Καμαρώστε τους ειρηνοποιούς! Ενώ “καίγεται” η Ουκρανία τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-04/GettyImages-1177376953%20%281%29.jpg?itok=_qm4s-fh" width="743" /><br /><br />Ο τουρκικός στρατός ετοιμάζει ευρείας κλίμακας εισβολή στο Ιράκ, ενώ ο Ερντογάν κάνει στην κυριολεξία ό,τι θέλει και όπου θέλει στη Μέση Ανατολή<br /><br />Ενώ στην Ουκρανία έχουμε σκηνικό κόλασης του Δάντη από βομβαρδισμούς, εκτοξεύσεις πυραύλων Κρουζ και μάχες σε διάφορες πόλεις, 150 πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν σε χωριά του Ιρακινού Κουρδιστάν.<br /><br />“Οι Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν σε χωριά στην περιοχή Μπράντοστ για να προειδοποιήσουν τους ντόπιους να μην συνεργαστούν με μαχητές του PKK στα βουνά”, είπε καλά πληροφορημένη πηγή στο <a href="https://english.alaraby.co.uk/news/turkish-soldiers-march-iraqi-kurdistan-villages">The New Arab.</a><br /><br />Οι Τούρκοι εισέβαλαν στα χωριά Lelkan, Khalifan και Halkeran στην περιοχή Bradost, είπε καλά πληροφορημένη πηγή από την περιοχή στο The New Arab υπό τον όρο της ανωνυμίας, φοβούμενη αντίποινα.<br /><br />"Οι Νεο-οθωμανοί «προειδοποίησαν τους χωρικούς να μην πάνε στα κοντινά βουνά, διαφορετικά θα εξοντωθούν, ενώ δεν επέτρεψαν στους ντόπιους να τραβήξουν φωτογραφίες και βίντεο και έφυγαν από τα χωριά μόνο μετά από αρκετές ώρες», ανέφερε πηγή.<br /><br />Η ίδια πηγή είπε ότι η τουρκική εισβολή από τον τουρκικό στρατό, είχε σκοπό να τρομάξει τους ντόπιους ώστε να μην συνεργαστούν με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).<br /><br />Το PKK έχει καταστήσει προπύργιο τμήματα της οροσειράς Καντίλ που απλώνεται στο Ιράν και το Ιράκ. Από τη δεκαετία του 1990, ο τουρκικός στρατός έχει δημιουργήσει δεκάδες στρατιωτικές βάσεις μέσα στο ιρακινό Κουρδιστάν με δηλωμένο στόχο την καταπολέμηση των Κούρδων, καταπατώντας κάθε έννοια ιρακινού κράτους.<br /><br />Το αραβικό πρακτορείο ειδήσεων New Arab επικοινώνησε με τον Ihsan Chalabi, δήμαρχο της υποπεριφέρειας Sidakan στην οποία υπάγεται το Bradost, αλλά ο ίδιος δεν ήταν διαθέσιμος για σχόλιο.<br /><br />Η πιστοποιημένη παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή αναφέρθηκε από ορισμένα τοπικά μέσα ενημέρωσης.<br /><br />Το Kurdsat News, ένα τηλεοπτικό κανάλι που συνδέεται με ένα από τα κυβερνώντα κόμματα του Ιρακινού Κουρδιστάν, ανέφερε ότι ο τουρκικός στρατός πραγματοποίησε εισβολή στην περιοχή με βάθος τριών χιλιομέτρων που προκάλεσε πανικό στους ντόπιους.<br /><br />Το Roj News, ένα πρακτορείο συνδεδεμένο με το PKK, ανέφερε ότι «οι τουρκικές δυνάμεις απείλησαν ντόπιους τεσσάρων χωριών από την περιοχή του Μπράντοστ με αντίποινα εάν απειλούσαν τις βάσεις τους».<br /><br />Η Ένωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (KCK), οντότητα υπό την ομπρέλα του PKK, προειδοποίησε την περασμένη εβδομάδα ότι η Τουρκία ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια νέα στρατιωτική επιχείρηση κατά του PKK έως τα μέσα Απριλίου.<br /><br />Επίσης ο Steve Sweeney, διεθνής <a href="https://anfenglishmobile.com/news/turkey-has-committed-war-crimes-in-kurdistan-says-journalist-steve-sweeney-59072">συντάκτης της εφημερίδας Morning Star</a> και εκπρόσωπος του Συνασπισμού κατά των Χημικών Όπλων στο Κουρδιστάν (CACWK), μίλησε με τον δημοσιογράφο Erem Kansoy του προγράμματος Europe Agenda.<br /><br />Η συζήτηση επικεντρώνεται στην πρόσφατη αντιπροσωπεία της CACWK, αποτελούμενη από δημοσιογράφους, συνδικαλιστές και πολιτικούς, η οποία ταξίδεψε στο Ιρακινό Κουρδιστάν ως διερευνητική αποστολή σχετικά με το εάν η τουρκική κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα στην εισβολή της στο Νότιο Κουρδιστάν.<br /><br />Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Sweeney, ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ σιωπά και δεν ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις του συνασπισμού για επίσημη έρευνα.<br /><br />Συζητήθηκαν επίσης οι παρατηρήσεις του Sweeney από προηγούμενα ταξίδια στην περιοχή κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής και οι απαιτήσεις του CACWK, που περιλαμβάνουν το τέλος του εμπορίου όπλων με την Τουρκία και τον Ερντογάν να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου.<br /><br />Ο Ερντογάν παίζοντας το χοντρό παιχνίδι του σε Ουκρανία, Αιγαίο και Α.Μεσόγειο, αψηφώντας τις κυρώσεις κατά των Ρώσων, εισβάλει όπου θέλει, όποτε θέλει, υλοποιώντας όποιο σχέδιο έχει κατά νου χωρίς καμία επίπτωση.<br /><br />Αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα θα φέρει αποσταθεροποίηση και εξελίξεις πιθανότατα και στην πλευρά του Αιγαίου, αφού οι Τούρκοι έχουν αναγορευθεί ήδη από την δύση ως “ επίτιμοι σύμμαχοι” του ΝΑΤΟ, ενώ η Άγκυρα παίζει σε διπλό ταμπλό κοροϊδεύοντας τους πάντες.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Καμαρώστε τους ειρηνοποιούς! Ενώ “καίγεται” η Ουκρανία τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Ellada simera 0 17:48

Ο τουρκικός στρατός ετοιμάζει ευρείας κλίμακας εισβολή στο Ιράκ, ενώ ο Ερντογάν κάνει στην κυριολεξία ό,τι θέλει και όπου θέλει στη Μέση ΑνατολήΕνώ στην Ουκρανία έχουμε σκηνικό κόλασης του Δάντη από β… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Οι “εθνικοί ήρωες” της Ουκρανίας που “αναπαύονται” στη Γερμανία

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/04/baderas.jpg" width="732" /><br /><br /><b>Στοϊλόπουλος Βασίλης</b><br />Η γνώση της προσωπικής διαδρομής διαφόρων “εθνικών ηρώων” φωτίζει όντως ευρύτερα ιστορικά γεγονότα, παρότι μερικές φορές είναι οι ιδεολογίες, οι πεποιθήσεις ή και η άγνοια που τα συσκοτίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα –με αφορμή και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία– αποτελούν ο <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1">Στεπάν Μπαντέρα</a> (1909-1959), γνωστός και ως “Konsul 2” των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και ο “Χατμάνος” <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%B2%CE%BB%CE%BF_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9">Πάβλο Σκοροπάντσκι</a> (1873-1945). Και οι δύο θεωρούνται σήμερα ως οι σημαντικότεροι “εθνικοί ήρωες” της Ουκρανίας στον αγώνα για ανεξαρτησία από την Σοβιετική Ένωση.<br /><br />Τα δύο αυτά “ηρωικά σύμβολα” του αγώνα για την ανεξαρτησία της πολύπαθης Ουκρανίας μπορεί να έδρασαν σε διαφορετικές περιόδους του 20ου αιώνα, τους ενώνουν όμως δύο κοινά χαρακτηριστικά: Πρώτον, γιατί μετά τον βίαιο θάνατό τους οι τάφοι και των δύο βρίσκονται στη Γερμανία. Ο Μπαντέρα δολοφονήθηκε με υδροκυάνιο από τον πράκτορα της KGB Μπογκντάν Στασίνσκι, στις 15 Οκτωβρίου 1959 στο Μόναχο, όπου βρίσκεται και ο τάφος του. Ο Σκοροπάντσκι τραυματίστηκε βαριά στις 16 Απριλίου 1945 κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του Ρένγκενσμπουργκ από τις συμμαχικές δυνάμεις και υπέκυψε μετά από δέκα ημέρες στο χωριό Όμπερσντορφ της Κάτω Βαυαρίας, όπου είναι θαμμένος.<br /><br />Δεύτερο, και κυριότερο, γιατί σε αυτά τα δύο πρόσωπα πολλοί ιστορικοί εντοπίζουν την “υποβοηθητική” και “στενή σχέση” του ουκρανικού εθνικού κινήματος με την βίαιη (στρατιωτική) γερμανική επέκταση προς Ανατολάς στη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων (το πατροπαράδοτο Drang nach Osten). Στο πλαίσιο αυτό και οι δύο “ήρωες” πολέμησαν από ηγετικές θέσεις, με ό,τι μέσα διέθεταν, ενάντια στους Μπολσεβίκους.<br /><br />Είχαν ακλόνητη την πεποίθηση (ή την αυταπάτη) ότι υποστηρίζοντας στρατιωτικά τις γερμανικές επιδιώξεις για νέους “ζωτικούς χώρους” στην Ανατολική Ευρώπη θα πετύχαιναν τον εθνικό τους σκοπό. Τη δημιουργία δηλαδή ανεξάρτητου ουκρανικού κράτους με εδάφη που κρατούσαν τότε κυρίως Ρώσοι και Πολωνοί. Κι αυτό, παρότι γνώριζαν τις φυλετικές απόψεις των “συμμάχων” τους Γερμανών για τους “υπανθρώπους” Σλάβους και την γενικευμένη γερμανική καχυποψία για την εκάστοτε ουκρανική ηγεσία των προθύμων.<div><br />Η μυστική οργάνωση Hromada<br /><br />Στην προσπάθειά τους αυτή, ο “αντιδραστικός”, πρώην στρατηγός του τσαρικού στρατού, Σκοροπάντσκι συνεργάστηκε στρατιωτικοπολιτικά με τον Κάιζερ Γουλιέλμο Β’. Μετά την αποτυχία του το 1918-19 να σταματήσει την μπολσεβίκικη κυριαρχία στην Ουκρανία, έγινε δεκτός στη Γερμανία υπό την φιλόξενη σκέπη του ηττημένου γερμανικού μιλιταρισμού και την πολιτική κάλυψη για συνέχιση του ουκρανικού αγώνα του αρχιστρατήγου φον Χίντενμπουργκ, μετέπειτα προέδρου της Γερμανίας.<br /><br />Η ίδρυση από τον Σκοροπάντσκι στο μεταπολεμικό Βερολίνο της μυστικής οργάνωσης “Hromada” με στόχο την “αναγέννηση της Ουκρανίας” είχε όμως κυρίως “ρομαντικά χαρακτηριστικά”. Γι’ αυτό και δεν έπαιξε κανέναν ουσιαστικό ρόλο στα επόμενα χρόνια για την τύχη της Ουκρανίας και ιδιαίτερα στην περίοδο του καταστροφικού λοιμού την δεκαετία του 1930.<br /><br />Υπήρξε μάλιστα και αντικείμενο χλευασμού από την μεταπολεμική γενιά των Ουκρανών εθνικιστών. Ο σημαντικότερος και πιο “ριζοσπάστης” από αυτή τη γενιά, ο Μπαντέρα, δεν δίστασε μάλιστα να συνεργαστεί ακόμη και με τον Χίτλερ. Από τις αρχές του 1933 μέχρι τον βίαιο θάνατό του, το 1959, υπήρξε ο ισχυρός αρχηγός (providnyk) της “Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών”, που ιδρύθηκε το 1929, έχοντας ο ίδιος ως πρότυπα τον φασισμό του Μουσσολίνι, τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και την κροατική Ούστασε.</div><div><br />“Εθνικοί ήρωες” της Ουκρανίας<br /><br />Υπό την “σιδηρά” καθοδήγηση του Μπαντέρα, αν και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944 υπό “κράτηση” από τους καχύποπτους Γερμανούς, περίπου 250.000 Ουκρανοί υπηρέτησαν με διάφορους τρόπους στη γερμανική ανατολική διοίκηση. Τα εθελοντικά ουκρανικά τάγματα “Nachtigall” και “Roland” της Βέρμαχτ αποτελούνταν κυρίως από οπαδούς της “Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών”, ενώ τελικά 15.000 Ουκρανοί στρατιώτες δημιούργησαν την 14η Μεραρχία Waffen-Grenadier των SS.<br /><br />Πολλοί ήταν επίσης και οι Ουκρανοί που συμμετείχαν στο Ολοκαύτωμα 800.000 Εβραίων στην Βολυνία, αλλά και στην εθνοκάθαρση της Ανατολικής Γαλικίας, που οδήγησε στο θάνατο περισσότερο από 100.000 Πολωνούς. Μετά τον πόλεμο, ο καταζητούμενος από τους Σοβιετικούς Μπαντέρα κατάφερε, το 1946, να διαφύγει στην Αυστρία. Γρήγορα, όμως, εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου έζησε προστατευόμενος με ψεύτικο όνομα και συνεργαζόμενος με διάφορες δυτικές μυστικές υπηρεσίες.<br /><br />Η αιματηρή σύγκρουση της “Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών” με τους Σοβιετικούς στην Ουκρανία συνεχίστηκε μέχρι την δολοφονία του Μπαντέρα και είναι χαρακτηριστικό πως ο “αρχηγός” ουδέποτε αναφέρθηκε στα εγκλήματα κατά των Εβραίων και των Πολωνών στα οποία συμμετείχε και η οργάνωσή του, μαχόμενη ενάντια στους Σοβιετικούς. Οι Σοβιετικοί προκειμένου να διαλύσουν την “Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών” προχώρησαν σε μαζικούς εκτοπισμούς, σε απελάσεις, σε συλλήψεις και σε δολοφονίες υποστηρικτών του ουκρανικού εθνικιστικού κινήματος. Σύμφωνα με σοβιετικές πηγές δολοφονήθηκαν περί τους 153.000 ανθρώπους, άλλοι 134.000 συνελήφθησαν ως ύποπτοι για συνεργασία με την “Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών”, ενώ 203.000 απελάθηκαν για τον ίδιο λόγο στη δυτική Ουκρανία και αλλού.<br /><br /></div><div>Άδικος πόλεμος<br /><br />Από την πλευρά τους οι Ουκρανοί εθνικιστές δολοφόνησαν μέχρι το 1953 περίπου 20.000 Ουκρανούς πολίτες και άλλους 10.000 διοικητικούς υπαλλήλους των Σοβιετικών. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο που και σήμερα οι ρωσόφωνοι της ανατολικής Ουκρανίας (αλλά και σε Ρωσία και Πολωνία), εκλαμβάνουν αυτούς τους δύο “ήρωες” στην καλύτερη περίπτωση ως “δοσίλογους” συνεργάτες των Γερμανών εισβολέων στο πλαίσιο μάλιστα του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού. Ούτε βεβαίως πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι δύο τάφοι “ηρώων” της Ουκρανίας βρίσκονται ακόμα στη Γερμανία, που τους φιλοξένησε μετά τη φυγή τους από την σπαρασσόμενη Ουκρανία.<br /><br />Τα παραδείγματα τέτοιων αμφιλεγόμενων “ηρώων” καταγράφονται με έντονα γράμματα και κατά προτεραιότητα στις σελίδες της Ιστορίας. Όταν μάλιστα στις ίδιες σελίδες το αδικοχαμένο αίμα άγνωστων στρατιωτών και αμάχων στεγνώνει ταχύτατα, ώστε να ξεχνιούνται και πολύ γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτός ο απαράδεκτος, καταστροφικός, αδικαιολόγητος και άδικος πόλεμος στην Ουκρανία, σηματοδοτεί κατά τον Στρος Καν το «τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης». Επίσης, σηματοδοτεί την εδραίωση με πολέμους μιας νέας, πολυπολικής τάξης πραγμάτων με νέα “ψυχροπολεμικά μπλόκα”.<br /><br />Ο άδικος αυτός πόλεμος, όμως, δεν πρέπει να επισκιάζει την ίδια την προϊστορία του. Ούτε ασφαλώς και την ύπαρξη και τα πεπραγμένα των δύο “ηρώων” της δύστυχης Ουκρανίας. Γιατί μόνο με αυτήν την πολύτιμη γνώση μπορούμε αυτές τις πολύ δύσκολες ημέρες για όλη την ανθρωπότητα και να τον καταδικάσουμε στη βάση και των ιστορικών γεγονότων που προηγήθηκαν. Και μάλιστα χωρίς περιστροφές, ανούσιες στρατοπεδεύσεις ή ατεκμηρίωτους εξυπνακισμούς-εντυπωσιασμούς, αλλά σύμφωνα πάντα με το βιβλικό «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι».</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι “εθνικοί ήρωες” της Ουκρανίας που “αναπαύονται” στη Γερμανία

Ellada simera 0 17:44

Στοϊλόπουλος ΒασίληςΗ γνώση της προσωπικής διαδρομής διαφόρων “εθνικών ηρώων” φωτίζει όντως ευρύτερα ιστορικά γεγονότα, παρότι μερικές φορές είναι οι ιδεολογίες, οι πεποιθήσεις ή και η άγνοια που τα σ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία εγκυμονεί ένα νέο κόσμο

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/11/Evrasia.png" /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Είναι εξόφθαλμο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία εγκλώβισε τους Ευρωπαίους (ειδικά τη Γερμανία) ανάμεσα από τη μία στη δυτική πολιτική των εξοντωτικών(;) κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και από την άλλη στον άμεσο κίνδυνο να βρεθούν οι ίδιοι σε ενεργειακό κενό. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες βραχυμεσοπρόθεσμα δεν έχουν τρόπο να υποκαταστήσουν το ρωσικό φυσικό αέριο.<br /><br />Ακόμα κι αν παρέβλεπαν τη μεγάλη διαφορά τιμής ανάμεσα στο ρωσικό αέριο και στο αμερικανικό LNG, δεν υπάρχει ο αναγκαίος αριθμός των ειδικών πλοίων για να το μεταφέρουν στις ποσότητες που θα κάλυπταν το ενεργειακό κενό που θα αφήσει το ρωσικό αέριο εάν σταματήσει να ρέει. Ούτε υπάρχουν μεγάλα αποθέματα σε αποθηκευτικούς χώρους, που τουλάχιστον θα έδιναν ένα χρονικό περιθώριο στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να διαχειριστούν το πρόβλημα.<br /><br />Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κίνηση του Πούτιν να πληρώνεται το ρωσικό αέριο σε ρούβλια είναι κίνηση ματ. Επί της ουσίας δεν πρόκειται για κάποια ανατροπή. Απλώς οι δυτικές ευρωπαϊκές εταιρείες υποχρεώνονται να καταθέσουν τα ευρώ στην Gazprom Bank, η οποία με τη σειρά της θα τα μετατρέψει σε ρούβλια μέσω της ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας, με τα οποία και θα πληρωθεί ο πωλητής Gazprom.<br /><br />Η νέα διαδικασία αποπληρωμής εμπλέκει τους Ευρωπαίους στο ρωσικό χρηματοοικονομικό σύστημα, γεγονός που προκαλεί ρήγμα στις δυτικές κυρώσεις, οι οποίες έχουν αποκλείσει από τις συναλλαγές και το ρούβλι και τη ρωσική Κεντρική Τράπεζα. Όσο κι αν οι Ευρωπαίοι επικαλούνται τα συμβόλαια, δεν πρόκειται να αλλάξουν την πραγματικότητα που διαμορφώνει η ανάγκη τους για ρωσικό φυσικό αέριο.<br /><br />Είναι εξάλλου πολύ ασθενές το νομικό επιχείρημά τους, όταν σύσσωμη η Δύση έχει κηρύξει με τον πιο επίσημο τρόπο έναν ολοκληρωτικό σχεδόν οικονομικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Από αυτές εδώ τις στήλες είχα εξαρχής υπογραμμίσει ότι οι δυτικές κυρώσεις είναι “αμφίστομη μάχαιρα”, με την έννοια ότι πληγώνει τη Ρωσία, αλλά πληγώνει και τη Δύση, ειδικά την ΕΕ και ειδικότερα τη Γερμανία και την Ιταλία.<br /><br />Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η σιωπηλή διευθέτηση<br /><br />Οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν μία σιωπηλή διευθέτηση, που ουσιαστικά να ικανοποιεί τη ρωσική απαίτηση, αλλά κατά τρόπο που να τους εξασφαλίζει ένα φύλλο συκής. Ο Πούτιν, όμως, φρόντισε να καταστήσει το πρόβλημα δημόσιο, ακριβώς επειδή το αντιμετωπίζει ως πολιτικό κι όχι οικονομικό πρόβλημα. Στριμώχνει, λοιπόν, τους Ευρωπαίους, υποχρεώνοντάς τους να πιούν το πικρό ποτήρι σε δημόσια θέα. Εκτός κι αν επιλέξουν να “βάλουν δελτίο” στο φυσικό αέριο, επιβραδύνοντας δραματικά τη βιομηχανία τους και εξοργίζοντας τα νοικοκυριά. Αλλά ακόμα κι αν το επιλέξουν το πολύ να κερδίσουν λίγες εβδομάδες.<br /><br />Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι Ευρωπαίοι θα αναγκασθούν τελικώς να προσαρμοσθούν, έστω κι αν θα προσπαθήσουν να “πουλήσουν” στο δυτικό κοινό μία εξωραϊσμένη εκδοχή της υποχώρησής τους. Και βεβαίως αυτό που προκαλέσει ένα κάποιο ρήγμα στην ενότητα της Δύσης. Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, ανακύπτει λογικά το εξής ερώτημα: όταν οι Ευρωπαίοι προσχωρούσαν με ενθουσιασμό στον ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας (μεταξύ των άλλων παγώνοντας και τα μισά αποθεματικά της Κεντρικής της Τράπεζας) δεν ήξεραν ότι το Κρεμλίνο θα αντιδράσει; Το γεγονός ότι εξαίρεσαν από τις κυρώσεις την Gazprom και την Gazprom Bank, όπως αποδείχθηκε, ήταν αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να εξασφαλίσουν ότι το ρωσικό φυσικό αέριο θα συνεχίσει να ρέει.<br /><br />Όσο κατανοητή κι αν είναι η ανάγκη της Δύσης να αντιδράσει με αποφασιστικότητα στη ρωσική εισβολή και στον πόλεμο στην Ουκρανία, όφειλε να έχει προϋπολογίσει το που οδηγεί το στρίμωγμα της “Αρκούδας” και άρα να μετρήσει μέχρι που μπορούσε να την πιέσει. Η Ουάσινγκτον, όμως, –και από πίσω της οι Ευρωπαίοι– συμπεριφέρεται λες και το διεθνές σύστημα είναι στη δεκαετία του 1990, όταν είχε εξέλθει νικήτρια από τον παλιό Ψυχρό Πόλεμο και κανείς δεν μπορούσε να της αντιπαρατεθεί.<br /><br />Η ανάδυση της Κίνας<br /><br />Στα τριάντα τόσα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε δεν είναι μόνο ότι η “Αρκούδα” ξαναστάθηκε στα πόδια της. Είναι κυρίως ότι η Κίνα αναδύθηκε σε οικονομική υπερδύναμη με διόλου ευκαταφρόνητο στρατιωτικό δυναμικό και με συνεχώς διευρυνόμενη πολιτική επιρροή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσινγκτον δεν μπορεί πλέον να υπαγορεύει εντολές και να υποχρεώνει το διεθνές σύστημα να κινείται στο δικό της μήκος κύματος.<br /><br />Εκτός του γεγονότος ότι η Ρωσία δεν είναι Ιράν, είναι εμφανές ότι ήδη μορφοποιείται μία αντισυσπείρωση στη συσπείρωση της Δύσης γύρω από τις ΗΠΑ. Εκτός από μεγάλη πυρηνική δύναμη, η Μόσχα έχει διεξόδους. Ο “Δράκος” στέκεται στο πλευρό της, επειδή έχει συνείδηση πως εάν η “Αρκούδα” γονατίσει, θα είναι ο ίδιος ο επόμενος στόχος της Δύσης. Άρα, οι Κινέζοι έχουν εθνικό συμφέρον η Ρωσία να μείνει όρθια για να κρατήσουν τα δυτικά “βέλη” μακριά από τη δική τους πατρίδα. Ήταν, λοιπόν, εξαρχής προφανές πως οι έμμεσες απειλές του Μπάιντεν προς το Πεκίνο θα έπεφταν στο κενό. Και βέβαια δεν αξίζει ούτε καν να αναφέρουμε την προσπάθεια των αξιωματούχων της ΕΕ να πείσουν την κινεζική ηγεσία.<br /><br />Αλλά και οι Ινδοί στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας. Δεν ξεχνούν τη βρετανική αποικιοκρατία, το γεγονός ότι έχουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος μόλις 75 χρόνια. Ως αναδυόμενη οικονομική και πολιτική μεγάλη δύναμη, επιδιώκουν έναν πολυπολικό διεθνές σύστημα, στο οποίο θα έχει η πατρίδα τους εξέχουσα θέση. Αυτό προϋποθέτει ότι η Ρωσία θα μείνει όρθια. Το τελευταίο που θα ήθελε, λοιπόν, το Νέο Δελχί είναι να εξέλθουν οι Δυτικοί από την τρέχουσα αναμέτρηση με την “Αρκούδα” νικητές και παντοδύναμοι.<br /><br />Είναι εξόφθαλμο, λοιπόν, ότι η Δύση, αν και έχει καταφέρει και να τραυματίσει καίρια στο επικοινωνιακό επίπεδο τη Ρωσία και να την “ματώσει” στο πεδίο των μαχών, δεν είναι σε θέση να την απομονώσει και μέσα από τις κυρώσεις να την γονατίσει. Εδώ ο πρόεδρος Μπάιντεν υποχρεώθηκε να αποδεσμεύσει ένα εκατομμύριο βαρέλια πετρελαίου ημερησίως για έξι μήνες με σκοπό να κρατήσει την τιμή του κάτω από τα 100 δολάρια, επειδή έχει επίγνωση ότι η εκτόξευση της τιμής του θα κοστίσει πολύ ακριβά στους Δημοκρατικούς στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να ρίξει στην αγορά ποσότητες πετρελαίου για να μειωθεί η τιμή του βαρελιού, η Ουάσινγκτον έφθασε να κάνει ανοίγματα στους άσπονδους εχθρούς της, στο Ιράν και στη Βενεζουέλα.<br /><br />Νέο γεωπολιτικό τοπίο<br /><br />Προς το παρόν είναι παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη, αφού ακόμα δεν έχει λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις, πάντως, ο νέος Ψυχρός Πόλεμος ήρθε για να μείνει. Εάν παγιωθεί, θα αποδειχθεί χειρότερος από τον παλιό. Εάν, μάλιστα, η Δύση τραβήξει την πολιτική της στα άκρα και υιοθετήσει μία πολιτική “διαλέξτε με ποιον θα πάτε και ποιον θα αφήσετε”, θα οδηγηθούμε σε ένα τελείως νέο γεωπολιτικό τοπίο.<br /><br />Η Ρωσία θα “αγκαλιαστεί” με την Κίνα, συγκροτώντας έναν άξονα που θα δεσπόζει στην Ευρασία και ως τέτοιος θα ασκεί έλξη και στις μικρότερες χώρες της ευρύτερης περιοχής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι Αμερικανοί στη μεγάλη εικόνα θα έχουν πυροβολήσει τα πόδια τους, παρά τα κέρδη που τους αποφέρει μέχρι τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία. Εκτός των άλλων και επειδή θα εξωθήσουν όχι μόνο τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία, αλλά και άλλες χώρες να “αποδολαριοποιήσουν” τις συναλλαγές τους και να οικοδομήσουν παράλληλους οικονομικούς (κι όχι μόνο) θεσμούς με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομική κυριαρχία των Αμερικανών.<br /><br />Εάν οι εξελίξεις πάρουν μία τέτοια τροπή θα δούμε μία νέα διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα που θα επεκταθούν γεωγραφικά και στον Τρίτο Κόσμο και δεν αποκλείεται να αγγίξουν ακόμα και τομείς που παραδοσιακά έμεναν εκτός του γεωπολιτικού ανταγωνισμού, όπως ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι η σημερινή επιφανειακά αρραγής ενότητα της Δύσης θα διατηρηθεί.<br /><br />Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου δεδομένο. Και μόνο το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι είναι εξαρτημένοι από το ρωσικό αέριο είναι παράγοντας απόκλισης από τις ΗΠΑ. Παράγοντας απόκλισης είναι και το γεγονός ότι η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας θα μειωθεί δραστικά, εάν υποχρεωθεί να πληρώνει πολλαπλάσια τιμή από ό,τι η αμερικανική για το φυσικό αέριο.<br /><br />Είναι ακριβώς για όλα αυτά που ο πόλεμος στην Ουκρανία, έτσι όπως προέκυψε και όπως εξελίσσεται, έχει τις προϋποθέσεις να επιφέρει ποιοτικές γεωπολιτικές ανατροπές, που υπερβαίνουν κατά πολύ την τοπική διάστασή του. Για την ακρίβεια, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εάν τα πράγματα συνεχίσουν να πορεύονται όπως σήμερα, θα εισέλθουμε σε νέα ιστορική φάση.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία εγκυμονεί ένα νέο κόσμο

Ellada simera 0 17:38

Λυγερός ΣταύροςΕίναι εξόφθαλμο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία εγκλώβισε τους Ευρωπαίους (ειδικά τη Γερμανία) ανάμεσα από τη μία στη δυτική πολιτική των εξοντωτικών(;) κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και από… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

«Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι η ευκαιρία του Ερντογάν»

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/03/erdogan.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/03/erdogan-696x392.jpg" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ο πρόεδρος της Τουρκίας εκμεταλλεύεται την κρίση της Ευρώπης για να εδραιώσει την ανεξάρτητη δύναμη της χώρας του.</span></h3><b>Steven A. Cook</b>, Foreign Policy<div>Mετάφραση/ εισαγωγή: <b>Μ. Στυλιανού</b><br />[Σταθερή και αμετακίνητη θέση της Τουρκίας, παρά τις καιροσκοπικές παρασπονδίες και αταξίες της, παραμένει στην αξιολόγηση των εγκεφάλων της αμερικανικής στρατηγικής, ότι αποτελεί δύναμη με αποστολή «περιφερειακού υπεύθυνου ειρηνευτή»,(Turkey’s role as a regional trouble shooter).<br /><br />Η συντριπτική των υπνωτιστικών παραμυθιών και των παγιδευτικών ψευδαισθήσεων κατωτέρω εγκυρότατη μαρτυρία εκπηδά από υπερκομματικό θεσμικό συλλογικό όργανο μελέτης και χάραξης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), μέλος και εκφραστής του οποίου είναι ο συντάκτης του κατωτέρω άρθρου στην «Εξωτερική Πολιτική». Η παιδαγωγική προσφορά του στην χώρα μας δεν χρήζει υπογράμμισης]<br /><br />Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί ευκαιρία για την Τουρκία. Δεν είναι – όπως θα πίστευαν οι υποστηρικτές και οι προπαγανδιστές της Άγκυρας στην Ουάσιγκτον – επειδή η Τουρκία είναι ή θέλει να είναι ένα προπύργιο κατά της Ρωσίας όπως ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτή είναι μια αφήγηση που κατασκευάστηκε προς όφελος των πολυάσχολων μελών του Κογκρέσου και των υπαλλήλων τους. Η Τουρκία απλά δεν θέλει να της ανατεθεί ο ρόλος, για άλλη μια φορά, του φρουρού στη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ.<br /><br />Αντίθετα, η ευκαιρία για την Τουρκία στην παρούσα κρίση είναι προϊόν μιας πιο χαοτικής πραγματικότητας που συνδέεται με την αντίληψη του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του κυβερνώντος κόμματός του για την Τουρκία ως αυτοδύναμη κρατική οντότητα, την απειλή του κουρδικού αυτονομισμού στο εσωτερικό και στη Συρία, και απογοητεύσεις που έχουν συσσωρεύσει μνησικακίες εναντίον εκείνων που υποτίθεται ότι είναι οι σημαντικότεροι σύμμαχοι της Τουρκίας – των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.<br /><br />Ο συνδυασμός αυτών των φιλοδοξιών και τραυμάτων ανάγκασε τον Ερντογάν να αναζητήσει τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, σχετικά νωρίς στην κρίση. Ο προκύπτων διάλογος και η επέκταση των διμερών σχέσεων –παρά τις διαφορές μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και προφανώς στην Ουκρανία– έσπειραν περισσότερη δυσπιστία μεταξύ της Άγκυρας και των δυτικών εταίρων της. Η αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400 από την Τουρκία ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εφαρμόσουν κυρώσεις στον τουρκικό αμυντικό τομέα. <br /><br />Οι προτάσεις για αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ – κάτι που δεν επιτρέπουν τα ιδρυτικά έγγραφα της συμμαχίας – επανήλθαν, μαζί με πιο σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον προσανατολισμό της Άγκυρας στην εξωτερική πολιτική. Ήταν ακόμα μέρος της Δύσης; Κινείτο ανατολικά; Η Τουρκία έκανε άνοιγμα για ηγεσία στη Μέση Ανατολή; Στην Ανατολική Μεσόγειο; Στον μουσουλμανικό κόσμο; Η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι ναι.<br /><br />Ο Ερντογάν ήταν πάντα τόσο τυχερός όσο και πονηρός. Έχει ευλογηθεί με μια ανίκανη αντιπολίτευση και έναν Αμερικανό σύμμαχο που ήταν πρόθυμος να κοιτάξει πέρα από τις εγχώριες υπερβολές του για σαθρούς γεω-στρατηγικούς λόγους (τρεις δεκαετίες μετά τον Ψυχρό Πόλεμο) και συναισθηματισμούς για την εποχή που Αμερικανοί και Τούρκοι στάθηκαν δίπλα-δίπλα ενάντια στους Σοβιετικούς. Η ουκρανική δίνη μπορεί να είναι άλλη μια από τις τύχες του Ερντογάν, δίνοντάς του την ευκαιρία να αναστείλει το ρόλο της Τουρκίας ως περιφερειακού υπεύθυνου ειρηνευτή και, στην πορεία, να προωθήσει την ιδέα ότι η Τουρκία είναι παγκόσμιος ηγέτης, κατατάσσοντας την σε παίκτες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.<br /><br />Μόλις πριν από λίγους μήνες, η Τουρκία απομονώθηκε διεθνώς. Οι σχέσεις της Άγκυρας με την Ευρώπη ήταν τεταμένες αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των δύο ετών απειλώντας την Κύπρο και την Ελλάδα, απειλώντας να εξαπολύσει πρόσφυγες εναντίον Ευρωπαίων και συγκρούστηκε με τους Γάλλους για τη Λιβύη. Στη Μέση Ανατολή, η Άγκυρα είχε δύσκολες – ακόμη και εχθρικές – σχέσεις με όλες τις μεγάλες χώρα της περιοχής. Οι δεσμοί της Τουρκίας με τους Σαουδάραβες, τους Εμιράτους, τους Αιγύπτιους και τους Ισραηλινούς είχαν επιδεινωθεί τόσο πολύ που οι χώρες αυτές συνδέονταν για να εναντιωθούν στην Άγκυρα γύρω από την περιοχή και πέρα από αυτήν.<br /><br /> Η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν αγνόησε κυρίως την Τουρκία και τον Ερντογάν, εκτός από τις περιστασιακές επικρίσεις από το βήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μέχρι τα τέλη του 2021, με την Τουρκία απομονωμένη και να βιώνει οξεία νομισματική κρίση, η Άγκυρα προσπάθησε να αποκαταστήσει τη ζημιά που είχε προκαλέσει στον εαυτό της. Ωστόσο, υπήρχε ένας αέρας απόγνωσης σε όλα αυτά.<br /><br />Μετά η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Σχεδόν αμέσως, αναπτύχθηκαν δύο αντίθετες μαρτυρίες για την απάντηση της Τουρκίας στον πόλεμο. Οι μεν ισχυρίστηκαν ότι η υποστήριξη του Ερντογάν για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, η προθυμία της Άγκυρας να προμηθεύσει θανατηφόρα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Κίεβο και το κλείσιμο του Στενού του Βοσπόρου ήταν απόδειξη του επιχειρήματος που είχαν από την αρχή: η Τουρκία ήταν και παραμένει κρίσιμο συστατικό της δυτικής ασφάλειας. Οι άλλοι υποστήριξαν ότι υπήρχε λιγότερη εύνοια της Τουρκίας υπέρ της Ουκρανίας από ό,τι ισχυρίζονταν οι ακόλουθοι της Άγκυρας. Οι επικριτές τόνισαν το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν είχε επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, ότι ο εναέριος χώρος της Τουρκίας παρέμεινε ανοιχτός στα ρωσικά αεροπλάνα και ότι τα υπερπολυτελή γιωτ των Ρώσων ολιγαρχών εμφανίζονταν στην Αλικαρνασσό και τη Μαρμαρίδα με την προφανή έγκριση της τουρκικής κυβέρνησης. Ωστόσο, αυτό μπορεί να έχει μικρότερη σχέση με μια φιλορωσική πολιτική στην Άγκυρα από τους δεσμούς μεταξύ Ρώσων και Τούρκων ολιγαρχών, και τη φημολογούμενη σχέση των τελευταίων με τον Ερντογάν.<br /><br />Παραμερίζοντας τον πόλεμο πληροφοριών μεταξύ ομάδων υπέρ και κατά του Ερντογάν, το ίδιο το γεγονός ότι η Τουρκία δεν μπορεί ούτε να είναι εξ ολοκλήρου υπέρ της Ουκρανίας ούτε εξ ολοκλήρου κατά του Πούτιν παρέχει την ευκαιρία στον Ερντογάν να επαναλάβει έναν ρόλο που διαδραμάτισε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ενισχύοντας παράλληλα την ιδέα της τουρκικής εξουσίας και ανεξαρτησίας με τρόπο που δεν περιπαίζει απλώς τη Δύση. Λίγοι το θυμούνται, δεδομένης της άσκοπα επιθετικής φύσης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, αλλά μεταξύ περίπου του 2005 και του 2011, η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο στη Μέση Ανατολή: Επιβλέποντας έμμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Σύρων και Ισραηλινών, αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις στο Λίβανο, επιδιώκοντας να ξεπεράσει το Ιράν στη Συρία και αξιοποιώντας το οικονομικό της βάρος για να οδηγήσει σε καλές σχέσεις μεταξύ της Άγκυρας και διαφόρων χωρών της περιοχής.<br /><br />Φαίνεται ότι υπάρχει μια ευκαιρία στην Ουκρανία να ανακτήσει αυτόν τον ρόλο. Επικριτές έχουν χαρακτηρίσει την τουρκική διαμεσολάβηση ως απλώς μια προσπάθεια να προσομοιωθούν ή να αναμετρηθούν με άλλους επίδοξους μεσολαβητές (ειδικά τους Ισραηλινούς) ή ως κάλυψη για τη φιλορωσική θέση της Άγκυρας. Υπάρχει μια επιτακτική λογική και στις δύο κριτικές. Ο Ερντογάν δεν θέλει να επισκιάζεται, ειδικά από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, και η Τουρκία χρειάζεται ρωσική ανεκτικότητα ώστε να μπορεί να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία. Ωστόσο, οι επικριτές παραβλέπουν αυτό που φέρνει ο Ερντογάν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων –κυρίως, τη σχέση του με τον Πούτιν. Λίγοι ηγέτες, με εξαίρεση ίσως τον πρώην ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχουν περάσει περισσότερο χρόνο με τον Ρώσο ηγέτη από τον Ερντογάν.<br /><br />Φυσικά, ο Πούτιν δεν είναι γνωστό ότι αποδέχεται τη συμβουλή των άλλων, αλλά ο Ερντογάν είναι σε καλύτερη θέση από άλλους για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Είναι χαρισματικός, ένας συνάδελφος ισχυρός, και κάποιος με τον οποίο η συνεργασία – ακόμη και ενόψει των βαθιών διαφορών πολιτικής – φαίνεται πιθανή. Οι δύο άνδρες έχουν κάνει δουλειές στο παρελθόν. Και ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης μιας σημαντικής χώρας του ΝΑΤΟ και συνεπώς ένας αγωγός προς την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.<br /><br />Με την οικονομία της σε αδιέξοδο, η Τουρκία επιδιορθώνει τους δεσμούς με πρώην εχθρούς στην περιοχή.<br /><br />Αυτό θα έβαζε τέλος στον ρωσικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας; Ο Πούτιν είναι πολύ βαθιά για να διακηρύξει τη νίκη και να επιστρέψει στην πατρίδα του, αλλά ο Ερντογάν μπορεί να είναι χρήσιμος στις προσπάθειες για τη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων και την παροχή ουσιαστικής ανακούφισης στους Ουκρανούς που έχουν ανάγκη. Αυτά είναι, φυσικά, πράγματα που είναι πιο εύκολο να ειπωθούν παρά να γίνουν, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει μια χώρα σε καλύτερη θέση από την Τουρκία για να το προσπαθήσει. Ο γύρος συνομιλιών που ολοκληρώθηκε στην Ιστανμπούλ την Τρίτη διατηρεί την ελπίδα για κατάπαυση του πυρός, παρέχοντας την απαραίτητη ανακούφιση στους Ουκρανούς που βρίσκονται υπό πολιορκία.<br /><br />Είτε υλοποιηθεί αυτή η κατάπαυση του πυρός είτε όχι, τα καλά νέα για τον Ερντογάν είναι ότι δεν χρειάζεται να καταφέρει να ανακτήσει και να ενισχύσει την ιδέα ότι η Τουρκία μπορεί να είναι ένας εποικοδομητικός παράγοντας στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Θα προωθήσει επίσης το αφήγημα της Άγκυρας ότι είναι ηγέτης σε αυτές τις περιοχές. Όσο περίεργο κι αν είναι, αλλά μπορεί κάλλιστα η απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει τους S-400 και αυτό που σημαίνει αυτό για τις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας θα μπορούσε –αν ο Ερντογάν το παίξει σωστά– να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα για την επιστροφή της δύναμης και του κύρους της Τουρκίας. Μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι τυχερός παρά έξυπνος.<br /><br /><b><i>*Ο Steven A. Cook είναι αρθρογράφος στo Foreign Policy και ο ανώτερος συνεργάτης του Eni Enrico Mattei για τις σπουδές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι η ευκαιρία του Ερντογάν»

Ellada simera 0 17:30

Ο πρόεδρος της Τουρκίας εκμεταλλεύεται την κρίση της Ευρώπης για να εδραιώσει την ανεξάρτητη δύναμη της χώρας του.Steven A. Cook, Foreign PolicyMετάφραση/ εισαγωγή: Μ. Στυλιανού[Σταθερή και αμετακίνητ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Τα διλήμματα της Ελλάδας, προϊόν επιλογών δικών μας, στο μέτωπο Ρωσίας-Ουκρανίας

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/04/BILLIARD-SNOOKER-POOL-790x400.jpg" /><br /><br />Οι διεθνείς σχέσεις, όπως μας δίδαξε όλη η προηγούμενη περίοδος, δεν διέπονται πλέον με απόλυτα διαχωριστικές γραμμές και συμπαγείς ομάδες κρατών. Η πολυπλοκότητα των ιδιαίτερων συμφερόντων σε ένα σφόδρα ρευστό παγκόσμιο σύστημα εξαναγκάζει τα κράτη σε πολυπρισματική εξωτερική πολιτική, ανάλογα με τις επιμέρους και κατά τομέα και περιφέρεια επιδιώξεις τους. Οι ad hoc συμμαχίες παραβλέπουν πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις, ενίοτε ακόμη και αντιπαλότητες σε άλλα πεδία. Αυτή η ευελιξία αυξάνει το φάσμα των επιλογών και αναβαθμίζει τους δρώντες στο διεθνή καταμερισμό ισχύος. Αντιθέτως, η πρόσδεση σε έναν μόνον πόλο μπορεί να επιφέρει τον ετεροκαθορισμό των στόχων και, τελικώς, ακόμη και την αποδοχή ζημιογόνων αποφάσεων.<br /><br />Του ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ*<br /><br />Εξ αυτής της απόψεως, είναι απαραίτητο η Ελλάδα, αν και ορθώς έχει συστρατευτεί με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στο δυτικό στρατόπεδο απέναντι στην παράνομη ρωσική εισβολή, να μην παρασυρθεί σε προσαρμογές της εξωτερικής της πολιτικής σε άμεσα ή περιφερειακά προβλήματα, με αποκλειστικό γνώμονα την κεντρική αντιπαράθεση για την Ουκρανία, αν αυτές δεν εξυπηρετούν τα εθνικά της συμφέροντα.<br /><br />Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι για τον ελληνισμό η βασική απειλή προερχόταν και συνεχίζει να προέρχεται πρωτίστως από τον τουρκικό αναθεωρητισμό, κι οι επιλογές της εξωτερικής πολιτικής της οφείλουν να στοχεύουν σε κάθε περίπτωση στην αναχαίτισή του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα διλημμάτων για την ελληνική εξωτερική πολιτική που μπορεί να προκύψουν το επόμενο διάστημα, εξαιτίας των εξελίξεων του πολέμου μπορεί είναι:<br /><br />Α. Το Κόσοβο. Η αλήθεια είναι ότι το Βελιγράδι, σε μεγάλο βαθμό, κατορθώνει να διατηρεί ακόμη σερβικό πληθυσμό εντός του βορείου Κοσσυφοπεδίου, λόγω της στήριξης που δέχεται από την Μόσχα. Σε διαφορετική περίπτωση, η Πρίστινα θα είχε, μάλλον, ήδη εκδιώξει κάθε σερβικό στοιχείο, και το πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε ανησυχητικές εξελίξεις και στην περιοχή του Πρέσεβο και του Μπουγιάνοβατς. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος -μαζί με την στήριξη της Δημοκρατίας της Σέρπσκα στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη- των φιλορωσικών αισθημάτων της Σερβίας, και λιγότερο οι ιστορικοθρησκευτικές σχέσεις με τη Ρωσία.<br /><br /><div>Ταυτόχρονα, η σθεναρή σερβική στάση και η εκκρεμότητα της κατάστασης στο Κόσοβο είναι οι παράγοντες που αποτρέπουν, προς ώρας, την υλοποίηση της δημιουργίας της Μεγάλης Αλβανίας, που θα αλλάξει καταλυτικά τους συσχετισμούς στην βαλκανική ενδοχώρα. Είναι, ωστόσο, προφανές ότι επιδίωξη του ατλαντικού παράγοντα είναι η ένταξη του Κοσόβου στο ΝΑΤΟ, δοθείσης και της παρούσας συγκυρίας.<br /><br />Προκύπτει, όμως, το ερώτημα, ποια πρέπει να είναι η θέση της Αθήνας σε αυτό το ζήτημα, καθώς ακόμη δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο, όπως άλλωστε και η Ισπανία, η Σλοβακία, η Ρουμανία και η Κύπρος. Να συνταχθεί με την νατοϊκή γραμμή, γνωρίζοντας ότι πιθανώς θα συνδράμει στην ανάδυση ενός μεγάλου αλβανικού κράτους στα βόρεια σύνορά μας, ή να παραμείνει σε θέση αρχής, που σχετίζεται και με την μη αποδοχή των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής του ’74 στην Κύπρο, και υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων της στα Βαλκάνια;<br /><br />Β. Η Συρία. Ο εμφύλιος πόλεμος στην χώρα αυτή προκλήθηκε με φανερή υποστήριξη της Δύσης, αλλά και της Τουρκίας και πολλών αραβικών κρατών, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Αραβική Άνοιξη», με στόχο την ανατροπή του κοσμικού καθεστώτος του Αλαουίτη Μπασάρ αλ Άσαντ. Μια ευρεία συμμαχία σουνιτών, με αιχμή τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, προέλαυναν προς την Δαμασκό, που η πτώση της ήταν σχεδόν βεβαία. Μόνον, η, την υστάτη στιγμή, παρέμβαση του ρωσικού στρατού απέτρεψε την κατάληψη της πρωτεύουσας και ουσιαστικά όλης της Συρίας.<br /><br />Παρά το γεγονός ότι τμήματα της χώρας είναι ακόμη υπό τουρκική κατοχή, τα σημαντικότερα πληθυσμιακά κέντρα έχουν επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Και μαζί με αυτά επιβιώνει ακόμη ο, διωκόμενος ανηλεώς από τους τζιχαντιστές, χριστιανικός πληθυσμός. Ο τελευταίος, όχι μόνον ο ορθόδοξος αλλά και όσοι ανήκουν στις αντιχαλκηδόνιες εκκλησίες, διατηρεί ισχυρή την βυζαντινή ανάμνηση και διακατέχεται από φιλελληνικά αισθήματα. Η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει τον χριστιανικό πληθυσμό, αλλά και μια χώρα, όπως η Συρία, που μπορεί να προσφέρει σημαντική επιρροή σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, επειδή ο Άσαντ στηρίζεται και από την Μόσχα;<br /><br />Γ. Η Αρμενία. Η χώρα αυτή της Υπερκαυκασίας χρωστάει την ύπαρξή της αποκλειστικά στην ρωσική στρατιωτική ισχύ. Αν η Μόσχα δεν είχε επέμβει, έστω και με τον μακιαβελικό τρόπο που το έκανε, ώστε να εξασφαλίσει την νομιμότητα της στρατιωτικής της παρουσίας στην περιοχή αλλά και να μην διαρραγούν οι σχέσεις της με το Μπακού, ολόκληρο το Ναγκόρνο Καραμπάχ θα είχε καταληφθεί. Κανείς δεν θα υπεράσπιζε τους Αρμένιους απέναντι στην επέλαση των Αζέρων και των Τούρκων.<br /><br />Η εξ ανάγκης από πλευράς Ερεβάν έναρξη διπλωματικών επαφών με την Άγκυρα δεν πρέπει να μας παραπλανήσει. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υφίσταται υπαρξιακή απειλή για την ίδια την Αρμενία. Χαρακτηριστική των προθέσεων Μπακού και Άγκυρας υπήρξε η προ ολίγων ημερών προέλαση του αζερικού στρατού εντός του Ναγκόρνο Καραμπάχ και η κατάληψη της περιοχής Φουρούχ, που βρίσκεται εντός των ορίων επίβλεψης της ρωσικής ειρηνευτικής δύναμης. Σε κάθε περίπτωση, η λογική λέει ότι η Ελλάδα οφείλει να συνεχίζει να στηρίζει σθεναρά την Αρμενία απέναντι στις αζερικές και τουρκικές προκλήσεις.<br /><br />Δ. Τα κράτη της Κεντρικής Ασίας. Τα τουρκόφωνα κράτη της Κ. Ασίας θα είχαν βρεθεί εδώ και δεκαετίες υπό την άμεση επιρροή της Άγκυρας, αν δεν υφίστατο η ρωσική παρουσία εντός αυτών, με έντονη την οικονομική αλληλεξάρτηση αλλά, και σε κάποιες περιπτώσεις, και την στρατιωτική παρουσία. Το κολοσσιαίο δίκτυο Γκιουλέν, που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1990, είχε προετοιμάσει το έδαφος για την στροφή της Κ. Ασίας προς την Τουρκία.<br /><br />Μπορεί το δίκτυο να αποδυναμώθηκε από την σύγκρουση μεταξύ των δύο παλαιών συνεταίρων Ερντογάν και Γκιουλέν, ωστόσο αυτό που καθόρισε την νέα πραγματικότητα ήταν η επανάκαμψη της Μόσχας στις περισσότερες χώρες της Κ. Ασίας, με πλέον πρόσφατη στην μεγαλύτερη από αυτές, το Καζακστάν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τα ελληνικά συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με το παρόν ισοζύγιο επιρροής, και τον ρωσο-κινεζικό-τουρκικό ανταγωνισμό, ή με μια ανατροπή του υπέρ της Άγκυρας.<br /><br />Ε. Η Κύπρος. Η εμμονή συγκεκριμένων δυτικών χωρών για «λύση» του Κυπριακού, που θα εντάσσεται σε μια συνολικότερη προώθηση των συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο είναι γνωστή. Έχει άλλωστε εκδηλωθεί, χωρίς αναστολές, σε όλες τις απόπειρες επιβολής ανάλογων σχεδίων στο παρελθόν, με κορυφαία αυτή του «σχεδίου Ανάν». Ποιος είναι ο πυρήνας αυτών των προτάσεων;<br /><br />Η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από ένα κρατικό μόρφωμα, με χαλαρή κεντρική εξουσία, με ισχυρή την παρεμβατικότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας και άρα της Τουρκίας, με προκαθορισμένα όρια άσκησης εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, και με εξασφάλιση της απρόσκοπτης παραμονής των βρετανικών βάσεων. Προοπτική που ελάχιστα ικανοποιεί την πλειοψηφία του ελληνοκυπριακού πληθυσμού, παρά την ραγδαία ελάττωση των προσδοκιών του και την ανηλεή προπαγάνδα της «όποιας λύσης».<br /><br />Γεγονός αναμφίβολο είναι ότι η Λευκωσία έβρισκε σε όλη την μακρά περίοδο από το 1974 και εντεύθεν την σταθερή στήριξη της Μόσχας. Προφανώς, η ρωσική συνέπεια έχει τους δικούς της λόγους, όπως η αποτροπή της πρόσδεσης της Κύπρου στο νατοϊκό στρατόπεδο, και η συνέχιση της ευρείας ρωσικής οικονομικής δραστηριότητας στο νησί. Όμως, ανεξαρτήτως των ιδιοτελών στόχων, υπάρχει μια σύγκλιση συμφερόντων, που συνιστά ως γνωστόν και το ουσιαστικό υπόβαθρο των διεθνών συμμαχιών.<br /><br />Σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη την τουρκοϊσραηλινή προσέγγιση, και την ανάγκη της Δύσης να διαμορφώσει μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και την ραγδαία μείωση του ρωσικού αποτυπώματος στην Κυπριακή Δημοκρατία, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί νέο «σχέδιο λύσης». Από την πλευρά της η Άγκυρα δείχνει ότι είναι έτοιμη για νέες προτάσεις που θα την εντάσσουν στο νέο σχήμα που διαμορφώνεται.<br /><br />Άλλωστε και οι ΗΠΑ έστειλαν το κατάλληλο σήμα, απαξιώνοντας την κατασκευή του EastMed, που δυστυχώς λειτούργησε μόνον σαν μοχλός διπλωματικής πίεσης για τους Τούρκους. Η Κύπρος, δεδομένου ότι ένας αγωγός φυσικού αερίου από το Ισραήλ προς την Ευρώπη, μέσω Τουρκίας, δεν μπορεί να περάσει από τα χωρικά ύδατα του Λιβάνου και της Συρίας, καθίσταται ο απαραίτητος ενδιάμεσος κόμβος. Προηγουμένως, όμως, απαιτείται να βρεθεί μια λύση. Και η πιθανότερη λύση ίσως είναι αυτή που προωθούν μετ’ επιτάσεως οι Βρετανοί: ένα μοντέλο συνομοσπονδίας, που θα σημάνει το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, και ίσως την αρχή του τέλους της ελληνοκυπριακής παρουσίας.<br /><br />Το ερώτημα είναι, απέναντι σε ένα νέο σχέδιο για το Κυπριακό, βασισμένο σε μια λογική απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο για την Ευρώπη, κι εφόσον θα έχει τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά, ο Ελληνισμός θα είναι υποχρεωμένος να το αποδεχθεί;</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τα διλήμματα της Ελλάδας, προϊόν επιλογών δικών μας, στο μέτωπο Ρωσίας-Ουκρανίας

Ellada simera 0 17:25

Οι διεθνείς σχέσεις, όπως μας δίδαξε όλη η προηγούμενη περίοδος, δεν διέπονται πλέον με απόλυτα διαχωριστικές γραμμές και συμπαγείς ομάδες κρατών. Η πολυπλοκότητα των ιδιαίτερων συμφερόντων σε ένα σφό… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια