Ενώ η τουρκική επιθετικότητα, τόσο σε ρητορικό επίπεδο όσο και πρακτικό, βαίνει συνεχώς εντεινόμενη, θα έπρεπε να έχει γίνει σε όλους μας προφανές πλέον, ότι το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό οικοδόμημα «στοιχειώνεται» σε πολλαπλά επίπεδα από την κρίση των Ιμίων, ενώ τα σύνδρομα που τροφοδότησε έχει οδηγήσει διακομματικά σε μια ρητορική ανερμάτιστη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς οργάνωση, όπου καθένας αισθάνεται ελεύθερος να λέει ό,τι καταλαβαίνει, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι οι χώρες ανταλλάσσουν μεταξύ τους μηνύματα σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, με οργανωμένο τρόπο, στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων που η καθεμιά έχει θέσει.
Πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα συμμετέχει οργανωμένα σε κάτι τέτοιο; Υπάρχει κάποια διαδικασία συνεννόησης στην Ελλάδα για τη διατύπωση αυτού του λόγου; Ακόμα και αν κάποιες φορές υπάρχει ένα επίπεδο συνεννόησης, θεωρεί κανείς ότι όσα λέει η ελληνική πλευρά λαμβάνεται υπόψη ως μια αξιόπιστη διακήρυξη και όχι ως αναφορά του τάδε ή του δείνα αξιωματούχου που καταλαβαίνει λιγότερο ή περισσότερο τη σημασία των διακηρύξεων;
Εντελώς ψυχρά και αποφεύγοντας πάση θυσία το αγαπημένο εθνικό σπορ, την «κολοκυθιά» των ευθυνών, που μας εκτρέπει από τη σε βάθος κατανόηση των «παθημάτων» και την ενσωμάτωσή τους ως «μαθήματα» στους μελλοντικούς σχεδιασμούς και ενέργειες μας, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η έκβαση της κρίσης των Ιμίων αποτέλεσε το εκκολαπτήριο των μαξιμαλιστικών τουρκικών σχεδιασμών που τώρα αντιμετωπίζουμε.
Δυστυχώς. το αποτύπωμα της κρίσης των Ιμίων συνεχίζει να είναι ακόμη και σήμερα πολύ ισχυρό και εκ των πραγμάτων «ρυμουλκεί» την ελληνική πολιτική και στρατηγική σε ασαφείς ατραπούς με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα «στοιχειώματος» του ελληνικού πολιτικού και στρατιωτικού οικοδομήματος είναι τα ακόλουθα:
>Με βάση τον δημόσιο λόγο πολιτικών και στρατιωτικών ιθυνόντων, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η αποκλιμάκωση της όποιας κρίσης αποτελεί την πρώτη ελληνική προτεραιότητα. Προσοχή, όχι η επίλυση της κρίσης με βάση τους όρους μας, αλλά μέσω μίας διαδικασίας διαπραγμάτευσης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί και έμπρακτη αποδοχή των όποιων τετελεσμένων.
>Επίσης, με βάση τον δημόσιο λόγο φαίνεται ότι για την ελληνική πλευρά αποτελεί πλέον πεποίθηση πως η έκβαση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού ισχύος θα καθορισθεί από μία κρίση. Το ενδεχόμενο κλιμάκωσης από ελληνικής πλευράς μας ώστε να αντιστραφούν τυχόν αρνητικές συνέπειες μίας κρίσης ή τα όποια τετελεσμένα, ούτε αναφέρεται ούτε υπονοείται.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι εφόσον η ανωτέρω παραδοχή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα τότε στην πράξη κατευθύνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς στη σχεδίαση και εκτέλεση μίας κρίσης που θα αποδειχθεί καταλυτική. Εντελώς αυτοκαταστροφικά, η ελληνική πλευρά έχει δημιουργήσει τη βεβαιότητα στην Τουρκία αναφορικά με τη συμπεριφορά της σε μια μελλοντική κρίση, με αποτέλεσμα να έχει σχεδόν μηδενίσει το ενδεχόμενο να προκύψει κάποια ελληνική συμπεριφορά η οποία είτε δεν έχει προβλεφθεί, είτε συγκέντρωνε πολύ χαμηλές πιθανότητες.
Και στα δύο παραδείγματα, η με βάση τον δημόσιο λόγο ελληνική στάση δρα υπονομευτικά στην εθνική αποτροπή και μπορεί βάσιμα να υποστηριχθεί ότι το «μοτίβο» που ακολουθούμε, δημιουργεί στην πράξη ευνοϊκό περιβάλλον για την περαιτέρω ανάπτυξη της τουρκικής επιθετικότητας.
Όταν ο αντίπαλος αισθάνεται ότι πέραν της προνομιακής επιλογής του τόπου και του χρόνου εκδήλωσης της επιθετικότητας από την Τουρκία, ενώ παράλληλα η αντίδραση του Έλληνα αντιπάλου είναι εξαιρετικά προβλέψιμη, θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε ότι αντί να εξυπηρετούμε τη φιλειρηνική πρόθεση που διακηρύσσουμε, στην ουσία προτρέπουμε τον αντίπαλό μας να επιλέξει τον στρατιωτικό καταναγκασμό!
Ας σημειωθεί εδώ ότι σε επιχειρησιακό / τακτικό επίπεδο, η παραχώρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στον αντίπαλο και ο εκούσιος αυτοπεριορισμός στην αντίδραση (έστω και αν αυτή είναι άμεση) δεν αποτελεί ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα για την ανάληψη δράσης από τον αντίπαλο. Εφόσον ο αντίπαλος μπορεί να επιλέξει τον χώρο και τον χρόνο και να εκμεταλλευτεί τη βολική σε μεγάλο βαθμό για αυτόν, γεωγραφία του θεάτρου επιχειρήσεων (ιδίως εάν η άλλη πλευρά δεν λαμβάνει μέτρα ανατροπής αυτού του πλεονεκτήματος), η ικανότητα και ένταση αντίδρασης αποτελεί απλώς μία παράμετρο στον επιχειρησιακό του σχεδιασμό.
Αντίθετα, η δημόσια διακήρυξη και το κυριότερο η συστηματική ψυχική και υλική προετοιμασία της ελληνικής πλευράς για κατακόρυφη κλιμάκωση, εάν απαιτηθεί, είναι αυτό που ανακτά την πρωτοβουλία και αυξάνει κατακόρυφα το δυνητικό ρίσκο / κόστος για τον αντίπαλο. Εν ολίγοις, τον αποτρέπει από την προσπάθεια σταδιακής επίτευξης των στρατηγικών του στόχων μέσω σειράς κρίσεων σε επιλεγμένο τόπο και χρόνο, που ακόμα και η αποκλιμάκωσή τους επιφέρει κάποιο κέρδος για αυτόν.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου