ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Και όμως, ο Γκρουέφσκι δεν έγινε Έλληνας δημόσιος υπάλληλος!!!

<div style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYMA2qe_y72wVXIhNT4k3OWLdZTu0bNtn2ec-HQ5Pqn6gTuP9svt3Z5kkTUmJZ2vyMfHgMvTnqTs_LpCg49vPzxhLE1r1SYnKYssFrkJJIFJb1v_mCAaLkTTfoZrfUga80X83rQz65QxID/s1600/37590_u_Gruevski.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5754255841831238034" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYMA2qe_y72wVXIhNT4k3OWLdZTu0bNtn2ec-HQ5Pqn6gTuP9svt3Z5kkTUmJZ2vyMfHgMvTnqTs_LpCg49vPzxhLE1r1SYnKYssFrkJJIFJb1v_mCAaLkTTfoZrfUga80X83rQz65QxID/s400/37590_u_Gruevski.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 360px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 600px;" /></a> 
 
Όλοι γνωρίζουμε πως η οικογένεια του πρωθυπουργού των Σκοπίων, Νίκολα Γκρουέφσκι, είναι Ελληνικής καταγωγής και πως ο παππούς του σκοτώθηκε πολεμώντας υπέρ της Ελλάδας στην Πίνδο, κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41. 
 
Λίγοι είναι όμως εκείνοι που γνωρίζουν πως ο Νίκολα Γκρουέφσκι έχει μία μητέρα που μιλάει άπταιστα τα Ελληνικά (όπως και ο ίδιος αν και το κρύβει επιμελέστατα), τηρεί τις Ελληνικές παραδόσεις και με πολύ κόπο μεγάλωσε τον γιό της, ο οποίος ήταν προσκολλημένος επάνω της για αρκετά χρόνια μετά και την εφηβική του ηλικία. 
 
Ο νεαρός Γκρουέφσκι, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 «καβαλούσε» ένα ψευτοκάμπριο (Ford, σύμφωνα με τον άνθρωπο που μας μετέφερε την πληροφορία, αν και μας τόνισε πως δεν θυμάται καλά το αυτοκίνητο) και συνήθιζε να συχνάζει σε ένα χαρμπουγκεράδικο που βρισκόταν απέναντι από την Ελληνική Πρεσβεία. Εκεί σπαταλούσε πολλές ώρες της καθημερινότητάς του, σκεπτόμενος ίσως την Ελλάδα. Λίγο η ανασφάλεια εκείνων των χρόνων, λίγο η φτώχεια και λίγο η σκέψεις για την Ελλάδα, δεν άργησε να έρθει η στιγμή που ο νεαρός τόλμησε και πέρασε την πόρτα του Ελληνικού Γραφείου και συμπλήρωσε μία αίτηση για πρόσληψη, αναγράφοντας τα στοιχεία του ως Ελληνικής καταγωγής. Όμως, επειδή κανείς δεν προσλαμβάνεται –ιδιαίτερα σε τέτοιου είδους υπηρεσίες- χωρίς έρευνα, δυστυχώς ο νεαρός Νίκολα Γκρουέφσκι έζησε το συναίσθημα της απόρριψης, αφού σύμφωνα με πληροφορίες ήταν άτομο πολύ «ομιλητικό», απείθαρχο (αν και η μητέρα του ήταν ιδιαίτερα αυστηρή), αλλά είχε αρχίσει να έχει κάποιες χαμηλού βαθμού επαφές με τον υπόκοσμο αλλά και τους εθνικιστές Σκοπιανούς (VMRΟ) που ζούσαν με το όραμα της άλωσης της Θεσσαλονίκης. 
 
Από τότε μέχρι σήμερα, έχει περάσει πολύς χρόνος, και φαίνεται πως είτε η Ελλάδα έκανε ένα τεράστιο λάθος είτε οι μισέλληνες σλαβόφωνοι (βουλγαρικής καταγωγής) βρήκαν τον άνθρωπό τους, αφού ο νεαρός ελίχθηκε και προωθήθηκε στην –πρωθυπουργία των Σκοπίων, εμποτισμένος όμως με το αίσθημα της απόρριψής του από την Ελλάδα. Εάν παρατηρήσουμε ορθολογιστικά την επιλογή απόρριψής του από τις Ελληνικές διπλωματικές αρχές, διαπιστώνουμε πως ορθά έπραξαν, αφού ο αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας του νεαρού δεν ήταν δυνατόν να εγκολπωθεί σε μία υπηρεσία που απαιτούσε σοβαρότητα, εχεμύθεια και ύψιστη προσοχή στις κοινωνικές επαφές, αλλά και στην προσωπική ακόμη ζωή. 
 
Στα Σκόπια του Γκρουέφσκι, όπου μία ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από ένα ποδήλατο, ο πρωθυπουργός των Σκοπίων απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της τοπικής μαφίας και έχει αποδειχθεί ένα πολύ καλό όργανο εκείνων που δρουν συντονισμένα κατά των Ελληνικών συμφερόντων. Αλήθεια, ποιόν καλύτερο για τη θέση του πρωθυπουργού θα εύρισκαν, πέρα από τον Νίκολα, ο οποίος μίσησε την Ελλάδα επειδή δεν τον δέχθηκε για υπάλληλό της; 
 
Σήμερα, όμως, που τα Σκόπια κινδυνεύουν με κατάρρευση, απειλούνται ευθέως από την Αλβανία και τα εξτρεμιστικά στοιχεία (UCC) που έχουν ήδη εισέλθει σε περιοχές της χώρας απειλώντας με αιματηρό εμφύλιο, ο Νίκολα Γκρουέφσκι ίσως πολύ σύντομα βιώσει την εγκατάλειψη εκείνων που τον έχρισαν πρωθυπουργό και ίσως –ακόμη χειρότερα- γίνει το εξιλαστήριο θύμα της αποτυχίας μιάς αδιέξοδης πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα. Δυστυχώς για τον ίδιο, η αγάπη του αλλά και το μίσος του για την Ελλάδα, τον οδήγησαν να γίνει ένα μεγάλο θύμα. 
 
Εν όψει εξελίξεων στα Σκόπια, τα χαιρετίσματά μας στον πικραμένο Νίκολα… 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/">πηγή</a></div>

Και όμως, ο Γκρουέφσκι δεν έγινε Έλληνας δημόσιος υπάλληλος!!!

Όλοι γνωρίζουμε πως η οικογένεια του πρωθυπουργού των Σκοπίων, Νίκολα Γκρουέφσκι, είναι Ελληνικής καταγωγής και πως ο παππούς του σκοτώθηκ...

Διαβάστε την συνέχεια

Χρήμα και Στόλο έναντι κοιτασμάτων στέλνουν οι Ρώσοι στην Κύπρο!

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, εκλογες, Ενέργεια, Εξωτερική Πολιτική, κυπρος 19:38

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.liako.gr/news/images/stories/kapsalas/rusia/ploia-1-nai.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="http://www.liako.gr/news/images/stories/kapsalas/rusia/ploia-1-nai.jpg" width="600" /></a></div> 
Tην ώρα που οι Έλληνες πολίτες εμφανίζονται στις περισσότερες δημοκσοπήσεις έτοιμοι να ξαναδώσουν την διακυβέρνηση της χώρας σε έναν συνασπισμό μνημονιακών ή "κρυπτομνημονιακών" κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) σε μία αποθέωση της πολιτικής παράνοιας, έχοντας βέβαια το ελαφρυντικό της εκστρατείας τρόμου που υφίστανται, η Κύπρος "ξορκίζει" το Μνημόνιο που της ετοίμαζαν ΔΝΤ και Βρυξέλλες. 
Μετά από την ... απαγόρευση στο ΔΝΤ να πατήσει το πόδι του στην Λευκωσία (λέγεται ότι είχαν ήδη βγάλει τα εισιτήρια τα μέλη της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ όταν ήρθε το απαγορευτικό από την κυπριακή κυβέρνηση) τώρα ετοιμάζεται να συνάψει δάνειο 5 δισ. ευρώ πάλι από την Ρωσία! 
Αδιαφορώντας στις έμμεσες απειλές των Βρυξελλών ότι "Αν δεν δανειστείτε από τον Μηχανισμό Στήριξης μην υπολογίζεται σε πολιτική βοήθεια". Και τη νσ την κάνει την "πολιτική βοήθεια" των Βρυξελλών όταν έχει τον ρωσικό στόλο στην Α.Μεσόγειο και την ισραηλινή Αεροπορία δίπλα της; 
Ήδη πληροφορίες από την Μόσχα αναφέρουν μέσα στον επόμενο χρόνο θα διπλασιαστεί η ρωσική ναυτική παρουσία στην Α.Μεσόγειο με την μόνιμη παρουσία πλέον πυρηνικού υποβρυχίου στην περιοχή, εκτός από τα τρία σκάφη επιφανείας που υπάρχουν τώρα, ενώ μελετάται η αποστολή ενός καταδρομικού και δύο φρεγατών. 
Αυτό που ήθελε να εξασφαλίσει η Λευκωσία, αυτό που απεμπόλησε εις διπλούν η Ελλάδα, την πολιτική ανεξαρτησία, αυτοί, ένα ακρωτηριασμένος κράτος την θεωρούν ύψιστο πολιτικό αγαθό. 
Το δάνειο που έχει συμφωνηθεί μεταξύ της ρωσικής και της κυπριακής κυβέρνησης είναι μεταξύ 1,8 έως 5 δισ. ευρώ ανάλογα με το αν θα υπάρξει και κάποια περιορισμέννη εκταμίευση από τον Μηχανισμό Στήριξης για να τηρηθούν κάποιε ισορροπίες. 
 
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές οι συζητήσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα «πάνε καλά» και απομένουν μόνο οι λεπτομέρειες. 
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές στο τραπέζι των συζητήσεων για τη σύναψη διακρατικής συμφωνίας για τη δανειοδότηση της Κύπρου μπήκαν, πέραν των πολιτικών ανταλλαγμάτων, και τα οικονομικά με τις συζητήσεις να επικεντρώνονται στα δικαιώματα των θαλασσίων οικοπέδων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου στο πλαίσιο της διαδικασίας αδειοδοτήσεων του δεύτερου γύρου που βρίσκεται σε εξέλιξη. 
 
Κυβερνητική πηγή της Κύπρου μιλώντας στην Λευκωσία ανφέρει ότι "Οι διαβουλεύσεις με τη Μόσχα έχουν «οροφή και πάτωμα» εξηγώντας ότι το κατώτατο ποσό που απαιτεί η Λευκωσία είναι το 1,8 δις ευρώ ποσό που απαιτείται για την ανακεφαλαιοποίηση της Λαϊκής Τράπεζας, και το ανώτατο τα 5 δισ. ευρώ". 
 
Υπενθυμίζεται ότι όπως είχε γράψει τις προηγούμενες ημέρες η Αλήθεια με βάση τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς η εξασφάλιση δανειοδότησης με 5 δις ευρώ είναι αρκετή ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση της Λαϊκής Τράπεζας, οι ανάγκες για την αναχρηματοδότηση του χρέους που λήγει εντός του 2013 ενώ θα απομείνει και ένα σημαντικό ποσό που θα διατεθεί για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος. 
Από εκεί και πέρα, η Ρωσία αποκτά σαφές προβάδισμα στο νέο διαγωνισμό για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Κύπρο, καθώς έχει ζητήσει άδειες σε συγκεκριμένα "οικόπεδα" ή "βυθοτεμάχια" όπως είναι ο επιστημονικός όρος. 
 
<a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>

Χρήμα και Στόλο έναντι κοιτασμάτων στέλνουν οι Ρώσοι στην Κύπρο!

Tην ώρα που οι Έλληνες πολίτες εμφανίζονται στις περισσότερες δημοκσοπήσεις έτοιμοι να ξαναδώσουν την διακυβέρνηση της χώρας σε έναν συνα...

Διαβάστε την συνέχεια

Κένταυροι – Rangers οι “χρυσαυγίτες” της ΟΝΝΕΔ

Ellada simera 5 Πολιτική 13:06

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZw-IcvmxLQlfxN4FmZ1MYujK6z-4U2kJDy45GvE81C13kiYLH3hwBrlQ_7rK8L4IRNhmWgLm4vssyoet4V3sxJchfplhAqBs6KhCQK0FwuMV2taftmHxrxzrS_qeG8CAW32vLSGtnm2MF/s1600/oi-xrysaygites-ths-onned.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img alt="Oι χρυσαυγίτες της ΟΝΝΕΔ" border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZw-IcvmxLQlfxN4FmZ1MYujK6z-4U2kJDy45GvE81C13kiYLH3hwBrlQ_7rK8L4IRNhmWgLm4vssyoet4V3sxJchfplhAqBs6KhCQK0FwuMV2taftmHxrxzrS_qeG8CAW32vLSGtnm2MF/s320/oi-xrysaygites-ths-onned.jpg" title="Oι χρυσαυγίτες της ΟΝΝΕΔ" width="600" /></a></div> 
…απλά μαθήματατα τραμπουκικής νεοδημοκράτικης ιστορίας … 
μιας ιστορίας ταγμάτων ασφαλείας που η τωρινή δήθεν κεντροδεξιά Ν.Δ. θέλει να ξεχάσει ή κάνει πως δεν θυμάται αλλά για κακή της τύχη δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου ιδιαίτερα εμείς που δεχτήκαμε τις επιθέσεις των πρωτοπαλήκαρών της…! 
 
Όλοι γνμωρίζουμε πως η Ν.Δ όσα κουστουμάκια μεσαίου χώρου κι αν φορέσει στις τάξεις της είχε πάντα και πάντα θα έχει τραμπούκους ανάλογους με αυτούς της χρυσής αυγής …βέβαια τότε τα τάγματα εφόδου δεν χτυπούσαν ούτε μαχαίρωναν μετανάστες γιατί δεν υπήρχε το σημερινό πρόβλημα …χτυπούσαν και μάλιστα ανελέητα κνίτες, ρηγάδες, αναρχικούς …όσους δηλαδή δεν ταίριαζαν με τα δικά της στανταρτς και τις πολιτικές της θέσεις…. 
 
Οι “Κένταυροι” και οι “Rangers” ήταν έμπνευση του μακαρίτη του Αβέρωφ -πρόεδρος τότε της Ν.Δ. και είχαν αρχηγούς τους, τον Μιχαλολιάκο (βουλευτή Πειραιώς, ξάδελφος του Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου) και τον Μανωλάκο (φαρμακοποιός, πολιτευτής και χουντοβασιλικός). 
 
Οι τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ…”Ομάδες κρούσης” τελούσαν υπό τις ευλογίες των προέδρων Μεϊμαράκη και Βουλγαράκη. 
 
Ήτανε ομάδες γυμνασμένων ΟΝΝΕΔιτών -σας θυμίζουν κάποιους;- που κατέβηκαν σε πανσπουδαστικά συνέδρια (αρχικά) και μετά σε σχολές για να ενισχύσουν τη ΔΑΠ, όταν αποτελούσε οικτρή μειοψηφία. Δεν ήταν φοιτητές, τουλάχιστον όχι όλοι…ήταν μπρατσαράδες και ιδιαίτερα στη Νομική Αθηνών είχαν κάνει αίσχη. 
Μετά οι περισσότεροι έγιναν νταβάδες της νύχτας… 
 
Με τις ευλογίες φυσικά των Μεϊμαράκη – Βουλγαράκη…τα γνωστά “Ντοράκια”….Πουλέν της Ντόρας, με την πολιτική έννοια, άιντε, το μυαλό σας στο πονηρό, κουτσομπολάκια 
 
Δυστυχώς για εμάς δεν υπάρχουν βίντεο που να αποδεικνύουν τις εφορμήσεις τους, βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά δια πάσαν χρήσην όπως συμβαίνει τώρα…. 
 
Άλλωστε η εποχή της “ένδοξης” δράσης τους ήταν τα τέλη ’70, αρχές και τέλη της δεκαετίας του ’80 
σποραδικά έκαναν κάποιες εμφανίσεις και στις αρχές τις δεκαετίας του ’90… 
Οι τραμπούκικες ομάδες κρούσεις διαλύθηκαν τυπικά αλλά όχι ουσιαστικά επι Μητσοτακη, η δράση τους, όμως, συνεχίστηκε υπογείως. 
 
Οι ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ήταν ομάδα νέων απο τον Κορυδαλλό και την Αθήνα. Καποια μελη ηταν ηταν πριν στο ΦΕΠ (Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία) και στην ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα) ενω οι 
RANGERS ήταν κυρίως απο Θεσσαλονικη. 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgURYVBV4CXRPS1Dxw78lYrE3k1bixT6eItqWq0O5CBd58oaRPFdcLZjc5iTpT7YIOM4SsuhjxvhQAIRKONT95mFA6XUoFlGjmuFRe4Ig-s5yczkZ9webRkp82GQ8yLUllsgxuhZK0VgouR/s1600/kentayroi-rangers.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;" target="_blank"><img alt="Κένταυροι – Rangers" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgURYVBV4CXRPS1Dxw78lYrE3k1bixT6eItqWq0O5CBd58oaRPFdcLZjc5iTpT7YIOM4SsuhjxvhQAIRKONT95mFA6XUoFlGjmuFRe4Ig-s5yczkZ9webRkp82GQ8yLUllsgxuhZK0VgouR/s320/kentayroi-rangers.jpg" title="Κένταυροι – Rangers" width="320" /></a></div>Οι παλιοι τραμπούκοι ΟΝΝΕΔιτες μεγάλωσαν και σήμερα “καταδικάζουν την βια απ’ οπου και αν πρόερχεται” 
 
Για ρωτήστε κανέναν παλιό Καλαματιανό να σας πει για τη δράση τους στη δεκαετία του ’80. Για τις τζαμαρίες που κατέβαζαν και για τον αρχηγό τους, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αντώνη Σαμαρά….αρχηγό της Ν.Δ. σήμερα και επίδοξο σωτήρα μας. 
 
Καθόλου μη γουρλώνετε τα ματάκια σας. Έτσι είναι όπως ακριβώς το λέω. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο αρχηγός των τραμπούκων στην Καλαμάτα στη δεκαετία του ’80, με μεγάλη δράση. Μπορεί να είναι μια σελίδα της ζωής του που θέλει να σκίσει αλλά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θυμούνται…. 
 
Ομάδες δεξιών τραμπούκων, φυτώρια του Καλαμπόκα και άλλων ευγενών νέων. 
 
Κάποτε ήταν γεμάτη η ΟΝΝΕΔ από δαύτους. 
 
Να προσθέσω απλά ότι ήρωάς τους και πρωτοπαλλήκαρο σε πολλές εκδηλώσεις ήταν ο γνωστός, βουλευτής και σήμερα αρχηγός κόμματος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Πάνος Καμμένος. 
Τότε κάποιοι θα θυμούνται ότι στις διαδηλώσεις η συγκεκριμένη ομάδα εμφανιζόταν με κράνη και ρόπαλα, πράγμα που δείχνει εντόνως τις προθέσεις τους. Το ότι σήμερα οι πρώην κένταυροι κατηγορούν, ασχέτως, λένε, πολιτικής τοποθέτησης, τα κράνη και τις κουκούλες, είναι εντελώς συμπτωματικό. 
 
Να πούμε επίσης ότι πολλοί από αυτούς, έχοντας φύγει από τις ομάδες αυτές, ή όντας ακόμα μέλη τους, εκτελούσαν τραμπουκισμούς για συμφέροντα τρίτων (μάθε τέχνη κι άστηνε, κι όταν πεινάσεις πιάστηνε). Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το σπάσιμο της απεργίας της Ιζόλα, όπου αν και δεν εξυπηρετούσε άμεσα συμφέροντα της ΝΔ (έμμεσα σίγουρα) απεδείχθη ότι το ντου με τα πιστόλια το έκαναν πρώην κένταυροι. 
 
Όσοι δεν είναι ΔΑΠίτες – ΟΝΝΕΔίτες και είναι πάνω από 30 χρονών έχουν σίγουρα φάει ξύλο από κένταυρους και μπορούν να επιβεβαιώσουν τα όσα λέω. Οι πιο νέοι ευτυχώς τους πέτυχαν στην εποχή της “παρακμής” τους και δεν είχαν την τιμή να δουν το φασιστικό πρόσωπο της ΟΝΝΕΔ τόσο απροκάλυπτα. Μετά αποφάσισαν να ακολουθήσουν το προφίλ της ΠΑΣΠ που δίνει ένα άλλοθι a priori στα μέλη τους, αφού όλοι λένε “σιγά μη ρίξαν τα καλα παιδια της διπλανης πορτας ξύλο”, και άλλες τέτοιες ανοησίες. Το σώμα πάντως των κενταύρων, αν και όχι με αυτή την ονομασία, και σίγουρα όχι με τέτοια συμμετοχή και οργάνωση, υπάρχει ακόμα και ίσως είναι καιρός οι πληγέντες να κάνουν κάτι γι’ αυτό. 
Δεν κατεβαίνουν ομαδικά σε πορείες αλλά έχουν δράσει κατά καιρούς. 
 
Τα είχα βιώσει τα παρακρατικά φασισταριά στις πρώτες καταλήψεις στην αρχή του ’90. Τότε που μας την έπεφταν βράδυ στα σχολεία για να σπάσουν τις καταλήψεις. Και με αποκορύφωμα βέβαια την δολοφονία του Τεμπονέρα (θα αναφερθώ παρακάτω στα γεγονότα και στη δολοφονία). Εκείνη την εποχή, ακόμα δρούσαν αυτές οι ομάδες, ιδίως τότε που είχε ανεβει στην εξουσία για μια 3ετια η ΝΔ. 
 
 
Για την ιστορία! 
 
Σέρρες, Γενάρης ’91, μαθητικά, 2ο-4ο Γυμνάσιο-Λύκειο Σερρών. 
Κατάληψη διαρκείας και στα δυό κτήρια και στα δυό σχολεία (συστεγαζόμενα). 
Δύναμη κατάληψης 1000 μαθητές. 
Δύναμη συνελεύσεων 500 μαθητές. 
Δύναμη κατάληψης (πρωί-απόγευμα) 300 μαθητές. 
Δύναμη κατάληψης (βράδυ) 50-60 μαθητές κι εξωσχολικοί (φοιτητές-γονείς-νεολαίοι). 
 
Τρεις μέρες μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα και μετά την αποχώρηση της ΚΝΕ από τις καταλήψεις λόγω της τεταμένης κατάστασης, οννεδιτες κρανοφοροι με ροπαλα επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν άγρια 30/40 φοιτητές ….οι περισσότεροι ΔΑΠΙΤΕΣ, σχεδόν όλοι από τα ΤΕΦΑΑ Σερρών. 
Ο επικεφαλής φώναζε και ξαναφώναζε τα γνωστά για κομμούνια και σαπούνια, για τον ΠΑΟ(!) Η κατάληψη έληξε την Παρασκευή εκείνης της βδομάδας. Την κλείσαν οι γονείς που είδαν τους μισούς από τους μαθητές στο νοσοκομείο και κατάλαβαν ότι τα ψέμματα είχαν τελειώσει. Η αναδρομή έτσι για την ιστορία. 
 
Ειδικά για τη δράση της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα: 
* Είχαν προπηλακίσει και τραυματίσει πολίτες πολύ πριν τα γεγονότα Τεμπονέρα (π.χ. επιθέσεις σε προεκλογικά περίπτερα) 
* Οι τραμπούκοι τους ήταν πασίγνωστοι ήδη από το ’87 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), αλλά κανένας δεν τους άγγιζε. 
* Χρησιμοποιήθηκαν ως παρακρατικός μηχανισμός από το νομάρχη Τάγαρη και τον αστυνομικό διευθυντή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με σκοπό την “ανακατάληψη” κατειλημένων σχολείων και σχολών. Πριν από τα γεγονότα στο 4ο Λύκειο, είχε γίνει σύσκεψη στη νομαρχία για το θέμα και, αν θυμάμαι καλά, ορισμένοι πρωταγωνιστές των επισοδείων συμμετείχαν. Η κατάληξη γνωστή…. 
 
Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής. 
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.). 
 
Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος (μετέπειτα πασόκος), δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά. 
Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις. 
 
Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων. 
Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα τριάντα στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους. 
 
Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας. 
Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη» και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί. 
 
Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτήριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα. 
 
Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν πλέον τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο. 
 
Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται. 
 
Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτήριο του καταστήματος. 
Η ένταση συνεχίζεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα, με νέες πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενόσω ο Γ. Σουφλιάς, αντικαταστάτης του παραιτηθέντος Β. Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας, αποσύρει τα επίμαχα νομοθετήματα και ανακοινώνει την έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος του Κόλπου μετατοπίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. 
 
Οι μαθητές ξαναγύρισαν στα μαθήματά τους στις 13 Ιανουαρίου. 
 
Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο (22 Ιουνίου 1992 – 9 Μαρτίου 1993) και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκως καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό. 
 
Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό (7 Δεκεμβρίου 1993 – 19 Απριλίου 1994) ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών. Το 1996 άσκησε αναίρεση, προκειμένου να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχικής ορμής», αλλά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας (1 Οκτωβρίου 1996 – 17 Οκτωβρίου 1996) διατήρησε την ποινή 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν νέας επιμέτρησης στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του. Μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι αθώος και δράστης της δολοφονίας Τεμπονέρα ο “συναγωνιστής” του στην ΟΝΝΕΔ, Αλέκος Μαραγκός. 
 
Αυτά έγιναν τότε και πρωτεργάτες ήταν άτομα προπάντων φανατισμένα ένας κομματικός στρατός της ΝΔ ώστε να μην υπάρξει αντίλογος στον εκπαιδευτικό μεσαίωνα που ήθελε να κατοχυρώσει! 
Ο Μαραγκός και Καλαμπόκας ήταν απλώς τα εκτελεστικά όργανα. 
 
ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ; 
<a href="http://www.ramnousia.com/">πηγή</a>

Κένταυροι – Rangers οι “χρυσαυγίτες” της ΟΝΝΕΔ

…απλά μαθήματατα τραμπουκικής νεοδημοκράτικης ιστορίας … μιας ιστορίας ταγμάτων ασφαλείας που η τωρινή δήθεν κεντροδεξιά Ν.Δ. θέλει να ξε...

Διαβάστε την συνέχεια

Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας (Μέρος Γ')

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη, οικονομία 12:19

<div style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZG64BLVQXvQRX7nuqxtDJoFnuFQyGmPeiIdYKOL5r5Z5J_LEGwuGLehAswPSB6SLWnW1YJhOi0MItShV9YMMm89j_LsqPpfwD6xtpue3Q_tP0GhCmFvypgORgCRnfhKb4mReAZnJogpC-/s1600/20110312_ldp001.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5753888127147798162" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZG64BLVQXvQRX7nuqxtDJoFnuFQyGmPeiIdYKOL5r5Z5J_LEGwuGLehAswPSB6SLWnW1YJhOi0MItShV9YMMm89j_LsqPpfwD6xtpue3Q_tP0GhCmFvypgORgCRnfhKb4mReAZnJogpC-/s400/20110312_ldp001.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 362px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 645px;" /></a> 
 
 
1. <a href="http://kostasxan.blogspot.com/2012/05/blog-post_1550.html">"Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας" (Μέρος Α')</a></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">2. <a href="http://kostasxan.blogspot.gr/2012/05/blog-post_8275.html">"Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας" (Μέρος Β')</a></div> 
 
<a href="http://kostasxan.blogspot.com/"></a> 
 
<div style="color: #cc0000; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: center;">ΜΕΡΟΣ 3ο</div> 
<a href="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRkZmQnorq8YL76rs_hSp643zSosUfsPPs4hQsoFjA1sDDJiG-E2g" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRkZmQnorq8YL76rs_hSp643zSosUfsPPs4hQsoFjA1sDDJiG-E2g" /></a>Το σχέδιο για μια ενωμένη Ευρώπη ήταν πάντα συνυφασμένο με τον έλεγχο και το ενιαίο νόμισμα ήταν το εργαλείο με το οποίο θα πραγματοποιούνταν. Οι Ρωμαίοι είχαν ένα ενιαίο νόμισμα, μέσα από το οποίο προώθησαν την κυριαρχία τους παντού. Η Μεσαιωνική Ευρώπη, υπό την κυριαρχία του Καρλομάγνου, είχε ένα κοινό νόμισμα, το οποίο ένωνε την Ευρώπη σε επίπεδο πολιτικό, στρατιωτικό και θρησκευτικό, στο πλαίσιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και σήμερα η Ευρώπη έχει το δικό της κοινό νόμισμα και πάλι, και το χρησιμοποιεί για να ενώσει την Ευρώπη και πάλι, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Άραγε, το σύγχρονο αυτό εγχείρημα θα μας οδηγήσει για άλλη μια φορά σε ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος υπό το ρωμαιοκαθολικό δόγμα; 
 
Το ευρώ γεννήθηκε το 1999, αλλά τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα του ενιαίου νομίσματος τέθηκαν σε κυκλοφορία μόλις το 2002. Με την ένταξή τους στην Ευρωζώνη, οι χώρες ήταν υποχρεωμένες να εγκαταλείψουν η κάθε μία το εθνικό νόμισμα του κυρίαρχου κράτους της. Αυτό που δεν γνώριζαν οι λαοί των χωρών μελών είναι ότι θα κατέληγαν να παραδώσουν το σύνολο της εθνικής κυριαρχίας τους στα πόδια κάποιας αρχής που γνώριζαν μεν, αλλά δεν κατανοούσαν. 
<div face="Georgia,""></div>Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι ισχυροί Ευρωπαίοι ηγέτες ανέπτυξαν ένα σχέδιο μυστικό που βασίζεται στην αντίληψη ότι μέσω του ελέγχου της ροής των κεφαλαίων, οι χώρες θα μπορούν στην επόμενη φάση να ελέγχονται από μια κεντρική αρχή. Η Γερμανία, μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας διασφαλίζει το ότι ένας ευνοούμενος κεντρικός "πυρήνας" ευρωπαϊκών χωρών (οι χώρες εκείνες με τους οποίες η Γερμανία θα πρέπει να συνεργαστεί σε πολιτικό επίπεδο) θα χαίρει ιδιαίτερης οικονομικής εύνοιας, ενώ οι υπόλοιπες χώρες ουσιαστικά υποβαθμίζονται σε βαθμό υποτέλειας. Έτσι διαμορφώνεται ένα μοντέλο δόμησης της Ευρώπης που δεν διαφέρει από εκείνο των μεσαιωνικών χρόνων. 
<div face="Georgia,""></div>Ο γνωστός συντηρητικός ακαδημαϊκός Έιντριαν Χίλτον περιέγραψε τις προθέσεις των ιδρυτών της ΕΕ στο βιβλίο του <a href="http://www.amazon.co.uk/Principality-Power-Europe-Adrian-Hilton/dp/0951838628:%20">"The Principality and Power of Europe"</a> ("Η ηγεμονία και η ισχύς της Ευρώπης") 
 
<blockquote class="tr_bq">"Σκοπός ήταν να κατευθυνθούν τα κράτη της Ευρώπης προς την δημιουργία ενός υπερκράτους, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι λαοί τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αυτό θα ήταν εφικτό μέσω διαδοχικών φάσεων, η κάθε μια από τις οποίες θα παρουσιάζεται ως δήθεν οικονομικός στόχος, αλλά που θα οδηγήσει τελικά και αμετάκλητα στην δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους". </blockquote>Το 1952 ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ, ο Ζαν Μονέ, ένας ρωμαιοκαθολικός που οραματιζόταν την γέννηση μιας Ευρώπης του καθολικισμού, δήλωσε: "Η συγχώνευση των οικονομικών λειτουργιών θα υποχρεώνει τα έθνη να εγκαταλείπουν την εθνική κυριαρχία τους για να υπαχθούν σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος". 
<div face="Georgia,""></div>Το 1957 ο Πήτερ Θόρνικροφτ, πρώην υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, παρατήρησε σε ένα βιβλίο του που είχε τον τίτλο "Design for Europe" ("Σχέδιο για την Ευρώπη"), ότι λόγω του εθνικού πατριωτισμού και της εξάρτησης από δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες, "καλό είναι να οδηγείται ο κάθε λαός αργά και ασυνείδητα στην εγκατάλειψη της παραδοσιακής του οικονομικής άμυνας, χωρίς να ερωτάται εκ των προτέρων". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Ο Τζων Μπράουν, διοικητικό στέλεχος της Euro Pacific Capital και πρώην μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου, έγραψε σε άρθρο του τον Φεβρουάριο του 2010: 
 
<blockquote class="tr_bq">"Το ευρωπαϊκό πείραμα με ένα διακρατικό νόμισμα μπαίνει στο εργαστήριο για την πρώτη δοκιμή του. Στην ουσία, το ευρώ δημιουργήθηκε ως "μοχλός" για την προώθηση μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής πολιτικής ένωσης, και όχι ως ένα νόμισμα που θα αντιπροσωπεύει (...) μια ήδη ενωμένη οικονομία".</blockquote>Τον Οκτώβριο του 2008 η βρετανική εφημερίδα Telegraph ανάφερε σε δημοσίευμά της ότι οι ηγέτες της Ευρώπης "ενέκριναν ολόψυχα την ιδέα μιας 'ευεργετικής κρίσης' ". Φανταστείτε μια ευεργετική κρίση, σχεδιασμένη με πλήρη μυστικότητα, με τρόπο ώστε οι ευρωφεντεραλιστές να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την απόλυτη εξουσία τους. Ο Ρομάνο Πρόντι, πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παρατήρησε ότι "μια οικονομική κρίση θα επιτρέψει στις Βρυξέλλες να επιταχύνουν τη μετάβαση σε μια πλήρως ανεπτυγμένη οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Με άλλα λόγια, αυτό που μας λένε όλοι οι προαναφερθέντες συγγραφείς και αρθρογράφοι είναι ότι υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει ένα μυστικό σχέδιο χειραγώγησης των χωρών της Ευρώπης μέσω επεμβάσεων στα δημοσιονομικά τους και την οικονομική πολιτική τους, αλλά και μέσω της θέσπισης ενός ενιαίου νομίσματος που στόχο έχει την χειραγώγηση των χωρών της Ευρώπης και την υπαγωγή τους σε ένα τεράστιο υπερκράτος. Η αρχική επιδίωξη των ιδρυτών της ΕΕ ήταν η χρήση της οικονομικής αλληλεξάρτησης ως οχήματος για την πολιτική ενοποίηση. Και αυτό ακριβώς έχει επιτευχθεί σήμερα. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div> 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL1vxdCU_xVXzQo3l1ulQO99xsnKuWEi5bsYMR8I-ykvahFoDdayTfYsSJgWEG2US_tGABgzgSRop8TL3fRN8l5JCY1CmxYRQlXu8HeNhdZ0416VPXY90VA-ZsuKHYeEEPY_sAqv3s5feq/s1600/blood+of+a+poet+statue.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL1vxdCU_xVXzQo3l1ulQO99xsnKuWEi5bsYMR8I-ykvahFoDdayTfYsSJgWEG2US_tGABgzgSRop8TL3fRN8l5JCY1CmxYRQlXu8HeNhdZ0416VPXY90VA-ZsuKHYeEEPY_sAqv3s5feq/s320/blood+of+a+poet+statue.jpg" width="320" /></a>Η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι το σημείο στο οποίο η οικονομική ολοκλήρωση και η πολιτική ενοποίηση θα συντηχθούν τελικά. Ας σημειωθεί επίσης ότι ο αρχικός στόχος ήταν να γίνουν όλα αυτά χωρίς να αντιληφθούν οι λαοί το σκεπτικό της όλης διαδικασίας. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Και πράγματι, όπως ακριβώς το είχαν σχεδιάσει, αμέσως μετά την επίσημη ίδρυση του υπερκράτους, ξέσπασε η κρίση. Και σαν να έδινε το παράγγελμα, η γνωστή εφημερίδα της οικονομικής ελίτ, Wall Street Journal, κυκλοφόρησε με τον συνθηματικό τίτλο <a href="http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703427704575050911889782750.html">"Καιρός να μεγαλώσει η ευρωζώνη"</a>. 
 
<blockquote class="tr_bq">"Η έξοδος από την κρίση", έγραφε σε εκείνο το δημοσίευμά της, "θα απαιτήσει μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή κυβέρνηση που να διαθέτει ουσιαστική φορολογική και δημοσιονομική δικαιοδοσία. Θα πρέπει να διαθέτει επίσης την ικανότητα να αναδιανέμει τους υπάρχοντες πόρους και να επιβάλλει δημοσιονομική πειθαρχία σε ολόκληρη την ήπειρο. Με λίγα λόγια, για την επίλυση της κρίσης θα είναι αναγκαίο να προχωρήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό η πολιτική ένωση. (...) Ωστόσο, η επιλογή είναι πλέον σαφής και αναπόφευκτη". </blockquote>Αυτά τα μεστά νοημάτων έγραφε τότε η Wall Street Journal, αλλά ξέρετε κάτι, φίλοι μου; Σε όλα αυτά δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα επιλογής. Η Ευρώπη έχει πάρει την νέα της εφιαλτική μορφή και έχει "κλειδώσει τις πόρτες". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>"Η κρίση αποκάλυψε τις αδυναμίες μας", δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Χέρμαν βαν Ρομπάι τον Φεβρουάριο του 2010. "Οι πρόσφατες εξελίξεις στην ευρωζώνη υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη να ενισχυθεί η οικονομική διακυβέρνηση μας". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Όσο για την Κάθριν Άστον, την υπουργό επί των εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ, εκείνη προχώρησε ακόμη περισσότερο. Σε μια διάσκεψη κορυφής για την ασφάλεια στο Μόναχο τον Φεβρουάριο του 2010, δήλωσε: "Πρέπει να ενεργοποιήσουμε όλους τους μοχλούς επιρροής μας - τα μέσα διαχείρισης πολιτικών και οικονομικών κρίσεων, καθώς και καταστολής εξεγέρσεων πλήθους και στρατιωτικών πραξικοπημάτων - αν πρόκειται να στηρίξουμε μια ενιαία πολιτική στρατηγική". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Τα γεγονότα στην Ευρώπη δείχνουν καθαρά ότι κάποια μείζονος σημασίας προφητικά γεγονότα βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να διασπαστεί. Βλέπουμε χώρες, όπως η Εσθονία, να ετοιμάζονται να ενταχθούν στην ευρωζώνη, ακόμη και αυτή τη στιγμή της μεγάλης αβεβαιότητας του ευρώ. Αντί της διάσπασής της, διαφαίνεται η μετάβαση προς ένα πιο αυταρχικό και περισσότερο ελεγχόμενο είδος ένωσης. Ακριβώς αυτό επεδίωκαν οι ευρωκράτες, και αυτό ακριβώς έχουν σχεδιάσει. Αναγκάζουν τα έθνη να δεχτούν μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία θα αποσπάσει από τις μεμονωμένες χώρες κάθε είδος αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας. Όταν ολοκληρωθεί πλήρως η εκτέλεση του σχεδίου τους, το αποτέλεσμα μπορεί κάλλιστα να μοιάζει με τις "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης". Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα ήταν και είναι σε μεγάλο βαθμό ένα προκαθορισμένο, σκηνοθετημένο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αλλά ίσως το πιο σημαντικό σχόλιο που έγινε πάνω σε αυτό το θέμα το έκανε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. "Χρειαζόμαστε αυστηρότερες ρυθμίσεις", δήλωσε τον Μάρτιο του 2010. "Με αυτό εννοώ ότι σε μια ακραία περίπτωση, αν μια χώρα αποδειχθεί ανίκανη να τακτοποιήσει τα οικονομικά της, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να αποχωρεί από την ζώνη του ευρώ".</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Η απειλή εκείνη του Σόιμπλε έχει σημασία. Η Ελλάδα γνωρίζει ότι, υπό τις σημερινές συνθήκες [του 2010], είναι δύσκολο να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Αφ' ενός θα ήταν δύσκολο να επιβιώσει και αφ' ετέρου θα προκαλούσε ένα φαινόμενο ντόμινο, που θα οδηγούσε σε παγκόσμια οικονομική αστάθεια. Σαφώς η Γερμανία διαθέτει αρκετή ισχύ ώστε να υποχρεώσει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, αλλά ο Σόιμπλε προφανώς επιδιώκει να την εκφοβίσει αρκετά, ώστε να τηρήσει τους όρους του δανεισμού της. Στην πραγματικότητα, αν κρίνουμε από τα γεγονότα που επακολούθησαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης, έχει καταστεί σαφές ότι η Ελλάδα προορίζεται να μείνει στην ευρωζώνη. Αλλά το προηγούμενο καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο ήταν μια χώρα μεταξύ ίσων, πρόκειται να αλλάξει. Η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης την στήριξαν οικονομικά με δάνεια, ή τουλάχιστον εξαγόρασαν χρόνο, δανείζοντάς της υπέρογκα ποσά συγκριτικά με την μικρή οικονομία της. Αλλά το έκαναν αυτό απαιτώντας από την Ελλάδα ένα τεράστιο πολιτικό κόστος. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><a href="http://media.economist.com/sites/default/files/imagecache/original-size/images/2012/02/blogs/charlemagne039s-notebook/Greece%20in%20Brussels%20000_Par6877896,%20595.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="http://media.economist.com/sites/default/files/imagecache/original-size/images/2012/02/blogs/charlemagne039s-notebook/Greece%20in%20Brussels%20000_Par6877896,%20595.jpg" width="320" /></a>Αλλά οι δηλώσεις εκείνες του Σόιμπλε φανέρωσαν και κάτι άλλο. Τόνιζε την ανάγκη για περισσότερες ρυθμίσεις, πράγμα που θα πρέπει να ερμηνευθεί ως περισσότερος έλεγχος. Αφού η Γερμανία ελέγχει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο Σόιμπλε εννούσε προφανώς ότι η Γερμανία πρόκειται να ασκεί από δω και στο εξής, με τη βία και χωρίς να ρωτήσει κανέναν, μεγαλύτερο έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Η Γερμανία ανέρχεται συνεχώς και φιλοδοξεί να γίνει ο συνταγματικός δικτάτορας της Ευρώπης. Ιστορικά, η Γερμανία ήταν κάποτε η δύναμη που κυβερνούσε την Ευρώπη υπό τον παπισμό. Η αρχική ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιελάμβανε μια Γερμανία εντός συγκεκριμένων ορίων, περιορισμένη και υπό έλεγχο από το υπερκράτος. Αλλά αντί για αυτό, η ισχύς της Γερμανίας έχει αυξηθεί και έχει πλέον καταστεί η φωνή που υπαγορεύει τα πάντα στην Ένωση. Οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ήταν αντίθετες με αυτή την τροπή και δεν συμφώνησαν ποτέ με αυτήν, αλλά στην παρούσα φάση δεν έχουν άλλη επιλογή. 
 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Πήτερ Ζήαν του Ινστιτούτου Stratfor, ενός κέντρου γεωπολιτικών και στρατηγικών μελετών, έγραψε σε κάποιο <a href="http://www.stratfor.com/weekly/20100315_germany_mitteleuropa_redux">άρθρο</a> του ότι η δήλωση εκείνη του Σόιμπλε "δεν είναι μια δήλωση στην οποία προέβη ένα οποιοδήποτε μέλος της ΕΕ, αλλά μάλλον το καθοριστικό και ισχυρότερο μέλος. Η Γερμανία εμφανίζεται τώρα διατεθειμένη όχι μόνο να σκεφτεί, αλλά και να συνδιαλεχθεί δημόσια, γύρω από τον ανασχεδιασμό της Ευρώπης για το δικό της συμφέρον. Ίσως να το κάνει αυτό σήμερα, ίσως και όχι, αλλά από τη στιγμή που προέβη σε αυτή την δήλωση, έχει προαναγγείλει την αλλαγή της σχέσης της Γερμανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη".</div>Όσοi μελετούν τις προφητείες δεν θα πρέπει να αφήσουν να περάσουν απαρατήρητες οι συνέπειες της δήλωσης αυτής του Σόιμπλε. Η ίδια η χώρα που ήταν υπεύθυνη για δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, αλλά και αρκετές άλλες συγκρούσεις σε ολόκληρη την ευρωπαίκή ήπειρο, πρόκειται τώρα να αναγορευθεί στον διαχειριστή της Ευρώπης, για άλλη μια φορά. Αντί να περιορίσει την Γερμανία, το ευρώ έχει γίνει το εφαλτήριο για την άνοδό της στην εξουσία. Η φιλοδοξία της Γερμανίας είναι σαφής. Όπως έγραψε ο Ζήαν, "η Γερμανία κατορθώνει με ύπουλες και αδιαφανείς μεθόδους όσα δεν μπόρεσε να επιτύχει μέσα στην τελευταία χιλιετία ενδοευρωπαϊκών συγκρούσεων". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ας δούμε τώρα ένα άλλο σημαντικό ερώτημα που σχετίζεται με τις προφητείες της Αγίας Γραφής. Εάν η Γερμανία αναχθεί σε κυβερνήτη της Ευρώπης, ποιός ή τι θα εξουσιάζει την Γερμανία;</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Otto_von_Habsburg">Όττο φον Χάψμπουργκ</a>, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είπε κάποτε: 
 
<blockquote class="tr_bq">"Η [Ευρωπαϊκή] Κοινότητα βασίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στην κληρονομιά της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αν και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που ζουν υπό αυτήν δεν γνωρίζουν βάσει ποιάς κληρονομιάς ζουν".</blockquote></div>Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, την οποία σχεδίασαν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν άνοιξε το δρόμο για την επανένωση της Γερμανίας και την ανακήρυξή της σε ηγέτη της Ευρώπης. Χωρίς τη βοήθεια της Ρώμης και των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό θα ήταν αδύνατο. Η Γερμανία οφείλει υποταγή στην Ρώμη. Κατά συνέπεια, το Βατικανό ελέγχει τώρα την Γερμανία παρασκηνιακά, την χώρα που εισηγήθηκε κάποτε την θρησκευτική μεταρρύθμιση. Ως ο παρασκηνιακός ηγέτης της Γερμανίας, η Ρώμη είναι, κατ' επέκταση, ο παρασκηνιακός ηγέτης ολόκληρης της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από όσα διαδραματίζονται ανοιχτά. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="https://encrypted-tbn1.google.com/images?q=tbn:ANd9GcTRrPQcG2QBBrJcadqSKPe3c6R6lBYDxP6sn8yQ57yT71rri8r3Hw" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://encrypted-tbn1.google.com/images?q=tbn:ANd9GcTRrPQcG2QBBrJcadqSKPe3c6R6lBYDxP6sn8yQ57yT71rri8r3Hw" /></a>Αλλά υπάρχει και ένα άλλο θέμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης υποβοηθούν τη Ρώμη στην εκτέλεση του σχεδίου της να επανιδρύσει την "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία". Πάνω στο αποκορύφωμα της κρίσης, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η αμερικανική κεντρική τράπεζα Federal Reserve, συνεργάστηκε με άλλες κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο προκειμένου να προσφέρει στην Ευρωπαϊκή Ένωση εγγυήσεις ρευστότητας με ρήτρα αμερικανικού δολαρίου, με σκοπό να στηριχθεί το σχέδιο δανεισμού της Ελλάδας και να διατηρηθεί η σταθερότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών.</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Η συμφωνία μεταξύ της Federal Reserve των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που (σύμφωνα με την εφημερίδα <a href="http://www.usatoday.com/money/world/2010-05-09-eu-ministers-euro_N.htm?csp=DailyBriefing">USA Today</a>) "αναγκαστικά έπρεπε να υπάρξει λόγω του προβλήματος του ανεξέλεγκτου χρέους της Ελλάδας", είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε άλλες οικονομικά προβληματικές χώρες της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία. Ο επίτροπος της ΕΕ για θέματα νομισματικής πολιτικής, Όλι Ρεν, δήλωσε: "Η [αμερικανικής πρωτοβουλίας] συμφωνία μεταξύ Federal Reserve και ΕΕ είναι η έμπρακτη απόδειξη του γεγονότος ότι θα υπερασπιστούμε το ευρώ με όσα μέσα διαθέτουμε". 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ένα πολύ σημαντικό απόσπασμα από το βιβλίο "Great Controversy" ("H μεγάλη διαμάχη"), που βρίσκεται στη σελίδα 588:</div><blockquote class="tr_bq"><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">"Οι προτεστάντες των Ηνωμένων Πολιτειών θα είναι εκείνοι που κατά κύριο λόγο θα απλώσουν το χέρι τους για να σφίξουν το χέρι του πνευματισμού. Θα απλώσουν το χέρι πάνω από την άβυσσο για να σφίξουν το χέρι της εξουσίας της Ρώμης. Και όταν θα έχει επιτευχθεί αυτή η τρίπτυχη ένωση, η συγκεκριμένη χώρα θα ακολουθήσει τα βήματα της Ρώμης, προκειμένουν να προβεί στην καταπάτηση των δικαιωμάτων της ελεύθερης σκέψης και συνείδησης". </div></blockquote>Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμφέρον να βοηθήσουν στην επίλυση της ελληνικής κρίσης. Θα πρέπει να βοηθήσουν προκειμένου να προστατευθεί η αμερικανική οικονομία από τις συνέπειες της κρίσης χρέους της Ελλάδας. Αλλά ενώ βοηθούν στην επίλυση της κρίσης, βοηθούν παράλληλα την Ρώμη να αναστήσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενισχύοντας την οικονομία της Ευρώπης υπό την εποπτεία της ελεγχόμενης από το Βατικανό Γερμανίας. 
 
Η Βίβλος λέει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αγία Έδρα θα ενωθούν για να φέρουν τη λατρεία του Θηρίου ή την εικόνα του. Αυτό αναφέρεται στην Αποκάλυψη, στο κεφάλαιο 13, εδάφια 2-3. 
 
<blockquote class="tr_bq">"Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας". 
Και στάθηκα στην αμμουδιά της θάλασσας και είδα να βγαίνει από τη θάλασσα (που συμβολίζει την άβυσσο του Άδη) θηρίο, με δέκα κέρατα και επτά κεφάλια. Και πάνω στα κέρατά του υπήρχαν δέκα στέμματα, (σύμβολα της κυριαρχίας του πάνω στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου) και στα (επτά) κεφάλια του ήταν γραμμένα ονόματα βλασφημίας (ονόματα θεοποιηθέντων αυτοκρατόρων της Ρωμης και άλλων κυρίαρχων της γης).</blockquote><blockquote class="tr_bq"><div style="color: #cc0000;">"καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην·" </div>Και το θηρίο αυτό που είδα έμοιαζε με πάνθηρα, τα πόδια του ήταν σαν της αρκούδας και το στόμα του σαν στόμα λιονταριού. (Μέσα από τις εικόνες των ζώων αυτών, που συμβολίζουν την αιμοδιψία, την λαιμαργία, την θηριωδία και αλαζονεία, συμβολίζεται η απανθρωπιά, η απληστία και η αλαζονεία των διεφθαρμένων κοσμικών αυτοκρατοριών και ειδικότερα της Ρωμης). Και ο δράκοντας έδωσε στο θηρίο αυτό την δύναμή του, τον θρόνο του και την μεγάλη εξουσία του .</blockquote> 
<a href="https://encrypted-tbn2.google.com/images?q=tbn:ANd9GcT0bE8AdVZGQ4Mf4zOJK821YLj4QWrMxkEHQmTs7OFgODAHrTu1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://encrypted-tbn2.google.com/images?q=tbn:ANd9GcT0bE8AdVZGQ4Mf4zOJK821YLj4QWrMxkEHQmTs7OFgODAHrTu1" /></a>Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στο πρόβλημα της ρευστότητας, οι ενημερωμένοι δεν ξαφνιάστηκαν. Η κρίση που οι ίδιες οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τις κάνει να απλώνουν το χέρι τους πέρα από τον Ατλαντικό και να σφίγγουν το χέρι του Βατικανού και της Ευρώπης προκειμένου να βοηθήσουν στην επίλυση της κρίσης. Και αυτό είναι ένα μέτρο αυτοάμυνας. Βλέπετε, λοιπόν, πώς χρησιμοποιείται η οικονομική κρίση με εκπληκτικό τρόπο, προκειμένου να εκπληρωθεί η συγκεκριμένη προφητεία. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στο σημείο αυτό, ας συνοψίσουμε όσα μάθαμε σήμερα και ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε ποιοί βρίσκονται στην πραγματικότητα πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν.</div> 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το σχέδιο του ευρώ είναι έργα ρωμαιοκαθολικής έμπνευσης που αποσκοπούν στην αναστήλωση της πάλαι ποτέ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σχεδιάστηκαν από τη Ρώμη, σε συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, και στόχο είχαν την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, την επανένωση της Γερμανίας, την επέκταση της ευρωπαϊκής επικράτειας και την υπαγωγή ολόκληρης της ΕΕ στον έλεγχο της Ρώμης.</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Επειδή η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη οικονομία και η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, έχει αναλάβει η ίδια τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ελληνική κρίση χρέους σχεδιάστηκε από τη Γερμανία, μέσω της ΕΚΤ, και στόχος του σχεδίου ήταν να διοχετεύσει περισσότερη ισχύ στα χέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ιδίως της Γερμανίας, ώστε να μπορεί να ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στα ευρωπαϊκά ζητήματα.</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Ο Πάπας και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχουν βοηθήσει τη Γερμανία να επιτύχει αυτή τη θέση ισχύος και επιρροής. Επομένως η Γερμανία οφείλει υποταγή στο Βατικανό. Αυτό σημαίνει ότι το Βατικανό μπορεί να χρησιμοποιεί τη Γερμανία ως όργανό της για να χειραγωγεί την Ευρώπη ανάλογα με το συμφέρον της. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Η Ρώμη επιδιώκει επίσης τον έλεγχο ή τουλάχιστον τον χειρισμό τηε παγκόοσμιας οικονομίας. Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ηγέτες συνεργάζονται με το Βατικανό για την αναδιοργάνωση των παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, έτσι ώστε η παγκόσμια οικονομία να ελέγχεται από ελάχιστα άτομα, που είναι έμπιστοι συνεργάτες του Βατικανού. Σημειώστε ότι τέσσερα κράτη της ομάδας G7 είναι ευρωπαϊκά (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, και Βρετανία) συν δύο βορειοαμερικανικά (ΗΠΑ και Καναδάς), συν η Ιαπωνία. Η συνεργασία μεταξύ των "εμπόρων της γης", των "βασιλέων της γης" και του Βατικανού συνεχίστημε την ίδια στιγμή που η ελληνική κρίση κυριάρχησε στην προσοχή του κόσμου. Μην ξεχνάτε ότι ο Γκόρντον Μπράουν, τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ο Καναδός πρωθυπουργός, Στίβεν Χάρπερ, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας εκείνη την περίοδο, Κέβιν Ραντ, αλλά και πολλοί άλλοι ηγέτες, επισκέφθηκαν τη Ρώμη το 2009, ζητώντας να δουν τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ', προκειμένου να συζητήσουν την οικονομική κρίση, καθώς γινόντουσαν οι προετοιμασίες για την εδραίωση της παγκόσμιας οικονομίας. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Η Ρώμη θα έχει το μεγαλύτερο όφελος από την άνοδο της Γερμανίας στην εξουσία της ΕΕ, ιδίως λόγω του ελέγχου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Βίβλος λέει ότι η Γερμανία, μαζί με αρκετές άλλες χώρες, θα παραδώσει την εξουσία και τη δύναμή της στο Θηρίο, δηλαδή στη Ρώμη. Αυτό αναφέρεται στην Αποκάλυψη, στο κεφάλαιο 17, εδάφια 12-13. 
 
<blockquote class="tr_bq"><div style="color: #cc0000; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">"καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ᾿ ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου".</div>Και τα δέκα κέρατα που είδες συμβολίζουν δέκα βασιλείς, οι οποίοι δεν βασίλευσαν ακόμη, αλλά ως βασιλείς παίρνουν βασιλική εξουσία για μια ώρα (για μικρό χρονικό διάστημα) και θα βασιλεύσουν μαζί με το θηρίον για λίγο χρόνο.</blockquote><blockquote class="tr_bq">"οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν". 
Και αυτοί έχουν τα ίδια φρονήματα και τας ίδιες διαθέσεις και δίνουν στο θηρίο την δύναμη και την εξουσία τους.</blockquote>Σε αντάλλαγμα για την στήριξή της, η Ρώμη θα βοηθήσει τη Γερμανία να εξουσιάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση. 
 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://images.tmcnet.com/featurestory/ap/2011/06/05/Germany-Charlemagne-Prize-Trichet-JPEG-1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://images.tmcnet.com/featurestory/ap/2011/06/05/Germany-Charlemagne-Prize-Trichet-JPEG-1.jpg" width="210" /></a></div></div>Η Ρώμη βρίσκεται στην πραγματικότητα πίσω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την κρίση χρέους της Ελλάδας και την άνοδο της Γερμανίας στην ηγεμονική θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατέχει αυτή τη στιγμή. Δεν πρόκειται είναι απλά για μια συνωμοσία εις βάρος των πολιτών της Ευρώπης. Πρόκειται για μια συνωμοσία εναντίον του λαού του Θεού που κρατάει τις Δέκα Εντολές του Θεού. Η Ρώμη επιδιώκει να δημιουργήσει μια παγκόσμια θρησκεία και θα συνεργαστεί με τους "βασιλιάδες" και "έμπορους της γης" προκειμένου να επιτευχθεί αυτό. Έχουμε δει πώς το όλο σχέδιο προχωρεί παρασκηνιακά σήμερα. Η προτεραιότητά τους στην πρώτη φάση είναι να υποτάξουν και να παγιώσουν τις ισχυρές χώρες του κόσμου ξεκινώντας από την Ευρώπη, έτσι ώστε η Ρώμη να μπορέσει τελικά να επιβάλει την λατρεία του Θηρίου σε όλους τους πολίτες του κόσμου. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div>Xάρη στις βιβλικές προφητείες είμαστε σήμερα σε θέση να έχουμε μια σαφή εικόνα των όσων εκτυλίσσονται γύρω μας. Έχουμε επίσης την μοναδική ευκαιρία σήμερα να εντάξουμε τη ζωή μας στον δρόμο που μας υπέδειξε ο Ιησούς Χριστός. Η πορεία και οι επιδιώξεις αυτών των ισχυρών παγκόσμιων οργανώσεων και κινημάτων διαγράφεται με εκπληκτικό τρόπο μπροστά στα μάτια μας, όπως ακριβώς προείπαν οι Γραφές. 
 
<div style="color: black;">Μήπως ήρθε ο καιρός να προετοιμαστούμε για την έλευση του Ιησού; </div><div style="color: black;"></div><div style="color: black;">Μήπως ωρίμασε ο καιρός να βάλουμε τη ζωή μας σε κάποια τάξη, σύμφωνα με το θέλημά Του, όπως ο ίδιος μας το αποκάλυψε; </div> 
Είμαι βέβαιος ότι ήδη αρκετοί από εσάς έχετε αρχίσει να προβληματίζεστε και κάνετε τις ίδιες σκέψεις. Ας φροντίσει ο καθένας μας να κάνει ενσυνείδητα την επιλογή του. 
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Πάνω απ' όλα, ας μην ξεχνάμε το εδάφιο 34 από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 21. Αυτό ακριβώς είναι το θέλημα του Θεού για εμάς: 
<blockquote class="tr_bq">"Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιοτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ᾿ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη·"</blockquote><blockquote class="tr_bq">Προσέχετε τον εαυτό σας, μήπως γίνει βαριά η καρδιά σας και ασυγκίνητη στο άκουσμα του λόγου του Θεού, από την κραιπάλη, τη μέθη και τις βασανιστικές φροντίδες αυτής της ζωής. Να είστε άγρυπνοι, μήπως τυχόν μέσα στην κατάσταση αυτή της πνευματικής χαλάρωσης και παραζάλης πέσει επάνω σας άξαφνα η μεγάλη εκείνη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.</blockquote></div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Ιησούς θέλει να ωριμάσουμε, ώστε να μπορέσει να μας εμπιστευθεί το Άγιο Πνεύμα Του στις έσχατες ημέρες που πλησιάζουν:</div><blockquote class="tr_bq"><div style="color: #cc0000; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">"ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου".</div></blockquote><blockquote class="tr_bq"><div style="color: #cc0000; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Nα επαγρυπνείτε, λοιπόν, και να προσεύχεστε κάθε ώρα και στιγμή, ώστε να σας αξιώσει η Θεία Χάρη να αποφύγετε όλα αυτά τα φοβερά που πρόκειται να γίνουν και να σταθείτε με θάρρος και χαρά μπροστά στον Υιό του ανθρώπου.</div></blockquote> 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/">πηγή</a>

Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας (Μέρος Γ')

1 . "Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας" (Μέρος Α') 2 . "Το μυστικό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας" (Μέρος Β...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Σχέδιο "Ελλάς επί Τέσσερα".

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα 11:57

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-fFzascKLbGNxdK0mO3QrSwqvKJ8IGOOOUcPc51cUkGgaLp-ZuXZdVR-y2IYt7yNf3GqsIgFTYucWXVRsSJBj6St_fNISfLnWbOO7s2YR-abT2e96RA4BfGL2-BpYwCwdMolYM5BMgkU/s1600/imagesCA29E8ZW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="362" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5753391445659379698" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-fFzascKLbGNxdK0mO3QrSwqvKJ8IGOOOUcPc51cUkGgaLp-ZuXZdVR-y2IYt7yNf3GqsIgFTYucWXVRsSJBj6St_fNISfLnWbOO7s2YR-abT2e96RA4BfGL2-BpYwCwdMolYM5BMgkU/s640/imagesCA29E8ZW.jpg" style="margin-top: 0pt;" width="600" /></a></div> 
 
 
Πώς εξελίχθηκαν οι προσπάθειες για τις ΑΟΖ και… σταμάτησαν το 2009 
 
του Γιάννη Βαληνάκη* 
 
Με έκταση που υπολογίζεται από διεθνείς ερευνητές σε περίπου 500.000 τετρ. Χλμ [1], η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ ) της Ελλάδας είναι περίπου τέσσερεις φορές η έκταση της ξηράς της. Από αυτά και μόνο τα μεγέθη των αριθμών γίνεται αμέσως αντιληπτή η σημασία της ως πηγής πλούτου και ισχύος για την χώρα μας. Πολλά έχουν γραφεί τον τελευταίο καιρό για το ζήτημα της ΑΟΖ, όχι όμως πάντα με την δέουσα προσοχή στην πολυπλοκότητα του ζητήματος, τόσο από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου, όσο και από εκείνη της εξωτερικής πολιτικής. Απουσιάζουν επίσης συνήθως (άραγε τυχαία; ) οι αναφορές στη συστηματική και βάσει σχεδίου προσπάθεια που έγινε στο πρόσφατο παρελθόν από την χώρα μας έναντι των γειτόνων της. 
 
Ο σχεδιασμός αυτός για την ελληνική ΑΟΖ χρονολογείται από το 2004 και αποτελούσε μια ολοκληρωμένη πολιτική με συνολικό οραματικό στόχο και πρόβλεψη για σταδιακά βήματα προς την υλοποίηση, με ελληνικές ενέργειες αλλά και ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Η ΑΟΖ στο πλαίσιο αυτό δεν θεωρήθηκε ποτέ ως πανάκεια ή το «μαγικό ραβδί» που θα σώσει τη χώρα μας σε μια νύχτα από τα δημοσιονομικά και άλλα δεινά της. Η πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής είναι εξαιρετικά περίπλοκη και δεν προσφέρεται για συνθηματολογία. Και η προώθηση των εθνικών συμφερόντων δεν γίνεται με σπασμωδικές κινήσεις της στιγμής και κομπασμό των υπεύθυνων χειριστών ενώπιον των ΜΜΕ. Το άρθρο αυτό επιχειρεί στο πλαίσιο αυτό να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια με υπευθυνότητα, φωτίζοντας ορισμένες σημαντικές πτυχές του ζητήματος, έτσι τουλάχιστον που απασχόλησαν τον γράφοντα με την ιδιότητα του υφυπουργού Εξωτερικών κατά την διακυβέρνηση της χώρας επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή. Επιχειρεί, επίσης, να σκιαγραφήσει τους επιμέρους πυλώνες του σχεδιασμού αυτού που πήρε την κωδική ονομασία «Ελλάς επί Τέσσερα-Η Ελλάς των τεσσάρων θαλασσών». 
 
Όποιος ασχοληθεί σοβαρά με τα ζητήματα του δικαίου της θάλασσας και των σχετικών πολιτικο-στρατιωτικών αντιπαραθέσεων, αντιλαμβάνεται τη σημασία αλλά ταυτόχρονα και τις εγγενείς διεθνείς δυσκολίες διευθέτησης των διενέξεων αυτών, όταν μάλιστα διακυβεύονται τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές [2]. Χρήσιμο είναι επίσης να υπενθυμισθεί εδώ και η απόσταση που υπάρχει συχνά διεθνώς, ανάμεσα, από την μια μεριά στους συνήθως μαξιμαλιστικούς σχεδιασμούς που κάνουν τα κράτη (οι ηγεσίες, οι υπηρεσίες και οι επιστήμονες τους) διεκδικώντας το καθένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκταση στη θάλασσα (και κάτω από αυτήν) έναντι των γειτόνων τους, και από την άλλη στην τελική σύναψη μιας διεθνούς συμφωνίας οριοθέτησης. Εντάσεις, κρίσεις, στρατιωτικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και πόλεμοι μεσολαβούν συχνά ανάμεσα στα δύο αυτά στάδια. Σε πολλές περιπτώσεις οι διενέξεις μεταξύ γειτόνων διαρκούν επί δεκαετίες με συνέπεια, πέραν όλων των άλλων, να μην μπορούν να επωφεληθούν από τον πλούτο που η εκμετάλλευση των θαλασσών μπορεί να τους εξασφαλίσει. 
 
Το διεθνές δίκαιο της θάλασσας προσφέρει ένα εξαιρετικά χρήσιμο κίνητρο, εργαλείο αλλά και ελπίδα ειρηνικών και δίκαιων διευθετήσεων, αλλά δυστυχώς ερμηνεύεται ορισμένες φορές τελείως διαφορετικά από τα διάδικα κράτη και καμιά φορά διαστρεβλώνεται προκλητικά από ορισμένα από αυτά (βλ. Τουρκία) [3]. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS ΙΙΙ) [4] αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) θεωρείται η θαλάσσια έκταση, εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης όλων των θαλασσίων πόρων, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής ενέργειας από το νερό και τον άνεμο [5]. Εκτείνεται πέραν των εθνικών υδάτων μιας χώρας (συνήθως 12 ναυτικών μιλίων) αλλά όχι πέραν των 200 ν. μ. από την ακτογραμμή ή γραμμή βάσης (baseline). Γενικά γίνεται δεκτό ότι η ΑΟΖ μιας χώρας εκτείνεται στα 200 ν.μ. (370 χλμ) από την ακτογραμμή της, εκτός εάν οι ΑΟΖ δύο ή περισσοτέρων χωρών αλληλοεφάπτονται, όταν δηλαδή οι ακτογραμμές των εν λόγω χωρών απέχουν λιγότερο από 400 ν.μ. (740 χλμ). Στην περίπτωση αυτή, έγκειται στις χώρες που τις διεκδικούν να τις οριοθετήσουν. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ είναι ότι η μεν πρώτη αφορά στον βυθό και το υπέδαφός του, ενώ η ΑΟΖ περιλαμβάνει και την υπερκείμενη στήλη των υδάτων - επομένως διευρύνει τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους και στους τομείς της αλιείας, περιβάλλοντος, αλλά και εκμετάλλευσης των υδάτων για παραγωγή ενέργειας. 
 
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΕΛΛΑΣ ΕΠΙ ΤΕΣΣΕΡΑ» 
 
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε στα χέρια της το 2004 στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που επεξεργαστήκαμε κατ´ εντολή του την τελευταία περίοδο πριν τις εκλογές εκείνες. Το Σχέδιο αυτό με την ονομασία «Ελλάς επί τέσσερα» αποτέλεσε στη συνέχεια έναν από τους κεντρικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής της Διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (2004-2009). Στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός αφορούσε στις τρεις από τις τέσσερεις θάλασσες, δηλ. το Ιόνιο, το Κρητικό/Λιβυκό πέλαγος και την Ανατ. Μεσόγειο, αλλά όχι το Αιγαίο για το οποίο υπήρχε ο γενικότερος κυβερνητικός σχεδιασμός των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μέρος του οποίου ήταν και οι διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία που βρίσκονταν ήδη επί πολλά χρόνια σε εξέλιξη. Μια από τις κυριότερες παραμέτρους του Σχεδίου εξάλλου ήταν ότι θα έπρεπε, στα πρώτα τουλάχιστον στάδια, να γίνουν οι διπλωματικές προετοιμασίες και επαφές με μέγιστη διακριτικότητα έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικότερες, αλλά και για να αποφευχθεί η κινητοποίηση της τουρκικής πλευράς. Η Τουρκία θεωρείτο βέβαιο ότι θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο, παραβιάζοντας φυσικά τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα ως γείτονα και κράτος-μέλος της ΕΕ, αλλά και το διεθνές δίκαιο, να εμποδίσει την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών από την Ελλάδα (ακόμα και στο Ιόνιο) αφού κάθε προηγούμενο θα είχε άμεσες επιπτώσεις υπέρ των ελληνικών θέσεων και στο Αιγαίο.<img alt="" class="imagecache imagecache-homepage-standard imagecache-default imagecache-homepage-standard_default" height="272" src="http://www.foreignaffairs.gr/files/imagecache/homepage-standard/images/09-Yorgos%20karahalis1.jpg" title="" width="412" /> 
 
 
Η απόφαση να προχωρήσει η Ελλάδα σε οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών με τις γειτονικές χώρες (από τα δυτικά προς τα ανατολικά με Αλβανία, Ιταλία -ενδεχομένως κατά μία ερμηνεία και με Μάλτα [6] - Λιβύη, Αίγυπτο και Κύπρο) ήταν λοιπόν χωρίς διατυμπανισμούς ήδη ειλημμένη και πολύπλευρα και συνετά σχεδιασμένη. Με την απόφαση αυτή του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή ανατρεπόταν παράλληλα το μέχρι τότε δόγμα των προηγουμένων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα έπρεπε να προχωρήσει η Ελλάδα σε οριοθετήσεις με τις γειτονικές χώρες όσο διαρκούσε ο διάλογος με την Τουρκία στο Αιγαίο. Σήμερα, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, αποδεικνύεται ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας και καθοριστική βάση για την εξωτερική πολιτική, αλλά και το ίδιο το μέλλον της χώρας. 
 
Ως προς το ακριβές νομικό περιεχόμενο κα τον σχετικό ορισμό των θαλασσίων ορίων που θα έπρεπε να υιοθετηθούν, οι αρχικές σκέψεις ήταν φυσικά στη λογική ευθεία της μέχρι τότε παγιωμένης στην Ελλάδα αντίληψης περί υφαλοκρηπίδας - κληρονομιά της πολύχρονης διαμάχης με την Τουρκία. Οι ελληνικές θέσεις απέναντι στην Τουρκία είχαν παγιωθεί στη δεκαετία του 1970 και δεν εκσυγχρονίστηκαν με τα νέα (βελτιωμένα για την Ελλάδα) δεδομένα μετά την υιοθέτηση της νέας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) και την κύρωσή της από τη Βουλή πολύ αργότερα, το 1995. Κι όμως, με τη νέα Σύμβαση πολλαπλασιάστηκαν οι γενικά αποδεκτές θαλάσσιες ζώνες από τέσσερεις σε οκτώ, μεταξύ των οποίων βέβαια και η ΑΟΖ, ενώ καθιερώθηκε, επίσης, γενικά το κριτήριο της απόστασης (και όχι της ισοβαθούς) [7]. 
 
Ειδικά στη Μεσόγειο παρατηρείτο μετά το 2002 μια κινητικότητα με τη θέσπιση από παράκτια κράτη νέων θαλάσσιων ζωνών, όπως από την Κροατία («ειδική αλιευτική ζώνη», 2003), από την Ιταλία, Σλοβενία, Γαλλία (ζώνες οικολογικής προστασίας) από την Ισπανία, Μάλτα, Αλγερία (ζώνες αλιείας). Ως προς τις ΑΟΖ ειδικότερα, το 2003 θέσπισαν μια τέτοια ζώνη η Συρία και η Κύπρος αλλά και στη συνέχεια οι Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ισραήλ κλπ. Η νέα πολιτική ηγεσία στο ΥΠΕΞ παρήγγειλε γι’ αυτό με διακριτικότητα ειδικές μελέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η πλάστιγγα έγειρε γρήγορα υπέρ της ΑΟΖ λόγω των πολλαπλών πλεονεκτημάτων που προσέφερε για τα εθνικά συμφέροντα. Η εγκατάλειψη του γεωλογικού κριτηρίου και η καθιέρωση ως διεθνώς γενικά αποδεκτής της μέσης γραμμής μεταξύ των ακτών των διάδικων κρατών (με τις αναγκαίες προσαρμογές) ήταν τα κυριότερα [8]. 
 
Επελέγη έτσι η λύση του ενιαίου ορίου υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ σε εναρμόνιση με τη σύγχρονη εξέλιξη του διεθνούς δικαίου που δέχεται πλέον ως γενικό κανόνα τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης. Σημειώνεται επίσης εδώ ότι η λύση της ΑΟΖ συνεπάγεται αποκλειστικά δικαιώματα εκμετάλλευσης όχι μόνο του υποθαλάσσιου πλούτου (υφαλοκρηπίδας) αλλά και της υδάτινης στήλης και επιφάνειας (αλιείας, κάθε είδους ενέργειας κλπ), περιοριζόμενα μόνο από την άσκηση της ελευθερίας των θαλασσών [9]. 
 
Η ΙΟΝΙΑ ΑΟΖ 
 
Στην πρώτη αυτή, ξεκινώντας από τα δυτικά, ελληνική θάλασσα, η Ελλάδα είχε να οριοθετήσει τα θαλάσσια σύνορά της με την Αλβανία και την Ιταλία. Ως προς την δεύτερη χώρα, η οριοθέτηση είχε ήδη προνοητικά γίνει (ως προς την υφαλοκρηπίδα) από το 1977 επί Κων/νου Καραμανλή στη βάση της μέσης γραμμής και άρα δεν παρουσίαζε προβλήματα. Χρειάζεται βέβαια η επικαιροποίηση της συμφωνίας αυτής προκειμένου να συμπεριλάβει και τις νεότερες εξελίξεις του Δικαίου της Θάλασσας, όμως δεδομένου του άριστου κλίματος στις ελληνο- ιταλικές σχέσεις, πολιτικά δεν πρόκειται να αποτελέσει πρόβλημα και μπορεί να θεωρηθεί μια μάλλον τυπική διαδικασία. 
 
Ως προς την οριοθέτηση με την Αλβανία τα ζητήματα ήταν πολύ πιο περίπλοκα. Η αλβανική καχυποψία απέναντι στην Ελλάδα ήταν ένα πρώτο υπαρκτό εμπόδιο που έπρεπε όμως να υπερνικηθεί. Μια άλλη δυσκολία ήταν η ανάγκη ακριβούς οριοθέτησης των χωρικών υδάτων λόγω και της ύπαρξης στην περιοχή της Κέρκυρας συστάδων νησιών και βραχονησίδων που έθεταν έτσι σε πρώτο πλάνο το θέμα της αναγνώρισης πλήρων δικαιωμάτων σε αυτά. Η Ελλάδα είχε κάνει πρόταση προς την Αλβανία για έναρξη διαπραγματεύσεων οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας ήδη από το 1992 επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, χωρίς οποιαδήποτε ανταπόκριση της αλβανικής πλευράς. Τις προτάσεις επανέφερε ο γράφων ξανά το 2004, χωρίς όμως ανταπόκριση, ενώ νέα ελληνική πρόταση υποβλήθηκε ξανά στα μέσα του 2006 από τη Ντόρα Μπακογιάννη. 
 
Οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν εύκολες και οι διαφορές αντιλήψεων σημαντικές. Σε πολλές στιγμές του διαλόγου σημειώθηκαν εμπλοκές τόσο τεχνικού χαρακτήρα, όσο και πολιτικού. Η καχυποψία πιθανότατα υποδαυλιζόταν και από εξωγενείς παράγοντες όπως η Τουρκία που προσπαθούσαν να υπονομεύσουν τις γενικά καλές σχέσεις μεταξύ των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και Σ. Μπερίσα. 
Κατά την τελική φάση των διαπραγματεύσεων σημειώθηκαν και άλλες εμπλοκές λόγω αλβανικής κωλυσιεργίας και η ελληνική πλευρά αναγκάστηκε γι αυτό να προχωρήσει σε διασύνδεση των διαπραγματεύσεων για την ΑΟΖ με την κύρωση από το ελληνικό κοινοβούλιο της συμφωνίας ΕΕ- Αλβανίας (Stabilization and Association Agreement [10]) που διακαώς επιθυμούσαν τα Τίρανα αλλά εκκρεμούσε για κύρωση από τη Βουλή από καιρό [11]. Με την κίνηση αυτή, την πολιτική πίεση από τη Ντόρα Μπακογιάννη και διακριτικές διαβουλεύσεις, τελικά ξεπεράστηκαν τα εμπόδια και τα δύο θέματα προχώρησαν παράλληλα. Οι διαπραγματεύσεις ολοκληρώθηκαν πάραυτα και ο Κώστας Καραμανλής ταξίδεψε αμέσως στα Τίρανα όπου οι Υπουργοί Εξωτερικών των δυο χωρών υπέγραψαν την Συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών την 27η Απριλίου 2009. Η παρουσία των δύο πρωθυπουργών υπογράμμιζε τη στρατηγική σημασία που απέδιδε προσωπικά ο Κ. Καραμανλής στο όλο εγχείρημα που σημείωνε έτσι την πρώτη του επιτυχία [12]. Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι η συμφωνία αυτή με την Αλβανία ήταν προϊόν σοβαρότατης προετοιμασίας από ομάδα εμπειρογνωμόνων του ΥΠΕΞ που εργάστηκε εντατικά με επικεφαλής τον πρέσβη Γ. Σαββαΐδη. Ήταν όμως ταυτόχρονα και πρωτοποριακή αφού για πρώτη φορά καθιερώνει ένα «σύνορο πολλαπλών χρήσεων» (“multi-purpose boundary”) περιλαμβάνοντας έτσι, τόσο παραδοσιακές ζώνες (χωρικά ύδατα-υφαλοκρηπίδα), όσο και νέες ζώνες δικαιοδοσίας όπως η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. 
 
Κι ενώ η συμφωνία όδευσε προς κύρωση από τα κοινοβούλια των δύο χωρών , μετά τις ελληνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 η αλβανική αντιπολίτευση προσέφυγε κατά της Συμφωνίας στο αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, υποστηρίζοντας πως οι ελληνικές βραχονησίδες βόρεια της Κέρκυρας, που αναφέρονται στη συμφωνία, δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και, άρα, δόθηκε στην Ελλάδα θαλάσσιος χώρος περισσότερος από εκείνον που δικαιούται. Άλλο επιχείρημα της αλβανικής αντιπολίτευσης ήταν ότι για να προσέλθει στις διαπραγματεύσεις η αλβανική αντιπροσωπεία έπρεπε πρώτα να πάρει τυπικά την άδεια του Προέδρου της Δημοκρατίας. 
 
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας, έκρινε την συμφωνία άκυρη στα τέλη Ιανουαρίου 2010 επικαλούμενο διαδικαστικές και ουσιώδεις παραβάσεις, που έρχονταν σε αντίθεση με το Σύνταγμα και με την τρίτη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρίς να αποσαφηνίζει ποιες είναι αυτές οι ουσιώδεις παραβάσεις). Η εξέλιξη αυτή αναδίδει έντονα την οσμή ξένων παρεμβάσεων [13] και σε κάθε περίπτωση συνιστά σαφή και άκομψη αθέτηση των συμφωνηθέντων μεταξύ των δύο πλευρών. Συνιστά επίσης παρασπονδία της αλβανικής πλευράς απέναντι στον Ευρωπαίο γείτονά της απέναντι του οποίου είχε, και συνεχίζει να έχει αναλάβει συγκεκριμένες ευρωπαϊκές δεσμεύσεις για συμπεριφορά καλής γειτονίας. 
 
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται καν να συνειδητοποίησε τις διπλωματικές δυνατότητες που διέθετε μέσω της ευρωπαϊκής προοπτικής της Αλβανίας κι έτσι σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, το θέμα εξακολουθεί να μένει σε εκκρεμότητα. Δείχνοντας ξανά την αποφασιστικότητά της απέναντι στην απαράδεκτη αλβανική παρασπονδία, η Νέα Δημοκρατία έθεσε πρόσφατα επιτακτικά το ζήτημα με τον πρόεδρό της Α. Σαμαρά σε συνάντησή του με τον Αλβανό πρωθυπουργό Σαλί Μπερίσα, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Μασσαλία [14]. Ο Αλβανός πρωθυπουργός φέρεται να δήλωσε θετικός στην κατεύθυνση αυτή. 
 
Η ΝΟΤΙΑ ΑΟΖ 
 
Στο Νότο η οριοθέτηση έπρεπε κυρίως να γίνει με την Λιβύη, σε μια περιοχή όπου οι ενδείξεις για ύπαρξη υδρογονανθράκων ήταν ισχυρές. H έναρξη διαπραγματεύσεων με τη χώρα αυτή θεωρήθηκε από ελληνικής πλευράς από την πρώτη στιγμή ως το κλειδί την ανάπτυξης της ελληνικής ΑΟΖ στο σύνολό της. Κι αυτό για μια σειρά από λόγους που είχαν να κάνουν με την κεντρική γεωγραφική της θέση αλλά και τις απόψεις της για το Δίκαιο της Θάλασσας. 
 
Πρώτα-πρώτα η ίδια η Λιβύη ενθαρρυμένη προφανώς από την απόλυτη απραξία της ελληνικής πλευράς προχώρησε το 2004 σε κύκλο παραχωρήσεων χερσαίων αλλά και θαλάσσιων περιοχών της για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Ο χάρτης που δημοσιεύθηκε τότε όμως περιελάμβανε σε ειδικό ιστοχώρο και αρίθμηση οικοπέδων σε περιοχές της ελληνικής ΑΟΖ. 
Η Λιβύη, επικαλούμενη ιστορικούς τίτλους είχε ήδη «κλείσει» από το 1973 για «λόγους ασφαλείας» τον Κόλπο της Σύρτης με ευθεία γραμμή βάσης μήκους 306 ναυτικών μιλίων. Η μονομερής αυτή πράξη δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο και συνάντησε την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας (ρηματική διακοίνωση της 22/2/74), και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
 
Με βάση λοιπόν αυτούς τους σχεδιασμούς, ο γράφων προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία για να εξασφαλίσει την αναγκαία συγκατάνευση της κυβέρνησης Καντάφι στο να ξεκινήσουν οι συζητήσεις, αρχικά σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ με οδηγίες του τότε Υπουργού Π. Μολυβιάτη, ξεκίνησε με διπλωματική επίθεση προς τη Λιβύη, συνεχή διαβήματα διαμαρτυρίας για τον εν λόγω χάρτη (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2004). Η Λιβύη ζούσε τότε εποχή διπλωματικής και οικονομικής ισχύος μετά την άρση των κυρώσεων και τα αμέτρητα αιτήματα για επανεγκατάσταση των ξένων εταιρειών πετρελαίων. Μάλιστα, προκαλώντας το διεθνές δίκαιο και αψηφώντας τις διεθνείς αντιδράσεις, θέσπισε μονομερώς «ζώνη προστασίας της αλιείας» εύρους 62 ν.μ. από το εξωτερικό όριο των χωρικών υδάτων της, δηλ. συνολικού εύρους 74ν.μ. ( 62+12) [15]. Προχώρησε μάλιστα σε αναδημοσίευση του χάρτη των διεκδικήσεών της τον Μάιο 2005 προκαλώντας συνεχή διπλωματικά διαβήματα της ελληνικής πλευράς. 
 
Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει και ο γράφων επιδίωξε γι’ αυτό προσωπική συνάντηση με τον Λίβυο ομόλογό του M. Siala που κανονίστηκε τελικά στο Λουξεμβούργο στα τέλη Μαΐου 2005. Έθεσα με έμφαση το ζήτημα της ανάγκης έναρξης διαπραγματεύσεων, αλλά η Λιβύη επέμενε να θέλει να ρυθμίσει μονομερώς τις θαλάσσιες ζώνες. Μη έχοντας άλλη επιλογή μπροστά στην κωλυσιεργία των Λίβυων, επισκέφθηκα τον Ιούλιο την Τρίπολη [16] σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσω μια πολιτική απόφαση. Υπογράμμισα την απόλυτη και κατηγορηματική ελληνική αντίθεση στις μονομερείς ενέργειες και την ανάγκη άμεσης έναρξης διαπραγματεύσεων. Παρά τις διαβεβαιώσεις τους, όμως, για έναρξη διαλόγου, δεν άλλαζαν στάση. 
 
Η ελληνική πλευρά επιδίωξε κατόπιν τούτου την ευρωπαϊκή διασύνδεση του ζητήματος και πέτυχε γι’ αυτό τον σκοπό την κοινοτική πίεση. Εκδηλώθηκε πράγματι τον Δεκέμβριο και στήριζε πλήρως τις ελληνικές θέσεις επισημαίνοντας επίσημα στην Λιβύη την ανάγκη σεβασμού της μέσης γραμμής. Στην απάντησή της τον Ιανουάριο 2006 η Λιβύη απέρριπτε καθαρά την μέση γραμμή ως βάση της οριοθέτησης. 
 
Μετά από τις εξελίξεις αυτές ο γράφων ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που γνώριζε από τις παλαιότερες επαφές του ως Υπουργού Εξωτερικών τον Μ. Καντάφι να επισκεφθεί άμεσα τη Λιβύη προκειμένου να ασκηθεί η πίεση στο λιβυκό καθεστώς στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Ο Πρόεδρος Κ. Παπούλιας που είχε στα σχέδια μια τέτοια επίσκεψη αποδέχτηκε αμέσως την πρόταση. Παρά τις διπλωματικές καθυστερήσεις και χαοτικές διαδικασίες των Λίβυων, η επίσκεψη αυτή, και κυρίως η συνάντηση με τον Μ. Καντάφι, ήταν επιτυχής και φάνηκε να κάμπτει τη λιβυκή αντίσταση. Το διπλωματικό σφυροκόπημα της λιβυκής θέσης συνεχίστηκε με την συνάντηση που είχαν με τον Λίβυο Υπουργό Εξωτερικών στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2006 η Ντόρα Μπακογιάννη και ο γράφων. Οι ανταλλαγές απόψεων των εμπειρογνωμόνων των δυο πλευρών ξεκίνησαν τελικά μετά και από νέα επίσκεψη του γράφοντος στη Λιβύη το 2007 και συνεχίστηκαν και το καλοκαίρι του 2009, λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές. 
 
Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ 
 
Ως τέτοια η ελληνική πλευρά όρισε από την αρχή στο πλαίσιο του Σχεδίου «Ελλάς επί Τέσσερα» την οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο. Τα ζητήματα σχετικά με την Τουρκία (όπως επισημάνθηκε παραπάνω) εντασσόταν στο γενικότερο κεφάλαιο των διμερών σχέσεων αλλά και της ενταξιακής πορείας της Αιγύπτου. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι για την Ελλάδα το Αιγαίο εκτείνεται γεωγραφικά μέχρι το ανατολικότερο τμήμα της ελληνικής επικράτειας στο Καστελλόριζο, ενώ η Τουρκία θεωρεί ―όχι βέβαια αθώα― ως διαχωριστικό όριο Αιγαίου-Μεσογείου την Ρόδο. Η οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων μεταξύ Ιταλίας (που κατείχε τότε τα Δωδεκάνησα) και Τουρκίας που έγινε το 1932 αποτελεί κορυφαίο διπλωματικό «χαρτί» της Ελλάδας στα θέματα αυτά. 
 
Ως προς την οριοθέτηση των ελληνικών θαλάσσιων ζωνών με Κύπρο και Αίγυπτο, η τελευταία από την αρχή θεωρήθηκε πολιτικά ως το σημείο- κλειδί λόγω της γεωγραφικής θέσης της αλλά και του διπλωματικού της βάρους. Ήδη το καλοκαίρι 2004 ο γράφων επισκέφθηκε με άλλη αφορμή το Κάιρο και έθεσε για πρώτη φορά το θέμα της έναρξης διαλόγου για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δυο πλευρών, και μάλιστα ως συνέχεια της αιγυπτο- κυπριακής συμφωνίας που είχε υπογραφεί το Φεβρουάριο του 2003 [17]. Στόχος ήταν να ενωθεί (πλην των τριεθνών σημείων) μέσα από τις διαπραγματεύσεις με τους Αιγύπτιους η ελληνο-λιβυκή οριοθετική γραμμή με την αντίστοιχη και συμφωνημένη επίσημα οριοθετική γραμμή Κύπρου - Αιγύπτου. Η ελληνική πλευρά γνώριζε φυσικά ότι η Άγκυρα καιροφυλακτούσε και γι αυτό οι πρώτες κρούσεις προς το αιγυπτιακό ΥΠΕΞ έγιναν όσο πιο διακριτικά γινόταν. Η συμφωνία με την Κύπρο είχε βέβαια ήδη προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών από την Άγκυρα. 
 
Μετά τις πρώτες επαφές των εμπειρογνωμόνων, το ζήτημα ανέβηκε πολιτικά (αλλά με διακριτικό τρόπο) το 2006-2007, όταν τόσο ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, όσο και η υπουργός Εξωτερικών το έθεσαν πιεστικά προς την αιγυπτιακή πλευρά. Ήδη όμως το θέμα είχε γίνει γνωστό στα μέσα ενημέρωσης, αλλά έτσι και στην Τουρκία που προσπάθησε να παρέμβει προς τις αιγυπτιακές αρχές προκειμένου να παρεμποδίσει τη συνέχιση των συνομιλιών. Η Άγκυρα προσπαθούσε να πετύχει η ίδια συμφωνία με την Αίγυπτο που θα απέκοπτε την Ελληνική ΑΟΖ από την Κυπριακή στη βάση της διαστρέβλωσης του διεθνούς δικαίου και υπολογίζοντας μόνο χερσαίες και όχι και τις νησιωτικές γραμμές βάσης. Η τουρκική πλευρά προσπαθούσε δηλαδή να εξαιρέσει τα νότια και ανατολικότερα ελληνικά νησιά και νησίδες της περιοχής Κρήτης και Δωδεκανήσου που συνθέτουν την ελληνική γραμμή βάσης για την χάραξη της ΑΟΖ απέναντι στην Αίγυπτο. 
 
Οι συνομιλίες και επαφές σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων με την Αίγυπτο ξεκίνησαν τελικά το 2006 και συνεχίστηκαν με μεγάλες δυσκολίες. Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 2009 το θέμα περιέπεσε στη λήθη της νέας ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Έπρεπε να αναλάβει το ΥΠΕΞ ο Σ. Δήμας για να επαναληφθεί πολιτική πίεση για συνέχιση των συνομιλιών. Έτσι, στην πρόσφατη συνάντηση του Υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Δήμα με τον ομόλογό του της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Αμρ, συμφωνήθηκε η επανάληψη των διμερών συναντήσεων σε τεχνοκρατικό επίπεδο [18]. Το ενδιαφέρον του Σ. Δήμα, σύμφωνο και με τις απόψεις της ΝΔ επί του θέματος, είχε άλλωστε εκδηλωθεί ήδη στις προγραμματικές δηλώσεις του ίδιου όταν ανέλαβε καθήκοντα στην κυβέρνηση συνεργασίας, αναφέροντας ότι πολιτική της Ελλάδας είναι η οριοθέτηση όλων των θαλασσίων ζωνών με όλους τους γείτονές της, συνεπώς και με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, και ότι η θέσπιση ΑΟΖ δε μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση από την θεμελιώδη αρχή και θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής περί άσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων [19]. 
 
Από την άλλη πλευρά, θετικό βήμα ήταν η κίνηση του Υφυπουργού ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη για εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας περί υφαλοκρηπίδας με τις ευμενέστερες για τα ελληνικά συμφέροντα διατάξεις της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, αλλά και με την πάγια ελληνική θέση περί οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών βάσει της αρχής της ίσης απόστασης/μέσης γραμμής. Με το Ν.4001/2011, που τροποποίησε το νόμο του 1995 για «αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων και άλλες διατάξεις» και συγκεκριμένα βάσει του άρθρου 156(1), ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, αφής κηρυχθεί, είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης [20]. 
 
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΟΖ 
 
Το Σχέδιο για την Ελλάδα των Τεσσάρων Θαλασσών περιελάμβανε ως αναπόσπαστο πυλώνα του και την ευρωπαϊκή διάσταση. Ο γράφων ως υφυπουργός για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις είχε δώσει εξαρχής στη διάσταση αυτή ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα πρώτα-πρώτα διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο να σχεδιαστεί και υιοθετηθεί η ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική της ΕΕ [21]. Στόχος ήταν εδώ, παράλληλα με τις εθνικές προσπάθειες που περιγράφηκαν παραπάνω, να προχωρήσει σταδιακά και η ΕΕ από τη μεριά της προς μια ευρωπαϊκή ΑΟΖ που θα αποτελείτο από το σύνολο των εθνικών ΑΟΖ. Το κρίσιμο ζήτημα ήταν βέβαια η ανάληψη σχετικής πρωτοβουλίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να εναρμονίσουν σιγά-σιγά τα κράτη-μέλη με την βοήθειά της τις εθνικές νομοθεσίες τους, τόσο ως προς την έκταση των θαλασσίων ζωνών τους όσο και ως προς την ονομασία τους, δηλ. και το περιεχόμενό τους. Ορισμένα κράτη έχουν π.χ. θεσπίσει ΑΟΖ, άλλα «ζώνες αλιείας», άλλα «ζώνες οικολογικής προστασίας» κλπ. Δεν ήταν συνεπώς τυχαίο ότι το 2005 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συμπεριέλαβε για πρώτη φορά τη συγκρότηση μιας πολιτικής για τη θάλασσα στους στρατηγικούς της στόχους για την περίοδο 2005-2009 [22], αλλά ούτε και η Πράσινη Βίβλος και η Γαλάζια Βίβλος που ακολούθησαν το 2006 και το 2007. Το αποκορύφωμα της προσπάθειας ήλθε το 2009 με την Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Μεσόγειο. Η Ελλάδα ήταν ενεργά παρούσα σε όλη αυτή την προσπάθεια και οργάνωσε μάλιστα ειδική Σύνοδο των Υπουργών Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της ΕΕ στη Ρόδο τον Απρίλιο του 2006 αλλά και νέα διεθνή σύνοδο (με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) στην Κω το 2008 [23]. 
 
Στόχος του γράφοντος ήταν η προώθηση της ιδέας μιας ευρωπαϊκής ΑΟΖ στη Μεσόγειο με τη συνένωση ως πρώτου βήματος, αθροιστικά στον ευρωπαϊκό χάρτη των εθνικών χαράξεων για ΑΟΖ και άλλες θαλάσσιες ζώνες. Τις ελληνικές αυτές ιδέες είχε υποβάλει και συζητήσει πολλές φορές με τον αρμόδιο Επίτροπο Μαλτέζο J. Borg που τις προώθησε σε ένα βαθμό στο πλαίσιο της Ανακοίνωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Μεσόγειο (2009). 
 
Μέρος του Σχεδίου για την Ελλάδα των Τεσσάρων Θαλασσών και συναφείς με την ευρωπαϊκή διάσταση των ζητημάτων αυτών ήταν και οι ελληνικές πρωτοβουλίες (πρόταση πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή) για μια Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή που θα ασκούσε έλεγχο των ζωνών αυτών και θα περιπολούσε κατά μήκος των «ευρωπαϊκών συνόρων» (δηλαδή των εξωτερικών ορίων των εθνικών θαλασσίων ζωνών) έναντι των μη-κοινοτικών χωρών της Μεσογείου. Τον Απρίλιο του 2009 έγινε η πρώτη συνάντηση των εθνικών ακτοφυλακών των κρατών-μελών ως πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση του συντονισμού τους. Αλλά και η ελληνική επιτυχία για συνεχείς περιπολίες της FRONTEX κατά μήκος των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδας με την Τουρκία στο Αιγαίο εγγραφόταν κι αυτή στο ίδιο Σχέδιο. 
 
Παρά την μελετημένη αυτή προεργασία και τις μεγάλες δυνατότητες που προέκυψαν από την ανάληψη του χαρτοφυλακίου για την θαλάσσια πολιτική της ΕΕ από την Ελληνίδα Επίτροπο Μαρία Δαμανάκη, τα θέματα αυτά παραμένουν δυστυχώς σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, ουσιαστικά στην ίδια θέση! 
 
ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ 
 
Όπως αναλύθηκε διεξοδικά παραπάνω, κατά την πενταετία (2004-2009) της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία άρχισε η υλοποίηση ενός φιλόδοξου σχεδίου που όταν ολοκληρωθεί θα τετραπλασιάσει σχεδόν την έκταση του εθνικού χώρου. Με συνετά και υπεύθυνα βήματα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και παλληκαρισμούς ενώπιον των μέσων ενημέρωσης, ξεδιπλώθηκαν σιγά-σιγά ο εθνικός σχεδιασμός, οι επαφές με τις γειτονικές χώρες και οι ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Οι δυσκολίες με όλους σχεδόν τους γείτονες ήταν φανερές από την αρχή και γι’ αυτό προβλεπόταν από την αρχή μια ρεαλιστική περίοδος υλοποίησης σε βάθος δεκαετίας (2004-2014). Οι δυσκολίες αυτές ήταν γνωστές λόγω των απόψεων που οι γείτονές μας έχουν στα θέματα αυτά αλλά και γενικότερα λόγω της τάσης πολλών κρατών να διεκδικούν, άλλοτε στη βάση του διεθνούς δικαίου, αλλά συχνά και έξω από αυτό, όσο το δυνατόν μεγαλύτερες θαλάσσιες εκτάσεις και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που εκτιμάται ότι ενδέχεται να περιλαμβάνουν. Οι συγκρούσεις συμφερόντων είναι εξ ορισμού σκληρές και απαιτούνται γι’ αυτό προσεκτικοί σχεδιασμοί αλλά και αποφασιστικοί χειρισμοί. 
 
Οι εκλογές του 2009 διέκοψαν την συνέχιση του Σχεδίου της Ελλάδας των Τεσσάρων Θαλασσών, αφού η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρθηκε καν για τα ζητήματα αυτά, που προφανώς, στην καλύτερη περίπτωση, θεώρησε χαμηλής πολιτικής προτεραιότητας. Σε κάθε περίπτωση απαιτούνται πλέον σήμερα λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί και προσεκτικές εθνικές και διεθνείς κινήσεις. Ιδιαίτερα επείγει το άμεσο ξεκαθάρισμα των εκκρεμοτήτων στον θαλάσσιο χώρο με Αλβανία και Λιβύη (με εθνικούς και ευρωπαϊκούς μοχλούς πίεσης) και στην ανάγκη η βάσει της μέσης γραμμής μονομερής ενεργοποίηση των εντεύθεν της οριοθετικής γραμμής ελληνικών δικαιωμάτων. Το Σχέδιο «Ελλάς επί Τέσσερα» και οι κυβερνήσεις Καραμανλή άνοιξαν με όραμα και πρόγραμμα, μια λεωφόρο εθνικών συμφερόντων που πρέπει να ακολουθηθεί. 
<a href="http://www.analystsforchange.org/">πηγή</a>

Το Σχέδιο "Ελλάς επί Τέσσερα".

Πώς εξελίχθηκαν οι προσπάθειες για τις ΑΟΖ και… σταμάτησαν το 2009 του Γιάννη Βαληνάκη* Με έκταση που υπολογίζεται από διεθνείς ερευ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ρωσία δεν εγκαταλείπει την Συρία

Ellada simera 0 Μέση Ανατολή 11:35

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.elkeda.gr/images/stories/moskva.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="370" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/moskva.jpg" width="600" /></a></div> 
Η Ρωσία φαίνεται πως έχει επιδοθεί σε σκληρό αγώνα προκειμένου να αποτρέψει μια κυριαρχία των ισλαμιστών στην Συρία, η οποία για τη Μόσχα περνά μέσα από ανατροπή του Άσσαντ. Στη ρωσική πρωτεύουσα εκτιμούν πως αν "πέσει" η Συρία, θα ακολουθήσει το Ιράν και σίγουρα ο ρωσικός Καύκασος. Αυτό υποστηρίζουν οι αναλυτές του ''Defencenet'', συνυπολογίζοντας πως η Ρωσία θα προμηθεύσει άμεσα τη Συρία με επιθετικά ελικόπτερα Κa-50/52 Black Sark, αλλά και προηγμένα αντιαεροπορικά συστήματα  Pantsir-S1. Πρόκειται σαφώς για κίνηση που δείχνει διάθεση ενίσχυσης των δυνάμεων του καθεστώτος που συκρούονται με τους φανατικούς μουσουλμάνους αντάρτες, που δείχνει πως η Ρωσία δεν θα εγκαταλείψει τα ερείσματά της στην περιοχή. 
 
Οι ΗΠΑ, μόλις πληροφορήθηκαν την πώληση προχώρησαν σε σχετικό διάβημα για να εισπράξουν την απάντηση ότι "δεν έχουν τα ελικόπτερα καμία σχέση με την συνεχιζόμενη ειρηνευτική προσπάθεια". Στο θέμα παρενέβη η ίδια η Χίλλαρυ Κλίντον με δήλωσή της σύμφωνα με την οποία: ''Έχουν πει ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί απλά πρόκειται για εμπορικές συναλλαγές με την κυβέρνηση της Συρίας. Μας ανησυχούν όμως οι τελευταίες πληροφορίες που έχουμε, ότι επιθετικά ελικόπτερα είναι καθ’ οδόν από τη Ρωσία προς τη Συρία, αφού μια τέτοια πώληση εκτιμούμε ότι θα αποτελέσει στοιχείο κλιμάκωσης της κατάστασης''. 
Ένα τέτοιο όπλο, όπως επισημαίνει το ''Defencenet'', θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους μουσουλμάνους αντάρτες και ειδικά στις συνοριακές διόδους με Τουρκία και Ιορδανία, κατά την διάρκεια της νύχτας. 
Η κρατική εταιρεία εξαγωγών όπλων της Ρωσίας, η ''Rosoboronexport'', εξέφρασε την πρόθεσή της να συνεχίσει την εξαγωγή προηγμένων οπλικών συστημάτων προς την Συρία. Τις σχετικές δηλώσεις έκανε ο αντιπρόεδρος της εταιρείας, Ιγκόρ Σεβαστιάνοφ: ''Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Ρωσία ότι παραβίασε τους κανόνες εμπορίας όπλων της διεθνούς κοινότητας''. Το επιχείρημα για αυτήν την απόφαση ήταν πως η παραγγελία των συστημάτων έγινε πριν η Συρία μπει στην κατάσταση εμφυλίου πολέμου. 
Ιδιαίτερη σημασία έχει και η είδηση για την επιχειρησιακή αξιοποίηση των επάκτιων πυροβολαρχιών βλημάτων ''Yakhont'' που έχουν θέσει μεγάλο μέρος της ανατολικής Μεσογείου εντός του βεληνεκούς των ρωσικών υπερηχητικών βλημάτων cruise που για την ώρα στελεχώνονται από Ρώσους συμβούλους. 
Σε περίπτωση που το καθεστώς Άσσαντ δεν αντέξει, η Ρωσία θα αλλάξει γεωστρατηγική κατεύθυνση συνολικά στην ανατολική Μεσόγειο, κάτι που αφορά άμεσα και την Ελλάδα... 
<a href="http://www.elkeda.gr/">πηγή</a>

Η Ρωσία δεν εγκαταλείπει την Συρία

Η Ρωσία φαίνεται πως έχει επιδοθεί σε σκληρό αγώνα προκειμένου να αποτρέψει μια κυριαρχία των ισλαμιστών στην Συρία, η οποία για τη Μόσχα...

Διαβάστε την συνέχεια

Αλήθειες και (επικίνδυνα) ψέμματα για την ΑΟΖ

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ενέργεια, Εξωτερική Πολιτική 11:33

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGMgUHcqRXQDn0VwvHs6FgZFhqani4MWukOlx6wMF2yt9TYKe1XY3tWwFq8Lt9xY2rEKGItdED7eR23OxcUnSAcOcIzt4KeNbhy1JHMBVrVE4VY2-VQh4somb8DIj_DXQGYul-VHbAdTo/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25B6-%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B1%25CF%2583.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGMgUHcqRXQDn0VwvHs6FgZFhqani4MWukOlx6wMF2yt9TYKe1XY3tWwFq8Lt9xY2rEKGItdED7eR23OxcUnSAcOcIzt4KeNbhy1JHMBVrVE4VY2-VQh4somb8DIj_DXQGYul-VHbAdTo/s640/%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25B6-%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B1%25CF%2583.jpg" width="600" /></a></div> 
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 
Τα τελευταία δύο χρόνια, η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη. 
<a href="http://www.elkeda.gr/images/stories/dsc04668.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="208" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/dsc04668.jpg" width="230" /></a> 
Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας. 
Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό. 
Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα. 
Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια. 
Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. 
Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών. 
Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί. 
Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση. 
 
Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση. 
Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων. 
Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό. 
Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης. 
Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει. 
Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει  και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου. 
Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο; 
Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια. 
Οι πραγματικοί ειδικοί  τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα. 
Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ 
 
Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα. 
Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη  ΑΟΖ. 
Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών. 
‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 
Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία 
Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν. 
Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο; 
Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ 
Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα. 
Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει. 
Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε. Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο! Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου. Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών. 
Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές. 
<a href="http://www.elkeda.gr/">πηγή</a>