Φρεγάτες, τορπίλες, ελικόπτερα: Ποιο πρόγραμμα θα αποδώσει πρώτο;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOxQGqWxVoCa4lf0YCHRBnPDhp8kGapqIycC1WjXg9U79QkKeTeWtt1401IESi0EIHUMeEut1TpoYxDFoiaLXjX_5R9WpBi1d0Di1Oi3xG2u0AxIGIh0GnZ62iE7_R8AfqvnQczIqU5M/s1600/MH-60R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="780" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOxQGqWxVoCa4lf0YCHRBnPDhp8kGapqIycC1WjXg9U79QkKeTeWtt1401IESi0EIHUMeEut1TpoYxDFoiaLXjX_5R9WpBi1d0Di1Oi3xG2u0AxIGIh0GnZ62iE7_R8AfqvnQczIqU5M/s640/MH-60R.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης </b><br /> Είναι εντυπωσιακές όντως, οι προσπάθειες των διαδικτυακών “ειδήσεων” να δημιουργήσουν εξελίξεις περί των εξοπλιστικών προγραμμάτων, εκεί που δεν υπάρχουν. Ορισμένοι, “βλέπουν” ήδη να έχουν κλείσει παραγγελίες για νέες φρεγάτες ενώ τα σενάρια επάνω σε ο,τιδήποτε άλλο κινείται, παίρνουν και δίνουν, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα πραγματικά στοιχεία. <br /> <br /> Όμως οι μόνες πραγματικές εξελίξεις που στηρίζονται σε αποφάσεις και υπογραφές σε πολιτικό επίπεδο, αφορούν όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, μόνο έναν μικρό αριθμό προγραμμάτων για το Πολεμικό Ναυτικό που προώθησε η προηγουμένη πολιτική ηγεσία. <br /> <br /> Επιγραμματικώς, οι αποφάσεις αφορούν το πρόγραμμα αναβαθμίσεως των 4 φρεγατών ΜΕΚΟ 200ΗΝ, το πρόγραμμα προμήθειας τορπιλών και αντιμέτρων υποβρυχίων και τέλος, την προμήθεια 4 ελικοπτέρων ναυτικής συνεργασίας MH-60R με δικαίωμα προαιρέσεως για 3 επιπλέον. Όλα αυτά τα προγράμματα υπεγράφησαν από τον προηγούμενο ΥΕΘΑ Ευάγγελο Αποστολάκη και προωθήθηκαν στην ΓΔΑΕΕ για τις διαδικασίες υλοποιήσεως διαγωνισμών και την κατάρτιση αμοιβαίως αποδεκτών σχεδίων συμβάσεως. <br /> <br /> Η προμήθεια 3 μεταχειρισμένων φρεγατών κλάσεως ADELAIDE από την Αυστραλία, προοπτική η οποία εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ως “σφήνα” στα ανωτέρω, έπαυσε να απασχολεί από τον περασμένο Μάιο, όταν ο Α/ΓΕΝ Αντιναύαρχος Ν. Τσούνης βρέθηκε στην Σιγκαπούρη μεταξύ (14-15 Μαΐου) ως προσκεκλημένος του Σιγκαπουριανού ομολόγου του, στο πλαίσιο του 6ου Διεθνούς Συνεδρίου IMSC 19 (International Maritime Security Conference) και της Διεθνούς Έκθεσης IMDEX Asia 2019 (International Maritime Defense Exhibition and Conference). Ο Α/ΓΕΝ επισκέφθηκε μεταξύ άλλων την φρεγάτα NEWCASTLE (FFG06) του Αυστραλιανού Ναυτικού, που βρισκόταν στην ναυτική βάση Changi, στο πλαίσιο της IMDEX Asia 2019 και η τελική εικόνα που διαμορφώθηκε σε επίπεδο ΓΕΝ, έθεσε οριστικό τέλος στην υπόθεση. Οι πόροι και τα μέσα και η συνολική προσπάθεια που απαιτούνται για την υποστήριξη των δύο μονάδων του τύπου εάν τεθούν σε υπηρεσία, δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος των οφελών που προσδοκά το Πολεμικό Ναυτικό. <br /> <br /> Από την άλλη, μείζονα προγράμματα που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, αργούν ακόμη να αποδώσουν. Το πρώτο αναβαθμισμένο Ρ-3Β της συμβάσεως που ανατέθηκε το 2015, αναμένεται το 2022. Τότε περίπου θα αρχίσουν να παραδίδονται και F-16V, εάν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Η ένταξη σε υπηρεσία των δύο υπό ναυπήγηση ΤΠΚ κλάσεως ΡΟΥΣΣΕΝ, μπορεί να προηγηθεί, όμως θα σημάνει προφανώς την απόσυρση 2 ή και 3 ΤΠΚ τύπου S-148. <br /> <br /> Η μόνη λοιπόν υπόθεση που έχει νόημα να απασχολεί, είναι ποιο εκ των τριών προαναφερθέντων προγραμμάτων θα αποδώσει στο Πολεμικό Ναυτικό νέες δυνατότητες. Με βάση τα όσα διαφαίνονται, ακόμη και αν υπογραφεί σύμβαση το 2020 για τις φρεγάτες ΜΕΚΟ και τις τορπίλες υποβρυχίων, δεν αναμένεται να αρχίσει η απόδοση αναβαθμισμένων φρεγατών και η πλήρης επιχειρησιακή ένταξη των νέων τορπιλών, πριν την παρέλευση διετίας. <br /> <br /> Αντιθέτως, το πρόγραμμα των ελικοπτέρων MH-60R είναι αυτό που θα “τρέξει” πιο γρήγορα. Ο κύριος λόγος είναι ότι η αμερικανική πλευρά έχει ενημερώσει για την δυνατότητα εξασφαλίσεως εκπτώσεως της τάξεως του 20%, εφόσον όμως ανατεθεί σύμβαση μέχρι την εκπνοή του 2019. Η αμερικανική πρόταση στηρίζεται στην ένταξη της ελληνικής παραγγελίας στο τρέχον πρόγραμμα παραγγελιών από το Ναυτικό των ΗΠΑ, την Ινδία και την Σαουδική Αραβία. Επειδή τα ελικόπτερα είναι της ίδιας ακριβής διαμορφώσεως με την αμερικανική, διαφημίζεται η δυνατότητα παραχωρήσεως ελικοπτέρων κατά προτεραιότητα στην Ελλάδα, εξ αυτών που προορίζονται για το Ναυτικό των ΗΠΑ. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει στις αρχές του 2021.<br /> <br /> <a href="https://doureios.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Φρεγάτες, τορπίλες, ελικόπτερα: Ποιο πρόγραμμα θα αποδώσει πρώτο;

Από Σάββας Δ. Βλάσσης Είναι εντυπωσιακές όντως, οι προσπάθειες των διαδικτυακών “ειδήσεων” να δημιουργήσουν εξελίξεις περί των εξοπλιστι...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα”! Ο Πούτιν ,το Άγιο Όρος και οι “επιχειρηματικές διεισδύσεις”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdyMnSoc5CFGAiKJyutYOogjuWx_2v-GR2vY9xAbppJr2Hk6F2lNIfaoOA9802TzsDV4kz3C1n883Vw3IbC1GD8dGUe-H85J6QkESHmXuP00XyzRUpBttfpK77fsdAFH5JBoXW4ArN7Iw/s1600/poutin_agio+oros.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="221" data-original-width="353" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdyMnSoc5CFGAiKJyutYOogjuWx_2v-GR2vY9xAbppJr2Hk6F2lNIfaoOA9802TzsDV4kz3C1n883Vw3IbC1GD8dGUe-H85J6QkESHmXuP00XyzRUpBttfpK77fsdAFH5JBoXW4ArN7Iw/s640/poutin_agio+oros.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Την “ιμπεριαλιστική πολιτική” της Ρωσίας σε Ουκρανία και Ελλάδα ,επιχειρεί να περιγράψει ο Andrey Grashkin, στο fpri.org. Η αλήθεια είναι ότι ως ερευνητής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, μάλλον “βλέπει” την κατάσταση των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας, μόνο από την αμερικανική οπτική γωνία.<br /> <br /> Σύμφωνα με όσα γράφει “η σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική της Ρωσικής Ομοσπονδίας προσπαθεί να χειριστεί τα έθνη χρησιμοποιώντας ιστορικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ομοιότητες με εκείνες της Ρωσίας . Στην περίπτωση της Ουκρανίας, η Μόσχα έχει επιδιώξει μια διεισδυτική υβριδική στρατηγική ,μέσω της ενεργειακής διπλωματίας της δεκαετίας του 2000, της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014 και της υποστήριξης των στρατιωτικών αυτονομιστικών ομάδων στο Ντόνετσκ και στο Λουάνσκ. <br /> <br /> “Αντίθετα, η Ελλάδα”, γράφει, έχει βιώσει τις παρεμβάσεις του Κρεμλίνου μόνο μέσω μιας ήπιας προσέγγισης – βασισμένης στη γεωπολιτική της θρησκευτικής πίστης και της διπλωματίας των αγωγών, με στόχο να κερδίσει έναν σύμμαχο στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και να προκαλέσει “διχόνοιες” σε αυτά”. Ότι επιχειρεί με επιτυχία χρησιμοποιώντας την Τουρκία στο ΝΑΤΟ… <br /> <br /> Σύμφωνα με τον αναλυτή “οι μακροχρόνιες θρησκευτικές, ιστορικές και πολιτιστικές σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία χρησιμεύουν ως μέσο για το Κρεμλίνο για να επηρεάσει τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές υποθέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η Μόσχα έχει επιτύχει στη στρατηγική της μέσω της γεωπολιτικής της ενέργειας, της εθνο-πολιτιστικής γοητείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των στρατηγικών επιχειρηματικών δεσμεύσεων. <br /> <br /> Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ​​συντηρητική κυβέρνηση της Ελλάδας συμβολικά καθιερώθηκε ως πλατφόρμα για την ενίσχυση των οικονομικών δεσμών με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα. Τον Μάρτιο του 2007, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή υπέγραψε τριμερή συμφωνία με τη Μόσχα και τη Σόφια για την κατασκευή ενός πετρελαιαγωγού αξίας 924 εκατομμυρίων δολαρίων. Παρά το γεγονός ότι το έργο δεν εκτελέστηκε, η Gazprom επιδίωξε επίμονα αλλά ανεπιτυχώς την εξαγορά των ελληνικών εταιρειών φυσικού αερίου ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ και των ΕΛΠΕ. Μέχρι το 2015 η Gazprom υπέγραψε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση για σταθμό διαμετακόμισης φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το 2017 η Gazprom, η DEPA και η Edison SpA υπέγραψαν συμφωνία συνεργασίας με στόχο τη δημιουργία μιας νότιας διαδρομής για ρωσικό εφοδιασμό της Ευρώπης με φυσικό αέριο μέσω του Turkstream. Όπως κατέστησε σαφές ο Πούτιν στην επίσκεψή του στο 2016, οι βαθιές και ιστορικές σχέσεις που δεσμεύουν τις δύο χώρες χρησιμεύουν ως το επίκεντρο της στρατηγικής οικονομικής συνεργασίας, η οποία έχει οδηγήσει σε συνεχή αύξηση της επιρροής της Ελλάδας από το ρωσικό φυσικό αέριο. <br /> <br /> Οι προσωπικές επαφές του Πούτιν είναι επίσης καθοριστικές για τη διατήρηση στενής σχέσης με την ηγεσία της Ελλάδας. <br /> <br /> Όταν ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε τις αντιρρήσεις του σε δήλωση της ΕΕ που καταδίκαζε την Ρωσία για την κρίση στην Ουκρανία, ο πρώτος προορισμός του Πούτιν στην ΕΕ, μετά την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, ήταν η Αθήνα. Σε αυτό το ταξίδι, ο Ρώσος ηγέτης έκανε ένα προσωπικό, συμβολικό προσκύνημα στο Άγιο Όρος, ένα από τα πιο ιερά μέρη του Ορθοδόξου Χριστιανισμού. Ο Πούτιν δήλωσε μ΄ αυτό τον τρόπο προφανώς ότι η ελληνική ορθόδοξη παράδοση που μοιράζεται η Ρωσία με την Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα σημαντική σήμερα, ως μέσο ενίσχυσης των σχέσεων μεταξύ των δύο αδελφικών ορθόδοξων εθνών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Κρεμλίνο έχει εισφέρει ένα ποσό ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων στο Άγιο Όρος , από το πρώτο προσκύνημα του Πούτιν το 2005.<br /> Σε συνδυασμό με την οικονομική υποστήριξη, η Μόσχα συνέχισε θεσμικά περαιτέρω την υιοθέτηση πολιτικών μέτρων για την προώθηση της επικοινωνίας μεταξύ των ορθόδοξων εθνών μέσω της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης για την Ορθοδοξία. Παρόλο που αυτό το διακοινοβουλευτικό όργανο ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κοινοβουλίου, η Μόσχα είναι αυτή που κυριαρχεί στην οργάνωση και προωθεί την ατζέντα του. <br /> <br /> Τέλος, οι “πληρεξούσιοι” του Πούτιν έχουν αναπτύξει μεγάλες επιχειρηματικές, πολιτικές και δημοσιογραφικές σχέσεις στην Ελληνική Δημοκρατία, ως μέρος της στρατηγικής του Κρεμλίνου. Μεταξύ των εξεχόντων επιχειρηματικών μεγιστάνων είναι ο Ιβάν Σαββίδης, Ελληνο-Γεωργιανός επιχειρηματίας και πρώην μέλος του Ενωμένου Ρωσικού Κόμματος του Πούτιν. Το 2017, ο Σαββίδης απέκτησε την ελληνική εφημερίδα Έθνος (σ.σ μόλις πρινε μερικές ημέρες έκλεισε η καθημερινή έκδοση), έναν εθνικό τηλεοπτικό σταθμό (σσ το Open) και αγόρασε επίσης ποσοστό 19,63% στον τηλεοπτικό σταθμό Mega TV”. <br /> <br /> Όπως υποστηρίζει ο αναλυτής αυτά τα ΜΜΕ προώθησαν την κυβερνητική ατζέντα της κυβέρνησης Τσίπρα, η οποία βεβαίως είχε απέναντί της το σύνολο όλων των ΜΜΕ της χώρας. <br /> <br /> Στην ανάλυσή του κάνει αναφορές στην προσωπική σχέση που είχε αναπτύξει ο Ιβάν Σαββίδης με τον Πάνο Καμμένο,τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιάννη Μπουτάρη.Γίνεται επίσης αναφορά στις σχέσεις που είχε ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς με Ρώσους πολιτικούς. <br /> <br /> Η ανάλυση υποστηρίζει τα σενάρια που λένε ότι “το 2018 αποκαλύφθηκε ότι ο Σαββίδης λειτουργούσε ως αγωγός του Κρεμλίνου για να υπονομεύσει μια ιστορική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων που άνοιγε το δρόμο για την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ”. <br /> <br /> Καταλήγοντας συμπεραίνει ότι “σαφώς, τόσο η Ουκρανία όσο και η Ελλάδα έχουν στρατηγική αξία για τη Μόσχα. Η ανάδειξη του αυταρχικού καθεστώτος του Πούτιν μετατόπισε τη Ρωσία προς μια εξωτερική πολιτική βασισμένη στον νεοϊμπεριαλισμό και τον νεο-εθνικισμό που στηρίχτηκε στην ταυτότητα, το μέγεθος, την ιστορία και την ιδέα της εξαιρετικότητας. Σύμφωνα με τα λόγια του Vladislav Surkov, αρχιτέκτονα του “Πουτινισμού”, είναι “αδιανόητο ότι μια χώρα του μεγέθους, του πολιτισμού και της ιστορίας της Ρωσίας θα μπορούσε απλώς να ενταχθεί στις τάξεις των μεσαίων δυνάμεων όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία…Για το Κρεμλίνο, αυτή η γραμμή σκέψης υπονοεί ότι η Ρωσία είναι μια κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη που είναι ένα φρούριο για όλες τις« συντηρητικές δυνάμεις »που αντιτίθενται στη δυτική ιδεολογική ασυνέπεια. Μια τέτοια στρατηγική ενσωματώνεται στην έννοια ενός «ρωσικού κόσμου» που ξεπερνά τα σύνορα της Ρωσίας και περιλαμβάνει έναν πολιτισμό βασισμένο σε αξίες, πολιτισμούς και οράματα που διαφέρουν από εκείνα της Δύσης.<br /> <br /> <a href="https://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

“Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα”! Ο Πούτιν ,το Άγιο Όρος και οι “επιχειρηματικές διεισδύσεις”

Την “ιμπεριαλιστική πολιτική” της Ρωσίας σε Ουκρανία και Ελλάδα ,επιχειρεί να περιγράψει ο Andrey Grashkin, στο fpri.org. Η αλήθεια είναι...

Διαβάστε την συνέχεια

Υβριδικός Πόλεμος - Από τον Θουκυδίδη στο σήμερα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyTRFRTwHugV4VSgU5UK5ukzvViPm9_jtKMBdBNNyNiz513PVuxa_Awn-GocYjMG0CV9cC-8FHspHyz2I_z63iKgQH99lk8O0YJcz36H6G3btK3M5g2RSCikfbB_QzLIDSXkyTI5OQ5-k/s1600/ibridikos+polemos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyTRFRTwHugV4VSgU5UK5ukzvViPm9_jtKMBdBNNyNiz513PVuxa_Awn-GocYjMG0CV9cC-8FHspHyz2I_z63iKgQH99lk8O0YJcz36H6G3btK3M5g2RSCikfbB_QzLIDSXkyTI5OQ5-k/s640/ibridikos+polemos.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Τα κράτη οφείλουν να αναπτύξουν εθνική πολιτική αντιμετώπισης του υβριδικού πολέμου.</span></h3> <b>Μηνάς Στραβοπόδης*</b><br /> Το φαινόμενο του υβριδικού πολέμου (hybridwarfare), εάν και είναι νέο με τον όρο αυτόν, επί του πρακτέου είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό, όσο και ο Δούρειος Ίππος. Αναφορές υβριδικού πολέμου συναντάμε και στον Πελοποννησιακό πόλεμο του Θουκυδίδη, αλλά και στην Τέχνη του Πολέμου του Σουν Τσου. Γενικότερα, ο υβριδικός πόλεμος και η υβριδική απειλή (hybridthreat) συνοδεύουν την ανθρωπότητα σε όλη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, η οποία έρχεται σε άμεση συνάρτηση με τον πόλεμο. Το μόνο πράγμα που αλλάζει ανά εποχή είναι η κλίμακα, η ταχύτητα και η έντασή του.<br /> <br /> Ο υβριδικός πόλεμος είναι ένα πολύ περίπλοκο φαινόμενο και γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, με την πάροδο του χρόνου. Η πρόοδος της τεχνολογίας ασκεί σημαντική επίδραση πάνω του, δίνοντάς του μεγαλύτερο εύρος, νέες διαστάσεις, όπου μπορεί να αναπτυχθεί. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει ασάφεια όσον αφορά τον όρο αυτό. Εξαιτίας, λοιπόν, αυτής της ασάφειας, θα προβούμε σε μια αποσαφήνιση των όρων, ούτως ώστε να γίνει πιο σαφής η έννοια του υβριδικού πολέμου. Ύστερα θα ακολουθήσει μια σύντομη ανάλυση των χαρακτηριστικών του, τα οποία θα πλαισιωθούν από παραδείγματα, τόσο παλαιότερα, όσο και πιο σύγχρονα. Τέλος, θα αναφερθούν κάποιες δράσεις για την αντιμετώπιση της διεθνούς αυτής απειλής, τόσο από τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), όσο και σε αμιγώς κρατικό επίπεδο.<br /> Αποσαφήνιση εννοιών<br /> <br /> Με την αποσαφήνιση κάποιων θεμελιωδών όρων θα γίνει εναργέστερα κατανοητό το φαινόμενο του υβριδικού πολέμου, αλλά και ποια η διαφορά του από τον συμβατικό πόλεμο. Στην παρούσα ανάλυση θα χρησιμοποιήσουμε τον ορισμό του R. Aron (1966) για τον πόλεμο και πιο συγκεκριμένα για τον κοινωνικό-πολιτικής φύσης πόλεμο. Βάσει του Διεθνούς Δικαίου, ένας πόλεμος διαδραματίζεται μόνο μεταξύ κυρίαρχων πολιτικών οντοτήτων, τα κράτη. Ο πόλεμος αποτελεί, έναν από τους πολλούς τρόπους που διαθέτουν τα κράτη για να επιλύουν τις διαφορές τους. Αποτελεί τον έσχατο τρόπο επίλυσης διαφορών και την σημαντικότερη μορφή χρήσης βίας, η οποία απαγορεύεται ρητά από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (ΧΗΕ) (άρθρο 2, παράγραφος 4.) Υπάρχει θεμελιώδης διαφορά μεταξύ ενδοκρατικών και διακρατικών συγκρούσεων. Στις πρώτες, υπάρχουν εγχώριοι μηχανισμοί για την ειρηνική επίλυση των διαφορών (δεν έχουν πάντοτε αποτέλεσμα). Αντίθετα, από την στιγμή που ο πόλεμος μπαίνει σε διεθνή πλαίσια, δρα υπό καθεστώς αναρχίας (άναρχο διεθνές σύστημα) και το διακύβευμα του πολέμου μπορεί να είναι ακόμα και η επιβίωση ή η διάλυση του εκάστοτε κράτους.<br /> <br /> Η λέξη «πόλεμος», ωστόσο, αποτελεί μόνο το ένα μέρος του όρου. Όσον αφορά στη λέξη «υβριδικός», πρώτα και κύρια πρέπει να αποσαφηνιστεί τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «υβρίδιο». Υβρίδιο, λοιπόν, είναι ένα μίγμα δύο ή περισσότερων διαφορετικών πραγμάτων. Πιο συγκεκριμένα τώρα, υβριδική απειλή (προϋπόθεση για την διεξαγωγή υβριδικού πολέμου) είναι όταν μια οντότητα, η οποία αποτελεί σημαντική απειλή -είτε για μια κοινωνική-πολιτική ομάδα εντός του κράτους, είτε για το κράτος, είτε για την διατάραξη της σταθερότητας και ασφάλειας στο διεθνές σύστημα- χρησιμοποιεί μεθόδους και δραστηριότητες που είναι πολυδιάστατες. Οι σύνδεσμοι/συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών ενεργειών είναι αδιευκρίνιστοι ή ακόμα και αδύνατο να επαληθευτούν. Εάν, λοιπόν, η υβριδική απειλή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, τότε από την μη αντιμετώπισή της προκύπτει ο υβριδικός πόλεμος.<br /> <br /> Έχοντας, λοιπόν, διευκρινίσει τους παραπάνω όρους είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε έναν ορισμό για αυτό το - κατά γενική ομολογία - ασαφές φαινόμενο του υβριδικού πολέμου. Ως υβριδικός πόλεμος ορίζεται: <br /> <br /> η χρήση συμβατικών/μη συμβατικών, τακτικών/άτακτων, φανερών/συγκεκαλυμμένων μέσων και η εκμετάλλευση όλων των διαστάσεων του πολέμου, σε όλο το μήκος και το πλάτος του, για να καταπολεμηθεί η ανωτερότητα των συμβατικών όπλων, μεθόδων και τακτικών στο πεδίο μάχης. Οι υβριδικές απειλές εκμεταλλεύονται όλο το φάσμα του σύγχρονου πολέμου, δεν περιορίζονται μόνο στα συμβατικά μέσα και άρα στο συμβατικό πεδίο μάχης. Με την χρήση ασυμμετριών, οι υβριδικές απειλές εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του αντιπάλου, περιπλέκοντας με αυτόν τον τρόπο το πεδίο της μάχης. Για παράδειγμα μια κυβερνο-επίθεση δεν αλλάζει ολοκληρωτικά τη φύση του πολέμου, αλλά την επεκτείνει σε μια καινούρια διάσταση.<br /> <br /> Εξαιτίας της πολυπλοκότητας του φαινομένου θα χρησιμοποιηθεί ένας ακόμη ορισμός του, συμπληρωματικά, ο οποίος θα καλύψει τυχόν κενά που άφησε ο παραπάνω ορισμός. Συμπληρωματικά, λοιπόν, ο υβριδικός πόλεμος είναι η σύζευξη πολλών και διαφορετικών δρώντων, μεθόδων και μέσων στο πεδίο των μαχών. Είναι μια σύρραξη κατά την οποία συμπράττουν συμβατικές και μη συμβατικές ένοπλες δυνάμεις, με σκοπό την επίτευξη ενός πολιτικού αποτελέσματος. Στοχεύει στο να προκαλέσει σύγχυση για την φύση, την προέλευση και τον αντικειμενικό στόχο της απειλής. Διατηρεί το επίπεδο της εχθρότητας σε χαμηλότερο επίπεδο από έναν συμβατικό πόλεμο. Η απειλή παραμένει σε μη εμπόλεμη κατάσταση. Στον υβριδικό πόλεμο επιτυγχάνεται συγχρονισμένη χρήση πολλαπλών οργάνων ισχύος εξατομικευμένα σε συγκεκριμένες αδυναμίες μέσα σε ένα μεγάλο εύρος κοινωνικών λειτουργειών για την επίτευξη κοινών αποτελεσμάτων.<br /> <br /> Χαρακτηριστικά Υβριδικού Πολέμου<br /> <br /> Ο υβριδικός πόλεμος διαθέτει τέσσερα χαρακτηριστικά, τα οποία τον κάνουν να ξεχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη μορφή πολέμου. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι τα εξής: α) συνδυασμός λειτουργειών, β) ταυτόχρονη δράση, γ) συγχώνευση και δ) εγκληματικότητα. Σαφέστατα ο υβριδικός πόλεμος διαθέτει και άλλα χαρακτηριστικά, ωστόσο αυτά είναι τα πιο σημαντικά.<br /> <br /> Όπως αναφέρθηκε, λοιπόν, ο συνδυασμός λειτουργειών είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του υβριδικού πολέμου. Πιο συγκεκριμένα, οι υβριδικές απειλές χρησιμοποιούν συνδυασμό συμβατικών και μη συμβατικών τακτικών, συνδυαστικά με τρομοκρατία, εγκληματικές δραστηριότητες, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, διατάραξη της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής εντός του εκάστοτε κράτους. Ο υβριδικός πόλεμος επεκτείνει την χρήση βίας και άρα τον πόλεμο σε όλο το μήκος και το πλάτος του.<br /> <br /> Ένα δεύτερο και πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του υβριδικού πολέμου είναι η ταυτόχρονη δράση. Οι υβριδικές απειλές μπορούν να χρησιμοποιήσουν διαφορετικούς τρόπους διένεξης ταυτόχρονα με τρόπο που να παρουσιάζει συνοχή. Σημαντικό να αναφερθεί ότι πέραν της κάθετης κλιμάκωσης, δηλαδή την περαιτέρω ένταση των στρατιωτικών επιθέσεων στο πεδίο μάχης, η υβριδική απειλή διαθέτει και την οριζόντια κλιμάκωση, δηλαδή την μεταφορά της επίθεσης από το ένα πεδίο στο άλλο ταυτόχρονα (π.χ. από την πολιτική στην οικονομία και από εκεί στην κοινωνία και στον κυβερνοχώρο), πολλαπλές επιθέσεις σε πολλαπλά πεδία, άρα πόλεμος σε πολλαπλές διαστάσεις.<br /> <br /> Τρίτο βασικό χαρακτηριστικό είναι αυτό της συγχώνευσης. Μια υβριδική απειλή μπορεί να αποτελείται από ένα μίγμα επαγγελματιών στρατιωτών, ανταρτών (μελών παραστρατιωτικών οργανώσεων), τρομοκρατών και εγκληματιών. Ωστόσο, για να νοείται η υβριδική αυτή απειλή ως ενιαία πρέπει να τους ενώνει ένα στοιχείο. Το στοιχείο αυτό είναι ότι διαθέτουν κοινό αντικειμενικό στόχο, στοχεύουν σε κοινό πολιτικό αποτέλεσμα.<br /> <br /> Τέταρτο και τελευταίο χαρακτηριστικό είναι η εγκληματικότητα. Μια υβριδική απειλή και κατ’ επέκταση ένας υβριδικός πόλεμος δεν νοείται χωρίς εγκληματική δραστηριότητα. Η υβριδική απειλή χρησιμοποιεί εγκληματική δραστηριότητα συνεχόμενα και μάλιστα ορισμένες φορές και ως μέθοδο διένεξης, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω.<br /> <br /> Συμπληρωματικά, σημαντικό να αναφερθεί ότι οι υβριδικές απειλές παρουσιάζουν ευέλικτη και ευπροσάρμοστη δομή, στοιχείο που τις κάνει να αποκτούν πλεονέκτημα συγκριτικά με τους πιο δυσκίνητους συμβατικούς στρατούς. Επίσης, οι υβριδικές απειλές δημιουργούν μια συνιστώσα διακυβέρνησης, για να εγκαθιδρύουν σταθερότητα και βιώσιμες επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα, πολύ σημαντική μέθοδος, η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον από υβριδικές απειλές είναι η προπαγάνδα και η παροχή πληροφοριών σε περίπτωση πολέμου. Εκμεταλλεύονται τα παγκόσμια δίκτυα επικοινωνίας με σκοπό την διάδοση του σχεδιασμού τους, αλλά και ως μέθοδος εύρεσης χρηματοδότησης ακόμα και στρατολόγησης (χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση AlQaida και ISIS). Τέλος, αψηφούν τελείως το Διεθνές Δίκαιο, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους τους (κυρίως τα δυτικά κράτη), όπου το Διεθνές Δίκαιο δρα περιοριστικά για αυτά, στοιχείο που εκμεταλλεύονται όλες οι υβριδικές απειλές. Το Διεθνές Δίκαιο θέτει πλαίσια στον πόλεμο, ένας υβριδικός πόλεμος, όμως, δεν έχει πλαίσια, οι κανόνες είναι διαφορετικοί για τους δύο αντίπαλους παίκτες.<br /> <br /> Εξέλιξη Υβριδικού Πολέμου<br /> <br /> Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή, ο υβριδικός πόλεμος είναι ένα αρχαίο φαινόμενο. Ωστόσο παραμένει ένα δυναμικό φαινόμενο, καθώς η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει φέρει στο φως άγνωστες -μέχρι πριν λίγα χρόνια- πτυχές του. Είναι ένα φαινόμενο, στο οποίο συνεχώς προστίθενται διαστάσεις με την πάροδο του χρόνου. Θα αναφερθούμε, λοιπόν, σε κάποια παραδείγματα υβριδικού πολέμου, τόσο παλαιότερα, όσο και πιο σύγχρονα, ούτως ώστε να γίνει αντιληπτό πώς η παραπάνω θεωρία εφαρμόζεται σε συγκεκριμένες περιπτωσιολογικές μελέτες (casestudies).<br /> <br /> Παλαιότερα Παραδείγματα<br /> <br /> Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υβριδικού πολέμου αποτελεί η Αμερικανική Επανάσταση (1776). Στην Αμερικανική Επανάσταση παρατηρείται μια σύμπραξη μεταξύ του Ηπειρωτικού Στρατού (ContinentalArmy), -συμβατικός στρατός-, με την Πολιτοφυλακή -μη συμβατικός στρατός-, εναντίον του συμβατικού βρετανικού αποικιακού στρατού.<br /> <br /> Ένα δεύτερο παράδειγμα αποτελεί μια φάση των Ναπολεόντειων Πολέμων (1803-1815), όταν βρετανικές συμβατικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε πόλεις της Ισπανίας, οι οποίες τελούσαν υπό γαλλικό έλεγχο, σε συνδυασμό με Ισπανούς αντάρτες, οι οποίοι με άτακτες μεθόδους επιτέθηκαν στις γραμμές επικοινωνίας του γαλλικού στρατού.<br /> <br /> Άλλο ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν οι αντιστασιακές οργανώσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. σε όλα τα κράτη που τελούσαν υπό γερμανικό ζυγό και είχαν ως κοινό στόχο την απελευθέρωση τους από την γερμανική κατοχή. Τις οργανώσεις αυτές χρηματοδοτούσε κυρίως η Μ. Βρετανία, η οποία μαζί με τον στρατό τον συμμάχων, αλλά και αυτές τις οργανώσεις αντίστασης επιτέθηκαν σε έναν κοινό αντίπαλο, την ναζιστική Γερμανία.<br /> <br /> Επίσης, ο πόλεμος στο Βιετνάμ αποτελεί άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπου έχουμε εμπλοκή συμβατικών στρατών (στρατός των ΗΠΑ, οργανωμένος στρατός Ν. Βιετνάμ) εναντίον μη συμβατικών στρατών (σύμπραξη άτακτου στρατού Β. Βιετνάμ με αντάρτες από το Ν. Βιετνάμ, τους Βιετκόνγκ), στο συγκεκριμένο παράδειγμα ενδιαφέρον παρουσιάζει και η χρήση της μεθόδου του ανταρτοπόλεμου, η οποία στέφθηκε με πλήρη επιτυχία<br /> <br /> Σύγχρονα Παραδείγματα<br /> <br /> Περνώντας σε πιο σύγχρονα παραδείγματα. Ένας πόλεμος, ο οποίος ανέδειξε και τον όρο υβριδικός πόλεμος είναι αυτός μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, συγκεκριμένα εναντίον της Χεζμπολάχ, το 2006. Ο πόλεμος αυτός ανέδειξε το πόσο επιτηδευμένος και επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας μη-κρατικός δρώντας, ενώ ταυτόχρονα απέδειξε ότι ένας μη-κρατικός δρώντας έχει την ικανότητα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στο σύγχρονο -κρατο-κεντρικού τύπου- σύστημα. Κατά την διάρκεια του πολέμου αποκεντρωμένοι πυρήνες της σιιτικής πολιτικής και στρατιωτικής οργάνωσης, υποκινούμενοι από το Ιράν, συνδύαζαν αντάρτες, συμβατικές ένοπλες δυνάμεις, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και μη συμβατική αστική εκστρατεία κατά του συμβατικού στρατού του Ισραήλ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το Ισραήλ αν και δεν ηττήθηκε στο συμβατικό πεδίο μάχης, κατάφερε να αλλάξει ελάχιστα πράγματα στο στρατηγικό περιβάλλον του νότιου Λιβάνου και επίσης έχασε την μάχη των ΜΜΕ, καθώς η συντριπτική αντίληψη της διεθνούς κοινότητας ήταν πως το Ισραήλ ήταν αυτό που ηττήθηκε από την Χεζμπολάχ.<br /> <br /> Ένα δεύτερο σύγχρονο παράδειγμα αποτελεί ο πόλεμος στην Κριμαία (2014) μεταξύ συμβατικών ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και ρωσόφωνων αντιστασιακών ομάδων, σε συνδυασμό με ενεργειακό εμπάργκο από την Ρωσία και επιθέσεις στον κυβερνοχώρο. Η περίπτωση αυτή ξανά έφερε στο προσκήνιο τον υβριδικό πόλεμο και αποτέλεσε κινητήριο δύναμη για την Δύση να προβεί σε ενέργειες για την αντιμετώπισή του.<br /> <br /> Ένα τελευταίο σύγχρονο παράδειγμα υβριδικού πολέμου αποτελεί ο πόλεμος στην Συρία, ο οποίος ξεκίνησε το 2011 και ακόμα μαίνεται. Ο πόλεμος αυτός διαδραματίζεται μεταξύ συριακών συμβατικών ενόπλων δυνάμεων (συριακή κυβέρνηση), πολλές παραστρατιωτικές ομάδες (άλλες υπέρ και άλλες κατά του καθεστώτος Άσαντ, π.χ. οι Κούρδοι αντάρτες), τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, ρωσικές, αμερικανικές και γαλλικές αεροπορικές επιδρομές, τζιχαντιστές (ISIS) και πολύ μεγάλο εύρος μέσων και μεθόδων, κυρίως από τις μη συμβατικές δυνάμεις, που έχουν περιπλέξει το πεδίο της μάχης και έχουν μετατρέψει την απειλή σε δυσδιάκριτη και δύσκολα αντιμετωπίσιμη (π.χ. στρατολόγηση ISIS μέσω διαδικτύου). Το παράδειγμα αυτό της Συρίας είναι το κατ’ εξοχήν παράδειγμα μεταφοράς του πολέμου σε ολόκληρο το φάσμα του, καθώς δεν αφήνει αμέτοχη καμία διάσταση του.<br /> <br /> Η χρήση των συγκεκριμένων παραδειγμάτων είναι ενδεικτική. Επιλέχθηκαν με αυτή τη σειρά, ούτως ώστε ο αναγνώστης να αποκτήσει μια συνολική εικόνα για την εξέλιξη του υβριδικού πολέμου.<br /> <br /> Αποτροπή Υβριδικού Πολέμου-Τρόποι Αντιμετώπισης<br /> Διεθνές επίπεδο: ΝΑΤΟ-ΕΕ<br /> <br /> Το ΝΑΤΟ, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσει με την εποχή του -μια εποχή που ο αμιγώς συμβατικός πόλεμος ή έστω ο πόλεμος που καθοριζόταν ως επί των πλείστων από συμβατικές μεθόδους και συμβατικούς δρώντες, έχει παρέλθει- επεκτείνει το εύρος των απειλών στις οποίες απευθύνεται και τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ, ως μια αμιγώς στρατιωτική συμμαχία δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει όλο το φάσμα των απειλών, που συναντάμε σε έναν υβριδικό πόλεμο.<br /> <br /> Έχει παρουσιαστεί η ανάγκη, να παρουσιάσει το ΝΑΤΟ μια πιο ευέλικτη στρατηγική, η οποία θα ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες τις εποχής. Σκοπός είναι, η αντιμετώπιση των απειλών να γίνεται με μεγαλύτερο εύρος οργάνων, μεθόδων και μέσων. Για τον λόγο αυτό -κυρίως μετά την έναρξη του πολέμου στην Κριμαία το 2014- το ΝΑΤΟ εγκαινίασε μια νέα συνεργασία με την ΕΕ, η οποία αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό συστατικό για την διαμόρφωση μιας από κοινού πιο ευέλικτης στρατηγικής. Βασικός στόχος αποτελεί -αν όχι η πρόληψη- η αντιμετώπιση του υβριδικού πολέμου. Η ΕΕ αποτελεί τον πιο κατάλληλο οργανισμό, για να συμπληρώσει το ΝΑΤΟ, καθώς από αυτήν την συνεργασία προκύπτει ένα μίγμα, ένα νέο υβρίδιο σκληρής και ήπιας ισχύος, πολλαπλασιάζοντας ταυτόχρονα, τα μέσα, τις μεθόδους, αλλά ακόμα και τους δρώντες (πολιτικοί & στρατιωτικοί) για την αντιμετώπιση των υβριδικών απειλών.<br /> <br /> Με βάση αυτό το σκεπτικό υιοθετήθηκε το ψήφισμα 2151 του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) των Ηνωμένων Εθνών (ΗΕ), όπου σκοπό έχει την πρόληψη του υβριδικού πολέμου, η οποία ξεκινάει από ευάλωτα κράτη, τα οποία θα υιοθετήσουν μέτρα για την σταθεροποίηση τους και άρα για τον περιορισμό τρωτότητάς τους από τις υβριδικές απειλές. Το ψήφισμα, βασικό σκοπό έχει την ενδυνάμωση της ικανότητας κάθε κράτους να προβάλλει δημόσια ασφάλεια και προστασία του κράτους δικαίου, ενώ ταυτόχρονα θα προωθεί την διαφάνεια και την υπευθυνότητα.<br /> <br /> Επίσης το ΝΑΤΟ έχει αναπτύξει μια στρατηγική βασισμένη στο σκεπτικό της μετατροπής της στρατηγικής του σε πιο ευέλικτη και προσαρμόσιμη στα σημερινά δεδομένα. Η στρατηγική του αποτελείται από τρία στάδια:<br /> <br /> α) προετοιμασία,<br /> β) αποτροπή και <br /> γ) άμυνα (prepare, deter, defend). <br /> <br /> Στο πρώτο στάδιο το ΝΑΤΟ μαζεύει και επεξεργάζεται πληροφορίες, για να ανιχνεύσει και να αναγνωρίσει τις υπάρχουσες υβριδικές απειλές. Βρίσκει τις αδυναμίες των υβριδικών απειλών ενδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ελαστικότητα και ανθεκτικότητά του ως προς αυτές. Σε ένα δεύτερο στάδιο το ΝΑΤΟ είναι σε θέση να δράσει άμεσα οπουδήποτε και οποτεδήποτε, για να αποτρέψει οποιαδήποτε υβριδική απειλή. Επίσης, γίνεται μια προσπάθεια βελτίωσης πέραν της στρατιωτικής και της πολιτικής ανταπόκρισης. Τέλος, τελευταίο στάδιο της στρατηγικής είναι η άμυνα. Σε περίπτωση που η αποτροπή αποτύχει το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να υπερασπιστεί κάθε σύμμαχο εναντίον κάθε υβριδικής απειλής.<br /> <br /> Παρ’ όλα αυτά, όπως θα αναφερθεί και στα συμπεράσματα, οι τρόποι αντιμετώπισης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, εάν δεν κρίνονται αναποτελεσματικοί -καθώς δεν αποτράπηκε η προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία- κρίνονται ως μερικώς αποτελεσματικοί, διότι ίσως προλάβουν άλλες τέτοιες υβριδικές απειλές σε γειτονικά κράτη και περιοριστεί με αυτόν τον τρόπο μια σειρά αλληλένδετων εξελίξεων, όπου αφετηρία θα είχε την Κριμαία. Επίσης, όσον αφορά το πεδίο μάχης που μαίνεται στην Συρία, το ISIS έχει περιοριστεί σημαντικά, ωστόσο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα που προκύπτει αποκλειστικά από την δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αλλά από συνδυασμό δράσεων κυρίως κρατικών δρώντων.<br /> <br /> Κρατικό επίπεδο<br /> <br /> Το κράτος δεν είναι ο μόνος δρώντας πλέον στο διεθνές σύστημα που ασκεί βία. Αυτό το «προνόμιο» το διαθέτουν πλέον και μη κρατικοί δρώντες. Έτσι, λοιπόν, για να μπορέσει ένα κράτος να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο, οφείλει να χαράξει εθνική πολιτική αντιμετώπισής του, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται σε διεθνές επίπεδο -κυρίως από ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως μόλις αναφέρθηκε. Το κάθε κράτος οφείλει πλέον να απευθυνθεί και σε αυτήν την απειλή για την διατήρηση της ασφάλειας του εντός των συνόρων του. Η απειλή αυτή, είναι στις μέρες μας πιο υπαρκτή από ποτέ. Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι η ανάδυση επιτακτικής ανάγκης για την πρόληψη ή/και καταστολή του φαινομένου.<br /> <br /> Θα ήταν, λοιπόν, συνετό από τα κράτη να αναπτύξουν εθνική πολιτική αντιμετώπισης του υβριδικού πολέμου και μάλιστα να συντονίσουν την εθνική πολιτική τους με άλλα γειτονικά κράτη. Ο συντονισμός αυτός θα καταστήσει το εγχείρημα πιο αποτελεσματικό από την κάθε μεμονωμένη κρατική δράση. Πρώτο μέλημα του κράτους είναι να αναγνωρίσει τις λειτουργείες της απειλής, αλλά και τα τρωτά σημεία αυτής. Επίσης, οφείλει να ανιχνεύσει τα τρωτά σημεία στο σύνολο της κοινωνίας, στα οποία ενδεχομένως θα βρει εύφορο έδαφος η υβριδική απειλή να αναπτυχθεί, και να προσπαθήσει να τα επουλώσει. Επιπρόσθετα, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της απειλής, οφείλει να συγχρονίσει όλα τα υπάρχοντα μέσα που διαθέτει το κράτος (στρατιωτικά, διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά κλπ.) και να στοχεύσει τα τρωτά σημεία της απειλής.<br /> <br /> Όσον αφορά τον συντονισμό διαφορετικών κρατών σε μια κοινή δράση εναντίον των υβριδικών απειλών, ενδείκνυται η διαρκής και ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών πολιτικών ηγεσιών και η ανταλλαγή πληροφοριών χωρίς δισταγμό και φόβο για το πώς θα τις χρησιμοποιήσει η άλλη μεριά. Τα κράτη δεν πρέπει να βρεθούν το ένα απέναντι στο άλλο, αντιθέτως πρέπει να είναι το ένα δίπλα στο άλλο, βάζοντας απέναντι το πραγματικό πρόβλημά τους, την υβριδική απειλή και κατ’ επέκταση τον υβριδικό πόλεμο.<br /> <br /> Συμπεράσματα<br /> <br /> Ύστερα από αυτήν την σύντομη ανάλυσή μας, είμαστε σε θέση να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το φαινόμενο του υβριδικού πολέμου.<br /> <br /> Πρώτον, ο υβριδικός πόλεμος είναι ένα δυναμικό φαινόμενο, παρουσιάζει σημαντική εξέλιξη με την πάροδο του χρόνου.<br /> <br /> Δεύτερον, είναι μια μορφή αντίδρασης δρώντων που έχουν λιγότερη ισχύ από άλλους. Για παράδειγμα, υβριδικές απειλές συναντάμε την περίοδο της από-αποικιοποίησης, όπου δρώντες εντός των κρατών -π.χ. της Β. Αφρικής- οργανώνονται σε παραστρατιωτικές οργανώσεις εναντίον τον αποικιακών στρατών των Μ. Δυνάμεων -π.χ. Γαλλία, Μ. Βρετανία-. Στις μέρες μας, αποτελεί αντίδραση ορισμένων μη κρατικών δρώντων, αλλά και κρατικών δρώντων -κυρίως αυτών της Μ. Ανατολής- στο συμβατικό πόλεμο, ούτως ώστε να χαθεί το πλεονέκτημα της Δύσης, που υπάρχει στο συμβατικό πεδίο μάχης. Με άλλα λόγια ο υβριδικός πόλεμος είναι ένα εργαλείο κυρίως του αδύναμου, ωστόσο καμιά φορά χρησιμοποιείται και από Μ. Δυνάμεις, ούτως ώστε να επιτύχουν κεκαλυμμένα πολιτικά αποτελέσματα -π.χ. Κριμαία-.<br /> <br /> Τρίτον, ένας υβριδικός πόλεμος μπορεί να διαφέρει από έναν άλλον εξαιτίας της μεγάλης ποικιλίας που παρουσιάζουν οι υβριδικές απειλές. Αυτή η έντονη πολυμορφία που παρουσιάζουν οι υβριδικές απειλές είναι η βασική αιτία ανάπτυξης πολλών διαφορετικών διαστάσεων του πολέμου. Η πολυμορφία αυτή επεκτείνει το εύρος του πολέμου.<br /> <br /> Τέταρτον, η περιπλοκότητα του φαινομένου που προκύπτει από τα πολλά διαφορετικά είδη υβριδικών απειλών που υπάρχουν, καθιστά το φαινόμενο πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο.<br /> <br /> Πέμπτον, οι μέθοδοι αντιμετώπισης των δυτικών θεσμών -κυρίως ΝΑΤΟ & ΕΕ- κρίνονται εάν όχι αναποτελεσματικοί, μερικώς αποτελεσματικοί. Έως τώρα οι θεσμοί είναι μερικώς ανεπαρκείς -όσον αφορά το φαινόμενο αυτό-, διότι δεν έχουν προλάβει να προσαρμοστούν στις ραγδαίες αλλαγές και εξελίξεις που παρουσιάζει το δυναμικό αυτό φαινόμενο του υβριδικού πολέμου.<br /> <br /> Τέλος, τα κράτη οφείλουν να αναπτύξουν εθνική πολιτική αντιμετώπισης του υβριδικού πολέμου και να συντονίσουν την δράση τους και με άλλα κράτη, ούτως ώστε να αντιμετωπιστεί η υβριδική απειλή πιο αποτελεσματικά. Η πολυμορφία του υβριδικού πολέμου, απαιτεί και πολυμορφία στον τρόπο αντιμετώπισής του.<br /> <br /> <a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Υβριδικός Πόλεμος - Από τον Θουκυδίδη στο σήμερα

Τα κράτη οφείλουν να αναπτύξουν εθνική πολιτική αντιμετώπισης του υβριδικού πολέμου. Μηνάς Στραβοπόδης* Το φαινόμενο του υβριδικού πολέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Στρατηγικές ευκαιρίες και εμμονές

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidU75Kp7Vq50W6KWd4zX6NNBSJbjs_qOYgkLXd9XNNyzeHwK4YUcUS3GpCYoCNnSKZhHdFuwFRSvjKcEPCqpMOIycXRk3c2qzzECUNbiPGAbjvOqf1i5V-uqfqkq04C3jM3pVjtDSOhCk/s1600/toyrkia_stratos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="630" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidU75Kp7Vq50W6KWd4zX6NNBSJbjs_qOYgkLXd9XNNyzeHwK4YUcUS3GpCYoCNnSKZhHdFuwFRSvjKcEPCqpMOIycXRk3c2qzzECUNbiPGAbjvOqf1i5V-uqfqkq04C3jM3pVjtDSOhCk/s640/toyrkia_stratos.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Οι εταίροι και σύμμαχοί μας πιθανόν «να μακαρίζουν την αθωότητά μας» σίγουρα όμως «δε ζηλεύουν την αφροσύνη μας».</span></h3> <b>Χρήστος Ζιώγας*</b><br /> <br /> Η αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα παραγωγής των αεροσκαφών F35, επήλθε λόγω της προμήθειας από την Άγκυρα των ρωσσικών αντιαεροπορικών πυραύλωνS400. Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών αντέτεινε ότι: «Αυτό το μονομερές μέτρο αντίκειται προς το πνεύμα της συμμαχίας και δεν βασίζεται σε θεμιτούς λόγους (...). Ο αποκλεισμός της Τουρκίας, ενός από τους εταίρους του προγράμματος F-35, είναι άδικος». Ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump, επίσης αναφέρθηκε στο άδικο της απόφασης και για τα δύο μέρη. Η αναγκαιότητα του συμφέροντος φαίνεται ότι επικράτησε του αμοιβαίου αισθήματος αδικίας, για τον ένοικο του Λευκού Οίκου.<br /> <br /> Σταδιακά, αντιλαμβάνεται ο εν λόγω πολιτικός ότι η διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας είναι αρκετά πιο σύνθετη υπόθεση από την, πιο οικεία για αυτόν, επιχειρησιακή διοίκηση. <br /> <br /> Η αντιπαράθεση Τουρκίας – Ηνωμένων Πολιτειών προκύπτει από την φιλοδοξία της Άγκυρας να γνωστοποιήσει προς την διεθνή κοινότητα την αξίωση προβιβασμού της στον περιφερειακό καταμερισμό ισχύος. Βέβαια, τέτοιου είδους επιδιώξεις έχουν και ανάλογο αντίτιμο, πόσο μάλλον όταν αμφισβητεί τις επιλογές και στοχεύσεις του, κυρίαρχου στην περιοχή, δυτικού συνασπισμού. <br /> <br /> Ο δυτικός ηγεμόνας άρχισε ήδη να προσδιορίζει το κόστος της τουρκικής προσπάθειας για χειραφέτηση, μέσω στρατηγικών αποτροπής. Επιθυμεί η Ουάσινγκτον να καταδείξει στην Άγκυρα ότι το κόστος της στρατηγικής απεξάρτησής της θα είναι μεγαλύτερο από το πιθανό όφελος. Ο σωφρονισμός της Τουρκίας συντελείται ήδη και σκοπό έχει την διατήρησή της στο συμμαχικό πλέγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο συνιστά αναπόσπαστο τμήμα της αμερικανικής ηγεμονίας. <br /> <br /> Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις διάγουν την καλύτερη περίοδο της μεταπολεμικής τους πορείας, όμως ακόμη απέχουν ώστε να προσδιορίζονται ως ανεξάρτητες των αμερικανοτουρκικών. <br /> <br /> Στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μετά την κρίση των Ιμίων (1996) δρομολογήθηκε η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, ως μία νέα στρατηγική αλλά και ως ένδειξη εγχώριας αυτοπεποίθησης για την εξομάλυνσή τους. Είναι γνωστό, πως για την εν λόγω απόφαση πρωτοστάτησε η Ουάσινγκτον, όπως επίσης ποια ήταν η τροπή των γεγονότων την εικοσαετία που μεσολάβησε. Η πρόγνωση, ότι ο εξευρωπαϊσμός της γείτονος και η «ισχύς» των νομικών μας ερεισμάτων θα επιφέρει την επίλυση των διμερών ζητημάτων, αφίσταται της διάγνωσης. Αναμφίβολα, συνιστά θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και την Κύπρο, η επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων κατά την τελευταία δεκαετία. <br /> <br /> Ταυτόχρονα, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, η τουρκική διπλωματία πορεύεται θεωρώντας -όχι άδικα- πως η Αθήνα έχει απολέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ικανοποιημένη απλώς με την αποφυγή κάποιας νέας κρίσης και έναν πιθανό επιζήμιο συμβιβασμό. Βέβαια, με την συγκεκριμένη πρακτική η Ελλάδα απέτυχε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, προσδιορίζοντάς τα ως αναφαίρετα δικαιώματα που θα τα ασκήσει συν τω χρόνω. <br /> <br /> Οι ορθολογικές διπλωματικές πρωτοβουλίες και συνεργασίες με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο -με την συμμέτοχη και της Λευκωσίας-, είναι προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν πρέπει να αυτοϋπονομεύονται από εμπεδωμένες πρακτικές. Η εκκωφαντική απουσία της Αθήνας από την κυπριακή ΑΟΖ, δεν συνάδει με το πνεύμα των δομών ασφαλείας που συγκροτήσαμε. Θα είναι εξόχως επιζήμιο, ως και καταστροφικό, αν τα Ισραήλ και η Αίγυπτος θεωρήσουν ότι βλέπουμε τις συγκεκριμένες στρατηγικές συμπράξεις ως μέσο «μεταφοράς βαρών» (ορολογία του John Mearsheimer ) δηλαδή να επωμιστούν κυρίως τα δύο κράτη το βάρος του τουρκικού αναθεωρητισμού. <br /> <br /> Τα επιμύθια της προηγούμενης περιόδου, σχετικά με την ερμηνεία της τουρκικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο δεν εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας, αλλά θέτουν σε κίνδυνο την σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο. <br /> <br /> Οι εταίροι και σύμμαχοί μας πιθανόν «να μακαρίζουν την αθωότητά μας» σίγουρα όμως «δε ζηλεύουν την αφροσύνη μας», σύμφωνα με την γνωστή φράση των Αθηναίων προς τους Μηλίους στον γνωστό και ιστορικά επαναλαμβανόμενο μεταξύ τους διάλογο. (Θουκυδίδου, Ιστορία, Βιβλίο Ε΄,105) <br /> <br /> Η νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση, για να μπορέσει να εφαρμόσει της διατάξεις του δικαίου της θάλασσα ώστε να εξυπηρετήσει τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα, οφείλει να τα εντάξει σ’ ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, στο οποίο θα εξυπηρετούνται συμφέροντα και άλλων κρατών, όχι όμως μόνο από άλλα κράτη. Η ευρύτερη αμερικανική στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο, προκρίνει περισσότερο την διατήρηση του υπάρχοντος status quo, το οποίο προφανώς εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της. Η ελληνική εξωτερική πολιτική θα ήταν επωφελέστερο να εκμεταλλευτεί την επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, παρά να επιζητά ή να εύχεται την βελτίωσή τους. Επίσης, εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου ας αντλούμε τα οφέλη τα οποία αντικειμενικά δύναται να μας παρέχει, και να μην έχουμε αβάσιμες προσδοκίες. <br /> <br /> Οι ελληνικές και κυπριακές ζώνες κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, εκτός από διατάξεις του διεθνούς δικαίου, δύνανται να λειτουργήσουν ως μέσο παρακώλυσης ρωσικών και άλλων αναθεωρητισμών, ποσό μάλλον αν εντός τους υπάρχουν σημαντικοί ενεργειακοί πόροι. <br /> <br /> Ας αδράξουμε την ευκαιρία, διότι αν αναταχθούν οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας θα διαφοροποιηθούν και τα υπόλοιπα πλαίσια άσκησης της ελληνικής και κυπριακής εξωτερικής πολιτικής. Εκτός κι αν θεωρούμε ότι αν αποκατασταθούν οι σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών–Τουρκίας θα μείνουν ανεπηρέαστες οι δομές ασφάλειας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς επίσης και η όψιμη προθυμία των εταίρων μας στην ΕΕ να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Τότε πάλι, θα «δείχνουν ολοφάνερα ότι θεωρούν τα ευχάριστα έντιμα και τα συμφέροντα δίκαια».(Κατηγορία των Αθηναίων για τους Σπαρτιάτες, προσπαθώντας να πείσουν τους Μηλίους να αποδεχθούν την ηγεμονία των πρώτων, Θουκυδίδου, Ιστορία, Βιβλίο Ε΄,105) και μέρος της ελληνικής κοινωνίας θα μυκτηρίζει τον αμερικανικό παράγοντα, την ευρωπαϊκή απροθυμία και τους επιτήδειους συμμάχους.<br /> <br /> <b><i>*Διδάσκων Διεθνείς Σχέσεις στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Παν/μιου Αιγαίου και Μεταδιδακτορικός Ερευνητής στο Πάντειο Παν/μιο</i></b><br /> <br /> <a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Στρατηγικές ευκαιρίες και εμμονές

Οι εταίροι και σύμμαχοί μας πιθανόν «να μακαρίζουν την αθωότητά μας» σίγουρα όμως «δε ζηλεύουν την αφροσύνη μας». Χρήστος Ζιώγας* Η α...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία στήνει σκηνικό κρίσης στο Καστελλόριζο - Ζητείται ελληνική "κόκκινη γραμμή"

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSqi4D-hERMXoQ4CT54EagciJfyiyuO75w-8hB3YEhdOg56vm4tRuzUD8CB5kHUCujzZPhFSU42EtZwPLOwXRrxs1zAFSMNRWZx3goJZim72WcEtij3wn16qeKDe-M5ohkdDBhdwcE8U0/s1600/kastellorizo.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSqi4D-hERMXoQ4CT54EagciJfyiyuO75w-8hB3YEhdOg56vm4tRuzUD8CB5kHUCujzZPhFSU42EtZwPLOwXRrxs1zAFSMNRWZx3goJZim72WcEtij3wn16qeKDe-M5ohkdDBhdwcE8U0/s640/kastellorizo.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Θόδωρος Καρυώτης</b><br />Το Καστελλόριζο είναι το πιο κρίσιμο οικόπεδο του ελληνικού χώρου και το συνειδητοποιούμε, κάθε φορά που το πλησιάζουν οι Τούρκοι. Όπως μου ανέφερε πρόσφατα ένας Αμερικανός διπλωμάτης αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα των Ελλήνων. Μου είπε συγκεκριμένα πως «οι [Έλληνες] είστε πάντα αντιδραστικοί και ποτέ προνοητικοί» («You are always reactive and never proactive»). <br /><br />Δυστυχώς, έχει απόλυτο δίκιο. Πάντα αφήνουμε τους άλλους ανεξάρτητα εάν είναι Τούρκοι, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ευρωπαίοι να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και εμείς πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι προσπαθούμε να αντιδράσουμε εκ των υστέρων. Αυτό ισχύει ξεκάθαρα από το 1974 και τώρα παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία για το νέο Έλληνα πρωθυπουργό να αρχίσει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που έμαθε στο Χάρβαρντ. Ανησυχητικά είναι αυτά που διαβάσαμε πρόσφατα στην εφημερίδα "Καθημερινή":<br /><br />«Ακάθεκτη προωθεί η Άγκυρα τον σχεδιασμό της για έρευνες στα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, στην περιοχή νότια του Καστελλόριζου, πιθανότατα στα τέλη Αυγούστου. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, η κρατική εταιρεία πετρελαίου (ΤΡΑΟ) κατέθεσε αίτημα προς τη διοίκηση των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων για διεξαγωγή σεισμικών ερευνών σε μια περιοχή η οποία εκτείνεται ανάμεσα στον 28ο και στον 29ο μεσημβρινό, δηλαδή σε μια περιοχή που ξεκινάει από τα νότια της Ρόδου και φθάνει πέρα από το Καστελλόριζο».<br /><br />Οι Τούρκοι αναγγέλλουν ότι θα στείλουν ερευνητικό σκάφος στην υποτιθέμενη υφαλοκρηπίδα τους πλησίον του Καστελλόριζου και εμείς απαντούμε ότι αυτό αποτελεί παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Αυτό αποτελεί τραγικό λάθος από ελληνικής πλευράς, διότι συνεχίζουμε το παιγνίδι της Τουρκίας, που υποστηρίζει εδώ και δεκαετίες ότι το ελληνοτουρκικό πρόβλημα είναι η διαφορά των δύο κρατών στο θέμα της υφαλοκρηπίδας. <br />Επεκτατικές υποθήκες με χάρτες στο Καστελλόριζο <br /><br />Η διαφορά μας με την Τουρκία, όμως, είναι η ΑΟΖ και όχι η υφαλοκρηπίδα. Μα θα αντιτείνει κανείς δεν έχουμε ΑΟΖ, άρα πως μπορούμε να πούμε ότι παραβιάζεται η ΑΟΖ μας; Το επιχείρημα δεν ευσταθεί, διότι ενώ έχουμε υφαλοκρηπίδα, αυτή δεν έχει οριοθετηθεί και επομένως o Τούρκος θα ισχυριστεί ότι επιχειρεί στην δική του υφαλοκρηπίδα.<br /><br />Αυτό επιβεβαιώθηκε και τυπικώς τον Απρίλιο του 2012 οπότε η Τουρκία διεκδίκησε επισήμως με χάρτες (δημοσιεύθηκαν στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως) συγκεκριμένες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου ανάμεσα στην Κύπρο αφενός και στη Ρόδο, Κάσο και Κάρπαθο αφ’ ετέρου. Σε αυτές περιλαμβανόταν και ολόκληρη η περιοχή του Καστελλόριζου. Επίσης, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι, βάσει της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πάντα συμπίπτει. <br /><br />Έτσι, όταν ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος πλησιάσει στο Καστελλόριζο, έξω από τα 6 ν.μ της αιγιαλίτιδας ζώνης του, πρέπει να υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που θα προειδοποιεί τους Τούρκους ότι παραβιάζουν την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Ελλάδας. Πρέπει, επίσης, η Τουρκία να αντιληφθεί ότι η παραβίαση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ από πλοίο που ετοιμάζεται για εξόρυξη αποτελεί μια βαθύτερη κόκκινη γραμμή. Πρέπει να γνωρίζει επακριβώς ποιες θα είναι οι συνέπειες από την παραβίαση αυτής της κόκκινης γραμμής. <div> <br />Χάρτης οριοθετήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο <br /><br /><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2019/07/KATOXYROMENA-SYNORA.png" /> <br /><br />Ο παραπάνω χάρτης δείχνει την τραγικότητα της ελληνικής θάλασσας. Η Ελλάδα χρειάζεται να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με τα έξι παραθαλάσσια κράτη, με τα οποία συνορεύει και έχει πραγματοποιήσει μόνο μία οριοθέτηση στη δεκαετία του 1970, που αφορά στην υφαλοκρηπίδα με την Ιταλία. Καμία ελληνική κυβέρνηση, από το 1982 μέχρι σήμερα, δεν έχει οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που σύμφωνα με την αρχή της μέσης γραμμής θεωρεί ότι ανήκει στην Ελλάδα. <br /><br />Αυτό συνιστά σημαντικό λάθος, με αποτέλεσμα οι ξένες εταιρείες που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς έρευνας και εκμετάλλευσης στην ευρύτερη περιοχή, να μην γνωρίζουν επακριβώς τι τελεί υπό αμφισβήτηση. Επιπλέον, η απουσία αντίδρασης από ελληνικής πλευράς οδήγησε την Τουρκία στο τέλος του 2018 να επεκτείνει τις βλέψεις της, υποστηρίζοντας ότι διαθέτει θαλάσσια σύνορα και με την Λιβύη! <br /><br />Εκείνο που προκαλεί εντύπωση και κατάπληξη είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα, μέχρι σήμερα, υποστηρίζει ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, λησμονώντας ότι η Τουρκία καταψήφισε το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω ΑΟΖ! Όλος ο πλανήτης ασχολείται με την ΑΟΖ εκτός από εμάς, αφού 138 κράτη έχουν ανακηρύξει ήδη ΑΟΖ. Η UNCLOS αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. <br /><br />Είχα μείνει με την εντύπωση ότι όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον, ύστερα από 37 χρόνια, τι εστί ΑΟΖ, αλλά έπεσα έξω. Υπάρχουν ακόμα συμπατριώτες μας που αναφέρουν την ΑΟΖ ως Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη. Ήλπιζα ότι η πρώτη έξοδος του Έλληνα πρωθυπουργού στο εξωτερικό θα έφερνε κάποια καλά νέα, γιατί ήγγικεν η ώρα να γίνει πράξη η οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Αλλά στη Λευκωσία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέχασε την ΑΟΖ, όπως όλοι οι πρωθυπουργοί από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.</div> <div>   <br />Αν η Τουρκία οριοθετήσει ΑΟΖ με τη Λιβύη <br /><br />Μακάρι οι δυο ηγέτες να αποφάσισαν την οριοθέτηση και να την αναγγείλουν την κατάλληλη στιγμή, διότι καήκαμε αν μας προλάβουν οι Τούρκοι και προχωρήσουν στην οριοθέτηση ΑΟΖ με την Λιβύη. Δεν γνωρίζω εάν κατανοήσαμε σωστά την τοποθέτηση του Ερντογάν, που για πρώτη φορά αναφέρεται σε οριοθέτηση ΑΟΖ και όχι υφαλοκρηπίδας με την Λιβύη. <br /><br />Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις και παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Όπως. αναφέρει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, νομικός σύμβουλος του υπουργού Εξωτερικών: «Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες: <br /><ul> <li>στην ισχύ έναντι της χώρας μας, </li> <li>στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και </li> <li>στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου. </li> </ul> Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα».<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Η Τουρκία στήνει σκηνικό κρίσης στο Καστελλόριζο - Ζητείται ελληνική "κόκκινη γραμμή"

Θόδωρος Καρυώτης Το Καστελλόριζο είναι το πιο κρίσιμο οικόπεδο του ελληνικού χώρου και το συνειδητοποιούμε, κάθε φορά που το πλησιάζουν ο...

Διαβάστε την συνέχεια

Η σύμβαση για τους υδρογονάνθρακες Κρήτης - Να μην καθυστερήσει η ΝΔ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWYbu2UGaQOn_8uBQZd-RqCgNHdm8Pwn3b5C8BWBjsZDLNkW-Vi0VhAQVDPx3Wrw5OruLQkvtCemnCtiCQFYNykkUiJS9vob_rQ3jwmZaV1s8tVXuzR3FXZrY3LkADfSpFhWB7QxydK7I/s1600/mitsotakis_petrelaio.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWYbu2UGaQOn_8uBQZd-RqCgNHdm8Pwn3b5C8BWBjsZDLNkW-Vi0VhAQVDPx3Wrw5OruLQkvtCemnCtiCQFYNykkUiJS9vob_rQ3jwmZaV1s8tVXuzR3FXZrY3LkADfSpFhWB7QxydK7I/s640/mitsotakis_petrelaio.png" width="640" /></a></div> <br /><b> Σωτήρης Καμενόπουλος</b><br />Η Ελλάδα διψά για επενδύσεις που θα έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Επενδύσεις οι οποίες θα επανεκκινήσουν την καθημαγμένη οικονομία και θα συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας. Επενδύσεις που θα φέρουν τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, που έφυγαν λόγω κρίσης, πίσω στην πατρίδα. Επενδύσεις οι οποίες θα δώσουν νέα πνοή στο όραμα της Ελλάδας-2021. Οι υδρογονάνθρακες είναι μία μεγάλη ευκαιρία. <br /><br />Πρωταρχικό μέλημα της κυβέρνησης της ΝΔ αποτελεί η προσέλκυση των επενδύσεων με στόχο αυτές να πραγματοποιηθούν όσο το δυνατό γρηγορότερα με αποφυγή των γραφειοκρατικών εμποδίων. Στις 27 Ιουνίου 2019 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) υπεγράφη η σύμβαση παραχώρησης για έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων στην Κρήτη. Αυτό που απομένει είναι να περάσει η συμφωνία προς επικύρωση στη Βουλή.<br /><br />Στις 7 Ιουλίου 2019 πραγματοποιήθηκαν οι εθνικές εκλογές και εκλέχθηκε το κόμμα της ΝΔ με σημαία του προεκλογικού της αγώνα την επανεκκίνηση της οικονομίας και την προσέλκυση επενδύσεων. Ουδείς αμφιβάλλει ότι τα προβλήματα που έχει να επιλύσει η παρούσα κυβέρνηση στον τομέα της γραφειοκρατίας είναι δυσθεώρατα. Προφανώς κανείς δεν διαθέτει το μαγικό ραβδάκι.<br /><br />Ωστόσο, κοντεύει να περάσει σχεδόν ένας μήνας από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και από την πλευρά του υφυπουργείου Ενέργειας δεν έχει ακουστεί ακόμη τίποτε σχετικό με την ημερομηνία που έχει σκοπό να φέρει προς επικύρωση στη Βουλή τη συμφωνία για τις έρευνες των υδρογονανθράκων της Κρήτης. Η Ελλάδα έχει χάσει αρκετό χρόνο. Κάθε ημέρα που περνά είναι σημαντική. <br /><br />Οι έρευνες και η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της Κρήτης θα φέρουν δισεκατομμύρια ευρώ στη χώρα μας. Χρήματα τα οποία δεν περισσεύουν σε κανέναν/καμία. Οι επενδύσεις των υδρογονανθράκων βρίσκονται στο κατώφλι της εξώπορτας της πατρίδας μας αλλά το υφυπουργείο Ενέργειας φαίνεται πως δεν ανοίγει την πόρτα. Κάποιοι κρατούν ομπρέλα στις επενδύσεις; Γιατί;<br /><br />Συμβαίνει κάτι για το οποίο οι Έλληνες πολίτες-φορολογούμενοι, οι εξαντλημένοι από την οικονομική κρίση, πρέπει να γνωρίζουν; Ας ευχηθούμε η -κατά τα άλλα φιλελεύθερη- ΝΔ, διαμέσω του υφυπουργείου Ενέργειας, να μην έχει μετατραπεί μέσα σε ένα μήνα σε ΣΥΡΙΖΑ του "επαναστατικού" παρελθόντος. Ας ευχηθούμε να κάνουμε λάθος.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η σύμβαση για τους υδρογονάνθρακες Κρήτης - Να μην καθυστερήσει η ΝΔ

Σωτήρης Καμενόπουλος Η Ελλάδα διψά για επενδύσεις που θα έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Επενδύσεις οι οποίες θα επανεκκινήσουν την καθημαγμέ...

Διαβάστε την συνέχεια