Οι στόχοι της Δύσης στην Ουκρανία απέτυχαν. Η Ρωσία εξάγει όπλα και παράγει πυραύλους, οι ΗΠΑ ανησυχούν για τους Wagner.

<img height="358" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/293abae6b85b8f34bdcadaacd788937f_XL.jpg" width="810" /><br /><br /><div>Ο Zelensky ατίμασε την Ουκρανία, μια χώρα συρρικνωμένη στα 24 με 26 εκατ πάμφτωχη, αποδεκατισμένη από τον πόλεμο… έπαιξε όχι το χαρτί της λογικής αλλά των ΗΠΑ…<br /><br />Έχουν προσφέρει σχεδόν 150 δισεκ. βοήθεια οι δυτικές χώρες στην Ουκρανία σε πάσης φύσεως δραστηριότητες, στρατιωτικό εξοπλισμό, οικονομική στήριξη κ.α.<br />Έχουν προσφέρει οι δυτικές χώρες οπλικά συστήματα που ουδέποτε δόθηκαν στην ιστορία σε τέτοια κλίμακα σε άλλη χώρα όπως η Ουκρανία.<br />Οι δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις μεταφέρουν συνεχώς όλο και πιο βαριά οπλικά συστήματα όπως τανκς ή Patriot για την αντιπυραυλική άμυνα της Ουκρανίας.<br />Οι ΗΠΑ παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες στην Ουκρανία μέσω των AWACS στην Πολωνία και τη Ρουμανία που λειτουργούν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο…<br /><br /></div><div>Εκπαιδεύουν Ουκρανούς στρατιώτες και βρίσκονται στο μέτωπο για να υποστηρίξουν τα Ουκρανικά σχέδια ειδικά σε επιλεκτικά χτυπήματα κατά του ρωσικού στρατού.<br />Όλο το ΝΑΤΟ πλην της Τουρκίας συμμετέχει ενεργά υποστηρίζοντας την Ουκρανία.<br />Επιβλήθηκαν κυρώσεις σε πρωτοφανές επίπεδο… ξεπερνούν τις 15.000 πάσης φύσεως κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία για να αποδεκατίσουν την ρωσική οικονομία και ειδικά σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο οι κυρώσεις είναι εξουθενωτικές…<br /><br />Ποιο το αποτέλεσμα;<br /><br />Η ρωσική οικονομία αντέχει και η ύφεση του 2022 αλλά και του 2023 εκτιμάται στο -2%... μια χώρα που δέχεται οικονομική επίθεση τέτοιας κλίμακας από όλο τον πλανήτη όπως η Ρωσία το -2% είναι πραγματική νίκη…<br />Η Ουκρανία το 2022 εμφάνισε ύφεση σχεδόν -41% πραγματική καταστροφή…<br />Οι ΗΠΑ έχουν ένα σχέδιο να αποδυναμώσουν στρατιωτικά την Ρωσία, να καταστήσουν την Ρωσία μια αδύναμη χώρα που δεν θα έχει την δυνατότητα να ανακτήσει τις δυνάμεις της…<br />Το αμερικανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς… και υπάρχουν αποδείξεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης….<br /><br />1)Η Ρωσία συνεχίζει να προελαύνει στο Ουκρανικό μέτωπο.<br />Οι μεγάλες νίκες της Ρωσίας στο Soledar και προσεχώς στο Bakhmut θα δώσουν την δυνατότητα στον ρωσικό στρατό να προελάσει προς Seversk, Slavyask και Konstantikovka…<br />Εάν καταληφθούν αυτές οι περιοχές είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσία θα έχει καταλάβει το 100% του Donetsk από το 60% που ελέγχει αυτή την περίοδο…<br />Οι νίκες σε Soledar και Bakhmut έχουν όμως και μεγάλη σημασία στρατηγικής, αφού είναι η πρώτη φορά που έχουμε αντιπαράθεση μεταξύ μέρους του Ρωσικού στρατού με τις πιο μάχιμες δυνάμεις της Ουκρανίας.<br />Ας λάβουμε υπόψη ότι οι Wagner ο ιδιωτικός στρατός της Ρωσίας κατάφερε να κερδίσει στα ίσια τις επίλεκτες δυνάμεις της Ουκρανίας.<br />Οι ρώσοι ακολουθούν μια νέα στρατηγική, πρώτα προελαύνουν οι Wagner που είναι άρτια εκπαιδευμένοι σε μάχες πόλεων και ακολουθούν οι επίλεκτες ρωσικές δυνάμεις με αυτόν τον τρόπο μετριάζουν τις απώλειες σε στρατό…<br /><br />2)Οι δραστηριότητες του ιδιωτικού στρατού PMC Wagner προκαλούν ανησυχία στις αρχές των ΗΠΑ, οι οποίες εργάζονται για να εξουδετερώσουν τις δραστηριότητες του, ανακοίνωσε κατά την επίσκεψή του στη Σερβία ενός συμβούλου του State Department.<br />«Γνωρίζουμε ότι αυτή η ομάδα στρατολογεί στρατιώτες τόσο στη Σερβία όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου, και μας ανησυχεί αυτό.<br />Για αυτό συνεργαζόμαστε με την κυβέρνηση στην Σερβία, καθώς και με τον υπόλοιπο κόσμο, για την εξουδετέρωση των δραστηριοτήτων της ανέφερε ο Cholle ο σύμβουλος του State Department<br />Οι αμερικανοί εντείνουν την συλλογή δεδομένων για τις δραστηριότητες των PMC της Wagner, μεταξύ άλλων στη Σερβία και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία….<br /><br />3)Ο υπουργός Ναυτικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι ορισμένα οπλικά συστήματα φθάνουν στα όρια της εξάντλησης αποθεμάτων λόγω της Ουκρανίας.<br />Ειδικά ορισμένους τύπους βλημάτων, Javelin φορητά συστήματα αντιαρματικών κ.α.<br />Η Δύση προπαγάνδιζε ότι η Ρωσία ξεμένει από οπλικά συστήματα αλλά στην πράξη έχει συμβεί το αντίθετο…<br />Μάλιστα οι Ουκρανοί συνηθισμένοι να παραπληροφορούν επειδή έχουν διαπιστώσει μείωση των βομβαρδισμών έως και 70% σε ορισμένες ουκρανικές περιοχές από το ρωσικό πυροβολικό… έβγαλαν το συμπέρασμα ότι τελειώνουν τα βλήματα 125mm και 155 mm…όπως ότι τελειώνουν οι πύραυλοι των ρωσικών δυνάμεων…<br />Απομένουν άλλες 2-3 επιθετικές επιχειρήσεις με πυραύλους υποστηρίζουν οι Ουκρανοί, έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί άλλες 8 μεγάλης κλίμακας πυραυλικές επιθέσεις…<br /><br />4)Εν μέσω embargo και διεθνούς απομόνωσης η Ρωσία εξάγει οπλικά συστήματα…<br />Εάν μια χώρα στερείται οπλικών συστημάτων… το τελευταίο πράγματα που εξετάζει είναι οι εξαγωγές.<br />Η Ρωσία θα παραδώσει 5 S-400 στις Ινδίες με πλήθος πυραύλων.<br />Είναι η πρώτη φορά όπου οι Ινδίες αγοράζουν αυτό το οπλικό σύστημα.<br />Η Ρωσία εν καιρώ πολέμου εξέλιξε το Su-57 που θεωρείται το ρωσικό stealth και είναι το αεροσκάφος 5ης γενιάς.<br />Κατά τους ρώσους το Su-57 Felon μπορεί να ξεπεράσει το F-22 και F-35…<br />To πιο σημαντικό όμως είναι ότι το Su-57 Felon φέρει το R-37M είναι ένας πύραυλος αέρος-αέρος μεγάλου βεληνεκούς (AAM) ικανός να πλήξει εναέριους στόχους υψηλής ταχύτητας σε απόσταση έως 300 χιλιόμετρα.<br />Είναι επίσης γνωστό ως AA-13 στη Δύση ή RVV-BD, μια ονομασία που χρησιμοποιείται για τις ρωσικές παραλλαγές της σειράς R που κατασκευάζονταν νωρίτερα στην Ουκρανία.<br />Η σειρά RVV λέγεται ότι είναι πιο προηγμένη και αποτελείται μόνο από ρωσικά εξαρτήματα.<br />Κατά τους Ουκρανούς πιλότους εάν ένας τέτοιος πύραυλος κλειδώσει στόχο θα καταρριφθεί δεν υπάρχει διαφυγή…</div><div><br />Έτσι εξηγείται γιατί η Ουκρανία έχει χάσει 350 πολεμικά αεροπλάνα σχεδόν το 70% του στόλου της…<br />Στην Ουκρανία οι ρωσικές δυνάμεις χρησιμοποιούν το Sledgehammer, αυτοκινούμενος όλμος 2S4 Tyulpan, γνωστός ως Tulip στα αγγλικά, έχει ένα πυροβόλο 240 mm - διπλάσιο από το διαμέτρημα των όλμων του ΝΑΤΟ, που είναι μόλις 120 mm - καθιστώντας το μακράν το μεγαλύτερο σύστημα όλμων διαμετρήματος στον κόσμο.<br />Έχει βεληνεκές 19 χιλιομέτρων και χρησιμοποιείται για την καταστροφή μεγάλων οχυρώσεων, στρατιωτικού εξοπλισμού ή στρατηγικών θέσεων…<br />Ταυτόχρονα η Ρωσία απέδειξε ότι εξελίσσει επιθετικά τους υπερηχητικούς πυραύλους, είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διαθέτει υπερηχητικό πύραυλο που τον τοποθετηθεί σε αεροπλάνο…<br />Οι αμερικανοί τώρα προβαίνουν σε δοκιμές… στους υπερηχητικούς πυραύλους οι ρώσοι είναι μακράν μπροστά από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο…</div><div><br />5)Εν μέσω ενός πολύνεκρου πολέμου στην Ουκρανία έχει συμβεί το εξής απίστευτό…<br />Παρά τους ανελέητους βομβαρδισμούς ο πόλεμος στην Ουκρανία εμφανίζει το μικρότερο ποσοστό αμάχων σε σχέση με τους νεκρούς ή τραυματίες στρατιώτες…<br />Αυτό αποτελεί επιτυχία των ρώσων και αποδεικνύει ότι στόχος δεν είναι να βομβαρδίσουν μια πόλη να την ισοπεδώσουν να σκοτώσουν π.χ. 30.000 αμάχους και να πουν νικήσαμε…<br />Ο στόχος είναι οι μικρότερες δυνατές απώλειες αμάχων…<br />Αυτή την στρατηγική την ακολουθεί και ο τακτικός στρατός…αφήνουν περιθώρια διαφυγής των αμάχων…<br /><br />6)Οι περιπτώσεις Soledar και Bakhmut αποδεικνύουν την στρατιωτική ανωτερότητα των Ρώσων έναν τι των Ουκρανών αν και οι Ουκρανοί πολέμησαν γενναία.<br />Στο Soledar οι Ουκρανοί έχασαν όλους αυτούς τους μήνες 25.000 στρατιώτες σε νεκρούς και τραυματίες αλλά τώρα Ουκρανοί και αμερικανοί προσπαθούν να υποβαθμίσουν την αξία του Soledar…<br />Αφού το Soledar δεν είχε καμία αξία… γιατί οι Ουκρανοί έδωσαν ιστορικές μάχες… στο Soledar υπάρχουν δρόμοι γεμάτοι με εκατοντάδες πτώματα…<br />Προφανώς και το Soledar είχε μεγάλη στρατηγική σημασία αλλά όταν χάνει η αντίπαλη πλευρά προφανώς για επικοινωνιακούς λόγους υποβαθμίζει την απώλεια.<br /><br />7)Οι ρωσικές δυνάμεις φαίνεται ότι σχεδιάζουν να εξαπολύσουν νέες χερσαίες επιχειρήσεις στόχος είναι η κατάληψη του 100% του Luhansk που είναι γεγονός.<br />Του 100% του Donetsk έχουν ήδη καταλάβει το 60% και απομένει ένα 40%.<br />Θα επιχειρήσουν και στην Zaporizhia οι ρωσικές δυνάμεις για να διασφαλίσουν ότι δεν θα κινδυνεύουν οι παρακείμενες πόλεις…<br />Επίσης για να αποκόψουν την προσπάθεια ανεφοδιασμού και συνολικά την Ουκρανική επιμελητεία οι ρωσικές δυνάμεις θα καταστρέψουν όλες τις γέφυρες μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής πλευράς του Δνείπερου ποταμού…<br /><br />8)Η Ρωσία μετά από 11 μήνες πολέμου όχι με την Ουκρανία αλλά όλη την Δύση αντέχει…<br />Οι δυτικές δυνάμεις παρακολουθούν ανήμπορες, μιλούν για patriot που δεν θα έχουν καμία επίδραση στον πόλεμο…<br />Οι ρωσικές δυνάμεις σε ένα συμβατικό πόλεμο κερδίζουν και ακόμη δεν έχουν χρησιμοποιήσει τους μεγάλους βαλλιστικούς πυραύλους όπου η Ρωσία είναι ανώτερη σε σχέση με τις ΗΠΑ…<br />Η Ρωσία αντέχει και η Δύση έως σήμερα έχει αποτύχει στην προσπάθεια της να αποδυναμώσει την Ρωσική οικονομία και τον Ρωσικό στρατό…<br /><img src="https://www.bankingnews.gr/image/Ucrainnsss_1.png" /><br /><br />Η τελική νίκη για τους ρώσους πλησιάζει…<br />H Ρωσία ορθώς προστατεύει το Donbass τους ρωσόφωνους, έχει ιστορικό καθήκον…<br />Ο Zelensky ατίμασε την Ουκρανία, μια χώρα συρρικνωμένη στα 24 με 26 εκατ πάμφτωχη, αποδεκατισμένη από τον πόλεμο… έπαιξε όχι το χαρτί της λογικής αλλά των ΗΠΑ…<br />Για τους αμερικανούς εάν σκοτωθούν και οι 700.000 Ουκρανοί στρατιώτες είναι αδιάφορο… αρκεί να αποδυναμώσουν τους Ρώσους…<br />Ο Zelensky είναι προδότης και όταν το καταλάβουν οι Ουκρανοί θα τον καταδικάσουν για εσχάτη προδοσία…<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι στόχοι της Δύσης στην Ουκρανία απέτυχαν. Η Ρωσία εξάγει όπλα και παράγει πυραύλους, οι ΗΠΑ ανησυχούν για τους Wagner.

Ο Zelensky ατίμασε την Ουκρανία, μια χώρα συρρικνωμένη στα 24 με 26 εκατ πάμφτωχη, αποδεκατισμένη από τον πόλεμο… έπαιξε όχι το χαρτί της λο...

Διαβάστε την συνέχεια

Μετά την συντριβή των Ουκρανών στο Soledar οι Ρώσοι περικύκλωσαν το Bakhmut.Το «τελικό σχέδιο» με γέφυρες και Zaporizhia.

<img height="384" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/18f0a36c28a4812a1a951e4b64e8beff_XL.jpg" width="778" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η πραγματικότητα στο μέτωπο είναι συγκλονιστική…η Ρωσία κερδίζει ενώ οι Ουκρανοί έχουν υποστεί πανωλεθρία.... </span></h3> Πολλοί στην Δύση, ειδικά οι μηχανισμοί προπαγάνδας, παρουσίαζαν μια εικόνα ήττας για τις ρωσικές δυνάμεις επειδή αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το Kharkiv και την Kherson…<br />Ωστόσο η πραγματικότητα στο μέτωπο είναι συγκλονιστική…η Ρωσία κερδίζει ενώ οι Ουκρανοί έχουν υποστεί πανωλεθρία....<br />Εκεί που πραγματοποιούνται πραγματικές μάχες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας... ο ρωσικός στρατός καταστρέφει την Ουκρανική άμυνα... τα 150 δισεκ. που έδωσαν οι δυτικοί στην Ουκρανία δεν επαρκούν... για να ανατρέψουν την ρωσική προέλαση που είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται....<br /><br />1)Οι ρωσικές δυνάμεις υπό τους Wagner που έως σήμερα είναι αήττητοι κατάφεραν και συνέτριψαν τους Ουκρανούς στο Soledar μια πόλη 6-7 τετραγωνικών μιλίων σε ιδιαίτερα νευραλγικό στρατηγικό σημείο…<br />Οι Ουκρανικές δυνάμεις όλους αυτούς τους μήνες έχασαν περίπου 25.000 στρατιώτες σε νεκρούς και τραυματίες και μόνο τις 3 τελευταίες ημέρες έχασαν 700 στρατιώτες και 300 οπλικά συστήματα, 3 αεροπλάνα και ένα ελικόπτερο.<br />Η προπαγάνδα ότι το Soledar δεν ήταν και τόσο σπουδαίας σημασίας… καταρρίπτεται…<br />Αφού δεν ήταν τόσο μεγάλης σημασίας γιατί οι Ουκρανοί έδωσαν πραγματικά μάχες μέχρις εσχάτων χάνοντας 25.000 στρατιώτες;<br /><br />2)Οι ρωσικές δυνάμεις περικύκλωσαν το Bakhmut μια επίσης μεγάλης σημασίας πόλη του Donetsk…<br />To Artyomovsk (ουκρανικό όνομα Bakhmut) αποτελεί νευραλγικής σημασίας αφού η κατάληψη του από τις ρωσικές δυνάμεις θα αποδυναμώσει το Ουκρανικό πυροβολικό το οποίο δεν θα μπορεί να χτυπάει την πόλη του Donetsk…<br /><br />3)Η Ρωσία μετά τις αλλαγές στην ανώτατη διοίκηση φαίνεται ότι προετοιμάζει μεγάλης κλίμακας αντεπίθεση στην Ουκρανία…<br />Θα προχωρήσει σε αύξηση του τακτικού στρατού στο 1,5 εκατ και ταυτόχρονα… θα δυναμώσει τις δυνάμεις στην Λευκορωσία στα Βόρεια της Ουκρανίας,<br />Ήδη ο ανώτατος διοικητής των ρωσικών χερσαίων δυνάμεων, Oleg Salyukov (ο οποίος διορίστηκε ως ένας από τους τρεις «αναπληρωτές» του Γενικού Επιτελείου Valery Gerasimov ως διοικητής θεάτρου στην Ουκρανία), έφτασε στη Λευκορωσία για να αναλάβει τον έλεγχο των ασκήσεων συντονισμού μάχης για την κοινή Ρωσο-Λευκορωσική Περιφερειακή Ομάδα Δυνάμεων (RGV).<br />Ο Ρωσικός στρατός θα χτυπήσει όλες τις γέφυρες στο Δνείπερο ποταμό ώστε να μην μπορούν να μεταφέρουν οπλικά συστήματα οι Ουκρανοί προς τα ανατολικά…<br />Θα επιτεθούν στην Zaporizhia ώστε να την καταλάβουν.<br />Με τις κινήσεις αυτές η Ρωσία θα έχει επιτύχει τους βασικούς της στόχους, να καταλάβει όλο το Donetsk και Luhansk και ταυτόχρονα να απελευθερώσει και την Zaporizhia.<br /><br />Οι ρωσικές δυνάμεις περικύκλωσαν το Bakhmut<br /><br />Οι ρωσικές δυνάμεις περικύκλωσαν το Artyomovsk (ουκρανικό όνομα Bakhmut) στο Donetsk.<br />«Η πόλη έχει περικυκλωθεί, με σοβαρές δυνάμεις κρούσης να σχηματίζονται από δύο πλευρές», η μάχη που θα δοθεί για την τελική κατάληψη του Bakhmut θα είναι ικστορική…<br />Ο εκτελών χρέη επικεφαλής του DPR Denis Pushilin δήλωσε ότι οι ρωσικές δυνάμεις κόβουν συστηματικά τις γραμμές ανεφοδιασμού της ουκρανικής ομάδας στην περιοχή.<br />Μόλος το Bakhmut τεθεί υπό έλεγχο, θα είναι δυνατό να οι ρώσοι να απελευθερώσουν όλη την βόρεια πλευρά του Donetsk…<br /><br />Να σημειωθεί ότι ο ρωσικός στρατός ανέλαβε τον έλεγχο του 94% του Soledar.<br />Οι συγκρούσεις μεταξύ του ρωσικού στρατού και των Ουκρανών συνεχίζονται κοντά στο Debrova αλλά και στον σιδηροδρομικό σταθμό Sil.<br /><br />Η ρωσική προέλαση… προβληματίζει την Δύση…<br /><br />Παρά τα αβάσιμα επιχειρήματα των δυτικών μέσων ενημέρωσης για μια πιθανή «ουκρανική νίκη», οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να προελαύνουν στο πεδίο της μάχης, αποκτώντας σημαντικά εδαφικά κέρδη και ελέγχοντας στρατηγικά σημεία που θα είναι θεμελιώδη για την τελική νίκη.<br />Η πόλη Soledar ήταν το κύριο επίκεντρο της σύγκρουσης, με τα ρωσικά στρατεύματα να επιτυγχάνουν τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής, προκαλώντας καταστροφή στον Ουκρανικό στρατό.<br /><br />Στις 10 Ιανουαρίου, η ρωσική ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία Wagner Group ειδοποίησε ότι είχε καταλάβει πλήρως την πόλη Soledar, εξουδετερώνοντας τις εχθρικές δυνάμεις που ήταν συγκεντρωμένες εκεί.<br />Χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες πέθαναν ή αιχμαλωτίστηκαν κατά τη διάρκεια των έντονων μαχών.<br />Ο επικεφαλής του Ομίλου Wagner, Ρώσος επιχειρηματίας Yevgeny Prigozhin, τόνισε ότι «οι μονάδες Wagner έχουν αναλάβει τον έλεγχο όλης της επικράτειας του Soledar.<br />Θέλω να τονίσω ότι καμία άλλη μονάδα εκτός από τους μαχητές Wagner δεν συμμετείχαν στην επίθεση στο Soledar».<br />Μόνο τις δύο τελευταίες ημέρες των μαχών περίπου 500 Ουκρανοί σκοτώθηκαν.<br />«Θέλω να επαναλάβω ότι το Soledar έχει απελευθερωθεί πλήρως και εκκαθαριστεί από μονάδες ουκρανικού στρατού.<br />Τα ουκρανικά στρατεύματα που αρνήθηκαν να παραδοθούν έχουν καταστραφεί.<br />Ολόκληρη η πόλη είναι γεμάτη με πτώματα Ουκρανών στρατιωτών<br /><br />Η νίκη στο Soledar είναι αναμφίβολα σημαντική από στρατιωτική άποψη, καθώς εγγυάται στις δυνάμεις της Ρωσίας μια προνομιακή γεωγραφική θέση, η οποία θα είναι πολύ χρήσιμη για τα επόμενα στάδια της σύγκρουσης.<br />Ελέγχοντας το Soledar, οι Ρώσοι μπορούν να κόψουν μερικές από τις πιο σημαντικές διαδρομές ανεφοδιασμού για τις ουκρανικές δυνάμεις που εξακολουθούν να κατέχουν ορισμένες περιοχές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Donetsk όπως το Bakhmut, το οποίο αναμένεται επίσης να απελευθερωθεί πλήρως σύντομα.<div><br />Η περιοχή του Donetsk απελευθερώνεται και ο Ρωσικός στρατός επιτυγχάνει τους βασικούς στόχους του…<br /><br />Ωστόσο, υπάρχει ένας άλλος σημαντικός παράγοντας σε αυτό το γεγονός, ο οποίος είναι η αποδυνάμωση της δυτικής προπαγάνδας για μια πιθανή «ουκρανική νίκη» ή «αντεπίθεση».<br />Όπως τόνισε ο Prigozhin, μόνο η ομάδα Wagner συμμετείχε στις μάχες στο Soledar, ενώ άλλες ρωσικές μονάδες επικεντρώθηκαν σε άλλες περιοχές.<br />Ως εκ τούτου, οι Ρώσοι κατάφεραν να ελέγξουν μια βασική στρατηγική ζώνη χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη μιας ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας, χωρίς να χρειαστεί να αναπτύξουν κανέναν από τους πρόσφατα κινητοποιημένους στρατιώτες στο πεδίο της μάχησ.<br /><br />Αυτό δείχνει πώς η Ρωσία, παρά την πρόσφατη αύξηση του αριθμού των στρατευμάτων που εμπλέκονται στη μάχη, συνεχίζει να χρησιμοποιεί μόνο ένα μικρό μέρος της στρατιωτικής της ικανότητας στην ειδική επιχείρηση.<br />Υπάρχουν βασικά δύο λόγοι για την υιοθέτηση αυτής της στρατηγικής:<br />ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι να αποφευχθούν απώλειες αμάχων, οι οποίες αναπόφευκτα αυξάνονται όταν η ένταση της μάχης είναι υψηλή.<br />Ο δεύτερος είναι να αποφευχθούν μεγάλες απώλειες στρατευμάτων και πόρων σε εξαντλητικές μάχες.<br />Με αυτή τη στρατηγική, οι Ρώσοι πέτυχαν μια αργή αλλά ασφαλή πρόοδο, χωρίς μεγάλες απώλειες στρατιωτών και πόρων, διατηρώντας το χαμηλότερο ποσοστό απωλειών αμάχων σε πόλεμο από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό είναι επίτευγμα.<br /><br />Πράγματι, εάν η πρόθεση της Ρωσίας ήταν να προχωρήσει καταστροφικά και να ελέγξει όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη σε σύντομο χρονικό διάστημα, η Ρωσία θα μπορούσε να διαθέσει μεγάλο αριθμό κινητοποιημένων στρατιωτών στις περιοχές που ελέγχονται από την Ουκρανία, καθώς και να εντείνει περαιτέρω τη χρήση πυροβολικού.<br />Όμως, αντίθετα, η ρωσική στρατηγική επικεντρώνεται στον βομβαρδισμό των υποδομών και στην πρόοδο επί του εδάφους με τον ελάχιστο δυνατό αριθμό στρατιωτών.<br />Έτσι, αποφεύγονται οι θάνατοι τόσο Ρώσων όσο και αμάχων.<br /><br />Υπό αυτή την έννοια, η νίκη στο Soledar χρησιμοποιώντας μόνο τις δυνατότητες του Ομίλου Wagner δείχνει πώς η Ρωσία διατηρεί πραγματικά τον στρατιωτικό έλεγχο της σύγκρουσης.<br />Χρησιμοποιώντας λίγους πόρους και αποφεύγοντας περιττές απώλειες, έχει επιτύχει σημαντικά επιτεύγματα.<br />Ενώ, από την άλλη, οι Ουκρανοί σπαταλούν όλο και περισσότερο τους πόρους τους, χάνουν τους στρατιώτες τους και αδυνατούν να διατηρήσουν αποτελεσματικό στρατηγικό σχεδιασμό, παρά την υποστήριξη που λαμβάνουν από το ΝΑΤΟ.<br /><img src="https://www.bankingnews.gr/image/Ucrainnsss.png" /><br /><br /><img src="https://www.bankingnews.gr/image/12january2023_Eastern_Ukraine_Slavyansk_Kramatorsk_map-768x730.jpg" /><br /><br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Μετά την συντριβή των Ουκρανών στο Soledar οι Ρώσοι περικύκλωσαν το Bakhmut.Το «τελικό σχέδιο» με γέφυρες και Zaporizhia.

Η πραγματικότητα στο μέτωπο είναι συγκλονιστική…η Ρωσία κερδίζει ενώ οι Ουκρανοί έχουν υποστεί πανωλεθρία....  Πολλοί στην Δύση, ειδικά οι μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Βόρεια Αφρική: Το «ψηφιδωτό» των μεγάλων εξελίξεων και η σημασία τους για Ελλάδα και Ευρώπη.

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2023/01/AADvtF.jpeg"><img height="466" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2023/01/AADvtF.jpeg" width="736" /></a><br /><br /><b>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Ο διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ – CIA, Γουίλιαμ (Μπιλ) Μπερνς, πραγματοποίησε την περασμένη Πέμπτη (12 Ιανουαρίου) αιφνιδιαστική επίσκεψη στη Λιβύη, όπου είχε επαφές με την πλευρά όχι μόνο του Ντμπεϊμπά αλλά και του Χάφταρ.<br /><br />Ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Ζοζέπ Μπορέλ, είχε, λίγα 24ωρα νωρίτερα, το διήμερο 5 – 6 Ιανουαρίου, πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στο Μαρόκο, το οποίο αναμένεται να επισκεφθεί το προσεχές διάστημα και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Σημειώνεται ότι στο Μαρόκο πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσα στο 2023, κατά πάσα πιθανότητα την άνοιξη, και η επόμενη σύνοδος Κορυφής του Negev Forum (στο οποίο συμμετέχουν ΗΠΑ, Αίγυπτος, Ισραήλ, ΗΑΕ, Μαρόκο, Μπαχρέιν).<br /><br />Η Βόρεια Αφρική επί σειρά ετών δεν αποτελούσε προτεραιότητα για τις ΗΠΑ. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Amal Ghazal, πρύτανης της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Doha Institute for Graduate Studies, σε άρθρο του («The Biden Administration and the Middle East in 2023») που δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο του Arab Center Washington DC – ACW.<br /><br />Η γεωγραφική απόσταση της περιοχής από το Ισραήλ, η εκεί προϋπάρχουσα έντονη γαλλική επιρροή και το ζήτημα της διαφιλονικούμενης Δυτικής Σαχάρας παρουσιάζονται από τον Ghazal ως τουλάχιστον τρεις από τους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ δεν είχαν αυτήν την περιοχή πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους (με την υποσημείωση ότι οι ΗΠΑ προφανώς δεν ξεχνούν και την επίθεση που είχε δεχθεί το προξενείο τους στη Βεγγάζη το 2012).<br /><br />Εν τω μεταξύ βέβαια, τα τελευταία χρόνια κάποια πράγματα άλλαξαν. Το Μαρόκο ήρθε πιο κοντά στο Ισραήλ με τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Και η Ουάσιγκτον πήρε θέση στο πλευρό του Ραμπάτ για το θέμα της κυριαρχίας στη Δυτική Σαχάρα, προς μεγάλη απογοήτευση της Αλγερίας και του Μετώπου Πολισάριο.<br /><br />Ενώ η Αλγερία, από την άλλα πλευρά, και το φυσικό της αέριο απέκτησαν μεγαλύτερη «αξία» για την Ευρώπη στη σκιά της επιχειρούμενης απεξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, με τον Trans Mediterranean Pipeline (Αλγερία – Τυνησία – Ιταλία) να επανέρχεται στη δημοσιότητα και με την αλγερινή Sonatrach να γίνεται ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου χωρών όπως είναι η Ιταλία.<br /><br />Η Αλγερία, ειδικότερα, (που τον περασμένο Νοέμβριο φιλοξένησε και την πρώτη έπειτα από χρόνια σύνοδο Κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου) παρουσιάζει πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς ξεχωρίζει ως ο τρίτος μεγαλύτερος διεθνώς αγοραστής ρωσικών οπλικών συστημάτων μετά την Ινδία και την Κίνα, ενώ πρόσφατα το Αλγέρι έκανε επίσημη αίτηση για να ενταχθεί και στην ομάδα χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική).<br /><br />Κι όλα αυτά… ενώ η Λιβύη παραμένει σε ένα εμφυλιοπολεμικού-τύπου proxy-war τέλμα που λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μεσογείου τροφοδοτώντας τις αναθεωρητικές βλέψεις χωρών όπως είναι η Τουρκία (βλ. τουρκολιβυκά μνημόνια).<br /><br />Για την περιοχή της Βόρειας Αφρικής ισχύουν πολλά από όσα είχαμε γράψει σε παλαιότερο άρθρο μας στο Α&Δ αναφορικά με το Σαχέλ («Μάλι – Σαχέλ: το άλλο «Αφγανιστάν» για το οποίο δεν μιλά κανείς»). Όσα συμβαίνουν εκεί, επηρεάζουν σημαντικά την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Μιλάμε άλλωστε για περιοχές που «βλέπουν» τις νότιες ακτές της Ευρώπης.<br /><br />Όσα επεισοδιακά είχαν λάβει χώρα τον Μάιο του 2021 για παράδειγμα, όταν χιλιάδες μετανάστες, στην πλειονότητά τους Μαροκινοί, επιχείρησαν να περάσουν στην ισπανική Θέουτα (με άνωθεν μαροκινή ενθάρρυνση όπως καταγγέλλεται, ως «αντίποινα» επειδή η Ισπανία είχε προηγουμένως υποδεχθεί εντός των συνόρων της τον Μπραχίμ Γκάλι του Μετώπου Πολισάριο αλλά και ως μέσο πίεσης με στόχο τη διεθνή αναγνώριση των Μαροκινών θέσεων σε άλλα μέτωπα όπως είναι εκείνο της Δυτικής Σαχάρας), λειτουργούν ως υπενθύμιση για όσα θα μπορούσαν να συμβούν ξανά στο μέλλον.<br /><br />Στη Βόρεια Αφρική βρίσκει, πια, κανείς απ’ όλα: χώρες μέλη του OPEC με εξαιρετικά πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα (Αλγερία, Λιβύη) / χώρες παραδομένες στο χάος (Λιβύη) / περάσματα προς την Ευρώπη (μεταναστευτικά, προσφυγικά, ενεργειακά αλλά και λαθρεμπορίου) / συνδετικούς κρίκους με την υποσαχάρια Αφρική (ο προς διαμόρφωση αγωγός που θα συνδέει τη Νιγηρία με την Αλγερία θεωρείται κομβικής σημασίας) / στρατιωτικές και διπλωματικές «υπερδυνάμεις» (Αίγυπτος) / ομάδες εξτρεμιστών ισλαμιστών / κράτη που συνεργάζονται με το Ισραήλ (Μαρόκο, Αίγυπτος) / κράτη που συνομιλούν άμεσα με την πλευρά των Παλαιστίνιων, αναλαμβάνοντας διαμεσολαβητικό ρόλο (Αίγυπτος) / κράτη που έχουν αγοράσει οπλικά συστήματα αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τη Ρωσία (Αλγερία) / κράτη που αυξάνουν κατακόρυφα τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς ενώ βρίσκονται σε κόντρα μεταξύ τους (Μαρόκο εναντίον Αλγερίας) / χώρες με μεγάλες ανάγκες (επισιτιστικές, λειψυδρία), ανάγκες οι οποίες μάλιστα οξύνονται στη σκιά της ρωσο-ουκρανικής κρίσης / αλλά και κράτη (Αίγυπτος, Λιβύη) οι προς οριοθέτηση ή μερικώς οριοθετημένες θαλάσσιες ζώνες των οποίων εφάπτονται με τις ελληνικές…<br /><br />Κι όμως, παρά τα χαρακτηριστικά της αυτά, και με εξαίρεση το θέμα της Λιβύης που προσέλκυσε ενδιαφέρον στην σκιά του διαρκώς επεκτεινόμενου τουρκικού αναθεωρητισμού, η Βόρεια Αφρική συνεχίζει να αποτελεί «υποσημείωση» για πολλούς σε Ελλάδα και Ευρώπη…<div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Βόρεια Αφρική: Το «ψηφιδωτό» των μεγάλων εξελίξεων και η σημασία τους για Ελλάδα και Ευρώπη.

Γιώργος Σκαφιδάς Ο διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ – CIA, Γουίλιαμ (Μπιλ) Μπερνς, πραγματοποίησε την περασμένη Πέμπτη...

Διαβάστε την συνέχεια

Λιβύη: Η παγίδα που «κρύβει» για την Ελλάδα η ανοιχτή πρόσκληση υπουργού για τις ΑΟΖ.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/767x430/cu608x342/0,0,608,341/pad/both/5a/5a355ce2521b4046a4c583cd5217c25c.jpg?quality=90&404=default&v=2" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="767" height="359" src="https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/767x430/cu608x342/0,0,608,341/pad/both/5a/5a355ce2521b4046a4c583cd5217c25c.jpg?quality=90&404=default&v=2" width="746" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το γεγονός ότι βάζει την Κύπρο στη μέση αυτή τη στιγμή είναι πονηρό, σύμφωνα με τον κ. Εγκολφόπουλο, διότι εμμέσως θα θέλει να μας βάλει την Τουρκία.</span></h3><b>Κωνσταντίνος Χασανδρινός</b><br />Να ρίξει «ρίξει τη χαριστική βολή» στο τουρκολιβυκό μνημόνιο φαίνεται πως προσπαθεί ο λίβυος υπουργός Πετρελαίου, και πρώην στενός συνεργάτης του προσωρινού πρωθυπουργού της Λιβύης, Μοχάμεντ Αούν.<br /><br />Προ ημερών, και ενόσω το Διοικητικό Δικαστήριο Τρίπολης αποφάνθηκε υπέρ της αναστολής της διμερούς συμφωνίας για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και το φυσικού αερίου που είχαν συνυπογράψει Τουρκία και Λιβύη, ο κ. Αούν ανέφερε πως είναι καιρός η χώρα του να έρθει σε έναν «φιλικό διακανονισμό» με την Ελλάδα και την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.<br /><br />Αναγνώρισε, επίσης, πως οι χώρες έχουν δικαίωμα να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια και από εκεί με την αρχή της μέσης γραμμής να οριοθετηθούν οι θαλάσσιες ζώνες.<div><br />Κρύβει παγίδα;<br /><br />Ωστόσο, ο αντιναύαρχος εν αποστρατεία Γιάννης Εγκολφόπουλος, αναλύοντας τη δήλωση του λίβυου υπουργού, υποστήριξε ότι κρύβει παγίδα για την Ελλάδα και την Κύπρο.<br /><br />«Δεν είναι καθαρή η δήλωση διότι αναμιγνύει και την Κύπρο στη μέση. Βεβαίως, όπως είπε ο κ. Ντάλης, έρχεται μετά από την επίσκεψη του υπουργού Πετρελαίου στην Αμερική, το οποίο έχει μια σημασία, αλλά έρχεται όμως χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης της ανατολικής Λιβύης, του κ. Χαφτάρ. Διότι μην ξεχνάμε ότι ο υπουργός Πετρελαίου της Λιβύης είναι ένα από τα ανδρείκελα, ο οποίος επηρεάζεται πάρα πολύ από τους Τούρκους» σχολίασε.<br /><br />Και όπως υποστήριξε στην ΕΡΤ, το γεγονός ότι βάζει την Κύπρο στη μέση αυτή τη στιγμή είναι πονηρό, διότι εμμέσως θα θέλει να μας βάλει την Τουρκία.<br /><br />«Για εμάς, ένα από τα πολύ σοβαρά διπλωματικά όπλα που έχουμε, είναι ότι μετά τον καθορισμό της ΑΟΖ με τη Λιβύη, η Λιβύη πρέπει να καθορίσει και την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Έπειτα θα μπορούν οι τρεις χώρες -Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος- για λόγους καθαρά νομικούς να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη χάραξη της ΑΟΖ. Εκεί η Τουρκία μένει απ’ έξω. Αυτός (σ.σ. ο Αούν) προσπαθεί με αυτή τη δήλωση να βάλει την Τουρκία μέσα, εκμεταλλευόμενος το παράνομο τουρκοκυπριακό μνημόνιο, αλλά και βεβαίως το γεγονός να αποφύγει αυτή τη διπλωματική κίνηση που πάμε να κάνουμε».<br /><br />Εκτίμησε, μάλιστα, ότι οι Τούρκοι έχουν βάλει τον Μοχάμεντ Αούν να τα πει αυτά τα πράγματα για να δείξει αφενός μεν την καλή διάθεση προς την Αμερική, αφετέρου να εκμεταλλευτούν αυτό το θέμα.<br />Πρόσθεσε, δε, ότι σωστά πράττει η Ελλάδα και ζητάει την αντίδραση της Ευρώπης.</div><div>  <br />Ρηματική διακοίνωση στην πρεσβεία της Λιβύης<br /><br />Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπουργείο Εξωτερικών επέδωσε την Τρίτη στην πρεσβεία της Λιβύης στην Αθήνα Ρηματική Διακοίνωση με την οποία αντικρούει τις ανυπόστατες αιτιάσεις περί «παράνομων» ενεργειών του ερευνητικού σκάφους SANCO SWIFT, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές.<br /><br />Συγκεκριμένα, το ελληνικό ΥΠΕΞ αναφέρει ότι οι σεισμικές έρευνες που διεξάγονται από το ερευνητικό σκάφος, νότια της Πελοποννήσου και νότιο-δυτικά της Κρήτης, λαμβάνουν χώρα σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.<br /><br />Οι συντεταγμένες των περιοχών στις οποίες πραγματοποιούνται οι έρευνες είναι προσβάσιμες σε όλους τους ενδιαφερόμενους μέσω της έκδοσης σχετικών NAVTEX, επισημαίνουν.<br /><br />Η ελληνική πλευρά χαιρετίζει την αναφορά, από τη λιβυκή πλευρά, στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Εντούτοις, υπενθυμίζει στη λιβυκή πλευρά ότι τα δύο παράνομα και ανυπόστατα μνημόνια κατανοήσεως που αυτή έχει υπογράψει με την Τουρκία (Νοέμβριος 2019 και Οκτώβριος 2022) παραβιάζουν κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις της UNCLOS, οι οποίες αντανακλούν και κανόνες του διεθνούς εθιμικού δικαίου.<br /><br />Επιπλέον, το ελληνικό ΥΠΕΞ τονίζει ότι τα εν λόγω παράνομα μνημόνια αγνοούν και παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της, καθώς και τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τη δικαιοδοσία της επί της Αποκλειστικής της Οικονομικής Ζώνης.<br /><br />Μέσω της Ρηματικής Διακοίνωσης, το ελληνικό ΥΠΕΞ απορρίπτει εκ νέου τα εν λόγω μνημόνια, κάτι το οποίο έχει κάνει και στο παρελθόν με σχετικές Ρηματικές Διακοινώσεις.<br /><br />Στο πλαίσιο των ιστορικών δεσμών φιλίας των δυο χωρών και των λαών τους, το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας επαναλαμβάνει την επιθυμία της για την επανέναρξη της διμερούς συνεργασίας σε πνεύμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης.<br /><br />Τέλος, οι ίδιες διπλωματικές πηγές τονίζουν πως με την εν λόγω Ρηματική Διακοίνωση, η Ελλάδα εκφράζει για μια ακόμη φορά την ετοιμότητά της να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με τη λιβυκή κυβέρνηση που θα αναδειχθεί μετά τη διενέργεια εκλογών, για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, με βάση τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.in.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Λιβύη: Η παγίδα που «κρύβει» για την Ελλάδα η ανοιχτή πρόσκληση υπουργού για τις ΑΟΖ.

Το γεγονός ότι βάζει την Κύπρο στη μέση αυτή τη στιγμή είναι πονηρό, σύμφωνα με τον κ. Εγκολφόπουλο, διότι εμμέσως θα θέλει να μας βάλει την...

Διαβάστε την συνέχεια

Πετά ψηλά, πηγαίνει μακριά, χτυπά σκληρά: Ο «Γρύπας» είναι το οπλισμένο UAV που ετοιμάζουν τα λαμπρά μυαλά της Ελλάδας.

<img height="422" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2023/01/230112221443_uav1.jpg" width="762" /><br /><br />ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΔΕΡΗ/<br />Αν και η Ελλάδα υπήρξε για δεκαετίες «η μεγάλη απούσα» στον τομέα των Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών, εδώ και καιρό δείχνει αντανακλαστικά και πως έχει πιστέψει στα δικά της μυαλά, στους επιστήμονες που ξεχωρίζουν και που έχουν θέσει ως στόχο να βοηθήσουν την πατρίδα.<br /><br />Η «γροθιά» των τεσσάρων πανεπιστημίων, που ένωσαν τις δυνάμεις τους, έχει συνταχθεί με τις εξειδικευμένες γνώσεις των ανθρώπων της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας και έχουν σκοπό τα επόμενα χρόνια να ζωντανέψουν τον μυθικό Γρύπα, μεταμορφώνοντάς τον από μυθικό πολυμορφικό τέρας σε υπερσύγχρονο Μη Επανδρωμένο Αεροσκάφος το οποίο θα καλύπτει πλήρως τις ανάγκες των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.<br /><br />Την επόμενη εβδομάδα, πανεπιστημιακοί από τα ιδρύματα του Αριστοτελείου, του Δημοκριτείου, της Θεσσαλίας και της Πάτρας μαζί με τους ειδικούς της ΕΑΒ θα βρεθούν στα Επιτελεία και θα ζητήσουν την κατηγοριοποίηση των συστημάτων που έχει κάθε όπλο ώστε αυτές οι ανάγκες να μετατραπούν μέσα από το Ελληνικό μυαλό σε έργα.<br /><br />Τα προγράμματα του UAV «Αρχύτα» και «Γρύπα» χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Οικονομικών ενώ στην προσπάθεια αυτή ήδη συμβάλει με ότι ζητηθεί και το υπουργείο Εθνικής άμυνας.Και η κίνηση αυτή αποτελεί απάντηση όχι στην Τουρκία που έχει κατασκευάσει πολλά Μη Επανδρωμένα αλλά σε όλους όσοι θέλουν η Ελλάδα να είναι πελάτης κάποιας μεγάλης εταιρείας του εξωτερικού.<br /><br />Τόσο ο Χρήστος Σταϊκούρας, όσο και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος τόνισαν την σημασία που έχει ότι η ανάπτυξη αυτή κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τις γνώσεις των πανεπιστημιακών από τα ιδρύματα που μπήκαν στον αγώνα της ανάπτυξης UAV’s επ’ ωφελεία της χώρας.<br /><br />Ο «Γρύπας» είναι το τακτικό μοντέλο που στηρίζεται σε πολλά στον «Αρχύτα» ενώ μεγάλη διαφορά και δυσάρεστη έκπληξη για οποιονδήποτε επιβουλέα, όπως τονίζουν αυτοί που ήδη έχουν σχεδιάσει τις δυνατότητές του, αποτελούν τα ιδιαιτέρως σύγχρονα όπλα που θα είναι ικανός να φέρει.<div><br /><img src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2023/01/230112222254_grypas-2.jpg" /><i>Πηγή εικόνας: Hellasjournal</i><br /><br />Και επειδή οι γείτονές μας- κακά τα ψέματα- έχουν εκτοξεύσει τις δυνατότητές τους στον τομέα των Μη Επανδρωμένων, έστω και με φθηνές αντιγραφές, αν θέλουμε να τοποθετήσουμε τον «Γρύπα» δίπλα σ’ ένα τουρκικό UAV, αυτοί που το σχεδιάζουν θα έλεγαν πως μπαίνει σε σύγκριση με το επίσης οπλισμένο Ακιντζί.<br /><br />Ατέλειωτες ώρες πτήσηςΜε τουλάχιστον είκοσι μέτρα άνοιγμα πτερύγων, βάρος απογείωσης ίσως κάτι παραπάνω από 3 τόνους, μέγιστο ύψος τα 30.000 πόδια (σ.σ. αν ο πελάτης θέλει να πετά ακόμη πιο ψηλά αυτό είναι συζητήσιμο) , turbo jet κινητήρα σαν μικρογραφία του C-130, ο επερχόμενος «Γρύπας» πετά ψηλά, πηγαίνει ιδιαιτέρως μακριά και χτυπά ιδιαίτερα σκληρά.<br /><br />Αυτό είναι και ένα βασικό αίτημα των Ενόπλων Δυνάμεων που δεν θέλουν να έχουν μόνο την επιτηρητική πληροφορία. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ζητούν να ξεφύγουν από τα Μη Επανδρωμένα περιορισμένων δυνατοτήτων, μικρής εμβέλειας. Από τον εκμοντερνισμό και την επαύξηση της μαχητικής ισχύος των ΕΔ δεν μπορεί πλέον να λείπει το οπλισμένο UCAV που να μπορεί να φτάσει, πχ. στην Κύπρο ή ακόμη και πιο μακριά και να έχει επάρκεια καυσίμων να επιστρέψει στην βάση του με ασφάλεια.<br /><br />Την Πέμπτη στο υπουργείο Οικονομικών, παρουσία του Χρήστου Σταϊκούρα, του υπουργού Εθνικής άμυνας, των στελεχών της ΕΑΒ και των Πρυτάνεων από τα τέσσερα πανεπιστήμια υπογράφθηκε το μνημόνιο συνεργασίας για την ανάπτυξη του νέου, οπλισμένου Μη Επανδρωμένου Αεροσκάφους.<br /><br />Το οπλισμένο UAV θα είναι όπως λένε χαρακτηριστικά αυτοί που έχουν κάνει την πρώτη σχεδίαση, λίγο μεγαλύτερο από το νοικιασμένο από το Ισραήλ Heron που επιχειρεί τώρα από την Σμηναρχία Μάχης της Σκύρου και λίγο μικρότερο από το πανίσχυρο Αμερικανικό MQ-9 Reaper.<br /><br />Το χρονοδιάγραμμα<br /><br />Το χρονοδιάγραμμα περιλαμβάνει τρία πολύ σημαντικά στάδια.Το πρώτο που αφορά και την υπογραφή του μνημονίου είναι η σχεδίαση. Σε αυτό το κρίσιμο στάδιο πρέπει να συμπεριληφθούν όλες οι λεπτομέρειες και οι απαιτήσεις που υπάρχουν από τις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες πλέον δίνουν βαρύτητα στην διαλειτουργικότητα και την μετάδοση πληροφοριών μέσω κρυπτογραφημένων συστημάτων. Αυτή η φάση από την ώρα της υπογραφής απαιτεί περίπου 25 μήνες σκληρής δουλειάς, τόσο από την ΕΑΒ, όσο και από τα εργαστήρια των πανεπιστημίων.</div><div><br />Το δεύτερο βήμα του χρονοδιαγράμματος θ’ απαιτήσει μικρότερο σχετικά χρόνο και είναι αυτός της κατασκευής των πρωτότυπων. Η δεύτερη φάση φτάνει έως και τις πτητικές δοκιμές όπου εκεί δεν είναι παράλογο να δημιουργηθούν νέες απαιτήσεις και παρατηρήσεις.<br />Το τρίτο κομμάτι είναι η γραμμή παραγωγής και λογικά οι πρώτες παραγγελίες που θα την στήσουν θα είναι αυτές των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην περίπτωση που βρεθεί και ενδιαφερόμενος από το εξωτερικό η διαδικασία αλλάζει καθώς θα πρέπει ν’ απευθυνθεί στην κυβέρνηση ώστε να δώσει την άδεια εξαγωγής της πτητικής πλατφόρμας.<br /><br />Αλλά αυτό είναι κάτι που περνά σε δεύτερη μοίρα μιας και το μεγάλο στοίχημα είναι η επαναφορά της Ελλάδας στην έρευνα, την ανάπτυξη και κατασκευή δικών της Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών, ύστερα από σχεδόν τριάντα χρόνια απουσίας…</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πετά ψηλά, πηγαίνει μακριά, χτυπά σκληρά: Ο «Γρύπας» είναι το οπλισμένο UAV που ετοιμάζουν τα λαμπρά μυαλά της Ελλάδας.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΔΕΡΗ/ Αν και η Ελλάδα υπήρξε για δεκαετίες «η μεγάλη απούσα» στον τομέα των Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών, εδώ και καιρό δείχνει ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Politico εξηγεί πως το Κατάρ έχει εξαγοράσει τη συνείδηση και τη σιωπή της Γερμανίας: Τα όπλα, το φυσικό αέριο και ο χορός των δισ.

<img height="426" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2023/01/230113120643_25723879.jpg" width="759" /><br /><br />Το καλοκαίρι, καθώς τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης γίνονταν ολοένα και πιο επικριτικά για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το Κατάρ, η Ντόχα αποφάσισε να προχωρήσει στην επίθεση και έστειλε τον Hassan Al Thawadi, τον επικεφαλής της διοργάνωσης, στη Γερμανία.<br /><br />Το εμιράτο είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της τελευταίας δεκαετίας καλλιεργώντας σχέσεις με η Γερμανία ως στρατηγικό εταίρο, επενδύοντας περίπου 25 δισεκατομμύρια ευρώ στη χώρα, ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα του κράτους του Κόλπου οπουδήποτε στον κόσμο.<br /><br />Όμως, καθώς αυξάνονταν οι ανησυχίες σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, ιδίως τη μεταχείριση των μεταναστών εργαζομένων, καθώς και των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών, η καλή θέληση που είχε δημιουργήσει το Κατάρ κινδύνευε να ξεφύγει.<br /><br />Η επίσκεψη του Al Thawadi ήταν μια ευκαιρία να προσπαθήσει να αφοπλίσει τους επικριτές και να αναπτύξει σχέσεις με μερικούς από τους πιο εξέχοντες γερμανικούς ενισχυτές της χώρας. Καθισμένος σε ένα κουτί με θέα στον αγωνιστικό χώρο της πολυετούς πρωταθλήτριας Γερμανίας Μπάγερν Μονάχου (η Qatar Airways τυγχάνει να χορηγεί την ομάδα), ο Αλ Θαουάντι μίλησε στα μέλη του συλλόγου -πολλοί από τους οποίους είχαν επιφυλάξεις για τη σχέση της ομάδας τους με το εμιράτο- για τη «δύναμη του ποδόσφαιρο» να επιφέρει θετική αλλαγή.<br /><br />Μαζί του ήταν ο Sigmar Gabriel, ο πρώην αντικαγκελάριος της Γερμανίας και υπουργός Εξωτερικών, και ο Christoph Heusgen, επί χρόνια σύμβουλος εθνικής ασφάλειας της πρώην καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και, για τέσσερα χρόνια έως ότου συνταξιοδοτήθηκε το 2021, πρεσβευτής της Γερμανίας στα Ηνωμένα Έθνη.<br /><br />Η συνάντηση, η οποία περιελάμβανε επίσης μια ποικιλία ειδικών στον τομέα της εργασίας και αγωνιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διαφημίστηκε ως συζήτηση «στρογγυλής τραπέζης» σχετικά με την κριτική για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κατάρ. Με τη βοήθεια του Gabriel και του Heusgen, ωστόσο, γρήγορα μετατράπηκε σε ένα μακροσκελές ενημερωτικό διαφημιστικό για τις αρχές του Κόλπου – γεμάτο με κομψά γραφήματα σχετικά με την υποτιθέμενη εκπληκτική πρόοδο που είχε σημειώσει η χώρα τα τελευταία χρόνια στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ουσιαστικό ρόλο που διαδραματίζει στον κόσμο των επιχειρήσεων.<br /><br />«Το Κατάρ είναι ένα από τα λίγα σταθερά μέρη στον εξαιρετικά εύθραυστο κόσμο στον οποίο ζούμε, όπου οι διαπραγματεύσεις μπορούν ακόμη να γίνουν», δήλωσε κάποια στιγμή ο Γκάμπριελ, αποκαλώντας το εμιράτο, το οποίο καλύπτει μια χερσόνησο στον Περσικό Κόλπο μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, « μια εκπληκτικά σταθερή χώρα σε μια ασταθή περιοχή».<br /><br />Ο Χόυσγκεν, ο οποίος υπηρέτησε ως συντονιστής της συζήτησης, επαναλάμβανε τον πρώην υπουργό, αποκαλώντας το Κατάρ «πρότυπο» για άλλες χώρες. (Ο Χόουσγκεν – πιθανότατα πιο γνωστός για το γέλιο με τον Ντόναλντ Τραμπ στον ΟΗΕ καθώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ προειδοποίησε τη Γερμανία για την υπερβολική της εξάρτηση από τη Ρωσία για ενέργεια – συμφώνησε να μετριάσει τους τόνους επειδή είναι οπαδός της Μπάγερν Μονάχου, είπε ο εκπρόσωπός του, προσθέτοντας ότι δεν πληρώθηκε. <br /><br />«Παρόλο που ξέρω δύο πράγματα για τον κόσμο, έμαθα πραγματικά κάτι για το Κατάρ σε αυτό το τραπέζι σήμερα», είπε με ένα χαμόγελο στο τέλος, τονίζοντας πώς το ποδόσφαιρο ήταν «καταλύτης» για την αλλαγή στο εμιράτο.<br /><br />Δίκτυο συμμάχων<br /><br />Στις Βρυξέλλες, το Κατάρ έχει τεθεί υπό έντονο έλεγχο εν μέσω ισχυρισμών ότι προσπάθησε να αγοράσει πολιτική εύνοια με βαλίτσες γεμάτες μετρητά (κάτι που η κυβέρνηση του Κατάρ αρνείται κατηγορηματικά). Στη Γερμανία, η προτιμώμενη οδός επιρροής της ήταν πιο διαφανής, αν όχι λιγότερο αποτελεσματική, το χρηματιστήριο.<br /><br />Την τελευταία δεκαετία, το κρατικό επενδυτικό ταμείο του εμιράτου, η Qatar Investment Authority, μαζί με μέλη της κυρίαρχης οικογένειας της χώρας έχουν δημιουργήσει σημαντικές θέσεις σε μερικές από τις πιο αναγνωρίσιμες εταιρικές επωνυμίες της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένου του 11% των μετοχών της VW, της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας. και 6% στη Deutsche Bank, τη μεγαλύτερη τράπεζά της. Το περασμένο φθινόπωρο, οι Καταριανοί απέκτησαν το 5% των μετοχών της Porsche, καθιστώντας το εμιράτο έναν από τους μεγαλύτερους μετόχους της φημισμένης αυτοκινητοβιομηχανίας πολυτελών σπορ αυτοκινήτων.<br /><br />Για χρόνια, το Κατάρ θα μπορούσε επίσης να συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους πελάτες για την αμυντική βιομηχανία της Γερμανίας. Επιπλέον, με τον πόλεμο στην Ουκρανία που αναγκάζει τη Γερμανία να απομακρυνθεί από το ρωσικό πετρέλαιο, το εμιράτο -ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγρού φυσικού αερίου στον κόσμο- έχει γίνει βασικός πάροχος ενέργειας. Πράγματι, μια φωτογραφία του Γερμανού Αντικαγκελαρίου των Πρασίνων Ρόμπερτ Χάμπεκ να υποκλίνεται βαθιά στον υπουργό Εμπορίου του Κατάρ κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης την περασμένη άνοιξη, ενώ ζητούσε νέες προμήθειες φυσικού αερίου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως καθοριστική εικόνα της σημερινής κυβέρνησης της Γερμανίας.<br /><br />Αν και το Κατάρ έχει επενδύσει σε παρόμοια κλίμακα τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στη Γαλλία, η έμφαση της γερμανικής δέσμευσής του ήταν λιγότερο στις εντυπωσιακές αγορές τροπαίων παρά σε επενδύσεις σε υποδομές.<br /><br />Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Κατάρ αγόρασε πολυτελή hotspots όπως το ξενοδοχείο Ritz και το παγκοσμίου φήμης πολυκατάστημα Harrods και έχτισε το Shard, το ψηλότερο κτίριο της χώρας. Στη Γαλλία απέκτησε τον ποδοσφαιρικό σύλλογο Παρί Σεν Ζερμέν. Αλλά στη Γερμανία, οι ναυαρχίδες των αγορών του κράτους του Κόλπου περιλαμβάνουν μερίδια στον ναυτιλιακό γίγαντα Hapag-Lloyd και την εταιρεία ενέργειας RWE.<br /><br />Ακόμα κι αν οι επενδύσεις άφησαν κάτι το επιθυμητό όσον αφορά τις οικονομικές αποδόσεις, η συμμετοχή του Κατάρ στη γερμανική οικονομία το βοήθησε να κάνει φίλους στους υψηλότερους διαδρόμους εξουσίας. Αν και δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το είδος της διαφθοράς που ισχυρίζονται οι Βέλγοι εισαγγελείς ότι έλαβε χώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι εταιρικές κινήσεις του Κατάρ έχουν αποκτήσει ένα τρομερό δίκτυο συμμάχων με επιρροή, συμπεριλαμβανομένων πρώην υπουργών και άλλων ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων, που βοηθούν να ακουστεί η φωνή του στο Βερολίνο.<br /><br />Ο πιο σημαντικός από αυτούς τους συμμάχους στη Γερμανία είναι ο Γκάμπριελ, ο πρώην ηγέτης των κυβερνώντων Σοσιαλδημοκρατών της χώρας. Ως υπουργός Οικονομίας από το 2013 έως το 2017, καλλιέργησε δεσμούς με το Κατάρ, παίρνοντας ένα αεροπλάνο γεμάτο με στελέχη επιχειρήσεων εκεί το 2015. Το 2020, δύο χρόνια αφότου άφησε το δημόσιο αξίωμα, ο Γκάμπριελ εντάχθηκε στο εποπτικό συμβούλιο της Deutsche Bank κατόπιν εντολής του Κατάρ.<br /><br />«Η γερμανική αλαζονεία για το Κατάρ με αρρωσταίνει», έγραψε στο Twitter τον Οκτώβριο, εν μέσω μιας έκρηξης αρνητικών σχολίων από δημόσιους αξιωματούχους σχετικά με τη μεταχείριση των γκέι και των λεσβιών από το εμιράτο, σημειώνοντας ότι «η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη στη Γερμανία μέχρι το 1994».<br /><br />Η παρέμβαση του Γκάμπριελ προκάλεσε ανησυχία, δεδομένου ότι η Γερμανία άρχισε σταδιακά να τροποποιεί έναν νόμο του 19ου αιώνα που στόχευε τους ομοφυλόφιλους στα τέλη της δεκαετίας του 1960. (Όταν καταργήθηκε το 1994, ο νόμος στον οποίο αναφέρθηκε ίσχυε για τις σεξουαλικές σχέσεις με έφηβους άνδρες κάτω των 18 ετών και σπάνια εφαρμόστηκε.) Αντίθετα, οι ομόφυλες σχέσεις αποτελούν σοβαρό έγκλημα στο Κατάρ και ο νόμος της Σαρία επιβάλλει τιμωρία με λιθοβολισμό — αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για κάτι τέτοιο τα τελευταία χρόνια.<br /><br />Ο Γκάμπριελ δεν ήταν ο μόνος εξέχων Γερμανός που εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τη μεταχείριση του Κατάρ. Λίγες μέρες μετά το tweet του, ο Joschka Fischer, ένας από τους προκατόχους του Gabriel τόσο ως αντικαγκελάριος όσο και ως υπουργός Εξωτερικών, φώναξε.<br /><br />«Νομίζω ότι έχει νόημα όταν επικρίνεις μια συγκεκριμένη στάση που είναι πιο ιερή από σένα», είπε ο Φίσερ σε συνέντευξή του στο εβδομαδιαίο Stern.<br /><br />Ούτε ο Γκάμπριελ ούτε ο Φίσερ είναι τόσο εκφραστικοί όταν πρόκειται να περιγράψουν ποιες συμβατικές σχέσεις, αν υπάρχουν, έχουν με το Κατάρ.<br /><br />Ο Γκάμπριελ, ο οποίος είναι πρόεδρος του Atlantik-Brücke, ενός γερμανικού δικτύου λόμπι με επιρροή, απάντησε σε ερώτηση του POLITICO σημειώνοντας ότι ως «ιδιώτης», δεν ένιωθε υποχρεωμένος να απαντήσει σε οποιεσδήποτε ερωτήσεις σχετικά με τις συναλλαγές του. Πρόσθεσε ότι είχε τηρήσει όλους τους σχετικούς γερμανικούς κανόνες αποκάλυψης που διέπουν τις δραστηριότητες πρώην αξιωματούχων.<br /><br />Ούτε ο Fischer ούτε η εταιρεία συμβούλων του απάντησαν σε αίτημα για σχόλιο σχετικά με το εάν είχε δεσμούς με το Κατάρ.<br /><br />Ένα από τα κύρια οχήματα της επιχείρησης γερμανικής επιρροής του Κατάρ ήταν το κρατικό συνέδριο για την ασφάλεια του Μονάχου (MSC), το ετήσιο συνέδριο όπλων και διπλωματίας στη βαυαρική πρωτεύουσα που διευθύνεται από τον Heusgen και τον Γερμανό διπλωμάτη που έγινε σύμβουλος Wolfgang Ischinger.<br /><br />Το εμιράτο φιλοξένησε και βοήθησε στη χρηματοδότηση και τη διοργάνωση δύο συναντήσεων MSC στη Ντόχα τα τελευταία χρόνια. Το 2018, ο Ischinger παρείχε στον Εμίρη του Κατάρ Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι το σπάνιο προνόμιο να μιλήσει στην εναρκτήρια συνεδρίαση του MSC καθώς οι επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών και του ΝΑΤΟ παρακολουθούσαν.<br /><br />Ένας πρώην πρωθυπουργός του Κατάρ και υπουργός Εξωτερικών, ο Hamad bin Jassim bin Jabr Al Thani, συμμετέχει επίσης στο διοικητικό συμβούλιο του MSC – το πιο αποκλειστικό όργανό του, που προορίζεται για τους μεγαλύτερους δωρητές του συνεδρίου. (Ένας εκπρόσωπος του MSC αρνήθηκε να πει πόσα είχε δωρίσει.)<br /><br />Το Κατάρ υπήρξε επίσης πελάτης της εταιρείας συμβούλων του Ischinger, Agora Strategy Group, την οποία προσέλαβε το εμιράτο το 2017 για να εκπαιδεύσει τον τότε πρεσβευτή του στη Γερμανία, μέλος της άρχουσας οικογένειας, στα λεπτότερα σημεία της διπλωματίας. Η δέσμευση ήταν μια σοφή στρατηγική κίνηση: Ο τότε πρεσβευτής, Σεΐχης Σαούντ μπιν Αμπντουλραχμάν Αλ Θάνι, είναι τώρα ο αρχηγός του επιτελείου του εμίρη.<br /><br />Ένας εκπρόσωπος της Agora είπε ότι το Κατάρ δεν είναι επί του παρόντος πελάτης. Το Κατάρ αρνήθηκε να σχολιάσει αυτή την ιστορία.<br /><br />Κλίμα εχθρότητας<br /><br />Παρά τις καλύτερες προσπάθειες του γερμανικού δικτύου επιρροής του Κατάρ, η μετατόπιση της κοινής γνώμης προς όφελος του εμιράτου στη Γερμανία έχει αποδειχθεί πρόκληση.<br /><br />Εκτός από τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις διακρίσεις κατά της κοινότητας LGBTQ+, οι υπερασπιστές του Κατάρ χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν αναφορές ότι η χώρα κατασκόπευε τον Theo Zwanziger, πρώην επικεφαλής της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Γερμανίας και ένθερμο επικριτή της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ.<br /><br />Ο Zwanziger ήταν μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της FIFA και είχε χαρακτηρίσει την απόφαση να δοθεί στο Κατάρ το τουρνουά «ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έγιναν ποτέ στον αθλητισμό». Αναφέρθηκε επίσης στη χώρα ως «καρκίνο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο», προκαλώντας αγωγή από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του Κατάρ, την οποία κέρδισε ο Zwanziger.<br /><br />Το εμιράτο, ανησυχώντας ότι η προσπάθεια του Zwanziger να αφαιρέσει το τουρνουά από το Κατάρ θα μπορούσε να πετύχει, πλήρωσε περισσότερα από 10 εκατομμύρια δολάρια σε μια εταιρεία που διοικείται από πρώην στελέχη της CIA για να κατασκοπεύει τον Zwanziger, σύμφωνα με έγγραφα που αποκάλυψε το Associated Press πέρυσι. Ο στόχος της τριετούς προσπάθειας ήταν να διεισδύσει στον στενό κύκλο του Zwanziger και να τον χειραγωγήσει, σύμφωνα με τα έγγραφα.<br /><br />Όπως ήταν αναμενόμενο, η κάλυψη των γερμανικών μέσων ενημέρωσης για το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν λιγότερο από κολακευτική. Οι γερμανοί πολιτικοί, που κανονικά θα άρπαζαν την ευκαιρία να βρεθούν στα φώτα της δημοσιότητας ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, απέφυγαν τη Ντόχα σαν την πανούκλα εν μέσω του τσουνάμι των κακών σχολίων από τα ΜΜΕ που δεχόταν η χώρα.<br /><br />Ο μόνος ανώτερος Γερμανός αξιωματούχος που παρακολούθησε έναν αγώνα ήταν η υπουργός Εσωτερικών Νάνσι Φέιζερ, της οποίας το χαρτοφυλάκιο περιλαμβάνει επίσης αθλήματα. Προκάλεσε σάλο φορώντας ένα περιβραχιόνιο με ουράνιο τόξο που προάγει τα δικαιώματα των LGBTQ, μια χειρονομία που οι συνάδελφοί της από το Κατάρ θεωρούσαν προσβολή.<br /><br />Οι εχθρικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βάθυναν όταν τα μέλη της γερμανικής ομάδας έβαλαν τα χέρια τους πάνω από το στόμα τους κατά τη διάρκεια μιας φωτογραφίας – μια προφανής διαμαρτυρία ενάντια στους ελέγχους στην ελευθερία της έκφρασης κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Μετά την πρόωρη αποχώρηση της Γερμανίας, πολλοί Καταριανοί χλεύασαν την ομάδα καλύπτοντας το στόμα τους στις τηλεοπτικές κάμερες.<br /><br />Η διαφωνία έθεσε σε κίνηση τους Γερμανούς αμυντικούς του Κατάρ. Ο Χόουσγκεν, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται στο Κατάρ σε ένα «ιδιωτικό» ταξίδι για να παρακολουθήσει έναν αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα τέλη Νοεμβρίου, συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών Μοχάμεντ μπιν Αμπντουλραχμάν Αλ Θάνι, τακτικό στέλεχος του MSC, ενώ ήταν εκεί.<br /><br />«Η κυβέρνηση στο Κατάρ είναι απογοητευμένη μαζί μας», εκμυστηρεύτηκε ο Χόυσγκεν στο γερμανικό Der Spiegel στη συνέχεια. Το περιοδικό περιέγραψε πώς ο Αλ Θάνι είχε παραπονεθεί στον Χόυσγκεν για την «αυτοδικία», την «υποκρισία» και την «απροθυμία της Γερμανίας να αποδεχθεί μια διαφορετική κουλτούρα».<br /><br />Το Κατάρ πήρε επίσης βοήθεια από το βαθύ κράτος της Γερμανίας.<br /><br />Σε ένα μακροσκελές τηλεγράφημα στο Βερολίνο στις αρχές Δεκεμβρίου, ο πρεσβευτής της Γερμανίας στο Κατάρ, Claudius Fischbach, επέκρινε τη στάση της χώρας του προς το εμιράτο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είχε «σπατάλησε την εμπιστοσύνη» που απολάμβανε προηγουμένως εκεί. Παραπονέθηκε για αυτό που θεωρούσε έλλειψη ισορροπίας σε αυτό που ονόμασε «μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης».<br /><br />Το τηλεγράφημα τράβηξε την προσοχή, όχι μόνο για το φλογερό περιεχόμενό του, αλλά επειδή είχε διανεμηθεί τόσο ευρέως στο γραφείο του εξωτερικού σαν να διασφαλίσει ότι θα διαρρεύσει.<br /><br />Το κύριο επιχείρημα του Φίσμπαχ ήταν ότι οι συμπατριώτες του φαινόταν να μην συνειδητοποιούν τι διακυβευόταν στο μικρό εμιράτο.<br /><br />«Δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε ότι ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να εγκαταλείψουμε το Κατάρ ως φιλοδυτικό σύμμαχο», έγραψε. «Ο εφοδιασμός ενέργειας, το αποδεδειγμένο ιστορικό ως μεσολαβητής σε μια δύσκολη περιοχή και η αξιόπιστη επένδυση στη Γερμανία είναι τα πιο σημαντικά σημεία».<br /><br />Αυτές οι πραγματικότητες δεν ξε΄χαστηκαν από όλους στο Βερολίνο. Παρόλο που η κριτική στο Κατάρ ήταν σε έξαρση στα τέλη Νοεμβρίου, οι γερμανικές εταιρείες ενέργειας υπέγραψαν αθόρυβα μια 15ετή συμφωνία για την αγορά έως και 2 εκατομμυρίων τόνων LNG του Κατάρ. Αν και αυτό είναι μόνο μια “σταγόνα” στον κάδο όσον αφορά τις ανάγκες της Γερμανίας σε φυσικό αέριο, είναι πιθανότατα απλώς ένα πρώτο βήμα προς περαιτέρω συμφωνίες.<br /><br />Το Κατάρ, όπως φαίνεται, έχει τη Γερμανία ακριβώς εκεί που θέλει.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το Politico εξηγεί πως το Κατάρ έχει εξαγοράσει τη συνείδηση και τη σιωπή της Γερμανίας: Τα όπλα, το φυσικό αέριο και ο χορός των δισ.

Το καλοκαίρι, καθώς τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης γίνονταν ολοένα και πιο επικριτικά για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το Κατάρ, ...

Διαβάστε την συνέχεια

Economist: Μπορεί η Τουρκία να καταλάβει ένα μικρό ελληνικό νησί;

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2023-01/ellinotourkiko%20%283%29_0_0.jpg?itok=izBQqMOb" width="760" /><br /><br />Μια σειρά από πράγματα συνηγορούν ενάντια στον κίνδυνο ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, αλλά ο κίνδυνος υπάρχει, επίσης επειδή η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν έχει αναπτύξει μια τάση στη χρήση βίας για την επιδίωξη των συμφερόντων της, προειδοποιεί ο Economist<br /><br />Το Καστελόριζο έχει βρεθεί στο επίκεντρο της διαμάχης μεταξύ της Ελλάδας, στην οποία ανήκει το νησί, και της Τουρκίας, της γείτονάς της που θέλει ανεμπόδιστη πρόσβαση στη Μεσόγειο, αναφέρει δημοσίευμα του Economist, προεξοφλώντας πιθανή στρατιωτική κρίση με την Τουρκία στο Αιγαίο.<br /><br />Καθώς η Τουρκία συνεχίζει να απειλεί την Ελλάδα ακόμα και με πυραύλους μεγαλύτερης εμβέλειας από τον Tayfun, ο <a href="https://www.economist.com/europe/2023/01/12/might-turkey-seize-a-tiny-greek-island">Economist</a> στρέφει τα βλέμματα στο Καστελόριζο ως κύριο στόχο του Ερντογάν σε μια πιθανή σύρραξη ή θερμό επεισόδιο.<br /><br />«Το Καστελόριζο, ένα μικρό ελληνικό νησί της Μεσογείου, που φιλοξενεί μόνο μερικές εκατοντάδες κατοίκους, δεν μοιάζει με πυριτιδαποθήκη. Δεκάδες σπίτια σε παστέλ χρώματα υψώνονται κατά μήκος των ακτών του κύριου κόλπου του. Οι ντόπιοι ανταλλάσσουν χαιρετισμούς με τουρίστες και ημερήσιους ταξιδιώτες που φτάνουν με πλοίο από την Τουρκία.<br /><br />Αλλά δεν είναι όλα καλά. Ένα ελληνικό πολεμικό πλοίο, περιπολεί στα νερά γύρω από το νησί. Δύο φορτηγά του στρατού φρουρούν το λιμάνι. Μερικοί στρατιώτες αποβιβάζονται από ένα κρουαζιερόπλοιο από την Αθήνα. Το Καστελόριζο βρέθηκε πρόσφατα στο επίκεντρο μιας διαμάχης μεταξύ της Ελλάδας, στην οποία ανήκει το νησί, και της Τουρκίας. Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι το Καστελόριζο επωφελείται από μια περιοχή υφαλοκρηπίδας ή αποκλειστική οικονομική ζώνη 200 ναυτικών μιλίων, σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Τουρκία λέει ότι το Καστελόριζο είναι πολύ μικρό και πολύ μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα για να πληροί τις προϋποθέσεις για μια ΑΟΖ. Η ελληνική αξίωση κλειδώνει την Τουρκία έξω από τη Μεσόγειο, καταγγέλλει η Τουρκία», προστίθεται στο δημοσίευμα.<br /><br />«Η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας στο Καστελόριζο και σε μια σειρά άλλων νησιών. Τον περασμένο μήνα, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είπε ότι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι θα μπορούσαν να πλήξουν την Αθήνα. «Μπορούμε να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ», είχε προειδοποιήσει μήνες νωρίτερα, προτείνοντας εισβολή. Οι ακτές της Τουρκίας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το Καστελόριζο. Το πλησιέστερο ελληνικό νησί, η Ρόδος, απέχει 120χλμ.<br /><br />Μια σειρά από πράγματα συνηγορούν ενάντια στον κίνδυνο ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Το ένα είναι το γεγονός ότι και οι δύο είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Το άλλο είναι ότι ο πόλεμος θα συνέτριβε τον τουριστικό τομέα κάθε χώρας. Αλλά ο κίνδυνος υπάρχει, επίσης επειδή η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν έχει αναπτύξει μια τάση στη χρήση βίας για την επιδίωξη των συμφερόντων της, ιδιαίτερα στη Συρία», επισημαίνει ο Economist, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα.<br /><br />«Η Τουρκία κατηγορεί τους Έλληνες για στρατιωτικοποίηση των νησιών, σε αντίθεση με τις διεθνείς συνθήκες. Πέρυσι, τουρκικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν εικόνες, που καταγράφηκαν από drones, που δείχνουν παραδόσεις τεθωρακισμένων οχημάτων σε ορισμένα νησιά. Η Ελλάδα δεν αρνείται ότι έστειλε νέα στρατεύματα, αλλά ισχυρίζεται ότι το κάνει μόνο για αμυντικούς σκοπούς», αναφέρει επιπλέον το περιοδικό, υπενθυμίζοντας τις δράσεις της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και την παρακολούθηση των ελληνικών νησιών.<br /><br />«Με τις εκλογές που έχουν προγραμματιστεί φέτος στην Ελλάδα και την Τουρκία, οι εθνικιστές μπορεί να μπουν στον πειρασμό να ταρακουνήσουν τα σπαθιά τους. Οι κάτοικοι του Καστελόριζου, αλλά και οι Τούρκοι που επισκέπτονται, προσπαθούν να μειώσουν τον θόρυβο. «Είναι απλώς θέατρο», είπε ένας σερβιτόρος. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ πρέπει να ελπίζουν ότι έχει δίκιο», καταλήγει το δημοσίευμα του Economist.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Economist: Μπορεί η Τουρκία να καταλάβει ένα μικρό ελληνικό νησί;

Μια σειρά από πράγματα συνηγορούν ενάντια στον κίνδυνο ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, αλλά ο κίνδυνος υπάρχει, επίσης επειδ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί πολλοί Τούρκοι πιστεύουν ότι οι «μυστικές ρήτρες» στη συνθήκη της Λωζάνης του 1923 θα αποκαλυφθούν φέτος;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/12/6-%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B7-%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8-%CE%9B%CF%89%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="333" data-original-width="800" height="360" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/12/6-%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B7-%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8-%CE%9B%CF%89%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF-1.jpg" width="766" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία πιστεύουν σε μια θεωρία συνωμοσίας σχετικά με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923.</span></h3><b>Οζάν Οζάβτσι</b><br />Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης<br /><br />Κοινώς θεωρούμενη ως το «πιστοποιητικό γέννησης» της σύγχρονης Τουρκίας, η συνθήκη της Λωζάνης του 1923 ήταν η τελευταία από τις ειρηνευτικές διευθετήσεις που υπογράφηκαν στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η φετινή εκατονταετηρίδα έχει ήδη προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη δημόσια προσμονή από ό,τι θα περίμενε κανείς, χάρη στην ευρεία πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας.<br /><br />Η Λωζάνη αποτέλεσε τα θεμέλια για τη νέα δημοκρατία της Τουρκίας, με πρώτο πρόεδρο τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, σχεδιάζοντας σε μεγάλο βαθμό τα σύγχρονα σύνορά της.<br /><br />Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, λίγο λιγότεροι από τους μισούς Τούρκους, και περίπου το 43% των αποφοίτων, πιστεύουν ότι η συνθήκη του 1923 θα λήξει φέτος και ότι τα υποτιθέμενα «μυστικά άρθρα» της θα αποκαλυφθούν τελικά.<br /><br />Για τους πιστούς σε αυτή την αντιπαραδειγματική εκδοχή των γεγονότων, η «λήξη» της συνθήκης θα απελευθερώσει την Τουρκία από τον δυτικό έλεγχο. Αφού αποκλείστηκε από τα «μυστικά άρθρα» της Λωζάνης για έναν αιώνα, η χώρα θα μπορέσει τελικά να αξιοποιήσει τους πλούσιους πόρους πετρελαίου και βορίου. Απελευθερωμένη από αυτό το «αδιέξοδο», η Τουρκία θα ξαναγίνει υπερδύναμη, όπως ήταν κατά τη διάρκεια της ακμής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, πιστεύουν.<br /><br />Ένα εβδομαδιαίο email με τεκμηριωμένη ανάλυση από τους καλύτερους μελετητές της ΕυρώπηςΛάβετε το ενημερωτικό μας δελτίο<br /><br />Φυσικά, κανένας από αυτούς τους ισχυρισμούς δεν έχει καμία βάση σε ιστορικά γεγονότα. Αλλά από πού προέρχονται; Και, το πιο σημαντικό, τι οδηγεί τόσους πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν σε αυτά;<br /><br />Μελέτες δείχνουν ότι οι θεωρίες συνωμοσίας προκύπτουν από προβλέψιμους ψυχολογικούς παράγοντες. Αυτά περιλαμβάνουν το κίνητρο για την ενίσχυση μιας ισχυρής ομαδικής ταυτότητας και την επιθυμία να εξασφαλίσει κανείς την ομάδα του από μια άλλη ομάδα, που αποτελείται από άτομα που θεωρούνται εχθρικά. Η προέλευση των φανταστικών θεωριών συνωμοσίας της Λωζάνης το επιβεβαιώνουν.<br /><br />Όπως σημειώνει ο ιστορικός Gökhan Çetinsaya, μπορεί κανείς να εντοπίσει τις θεωρίες συνωμοσίας της Λωζάνης στα αντισημιτικά και εθνικιστικά ισλαμιστικά γραπτά προσωπικοτήτων όπως ο Cevat Rıfat Atilhan, διάσημος φιλοναζιστής συγγραφέας και πολιτικός, και ο Necip Fazıl Kısakürek, ποιητής και έμπνευση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.<div><br /></div><div><a href="https://images.theconversation.com/files/504022/original/file-20230111-14-4eck14.jpg?ixlib=rb-1.1.0&q=45&auto=format&w=1000&fit=clip"><img src="https://images.theconversation.com/files/504022/original/file-20230111-14-4eck14.jpg?ixlib=rb-1.1.0&q=45&auto=format&w=754&fit=clip" /><br /></a><i>İsmet İnönü, επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας (δεύτερος από αριστερά), στις διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Χρονικό/Αλαμί</i><br /><br />Στη δεκαετία του 1950, ο Atilhan και ο Kısakürek υποστήριξαν ότι η συνθήκη της Λωζάνης ήταν μια εβραϊκή συνωμοσία, με εγκέφαλο τον αρχιραβίνο Haim Nahum, σύμβουλο της τουρκικής αντιπροσωπείας στη Λωζάνη. Η θεωρία συνωμοσίας τους καθόρισε πώς η συνθήκη του 1923 αντιπροσώπευε μια μεγάλη ήττα για την Τουρκία, όχι μόνο για τις εδαφικές και οικονομικές απώλειες που προκάλεσε μέσω των γνωστών και «μυστικών» ρητρών της. Ανοίγοντας το δρόμο για την κατάργηση του Χαλιφάτου τον Μάρτιο του 1924 αποδυνάμωσε ηθικά και την τουρκική κοινωνία, ανατρέποντας την «ενότητα και τη συνείδηση του Ισλάμ».<div><br />Γιατί κυριαρχούν οι θεωρίες συνωμοσίας<br /><br />Αλλά οι θεωρίες συνωμοσίας της Λωζάνης δεν είναι απλώς προϊόν αδιαφορίας για τις ιστορικές πραγματικότητες ή ακόμα και για τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η ιστορία στα τουρκικά σχολεία, όπου μια κυρίαρχη αφήγηση εμποδίζει την κριτική σκέψη. Υπάρχουν επίσης διαρθρωτικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο.<br /><br />Η κοινωνική ψυχολογία μας διδάσκει ότι οι θεωρίες συνωμοσίας κερδίζουν έδαφος σε περιόδους κοινωνικής κρίσης – κάτι που η Τουρκία δεν λείπει σχεδόν καθόλου. Δεν είναι τόσο οι άθλιες οικονομικές και πολιτικές (διάβαζε δικτατορικές) συνθήκες στις οποίες υπόκειται σήμερα η χώρα.<br /><br />Είναι μάλλον ένα μακροχρόνιο σύνδρομο που έχει υποστεί τους τελευταίους αιώνες. ένα σύνδρομο που έχει αφήσει την Τουρκία, και πριν από αυτήν την Οθωμανική αυτοκρατορία, επικίνδυνα επιρρεπή ακόμη και στις πιο αλλόκοτες θεωρίες συνωμοσίας.<br /><br />Ειδικά μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία, τότε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και την προσάρτηση της περιοχής εντελώς μια δεκαετία αργότερα στη δεκαετία του 1780, μια συνδρομική εποχή ξεδιπλώθηκε στην τουρκική ιστορία. Έγινε φανερό ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε πλέον να συγκριθεί με τη στρατιωτική και τεχνολογική ισχύ των ρομανόφ αντιπάλων της, ούτε με εκείνη των άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.<br /><br />Αυτή η σχετική αδυναμία δημιούργησε αυτό που τελικά θα ονομαζόταν ανατολικό ζήτημα. Πρέπει αυτή η ημι-πολιτισμένη «αυτοκρατορία της Ανατολής» να διαμελιστεί ή να μείνει άθικτη; Πρέπει οι ευρωπαϊκές δυνάμεις να παλέψουν για τα λάφυρά της ή να διαπραγματευτούν κάποια διευθέτηση για να τα μοιράσουν μεταξύ τους;<br /><br />Από οθωμανική σκοπιά, το ανατολικό ζήτημα υποδείκνυε ένα συνεχές παράδοξο: η ύπαρξη της αυτοκρατορίας τους εξαρτιόταν από την υποστήριξη των ίδιων ευρωπαϊκών δυνάμεων που αποτελούσαν τη μεγαλύτερη απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα.<br /><br />Για να δώσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1790 ο Σουλτάνος Σελίμ Γ ́ προσπάθησε να αποτρέψει τη ρωσική απειλή ανακαταλαμβάνοντας την Κριμαία με την υποστήριξη της Γαλλίας. Ωστόσο, και προς απογοήτευσή του, η δεκαετία τελείωσε με τη γαλλική εισβολή στην Οθωμανική Αίγυπτο και μια απροσδόκητη συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας, της Βρετανίας και του σουλτάνου.<br /><br />Αλλά στη συνέχεια, λίγο μετά τα αγγλο-οθωμανικά στρατεύματα έδιωξαν τους Γάλλους από την Αίγυπτο το 1801, ο σουλτάνος έπρεπε να στραφεί στην υποστήριξη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη για να τερματίσει τη βρετανική κατοχή της Αλεξάνδρειας.<br /><br />Κατά τη διάρκεια του αιώνα που ακολούθησε, οι πληροφορίες διοχετεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη σχετικά με τα σχέδια (πολλά από αυτά) της μιας ή της άλλης ευρωπαϊκής δύναμης (συνήθως της Ρωσίας ή της Γαλλίας ή και των δύο) να διαμελίσουν την αυτοκρατορία του σουλτάνου. Αυτός ήταν εν μέρει ο λόγος για τον οποίο, το 1821, όταν ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, οι οθωμανικές αρχές πίστεψαν τυφλά και λανθασμένα ότι ήταν μέρος μιας ευρύτερης ρωσικής συνωμοσίας για εισβολή στην Κωνσταντινούπολη.<br /><br />Ποτέ δεν γνώρισαν τις φιλελεύθερες εθνικιστικές ελληνικές φιλοδοξίες, ούτε εκείνες των Λιβανέζων μερικές δεκαετίες αργότερα, ούτε εκείνες των Αρμενίων από τη δεκαετία του 1860, μεταξύ άλλων. Οι Οθωμανοί κατέστειλαν βίαια τις υποχθόνιες φιλοδοξίες, υποτάσσοντας τις ως ξένες μηχανορραφίες στο αυτοκρατορικό τους βλέμμα, όπως κάνει σήμερα η Δημοκρατική Τουρκία με τους Κούρδους.<br />Η ιστορία των μυστικών ρητρών<br /><br />Η συμπερίληψη μυστικών ρητρών στις οθωμανοευρωπαϊκές συμφωνίες δεν ήταν μια ασυνήθιστη πρακτική σε αυτή την ταραγμένη ιστορία. Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν γίνει καθοριστικό χαρακτηριστικό της τουρκικής πολιτικής κουλτούρας.<br /><br />Η συνθήκη των Σεβρών του 1920 πραγματοποίησε τους χειρότερους φόβους των Τούρκων, αφήνοντάς τους με ένα άθλιο κράτος στην Ανατολία. Αλλά η Λωζάνη ανέτρεψε τα πράγματα, κερδίζοντας στην Τουρκία μερικά από τα χαμένα εδάφη της.<br /><br />Από τότε οι κοσμικοί εθνικιστές, ή οι κεμαλιστές (οπαδοί του πρώην προέδρου Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ), θεωρούσαν τη συνθήκη μεγάλη νίκη, ενώ οι ισλαμιστές την παρουσίαζαν με διαμετρικά αντίθετους όρους, συχνά αντλώντας από πλασματικές θεωρίες συνωμοσίας για να ενισχύσουν την υπόθεσή τους.<br /><br />Στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι κεμαλιστές και οι ισλαμιστές έχουν ωστόσο την κοινή πεποίθηση ότι «μια μεγάλη συνωμοσία εναντίον του τουρκικού έθνους» προετοιμάζεται από τις ξένες δυνάμεις: μια φράση του Ατατούρκ που ο σημερινός πρόεδρος Ερντογάν επαναλαμβάνει συχνά.<br /><br />Έναν αιώνα αφότου η Λωζάνη το έθεσε σε ηρεμία, το ανατολικό ζήτημα μπορεί να φαίνεται αρχαία ιστορία. Αλλά τα φαντάσματα του συνδρόμου που προκάλεσε κάποτε και οι πλασματικές θεωρίες συνωμοσίας που άφησε πίσω της συνεχίζουν να στοιχειώνουν την Τουρκία του 21ου αιώνα.<div><br /></div><div><a href="https://theconversation.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div></div>

Γιατί πολλοί Τούρκοι πιστεύουν ότι οι «μυστικές ρήτρες» στη συνθήκη της Λωζάνης του 1923 θα αποκαλυφθούν φέτος;

Πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία πιστεύουν σε μια θεωρία συνωμοσίας σχετικά με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Οζάν Οζάβτσι Επίκουρος Καθηγητής...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία δεν θα επιστρέψει στο “δυτικό μαντρί” ούτε στη μετά-Ερντογάν εποχή.

<img height="360" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2023/01/erdogan-skia.jpg" width="758" /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Η επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας απέναντι στη Δύση την τελευταία δεκαετία έχει αλλάξει ποιοτικά το πλαίσιο των σχέσεών τους, παρότι το θεσμικό πλαίσιο (η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και η παγωμένη ιδιότητα του υποψήφιου προς ένταξη κράτους στην ΕΕ) παραμένει τυπικά αναλλοίωτο. Το ζήτημα εάν στη μετά-Ερντογάν εποχή η Τουρκία θα επιστρέψει ή όχι στο “δυτικό μαντρί”, αν και επηρεάζει καθοριστικά την εξωτερική πολιτική και ευρύτερα την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, παραμένει σχεδόν στα αζήτητα της δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας. Μόνο περιστασιακά, όταν το επιβάλει η ειδησεογραφία γίνονται σκόρπιες αναφορές.<br /><br />Το πολιτικό σύστημα, Μίντια και ακαδημαϊκοί αποφεύγουν κατά κανόνα να ασχοληθούν με το που οδηγούνται οι σχέσεις Άγκυρας-Δύσης. Ίσως, επειδή οι Αμερικανοί έχουν την τάση να θεωρούν ότι η εποχή Ερντογάν είναι μία μεγάλη παρένθεση, πως όταν ο νεοσουλτάνος φύγει από την εξουσία, ή έστω από τη ζωή, η Τουρκία θα επιστρέψει –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– στο δυτικό μαντρί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η Ουάσινγκτον αποφεύγει να τραβήξει το σκοινί και ουσιαστικά ανέχεται όχι μόνο την επιθετική ρητορική, αλλά και τις πράξεις του Ερντογάν, οι οποίες είναι πρωτοφανείς για κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ. Δεν είναι μόνο οι S-400, είναι μία αλυσίδα γεγονότων που δείχνει ότι η Τουρκία διολισθαίνει, παραμένοντας μόνο με το ένα πόδι στη Δύση.<br /><br />Αυτό που δεν κατανοούν στην Ουάσινγκτον είναι ότι αυτή η διολίσθηση δεν αποτελεί εκτροπή. Δεν είναι το αποτέλεσμα ενός ιστορικού ατυχήματος. Μπορεί στο νεοοθωμανικό ρεύμα να συμμετείχαν στελέχη που θεωρούν τυχοδιωκτισμό την απομάκρυνση από τη Δύση, αλλά η βαθύτερη ροπή του νεοοθωμανισμού ωθεί την Τουρκία προς την Ασία. Η μετεξέλιξη του AKP στο αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν υπαγορεύθηκε ουσιαστικά από αυτήν ακριβώς τη βαθύτερη ροπή.<br /><br />Αν και ο νεοοθωμανισμός συνιστά τομή σε σχέση με το μετακεμαλικό καθεστώς, ταυτοχρόνως αποτελεί και συνέχειά του. Κοινός παρονομαστής είναι ο δεσποτικός χαρακτήρας του κράτους. Η Τουρκία κουβαλάει στο γονίδιό της το στίγμα ότι ως σύγχρονο κράτος δημιουργήθηκε από αξιωματικούς, μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο. Η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ως ιδιότυπου εθνικού κράτους, ήταν τότε ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η παντελής διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Ο Κεμάλ οικοδόμησε την Τουρκική Δημοκρατία κατ’ αντιδιαστολή προς την οθωμανική παράδοση. Ποτέ και πουθενά, όμως, παραδοσιακές αντιλήψεις και ριζωμένες νοοτροπίες δεν καταργούνται με διατάγματα. Ο ίδιος, άλλωστε, υποκατέστησε με άλλη μορφή τον σουλτάνο. Μπορεί το κεμαλικό καθεστώς να διαλαλούσε τον κοσμικό χαρακτήρα του, αλλά ουσιαστικά ήταν όχι μόνο απολυταρχικό, αλλά και ιδιότυπα θεοκρατικό. Ο ιδρυτής και ηγέτης έγινε ο “μεγάλος πατέρας” των Τούρκων και στη συνέχεια σχεδόν θεοποιήθηκε.<div><br />Κοινοβουλευτισμός από τα πάνω<br /><br />Το παραδοσιακό οθωμανικό δόγμα του ισχυρού κράτους-πατέρα όχι μόνο επεβίωσε στην Τουρκική Δημοκρατία, αλλά και μεταλλαγμένο αποτέλεσε ατύπως καθοριστική ορίζουσα του κεμαλικού καθεστώτος. Όπως και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και στην Τουρκική Δημοκρατία, οι όποιοι εκσυγχρονισμοί επιβλήθηκαν αυταρχικά άνωθεν και συχνά ως αποτέλεσμα εξωτερικών επιδράσεων και πιέσεων.<br /><br />Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν βίωσε ποτέ μια δημοκρατική από τα κάτω επανάσταση. Ο δεσποτισμός επεβίωσε μεταλλαγμένος από τον σουλτάνο στον Κεμάλ και από το μετακεμαλικό καθεστώς στον Ερντογάν. Η τουρκική κοινωνία παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποταγμένη σ’ ένα κράτος που δεν είναι δημιούργημά της ούτε προέρχεται από αυτή. Ο πολυκομματικός κοινοβουλευτισμός, άλλωστε, επιβλήθηκε από το ίδιο το μετακεμαλικό καθεστώς το 1946, προκειμένου η Τουρκία να προσαρμοσθεί επιφανειακά στο δυτικό πρότυπο που επέβαλαν μεταπολεμικά οι Αμερικανοί. Ήταν προϋπόθεση για να ενσωματωθεί γεωπολιτικά στη Δύση και αργότερα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Είναι ενδεικτικό ότι το κεμαλικό κόμμα ιδρύθηκε από το κράτος.<br /><br />Ο κοινοβουλευτισμός ξεκίνησε και παρέμεινε επί δεκαετίες ελεγχόμενος από το μετακεμαλικό κατεστημένο, τη στρατογραφειοκρατία. Αυτή λειτουργούσε ως ιδιοκτήτης του κράτους και ως κηδεμόνας του πολιτικού συστήματος. Ο Ντεμιρέλ, πρωθυπουργός και Πρόεδρος Δημοκρατίας, έχει ομολογήσει ότι «εάν εφαρμόσουμε τη δημοκρατία, όπως μας ζητάει η Ευρώπη, θα διαλυθούμε ως κράτος κι αυτό δεν θα το αφήσουμε να συμβεί» (Τζουμχουριέτ, 3-6-1995).<br /><br />Ο κεμαλισμός είχε πυλώνες του τον εθνικισμό, τον κρατισμό, τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους (όχι με την έννοια του διαχωρισμού κράτους-θρησκείας, αλλά υπάγοντας τη θρησκεία στον έλεγχο του κράτους) και την επιβολή ευρωπαϊκών προτύπων στην κοινωνία στο όνομα της στροφής προς τη Δύση. Στην εξέλιξή του ο κεμαλισμός μετατράπηκε σε κάτι περισσότερο από κρατική ιδεολογία. Προσέλαβε διαστάσεις “θρησκείας”, επειδή ακριβώς αποτελούσε τον συνεκτικό δεσμό που ενοποιούσε τις κρατικές ελίτ.</div><div><br />“Ένα κράτος, μία γλώσσα, ένα έθνος”<br /><br />Με την ίδια ιδεολογία ο κρατικός μηχανισμός επιχείρησε να ενοποιήσει βίαια τους φυλετικά πολύχρωμους οθωμανικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, στη βάση του δόγματος “ένα κράτος, μία γλώσσα, ένα έθνος”. Απέναντι στις μη μουσουλμανικές κοινότητες (Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους) η Άγκυρα ακολούθησε πολιτική εθνικής κάθαρσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι διωγμοί των Εβραίων της Αδριανούπολης και των Σαράντα Εκκλησιών το 1934, ο εξοντωτικός κεφαλικός φόρος Βαρλίκ Βεργκισί που επιβλήθηκε στις μειονότητες το 1942, το πογκρόμ και οι απελάσεις των Ελλήνων του 1955 και του 1964, οι ανοιχτές φυλακές και οι βιασμοί στην Ίμβρο κ.λπ.<br /><br />Η τουρκική επιχειρηματική τάξη, λόγω του γεγονότος ότι αναπτύχθηκε σ’ ένα περιβάλλον έντονου κρατισμού, δεν κατάφερε για δεκαετίες να χειραφετηθεί πολιτικά. Η ομάδα των στρατιωτικών που ίδρυσαν την Τουρκική Δημοκρατία και στη συνέχεια αποτέλεσαν τη μόνιμη πολιτική ηγεσία της ήταν και παρέμειναν το κέντρο της εξουσίας. Αυτό άλλαξε μόνο όταν ο Ερντογάν κατάφερε στη δεκαετία 2002-12 να “ξεδοντιάσει” την κεμαλική στρατογραφειοκρατία για να την αντικαταστήσει από το δικό του αυταρχικό καθεστώς.<br /><br />Μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την εγκαθίδρυση του πολυκομματισμού, η στρατιωτική ιεραρχία αναβαθμίσθηκε. Αφενός ήταν ο βασικός συνομιλητής των Αμερικανών, αφετέρου παρέμεινε ο πιο αυτόνομος, συμπαγής και αποτελεσματικός μηχανισμός εξουσίας σ’ ένα μάλλον ρευστό κοινωνικό τοπίο. Γι’ αυτό και ο εποπτικός ρόλος της ήταν πάντα ορατός, μόνιμος και σε μεγάλο βαθμό αποδεκτός από τα κόμματα. Δεν ήταν, όμως, μόνη της. Συλλειτουργούσε με τον κορμό της κρατικής γραφειοκρατίας και είχε σημαντική απήχηση στην κοινωνία, εξ ου και ο όρος “στρατογραφειοκρατία”.<br /><br />Μετακεμαλικό καθεστώς και πολιτικό Ισλάμ<br /><br />Μεταπολεμικά στην Τουρκία έγιναν τρία πραξικοπήματα (1960, 1971 και 1980) και ένα “ημιπραξικόπημα” (1997). Τα πραξικοπήματα στην Τουρκία δεν έμοιαζαν με τα πραξικοπήματα σε άλλες χώρες. Οι στρατηγοί δεν χρειάσθηκε να καταφύγουν σε συνωμοσίες. Οι αξιωματικοί εκφράζονταν ως ενιαίο σύνολο μέσα από την ιεραρχία τους. Γι’ αυτό και τα πραξικοπήματα είχαν τον χαρακτήρα διορθωτικών επεμβάσεων που έκανε ο άτυπος πλην ουσιαστικός κηδεμόνας του κράτους. Στην πραγματικότητα, η κεμαλική στρατογραφειοκρατία ήταν πάνω από την Εθνοσυνέλευση. Γι’ αυτό και όταν έκρινε ότι τα κόμματα είχαν ξεπεράσει τα όρια, τα επανέφερε στην τάξη ή απαγόρευε τη λειτουργία τους και δρομολογούσε τη δημιουργία νέων κομμάτων.<br /><br />Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα δυτικότροπο εθνικό κράτος, ο Κεμάλ επεδίωξε με διοικητικά μέτρα να εξουδετερώσει την επιρροή του Ισλάμ στο πολιτικό πεδίο και να το συρρικνώσει στο στενό θρησκευτικό πλαίσιο. Στόχος του ήταν να επιφέρει τομή σε σχέση με τα ισχύοντα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία ήταν οικοδομημένη στη βάση της θρησκευτικής ταυτότητας με αποτέλεσμα το πολιτικό Ισλάμ να κυριαρχεί απολύτως θεσμικά. Υπενθυμίζουμε ότι ο σουλτάνος ήταν και χαλίφης, δηλαδή ηγέτης των απανταχού μουσουλμάνων.<br /><br />Το κίνητρο του Κεμάλ δεν ήταν, βεβαίως, αποκλειστικά ιδεολογικό. Ήταν και πρακτικά πολιτικό, αφού οι σεΐχηδες και τα ισλαμικά τάγματα λειτουργούσαν ως άτυποι μηχανισμοί εξουσίας στην οθωμανική κοινωνία και ως εκ τούτου ήταν εμπόδιο στη νέα εξουσία. Επιφανειακά, το κεμαλικό καθεστώς επέτυχε τον στόχο του. Στην πραγματικότητα, όμως, η ιδεολογική επιβολή του παρέμεινε στην επιφάνεια.</div><div><br />Η “βαθιά Τουρκία” και το “δυτικό μαντρί”<br /><br />Η “βαθιά Τουρκία” μπορεί να αποδέχθηκε τον κεμαλισμό, αλλά δεν μεταλλάχθηκε. Η αντίφαση ανάμεσα στον κεμαλισμό και στη “βαθιά Τουρκία” παρήγαγε ένα ορατό διά γυμνού οφθαλμού πολιτισμικό-κοινωνικό χάσμα: από τη μία πλευρά η δυτικότροπη μειονότητα κι από την άλλη η συντηρητική, θρησκευόμενη, οθωμανίζουσα πλειονότητα με εγγενές αντιδυτικό πολιτισμικό πρόσημο, που είναι ασύμβατο με το “δυτικό μαντρί”. Από αυτό ακριβώς το χάσμα ξεπήδησε το νεοοθωμανικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, το οποίο μέσα από την κρίση του 2000-2002 κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.<br /><br />Τη “βαθιά Τουρκία” εξέφρασαν πολιτικά οι νεοοθωμανοί κι αυτή τους εξασφάλισε τις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες τους. Κι όταν, βεβαίως, κέρδισε τον άτυπο εσωτερικό πόλεμο εναντίον της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας και κατέλυσε το μετακεμαλικό καθεστώς, ο Ερντογάν επανέλαβε το ίδιο δεσποτικό πρότυπο: μετατράπηκε σε νεοσουλτάνο. Ειδικά μετά τις μαζικές εκκαθαρίσεις στο ευρύτερο κράτος μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα του 2016, έχει διαμορφώσει δικό του καθεστώς. Μπορεί το ιδεολογικό πρόσημο και η μορφή να διαφέρουν πολύ, αλλά όσον αφορά την αντίληψη για την εξουσία ο Κεμάλ ήταν συνέχεια των σουλτάνων και ο Ερντογάν δική του συνέχεια.<br /><br />Δεν είναι, όμως, αυτός ο κύριος λόγος που η εποχή Ερντογάν είναι ιστορική καμπή κι όχι ιστορική παρένθεση. Προφανώς, όταν αυτός φύγει από το προσκήνιο πολλά θα αλλάξουν. Η ιδεολογική-πολιτική παρακαταθήκη του, όμως, θα παραμείνει. Το όραμα του νεοσουλτάνου να μετατρέψει την Τουρκία σε αυτόνομη από το “δυτικό μαντρί” περιφερειακή μεγάλη δύναμη έχει σε σημαντικό βαθμό πάρει σάρκα και οστά, στηριζόμενο κοινωνικά στη “βαθιά Τουρκία”.<br /><br />Καταλύοντας το μετακεμαλικό καθεστώς, ο νεοοθωμανισμός έφερε στην πολιτική επιφάνεια τη “βαθιά Τουρκία”. Καλλιεργώντας συστηματικά τα παραδοσιακά ιδεολογικά στερεότυπα έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους, αλλάζοντας ποιοτικά την τουρκική κοινωνία. Και μάλιστα το έχει κάνει κατά τρόπο που δεν έχει επιστροφή. Με άλλα λόγια, όποιος και να κερδίσει τις ερχόμενες προεδρικές εκλογές, η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει στο “δυτικό μαντρί” ,εκεί που ήταν πριν 25 χρόνια. Είναι αυτό που αδυνατούν να κατανοήσουν οι Αμερικανοί.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Τουρκία δεν θα επιστρέψει στο “δυτικό μαντρί” ούτε στη μετά-Ερντογάν εποχή.

Λυγερός Σταύρος Η επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας απέναντι στη Δύση την τελευταία δεκαετία έχει αλλάξει ποιοτικά το πλαίσιο των σχέσεών τ...

Διαβάστε την συνέχεια

”Η αχορταγιά του πλούτου”, η σήψη και η παρακμή…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/06/05/money-900x392.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="451" data-original-width="800" height="361" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/06/05/money-900x392.jpg" width="721" /></a></div><div><br /></div>Γράφει η <b>Κρινιώ Καλογερίδου</b><br />Είχα ξεχάσει σχεδόν πως απ’ τον 17ο αιώνα ακόμα ο Γεώργιος Χορτάτσης με την ”Ερωφίλη” του κατακεραύνωνε τον υπαίτιο της υλιστικής ιδεολογίας που αλλοτριώνει τον άνθρωπο και εκκενώνει τον εσωτερικό του κόσμο από αρχές και αξίες.<br /><br />Είχα ξεχάσει πως κατακεραύνωνε την απληστία, την ακόρεστη επιθυμία για πλούτο, και μάλιστα στις ”χριστιανικές κοινωνίες” της Δύσης που πήγαιναν κόντρα στη διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος — στην επίγεια ζωή Του — ”δέν είχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ*” (Ματθ. κεφ. 8.20 και Λουκ. 9.58)..<br /><br />Ο πλούτος, όπως είναι γνωστό, δεν θεωρείται σπουδαίο ”αγαθό” στον Χριστιανισμό. Απόδειξη αυτού είναι, άλλωστε, ο ”κοινοβιακός μοναχισμός” και η ”χριστιανική κοινοκτημοσύνη”, η οποία στηρίζεται στην ελεύθερη και αυθόρμητη συγκατάθεση (σε αντίθεση με την κομμουνιστική που στηρίζεται στην εξωτερική επιβολή και τον καταναγκασμό).<br /><br />Ο πλούτος, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού, προκαλεί ανώφελες φροντίδες και τρομερά πάθη. Ωθεί στην αδικία και διαχωρίζει τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη (ταξικές διαφορές), ενώ απομονώνει από τον Θεό τους φιλάργυρους, οι οποίοι — με την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας — γίνονται δέσμιοι του υλικού ευδαιμονισμού και δούλοι του φόβου της φθοράς και του θανάτου.<br /><br />Όλα αυτά, όπως είπα, τα είχα ξεχάσει σχεδόν παρασυρμένη απ’ τα καταναλωτικά πρότυπα που άμβλυναν ως ένα βαθμό την ικανότητα αντίδρασής μου στο υλιστικό πνεύμα της εποχής προκρίνοντας τον αγώνα αναζήτησης του ”έχειν” των προσωπικών αναγκών, έναντι του ”είναι” των αξιών μου.<br /><br />Μου τα θύμισε, συγκυριακά, η συρροή ζητημάτων ηθικής και πολιτικής ευαισθησίας, που πλήττουν την πολιτική (ως ρεαλιστικό τρόπο διακυβέρνησης με οραματικές λύσεις) και το κύρος των πολιτικών οι οποίοι ασκούν εξουσία.<br /><br />Μου τα θύμισε ο λόγος ενός συναδέλφου για το μάταιο της συσχέτισης του πλούτου με την ευτυχία, με αφορμή τα φαινόμενα απληστίας στην πολιτική μας ζωή τα οποία έφεραν προς συζήτηση τον πλέον ανικανοποίητο συγγραφέα όλων των εποχών, Μαρσέλ Προυστ (”Ο μοναδικός δυνάμει παράδεισος είναι εκείνος που χάσαμε”: ”Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο”), και τον Ρεθυμνιώτη ποιητή της ”Ερωφίλης” :<br /><br /><i>[…] Του πλούτου αχορταγιά, τςι δόξας πείνα,<br />του χρυσαφιού ακριβειά καταραμένη,<br />πόσα για σας κορμιά ‘πομείνα,<br />πόσοι άδικοι πολέμοι σηκωμένοι,<br />πόσες συχνιές μαλιές συναφορμά σας<br />γροικιούνται ολημερνίς στην οικουμένη! […]</i><br /><br />Φευ! Από την εποχή του Πλαστήρα (Κυβέρνηση Συνασπισμού μεταξύ ΕΠΕΚ και Φιλελευθέρων, 1950-52) — του τελευταίου πρωθυπουργού που πέθανε πάμφτωχος ακολουθώντας τα χνάρια του Καποδίστρια (”Ούτε έναν οβολό από το δημόσιο όσο έχω περιουσία”) — το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα προσπαθεί μάταια να αυτοπροστατευθεί από την τάση πολλών εκπροσώπων του να λυμαίνονται τον κρατικό πλούτο.<br /><br />Πλούτο χρωματισμένο ελληνικά και ευρωπαϊκά, καθώς μακραίνει η λίστα πολιτικών με τα χρόνια, οι οποίοι — κυριευμένοι από τη φρενίτιδα του γρήγορου και αδικαιολόγητου πλουτισμού — πετυχαίνουν να αναρριχηθούν πολιτικά και κοινωνικά σκιάζοντας με τη συμπεριφορά τους την ηθική υπόσταση κορυφαίων θεσμών στην Ελλάδα και την Ευρώπη.<br /><br />Να αναρριχηθούν με οποιοδήποτε κόστος σπρωγμένοι από την φιλαργυρία του πολιτικού τυχοδιώκτη, την ανάγκη για κοινωνική άνοδο και την επιθυμία να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία και ματαιοδοξία τους στα… πρότυπα του ήρωα του Σταντάλ ”Το Κόκκινο και το Μαύρο”.<br /><br />Του ήρωα ο οποίος, από ονειροπόλος επαρχιώτης γεμάτος θαυμασμό για τα ιδεώδη του Ναπολέοντα, έγινε στυγνός οπορτουνιστής με στόχο να κατακτήσει τον πλούτο, να κερδίσει την καρδιά της ωραίας και αλαζονικής Ματθίλδης και να εδραιώσει, προπάντων, μια λαμπρή καριέρα στην παρακμιακή γαλλική κοινωνία της εποχής του (εποχή Παλινόρθωσης των Βουρβόνων: Λουδοβίκος ΙΗ’ κλπ, αρχές 19ου αι.), με αντάλλαγμα την απώλεια των ηθικών αξιών της φτωχής πλην τίμιας καταγωγής του μέσω της προσαρμογής της ζωής του στον κώδικα της κοινωνικής υποκρισίας…<br /><br />Τώρα θα μου πείτε πως σε κλίμα… φορτσαρισμένης επιθυμίας για εύκολο πλουτισμό (που αμβλύνει τις ηθικές ευαισθησίες και αξίες) διαβιοί η παγκόσμια κοινότητα και όχι μόνο η ελληνική. Και όχι αποκλειστικά σε πολιτικό επίπεδο. Τρανταχτή απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50% του πλούτου της γης, σαν να είναι ιδιοκτησία του όλη.<br /><br />Στη δική μας περίπτωση, πάντως — σε πολιτικό επίπεδο — η απληστία (”αδηφαγία” κατά το βυζαντινό λεξικό Σούδα (Σουΐδα) δεν τιθασεύεται με τίποτα και έχει πάρει κατά καιρούς ποικίλες μορφές με τελευταία αυτήν που έχει εμφιλοχωρήσει στις απευθείας αναθέσεις έργων από δημόσιους οργανισμούς.<br /><br />Αναθέσεις τις οποίες εκμεταλλεύονται συμφεροντολογικά αρκετοί βουλευτές διαχρονικά, κατά παράβαση του άρθρου 57 του Συντάγματος. Μια τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζουμε και στις μέρες μας με ”ήρωες” κυβερνητικούς βουλευτές, στους οποίους θα πρέπει να προστεθούν και πολιτικοί τους αντίπαλοι που έμειναν ατιμώρητοι μέχρι τώρα, αν και έχουν τελέσει το ίδιο αδίκημα κατά το παρελθόν.<br /><br />Οι πράξεις ωστόσο των κυβερνητικών θέτουν σε διακινδύνευση σήμερα την μείζονα μεταρρύθμιση την οποία εξήγγειλε πρόσφατα ο πρωθυπουργός για αναμόρφωση του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου γύρω από το πόθεν έσχες των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων.<br /><br />Το ιλαροτραγικό του θέματος — που εξοργίζει δικαιολογημένα τον κόσμο — έχει να κάνει με το γεγονός ότι το ισχύον θεσμικό πλαίσιο αναθεωρείται (χωρίς αποτέλεσμα) επί σειρά ετών αρχής γενομένης από το 2003, οπότε ψηφίστηκε ο αρχικός νόμος.<br /><br />Έκτοτε έχει υποστεί ο εν λόγω 18 τροποποιήσεις, με τελευταία αυτήν επί ΣΥΡΙΖΑ που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το 2018 ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του Αλέξη Τσίπρα Δημήτρης Παπαγγελόπουλος.<br /><br />Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει προθεσμία να νομοθετήσει μεταρρυθμιστικά την ισχύουσα διάταξη μέχρι τα τέλη Απριλίου, γιατί τότε εκπνέει το προαπαιτούμενο της Κομισιόν για να εγκρίνει την εκταμίευση της δεύτερης δόσης του Ταμείου Ανάκαμψης προς την Ελλάδα, στο πλαίσιο της νομιμότητας που διασφαλίζει ένα κράτος δικαίου, μέλος της ΕΕ.<br /><br />Εν αναμονή λοιπόν της εκπόνησης νέου νομοθετικού κειμένου το οποίο θα κλείσει κερκόπορτες προσπορισμού κερδών από βουλευτές και στελέχη κομμάτων που επιδιώκουν διακομματικά και διακυβερνητικά να συναλλάσσονται με το Δημόσιο παρά το υπάρχον ασυμβίβαστο, ευχόμαστε να δοθεί οριστική διέξοδος στο αδιέξοδο της πολιτικής απληστίας.<br /><br />”Της αχορταγιάς του πλούτου”, όπως λέει ο Χορτάτσης, η οποία είναι κοινωνική και πολιτική ασθένεια που λειτουργεί ως πηγή διαφθοράς. Ασθένεια που υπερακοντίζει το ”εγώ” έναντι του ”εμείς”, με αποτέλεσμα — σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτικής — να… ”ανθίζει” ο εκτραχηλισμό των ηθών, καθώς ”η αχορταγιά του πλούτου” και ”τση δόξας η πείνα”, οδηγούν πολίτες και πολιτικούς στην κοινωνική και πολιτική σήψη και παρακμή…<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

”Η αχορταγιά του πλούτου”, η σήψη και η παρακμή…

Γράφει η  Κρινιώ Καλογερίδου Είχα ξεχάσει σχεδόν πως απ’ τον 17ο αιώνα ακόμα ο Γεώργιος Χορτάτσης με την ”Ερωφίλη” του κατακεραύνωνε τον υπα...

Διαβάστε την συνέχεια

Αποχαιρετισμός σε έναν “τέως” με φαιδρότητες “νυν και αεί και εις τους αιώνας…” ΑΜΗΝ.

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2023/01/konstantinos_oyk-1-790x400.jpg" /><br /><br />Ο διχασμός με κάθε λογής πολιτική αφορμή στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκληθεί μέχρι και… εθνικό σπορ. Με αυτό ως δεδομένο, το ότι εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Αδράξαμε την ευκαιρία, σαν κοινωνία και σαν πολιτικό σύστημα και βγάλαμε τον χείριστο εαυτό μας, αποδεικνύοντας ότι παραμένουμε και στους δυο τομείς ΓΕΛΟΙΟΙ. Ο ένας περίμενε στη γωνία τον άλλον… ουδεμία συμπάθεια έχουμε στον θεσμό της βασιλείας, άρα δεν τρέφουμε και ελπίδες “παλινόρθωσης”. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αισθανόμαστε πως κάποιοι προσπαθούν φιλότιμα να μας κάνουν να αμφιβάλουμε και για το “καλύτερο διαθέσιμο” πολίτευμα, αηδιασμένοι από όσα ανέχεται, που όμως εμείς οι ίδιοι βυθίσαμε συνειδητά στη μιζέρια και την πολιτική ιδιοτέλεια.<br /><br />Η κυβέρνηση τρέμει να μην τη συνδέσουν με τη βασιλεία και συνεπακόλουθα με την “επάρατο Δεξιά”, μην πληγεί το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο. Η αντιπολίτευση καιροφυλακτεί, όχι λόγω δημοκρατικότητας, αλλά για να αφυπνίσει “αντιδεξιά αντανακλαστικά” του πολιτικού ποιμνίου-στόχου. Και τα ποίμνια αποτελούνται από πρόβατα που ακολουθούν ενστικτωδώς τις εντολές του τσοπάνη… ή του τσοπανόσκυλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο πολιτικός χαβαλές θα έβγαζε πολύ γέλιο, εάν δεν αποτύπωνε μια φαιδρή στη συνολική της εικόνα κοινωνία, που αδυνατεί να ξεπεράσει σύνδρομα με καταβολές τουλάχιστον στον Εμφύλιο. Η ανάσυρση ιστορικών φαντασμάτων στην υπηρεσία της πολιτικής επιβίωσης!<br /><br />Μας άφησε χρόνους λοιπόν “ο τέως”, όπως απαξιωτικά αναφέρουν πολλοί, τσοντάροντας και ολίγη από “Γλύξμπουργκ” για να αμφισβητήσουν και την ελληνική συνείδηση του προσώπου. Μέτρο πουθενά και κανένας! Λες και οργάνωσε κανένα αντάρτικο για την διά της βίας κατάληψης της εξουσίας εκ νέου για την παλινόρθωση της μοναρχίας, μετά το δημοψήφισμα του 1974 που αποφασίστηκε η αλλαγή του πολιτεύματος! Πόσο κόμπλεξ κουβαλάει αυτή η χώρα! Η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις νόρμες της πολιτικής ορθότητας, δήλωσε ότι θα ταφεί ως απλός πολίτης, όχι ως αρχηγός κράτους. Δεν επετράπη και το “λαϊκό προσκύνημα”, διαφοροποιώντας την κηδεία από όλες τις άλλες απλές κηδείες! Απλά δεν είναι “λαϊκό” αλλά οικογενειακό το προσκύνημα ενός νεκρού. Αν θέλουμε όμως, όλοι μπορούμε να μπούμε σε μια εκκλησία και να κατευοδώσουμε ακόμα και κάποιον άσχετο, δεν θα μας σταματήσει κανείς. Ποιον θα πείραζε αν μαζεύονταν -κάποια γεροντάκια κατά πλειοψηφία- για να τον χαιρετήσουν; Μάλλον υλικό για τα πρωινάδικα, τις σατιρικές εκπομπές και τις επιθεωρήσεις στερούν.<br /><br />Αποφάσισε λοιπόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη να συνταχθεί με αυτό που νομίζει ότι θα προτιμούσε η πλειοψηφία του πολιτικού ακροατηρίου-στόχου, παρά τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν σημαντικότερες τις διαρροές από τα δεξιά. Κι ας αντιλαμβάνονται το είδος των ειρωνικών ή αμήχανων σχολίων για την Ελλάδα που θα ακουστούν στο εξωτερικό. Τι περιμέναμε να πουν; “Πω πω τι αφοσιωμένοι δημοκράτες που είναι οι Έλληνες”; Αποφασίσαμε λοιπόν ότι “ο τέως” δεν υπήρξε αρχηγός κράτους, καλός ή κακός, δεν υπήρξε ποτέ Ολυμπιονίκης, δεν αισθανόταν Έλληνας και… κατά βάθος δεν αποδέχθηκε το δημοψήφισμα του 1974 που τελείωσε τη βασιλευόμενη δημοκρατία στη χώρα, Αν η πραγματικότητα δεν βολεύει, φτιάχνεις μια εναλλακτική, πιο βολική, εικονική για να πορεύεσαι. Τότε για ποιον λόγο θα τον ενταφιάσουν σε βασιλικό τάφο κι όχι σε ένα απλό νεκροταφείο; Κι άλλη αντίφαση…<br /><br />Και πάλι όμως δεν ξεμπερδέψαμε! Υπάρχει κι άλλο θέμα! Ο αποθανών “απλός πολίτης” λοιπόν, το 1958 αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ένα οχτάμηνο φοίτησε στη Σχολή Ικάρων και τη Σχολή Ευελπίδων, με αποτέλεσμα να του απονεμηθεί ο τίτλος του αξιωματικού (ανθυπολοχαγός, σημαιοφόρος και ανθυποσμηναγός). Πολλές πηγές επιβεβαιώνουν ότι ολοκλήρωσε με επιτυχία και την εκπαίδευση των ΟΥΚ (σημερινή ΔΥΚ, τη Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών). Και τη “διαβολοβδομάδα”. Κάποια προνόμια προφανώς τα απολάμβανε. “Το είχε” με τα δύσκολα στην εκπαίδευση – προπόνηση. Κι όλα χαριστικά να στα απονείμουν εδώ, Ολυμπιονίκης δεν γίνεσαι.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Όταν έγινε βασιλιάς στη χώρα, έγινε και επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων (βαθμός στρατηγού – και των τριών Κλάδων επειδή είχε φοιτήσει και στις τρεις αντίστοιχες σχολές). Κατά το Σύνταγμα, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άρα είναι στρατηγός… γι’ αυτό έχει στρατιωτικό γραφείο και υπασπιστές η Κατερίνα Σακελλαροπούλου! Κάποτε δεν είχαμε ΠτΔ αλλά βασιλιά που ήταν αυτός αρχηγός. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, τυπικά, είναι απλά ο αρχηγός ενός στρατιωτικού επιτελείου. Αυτή η στρατιωτική του ιδιότητα όμως αναδεικνύει ένα… λάθος μας: Ο ελληνικός νόμος προβλέπει αφαίρεση των βαθμών και τον υποβιβασμό αξιωματικού σε απλό στρατιώτη σε περίπτωση καταδίκης.<br /><br />Αυτό ουδέποτε συνέβη με τον Κωνσταντίνο. Άρα ισχύει το πρωτόκολλο στο στράτευμα που ενεργοποιείται αυτόματα σε περίπτωση θανάτου αξιωματικού, ανάλογα με τον βαθμό του. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και οι αρχηγοί των Επιτελείων στέλνουν στεφάνι, όπως και η ένωση αποστράτων του Κλάδου (ΓΕΣ εν προκειμένω, οι οποίοι και επισκέπτονται Γράμμο-Βίτσι σε ετήσια βάση)! Το Γραφείο Προσωπικού των Επιτελείων συντάσσει ένα μικρό βιογραφικό που διαβάζεται από κάποιον αξιωματικό στην κηδεία, όπου συμμετέχει στη στρατιωτική αντιπροσωπεία που αποτελείται από εν ενεργεία αξιωματικούς!<br /><br />Εν κατακλείδι, επειδή είναι ανώτατος, πρέπει να υπάρχει μπάντα από κάποιον κλάδο, αλλά και τιμητικό άγημα με όπλα που έχουν αβολίδωτα, ώστε όταν τον κατεβάζουν στην του τελευταία κατοικία, ρίχνουν τιμητικά τρεις πυροβολισμούς στον αέρα! Ούτε αυτό θα τηρηθεί στην περίπτωσή του; Για να μην ξεχάσουμε πριν κλείσουμε: Σημαία στο φέρετρό του θα υπάρχει; Κι αυτό προβλέπεται! Πόσο αυθαίρετο θα είναι εάν όλα αυτά δεν γίνουν; Η Πολιτεία αποφάσισε ό,τι αποφάσισε. Τα στρατιωτικά Επιτελεία τι θα πράξουν;<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αποχαιρετισμός σε έναν “τέως” με φαιδρότητες “νυν και αεί και εις τους αιώνας…” ΑΜΗΝ.

Ο διχασμός με κάθε λογής πολιτική αφορμή στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκληθεί μέχρι και… εθνικό σπορ. Με αυτό ως δεδομένο, το ότι εγκατέλειψ...

Διαβάστε την συνέχεια