Best of Ναύαρχος Εγκολφόπουλος...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="407" src="https://www.youtube.com/embed/D2TTHpTP830" width="763" youtube-src-id="D2TTHpTP830"></iframe></div><br /><div><a href="https://amynageostratigiki.com/">πηγή</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Best of Ναύαρχος Εγκολφόπουλος...

πηγή Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Διαβάστε την συνέχεια

Μ.Ρούμπιν : Ο Κίσσιγκερ το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο άνοιξε την όρεξη των Τούρκων να απειλούν σήμερα ελληνικά νησιά.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-06/kissinger_war_crimes.jpg?itok=Bae9Po4X" width="764" /><br /><br />Το διαρκές έγκλημα του Κίσινγκερ στην Κύπρο οδηγεί τον Ερντογάν στο να απειλεί ελληνικά νησιά<br /><br />Σύμφωνα με τον Μάικλ Ρούμπιν συνεργάτη του Washington Examiner's Beltway Confidential και του American Enterprise Institute, " το βέτο της Άγκυρας σε Σουηδία και Φινλανδία για ένταξη στο ΝΑΤΟ από τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπογραμμίζει μια σημαντική αλήθεια".<br /><br />Ο ίδιος αναφέρει με σημασία : "Δηλαδή, πώς η Τουρκία έχει περισσότερο ευθύνη έναντι της δυτικής ασφάλειας παρά το αντίθετο.<br /><br />Το Ιράκ, η Συρία, η Αρμενία, η Ελλάδα και η Κύπρος, αντιμετωπίζουν την διαρκή τουρκική επιθετικότητα. Η Τουρκία θυματοποιεί τις θρησκευτικές μειονότητες στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ενώ εθνοκάθαρση στο εσωτερικό συνεχίζεται.<br /><br />Παρ' όλα αυτά, ο δυτικός κατευνασμός της Τουρκίας συνεχίζεται επίσης και υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Μερικοί διπλωμάτες πιστεύουν σε μια Τουρκία που ήταν κάποτε, παρά σε αυτή που έχει γίνει σήμερα.<br /><br />Άλλοι πιστεύουν ότι οι τιμωρητικές πολιτικές θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον Ερντογάν να παίξει για κάποιο διάστημα το εθνικιστικό χαρτί για να ενισχύσει τις προοπτικές επανεκλογής του.<br /><br />Αυτό, ωστόσο είναι ουτοπικό, διότι προϋποθέτει ότι κάποιος τόσο διψασμένος για εξουσία όσο ο Ερντογάν, θα δεχόταν μια δυσμενή έκβαση στην κάλπη, κάτι που φυσικά δεν ισχύει.<br /><br />Άλλοι πάλι είναι απλώς είναι διεφθαρμένοι και ελπίζουν να προσκολληθούν στην τουρκική πολιτική. Τούτου λεχθέντος, ο κατευνασμός της Τουρκίας δεν είναι κάτι νέο.<br /><br />Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, το έπραξε αυτό σχεδόν πριν από μισό αιώνα, όταν υποστήριξε κρυφά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.<br /><br />Οι αποφάσεις που πήρε τότε έχουν μεγαλύτερες συνέπειες σήμερα από αυτές που περιβάλλουν τον πόλεμο του Βιετνάμ.<br /><br />Ενώ ο χρόνος διέγραψε την εχθρότητα κατά των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία, οι αποφάσεις του Κίσινγκερ στην Ανατολική Μεσόγειο "πάγωσαν" στην καλύτερη περίπτωση μια κατά τα άλλα επιλύσιμη κρίση στην Κύπρο, ενώ στη χειρότερη θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια ανανεωμένη σύγκρουση ( Ελλάδος-Τουρκίας).<br /><br />Η σπίθα για την τουρκική εισβολή ήταν ένα πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο που ενθαρρύνθηκε από την ελληνική χούντα που ήθελε να προσαρτήσει το νησί.<br /><br />Η ελληνική χούντα ήταν συνεργάτης του Κίσινγκερ, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο τότε σύμβουλος J. William Fulbright, είχε προειδοποιήσει τον Κίσινγκερ για το επικείμενο πραξικόπημα στο νησί.<br /><br />Πέντε ημέρες αργότερα, οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας αρχικά το 3% του εδάφους της για να εμποδίσουν την προσάρτηση από την Ελλάδα.<br /><br />Μόλις τέσσερις μέρες μετά, το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε και η Ελλάδα αγκάλιασε τη δημοκρατία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.<br /><br />Οποιοσδήποτε λόγος για ξένη στρατιωτική επέμβαση όμως εξανεμίστηκε.<br /><br />Εκείνη την εποχή, η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού της από την κακή οικονομία της και έτσι κατασκεύασε διάφορους λόγους για να συνεχίσει την κατάκτησή της Κύπρου.<br /><br />Ένα μήνα αργότερα, χωρίς καμία αφορμή και εν μέσω ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, η Τουρκία ξανάρχισε την επίθεσή της, καταλαμβάνοντας 10 φορές περισσότερα εδάφη στην Κύπρο, εξαπολύοντας ταυτόχρονα εθνοκάθαρση που ούτε η ελληνική χούντα δεν είχε σκεφτεί ποτέ.<br /><br />Τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα ( στις ΗΠΑ) δείχνουν ότι, σε αυτό, η Τουρκία είχε έναν φίλο, τον Κίσινγκερ.<br /><br />Παρόλο που η Ελλάδα ήταν δημοκρατία και πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Κίσινγκερ είδε την ευκαιρία να κατευνάσει την Τουρκία.<br /><br />«Δεν υπάρχει κανένα αμερικανικό συμφέρον για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να κατέχουν το ένα τρίτο της Κύπρου», συμβούλευσε ο Κίσινγκερ τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος είχε αναλάβει την προεδρία λίγες μέρες πριν.<br /><br />«Οι τουρκικές τακτικές είναι γνωστές, αρπάξτε ό,τι θέλουν και μετά διαπραγματευτείτε με βάση την κατοχή”, δήλωσε τότε ο Κίσινγκερ.<br /><br />Ο Κίσινγκερ έδωσε ιδιωτικά πράσινο φως για την αρπαγή κυπριακού εδάφους σε συνομιλίες με τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετζεβίτ.<br /><br />Αυτό που ο Κίσινγκερ δεν εξήγησε ποτέ ήταν γιατί ήταν λογικό να προδοθεί ένας σύμμαχος όπως η Ελλάδα.<br /><br />Η Τουρκία, σε τελική ανάλυση, δεν θα εγκατέλειπε τη σοβιετική σφαίρα εάν η Ουάσιγκτον ασκούσε βέτο στην κατοχή, ούτε οι ΗΠΑ ήταν ανίσχυρες.<br /><br />Υπενθυμίζουμε ότι το 1956, ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ είχε αντισταθεί στη Βρετανία και τη Γαλλία για την επίθεσή τους στην Αίγυπτο, με στόχο την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ.<br /><br />Η σύγκρουση τράνταξε το ΝΑΤΟ, αλλά η συμμαχία επέζησε και έγινε ισχυρότερη, μετά το οριστικό τέλος της σύγκρουσης, σε αντίθεση με την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι απλώς ο Ερντογάν, αλλά μάλλον ότι οι τότε κινήσεις του Κίσινγκερ, που έδειξαν στο ευρύτερο τουρκικό κατεστημένο ότι η επιθετικότητα λειτουργεί θετικά στις ΗΠΑ.<br /><br />Ο Κίσινγκερ είχε ενστερνιστεί την τουρκική αντίληψη ότι το μέγεθος και ο μεγάλος πληθυσμός μιας χώρας έχει σημασία.<br /><br />Όποια και αν είναι τα σχέδια τους, οι σημερινοί Τούρκοι ηγέτες πιστεύουν, ότι και τώρα η Ουάσιγκτον θα πράξει κάτι ανάλογο, αφού πρόκειται για μικρότερη χώρα ( Ελλάδα) σε περίπτωση σύρραξης.<br /><br />Επομένως, όχι μόνο το βόρειο τμήμα της Κύπρου θα παραμείνει το τελευταίο κατεχόμενο έδαφος της Ευρώπης, αλλά ο Ερντογάν πιστεύει τώρα, ότι η στρατιωτική δύναμη θα του δώσει την κατοχή των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.<br /><br />Ο Κίσινγκερ όμως τότε έκανε λάθος, έτσι σήμερα θα χρειαστούν εξοντωτικές κυρώσεις στην Τουρκία, τερματισμός του κυπριακού στρατιωτικού εμπάργκο και περαιτέρω αναπτύξεις στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, για να διορθωθούν ιστορικά λάθη και να αποτραπούν νέες συγκρούσεις.<br /><br />Στο μεταξύ, ο Κίσινγκερ θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την Ελλάδα και την Κύπρο για ότι έγινε τότε, ενώ θα πρέπει να δώσουμε σήμα στην Τουρκία ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού της έχει τελειώσει", καταλήγει ο ίδιος γνωρίζοντας πιθανόν πολλά περισσότερα για το τι ετοιμάζει η Άγκυρα το επόμενο διάστημα αν δεν περάσουν οι ωμοί εκβιασμοί της.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Μ.Ρούμπιν : Ο Κίσσιγκερ το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο άνοιξε την όρεξη των Τούρκων να απειλούν σήμερα ελληνικά νησιά.

Το διαρκές έγκλημα του Κίσινγκερ στην Κύπρο οδηγεί τον Ερντογάν στο να απειλεί ελληνικά νησιά Σύμφωνα με τον Μάικλ Ρούμπιν συνεργάτη του Was...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα στάδια κατάληψης ενός νησιού και η αντίδραση του αμυνομένου.

<a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-06/sinagermos_sto_aigaio.jpg?itok=w-GkxOVb" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="800" height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-06/sinagermos_sto_aigaio.jpg?itok=w-GkxOVb" width="736" /></a><br /><br />Το τελευταίο χρονικό διάστημα η τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της χώρας μας έχει χτυπήσει κόκκινο , με τις πιθανότητες ενός θερμού επεισοδίου να είναι αυξημένες.<br />Αυτό μας ωθεί στο να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε την σύσταση της τουρκικής στρατιωτικής τουρκικής απειλής στο Αιγαίο, επεξηγώντας σε απλή γλώσσα στρατιωτικούς όρους, προκειμένου αυτή να γίνει κατανοητή από όλους.<br /><br />Γενικά στοιχεία<br /><br />Νικητής σε μια πολεμική αναμέτρηση είναι εκείνος ο οποίος ο οποίος θα κατορθώσει να επιβληθεί στον εχθρό στο πεδίο της μάχης. <br /><br />Για να φθάσει σε αυτό το σημείο ο νικητής θα πρέπει να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερα και μικρής σημασίας λάθη σε σχέση με τον ηττημένο, εφαρμόζοντας τις βασικές αρχές πολέμου.<br /><br />Πέραν των ανωτέρω βασικό συστατικό για την επίτευξη της νίκης είναι η παραπλάνηση και η εξαπάτηση του αντιπάλου.<br /><br />Πυρ και Ελιγμός<br /><br />Δύο στοιχεία είναι εκείνα που υπάρχουν αλληλένδετα στο πεδίο της μάχης , το πυρ και ο ελιγμός, όπου μέχρι πρότινος το πρώτο βοηθούσε το δεύτερο στην επίτευξη της νίκης.<br /><br />Ωστόσο τα τελευταία χρόνια θα λέγαμε ότι το πύρ κυριαρχεί έναντι του ελιγμού στα σύγχρονα πεδία των μαχών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός της ραγδαίας εξέλιξης των οπλικών συστημάτων τα οποία παρέχουν μεγάλη ακρίβεια πυρός από μεγάλη απόσταση, αλλά και της προσθήκης πολλαπλών μέσων επιτηρήσεως στις ένοπλες δυνάμεις των χωρών, τα οποία αποστερούν τη δυνατότητα επίτευξης αιφνιδιασμού στον επιτιθέμενο σε πολύ μεγάλο βαθμό.<br /><br />UAV τόσο οπλισμένα όσο και επιτηρήσεως, επιθετικά ελικόπτερα, αεροσκάφη σε ρόλο εγγύς αεροπορικής υποστήριξης, αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης και δορυφόροι, συνθέτουν ένα μίγμα οπλικών συστημάτων που φθίνουν τις δυνατότητες του ελιγμού των μαχομένων τμημάτων σε πολύ μεγάλο βαθμό, κοινώς την κίνηση των μαχομένων δυνάμεων στο πεδίο της μάχης, προκειμένου βάσει σχεδίου να επιβληθούν στον εχθρό.<br /><br />Συνεπώς, θα πρέπει πρώτα να επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό η κυριαρχία στο πυρ έναντι του αμυνομένου, προκειμένου ο επιτιθέμενος να εφαρμόσει αποτελεσματικά τον ελιγμό των δυνάμεών του στη συνέχεια.<br /><br />Το θέατρο επιχειρήσεων του Αιγαίου<br /><br />Από τα παραπάνω συνάγεται ότι οι Τούρκοι δεν μπορούν να ενεργήσουν σε βάρος των νησιών μας στο Αιγαίο, εάν νωρίτερα δεν έχουν επικρατήσει αεροναυτικά στο Αρχιπέλαγος και δεν έχουν καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό τα κύρια οπλικά μας συστήματα όπως αντιαεροπορικά, ΠΕΠ, αυτοκινούμενο και ρυμουλκούμενο πυροβολικό, άρματα, ΤΟΜΠ, ΤΟΜΑ, αντιαρματικά, τα οποία βρίσκονται σε αυτά.<br /><br />Αντιλαμβανόμαστε επίσης από τα παραπάνω ότι η επιβιωσιμότητα των κύριων οπλικών συστημάτων στα νησιά μας, είναι απόλυτης προτεραιότητας προκειμένου να επικρατήσουμε στον εχθρό ο οποίος θα επιχειρήσει ταυτόχρονα αποβατικές και αεροκίνητες επιχειρήσει σε αυτά, με αρχικό σκοπό τη δημιουργία προγεφυρώματος Π/Γ και αεροπρογεφυρωμάτων ΑΠ/Γ, τα οποία να συνενώσει στη συνέχεια και να καταλάβει το κύριο νησί ή κύρια νησιά μας στη συνέχεια.<br /><br /><div>Ταυτόχρονα δύναται να επιχειρήσει και την κατάληψη είτε δια θαλάσσης, μόνο με φουσκωτά σκάφη λόγω εγγύτητας με τα μικρασιατικά παράλια, είτε με αεροκίνητες δυνάμεις, άλλων μικρότερων νησιών μας ή και βραχονησίδων στο Αιγαίο.<br /><br />Προγεφύρωμα και αεροπρογεφύρωμα<br /><br />Το εχθρικό προγεφύρωμα Π/Γ , είναι επί της ουσίας μια εδαφική παραθαλάσσια έκταση η οποία εμπεριέχει εδάφη τακτικής σημασίας, την οποία κατόπιν αποβατικής ενέργειας καταλαμβάνει ο εχθρός, προκειμένου μέσω ενισχύσεων που θα διοχετεύσει μέσω αυτής να αχθεί στο εσωτερικό της νήσου την οποία θα επιχειρήσει να καταλάβει βάσει σχεδίου.<br /><br />Το προγεφύρωμα αναλόγως του εύρους, των διαστάσεων του αλλά και των χαρακτηριστικών του διαχωρίζεται σε Ο1-2-3, όπου με τον Ο1 εννοούμε ότι η έκτασή του είναι τέτοια που δεν μπορεί να βληθεί από φίλια πυρά όπλων ευθυτενούς τροχιάς όπως τυφεκίων, αυτομάτων όπλων, οπλοπολυβόλων και πολυβόλων, με το Ο2 εννοούμε ότι δεν μπορεί να βληθεί από πυρά βαρέων όπλων πεζικού και Ο3 ότι δεν μπορεί να βληθεί από πυρά όπων πυροβολικού μάχης.<br /><br />Το αεροπρογεφύρωμα ΑΠ/Γ από την άλλη είναι μια μικρή εδαφική περιοχή στην οποία αφήνονται από ελικόπτερα , ή ρίπτονται με αλεξίπτωτα εχθρικές δυνάμεις, οι οποίες αρχικά εξασφαλίζουν το χώρο και στη συνέχεια ενισχυόμενες κινούνται για κατάληψη αντικειμενικών σκοπών στο νησί και συνένωση με δυνάμεις είτε άλλων ΑΠ/Γ είτε του Π/Γ.<br /><br />Η φίλια αντίδραση<br /><br />Οι φίλιες δυνάμεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις εχθρικές δυνάμεις στο Π/Γ και στα ΑΠ/Γ , είναι αντιληπτό ότι θα επέμβουν με πυρ και ελιγμό.<br /><br />Για να γίνει αυτό απαιτείται τα κύρια μέσα πυρός μας να προσβάλλουν τον εχθρό , οι δε μηχανοκίνητες και τεθωρακισμένες δυνάμεις μας να αχθούν στην τοποθεσία και στη συνέχεια με τον κατάλληλο ελιγμό να τον καταστρέψουν.<br /><br />Για να γίνουν όλα τα παραπάνω με επιτυχία θα πρέπει όπως προείπαμε να επιβιώσουν οι φίλιες δυνάμεις αρχικά και στη συνέχεια να αποκρούσουν τον εχθρό καταστρέφοντας τον.<br /><br />Σε αυτή τους την προσπάθεια σημαντικότατο ρόλο θα διαδραματίσει η εφαρμογή ενός καλού και εφαρμόσιμου Σχεδίου Παραπλανήσεως του εχθρού.<br /><br />Σχέδιο Παραπλανήσεως<br /><br />Φουσκωτά ομοιώματα φιλίων κύριων οπλικών συστημάτων όπως αντιαεροπορικά, ΠΕΠ, αυτοκινούμενο και ρυμουλκούμενο πυροβολικό, άρματα, ΤΟΜΠ, ΤΟΜΑ, αντιαρματικά και όλμοι είναι εκείνα τα οποία θα προκαλέσουν τρομερή σύγχυση στον εχθρό αναφορικά με την μαχητική μας ισχύ σε τόπο και χρόνο.<br /><br />Αυτό που θα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία και επίδραση στις επιχειρήσεις, θα είναι εάν τα φουσκωτά αυτά ομοιώματα κινούνται και βρίσκονται αναμεμειγμένα διάσπαρτα μαζί με τα πραγματικά οπλικά συστήματα στον ίδιο τόπο και χρόνο.<br /><br />Φανταστείτε μια πιθανή ζώνη προσγειώσεως ελικοπτέρων του εχθρού, για την δημιουργία ΑΠ/Γ στην οποία θα κινούνται 10 ομοιώματα ΤΟΜΠ και 4 πραγματικά φίλια ΤΟΜΠ το τι παρενέργειες θα έχει στον εχθρό.<br /><br />Πρώτον η εκτίμησή του θα είναι ότι απέναντί του είναι ένας φίλιος μηχανοκίνητος Λόχος και όχι μια Διμοιρία, γεγονός που σημαίνει αναπροσαρμογή των δυνάμεων του αλλά και των πυρών του και δεύτερον θα διαθέσει πολλά πυρά του από UAV και επιθετικά ελικόπτερα για καταστροφή εικονικών στόχων με μηδενικό αντίκρυσμα στην εξέλιξη των επιχειρήσεων.<br /><br />Τα τουρκικά UAV έχουν κάμερες καναδικής εταιρείας ως γνωστόν γεγονός το οποίο μας δίνει τη δυνατότητα εξέτασης των δυνατοτήτων και των περιορισμών τους προκειμένου να μην ανιχνεύουν τα ομοιώματα μας από τα κανονικά οπλικά μας συστήματα.<br /><br />Αναφορικά με την κίνηση των ομοιωμάτων των οπλικών συστημάτων μας, αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να εφαρμοστεί στα πρότυπα αυτόνομων οχημάτων που κινούνται με αισθητήρες, όπως ακριβώς γίνεται λεωφορεία στην πόλη των Τρικάλων τα οποία κινούνται αυτόνομα και χωρίς οδηγό.<br /><br />Τέλος υπάρχουν ενεργητικά και παθητικά μέτρα προστασίας από τα εχθρικά drone, όπως είναι τα antidrone συστήματα, αλλά και η διασπορά γυάλινων επιφανειών στο πεδίο της μάχης , όπως παρμπρίζ αυτοκινήτων ως ανακλαστήρες, κούκλες που προσομοιάζουν σε άνθρωπο όπως αυτών των καταστημάτων ένδυσης, εικονικές εκπομπές κινητών τηλεφώνων και ασυρμάτων καθώς και κουβερτών επιβίωσης οι οποίες αντανακλούν την θερμότητα του ανθρώπινου σώματος προς το εσωτερικό και όχι προς τα έξω μη δίνοντας στόχο έτσι στον εχθρό.<br /><br />Κλείνοντας θα λέγαμε ότι απαιτείται τάχιστα η κατασκευή τέτοιων ομοιωμάτων, καθώς και η πρόβλεψη ύπαρξης ανά Μονάδα και Σχηματισμό προσωπικού που θα ασχολείται με την προετοιμασία του ,τάξη του στο έδαφος, και κίνησή του, καθώς και με την απενεργοποίηση του και την μεταφορά του σε άλλο εδαφικό σημείο.<br /><br />Το κόστος εφαρμογής ενός τέτοιου σχεδίου είναι τέλος ασύγκριτα χαμηλότερο, σε σχέση με το επιδιωκόμενο και πιθανότατο αποτέλεσμα, αφού θα διασφαλίσει για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σχέση με τώρα, την επιβιωσιμότητα και την λειτουργία στο πεδίο της μάχης κύριων οπλικών μας συστημάτων.<br /><br />Η Τουρκική απειλή<br /><br />Η Τουρκία εκτός της Στρατιάς του Αιγαίου, και των άμεσων εφεδρειών της, διαθέτει δυνάμεις και μέσα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, της πολεμικής αεροπορίας, της Στρατοχωροφυλακής, Ειδικές δυνάμεις του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, της αεροπορίας στρατού, της Διοίκησης Ασφαλείας ακτών και Μονάδες UAV, με αποστολή την κατάληψη νησιών μας.<br /><br />Η λεπτομερής διάταξη των προαναφερθέντων τουρκικών δυνάμεων στα μικρασιατικά παράλια όπως έχει παρουσιαστεί σε προγενέστερο άρθρο μας , δεν αφήνει περιθώρια αφενός αμφισβήτησης των επιθετικών τουρκικών προθέσεων για κατάληψη νησιών μας στο Αιγαίο, αφετέρου για ελαχιστοποίηση του διατιθέμενου στα φίλια τμήματα των νησιών μας για άμεση αντίδραση.<br /><br />Διαπιστώσεις -Συμπεράσματα <br /><br />Από τα παραπάνω και με βάση την τουρκική διάταξη στα μικρασιατικά παράλια διαπιστώνονται τα εξής:<br /><br />Το αεροπορικό κέντρο βαρύτητας της Τουρκίας είναι το Eskisehir, αφού από εκεί διοικούνται τόσο τα αεροπορικά μέσα της πολεμικής αεροπορίας, όσο και τα αντιαεροπορικά της όπλα.<br /><br />Το θαλάσσιο κέντρο βαρύτητας στης Τουρκίας είναι από την περιοχή της Σμύρνης και νοτιότερα, με έμφαση στην περιοχή του Aksaz (έναντι Ν. Ρόδου) πρωτίστως και της Antalya δευτερευόντως.<br /><br />Ιδιαίτερα η ευρύτερη περιοχή του Αϊδινίου-Aksaz-Antalya-Isparta-Egirdir παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού πλήν της Διοίκησης Νοτίου Συγκροτήματος με έδρα το Aksaz (έναντι Ν. Ρόδου), βρίσκονται η Σχολή Αεροπορίας Στρατού με έδρα την Isparta (Ισπάρτα) Βορείως Καστελορίζου, η Σχολή-Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ορεινών Καταδρομών επιπέδου Μεραρχίας με έδρα το Egirdir ΒΑ και πλησίον Isparta (Ισπάρτα), η 11 ΤΑΞΚΔ (-2) με έδρα το Denizli και η Υποδιοίκηση επιπέδου Συντάγματος της 11ΤΑΞΚΔ με έδρα το Aydin (Αϊδίνιο), η Διοίκηση Περιοχής Επιπέδου Μεραρχίας Στρατοχωροφυλακής με έδρα το Aydin (Αϊδίνιο) και ο Λόχος Αεροπορίας Στρατοχωροφυλακής με έδρα το Aydin (Αϊδίνιο).<br /><br />Διαπιστώνεται ότι στην εν λόγω περιοχή παρουσιάζεται μια υπερσυγκέντρωση ελικοπτέρων και Καταδρομέων ταυτόχρονα, γεγονός που αποτελεί σαφέστατη ένδειξη ότι αποτελεί μια ευρεία βάση για διεξαγωγή ευρείας κλίμακας αεροκίνητων επιχειρήσεων κατά των Δωδεκανήσων.<br /><br />Επίσης στο Kayseri (Καισάρεια) είναι η έδρα της 12ης Κύριας Αεροπορικής βάσης Εναέριων Μεταφορών με έδρα το Α/Δ (Αεροδρόμιο) , αλλά και η έδρα της 1ης ΤΑΞΚΔ-Αλεξιπτωτιστών. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι υπάρχει δυνατότητα αιφνιδιαστικής αερομεταφερόμενης ενέργειας σε βάρος νησιού μας.<br /><br />Η Στρατιά Αιγαίου διαθέτει ουσιαστικά 4 Ταξιαρχίες Καταδρομών (τις 3 οργανικές της και την Ταξιαρχία Καταδρομών της 2ΤΑΞΚΔ-ΣΧ (2ης Ταξιαρχίας Καταδρομών Στρατοχωροφυλακής) με έδρα τη Bornova (Βορείως Σμύρνης), καθώς και 2 Συγκροτήματα SAT και 2 Συγκροτήματα SΑS.<br /><br />Δύνανται να ενισχυθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα με άλλες 2 ΤΑΞΚΔ του 4ου ΣΣ, την 1ΤΑΞΚΔ –Αλεξιπτωτιστών με έδρα το Kayseri (Καισάρεια) και την 2 ΤΑΞΚΔ με έδρα το Bolu (ΒΔ της Άγκυρας), καθώς επίσης και με 3ΤΑΞΚΔ (Bordo Bereli) από την Άγκυρα.<br /><br />Οι παραπάνω λίαν επίλεκτες δυνάμεις μαζί με την ΤΑΞΠ/Ν (Ταξιαρχία Πεζοναυτών με έδρα τη Foca), αποτελούν πολύ μεγάλη απειλή κατά των νησιών μας, ωστόσο παρουσιάζουν και σημαντικά ευάλωτα σημεία.<br /><br />Οι Ελληνικές Δυνάμεις άμεσης επέμβασης στο Αιγαίο<br /><br />Για λόγους ασφαλείας δεν θα αναφερθούμε στη δύναμη, σύνθεση και οπλισμό των δυνάμεων αμέσου επεμβάσεως μας, αλλά στην αποστολή τους, η οποία είναι η διασφάλιση αποφυγής αιφνιδιασμού του συνόλου των δυνάμεων μας. <br /><br />Οι δυνάμεις μας ενέχουν διακλαδικό χαρακτήρα και υφή, αγρυπνούν 24 ώρες το 24ώρο και είναι κλιμακούμενες τόσο από πλευράς όγκου και διαθέσιμων μέσων, όσο και από πλευράς χρόνου εμπλοκής τους.<br /><br />Κομβικό ρόλο διαδραματίζουν τα μέσα επιτηρήσεως, εναέρια, θαλάσσια και χερσαία της χώρας τα οποία είναι διασυνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε να υπάρχει επικάλυψη τους, προκειμένου να ανιχνεύεται ακόμη και "κουνούπι" στην περιοχή ενδιαφέροντος.<br /><br />Ακολούθως σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζουν τα τμήματα άμεσης επεμβάσεως, τα οποία ασκούνται μαζί με άλλα μέσα που αφίχθησαν σε μηδενικό χρόνο στην περιοχή άσκησης.<br /><br />Σημειώνουμε ότι οι χρόνοι αντίδρασης υλοποιήθηκαν πλήρως από τα συγκεκριμένα τμήματα, καθώς και η ανάληψη άμεσα επιχειρησιακής αποστολής, καταδεικνύοντας το υψηλότατο επίπεδο ηθικού και εκπαίδευσης των τμημάτων των Ενόπλων μας Δυνάμεων.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Τα στάδια κατάληψης ενός νησιού και η αντίδραση του αμυνομένου.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της χώρας μας έχει χτυπήσει κόκκινο , με τις πιθανότητες ενός θερμού επεισοδ...

Διαβάστε την συνέχεια

Από την Ουκρανία στο Αιγαίο – Ο πόλεμος ως φαινόμενο της πολιτικής

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/06/Polemos-Oukrania-Korea-Iraq.jpg" width="766" /><br /><br /><b>Γκαρτζονίκας Παναγιώτης</b><br />Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, χωρίς κάποιος να μπορεί να προβλέψει πότε και πώς θα τελειώσει. Παρότι πρόκειται για έναν πόλεμο υψηλής έντασης της μεταβιομηχανικής εποχής, διατηρεί χαρακτηριστικά προηγούμενων πολέμων. Ο πόλεμος πλέον διεξάγεται από το Χάρκοβο μέχρι τη Χερσώνα, σε ένα μέτωπο 900 χιλιομέτρων, μεγαλύτερο από το μήκος του Δυτικού Μετώπου, όπως σταθεροποιήθηκε τον χειμώνα του 1914-15.<br /><br />Δεν μοιάζει με τους πολέμους κινήσεων των αραβοϊσραηλινών συγκρούσεων, ή τον πόλεμο του Κόλπου το 1991, ή ακόμα την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, αλλά με τον πόλεμο της Κορέας μετά το 1951. Παρά τον βομβαρδισμό πληροφοριών και αναλύσεων που δεχόμαστε καθημερινά, οι περισσότερες είναι ελλιπείς ή παραπλανητικές, ενώ έχει αρχίσει η εξαγωγή διδαγμάτων είναι γεγονός ότι και ο πόλεμος αυτός θα αναλύεται για τις επόμενες δεκαετίες σε όλες του τις διαστάσεις.<br /><br />Οι ιστορικοί είναι επιφυλακτικοί με τα διδάγματα της ιστορίας και τις ιστορικές αναλογίες και δικαιολογημένα. Ο καθένας μπορεί να βρει αναλογίες στο παρελθόν και διδάγματα που να δικαιολογούν ακόμη και αντίθετα συμπεράσματα για το ίδιο γεγονός. Ωστόσο, παρά τις επιφυλάξεις, δεν έχουμε να καταφύγουμε κάπου αλλού για καθοδήγηση και συμβουλές, παρά μόνο στην ιστορία.<br /><br />Στην προκειμένη περίπτωση, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ιστορία εν τη γενέσει της και θα τον χρησιμοποιήσουμε όχι για να αντλήσουμε διδάγματα, αλλά για να αναστοχαστούμε και να προβληματιστούμε για τα δικά μας ζητήματα, στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Θα περιοριστούμε αρχικά σε δύο μόνο ζητήματα πολιτικού και στρατηγικού επιπέδου.<div><br />Οι πόλεμοι ανήκουν στο παρελθόν<br /><br />Στη Δύση, ειδικά μετά το 1990, επικράτησε η αντίληψη ότι η εποχή των πολέμων μεταξύ κρατών, ανήκει στο παρελθόν, πόλεμοι διεξάγονται με μη κρατικούς δρώντες, κυρίως στην Ασία και την Αφρική. Μάλιστα διατυπώθηκαν και ποικίλες θεωρίες από ειδικούς. Ο Steven Pinker μάς είπε ότι η μείωση μεγάλων πολέμων αποτελεί ένδειξη ότι οι ένοπλες συγκρούσεις θα εξαφανιστούν.<br /><br />Ο Samuel Huntington ισχυρίστηκε ότι οι πόλεμοι θα γίνονται μεταξύ χωρών που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς (θρησκείες), ενώ ο Thomas Friedman έγραψε πως δεν πολεμούν μεταξύ τους δύο χώρες που διαθέτουν εστιατόρια McDonald’s. <a href="https://slpress.gr/diethni/ki-omos-o-polemos-den-anikei-sto-parelthon/">Ο πόλεμος στην Ουκρανία</a>, με την εισβολή της Ρωσίας, περιλαμβάνει τις δύο σχεδόν μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης, που μοιράζονται την ίδια θρησκεία και καταγωγή και είχαν πολλά εστιατόρια McDonald’s.<br /><br />Και στην Ελλάδα εν πολλοίς επικράτησε η αντίληψη ότι στην Ευρώπη δεν γίνονται τέτοια πράγματα, σαν να είμαστε στο Λουξεμβούργο, αν και βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία από το 1955. Μάλιστα, είναι διαδεδομένη η άποψη ότι η διαφορά μας με τους Τούρκους είναι πολιτισμική, είναι Ασιάτες, καθυστερημένοι και δεν κατανοούν την ευρωπαϊκή κουλτούρα όπως εμείς.<br /><br />Ακόμη και Ευρωπαίοι σε ιδιωτικές συζητήσεις, θέτουν το εξής ερώτημα: Αφού η Γαλλία και η Γερμανία δεν είναι εχθρικές μετά το 1945, δεν μπορείτε κι εσείς να τα βρείτε με την Τουρκία; Βέβαια, όσοι αντιμετωπίζουν το ζήτημα με τέτοιο τρόπο, δηλαδή πολιτισμικό, ξεχνούν ότι οι διαφορές Γερμανίας και Γαλλίας έπαψαν να έχουν σημασία με την έλευση των Αμερικανών στην Ευρώπη και όχι επειδή είναι πολιτισμένοι και έγιναν φίλοι.<br /><br />Ο πόλεμος ως όργανο πολιτικής<br /><br />Αποτελεί πλέον κοινοτοπία η έκφραση πως ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα, η οποία τυχαίνει γενικής αποδοχής. Τη στρατιωτική ισχύ για την επίτευξη πολιτικών σκοπών χρησιμοποιούν οι μεγάλες χώρες, διότι οι μικρές συνήθως δεν έχουν τέτοια επιλογή. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν μιμείται τους Αμερικανούς, που έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική τους δύναμη επεμβαίνοντας σε διάφορα σημεία του πλανήτη.<br /><br />Βεβαίως πολλοί αναλυτές δεν δέχονται ότι η Ρωσία από το 1990 και μετά είναι μεγάλη δύναμη, καθόσον το ΑΕΠ της είναι περίπου το ίδιο με αυτό της Ισπανίας. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι σωστό, σημασία παρά ταύτα έχει τι πιστεύει η ίδια η Ρωσία και δη ο ηγέτης της. Ο Πούτιν αναφέρεται στους πολέμους του Μεγάλου Πέτρου, στις κατακτήσεις της Μεγάλης Αικατερίνης μέχρι την Κριμαία και θεωρεί ότι αποστολή του είναι να επεκτείνει τη Ρωσία, μετά τη γεωπολιτική καταστροφή που υπέστη με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.<br /><br />Η σημερινή Τουρκία είναι ο άμεσος απόγονος και κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί ότι η Τουρκία είναι μία περιφερειακή δύναμη και η αποστολή του είναι να ξεπεράσει τον Μουσταφά Κεμάλ και να “διορθώσει” τα λάθη του στο Αιγαίο. Το κυριότερο φυσικά δεν είναι ότι αυτά τα πιστεύουν δύο αυταρχικοί ηγέτες και οι αντικαταστάτες τους θα αλλάξουν κατεύθυνση. Πρόκειται για το εθνικό αφήγημα κάθε χώρας που το υιοθετεί η ιθύνουσα τάξη της και το ασπάζεται ο αντίστοιχος λαός. Όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Ερντογάν τον κατηγορούν ως προδότη, που έχει παραχωρήσει τα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα και τον εγκαλούν γιατί δεν τα ανακαταλαμβάνει.<br /><br /></div><div>Το τίμημα κάθε επιλογής<br /><br />Για να μείνουμε όμως στην Τουρκία, η χώρα αυτή χρησιμοποιεί σχεδόν σε μόνιμη βάση τη στρατιωτική της ισχύ. Κατέχει από το 2016 στη Συρία μία έκταση όση περίπου και η Ήπειρος και ετοιμάζεται για την πέμπτη επιχείρησή της εκεί. Κάτι λιγότερο γνωστό, που δεν αναφέρεται συχνά, είναι ότι διατηρεί τουλάχιστον 13 κύριες στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ από το 1996. Στο έδαφος δε του Ιράκ από τη δεκαετία του 1980 εκτελεί συνεχώς επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων. Επιπλέον είναι πρόσφατη η εμπλοκή της στη Λιβύη και στον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας.<br /><br />Το σπουδαιότερο είναι φυσικά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει ιδία πείρα από τη χρησιμοποίηση της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος, είτε άμεση, είτε έμμεση με απειλές. Δεν αντέδρασε το 1964 όταν οι Τούρκοι βομβάρδισαν την Κύπρο, ενώ το 1967 υποχώρησε στις απειλές και απέσυρε τη στρατιωτική δύναμη από το νησί, οπότε οι Τούρκοι το 1974 κατέλαβαν το μισό και το διατηρούν μέχρι σήμερα. Και όλα αυτά χωρίς η Ελλάδα να αντιδράσει, καλυπτόμενη κάθε φορά πίσω από διάφορες δικαιολογίες. Και το χειρότερο, στη χώρα μας υπάρχει σε ορισμένους κύκλους μία απέχθεια για τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος, ακόμη και όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία.<br /><br />Ο πόλεμος αρχίζει πάντα όχι όταν κάποιος επιτίθεται, αλλά όταν ο αντίπαλός του λέει όχι και αμύνεται. Στο ερώτημα επομένως αν θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία, η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από εμάς, από την Ελλάδα. Αν δεν αντισταθούμε στην τουρκική επεκτατικότητα, με πρόσχημα να διασώσουμε την ειρήνη, δεν θα έχουμε πόλεμο, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε πως και η ειρήνη έχει τίμημα. Αν είχαμε αντιδράσει το 1974, η κατάσταση σήμερα τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο θα ήταν διαφορετική.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Από την Ουκρανία στο Αιγαίο – Ο πόλεμος ως φαινόμενο της πολιτικής

Γκαρτζονίκας Παναγιώτης Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, χωρίς κάποιος να μπορεί να προβλέψει πότε και πώς θα τελειώσει. Παρότι πρόκειτα...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς οι Τούρκοι έστησαν το casus belli το 1995.

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/tsiler-1995-casus-belli-slpress.gr_.jpg" /><br /><br /><b>Κολλάρος Βασίλης</b><br />Το casus belli βρέθηκε (μεταξύ άλλων) στο επίκεντρο του πρόσφατου φραστικού επεισοδίου των Ελλήνων βουλευτών με τον Τούρκο υπουργό Άμυνας Χουλουσί Ακάρ. Oι απαρχές της τουρκικής απειλής πολέμου κατά της χώρας μας, βρίσκονται σε μία απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Συγκεκριμένα, στις 8 Ιουνίου 1995, η τουρκική Εθνοσυνέλευση, με ομόφωνη απόφασή της, εξουσιοδότησε την κυβέρνηση της σκληροπυρηνικής Τανσού Τσιλέρ να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών, εναντίον της Ελλάδας, σε περίπτωση που η τελευταία επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια.<br /><br />Ακόμη, το ίδιο κείμενο κατέθετε τον αστείο ισχυρισμό ότι επρόκειτο για παραβίαση της Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς ανατρεπόταν, σύμφωνα με τους Τούρκους, η ισορροπία που είχε καθιερώσει η εν λόγω συνθήκη! Τότε, την επικαλούνταν. Σήμερα, επιθυμούν την κατάργηση ή (τουλάχιστον) την αναθεώρησή της. <a href="https://www.mfa.gr/en/issues-of-greek-turkish-relations/relevant-documents/territorial-sea-casus-belli.html">Το τουρκικό ψήφισμα</a> προσπάθησε να προλάβει τετελεσμένα γεγονότα από ελληνικής πλευράς, καθώς την ίδια περίοδο στην Ελλάδα κυρώθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν.2321, ΦΕΚ 136, 23.6.1995), που έδινε στη χώρα μας το δικαίωμα να επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ν.μ.<br /><br />Σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, το casus belli αποτέλεσε νίκη των σκληρών της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας. Η απόφαση προετοιμάστηκε και προωθήθηκε από τον Μουμτάζ Σοϊσάλ, ακραίο σωβινιστή, που κατείχε τη θέση του προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, με τη σύμφωνη γνώμη της Τσιλέρ και του στρατιωτικού-διπλωματικού κατεστημένου της χώρας. Η όλη προετοιμασία του ψηφίσματος ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της απουσίας του τότε υπουργού Εξωτερικών, Ερντάλ Ινονού (γιός του Ισμέτ Ινονού), ο οποίος θεωρούνταν περισσότερο διαλλακτικός στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι απόψεις του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Τσιλέρ, Χικμέτ Τσετίν (Το Βήμα, 11.6.1995).<br /><br />Η τότε ελληνική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του τουρκικού ψηφίσματος, δήλωσε ότι θα αναλάμβανε διεθνή διπλωματική εκστρατεία για την καταγγελία της τουρκικής πρόκλησης για τα 12 μίλια, προχωρώντας σε διαβήματα στους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ). Παράλληλα, η Αθήνα ενημέρωσε τη διεθνή κοινότητα για τους κινδύνους που εγκυμονούσε για τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή η προκλητική συμπεριφορά της Άγκυρας, η οποία για πρώτη φορά απειλούσε ευθέως με πόλεμο στην περίπτωση που η Ελλάδα ασκούσε το δικαίωμα της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.<br /><br />Η ελληνική κυβέρνηση επαναλάμβανε την πάγια θέση της, ότι «ο καθορισμός της έκτασης των χωρικών υδάτων αποτελούσε εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο θα ασκηθεί όταν κριθεί σκόπιμο». O τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι τα προβλήματα με την Άγκυρα θα συνεχίζονταν, κάτι που οφειλόταν, όπως ο ίδιος θεωρούσε, και στις εσωτερικές δυσκολίες (διαμάχη κεμαλιστών-ισλαμιστών) που αντιμετώπιζε η Τουρκία (Το Βήμα, 11.6.1995). Άρα, επρόκειτο για κινήσεις “εσωτερικής κατανάλωσης”, αλλά και για προσπάθεια υποβάθμισης της διεθνούς εικόνας της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα προσπαθούσε να αποκτήσει διαμεσολαβητικό ρόλο στα Βαλκάνια.<br /><br />Υποτονικά τα ΜΜΕ <br /><br />Στο πνεύμα των δηλώσεων της κυβέρνησης, ήταν και εκείνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία όμως ασκούσε κριτική στην τακτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδης Έβερτ, υποστήριξε ότι η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε υποτονικά και ζητούσε σκληρότερη αντιμετώπιση της τουρκικής πρόκλησης, ενώ πίστευε ότι έπρεπε να καταστήσει σαφές στην Τουρκία ότι η συμπεριφορά της την έθετε εκτός ευρωπαϊκής προοπτικής.<br /><br />Η Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά καταμαρτυρούσε συμπόρευση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στην υποχωρητικότητα που αποθράσυνε, κατά την άποψή της, την Άγκυρα, η οποία απειλούσε τώρα την Ελλάδα με πόλεμο. Ακόμη, το ίδιο κόμμα πίστευε ότι η προσκόλληση στις ΗΠΑ περιόριζε τα περιθώρια τακτικών ελιγμών. Από την πλευρά του, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος μιλούσε για καλλιέργεια κλίματος έντασης από το ψήφισμα της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι με τη στάση της συνέβαλε στην κλιμάκωση της έντασης, ενώ, κατά το ίδιο, η κρίση ενίσχυε την αμερικανική και την νατοϊκή μεσολάβηση στο Αιγαίο (Το Βήμα, 11.6.1995).<br /><br />Ταυτόχρονα, μια μερίδα του πολιτικού κόσμου ζητούσε την αναστολή των διαδικασιών για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την ΕΕ λόγω των απειλών της σε βάρος της Ελλάδας. Κατά τους ίδιους, το casus belli αποδείκνυε πόσο τραγικό λάθος ήταν η άρση του ελληνικού βέτο για την τελωνειακή ένωση, χωρίς ανταλλάγματα από την πλευρά της Τουρκίας.<br /><br />Είναι γεγονός ότι ήταν ελάχιστα τα δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο για το ζήτημα του τουρκικού casus belli. Θα λέγαμε ότι το ζήτημα πέρασε στα “ψιλά γράμματα” των εφημερίδων ή τουλάχιστον δεν τονίστηκε ιδιαίτερα. Ο Τύπος της εποχής ασχολούνταν κυρίως με ζητήματα, όπως το Σκοπιανό, η γιουγκοσλαβική κρίση, οι ελληνικές πρωτοβουλίες για την επίτευξη βιώσιμης λύσης στο Βοσνιακό (βλ. ζήτημα απελευθέρωσης κυανόκρανων), το θέμα της Διακυβερνητικής του 1996 για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τα ζητήματα των ΝΑΤΟϊκών στρατηγείων της Λάρισας και οι κομματικές διεργασίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.<div><br />Tο ΝΑΤΟϊκό παράδοξο<br /><br />Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ (DPC), που πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα με τη ψήφιση του casus belli από πλευράς Τουρκίας, η Αθήνα εμφανίστηκε διαλλακτική και απέφυγε να διαμαρτυρηθεί για τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, αφήνοντας να περάσει σχεδόν απαρατήρητη η απειλή πολέμου της Άγκυρας προς τη χώρα μας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια. Η Αθήνα επικεντρώθηκε κυρίως στο ζήτημα της ενεργοποίησης των ΝΑΤΟϊκών Στρατηγείων (Νότια Πτέρυγα του ΝΑΤΟ).<br /><br />Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα, σε μία χειρονομία καλής θελήσεως, ήρε το βέτο της για τη συμμαχική χρηματοδότηση του Στρατηγείου της Σμύρνης. Βεβαία, το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε την τουρκική πλευρά να παραμείνει προσκολλημένη σε μια άκαμπτη και αδιάλλακτη στάση κατά τη διάρκεια των εργασιών της συνόδου του ΝΑΤΟ (Το Βήμα, 11.6.1995).<br /><br />Αναφορικά με την ελληνική “υποχωρητικότητα”, ο Τύπος της εποχής έγραφε ότι ήταν η πρώτη φορά από το 1974 που σε συνεδρίαση υπουργών Άμυνας της Συμμαχίας, ο Αμερικανός και ο Γερμανός υπουργός Άμυνας πήραν το μέρος της Αθήνας στο θέμα των Στρατηγείων, εγκαταλείποντας τη πάγια συμμαχική πολιτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.<br /><br />Προξενεί απορία, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τους αρθρογράφους των εφημερίδων της εποχής, το γεγονός ότι η Ελλάδα εμφανίζεται να υιοθετεί μία διαλλακτική θέση έναντι της Τουρκίας, ακριβώς την ίδια μέρα όπου η χώρα αυτή την απειλούσε με πόλεμο. Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση διατείνονταν ότι στόχος της ήταν η απομόνωση της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ, πράγμα που το πέτυχε, όπως ισχυρίστηκε τότε. Ωστόσο, σε επίπεδο εντυπώσεων, η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε υποχωρητική ή να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τουρκικής επιθετικότητας, τη στιγμή που η Άγκυρα είχε ανέβει ένα ακόμα σκαλοπάτι στη κλίμακα των διεκδικήσεων της σε βάρος της χώρας μας.<br />Η εξίσωση θύτη και θύματος<br /><br />Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μετά την ψήφιση του casus belli, ο αμερικανικός παράγοντας προέτρεψε την Ελλάδα και την Τουρκία να προωθήσουν μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στο Αιγαίο! Η κυβέρνηση Παπανδρέου απέρριψε τις αμερικανικές προτάσεις, τονίζοντας ότι η Τουρκία ήταν αυτή που προκαλούσε στο Αιγαίο και δεν εφάρμοζε το Μνημόνιο της Βουλιαγμένης μεταξύ των Παπούλια και Γιλμάζ, που προέβλεπε επαρκή μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (Το Βήμα, 18.6.1995).<br /><br />Η άμεση αμερικανική παρέμβαση και προς τις δύο πλευρές είχε ως αποτέλεσμα να μην φορτιστεί περισσότερο η ατμόσφαιρα. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι ήρθησαν οι γνωστές τούρκικες διεκδικήσεις. Αυτές συνέχιζαν να υπάρχουν και έγιναν εντονότερες. Η αμερικανική παρέμβαση οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στο να υποτιμήσει το τουρκικό casus belli.<br /><br />Την ίδια στιγμή, η διατήρηση χαμηλών τόνων, κατόπιν πιέσεων της Ουάσιγκτον, όσον αφορά την ελληνική αντίδραση, ήταν η γραμμή που ακολούθησε η Αθήνα, κερδίζοντας μόνο την ανέξοδη στήριξη των συμμάχων στη τελευταία σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ. Οι Τούρκοι, εξάλλου, γνώριζαν πολύ καλά ότι τυχόν αμερικανική παρέμβαση, που θεωρούνταν σίγουρη, θα οδηγούσε σε εξίσωση θύτη και θύματος.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς οι Τούρκοι έστησαν το casus belli το 1995.

Κολλάρος Βασίλης Το casus belli βρέθηκε (μεταξύ άλλων) στο επίκεντρο του πρόσφατου φραστικού επεισοδίου των Ελλήνων βουλευτών με τον Τούρκο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, η Ελλάδα δέχεται επίθεση.

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/06/akar-tagip-erdogan.jpg" /><br /><br /><b>Τζιόλας Ελευθέριος</b><br />Παρακολουθώ το παραλήρημα της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και την όπως την αποκαλούν “ψύχραιμη στάση” της Αθήνας. Σας καλύπτει αυτή η γραμμή; Είναι η πρέπουσα εθνική γραμμή; Είναι για το διεθνές σύστημα αποτελεσματική; Πριν από λίγες μέρες είχα γράψει για τα νησιά, την μετακίνηση οπλισμού και τις αναγκαίες, ουσιαστικές (κι όχι επικοινωνιακής κατανάλωσης) παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης. Δεν έγινε τίποτα.<br /><br />Τώρα, μπροστά, σ’ αυτό που από την τουρκική πλευρά εξελίσσεται και πάντως στη διεθνή κοινή γνώμη – κι όχι μόνο κοινή, αλλά και των κέντρων δύναμης – προετοιμάζεται, ποια είναι η απάντηση; Μιλώντας – και εννοώντας – ενεργή εξωτερική πολιτική, τι όφειλε να πράξει η Αθήνα; Δεν μπορώ, παρά να χρησιμοποιήσω άλλη γλώσσα σήμερα, κυρίως λόγω της οξύτητας της κατάστασης και της αναντίστοιχης στάσης του ελληνικού εθνικού κέντρου. Υπάρχει κράτος ή δεν υπάρχει!<br /><br />Σε τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν ενδιάμεσες απαντήσεις. Η χώρα δέχεται επίθεση! Επίθεση διπλωματική, ψυχολογική, πολιτική, υβριδική, νομική, πέστε την, όπως θέλετε… Επίθεση λίγο πριν (;) από πραγματική στρατιωτική σε βάρος της ενέργεια! Η χώρα δεν έχει μόνο στρατό (να ‘ναι καλά, κι ακόμα καλύτερος!) έχει υπηρεσίες παντού στον κόσμο κι έχει κι άλλες δυνάμεις παντού στον κόσμο. Πρεσβείες, προξενεία, διπλωμάτες, επιτετραμμένους, προϊσταμένους, εμπορικούς ακολούθους, στελέχη, υπαλλήλους. Κι έχει και κέντρο διεύθυνσης τους στην Αθήνα.<br /><br />Πρέπει όλοι (εννοώ, όλοι!) να δίνουν αγώνα, μάχη συνεχή, να δρουν καθημερινά σε 24ωρη βάση, σε τούτες τις συνθήκες! Ακόμα κι αν αυτό το κέντρο (της Αθήνας), που πολλές φορές συμπεριφέρεται ως… μη υπάρχον, δεν πραγματοποιεί το καθήκον του, όλα τα γραφεία της Ελλάδας στις πρωτεύουσες και στις μεγάλες πόλεις των ξένων κρατών ξέρουν τις ελληνικές θέσεις. Να δώσουν, λοιπόν, μάχη! Να πράξουν αυτό για το οποίο υπάρχουν, εκεί που υπάρχουν… Έχουν επαφές, έχουν δίκτυα, έχουν προϋπολογισμούς (αυτούς που έχουν), έχουν φίλους…<br />Η χώρα δέχεται επίθεση!<br /><br />Να πάψει, η μεμψιμοιρία, η μετάθεση ευθύνης, ο ωχαδερφισμός, η φιλοχρηματία, τα σαλόνια… Κι ο πατέρας μου (κι οι πατεράδες μας) χωρίς τσαρούχια πολέμησαν στο Μέτωπο! Κυρίως οι κεντρικοί διεθνείς θεσμοί: ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, UNESCO, Διεθνείς Οργανισμοί στα πλαίσια του ΟΗΕ, ΕΕ, Ευρωκοινοβούλιο, Κομισιόν κλπ πρέπει να τύχουν… βομβαρδισμού ενημέρωσης και ανάγκης ανάληψης ευθύνης εκ μέρους τους. Δεν είναι παρατηρητές, είναι θεσμοί ευθύνης και δράσης. Όχι σαν την Αγιά-Σοφιά, που αφού την έκανε ο Ερντογάν τζαμί, μετά ξύπνησε η UNESCO (κι οι δικοί μας στην UNESCO και τον κόσμο).<br /><br />Παρακάτω… Υπάρχουν επιχειρηματίες, οικονομικές και εμπορικές συνεργασίες, εφοπλιστές, δίκτυα ισχυρά, lobby και σχέσεις πρέπει να τους ζητηθεί ευθέως και καθαρά να στηρίξουν τη χώρα, με κάθε τρόπο. Η Ελλάδα δεν είναι σημαία ευκαιρίας και εμπορικό σήμα προστιθέμενης αξίας, δεν είναι μόνο για τις business τους, την εκμετάλλευση και την καλοπέραση. Έχουν υποχρεώσεις, οφείλουν μέγιστα και πολλαπλά. Οι στάσεις καταγράφονται. Οφείλουν να κινητοποιήσουν στο πλευρό της Ελλάδας κάθε ισχυρό παράγοντα. Εδώ, θα είμαστε και αύριο!<br /><br />Υπάρχουν ιδρύματα πνευματικά, πανεπιστημιακά, πολιτισμικά, οργανισμοί διακριτικοί και περιφερειακοί, υπάρχουν προσωπικότητες κύρους (φιλέλληνες ή/και ειδικοί θετικοί στα δίκαια των ελληνικών θέσεων) πρέπει να κινητοποιηθούν, να τους κινητοποιήσουν. Υπάρχουν δίκτυα του Ελληνισμού σε Αμερική, Αυστραλία, Καναδά, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, υπάρχουν ελληνορθόδοξοι θεσμοί μπορούν να παρέμβουν, πρέπει να υποκινηθούν να παρέμβουν στις κυβερνήσεις τους, στα υπουργεία Εξωτερικών, στα υπουργεία Άμυνας.<br /><br />Υπάρχουν τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί… Υπάρχουν εφημερίδες. Γράψτε στις εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά δίκτυα! Κάθε δυνατότητα χρησιμοποιήστε την, στις μεγάλες εφημερίδες αξιοποιώντας ανθρώπους επιρροής, αξιοποιώντας αν χρειαστεί πόρους… Μην αφήνετε χώρο γυμνό, χωρίς τις ελληνικές θέσεις.<br /><br />Η χώρα δέχεται επίθεση, προασπίστε την! Στο κάτω-κάτω, με αναγκάζετε να πω και τούτο: “εσείς κύριοι-ες μου, που η χώρα και ο λαός της σας μισθοδοτεί για να την υπηρετείτε, να την υποστηρίζετε και να την εκπροσωπείτε αυτή είναι η δουλειά σας”. Κάντε την! Και σαν Έλληνες, κάντε κι αυτό που έκαναν πάντα οι Έλληνες όταν η πατρίδα κινδύνευε, δώστε μάχη! Μάχη παντού, απ’ όλους! Εφ ω ετάχθημεν!<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, η Ελλάδα δέχεται επίθεση.

Τζιόλας Ελευθέριος Παρακολουθώ το παραλήρημα της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και την όπως την αποκαλούν “ψύχραιμη στάση” της Αθήνας. Σας καλ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνοτουρκική κρίση: Έρχεται σαν κατάφωτο υπερωκεάνειο στη νύχτα…

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/06/tourkikos-stolos.jpg" /><br /><br /><b>Αϋφαντής Γιώργος</b><br />Βλέποντας την κρίση στα ελληνοτουρκικά που έρχεται σαν κατάφωτο υπερωκεάνειο μέσα στη νύκτα, θεωρώ υποχρέωσή μου να καταγράψω συνοπτικά –δίχως φόβο και “πολιτικά ορθούς” εξωραϊσμούς– τους μείζονες διπλωματικούς συσχετισμούς υπό τους οποίους προσεγγίζουμε τις συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά μας. Η Τουρκία ουσιαστικά διεκδικεί την κυριαρχία στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Για την εκπλήρωση αυτής της διεκδίκησης εξαγγέλλει την πρόθεση άσκησης στρατιωτικής βίας. Απειλεί με πολεμική ενέργεια εάν τα νησιά δεν αποστρατιωτικοποιηθούν, δηλ. εάν δεν περιορισθεί δραστικά και καίρια η ελληνική κυριαρχία, στα πρότυπα του καθεστώτος των νησιών Aland της Φινλανδίας.<br /><br />Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την διατήρηση της μέγιστης δυνατής συνοχής του ΝΑΤΟ, προκειμένου τα μέλη του να στρατευθούν στην εν εξελίξει σύγκρουση με την Ρωσία. Στράτευση εξικνούμενη μέχρι πολεμικής εμπλοκής. Συνεπώς, η ρυμούλκηση της αποστασιοποιημένης Τουρκίας σ` αυτή την γραμμή αποτελεί τακτική προτεραιότητα για τις ΗΠΑ. Τα διαθέσιμα μέσα πίεσης τους επί της Τουρκίας εν προκειμένω είναι περιορισμένα και κυρίως άπτονται των απαιτήσεων της Άγκυρας για υπερεξοπλισμούς.<br /><br />Βεβαίως οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα να καταβαραθρώσουν την τουρκική οικονομία, όμως στόχος των Αμερικανών δεν είναι η συντριβή της Τουρκίας, αλλά η χρησιμοποίησή της κατά της Ρωσίας. Και γι’ αυτόν τον σκοπό, η αμερικανική τακτική μετέρχεται κυρίως δέλεαρ έναντι της Άγκυρας, τηρώντας την “κατάλληλη στάση” στις πολλαπλές διεκδικήσεις της στην Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στον Καύκασο.<br /><br />Αφήνοντας κατά μέρος την αμερικανική στάση έναντι όσων πράττει η Τουρκία σε Συρία και Λιβύη, εστιάζω στην αποτίμηση της “κατάλληλης στάσης” των ΗΠΑ ως προς την τουρκική απαίτηση για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και ως προς την επαπειλούμενη στρατιωτική ενέργεια για εκβίαση της αποστρατιωτικοποίησης. Το ιδανικό για την επιζητούμενη από τις ΗΠΑ συνοχή του ΝΑΤΟ στην αντιρωσική πάλη θα ήταν η πρόληψη στρατιωτικής ανάφλεξης. Όμως, προκειμένου να ρυμουλκηθεί η Τουρκία μακράν της Ρωσίας και να στραφεί εναντίον της, η θεσμική επιβεβαίωση της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου προβάλλει για τις ΗΠΑ όχι μόνον ως αποδεκτό τίμημα, αλλά –υπό τις περιστάσεις–ως επιβεβλημένη στόχευση.<br /><br />Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ σχολαστικά απέχουν από οιαδήποτε δημόσια δήλωση (ή και κατ` ιδίαν πράξη) παραδοχής του δικαιώματος της Ελλάδας να διατηρεί στρατό στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Περιορίζονται στην σιβυλλική δήλωση ότι η ελληνική κυριαρχία στα νησιά δεν τελεί εν αμφιβόλλω, όπως και της Φινλανδίας στα νησιά Aland άλλωστε! Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής οι ΗΠΑ καλούν Ελλάδα και Τουρκία να απέχουν από προκλητικές κινήσεις, όπως υπερπτήσεις, αλλά και αναχαιτίσεις και εξοπλισμό των νησιών με όπλα αποτροπης κοκ.<br /><br />Η στάση των ΗΠΑ σε μία κρίση<br /><br />Τί θα πράξουν οι ΗΠΑ εάν εκδηλωθεί τουρκική στρατιωτική ενέργεια κατά των νησιών; Προφανώς θα πιέσουν για άμεση, το ταχύτερον, κατάπαυση του πυρός, δίχως όμως τους ελάχιστους ενδοιασμούς για το εάν αυτή επισυμβεί (δηλ. εάν η Αθήνα την αποδεχθεί) ενόσω π.χ. τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις ευρίσκονται πάνω στο Καστελλόριζο ή σε άλλα νησιά. Η αμερικανική πίεση, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, θα είναι ασφυκτική και με όλα τα διαθέσιμα μέσα: αναστολή παράδοσης πυρομαχικών και ανταλλακτικών, απειλή ακύρωσης αγοράς εξοπλισμών, οικονομικών απειλών κοκ. Και θα ασκηθεί μέσω των υψηλών και πυκνών προσωπικών διασυνδέσεων που σχολαστικά διατηρούν οι ΗΠΑ με το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό.<br /><br />Εκτός από την κατάπαυση του πυρός, η πίεση θα αφορά και την συνακόλουθη διαπραγμάτευση εφ` όλων των τουρκικών απαιτήσεων πέραν της αποστρατιωτικοποίησης, ήτοι παραδοχή ότι τα νησιά στερούνται ΑΟΖ, περιορισμός του ελληνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια κοκ. Τα αμερικανικά συμφέροντα δεν θίγονται π.χ. εάν το Καστελλόριζο, έστω για ένα διάστημα, καταληφθεί από τουρκικά στρατεύματα.<br /><br />Αντίθετα για τους σκοπούς της αναπόφευκτης ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης που θα επιδιώξουν οι ΗΠΑ είτε τριμερώς είτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ μόλις αποδεχθεί η Ελλάδα εκεχειρία, η ενδεχόμενη ύπαρξη τουρκικών στρατευμάτων στο Καστελλόριζο θα λειτουργήσει σαν καταλύτης! Το ιδανικό δέλεαρ για να ικανοποιήσει η Ελλάδα τις τουρκικές απαιτήσεις είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και η “αποκατάσταση” της τρωθείσας ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας!<br /><br />Δεν είναι σαφές εάν για τις ΗΠΑ προέχει ακόμη η πρόληψη της σύρραξης ή η διαχείριση του αποτελέσματός της. Πάντως, οι ΗΠΑ εκτιμούν ότι –ανεξαρτήτως των εκατέρωθεν απωλειών– η επόμενη ημέρα θα περιλαμβάνει τουρκικά στρατεύματα επί του Καστελλορίζου ή σε άλλη νησίδα κατά την στιγμή που η Ελλάδα θα αποδεχθεί κατάπαυση εχθροπραξιών. Το 1974 ο Kissinger προέβλεπε ότι η ελλαδική αδράνεια στην κατάληψη της Κύπρου από τους Τούρκους θα είχε ως παράπλευρη συνέπεια ένα βίαια αντιαμερικανικό κλίμα στην Ελλάδα και πιθανή ανάληψη της ηγεσίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα, αντίστοιχο ενδεχόμενο οι Αμερικανοί εκτιμούν ότι δεν υπάρχει! Για το State Department και το Πεντάγωνο, εξ Ελλάδος δεν ανιχνεύεται κίνδυνος ζημίας των αμερικανικών συμφερόντων. Αντιθέτως, από την Τουρκία επαπειλούνται σοβαρές ζημιές, τις οποίους μεριμνούν να προλάβουν με το, εκ των πραγμάτων, επιβαλλόμενο δούναι και λαβείν.<div><br />Οι κινήσεις Ρωσία και Γαλλίας<br /><br />Η Ρωσία ενθαρρύνει τον Ερντογάν να κινηθεί στρατιωτικά με προφανή στόχο να αποδιαρθρώσει το ΝΑΤΟ. Οι Ρώσοι εκτιμούν και μεταφέρουν στην Άγκυρα ότι οι Έλληνες θα προβάλουν προσχηματική στρατιωτική αντίδραση και τάχιστα θα αποδεχθούν κατάπαυση του πυρός πριν αποπειραθούν ή καταφέρουν να ανατρέψουν τα τετελεσμένα στο Καστελλόριζο.<br /><br />Για τους Γάλλους η έννοια της αμυντικής συνδρομής προς την Ελλάδα εξαντλείται σε παροχή όπλων και ανταλλακτικών. Επί πιστώσει. Είναι εξαιρετικά θολή και κυμαινόμενη η γαλλική ερμηνεία για το τί συνιστά επίθεση κατά της Ελλάδας. Από τα μισόλογα και τις υπεκφυγές προκύπτει ότι πολύ δύσκολα η Γαλλία θα θεωρούσε ότι μια τουρκική στρατιωτική επιχείρηση εξαναγκασμού της Ελλάδας σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών πληροί τις προβλεπόμενες από το ελληνοογαλλικό σύμφωνο προϋποθέσεις γαλλικής στρατιωτικής συνδρομής.<br /><br />Πολλώ δε μάλλον όταν η Άγκυρα θα διακηρύσσει ότι η στρατιωτική ενέργεια στο Καστελλόριζο δεν αποσκοπεί σε αλλαγή συνόρων, αλλά μόνο στην αποχώρηση της ελληνικής μονάδας από τα νησιά που η Άγκυρα διατείνεται ότι σύμφωνα με τις Συνθήκες Λωζάνης και Παρισίων οφείλουν να είναι αποστρατιωτικοποιημένα. Ουδείς (ούτε η Γαλλία!) συντάσσεται στο πεδίο της μάχης με τους διστακτικούς ή τους απρόθυμους να πολεμήσουν για να νικήσουν.<br /><br />Η γαλλική συμμετοχή στην τουρκική άσκηση EFES-2022 με μονάδα κομάντος (αυτούς που δεν έχουμε ποτέ δει σε ελληνικό νησί) ομιλεί αφ’ εαυτής για την στάση που θα τηρήσει η Γαλλία. Η θέση της Γερμανίας παρέλκει αναλύσεως. Το Βερολίνο ευλαβώς συνεχίζει επί ενάμιση τώρα αιώνα να πωλεί όπλα στην Τουρκία, θεωρώντας την τουρκική ισχύ παραπληρωματική της δικής του.</div><div><br />“Κοιμόμαστε ήσυχοι”…<br /><br />Η θέση της Ελλάδας έγκειται στην αντίληψη ότι οι κλιμακούμενες τουρκικές απειλές μπορούν να εξουδετερωθούν μόνον με την αντιστάθμιση ισχυρών συμμαχιών (πρωτίστως με Ευρωπαίους, Αμερικανούς ή έστω με Ισραήλ και Αίγυπτο). Οι ισχυροί ημών σύμμαχοι είτε θα αποτρέψουν είτε θα αντιμετωπίσουν διπλωματικά, ή ακόμη και στρατιωτικά την τουρκική επιθετικότητα.<br /><br />Η τυφλή ελληνική προσήλωση στην όποια πολιτική υπαγορεύουν Ουάσιγκτον και Βερολίνο, συνδυάζεται με εθιμικά θεσμισμένες υπεραγορές πολεμικών μέσων. Πρόκειται για ακριβές πλατφόρμες –συχνά δίχως επαρκή πυρομαχικά ή επαρκή τεχνική υποστήριξη– με πλήρη αποδοχή, δίκην παράπλευρης απώλειας, της θυσίας κάθε γηγενούς αμυντικής βιομηχανίας. Αυτό το δίπολο, “υποδειγματικός σύμμαχος – καλοπληρωτής πελάτης”, γνώρισε την αποθέωσή του στις επτά standing ovations που επιφύλαξαν οι Αμερικανοί γερουσιαστές και βουλευτές στον Έλληνα πρωθυπουργό κατά την ομιλία του στο Κογκρέσο. Συναφώς προκρίνεται, από σύσσωμη την ελληνική πολιτική élite, σαν η καλύτερη διασφάλιση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.<br /><br />Η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κινούνται στην γραμμή “οι Έλληνες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, οι Ένοπλες Δυνάμεις αγρυπνούν”. Θεωρούν ότι επαπειλείται θερμό επεισόδιο, ή ακόμη και “ατύχημα” περιορισμένης πάντως χρονικής διάρκειας, που θα πρέπει να το χειρισθούν –δίκην νυχτοφυλάκων ή σεκιουριτάδων– οι επαγγελματίες του Ναυτικού, της Αεροπορίας και των Ειδικών Δυνάμεων, ενώ ο ελληνικός λαός αμέριμνος θα καθεύδει στην καθημερινότητά του.<br /><br />Εάν δεχθεί επίθεση ελληνικό έδαφος, η ελληνική πολιτική ηγεσία ισχυρίζεται ότι δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αντιδράσει στρατιωτικά, υπερασπιζόμενη “κάθε σπιθαμή” κλπ. Επειδή όμως γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν σύρραξη, αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να δεσμευθεί επίσημα (εγγράφως προς Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες) κι όχι με πανηγυρτζίδικες αποστροφές στα ΜΜΕ, ότι θα αντιδράσει, προχωρώντας σε γενικευμένη –όχι σε σημειακή– αντεπίθεση.</div><div><br />Τί ξεχνούν οι Έλληνες ηγέτες<br /><br />Παρά τον άφθονο βερμπαλισμό τους, οι Έλληνες ηγέτες “ξεχνούν” την απλή και καίρια δήλωση ότι δεν θα συναινέσουν ποτέ σε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις όσο τουρκικά στρατεύματα θα κατέχουν ελληνικό έδαφος. Αντί γι’ αυτά, οι Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί ιθύνοντες εξαντλούν εαυτούς, εταίρους και συμμάχους, παραπέμποντας φορτικά την διμερή απειλή (Τουρκία κατά Ελλάδας) στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ικετεύοντας διαμεσολάβηση.<br /><br />Την ίδια στιγμή επιδεικτικά παραλείπουν να πράξουν τα στοιχειώδη διπλωματικά και στρατιωτικά τους καθήκοντα για την αποτροπή της Τουρκίας. Έτσι δεν ανακηρύσσουν ΑΟΖ, δεν επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, υπογράφουν μακρόχρονες συμφωνίες για βάσεις με τους Αμερικανούς δίχως εγγυήσεις αμερικανικής παρέμβασης εάν η Τουρκία επιτεθεί, όπως αυτές που προέβλεπε η επιστολή Κissinger προς Μπίτσιο το 1977.<br /><br />Δεν εγκαθιστούν στα νησιά πυραυλικά συστήματα, σύγχρονο πυροβολικό και περιφερόμενα πυρομαχικά, δηλ. όπλα τα οποία θα εξασφάλιζαν όγκο πυρός από πολλαπλά σημεία σε βάθος εντός της Μικράς Ασίας, αποτρέποντας κάθε ιδέα απόβασης σε ελληνικό νησί. Δεν προειδοποιούν το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ότι όταν η Τουρκία επιτεθεί, η Ελλάδα θα ζητήσει συμμαχική συνδρομή, επικαλούμενη το άρθρο 5 του Χάρτη της Συμμαχίας. Με την αυτονόητη προσθήκη ότι εάν επιβεβαιωθεί και στην πράξη η γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας του ΝΑΤΟ προς τον τότε Γενικό Γραμματέα Λουντς ότι το άρθρο 5 καλύπτει μόνον επιθέσεις προερχόμενες εκτός ΝΑΤΟ, τότε η Ελλάδα ίσως φτάσει ακόμα και να αποχωρήσει από την Συμμαχία και πάντως θα εγείρει εμπόδια στη λειτουργία της!<br /><br />Πάνω απ` όλα, όμως, η ελληνική πολιτική ηγεσία παραλείπει να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό, να τον συναγείρει, καθιστώντας τον συνειδητό και κύριο παράγοντα αποτροπής. Αντί να “επιστρατεύσουν” τον ελληνικό λαό (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά όταν οι Τούρκοι ασκούνται στην κατάληψη π.χ. της Χίου), τον φλομώνουν με ιδεοληψίες περί της “ασπίδας του Διεθνούς Δικαίου”, περί των “ισχυρών συμμάχων που θα προστρέξουν” κοκ.<br /><br />Αυτή η έκδηλη, διαφημιζόμενη παραίτηση των Ελλήνων ιθυνόντων από την ουσία της παλλαϊκής άμυνας είναι και το κύριο στοιχείο που πείθει κάθε τρίτο παρατηρητή (της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης) ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν θέλει και συνεπώς δεν μπορεί να υπερασπισθεί την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα. Αντίθετα, αναζητεί προσχήματα (κάποιες τουφεκιές;) για να παζαρέψει…<br /><br />Είναι πολύ πιθανόν –προσωπικά ολόψυχα το εύχομαι– ο Έλληνας πρωθυπουργός πρωτίστως, μαζί και κάποιοι άλλοι στο πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό να σκέπτονται διαφορετικά από ό,τι φαίνεται και από ό,τι καταλαβαίνουν οι τρίτοι. Μακάρι να είναι αποφασισμένοι να αντιτάξουν σθεναρή άμυνα εάν κι όταν η Τουρκία επιτεθεί σε νησί. Μακάρι, αλλά με την μέχρι τώρα στάση τους χάνουν κατά κράτος την πρώτη μάχη, την μάχη της αποτροπής. Ο πόλεμος είναι φριχτό πράγμα για να τον αφήσει κανείς να συμβεί μέσα από παραλήψεις και ιδεοληψίες. Η δε νίκη μόνον δεδομένη και άπτερος δεν είναι, όπως μας υπενθυμίζει το καλοκαίρι του 1974 και ο Αύγουστος του 1922…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνοτουρκική κρίση: Έρχεται σαν κατάφωτο υπερωκεάνειο στη νύχτα…

Αϋφαντής Γιώργος Βλέποντας την κρίση στα ελληνοτουρκικά που έρχεται σαν κατάφωτο υπερωκεάνειο μέσα στη νύκτα, θεωρώ υποχρέωσή μου να καταγρά...

Διαβάστε την συνέχεια

Θανάσιμο κίνδυνο για την Ελλάδα συνεπάγεται το τουρκικό παιχνίδι στο ΝΑΤΟ

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/03/GREECE-TURKEY-SAT-790x400.jpg" /><br /><br />Του <b>Ζαχαρία Μίχα</b><br />Κάθε μέρα που περνάει Ελλάδα και Τουρκία έρχονται πιο κοντά σε πολεμική σύρραξη. Η Τουρκία δε διστάζει να δείχνει το πιο απεχθές της πρόσωπο, όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στους συμμάχους της -υποτίθεται- στο ΝΑΤΟ. Μοναδική πολιτική που γνωρίζει να ασκεί είναι των διαρκών εκβιασμών, στηριζόμενη στην υψηλή γεωστρατηγική σημασία του τουρκικού χώρου. Η Ελλάδα έχει περάσει σε αντεπίθεση. Θα πρέπει όμως στρατηγικά να τη συνεχίσει και να την κλιμακώσει, αδιαφορώντας για περιστασιακές, τακτικής φύσεως αλλαγή της εικόνας…<br /><br />Ανώτεροι αξιωματούχοι από την Τουρκία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, στο πλαίσιο της προπαρασκευής της Συνόδου Κορυφής (29-30) του ΝΑΤΟ, που θα επιχειρήσει να λύσει το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η Τουρκία μπλοκάροντας την είσοδο Σουηδίας και Φινλανδίας στη Συμμαχία.<br /><br />Οι πληροφορίες που δημοσίευσε η καθεστωτική «Γενί Σαφάκ» στην Τουρκία, είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Η Τουρκία, διά στόματος Ιμπραήμ Καλίν, του εξ απορρήτων του προέδρου Ερντογάν, επί της ουσίας ξεκαθάρισε τον εκβιασμό: Εάν θέλετε να πούμε ναι στις επιθυμίες σας, τότε θα πρέπει να μας ικανοποιήσετε σε ό,τι ζητάμε, κορυφαία θέση εντός των οποίων έχει το Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειος. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η διαρροή των Τούρκων ότι «συζητήθηκαν» το Αιγαίο και η ανατολική Μεσόγειος σε μια συνάντηση που αφορούσε το ζήτημα της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας;<br /><br />“MAVI VATAN” ΚΑΙ 25ος ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ<br />Η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή. Αυτά δεν τα είπε ο Ιμπραήμ Καλίν σε κάποια συνάθροιση ακαδημαϊκής φύσεως για τις… γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Παρόντες ήταν ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, ο εκπρόσωπος του Γερμανού καγκελάριου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, Γενς Πλότνερ, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ηνωμένου Βασιλείου Στίβεν Λάβγκροβ και ο γενικός διευθυντής πολιτικών υποθέσεων και ασφάλειας στο γαλλικό υπουργείο Ευρώπης και Εξωτερικών, Φιλίπ Ερέρα.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Αυτή τη συνάντηση αξιοποίησε η Τουρκία για να δηλώσει ότι δεν θα κάνει πίσω στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Δηλαδή, επί της ουσίας είπε στους κοινούς μας συμμάχους, ότι στην Τουρκία ανήκει ο έλεγχος του μισού Αιγαίου (25ος μεσημβρινός) και όλη η θάλασσα στην ανατολική Μεσόγειο, με τον τρόπο που την καταγράφει ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» (Mavi Vatan). Επ’ αυτών δεν πρόκειται να υποχωρήσει.<br /><br />Η Τουρκία αυτά τα ονομάζει «νόμιμα δικαιώματα». Όταν εγερθεί ένσταση περί της νομιμότητας των ισχυρισμών, αναγορεύει εαυτόν ως αυθεντικό ερμηνευτή του διεθνούς δικαίου, αρνούμενη να κριθεί η θέση της από οποιοδήποτε τρίτο ουδέτερο μέρος. Μια θέση η οποία περιλαμβάνει και τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πέραν χωρικών υδάτων έξι ναυτικών μιλίων. Την εφάρμοσε δε στην πράξη στην περίπτωση του παράνομου Τουρκολιβυκού Μνημονίου, που ενέπλεκε νήσο του μεγέθους της Κρήτης!<br /><br />ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ “ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΣ”…<br />Παράλληλα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εκτοξεύονται απειλές εναντίον των Ελλήνων ότι θα πεταχτούν στη θάλασσα και «θα πάθουν ό,τι οι πρόγονοί τους», δηλαδή θα σφαχτούν. Με φρασεολογία μάλιστα χειρότερη και από τη ρητορική της ναζιστικής Γερμανίας όταν ανέκυψε το ζήτημα της Σουδητίας, η «διπλωματική διευθέτηση» του οποίου, έμεινε στην ιστορία να χαρακτηρίζει αρνητικά την πολιτική του κατευνασμού.<br /><br />Αυτή είναι όμως η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα η Συμμαχία και μάλιστα σε βάρος μιας χώρας-μέλους, της Ελλάδας, από άλλη χώρα-μέλος της οποίας ανέχεται τις σκανδαλώδεις ιδεολογικές και πρακτικές ομοιότητες με τη ναζιστική Γερμανία (Τουρκία). Κι ας μην είναι πολιτικών ορθό να αναφέρεται.<br /><br />Η ελληνική κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών οφείλουν να αντιληφθούν ότι η κατάσταση παρουσιάζει ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν. Οφείλουν να αφήσουν κατά μέρος την πολιτικώς ορθή – «πολιτισμένη» αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών και να επικεντρωθούν στην εξισορρόπηση της τουρκικής στρατηγικής και τακτικής επί του πεδίου.<br /><br />Το μήνυμα που πρέπει να αποστέλλεται σταθερά προς τους συμμάχους είναι απλό και σαφές: Με την πολιτική της ανοχής των τουρκικών επεκτατικών βλέψεων εναντίον της συμμάχου Ελλάδας, αργά αλλά σταθερά πλησιάζουμε σε μια πολεμική σύρραξη στην οποία η Ελλάδα δεν θα διστάσει να μπει για να προασπίσει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.<br /><br />Διότι εάν οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ αντιμετώπιζαν παρόμοιο πρόβλημα, δεν θα έμπαιναν καν σε συζήτηση με τον επιτιθέμενο, αλλά θα ετοιμάζονταν με κάθε τρόπο να τον αντιμετωπίσουν. Η ακαταλληλότητα του κατευνασμού ενός αντιπάλου που εμφανίζεται να «ασφυκτιά» γεωγραφικά, όπως παλαιότερα ο Χίτλερ, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται μόνο στην προσπάθεια αιτιολόγησης της υποστήριξης της Ουκρανίας μετά τη ρωσική εισβολή.<br /><br />ΕΝΔΟΣΥΜΜΑΧΙΚΟΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΣ “ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ”<br />Η ελληνική διπλωματία οφείλει να ενημερώσει και τα πρόσωπα που συμμετείχαν στη σύσκεψη και τις χώρες τους στο ανώτατο επίπεδο, ότι δεν θα πρέπει να ποντάρουν πλέον σε μια κακώς νοούμενη ελληνική «πολιτισμένη συμπεριφορά», δήθεν για να επιχειρηθεί επίλυση του συμμαχικού προβλήματος.<br /><br />Όταν η Τουρκία επιχειρεί να αξιοποιήσει εκβιαστικά τις νατοϊκές προτεραιότητες για να επεκταθεί σε βάρος συμμάχου, πέραν της ουσίας για την ελληνική ασφάλεια, την οποία υποτίθεται ότι προστατεύει με την παρουσία της στο ΝΑΤΟ, υπάρχει και ζήτημα αρχής για τη Συμμαχία. Αυτό οφείλει να αναδείξει άμεσα η Ελλάδα.<br /><br />Διότι ο Ιμπραήμ Καλίν, κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Βερολίνο και σύμφωνα με την ενημέρωση της τουρκικής προεδρίας, τόνισαν… «τη σημασίας της αλληλεγγύης της συμμαχίας». Το τουρκικό αίτημα αφορά όμως την επίδειξη αλληλεγγύης σε βάρος συμμάχου κράτους. Το ΝΑΤΟ οφείλει να λάβει ξεκάθαρη θέση. Η βλακώδης διπλωματία Στόλτενμπεργκ, αντί να ενισχύει τη Συμμαχία την πλήττει, καθώς «κουκουλώνει» τα προβλήματα, δεν τα αντιμετωπίζει.<br /><br />Τα περί απερίφραστης καταδίκης της τρομοκρατίας που θέτουν οι Τούρκοι είναι απαράδεκτο να ακούγονται παθητικά από το ΝΑΤΟ. Διότι επί της ουσίας ισοδυναμούν με αποδοχή της κατηγορίας υπόθαλψης της τρομοκρατίας από την πλευρά της Συμμαχίας! Κι όταν δεν υπάρχει απάντηση επ’ αυτού, νομιμοποιείται ο ισλαμοφασισμός της Άγκυρας να κατατάσσει συλλήβδην ως τρομοκράτη όποιον επιθυμεί.<br /><br />Στην ουσία οι Τούρκοι ζητούν από το ΝΑΤΟ να αποδεχθεί τη δική τους λίστα που περιλαμβάνει Κούρδους, Γκιουλενιστές… και την Ελλάδα, επειδή δήθεν φιλοξενεί στρατόπεδα εκπαίδευσης Κούρδων στο Λαύριο και παρέχει άσυλο σε πραξικοπηματίες! Φίλοι και σύμμαχοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι ήρθε η ώρα να τεθούν όρια συμπεριφοράς… ακόμα και για την Τουρκία.<br /><br />Μπορεί πίσω από τις κλειστές πόρτες οι σύμμαχοι να διαβεβαιώνουν την Ελλάδα ότι αντιλαμβάνονται πως τα πραγματικά σύνορα του δυτικού κόσμου βρίσκονται στο Αιγαίο. Αυτό όμως δεν αρκεί, ιδίως όταν το περίφημο «Άρθρο 5» του ΝΑΤΟ ενεργοποιείται μόνο όταν η απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας κράτους-μέλους προέρχεται από χώρα εκτός της συμμαχίας. Πηγή ανησυχίας οφείλει να είναι και η αιδήμων σιωπή των ΗΠΑ, άρα και του ΝΑΤΟ περί του δικαιώματος η μη της Ελλάδας να προασπίζει νησιά τα οποία ακόμα και ονομαστικά διεκδικεί η Τουρκία…<br /><br />ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΔΙΚΟΛΑΒΙΣΜΟΙ<br />Ενδιαφέρον έχει όμως και το ότι ο Ιμπραήμ Καλίν, καταληκτικά, συνδύασε ευφυώς το ότι η Τουρκία «δεν θα συμβιβαστεί όσον αφορά τα νόμιμα δικαιώματά της σε Αιγαίο και Μεσόγειο», με το γενικόλογο ότι «θα συνεχίσει αποφασιστικά τις προσπάθειές της για την εξεύρεση διπλωματικών λύσεων σε περιφερειακές και παγκόσμιες κρίσεις».<br /><br />Με απλά λόγια λοιπόν: Επειδή οι επίσης «πολιτισμένοι» μας σύμμαχοι παγίως καλούν για την επίλυση των προβλημάτων με διάλογο, εάν δεν αντιδράσουμε θα οδηγηθούμε σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων. Ποιο θα είναι εκεί το «μενού»; Όσα ζητεί (βλ. απαιτεί) να αρπάξει η Τουρκία από την Ελλάδα, έχοντας μάλιστα ξεκαθαρίσει ότι δεν συμβιβάζεται!<br /><br />Άρα και τα μισά από όσα ζητά να αποσπούσε με δική μας συναίνεση, θα μας έχει κάνει και χάρη! Κατά συνέπεια, εάν δεν είμαστε επικίνδυνοι αφελείς, πρέπει να εντείνουμε την κινητοποίηση προς κάθε πλευρά, επιχειρώντας κατά προτεραιότητα διά του Κογκρέσου στις ΗΠΑ, να πιέσουμε για το θέμα της «αποστρατιωτικοποίησης».<br /><br />Διότι το «αναμφισβήτητη η ελληνική κυριαρχία» της Ουάσινγκτον, δεν αποκλείει παρασκηνιακή υποστήριξη της Τουρκίας στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης. Κατανοητή η ανάγκη των ΗΠΑ να προσφέρουν κάτι στην Τουρκία για να τη διατηρήσουν σε δυτική τροχιά. Όχι όμως σε βάρος της ελληνικής εθνικής ασφάλειας.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Θανάσιμο κίνδυνο για την Ελλάδα συνεπάγεται το τουρκικό παιχνίδι στο ΝΑΤΟ

Του Ζαχαρία Μίχα Κάθε μέρα που περνάει Ελλάδα και Τουρκία έρχονται πιο κοντά σε πολεμική σύρραξη. Η Τουρκία δε διστάζει να δείχνει το πιο απ...

Διαβάστε την συνέχεια