ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Άρχισε κουρδικό αντάρτικο και στο Ιράν;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/09/pjak-iran.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-19318" height="360" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/09/pjak-iran.jpg" title="pjak-iran" width="600" /></a></div> 
 
Μια συντριβή ελικοπτέρου στο δυτικό Ιράν κοντά στη μεθόριο με το Ιράκ βάζει σε σκέψεις και γεννά ερωτήματα αναφορικά με τη δραστηριοποίηση των Κούρδων και στο Ιράν, μετά την Τουρκία, τη Συρία και την εν αναμονή κρατική οντότητα στο Ιράκ. 
Το ελικόπτερο ανήκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και από τη συντριβή έχασαν τη ζωή τους τέσσερα στελέχη της δύναμης. Η είδηση προέκυψε από τον ίδιο τον διαδικτυακό ιστοχώρο των Pasdaran. 
Επισήμως, οι Ιρανοί μιλούν για τεχνική αστοχία που οδήγησε στη συντριβή, ωστόσο, πρόκειται για την περιοχή όπου διαβιεί η κουρδική μειονότητα εναντίον της οποίας οι ιρανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν διεξάγει επιχειρήσεις στο παρελθόν και συγκεκριμένα για τελευταία φορά στα μέσα του 2011. 
Το «ιρανικό ΡΚΚ» είναι το Κόμμα της Ελεύθερης Ζωής του Κουρδιστάν (PJAK) το οποίο συχνά ακολουθεί τις πρακτικές των μαχητών του PKK στην Τουρκία, με αποτέλεσμα να θεωρούνται ορκισμένοι εχθροί των Pasdaran. 
Ωστόσο, η σημερινή συγκυρία και οι γενικότερες εξελίξεις στο Κουρδικό, οδηγούν στο να είμαστε καχύποπτοι αναφορικά με το τι ακριβώς συνέβη στην περιοχή. 
 
<a href="http://www.defence-point.gr/">πηγή</a>

Άρχισε κουρδικό αντάρτικο και στο Ιράν;

Μια συντριβή ελικοπτέρου στο δυτικό Ιράν κοντά στη μεθόριο με το Ιράκ βάζει σε σκέψεις και γεννά ερωτήματα αναφορικά με τη δραστηριοποίηση...

Διαβάστε την συνέχεια

Μικρασιατική Εκστρατεία:Από την Μεγάλη Ιδέα στην Καταστροφή.

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ιστορία 14:05

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/HISTORY/SMYRNH/cache/pyrovoliko-474x352.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/HISTORY/SMYRNH/cache/pyrovoliko-474x352.jpg" width="600" /></a></div> 
Δρ. Ιωάννης Παρίσης 
Υποστράτηγος ε.α. 
Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης 
           
Η Μικρασιατική εκστρατεία, παρά το γεγονός ότι στη διάρκειά της γράφτηκαν σελίδες ηρωισμού και δόξας, αποτελεί ένα εν πολλοίς παραμελημένο τμήμα της εθνικής μας ιστορίας, διότι συνοδεύτηκε από την ήττα και την καταστροφή. Ωστόσο, ο εθνικός φρονηματισμός δεν επέρχεται μόνο μέσα από τα ευτυχή ιστορικά γεγονότα αλλά, ίσως περισσότερο, από τα σφάλματα και τις αποτυχίες. Διότι η ιστορική αλήθεια αποτελεί κατά τον Πλούταρχο την «καλλίστην παιδείαν προς αληθινόν βίον». Πράγματι, η Mικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή του Ελληνισμού της Ιωνίας που επακολούθησε, εμπεριέχουν πλούσια διδάγματα για όλους τους Έλληνες και για όλες τις εποχές. 
 
Στο κείμενο που ακολουθεί θα επιχειρηθεί να διατυπωθούν κάποιες σκέψεις, σε όση έκταση επιτρέπει ένα άρθρο, για τα σημεία εκείνα που αποτελούν διαπιστώσεις και συμπεράσματα, τόσο από στρατιωτικής όσο και από πολιτικής απόψεως για την περίοδο εκείνη. Επιδίωξη είναι να επισημανθούν τα στοιχεία εκείνα που αποτέλεσαν την γενεσιουργό αιτία της κατάρρευσης, τα οποία δυστυχώς και σήμερα πολλές φορές παρατηρούμε, κυρίως σε ότι αφορά στην ανάμιξη της πολιτικής στις ένοπλες δυνάμεις. Πρέπει εξ αρχής να επισημάνουμε ότι στον πόλεμο – τον οποίο διεξάγει η στρατηγική – η πολιτική δεν είναι αμέτοχη αλλά αντιθέτως επεμβαίνει σε κάθε φάση καθοδηγώντας, υποστηρίζοντας και ενισχύοντας την πρώτη, η οποία έχει την ευθύνη της υλοποίησης των σκοπών της δεύτερης. Με αυτή τη βασική προϋπόθεση μπορούμε να εξετάσουμε τις μεταπτώσεις του πολύπτυχου μικρασιατικού δράματος, ώστε να εξαγάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα με αντικειμενικότητα. 
 
Η απόβαση στη Σμύρνη και η ανάπτυξη του μετώπου 
Στις 14 Ιανουαρίου 1844, ο Ιωάννης Κωλέττης διατύπωσε αυτό που έμεινε στη νεότερη ελληνική ιστορία ως «Μεγάλη Ιδέα» και αποτέλεσε το όραμα μέσω του οποίου, στις επόμενες δεκαετίες, αλλά κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα, πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση ελληνικών εδαφών και πληθυσμών που παρέμεναν υπό την τουρκική κατοχή. Με το όραμα αυτής της Μεγάλης Ιδέας βρέθηκαν οι Έλληνες τον Μάιο του 1919 στη Σμύρνη, ξεκινώντας μια φιλόδοξη εκστρατεία που όμως αποδείχθηκε υπέρτερη των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών δυνατοτήτων του τότε ελληνικού κράτους. Σήμερα, 90 χρόνια μετά, είναι δυνατή μια ωριμότερη και αντικειμενικότερη προσέγγιση των γεγονότων και η αναζήτηση, όσο αυτό είναι δυνατόν, των αιτίων που τα δημιούργησαν. 
 
Την άνοιξη του 1919, μέσα σε ένα κλίμα διάλυσης των υπολειμμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ελέγχου της από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η κατάσταση στη δυτική Μ. Ασία ήταν έκρυθμη με συνεχώς αυξανόμενη την ένταση στις σχέσεις των Ελλήνων και των Τούρκων της περιοχής. Οι πρώτοι έβλεπαν – ή ήθελαν να πιστεύουν – ότι πλησίαζε η ώρα της εθνικής ολοκλήρωσης και της ένωσης με την Ελλάδα. Οι δεύτεροι ανήσυχοι για τα μελλούμενα, δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στις καλές προθέσεις των Ελλήνων. Από την άλλη πλευρά αντιμετωπιζόταν και η επιθετική πολιτική της Ιταλίας η οποία αποβίβαζε ήδη στρατεύματα απέναντι από τα Δωδεκάνησα (10 Απριλίου 1919) και προχωρούσε προς το εσωτερικό της Μ. Ασίας, ενώ ταυτόχρονα ενίσχυε τη ναυτική παρουσία της στη Σμύρνη. 
 
 
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση Αγγλία και Γαλλία, προκειμένου να αποφύγουν να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων εκ μέρους της Ιταλίας, αποφασίζουν, στις 29 Απριλίου 1919, να δώσουν την εντολή στην Ελλάδα για απόβαση στη Σμύρνη. Όπως τόνιζε τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόϊντ Τζόρτζ, «ο μόνος τρόπος να τους εμποδίσουμε (σ.σ. τους Ιταλούς), είναι να λύσουμε το ταχύτερο το ζήτημα των εντολών, και αμέσως το ζήτημα της κατοχής (…). Πρέπει να αφήσουμε τους Έλληνες να καταλάβουν τη Σμύρνη. Αρχίζουν εκεί σφαγές και κανένας δεν μπορεί να προφυλάξει τον ελληνικό πληθυσμό». 
 
Η απόφαση του Βενιζέλου να δεχθεί την εντολή απόβασης ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη το Μάιο του 1919, δικαιώθηκε μεταγενέστερα, θεωρητικά τουλάχιστον, από τη Συνθήκη των Σεβρών, που υπογράφηκε στο Παρίσι στις 28 Ιουλίου 1920. Είναι αλήθεια ότι η συνθήκη εκείνη απεδείχθη άγραφο χαρτί, αφού εκείνοι που την υπέγραψαν την απαρνήθηκαν πολύ σύντομα. Παράλληλα, απεδείχθη για μεν την Ελλάδα ένα υπνωτικό φάρμακο, για δε την Τουρκία διεγερτικό του εθνικού αισθήματος που βρισκόταν εν υπνώσει. 
 
Ωστόσο, είναι εξίσου αληθές ότι κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει την παλινωδία αυτή των Συμμάχων. Η Συνθήκη όμως αυτή αποτέλεσε το προπέτασμα της αντιζηλίας των Μεγάλων και ιδίως της Αγγλίας και της Γαλλίας. Όμως η αντιζηλία αυτή θα μπορούσε να αποβεί σωσίβιο της πολιτικής της Ελλάδας, αρκεί να υπήρχε εύστοχος χειρισμός της. 
 
Ο Βενιζέλος καλώς διέκρινε ότι έπρεπε να προσεγγίσει την Αγγλία, η οποία αναζητούσε ένα πιστό δορυφόρο της πολιτικής της στην Ανατολή. Η Αγγλία κατόρθωσε, αφενός μεν να διατηρήσει τον κεμαλισμό σε σπαργανώδη κατάσταση επί ενάμισι έτος, αφετέρου δε, όταν το έκρινε σκόπιμο, να φέρει τον ελληνικό στρατό από τις Σάρδεις στην Προύσα και το Τσεντίς και να εξουθενώσει το έως τότε οργανωτικό έργο του Κεμάλ, σε εποχή μάλιστα κατά την οποία ο εμφύλιος πόλεμος συντάραξε την Τουρκία. Η μάχη του Χαν (14 Οκτωβρίου 1920) διέλυσε και τις δύο νεοσύστατες μεραρχίες τακτικού στρατού του Κεμάλ, το κίνημα του οποίου, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, που διήρκεσε από τον Απρίλιο 1920 μέχρι τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, βρισκόταν σχεδόν σε κατάσταση εκμηδένισης. Ωστόσο, η ισχυρή θέληση του Κεμάλ επεβλήθη και έτσι το κίνημά του εξήλθε τελικά ενισχυμένο, ακριβώς τη στιγμή που συνέβαινε η μεταπολίτευση στην Ελλάδα, μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, με τις οποίες ο Βενιζέλος έχασε την εξουσία. 
 
Οι εκλογές αυτές αποφασίσθηκαν από τον τότε πρωθυπουργό, όταν θεώρησε ότι το άστρο του μεσουρανούσε μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Μεγάλο σφάλμα του Βενιζέλου, που δεν αντέχει σε κριτική και μόνο ως επιστέγασμα της κακής μοίρας της Ελλάδας μπορεί να γίνει δεκτό. Παράλληλα, αποτέλεσε τον από μηχανής θεό για τον Κεμάλ. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει το κλίμα μέσα στο οποίο διεξήχθησαν οι εκλογές εκείνες. Δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, στις 30 Ιουλίου 1920, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Έλληνα πρωθυπουργού στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών, στο Παρίσι. Επίδοξοι δολοφόνοι δύο απότακτοι Έλληνες αξιωματικοί, ένας του Στρατού και ένας του Ναυτικού, οι οποίοι συλλαμβάνονται επί τόπου. Την επομένη, στην Αθήνα είχε εσφαλμένα διαδοθεί η είδηση ότι ο Βενιζέλος ήταν νεκρός. Μέσα σε ένα κλίμα έντασης και πολιτικών παθών, εκτελείται – στην πραγματικότητα δολοφονείται – στην Αθήνα, από βενιζελικά στοιχεία, ένας σπουδαίος Έλληνας με πλούσια εθνική δράση, ο Ίων Δραγούμης. 
 
Ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του, εγκαταλείποντας στη διάδοχη κατάσταση σημαντικά προβλήματα, κυρίως στις σχέσεις της χώρας με τους Συμμάχους. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν δηλωτικό των διαθέσεων του λαού εναντίον της παράτασης της Μικρασιατικής εκστρατείας. Φαίνεται ότι ο Βενιζέλος πίστευε, όπως αργότερα βεβαίωνε, ότι η Ελλάδα ήταν αρκούντως ισχυρή ώστε να φέρει σε πέρας την αποστολή που της ανέθεσαν οι Σύμμαχοι και να επιβάλει στην Τουρκία τους όρους της ειρήνης, παρά την έκδηλη αντίδραση της Ιταλίας και την κεκαλυμμένη της Γαλλίας. Και αυτό διότι πίστευε ακράδαντα ότι θα εύρισκε ασφαλές έρεισμα στην πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη της Αγγλίας. Στην πραγματικότητα, ο μόνος ουσιαστικός υποστηρικτής του ήταν ο Λόϊντ Τζόρτζ, χωρίς ωστόσο να συμμερίζεται τις απόψεις του το σύνολο του βρετανικού κατεστημένου. Έτσι, ο Βενιζέλος παραμέρισε κάθε ορθολογιστική άποψη περί του αντιθέτου. 
 
Όπως γράφει ο στρατηγός Ξενοφών Στρατηγός («Η Ελλάς εν Μ. Ασία»), όταν τον Ιανουάριο 1915, ο τότε Υπαρχηγός του Επιτελείου Ιωάννης Μεταξάς, σε συζήτηση με τον Βενιζέλο πάνω σε σχέδιο Μικρασιατικής εκστρατείας, αφού ανέπτυξε τα δεδομένα της κατάστασης και έπεισε τον συνομιλητή του, με λογικά και ακαταμάχητα επιχειρήματα, ότι μια τέτοια επιχείρηση δεν συνέφερε την Ελλάδα, έλαβε την απάντηση: «Γνωρίζω κύριε Μεταξά ότι η πολιτική μου είναι τυχοδιωκτική, αλλά λαμβάνω υπ’ όψιν μου και τον αγαθόν μου αστέρα». 
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 
 
Η κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη, του Λαϊκού κόμματος, που προήλθε από τις εκλογές, προκήρυξε αμέσως δημοψήφισμα για την επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος επέστρεψε πανηγυρικά στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Όμως η νέα κυβέρνηση δεν αντελήφθη ότι η Μικρασιατική πολιτική της χώρας είχε καταντήσει ουτοπία, αφού δεν ήταν πλέον δυνατός ο έλεγχος της Μ. Ασίας από τον εξουθενωμένο στρατό, ενώ παράλληλα είχαν εγκαταλειφθεί τα σχέδια των «Μεγάλων» για διαμελισμό της Τουρκίας και επομένως είχε αρθεί η συμμαχική υποστήριξη. 
 
Ο ίδιος ο Βενιζέλος, σε ομιλία του στις 30 Μαρτίου 1932 στη Βουλή, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις εις βάρος του κατηγορίες για τους χειρισμούς του το 1920, είπε: «Το Λαϊκόν κόμμα ατυχώς, ούτε να αντιμετωπίσει το ύψος των περιστάσεων ήτο παρεσκευασμένον ούτε το στοιχειώδες θάρρος είχε, μετά την επιτυχίαν του, να φανεί συνεπές προς εαυτό, εγκαταλείπον, ως ήτο εύκολον, κατόπιν συμφωνίας με τον Κεμάλ πασσάν, την Μικρά Ασίαν και διατηρούν την Ανατολικήν Θράκην, φροντίζον δε, από κοινής επίσης συννενοήσεως, να γίνει κανονική η ανταλλαγή των πληθυσμών, συναποκομιζόντων και τα τελευταία στοιχεία του κινητού των πλούτου. Αντί τούτου διέπραξε το πολιτικόν λάθος να επιμείνη εις την εφαρμογήν της ιδικής μου πολιτικής, εις τη οποία δεν επίστευε, την οποία κατήγγειλε προς τον ελληνικόν λαόν ως δημιούργημα εξάλλου φαντασίας». 
 
Επίσης, σε επιστολή του που δημοσιεύθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1934, γράφει για τους πολιτικούς του αντιπάλους: «Το πραγματικόν δίλημμα προ του οποίου ετέθησαν άμα τη εγκαταστάση των εις την αρχήν, ήτο τούτο: Ή να σεβασθούν τας δύο απειλητικάς διακοινώσεις των δυνάμεων και να μη επαναφέρουν εις τον θρόνον τον έκπτωτον βασιλέα (…) και να επιδιώξουν την επιβολήν της Συνθήκης των Σεβρών(…). Ή αφού εθυσίαζαν τα πάντα εις τον πόθον της επαναφοράς του Κωνσταντίνου, να είναι τουλάχιστον λογικοί και να δεχθούν τας συνεπείας της αποφάσεώς των αυτής. (…) Και η κυριώτερη θυσία που επεβάλλετο (…) ήτο η οριστική εγκατάλειψις της Μικράς Ασίας, συμφωνουμένης της ειρηνικής ανταλλαγής των πληθυσμών. Οι μετανοεμβριανοί (σ.σ. εννοεί μετά τις εκλογές της 1/11/20) κυβερνήται είχαν καθήκον να ζητήσουν από τον λαόν να συναινέση εις την θυσίαν αυτήν, δια να προλάβουν τας απείρως μεγαλειτέρας συμφοράς, εις τας οποίας τυφλοί μόνον δεν έβλεπαν ότι ωδηγούμεθα, ακολουθούντες αυτοτελειακήν πολιτικήν και συνεχίζοντες τον πόλεμον με την Τουρκίαν, τελείως απομονωμένοι». Καταλήγει μάλιστα στο ίδιο κείμενο αναφερόμενος στους έξη εκτελεσθέντες: «…τούτο έφερε την καταστροφήν, δια την οποίαν η ευθύνη των μετανοεμβριανών κυβερνητών είναι τόσον μεγάλη, ώστε να δικαιολογήται η σκέψις της ανεγέρσεως εκκλησίας επί του τάφου της σκληράς τιμωρίας των, όπως εντός αυτού ημέραν και νύκτα προσεύχεται ο ιερεύς διά να συγχωρεθούν εις τον άλλον τουλάχιστον κόσμον τα προς την Ελλάδα αμαρτήματα αυτών…» 
Στον στρατιωτικό τομέα, ο νέος Αρχιστράτηγος Παπούλας, που ανέλαβε στη θέση του παραιτηθέντος Στρατηγού Παρασκευόπουλου, υπακούοντας σε έξωθεν υποδείξεις, αντικατέστησε τους ικανούς και δοκιμασμένους διοικητές μεγάλων μονάδων με απειροπόλεμους απότακτους, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν εκτός στρατεύματος από το 1917. Εκείνοι που είχαν εκκαθαρισθεί από τους Βενιζελικούς το 1917 επανήλθαν και έγιναν προσπάθειες να επανέλθει η αρχαιότητά τους. Οι Βενιζελικοί αξιωματικοί δεν εκκαθαρίσθηκαν, άλλαξαν όμως οι διοικήσεις των μονάδων και μερικοί αξιωματικοί παραιτήθηκαν ή παρεμποδίσθηκαν από το πάρουν θέσεις στην πρώτη γραμμή. Αυτές οι αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση του ηθικού του στρατεύματος, σε μια περίοδο που η διεθνής κατάσταση άλλαζε σε βάρος της Ελλάδας. 
 
Τον Μάρτιο 1921 η κατάσταση συνοψίζεται στην πλήρη αδιαλλαξία του Κεμάλ, μετά την αποκατάσταση των σχέσεών του με τους Συμμάχους (Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία) και στην ανοικτή εχθρότητα των Γάλλων και Ιταλών και ευμενή συντηρητικότητα των Άγγλων, οι οποίοι επιθυμούσαν, ευχόντουσαν και ανέμεναν μια ελληνική επιτυχία για να υποστηρίξουν την Ελλάδα. Απομονωμένη η ελληνική κυβέρνηση, με μόνη διέξοδο την θεωρητική ευμένεια της Αγγλίας, έπρεπε να πολεμήσει προς τον Κεμάλ και να αγωνισθεί διπλωματικά προς τους Συμμάχους, με μόνο έρεισμα τη νίκη η οποία έπρεπε να επιδιωχθεί με κάθε μέσο. 
 
Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση Γούναρη (που εν τω μεταξύ από τον Ιανουάριο 1921 διαδέχθηκε την κυβέρνηση Ράλλη) προσπαθεί να πείσει τον, ήδη απόστρατο, στρατηγό Ιωάννη Μεταξά να επανέλθει στο στράτευμα και να αναλάβει την αρχιστρατηγία στη Μικρά Ασία. Ο Μεταξάς, παρά τις επανειλημμένες πιέσεις, αρνείται, διατυπώνοντας τις αντιρρήσεις του για τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και τις στρατιωτικές επιλογές, επισημαίνοντας: «Άλλωστε, μη λησμονείτε, ότι εγώ από πολλών ετών εξεφράσθην εναντίον της πολεμικής πολιτικής εν Μ. Ασία. Τότε δι’ αυτόν τον λόγον ήλθον εις ρήξιν με τον κ. Βενιζ΄λον. Και ήμουν εν υπηρεσία. Ήδη είμαι απόστρατος, και πρέπει να δεχθώ να επανέλθω εις υπηρεσίαν, ίνα δι’ αυτού βεβαιώσω τον ελληνικόν λαόν, ότι έχω πεποίθησιν, ότι δύναται να γίνει εκείνο, δια το οποίον άλλοτε είχα την εναντίαν πεποίθησιν, ενώ πράγματι και τώτα πιστεύω, ότι δεν δύναται να αχθή εις πέρας. Μα τι είδους άνθρωπος θα ήμουν τότε;» 
 
Ωστόσο, τη στιγμή εκείνη επιβάλλονταν η λήψη μέτρων όπως: (α) Διατήρηση της εθνικής ενότητας μέσω της απονομής γενικής αμνηστίας. Αντ’ αυτής, τα πάθη οδήγησαν σε ενέργειες που δυσχέραιναν την κατάσταση. (β) Αντικατάσταση του Στρατηγού Παπούλα, ο οποίος είχε επιδείξει πλήρη ανεπάρκεια, τόσο στον στρατηγικό τομέα, δεδομένου ότι δεν διηύθυνε αποτελεσματικά τη μάχη, όσο και στον διοικητικό, εφόσον δεν είχε το σθένος να αποκρούσει την τοποθέτηση, με πολιτικά κριτήρια, ως διοικητών μεγάλων μονάδων αξιωματικών τελείως αδοκίμαστων που «έφθαναν από τας Αθήνας με τον διορισμόν των έτοιμον εις την μονάδα εκλογής των». (γ) Διατήρηση των εμπειροπόλεμων και ικανών στελεχών, έστω και πολιτικά αντιφρονούντων. 
 
Τα μέτρα αυτά, αν λαμβάνονταν, ήταν δυνατόν να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη για την επιτυχή κίνηση προς τα εμπρός. Αντί αυτών επελέγησαν μέτρα-τροχοπέδες. Αποτέλεσμα η στρατηγική αποτυχία της επιχείρησης προς Κιουτάχεια και η διαφυγούσα ευκαιρία καταστροφής του Κεμάλ, μετά την ουρανόπεμπτη νίκη της 8 Ιουλίου 1921 (Ακ Μπουνάρ – Ντερμέντ), κατά την οποία αφέθηκαν τα υπολείμματα του Κεμάλ να διαφύγουν ανενόχλητα, αντί της επιβαλλόμενης καταδίωξής τους, μέχρι της πλήρους εξουθένωσής τους. Προκειμένου δε να υπάρξει διέξοδος από το νέο αδιέξοδο, αποφασίζεται η προς Σαγγάριο επιχείρηση με επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων και μάλιστα μεγεθυμένων. Η επιχείρηση αυτή (Αύγουστος 1921) που εκτελέσθηκε με βάση ένα ανεδαφικό σχέδιο, το οποίο και κακώς εφαρμόσθηκε, παρά τις αρχικές τακτικές επιτυχίες της, απέτυχε από στρατηγικής πλευράς. Τραγικό αποτέλεσμα, εκτός από τις μεγάλες απώλειες και την πτώση του ηθικού του στρατού, η ματαίωση πλέον κάθε ελπίδας για νίκη. 
 
 
Μετά το Σαγγάριο – Η τελική φάση 
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, αντί να ερευνηθεί η κρίσιμη αυτή στιγμή του Μικρασιατικού ζητήματος από κάθε πλευρά – πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική – και να αναζητηθεί η λύση που επιβαλλόταν από τις περιστάσεις, προς επίτευξη της νίκης, επικράτησε η μοιρολατρία και η αμοιβαία καχυποψία, με κυρίαρχη εξουσία εκείνους που από την Αθήνα κινούσαν τα νήματα τις πολιτικής αντιπαράθεσης και του διχασμού. 
 
Η αποτυχία της μάχης του Σαγγαρίου είχε συντριπτικό αντίκτυπο στα μαχόμενα στρατεύματα που έβλεπαν, μαζί με την εξάντληση των προσπαθειών τους, να εκφεύγει και κάθε ελπίδα για τη νίκη επί του Μικρασιατικού πεδίου. Είναι δε προφανές ότι, όταν ένα στράτευμα απολέσει την ελπίδα για νίκη χάνει αυτομάτως και τη θέλησή του για αγώνα. Κατά συνέπεια είναι ήδη ηττημένο από τη στιγμή που θα θεωρήσει τον αγώνα μάταιο. 
 
Η κυβέρνηση Γούναρη, αφού, μετά τις άλλες αποτυχίες, είδε να αποτυγχάνει και η επιχείρηση του Σαγγαρίου, βρέθηκε μπροστά σε πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο. Αλλά και από στρατιωτική άποψη η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο. Ο Αρχιστράτηγος Παπούλας, σε έκθεσή του της 8ης Σεπτεμβρίου 1921, κατέληγε: «Ο στρατός ημών κατόπιν εννεατούς πολέμου έχει υποστεί σοβαράν μείωσιν κυρίως από απόψεως στελεχών και δή των καλυτέρων, εξ ού η συνοχή εν τη δοικήσει έχει μειωθεί. Κατά τας δύο τελευταίας επιχειρήσεις ο στρατός εν τω συνόλω του υπήρξε αξιοθαύμαστος. Αλλ’ η αντίληψις της Στρατιάς είναι ότι δεν θα ήτο φρόνιμον να ζητήση τι πλέον παρ’ αυτού. Δια τους λόγους τούτους φρονώ, ότι επιβάλλεται η ταχεία περαίωσις της Μικρασιατικής εκστρατείας». 
Μετά την αποχώρηση από τον Σαγγάριο (Σεπτέμβριος 1921) εισερχόμαστε στην τελική φάση της Μικρασιατικής εκστρατείας, που ολοκληρώθηκε με την κατάρρευση του μετώπου τον Αύγουστο 1922. Ποια ήταν η κατάσταση του στρατεύματος; Το κύριο χαρακτηριστικό αποτελούσε η εισχώρηση του μικροβίου της πολιτικής μεταξύ των αξιωματικών και των οπλιτών. Απαράδεκτες επιλογές για προαγωγές, αποστρατείες, τοποθετήσεις προκάλεσαν δυσμενή κατάσταση στη διοίκηση των μονάδων. 
 
Ο Στρατηγός Κοντούλης, διοικητής του Α’ΣΣ γράφει στον Αρχιστράτηγο στις 15 Οκτωβρίου 1921, ότι οι αξιωματικοί «ως εκ τούτου συνάγουσιν απογοητευτικά δια το μέλλον των (…) συμπεράσματα, μετά την πάροδον της εμπολέμου καταστάσεως. Το τοιούτον αποδίδεται εις το ότι όλας τας κεντρικάς θέσεις κατέχουν άτομα μηδέποτε μετασχόντα ουδεμιάς εκστρατείας, άτινα εισηγούνται παρά τοις αρμοδίοις την ισοπέδωσιν των αξιωματικών χάριν του ιδίου αυτών συμφέροντος». 
 
Ο Στρατηγός Πολυμενάκος, διοικητής του Γ’ΣΣ, γράφει στις 19 Οκτωβρίου: «…υφίσταται γενική ισοπέδωσις των αξιωματικών, οπουδήποτε και αν υπηρετούσιν ούτοι. Αθρόαι επακολουθούσιν αιτήσεις αξιωματικών παντός βαθμού περί μεταθέσεών των εις το εσωτερικόν, διότι βλέπουσιν ότι ουδεμία απολύτως γίνεται διάκρισις μεταξύ εκείνων, οίτινες απολαύουσιν όλης της ραστώνης και χλιδής (…) και εκείνων οίτινες υφίστανται όλας τας ταλαιπωρίας και, ακαμάτως νυχθημερόν εργαζόμενοι, σφυρηλατούσι το μεγαλείον της πατρίδος ημών, ωδήγησαν το στράτευμα εις την δόξαν και την τιμήν (…). 
 
Ανάλογη είναι και επιστολή του Αρχιστρατήγου Παπούλα, προς τον Υπουργό Στρατιωτικών Ν. Θεοτόκη, στις 15 Δεκεμβρίου 1921, στην οποία αναφέρει: «…φαινόμενα και ζητήματα οία το της απροθυμίας των αποτάκτων εις την συμμετοχήν των εις τας επιχειρήσεις, η επαναφορά συλλήβδην αποτάκτων και αποστράτων και προ πολλού χρόνου απομεμακρυσμένων προσώπων, άνευ αποχρώντων δια τους πλείστους εξ αυτών λόγους, η αδυναμία απασχολήσεως αξιωματικών εκ του εσωτερικού προ ετών νεμομένων τα αγαθά και την ευμάρειαν τούτου, η σύμπηξις ομάδων ανευθύνων τεινουσών να δημιουργήσωσι κράτος εν κράτει, (…) το γεγονός της στερήσεως και των στοιχειωδών μέσων συντηρήσεως και ανακουφίσεως των οπλιτών…» 
 
Οι τρεις προαναφερθέντες στρατηγοί, που μαζί με άλλους αποτελούσαν το Συμβούλιο Αντιστρατήγων, ενεργούντες προς το συμφέρον του στρατεύματος, κατήρτισαν τους πίνακες προαγωγών με δικαιοσύνη και αμεροληψία, λαμβάνοντας υπόψη κυρίως την πολεμική δράση. Όμως, την Πρωτοχρονιά του 1922, έφθασε από την Αθήνα η είδηση ότι οι πίνακες προαγωγών ρίχθηκαν στον κάλαθο των αχρήστων και έγιναν αθρόες προαγωγές από την επετηρίδα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι «ημέτεροι». 
Υπήρχαν όμως και χειρότερα. Το μικρόβιο της αποστροφής προς το μαχόμενο μικρασιατικό μέτωπο, το οποίο θεωρούνταν «γάγγραινα» και «πυορροούσα πληγή», άρχισε σκόπιμα να μεταδίδεται στον μαχόμενο στρατό, με τη μορφή μιας τρομερής ηττοπάθειας ώστε μετά από λίγο όλοι οι οπλίτες να διακηρύσσουν ότι «δεν πάνε εμπρός». Άμεση συνέπεια η λιποταξία, συνδυαζόμενη συχνά με τη λεηλασία στο εσωτερικό της Μ. Ασίας, που εξελίχθηκε σε μόνιμη κατάσταση. Σε 80.000 ανήλθαν οι λιποτάκτες που κατόρθωσαν να διαφύγουν στην Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς έφθασαν μέχρι την Αμερική ή την Αίγυπτο και έγραφαν από εκεί, υποκινώντας σε λιποταξία συγγενείς και φίλους. Από την λογοκρισία των επιστολών διαπιστώθηκε ότι λειτουργούσαν και πρακτορεία φυγάδευσης λιποτακτών!!! Μέσα σ’ αυτό το κλίμα βρήκαν πρόσφορο έδαφος κάποιοι που προσπάθησαν να οργανώσουν πολιτικο-ιδεολογικά δίκτυα και να προσελκύσουν τους στρατευμένους στις πολιτικές απόψεις τους, επιδεινώνοντας την κατάσταση του ηθικού. 
 
Ο Βενιζέλος (σύμφωνα με μεταγενέστερες επιστολές του) πίστευε ότι «ηδύναντο και τον Φεβρουάριον ακόμη του 1922, οπότε η εξάντλησις του στρατού δεν ήτο πλήρης, να εκκενώσουν την Μικράν Ασίαν δια κανονικής υποχωρήσεως, η οποία θα προενόει όχι μόνον περί της εγκαίρου απομακρύνσεως των ελληνικών πληθυσμών (…) αλλά και περί μεταφοράς του παντοδαπού πολεμικού υλικού (…)». 
 
Τον Μάιο 1922, ανέλαβε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής απογοήτευσης, τόσο στον Ελλαδικό πληθυσμό όσο και σ’ εκείνον της Ιωνίας, αλλά και χαμηλού ηθικού στο στράτευμα, ακούστηκαν φωνές για κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Βεβαίως αυτό ήταν κάτι που συζητείτο τόσο σε κυβερνητικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, υπήρχε δε και ανάλογη στρατιωτική σχεδίαση. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» της 17 Μαΐου 1922: «Προ τριετίας ήνοιξεν εις Μικράν Ασίαν τεράστιον μλέτωπον (…) 300.000 μάχονται (…) 3 δισεκατομμύρια δραχμών κατηναλώθησαν (…) η φοβερά πληγή μένει ανοικτή. Πώς θα κλείση; Συζήτησις περί ειρήνης δεν διεξάγεται (…) Πρέπει να τελειώνωμεν (…) διότι όσον παρέρχεται ο καιρός η λύσις καθίσταται δυσχερεστέρα. (…) Αφού οι Σύμμαχοι δεν δύνανται να συντρέξουν πράγματι την Ελλάδα, πρέπει να επιζητήσει τον τερματισμόν μόνη (…) Η λύσις έγκειται εις στρατιωτικήν επιχείρησιν σκοπόν έχουσα την Κωνσταντινούπολιν (…) Αντί να καταδιώκωμεν τον αντίπαλον προς τας εσχατιάς της χώρας του θα τον πλήξωμεν εις την κεφαλήν». 
 
Την εσωτερική πολιτική κρίση και κυρίως τη φθορά στο ηθικό των στρατιωτών και των οικογενειών τους επέτεινε η όξυνση της κριτικής του ΚΚΕ, κυρίως από τον Μάιο του 1922, οι επίσημες ανακοινώσεις του οποίου καλούσαν λαό και στρατό σε εξέγερση και συγκρότηση λαϊκών δικαστηρίων. Τρεις μήνες πριν την κατάρρευση του μετώπου το Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου η διείσδυση στις τάξεις του στρατεύματος τότε ήταν εξαιρετικά μεγάλη, διακήρυσσε μεταξύ των άλλων: «απευθυνόμεθα προς τον εργαζόμενον λαόν και λέγομεν προς αυτόν. Να η αιωνία πληγή σου: η εκστρατεία της Μικρασίας. Να η ρίζα του κακού: ο μικρασιατικός αγών…» 
 
Μία από τις πρώτες πράξεις της νέας κυβέρνησης ήταν η αποδοχή «για λόγους υγείας» της παραίτησης του Στρατηγού Παπούλα, στις 16 Μαΐου 1922, και η αντικατάστασή του από τον Αντιστράτηγο Χατζανέστη, μέχρι τότε διοικητή του στρατού στη Θράκη. Ο νέος αρχιστράτηγος ήταν θιασώτης της επίθεσης προς κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Μετέφερε μάλιστα δύναμη 25.000 ανδρών από τη Μ. Ασία στην Ανατ. Θράκη, ενώ στις 4 Ιουλίου 1922 μετέβη ο ίδιος στη Ραιδεστό προκειμένου να κατευθύνει την επιχείρηση. Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση απέστειλε στις 16 Ιουλίου 1922, διακοίνωση προς τις σύμμαχες χώρες σχετικά με την πρόθεσή της να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Όμως η αντίθεση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν επέτρεψε την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου. 
 
Επιπροσθέτως, η επιλογή του Χατζανέστη απεδείχθη εσφαλμένη απόφαση. Όπως γράφει ο Στρατηγός Κλεάνθης Μπουλαλάς («Η Μικρασιατική Εκστρατεία») –Επιτελάρχης της Ιης Μεραρχίας τότε – «ο νέος Αρχιστράτηγος ήταν τίμιος, υπερήφανος, αξιοπρεπής, άτεγκτος, ευσυνείδητος, πλην όμως όλα αυτά τα προσόντα, που έφθαναν μέχρι υπερβολής, κατέληγαν σε μια αυστηρότητα η οποία τον καθιστούσε απροσπέλαστο και στερημένο κάθε πνεύματος συνεργασίας με τους υφισταμένους του. Είχε ιστορία γενναίου πολεμιστή από τους βαλκανικούς πολέμους, έμεινε όμως στη συνέχεια ασυγχρόνιστος προς τις νέες εξελίξεις. Μόλις έγινε γνωστός ο διορισμός του έσπευσαν οι περισσότεροι από τους στρατηγούς να υποβάλουν παραίτηση και να αναχωρήσουν για το εσωτερικό». 
Με τον τρόπο αυτό, αντί να επιδιωχθεί η μεταστροφή του κύματος από τον κατήφορο προς την ανόρθωση, επιζητήθηκε η διόρθωση της κατάστασης με την αντικατάσταση του αρχιστρατήγου όχι με έναν ικανό – και υπήρχαν αρκετοί – που θα εγγυάτο την επαναφορά του ηθικού και την απόκτηση της νίκης, αλλά με τον Χατζανέστη αποτελούντα, όπως αποδείχθηκε, ασφαλές εχέγγυο αποτυχίας. 
* * * 
 
Αν ήταν δυνατόν να συμπυκνώσουμε σε μερικές λέξεις τις γενεσιουργές αιτίες της καταστροφής θα λέγαμε: διχόνοια, φανατισμός, διχασμός, παράκεντρα εξουσίας, κομματική διάβρωση του σώματος των αξιωματικών, ευνοιοκρατία, προσωπολατρία. 
Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ανεπιτυχείς πολιτικές, εσφαλμένες αποφάσεις και επιλογές προσώπων, άγνοια για την κατάσταση και τις ανάγκες του στρατού, πτώση του ηθικού και της μαχητικής του ικανότητας. Ενός στρατού εμπειροπόλεμου, που είχε ξεκινήσει προ τριετίας με άριστο ηθικό και ικανότατους ηγέτες, πρόθυμου για οποιαδήποτε περιπέτεια και θυσία. Ενός στρατού που ενώ με ενθουσιασμό και υψηλό φρόνημα αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη και έφθασε έξω από την Άγκυρα, αντιμετωπίζοντας με καρτερία τεράστιες δυσκολίες, οδηγήθηκε μετά από μια τριετία, στην κατάρρευση και στην πλήρη διάλυση και καταστροφή, όταν το φρόνημά του έπεσε στο μηδέν, με συνέπεια τη μείωση του ηθικού και της μαχητικής του ικανότητας. 
 
Ένα έτος προ της καταστροφής το κύριο χαρακτηριστικό του στρατεύματος αποτελούσε η εισχώρηση του μικροβίου της πολιτικής μεταξύ των αξιωματικών και των οπλιτών. Επιπλέον, απαράδεκτες επιλογές για προαγωγές, αποστρατείες, τοποθετήσεις προκάλεσαν δυσμενή κατάσταση στη διοίκηση των μονάδων. Η ολοκλήρωση της κατάρρευσης έγινε σε ελάχιστο χρόνο. Στις 20 Αυγούστου αιχμαλωτίζονται οι διοικητές των Α’ και Β’ Σωμάτων Στρατού, Τρικούπης και Διγενής, ενώ δύο ημέρες μετά παύεται ο Χατζανέστης και αντικαθίσταται από τον διοικητή του Γ’ Σώματος Πολυμενάκο. Στις 26 Αυγούστου διατάσσεται η αποχώρηση του ελληνικού στρατού από τη Μ. Ασία. Μέσα σε λίγες μέρες τα τελευταία ελληνικά στρατεύματα είχαν εγκαταλείψει το έδαφος της Μ. Ασίας και είχαν αποσυρθεί στα ελληνικά νησιά και την ηπειρωτική χώρα. 
 
Στις 27 Αυγούστου οι πρώτοι Τούρκοι ιππείς και ομάδες ατάκτων εισέρχονται στη Σμύρνη και προβαίνουν σε σφαγές, λεηλασίες, πυρπολήσεις, καταστροφές. Μια ελληνική παρουσία μεγαλύτερη των 2.500 ετών στη δυτική ακτή της Μ. Ασίας, τερματίσθηκε απότομα, κάτω από καταστρεπτικές συνθήκες, με πλήρες ξερίζωμα του Ελληνισμού. Η Μικρασιατική καταστροφή δημιούργησε ένα εξαιρετικά βαθύ ψυχολογικό αλλά και υλικό τραύμα στον Ελληνισμό, μαζί με την οριστική εγκατάλειψη της Μεγάλης Ιδέας. Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε ότι στην πραγματικότητα εκείνο που εγκαταλείφθηκε δεν ήταν η Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού, αλλά η προσπάθεια υλοποίησής της υπό την εδαφική της έννοια. Η προσπάθεια δηλαδή να περιληφθεί ο Ελληνισμός στα εδαφικά όρια του ελλαδικού κράτους. 
 
Ο Ελληνισμός ουδέποτε στην μακραίωνα ιστορία του περικλείσθηκε σε συγκεκριμένα εδαφικά όρια. Με κινητήρια δύναμη τον πολιτισμό του, καθοριστικό στοιχείο της ενότητάς του, βρισκόταν και δρούσε παντού. Είναι όμως υποχρέωση το τμήματος του Ελληνισμού που ζει μέσα στα όρια του Ελληνικού Κράτους να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες και προϋποθέσεις και να αποκτήσει την ισχύ που απαιτείται, ώστε να εξασφαλίζει την ύπαρξη, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα ολοκλήρου του Ελληνισμού, οπουδήποτε ζει και δραστηριοποιείται. 
 
Βιβλιογραφία 
▪ Αθανασιάδης Τίτος, Από την Εποποιία στην Καταστροφή, Μικρά Ασία 1919-1922, Τόμοι Α’ και Β’, Αθήνα 2002 
▪ Γερμανός Φρέντυ, Η Εκτέλεση, Αθήνα 
▪ Μπουλαλάς Κλεάνθης, Η Μικρασιατική Εκστρατεία, Αθήνα, 1956 
▪ Μπουλαλάς Κλεάνθης, Η Ελλάς και οι σύγχρονοι πόλεμοι, Αθήνα, 1965 
▪ Στρατηγός Ξενοφών, Η Ελλάς εν Μ. Ασία 
▪ Η Ιστορία του Εθνικού Διχασμού, ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη, 2003 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Μικρασιατική Εκστρατεία:Από την Μεγάλη Ιδέα στην Καταστροφή.

Δρ. Ιωάννης Παρίσης Υποστράτηγος ε.α. Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης Η Μικρασιατική εκστρατεία, παρά το γεγονός ότι στη διάρκε...

Διαβάστε την συνέχεια

Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας.Ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Άρθρο-ανάλυση

Ellada simera 0 Αμυνα 13:54

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/PLOIA/cache/F-452_left(1)-474x315.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/PLOIA/cache/F-452_left(1)-474x315.jpg" width="600" /></a></div> 
Αναγκάζομαι να επανέλθω στο φλέγον θέμα περιστολής των αμυντικών δαπανών λόγω του βομβαρδισμού δημοσιευμάτων και των διαρροών στον τύπο περί κλεισίματος συγχωνεύσεων και καταργήσεων στρατιωτικών διοικήσεων και μειώσεως του αριθμού του προσωπικού στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας με λογιστική και μόνο αντίληψη, χωρίς να λαμβάνεται ούτε υποτυπωδώς υπόψη η Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας. Χύνονται τόνοι μελάνης περί των δήθεν αναλύσεων οικονομικού συμφέροντος, αμελώντας όμως έντεχνα το εθνικό συμφέρον, διότι όπως δικαιολογούνται, μας εξαναγκάζουν οι ελεγκτές τοκογλύφοι του ΔΝΤ και τις ΕΕ να μειώσουμε την αποτρεπτική ισχύ της πατρίδος μας μετασχηματίζοντας την υπάρχουσα δομή δυνάμεως. 
 
Ο Κλαούζεβιτς απαντάει σε όλους αυτούς ότι ο πόλεμος είναι “απλώς η έκφραση της πολιτικής με άλλα μέσα”, που υπονοεί ότι η στρατιωτική στρατηγική αποτελεί μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού και ότι οι πόροι του έθνους πρέπει να υποτάσσονται στο καθήκον της επίτευξης των πολιτικών αντικειμενικών σκοπών του πολέμου, εν προκειμένω, της εθνικής ασφάλειας. Όμως η παραδοσιακή στάση των σημερινών τεχνοκρατών και δήθεν στρατιωτικών αναλυτών, που τα πάντα για αυτούς είναι κουτάκια και νούμερα που συμπληρώνουν, είναι ότι η πολιτική και η εθνική στρατηγική είναι ριζικά και ουσιαστικά δύο διαφορετικά πράγματα. 
Ας τους υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι η εθνική στρατηγική δεν ξεκινά όταν τελειώνει η πολιτική, αλλά είναι αλληλοεξαρτώμενες και αλληλένδετες. Αυτό που οι σημερινοί κουστουμαρισμένοι τεχνοκράτες, επιρρεπής στον αδιάκριτο στρατηγικό αυτισμό, λανθασμένα πιστεύουν και προσπαθούν με επιτηδευμένη γλώσσα να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, είναι ότι από τη στιγμή που η πολιτική θα διευθετήσει την οποιαδήποτε κρίση, η εθνική στρατιωτική στρατηγική πρέπει να θεωρηθεί ότι βρίσκεται πέρα από την πολιτική. Όμως αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν δηλώνουν ότι τα αίτια της σημερινής “οικονομικής και κοινωνικής δυσπλασίας” είναι σαφές ότι προήλθαν από έναν “πολιτικό πόλεμο”, γι’ αυτό οι πολιτικές και στρατιωτικές συνιστώσες της κυρίας εθνικής προσπάθειας απαιτείται να είναι ταυτισμένες και αλληλοσυμπληρούμενες. 
 
Η εθνική στρατηγική οφείλει και πρέπει να λαμβάνει υπόψη της όλους τους παράγοντες της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Αυτό το στοιχείο είναι πολύ κρίσιμο, επειδή αναπτύσσεται και εφαρμόζεται σε πραγματικό χρόνο και χώρο για την αντιμετώπιση του όποιου αντιπάλου. Ένα κράτος, λοιπόν, οφείλει να προσαρμόζει συνειδητά τη στρατηγική του στις γεωπολιτικές πραγματικότητες. Σε περίπτωση που οι γεωπολιτικές συνθήκες αλλάξουν, οι διαμορφωτές πολιτικής πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν αυτές τις αλλαγές και να τροποποιήσουν τη στρατηγική και τους στρατηγικούς σκοπούς αναλόγως. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο αντικειμενικός σκοπός είναι και παραμένει ο ίδιος. 
 
 
Είναι παγκοσμίως αποδεκτό από όλους τους διανοητές της στρατηγικής, ότι η διατύπωση στρατηγικής αρχίζει με την κατανόηση των σκοπών και των στόχων ασφάλειας ενός έθνους. Για να ολοκληρώσει μια ηγεσία τη διαδικασία μιας συνεπούς στρατηγικής ασφαλείας, ίσως το δυσκολότερο βήμα, είναι να προσδιοριστούν οι διατιθέμενοι πόροι (δυνάμεις-μέσα) που απαιτούνται για να εφαρμοστεί αυτή η στρατηγική. 
 
Είναι σαφές, επίσης, ότι πρώτα πρέπει να δηλωθεί η Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας, ώστε να επακολουθήσει το σύνθετο έργο του σχεδιασμού δυνάμεων, που ορίζεται καλύτερα ως η προσπάθεια της δημιουργίας της στρατιωτικής δομής δυνάμεων του σωστού μεγέθους και της σωστής σύνθεσης για να επιτύχουμε τους τεθέντες στόχους ασφάλειας του έθνους. 
Ο σχεδιασμός δυνάμεων περιλαμβάνει την αξιολόγηση των απειλών για τα εθνικά συμφέροντα, την σύσταση των στρατιωτικών απαιτήσεων λαμβάνοντας υπόψη τους δεδομένους περιορισμούς στα μέσα, και τελικά την αξιολόγηση του κινδύνου αποτυχίας. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η εθνική στρατηγική διαχειρίζεται τους πόρους ως μέσα υπέρ της πολιτικής. Οι πόροι όμως, δεν είναι μέσα μέχρι η στρατηγική να μας παρέξει με τη σχεδίαση το πώς θα οργανωθούν και θα απορροφηθούν, τα μέσα επ’ ωφελεία των τρόπων ενεργείας. Οι προϋπολογισμοί άμυνας και το ανθρώπινο δυναμικό είναι πόροι. Η Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας οργανώνει αυτούς τους πόρους στις ένοπλες δυνάμεις και τους αξιοποιεί έπειτα για να αποτρέψει τον πόλεμο ή για να επικρατήσει στον πόλεμο εάν αποτύχει η αποτροπή του. 
Η προσπάθεια ορθολογισμού των αμυντικών δαπανών είναι μια θετική κίνηση και όλοι την αποδεχόμαστε, αφού αυτό είναι το ζητούμενο. Όμως δεν ξεχνούμε ότι και τα εθνικά μας συμφέροντα είναι ο κοινός τόπος απανταχού όλων των Ελλήνων, χωρίς κομματικές ιδεοληψίες και θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την εθνική μας ασφάλεια, χωρίς επίσης να αναθέτουμε αυτό το καθήκον είτε σε εξωγενείς αποικιοκρατικούς παράγοντες ή ρομαντικούς ουτοπιστικούς οργανισμούς. 
 
 
Η Ελλάδα είναι ένα πολιτισμένο φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος και είναι πιστό στις αρχές της ΕΕ του ΟΗΕ και στη συνθήκη του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό τον λόγο στις διεθνείς σχέσεις της, επιμένει στην αποχή από πράξεις που θα συνιστούσαν απειλή ή χρήση βίας. Οφείλουμε όμως να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε έτοιμοι να ασκήσουμε το φυσικό δικαίωμα της νόμιμης άμυνας σε κάθε περίπτωση όταν και όπου αυτό απαιτηθεί. 
Ως εκ τούτου, οι στρατιωτικοί σχεδιαστές και οι αρμόδιοι παράγοντες του συστήματος Εθνικής Άμυνας για το σχεδιασμό δυνάμεων βρίσκονται εμπλεκόμενοι σε μια επαναληπτική διαδικασία ροής και σε μια προσπάθεια ελαχιστοποίησης των κακών συνδυασμών είτε με την τροποποίηση των σκοπών, είτε με τη διόρθωση των τρόπων, είτε με την αλλαγή των μέσων ώστε να μεγιστοποιήσουν τη δυνατότητα να προστατεύσουν ακόμη και να προαγάγουν τους εθνικούς στόχους. 
 
Οι ενέργειες αυτές είναι δομικές πρακτικές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με σύνεση. Επί πλέον οι προκλήσεις στον χώρο του Αιγαίου και της νοτιανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, εντείνονται ποιοτικά και ποσοτικά όσο πλησιάζουμε στην εξόρυξη υδρογονανθράκων και την ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Ωστόσο, για λόγους ως επί το πλείστον δημοσιοοικονομικούς, η συζήτηση, δυστυχώς, περιστρέφεται και είναι σχετική με τον τρόπο για τη μείωση ή περικοπή των αμυντικών δαπανών, χωρίς να δίδεται καμία σοβαρή προσοχή σε ότι πρέπει να κάνουμε για να διατηρηθεί η ισχυρότερη δυνατή αποτρεπτική ισχύς στις καθημερινές προκλήσεις που είναι μπροστά μας. 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Γράφει ο Αρχιπλοίαρχος (ε.α.) Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς ΠΝ 
Γενικός Διευθυντής του Strategy International 
 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας.Ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Άρθρο-ανάλυση

Αναγκάζομαι να επανέλθω στο φλέγον θέμα περιστολής των αμυντικών δαπανών λόγω του βομβαρδισμού δημοσιευμάτων και των διαρροών στον τύπο περ...

Διαβάστε την συνέχεια

Silent weapons for Quiet Wars μια τρομακτική αλήθεια;

Ellada simera 0 κόσμος 13:48

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpnQYE4JdVPn6wNg-gudAPxgCWWCDvkw7nkTbNrIF3NhZshHCSp-YFvx658pF9_cG6Y2ysGLfuBN0c1KYpE03c8dEBXFLXRsutUd2IQQ5_fZQpV6QWEqzstXx3p5gXafxcdxS4_vbh3_U/s1600/damn+doc1+cop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpnQYE4JdVPn6wNg-gudAPxgCWWCDvkw7nkTbNrIF3NhZshHCSp-YFvx658pF9_cG6Y2ysGLfuBN0c1KYpE03c8dEBXFLXRsutUd2IQQ5_fZQpV6QWEqzstXx3p5gXafxcdxS4_vbh3_U/s640/damn+doc1+cop.jpg" width="600" /></a></div> 
Το «Σιωπηλά όπλα για έναν αθόρυβο πόλεμο» (Silent Weapons for Quiet Wars), εξηγεί θαυμάσια την τεχνική της μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Αυτό το εκτενές και λεπτομερές έγγραφο που χρονολογείται από το 1979 περιγράφει μία πολιτική που ...επιβλήθηκε από το 1950. Το έγγραφο αυτό βγήκε κατα τύχη(;) στην επιφάνεια το 1986 και συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του William Cooper: Behold A Pale Horse Το έγγραφο λέει πως: «ο αθόρυβος πόλεμος ...; κηρύχθηκε από τα κέντρα εκείνα που θέλουν μια ανθρωπότητα υποδουλωμένη και εγκλωβισμένη στην ύλη και αποκομμένη από την ανώτερη διάσταση του ανθρώπου, την πνευματική, σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στα 1954».... 
 
Εδώ υπάρχει μια περίληψη του περιεχομένου του: 
 
«Η εμπειρία έχει αποδείξει πως η πιο απλή μέθοδος για την εξασφάλιση ενός σιωπηλού όπλου και η απόκτηση ελέγχου του κοινού, είναι να τους διατηρούμε ανεκπαίδευτους και αδαείς όσον αφορά τις αρχές των βασικών συστημάτων αφ' ενός, ενώ αφ' ετέρου να τους κρατούμε σε σύγχυση, να τους έχουμε αποδιοργανωμένους και αποσπασμένους σε θέματα που δεν έχουν καμία πραγματική σημασία. 
 
Αυτό επιτυγχάνεται με: 
 
 
1. Τον χωρισμό των εγκεφάλων τους** την υπονόμευση των πνευματικών τους δραστηριοτήτων την παροχή ενός προγράμματος χαμηλής ποιότητας στην δημόσια εκπαίδευση, τα μαθηματικά, τον σχεδιασμό συστημάτων και τα οικονομικά αλλά και την αποθάρρυνση τους στον τομέα της τεχνικής δημιουργικότητας (οποιος αμφιβάλλει για το χαμηλότατο επίπεδο εκπαίδευσης που μας παρέχεται, ας σκεφθεί πόσει από εμάς είναι ικανοί να συγκροτήσουν ολοκληρωμένες προτάσεις). 
 
2. Την εξάρτηση των αισθημάτων τους και την αύξηση της αυτοϊκανοποίησής τους αλλά και της ικανοποίησης τους σε συναισθηματικές και σωματικές δραστηριότητες με: 
2α) Άσχετες συναισθηματικές προσβολές και επιθέσεις (πνευματικός και συναισθηματικός βιασμός) μέσω μιας μόνιμης επίθεσης σεξ, βίας και πολέμων στα μέσα ενημέρωσης -κυρίως την τηλεόραση και τις εφημερίδες (πράγμα αληθές). 
2β) Την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας τους -σε υπερβολή- «σκουπιδοτροφές για τη σκέψη» και με την αποστέρηση όλων αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη(υπερκαταναλωτισμός, χωρίς ουσία). 
 
2γ) Την επανεγγραφή της ιστορίας και του νόμου και την υποταγή του κοινού σε μία παρεκκλίνουσα δημιουργία, έτσι ώστε να μπορεί να ανορθώνει τη σκέψη του από τις προσωπικές ανάγκες σε ιδιαίτερα κατασκευασμένες εξωτερικές προτεραιότητες. Τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας κοινωνικού αυτοματισμού θα παρεμποδίζουν τα ενδιαφέροντα του και τις ανακαλύψεις του (δηλαδή προσφέρουμε αντικίνητρα δημιουργίας, και πως το κάνουμε αυτό; Μέσω του κέρδους. Απαγορεύεται να εφεύρεις κάτι αν δεν έχει κέρδος. Προσοχή όχι χρησιμότητα, αλλά κέρδος). 
 
Όσο περισσότερη σύγχυση, τόσο περισσότερο όφελος. 
Άρα η καλύτερη προσέγγιση είναι να δημιουργούμε προβλήματα και μετά να προτείνουμε λύσεις.» 
 
Περιληπτικά: 
 
Στα μέσα διατηρήστε την προσοχή του ενήλικου κοινού μακριά από τα πραγματικά κοινωνικά θέματα και αιχμαλωτίστε το με θέματα που δεν έχουν καμιά πραγματική αξία (βλέπε πρωινάδικα, τούρκικα σήριαλ, ποιός τα έφτιαξε με ποιά κ.τ.λ) 
 
Στα σχολεία κρατήστε το νεαρό κοινό σε άγνοια όσον αφορά τα πραγματικά μαθηματικά, τα πραγματικά οικονομικά θέματα, τον πραγματικό νόμο και την πραγματική ιστορία (κοινώς δεν μαθαίνουν την πραγματική επιστήμη). 
 
Στη διασκέδαση διατηρήστε την διασκέδαση του κοινού κάτω από το πνευματικό επίπεδο της Στ' δημοτικού (παρατηρήστε πως έχουν συνδυάσει τη διασκέδαση με την γελοιότητα). 
 
Στην εργασία διατηρήστε το κοινό απασχολημένο .. ... απασχολημένο .. ... απασχολημένο.... ... για να μην έχει χρόνο να σκεφτεί φέρτε το πίσω στο αγρόκτημα με τα άλλα ζώα (αυτονόητο αυτό δεν χρειάζεται σχολιασμό). 
 
ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΑ. 
Γράφει για τον αθόρυβο πόλεμο: 
 
«Πυροβολεί καταστάσεις αντί για σφαίρες. 
 
Προωθείται με επεξεργασία δεδομένων αντί με την πυρίτιδα με έναν υπολογιστή αντί για ένα όπλο- την χειρίζεται ένας προγραμματιστής υπολογιστών αντί ένας σκοπευτής- ενεργεί κάτω από τις διαταγές ενός τραπεζικού μεγιστάνα αντί ενός στρατηγού του στρατού. 
 
Δεν δημιουργεί προφανείς θορύβους, δεν προκαλεί προφανείς σωματικές βλάβες και δεν αναμιγνύεται φανερά στην καθημερινή κοινωνική ζωή κανενός. 
Προκαλεί όμως αλάνθαστους «θορύβους», προκαλεί αλάνθαστες σωματικές και πνευματικές βλάβες και εμπλέκεται με αλάνθαστο τρόπο στην καθημερινή κοινωνική ζωή, δηλαδή αλάνθαστα στον εκπαιδευμένο παρατηρητή, αυτόν που γνωρίζει που να κοιτάζει. Το κοινό δεν μπορεί να κατανοήσει το όπλο κι έτσι δεν μπορεί να πιστέψει πως δέχεται την επίθεση και υποτάσσεται από ένα όπλο. 
 
Το κοινό μπορεί ενστικτωδώς να αισθανθεί πως κάτι πάει στραβά, εξ' αιτίας όμως της τεχνολογικής φύσης του σιωπηλού όπλου, δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του με λογικό τρόπο, ή να χειριστεί το πρόβλημα με έξυπνο τρόπο. Έτσι δεν γνωρίζει πως να ζητήσει βοήθεια και δεν ξέρει πως να συνεργαστεί με άλλους για να αμυνθούν εναντίον του. 
 
Όταν ένα σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, τότε το κοινό προσαρμόζεται στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται την επέμβαση του στη ζωή του, μέχρι που η πίεση (ψυχολογική ή οικονομική) να γίνει πάρα πολύ μεγάλη και να καταρρεύσει. Άρα το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου. 
 
Επιτίθεται στην ζωτικότητα, την κινητικότητα και τις επιλογές των ατόμων μιας κοινωνίας, γνωρίζοντας, κατανοώντας, χειριζόμενο και επιτιθέμενο στις πηγές φυσικής και κοινωνικής ενέργειας και στις σωματικές, πνευματικές και συναισθηματικές δυνάμεις και αδυναμίες». 
Με άλλα λόγια διαίρει και βασίλευε. 
 
Όταν κάποιοι εισαγάγουν την παγκόσμια δικτατορία τους με σταδιακή προσέγγιση τότε πολλοί λίγοι θα συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά γίνεται μέχρι να είναι πολύ αργά. Στην πραγματικότητα οι πολλοί θα καταδικάσουν και θα γελάσουν αυτούς που θα προσπαθήσουν να τους καταδείξουν τι ακριβώς συμβαίνει. 
 
Κλείνοντας το θα αναφέρω τρία μόνον αποσπάσματα από κάποιες εκατοντάδες αναφορές που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά, για την σύνδεση του ανθρώπινου εγκεφάλου με κρατικούς υπολογιστές, μέσω ραδιοεπικοινωνιών: 
 
«Είναι μέσα στην εξουσία μας να παρατηρούμε τι βλέπει, τι αισθάνεται και τι σκέπτεται ένα άτομο, να εξετάζουμε εξονυχιστικά την συμπεριφορά και να ανιχνεύουμε ακόμη την περίπτωση του τυχαίου στις συνειδητές του αποφάσεις, αλλά και στην ψυχολογική και ασυνείδητη κατάσταση του».(Telemetry is coming of age) 
 
«Μπορούμε να επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε την αυξανόμενη γνώση μας για να σκλαβώσουμε τους ανθρώπους με τρόπους που δεν φανταστήκαμε ποτέ, αφαιρώντας τους την προσωπικότητα και ελέγχοντας τους με μέσα τόσο προσεκτικά επιλεγμένα που δεν θα γνωρίσουν ίσως ποτέ την απώλεια της προσωπικότητας τους» 
(Καθηγητής Καρλ Ρότζερς - Science). 
 
«Έχουν αναπτυχθεί τεχνικές για την έρευνα και τον χειρισμό του ανθρώπου. Οι διπλής ροής επικοινωνίες με τα βάθη του εγκεφάλου κάνουν δυνατή την αποστολή και την λήψη πληροφοριών από και προς τον εγκέφαλο ... Μπορούμε να ξεκινήσουμε, να σταματήσουμε ή να τροποποιήσουμε μία ποικιλία αυτόνομων σωματικών συμπεριφορών και πνευματικών εκφράσεων. Μπορούμε να πειραματιστούμε με τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για τον καθορισμό και την διατήρηση .... συγκεκριμένων συμπεριφορών και πνευματικών λειτουργιών ... Καθώς δεν χρησιμοποιούνται μπαταρίες, η ζωή του μεταδότη είναι απεριόριστη. Ενέργεια και πληροφορίες παρέχονται από ραδιοφωνικές συχνότητες. 
**(Αναφορά ψυχιατρικών ερευνών: «Η επέμβαση του Ανθρώπου στις διεγκεφαλικές Λειτουργίες» 
από το Ψυχιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Γέηλ των ΗΠΑ). 
 
<a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>

Silent weapons for Quiet Wars μια τρομακτική αλήθεια;

Το «Σιωπηλά όπλα για έναν αθόρυβο πόλεμο» (Silent Weapons for Quiet Wars), εξηγεί θαυμάσια την τεχνική της μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Αυτό...

Διαβάστε την συνέχεια

Το σχέδιο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (NWO) σκοντάφτει επάνω στις γεωπολιτικές πραγματικότητες. Μέρος Β’.

Ellada simera 0 κόσμος 13:48

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMdxuqEFnxYuJSyOQtrmux4LbsraJdSA2bLm-Lmz9vCGZLFLFCDEAEfyrJtgzwyhdXmg2YH8WWxbWmJ6HBYg3NPYmtEHxbYnGKfx8BFDRrO3JcGYWm6m245COd_-7vkQaeG-rltC69/s1600/24.8.12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMdxuqEFnxYuJSyOQtrmux4LbsraJdSA2bLm-Lmz9vCGZLFLFCDEAEfyrJtgzwyhdXmg2YH8WWxbWmJ6HBYg3NPYmtEHxbYnGKfx8BFDRrO3JcGYWm6m245COd_-7vkQaeG-rltC69/s640/24.8.12.jpg" style="border: 1px solid rgb(239, 239, 239); box-shadow: 1px 1px 5px rgba(0, 0, 0, 0.098); padding: 5px; position: relative;" width="600" /></a></div>Imad Fawzi Shueibi 
 
<a href="http://elladasimera.blogspot.gr/2012/08/nwo.html">Το α΄μέρος εδώ</a> 
Μελέτες έδειξαν μια απρόσμενη κατανομή των παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικού αερίου. Η Ρωσία κατέχει την πρώτη θέση με τα 643 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια της δυτικής Σιβηρίας. Στη δεύτερη θέση, η Αραβία, συμπεριλαμβανομένου του κοιτάσματος της Ghawar, με 426 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια. Και, στη Τρίτη θέση, η Μεσόγειος με 345 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου στα οποία θα πρέπει να προστεθούν 5,9 δισεκατομμύρια βαρέλια υγρού φυσικού αερίου και 1,7 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου. 
 
Όσον αφορά τη Μεσόγειο, ο κυριότερος όγκος βρίσκεται στη Συρία. Το κοίτασμα που ανακαλύφθηκε στη Qara μπορεί να φθάσει σε παραγωγή 400.000 κυβικά μέτρα την ημέρα, η οποία θα φέρει την χώρα ως τέταρτο μεγαλύτερο παραγωγό στην περιοχή, μετά το Ιράν, το Ιράκ και το Κατάρ. 
 
 
Τρία βήματα 
 
Εν πάση περιπτώσει, η οικοδόμηση αυτής της Νέας Τάξης Πραγμάτων πέρασε από διάφορα στάδια. 
 
1. 1991-2002 ήταν μια ένα διάστημα απροσδιοριστίας. Η Ουάσιγκτον δίστασε να επιβληθεί ως μόνη υπερδύναμη και να αποφασίσει μονομερώς για την τύχη του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι η περίοδος αυτή παρατάθηκε για περισσότερο από μια δεκαετία, δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μια σύντομη στιγμή στην ιστορία. 
 
2. Κατά τη διάρκεια των ετών 2003-2006, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να εφαρμόσει με οποιοδήποτε τίμημα την θεωρία του «δημιουργικού χάους» για να επεκτείνει την ηγεμονία της. Έκανε δύο πολέμους, έναν με το δικό της στρατό στο Ιράκ, έναν άλλο με πληρεξούσιο στον Λίβανο. Η ισραηλινή ήττα του 2006 διάκοψε προσωρινά αυτό το σχέδιο. Η Ρωσία και η Κίνα χρησιμοποίησαν δύο φορές το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας (για το Μιανμάρ και τη Ζιμπάμπουε) σαν να ήθελαν να επισημάνουν δειλά την επιστροφή τους στη διεθνή σκηνή. 
 
3. Κατά την περίοδο από το 2006 έως σήμερα, το μονοπολικό σύστημα αντικαταστάθηκε με ένα μη-πολικό κόσμο. Η ισχύς είναι διασπειρόμενη. Η Κίνα, η Ε.Ε., η Ινδία, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχουν το 75% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ξοδεύουν το 80% των στρατιωτικών δαπανών. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων δικαιολογεί σε κάποιο βαθμό μια πολυπολική λειτουργία, λόγω του επίμονου ανταγωνισμού μεταξύ αυτών των πόλων. 
 
Το νεφέλωμα ενός μη-πολικού κόσμου 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMdxuqEFnxYuJSyOQtrmux4LbsraJdSA2bLm-Lmz9vCGZLFLFCDEAEfyrJtgzwyhdXmg2YH8WWxbWmJ6HBYg3NPYmtEHxbYnGKfx8BFDRrO3JcGYWm6m245COd_-7vkQaeG-rltC69/s1600/24.8.12.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"></a> 
Προπαντός, αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αντιμετωπίσουν τις ταυτόχρονες προκλήσεις από πάνω (τους παγκόσμιους και περιφερειακούς οργανισμούς) και από κάτω (πολιτοφυλακές, ΜΚΟ, πολυεθνικές εταιρείες). Η ισχύς είναι παντού και πουθενά, σε πολλά χέρια, σε διάφορα σημεία. 
 
Εκτός από τις έξι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, υπάρχουν πολλές περιφερειακές δυνάμεις. Μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση της Βραζιλίας, στη Λατινική Αμερική, λίγο-περισσότερο την Αργεντινή, τη Χιλή, το Μεξικό, τη Βενεζουέλα. Στην Αφρική, τη Νιγηρία, τη Νότια Αφρική και την Αίγυπτο. Στη Μέση Ανατολή, το Ιράν, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία. Το Πακιστάν, στη Νότιο-ανατολική Ασία. Την Αυστραλία, την Ινδονησία, τη Νότια Κορέα στην Ανατολική Ασία και τον Δυτικό Ειρηνικό. 
 
Πολλοί διακυβερνητικοί οργανισμοί εγγράφονται σε αυτή τη λίστα δυνάμεων: το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ και ο ΟΗΕ ως τέτοιοι. Περιφερειακοί οργανισμοί όπως η Αφρικανική Ένωση, ο Αραβικός Σύνδεσμος, ο ASEAN, η ΕΕ, η ALBA, κλπ.. Χωρίς να ξεχάσουμε τα κλαμπ όπως ο ΟΠΕΚ. 
 
Θα πρέπει να προστεθούν ορισμένα κρατίδια εντός των εθνών-κρατών όπως η Καλιφόρνια και το Ουτάρ Πραντές [το πιο πυκνοκατοικημένο κρατίδιο της Ινδίας], και ακόμη και πόλεις όπως η Νέα Υόρκη ή η Σαγκάη. 
 
Υπάρχουν επίσης οι πολυεθνικές εταιρείες, της ενέργειας και της χρηματοπίστωσης. Και τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης όπως το Al-Jazeera, BBC, CNN. Και οι πολιτοφυλακές, όπως η Χεζμπολάχ, ο στρατός του Μαχντί ή οι Ταλιμπάν. Πρέπει να προστεθούν τα πολιτικά κόμματα, κινήματα και θρησκευτικά ιδρυμάτα, τρομοκρατικές οργανώσεις, καρτέλ ναρκωτικών, μη κυβερνητικές οργανώσεις και ιδρύματα. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. 
 
Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (Νταβός) 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8VcSI4ogFpyL7tDwjEmtu9Or7oRhhu0hRU-dlfQy5eMThIptekrII27nLcWTjslF8OmmAkBFHdi-rY45O6rARLANBkO8gcHwvVFaBO98e8u0eWMfxBgas-wiQCFkM29yRWtBFxQeu/s1600/21.8.12+8.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-decoration: none;"></a> 
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι η κύρια συγκέντρωση δύναμης. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες τους εκτιμώνται σε πάνω από 500 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτός ο αριθμός μπορεί να φτάσει τα 700 δισ. δολάρια, αν λάβουμε υπόψη το κόστος των εν εξελίξει επιχειρήσεων τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν. Με ετήσιο ΑΕΠ τους που υπολογίζεται σε 14 τρισεκατομμύρια δολάρια, ταξινομούνται ως η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8VcSI4ogFpyL7tDwjEmtu9Or7oRhhu0hRU-dlfQy5eMThIptekrII27nLcWTjslF8OmmAkBFHdi-rY45O6rARLANBkO8gcHwvVFaBO98e8u0eWMfxBgas-wiQCFkM29yRWtBFxQeu/s1600/21.8.12+8.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-decoration: none;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8VcSI4ogFpyL7tDwjEmtu9Or7oRhhu0hRU-dlfQy5eMThIptekrII27nLcWTjslF8OmmAkBFHdi-rY45O6rARLANBkO8gcHwvVFaBO98e8u0eWMfxBgas-wiQCFkM29yRWtBFxQeu/s320/21.8.12+8.jpg" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0976563) 0px 0px 0px; background-color: transparent; border: currentColor; box-shadow: 0px 0px 0px rgba(0,0,0,0.0976563); padding: 0px; position: relative;" width="320" /></a> 
Ωστόσο, η πραγματικότητα της αμερικανικής ισχύος δεν θα πρέπει να αποκρύψει τη παρακμή της, τόσο σε απόλυτους όρους όσο και σχετικά με άλλα κράτη. Όπως σημειώνεται από τον Richard Haass, Πρόεδρο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, η άνοδος χωρών όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έφτασε στα 1 τρισεκατομμυρία δολαρία ετησίως. Αυτό βέβαια οφείλεται στην αγορά της ενέργειας. Με δεδομένη την αύξηση της ζήτησης από την Κίνα και την Ινδία, το ποσό αυτό θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η αδυναμία του δολαρίου έναντι της λίρας Αγγλίας και του ευρώ δεν θα οδηγήσει μόνο σε απομείωση της αξίας του έναντι των ασιατικών νομισμάτων, αλλά σε πιθανή μετατροπή της αγοράς πετρελαίου που θα πληρωθεί με ένα καλάθι νομισμάτων ή ίσως σε ευρώ. 
 
Και όταν το δολάριο δεν θα είναι πλέον το νόμισμα των πετρελαϊκών συναλλαγών, η αμερικανική οικονομία θα βρεθεί ευάλωτη στον πληθωρισμό και στις νομισματικές κρίσεις. 
 
Δύο βασικοί μηχανισμοί υποστήριξαν τον μη-πολικό κόσμο: 
 
· Πολλές χρηματοπιστωτικές ροές βρήκαν τον δρόμο τους έξω από τις νόμιμες οδούς και εν αγνοία των κυβερνήσεων. Αυτό το γεγονός τείνει να δείξει ότι η παγκοσμιοποίηση αποδυναμώνει την επιρροή των μεγάλων δυνάμεων. 
 
· Αυτές οι ροές χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από τα πετρελαϊκά κράτη για να χρηματοδοτήσουν κρυφά μη κρατικούς παράγοντες. 
 
Συνεπώς, σε ένα μη-πολικό σύστημα, το να είσαι το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο δεν σου εγγυάται το μονοπώλιο της ισχύος. Όλα τα είδη των ομάδων ή ακόμα ατόμων μπορούν να συσσωρέψουν επιρροή. 
 
Σύμφωνα με τον καθηγητή Hedley Bull, οι διεθνείς σχέσεις ήταν πάντα ένα μίγμα τάξης και χάους. Αν ακολουθήσουμε τη θεωρία του, το μη-πολικό σύστημα παραδίδεται στο ίδιο και γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο. Και αυτό ακριβώς συνέβη. 
 
Το 2011, η αύξηση των εντάσεων γύρω από τη Λιβύη έδειξε ότι το μη-πολικό σύστημα δεν ήταν πλέον βιώσιμο. Δύο ανταγωνιστικές κατευθύνσεις πρόεκυψαν. 
 
Βραζιλία + Ρωσία + Ινδία + Κίνα = BRIC 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAqvTvVkYd_BjFjT3tZpFOcN5pJhiz4ZkVKTVpN9Q4SdI-RRa7ZFI5m3TFRqy8Vet4Y-vLVSCrrnqG1XH7u4yD3M-xbQibcsSUVykID38COP2Fo7i2UbkOAEGDrwPcEWzCKBena9Js/s1600/21.8.12+9.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-decoration: none;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAqvTvVkYd_BjFjT3tZpFOcN5pJhiz4ZkVKTVpN9Q4SdI-RRa7ZFI5m3TFRqy8Vet4Y-vLVSCrrnqG1XH7u4yD3M-xbQibcsSUVykID38COP2Fo7i2UbkOAEGDrwPcEWzCKBena9Js/s1600/21.8.12+9.jpg" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0976563) 0px 0px 0px; background-color: transparent; border: currentColor; box-shadow: 0px 0px 0px rgba(0,0,0,0.0976563); padding: 0px; position: relative;" /></a> 
Η πρώτη είναι αμερικάνικη. Στόχος της είναι να οικοδομήσει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη που αντιστοιχεί στην στρατηγική της Ουάσιγκτον. Πρόκειται για την κατάργηση της κυριαρχίας των κρατών, που εγκαθιδρύθηκε από τις Συνθήκες Ειρήνης της Βεστφαλίας, και την αντικατάστασή της από το δικαίωμα ανθρωπιστικής επέμβασης στα κράτη ως ρητορική νομιμοποίηση και ως δούρειο ίππο του αμερικανικού τρόπου ζωής . 
 
Η δεύτερη, που υποστηρίζεται από τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης και τους BRICS, είναι σινορωσική. Απαιτεί την διατήρηση των αρχών των Συνθήκών της Βεστφαλίας, χωρίς όμως επιστροφή στο παρελθόν. Πρόκειται να καθοριστεί ένας νέος κανόνας του παιχνιδιού. Κάτι που διαρθρώνεται γύρω από δύο πυρήνες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται ένας ορισμένος αριθμός πόλων. 
 
Είναι σαφές ότι ο έλεγχος των πόρων, συμπεριλαμβανομένων των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, είναι το ιδανικό πέρασμα προς τη δημιουργία ενός νέου συστήματος, του οποίου η εμφάνιση είναι μπλοκαρισμένη από το 1991. 
 
Είναι επίσης σαφές ότι ο έλεγχος των οδών μεταφοράς του φυσικού αερίου, είναι το κέντρο της διαμάχης στη Συρία. Αναμφίβολα, η πόλωση των δυνάμεων για το θέμα αυτό ξεπερνά σίγουρα τα εσωτερικά αίτια, και ξεπερνά το ζήτημα της πρόσβασης σε θερμά ύδατα και του στρατηγικού ενδιαφέροντος για τη ναυτική βάση της Ταρτούς. 
 
Η επιτακτική ενεργειακή ανάγκη 
 
Η μάχη της ενέργειας ήταν η μεγάλη ιστορία του Ντικ Τσένι. Την οδήγησε από το 2000 έως το 2008 με σαφή αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία. Από τότε, η πολιτική αυτή συνεχίστηκε με τον Μπαράκ Ομπάμα. 
 
Για τον Τσένι, η ζήτησης ενέργειας αυξάνεται ταχύτερα από την προσφορά, κατάσταση η οποία οδηγεί τελικά σε έλλειψη πόρων. Η διατήρηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ περνά επομένως με προτεραιότητα από τον έλεγχο των απομενόντων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επιπλέον, γενικότερα, αν οι τρέχουσες διεθνείς σχέσεις δομούνται από την γεωπολιτική του πετρελαίου, ο εφοδιασμός ενός κράτους είναι αυτό το οποίο καθορίζει την άνοδο ή την πτώση του. Ιδού το σχέδιο του σε τεσσάρα σημεία: 
 
1. Ενθάρρυνση, με οποιοδήποτε κόστος, κάθε τοπικής παραγωγής από υποτελείς, προκειμένου να μειωθεί η εξάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από μη φίλο προμηθευτή, ώστε να αυξηθεί η ελευθερία δράσης της Ουάσιγκτον. 
 
2. Έλεγχος των εξαγωγών πετρελαίου από τα αραβικά κράτη του Κόλπου, όχι για να τις αρπάξουν, αλλά να τις χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης τόσο προς τους πελάτες όσο και προς τους άλλους προμηθευτές. 
 
3. Έλεγχος των θαλασσινών οδών στην Ασία, δηλαδή, του εφοδιασμού της Κίνας και της Ιαπωνίας όχι μόνο για πετρέλαιο, αλλά και για πρώτες ύλες. 
 
4. Ενθάρρυνση της διαφοροποίησης των πηγών ενέργειας που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη για να μειωθεί η εξάρτηση των Ευρωπαίων από το ρωσικό φυσικό αέριο και η πολιτική επιρροή που απολαμβάνει η Μόσχα από αυτή την εξάρτηση. 
 
 
Ο Ντικ Τσένι (Dick Cheney, 1941 -) 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGm6lKbOoymsli-gbtE6oCNTlQPR7-uQHF2w9qNTvUwCS8-DhCOU7UsviRrwmNqPOd-A5d00m4f7I9q05_UfzsNzxklfvGyM2kzYRz6hZ0AD5l8Eco6F5MGdzsh4BmAu7dKqaZtqro/s1600/23.8.12.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-decoration: none;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGm6lKbOoymsli-gbtE6oCNTlQPR7-uQHF2w9qNTvUwCS8-DhCOU7UsviRrwmNqPOd-A5d00m4f7I9q05_UfzsNzxklfvGyM2kzYRz6hZ0AD5l8Eco6F5MGdzsh4BmAu7dKqaZtqro/s320/23.8.12.jpg" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0976563) 0px 0px 0px; background-color: transparent; border: currentColor; box-shadow: 0px 0px 0px rgba(0,0,0,0.0976563); padding: 0px; position: relative;" width="320" /></a> 
Ωστόσο, οι Αμερικανοί έχουν θέσει ως κύριο στόχο την ενεργειακή ανεξαρτησία τους. Αυτό ήταν το νόημα της πολιτικής που αναπτύχθηκε από τον Ντικ Τσένι, μετά από τις εκτεταμένες διαβουλεύσεις του με τους γίγαντες της ενέργειας, το Μάιο του 2001. Περνά μέσω της διαφοροποίησης των πηγών: τοπικό πετρέλαιο, εγχώριο φυσικό αέριο και άνθρακας, υδροηλεκτρική και πυρηνική ενέργεια. Και μέσω μιας ενισχυμένης ανταλλαγής με φιλικές χώρες στο δυτικό ημισφαίριο, συμπεριλαμβανομένων της Βραζιλίας, του Καναδά, και του Μεξικό. 
 
Ο δευτερεύων στόχος είναι ο έλεγχος της ροής του πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για να ξεκινήσει η Καταιγίδα της Ερήμου (1991) και η εισβολή στο Ιράκ (2003). 
 
Το σχέδιο Ντικ Τσένι επικεντρώθηκε στον έλεγχο των θαλασσινών οδών: το Στενό του Ορμούζ (μέσω του οποίου διέρχεται το 35% του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου), ή το Στενό της Μάλακα. Μέχρι σήμερα, αυτές οι ναυτικές οδοί είναι απαραίτητες για την οικονομική επιβίωση της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Βόρειας Κορέας, και ακόμη και της Ταϊβάν. Οι διάδρομοι αυτοί, επιτρέπουν τη μεταφορά της ενέργειας και των πρώτων υλών προς τις ασιατικές βιομηχανίες, καθώς και την εξαγωγή των μεταποιημένων προϊόντων στις παγκόσμιες αγορές. Ελέγχοντας τους, η Ουάσιγκτον εξασφαλίζει τόσο την πίστη των βασικών ασιατικών συμμάχων της και τον περιορισμό της ανόδου της Κίνας. 
 
Η εφαρμογή αυτών των παραδοσιακών γεωπολιτικών στόχων οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν τη ναυτική παρουσία τους στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού, και να συνάψουν ένα δίκτυο στρατιωτικών συμμαχιών ανάμεσα στην Ιαπωνία, την Ινδία και την Αυστραλία. Πάντα για να περιορίσουν την Κίνα. 
 
Η Ουάσιγκτον θεωρούσε ανέκαθεν τη Ρωσία ως γεωπολιτικό ανταγωνιστή. Εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία για να μειώσει τη δύναμη και την επιρροή της. Φοβόταν ιδιαίτερα την αυξανόμενη εξάρτηση της Δυτικής Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητά αντίθεσης της στις ρωσικές κινήσεις στην Ανατολική Ευρώπη και τον Καύκασο. 
 
Για να προσφέρει μια εναλλακτική λύση, η Ουάσιγκτον έχει πιέσει τους Ευρωπαίους να εφοδιαστούν από τη λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας, κατασκευάζοντας νέους αγωγούς μέσω της Γεωργίας και της Τουρκίας. Επρόκειτο να αποφύγουν τη Ρωσία, με τη βοήθεια του Αζερμπαϊτζάν, του Καζακστάν και του Τουρκμενιστάν, αποφεύγοντας τη χρήση των αγωγών της Gazprom. Εξ ου και η ιδέα του Nabucco. 
 
Για την ενίσχυση της ενεργειακής ανεξαρτησίας της χώρας του, ο Μπαράκ Ομπάμα μετατράπηκε ξαφνικά σε αυτάρκη εθνικιστή. Ενθάρρυνε την εκμετάλλευση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στο δυτικό ημισφαίριο, ανεξάρτητα από τους κινδύνους από γεώτρησεις σε περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές, όπως στην ακτή της Αλάσκας ή στον Κόλπο του Μεξικού, και με οποιαδήποτε τεχνολογία, όπως η σκάση των πετρελαϊκών σχιστόλιθων. 
 
Στην ομιλία του για την Κατάσταση του Έθνους το 2012, ο Πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε με υπερηφάνεια: 
«Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, έχουμε ανοίξει εκατομμύρια στρέμματα γης για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου. Απόψε, ζήτησα από τη διοίκηση να ανοίξει περισσότερο από το 75% των υπεράκτιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τώρα, αυτή τη στιγμή, η αμερικανική παραγωγή πετρελαίου είναι η υψηλότερη εδώ και οκτώ χρόνια. Είναι αλήθεια. Οκτώ χρόνια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πέρυσι, η εξάρτησή μας από το ξένο πετρέλαιο έχει μειωθεί, φθάνοντας στο χαμηλότερο επίπεδο εδώ και δεκαέξι χρόνια» [1]. 
 
Μίλησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, για την εξόρυξη φυσικού αερίου από σκάσιμο των πετρελαϊκών σχιστόλιθων: «Διαθέτουμε αποθέματα φυσικού αερίου που εξασφαλίζουν τις ΗΠΑ για εκατό χρόνια» [2]. 
 
Τον Μάρτιο 2011, η Ουάσιγκτον αύξησε τις εισαγωγές της από τη Βραζιλία για να απογαλακτιστεί από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής. 
 
Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον δεν έπαψε ποτέ να εξασφαλίσει τον έλεγχο των ΗΠΑ στις ζωτικές θαλάσσιες οδούς που εκτείνονται από τα στενά του Ορμούζ μέχρι την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, και να οικοδομήσουν ένα δίκτυο βάσεων και συμμαχιών που περικυκλώνουν την Κίνα -την αναδυόμενη παγκόσμια δύναμη- με τη μορφή ενός τόξου από την Ιαπωνία στη Νότια Κορέα, την Αυστραλία, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες στα νοτιοανατολικά, μετά στην Ινδία και στα Νότιο-Δυτικά. Το όλο εγχείρημα στέφεται από μια συμφωνία με την Αυστραλία με στόχο την οικοδόμηση μιας στρατιωτικής μονάδας στο Ντάργουϊν, στη βόρεια ακτή της χώρας, κοντά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. 
 
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να συμπεριλάβει την Ινδία σε μια συμμαχία χωρών της περιοχής εχθρικών προς την Κίνα για να τραβήξει το Νέο Δελχί από τα χέρια των BRICS, μια στρατηγική περικύκλωσης της Κίνας που προκαλεί έντονη ανησυχία στο Πεκίνο. 
 
Μελέτες έδειξαν μια απρόσμενη κατανομή των παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικού αερίου. Η Ρωσία κατέχει την πρώτη θέση με τα 643 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια της δυτικής Σιβηρίας. Στη δεύτερη θέση, η Αραβία, συμπεριλαμβανομένου του κοιτάσματος της Ghawar, με 426 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια. Και, στη Τρίτη θέση, η Μεσόγειος με 345 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου στα οποία θα πρέπει να προστεθούν 5,9 δισεκατομμύρια βαρέλια υγρού φυσικού αερίου και 1,7 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου. 
 
Όσον αφορά τη Μεσόγειο, ο κυριότερος όγκος βρίσκεται στη Συρία. Το κοίτασμα που ανακαλύφθηκε στη Qara μπορεί να φθάσει σε παραγωγή 400.000 κυβικά μέτρα την ημέρα, η οποία θα φέρει την χώρα ως τέταρτο μεγαλύτερο παραγωγό στην περιοχή, μετά το Ιράν, το Ιράκ και το Κατάρ. 
 
Η μεταφορά του φυσικού αερίου από τη Ζώνη του Ζαγκρός (Ιράν) προς την Ευρώπη πρέπει να περάσει από το Ιράκ και τη Συρία. Ανάτρεψε πλήρως τα αμερικανικά σχέδια και ενίσχυσε τα ρωσικά σχέδια (Nord Stream και South Stream). Το συριακό αέριο ξέφυγε από τη Ουάσιγκτον, της παραμένει μόνο να πέσει στο λιβανικό φυσικό αέριο. 
 
Ο πόλεμος συνεχίζεται ... 
 
[1] “Over the last three years, we’ve opened millions of new acres for oil and gas exploration, and tonight, I’m directing my administration to open more than 75 percent of our potential offshore oil and gas resources. (Applause.) Right now — right now — American oil production is the highest that it’s been in eight years. That’s right — eight years. Not only that — last year, we relied less on foreign oil than in any of the past 16 years”. 
 
[2] “We have a supply of natural gas that can last America nearly 100 years.” 
 
Imad Fawzi Shueibi 
 
Imad Fawzi Shueibi: Φιλόσοφος και γεωπολιτικός. Πρόεδρος του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών (Δαμασκός, Συρία). 
<a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/">πηγή</a>

Το σχέδιο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (NWO) σκοντάφτει επάνω στις γεωπολιτικές πραγματικότητες. Μέρος Β’.

Imad Fawzi Shueibi Το α΄μέρος εδώ Μελέτες έδειξαν μια απρόσμενη κατανομή των παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικού αερίου. Η Ρωσία κατέχει την π...

Διαβάστε την συνέχεια

Γέφυρες πολέμου στήνει στον Έβρο η Τουρκία. Σε 15' "σβήνουν" το ποτάμι

Ellada simera 0 Αμυνα 13:44

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuVyy9ws9DScmbGXvLc4-pksaeOebvXqI6gK_4UK8td6PXls8Nx2HlZihxPtP2hPNsID_K0g3FXHPti844LXBfyPpfnAsBZWOu9tgbhhR7tVW3kTADRbdFJrcNh0Ox6hO81d46_1sE3OiL/s1600/Evros_gefyres_L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuVyy9ws9DScmbGXvLc4-pksaeOebvXqI6gK_4UK8td6PXls8Nx2HlZihxPtP2hPNsID_K0g3FXHPti844LXBfyPpfnAsBZWOu9tgbhhR7tVW3kTADRbdFJrcNh0Ox6hO81d46_1sE3OiL/s640/Evros_gefyres_L.jpg" width="600" /></a></div> 
Αλλαγή των τακτικών και στρατηγικών δεδομένων στην κύρια γραμμή αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας, στον ποταμό Έβρο. Με μια κίνηση, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολιών για το τι σχεδιάζουν έναντι της Ελλάδος οι γείτονες, προχώρησαν στην προμήθεια γεφυρών-πορθμείων, ενός κατεξοχήν επιθετικού όπλου και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες και με τέτοιες δυνατότητες που τους επιτρέπει εντός λεπτών(!) να προχωρήσουν σε ζεύξη του ποταμού Έβρου και να ξεχυθούν στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας. 
Για μία ακόμη φορά, η γειτονική χώρα πρωτοτυπεί, αφού είναι η μόνη παγκοσμίως, η οποία μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δαπανά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση μέσων ταχείας γεφύρωσης υδάτινων κωλυμάτων στο πλαίσιο ενός καλά μελετημένου και με σπουδή υλοποιούμενου εξοπλιστικού προγράμματος. 
Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δικαιολογίες διπλωματικές-πολιτικές δεν υπάρχουν για την κίνηση αυτή και είναι επιβεβλημένο να τεθεί σε ανώτατο επίπεδο στην τουρκική πολιτική ηγεσία. Η επικείμενη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν για τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης δίνει μια καλή ευκαιρία στον πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Καραμανλή να θέσει το θέμα άμεσα στον Τούρκο ομόλογό του. 
Το 1994, ο τότε υπουργός Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης, θορυβημένος από την αγορά (προελεύσεως ΗΠΑ) και εγκατάσταση πολύ μικρότερων δυνατοτήτων γεφυρών στον Έβρο, είχε σπεύσει να θέσει το θέμα στον Αμερικανό ομόλογό του και να αποτρέψει την πώληση επιπλέον συστημάτων ζεύξεως στην Τουρκία. Η χώρα μας βρίσκεται πια στη δυσάρεστη θέση του έντονου προβληματισμού γι’ αυτές τις προμήθειες και οι επιτελείς των Γενικών Επιτελείων αναζητούν ήδη τρόπους επιχειρησιακής αντιμετώπισής τους. 
Για πρώτη φορά από το 1923, όταν η οργανωθείσα από τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο Στρατιά του Έβρου των 115.000 ανδρών αποτέλεσε το πολύ ισχυρό «επιχείρημα» της ηττημένης στη Μικρασία Ελλάδας για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, στο 1974 όταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο έδωσαν υπόσταση στην τουρκική απειλή και επέβαλαν τη στρατηγική αναδιάταξη του Ελληνικού Στρατού, μέχρι ακόμη και σήμερα, ο ποταμός Έβρος κατείχε πάντα κεντρικό ρόλο στην ελληνική στρατιωτική προσπάθεια και σκέψη. 
Ήταν η κύρια γραμμή άμυνας απέναντι στον επίδοξο εισβολέα εξ Ανατολών, ένα μεγάλο φυσικό κώλυμα 150 χλμ. κατά μήκος όλης σχεδόν της ελληνο-τουρκικής μεθορίου (ο ίδιος ο ποταμός στο μεγαλύτερο μέρος της ροής του αποτελεί τη μεθόριο), όπου με το σύνολο των ρευμάτων, κοιτών, αρδευτικών καναλιών, αναχωμάτων αλλά και των έργων αμυντικής οργάνωσης και φυσικά των προγεφυρωμάτων του (Κάρακατς, Φέρρες) προσέφερε, κύρια στον αμυνόμενο, σε συνδυασμό με τη ευνοϊκή γεωμορφολογία δυτικά του ποταμού, τακτικό πλεονέκτημα. 
Η κατάσταση αυτή έχει όμως πλέον ανατραπεί. Η Τουρκία, με σειρά συντονισμένων και πολυεπίπεδων χειρισμών, μετασχηματίζει τις δυνάμεις της στην Ανατολική Θράκη σε μία ισχυρότατη και σύγχρονη επιθετική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα τις προικοδοτεί με όσα μέσα απαιτούνται, ώστε ο ποταμός Έβρος να μην μπορεί πλέον να αποτελέσει ισχυρό αμυντικό στήριγμα. 
Με άλλα λόγια, η Τουρκία, την τελευταία διετία, με στοχευμένες ενέργειες έχει σήμερα καταφέρει να αναιρέσει σχεδόν όλα τα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα, τα οποία προσέδιδε στον αμυνόμενο μία ποτάμια γραμμή. Και φυσικά αυτά δεν είναι καθόλου λίγα! Από την απαρχή σχεδόν της συγκροτημένης ανθρώπινης στρατιωτικής δραστηριότητας, σχεδόν πάντοτε, όπου βέβαια υπήρχαν ποταμοί, η επιλογή της θέσης των οργανωμένων ή μη αμυντικών τοποθεσιών γινόταν σε άμεση και καθοριστική σχέση με αυτούς. 
Διαβάστε το πλήρες άρθρο <a href="http://www.blogger.com/media/gefires.pdf" target="_blank">εδώ </a> 
 
<a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>