Ταυτόχρονα, οι πράκτορες της Τουρκίας δημιουργούσαν προβλήματα στο Ναό της Ιερουσαλήμ.
Ανεξάρτητα για το πιστεύει κανείς για την προσέγγιση του Τραμπ στο θέμα Ισραήλ – Παλαιστίνης, οι Τούρκοι υπήρξαν ανεύθυνοι.
Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία του Τύπου στην Τουρκία, βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που υποστηρίζουν τον ηγέτη της χώρας. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης, που είναι πολύ κοντά στο προεδρικό παλάτι, έχουν συμμετάσχει σε μια αμείλικτη εκστρατεία ιδιαίτερα κακοήθους αντιαμερικανισμού, αντισημιτισμού και θεωριών συνωμοσίας
Ως συνέπεια, 15 ως 20 Αμερικανοί πολίτες (με διπλή υπηκοότητα) που εργάζονταν στην Αμερικανική πρεσβεία και τα προξενεία στην Τουρκία, έχουν συλληφθεί με αίολες κατηγορίες, που παραπέμπουν στα παράλογα δημοσιεύματα του Τύπου.
Μετά από όλα αυτά, πιστεύω πως έχετε πεισθεί πως όσο και αν γίνεται προσπάθεια να ονομαστεί η Τουρκία «στρατηγικός εταίρος» ή «σύμμαχος», δεν είναι.
Οι ηγέτες της Τουρκίας έχουν τη φιλοδοξία να ηγηθούν στη Μέση Ανατολή και στον Μουσουλμανικό κόσμο, με τον δικό τους τρόπο και να δημιουργήσουν προστριβές στην υπό Αμερικανική ηγεμονία γειτονιά τους, καθώς σήμερα αποτελούν κατώτερο εταίρο, που λειτουργεί για την προώθηση των Αμερικανικών συμφερόντων.
Αυτό αποτελεί πρόβλημα για τον Ερντογάν, όχι μόνο για λόγους υπερηφάνειας, παρόλο που αυτό αποτελεί έναν παράγοντα, αλλά επειδή η Άγκυρα δεν συμμερίζεται τα Αμερικανικά συμφέροντα.
Σίγουρα η Τουρκία είναι μια σημαντική χώρα για την Ουάσιγκτον και οι δεσμοί δεν πρέπει να κοπούν. Θα υπάρξουν περιπτώσεις που η Τουρκική κυβέρνηση θα μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη για τις ΗΠΑ. Θα υπάρξουν περιπτώσεις που οι θέσεις των ΗΠΑ και της Τουρκίας θα συμπέσουν και θα υπάρξει εποικοδομητική συνεργασία, όπως στο Αφγανιστάν και στη Μαύρη Θάλασσα για την ανάσχεση της Ρωσίας.
Όμως, όσο οι δύο κυβερνήσεις διαφέρουν τόσο πολύ, οι στιγμές της ευθυγράμμισης θα είναι σπάνιες. Είναι εύκολο να πιστεύει κανείς πως η σημερινή άσχημη κατάσταση είναι αποτέλεσμα μόνο της ισχυρής προσωπικότητας που διαθέτουν οι δύο πρόεδροι (Τραμπ και Ερντογάν) και ότι οι σχέσεις θα εξομαλυνθούν μετά το τέλος της θητείας τους. Ο τόνος ίσως αλλάξει, η έμφαση σε συγκεκριμένα θέματα ίσως γίνει διαφορετική, αλλά μια αλλαγή σε στρατηγική συνεργασία είναι απίθανη.
Αυτό οφείλεται στο ότι οι δύο χώρες δεν απειλούνται από κοινό εχθρό ή την ίδια απειλή. Οι εσωτερικές πολιτικές αλλαγές στα δύο κράτη, αποτελούν τη μεταλλασσόμενη εξωτερική τους πολιτική και οι αξίες των δύο κρατών αποκλίνουν, ίσως αμετάκλητα.
Ο Ερντογάν λέει συχνά στους υποστηρικτές του πως «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τους πέντε» αναφερόμενος στα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ. Είναι ξεκάθαρο πως η Τουρκία έχει φιλοδοξίες. Θέλει να βρίσκεται με τους καλεσμένους στο τραπέζι και να μην αποτελεί το μενού του τραπεζιού. Και έχει κάθε λόγο να κυνηγήσει τον στόχο της.
Όσον αφορά την Ουάσιγκτον, δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπίζεται μια στρατηγική συνεργασία που δεν υπάρχει. Από εδώ και πέρα, αντί να προσποιείται για το πόσο καλή είναι η Τουρκία, ας κοιτάξει αλλού.
Steven A. Cook is the Eni Enrico Mattei Senior Fellow for Middle East and Africa Studies at the Council on Foreign relations and author of “False Dawn: Protest, Democracy, and Violence in the New Middle East” (Oxford University Press).πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.