Γιατί Γαλλία και Ελλάδα έχουν “ανάγκη” η μία την άλλη

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia7tqQfLO1ddVUuUf-ENVhgGSUb5u7QNOxu8HaLgvIfY8NQedkZ5NIRL12JKo3nzPd0qHm80P3nHix5ayAz77nNNu29nBoyPkRXwY-WE80xMYgXqlY8xIiEzLp8xnNhqHIs52GEzDRG-M/s1600/spetsai-de-gaulle.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="780" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia7tqQfLO1ddVUuUf-ENVhgGSUb5u7QNOxu8HaLgvIfY8NQedkZ5NIRL12JKo3nzPd0qHm80P3nHix5ayAz77nNNu29nBoyPkRXwY-WE80xMYgXqlY8xIiEzLp8xnNhqHIs52GEzDRG-M/s640/spetsai-de-gaulle.jpg" width="640" /></a></div> <br />Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης</b><br />Η Γαλλία επιδιώκει να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ όσον αφορά τις προκλήσεις Άμυνας και Ασφάλειας. Με δεδομένη την γερμανική εσωστρέφεια και το περιορισμένο ενδιαφέρον του Βερολίνου για στρατιωτικές επιχειρήσεις, την ανάλογη στάση της Ιταλίας και το BREXIT, η Γαλλία απέμεινε η μόνη κύρια δύναμη στην ΕΕ με στρατιωτική παρουσία εκτός των συνόρων της για την διαφύλαξη εθνικών συμφερόντων αλλά και η μόνη πυρηνική δύναμη.<br /><br />Η δημόσια τοποθέτηση Μακρόν τον Νοέμβριο του 2019 περί “εγκεφαλικά νεκρού ΝΑΤΟ”, ήταν το αποτέλεσμα της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας για την πολιτική Τραμπ στην Συρία, που τον προηγούμενο μήνα είχε ανακοινώσει μονομερώς την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να αφεθεί ελεύθερο πεδίο στην Τουρκία να επέμβει ως ρυθμιστής της καταστάσεως, σε συνεννόηση με την Ρωσία.<br /><br />Ακολούθησε τον Φεβρουάριο του 2020 η επίσημη ομιλία Μακρόν στην οποία μίλησε για μεγαλύτερη αυτονομία δράσεως της ΕΕ και πρότεινε έναν “στρατηγικό διάλογο” με επίκεντρο τον “ρόλο της γαλλικής πυρηνικής αποτροπής” συνολικώς, στην ασφάλεια της Ευρώπης. <br /><br />Στις 22 Ιουνίου μόλις, ο πρόεδρος Μακρόν επανέλαβε τα περί “κλινικώς νεκρού ΝΑΤΟ”, εξ αφορμής προσφάτου επεισοδίου μεταξύ γαλλικής φρεγάτας και τουρκικών πολεμικών πλοίων ανοικτά της Λιβύης. Όμως πίσω από την γαλλική δυσαρέσκεια για την ανεξέλεγκτη στάση της Τουρκίας ειδικότερα, όσο και την μειωμένης αξιοπιστίας στάση των ΗΠΑ έναντι της “κοινής” δράσεως Τουρκίας – Ρωσίας γενικότερα, βρίσκεται το όραμα που ο ίδιος ο πρόεδρος Μακρόν εξέφρασε εδώ και καιρό.<br /><br />Ήταν Σεπτέμβριος του 2017 όταν ο πρόεδρος Μακρόν πρότεινε την γνωστή πλέον “Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επεμβάσεως” (ΕΙ2) και στις 25 Ιουνίου 2018 υπεγράφη σχετική Επιστολή Προθέσεως (LOI) από 9 χώρες: Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Εσθονία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Ολλανδία, Πορτογαλία. Έκτοτε, την πρωτοβουλία αποδέχθηκαν οι Ιταλία, Νορβηγία, Ρουμανία, Σουηδία, Φινλανδία.<br /><br />Απώτερος στόχος της ΕΙ2 είναι η δημιουργία κοινής στρατηγικής κουλτούρας για την Άμυνα και Ασφάλεια, με από κοινού ανάληψη δράσεως σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του ΟΗΕ ή άλλους δημιουργούμενους σχηματισμούς. Σε όλη αυτή την ευρωπαϊκή “κοσμογονία”, η Ελλάδα απουσιάζει με προφανέστατη εξήγηση την διακυβέρνηση της χώρας από τους ιδεοληπτικούς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. <div> <br /></div> <div> Απούσα και η Κύπρος…<br /><br />Η κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει να επιδιώκει μεγαλύτερη εκμετάλλευση της δυναμικής που έχει δημιουργήσει η Γαλλία, “ποντάροντας” όμως σε διμερές πλαίσιο, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται πιο εύκολα και μπορούν να αναμένονται πιο ουσιαστικά αποτελέσματα. Στην συνάντηση Μακρόν – Μητσοτάκη στις 29 Ιανουαρίου 2020 ετέθη ευθέως το ζήτημα μιας στρατηγικής σχέσεως σε διμερές επίπεδο. Έκτοτε, οι επαφές συνεχίζονται για μεγαλύτερη εξειδίκευση της εταιρικής σχέσεως που κτίζεται και στον τομέα της Άμυνας. Κατά την επίσκεψη της Γαλλίδας υπουργού Αμύνης στις 24 Φεβρουαρίου, υπήρχε εντυπωσιακή ευθύτητα ως προς την πρόθεση στηρίξεως της Αθήνας στις προκλήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Οι δύο πλευρές έχουν επιδείξει πρόθεση η συνεργασία στον τομέα των εξοπλισμών να επεκταθεί και στον τομέα των στρατιωτικών γυμνασίων αλλά και στην ενίσχυση της διαλειτουργικότητος μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο χωρών. Πρόκειται για το “τεχνικό” μέρος μια στρατηγικής σχέσεως που φαίνεται ότι κτίζεται, με απώτερη προοπτική ενδεχομένως την από κοινού συγκρότηση στρατιωτικών σχηματισμών που θα αναλάβουν αποστολές στο πλαίσιο των εθνικών στόχων των δύο χωρών και πιθανώς των συμφερόντων της ΕΕ ευρύτερα.<br /><br />Η Γαλλία έχει λόγους να υποστηρίζει την Ελλάδα στον Αμυντικό τομέα. Η χώρα διατηρεί αξιόλογες αριθμητικώς και ποιοτικώς ένοπλες δυνάμεις, είναι παραδοσιακός αγοραστής γαλλικών οπλικών συστημάτων και αντιμετωπίζει προκλήσεις ασφαλείας από την Τουρκία σε Αιγαίο και Κύπρο. Αντιθέτως, η Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος αγοραστής γαλλικών όπλων και σήμερα η εξωτερική της πολιτική βρίσκεται σε σύγκρουση με τα γαλλικά συμφέροντα.<br /><br />Τα τελευταία έτη, η Γαλλία διαπιστώνει τον αρνητικό για τα συμφέροντά της ρόλο που έχει αναλάβει η Τουρκία. Το νεοθωμανικό όραμα εξαπλώσεως της τουρκικής επιρροής σε συνορεύουσες χώρες όπως το Ιράκ και κυρίως η Συρία, σε χώρες του Κόλπου και πλέον της Βορείου Αφρικής – Μαγκρέμπ, απειλεί να περιορίσει εκ των πραγμάτων την επιρροή που παραδοσιακώς έχει το Παρίσι σε όλες αυτές τις περιοχές. Μετά δε την ανοικτή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στην Λιβύη, η Γαλλία αντιλήφθηκε ότι η Άγκυρα έχει όλες τις δυνατότητες εάν αφεθεί ανεξέλεγκτη, να την αντικαταστήσει πλήρως!<br /><br />Η νεοθωμανική “επέλαση” συνεχίζεται όσο δεν υπάρχει αντίδραση από τους άλλους δρώντες, δηλαδή τις ΗΠΑ, την Ρωσία, την ΕΕ και τις αραβικές χώρες. Στην Λιβύη δε, όπως και στην Συρία, έχει καταστεί αντιληπτό ότι η Άγκυρα αξιοποιεί τις στενότερες σχέσεις της με την Ρωσία για να αναλάβει ουσιαστικό ρόλο ρυθμιστού των πραγμάτων. Στην Λιβύη, η επέμβασή της έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία για το Παρίσι, επειδή δεν πρόκειται για συνορεύουσα χώρα με την Τουρκία κι επειδή η γαλλική στρατιωτική ανάμειξη επί του πεδίου είχε περιορισθεί σε εντελώς συμβολική και παρασκηνιακή. <br /><br />Η Γαλλία είναι μπλεγμένη με την κρίση στις υποσαχάριες χώρες του Σαχέλ και συγκεκριμένως από το 2012, που μάχεται στο Μάλι εναντίον των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους. Η ανάμειξη αυτή, με στρατεύματα που προσεγγίζουν σε δύναμη τους 5.000 άνδρες, δεν είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στην Γαλλία και η διεθνής στήριξή της σε επίπεδο συνεισφοράς δυνάμεων (Μεγάλη Βρετανία, Εσθονία) είναι συμβολική. Ο αγώνας στο Μάλι είναι δύσκολος εξαιτίας της μεγάλης εκτάσεως και του χαμηλού επιπέδου των ενόπλων δυνάμεων της περιοχής που βρίσκονται στο πλευρό των Γάλλων. Η στρατιωτική εμπλοκή στο Μάλι, εκτιμάται ότι είναι η αιτία που η Γαλλία έχει περιορισθεί τα προηγούμενα έτη σε πολιτικοδιπλωματικές πρωτοβουλίες ως προς την κατάσταση της Λιβύης, με αποτέλεσμα η τουρκική επέμβαση εκεί να βρει το Παρίσι απροετοίμαστο. <br /><br />Με την Γαλλία ουσιαστικώς αποστασιοποιημένη, την Ιταλία μόνιμο “όμηρο” της Λιβύης ως κυρίου προμηθευτή σε πετρέλαιο και την Γερμανία εκτός παιχνιδιού και προσεκτική με την Τουρκία εξαιτίας του λαθρομεταναστευτικού, ο πρόεδρος Ερντογάν έσπευσε να καλύψει το “κενό” και να επεκτείνει την τουρκική επιρροή σε αυτό το διαλυμένο κράτος. Η απουσία στρατιωτικών δυνάμεων άλλων χωρών από το πλευρό του αντιπάλου LNA, διευκόλυνε την τουρκική δράση, η οποία εντός ολίγων μηνών ανέτρεψε πλήρως την κατάσταση. Επόμενος στόχος είναι η μόνιμη εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας (βάσεις) στην Λιβύη, πράγμα που θα συνιστούσε μείζονα πρόκληση για Γαλλία αλλά και Αίγυπτο.<br /><br />Η Γαλλία, χωρίς να έχει “συνέλθει” από την ανατροπή στην Συρία, διατηρεί εκεί συμβολικές δυνάμεις ενώ τον Μάρτιο του 2020 οι γαλλικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από το Ιράκ. Το Μάλι παραμένει η κύρια γαλλική δέσμευση σε στρατιωτικό επίπεδο, δικαιολογουμένη από την στρατηγική αξία των χωρών του Σαχέλ ως προμηθευτών ουρανίου. Ο Νίγηρας είναι ο 5ος παραγωγός ουρανίου παγκοσμίως και η εκμετάλλευση των ορυχείων ανήκει στην γαλλική εταιρεία Areva, μια στρατηγικής σημασία πηγή από την οποία οι ισλαμιστές τρομοκράτες που δρουν στο γειτονικό Μάλι, απέχουν μόλις 200 χλμ. <br /><br />Μόλις τον περασμένο Ιανουάριο οι ηγέτες των ενδιαφερομένων χωρών της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής (Μάλι, Μαυριτανία, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας, Τσαντ) προσκλήθηκαν στο Παρίσι και επανέλαβαν το αίτημά τους για συνέχιση της γαλλικής υποστηρίξεως στον αντιανταρτικό αγώνα. Ο πρόεδρος Μακρόν ανταποκρίθηκε με την αποστολή 220 επιπλέον στρατιωτών. Οι ίδιοι Αφρικανοί ηγέτες, κάλεσαν και τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους να ανταποκριθούν.<br /><br />Στο σημείο αυτό κρύβεται μία από τις πτυχές της προετοιμαζόμενης στρατηγικής συμφωνίας που επιδιώκουν να συνάψουν Παρίσι και Αθήνα. Όπως η Αθήνα ζητεί από τους Γάλλους να διαδραματίσουν αποφασιστικό ρόλο έναντι της τουρκικής απειλής, έτσι και το Παρίσι θέτει το θέμα της έμπρακτης ελληνικής υποστηρίξεως σε γαλλικές “εκστρατείες” εκτός συνόρων. Το Μάλι είναι ένα θέατρο επιχειρήσεων για το οποίο ήδη έχουν γίνει συζητήσεις ως προς την πιθανή ανάπτυξη ελληνικής στρατιωτικής δυνάμεως με επιχειρησιακό και όχι υποστηρικτικό ρόλο. Η ελληνική δύναμη θα είναι συμβολική από πλευράς μεγέθους αλλά θα έχει σημαντική πολιτική σημασία για την Γαλλία, εφόσον θα δείχνει την έμπρακτη ανταπόκριση ενός κράτους μέλους της ΕΕ στον συγκεκριμένο αντιανταρτικό – αντιτρομοκρατικό αγώνα.<br /><br />Ως προς την Λιβύη και την πτυχή που έχει για την Ελλάδα η τουρκική επέμβαση, η σαφώς επιθετική στάση Μακρόν έναντι των σκοπών Ερντογάν, ευνοεί πρωτοβουλίες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο που σε πρώτη φάση μπορούν να ενισχύσουν την Αποτροπή έναντι κινήσεων της Τουρκίας στην περιοχή μεταξύ Κρήτης – Καστελορίζου. Η Ελλάδα, μαζί με την Αίγυπτο, είναι ήδη δύο χώρες στην περιοχή που έχουν προειδοποιήσει ευθέως την Τουρκία ότι θα απαντήσουν με στρατιωτική δράση εναντίον της, σε τυχόν ενέργειες στην θαλάσσια περιοχή Κρήτης – Καστελορίζου ή σε νέα επίθεση στην Λιβύη προς ανατολάς. Η Γαλλία, με τις αναφορές περί “κλινικώς νεκρού ΝΑΤΟ”, εκφράζει μία θέση η οποία εμμέσως περιέχει το σπέρμα της απειλής αναλήψεως και στρατιωτικής δράσεως εναντίον της Τουρκίας.<br /><br />Στο πλαίσιο ενισχύσεως της Αποτροπής, η Ελλάδα φαίνεται να επεξεργάζεται προτάσεις για την παρουσία ισχυρών γαλλικών δυνάμεων στον ελληνικό χώρο, κατά το κρίσιμο διάστημα του φθινοπώρου που η Τουρκία έχει απειλήσει με έρευνες. Είναι αυτονόητο ότι τέτοιου τύπου “μέτρα”, αποβλέπουν περισσότερο στην εκπομπή πολιτικού μηνύματος και την καλλιέργεια αμφιβολιών αλλά δεν αρκούν για να εμποδίσουν έναν αποφασισμένο εχθρό.<br /><br />Η μεταστάθμευση αεροπορικών δυνάμεων και η παρουσία ναυτικών μονάδων στον ελληνικό χώρο, καθώς και άλλες ενέργειες όπως η συμμετοχή ελληνικής φρεγάτας στην Ομάδα Μάχης του γαλλικού αεροπλανοφόρου τον παρελθόντα Φεβρουάριο, σχεδιάζονται στην παρούσα φάση και ως “πρόβες” για ένα μελλοντικό κοινό στρατιωτικό αεροναυτικό σχηματισμό. Εφόσον συγκροτηθεί ένα τέτοιο μόνιμο ελληνογαλλικό Task Group στην Μεσόγειο, στο οποίο θα μπορούν να προσκολληθούν δυνάμεις φιλικών χωρών, τότε η προοπτική αναθέσεως συγκεκριμένης αποστολής εναντίον τουρκικών επιδιώξεων, θα είναι πολύ πιο κοντά ως πιθανότητα. <br /><br />Η Γαλλία δείχνει πρόθυμη να αναλάβει ρόλο πρόσθετης δυνάμεως Αποτροπής έναντι της Τουρκίας, τον οποίο αποφεύγουν οι ΗΠΑ, διαψεύδοντας τις προσδοκίες των Αθηνών. To ελάχιστο που αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να αποκομίσουν οι Γάλλοι, είναι κάποιες συμβάσεις υψηλής αξίας για πωλήσεις αμυντικού υλικού στην Ελλάδα όσο και μερίδιο στην εκμετάλλευση του όποιου υποθαλασσίου πλούτου κρύβουν οι θάλασσες του Ελληνισμού.<br /><br />Αλλά και η Γαλλία έχει “ανάγκη” την Ελλάδα στην πορεία της για ανάδειξη σε κυρίαρχη δύναμη της ΕΕ. Τα εθνικά συμφέροντα Ελλάδος και Κύπρου απειλούνται σοβαρά από την Τουρκία, με την οποία η Γαλλία βρίσκεται σε τροχιά συγκρούσεως. Η προσπάθεια της Τουρκίας να αναδειχθεί σε επικυρίαρχο της περιοχής, μπορεί να εμποδισθεί σε τελική ανάλυση μόνο διά των όπλων και η όποια επένδυση σε ουσιαστικά και όχι εικονικά βήματα συμπύξεως στρατιωτικών συμμαχιών είναι προς την σωστή κατεύθυνση.<br /><br />Αυτό όμως για το οποίο δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες η Ελλάδα, είναι ότι καμμία Γαλλία δεν πρόκειται να σπεύσει στρατιωτικά στο πλευρό της, εφόσον η ίδια ενδώσει στις τουρκικές απειλές. Μόνο όταν η Αθήνα αποδείξει την αποφασιστικότητά της, μπορεί να ελπίζει σε ξένη συνδρομή. Υπ’ αυτή την έννοια, θεμιτό σε διπλωματικό επίπεδο να γίνονται προσπάθειες για διατήρηση διαύλων επικοινωνίας αλλά καταστροφικές οι δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών, συμβούλων και καθηγητών περί συμβιβασμών, που εκπέμπουν αμφιβολίες, φόβο και εκλαμβάνονται ως έλλειψη βουλήσεως, καταστρέφοντας την όποια έννοια Αποτροπής. <br /><br />Στην Ελλάδα οι αναλυτές σπεύδουν να επισημάνουν ότι η Τουρκία “υπερεπεκτείνεται” και ότι δογματικώς η “υπερεπέκταση” οδηγεί σε πτώση. Η “υπερεπέκταση” όμως, δεν διακόπτεται λόγω ψυχοσωματικής κοπώσεως της κυβερνήσεως του κράτους που την επιδιώκει, ούτε με προσευχές των κρατών που αισθάνονται ότι θίγονται από αυτή την πολιτική. Η “υπερεπέκταση”, όταν μάλιστα ασκείται διά της ενεργού χρησιμοποιήσεως των ενόπλων δυνάμεων, διακόπτεται μόνο όταν συναντήσει αποφασιστική αντίδραση. Και αυτή δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν περιορίζεται σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο, χωρίς να συνοδεύεται από αντίστοιχη στρατιωτική αντίδραση. Όσο δεν ισχύει το τελευταίο, η Τουρκία θα συνεχίσει ανεξέλεγκτα την “επέλασή” της και πέρα από την Λιβύη. Δηλαδή ευθέως πλέον εναντίον της Ελλάδος.<br /><br />Η Ελλάδα απέδειξε μεν στην υβριδική επίθεση που δέχθηκε στον Έβρο ότι μπορεί να ανταπεξέλθει αλλά ήδη, οι “φωνές συνέσεως των δειλών” που ακούγονται για την προοπτική μιας στρατιωτικής αναμετρήσεως, αποδυναμώνουν την εκπεμπομένη ελληνική Αποτροπή. Επιπλέον, μεταξύ όλων των χωρών με τις οποίες η Αθήνα έχει συσφίξει τις σχέσεις της για τα ενεργειακά δρώμενα σε Κρήτη και Κύπρο, η Ελλάδα είναι εκείνος που δέχεται την τουρκική πίεση και θα κληθεί να “δώσει εξετάσεις” έναντι των ξένων συνεργατών. Εάν αποτύχει η Αθήνα, υποχωρώντας ατάκτως και αποδεχόμενη μια συμφωνία που θα “βάζει στο παιχνίδι” την Τουρκία, ταχέως ή σταδιακώς θα ατονίσει το ενδιαφέρον Αιγύπτου και Ισραήλ για μια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα.<br /><br />Όμως ανεξαρτήτως του πως θα εξελιχθεί η αναμενόμενη κρίση με την Τουρκία, η Ελλάδα δεν θα έχει λύσει το αμυντικό της πρόβλημα έναντι της τουρκικής επιθετικότητος. Στην Αθήνα φαίνεται ότι ορισμένοι θεωρούν πως πιθανή “ανακωχή” στην συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή ενδιαφέροντος, μπορεί να οδηγήσει ως διά μαγείας σε μια νέα εποχή βελτιώσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Πρόκειται περί πλάνης. Εάν αξιολογηθούν περισσότερο οι καθημερινές επιθέσεις Τούρκων κυβερνητικών, αξιωματούχων αλλά και δημοσιογράφων και ιδιωτών, που διεκδικούν από την Ελλάδα περιουσίες μέχρι και νησιωτικά εδάφη επικαλούμενοι δήθεν “νομικά” δικαιώματα, καθίσταται αντιληπτό ότι στην Τουρκία η εικόνα που έχει ριζώσει στην γενική εθνική αντίληψη για την Ελλάδα, είναι αυτή ενός βιλαετίου που μόλις προχθές αποσχίστηκε σκανδαλωδώς από την… οθωμανική αυτοκρατορία. Ελλάδα και Κύπρος, περίπου “δεν υπάρχουν” για την ανερχομένη τουρκική επικυριαρχία και είναι δεδομένο ότι η στρατιωτική ενδυνάμωση της Τουρκίας θα εξακολουθήσει να θέτει ευθέως ζήτημα επιβιώσεως του Ελληνισμού. Υπ’ αυτή την έννοια, μια ουσιαστική διμερής στρατηγική αμυντική συμμαχία με την Γαλλία, θα εξακολουθεί να έχει νόημα.<br /><br /><a href="https://doureios.com/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί Γαλλία και Ελλάδα έχουν “ανάγκη” η μία την άλλη

Από Σάββας Δ. Βλάσσης Η Γαλλία επιδιώκει να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ όσον αφορά τις προκλήσεις Άμυνας και Ασφάλειας. Με δεδομέν...

Διαβάστε την συνέχεια

Αντιμέτωπη με δύο πολέμους η Αίγυπτος

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjudRuX6-r4n-Y2nnKPabRw2U9vs6cu39DXngV8M_UuieOORFbgrZYBZpYMBvyi1KE11_85FIcULzzvIiBjJqIHfpvLtuWjchqL95KaB9NkXenCFHbaU_fIGFrbtF0w2Ir6otRR8W1l2LQ/s1600/sisi-aigyptos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjudRuX6-r4n-Y2nnKPabRw2U9vs6cu39DXngV8M_UuieOORFbgrZYBZpYMBvyi1KE11_85FIcULzzvIiBjJqIHfpvLtuWjchqL95KaB9NkXenCFHbaU_fIGFrbtF0w2Ir6otRR8W1l2LQ/s640/sisi-aigyptos.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b>Μπαλτζώης Ιωάννης</b><br />Δεν γνωρίζω αν πολλοί αντιλαμβάνονται που έχουν φθάσει τα πράγματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ιδιαίτερα σε μια από τις θερμότερες περιοχές του πλανήτη, στο σύμπλοκο Ελλάδος (νοτίως της Κρήτης), της Λιβύης και της Αιγύπτου. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναλύσουμε μόνο από την πλευρά της Αιγύπτου και θα δούμε ότι η μεγάλη αυτή αραβική χώρα ευρίσκεται πολύ πιο κοντά σε μια ή και δύο πολεμικές συρράξεις.<br /><br />Συγκεκριμένα, ο ένας πόλεμος είναι εξαιρετικά πιθανός στα δυτικά της Αιγύπτου, εναντίον της Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης (GNA). Πρόκειται για ένα κρατικό μόρφωμα, ελεγχόμενο και χειραγωγούμενο απολύτως από τον πρόεδρο Ερντογάν το οποίο χρησιμοποιεί της ορδές των μεταφερόμενων από την Τουρκία τζιχαντιστών από το Ιντλίμπ της Συρίας. Αν αυτές οι ορδές περάσουν την κόκκινη γραμμή που έθεσε η Αίγυπτος για την περιοχή της Σύρτης –την στρατηγικότερη περιοχή της Λιβύης– λόγω της ενεργειακής σπουδαιότητάς της, τότε ο πόλεμος είναι δεδομένος.<br /><br />Η δεύτερη σύρραξη που πολύ πιθανόν θα κληθεί να συμμετάσχει το Κάιρο θα είναι στα νότια της χώρας και συγκεκριμένα εναντίον της Αιθιοπίας. Η αιτία εδώ είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με την Λιβύη, καθώς δεν σχετίζεται με πετρέλαια αλλά το νερό και συγκεκριμένα την ολοκλήρωση του Μεγάλου Αιθιοπικού αναγεννησιακού φράγματος (GERD). Από τον Ιούλιο του 2020 το γιγαντιαίο φράγμα θα αρχίσει να γεμίζει με το πολύτιμο νερό του Γαλάζιου Νείλου, του ανατολικού βραχίονα του Νείλου ποταμού. Ο αριστερός είναι ο Λευκός Νείλος, που αποτελεί την πηγή της ζωής για την Αίγυπτο τις τέσσερις τελευταίες χιλιετίες.<br /><br />Ο Πρώτος Πόλεμος<br /><br />Το μόρφωμα της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης, ναι μεν αρχικά ήταν διεθνώς αναγνωρισμένο, αλλά απέτυχε στον σκοπό του να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης από το 2017. Συνεπώς, έχασε τη νομιμοποίησή του, έχοντας ως πρωθυπουργό τον ελεγχόμενο απολύτως από τον Ερντογάν, Τουρκολίβυο πρωθυπουργό Σάρατζ. Ο τελευταίος υποστηρίζεται με οπλικά συστήματα και πάσης μορφής βοήθεια από την Τουρκία και το Κατάρ ενώ χαίρει ευνοϊκής μεταχείρισης από την υποχθόνια πολιτική στάση της Ιταλίας, που στηρίζεται καθαρά σε οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή.<br /><br />Η Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης με τις παραστρατιωτικές δυνάμεις της (στην ουσία μισθοφόροι τζιχαντιστές από το Ιντλίμπ) θέλει να καταλάβει τον κόλπο της Σύρτης για να ελέγχει τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Λιβύης, κάτι που παραβιάζει την κόκκινη γραμμή της Αιγύπτου. Η περιοχή της Σύρτης και ολόκληρη η Δυτική Λιβύη, περίπου 80% του Λιβυκού εδάφους, ελέγχεται από τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό (LNA) υπό τον στρατηγό Χαφτάρ και το εκλεγμένο Λιβυκό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για την αντίπαλη παράταξη, η οποία είναι και αυτή διεθνώς αναγνωρισμένη, απολαμβάνοντας της στήριξης Αιγύπτου, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας, Ισραήλ, Γαλλίας και Ελλάδας. Ως έναν βαθμό στηρίζεται και από την Ρωσία με επιφυλάξεις, αλλά και τις επαμφοτερίζουσες και αλλοπρόσαλλες πολιτικά ΗΠΑ.<br /><br />Η Αίγυπτος έχει ήδη μεταφέρει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις με βαρύ οπλισμό (εκατοντάδες άρματα μάχης) στα σύνορα της με την Λιβύη και είναι έτοιμη να εισβάλει στην Λιβύη. Σε πρόσφατο τηλεοπτικό του διάγγελμα, ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο κόλπος της Σύρτης είναι "κόκκινη γραμμή" για την Αίγυπτο, αν προχωρήσουν οι δυνάμεις του GNA, αναφέροντας την ανάγκη προστασίας των πορωδών συνόρων της ως λόγου "άμεσης επέμβασης" στη Λιβύη. Μετά από το διάγγελμά του επιθεώρησε στρατιωτικούς μεγάλους σχηματισμούς στα δυτικά σύνορα της Αιγύπτου. Ο αριθμός των στρατευμάτων που έχουν αναπτυχθεί δείχνει ότι εννοούν μια τέτοια επιχείρηση.<div> <br />Ο δεύτερος πόλεμος<br /><br />Ο επόμενος πόλεμος που θα μπορούσε να εμπλακεί άμεσα η Αίγυπτος είναι το νέο Αιθιοπικό φράγμα, καθόσον από τον Ιούλιο θα αρχίσει να γεμίζει με το νερό του "Γαλάζιου Νείλου". Το κολοσσιαίο αυτό φράγμα GERD, κατασκευαζόταν από το 2010 και με αυτό το έργο των 4,8 δισ. δολ., η Αιθιοπία μετατρέπεται σε εξαγωγέα ηλεκτρικής ενέργειας. Από την άλλη η Αίγυπτος φοβάται ότι η πλήρωση του φράγματος και η μετέπειτα διαχείρισή του θα αφήσουν πολύ λίγο νερό να ρέει, κάτι που θα της δημιουργούσε τεράστια γεωργικά και οικονομικά προβλήματα.<br /><br />Η λεκάνη του φράγματος σχεδιάστηκε για ένα τεράστιο όγκο νερού 74 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων. Όταν τελειώσει και γεμίσει το φράγμα θα παράγει 6.450 MW ηλεκτρικής ενέργειας, περισσότερο από το τριπλάσιο που μπορεί να παράγει η Αιθιοπία. Μεγάλο μέρος της νέας παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας θα εξαχθεί στο Σουδάν και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το φιλικό Σουδάν δεν έχει πάρει την πλευρά της Αιγύπτου. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αιγύπτου και Αιθιοπίας, υπό την εποπτεία των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, δεν κατάφεραν να τελεσφορήσουν.<br /><br />Η Αίγυπτος κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να παρέμβει, πλην όμως μέχρι τώρα δεν υπάρχει συμφωνία. Η Αίγυπτος εκτιμά ότι θα χάσει τουλάχιστον το 22% της ροής του νερού του Νείλου και ανησυχεί ότι θα επηρεαστεί έως και το 30% της καλλιεργούμενης γης της, η οποία θα μετατραπεί σε έρημο. Τόσο η Αίγυπτος όσο και η Αιθιοπία υπαινίχθηκαν τη δυνατότητα λήψης στρατιωτικών μέτρων για την προστασία των συμφερόντων τους και οι ειδικοί φοβούνται ότι η διακοπή των συνομιλιών είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση.<br />Ο κίνδυνος των Αδελφών Μουσουλμάνων<br /><br />Κανένας Αιγύπτιος κυβερνήτης δεν μπορεί να επιτρέψει ούτε την μία ούτε την άλλη κατάσταση και υποχρεούται να αντιδράσει αν δεν θέλει να κρεμαστεί στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο. Κανείς μετριοπαθής κυβερνήτης δεν μπορεί να αγνοήσει την ουσιαστική απειλή των Αδελφών Μουσουλμάνων για την Αίγυπτο και μάλιστα δίπλα από τα σύνορά της. Εξάλλου η ανάμνηση του Μόρσι και η σύντομη διακυβέρνηση του στην Αίγυπτο είναι ακόμη νωπή, η δε απειλή των μέσα στην Αίγυπτο είναι ακόμη ισχυρή και δεδομένη.<br /><br />Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων ξεκίνησε από την Αίγυπτο το 1928 με τον Χασάν αλ Μπανά, με σκοπό να πολεμηθεί η δυτική επιρροή στον παραδοσιακό τρόπο ζωής των μουσουλμάνων Αιγυπτίων. Το 1964 ο ιεροδιδάσκαλος και θεωρητικός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Σαΐντ Κουτμπ πρότεινε το Ισλάμ να ανατρέψει με πόλεμο την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη. Η πρόταση αυτή αποτελεί το θεμέλιο της σκέψης των σύγχρονων ακραίων ισλαμιστών.<br /><br />Αποστολή του Ισλάμ είναι, κατά τον Κουτμπ, να αποτινάξει όλα αυτά και να τα αντικαταστήσει με την παγκόσμια εφαρμογή των δογμάτων του Κορανίου και για την πραγματοποίηση αυτών, χρειάζονται ακραία μέτρα. Έτσι για τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές οι απόψεις αυτές εμπεριέχουν αλήθειες πέραν της υφιστάμενης διεθνούς τάξης. Αποτελούν την πολεμική ιαχή των ακραίων ισλαμιστών (των τζιχαντιστών) στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική εδώ και δεκαετίες και αυτό είναι το επικίνδυνο και απολύτως διαλυτικό για την υφισταμένη πολιτική τάξη της Αιγύπτου.<br /><br />Έτσι η Αίγυπτος θεωρεί την Μουσουλμανική Αδελφότητα του GNA, ως υπαρκτή και άμεση απειλή αν ελέγχει την Λιβύη μέχρι τα σύνορά της. Ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης ( LNA) του στρατηγού Χαφτάρ παρέχει την ζώνη ασφαλείας (buffer zone) και αποτελεί μέγιστη προτεραιότητα για τη αιγυπτιακή ασφάλεια ο έλεγχος της Ανατολικής Λιβύης από τον LNA και εκτιμάται ότι η κόκκινη γραμμή του προέδρου Σίσι είναι δεδομένη και εκτελεστέα αν παραβιαστεί.</div> <div> <br />Δυσκολίες και λύσεις για έναν διμέτωπο πόλεμο<br /><br />Κανείς κυβερνήτης της Αιγύπτου δεν μπορεί να επιτρέψει μια κατάσταση στην οποία το 30% της γεωργίας της Αιγύπτου να μειώνεται και η πλούσια γη να γίνεται έρημος. Δεκάδες εκατομμύρια μικροί αγρότες θα χάσουν το εισόδημά τους και ο λιμός στην μεγάλη αυτή χώρα είναι μια ξεχωριστή πιθανότητα. Έτσι ένας πόλεμος με την Αιθιοπία φαίνεται αναπόφευκτος. Όμως δεν υπάρχουν κοινά σύνορα μεταξύ Αιγύπτου και Αιθιοπίας και παρεμβάλλεται το Σουδάν.<br /><br />Έτσι μια χερσαία στρατιωτική χερσαία επίθεση στο φράγμα θα ήταν περίπλοκη επίθεση και θα πρέπει να περάσει από το Σουδάν, άρα μη εφικτή. Όμως μια αεροπορική επίθεση μεγάλης κλίμακας που θα προέρχεται από την Ερυθρά Θάλασσα φαίνεται να είναι η πιο πιθανή επιχείρηση. Αλλά αυτό θα ήταν επικίνδυνο και δεν θα λύσει το πρόβλημα της Αιγύπτου. Το φράγμα θα επισκευαζόταν και η επίθεση θα έπρεπε να επαναληφθεί.<br /><br />Από την άλλη, η Αιθιοπία χρειάζεται την ηλεκτρική ενέργεια από το φράγμα για να αναπτύξει τη χώρα και να αποπληρώσει τα δάνεια που ανέλαβε για την οικοδόμησή της. Θέλει να γεμίσει εντελώς το φράγμα τα επόμενα επτά χρόνια. Η παράταση αυτού του χρονικού πλαισίου θα μείωνε τον άμεσο αντίκτυπο στην Αίγυπτο και ίσως να είναι η καλύτερη λύση, με συνεννόηση των δύο χωρών. Αλλά η Αιθιοπία είναι φτωχή και κάποιος άλλος θα πρέπει να πληρώσει για τις απώλειες που θα υποστεί.<br /><br />Θα μπορούσε η Αίγυπτος να χειριστεί ταυτόχρονα δύο πολέμους; Εξετάζοντας τις στρατιωτικές δυνατότητες των τριών χωρών, ναι η Αίγυπτος μπορεί. Και τούτο γιατί στην Λιβύη οι παραστρατιωτικές μισθοφορικές και τζιχαντιστικές δυνάμεις του Σάρατζ, διοικούμενες και σφόδρα επικουρούμενες από την Τουρκία (και το Κατάρ) δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον αιγυπτιακό στρατό επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Τουρκία, συνεπώς, θα πρέπει να εμπλακεί άμεσα, αλλά θα πρέπει να διατηρήσει μεγάλες γραμμές ανεφοδιασμού που θα περνούν από εχθρικές περιοχές –Ελλάδα, Αίγυπτος– με ότι αυτό συνεπάγεται.<br /><br />Σε ότι αφορά τα αεροπορικά πλήγματα κατά του φράγματος της Αιθιοπίας είναι δυνατόν να γίνονται σε χρόνο και περιοδικότητα που η Αίγυπτος θα επιλέγει. Ο πρόεδρος Σίσι θα πρέπει τώρα να λάβει αρκετά δύσκολες αποφάσεις. Πώς θα αποφασίσει; Έχει εναλλακτικές λύσεις; Εκτιμούμε πως όχι, έτσι οι δύο πόλεμοι της Αιγύπτου είναι δεδομένοι, εκτός αν συμβούν μεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις και ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αντιμέτωπη με δύο πολέμους η Αίγυπτος

Μπαλτζώης Ιωάννης Δεν γνωρίζω αν πολλοί αντιλαμβάνονται που έχουν φθάσει τα πράγματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ιδιαίτερα σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πως με τους εξοπλισμούς της η Τουρκία κερδίζει χωρίς πόλεμο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLba7uA39VM8HAgJ32_dG8MyQYFAUgmdOCnoFrSFm-VDMPXk0lIg00WRh8RV9fIaGUkxYco63F_6FgSLZrjt7MZQ_59Ap5RBVhM8QOnBW00fnB6RsWOgk7SSxtbGon0fGAM0TNPBHHlwo/s1600/S-400.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLba7uA39VM8HAgJ32_dG8MyQYFAUgmdOCnoFrSFm-VDMPXk0lIg00WRh8RV9fIaGUkxYco63F_6FgSLZrjt7MZQ_59Ap5RBVhM8QOnBW00fnB6RsWOgk7SSxtbGon0fGAM0TNPBHHlwo/s640/S-400.png" width="640" /></a></div> <b><br />Μαργαρίτης Γιώργος</b><br />Τα οπλικά συστήματα σχεδιάζονται συνήθως τον καιρό της ειρήνης. Προφανώς όμως η χρήση τους ανάγεται στον καιρό του πολέμου. Πρόκειται για μια αντίφαση που σχετικοποιεί τον πολύ πλούσιο διάλογο σχετικά με την αξία του ενός, ή του άλλου όπλου. Στην ουσία οι εξοπλισμοί σχεδιάζονται στη βάση υποθέσεων πάνω στο τι θα είναι και με τι θα μοιάζει ο επερχόμενος πόλεμος, στον οποίο θα κληθούν τα σημερινά όπλα να αποδείξουν την χρησιμότητα και την αξία τους. Πρόκειται για παιχνίδι υποθέσεων όπου η φαντασία καλείται να καλύψει τα ανοίγματα και τα κενά.<br /><br />Στην στρατιωτική ιστορία περισσεύουν τα παραδείγματα όπου, στην έναρξη του πραγματικού πολέμου, οπλικά συστήματα υψηλού κόστους και υψηλών προσδοκιών απογοήτευσαν με τις επί του πραγματικού πεδίου της μάχης επιδόσεις τους. Αντίθετα, υπάρχουν επίσης άφθονα παραδείγματα όπου, οπλικά συστήματα, που θεωρήθηκαν ξεπερασμένα ή αναποτελεσματικά στον καιρό της ειρήνης, μεταβλήθηκαν σε βασικά όπλα των εμπολέμων στον πραγματικό πόλεμο. Στον τελευταίο, η φαντασία, η τόσο απαραίτητη στον καιρό της ειρήνης, παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα. Και οι κανόνες της τελευταίας είναι σαφώς πιο ουσιαστικοί.<br /><br />Ετούτη η μικρή θεωρητική εισαγωγή θα μπορούσε να αποτελέσει προοίμιο σε μια γενική συζήτηση περί εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η πρόθεσή μας, όμως, δεν είναι αυτή. Στο παρόν σημείωμα θα επικεντρώσουμε σε όσα η δια των εξοπλισμών πολιτική μπορεί να πετύχει στον καιρό της ειρήνης. Τον τρόπο δηλαδή που οι εξοπλισμοί διαμορφώνουν και υπαγορεύουν πολιτικό αποτέλεσμα, χωρίς να χρειαστεί η εν θερμώ χρήση τους, η έναρξη ενός πολέμου με άλλα λόγια.<br /><br />Ας ξεκινήσουμε από τη μακρινή Κίνα. Ακούγονται πολλά για την στρατηγική της τελευταίας, όπως αυτή εκφράζεται στους σχεδιασμούς του "ένας δρόμος, μια ζώνη" ή, αν θέλετε, πιο ποιητικά, στην αναβίωση του αρχαίου "δρόμου του μεταξιού". Η περί αυτών των σχεδιασμών φιλολογία απασχολεί υπέρμετρα τον ευρωπαϊκό χώρο, καθότι οι βασικές αιχμές τους καταλήγουν, ξεκινώντας από την Κίνα, στον ευρωπαϊκό χώρο. Καταλήγουν ή από την πλευρά της ασιατικής ενδοχώρας, ή από την πλευρά της Μεσογείου και των λιμανιών της (μέσα σε αυτά ο Πειραιάς).<div> <br />Ζωτικός χώρος ο Ειρηνικός<br /><br />Στην ουσία, όμως, μια επιδερμική έστω ματιά στα οικονομικά μεγέθη της κινεζικής εξάπλωσης, θα πιστοποιούσε ότι τα ζωτικά συμφέροντα της Κίνας –και ως εκ τούτου οι βασικοί στρατηγικοί στόχοι της εξωτερικής της πολιτικής– βρίσκονται στην μεγάλη λεκάνη που περιβρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Πραγματικά, στους δέκα πρώτους πελάτες της Κίνας, στο διεθνές εμπόριο, οι επτά βρίσκονται στον ευρύτερο χώρο του μεγάλου ωκεανού ενώ στους δέκα πρώτους τροφοδότες της, σε πρώτες ύλες κυρίως, οι επτά επίσης βρέχονται από την ίδια θάλασσα.<br /><br />Στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού εξάλλου έχει από καιρό μεταφερθεί η ικμάδα –και τα συνακόλουθα κέντρα– του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι αριθμοί πιστοποιούν ότι ο "ζωτικός χώρος" της Κίνας βρίσκεται στον βαθύ γειτονικό της ωκεανό και όχι στα προς τη Δύση απλωμένα πλοκάμια του "νέου δρόμου του μεταξιού". Ετούτη η οικονομική πραγματικότητα υπαγορεύει τις στρατιωτικές επιλογές της Κίνας.<br /><br />Βασικός στόχος της είναι η έξοδος κατ’ αρχή, η ισότιμη παρουσία στη συνέχεια, ίσως η κυριαρχία αργότερα, στη βαθιά, βαθυγάλαζη, ανοικτή θάλασσα, στον Ωκεανό. Ο στόχος αυτός δεν είναι εύκολος στην πραγματοποίησή του. Η γεωγραφία αποτελεί το πρώτο εμπόδιο, ενώ το δεύτερο είναι η ναυτική ισχύς των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Στην πρώτη περίπτωση το αρχιπέλαγος της Ιαπωνίας, τα νησιωτικά συμπλέγματα γύρω από την Ταϊβάν, οι Φιλιππίνες, η νότια Κινεζική Θάλασσα, μεσολαβούν ανάμεσα στην Κίνα και στον στρατηγικό της στόχο. Ο συνδυασμός με τη ναυτική ισχύ των αντιπάλων της κάνει το πρόβλημα ακόμα πιο δυσεπίλυτο.</div> <div> <br />Όπλα απαγόρευσης<br /><br />Για να αντιμετωπίσει ετούτη την κατάσταση η Κίνα ανέπτυξε και αναπτύσσει μια σειρά οπλικά συστήματα, τα οποία χονδρικά θα ονομάζαμε όπλα "απαγόρευσης". Πρόκειται κυρίως για πυραυλικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς, ικανά να πλήξουν στόχους πέρα από το νησιωτικό φραγμό που περιβάλει τις κινεζικές ακτές, στρεφόμενα ενάντια σε στόχους επιφανείας, σε πολεμικά πλοία δηλαδή των αντιπάλων της.<br /><br />Το οπλοστάσιο περιλαμβάνει βαλλιστικούς πυραύλους (DF-21D, DF-26) ικανούς να πλήξουν θαλάσσιους στόχους με υπερηχητική ταχύτητα (στην τελική φάση) σε αποστάσεις ως και 2.000 χλμ, καθώς και μια σειρά από όπλα μικρότερου βεληνεκούς (200 ως 400 χλμ), υπερηχητικά στην φάση επίθεσης (ως και έξι φορές την ταχύτητα του ήχου) (CM-401, Yj-12, YJ-18 κλπ.) που μπορούν να εκτοξευθούν από πλοία, υποβρύχια, αεροπλάνα ή βάσεις ξηράς.<br /><br />Στην ουσία το οπλοστάσιο αυτό δημιουργεί μια ζώνη απειλής για οποιαδήποτε ναυτική παρουσία γύρω και πίσω από τη ζώνη των νησιωτικών συμπλεγμάτων που περικλείουν την Κίνα. Καθώς οι απειλές αυξάνονται όσο η αντίπαλη ναυτική παρουσία πλησιάζει προς την Κίνα, ή προς τα στρατηγικά αρχιπελάγη, δημιουργείται μια αίσθηση –ή μια κατάσταση– υψηλού κινδύνου, όπου η όποια ναυτική κυριαρχία ακυρώνεται κάτω από το βάρος πειστικών απειλών.<br /><br />Η κινεζική στρατηγική απομονώνει με τον τρόπο αυτό τα νησιωτικά συμπλέγματα, τα οποία γεωγραφικά την απομονώνουν. Αντιστρέφει το γεωγραφικό μειονέκτημα, δηλαδή, ακυρώνοντας το συμπλήρωμά του: τη ναυτική ισχύ των αντιπάλων της. Το αποτέλεσμα αυτό δημιουργεί μια κατάσταση κινδύνων και αβεβαιότητας πέρα από την πρώτη γραμμή ανάσχεσης του αντιπάλου. Ακυρώνει τη στρατηγική της σημασία και σπρώχνει τη ναυτική του υπεροχή βαθιά μέσα στον ωκεανό, εκεί όπου η υπεροχή του είναι σχεδόν ακίνδυνη για την Κίνα.<br /><br />Ακυρώνει το μέτωπο, αν θέλετε, και μεταφέρει την αναμέτρηση βαθιά μέσα στη θαλάσσια ενδοχώρα του αντιπάλου. Καθιστώντας επικίνδυνη την αντίπαλη κυριαρχία στις γειτονικές θαλάσσιες ζώνες δημιουργεί ένα στρατηγικό κενό, μια γκρίζα ζώνη στην κατεύθυνση που την ενδιαφέρει. Αυτού του είδους η εκ των πραγμάτων "συγκυριαρχία" ανοίγει τον δρόμο για την αυριανή απλή και καθαρή κυριαρχία της Κίνας στον ωκεανό που ζωτικά την ενδιαφέρει.<div> <br />Στόχος η Ανατολική Μεσόγειος<br /><br />Ας γυρίσουμε, όμως, πίσω στις θερμές θάλασσες της δικής μας γειτονιάς για να συνδέσουμε τα όσα συμβαίνουν στην μακρινή Κίνα με τα όσα άμεσα μας αφορούν, στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην εδώ περίπτωση το διακύβευμα δεν αφορά ολόκληρο ωκεανό, αλλά μια κλειστή, ως πολύ κλειστή, θάλασσα. Η εμμονή της Τουρκίας στην απόκτηση του συστήματος S-400 υποκρύπτει μια στρατηγική μεθόδευση ανάλογη –τηρουμένων των μεγεθών– με την αντίστοιχη της Κίνας.<br /><br />Σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν στον Ειρηνικό, το πρόβλημα της τουρκικής πολιτικής εστιάζεται στον εναέριο χώρο και όχι στις θάλασσες. Ο λόγος είναι προφανής. Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας στον αέρα είναι αυτή που στον στενό χώρο Αιγαίου-Ανατολικής Μεσογείου θα δημιουργήσει στρατηγικό και άρα πολιτικό αποτέλεσμα. Τα "άγνωστα", ως προς το δυτικό οπλοστάσιο, ρωσικά συστήματα θα δημιουργήσουν ένα πλέγμα απειλών σε ό,τι πετάει ανάμεσα σε 40 ως και 400 χλμ από τις τουρκικές ακτές.<br /><br />Οι απειλές αυτές θα πολλαπλασιάζονται όσο πλησιάζει ο όποιος αντίπαλος στις τουρκικές ακτές. Το σύστημα S-400 περιλαμβάνει πυραύλους των οποίων η εμβέλεια ξεκινά από τα 40 χλμ (9M96E) και φθάνει τα 380-400 (40N6E). Στην ουσία δημιουργεί διαδοχικούς φραγμούς στα αντίπαλα εναέρια μέσα. Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι ανάλογο με εκείνο που πετυχαίνει η Κίνα στις γειτονικές της θάλασσες μόνο που εδώ αφορά τον αέρα.<br /><br />Η απομόνωση των γειτονικών στην Τουρκία νησιών και νησιωτικών συμπλεγμάτων, η δημιουργία "επικίνδυνης ζώνης" βαθιά μέσα στην Ανατολική Μεσόγειο, παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Η δημιουργία γκρίζας ζώνης στον αέρα ακυρώνει ντε φάκτο την κυριαρχία "ενοχλητικών γειτόνων" ή όποιας, μεγάλης έστω, δύναμης θέλει να υπαγορεύσει πολιτικές λύσεις στην περιοχή. Η έννοια της κυριαρχίας γίνεται με τον τρόπο αυτό ασαφής και ο δρόμος για τους επόμενους σταθμούς της πολιτικής διεκδικήσεων έχει διάπλατα ανοίξει.</div> <div> <br />Το ελληνικό "θα πάρουμε"<br /><br />Στις ΗΠΑ η συζήτηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της κινεζικής στρατηγικής έχει κορυφωθεί, χωρίς να διακρίνονται λειτουργικές απαντήσεις. Θα ήταν υπερβολικό να ζητήσουμε από τις ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές (στενά δεμένες με τις πρώτες) ελίτ να διαμορφώσουν στρατηγικές αντιμετώπισης των κινήσεων των γειτόνων. Έχει ακουστεί ότι θα πάρουμε φρεγάτες, F-35, υποβρύχια και πυραύλους.<br /><br />Αυτό το παρανοϊκό και ασύνδετο "θα πάρουμε" προβάλλεται λες και ψάχνουμε δώρα για πεντάχρονα παιδιά. Περί των προβλημάτων και των στρατηγικών εθνικής άμυνας καμία κουβέντα. Ενοχλητικά πράγματα όλα αυτά όταν πρέπει να κρατήσει ευχαριστημένους κανείς και τους ψηφοφόρους και ταυτόχρονα τους διάφορους "συμμάχους" που πουλάνε όπλα.<br /><br />Η Τουρκία αγοράζει όπλα για να πετύχει πολιτικό και στρατηγικό αποτέλεσμα σε καιρό ειρήνης. Μάλιστα, χωρίς να χρειαστεί το όποιο σύστημα να αποδείξει την αξία του στην μάχη. Μήπως, λέω μήπως, αντί να οικτίρουμε συνεχώς τους γείτονες θα πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε από αυτούς. Τα περί όπλων και πολιτικής τουλάχιστον, δηλαδή τα βασικά…<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div> </div>

Πως με τους εξοπλισμούς της η Τουρκία κερδίζει χωρίς πόλεμο

Μαργαρίτης Γιώργος Τα οπλικά συστήματα σχεδιάζονται συνήθως τον καιρό της ειρήνης. Προφανώς όμως η χρήση τους ανάγεται στον καιρό του πολέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κοττάκης: "Τέλος" ο Ροζάκης από το ΥΠΕΞ - Τα σενάρια συνεκμετάλλευσης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSv5D6mxCh6PTBvULZadWrZJ2S0FuK8NeIl7aCedE3Eat9U01s_nQg9H-tINnlIIcGMWJFZbaGZJRYfopBnkFl3BPbRFZwyFCOpG-joCKrP1tpYhYi3ngNbXzPEFA5cNXkzU65TP60cBc/s1600/%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2597-%25CE%2591%25CE%259F%25CE%2596.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSv5D6mxCh6PTBvULZadWrZJ2S0FuK8NeIl7aCedE3Eat9U01s_nQg9H-tINnlIIcGMWJFZbaGZJRYfopBnkFl3BPbRFZwyFCOpG-joCKrP1tpYhYi3ngNbXzPEFA5cNXkzU65TP60cBc/s640/%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2597-%25CE%2591%25CE%259F%25CE%2596.png" width="640" /></a></div> <h3>     <span style="font-weight: normal;">Πληροφορίες θέλουν τον Ροζάκη εκτός ΥΠΕΞ</span></h3> Ο<br /> διευθυντής της εφημερίδας « Εστία» Μανόλης Κοττάκης , μιλώντας στο Ράδιο 98.4 αποκάλυψε ότι διαρροές από το ΥΠΕΞ, εκφράζουν την δυσφορία του Υπουργού και άδειασμα ουσιαστικά των θέσεων που διατύπωσε ο Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΥΠΕΞ, Χρήστος Ροζάκης στην εκπομπή «Αντιθέσεις» της ΚΡΗΤΗ-ΤV, ως προσωπικές του απόψεις που δεν απηχούν το ΥΠΕΞ, μ ε τις αναφορές του σε νησιά του Αιγαίου και ειδικά το Καστελόριζο, με την ταυτόχρονη, όπως είπε, απορρόφηση του Επιστημονικού Συμβουλίου στην Κεντρικό Συμβούλιο του ΥΠΕΞ, άρα την de facto κατάργηση του ρόλου του κ. Ροζάκη, στο ΥΠΕΞ.<br /> <br /> Ταυτόχορνα όμως, ο Μανώλης Κοττάκης υποστήριξε, ότι το κοινό ανακοινωθέν της Ομάδας Εργασίας Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας – ΗΠΑ σε θέματα ενέργειας, φωτογραφίζει θέμα συνεκμετάλλευσης στην περιοχή, όπου σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του πρέσβη του Ισραήλ, ότι δεν κόπτονται για την υφαλοκρηπίδα νησιών που δεν έχουν οι ίδιοι, τα όσα λέει ο Πρόεδρος της Κύπρου για την επίλυση του Κυπριακού και μέσα από το ενεργειακό, ενδεχομένως να υποδεικνύουν την Τουρκία ως συμμέτοχο σε μια λύση πακέτο , με τον east –med να «θάβεται» στο τέλος, με έναν αγωγό που με επίλυση του Κυπριακού να περάνει από τα Κατεχόμενα σήμερα, στην Τουρκία και από εκεί μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη.<br /> <br /> <iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="354" src="https://www.youtube.com/embed/F2jWaVhWSWg" width="670"></iframe><br /> <br /> <a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Κοττάκης: "Τέλος" ο Ροζάκης από το ΥΠΕΞ - Τα σενάρια συνεκμετάλλευσης

    Πληροφορίες θέλουν τον Ροζάκη εκτός ΥΠΕΞ Ο διευθυντής της εφημερίδας « Εστία» Μανόλης Κοττάκης , μιλώντας στο Ράδιο 98.4 αποκάλυψε...

Διαβάστε την συνέχεια

Διπλωματική αντεπίθεση - Η Ελλάδα θέλει προξενείο στη Βεγγάζη & ΑΟΖ με την Λιβύη

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyoQKiFXkAOEKYzPoBR-L0mgR3mPCez6LOsfx1a4DsepAAzD2WaI-oFAxotrCVYfSeOxKo0kl10yJDXSD9VXkdOw-EGv43xaddHpjdMeyvnvHODmQQ18nqmIBthhMJo2YNkLEU3zoMYqU/s1600/dendias_salih.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyoQKiFXkAOEKYzPoBR-L0mgR3mPCez6LOsfx1a4DsepAAzD2WaI-oFAxotrCVYfSeOxKo0kl10yJDXSD9VXkdOw-EGv43xaddHpjdMeyvnvHODmQQ18nqmIBthhMJo2YNkLEU3zoMYqU/s640/dendias_salih.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Σαλέχ-Δένδιας καταδίκασαν το ''σύμφωνο'' Άγκυρας-Τρίπολης.<br />Σημαντικές ειδήσεις βγαίνουν όπως φαίνεται από το ταξίδι Δένδια στη Λιβύη.</span></h3> Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας, συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βουλής της ανατολικής Λιβύης, Ακίλα Σαλέχ. Πρόθεση της Αθήνας για λειτουργία προξενείου στη Βεγγάζη.<br /> <br /> Στη Βεγγάζη ως γνωστός έχουν την βάση τους οι δυνάμεις του Χαφτάρ και του LNA και όπως καταλαβαίνουμε όλοι πρόκειται για μία σημαντική κίνηση.<br /> <br /> ''Η Επιτροπή Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας του κοινοβουλίου της Λιβύης ανακοινώνει την υποστήριξη της Βουλής των Αντιπροσώπων για τη συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών που υπογράφηκε μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας και ζητά την υιοθέτησή της ως ένα δίκαιο πλαίσιο για την οριοθέτηση Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μεταξύ των υπόλοιπων χωρών της Μεσογείου.<br /> <br /> Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης φέρεται να ζητάει συγκεκριμένα την υπογραφή αντίστοιχης συμφωνίας για την ΑΟΖ με την Ελλάδα, ακυρώνοντας έτσι οριστικά το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο που τεμαχίζει την ελληνική υφαλοκρηπίδα.''<br /> <div> <br /> Τι αναφέρουν οι πληροφορίες <br /> <br /> Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δύο άνδρες συζήτησαν για την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός, καθώς και της έναρξης της πολιτικής διαπραγμάτευσης.<br /> <br /> Παράλληλα, αμφότεροι καταδίκασαν τις εξωτερικές παρεμβάσεις από τρίτες χώρες, ενώ καταλόγισαν «ιστορικές ευθύνες» στην Τουρκία για τη μεταφορά μισθοφόρων στην περιοχή και την παραβίαση του εμπάργκο όπλων. <br /> <br /> Την ίδια ώρα, με βάση την ίδια πληροφόρηση, οι δύο πλευρές συζήτησαν για το ενδεχόμενο ρύθμισης των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης στη βάση του Διεθνούς Δικαίου -και όχι στη βάση του «παράνομου», όπως το χαρακτήρισε ο κ. Δένδιας, μνημονίου μεταξύ Άγκυρας και Τρίπολης.<br /> <br /> Τέλος, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας τόνισε την ανάγκη σύσφιγξης της συνεργασίας των δύο χωρών, ενώ εξέφρασε την πρόθεση της Αθήνας για λειτουργία ελληνικού προξενείου στη Βεγγάζη.<br /> <br /> «Αδιάκοπες οι προσπάθειες της Ελλάδας» <br /> <br /> Λίγο πριν την έναρξη της συνάντησης, διπλωματικές πηγές υποστήριξαν ότι η σημερινή επίσκεψη του κ. Δένδια στη Λιβύη «εντάσσεται στις αδιάκοπες προσπάθειες της χώρας μας να συμβάλλει ενεργά στην κατάπαυση του πυρός και την εξεύρεση πολιτικής λύσης».<br /> <br /> Άλλωστε, σε πρόσφατες δηλώσεις του, στο πλαίσιο επίσκεψης στην Τυνησία, ο κ. Δένδιας είχε δηλώσει ότι η λύση στη Λιβύη πρέπει να δοθεί «χωρίς ξένους στρατούς». Άφησε, μάλιστα, σαφείς αιχμές για την Τουρκία, καταγγέλλοντας την εμπλοκή της Άγκυρας στη Λιβύη.<br /> <br /> <a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Διπλωματική αντεπίθεση - Η Ελλάδα θέλει προξενείο στη Βεγγάζη & ΑΟΖ με την Λιβύη

Σαλέχ-Δένδιας καταδίκασαν το ''σύμφωνο'' Άγκυρας-Τρίπολης. Σημαντικές ειδήσεις βγαίνουν όπως φαίνεται από το ταξίδι Δένδι...

Διαβάστε την συνέχεια

'Βόμβα'' από ειδικό αναλυτή - Προδικάζει παρέμβαση της Ρωσίας στο Αιγαίο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtlx1KBxVbYGImwNihtQXE7oIYBp7oDrrikOEnYs3MwiZIKNXRjvpkjXGF8b4GyeIXM5HAWrBPAvHf0_znkcayWPrQAkqCG8ye0XzVezM9EnmWU0hNNf71E4Nr6JSvPLJy6VT5EuLEb7o/s1600/poutin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtlx1KBxVbYGImwNihtQXE7oIYBp7oDrrikOEnYs3MwiZIKNXRjvpkjXGF8b4GyeIXM5HAWrBPAvHf0_znkcayWPrQAkqCG8ye0XzVezM9EnmWU0hNNf71E4Nr6JSvPLJy6VT5EuLEb7o/s640/poutin.jpg" width="640" /></a></div> <h3> <span style="font-weight: normal;">Περίεργο δημοσίευμα</span></h3> ΟTarek Megerisi ειδικός σε ζητήματα Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής στο ινστιτούτο European Council on Foreign Relations, αναφέρει ότι με δεδομένη την ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας αλλά και την απόσυρση των ΗΠΑ από την Μεσόγειο, μία νέα υπερδύναμη θα παίξει τον ρόλο του “διαμεσολαβητή” στο Αιγαίο.<br /><br />“Αυτό που χρειάζεται, είναι μια διεθνής δύναμη να εισέλθει και να επιβλέψει μια προσπάθεια συμφιλίωσης με την οποία θα μπορούν να ζήσουν και οι δύο πλευρές (Ελλάδα-Τουρκία).<br /><br />Αλλά επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται όλο και λιγότερο να ενδιαφέρονται να το κάνουν αυτό σήμερα (Αιγαίο) μένει να δούμε ποιος μπορεί να είναι πρόθυμος και ικανός να αναλάβει αυτόν τον ρόλο”, τονίζει ο ίδιος, δείχνοντας προς την πλευρά της Μόσχας.<br /><br />Σύμφωνα με παλαιότερο <a href="https://www.pentapostagma.gr/ethnika-themata/ellinotoyrkika/6945137_proexofloyn-ellinotoyrkiko-polemo-oi-rosoi-oi-ellines-tha">άρθρο μας</a><a href="https://www.pentapostagma.gr/ethnika-themata/ellinotoyrkika/6945137_proexofloyn-ellinotoyrkiko-polemo-oi-rosoi-oi-ellines-tha"> </a> κατά τον Ρώσο ειδικό Dmitry Rodionov: “Εάν είχαμε πόλεμο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας χωρίς την συμμετοχή τρίτων χωρών, η Τουρκία θα καταλάμβανε ολόκληρη την Κύπρο και τα νησιά που βρίσκονται κοντά στις ακτές της. Αλλά τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία δύσκολα θα επέτρεπαν ένα τέτοιο σενάριο”, κατέληξε ο ίδιος.<br /><br />Είναι γνωστό ιστορικά το τεράστιο ενδιαφέρων της Ρωσίας για το Αιγαίο που συνδέει τον Εύξεινο Πόντο με την Α.Μεσόγειο και σε συνδυασμό με το κανάλι της Κων/πολης από τον Ερντογάν, οι Ρώσοι θα παρέμβουν αμέσως στα άνομα σχέδια του νέου ''Σουλτάνου''.<br /><br />Όλα αυτά αφορούν μια μακροχρόνια διαμάχη για την εξερεύνηση του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο η οποία “θερμαίνεται” ξανά.<br /><br />Οι νέοι ισχυρισμοί της Τουρκίας περί δικαιωμάτων γεώτρησης οδηγούν σε συγκρουσιακά σενάρια με την Ελλάδα.<br /><br />“Η Τουρκία διεκδικεί με νέους ισχυρισμούς ότι έχει δικαιώματα για γεώτρηση, αναστατώνοντας χώρες γύρω από αυτή τη γωνία της θάλασσας από την Αίγυπτο και το Ισραήλ έως την Κύπρο και την Ελλάδα. Όλο αυτό το σκηνικό έχει οδηγήσει σε απειλές και σε διεθνείς εκκλήσεις για ηρεμία”, αναφέρει ο Peter Kenyon του NPR από την Κωνσταντινούπολη.<br /><br />“Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι γείτονες και αντίπαλοι εδώ και πολύ καιρό. Όμως στις αρχές Ιουνίου, όταν ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος προειδοποίησε ότι αυτή τη φορά η Αθήνα ήταν διατεθειμένη να κάνει, "ό, τι χρειάζεται" για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, η κατάσταση σήμαινε ότι οι δύο χώρες οδεύουν σε πολεμικά σενάρια.<br /><br />Μια δημοσκόπηση που διεξήχθη για ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα υποστήριζε μια στρατιωτική δράση κατά της Τουρκίας εάν παραβιαζόταν τα θαλάσσια σύνορά της”, τόνισε ο Peter Kenyon.<br /><br />Ελλάδα και Τουρκία έχουν φτάσει πολλές φορές πριν από το “χείλος του γκρεμού” στις σχέσεις τους μετά το 1974. Πολλές φορές είχαμε “πολεμικές συνθήκες” και μετά παρέμβαση των ΗΠΑ για να αποσυρθούν οι τουρκικές προκλητικές ενέργειες και μετά πάλι τα ίδια.<br /><br />Τώρα όμως το τουρκικό καθεστώς είναι “εθισμένο” στις στρατιωτικές εισβολές (Συρία, Ιράκ, Λιβύη), έχει νεο-οθωμανική ατζέντα και διεκδικεί ανήκουστα πράγματα από την χώρα μας.<br /><br />Με δεδομένη την σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ, το σκάνδαλο Turkgate από τον Τραμπ και τις εκλογές στις ΗΠΑ είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ο Ερντογάν θα “τρέξει” για να προλάβει να υφαρπάξει ότι μπορεί στην Α.Μεσόγειο το επόμενο σχετικά μικρό διάστημα.<br /><br />Επαναλαμβάνουμε όμως ότι ο ελληνικός στρατός είναι ο 4ος στην Ευρώπη και διαθέτει τρομερά όπλα στην “φαρέτρα του” τα οποία θα “πληγώσουν βαθιά” όποιον επιβουλευτεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.<br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

'Βόμβα'' από ειδικό αναλυτή - Προδικάζει παρέμβαση της Ρωσίας στο Αιγαίο

Περίεργο δημοσίευμα ΟTarek Megerisi ειδικός σε ζητήματα Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής στο ινστιτούτο European Council on Foreign Re...

Διαβάστε την συνέχεια

Ας πούμε επιτέλους πικρές αλήθειες για την Άμυνα!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq6TGOZa8mxpBHIbOEbaLcDrlRVY3L6hxO213O372rW_jqYL1kTFipfP68ieEAskj33nDG5p4d98BkK1x7S2Tfl8xqQFIUL6fNO6WBFVIJs_C5TuHIXAZ16rtJMC_0KCjmCgnP9N31MZI/s1600/showthumb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="509" data-original-width="900" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq6TGOZa8mxpBHIbOEbaLcDrlRVY3L6hxO213O372rW_jqYL1kTFipfP68ieEAskj33nDG5p4d98BkK1x7S2Tfl8xqQFIUL6fNO6WBFVIJs_C5TuHIXAZ16rtJMC_0KCjmCgnP9N31MZI/s640/showthumb.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b>Κωνσταντίνος Λουκόπουλος*</b><br />Μας πήρε χρόνια για να αντιληφθούμε, πολιτική ελίτ και λαός, ότι η Τουρκία λόγω της αναθεωρητικής και ηγεμονικής της πολιτικής, συνιστά σοβαρότατη Απειλή για την Ασφάλεια της Πατρίδας μας. Δυστυχώς έτσι όπως διαμορφώνονται οι συνθήκες στα «ελληνοτουρκικά» θα λέγαμε χωρίς κανένα ίχνος κινδυνολογίας ότι είμαστε μπροστά σε μία κατάσταση πολύ πιο δύσκολη απ' όσο φαίνεται και με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα και αυτήν πρέπει να δούμε χωρίς «στρογγυλέματα»!<br /><br />Υπάρχουν αναντίρρητα σοβαρές διαχρονικές ευθύνες για το γιατί και το πώς φθάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Χωρίς να υπάρχει μία συνεκτική Εθνική Στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκικής Απειλής και με παντελή απουσία Στρατηγικής Κουλτούρας η οποία να έχει εμποτίσει κοινωνία και πολιτικό κόσμο, γυρίσαμε την πλάτη στον κίνδυνο και έτσι τον μεγιστοποιήσαμε. Με την λέξη «Ανάσχεση» να είναι άγνωστη, η πολιτική κατευνασμού και ή απουσία αξιόπιστης αποτροπής είναι αυτά που δυστυχώς άνοιξαν την «όρεξη» στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Η διαρκής και σχεδόν παρακλητική επίκληση των υφισταμένων συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου και η αναφορά ότι η Ελλάδα είναι ισχυρή διότι είναι μέλος της ΕΕ και διότι έχει …«Συμμάχους» απλά δείχνει, έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης πλέον της υψίστης αφέλειας. Ξεχάσαμε ότι το νόμισμα που «περνάει στο άναρχο Διεθνές Σύστημα είναι η Ισχύς και φυσικά την λέξη «αυτοβοήθεια»!<br /><br />Η Χώρα λόγω της αυτοκτονικής και άφρονας οικονομικής πολιτικής πολλών ετών εισήλθε το 2010 στην «Εποχή των Μνημονίων» με τις σκληρές υποχρεώσεις μίας δημοσιονομικής προσαρμογής. Στον χώρο της Εθνικής Άμυνας οι περικοπές στους λειτουργικούς και αναπτυξιακούς Προϋπολογισμούς ξεπέρασαν το 50%, δηλαδή διπλάσιο της μείωσης του ποσοστού του ΑΕΠ. Παρενθετικά να πούμε ότι στις δαπάνες για την Άμυνα συμπεριέλαβαν και τις …συντάξεις των Αποστράτων. Επειδή δεν συνοδεύτηκαν από τις ανάλογες διορθωτικές και εξισορροπητικές ενέργειες, οι τεράστιες αυτές περικοπές οδήγησαν στον περιορισμό της λειτουργικότητας, υποστήριξης, εκπαίδευσης και ανανέωσης βασικών οπλικών συστημάτων. Παράλληλα συντελέστηκε σημαντική συρρίκνωση της Αμυντικής Βιομηχανίας. Και επειδή τελικά είχαμε σοβαρή αρνητική επίδραση στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, όσοι δήλωναν ότι η «κρίση δεν επηρέασε τις Ένοπλες Δυνάμεις» έχουν βαριές ευθύνες.<br /><br />Παρά του μειωμένους πόρους και την απαράδεκτα χαμηλή στελέχωση, το αμυντικό μας σύστημα δεν κατέρρευσε λόγω της υπερπροσπάθειας που κατέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια οι Διοικήσεις και το Προσωπικό των Μονάδων και των 3 Κλάδων των ΕΔ. Ας δούμε όμως έστω και στο «παρά πέντε» την πραγματικότητα, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και ας ομολογήσουμε την πικρή αλήθεια! Το αμυντικό μας σύστημα δυστυχώς… χωλαίνει και η αποτρεπτική ικανότητα της χώρας, αφού έχασε τη αξιοπιστία της, της δεν είναι πια και τόσο… αποτρεπτική, την στιγμή που η αναθεωρητική και ηγεμονική Τουρκία κορυφώνει την εξαναγκαστική της πολιτική απέναντι μας προκειμένου να ενδώσουμε και να συμβιβαστούμε με τις απαιτήσεις της. Αυτό που κάποιοι φοβόντουσαν, δηλαδή «να μη γίνει η οικονομική κρίση, κρίση κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας έχει αρχίσει δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα. <br /><br />Και τώρα φθάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα! Μπορούμε τελικά να αντιμετωπίσουμε το αμυντικό πρόβλημα της χώρα με τις συνθήκες που έχουν πλέον διαμορφωθεί και σε ποιόν χρόνο καθόσον δεν γνωρίζουμε τι «ξημερώνει» με τους Τούρκους, μιας και αυτοί έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Την απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα πρέπει να τη δώσει η ίδια η κυβέρνηση, η οποία θεσμικά φέρει την ευθύνη, σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο αλλά και συνάμα ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος με βασική προϋπόθεση την κατανόηση και αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας της σκοπιμότητας και της αναγκαιότητας αποκαταστάσεως της αποτρεπτικής μας ικανότητας. Στην πράξη όμως και όχι στα λόγια!<br /><br />Οι περισσότεροι από τους πολέμους που έγιναν στο παρελθόν θα μπορούσαν να αποτραπούν. Ξέσπασαν διότι η μη πολεμική προπαρασκευή τους ενός, έδωσε το δικαίωμα στον άλλο να πιστέψει πως μπορεί να επιβάλει με την Ισχύ τις απαιτήσεις του. Η υποχωρητικότητα και ο κατευνασμός αποθρασύνει και έχει νόημα μόνον όταν επιζητείται κέρδος χρόνου για μία τέτοια προετοιμασία. Αλλιώς φέρνει την σύγκρουση εγγύτερα.<br /><br />Μεσο-μακροπρόθεσμα μπορούν να γίνουν πάρα πολλά με βάση έναν πραγματικό και συνεχή μετασχηματισμό των ΕΔ και όχι μια απλή αναδιοργάνωση. Η όποια λύση είναι βαθιά πολιτική, συνιστά τεράστια εθνική πρόκληση και ξεπερνά τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά με αυτή την λύση θα ασχοληθούμε αργότερα. Το πρόβλημα μας είναι τι πρέπει να κάνουμε …χθες! Δυστυχώς η Κυβέρνηση μας έχει χάσει σημαντικό χρόνο. Το μήνυμα αποφασιστικότητας και αποτροπής που πρέπει να στείλουμε δεν γίνεται με «ατάκες» και μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου αλλά με επίδειξη συγκεκριμένων ενεργειών που θα εκφράζουν την πολιτική βούληση της Χώρας. <br /><br />Άμεση επαύξηση της απαράδεκτα χαμηλής επιχειρησιακής διαθεσιμότητας των κυρίων οπλικών συστημάτων και λοιπών μέσων των ΕΔ για να είναι σε θέση να εφαρμόσουν τα προβλεπόμενα επιχειρησιακά σχέδια. Δεν μιλάμε για απόκτηση νέων ή εκσυγχρονισμό υπαρχόντων που με βάση τον Εθνικό Αμυντικό Σχεδιασμό τα αφήνουμε σε δεύτερο χρόνο, αλλά για ανταλλακτικά και τεχνική υποστήριξη των όσων έχουμε και … «ακινητούν». Τα χρήματα για αυτά είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και δεν είναι πολλά. <br /><br />Αύξηση της θητείας σήμερα τουλάχιστον κατά 3 μήνες προκειμένου να αυξηθεί η χαμηλή στελέχωση των Μονάδων ιδιαίτερα αυτών της λεγόμενης πρώτης γραμμής (Έβρου και Νήσων) με ταυτόχρονη απαλλαγή των ΕΔ από όλα τα πάρεργα που με μεγάλη ευκολία ο Κρατικός Μηχανισμός τους αναθέτει για να καλύψει τα δικά του κενά όπως με το «Μεταναστευτικό» και τώρα με την πανδημία. Προκήρυξη για προσλήψεις μέσα στο επόμενο 4μηνο τουλάχιστον 1500 ΕΠΟΠ και ταυτόχρονα προσκλήσεις Εφέδρων για Εκπαίδευση – Ασκήσεις στις Μονάδες που εντάσσονται. Αντέχουμε σε όλα αυτά τα μέτρα άραγε;<br /><br />Τα όσα προανέφερα είναι οι ισχυρές ενδείξεις αποφασιστικότητας Κυβέρνησης και Έθνους που θα εκτιμηθούν από την Άγκυρα προκειμένου να αποτραπεί οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια σε βάρος των συμφερόντων μας. Η αποτροπή όπως λέει και η λέξη αποσκοπεί στο να αποτρέψει τον αντίπαλο να ενεργήσει εναντίον μας εκτιμώντας ότι το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει θα εξουδετερωθεί από τουλάχιστον ισόποση ζημία. Είναι στην ουσία πρόληψη οποιαδήποτε ενέργειας! Αν φθάσουμε στο σημείο να ενεργήσει τελικά, αυτό σημαίνει ότι η Αποτροπή απλά απέτυχε ή/και δεν ήταν… αξιόπιστη.<br /><br />Η «αποφυγή του πολέμου» με οποιοδήποτε τίμημα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την «αποτροπή του πολέμου» και τελικά τον φέρνει στην πόρτα μας, κάτι που θα μπορούσε να βεβαιώσει ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν και ο Εντουάρ Νταλαντιέ αν θα μπορούσαν σήμερα να μιλήσουν από εκεί που είναι. Εκτός και αν έχουμε αποδεχτεί να καταστούμε δορυφόρος της Τουρκίας.<br /><br /><b><i>*Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός Αναλυτής επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal»</i></b><br /><br /><a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ας πούμε επιτέλους πικρές αλήθειες για την Άμυνα!

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος* Μας πήρε χρόνια για να αντιληφθούμε, πολιτική ελίτ και λαός, ότι η Τουρκία λόγω της αναθεωρητικής και ηγεμονικ...

Διαβάστε την συνέχεια

Να πάμε ή να μη πάμε στη Χάγη; Η περίεργη θεωρία για το Καστελόριζο…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigXwFrQqZToe3x3voGUQl6LcL3_2U7xq4PHaCmnvshM-B8PhXHZGQf8KHhdUZn9IFGooyVky0sOMiy5elNse-lYyYoThRT8REOx27Fk8B3xXIt2bLla2UX8kltUKh3p1mgx7A1aGSN1mM/s1600/AGATHONHSI.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="1418" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigXwFrQqZToe3x3voGUQl6LcL3_2U7xq4PHaCmnvshM-B8PhXHZGQf8KHhdUZn9IFGooyVky0sOMiy5elNse-lYyYoThRT8REOx27Fk8B3xXIt2bLla2UX8kltUKh3p1mgx7A1aGSN1mM/s640/AGATHONHSI.webp" width="640" /></a></div> <br />Του <b>ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ </b><br />Ο τίτλος αυτού του άρθρου μου θύμισε τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Ήδη μετά την πολυσυζητημένη συνέντευξη του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη στον Γιώργο Σαχίνη έχει ενταθεί η κουβέντα περί Χάγης.<br /><br />Βέβαια, στο δημόσιο διάλογο συμμετέχουν και άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν που βρίσκεται η Χάγη.<br /><br />Δεν θα μπω εδώ στον πειρασμό να αντιπαρατεθώ με τον καθηγητή Ροζάκη, διότι την απάντησή μου την έδωσα στις 20 Ιουνίου 2013 στο <a href="about:blank">debate</a> που οργάνωσε το περιοδικό Economist στο Καβούρι, με το εξής αποτέλεσμα, που πέρασε απαρατήρητο από τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα:<br /><br /><img height="480" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2020/06/200630183233_KARYOTHS-ROZAKHS09.jpg" width="640" /><br /><br />Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω εδώ είναι ότι πολλές από τις τελευταίες επιθέσεις που δέχτηκε ο Ροζάκης μετά την συνέντευξή του στο ΚΡΗΤΗ ΤV, ήταν πολιτικές επιθέσεις και όχι νομικές αντιπαραθέσεις.<br /><br />Ο καθηγητής Ροζάκης παραμένει ο σημαντικότερος Έλληνας που γνωρίζει άριστα το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Έγραψε ένα άρθρο στο βιβλίο που επιμελήθηκα το 1997 με τίτλο “Greece and the Law of the Sea”. Το άρθρο του «The Greek Continental Shelf», είχε έκταση 43 σελίδες και περιείχε 118 υποσημειώσεις!<br /><br />Βέβαια,τα επιχειρήματα που είχε τότε αναπτύξει, τα επιβεβαίωσε και αργότερα όταν έγραψε:<br />«Είναι αναμφίβολο ότι η ύπαρξη των νησιών στο Αιγαίο Πέλαγος που ανήκουν κυρίως στην Ελλάδα, ευνοεί ιδιαίτερα τη χώρα. Και τούτο γιατί ο γεωγραφικός σχηματισμός τους δημιουργεί μια συμπαγή παρουσία στην θάλασσα αυτή, που δύσκολα θα μπορούσε να αγνοηθεί σε οποιαδήποτε οριοθέτηση.<br />Η ηπειρωτική Ελλάδα ουσιαστικά προεκτείνεται στην θάλασσα μέσα από το νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων, που εκκινούν από – και συμπλέκονται με- τον άκρον της Αττικής και της Νότιας Εύβοιας και καταλήγουν στα Δωδεκάνησα. Αυτή η γεωγραφική συνέχεια δημιουργεί ένα ενιαίο μέτωπο, που δεν έχει καμία σχέση με τις περιπτώσεις εκείνες μεμονωμένων νησιών που είναι διάσπαρτα σε μια διαφορετική ελεύθερη θάλασσα.<br />Η ύπαρξη αυτής της συνέχειας και της πυκνότητας, και φυσικά η προσθήκη του συνολικού μήκους των ακτών τους, είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για την ελληνική περίπτωση. (….) Η λογική λοιπόν, ότι τα ακραία ανατολικά νησιά βρίσκονται γι’ αυτόν τον λόγο στην λανθασμένη πλευρά της οριοθετικής γραμμής ανάμεσα στις ηπειρωτικές ακτές της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν μπορεί να ισχύσει στην περίπτωσή μας».<br /><br />Όσον αφορά στο Καστελόριζο, ο Χρήστος Ροζάκης αναφέρει ότι δημιουργεί ένα εδαφικό τόξο με τις ανατολικές ακτές της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης, που παράγει τίτλο τόσο για ΑΟΖ όσο και υφαλοκρηπίδα. Έτσι το Καστελόριζο δεν είναι απομονωμένο και δεν αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης εδαφικής ενότητας. Τέλος, καταλήγει αναφέροντας:<br /><br />«Σε κάθε περίπτωση, εάν υπάρξει μια συνολική οριοθέτηση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτό προσδιορίζεται από τις σχετικές διατάξεις της Σύμβασης, τότε το μήκος των ακτών των νησιών που βρίσκονται στην ανατολική πλευρά της ανατολικής Μεσογείου θα συνυπολογιστεί, ως τμήμα ενός συνολικότερου υπολογισμού, με το μήκος των άλλων ελληνικών ακτών. Κάτι που πιστεύω ότι ευνοεί την Ελλάδα». <br /><br /> Έτσι προκαλεί δικαιολογημένη απορία γιατί άλλαξε γνώμη, μετά από αρκετά χρόνια, αναφέροντας στον Γ. Σαχίνη ότι ορισμένα νησιά μας, που βρίσκονται πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές, δημιουργούν από το ισχύον διεθνές δίκαιο και τη νομολογία του, προϋποθέσεις περιορισμένης επήρειας. Δίνοντας ένα παράδειγμα, υποστήριξε ότι τα νησιά στη νοητή ευθεία από το Σούνιο μέχρι τη Ρόδο δικαιούνται πλήρους επήρειας, κάτι το οποίο δεν ισχύει για το Καστελόριζο.<br /><br />Εκείνο πάντως που με εξέπληξε περισσότερο, ήταν το ολίσθημά του για τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Γνωρίζει καλά ότι η UNCLOS δεν προβλέπει τμηματική οριοθέτηση, αλλά σημείωσε ότι αυτή «είναι δυνατή και αυτό επιχειρούμε ως Ελλάδα να πετύχουμε με την Αίγυπτο και κατά τη γνώμη μου ορθώς. Αφού έχουμε αδυναμία από την πλευρά της Αιγύπτου να προβεί σε πλήρη οριοθέτηση, θα πάμε σε μερική».<br /><br />Απορώ γιατί ο κύριος καθηγητής, ότι ενώ γνωρίζει όσο ελάχιστοι Έλληνες το Δίκαιο της Θάλασσας αποδέχεται, όχι μόνο την τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ αλλά και την τμηματική επέκταση των χωρικών υδάτων.<br /><br />Ένα από τα μεγάλα επιχειρήματα και πλεονεκτήματα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας είναι ότι σέβεται το Δίκαιο της Θάλασσας. Εάν αρχίσουμε τις εκπτώσεις με παράνομες τμηματικές λύσεις που δεν προβλέπει η UNCLOS, θα απωλέσουμε αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα.<br />Ήρθε η ώρα της Χάγης;<br /><br />Φαίνεται ότι σήμερα η πλειοψηφία των αναλυτών συμφωνούν ότι πρέπει να προσφύγουμε στη Χάγη, αλλά υποβάλλουν διαφορετικές προτάσεις για το τι θα πρέπει να ζητήσουμε. Έχω την εντύπωση ότι αυτό έχει ξεκαθαρίσει με την δήλωση του πρωθυπουργού «Πάμε στη Χάγη μόνο για οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας». Εάν η Τουρκία δεν αποδεχτεί ποτέ αυτή την θέση μας, το πρόβλημα λύθηκε. Δεν θα πάμε ποτέ στην Χάγη.<br /><br />Πριν συνεχίσουμε, θα ήταν χρήσιμο να κατανοήσουμε τι επιδιώκει η Τουρκία. Το περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος:<br />Καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως των ανατολικών νησιών του Αιγαίου (1964-1974).<br />• Οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου (1974).<br />• Όρια του FIR Αθηνών (1974).<br />• Μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του σημερινού ορίου των 6 ν. μιλίων (1974) που συνδέεται με την απειλή χρήσεως βίας – casus belli (1974) σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα αλλά και με τον ορισμό συγκεκριμένων θαλάσσιων περασμάτων στο Αιγαίο, από τα πολλά που υπάρχουν, ως «διεθνών στενών» ναυσιπλοΐας (1982).<br />• Εύρος εναερίου χώρου 10 ν. μιλίων εν σχέσει προς χωρικά ύδατα 6 ν. μιλίων (1975).<br />• Όρια της Ζώνης Έρευνας και Διασώσεως-SAR στο Αιγαίο (1980).<br />• Οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και πέριξ της Κρήτης (1996).<br />• Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας στα νησιά του συμπλέγματος του Καστελλόριζου (2012).<br />• Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη (2019).<br /><br />Η Ελλάδα σήμερα δεν πρόκειται να αποδεχθεί κανένα από αυτά τα σημεία και έτσι το θέμα πρέπει να θεωρείται λήξαν.<br /><br />Αξίζει όμως να αναλύσουμε την περίπτωση που η Τουρκία οδηγηθεί στη Χάγη με τους δικούς μας όρους. Δηλαδή να αποδεχτεί ότι η μοναδική διαφορά της με την Ελλάδα είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.<br /><br />Ας δούμε τι μπορεί να αποφασίσει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ).<br /><br />Σενάριο 1<br /><br />Να δικαιώσει απολύτως την Ελλάδα δίνοντας πλήρη επήρεια στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.<br /><br />Σενάριο 2<br /><br />Να δικαιώσει πλήρως την Τουρκία δίνοντας μηδενική επήρεια στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου. Αυτό βέβαια θα σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και θα αποκτήσει η Τουρκία με την Αίγυπτο.<br /><br />Σενάριο 3<br /><br />Να δώσει μερική επήρεια στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.<br /><br />Το σενάριο 3, για αυτούς που παρακολουθούν τις αποφάσεις της Χάγης, φαίνεται να είναι το επικρατέστερο διότι:<br />Φαίνεται ότι ένα κράτος χρειάζεται μόνο να καταθέσει ότι τα νησιά δεν δικαιούνται οποιασδήποτε ζώνης και το άλλο κράτος ότι τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα, για να τους δοθούν τα μισά δικαιώματα από το Δικαστήριο. Αυτό αποτελεί την εφαρμογή της μεθόδου του Σολομώντος ώστε εάν ένα κράτος δημιουργήσει ένα θέμα, τότε θα πετύχει την μείωση της περιοχής της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, που δικαιούται το παράκτιο κράτος.*<br /><br />Έτσι γίνεται σαφές τι ακριβώς ενδέχεται να συμβεί, εάν η ελληνοτουρκική διαφορά καταλήξει στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης της Χάγης.<br /><br />Βέβαια, αυτό που δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας είναι το γεγονός ότι η Τουρκία δεν θα αποδεχτεί την απόφαση της Χάγης, ανεξάρτητα πόσο ενδεχομένως θετική θα είναι για τα συμφέροντά της, διότι την ενδιαφέρει να διαιωνίζεται η ελληνοτουρκική διένεξη. Ολόκληρη η φιλοσοφία του νεοθωμανικού κράτους βασίζεται στην ύπαρξη ενός μόνιμου εχθρού στα δυτικά του και έτσι θα ακολουθήσει την γραμμή που εφαρμόζει και η Κίνα μη συμμορφούμενη με την απόφαση της Χάγης. Αυτό, αναμφίβολα θα αποτελεί μια παράξενη ενέργεια, διότι η Κίνα αγνοεί την απόφαση της Χάγης, επειδή υπέστη μια βαριά ήττα, ενώ η Τουρκία δεν θα εφαρμόσει μια απόφαση που, πιθανώς, θα είναι ευνοϊκή γι’ αυτήν.<br /><br />Εκείνο όμως που δεν πρέπει να αγνοούμε είναι ότι η Τουρκία ακολουθεί την Κίνα, όσον αφορά τις παραβιάσεις της UNCLOS, και δεν θα αποδεχτεί ούτε το Σενάριο 2 που της δίνει μια μεγάλη νίκη, διότι θα χάσει, τουλάχιστον, την μισή «Γαλάζια Πατρίδα», πράγμα που δεν μπορεί να αποδεχτεί ολόκληρο το τουρκικό πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό κατεστημένο.<br /><br />Ο δημοσιογράφος Γ. Τετράδης Παπαδόπουλος, σε ένα άρθρο του στην ιστοσελίδα liberal.gr, έκανε τις εξής σωστές παρατηρήσεις για τις προθέσεις της Τουρκίας :<br />«Η Τουρκία δεν επιθυμεί καμιά ειρηνική συνύπαρξη. Επιθυμεί αλλαγή συνόρων σε βάρος της Ελλάδας. Και το δηλώνει ξεκάθαρα σε κάθε ευκαιρία. Επιθυμεί αρπαγή κυριαρχικών δικαιωμάτων, αέρα, θαλάσσης και ξηράς. Και οι ΗΠΑ επιθυμούν να υπάρχει η ένταση (ελεγχόμενη, «ακόμα κι αν αλλάξει χέρια κανένα παλιονησάκι») για να διατηρούν το status του ρυθμιστή, άρα του ουσιαστικού κυρίαρχου στην περιοχή»<br /><br />Ο μοναδικός πλέον τρόπος να υπερασπιστούμε τα εθνικά και κυριαρχικά μας δικαιώματα είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία, διαφορετικά, σε λίγο καιρό, δεν θα έχουμε θαλάσσια σύνορα με το μαρτυρικό νησί.<br /><br /><i>* J.G. Collier, “The regime of the islands and the modern law of the sea”, στο W.E. Butler (ed.), The Law of the Sea and International Shipping, New York-London, Oceana Publications 1985, p. 188.</i><br /><a href="https://hellasjournal.com/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Να πάμε ή να μη πάμε στη Χάγη; Η περίεργη θεωρία για το Καστελόριζο…

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ Ο τίτλος αυτού του άρθρου μου θύμισε τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Ήδη μετά την πολυσυζητημένη σ...

Διαβάστε την συνέχεια