Κύπριος ΥΠΕΞ μπροστά στις κάμερες για Τσαβούσογλου: «Μην τον πιστεύετε σε ότι σας λέει»

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiy0W8N2FsHYS9Ax_0lSELfuD_yinurXK1DKwgdIV12Cjorw1w3J57snyn8qJwGX5nYZlIja88RgJAVgDpsFEie6aTdKNEFgPsm3rklfbAldiEU_qca0s-07E769UAAtKZFCCujybt5LE/s1600/kyprios-ypex-mprosta-stis-kameres-tsavoysogloy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="504" data-original-width="792" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiy0W8N2FsHYS9Ax_0lSELfuD_yinurXK1DKwgdIV12Cjorw1w3J57snyn8qJwGX5nYZlIja88RgJAVgDpsFEie6aTdKNEFgPsm3rklfbAldiEU_qca0s-07E769UAAtKZFCCujybt5LE/s640/kyprios-ypex-mprosta-stis-kameres-tsavoysogloy.png" width="640" /></a></div> <br /> «Μην τον πιστεύετε σε ότι σας λέει» είπε ο Κύπριος ΥΠΕΞ Ν.Χριστοδουλίδης όταν ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ.Τσαβούσογλου έκανε δηλώσεις σε διεθνή ΜΜΕ και προκλήθηκε διπλωματική ένταση.<br /> <br /> Σαν κίνηση αν και αυθόρμητη, ομολογουμένως είχε θετικό επικοινωνιακό αντίκτυπο καθώς κατάφερε ο Κύπριος ΥΠΕΞ να εμβανίσει τον Τούρκο ομόλογό του ως αμυνόμενο και απολογούμενο.<br /> Μία απρόσμενη, δημόσια συνάντηση είχαν οι υπουργοί Εξωτερικών της Κύπρου και της Τουρκίας, στο περιθώριο των εργασιών της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. <br /> <br /> Όπως μετέδωσε ο «Alpha Κύπρου», οι κ.κ. Χριστοδουλίδης και Τσαβούσογλου είχαν μία on camera στιχομυθία, η οποία όπως ήταν φυσικό, αφορούσε αποκλειστικά την προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού.<br /> Το περιστατικό σημειώθηκε σε διάδρομο του κεντρικού κτιρίου του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, κατά τη διάρκεια δηλώσεων του Τούρκου υπουργού σε διεθνή μέσα ενημέρωσης. <br /> <br /> Από το σημείο έτυχε να περνάει ο κ. Χριστοδουλίδης, ο οποίος απευθυνόμενος στους εκπροσώπους των media δήλωσε το εξής: «Μην τον πιστεύετε σ’ αυτά που σας λέει». <br /> <br /> «Να συμφωνήσουμε ότι θα διαπραγματευτούμε» ήταν η πρώτη αντίδραση του κ. Τσαβούσογλου αλλά η επικοινωνιακή ζημιά είχε ήδη γίνει και ο Κύπριος ΥΠΕΞ είχε το πάνω χέρι. <br /> <br /> «Υπάρχει μόνο μία οδός. Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ξεχάστε τα δύο κράτη ή την συνομοσπονδία» ανταπάντησε ο κ. Χριστοδουλίδης.<br /> <br /> <iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="386" src="https://www.youtube.com/embed/7eIhaRKghik" width="640"></iframe><br /> <br /> Αξίζει να σημειωθεί ότι η παραπάνω στιχομυθία πραγματοποιήθηκε λίγα λεπτά πριν τη συνάντηση του Κύπριου υπουργού Εξωτερικών με τον Νίκο Δένδια.<br /> <br /> <a href="https://hellas-now.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Κύπριος ΥΠΕΞ μπροστά στις κάμερες για Τσαβούσογλου: «Μην τον πιστεύετε σε ότι σας λέει»

«Μην τον πιστεύετε σε ότι σας λέει» είπε ο Κύπριος ΥΠΕΞ Ν.Χριστοδουλίδης όταν ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ.Τσαβούσογλου έκανε δηλώσεις σε διεθνή ΜΜΕ ...

Διαβάστε την συνέχεια

Είμαστε έτοιμοι για την απευκταία προοπτική, την ελληνοτουρκική σύγκρουση;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOFty7aSdRAR5llO8E8jN9lwTIhNQyPi4sAy1yNkHkOBDMf-nFMvv-bMt6aQxdBpQ4sux4OpdBKvWA9P5eJOxLGVJt2yEfyLeeYnV0U8A8L_5A-K8fSAb4JDyU9AGJKUmQ4-YkYjq-yDc/s1600/UH-1H_Huey_Greek_Army.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOFty7aSdRAR5llO8E8jN9lwTIhNQyPi4sAy1yNkHkOBDMf-nFMvv-bMt6aQxdBpQ4sux4OpdBKvWA9P5eJOxLGVJt2yEfyLeeYnV0U8A8L_5A-K8fSAb4JDyU9AGJKUmQ4-YkYjq-yDc/s640/UH-1H_Huey_Greek_Army.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο Τούρκος υπουργός Αμυνας Χουλουσί Ακάρ ανέφερε ότι η Τουρκία είναι αποφασισμένη να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, όπως και το 1974. Η συγκεκριμένη απειλητική υπόμνηση ήρθε να προστεθεί σε ανάλογου περιεχομένου δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων. Ανεξαρτήτως αν τέτοιου είδους αναφορές, τις αξιολογούμε ως αταβιστικές εξάρσεις, δύσκολα δύναται να παρακαμφθεί το γεγονός της αυξανόμενης πολεμικής ρητορικής από την γειτονική χώρα. <br /> <br /> Γράφει ο <b>Χρήστος Ζιώγας*</b><br /> <br /> Σταδιακά, έχει επέλθει περαιτέρω στρατικοποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ αυτό ακριβώς θέλουμε να αποφύγουμε, δίχως παράλληλα να μπορούμε να επιβάλουμε το επιθυμητό διπλωματικό κόστος στην Άγκυρα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περιβόητες «κόκκινες γραμμές» τείνουν να καταστούν ολοένα και πιο δυσδιάκριτες και το πλαίσιο συζητήσεων, με την γειτονική χώρα, δυσχερέστερο και μονομερώς διευρυνόμενο. <br /> <br /> Οι δίαυλοι επικοινωνίας, που ορθώς υπάρχουν, μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, οφείλουν να λειτουργούν αμφίδρομα, αναλόγως του ύφους και του περιεχομένου των εκατέρωθεν δηλώσεων και πράξεων. Το γεγονός ότι, όλο και συχνότερα, Τούρκοι επίσημοι ξιφουλκούν λεκτικά εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου δηλοί μια προβληματική λειτουργία της συγκεκριμένης διπλωματικής πρακτικής. <br /> <br /> Η «στρατηγική» ψυχραιμία που αυτάρεσκα δηλώνουμε ότι διατηρούμε, προσπερνώντας τις συνεχόμενες τουρκικές απειλές, δημιουργεί στην ελληνική αλλά και τουρκική κοινωνία, μία στρεβλή απεικόνιση του δίπολου ισχυρού–αδύναμου σε διμερές επίπεδο. Πόσο ισχυρή και κυρίως πόσο ισχυρότερη (στρατιωτικά) είναι πραγματικά η Τουρκία από την Ελλάδα; <br /> <br /> Συνέπεια αυτής της κατάστασης, είναι να αυτοϋπονομεύεται η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική,στην πτυχή της εσωτερικής της νομιμοποίησης (δηλαδή σε ποιο βαθμό συναινεί η κάθε κοινωνία στην επίτευξη των στόχων της εξωτερικής της πολιτικής) και αντιστοίχως να ενισχύεται η τουρκική αναθεωρητική πολιτική με την συναίνεση της τουρκικής κοινωνίας. <br /> <br /> Η ελληνική κοινωνία φαντασιώθηκε την τελευταία 25ετία την διάχυση του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού εγχειρήματος, που εξοβέλισε τον πόλεμο ως πιθανή επιλογή μεταξύ των δυτικών κρατών, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν εκπληρώθηκε η προφητεία αλλά η Τουρκία χρησιμοποιεί συχνότερα και περισσότερο τα στρατιωτικά μέσα ως πυλώνα άσκησης της εξωτερικής της πολιτικής. <br /> <br /> Επιγραμματικά αναφέρουμε: επέμβαση στη Συρία, στρατιωτική παρουσία στο Ιράκ, εμπλοκή στη Λιβύη, στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ και την Σομαλία, παράνομες έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ παρουσία πολεμικών πλοίων, κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου και δήλωση παραμονής, μέρους των στρατευμάτων κατοχής, ακόμη και μετά την επίλυση. Δύσκολα λοιπόν δύναται να υποστηρίξει κάποιος πως η Ελλάδα θα υφίσταται εσαεί, μόνο παραβιάσεις των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου και η Τουρκία δεν θα προχωρήσει σε περαιτέρω στρατικοποίηση των διμερών μας σχέσεων. <br /> <br /> Το μεγαλύτερο πρόβλημα ίσως να μην είναι ο τουρκικός αναθεωρητισμός αυτός καθαυτός, αλλά μία διαρκώς εμπεδωμένη στην ελληνική κοινωνία θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στη βάση οικείων επιθυμιών και προτιμήσεων. <br /> <br /> Προφανώς, ο πόλεμος συνιστά μία απεχθή ανθρωπινή δραστηριότητα και τα δεινά του ανέδειξαν την διαχρονική αναγκαιότητα υπέρβασής του. Δυστυχώς εξακολουθεί να αποτελεί μία περισσότερο ή λιγότερο πιθανή προοπτική στο διεθνές σύστημα και στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το ζήτημα του πολέμου μέρος της ελληνικής κοινωνίας το προσεγγίζει μάλλον δεοντολογικά και αφοριστικά˙ είναι (όντως) κάτι πολύ κακό που δεν θέλουμε να μας συμβεί. <br /> <br /> Ο Κλάουζεβιτς παρατηρούσε ότι κάθε πόλεμος είναι προϊόν της κοινωνίας η οποία τον διεξάγει. Η εν λόγω θέση δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για το τί να περιμένουμε από την γειτονική χώρα και τί θα πράξουμε εμείς στην απευκταία περίπτωση ενός ελληνοτουρκικού πολέμου; <br /> <br /> Η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι, μετά την «ενεργητική» πολιτική του εξευρωπαϊσμό της γείτονος -που δεν επέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα- υιοθετεί μία πιο παθητική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η αναθεωρητική Τουρκία είτε θα ελεγχθεί από τρίτους δρώντες (ΗΠΑ, Ισραήλ, ΕΕ) ή θα αναδιπλωθεί ή/και θα καταρρεύσει υπό το βάρος των υπέρμετρων ηγεμονικών της αξιώσεων. <br /> <br /> Οι συγκεκριμένες θωρήσεις, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αυτοεξαιρούν την Ελλάδα από τον σωφρονισμό της Άγκυρας, είναι οι λογικές απολήξεις μιας στρεβλής πρόσληψης της έννοιας και του περιεχομένου της στρατηγικής. <br /> <br /> Η στρατηγική αποτροπής, από μία εφαρμοσμένη σύζευξη μέσων και σκοπών για την αποφυγή του πολέμου, απώλεσε το ουσιαστικό της περιεχόμενο και κατέστη μία αφηρημένη έννοια, που θεωρήθηκε ως μία αρειμάνια αντίληψη ενός συγκεκριμένου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά το πλαίσιο άσκησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. <br /> <br /> Η στρατηγική αποτροπής, έναντι της Τουρκίας απέκτησε ιδεολογικό πρόσημο και υποχώρησε από το πεδίο της κοινωνικά προσδιορισμένης αναγκαιότητας, στον χώρο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. <br /> <br /> Εξ αυτού του γεγονότος, προέκυψε μία απέχθεια προς την ορθολογική στρατηγική σκέψη, έτσι ώστε να μην τρωθεί η «ευρωστία» οικείων αναλήψεων σχετικά με τα βασικά ιδεολογικά προτάγματα και το πώς θα πρέπει να προσεγγίσουμε την Άγκυρα. <br /> <br /> Ενώ η Τουρκία αναπτύχτηκε οικονομικά, αποδεσμεύτηκε η ενταξιακή της πορεία στη ΕΕ, ούτε εκδημοκρατίστηκε, ούτε εξευρωπαΐστηκε, μήτε έγινε λιγότερο αναθεωρητική, δημιουργώντας ερμηνευτικά ζητήματα στην φιλελεύθερη προσέγγιση. <br /> <br /> Επίσης, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο κείμενο που να χρησιμοποιεί λενινιστικά αναλυτικά εργαλεία για να εξετάσει την τουρκική εξωτερική πολιτική… Αν προκύπτει από την ανάλυση, είναι μεγάλο αμάρτημα να την ορίσουν ως ιμπεριαλιστική ή μας αρκούν ευχολόγια ότι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους; <br /> <br /> Η ορθολογική αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού δεν αποτελεί αντικείμενο επιβεβαίωσης ή διάψευσης του ενός ή του άλλου ιδεολογικού χώρου αλλά κοινωνική και ιστορική αναγκαιότητα. Η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας θίγει συγκεκριμένα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου και δεν (πρέπει να) συνιστά θέμα ιδεολογικής αντιπαράθεσης. <br /> <br /> Παρά τα αντιθέτως λεχθέντα εξακολουθεί να γίνεται. Η «κουλτούρα ειρήνης» που διατυμπανίζουν πολλοί, χρειάζεται δυο για να καρπίσει και στην περίπτωση της Ελλάδος και της Τουρκίας μάλλον εξαντλήθηκε σε μονομερείς ιστοριογραφικές αυτομαστιγώσεις. Εν γένει, η ειρήνη στην ιδεατή της μορφή προϋποθέτει άσκηση διακρατικών σχέσεων ανεξαρτήτων της ισχύος. <br /> <br /> Μια τέτοια κατάσταση θα δρομολογούσε μία νέα μορφή διακρατικών ή και υπερεθνικών σχέσεων, που θα οδηγούσαν στην εμπέδωση συνθηκών ειρήνης. Αντ’ αυτής, η διεθνής τάξη αποτελεί το υποκατάστατο της δομικής αδυναμίας του συστήματος να δημιουργήσει συνθήκες διεθνούς ειρήνης. <br /> <br /> Υπό αυτό το πρίσμα και στην παρούσα ιστορική συγκυρία, η διεθνής ειρήνη, ως αποτέλεσμα της συνειδητής εγκατάλειψης των πολιτικών ισχύος, δεν συνιστά επιλογή των περισσοτέρων κρατών και σίγουρα όχι της γείτονος. <br /> <br /> Οι διαρκώς αυξανόμενες ποιοτικά και ποσοτικά, τουρκικές αιτιάσεις, που άπτονται της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, περιορίζουν τις πιθανότητες μίας ετεροβαρούς συμφωνίας και δυσκολεύουν την επιχειρηματολογία των εγχώριων και εξωχώριων θιασωτών ενός «έντιμου» ελληνοτουρκικού «συμβιβασμού». <br /> <br /> Θέσεις, ότι η Τουρκία δεν θα προχωρήσει περαιτέρω για αβέβαιους και ασαφείς λόγους και κραυγές για την δομική αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αντεπεξέλθει στην περίπτωση μιας κλιμακούμενης κρίσης, καλό είναι να λείπουν διότι κάνουν το απευκταίο πιο πιθανό. <br /> <br /> Η ελληνική κοινωνία επιθυμεί την ειλικρινή και αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των όμορων κρατών, αλλά και (οφείλει να) είναι προετοιμασμένη για την πιθανότητα μίας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. <br /> <br /> <b>*Ο Χρήστος Ζιώγας διδάσκει Διεθνείς Σχέσεις στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και είναι Μεταδιδακτορικός Ερευνητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο<i></i></b><br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Είμαστε έτοιμοι για την απευκταία προοπτική, την ελληνοτουρκική σύγκρουση;

Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο Τούρκος υπουργός Αμυνας Χουλουσί Ακάρ ανέφερε ότι η Τουρκία είναι αποφασισμένη να προστατεύσει τα δικαιώματα τω...

Διαβάστε την συνέχεια

23 χρόνια μετά τα Ίμια… μήπως ο “οργανισμός μας σηκώνει” τον στρατιωτικό καταναγκασμό!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWOZxwf1QlN7hYI6aRqa0_8iFY_cz-Z2XjSsasL4hbJpazQXW1EmneWBJkjXtJSVqr8QTiK6qzx2a3VcjHzbj5uXt00b1Rszr7J7OHixB0g5Q5qqpEcvqod24EnZ7SLbEw7uF1W8AjDe4/s1600/HELLENIC-NAVY.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="720" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWOZxwf1QlN7hYI6aRqa0_8iFY_cz-Z2XjSsasL4hbJpazQXW1EmneWBJkjXtJSVqr8QTiK6qzx2a3VcjHzbj5uXt00b1Rszr7J7OHixB0g5Q5qqpEcvqod24EnZ7SLbEw7uF1W8AjDe4/s640/HELLENIC-NAVY.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Ενώ η τουρκική επιθετικότητα, τόσο σε ρητορικό επίπεδο όσο και πρακτικό, βαίνει συνεχώς εντεινόμενη, θα έπρεπε να έχει γίνει σε όλους μας προφανές πλέον, ότι το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό οικοδόμημα «στοιχειώνεται» σε πολλαπλά επίπεδα από την κρίση των Ιμίων, ενώ τα σύνδρομα που τροφοδότησε έχει οδηγήσει διακομματικά σε μια ρητορική ανερμάτιστη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς οργάνωση, όπου καθένας αισθάνεται ελεύθερος να λέει ό,τι καταλαβαίνει, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι οι χώρες ανταλλάσσουν μεταξύ τους μηνύματα σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, με οργανωμένο τρόπο, στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων που η καθεμιά έχει θέσει. <br /> <br /> Πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα συμμετέχει οργανωμένα σε κάτι τέτοιο; Υπάρχει κάποια διαδικασία συνεννόησης στην Ελλάδα για τη διατύπωση αυτού του λόγου; Ακόμα και αν κάποιες φορές υπάρχει ένα επίπεδο συνεννόησης, θεωρεί κανείς ότι όσα λέει η ελληνική πλευρά λαμβάνεται υπόψη ως μια αξιόπιστη διακήρυξη και όχι ως αναφορά του τάδε ή του δείνα αξιωματούχου που καταλαβαίνει λιγότερο ή περισσότερο τη σημασία των διακηρύξεων; <br /> <br /> Εντελώς ψυχρά και αποφεύγοντας πάση θυσία το αγαπημένο εθνικό σπορ, την «κολοκυθιά» των ευθυνών, που μας εκτρέπει από τη σε βάθος κατανόηση των «παθημάτων» και την ενσωμάτωσή τους ως «μαθήματα» στους μελλοντικούς σχεδιασμούς και ενέργειες μας, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η έκβαση της κρίσης των Ιμίων αποτέλεσε το εκκολαπτήριο των μαξιμαλιστικών τουρκικών σχεδιασμών που τώρα αντιμετωπίζουμε. <br /> <br /> Δυστυχώς. το αποτύπωμα της κρίσης των Ιμίων συνεχίζει να είναι ακόμη και σήμερα πολύ ισχυρό και εκ των πραγμάτων «ρυμουλκεί» την ελληνική πολιτική και στρατηγική σε ασαφείς ατραπούς με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα «στοιχειώματος» του ελληνικού πολιτικού και στρατιωτικού οικοδομήματος είναι τα ακόλουθα: <br /> <br /> >Με βάση τον δημόσιο λόγο πολιτικών και στρατιωτικών ιθυνόντων, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η αποκλιμάκωση της όποιας κρίσης αποτελεί την πρώτη ελληνική προτεραιότητα. Προσοχή, όχι η επίλυση της κρίσης με βάση τους όρους μας, αλλά μέσω μίας διαδικασίας διαπραγμάτευσης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί και έμπρακτη αποδοχή των όποιων τετελεσμένων. <br /> <br /> >Επίσης, με βάση τον δημόσιο λόγο φαίνεται ότι για την ελληνική πλευρά αποτελεί πλέον πεποίθηση πως η έκβαση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού ισχύος θα καθορισθεί από μία κρίση. Το ενδεχόμενο κλιμάκωσης από ελληνικής πλευράς μας ώστε να αντιστραφούν τυχόν αρνητικές συνέπειες μίας κρίσης ή τα όποια τετελεσμένα, ούτε αναφέρεται ούτε υπονοείται. <br /> <br /> Γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι εφόσον η ανωτέρω παραδοχή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα τότε στην πράξη κατευθύνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς στη σχεδίαση και εκτέλεση μίας κρίσης που θα αποδειχθεί καταλυτική. Εντελώς αυτοκαταστροφικά, η ελληνική πλευρά έχει δημιουργήσει τη βεβαιότητα στην Τουρκία αναφορικά με τη συμπεριφορά της σε μια μελλοντική κρίση, με αποτέλεσμα να έχει σχεδόν μηδενίσει το ενδεχόμενο να προκύψει κάποια ελληνική συμπεριφορά η οποία είτε δεν έχει προβλεφθεί, είτε συγκέντρωνε πολύ χαμηλές πιθανότητες. <br /> <br /> Και στα δύο παραδείγματα, η με βάση τον δημόσιο λόγο ελληνική στάση δρα υπονομευτικά στην εθνική αποτροπή και μπορεί βάσιμα να υποστηριχθεί ότι το «μοτίβο» που ακολουθούμε, δημιουργεί στην πράξη ευνοϊκό περιβάλλον για την περαιτέρω ανάπτυξη της τουρκικής επιθετικότητας. <br /> <br /> Όταν ο αντίπαλος αισθάνεται ότι πέραν της προνομιακής επιλογής του τόπου και του χρόνου εκδήλωσης της επιθετικότητας από την Τουρκία, ενώ παράλληλα η αντίδραση του Έλληνα αντιπάλου είναι εξαιρετικά προβλέψιμη, θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε ότι αντί να εξυπηρετούμε τη φιλειρηνική πρόθεση που διακηρύσσουμε, στην ουσία προτρέπουμε τον αντίπαλό μας να επιλέξει τον στρατιωτικό καταναγκασμό! <br /> <br /> Ας σημειωθεί εδώ ότι σε επιχειρησιακό / τακτικό επίπεδο, η παραχώρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στον αντίπαλο και ο εκούσιος αυτοπεριορισμός στην αντίδραση (έστω και αν αυτή είναι άμεση) δεν αποτελεί ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα για την ανάληψη δράσης από τον αντίπαλο. Εφόσον ο αντίπαλος μπορεί να επιλέξει τον χώρο και τον χρόνο και να εκμεταλλευτεί τη βολική σε μεγάλο βαθμό για αυτόν, γεωγραφία του θεάτρου επιχειρήσεων (ιδίως εάν η άλλη πλευρά δεν λαμβάνει μέτρα ανατροπής αυτού του πλεονεκτήματος), η ικανότητα και ένταση αντίδρασης αποτελεί απλώς μία παράμετρο στον επιχειρησιακό του σχεδιασμό. <br /> <br /> Αντίθετα, η δημόσια διακήρυξη και το κυριότερο η συστηματική ψυχική και υλική προετοιμασία της ελληνικής πλευράς για κατακόρυφη κλιμάκωση, εάν απαιτηθεί, είναι αυτό που ανακτά την πρωτοβουλία και αυξάνει κατακόρυφα το δυνητικό ρίσκο / κόστος για τον αντίπαλο. Εν ολίγοις, τον αποτρέπει από την προσπάθεια σταδιακής επίτευξης των στρατηγικών του στόχων μέσω σειράς κρίσεων σε επιλεγμένο τόπο και χρόνο, που ακόμα και η αποκλιμάκωσή τους επιφέρει κάποιο κέρδος για αυτόν.<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

23 χρόνια μετά τα Ίμια… μήπως ο “οργανισμός μας σηκώνει” τον στρατιωτικό καταναγκασμό!

Ενώ η τουρκική επιθετικότητα, τόσο σε ρητορικό επίπεδο όσο και πρακτικό, βαίνει συνεχώς εντεινόμενη, θα έπρεπε να έχει γίνει σε όλους μας...

Διαβάστε την συνέχεια