Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, μια ευκαιρία για την Ελλάδα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2hJnqfEgWgWbAbq0c6wVSKbTRB4pkLl24r3h8zhLb4bUTz12Yxd_OQa0CfIllBQGbxRFs7RRN-X0lMpbKTfG5dubiRRPjTkSwdBd_PxCrejHVmSg3bA3RK8eJVcY1m771uXQ73PceWoHR/s1600/synodos+NATO+2015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2hJnqfEgWgWbAbq0c6wVSKbTRB4pkLl24r3h8zhLb4bUTz12Yxd_OQa0CfIllBQGbxRFs7RRN-X0lMpbKTfG5dubiRRPjTkSwdBd_PxCrejHVmSg3bA3RK8eJVcY1m771uXQ73PceWoHR/s640/synodos+NATO+2015.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <em>(Φωτ. Από την προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας, που έλαβε χώρα στις 24 και 25 Ιουνίου 2015, στις Βρυξέλλες. Στην αυριανή Σύνοδο στη Βαρσοβία οι ηγέτες της Συμμαχίας καλούνται να αντιμετωπίσουν μια σκληρή και συνάμα ενοχλητική πραγματικότητα, ότι η ειρήνη, η ασφάλεια και η δημοκρατική σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται θέσφατα.)</em><br /> <em><br /></em> <div style="text-align: justify;"> <strong>Του Δημήτρη Τσαϊλά*</strong></div> <div style="text-align: justify;"> Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει σθεναρά το σχέδιο της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, με σκοπό να διασφαλιστεί η ειρήνη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της ηπείρου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτίστηκε πάνω στις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως ένας οικονομικός κατ’ αρχήν και μετέπειτα και πολιτικός μηχανισμός με αμυντικό βραχίονα το ΝΑΤΟ που υπερασπίστηκε την ασφάλεια της. Για όλη τη Δύση ήταν η μεγάλη ελπίδα, που έδινε την πεποίθηση ότι η Ένωση θα οδηγήσει την ήπειρο στην ειρήνη, την ευημερία και την αλληλεγγύη. Ότι είναι ένας πόλος έλξης για άλλες χώρες που επιδιώκουν τη δημοκρατία.</div> <div style="text-align: justify;"> Είναι αντιληπτό ότι η Ε.Ε., όπως υπάρχει σήμερα, δεν είναι μια εφεύρεση των Ευρωπαίων, αλλά ένα κατασκεύασμα των ΗΠΑ, έτσι ώστε να διατηρήσουν την Ευρώπη υπό τον έλεγχό τους και να δημιουργήσουν μια ουδέτερη ζώνη έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Δούλεψε μέχρι στιγμής, αλλά πόσο ακόμη αυτή η ιδέα θα μπορεί να εξακολουθεί να επικρατεί, αφού βρισκόμαστε στη διαδρομή μιας περιόδου όπου τα έθνη της παγκόσμιας κοινότητας ξεδιπλώνουν την ισχύ τους και στον χώρο ενδιαφέροντος της Ελλάδος, τη Νατιο-ανατολική Μεσόγειο, έχουμε ανακατατάξεις και αστάθεια.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ θα τονισθεί η ενότητα και η αναθέρμανση της συνεργασίας</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και ανάμεσα σ’ αυτούς και η ελληνική αποστολή, που συναντώνται σήμερα και αύριο στη Βαρσοβία για την 27η σύνοδο κορυφής στις 8 και 9 Ιουλίου, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν προκλήσεις που είναι μάλλον οι μεγαλύτερες για την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε στιγμή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι ηγέτες της Συμμαχίας καλούνται να αντιμετωπίσουν μια σκληρή και συνάμα ενοχλητική πραγματικότητα, ότι η ειρήνη, η ασφάλεια και η δημοκρατική σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται θέσφατα. Τέσσερις είναι οι θεμελιώδεις στρατηγικές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν:</div> <ul style="list-style-type: square; text-align: justify;"> <li>η αναδυόμενη ρωσική ισχύς,</li> <li>η διαβρωμένη σταθερότητα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, Μεσόγειο και Β. Αφρική,</li> <li>η αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα τώρα μετά την υπερψήφιση για απόσχιση της Βρετανίας και</li> <li>οι ασταθείς ηγεσίες της Αμερικής και της Ευρώπης, που απειλούν το σύνολο της κοινότητας, και κατ’ επέκταση την παγκόσμια ασφάλεια.</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> Το ΝΑΤΟ χρειάζεται περισσότερο από ποτέ μια αποφασιστική πολιτική ηγεσία που να έχει την ικανότητα να υποστηρίξει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία ισχύος και οι σκοποί της Συμμαχίας. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ πρέπει να συμφωνήσουν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ για μια φιλόδοξη δέσμη μέτρων με σκοπό την ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Ρωσία, τη σταθεροποίηση και ενίσχυση της στρατιωτικής ικανότητας της Συμμαχίας κατά τα επόμενα έτη στην περιοχή της Νοτιοανατολικής και ευρύτερης Μεσογείου. Τα έθνη του ΝΑΤΟ πρέπει να διασφαλίσουν, όπως έκαναν κατά την ίδρυση του το 1949, την προστασία και την υπεράσπιση της Ευρώπης με κανόνες διεθνούς τάξης και δικαίου βασισμένους στις προκλήσεις του παρόντος χρόνου.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Απειλές και προκλήσεις</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="2922553837" height="233" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/x2534409.jpg.pagespeed.ic.2P12HWiYDC.jpg" style="float: left;" width="350" />Συνοπτικά έχουμε την ανατολική πρόκληση που ο <strong>Ρώσος Πρόεδρος, Vladimir Putin (ΦΩΤ.)</strong>, με ρεαλισμό δημιούργησε με τη μαζική έξοδο της Ρωσίας προς τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Επίσης τις βάναυσες τρομοκρατικές επιθέσεις στις δυτικές κοινωνίες και οπουδήποτε αλλού. Ωστόσο υφίστανται και οι απειλές για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και τον ευρωπαϊκό διχασμό που δημιουργούν κυρίως οι λαϊκίστικες και αποσχιστικές κυβερνήσεις εκμεταλλευόμενες το μεταναστευτικό πρόβλημα, οι οποίες δεν θα πρέπει να αξιολογηθούν ξεχωριστά η μια από την άλλη. Βέβαια αυτός ο συνδυασμός μπορεί να είναι τρομακτικός. Αλλά ο φόβος δεν είναι η απάντηση. Στη Βαρσοβία, οι ηγέτες της Συμμαχίας πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις με τολμηρές νέες πρωτοβουλίες που να απαλλάξουν τους φόβους των πληθυσμών τους.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να κλιμακώσει αλλά να προσπαθήσει να επιτύχει σημαντικές βελτιώσεις στις σχέσεις ΝΑΤΟ - Ρωσίας σε ένα περιβάλλον όπου οι κίνδυνοι μιας επίθεσης να μειωθούν στο ελάχιστο. Η ενίσχυση της αποτροπής των συμμάχων του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ευρώπη απαιτεί μέτρα στα ανατολικά σύνορα κατά μήκος της περιφέρειας της Ρωσίας στη Γεωργία, τη Μολδαβία και ιδιαίτερα στην Ουκρανία. Με άλλα λόγια, η αποτροπή της Κεντρικής Ευρώπης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, τη Μολδαβία και τη Γεωργία.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Τζιχάντ στη Μεσόγειο;</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία και άλλες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και της Βορείου Αφρικής έχουν επηρεαστεί από δυνάμεις ισλαμιστών και αυτό δεν αποτελεί καλό οιωνό για τις θαλάσσιες μεταφορές στην περιοχή. Μάλιστα τώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές, μονάδες των ευρωπαϊκών και των διεθνών δυνάμεων προσπαθούν να εντοπίσουν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο φορτηγά - πλοία γεμάτα όπλα, που προορίζονται για τους τζιχανιστές στη Λιβύη.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Στο σήμερα, σημειώνουμε τη συνεχή ανάπτυξη των «σύγχρονων Βερβερίνων» στις ακτές της Βόρειας Αφρικής, της Διώρυγας του Σουέζ, της Ερυθράς Θάλασσας και του Κόλπου του Άντεν, αφού αντιμετωπίζουμε και πάλι την επιστροφή της θαλάσσιας τρομοκρατίας με την παρουσία των ισλαμικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένων της ISIS και της Al-Qaeda. Οι ιστορικές αναλογίες είναι προσεκτικές και αποφεύγω να κάνω άμεσες συγκρίσεις μεταξύ της αυξανόμενης θαλάσσιας τρομοκρατίας. Απλά αναφέρθηκα στη Μπαρμπαριά, με σκοπό την αφύπνιση των ναυτικών ενστίκτων της περιοχής. Να δώσω την απαιτούμενη έμφαση στην ελευθερία της ναυσιπλοΐας στις Θάλασσες με σκοπό να πιεσθεί το ΝΑΤΟ από την ελληνική αντιπροσωπεία, όχι μόνο για κοινές περιπολίες, αλλά να προχωρήσει σε εμπάργκο όπλων κατά της Σαουδικής Αραβίας, που υποστηρίζει ομάδες τζιχαντιστών που είναι υπεύθυνες στην αποσταθεροποίηση της Ε.Ε. και των νότιων γειτονικών χωρών.</div> <div style="text-align: center;"> <span style="text-decoration: underline;"><strong>Ο «ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ» ΤΩΝ «ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΒΕΡΒΕΡΙΝΩΝ»</strong></span></div> <div style="text-align: center;"> <span style="text-decoration: underline;"><strong><img alt="" data-pagespeed-url-hash="2966519594" height="360" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/860x485x_61.jpg.pagespeed.ic.428eh2TVg5.jpg" width="640" /></strong></span></div> <div style="text-align: justify;"> <strong><br /></strong> <strong>Συμπεράσματα</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <ul> <li style="text-align: justify;">Σημαντική για τα ελληνικά συμφέροντα θα είναι η «Προβολή σταθερότητας» από πλευράς ΝΑΤΟ στη νότια πτέρυγα. Η Συμμαχία χρειάζεται να αναζωογονηθεί και να προτείνει μια στρατηγική «ολοκληρωμένης υποστήριξης».</li> <li style="text-align: justify;">Το ΝΑΤΟ είχε σημαντική συμμετοχή στο νότιο τομέα, για παράδειγμα: η ISAF στο Αφγανιστάν, η επιχείρηση Unified Protector στη Λιβύη, η επιχείρηση Active Endeavor στη Μεσόγειο, η επιχείρηση Ocean Shield στις ακτές της Σομαλίας, τις εκπαιδευτικές αποστολές στο Ιράκ, την πυραυλική άμυνα στην Τουρκία και σε άλλες νότιες περιοχές της Συμμαχίας. Αλλά ακόμα δεν έχει μια συνεκτική συμφωνημένη στρατηγική για τη νότια πτέρυγα.</li> <li style="text-align: justify;">Η μεταναστευτική κρίση και οι υποκινημένες από τον ISIS τρομοκρατικές επιθέσεις χρειάζεται να γίνει είναι κύριο μέλημά της Συμμαχίας.</li> <li style="text-align: justify;">Οι συγκρούσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν δημιουργήσει μια έλλειψη προθυμίας για μια εκ νέου συμμετοχή μεγάλου αριθμού στρατιωτικών επίγειων δυνάμεων στις επιχειρήσεις σταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής.</li> <li style="text-align: justify;">Η υποστήριξη της ευρωπαϊκής επιχείρησης Sophia στην Κεντρική Μεσόγειο αλλά και της ναυτικής επιχείρησης στο Αιγαίο είναι επιβεβλημένη.</li> <li style="text-align: justify;">Η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στην ανάπτυξη μιας συνεκτικής στρατηγικής όπου να αναγνωρίζονται οι πολλαπλές προκλήσεις που προέρχονται από τη νότια πτέρυγα και να πλέξει μαζί με τους Συμμάχους μια συνεπή προσέγγιση για να επιτύχουμε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> Αναμένεται να επιτευχθεί μια σημαντική πρόοδος στο επόμενο διήμερο, στη σύνοδο κορυφής της Βαρσοβίας. Βέβαια οι ανάγκες και οι στρατηγικές θα ολοκληρωθούν τα επόμενα χρόνια, ωστόσο χρειάζεται να ενισχύσουμε τον ρόλο μας στη Συμμαχία, που είναι ένα σημαντικό διεθνές όργανο για την παγκόσμια σταθερότητα.<br /> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="4203288608" height="426" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/860x573x2484743.jpg.pagespeed.ic.LwwYYEBO3V.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <em>(Φωτ.: Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, μαζί με το γενικό γραμματέα του NATO, Jens Stoltenberg. Η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στην ανάπτυξη μιας συνεκτικής στρατηγικής όπου να αναγνωρίζονται οι πολλαπλές προκλήσεις που προέρχονται από τη νότια πτέρυγα και να πλέξει μαζί με τους Συμμάχους μια συνεπή προσέγγιση για να επιτύχουμε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.)</em></h5> <div style="text-align: justify;"> <em><strong>* Ο κ. Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.</strong></em><br /> <em><strong><br /></strong></em></div> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, μια ευκαιρία για την Ελλάδα

(Φωτ. Από την προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας, που έλαβε χώρα στις 24 και 25 Ιουνίου 2015, στις Βρυξέλλες. Στην αυριανή Σύνοδο σ...

Διαβάστε την συνέχεια

H Τουρκία και η «Νέα» Ανατολική Μεσόγειος

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxGWCU6s_lrX_tLDq2dTsh3t1a7tjjNcAAIRcrZfiGjzqjIdysqFHTEuJlodkglho3UmSGez1CfO8DgeBVzuwR_ezwtBHTDvYwM5lmJ5JKlT_4RoAAmauDNWw_3Fm293eabDhaXEZiU8Bd/s1600/toyrkia%252Cisrail%252Crwsia+flag.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxGWCU6s_lrX_tLDq2dTsh3t1a7tjjNcAAIRcrZfiGjzqjIdysqFHTEuJlodkglho3UmSGez1CfO8DgeBVzuwR_ezwtBHTDvYwM5lmJ5JKlT_4RoAAmauDNWw_3Fm293eabDhaXEZiU8Bd/s640/toyrkia%252Cisrail%252Crwsia+flag.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Του Δρ. Ζήνωνα Τζιάρρα*</strong><br /> <div style="text-align: justify;"> Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με την αποκατάσταση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων και τη διαδικασία εξομάλυνσης των αντίστοιχων ρωσο-τουρκικών, έδωσαν αναπόφευκτα έναυσμα για συζητήσεις αναφορικά με το «νέο» γεωστρατηγικό περιβάλλον που αναδύεται στην περιοχή. Πόσο «νέο», όμως, μπορεί να είναι; Δυστυχώς, συχνά βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε ως «νέο» κάποιο φαινόμενο που αποτελεί επανάληψη της ιστορίας, συνέχεια ή επί μέρους διαφοροποίηση κάποιου άλλου φαινομένου. Περίπου αυτό συμβαίνει και με τις συζητήσεις περί «νέων πολέμων», «νέας τρομοκρατίας», «νέου Ψυχρού Πολέμου» κτλ. Παρόμοιες συζητήσεις είχαμε την περασμένη δεκαετία ή πριν μερικά χρόνια για τη «νέα» τουρκική εξωτερική πολιτική, τη «νέα» Μέση Ανατολή κ.ο.κ. Αλλαγές υπάρχουν. Πόσο βαθιές είναι όμως;<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Αν θέλουμε να επικεντρωθούμε στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Ρωσία, τότε πρέπει να σημειώσουμε πως αυτό που παρακολουθούμε είναι η επανάληψη της ιστορίας με άλλους όρους και βεβαίως υπό άλλες συνθήκες. Το ότι υπάρχει στρατηγική αξία στη συνεργασία Τουρκίας - Ισραήλ ή το ότι τα δύο κράτη συμμερίζονται κάποιες ανησυχίες ασφάλειας δεν είναι κάτι νέο. Η σύναψη της τουρκο-ισραηλινής συμμαχίας το 1996 ήρθε σε μια περίοδο που έκανε την εμφάνισή του στην Τουρκία το δόγμα των «δυόμιση πολέμων»: η ανάγκη δηλαδή της Τουρκίας να διεξάγει ταυτόχρονα πόλεμο με τη Συρία (o ένας πόλεμος), την Ελλάδα (ο δεύτερος πόλεμος) και το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν, PKK (ο μισός πόλεμος – «χαμηλής εντάσεως»). Σε ό,τι, δε, αφορά τις ρωσο-τουρκικές σχέσεις, ο διαχρονικός ανταγωνισμός που τις χαρακτηρίζει δεν είναι κάτι νέο. Όπως νέα δεν είναι ούτε η ανάγκη της Τουρκίας, που υπάρχει από τον Ψυχρό Πόλεμο, να εξισορροπήσει αφενός και να κατευνάσει αφετέρου τη ρωσική ισχύ. Σχήμα ίσως οξύμωρο, αλλά όμως πραγματικό.<br /> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="742623220" height="424" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/x23499474175_8731e2a598_b.jpg.pagespeed.ic.LkO1y3UKz0.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <em>(<a href="https://www.flickr.com/photos/kurdishstruggle/23499474175" target="_blank">Photo by Kurdishstruggle.</a> Αντάρτες του PKK. Η σύναψη της τουρκο-ισραηλινής συμμαχίας το 1996 ήρθε σε μια περίοδο που έκανε την εμφάνισή του στην Τουρκία το δόγμα των «δυόμιση πολέμων»: η ανάγκη δηλαδή της Τουρκίας να διεξάγει ταυτόχρονα πόλεμο με τη Συρία (o ένας πόλεμος), την Ελλάδα (ο δεύτερος πόλεμος) και το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν, PKK (ο μισός πόλεμος – «χαμηλής εντάσεως»).</em></h5> <div style="text-align: justify;"> Πόσο προσομοιάζουν οι ιστορικές αυτές εμπειρίες της Τουρκίας με το σήμερα και τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν οι πρόσφατες εξελίξεις στην περιοχή;<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Από την «Παλιά» στη «Νέα-Παλιά» Τουρκία</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Δεν θα υπερβάλλαμε καθόλου αν λέγαμε πως η Τουρκία συνέβαλε στη δημιουργία των ισορροπιών που έχουν διαμορφωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια. Μπορεί η διακυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) να ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις και ένα φαινομενικά εποικοδομητικό περιφερειακό ρόλο στα πλαίσια ενός σχετικά ευνοϊκού γεωπολιτικού περιβάλλοντος, αλλά η κατάληξη υπήρξε διαφορετική.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Οι αλλαγές που επήλθαν με τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και αργότερα το <strong>Ισλαμικό Κράτος (ΦΩΤ.)</strong> λειτούργησαν ως δράση που παρήγαγε την αντίδραση της Τουρκίας. Και από καλοταϊσμένη γάτα που όλοι ήθελαν να χαϊδέψουν, μετατράπηκε σε τίγρη στο κλουβί. Μεταξύ άλλων, αυτό είχε ως συνέπεια την επιδείνωση των σχέσεων της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τη διάρρηξη των σχέσεων της με το Ισραήλ, τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Ρωσία, την παρακίνηση στενότερης συνεργασίας μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου, Ιορδανίας και την επιδείνωση του συριακού πολέμου. Ακόμα και η εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία θα μπορούσε εν μέρει να αποδοθεί στην πολιτική και τις επιδιώξεις της Τουρκίας.<br /> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="895667758" height="358" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/x15715981259_ea169dcafe_b.jpg.pagespeed.ic.BJYOtdi-vl.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <a href="https://www.flickr.com/photos/thespeakernews/15715981259" target="_blank"><strong>Photo by Day Donaldson</strong></a></h5> <div style="text-align: justify;"> <strong>Υπερ-συσσώρευση συστημικών πιέσεων & εσωτερικά φίλτρα</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Οι καρποί των κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών της Αραβικής Άνοιξης και της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής συσσωρεύθηκαν βαθμιαία και μετουσιώθηκαν σε αβάσταχτες, εξωτερικές, συστημικές πιέσεις. Η Συρία είναι πλέον πηγή πολλαπλών απειλών, ενώ η Ρωσία έχει επιστρέψει στη Μέση Ανατολή δυναμικά και διεκδικεί επάξια θέση στις ισορροπίες ισχύος, βάζοντας σε δοκιμασίες την αμερικανική πολιτική και τις τουρκικές φαντασιώσεις. Επιπλέον, η διάρρηξη των ρωσο-τουρκικών σχέσεων έχει ασκήσει τρομερές οικονομικές και ενεργειακές πιέσεις στην Άγκυρα.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Από την άλλη, οι συνέργειες της Ανατολικής Μεσογείου επιχείρησαν μια ιδιότυπη εξισορρόπηση της Τουρκίας απομονώνοντάς την, τουλάχιστον προσωρινά, από τους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Το κουρδικό ζήτημα έχει πλέον ξεφύγει <img alt="" data-pagespeed-url-hash="663915611" height="249" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/332x249xhqdefault_2.jpg.pagespeed.ic.WP1EgWAUz9.jpg" style="float: right;" width="332" />από τα πλαίσια του «μισού πολέμου» στο εσωτερικό. Θα λέγαμε πως είναι πλέον «ολόκληρος» και πολυμέτωπος πόλεμος, άρρηκτα συνδεδεμένος με τις εξελίξεις στη βόρεια Συρία (Δυτικό Κουρδιστάν). Η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους έχει προσθέσει ένα σημαντικότατο μέτωπο τρομοκρατίας στους υπολογισμούς της Άγκυρας, ενώ η άνοδος της ισλαμοφοβίας - τουρκοφοβίας στην Ευρώπη <strong>σε συνάρτηση με ένα πιθανό Brexit</strong> ενδέχεται να πλήξει τα ήδη προβληματικά της ερείσματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να μην αναφερθούμε στην εμβάθυνση των ρωσο-ισραηλινών σχέσεων.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Παρά τις προσπάθειες για «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» από το 2002 (και ιδιαίτερα από το 2007) μέχρι και σήμερα, η Τουρκία του ΑΚΡ φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχασε περίπου όσους «φίλους» απέκτησε κατά τη δεκαετία του 2000. Κάπως έτσι συνοψίζεται η συγκυρία της εξομάλυνσης των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Ρωσία. Το παράδοξο που αναδεικνύεται σε πρώτη φάση είναι η αντίθεση μεταξύ των τελευταίων κινήσεων realpolitik του Τούρκου Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan, και της ανοιχτά αναθεωρητικής, αντι-ισραηλινής/αντι-δυτικής και εν πολλοίς ιδεολογικοποιημένης εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσε μέχρι τώρα.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Πράγματι, ο «ορθολογισμός» του Erdoğan περνά μέσα από ένα ιδιαίτερο φίλτρο, που περιλαμβάνει το ψυχολογικό προφίλ ενός ανθρώπου ευέξαπτου, συναισθηματικού, απολυταρχικού και ιδεολόγου-ισλαμιστή, το οποίο παράγει ενίοτε αναπάντεχα αποτελέσματα. Ωστόσο, αν και η προσεκτική μελέτη διάφορων περιπτώσεων λήψης αποφάσεων τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα, δείχνει παράλληλα ότι μετά από εσωτερικές ή εξωτερικές πιέσεις ο Erdoğan παρουσιάζει συμπεριφορά πραγματιστή. Λειτουργεί «ιδεολογικά» - φιλόδοξα μέχρι εκεί που μπορεί ή που θεωρεί (πιθανόν λανθασμένα) ότι μπορεί. Από τη σκοπιά του σήμερα, η σύνθεση συναισθηματισμού - ιδεολογήματος και πραγματισμού στην περίπτωση του Erdoğan και της Τουρκίας πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαρη και προφανής. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι ο «πραγματισμός» (που θεωρητικά οδηγεί σε αποφάσεις που αναγνωρίζουν το κόστος που φέρουν ο μεγαλοϊδεατισμός, η υπερεπέκταση και οι περιορισμένες δυνατότητες σε σχέση με τους στρατηγικούς στόχους) υπερισχύει πάντοτε.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Η φύση, ο χαρακτήρας και το αύριο της Αν. Μεσογείου</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Μια άλλη παρανόηση στη δημόσια συζήτηση τείνει να συγχέει τη σύγκλιση στρατηγικών ανησυχιών, απειλών και συμφερόντων Τουρκίας - Ισραήλ και Τουρκίας - Ρωσίας με τη σύγκλιση υψηλών στρατηγικών στόχων. Με άλλα λόγια, οι υψηλοί στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας δεν έπαψαν να είναι –τουλάχιστον μερικώς– ανταγωνιστικοί αυτών της Ρωσίας ή του Ισραήλ. Συνεπώς <strong>η φύση (μια έννοια που χωράει μεγάλη συζήτηση) των γεωπολιτικών δυναμικών στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μεταμορφώθηκε σε μια νύχτα απλώς διότι οι διπλωματικές σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ αποκαταστάθηκαν ή διότι ο Erdoğan «είπε συγγνώμη» στον Πρόεδρο της Ρωσίας, Vladimir Putin (ΦΩΤ.)</strong>. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που η Τουρκία διατηρεί τις προσπάθειές της για ένα πιο αυτόνομο και ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, με άλλα μέσα.</div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="685579986" height="330" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/xHAjl8k5iNo8iSu9UqiCwaCAd6HyfXpIS.jpg.pagespeed.ic.1gqx-arv18.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /> Μια τέτοια μεταμόρφωση δεν χρειάζεται απλώς πολύ καιρό, αλλά όσο το διεθνές σύστημα κινείται και «ρυθμίζεται» με βάση τους ίδιους κανόνες που ισχύουν τους τελευταίους αιώνες, είναι σχεδόν αδύνατη. Θα ήταν θεωρητικά δυνατή –αλλά εύθραυστη– εάν άλλαζαν άρδην όχι μόνο οι ισορροπίες ισχύος, αλλά και τα συμφέροντα και οι στρατηγικοί στόχοι των υφιστάμενων περιφερειακών δρώντων. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανώς η επαναχάραξη των συνόρων –κάτι που βεβαίως βρίσκεται σε εξέλιξη.<br /> <br /></div> Αυτό που αλλάζει προς το παρόν είναι ο χαρακτήρας των περιφερειακών σχέσεων. Μια αλλαγή που θυμίζει έντονα δεκαετία του 1990, αφού φέρει αρκετά από τα χαρακτηριστικά της σε ό,τι αφορά την περιοχή του Λεβάντε.<br /> Γενικότερα, η αποκέντρωση του διεθνούς συστήματος και η μάλλον «απολική» φάση που διανύει δεν θα επιτρέψει εύκολα τη βιωσιμότητα ενός περιφερειακού δικτύου με περισσότερη συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ιδιαίτερα εάν παράγοντες που διαιωνίζουν παραδοσιακά μοτίβα εχθρικών σχέσεων, όπως το <strong>Κυπριακό</strong>, συνεχίζουν να υφίστανται. Χωρίς σημαντικές μεταβολές στην πολιτική και στρατηγική κουλτούρα των κρατών της περιοχής, ζητούμενο ιδιαίτερα δύσκολο, οι κρίσεις και οι συμμαχίες θα συνεχίσουν να έρχονται και να παρέρχονται.<br /> <br /> <div style="text-align: justify;"> H αναπόφευκτη πραγματικότητα υποδεικνύει ότι, σε αυτήν τη συγκυρία, η Τουρκία χρειάζεται τη Ρωσία και το Ισραήλ, όπως η Ρωσία και το Ισραήλ, για τους δικούς τους λόγους, χρειάζονται την Τουρκία. Πέρα από τα πολλαπλά αδιέξοδα, αυτό που παραμένει στα υπέρ της Άγκυρας είναι το γεγονός ότι ακόμα και ως «τίγρης στο κλουβί» αρκετοί είναι αυτοί που συνεχίζουν, παρά τις δυσκολίες, να θέλουν να την προσεγγίσουν όπως παλιά –άλλωστε δεν μιλάμε για κάποια αμελητέα δύναμη. Παρόλα αυτά, δίχως ουσιαστική διαφοροποίηση στη στρατηγική της συμπεριφορά και λαμβανομένου υπόψη ότι τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένα αλλάζουν, η επόμενη περίοδος που θα βρει την Τουρκία να αντιμετωπίζει συσσωρευμένες συστημικές πιέσεις μπορεί να μην καταλήξει με τον ίδιο τρόπο.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Σε κάθε περίπτωση, οι άμεσες επιπτώσεις για την Κύπρο και την Ελλάδα δεν διαφαίνονται θετικές. Τα βασανιστικά ερωτήματα για τις κυβερνήσεις των δύο χωρών επιμένουν: ποιος μελέτησε το πριν, ποιος διείδε το σήμερα, ποιος εξετάζει το μετά και τι κάνει γι’ αυτό;<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <em><strong>* Ο Δρ. Ζήνωνας Τζιάρρας είναι Διδάσκων Ασφάλειας και Γεωπολιτικής στο University of Central Lancashire Cyprus.</strong></em><br /> <em><strong><br /></strong></em></div> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

H Τουρκία και η «Νέα» Ανατολική Μεσόγειος

Του Δρ. Ζήνωνα Τζιάρρα* Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με την αποκατάσταση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων και τη διαδικ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πόλεμος της διπλανής πόρτας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM50j0LXGcqGGSMuT62IgPl-bZTlvOu5qrDOzisQtdcTFj_VVFRjxhSIIxr0rZHDIPppKrpKqjYA_GVl6Sv5_54mYuy3FXMn7aO1ZSo0hF3P5Li2XZeD2N4HP8lAKwwOne-TS28O69xRXn/s1600/o+polemos+tis+diplanis+portas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM50j0LXGcqGGSMuT62IgPl-bZTlvOu5qrDOzisQtdcTFj_VVFRjxhSIIxr0rZHDIPppKrpKqjYA_GVl6Sv5_54mYuy3FXMn7aO1ZSo0hF3P5Li2XZeD2N4HP8lAKwwOne-TS28O69xRXn/s640/o+polemos+tis+diplanis+portas.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />Ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Τουρκία έχουν προς το παρόν επιδείξει εντυπωσιακή ανθεκτικότητα στις επιπτώσεις από τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία, σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες, την τρομοκρατία, και τους εσωτερικούς διχασμούς. Αλλά τώρα η εύθραυστη σταθερότητα της περιοχής κρέμεται από μία κλωστή –με την Τουρκία να είναι η πιο επισφαλής από όλες.<br /><br />Το <a href="http://www.ecfr.eu/page/-/ECFR_182_-_THE_WAR_NEXT_DOOR_-_SYRIA_AND_THE_EROSION_OF_STABILITY_IN_JORDAN_LEBANON_AND_TURKEY.pdf"><b>"Ο πόλεμος της διπλανής πόρτας: Η Συρία και η διάβρωση της σταθερότητας στην Ιορδανία, το Λίβανο, και την Τουρκία"</b></a>, υποστηρίζει ότι τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να δράσουν γρήγορα για να ενισχύσουν την σταθερότητα σε αυτές τις τρεις βασικές χώρες, διαφορετικά ρισκάρουν με μεγαλύτερες προσφυγικές ροές και μια αυξημένη τρομοκρατική απειλή από την περιοχή.<br /><br />Η Τουρκία έχει πληγεί περισσότερο από τις επιπτώσεις της Συρίας, με την αναθέρμανση της εσωτερικής σύγκρουσης εναντίον των Κούρδων, της εισροής 2,7 εκατ. προσφύγων, και ενός κύματος θανατηφόρων επιθέσεων στο έδαφός της –το πιο πρόσφατο ήταν ο βομβαρδισμός την προηγούμενη εβδομάδα από το ISIS, στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Την ίδια στιγμή, ο αυξανόμενος αυταρχισμός του προέδρου Erdogan δημιουργεί μεγαλύτερη ένταση.<br /><br />Στο Λίβανο, η λεπτή ισορροπία μεταξύ των ανταγωνιστικών πολιτικών παρατάξεων –οι οποίες έκαναν μια σιωπηρή συμφωνία να παγώσουν τις διαμάχες τους καθώς ξεδιπλωνόταν η κρίση στη Συρία- παραπαίει ανάμεσα σε ελλείψεις ηλεκτρικού ρεύματος και νερού. Η εμφάνιση της ηρεμίας στην Ιορδανία, κρύβει έναν αριθμό ανησυχητικών ενδείξεων, και το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης της χώρας αντιμετωπίζει περιορισμούς από την κυβέρνηση.<br /><br />Και οι τρεις χώρες αντιμετωπίζουν μια διευρυνόμενη απειλή της τρομοκρατίας καθώς η ISIS απαντά στις απώλειες στη Συρία και στο Ιράκ, με μια αυξημένη εστίαση στην περιοχή συνολικά.<br /><br />Τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη θα πρέπει να αυξήσουν την στήριξή τους σε αυτές τις χώρες. Το πακέτο βοήθειας του ΟΗΕ για τους γείτονες της Συρίας –το περιφερειακό σχέδιο για τους πρόσφυγες και την ανθεκτικότητα στη Συρία- είναι λιγότερο από το ένα τρίτο χρηματοδοτούμενο. Η ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη θα πρέπει να διοχετεύεται όχι μόνο στην άμεση ανθρωπιστική απάντηση στην προσφυγική κρίση, αλλά σε μακροπρόθεσμα σχήματα για την ανάπτυξη των τοπικών οικονομικών και προς όφελος των κοινοτήτων υποδοχής. Αυτό θα πρέπει να συνοδεύεται από την εντατικοποίηση της συνεργασίας ασφάλειας και της ανταλλαγής πληροφοριών για να ακυρώσει την απειλή της ISIS, τόσο στην περιοχή όσο και στην Ευρώπη.<br /><br />Την ίδια στιγμή, είναι ζωτικής σημασίας για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υποστηρίξουν την πολιτική συναίνεση που έχουν αυτά τα κράτη μαζί, αποτρέποντας την ολοκληρωτική κατάρρευση. Στην Τουρκία, αυτό σημαίνει να γίνουν περισσότερα για να ενθαρρύνουν τις συνομιλίες ειρήνης με τους Κούρδους, συμπεριλαμβανομένου και μέσω διαλόγου μεταξύ Άγκυρας και των Κούρδων της Συρίας.<br /><br />Στο Λίβανο, η Ευρώπη θα πρέπει να πιέσει τους τοπικούς και περιφερειακούς παράγοντες να κάνουν ένα βήμα πίσω από τις πρόσφατες κινήσεις κλιμάκωσης. Αυτές περιλαμβάνουν πιθανή εμπλοκή της Χεζμπολάχ στον βομβαρδισμό μιας τοπικής τράπεζας για την συμμόρφωση με τις αμερικανικές κυρώσεις έναντι της οργάνωσης, και την απόσυρση της οικονομικής και πολιτικής στήριξης της Σαουδικής Αραβίας στην χώρα. Στην Ιορδανία, ο Βασιλιάς Αμπντάλα θα πρέπει να ενθαρρυνθεί να ενισχύσει τον δρόμο της λαϊκής εκπροσώπησης.<br /><br />Στο τέλος, μια λύση κατόπιν διαπραγμάτευσης στη Συρία είναι ο μόνος δρόμος προς την σταθερότητα στην περιοχή. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν πρέπει να χάσουν από τα μάτια τους αυτόν τον στόχο.<br /><br />Ο συγγραφέας Julien Barnes-Dacey, δήλωσε:<br /> Μέχρι σήμερα, η περιφερειακή κατάρρευση έχει αποφευχθεί. Ενώ οι εντάσεις και στα τρία κράτη είναι τεράστιες, κανένα δεν βρίσκεται σε κίνδυνο βραχυπρόθεσμης κατάρρευσης. Αλλά αυτές οι χώρες είναι πολύ εύθραυστες –όχι μόνο από την πλευρά των προκλήσεων που θέτει η ISIS, καθώς και από τις πιέσεις των προσφυγικών ροών, αλλά επίσης και από την αποσταθεροποιητική επίδραση που έχει η κρίση στην εύθραυστη πολιτική τους συναίνεση.<br /><br />Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να σκεφτούν υπεύθυνα για να σταματήσουν τις βραχυπρόθεσμες συμφωνίες μετανάστευσης με την Τουρκία, και να μην κάνουν τα στραβά μάτια στον αυξανόμενο αυταρχισμό της κυβέρνησης Erdogan και του πολέμου που διεξάγει εναντίον των Κούρδων.<br /><br />Στο Λίβανο, η Ευρώπη θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην διακυβέρνηση έναντι της πολιτικής: να αναδείξει τον κίνδυνο της κρατικής κατάρρευσης, και να καταστήσει σαφές ότι όλοι οι φορείς θα χάσουν εάν δεν υπάρχει λύση που να διατηρεί το κράτος λειτουργικό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα διατηρήσουν έναν έντονο διαμεσολαβητικό διάλογο με όλους τους βασικούς εγχώριους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της Χεζμπολάχ, η οποία παραμένει ένας κρίσιμος παράγοντας σταθεροποίησης στο Λίβανο παρά τον αρνητικό της ρόλο στη Συρία.<br /><br />Τέλος, μόνο μια λύση για την σύγκρουση της Συρίας μπορεί να μειώσει την περιφερειακή ένταση. Οι πρόσφατες προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός εμφανίζουν ότι είναι δυνατός ένας βαθμός αποκλιμάκωσης με μια ισχυρή διπλωματική ώθηση και αυτό χρειάζεται ενισχυμένη ευρωπαϊκή στήριξη. Αυτοί που τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής στρατιωτικής κλιμάκωσης, θα πρέπει να σκεφτούν προσεκτικά τις επιπτώσεις για την περιφερειακή σταθερότητα".<div> <br /><a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Ο πόλεμος της διπλανής πόρτας

Ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Τουρκία έχουν προς το παρόν επιδείξει εντυπωσιακή ανθεκτικότητα στις επιπτώσεις από τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος υποκινεί τις κουρδικές επιθέσεις του KDPI εντός Ιράν;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXfvDG5rZuQqCoSSFfKP-A-2ClL-zx2n8d4IISWd8K6bMeN9Y4TRAvSORkoT3sFjtEN8rw3ytjyRrpXD1Njdw_v4iSSQaW7X-UgplzTqYvCVt0sxelokggzT8ZsuRaTCFV3reX493wqJ5U/s1600/poios+ypokinei+tis+koyrdikes+epitheseis+entos+toy+iran....jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXfvDG5rZuQqCoSSFfKP-A-2ClL-zx2n8d4IISWd8K6bMeN9Y4TRAvSORkoT3sFjtEN8rw3ytjyRrpXD1Njdw_v4iSSQaW7X-UgplzTqYvCVt0sxelokggzT8ZsuRaTCFV3reX493wqJ5U/s640/poios+ypokinei+tis+koyrdikes+epitheseis+entos+toy+iran....jpg" width="640" /></a></div> <br />Στις 15 Ιουνίου στην κουρδική πόλη του δυτικού Ιράν Σίνο, Κούρδοι μαχητές συγκρούστηκαν με φρουρούς της Επανάστασης. Από τις συγκρούσεις κάθε πλευρά θρήνησε έξι νεκρούς. Οι Κούρδοι μαχητές ταυτοποιήθηκαν ως ανήκοντες στους Πεσμεργκά του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος του Ιράν (KDPI). Πληροφορίες ανέφεραν πως παρόμοιες συγκρούσεις σημειώθηκαν και σε πολλές ακόμα πόλεις της περιοχής μεταξύ των οποίων και η Πιρανσάρ. <br /><br /><b>Του Mahmut Bozarslan<br /><a href="http://www.al-monitor.com/">http://www.al-monitor.com/</a></b><br /><br />Γιατί όμως το KDPI πήρε και πάλι, 20 χρόνια μετά τις τελευταίες συγκρούσεις, κατά του Ιράν τώρα; Το KDPI ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα κατά της Τεχεράνης το 1945. Το 1996 όμως σταμάτησε τις επιχειρήσεις και οι κουρδικές δυνάμεις υπό τους Τζαλάλ Ταλαμπανί Μασούντ Μπαρτζανί και μεταφέρθηκαν στο ιρακινό Κουρδιστάν.<br /><br />Τα μέλη του KDPI που πέρασαν στο Ιράκ με τις οικογένειές τους δεν πίστευαν πως θα ξαναέρθει η ημέρα που θα πολεμούσαν και πάλι κατά του Ιράν. Οι συγκρούσεις στο Σίνο είχαν ξεκινήσει από το 2015, όταν το KDPI αποφάσισε να μεταφέρει τις δυνάμεις του στο Ιράν. Οι Πεσμεργκά δημιούργησαν στρατόπεδα και διείσδυσαν στις πόλεις.<br /><br />Γιατί όμως το KDPI αποφάσισε να αλλάξει στάση ξαφνικά; Οι περισσότεροι πιστεύουν πως κάποιες περιφερειακές ή άλλες μεγάλες δυνάμεις βρίσκονται από πίσω. Ο Κούρδος ιρανικής υπηκοότητας ακτιβιστής Χαντί Αζίζι θεωρεί ότι το KDPI απλώς ασκεί το δικαίωμα του στην αυτοάμυνα και δεν βλέπει ξένο δάκτυλο πίσω από την νέα ανάφλεξη αλλά την αποδίδει στην περιφερειακή αδυναμία του Ιράν.<br /><br />Η σύγκρουση στο Ιράν επηρεάζει την αυτόνομη κουρδική περιοχή του Ιράκ; Σύμφωνα με τον Αζίζ όχι. Ωστόσο ο Κούρδος πολιτικός αναλυτής Σιντίκ Σουκρού έχει άλλη άποψη μιλώντας για τουρκική, σαουδαραβική, αλλά και ισραηλινή εμπλοκή στην περιοχή. «Η Τουρκία θέλησε να επαναχαράξει τον χάρτη της Μέσης Ανατολής μέσω του ΙΚ, αλλά το ΙΚ ηττήθηκε παραμένοντας απλώς μια τρομοκρατική οργάνωση. Αυτοί που υποστήριξαν το ΙΚ θέλουν τώρα να το ξεφορτωθούν και να ενισχύσουν τους συντηρητικούς Κούρδους σε Συρία, Ιράκ και Ιράν, αλλά είναι πλέον αργά», ανέφερε.<br /><br />«Το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και μερικές ευρωπαϊκές χώρες υποστήριξαν την επαναχάραξη του χάρτη έχοντας ως υπόδειγμα την Τουρκία. Το σχέδιό τους όμως κατέρρευσε με την άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού. Τώρα μπορούν να στηριχθούν στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Ο Ερντογάν, το Ισραήλ και οι Σαουδάραβες θέλησαν να δημιουργήσουν ένα σαλαφιστικό-ουαχαμπιτικό κράτος αντίβαρο σε Ιράν, Συρία και Ιράκ. Η Τουρκία ήθελε να αξιοποιήσει τους ισλαμιστές και κατά του ΡΚΚ, ενώ Ισραήλ και Σαουδική Αραβία ήθελαν να στρέψουν τους Κούρδους κατά του Ιράν. Τα σχέδιά τους δεν πέτυχαν», κατέληξε. <br /><br />Καθώς οι συγκρούσεις στο Ιράν συνεχίζονται το KDPI ανακοίνωσε πως θα κλιμακώσει τη δράση του. Ο Σουκρού όμως δεν θεωρεί κάτι τέτοιο πιθανό. «Πιστεύω πως το KDPI δεν μπορεί να διεξάγει μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις λόγω και των σχέσεων του Ιράν με το ιρακινό Κουρδιστάν και στη χειρότερη περίπτωση να ξεκινήσει ανταρτοπόλεμο».<br /><br />Το KDPI ανακοίνωσε πως σκότωσε έξι Ιρανούς στρατιώτες και έναν στρατηγό στην περιοχή του Σακίζ στις 27 Ιουνίου. Για την ώρα υπάρχουν μόνο σενάρια για το πώς θα εξελιχθούν οι συγκρούσεις στο Ιράν και επίσης ούτε οι περιφερειακές, ούτε οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν αναφερθεί σε αυτές.<br /><br /><a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ποιος υποκινεί τις κουρδικές επιθέσεις του KDPI εντός Ιράν;

Στις 15 Ιουνίου στην κουρδική πόλη του δυτικού Ιράν Σίνο, Κούρδοι μαχητές συγκρούστηκαν με φρουρούς της Επανάστασης. Από τις συγκρούσεις κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι συμφωνίες του Ερντογάν και το Καστελλόριζο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhr2knMrHliOFU3zn0eRY14w26g3XoeeMO41_PjwGvFm4G102Sjbi4BSZJ9WAHa8dTG6WjCmuzX4nXoWuGeIUEQshevhS6t6sf9ehl8FT_lK6Cza8fI3gI9R0KPvMBicQDJZqBPhH6lL4a/s1600/oi+symfwnies+erdogan+kai+to+kastelorizo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhr2knMrHliOFU3zn0eRY14w26g3XoeeMO41_PjwGvFm4G102Sjbi4BSZJ9WAHa8dTG6WjCmuzX4nXoWuGeIUEQshevhS6t6sf9ehl8FT_lK6Cza8fI3gI9R0KPvMBicQDJZqBPhH6lL4a/s640/oi+symfwnies+erdogan+kai+to+kastelorizo.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Η στροφή 180 μοιρών που επιχειρεί ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν στην διπλωματική σκακιέρα της περιοχής, έχει προκαλέσει συναγερμό στην Αθήνα. Ο Ερντογάν μέσα σε λίγες ημέρες δημιούργησε συνθήκες επανασύνδεσης με Ισραήλ και Ρωσία και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ίδιο θα συμβεί και με την Αίγυπτο! Γιατί αυτή η στροφή; Γιατί Μόσχα, Τελ Αβίβ και Κάϊρο την παρακολουθούν με θετικό ενδιαφέρον; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης της Ελλάδας;<br /><br /> •Ο Ερντογάν πριν μερικές ημέρες έμοιαζε με πυγμάχο στριμωγμένο στη γωνία του ρινγκ. Η απόφασή του να “βάλει νερό στο κρασί” του, ν΄αρχίσει να ζητάει συγνώμες από τη Ρωσία και να συζητά με το Ισραήλ, δεν ήταν της στιγμής. Ειδικά η επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ αποτελεί αμερικανική απαίτηση εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια. Τότε που ο πρόεδρος Ομπάμα, σχεδόν εξανάγκασε τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μ. Νετανιάχου να τηλεφωνήσει στον Ερντογάν για την υπόθεση της επίθεσης στο Mavi Marmara. Από τότε είχαν αρχίσει μυστικές συνομιλίες και επαφές. <br /><br /> Πιο ξαφνική η ανατροπή στις σχέσεις Ρωσίας Τουρκίας. Μόλις το περασμένο Νοέμβριο οι δυο χώρες βρέθηκαν σε “πολεμική αντιπαράθεση”, μετά από τη κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τουρκικά F16. Σε λιγότερο από έξι μήνες Πούτιν και Ερντογάν, μιλάνε κι ετοιμάζονται να συναντηθούν κιόλας.<br /><br /> Η επαναπροσέγγιση με την Αίγυπτο είναι θέμα χρόνου. Το ΥΠΕΞ της Αιγύπτου ανταποκρίθηκε πολύ θετικά τις δηλώσεις του Τουρκου πρωθυπουργού Γιλντιρίμ περί αποκατάστασης των σχέσεων. Οι οποίες είχαν διακοπεί από την Άγκυρα, όταν απομακρύνθηκε από την εξουσία ο ισλαμιστής Μόρσι και ανέλαβε ο στρατηγός Σίσι.<br /><br /> Η Ελλάδα έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί για την πλήρη ανατροπή της γεωπολιτικής εικόνας στη “γειτονιά” της κι ας εμφανίζεται ψύχραιμη και καθησυχαστική.<br /><br /> Είναι προφανές ότι όλη αυτή η αλλαγή έχει ως αφετηρία το φυσικό αέριο που υπάρχει στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και την μεταφορά του στις αγορές της δύσης. Η λύση της μεταφοράς του με αγωγό που θα ξεκινά από την Κύπρο και θα περνά από τη Τουρκία κρίνεται ως η πλέον συμφέρουσα λύση. Για να γίνει αυτό απαιτείται ηρεμία και από την Τουρκία, η οποία από την πλευρά της θέλει να είναι “ισότιμος παίκτης” στην μοιρασιά των ενεργειακών πόρων.<br /><br /> Τι τρέμει η Αθήνα; Την προσπάθεια επιβολής …εξαφάνισης του Καστελλόριζου από το χάρτη. Αυτό επιθυμεί διακαώς η Άγκυρα για να αποκόψει την Ελλάδα από τη Κύπρο και να αποκτήσει δική της διευρυμένη ΑΟΖ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Το Καστελλόριζο είναι το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, που απέχει 72 ναυτικά μίλια από Ρόδο και 1,25 από τις τουρκικές ακτές. <br /><br /> Στη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (του 1982) αναφέρεται ρητά στο άρθρο 121, ότι όλα τα νησιά που κατοικούνται, δηλαδή που έχουν οικονομική ζωή, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Άρα, σύμφωνα με το Δίκαιο για την Σύμβαση της Θάλασσας (Montego Bay, 1982), το ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ έχει ΑΟΖ.<br /><br /> Ειδικά για την περίπτωση του Καστελλόριζου, η τουρκική διπλωματία υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό νησί μπροστά από τις τουρκικές ακτές, να έχει ένα τόσο μεγάλο κομμάτι υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ. Και προβάλει το επιχείρημα ότι το σύμπλεγμα των 14 νησίδων-βραχονησίδων της περιοχής του Καστελλόριζου (κατοικούνται οι νησίδες Μεγίστη, ΡΩ, Στρογγύλη) διέπεται από ειδικό καθεστώς, των αποκομμένων νησίδων που επικάθονται επί της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Άρα, τα νησιά αυτά δεν διαθέτουν ούτε ΑΟΖ, ούτε και έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, υποστηρίζει η Άγκυρα!<br /><br /> “Κλειδί” στην υπόθεση είναι η στάση που θα τηρήσει η Αίγυπτος. Υπενθυμίζουμε ότι επί Μόρσι, το Κάϊρο υποστήριξε αναφανδόν την τουρκική θέση ότι το Καστελλόριζο…δεν υπάρχει στους χάρτες. Η κυβέρνηση Σίσι μετά από τη διαμάχη της με τον Ερντογάν, θεωρείτο από την Αθήνα περίπου δεδομένη. Τώρα υπάρχουν σοβαρές και βάσιμες αμφιβολίες.<br /><br /> Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να απομονωθεί.<br /> <br /> <a href="http://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι συμφωνίες του Ερντογάν και το Καστελλόριζο

Η στροφή 180 μοιρών που επιχειρεί ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν στην διπλωματική σκακιέρα της περιοχής, έχει προκαλέσει συναγερμό στη...

Διαβάστε την συνέχεια

Πού θα οδηγήσει ο ασταμάτητος κατήφορος της Τουρκίας;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcCG8lC5X9CVKDTdIdS9qbG4BpsQxz3ZWHLVBdIqzpWvGg8lV292eSH2Q3x3Y1cgGEfQfmRmKWFA1O5r6Eno1zgy2_Y_4sMdqrTsJ_dTvW_k-OGOMFv_fBUbRrKrCQVk2H5rQDmlNTpdg8/s1600/poy+tha+odigisei+o+astamatitos+katiforos+tis+toyrkias....jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcCG8lC5X9CVKDTdIdS9qbG4BpsQxz3ZWHLVBdIqzpWvGg8lV292eSH2Q3x3Y1cgGEfQfmRmKWFA1O5r6Eno1zgy2_Y_4sMdqrTsJ_dTvW_k-OGOMFv_fBUbRrKrCQVk2H5rQDmlNTpdg8/s640/poy+tha+odigisei+o+astamatitos+katiforos+tis+toyrkias....jpg" width="640" /></a></div> <b><br /></b> <b>Γράφει ο Saker για την ειδησεογραφική ιστοσελίδα <span style="color: black;"><a href="http://www.unz.com/tsaker/turkey-on-the-ropes/" rel="nofollow" target="_self">The Unz Review</a>   </span></b><br /> <b style="font-size: 16px;">Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"</b><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν αρκετά σημαντική, αφού είχαμε τις πρώτες σαφείς ενδείξεις για την <b>κατάρρευση της ΕΕ</b>, ενώ παράλληλα, ο Τούρκος πρόεδρος <b>Ερντογάν έστειλε επιστολή στη Ρωσία</b>, με την οποία απολογούνταν για την κατάρριψη του ρωσικού SU-24 πάνω από τη Συρία πριν από επτά μήνες. Αν και η τελευταία αυτή εξέλιξη επισκιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την πρώτη, ίσως να είναι το σημάδι για <b>μια ακόμη πιο δραματική εξέλιξη: την κατάρρευση της Τουρκίας.</b></span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Ακούγεται, μήπως, υπερβολικό αυτό;</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Η προεδρία του Ερντογάν δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια καταστροφή για την Τουρκία, αφού οδήγησε σε μια τέλεια καταιγίδα κρίσεων, κάθε μία από τις οποίες ήταν σοβαρότερη από την άλλη:</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>1) Κρίση στη Συρία:</b> η τουρκική πολιτική στήριξης στο Daesh (ISIS), με στόχο την ανατροπή του Άσαντ, έχει αποτύχει οικτρά. Όχι μόνο παρέμεινε ο Άσαντ στην εξουσία, αλλά η τελευταία βομβιστική επίθεση στην Τουρκία φαίνεται να υποδηλώνει ότι το ISIS στρέφεται τώρα εναντίον της Τουρκίας (εφ’ όσον αληθεύουν όσα αναφέρονται στις επίσημες εξηγήσεις, πράγμα το οποίο ίσως να μην ισχύει, όπως θα δούμε παρακάτω). Το σύνολο της πολιτικής του Ερντογάν όσον αφορά στο συριακό ζήτημα έχει αποτύχει παταγωδώς.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>2) Κρίση στις σχέσεις της με την ΕΕ:</b> το τελευταίο πράγμα που οι Βρετανοί έκαναν πριν εκδηλώσουν έμπρακτα την επιθυμία τους για το Brexit ήταν<b><span style="color: #666666;"> <span style="color: #666666;"><a href="http://www.dailymail.co.uk/wires/pa/article-3603214/Turkey-course-join-EU-year-3000-insists-David-Cameron.html" rel="nofollow" target="_self">να πούν στην Τουρκία ότι σε 3.000 χρόνια υπάρχει μια περίπτωση να ενταχθεί στην ΕΕ</a>.</span></span></b><span style="color: #666666;"> Άλλα κράτη μέλη της ΕΕ δεν της το είπαν τόσο απότομα, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι συμφωνούν. </span>Επιπλέον, το μεγάλο φλερτ και η συμμαχία Ερντογάν - Μέρκελ ξεφούσκωσαν εντελώς.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>3) Κρίση στις σχέσεις της με τους Αρμένιους:</b> όταν το γερμανικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων και (καπάκι σχεδόν) <a href="http://www.bbc.com/news/world-europe-32272604" rel="nofollow" target="_self"><b><span style="color: #666666;">το ίδιο έκανε και ο Πάπας</span></b></a>, έγινε αρκετά σαφές ότι οι Δυτικές σκοτεινές δυνάμεις έστελναν στην Τουρκία ένα απλό και κατανοητό μήνυμα: ένα υπερυψωμένο μεσαίο δάχτυλο. “Η ερωτική περιπετειούλα τελείωσε. Άντε στα κομμάτια τώρα!”</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>4) Κρίση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ</b>: οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους στο Ιράκ, φορώντας κουρδικές κονκάρδες. Για κάποιους μπορεί να θεωρείται ήσσονος σημασίας το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά έχει εξοργίσει τους Τούρκους. Για να μην πολυλογούμε: η αυτοκρατορία χρειάζεται τους Κούρδους στο Ιράκ και τη Συρία, και η Τουρκία αυτή τη στιγμή περνάει στη δεύτερη θέση.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>5) Κρίση στις σχέσεις της με το Ιράν:</b> με το να στηρίζει το Daesh, με το να προσπαθεί να σαμποτάρει τον “ισλαμικό αγωγό” Ιράν-Ιράκ-Συρίας και με το να επιχειρεί την ανατροπή του Άσαντ, η Τουρκία έχει αποξενωθεί εντελώς από την Τεχεράνη.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>6) Κρίση στις σχέσεις της με τους Κούρδους:</b> κλιμακώνοντας τις βάναυσες δράσεις τους εναντίον των Κούρδων, οι Τούρκοι ουσιαστικά πυροδότησαν έναν νέο εμφύλιο πόλεμο πλήρους κλίμακας,  ενώ οι δυνάμεις των Κούρδων δεν δείχνουν κανένα σημάδι εξασθένησης. Αντίθετα, σήμερα είναι ισχυρότερες από ποτέ. Ας είναι καλά η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>7) Κρίση στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ</b>: μετά την κατάρριψη του ρωσικού SU-24, το ΝΑΤΟ κατέστησε σαφές στον Ερντογάν ότι ήταν μόνος του και ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να εμπλακεί σε ένανπόλεμο που θα πυροδοτήσει η Τουρκία.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>8) Κρίση στις σχέσεις της με τη Ρωσία:</b> η κατάρριψη του SU-24 δεν είχε ως αποτέλεσμα την αναμενόμενη ρωσική στρατιωτική απάντηση, αλλά οδήγησε σε 7 μήνες εξοντωτικών οικονομικών κυρώσεων από τη Ρωσία και τεράστια απώλεια γοήτρου για την Τουρκία. Περισσότερα για αυτό αργότερα.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται με μία πρόταση: η υπό τον Ερντογάν Τουρκία έχει πραγματικά επιδείξει ουκρανικού επιπέδου ανικανότητα, αλαζονεία και τάση για αυταπάτες.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Σε αυτό ακριβώς το πραγματικά δραματικό πλαίσιο υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων ο Ερντογάν να γράψει την απολογητική επιστολή του προς τον Πούτιν.</span><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6V5xTkDpRNCXso27nOMYJclHnM8O8mhr2tvBeaJ2RMm6djUwLNjUWGXznMbsSJHGSmTIMog5-ik4xmb38dDHZUmCMVLEb6ioAPAA8jVo96tqp8p5C9vHYyn-Dk-C47crDqe5sV5WXc3k/s1600/putin-erdogan-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6V5xTkDpRNCXso27nOMYJclHnM8O8mhr2tvBeaJ2RMm6djUwLNjUWGXznMbsSJHGSmTIMog5-ik4xmb38dDHZUmCMVLEb6ioAPAA8jVo96tqp8p5C9vHYyn-Dk-C47crDqe5sV5WXc3k/s320/putin-erdogan-1.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: 16px;">Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να πούμε είναι ότι ο Ερντογάν πήρε μεγάλο πολιτικό ρίσκο. Αφού άφησε να περάσουν μήνες πουλώντας νταηλίκι και δηλώνοντας προς όλες τις πλευρές ότι η Τουρκία δεν πρόκειται ουδέποτε να ζητήσει συγγνώμη, επειδή είχε το δίκιο με το μέρος της, αυτή η ξαφνική κωλοτούμπα φέρνει τον Ερντογάν σε πολύ δύσκολη θέση. Να γιατί κυκλοφόρησε αρχικά η φήμη, ότι στην επιστολή υπήρχε η λέξη “<i>λυπάμαι</i>”, αλλά δεν υπήρχε πουθενά η φράση “<i>σας ζητώ συγγνώμη</i>”, ενώ σύμφωνα με μια δεύτερη παραλλαγή, η απολογία απευθυνόταν μόνο στην οικογένεια του σκοτωμένου Ρώσου πιλότου, αλλά όχι προς τη Ρωσία. Αυτό, ωστόσο, δεν κράτησε για πολύ, αφού πολύ σύντομα οι προβληματισμένοι Τούρκοι εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια να ρετουσάρουν όπως-όπως την συγγνώμη του Ερντογάν. Αυτό που έγραψε στον Πούτιν ήταν ακριβώς αυτό που όλοι καταλάβαμε. <b>Πρόκειται μια κανονικότατη και ταπεινωτική για τον ίδιο συγγνώμη.</b></span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Στη συνέχεια, υπήρξε μια δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι θα καταβληθεί οποιουδήποτε είδους αποζημίωση στη Ρωσία. Όμως, αυτό δεν κράτησε πάνω από δύο ώρες, αφού ο ίδιος ξαναβγήκε και παραδέχθηκε, ότι <b>όχι μόνο θα πληρώσει η Τουρκία, αλλά θα πληρώσει ό, τι της ζητήθηκε</b>.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Τέλος, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα η βομβιστική επίθεση στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης να ήταν ένα πολύ άμεσο μήνυμα που κάποιοι έστειλαν στον Ερντογάν: “<i>Αν προσπαθήσεις να κατευνάσεις τους Ρώσους, θα σου κάνουμε τη χώρα κόλαση</i>”. Και ενώ <b>το ISIS</b> είναι ο πιθανότερος ύποπτος για την αποστολή τέτοιου είδους μηνυμάτων, υπάρχουν και άλλοι πιθανοί ύποπτοι: <b>οι ΗΠΑ</b>, φυσικά, και <b>το τουρκικό βαθύ κράτος</b>. <b>Τα πράγματα ίσως να είναι ακόμη πιο περίπλοκα,</b> και <b>δεν θα πρέπει να απορρίψουμε κανένα σενάριο ως αδύνατο, ούτε καν το ενδεχόμενο ο ίδιος ο Ερντογάν και οι υποστηρικτές του να έστησαν ένα τρομοκρατικό χτύπημα</b> για να δικαιολογήσουν <b>1)</b> την συνεργασία με την Ρωσία κατά της τρομοκρατίας και <b>2)</b> την στροφή τους εναντίον του ISIS.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Αυτή τη στιγμή, η επίσημη εκδοχή (“<i>ήταν δουλειά του ISIS</i>”) μοιάζει λογική, αλλά προσωπικά δεν θα παρέβλεπα και κάποιες από τις άλλες πιθανότητες.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Το βέβαιο είναι ότι το διακύβευμα για την Τουρκία είναι τώρα πολύ υψηλό και ότι ο Ερντογάν παλεύει για το μέλλον του και, ενδεχομένως, το μέλλον της Τουρκίας ως κράτους. Το άνοιγμα του προς τη Ρωσία <span style="color: #3366ff;"><a href="http://www.nbcnews.com/news/world/turkey-israel-sign-deal-normalize-diplomatic-relations-n600186" rel="nofollow" target="_self"><span style="color: #3366ff;">και ταυτόχρονα προς το Ισραήλ</span></a></span> είναι μια σαφής ένδειξη απελπισίας. Και αυτό διότι <b>η Ρωσία είναι απίθανο να του προσφέρει πολλά από άποψη ανταλλαγμάτων, για τους εξής λόγους</b>:</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>Κατ’ αρχάς</b>, οι Ρώσοι είναι πλέον πολύ καχύποπτοι προς τον Ερντογάν και τον θεωρούν ανθρώπινη χειροβομβίδα, ενδεχομένως παράφρονα, ένα απρόβλεπτο άτομο που δεν μπορούν να εμπιστευθούν, αφού άλλα κάνει τη μια και άλλα την άλλη.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>Δεύτερον,</b> η επιστολή ήταν ένα πρώτο, απαραίτητο βήμα για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, αλλά οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις θα είναι μια μακρά διαδικασία. Οι υπουργοί Εξωτερικών Λαβρόφ και Τσαβούσογλου θα ξεκινήσουν αυτές τις διαπραγματεύσεις αυτή την εβδομάδα, αλλά ο αριθμός των θεμάτων που θα συζητηθούν θα είναι πολύ μεγάλος. Κύρια απαίτηση των Ρώσων θα είναι να γίνουν απτά και σημαντικά βήματα από την πλευρά της Τουρκίας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στη Συρία και την υπόθαλψη και στήριξη από την Τουρκία τρομοκρατικών ομάδων και δράσεων στη Ρωσία και την Ουκρανία. Προσωπικά, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο Ερντογάν θα είναι πρόθυμος να κάνει τόσο μεγάλες παραχωρήσεις. Μπροστά στις κάμερες, περιμένω πολλά χαμόγελα και ελπιδοφόρες δηλώσεις, αλλά κεκλεισμένων των θυρών, <b>οι Ρώσοι θα πρέπει λογικά να προβάλουν πολλές και δύσκολες για τους Τούρκους απαιτήσεις</b>. <b>Δεν μου φαίνεται πιθανό ο Ερντογάν να μπορέσει να ενδώσει σε αυτές τις ρωσικές απαιτήσεις, ακόμη και αν ήθελε.</b></span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Ο Ερντογάν μοιάζει πραγματικά να ζούσε για χρόνια με την ψευδαίσθηση ότι ήταν σημαντικός παίκτης και τώρα μόλις ανακαλύπτει ότι δεν είναι. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι, τώρα ίσως συνειδητοποιεί ότι έχει πολλούς επικίνδυνους εχθρούς και κανένα φίλο.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Δυνητικά, η Ρωσία θα μπορούσε να προσφέρει στην Τουρκία πολλά περισσότερα από μια απλή επιστροφή σε καλύτερες σχέσεις, τουρίστες και μια αγορά για τα τούρκικα οπωροκηπευτικά. Αλλά διαισθάνομαι ότι ο Ερντογάν στρέφεται προς τη Ρωσία από απόγνωση και για να βελτιώσει τη διαπραγματευτική θέση του απέναντι σε όλους τους άλλους εχθρούς που ο ίδιος δημιούργησε. <b>Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον και οι Ρώσοι το διαισθάνονται αυτό</b> και θα είναι πάρα πολύ προσεκτικοί, ακόμη και αν κρύψουν αυτή την επιφυλακτικότητα πίσω από διπλωματικές αβρότητες.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι <b>οι Ρώσοι θέλουν τον Ερντογάν εκτός.</b> Μέσα στο μυαλό τους, είναι ήδη ξεγραμμένος, όπως ο Σαακασβίλι, αν μη τι άλλο επειδή η Τουρκία είναι πολύ σημαντική χώρα από γεωστρατηγική άποψη, και η Ρωσία δεν μπορεί να ανέχεται να κυβερνά αυτή τη χώρα ένας παράφρονας.</span><br /> <br /> <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em;"><tbody> <tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYcW-zwKcoHl7KXHPpAPkReLLOEY8lYOHl5Wi0MatNTTJQW9lF9rxXYCVDLm9KLDOqAH21DRtyLm9JVU586ZW52g-0f707iN8ScAhRHBKoxph6ZXqZSBQXMfGR4NRdx15xe33iKiIUhh8/s1600/Angela-Merkel-008-1024x614.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYcW-zwKcoHl7KXHPpAPkReLLOEY8lYOHl5Wi0MatNTTJQW9lF9rxXYCVDLm9KLDOqAH21DRtyLm9JVU586ZW52g-0f707iN8ScAhRHBKoxph6ZXqZSBQXMfGR4NRdx15xe33iKiIUhh8/s640/Angela-Merkel-008-1024x614.jpg" width="640" /></a></td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"> <div> <span style="font-size: 16px;"><b>Μέρκελ</b>: Πόσα θέλεις;     <b><br /> Ερντογάν</b>: Τρία δις. Και την Κύπρο και ένταξη στην ΕΕ.</span></div> <span style="font-size: 16px;"></span></div> <div style="text-align: left;"> <span style="font-size: 16px;"><b>Μέρκελ</b>: Την Κύπρο αποκλείεται. Ένταξη αποκλείεται.      <b> <br /> Ερντογάν</b>: Επίσπευση της διαδικασίας για βίζα μήπως;     <b> <br /> Μέρκελ</b>: Έγινε.      <b><br /> Ερντογάν</b>: Και 3 δις; Γίνεται;      <br /> <b>Μέρκελ</b>: Εντάξει. Αλλά μέχρι εκεί </span></div> </td></tr> </tbody></table> <span style="font-size: 16px;">Επιπλέον, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη, <b>ο τουρκικός λαός έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: υποφέρει συλλογικά από μια σοβαρή περίπτωση διαταραχής πολλαπλής προσωπικότητας.</b> Θα πρέπει να αποφασίσουν επιτέλους οι Τούρκοι εάν θέλουν να είναι κοσμικοί Ευρωπαίοι, “νεότουρκοι” νεοφασίστες εθνικιστές, ακραίοι ισλαμιστές ή κοσμικοί κεμαλικοί. Θέλουν μια ανέφικτη μονοεθνοτική Τουρκία ή μήπως μπορούν επιτέλους να αποδεχτούν ότι <b>δεν ζουν απλώς άλλες εθνοτικές ομάδες στη χώρα τους, αλλά ότι αυτές οι “άλλες” κατοικούσαν σε αυτά τα εδάφη, πολλούς αιώνες πριν οι Τούρκοι νομάδες εισβάλουν στα εδάφη τους και τους τα αρπάξουν;</b> Αυτή τη στιγμή, η Τουρκία είναι αντιευρωπαϊκή, αντιρωσική, αντιαρμενική, αντικουρδική, ανθελληνική, αντιχριστιανική, αντιαραβική, αντιπερσική κ.ά., γεγονός που έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια μεγάλη πυριτιδαποθήκη, που με την παραμικρή σπίθα θα μπορούσε να εκραγεί. Και το πρόβλημα για τη Ρωσία είναι ότι αυτή η πυριτιδαποθήκη είναι επικίνδυνα κοντά της και συμμετέχει ενεργά σε εκληματικές δράσεις στην Ουκρανία, την Κριμαία, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Όλα αυτά σημαίνουν ότι είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Ρωσίας να έχει έναν υπεύθυνο και αξιόπιστο συνεργάτη απέναντί της. Δυστυχώς, αυτό δεν το θεωρώ πολύ πιθανό, επειδή, <b>ακριβώς όπως ισχύει και στην περίπτωση της Ουκρανίας και του Ισραήλ, το πρόβλημα με την Τουρκία είναι ότι πρόκειται για ένα τεχνητό, παράνομο και ουσιαστικά μη βιώσιμο κράτος.</b></span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Το Ισραήλ, η Ουκρανία και η Τουρκία έχουν και οι τρεις ιδρυθεί βάσει μιας λυσσαλέας εθνικιστικής / ρατσιστικής κοσμοθεωρίας που δεν προσφέρει καμία ελπίδα σε όποιον τολμήσει να διαφωνήσει με αυτή την κοσμοθεωρία. Αυτός είναι και ο λόγος που, για τους Τούρκους, οι Κούρδοι είναι, κατά το δοκούν, πότε <span style="color: #3366ff;"><a href="http://www.nbcnews.com/news/world/turkey-israel-sign-deal-normalize-diplomatic-relations-n600186" rel="nofollow" target="_self"><span style="color: #3366ff;">“<i>ορεσίβιοι Τούρκοι</i>”</span></a> </span>και πότε “<i>τρομοκράτες</i>” που τους αξίζει να σκοτωθούν.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><b>Θα ήταν μεγάλη αφέλεια</b> να πιστέψει κανείς, ότι<b> η νοοτροπία που οδήγησε στη γενοκτονία</b> <b>των Αρμενίων</b>, αλλά και πολλών άλλων μειονοτήτων <b>(Ελλήνων, χριστιανών Ασσυρίων, Συρίων και Χαλδαίων)</b>, <b>έχει κατά κάποιο τρόπο εξαφανιστεί</b>, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν <b>α)</b> ότι οι Τούρκοι εξακολουθούν να αρνούνται την πραγματικότητα αυτών των γενοκτονιών και<b> β)</b> ότι αυτές οι γενοκτονίες δεν έχουν ποτέ σταματήσει, αλλά απλώς επιβραδύνθηκαν.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Η γενοκτονία των <b>Ελλήνων</b>, μέρος της οποίας έγινε γνωστή ως <b>ποντιακή γενοκτονία</b>, αφορά στην <b>συστηματική εθνοκάθαρση ελληνοχριστιανικών πληθυσμών</b> από την ιστορική κοιτίδα τους στην Μικρά Ασία, την κεντρική Ανατολία, τον Πόντο και την πρώην ρωσική επαρχία του Καρς Ομπλάστ στον Καύκασο, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά από αυτόν (1914-1923)<b>:</b></span><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXtJ-JIEPlh1Cpb2CFV9A1Xjj2ejzZegw9TpCF6nFihFKjAncu8j5qvLpggjxxBi09BKkUWEjLTeZ3opgw8ijrBj_8jX_OSAGmd9XiTRef6kVItqb9pzGnvgK7BQP4n9br_n9Czyggqlc/s1600/1612161518.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXtJ-JIEPlh1Cpb2CFV9A1Xjj2ejzZegw9TpCF6nFihFKjAncu8j5qvLpggjxxBi09BKkUWEjLTeZ3opgw8ijrBj_8jX_OSAGmd9XiTRef6kVItqb9pzGnvgK7BQP4n9br_n9Czyggqlc/s640/1612161518.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <span style="font-size: 16px;"><i><b>“Η γενοκτονία</b>, εκτός από την πραγματική φυσική καταστροφή των μελών της ομάδας-στόχου, έχει επίσης ως στόχο να σβήσει όλα τα ίχνη της ταυτότητας της ομάδας-στόχου, μέσω αναγκαστικής αφομοίωσης. Στην περίπτωση των Αρμενίων, αναγκάστηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ κυρίως γυναίκες και παιδιά, υιοθετώντας τουρκικά ή κουρδικά ονόματα και έτσι έχασαν την αρμενική ταυτότητά τους με την πάροδο του χρόνου. Ένα άλλο μέτρο της διαδικασίας της γενοκτονίας προβλέπει την διαγραφή κάθε ίχνους των πληθυσμών που σφαγιάστηκαν ή εκδιώχθηκαν μέσω απελάσεων. </i></span><br /> <br /> <div align="center"> <b><span style="font-size: 16px;">Τόποι σφαγής και απελάσεων αρμενικού πληθυσμού<b>:</b></span></b></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNrtljK223tZ-c34XSiI_1SU8GruwP8ghvOA2Mb5WuJtZl2nCPbCZdPVKZvOe2pxwYibzFILP3WhOhqGkgiw0JJey4nqmDKRxKtVmCJzpyv751A7fIoLI9mLVNL0AcX6_ndogK4ZknzW4/s1600/2574px-Armenian_Genocide_Map-en.svg.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNrtljK223tZ-c34XSiI_1SU8GruwP8ghvOA2Mb5WuJtZl2nCPbCZdPVKZvOe2pxwYibzFILP3WhOhqGkgiw0JJey4nqmDKRxKtVmCJzpyv751A7fIoLI9mLVNL0AcX6_ndogK4ZknzW4/s640/2574px-Armenian_Genocide_Map-en.svg.png" width="640" /></a></div> <br /> <span style="font-size: 16px;"><i>Το μέτρο αυτό περιλαμβάνει την καταστροφή όλων των κτιρίων και των μνημείων, ενώ ταυτόχρονα μετονομάζονται όλα τα χωριά, οι πόλεις, τα ποτάμια, και άλλα πράγματα που μπορούν να επιβεβαιώσουν την παρουσία π.χ. των <b>Αρμενίων</b> σε μια περιοχή. Το 1914, ο Αρμένιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως παρουσίασε μια λίστα ιερών τόπων των Αρμενίων που ήταν υπό την εποπτεία του. Ο κατάλογος περιείχε 2.549 θρησκευτικούς χώρους, από τους οποίους οι 200 ήταν μοναστήρια, ενώ περίπου 1.600 ήταν εκκλησίες. Μια έρευνα το 1974 έδειξε ότι μόνο 916 αρμενικές εκκλησίες μπορούσε να εντοπίσει κανείς εντός των συνόρων της Τουρκίας, οι μισές από τις οποίες ήταν σχεδόν ολοσχερώς κατεστραμμένες. Από τις υπόλοιπες, μόνο ελάχιστα ερείπια από 252 μπορούσε να διακρίνει κανείς. Οι αρχές έχουν επίσης μετονομάσει σχεδόν όλα τα χωριά, τις πόλεις, τα βουνά, τα ποτάμια σε αρμενικά εδάφη άπό την ιστορική αρμενική ονομασία τους σε τουρκική. </i></span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;"><i>Η πολιτική αυτή συνεχίζεται ακόμη και στις μέρες μας. Για παράδειγμα, το τουρκικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε το 2005 ότι θα μετονομαστούν ορισμένα <b>είδη ζώων</b> με λατινικά ονόματα, δεδομένου ότι ευνούσαν “αποσχιστικές τάσεις” (!). Έτσι, ένα είδος προβάτου, το “Armeniana Ovis” (“</i><i>a</i><i>μνός αρμενικός”) θα μετονομαζόταν σε “Ovis orientalis Anatolicus”, ενώ ένα είδος ελαφιού, το “Capreolus Capreolus Armenus”, θα μετονομαζόταν σε “Capreolus Capreolus capreolus”. Ακόμη, η κουρδική κόκκινη αλεπού (“Vulpes Vulpes Kurdistanica”) ήταν να μετονομαστεί σε “Vulpes Vulpes”! Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από την UNESCO, την αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ για τέτοιου είδους δεδομένα, με δικαιολογία τους αβάσιμες λόγους που προέβαλαν οι Τούρκοι για τις αλλαγές”.  </i><b><i>(Π</i></b><b><i>ηγή</i></b><b><i>: <span style="color: #3366ff;"><a href="http://www.genocide1915.org/fragorochsvar_bakgrund.html" rel="nofollow" target="_self"><span style="color: #3366ff;">Genocide 1915</span></a></span>)</i></b></span><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheQgEqHpmMmmIlNqjKPUVPHg0bHlMbTR24LPpY79IXYDdxEcZ6vIsZzN13YzTmJ6jTWw6Ojt8BqhNssObv0QT2zjC0UrXadB6mmlSt39y1gEFlrXB-N36f2o8tatCFeEsDD9VHjhcPzqw/s1600/2015-06-07-turkey-election_0.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheQgEqHpmMmmIlNqjKPUVPHg0bHlMbTR24LPpY79IXYDdxEcZ6vIsZzN13YzTmJ6jTWw6Ojt8BqhNssObv0QT2zjC0UrXadB6mmlSt39y1gEFlrXB-N36f2o8tatCFeEsDD9VHjhcPzqw/s320/2015-06-07-turkey-election_0.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: 16px;">Τέλος, ας μην ξεχνάμε ποτέ την <b>Κύπρο</b>, την οποία οι Τούρκοι εξακολουθούν να κατέχουν παράνομα. Θα το τονίσω και πάλι: το επίπεδο της βίας που ασκείται από την πλευρά τεχνητών και παράνομων κρατών στο εσωτερικό τους και γύρω από αυτές είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, κάτι που τα χαρακτηρίζει, και όχι μια τυχαία και απροσδόκητη επιτυχία τους. (Βλέπε Τουρκία, Ουκρανία και Ισραήλ.)</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Για τη Ρωσία, όλα αυτά σημαίνουν ότι, παρ' όλο που το Κρεμλίνο θα αποδεχθεί την πρόσφατη κωλοτούμπα του Ερντογάν και ενώ θα καταβληθούν προσπάθειες για να επιστρέψουν οι σχέσεις των δύο χωρών σε μια κάπως υποφερτή κατάσταση, <b>ο μόνος δυνατός μακροπρόθεσμος στόχος για τη Ρωσία θα είναι να υποστηρίξει είτε τη διάλυση είτε την ομοσπονδιοποίηση της Τουρκίας</b> και την μετατροπή της σε μια στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα. Το καλό για τη Ρωσία είναι ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου, αφού <b>οι Τούρκοι, όπως και οι Ισραηλινοί και οι Ουκρανοί, τα καταφέρνουν μια χαρά στο να εξασφαλίζουν την μη βιωσιμότητα του πολιτικού τους έργου</b>. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει η Ρωσία σε αυτή τη φάση είναι <b>να προετοιμαστεί κατάλληλα για την πιθανή έξαρση βίας στην Τουρκία</b> και να προσπαθήσει να προστατεύσει τον εαυτό της και τους συμμάχους της από τις αναπόφευκτες συνέπειες.</span><br /> <br /> <span style="font-size: 16px;">Όσο για την Τουρκία, το μέλλον της διαφαίνεται πολύ ζοφερό. Η τελευταία της κίνηση προσέγγισης προς τη Ρωσία και το Ισραήλ δεν πρόκειται να βελτιώσει ουσιαστικά την στρατηγική θέση της Τουρκίας. Στην καλύτερη περίπτωση, θα συνεισφέρει στο να δοθεί η εντύπωση ότι δήθεν υπάρχει μια περιφερειακή κρίση. <b>Ωστόσο, τίποτε άλλο δεν πρόκειται να αλλάξει, εκτός αν το ίδιο το τουρκικό κράτος αλλάξει, πράγμα που ο τουρκικός λαός δεν φαίνεται πρόθυμος να αποδεχθεί, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.</b></span><br /> <span style="font-size: 16px;"><b><br /></b></span> <a href="https://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Πού θα οδηγήσει ο ασταμάτητος κατήφορος της Τουρκίας;

Γράφει ο Saker για την ειδησεογραφική ιστοσελίδα  The Unz Review     Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!" Η προηγούμενη εβδομά...

Διαβάστε την συνέχεια

FAZ: Η μάχη Ελλάδας – Τουρκίας για την Αγία Σοφία. Οι επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOEtqAqRYnimxBCyOTf-nKHNh44uP07GdR21P8ZRXQAdnkk5SNH83PF6qmzl1WNgHbFh3WzooJCXz78LllbfrT2vGRpTNy6gDVWH5jbELjNdZNJ4A59lNwxgGL0bYBJi6A4jjPM3OWJsMY/s1600/agia+sofia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOEtqAqRYnimxBCyOTf-nKHNh44uP07GdR21P8ZRXQAdnkk5SNH83PF6qmzl1WNgHbFh3WzooJCXz78LllbfrT2vGRpTNy6gDVWH5jbELjNdZNJ4A59lNwxgGL0bYBJi6A4jjPM3OWJsMY/s640/agia+sofia.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />Οι εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές και εθνικιστές το σημαντικότερο σύμβολο της οθωμανικής κατάκτησης της Πόλης. Επανειλημμένα έχουν γίνει απόπειρες να γίνουν τζαμιά. Για πολλούς συντηρητικούς μουσουλμάνους, στην Τουρκία, ήταν ένα μεγάλο όνειρο να γίνει η Αγία Σοφία τζαμί και κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού γινόταν για μερικές ώρες καθημερινά. Ποιος και πότε το αποφάσισε δεν είναι σαφές. <br /><br />Το Κρατικό Ιδρυμα Θρησκείας παρουσίασε το «σόου του ραμαζανιού» σα να επρόκειτο για το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο, γράφει η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine (FAZ), σε δημοσίευμα για την Αγία Σοφία.<br /><br />Και ενώ τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης πάλλονταν από ενθουσιασμό και έγραφαν για «ιστορικές στιγμές στην Αγία Σοφία», η κριτική έπεφτε σαν χαλάζι από το εξωτερικό. <br /><br />Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε την απόφαση «οπισθοδρομική» κάτι το οποίο από την άλλη πλευρά έγινε δεκτό με αγανάκτηση. Η Ελλάδα αναμιγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας, έγραψαν εξοργισμένα κάποια τουρκικά ΜΜΕ και διέδιδαν τη φήμη ότι ο Έλληνας πρόξενος πραγματοποίησε μυστική πρωινή επιθεώρηση στην Αγία Σοφία.<br /><br /> Μεταξύ άλλων και το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών προέτρεψε την Τουρκία να δείξει τον «προσήκοντα σεβασμό» στην ιστορία του χώρου. Ο βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος ΑΚP Kωνσταντινούπολης Σαμίλ Ταγιάρ έριξε λάδι στη φωτιά γράφοντας στο τουίτερ ότι οι μουσουλμανικές λειτουργίες στην Αγία Σοφία είναι τα αντίποινα για την αναγνώριση του «αρμενικού ψέματος» από τη γερμανική Βουλή. Η Τουρκία δεν έχει φίλους στη Δύση πια, θα πρέπει επομένως να μην την λαμβάνει καθόλου υπόψη πλέον.<br /><br />H αρμενικής καταγωγής Τουρκάλα βουλευτής Σελίνα Εζοζουν Ντογκάν, μια από τις λίγες χριστιανές πολιτικούς του κεμαλικού κόμματος της αντιπολίτευσης CHP στο τουρκικό Κοινοβούλιο, βρίσκει την ενέργεια απρεπή. Η Αγία Σοφία είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά σύμβολα του παρελθόντος της χώρας και η μη θρησκευτική χρήση της είναι επομένως σωστή. <br /><br />«Αν κάποιος θέλει να επαναφέρει το κτίριο στην αρχική του λειτουργία, τότε θα έπρεπε λογικά να την μετατρέψει σε εκκλησία». <br /><br />Σε τελευταία ανάλυση η Αγία Σοφία κατασκευάστηκε αρχικά ως εκκλησία και χρησιμοποιήθηκε ως τέτοια επί αιώνες. Εκτός αυτού υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη εκκλησιών και όχι τζαμιών στη χώρα, λέει η Ντογκάν στη γερμανική εφημερίδα. Την ίδια άποψη είχε εκφράσει και ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος προ διετίας. Αυτές όμως τις μέρες δεν μπορεί κανείς να τον βρει, όπως άλλωστε και άλλους εκπροσώπους χριστιανικών εκκλησιών στην Πόλη. <br /><br />Στην προκειμένη περίπτωση είναι λιγότερο θέμα θρησκείας και περισσότερο πολιτικής ταυτότητας, λέει ο Κοράι Τσαλισκάν, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου της Κωνσταντινούπολης. Για τους Τούρκους ισλαμιστές και εθνικιστές η Αγία Σοφία είναι το σημαντικότερο σύμβολο της κατάκτησης της Πόλης. Το ότι τα ιστορικά μνημεία ανήκουν σήμερα εξίσου σε όλους τους πολιτισμούς δεν ταιριάζει στο κοσμοαντίληψη αυτών των συντηρητικών ομάδων. Την Αγία Σοφία την αντιλαμβάνονται ως «χώρο νοσταλγίας», ο οποίος πρέπει να ξανακατακτηθεί.<br /><br />Όποιος επισκεφτεί αυτές τις μέρες την Αγία Σοφία, δεν θα αντιληφθεί σχεδόν τίποτα από τη διαμάχη για το εντυπωσιακό μνημείο πολιτισμού. Την περασμένη Παρασκευή, πριν το τέλος του ραμαζανιού, επικρατούσε περισσότερη ησυχία και ηρεμία από ό,τι συνήθως. Έβλεπες μόνο ορισμένους μεμονωμένους επισκέπτες, λόγω της τρομοκρατικής επίθεσης στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Πόλης.<br /><br />Η δημοσιογράφος Χιλάλ Μπαγιάρ πάντως δεν μπορεί να φανταστεί κάτι ομορφότερο από το να ζήσει τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Η νεαρή γυναίκα με τη δεμένη κοτσίδα και το άνετο μαύρο φόρεμα πηγαίνει συχνά εκεί. Έχει ασχοληθεί εντατικά με την ιστορία της Αγίας Σοφίας και είναι πεπεισμένη ότι το κτίριο βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση χάρη στους Οθωμανούς κατακτητές. Η μετατροπή της σε τζαμί προστάτεψε το κτίριο και το διατήρησε για τις επόμενες γενιές. Είναι επομένως κρίμα που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τζαμί πια, είπε στην Frankfurter Algemeine Zeitung.<br /><br />Η συζήτηση για τη χρήση της Αγίας Σοφίας πυροδοτείται επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια. Η πολυμελής «Ένωση Νέων της Ανατολίας» οργάνωσε πριν από δύο χρόνια μια προσευχή διαμαρτυρίας μπροστά στην Αγία Σοφία, στην οποία πήραν μέρος χιλιάδες πιστοί και ξεκίνησε τη συγκέντρωση υπογραφών για τη μετατροπή της σε τζαμί. Παρόμοιες πρωτοβουλίες πήρε και η «Τουρκική Ένωση Φοιτητών». Υποστήριξη είχε και από κυβερνητικούς κύκλους: ο πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός Μπουλέντ Αρίντς διακήρυξε, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Αγία Σοφία το 2013, ότι «προσεύχεται στον Αλλάχ να ξαναγελάσει». <br /><br />Επίσης βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος ΑΚΡ και του εθνικιστικού κόμματος της αντιπολίτευσης ΜΗΡ έφεραν στη Βουλή διάφορα νομοσχέδια με τα οποία ζητούσαν να χρησιμοποιηθεί η Αγία Σοφία σαν τζαμί.<br /><br />Λογική δεν υπάρχει σε αυτήν την επιθυμία, τονίζει ο καθηγητής Κοράι Τσαλισκάν στη γερμανική εφημερίδα. Η Κωνσταντινούπολη δεν έχει ανάγκη από εντυπωσιακά τζαμιά. Πουθενά στην πόλη δεν υπάρχουν τόσο πολλά όσο στο ιστορικό κέντρο. Ακόμα και το μπλε τζαμί ακριβώς απέναντι από την Αγία Σοφία είναι μισογεμάτο στις ώρες της προσευχής.<br /><br />«Ο ίδιος ο Ερντογάν είχε πει προ ετών, "ας γεμίσει πρώτα το μπλε τζαμί πριν ασχοληθούμε με την Αγία Σοφία"» όπως υπενθυμίζει ο Τσαλισκάν. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Ερντογάν δεν έχει εκφραστεί δημόσια για το θέμα οφείλεται σε στρατηγικούς λόγους, υποψιάζεται ο καθηγητής: «Ιδεολογικά του είναι χρήσιμη η συζήτηση, διότι ενισχύει την κομματική του βάση. Οικονομικά όμως δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του κανένα περαιτέρω βήμα το οποίο θα έβλαπτε τον τουρισμό της χώρας ακόμα περισσότερο». Υπό πόσο μεγάλη πίεση βρίσκεται δείχνει το γεγονός ότι υπέκυψε μπροστά στη Ρωσία και το Ισραήλ.<br /><br />Ασφαλώς και δεν είναι σύμπτωση, λέει ο Τσαλισκάν, ότι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί για ένα μήνα έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία η χώρα δεν τα πάει καθόλου καλά. Η τουρκική κυβέρνηση στρέφεται προς το πολιτικό Ισλάμ όσο μεγαλύτερη είναι η καθοδική πορεία της χώρας πολιτικά και οικονομικά. Οι ανάγνωση του Κορανίου μέσα από την Αγία Σοφία είναι μια μικρή υποχώρηση η οποία βελτιώνει μεν την διάθεση των συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά ταυτόχρονα προωθεί περαιτέρω την κοινωνική πόλωση, συμπληρώνει ο καθηγητής.<br /><br /><a href="http://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

FAZ: Η μάχη Ελλάδας – Τουρκίας για την Αγία Σοφία. Οι επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς

Οι εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές και εθνικιστές το σημαντικότερο σύμβολο της οθωμανικής κατάκτησης τη...

Διαβάστε την συνέχεια