ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Βίντεο με τον απαχθέντα αμερικανό στρατιώτη Βίντεο με τον στρατιώτη που απήχθη από τη βάση του στις 30 Ιουνίου, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν.

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.nooz.gr/Image.ashx?fid=484560&v=0&q=80&w=300&h=225"><img alt="" border="0" src="http://www.nooz.gr/Image.ashx?fid=484560&v=0&q=80&w=300&h=225" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 225px;" /></a>Βίντεο με τον στρατιώτη που απήχθη από τη βάση του στις 30 Ιουνίου, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν. Ο στρατιώτης ζητά την απόσυρση των στρατευμάτων λέγοντας ότι οι στρατιώτες "χαραμίζουν τη ζωή τους" στο μέτωπο αυτό. Εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τον απαχθέντα και καταδίκασε τη δημοσιοποίηση ως "προπαγάνδα". Στο βίντεο - διάρκειας 28 λεπτών - ο αμερικανός στρατιώτη είναι ντυμένος με γκρι ρούχα και έχει ξυρισμένο κεφάλι, ενώ κοντά του βρίσκονται ένοπλοι που κρατούν τα διακριτικά του για την επιβεβαίωση της ταυτότητας. Ο στρατιώτης αναφέρει ότι η ημερομηνία της βιντεοσκόπησης είναι 14 Ιουλίου και ότι απήχθη ενώ βρισκόταν σε περιπολία. Αναφέρει πως φοβάται ότι δεν θα ξαναδεί την οικογένειά του και συμπληρώνει ότι νοιώθει φοβισμένος "πώς δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα του". Ο στρατιώτης ερωτάται από ένοπλο αν έχει κάποιο μήνυμα για τους Αμερικανούς και απαντά ότι "όσοι έχουν αγαπημένους ανθρώπους να υπηρετούν εδώ (στο Αφγανιστάν), έχετε τη δύναμη να καλέσετε την κυβέρνηση να τους φέρει πίσω στην πατρίδα". "Φέρτε μας πίσω στην πατρίδα όπου ανήκουμε. Εδώ χαραμίζουμε τις ζωές και το χρόνο μας" λέει..... Καταδίκη από τον αμερικανικό στρατό Ο στρατιωτικός εκπρόσωπος λοχαγός Τζον Στοκ δήλωσε ότι ο άνδρας στην ταινία είναι πραγματικά ο αγνοούμενος στρατιώτης, το όνομα του οποίου δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα. "Η χρησιμοποίηση του στρατιώτη για λόγους προπαγάνδας θεωρούμε ότι αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να βρούμε τον στρατιώτη σώο και αβλαβή", είπε. Ο αμερικανικός στρατός διένειμε αυτήν την εβδομάδα φυλλάδια ζητώντας την απελευθέρωσή τους. Ο στρατιώτης είναι το πρώτο μέλος των αμερικανικών δυνάμεων που συλλαμβάνεται όμηρος στο Αφγανιστάν από το 2002. Βίντεο με τον στρατιώτη που απήχθη από τη βάση του στις 30 Ιουνίου, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν. Ο στρατιώτης ζητά την απόσυρση των στρατευμάτων λέγοντας ότι οι στρατιώτες "χαραμίζουν τη ζωή τους" στο μέτωπο αυτό. Εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τον απαχθέντα και καταδίκασε τη δημοσιοποίηση ως "προπαγάνδα". Στο βίντεο - διάρκειας 28 λεπτών - ο αμερικανός στρατιώτη είναι ντυμένος με γκρι ρούχα και έχει ξυρισμένο κεφάλι, ενώ κοντά του βρίσκονται ένοπλοι που κρατούν τα διακριτικά του για την επιβεβαίωση της ταυτότητας. Ο στρατιώτης αναφέρει ότι η ημερομηνία της βιντεοσκόπησης είναι 14 Ιουλίου και ότι απήχθη ενώ βρισκόταν σε περιπολία. Αναφέρει πως φοβάται ότι δεν θα ξαναδεί την οικογένειά του και συμπληρώνει ότι νοιώθει φοβισμένος "πώς δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στην πατρίδα του". Ο στρατιώτης ερωτάται από ένοπλο αν έχει κάποιο μήνυμα για τους Αμερικανούς και απαντά ότι "όσοι έχουν αγαπημένους ανθρώπους να υπηρετούν εδώ (στο Αφγανιστάν), έχετε τη δύναμη να καλέσετε την κυβέρνηση να τους φέρει πίσω στην πατρίδα". "Φέρτε μας πίσω στην πατρίδα όπου ανήκουμε. Εδώ χαραμίζουμε τις ζωές και το χρόνο μας" λέει. Καταδίκη από τον αμερικανικό στρατό Ο στρατιωτικός εκπρόσωπος λοχαγός Τζον Στοκ δήλωσε ότι ο άνδρας στην ταινία είναι πραγματικά ο αγνοούμενος στρατιώτης, το όνομα του οποίου δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα. "Η χρησιμοποίηση του στρατιώτη για λόγους προπαγάνδας θεωρούμε ότι αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να βρούμε τον στρατιώτη σώο και αβλαβή", είπε. Ο αμερικανικός στρατός διένειμε αυτήν την εβδομάδα φυλλάδια ζητώντας την απελευθέρωσή τους. Ο στρατιώτης είναι το πρώτο μέλος των αμερικανικών δυνάμεων που συλλαμβάνεται όμηρος στο Αφγανιστάν από το 2002. Βίντεο με τον απαχθέντα αμερικανό στρατιώτη. <object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_nGdxXOhRQw&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/_nGdxXOhRQw&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>

Βίντεο με τον απαχθέντα αμερικανό στρατιώτη Βίντεο με τον στρατιώτη που απήχθη από τη βάση του στις 30 Ιουνίου, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν.

Βίντεο με τον στρατιώτη που απήχθη από τη βάση του στις 30 Ιουνίου, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ταλιμπάν. Ο στρατιώτης ζητά την απόσυρση των σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ενδιαφέρον της Chevron για κοιτάσματα ανοιχτά της Κύπρου

Ellada simera 0 κυπρος, Πολιτική 22:23

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.nooz.gr/Image.ashx?fid=484517&v=0&q=80&w=300&h=225"><img alt="" border="0" src="http://www.nooz.gr/Image.ashx?fid=484517&v=0&q=80&w=300&h=225" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 225px;" /></a>Ο διευθυντής της Υπηρεσίας Ενέργειας στο Υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου, Σόλων Κασίνης, επιβεβαίωσε δημοσίευμα της εφημερίδας «Πολίτης» ότι ο αμερικανικός πετρελαϊκός κολοσσός «Chevron» ενδιαφέρεται σοβαρά για τις έρευνες εντοπισμού πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η «Chevron», ενόψει του β' γύρου αδειοδοτήσεων, που αναμένεται να αρχίσει το Φθινόπωρο, πλήρωσε ήδη στην κυπριακή κυβέρνηση περισσότερα από ένα εκ. ευρώ, για την αγορά δισδιάστατων δεδομένων 4.795 χλμ και την Έκθεση Ερμηνείας των ερευνών. Προηγήθηκε η συμφωνία της Κυπριακής κυβέρνησης με την επίσης αμερικανική «Noble Energy». Ο κ. Κασίνης τόνισε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία κινείται στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας και του Δικαίου της Θάλασσας και ότι οι ενέργειές της είναι σεβαστές από την Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλές χώρες. Το ΔΗΚΟ, εξάλλου, καταδίκασε έντονα το διάταγμα της τουρκικής κυβέρνησης, το οποίο εξουσιοδοτεί την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου να πραγματοποιήσει έρευνες για εντοπισμό και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων μέσα σε ένα από τα κυπριακά θαλάσσια τεμάχια στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο πρόεδρος του ΚΣ ΕΔΕΚ, Γ. Ομήρου, δήλωσε ότι πρέπει να καταγγελθούν άμεσα οι τουρκικές προθέσεις για διενέργεια ερευνών σε θαλάσσιες περιοχές εντός της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης Κύπρου και Ελλάδας.

Ενδιαφέρον της Chevron για κοιτάσματα ανοιχτά της Κύπρου

Ο διευθυντής της Υπηρεσίας Ενέργειας στο Υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου, Σόλων Κασίνης, επιβεβαίωσε δημοσίευμα της εφημερίδας «Πολίτης» ότι ο...

Διαβάστε την συνέχεια

Ξαδελφικά μαχαιρώματα ....

Ellada simera 0 Σάτιρα 22:08

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime03wwVmorli3XAIoDmvxKM-QkMeHrGv0ZwEPjh0a60CiJT4CjOZB0ejzfonubHogiI6rJaUWEjy8iGhcpnSgWRr9kTSyCD0DgBt14YQCS_E3hoPl0C_CDrSL9QYfeaSyKtaW171XImXW/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF2..JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360250315930205634" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime03wwVmorli3XAIoDmvxKM-QkMeHrGv0ZwEPjh0a60CiJT4CjOZB0ejzfonubHogiI6rJaUWEjy8iGhcpnSgWRr9kTSyCD0DgBt14YQCS_E3hoPl0C_CDrSL9QYfeaSyKtaW171XImXW/s400/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF2..JPG" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 445px; height: 390px;" /></a> Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα <a style="color: rgb(204, 0, 0);" href="http://www.blogger.com/satira-epikerotitas.blogspot.com">satira-epikerotitas.blogspot.com</a>

Ξαδελφικά μαχαιρώματα ....

Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα satira-epikerotitas.blogspot.com

Διαβάστε την συνέχεια

Σκοτεινές ιστορίες με πράκτορες...

Ellada simera 0 Διάφορα, Δικαιοσύνη 21:55

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016673_0907191638.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016673_0907191638.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 253px; height: 150px;" /></a>Του Αχ. Χεκίμογλου Το 1953 «γεννήθηκε» η ΚΥΠ στα πρότυπα της CΙΑ και υπήχθη απευθείας στον τότε πρωθυπουργό Α. Παπάγο. Επικεφαλής ετέθη ο διαβόητος αξιωματικός του Πυροβολικού Αλέξανδρος Νάτσινας, θέση που κράτησε για μία δεκαετία. Μία από τις πρώτες οδηγίες του Νάτσινα προς τις Ενοπλες Δυνάμεις ήταν να δημιουργηθούν σε όλα τα στρατόπεδα «δίκτυα παρακολουθήσεως σκοπός των οποίων είναιη αποκάλυψις πάσης κομμουνιστικής κινήσεως σημειουμένης εντός των Ενόπλων Δυνάμεων». Οι Αμερικανοί ήλεγχαν τα πάντα Η θητεία Νάτσινα μετέβαλε την ΚΥΠ σε κράτος εν κράτει καθώς ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Στο πλαίσιο της συνεργασίας με τη CΙΑ επιστρατεύθηκαν ελληνοαμερικανοί πράκτορες, όπως ο Τομ Καραμεσίνης, ο οποίος «δίδαξε» στις ελληνικές αρχές ασφαλείας ανακριτικές μεθόδους που εφαρμόστηκαν στην ΕΣΑ. Ο Καραμεσίνης ήταν αυτός που εισηγήθηκε το «φιλοδώρημα» των 100 δολαρίων προς επιβράβευση όσων έκαναν παρακολουθήσεις, ενώ εκμηδένισε την επιρροή των αγγλόφιλων μέσα στους κόλπους του στρατεύματος. «Οι Αμερικανοί δεν γνώριζαν μόνο και αποφάσιζαν τα πάντα αλλά πλήρωναν κιόλας σχεδόν τα πάντα» έγραφε το 1977 ο Παύλος Μπακογιάννης σε σχετικό αφιέρωμα του «Βήματος»..... Οταν η έδρα της υπηρεσίας μεταφέρθηκε από το κτίριο της οδού Μέρλιν στην οδό Μπουμπουλίνας, οι Αμερικανοί ανέλαβαν να πληρώνουν το ενοίκιο, κάτι που διήρκεσε ως το 1964. Ακόμη, προμήθευαν στην ΚΥΠ δωρεάν ηλεκτρονικά συστήματα, ενώ κατέβαλαν στην ΙΒΜ τα τέλη χρήσης ενός «ηλεκτρονικού εγκεφάλου» που είχαν παραχωρήσει στην ελληνική πλευρά, οι πράκτορες της οποίας ήταν τόσο αδαείς τεχνολογικά που αδυνατώντας να χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο μηχάνημα το αξιοποιούσαν μόνο «για τη μηχανογράφηση των μισθολογικών καταστάσεων». Επίσης οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τις αμοιβές των πάσης φύσεως πληροφοριοδοτών της ΚΥΠ, ενώ είχαν αναλάβει την οργάνωση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Σύνδεσμος της CΙΑ και της ΚΥΠ ήταν ένα πρόσωπο που θα διαδραμάτιζε μοιραίο ρόλο: ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Πώς εισχώρησαν οι συνωμότες Ο τυπολάτρης Νάτσινας είχε βενιζελικό παρελθόν και ήταν άνθρωπος των Αμερικανών. Επί των ημερών του η ΚΥΠ διογκώθηκε και έφτασε να απασχολεί 1.200 άτομα, ενώ διέθετε και έναν ειδικό κλάδο για την εσωτερική ασφάλεια, όπου αργότερα τμηματάρχης ανέλαβε ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στον «γύψο». Επί Νάτσινα τα τηλέφωνα σχεδόν όλων των πολιτικών παρακολουθούνταν σε καθημερινή βάση, οι δε φάκελοι των ακροάσεων που είχαν συγκεντρωθεί ήταν τόσο πολλοί που δεν υπήρχε χώρος για να στεγαστούν. Ο Νάτσινας ήταν μέλος του ΙΔΕΑ και αποτελούσε τον σύνδεσμό του με την ΚΥΠ, μέσα από την οποία όχι μόνο κάλυπτε τα βήματα των συνωμοτών αλλά οργάνωνε και τις κατάλληλες προβοκάτσιες. Μία από τις επιτυχίες του ήταν η τοποθέτηση στη θέση του επικεφαλής του ΙΔΕΑ του Σ. Γκίκα στην ηγεσία του στρατού ξηράς. Με τον Γκίκα να ελέγχει το στράτευμα, οι συνωμότες ανέλαβαν θέσεις-κλειδιά στον Στρατό και το πλέγμα του παρακράτους άρχισε να απλώνεται σε όλες τις δυνάμεις ασφαλείας. «Τόσο τέλειο ήταν το δίκτυο των ανθρώπων του Γκίκα στο Επιτελείοώστε μια μέρα πηγαίνοντας στο γραφείο του ο Νικολόπουλος (σ.σ.: ο προκάτοχος του Νάτσινα στη διοίκηση της υπηρεσίας, ο οποίος τότε ήταν αρχηγός ΓΕΣ) ανακάλυψε ένα νέο πρόσωπο στο υπασπιστήριό του:τον Ν. Ντερτιλή. Οταν ρώτησε “ποιος τον έφερε αυτόν εδώ; ” πήρε την απάντηση “εσείς,αρχηγέ” και του έδειξαν τη σχετική διαταγή υπογεγραμμένη από τον ίδιο. Του είχαν κλέψει την υπογραφή!» έγραφε πριν από 32 χρόνια ο Μπακογιάννης. Η Φρειδερίκη στηρίζει Νάτσινα Ο Νικολόπουλος συνειδητοποίησε τι εξυφαίνεται και άρχισε τη συστηματική παρακολούθηση του δικτύου του ΙΔΕΑ, επιτυγχάνοντας μάλιστα τη μετάθεση ορισμένων εκ των μελών του εκτός Αθηνών. Οταν προσπάθησε όμως να εισέλθει στα βαθιά του συστήματος, έπεσε σε «τοίχο» και ζήτησε τη βοήθεια της Φρειδερίκης, η οποία του απάντησε αποστομωτικά: «Σας απαγορεύω! Ο κ. Νάτσινας είναι φίλος μας». Στις εκλογές του 1958 το σύστημα ΚΥΠ - ΙΔΕΑ έκανε την απαραίτητη «βρωμοδουλειά» και η τυπική αναμέτρηση απεδείχθη περίπατος για την ΕΡΕ. Τότε πολλοί στην ΕΡΕ πίστεψαν ότι βρήκαν τους ανθρώπους τους, η ιστορία όμως θα έδειχνε πόσο λάθος έκαναν. Οταν η ΕΔΑ άρχισε να αποκτά απήχηση στην κοινωνία, ο Νάτσινας πρότεινε την «αλλαγήν του συστήματος των εκτοπίσεων ώστε να μην ευρίσκωνται εις τον τόπον της εξορίας συνεχώς τα ίδια πρόσωπα αλλά να γίνεται συχνή εναλλαγή των εκτοπισμένων διά της χορηγήσεως αδειών εις τούτους και διά της συλλήψεως και εκτοπίσεως νέων». Στη συνέχεια πολλές πλευρές του παρακράτους ξεκίνησαν να μελετούν και άλλους τρόπους αναχαίτισης όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και του Κέντρου. Επειτα από εισηγήσεις επί εισηγήσεων, το σχέδιο «Προμηθέας» είχε ετοιμαστεί για να εφαρμοστεί στις εκλογές τηςβίας και νοθείας το 1961. Το παρακράτος σηκώνει κεφάλι Τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο όταν η ΚΥΠ και ο ΙΔΕΑ θέλησαν από παρακράτος να γίνουν κράτος. «Δημιουργήσατε υπερκράτοςτο οποίο κάποτε θα στραφεί εναντίον σας» έλεγε προφητικά ο Σοφοκλής Βενιζέλος στον Καραμανλή. Αλλωστε, και ο ίδιος ο Π. Κανελλόπουλος είχε παραδεχθεί τη χρήση «αλητών» το 1961 η οποία «ωδήγησεν εις τον βίαιον θάνατον του βουλευτού της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη». Με την επικράτηση της Ενωσης Κέντρου ο Γεώργιος Παπανδρέου έκανε σοβαρές, πλην όμως μάταιες προσπάθειες να «καθαρίσει» την ΚΥΠ από τους συνωμότες. Παρά τις αλλαγές και τις μετατοπίσεις στο προσωπικό της Υπηρεσίας, έθεσε σε προτεραιότητα την αποκάλυψη του «Σχεδίου Περικλής», της παρακολούθησης των τηλεφώνων των πολιτικών και της υποκλοπής της αλληλογραφίας τους. Σταδιακά και όσο φωτίζονταν αυτές οι υποθέσεις τα μεν στελέχη που είχε τοποθετήσει άρχισαν να αλλάζουν ρότα, τα δε Ανάκτορα έδειχναν τη δυσαρέσκειά τους. Ο Παπανδρέου τοποθέτησε διοικητή τον στρατιωτικό Γ. Αγόρο, ο οποίος έμεινε γνωστός για δύο πράγματα: για το πάθος του να εκλεγεί βουλευτής στην περιφέρεια της ιδιαίτερης πατρίδας του, στην Αρτα, και για την παντελή αδυναμία του να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Η Ακροδεξιά στην αντεπίθεση Πολύ γρήγορα η Ακροδεξιά πέρασε στην αντεπίθεση, με τον Παπαδόπουλο να στήνει το γνωστό σαμποτάζ της ζάχαρης στη μονάδα που διοικούσε στον Εβρο. Ταυτόχρονα ο Αγόρος, έπειτα από πολλές πιέσεις, παραιτήθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Π. Αναγνωστόπουλος. Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ προκάλεσε έντονες αναταράξεις στους κόλπους της ΚΥΠ και τα Ανάκτορα βρήκαν την ευκαιρία για να μπουν στο παιχνίδι. Ο Κωνσταντίνος έστειλε επιστολή στον Παπανδρέου με την οποία του ανέφερε ότι «ανώμαλος κατέστη η κατάστασις αφ΄ ης στιγμής εκ της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών...εξεπορεύθη επαναστατική συνωμοτική οργάνωσις εις τας Ενόπλους Δυνάμεις». Παρά το ότι η ΚΥΠ είχε υποκλέψει τις συνομιλίες των αποστατών, η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την Αποστασία. Η κυβέρνηση του Γ. Αθανασιάδη-Νόβα, έπειτα από εισήγηση των Ανακτόρων, τοποθέτησε στην ΚΥΠ τον στρατηγό Κ.Παπαγεωργόπουλο, ο οποίος προχώρησε σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις επαναφέροντας στις θέσεις τους πρόσωπα του ΙΔΕΑ. Ο προϋπολογισμός της ΚΥΠ διπλασιάστηκε και ξεκίνησε η επιστροφή στις ημέρες Νάτσινα, αφού η Υπηρεσία για μία ακόμη φορά μετατρεπόταν σε όργανο των Ανακτόρων και του Στρατού. Η πρώτη αποστολή της ήταν η ανάδειξη της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ προκειμένου να δικαιολογηθεί η στάση του βασιλιά, ενώ ταυτόχρονα με την τοποθέτηση του Γ.Σπαντιδάκη στην αρχηγία του ΓΕΣ πρόσωπα-κλειδιά που έπαιξαν αργότερα καίριο ρόλο στη δικτατορία επανήλθαν στην ΚΥΠ, όπως οι Ν. Μακαρέζος, Μιχ. Ρουφογάλης και Ν. Γκαντώνας. Μάλιστα γραμματέας του Παπαγεωργόπουλου ήταν η κόρη του Στ. Παττακού , Ρόζα, η οποία στη συνέχεια έγινε και ιδιαιτέρα του Παπαδόπουλου. Ετσι το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 η ΚΥΠ έκανε ότι πιάστηκε στον ύπνο. Η εποχή του Ρουφογάλη Η δικτατορία τοποθέτησε αρχικά αρχηγό της Υπηρεσίας τον ταξίαρχο Α. Χατζηπέτρο, τα νήματα όμως κινούσε ο Ρουφογάλης, ο οποίος μετατράπηκε σε μάτι της χούντας και εν συνεχεία ανέλαβε ο ίδιος αρχηγός. Οι αρχικές ενέργειες της Υπηρεσίας επικεντρώθηκαν στην παρακολούθηση των κινήσεων των Ανακτόρων και όσων εναντιώνονταν στο νέο καθεστώς από το εξωτερικό. Η ΚΥΠ μεταβλήθηκε σε υπερκυβέρνηση και όλος ο κρατικός μηχανισμός δούλευε γι΄ αυτήν. Διορισμοί και απολύσεις στο Δημόσιο γίνονταν μόνο με την άδειά της ενόσω μετατρεπόταν σε προσωπικό όργανο του Παπαδόπουλου φακελώνοντας τους πάντες και τα πάντα. Τότε δημιουργήθηκε και το περίφημο Γραφείο «φημολογίας και ψιθύρων», ενώ οι πράκτορες της ΚΥΠ ενεπλάκησαν και σε δολοφονίες. Ακόμη και την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών η ΚΥΠ δεν έλεγε να ησυχάσει. Ο Δ. Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και διόρισε διοικητή τον υποστράτηγο Λ. Σταθόπουλο. Ο Σταθόπουλος απομακρύνθηκε από τις υποθέσεις του Στρατού και επικεντρώθηκε στην ανατροπή του Μακαρίου ενισχύοντας παράνομες ομάδες και χρηματοδοτώντας τρομοκρατικές ενέργειες με τις γνωστές επιπτώσεις. Στη Μεταπολίτευση ο Καραμανλής θέλησε να απομακρύνει τα χουντικά στελέχη της ΚΥΠ, δίχως ωστόσο να καταφέρει να ελέγξει την Υπηρεσία, καθώς από πίσω δρούσαν ακροδεξιοί που είχαν διαπρέψει στο κυνήγι του «κόκκινου εχθρού». Το 1986 η Υπηρεσία μετονομάστηκε ΕΥΠ και την επόμενη χρονιά το ΠαΣοΚ «έσπασε» μια μακρά παράδοση που ήθελε τους διοικητές να προέρχονται από τις τάξεις των διωκτικών υπηρεσιών με τον διορισμό του Κωνσταντίνου Τσίμα. Η μεγάλη όμως αλλαγή ήρθε το 1999, όταν ανέλαβε διοικητής της ο πρέσβης κ. Π. Αποστολίδης σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και «αποστρατιωτικοποίησης» της Υπηρεσίας, μετά το φιάσκο της υπόθεσης Οτσαλάν, όταν ο κούρδος ηγέτης του ΡΚΚ κατέφθασε εν κρυπτώ στην Αθήνα με τη βοήθεια που απόστρατου ναυάρχου κ. Α. Ναξάκη. Η υπόθεση Οτσαλάν Οταν η κυβέρνηση πληροφορήθηκε την παρουσία του, προσπάθησε να τον μεταφέρει σε άλλη χώρα, οι απόπειρες όμως απέβησαν άκαρπες και έτσι επελέγη η λύση της μεταγωγής του στην Κένυα, όπου θα διέμενε στην πρεσβευτική κατοικία στο Ναϊρόμπι. Το σχέδιο όμως περιήλθε στη γνώση των Αμερικανών και των Τούρκων, ο έλεγχος της υπόθεσης χάθηκε γρήγορα και ο Οτσαλάν εντοπίστηκε και έπειτα από μια περιπετειώδη και κινηματογραφική καταδίωξη απήχθη και παραδόθηκε στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Αν και η θητεία του κ. Αποστολίδη χαρακτηρίζεται αποδοτική, δεν έπαψαν και οι αμφιλεγόμενες ενέργειες της ΕΥΠ. Το 2001 αποκαλύφθηκε ότι η ΕΥΠ χρησιμοποίησε έναν σεσημασμένο υπόδικο κακοποιό του κοινού ποινικού δικαίου αναθέτοντάς του την αποστολή της «πώλησης» «παγιδευμένων» όπλων σε τρομοκράτες. Οπως αποκάλυψε και ο ίδιος, κατά τη διάρκεια της «συνεργασίας» του με τις κρατικές αρχές έκανε μια ληστεία μετά φόνου! Σύμφωνα με όσα είπε, τον είχαν προσεγγίσει πράκτορες της ΕΥΠ και της CΙΑ και του έδωσαν δύο αυτόματα για να τα«προωθήσει» σε δύο άτομα από τον αντιεξουσαστικό χώρο. Ακόμη, η υπηρεσία τον «προικοδότησε» και με τρεις ρουκέτες καλύπτοντας έτσι τα κενά της «αγοράς». Οι μεταγωγές της CΙΑ Σε παρόμοιο σκότος βρέθηκε και η υπόθεση των μεταγωγών της CΙΑ μέσω Ελλάδας που αποκαλύφθηκε από τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου το 2007. Συνολικά μεταξύ 2002 και 2005 πραγματοποιήθηκαν 64 αφίξεις αεροσκαφών στα ελληνικά αεροδρόμια τα οποία μετέφεραν απαχθέντες υπόπτους για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Η ΕΥΠ για άγνωστο λόγο εκώφευσε και δεν ενημέρωσε κανέναν, με αποτέλεσμα η εισαγγελική έρευνα να μην καταλήξει πουθενά. Η συγκεκριμένη υπόθεση επεκτείνεται και επί των ημερών του επόμενου διοικητή κ. Ι.Κοραντή και δεν ήταν η μόνη. Το 2005 καταγγέλθηκε ότι Πακιστανοί που ζούσαν και εργάζονταν στην Ελλάδα απήχθησαν από πράκτορες της ΕΥΠ, σε συνεργασία με αμερικανούς συναδέλφους τους, λίγες ημέρες μετά το μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο. Η κυβέρνηση αρνήθηκε ότι κάτι τέτοιο είχε συμβεί. Η δικαστική έρευνα όμως έδειξε ότι οι απαγωγές ήταν γεγονός. Η αποκάλυψη της υπόθεσης που πραγματοποιήθηκε επί των ημερών του κ. Κοράντη ξύπνησε στη συνείδηση του κόσμου τις χειρότερες στιγμές της ΚΥΠ, εν τούτοις η υπόθεση χάθηκε μέσα στη δικαστική έρευνα και τελικώς ετέθη στο αρχείο. Το σκάνδαλο των υποκλοπών Το ίδιο συνέβη και με το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών που συντάραξε το πανελλήνιο, αφού ανάμεσα στα τηλέφωνα που παρακολουθούνταν ήταν και αυτό του πρωθυπουργού κ. Κ.Καραμανλή. Το σχετικό πόρισμα της ΕΥΠ δεν έφθασε στα χέρια της ΑΔΑΕ, δικαιοσύνη δεν δόθηκε και, παρά την εισαγγελική έρευνα, η υπόθεση μπήκε στο αρχείο από τον σημερινό διοικητή της Υπηρεσίας κ. Δ. Παπαγγελόπουλο. Εμεινε μόνο η εικόνα του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Γ. Βουλγαράκη να παρουσιάζει στους δημοσιογράφους πίνακες με περίπλοκα διαγράμματα. Η παράδοση του πολιτικού προσωπικού επιβεβαιώθηκε και προ ημερών, όταν τη διοίκηση της ΕΥΠ ανέλαβε για πρώτη φορά εισαγγελικός λειτουργός, ο αντεισαγγελέας Εφετών Αθηνών κ. Παπαγγελόπουλος. Ωστόσο για το πρόσωπό του υπήρξαν αντιδράσεις από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Από τη δεκαετία του 1950 και την εποχή Γωγούση ουδέποτε άλλοτε υπήρξε πρόσωπο που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση χωρίς να εμπνέει εμπιστοσύνη στην αντιπολίτευση» σχολίασε από τα έδρανα της Βουλής ο κ. Α. Κακλαμάνης. Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής επικαλέστηκε τον Νικόλαο Γωγούση, ο οποίος είχε οριστεί επικεφαλής της υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας το 1960, η οποία είχε ως κύρια αποστολή τον συντονισμό της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας.

Σκοτεινές ιστορίες με πράκτορες...

Του Αχ. Χεκίμογλου Το 1953 «γεννήθηκε» η ΚΥΠ στα πρότυπα της CΙΑ και υπήχθη απευθείας στον τότε πρωθυπουργό Α. Παπάγο. Επικεφαλής ετέθη ο δι...

Διαβάστε την συνέχεια

Εντείνονται οι επιχειρήσεις σκούπα, επιστρατεύεται και πλοίο-φυλακή

Ellada simera 0 21:37

Σχόλιο: Τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού αντί να είναι ταγμένα στην υπεράσπιση των θαλάσσίων συνόρων την Ελλάδος, αναλώνονται να εξυπηρετούν έναν κυβερνητικό παράγοντα για την αγραν των ψήφων.... <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016679_0907191938.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016679_0907191938.jpg" style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 250px; height: 130px;" /></a> Με γοργούς ρυθμούς συνεχίζονται οι επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας ενώ την ίδια στιγμή νέες προτάσεις πέφτουν στο τραπέζι με στόχο την σύλληψη και απέλαση των μεταναστών. Οι αριθμοί δείχνουν εν μέρει το κλίμα που επικρατεί. Φέτος τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκαν 11.326 συλλήψεις ενώ τον αντίστοιχο περυσινό μήνα ήταν 9.339. Αύξηση παρουσιάζει και ο αριθμός των συλληφθέντων μεταναστών ετησίως καθώς το 2008 υπολογίζονται σε 54.245 έναντι 39.595 το 2007. Ο αριθμός των απελάσεων εκτινάχθηκε στις 20.555 για το 2008 ενώ μόλις το πρώτο εξάμηνο του 2009 απελάθηκαν 28.350 άνθρωποι. Σκοπός είναι να σταλεί το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι το εύκολο πέρασμα προς τη δύση. Επισημαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί η φημολογία για «σιωπηρές απελάσεις» προς Βουλγαρία και από εκεί προς την Τουρκία με συνεργασία Ελλήνων και Βούλγαρων συνοριοφυλάκων. Τα τέσσερα αρμόδια υπουργεία (Εξωτερικών,Εσωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Εμπορικής Ναυτιλίας) στη προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τις όποιες φωνές διαμαρτυρίας από τους κατοίκους των νησιών, τα οποία αποτελούν τόπο προσέλευσης των μεταναστών επιστρατεύουν ακόμα και πλοία του Πολεμικού Ναυτικού ώστε να «καθαρίσουν» τις περιοχές. Πριν από λίγες ημέρες, αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού «μάζεψε» από τη Σύμη, το Αγαθονήσι και τη Λέρο μετανάστες, τους οποίους μετέφερε...... στην Αλεξανδρούπολη και στη συνέχεια τους προώθησε στο Κέντρο Κράτησης στο Φυλάκιο Εβρου. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και έξι ανήλικοι Αφγανοί από τη Σύμη, ένας ανήλικος που η αστυνομία χώρισε στη Λέρο από τη μητέρα του (η οποία μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υποδοχής στη Σάμο), ένα αγόρι 10 ετών που χωρίσθηκε από την αδελφή του 15 ετών (που επίσης οδηγήθηκε στη Σάμο) Προσφάτως ο Γ. Bαληνάκης, που εκλέγεται στα Δωδεκάνησα πρότεινε να χρησιμοποιηθεί ένα καράβι που θα μαζεύει τους μετανάστες και θα τους μεταφέρει στα κέντρα υποδοχής, είτε στη Σάμο είτε στον Πειραιά. O υφυπουργός επικαλέστηκε το προηγούμενο της Oλλανδίας (οι Oλλανδοί με πλούσια ναυτική... παράδοση ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πλοίο για τον σκοπό αυτό), ζητώντας μάλιστα και οικονομική συνδρομή από τον κ. Mπαρό. Tον περασμένο Mάιο διεξήχθη διυπουργική σύσκεψη στο υπουργείο Δημ. Tάξης, με τη συμμετοχή των υφυπουργών Άμυνας και Nαυτιλίας, όπου υιοθετήθηκε η πρόταση του κ.Bαληνάκη και αποφασίστηκε να διερευνηθεί η δυνατότητα υλοποίησής της.

Εντείνονται οι επιχειρήσεις σκούπα, επιστρατεύεται και πλοίο-φυλακή

Σχόλιο: Τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού αντί να είναι ταγμένα στην υπεράσπιση των θαλάσσίων συνόρων την Ελλάδος, αναλώνονται να εξυπηρετούν ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο νέος αρχηγός της ΕΥΠ είχε αφήσει ελεύθερους τους Βλαστούς

Ellada simera 0 Δικαιοσύνη 21:32

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016640_0907182145.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/016000_016999/016640_0907182145.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 165px;" /></a>Έντεκα χρόνια πριν, ο νέος αρχηγός της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, ήταν εισαγγελέας εκτελέσεως ποινών και τα αδέρφια Βλαστού είχαν βγει από τη φυλακή με πενθήμερη άδεια. Όταν συνελήφθησαν στο διάστημα αυτό και οδηγήθηκαν στον κ. Παπαγγελόπουλο, εκείνος τους άφησε ελεύθερους να επιστρέψουν μόνοι τους στη φυλακή. Φυσικά δεν επέστρεψαν ποτέ... Συγκεκριμένα, παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1998, ο Κώστας και ο Παναγιώτης Βλαστός βγήκαν με πενθήμερη άδεια από τη φυλακή. Και οι δύο είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη 15 ετών για ανθρωποκτονία -σε ανταλλαγή πυροβολισμών στο κέντρο «College» της λεωφόρου Αθηνών το 1994 δύο άτομα είχαν χάσει τη ζωή τους. Στις 3 Ιανουαρίου, οι Βλαστοί βρίσκονταν στη Γλυφάδα. Αστυνομικοί της Άμεσης Δράσης θέλησαν να τους κάνουν έλεγχο, εκείνοι όμως αγνόησαν το σήμα τους και ξεκίνησε καταδίωξη. Οι Βλαστοί συνελήφθησαν και βρέθηκαν να φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα και να κατέχουν μικροποσότητα χασίς, ενώ ο Παύλος Χαρίτος που ήταν μαζί τους στο αυτοκίνητο είχε πάνω του και ένα πιστόλι τύπου CZ...... Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν αρχικά στο Α.Τ. Ελευσίνας, στη συνέχεια το πρωί της 5ης Ιανουαρίου στο Αυτόφωρο και αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 19 του μήνα, παραπέμφθηκαν στον εισαγγελέα εκτελέσεως ποινών, τον κ. Παπαγγελόπουλο, καθώς δεν ήταν ελεύθεροι πολίτες αλλά καταδικασμένοι σε 15χρονη κάθειρξη για ανθρωποκτονία. «Οι δύο κακοποιοί αφέθησαν ελεύθεροι, για να επιστρέψουν μόνοι τους στον Κορυδαλλό. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους, καθώς δεν επέστρεψαν ποτέ στις φυλακές», αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής. Τα δύο αδέρφια κατάφεραν να μείνουν έξω από τη φυλακή έως τις 21 Μαρτίου. Το βράδυ εκείνης της ημέρας, αστυνομικοί τους σταμάτησαν γιατί παραβίασαν το κόκκινο στη λεωφόρο Θησέως στην Καλλιθέα. Εκείνοι, φοβούμενοι μην τους αναγνωρίσουν, άνοιξαν πυρ εναντίον των αστυνομικών. Στη συμπλοκή, ο Κώστας βλαστός χάνει τη ζωή του και ο Παναγιώτης εξαφανίζεται. Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ της Νεφέλης Κατακουζηνού στο πρώτο Θέμα, η υπόθεση αποτέλεσε μεγάλο πονοκέφαλο για τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης, Βαγγέλη Γιαννόπουλο. Επίσης, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Ιωάννης Παπαδογιαννάκης, έστειλε υπόμνημα στον υπουργό Δικαιοσύνης και στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Δημόπουλο, ζητώντας να διερευνηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ο κ. Παπαγγελόπουλος τους άφησε ελεύθερους. Τελικά όμως, ο κ. Παπαγγελόπουλος απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες καθώς, σύμφωνα με το πόρισμα της ΕΔΕ, δεν γνώριζε ποιοι ήταν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Δεν γνώριζε δηλαδή, ότι ήταν κρατούμενοι σε άδεια και όχι απλοί συλληφθέντες!

Ο νέος αρχηγός της ΕΥΠ είχε αφήσει ελεύθερους τους Βλαστούς

Έντεκα χρόνια πριν, ο νέος αρχηγός της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, ήταν εισαγγελέας εκτελέσεως ποινών και τα αδ...

Διαβάστε την συνέχεια

H ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Ellada simera 0 Ανάλυση 20:09

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekamericannewsagency.com/gana/images/stories/lathrometanastes.png"><img alt="" border="0" src="http://www.greekamericannewsagency.com/gana/images/stories/lathrometanastes.png" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 314px; height: 205px;" /></a>1.Για να κατανοήσει κανείς το φαινόμενο της οικονομικής    μετανάστευσης είναι επιβεβλημένο να το προσεγγίσει υπό το πρίσμα της εξέλιξης που το προκαλεί. Η οικονομική μετανάστευση σήμερα αποδίδεται ως το αποτέλεσμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης». Οι ορισμοί της τελευταίας, εντούτοις, δεν διευκρινίζουν ούτε αιτιολογούν την ουσία της σημερινής εξέλιξης του κόσμου και, ως εκ τούτου, υπολείπονται καταφανώς ως προς τη δυνατότητά τους να δώσουν μια πειστική εξήγηση του φαινομένου. Η πρώτη επισήμανση λοιπόν, που αιτιολογεί και οριοθετεί τον χαρακτήρα της οικονομικής μετανάστευσης[1], έγκειται στο ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το σύνολο των κοινωνιών του πλανήτη συγκροτείται με ανθρωποκεντρικούς όρους, δηλαδή ως κοινωνίες εν ελευθερία. Ο κόσμος όλος ως ένα κοσμοσύστημα.      Η διακτίνωση των παραμέτρων (της νομισματικής οικονομίας, της τεχνοδικτυακής επικοινωνίας κλπ) του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος στο σύνολο του πλανήτη είναι το αποτέλεσμα της ωρίμανσής τους της στο εσωτερικό των κρατών της πρωτοπορίας που μέχρι τότε λειτουργούσαν ως ανάχωμα για τη χειραφέτησή τους...... Οι παράμετροι αυτές, αυτονομούνται έτσι σταδιακά από την θαλπωρή της κρατικής επικράτειας και, συνακόλουθα, από τους πολιτειακούς του θεσμούς, ενώ την ίδια στιγμή επενεργούν διαβρωτικά, δηλαδή αποσταθεροποιητικά, στις παραδοσιακές δεσποτικές δομές των χωρών της κοσμοσυστημικής περιφέρειας. Η θεμελιώδης αυτή αιτιολογία συνδυάζεται με την κρατοκεντρική δομή[2] του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος στη φάση που διέρχεται στις μέρες μας, δεδομένου ότι παρεισάγει ως εκ της φύσεώς της τη δύναμη ως την πρωτογενή συνιστώσα της πολιτικής πέραν του κράτους.       Ώστε, η οικονομική μετανάστευση είναι το αποτέλεσμα της διείσδυσης των παραμέτρων αυτών στη δεσποτική περιφέρεια και, συνεπώς της αποδόμησής της. Το φαινόμενο της εσωτερικής αποδόμησης της δεσποτείας δεν είναι σημερινό. Εμφανίζεται διαφοροποιημένο ιστορικά, ανάλογα αν ο ανθρωποκεντρικός κόσμος διάγει μια κρατοκεντρική ή μια οικουμενική φάση και, επίσης, σε συνάρτηση με τη δυναμική σχέση που εγκαθιδρύεται στο κοσμοσυστημικό πεδίο. Εντούτοις, δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν για την άντληση παραδειγμάτων. Ότι συμβαίνει σήμερα στο επίπεδο του συνόλου κοσμοσυστήματος, το γνωρίσαμε ήδη στο εσωτερικό των χωρών της πρωτοπορίας -που αποδόθηκε με τη λεγόμενη «αστυφιλία»- στην αρχή της ανθρωποκεντρικής τους υποστασιοποίησης. Με τη διαφορά ότι τότε το κοινωνικό πρόβλημα επιζητείτο να επιλυθεί στο εσωτερικό του κράτους, εκεί όπου το βίωναν τα καθυστερημένα κοινωνικά στρώματα (τα παραδείγματα της Γαλλικής ή της Ρωσικής επανάστασης). Τώρα, στην εποχή της κοσμοσυστημικής διακτίνωσης του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος στο σύνολο του πλανήτη, το κοινωνικό πρόβλημα επιδιώκεται να επιλυθεί δια της μεταφοράς του στις χώρες της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική μετανάστευση δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο που προορίζεται να τελειώσει. Είναι απόρροια της καθολικής ενσωμάτωσης των κοινωνιών του πλανήτη στο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα.       2. Τί συμβαίνει, όμως, με την εργασία των οικονομικών μεταναστών που συνωστίζονται στις χώρες  του «κέντρου»; Διαφέρει ή όχι σε σχέση με την εργασία του πολίτη;      Πρώτα-πρώτα, η απειλή που εμφανίζεται να συνιστά η εργασία της οικονομικής μετανάστευσης για την εργασία του πολίτη δεν αφορά κυρίως, όπως νομίζεται, στην υποκατάσταση της τελευταίας από αυτήν. Αυτό ίσως συνέβη στην αρχή, θεραπεύθηκε όμως από άλλες θετικές παρενέργειες της παρουσίας της οικονομικής μετανάστευσης και, μαζί της, το σοκ της πρώτης συνάντησης. Από την άλλη, η οικονομική μετανάστευση, συνέβαλε καθοριστικά στην επιτάχυνση της διαδικασίας για την αξιολογική επανεκτίμηση πολλών μορφών εργασίας, τις οποίες ο πολίτης δεν επιθυμεί εφεξής να καλύψει (η έννοια της βάναυσης εργασίας...).      Η απειλή της εργασίας της οικονομικής μετανάστευσης επί της εργασίας του πολίτη έγκειται, ουσιαστικά, αλλού: (α) Στην αποδυνάμωση της δυνατότητας του πολίτη να υποστηρίζει πολιτικά την εργασία του, τους όρους της και τα περιμετρικά δικαιώματα, όπως η συμμετοχή σε μια αναλογική αναδιανομή, η πρόνοια κ.ά. (β) Στην απειλή που επικρεμάται στη συλλογική συνοχή. Οι κοινωνίες των συγχρόνων κρατών-εθνών «ανδρώθηκαν» με οδηγό τις αρχές της εθνικής ομοιογένειας, ενώ η εθνοτική ή πολιτισμική πολυσημία θεωρήθηκαν ασθένειες που απειλούσαν το κράτος-έθνος. Η συλλογική ταυτότητα αποτελεί, σε κάθε περίπτωση, το πεδίο αναγνωρισιμότητας και, υπό μια έννοια, οικείωσης του ατόμου με τη θεμελιώδη κοινωνία, αλλά και την αιτιακή εστία της πολιτειότητας, δηλαδή της βίωσης της ελευθερίας ενός εκάστου. (γ) Στην κοινωνική ασφάλεια. Η ανασφάλεια που διακρίνει τον βίο των συγχρόνων κοινωνιών, δεν οφείλεται πρωτογενώς στο φαινόμενο της οικονομικής μετανάστευσης, μολονότι οι οικονομικοί μετανάστες την τροφοδοτούν με πολλούς έμμεσους ή άμεσους τρόπους. Οφείλεται κυρίως στο ότι το κράτος έχει απολέσει την οργανική του συνάφεια με την κοινωνία και προσδεθεί στο ανομικό κοσμοσυστημικό περιβάλλον. Με τον τρόπο αυτό, η εσωτερική έννομη τάξη διαπλέκεται άμεσα και λειτουργεί ως ο καλός αγωγός για την εισαγωγή στο εσωτερικό πεδίο των σχέσεων δύναμης που παράγει η διεθνής έννομη τάξη. Εφεξής, το κράτος δεν εγγυάται ούτε εκφράζει την αντίληψη της εποχής της πολιτικής του κυριαρχίας ότι η κοινωνία του αποτελεί μια εθνική οικογένεια.      3. Στο πλαίσιο αυτό ερωτάται: Η αντίθεση που επισημαίνεται ανάμεσα στην εργασία του πολίτη και στην εργασία του οικονομικού μετανάστη είναι όντως πραγματική, έχει δηλαδή δομικό χαρακτήρα, ή ο ξένος αποτελεί την απλώς την εύκολη αιτία, μια νομιζόμενη απειλή εναντίον της εργασίας του πολίτη;      Πρώτα-πρώτα, διαπιστώνεται ότι τόσο η εργασία του πολίτη όσο και η εργασία του οικονομικού μετανάστη έχουν κοινή θεμελίωση. Ανήκουν και οι δύο στην εποχή της μετα-φεουδαλικής ή αλλιώς πρωτο-ανθρωποκεντρικής οικοδόμησης. Συναντώνται δηλαδή -ως μορφές εργασίας- με το οικονομικό σύστημα και τον ιδιοκτήτη του εξωθεσμικά είτε στον χώρο της παραγωγής (και επομένως με όχημα τη σύμβαση εργασίας) είτε στο πεδίο της κατανάλωσης. Κατά τούτο, διαφεύγει της προσοχής ότι το σημερινό σύστημα είναι ακριβώς η προέκταση εκείνου της δεσποτείας. Με μια διαφορά. Η ιδιοκτησία επί του συστήματος που απαντάται στη μετα-δεσποτική εποχή δεν εκτείνεται και στους φορείς της εργασίας. Στο μέτρο όμως που το σύστημα χρειάζεται την εργασία, ο ιδιοκτήτης συμβάλλεται μαζί της, ουσιαστικά την αγοράζει έναντι αμοιβής. Ο φορέας της εργασίας, εισφέροντάς την εθελουσίως, ουσιαστικά παραιτείται από ένα θεμελιώδες διακύβευμα, την αυτονομία του. Είναι γεγονός ότι ο πολίτης και ο οικονομικός μετανάστης συνάπτουν σύμβαση ενοχική με τον ιδιοκτήτη του συστήματος, από την οποία δηλαδή μπορούν να αποχωρήσουν οικεία βουλήσει όποτε το θελήσουν[3]. Όμως, η σύμβαση αυτή, πέραν των επιπτώσεών της στο πεδίο της ελευθερίας, είναι από τη φύση της ετεροβαρής. Είναι ετεροβαρής διότι δεν συνάπτεται μεταξύ ισοτίμων εταίρων. Ο ένας είναι κάτοχος/ιδιοκτήτης του συστήματος και, επομένως, το συγκροτεί, το διοικεί και αποφασίζει για την τύχη του και, στο πλαίσιο αυτό, για την τύχη της εργασίας. Ο άλλος όχι. Με τη σύμβαση ο εργαζόμενος δεν υπεισέρχεται στο σύστημα ως εταίρος/συντελεστής του. Η παροχή εργασίας στο σύστημα δεν τον μεταβάλλει σε μέλος του.      Αυτό σημαίνει ότι, μολονότι οι διαφορές μεταξύ εργασίας και εργοδοσίας έχουν ως πηγή τη συνάντησή τους στο πεδίο της παραγωγής, δηλαδή το εσωτερικό του συστήματος, η διαπραγμάτευση του εργασιακού καθεστώτος προόρισται τελικά να γίνει έξω από αυτό, στο επίπεδο της πολιτικής. Εδώ ακριβώς έγκειται η διαφοροποίηση της εργασίας του πολίτη από την εργασία του οικονομικού μετανάστη. Ο πολίτης δύναται να επικαλεσθεί το πολιτικό του όπλο, την ψήφο του, να υποστηρίξει πολιτικά την εργασιακή του θέση, έτσι ώστε να την εγγράψει στις θεματικές του δημοσίου χώρου. Με τη μετάταξη  της σχέσης μεταξύ εργασίας και ιδιοκτησίας στη δημόσια σφαίρα ο εργαζόμενος πολίτης κατόρθωσε να κατοχυρώσει σειρά περιορισμών στην ιδιοκτησία και υποχρεώσεων στο κράτος, να την μεταβάλλει επομένως σε μια κατά το μάλλον ή ήττον προκαθορισμένη κανονιστική πραγματικότητα. Εν προκειμένω, η φύση της σχέσης μεταξύ εργασίας και εργοδοσίας δεν αλλάζει. Όμως η μεταφορά της στη δημόσια σφαίρα επιφέρει αναλόγως περιορισμούς στη δυνατότητα της οικονομικής αγοράς να υπαγορεύει τους όρους της στην εργασία. Στον αντίποδα, η εργασία του οικονομικού μετανάστη υπόκειται ευθέως στους νόμους της αγοράς, δηλαδή στους συσχετισμούς δύναμης, που υπαγορεύει ουσιαστικά η εργοδοσία. Το άμεσο συγκριτικό γνώρισμα της εργασίας του οικονομικού μετανάστη είναι αυτό. Δεν είναι όμως το μοναδικό και ίσως όχι το κυριότερο. Αν όντως η φθηνή εργασία ήταν το μοναδικό κίνητρο του κεφαλαίου θα επέλεγε τη μετατόπισή του στις χώρες όπου αυτή προσφέρεται «άνευ όρων». Συνδυάζεται προφανώς και με άλλους παράγοντες, όπως η κανονιστική ασφάλεια των χωρών της πρωτοπορίας, η ποιότητα ζωής για τους διοικητικούς της συντελεστές, οι επικοινωνιακές ευκολίες, η προσβασιμότητα στις αγορές κλπ. Κατά τούτο, πρωταρχικό συγκριτικό πλεονέκτημα της εργασίας της οικονομικής μετανάστευσης στις χώρες της πρωτοπορίας, αποβαίνει η πίεση που αυτή ασκεί στην εργασία του πολίτη, προκειμένου να εξουδετερώσει τη δυνατότητά του να υποστηρίζει πολιτικά τα κεκτημένα που συνδέονται με αυτήν. Το κεφάλαιο ευελπιστεί έτσι να επαναφέρει την εργασία του πολίτη από την πολιτική αγορά στην οικονομική αγορά. Να την υποτάξει δηλαδή στους κανόνες της και να την μεταβάλει σε εμπόρευμα. Να την εξομοιώσει με εκείνη του οικονομικού μετανάστη, σε ό,τι αφορά στους όρους παροχής της, αλλά και για την αμοιβή της και, φυσικά, για τα συνοδευτικά με την εργασία δικαιώματα (πρόνοια κλπ).  Η εξέλιξη αυτή αποδίδεται στην ανταγωνιστική παρουσία της εργασίας-εμπορεύματος που εισφέρει η οικονομική μετανάστευση στην εσωτερική αγορά εργασίας των χωρών της πρωτοπορίας. Εξού και πολλοί διατείνονται ότι εάν αυτή ενσωματωθεί, δηλαδή εξομοιωθεί με την εργασία του πολίτη, θα εκλείψει το πρόβλημα. Αναγνώρισα ήδη τη βαρύτητα του ζητήματος αυτού. Όμως, δεν αποτελεί την πρωτογενή αιτία. Η προσέγγιση αυτή δεν είναι απλώς εσφαλμένη στη φιλοσοφική της σύλληψη, αφού συνδυάζεται με το δόγμα ότι αιτία της εκμετάλλευσης είναι το κεφάλαιο (ο καπιταλισμός). Είναι και λογικά αντιφατική, διότι η ενσωμάτωση αυτή καθεαυτή της «ώνιας εργασίας» (της εργασίας εμπορεύματος), αφενός θα πολλαπλασιάσει τον αριθμό των πολιτών που θα προσφέρουν ισότιμη οικονομική εργασία και αφετέρου θα αυξήσει τη ζήτηση νέων οικονομικών μεταναστών για να καλύψουν το κενό της «ώνιας εργασίας». Συγχρόνως, η επιλογή αυτή δεν θα σταθεί ικανή να αποτρέψει τη μετακόμιση του κεφαλαίου στις χώρες της περιφέρειας, εφόσον ορθωθούν ανυπέρβλητα αναχώματα στην εισαγωγή «ώνιας εργασίας».      5. Πού βρίσκεται λοιπόν η λύση; Όσο και αν φανεί παράξενο, το πρόβλημα είναι πρωταρχικά γνωσιολογικό. Η αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα στην οικονομική θεωρία είναι ότι το οικονομικό σύστημα της εποχής μας, όπως εξάλλου και το σύγχρονο πολιτικό σύστημα, είναι η απόληξη μιας ασύγκριτης ανωτερότητας και σε κάθε περίπτωση τελειωτικό. Όμως δεν είναι έτσι.      Επισήμανα ήδη ότι το παρόν (οικονομικό και πολιτικό) σύστημα προσήκει εξελικτικά στην πρώιμη φάση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος και συγκεκριμένα στο στάδιο της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό. Το ερώτημα, στο πλαίσιο αυτό, είναι αν επιβεβαιώνεται ως εφικτή η περαιτέρω εξέλιξη του συστήματος αυτού στη μεγάλη κοσμοσυστημική κλίμακα και προς ποιά κατεύθυνση.      Η εποχή μας δεν προσφέρει παρά μόνον ορισμένες ενδείξεις για την κατεύθυνση της εξέλιξης, οι οποίες για να αποτιμηθούν ορθά πρέπει να ενταχθούν σε ένα ορισμένο, σφαιρικό γνωσιολογικό πλαίσιο, το οποίο όμως δεν υπάρχει. Η γνωσιολογία της νεοτερικότητας είναι καταγραφική του παρόντος και, μάλιστα, κατά τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια υποβολής του σε κριτική δοκιμασία. Όπως ήδη επισήμανα, η μεταβολή της σχέσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε υπόθεση δημοσίου συμφέροντος επήλθε λόγω της πολιτικής βαρύτητας που απέκτησαν οι μάζες με την είσοδό τους στην πολιτική (η καθολική πολιτειότητα). Με άλλα λόγια, η οικονομική μετανάστευση επέσπευσε τις εξελίξεις, δεν αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία της αδυναμίας εφεξής των δυνάμεων της εργασίας να υποστηρίξουν πολιτικά την υπόθεσή τους. Η γενεσιουργός αιτία εστιάζεται στο συνδυασμό του τέλους της φάσης που έκανε εφικτή την εξωθεσμική συνάντηση της κοινωνίας με την πολιτική, στο πολιτειακό περιβάλλον όπου το πολιτικό σύστημα το ενσαρκώνει το κράτος. Όντως, πριν από τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, συνέτρεχε μια σχετική συνάντηση της κοινωνίας με την πολιτική, η οποία διερχόταν από την ιδεολογική διασταύρωση των πολιτικών δυνάμεων με τα ομόλογα κοινωνικά στρώματα (βασικά οι ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού). Σήμερα, όχι μόνο δεν συντρέχει αυτό, αλλά και η δυναμική ισορροπία που είχε εγκαθιδρυθεί στη σχέση μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς έχει πλήρως διαρραγεί[4]. Η τελευταία έχει αποβεί εξολοκλήρου κυρίαρχη στο πεδίο της οικονομίας και της ιδεολογίας και έχει επιβάλει πλήρως τους νόμους στην πολιτική. Η κοινωνία των πολιτών βρίσκεται, επομένως, αντιμέτωπη με την ιδιώτευση και την αποξένωση από την πολιτική και σε δεινή θέση σε ό,τι αφορά στην κοινωνικο-οικονομική της κατάσταση. Αν αποκωδικοποιήσουμε το περιεχόμενο της ανησυχίας των ιθυνόντων κατά την πρόσφατη κρίση, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι σκοπός της πολιτικής δεν είναι το συμφέρον της κοινωνίας. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στη διαχείριση της κοινωνικής δυσαρέσκειας έτσι ώστε να μην διαταραχθεί η κοινωνική ειρήνη και συνοχή, δηλαδή το κεκτημένο της αγοράς. Σε κάθε περίπτωση, στις προτεραιότητες της πολιτικής δεν εμπεριέχεται η αποτροπή της μετατροπής της εργασίας του πολίτη σε εργασία-εμπόρευμα, ούτε πολλώ μάλλον ο συνδυασμός της προστασίας αυτής με μια αντίστοιχη κανονιστική εξοικονόμηση της εργασίας της οικονομικής μετανάστευσης. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι οι δυνάμεις της «εκσυγχρονιστικής» αριστεράς και οι δυνάμεις του φιλελευθερισμού συγκλίνουν ως προς το σημείο της συνάντησής τους, δηλαδή στην πολιτική κυριαρχία του πνεύματος της αγοράς. Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται ο πυρήνας του πολιτικού προβλήματος: η ιδιοκτησιακή θεμελίωση του πολιτικού συστήματος, που οδηγεί στην ενσάρκωσή του, με όρους ταυτολογίας, από το κράτος. Το αδιέξοδο, στο πλαίσιο αυτό, έγκειται στο ότι, ενώ η συνάντηση της κοινωνίας με την πολιτική δεν είναι πια εφικτή στο εξωθεσμικό πεδίο της ιδεολογίας ή της ταξικής αναφοράς, η νεοτερική θεωρία  επιμένει να αποκλείει κάθε ιδέα ανασύνδεσης της κοινωνίας με το οικονομικό και το πολιτικό σύστημα σε νέες βάσεις. Όντως, η συγκρούσεις που ταλάνισαν τον κόσμο, ιδίως τον περασμένο αιώνα, είχαν ως πρόσημο τον έλεγχο της ιδιοκτησίας/συστήματος, το διακύβευμα εάν αυτή θα περιερχόταν στη δημόσια ή στην ιδιωτική σφαίρα. Σε καμιά περίπτωση όμως η κοινωνία δεν περιελήφθη ως συντελεστής στο διακύβευμα αυτό. Και τούτο διότι ζητούμενο γι'αυτήν ήταν η μετάβαση από τη δουλοπαροικία στην ατομική ελευθερία, η οποία διερχόταν υποχρεωτικά από την κατοχύρωση της αυτονομίας του ιδιωτικού χώρου και όχι από την ιδιοκτησία του (οικονομικού και/ή πολιτικού) συστήματος.  Σήμερα, το δίλημμα αυτό εξέλειπε και, ελλείψει άλλου, που θα προσέδιδε στο πρόταγμα των δυνάμεων της αριστεράς προοδευτικό πρόσημο, το διακύβευμα εστιάζεται μονοσήμαντα στο αίτημα της ενσωμάτωσης της οικονομικής μετανάστευσης. Το αίτημα αυτό, όπως τίθεται, εισάγει στην πραγματικότητα την οικονομική μετανάστευση ως εναλλακτικό συντελεστή της πολιτικής ζωής, στη θέση της κοινωνίας των πολιτών. Στην πραγματικότητα εντούτοις βοηθάει τις κρατούσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που διακονούν τις ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, να διέρχονται εν σιωπή το κεντρικό πρόβλημα: που είναι ο αποκλεισμός της κοινωνίας από την πολιτική και, μάλιστα, από το πολιτικό σύστημα, η οποία συνεπάγεται εντέλει τη διάρρηξη της ισορροπίας μεταξύ κράτους, κοινωνίας και αγοράς. Διάρρηξη η οποία εάν συνεχισθεί, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη σταδιακή μετατροπή της εργασίας του πολίτη από σχέση δημοσίου δικαίου σε υπόθεση της αγοράς και, περαιτέρω, σε εμπόρευμα υποκείμενο στους νόμους της ή, αναλόγως, στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης. Το αδιέξοδο της εποχής μας έγκειται ακριβώς στο ότι ο μεν φιλελευθερισμός διδάσκει ότι η (οικονομική) αγορά και όχι η κοινωνία (των πολιτών) οφείλει να αποτελεί τον σκοπό της πολιτικής και, υπό μια άλλη έννοια, τον λόγο ύπαρξης των πολιτειακών μορφωμάτων (των κρατικών κοινωνιών). Ο δε σοσιαλισμός νομίζει ότι για την εκμετάλλευση ευθύνεται το κεφάλαιο και όχι η δεσποτική αντίληψη ότι ιδιοκτησία του κεφαλαίου και ιδιοκτησία του συστήματος ταυτίζονται εκ φύσεως. Ώστε, με γνώμονα τις προσεγγίσεις αυτές και με δεδομένες τις εξελίξεις στο πεδίο του συνόλου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, είναι προφανές ότι η εργασία θα υποκύπτει ολοένα και περισσότερο στους νόμους της αγοράς και θα αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα. Για να επανέλθει η ισορροπία στα πράγματα καλούμαστε να υπερβούμε τις εμμονές της (πρωτο-ανθρωποκεντρικής) νεοτερικότητας και να εναρμονισθούμε με τα μελλούμενα: ο χρόνος που αρκούσε η ατομική ελευθερία, δηλαδή το σύστημα που την ικανοποιεί, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Με άλλα λόγια, η ανασύνταξη του οικονομικού και, πριν από αυτό, του πολιτικού συστήματος, που απαιτείται για την επιστροφή της κοινωνίας στα πράγματα, προϋποθέτει τη διεύρυνση της ελευθερίας στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο. Διότι η ελευθερία συνεπάγεται ακριβώς τη μετατόπιση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος από την ιδιοκτησία (του ιδιώτη ή του κράτους) στην κοινωνία, άρα τη θεσμική υποστασιοποίηση της κοινωνίας εντός του συστήματος και όχι στο έδαφος της ιδιωτείας. Όλα δείχνουν ότι η κατεύθυνση της εξέλιξης του νεότερου κόσμου οδεύει προς τα εκεί. Η οικονομική μετανάστευση θα ογκούται ολοένα και περισσότερο, συντωχρόνω με την ενσωμάτωση της πλανητικής περιφέρειας στον ανθρωποκεντρισμό και την εμβάθυνση της βίας που παράγει η κρατοκεντρική συνάρθρωση του κοσμοσυστήματος. Με αποτέλεσμα, την προϊούσα επιβάρυνση της εργασίας των πολιτών ή, ακόμη, και την απόρριψή της[5]. 6. Πώς θα συντελεσθεί, εντούτοις, η ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική διαδικασία, δηλαδή η συνάντησή της εντός του πολιτικού συστήματος; Για να γίνει εφικτή η κατανόηση του διακυβεύματος αυτού είναι, νομίζω, αναγκαίο να επανέλθουμε στο κεντρικό πρόβλημα της νεοτερικότητας, εν προκειμένω στην αδυναμία της να συγκροτήσει ένα καθολικό γνωσιολογικό επιχείρημα. Θα σταθώ ιδιαίτερα στην έννοια της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης που μας ενδιαφέρει εδώ. Θα συμφωνήσουμε, υποθέτω, ότι μέτρο της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης είναι η καθολική ελευθερία. Διαπιστώσαμε μόλις ότι αυτό που διαφοροποιεί τη νεότερη εποχή από τη φεουδαρχία είναι η ατομική ελευθερία των μελών της κοινωνίας. Το γεγονός δηλαδή ότι το άτομο-μέλος της κοινωνίας δεν αποτελεί μέρος της ιδιοκτησίας του δεσπότη. Η ατομική ελευθερία όμως αφορά στον ιδιωτικό βίο, όχι στις περιοχές του κοινωνικού βίου, όπου το άτομο συμβάλλεται με υπο-συστήματα (π.χ. της οικονομίας, όπως μια επιχείρηση) ή με το συνολικό σύστημα (το πολιτικό σύστημα). Η ανάληψη της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων από τη δημόσια σφαίρα αποβλέπει στη διασφάλιση -μέσω των συναφών δικαιωμάτων- της ατομικής ελευθερίας του φορέα της εργασίας. Δεν επιδιώκει να τον μεταβάλει σε κοινωνικά ελεύθερο. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική, με τα λεγόμενα πολιτικά δικαιώματα. Γιατί όμως η νεοτερικότητα κάνει λόγο για κοινωνική και πολιτική ελευθερία, ενώ αυτή απουσιάζει πλήρως από το σύστημά της;          Εδώ εμφυλοχωρεί μια θεμελιώδης σύγχυση: η ελευθερία στο ατομικό ορίζεται όντως σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση της, δηλαδή ως αυτονομία. Στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο όμως ορίζεται ως δικαίωμα. Η διαφορά εντούτοις είναι καταστατική. Τα δικαιώματα που εστιάζουν την προσοχή τους στη σχέση εργασίας επιδιώκουν να μεταβάλλουν μια ιδιωτική σχέση, σε σχέση δημοσίου δικαίου. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθούν να συνδυάσουν τη διαφύλαξη της ατομικής ελευθερίας σε ένα περιβάλλον όπου, μολονότι δεν ομολογείται, απουσιάζει η κοινωνική ελευθερία. Εάν η κοινωνική ελευθερία οριζόταν ως αυτονομία είναι προφανές ότι ο φορέας της εργασίας θα είχε γίνει συντελεστής, δηλαδή εταίρος του οικονομικού υπο-συστήματος. Το σύστημα δεν θα ανήκε στον ιδιοκτήτη. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Διευκρινίζεται επίσης ότι ο διαχωρισμός της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου από την ιδιοκτησία του συστήματος της οικονομίας δεν υπαινίσσεται προφανώς ότι καταργείται το κεφάλαιο. Απλώς, η ιδιοκτησία του κεφαλαίου δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως και την (ολική ή, αναλόγως, μερική) ιδιοκτησία του συστήματος. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στην πολιτική. Ο πολίτης διαθέτει δικαιώματα (να διαδηλώνει κλπ), όχι ελευθερία. Υπόκειται, με άλλα λόγια, σε ένα πλήρως ετερονομικό καθεστώς, δεν είναι αυτόνομος. Εάν ήταν πολιτικά ελεύθερος θα είχε επενδυθεί ο ίδιος το πολιτικό σύστημα, αντί του κράτους. Στο ερώτημα, ωστόσο, τι μέλλει να προηγηθεί στο πεδίο της ανθρωποκεντρικής χειραφέτησης του κοινωνικού σώματος, η κοινωνική ή η πολιτική της διάσταση, θα έλεγα ότι το ζήτημα τίθεται κατά τρόπο διαφοροποιημένο. Από εξελικτική άποψη, η κοινωνική ελευθερία προηγείται, οπωσδήποτε, της πολιτικής ελευθερίας, στην ανθρωποκεντρική διαδικασία. Διευκρινίζεται, εντούτοις, ότι το πρόταγμα της ελευθερίας τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό πεδίο δεν είναι κοσμοσυστημικά ώριμο στις μέρες μας. Επομένως, το ερώτημα δεν αφορά αμέσως στην υποστασιοποίηση των μελών της κοινωνίας με πρόσημο την ελευθερία. Εστιάζεται ιδίως στην ανασυγκρότηση της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, προκειμένου να αποκατασταθεί η τρωθείσα ισορροπία. Συγχρόνως είναι προφανές ότι το διακύβευμα της εισόδου της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική διαδικασία δεν θίγει το άμεσο, το προσωπικό συμφέρον -την ιδιοκτησία- του κεφαλαίου επί του συστήματος. Κατά τούτο, γίνεται αποδεκτό ότι η πολιτική θα αποτελέσει το πρωταρχικό πεδίο όπου η κοινωνία των πολιτών θα δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Πως όμως θα ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα ώστε να εγγράψει την κοινωνία των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος σε αντιπροσωπευτικό[6]. Για να γίνει αυτό απαιτείται: (α) η πολιτική υποστασιοποίηση της κοινωνίας, η μεταβολή της σε θεσμό της πολιτείας, σε δήμο, ικανό να μορφώσει βούληση. Η πολιτική συμμετοχή ορίζει εφεξής όχι μια εξωπολιτειακή ενεργητικότητα των δρώντων μελών της κοινωνίας, αλλά το αθροιστικό γινόμενο ενός συνιστώντα θεσμού του πολιτεύματος. Και (β) η περιέλευση στο κοινωνικό σώμα (στον δήμο) της πολιτείας των αρμοδιοτήτων που προσιδιάζουν στην ιδιότητα του εντολέα. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι η αντιπροσωπευτική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος δεν είναι καν αναγκαία στην παρούσα φάση. Θα αρκούσε η λήψη ορισμένων μέτρων που θα οδηγούσαν σε μια αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος. Απαιτείται, με άλλα λόγια, να προσπεράσουμε το στάδιο της δεοντολογίας, που εστιάζει την προβληματική του στην ηθική καταδίκη του ελλείμματος αντιπροσώπευσης, και να αναζητήσουμε τρόπους δέσμευσης της πολιτικής βούλησης της εξουσίας του κράτους από την κοινωνία των πολιτών. Η αναζήτηση μιας  αντιπροσωπευτικής προσομοίωσης -και όχι μετάλλαξης- του πολιτικού συστήματος, αρκεί, κατά τη γνώμη μου, για να αλλάξει ριζικά ο χάρτης της σχέσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. 7. Για να οδηγηθούμε όμως έως εκεί χρειάζεται η γνωσιολογική επανάσταση της νεοτερικότητας, την οποία επισήμανα προηγουμένως. Να ανασυγκροτήσουμε τις θεμελιώδεις έννοιες, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η αντιπροσώπευση, το κράτος, το πολιτικό σύστημα, η εργασία και η σχέση της με το κεφάλαιο και πολλές άλλες. Ανασυγκρότηση η ποία οφείλει να λάβει ως σημείο αφετηρίας την αρχή της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης του κόσμου και όχι προφανώς την πρωτοτυπική αναγωγή της νεοτερικότητας. Για να γίνει όμως αυτό δεν αρκεί ούτε η επιστράτευση της φαντασίας ούτε, πολλώ μάλλον, το παράδειγμα της νεοτερικής κοινωνίας. Όπως έχω ήδη υποστηρίξει αλλού, η γνωσιολογική αυτή επανάσταση απαιτεί πρωταρχικά την αναθεώρηση του τρόπου που προσεγγίζουμε το παρελθόν και, συγκεκριμένα, το ελληνικό κόσμο, από την αρχαιότητα έως τον 19ο αιώνα. Ο τρόπος αυτός, η πρόσληψη του ελληνισμού υπό το πρίσμα του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος μικρής κλίμακας, προσφέρει τους εναλλακτικούς- εξελικτικά διάδοχους- τύπους οικονομικών και θα έλεγα πολιτικών συστημάτων. Αν και η νεοτερικότητα τους τύπους αυτούς τους ταξινόμησε ως προ-νεοτερικούς ή προ-καπιταλιστικούς, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι συνιστούν, ως εκ της φύσεώς τους, μετα-νεοτερικά παραδείγματα, εάν εξετασθούν υπό το πρίσμα της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης. Παρακάμπτω το ουσιώδες, την ανάγκη της αποκάθαρσης των εννοιών της αντιπροσώπευσης και της δημοκρατίας από τις νεοτερικές αναγομώσεις, για να περιορισθώ στη διαγραμματική καταγραφή του σχήματος της εξέλιξης μεταξύ οικονομικής εργασίας και πολιτειότητας, από τις ελληνικές απαρχές του ανθρωποκεντρισμού έως τις ομόλογες αποκρυσταλλώσεις της οικουμένης. Κατά τη φάση της κοινωνικής επανάστασης, στις προηγμένες πόλεις, θα συντελεσθεί η ολοκλήρωση της απελευθέρωσης του ατόμου από τα δεσμά της δουλοπαροικίας. Η ολοκλήρωση αυτή, θα συνοδευθεί με την εισαγωγή της καθολικής ψήφου (π.χ. ο Σόλων) που απέβλεπε στην περαιτέρω χειραφέτηση του ατόμου μέσω της μεταβολής των πολιτικών συσχετισμών. Θα ακολουθήσει η λήψη σειράς μέτρων για την προστασία της εργασίας του πολίτη από την «ξενική» εργασία (π.χ. ο Περίανδρος της Κορίνθου). Κατά τη φάση αυτή, η απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη από τον ξένο δεν εγείρει ανυπέρβλητες δυσκολίες. Λίγες δεκαετίες αργότερα όμως διαπιστώνουμε ότι η ώνια εργασία/δουλεία θα πλεονάσει στις πρωτοπόρες οικονομικά πόλεις σε σχέση με την εργασία των πολιτών, σε βαθμό που να εγείρει ζήτημα ουσιαστικής έκπτωσης του πολίτη από την οικονομική διαδικασία. Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται, εντούτοις, με τη σταδιακή είσοδο του πολίτη στο πολιτικό σύστημα. Είσοδος που συνεπάγεται το διαχωρισμό του πολιτικού συστήματος από το κράτος και την απόδοσή του, ενμέρει και στη συνέχεια ενόλω, στο πολιτειακά συντεταγμένο σώμα των πολιτών. Ώστε, χωρίς να αποτελεί την πρωτογενή αιτία, διαπιστώνεται μια οργανική συνάφεια μεταξύ πολιτειότητας και οικονομικής μετανάστευσης. Όσο αυξάνει η πίεση επί της εργασίας του πολίτη (σε αριθμό και ανταγωνιστικότητα της οικονομικής μετανάστευσης), τόσο το ενδιαφέρον της κοινωνίας των πολιτών παύει να επικεντρώνεται στην προστασία της εργασίας των μελών της και στρέφεται στην διασφάλιση του μονοπωλίου της πολιτειότητας. Πράγμα που υποδηλώνει την ανάπτυξη ενός σημαίνοντος διαχωρισμού μεταξύ της κοινωνίας της εργασίας, την οποία υποστηρίζει η οικονομική μετανάστευση, και στην πολιτειακή κοινωνία, που ανήκει στο σώμα της κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή στο δήμο που συγκροτεί την πολιτική κοινωνία. Ο πολίτης επιδιώκει με τη δημοκρατία (με την ενσάρκωση του πολιτικού συστήματος από αυτόν, αντί του κράτους) να συμμετάσχει στην οικονομική αναδιανομή παρόλον ότι δεν συμμετέχει στην παραγωγή του οικονομικού προϊόντος. Κατά τούτο ο πολίτης της εποχής του κυρίαρχου κράτους, του οποίου ο φορέας νομιμοποιείται με την ψήφο της κοινωνίας (επί Σόλωνα), αλλά και της μετά από αυτήν εποχής της αντιπροσώπευσης, ανήκει σε άλλη τυπολογική κατηγορία από τον πολίτη της εποχής της δημοκρατίας[7]. Θα απαιτηθεί η μετάβαση στην οικουμένη για να απεξαρτηθεί η δημοκρατία -και κατ'επέκταση, η πολιτειότητα- από την οικονομική μετανάστευση. Θα συμβεί, μάλιστα, κατά τη φάση αυτή, που θα ολοκληρωθεί μέσα στο Βυζάντιο, να καταστεί «άχρηστη» και να καταλυθεί εν τοις πράγμασι η ώνια εργασία, όπως ακριβώς και η δεσποτική αρχή της ιδιοκτησίας επί του συστήματος. Με γνώμονα το διάγραμμα αυτό θα επισημάνω τους δυο συγκεκριμένους τύπους εμπραγμάτωσης της κοινωνικής ελευθερίας στο πλαίσιο της πόλης. Στην πρώτη φάση, η κοινωνική ελευθερία επιτεύχθηκε με την απεξάρτηση/έκπτωση του πολίτη από την οικονομική εργασία και τη σταδιακή του συνάντηση με την πολιτική εργασία. Η κοινωνία της σχόλης επαγγέλλεται ακριβώς την ύπαρξη δύο κοινωνιών μέσα στην πόλη: της πολιτικής κοινωνίας που κατέχει την πολιτεία και αμείβεται για την παρεχόμενη πολιτική εργασία. Και της κοινωνίας της εργασίας που υποστηρίζεται βασικά από την εργασία-εμπόρευμα (την ώνια εργασία), με την εξαίρεση των κοινών/δημοσίων έργων που εξακολούθησαν να καλύπτουν οι πολίτες και οι μέτοικοι. Στη δεύτερη φάση, που εγκαθιδρύεται σταδιακά με τη μετάβαση στην οικουμένη και ολοκληρώνεται κατά τη βυζαντινή εποχή, ο πολίτης επανεντάσσεται στην οικονομική διαδικασία, όμως η εργασία του παρέχεται με όρους εταιρικότητας. Αποσυνδέεται δηλαδή το (οικονομικό) σύστημα από την ιδιοκτησία και περιέρχεται στους συντελεστές της εργασίας, εάν το κεφάλαιο δεν αποτελεί συστατική προϋπόθεση της εταιρίας. Εν εναντία περιπτώσει, το κεφάλαιο αναλαμβάνει την ευθύνη της εταιρίας, η εργασία, όμως, συνεκτιμάται ως κεφάλαιο και ο φορέας της συμμετέχει όχι ως πάροχος/πωλητής (εξαρτημένης) εργασίας, αλλά ως εταίρος στο σύστημα. Με το σύστημα αυτό ολοκληρώνεται η αποδεσποτοποίηση του οικονομικού συστήματος και επιτυγχάνεται, συνεπώς, η κοινωνική ελευθερία. Η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει στην κατάργηση της εργασίας- εμπορεύματος/της ώνιας εργασίας, καθώς θα πάψει να είναι εφεξής ανταγωνιστική, δηλαδή συμφέρουσα. Έτσι, και οι φορείς της εργασίας-εμπορεύματος θα ανασυγκροτηθούν με τη σειρά τους με τους όρους της εταιρικής οικονομίας. Το σύστημα αυτό, που μαζί με τα κοινά θα μετεκενωθεί στη δυτική Ευρώπη με την Αναγέννηση, θα αποτελέσει τελικά την αιτιολογική βάση για την μη ανάδειξη εκ νέου της ώνιας εργασίας σε μήτρα του νέου ανθρωποκεντρικού κόσμου, με αφετηρία τον ευρωπαϊκό κόσμο. 8. Το ερώτημα που εγείρεται, στο τέλος της προβληματικής αυτής, είναι πώς εκτιμάται η μεσοπρόθεσμη εξέλιξη της εργασίας-εμπορεύματος στην εποχή μας που, όπως διαπιστώσαμε, μόλις βιώνει την πρωτο-ανθρωποκεντρική εποχή. Εκτιμώ ότι το δίπολο εργασία του πολίτη- εργασία εμπόρευμα θα δημιουργήσει νέες οριοθετήσεις στο πολιτικό σκηνικό, καθόσον στη φάση αυτή, μόνον δια της πολιτικής δυναμικής, δηλαδή με το όχημα των πολιτικών δυνάμεων που κατέχουν το κράτος/σύστημα, θα γίνει εφικτή η υποστήριξη της εργασίας του πολίτη. Η αντιπαράθεση αυτή, εντούτοις, δεν θα αποτρέψει τον, σε βάθος χρόνου, πολλαπλασιασμό των φορέων της εργασίας εμπορεύματος -δηλαδή της οικονομικής μετανάστευσης- στις χώρες τις πρωτοπορίας. Η οποία θα προκαλέσει, αναπόφευκτα, μια αντίστοιχη απομείωση του δημόσιου χαρακτήρα της πολιτειοτικής εργασίας και, μάλιστα, την έκπτωση του πολίτη από την οικονομική διαδικασία και την αναζήτηση αναδιανεμητικού καταφυγίου στην πολιτική. Την ίδια αυτή περίοδο ορισμένα, ανώδυνα για την αγορά, εργασιακά δικαιώματα που προσιδίαζαν άλλοτε στην ιδιότητα του πολίτη θα συμπεριλάβουν και τους οικονομικούς μετανάστες. Το γεγονός αυτό όμως, δηλαδή η ένταξη της οικονομικής μετανάστευσης στην εσωτερική αγορά εργασίας, δεν αναιρεί την επισήμανση ότι ολοένα και περισσότερο το ρήγμα που θα την χωρίζει από το σώμα της κοινωνίας των πολιτών δεν θα αφορά στην εργασία καθεαυτή, αλλά στην ιδιότητα του πολίτη. Διότι όσο η εργασία του οικονομικού μετανάστη θα κανονικοποιείται με όρους δημοσίου δικαίου τόσο η εργασία του πολίτη θα γίνεται πολιτική. Με διαφορετική διατύπωση, όσο ο πολίτης θα αποξενώνεται από την οικονομική διαδικασία ή θα υποβιβάζεται η εργασιακή του δύναμη σε εμπόρευμα, τόσο θα αναζητά με πολιτικούς όρους τη συμμετοχή του στην οικονομική αναδιανομή. Η ιδιότητα του πολίτη, θα συμπεριλάβει  συντωχρόνω την προϋπόθεση της υποστασιοποίησής του σε δήμο, δηλαδή σε συστατικό φορέα της πολιτείας. Εξού και αφενός θα διεκδικεί από το κράτος ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο του πολιτικού συστήματος και αφετέρου θα αρνείται, ολοένα και περισσότερο, να μοιρασθεί την ιδιότητα του πολίτη με τους συνοίκους του οικονομικούς μετανάστες, που θα συγκροτούν τελικά το οικονομικό σώμα της κοινωνίας. [1] Το γεγονός αυτό είναι που διαφοροποιεί την εποχή μας ενγένει από τον αμέσως προηγούμενο ιστορικό χρόνο όπου διαπιστώνεται ένας δυισμός ανάμεσα στο ελληνικό ή ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας και στον υπόλοιπο δεσποτικό κόσμο. Πριν από αυτόν σημειώνεται η μονοσήμαντη παρουσία του δεσποτικού κοσμοσυστήματος στο σύνολο του πλανήτη. Αυτή ακριβώς η συνύπαρξη του ανθρωποκεντρικού και του δεσποτικού κοσμοσυστήματος είναι που σηματοδοτεί και διαφοροποιεί ουσιωδώς, από μια άλλη άποψη, από το ομόλογο φαινόμενο του ελληνικού κοσμοσυστήματος. Περισσότερα στο έργο μου, Το ελληνικό κοσμοσύστημα.,τ.Α., Η κρατοκεντρική περίοδος της πόλης, Εκδόσεις Σιδέρη, Αθήνα, 1006. [2] Η έννοια του κρατοκεντρισμού αποδίδει τη συγκρότηση του συνόλου κοσμοσυστήματος υπό το πρίσμα της συνάρθρωσης των επιμέρους κρατών. Ο κρατοκεντρισμός δεν αποτελεί την τελειωτική εκδοχή της συγκρότησης του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, αλλά την πρώτη φάση της εξέλιξής του, την οποία ακολουθεί η φάση της οικουμένης. Περισσότερα, στο έργο μου, Το ελληνικό κοσμοσύστημα, όπ.παρ.    [3] Εν αντιθέσει προς τον φορέα της εργασίας εμπορεύματος στην πόλη-κράτος, ο οποίος, προερχόμενος από τη δεσποτική περιφέρεια, συνήπτε εμπράγματη «σύμβαση», δηλαδή σχέση που προσιδίαζε στο καθεστώς της καταγωγής του και όχι σ'εκείνο του πολίτη της πόλης. Περισσότερα, στα έργα μου, «Τα οικονομικά συστήματα και η νεοτερικότητα», Περιοδικό Τάσεις, 2/2008. και Πολίτης και πόλις. Έννοια και τυπολογία της πολιτειότητας, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2003. [4] Περισσότερα στο έργο μου, 12/2008. Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος, Ιανός, Αθήνα, 2009. [5] Απόρριψη η οποία συνδυάζεται με την υπεισέλευση της τεχνοδικτυακής παραμέτρου στην οικονομική διαδικασία. Βλέπε σχετικά στα έργα μου, «Η δημοκρατία στην τεχνολογική κοινωνία», Το Βήμα των κοινωνικών επιστημών, 18/1996, σελ. 5-26. και Η δημοκρατία ως ελευθερία. Δημοκρατία και αντιπροσώπευση, σελ. 763 επ. [6] Η προβληματική που αναπτύσσεται εδώ θεωρεί δεδομένο ότι το πολιτικό σύστημα της εποχής μας δεν είναι δημοκρατικό ουδέ καν αντιπροσωπευτικό. Παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες των απολογητών της νεοτερικότητας να επιχειρηματολογήσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή, οι γνωσιολογία της αντιπροσώπευσης και της δημοκρατίας είναι αμείλικτη. Για το μείζον αυτό ζήτημα βλέπε το έργο μου, Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ. [7] Για την τυπολογία της πολιτειότητας βλέπε το ανωτέρω υπομνησθέν έργο μου, Πολίτης και πόλις. Έννοια και τυπολογία της πολιτειότητας. * Ο Γ. Κοντογιώργης είναι καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διαβάστε την συνέντευξη που παραχώρησε στο Greek American News Agency καθώς και κείμενά του:

H ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

1.Για να κατανοήσει κανείς το φαινόμενο της οικονομικής μετανάστευσης είναι επιβεβλημένο να το προσεγγίσει υπό το πρίσμα της εξέλιξης που...

Διαβάστε την συνέχεια

Καλώς ορίσατε.....

Ellada simera 0 Σάτιρα 19:30

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRJWfnDO7SJefnuVmMvKO_cKfN1Yeggo2CaH-14H1dB4befcw_EZlYWCJdPr4hJYKG7B36GKz6LFxN9jaIdOLLEblorbJKUhNegILrpvG1104SVg3n_UV4rjW1GORwy2Jg-PKMqCmardgz/s1600-h/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.JPG"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360221383301783138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRJWfnDO7SJefnuVmMvKO_cKfN1Yeggo2CaH-14H1dB4befcw_EZlYWCJdPr4hJYKG7B36GKz6LFxN9jaIdOLLEblorbJKUhNegILrpvG1104SVg3n_UV4rjW1GORwy2Jg-PKMqCmardgz/s400/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.JPG" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 453px; height: 417px;" /></a> Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα <a style="color: rgb(204, 0, 0);" href="http://www.blogger.com/satira-epikerotitas.blogspot.com">satira-epikerotitas.blogspot.com</a>

Καλώς ορίσατε.....

Ο Φάνης Ξημεράκης δημιουργεί... Για περισσότερη σάτιρα satira-epikerotitas.blogspot.com

Διαβάστε την συνέχεια

Υποδοχή της Παγκρητικής από τη Βουλή των Ελλήνων. Χθες στο Ηράκλειο η επίσημη έναρξη του συνεδρίου, παρουσία των Κ. Παπούλια και Ντ. Μπακογιάννη

Ellada simera 0 Πολιτική 19:12

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.patris.gr/img/images/1247934603.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.patris.gr/img/images/1247934603.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 159px;" /></a>Με το αργυρό μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων, τίμησε χθες ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας τα μέλη της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής, στο πλαίσιο εργασιών του 41ου Συνεδρίου της Ένωσης. Η Παγκρητική Ένωση, ανταπέδωσε την τιμητική διάκριση με την προσφορά “Capitolo Award 2009” προς τον κ. Σιούφα, την οποία και παρουσίασε η Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Αμερικής κ. Στέλλα Κοκκόλη. Ο κ. Σιούφας, κατά τη διάρκεια συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στην Βουλή των Ελλήνων με τον πρόεδρο της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής και αντιπροσωπείας μελών της Ένωσης, εξήρε την ενεργητικότητα και την δράση της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής, που για 80 ολόκληρα χρόνια συμβάλουν σημαντικά στην προώθηση θεμάτων που αφορούν τον Ελληνισμό της διασποράς. “Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή να σας έχουμε στην Εθνική Αντιπροσωπεία σήμερα, καθώς είστε μία από τις σημαντικότερες οργανώσεις του Ελληνισμού της Διασποράς” τόνισε ο κ. Σιούφας στη διάρκεια υποδοχής της αντιπροσωπείας, ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε:..... “Ξέρουμε το πάθος με το οποίο υποστηρίζετε τα ελληνικά θέματα, όπως ξέρουμε, επίσης, ότι είστε ένα από τα πιο δημιουργικά κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας. Και αυτό δεν είναι μόνο μια διαπίστωση δική μας για να μας κάνει διπλά υπερήφανους, αλλά είναι και δικιά μου, προσωπική διαπίστωση, όπως και των συναδέλφων μου βουλευτών, διαπίστωση που αναγνωρίζεται και από την ίδια την αμερικανική κοινωνία ότι γενικά το ελληνικό στοιχείο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής πρωτοπορεί σε κάθε τομέα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό”. Απαντώντας ο πρόεδρος της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής κ. Μανώλης Βαληβασάκης, στον πρόεδρο της Βουλής, ανέφερε χαρακτηριστικά: “Με μεγάλη μας χαρά, αλλά και δέος και συγκίνηση βρισκόμαστε σήμερα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και στην πατρίδα. Ευχαριστούμε για την υποδοχή. Το θεωρούμε αυτό σαν αναγνώριση των προσπαθειών μας και του συνεχιζόμενου αγώνα που κάνουμε για να κρατήσουμε την κουλτούρα μας, τον ελληνισμό μας, να παραμείνουμε Έλληνες όπως φύγαμε ή όπως έφυγαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας”. Κατά την παραλαβή του Αργυρού μεταλλίου της Βουλής των Ελλήνων, ο κ. Βεληβασάκης εξέφρασε την υπερηφάνεια και συγκίνηση του, τονίζοντας πως αισθάνεται ιδιαίτερη χαρά για την αναγνώριση της μέγιστης συνεισφοράς της Παγκρητικής Ένωσης στον Ελληνισμό, στην λεβεντογέννα Κρήτη αλλά και στην χώρα που ζούμε, την φιλόξενη Αμερική. Αναφερόμενος στο συνέδριο της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής, ο κ. Βεληβασάκης το χαρακτήρισε “προσκύνημα στην Κρήτη” και “για να επιστρέψουμε οι παλαιότεροι στις ρίζες μας και να γνωρίσουν οι νεότεροι τον διαχρονικό πολιτισμό και την ομορφιά της”. Σε θέματα διάδοσης της ελληνικής γλώσσας έδωσε έμφαση κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού των Ηνωμένων Πολιτειών, κ. Θεόδωρος Σπυρόπουλος, ο οποίος ζήτησε τη στήριξη και τη συμπαράσταση της Βουλής προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανός ο ελληνισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σημειώνεται ότι στην εκδήλωση στη Βουλή των Ελλήνων παραβρέθηκαν επίσης, εκτός από την αντιπροσωπεία της Παγκρητικής, ο βουλευτής, Αντιπρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς της Βουλής κ. Γρηγόρης Νιώτης, ο βουλευτής, μέλος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς κ. Γιώργος Κασαπίδης, οι βουλευτές Κρήτης κ.κ. Λευτέρης Αυγενάκης, Μανούσος Βολουδάκης, Όλγα Κεφαλογιάννη, Κώστας Μπαντουβάς, Μανόλης Σκουλάκης, ο Γενικός Γραμματέας της Βουλής κ. Νίκος Στεφάνου, μέλη της Επιτροπής Παιδείας του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ) των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, μέλη της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής, Αμερικανοί δημοσιογράφοι, καθώς και υπηρεσιακοί παράγοντες του Κοινοβουλίου. Το συνέδριο συνεχίζεται σήμερα στο Ηράκλειο με επαφές και εκδηλώσεις της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Στις 11.30 το πρωί, θα πραγματοποιηθούν επαφές στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου. Στη 1.00 το μεσημέρι, παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια είναι προγραμματισμένο να πραγματοποιηθεί η Πανηγυρική Έναρξη του συνεδρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου από την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη. Στις 7.30 το απόγευμα η Παγκρητική Ένωση Αμερικής θα τιμήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια με το βραβείο Ελευθέριος Βενιζέλος, ενώ στις 8.30 θα παρατεθεί δείπνο στο παλιό λιμάνι προς τιμήν του προέδρου από τον Γενικό Γραμματέα Περιφέρειας Κρήτης κ. Τσόκα. Τονίζεται ότι στο πλαίσιο επίσκεψης της στο Ηράκλειο, επαφές θα έχει και η κ. Μπακογιάννη, ενώ προγραμματισμένο είναι να συναντήσει τον κ. Τσόκα στις 12.00 το μεσημέρι.

Υποδοχή της Παγκρητικής από τη Βουλή των Ελλήνων. Χθες στο Ηράκλειο η επίσημη έναρξη του συνεδρίου, παρουσία των Κ. Παπούλια και Ντ. Μπακογιάννη

Με το αργυρό μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων, τίμησε χθες ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας τα μέλη της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής,...

Διαβάστε την συνέχεια

Την Ελλάδα των κρυμμένων δυνατοτήτων ανέδειξε το «Συμπόσιο της Σύμης»

Ellada simera 0 Πολιτική 18:57

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.enet.gr/resources/2009-07/1391588-thumb-small.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.enet.gr/resources/2009-07/1391588-thumb-small.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 218px;" /></a>Η Ελλάδα μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, αρκεί να ξεφύγει από το σημερινό καθεστώς ακινησίας, υπογράμμισε ο Γιώργος Παπανδρέου, αμέσως μετά τη λήξη των εργασιών του «Συμποσίου της Σύμης». Κάνοντας αναφορά στην εξωτερική πολιτική ,υποστήριξε ότι η κυβέρνηση πάσχει από κρίση στρατηγικής στα εθνικά θέματα. Στην κουβέντα του με δημοσιογράφους, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σημείωσε ότι αποτελεί κοινό συμπέρασμα των συνέδρων, ότι η Ελλάδα διαθέτει πολλές αναξιοποίητες δυνατότητες και θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Διέκρινε τη δυνατότητα να διαδραματίσει ρόλο και στη διαμόρφωση της σχέσης Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας, λόγω των παραδοσιακών καλών σχέσεων και των πολιτισμικών δεσμών, καθώς και στις ευρωτουρκικές σχέσεις...... Όσον αφορά στην ενέργεια, ο Γ. Παπανδρέου εξέφρασε την πίστη του, ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει πρωτοπόρος στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών. Μιλώντας για την "πράσινη" ανάπτυξη, το ερώτημα είναι - σημείωσε- αν θα πάμε σε αυτήν με σχέδιο ή θα συρθούμε πίσω από τις εξελίξεις και τις άλλες χώρες. Παράλληλα, εκτίμησε ότι η πράσινη ανάπτυξη μπορεί να δώσει ώθηση και στον αγροτικό τομέα, ειδικά μετά το 2013, χρονιά που σταματούν οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Κατηγόρησε, μάλιστα, την κυβέρνηση ότι δεν έχει σχέδιο για το τι πρέπει να γίνει μετά το 2013. Παράλληλα με τις ευκαιρίες, εκτίμησε ότι η γεωγραφική θέση της Ελλάδας θα δημιουργήσει και πλήθος προκλήσεων, όπως η αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών, μια μάχη από την οποία η χώρα σήμερα απέχει, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Έντονη ήταν η κριτική του προς την κυβέρνηση για τη στάση που τηρεί απέναντι στην Τουρκία. Ο Γ. Παπανδρέου τόνισε ότι η Ντόρα Μπακογιάννη δεν πρέπει να επισκεφτεί την Άγκυρα, γιατί η Ελλάδα δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. "Όταν πηγαίνεις ιδιαίτερα στην Αγκυρα, πρέπει να ξέρεις πού θέλεις να πας. Αλλά η κυβέρνηση δεν ξέρει πού να πάει. Αντίθετα, οι Τούρκοι ξέρουν πού θέλουν να πάνε", τόνισε. Σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σημείωσε πως για το μεν πρώτο ζήτημα, η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι ότι πρόκειται για θέμα αυστηρά ελληνικό, για το Πατριαρχείο, δε, ότι αποτελεί υποχρέωση της Τουρκίας απέναντι στην Ε.Ε. και όχι διμερή διαφορά.