Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Τουρκία: «Τα βρίσκει» ο Ερντογάν με τους στρατηγούς; Ο λόγος…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/01/Erdogan_interview.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-68000" height="290" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/01/Erdogan_interview.jpg" title="Erdogan_interview" width="460" /></a></div>
 
Ξαφνικά, εκεί που το περίμενε κανείς, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προχώρησε σε… επίδειξη ευαισθησίας απέναντι στους κρατούμενους για τις υποθέσεις με τα πραξικοπήματα που ετοιμάζονταν, ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων! 
Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, ο Ερντογάν διαμαρτυρήθηκε για τη μακρόχρονη κράτηση των αξιωματικών στη φυλακή! Είπε ότι είναι περίπου 400 εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί αυτοί που είναι φυλακισμένοι και ότι η μακρόχρονη κράτησή τους, χωρίς να βγαίνει μια οριστική δικαστική απόφαση, θα μπορούσε να έχει το αρνητικά αποτελέσματα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας… 
 
Εάν τα στοιχεία δεν χωρούν καμία αμφιβολία, ας προχωρήσει το δικαστήριο με την καταδίκη, είπε ο Ερντογάν. Εάν όμως θεωρούνται εκατοντάδες αξιωματικοί, μεταξύ των οποίων και πρώην αρχηγός ως μέλη παράνομης οργάνωσης, αυτό θα καταστρέψει το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων! Πως θα είναι σε θέση μετά να πολεμήσουν την τρομοκρατία, αναρωτήθηκε δημόσια! Ήδη, στην ιεραρχία υπάρχει πρόβλημα, αφού οι περισσότεροι είναι κρατούμενοι! Επίσης, οι συνθήκες κράτησης ορισμένων είναι άθλιες, παραδέχθηκε! 
Τι έκανε όμως τον Ερντογάν να κάνει αυτή την παρέμβαση; Η δική μας σκέψη οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: Το πρώτο είναι η τελευταία υπόθεση με την παραίτηση του Τούρκου αρχηγού Στόλου, ναυάρχου Νουρσέτ Γκιουνέρ, ο οποίος «τα βρόντηξε» αηδιασμένος από το γεγονός ότι η ίδια του η κόρη, η ίδια του η οικογένεια είχε μπει στο στόχαστρο παρακολούθησης από το κύκλωμα κατασκοπείας που ρήμαξε (στην κυριολεξία μιλάμε…) τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες ποιος ξέρει αν έχουν ακόμη… μυστικά. 
Ο ναύαρχος όμως διαμαρτυρήθηκε ανοικτά και για την καρατόμηση της ελίτ των κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων λόγω των δικαστικών διώξεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, με τη σύζυγό του να λέει σε δραματικούς τόνους ότι «όλοι μας οι φίλοι είναι στη φυλακή» και μη διστάζοντας να εκφράσει σφοδρή δυσαρέσκεια για την «αδικία» που γίνεται απέναντι στους στρατιωτικούς της Τουρκίας. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/01/Erdogan_generals.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-68001" height="252" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/01/Erdogan_generals.jpg" title="Erdogan_generals" width="460" /></a> 
Ο Γκιουνέρ είχε συναντήσει τον Ερντογάν. Τι να ήταν αυτό το επιχείρημα που αποδείχθηκε τόσο ισχυρό ώστε ο Ερντογάν να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα προς τους δικαστές «τελειώνετε»; Το σίγουρο είναι πως τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί είναι μεγάλα, ίσως και μεγαλύτερα από αυτά που επισήμως γνωρίζουμε… 
Το δεύτερο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε είναι ότι αποτελούσε πολιτικό παράδοξο ο Ερντογάν να προωθεί τη συμφιλίωση των Τούρκων με τους Κούρδους μέσα από τις διαπραγματεύσεις και να μην κάνει κάποια κίνηση καλής θέλησης προς τους στρατιωτικούς, οι οποίοι σε τελική ανάλυση πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος από τις επιθέσεις των ανταρτών του PKK. Αυτό θα μπορούσε να επισημανθεί από την τουρκική κοινωνία και να στοιχίσει εκλογικά στον Ερντογάν… Η υπόθεση αυτή θα έχει συνέχεια, η οποία θα είναι συναρπαστική… 
 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τουρκία: «Τα βρίσκει» ο Ερντογάν με τους στρατηγούς; Ο λόγος…

Ξαφνικά, εκεί που το περίμενε κανείς, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προχώρησε σε… επίδειξη ευαισθησίας απέναντι στο...

Διαβάστε την συνέχεια

Σιωπηλά όπλα σε εναν αθόρυβο πόλεμο

Ellada simera 0 κόσμος 15:39

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYMiQzLL-p-sxB51ADBWOE37vYPXBMhDPyXmD6CA8Q25q7gDHN5KtoYOvgW2t-owlsTKof09dccuZAYhHSrZZq6MVIN3aB0eYqlr7uy6vyUZGh9kvpNIWcQKX9wPoKhPZfPqNm0vJP2JY/s1600/siopila-opla-athorivos-polemos.jpg" width="460" /></div>
 
Αποκάλυψη ενός μυστικού στρατιωτικού εγγράφου της λέσχης Μπίλντερμπεργκ που εκθέτει την πολιτική της 
 
Το έγγραφο αυτό περιγράφει ξεκάθαρα την δογματική και κυριαρχική νοοτροπία της ελίτ της 
 
Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Βρέθηκε τυχαία το 1986, ονομάστηκε «Σιωπηλά όπλα για έναν αθόρυβο πόλεμο», και αποτελεί μια θαυμαστή εξήγηση της τεχνικής της μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Αυτό το εκτενές και λεπτομερές έγγραφο που χρονολογείται από το 1979 περιγράφει μία πολιτική που επιβλήθηκε από το 1950. Το έγγραφο λέει πως: «ο αθόρυβος πόλεμος …κηρύχθηκε από την Διεθνή Ελίτ σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στα 1954». Το 1954 όμως είναι το έτος που για πρώτη φορά συναντήθηκε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ. 
Εδώ υπάρχει μια περίληψη του περιεχομένου του: 
«Η εμπειρία έχει αποδείξει πως η πιο απλή μέθοδος για την εξασφάλιση ενός σιωπηλού όπλου και η απόκτηση ελέγχου του κοινού, είναι να τους διατηρούμε ανεκπαίδευτους και αδαείς όσον αφορά τις αρχές των βασικών συστημάτων αφ’ ενός, ενώ αφ' ετέρου να τους κρατούμε σε σύγχυση, να τους έχουμε αποδιοργανωμένους και αποσπασμένους σε θέματα που δεν έχουν καμία πραγματική σημασία. 
Αυτό επιτυγχάνεται με:........... . 
1. Τον χωρισμό των εγκεφάλων τους• την υπονόμευση των πνευματικών τους δραστηριοτήτων την παροχή ενός προγράμματος χαμηλής ποιότητας στην δημόσια εκπαίδευση, τα μαθηματικά, τον σχεδιασμό συστημάτων και τα οικονομικά αλλά και την αποθάρρυνση τους στον τομέα της τεχνικής δημιουργικότητας. 
2. Την εξάρτηση των αισθημάτων τους και την αύξηση της αυτοϊκανοποίησής τους αλλά και της ικανοποίησης τους σε συναισθηματικές και σωματικές δραστηριότητες με: 
α) Άσχετες συναισθηματικές προσβολές και επιθέσεις (πνευματικός και συναισθηματικός βιασμός) μέσω μιας μόνιμης επίθεσης σεξ, βίας και πολέμων στα μέσα ενημέρωσης -κυρίως την τηλεόραση και τις εφημερίδες. 
β) Την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας τους -σε υπερβολή- «σκουπιδοτροφές για τη σκέψη» και με την αποστέρηση όλων αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη. 
γ) Την επανεγγραφή της ιστορίας και του νόμου και την υποταγή του κοινού σε μία παρεκκλίνουσα δημιουργία, έτσι ώστε να μπορεί να ανορθώνει τη σκέψη του από τις προσωπικές ανάγκες σε ιδιαίτερα κατασκευασμένες εξωτερικές προτεραιότητες. 
Τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας κοινωνικού αυτοματισμού θα παρεμποδίζουν τα ενδιαφέροντα του και τις ανακαλύψεις του. 
Όσο περισσότερη σύγχυση, τόσο περισσότερο όφελος. Άρα η καλύτερη προσέγγιση είναι να δημιουργούμε προβλήματα και μετά να προτείνουμε λύσεις.» 
Περιληπτικά: 
✓Στα μέσα διατηρήστε την προσοχή του ενήλικου κοινού μακριά από τα πραγματικά κοινωνικά θέματα και αιχμαλωτίστε το με θέματα που δεν έχουν καμιά πραγματική αξία. 
✓ Στα σχολεία κρατήστε το νεαρό κοινό σε άγνοια όσον αφορά τα πραγματικά μαθηματικά, τα πραγματικά οικονομικά θέματα, τον πραγματικό νόμο και την πραγματική ιστορία. 
✓Στη διασκέδαση διατηρήστε την διασκέδαση του κοινού κάτω από το πνευματικό επίπεδο της Στ' δημοτικού. 
✓Στην εργασία διατηρήστε το κοινό απασχολημένο ... απασχολημένο ... απασχολημένο ... για να μην έχει χρόνο να σκεφτεί φέρτε το πίσω στο αγρόκτημα με τα άλλα ζώα. 
ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΑ. 
Γράφει για τον αθόρυβο πόλεμο: 
«Πυροβολεί καταστάσεις αντί για σφαίρες. Προωθείται με επεξεργασία δεδομένων αντί με την πυρίτιδα με έναν υπολογιστή αντί για ένα όπλο- την χειρίζεται ένας προγραμματιστής υπολογιστών αντί ένας σκοπευτής- ενεργεί κάτω από τις διαταγές ενός τραπεζικού μεγιστάνα αντί ενός στρατηγού του στρατού. 
Δεν δημιουργεί προφανείς θορύβους, δεν προκαλεί προφανείς σωματικές βλάβες και δεν αναμιγνύεται φανερά στην καθημερινή κοινωνική ζωή κανενός. 
Προκαλεί όμως αλάνθαστους «θορύβους», προκαλεί αλάνθαστες σωματικές και πνευματικές βλάβες και εμπλέκεται με αλάνθαστο τρόπο στην καθημερινή κοινωνική ζωή, δηλαδή αλάνθαστα στον εκπαιδευμένο παρατηρητή, αυτόν που γνωρίζει που να κοιτάζει. Το κοινό δεν μπορεί να κατανοήσει το όπλο κι έτσι δεν μπορεί να πιστέψει πως δέχεται την επίθεση και υποτάσσεται από ένα όπλο. 
Το κοινό μπορεί ενστικτωδώς να αισθανθεί πως κάτι πάει στραβά, εξ' αιτίας όμως της τεχνολογικής φύσης του σιωπηλού όπλου, δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του με λογικό τρόπο, ή να χειριστεί το πρόβλημα με έξυπνο τρόπο. Έτσι δεν γνωρίζει πως να ζητήσει βοήθεια και δεν ξέρει πως να συνεργαστεί με άλλους για να αμυνθούν εναντίον του. 
Όταν ένα σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, τότε το κοινό προσαρμόζεται στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται την επέμβαση του στη ζωή του, μέχρι που η πίεση (ψυχολογική ή οικονομική) να γίνει πάρα πολύ μεγάλη και να καταρρεύσει. Άρα το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου. Επιτίθεται στη ζωτικότητα, την κινητικότητα και τις επιλογές των ατόμων μιας κοινωνίας, γνωρίζοντας, κατανοώντας, χειριζόμενο και επιτιθέμενο στις πηγές φυσικής και κοινωνικής ενέργειας και στις σωματικές, πνευματικές και συναισθηματικές δυνάμεις και αδυναμίες». 
Με άλλα λόγια διαίρει και βασίλευε. Όταν κάποιοι εισαγάγουν την παγκόσμια δικτατορία τους με σταδιακή προσέγγιση τότε πολλοί λίγοι θα συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά γίνεται μέχρι να είναι πολύ αργά. Στην πραγματικότητα οι πολλοί θα καταδικάσουν και θα γελάσουν αυτούς που θα προσπαθήσουν να τους καταδείξουν τι ακριβώς συμβαίνει. Κλείνοντας το θα αναφέρω τρία μόνον αποσπάσματα από κάποιες εκατοντάδες αναφορές που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά για την σύνδεση του ανθρώπινου εγκεφάλου με κρατικούς υπολογιστές μέσω ραδιοεπικοινωνιών: 
«Είναι μέσα στην εξουσία μας να παρατηρούμε τι βλέπει, τι αισθάνεται και τι σκέπτεται ένα άτομο, να εξετάζουμε εξονυχιστικά τη συμπεριφορά και να ανιχνεύουμε ακόμη την περίπτωση του τυχαίου στις συνειδητές του αποφάσεις, αλλά και στην ψυχολογική και ασυνείδητη κατάσταση του».(Telemetry is coming of age) 
«Μπορούμε να επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε την αυξανόμενη γνώση μας για να σκλαβώσουμε τους ανθρώπους με τρόπους που δεν φανταστήκαμε ποτέ, αφαιρώντας τους την προσωπικότητα και ελέγχοντας τους με μέσα τόσο προσεκτικά επιλεγμένα που δεν θα γνωρίσουν ίσως ποτέ την απώλεια της προσωπικότητας τους» (Καθηγητής Καρλ Ρότζερς - Science). 
«Έχουν αναπτυχθεί τεχνικές για την έρευνα και τον χειρισμό του ανθρώπου. Οι διπλής ροής επικοινωνίες με τα βάθη του εγκεφάλου κάνουν δυνατή την αποστολή και την λήψη πληροφο¬ριών από και προς τον εγκέφαλο ... Μπορούμε να ξεκινήσουμε, να σταματήσουμε ή να τροποποιήσουμε μία ποικιλία αυτόνομων σωματικών συμπεριφορών και πνευματικών εκφράσεων. Μπορούμε να πειραματιστούμε με τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για τον καθορισμό και την διατήρηση .... συγκεκριμένων συμπεριφορών και πνευματικών λειτουργιών ... Καθώς δεν χρησιμοποιούνται μπαταρίες, η ζωή του μεταδότη είναι απεριόριστη. Ενέργεια και πληροφορίες παρέχονται από ραδιοφωνικές συχνότητες» (Αναφορά ψυχιατρικών ερευνών: «Η επέμβαση του Ανθρώπου στις διεγκεφαλικές Λειτουργίες» από το Ψυχιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Γέηλ των ΗΠΑ). 
Ολόκληρο το εγγραφο εδω: 
<a href="http://www.lawfulpath.com/ref/sw4qw/index.shtml" rel="nofollow" target="_blank">lawfulpath</a> 
<div style="text-align: right;">
<a href="http://greek-observatory.blogspot.com/2012/10/blog-post_6308.html" rel="nofollow" target="_blank">greek-observatory</a></div>
 
<a href="http://www.triklopodia.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Σιωπηλά όπλα σε εναν αθόρυβο πόλεμο

Αποκάλυψη ενός μυστικού στρατιωτικού εγγράφου της λέσχης Μπίλντερμπεργκ που εκθέτει την πολιτική της Το έγγραφο αυτό περιγράφει ξεκάθαρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η πανουργία της Ιστορίας.

Ellada simera 0 Πολιτική 14:05

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.tsantiri.gr/wp-content/media/2011/05/ELLADA-TOYRKIA-300x229.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="http://www.tsantiri.gr/wp-content/media/2011/05/ELLADA-TOYRKIA-300x229.jpg" width="460" /></a></div>
 
Αναμένοντας τον ηγέτη, της Δεξιάς ή της Αριστεράς, που θα επιχειρήσει τη μεγάλη τομή. 
 
Το καλοκαίρι του 2002, το ερώτημα στα χείλη όλων στη γείτονα Τουρκία ήταν αν ο Ερντογάν έρχεται ως σωτήρας ή καταστροφέας, ελευθερωτής ή δήμιος. Η χώρα βάδιζε σε εκλογές, οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν νίκη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και όλοι αναρωτιόνταν τι θα σήμαινε η νίκη ενός κόμματος που είχε μόλις πριν από ένα χρόνο σχηματιστεί γύρω από έναν πυρήνα στελεχών του ισλαμικού κόμματος Αρετής, το οποίο είχε απαγορευθεί ως απειλή για το κοσμικό κράτος, ως όχημα «ιρανοποίησης» της Τουρκίας. 
 
Τις θυμάμαι έντονα εκείνες τις συζητήσεις. Η Τουρκία του 2002 ήταν μια άρρωστη χώρα. Είχε πίσω της μια δεκαετία με τον πληθωρισμό να τρέχει με 75%, την οικονομία να συρρικνώνεται και το βαρύ χέρι του στρατιωτικο-δικαστικού κατεστημένου πάνω στη δημόσια ζωή. Ενα βελούδινο πραξικόπημα είχε ανατρέψει για τέταρτη φορά στη μεταπολεμική Ιστορία μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Και η χώρα είχε προσφύγει ακόμη μία φορά στο ΔΝΤ, τον Φεβρουάριο του 2001, στο χείλος της οικονομικής αβύσσου. Ολοι ένιωθαν την ανάγκη μιας μεγάλης ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, μιας οικονομικής και πολιτικής απελευθέρωσης από τα δεσμά ενός αυταρχικού, αρτηριοσκληρωτικού κατεστημένου. Αλλά, «είναι ποτέ δυνατόν να παίξουν τον ρόλο του μεταρρυθμιστή οι καταραμένοι του ριζοσπαστικού Ισλάμ, όσο κι αν εμφανίζονται τώρα μετριοπαθείς;» και «είναι δυνατόν ένας αμόρφωτος μάγκας από τους φτωχομαχαλάδες της Πόλης να γίνει μεταρρυθμιστής ηγέτης;», αναρωτιόταν κάθε βασανισμένη, προοδευτική ψυχή τα ζεστά βράδια εκείνου του προεκλογικού καλοκαιριού στην Τουρκία. 
 
Δέκα χρόνια αργότερα, την απάντηση την ξέρουμε. Ο Ερντογάν άφησε την προηγούμενη κυβέρνηση Ετζεβίτ να χρεωθεί όλο το κόστος των σκληρών μέτρων του ΔΝΤ, κατόπιν εφάρμοσε το πρόγραμμα του Ταμείου διευρυμένο και εξασφάλισε τρεις εκλογικούς θριάμβους. Και μπορεί το καθεστώς Ερντογάν να έχει εξαντλήσει πια τη μεταρρυθμιστική δυναμική του και να έχει αρχίσει να δείχνει αυταρχικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως έπαιξε τον ρόλο που η πανουργία της Ιστορίας τού ανέθεσε. Απελευθέρωσε την οικονομία από τα δεσμά του στρατοκρατικού κατεστημένου. Απελευθέρωσε το τραπεζικό σύστημα, το οποίο το καθεστώς χρησιμοποιούσε ως «κουμπαρά» για τις πελατειακές του ανάγκες. Εκλεισε, πρώτη φορά στην τουρκική Ιστορία, τον Στρατό στους στρατώνες (και μερικούς στρατηγούς στη φυλακή). Εκανε μερικές σημαντικές συμβολικές κινήσεις απόδοσης δικαιωμάτων και ελευθεριών των μειονοτήτων. 
 
Η πανουργία της Ιστορίας επιλέγει καμιά φορά τους πιο απρόβλεπτους τρόπους και αναθέτει στους πιο απίθανους φορείς την πραγματοποίηση εκείνου που είναι ώριμο να συμβεί, λένε οι σοφοί. Το έζησε η Τουρκία. Το έζησε με τον τρόπο της και η Βραζιλία, την οποία πρόσφατα επισκέφθηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Επειτα από δεκαετίες παρακμής, φτώχειας, οικονομικών συμφορών και αποτυχημένων προγραμμάτων του ΔΝΤ, ο κλήρος έλαχε στον ηγέτη της ριζοσπαστικής Αριστεράς της χώρας, έναν παλιό μαχητικό συνδικαλιστή και επαναστάτη, έναν άνθρωπο που μέχρι τα δέκα του δεν ήξερε να διαβάζει και είχε πάει ελάχιστες τάξεις στο σχολείο, έναν πολιτικό που είχε τρεις φορές δοκιμάσει την τύχη του στις εκλογές και είχε αποτύχει, να μεταμορφώσει εκ θεμελίων τη χώρα, να εκσυγχρονίσει την οικονομία της και να τη μεταφέρει από τις φαβέλες του «τρίτου κόσμου» στα σαλόνια του G20. 
 
Καμιά χώρα δεν είναι ίδια με καμιά άλλη, οι ιστορικές εμπειρίες δεν επαναλαμβάνονται ποτέ αυτούσιες, η Ελλάδα του 2013 δεν έχει σχέση ούτε με την Τουρκία ούτε με τη Βραζιλία του 2002, αλλά όλοι νιώθουμε τα σκοτεινά γρανάζια της πανουργίας της Ιστορίας να κινούνται κάτω από τα πόδια μας. Η Ελλάδα είχε φθάσει στη στιγμή μιας μεγάλης τομής, μιας μεγάλης μεταρρύθμισης. Και περιμένουμε να δούμε ποιος θα αναλάβει τον ρόλο του καταλύτη της. Προς το παρόν έχουμε δύο υποψήφιους για τον ρόλο, με δύο διαφορετικές εκδοχές του ρόλου. Εναν πρώην αφορισμένο της Δεξιάς που βρίσκεται ήδη στο τιμόνι της χώρας. Και έναν νεαρό ηγέτη της Αριστεράς που επιχειρεί εδώ και λίγο καιρό, με μια παράξενη ταξιδιωτική μέθοδο, να προσγειώσει το πολιτικό σχήμα του οποίου ηγείται από τα συνθήματα της πλατείας στον αναπόφευκτο πραγματισμό. Το έργο συνεχίζεται... 
Του Παύλου Τσίμα 
<a href="http://www.tanea.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η πανουργία της Ιστορίας.

Αναμένοντας τον ηγέτη, της Δεξιάς ή της Αριστεράς, που θα επιχειρήσει τη μεγάλη τομή. Το καλοκαίρι του 2002, το ερώτημα στα χείλη όλων ...

Διαβάστε την συνέχεια

Απαντώντας στο '' γιατί δεν πρέπει να ανακηρήξουμε ΑΟΖ''

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα 13:35

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.cosmo.gr/Epikairotita/Ellada/Eidiseis/article1359867.ece/ALTERNATES/w460/aoz_cyprus6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="http://www.cosmo.gr/Epikairotita/Ellada/Eidiseis/article1359867.ece/ALTERNATES/w460/aoz_cyprus6.jpg" width="460" /></a></div>
 
του Παναγιώτη Καράμπελα* 
Δύσκολα μπαίνω στην διαδικασία να απαντήσω σε άρθρα που διαβάζω. Όμως, αυτά που διάβασα στο άρθρο του κ. Κωνσταντακόπουλου με το τίτλο «Γιατί δεν πρέπει να ανακηρύξουμε ΑΟΖ!», δεν είναι εύκολο να μείνουν αναπάντητα. Θα επιχειρήσω να αντικρούσω με επιχειρήματα, σημείο προς σημείο, τους ισχυρισμούς του εν λόγω άρθρου, με την ελπίδα να συνεισφέρω κι εγώ κάποιες σκέψεις σε αυτόν το διάλογο που έχει ξεκινήσει, και για να μπουν και κάποια πράγματα στη θέση τους. Για τις γενικές θέσεις του κου Κωνσταντακόπουλου σχετικά με το Μνημόνο και πως οδηγηθήκαμε σε αυτό, σε γενικές γραμμές συμφωνώ και δεν θα μπω σε αυτό το θέμα καθώς είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που ξεχωρίζει στο άρθρο είναι η κεκαλυμμένη πεποίθηση του συγγραφέα του, ότι επί της ουσίας, δεν υπάρχουν κοιτάσματα. 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjL0kDxhv2TuGF_9ZFL_OSPkW5dNnc5bpRwTMF1HkTtGYfzt53uDTL1M877ee-3z5BofOq6vXlDyZ7Er0ppzfuWiw-VhJdc2pmidHUXo9u4MYeEZ2JSTa86hM6kgmXDzY5_xDET0ccO9tk=" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/1.jpg" width="140" /></a>Λέω κεκαλυμμένη γιατί, φαντάζομαι, για δεοντολογικούς λόγους αφήνει ένα περιθώριο να υπάρχουν, αλλά λέω και πεποίθησης διότι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται υποδηλώνει με σαφήνεια για τον προσεκτικό αναγνώστη το ποια είναι η πραγματική του άποψη. Μιλάει για «απάτες», «ψέμματα» κτλ. με μεγάλη ευκολία. Θα μου πείτε: «Είναι κακό να μην πιστεύει κάποιος στην ύπαρξη σοβαρών κοιτασμάτων στην Ελλάδα;». Η απάντηση είναι πως όχι, δεν είναι κακό, επιφανειακής αναλύσεως είναι. Και το κακό με αυτό είναι ότι συμπαρασύρει σε λάθος ατραπούς μια ολόκληρη σοβαρή συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό για την ανακήρυξη και οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας. Και δυστυχώς, δεν προκύπτει μόνο αυτό το θέμα από το άρθρο. 
Ο κ. Κωνσταντακόπουλος πολύ σωστά ισχυρίζεται ότι οι διαθέσιμες πληροφορίες για το τι υπάρχει στο υπέδαφος της Ελλάδας είναι είτε ελάχιστες είτε ιδιαιτέρως καλά κρυμμένες από τους φορείς ή τις εταιρίες εκείνες που τις έχουν στα χέρια τους. Όμως, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την κατάσταση, τα οποία για κάποιο λόγο δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ο συγγραφέας του άρθρου. Γιατί μπορεί στοιχεία να μην μπορεί ο καθένας να βρει «στο μπακάλικο της γειτονιάς», όμως μπορεί κανείς να καταλάβει τι συμβαίνει από τη δραστηριότητα που υπάρχει διεθνώς σχετικά με αυτό το ζήτημα. 
Όπως, λοιπόν, οι αστρονόμοι ανακαλύπτουν την ύπαρξη ενός πλανήτη, όχι επειδή το βλέπουν, αλλά από την επιρροή του στη τροχιά του αστεριού γύρω από το οποίο περιστρέφεται, έτσι κι εμείς μπορούμε με σχετική ασφάλεια να πούμε ότι κάτι σοβαρό και περισσότερο από ευχολόγια υπάρχει στη περιοχή μας, κρίνοντας από: 
α) την στάση της εταιρίας που κάνει τις έρευνες, 
β) τον αριθμό και τη σοβαρότητα των υποψηφίων εταιριών που έχουν δείξει ενδιαφέρον, 
γ) τα κοιτάσματα που έχουν βρεθεί σε κοντινές αποστάσεις περιμετρικά  μας, και 
δ) τη στάση της Τουρκίας. 
Κι εξηγούμαι: Η συμφωνία που έχει γίνει με την νορβηγική εταιρία PGS για τις σεισμικές έρευνες σε Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης, προβλέπει ότι το κόστος των ερευνών θα καλυφθεί από την πώληση των αποτελεσμάτων από την PGS στις λοιπές ενδιαφερόμενες εταιρίες. Η εν λόγω εταιρία θεωρείται από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες του χώρου στο κόσμο. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσει τέτοιες δαπανηρές έρευνες αν δεν είχε κάνει την σχετική βολιδοσκόπηση των προθέσεων της αγοράς αναφορικά με την ύπαρξη ή μη ενδιαφέροντος απόκτησης των αποτελεσμάτων αυτών. Το γεγονός ότι μπήκε στη διαδικασία, όπως και οι άλλες εταιρίες που είχαν καταθέσει φάκελο συμμετοχής μαζί με την PGS, μας δείχνει αν μη τι άλλο, ότι υπάρχει σαφέστατο ενδιαφέρον μεγάλων εταιριών να πληρώσουν μεγάλα ποσά απλά και μόνο για τα σεισμικά δεδομένα. Αυτές οι εταιρίες είναι που έχουν τα «επτασφράγιστα» αρχικά στοιχεία που δεν έχουμε εμείς οι υπόλοιποι, όπως σωστά λέει ο κ. Κωνσταντακόπουλος. Επαγωγικά, λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε τη σοβαρότητα των όσων ξέρουν. 
Τα δε κοιτάσματα που έχουν βρεθεί περιμετρικά της χώρας είναι τουλάχιστον ικανοποιητικά για να μας δίνουν ουσιαστικές και βάσιμες ελπίδες: Αλβανία, Λιβύη, Αίγυπτος, Κύπρος, Ισραήλ. Η δε στάση της Τουρκίας, μιας χώρας που δεν κάνει απρόσεκτες κινήσεις εύκολα στο επίπεδο της στρατηγικής, μας δείχνει ότι κάτι παραπάνω από «μαζική παραπλάνηση», «βουνό από ψέμματα και ανακρίβειες» υπάρχει… 
Όπως φαντάζομαι θα έχετε παρατηρήσει, δεν μπαίνω καν στο πειρασμό να επικαλεσθώ γεωλογικά στοιχεία και λοιπά επιστημονικά δεδομένα περί διαφόρων ομοιοτήτων, π.χ. των υπογείων πετρωμάτων, μεταξύ των περιοχών ενδιαφέροντος και αντίστοιχων γειτονικών με αποδεδειγμένα κοιτάσματα κτλ. Αρκούμαι ως μη ειδικός γεωλόγος στα στοιχεία της δικής μου επιστήμης, της γεωπολιτικής, που μπορώ να αναλύσω. 
 
Ο κ. Κωνσταντακόπουλος, όμως, μας ενημερώνει και για κάτι που πραγματικά δεν γνωρίζαμε. Μας πληροφορεί, λοιπόν, πως «...ξεχνάμε ότι, για το 90% των χωρών όπου ανακαλύφθηκαν υδρογονάνθρακες, απεδείχθησαν, από πάσης πλευράς, κατάρα και καθόλου ευλογία». 
Φαντάζομαι ότι οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, η Σαουδική Αραβία, τα Η.Α.Ε, το Κουβέιτ, το Ομάν, το Κατάρ, το Καζακστάν, το Ιράν, η Λιβύη, η Νορβηγία, η Δανία, η Μ. Βρετανία, η Ρωσία, η Ουκρανία, η Βενεζουέλα, είτε κακόπεσαν (αλλά μας το κρύβουν επιμελώς), είτε ανήκουν στο υπόλοιπο 10% των χωρών που δεν θεωρούν…«κατάρα» τον τόσο πλούτο! Αν όμως, όλες οι παραπάνω χώρες είναι η εξαίρεση του κανόνα, τότε αλήθεια, στο υπόλοιπο 90% που συνιστά το κανόνα του κου Κωνσταντακόπουλου, ποιες χώρες περιλαμβάνονται; Και για να προλάβω την αντίδραση που ενδεχομένως να προκαλέσει η ύπαρξη της Λιβύης και του Ιράν στην πιο πάνω λίστα, να αναφέρω ότι τα όποια δεινά έχουν βρει αυτές τις χώρες δεν έχουν να κάνουν με την εκμετάλλευση των εκεί κοιτασμάτων, αλλά με την κακοδιοίκηση δικτατόρων και διαφόρων φανατικών, καταστάσεις που είτε προϋπήρχαν είτε υπάρχουν μια χαρά σε πολλές περιοχές της Γης και χωρίς…υδρογονάνθρακες! 
 
Στο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Απίθανα ψέμματα» ο κ. Κωνσταντακόπουλος μας αναφέρει τα τέσσερα βασικά «ψέμματα» που μας έχουν πει για τα πιθανά κοιτάσματα στην Ελλάδα και για την ΑΟΖ. 
Α. Η Ελλάδα έχει αμύθητο ενεργειακό πλούτο. 
Εδώ ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι «Ακόμα κι αν τον έχουμε, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να τον βγάλουμε από κει που είναι. Στο μεταξύ τι θα γίνει; Θα μείνουμε χωρίς νοσοκομεία, θα στείλουμε όλους τους νέους στο εξωτερικό και θα πηδάμε απελπισμένοι από τις ταράτσες;» 
Σύμφωνοι! Θέλει χρόνο. Αυτό, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε έστω και τώρα, για να μην χάνουμε ακόμα περισσότερο χρόνο; Και όσο για το τι θα συμβεί «στο μεταξύ», κανείς δεν είπε να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να μετράμε το πόσοι πήδηξαν «από τις ταράτσες τους». Δεν μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα; Γιατί πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας στο δίλημμα ή το ένα ή το άλλο; 
Β. Ο πλούτος μας ανήκει. 
Το επιχείρημα εδώ είναι ότι με τα Μνημόνια που έχουμε υπογράψει ουσιαστικά έχουμε υποθηκεύσει τα κοιτάσματά μας και αφού είναι μη βιώσιμο το χρέος, μοιραία θα τα χάσουμε. Άρα δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή να τα εξορύξουμε. 
Αυτό είναι ένα σοβαρό επιχείρημα που έχει κάποια βάση. Πράγματι οι υπογραφές που υποχρεωθήκαμε να βάλουμε στα Μνημόνια μας έκαναν κάτι πολύ κοντά σε αποικία. Όμως, τελεσίδικα δεν έχουμε χάσει τίποτα. Η ηττοπάθεια δεν μας ωφελεί. Περιθώρια ακόμα υπάρχουν. Εκεί που δεν υπάρχουν περιθώρια είναι στο χρόνο. Κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε και, φυσικά αν, θα φτιάξει ποτέ η οικονομία της χώρας και πότε και αν θα αποδεσμευτούμε από τα Μνημόνια, απλά για να αρχίσουμε τις διαδικασίες έρευνας και εξόρυξης των υδρογονανθράκων. Παραείναι σημαντική η οικονομική ωφέλεια από τα κοιτάσματα αυτά για να την αγνοήσουμε. Κάποιες φορές πρέπει να παίρνουμε κάποια ρίσκα και αυτό μάλλον -και πολύ περισσότερο σε αυτή τη χρονική συγκυρία που ήρθε- είναι ένα από αυτά. Ας σταθούμε ως Ελληνικός λαός στο ύψος των περιστάσεων και αν τεθεί επί τούτου θέμα, ας αντισταθούμε σε τυχόν εκχώρηση των κοιτασμάτων μας. 
Γ. Υποστηρίζεται, τελείως ανακριβώς, ότι απαιτείται για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων η ανακήρυξη ΑΟΖ. 
Είναι αλήθεια. Η υφαλοκρηπίδα και ο ορισμός αυτής αρκεί. Αφού, λοιπόν, η διαδικασία ορισμού/οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας είναι ίδια με αυτή της ΑΟΖ και εξίσου απαραίτητη για να συνεχίσουμε, τότε ποιος είναι ο λόγος που είναι τόσο απαγορευτικό να προχωρήσουμε σε ανακήρυξη συγκεκριμένα της ΑΟΖ; Εκτός, βέβαια, κι αν δεν πρέπει να προχωρήσουμε ούτε με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας… 
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι ειδικά για την υφαλοκρηπίδα έχουμε, καλώς ή κακώς, υιοθετήσει ως θέση της εξωτερικής μας πολιτικής την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με την έως τώρα άρνηση της Τουρκίας και με αποτέλεσμα το πάγωμα της όλης κατάστασης επί δεκαετίες. Επομένως ή θα συνεχίσει να είναι «κολλημένη» η διαδικασία κι εμείς εγκλωβισμένοι εις το διηνεκές ή θα πρέπει να προχωρήσουμε μονομερώς και σε αυτή τη διαδικασία, για την υφαλοκρηπίδα αυτή τη φορά, αλλάζοντας τη θέση μας περί προσφυγής στη Χάγη, κάτι το οποίο μπορεί να φέρει την ένταση που θέλει να αποφύγουμε ο κ. Κωνσταντακόπουλος. Άρα; 
Δ. Λέγεται ότι οι «διεθνείς νταβατζήδες» εμπόδισαν την Ελλάδα να προχωρήσει στην αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου. 
Το επιχείρημα που μας παρουσιάζει εδώ το άρθρο είναι ότι αφού μας εμπόδιζαν στο παρελθόν να βγάλουμε τον όποιο ορυκτό πλούτο έχουμε στη χώρα, γιατί μας αφήνουν τώρα; Η απάντηση είναι πως εάν δεχθούμε ότι όντως δεν ενθάρρυναν έως τώρα τις εξορύξεις (για να το πούμε διπλωματικά), τότε ο λόγος που το έκαναν ήταν για να τις ενθαρρύνουν σε κάποια στιγμή αργότερα, όπως π.χ. τώρα, και όχι γιατί δεν θέλουν να βγουν ποτέ οι υδρογονάνθρακες της χώρας. 
Θα μου πείτε «άρα για τις εκμεταλλευτούν οι ίδιοι»! Ναι, για να εκμεταλλευτούν ότι μπορούν περισσότερο. Όμως, γι αυτό το θέμα έχει δοθεί μια απάντηση πιο πάνω. 
Αναφορικά δε με το ζήτημα που θέτει το άρθρο στο σημείο αυτό, περί της μη επαρκούς ακόμα στελεχώσεως των αρμοδίων φορέων από την κυβέρνηση, η απάντηση είναι ότι αυτό αποτελεί ανεπάρκεια και πρόβλημα της κυβέρνησης που δεν ακυρώνει όμως τον αρχικό ισχυρισμό ότι, δηλαδή, είχαν υπάρξει διπλωματικές παρεμβάσεις επί σειρά ετών για να μην προχωρήσουμε σε έρευνες. 
Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω την ουσία ύπαρξης αυτού του επιχειρήματος στο κείμενο γενικότερα. Τι θέλει, δηλαδή, να μας πει ο κ. Κωνσταντακόπουλος; Ότι η τωρινή «διοχέτευση» δεδομένων για κοιτάσματα έρχεται σε αντίφαση και δεν δικαιολογεί τις έως τώρα «φήμες» περί «δήθεν» παρεμπόδισης των ερευνών από αυτά τα ξένα κέντρα, άρα το θέμα των πετρελαίων το εφηύραν εκ του μηδενός τώρα οι ξένοι, και η «διοχέτευση» αυτή γίνεται εξυπηρετώντας κάποια άλλη ατζέντα άσχετη με τους υδρογονάνθρακες. Η μη στελέχωση δε, των αρμόδιων υπηρεσιών από την κυβέρνηση επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας τέτοιας διαφορετικής ατζέντας κι έτσι σε ότι αφορά τα κοιτάσματα, αποδεικνύεται η μη ύπαρξή τους. 
(συνεχίζεται) 
* Διεθνολόγος, συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. 
<a href="http://www.elkeda.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Απαντώντας στο '' γιατί δεν πρέπει να ανακηρήξουμε ΑΟΖ''

του Παναγιώτη Καράμπελα * Δύσκολα μπαίνω στην διαδικασία να απαντήσω σε άρθρα που διαβάζω. Όμως, αυτά που διάβασα στο άρθρο του κ. Κωνστ...

Διαβάστε την συνέχεια

Έκαναν λάθος ;

Ellada simera 0 Ελλάδα 13:21

<center>
<img alt="19069998393598437_T1UBdt1d_c" class="aligncenter" height="332" src="http://strangejournal.files.wordpress.com/2013/01/19069998393598437_t1ubdt1d_c.jpg?w=332&h=332" width="400" /></center>
 
Σ’ αυτή την μικρή γωνιά της Μεσογείου υπάρχει ένας λαός που καυχιέται ότι “θα κάνει και θα δείξει” επειδή δήθεν έχει προγόνους που μεγαλούργησαν. Οι διεθνείς τοκογλύφοι υποτίθεται πως θα έβρισκαν αντίσταση από αυτόν τον ηρωικό λαό. Αποκλείεται οι σοφοί Έλληνες να στήριζαν αυτούς που τους χρεοκόπησαν με αλλαξοκωλιές στην καρέκλα της εξουσίας. To ότι τους επιβράβευσαν με ψήφο “για να μην βγουν από το ευρώ” δείχνει πολλά για τον κώδικα αξιών τους. 
Η γενική και αβάσιμη ελπίδα για απονομή δικαιοσύνης προς αυτούς που λυμαίνουν τον πολιτικό και κοινωνικό βίο της χώρας περισσότερο έμοιαζε με προσεσυχή θρησκόληπτου. Μα, ο μέσος Έλλην πολίτης πέρα από το “να μπουν οι προδότες φυλακή” δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ μα ΠΟΤΕ ειλικρινά για απονομή δικαιοσύνης. Έχοντας την διχόνοια στο DNA του, ο Έλληνας στρέφεται εναντίον του διπλανού του, του άλλου εργαζόμενου, του μετανάστη. 
Από που θα αντλούσε αξιοπρέπεια; Από την χρόνια οσφυοκαμψία του και την δουλικότητά του, προκειμένου να εξασφαλίσει την πάρτη του και να μπει στο “club των νοικοκυραίων”; Από που θα έβρισκε αποθέματα παιδείας, από την αγάπη για το χρήμα, ή μήπως από τα πισώπλατα μαχαιρώματα που είναι ικανός να κάνει για ν’ ανέβει στην “σκάλα επιτυχίας” που τον εκπαίδευσαν να ακολουθεί; Πως θα ανακάλυπτε την αλληλεγγύη, από τα σάλια που του τρέχουν κάθε φορά που κάποιος δίπλα του παθαίνει κακό; Πως θα μπορούσε να δημιουργήσει νέα σύμβολα και αισθητική; Με την Πάολα και την ενημέρωση του MEGA; Ή μήπως με το ξύλο στα γήπεδα και τo “Dancing With the Stars”; 
Πέρα από αναλύσεις, η κρίση και η χρεοκοπία δεν αποτέλεσε εφαλτήριο για να γεννηθεί κάτι πραγματικά νέο. Μόνο νέες μορφές καταστολής, νέα σκουπίδια, νέες ιδεοληψίες, νέοι τρόποι εξαπάτησης, νέα άγνοια και νέες προκαταλήψεις. Όλα φτιαγμένα από παλιά υλικά. Όσο η χώρα ξεπουλιέται και οι κάτοικοί της πλησιάζουν στο να γίνουν οι Κινέζοι της Ευρώπης, οι ελίτ που έστησαν την ισοπέδωση της πραγματικής ζωής από τους αριθμούς, τρίβουν τα χέρια τους. Γιατί ήξεραν εξ’ αρχής πως η Ελλάδα για όλους τους παραπάνω λόγους ήταν το ιδανικό εργαστήριο για να πειραματιστούν. Πείτε μου, έκαναν λάθος; 
ΥΓ. Με αφορμή το πόσες βλακείες έχω ακούσει για τους απεργούς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. 
<a href="http://strangejournal.wordpress.com/" target="_blank">πηγή</a>

Έκαναν λάθος ;

Σ’ αυτή την μικρή γωνιά της Μεσογείου υπάρχει ένας λαός που καυχιέται ότι “ θα κάνει και θα δείξει ” επειδή δήθεν έχει προγόνους που μεγα...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι ευρω-μάχες στο νομισματικό πόλεμο

Ellada simera 0 Ευρώπη, οικονομία 13:15

<center>
<img alt="europe111" border="0" height="290" src="http://www.sofokleous10.gr/portal2/images/stories/europe111.jpg" style="margin-top: 10px;" width="460" /></center>
 
Ποιος θα το φανταζόταν πριν από έξι μήνες ότι στις αρχές του 2013 το ευρώ θα κατατάσσοταν μεταξύ των ισχυρότερων νομισμάτων για το μέλλον του κόσμου; 
 
Η αξία του ενιαίου νομίσματος στην Ευρώπη έχει αυξηθεί σχεδόν κατά 7 τοις εκατό σε εμπορικά σταθμισμένη βάση από τα τέλη Ιουλίου. Πρόκειται για 25 τοις εκατό περίπου έναντι του γεν και 10 τοις εκατό έναντι του δολαρίου. 
 
Η δύναμη του νομίσματος ακολουθεί τη δράση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την απομάκρυνση του κινδύνου της διάλυσης της ευρωζώνης. Αντικατοπτρίζει επίσης το παιχνίδι για παγκόσμια οικονομική εξουσία - ή όπως προειδοποίησε τη Δευτέρα ο Jens Weidmann, πρόεδρος της Bundesbank, την «αυξημένη πολιτικοποίηση» των συναλλαγματικών ισοτιμιών. 
 
Ο κ. Weidmann εννοούσε την Ιαπωνία, η οποία αρχίζει να πιέζει πιο επιθετικά για μια πληθωριστική ώθηση. Αλλά οι ΗΠΑ παραμένουν αποφασισμένες να συνεχίσουν την πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης, ενώ η αδυναμία της στερλίνας έχει γίνει ημι-επίσημα αποδεκτή στο Ηνωμένο Βασίλειο (πιο σημαντικός προορισμός των εξαγωγών της ευρωζώνης) και ενθαρρύνεται από τις υποψίες περί εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 
 
Εάν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μυστικός νομισματικός πόλεμος, η ΕΚΤ είναι μάλλον απούσα. Κάτι το οποίο εγείρει ερωτήματα σχετικά με το επίπεδο ανησυχίας που επικρατεί στην κεντρική τράπεζα. 
 
Κάποιος θα μπορούσε να έχει ακόμη και την εντύπωση, ότι η ΕΚΤ δεν είχε ενοχληθεί ιδιαίτερα. Στο τέλος του περασμένου έτους, ο Mario Draghi, πρόεδρος της ΕΚΤ, φαίνεται ότι προσπαθούσε να αποδυναμώσει κάπως το ευρώ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μια περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής της ευρωζώνης ήταν πολύ πιθανή κατά τη συνεδρίαση του Δεκεμβρίου και δημιουργούσε μια ζοφερή εικόνα για τις οικονομικές προοπτικές στην ευρωζώνη. 
 
Νωρίτερα αυτό το μήνα, ωστόσο - ίσως ζαλισμένος από την εντυπωσιακή ανάκαμψη του κλίματος των αγορών προς το ευρώ - ο κ. Draghi ήταν πιο επιθετικός στον τόνο του, επιμένοντας ότι κατά τη συνεδρίαση του Ιανουαρίου η μείωση των επιτοκίων δεν συζητήθηκε καν. 
 
Ερωτηθείς συγκεκριμένα για την άνοδο του ευρώ, ο κ. Draghi δήλωσε ότι η αξία του ήταν σημαντική, όταν η ΕΚΤ εκτιμούσε τις οικονομικές προοπτικές, αλλά «δεν είναι στόχος της πολιτικής». Τότε ανακάτεψε τα χαρτιά του για να βρει την τελευταία δήλωση σχετικά με τα νομίσματα της ομάδας G20 των κορυφαίων παγκόσμιων οικονομιών και την προειδοποίηση κατά των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων. Με τον τρόπο αυτό ακολουθούσε την πρακτική του προκάτοχόυ του Jean-Claude Trichet, ο οποίος ήταν πάντα τυπικός σχετικά με τη θεσμική διαδικασία (όπως είναι και ο πρόεδρος της Bundesbank, Weidmann). 
 
Τέλος, ο κ. Draghi επεσήμανε ότι στην πραγματικότητα η σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ παρέμενε σύμφωνη με το μακροχρόνιο μέσο όρο της, η οποία ενίσχυσε την εντύπωση ότι μάλλον δεν ανησυχεί. 
 
Είναι αλήθεια ότι η εμπορικά-σταθμισμένη αξία του ευρώ παραμένει σημαντικά χαμηλότερη από ότι το Νοέμβριο του 2004 και τον Νοέμβριο του 2007, όταν ο κ. Trichet παρενέβη λεκτικά – οι λεγόμενες «πράξεις ανοικτού στόματος» - για να ελέγξει την άνοδο του ευρώ. 
 
Και στις δύο περιπτώσεις, προειδοποίησε εναντίον των βάναυσων διακυμάνσεων των συναλλαγματικών ισοτιμιών, αν και με μικρή επιτυχία. Για ορισμένους συντηρητικούς φορείς χάραξης πολιτικής της ευρωζώνης, η άνοδος του ευρώ είναι ίσως ένα ευπρόσδεκτο σημάδι της επιστροφής της εμπιστοσύνης στη νομισματική ένωση της Ευρώπης. 
 
Αλλά η νομισματική σκληρότητα δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια. Ακόμη και αν η συναλλαγματική ισοτιμία είναι σύμφωνη με το μέσο όρο της τιμής της, συνεχίζουμε να ζούμε εξαιρετικές στιγμές, ιδιαίτερα στις πιο αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης. 
 
Το ποσοστό ανεργίας στην ευρωζώνη είναι σχεδόν 12 τοις εκατό (σε σύγκριση με περίπου 8 τοις εκατό στις ΗΠΑ) και η ΕΚΤ έχει προβλέψει ότι η οικονομία της περιοχής θα συρρικνωθεί φέτος. 
 
Ένα ισχυρότερο ευρώ απειλεί να στραγγαλίσει μία άλλη πηγή ανάπτυξης: οι καθαρές εξαγωγές συνέβαλαν θετικά στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της ευρωζώνης για καθένα από τα τελευταία 10 τρίμηνα, σύμφωνα με την Barclays. 
 
Ακόμα και οι ανθεκτικοί εξαγωγείς της Γερμανίας έχουν λόγο να ανησυχούν - η ισοτιμία ευρώ/γιεν παίζει ρόλο για τους ισχυρούς κατασκευαστές αυτοκινήτων της χώρας. Ο Jean-Claude Juncker, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, ο οποίος έχει παραιτηθεί από την προεδρία των συνεδριάσεων των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, προειδοποίησε την περασμένη εβδομάδα ότι το επίπεδο του ευρώ ήταν «επικίνδυνα υψηλό». 
 
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο κ. Draghi χρειάζεται ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Ένα πρώτο βήμα θα μπορούσε να είναι οι «πράξεις ανοικτού στόματος» του Trichet. Όμως, η ΕΚΤ θα μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο και να προσφέρει πιο μακροπρόθεσμη ρευστότητα, για παράδειγμα, ή περαιτέρω χαμηλότερα επιτόκια. Το τελευταίο δεν θα είναι εύκολο. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το κύριο σύνολο των επιτοκίων δανεισμού για τις τράπεζες, σήμερα στο 0,75 τοις εκατό, αλλά τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια της αγοράς. Αυτά έχουν πέσει στο επίπεδο του επιτοκίου καταθέσεων της ΕΚΤ, που καταβάλλονται για τις καταθέσεις μίας ημέρας, το οποίο είναι επί του παρόντος στο μηδέν. 
 
Έτσι η δράση της ΕΚΤ για να σταματήσει την άνοδο του ευρώ θα μπορούσε να απαιτήσει κινήσεις στο ανεξερεύνητο έδαφος των αρνητικών επιτοκίων – ουσιαστικά χρέωση των τραπεζών για την στάθμευσης των κεφαλαίων. 
 
Ωστόσο, ο κ. Draghi πέρυσι απέδειξε ότι μπορεί να ενεργεί ριζικά όταν απαιτείται από τις περιστάσεις. Η υπόσχεσή του να κάνει «ό, τι χρειάζεται» για να διατηρήσει την ακεραιότητα της ευρωζώνης ήταν ένα οικονομικό ρουά ματ στις αγορές. Σε έναν αβέβαιο κόσμο, το ένστικτό του είναι να μην αποκλείσει καμία επιλογή. 
 
<a href="http://www.sofokleous10.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Οι ευρω-μάχες στο νομισματικό πόλεμο

Ποιος θα το φανταζόταν πριν από έξι μήνες ότι στις αρχές του 2013 το ευρώ θα κατατάσσοταν μεταξύ των ισχυρότερων νομισμάτων για το μέλλον...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι ασύμμετρες απειλές της πολιτικής

Ellada simera 0 οικονομία 13:10

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEireoLjnL2zdUrbFA15z7t8bWKyhYItoh8igN3zjHWKBBeml0448klsvnOQYgMHYLmtXLBEIFDlCie3H9GQ1-UTBE5J7dp8JNnVeXPC6JjrC19e8AUHw6-Wi5j7xouNXEfTVvQAueUlTuw/s640/bigfishymattbyng.jpg" width="460" /></div>
 
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 
 
«Μείωση των δαπανών ή αύξηση των φόρων;», αναρωτιέται εύλογα κανείς, όσον αφορά τη μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί από ένα κράτος, το οποίο έχει οδηγηθεί ανόητα στην παγίδα του χρέους (σκόπιμα, όσον αφορά την Ελλάδα). 
Ειδικότερα, για την καταπολέμηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού μίας χώρας, καθώς επίσης για τον περιορισμό του δημοσίου χρέους της, απαιτείται είτε η μείωση των δημοσίων δαπανών, είτε η αύξηση των φόρων, είτε ένας ορθολογικός συνδυασμός και των δύο. 
Σε γενικές γραμμές τώρα, η μείωση των δημοσίων δαπανών οδηγεί σε υποχρεωτικό περιορισμό του κράτους - συμπεριλαμβανομένου του μεγέθους της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου. 
 
Αντίθετα, η αύξηση των φόρων οδηγεί στη διατήρηση ή στη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού, της κυβέρνησης κλπ. - αφού οι (ανόητοι) πολίτες αναλαμβάνουν ουσιαστικά να εξοφλήσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πολιτικοί τους, καθώς επίσης να συνεχίσουν να πληρώνουν τη διαφθορά και τους μισθούς των κομματικών τους μηχανισμών. 
 
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα στην Ελλάδα, ακόμη και η τελευταία κυβέρνηση της, κυβέρνηση συνεργασίας «συντηρητικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων», έχει προτιμήσει την αύξηση των φόρων (άρα τη διατήρηση ή τη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού), αντί της μείωσης των δαπανών - παρά το ότι η πολιτική αυτή είναι εις βάρος της ανάπτυξης και υπέρ της ανεργίας στον ιδιωτικό κυρίως τομέα. 
 
Όπως φαίνεται δε, αυτή θα ήταν η επιλογή και της σημερινής αντιπολίτευσης - οπότε τα συμπεράσματα, όσον αφορά τις επιδιώξεις της, είναι αυτονόητα. 
 
Δυστυχώς για όλους μας, η πολυσυζητημένη ανάπτυξη απαιτεί, μεταξύ πολλών άλλων, μείωση των δημοσίων δαπανών, με τον παράλληλο περιορισμό των φόρων - γεγονός που μάλλον τεκμηριώνει το ότι, συνεχίζεται αφενός μεν η «εκτροφή» του κομματικού κράτους, αφετέρου η διασπορά ψευδών ελπίδων (κυρίως από τα κόμματα εξουσίας). 
 
Περαιτέρω, όσον αφορά την καταπολέμηση του δημοσίου χρέους (το εκάστοτε νέο ύψος του είναι απλούστατα το χρέος του προηγουμένου έτους, συν το έλλειμμα του προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους), οι «αλχημείες» δεν έχουν τελειωμό. Περιληπτικά τα εξής: 
 
(α) Στην Ελλάδα επιβαρύνεται το χρέος του 2012 με τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, χωρίς να προστεθούν, ως οφείλουν, στο έλλειμμα. Έτσι το δημόσιο χρέος «εξακοντίζεται» στα 343 δις €, από περίπου 298 δις € που έπρεπε να είναι. 
 
(β) Κάποιες τράπεζες (ΑΤΕ, ΤΤ) χωρίζονται σε κακές (Bad Bank) και καλές. Τα ποσά που συγκεντρώνονται αυθαίρετα στις κακές (στην περίπτωση της ΑΤΕ περί τα 7 δις €, του ΤΤ περί τα 4 δις €), θα μεταφερθούν τελικά στον κρατικό προϋπολογισμό – οπότε στο δημόσιο χρέος και από εκεί στους ανόητους φορολογουμένους. 
 
(γ) Επιλέγεται η αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, σε τιμές εκποίησης, παρά το ότι αποτελεί μία «άκρως εγκληματική» ενέργεια εις βάρος της χώρας, "ποινικά κολάσιμη" - όσον αφορά τις κοινωφελείς (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ.), τις κερδοφόρες (ΟΠΑΠ κλπ.), καθώς επίσης τις στρατηγικές. 
 
Δυστυχώς το έγκλημα αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ακόμη και στη Γερμανία σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης – γεγονός που έχει οδηγήσει τους πολίτες εκεί στη συλλογή υπογραφών, έτσι ώστε να κατατεθεί μία «συλλογική διαμαρτυρία» («petition» καλύτερα), στην Κομισιόν. Μεταξύ άλλων γράφεται στη συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία των Γερμανών Πολιτών (right2water.eu) ότι, «Η Ευρώπη οφείλει να ανήκει στους Πολίτες της και όχι στα διάφορα λόμπι». 
 
Στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή, σχεδιάζεται η εκποίηση της εταιρείας ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), όπως συζητήθηκε στη χθεσινή επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής, έναντι 90 εκ. €, χωρίς δυστυχώς κανένας να διαμαρτύρεται – ειδικά οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κινδυνεύουν πρώτοι (προφανώς θα ακολουθήσει η ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα κοκ.). 
 
Ολοκληρώνοντας, όταν διασωθούν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, έτσι ώστε να πουληθούν «καθαρές» στους εισβολείς, καθώς επίσης όταν αποκρατικοποιηθούν οι παραπάνω δημόσιες επιχειρήσεις (ο υπόγειος πλούτος έχει ήδη παραχωρηθεί ως εγγύηση στους δανειστές), χωρίς να έχει μειωθεί καθόλου το χρέος, η Ελλάδα θα πεταχτεί στα σκουπίδια, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα 
 
Όπως έχουμε δε πολλές φορές τονίσει, η επιβολή της συγκεκριμένης πολιτικής είναι πολύ πιο εύκολη μέσω των (δήθεν) αριστερών κομμάτων, αφού τότε οι Πολίτες αντιδρούν πολύ λιγότερο. Κατά την άποψη μας λοιπόν, το σχέδιο ξεπουλήματος της πατρίδας μας δεν θα πραγματοποιηθεί από τη σημερινή «κυβέρνηση προετοιμασίας του», αλλά από την επόμενη – την «αριστερή». 
 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Οι ασύμμετρες απειλές της πολιτικής

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος «Μείωση των δαπανών ή αύξηση των φόρων;», αναρωτιέται εύλογα κανείς, όσον αφορά τη μέθοδο που πρέπει να ακολ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία-Ισραήλ: η Άγκυρα αποκλείει κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας

Ellada simera 0 Τουρκία 10:08

<center>
<img alt="" height="290" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/TOURKIA/cache/erdgogan%20israil-630x441.jpg" width="460" /></center>
 
Αποκλείει η Αγκυρα οποιαδήποτε συνεργασία με το Ισραήλ, ακόμα και αν εξομαλυνθούν οι σχέσεις τους λόγω της σχέσης Ισραήλ -Κύπρου, αναφερει ανώτατος Τούρκος αξιωματούχος . 
 
Πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της αγγλόγλωσσης τουρκικής εφημερίδας Hurriyet Daily News (με τίτλο “Apology, Cyprus hit Israel’s Turkey’s gas bid”) αναφέρει ότι ο ανώτατος αυτός τούρκος αξιωματούχος, είπε  στο πλαίσιο συνάντησής του με ισραηλινό επίσης αξιωματούχο σε διεθνή διάσκεψη για ενεργειακά θέματα που πραγματοποιήθηκε χθες  στην Κωνσταντινούπολη, ότι «ακόμα και αν εξομαλυνθούν οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, η Τουρκία αρνείται  οποιαδήποτε συνεργασία με εκείνους που συνάπτουν επιχειρηματικές σχέσεις με τους Ελληνοκυπρίους». 
 
Τσούζει την  Άγκυρα η ενεργειακή συνεργασία Κύπρου -Ισραήλ που ήδη  επεκτείνεται και με την Ελλάδα... 
 
<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τουρκία-Ισραήλ: η Άγκυρα αποκλείει κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας

Αποκλείει η Αγκυρα οποιαδήποτε συνεργασία με το Ισραήλ, ακόμα και αν εξομαλυνθούν οι σχέσεις τους λόγω της σχέσης Ισραήλ -Κύπρου, αναφερε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα πουλάει δάση, χαλκό και την ψυχή της

Ellada simera 0 Ελλάδα 10:01

<center>
<img alt="Η Ελλάδα πουλάει δάση, χαλκό και την ψυχή της" border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeEI-xJ57oUXJnjTChMnYj-3PCNMXL8orbA2wRJ3Rl7d6CtGu8hy_a0YgJ_GdPJW8ie4MA_-e-duvgA3BxGQcfWsnGwEyP2Xpo0I7-1TQTtsH_A-Nxco8EM4S_Ku73eJs0GpYD6nn4qj0/s400/greece_gold.jpg" width="460" /></center>
 
Την ιστορία σκάνδαλο των μεταλλείων Χρυσού στη Χαλκιδική πραγματεύεται η εκπομπή «Ειδικός απεσταλμένος» («Envoyé spécial») του γαλλικού France 2. Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ η Βόρεια Ελλάδα είναι μια από τις πλουσιότερες σε μεταλλεύματα περιοχές στην Ευρώπη. 
 
Εδώ και μερικούς μήνες το μεταλλείο της περιοχής βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. «Κι εδώ όμως η εταιρεία που κάνει τις προσλήψεις δεν είναι ελληνική μα καναδική» σημειώνει η εκπομπή. 
 
«Ονομάζεται Eldorado Gold. Πριν δέκα μήνες αγόρασε τα μεταλλεία χρυσού για 2 δις ευρώ και για το καλωσόρισμα το ελληνικό κράτος της έκανε ένα μικρό δωράκι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το δάσος της περιοχής που πριν δέκα μήνες ανήκε στο ελληνικό κράτος και τώρα είναι ιδιοκτησία της καναδικής εταιρείας μαζί με το μεταλλείο. Η περιοχή φρουρείται καλά από σεκιουριτάδες και συρματοπλέγματα» τονίζει ο «Ειδικός απεσταλμένος» που μιλάει για αδιαφάνεια στις συναλλαγές τις πώλησης. 
 
Σύμφωνα με το οδοιπορικό οι Καναδοί θέλουν να ανοίξουν ένα νέο μεταλλείο αλλά αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να σκάψουν τούνελ. Δεν έχουν παρά να σκύψουν στο έδαφος όπου βρίσκονται 730.000 τόνοι χαλκού. «Το δώρο του ελληνικού κράτους φαίνεται ιδιαίτερα προσοδοφόρο για την Eldorado Gold» τονίζει ο «Ειδικός Απεσταλμένος». 
 
Πόσα δέντρα όμως θα θυσιαστούν; Τις απαντήσεις δίνει ο ίδιος ο εκπρόσωπος της εταιρείας στην κάμερα της εκπομπής. 
 
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/35LUjnE52M4" width="560"></iframe> 
 
Ο φακός αιχμαλωτίζει μεταξύ άλλων τις κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής που αντιμάχονται την καταστροφή του δάσους αλλά και τον δήμαρχο της περιοχής Χρήστο Πάχτα που στηρίζει την εταιρεία. Εξεγείρεται πάντως όταν οι συντελεστές της εκπομπής τον ρωτούν αν κέρδισε κάτι για τη στήριξή του. Από την πλευρά της η εταιρεία υποστηρίζει ότι ο δήμαρχος ασκεί πιέσεις για συγκεκριμένες προσλήψεις. 
 
πηγή

Η Ελλάδα πουλάει δάση, χαλκό και την ψυχή της

Την ιστορία σκάνδαλο των μεταλλείων Χρυσού στη Χαλκιδική πραγματεύεται η εκπομπή «Ειδικός απεσταλμένος» («Envoyé spécial») του γαλλικού F...

Διαβάστε την συνέχεια

26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1824 Όταν άρχισε ο ληστρικός δανεισμός της χώρας

Ellada simera 0 Ιστορία, οικονομία 10:00

<center>
<img alt="" height="290" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/frontpage_small/public/GALLERY/ELLINIKHSHMAIALarge.jpg" width="460" /></center>
 
Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β' Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος. 
Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα. 
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. 
Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις. 
Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες. 
Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος. 
Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων. 
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>