ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-medium wp-image-6496" height="400" src="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_4.jpg?w=199&h=300" title="fetih_4" width="265" /></a></div><b>29-5-2011 Ιστοσελίδα του δήμου Κωνσταντινούπολης </b><br /> <br /> <b>Υπέροχοι εορτασμοί για την 558η επέτειο από την άλωση στην πύλη του Βελιγραδίου.</b><br /> <b>Οι εορτασμοί για την 558η επέτειο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης άρχισαν με επίσκεψη στο τζαμί-Φατίχ, όπου βρίσκεται ο τάφος του Πορθητή Σουλτάνου Μεχμέτ. Μιλώντας μετά την επίσκεψη ο δήμαρχος Καντίρ Τορμπάς δήλωσε πως ¨Αυτή η πόλη με τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ έγινε μια τουρκική, μια οθωμανική πόλη και πήρε σημαντική θέση στην διακυβέρνηση του κόσμου.</b><br /> <b>Στην επίσκεψη στο τάφο του Πορθητή Σουλτάνου Μεχμέτ μετείχαν ο νομάρχης Κωνσταντινούπολης Χουσείν Αβνί Μουτλού, ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Καντίρ Τορμπάς, ο υποδιοικητής του φρουραρχείου αντιστράτηγος Ταϊφούν Οζντέν, ο δήμαρχος του δήμου Φατίχ-Μουσταφά Ντεμίρ, και τα εγγόνια του τελευταίου σουλτάνου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Αμπντουλχαμίτ, Ορχάν Οσμάνογλου και Αμπντουλχαμίτ Καγιχάν Οσμάνογλου.</b><br /> <span id="more-6495"></span><br /> <a href="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_14.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-medium wp-image-6497" height="200" src="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_14.jpg?w=300&h=200" title="fetih_14" width="300" /></a><br /> Μετά την επίσκεψη στον τάφο μιλώντας στους δημοσιογράφους ο νομάρχης Χουσείν Αβνί Μουτλού είπε πως «Τιμάμε τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ Χαν και τους άγιους προγόνους μας διότι κατέκτησαν και μας άφησαν την Κωνσταντινούπολη, μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου» .<br /> Ο δήμαρχος Καντίρ Τορμπάς ανέφερε πως η Κωνσταντινούπολη είναι το μαργαριτάρι του κόσμου και συνέχισε λέγοντας : ¨ Αυτή η πόλη με τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ έγινε μια τουρκική, μια οθωμανική πόλη και πήρε σημαντική θέση στην διακυβέρνηση του κόσμου. Αν κρίνουμε με την λογική εκείνης της εποχής,( η κατάκτηση της Πόλης) δεν επρόκειτο για μια μιλιταριστική κίνηση, αλλά για μια κίνηση που προκάλεσε αλλαγή εποχής, έδωσε αξία στην ανθρωπιά, και εμφάνισε μια νοοτροπία διοίκησης που συμπίπτει με την ανθρωπιά. Μια νοοτροπία που δεν παρέλειψε τα εναπομείναντα μνημεία από την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και από το Βυζάντιο, αλλά τα κράτησε όρθια και τα αξιοποίησε.<br /> <a href="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_12.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-medium wp-image-6498" height="300" src="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_12.jpg?w=199&h=300" title="fetih_12" width="199" /></a><br /> ………………….<br /> Ακολούθως κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο της Άλωσης και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Εδώ η τελετή άρχισε με τον εθνικό ύμνο. Μετά από την τελετή εδώ όλοι οι μετέχοντες πήγαν στην πύλη του Βελιγραδίου.<br /> ………………….<br /> <a href="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_8.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-medium wp-image-6499" height="200" src="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_8.jpg?w=300&h=200" title="fetih_8" width="300" /></a><br /> Εκεί, ομάδες ντυμένες ως Οθωμανοί στρατιώτες, συνοδεία εμβατηρίων και υπό βολές πυροβολικού επιτέθηκαν στα τείχη. Συνοδεία κραυγών –Αλλάχ-ου άκμπαρ σκαρφάλωσαν στα τείχη. Η κατάκτηση τελείωσε με την ανάρτηση της τουρκικής σημαίας στα τείχη. Μετά την κατάκτηση, ομάδα που παρίστανε τον Πορθητή Σουλτάνο Μεχμέτ και την συνοδεία των στρατιωτών του, παρέλασαν.<br /> <a href="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_1.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-medium wp-image-6500" height="300" src="http://tourkikanea.files.wordpress.com/2011/05/fetih_1.jpg?w=204&h=300" title="fetih_1" width="204" /></a><br /> <br /> <a href="http://tourkikanea.gr/">ΠΗΓΗ</a>

ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

29-5-2011 Ιστοσελίδα του δήμου Κωνσταντινούπολης Υπέροχοι εορτασμοί για την 558η επέτειο από την άλωση στην πύλη του Βελιγραδίου. Οι εορ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αλήθεια για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα – Βοσνία

<center><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/Srebrenica_Bosnia.jpg"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-11491" height="300" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/Srebrenica_Bosnia-300x225.jpg" title="Srebrenica_Bosnia" width="400" /></a></center><br /> Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι άραγε η αλήθεια από αυτή που προβάλλεται από την πλευρά του εκάστοτε νικητή σε μια πολεμική σύγκρουση; Η εμπειρία δείχνει «πολύ»…<br /> Ο διαδικτυακός κόμβος «ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ» παρουσίασε το άρθρο ενός στρατηγού που ενεπλάκη στα δρώμενα εκείνης της εποχής, τον Καναδό στρατηγό Μακένζι τον πρώτο διοικητή της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Σαράγιεβο, ο οποίος σε άρθρο του στην «Globe and Mail», τη μεγαλύτερη εφημερίδα του Καναδά, την Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2005 (μετάφραση στα ελληνικά από τον Στέφανο Σωτηρίου), δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση της σύγκρουσης και των αιτίων της «γενοκτονίας».<br /> Το άρθρο γίνεται περισσότερο από ποτέ, καθώς ο στρατηγός των Σερβοβοσνίων Ράτκο Μλάντις,θα οδεύσει σύντομα στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, από <b>μια διεθνή κοινότητα που για κάποιο λόγο δείχνει να πιστεύει ότι θα πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή του «heroic warfare»</b> (καλέ πυροβολήστε πρώτοι, όχι, σας παρακαλούμε, βαρέστε εσείς…). Το άρθρο αναδεικνύει τα παιχνίδια που παίζονται και τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί κάθε πλευρά σε έναν πόλεμο.<br /> Ασφαλώς, πρόθεσή μας δεν είναι να αμφισβητήσουμε ότι στη Σρεμπρένιτσα διαπράχτηκαν αγριότητες, πρόθεσή μας είναι να καταδέιξουμε τη <b>διαχρονικά επιλεκτική μνήμη των νικητών</b>. Μήπως δηλαδή είναι το άρθρο επίκαιρο και για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Λιβύη;<br /> Ακολουθεί το άρθρο του στρατηγού εν αποστρατεία, Λούις Μακένζι:<br /> Αυτή η εβδομάδα σημαδεύεται από τη 10η επέτειο της δεύτερης μεγαλύτερης αποτυχίας των Ηνωμένων Εθνών από την ημέρα της ίδρυσής τους το 1945 – η γενοκτονία στη Ρουάντα καταγράφεται αδιαφιλονίκητα ως η No 1 αποτυχία τους. Με κραυγαλέο τρόπο οι εκδηλώσεις της επετείου που προαναφέραμε επικεντρώθηκαν στη σφαγή των «πλέον» των 8.000 Βοσνίων ανδρών και εφήβων από τον στρατηγό του σερβικού στρατού Ράντκο Μλάντιτς, στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.<br /> Τα ΜΜΕ στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν αναφέρθηκαν καθόλου στα βαθύτερα αίτια του ολέθρου της Σρεμπρένιτσα, ούτε στο θέμα της απόδοσης των ευθυνών. Προτίμησαν μια απλουστευτική ερμηνεία που κινήθηκε μεταξύ μαύρου και άσπρου, όπου στη θέση του μαύρου και του κατηγορούμενου ήταν οι Σέρβοι.<br /> Έπαιξα κι εγώ ένα μικρό ρόλο σε κάποια συμβάντα που προηγήθηκαν της σφαγής και ίσως μια αναδρομή σ’ αυτά τα φωτίσει κάπως.<br /> Στις αρχές του 1993, μετά την αποστράτευσή μου από τον καναδικό στρατό, μου ζητήθηκε να παρουσιαστώ στον ΟΗΕ. Στο μεταξύ επιτροπές του κογκρέσου των ΗΠΑ προσπαθούσαν να καταλήξουν σε τι στάση θα κρατούσαν στο ζήτημα της Βοσνίας. Λίγους μήνες πριν, ο διάδοχός μου στη δύναμη προστασίας των Ηνωμένων Εθνών, στρατηγός Φιλίπ Μοριγιόν, είχε αντίθετα με τις συμβουλές των ανωτέρων του στον ΟΗΕ ακολουθήσει την οδό προς την Σρεμπρένιτσα συνοδευόμενος από ένα μικρό σώμα Καναδών στρατιωτών. Εκεί είπε στους πολίτες της Σρεμπρένιτσα ότι βρίσκονται κάτω από την προστασία των Η.Ε. Οι άνθρωποι του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη ήταν έξαλλοι με την ενέργεια του στρατηγού Μοριγιόν, αλλά με τα ΜΜΕ στην πλευρά του στρατηγού, αναγκάστηκαν να συστήσουν το σχέδιο «Ασφαλής Ουρανός» (ή «ασφαλής παράδεισος») για έξι περιοχές στη Βοσνία, συμπεριλαμβανομένης της Σρεμπρένιτσα.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/bosnia_srebrenica.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-11492" height="240" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/bosnia_srebrenica.jpg" title="bosnia_srebrenica" width="320" /></a><br /> Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το σχέδιο. Ένας βουλευτής των ΗΠΑ με ρώτησε πόσες δυνάμεις θα χρειάζονταν για να υπερασπιστώ τους «Ασφαλείς Ουρανούς». «Περίπου 135.000 άνδρες» του απάντησα. Έπρεπε να είναι τόσοι πολλοί διότι οι Σέρβοι είχαν ισχυρό πυροβολικό. Ο νέος διοικητής του ΟΗΕ για τις δυνάμεις εδάφους, Βέλγος Φράνσις Μπρικεμόντ, είπε ότι συμφωνεί με τις εκτιμήσεις μου, αλλά θα ήθελε να επιχειρήσει την προσπάθεια με 65.000 πρόσθετους άνδρες. Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Μπούτρος Μπούτρος – Γκάλι μετέβη στο Συμβούλιο Ασφαλείας και συνέστησε την αποστολή 27.500 επιπλέον ανδρών. Το συμβούλιο ασφαλείας ενέκρινε 12.000 στρατιώτες και 6 μήνες μετά, λιγότεροι από 2.000 στρατιώτες προστέθηκαν στην Unprofor, για την εφαρμογή του σχεδίου «Ασφαλής Ουρανός».<br /> Μετά από αυτό, το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, άλλαξε την φρασεολογία του στην απόφαση για τον «Ασφαλή Ουρανό», από το: «Ο ΟΗΕ θα υπερασπισθεί τους Ασφαλείς Ουρανούς» στο «με την παρουσία του στην περιοχή ο ΟΗΕ θα αποτρέψει τις εχθροπραξίες στους Ασφαλείς Ουρανούς». Με άλλα λόγια, ένα καχεκτικό, μικρό, ελαφρά οπλισμένο σώμα του ΟΗΕ, θα θυσιάζονταν σαν αρνιά στην Σρεμπρένιτσα για να αποτρέψουν τον σερβικό στρατό.<br /> <b>Δεν πήρε πολύ καιρό στους Βοσνίους Μουσουλμάνους να καταλάβουν ότι ο ΟΗΕ δεν μπορούσε να κρατήσει την υπόσχεσή του</b> να υπερασπιστεί την Σρεμπρένιτσα. Με βοήθεια απ’ τους απ’ έξω, είχαν αρχίσει να προωθούν εκατοντάδες μαχητές και όπλα μέσα στον «ασφαλή – ελεύθερο ουρανό». Όταν οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι μαχητές εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν καλύτερα, άρχισαν τα ριψοκίνδυνα τολμήματα έξω από την Σρεμπρένιτσα, πυρπολώντας σερβικά χωριά και σκοτώνοντας τους κατοίκους των. Μετά ξανάμπαιναν στην ασφαλή από τον ΟΗΕ πόλη της Σρεμπρένιτσα, τον «Ασφαλή Ουρανό». Αυτές οι επιθέσεις έφτασαν στο κατακόρυφο τους το 1994 και συνεχίστηκαν μέχρι τις αρχές του 1995, ακόμη και μετά την αντικατάσταση της μικρής καναδικής δύναμης πεζικού, που ήταν εκεί επί ένα χρόνο, με μια μεγαλύτερη Ολλανδική δύναμη.<br /> Οι Βόσνιοι Σέρβοι μπορεί να είχαν βαρύτερα όπλα, αλλά οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι είχαν καλύτερη εκπαίδευση πεζικού (καταδρομών), που ταίριαζε καλύτερα στο γεωγραφικό ανάγλυφο της περιοχής γύρω από την Σρεμπρένιτσα. Όταν έλιωσε το χιόνι, την άνοιξη του 1995, έγινε προφανές στον Νάσαρ Όριτς, τον ηγέτη των Βοσνιομουσουλμανικών δυνάμεων, ότι ο βοσνιοσερβικός στρατός θα χτυπούσε την Σρεμπρένιτσα, για να σταματήσει τις επιθέσεις του στα σερβικά χωριά. Έτσι, αυτός και μεγάλος αριθμός των μαχητών του, έφυγαν κρυφά από την Σρεμπρένιτσα. Η πόλη αφέθηκε χωρίς άμυνα εσκεμμένα, με τη στρατηγική ότι, εάν οι Σέρβοι επιτεθούν σε μια πόλη ανοχύρωτη, τότε σίγουρα αυτό θα γινόταν αιτία το NATO και οι ΗΠΑ, δικαιολογημένα πλέον, να κάνουν αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων. Έτσι λοιπόν ο σερβοβοσνιακός στρατός μπήκε στην Σρεμπρένιτσα σαν να έκανε περίπατο.<br /> Το τι ακολούθησε μετά, είναι ζήτημα κλίμακας. Οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, οι άνδρες και τα μεγαλύτερα αγόρια, χωρίστηκαν από τους γέρους, τα παιδιά και τις γυναίκες, που προωθήθηκαν προς την Τούζλα, όπου θα ήταν ασφαλείς.<br /> Είναι αποτροπιαστικό, αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι, εάν σχεδιάζεις γενοκτονία, δεν αφήνεις τις γυναίκες να φύγουν, αφού αυτές είναι το κλειδί και η μόνιμη σύνδεση με την ομάδα που θέλεις να εξοντώσεις. Πολλοί από τους άντρες και τους έφηβους εκτελέστηκαν και τάφηκαν σε μαζικούς τάφους.<br /> Τα στοιχεία που δόθηκαν στην Χάγη, στο δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, αμφισβητούν σοβαρά το ότι «μέχρι και» 8.000 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι σφαγιάστηκαν. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει και περίπου 5.000 που είχαν καταχωρηθεί ως αγνοούμενοι. Πάνω από 2.000 πτώματα βρέθηκαν σε τάφους γύρω από την Σρεμπρένιτσα και περιλαμβάνουν και τα πτώματα των στρατιωτών από τις εντατικές μάχες των τριών ετών γύρω από την πόλη. Σύμφωνα με τους μαθηματικούς υπολογισμούς λοιπόν ο αριθμός 8.000 είναι μη ρεαλιστικός.<br /> Ο Νάσαρ Όριτς, ο αρχηγός των Βοσνίων Μουσουλμάνων στην Σρεμπρένιτσα, βρίσκεται τώρα στο δικαστήριο της Χάγης κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου, διαπραχθέντα κατά την διάρκεια της «υπεράσπισης» της Σρεμπρένιτσα. Τα υπάρχοντα στοιχεία δείχνουν ότι είναι υπεύθυνος για την δολοφονία πολλών Σέρβων πολιτών, στα περίχωρα της Σρεμπρένιτσα, ό,τι έκανε και ο σερβοβοσνιακός στρατός με την σφαγή των Βοσνίων Μουσουλμάνων μέσα στην Σρεμπρένιτσα.<br /> Τα λάθη δεν αναιρούν το ένα το άλλο, αλλά αυτές οι στιγμές της ιστορίας είναι ντροπή για όλους μας, γιατί έγιναν εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας και δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν μεμονωμένα, χωρίς να εξετασθούν τα αίτια που τα δημιούργησαν.<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Η αλήθεια για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα – Βοσνία

Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι άραγε η αλήθεια από αυτή που προβάλλεται από την πλευρά του εκάστοτε νικητή σε μια πολεμική σύγκρουση; Η ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το στρατηγικό «κόλπο» της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/papandreou-samaras2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-11466" height="262" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/papandreou-samaras2.jpg" title="papandreou-samaras2" width="422" /></a></div>Πολύς λόγος έγινε τις προηγούμενες ημέρες περί της κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» που έχει περιέλθει η χώρα, εν όψει την επικείμενης διακοπής εκταμίευσης των χρημάτων για τη βοήθεια της Ελλάδας από την «Τρόικα». Η σχετική παρουσίαση της κατάστασης επέμενε ότι εάν δεν υπάρξει συναίνεση των πολιτικών αρχηγών στη σύσκεψη της Παρασκευής υπό τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, τότε η χρεοκοπία αποτελούσε μονόδρομο για τη χώρα.<br /> Μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και τα πενιχρά αποτελέσματα που παρήγαγε, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να κατορθώσει να διαπιστώσει κανείς ποια είναι η λογική πίσω από την άρνηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της, του Αντώνη Σαμαρά, να συναινέσει στην ακολουθούμενη πολιτική, ώστε να υλοποιηθεί το αίτημα της «Τρόικας» και να λάβουμε τα χρήματα.<br /> Στόχος της παρούσας ανάλυσης ΔΕΝ είναι να πούμε εάν ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε καλά ή άσχημα, αλλά να διαπιστώσουμε με βάση ποιες σκέψεις και παραδοχές χάραξε τη στρατηγική του, καθώς φαίνεται ότι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν διαφύγει ορισμένες σημαντικές παράμετροι του προβλήματος, οι οποίες και οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα.<br /> <strong>Η βασική παραδοχή</strong><br /> Φαίνεται, ότι στη σκέψη των επιτελών της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί μια βασική παραδοχή, η οποία και προσδιορίζει τα περιθώρια κινήσεών τους, με την αποδοχή ή απόρριψη διλημμάτων προερχομένων από τους διεθνείς πιστωτές της χώρας. Η παραδοχή αυτή είναι, ότι <strong>η Ευρωζώνη ΔΕΝ έχει τη δυνατότητα να αντέξει πιθανή ελληνική χρεοκοπία</strong>, άρα, ότι και αν αξιοποιείται διακηρυκτικά, στο τέλος δεν έχουν την επιλογή να μην εκταμιεύσουν τα χρήματα.<br /> Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι απλοί: Οι χώρες της Ευρωζώνης θα κληθούν να καλύψουν ένα μεγάλο μέρος των απωλειών που θα υποστούν τα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα, τα ασφαλιστικά τους ταμεία και τις απώλειες οποιουδήποτε έχει στη κατοχή του ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, χρήματα τα οποία θα χάσει σε περίπτωση που η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών και χρεοκοπήσει. <br /> <strong>Κι αν υποτεθεί ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αντιμετωπίσιμο οπότε θα μπορούσαν να την αφήσουν να χρεοκοπήσει, πως ακριβώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που θα διαμορφωθεί σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, και όχι μόνο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, τα απόλυτα μεγέθη είναι πολύ μεγαλύτερα από τα ελληνικά, αφού το ΑΕΠ της Ελλάδας αντιπροσωπεύει μόλις το 1,1,7% του ΑΕΠ του συνόλου της Ευρωζώνης.</strong><br /> <br /> Τεράστιο είναι το πρόβλημα και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ECB: European Central Bank), αφού δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση («collateral» είναι ο τραπεζικός όρος) για να δανειοδοτήσει τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα. Ο υπολογισμός των απωλειών που θα υποστεί και θα κληθεί να απορροφήσει η ECB σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας υπερβαίνουν τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς ανέρχονται ενδεχομένως μέχρι και τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ.<br /> Εν ολίγοις, η Νέα Δημοκρατία δείχνει πεπεισμένη ότι η απειλή μη καταβολής της επόμενης δόσης της βοήθειας που έχει συμφωνηθεί, αποτελεί <strong>«μπλόφα» των διεθνών πιστωτών</strong>, με σκοπό να επιβάλλουν τη λήψη σκληρότερων δημοσιονομικών μέτρων. Στο σημείο αυτό εστιάζεται και το πρόβλημα – <strong>δίλημμα</strong>της Νέας Δημοκρατίας: Έχοντας διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι οι επιπλέον φορολόγηση έχει αντιπαραγωγικά αποτελέσματα, κάτι που φαίνεται από τη συνεχή μείωση των φορολογικών εσόδων παρά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών, θα εμφανιζόταν ως ανακόλουθη εάν παρείχε τη συναίνεσή της στην κυβέρνηση, στην υλοποίηση – επιβολή μέτρων τα οποία έχουν μονοδιάστατη φορολογική και καθόλου αναπτυξιακή προοπτική.<br /> Στο συμπέρασμα των επιτελών της Νέας Δημοκρατίας περί της «μπλόφας» της Τρόικας, συνέβαλλαν τις τελευταίες 48 ώρες και δύο πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις, οι οποίες εν πολλοίς είτε δεν έγιναν αντιληπτές, είτε δεν αξιολογήθηκαν από τα ελληνικά ΜΜΕ. <br /> Η πρώτη αφορά στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγανγκ Σόιμπλε προς τη μεγαλύτερη καθημερινή οικονομική εφημερίδα της πατρίδας του, τη «Handelsblatt», την οποία κάλυψε το «defence-point.gr». <br /> Ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα έχει πολύ χειρότερες συνέπειες από την κατάρρευση της Lehman Brothers στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέφερε ο Σόιμπλε. Επίσης, στις δηλώσεις του, για πρώτη φορά κάνει λόγο για την <strong>ανάγκη προσθήκης κάποιας αναπτυξιακής διάστασης στη «συνταγή» διάσωσης της ελληνικής οικονομίας</strong>, κάτι το οποίο αυτονόητα, η Νέα Δημοκρατία εκλαμβάνει ως επιβεβαίωση της ορθότητας των θέσεών της.<br /> Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί. Μετά το πέρας των συνομιλιών του με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ, ανέφερε, ότι η χώρα του αντιτίθεται ακόμα και στην προοπτική «κουρέματος» και αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Με απλά λόγια, εάν η Γαλλία (της οποία το χρέος είναι επίσης σημαντικό) δεν μπορεί αν απορροφήσει το κόστος που θα συνεπαγόταν η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αυτό σημαίνει ότι ελληνική χρεοκοπία θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. <br /> <strong>Οι προσδοκίες της Νέας Δημοκρατίας</strong><br /> Ενδιαφέρον έχει πλέον να διαπιστώσουμε τι ακριβώς προσδοκά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπό την προϋπόθεση ότι η ανωτέρω ανάλυση είναι σε μεγάλο βαθμό ισχυρή.<br /> Αρχικά, εάν όντως η Ελλάδα λάβει τα χρήματα που προσδοκά, τότε η Νέα Δημοκρατία θα μπορεί να ισχυριστεί ότι κατάλαβε τη «μπλόφα» και με τη στάση της απέτρεψε την επιβολή επιπρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό είναι φυσικό ότι θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει επικοινωνιακά με στόχο να προσποριστεί δημοσκοπικά αρχικά και εν ευθέτω χρόνω εκλογικά οφέλη. <br /> Επιπρόσθετα, σε περίπτωση που οι εξελίξεις τη δικαιώσουν υπό την έννοια αποδοχής από την πλευρά της Τρόικας της ανάγκης αναζήτησης τρόπων ανάπτυξης με σκοπό τη διαφυγή από την ύφεση και τις συνέπειές της, τότε επίσης θα επιχειρήσει να αποκομίσει πολιτικά – εκλογικά οφέλη.<br /> Υπάρχει όμως και μια τρίτη διάσταση, μια εναλλακτική σκέψη η οποία βασίζεται σε μια λογική σκέψη, αν και δείχνει να έχει μια «συνωμοτική χροιά». Η σκέψη αυτή είναι, ότι <strong>ο Αντώνης Σαμαράς με τη στάση του, επί της ουσίας βοηθά των πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου να αντιμετωπίσει τις διεθνείς πιέσεις!</strong> Κι αυτό διότι ο πρωθυπουργός μπορεί εύσχημα να υποδείξει τον Αντώνη Σαμαρά ως υπεύθυνο για την ανυπαρξία συναίνεσης στο εξωτερικό, εκτονώνοντας τις πιέσεις σε βάρος του. <strong>Κι εάν θεωρητικά υπάρχει η προοπτική προσφυγής στις κάλπες και ανόδου μιας ανίσχυρης κυβέρνησης στην εξουσία υπό τον «μη συνεργάσιμο» Αντώνη Σαμαρά, αυτό προφανώς είναι ένα απευκταίο σενάριο για την Τρόικα, άρα έχει κάθε κίνητρο και συμφέρον να βοηθήσει τον Γιώργο Παπανδρέου!</strong><br /> Ας μην ξεχνάμε ότι Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς διατηρούν εξαιρετικές προσωπικές σχέσεις από τα φοιτητικά τους χρόνια, ενώ πέρα από τις συναντήσεις τους, οι τηλεφωνικές τους συνομιλίες δεν αποτελούν μυστικό στην «πιάτσα των πολιτικών συντακτών. Αφού πολλοί λέγανε χθες το βράδυ, ότι θα πρέπει να εξεταστεί ακόμα και το ενδεχόμενο οι δυο τους να είναι συνεννοημένοι! Ιδού το «συνωμοτικό»… <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/papandreou-samaras-300x181.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/papandreou-samaras-300x181.jpg" /></a></div><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/sarkozy-merkel.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-11467" height="289" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/05/sarkozy-merkel.jpg" title="sarkozy-merkel" width="415" /></a><br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/">ΠΗΓΗ</a>

Το στρατηγικό «κόλπο» της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά

Πολύς λόγος έγινε τις προηγούμενες ημέρες περί της κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» που έχει περιέλθει η χώρα, εν όψει την επικείμενης διακοπή...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Βυζαντινό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως 425 μ.Χ. Το πρώτο πανεπιστήμιο της Ευρώπης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/history/epistimi/kolosos_theodosios1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/history/epistimi/kolosos_theodosios1.jpg" width="293" /></a></div><div style="text-align: justify;"><strong>Το Βυζαντινό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως</strong> πού λεγόταν επίσης πανεπιστήμιο σπουδών της αίθουσας του ανακτόρου της Μαγναύρας, κατά τη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας αναγνωρίστηκε ως πανεπιστήμιο το 848, έστω και εάν τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη δεν το αναγνώρισαν ποτέ ως πανεπιστήμιο!<br /> <br /> Όπως τα περισσότερα μεσαιωνικά πανεπιστήμια, υπήρξε ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα για πολλά χρόνια, προτού ακόμα αναγνωριστεί σαν πανεπιστήμιο, η γέννηση της Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως έλαβε χώρα επί βασιλείας <strong>Θεοδοσίου του Β’ </strong>(408 – 450), στις 27 Φεβρουαρίου του έτους 425. Το πανεπιστήμιο αυτό περιλάμβανε τις σχολές της ιατρικής, της φιλοσοφίας , των νομικών και της δασοκομίας. Οι σχολές της οικονομίας πού ήσαν ποικίλες εκείνη την εποχή, τα πανεπιστήμια, τα πολυτεχνεία, οι βιβλιοθήκες και οι ακαδημίες καλών τεχνών ήσαν ανοιχτές στη Πόλη, καταστώντας τη Κωνσταντινούπολη κέντρο της διανόησης του μεσαιωνικού κόσμου.</div><span style="font-size: 8pt;"><strong>Εικόνα: Ο Κολοσσός της Barletta (στη Νότιο Ιταλία), το κολοσσιαίο άγαλμα του Θεοδοσίου του Β’, του ιδρυτού του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλεως (γνωστού ως Πανδιδακτηρίου της Μαγναύρας).</strong></span><br /> <br /> Το πανεπιστήμιο θα κλείσει στις 29 Μαΐου 1453, από τον Μεχμέτ τον Καταστροφέα (ή «Μωάμεθ τον Πορθητή»), στη θέση του οποίου ανέγειρε ένα δικό του πανεπιστήμιο πού αρχικά λειτούργησε ως ισλαμική ιερατική σχολή (Μεντρεσές), αλλά κατόπιν με τη προσέλευση ξένων (δυτικών καθηγητών) πού κάλεσε ο Μεχμέτ δημιουργήθηκαν και άλλες σχολές όπως η ιατρική αλλά πλήρως «απαγκιστρωμένες» από το ελληνικό πρωτότυπο και φυσικά δεν χάρηκε ποτέ την αίγλη του <strong>ελληνικού Πανδιδακτηρίου.</strong><br /> <br /> <div style="text-align: justify;">Η βυζαντινή κοινωνία σε αντίθεση των δυτικοευρωπαϊκών του ανωτέρου μεσαίωνα, ήταν υψηλά μορφωμένη και πράγματι η βυζαντινή αυτοκρατορία κατείχε ένα υψηλό επίπεδο αλφαβητισμού σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο. Το γεγονός ότι η βυζαντινή κοινωνία ήταν καλλιεργημένη οφειλόταν στο προαιώνιο εκπαιδευτικό σύστημα πού υπήρχε στην Ελλάδα. Όντως η Κωνσταντινουπολίτικη Σχολή αποτελούσε μιά συνέχεια των ακαδημιών της αρχαίας Ελλάδας. Η στοιχειώδης εκπαίδευση ήταν ευρέως διαδεδομένη και διαθέσιμη ακόμα και σε κάθε χωριό και στις τοπικές κοινωνίες για αμφότερα τα φύλα. (Οι βυζαντινοί δεν έκλειναν στο σπίτι τις γυναίκες τους, να παχαίνουν και να είναι αποκλεισμένες από τον έξω κόσμο όπως έκαναν αργότερα οι οθωμανοί). Έτσι εξηγείται και γίνεται εύληπτη η διαιώνιση του πανεπιστημίου σπουδών της Κωνσταντινουπόλεως. Η Σχολή της Πόλης δεν υπήρξε η μοναδική της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πρίν την μουσουλμανική κατάκτηση της Βορείου Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής, υπήρξαν σχολές επίσης στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις της αυτοκρατορίας όπως της Αλεξάνδρειας της Αυγύπτου και της Αντιοχείας της Συρίας.<br /> <br /> Το ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Πόλης ιδρύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 425 από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Β’, πού του έδωσε το όνομα Πανδιδακτήριον, η σχολή εγκαινιάσθηκε κοντά στην Αγορά των βοοειδών (Forum Boarium). Η πρώτη σχολή της Κωνσταντινουπόλεως περιλάμβανε 31 έδρες για τις σχολές των νομικών, φιλοσοφίας, ιατρικής, αριθμητικής, γεωμετρίας, αστρονομίας, μουσικής, ρητορικής (μάθημα πού δεν διδάσκεται σήμερα γι αυτό οι σημερινοί έλληνες δεν ξέρουν να μιλήσουν ιδιαίτερα στα τηλεοπτικά κανάλια και «γαυγίζουν» όλοι καλύπτοντας ο ένας τη φωνή του άλλου!) και άλλες διδασκαλίες, 15 έδρες για τη σχολή των λατινικών και 16 για τη σχολή των ελληνικών.<br /> <br /> Το έτος 849 η σχολή αναδιοργανώθηκε από τον μελλοντικό αντιβασιλέα του θρόνου Μιχαήλ τον Γ’ τον λεγόμενο Βάρδα (856-866), πού αναγνώρισε επισήμως τη σχολή με το τίτλο του πανεπιστημίου. <br /> <br /> Τα κυριώτερα μαθήματα του πανεπιστημίου καθώς και τα πιό δημοφιλή πού επέλεγαν οι φοιτητές ήσαν, η ρητορική, η φιλοσοφία και το δίκαιο. Σκοπός του πανεπιστημίου ήταν να μορφώσει άτομα ικανά, πού θα μπορούσαν να αναλάβουν γραφειοκρατικές θέσεις, ή να γίνουν άνθρωποι του κράτους ή της εκκλησίας. Υπ’αυτή την έννοια το πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε το αντίστοιχο λαϊκό της θεολογικής σχολής. Το πανεπιστήμιο διατήρησε έναν ενεργό ρόλο στη φιλοσοφική παράδοση του πλατωνισμού και του αριστοτελισμού, ο πρώτος των οποίων αντιπροσωπεύει το μακροβιότερο παράδειγμα αδιάκοπης συνέχισης της πλατωνικής σχολής πού παρέμεινε ενεργός για σχεδόν δύο χιλιετίες, έως τον 15ο αιώνα. <span style="color: maroon;"><strong>Το Πανεπιστήμιο εξαφανίστηκε την ημέρα της Άλωσης της Πόλης στις 29 Μαΐου 1453.</strong></span><br /> <br /> <br /> <strong>Σημαντικοί καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλως</strong><br /> <br /> <strong>Λέων </strong>ο μαθηματικός από τη Θεσσαλία (790 - 869) διδάσκαλος της φιλοσοφίας.<br /> <br /> <strong>Φώτιος ο Α’</strong> της Κωνσταντινουπόλεως, διδάσκαλος της ελληνικής φιλοσοφίας.</div><div style="text-align: justify;"><strong>Άγιος Κωνσταντίνος Κύριλλος</strong><br /> <br /> <strong>Θεόδωρος </strong>διδάσκαλος της γεωμετρίας.<br /> <br /> <strong>Θεοδόγιος</strong> διδάσκαλος της αστρονομίας.<br /> <br /> <strong>Κομήτης</strong> διδάσκαλος της ελληνικής φιλολογίας.<br /> <br /> <strong>Ιωάννης Ξιφιλίνος </strong>διδάσκαλος των νόμων. Νομοφύλαξ του κράτους.<br /> <br /> <br /> <strong>Σημαντικοί σπουδαστές του πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλεως</strong><br /> <br /> <strong>Μιχαήλ Ψελλός</strong> ο μετέπειτα «Ύπατος των Φιλοσόφων» (Πρύτανις)<br /> <br /> <strong>Νικήτας Χωνιάτης</strong> μέγας ιστορικός του 12ου αιώνα<br /> <br /> <strong>Συμεών ο Α’</strong><br /> <br /> <strong><a href="http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1678/74/lang,el/" target="_blank">Πέτρος ο Απονενσιανός</a> </strong>ο ενετός νεοαριστοτελικός ιατροφιλόσοφος<br /> <br /> <strong>Μάρκο Πόλο </strong>ο εξερευνητής και διπλωμάτης πρέσβης του Δογικού κράτους της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Ενετίας στη Κίνα, Ταταριστάν, Μοσκοβία και Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε οικονομικά, εμπορευματολογία, ρητορική της διπλωματίας σύμφωνα με τα αριστοτελικά πρότυπα. Ήταν δεινός γνώστης της ελληνικής γλώσσας, φίλος και ενθαρρυντής του συμπατριώτη του Πέτρου του Απονενσιανού. (και πράκτορας της Ενετίας εν γνώσει της βυζαντινής αντικατασκοπείας!)<br /> </div><div style="text-align: justify;">Το Πανεπιστήμιο – Πανδιδακτήριο της Κωνσταντινουπόλεως υπέστη τη λαίλαπα της περιόδου της <strong>εικονομαχίας</strong> το 730. Τότε θανατώθηκαν εικονολάτρες καθηγητές, το πανεπιστήμιο περιήλθε σε χάος και πυρπολήθηκε. Οι εικονολάτρες καθηγητές σπίλωσαν τη μνήμη του <strong>Λέοντος Γ’ του Ισαύρου </strong>(717-741) τον οποίο θεώρησαν υπεύθυνο για «την έλλειψη εκπαίδευσης στην αυτοκρατορία». Ο Λέων ο Ίσαυρος όμως ήταν σοφός αυτοκράτορας και <strong>προέβη στην εικονοκλαστία</strong> (δηλαδή το σπάσιμο των εικόνων των εικονολατρών, μιά εντελώς παγανιστική συμπεριφορά της <strong>αμμόρφωτης μάζας των χριστιανών</strong>, οι οποίοι με τις προκαταλήψεις τους <strong>έξυναν τις εικόνες των αγίων και προσλάμβαναν σαν θαυματουργό φάρμακο τη κονιορτοποιημένη βαφή με αποτέλεσμα να πεθαίνουν από Σατουρνισμό – μολυβδίαση </strong>– καθώς η βαφή περιείχε μόλυβδο πού από τότε ήταν σημαντικό συστατικό της βαφής των αγιογράφων, αλλά και ισχυρό δηλητήριο για όποιον κατάπινε τη βαφή), τόσο για λόγους προάσπισης της υγείας αλλά και για το φαινόμενο της μαζικής αποχής των νέων από το στρατό με το πρόσχημα των σπουδών! <strong>(Οι γενόμενοι ιερομοναχοί απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική θητεία. Στη Δύση, μόνον οι ιερομοναχοί μπορούσαν να σπουδάσουν, και το έκαναν για να αποφύγουν το στρατό, με τη διαφορά ότι στο Βυζάντιο οι σπουδές ήσαν δωρεάν χρηματοδοτούμενες από τους φόρους).</strong></div><div style="text-align: justify;"><br /> Έτσι η αυτοκρατορία επί <strong>Λέοντος Ισαύρου </strong>βρέθηκε με περισσότερους μοναχούς παρά στρατιώτες! Το κράτος αντιλήφθηκε τι συνέβαινε και έδρασε κεραυνοβόλα, διώκωντας τους «ιερομοναχούς» και τραβώντας τους έξω από τα μοναστήρια κατατάσσοντάς τους στο στρατό δια της βίας! Επί Ισαύρων το Πανεπιστήμιο μεταρρυθμίστηκε και μετονομάστηκε σε «Οικουμενικόν Διδασκαλείον». Στο Πανεπιστήμιο δεν διδασκόταν η θεολογία, αλλά στην Πατριαρχική Σχολή. Ποτέ οι Ίσαυροι δεν έκλεισαν το πανεπιστήμιο και αντιθέτως έδωσαν μεγάλη σημασία στη μόρφωση και την προώθησαν με τις μεταρρυθμίσεις τους. Όσοι επικαλούνται το αντίθετο <strong>ψεύδονται</strong> αισχίστως!<br /> <br /> <strong><a href="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/history/epistimi/syskepsi2.jpg" target="_blank"><img alt="syskepsi2" height="339" src="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/history/epistimi/syskepsi2.jpg" style="float: left; margin-bottom: 15px; margin-right: 15px;" width="200" /></a></strong>Το Πανδιδακτήριο αναγνώριζε διατριβές φοιτητών πού υποβάλονταν από τους ιδίους με νομοθετικό ή ρητορικό περιεχόμενο πού ονομάζονταν «δρακτά ή δράγματα» και που ενέκρινε καθηγητής της σχολής. Το σύστημα αυτό το μιμήθηκαν στη συνέχεια (13ο αιώνα) τα δυτικοευρωπαϊκά πανεπιστήμια επεκτείνοντας τη διατριβή σε όλες τις σχολές και το εξακολουθούν μέχρι σήμερα.<br /> </div><div style="text-align: justify;"><strong>Εικόνα αριστερά: Σύσκεψη ιατρών σε γαλλικό πανεπιστήμιο του 14ου αιώνα. </strong>Εξετάζονται διατριβές, ενώ περιφέρεται ο «οβολοσυλλέκτης διδάκτρων» για την είσπραξη της συμμετοχής των παρισταμένων απ’όπου θα βγεί ο μισθός του καθηγητού (στο βάθος καθήμενος στη έδρα) καθώς και η συντήρηση της αίθουσας. Ο οβολοσυλλέκτης ήταν ο οικονομικός διαχειριστής και λογιστής των εσόδων-εξόδων των δυτικοευρωπαϊκών Πανεπιστημίων (Ιταλίας, Γαλλίας). Μάλιστα έφερε και ειδική στολή (όπως και σήμερα!). Το μάθημα-μελέτη κρατούσε πολλές ώρες και γινόταν διάλειμμα μόνον για το συσσύτιο πού παρείχετο από το πανεπιστήμιο (μόνον στους εγγεγραμμένους σ’αυτό, φοιτητές ή καθηγητές) και περιλαμβανόταν στην τιμή της «οβολοείσπραξης». Το μενού ήταν όπως και των μοναστηρίων (συνήθως ο μάγειρας ήταν φραγκισκανός ή δομινικανός μοναχός με υπηρέτες κατάδικους πρόσφατης αποφυλάκισης από τα κάτεργα) και συνίστατο από ψωμί, πυτιούχο τυρί και prebogion ένα είδος χορταρικού με το οποίο σιτίζονταν οι νορμανδοί (ιδιαίτερα οι ιππότες του 12ου αιώνα) πού κατέκτησαν όλη την Ευρώπη. Το κρέας σπάνιζε στους ακαδημαϊκούς κύκλους της εποχής. Εισήχθη στο μενού αργότερα (15ος αιώνας).</div><br /> <a href="http://www.hellasontheweb.org/">ΠΗΓΗ</a>

Το Βυζαντινό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως 425 μ.Χ. Το πρώτο πανεπιστήμιο της Ευρώπης

Το Βυζαντινό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως πού λεγόταν επίσης πανεπιστήμιο σπουδών της αίθουσας του ανακτόρου της Μαγναύρας, κατά τη ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το "σύνδρομο" της "Μικρής Ολλανδέζας"

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/news/2011A/Little-Hollandese-in-EU.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Little-Hollandese-in-EU" border="0" height="266" src="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/news/2011A/Little-Hollandese-in-EU.jpg" width="400" /></a></div>Συγχαρήτηρια στους Ολλανδούς εταίρους και εις ανώτερα <b>που αναγνωρίζουν τα Σκόπια για Μακεδονία</b> και προκαλούν με τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, με δηλώσεις τύπου σύμφωνα με τις οποίες<b> η Ελλάδα πρέπει να πουλήσει τα νησιά της</b>. Με φτηνά επικοινωνικά τρίκ σε φωτογραφίες υποδαυλίζουν τη χρόνια διαμάχη μεταξύ της Ελλάδος- Τουρκίας που η τελευταία ως κράτος τραμπούκος και παραβαινόντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου επιχειρεί να υφαρπάξει ελληνικό έδαφος. <i>Κ<span style="color: #888888;"><span style="color: black;">αι <b><span style="color: #993300;">εμείς τους απαντάμε εξίσου</span></b>, εκτός απο "το Μολών λαβέ", και <span style="color: #993300;"><b>με την αντίστοιχη</b> </span>"φωτογραφική" <b><span style="color: #993300;">άποψη που έχουν οι Ελληνες για την Ολλανδία και στο τι ακριβώς έχει να επιδείξει αυτή καθ΄ολη τη διάρκεια της ιστορίας της</span></b>.</span></span></i><br /> <div style="text-align: justify;">Με αυτό τον τρόπο αλλά ενίοτε και πολύ χειρότερα με περισσή αισχρότητα, οι Ολλανδοί παρεμβαίνουν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας μας ενώ παράλληλα ταπεινώνουν και την Ελληνική ομογένεια που διαβιώνει επί δεκαετίες ειρηνικά στο έδαφος της. Σπέρνουν έτσι το σπόρο του μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, προβαίνουν σε πολιτικές πράξεις που ξεπερνούν τα όποια όρια φασισμού.</div><div style="text-align: justify;">Εικόνα κάτω: "Ολλανδική φωτογραφική άποψη για την Ελλάδα από Ολλανδικό ΜΜΕ". Για όσους θέλουν να διαβάσουν την σχετική αναφορά <a href="http://elladasimera.blogspot.com/2011/05/blog-post_6131.html" style="color: red;">κλικ εδώ</a><a href="http://www.cuma.gr/downloads/Woensdag-25-mei-2011.pdf" target="_blank"></a><br /> <img alt="Little-Hollandese-in-EU-001" height="580" src="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/news/2011A/Little-Hollandese-in-EU-001.jpg" width="550" /></div><br /> <a href="http://www.hellasontheweb.org/">ΠΗΓΗ</a>

Το "σύνδρομο" της "Μικρής Ολλανδέζας"

Συγχαρήτηρια στους Ολλανδούς εταίρους και εις ανώτερα που αναγνωρίζουν τα Σκόπια για Μακεδονία και προκαλούν με τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, με...

Διαβάστε την συνέχεια

ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.geostrategy.gr/images/photos/themata/EUCrisisMngMap.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.geostrategy.gr/images/photos/themata/EUCrisisMngMap.png" width="348" /></a></div><br /> Στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας (European Security Strategy) του 2003 δε διαφαίνεται ξεκάθαρα κάποια φιλοδοξία για Διαχείριση Κρίσεων σε στρατιωτικό επίπεδο. Καθορίζεται απλώς ότι: “η Ένωση θα πρέπει να είναι σε θέση να υποστηρίζει ταυτόχρονα περισσότερες από μια επιχειρήσεις”. Εκφράζεται επίσης η φιλοδοξία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας με παγκόσμιο βεληνεκές : “Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τη δυνατότητα να συνεισφέρει σε μέγιστο βαθμό τόσο στην αντιμετώπιση των απειλών όσο και στην ανακάλυψη των ευκαιριών – δυνατοτήτων”. Παρόλο που η Στρατηγική αυτή έχει χαρακτηριστεί ως αποτυχία, αναφορικά με το μη καθορισμό των μέσων και των σχέσεων, το κείμενο καθαυτό παρέχει κάποια κεντρικά σημεία – οδηγούς, που αφορούν στους στόχους της ΕΕ αλλά και στους τρόπους επίτευξης αυτών. Το κείμενο καθορίζει πως η ΕΕ χρειάζεται “να αναπτύξει μια στρατηγική κουλτούρα η οποία θα καλλιεργεί την έγκαιρη, ταχεία και όπου απαιτείται, δυναμική και σθεναρή παρέμβαση” σε καταστάσεις κρίσεων, περιλαμβάνοντας πάντοτε και στρατιωτικά μέσα. Επαγωγικά και βάσει του παραπάνω κειμένου, η ΕΕ είναι απαραίτητο να διαθέτει τη στρατιωτική ικανότητα, τόσο για τη διαχείριση συγκρουσιακών καταστάσεων όσο και για την ανάληψη όλων των αποστολών που ανατίθενται στα πλαίσια της ESDP (European Security and Defense Policy).<br /> Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ESDP) δημιουργήθηκε το 1999 στα πλαίσια της ενδυνάμωσης της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ. Το φάσμα των αποστολών το οποίο προβλέπονταν να καλύψει, ήταν οι γνωστές και ως αποστολές Petersberg, οι οποίες δημιουργήθηκαν το 1992 στα πλαίσια της Δυτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης (Western European Union) και οι οποίες μετέπειτα ενσωματώθηκαν στη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Treaty on European Union – TEU) μετά από αναθεωρήσεις που έλαβαν χώρα στη Σύνοδο κορυφής του Άμστερνταμ το 1997. Πρόκειται για αποστολές διάσωσης, διατήρησης ειρήνης, ανθρωπιστικές και Διαχείρισης Κρίσεων, στην επίτευξη των οποίων περιλαμβάνεται και η συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων. Η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας επέκτεινε το φάσμα των αποστολών της και μέσα από τη Συνθήκη της Λισσαβόνα παρουσίασε μια αναθεώρηση και επανεξέταση στον καθορισμό των καλυπτόμενων από την ESDP ζητημάτων και αποστολών. Η Συνθήκη της Λισσαβόνα προβλέπει τη χρήση τόσο πολιτικών όσο και στρατιωτικών μέσων στη διεξαγωγή ανθρωπιστικών αποστολών, καθώς και αποστολών διάσωσης και αφοπλισμού. Επίσης προβλέπει την παροχή στρατιωτικής υποστήριξης προς τρίτες χώρες και την ανάληψη της πρωτοβουλίας για την παρεμπόδιση συγκρούσεων και τη διατήρηση της ειρήνης. Καθορίζεται επίσης ότι η ΕΕ θα πρέπει να είναι σε θέση να αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις σε αποστολές Διαχείρισης Κρίσεων, όπως επίσης και σε αποστολές διατήρησης ειρήνης και σταθεροποίησης μετά από κάποια σύγκρουση. Στη Συνθήκη αναφέρεται πως τα παραπάνω μπορούν να βρουν εφαρμογή και στη μάχη κατά της τρομοκρατίας και πως η ΕΕ μπορεί να χρησιμοποιήσει τις αποστολές της ESDP προς υποστήριξη σε τρίτες χώρες οι οποίες καταπολεμούν την τρομοκρατία στο έδαφός τους. Είτε η Συνθήκη της Λισσαβόνα έχει τεθεί εμπράκτως σε λειτουργία είτε όχι, αυτός ο διευρυμένος καθορισμός του φάσματος των αποστολών αποτελεί οδηγό για την ESDP.4<br /> Στόχοι<br /> Τον Ιούνιο του 1999, στη σύσκεψη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών της ΕΕ συμφώνησαν ότι “η ΕΕ θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα για αυτόνομη δράση, υποστηριζόμενη από αξιόπιστες στρατιωτικές δυνάμεις, από την ύπαρξη των μηχανισμών για την απόφαση χρήσης αυτών, καθώς και από την απαραίτητη ετοιμότητα τους. Όλα τα παραπάνω θα λαμβάνουν χώρα με στόχο την ανταπόκριση σε διεθνείς κρίσεις, χωρίς η ΕΕ να λογοδοτεί για πράξεις για τις οποίες είναι υπεύθυνο το ΝΑΤΟ». Το παραπάνω αναφέρεται στη σύσκεψη του Δεκεμβρίου του 1999 ως «Κύριος Στόχος 2003» (Headline Goal 2003), γνωστός και ως «Κύριος Στόχος» του Helsinki: “με την εθελοντική τους συνεργασία – συμμετοχή στις επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ, τα κράτη – μέλη αυτής θα πρέπει μέχρι το 2003 να δύνανται να αναπτύξουν μέσα σε διάστημα 60 ημερών, στρατό 50000-60000 ατόμων τον οποίο και θα μπορούν να διατηρήσουν τουλάχιστον ένα έτος, στα πλαίσια των αποστολών Petersberg”. Σε ένα από τα παραρτήματα (annexes) που αφορούν στα συμπεράσματα της συνάντησης στο Helsinki αναφέρεται λεπτομερώς ότι “σε στρατιωτικό επίπεδο, η δύναμη θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από αυτονομία και να διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες αναφορικά με τη διοίκηση, τον έλεγχο, τον τομέα των πληροφοριών, τη διοικητική μέριμνα, την υποστήριξη γενικότερα, αλλά και την παρουσία αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων”.<br /> Σε έγγραφο του 2000 θεωρείται ότι «οι πιο απαιτητικές αποστολές θα λάβουν χώρα είτε μέσα στην Ευρώπη είτε κοντά σε αυτή. Οι στρατιωτικές δυνάμεις, βάσει του εγγράφου, θα πρέπει να είναι διαθέσιμες για ανταπόκριση σε μια κρίση οπουδήποτε στην υφήλιο. Επίσης αναφέρεται ότι η ΕΕ θα πρέπει να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί σε αποστολές Διαχείρισης Κρίσεως με τη χρήση ενός σώματος στρατού.<br /> … Εναλλακτικά, η ΕΕ θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να υποστηρίζει μια μακροχρόνια επιχείρηση ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να δύναται να υποστηρίξει και ακόμη μια επιχείρηση μικρότερης διάρκειας.8 Διαφαίνεται πως σε αυτό το σημείο, η ΕΕ είχε εστιάσει σε επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας μέσα και στην κοντινή περιοχή της Ευρώπης. Είναι σαφές πως η κρίση στο Kosovo το 1999 επηρέασε πολύ τις αναφερθείσες παραδοχές.<br /> Το Δεκέμβριο του 2000, στη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη Νίκαια, υπήρχε ήδη μεγάλη ασκούμενη πίεση για τη διακήρυξη της ESDP ως επιχειρησιακή. Στην αρχή του 2001, το Συμβούλιο αναγνώρισε τη δυνατότητα της ΕΕ στη διεξαγωγή αποστολών Διαχείρισης Κρίσεως, παρόλο που τα κριτήρια του HG 2003 βρίσκονταν μακριά από την εκπλήρωσή τους. Το Μάιο του 2003, το Συμβούλιο, αδυνατώντας να διακηρύξει την εκπλήρωση των αναφερθέντων κριτηρίων, απλά υποδήλωσε ότι η ΕΕ μπορεί να διεξάγει αποστολές σε όλο το φάσμα των προβλεπόμενων (Petersberg), ενώ παράλληλα αποδέχτηκε ότι η ESDP περιορίστηκε λόγω σημαντικών ανεπαρκειών στις ικανότητες.<br /> Έχοντας πλέον «χάσει» την καταληκτική χρονολογία για το HG 2003, η ΕΕ καθόρισε το Μάιο του 2004 ένα νέο στόχο, το HG 2010. Ο νέος αυτός στόχος διαφέρει από τον προγενέστερό του στο ότι δεν εστιάζει καθόλου στους αριθμούς. Τα κράτη – μέλη παρουσίασαν μια νέα προσήλωση, όχι πλέον στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα. Η κεντρική δέσμευση του HG 2010 είναι “η ικανότητα μέχρι το 2010 της άμεσης και αποφασιστικής αντίδρασης στα πλαίσια όλου του φάσματος των επιχειρήσεων Διαχείρισης Κρίσεων από τη TEU”.10 Μέσα από το νέο αυτό στόχο (HG 2010) προκύπτει πλέον μια σημαντική καινοτομία για την ΕΕ: η δημιουργία των «δυνάμεων μάχης» (battlegroups). Πρόκειται για δυνάμεις άμεσης απόκρισης της τάξεως των 1500-3000 ατόμων, που θα περιλαμβάνουν όλες τις απαραίτητες δυνατότητες και θα έχουν ικανότητα παραμονής και επιχειρήσεων στο πεδίο αποστολής τους για διάστημα μέχρι και 120 ημερών (εφόσον γίνει ανεφοδιασμός τους). Είναι δυνάμεις που μπορούν να ανταποκριθούν στις πιο δύσκολες και απαιτητικές αποστολές που καλύπτει το ευρύ φάσμα των Petersburg Tasks. Με τον HG 2003 να μην έχει επιτευχθεί ούτε και εγκαταλειφθεί, υπήρχαν ακόμη διακυμάνσεις στις θεωρήσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα εφαρμόζονταν η ESDP. Το γεγονός ότι ο εκπρόσωπος της γαλλικής Προεδρίας στο δεύτερο μισό του 2008 υπενθύμισε ότι η ατζέντα του HG 2003 υπήρχε ακόμη, καταδεικνύει την ύπαρξη μιας αβεβαιότητας επί του θέματος.11<br /> Σε αρχική φάση, η ESDP λειτούργησε στη λογική της Διαχείρισης Κρίσεων σε στρατιωτικό επίπεδο, αφήνοντας πίσω την ανάπτυξη του πολιτικού παράγοντα στο ζήτημα αυτό. Ως κατάληξη, η ΕΕ οδηγήθηκε σε μια «περιεκτική προσέγγιση» (Comprehensive Approach) για τη Διαχείριση Κρίσεων στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας. Η προσέγγιση αυτή αναγνωρίζει ότι οι σύγχρονες πολυδιάστατες απειλές κατά της ασφάλειας απαιτούν πολυδιάστατη απόκριση η οποία θα εμπλέκει πλήθος «εργαλείων». Στη Στρατηγική δηλώνεται ότι η ΕΕ είναι καλά “εξοπλισμένη” για να ανταποκριθεί σε τέτοιες πολυδιάστατες καταστάσεις.12 Η μεγάλη “υπόσχεση” της ESDP είναι η υψηλή σημασία της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου συστήματος Διαχείρισης Κρίσεων, το οποίο θα περιλαμβάνει τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά μέσα.<br /> Στα πλαίσια του αναφερθέντος στόχου – υπόσχεσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εισήγαγε το Δεκέμβριο του 2004 το στόχο Civilian Headline Goal 2008 (CHG 2008) ώστε να εμπλακούν και οι πολιτικοί παράγοντες στη Διαχείριση Κρίσεων. Όπως και με τους στόχους σε στρατιωτικό επίπεδο, τα κράτη – μέλη κλήθηκαν να συνεισφέρουν οικειοθελώς με προσωπικό υπέρ του CHG 2008, χωρίς αυτό να αποτελεί θεσμική υποχρέωσή τους. Το εκφραζόμενο, από το CHG 2008, όραμα ήταν η δυνατότητα ανάπτυξης υποστήριξης σε πολιτικό επίπεδο, μέσα σε 30 ημέρες από την απόφαση υλοποίησης μιας αποστολής. Η υποστήριξη αυτή μπορεί να τεθεί σε ισχύ παράλληλα σε συνδυασμό και συνέργια με την ανάπτυξη του στρατιωτικού παράγοντα στη Διαχείριση μιας Κρίσης. Ο CHG 2008 καθορίζει ότι “η ΕΕ θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα της παράλληλης ανάπτυξης αποστολών πολιτών σε διάφορα επίπεδα εμπλοκής … συμπεριλαμβάνοντας τουλάχιστον μια μεγάλης κλίμακας αποστολής πολιτών σε μη φίλιο περιβάλλον”. Επίσης αναγνωρίζει ότι “αποστολές Διαχείρισης Κρίσεων σε πολιτικό επίπεδο ίσως να απαιτηθεί να διατηρηθούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα” από το σχεδιασθέν.13<br /> Παρόλο που ο CHG 2008 δεν παρουσιάζει ξεκάθαρα έναν αριθμητικό στόχο, αναφέρει παραδοχές για τον αριθμό των πολιτών που θα απαιτούνταν στη διεξαγωγή πέντε (5) παράλληλων επιχειρήσεων στο εύρος των ικανοτήτων και στο πλαίσιο των προτεραιοτήτων που καθορίζονται από το στόχο. Προτεραιότητες όπως η αστυνόμευση, η επιβολή του νόμου, η διοίκηση σε πολιτικό επίπεδο και η πολιτική προστασία. Για τη διεξαγωγή των πέντε αποστολών που αναφέρθηκαν ως μέρος του CHG 2008, απαιτείται ένα σύνολο 18200 ατόμων πολιτικού προσωπικού με 477 διαφορετικές καθηκοντολογίες (job descriptions): 13265 αστυνομικοί, 2558 αξιωματούχοι που θα ασχολούνται με την επιβολή του νόμου, 1421 διοικητικοί υπάλληλοι, 764 εξειδικευμένα άτομα σε ζητήματα πολιτικής προστασίας καθώς και 198 παρατηρητές της ασφάλειας και της πολιτικής κατάστασης. Συγκρίνοντας τους αριθμούς αυτούς με τις επιχειρήσεις των Ηνωμένων Εθνών, γνωρίζουμε ότι τα ΗΕ, κατά το 2007, είχαν δυνάμεις 9500 αστυνομικών στις αποστολές τους, ο οποίος προβλέπονταν να αυξηθεί κατά 4000 το 2008.<br /> Με τις πραγματικές αποστολές στα πλαίσια της ESDP να τελούνται υπό συνεχώς πιο αντίξοες συνθήκες (από το έτος 2003 όπου και ξεκίνησαν) και να επεκτείνονται τόσο σε γεωγραφικό εύρος όσο και λειτουργικά, κατέστη αναγκαία μια αναθεώρηση στα πλαίσια των στόχων. Προς το σκοπό αυτό, στα τέλη του 2007 δημιουργήθηκε σε πολιτικό επίπεδο ο στόχος Civilian Headline Goal 2010 (CHG 2010) με χρονοδιάγραμμα “κινούμενο παράλληλα” με το στρατιωτικό HG 2010.15 Αυτός ο νέος στόχος (CHG 2010) έχει σα σκοπό του τη βελτίωση της ποιότητας και της διαθεσιμότητας στις ικανότητες, με την ταυτόχρονη συνέχιση και ανάπτυξη του έργου του “προκατόχου” του.<br /> Σενάρια και Σχεδιασμός για Διαχείριση Κρίσεων σε Στρατιωτικό Επίπεδο<br /> Οι στόχοι “Headline Goals”, όπως αναφέρονται, δεν εμφανίζουν λεπτομερή περιγραφή των αποστολών που περιλαμβάνονται στο όραμά τους. Το EUMS (Military Staff of the European Union) υλοποιεί το λεπτομερή στρατιωτικό σχεδιασμό υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επί των Στρατιωτικών θεμάτων (EU Military Committee).16 O σχεδιασμός περιλαμβάνει την ύπαρξη και μελέτη διάφορων σεναρίων, κάθε ένα από τα οποία σχετίζεται και βασίζεται σε θεωρήσεις και μεταβλητές στο στρατηγικό σχεδιασμό όπως: η απόσταση του θεάτρου των επιχειρήσεων από τις Βρυξέλλες, ο απαιτούμενος χρόνος για την επίτευξη πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας (Full Operating Capability), η διάρκεια της αποστολής και η μετακίνηση δυνάμεων. Επί του παρόντος, η ΕΕ “αναπτύσσει” πέντε (5) διαφορετικά σενάρια σχεδιασμού για Διαχείριση Κρίσεων σε στρατιωτικό επίπεδο των οποίων η ανάλυση ακολουθεί παρακάτω.<br /> Επιβολή της Ειρήνης με Στρατιωτικά Μέσα<br /> Το σενάριο περιλαμβάνει την ανάληψη αποστολής Διαχείρισης Κρίσεως από στρατιωτικές δυνάμεις με απώτερο στόχο την ειρήνη. Για το λόγο αυτό και συνεπάγεται δραστηριότητες που περιλαμβάνονται στο ανώτερο επίπεδο του φάσματος των αποστολών Petersberg. Βάσει των θεωρήσεων του σεναρίου, το θέατρο των επιχειρήσεων θα βρίσκεται μέχρι και 10000 km από τις Βρυξέλλες (περιλαμβάνονται και αποστολές σε αποστάσεις 4000 και 6000 km) και θα απαιτούνται τουλάχιστον εξήντα (60) ημέρες για την επίτευξη πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας (Full Operational Capability - FOC). Με βάση αυτό το χρόνο απόκρισης συνεπάγεται ότι τα στρατιωτικά στοιχεία θα πρέπει να ξεκινήσουν την ανάπτυξη στην περιοχή ενδιαφέροντος μέσα σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Η διατήρηση των δυνάμεων στην περιοχή θεωρείται ότι μπορεί να κρατήσει για διάστημα μέχρι και έξι (6) μηνών και συνεπώς δεν υπάρχει απαίτηση για αποστολή νέων δυνάμεων που θα αντικαταστήσουν τις ήδη υπάρχουσες ανεπτυγμένες. Επίσης στις θεωρήσεις του σεναρίου αυτού περιλαμβάνονται και μικρότερης κλίμακας αποστολές σταθεροποίησης και αναδόμησης που πρόκειται να ακολουθήσουν την εν λόγω αποστολή.<br /> Σταθεροποίηση , Αναδόμηση και Στρατιωτική Ενίσχυση προς Τρίτες Χώρες<br /> Το σενάριο προβλέπει τη διατήρηση της ειρήνης, την επίβλεψη στη διεξαγωγή εκλογών, την αναμόρφωση του τομέα της ασφάλειας, και την υποστήριξη προς τρίτες χώρες που πολεμούν την τρομοκρατία. Βάσει των θεωρήσεων του σεναρίου, το θέατρο των επιχειρήσεων θα βρίσκεται μέχρι και 10000 km από τις Βρυξέλλες (περιλαμβάνει και την εκδοχή της απόστασης των 4000 km). Η επίτευξη πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας (FOC) προβλέπεται να λάβει χώρα μέσα σε ενενήντα (90) ημέρες και η θεώρηση της αποστολής απαιτεί διατήρηση δυνάμεων στην περιοχή για τουλάχιστον δύο (2) χρόνια. Συνεπώς περιλαμβάνονται και αποστολές νέων δυνάμεων που θα αντικαθιστούν τις ήδη ευρισκόμενες στην περιοχή.<br /> <b>Παρεμπόδιση Συγκρούσεων</b><br /> Το σενάριο αυτό προβλέπει προληπτική στρατιωτική εμπλοκή, προληπτική ανάπτυξη δυνάμεων, εμπάργκο και συνδυασμένες επιχειρήσεις αφοπλισμού. Βάσει των θεωρήσεων του σεναρίου, το θέατρο των επιχειρήσεων θα βρίσκεται μέχρι και 10000 km από τις Βρυξέλλες (περιλαμβάνει και την εκδοχή της απόστασης των 4000 km). Η επίτευξη πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας (FOC) προβλέπεται να λάβει χώρα μέσα σε εξήντα (60) ημέρες από την απόφαση θέσης του σεναρίου σε εφαρμογή. Η θεώρηση της αποστολής απαιτεί διατήρηση δυνάμεων στην περιοχή για τουλάχιστον ένα (1) χρόνο και κατά συνέπεια περιλαμβάνει και αποστολές νέων δυνάμεων που θα αντικαθιστούν τις ήδη ευρισκόμενες στην περιοχή.<br /> <b>Επιχειρήσεις Εκκένωσης σε μη Φιλικό Περιβάλλον</b><br /> Το σενάριο καλύπτει την εκκένωση που αφορά σε μη εμπλεκόμενους σε μια διαμάχη – αναταραχή κλπ που λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή. Με δεδομένο ότι τα κράτη – μέλη της ΕΕ θα θέλουν πάντοτε να έχουν τη δυνατότητα διεξαγωγής τέτοιου είδους επιχειρήσεων οπουδήποτε λαμβάνει χώρα μια κρίση και βρίσκονται σε κίνδυνο Ευρωπαίοι πολίτες, το σενάριο περιλαμβάνει εκδοχές απόστασης 10000 και 15000 km από τις Βρυξέλλες. Η άμεση απόκριση είναι υψίστης σημασίας σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις και για αυτό το λόγο οι θεωρήσεις προβλέπουν ότι η αρχική επιχειρησιακή δραστηριότητα θα λάβει χώρα όχι αργότερα από δέκα (10) ημέρες από τη λήψη της απόφασης. Η διάρκεια της αποστολής προβλέπεται να είναι μικρή, όχι μεγαλύτερη από εκατόν είκοσι (120) ημέρες, και συνεπώς δεν περιλαμβάνονται αποστολές νέων δυνάμεων που θα αντικαθιστούν τις ήδη ευρισκόμενες στην περιοχή. Το σενάριο επίσης προβλέπει την απαίτηση για εκκένωση ενός αριθμού μεταξύ 2000 και 10000 ατόμων.<br /> <b>Ενίσχυση σε Ανθρωπιστικές Επιχειρήσεις</b><br /> Το σενάριο αυτό περιλαμβάνει τόσο διαχείριση των συνεπειών όσο και παρεμπόδιση των οποιοδήποτε θηριωδιών. Όπως και στην περίπτωση του προηγούμενου σεναρίου, περιλαμβάνονται εκδοχές απόστασης 10000 και 15000 km από τις Βρυξέλλες. Επίσης, οι θεωρήσεις προβλέπουν ότι η αρχική επιχειρησιακή δραστηριότητα θα λάβει χώρα όχι αργότερα από δέκα (10) ημέρες από τη λήψη της απόφασης. Στις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις δεν αναμένεται να υπάρχει ανάγκη για αποστολές νέων δυνάμεων που θα αντικαθιστούν τις ήδη ευρισκόμενες στην περιοχή και το σενάριο αυτό γενικά προβλέπει διάρκεια αποστολής μέχρι και έξι (6) μήνες. Ο αριθμός των προσφύγων – ατόμων που έχουν εκκενώσει μια περιοχή θεωρείται από τα σενάριο ότι θα είναι μεταξύ 75000 και 100000. Πρόκειται για έναν αριθμό ανθρώπων που η ΕΕ θα κληθεί να υποστηρίξει στα πλαίσια της αποστολής της.<br /> <b>Ιστορικό Επιχειρήσεων</b><br /> Ο πυρήνας του πλαισίου εργασίας για την ανάπτυξη και υποστήριξη αποστολών Διαχείρισης Κρίσεων από την ESDP καθιερώθηκε το 2000 από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το οποίο και δημιούργησε τρία σώματα – αρχές που εδρεύουν στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για την Επιτροπή επί της Πολιτικής και της Ασφάλειας (Political and Security Committee), την Στρατιωτική Επιτροπή (Military Committee) και το EUMS. Το Συμβούλιο διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στις δραστηριότητες των τριών αυτών σωμάτων. Υπό τις τρεις προαναφερθείσες αρχές βρίσκεται ένας Διοικητής (Operation Commander) ο οποίος έχει ως καθήκον του την εφαρμογή των αποστολών που αποφασίζονται. Τα τρία μόνιμα σώματα, το Συμβούλιο και ο Διοικητής είναι υπεύθυνοι για το σχεδιασμό της απόκρισης σε μια κρίση και διαχειρίζονται όλες τις πολιτικές, στρατηγικές, στρατιωτικές, τακτικές και επιχειρησιακές πτυχές των αποστολών.<br /> Η ESDP έχει καταστεί επιχειρησιακή από το 2003, με το προσωπικό των ευρωπαϊκών δυνάμεων να μετέχει μέχρι το 2008 σε 22 επιχειρήσεις Διαχείρισης Κρίσεων, 14 εκ των οποίων είχαν πλήρως πολιτικό χαρακτήρα (και όχι στρατιωτικό). Μέσα από την ESDP γίνεται ξεκάθαρο πως η ΕΕ βρίσκεται σε μια διαδικασία επίτευξης δύο πολύ σημαντικών στόχων: τη δημιουργία μιας αυτόνομης (ανεξάρτητης από το ΝΑΤΟ) ικανότητας και δυναμικής στη Διαχείριση Κρίσεων και τη ενδυνάμωση του προφίλ της ως αξιόπιστο παράγοντα στην παγκόσμια ασφάλεια.<br /> Σε μεγάλο βαθμό μπορεί να ειπωθεί πως η ΕΕ έχει καθιερωθεί ως ένας διεθνής φορέας στη Διαχείριση Κρίσεων και είναι ορατή η συνεχής αύξηση των απαιτήσεων για Ευρωπαϊκές αποστολές Διαχείρισης Κρίσεων.<br /> Στρατιωτικές Επιχειρήσεις<br /> Από τις συνολικά 23 επιχειρήσεις που ανελήφθησαν μεταξύ 2003 και 2009, 6 ήταν στρατιωτικής φύσεως, 14 μη στρατιωτικής και 3 μεικτές.<br /> Όσον αφορά στις στρατιωτικές αποστολές που ανέλαβε η ΕΕ, αυτές είχαν τόσο ανθρωπιστικό όσο και ειρηνευτικό χαρακτήρα (Humanitarian, Peacekeeping). Σε πλήθος περιπτώσεων, διεξήχθησαν επιχειρήσεις διάσωσης και ανάληψη δράσης επιβολής της τάξης. Πρόκειται για τις επιχειρήσεις Concordia στη FYROM, Artemis στη δημοκρατία του Κονγκό, Althea στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, EUFOR RD Congo στη Δημοκρατία του Κονγκό, EUFOR Tchad / RCA στη δημοκρατία του Τσαντ και τη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής και τέλος EU NAVFOR στη Σομαλία.<br /> <b>Ι. Επιχείρηση Concordia</b><br /> Σκοπός της επιχείρησης Concordia ήταν η συμβολή στη δημιουργία σταθερού και ασφαλούς περιβάλλοντος ώστε να καταστεί δυνατό το πλαίσιο της Οχρίδας (Αύγουστος 2001). Πρόκειται για μια επιχείρηση που ως στόχο της είχε την αποτροπή περαιτέρω εχθροπραξιών στην περιοχή. Το παραπάνω διαφαίνεται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις του Javier Solana, ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας, σύμφωνα με τις οποίες “η Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στα Βαλκάνια. Όταν τη δεκαετία του 1990 ξέσπασε ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, παρακολουθούσαμε τη γειτονιά μας να καίγεται διότι δεν διαθέταμε κανένα μέσο αντιμετώπισης της κρίσης. Πήραμε το μάθημά μας και οργανωθήκαμε, αποκτώντας ένα σύνολο δυνατοτήτων συνδυασμένων με διαδικασίες λήψης αποφάσεων και ένα δόγμα ασφαλείας. Το 2003, μέσω των διπλωματικών προσπαθειών μας, αποτρέψαμε ένα νέο ξέσπασμα εχθροπραξιών στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και έπειτα αναπτύξαμε την επιχείρηση Concordia”19. Στην επιχείρηση αυτή αναπτύχθηκαν 400 οπλίτες από 26 χώρες, ενώ η έδρα του Στρατηγείου ήταν στα Σκόπια, με 3 περιφερειακά Στρατηγεία στα Σκόπια, στο Κουμάνοβο και στο Τέτοβο.<br /> Η επιχείρηση EUFOR Concordia αναλήφθηκε στις 10 Μαρτίου του 2003, ύστερα από απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ στις 27-1-03 η οποία πάρθηκε μετά από αίτηση της ΠΓΔΜ και την 1317 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η επιχείρηση αυτή ουσιαστικά αντικατέστησε την προϋπάρχουσα από το 2001 επιχείρηση του ΝΑΤΟ στην περιοχή με την ονομασία “Allied Harmony”, η οποία με τη σειρά της είχε αντικαταστήσει την επιχείρηση “Amber Fox”. To SHAPE, ως Ανώτατο Στρατηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης, ήταν υπεύθυνο για την παροχή υποστήριξης του ΝΑΤΟ στην επιχείρηση Concordia.<br /> Ενώ σε αρχική φάση η επιχείρηση αυτή είχε προγραμματιστεί να έχει διάρκεια 6 μηνών, στις 21 Ιουλίου του 2003 και μετά από αίτημα της ΠΓΔΜ προς την ΕΕ, αποφασίστηκε από το Συμβούλιο της ΕΕ η παράτασή της έως την 15η Δεκεμβρίου 2003.20<br /> 18 Παρίσης Ι., Η Ευρώπη της Άμυνας: Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, Έκφραση Πολιτισμού, Αθήνα, 2010, σελ. 173.<br /> 19 Συνέντευξη Χαβιέρ Σολάνα, Η Ευρώπη ως Παγκόσμια Δύναμη Ασφάλειας, Εφημερίδα Το Βήμα, Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009.<br /> http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=296754&dt=31/10/2009<br /> 20 Παρίσης Ι., Η Ευρώπη της Άμυνας: Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, Έκφραση Πολιτισμού, Αθήνα, 2010, σελ. 178.<br /> ΙΙ. Επιχείρηση Artemis<br /> Η επιχείρηση EUFOR DRC/ARTEMIS αναλήφθηκε τον Ιούνιο του 2003 μετά από απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ της 5ης Ιουνίου 200321. H EE ανέπτυξε δύναμη 2000 ανδρών στο Ituri, περιοχή που βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Δημοκρατίας του Κονγκό και χαρακτηρίζονταν από αστάθεια. Σκοπός της δύναμης αυτής ήταν η επιβολή συνθηκών ασφαλείας και σταθερότητας καθώς και η βελτίωση της ανθρωπιστικής κατάστασης στην περιοχή Bunia, πρωτεύουσα του Ituri. Αποστολή της δύναμης στην περιοχή ήταν η προστασία στρατοπέδων προσφύγων, η προστασία του αεροδρομίου της Bunia καθώς και η ασφάλεια του προσωπικού του ΟΗΕ και των εργαζομένων στην ανθρωπιστική βοήθεια.<br /> Αναφορικά με το ιστορικό και τα αίτια της επιχείρησης, γνωρίζουμε πως από το 1999 το Ituri, πλήττονταν από συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων, εθνικών αλλά και δρώντων της ευρύτερης περιοχής. Η ιδιοκτησία γης αλλά και η πρόσβαση σε φυσικούς πόρους αποτέλεσαν τα βασικά αίτια για τις συγκρούσεις αυτές. Η Δημοκρατία του Κονγκό αποτέλεσε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος για πολλές ευρωπαϊκές εταιρίες, ιδίως μετά από τα μέσα της δεκαετίας του 70, οπότε και ξεκίνησε τη δραστηριότητά της ως παραγωγός πετρελαίου (εταιρίες όπως η Petrofina, η TotalFinaElf και η Shell είχαν δραστηριότητα τόσο onshore όσο και offshore). Ο δε μεγαλύτερος πλούτος της Δημοκρατίας του Κονγκό βρίσκονταν στα διαμάντια (που αντιπροσώπευαν περίπου το μισό των εξαγωγών της χώρας), το κοβάλτιο, το χαλκό και το ουράνιο. Μέσα από τα παραπάνω διαφαίνεται η διάσταση των οικονομικών συμφερόντων στη σύγκρουση. Ωστόσο, στις συγκρούσεις αυτές υπήρχε και μια τοπική διάσταση που αφορούσε στη Ρουάντα και στην Ουγκάντα, χώρες που υποστήριζαν τη συμμαχία “Alliance des Forces Democratiques pour la liberation du Congo” (ADFL). H Συμμαχία αυτή βρίσκονταν σε αντιπαράθεση-σύγκρουση με τον Joseph Mobutu Sese Seko, τότε Πρόεδρο του Κονγκό. Το Μάιο του 1997 ο Mobutu ανετράπη από τον Laurent Kabila ο οποίος τον επόμενο χρόνο ήρθε αντιμέτωπος με επαναστάτες υποστηριζόμενους από τη Ρουάντα και την Ουγκάντα. Η πρώτη παρέμβαση έγινε από τα Ηνωμένα Έθνη τον Αύγουστο του 1999 με την αποστολή 90 παρατηρητών22. Συγκρούσεις και συμφωνίες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια οδήγησαν τελικά στην υλοποίηση της επιχείρησης Artemis.<br /> Να σημειωθεί πως πρόκειται για την πρώτη στρατιωτική επιχείρηση Διαχείρισης Κρίσεως της ΕΕ, που πραγματοποιήθηκε χωρίς τη χρήση μέσων του ΝΑΤΟ και ολοκληρώθηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2003, παραδίδοντας την αρμοδιότητα σε ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ23.<br /> 21 COUNCIL JOINT ACTION 2003/423/CFSP of 5 June 2003, on the European Union military operation in the Democratic Republic of Congo.<br /> http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cmsUpload/Joint%20action%205.6.03.pdf<br /> 22 Simon Duke, Consensus Building in ESDP: Lessons of Operation Artemis, UCD Dublin European Institute, July 2008, pp. 11-12.<br /> http://www.ucd.ie/dei/wp/WP_08-7_Simon_Duke.pdf<br /> 23 Παρίσης Ι., Η Ευρώπη της Άμυνας: Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, Έκφραση Πολιτισμού, Αθήνα, 2010, σελ. 179.<br /> ΙΙΙ. Επιχείρηση Althea<br /> H δύναμη SFOR του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αντικαταστάθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 2004 από την ΕΕ, η οποία ξεκίνησε την επιχείρηση EUFOR Althea.<br /> H EUFOR συγκροτήθηκε καταρχήν από προσωπικό 7000 ατόμων, αριθμός σαφώς μικρότερος από τη δύναμη της IFOR που αριθμούσε 60000 βαριά εξοπλισμένο προσωπικό και είχε αναπτυχθεί στη χώρα αυτή το Δεκέμβριο του 1985. Οι κύριοι στόχοι της επιχείρησης είναι να λειτουργεί ως δύναμη αποτροπής και να συνεχίσει να έχει την ευθύνη της εκπλήρωσης του ρόλου βάσει της Συμφωνίας Deyton/Παρισίων (Dayton Agreement24). Επίσης συνεισφέρει στη διαμόρφωση ασφαλούς περιβάλλοντος με τρόπο όμοιο με την επιχείρηση Artemis και υποστηρίζει τους εκπροσώπους της Διεθνούς Κοινότητας καθώς επίσης και τις τοπικές αρχές.<br /> Στα τέλη του Φεβρουαρίου 2007, η ΕΕ βασιζόμενη στις αλλαγές των συνθηκών ασφάλειας στη χώρα, προχώρησε σε μείωση του προσωπικού και διατήρηση 2500 ατόμων, ένας αριθμός που θεωρήθηκε ικανός να ανταποκριθεί σε ζητήματα ασφάλειας που τυχόν θα προκύψουν. Στις 19 Νοεμβρίου του 2007, η ΕΕ αποφάσισε ότι η στρατιωτική παρουσία θα διατηρηθεί στην περιοχή για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται η συνεισφορά και η διατήρηση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος25.<br /> Αξίζει να σημειωθεί πως η επιχείρηση Althea λειτούργησε ως συνεχιστής των ήδη υπαρχόντων επιχειρήσεων που ήταν σε εξέλιξη στην περιοχή από το ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση της Condoleezza Rice, το 2000. πριν τις Προεδρικές Εκλογές στις Η.Π.Α, σύμφωνα με την οποία ανέφερε πως οι Η.Π.Α. δε χρειάζεται να διατηρούν στρατεύματα όπου η αποστολή τους θα είναι να συνοδεύουν τα παιδιά στο σχολείο. Σύμφωνα με την μετέπειτα Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, οι αποστολές διατήρησης ειρήνης στις “θερμές” περιοχές της Ευρώπης, θα πρέπει να αφεθούν στη διαχείριση των Ευρωπαίων. Με αυτό τον τρόπο οι Η.Π.Α. θα μπορούσαν να ασχοληθούν με περιοχές μεγαλύτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως ο Περσικός Κόλπος. Τέσσερα (4) χρόνια μετά, το όραμά της, μέσα από την επιχείρηση Althea, έγινε πραγματικότητα26. Με την IFOR να φέρνει σε πέρας με<br /> 24 Για πληροφορίες και λεπτομέρειες επί της Συμφωνίας βλέπε την ιστοσελίδα του Department of State στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.state.gov/www/regions/eur/bosnia/bosagree.html . Παρουσίαση και ανάλυση της Συμφωνίας επίσης παρέχεται στην Encyclopedia Britannica (Dayton Accords) στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.britannica.com/EBchecked/topic/153203/Dayton-Accords . Επίσης, επιμέρους αναλύσεις επί της Συμφωνίας μπορούν να βρεθούν στο Gaeta, Paola et. al., Symposium: The Dayton Agreements: A Breakthrough for Peace and Justice?, European Journal of International Law, Issue 2, Vol. 7, 1996. http://www.ejil.org/issue.php?issue=56 .<br /> 25 European Union, European Security and Defense Policy, EU Military operation in Bosnia-Herzegovina (Operation Althea), September 2008, pp. 1-2.<br /> http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cmsUpload/080929%20Althea%20update%2011_EN.pdf<br /> 26 David Cronin, Operation Althea seen as major step in US withdrawal from Balkans, EuropeanVoice.com, 22-07-04.<br /> http://www.europeanvoice.com/article/imported/operation-althea-seen-as-major-step-in-us-withdrawal-from-balkans/50447.aspx<br /> επιτυχία όλο το εύρος των στρατιωτικών αποστολών στην περιοχή, η συνεχιζόμενη ανάγκη για μια εξωτερική στρατιωτική παρουσία (με αποστολή την παροχή ασφαλούς περιβάλλοντος στην περιοχή της Βοσνίας) οδήγησε το ΝΑΤΟ να αντικαταστήσει την τότε παρούσα δύναμη με την SFOR. H SFOR με τη σειρά της παρέδωσε τα καθήκοντα σταθεροποίησης στην Ευρωπαϊκή Δύναμη (EUFOR). Πολλοί Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θεώρησαν πως η επιτυχία στην ανάθεση αποστολών σταθεροποίησης από το ΝΑΤΟ στην EE είναι πολύ σημαντική, όχι μόνο για το μέλλον της Βοσνίας αλλά και για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών της ΕΕ για την ανάληψη μεγαλύτερων ευθυνών σε τέτοια ζητήματα ασφάλειας. Με τον τρόπο αυτό η EUFOR θεωρείται ως σημαντικό προηγούμενο για την ανάληψη μελλοντικών αποστολών από το ΝΑΤΟ, σύμφωνα πάντοτε με τις θεωρήσεις των αναφερθέντων αξιωματούχων27.<br /> IV. Επιχείρηση EUFOR DR Congo<br /> Στις 27 Δεκεμβρίου του 2005 τα Ηνωμένα Έθνη ζήτησαν τη συνδρομή της ΕΕ για την ασφάλεια στη διάρκεια και κατά τη διεξαγωγή των εκλογών που θα λάμβαναν χώρα στη Δημοκρατία του Κονγκό. Το Συμβούλιο αποδέχτηκε την ανάληψη των επιχειρήσεων εκ μέρους της EUFOR στις 23 Μαρτίου του 2006. Τα Ηνωμένα Έθνη, με το UN adopted Resolution 167128, στις 25 Απριλίου του 2006 αποδέχτηκαν και νομιμοποίησαν την αποστολή συντελώντας έτσι σε ένα επιπρόσθετο βήμα στην ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ ΕΕ και Ηνωμένων Εθνών.<br /> Με μια εξελιγμένη δύναμη ανεπτυγμένη στην Kinshasa καθώς και με δύναμη υποστήριξης στη Gabon (και εφεδρικές δυνάμεις σε ετοιμότητα στην ΕΕ), η επιχείρηση τέθηκε σε εφαρμογή στις 12 Ιουνίου του 2006. Το Νοέμβριο του 2006, μετά από την επιτυχημένη διεξαγωγή της στα πλαίσια της ΕΕ και με τη συνεργασία της Δημοκρατίας του Congo, η επιχείρηση ολοκληρώθηκε ενισχύοντας περαιτέρω τις σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ ΕΕ και Αφρικής.29<br /> Επιχείρηση EUFOR TCHAD/RCA<br /> Με την απόφαση της υλοποίησης της επιχείρησης στο Tchad, η ΕΕ ουσιαστικά υποστήριξε τις μακρόχρονες προσπάθειές της να μην αποκτήσει η κρίση στο Darfur απλά και μόνο τοπικό χαρακτήρα30.<br /> 27 Julie Kim, Bosnia and the European Union Military Force (EUFOR): Post-NATO Peacekeeping, CRS Report for Congress, December 5 2006, pp. 1-6.<br /> http://www.fas.org/sgp/crs/row/RS21774.pdf<br /> 28 United Nations Security Council, Resolution 1671 (2006): Adopted by the Security Council at its 5421st meeting, on 25 April 2006, United Nations, 25 April 2006, pp. 1-4.<br /> http://www.grandslacs.net/doc/3999.pdf<br /> 29Hans Hoebeke, EU Support to the democratic Republic of Kongo, Centre d’ Analyse Strategicue, Brussels, 2007, pp.12-14.<br /> http://www.egmontinstitute.be/papers/07/afr/EU_support_to_the_DRC.pdf<br /> 30 EUFOR TCHAD/RCA, European Military Press Association EMPA News 3/2007, pp. 1-4.<br /> http://www.empa.hu/files/9/778/newsletter_3_2007.pdf<br /> Η Κρίση στο Tchad δεν εξέπληξε τους μελετητές της περιοχής. Οι διαμάχες μαίνονταν για χρόνια μεταξύ του Προέδρου Debi (Τσαντ) και των υπολοίπων που ένιωθαν παραπλανημένοι ή απλά δε μετείχαν στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας και στο διαμοιρασμό των φυσικών πόρων. Οι τελευταίοι βρήκαν υποστήριξη και συμμάχους στο γειτονικό Soudan. Το Darfur αποτελεί καταφύγιο για τους αντιπάλους του πολιτικού καθεστώτος του Tchad από τη δεκαετία του 80. Η καταφυγή των Tσαντιανών στην περιοχή του Darfur και η παρουσία τους εκεί, δημιούργησε μεγάλες εντάσεις με τις τοπικές κοινότητες, με κύρια αίτια τη γη και το νερό31.<br /> Αναφορικά με τους φυσικούς πόρους της περιοχής, το Tchad από το 2003 έχει ξεκινήσει την εξόρυξη πετρελαίου, γεγονός που οδήγησε στην κακή διακυβέρνηση της χώρας, στη δημιουργία ομάδων ανταρτών καθώς και σε γενικότερη πολιτική κρίση. Τα 1,2 εκ. δολάρια-απρόσμενα κέρδη για το Tchad μετά από την εξόρυξη 53 εκ. βαρελιών πετρελαίου το 2007, οδήγησαν σε μεγάλη διαφθορά, πυροδότησαν εσωτερικές διαφωνίες-συγκρούσεις, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ομάδων ανταρτών-επαναστατών υποστηριζόμενων από το γειτονικό Σουδάν32.<br /> Τρεις είναι οι ομάδες των ανταρτών που επιτίθονταν μέχρι και το Δεκέμβριο του 2007 στην πόλη N ‘Djamena, πρωτεύουσα του Tchad αυξάνοντας την ένταση μεταξύ των δυο χωρών33.<br /> Στις 28 Ιανουαρίου του 2008 η ΕΕ ξεκίνησε την ευρύτερη και πιο φιλόδοξη στρατιωτική επιχείρηση στα πλαίσια των αποστολών της στην Αφρική. Βασιζόμενη πλήρως στο πλαίσιο της ESDP, η επιχείρηση είχε ως σκοπό την προστασία των πολιτών στο ανατολικό Tchad και την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία. Επίσης σκοπός ήταν και η προστασία των προσφύγων, η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και η εξασφάλιση της υποστήριξης σε ανθρωπιστικές αποστολές. Επιπρόσθετoς στόχος ήταν και η υποστήριξη όλων των ήδη ευρισκόμενων στην περιοχή δυνάμεων τον Ηνωμένων Εθνών.34 Για το σκοπό αυτό αναπτύχθηκε μια δύναμη 3700 στρατιωτών από 14 χώρες της ΕΕ. Λειτουργώντας ως προγεφύρωμα, η αποστολή αυτή σχεδιάστηκε να διαρκέσει 12 μήνες, παρέχοντας έτσι τον απαιτούμενο χρόνο στα Ηνωμένα Έθνη να αναπτύξουν και να οργανώσουν τη δύναμη που θα αντικαθιστούσε την ευρωπαϊκή δύναμη.<br /> 31 Damien Helly, Crisis in Chad: Implications for the EU, European Institute for security Studies, February 2008, pp. 1-4.<br /> http://www.iss.europa.eu/nc/actualites/actualite/article/crisis-in-chadbrimplications-for-the-eu/crisis%20in%20chad<br /> 32 International Crisis Group, Chad: Escaping from the Oil Trap, Africa Briefing No. 65, 26 August 2009.<br /> http://www.crisisgroup.org/en/regions/africa/central-africa/chad/B065-chad-escaping-from-the-oil-trap.aspx<br /> 33 Damien Helly, Crisis in Chad: Implications for the EU, European Institute for security Studies, February 2008, pp. 1-4.<br /> http://www.iss.europa.eu/nc/actualites/actualite/article/crisis-in-chadbrimplications-for-the-eu/crisis%20in%20chad<br /> 34 EUFOR TCHAD, European Military Press Association, Empa News 3/2007, pp. 1-4. http://www.empa.hu/files/9/778/newsletter_3_2007.pdf<br /> Η μεγάλη έκταση του πεδίου των επιχειρήσεων (350000 km2) σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που προέκυψαν από τις ιδιομορφίες του τοπικού κλίματος και τις δυσχέρειες που προκαλούσε το εδαφικό ανάγλυφο, αποτέλεσαν μια πολύ μεγάλη πρόκληση στη διεξαγωγή των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επίσης, ζήτημα αποτέλεσε και ο μικρός αριθμός της στρατιωτικής δύναμης σχετιζόμενη πάντοτε με την αναληφθείσα αποστολή, καθώς επίσης και η συνεχώς αυξανόμενη ανασφάλεια στο ανατολικό Τσαντ και στο βορειοανατολικό τμήμα της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, εξαιτίας των συνεχών επιθέσεων από αντάρτες στην πόλη N ‘Djamena και την έντονη αστάθεια στην επαρχία Darfur.35<br /> Η επιχείρηση EUFOR TCHAD/RCA ολοκληρώθηκε στις 15 Μαρτίου του 2009 οπότε και η ΕΕ παρέδωσε τα “κλειδιά” στην αποστολή MINURCAT των Ηνωμένων Εθνών.<br /> Επιχείρηση EU NAVFOR Somalia (Επιχείρηση Atalanta)<br /> Το Νοέμβριο του 2008 η ΕΕ ενέκρινε την Κοινή Δράση για την ανάληψη της επιχείρησης EU NAVFOR Somalia36. Το Δεκέμβριο του 2009 το Συμβούλιο της ΕΕ αποφάσισε την επέκταση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων στο επίπεδο της παρεμπόδισης, αποτροπής και καταπολέμησης της θαλάσσιας πειρατείας στην ευρύτερη περιοχή των ακτών της Σομαλίας, αποφασίζοντας τη συνέχεια της διεξαγωγής των επιχειρήσεων για έναν ακόμη χρόνο, μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου του 2010.<br /> Στόχοι της επιχείρησης αυτής είναι η προστασία του Διεθνούς Προγράμματος Βοήθειας (World Food Programme - WFP) καθώς και η προστασία όλων των διερχόμενων σκαφών από-προς τον κόλπο του Aden και τις Σομαλικές ακτές.<br /> Η δύναμη της εν λόγω επιχείρησης αποτελείται από περισσότερα από 20 πλοία και περισσότερους από 1800 στρατιώτες. Οι χώρες που συνεισφέρουν με μόνιμες δυνάμεις στην επιχείρηση είναι η Ισπανία, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Σουηδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Πορτογαλία. Από τον Αύγουστο του 2009, η Νορβηγία είναι το πρώτο μη μέλος της ΕΕ που μετέχει στην επιχείρηση Atalanta. Η Κροατία, το Μαυροβούνιο και η Ουκρανία μετέχουν επίσης στην επιχείρηση.Παρακάτω παρουσιάζεται ένας χάρτης τον οποίο έχει εκδώσει το Συμβούλιο της ΕΕ <br /> του Διαμαντόπουλου Χρήστου<br /> <a href="http://www.geostrategy.gr/">ΠΗΓΗ</a>

ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας (European Security Strategy) του 2003 δε διαφαίνεται ξεκάθαρα κάποια φιλοδοξία για Διαχείριση Κρίσεων σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ “HURRIYET” ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ “BILD” ΒΛΕΠΟΥΝ …ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

<center><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-17218" height="250" src="http://gdailynews.files.wordpress.com/2011/05/hurriyet1.jpg?w=665&h=417" title="hurriyet" width="400" /></center><br /> Πριν λίγο η τουρκική HURRIYET αναδημοσίευσε άρθρο της γερμανικής εφημερίδας BILD που αναφέρεται στη πρόσφατη έκθεση της CIA η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ προειδοποιεί πως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Η CIA πρόσφατα συνέταξε μια έκθεση σχετικά με τη χώρα μας όπου και δημοσίευσε. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στρατιωτικού πραξικοπήματος στη χώρα μας με βασική αιτία (σύμφωνα πάντα με την έκθεση της CIA και τα δημοσιεύματα των BILD & HURRIYET) τα σκληρά μέτρα λιτότητας και τη δεινή οικονομική κατάσταση όπου έχει περιέλθει η χώρα μας.<br /> Στα δημοσιεύματα αναφέρεται η γενικότερη άρνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης να συνεργαστούν με τη σημερινή κυβέρνηση καθώς και να συναινέσουν στα νέα μέτρα που έχουν υπογραφεί από τη Τρόικα με τη προϋπόθεση εφαρμογής τους σαν απαραίτητο κριτήριο ώστε να λάβουμε τη 5η δόση του δανείου. Παράλληλα τα δημοσιεύματα αναφέρουν την άρνηση της Ολλανδίας στο να δοθεί νέα δόση δανείου στην Ελλάδα ενώ δεν παραλείπουν να τονίσουν πως τη τρέχουσα περίοδο έχουν ξεκινήσει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων.<br /> <span id="more-17217"></span><br /> Στο άρθρο επισημαίνεται και το εξωφρενικό σενάριο να φτάσει η Ελλάδα να πουλάει νησιά της ώστε να αποπληρώσει τα χρέη της.<br /> <br /> <a href="http://gdailynews.wordpress.com/">ΠΗΓΗ</a>

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ “HURRIYET” ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ “BILD” ΒΛΕΠΟΥΝ …ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Πριν λίγο η τουρκική HURRIYET αναδημοσίευσε άρθρο της γερμανικής εφημερίδας BILD που αναφέρεται στη πρόσφατη έκθεση της CIA η οποία ούτε ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η δυσκολότερη των κρίσεων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://content-mcdn.feed.gr/filesystem/images/20091031/low/assets_LARGE_t_420_6691254.JPG" rel="lightbox-group1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" title=""><img alt="Η δυσκολότερη των κρίσεων " border="0" src="http://content-mcdn.feed.gr/filesystem/images/20110529/engine/assets_LARGE_t_420_6691254_type12128.jpg" /></a></div><b>"Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας", σημειώνει ο Βασίλειος Μαρκεζίνης σε άρθρο του στο "Εθνος της Κυριακής".</b><br /> <br /> Στο πρόσφατο βιβλίο μου, "Η Ελλάδα των Κρίσεων", ισχυρίστηκα ότι η χώρα μας δεν πλήττεται από μία αλλά πέντε κρίσεις: κρίση στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στη μετανάστευση, στο ζήτημα των μειονοτήτων αλλά και "κρίση αξιοπιστίας" της κυβέρνησης και των θεσμών της. Η πρώτη κυριαρχεί σήμερα στη σκέψη των περισσοτέρων. Μακροπρόθεσμα, όμως, η τρίτη κρίση ενδέχεται να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Επίσης, αν και είναι παράδοξο, θεωρώ ότι η πέμπτη κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά προτεραιότητα, για να μπορέσουν να επιλυθούν ουσιαστικά και οι υπόλοιπες. Ας δούμε πιο προσεκτικά αυτό τον τρόπο θεώρησης των ελληνικών κρίσεων.<br /> <br /> Πριν από δύο εβδομάδες επεσήμανα τους περιορισμούς της "επιμήκυνσης" της αποπληρωμής του χρέους μας. Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας. Πράγματι, κάτι τέτοιο δεν θα συνεπαγόταν μόνο την αναβολή της λύσης του προβλήματος αλλά και τον κίνδυνο να χάσουμε πολύτιμα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές, αν δεν μπορούσαμε να αποπληρώσουμε το χρέος. Με το χρέος μας να πλησιάζει το 155-160% του ΑΕΠ κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου απίθανο, δεδομένης ιδίως της πρόσφατης δήλωσης του κ. Γιούνκερ (σε αντιδιαστολή με τις προβλέψεις του κ. Παπακωνσταντίνου) ότι η πρόσβαση της χώρας μας στις αγορές δεν θα είναι εφικτή ούτε και το 2012.<br /> Συμμερίζομαι λοιπόν την άποψη -που διατυπώθηκε πρόσφατα σε έγγραφο μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας- ότι το "κούρεμα" θα αποδειχθεί, τελικά, αναπόφευκτο. Αυτό που δεν έχει διευκρινιστεί και που εξαρτάται εν πολλοίς από το πώς αντιλαμβάνονται οι ξένοι τους κινδύνους για τα δικά τους συμφέροντα είναι το ύψος του "κουρέματος" και η χρονική στιγμή υλοποίησής του.<br /> Το προαναφερθέν κείμενο, όπως και άλλα του ίδιου είδους, προτείνει ένα ποσοστό "κουρέματος" της τάξεως του 40% και υποστηρίζει ότι καλό θα ήταν να γίνει το συντομότερο δυνατό, διότι έτσι θα μπορούσαν να ησυχάσουν κάπως οι αγορές. Ισως, αν και χειρότερα τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν, δεδομένης της συνεχιζόμενης, όχι πολυφωνίας, αλλά κακοφωνίας των ασυντόνιστων υπουργών.<br /> Το έγγραφο είναι αξιοσημείωτο όχι μόνον επειδή εξηγεί τις εναλλακτικές επιλογές πολύ πιο ξεκάθαρα από οποιονδήποτε Ελληνα πολιτικό αλλά και επειδή υποδηλώνει ότι οι ξένοι δανειστές μας -ιδίως οι Γερμανοί- μπορεί να έχουν ήδη ενεργήσει προληπτικά απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του "κουρέματος" και το μόνο που πλέον τους προβληματίζει δεν είναι το αν, αλλά το πότε. Οι λιγότερο οργανωμένες χώρες εν καιρώ θα αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο. Ως προς τις εσωτερικές επιπτώσεις του "κουρέματος", σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, υπάρχουν τα χρήματα που θα στηρίξουν την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, διασφαλίζοντας έτσι την ύπαρξή τους (Προφανώς, θα μπορούσαν και οι ίδιες οι τράπεζες να συμβάλουν στην ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων, εάν προσανατολίζονταν συντομότερα προς τις συγχωνεύσεις).<br /> Η κατάσταση θα είναι πιο κρίσιμη για τα ασφαλιστικά ταμεία, που λέγεται ότι κατέχουν ομόλογα αξίας περίπου 23 δισ. ευρώ. Και εδώ θα μπορούσε, ίσως, να "καταστρωθεί" κάποιο σχέδιο βοήθειας, αλλά, στο τέλος, λόγω της ολιγωρίας μας και μόνον, θα υποχρεωθούμε να προβούμε σε δύσκολες επιλογές: θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στο να σώσουμε το μεγαλύτερο ποσοστό του Χ ή να χάσουμε πενταπλάσιο ποσοστό του Χ. Αφήνω το Χ σκοπίμως απροσδιόριστο, ώστε να μπορεί να σημαίνει μείωση αμοιβών ή μείωση δημοσίων υπαλλήλων, ή και τα δύο. Ολα αυτά ακούγονται σκληρά ενδεχομένως, αλλά η οικονομική επιστήμη δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία της! Ωστόσο, πολλές αναγκαίες περικοπές θα μπορούσαν να αποδειχθούν λιγότερο επιβαρυντικές από όσο φοβόμαστε, εφόσον δεν ξαναμπούν στο στόχαστρο οι αδύναμες ομάδες του πληθυσμού, που έχουν ήδη πληγεί άδικα. Τα μέτρα μπορούν να επικεντρωθούν στους πολυάριθμους και υπερβολικά αμειβόμενους, αλλά διόλου αναγκαίους ειδικούς συμβούλους, καθώς και στις αδικαιολόγητες μισθολογικές ανισότητες που υπάρχουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Φέρ" ειπείν: για ποιον λόγο ο μέσος ετήσιος μισθός είναι 24.925 ευρώ για τους εργαζομένους στον "στενό" δημόσιο τομέα, 40.000 για τους εργαζομένους στις ΔΕΚΟ και 56.600 ευρώ για τους εργαζομένους στους ΗΣΑΠ; Επίσης, πώς είναι δυνατόν να πληρωθούν οι συντάξεις όταν μπορούν (ή μπορούσαν) να "κερδηθούν" σε σχετικά μικρά χρονικά διαστήματα και είναι υψηλότερες, ως ποσοστό του τελικού μισθού, από ό,τι είναι οι ανάλογες συντάξεις σε χώρες πολύ πιο πλούσιες, όπως στη Γερμανία; Καθώς οι άνθρωποι ζουν περισσότερο και η ιατρική περίθαλψη κοστίζει περισσότερο, πώς μπορούν 3 Ελληνες εργαζόμενοι να στηρίζουν 2 συνταξιούχους κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης προσδοκώμενης ζωής τους;<br /> Τέλος, θα δυσκολευόμασταν άραγε να εντοπίσουμε οργανισμούς που μπορούν απλώς να πάψουν να υπάρχουν χωρίς αυτό να έχει την παραμικρή επίπτωση για το κράτος; Λόγου χάριν, πόσο αναγκαίο είναι για ένα χρεοκοπημένο κράτος να διατηρεί πέντε (και όχι ένα) κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς;<br /> Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, το "κούρεμα" τελικά θα γίνει. Είναι τελείως εξωπραγματικό να πιστεύουμε ότι η οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική θα αρκούσε αφ" εαυτής για να μειώσει το τεράστιο χρέος μας. Αναδιαπραγμάτευση του "άθλιου" Μνημονίου πρέπει να γίνει, προσωπικά όμως αμφιβάλλω αν αρκεί.<br /> Δυστυχώς, όμως, ούτε και το "κούρεμα" αρκεί από μόνο του. Ο εξορθολογισμός του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το κράτος -εάν υποθέσουμε ότι όντως λειτουργεί αυτήν τη στιγμή- θα πρέπει επίσης να αποτελέσει κεντρικό στόχο μας.<br /> Πώς, όμως, μπορούν να επιχειρηθούν όλα αυτά, όταν η ίδια η κυβέρνηση έχει παραλύσει λόγω εσωτερικής διχόνοιας; Παρά τα όσα μας είπε στην πρόσφατη συνέντευξη στο "Εθνος της Κυριακής" ο κ. πρωθυπουργός, η πολιτική του, εξωτερική και οικονομική, έχει αποτύχει και ο ίδιος δεν έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει την αρμονική συνεργασία των υπουργών του. Συμπέρασμα; Προσωπικά, παρ" όλο που δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, με ανησυχεί ιδιαίτερα μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε κώμα! Κρίνοντας από την πορεία της μέχρι τώρα, φαντάζομαι ότι τις αμέσως επόμενες εβδομάδες η κυβέρνηση δεν θα επικεντρωθεί στην ουσία, αλλά στην επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα.<br /> Στόχος της θα είναι να "κουτσοφτάσει μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές" και να εξασφαλίσει έτσι παράταση ζωής μέχρι το φθινόπωρο, όταν τα νέα, έξωθεν επιβεβλημένα μέτρα θα αρχίσουν να πονάνε. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτός ακόμη ο τρόπος "μικροδιαχείρισης" ενδέχεται να μη λειτουργήσει. Και τούτο, διότι πληθαίνουν σήμερα οι προ πολλού επαπειλούμενες κοινωνικές αναταραχές, όχι μόνον εξαιτίας της διάχυτης οικονομικής κρίσης, αλλά και λόγω των αυξανόμενων εντάσεων στον μεταναστευτικό χώρο.<br /> Οδηγούμαστε έτσι στην επόμενη κρίση, μια και η κυβέρνηση έχει μάθει να χειρίζεται την οικονομική κρίση μέσω της "τρομοκρατικής προπαγάνδας", ώστε να ελαχιστοποιεί τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Εντούτοις, ο αναδυόμενος εξτρεμισμός απέναντι στους μετανάστες εκδηλώθηκε νωρίτερα απ" ό,τι ανέμενε η κυβέρνηση και μπορεί να πάρει άσχημη μορφή.<br /> Ο ανθρωπισμός πρέπει να αποτελέσει την κατευθυντήρια, αλλά σε καμία περίπτωση και τη μοναδική αρχή για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Ετσι, η μετανάστευση -νόμιμη και παράνομη- πρέπει να περιοριστεί προς όφελος της διαφύλαξης της αξιοπρέπειας όσων αναζητούν καταφύγιο εντός των συνόρων μας. Δεν είναι λύση η μαζική πολιτογράφηση ανθρώπων τους οποίους αδυνατούμε να στηρίξουμε και τους καταδικάζουμε έτσι στην εξαθλίωση. Δεν είναι λύση ούτε γι" αυτούς ούτε για τους ντόπιους.<br /> Η πραγματική λύση, όμως, θα έλθει όταν τεθούν αυστηρά όρια στον αριθμό των νεοεισερχόμενων και εφαρμοστεί μια συντονισμένη πολιτική επαναπατρισμού ενός σημαντικού ποσοστού των μεταναστών που βρίσκονται ήδη στη χώρα μας, εν ανάγκη μέσω επαναδιαπραγμάτευσης ή και ακύρωσης των διεθνών συμφωνιών που δυσχεραίνουν ή και αποκλείουν αυτό το καθήκον.<br /> Η συμπόνια και η καλή θέληση δεν αρκούν για να λύσουν το πρόβλημα, το οποίο μετατρέπεται τάχιστα στο υπ" αριθμόν ένα πρόβλημα όλης της Ευρώπης και αναπόφευκτα θα μετασχηματίσει το πολιτικό της τοπίο. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τα θεμιτά συμφέροντα και τα παράπονα των πολιτών της. Ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης, όσο και αν δεν μας αρέσει, αποδεικνύεται σήμερα επιβεβλημένος.<br /> Σε αυτό το πλαίσιο η πέμπτη κρίση -που αντανακλά την πλήρη απογοήτευση του λαού για τις ελίτ εξουσίες κάθε πολιτικής απόχρωσης- καθίσταται άκρως σημαντική. Από πολλές απόψεις, το πρόβλημα αυτό είναι ακόμη πιο δυσεπίλυτο από όλα τα υπόλοιπα, καθώς οι σημερινοί κυβερνώντες αποδεικνύονται εξίσου αναποφάσιστοι και ασυντόνιστοι με τους προηγούμενους.<br /> Η πολυσυζητημένη ιδέα περί μιας κυβέρνησης συνεργασίας που θα σχηματιστεί μεταξύ αποτυχημένων, ημιαποτυχημένων ή παλιών πολιτικών, οι οποίοι δεν μοιράζονται σχεδόν καμία κοινή πολιτική -πέρα από την επιθυμία τους να καταλάβουν υπουργικές καρέκλες- αποτελεί επίσης ένα κατάφωρα ιδιοτελές στρατήγημα, που θα επιτρέψει σε κάποιους να ανακτήσουν πολιτικά πόστα, αλλά ουδόλως θα ωφελήσει τη χώρα.<br /> Το ίδιο ισχύει για κάθε μορφής "συναίνεση", που δεν βασίζεται στην ανάπτυξη ριζοσπαστικά νέων πολιτικών. Διότι η μερική ή "εμβαλωματική" συναίνεση της τελευταίας στιγμής που επιχειρείται αυτήν τη στιγμή δεν είναι ενδεικτική ούτε σχεδίου ούτε πολιτικής ομόνοιας, αλλά καιροσκοπισμού έπειτα από πιέσεις. Για να το πούμε πιο λαϊκά, ένα ρούχο που είναι και παλιομοδίτικο και γεμάτο τρύπες, δεν το μπαλώνεις, αλλά το πετάς. Κάθε διαφορετική φόρμουλα που προτείνεται σήμερα μόνο και μόνο για να περισώσει την αξιοπρέπεια της παραπαίουσας κυβέρνησης αποτελεί τέχνασμα εντυπωσιασμού, στημένο από πολιτικούς και δημοσιογράφους που είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να λάβουν προσωρινά αντιδημοτικές αποφάσεις και να κάνουν ό,τι χρειάζεται η χώρα.<br /> Πώς θα βγούμε όμως από αυτή την άκρως προβληματική κατάσταση;<br /> Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που επιμένει να λέει τα πράγματα με τ" όνομά τους και να προειδοποιεί όσους είναι πρόθυμοι να ακούσουν ότι οι άνθρωποι που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος δεν είναι δυνατόν να είναι αυτοί που θα μας οδηγήσουν στη Γη Χαναάν. Ποιος θα το κάνει όμως;<br /> Δεν γνωρίζω, αλλά δεν σταματώ να τονίζω ότι έχει έλθει η στιγμή ο λαός να πάρει τα πράγματα στα χέρια του: επ" ουδενί όμως μέσα από ταραχές, επιθέσεις, απειλές και εκφοβισμούς, αλλά δείχνοντας στον έμπειρο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στα ένοχα ΜΜΕ και στην αδιάφορη κυβέρνηση ότι η πραγματική πολιτική αλλαγή αποτελεί σήμερα αδήριτη ανάγκη και είναι αναπόφευκτη.<br /> <br /> <a href="http://www.ethnos.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Η δυσκολότερη των κρίσεων

"Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας", σημε...

Διαβάστε την συνέχεια

29 Μαίου 1453 οι τελευταίες ώρες της Βασιλεύουσας-μια ιστορία θάρρους και προδοσίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/FALL_1_%20ZOGRAFIA-474x205.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/FALL_1_%20ZOGRAFIA-474x205.jpg" width="640" /></a></div><br /> <b style="font-weight: bold !important;"><span style="font-size: small;">Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Βράδυ Δευτέρας.28 Μαΐου.</span></b><br /> <div><span style="font-size: small;">Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, πεδιάδα του Λύκου. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε. Η Πόλη των πόλεων, θα ζούσε άλλη μια ημέρα σκληρής πολιορκίας. Ο καιρός δεν ήταν πολύ κρύος, είχε όμως μια υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα. Τύλιξε τον βαρύ μαύρο μανδύα του πάνω από την πανοπλία του. Ήταν κουρασμένος. Όλα τα μέλη του πονούσαν φρικτά. Στην σκουρόχρωμη μεταλλική του πανοπλία, η υγρασία σχημάτιζε μικρά αυλάκια νερού που έπεφταν στο έδαφος. Στο βάθος, στο στρατόπεδο του Αμιρά, η νύχτα είχε γίνει μέρα από τις εκατοντάδες φωτιές που είχαν ανάψει. Τα τύμπανα δεν σταματούσαν λεπτό να χτυπούν. Οι κραυγές και οι επικλήσεις στον Θεό τους, ακουγόταν καθαρά μέχρι τα τείχη που στέκονταν ο ίδιος. Οι δερβίσηδες έκλαιγαν και υπόσχονταν στους στρατιώτες του εχθρού πιλάφι και γυναίκες στον παράδεισο, εάν πεθάνουν τιμημένα στη μάχη Ένα άσχημο προαίσθημα έκανε το στομάχι του να σφιχτεί. Έφερε το χέρι του στο τεράστιο σπαθί του και χάιδεψε τη λαβή. </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Έστριψε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και είδε ότι στα υπερήφανα τείχη, είχαν απομείνει ελάχιστοι υπερασπιστές. Οι περισσότεροι εξουθενωμένοι κοιμόντουσαν με τις πανοπλίες τους και τα σπαθιά στο χέρι. Κάποιοι είχαν αφήσει τα αρκεβούζια τους επάνω στις πολεμίστρες και απλά περίμεναν. Όλοι ήξεραν ότι η μέρα που ξημέρωνε θα ήταν η πιο δύσκολη και η καθοριστικότερη από όλες τις ημέρες της πολιορκίας. Από τις 7 Απριλίου πολεμούσαν αδιάκοπα έναν δυνατότερο και πολυάριθμο εχθρό. Και όμως άντεχαν. Κάθε ημέρα στις επάλξεις θέριζαν όποιον τολμούσε να πλησιάσει. Η τεράστια τάφρος από κάτω είχε γεμίσει και αυτή πτώματα. Κι όμως εκείνοι δεν τα παρατούσαν και με περισσότερη λύσσα κάθε φορά επιχειρούσαν εξ εφόδου να καταλάβουν τα τείχη. </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ξημέρωνε η 29η Μαΐου, του Σωτήριου έτους 1453 Σε λίγη ώρα στα τείχη θα εμφανιζόταν να πάρει τη θέση του στις πολεμίστρες ανάμεσα στους συμπολεμιστές του, σαν απλός στρατιώτης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Ο τελευταίος αυτοκράτορας της χιλιόχρονης Πόλης...</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο Γενουάτης Ιωάννης Ιουστινιάνης συνέχιζε να κοιτά προς το στρατόπεδο του Αμιρά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άνθρωποι του σουλτάνου, εκείνου του νεαρού με τη γαμψή μύτη και τα σχιστά παμπόνηρα μάτια, τον είχαν πλησιάσει και του είχαν προτείνει να παρατήσει τον Αυτοκράτορα και να πάει με το μέρος τους. Θα τον έπνιγαν στα χρυσάφια. Και εκείνον και τους 800 συντρόφους του που τον ακολουθούσαν πιστά χρόνια τώρα. Ο μικρός στρατός μισθοφόρων που είχε δημιουργήσει ήταν ο καλύτερος στην Ευρώπη για την υπεράσπιση κάστρων. Ο 21 ετών Μεχμέτ του είχε διαμηνύσει σε τόνο που δεν σήκωνε αμφισβήτηση: “Έλα μαζί μου και θα έχεις ότι ζητήσεις. Πράγματα που ούτε έχεις φανταστεί. Μείνε με τον Αυτοκράτορα και σε περιμένει ο θάνατος”</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Έφθασε στην Πόλη στα μέσα του χειμώνα στις 26 του Γενάρη. Τα δυο πλοία του με τους 800 σιδερόφραχτους ατρόμητους πολεμιστές του, έδεσαν στο λιμάνι του Βουκολέωντα. Όταν κατέβηκαν και παρατάχθηκαν μπροστά στον προβλήτα περιμένοντας τον Αυτοκράτορα, ο κόσμος τους αγκάλιαζε και έκλαιγε από χαρά. Στα πρόσωπα τους έβλεπε τη σωτηρία τους. Ο αυτοκράτορας τον εμπιστεύτηκε και τον έχρισε αμέσως Πρωτοστράτορα. Είχε υπό τη διοίκηση του ολόκληρη την άμυνα της Πόλης. Ο Κωνσταντίνος του έδειξε απεριόριστη εμπιστοσύνη και ο Ιωάννης Ιουστινιάννης δεν επρόκειτο να τον προδώσει.</span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_2_%20KANONI.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_2_%20KANONI.jpg" width="400" /></a></div></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Στην Ευρώπη όλη, οι βασιλιάδες και οι ευγενείς τον ήξεραν με το όνομα του Giovanni Guistiniani Longo. Οι Βυζαντινοί τον φώναζαν Καπετάν-Γιουστουνιά, οι εχθροί του, που τον έτρεμαν τον φώναζαν “Μαύρο Άγγελο”. Η σκουρόχρωμη γκρίζα βαριά μεταλλική του πανοπλία, ο μαύρος μανδύας του και το επιβλητικό του παρουσιαστικό, ειδικά όταν “έριχνε” την περικεφαλαία του να καλύψει το πρόσωπο του, τον έκαναν να δείχνει σαν Άγγελος θανάτου... </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Αμέσως έπιασε δουλειά. Χώρισε και αναδιάταξε τον στρατό. Τους εκπαίδευσε όσο μπορούσε καλύτερα, στα σύγχρονα όπλα, και ζήτησε να επιδιορθωθούν τα τείχη. Απαίτησε από τον αυτοκράτορα να πάρει δια της βίας όσους από τους νέους της Κωνσταντινούπολης είχαν κλειστεί σε μοναστήρια, για να μην πολεμήσουν και δυστυχώς ήταν πολλοί. Έδωσε στον κάθε στρατιώτη ρόλο. Όρισε το σημείο των τειχών που θα υπερασπιζόταν ο κάθε ευγενής Και τοποθέτησε τους δικούς του 800 ιππότες στα πιο καίρια και επικίνδυνα σημεία. </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Κάθε βράδυ δειπνούσε με τον αυτοκράτορα και κατέστρωναν σχέδια για να μην αφήσουν τα Θεοδοσιανά τείχη να τα πατήσει ο εχθρός. Κάθε βράδυ ζούσαν σαν να ήταν το τελευταίο. Οι υπερασπιστές ήταν αυτό που λέμε “μετρημένα κουκιά”: 5.000 Βυζαντινοί και 2.500 Γενουάτες, Ενετοί, Ισπανοί ακόμη και Τούρκοι. Σύνολο με τις εφεδρείες το πολύ 9.000 ψυχές. Και οι απέναντι; Αναρίθμητοι. Ξεπερνούσαν τις 150.000. Οι περισσότεροι Τούρκοι, αλλά και πολλοί Βούλγαροι, Σέρβοι, Ούγγροι, Βόσνιοι, Αγαρηνοί, Αμπχάζιοι, ακόμη και ...Έλληνες. </span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_6_DINAMEIS_KALOS%20XARTIS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_6_DINAMEIS_KALOS%20XARTIS.jpg" width="400" /></a></div></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Τον Ιουστινιάνη όμως όπως και τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο δεν τους απασχολούσε η μεγάλη μάζα του στρατού του Μεχμέτ. Ούτε οι Βασιβουζούκοι, ούτε οι Σπάχηδες μπορούσαν να συγκριθούν με τους Βυζαντινούς και τους Λατίνους. Τον Αυτοκράτορα και τον Πρωτοστράτορα τους έκαιγαν τα 20.000 εξισλαμισμένα χριστιανόπουλα που είχε σαν προσωπική φρουρά ο Μεχμέτ. Τους ονόμαζαν Γενίτσαρους. Αυτούς έπρεπε να εξολοθρεύσει ο Βυζαντινός στρατός... </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Το τελευταίο βράδυ μετά τη λειτουργία στην Αγία Σοφία και πριν πάρει το δρόμο του προς τα τείχη, ο Ιουστινιάνης συναντήθηκε στο “Αυγουσταίον”, με τον Αυτοκράτορα. Περπάτησαν μαζί τη Μέση Οδόν και στα αριστερά τους είχαν τον Ιππόδρομο. Η φρουρά του Κωνσταντίνου είχε μείνει διακριτικά λίγο πιο πίσω, μαζί με τη φρουρά του Μαύρου Άγγελου. Δίπλα στον Αυτοκράτορα βρισκόταν ο άνθρωπος που ο Ιουστινιάννης μισούσε περισσότερο από οποιονδήποτε. Ο Μέγας Δούξ, ο Λουκάς Νοταράς. Ο άνθρωπος που προτιμούσε το “Τούρκικο Σαρίκι από την Λατινική καλύπτρα”. Ο Ιουστινιάννης ζήτησε από τον Αυτοκράτορα το πρωί όταν θα ξεκινούσε η μάχη να τον κλειδώσει αυτόν και τους άλλους στρατιώτες, στην Πύλη που υπερασπιζόταν για να μην μπορέσει κανείς να φύγει: “Ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε όλοι μας επάνω στην Πέμπτη (Πύλη) και στον Άγιο Ρωμανό” του είπε και κάρφωσε δολοφονικά τα μάτια του στον Μέγα Δούκα.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο κόσμος που συνέχιζε να βγαίνει εκείνη την ώρα από την Αγία Σοφία είδε τον Αυτοκράτορα του, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να δακρύζει και να αγκαλιάζει τον Πρωτοστράτορα του. Ο Λουκάς Νοταράς χαμογέλασε ειρωνικά...</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο Μέγας Δούκας της Κωνσταντινούπολης ποτέ δεν συμπάθησε τον Γενουάτη Ιουστινιάνη. Ποτέ δεν του άρεσε οτιδήποτε προέρχονταν από τη Δύση και οτιδήποτε ήταν λατινικό. Προτιμούσε τους Οθωμανούς και τον νέο σουλτάνο Μεχμέτ. Εξάλλου ήταν μόλις 21 ετών και σε μια ενδεχόμενη κατάληψη της Πόλης από εκείνον θα μπορούσε εύκολα να τον χειραγωγήσει... Ήταν ο Μεγας Δούκας της Πόλης και εάν πέθαινε ο αυτοκράτορας εκείνος θα αναλάμβανε... Ο Λουκάς Νοταράς, όχι μόνο δεν συμπαθούσε τον Ιουστινιάνη αλλά τον φοβόταν κιόλας. Όχι τόσο λόγω παρουσιαστικού. Τον φοβόταν γιατί λίγες ημέρες πριν λίγο έλειψε να του κόψει το κεφάλι μπροστά στον Κωνσταντίνο. Εκείνο το απόγευμα που ο Αυτοκράτορας και ο Πρωτοστράτορας πολεμούσαν για ώρες στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Εκείνο το απόγευμα που οι Οθωμανοί λίγο έλειψε να μπούν στην θεοφύλακτη Πόλη. Τότε που ο Πρωτοστράτορας του έστειλε αγγελιοφόρο στα Θαλασσινά τείχη όπου βρισκόταν: “ Μεγάλε Δούκα χρειαζόμαστε επειγόντως τα κανόνια και τους πολεμιστές σου. Εκεί που τα κρατάς σήμερα δεν γίνεται μάχη. Πρέπει να έρθουν όλοι ΑΜΕΣΩΣ προς βοήθεια, στην Πύλη του Αγίου (Ρωμανού). Το ρήγμα στα τείχη είναι μεγάλο. Δεν θα αντέξουμε για πολύ. Τα σκυλιά θα μπουν μέσα” </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Η απάντηση του Νοταρά ήταν λιτή. “Κανείς δεν θα πάει πουθενά. Τους χρειάζομαι εδώ”. Τελικά ο αυτοκράτορας και οι υπερασπιστές στα τείχη αν και πολεμούσαν από το πρωί κατάφεραν το απόγευμα να τσακίσουν όλους τους εχθρούς. Λίγοι πάτησαν τα τείχη και εκείνοι μακελεύτηκαν αμέσως. Το βράδυ στο παλάτι στις Βλαχέρνες ο Ιουστινιάνης μπήκε στη Μεγάλη αίθουσα βρώμικος και κατάκοπος από την πολύωρη μάχη. Με συννεφιασμένο βλέμμα έψαξε τον Νοταρά. Ήταν ο μοναδικός στην αίθουσα, ντυμένος με καθαρά ρούχα και “ατσαλάκωτος”. Στεκόταν δίπλα στον εξουθενωμένο Παλαιολόγο. Η μεταλλική μαύρη φορεσιά του Γενουάτη έτριξε καθώς εκείνος πλησίαζε με δυο δρασκελιές τον Νοταρά. Το σκοτεινό βλέμμα του, τρόμαξε μέχρι και τον αυτοκράτορα. Ο Ιουστινιάνης έβγαλε το τεράστιο σπαθί του από τη θήκη με ασύλληπτη ταχύτητα. Κανένα μάτι δεν κατάλαβε πως. Η παχιά και κοφτερή σαν ξυράφι λεπίδα πίεσε δυνατά και μάτωσε τον λαιμό του Νοταρά. Τα λόγια του Γενουάτη δεν σήκωναν αμφισβήτηση. Του ψιθύρισε: “Έδω μπροστά στον βασιλιά σου θα σου πάρω το κεφάλι. (traditor et che me tien che adesso non te scanna cum questo pugnal . “Ω προδότη, δεν ξέρω τι με κρατεί και δεν σε σφάζω μ’ αυτό το μαχαίρι”).Σκυλί γιατί δεν έστειλες βοήθεια που σου ζήτησα. Αφού στα Θαλασσινά δεν πολεμούσες. Όχι για μένα αλλά για τον Αυτοκράτορα σου, Λουκά Νοταρά.”</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Το πρόσωπο του Ιουστινιάνη έγινε κατακόκκινο από το θυμό καθώς ξαναθυμήθηκε τι είχε συμβεί λίγες ώρες πριν στον Άγιο Ρωμανό. Λίγο έλειψε να πεθάνει το απόγευμα της 7ης Μαΐου πάνω στα τείχη. Εκείνη την ημέρα που οι Τούρκοι έκαναν την μεγαλύτερη επίθεση τους. Τουλάχιστον 40.000 Οθωμανοί όρμηξαν λυσσασμένα προς τα τείχη για να τα καταλάβουν...Πολεμούσε πλάι στον αυτοκράτορα από το πρωί.</span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_3_ASPROMAVRI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_3_ASPROMAVRI.jpg" width="400" /></a></div></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Κάποια στιγμή τον άφησε και με 20 δικούς του έτρεξε λίγα μέτρα βορειότερα. Οι Οθωμανοί είχαν στήσει σκάλες και ανέβαιναν. Οι άλλοι υπερασπιστές ήταν νεκροί σε εκείνο το σημείο. Έπεσε πάνω τους όπως ο θεριστής στα στάχυα. Τους μεκέλευε έναν προς έναν μαζί με τους 20 συντρόφους του. Όταν ξαφνικά ένας γενίτσαρος ανέβηκε τις σκάλες και εμφανίστηκε στα τείχη. Ο Αμουράτ μόνος άνοιξε δρόμο ανάμεσα στους σιδερόφραχτους και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πρωτοστράτωρα. Ο Ιουστινιάνης ήταν ψήλος επιβλητικός με χέρια σαν κορμούς δέντρου και σβέρκο σαν δαμάλι. Όμως έδειχνε σαν παιδάκι μπροστά στον Αμουρατ. Ο τεράστιος Γενίτσαρος με το κυρτό σπαθί του επιτέθηκε με μανία στον Ιουστινιάνη. Κάθε χτύπημα τον έκανε να υποχωρεί. Δεν μπορούσε να αντέξει για πολύ την επίθεση του. Το σπαθί έπεφτε με δύναμη πάνω στην πανοπλία. Ο Γενουάτης δεν άντεξε, δεν πρόλαβε να ανταποδώσει καν ένα χτύπημα. Παραπάτησε και έπεσε. Ο Τούρκος χαμογέλασε με κακία και σήκωσε το σπαθί του. Ο Ιουστινιάνης βλαστήμησε και έκλεισε τα μάτια...</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο θάνατος όμως δεν ήρθε. Περίμενε με κλειστά τα μάτια και κομμένη την ανάσα τον Τούρκο να του κόψει το κεφάλι αλλά παρέμενε ζωντανός. Άνοιξε τα μάτια και το πρώτο που αντίκρισε ήταν το πρόσωπο του γενιτσάρου πεσμένο δίπλα του με τα μάτια του ορθάνοιχτα γεμάτα έκπληξη να τον κοιτούν. Γύρισε και είδε το τεράστιο κορμί του Τούρκου να έχει πέσει στα γόνατα. Από τον λαιμό του ξεπηδούσαν πίδακες αίματος. Δίπλα όρθιος στεκόταν με ματωμένο το σπαθί του ένας νέος και χαμογελούσε. Ήταν δεν ήταν 17 χρονών. Αν και όρθιος δεν ξεπερνούσε στο ύψος το άψυχο ακέφαλο γονατιστό κορμί του Αμουράτ.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ένα ατρόμητο Ελληνόπουλο είχε δει από την αρχή τον γενίτσαρο να επιτίθεται στον Πρωτοστράτορα. Παράτησε το πόστο του και με φτερά στα πόδια έφτασε την κατάλληλη στιγμή. “Με λένε Ραγκαβή, Πρωτοστράτορα μου...” πρόλαβε να πει πριν η πανοπλία του τρυπηθεί σε πολλά σημεία από βροχή από βέλη. Κάτω από τα τείχη οι Οθωμανοί τοξότες είχαν δει τι είχε συμβεί και εκδικήθηκαν. Ο Ιουστινιάνης σηκώθηκε ουρλιάζοντας και με το γυμνό σπαθί του πέταξε μόνος του όσους γενίτσαρους είχαν απομείνει στα τείχη. Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα για τον θάνατο του μικρού Έλληνα που του έσωσε τη ζωή. </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ένα χέρι τον άγγιξε και τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Βρισκόταν και πάλι μπροστά στον Νοταρά. Το χέρι που έπιανε απαλά το σπαθί του, ήταν του αυτοκράτορα: “Σας παρακαλώ αδέλφια. Ας αφήσουμε κατά μέρους τις διαφορές που μας χωρίζουν”. Για άλλη μια φορά προσπάθησε να τους έχει όλου ενωμένους ενάντια στον κοινό εχθρό, αν και ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ο ρόλος του καθένα...</span></div><div></div><div><b style="font-weight: bold !important;"><span style="font-size: small;">Σκηνή σουλτάνου Μεχμέτ. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου </span></b></div><div><span style="font-size: small;">Ο Μεχμέτ ο Β, δεν άκουγε τους συμβούλους του που μιλούσαν γύρω του. Είχε καθίσει αναπαυτικά επάνω στο παχύ χαλί της σκηνής του, στη μεγάλη και κεντημένη με χρυσές κλωστές μαξιλάρα και είχε αφήσει το νου του να ταξιδέψει. Ήταν ο τρίτος γιος του Σουλτάνου Μουράτ και η τύχη το έφερε έτσι να γίνει εκείνος Σουλτάνος μετά τον θάνατο του πατέρα του. Η αλήθεια είναι ότι ο Μουράτ τον τελευταίο καιρό πριν πάει να συναντήσει τον Αλλάχ, είχε γίνει εξαιρετικά μαλθακός. Είχε συνάψει συμφωνίες φιλίας με του Βυζαντινούς και είχε αποσυρθεί στην Αδριανούπολη, όπου και είχε επιδοθεί σε ένα ανελέητο “αγώνα” απολαύσεων και φιλοσοφίας. Βέβαια πριν από αυτό είχε κατατροπώσει τους πάντες στα Βαλκάνια και είχε εκτοπίσει τους Βυζαντινούς σε 2 θύλακες. Στον Μυστρά ή Μυζηθρά και στην Κωνσταντινούπολη. Την Πόλη που για 1000 χρόνια δεν είχε καταλάβει κανείς σε 27 πολιορκίες. </span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_11_MEHMET%20STIN%20POLI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_11_MEHMET%20STIN%20POLI.jpg" width="315" /></a></div></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο Μεχμέτ συνέχιζε να αναπολεί. Ήθελε να γίνει ο νέος Ισκεντέρ. Ο Μέγας Αλέξανδρος που θαύμαζε από μικρός. Αυτός στα 21 του χρόνια θα κατάφερνε, ότι μόνο ο Αλέξανδρος είχε καταφέρει. Θα γινόταν ο κυρίαρχος του κόσμου. Ήταν ήρεμος. Μόλις τον είχαν πληροφορήσει ότι οι “Μουγκοί” που έστειλε ο ίδιος στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του είχαν κάνει τη δουλειά τους. Με μεταξωτά κορδόνια τον έπνιξαν. Και δεν χύθηκε το τιμημένο αίμα του οίκου του Οσμάν και εκείνος τώρα δεν θα είχε κανένα που εν δυνάμει θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα δικαιώματα του στον θρόνο.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Το μόνο που έπρεπε τώρα, ήταν να καταλάβει την “Κωσταντιγιέ” όπως έλεγαν τη βασιλεύουσα μέχρι τότε οι Οθωμανοί. Εάν αποτύγχανε ήξερε καλά ότι οι “Μουγκοί” θα τον επισκέπτονταν και εκείνον κάποιο βράδυ σταλμένοι από κάποιον Βεζίρη του. Έδιωξε γρήγορα τη σκέψη αυτή: “όταν μπω στην Πόλη νικητής θα της αλλάξω και ονομασία. Θα την ονομάσω Ιστανμπούλ, ή Ισλαμπόλ δεν ξέρω, θα αποφασίσω μετά” σκέφτηκε.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Στο συμβούλιο τον λόγο είχε πάρει ο Μεγάλος Βεζίρης και πιστός σύντροφος του πατέρα του, Μουράτ, ο ηλικιωμένος Χαλίλ Τσανταρλί Πασάς. Τον άκουγε να λέει ότι η Πόλη δεν πέφτει και ότι όσο είναι καιρός να μαζέψουμε τις σκηνές μας και να επιστρέψουμε στο Ετιρνέ ( Αδριανούπολη).</span></div><div><span style="font-size: small;">Ο Μεχμέτ έσφιξε τα χείλη του και σκέφτηκε: “Χαλίλ Πασά όταν πέσει η Πόλη ετοιμάσου να αποχωριστεί το κεφάλι από το σώμα σου. Νομίζεις γέρο ότι δεν ξέρω πως ο Παλαιολόγος σε δωροδοκεί για να σπείρεις διχόνοια στον στρατό μου και να με καταφέρεις να φύγω”</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο Μεχμέτ σηκώθηκε χτύπησε μια φορά παλαμάκια και όλοι σιώπησαν και κατέβασαν τα κεφάλια στο πάτωμα. Ίσιωσε την χρυσοπράσινη κελεμπία του και με ήρεμη φωνή είπε: “ Μοιράστε διπλές μερίδες φαγητού στο στράτευμα. Στείλτε δερβίσηδες σε κάθε γωνιά του στρατοπέδου να τους πουν ότι αύριο το βράδυ θα κοιμηθούν σε απαλά στρώματα μέσα στην Πόλη. Θέλω οι δερβίσηδες να τους κάνουν να κλάψουν. Να τους πουν ότι όποιος πεθάνει θα πάει στον παράδεισο. Όλο το βράδυ θα χτυπάνε τα τύμπανα. Ανάψτε και φωτιές παντού. Ο πρώτος που θα πατήσει τα τείχη και θα ανεβάσει τη σημαία μου στις επάλξεις θα πάρει το βάρος του σε χρυσάφι. Οι υπόλοιποι έχουν 3 μέρες δικές τους να κάνουν ότι θέλουν μέσα στην Πόλη. Να πάρουν σκλάβες να πάρουν σπίτια να πάρουν χρυσάφια. Τους ανήκουν όλα. Σε εμένα ανήκουν τα δημόσια κτίρια και η ίδια η Πόλη. Τώρα πλησιάστε όλοι να σας πω το σχέδιο επίθεσης που σκέφτηκα...”</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Λίγη ώρα αργότερα ο Μεχμέτ αποφάσισε να μιλήσει ο ίδιος στους στρατιώτες του. Ζήτησε να συγκεντρωθούν. Μια τεράστια ανθρώπινη θάλασσα γέμισε τον χώρο. Ο Σουλτάνος με σταθερή φωνή, άρχισε να λέει: <span style="color: black;">«</span><span style="color: black;">Αγαπημένα μου παιδιά, εύχομαι και σας παρακαλώ, στο όνομα του Θεού, του προφήτη του Μωάμεθ και στο δικό μου, το δούλου τους να κάνετε αύριο ένα έργο που θα μείνει στην αιωνιότητα, όπως έκαναν μέχρι τώρα παντού οι πρόγονοί μας. Να ανεβείτε με τις σκάλες στα τείχη σαν πουλιά με όλη τη γενναιότητα, το θάρρος και την προθυμία που διαθέτετε για να μη χάσουμε τη φήμη που κέρδισαν οι πρόγονοί μας με τη χάρη του Θεού. Αντίθετα, τώρα ήρθε η ώρα να την κάνουμε ακόμη μεγαλύτερη» Το αλλόκοτο και ανομοιογενές πλήθος παραληρούσε και ζητωκραύγαζε. Η ώρα της τελικής εφόδου πλησίαζε…</span></span></div><div></div><div><b style="font-weight: bold !important;"><span style="font-size: small;">Μέγα Παλάτιον Βλαχέρνες. Βράδυ Δευτέρας.28 Μαΐου</span></b></div><div><span style="font-size: small;">Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ζήτησε από τον καλό και πιστό του φίλο Γεώργιο Φραντζή να δώσει εντολή να συγκεντρωθούν μπροστά του, στην «Αίθουσα του Θρόνου», όλοι οι άρχοντες, οι στρατηγοί και οι Πρωτοσπαθάριοι της Πόλης. Μέχρι να έρθουν ζήτησε να μην τον ενοχλήσει κανείς. Άφησε το κουρασμένο του κορμί να πέσει βαριά στην μεγάλη αναπαυτική πολυθρόνα. Έσκυψε και έφερε τα δυο του χέρια στο πρόσωπο του. Η Πόλη του, άντεχε 50 συνεχόμενες ημέρες. Ως πότε όμως. Τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει από τότε που στέφθηκε Αυτοκράτορας. Ώρες ώρες ένιωθε εντελώς μόνος. Το βάρος που έφερε καθημερινά ήταν δυσβάσταχτο. Ένιωθε ότι μαχόταν σε έναν πόλεμο που από την αρχή του, το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Κανείς δεν τον βοηθούσε. Τα θησαυροφυλάκια ήταν άδεια. Η Πόλη που κάποτε αριθμούσε περισσότερο από μισό εκατομμύριο ψυχές και ήταν το κέντρο του κόσμου, τώρα ήταν ένα μια νεκροζώντανη σκιά του εαυτού της. Τα πλοία, όσα είχαν απομείνει σάπιζαν στα νεώρια. Πολλά σπίτια ήταν πλέον άδεια…Φαντάσματα στα χαλάσματα. Κοράκια έκραζαν στον ουρανό. Οι άρχοντες δεν έδιναν χρήματα λες και όταν ο Σουλτάνος θα έμπαινε στην Βασιλεύουσα θα τους άφηνε να τα κρατήσουν. Αναγκάστηκε να εκποιήσει μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τα τάματα του λαού του. Προσπάθησε να καλέσει τη Δύση για βοήθεια. Ακόμη την περίμενε…Κανένα πλοίο από τους Λατίνους δεν εμφανιζόταν στον ορίζοντα, παρά τις διαβεβαιώσεις.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ευτυχώς που εμφανίσθηκε και ο Ιουστινιάνης. Βέβαια εάν η Πόλη άντεχε, ο Γενουάτης θα έπαιρνε σαν πληρωμή ολόκληρη τη νήσο Λήμνο. </span></div><div><span style="font-size: small;">Πόσο θα ήθελε να είχε χρήματα στο κρατικό θησαυροφυλάκιο. Θα μπορούσε να πληρώσει εκείνον τον τεχνίτη κανονιών τον Ουρβάνο. Η μεγάλη Μπομπάρδα θα ήταν μέσα από τα τείχη και όχι απέξω. Δεν είχε… Ο Ουρβάνος πήγε στον Σουλτάνο και η Μπομπάρδα έκανε τη γη να τρέμει σε κάθε κανονιοβολισμό. Έμαθε μάλιστα ότι στην Αδριανούπολη μια γυναίκα έχασε το παιδί που είχε στην κοιλιά της από τον φόβο της. Τόσο μακριά ακουγόταν ο ήχος του ορειχάλκινου τέρατος. Η μπομπάρδα διέλυε αργά αλλά σταθερά τα τείχη.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Χαμογέλασε ειρωνικά όταν στην αρχή οι κανονιέρηδες έριχναν στα τείχη και δεν τους προκαλούσαν την παραμικρή φθορά, Μέχρι εκείνο το πρωινό που εμφανίστηκαν οι Ούγγροι τεχνίτες που του έστειλε ο σύμμαχος του, ο Ιωάννης Ουνιάδης για να τον βοηθήσουν στην άμυνα της Βασιλέυουσας. Αντί να έρθουν μέσα στην Πόλη όπως έπρεπε, εκείνοι έτρεξαν στον Σουλτάνο. Του είπαν και έδειξαν στο στρατό του, τον τρόπο να ρίξουν τα τείχη. Ο Σουλτάνος τους πλήρωσε αδρά. Το δικό του θησαυροφυλάκιο ήταν γεμάτο. Οι τεχνίτες τους είπαν να ρίχνουν την πρώτη βολή σε ένα σημείο. Η δεύτερη θα έπρεπε να πέσει στην ίδια ευθεία με την πρώτη αλλά λίγα μέτρα πιο δίπλα. Η τρίτη κανονιά θα έπεφτε στη μέση και λίγο χαμηλότερα. Σαν ανάποδο τρίγωνο. Τα τείχη έπεφταν και διαλύονταν πια σαν να ήταν από άμμο. Ευτυχώς που ο λαός του, δεν έκανε πίσω και τα βράδια, τα επιδιόρθωνε. Τα γέμιζε με πέτρες με άμμο ακόμη και με ρούχα και μάλλινα υφάσματα για να απορροφούν τους κραδασμούς… </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο λαός του τον λάτρευε το ένιωθε, ήταν όμως διχασμένος. Άλλοι τον υποστήριζαν και άλλοι τον κατηγορούσαν για «ενωτικό», τον κατηγορούσαν ότι πούλησε την ορθόδοξη πίστη στον Πάπα. Κάποιες στιγμές αναρωτιόταν και για τον ρόλο του μοναχού Γεννάδιου Σχολάριου που είχε κλειστεί στη Μονή του Παντοκράτωρα και κατακεραύνωνε με πύρινους λόγους, εκείνον, τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, τη Δύση και οποιαδήποτε προσπάθεια άμυνας στον Μεχμέτ. « Η Πόλη είναι αμαρτωλή και θα πληρώσει για αυτό. Μετανοείτε τίποτε δεν θα μας σώσει από την οργή του Κυρίου» έλεγε και ο κόσμος συγκεντρωνόταν έξω από τη Μονή και τον πίστευε… Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν ο Σχολάριος εάν ο Μεχμέτ έπαιρνε τη Βασιλεύουσα... </span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Για λίγο σκέφτηκε την πρώτη του σύζυγο τη Θεοδώρα, ανιψιά του Δεσπότη της Ηπείρου. Την έχασε το 1430. Ο θάνατος της, τον τσάκισε. Δώδεκα χρόνια μετά αποφάσισε να δέσει τη ζωή του με μια άλλη γυναίκα, την Κατερίνα Κατιλούζιο από τη Λέσβο. Η μοίρα του έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Η Κατερίνα πέθανε και εκείνη. Παιδιά, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν επρόκειτο ποτέ να αποκτήσει. Βούρκωσε. Ο πιστός του φίλος Φραντζής, διέκοψε τις μαύρες σκέψεις του. «Είναι όλοι εδώ. Σας περιμένουν » του είπε.</span></div><div></div><div><span style="font-size: small;">Ο Κωνσταντίνος σηκώθηκε από την καρέκλα του και έδωσε εντολή να περάσουν Όταν η «αίθουσα του Θρόνου» γέμισε ασφυκτικά άρχισε να τους μιλάει:</span></div><div><span style="font-size: small;">«Ευγενέστατοι άρχοντες, εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, γενναιότατοι στρατιώτες, τιμημένοι και πιστοί πολίτες, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας αποφάσισε να μας πιέσει ακόμα περισσότερο με όλα τα πολεμικά μέσα και τεχνάσματα που διαθέτει. Θέλει να αρχίσει γενική επίθεση και πόλεμο από την ξηρά κι από τη θάλασσα, έτοιμος να μας δαγκώσει σαν φαρμακερό φίδι και να μας καταβροχθίσει σαν ανήμερο λιοντάρι. Γι' αυτό το λόγο σας παρακαλώ να φερθείτε με γενναιότητα και θάρρος, όπως κάνατε μέχρι τώρα, απέναντι στους εχθρούς της πίστης μας. Αφήνω στα χέρια σας την τύχη της δοξασμένης και λαμπρής πατρίδας μας, της μεγαλοπρεπέστατης και ευγενούς βασιλεύουσας όλων των πόλεων. Οι εχθροί μας διαθέτουν όπλα, ιππικό, δύναμη και πλήθος, αλλά εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο όνομα του Κυρίου και Σωτήρα μας, στα χέρια μας και στη γενναιότητα που μας χάρισε ο Θεός. Ξέρω ότι η τεράστια αγέλη των απίστων θα επιτεθεί εναντίον μας, όπως συνηθίζει, με βάναυση ορμή, αλαζονεία και θράσος επειδή είμαστε λίγοι, ώστε να μας τρομάξουν, να μας κουράσουν και να μας κάνουν να χάσουμε το ηθικό μας με τις φωνές και τους αλαλαγμούς τους. Εσείς όμως γνωρίζετε καλά πόσο ανόητα είναι αυτά και δε χρειάζεται να σας τα θυμίσω. Σε λίγο θα επιτεθούν και θα ρίξουν εναντίον μας πέτρες και βέλη αμέτρητα σαν την άμμο της θάλασσας, αλλά ελπίζω ότι δεν θα πετύχουν τίποτα.» Η φωνή του Αυτοκράτορα έσπασε αλλά εκείνος συνέχισε:</span><br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_PALAIOLOGOS.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_PALAIOLOGOS.JPG" width="300" /></a></div></div><div></div><div><span style="font-size: small;">«Σας βλέπω και χαίρομαι επειδή, αν και λίγοι, όλοι σας είστε έμπειροι, γενναίοι, αποφασιστικοί, δυνατοί και καλά προετοιμασμένοι. Να καλύψετε καλά το κεφάλι σας με τις ασπίδες τη στιγμή της συμπλοκής και να χρησιμοποιείτε με επιτυχία το δεξί σας χέρι με το σπαθί. Οι περικεφαλαίες, οι θώρακες, οι πανοπλίες και ο υπόλοιπος οπλισμός σας είναι σε θέση να σας βοηθήσουν αποτελεσματικά σ' όλη τη διάρκεια της μάχης, επειδή οι εχθροί δεν διαθέτουν ανάλογο εξοπλισμό.<br /> Ήρθε λοιπόν αδέρφια μου ο σουλτάνος, μας πολιόρκησε και έχει ορθάνοιχτο το τεράστιο στόμα του για να καταβροχθίσει τόσο εμάς όσο και την πόλη που έχτισε ο αείμνηστος μεγάλος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος την αφιέρωσε στην Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία, εκφράζοντας την ευχή να την έχουμε πάντα βοηθό και προστάτη της πατρίδας μας, που αποτελεί καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά των Ελλήνων, και καύχημα όλου του κόσμου»</span></div><br /> <br /> <br /> Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Ξημερώματα Τρίτης 29 Μαΐου<br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/FALL_12_OTHOMANOI-474x264.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/FALL_12_OTHOMANOI-474x264.jpg" width="400" /></a></div><br /> Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η πεδιάδα του Λύκου ποταμού, γέμιζε αργά από ένα ανθρώπινο ποτάμι. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες ο ένας δίπλα στον άλλο συγκεντρώνονταν και ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση. Στην πρώτη γραμμή οι “άτακτοι”, οι βασιβουζούκοι, το ανομοιογενές ασκέρι που ακολούθησε τον Σουλτάνο στην εκστρατεία του για το πλιάτσικο. Ψηλά από τα τείχη οι υπερασπιστές χαμογέλασαν. Δεν τους φόβισε ο τεράστιος όγκος του πρώτου κύματος των επιτιθεμένων. Ίσα ίσα τους εξυπηρετούσε τόσο κοντά που ήταν ο ένας με τον άλλον. Δεν θα χρειαζόταν καν να σημαδεύουν. Το σχέδιο του Μεχμέτ ήταν απλό σε σύλληψη. Θα εξουθένωνε τους υπερασπιστές μέχρι τελικής πτώσεως. Ήταν λίγοι και ο στρατός του, υπερδεκαπλάσιος. Είχε κόσμο να θυσιάσει ενώ εκείνοι όχι. Μπορούσε να στέλνει στρατεύματα κατά κύματα μέχρι το σπαθί στα χέρια των υπερασπιστών πάνω στα τείχη να γίνει ασήκωτο από τις συνεχόμενες μάχες. <br /> <br /> Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης, η φύση τρόμαξε! Χιλιάδες κραυγές, αλαλαγμοί, φωνές, και επικλήσεις στον Αλλάχ, έσκισαν τον σκοτεινό ουρανό της κωνσταντινούπολης. Τα κανόνια από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη, ξερνούσαν φωτιά προς τα τείχη. Μεταλλικά σκεύη και τύμπανα χτυπούσαν σε ένα δαιμονισμένο ρυθμό που πάγωνε το αίμα. Τα πράσινα μπαιράκια του Μεχμέτ και των Οθωμανών κυμάτιζαν ξέφρενα μέσα στο σκοτάδι. <br /> <br /> <br /> <br /> Ο Πρωτοστράτορας από τα τείχη μονολόγησε: “ελάτε...” και χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο τρομακτικό. Στη συνέχεια ούρλιαξε: “Στα όπλα. Έρχονται τα σκυλιά. Φωνάξτε τον Αυτοκράτορα, χτυπήστε τις καμπάνες.” Σε λίγα λεπτά ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, ο αυθέντης της Κωνσταντινούπολης έπαιρνε τη θέση του στα τείχη ανάμεσα στους υπερασπιστές, σαν απλός στρατιώτης. Ο Ιουστινιάνης γύρισε το κεφάλι του και τον είδε να δένει τον μεταλλικό του θώρακα. Βρισκόταν ακριβώς πίσω του στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Σε ένα τείχος ψηλότερα από όλους. Ούρλιαξε με την βαριά φωνή του για να ακουστεί μέσα στον χαλασμό που έκαναν τώρα και όλες οι καμπάνες από κάθε εκκλησιά της Πόλης: “Κλείδωσε μας. Κλείδωσε μας” Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος του έγνεψε καταφατικά και με μια κίνηση των χεριών του, έδειξε στον Ιουστινιάνη ότι τον ευχαριστεί. <br /> <br /> <br /> <br /> Οι βαριές πόρτες εξόδου, στα νώτα των υπερασπιστών προς την πόλη έκλεισαν και κλειδώθηκαν. Τώρα όποιος ήταν στα τείχη ή θα νικούσε ή θα πέθαινε. Πάνω στην Πέμπτη ο Ιουστινιάνης έδινε τις τελευταίες οδηγίες. Οι καμπάνες συνέχιζαν να χτυπούν άγρια, τα τύμπανα να κάνουν τη γη να τρέμει και οι βασιβουζούκοι να ουρλιάζουν και να εφορμούν προς τα τείχη. Από ψηλά φαινόντουσαν να είναι άπειροι δεκάδες χιλιάδες. <br /> <br /> “Τώρα” ούρλιαξε ο Πρωτοστράτορας και μια πυκνή βροχή από βέλη, από μεταλλικές μπίλιες και από μικρές γρανιτένιες πέτρες από τα μικρά πυροβόλα των υπερασπιστών, θέρισαν τις πρώτες σειρές των επιτιθεμένων. Σαν να προσέκρουσαν σε κάποιον αόρατο τοίχο οι βασιβουζούκοι σταμάτησαν και σωριάζονταν νεκροί. Από ψηλά οι τοξότες άδειαζαν τις φαρέτρες τους σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δεν σημάδευαν αλλά κανένα βέλος δεν πήγαινε χαμένο. Τόσο πυκνές ήταν οι γραμμές των Οθωμανών ατάκτων. Τα τηλεβόλα και τα αρκεβούζια των βυζαντινών και των Λατίνων είχαν πάρει φωτιά. <br /> <br /> <br /> <br /> Ο αθυρόστομος Ιουστινιάνης έτρεχε πάνω κάτω και εμψύχωνε τους συμπολεμιστές του: “Για την τιμή της Χριστιανοσύνης... θερίστε τους...κάντε τους να ξεχάσουν τις μάνες τους...”, ήταν οι ηπιότερες εκφράσεις που χρησιμοποιούσε. Οι 800 σιδερόφρακτοι σύντροφοι του, με μια κίνηση έβγαλαν τα σπαθιά τους και περίμεναν. Μαζί τους και οι Βυζαντινοί. <br /> <br /> <br /> <br /> Οι Βασιβουζούκοι ήταν ένα ασκέρι ατάκτων από κάθε μεριά του κόσμου. Όταν κατάλαβαν ότι με τις φωνές και τις κραυγές η πόλη δεν πέφτει, δείλιασαν. Οι βυζαντινοί τους μακέλευαν και δεν είχαν προλάβει καν να πλησιάσουν τα τείχη. Έκαναν να υποχωρήσουν. Ο τεράστιος όγκος των χιλιάδων αυτών ερασιτεχνών πολεμιστών ξαφνικά άλλαξε μέτωπο και υποχωρούσε. Γυρνούσε πίσω. Ο Μεχμέτ που παρακολουθούσε τη μάχη περίμενε την εξέλιξη αυτή. Κούνησε κοφτά το κεφάλι του και έδωσε ένα σύνθημα. Αμέσως στα νώτα των υποχωρούντων βασιβουζούκων ανέλαβαν δράση οι τρομεροί Τσαούσηδες. Αξιωματικοί του Οθωμανικού στρατού. Επαγγελματίες στρατιώτες έπαιξαν το ρόλο του στρατονόμου. Με τα τεράστια γιαταγάνια τους αλλά και με βαριά μεταλλικά ρόπαλα τιμωρούσαν, σκότωναν, ή άφηναν ανάπηρο όποιον υποχωρούσε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Οι βασιβουζούκοι αφού είδαν εκατοντάδες συντρόφους τους να πέφτουν από σπαθί συμπολεμιστή τους επειδή υποχωρούσαν, άλλαξαν πάλι μέτωπο και ξεχύθηκαν προς τα τείχη. Τουλάχιστον αν πέθαιναν πάνω στη μάχη από το σπαθί των γκιαβούρηδων, θα πήγαιναν στον παράδεισο.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_5_TEIXI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_5_TEIXI.jpg" width="400" /></a></div><br /> <br /> Η τεράστια τάφρος που βρισκόταν μπροστά από το “Μικρόν τείχος” είχε βάθος 10 μέτρα και πλάτος 21. Έπρεπε να την περάσουν να τρέξουν 17 μέτρα ακάλυπτοι και να φτάσουν στο Μικρόν τείχος. Τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα αφού η πρώτη αμυντική γραμμή των Βυζαντινών είχε ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς των προηγούμενων ημερών. Το Μικρόν τείχος ήταν πλέον ένας ξύλινος φράχτης και όχι το πέτρινο τείχος, πάχους 2,5 μέτρων και ύψους 8,5 που ήταν πριν.<br /> <br /> <br /> <br /> Σε λιγότερο από μισή ώρα η βασιβουζούκοι δεν χρειαζόταν να διασχίσουν την τάφρο με πρόχειρες γέφυρες ή άλλα μέσα. Τώρα απλά πατούσαν στα πτώματα των συντρόφων τους και περνούσαν απέναντι. Η τεράστια τάφρος είχε γεμίσει με νεκρούς άτακτους...<br /> <br /> <br /> <br /> “Στο Μικρό” φώναξε ο Ιουστινιάνης και οι κατάφραχτοι ιππότες του άφησαν το Μέγα τείχος και κατέβηκαν στον ξύλινο φράχτη. Όσοι Βασιβουζούκοι δεν εξολοθρεύονταν πάνω από τα τείχη με τα τόξα και τα αρκεβούζια, και διέσχιζαν τη τάφρο, έπεφταν επάνω στους συντρόφους του Πρωτοστράτωρα. Τα όπλα τους ήταν αδύνατον να τρυπήσουν τις πανοπλίες των ιπποτών. Ήταν μια εύκολη μάχη για τους βυζαντινούς. Χωρίς ασπίδες και μεταλλικούς θώρακες τα τεράστια σπαθιά των Λατίνων του καπετάν Γιουστουνιά, τους εξολόθρευαν τρεις – τρεις με κάθε χτύπημα. Μετά από 3 ώρες μάχης σώμα με σώμα οι Βασιβουζούκοι διατάχτηκαν να υποχωρήσουν. Οι υπερασπιστές ούρλιαζαν από χαρά και ενθουσιασμό. Οι πανοπλίες, τα πρόσωπα, τα μαλλιά τους ήταν κατακκόκινα από το αίμα των Τούρκων. Οι απώλειες τους ήταν ελάχιστες. Όμως τα χέρια τους βάραιναν επικίνδυνα. <br /> <br /> <br /> <br /> “Μοιράστε τους κρασί και να ξεκουραστούν” έδωσε εντολή ο Ιουστινιάνης αλλά η ματιά του πάγωσε καθώς κοίταξε προς το εχθρικό στρατόπεδο. Τη θέση των ατάκτων μετά από 3 ώρες μάχης έπαιρνε τώρα ο τακτικός στρατός των Οθωμανών. Αμέτρητες σειρές από Αλοφατζήδες (ουλουφατζήδες), από Καρίπηδες, από Δελήδες από Μποσταντζήδες και φυσικά από Σπάχηδες , εφορμούσαν προς τα τείχη. Ήταν ξεκούραστοι και ήθελαν να αποδείξουν ότι δίκαια άνηκαν στον τρομερό στρατό του Σουλτάνου. Από την άλλη οι υπερασπιστές άρχιζαν να καταβάλλονται από την κούραση. Και ο Σουλτάνος δεν τους άφησε ούτε λεπτό για να ξεκουραστούν. <br /> <br /> <br /> <br /> “Κουράγιο αδέρφια” Βροντοφώναξε ο Αυτοκράτορας από τα τείχη. “'Ότι έπαθαν οι προηγούμενοι θα πάθουν και αυτοί.”<br /> <br /> <br /> <br /> Και πράγματι έτσι έγινε. Επί τρεις ώρες οι υπερασπιστές έκοβαν όπως ο ξυλοκόπος τα δέντρα, το νήμα της ζωής των χιλιάδων Οθωμανών στρατιωτών. Τρεις ώρες μάχης σώμα με σώμα που εάν υπολογίσουμε και τις προηγούμενες, συνολικά οι υπερασπιστές των τειχών πολεμούσαν 6 ώρες αδιάκοπτα. Έξη ώρες να σηκώνουν και να κατεβάζουν συνέχεια ένα βαρύ σπαθί και να μακελεύουν...<br /> <br /> <br /> <br /> Η κούραση άρχισε να τους καταβάλει. Αυτή τη φορά όμως οι απώλειες ήταν μεγάλες. Ο τακτικός στρατός του Σουλτάνου δεν πολεμούσε με αυτοσχέδια σπαθιά, ρόπαλα και τσουγκράνες. Είχε όπλα και πανοπλίες σχεδόν εφάμιλλες με τους Βυζαντινούς και τους Λατίνους. Η άμυνα της Πόλης κρεμόταν σε μια κλωστή. Δεν ήταν λίγοι οι υπερασπιστές που βρήκαν τον θάνατο κατατρυπημένοι από τους εχθρούς, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να σηκώσουν άλλο το σπαθί τους από την κούραση. Τα αυτιά όλων κόντευαν να σπάσουν. Τα τύμπανα δεν είχαν σταματήσει λεπτό. Το ίδιο και οι καμπάνες. Οι κλαγγή των όπλων και οι εκρήξεις μαζί με τις κραυγές των πολεμιστών δημιουργούσαν ένα σκηνικό κολάσεως.<br /> <br /> <br /> <br /> Γλυκοχάραζε και ο θεός φαινόταν ότι δεν είχε αποφασίσει σε ποιόν θα έδινε τη νίκη. Η πεδιάδα του Λύκου ήταν τώρα ένας λασπότοπος γεμάτος αίματα και χιλιάδες πτώματα. Κάπου κάπου κάποιος τραυματίας εκλιπαρούσε για λύτρωση. Κομμένα μέλη, κομμένα κεφάλια, ανθρώπινες ακαθαρσίες. Η μυρωδιά του θανάτου.<br /> <br /> <br /> <br /> Ο Σουλτάνος άρχισε να νιώθει άβολα. Η αποτυχία του έκλεινε πονηρά το μάτι. Η Πόλη απέναντι του όχι μόνο άντεξε αλλά και διέλυσε μεγάλο μέρος του στρατού του. Έβλεπε ήδη με τη φαντασία του, τους “Μουγκούς” να τον πνίγουν κάποιο βράδυ στον ύπνο του, με μεταξωτό κορδόνι. Διέταξε και το δεύτερο κύμα να υποχωρήσει και έστρεψε το κατασκότεινο πρόσωπο του προς τον Αγά των Γενιτσάρων που στεκόταν πίσω και αριστερά του. Θα τα έπαιζε όλα για όλα. Ή θα κέρδιζαν οι γενίτσαροι του ή θα τον περίμενε ο θάνατος και η ατίμωση. <br /> <br /> <br /> <br /> “Είμαι ένας από εσάς” είπε στον Αγά. Εκείνος υποκλίθηκε βαθιά και έσπευσε να δώσει τις εντολές του. Οι Γενίτσαροι ήταν έτοιμοι να εφορμήσουν. Σαν σκυλιά που με αλυσίδα τα κρατά ο κύριος τους και τώρα τα άφησε κάλυπταν τρέχοντας την απόσταση μέχρι τα τείχη. Οι εκκλησίες πλέον δεν χτυπούσαν τις καμπάνες τους. Από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη δεν ακούγονταν τύμπανα. Επικρατούσε μια νεκρική σιγή που τσάκιζε τα νεύρα. Όλοι στα τείχη βαστούσαν την ανάσα τους. Οι Γενίτσαροι έτρεχαν σκυφτοί. Κοίταζαν μόνο μπροστά. Δεν φώναζαν, ούτε ούρλιαζαν όπως οι προηγούμενοι. Το θεωρούσαν υποτιμητικό. Απλά έτρεχαν.<br /> <br /> «Αυτοί είναι οι τελευταίοι, αδέρφια μου» φώναξε ο αυτοκράτορας από ψηλά. «Κρατήστε τις θέσεις σας, μην λιγοψυχάτε τώρα». Οι Γενίτσαροι πέρασαν την τάφρο, πέρασαν και το Μικρό τείχος και έφτασαν κάτω από το Μέγα τείχος. Έστησαν με ταχύτητα τις σκάλες τους. Από ψηλά οι υπερασπιστές άδειαζαν καυτό λάδι, και πετούσαν πέτρες προς τα κάτω. Οι Γενίτσαροι ένας προς έναν συναντούσαν τιμημένα τον δημιουργό τους. Κανείς τους δεν φώναζε. Κανείς τους δεν ούρλιαζε. Και όποιος πέθαινε αμέσως κάποιος άλλος έπαιρνε τη θέση του…<br /> <br /> Είναι η στιγμή που ο χρόνος σταματάει… Είναι η στιγμή που μια αυτοκρατορία πεθαίνει…Είναι η στιγμή που χίλια και βάλε χρόνια περνάνε στο παρελθόν. Η μοίρα λες και αμφιταλαντευόταν τόσες ώρες, αποφάσισε να δώσει τη νίκη στους Οθωμανούς. Εξάλλου η έκπληξη θα ήταν εάν η Πόλη δεν έπεφτε…Έπεσε με τρία απλά μοναδικά στην ιστορία γεγονότα που έκριναν τα πάντα.<br /> <br /> Ο Μεχμέτ έβλεπε τους Γενίτσαρους του να τσακίζονται σωρηδόν πάνω από τα τείχη. Η Βασιλεύουσα δεν έπεφτε. Έτριψε τον σβέρκο του. Ήξερε τη μοίρα του. Ετοιμάστηκε να σημάνει υποχώρηση. Τότε συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα τρία μοιραία για το Βυζάντιο γεγονότα. <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_10.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="391" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_10.png" width="400" /></a></div><br /> <br /> Στη Βόρεια πλευρά του τείχους. Κάτω σχεδόν από το παλάτι των Βλαχερνών σε μια μικρή γωνιά του που κάνει ο τοίχος βρίσκεται ένα πορτάκι. Μια μικρή πόρτα ξύλινη, που κάποτε οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν όταν έβγαιναν για κυνήγι στο δάσος του Βελιγραδίου. Το πορτάκι σχεδόν δεν φαίνεται ακόμη και εάν κάποιος είναι πολύ κοντά. Οι πολιορκημένοι πολλές φορές το είχαν χρησιμοποιήσει στις εφόδους τους. Έβγαιναν μέχρι και 50 και ταχύτατα με τα άλογα τους σάρωναν όποιον Οθωμανό στρατιώτη έβρισκαν. Μετά σαν φαντάσματα έμπαιναν πάλι από την πόρτα αυτή την ασφάλιζαν και έπαιρναν τις θέσεις τους στα τείχη. <br /> <br /> Με κάποιο τρόπο «μαγικό» η πόρτα, αυτή την μοιραία στιγμή βρέθηκε ανοιχτή. Την ξέχασαν καθώς επέστρεφαν μετά από κάποια επιδρομή οι Βυζαντινοί; Κάποιο χέρι από μέσα που ήθελε να μπουν οι Οθωμανοί, την ξεκλείδωσε; Κανείς δεν ξέρει , ούτε θα μάθει ποτέ. Από την πόρτα μπήκαν κάποιοι Γενίτσαροι οι οποίοι έγιναν αντιληπτοί σχεδόν αμέσως από τους Βυζαντινούς. Με άλογα και πεζή, οι υπερασπιστές έπεσαν πάνω τους και τους εξολόθρευσαν. Ένας από εκείνους όμως κατάφερε να σκαρφαλώσει στο τείχος και να τοποθετήσει τη σημαία του Σουλτάνου. Η σημαία δεν κατέβηκε…<br /> <br /> <br /> <br /> Την ίδια στιγμή σαν να έπαιζε ένα παιχνίδι η μοίρα, ο Πρωτοστράτορας, ο άνθρωπος που ουσιαστικά μαζί με τον αυτοκράτορα κρατούσε την Πόλη, τραυματίζεται. Ο Ιουστινιάνης είδε μέσα από την κατάμαυρη πανοπλία του να ξεπηδά αίμα. Κάποιο βόλι ή τόξο καρφώθηκε χαμηλά στην κοιλιά του. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και όσο περνούσε η ώρα ο Ιουστινιάνης σφάδαζε. Οι σύντροφοι του, άφησαν τις θέσεις τους στις πολεμίστρες και έτρεξαν να προστατεύσουν τον ηγέτη τους. Από τα τείχη έφυγε η ελίτ της άμυνας οι σιδερόφραχτοι ιππότες του Γενουάτη γίγαντα. Οι γενίτσαροι συνέχιζαν να ανεβαίνουν… Ο Πρωτοστράτορας φώναξε στον Κωνσταντίνο να του πετάξει τα κλειδιά της Πύλης για να φύγει. «Αδελφέ» απάντησε με αγωνία από ψηλά ο Παλαιολόγος «άντεξε λίγο ακόμη σε παρακαλώ». Ο Ιουστινιάνης σε κρίση πανικού και φρικτού πόνου ούρλιαξε: «Πέταξε μου τα κλειδιά ανάθεμα με. Πεθαίνω δεν το βλέπεις;». Ο αυτοκράτορας υποχώρησε και πέταξε τα κλειδιά. Οι πιστοί σύντροφοι του Ιουστινιάνη άφησαν τα τείχη και κρατώντας τον στα χέρια έτρεξαν προς τα 2 πλοία που τους περίμεναν στο λιμάνι. Οι Βυζαντινοί ήταν πλέον μόνοι τους. Αργότερα πολλοί κατηγόρησαν τον Ιουστινιάνη ότι λιγοψύχησε και για ένα μικρό τραυματισμό έφυγε. Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική. Ο Ιουστινιάνης σε όλες τις ημέρες της πολιορκίας, ποτέ δεν δείλιασε, ποτέ δεν έκανε πίσω. Πρώτος δίπλα στον Κωνσταντίνο απωθούσε τους Οθωμανούς. Ευκαιρίες να φύγει είχε πολλές. Και μάλιστα να αλλάξει και στρατόπεδο γεμίζοντας τις τσέπες του με χρυσάφι. Δεν το έκανε. Έμεινε στις επάλξεις. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πέθανε τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου, όταν τα 2 πλοία του έδεσαν στη Χίο. Κάποιοι ιστορικοί, σύγχρονοι της Αλώσεως μιλούν ανοιχτά ότι το βόλι που τον βρήκε τον πέτυχε από πίσω. Το βόλι δεν ήταν Τούρκικο…<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_EFODOS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_EFODOS.jpg" width="400" /></a></div><br /> <br /> Στον τάφο του στην εκκλησία του Αγίου Δομίνικου στη Χίο αναγραφόταν στα Λατινικά: "Ένθαδε κείται Ιωάννης Ιουστινιάνης, ανήρ περικλεής και πατρίκιος Γενουήσιος εκ των Μαονέων της Χίου, όστις, κατά την εκστρατείαν του βασιλέως των Τούρκων Μωάμεθ εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως, μεγαλοψύχως ηγεμονεύων παρά το γαληνοτάτω Κωνσταντίνω, τελευταίω των ανατολικών Χριστιανών αυτοκρατόρι, θανασίμως πληγωθείς απέθανε."<br /> <br /> Το τρίτο περιστατικό που συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με τα άλλα δύο ήταν και αυτό καθοριστικό. Την ίδια στιγμή λοιπόν που στις επάλξεις κυμάτισε για πρώτη φορά το μπαϊράκι του Σουλτάνου, την ίδια στιγμή που ο Πρωτοστράτωρας τραυματίστηκε και αποχώρησε, μια ομάδα Γενιτσάρων, καθοδηγούμενη από τον Καφέρ Μπέη, σκαρφάλωσε στα τείχη και πάτησε το πόδι της κάτω από τον Άγιο Ρωμανό. Εκεί κάποιος θηριώδης Γενίτσαρος που πλέον από τους Τούρκους θεωρείται ήρωας, ο Χασάν από το Ουλουμπάτ (Ουλουμπατλί Χασάν τον φώναζαν) συνοδευόμενος από μια ομάδα 30 συντρόφων του κατάφερε να προχωρήσει κατά μήκος στις επάλξεις, απωθώντας τους παραπαίοντες αμυνόμενους. Με μια σημαία του Σουλτάνου Μεχμέτ στο αριστερό και ένα τεράστιο κυρτό σπαθί στο δεξί χέρι, κράτησε για λίγα λεπτά τη θέση του περικυκλωμένος από Βυζαντινούς. Οι άλλοι γενίτσαροι που τον είδαν εμπνεύστηκαν από το θάρρος του και όρμησαν με περισσότερη λύσσα κατά των υπερασπιστών. Ο γιγαντιαίος γενίτσαρος κάρφωσε τη σημαία του Ισλάμ στα τείχη της Βασιλεύουσας των χριστιανικών πόλεων. Σύντομα οι αμυνόμενοι ανασυντάχτηκαν και με ομοβροντία από βέλη, πέτρες και ακόντια έριξαν κάτω τους 30 Γενίτσαρους και κύκλωσαν τον Χασάν. Με κόκκινα μάτια από την ένταση της μάχης του επιτέθηκαν, τον γονάτισαν και στην κυριολεξία τον κομμάτιασαν. Τα ελάχιστα λεπτά που άντεξε όμως ήταν αρκετά για ακόμη περισσότερους γενίτσαρους να σκαρφαλώσουν στα τείχη. Η μάχη είχε κριθεί. <br /> <br /> Ο Σουλτάνος που παρακολουθούσε πλέον από κοντά τη μάχη, ενώ είχε σηκώσει το χέρι να σημάνει υποχώρηση, είδε με το έμπειρο μάτι του την αναταραχή στις γραμμές των υπερασπιστών. Αντί για υποχώρηση έδωσε εντολή όλες οι δυνάμεις να πέσουν στο σημείο εκείνο. Σαν πλημμυρίδα χιλιάδες άνδρες άρχισαν να εισβάλλουν στον θύλακα που ο Σουλτάνος υπέδειξε. Οι αμυνόμενοι υποχώρησαν υπό το βάρος του αριθμού των επιτιθεμένων. Σε ένα τέταρτο 30.000 Οθωμανοί ανέβηκαν στα τείχη. Τώρα όλοι ούρλιαζαν απόκοσμα και έσφαζαν όποιον συναντούσαν. Η Πόλις Εάλω. Η υποχώρηση έγινε πανικός.<br /> <br /> <br /> <br /> Πύλη Αγίου Ρωμανού πρωινό 29 Μαΐου 1453<br /> <br /> Το πρόσωπο του Αυτοκράτορα είχε μεταβληθεί σε μια μάσκα πόνου. Δεν πίστευε και ο ίδιος πόσο γρήγορα και ξαφνικά ανατράπηκε η κατάσταση. Οι Οθωμανοί έμπαιναν πλέον από παντού. Μέσα στον πανικό και τον χαμό ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν αδύνατον να κάνει το παραμικρό. Έστρεψε το πρόσωπο του προς τα πίσω. Έβλεπε από ψηλά την αγαπημένη του πόλη να ψυχορραγεί. “Όλα τελείωσαν λοιπόν” σκέφτηκε και πρόσταξε την φρουρά του να αποχωρήσουν. Με ψυχραιμία κατέβηκε από τον Άγιο και μπήκε στην Πόλη. Τον συνόδευαν οι καλοί του φίλοι , Ο Ιωάννης Δαλματός, ο Δον Φρανσίσκο ντε Τολέδο, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Καντακουζηνός. Έτρεχαν στα στενά δρομάκια της Πόλης. “Άρχοντα μου θα ήταν συνετό να αποφύγουμε τους μεγάλους δρόμους για να φτάσουμε στο λιμάνι” τον συμβούλεψε ο Θεόφιλος. Οι σφαγές οι λεηλασίες, οι βιασμοί, οι κλεψιές είχαν ξεκινήσει και τα ουρλιαχτά του κόσμου και οι απεγνωσμένες επικλήσεις για βοήθεια έκαναν τον Αυτοκράτορα να σταθεί. <br /> <br /> <br /> <br /> “Δεν φεύγω” είπε. “ Η πόλη μου πεθαίνει και μαζί της θα πεθάνω και εγώ”. Από κάποια σκιερή γωνία ξεπρόβαλε τρέχοντας μια πολυάριθμη ομάδα γενιτσάρων που είχε επιδοθεί σε ανελέητο πλιάτσικο και δολοφονίες. Κοντοστάθηκαν μόλις είδαν τους 5 αρματωμένους άνδρες. Ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, ο αυτοκράτορας της Βασιλεύουσας δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ξεθήκωσε το σπαθί του και όρμησε. Πίσω του οι σύντροφοι του έκαναν το ίδιο. Όπως η φωτιά καίει τα δάση, έτσι και ο Κωνσταντίνος θέριζε τους Γενίτσαρους. Δεχόταν χτυπήματα αλλά παρέμενε όρθιος. Σε λίγα λεπτά οι 4 σύντροφοι του κείτονταν νεκροί. Είχε περικυκλωθεί. Η πανοπλία και ο μανδύας του ήταν μέσα στα αίματα. Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα. Όχι από πόνο. Δάκρυα για τον χαμό της θεοφύλακτης Πόλης. Ο Κωνσταντίνος ζύγισε το σπαθί στο κουρασμένο του χέρι.”΄Δεν υπάρχει ένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;” φώναξε και όρμησε για δεύτερη φορά. Δέχτηκε από πίσω ένα δυνατό χτύπημα. Όλα μαύρισαν στα μάτια του. Κατέρρευσε . Οι γενίτσαροι έπεσαν πάνω του...Κανείς ποτέ δεν τον ξαναείδε...<br /> <br /> <br /> <br /> Ο Οθωμανός ιστορικός Ορούχ, έγραψε αργότερα: “Ο άμοιρος αυτοκράτορας ήταν 49 ετών όταν πέθανε. Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες του θανάτου του, φαίνεται ότι προσπάθησε μέχρι και την τελευταία στιγμή να κρατήσει τη φλόγα του Βυζαντίου αναμμένη. Ο κυβερνήτης της Ιστανμπούλ ήταν γενναίος και δεν ζήτησε έλεος. Ήταν ένας άξιος αντίπαλος”<br /> <br /> Οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης γλιστρούσαν από το αίμα που έρεε. Τα κομμένα κεφάλια μέσα στο λιμάνι, έμοιαζαν καρπούζια στον πάγκο του μανάβη. Τόσα πολλά ήταν. Στον κεράτιο σε ένα Πύργο 40 κρητικοί τοξότες είχαν ταμπουρωθεί και δεν έκαναν πίσω. Κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να καταλάβουν τον Πύργο, αποτύγχανε. Οι κρητικοί ήταν λιοντάρια. Η Πόλη είχε πέσει αλλά οι Κρητικοί δεν παραδίδονταν. Ο Μεχμέτ το έμαθε. Θαύμασε την αντρειοσύνη τους. Η εντολή του ήταν σαφής: “ Αφήστε τους να φύγουν. Αφήστε τους τιμητικά να πάρουν μαζί τους και τη σημαία τους. Όποιος τολμήσει να πειράξει έστω και έναν από αυτούς θα θανατωθεί. Δώστε τους και ένα πλοίο. Το αξίζουν...”<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_HASAN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/FALL_HASAN.jpg" width="400" /></a></div><br /> <br /> <br /> Αγία Σοφία πρωινό 30ης Μαΐου 1453<br /> <br /> Ο Μεχμέτ ήταν έξαλλος. Άφριζε στην κυριολεξία από το κακό του. Όταν βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση ακόμη και η προσωπική του φρουρά φρόντιζε να μην βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Δεν το είχε σε τίποτε να διατάξει τον αποκεφαλισμό όποιου ανθρώπου ήταν δίπλα του, την λάθος ώρα. <br /> <br /> Σύμφωνα με τους ιερούς νόμους του Ισλάμ εάν μια πόλη επαρεδίδετο τότε τα στρατεύματα, την καταλάμβαναν αναίμακτα και απαγορευόταν να αγγίξουν την περιουσία αλλά και τους ανθρώπους της. Εάν μια πόλη αρνείτο να παραδοθεί και τα στρατεύματα την καταλάμβαναν εξ εφόδου τότε οι στρατιώτες επί 3 ημέρες είχαν δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν στους ανθρώπους και την περιουσία τους. Να την οικειοποιηθούν να πάρουν σκλάβους, να πάρουν χρυσάφια και κοσμήματα. Οτιδήποτε, αλλά για 3 ημέρες. Η Κωνσταντινούπολη ήταν στη δεύτερη περίπτωση. Όμως εάν ο Μεχμέτ άφηνε τους άνδρες τους για τρεις ημέρες, εκείνοι θα ισοπέδωναν την Πόλη. Δεν θα έβρισκε τίποτε όρθιο. <br /> <br /> Ο Μεχμέτ αποφάσισε να μην περιμένει να περάσει το τριήμερο. “Μπαίνουμε μέσα” είπε στον Βεζίρη του και λίγη ώρα αργότερα μια τεράστια πομπή περπατούσε στους δρόμους της Βασιλεύουσας. Πρώτος πάνω στο λευκό του άλογο ήταν ο Μεχμέτ, ζωσμένος με το σπαθί του Οσμάν. Έφτασε έξω από την Αγία Σοφία. Από μέσα οι κραυγές του κόσμου ήταν ανατριχιαστικές. Ξέζεψε και πεζή έφτασε στην είσοδο. Με αργές κινήσεις έσκυψε και πήρε μια χούφτα χώμα από το έδαφος. Έριξε το χώμα πάνω στο τουρμπάνι του, ως πράξη ταπεινότητας απέναντι στον θεό. Ο Μεχμέτ μπήκε από την είσοδο και μονολογούσε το ποίημα ενός Πέρση ποιητή: “ Η αράχνη υφαίνει τον ιστό της και η κουκουβάγια κρώζει στους οίκους του Αφραστάβ...” <br /> <br /> Είδε το εσωτερικό της εκκλησιάς ασφυκτικά γεμάτο. Όσοι είχαν προστρέξει εκεί για να σωθούν είχαν αλυσοδεθεί και ήταν έτοιμοι για τα σκλαβοπάζαρα. Πολλοί κείτονταν νεκροί. Αίμα έρεε στα πλακάκια του Οίκου του Θεού. Κάποιοι γενίτσαροι συνέχιζαν να ξηλώνουν τα μάρμαρα, συνέχιζαν να χαλάνε τις χρυσοποίκιλτες εικόνες. Ο Μεχμέτ έγινε έξαλλος. Πλησίασε έναν γενίτσαρο που ξήλωνε κάποια μάρμαρα “Γιατί τα χαλάς” τον ρώτησε με φωνή που έτρεμε. “Για την πίστη μας Σουλτάνε μου” απάντησε εκείνος. Με το βαρύ μεταλλικό κοντάρι του τον χτύπησε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι. . Το κρανίο άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και υγρά με αίμα άρχισαν να χύνονται. “ΤΕΛΟΣ” βροντοφώναξε ο Μεχμέτ “Κανείς και ποτέ δεν θα παραβιάζει διαταγή δική μου. Σας είπα ότι τα κτίρια μου ανήκουν” <br /> <br /> Στη συνέχεια ήρεμος έδωσε εντολή να μπουν μέσα οι ιερείς του Ισλάμ. Σε λίγη ώρα στην Αγία Σοφία θα τελούταν η πρώτη προσευχή στον Αλλάχ...<br /> <br /> <b><span style="font-size: small;">Βενιζέλος Λεβεντογιάννης</span></b><br /> <a href="http://www.onalert.gr/">ΠΗΓΗ</a>

29 Μαίου 1453 οι τελευταίες ώρες της Βασιλεύουσας-μια ιστορία θάρρους και προδοσίας

Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Βράδυ Δευτέρας.28 Μαΐου. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, ...

Διαβάστε την συνέχεια