Οι δέκα πληγές του Ερντογάν

<div><b><br /></b></div><b><div><b><br /></b></div><div><b><br /></b></div><div><b><br /></b></div><div><b><br /></b></div>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Το ισλαμοεθνικιστικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) της Τουρκίας ετοιμάζεται να «γιορτάσει» 20 χρόνια στην εξουσία (2002-2022). Πλην όμως, στη γείτονα χώρα δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για εορτασμούς. Εάν υπήρχαν, ή μάλλον όποια υπήρχαν. εξανεμίστηκαν κι αυτά πια στον βωμό του αυταρχισμού, της ακραίας πολιτικής πόλωσης και των οικονομικών προβλημάτων.<br /><br />Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί βέβαια από την πλευρά του, προσωπικά, να νιώθει «δικαιωμένος», επειδή κατάφερε να επιβιώσει πολιτικά, εκτοπίζοντας τον κοσμικό Κεμάλ από την θέση του μακροβιότερου ηγέτη της σύγχρονης Τουρκίας. Ο 67χρονος (σε έναν μήνα 68χρονος) Τούρκος πρόεδρος μπορεί να νιώθει «δικαιωμένος» και στα «μάτια» της παράδοσης του Νετζμετίν Ερμπακάν, καθώς αφήνει πίσω του μια πολύ πιο ισλαμική, συντηρητική, θεοκρατική και ανελεύθερη χώρα από εκείνη που παρέλαβε.<br /><br />Η αποκατάσταση της ισλαμικής μαντίλας, η τεμενοποίηση της Αγίας Σοφίας, το τζαμί στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, αλλά και η ισχυροποίηση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων Diyanet, ο προϋπολογισμός της οποίας 23πλασιάστηκε την περίοδο 2002-2021, είναι κάποιες από τις «κατακτήσεις» που αφήνει πίσω του ως νέος «σουλτάνος» ο Τούρκος πρόεδρος.<div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-2.jpg"><img height="359" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-2.jpg" width="640" /></a><div><br /></div><div>Η ισχυροποίηση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων Diyanet, ο προϋπολογισμός της οποίας 23πλασιάστηκε την περίοδο 2002-2021, είναι κάποιες από τις «κατακτήσεις» που αφήνει πίσω του ως νέος «σουλτάνος» ο Τούρκος πρόεδρος. Στη φωτογραφία, ο κ. Ρ. Τ. Ερντογάν με τον επικεφαλής της Diyanet, Αλί Ερμπάς, o οποίος -ως γνωστόν- έχει εμφανιστεί στην Αγία Σοφία, τηρώντας την «παράδοση» της ισλαμικής σπάθας.<br /><br /><a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-2-A.jpg"><img height="427" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-2-A-1024x683.jpg" width="640" /></a><br /><br />Κατά τα λοιπά ωστόσο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «μετράει» πια και μια σειρά από πολύ πρακτικές και μετρήσιμες ήττες εντός των συνόρων. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να συγκρίνει κανείς το «τότε» με το «τώρα». Διότι ο Ερντογάν και το AKP είχαν άλλοτε μονοκομματική αυτοδυναμία, υψηλά ποσοστά ανάπτυξης, συνοχή και τους μεγαλύτερους δήμους της Τουρκίας υπό τον έλεγχό τους. Πλέον, καθώς αφήνουμε πίσω μας το 2021 και μπαίνουμε στο 2022, το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην για τον Ερντογάν και τους συν αυτώ.<br /><br />Οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα) πλέον ελέγχονται από την τουρκική αντιπολίτευση (εν προκειμένω από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα CHP). Η άλλοτε άνετη αυτοδυναμία του AKP έχει εν τω μεταξύ κι εκείνη «πάει περίπατο», με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) πλέον να βασίζεται στους Γκρίζους Λύκους του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), για να μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά. Όσο για την τουρκική λίρα, είδε την ισοτιμία της να καταρρέει έναντι του δολαρίου τα τελευταία χρόνια, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτή η κατάρρευση για τον πληθωρισμό και τα εισαγώμενα προϊόντα (με δεδομένο ότι η Τουρκία εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει) της ενέργειας συμπεριλαμβανομένης, αλλά και για τα χρέη των Τούρκων που έχουν δάνεια σε ξένο νόμισμα.</div><div><br />Οι γεωτρήσεις που «αστόχησαν»<br /><br />Μέχρι στιγμής, η Τουρκία έχει δώσει πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε πλωτά γεωτρύπανα (Fatih, Yavuz, Kanuni, Cobalt Explorer-West Cobalt) και σεισμογραφικά (Oruç Reis, Barbaros), κι αυτό χωρίς να συνυπολογίσει κανείς τα κόστη λειτουργίας όλων αυτών. Παρά τις επενδύσεις και τα πλοία ωστόσο, προς το παρόν η κρατική Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου (TPAO) δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει κοιτάσματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 2020, η τουρκική κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τον εντοπισμό κοιτασμάτων στη Μαύρη Θάλασσα τα οποία ωστόσο ακόμη δεν είναι σαφές ούτε εάν, ούτε πότε, ούτε με ποιο ακριβώς κόστος θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.<br /><br />Από εκεί και πέρα, θα μπορούσε βέβαια κανείς να υποστηρίξει ότι τα τουρκικά ερευνητικά έχουν δράσει περίπου σαν «πολεμικά πλοία» ή «κανονιοφόρα», προωθώντας τις επεκτατικές μαξιμαλιστικές εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας και δημιουργώντας τετελεσμένα αλλά και επικοινωνιακή-προπαγανδιστική υπεραξία. Δεκτό, αλλά ακόμη και υπό αυτό το πρίσμα, το ερώτημα παραμένει: άξιζε άραγε το κόστος της επένδυσης; Και πως θα αξιολογείται η απόκτηση και πολυέξοδη λειτουργία αυτών των πλοίων σε μερικά χρόνια από τώρα, εάν δεν έχουν προηγηθεί ανακαλύψεις αξιοποιήσιμων κοιτασμάτων;</div><div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-3.jpg"><img height="400" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-3.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div><div>Η Τουρκία έχει δαπανήσει πάνω από 1 δις δολάρια σε πλωτά γεωτρύπανα (Fatih, Yavuz, Kanuni, Cobalt Explorer-West Cobalt) και σεισμογραφικά (Oruç Reis, Barbaros) -κι αυτό χωρίς να συνυπολογίσει κανείς τα κόστη λειτουργίας όλων αυτών- αλλά, προς το παρόν, η TPAO δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει κοιτάσματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Το MHP ως βαρίδι<br /><br />Το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) του ηγέτη των Γκρίζων Λύκων Ντεβλέτ Μπαχτσελί αντιμετωπίζεται παλαιόθεν ως «συστημικός» παίκτης εντός του τουρκικού πολιτικού τοπίου. Υπό αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως αναμενόμενο και το γεγονός πως εκείνο έσπευσε να συνδράμει το σύστημα του Ερντογάν, όταν ο τελευταίος χρειάστηκε την εκλογική του βοήθεια, μέσα από τη σύσταση της ισλαμοεθνικιστικής Συμμαχίας του Λαού-Cumhur Ittifaki (AKP-MHP) από το 2018 και έπειτα. Εν τω μεταξύ ωστόσο, το MHP από σωσίβιο που ήταν για τον Ερντογάν αποκτά πλέον χαρακτηριστικά βαριδίου. Τα ποσοστά των εθνικιστών έχουν υποχωρήσει σημαντικά στις δημοσκοπήσεις, ενώ αντιθέτως τα ποσοστά της (προερχόμενης από τους εθνικιστές) Μεράλ Ακσενέρ δεν σταματούν να ανεβαίνουν, προκαλώντας εσωκομματική γκρίνια και έριδες που, με τη σειρά τους, ενίοτε οδηγούν ακόμη και σε βίαια ενδοεθνικιστικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Πριν από περίπου έντεκα μήνες, στο τεύχος 346 της «Α&Δ», είχαμε γράψει για τους «εσωτερικούς τριγμούς» που μαίνονται στις τάξεις της τουρκικής άκρας δεξιάς οδηγώντας ακόμη και σε «μαφιόζικου τύπου συγκρούσεις ανάμεσα στους πολιτικούς απογόνους του Αλπαρσλάν Τουρκές πολλοί από τους οποίους τυγχάνουν άλλωστε «πραγματικοί» μαφιόζοι με βαρύ ποινικό μητρώο, όπως -για παράδειγμα- ο (σ.σ. τότε) προσφάτως πρόωρα αποφυλακισθείς Αλαατίν Τσακιτζί». Σημειωτέον πως ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί είναι πια 74 ετών, όπερ σημαίνει πως το πολιτικό του μέλλον οδεύει πια χρονικά εκ των πραγμάτων προς τη δύση του, χωρίς ωστόσο να μπορεί ακόμη να προβλέψει κανείς ποια θα είναι η διάδοχη (επεισοδιακή ή όχι, μένει να φανεί) κατάσταση στο MHP, ειδικά εάν εκείνο υποστεί στην πορεία και εκλογικές απώλειες όπως αναμένεται εάν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις.</div><div><br />Καμπανάκι κινδύνου για τον Ερντογάν οι δημοσκοπήσεις<br /><br />Οι δημοσκοπήσεις αποτελούν πια επίμονο, συνεχιζόμενο «πονοκέφαλο» για το καθεστώς Ερντογάν, καθώς το τελευταίο βλέπει τα ποσοστά του να υποχωρούν όλο και πιο χαμηλά, μέσα σε συνθήκες επιδεινούμενων οικονομικών προβλημάτων, κλιμακούμενης πολιτικής πόλωσης και οξυνόμενου κοινωνικού αναβρασμού. Σφυγμομετρήσεις του Δεκεμβρίου (ORC Araştırma, Yöneylem Sosyal Araştırmalar Merkezi) παρουσίαζαν το ισλαμοεθνικιστικό κυβερνών δίδυμο AKP-MHP της επομαζόμενης Συμμαχίας του Λαού-Cumhur Ittifaki να συγκεντρώνει ποσοστό κάτω από 40% (από σχεδόν 54% που είχαν εξασφαλίσει τα εν λόγω δύο κόμματα μαζί στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2018), με το AKP πια να κινείται κοντά στο 30% ή και χαμηλότερα (από 42,6% που είχε εξασφαλίσει το 2018 και 49,5% τον Νοέμβριο του 2015) και το MHP να κινείται κοντά στο 8% ή και χαμηλότερα (από 11,1% που είχε εξασφαλίσει το 2018 και σχεδόν 12% τον Νοέμβριο του 2015). Παράλληλα ωστόσο, και οι πολίτες που εμφανίζονται πλέον στις δημοσκοπήσεις να βλέπουν αρνητικά το έργο του Ερντογάν ως προέδρου είναι σταθερά περισσότεροι από όσους παρουσιάζονται να εγκρίνουν τη δουλειά του Τούρκου προέδρου.</div><div><br /></div><div>Το MHP του ηγέτη των Γκρίζων Λύκων, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αντιμετωπίζεται παλαιόθεν ως «συστημικός» παίκτης και, υπό αυτήν την έννοια, ίσως ήταν αναμενόμενο ότι έσπευσε να συνδράμει το σύστημα του Ερντογάν με τη σύσταση της ισλαμοεθνικιστικής «Συμμαχίας του Λαού» από το 2018 και έπειτα. <br /><br /><a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-4-A.jpg"><img height="366" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/03/TURKEY-4-A.jpg" width="640" /></a><br /><br /></div><div>Το προεδρικό σύστημα που δεν δουλεύει<br /><br />Μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές των τελευταίων ετών (εάν όχι δεκαετιών) στην Τουρκία υπήρξε η υιοθέτηση -επισήμως από το 2018 και έπειτα- του συστήματος της εκτελεστικής υπερπροεδρίας που έφερε ο Ερντογάν με τη στήριξη των εθνικιστών του Μπαχτσελί. Στην προσπάθειά του να προωθήσει ακριβώς αυτήν τη συνταγματική τροποποίηση, ο Τούρκος πρόεδρος διεμήνυε, πριν από το σχετικό δημοψήφισμα του 2017, πως το νέο προεδρικό σύστημα πρόκειται να συμβάλει στην κυβερνησιμότητα, διαμορφώνοντας δηλαδή τις συνθήκες εκείνες που απαιτούνται για μια απρόσκοπτα αποτελεσματικότερη και απαλλαγμένη από γραφειοκρατικά βαρίδια διακυβέρνηση. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, όσα υποσχόταν τότε ο Ερντογάν έχουν πλέον στην πράξη διαψευστεί και μάλιστα κατά τρόπο δραματικό. Ενδεικτικά όσα σημειώνει σε πρόσφατη έκθεσή του το ερευνητικό κέντρο Centre for Applied Turkey Studies (CATS) του Γερμανικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων SWP. Σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση («Turkey’s Presidential System after Two and a Half Years»), πλέον στην Τουρκία «το κοινοβούλιο είναι πιο αδύναμο, ο διαχωρισμός των εξουσιών έχει υπονομευτεί, το δικαστικό σώμα έχει πολιτικοποιηθεί, οι θεσμοί έχουν παραλύσει, τα οικονομικά δεινά εντείνονται και οι αυταρχικές πρακτικές κυριαρχούν». Παράλληλα ωστόσο, και παρά τα προαναφερθέντα, «τα περιθώρια των πολιτικών ελιγμών για τον πρόεδρο έχουν κι εκείνα στενέψει» μέσα σε ένα περιβάλλον οξυμμένου κομματικού αλλά και κοινωνικού ανταγωνισμού/αναβρασμού και γκρίνιας.</div><div><br />Η οικονομία που «αιμορραγεί»<br /><br />Θα μπορούσε να ιδωθεί και ως η μεγαλύτερη απτή αποτυχία του καθεστώτος Ερντογάν έναντι εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων της Τουρκίας που, επί σειρά ετών, ψήφιζαν AKP. Η ακραία υποτίμηση της τουρκικής λίρας έναντι του δολαρίου (17,4 προς 1 ήταν η ισοτιμία έναντι του αμερικανικού νομίσματος την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές), ο πληθωρισμός που καλπάζει (κοντά στο 22% στα τέλη του 2021) και τα ποσοστά της ανεργίας που ανεβαίνουν (22% μεταξύ των νέων, με τους αναλυτές ωστόσο να εκτιμούν ότι το πραγματικό ποσοστό είναι ακόμη μεγαλύτερο) έρχονται πια να τινάξουν στο αέρα όλα τα αφηγήματα του Ερντογάν περί ανάπτυξης και τουρκικής γιγάντωσης. Ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος έχει πια ξεχάσει όλους εκείνους τους μεγαλεπήβολους οικονομικούς στόχους που είχε προ ετών θέσει για το 2023 (θυμάται άραγε κανείς πια εκείνο το «Vizyon 2023»;) και να μιλάει πια για το… 2053. Αναφερόμενος στο «σχέδιο 2023», ο Άγγελος Συρίγος έγραφε προ ετών, το 2016, στην Καθημερινή: «σύμφωνα με αυτό, η Τουρκία φιλοδοξεί να είναι (σ.σ. το 2023, στην επέτειο της συμπλήρωσης 100 ετών από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας) μία από τις 10 πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου, με ΑΕΠ ύψους 2 τρισετομμυρίων δολαρίων, εξαγωγές 500 δισ. και κατά κεφαλήν εισόδημα 25.000 δολαρίων». Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, ωστόσο, όπως τα «οραματιζόταν» προ ετών ο Τούρκος ηγέτης. Τρανή απόδειξη της αποτυχίας του (σε σχέση πάντα με τους στόχους που ο ίδιος είχε θέσει): το τουρκικό ΑΕΠ που παραμένει κάτω από τα 800 δισεκατομμύρια δολάρια, οι εξαγωγές που είναι κοντά στα 200 δισ. κι όχι στα 500, και το κατά κεφαλήν εισόδημα που υπολείπεται κατά (πάρα) πολύ πια των 25.000 δολαρίων.</div><div><br />Η υγεία του ηγέτη που επιδεινώνεται<br /><br />Πέρα από την κακή κατάσταση της οικονομίας, έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία χρόνια και για την κακή κατάσταση της υγείας του σχεδόν 68χρονου πια Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Παράλληλα, έχουν δει το φως της δημοσιότητας και βίντεο ή φωτογραφίες που φέρονται να επιβεβαιώνουν -ως «πειστήρια»- του λόγου το αληθές. Η απόπειρα της πλευράς Ερντογάν να διαψεύσει τις φήμες, δίνοντας στη δημοσιότητα βίντεο στο οποίο ο Τούρκος (κάνει ότι) παίζει μπάσκετ θα μπορούσε να εκληφθεί και ως κωμική ή κωμικοτραγική. Ουσιαστική ενημέρωση αναφορικά με την κατάσταση της υγείας του Τούρκου προέδρου προφανώς και δεν έχει υπάρξει, καθώς θα ήταν σαν να επιβεβαιώνει το πρόβλημα. Το μόνο που έχει υπάρξει είναι διαβεβαιώσεις πως εκείνος χαίρει άκρας υγείας. Σε κάθε περίπτωση, η σχετική φημολογία έρχεται να φθείρει ακόμη περισσότερο το προφίλ ενός ηγέτη που βρίσκεται πια, έπειτα από 20 χρόνια στην εξουσία, αντιμέτωπος όχι μόνο με την πολιτική φθορά αλλά και με τη μήνη ενός ολοένα μεγαλύτερου πλήθους εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών.</div><div><br />Η αντιπολίτευση που ανεβαίνει<br /><br />Παράλληλα με τους Ερντογάν και Μπαχτσελί που υποχωρούν στις δημοσκοπήσεις, υπάρχει και μια τουρκική αντιπολίτευση που, αντιθέτως, ανεβαίνει. Η άνοδος είναι εντυπωσιακή ειδικά για την προερχόμενη από τους εθνικιστές Μεράλ Ακσενέρ και το επονομαζόμενο Καλό Κόμμα της (İYİ Parti) το οποίο εμφανίζεται πια σε κάποιες μετρήσεις να ξεπερνά ακόμη και το 15% ή 16% (από σχεδόν 10% που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές του 2018), αγγίζοντας ποσοστά διόλου ευκαταφρόνητα για ένα κόμμα που ιδρύθηκε πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, τον Οκτώβριο του 2017.<br /><br />Όμως και το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το -με διαφορά- παλαιότερο από τα κόμματα που είναι ενεργά σήμερα στην Τουρκία, παρουσιάζεται να ανακάμπτει, προσεγγίζοντας ή ακόμη και ξεπερνώντας το 30%, με τον ηγέτη του, τον 73χρονο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου να έχει κι εκείνος περάσει από χίλια κύματα τα τελευταία χρόνια, καταφέρνοντας πάντως να επιβιώσει πολιτικά. Σημειωτέον πως μιλάμε για μια παράταξη η οποία ελέγχει πια τους δήμους της Άγκυρας, της Κωνσταντινούπολης, αλλά και της Σμύρνης (παλαιόθεν τον τελευταίο), διατηρώντας στο δυναμικό της δημάρχους, όπως είναι ο (προερχόμενος από τους εθνικιστές) 66χρονος Μανσούρ Γιαβάς στην Άγκυρα και ο 51χρονος Εκρέμ Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη. Οι δύο δήμαρχοι έχουν τα φόντα να διαδραματίσουν ρόλο και πέραν του πεδίου των δήμων, επηρεάζοντας τις εθνικές πολιτικές εξελίξεις στον δρόμο προς την επόμενη διπλή (βουλευτική, προεδρική) εκλογική αναμέτρηση, είτε εκείνη πραγματοποιηθεί το 2023, όπως είναι κανονικά προγραμματισμένο, είτε νωρίτερα.</div><div><br /></div><div>Η άνοδος της (προερχόμενης από τους εθνικιστές) Μεράλ Ακσενέρ και του επονομαζόμενου Καλού Κόμματός της (İYİ Parti) είναι εντυπωσιακή, καθώς εμφανίζεται πια σε κάποιες μετρήσεις να ξεπερνά ακόμη και το 15% ή 16% από σχεδόν 10% που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές του 2018.</div><div><br />Οι Κούρδοι που επιμένουν<br /><br />Όσο για το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), αξίζει να σημειωθεί πως και εκείνο, παρά τον πόλεμο που έχει δεχθεί από το ισλαμοεθνικιστικό καθεστώς και τις πολιτικά υποκινούμενες διώξεις κατά εκατοντάδων (μεταξύ άλλων και δημοκρατικά εκλεγμένων) στελεχών του, καταφέρνει να επιβιώσει. Με σημαντικές απώλειες μεν, αλλά συγκεντρώνοντας 8% με 10% στις σφυγμομετρήσεις, προς μεγάλη απογοήτευση του Ντεβλέτ Μπαχτσελί που ζητά παλαιόθεν να τεθεί το HDP εκτός νόμου.<br />Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ που δεν βελτιώνονται<br /><br />Καθώς πια συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ορκωμοσία του Δημοκρατικού Τζο Μπάιντεν στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, ένα μέτωπο στο οποίο ακόμη δεν έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος είναι εκείνο των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας που παραμένουν από ψυχρές έως και προβληματικές. Κι αυτό προς μεγάλη απογοήτευση του καθεστώτος Ερντογάν το οποίο εξακολουθεί να έχει ανάγκη τις ΗΠΑ, όχι μόνο ως μέσο για να ενισχύει τη διαπραγματευτική του ισχύ και αξία έναντι της Μόσχας, αλλά και σε καθαρά πρακτικό επίπεδο. Εάν όχι για τα F-35 που πάνε πια χάθηκαν, τότε οπωσδήποτε για τα τουρκικά F-16 που αντιθέτως είναι εκεί και χρήζουν εκσυγχρονισμού. Εάν υπάρχει ένα «νέο κανονικό» πια στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, αυτό είναι το «κανονικό» μιας περιρρέουσας καχυποψίας.</div><div><br /></div><div>Το (κεμαλικό) Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) παρουσιάζεται να ανακάμπτει, προσεγγίζοντας ή ακόμη και ξεπερνώντας το 30%, με τον ηγέτη του, τον 73χρονο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου να έχει κι εκείνος περάσει από χίλια κύματα τα τελευταία χρόνια, καταφέρνοντας πάντως να επιβιώσει πολιτικά.<br />Η τουρκική αναξιοπιστία εκτός των συνόρων<br /><br />Η καχυποψία είναι όμως πια δεδομένη και στις σχέσεις της Τουρκίας με άλλες δυνάμεις (το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία) με τις οποίες τώρα το καθεστώς Ερντογάν επιδιώκει, εξ ανάγκης, να οικοδομήσει εκ νέου γέφυρες και διαύλους. Και ναι, οι διεθνές σχέσεις μπορεί να είναι στην πράξη κάτι το πολύ ψυχρό και υπολογιστικό, πλην όμως όσοι έχουν αποδειχθεί κατ’ επανάληψη απολύτως αναξιόπιστοι (και ο Ερντογάν είναι ένας από αυτούς) θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Οι δέκα πληγές του Ερντογάν

Γιώργος Σκαφιδάς Το ισλαμοεθνικιστικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) της Τουρκίας ετοιμάζεται να «γιορτάσει» 20 χρόνια στην εξουσία (...

Διαβάστε την συνέχεια

Πόσο “κρίσιμα” είναι τα ρωσικά συστήματα για την ελληνική άμυνα;

<img height="386" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2022/03/25-3-04-053-780x470.jpg" width="758" /> <br />Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης</b><br />Στις 4 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ (Αντώνης Σρόιτερ) απάντησε σε ερώτηση για το αν επικρατεί προβληματισμός στην στρατιωτική ηγεσία για την μελλοντική υποστήριξη των ρωσικής προελεύσεως οπλικών συστημάτων σε ελληνική υπηρεσία: “Αποτελούν επιλογές άλλων δεκαετιών, περασμένων δεκαετιών. Η χώρα δεν προτίθεται να αγοράσει κανένα αμυντικό σύστημα από τη Ρωσία. Θα διαχειριστούμε την πραγματικότητα όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν είναι όμως αμυντικά συστήματα τα οποία είναι κρίσιμα για την εθνική άμυνα”.<br /><br />Το κατά πόσο είναι “κρίσιμα” για την εθνική άμυνα, δηλαδή για το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, είναι σε κάθε περίπτωση σχετικό. Για πολιτικούς λόγους, ο πρωθυπουργός προτίμησε να υποβαθμίσει το ζήτημα, που όμως έχει μια αρκετά σημαντική διάσταση ως προς την επίδραση που μπορούν να έχουν στην ελληνική άμυνα τα μείζονα οπλικά συστήματα ρωσικής προελεύσεως.<br /><br />Η επίδραση όμως κάθε οπλικού συστήματος, στηρίζεται πάντα σε δύο παράγοντες. Στον δείκτη επιχειρησιακής διαθεσιμότητος και στο τεχνολογικό επίπεδο – επιδόσεις. Πρόκειται για δύο μεταβλητούς παράγοντες. Όπως είναι αυτονόητο, εάν τα οπλικά συστήματα υποστηρίζονται κανονικά, τότε είναι μια μετρήσιμη κι όχι θεωρητική δύναμη στον συσχετισμό ισχύος. Εάν είναι παλαιάς τεχνολογίας, επίσης έχουν μια συμβολική παρουσία και η απόδοσή τους μπορεί να είναι περιορισμένη, στην περίπτωση όμως που έχουν υποβληθεί σε κάποιο πρόγραμμα αναβαθμίσεως, σίγουρα έχουν να προσφέρουν.<br /><br />Τους δείκτες επιχειρησιακής διαθεσιμότητος μειζόνων οπλικών συστημάτων όπως τα αντιαεροπορικά S-300PMU1, TOR-M1 και OSA-AK, γνωρίζει η στρατιωτική ηγεσία. Επειδή αυτή η ενημέρωση είναι βέβαιο ότι έχει μεταβιβασθεί στον πρωθυπουργό, η παραπάνω τοποθέτησή του, παραπέμπει σε αρνητικούς δείκτες. Ωστόσο, επειδή η απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός πρέπει να αξιολογείται κατά βάση ως πολιτική, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η κατάσταση βρίσκεται κάπου στην μέση.<br /><br />Το βέβαιο όμως είναι, ότι ενώ οι επιχειρησιακοί χρήστες έχουν μελετήσει κι έχουν εισηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια προγράμματα για εκσυγχρονισμό αυτών των συστημάτων, δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως κάτι συγκεκριμένο. Καθώς προτάσεις αναβαθμίσεως μπορούσαν να αναζητηθούν και σε συμμαχικές χώρες, όπως επί παραδείγματι για τα συστήματα OSA-AK πρόταση από την Πολωνία, είναι αυτονόητο ότι η αδράνεια επήλθε ως αποτέλεσμα των μειωμένων επενδύσεων στις Ένοπλες Δυνάμεις επί σειρά ετών.<br /><br />Η σύρραξη στην Ουκρανία, αλλά και οι προηγούμενες στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν δείξει ότι παλαιά συστήματα ρωσικής προελεύσεως, εξακολουθούν να είναι επικίνδυνα. Στις 7 Μαρτίου, οι Ουκρανοί υποστήριξαν ότι ένα μαχητικό υψηλών επιδόσεων Su-30SM καταρρίφθηκε από σύστημα OSA-AKM, χωρίς όμως να έχουν υπάρξει επιβεβαιωτικά στοιχεία. Ακόμη και αν δεν ευσταθεί η είδηση, το TOR-M1 του Ελληνικού Στρατού έχει αυξημένες ικανότητες ενώ από κάθε άποψη και το παλαιότερο OSA-AK μπορεί να αντιμετωπίσει εναέριους στόχους χαμηλοτέρων επιδόσεων, όπως ελικόπτερα ή UAV. Το τελευταίο, απεδείχθη και στην πρόσφατη αναμέτρηση των Αρμενίων με τους Αζέρους.<br /><br />Επομένως, τα ρωσικής προελεύσεως οπλικά συστήματα, μπορούν να αποδώσουν ικανοποιητικώς και θα είχαν ακόμη μεγαλύτερες ικανότητες εφόσον είχαν υποβληθεί σε κάποια προγράμματα εκσυγχρονισμού τα προηγούμενα έτη. Εάν είχε συμβεί αυτό, δεν θα αποτελούσε σήμερα ιδιαιτέρως επιτακτική ανάγκη η αντικατάστασή τους, όπως υπονόησε ο πρωθυπουργός, απαιτώντας όμως μια διόλου ευκαταφρόνητη αφιέρωση χρημάτων για την προμήθεια αντικαταστατών.<div><br /></div><div><a href="https://doureios.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πόσο “κρίσιμα” είναι τα ρωσικά συστήματα για την ελληνική άμυνα;

  Από Σάββας Δ. Βλάσσης Στις 4 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ (Αντώνη...

Διαβάστε την συνέχεια

Χρησμός Μητσοτάκη για εκλογές. Ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει.

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgv4zunmA3V7Hru6aM8R4n7mf0rEmSiCdTnTTA-YEaNBWSbIwL_mIhcu-q0X0ctqcJIyO--_ozHiGuupB14FyGwkWJWDj75JEa__dn4CJ9sb7KaXRs_JSWMVor9UAio7vRQjNX10w1IfwB-Nkj3QRrSRIm-URKbrYGtx9XXeY6pc_D3w06vSAGbEOeY=s350"><img border="0" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgv4zunmA3V7Hru6aM8R4n7mf0rEmSiCdTnTTA-YEaNBWSbIwL_mIhcu-q0X0ctqcJIyO--_ozHiGuupB14FyGwkWJWDj75JEa__dn4CJ9sb7KaXRs_JSWMVor9UAio7vRQjNX10w1IfwB-Nkj3QRrSRIm-URKbrYGtx9XXeY6pc_D3w06vSAGbEOeY=w739-h387" width="739" /></a><br /><br /><b>Μανώλης Κοττάκης </b><br />ΕΚΤΟΣ από τόν Πρόεδρο Ζελένσκυ ο οποίος καλείται στίς αμέσως προσεχείς μέρες νά λάβει δραματικές αποφάσεις καί νά απαντήσει στά τελεσίγραφα τού Βλαντιμήρ Πούτιν, σέ κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων βρίσκεται γιά πρώτη φορά κατά τή διάρκεια τής τριετούς θητείας του στήν διακυβέρνηση τής χώρας καί ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. <div><br /></div><div>Αίφνης χθές, γιά πρώτη φορά, ο πρόεδρος τής Νέας Δημοκρατίας τόνισε στά μέλη τού υπουργικού συμβουλίου κατά τή διάρκεια τής συνεδρίασής του ότι ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει. Αίφνης, επίσης, άρχισαν οι διαρροές γιά φερόμενα ευρήματα μυστικών δημοσκοπήσεων από τά οποία προκύπτει άνοδος μετά από πολύ καιρό τών ποσοστών τής Νέας Δημοκρατίας αλλά καί τού ρωσσόφιλου κόμματος τού Κυριάκου Βελόπουλου. Αίφνης επίσης επανήλθαν στό προσκήνιο οι διαρροές γιά τήν αλλαγή τού εκλογικού νόμου, καθώς αυτός πού εκπόνησε ο υπουργός επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης δυσκολεύει πολύ σέ δύσκολους καιρούς τήν αυτοδυναμία τής Νέας Δημοκρατίας. Τί χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε λοιπόν γιά νά καταλήξουμε στό συμπέρασμα, ότι είναι πολύ πιθανό αμέσως μετά τό Πάσχα νά οδηγηθούμε σέ πρόωρες εκλογές ένα χρόνο πρίν από τήν τυπική λήξη τής συνταγματικής θητείας τής Κυβέρνησης;<br /><br />Όλοι οι έκτακτοι λόγοι πού θά μπορούσε νά ονειρευτεί ένας πρωθυπουργός προκειμένου νά δικαιολογήσει μία έκτακτη προσφυγή στή λαϊκή ετυμηγορία συντρέχουν: πόλεμος, ενεργειακή κρίση, επισιτιστική κρίση, πανδημία. Τό θεωρητικό ερώτημα πού προκύπτει μέ αφορμή τόν προβληματισμό πού αναπτύσσεται είναι τό εξής: μπορεί κανείς νά αποφασίσει εκλογές όταν ο ορίζοντας είναι θολός καί συννεφιασμένος, καί δέν υπάρχουν επαρκή δεδομένα γιά νά προβλέψει ποιά γεγονότα θά μεσολαβήσουν από τήν κήρυξη τών εκλογών έως τήν συγκρότηση τής νέας κυβέρνησης; Ασφαλώς καί θά πρόκειται γιά προεκλογική εκστρατεία μέσα στήν ομίχλη! Στήν ομίχλη τής απλής αναλογικής, γιά νά μήν ξεχνιόμαστε.<br /><br />Ένα άλλο ερώτημα επίσης πού τίθεται είναι ποιό θά είναι τό διακύβευμα τής εκλογής. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι μέ φόντο τόν πόλεμο τό ερώτημα πού ανήκει η Ελλάς είναι τό ιδεώδες γιά τήν Νέα Δημοκρατία. Όπως επίσης καί τό δίλημμα, σταθερότητα ή περιπέτεια. Δύο σκέψεις εδώ: καί άν η έκβαση τού πολέμου, οι συνθήκες στήν αγορά όπου αυτή τή στιγμή υπάρχει στάση εμπορίου οι ελλείψεις τροφίμων καί η παγκόσμια επισιτιστική κρίση σέ συνδυασμό μέ τήν εκτίναξη τών τιμών τής ενέργειας αλλάξουν τή σκέψη τών Ελλήνων καί από κεί πού ήθελαν μονοκομματικές κυβερνήσεις τώρα θελήσουν πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας, τότε τί γίνεται; Σέ ό,τι αφορά δέ τό ερώτημα πού ανήκει η Ελλάς, τό οποίο κάποιοι έχουν μπεί στόν πειρασμό νά θέσουν στόν ελληνικό λαό οι δημοσκοπήσεις Κάπα Research, interview δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι βαθιά διχασμένοι απέναντι σέ αυτό τό ερώτημα, καθώς στόν πόλεμο τής Ουκρανίας πάνω από τούς μισούς ζητούν ουδετερότητα!<br /><br />Εάν ανοίξει προεκλογικά συζήτηση καί χωριστούμε σέ ρωσσόφιλους καί ουκρανόφιλους, Δυτικούς καί Ανατολικούς, άς μήν υπάρχει αμφιβολία: θά αυξηθεί η συσπείρωση τής Νέας Δημοκρατίας, αλλά θά αυξηθεί καί η συσπείρωση τού ΣΥΡΙΖΑ μέ ό,τι αυτό σημαίνει στίς πρώτες κάλπες τής απλής αναλογικής. Από τήν άλλη όμως στά επιχειρήματα αυτά γιά τόν συννεφιασμένο ορίζοντα τού 2022 ο Πρωθυπουργός προκειμένου νά αποφασίσει πότε θά προχωρήσει σέ πρόωρες εκλογές μπορεί νά προτάξει τό εξής επιχείρημα: όπως φαίνεται, τόσο τό 2022 όσο καί τά επόμενα χρόνια ο ορίζοντας δέν θά είναι ποτέ καθαρός. Τό ξέφωτο πού ονειρεύονται πολλοί δέν θά υπάρξει ποτέ, καθώς ζούμε πλέον σέ έναν κόσμο αβέβαιο. Μόλις έληξε η πανδημία, ήρθε ο πόλεμος! Τό περίμενε κανείς; Ένας ακόμη λόγος γιά νά επισπεύσει τίς αποφάσεις του ο κύριος Μητσοτάκης είναι η επισιτιστική κρίση.</div><div><br />Είναι πολύ πιθανόν από τόν Σεπτέμβριο καί μετά, ίσως ίσως ακόμη καί μέσα στό καλοκαίρι, οι Έλληνες όπως καί υπόλοιποι Ευρωπαίοι νά αναζητούν στά ράφια τών σούπερ μάρκετ αγαθά πρώτης ανάγκης όπως τό ψωμί η τά ζυμαρικά, καί είτε νά είναι πανάκριβα είτε νά παρατηρείται έλλειψή τους. Ποιός πρωθυπουργός θά ήθελε νά κάνει εκλογές μέσα σέ τέτοιες συνθήκες; Όπου φύγει, φύγει. Φυγή πρός τά εμπρός, εννοείται. Καί αυτό σημαίνει εκλογές τό συντομώτερο πρίν έρθει ο Αρμαγεδδών. </div><div><br /></div><div>Υπό αυτές τίς περιστάσεις ίσως οι εκλογές νά είναι μία κάποια λύσις. Ειδικά όταν τό εκλογικό σώμα λέγεται ότι συσπειρώνεται γύρω από τίς κυβερνήσεις όταν αυτές προχωρούν σέ εκλογές σέ συνθήκες κρίσης. Καί αυτός όμως είναι ένας κανόνας πού χρειάζεται επιβεβαίωση στίς τελευταίες πολιτικές καί κοινωνικές συνθήκες πού ζούμε. Σέ κάθε περίπτωση εφ όσον ο Πρωθυπουργός τό αποφασίσει, αυτές θά είναι οι πιό αβέβαιες εκλογές πού έχουμε ζήσει ποτέ, καθώς ουδείς μπορεί νά προβλέψει πώς θά συμπεριφερθεί τό εκλογικό σώμα σέ αυτή τή νέα κατάσταση καί τί γεγονότα μικρά ή μεγάλα θά μεσολαβήσουν καί θά επηρεάσουν τούς συσχετισμούς από τίς εκλογές μέ απλή αναλογική έως τίς δεύτερες εκλογές μέ ενισχυμένη αναλογική. Επισημαίνεται ότι ο μίνιμουμ χρόνος πού θά μεσολαβήσει μεταξύ τής πρώτης καί τής δεύτερης κάλπης ανέρχεται σέ 67 ολόκληρες μέρες. Ολόκληρος πολιτικός αιών δηλαδή.<br /><br /></div><div><a href="https://www.estianews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Χρησμός Μητσοτάκη για εκλογές. Ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει.

Μανώλης Κοττάκης ΕΚΤΟΣ από τόν Πρόεδρο Ζελένσκυ ο οποίος καλείται στίς αμέσως προσεχείς μέρες νά λάβει δραματικές αποφάσεις καί νά απαντήσει...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην Ουκρανία και ο ελληνικός παραλογισμός.

<a href="https://imageio.forbes.com/specials-images/imageserve/61e81a303b74c444ac49c5e3/20220118-Forbes-NATOExpansion/960x0.jpg?fit=bounds&format=jpg&width=960"><img border="0" height="505" src="https://imageio.forbes.com/specials-images/imageserve/61e81a303b74c444ac49c5e3/20220118-Forbes-NATOExpansion/960x0.jpg?fit=bounds&format=jpg&width=960" width="748" /></a><div><br /></div><div>Του<b> Νίκου Ιγγλέση</b><br />Η ρωσική εισβολή, στις 24-2-22, στην Ουκρανία προκάλεσε ένα παγκόσμιο σοκ, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα η ελληνική, λόγω εγγύτητας, διχάστηκαν σε φιλονατοϊκούς και φιλορώσους. Η προπαγάνδα και τα fake news οργιάζουν, ιδίως από την πλευρά των Δυτικών και επιχειρούν να επηρεάσουν το συναίσθημα παρά τη λογική των ανθρώπων. Σ’ έναν πόλεμο πρώτη πεθαίνει η αλήθεια! Δημοσιογράφοι και κάθε είδους ειδικοί καθημερινά αναλύουν το θέμα χωρίς, πολλοί, να κατανοούν τι πραγματικά συμβαίνει και γιατί αυτό συμβαίνει.</div><div><br />Ουδείς αγαπάει τον πόλεμο γιατί αφήνει πίσω του νεκρούς, τραυματίες, ακρωτηριασμένους, καταστρέφει τα σπίτια, το βιός των ανθρώπων και τις υποδομές της χώρας ενώ στους επιζώντες αφήνει ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα. Ο πόλεμος όμως κυριαρχεί στις ανθρώπινες κοινωνίες από την προϊστορική εποχή. «Ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων και ο βασιλεύς των πάντων και μερικούς τους έκανε θεούς, άλλους ανθρώπους, μερικούς τους έκανε δούλους, άλλους ελεύθερους». Ηράκλειτος.<br />Ο πόλεμος στην Ουκρανία εμφανίζεται ως ένας πόλεμος του καλού ενάντια στο κακό, ως σύγκρουση του δίκαιου με το άδικο. Μια μανιχαϊστική αντίληψη επιχειρεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Είναι όμως έτσι ή τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα; Καταγράφουμε, εν συντομία, μερικά μόνο στοιχεία για να ερμηνεύσουμε γιατί ξέσπασε αυτός ο πόλεμος και ποιοι είναι οι στόχοι όσων εμπλέκονται σ’ αυτόν.</div><div><br />Η Ρωσία με την εισβολή επιδιώκει δύο στόχους:<br />1ον. Να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την εν συνεχεία εγκατάσταση σ’ αυτήν επιθετικών-πυραυλικών όπλων της Συμμαχίας, που θα έχουν μέσα στο βεληνεκές τους τα διοικητικά, στρατιωτικά και βιομηχανικά κέντρα της ρωσικής ενδοχώρας. Βέβαια το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και με τις Βαλτικές Χώρες (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) που όμως έχουν ήδη ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.<br />2ον. Να ενσωματώσει τους ρωσικούς πληθυσμούς, που μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία 15 ανεξάρτητων κρατών, βρέθηκαν εκτός των συνόρων της μητέρας πατρίδας (βλέπε διάγγελμα Β. Πούτιν την ημέρα της εισβολής). Για τη Ρωσία η ήττα και η αδικία που υπέστη το 1991 πρέπει, έστω και εν μέρει, να ανατραπούν.<br />Με βάση τα ανωτέρω η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να χαρακτηριστεί ως προληπτικός και ταυτόχρονα ως εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος.</div><div><br />Η Μόσχα θεωρεί τους Ουκρανούς αδελφό σλαβικό λαό (όχι διαφορετικό έθνος). Εξάλλου η Ουκρανία ήταν ανέκαθεν τμήμα της Τσαρικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης. Κάποια τμήματά της, στα βορειοδυτικά, ανήκαν σε παλαιότερους καιρούς στους Πολωνούς, στους Λιθουανούς και στην Αυστροουγγαρία. Ανεξάρτητο κράτος έγινε για πρώτη φορά το 1991 και στη συνέχεια επιχείρησε να δημιουργήσει ενιαία εθνική ουκρανική συνείδηση (π.χ. με απαγόρευση χρήσης της ρωσικής γλώσσας).</div><div><br />Η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση, μετά τη Ρωσία, χώρα της Ευρώπης (603.000 τ.χ.) με περίπου 44 εκατομμύρια κατοίκους. Μεγάλο τμήμα αυτού του πληθυσμού, στα ανατολικά και νότια, είναι Ρώσοι και όχι απλώς Ρωσόφωνοι. Η Ουκρανία αποτελεί σημαντικό γεωοικονομικό μέγεθος. Διαθέτει τη μεγαλύτερη καλλιεργήσιμη γη στην Ευρώπη. Κατέχει την 1η θέση παγκοσμίως στην εξαγωγή ηλιελαίου, την 4η θέση στις εξαγωγές καλαμποκιού και κριθαριού, την 8η θέση στην εξαγωγή σιταριού, ενώ είναι ο 4ος μεγαλύτερος παραγωγός πατάτας και ο 5ος μεγαλύτερος παραγωγός σίκαλης στον κόσμο.</div><div><br />Επίσης η Ουκρανία διαθέτει αξιόλογη βιομηχανία και πλούσια μεταλλεύματα. Κατέχει την 3η θέση παγκοσμίως στις εξαγωγές σιδήρου, την 4η θέση στις εξαγωγές αργίλου και τιτανίου, την 8η θέση στις εξαγωγές μεταλλευμάτων και συμπυκνωμάτων, τη 10η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή χάλυβα και την 1η θέση στην Ευρώπη στην παραγωγή αμμωνίας. Διαθέτει ακόμη κοιτάσματα σχιστόλιθου ικανά να παράγουν σχιστολιθικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, όπως αυτό που εξάγουν σήμερα οι ΗΠΑ στην Ευρώπη. Τέλος, διαθέτει βιομηχανία για παραγωγή στροβίλων πυρηνικών εργοστασίων (4ος μεγαλύτερος εξαγωγέας), ντιζελοκινητήρων και σημαντική αμυντική βιομηχανία που συνεργάζεται με την αντίστοιχη τουρκική σε διάφορους τομείς.</div><div><br />Ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Ζ. Μπρζεζίνσκι, είχε πει: «Η Ρωσία με την Ουκρανία είναι μια αυτοκρατορία, χωρίς την Ουκρανία είναι ένα φυσιολογικό κράτος».</div><div><br />Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ επιδιώκουν:<br />Να μην ενσωματωθεί η Ουκρανία στη Ρωσία ή να μην περιέλθει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Για το σκοπό αυτό ενθάρρυναν την ένταξή της στο ΝΑΤΟ (σχετική πρόβλεψη υπάρχει στο ουκρανικό Σύνταγμα) και στη συνέχεια στην ΕΕ, όπως έγινε με όλες τις άλλες ανατολικοευρωπαϊκές και βαλτικές χώρες. Ο τωρινός πόλεμος έχει ξεκινήσει από το 2014 όταν ανατράπηκε με πραξικόπημα η τότε φιλορωσική κυβέρνηση στο Κίεβο και σε απάντηση η Ρωσία ενσωμάτωσε την Κριμαία και ενθάρρυνε τις ανατολικές επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουχάντς να αυτοανακηρυχθούν ανεξάρτητες δημοκρατίες.</div><div><br />Η Ρωσία με οχτώ χρόνια καθυστέρηση κάνει σήμερα αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει το 2014, όταν οι συνθήκες ήταν πολύ πιο ευνοϊκές γι’ αυτήν. Ο ουκρανικός στρατός ήταν πολύ πιο αδύναμος και τα φιλορωσικά αισθήματα μεγάλου μέρους του πληθυσμού πιο έντονα. Ο Β. Πούτιν πίστεψε ότι ελέγχοντας την Κριμαία και τις δύο αποσχισθείσες δημοκρατίες θα ασκούσε πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο σ’ όλη την Ουκρανία. Έκανε λάθος.</div><div><br /></div><div><a href="http://i.cdn.turner.com/cnn/interactive/2014/02/world/ukraine-divided/media/ukraine_map_region_language.jpg"><img border="0" height="360" src="http://i.cdn.turner.com/cnn/interactive/2014/02/world/ukraine-divided/media/ukraine_map_region_language.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div><div>Μετά τη ρωσική εισβολή και την ορθολογική απόφαση να μην εμπλακούν νατοϊκές δυνάμεις στις πολεμικές επιχειρήσεις, γιατί κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σύγκρουση των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων του Πλανήτη, ο στόχος των Δυτικών αναπροσαρμόστηκε. Η Ουκρανία έμεινε μόνη να πολεμήσει τη Ρωσία με όση στρατιωτική βοήθεια μπορούσε να της δοθεί και όση είναι ικανή να αξιοποιήσει. Στόχος να φθείρει για μεγάλο χρονικό διάστημα τη Ρωσία και να της προκαλέσει τις μεγαλύτερες δυνατές απώλειες.</div><div><br />Παράλληλα, πρωτοφανείς πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις επιβλήθηκαν στη Ρωσία απ’ όλους τους Δυτικούς (ΗΠΑ, ΕΕ, Καναδάς, Ιαπωνία, Αυστραλία κλπ) με στόχο να γονατίσουν την οικονομία της και να προκαλέσουν εσωτερική κοινωνική αναταραχή. Ένας πόλεμος διεξάγεται σ’ όλα τα επίπεδα. Η Ρωσία είναι στρατιωτική υπερδύναμη αλλά η οικονομία της είναι αδύναμη. Το ρωσικό ΑΕΠ είναι περίπου στο ύψος του ΑΕΠ της Ιταλίας, μιας χώρας που έχει περίπου το 45% του πληθυσμού της Ρωσίας. Η ρωσική οικονομία βασίζεται στη «μονοκαλλιέργεια» της εξόρυξης υδρογονανθράκων, κάποιων πρώτων υλών και στην αμυντική βιομηχανία. Είναι αξιοσημείωτο ότι η υψηλή τεχνολογία που έχει αναπτύξει η ρωσική αμυντική βιομηχανία δε διαχέεται σε άλλους παραγωγικούς κλάδους. Ένα πρόβλημα από τη σοβιετική εποχή.</div><div><br />Οι κυρώσεις θα δημιουργήσουν μεσοπρόθεσμα σημαντικά προβλήματα στη Ρωσία, αλλά, δε θα σταματήσουν τις τωρινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία πριν επιτευχθούν οι αντικειμενικοί στόχοι. Οι Ρώσοι δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω γιατί οποιαδήποτε υποχώρηση θα εκληφθεί, απ’ όλους τους διεθνείς παίκτες, ως αδυναμία. Δεν μπορούν ούτε να διχοτομήσουν την Ουκρανία, γιατί αν μείνει το δυτικό κομμάτι εκτός του ελέγχου τους θα αποτελέσει μόνιμη «χαίνουσα πληγή».<br />Οι Δυτικοί επιδιώκουν να καταστήσουν τη Μόσχα διεθνή παρία και να την αποκλείσουν από το παγκόσμιο πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι. Κάτι αρκετά δύσκολο για μια, τόσο μεγάλη και πλούσια σε πρώτες ύλες, χώρα. Η περαιτέρω άνοδος στις τιμές των υδρογονανθράκων, των σιτηρών και των πρώτων υλών δείχνει ότι οι κυρώσεις θα πλήξουν επίσης και την οικονομική ανάπτυξη της Δύσης, μετά την μεγάλη ύφεση που σημειώθηκε λόγω της πανδημίας.</div><div><br />Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου</div><div><br />Η ρωσική εισβολή αναμφισβήτητα παραβιάζει τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο. Μόνο που στο σημερινό κρατο-κεντρικό κόσμο το Διεθνές Δίκαιο εφαρμόζεται a la carte ανάλογα με την ισχύ των εμπλεκομένων. Δεν υπάρχει «διεθνής αστυνομία» που να φροντίζει για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, όπως γίνεται στο εσωτερικό ενός κράτους όπου η Αστυνομία επιβάλει την εφαρμογή των νόμων και συλλαμβάνει τους παραβάτες. Οι Μεγάλες Δυνάμεις και άλλα ισχυρά κράτη επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο μόνο αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, επικαλούνται διάφορους λόγους για να το παραβιάσουν.</div><div><br />Το ΝΑΤΟ διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία, βομβάρδισε τη Σερβία και απέσπασε το Κοσσυφοπέδιο απ’ αυτήν για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για να εξαλείψουν την τρομοκρατία, στο Ιράκ γιατί δήθεν διέθετε τα όπλα μαζικής καταστροφής. Επίσης αναμίχθηκαν στη Συρία και τη Λιβύη για να επιβάλλουν το δυτικό πρότυπο δημοκρατίας. Το 1974 η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο για να προστατεύσει την τουρκοκυπριακή μειονότητα. Σήμερα η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία για να προστατεύσει τους ομοεθνείς της από νεοναζιστικές οργανώσεις.</div><div><br /></div><div> Θυμίζουμε ότι παλαιότερα, ως Σοβιετική Ένωση, είχε εισβάλλει στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία στο όνομα της υπεράσπισης του Σοσιαλισμού. Πίσω απ’ όλα αυτά, πάντα βρίσκονται τα συμφέροντα της ισχυρότερης κρατικής οντότητας που εφαρμόζει το Διεθνές Δίκαιο ανάλογα με τη στρατιωτική, ναυτική και αεροπορική ισχύ της. Αυτά για τους κάθε είδους αιθεροβάμονες.</div><div><br />Η ελληνική κυβέρνηση καταδίκασε τη ρωσική εισβολή, συντάχθηκε με τους συμμάχους της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ επιβάλλοντας τις κοινές κυρώσεις και απέστειλε στην Ουκρανία ανθρωπιστική, αλλά και στρατιωτική (συμβολική) βοήθεια. Η τελευταία, παρ’ ότι δε θα προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στους Ουκρανούς, πλήττει μεσοπρόθεσμα τις σχέσεις της χώρας μας με μια Μεγάλη Δύναμη. Κάτι καθόλου σοφό. Η Ελλάδα εμφανιζόμενη ως δεδομένη και πιστή στις επιλογές της Δύσης δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα. Θα καταγράψει μάλιστα «παράπλευρες απώλειες» αφού τα παλαιότερα ρωσικά οπλικά συστήματα που διαθέτει και χρησιμοποιεί σε λίγο δε θα έχουν ανταλλακτικά. Η Τουρκία αντίθετα, παρ’ ότι μέλος του ΝΑΤΟ, καταδίκασε μεν τη ρωσική εισβολή, αλλά, δεν επέβαλλε κυρώσεις (όπως είχε κάνει και το 2014) και παρουσιάζεται ως μεσολαβητής μεταξύ των αντιμαχόμενων. Προσώρας αναβαθμίζει το γεωπολιτικό αποτύπωμά της και προς τη Δύση και προς τη Ρωσία.</div><div><br />Η κυβέρνηση και το κυρίαρχο ελληνικό πολιτικό σύστημα εξαρτημένοι και ετερο-προσδιορισμένοι δε διαθέτουν εθνοκεντρική υψηλή στρατηγική. Αλήθεια, υπάρχουν αφελείς που να πιστεύουν ότι οι Δυτικοί μετά τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία θα ζητήσουν από την Τουρκία να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και αν δεν το πράξει θα της επιβάλλουν κυρώσεις; Δεν κατανοούν ότι δεν υπάρχει ευγνωμοσύνη στις διεθνείς σχέσεις, παρά μόνο συμφέροντα;</div><div><br />Αν παρατηρήσει κανείς ποιοι είναι αυτοί που σήμερα από τα μέσα ενημέρωσης κραυγάζουν « Είμαστε όλοι Ουκρανοί» θα διαπιστώσει ότι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι όσοι στήριξαν το «Σχέδιο Ανάν» το 2004, όσοι υποστηρίζουν την κατευναστική πολιτική απέναντι στην Τουρκία, όσοι αποδέχτηκαν τα μνημόνια, όσοι δεν αμφισβήτησαν το ευρώ, όσοι είδαν τη Συμφωνία των Πρεσπών ως πρόσφορη λύση, όσοι βλέπουν μόνο ανθρωπιστικά την πληθυσμιακή αλλοίωση της πατρίδας μας από τους λαθρομετανάστες. Είναι, δηλαδή, οι κάθε είδους εθνομηδενιστές, οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.</div><div><br />Ο πόλεμος σήμερα στην Ουκρανία γίνεται για να καθοριστεί σε ποιο μπλοκ δυνάμεων θα υπαχθεί η χώρα. Θα είναι αυτό της παγκοσμιοποίησης, που εκπροσωπεί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ή αυτό της εθνοκεντρικής Ρωσίας. Η θερμή σύγκρουση υπερβαίνει τη χώρα, που υφίσταται μόνο τις τραγικές συνέπειες και φέρνει σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικές ιδεολογικές – πολιτισμικές θεωρήσεις: Παγκοσμιοποίηση ή έθνος-κράτος. Γι’ αυτό ακριβώς η σύγκρουση είναι σφοδρότατη σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, στρατιωτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Δεν απαιτείται να είμαστε ούτε φιλονατοϊκοί, ούτε φιλορώσοι, αλλά, να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στον κόσμο, πώς ενεργούν διαχρονικά οι Μεγάλες Δυνάμεις και ποιό είναι σε τελική ανάλυση το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας.<br /><br /></div><div><a href="http://ellinikiantistasi.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην Ουκρανία και ο ελληνικός παραλογισμός.

Του Νίκου Ιγγλέση Η ρωσική εισβολή, στις 24-2-22, στην Ουκρανία προκάλεσε ένα παγκόσμιο σοκ, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα η ελληνι...

Διαβάστε την συνέχεια

Ασκήσεις ισορροπίας από το Πεκίνο... Που ξαφνικά έγινε λαλίστατο.

<img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=AP212772688033272.jpg" width="720" /><br /><br /><b>Ηλίας Τασόπουλος</b><br />Η θέση της Κίνας στην ουκρανική κρίση έχει αναδειχθεί στο διεθνές προσκήνιο ως βασικό ζήτημα. Η απομόνωση της Ρωσίας, που επιχειρεί η Δύση, είναι μάλλον αδύνατη να συμβεί δίχως τη συνδρομή του Πεκίνου, το οποίο είχε μάλλον βρεθεί εγγύτερα της Μόσχας πριν τη ρωσική εισβολή. Ωστόσο, η υπέρογκη αύξηση του κόστους της ενέργειας και η ανθρωπιστική κρίση θέτει νέα δεδομένα για το κινεζικό καθεστώς.<br /><br />Λίγο πριν ξεκινήσει η ρωσική εισβολή, Μόσχα και Πεκίνο είχαν βρεθεί πιο κοντά από ποτέ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε επισκεφθεί τον ομόλογο Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπινγκ με την αφορμή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και είχαν συνυπογράψει ένα κοινό κείμενο αρχών, που στρεφόταν ουσιαστικά εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, κατηγορώντας την Ουάσιγκτον για επιθετικές ενέργειες.<br /><br />Το κινέζικο καθεστώς κατανοούσε πλήρως τις ρωσικές ανησυχίες για την ανατολική Ευρώπη και χαρακτήριζε επιθετικές τις κινήσεις της Ουάσιγκτον στην περιοχή.<br /><br />Σύμφωνα με τους New York Times, εκεί ο Πούτιν ενημέρωσε το κινεζικό καθεστώς για την επικείμενη ρωσική εισβολή, η οποία φαίνεται να καθυστέρησε μέχρι τη λήξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, τους οποίους το Πεκίνο ήθελε να εκμεταλλευτεί, για την ανάδειξη του κινεζικού μεγαλείου. Ωστόσο, η Κίνα διέψευσε άμεσα αυτό το σενάριο. Παρά τη σύγκλιση με τις θέσεις της Μόσχας, το Πεκίνο, κατά πάγια αρχή του στις διεθνείς διενέξεις, διατήρησε μία ενδιάμεση στάση<br /><br />Βέβαια, η Κίνα δεν έχει αποκαλέσει τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ως εισβολή, ενώ μέχρι και σήμερα φαίνεται να ενστερνίζεται τη ρωσική θεώρηση για το ζήτημα. Οι δηλώσεις του κινέζικου υπουργείου Εξωτερικών, μετά από δύο εβδομάδες πολεμικών επιχειρήσεων, όπου ανέφεραν πως κινήσεις του NATO ώθησαν την ένταση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία στα άκρα αποδεικνύει του λόγου το αληθές.<br /><br />Παράλληλα, ενώ η ρωσίδα εκπρόσωπος Μαρία Ζαχάροβα έκανε συγκεχυμένες αναφορές της για την επικινδυνότητα των βιολογικών προγραμμάτων της Ουκρανίας, το κινεζικό ΥΠΕΞ ζητούσε εξηγήσεις από τις ΗΠΑ για 26 στρατιωτικά βιολογικά εργαστήρια στο ουκρανικό έδαφος.<br /><br />Ωστόσο, η Κίνα δεν επιλέγει να ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό της Ρωσίας, διακινδυνεύοντας να διαταράξει τις σχέσεις της με τα ευρωπαϊκά κράτη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση άλλωστε αποτελεί ένα προορισμό για την κινεζική παραγωγή, όπου το Πεκίνο προσπαθεί να διεισδύσει και να αναπτύξει ευρύτερους δεσμούς, παρά την αντίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /><br />Πάντως, προς το παρών ο Σι Τζινπίνγκ, αρνήθηκε να δεσμευθεί στις εκκλήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού για παρέμβαση στη διπλωματική επίλυση της ουκρανικής κρίσης, καλώντας απλώς για κατάπαυση του πυρός.<br /><br />Οι υπέρογκες αυξήσεις στο κόστος της ενέργειας επηρεάζουν άμεσα την Κίνα, καθώς πιέζουν έμμεσα την οικονομία της. Ταυτόχρονα, όσο συνεχίζονται και επεκτείνονται οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία μετά την εισβολή, η ανθρωπιστική κρίση θα κλιμακώνεται, πιέζοντας όποιον βρίσκεται στο πλευρό της Ρωσίας.<br /><br />Κατά πόσο όμως η Κίνα θα οδηγηθεί στην υιοθέτηση μέτρων ή κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία είναι βέβαια αμφίβολο, αλλά ακόμα και σε ενδιάμεσες κινήσεις άμεσης εμπλοκής στην ουκρανική κρίση.<div><br /><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ασκήσεις ισορροπίας από το Πεκίνο... Που ξαφνικά έγινε λαλίστατο.

Ηλίας Τασόπουλος Η θέση της Κίνας στην ουκρανική κρίση έχει αναδειχθεί στο διεθνές προσκήνιο ως βασικό ζήτημα. Η απομόνωση της Ρωσίας, που ε...

Διαβάστε την συνέχεια

Για τον Ερντογάν, η κρίση στην Ουκρανία είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και ευκαιρία: Θα ωφεληθεί η Τουρκία από τον πόλεμο;

<img height="431" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/03/220310042552_ERDOGAN3792-1024x690.jpg" width="733" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">«Αν υπάρχει ένας παίκτης που έχει καταλάβει όλο το κέρδος που θα μπορούσε να αποκομίσει από την παγκόσμια αταξία, αυτός είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν», γράφει η γαλλική Le Figaro.</span></h3>Του <b>ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ</b><br />Αναμφίβολα, η διεξαγωγή- εκτός απροόπτου- της αυριανής συνάντησης στην Αττάλεια ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών της Ρωσίας και της Ουκρανίας, Σεργκέι Λαβρόφ και Ντμίτρο Κουλέμπα, αποτελεί διπλωματική επιτυχία του Τούρκου προέδρου.<br /><br />Αν και είναι ακόμη νωρίς να ειπωθεί, αν αυτή η συνάντηση θα παράξει συγκεκριμένα αποτελέσματα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αντιπροσωπεύει την πρώτη υψηλού επιπέδου επαφή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου από την έναρξη της ρωσικής εισβολής, στις 24 Φεβρουαρίου.<br /><br /><div>Ο Τούρκος πρόεδρος, βασιζόμενος στις άριστες σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και με τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι, κατάφερε να χαράξει έναν χώρο ανεξάρτητο από το ΝΑΤΟ και από τις κυρώσεις της Ευρώπης και της Αμερικής, για τις διπλωματικές του πρωτοβουλίες. Κατάφερε να πλασαριστεί και στις δύο εμπόλεμες πλευρές ως ο «επιτήδειος ουδέτερος».<br /><br />Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε ότι τις τελευταίες ημέρες ο Ερντογάν είχε 19 τηλεφωνικές επικοινωνίες σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Μεταξύ αυτών και με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.<br /><br />Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι, για παράδειγμα, στους εμφυλίους πολέμους στη Συρία και τη Λιβύη, η Τουρκία και η Ρωσία υποστηρίζουν εδώ και χρόνια, αντίπαλες πλευρές, με όπλα, στρατεύματα ή μισθοφόρους.<br /><br />Μετά τη Συρία, τη Λιβύη, τη σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας, η ρωσο-ουκρανική κρίση αξιοποιείται όμως από τον Ερντογάν ως νέα ευκαιρία. Ειδικά έναντι της Ρωσίας, καθώς παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο Τούρκος πρόεδρος απέφυγε να επιτεθεί κατά του επικεφαλής του Κρεμλίνου. Η Άγκυρα δεν εντάχθηκε στο κύμα κυρώσεων από τις δυτικές χώρες. Ως απόδειξη ενός ισχυρού ομφάλιου λώρου μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, είναι οι αεροπορικές μεταφορές:<br /><br />Μετά την έναρξη του πολέμου, σχεδόν 40 χώρες απαγόρευσαν τις ρωσικές αεροπορικές εταιρείες από τον εναέριο χώρο τους. Αυτό «διορθώθηκε» από την Τουρκία, η οποία έχει γίνει πλέον η πιο συνδεδεμένη αεροπορική γραμμή εντός και εκτός Ρωσίας, αφού η Turkish Airlines αποφάσισε να αυξήσει τον αριθμό των πτήσεων προς τη Ρωσία και τον αριθμό των διαθέσιμων θέσεων.<br /><br />Ο Τούρκος απόστρατος στρατηγός Αχμέτ Γιαβούζ περιγράφει τη σχέση Ρωσίας –Τουρκίας ως εξής: «Τα συμφέροντα της Τουρκίας και της Ρωσίας δεν συμπίπτουν ποτέ εντελώς. Πρέπει να τα φανταστείτε ως δύο κύκλους που εν μέρει αλληλοκαλύπτονται. Τα κοινά συμφέροντα είναι άλλοτε μεγαλύτερα, άλλοτε μικρότερα».<br /><br />Οικονομικά, η Τουρκία εξαρτάται άλλωστε, από τη Ρωσία. Η Μόσχα είναι σημαντικός προμηθευτής πετρελαίου, φυσικού αερίου και σιτηρών για την Αγκυρα. Η Ρωσία κατασκευάζει επίσης τον πρώτο πυρηνικό σταθμό της Τουρκίας στο Ακούγιου. Να μην ξεχνάμε ακόμη, ότι οι Ρώσοι παραθεριστές είναι –όπως και οι Ουκρανοί– σημαντικός παράγοντας για την τουρκική τουριστική βιομηχανία.<br /><br />Ο Πούτιν πληροφορήθηκε μάλιστα μετά από τηλεφώνημα του Ερντογάν στις 6 Μαρτίου, ότι επετράπη να ταξιδέψουν 30 πλοία που κρατούνταν στην Αζοφική Θάλασσα για να φέρουν σιτηρά στην Τουρκία.<br /><br />Ευκαιρία η κρίση;<br /><br />Για τον Ερντογάν, η κρίση στην Ουκρανία είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και ευκαιρία. Η Τουρκία θα υποφέρει οικονομικά από έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Προσπαθεί λοιπόν να λειτουργήσει εξισορροπητικά.<br /><br />Η σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία γενικά δεν είναι εύκολη, αλλά φάνηκε να λειτουργεί ακόμα και σε κρίσεις, παρά τα αντικρουόμενα συμφέροντα, που δεν μπαίνουν εμπόδιο, από στρατιωτική άποψη. Παρά το γεγονός ότι είναι χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, αγόρασε επίσης το ρωσικό σύστημα αεράμυνας S-400, προκαλώντας σκληρές αντιδράσεις μεταξύ των δυτικών συμμάχων της. Ταυτόχρονα, η Τουρκία εξάγει από το 2014 μη επανδρωμένα αεροσκάφη TB2 στην Ουκρανία.<br /><br />Τα τουρκικά drone, αργότερα χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα από τον στρατό του Κιέβου στην κρίση του Ντονμπάς τα τελευταία χρόνια, και τα οποία συνεχίζουν να προκαλούν σοβαρές απώλειες στον ρωσικό στρατό ακόμη και αυτές τις μέρες. Τα τουρκικά drones TB2 κατασκευάζονται τώρα απευθείας στην Ουκρανία.<br /><br />Αυτή η στάση έχει εκπλήξει πολλούς στη Δύση. «Ο Ερντογάν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή την εξέλιξη για να επιστρέψει στο παιχνίδι, και μάλιστα σε μια περίοδο που εθεωρείτο «παρίας» της διεθνούς κοινότητας λόγω της στρατιωτικής εμπλοκής της Τουρκίας στη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, αλλά και των συνεχών προκλήσεων και εδαφικών διεκδικήσεων κατά της Ελλάδας και της Κύπρου».<br /><br />Ουδείς μάλιστα στην Ευρώπη σκέφτεται πλέον το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία για τις συνεχείς απειλές εναντίον δύο χωρών μελών της ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Όχι βέβαια ότι στο παρελθόν υπήρχαν καν τέτοιες σκέψεις να γίνουν πράξη! Αλλά τώρα πλέον ελλοχεύει ο κίνδυνος να αντιμετωπίζονται η Ελλάδα και η Κύπρος ακόμη πιο αδιάφορα, όταν θα καταγγέλλουν στις συνόδους κορυφής τις προκλήσεις της Αγκυρας. Προκλήσεις και ανιστόρητες διεκδικήσεις, που δεν πρόκειται φυσικά να σταματήσουν από την Αγκυρα.</div><div><br />Το εσωτερικό διακύβευμα<br /><br />Η αυτοπροβολή του Ερντογάν ως «ειρηνοποιού», έχει βέβαια και εσωτερική του στόχευση, ενόψει και των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στην Τουρκία τον Ιούνιο του 2023.<br /><br />Με την τουρκική οικονομία σε όλο και πιο δεινή θέση, ο Ερντογάν θα κάνει ότι μπορεί για να αποκτήσει ξανά πλεονεκτική θέση, καθώς η αντιπολίτευση έχει πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις.<br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος ελπίζει ότι το ξένο κεφάλαιο που εγκαταλείπει τη Ρωσία λόγω της εισβολής, θα εισρεύσει στην Τουρκία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν συμβάλει φυσικά στο να αντιμετωπιστούν τα δεινά της τουρκικής λίρας, ο καλπάζων πληθωρισμός.<br /><br />Αλλά η παγκόσμια σύγκρουση μπορεί να είναι αξιοποιηθεί ως ρόπαλο στα χέρια του Ερντογάν για να αναστατώσει άλλες περίπλοκες περιοχές, όπως το Ιράν και η ανατολική Μεσόγειος.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Για τον Ερντογάν, η κρίση στην Ουκρανία είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και ευκαιρία: Θα ωφεληθεί η Τουρκία από τον πόλεμο;

«Αν υπάρχει ένας παίκτης που έχει καταλάβει όλο το κέρδος που θα μπορούσε να αποκομίσει από την παγκόσμια αταξία, αυτός είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποια Τουρκία; Αυτός είναι ο διαμεσολαβητής-''Σχέδιο Μπένετ'' τελειώνει τον πόλεμο-Ποιες οι προϋποθέσεις.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-03/benett-putin.jpg?itok=IPWWIJ3w" width="768" /><br /><br />Το ταξίδι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ναφτάλι Μπένετ στη Μόσχα το Σάββατο 5 Μαρτίου-Ο ρόλος τη Μοσάντ<br /><br />Ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας και δημοσιογράφος της αντιπολίτευσης Αντρέι Πιοντόφσκι ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου «σχεδίου Μπένετ» (βασισμένο στις προτάσεις του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπένετ) για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία .<br /><br />Ο Ποντιόφκι έγραψε σχετικά στη στήλη του για την ουκρανική ιστοσελίδα Novoye Vremya.<br /><br />Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, η Μόσχα αρνείται να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία (ταυτόχρονα διατηρεί τις περιοχές Ντόνιετσκ, Λουγκάνσκ και Κριμαία) και η Ουκρανία αρνείται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, δηλώνοντας την ουδετερότητά της<br /><br />Σημειώνει ότι η Ουκρανία βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη επιλογή - αφενός, η Ρωσία εκβιάζει με την επανέναρξη των ενεργών εχθροπραξιών, αφετέρου, η Δύση «επιδεικνύει κυριολεκτικά την ανικανότητα και την απροθυμία της να υπερασπιστεί την Ουκρανία τουλάχιστον ελάχιστα».<br /><br />Ο Πιοντόφσκι γράφει ότι το σχέδιο του Μπένετ είναι εξαιρετικά δυσάρεστο για την Ουκρανία, αλλά δείχνει ότι, αντιμέτωπος με την αντίσταση, ο Πούτιν αναγκάζεται να εγκαταλείψει τους μέγιστους στόχους του. Δεν θα υπάρξει κατοχή και η Ουκρανία θα διατηρήσει τα υπάρχοντα όρια και την ισχύ της.<br />Εάν υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία, η αποστρατιωτικοποίηση θα ισχύει μόνο για το Ντονμπάς και η λέξη αποναζιστικοποιηση δεν θα αναφέρεται πλέον.<br /><br />«Και υπό αυτές τις συνθήκες, η Ουκρανία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη επιλογή - είτε να προχωρήσει σε αυτό το σχέδιο Μπένετ, που είναι δύσκολο για αυτήν, αλλά να σώσει το ουκρανικό κράτος, είτε να συνεχίσει τον αγώνα, χωρίς αεροπορική υποστήριξη», γράφει.<br /><br />Ο Ποντιόφσκι έγραψε αυτή τη στήλη την παραμονή της συνάντησης μεταξύ Λαβρόφ και Κουλέμπα, πιστεύοντας ότι αυτό ακριβώς το σχέδιο θα συζητηθεί στη συνάντηση.<br /><br />Μέχρι στιγμής, ούτε η ουκρανική, ούτε η ρωσική, ούτε η ισραηλινή πλευρά ανακοίνωσαν επίσημα την ύπαρξη του «σχεδίου Μπένετ».<br /><br />Το ταξίδι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ναφτάλι Μπένετ στη Μόσχα το Σάββατο 5 Μαρτίου στη Δύση ονομάστηκε «μυστικό» και παρατηρήθηκε ότι ο αρχηγός του εβραϊκού κράτους πέταξε στη ρωσική πρωτεύουσα με αεροπλάνο της Μοσάντ το Σαμπάτ. Σημαίνει ότι συζητήθηκε κάτι πολύ σημαντικό, αφού παραβιάστηκε ο Shulchan Aruch (εβραϊκός κώδικας).<br /><br />Με τη σειρά της, η υπηρεσία Τύπου του Κρεμλίνου είπε: «Συνεχίστηκε μια διεξοδική ανταλλαγή απόψεων για την κατάσταση σε σχέση με την ειδική στρατιωτική επιχείρηση που διεξήγαγε η Ρωσία για την προστασία του Ντονμπάς, λαμβάνοντας υπόψη τις πιο πρόσφατες επαφές του Ναφτάλι Μπένετ με τους ηγέτες ενός αριθμού κρατών».<br /><br />Ουκρανικά κανάλια Τelegram ανέφεραν πως, «οι ειρηνευτικές διαβουλεύσεις πραγματοποιούνται μέσω των εβραϊκών ελίτ της Ντνίπρο, που μεσολάβησαν στις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Χθες, η Ουκρανία έλαβε σχέδια ειρηνευτικής συμφωνίας, η οποία πρέπει να εγκριθεί στο κοινοβούλιο, μετά την οποία θα συναφθεί εκεχειρία και θα ξεκινήσει η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Η χώρα μας πρέπει να περάσει όλα τα σημεία στη Βουλή μέχρι τη Δευτέρα για να γίνει ο τρίτος γύρος διαπραγματεύσεων».<br /><br />Σίγουρα, ο Πούτιν και ο Μπένετ συζήτησαν το θέμα της «αποναζικοποίησης» ως ένα από τα βασικά. Εξάλλου, σύμφωνα με την εφημερίδα του Τελ Αβίβ Israel National News, το ταξίδι του αρχηγού του Ισραήλ στη Μόσχα συντονίστηκε με την Ουάσιγκτον. Επιπλέον, μετά από συνομιλία με τον VVP, ο Εβραίος πρωθυπουργός τηλεφώνησε στον Ζελένσκι.<br /><br />Μισθωτοί από τον ισραηλινό διαδικτυακό πόρο DEBKAfile, πίσω από τον οποίο σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες βρίσκεται η Μοσάντ, γράφουν ότι ο Μπένετ βρέθηκε σε ρόλο μεσάζοντα όχι μόνο στον δρόμο Πούτιν-Ζελένσκι, αλλά και μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Ευρώπης για τη μεταπολεμική μοίρα της Ουκρανίας και το σχετικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ποια Τουρκία; Αυτός είναι ο διαμεσολαβητής-''Σχέδιο Μπένετ'' τελειώνει τον πόλεμο-Ποιες οι προϋποθέσεις.

Το ταξίδι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ναφτάλι Μπένετ στη Μόσχα το Σάββατο 5 Μαρτίου-Ο ρόλος τη Μοσάντ Ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας και δημο...

Διαβάστε την συνέχεια

Από τί μας γλύτωσε ο Έβρος το Μάρτιο 2020

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/03/erdgoan-evros-slpress.gr_.jpg" width="743" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Τώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρο στην Πόλη, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τι συνέβαινε τέτοιες ημέρες πριν δύο ακριβώς χρόνια. Όταν η Ελλάδα δέχθηκε μία πρωτοφανή υβριδική επίθεση με τουρκικό όπλο επίδοξους παράνομους μετανάστες. Και έχει σημασία αυτή η αναφορά στο Μάρτιο 2020, επειδή έχει να μας διδάξει πολλά για το σήμερα, ειδικά εν όψει της ελληνοτουρκικής συνάντησης κορυφής.<br /><br />Με το εάν έπρεπε ο Μητσοτάκης να έχει πάρει αυτή την πρωτοβουλία είναι ένα άλλο ζήτημα, με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο. Μέχρι την πριν από δύο χρόνια οργανωμένη από το τουρκικό κράτος μαζική έφοδο μεταναστών στον Έβρο, η Ελλάδα διολίσθαινε σ’ ένα σχεδόν υπαρξιακό εθνικό αδιέξοδο. Για την ακρίβεια, είχε αφεθεί να εγκλωβισθεί σε μία πληθυσμιακή μηχανική, η οποία αργά αλλά σταθερά διάβρωνε τα θεμέλια του εθνικού κράτους.<br /><br />Η διόγκωση των μεταναστευτικών ροών στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (κι όχι μόνο) αφενός επιδείνωνε δραματικά τις ήδη πολύ δύσκολες συνθήκες στα εκεί κέντρα φιλοξενίας, αφετέρου πυροδοτούσε ολοένα και πιο έντονες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών που έβλεπαν την καθημερινότητά τους να ανατρέπεται και μάλιστα κατά τρόπο που με την πάροδο του χρόνου θα γινόταν μη αντιστρέψιμος.<br /><br />Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για φαύλο κύκλο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Φαύλος κύκλος για την ελληνική Πολιτεία, αφού πριν προλάβει να αποσυμφορήσει τα νησιά, οι νέες αφίξεις ανακύκλωναν τη συμφόρηση που υπήρχε στις εκεί δομές φιλοξενίας. Η κατάσταση αυτή, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου φαύλος κύκλος για τον Ερντογάν. Αντιθέτως, ήταν ένα σχέδιο που αποδεδειγμένα έφερνε αποτελέσματα.<br /><br />Ανοίγοντας τη στρόφιγγα επιτύγχανε “με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”: εκβίαζε την ΕΕ με σκοπό να αποσπάσει περισσότερα χρήματα και ταυτοχρόνως όχι μόνο καταπονούσε την Ελλάδα, αλλά και την υπέβαλε σε μία διαδικασία σταδιακής αλλά σταθερής αλλοίωσης της σύνθεσης του πληθυσμού για πρώτη φορά από το 1830 στην παλαιά Ελλάδα και από το 1923 στη βόρεια Ελλάδα. Τα γεγονότα, μάλιστα, έδειχναν ότι τα κατάφερνε μια χαρά μέχρι να χάσει το μέτρο και να διαπράξει το λάθος, οργανώνοντας την απόπειρα μαζικής εισβολής στον Έβρο, η οποία υποχρέωσε την Ελλάδα να ξυπνήσει και να αντιδράσει.<br /><br />Απέραντο hot spot<br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος, άλλωστε, είχε και πριν τον Έβρο επανειλημμένως εκτοξεύσει απειλές, ομολογώντας ότι εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες-μετανάστες. Μπορεί με την τουρκική επιχείρηση στον Έβρο να παραβίασε κατάφωρα την ευρωτουρκική συμφωνία του 2016, αλλά και πριν την παραβίαζε συστηματικά, έστω κι αν εν μέρει τηρούσε κάποια προσχήματα. Προσχήματα που διευκόλυναν την ΕΕ να κάνει πως δεν βλέπει αυτό που συνέβαινε, αφού ο “λογαριασμός” πήγαινε στην Ελλάδα κι όχι στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο.<br /><br />Το δράμα ήταν ότι τα προσχήματα τα “αγόραζε” και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με λογική σχεδόν “υπηρέτη”, και πάντως όχι άμεσα θιγόμενου εταίρου, ακολουθούσε τις άτυπες συστάσεις του ευρωιερατείου. Αυτό συνέβη επί κυβέρνησης Τσίπρα και συνεχίσθηκε επί κυβέρνησης Μητσοτάκη μέχρι τα επεισόδια στα νησιά και την έφοδο στον Έβρο. Αφού το πρόβλημα δεν έφθανε στους βορειοευρωπαίους και η Ελλάδα μετατρεπόταν σταδιακά σε απέραντο hot spot, η ΕΕ περιοριζόταν σε μία μίζερη διαχείριση, αποφεύγοντας να αναλάβει στρατηγικού χαρακτήρα δράσεις για να λύσει το πρόβλημα.<br /><br />Όταν το 2017 ήταν ακόμα αντικαγκελάριος, ο σοσιαλδημοκράτης Γκάμπριελ είχε δηλώσει με δόση αυτοκριτικής: «Πήγαμε στον κ. Ερντογάν, επειδή εμείς οι ίδιοι στην ΕΕ ήμασταν ανίκανοι να κάνουμε μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για πρόσφυγες». Το ευρωιερατείο φοβόταν (και συνεχίζει να φοβάται) ότι εάν αυτοί που φθάνουν από τα μικρασιατικά παράλια στα ελληνικά νησιά, μεταφερθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα, θα βρουν τρόπο να φθάσουν παράνομα στη βορειοδυτική Ευρώπη.<br /><br />Γι’ αυτό και υιοθέτησε την αυθαίρετη ερμηνεία της ευρωτουρκικής συμφωνίας του 2016 ότι όσοι μετανάστες μεταφερθούν από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα δεν θα μπορούν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι η Τουρκία ελάχιστους δέχθηκε πίσω κι από αυτούς που παρέμειναν στα νησιά. Και δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δια του αρμόδιου υπουργού Μηταράκη, επιμένει να κατασκευάσει στα μεγάλα ακριτικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου ουσιαστικά μουσουλμανικές πόλεις με τη μορφή γιγαντιαίων κέντρων υποδοχής προσφύγων-μεταναστών.<div><br />Η αδιέξοδη διαχείριση<br /><br />Όσο ο Ερντογάν έσπρωχνε μετανάστες στα νησιά και στον Έβρο σε μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις, το θύμα (η Ελλάδα) περιοριζόταν σε μία αδιέξοδη διαχείριση. Κι αυτό, παρότι οι τοπικές κοινωνίες είχαν αρχίσει να αντιδρούν έντονα, δημιουργώντας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη πολιτικό πρόβλημα. Ο εγκλωβισμός ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μεταναστών (και λιγότερων προσφύγων) στην Ελλάδα προκαλούσε παρενέργειες σε μία κοινωνία, η οποία πιέζεται αφόρητα από οξύτατη πολυετή οικονομική κρίση. Σ’ αυτήν τα τελευταία δύο χρόνια προστέθηκε η πανδημία και τώρα η οξύτατη ενεργειακή κρίση, που προκαλεί τσουνάμι ακρίβειας.<br /><br />Οι μετανάστες που επιδιώκουν να φθάσουν στη βορειοδυτική Ευρώπη γνωρίζουν βεβαίως πως ο βαλκανικός διάδρομος έχει προ πολλού κλείσει κι ότι κινδυνεύουν να εγκλωβισθούν στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, όμως, ζουν με την ελπίδα ότι εάν φθάσουν στην Ελλάδα θα βρεθούν πιο κοντά στον προορισμό τους. Αυτό, ωστόσο, δεν επαρκεί ως εξήγηση για την ιδιότυπη πολυήμερη πολιορκία στον Έβρο.<br /><br />Μέχρι τότε, όμως, είχαν κι άλλο κίνητρο να έλθουν στην Ελλάδα. Γνώριζαν ότι όσους υποβάλουν αίτηση για άσυλο, δηλαδή σχεδόν όλους, τους περιμένει μία στέγη, συχνά σε κακές συνθήκες, αλλά και ένα επίδομα μερικών εκατοντάδων ευρώ. Ο συνδυασμός της ελπίδας και του επιδόματος ήταν ένα κίνητρο για να κάνουν το άλμα, εξ ου και η διόγκωση των ροών όλο εκείνο το διάστημα. Είναι αφελές να πιστεύει κάποιος ότι όσοι έφθαναν στα νησιά δεν γνώριζαν τις συνθήκες που επικρατούν στη Μόρια και αλλού. Παρ’ όλα αυτά επιχειρούσαν το άλμα.<br /><br />Η πληθυσμιακή μηχανική<br /><br />Ο Ερντογάν επανειλημμένως χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το γεγονός ότι η Τουρκία φιλοξενεί περισσότερα από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Προφανώς πρόκειται για ένα μεγάλο βάρος και για τα μέτρα της Τουρκίας. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, εγείρεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Αφού σηκώνει τέτοιο βάρος, γιατί η Άγκυρα κατάργησε τη βίζα για πολίτες μουσουλμανικών χωρών της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίες είναι γνωστό ότι εξάγουν μαζικά μετανάστες; Γιατί επιπροσθέτως καθιέρωσε απευθείας πτήσεις της Turkish Airlines με πολύ φθηνό εισιτήριο;<br /><br />Στην πραγματικότητα, το καθεστώς Ερντογάν έλαβε μέτρα, τα οποία ισοδυναμούν με ένα έμμεσο κάλεσμα προς υποψήφιους οικονομικούς μετανάστες. Επειδή οι Τούρκοι δεν είναι βλάκες να μην καταλαβαίνουν τι κάνουν, προφανώς έχουν τον σκοπό τους. Κι αυτός ο σκοπός έχει να κάνει αφενός με τη διοχέτευση παράνομων μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα, αφετέρου με τους τουρκικούς σχεδιασμούς για εποικισμό κουρδικών περιοχών.<br /><br />Δεν είναι πλέον μυστικό ότι το καθεστώς Ερντογάν αξιοποιεί την παρουσία τόσο μεγάλου αριθμού σουνιτών μεταναστών για να αλλοιώσει την σύνθεση του πληθυσμού και στη νοτιοανατολική Τουρκία και στη βόρειο Συρία, που αμφότερες κατοικούνται από Κούρδους. Παραχωρούν τουρκική ιθαγένεια σε μεγάλο αριθμό επιλεγμένων σουνιτών και τους εγκαθιστούν στις κουρδικές περιοχές. Με άλλα λόγια, επιχειρούν, επίσης, με “πληθυσμιακή μηχανική” να μετατρέψουν το πρόβλημα σε ευκαιρία.</div><div><br />Ας θυμηθεί τον Μάρτιο 2020<br /><br />Ευτυχώς για την Ελλάδα, η προ διετίας τουρκική υβριδική επίθεση στον Έβρο αποκρούστηκε επιτυχώς, προκαλώντας μία σπάνια εθνική ανάταση. Εάν δεν είχε αποκρουστεί, η βόρεια Ελλάδα θα είχε πλημμυρίσει με μουσουλμάνους μετανάστες, ο έλεγχος των οποίων, λόγω των μεγάλων αριθμών, θα ήταν πρακτικά αδύνατος. Αυτό θα αποσταθεροποιούσε τη δημόσια τάξη και δυνητικά την εθνική ασφάλεια. Εάν έσπαγε το φράγμα και το πρώτο κύμα “πολιορκητών” εισερχόταν στην ελληνική επικράτεια, αναπόφευκτα θα ακολουθούσαν και νέα κύματα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.<br /><br />Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιστώθηκε πολιτικά την απόφασή της να αντισταθεί και είναι αυτός ένας βασικός λόγος που η ΝΔ διατηρεί σημαντικό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα. Επίσης, πιστώνεται το γεγονός ότι έλαβε μέτρα για την συρρίκνωση των μεταναστευτικών ροών. Χρεώνεται, ωστόσο, την εμμονή να κατασκευάσει τις υπερδομές φιλοξενίας σε Λέσβο, Χίο και Σάμο, οι οποίες, εκτός των άλλων, συνιστούν και απειλή για την εθνική ασφάλεια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.<br /><br />Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι χρήσιμο να θυμηθεί εκείνες τις ημέρες του 2020 τώρα που θα συναντήσει τον Ερντογάν. Κι αυτό, επειδή η Άγκυρα, παρά την αποτυχία της τότε, δεν έπαψε να χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν όπλο. Μπορεί να μην οργάνωσε μία νέα υβριδική επίθεση, η οποία άλλωστε δεν θα είχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, όπως είχε το 2020. Συνεχίζει, ωστόσο, να κατηγορεί σε κάθε ευκαιρία την Ελλάδα ότι “πυροβολεί”, “πνίγει”, “κακομεταχειρίζεται” και δεν ξέρω εγώ τι άλλο τους “κακόμοιρους πρόσφυγες”. Αυτό ως υπενθύμιση για να μην ξεχνιόμαστε και να μην βυθιζόμαστε σε αυταπάτες για τα ελληνοτουρκικά. Αυταπάτες που βρίσκουν εύφορο έδαφος στο Μαξίμου…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Από τί μας γλύτωσε ο Έβρος το Μάρτιο 2020

Λυγερός Σταύρος Τώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρο στην Πόλη, είναι χρήσιμο να ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η νέα εποχή αβεβαιότητας, Οι προκλήσεις για Ελλάδα και Κύπρο.

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/06/kypriako_slpress.jpg" width="736" /><br /><br /><b>Οικονόμου Παντελής</b><br />Το δράμα της Κύπρου συνεχίζεται σε μία νέα εποχή αβεβαιότητας. Λύση χωρίς θεραπεία των συνεπειών των εγκλημάτων αυτών, δεν είναι λύση. Και τέτοιες μη λύσεις έχουν προταθεί και απορρίφθηκαν. Απόρριψη μη λύσεων, όμως, δεν σημαίνει ότι η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση μπορεί να συνεχίζεται. Ο Ελληνισμός και η διεθνής κοινότητα οφείλουμε μια διαφορετική τοποθέτηση του Κυπριακού. Ως ύστατη ευκαιρία, πριν συμβιβαστούμε με την θλιβερή διαπίστωση ότι μόνον “δια των όπλων μπορεί να βρεθεί λύση”.<br /><br />Έχω στη σκέψη μου ένα διακοινοτικό διάλογο, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων, με σκοπό να αποφανθούν οι δυο κοινότητες αν και με ποιες προϋποθέσεις θέλουν να συμβιώσουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος, μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ. Με σκοπό να συνομολογήσουν “Κοινή Πράξη προς την Ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία” την οποία να επικυρώσουν με δημοψήφισμα.<br /><br />Για να γίνει ένα βήμα θετικό στην Κύπρο, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι η θωράκιση της Μεγαλονήσου δεν επιβαρύνει, αλλά ενισχύει την εθνική μας ασφάλεια. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκ των πραγμάτων ένα προχωρημένο φυλάκιο, αποσοβεί τις απειλές κατά της Θράκης και αποκρούει τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο. Συγκρατεί σε τελική ανάλυση τις ήδη υπέρογκες δαπάνες μας για εξοπλισμούς.<div><br />Συναίνεση στα μείζονα<br /><br />Για να υιοθετηθεί αυτή η γραμμή πλεύσης, με γνώμονα ό,τι “η Κύπρος σώζει την Ελλάδα”, χρειαζόμαστε ηγεσία αποφασιστική, λαϊκή βάση που να το πιστεύει και επάρκεια δυνάμεων, ώστε, όποτε “φίλοι” και “σύμμαχοι” βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα “Τουρκία ή Ελλάδα και Κύπρος”, τα συμφέροντα τους να υπαγορεύουν την δική μας στήριξη. Αυτές οι κινήσεις αποκατάστασης, καλό θα ήταν να εμπεριέχονται στη βάση μιας ευρύτατης συναίνεσης στη χώρα μας. Ενός κοινού τόπου, ως προϋπόθεσης υπόστασης ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου εθνικού κράτους.<br /><br />Βεβαίως, η συναίνεση αυτή δεν ενδιαφέρει όσους έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα μιας Ελλάδας προτεκτοράτου, με το Ηνωμένο Βασίλειο πολύ παλιότερα σαν “Λόρδο Προστάτη”, να μας μεταβιβάζει στις ΗΠΑ μετά τον εμφύλιο και οι ΗΠΑ στην Γερμανία, μετά το 2015. Η “γερμανική προστασία” είναι βέβαια, πέρα για πέρα, ψευδώνυμη. Διότι ναι μεν προβλέπει οικειοποίηση δημόσιων περιουσιακών μας στοιχείων (με νομιμοποιητική βάση ύστερες μνημονιακές προβλέψεις), όμως όχι μόνο δεν μας προστατεύει από την Τουρκία, αλλά πιέζει για παραχωρήσεις μας προς αυτή.<br /><br />Η συναίνεση, λοιπόν, δεν μπορεί να αφορά όσους έχουν συμβιβαστεί ή και εκθειάζουν την, υπό “γερμανική προστασία”, εξαρτημένη Ελλάδα του σήμερα. Η συναίνεση για υπέρβαση της εξάρτησης και ο κοινός μας τόπος, δυστυχώς, δεν περιλαμβάνονται στον δημόσιο διάλογο. Σε μεγάλο βαθμό, η πολιτική αντιπαράθεση αναφέρεται στο παρελθόν, όχι με σκοπό να δούμε τι κάνουμε σήμερα διαφορετικά ή καλύτερα, αλλά για να φορτώσει ο κάθε ένας στους άλλους τις ευθύνες για τα χάλια που ζούμε. Η κυβερνητική προπαγανδιστική ευφορία και η γενικευμένη αντιπολιτευτική καταγγελία είναι οι δύο όψεις ενός ταυτόσημου, στυγνά ψηφοθηρικού αιτήματος, “μην ψηφίζεις άλλους, είναι χειρότεροι”.</div><div><br />Εποχή αβεβαιότητας<br /><br />Ζούμε μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία θεωρούσαμε πως είχαμε ξεπεράσει με το “ξόρκι” της παγκοσμιοποίησης. Έχουμε ξανά πληθωρισμό και ακρίβεια, ανεργία, φτώχεια και ανισότητες στην καρδιά της Δύσης. Έχουμε ξανά πόλεμο στην Ευρώπη, νέες εστίες έντασης γύρω από το Ιράν και την Ταϊβάν. Και ποικίλες ανακατατάξεις (από το Brexit μέχρι την Ουκρανία) για την αποκρυστάλλωση των νέων συσχετισμών δυνάμεων στο “παγκόσμιο χωριό”. Νέες σφαίρες επιρροής διαμορφώνονται όχι όμως με πολιτικές διαπραγματεύσεις, αλλά με αντιδικίες για τον καταλογισμό ζημιών.<br /><br />Η Ελλάδα, έχει μπει σε μια εποχή με αβεβαιότητες, κινδύνους, αλλά και ευκαιρίες. Όλα όσα γνωρίσαμε και θεωρούσαμε δεδομένα για χρόνια, είναι πάλι υπό συζήτηση. Τα δημοκρατικά, οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα αμφισβητούνται περαιτέρω, παρά τη συρρίκνωση που υπέστησαν την τελευταία δεκαετία. Η σιωπή, η αποχή, η εναπόθεση της προάσπισης των συμφερόντων μας σε άλλους, έχουν αναπόφευκτη κατάληξη την οριστική περιθωριοποίηση της χώρας μας. Η πορεία αυτή οδηγεί σε εθνική καταστροφή. Αντιθέτως, μια, μετά λόγου γνώσεως, διεθνής παρουσία της χώρας μας, είναι ικανή να διαγράψει χρέη και να παραγράψει δουλείες από το παρελθόν.<br /><br />Η χώρα μας με την κυριαρχία της υπό περιορισμό, συρόμενη σε υποχωρήσεις προς την επιθετική γείτονά της, με το εμπορικό της ισοζύγιο μονίμως ελλειμματικό, τα δημόσια παραγωγικά της στοιχεία διαρκώς μειούμενα και μακροχρόνια δεσμευμένα, το δημόσιο χρέος στα ύψη, με υψηλά ποσοστά ανεργίας (ιδιαιτέρως στους νέους) και έναν στους τρεις πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας, με μετανάστευση των νέων υψηλής εξειδίκευσης (brain drain) και σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, οφείλει να κάνει την υπέρβαση και να αντιμετωπίσει με θάρρος και ειλικρίνεια όλες τις προκλήσεις.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η νέα εποχή αβεβαιότητας, Οι προκλήσεις για Ελλάδα και Κύπρο.

Οικονόμου Παντελής Το δράμα της Κύπρου συνεχίζεται σε μία νέα εποχή αβεβαιότητας. Λύση χωρίς θεραπεία των συνεπειών των εγκλημάτων αυτών, δε...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι ΗΠΑ κερδίζουν σε πόλεμο που δεν πολέμησαν… η ουκρανική πληγή ίσως εξελιχθεί σε ρωσική γάγγραινα

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/03/RUSSIAN-TROOPS-ROSTOV-AREA-BBC-EPA-790x400.jpg" width="766" /><br /><br />Ο Πούτιν ζυγίζοντας τα κέρδη και τις ζημίες από μια περιορισμένη εισβολή στην περιοχή του Ντονμπάς έναντι μιας γενικευμένη θεώρησε ότι στην πρώτη περίπτωση ενώ θα είχε το κόστος των κυρώσεων δεν θα απέτρεπε την ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας. Αντιθέτως με την γενικευμένη εισβολή θα το απέτρεπε δημιουργώντας ταυτόχρονα νέες ισορροπίες, που στο βάθος του χρόνου η δύση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα αναγκαζόταν να αποδεχθεί.<br /><br />Του ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ*<br />Ωστόσο, διαπιστώνουμε εκ των υστέρων κάποια καίρια λάθη στα οποία υπέπεσαν η Ρωσία και ο πρόεδρός της.<br />1. Πρώτον, υποτίμησε το επίπεδο αντίστασης που ανέμενε να προτάξουν οι Ουκρανοί. Ίσως πίστεψε ότι σύντομα υποχωρήσουν ή θα διαλυθούν. Σε συνδυασμό μάλλον με μια επιχείρηση σύλληψης ή δολοφονίας του Ζελένσκι και της ουκρανικής ηγεσίας στο Κίεβο. Αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, απεδείχθη ότι υπάρχει ένα ισχυρό εθνικό αίσθημα στους Ουκρανούς. Είναι φανερό ότι στα χρόνια ύπαρξης του ουκρανικού κράτους, αυτό το αίσθημα ενδυναμώθηκε ακόμη και σε περιοχές, που δεν το είχαν προηγουμένως στον ίδιο βαθμό, στον νότο και στα ανατολικά.<br /><br />Βεβαίως το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από τις εικόνες που λαμβάνουμε. Δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι αυτοί που βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί εμείς βλέπουμε αυτούς που πολεμούν και αυτούς που αντιδρούν. Όμως εντύπωση κάνει το γεγονός ότι σε συγκεντρώσεις πολιτών κατά της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας, βλέπουμε τους πολίτες που διαμαρτύρονται να κρατούν ουκρανικές σημαίες και να μιλούν ρωσικά. Άρα εκδηλώνεται μια αντίθεση στον συγκεντρωτισμό της Μόσχας, που συσπειρώνει τον ουκρανικό πατριωτισμό. Σε αυτό να προσθέσουμε την έκπληξη από την θετική εικόνα που εκπέμπει ο πρόεδρος Ζελένσκι.<br /><br /><div>2. Δεύτερον, υπερτίμησε τις δυνατότητες της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής. Φάνηκε όμως ότι αυτή έχει σοβαρές ελλείψεις, αν και, να σημειωθεί, ότι έχει να αντιμετωπίσει μια έξυπνη τακτική εκ μέρους των Ουκρανών, δηλαδή την άμυνα στις πόλεις, όπου υπάρχει και ο άμαχος πληθυσμός, οπότε περιορίζονται εκ των πραγμάτων οι επιθετικές κινήσεις.<br /><br />3. Τρίτον, δεν είχε αξιολογήσει στο πραγματικό τους μέγεθος την ικανότητα των ΗΠΑ να επιβληθούν στην Ευρώπη, κυρίως για το εύρος των κυρώσεων. Το οποίο είναι πρωτοφανές, και οπωσδήποτε προκαλεί σοβαρά προβλήματα εντός της Ρωσίας.<br /><br />Αυτήν την στιγμή η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει πίσω. Βέβαια, έχει βάλει κάποιους όρους που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται υπερβολικοί για να τους αποδεχθεί το Κίεβο και να σταματήσει η αιματοχυσία. Η Κριμαία είναι οριστικά χαμένη. Όπως επίσης το Λουγκάνσκ και το Ντονιέτσκ. Ακόμη και η ουδετερότητα της χώρας είναι κάτι που έχει ήδη ανακοινωθεί.<br /><br />Υπάρχουν ωστόσο ακόμη κάποια ανοιχτά ζητήματα, που εμπόδισαν και τη συμφωνία Λαβρόφ-Κουλέμπα<br />1. Το ένα είναι τα διοικητικά όρια των περιοχών αυτών στο Ντονμπάς, αλλά και το στάτους που θα έχουν. Αυτονομία εντός της Ουκρανίας ή ανεξάρτητα κράτη; Τα όρια επίσης, για την Ρωσία είναι τα προσδιορισμένα συνταγματικά. Όπερ σημαίνει και, μεταξύ άλλων, την Μαριούπολη και όλη την βόρεια ακτή της Αζοφικής. Εξ ου και οι σκληρές μάχες για την κατάληψη της πόλης.<br /><br />2. Το δεύτερο είναι ο βαθμός αποστρατιωτικοποίησης που θα συνοδεύει την ουδετερότητα. Για παράδειγμα. Άλλο να μην τοποθετηθούν συστήματα Patriot κι άλλο η Ουκρανία να μην διαθέτει καθόλου αντιαεροπορική άμυνα.<br /><br />3. Και τελευταίο είναι ο στόχος της αποναζιστικοποίησης, που σημαίνει την σύλληψη και την διενέργεια δίκης σε πρόσωπα που η Ρωσία θεωρεί ότι ανήκουν στην άκρα δεξιά και έχουν κάνει εγκλήματα κατά Ρωσόφωνων ή Ρώσων ή άλλων. Πρόσωπα που σήμερα μπορεί να ανήκουν στο σύστημα εξουσίας του Κιέβου. Φαντάζομαι είναι δύσκολο όλα αυτά να συμφωνηθούν.<br /><br />Γι’ αυτό φοβάμαι ότι η επιχείρηση θα συνεχιστεί με βασικούς στόχους εκ μέρους του ρωσικού στρατού<br />1. Κατάληψη της Μαριούπολης.<br />2. Απενεργοποίηση του βασικού όγκου του ουκρανικού στρατού στα ανατολικά – 30 με 40 χιλ. ένοπλοι.<br />3. Πολιορκία του Κιέβου, ώστε να προκαλέσει την συνθηκολόγηση με τους ρωσικούς όρους.<br /><br />Μένουν κάποια βασικά ερωτηματικά:<br />1. Ποια θα είναι η τύχη της Οδησσού, που θα αποκλείσει την Ουκρανία από την Μαύρη Θάλασσα και αν θα υπάρξει ρωσικός διάδρομος που θα προχωρήσει μέχρι την Υπερδνειστερία.<br /><br />2. Και το κυριότερο είναι πώς θα είναι η επόμενη ημέρα. Μετά την συμφωνία. Τι θα κάνει ο ρωσικός στρατός; Θα μείνει ως δύναμη κατοχής στο νότο και στην ανατολή; Αντιμετωπίζοντας λαϊκές διαμαρτυρίες, δολιοφθορές, ακόμη και αντάρτικο. Και επίσης πώς θα κυβερνηθεί η χώρα; Μια χώρα που μετά από όσα έχουν συμβεί ο αντιρωσισμός θα είναι κυρίαρχος. Μια μόνιμη πληγή στην Ουκρανία θα γινόταν σίγουρα γάγγραινα για την ίδια την Ρωσία. Που θα οδηγούσε ίσως σε μια ελέγξιμες καταστάσεις.<br /><br />Όπως έγινε και στο παρελθόν στη ρωσική Ιστορία (Ιβάν ο τρομερός, Στάλιν) είναι πολύ πιθανόν για να διατηρηθεί ο έλεγχος της κατάστασης να δούμε την ένταση του αυταρχισμού. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον τρόπο διαχείρισης του Ουκρανικού, από την διάρκεια και την ένταση των κυρώσεων από την Ευρώπη, την διαδικασία αποκατάστασης των ισορροπιών από τις ζημίες μέσω της ανάπτυξης των σχέσεων της Ρωσίας με την περιφέρεια. Εκεί η πλειοψηφία των κρατών δεν συντάσσονται με την Δύση αλλά είναι αποστασιοποιημένοι, προσβλέποντας ίσως και σε δικά τους κέρδη από την σύγκρουση, την οποία θεωρούν ότι είναι βασικά σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας.<br /><br />Για την ώρα ο νικητής αυτής της εισβολής είναι πρωτίστως είναι οι ΗΠΑ. Η εισβολή κατάφερε να πραγματοποιήσει μια σειρά από σημαντικούς στόχους της Ουάσιγκτον.<br />1. Πρώτον, απέκοψε την Ρωσία από την Ευρώπη. Δεν μιλούμε πια μόνον για τον Nord Stream 2, αλλά για σχεδόν καθολική ρήξη των σχέσεων, που αποκόπτει την Ρωσία από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Την σπρώχνει ακόμη πιο αποφασιστικά σε μια ευρασιατική επιλογή, η οποία ωστόσο από μόνη της χωρίς την ευρωπαϊκή πτυχή είναι πολύ προβληματική για να την αντέξει, χωρίς εσωτερικούς κραδασμούς.<br /><br />2. Δεύτερον, συντάσσει την Ευρώπη με την πολιτική της, περιορίζει τις όποιες διαφοροποιήσεις, παρεκκλίσεις, διαθέσεις για αυτόνομη πορεία. Η εξαγγελία της επανεξοπλισμού της Γερμανίας δεν πρέπει να μας ξεγελάσει. 100 δις ευρώ είναι σίγουρα ένα κολοσσιαίο ποσό. Το ζήτημα είναι όμως αν αυτά τα όπλα δίνουν κάποια αυτοτέλεια στην εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, ή ακόμη περισσότερο αν διευκολύνουν την ανάδειξη μιας χειραφετημένης Ευρώπης. Γιατί αν τα όπλα είναι στην υπηρεσία της βορειοατλαντικής ατζέντας, τότε δεν βλέπω σε τι θα προσφέρουν. Ή ακόμη ακόμη σε ότι μας αφορά, αν το Βερολίνο συνεχίζει να χαϊδεύει τον Ερντογάν και εν γένει την Άγκυρα, σε τι θα μας ωφελήσει ο εξοπλισμός του.<br /><br />3. Τρίτον, είναι ολοφάνερο ότι οι εξελίξεις ωφελούν την αμερικανική οικονομία, η οποία κατορθώνει να εκμεταλλευτεί την ενεργειακή ανασφάλεια της Ευρώπης, και να προωθήσει τις δικές της ενεργειακές προμήθειες.<br /><br />4. Τέταρτον, ο ατλαντισμός κερδίζει ανέλπιστα εύκολα την ιδεολογική μάχη στην Δύση. Αποκαθαίρεται από τις προηγούμενες αμαρτίες του, ακόμη και τις πλέον πρόσφατες, και εμφανίζεται ως δύναμη ελευθερίας, δημοκρατίας, και ανθρωπισμού. Κάτι που είχε λαβωθεί δεκαετίες πριν. Μπροστά στα βομβαρδισμένα νοσοκομεία, στις στρατιές των προσφύγων, στο δράμα των καταφυγίων, στο κέντρο της Ευρώπης, είναι λογικό να ξεθωριάσουν οι εντυπώσεις από την Συρία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν.<br /><br />5. Πέμπτον, προκαλεί τεράστιο οικονομικό πρόβλημα στην Ρωσία, που παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του Πούτιν και του Λαβρόφ, εφόσον έχει διάρκεια, αναμφίβολα θα προκαλέσει κοινωνική δυσαρέσκεια, ίσως και πολιτική αναστάτωση.<br /><br />6. Έκτον, δίνεται η δυνατότητα να ξετυλιχτεί μια ατζέντα στόχων σε διάφορα επίπεδα και περιφέρειες που δεν μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν στο παρελθόν, για παράδειγμα την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας, της Φινλανδίας, του Κοσσυφοπεδίου.<br /><br />7. Έβδομον και στο ανωτέρω πλαίσιο, θα πρέπει ίσως να αναμένουμε και εξελίξεις και σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθώς και στο Κυπριακό. Η διευθέτηση των εκκρεμών προβλημάτων στην νοτιοανατολικό σκέλος του ΝΑΤΟ, στην ανατολική Μεσόγειο, που θα στοχεύει στην αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίζει. Και σε αυτήν την απόπειρα διευθέτησης εντάσσεται νομίζω και η συνάντηση Μητσοτάκη -Ερντογάν.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι ΗΠΑ κερδίζουν σε πόλεμο που δεν πολέμησαν… η ουκρανική πληγή ίσως εξελιχθεί σε ρωσική γάγγραινα

Ο Πούτιν ζυγίζοντας τα κέρδη και τις ζημίες από μια περιορισμένη εισβολή στην περιοχή του Ντονμπάς έναντι μιας γενικευμένη θεώρησε ότι στην ...

Διαβάστε την συνέχεια