόμου μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων και θα ενισχύσει δραστικά την αποτρεπτική ισχύ της Κίνας, μειώνοντας εν παραλλήλω τις δυνατότητες άσκησης πολιτικών εξαναγκασμού (coercion) από πλευράς των ΗΠΑ με την απειλή χρήσης στρατιωτικής ισχύος.Ωστόσο, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως βρισκόμαστε στην αρχή του φαινομένου. Τα hypersonic όπλα θα αλλάξουν δραστικά τα δεδομένα στις ισορροπίες ισχύος παγκοσμίως και αυτήν τη στιγμή η Κίνα φαίνεται πως βρίσκεται στην πρωτοπορία των σχετικών τεχνολογιών.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πού στοχεύουν οι νέοι κινεζικοί υπερπύραυλοι

Γρίβας Κώστας Μεγάλη συζήτηση έγινε τις τελευταίες μέρες σε διεθνές επίπεδο αναφορικά με τα νέα τροχιακά βλήματα από την Κίνα, τα οποία θα μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γερμανία-Τουρκία: “Με ανησυχία και χωρίς κατανόηση”… Δάκρυσε κι ο Ρήνος

<img height="400" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2018/10/EPA_TURKEY_GERMANY_FLAGS-720x400.jpg" width="799" /><br /><br />«Με ανησυχία» και «χωρίς κατανόηση» ενημερώθηκε η γερμανική κυβέρνηση για τις δηλώσεις του προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τον χαρακτηρισμό δέκα ξένων πρέσβεων – μεταξύ των οποίων και ο Γερμανός- ως «ανεπιθύμητα πρόσωπα», για την υπόθεση Καβαλά, δήλωσε πριν από λίγο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στεφεν Ζάιμπερτ. Διευκρινίστηκε ωστόσο ότι για την ώρα δεν έχει υπάρξει επίσημη ρηματική διακοίνωση από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά ένα τέτοιο βήμα θα ήταν « αντίθετο με το βάθος και τη σημασία των διμερών μας σχέσεων με την Τουρκία και δεν θα ήταν συμβατό με την συμπεριφορά μεταξύ συμμάχων του ΝΑΤΟ».<br /><br />«Λάβαμε βεβαίως γνώση των δημοσιευμάτων του Τύπου για τις δηλώσεις του προέδρου Ερντογάν, αλλά μέσω της διπλωματικής οδού μέχρι τώρα δεν μας έχει διαβιβαστεί τέτοια ανακοίνωση ή κάτι παρόμοιο», δήλωσε η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Αντρέα Ζάσε και επισήμανε ότι το υπουργείο βρίσκεται σε διαβουλεύσεις και με τις υπόλοιπες χώρες τις οποίες αφορά το θέμα.<br /><br />«Από τη δική μας σκοπιά ένα τέτοιο βήμα θα ήταν αντίθετο με το βάθος και τη σημασία των διμερών μας σχέσεων με την Τουρκία και δεν θα ήταν συμβατό με την συμπεριφορά μεταξύ συμμάχων του ΝΑΤΟ. Για εμάς είναι σαφές ότι η δράση μας στην Τουρκία και όχι μόνο εκεί είναι πάντα συμβατή με τους κανόνες της Συνθήκης της Βιέννης για τις Διπλωματικές Σχέσεις. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει», τόνισε η κυρία Ζάσε.<br /><br />Απαντώντας σε ερώτηση του ΑΠΕ-ΜΠΕ σχετικά με το εάν η καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ θα είχε ακυρώσει την επίσκεψή της στην Κωνσταντινούπολη σε περίπτωση που οι δηλώσεις του Ερντογάν είχαν προηγηθεί, ο Ζάιμπερτ έκανε λόγο για «υποθετική ερώτηση», διευκρίνισε ωστόσο ότι η καγκελάριος πραγματοποίησε αυτή την επίσκεψη διότι «η σχέση της Γερμανίας με την Τουρκία είναι μια πολύ σημαντική σχέση για την εξωτερική μας πολιτική».<br /><br />Αυτό το έχουμε τονίσει επανειλημμένα, επισήμανε ο εκπρόσωπος και πρόσθεσε: «Είμαστε εταίροι στο ΝΑΤΟ, λόγω του γεγονότος ότι έχουμε στη χώρα 3-4 εκατομμύρια ανθρώπους με τουρκικές ρίζες έχουμε και ενός είδους ανθρώπινη γέφυρα μεταξύ των δύο χωρών και αυτό αντικατόπτριζε και η επίσκεψη. Ταυτόχρονα η καγκελάριος κάθε φορά που μιλούσε με τον Τούρκο πρόεδρο κατά το παρελθόν – και έτσι έγινε και στην επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη – εξέφραζε ανησυχίες τις οποίες έχουμε για εξελίξεις σε θέματα κράτους δικαίου».<br /><br /><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γερμανία-Τουρκία: “Με ανησυχία και χωρίς κατανόηση”… Δάκρυσε κι ο Ρήνος

«Με ανησυχία» και «χωρίς κατανόηση» ενημερώθηκε η γερμανική κυβέρνηση για τις δηλώσεις του προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τ...

Διαβάστε την συνέχεια