Τουρκία: Οδιχασμός του ΑΚΡ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheug-8hcilrloj7JUCshEVJgRUTy9V33QS0sYFWsLqfI_DrhiFz4GDQLDq_P3ScgcgedoZ3g0ShHDOrU_z4SeIcXIZ9q2MsdF1ShW1_yOy7ySfG18DnDii69z2rkuZIqMBmeU7iK_dd5w3/s1600/NTAB+ERDOGAN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheug-8hcilrloj7JUCshEVJgRUTy9V33QS0sYFWsLqfI_DrhiFz4GDQLDq_P3ScgcgedoZ3g0ShHDOrU_z4SeIcXIZ9q2MsdF1ShW1_yOy7ySfG18DnDii69z2rkuZIqMBmeU7iK_dd5w3/s1600/NTAB+ERDOGAN.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Η μεγάλη κόντρα στην κορυφή και τη βάση για τον εκλογικό στόχο των 400 βουλευτών</b><br /> Τις τελευταίες μέρες είναι σε εξέλιξη σκληρή κόντρα στην κορυφή αλλά και στους κόλπους του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.<br /> Η κόντρα κορυφώθηκε με αφορμή τις κινήσεις της κυβέρνησης Νταβούτογλου προς την κατεύθυνση δημοκρατικής επίλυσης του Κουρδικού, κινήσεις για τις οποίες ο Ερντογάν εξέφρασε τη διαφωνία του, συνεπικουρούμενος από τον στρατό, όμως τα πραγματικά αίτια είναι άλλα ή, για την ακρίβεια, εντοπίζονται σε δύο αλληλοεξαρτώμενα επίπεδα.<br /> <a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>Το ένα σχετίζεται με το παιχνίδι εξουσίας, με τον Ερντογάν να επιδιώκει την πολιτειακή μετεξέλιξη από την προεδρευομένη στην προεδρική δημοκρατία και τον Νταβούτογλου να θέλει να διατηρηθεί το σημερινό καθεστώς και, φυσικά, ο ίδιος να παραμείνει κυρίαρχος στην κυβέρνηση και στο κόμμα. Ολα αυτά θα κριθούν στις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015, όπου ο Ερντογάν, παρότι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάνει κανονικά προεκλογικό αγώνα υπέρ του ΑΚΡ, με στόχο τους 400 βουλευτές, που θα του επιτρέψουν την πολιτειακή αλλαγή.<br /> <br /> Το οξύμωρο σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα είναι το εξής: Και το τμήμα του μη ερντογανικού ΑΚΡ αλλά και το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) έχουν ως στόχο να μην πιάσει το ΑΚΡ τον στόχο των 400 βουλευτών, ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους. Οι πρώτοι για να μη χάσουν την εξουσία και οι δεύτεροι για να μην αποκτήσει ο Ερντογάν υπερεξουσίες, που θα οδηγήσουν την Τουρκία σε έναν ιδιότυπο αυταρχισμό και το CHP στην περιθωριοποίηση!<br /> <br /> Το θέμα όμως είναι ότι ίσως ο μόνος τρόπος να μην πιάσει το ΑΚΡ τον στόχο των 400 βουλευτών είναι να περάσει το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) το όριο του 10%, για να εκπροσωπηθεί στη Βουλή.<br /> Ετσι, το μη ερντογανικό ΑΚΡ και το CHP στην ουσία ψάχνουν να βρουν τρόπους να πριμοδοτήσουν το HDP, το οποίο σε περίπτωση που περάσει το 10% θα εκλέξει από 50 έως 70 βουλευτές.<br /> Από την πλευρά του, ο Ερντογάν, θεωρώντας ότι από τα βήματα που κάνει η κυβέρνηση Νταβούτογλου για δημοκρατική λύση οι Κούρδοι αλλά και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις οδηγούνται προς το HDP, η δύναμη του οποίου την εβδομάδα που πέρασε κυμαίνεται μεταξύ 9% και 12%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, με αυξητική τάση, από τη μια πλευρά προσεγγίζει τον στρατό αλλά και τους μηχανισμούς της ένοπλης τρομοκρατικής οργάνωσης Ergenekon και από την άλλη σκληραίνει τη στάση του απέναντι στους Κούρδους.<br /> <br /> Η στάση αυτή του Ερντογάν έχει ως αποτέλεσμα, από τη μια, τη δημιουργία ρήγματος στο AKP και, από την άλλη, τη συσπείρωση των Κούρδων αλλά και την προετοιμασία στις τάξεις του PKK και για το σενάριο της ειρήνης αλλά και για το σενάριο του πολέμου.<br /> Επειδή βρισκόμαστε ακριβώς στην αιχμή των εξελίξεων, κανείς δεν μπορεί να προβεί σε ασφαλείς προβλέψεις για την πορεία των εξελίξεων.<br /> <br /> Αυτό που μπορούμε να πούμε όμως είναι ότι είτε με προεδρική είτε με προεδρευόμενη δημοκρατία, οι Κούρδοι φέρεται ότι είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν και την υπόλοιπη Τουρκία.<br /> Η γιορτή του Nevroz στη Σμύρνη, όπου συγκεντρώθηκαν 150.000 Κούρδοι, απαιτώντας δικαιώματα, δίνει ένα μήνυμα και στην Αγκυρα αλλά και στην Αθήνα.<br /> Ελπίζουμε το μήνυμα να το έχουν λάβει όλες οι πλευρές.<br /> <b>Σάββας Καλεντερίδης</b><br /> <br /> <a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τουρκία: Οδιχασμός του ΑΚΡ

Η μεγάλη κόντρα στην κορυφή και τη βάση για τον εκλογικό στόχο των 400 βουλευτών Τις τελευταίες μέρες είναι σε εξέλιξη σκληρή κόντρα στη...

Διαβάστε την συνέχεια

Το αδιέξοδο δίλημμα των Σαούντ στην Υεμένη

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgigckhyM2zNzhjCgcvtcnaKkEa8TbD0iy6tgXJ9x-1hrnkPDzPo6En8Du2TQJZ6dXICoHY4_0TeYf6E5bQxKj_kkKQG2DaXQbgm3BdqzwAGQP2wR6sSS-Y00zqLSroqywQ4nSO2pTvVT0o/s1600/yemeni1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgigckhyM2zNzhjCgcvtcnaKkEa8TbD0iy6tgXJ9x-1hrnkPDzPo6En8Du2TQJZ6dXICoHY4_0TeYf6E5bQxKj_kkKQG2DaXQbgm3BdqzwAGQP2wR6sSS-Y00zqLSroqywQ4nSO2pTvVT0o/s1600/yemeni1.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Του Κώστα Ράπτη</b><br /> Συγκροτώντας στρατιωτική συμμαχία δέκα σουνιτικών, όχι μόνο αραβικών, κρατών και εξαπολύοντας την Πέμπτη την επιχείρηση “Asifat al-Hazm” (Θύελλα Αποφασιστικότητας) εναντίον των ανταρτών Houthi της Υεμένης, η Σαουδική Αραβία ανέλαβε το μεγαλύτερο ρίσκο σε όλη την πρόσφατη ιστορία της.<br /> <div align="justify"> Είναι προφανές ότι η προέλαση των Houthi προς το λιμάνι του Άντεν, καθιστούσε την ανάληψη δράσης από πλευράς των Σαουδαράβων απολύτως επιτακτική, καθώς οι εξελίξεις όχι μόνο υποχρέωσαν το νόμιμο Υεμενίτη πρόεδρο Hadi να εγκαταλείψει το τελευταίο προπύργιό του στη χώρα, αλλά έφεραν τους αντάρτες κυρίαρχους της (εγκαταλελειμμένης εσπευσμένα από τους Αμερικανούς πεζοναύτες στρατιωτικούς συμβούλους) στρατιωτικής βάσης από την οποία συντονίζονταν οι επιχειρήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών εναντίον της “Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο”. Και το κυριότερο: οι Houthi βρέθηκαν σε θέση να ελέγξουν προοπτικά τα στενά του Bab-el-Mandeb, απ΄ όπου διακινούνται θαλασσίως 3,8 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα.</div> <div align="justify"> Ο συναγερμός που σήμανε στο Ριάντ ήταν ο μεγαλύτερος από το 1990, οπότε ο Saddam Hussein κατέλαβε αιφνιδιαστικά το Κουβέιτ. Όμως σε αντίθεση με την εποχή εκείνη, οπότε την ασφάλεια του βασιλείου ανέλαβαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, η τωρινή κρίση αντιμετωπίζεται από τους Σαούντ με ίδια μέσα, καθώς η εμπιστοσύνη προς την Ουάσιγκτον αποτελεί στο Ριάντ είδος εν ανεπαρκεία.<br /> <br /> Έχουν μεσολαβήσει πολλά: η ευκολία με την οποία οι ΗΠΑ αποδέχθηκαν το 1991 την πτώση του Hοsni Mubarak στην Αίγυπτο, η υπαναχώρηση του Barack Obama τον Σεπτέμβριο του 2013 από την προετοιμαζόμενη επέμβαση εναντίον του Assad στη Συρία και, κυρίως, τα σαφή μηνύματα της αμερικανικής πλευράς ότι ενδιαφέρεται να οδηγηθεί σε συμφωνία με τον μεγάλο περιφερειακό ανταγωνιστή της Σαουδικής Αραβίας, το Ιράν, για το πυρηνικό του πρόγραμμα και όχι μόνο.<br /> <br /> Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως δήλωσε ο διοικητής της αρμόδιας για τη Μέση Ανατολή Κεντρικής Διοίκησης (Centcom) των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Lloyd Austin, ενώπιον επιτροπής της Γερουσίας, οι Σαουδάραβες δεν τον ενημέρωσαν για την επιχείρηση “Asifat al-Hazm” παρά λίγο πριν από την έναρξή της. Επιπλέον, μη κατονομαζόμενοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, τους οποίους επικαλείται ανάλυση του πρακτορείου Reuters, υπό τον τίτλο “Με τα πλήγματα στην Υεμένη, οι Σαουδάραβες δείχνουν την όλο και μεγαλύτερη ανεξαρτησία τους από τις ΗΠΑ”, παρατηρούν με νόημα ότι η στρατιωτική επιχείρηση “Asifat al-Hazm” μοιάζει με “αντίδραση πανικού”, ότι οι στρατηγικοί της στόχοι είναι ασαφείς και ότι η συμμαχία των δέκα κρατών συγκροτήθηκε τόσο βιαστικά, ώστε να εγείρονται ερωτήματα για τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητά της. Επιπλέον, οι ίδιοι αξιωματούχοι υποβαθμίζουν τις καταγγελίες του Ριάντ ότι πίσω από την προέλαση των Houthi βρίσκεται το Ιράν και η λιβανική Χεζμπολλάχ.<br /> <br /> Πράγματι, η εξέγερση των Houthi (που εκδηλώθηκε το 2004 και κατέληξε σε μια πρώτη εκεχειρία μετά την ήττα των κυβερνητικών, αλλά και σαουδαραβικών δυνάμεων που ανέλαβαν να την καταστείλουν το 2009) έχει αίτια κυρίως ενδογενή και δεν μπορεί να επιλυθεί παρά με μία πολιτική συμφωνία κατανομής και αποκέντρωσης της εξουσίας – που θα ικανοποιεί και το, άλλοτε ανεξάρτητο, νότιο τμήμα της χώρας. Το ότι το ίδιο το Ριάντ κρατούσε χαμηλό προφίλ, όσο ακόμη φαινόταν πιθανή μια τέτοια συμφωνία, ήτοι από τον περασμένο Σεπτέμβριο, οπότε οι Houthi εισήλθαν στην πρωτεύουσα Σανάα, μέχρι τον Ιανουάριο, οπότε ανέτρεψαν τον Hadi, είναι ενδεικτικό. Άλλωστε, σε πολιτικό επίπεδο η κατάσταση έχει περιπλακεί από την συμμαχία των Houthi με τον ανατραπέντα κατά την Αραβική Άνοιξη του 2011 πρώην πρόεδρο Saleh, ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ενεργούμενο της Τεχεράνης – αλλά αποτελεί παλαιό πονοκέφαλο για το Ριάντ, π.χ. από τότε που έπαιρνε το μέρος του Saddam Hussein, με αποτέλεσμα η Σαουδική Αραβία να απελάσει έως και ένα εκατομμύριο Υεμενίτες μετανάστες.<br /> <br /> Ενδογενή είναι όμως σε μεγάλο βαθμό και τα αίτια της στρατιωτικής κινητοποίησης του Ριάντ: ξεκινούν από την ανάγκη να επιβεβαιωθούν στον ρόλο τους ο νέος μονάρχης Salman και ο νέος υπουργός Άμυνας (και υιός του) πρίγκηπας Muhammad, να αποκρουσθεί προληπτικά ο κίνδυνος για την εσωτερική ασφάλεια που προκύπτει από την παρουσία ομοθρήσκων των Houthi στις επαρχίες που συνορεύουν με την Υεμένη και αποτελούσαν τμήμα της πριν από το 1934, καθώς και από την ανάγκη να τονωθεί η “εθνική ενότητα” εν μέσω κοινωνικών εντάσεων, αλλά και αλλεπάλληλων αποτυχιών του Ριάντ να πετύχει τους περιφερειακούς του στόχους τα τελευταία χρόνια.<br /> <br /> Ο θηριώδης εξοπλιστικός προϋπολογισμός της Σαουδικής Αραβίας και η ένταξη στην δεκαμελή συμμαχία χωρών με ισχυρούς στρατούς όπως το Πακιστάν και η Αίγυπτος δίνει την εντύπωση ενός συσχετισμού εξαιρετικά δυσμενούς για τους Houthi. Ωστόσο, οι αεροπορικές επιδρομές δεν αρκούν – και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξουν οι απαραίτητες χερσαίες επιχειρήσεις, που ενέχουν τον κίνδυνο μιας μακράς και χωρίς σαφή ορίζοντα εμπλοκής σε ένα δύσβατο ορεινό πεδίο, με αντιπάλους έμπειρους σκληροτράχηλους αντάρτες οι οποίοι θα μάχονται υπέρ εστιών.<br /> <br /> Αν η πτώση του Άντεν αποτελούσε το ένα σκέλος του δύσκολου διλήμματος που αντιμετώπισε το Ριάντ, το άλλο σκέλος είναι η προοπτική μιας τέτοιας, παρατεταμένης και φθοροποιού, σύρραξης, την οποία λ.χ. η Αίγυπτος και το Πακιστάν δύσκολα θα συνδυάσουν με την αντιμετώπιση των δικών τους δύσκολων εκκρεμοτήτων με τους αντάρτες του Σινά ή τους Πακιστανούς Ταλιμπάν. Η έκκληση του Γ.Γ. του ΟΗΕ Ban-Ki-Moon προς την Αραβική Σύνοδο Κορυφής στο Sharm el Sheikh το Σάββατο για την αναζήτηση πολιτικής λύσης υπαγορεύεται από σωφροσύνη.</div> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Το αδιέξοδο δίλημμα των Σαούντ στην Υεμένη

Του Κώστα Ράπτη Συγκροτώντας στρατιωτική συμμαχία δέκα σουνιτικών, όχι μόνο αραβικών, κρατών και εξαπολύοντας την Πέμπτη την επιχείρηση...

Διαβάστε την συνέχεια

Ματαιώσεις και προκλήσεις των ισραηλινών εκλογών της 17ης Μαρτίου

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7TE9gOjE_RX3vdT8bfE-M3C81_Vuv_U7L-JONY3ZQ7NpKthv4kFczg3XQzxfrgQZ1TLhHadHdvcr2hCWuqJyOxYmBq8II0cwBLqNid2eR03qF5UVE5YitYE5x1pV96Kyol6XRT_2c8yui/s1600/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CF%84%CF%89%CE%BD+%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD+%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8E%CE%BD+%CF%84%CE%B7%CF%82+17%CE%B7%CF%82+%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7TE9gOjE_RX3vdT8bfE-M3C81_Vuv_U7L-JONY3ZQ7NpKthv4kFczg3XQzxfrgQZ1TLhHadHdvcr2hCWuqJyOxYmBq8II0cwBLqNid2eR03qF5UVE5YitYE5x1pV96Kyol6XRT_2c8yui/s1600/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CF%84%CF%89%CE%BD+%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD+%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8E%CE%BD+%CF%84%CE%B7%CF%82+17%CE%B7%CF%82+%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Κώστας Φαρόπουλος<br /> <br /> Στις 17 Μαρτίου ο Benjamin Netanyahu πέτυχε μια σαρωτική νίκη στις ισραηλινές εκλογές που κανείς δεν περίμενε. Οι δημοσκοπήσεις καθ’όλη την προεκλογική περίοδο έδιναν σαφές προβάδισμα 3-4 εδρών στην κεντροαριστερή συμμαχία Zionist Union των Isaac Herzog και Tzipi Livni, δημιουργώντας την αίσθηση πως το τέλος της πρωθυπουργίας του Netanyahu ήταν αναπόφευκτο. Αυτές οι εκτιμήσεις παρ’όλ’αυτά διαψεύστηκαν, καθώς το Likud βγήκε άνετα πρώτο κόμμα, κερδίζοντας 30 έδρες, με το Zionist Union να ακολουθεί ασθμαίνοντας με 24. <br /> <br /> Αυτή η νίκη ήταν ένας πρoσωπικός θρίαμβος του Benjamin Netanyahu. Ακολουθώντας μια στρατηγική διαδοχικών τηλεοπτικών εμφανίσεων και συνεντεύξεων, και υιοθετώντας μια ακραία ρητορική ενάντια στην αριστερά και τους Άραβες, «έχτισε» μια εικόνα ένος Ισραήλ σε άμεσο κίνδυνο. Οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης επικράτησης της αριστεράς θα ήταν ολέθριες για τη χώρα. ένας από τους ισχυρισμούς του Netanyahu, ήταν πως η Αριστερά θα προχωρούσε σε συμβιβασμό με τους Παλαιστίνιους παραχωρώντας εδάφη, από τα οποία το Ισλαμικό Κράτος θα εξαπέλυε επιθέσεις κατά του Ισραήλ. Κύριος στόχος αυτών των δηλώσεων ήταν το δεξιό ακροατήριο της χώρας, το οποίο δημοσκοπικά παρουσιαζόταν την περίοδο πριν τις εκλογές μοιρασμένο ανάμεσα σε διάφορα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου, όπως το Habayit Hayehudi (Jewish Home) του Naftali Bennett, και το Yesh Atid του Yair Lapid. Ιδίως τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής εκστρατείας, οι ακραίες δηλώσεις του Netanyahu, προκάλεσαν πολλές και έντονες αντιδράσεις στο Ισραήλ και στο εξωτερικό. Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, μια μέρα πριν τις εκλογές, σε μια επίσκεψη με σαφή συμβολικό χαρακτήρα στον παράνομο οικισμό Har Homa της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, ο Netanyahu δήλωσε πως όσο είναι εκείνος πρωθυπουργός «δεν θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος». Με αυτή του τη δήλωση, απέσυρε τη στήριξη του στο σχέδιο δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, το οποίο για πρώτη φορά είχε υποστηρίξει, στην ομιλία του στο πανεπιστήμιο Bar-Ilan το 2009. Την ημέρα των εκλογών, σε ένα μήνυμα που αναρτήθηκε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, ο Netanyahu δήλωσε πως «Άραβες ψηφοφόροι συρρέουν κατά κύματα στα εκλογικά τμήματα, συνεπικουρούμενοι από αριστερές οργανώσεις». Η επίθεση αυτή, ουσιαστικά στο δικαίωμα ψήφου των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, καταδικάστηκε έντονα στο Ισραήλ και στο εξωτερικό. Οι New York Times χαρακτήρισαν τις δηλώσεις αυτές «ρατσιστικές» και «απελπισμένες», ενώ ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου αναφέρθηκε σε αυτές ως «διχαστικές».<br /> <br /> H προεκλογική εκστρατεία του Netanyahu επικεντρώθηκε στην καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας απέναντι στους Άραβες Ισραηλινούς και την Αριστερά. Ένα προεκλογικό σποτ υποψήφιου του Likud, έδειχνε τον ίδιο να μπαίνει σε ένα μπαρ της άγριας Δύσης και να πετά έξω με βία έναν Άραβα βουλευτή. Σε ένα άλλο σποτ, μαχητές του Ισλαμικού Κράτους περνούν τα σύνορα και μπαίνουν με τζιπ στο Ισραήλ. Το σλόγκαν στο τέλος αναφέρει πως, αν η Αριστερά κερδίσει τις εκλογές, θα φέρει το Ισλαμικό Κράτος στην Ιερουσαλήμ. Το επιχείρημα ήταν πως μόνη λύση εμπρός στη διαφαινόμενη επικράτηση της Αριστεράς και των Αράβων στο Ισραήλ, είναι η ψήφος στο Likud. Αυτή η επιχειρηματολογία ενισχύθηκε και από συνωμοσιολογικές κορώνες, πως η αριστερά σε συνεργασία με αφανείς εξωτερικές δυνάμεις, οι οποίες χρηματοδοτούν με εκατομμύρια δολλάρια την προεκλογική της εκστρατεία, απεργάζονται την πτώση του Netanyahu από την κυβέρνηση. Οι τελευταίες μέρες της προεκλογικής εκστρατείας αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικές για τον Netanyahu. Στοχεύοντας στα δεξιά του Likud, κατάφερε να πάρει ψήφους από τα άλλα δεξιά κόμματα. Το Habayit Hayehudi και το κόμμα των ακραίων υπερορθόδοξων Εβραίων Shas, έχασαν από 4 έδρες σε σχέση με τις εκλογές του 2013. Ο Netanyahu στην ουσία κέρδισε τις εκλογές, στηριζόμενος σε μια αφήγηση, που θέλει το Ισραήλ πάντα μόνο εναντίον όλων, πάντα σε κίνδυνο, μοναχικό και εσωστρεφές. Μια εικόνα της χώρας δηλαδή, που η πλειοψηφία των Ισραηλινών σήμερα ασπάζεται.<br /> <br /> Εξίσου ηχηρή με την επιτυχία του Likud να κερδίσει τις εκλογές, ήταν και η αποτυχία του Zionist Union να τις κερδίσει. Το κόμμα που προέκυψε από τη συγχώνευση του Labor, παραδοσιακή κεντροαριστερή δύναμη του Ισραήλ με αρχηγό τον Isaac Herzog, και του Hatnua, του κεντρώου κόμματος της Tzipi Livni, κατάφερε να αποκτήσει δημοσκοπική ορμή, σε αντίθεση με λίγους μήνες πριν όταν το Labor μόνο του, αδυνατούσε να συγκινήσει το εκλογικό σώμα. H προεκλογική ατζέντα του κόμματος υποστήριζε τη λύση των δύο κρατών, είχε σχετικά σοσιαλδημοκρατική ρητορική σε θέματα οικονομίας και κοινωνίας, ενώ υποσχόταν την αποκατάσταση των διεθνών σχέσεων της χώρας. Παρ’όλες τις δημοσκοπήσεις όμως, το Zionist Union ηττήθηκε στις εκλογές, σε μεγάλο βαθμό διότι επικέντρωσε την προεκλογική του εκστρατεία στην αρνητική καμπάνια εναντίον του Benjamin Netanyahu. Ενώ έγιναν προσπάθειες προβολής των κακών επιδόσεων της κυβέρνησης στην οικονομία και προσπάθειες αποδόμησης της πολιτικής της, το βασικό σύνθημα της εκστρατείας «Όχι τον Netanyahu», έδωσε ένα διαφορετικό χαρακτήρα στις εκλογές. Συσχέτισε την προεκλογική περίοδο, περισσότερο με τα πρόσωπα, παρά με τις πολιτικές που ασκούν. Αυτό ήταν ένα «παιχνίδι» που ο Herzog και η Livni δεν μπορούσαν να κερδίσουν απέναντι στον Netanyahu. Εξάλλου, το σύνθημα αυτό χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα από τον ίδιο τον Netanyahu ενάντια στους αντιπάλους του, ως απόδειξη των ισχυρισμών του περί σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν να τον ρίξουν από την κυβέρνηση πάση θυσία. Ενώ το Zionist Union κατάφερε να πείσει πως είναι αναγκαία μια αλλαγή στη χώρα, απέτυχε τελικά στο να παρουσιάσει τον Herzog ως μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Πολλοί στο Ισραήλ ήθελαν να αντικαταστήσουν τον Netanyahu, αλλά δεν ήξεραν με ποιόν ακριβώς να τον αλλάξουν.<br /> <br /> Παρά το εύρος της, η μεγαλύτερη έκπληξη των εκλογών δεν ήταν η νίκη του Likud, αλλά η εκλογική επίδοση του Joint Arab List. Τέσσερα αραβικά κόμματα κατέβηκαν για πρώτη φορά ως ενιαίος συνδυασμός, και κατάφεραν και κέρδισαν 13 έδρες, και αποτελούν πλέον την τρίτη πολιτική δύναμη στην Knesset. Οι Ισραηλινοί Άραβες εξαναγκάστηκαν κατά μια έννοια, να συνεργαστούν, μετά την ψήφιση εκλογικού νόμου το 2014, που ανέβαζε το απαραίτητο ποσοστό για είσοδο στο ισραηλινό κοινοβούλιο από το 2% στο 3,5%. O ηγέτης του κόμματος, Ayman Odeh, κατά την προεκλογική περίοδο, πέρα από τους Άραβες Ισραηλινούς, επιχείρησε να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με το αριστερό ακροατήριο της χώρας. Υπονόησε κατά την προεκλογική περίοδο πως θα δεχόταν τον Isaac Herzog ως πρωθυπουργό, αν αυτό εμπόδιζε το σχηματισμό δεξιάς κυβέρνησης. Ενώ ο φόβος πολιτικής συνεργασίας με τους Άραβες είναι πιθανό να στέρησε ψήφους από τον Isaac Herzog, ταυτόχρονα η αδυναμία υπέρβασης του εθνο-θρησκευτικού ταμπού απέτρεψε πολλούς Εβραίους Ισραηλινούς να ψηφίσουν τον αραβικό συνδυασμό, παρά τη θετική τους άποψη για την ατζέντα του κόμματος. Ωστόσο, η παρουσία του κοινού συνδυασμού των Αράβων του Ισραήλ στις εκλογές, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της συμμετοχής Αράβων Ισραηλινών ψηφοφόρων στις εκλογές.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiRXf8n6O8eZpG0YqgFQwykwCYaS9S53Ju7GqdbGThP50Ftbm1vMaGFQvpi0ldiM_TrP0dRwa9-N0sFj9d9ln64MTShpAQbuP3Y6fFcC00_eWjDzPZ47gh_2T1N7ZI3kHbptxHZXuCA2VqnJiHyd9-dRD4SYoMcUO9AFNl1=" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiRXf8n6O8eZpG0YqgFQwykwCYaS9S53Ju7GqdbGThP50Ftbm1vMaGFQvpi0ldiM_TrP0dRwa9-N0sFj9d9ln64MTShpAQbuP3Y6fFcC00_eWjDzPZ47gh_2T1N7ZI3kHbptxHZXuCA2VqnJiHyd9-dRD4SYoMcUO9AFNl1=" /></a></div> <br /> Ενώ πολλοί άσκησαν κριτική στην επιλογή του Benjamin Netanyahu να προκηρύξει εκλογές, σε μια χρονική περίοδο που οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές για το Likud, η νίκη που σημείωσε τον κατέστησε κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή του Ισραήλ. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως κέρδισε τις εκλογές, ενώ σχεδόν όλοι θεωρούσαν πως έχει τελειώσει ως πρωθυπουργός. Πιο σημαντικό είναι το γεγονός, πως ο κυβερνητικός συνασπισμός θα αποτελείται αυτή τη φορά αποκλειστικά από δεξιά κόμματα, όπως τα Likud, Habayit Hayehudi και Kulanu, και από τα κόμματα των ακραίων υπερορθόδοξων και εθνικιστών του Ισραήλ, όπως τα Yisrael Beiteinu του Avigdor Leieberman, το Shas και το United Torah Judaism. Πλέον ο Netanyahu είναι απαλλαγμένος από τα κεντρώα «βαρίδια» που συμμετείχαν στην κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2013, όπως το Yesh Atid και το Kahnua, σχηματίζοντας την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση που είχε ποτέ η χώρα.<br /> <br /> Η εκλογική νίκη του Likud αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους Παλαιστίνιους, ενώ η απόσυρση της στήριξης του Netanyahu στο σχέδιο ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους, αποδοκιμάστηκε έντονα από την Παλαιστινιακή Αρχή. Ο πρόεδρος Mahmoud Abbas εξέφρασε την «βαθιά ανησυχία» του για τις δηλώσεις αυτές, υποστηρίζοντας πως η ισραηλινή κυβέρνηση προφανώς δεν είναι πρόθυμη να διαπραγματευτεί μια πολιτική λύση στο ζήτημα. Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι σχολίαζαν την επομένη των εκλογών, πως από το αποτέλεσμα των εκλογών αποδεικνύεται ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει εταίρος στο Ισραήλ, διατεθειμένος να επανεκκινήσει την ειρηνευτική διαδικασία. Ενδεχομένως, η εκλογή Netanyahu θα ενδυναμώσει την ήδη διαφαινόμενη στροφή των Παλαιστινίων από τις διμερείς διαπραγματεύσεις στην εύρεση «λύσης» σε επίπεδο διεθνών οργανισμών. Εξάλλου, την 1η Απριλίου η Παλαιστινιακή Αρχή θα γίνει επίσημο μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (μια κίνηση που καταδικάστηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση), και έχει ήδη διακηρύξει την πρόθεση της να μηνύσει το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα το καλοκαίρι του 2014, καθώς και για τις συνεχιζόμενες επεκτάσεις των παράνομων εποικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη. <br /> <br /> Οι αντιδράσεις στις δηλώσεις Netanyahu ήταν ιδιαίτερα έντονες και σε διεθνές επίπεδο, ενδεικτικές της σκλήρυνσης της στάσης της διεθνούς κοινότητας απέναντι στο Ισραήλ, παρά τις προσπάθειες του Netanyahu τις επόμενες μέρες των εκλογών να ανασκευάσει αυτές τις δηλώσεις. Σε συνέντευξη του στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο MSNBC δήλωσε πως «δεν θέλω λύση ενός κράτους. Επιθυμώ μια βιώσιμη, ειρηνική λύση δύο κρατών. Αλλά αυτό δεν είναι εφικτό αυτή τη στιγμή». O Ban-Ki Moon, γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, ήταν παρ’όλ’αυτά, ασυνήθιστα αυστηρός με τη δήλωση του Netanyahu, δηλώνοντας πως «η λύση των δύο κρατών είναι η μοναδική εφικτή λύση» και κάλεσε το Ισραήλ να ανανεώσει τη δέσμευση του σε αυτό τον στόχο. Αντίστοιχα, ο επικεφαλής του Λευκού Οίκου Denis McDonough δήλωσε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες «δεν μπορούν να προσποιηθούν πως αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν ποτέ». Στη συνεχή του προσπάθεια ανασκευής των δηλώσεων που είχε κάνει, ο Netanyahu απολογήθηκε για τα ρατσιστικά του σχόλια σχετικά με τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ τη μέρα των εκλογών. Η κίνηση αυτή δεν έγινε δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό εντούτοις, καθώς ο ηγέτης του Joint Arab List, Ayman Odeh, αλλά και η αμερικανική κυβέρνηση αμφισβήτησαν ανοιχτά την ειλικρίνεια του Ισραηλινού πρωθυπουργού.<br /> <br /> Η ανάγκη επαναπροσέγγισης της Ισραηλινής κυβέρνησης με τη διεθνή κοινότητα, και κυρίως με τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ένα θέμα που ήδη τίθεται στο Ισραήλ. Ωστόσο η αναθέρμανση των σχέσεων του Netanyahu με τον Αμερικανό πρόεδρο Barack Obama, θα είναι ιδιαιτέρως δύσκολη την παρούσα χρονική περίοδο. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν εμπιστεύεται στο ελάχιστο τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και σε συνέντευξη του στην Huffington Post πριν λίγες μέρες, ήταν ιδιαιτέρως επικριτικός προς την ισραηλινή κυβέρνηση. Δήλωσε πως το υπάρχον status-quo [κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών] δεν<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgwB8vdifir3CSv-1QPE7-YrlCc7D4dTIJDQYZUlfGFrksM23yyy0fUtnexcEuT79m47ibKD5yGiwz154yWcAVaf65iIMcA3aX4xJzR1Th97lyXjPikC7WkL66GH4XtHvJnZNVd1lUB1rCXkrKbCmrkVSvfEKf_TgTFZ-qu_eXAGH_KB0o=" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgwB8vdifir3CSv-1QPE7-YrlCc7D4dTIJDQYZUlfGFrksM23yyy0fUtnexcEuT79m47ibKD5yGiwz154yWcAVaf65iIMcA3aX4xJzR1Th97lyXjPikC7WkL66GH4XtHvJnZNVd1lUB1rCXkrKbCmrkVSvfEKf_TgTFZ-qu_eXAGH_KB0o=" /></a> είναι βιώσιμο, πως η λύση των δύο κρατών είναι η μοναδική επιλογή, ενώ επέκρινε έντονα τη δήλωση εναντίον των Αράβων πολιτών της χώρας, σχολιάζοντας πως τέτοιου είδους δηλώσεις «διαβρώνουν την έννοια της δημοκρατίας στη χώρα». Στην επιδείνωση των σχέσεων των δύο πλευρών έχει συμβάλλει και η διαρκής προσπάθεια της ισραηλινής κυβέρνησης να σαμποτάρει τις συνομιλίες μεταξύ του γκρουπ των P5+1 (Ηνωμένες Πολιτείες, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Κίνα, Ρωσία)και του Ιράν, αναφορικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η ομιλία του Benjamin Netanyahu στο Κογκρέσο τον προηγούμενο μήνα, όπου καταδίκασε τις διαπραγματεύσεις και την αναμενόμενη συμφωνία ως καταστροφικές, εξόργισε την αμερικανική κυβέρνηση. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω ενός δημοσιεύματος της Wall Street Journal, κατηγόρησαν το Ισραήλ πως κατασκόπευε τις διαπραγματεύσεις και μετέφερε στοιχεία σε Ρεπουμπλικανούς αντίπαλους του Barack Obama. Η αποκάλυψη αυτή μαρτυρά το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές, το οποίο δύσκολα θα γεφυρωθεί στους 20 μήνες που απομένουν στη θητεία του Αμερικανού προέδρου.<br /> <br /> Η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ δύσκολα θα προχωρήσει σε μια ριζική επανεξέταση του πυρήνα της πολιτικής της. Οι άσχημες σχέσεις της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτειες, είναι πολύ πιθανό να την ωθήσουν τους επόμενους μήνες, σε μια προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων μαζί της (και με τη διεθνή κοινότητα γενικότερα), σε επικοινωνιακό επίπεδο τουλάχιστον. Με την έκβαση του πολέμου στη Συρία να παραμένει εξαιρετικά αμφίρροπη, και την επέκταση των συγκρούσεων στα νότια σύνορα Συρίας-Ισραήλ, η ισραηλινή κυβέρνηση θα χρειαστεί διεθνή στήριξη σε πιθανή γενίκευση της σύρραξης. Το ενδεχόμενο, όμως, να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική της κυβέρνησης είναι απίθανο. Αν αυτό ήταν επιθυμία του Netanyahu, θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα. Λαμβάνοντας υπόψη τη σύνθεση του νέου κυβερνητικού συνασπισμού, πιο λογικό δείχνει το ενδεχόμενο η ισραηλινή κυβέρνηση να ασκήσει παρελκυστική πολιτική, περιμένοντας το τέλος της θητείας του Αμερικανού προέδρου, και ελπίζοντας στην ανάληψη της προεδρίας από τους Ρεπουμπλικάνους. Μεγαλύτερη σημασία έχει αυτή τη στιγμή για το Ισραήλ η αποτροπή της συμφωνίας μεταξύ της διεθνούς κοινότητας και του Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η αναγωγή του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν σε ζήτημα υπαρξιακής απειλής για το Ισραήλ, το έχει καταστήσει κυρίαρχο στην ατζέντα της ισραηλινής κυβέρνησης, και θα παραμείνει τέτοιο. Αν υπάρξει τελική συμφωνία, όπως αναμένεται, θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα για το Ισραήλ, ιδίως ως προς την εξασθένηση της επιρροής που μπορεί να ασκήσει σε διεθνές επίπεδο, και είναι σχεδόν βέβαιο πως το Ισραήλ θα αγωνιστεί για να αποτρέψει την εφαρμογή της συμφωνίας.<br /> <br /> <a href="http://cemmis.edu.gr/" target="_blank">πηγή</a> <!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2Fcemmis.edu.gr%2Fimages%2FFlashpoints%2Fisrael_obama_netanyahu_3.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgwB8vdifir3CSv-1QPE7-YrlCc7D4dTIJDQYZUlfGFrksM23yyy0fUtnexcEuT79m47ibKD5yGiwz154yWcAVaf65iIMcA3aX4xJzR1Th97lyXjPikC7WkL66GH4XtHvJnZNVd1lUB1rCXkrKbCmrkVSvfEKf_TgTFZ-qu_eXAGH_KB0o=" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2Fcemmis.edu.gr%2Fimages%2FFlashpoints%2Fisrael_netanyahu.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiRXf8n6O8eZpG0YqgFQwykwCYaS9S53Ju7GqdbGThP50Ftbm1vMaGFQvpi0ldiM_TrP0dRwa9-N0sFj9d9ln64MTShpAQbuP3Y6fFcC00_eWjDzPZ47gh_2T1N7ZI3kHbptxHZXuCA2VqnJiHyd9-dRD4SYoMcUO9AFNl1=" -->

Ματαιώσεις και προκλήσεις των ισραηλινών εκλογών της 17ης Μαρτίου

Κώστας Φαρόπουλος Στις 17 Μαρτίου ο Benjamin Netanyahu πέτυχε μια σαρωτική νίκη στις ισραηλινές εκλογές που κανείς δεν περίμενε. Οι δημ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκική πρόκληση στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0wgc8CzCbGe4EVPBrScWfkn6VMQiPhh55FiVxC9I9hHGxcahsPEJwqMn1mCIwhT3bUU65nHE5iyKo7ONiqR8S4ij9AkYSR9-waarnoxqq9Sh9d6s_D-ZUEpiqsR0EWdtLLCYnEiDZHY9c/s1600/%CE%97+%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%B1+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0wgc8CzCbGe4EVPBrScWfkn6VMQiPhh55FiVxC9I9hHGxcahsPEJwqMn1mCIwhT3bUU65nHE5iyKo7ONiqR8S4ij9AkYSR9-waarnoxqq9Sh9d6s_D-ZUEpiqsR0EWdtLLCYnEiDZHY9c/s1600/%CE%97+%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%B1+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC+%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85..jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Γράφει ο <b>Νίκος Χειλαδάκης</b><br /> <br /> Ενώ τον τελευταίο καιρό αυξάνεται συνεχώς η τουρκική προκλητικότητα με διεκδικήσεις επί 16 νησιών στο Αιγαίο, καλό θα είναι να γνωρίζουμε μερικά πράγματα που αποδεικνύουν την τουρκική αυθαιρεσία η οποία «βρίσκει και κάνει» χωρίς να έχει κανένα νομικό, ιστορικό και πολιτικό έρεισμα.<br /> <br /> Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε ουσιαστικά με το Πρωτόκολλο της 22 Μαρτίου 1829, μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το Πρωτόκολλο αυτό καθόριζε τα σύνορα της Ελλάδας στην γραμμή Άρτας, Βόλου και εγκρίθηκε από την Οθωμανική κυβέρνηση. Με την συνθήκη του Λονδίνου, στις 24 Απριλίου 1839, μεταξύ της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δόθηκαν στην Ελλάδα η Εύβοια και οι Βόρειες Σποράδες. Τα επόμενα χρόνια το σημαντικότερο ζήτημα του Αιγαίου για το νεαρό ελληνικό κράτος, ήταν το κρητικό πρόβλημα και ο ξεσηκωμός των Κρητικών για ένωση με την Ελλάδα. Στις 28 Νοεμβρίου 1897, η Κρήτη ανακηρύσσει μονομερώς την αυτονομίας της. Τελικά και μετά τους νικηφόρους για την Ελλάδα βαλκανικούς πολέμους, σύμφωνα με τις συνθήκες του Λονδίνου, στις 30 Μαΐου 1913 και της Αθήνας, 14 Νοεμβρίου 1913, η Κρήτη ενσωματώνεται με την Ελλάδα.<br /> <br /> Όσον αφορά την τύχη των άλλων νησιών του βορείου Αιγαίου που είχαν περιέλθει στην Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου, στις 30/5/1913, η Οθωμανική κυβέρνηση από την μια και τα Βαλκανικά κράτη από την άλλη, (Βουλγαρία, Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Σερβία), έδιναν στις μεγάλες δυνάμεις το δικαίωμα να αποφασίσουν για το μέλλον αυτών των νησιών. Η απόφαση των 6 μεγάλων δυνάμεων, (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία), στην συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1914, ήταν ότι στα νησιά του Αιγαίου που βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή, πλην των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, θα διατηρηθεί η ελληνική κατοχή.<br /> <br /> Η Οθωμανική κυβέρνηση δεν δέχτηκε την απόφαση αυτή και με απαντητικό υπόμνημα στις 16 Φεβρουάριου 1914, ενώ δέχεται την συμφωνία για την Ίμβρο και Τένεδο, απορρίπτει την απόφαση για τα αλλά νησιά. Η Οθωμανική άποψη ήταν ότι και η Σαμοθράκη και η Λήμνος θα έπρεπε να μείνουν υπό τουρκική κυριαρχία με το ίδιο σκεπτικό που έμειναν τα νησιά Ίμβρου και Τενέδου, σαν τμήμα του Τσανάκ Καλέ. Όταν απορρίφθηκε το τουρκικό υπόμνημα προτάθηκε η αυτονομία των νησιών αυτών, όπως επίσης και της Λέσβου, Χίου, Σάμου και την Ικαρίας. Και το αίτημα αυτό όμως της Τουρκίας απορρίφθηκε από την Ελλάδα και τον εκπρόσωπο της Αγγλίας, λόρδο Curzon, οι οποίοι έκαναν αναφορά στις συνθήκες του 1913 και στην απόφαση του 1914.<br /> <br /> Παρ’ όλο που οι Οθωμανοί υποστήριξαν τότε ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου μεταξύ των 1914 και 1923 βρίσκονταν υπό την κατοχή της Ελλάδας, μετά την συνθήκη της Λοζάνης η Τουρκία με το άρθρο 12 της συνθήκης αποδέχτηκε την απόφαση του 1914. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, αναγνωρίζεται η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου εκτός από την Ίμβρο, Τένεδο και τα νησιά που αναφέρονται στο άρθρο 15, (Δωδεκάνησα), τα οποία δόθηκαν στην κυριαρχία της Ιταλίας.<br /> <br /> Το άρθρο 13 της συνθήκης της Λοζάνης περιλαμβάνει το θέμα της αποστρατικοποίησης που περιλαμβάνεται και στην συνθήκη του Λονδίνου. Το άρθρο αυτό αναφέρει τα εξής : Άρθρο 13. 1) Στα αναφερόμενα νησιά δεν θα κατασκευαστεί καμία ναυτική βάση και καμία οχύρωση. 2) Θα απαγορευτεί η πτήση των ελληνικών στρατιωτικών αεροπλάνων και άλλων εναέριων οχημάτων πάνω από τα παράλια εδάφη της Ανατολίας. Σε αντάλλαγμα και η τουρκική κυβέρνηση θα απαγορεύσει την πτήση των στρατιωτικών της αεροπλάνων και άλλων εναέριων οχημάτων πάνω από τα προαναφερθέντα νησιά, (κάτι που το παραβιάζει συνεχώς η Τουρκία από την δεκαετία του εβδομήντα) 3) Σε αυτά τα νησιά οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν θα είναι περισσότερες από τον αριθμό των στρατιωτών που θα μπορεί να έχει κληθεί κανονικά, (δηλαδή δεν αναφέρεται η πλήρης απουσία στρατιωτικών τμημάτων) , και να εκπαιδευτεί επί τόπου και οι δυνάμεις της χωροφυλακής και της αστυνομίας θα είναι ανάλογες με αυτές που είναι σε ολόκληρη την Ελληνική χώρα. Η δημιουργία από την Τουρκία της Στρατιάς του Αιγαίου από το 1975 και μετά είναι τουρκική παραβίαση της συνθήκης.<br /> <br /> Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία και συνεπώς η διάδοχος της, τουρκική κυριαρχία συνεχίζεται νόμιμα επί των νησιών που απέχουν λιγότερες από τα τρία μίλια από την τουρκική ακτή, όπως οι Ζουράφα, Αντίψαρά, Φούρνοι, Σερκγίτσι, Σιγκρί, Κασόνησος, και άλλα ακόμα και αν αυτά τα νησιά βρίσκονταν υπό ελληνική κατοχή στις 13 Φεβρουάριου 1914, παρά του ότι αποδέχτηκαν την απόφαση του 1914. Αλλά οι Τούρκοι προχωρούν ακόμα περισσότερο και ισχυρίζονται ότι επειδή η απόσταση των τριών μιλίων που αναφέρεται εκείνη την εποχή στην Συνθήκη, είναι το εύρος των χωρικών υδάτων εκείνης της εποχής, συνεπώς… σήμερα που το εύρος των χωρικών υδάτων είναι έξη μίλια, όλα τα νησιά και οι βραχονησίδες που δεν αναφέρονται στην συνθήκη της Λοζάνης και είναι σε απόσταση μικρότερη των έξη μιλίων από τις τουρκικές αρχές… ανήκουν στην Τουρκία!!!<br /> <br /> Στη συνέχεια η Τουρκία προσπάθησε να αλλάξει την συνθήκη της Λοζάνης σχετικά με την αποστρατικοποίηση των Στενών. Η συνθήκη του Μοντρέ που τέθηκε σε ισχύ στις 20 Ιουλίου 1936, ρυθμίζει ότι τα στενά μπορούν να επαναστρατικοποιηθούν. Το 1ο άρθρο όμως της συνθήκης Μοντρέ, καταργεί ολοκληρωτικά το 4ο και 6ο άρθρο της συνθήκης της Λοζάνης, που περιλαμβάνει την περιοχή αποστρατικοποίησης στην οποία όμως περιέχεται και η νήσος Λήμνος και Σαμοθράκη. Συγκεκριμένα το άρθρο 4 της Συνθήκης του Μοντρέ, ορίζει, «ότι η Ελλάδα ουδεμία υποχρέωση έχει για αποστρατικοποίηση των νησιών». Το ίδιο επιβεβαίωσε και ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Ρουσδή Αρράς, στην τουρκική βουλή όταν είχε δηλώσει ότι η Συνθήκη του Μοντρέ περιλαμβάνει και την Λήμνο και την Σαμοθράκη.<br /> <br /> Τα Δωδεκάνησα είναι το τελευταίο νησιωτικό συγκρότημα του Αιγαίου που επανήλθε στην ελληνική κυριαρχία. Η Ιταλία κατέλαβε τα Δωδεκάνησα κατά την διάρκεια του τουρκοιταλικού πόλεμου το 1911-12. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της συνθήκης του Ouchy, αποφασίστηκε η Ιταλία να αποσυρθεί από τα Δωδεκάνησα και η Οθωμανική αυτοκρατορία από την Μεγάλη Τρίπολη της Λιβύης. Η Ιταλία δεν τήρησε την συνθήκη του Ouchy, ενώ στο μεταξύ είχαν αρχίσει οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Η Τουρκία όμως αναγνώρισε την ιταλική κατοχή των Δωδεκανήσων με την συνθήκη ειρήνης της Λοζάνης. Σύμφωνα με το άρθρο 15 της συνθήκης, η Τουρκία εγκαταλείπει στην Ιταλία τα 13 νησιά που κατονομάζονται ένα, ένα, καθώς και τις παρακείμενες νησίδες και στο τέλος του άρθρου αναφέρεται και η νήσος Καστελόριζο. Διαφωνία που υπήρξε για τις βραχονησίδες διευθετήθηκε με την συμφωνία στις 4 Ιανουαρίου 1932, που επικυρώθηκε και από την Ιταλία και από την Τουρκία και οι παρακείμενες βραχονησίδες παραχωρήθηκαν στην Ιταλία. Τα νησιά αυτά μεταβιβάστηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, με το άρθρο 14 της Συνθήκη των Παρισίων του 1947, με τον όρο να είναι αποστρατικοποιημένα.<br /> <br /> Σύμφωνα λοιπόν με τις τουρκικές αυθαίρετες απόψεις δεν είναι δυνατόν να μεταβιβαστούν τα Δωδεκάνησα σε άλλη χώρα με μια συνθήκη στην οποία δεν μετέχει η Τουρκία. Δεύτερο, αναφέρεται ότι η Τουρκία δεν έκανε δεκτό το πρακτικό που συντάχθηκε το 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας για το καθεστώς των υπολοίπων βραχονησίδων και νησιών μεταξύ Δωδεκανήσων και Ανατολίας. Σύμφωνα με την Τουρκία η συνθήκη της 4 Ιανουαρίου 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας δεν ισχύει, γιατί δεν έχει επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των δυο χωρών. Επίσης στην συνθήκη του Παρισιού του 1947, βάσει της οποίας παραδόθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, δεν γίνεται αναφορά για την συνθήκη της 4 Ιανουαρίου του 1932.<br /> <br /> Σε όλα αυτά θα πρέπει να τονιστεί ότι η Τουρκία δεν έχει καμία δυνατότητα να εγείρει αντιρρήσεις στην ελληνική πλευρά, παρά μόνο στην Ιταλία, γιατί σε αυτή είχε παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα και στη συμφωνία των Παρισίων του 1947 η Τουρκία δεν ήταν πράγματι συμβαλλόμενη, γι” αυτό και δεν δικαιούται να την επικαλείται όταν αναφέρεται στην στρατικοποίηση των Δωδεκανήσων, ( στην περίπτωση αυτή η Τουρκία επικαλείται την συνθήκη των Παρισίων, ενώ στην κατοχύρωση της ελληνικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα δεν την δέχεται με το αιτιολογικό ότι δεν είχε κληθεί να την υπογράψει).<br /> <br /> Το πρόβλημα της κυριαρχίας των βραχονησίδων «περιπλέκεται» σύμφωνα με την Τουρκία, γιατί το 1936 τα χωρικά ελληνικά ύδατα ήταν 6 μίλια ενώ τα τουρκικά ήταν 3. Βάσει αυτού, η Ελλάδα με δυοκινήσεις το 1950 και 1953, έκανε ενέργειες να καθορίσει τα σύνορα μεταξύ Ανατολίας και νησιών περιλαμβάνοντας πολλές βραχονησίδες στην δική της κυριαρχία, με «αυθαίρετο» κατά τους Τούρκους τρόπο.<br /> <br /> Στο θέμα εμπλέκεται και το πρόβλημα του νησιωτικού συμπλέγματος. Η νομική αρχή των νησιωτικών συμπλεγμάτων, κατά τους Τούρκους, είναι καινούργια και γι’ αυτό δεν μπορούν να προταθούν σ ένα ευρύτερο πλαίσιο κατά χωρών όπως η Τουρκία, όπου έχουν ξεκάθαρα υποστηρίξει ότι οι αρχές αυτές δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε κάποιες γεωγραφικές θέσεις. Η Τουρκία, όπως προαναφέραμε, στην συνάντηση της Δεύτερης Επιτροπής της Συνθήκης του Διεθνούς Θαλασσίου Δικαίου, στις 12 Αυγούστου 1974, διευκρίνισε ότι θα αρνηθεί κατηγορηματικά την εφαρμογή των αρχών των νησιωτικών συμπλεγμάτων και στα κράτη των οποίων η χώρα δεν αποτελείται καθ’ ολοκληρία από νησιά και επέσεισε την προσοχή στο γεγονός και στην περίπτωση της εφαρμογής μιας τέτοιας λύσης σε μια στενή και με ιδιαιτερότητες θάλασσα, όπως το Αιγαίου.Το ίδιο βέβαια θα μπορούσαμε και εμείς με πονηρό τρόπο να ισχυριστούμε για την θάλασσα του Μαρμαρά.<br /> <br /> Η Τουρκία ανέπτυξε και διπλωματική προσπάθεια για να επικυρώσει τις απόψεις της για τις βραχονησίδες. Σε κοινή πρόταση που κατατέθηκε στις 11 Ιουλίου 1977, η Τουρκία μαζί με την Αλγερία, Ιράκ, Ιρλανδία, Λιβύη, Μαδαγασκάρη, Νικαράγουα, Ρουμανία, Καμερούν, υπήρχε η διάταξη ότι νησιά ενός κράτους που βρίσκονται στην υφαλοκρηπίδα και την οικονομική περιοχή ενός άλλου κράτους και επηρεάζουν την υφαλοκρηπίδα και την οικονομική περιοχή άλλων κρατών, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, δεν θα έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και οικονομική περιοχή.<br /> <br /> Η Τουρκία υποστηρίζει ότι σύμφωνα με την Σ. Δ. Θ. Δ. τα προβλήματα μεταξύ των χωρών πρέπει να επιλυθούν μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ των χωρών. Κατηγορεί την Ελλάδα ότι αρνείται τις διαπραγματεύσεις γιατί θεωρεί το Αιγαίο δικό της κυρίαρχο χώρο, ακόμα και αν αυτή η στάση της Ελλάδας είναι βραχυπρόθεσμα επιζήμια γι’ αυτήν. Η τουρκική άποψη επικαλείται την τρίτη παράγραφο του άρθρου της Σ. Δ. Θ. Δ., η οποία αναφέρει ότι οι βραχονησίδες που δεν είναι κατοικήσιμες δεν έχουν δική τους οικονομική δραστηριότητα και υφαλοκρηπίδα. Έτσι ο αριθμός των ελληνικών νησιών που είναι κατοικήσιμα είναι μόνο 130 και συνεπώς μόνο για αυτά τα νησιά δημιουργείτε θέμα καθορισμού υφαλοκρηπίδας. Η αυθαίρετη γενική αντίληψη της Τουρκίας για την Σύμβαση του Θαλάσσιου Δικαίου είναι ότι παρ όλο που δεν την έχει υπογράψει, μπορεί να προβάλει αιτήματα βάσει της συνθήκης, ενώ η Ελλάδα που την έχει υπογράψει και την έχει επικυρώσει στο ελληνικό κοινοβούλιο, πρέπει να κινείται στα όρια της Συνθήκης.<br /> <br /> Σαν επιστέγασμα της τουρκικής αυθαιρεσίας είναι πως η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα προβλήματα του Αιγαίου λύνονται μόνο μέσω του δίκαιου των κρατών και όχι του διεθνούς δικαίου και κατηγορεί την Ελλάδα ότι δεν θέλει τις διμερείς διαπραγματεύσεις και επίσης ότι ασκεί δικαίωμα επί πολλών νησιών και βραχονησίδων που δεν της έχουν δοθεί από καμία συνθήκη και το κυριότερο, εξοπλίζει παρανόμως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.<br /> <br /> Ποιο σοβαρό κράτος θα μπορούσε να ανεχτεί όλες αυτές τις τουρκικές νομικές αυθαιρεσίες και ερμηνείες των διεθνών συνθηκών αλλά… «Ναστραντίν Χότζα» και πολύ περισσότερο να δειχτεί να αμφισβητηθεί το κυρίαρχο καθεστώς του στα νησιά του στο Αιγαίου ;<br /> <br /> <a href="http://nikosxeiladakis.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Τουρκική πρόκληση στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης Ενώ τον τελευταίο καιρό αυξάνεται συνεχώς η τουρκική προκλητικότητα με διεκδικήσεις επί 16 νησιών στο Αιγαίο...

Διαβάστε την συνέχεια

H Αμερική, η Σαουδική Αραβία, και η στρατηγική σημασία της Υεμένης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNlAKE7p-37vUblIIDKvkI2-CKWt1kQ4kS9mBp3nAgk5A_VShVlkPbmpmwjCrf1QKrtA2P3p-YTsQzPa5dwXUIF7mE2vfzwEM1D0XmTZO00a0sRreUVdInlsyK3hVuhqwDkOe0sNVbaB53/s1600/saoydaniko+tornado.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNlAKE7p-37vUblIIDKvkI2-CKWt1kQ4kS9mBp3nAgk5A_VShVlkPbmpmwjCrf1QKrtA2P3p-YTsQzPa5dwXUIF7mE2vfzwEM1D0XmTZO00a0sRreUVdInlsyK3hVuhqwDkOe0sNVbaB53/s1600/saoydaniko+tornado.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Η Υεμένη είναι μια υπενθύμιση του πόσο σημαντική είναι πραγματικά η στρατηγική εταιρική σχέση των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία. Είναι ένα πράγμα όταν μιλάμε για τον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους, και εντελώς ένα άλλο να συνειδητοποιήσουμε ότι τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα απαιτούν ένα ευρύ επίπεδο σταθερότητας στον Κόλπο και την Αραβική Χερσόνησο - και ένα που εξαρτάται από τη Σαουδική Αραβία ως βασικό στρατηγικό εταίρο.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία έχει ήδη κάνει μια σημαντική κίνηση στην Υεμένη που θα χρειαστεί τη στήριξη των ΗΠΑ. Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της διεξάγουν αεροπορικές επιδρομές σε μια προσπάθεια να σταματήσουν την προέλαση της πολιτοφυλακής των Χούτις, με ισχυρούς δεσμούς με το Ιράν.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία έχει σχηματίσει ένα συνασπισμό από περισσότερες από 10 χώρες που προσπαθούν να προστατεύσουν την κυβέρνηση Χάντι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη δηλώσει ότι θα δώσουν υλικοτεχνική υποστήριξη και πληροφορίες, αλλά η κατάσταση στην Υεμένη μπορεί κάλλιστα να απαιτήσει περισσότερα από αυτά, όπως κάποιο είδος άμεσης υποστήριξης μάχης καθώς και την διπλωματική πίεση της Ουάσιγκτον στο Ιράν. Για άλλη μια φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι να ανακαλύψουν ότι η έκκληση για μια στρατηγική εταιρική σχέση δεν είναι ένας τρόπος για την αποφυγή του ρόλου της ως παγκόσμια δύναμη. Κανείς δεν μπορεί να συνάψει εταιρικές σχέσεις, χωρίς να είναι ένας εταίρος.<br /> <br /> <strong>Η Σαουδική Αραβία ως στρατηγικός εταίρος</strong><br /> <br /> Για να θέσουμε την Υεμένη σε ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, η κρίση στην Υεμένη είναι μόνο μέρος της στρατηγικής εξίσωση ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η εταιρική σχέση και συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας για τη στρατηγική σταθερότητας στον Κόλπο και την αποτροπή κατά του Ιράν. Κάθε πυρηνική συμφωνία δεν θα επηρεάσει την ανάγκη για μια στενή συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σαουδικής Αραβίας και τα υπόλοιπα βασικά μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου στην αντιμετώπιση της απειλής που θέτει το Ιράν: σε όρους συμβατικών δυνάμεων, στον ασύμμετρο πόλεμο, στην πυραυλική τεχνολογία, στη στρατηγική επιρροή στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και τη Λωρίδα της Γάζας.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (HAE) και το Κουβέιτ διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη σταθεροποίηση της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, και η στρατιωτική συνεργασία της Σαουδικής Αραβία, των ΗΑΕ και των ΗΠΑ, στον τομέα της πώλησης όπλων - μαζί με αμερικανικές βάσεις στα κράτη του Κόλπου - δημιουργούν τις στρατιωτικές δυνατότητες και τη διαλειτουργικότητα στην προβολή δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /> <br /> Την ίδια στιγμή, η Υεμένη έχει μεγάλη στρατηγική σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είναι σε συνάρτηση με την ευρύτερη σταθερότητα της Σαουδικής Αραβίας. Παρά τα όσα λέγονται περί «ενεργειακής ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, η πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι πολύ διαφορετική. Η αύξηση στο πετρέλαιο και τα εναλλακτικά καύσιμα εκτός του Κόλπου δεν έχει αλλάξει τη ζωτική στρατηγική σημασία του για την παγκόσμια οικονομία και τις ΗΠΑ.<br /> <br /> Το μερίδιο του Κόλπου στη συνολική παγκόσμιας παραγωγή πετρελαίου έχει μιεωθεί, αλλά η Μέση Ανατολή παρήγαγε το 32,2% του παγκόσμιου συνόλου το 2013, ένα ποσό που ανέρχεται σε 28.358 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα (bbl/d). Τα μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (εξαιρουμένου του Μπαχρέιν) παρήγαγαν το 23,9% του συνολικού πετρελαίου στον κόσμο το 2013, περί τα 21.234 εκατομμύρια bbl/d, ενώ η παραγωγή του Ιράν ανήλθε σε 4% του παγκόσμιου συνόλου, ή 3.558 εκατομμύρια bbl/d.<br /> <br /> <strong>Η ευρύτερη στρατηγική σημασία του Κόλπου και της Αραβικής Χερσονήσου</strong><br /> <br /> Από στρατηγικής άποψης, η ροή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου με τα τάνκερ, έξω από τον Κόλπο και μέσω των Στενών του Ορμούζ, παραμένει ο σημαντικότερος ενεργειακός κόμβος του κόσμου. Η Διοίκηση Πληροφοριών Ενέργειας (EIA) στις ΗΠΑ, αναφέρει ότι το Νοέμβριο του 2014 μέσα από τα Στενά του Ορμούζ έχουν διέλθει κατά μέσο όρο 167 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, και ότι:<br /> <br /> Το Στενό του Ορμούζ είναι ο σημαντικότερος κόμβος μεταφοράς πετρελαίου στον κόσμο, λόγω της καθημερινής ροής πετρελαίου από 17 εκατομμύρια βαρέλια - το 2013. Μέσα από τα Στενά του Ορμούζ το 2013 διήλθε περίπου το 30% όλων των θαλασσίων μεταφορών πετρελαίου.<br /> <br /> Η ΕΙΑ εκτιμά ότι πάνω από το 85% του αργού πετρελαίου που διακινείται μέσω αυτού του κόμβου πήγε στις αγορές της Ασίας, με βάση τα στοιχεία από την Λίστα Πληροφοριών της LLOYD'S. Η Ιαπωνία, η Ινδία, η Νότια Κορέα και η Κίνα είναι οι μεγαλύτεροι προορισμοί για το πετρέλαιο που διακινείται μέσα από τα Στενά του Ορμούζ.<br /> <br /> Το Κατάρ εξήγαγε το 2013 περίπου 3,7 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (TCF) υγροποιημένου φυσικού αερίου (LPG) μέσω των Στενών του Ορμούζ, σύμφωνα με την Στατιστική Επισκόπηση της Παγκόσμιας Ενέργειας 2014 της ΒΡ. Ο όγκος αυτός αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 30% του παγκόσμιου εμπορίου υγροποιημένου φυσικού αερίου. Οι όγκοι εισαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου του Κουβέιτ που ταξιδεύουν προς βορρά, διέρχονται μέσω των Στενών του Ορμούζ.<br /> <br /> Στο στενότερο σημείο του, <a href="http://wikimapia.org/#lang=en&lat=26.536937&lon=56.601563&z=9&m=b&search=persian%20gulf">το Στενό του Ορμούζ είναι 21 μίλια σε πλάτο</a>ς, αλλά το πλάτος της λωρίδας ναυτιλίας σε οποιαδήποτε κατεύθυνση είναι μόνο δύο μίλια πλάτος, που χωρίζεται από μια νεκρή ζώνη δύο μιλίων. Το Στενό του Ορμούζ είναι βαθύ και αρκετά μεγάλο ώστε να διακινούνται τα μεγαλύτερα δεξαμενόπλοια μεταφοράς αργού πετρελαίου στον κόσμο, με περίπου τα 2/3 των μεταφορών πετρελαίου να μεταφέρεται από δεξαμενόπλοια άνω των 150.000 τόνων νεκρού βάρους.<br /> <br /> <strong>Το Στενό του Ορμούζ και η εξάρτηση των ΗΠΑ από τη σταθερή ροή των εξαγωγών πετρελαίου</strong><br /> <br /> Υπάρχουν μόνο ένας περιορισμένος αριθμός λειτουργικών αγωγών που παρέχουν εναλλακτικές διαδρομές των εξαγωγών ενέργειας. Έχουν περιορισμένη ικανότητα και οι περισσότεροι λειτουργούν σήμερα υπό σοβαρή στρατιωτική απειλή. Η ΕΙΑ ανέφερε το Νοέμβριο του 2014, την ότι:<br /> <br /> Οι πιθανές επιλογές παράκαμψης του Ορμούζ δεν είναι σήμερα σε λειτουργία. Μόνο η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ έχουν σήμερα αγωγούς που είναι σε θέση να μεταφέρουν αργό πετρέλαιο έξω από τον Περσικό Κόλπο και έχουν πρόσθετη χωρητικότητα για να παρακάμψουν τα Στενά του Ορμούζ. Στο τέλος του 2013, η συνολική διαθέσιμη χωρητικότητα των αχρησιμοποίητων αγωγών από τις δύο χώρες, ήταν περίπου 4,3 εκατομμύρια bbl/d.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία έχει τον αγωγό Petroline μήκος 746 μιλίων, επίσης γνωστό ως αγωγός Ανατολής-Δύσης, ο οποίος διασχίζει τη Σαουδική Αραβία από το συγκρότημα του Αμπκάικ στην Ερυθρά Θάλασσα. Το σύστημα Petroline αποτελείται από δύο αγωγούς, με συνολική ονομαστική (εγκατεστημένη) χωρητικότητας από περίπου 4,8 εκατομμύρια bbl/d. Ο αγωγός διαμετρήματος  56 ιντσών έχει ονομαστική δυναμικότητα 3 εκατομμύρια bbl/d, και η τρέχουσα απόδοση του είναι περίπου 2 εκατομμύρια bbl/d. Ο αγωγός διαμετρήματος 48 ιντσών είχε τεθεί σε λειτουργία τα τελευταία χρόνια ως αγωγός φυσικού αερίου, αλλά η Σαουδική Αραβία τον μετέτρεψε και πάλι σε έναν αγωγό πετρελαίου. Η παραγωγική ικανότητα του αγωγού πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας για να παρακάμψει τα Στενά του Ορμούζ θα μπορούσε να αυξηθεί από 1 εκατομμύριο bbl/d σε 2,8 εκατομμύρια bbl/d, αλλά αυτό είναι μόνο εφικτό εάν το σύστημα λειτουργεί σε πλήρη δυναμικότητα.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία λειτουργεί επίσης τον αγωγό υγροποιημένου φυσικού αερίου Αμπκάικ-Γιανμπού (Abqaiq-Yanbu), ο οποίο έχει χωρητικότητα 290.000 bbl/d. Ωστόσο, ο αγωγός αυτός λειτουργεί αυτή τη στιγμή στην πλήρη χωρητικότητα και δεν μπορεί να μεταφέρει επιπλέον πετρέλαιο.<br /> <br /> Τα ΗΑΕ λειτουργούν τον αγωγό Abu Dhabi Crude Oil Pipeline με 1,5 εκατομμύρια bbl/d που τρέχει από το Χαμπσάν (Habshan), ένα σημείο συγκέντρωσης για τα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου του Αμπού Ντάμπι, στο λιμάνι της Φουτζάραχ (Fujairah), στον κόλπο του Ομάν, που επιτρέπει τις μεταφορές αργού πετρελαίου να παρακάμψουν τα Στενά του Ορμούζ. Ο αγωγός μπορεί να μεταφέρει περισσότερο από το ήμισυ των συνολικών καθαρών εξαγωγών πετρελαίου των ΗΑΕ. Η κυβέρνηση των ΗΑΕ σχεδιάζει να αυξήσει την δυναμικότητα αυτή στο εγγύς μέλλον σε 1,8 εκατομμύρια bbl/d.<br /> <br /> Άλλοι αγωγοί που είναι προς το παρόν διαθέσιμοι ως επιλογές παράκαμψης: Η Σαουδική Αραβία έχει επίσης δύο επιπλέον αγωγούς που τρέχουν παράλληλα με το σύστημα Petroline και μπορούν να παρακάμψουν τα Στενά του Ορμούζ, αλλά κανένας από τους αγωγούς δεν έχει σήμερα τη δυνατότητα να μεταφέρει επιπλέον ποσότητες πετρελαίου εάν τα Στενά του Ορμούζ είναι κλειστά.<br /> <br /> Ο ιρακινός αγωγός IPSA (1.650.000 bbl/d, 48 ιντσών) στη Σαουδική Αραβία, ο οποίος εκτείνεται παράλληλα προς τον Petroline από αντλιοστάσιο # 3 (υπάρχουν 11 αντλιοστάσια κατά μήκος τολυ συστήματος Petroline) στο λιμάνι του Μουγιαγίτς (Mu'ajjiz), ακριβώς νότια του Γιανμπού στην Σαουδική Αραβία, κατασκευάστηκε το 1989 για να μεταφέρει 1.650.000 bbl/d του αργού πετρελαίου από το Ιράκ προς την Ερυθρά Θάλασσα. Ο αγωγός έκλεισε επ 'αόριστον μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990. Τον Ιούνιο του 2001 η Σαουδική Αραβία κατάσχεσε τον αγωγό και μετέτρεψε τη μεταφορά φυσικού αερίου σε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει ανακοινώσει σχέδια για τη μετατροπή του αγωγού για τη μεταφορά αργού πετρελαίου.<br /> <br /> Άλλοι αγωγοί, όπως ο TAPLINE τρέχει από το Καισουμάχ (Qaisumah) στη Σαουδική Αραβία στο Σιδώνα του Λιβάνου, ή ένας στρατηγικός πετρελαιαγωγός  μεταξύ του Ιράκ και της Τουρκίας, που ήταν εκτός λειτουργίας για πολλά χρόνια λόγω των ζημιών του πολέμου, λόγω αχρηστίας ή πολιτικών διαφωνιών. Οι αγωγοί αυτοί θα απαιτούσαν εκτεταμένη ανακαίνιση πριν να μπορούν να μεταφέρουν πετρέλαιο. Σχετικά μικρές ποσότητες, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες βαρέλια την ημέρα το πολύ, θα μπορούσε επίσης να μεταφερθούν με φορτηγά αν κλείσουν τα Στενά του Ορμούζ.<br /> <br /> Οι εξαγωγές πετρελαίου παίζουν κρίσιμο ρόλο στην παροχή ενέργειας σε καίριες παγκόσμιες οικονομίες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν, καθώς και στον περιορισμό της παγκόσμιας τιμής των προϊόντων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επηρεάζουν επίσης την παγκόσμια τιμή του πετρελαίου και προϊόντων πετρελαίου σε ό, τι αφορά το πού προέρχονται, και την υγεία της παγκόσμιας οικονομίας, όπου η κάθε μεγαλύτερη επιχείρηση εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη ροή των εισαγωγών και των εξαγωγών. Περί τα 15,2 εκατομμύρια bbl/d από τα 17 εκατομμύρια bbl/d του πετρελαίου που ρέουνέξω από τα Στενά του Ορμούζ πάνε μέσω των Στενών του Μαλάκα για τη στήριξη της οικονομίας των βασικών εξαγωγών των ΗΠΑ, και το άλλο σημαντικό ποσό πηγαίνει στην Ινδία.<br /> <br /> Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μειώσει σημαντικά την άμεση εξάρτηση από τις εισαγωγές πετρελαίου, αλλά η ΕΙΑ ανέφερε στις αρχές του 2015 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να εισάγουν το 27% του πετρελαίου για το 2014. Η ετρήσια πρόβλεψη αναφέρει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν εξαρτημένες από τις εισαγωγές - που ζωτικής σημασίας για τον τομέα των μεταφορών - έως το 2040, με την αύξηση της εξάρτησης να σημειώνεται με 32% προς το τέλος της περιόδου.<br /> <br /> Αυτοί οι υπολογισμοί είναι αβέβαιοι και θα συνεχίσουν να μεταβάλλοναι με την πάροδο του χρόνου. Αυτό που είναι περισσότερο από μια σταθερά είναι ότι οι μειώσεις σε απευθείας εισαγωγές από τις ΗΠΑ δεν επηρεάζουν τη σταθερή αύξηση της συνολικής εξάρτησης της οικονομίας των ΗΠΑ σε σχέση με την καλή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και των εισαγωγών και των μεταποιημένων προϊόντων. Οι εκτιμήσεις της εξάρτησης διαφέρουν ακόμη και εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά η τελευταία αναφορά της CIA, διαθέσιμη από το Μάρτιο του 2015, έδειξε ότι οι εισαγωγές των ΗΠΑ ανήλθαν σε 2.273 δισεκατομμύρια δολάρια το 2013 - τελευταίο έτος για το οποίο υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία.<br /> <br /> Αυτές οι εισαγωγές διαμορφώθηκαν στο 13,6% του συνολικού ΑΕΠ των 16.720.000 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 8,2% των εισαγωγών αυτών ήταν το πετρέλαιο. Το 86,9% ήταν βιομηχανικά προϊόντα, και τουλάχιστον το 35% ήταν από χώρες όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, η Κορέα - και που εξαρτώνται από τις εισαγωγές πετρελαίου στον Κόλπο. Αυτή η έμμεση εξάρτηση των ΗΠΑ από τις εισαγωγές είχε καθαρή επίπτωση στην αμερικανική οικονομία κατά τουλάχιστον 690 δισεκατομμύρια δολάρια, έναντι από 186 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τις εισαγωγές αργού πετρελαίου.<br /> <br /> <strong>Η στρατηγική σημασία της Υεμένης</strong><br /> <br /> Η Υεμένη δεν έχει την στρατηγική σημασία του Κόλπου, αλλά εξακολουθεί να έχει μεγάλη στρατηγική σημασία για τη σταθερότητα της Σαουδικής Αραβίας και της Αραβικής Χερσονήσου. Αν και η σημερινή προσοχή είναι για τηνπολιτοφυλακή των Χούτις και στις εμφύλιες συγκρούσεις στην Υεμένη, η χώρα έχει μεταφορωθεί σε βάση της Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο (AQAP). Παραμένει η πιο ισχυρή τρομοκρατική απειλή για τη Σαουδική Αραβία και για τα άλλα κράτη στο Νότιο Κόλπου, αναφέρουν οι εκθέσεις από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Εθνικό Κέντρο Αντιτρομοκρατίας. Οποιαδήποτε σοβαρή αναταραχή στην Υεμένη μπορεί να επιδεινώσει αυτή την κατάσταση.<br /> <br /> Όπως καθιστά το CIA World Factbook σαφές, η Υεμένη θέτει μια άμεση απειλή για τη Σαουδική Αραβία, το Ομάν, καθώς και τα άλλα κράτη του Κόλπου. Η Υεμένη μπορεί να είναι μια μικρή χώρα, αλλά έχει πληθυσμό 26.100.000 κατοίκων, με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αύξησης του πληθυσμού στον κόσμο. Σχεδόν το 63% του πληθυσμού της είναι 24 ετών ή νεότεροι. Αυτός είναι βαθιά διχασμένος, μεταξύ σουνιτών (65%) και σιιτών, όπως οι Χούτις, (35%).<br /> <br /> Ακόμη και πριν από τον σημερινό εμφύλιο πόλεμο, η Υεμένη ήταν ένα έθνος με αμφίβολο μέλλον. Το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μόνο περίπου 2.500 δολάρια - στην 187η θέση στον κόσμο. Το ποσοστό ανεργίας της ήταν τουλάχιστον 35% - η συγκαλυμμένη ανεργία είναι πιθανώς γύρω στο 50%. Ο γεωργικός τομέα της ήταν τόσο αντιπαραγωγικός που η CIA εκτιμά ότι αντιπροσωπεύει πάνω από το 70% των θέσεων εργασίας, αλλά λιγότερο από το 8% του ΑΕΠ. Περισσότερο από το 45% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι ζει κάτω από το εθνικό όριο της φτώχειας, ενώ η ελίτ του 10% αντιπροσώπευειπάνω από το 30% της εθνικής κατανάλωσης.<br /> <br /> Αυτή η σταθερά επιδεινούμενη οικονομική πραγματικότητα έχει πέσει στο απόλυτο επίπεδο κρίσης λόγω των σημερινών πολιτικών διαιρέσεων και συγκρούσεων, και έχει δημιουργήσει ένα από τα πιο γόνιμα εδάφη του κόσμου για τον πολιτικό εξτρεμισμό, την τρομοκρατία, σεχταριστικούς αγώνες μεταξύ σουνιτών και σιιτών και ένα κύμα μετανάστευσης που θέλει να εγκαταλείψι τη χώρα και να βρει θέσεις εργασίας στη Σαουδική Αραβία και τον Κόλπο. Η Σαουδική Αραβία έχει σύνορα 1.458 χιλιομέτρων με την Υεμένη και το Ομάν έχει σύνορα 288 χιλιομέτρων.<br /> <br /> Η Σαουδική Αραβία αντιμωτωπίζει εδώ και δεκαετίες μια σημαντική απειλή από την παράνομη μετανάστευση Υεμένης, μέσω του λαθρεμπορίου και της τρομοκρατίας εχθρικών και πολιτικών δυνάμεων. Αυτές περιλαμβάνουν όχι μόνο εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες από την Υεμένη, αλλά και άλλους λαθρομετανάστες και εξτρεμιστές από ασταθείς χώρες όπως η Σομαλία, οι οποίοι μετακινούνται σε άλλα κράτη του Αραβικού Κόλπου. Η Σαουδική Αραβία έχει ήδη προσπαθήσει να τους εκδιώξει από το Βασίλειο, όταν η Υεμένη είχε στηρίξει το Ιράκ στον πόλεμο του Κόλπου το 1990 και το 1991, και η αστάθεια στην Υεμένη μπορεί να θέσει τώρα μια πιο άμεση απειλή για τη Σαουδική Αραβία και τα άλλα κράτη του Αραβικού Κόλπου, από ό, τι η αστάθεια στη Συρία και το Ιράκ.<br /> <br /> <strong>Οι Χούτι, το Ιράν, και η «Πύλη των Δακρύων»</strong><br /> <br /> Την ίδια στιγμή, οι αυξανόμενες σχέσεις μεταξύ των σιι΄των Χούτι της Υεμένης και του Ιράν δημιουργεί μια άλλη απειλή, τόσο για τη Σαουδική Αραβία όσο και για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δυνητικά θα μπορούσε να επιτρέψει στο Ιράν να υπερκεράσει τον Κόλπο, και να αναπτύξει αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις στην Υεμένη. Αυτή η απειλή εξακολουθεί να είναι περιορισμένη, αλλά είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το έδαφος και τα νησιά της Υεμένης παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο για την ασφάλεια του άλλου παγκόσμιου μεταφορικού κόμβου στο νοτιοανατολικό άκρο της Ερυθράς Θάλασσας που ονομάζεται Μπαμπ ελ-Μαντάμπ ή «Πύλη των Δακρύων».<br /> <br /> Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πολύ πιο πέρα από την ενέργεια: το κόστος και η ασφάλεια του κάθε τάνκερ που περνάει μέσα από το κανάλι του Σουέζ, η ασφάλεια αμερικανικών και άλλων συμμαχικών πολεμικών πλοίων που διακινούνται μέσω του καναλιού, η οικονομική σταθερότητα της Αιγύπτου, καθώς και η ασφάλεια των βασικών λιμανιών της Σαουδικής Αραβίας στην Τζέντα και η μεγάλη μονάδα εξαγωγής πετρελαίου έξω από τον Κόλπο. Η ΕΙΑ περιγράφει την σημασία αυτής της «Πύλη των Δακρύων» ως εξής:<br /> <br /> Τα Στενά Μπαμπ ελ-Μαντάμπ είναι ένας ακόμη κόμβος μεταξύ του Κέρατος της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, και αυτό είναι μια στρατηγική σύνδεση ανάμεσα στη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. Το στενό βρίσκεται ανάμεσα στην Υεμένη, το Τζιμπουτί και την Ερυθραία, και συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον κόλπο του Άντεν και την Αραβική Θάλασσα. Οι περισσότερες εξαγωγές από τον Περσικό Κόλπο που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ και του αγωγού SUMED, περνάνε μέσα από την «Πύλη των Δακρύων».<br /> <br /> Υπολογίζεται ότι 3,8 εκατομμύρια bbl/d του αργού πετρελαίου και προϊόντων διύλισης πετρελαίου έρεε μέσα από αυτό το 2013 προς την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ασία, μια αύξηση από 2,9 εκατομμύρια bbl/d σε σχέση με το 2009. Το πετρέλαιο που αποστέλλεται μέσω του Στενού μειώθηκε σχεδόν κατά 1/3 από το 2009, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και της μείωσης των προς βορρά αποστολών πετρελαίου - προς την Ευρώπη. Oι αποστολές πετρελαίου προς βορρά αυξήθηκαν το 2013, και περισσότερο από το μισό της κίνησης, περίπου 2,1 εκατομμύρια bbl/d, κινήθηκε βόρεια προς τη διώρυγα του Σουέζ και του αγωγού SUMED.<br /> <br /> <a href="http://wikimapia.org/#lang=de&lat=12.658428&lon=43.541565&z=10&m=b">Το Στενό Μπαμπ ελ-Μαντάμπ είναι 18 μίλια πλάτος στο στενότερο σημείο του</a>, ο περιορισμός της κυκλοφορίας δεξαμενόπλοιων σε δύο 2-μιλίων-επίπεδα κανάλια για εισερχόμενες και εξερχόμενες αποστολές. Το κλείσιμο του Μπαμπ ελ-Μαντάμπ θα αναγκάσει τα δεξαμενόπλοια από τον Περσικό Κόλπο με προορισμό τη διώρυγας του Σουέζ ή τον αγωγό SUMED να εκτρέψουν την πορεία τους γύρω από το νότιο άκρο της Αφρικής, αυξάνονταν έτσι το χρόνο διέλευσης και το κόστος. Επιπλέον, θα αποκλειτσεί η διαδρομή της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρική προς τις ασιατικές αγορές μέσω της διώρυγας του Σουέζ και του Μπαμπ ελ-Μαντάμπ.<br /> <br /> Οποιαδήποτε εχθρική αεροπορική ή ναυτική παρουσία στην Υεμένη θα μπορούσε να απειλήσει το σύνολο της κίνησης μέσω της διώρυγας του Σουέζ, καθώς και την καθημερινή ροή του πετρελαίου και των προϊόντων πετρελαίου που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΕΙΑ αυξήθηκε από 2,9 mmb/d το 2009 σε 3,8 mmb/d το 2013. Μια τέτοια απειλή μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό συγκεκαλυμμένη ή έμμεση. Η Λιβύη υπό τον Καντάφι το απέδειξε αυτό, όταν ένα φορτηγό πλοίο έπεσε πάνω σε νάρκη στην Ερυθρά Θάλασσα.<br /> <br /> Όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Συρία, έτσι και η Υεμένη είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η στρατηγική βασίζεται στην πραγματικότητα - και όχι σε δόγμα.<br /> <a href="http://defencenews.gr/" target="_blank">πηγή</a>

H Αμερική, η Σαουδική Αραβία, και η στρατηγική σημασία της Υεμένης

Η Υεμένη είναι μια υπενθύμιση του πόσο σημαντική είναι πραγματικά η στρατηγική εταιρική σχέση των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία. Είναι ένα πρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αντιαρματική τάφρος στον Έβρο αντίθετη με την αντίληψη προώθησης του ΕΣ στην Ανατολική Θράκη

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilkp-pZ4I-rm0DbQRJ_0sNcxZDYI2ah01gx9QI3UmoAW8Wjj23WATzCWMISynURBhyphenhyphenC2wRWOz3dNL2FMyexlA13X1yLQW8R6xdaZ6yNh6TlMdkKTXGJQCYSmdFbwlB4zhNgh6tsV1t0-3l/s1600/%CE%97+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%BF%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%88%CE%B2%CF%81%CE%BF+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B7+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%95%CE%A3+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%98%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilkp-pZ4I-rm0DbQRJ_0sNcxZDYI2ah01gx9QI3UmoAW8Wjj23WATzCWMISynURBhyphenhyphenC2wRWOz3dNL2FMyexlA13X1yLQW8R6xdaZ6yNh6TlMdkKTXGJQCYSmdFbwlB4zhNgh6tsV1t0-3l/s1600/%CE%97+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%BF%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%88%CE%B2%CF%81%CE%BF+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B7+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%95%CE%A3+%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%98%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Εμπνευσμένοι ορισμένοι στρατηγοί του Ελληνικού Στρατού από την αρματομαχία στην «Κοιλάδα των Δακρύων» στα υψώματα του Γκολάν στον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, όταν η μήκους 37 χιλιομέτρων ισραηλινή τάφρος κατάφερε να ανακόψει την προέλαση των συριακών αρμάτων μάχης, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια αντίστοιχη αντιαρματική τάφρο στον Έβρο.<a href="http://defencenews.gr/%CE%A0%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%BF%CF%87%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82%20%CF%84%CE%BF%20%CE%AC%CE%BD%CF%89%20%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1%20%CF%83%CE%B5%20%CE%B4%CF%8D%CE%BF%20%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82,%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AC%20%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B7%CF%82,%20%CE%BD%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%88%CE%BF%CF%85%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%BF%20%CF%83%CE%B5%20%CE%BC%CE%AE%CE%BA%CE%BF%CF%82%20100%20%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD.%20"><br /> </a><br /> <br /> Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου της Αθήνας, μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 είχε κατασκευαστεί περί το 65% της τάφρου στον Έβρο, περί τα 85 από τα 135 χιλιόμετρα. Για την ολοκλήρωση του έργου απαιτούνται επιπλέον 1.050.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 800.000 ευρώ για καύσιμα και 250.000 για ανταλλακτικά των οχημάτων του Μηχανικού του ΕΣ.<br /> <br /> <strong>Η τάφρος θωρακίζει την Δυτική ή την Ανατολική Θράκη;</strong><br /> <br /> Ένας περίτεχνος τρόπος για να προωθηθεί ο Ελληνικός Στρατός στην Θράκη: το στρατιωτικό κοντσέπτο, το οποίο στην περίπτωση της άμυνας επιτρέπει την καταπολέμηση του εχθρού ήδη στο βάθος του δικού του χώρου.<br /> <br /> Ήταν μια εκπληκτική, επιβλητική επίδειξη ισχύος του Ελληνικού Στρατού - 200 χιλιόμετρα δυτικά της Κωνσταντινούπολης. Η άσκηση τακτικού επιπέδου «Νυχτερινή Αστραπή 2013», μια αποκλειστικά νυχτερική προέλαση, το κατόρθωμα των τεθωρακισμένων της XXIII ΤΘΤ - μέσα από τις φίλιες, και μέσα από τις εχθρικές γραμμές.<br /> <br /> Το πρόβλημα της προστασίας των «εσωτερικών» συνόρων της Ελλάδος, στον Έβρο - το γεωγραφικό πλάτος της «ενδοχώρας», είναι πολύ μικρό για να ανταποκριθεί σε μια μεγάλης κλίμακας επίθεση από την Τουρκία.<br /> <br /> Αυτές οι μικρές αποστάσεις στον Έβρο, ειδικά στην βόρεια περιοχή, δεν παρέχουν στις ΕΕΔ τη δυνατότητα να αναδιπλωθούν στην ενδοχώρα, όπως εξελίσσεται η επίθεση των Τούρκων, για να συντάξουν μια αποτελεσματική αντεπίθεση από τα βάθη του χώρου της φίλιας άμυνας. Άλλωστε, η αντεπίθεση από την φίλια ενδοχώρα, ενέχει πάντα τον κίνδυνο να εκτεθεί, όπως πολλές υποδομές θα έχουν καταστραφεί λίγο νωρίτερα από τον εχθρό.<br /> <br /> Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις παραμέτρους και την ανισορροπία των δυνάμεων στο θέατρο της Θράκης, η αμυντική ικανότητα των ΕΕΔ μετά από 3-4 μέρες θα μπορούσε να καταρρεύσει.<br /> <br /> Η έννοια σε αυτή την έλλειψη του αμυντικού βάθους, θα μπορούσε να αντισταθμιστεί με την καταπολέμηση των εχθρικών στόχων στην «ενδοχώρα» του αντιπάλου. Ο στόχος εδώ είναι η εξάλλειψη αυτών των εχθρικών δυνάμεων, που μετακινούνται για να ενισχύσουν την κύρια εχθρική προσπάθεια. H «Νυχτερινή Αστραπή» το 2013 ήταν μια επίδειξη ικανοτήτων κινητού πολέμου, εναντίον στόχων σε απόσταση έως 150 χιλιομέτρων.<br /> <br /> Η αρχή του σχεδιασμού βασίζεται στην υπόθεση ότι οι επιτιθέμενοι Τούρκοι, σε διαδοχικά κύματα θα επιτίθονται εναντίον της προωθημένης άμυνας των ΕΕΔ. Το μήνυμα των ΕΕΔ είναι πολύ απλό: Σε περίπτωση μιας σύγκρουσης, το πολεμικό θέατρο τοποθετείται από τα πρώτα λεπτά της αντιπαράθεσης ανατολικά του Έβρου - στην ενδοχώρα του εχθρού.<br /> <br /> <img alt="" border="0" src="http://defencenews.gr/images/zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz%20nixterini%2022d.jpg" />Πέντε οχήματα όπως το άνω μπορούν μέσα σε δύο ώρες, καλυπτόμενα από πυρά υποστήριξης, να καλύψουν την τάφρο σε μήκος περίπου 100 μέτρων.<br /> <br /> Η Θράκη, στο σύνολό της, αναμένεται να αποτελέσει το θέατρο επιχειρήσεων εντός του οποίου θα εκδηλωθεί η τουρκική επίθεση σε ελληνική επικράτεια - αλλά και η ελληνική επίθεση εντός τουρικής επικράτειεας. Από καθαρά επιχειρησιακής άποψης αποτελεί ένα πεδίο αντιπαράθεσης όπου χαρακτηρίζεται από μεγάλη συγκέντρωση τεθωρακισμένων δυνάμεων και όπου βρίσκουν εφαρμογή οι θεωρίες του μηχανοκίνητου πολέμου. Καθ’όλο το μήκος της ελληνοτουρκικής μεθορίου αντιπαρατίθενται δύο περίπου ισοδύναμοι στρατιωτικοί σχηματισμοί. Εκπλήξεις όχι απλά δεν πρέπει να αποκλείονται αλλά πρέπει να αναμένονται καθώς η Ιστορία έχει διδάξει πως ένας έξυπνος αντίπαλος βρίσκει τρόπους να ξεπεράσει τυποποιημένες αντιλήψεις και παραδοχές όπως έδειξε και η γερμανική εκστρατεία στην Δύση τον Μάϊο του 1940 με το ευφυές σχέδιο του Μανστάϊν που αιφνιδίασε τους Γάλλους προσβάλλωντας τους στον θεωρητικά αδιάβατο υπό αρμάτων τομέα του Σεντάν.<br /> <br /> <strong>Εν κατακλείδει,</strong><br /> <br /> αν πράγματι μια μέρα αυτό το αμυντικό έργο θα είναι σε θέση να αποδείξει την όποια του «αντιαρματική αξία», παραμένει μεταξύ των ανώτατων στρατιωτικών κύκλων ένα αναπάντητο ερώτημα, αλλά τουλάχιστον σε αυτό το σημείο η τάφρος με τα όποια οφέλη τοπικού κοινωνικο-οικονομικού χαρακτήρα, αλλά και στον ψυχολογικό τομέα, θωρακίζει αποτελεσματικά την Ελλάδα κυρίως από τις λαθρομεταναστευτικές ροές, οι οποίες και έχουν σχεδόν μηδενιστεί στα σημεία που το έργο έχει ολοκληρωθεί αυτή τη στιγμή, γεγονός τόσο σημαντικό, που θα μπορούσε να αποτελεί και αυτοτελή λόγο για την κατασκευή του.<br /> <a href="http://defencenews.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η αντιαρματική τάφρος στον Έβρο αντίθετη με την αντίληψη προώθησης του ΕΣ στην Ανατολική Θράκη

Εμπνευσμένοι ορισμένοι στρατηγοί του Ελληνικού Στρατού από την αρματομαχία στην «Κοιλάδα των Δακρύων» στα υψώματα του Γκολάν στον πόλεμο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η κυβέρνηση άλλαξε(;), αλλά η φοβικότητα επί των ελληνοτουρκικών παραμένει

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTQbEvbkClM0v3iz_yEF7Wx10FGMOI9yJl61LDa5anM9cbZrbbYtklWjDcRp0pwfp78Sk8Jt9ojkQoizkC_gcPZ2URJZGDCK0z68-IZsJ8XzutmcZlHePVNj9CK1lxq5KYEP_CdxKfXK29/s1600/%CE%97+%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7+%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5(%3B)%2C%2B%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%2B%CE%B7%2B%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%2B%CE%B5%CF%80%CE%AF%2B%CF%84%CF%89%CE%BD%2B%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%2B%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTQbEvbkClM0v3iz_yEF7Wx10FGMOI9yJl61LDa5anM9cbZrbbYtklWjDcRp0pwfp78Sk8Jt9ojkQoizkC_gcPZ2URJZGDCK0z68-IZsJ8XzutmcZlHePVNj9CK1lxq5KYEP_CdxKfXK29/s1600/%CE%97+%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7+%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5(%3B)%2C%2B%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%2B%CE%B7%2B%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%2B%CE%B5%CF%80%CE%AF%2B%CF%84%CF%89%CE%BD%2B%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%2B%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Η γνωστή ελληνοτουρκική φιλία, μία αποδεδειγμένη μονομερής πράξη από την Ελλάδα προς την Τουρκία, συνοδευόμενη από τεράστια φοβικότητα (δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως ισχύει άλλο κάτι πέραν της πολιτικής δειλίας) κατόρθωσε σε ένα διάστημα 40 χρόνων να μειώσει τις ελληνικές εθνικές θέσεις και να αποδεχθεί (έστω και έμμεσα) σειρά παράνομων αιτημάτων της γείτονος εις βάρος των ελληνικών εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.<br /> <br /> Οποτεδήποτε η Τουρκία παραβίαζε την "ελληνοτουρκική φιλία" και τις θέσεις της Ελλάδας, όπως αυτές υποστηρίζονται από το διεθνές δίκαιο και από διεθνείς συμβάσεις, οι κυβερνήσεις των Αθηνών, ακολουθώντας μία παράλογη τακτική υποχώρησης, σιωπής και εν γένει παρακολούθησης των εξελίξεων, κατόρθωσαν να "παραδώσουν χώρο" και να καταστήσουν την Τουρκία ως "παίκτη - ρυθμιστή" των όσων συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή που οριοθετείται από τα Βαλκάνια έως και την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.<br /> <br /> Έτσι, η σημερινή κυβέρνηση, επανέλαβε την τραγική - φοβική εικόνα, χωρίς να διαφύγει των μέχρι και χθες τοποθετήσεων ελληνικών κυβερνήσεων, ακολουθώντας την τακτική της επανάληψης του διεθνούς δικαίου απέναντι σε μία Τουρκία που δεν αναγνωρίζει κανένα δίκαιο και καμία διεθνή συμφωνία (ακόμη και δική της) πέρα από τα συμφέροντά της.<br /> <br /> «Ουδεμία αμφισβήτηση και ουδέν σημείο αμφιβολίας υφίσταται σχετικά με το καθεστώς οποιουδήποτε νησιού ή νησίδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο», επισημαίνεται σε απάντηση του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών Κωνσταντίνου Κούτρα στις πρόσφατες τοποθετήσεις του Τούρκου Υπουργού Άμυνας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, με τις οποίες αμφισβήτησε την κυριαρχία της Ελλάδας σε αριθμό ελληνικών νησιών.<br /> <br /> Ο κ. Κούτρας προσθέτει ότι «η διεθνής νομιμότητα είναι από τις βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού και δεν μεταβάλλεται ούτε με προθέσεις παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου ούτε με μονομερείς δηλώσεις ή ενέργειες».<br /> <br /> Σημειώνεται ότι πριν από τρείς ημέρες συζητήθηκε στην τουρκική εθνοσυνέλευση ερώτηση βουλευτών σύμφωνα με τις οποίες 16 μικρά ελληνικά νησιά και βραχονησίδες βρίσκονται «υπό ελληνική κατοχή» και καλούσαν την κυβέρνηση να αντιδράσει, ενώ η τουρκική κυβέρνηση δεν αποστασιοποιήθηκε επί της ουσίας από το περιεχόμενο της ερώτησης.<br /> <br /> Πρόκειται για μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία στην τουρκική εθνοσυνέλευση που συντηρεί την θέση της Άγκυρας περί γκρίζων ζωνών με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο όμως.<br /> <br /> Όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν υφίσταται καμία διάθεση -επί της ουσίας- υποστήριξης των ελληνικών θέσεων και κυριαρχικών δικαιωμάτων. Επαναλαμβάνεται η τακτική της οχύρωσης - άμυνας και παρακολούθησης των κινήσεων της επιτιθέμενης Τουρκίας, χωρίς κανείς από τα πολιτικά Επιτελεία να διαννοηθεί πως το επαναλαμβανόμενο λάθος δεν είναι απόδειξη ανοησίας, αλλά και ενισχύει τις θέσεις του θρασύτατου αντιπάλου, ο οποίος επανέρχεται και αυξάνει την πίεσή του τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.<br /> <br /> Ποιός κυβερνητικός παράγοντας, άραγε, θα σκεφτεί κάποια στιγμή τα αυτονόητα και την ουσιαστική αντιμετώπιση του "φαινομένου" που απειλεί ευθέως την Ελληνική εθνική κυριαρχία; Ποιός θα τολμήσει να θέσει θέμα αυστηρής οπισθοχώρησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, με την "απειλή" άσκησης άμεσων ολομέτωπων μέτρων αντιμετώπισης της τουρκικής προκλητικότητας; <br /> Ποιός πολιτικός θα τολμήσει να θέσει θέμα "casus belli" (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) προς την Άγκυρα, εάν τολμήσει να επαναλάβει θέσεις και αιτήματα που προσβάλουν την Ελληνική εθνική κυριαρχία;<br /> <br /> <a href="http://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η κυβέρνηση άλλαξε(;), αλλά η φοβικότητα επί των ελληνοτουρκικών παραμένει

Η γνωστή ελληνοτουρκική φιλία, μία αποδεδειγμένη μονομερής πράξη από την Ελλάδα προς την Τουρκία, συνοδευόμενη από τεράστια φοβικότητα (δ...

Διαβάστε την συνέχεια

HSBC, RBS, CITIBANK εγκαταλείπουν την Τουρκία…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmgOc5SDRSfTr1LfYFBaoza0t13fZj8ZOVwfkCEMxr-0U8dkRFTI5zYi6nuF_nI7u2uxeWAlx_l3yoMXAsWDI5wFbJYT3eDmSmJsgCP-j9oZhkHTV-yZZ5tDC6XtV57A9XSZ4_LnNDC49J/s1600/HSBC,+RBS,+CITIBANK+%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%E2%80%A6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmgOc5SDRSfTr1LfYFBaoza0t13fZj8ZOVwfkCEMxr-0U8dkRFTI5zYi6nuF_nI7u2uxeWAlx_l3yoMXAsWDI5wFbJYT3eDmSmJsgCP-j9oZhkHTV-yZZ5tDC6XtV57A9XSZ4_LnNDC49J/s1600/HSBC,+RBS,+CITIBANK+%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%E2%80%A6.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Σα να μην είναι και πολύ καλοί οι οιωνοί για την τουρκική οικονομία, καθώς η βρετανική τράπεζα HSBC, ανακοίνωσε πως προτίθεται να εγκαταλείψει την τουρκική αγορά, λόγω της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με την εφημερίδα «Χουριέτ». </strong><br /> Η τράπεζα προτίθεται να κλείσει τα υποκαταστήματά της σε τέσσερις ακόμα χώρες (η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι επίσης επίφοβη), τις οποίες δεν ονόμασε, σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα. <strong></strong><br /> <strong>Η HSBC εισήλθε στην τουρκική αγορά το 1991, ενώ το 1999 εξαγόρασε την τουρκική Demirbank. Σήμερα η τράπεζα έχει 298 υποκαταστήματα στην Τουρκία. Η τράπεζα έχει υποκαταστήματα σε 73, συνολικά, χώρες. </strong><br /> Και η Royal Bank of Scotland και η αμερικανική Citibank, όμως, ανακοίνωσαν πως φεύγουν από την Τουρκία επίσης. Η Citibank προτίθεται να πωλήσει μέρος του μεριδίου της, ύψους 1,2 δισ. δολαρίων, στην τουρκική Akbank. Ο τουρκικός τραπεζικός τομέας είναι ένας από τους βασικότερους της τουρκικής οικονομίας. <br /> <br /> <strong>Στη χώρα υπάρχουν 49 τραπεζικοί όμιλοι, εμπορικοί και επενδυτικοί. Τρεις τράπεζες είναι κρατικές και άλλες 12 ιδιωτικές, αποκλειστικά, τουρκικών συμφερόντων. Άλλες 16 είναι ξέων συμφερόντων. </strong><br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

HSBC, RBS, CITIBANK εγκαταλείπουν την Τουρκία…

Σα να μην είναι και πολύ καλοί οι οιωνοί για την τουρκική οικονομία, καθώς η βρετανική τράπεζα HSBC, ανακοίνωσε πως προτίθεται να εγκαταλ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μιλούν για «έκθεση ιδεών», κι εμείς για «διαπραγμάτευση»…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaYTfHpTSbbIHKRTS7ZfJeVoU6wKFIB28xZdC1cP-AGyw4y8sCi8ZaFiAl1odOonjoyulMqeV4cnlOeeQBmnzVWZkbCLQUvcZu4yrxJIb8mXz2-Lv3Ze7k7tgSuCS2GP_eRGtazLSUFpi/s1600/%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%C2%AB%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7+%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%BD%C2%BB,+%CE%BA%CE%B9+%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%C2%AB%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%C2%BB%E2%80%A6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigaYTfHpTSbbIHKRTS7ZfJeVoU6wKFIB28xZdC1cP-AGyw4y8sCi8ZaFiAl1odOonjoyulMqeV4cnlOeeQBmnzVWZkbCLQUvcZu4yrxJIb8mXz2-Lv3Ze7k7tgSuCS2GP_eRGtazLSUFpi/s1600/%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%C2%AB%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7+%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%BD%C2%BB,+%CE%BA%CE%B9+%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%C2%AB%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%C2%BB%E2%80%A6.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Η διάψευση των προσδοκιών για τη σύγκλιση του Eurogroup την ερχόμενη Τετάρτη και η αναβολή του τουλάχιστον μέχρι τις 6 Απριλίου, τη Μεγάλη Δευτέρα της ελληνικής οικονομίας, όπως φαίνεται με τα υπάρχοντα στοιχεία, προϊδέασε για το αδιέξοδο που είχε ενσκήψει στις Βρυξέλλες στη διαπραγμάτευση στο πλαίσιο του Brussels Group, πρώην «θεσμούς» και πρώην «Τρόικα»…</strong><br /> <strong><span style="color: #990000;">Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ</span></strong><br /> Οι δυο πλευρές έχουν έρθει εμφανώς σε σύγκρουση, καθώς η ελληνική πλευρά δεν συζητά μέτρα τα οποία έχουν σαν στόχο να μαζευτούν χρήματα για να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί… Την ίδια στιγμή, αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μίλησε στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, δήλωσε ότι <strong>η Ελλάδα δεν προσκόμισε επεξεργασμένο και τιμολογημένο κείμενο μεταρρυθμίσεων και διορθωτικών παρεμβάσεων στην οικονομία, αλλά μια «έκθεση ιδεών»…</strong><br /> Με την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να ενημερώσει τη Βουλή, επιχειρείται<strong> να μεταβιβαστεί ένα μέρος της ευθύνης και του βάρους στα κόμματα της αντιπολίτευσης,</strong> από τα οποία θα ζητηθεί να τοποθετηθούν εάν αποδέχονται αυτό που η κυβέρνηση ονοματίζει συλλήβδην «υφεσιακά μέτρα», ενώ πίσω από την ορολογία αυτή <strong>υποκρύπτεται η άρνηση να ληφθούν μέτρα που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία</strong>. Και άλλος άμεσος τρόπος πέραν των περικοπών δαπανών ή της επιβολής φορολογίας, δεν υπάρχει.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong><i><span style="color: #444444;">Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί υπέρ της «ανάπτυξης», κάτι που ακούγεται όμορφα και θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε να περάσει, τα προβλήματα όμως είναι δύο. Το πρώτο είναι ότι οι δανειστές δεν συμμερίζονται τις αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης για το τι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης και το δεύτερο, ευθέως συνδεόμενο με το πρώτο, ότι τα χρήματα η χώρα για να διατηρηθεί στην επιφάνεια, τα ζητάει από αυτούς.</span></i></strong><br /> <strong><i><span style="color: #444444;"><br /></span></i></strong></div> Κατά συνέπεια, <strong>αυτός που πληρώνει, ο πιστωτής, προφανώς δεν δίνει στον δανειζόμενο «λευκή επιταγή</strong>» για το πώς θα χειριστεί τα χρήματά του. <strong>Κουμάντο κάνεις μόνο στη δική σου τσέπη</strong> και όποιος νομίζει οτιδήποτε άλλο, είτε αγνοεί την πραγματικότητα λόγω ιδεοληψίας, είτε λαϊκίζει.<br /> Το επιχείρημα άλλων κυβερνήσεων χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ότι δεν αντιλαμβάνονται για ποιον λόγο θα πρέπει να χρηματοδοτούν οι δικοί τους φορολογούμενοι την ελληνική οικονομία, τη στιγμή που <strong>οι δικοί του μισθοί και οι δικές τους συντάξεις είναι χαμηλότερες,</strong> ενώ η γενική εικόνα της οικονομίας δεν είναι στο ελληνικό χάλι, <strong>είναι πολύ ισχυρό</strong>. Σε τελική ανάλυση, αναφέρουν, σε οριακό σημείο βρίσκονται τα ταμειακά διαθέσιμα <strong>της δικής μας χώρας </strong>και χωρίς συμφωνία ενισχύεται ο κίνδυνος πιστωτικού γεγονότος.<br /> Άρα, αυτός που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι θα πάρει μόνο αναπτυξιακά μέτρα, περιμένοντας υπομονετικά… την ανάπτυξη, <strong>αφήνοντας τον άμεσο λογαριασμό στους δανειστές</strong> της χώρας να τον εξυπηρετήσουν.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong><i><span style="color: #444444;">Και προσθέτοντας, ότι στις αποκρατικοποιήσεις θέλουν στρατηγικό ρόλο για το δημόσιο (σ.σ. ας πουν τουλάχιστον ότι θα παραχωρήσουν το μάνατζμεντ, έναν τομέα όπου το κράτος έχει παρουσιάσει άθλιες επιδόσεις) και εάν δεν ασκούνταν πίεση από το εξωτερικό, δεν θα υπήρχε ούτε ένας τομέας που να μη θεωρείται από τους οπαδούς του κρατισμού ως «στρατηγικός», το κλασικό πρόσχημα για να μπλοκαριστούν τα πάντα.</span></i></strong><br /> <strong><i><span style="color: #444444;"><br /></span></i></strong></div> Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς <strong>η χώρα μας, δυστυχώς, «κουβαλάει» διαχρονικά τη φήμη «άσωτης» διαχείρισης,</strong> με αποτέλεσμα η αξιοπιστία της να μην βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, ενώ η <strong>κρατικιστική αντίληψη</strong> που δείχνει στα μάτια των συνομιλητών της να πρεσβεύει, δεν διευκολύνει τη θέση της, ούτε ενισχύει τη διαπραγματευτική της ισχύ, ούτε διευρύνει τα περιθώρια ελιγμών.<br /> Το πρόβλημα στην πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι εάν μπορούμε να προβλέψουμε σωστά, τότε <strong>η τακτική που θα ακολουθήσει είναι το να αναφέρει σε υψηλούς τόνους όσα η κυβέρνησή του απορρίπτει, συγκρουόμενη με τους δανειστές,</strong> «διαπραγματευόμενη» ως είθισται να αναφέρεται τελευταία, για να φέρει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, η οποία θα έχει δύο επιλογές.<br /> <strong>Η μία θα είναι να προσφέρει στήριξη στην κυβέρνηση</strong> ανεβάζοντας τους τόνους και επιχειρώντας να εμφανιστεί «φιλολαϊκή», για να μην αφήσει ελεύθερο το πεδίο αυτό ελεύθερο στην κυβερνητική παράταξη. <strong>Η άλλη επιλογή είναι να επιμείνει στη μέχρι τώρα γραμμή,</strong> η οποία με απλά λόγια δεν αφήνει περιθώρια να τεθεί σε κίνδυνο η πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong><i><span style="color: #444444;">Και τα δυο είναι εξίσου δημοφιλή στις δημοσκοπήσεις. Απλά η ελληνική κοινωνία θέλγεται προς το παρόν περισσότερο από την αίσθηση της αντίστασης. Τα νούμερα όμως παραμένουν και είναι αμείλικτα. Οπότε, η βάση της διαμάχης παραμένει αναλλοίωτη. Το πρόβλημα δεν θα ξεπεραστεί. Και θα μας κατατρύχει όσο αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσουμε. </span></i></strong><br /> <strong><i><span style="color: #444444;"><br /></span></i></strong></div> <!-- /metas --> <br /> Δυστυχώς, η Ελλάδα έμεινε η <strong>μοναδική χώρα</strong> που δεν εξέρχεται του Μνημονίου και της αυστηρής επιτήρησης. Κι αυτό, διότι όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, <strong>εξακολουθούμε να εθελοτυφλούμε,</strong> ρίχνοντας μονίμως σε όλους του υπόλοιπους το φταίξιμο για όλα μας τα δεινά. Χρόνος δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση <strong>με επικοινωνιακούς όρους</strong>. Έως ότου μας συμβεί το ατύχημα…<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Μιλούν για «έκθεση ιδεών», κι εμείς για «διαπραγμάτευση»…

Η διάψευση των προσδοκιών για τη σύγκλιση του Eurogroup την ερχόμενη Τετάρτη και η αναβολή του τουλάχιστον μέχρι τις 6 Απριλίου, τη Μεγάλ...

Διαβάστε την συνέχεια