Στην Ελλάδα η «καυτή πατάτα» του ιρανικού τάνκερ - Το ηθικά ορθό και οι αμερικανικές πιέσεις

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGTHjqUpSUWtam4U6N8og1mx7yGdtOyURmgUzREjRLdtG4Dm1d4fjas2gOij45RMJXDwcyxUgjOIRozaYW5z0LGEYwmVMSLlOim9QvBt4wb-t3k2Gu9wt4OVX33L7U4bEwZFpgUcrj6Q0/s1600/Grace1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="1000" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGTHjqUpSUWtam4U6N8og1mx7yGdtOyURmgUzREjRLdtG4Dm1d4fjas2gOij45RMJXDwcyxUgjOIRozaYW5z0LGEYwmVMSLlOim9QvBt4wb-t3k2Gu9wt4OVX33L7U4bEwZFpgUcrj6Q0/s640/Grace1.jpg" width="640" /></a></div> <div class="l-wrap breakingnews" style="background-attachment: scroll; background-clip: border-box; background-image: none; background-origin: padding-box; background-position: 0% 0%; background-repeat: repeat; background-size: auto; border: 0px none rgb(34, 34, 34); color: #222222; font-size: 13px; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 16px; margin: 0px 132px; max-width: 1000px; padding: 0px; text-shadow: none; vertical-align: baseline; width: 1000px;"> <div class="b-header" style="background-attachment: scroll; background-clip: border-box; background-image: none; background-origin: padding-box; background-position: 0% 0%; background-repeat: repeat; background-size: auto; border: 0px none rgb(34, 34, 34); clear: none; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 16px; margin: 0px; padding: 0px; position: relative; text-shadow: none; vertical-align: baseline;"> <div class="b-article__header" style="background-attachment: scroll; background-clip: border-box; background-image: none; background-origin: padding-box; background-position: 0% 0%; background-repeat: repeat; background-size: auto; border: 0px none rgb(34, 34, 34); font-size: 40px; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 49.24px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; text-shadow: none; vertical-align: baseline;"> <div class="b-article__header-title " style="background-attachment: scroll; background-clip: border-box; background-image: none; background-origin: padding-box; background-position: 0% 0%; background-repeat: repeat; background-size: auto; border: 0px none rgb(34, 34, 34); bottom: -4px; font-size: 0px; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; left: 0px; line-height: 0px; margin: 0px; padding: 0px; position: absolute; text-shadow: none; vertical-align: baseline; width: 630px;"> <h1 itemprop="name" style="background: none 0% 0% / auto repeat scroll padding-box border-box rgb(247, 150, 29); border: 0px none rgb(255, 255, 255); box-shadow: rgb(247, 150, 29) 14px 0px 0px, rgb(247, 150, 29) 14px 0px 0px, rgb(247, 150, 29) 14px 0px 0px, rgb(247, 150, 29) 14px 0px 0px; color: white; display: inline; font-size: 40px; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: 400; line-height: 57px; margin: 0px 0px 4px -1px; padding: 2px 0px; text-shadow: none; vertical-align: baseline; word-spacing: 3px;"> Στην Ελλάδα η «καυτή πατάτα» του ιρανικού τάνκερ - Το ηθικά ορθό και οι αμερικανικές πιέσεις</h1> </div> <div class="b-article__header-copy" style="background: none 0% 0% / auto repeat scroll padding-box border-box rgba(0, 0, 0, 0.5); border: 0px none rgb(255, 255, 255); bottom: 0px; color: white; font-size: 11px; font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 13.54px; margin: 0px; max-width: 297px; padding: 10px 20px; position: absolute; right: 0px; text-align: center; text-shadow: none; vertical-align: baseline;"> <span style="background: none 0% 0% / auto repeat scroll padding-box border-box transparent; border: 0px none rgb(255, 255, 255); font-stretch: 100%; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 13.54px; margin: 0px; padding: 0px; text-shadow: none; vertical-align: baseline;"> © AFP 2019 / Jorge Guerrero</span></div> </div> </div> </div> <br /><b>Γεράσιμος Χιόνης</b><br />Το «Adrian Darya» φέρεται να πλέει προς το λιμάνι της Καλαμάτας, με την Ελλάδα να πιάνεται στα δίχτυα της εν εξελίξει διαμάχης μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν.<br /><br />Ως εξαιρετικά δύσκολη περιγράφεται η θέση της Ελλάδας στο εξελισσόμενο «μπρα ντε φερ» μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, με αφορμή την υπόθεση του ιρανικού τάνκερ «Adrian Darya» (πρώην «Grace 1»). <br /><br />Το πετρελαιοφόρο πλοίο, το οποίο επί 46 ημέρες βρισκόταν δεμένο στο λιμάνι του Γιβραλτάρ, φέρεται να πλέει με κατεύθυνση την Καλαμάτα, γεγονός το οποίο έχει θέσει σε κατάσταση συναγερμού τις ελληνικές αρχές. <br /><br />Και ο λόγος δεν είναι άλλος από την αμερικανική διπλωματία, η οποία επιθυμεί την εκ νέου «κατάσχεση» του πλοίου, με απώτερη επιδίωξη την άσκηση περαιτέρω πίεσης προς την ιρανική κυβέρνηση. <br /><br />Ενδεικτική είναι άλλωστε, η χθεσινοβραδινή διαρροή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καθώς υψηλόβαθμος αξιωματούχος έστειλε σαφές μήνυμα προς την Ελλάδα εναντίον της οποιασδήποτε παροχής βοήθειας προς το «Adrian Darya». <div> <br />«Η Ελλάδα δεν θέλει την καυτή πατάτα» <br /><br />Κληθείς να σχολιάσει τις καταιγιστικές εξελίξεις, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κωνσταντίνος Φίλης, παραδέχεται ότι η Αθήνα «θέλει να πετάξει την καυτή πατάτα από τα χέρια της», καθώς βρίσκεται σε δύσκολη θέση. <br /><br />«Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα με το διπλωματικό εκτόπισμα της Βρετανίας. Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο θέμα» τονίζει χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Sputnik. <br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, ο καθηγητής εκτιμά ότι «η Αθήνα δεν θα κάνει κάποια κίνηση, η οποία θα μπορούσε να διαταράξει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ». <br /><br />Μάλιστα, δεν παραλείπει να επισημάνει ότι «ο αμερικανικός παράγοντας το ξέρει αυτό - ότι η Ελλάδα δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ - και φροντίζει να προκαταλάβει τις εξελίξεις» (σ.σ. προειδοποίηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ). <br /><br />Υπερθεματίζοντας, ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, θεωρεί «σχεδόν δεδομένο» ότι η Ελλάδα θα απορρίψει το αίτημα για τον κατάπλου του ιρανικού τάνκερ στο λιμάνι της μεσσηνιακής πρωτεύουσας. <br /><br />«Η Ελλάδα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, καθώς η πίεση του αμερικανικού παράγοντα είναι μεγάλη» εξηγεί, μεταξύ άλλων, μιλώντας στο Sputnik, επαναλαμβάνοντας ότι «η Αθήνα θα βρει έναν τρόπο, προκειμένου να μην εξυπηρετήσει το "Αdrian Darya"». <br /><br />Και συμπληρώνει: «Είναι δεδομένο ότι το πλοίο, μετά από 46 ημέρες κράτησης, έχει ορισμένες ναυτιλιακές ανάγκες. Ο ελλιμενισμός στην Καλαμάτα είναι και νόμιμος και ηθικά σωστός. Αλλά είναι δύσκολο να υπάρξει μία καλόπιστη εξυπηρέτηση εκ μέρους της Ελλάδας». <br />Κόντρα στην Ε.Ε. η Ελλάδα (;) <br /><br />Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δια μέσω του Γιβραλτάρ και του Ηνωμένου Βασιλείου, φέρεται να υιοθετεί μία διαφορετική στάση σε σχέση με τις ΗΠΑ, έχοντας ανάψει το πράσινο φως για τον πλου του ιρανικού τάνκερ. <br /><br />Άλλωστε, παρά την προ εβδομάδων κατάσχεση, οι αρχές του Γιβραλτάρ ισχυρίζονται ότι έλαβαν από την Τεχεράνη όλες τις απαιτούμενες διαβεβαιώσεις σχετικά με τον προορισμό του ιρανικού πετρελαίου. <br /><br />Όμως, τόσο ο κ. Φίλης όσο και ο κ. Γιαλλουρίδης θεωρούν αδύνατο η Αθήνα να επικαλεστεί την ευρωπαϊκή απόφαση και να δώσει έγκριση για τον κατάπλου του «Αdrian Darya» στην Καλαμάτα. <br /><br />«Η Ελλάδα δεν έχει διπλωματικό εκτόπισμα (σ.σ. για να «αποκρούσει» την αμερικανική πίεση). Είναι άλλο το διπλωματικό εκτόπισμα της Βρετανίας και άλλο της Ελλάδας» δηλώνει ο κ. Φίλης. <br /><br />Και προσθέτει: «Δεν έχει περιθώρια να ασκήσει διπλωματία. Θα είναι έκπληξη για μένα αν η Ελλάδα δεχθεί να ελλιμενιστεί το πλοίο, να επικαλεστεί την ευρωπαϊκή άποψη και να πει ότι “εγώ τηρώ τη νομιμότητα”». <br /><br />«Μπορεί η Ελλάδα να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Βρυξέλλες να έχουν διαφορετική στάση σε σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά κάθε κράτος – μέλος έχει τη δική του διπλωματική προσέγγιση και τη δική του εξωτερική πολιτική» παρατηρεί, από την πλευρά του, ο κ. Γιαλλουρίδης. <br /><br />Ο ίδιος, άλλωστε, θεωρεί ότι η ευρωπαϊκή προσέγγιση - η οποία μάλλον είναι «και η πιο ορθή, η πιο ανθρωπιστική» - δεν παράγει συγκεκριμένες υποχρεώσεις για την Ελλάδα. <br /><br />«Κάθε χώρα έχει το δικό της συμφέρον, η εξυπηρέτηση του οποίου ενδέχεται να έρχεται κόντρα στη δικές της αξίες». <br />Σε αναζήτηση πολιτικής ισορροπιών <br /><br />Την ίδια ώρα, ο κ. Φίλης παραπέμπει και στις «λειτουργικές σχέσεις» Αθήνας – Τεχεράνης, οι οποίες αποτυπώθηκαν και στις απαρχές της οικονομικής κρίσης, όταν το Ιράν ήταν η μοναδική χώρα που διέθετε στην Ελλάδα πετρέλαιο με πίστωση. <br /><br />Ως εκ τούτου, η Ελλάδα δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις με την ασιατική χώρα, ενώ ακόμη και στην περίπτωση άρνησης του ελλιμενισμού του «Adrian Darya», θα επιχειρήσει να… χρυσώσει το χάπι. <br /><br />Σε μία τέτοια περίπτωση, η οποία – κατά τον κ. Φίλη – είναι και η πιθανότερη εξέλιξη – «η Αθήνα θα επιχειρήσει να εξηγήσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, ότι δεν θέλει να εμπλακεί σ’ αυτή τη διελκυστίνδα και θα διαμηνύσει ότι οποιαδήποτε ενέργεια από ελληνικής πλευράς, δεν θα είναι επιθετική ή εχθρική προς το Ιράν». <br /><br />Σε κάθε σενάριο, επαναλαμβάνει ο καθηγητής, «η Ελλάδα θέλει να αποφύγει να πάρει την καυτή πατάτα στα χέρια της» και «να βγάλει αυτό το βάρος όσο πιο γρήγορα γίνεται», καθώς στόχος «είναι να μην διαταράξει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, και ταυτόχρονα να μην επιδεινώσει τις σχέσεις με το Ιράν». <br /><br />Στο ίδιο πλαίσιο, ο κ. Γιαλλουρίδης θεωρεί ότι η Ελλάδα θα προτιμούσε το πετρελαιοφόρο πλοίο να κατευθυνθεί σε κάποιο άλλο λιμάνι της Μεσογείου, προκειμένου να αποφύγει κάθε εμπλοκή στην εν εξελίξει διαμάχη Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. <br /><br />Άλλωστε, κατά τον ίδιο, λαμβάνοντας υπόψη τον δυτικό πολιτισμό και το ηθικά ορθό, η Αθήνα θα έπρεπε να παράσχει κάθε πιθανή βοήθεια στο ιρανικό πλοίο, το οποίο επί 46 ημέρες παρέμενε κατασχεμένο στο λιμάνι του Γιβραλτάρ. <br /><br />Όμως, όπως σπεύδει να εξηγήσει, «οι γεωπολιτικές ισορροπίες καθιστούν αδύνατο αυτό το σενάριο». Εξάλλου, το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα καταβάλλει προσπάθεια να διατηρήσει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ.<br /><br /><a href="https://sputniknews.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Στην Ελλάδα η «καυτή πατάτα» του ιρανικού τάνκερ - Το ηθικά ορθό και οι αμερικανικές πιέσεις

Στην Ελλάδα η «καυτή πατάτα» του ιρανικού τάνκερ - Το ηθικά ορθό και οι αμερικανικές πιέσεις © ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι επιτυχίες της ρωσικής διπλωματίας στη Μέση Ανατολή

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3bIU3MBZOxgPmjWrTW0uapKBvB3o4YWJ77RthTLohaFavOvXHzFkgpZLJ79nyq-fhLlPWQ6Da2_GCVkq64I10oLlTfdTdIG3RMDaxaJjz8UTGhrgvU5Q5qlbw7igPRg67XyZaF3hEBfQ/s1600/Voltairenet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3bIU3MBZOxgPmjWrTW0uapKBvB3o4YWJ77RthTLohaFavOvXHzFkgpZLJ79nyq-fhLlPWQ6Da2_GCVkq64I10oLlTfdTdIG3RMDaxaJjz8UTGhrgvU5Q5qlbw7igPRg67XyZaF3hEBfQ/s640/Voltairenet.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ρωσία ενίσχυσε τις προσπάθειές της για την αποκατάσταση του διεθνούς δικαίου στη Μέση Ανατολή. Βασίσθηκε ιδιαίτερα στο Ιράν και την Τουρκία, των οποίων εν τούτοις δεν μοιράζει το τρόπο σκέψης. Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της υπομονετικής διπλωματικής άσκησης αναδιαμορφώνουν τις διαχωριστικές γραμμές στο κόρφο διάφορων συγκρούσεων.<br /> <br /> <b>Τιερί Μεϊσάν</b><br /> Οι πολιτικές αλλαγές που μεταμορφώνουν τη Μέση Ανατολή εδώ και δύο μήνες δεν είναι η συνισταμένη όχι της συντριβής πρωταγωνιστών αλλά της εξέλιξης των απόψεων του Ιράν, της Τουρκίας και των Εμιράτων. Εκεί που απέτυχε η αμερικανική στρατιωτική εξουσία, πέτυχε η ρωσική διπλωματική φινέτσα. <br /> Αρνούμενη να κρίνει τα εγκλήματα του ενός και του άλλου, η Μόσχα καταφέρνει να ειρηνεύσει αργά την περιοχή.<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> <b>Δίκτυο Βολταίρος</b> | Δαμασκός (Συρία) | 20 Αυγούστου 2019</div> <div style="text-align: center;"> <a href="https://www.voltairenet.org/article207373.html">عربي</a> <a href="https://www.voltairenet.org/article207371.html">ESPAÑOL</a> <a href="https://www.voltairenet.org/article207362.html">FRANÇAIS</a> <a href="https://www.voltairenet.org/article207372.html">ITALIANO</a> <a href="https://www.voltairenet.org/article207367.html">ROMÂNĂ</a> <a href="https://www.voltairenet.org/article207374.html">TÜRKÇE</a> </div> <br /> Νέες ισορροπίες δύναμης ισχύος και μια νέα ισορροπία ενεργοποιούνται διακριτικά στην κοιλάδα του Νείλου, στο Λεβάντε και στην Αραβική Χερσόνησο. Αντίθετα, η κατάσταση μπλοκάρεται στον Περσικό Κόλπο. Αυτή η τεράστια και συντονισμένη αλλαγή αγγίζει διάφορες φαινομενικά ανεξάρτητες συγκρούσεις. Είναι ο καρπός της υπονομευτικής και διακριτικής ρωσικής διπλωματίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, της σχετικής καλής θέλησης των ΗΠΑ.<br /> <br /> Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία δεν επιδιώκει να επιβάλλει το όραμά της για τον κόσμο. Αντίθετα, ξεκινά από τη κουλτούρα των συνομιλητών της, την οποία τροποποιεί με μικρές πινελιές στην επαφή της.<br /> <br /> Οπισθοδρόμηση των τζιχαντιστών και των Κούρδων μισθοφόρων στη Συρία<br /> <br /> Όλα ξεκίνησαν στις 3 Ιουλίου: ένας από τους πέντε ιδρυτές του ΡΚΚ, Τζεμίλ Μπαγίκ, δημοσίευσε ένα άρθρο ελεύθερης γνώμης στη Washington Post, καλώντας τη Τουρκία να αρχίσει διαπραγματεύσεις σταματώντας την απομόνωση του πιο διάσημου κρατούμενου της, του Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Ξαφνικά, επιτράπηκαν πάλι οι επισκέψεις στη φυλακή του αρχηγού των Κούρδων αυτονομιστών, που είχαν απαγορευτεί για τέσσερα χρόνια. Αυτό το άνοιγμα θεωρήθηκε αμέσως ως προδοσία από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο έλλειπε από το κάλεσμα του ΑΚΡ στις 23 Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη, προκαλώντας μια σοβαρή εκλογική ήττα του υποψηφίου του προέδρου Ερντογάν.<br /> <br /> Ταυτόχρονα, αναβίωσαν οι μάχες στην περιοχή που καταλαμβάνεται από την Αλ Κάιντα στη βόρεια Συρία, στο κυβερνείο της Ιντλίμπ. Αυτό το ισλαμικό εμιράτο δεν έχει κεντρική διοίκηση, αλλά πλήθος καντονιών που έχουν ανατεθεί σε διάφορες ομάδες μαχητών. Ο πληθυσμός τροφοδοτείται από ευρωπαϊκές «ΜΚΟ» που συνδέονται με τις μυστικές υπηρεσίες αυτών των χωρών και η παρουσία του τουρκικού στρατού αποτρέπει τους τζιχαντιστές από την προσπάθεια να κατακτήσουν την υπόλοιπη Συρία. Δεδομένου ότι αυτή η κατάσταση είναι ελάχιστα ομολογήσιμη, ο νατοϊκός Τύπος παρουσιάσει το Ισλαμικό Εμιράτο της Ιντλίμπ ως το ήσυχο καταφύγιο της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης κατά της δικτατορίας του Άσαντ». Ξαφνικά, η Δαμασκός, με την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, άρχισε να ανακαταλάβει το έδαφος και ο τουρκικός στρατός να αποσυρθεί σιωπηλά. Οι μάχες είναι εξαιρετικά θανατηφόρες, πρωτίστως για τη συριακή Δημοκρατία. Ωστόσο, μετά από μερικές εβδομάδες, η προέλαση είναι σημαντική, έτσι ώστε αν τίποτα δεν θα την σταματήσει, μπορεί να απελευθερωθεί η επαρχεία μέχρι το Οκτώβριο.<br /> <br /> Στις 15 Ιουλίου, με την ευκαιρία της τρίτης επετείου της απόπειρας δολοφονίας του και του αυτοσχεδιασμένου πραξικοπήματος που ακολούθησε, ο πρόεδρος Erdoğan ανακοίνωνε τον επαναπροσδιορισμό της τουρκικής ταυτότητας, όχι πλέον με θρησκευτική βάση, αλλά εθνική. Επίσης, αποκάλυψε ότι ο στρατός του θα σκουπίσει τις δυνάμεις του ΡΚΚ στη Συρία και θα μεταφέρει ένα μέρος των Σύρων προσφύγων σε μια συνοριακή περιοχή 30 έως 40 χιλιόμετρων βάθους. Η ζώνη αυτή αντιστοιχεί περίπου σε εκείνη στην οποία επέτρεπε ο πρόεδρος Hafez el-Assad το 1999 στις τουρκικές δυνάμεις να καταστείλουν πιθανά πυρά του κουρδικού πυροβολικού. Αφού ανακοίνωσε το Πεντάγωνο ότι δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τους Κούρδους συμμάχους του, Αμερικανοί απεσταλμένοι ήρθαν στην Άγκυρα για να κάνουν το αντίθετο και να εγκρίνουν το τουρκικό σχέδιο. Αποδεικνύεται ότι, όπως πάντα είπαμε, οι ηγέτες της "Ροζάβα", αυτού του ψευδούς αυτονόμου κουρδικού κράτους σε συριακή γη, είναι σχεδόν όλοι Τούρκοι υπήκοοι. Καταλαμβάνουν την περιοχή που καθάρισαν εθνοτικά. Τα στρατεύματά τους, συριακής ιθαγένειας, έστειλαν τότε απεσταλμένους στη Δαμασκό για να ζητήσουν την προστασία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Θυμίζουμε ότι οι Κούρδοι είναι νομαδικός πληθυσμός που αποδήμησε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Σύμφωνα με την επιτροπή King-Crane και τη διεθνή διάσκεψη των Σεβρών (1920), ένα Κουρδιστάν δεν νομιμοποιείται παρά μόνο στην σημερινή τουρκική επικράτεια.<br /> <br /> Είναι ελάχιστο πιθανό η Γαλλία και η Γερμανία να αφήσουν τη Συρία να ανακαταλάβει ολόκληρο το Ισλαμικό Εμιράτο της Ιντλίμπ και να εγκαταλείψουν τη φαντασίωση τους για το Κουρδιστάν, οπουδήποτε (στην Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ ή τη Συρία, αλλά όχι στη Γερμανία όπου είναι όμως ένα εκατομμύριο Κούρδοι). Θα μπορούσαν να εξαναγκαστούν σε αυτό.<br /> <br /> Παρομοίως, παρά τις τρέχουσες συζητήσεις, είναι ελάχιστο πιθανό, αν αποκεντρωθεί η Συρία, να παραχωρήσει μια ελάχιστη αυτονομία στην περιοχή που κατείχαν οι Τούρκοι Κούρδοι.<br /> Μετά από αρκετά χρόνια απόφραξης, η απελευθέρωση της Βόρειας Συρίας βασίζεται αποκλειστικά στην μετατόπιση του τουρκικού παραδείγματος, αποτελέσματος των λαθών των ΗΠΑ και των ρωσικών υπηρεσιών πληροφοριών.<br /> <br /> De facto διαίρεση της Υεμένης<br /> <br /> Στην Υεμένη, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ υποστηρίζουν τον πρόεδρο Abdrabbo Mansour Hadi με σκοπό να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα πετρελαίου που διασχίζουν τα σύνορα. Ο τελευταίος πρέπει να αντιμετωπίσει την εξέγερση των Ζαϊντιτών, μια σχολή του Σιϊτισμού. Με την πάροδο του χρόνου, οι Σαουδάραβες έλαβαν βοήθεια από τα Εμιράτα και η Αντίσταση των Ζαϊντιτών από το Ιράν. Αυτός ο πόλεμος, που τροφοδοτείται από τους Δυτικούς, προκαλεί τον χειρότερο λιμό του 21ου αιώνα.<br /> <br /> Ωστόσο, αντίθετα με τη οργάνωση των δύο στρατοπέδων, την 1η Αυγούστου, οι ακτοφύλακες των Εμιράτων υπέγραψαν συμφωνία διασυνοριακής συνεργασίας με την ιρανική συνοριακή αστυνομία. Την ίδια ημέρα δολοφονήθηκε ο ηγέτης της πολιτοφυλακής της Υεμένης, που χρηματοδοτείται από τα Εμιράτα (γνωστή ως "Μεταβατικό Συμβούλιο του Νότου" ή "Ζώνη Ασφαλείας" ή "αυτονομιστές"), Αμπού Αλ-Γιαμάνα Αλ-Γιαφέι, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του κόμματος Ισλάχ που χρηματοδοτείται από την Σαουδική Αραβία.<br /> <br /> Προφανώς, κακομεταχειρίζεται η συμμαχία μεταξύ κληρονόμων πριγκίπων της Αραβίας και των Εμιράτων, Μωάμεθ μπεν Σαλμάν (MBS) και Μωάμεθ μπεν Ζαγιέτ Αλ Ναχάνε (ΜΒΖ).<br /> <br /> Στις 11 Αυγούστου, η πολιτοφυλακή που υποστηρίζεται από τα ΗΑΕ εισέβαλε στο Προεδρικό Μέγαρο και σε διάφορα υπουργεία στο Άντεν, παρά τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας στον πρόεδρο Hadi, ο οποίος υπήρξε ήδη από καιρό πρόσφυγας στο Ριάντ. Την επόμενη μέρα, οι "MBS" και "MBZ" συναντήθηκαν στη Μέκκα παρουσία του βασιλιά Σάλμαν. Απέρριψαν το πραξικόπημα και κάλεσαν τα αντίστοιχα στρατεύματά τους να ηρεμήσουν. Στις 17 Αυγούστου οι φιλο-Εμιράτες εκκένωσαν με τάξη την έδρα της κυβέρνησης.<br /> <br /> Την εβδομάδα που οι "αυτονομιστές" είχαν καταλάβει το Άντεν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έλεγχαν de facto και τις δύο όχθες του άκρως στρατηγικού στενού του Bab el Mandeb που συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον Ινδικό Ωκεανό. Τώρα που το Ριάντ έσωσε την τιμή του, θα πρέπει να δώσει αντίστοιχο αντίτιμο στο Αμπού Ντάμπι.<br /> <br /> Σε αυτό το πεδίο της μάχης, η αλλαγή οφείλεται μόνο στα Εμιράτα, τα οποία, αφού πλήρωναν μια βαριά τιμή, μαθαίνουν το μάθημα από αυτό το πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει. Προσεγγισμένοι, προσέγγισαν πρώτα τους Ιρανούς πριν στείλουν αυτή την προειδοποιητική βολή στον ισχυρό σύμμαχο και γείτονά τους, τη Σαουδική Αραβία.<br /> <br /> Το παιγνίδι των μουσικών καρεκλών στο Σουδάν<br /> <br /> Στο Σουδάν, αφού ο πρόεδρος Omar al-Bashir (αντιφρονούντας αδελφός μουσουλμάνος), ανατράπηκε από διαδηλώσεις της Συμμαχίας για την Ελευθερία και την Αλλαγή (ΣΕΑ) και αφού ακυρώθηκε η αύξηση της τιμής του ψωμιού, εγκαταστάθηκε ένα μεταβατικό στρατιωτικό συμβούλιο στην εξουσία. Στην πράξη, αυτή η κοινωνική εξέγερση και μερικά δισεκατομμύρια πετροδολάρια επέτρεψαν, ερήμην των διαδηλωτών, να περάσουν τη χώρα από τη κηδεμονία του Κατάρ σε μια άλλη της Σαουδικής Αραβίας.<br /> <br /> Στις 3 Ιουνίου, μια νέα διαδήλωση της ΣΕΑ διασκορπίστηκε με αίμα από το Μεταβατικό Στρατιωτικό Συμβούλιο, αφήνοντας 127 νεκρούς. Ενώπιο της διεθνούς καταδίκης, το Στρατιωτικό Συμβούλιο άρχισε διαπραγματεύσεις με τους πολίτες και συνήψε συμφωνία στις 4 Αυγούστου, η οποία υπεγράφη στις 17. Για μια περίοδο 39 μηνών η χώρα θα διοικείται από ένα Ανώτατο Συμβούλιο με 6 πολίτες και 5 στρατιωτικούς, της οποίας η συμφωνία δεν προσδιορίζει τις ταυτότητες. Θα ελέγχονται από μια συνέλευση 300 εξουσιοδοτημένων και μη εκλεγμένων μελών, αποτελούμενη με το 67% από εκπροσώπους της ΣΕΑ. <br /> Προφανώς δεν υπάρχει τίποτα το δημοκρατικό σε αυτό και κανένα μέρος δεν παραπονέθηκε.<br /> <br /> Ο οικονομολόγος Abdallah Hamdok, πρώην επικεφαλής της Οικονομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Αφρική, θα γίνει πρωθυπουργός. Θα πρέπει να επιτύχει την άρση των κυρώσεων κατά του Σουδάν και την επανένταξη της χώρας στην Αφρικανική Ένωση. Ο πρόεδρος Omar al-Bashir θα δικαστεί στη χώρα έτσι ώστε να του εξασφαλίζεται να μπορεί πλέον να εκδοθεί στη Χάγη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.<br /> <br /> Η πραγματική εξουσία θα ασκηθεί από τον "στρατηγό" Mohammed Hamdan Daglo (γνωστός ως "Hemetti"), ο οποίος δεν είναι στρατηγός ούτε και στρατιώτης, αλλά ηγέτης της πολιτοφυλακής που χρησιμοποιεί ο "MBS" για να υποτάξει την Αντίσταση στην Υεμένη. Κατά τη διάρκεια αυτού του παιχνιδιού των μουσικών καρεκλών, η Τουρκία - η οποία έχει στρατιωτική βάση στο σουδανικό νησί του Σουακίν για να περικυκλώσει τη Σαουδική Αραβία - δεν είπε λέξη.<br /> <br /> Στην πραγματικότητα, η Τουρκία συμφωνεί να χάσει στην Ιντλίμπ και το Σουδάν για να κερδίσει ενάντια στους κούρδους μισθοφόρους των ΗΠΑ. Μόνο αυτό το τελευταίο παιγνίδι είναι ζωτικής σημασίας γι 'αυτήν. Χρειάστηκαν πολλές συζητήσεις για να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μπορούσε να κερδίσει σε όλα τα τραπέζια ταυτόχρονα και να ιεραρχεί τις προτεραιότητές της.<br /> <br /> Οι Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον του ιρανικού πετρελαίου<br /> <br /> Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον συνεχίζουν τον ανταγωνισμό τους, που άρχισε πριν από εβδομήντα χρόνια, για τον έλεγχο του ιρανικού πετρελαίου. Όπως στις ημέρες του Mohammad Mossadegh, το Βρετανικό Στέμμα προτίθεται να αποφασίσει μόνο του για το τι του ανήκει στο Ιράν. Ενώ η Ουάσιγκτον δεν θέλει τους πολέμους της κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ να είναι προς όφελος της Τεχεράνης (συνέπεια του δόγματος Rumsfeld / Cebrowski) και σκοπεύει να καθορίσει την παγκόσμια τιμή της ενέργειας (Δόγμα Πομπέο).<br /> <br /> Αυτές οι δύο στρατηγικές συνδυάστηκαν κατά τη διάρκεια της κατάσχεσης του ιρανικού δεξαμενόπλοιου Grace 1 στα ύδατα της βρετανικής αποικίας του Γιβραλτάρ. Το Ιράν, με τη σειρά του, επιβιβάστηκε σε δύο βρετανικά δεξαμενόπλοια στο Στενό του Ορμούζ, ισχυριζόμενο --υπέρτατη προσβολή--- ότι ο μεγαλύτερος των δυο μετέφερε «πετρέλαιο λαθρεμπορίου», δηλαδή ιρανικό επιδοτούμενο πετρέλαιο που αγόρασε το Λονδίνο στη μαύρη αγορά. Όταν ο νέος πρωθυπουργός, Μπόρις Τζόνσον, συνειδητοποίησε ότι η χώρα του είχε πάει υπερβολικά μακριά, είχε την "έκπληξη" να δει την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη της αποικίας του να απελευθερώσει το Grace 1. <br /> Αμέσως η Ουάσιγκτον εξέδωσε ένταλμα για να το κατασχέσει ξανά.<br /> <br /> Από της αρχής αυτής της ιστορίας, οι Ευρωπαίοι πληρώνουν το τίμημα της πολιτικής των ΗΠΑ και διαμαρτύρονται χωρίς μεγάλες συνέπειες Μόνο οι Ρώσοι υπερασπίζονται όχι τον Ιρανό σύμμαχό τους, αλλά το Διεθνές Δίκαιο όπως το έκαναν και στη Συρία, γεγονός που τους επιτρέπει να έχουν μια συνεπή πολιτική γραμμή.<br /> <br /> Σε αυτό το ζήτημα, το Ιράν έδειξε μια πολύ μεγάλη επιμονή. Παρά την κληρική στροφή στην εκλογή του Σεΐχη Χασάν Ροχάνι το 2013, η χώρα επαναπροσανατολίζεται στην εθνική πολιτική του κοσμικού Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Η χειραγώγηση των σιιτικών κοινοτήτων στη Σαουδική Αραβία, στο Μπαχρέιν, στο Ιράκ, στον Λίβανο, στη Συρία και την Υεμένη θα μπορούσε να μετατραπεί σε απλή υποστήριξη. Και πάλι, είναι μετά τις μακρές συζητήσεις της Αστανά που, αυτό που είναι προφανές σε μερικούς έχει γίνει έτσι και στους άλλους.<br /> <br /> Συμπέρασμα<br /> <br /> Με την πάροδο του χρόνου, οι στόχοι του κάθε πρωταγωνιστή ιεραρχούνται και διευκρινίζονται οι θέσεις τους.<br /> <br /> Σύμφωνα με την παράδοση της, η ρωσική διπλωματία δεν επιδιώκει, σε αντίθεση με εκείνη των ΗΠΑ, να ανασχεδιάσει τα σύνορα και τις συμμαχίες. <br /> Προσπαθεί να ξεπεράσει τους αντικρουόμενους στόχους των εταίρων της. Με αυτό το τρόπο, βοήθησε την πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την αρχαία Περσική Αυτοκρατορία να ξεφύγουν από τον θρησκευτικό ορισμό τους (η Μουσουλμανική Αδελφότητα για την πρώτη, ο Σιϊτισμός για τη δεύτερη) και να επιστρέψουν σε έναν μετα-αυτοκρατορικό εθνικό ορισμό. Αυτή η εξέλιξη είναι εξαιρετικά ορατή στην Τουρκία, αλλά προϋποθέτει την αλλαγή των κεφαλών στο Ιράν για να πραγματοποιηθεί. Η Μόσχα δεν επιδιώκει να "αλλάξει τα καθεστώτα", αλλά ορισμένες πτυχές των νοοτροπιών.<br /> <br /> <a href="http://infognomonpolitics.blogspot.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι επιτυχίες της ρωσικής διπλωματίας στη Μέση Ανατολή

Τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ρωσία ενίσχυσε τις προσπάθειές της για την αποκατάσταση του διεθνούς δικαίου στη Μέση Ανατολή. Βασίσθηκε ιδι...

Διαβάστε την συνέχεια

Όλα τριγύρω αλλάζουνε μα η Τουρκία ίδια μένει...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvtOo2Ep44IJ4BwdaIxHGksUqmAd8yz3ZZoZrGKMeS7q7RfKvER8dW4zYd5o7BWlDu68wDf4aMUDdOG-g0LAwx7-G_ctTBpw6GW2iZpiuRMzxGJLoV8vF0q3ZOSem7TH6TyDY6SsiFMCU/s1600/tourkia.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvtOo2Ep44IJ4BwdaIxHGksUqmAd8yz3ZZoZrGKMeS7q7RfKvER8dW4zYd5o7BWlDu68wDf4aMUDdOG-g0LAwx7-G_ctTBpw6GW2iZpiuRMzxGJLoV8vF0q3ZOSem7TH6TyDY6SsiFMCU/s640/tourkia.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Μάρκος Τρούλης</b><br /> Η Τουρκία του Ερντογάν δεν αποτελεί κάποιο είδος καινούριου φρούτου. Αντιθέτως, έρχεται από πολύ παλιά. Πριν το 1990 και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πριν το 1980 και το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου, πριν το 1950 και τη λήξη της ακραιφνώς κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας, πριν το 1923 και την ίδρυση της Α' Τουρκικής Δημοκρατίας. <br /> <br /> Επικαλούμαι εσκεμμένα τα ανωτέρω ορόσημα, καθώς στην Ελλάδα πασχίζουμε διαχρονικά να ερμηνεύσουμε τη στρατηγική συμπεριφορά της Τουρκίας με βάση πρόσκαιρα δεδομένα και εφήμερες εξελίξεις, αγνοώντας ότι η Τουρκία είναι δομικά αυτο-ενταγμένη σε μια πορεία έκφρασης μαξιμαλισμών. Η δεσποτική δόμηση –«ούτε καν απολυταρχική» όπως συνήθιζε να υπογραμμίζει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής– του τουρκικού κράτους στρέφει την Άγκυρα σε μία διαρκή αναζήτηση παραθύρων ευκαιρίας για ηγεμονική επιβολή στην περιφέρεια.<br /> <br /> Η γεωπολιτική θέση της σε ένα σημείο τομής των ανταγωνισμών των Μεγάλων Δυνάμεων, το ιστορικό και πολιτισμικό οθωμανικό αφήγημα, καθώς και κυρίως το πλαίσιο συγκρότησης του τουρκικού κράτους με όρους εκ των άνω επιβολής επί ενός μωσαϊκού εθνοτήτων έχουν σφραγίσει την Τουρκία. Την ωθούν να συνιστά έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο κρατικό μηχανισμό στις διακρατικές μεταβολές και στις ανακατανομές ισχύος. Τα εν λόγω στοιχεία νομιμοποιούν και το διευρυμένο ρόλο της στο πλαίσιο της θεωρίας περί "Στρατηγικού Βάθους" του Αχμέτ Νταβούτογλου.<br /> <br /> Πέραν του πως εργαλειοποιούνται, είναι γεγονός ότι τα συγκεκριμένα αποτελούν σταθερά χαρακτηριστικά της εσωτερικής δομής της Τουρκίας. Δεν μεταβάλλονται μέσω μιας ενδεχόμενης πολιτειακής μεταβολής, ή μιας εναλλαγής πολιτικών κομμάτων στην εξουσία. Κι αυτό γιατί η ίδια η εν τη γενέσει δεσποτική συγκρότηση δεν συνάδει με κάποιου είδους φασιστικό καθεστώς, αλλά έχει καταστεί εθνικό αφήγημα και στρατογραφειοκρατικό ιδεολόγημα. Έχει διαπεράσει το πνεύμα όλων των στρωμάτων, κάτι που έχουμε δει, άλλωστε, μέσω των πολιτειακών μεταβολών ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων του στρατού για "διόρθωση" και "επαναφορά στην τάξη". Ουδεμία ήταν προϊόν λαϊκής έξαρσης, ή αίτημα εκδημοκρατισμού. <br /> Μαξιμαλιστικές προθέσεις <br /> <br /> Που εντοπίζονται οι διαφορές; Διαπιστώνονται στο εξωτερικό περιβάλλον, στην κατανομή ισχύος και στο πως αυτή ανοίγει παράθυρα ευκαιρίας για ένα νεοοθωμανισμό, που εκ των πραγμάτων είναι "παλαιοοθωμανισμός", πιο παλιός και από τον ίδιο τον οθωμανισμό του 19ου αιώνα. Δεν αναφερόμαστε στη διαχρονία του σε τυπικό ορθολογικό δρώντα υπό νεωτερικούς όρους, αλλά σε μια πεφωτισμένη "στρατοδεσποτεία". Ακριβώς γι' αυτό, τα ερεθίσματα από το διακρατικό περιβάλλον καθίστανται αντιληπτά πέραν του κρατικού μηχανισμού και άρα διέπουν, αφορούν και χαρακτηρίζουν κάθε πτυχή των θεσμών της Τουρκίας.<br /> <br /> Για παράδειγμα, η αποδυνάμωση της τσαρικής Ρωσίας και η άνοδος των Μπολσεβίκων αποτέλεσε μία συστημική ευκαιρία επέκτασης στον Καύκασο, την οποία έσπευσε να εκμεταλλευτεί ο Ενβέρ Πασάς όχι εντός του οθωμανικού κρατικού πλαισίου, αλλά μέσω του "Στρατού του Ισλάμ", όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε. Ίδιες μαξιμαλιστικές προθέσεις εναντίον της ΕΣΣΔ εξέφρασε η Τουρκία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ είχε προηγηθεί η προσάρτηση της συριακής Αλεξανδρέττας. <br /> <br /> Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 με αποκορύφωμα τον "Αττίλα" το 1974, γίναμε μάρτυρες της εισβολής και παράνομης κατοχής εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους αναγνωρισμένου από τον ΟΗΕ. Έτσι φθάνουμε πλέον στο μεταψυχροπολεμικό νεοοθωμανισμό, με την ίδια εσωτερική δομή της συμπόρευσης τουρκισμού και Ισλάμ. Κατέρρευσε ο γεωστρατηγικά εγγενώς ανταγωνιστικός δρώντας της ΕΣΣΔ, διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, εντός της οποίας διαβιούσαν μουσουλμανικοί θύλακοι, και αποδυναμώθηκε το Ιράκ κατά την επαύριον της "Καταιγίδας της Ερήμου". <br /> Μετά το 2002 <br /> <br /> Τι ακολούθησε μετά το 2002; Η Ελλάδα συνέχισε να νεφελοβατεί στα "ευρωπαϊκά νεφελώματα της αγαστής συνεργασίας ελέω ευρώ", οι ΗΠΑ μετακυλούν το στρατηγικό βάρος τους στον Ειρηνικό, αλλά δεν αποσύρουν το ενδιαφέρον τους από την ευρύτερη Μέση Ανατολή όπως λανθασμένα εκτιμάται από πολλούς. Το Ιράκ εκμηδενίσθηκε στρατηγικά από την εισβολή του 2003, οι Κούρδοι βρίσκονται υπό πίεση, η Συρία αποτελεί πλέον "κράτος-παρία" και στη συνέχεια πεδίο μάχης και τα βαλκανικά κράτη βρίσκονται υπό ισλαμική μέγγενη. <br /> <br /> Μέσα σε όλα αυτά, η Τουρκία επταπλασιάζει το ΑΕΠ της και ενισχύει την αμυντική βιομηχανία της, έως του του σημείου της κατασκευής μικρού αεροπλανοφόρου, δορυφοροποιεί κράτη της περιφέρειάς της και ομογενοποιεί τη γραφειοκρατία της (όχι την ανθρωπολογία της) με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. <br /> <br /> Αυτή είναι η νέα Τουρκία του Ερντογάν είναι προϊόν της ραγδαίας ανακατανομής ισχύος των τελευταίων είκοσι ετών, η οποία την ευνόησε και της προσέφερε τη δυνατότητα να υλοποιήσει ή να θέσει σε εκκίνηση στρατηγικούς σχεδιασμούς δεκαετιών. Η νέα Τουρκία δεν είναι του Ερντογάν, αλλά σε αυτόν έπεσε ο κλήρος της ιστορίας για να επιχειρήσει να πραγματώσει προθέσεις δεκαετιών. <br /> <br /> Αντιλαμβανόμενοι αυτό το δεδομένο, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε (και να εντάξουμε στην όποια ελληνική στρατηγική) γιατί ο τουρκικός παράγοντας βλέπει την Κύπρο όπως την έβλεπε πριν 50 και πριν 100 χρόνια. Γιατί θεωρεί προνομιακό του χώρο το Αιγαίο, τα Βαλκάνια και τη γειτνιάζουσα Μέση Ανατολή. Εκτιμά ότι του χρωστούν και δεν χρωστά στους Αγγλοσάξονες. Να κατανοήσουμε γιατί συνδιαλλάσσεται με τους Ρώσους, έχοντας οφθαλμοφανώς κρυφή ατζέντα εναντίον τους. Η κρατική θεωρία παράγεται μέσω της επαρκούς γνώσης του συνόλου των δεδομένων του εργαστηρίου της ιστορίας, ήτοι της ίδιας της αδιάψευστης πραγματικότητας.<br /> <br /> <a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε μα η Τουρκία ίδια μένει...

Μάρκος Τρούλης Η Τουρκία του Ερντογάν δεν αποτελεί κάποιο είδος καινούριου φρούτου. Αντιθέτως, έρχεται από πολύ παλιά. Πριν το 1990 και ...

Διαβάστε την συνέχεια

Στα χέρια του Μ.Ασαντ η Χαν Σεϊχούν: Εγκλωβισμένοι δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLHSJB-oBGjCGKKCHM1wx8s8NQABlYXTWpl9WFvyFYfKAvaI9e7ttePHKqu_kG1Hj-qUm-_HnH7gO4ICozdjtkPgANZGW3qNtaKTksdtOS4LjIc2ZARb2zkxNU8RthTG7HweWFVupyO4A/s1600/syria_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1366" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLHSJB-oBGjCGKKCHM1wx8s8NQABlYXTWpl9WFvyFYfKAvaI9e7ttePHKqu_kG1Hj-qUm-_HnH7gO4ICozdjtkPgANZGW3qNtaKTksdtOS4LjIc2ZARb2zkxNU8RthTG7HweWFVupyO4A/s640/syria_2.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Θα διασώσει η Μόσχα τους Τούρκους στρατιώτες; Η Αγκυρα έχασε την Βόρεια Χάμα & ανοιξαν οι "πύλες" για την ανακατάληψη της Ιντλίμπ από τις συριακές δυνάμεις</span></h3> Γράφει: <b>Βασίλης Καπούλας</b><br /> <br /> Εγκλωβισμένοι βρίσκονται δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες στο παρατηρητήριο Νο 9 στο Morek με τις δυνάμεις "Τίγρη" του Μ.Ασαντ να έχουν σχηματίσει "τανάλια" θανάτου περιμετρικά τους έχοντας καταλάβει την Χαν Σεϊχούν το σημαντικότερο αστικό κέντρο στο νότιο τμήμα της επαρχίας Ιντλίμπ.<br /> <br /> Διαβουλεύεις γίνονται αυτή τη στιγμή τόσο στη Δαμασκό όσο και στην Αγκυρα για αν και πώς θα απελευθερωθούν οι Τούρκοι στρατιώτες, αν δηλαδή θα μεταφερθούν με τα γνωστά "πράσινα" λεωφορεία εκτός περιοχής ή αν ο Ασαντ θα προχωρήσει σε κλιμάκωση με ενδεχόμενη αιχμαλώτιση τους.<br /> <br /> Ο πρόεδρος της Συρίας επέλεξε χτες μετά το ρωσικό "πράσινο φως" να πάρει την κατάσταση στα χέρια του λίγες ώρες μετά την αμερικανοτουρκική συμφωνία για ζώνη ασφαλείας στα βόρεια της χώρας.<br /> <br /> Χτες η συριακή Αεροπορία βομβάρδιζε 500 μέτρα από την τουρκική στρατιωτική φάλαγγα ώστε να την εμποδίσει να μεταφέρει ενισχύσεις σε όπλα και πυρομαχικά στο παρατηρητήριο Νο9 στο Μοrek. Και το κατάφερε. Οι Τούρκοι είχαν απώλειες με νερκούς και τραυματίες όπως μπορείτε να δείτε και στα βίντεο παρακάτω. Λίγο αργότερα συριακά μαχητικά προχώρησαν σε νέες αεροπορικές επιδρομές .<br /> <br /> Το κομβόι του τουρκικού στρατού αποτελούμενο από άρματα μάχης, τεθωρακισμένα κτλ αναγάστηκε να ακινητοποιηθεί πλησίον της Ma’arat al-Numan.<br /> <br /> Λίγο αργότερα ο Συριακός Στρατός "έκοψε" τον αυτοκινητόδρομο Μ5 που συνδέει Δαμασκό-Χαλέπι-Χομς και την Ιντλίμπ με το Μοrek. Οι συριακές δυνάμεις διέσχισαν τον Μ5 από δυτικά προς ανατολικά βόρεια της Khan Shaykhun ώστε να ελέγξουν περισσότερα υψώματα και έδαφος στα ανατολικά του δρόμου.<br /> <br /> Η Τουρκία έχασε πλέον την Βόρεια Χάμα και οι "πύλες" για την ανακατάληψη της Ιντλίμπ από τις συριακές δυνάμεις έχουν πλέον ανοίξει. <br /> <br /> Είναι φανερό πως ο Μ.Ασαντ δεν ήθελε να αφήσει τον Ρ.Τ.Ερντογάν μετά την συμφωνία του με τους Αμερικανούς για "safe zone 30 χλμ" να ελέγξει περισσότερο συριακό έδαφος. Επιπλέον η Δαμασκός βαρέθηκε τις τουρκικές υποσχέσεις και ψέματα. Η Αγκυρα ποτέ δεν υλοποίησε τους όρους της συμφωνίας της Αστάνα και του Σότσι για την Ιντλίμπ.<br /> <br /> Δεν απομάκρυνε τους τρομοκράτες από την ζώνη αποστρατικοποίησης (DMZ) όπως είχε συμφωνηθεί. Ούτε οι αυτοκινητόδρομοι Μ4 και Μ5 άνοιξαν μέχρι τα τέλη του 2018 όπως και αυτό προβλέπονταν ρητά στην συμφωνία. Αρα τι έκανε ο Ερντογάν; Απλά κέρδιζε χρόνο και εδάφη...<br /> <br /> Μόνο η ρωσική διαμεσολάβηση μπορεί να απελευθερώσει τους Τούρκους στρατιώτες από το Morek. Πάντως η Μόσχα χτες πρόσφερε πλήρη κάλυψη στον Μ.Ασαντ λέγοντας πως "πρόκειται για προσπάθειες εξουδετέρωσης τρομοκρατικών απειλών από τον συριακό Στρατό".<br /> <br /> Η Δαμασκός είναι ξεκάθαρη προς την Μόσχα: Όχι άλλες καθυστερήσεις, να μην χαθούν κι άλλες ζωές Σύρων στρατιωτών. Θάνατος στους Τούρκους στρατιώτες και εκδίκηση για τις ζωές που χάθηκαν στην βάση Khazanat από τις τρομοκρατικές ομάδες που στήριζε και στηρίζει ο Ρ.Τ.Ερντογάν.<br /> <br /> Η πολιτική πίεση στον Ρ.Τ.Ερντογάν αυξάνεται που πλέον είναι ορατό το ενδεχόμενο να χάσει αυτό που τρέμει, την Ιντλίμπ η οποία στα σχέδια κάποιων είναι η έξοδος του μελλοντικού κουρδικού κράτους προς την Μεσόγειο...<br /> <br /> Ηδη ο Ασαντ από την κίνηση αυτή κέρδισε πολλά καθώς ήρθε ως "απάντηση" στην αμερικανοτουρκική συμφωνία: Οι Κούρδοι SDF σπεύδουν για συμφωνία μαζί του καθώς φαίνεται ο μόνος που θέλει και μπορεί να σταματήσει τον Ερντογάν ο οποίος στην περιοχή δεν διαθέτει αεροπορική υπεροχή.<br /> <br /> Τι ανέφεραν οι επίσημες πηγές<br /> <br /> Πηγή προσκείμενη στο υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας δήλωσε χθες το πρωί ότι «τουρκικά οχήματα φορτωμένα πυρομαχικά (…) κινήθηκαν προς την κατεύθυνση» της πόλης για να «διασώσουν τους τρομοκράτες», σύμφωνα με το επίσημο συριακό πρακτορείο ειδήσεων SANA.<br /> <br /> «Αυτή η εχθρική συμπεριφορά του τουρκικού καθεστώτος δεν θα μειώσει σε καμία περίπτωση τη συριακή αποφασιστικότητα», κατά την ίδια πηγή.<br /> <br /> Η Τουρκία καταδίκασε «σθεναρά» τα πλήγματα αυτά. Σε ανακοίνωσή του, το τουρκικό ΥΠΕΞ έκρινε ότι οι επιδρομές που έγιναν έρχονται «αντίκεινται σε υπάρχουσες συμφωνίες, στη συνεργασία και τον διάλογο με τη Ρωσία».<br /> <br /> <a href="https://www.pronews.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Στα χέρια του Μ.Ασαντ η Χαν Σεϊχούν: Εγκλωβισμένοι δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες

Θα διασώσει η Μόσχα τους Τούρκους στρατιώτες; Η Αγκυρα έχασε την Βόρεια Χάμα & ανοιξαν οι "πύλες" για την ανακατάληψη της Ι...

Διαβάστε την συνέχεια

Η κρίση των δεξαμενόπλοιων - Διπλωματικά σύννεφα στην Πελοπόννησο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0QqtGsZ3xN7Z1U6bD-1XeXTFrG5fFD44akCe_Iw7eci3ZQST3u1SEFbAtXLCXXUmHCWkf0cCGCKJoP5U92zBye0N0LcAUGxUz3UKjwSMopCCmUwA_ZqSTkGOasiytwgCSFVdxuqemyv8/s1600/iran_Grace.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0QqtGsZ3xN7Z1U6bD-1XeXTFrG5fFD44akCe_Iw7eci3ZQST3u1SEFbAtXLCXXUmHCWkf0cCGCKJoP5U92zBye0N0LcAUGxUz3UKjwSMopCCmUwA_ZqSTkGOasiytwgCSFVdxuqemyv8/s640/iran_Grace.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Νεφέλη Λυγερού</b><br />Ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα του ψυχρού πολέμου μεταξύ Δύσης και Ιράν είναι η “κρίση των δεξαμενοπλοίων”. Κρίση, η οποία –σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες– μεταφέρεται γεωγραφικά σε ελληνικά ύδατα, κάτι που η Αθήνα δεν επιθυμεί, αλλά από την άλλη δεν έχει νόμιμο τρόπο να το αποτρέψει. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχει υποβληθεί αίτημα για κατάπλου του ιρανικού δεξαμενοπλοίου σε ελληνικό λιμάνι. <br /><br />Η υπόθεση είναι γνωστή. Τον Ιούλιο, το ιρανικό δεξαμενόπλοιο Grace-1 συνελήφθη από τις βρετανικές αρχές του Γιβραλτάρ και κρατήθηκε για 45 ημέρες, με την υποψία ότι παραβίαζε τις κυρώσεις της ΕΕ, μεταφέροντας πετρέλαιο στη Συρία. Η Τεχεράνη το έχει αρνηθεί κατηγορηματικά και από τα στοιχεία που έχουν έλθει στη δημοσιότητα η κατηγορία της Δύσης δεν τεκμηριώνεται.<br /><br />Η Τεχεράνη, ωστόσο, δεν περιορίσθηκε σε διαμαρτυρίες. Ιρανοί συνέλαβαν ως αντίποινα βρετανικό δεξαμενόπλοιο στα στενά του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο, γεγονός που οπωσδήποτε έπαιξε τον ρόλο για να απελευθερωθεί το Grace-1, το οποίο μετονομάσθηκε σε Adrian Darya 1. Το ιρανικό δεξαμενόπλοιο, που απέπλευσε το βράδυ της Κυριακής από το Γιβραλτάρ κατευθύνεται ανατολικά και στις 25 Αυγούστου αναμένεται να βρίσκεται στον Μεσσηνιακό Κόλπο, χωρίς να είναι σαφές εάν προτίθεται να πλησιάσει την Καλαμάτα. Ας σημειωθεί ότι το αίτημα για κατάπλου πρέπει να υποβληθεί 48 ώρες πριν.<div> <br />Ας σημειωθεί ότι στις 16 Αυγούστου δικαστήριο της Ουάσιγκτον εξέδωσε ένταλμα για σύλληψη και κατάσχεση του ιρανικού δεξαμενόπλοιου. Το αμερικανικό αίτημα στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι το δεξαμενόπλοιο συνδέεται με τους Φρουρούς της Επανάστασης, οι οποίοι αποτελούν κρατικό θεσμό στο Ιράν, αλλά έχουν χαρακτηριστεί από τις ΗΠΑ τρομοκρατική οργάνωση. <br /><br />Σύμφωνα με διαρροές από αμερικανικές πηγές, η Ουάσιγκτον έχει προειδοποιήσει τις παράκτιες μεσογειακές χώρες να μη δεχθούν το ιρανικό δεξαμενόπλοιο σε λιμάνι τους, διότι αυτό θα θεωρηθεί βοήθεια στην τρομοκρατία! Οι βρετανικές αρχές του Γιβραλτάρ, πάντως, απέρριψαν το αμερικανικό αίτημα να παρατείνουν την κράτηση του Grace-1, επικαλούμενες την κοινοτική νομοθεσία.<br /><br />Η Τεχεράνη έχει ξεκαθαρίσει ότι η κρίση δεν πρόκειται να τερματιστεί μέχρι το συγκεκριμένο δεξαμενόπλοιο να φτάσει στον προορισμό του. Αυτό τουλάχιστον δήλωσε ο Χεσματολάχ Φαλαχατπισέχ, μέλος της επιτροπής εθνικής ασφαλείας και εξωτερικών υποθέσεων του ιρανικού Κοινοβουλίου, προσθέτοντας: «Αυτό σημαίνει πως η κρίση με τη Βρετανία δεν έχει τελειώσει. Η Βρετανία έχει την πρωταρχική ευθύνη να βάλει ένα τέλος στην κρίση του πετρελαιοφόρου». <br /><br />Παράλληλα, η Τεχεράνη έχει προειδοποιήσει τις ΗΠΑ να μην αποπειραθούν να συλλάβουν το δεξαμενόπλοιο στην ανοικτή θάλασσα. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Αμπάς Μουσαβί δήλωσε: «Μια τέτοια ενέργεια θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας στην ανοικτή θάλασσα. Έχουμε εκδώσει προειδοποίηση μέσω επίσημων διαύλων, ιδιαίτερα μέσω της πρεσβείας της Ελβετίας».<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Η κρίση των δεξαμενόπλοιων - Διπλωματικά σύννεφα στην Πελοπόννησο

Νεφέλη Λυγερού Ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα του ψυχρού πολέμου μεταξύ Δύσης και Ιράν είναι η “κρίση των δεξαμενοπλοίων”. Κρίση, η οπο...

Διαβάστε την συνέχεια

Πολιτική-υβρίδιο έναντι της Τουρκίας - Αποτρεπτική ρητορική και έμπρακτος κατευνασμός

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIOCgS1FHbuQX9bJ6XDeeR9RafTSsjZ5GpcnG9iCt10FvMiwnDGjDnq9V206vif8-xsxdURGCXwdMIPfCsMaXSX-ps7L1EcyYgCDZAkSh8iL3kJHtSRdMHf56fxqh2L_gy1_kwTBGJvh0/s1600/Tourkia_aigaio.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIOCgS1FHbuQX9bJ6XDeeR9RafTSsjZ5GpcnG9iCt10FvMiwnDGjDnq9V206vif8-xsxdURGCXwdMIPfCsMaXSX-ps7L1EcyYgCDZAkSh8iL3kJHtSRdMHf56fxqh2L_gy1_kwTBGJvh0/s640/Tourkia_aigaio.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Σταύρος Λυγερός</b><br />Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά την τουρκική εξωτερική πολιτική διαπιστώνει ότι η Άγκυρα εννοεί αυτά που λέει. Κατά μία έννοια, προαναγγέλλει τις κινήσεις της, ειδικά τις επιθετικές κινήσεις της. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για κάποιου είδους ειλικρίνεια. Το κάνει με σκοπό να καλλιεργήσει την εντύπωση διεθνώς πως υφίσταται μία διαφορά, να εθίσει τη διεθνή κοινότητα με την ιδέα ότι η απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή και χρήσης στρατιωτικής βίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός διπλωματικού αδιεξόδου. <br /><br />Πρόκειται, λοιπόν, για μία πάγια τακτική, την οποία --κατά έναν περίεργο τρόπο-- η Αθήνα και η Λευκωσία κατά κανόνα υποτιμούν και ερμηνεύουν διαφορετικά. Το έργο το βλέπουμε συνεχώς να επαναλαμβάνεται, χωρίς το ελλαδικό και το ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα να διδάσκονται από τα γεγονότα. Προφανώς, δεν πρόκειται για διανοητική ανεπάρκεια. Πρόκειται για την εξόφθαλμη πολιτική-ψυχολογική ροπή τους να βολεύονται στη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων.<br /><br />Καταφεύγοντας σ' αυτό το είδος στρουθοκαμηλισμού καλύπτουν την ανικανότητα και ταυτοχρόνως την απροθυμία τους να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα. Έτσι, το φοβικό τους σύνδρομο, αντί να λειτουργεί αφυπνιστικά, εξωθεί τις ελλαδικές και ελληνοτουρκικές άρχουσες ελίτ σε μία τάση φαινομενικά ανώδυνων υποχωρήσεων-παραχωρήσεων, με σκοπό την εξαγορά της ύφεσης στο μέτωπο με την Τουρκία.<br /><br />Επειδή, όμως, ο λαϊκός παράγοντας εκδηλώνει τάση αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό, η πολιτική της Ελλάδας, η οποία έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα να προβάλει αντίσταση, καταλήγει να γίνεται ένα υβρίδιο αποτρεπτικής ρητορικής και έμπρακτου κατευνασμού. Αυτό το υβρίδιο πολιτικής δεν έχει τα πλεονεκτήματα της αποτροπής, επειδή είναι εξόφθαλμα ρητορική και ως εκ τούτου δεν είναι πειστική. Δεν έχει, όμως, ούτε και τα όποια αμφισβητούμενα πλεονεκτήματα του κατευνασμού, επειδή δεν είναι αμιγής, δηλαδή δεν είναι συνεπής με τον εαυτό του κατευνασμός. <br /><br />Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό το υβρίδιο αποτρεπτικής ρητορικής και έμπρακτου κατευνασμού έχει υιοθετηθεί με παραλλαγές από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1996, από την εποχή Σημίτη. Η κρίση στα Ίμια, μάλιστα, έπεισε τους Τούρκους ότι η διάσταση της αποτροπής είναι κυρίως ρητορική για εσωτερική κατανάλωση, παρά πραγματική στρατηγική επιλογή. Έτσι, στην Άγκυρα, όχι αδικαιολόγητα, θεωρούν πως όταν κλιμακώνουν την επεκτατική πίεση και δημιουργούν μικρά τετελεσμένα, η Αθήνα εξωθείται εμπράκτως στον κατευνασμό, μέσω έμπρακτων υποχωρήσεων που συντελούνται δια της διολισθήσεως.<br /> <br />Βήματα πίσω <br /><br />Το γεγονός ότι από το 1996 μέχρι τώρα έχουμε αποφύγει μία μείζονα κρίση και πολύ περισσότερο ένα θερμό επεισόδιο δεν οφείλεται στην ελληνική διπλωματική δεινότητα. Μετά τα Ίμια η Αθήνα εξαγόρασε την ειρήνη. Πρώτη υποχώρηση, το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης (Ιούλιος 1997), με το οποίο η Ελλάδα αναγνώρισε στην Τουρκία «θεμιτά (legitimate όχι legal) ζωτικά συμφέροντα» στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, ανοίγοντας την πόρτα για νομιμοποίηση πάγιων επεκτατικών διεκδικήσεων, που δεν προκύπτουν από το διεθνές δίκαιο. <br /><br />Ο επόμενος σταθμός ήταν το 1999, στη σύνοδο κορυφής στο Ελσίνκι. Τότε, η ελληνική διπλωματία είχε επιτύχει να αποσυνδέσει την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ από την επίλυση του Κυπριακού. Σε άλλο σημείο της απόφασης, όμως, όχι μόνο άναψε το πράσινο φως για την διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και αποδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι υφίστανται ελληνοτουρκικές «συνοριακές διαφορές», οι οποίες έπρεπε να επιλυθούν. Ουσιαστικά εμμέσως αποδεχόταν την επεκτατική θεωρία της Άγκυρας περί "γκρίζων ζωνών". <br /><br />Αλλά και με τη συμφωνία για αμοιβαία αποφυγή μονομερών ενεργειών, η Ελλάδα αποδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όπως έχει δικαίωμα από το διεθνές δίκαιο, με αντάλλαγμα η Τουρκία να μην καταλάβει κάποια βραχονησίδα; Γιατί κατά τα άλλα, η Άγκυρα δεν σταμάτησε τις μονομερείς προκλητικές ενέργειές της. <br />Χαμηλές θερμοκρασίες λόγω εσωτερικού πολέμου <br /><br />Μετά την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στην εξουσία το 2002, είναι αληθές ότι σε γενικές γραμμές επικράτησαν χαμηλές θερμοκρασίες στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, αν και δεν έλειψαν δραματικά γεγονότα, όπως η κατάρριψη του ελληνικού μαχητικού και κόστισε τη ζωή στον πιλότο Κώστα Ηλιάκη, μετά από φονικό ελιγμό τουρκικού αεροσκάφους (2006). <br /><br />Η σχετική ύφεση που επικράτησε στο ελληνοτουρκικό μέτωπο δεν οφείλεται, βεβαίως, στη δεινότητα της ελληνικής διπλωματίας. Οφείλεται στον άτυπο εσωτερικό πόλεμο που έλαβε χώρα στην Τουρκία από το 2002 μέχρι και το 2012. Ο Ερντογάν δεν ήθελε κρίση με την Ελλάδα, επειδή είχε συνείδηση πως το κεμαλικό βαθύ κράτος θα την εκμεταλλευόταν για να ανατρέψει τη νεοοθωμανική κυβέρνηση. Η "υπόθεση Βαριοπούλα", άλλωστε, ήταν ένα σχέδιο της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας να προκαλέσει θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα για να κάνει στη συνέχεια πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης Ερντογάν. <br /><br />Η εποχή, όμως, εκείνη έχει παρέλθει οριστικά. Ο Ερντογάν κέρδισε εκείνον τον άτυπο εσωτερικό πόλεμο και ξεδόντιασε το κεμαλικό βαθύ κράτος. Και όταν από το 2013 άρχισε να εκδηλώνει τάσεις αυτονόμησης, οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν το δίκτυο Γκιουλέν για να τον βάλουν στο χέρι, στοιχειοθετώντας κατηγορίες για υπαρκτή διαφθορά. Ήταν ο τρόπος τους για να του υπενθυμίσουν ποιος κάνει κουμάντο και να τον υποχρεώσουν να σκύψει το κεφάλι. <br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος, όμως, αντέδρασε διαφορετικά από ό,τι περίμεναν στην Ουάσιγκτον. Κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του άλλοτε συμμάχου του Γκιουλέν και των δικτύων, μέσω των οποίων οι ΗΠΑ ασκούσαν επιρροή στην Τουρκία. Κάπως έτσι φθάσαμε στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, το οποίο ο Ερντογάν χρησιμοποίησε ως ευκαιρία και βεβαίως ως νομιμοποιητική βάση για να εκκαθαρίσει σχεδόν πλήρως όχι μόνο το κράτος, αλλά και όλους τους μη κρατικούς μηχανισμούς άσκησης επιρροής. <div> <br />Φοβάται τους Αμερικανούς <br /><br />Καθόλη την περίοδο 2013-19, ο Ερντογάν διατηρεί ανοικτό το μέτωπο με την Ελλάδα, προσθέτοντας μάλιστα στο καλάθι των παραδοσιακών τουρκικών επεκτατικών διεκδικήσεων και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι σαφές πως προτεραιότητά του δεν ήταν να μετατρέψει τον ψυχρό πόλεμο σε θερμό. Όχι μόνο επειδή η Τουρκία είχε εμπλακεί στρατιωτικά στη Συρία. Ούτε επειδή κατέφυγε σε σεισμικές έρευνες και αργότερα σε γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ για να εκβιάσει τη Λευκωσία να μοιραστεί με την Άγκυρα (μέσω του ψευδοκράτους) τον ενεργειακό πλούτο της. <br /><br />Ο κύριος λόγος είναι ότι φοβόταν μήπως ο αμερικανικός παράγοντας εκμεταλλευθεί μία ελληνοτουρκικό κρίση για να τον πλήξει. Μπορεί ο φόβος του να ήταν υπερβολικός, αλλά σημασία είχε ότι φοβόταν και ο φόβος του επηρέαζε τις αποφάσεις του. Εξ ου και η τουρκική επιθετικότητα, παρότι οξύνθηκε στο ρητορικό επίπεδο και συνοδεύθηκε από επικίνδυνες έμπρακτες προκλήσεις, σε γενικές γραμμές δεν διέβη τον Ρουβίκωνα. <br /><br />Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν αυτή η ασταθής ισορροπία θα συνεχισθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν περιέλθει στις αρμόδιες ελληνικές αρχές, ο Ερντογάν δέχεται εισηγήσεις από συνεργάτες του να προκαλέσει κρίση, ενδεχομένως και θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα. Η προαναγγελία, μάλιστα, πραγματοποίησης σεισμικών ερευνών στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καστελλόριζου και Ρόδου είναι μία ένδειξη πως δεν υπάρχουν απλώς εισηγήσεις, αλλά και επεξεργασμένο σχέδιο. <br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος έχει ισχυρό κίνητρο να βαδίσει αυτό τον δρόμο, αλλά έχει και εξίσου ισχυρό αντικίνητρο να αντισταθεί στον πειρασμό. Το τι τελικώς θα επιλέξει, το εάν θα επιλέξει να πυροδοτήσει ή όχι τον μηχανισμό πρόκλησης κρίσης (σεισμικές έρευνες), θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, με καθοριστικό το πως θα εξελιχθεί το αμέσως επόμενο διάστημα το υφιστάμενο αμερικανοτουρκικό ρήγμα.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πολιτική-υβρίδιο έναντι της Τουρκίας - Αποτρεπτική ρητορική και έμπρακτος κατευνασμός

Σταύρος Λυγερός Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά την τουρκική εξωτερική πολιτική διαπιστώνει ότι η Άγκυρα εννοεί αυτά που λέει. Κατά μία έν...

Διαβάστε την συνέχεια

Επειδή πάμε για συν-εκμετάλλευση με την Τουρκία, ας “ξεσκονίσουμε”… τις προϋποθέσεις του 1976

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb-3CXsBM_3-0z43MIOprlquaZieYLrKTygpbd2C36Zzc_5lAqcig8xOzwhr3RLKCSswl0tS5Hok3nRjOUE5LT7w34Dqmcbo1fpILJp-7ZO49o5aSWZwokvhyphenhyphenv7Zkyj9seG8ATSA65BGE/s1600/RED-LINE-GALAZIA-PATRIDA-TURKEY.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb-3CXsBM_3-0z43MIOprlquaZieYLrKTygpbd2C36Zzc_5lAqcig8xOzwhr3RLKCSswl0tS5Hok3nRjOUE5LT7w34Dqmcbo1fpILJp-7ZO49o5aSWZwokvhyphenhyphenv7Zkyj9seG8ATSA65BGE/s640/RED-LINE-GALAZIA-PATRIDA-TURKEY.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Το 1975 κατέστη σαφές στην τουρκική πλευρά ότι το διεθνές δίκαιο της θάλασσας δεν εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις της στο Αιγαίο. Η ύπαρξη μεγάλου αριθμού ελληνικών νησιών που σχημάτιζαν μακρές αλυσίδες σε όλο το Αιγαίο περιόριζε τις τουρκικές διεκδικήσεις σε μια ζώνη παράλληλη με τις μικρασιατικές ακτές. <br /> <br /> Γράφει ο καθηγητής<b> Άγγελος Συρίγος</b><br /> <br /> Για να ξεπεράσει το εμπόδιο, η Άγκυρα διατύπωσε μια καινοφανή πρόταση για κοινή έρευνα και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Οι δύο χώρες θα είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα να εκμεταλλευθούν πλουτοπαραγωγικές πηγές που βρισκόταν εντός των χωρικών τους υδάτων, δηλαδή έως έξι μίλια από τις ακτές τους. <br /> <br /> Έξω από τα χωρικά ύδατα όμως, το υπέδαφος του Αιγαίου θα αποτελούσε ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Στη ζώνη αυτή τα ωφελήματα θα διανέμονταν εξ ημισείας μεταξύ των δύο χωρών. <br /> <br /> Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ η Τουρκία δικαιούται ένα περιορισμένο τμήμα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, διά της συνεκμεταλλεύσεως ευελπιστούσε ότι θα αποκτήσει το 50% ή, τέλος πάντων, ένα σημαντικό ποσοστό. <br /> <br /> Επιπλέον, θα αποκτούσε δικαιώματα σε οποιοδήποτε κοίτασμα υδρογονανθράκων υπήρχε οπουδήποτε στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, είτε ήταν ανάμεσα στη Λέσβο και στη Λήμνο είτε ήταν στον Θερμαϊκό Κόλπο ή στο Κρητικό Πέλαγος. <br /> <br /> Κατ’ ουσίαν, με τη συνεκμετάλλευση το Αιγαίο θα μετατρεπόταν σε μια πελώρια περιοχή συγκυριαρχίας των δύο χωρών. <br /> <br /> Η Ελλάδα απέρριψε αμέσως την τουρκική πρόταση. Τον Σεπτέμβριο του 1976, που το θέμα συζητήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων, ετέθησαν οι εξής τρεις προϋποθέσεις για συνεκμετάλλευση: <br /> <br /> (α) Οι δύο χώρες θα οριοθετούσαν την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. <br /> <br /> (β) Μετά την οριοθέτηση θα μπορούσε να δημιουργηθεί περιορισμένη ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως μόνον εκατέρωθεν του ορίου των δύο υφαλοκρηπίδων που θα περιελάμβανε τμήματα υφαλοκρηπίδας και από τις δύο χώρες. <br /> <br /> (γ) Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα ανακαλύπτονταν σε αυτή τη ζώνη θα ήσαν εκ των προτέρων μοιρασμένες βάσει συγκεκριμένων ποσοστών. <br /> <br /> Οι τρεις προϋποθέσεις της Αθήνας αντικατοπτρίζουν τη σχετική διεθνή πρακτική. Πρώτα χαράσσεται το όριο της υφαλοκρηπίδας (ή της ΑΟΖ). Εάν βρεθούν κοιτάσματα που βρίσκονται πάνω στο όριο, μία από τις λύσεις που ακολουθούνται είναι η συνεκμετάλλευση. <br /> <br /> Επί παραδείγματι, Κύπρος και Αίγυπτος έχουν υπογράψει συμφωνία για συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων που μπορεί να βρεθούν στην περιοχή εκατέρωθεν του ορίου των ΑΟΖ των δύο κρατών. <br /> <br /> Η Τουρκία δεν πτοήθηκε από την ελληνική άρνηση. Χαρακτήρισε τη συνεκμετάλλευση ευθύδικη λύση (equitable solution), παρότι ήταν απαλλαγμένη από αναφορές στο διεθνές δίκαιο. <br /> <br /> Ακολούθως, προέβαλε την πρότασή της ως πρακτική, ρεαλιστική και ανταποκρινόμενη στις μοναδικές –κατά τη γνώμη της– γεωγραφικές συνθήκες του Αιγαίου (σε ήσσονος σημασίας διαμάχες που δεν διακυβεύονται συμφέροντά τους, οι μεγάλες δυνάμεις αρέσκονται σε πρακτικές και ρεαλιστικές λύσεις που δείχνουν –πάντα– την ηγετική στόφα εκείνων που τις αποδέχονται…). <br /> <br /> Ο τελευταίος Τούρκος ηγέτης που αναφέρθηκε επισήμως σε συνεκμετάλλευση ήταν ο Τουργκούτ Οζάλ το 1988. Έκτοτε το θέμα παρέμεινε εν υπνώσει, όπως τόσα και τόσα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. <br /> <br /> Στις αρχές του 2000 το τουρκικό ενδιαφέρον για υδρογονάνθρακες μετατοπίστηκε στην Ανατολική Μεσόγειο. Τον Απρίλιο του 2012 η Τουρκία διεκδίκησε επισήμως όλη την περιοχή δυτικά της Κύπρου έως και νότια της Ρόδου (από τον 28ο έως τον 32ο μεσημβρινό). <br /> <br /> Κατά πάγια τουρκική πρακτική, η διεκδίκηση πήρε τη μορφή εκχωρήσεως όλης αυτής της περιοχής στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου, ΤΡΑΟ. Ακολούθως, τον Μάρτιο του 2013 ο Ερντογάν στο τέλος ακόμη μιας ελληνοτουρκικής συναντήσεως ανέφερε τη φράση «καζάν-καζάν». <br /> <br /> Είναι η τουρκική μετάφραση του αμερικανικού όρου «win-win» που χρησιμοποιείται στο παίγνιο αμοιβαίου οφέλους. Στόχος είναι μέσα από μια διαπραγμάτευση να βγουν ωφελημένα και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη. <br /> <br /> Ο Ερντογάν με τη φράση του επανέφερε τη συνεκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας. Δεν περιοριζόταν, όμως, πλέον στο Αιγαίο, όπου είναι άγνωστη η ύπαρξη σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων. Τον ενδιέφερε πρωτίστως η Ανατολική Μεσόγειος, όπου αποδεδειγμένα υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα. <br /> <br /> Το μήνυμα Ερντογάν είναι απλό και συγκεκριμένο: Οι εκατέρωθεν διεκδικήσεις Ελλάδος – Τουρκίας δεν θα επιτρέψουν σε κανένα από τα δύο κράτη να προχωρήσει σε εκμετάλλευση. Αντί να τρωγόμαστε, μπορούμε να τα συνεκμεταλλευθούμε (ή συνδιαχειριστούμε). <br /> <br /> Φυσικά, εάν υπάρξει συνεκμετάλλευση τέτοιου τύπου, περιττεύει και η οριοθέτηση. Εκεί εντάσσεται και το μήνυμα περί «καζάν-καζάν». Κατά τη γνώμη του Ερντογάν, σε μια τέτοια περίπτωση και οι δύο χώρες θα βρεθούν κερδισμένες. <br /> <br /> Η πρόταση Ερντογάν εξηγεί πλήρως και τις ακρότητες που διακινούν οι Τούρκοι τους τελευταίους μήνες υπό τον τίτλο «γαλάζια πατρίδα». Πρόκειται για μια τεράστια περιοχή που καλύπτει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου. <br /> <br /> Σε αυτήν περιλαμβάνονται, εκτός από την υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας, η ΑΟΖ ολόκληρης της Κύπρου και οι υφαλοκρηπίδες Καστελλόριζου, Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου και του ανατολικού τμήματος της Κρήτης. <br /> <br /> Σε πολλές από αυτές τις περιοχές οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι εντελώς παράλογες από πλευράς διεθνούς δικαίου. Η Τουρκία ούτε γειτνιάζει με αυτές τις περιοχές ούτε έχει θαλάσσιο μέτωπο. Τις αναφέρει, όμως, επειδή κυνηγά τη συνεκμετάλλευση / συνδιαχείριση. <br /> <br /> Το ενδιαφέρον είναι ότι εξαιρεί από την πρότασή της όσες περιοχές διεκδίκησε τον Απρίλιο του 2012 (28ος έως 32ος μεσημβρινός). Επί παραδείγματι, δεν συζητεί για συνεκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας της Ανατολίας ή έστω του Καστελλόριζου. <br /> <br /> Θεωρεί τις συγκεκριμένες περιοχές δικές της. Ζητεί συνεκμετάλλευση για τις περιοχές νοτίως της Κύπρου ή της Κρήτης. Είναι προφανές ότι η τουρκική πρόταση αρμόζει σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας. <br /> <br /> Επειδή πιθανόν κάποιοι ξένοι να μας πιέσουν –στο πλαίσιο του «ρεαλισμού»– να εξετάσουμε παρόμοιες προτάσεις, αξίζει να θυμηθούμε τις προϋποθέσεις που είχαμε θέσει το 1976. <br /> <br /> <b><i>* Ο κ. Αγγελος Μ. Συρίγος είναι βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία, αναπλ. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο.</i></b><br /> <a href="https://www.kathimerini.gr/">ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ</a><br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Επειδή πάμε για συν-εκμετάλλευση με την Τουρκία, ας “ξεσκονίσουμε”… τις προϋποθέσεις του 1976

Το 1975 κατέστη σαφές στην τουρκική πλευρά ότι το διεθνές δίκαιο της θάλασσας δεν εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις της στο Αιγαίο. Η ύπαρξη με...

Διαβάστε την συνέχεια