Συγκρότηση κοινού μετώπου κατά της Τουρκίας: Κινήσεις αποτροπής νέων τετελεσμένων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3EcXEhwCwrIdSOnHvNf0ZptTlapRHsvhU-ZdO2mIJhULTWd2pTn3Kq_0hG4YGSLOeN7jaDkmu-1yqUrLCuukWMUY8AhQmP52G3PIQVTK-6x9eUQGk_X_PrhWZoI7llQzVdaOzwnW1Q90/s1600/%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%2599%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%259F+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2593%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="476" data-original-width="750" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3EcXEhwCwrIdSOnHvNf0ZptTlapRHsvhU-ZdO2mIJhULTWd2pTn3Kq_0hG4YGSLOeN7jaDkmu-1yqUrLCuukWMUY8AhQmP52G3PIQVTK-6x9eUQGk_X_PrhWZoI7llQzVdaOzwnW1Q90/s640/%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%2599%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%259F+%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5+%25CE%2593%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591.jpg" width="640" /></a></div> <br /> ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ <br /> <br /> Του <b>ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ </b><br /> Επιθέσεις με Navtex, ναυτικές ασκήσεις και απειλές συνθέτουν το σκηνικό, το οποίο στήνει η Τουρκία από το Αιγαίο μέχρι και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η πρακτική, διαχρονική και επαναλαμβανόμενη, δείχνει τις προθέσεις της Άγκυρας, που παραμένει σε επιθετική διάταξη έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά ταυτόχρονα προδιαγράφει εν πολλοίς το κλίμα που θα κυριαρχήσει τους επόμενους μήνες στην περιοχή. <br /> <br /> Με την Navtex 0121/19 η Άγκυρα δέσμευσε για χθες Τρίτη, περιοχές κοντά στο Καστελόριζο για ασκήσεις με πραγματικά πυρά, ενώ παράλληλα με τη Navtex 0117/19 δεσμεύεται επίσης περιοχή νοτιοανατολικά της Κύπρου. Αυτή η Navtex, επικαλύπτει θαλάσσια τεμάχια κοντά στην γεώτρηση της Εxxon Mobil, στο τεμάχιο 10 της κυπριακής ΑΟΖ, για πραγματοποίηση άσκησης με πραγματικά πυρά. <br /> Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Τσαβούσογλου έχει προαναγγείλει πως τις επόμενες μέρες φτάνει το νέο γεωτρύπανο της Τουρκίας και θα ξεκινήσει γεώτρηση στην τουρκική ΑΟΖ και τις περιοχές στις οποίες «αδειοδοτήθηκε» η Τουρκία από ψευδοκράτος. Δηλαδή, στην θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Είναι δε χαρακτηριστική η αναφορά Τσαβούσογλου, πως «η γεώτρηση θα ξεκινήσει όποιος και να πει, ό,τι και να πει». Δεν ιδρώνει, κοντολογίς, το αυτί της κατοχικής δύναμης, που είναι συνηθισμένη να ποδοπατεί το διεθνές δίκαιο, βάφοντας το με αίμα. <br /> <br /> Μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι τουρκικές προκλήσεις; Πόσο θα τεντώσει το σχοινί; Θα επιχειρήσει να κάνει το βήμα παραπάνω και να κόψει το σχοινί; Είναι προφανές πως η Τουρκία παρουσιάζεται αποφασισμένη να προχωρήσει σε κινήσεις επιβολής τετελεσμένων στην περιοχή. Αυτή η προσπάθεια συνδέεται με το γεγονός ότι αντιλαμβάνεται το καθεστώς Ερντογάν, πως εάν δεν αποτελέσει μέρος στο παιχνίδι των ενεργειακών εξελίξεων, τότε θα χάσει το τρένο της στρατηγικής αναβάθμισής της στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα τελειώσει, εν πολλοίς, το όραμα Ερντογάν για ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Οι κινήσεις της Τουρκίας στοχεύουν στη δημιουργία σκηνικού αποσταθεροποίησης για να μπορέσει να εμπλακεί στο ενεργειακό παιχνίδι. <br /> Μόνο αυτό το εργαλείο έμαθε η Άγκυρα να χρησιμοποιεί για να προωθεί τις επιδιώξεις της. <br /> <br /> Είναι σαφές πως η πλειοψηφία των χωρών της περιοχής δεν θέλουν την Τουρκία στους ενεργειακούς σχεδιασμούς, επειδή δεν της έχουν εμπιστοσύνη. Δεν τη θέλουν επειδή για την Τουρκία η συνεργασία σημαίνει υποταγή των άλλων στους δικούς της σχεδιασμούς επιδιώξεις. <br /> <br /> Το ζητούμενο είναι, σε αυτή τη φάση, να περιορισθούν οι τουρκικές προκλήσεις. Οι προκλητικές της ενέργειες δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο. Επηρεάζουν και όσες χώρες δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Συνεπώς, χρειάζεται ένα μέτωπο, που θα σταθεί απέναντι από την Τουρκία. Υπάρχουν προδήλως διαφορετικά συμφέροντα των χωρών της περιοχής ( αλλά και κρατών που δραστηριοποιούνται εταιρείες τους). Υπάρχουν, όμως και κοινά συμφέροντα, τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν αναδεικνύοντας τους κοινούς στόχους και επιδιώξεις.<br /> <br /> <a href="https://www.apopseis.com/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Συγκρότηση κοινού μετώπου κατά της Τουρκίας: Κινήσεις αποτροπής νέων τετελεσμένων

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Επιθέσεις με Navtex, ναυτικές ασκήσεις και απειλές συνθέτουν το σκηνικό, το ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί θα αποτύχει το σχέδιο Ερντογάν στη Συρία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJzRAZtlqBEYpcc36TmdwkIGOGBwT0NOqcIJoIpzRbY1Dm4ftCyUWmM55qwlwEGV0aArX6GAvuyBPMTKWmQ5Q-Mo86rOMBUIlycKoB_aRdrigWb8tu9wRIsFpPq3XG-SSSH8K1njkUEeE/s1600/financial-times.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJzRAZtlqBEYpcc36TmdwkIGOGBwT0NOqcIJoIpzRbY1Dm4ftCyUWmM55qwlwEGV0aArX6GAvuyBPMTKWmQ5Q-Mo86rOMBUIlycKoB_aRdrigWb8tu9wRIsFpPq3XG-SSSH8K1njkUEeE/s640/financial-times.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Η Τουρκία βλέπει στη διαλυμένη Συρία μια ευκαιρία για να ανακτήσει χαμένα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. O φόβος των Κούρδων, η στάση των ΗΠΑ και η δύσκολη σχέση με τη Ρωσία.</span></h3> Η απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία έχει ενθαρρύνει την Τουρκία να κλιμακώσει τις επιθέσεις ενάντια στους Κούρδους μαχητές στα βόρεια της χώρας.<br /> <br /> Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν ισχυρίζεται ότι ο κ. Τραμπ παροτρύνει την Άγκυρα να δημιουργήσει μια «ουδέτερη ζώνη» σε βάθος τριάντα χιλιομέτρων στη συριακή επικράτεια κατά μήκος των νότιων συνόρων της Τουρκίας. Ανεξάρτητα από το αν αυτό αποτελέσει σταθερή θέση των ΗΠΑ -ο κ. Τραμπ προειδοποίησε επίσης την Άγκυρα να μην επιτεθεί στους Σύρους Κούρδους, συμμάχους της Ουάσιγκτον-, ο κ. Ερντογάν βρίσκεται στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα για συνομιλίες με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν σχετικά με τη Συρία και τις ουδέτερες ζώνες.<br /> <br /> Η επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, μαζί με αυτή του Ιράν, κατέστησε νικηφόρο το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ, ενώ σηματοδότησε τη θριαμβευτική της επιστροφή στη Μέση Ανατολή. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θέλει να παραιτηθεί της επιρροής που ασκεί στη χώρα.<br /> <br /> Με τις ευλογίες του κ. Πούτιν κατάφερε ο κ. Ερντογάν να δημιουργήσει δύο ουδέτερες ζώνες υπό τουρκικό έλεγχο στο βορειοδυτική Συρία: μέσω της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη» το 2016, η οποία άνοιξε έναν θύλακα από την Τζαραμπλούς στον ποταμό Ευφράτη ως την Αζάζ στα δυτικά, καθώς και την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας», το προκάλυμμα για την περσινή εισβολή στο συριακό κουρδικό καντόνι της Αφρίν.<br /> <br /> Ο κ. Ερντογάν θα χρειαστεί την έγκριση του κ. Πούτιν -περισσότερο από έναν καταιγισμό «τιτιβισμάτων» του κ. Τραμπ-, έστω και για να επιχειρήσει να εγκαθιδρύσει ουδέτερες ζώνες στις περιοχές τις οποίες οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να εκκενώσουν ανατολικά του Ευφράτη (πάνω από το ένα τέταρτο των εδαφών της Συρίας που ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το Κουρδικό Δημοκρατικό Ενωτικό κόμμα (PYD) και των πολιτοφυλακών του).<br /> <br /> Έχει ελπίδες να τη λάβει;<br /> <br /> Η συγκατάβαση της Ρωσίας στην επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» το 2016 αποτέλεσε μια από τις συνηθισμένες ανακατατάξεις στο πολιτικό παιχνίδι συμμαχιών το οποίο χαρακτηρίζει τη Συρία και το Λεβάντε. Όπου η Μόσχα στήριζε το καθεστώς της Δαμασκού, η Άγκυρα ήταν στην αντίθετη πλευρά του εμφύλιου πολέμου, στηρίζοντας διάφορες ομάδες τζιχαντιστών ανταρτών κατά του Άσαντ. Ο κ. Πούτιν διέκρινε τελικά μια ευκαιρία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης του Ερντογάν τον Ιούλιο του 2016 και τράβηξε την Τουρκία στην τροχιά του, σχηματίζοντας ένα τρίγωνο ισχύος με την προσθήκη της Τουρκίας στη συμμαχία του με το Ιράν.<br /> <br /> Υπήρχε ένα τίμημα. Η Τουρκία έλαβε το πράσινο φως να εισβάλει, αφού πρώτα άφησε αβοήθητους τους σουνίτες συμμάχους στο Αλέπι, το τελευταίο αστικό προπύργιο της συριακής εξέγερσης, η πτώση του οποίου το 2016 αποτέλεσε σημείο καμπής για τον πόλεμο.<br /> <br /> Παρομοίως, η Ρωσία έμοιαζε ευτυχής με την εισβολή της Τουρκίας στο Αφρίν πριν από έναν χρόνο, εφόσον όμως η τελευταία μοιραζόταν με τη Ρωσία το βάρος της αστυνόμευσης της γεμάτης από τζιχαντιστές επαρχίας του Ιντλίμπ, του τελευταίου οχυρού των ανταρτών.<br /> <br /> Οι τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις του ISIS κατά αμερικανικών και κουρδικών στόχων -στα δυτικά και τα ανατολικά της βόρειας Συρίας- μπορεί να προσφέρουν ένα εύκολο επιχείρημα υπέρ της εγκαθίδρυσης μιας ζώνης ασφαλείας από την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, ο στρατός ανταρτών τον οποίο στηρίζει η Άγκυρα, μόλις έχασε το μεγαλύτερο μέρος του Ιντλίμπ από τζιχαντιστές μαχητές που συνδέονται με την Αλ-Κάιντα, μια αρνητική εξέλιξη η οποία θα βρεθεί λογικά ψηλά στην ατζέντα της συνάντησης Πούτιν-Ερντογάν στη Μόσχα.<br /> <br /> Στον αντίποδα, οι Σύροι Κούρδοι μαχητές είναι αποδεδειγμένα οι νικητές στο πεδίο της μάχης. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ τους στήριξαν ενάντια στο ISIS.<br /> <br /> Αλλά υπάρχουν πιο ζοφερές σκέψεις για τις φιλοδοξίες της Τουρκίας στη Συρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο απώτερος στρατηγικός στόχος της Άγκυρας είναι να συνθλίψει το αποσχιστικό κουρδικό κίνημα στη βόρεια Συρία και στο βόρειο Ιράκ, περιοχές τις οποίες βλέπει ως «ζώνες ασφαλείας» απέναντι στον εγχώριο εχθρό του, το εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), το οποίο έχει κηρύξει ένοπλο αγώνα κατά του τουρκικού κράτους εδώ και πάνω από 30 χρόνια.<br /> <br /> Η Τουρκία θεωρεί ότι το PKK έχει βάσεις στο όρος Καντίλ στο βόρειο Ιράκ και εξαπολύει επιθέσεις χρησιμοποιώντας δυνάμεις του συριακού παρακλαδιού του, του PYD, αλλά και των πολιτοφυλακών του. Τώρα που οι ΗΠΑ σκοπεύουν να αποχωρήσουν από τη Συρία, φαίνεται λογικό να θέλει η Άγκυρα να εγκαθιδρύσει μια ζώνη ασφαλείας στο πλαίσιο του αγώνα της κατά του PKK.<br /> <br /> Αλλά υπάρχει μια πλευρά της πολιτικής της Τουρκίας για τη Συρία που εκφράζεται μέσω του εθνικιστικού κύματος που ακολούθησε το αποτυχημένο πραξικόπημα, η οποία νοσταλγεί την παλιά αίγλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κυριαρχούσε κάποτε στη Μέση Ανατολή.<br /> <br /> Μετά την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη», ο κ. Ερντογάν άρχισε να αναβιώνει -μέχρι και με χάρτες- παλιές εδαφικές διεκδικήσεις από το Αλέπι της Συρίας ως τη Μοσούλη στο Ιράκ. Τούτο θα μπορούσε να απορριφθεί ως απλή ρητορική, αλλά η Τουρκία αρχίζει να ριζώνει στους θύλακές της στη βορειοδυτική Συρία: τουρκόφωνα σχολεία, νοσοκομεία, διοικητές από τη νότια τουρκική πόλη Γκαζιαντέπ, ακόμα και πανεπιστήμια.<br /> <br /> «Σχεδιάζουν να μείνουν στη Συρία όπως έμειναν και στη Βόρεια Κύπρο» υποστηρίζει ανεξάρτητος πολιτικός αναλυτής από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, επισημαίνοντας πως η Τουρκία εδραίωσε την παρουσία της στο τουρκικό κομμάτι του διαιρεμένου νησιού της Μεσογείου μετά την εισβολή της το 1974.<br /> <br /> Αλλά υπάρχουν σοβαροί λόγοι που ο τουρκικός αλυτρωτισμός θα αποτύχει στη βόρεια και ανατολική Συρία. Ο κ. Πούτιν θέλει το καθεστώς Άσσαντ να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της επικράτειας της Συρίας. H φιλοδοξία του κ. Ερντογάν για ζώνη ασφαλείας θα οδηγήσει τους Κούρδους της Συρίας σε κάποιου είδους συμφωνία με την οικογένεια Άσαντ -προς όφελος της Ρωσίας και του Ιράν.<br /> <br /> Εν τω μεταξύ, Άραβες ηγέτες, οι οποίοι αρχίζουν να συμφιλιώνονται σταδιακά με τη νίκη του Άσσαντ, δεν θα καλωσορίσουν μια νεο-οθωμανική αναβίωση από τον κ. Ερντογάν, έναν ισλαμιστή που νιώθουν πως τους υπονόμευσε κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων οι οποίες συντάραξαν τον αραβικό κόσμο μετά το 2011 και τώρα τον βλέπουν να συμμαχεί με ένα τουρκικό υπερεθνικιστικό κόμμα.<br /> <br /> Η Συρία δεν είναι Κύπρος.<br /> <br /> <a href="https://www.euro2day.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γιατί θα αποτύχει το σχέδιο Ερντογάν στη Συρία

Η Τουρκία βλέπει στη διαλυμένη Συρία μια ευκαιρία για να ανακτήσει χαμένα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. O φόβος των Κούρδων, η στάσ...

Διαβάστε την συνέχεια

Stratfor:Κρίσιμη στροφή στη στρατηγική της Ρωσίας

<div class="row" style="box-sizing: border-box; clear: none; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> <div class="col-lg-9 col-md-8" style="box-sizing: border-box; float: left; min-height: 1px; padding-left: 7.5px; padding-right: 7.5px; position: relative; width: 655.93px;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP3EzTBcIFPhRaDmPJCqKE3kqAg-keIeT32HRivDuJI6iyPsW_LlN73UL-DsQ4LQ50R8EsBKrzONpm0BHv0TnV68eZItSLiFgsdxtR5ZN4Kwd3_-0gZfU4uyBxISo_aemhYy0mQOsVhh0/s1600/stratfor-banner.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="186" data-original-width="350" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP3EzTBcIFPhRaDmPJCqKE3kqAg-keIeT32HRivDuJI6iyPsW_LlN73UL-DsQ4LQ50R8EsBKrzONpm0BHv0TnV68eZItSLiFgsdxtR5ZN4Kwd3_-0gZfU4uyBxISo_aemhYy0mQOsVhh0/s640/stratfor-banner.jpg" width="640" /></a></div> <h3 style="box-sizing: border-box; clear: none; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> <span style="font-weight: normal;">Η ευρασιατική ταυτότητα και στρατηγική του Βλαντίμιρ Πούτιν. Οι δημογραφικές αλλαγές, η επιδίωξη της συλλογικής σταθερότητας και οι ιδιαιτερότητες του ρωσικού εθνικισμού. Κρίσιμοι ελιγμοί της Μόσχας μεταξύ Δύσης και Κίνας.</span></h3> <div class="row" style="box-sizing: border-box; clear: none; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> Σε πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του προς τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έγραψε πως η Ρωσία είναι «ανοικτή στον διάλογο με τις ΗΠΑ, στην πιο διευρυμένη ατζέντα».<br /><br />Ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για το 2019, γραμμένο για να κλείσει έναν χρόνο κατά τον οποίο οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης συνέχισαν να επιδεινώνονται σε πολυάριθμα μέτωπα. Στην πραγματικότητα, η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση πιθανότατα θα ενταθεί φέτος. Ένας σημαντικός λόγος γι’ αυτό είναι μια εξέλιξη-κλειδί στη στρατηγική της Ρωσίας -στην ίδια την ταυτότητα της χώρας- κατά τη διάρκεια της εποχής Πούτιν.</div> <div class="row" style="box-sizing: border-box; clear: none; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> <br />Από τον Ψυχρό Πόλεμο στον «Ευρασιατισμό»<br /><br />Για να γίνει κατανοητή αυτή η εξέλιξη, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το πλαίσιο εντός του οποίου ο Πούτιν ήρθε στην εξουσία πριν από σχεδόν 20 χρόνια. Όταν ορίστηκε υπηρεσιακός πρόεδρος της Ρωσίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, η χώρα του κλονιζόταν από μια δεκαετία χάους και αστάθειας, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η οικονομία ήταν κατεστραμμένη, το πολιτικό σύστημα κατακερματισμένο, στην Τσετσενία έκαναν πόλεμο για απόσχιση και οι ολιγάρχες με πολλούς τρόπους είχαν γίνει πιο ισχυροί από το κράτος. Ακόμα και η ίδια η εδαφική ακεραιότητα της χώρας κινδύνευε.<br /><br />Την επόμενη δεκαετία, ο Πούτιν χαλιναγώγησε τους ολιγάρχες και επανεδραίωσε την κεντρική κυβέρνηση. Κατέστειλε τις συγκρούσεις στην Τσετσενία, με έναν συνδυασμό ωμής στρατιωτικής βίας και πολιτικών ελιγμών. Και η οικονομία, με τη βοήθεια των αυξημένων τιμών ενέργειας, εκτινάχθηκε. Η συγκέντρωση εξουσίας του Πούτιν στο εσωτερικό μέτωπο έδωσε τη δυνατότητα στη Ρωσία να επιβεβαιώσει τη θέση της στην πρώην σοβιετική περιφέρεια και πέραν αυτής.<br /><br />Η επάνοδος της Ρωσίας ως περιφερειακής δύναμης την έφερε σε μεγαλύτερη αντιπαράθεση με τη Δύση, καθώς η Μόσχα προσπαθούσε να σταματήσει και να αντιστρέψει τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και τη δυτική επιρροή στα ευρωπαϊκά σύνορα, και να επανεδραιώσει τη δική της επιρροή και τις προσπάθειες ενοποίησης. Αυτές οι δυναμικές φάνηκαν στον πόλεμο Ρωσίας-Γεωργίας το 2008 και εντάθηκαν με την εξέγερση Ευρωμαϊντάν στην Ουκρανία το 2014.<br /><br />Το αποτέλεσμα ήταν μια παρατεταμένη και κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, με την εμπλοκή της στις συγκρούσεις σε Ουκρανία και Συρία, συν την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων και των κυρώσεων της Δύσης να οδηγούν τις σχέσεις της Μόσχας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ στο χαμηλότερο επίπεδό τους από τον Ψυχρό Πόλεμο.<br /><br />Στις δύο δεκαετίες από τότε που ήλθε στην προεδρία, αναδύεται μια ξεχωριστή ρωσική ταυτότητα υπό τον Πούτιν, η οποία μπορεί να ονομαστεί «Ευρασιατισμός». Αυτή η ταυτότητα περιλαμβάνει στοιχεία μιας πολιτικής ιδεολογίας και στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής που έχουν τις ρίζες τους στη θέση της Ρωσίας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία, και στις γεωπολιτικές επιτακτικές ανάγκες που προϋπάρχουν του Πούτιν. Είναι μια ταυτότητα που αποτελεί «κλειδί» τόσο για την κατανόηση των σημερινών πολιτικών της Ρωσίας όσο και για την πρόβλεψη του τι μπορούμε να περιμένουμε τα επόμενα χρόνια.</div> <div class="row" style="box-sizing: border-box; clear: none; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> <br />Ο Ευρασιατισμός ως πολιτική ιδεολογία<br /><br />Ένα σημαντικό πολιτικό χαρακτηριστικό του Ευρασιατισμού την εποχή του Πούτιν -ένα χαρακτηριστικό που ευθυγραμμίζεται με τη ρωσική παράδοση- είναι η επιδίωξη της συλλογικής σταθερότητας έναντι της ατομικής ελευθερίας. Για τους περισσότερους Ρώσους, το χαοτικό πείραμα της χώρας με τη δημοκρατία και τον καπιταλισμό τη δεκαετία του 1990 απέδειξε πως οι δυτικότροπες δομές δεν αρμόζουν, ούτε είναι αποτελεσματικές στη Ρωσία. Η πολιτική κουλτούρα που έχει προκύψει υπό τον Πούτιν είναι ασύμβατη κατά πολλούς τρόπους με τις φιλελεύθερες, δημοκρατικές αξίες της Δύσης. Πράγματι, η Μόσχα βλέπει τη στήριξη που δίνουν ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση σε φιλοδημοκρατικά και ανθρωπιστικά κινήματα εντός της Ρωσίας ως προσπάθειες υπονόμευσης για να την αποδυναμώσουν.<br /><br />Η Ρωσία κυβερνάται από μια κεντρική κυβέρνηση, με τον Πούτιν να παρουσιάζεται ως ένας ισχυρός, αποφασιστικός ηγέτης που κρατά ενωμένη μια χώρα που αλλιώς θα είχε διαλυθεί. Ενώ το Κρεμλίνο προχωρά τακτικά σε καταστολή διαδηλώσεων και ανεξάρτητων ΜΜΕ, επιτρέπει επιλεκτικά την πραγματοποίηση διαδηλώσεων και κατά περιόδους μπορεί ακόμα και να δεχθεί ορισμένες απαιτήσεις -όπως το να επιτραπούν οι άμεσες εκλογές ή να υπάρξει προσαρμογή των μη δημοφιλών συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων-, αν υποστεί αρκετή πίεση.<br /><br />Υπό τον Πούτιν, ο ρωσικός εθνικισμός έχει αντικαταστήσει τη διεθνιστική κομμουνιστική ιδεολογία της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, επειδή πρέπει να ενσωματώσει τις περισσότερες από 150 εθνοτικές μειονότητες της χώρας -Τατάρους, Τσετσένους, Ουκρανούς, Αρμένιους κ.τ.λ.- στον εθνικισμό αυτόν, μαζί με τους εθνοτικούς Ρώσους, ο Πούτιν διαχειρίζεται τις εθνικιστικές τάσεις της Ρωσίας προσεκτικά. Οι Ορθόδοξοι Σλάβοι δεν είναι το μόνο πρόσωπο της Ρωσίας και ο Πούτιν κινδυνεύει να αποξενώσει τις μειονοτικές ομάδες της χώρας και να υπονομεύσει τη σταθερότητα την οποία εργάστηκε να επαναφέρει, εάν επιδιώξει υπερβολικά δυνατά μια εθνικιστική γραμμή. Το ίδιο ισχύει και για τη θρησκεία: οι Μουσουλμάνοι στη Ρωσία αριθμούν εκατομμύρια και πολλοί βρίσκονται συγκεντρωμένοι στην ασταθή περιοχή του Βόρειου Καύκασου.<br /><img height="530" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/russia-eurasia-population-change-011519%20(1).png" width="640" /><br /><br />Επίσης, οι μειονοτικοί πληθυσμοί της Ρωσίας αυξάνονται, ενώ οι εθνοτικοί ρωσικοί πληθυσμοί μειώνονται. Οι εθνοτικοί Ρώσοι αποτελούσαν περίπου το 77% του πληθυσμού της Ρωσίας, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή του 2010, ωστόσο ο χαμηλός ρυθμός γεννήσεων (1,3 παιδιά ανά γυναίκα, κατά μέσο όρο) σημαίνει πως ο εθνοτικός ρωσικός πληθυσμός θα μειωθεί με ταχύτερο ρυθμό απ’ ό,τι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ρωσίας, που έχει ρυθμό γεννήσεων 2,3 παιδιών ανά γυναίκα. <br /><br />Η διευρυμένη μετανάστευση από τον Καύκασο και τα κράτη της Κεντρικής Ασίας, που επίσης αυξάνονται πληθυσμιακά, θα είναι απαραίτητη για να καλυφθούν οι εργατικές ανάγκες της Ρωσίας και θα μεταβάλει ακόμα περισσότερο τα δημογραφικά της χώρας. Η Ρωσία θα γίνει λιγότερο Σλαβική και Ορθόδοξη και περισσότερο Ασιατική και Μουσουλμανική τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα να ξεχωρίσει ακόμα περισσότερο πολιτισμικά και πολιτικά από την Ευρώπη και τη Δύση. Η ανάγκη να προωθηθεί ο ρωσικός εθνικισμός -το πόσο σπουδαία είναι η Ρωσία, όχι οι εθνοτικοί Ρώσοι- απλώς θα ενταθεί.</div> <div class="row" style="box-sizing: border-box; clear: none; margin-left: -7.5px; margin-right: -7.5px;"> <br />Ο Ευρασιατισμός ως στρατηγική εξωτερικής πολιτικής<br /><br />Επειδή η Ρωσία δεν έχει σημαντικά φυσικά σύνορα, μια σταθερά κατά τη διάρκεια της ιστορίας της υπήρξε η ανάγκη για διατήρηση μιας περιφερειακής δύναμης για να εδραιωθεί ένας χώρος ασφαλείας τόσο στα ανατολικά όσο και στα δυτικά, προκειμένου να προστατευθεί ο πυρήνας Μόσχας-Αγίας Πετρούπολης. Ως εκ τούτου, η Μόσχα θέλει να διατηρήσει τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στην «αγκαλιά» της -όχι απαραίτητα επισήμως αλλά οπωσδήποτε με de facto τρόπο.<br /><br />Δεν είναι σύμπτωση που οι χώρες που ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τη Ρωσία είναι μέλη της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης και τον στρατιωτικό εταίρο της, τον Οργανισμό της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, τα δύο βασικά μπλοκ ολοκλήρωσης που δημιουργήθηκαν την εποχή Πούτιν. Αυτά τα κράτη έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τη Ρωσία σε ό,τι αφορά τον ευρασιατικό τους χαρακτήρα -ισχυρούς ηγέτες, οικονομίες στις οποίες κυριαρχεί το κράτος και έμφαση στη σταθερότητα έναντι της δημοκρατίας. Μοιράζονται επίσης την ισχυρή καχυποψία έναντι της Δύσης και της προώθησης από την πλευρά της της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.<br /><br />Το ιδανικό για τη Ρωσία θα ήταν κάθε κράτος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης να ήταν μέρος της ευρασιατικής ένωσης. Όμως κράτη όπως το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν έχουν επιλέξει να παραμείνουν ουδέτερα, ενώ άλλα κράτη περιλαμβανομένων των χωρών της Βαλτικής και πιο πρόσφατα η Ουκρανία, έχουν ακολουθήσει φιλοδυτικό δρόμο. Στόχος της Ρωσίας είναι να ευθυγραμμίσει κάθε μία από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής περιφέρειας με τη Μόσχα, ή τουλάχιστον να τις διατηρήσει ουδέτερες. Αν όχι, η Ρωσία θα στοχεύσει στο να υπονομεύσει τις φιλοδυτικές τους κυβερνήσεις και τις προσπάθειες ενσωμάτωσής τους στη Δύση. Η πρόθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ να στερήσουν από τη Ρωσία την σφαίρα επιρροής της αποτελεί παράγοντα-κλειδί πίσω από τη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση της Μόσχας με τη Δύση.<br /><img height="436" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/eurasian-union-members-011419.png" width="640" /><br /><br />Ο Ευρασιατισμός ως ιδέα εξωτερικής πολιτικής δεν περιορίζεται στα εδάφη που βρίσκονται γύρω από τη Ρωσία. Εκτείνεται επίσης και στις χώρες αυτές που συμπεριφέρονται αντίθετα με τις δυτικές φιλελεύθερες αξίες ή και τον δυτικό παρεμβατισμό, και μπορούν να περιλαμβάνουν τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ανελεύθερες τάσεις. Ένα παράδειγμα είναι η Ουγγαρία, την κυβέρνηση της οποίας η Ρωσία εργάζεται για να στηρίξει προκειμένου να υπονομεύσει την ενότητα της ΕΕ σε θέματα όπως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η κοινή απειλή είναι πως η Ρωσία επιδιώκει να συνεργάζεται με χώρες που αμφισβητούν την παγκόσμια τάξη της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ, ή τουλάχιστον να προκαλέσει διχασμό εντός των συμμαχικών με τις ΗΠΑ μπλοκ όπως είναι το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.<br /><br />Υπό τον Πούτιν, η Μόσχα έχει εργαστεί για να χτίσει άλλες οικονομικές σχέσεις και σχέσεις ασφαλείας, όχι μόνο για να αντικαταστήσει ή να συμπληρώσει τους αποδυναμωμένους δεσμούς της με τη Δύση, αλλά και για να ενισχύσει την παγκόσμια θέση της ως αντίβαρο στη Δύση και ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια τέτοια περιοχή υπήρξε η Συρία. Η παρέμβαση της Ρωσίας εκ μέρους του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ έχει ως κίνητρο τους ιστορικούς δεσμούς της με τη χώρα, περιλαμβανομένης της διατήρησης της ναυτικής βάσης στην Ταρτούς, καθώς και ένα στρατηγικό συμφέρον να καταπολεμήσει την εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους. Όμως, εξίσου σημαντικό, είναι πως η Ρωσία ήθελε να τραβήξει μια «κόκκινη γραμμή» γύρω από τις προσπάθειες της Δύσης, και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, να εξαναγκάσουν μια αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Η παρέμβαση της Ρωσίας δεν ήταν για να σώσει τον Άσαντ, αλλά μάλλον για να δείξει στις ΗΠΑ πως εξακολουθεί να έχει επαρκή στρατιωτική και διπλωματική βαρύτητα, ώστε να μπορεί να κρατήσει τη θέση της στη σύγκρουση.<br /><br />Αυτό, με τη σειρά του, επέτρεψε στη Ρωσία να επεκτείνει την επιρροή της αλλού στη Μέση Ανατολή. Με τους οικονομικούς δεσμούς της με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση να υποβαθμίζονται, η Ρωσία ενδιαφερόταν να επεκτείνει τις πωλήσεις όπλων της, με χώρες της Μέσης Ανατολής όπως η Αίγυπτος και η Τουρκία να αποτελούν πολλά υποσχόμενες αγορές. Η Ρωσία ήθελε επίσης να επεκτείνει το πλεονέκτημά της έναντι των ΗΠΑ, σε ένα κρίσιμο θέατρο στην Ουάσινγκτον.<br /><br />Ίσως ο σημαντικότερος εταίρος που θα προκύψει για τη Ρωσία, λόγω της αντιπαράθεσης της Μόσχας με τη Δύση, είναι η Κίνα. Η Ρωσία και η Κίνα σύσφιγγαν σταθερά τις οικονομικές και ενεργειακές τους σχέσεις από την πρώτη μετασοβιετική περίοδο. Ωστόσο, η εξέγερση του Ευρωμαϊντάν και η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση επιτάχυναν την ανάπτυξη της σχέσης Μόσχας-Ρωσίας, όχι μόνο σε όρους εμπορίου και επενδύσεων αλλά και σε θέματα ασφάλειας και στρατιωτικά. Η Ρωσία και η Κίνα έχουν επίσης συντονίσει τις προσπάθειές τους σε πολιτικά ζητήματα στις ψηφοφορίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε θέματα όπως η Βόρεια Κορέα και η Συρία, ιδιαίτερα όταν αυτό σημαίνει πως τάσσονται κατά της αμερικανικής θέσης στα θέατρα αυτά.<br /><br />Ωστόσο, η στροφή της Ρωσίας προς την Κίνα είναι απίθανο να κρατήσει για πάντα. Η άνοδος της Κίνας και οι αλληλοκαλυπτόμενες σφαίρες επιρροής στην Κεντρική Ασία, τη ρωσική Άπω Ανατολή και την Αρκτική, τελικά θα περιορίσουν την έκταση της συνεργασίας τους. Αυτό θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για μια μελλοντική επαναπροσέγγιση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, ιδιαίτερα καθώς η Κίνα θα αναδύεται στην πορεία ως ένας πιο σοβαρός οικονομικός και στρατιωτικός ανταγωνισμός τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τη Ρωσία.<br /><br />Τελικά, οι ελιγμοί της Ρωσίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής θα παγιώσουν περαιτέρω την ευρασιατική πτυχή της ταυτότητάς της. Η συνοχή του ρωσικού κράτους και της κοινωνίας στο εσωτερικό και η ικανότητα της Ρωσίας να ξεπεράσει τις εξωτερικές προκλήσεις και πιέσεις, είτε από τη Δύση είτε από την Κίνα, θα αποτελέσουν παράγοντες-κλειδιά για τη διαμόρφωση της εξέλιξης της ταυτότητας αυτής<br /><br /><a href="https://www.euro2day.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div> </div> </div>

Stratfor:Κρίσιμη στροφή στη στρατηγική της Ρωσίας

Η ευρασιατική ταυτότητα και στρατηγική του Βλαντίμιρ Πούτιν. Οι δημογραφικές αλλαγές, η επιδίωξη της συλλογικής σταθερότητας και οι ιδι...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί λέμε «ναι» στη συμφωνία των Πρεσπών

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWU8CNu2TH9FBwrRhOJUbuX0LpOH7qhCYx5v77-NcL-LVSmDC752UFZ-rMZIuNgCUjOPb00DV8Mf6_j9rZUHUv9x9NMVhmPsFkVr4k_pp3yE53VixP83xcHuk2eSQP1kSOAkZWRTydE3Q/s1600/skopia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="630" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWU8CNu2TH9FBwrRhOJUbuX0LpOH7qhCYx5v77-NcL-LVSmDC752UFZ-rMZIuNgCUjOPb00DV8Mf6_j9rZUHUv9x9NMVhmPsFkVr4k_pp3yE53VixP83xcHuk2eSQP1kSOAkZWRTydE3Q/s640/skopia.jpg" width="640" /></a></div>    <i> redstallion via Getty Images</i><br /> <div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Αποδεχόμαστε τη συμφωνία όχι, γιατί μας εκφράζει, αλλά γιατί θέλουμε να μπει ένα τέλος στην καπηλεία της ιστορίας και του πολιτισμού μας </span></h3> <b>Αναστάσιος Παυλόπουλος*</b><br /> Αν κοιτάξουμε γύρω μας τον τελευταίο καιρό, που έχει μπεί για τα καλά στη ζωή μας η συμφωνία των Πρεσπών, θα διαπιστώσουμε ότι ο μέσος πολίτης, που δεν ασχολείται με τη διεθνή πολιτική, είναι δύσκολο να σχηματίσει καθαρή άποψη, με βάση τις ανακοινώσεις των κομμάτων και να καταλάβει τι εξυπηρετεί η Συμφωνία και τι είναι εθνικά ωφέλιμο και τι όχι. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να κλείσει προσωρινά τα αυτιά του στις υστερικές εθνικιστικές κραυγές τόσο των βορείων γειτόνων μας, όσο και των ντόπιων ομοϊδεατών τους.<br /> <br /> Ας ξαναθυμηθούμε τι έχουμε μπροστά μας σήμερα: Πρώτα –πρώτα έχουμε το δεδομένο της αναγνώρισης της ονομασίας των γειτόνων ως «Μακεδόνων» και της χώρας τους ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από περίπου 140 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ισχυρότερες και πιο σημαντικές. Ακόμα και το συμβιβαστικό προσωρινό όνομα FYROM, που αναγνωρίσαμε και εμείς, έχει μέσα το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και παριστάνουμε τάχα πως δεν το βλέπουμε, κάνοντας λόγο υποκριτικά για «Σκόπια». Έχουμε ακόμα το πρόβλημα με την λεγόμενη «μακεδονική γλώσσα», που οι γείτονες ισχυρίζονται ότι την έχουν κατοχυρώσει από το 1977 στη διάσκεψη του ΟΗΕ, που έγινε στην Αθήνα. Ακόμα και εάν όντως στη διάσκεψη αυτή απλά έγινε κωδικοποίηση όρων από την κυριλλική γλώσσα, στη λατινική για λόγους διεθνοποίησης, ένα παραμένει δεδομένο: Όταν καθαρά αναφέρεται εκεί ο όρος «μακεδονική γλώσσα» ως μια από τις επίσημες γλώσσες της Γιουγκοσλαβίας και δεν αντιδράς, τότε ή είσαι επικίνδυνα αφελής ή πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό λάθος της εθνικής σου πολιτικής, που έρχεται να προστεθεί στα πολλά λάθη που άρχισαν από το 1949 με τον Τίτο.<br /> <br /> Τι άλλο έχουμε; Έχουμε το δεδομένο ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας μας από το 2008 και δώθε, έχει συμβιβασθεί με μια λύση σύνθετης ονομασίας, που θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» αρκεί να ισχύει παντού, στο εσωτερικό, στο εξωτερικό και στους διεθνείς οργανισμούς. Τέλος σ’ όλα τα προηγούμενα θα πρέπει να προσθέσουμε ως δεδομένο και τη σταδιακή αποδυνάμωση των ελληνικών θέσεων, γιατί οι εταίροι μας δεν έχουν άλλη υπομονή να ανέχονται παλινδρομήσεις ως προς την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής μας. Όλον αυτό τον καιρό ήμασταν «στα μαχαίρια» με τους γείτονες, γιατί δεν δέχονταν καμιά από τις προτάσεις μας για τη λύση της σύνθετης ονομασίας και επί πλέον παραχάραζαν την ιστορία μας και γέμιζαν με αγάλματα και μακεδονικά σύμβολα τα δημόσια κτίρια και τις πλατείες τους υπό την καθοδήγηση του εθνικιστικο-υστερικού Γκρουέφσκι. Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό είχαμε κυβερνητική μεταβολή στα Σκόπια και οι δύο Πρωθυπουργοί Ελλάδας και FYROM διαπραγματεύτηκαν, υπό την πίεση διεθνών παραγόντων –ναι, δεν πρέπει να το ξεχνάμε– και κατέληξαν στη Συνθήκη των Πρεσπών. Τι λέει, όμως, αυτή η Συνθήκη; Ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα και λογικά τα βασικά της σημεία:<br /> <br /> 1. Πώς λύνεται το ονοματολογικό; Λύνεται με την καθιέρωση του όρου «Βόρεια Μακεδονία» να ισχύει παντού, ergaomnes, όπως συνηθίζεται να λέγεται στη διπλωματική γλώσσα (άρθρο 1 παρ. 3), όπως δηλαδή επιδιώκαμε όλα αυτά τα χρόνια «αναγκάζοντας» τους βόρειους γείτονες μας να εγκαταλείψουν ένα κεκτημένο τους στη διεθνή πολιτική σκηνή ακόμα και να υπαναχωρήσουν από ένα δικαίωμα που το έχουν όλοι οι Λαοί, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού.<br /> <br /> 2. Πώς λύνεται το πρόβλημα της γλώσσας; Αναγνωρίζεται μεν και από εμάς η ήδη αναγνωρισμένη «μακεδονική γλώσσα» από τον ΟΗΕ, ήδη από το 1977, αλλά με τη διευκρίνηση του άρθρου 7 παρ. 4 της Συμφωνίας, ότι δηλ. είναι νοτιοσλαβικής προέλευσης, πράγμα που είναι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό, γιατί έτσι χαρακτηρίζεται ως μη αυτοτελής γλώσσα, που δεν έχει καμιά σχέση με την αρχαία ελληνική γλώσσα και την αρχαία ελληνική ιστορία.<br /> <br /> 3. Πώς διασφαλίζεται ότι τα παραπάνω και άλλα, που έχουν σχέση με εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις, θα τηρηθούν και δεν θα αλλάξουν με την επόμενη κυβέρνηση της FYROM; Η Συνθήκη τους αναγκάζει να προβούν (πράγμα που έχουν ήδη κάνει) στις απαιτούμενες συνταγματικές μεταβολές, ώστε να μην υπάρχει πλέον οιαδήποτε αναφορά σε εθνική μειονότητα εκτός επικράτειας και να εξαλειφθεί κάθε υπόνοια αλυτρωτισμού. Ίσως η ισχυρότερη εγγύηση της Συμφωνίας.<br /> <br /> 4. Ακόμα στο θέμα της ιθαγένειας, όπως αυτή θα αναγράφεται πλέον στα ταξιδιωτικά έγγραφα, δηλ. ως «Μακεδονική/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», υπάρχει πλέον η νέα ρητή συνταγματική διάταξη ότι αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την εθνότητα του, δηλ δεν χαρακτηρίζει τον πολίτη ούτε ως «Μακεδόνα», ούτε ως Αλβανό, ούτε ως Σλάβο κλπ.(βλ. και άρθρο 1 παρ. 3, καθώς και άρθρο 7).<br /> <br /> 5. Αναγνωρίζεται το ισχυρό και απαραβίαστο των συνόρων και υποχρεώνονται τα δύο μέρη να μην υποστηρίζουν θέσεις άλλων κρατών που επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία τους (άρθρο 3). Έτσι περιορίζεται ο κίνδυνος από την τουρκική επιρροή και τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό. Αυτονόητη πρόοδος στη συνεργασία και ασφάλεια.<br /> <br /> 6. Δεν θα χρησιμοποιούνται πλέον μνημεία, σύμβολα κλπ. που αποτελούν συστατικό της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς του ελληνικού πολιτισμού (άρθρο 8). Για πολλούς από εμάς αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί περισσότερο απ’ όλα μας ενοχλούσε η καπηλεία, η διαστρέβλωση και η παραχάραξη της ιστορίας του ελληνικού και μακεδονικού πολιτισμού.<br /> <br /> Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Όλα τα ανωτέρω ικανοποιούν πλήρως τα «θέλω» μας και τις προσδοκίες μας; Ασφαλώς και όχι, είναι η απάντηση. Οι συνειρμοί που αναδύονται από την εκφορά των ως άνω λέξεων είναι αυτόματοι και ενοχλητικοί και αυτό θα αργήσουμε κάπως να το ξεπεράσουμε. Όλοι έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες στο σημαντικό αυτό ζήτημα. Σε όλους μας θυμίζει τον Μακεδονικό Αγώνα, το βουλγάρικο επεκτατισμό, τις σφαγές και τις λεηλασίες–κι όμως ξεπεράσαμε τις διαφορές και σήμερα συμβιώνουμε ειρηνικά με τη Βουλγαρία. Όπως ξεπεράσαμε σε ένα βαθμό και τις αγεφύρωτες και ιστορικές διαφορές μας με την Τουρκία, χωρίς να απολέσουμε την ιστορική μας μνήμη. Όλους μάς έχει πληγώσει η παραχάραξη της ιστορίας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της FYROM. Όλους μας έχουν ενοχλήσει η υπεξαίρεση συμβόλων, οι αλυτρωτισμοί, τα σχολικά τους εγχειρίδια, οι σημαίες με τα κλεμμένα σύμβολα, οι κακόγουστες φιέστες, τα τεράστια αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου, οι χάρτες με τη «μεγάλη Μακεδονία», η έπαρση του πρώην πρωθυπουργού της γειτονικής χώρας Γκρουέφσκι και της ηγετικής νομενκλατούρας.<br /> <br /> Και έτσι το δίλλημα τίθεται σαφέστερο: Είναι προτιμότερο να έχουμε στα βόρεια σύνορα μας μία χώρα, που όχι μόνο μάς εχθρεύεται, αλλά καπηλεύεται την ιστορία και τον πολιτισμό μας, κάνοντας χρήση των συμβόλων του ή μία χώρα που θα χρησιμοποιεί ορισμένους γεωγραφικής προέλευσης όρους, αναγνωρίζοντας ξεκάθαρα ότι ο λαός, η γλώσσα και ο πολιτισμός της, ουδεμία σχέση έχει με τον δικό μας; Και εάν ήθελε θεωρηθεί ότι όντως αυτή η παραχώρηση του σημαίνοντος μόνο και όχι του σημαινομένου των όρων «Μακεδονία» και των παραγωγών του, είναι επιβλαβής για τα εθνικά συμφέροντας μας, αλήθεια, μπορεί κανείς να μας εγγυηθεί ότι η διαιώνιση του προβλήματος δεν θα είναι εις βάρος μας (όπως πράγματι συμβαίνει), αλλά προς όφελος μας; Εάν αφήσουμε την κατάσταση να εξελίσσεται και να εξακολουθεί η γειτονική χώρα να αναγνωρίζεται ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και οι βόρειοι γείτονες μας να θεωρούνται ως απόγονοι του Μ. Αλέξανδρου, τότε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι διαπραγματευτικά ευνοϊκότερα για εμάς; Ή μήπως τα τετελεσμένα εις βάρος μας θα ενισχυθούν και θα επεκταθούν, ιδίως όταν θα έχουμε απορρίψει την πρόταση του Πρωθυπουργού Ζάεφ για σύνθετη ονομασία;<br /> <br /> Ας το διατυπώσουμε ευκρινώς: Αποδεχόμαστε τη συμφωνία όχι, γιατί μας εκφράζει, αλλά γιατί θέλουμε να μπει ένα τέλος στην καπηλεία της ιστορίας και του πολιτισμού μας από τους βόρειους γείτονες μας και γιατί όσο περνάει ο χρόνος, τόσο τα τετελεσμένα εις βάρος μας ενισχύονται.<br /> <br /> Το συναισθηματικό κατακάθι, από το ιστορικό βάρος των ονομάτων, που μας αφήνει η συμφωνία των Πρεσπών, σε λίγα χρόνια θα έχει αποσβεσθεί, όταν θα βιώνουμε τα αναμφισβήτητα κέρδη από αυτήν. Η ιστορική εξέλιξη ευνοεί τα κράτη που ξεπερνούν τις εθνικές αγκυλώσεις και την μεμψιμοιρία και αναπτύσσονται σε κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας με τους γείτονες και τον υπόλοιπο κόσμο.<br /> <br /> Εν κατακλείδι, η συμφωνία δεν αποτελεί μια περιφανή, ίσως, διπλωματική μας νίκη, αλλά συνιστά έναν ορθολογικό και έντιμο συμβιβασμό, που κατά λογική ακολουθία συνεπάγεται ασφαλώς κάποιες υποχωρήσεις, ευτυχώς ανώδυνες σχετικά, αλλά που ταυτόχρονα διασφαλίζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά, που πρέπει να είναι και το ζητούμενο. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή και η ιστορική ευκαιρία ίσως μοναδική. Και ως γνωστόν, η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρη στις ευκαιρίες που παρέχει…<br /> <br /> <b><i>.*Δικηγόρος, Δρ. Νομικής Α.Π.Θ. </i></b><br /> <div> <b><i><br /> </i></b><a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div> </div>

Γιατί λέμε «ναι» στη συμφωνία των Πρεσπών

    redstallion via Getty Images Αποδεχόμαστε τη συμφωνία όχι, γιατί μας εκφράζει, αλλά γιατί θέλουμε να μπει ένα τέλος στην καπηλεία ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα λάθη στη Συμφωνία των Πρεσπών και η ανάγκη της λαϊκής ετυμηγορίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRT4GledbSe9b5Pn0-T_wJUbq_XNfGl7qtfqDMKl7UTWffYkhD0d6KsnC9dZj9W2BppAnMoqx5jZ5nWfibRXCGopido3t12kpI10e8xL7EoYRR_XOvgUWIDQdKRDmzeAsGhsDJL_NaMeI/s1600/boyli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="630" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRT4GledbSe9b5Pn0-T_wJUbq_XNfGl7qtfqDMKl7UTWffYkhD0d6KsnC9dZj9W2BppAnMoqx5jZ5nWfibRXCGopido3t12kpI10e8xL7EoYRR_XOvgUWIDQdKRDmzeAsGhsDJL_NaMeI/s640/boyli.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Ελευθερία Φτακλάκη*</b><br /> Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφού κατάφερε με τις γνωστές «ανταλλαγές» και «συναλλαγές», αφενός να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τεχνητή πλειοψηφία (151 βουλευτές) και αφετέρου οι ΑΝΕΛ να διατηρήσουν την κοινοβουλευτική τους ομάδα στη Βουλή, συνεχίζει, με τη νέα μορφή της (ΣΥΡΙΖΑ-Δεκανίκια) την πολιτική της ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών, θέτοντας τα εξής διχαστικά διλήμματα:<br /> <br /> 1ο) Ή θα υπάρξει επικύρωση της Συμφωνίας από την παρούσα Βουλή ή θα γίνει επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων που θα εκθέσουν τη χώρα διεθνώς λόγω μη κύρωσης της συγκεκριμένης Συμφωνίας!<br /> <br /> 2ο) Όποιος ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι προοδευτικός ενώ όποιος διαφωνεί και καταψηφίζει -με επιχειρηματολογία- είναι εθνικιστής!<br /> <br /> Τέτοια διλλήματα αποτελούν το βασικό συστατικό της πόλωσης και του διχασμού. Παρακολουθούμε δυστυχώς μια συστηματική εργαλοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας στο βωμό των μικρο- πολιτικών συμφερόντων με εκβιαστικά διλήμματα που αποτελούν πράξεις τουλάχιστον πολιτικής ανευθυνότητας. Σε ένα μείζον θέμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως είναι η Συμφωνία Πρεσπών, η κυβέρνηση μειοψηφίας με τεχνάσματα και υπόγειες διαδρομές, υπονομεύει την εθνική ενότητα και τη δημοκρατική κοινοβουλευτική τάξη!<br /> <br /> Σαφώς το ονοματολογικό με τη σύνθετη ονομασία, τα θέματα της γλώσσας και της ιθαγένειας οπως καταγράφονται στο άρθρο 7 της Συμφωνίας, αποτελούν μείζονα θέματα ως προς το κείμενο της Συμφωνίας. Παράλληλα όμως υπάρχει μια άλλη διάσταση που δεν έχει αναδειχθεί, τα ζητήματα ασφάλειας, εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας. Όταν με τέτοια άνεση και ένταση στον πολιτικό λόγο, εκχωρείται στη γειτονική χώρα η ιστορία μας,η ταυτότητα μας, η γλώσσα μας, ανοίγει μια κερκόπορτα για τις όποιες μελλοντικές αλυτρωτικές βλέψεις των γειτόνων μας, δημιουργώντας και νέα μέτωπα στον άξονα των εξωτερικών μας ζητημάτων! Αλήθεια, δεν προβληματίζει την κυβέρνηση η ευθεία και δημόσια στάση της ρωσικής κυβέρνησης ως προς τη Συνθήκη των Πρεσπών; Aσχέτως του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της χώρας μας, η ευθεία παρέμβαση ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ πρέπει να αξιολογηθεί προσεκτικά και όχι να ξεπεραστεί αδιάφορα. Η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αρχικά και την ΕΕ σε δεύτερο χρόνο, ενεργοποιεί γεωστρατηγικά αντανακλαστικά πολλών παραγόντων του διεθνούς συστήματος που η Ελλάδα πρέπει να διαχειριστεί με ενιαίες ισχυρές θέσεις, εσωτερικής καθολικής αποδοχής και στήριξης.<br /> <br /> Δυστυχώς, οι διαδικασίες fast track και μυστικής διπλωματίας που επέλεξε η κυβέρνηση τόσο για την σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών όσο και για την κοινοβουλευτική κύρωση της, κατέστησαν το κρατίδιο της ΠΓΔΜ πρωταγωνιστή στις εξελίξεις, με την Ελλάδα να σύρεται από αυτές εν μέσω Συμπληγάδων, χωρίς καμία διασφάλιση προστασίας των ελληνικών συμφερόντων.<br /> <br /> Χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία από μια κυβέρνηση που λειτούργησε ως απλός ”εντολοδόχος” και ”διεκπεραιωτής” των συμμάχων μας, δυναμιτίζοντας την εθνική ενότητα και τον ελληνικό λαό! Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος του κόσμου ένα εθνικό θέμα αποτελεί πεδίο διαλόγου με στόχο την επίτευξη ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών συναινέσεων και όχι το αποτέλεσμα ευκαιριακών συσχετισμών μιας κοινοβουλευτικής περιόδου χωρίς συμπαγής πλειοψηφία και βουλευτές à la Carte!<br /> <br /> <b><i>*Πολιτικός Διεθνολόγος. Περιφερειακός Σύμβουλος Ν.Αιγαίου και υποψήφια βουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής </i></b><br /> <div> <br /> <a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Τα λάθη στη Συμφωνία των Πρεσπών και η ανάγκη της λαϊκής ετυμηγορίας

Ελευθερία Φτακλάκη* Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφού κατάφερε με τις γνωστές «ανταλλαγές» και «συναλλαγές», αφενός να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ...

Διαβάστε την συνέχεια

Και S-400 και πυρηνικό σταθμό… και Συρία έχει το “μενού” Πούτιν-Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXijaFM2GVb4Nv0yU9Mc_W8uoVSoxfFDyH3vsHpAM0V2vksgmWW8Awb2maoqUhWM83fp_MNvS7y8fwVcu2N-_ggzrR57ldvmI77fRlzE124PFVfgupRYGvMMDcsrUmqQRotlKY7OzHEOc/s1600/Putin_Erdogan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXijaFM2GVb4Nv0yU9Mc_W8uoVSoxfFDyH3vsHpAM0V2vksgmWW8Awb2maoqUhWM83fp_MNvS7y8fwVcu2N-_ggzrR57ldvmI77fRlzE124PFVfgupRYGvMMDcsrUmqQRotlKY7OzHEOc/s640/Putin_Erdogan.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Συριακό, πύραυλοι S400 και πυρηνικός σταθμός Άκουγιου αναμένεται να είναι τα βασικά ζητήματα στη σημερινή ατζέντα του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Εντογάν στην Μόσχα κατά τη συνάντησή του με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιιμίρ Πούτιν. Τουρκικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι στη σημερινή συνάντηση, την πρώτη των δύο ηγετών για το 2019, αναμένεται να συζητηθούν οι τελευταίες εξελίξεις στο Συριακό, που είναι το κύριο θέμα στην ατζέντα, αλλά και περιφερειακά και διεθνή ζητήματα. <br /> <br /> Στο πλαίσιο της επίσκεψης προγραμματίζεται και συνάντηση με τη συμμετοχή Υπουργών και άλλων κρατικών αξιωματούχων. Μετά την απόφαση των ΗΠΑ για απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία, η Άγκυρα ανησυχεί για τις προσπάθειες του YPG (Κούρδοι Συρίας) να παραχωρήσουν τη θέση τους στο Μάνπιτζ στο καθεστώς Άσαντ, το οποίο στηρίζει η Μόσχα. Η Άγκυρα επιδιώκει τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων της στη βόρεια Συρία και θα προσπαθήσει να πείσει τον Πούτιν γι αυτό. <br /> <br /> Δεύτερο βασικό θέμα στην ατζέντα είναι η παράδοση των ρωσικών πυραύλων S400. Σύμφωνα με τη Μόσχα, η πρώτη παράδοση θα γίνει στα τέλη του 2019, ωστόσο έχει δημιουργηθεί μια αβεβαιότητα για τις τελικές προθέσεις της Άγκυρας λόγω των πιέσεων που δέχεται από τις ΗΠΑ να στραφεί προς τους αμερικανικούς πυραύλους Patriot, εγκαταλείποντας τους S400. <br /> <br /> Το τρίτο βασικό θέμα είναι ο πυρηνικός σταθμός Άκουγιου τον οποίο η Άγκυρα στοχεύει να τον θέσει σε λειτουργία το 2023 με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του τουρκικού κράτους. Το 2018 Ερντογάν και Πούτιν είχαν επαφές 25 φορές συνολικά. Συγκεκριμένα, συναντήθηκαν τετ α τετ επτά φορές και άλλες 18 είχαν τηλεφωνική επικοινωνία. Επιπλέον συναντήθηκαν και στο πλαίσιο διεθνών συνόδων έξι φορές.<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Και S-400 και πυρηνικό σταθμό… και Συρία έχει το “μενού” Πούτιν-Ερντογάν

Συριακό, πύραυλοι S400 και πυρηνικός σταθμός Άκουγιου αναμένεται να είναι τα βασικά ζητήματα στη σημερινή ατζέντα του Τούρκου Προέδρου Τα...

Διαβάστε την συνέχεια