ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ανέξοδη επίδειξη F-16 της THK κατά συριακού αεροσκάφους.video

<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/aircraft-syria-down.jpg"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-98662" height="340" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/aircraft-syria-down-300x225.jpg" title="aircraft-syria-down" width="640" /></a> 
 
«Μου παραβιάσατε τον εναέριο χώρο, το χαστούκι μετά από αυτό θα είναι ισχυρό» είπε ο Ερντογάν προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την κατάρριψη συριακού αεροσκάφους. 
Όμως, αυτό το διεφθαρμένο μεσαιωνικής νοοτροπίας κατάλοιπο της Τουρκίας, δεν φταίει. Η «από δω» μεριά του Αιγαίου φταίει που δεν φρόντισε να κάνει το ίδιο – και μπορούσε εύκολα, παρά τους λεονταρισμούς του λαδιάρη πρωθυπουργού – όταν τα τουρκικά F-16 παριστάνουν τους ναταβατζήδες του Αιγαίου. Ας όψονται ορισμένοι, ή μάλλον πολλοί… 
Το αεροπλάνο κατερρίφθη σε περιοχή στα βόρεια σύνορα με την Τουρκία από μαχητικό τύπου F-16, όπως αποκάλυψε σε προεκλογική του συγκέντρωση ο ίδιος ο Ερντογάν. Στην περιοχή μαίνονται οι συγκρούσεις ανάμεσα σε αντικαθεστωτικούς και τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ Άσαντ. 
Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επικαλούμενο κατοίκους της περιοχής ανέφερε από την αρχή ότι το αεροπλάνο δέχτηκε πυρά από την τουρκική πλευρά των συνόρων, ενώ ο τηλεοπτικός σταθμός της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, ο Al Manar, μετέδωσε ότι δύο ρουκέτες ερρίφθησαν από τουρκικό έδαφος. 
Αλλά, αρχικά, τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης επικαλούμενα αξιωματούχους διέψευσαν ότι για την κατάρριψη ευθύνεται η Τουρκία και μετέδωσαν ότι ευθύνονται οι Σύροι αντάρτες. 
Η Δαμασκός επιβεβαίωσε το συμβάν κατηγορώντας την Τουρκία για ακραία επιθετικότητα. «Πρόκειται για πράξη ακραίας επιθετικότητας, που επιβεβαιώνει την υποστήριξη του Ερντογάν στους τρομοκράτες. Το αεροσκάφος μας εκτελούσε αποστολή κατά των τρομοκρατών, εντός του συριακού εναέριου χώρου», δήλωσε πηγή των Συριακών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Σύρος χειριστής διεσώθη. 
 
Οι Τούρκοι είχαν, τον Σεπτέμβριο του 2013, καταρρίψει ένα συριακό ελικόπτερο, ενώ το 2012 η συριακή αεράμυνα είχε καταρρίψει τουρκικό αναγνωριστικό RF-4. 
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="480" src="//www.youtube.com/embed/vcL0aU7mxfE" width="640"></iframe> 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ανέξοδη επίδειξη F-16 της THK κατά συριακού αεροσκάφους.video

«Μου παραβιάσατε τον εναέριο χώρο, το χαστούκι μετά από αυτό θα είναι ισχυρό» είπε ο Ερντογάν προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την...

Διαβάστε την συνέχεια

Δυο μέτρα & δύο σταθμά… η Ρωσία μιμείται

Ellada simera 0 Διπλωματία 21:10

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/07/Vladimir_Putin_Sergey_Lavrov.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-52781" height="340" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/07/Vladimir_Putin_Sergey_Lavrov.jpg" title="Vladimir_Putin_Sergey_Lavrov" width="620" /></a></div>
 
Κάθε φορά που διαβάζω τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις του Προέδρου και του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών συλλαμβάνω τον εαυτό μου να οργίζεται. Είναι τόσο έκδηλη η τακτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών της αμερικανικής κυβέρνησης και γενικά των Δυτικών, που δεν μπορεί να μην «φωνάζεις» κάθε που οι Αμερικανοί αξιωματούχοι -από τον πιο χαμηλόβαθμο έως τον Μπαράκ Ομπάμα-αναφέρονται στην «παραβίαση (εκ μέρους της Ρωσίας) της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας». 
Του Μιχάλη Ιγνατίου 
Δεν έχουν άδικο ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που, βεβαίως, αντιδρούσε στις δικές τους μεθοδεύσεις, «έκανε καλοκαιρινό το μαγαζί» στην Κριμαία, ανοίγοντας μια μεγάλη πληγή στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις. Από την Κυριακή το βράδυ ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος, και μην πείτε ότι υπερβάλλω διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Όσο δεν κάνουν ένα βήμα πίσω οι πλευρές, όσο η Αμερική συνεχίζει να ερεθίζει τον Πρόεδρο της Ρωσίας «μέσα στο σπίτι του», τόσο θα αυξάνονται οι εντάσεις. 
Ένας διπλωμάτης από τους πολλούς που διάκεινται φιλικά προς τη Μόσχα μας έλεγε -όχι ως παράπονο, περισσότερο ως γεγονός- ότι η ιστορία της Ουκρανίας ομοιάζει με την κρίση της Κούβας, όταν οι δύο (τότε) υπερδυνάμεις έφτασαν στο χείλος του πολέμου. Από το γραφείο σημαντικού Αμερικανού γερουσιαστή διέρρευσε ότι ο Πούτιν έχει συμφωνήσει να ενισχύσει το κομουνιστικό καθεστώς των αδελφών Κάστρο -κατάντησε, δυστυχώς, στυγνή δικτατορία-, στοχεύοντας να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο στον Πρόεδρο Ομπάμα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Η διαμάχη της Ουάσιγκτον και της Μόσχας θα προκαλέσει μεγάλη δυστυχία στους λαούς που επηρεάζονται. Άλλωστε, το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι πολύ φρέσκο για να ξεχαστεί. 
Ο Πούτιν είναι αυτός που είναι. Ένας παλαιάς κοπής πράκτορας που έγινε σ’ ένα βράδυ πολιτικός, που ανδρώθηκε και υπηρέτησε το σοβιετικό κομουνισμό, το χειρότερο μοντέλο διακυβέρνησης ενός λαού, όπου οι πολίτες πεινούσαν και τα υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη ζούσαν μέσα στη χλιδή, που προερχόταν από τη διαφθορά και την κλοπή του πλούτου της χώρας. 
 
Εβραϊκό λόμπι 
Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι τους όμως, που κόπτονται ότι επεμβαίνουν στις χώρες στο όνομα της Δημοκρατίας, νομίζουν πως είναι καλύτεροι από τον πρώην πράκτορα της ΚGΒ; Έχουν αναδείξει την Ουκρανία ως τον πυλώνα της Δημοκρατίας, στηρίζοντας αμφιλεγόμενους πολιτικούς και πολιτικάντηδες, ανάμεσα στους οποίους δεσπόζουσα θέση έχουν οι ακροδεξιοί. 
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
Και δεν μπορώ εδώ να μην κακίσω για τη στάση του το εβραϊκό λόμπι, που (ορθά) ασχολήθηκε με την πάταξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά στην περίπτωση των ακραίων αντι-Εβραίων της Ουκρανίας δεν έχει εκδώσει ούτε μία ανακοίνωση. Η πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών έχει αναδειχθεί σε επιστήμη.</div>
</div>
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μας προκαλούν και μας θυμώνουν κάθε φορά που «χτυπούν» τον Πούτιν για την επέμβαση του στην Κριμαία. Όσο δίκιο και να έχουν, το χάνουν όταν κλείνουν τα μάτια στις εισβολές τις δικές τους και των συμμάχων τους. Μας έλεγε Ρώσος διπλωμάτης, ότι το «γεράκι» της ρωσικής διπλωματίας ο Σεργκέι Λαβρόφ, απαντώντας στο θυμωμένο Τζον Κερι, στο Παρίσι, του είπε, με το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελο του και την ειρωνεία που τον διακρίνει, ότι «είμαστε στο ίδιο κλαμπ μ’ εσάς». Και, βεβαίως, εννοούσε το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Κοσσυφοπέδιο, την Κύπρο και τόσες άλλες χώρες και περιοχές που υπέφεραν στο όνομα των συμφερόντων της Αμερικής και της Δύσης. 
 
Είμαι ο πρώτος που θα κατακρίνει τη συμπεριφορά της Ρωσίας και του κ. Πούτιν έναντι της Ουκρανίας. Αλλά αδυνατώ να πιστέψω την ειλικρίνεια των λόγων της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των Βρυξελλών. Οι Δυτικοί έχουν στους κόλπους τους χώρες όπως η Τουρκία, η οποία μέχρι και σήμερα -σαράντα χρόνια μετά- διατηρεί κατοχικές δυνάμεις στην Κύπρο, και δεν ενοχλούνται. Αντιθέτως, στηρίζουν ποικιλοτρόπως την κατοχή του νησιού και δεν ντρέπονται. Στο τέλος-τέλος, σε τι διαφέρουν από τον Πούτιν; Επέδειξαν την ίδια απαράδεκτη συμπεριφορά θα έλεγα, μάλιστα, ότι προηγήθηκαν της Ρωσίας, η οποία απλώς μιμείται τις μεθόδους των Αμερικανών και των Δυτικών… 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Δυο μέτρα & δύο σταθμά… η Ρωσία μιμείται

Κάθε φορά που διαβάζω τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις του Προέδρου και του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών συλλαμβάνω τον εα...

Διαβάστε την συνέχεια

Κωνσταντινούπολη: 50 χρόνια από τις απελάσεις του ’64

Ellada simera 0 Ιστορία 15:07

<a href="http://www.greekamericannewsagency.com/images/gana-photos/konstantinoupoli.jpg"><img border="0" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhv3ctOl2DafQPNtqN6o35QDTClcH4__wu5PMnCXZTnyobTgpg7U5rAQZ7bIWxiT85nOd1A45EhpbYYBOKzhkL5LDIzzQhWw71pzMbjZvAq7_6wycZSniThC6RuPPIomKb6Vvg4QWUs8UIHaIk1Xc-kqmKvxj0mFU8tSHoHNOHHmJH-2gaB5buPAIwCbTrX=" width="640" /></a> 
 
ΠΟΛΗ: Το τουρκικό Βαθύ Κράτος και οι Ελληνες. 
 
Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ* 
 
Μία από τις άγνωστες σελίδες των εθνικών εκκαθαρίσεων, που πραγματοποίησε ο τουρκικός εθνικισμός κατά των χριστιανικών μειονοτήτων, ήταν οι απελάσεις των Κωνσταντινουπολιτών το 1964, και συγκεκριμένα αυτών που διέθεταν ελληνική υπηκοότητα. 
 
Το πρόσχημα υπήρξε άλλη μια φορά η όξυνση του κυπριακού ζητήματος και οι διακοινοτικές συγκρούσεις που ξέσπασαν με αφορμή τις προσπάθειες της τουρκοκυπριακής παρακρατικής οργάνωσης ΤΜΤ του Ντενκτάς για υπονόμευση του κυπριακού κράτους και διαχωρισμό των μουσουλμάνων Κυπρίων, ώστε να αποτελέσουν εύκολη λεία εκτουρκισμού και παρέμβασης της Τουρκίας. Βέβαια, ουδέποτε από την εποχή του Γεωργίου Γρίβα είχαν ληφθεί υπόψη οι επιπτώσεις της διαχείρισης του κυπριακού ζητήματος επί του Ελληνισμού που είχε απομείνει στην Τουρκία. Η πρώτη γεύση ήταν τα Σεπτεμβριανά του 1955. 
 
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://static-enet.toolip.gr/resources/2014-03/12-13-3--4-thumb-large.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiC2BaP-x04N_o0uvYvwvYGlGyi3KzRk6dTQ6U7s_B83ufkWAIbYniiMTWJEgjjXp2OEhuh13P8lmoL5YHOLExVOsnf_V6jZpZEFjdlud7UeiW5zsZ9HWPGOIcoK685N_ZOYMEZTMEPprwmkgFAGYCLfoNN-m6Brn5aZxWNtuhvBKT2gddDnlQEWws=" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="font-size: medium; text-align: start;">
Στις 16 Μαρτίου 1964 η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να απελάσει</div>
<div style="font-size: medium; text-align: start;">
τους 12.500 Ελληνες πολίτες που είχαν την ιδιότητα των</div>
<div style="font-size: medium; text-align: start;">
«Etablis» και οι οποίοι προστατεύονταν</div>
<div style="font-size: medium; text-align: start;">
από τη Συνθήκη της Λωζάννης</div>
</td></tr>
</tbody></table>
Αυτή ήταν η άμεση απάντηση του ρατσιστικού τουρκικού κράτους κατά της ελληνικής μειονότητας στην προσπάθεια του Γεωργίου Γρίβα -πρώην αρχηγού της δωσιλογικής οργάνωσης «Χ», που έδρασε στην Αθήνα την περίοδο της Κατοχής και θύμιζε, σύμφωνα με τον Κρις Γουντχάουζ, την Κου Κλουξ Κλαν- να καθοδηγήσει και να πατρονάρει τα αισθήματα των Ελλήνων της Κύπρου για απαλλαγή από τη βρετανική αποικιοκρατία. Η τελευταία πράξη της συρρίκνωσης της ελληνικής μειονότητας θα συμβεί μετά το χουντικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου, την ιμπεριαλιστική τουρκική εισβολή και την επακόλουθη κρίση στις ελλαδοτουρκικές σχέσεις (Ιούλιος, Αύγουστος του ’74) 
 
Οι απελάσεις του ’64 
 
Είναι πολύ ενδιαφέρον, ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονο ενδιαφέρον στην Τουρκία από νέους ερευνητές και ιστορικούς, αλλά και από ευαίσθητους πολίτες, οι οποίοι συνειδητοποιώντας την έκταση της βίας που άσκησε το τουρκικό Βαθύ Κράτος, ενεργοποιούν διαδικασίες αποτίμησης και Μνήμης. Θα πρέπει να παρατηρηθεί όμως ότι αντίστοιχο ενδιαφέρον δεν δείχνει η ελλαδική ιστοριογραφία, η οποία στη μεταμοντέρνα εκδοχή της δείχνει να υιοθετεί περισσότερο την τουρκική εθνικιστική επιχειρηματολογία. 
 
Στο πλαίσιο της Μνήμης οργανώνεται στην Κωνσταντινούπολη έκθεση για τις απελάσεις με τίτλο «20 δολάρια, 20 κιλά». Χαρακτηριστικά είναι τα όσα γράφει ο δημοσιογράφος Cengiz Aktar, με τον τίτλο Apelassis (Απελάσεις), στην εφημερίδα «Taraf», όπου γίνεται αναφορά στην απέλαση των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, το 1964, και εξηγεί τον τίτλο της έκθεσης: 
 
«Η ονομασία “20 δολάρια, 20 κιλά” προέρχεται από το ποσό των χρημάτων και το βάρος των προσωπικών ειδών που μπορούσαν οι Ρωμιοί της Πόλης, που εκδιώχθηκαν εντός μιας νύχτας, να πάρουν μαζί τους. Τότε η κυβέρνηση CHP, που δεν μπόρεσε να επέμβει στην κρίση Κύπρου στην περίπτωση του 1955, έβγαλε τα απωθημένα της στους Ρωμιούς της Πόλης. Τότε, στις 16 Μαρτίου του 1964, ακυρώθηκε μονόπλευρα η συμφωνία παραμονής εμπορίου και ναυσιπλοΐας που υπήρχε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από το 1930 και άρχισε η απέλαση των Ρωμιών με ελληνική υπηκοότητα από την Κωνσταντινούπολη. Μαζί με τις 12.000 των Ρωμιών ελληνικής υπηκοότητας, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία και άλλες 30.000 Ρωμιοί, ενώ, επί χρόνια, ζούσαν μαζί στην Πόλη, Ελληνες υπήκοοι και Τούρκοι υπήκοοι Ρωμιοί. Εντός ενός έτους ο αριθμός αυτών που εκδιώχθηκαν έφθασε τις 45.000. Εκδιώχθηκε από τον τόπο του με τον τρόπο αυτό ο πιο παλιός λαός της Κωνσταντινούπολης, οι Ρωμιοί ορθόδοξοι». 
 
* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός, http://<a href="http://kars1918.wordpress.com/">kars1918.wordpress.com</a>/ 
 
Κεντρική κρατική πολιτική της Τουρκίας, οι διωγμοί των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη 
 
Του ΝΙΚΟΥ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ* 
 
Η 16η Μαρτίου 1964 σηματοδοτεί μία από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, της οποίας το νομικό καθεστώς «υποτίθεται» ότι προστατεύεται από τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η οποία παρεμπιπτόντως αποτελεί και την ιδρυτική συνθήκη αναγνώρισης της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας. 
 
Σύμφωνα με το παράρτημα της Συνθήκης αυτής, που αφορά την ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, τα μέλη της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης -ανεξάρτητα από την υπηκοότητά τους- εξαιρέθηκαν από την Ανταλλαγή πληθυσμών. Στο άρθρο 2 της Συνθήκης αναφέρεται ότι «πάντες οι Ελληνορθόδοξοι» μέσα στα όρια του νομού της Κωνσταντινούπολης υπάγονται στην εξαίρεση της Ανταλλαγής των πληθυσμών. Μάλιστα ο πληθυσμός αυτός, που εξαιρέθηκε της Ανταλλαγής, ονομάστηκε με το γαλλικό όρο «Etablis» και αποτελούνταν από περίπου 110.000 Ελληνες, οι οποίοι είχαν την τουρκική υπηκοότητα και από 25.000 οι οποίοι είχαν την ελληνική υπηκοότητα, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 1927 που διενεργήθηκε στην Τουρκία. 
 
Οι μισοί από τους 25.000 Ελληνες υπήκοοι αναγκάστηκαν να εκπατριστούν κατά την περίοδο 1932-1934, μετά την «απαγόρευση των 20 επαγγελμάτων» βάσει του νόμου 2007/1932 της Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι το σκληρό αυτό πρώτο σε μαζική κλίμακα αντιμειονοτικό μέτρο μετά το 1930, εφαρμόστηκε μέσα στην ατμόσφαιρα ενθουσιασμού της «ελληνοτουρκικής φιλίας» που ξεκίνησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1930, αλλά συνεχίστηκε επί κυβερνήσεων Παναγή Τσαλδάρη και Ιωάννη Μεταξά καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930-40. 
 
Τα πλέον σκληρά αντιμειονοτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς βέβαια να υπάρχει ζήτημα ελληνοτουρκικών διαφορών. Πρόεδρος της Τουρκίας ήταν ο Ισμέτ Ινονού, που υπήρξε μέλος του Κομιτάτου Ενωση και Πρόοδος, δηλαδή των Νεότουρκων, ενώ πρωθυπουργός ο Σουκρού Σαράτζογλου, επίσης στέλεχος του ίδιου Κομιτάτου και προϊστάμενος του γραφείου εκτόπισης των Αρμενίων και Ελλήνων την περίοδο 1914-18. Τον Μάιο του 1941, όταν η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τριπλή κατοχή, κατόπιν έκδοσης ενός μυστικού διατάγματος (δεν δημοσιεύεται πουθενά, αλλά κυκλοφορεί ως απόρρητο έγγραφο μεταξύ των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών) επιστρατεύτηκαν σε τάγματα εργασίας 40.000 άνδρες των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, ηλικίας 18-45 ετών, κάτω από βάναυσες συνθήκες παρόμοιες με αυτές των διαβόητων Αμελέ ή Ινσαάτ Ταμπουρλαρί της περιόδου 1914-1918. Η διάχυτη ατμόσφαιρα ήταν ότι οι επιστρατευθέντες δεν θα έβλεπαν την Πόλη ξανά. Η αλλαγή της πορείας του πολέμου στα τέλη του 1942 αναγκάζει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη μέθοδο αυτή και να προσανατολιστεί προς ένα μέτρο οικονομικού αφανισμού. 
 
Ο φόρος «Βαρλίκ Βεργκισί» 
 
Στις 11 Νοεμβρίου 1942 ψηφίζεται από την Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας ο νόμος για ένα έκτακτο φόρο που θεωρητικά ίσχυε για όλους του πολίτες. Ομως η πραγματικότητα έδειξε ότι αυτός εφαρμόστηκε για τον οικονομικό αφανισμό των μειονοτήτων: ο τοπικός κομματάρχης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος καθόριζε κατά βούληση το ύψος του φόρου για κάθε μη μουσουλμάνο, που πολλές φορές ήταν πολλαπλάσιος από την περιουσία που διέθετε ο φορολογούμενος. Ο φόρος έπρεπε να πληρωθεί σε μερικές μέρες και αν αυτό δεν γινόταν η εφορία προχωρούσε στην εκποίηση της περιουσίας του φορολογούμενου μέλους των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Αν και αυτό δεν μπορούσε να καλύψει το οφειλόμενο ποσόν, ο φορολογούμενος συλλαμβανόταν και στελνόταν στα τάγματα της εργασίας στο Ασκαλε και το Κοπ Νταγ με συνθήκες κρύου Σιβηρίας στα ρωσοτουρκικά σύνορα. Εξορίστηκαν περίπου 2.500 υπερήλικοι από τους οποίους οι 25 πέθαναν στην εξορία, ενώ πολλοί αφού επέστρεψαν στην Πόλη, από τις κακουχίες που είχαν υποστεί. Πρόσφατα ο ερευνητής Ρετζέπ Μαρασλί (<a href="http://www.daplatform.com/news.php?nid=21328">http://www.daplatform.com/news.php?nid=21328</a>) έχει αποκαλύψει τη σημασία της επίσκεψης στις αρχές Ιανουαρίου 1943 επιτροπής στελεχών των υπηρεσιών ασφάλειας της Τουρκίας στη ναζιστική Γερμανία για την εξέταση της λειτουργίας των κέντρων καταναγκαστικής εργασίας και τη μεταφορά της εμπειρίας αυτής στην Τουρκία. 
 
<a href="http://static-enet.toolip.gr/resources/2014-03/12-13-4--2-thumb-large.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgJfJh9KKLYl-TT8DLlHfiODDvqIoLIW-gRQaOMbsx2N21CqVQeI2Mix5kMkRwsNYQqsYZl-ll4NaJ71ViyB8fwdW7XKVg8cgY5Jn2sPAUQdF85D6XZFV8GvjF52_X6YXneZxS50gBGjiNOELJZy5SIuuJeyJM-0uYuYN_FJX3mkSwg-EaICIfuJmY=" /></a> 
Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι διωγμοί κατά της ελληνικής μειονότητας δεν έχουν άμεσα σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά αποτελούν κεντρική κρατική πολιτική της Τουρκίας και μετά το 1923, όπως έγινε την περίοδο από το 1908. 
 
Κορυφαίο σκληρό μέτρο κατά της ελληνικής μειονότητας υπήρξε η νύκτα πογκρόμ της 6ης-7ης.9.1955, που όπως έχει αποκαλυφθεί πρόσφατα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το γραφείο ειδικού πολέμου που συστάθηκε με την είσοδο της Τουρκίας, μαζί με την Ελλάδα, στο ΝΑΤΟ το 1952-53. Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι τα στελέχη του γραφείου αυτού εστάλησαν για πολλών μηνών εκπαίδευση στις ΗΠΑ το 1953 και η ομάδα αυτή αποτέλεσε τον πυρήνα όλων των παρακρατικών ενεργειών τα επόμενα 50 χρόνια στην Τουρκία. Οι εκπαιδευτές στις ΗΠΑ ήταν πρώην στελέχη SS που είχαν αυτομολήσει στις αμερικανικές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν ως στελέχη μυστικών υπηρεσιών για πολλά χρόνια. Το γεγονός των ομοιοτήτων της Νύκτας των Κρυστάλλων της 8ης-9ης.11.1938 κατά των εβραϊκών κοινοτήτων με το μαζικό πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης και ειδικότερα της αλυσίδας των ενεργειών: προβοκάτσια (τοποθέτηση μικρής εκρηκτικής ύλης στο επονομαζόμενο σπίτι του Μ. Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη), η οργάνωση των ταγμάτων εφόδου από 40-50 άτομα οπλισμένων με εργαλεία καταστροφής, η προσημείωση των στόχων, η καταστροφή τόπων λατρείας και ειδικά των κοιμητηρίων δείχνει τον κοινό παρονομαστή των δύο ενεργειών εθνοκάθαρσης. 
 
Εθνικές εκκαθαρίσεις 
 
Το γεγονός ότι παρά τα σκληρά μέτρα -και τα οποία βέβαια δεν ήταν τα μόνα, αλλά ακολουθούσαν πλήθος διωκτικών μέτρων κατά καιρούς- η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Πόλης διατηρούσε την παρουσία της και τη συνοχή της, οδηγεί στους σχεδιαστές της εθνοκάθαρσης σε επιλογή ενός μέτρου που θα εξαφάνιζε την φυσική παρουσία της Κοινότητας. Ο πληθυσμός της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης παρέμεινε περίπου στις 100.000 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε, με την έκδοση των Πρακτικών της δίκης για τα Σεπτεμβριανά στη νήσο Πλάτη των μελών της έκπτωτης κυβέρνησης του Αντνάν Μεντερές, ότι από το 1957 ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Τζελάλ Μπαγιάρ (στέλεχος του Κομιτάτου Ενωση και Πρόοδος που εφάρμοσε τους διωγμούς κατά του ελληνικού πληθυσμού στη Δυτική Μικρά Ασία το 1914-18) είχε υπόψη του σχέδιο της απέλασης των Ελλήνων υπηκόων της Πόλης. 
 
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://static-enet.toolip.gr/resources/2014-03/12-13-1--4-thumb-large.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhqE40eB-ntKdjhOlT5Ec4uDbg0_sRFbPIgjGebNBOuRJRBITEt2Ityd6ZMFVftZsS9K4TAjNDOZiLXtHnkP5-k5DjjZ1E3fMnbKN4vsWZj9i9C0IHHjLoARfUweWe-kOCs6IvjRgrdECPoUnvAOVg38ZZPEoDyzg6P7ItwhQXaQ-lAFKP6qMLTQQA=" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="font-size: medium; text-align: start;">
Η αφίσα της έκθεσης που διοργανώνεται στην Κωνσταντινούπολη για</div>
<div style="font-size: medium; text-align: start;">
το ζήτημα των απελάσεων. Η έκθεση διοργανώνεται στον εκθεσιακό χώρο Τουτούν Ντεποσού (καπναποθήκη), στο Τοπχανέ της Πόλης, και εγκαινιάστηκε</div>
<div style="font-size: medium; text-align: start;">
με την παρουσία πολλών διανοουμένων και καλλιτεχνών</div>
</td></tr>
</tbody></table>
 
Στις 16 Μαρτίου 1964 η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να απελάσει τους 12.500 Ελληνες πολίτες που είχαν την ιδιότητα των «Etablis» και οι οποίοι προστατεύονταν από τη Συνθήκη της Λωζάννης. Χρησιμοποιώντας ψευδή προσχήματα, η τότε κυβέρνηση της Τουρκίας συνέδεσε την αδικαιολόγητη αυτή πράξη με τη μονομερή καταγγελία από πλευράς της Τουρκίας της εμπορικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που είχε υπογραφεί το 1930. 
 
Από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 1964, 12.500 μέλη της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας απελάθηκαν με την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους που περιελάμβανε την υπογραφή, υπό το καθεστώς απειλής, ενός εγγράφου, το οποίο τους απαγορεύτηκε να διαβάσουν και στο οποίο δήλωναν ότι κατασκόπευαν την Τουρκία για λογαριασμό της Ελλάδας, καθώς και τη δέσμευση όλων των περιουσιακών τους στοιχείων τους, βάσει ενός μυστικού διατάγματος. 
 
Η έξοδος των μελών της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας επιταχύνθηκε λόγω των πολυάριθμων αντιμειονοτικών μέτρων που σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από την Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων (Azinliklar Tali Komisyonu), η οποία ιδρύθηκε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960 στην Τουρκία και συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 2004. 
 
Σήμερα το 98% της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας έχει εκπατριστεί από την εστία του. Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών υπέβαλε συγκεκριμένες προτάσεις στην παρούσα κυβέρνηση της Τουρκίας, απαιτώντας την επανόρθωση και αποκατάσταση προς την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, λαμβάνοντας υπόψη το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών 60/147. 
 
Η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας έχει την αδήριτη υποχρέωση να προβεί σε μέτρα για την επανόρθωση και αποκατάσταση προς την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης του επαναπατρισμού όσων θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, καθώς και της υποστήριξης των μελών της Κοινότητας που επιθυμούν να επανακτήσουν την υπηκοότητα και τις περιουσίες τους. 
 
* Καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών,<a href="http://www.conpolis.eu/">http://www.conpolis.eu/</a> 
 
<a href="http://static-enet.toolip.gr/resources/2014-03/12-13-5--2-thumb-large.jpg"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiybaxquHfcjmH7e6Nfy8F_ym2GNlfGRQk4yHN8kqJGGp04Bk69TDfaCs89WOsiD0hmpqCe2Sx-hBbFhyhZ5XzgsmatT6mJHHHL4uHz7cRSM_SzpAwjOWurDzhVnGH3yN7BIxZF6JKzYmB2_bId1NN-EDpNqhSVQH8Qq6E0Efe94Xj-eOfK9FhTeTc=" /></a> 
Η απέλαση των 12.500 μελών της Κοινότητας έπληξε και τα μέλη των οικογενειών τους, η πλειονότητα των οποίων είχε τουρκική υπηκοότητα. Εξαιτίας αυτού, μέσα σε διάστημα 6 μηνών, ο πληθυσμός της Κοινότητας μειώθηκε κατά 30% 
<a href="http://kars1918.wordpress.com/" target="_blank">πηγή</a>

Κωνσταντινούπολη: 50 χρόνια από τις απελάσεις του ’64

ΠΟΛΗ: Το τουρκικό Βαθύ Κράτος και οι Ελληνες. Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ* Μία από τις άγνωστες σελίδες των εθνικών εκκαθαρίσεων, που πραγματοπο...

Διαβάστε την συνέχεια

Το σχέδιο της Τουρκίας για την Ανεξάρτητη Θράκη

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, Θράκη 13:12

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="" src="http://www.greekamericannewsagency.com/images/gana-photos/dutiki-thraki-flag.jpg" style="float: left; height: 340px; width: 620px;" /></div>
 
Πού στοχεύει η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας-Η "Ανεξάρτητη Θράκη", ενεργειακός δρόμος τεράστιας σημασίας-Οι ένοχοι δεν βρίσκονται μόνο στην εκάστοτε κυβέρνηση. 
 
Η Θράκη, η Ελληνική Θράκη, είναι μία γνωστή ακριτική περιοχή της Ελλάδας, η οποία εδώ και δεκαετίες έχει στοχοποιηθεί από την τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία σταθερά και μέσω συγκεκριμένων «εργαλείων» (διπλωματικών, οικονομικών και μυστικών υπηρεσιών) αμφισβητείται (στην αρχή του εγχειρήματος έμμεσα και στη συνέχεια άμεσα) ως προς την Ελληνικότητά της. 
 
Η γεωπολιτική θέση της Θράκης 
 
Η θέση της Ελληνικής Θράκης, την καθιστά ιδιαίτερα σημαντική στον γεωπολιτικό χάρτη ο οποίος κατά τα τελευταία χρόνια δέχεται ισχυρές πιέσεις προκειμένου να τροποποιηθεί. 
 
Δεν είναι μόνο ο ορυκτός μεταλλευτικός και ενεργειακός πλούτος (πολύτιμα ορυκτά όπως ο χρυσός, ζεόλιθος, κ.α., αλλά και ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις περιοχές Μπάμπουρα –νοτιο-ανατολικά της Θάσου και Ζουράφας –ανατολικά της Σαμοθράκης- για τα οποία η Τουρκία έχει εκδηλώσει σαφές και έμπρακτο ενδιαφέρον), που έχει καταστήσει στόχο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής την ευαίσθητη εθνικά περιοχή της Ελληνικής Θράκης. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWLD-BApv2jwjEUMe49kFuobCzMBxTafzhBdeMvHBM2pAtJseEij_Dcy0OkfsxAAiY6fEQjMTMOmk48p3UY3DHZQXP8fXAOCAwSYkPL87KYYV_-LihM6jFS4wtf33sGdJJQ_Q29QHKjcU/s1600/agwgoi.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWLD-BApv2jwjEUMe49kFuobCzMBxTafzhBdeMvHBM2pAtJseEij_Dcy0OkfsxAAiY6fEQjMTMOmk48p3UY3DHZQXP8fXAOCAwSYkPL87KYYV_-LihM6jFS4wtf33sGdJJQ_Q29QHKjcU/s1600/agwgoi.jpg" width="320" /></a> 
Ο μεγάλος πλούτος, της Θράκης βρίσκεται στην γεωγραφική της θέση, η οποία αποτελεί ενεργειακό δρόμο, αφού όλοι οι αγωγοί ενέργειας πρόκειται να περάσουν από το εδάφός της. Και αυτή ακριβώς η «ιδιαιτερότητά» της την καθιστά στόχο μεγαλύτερων σχεδίων, εκείνων που θέλουν να έχουν πρόσβαση (άρα και έμμεσο ή άμεσο έλεγχο) αυτών των ενεργειακών αγωγών. Και αυτή η διέλευση των αγωγών από την Θράκη την καθιστά χώρο υψηλού ενδιαφέροντος για την ανάπτυξη βιομηχανικών ζωνών, στις οποίες θα προσφέρεται πρόσβαση στην ενέργεια με πολύ χαμηλό κόστος, παράγοντας ο οποίος μειώνει σημαντικότατα το κόστος παραγωγής και παράλληλα αυξάνει κατακόρυφα την ανταγωνιστικότητα των παραγόμενων προϊόντων. 
 
Η πολιτική της Τουρκίας 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJKK4H9vmHLYOGgIR-Y6qACd1x-Nlo3J8FdT84kItJ3st4M2PT9ZKMZX22-5c1_Mct-sfhn0ggUYH0L89ZVJI7ymFJi-VMytHGkqBV8nhb-BBeJQwdmx2ZaHB7P4py3GAevi6QxyeLBoA/s1600/ottoman3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJKK4H9vmHLYOGgIR-Y6qACd1x-Nlo3J8FdT84kItJ3st4M2PT9ZKMZX22-5c1_Mct-sfhn0ggUYH0L89ZVJI7ymFJi-VMytHGkqBV8nhb-BBeJQwdmx2ZaHB7P4py3GAevi6QxyeLBoA/s1600/ottoman3.jpg" width="320" /></a> 
Η Τουρκία, από την πλευρά της, η οποία βρίσκεται σε σπουδαιότατο γεωπολιτικά χώρο, λόγω της εγγύτητάς της σε χώρος μείζονος γεωπολιτικού, γεωοικονομικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος ( πλησίον του βασικού αντιπάλου της Δύσης, δηλαδή στην Ρωσία, αλλά και στις ενεργειακές πηγές των χωρών της Ανατολής, αλλά και χώρα διέλευσης ενεργειακών αγωγών), είναι μία χώρα -η οποία μετά την βασική της επιλογή να τοποθετηθεί στον δυτικό άξονα- λειτουργεί ως ρυθμιστής της ευρύτερης περιοχής, αλλά άγεται και φέρεται από εκείνες της δυνάμεις της Δύσης, οι οποίες μέχρι και σήμερα έχουν επενδύσει στην ύπαρξη της Τουρκίας και, όπως είναι φυσικό επόμενο, έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν την σταθερή της (έως αδιάλλακτη) θέση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η οποία κινείται αποκλειστικά στον άξονα εξυπηρέτησης των συμφερόντων συγκεκριμένων γεωπολιτικών παικτών (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία). 
 
Έτσι, η Τουρκία, έχει κατορθώσει να εγκολπώσει τα δικά της συμφέροντα (ή ένα σημαντικό μέρος αυτών) στην γεωπολιτική πολιτική των ισχυρών της «συμμάχων», κατορθώνοντας έτσι να ασκεί σταθερά αξιώσεις εις βάρος όλων σχεδόν των γειτνιαζόντων με αυτήν χωρών. 
 
Κινούμενη μέσα σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, κατέσφαξε επί σειράς δεκαετιών τους Κούρδους, συμμετείχε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε πυλώνες εξυπηρέτησης των δυτικών γεωπολιτικών συμφερόντων αλλά και των δικών της σχεδιασμών μίας ισχυρής σύγχρονης Τουρκίας, στην οποία ο σημερινός πρωθυπουργός της Ταγίπ Ερντογάν επιχείρησε να προσδώσει τα χαρακτηριστικά της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας». 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvZVXYIBHhr0EYdbXceKxto16PzcDSjs5Vl-F_NRBKgrB9LEjHX2ysJLVENf7L298DGgDMgZuhkWHABddPnQGh-5zz-j0zksWgAEwjgwfAHiIEdVDrzmOlEGUp59Kf_jUNT4f8ih4NUtc/s1600/tourkoi(1)_659_355.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvZVXYIBHhr0EYdbXceKxto16PzcDSjs5Vl-F_NRBKgrB9LEjHX2ysJLVENf7L298DGgDMgZuhkWHABddPnQGh-5zz-j0zksWgAEwjgwfAHiIEdVDrzmOlEGUp59Kf_jUNT4f8ih4NUtc/s1600/tourkoi(1)_659_355.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" width="400" /></a> 
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Τουρκία έχει επιλέξει την πολιτική των πολιτικών – διπλωματικών προκλήσεων, των αμφισβητήσεων, των κανονιοφόρων και των παραβιάσεων και της δημιουργίας «γκρίζων ζωνών» (τόσο σε θαλάσσιο όσο και σε χερσαίο χώρο). Η τουρκική εξωτερική πολιτική στηρίζεται στην φοβικότητα, την ανικανότητα, την άγνοια ή τον ερασιτεχνισμό της Ελληνικής πλευράς, αλλά και στις δυτικές προτροπές προς τους Έλληνες πολιτικούς στο να ακολουθήσουν μία πολιτική χαμηλών τόνων, συζητήσεων και συνδιαλλαγών, προκειμένου να μην οξυνθούν τα πνεύματα μεταξύ των δύο πλευρών. Έτσι, έγινε κατορθωτό η Τουρκία να δημιουργεί αυτάρεσκα μονομερή ζητήματα, στα οποία η ελληνική πολιτική (όντας υποχωρητική) παρά την ισχύ Διεθνών Συμφωνιών αλλά και δικαιωμάτων που προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο, έχει επιλέξει είτε να μην απαντά είτε να τα συζητά μέσα στα πλαίσια μίας εικαζόμενης Ελληνοτουρκικής φιλίας…, η οποία «αναπτύσσεται» με σταθερές απαιτήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας! 
 
Η εξωτερική αυτή πολιτική της Τουρκίας έχει ένα μοτίβο, που όμως αναπτύσσεται αναλόγως των προβαλλόμενων αντιστάσεων της Ελληνικής πλευράς, αλλά και ταυτόχρονης μεταβολής των γεωπολιτικών κινήσεων και στοχεύσεων που γίνονται στη διεθνή σκακιέρα από τις χώρες της Δύσης. 
 
Έτσι, η Τουρκία έχει ανοίξει μία «ομπρέλα» θεμάτων απέναντι στην Ελλάδα (Ελληνική Θράκη, νησιά ανατολικού Αιγαίου, νοτιο-ανατολικό Αιγαίο και ΑΟΖ), ενώ ταυτόχρονα -και εκμεταλλευόμενη στο μέγιστο το Ισλάμ- έχει προχωρήσει σε μία σημαντική διείσδυση στον χώρο των Βαλκανίων, μέσω γηγενών μουσουλμανικών πληθυσμών, τους οποίους έχει κατορθώσει να ονομάσει «τουρκικούς», εκμεταλλευόμενη τα δυτικά συμφέροντα που επιβάλλονται στα Βαλκάνια με την κλασσική μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε». Μέσα από αυτή την διείσδυση, η Τουρκία έχει κατορθώσει –έστω και προσωρινά- να δημιουργήσει ένα «ισλαμικό τόξο», που πολλοί το αντιμετωπίζουν ως τουρκική στρατιωτική απειλή κατά της Ελλάδας, παραβλέποντας τους μακρόπνοους σχεδιασμούς της Δύσης για τις ενεργειακές οδούς από την Ανατολή προς την Ευρώπη. Και η Τουρκία εργάζεται συστηματικά για να εξασφαλίσει (με δική της έμμεση επικυριαρχία σε αυτές τις περιοχές) αυτές τις ενεργειακές οδούς, μέσω των οποίων σκοπεύει να αναλάβει τον ρόλο «διαχείρισης θεμάτων» στον ειδικό αυτό χώρο των Βαλκανίων. Το ευαίσθητο σημείο στην συγκεκριμένη εφαρμογή αυτής της εφαρμοζόμενης πολιτικής από την πλευρά της Τουρκίας, είναι το ότι η «συνεργασία» των συγκεκριμένων περιοχών των Βαλκανίων, στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ροή χρήματος από την Τουρκία (αλλά και από διάφορες ΜΚΟ που ανήκουν κυρίως στον Σόρος) προς αυτές. Κι έτσι απαντάται το γιατί κάποιοι έχουν επιλέξει πέρα από την διαίρεση και την «σπορά αντιθέσεων» και την επιβολή φτώχειας στους λαούς της Βαλκανικής. 
 
Αν παρατηρήσουμε την «πορεία» των τουρκικών αισθητών παρεμβάσεων στα Βαλκάνια, διαπιστώνουμε την ύπαρξη μίας ευρείας «λωρίδος» γης, η οποία ξεκινάει από την Θράκη (Ελληνικό τμήμα και Βουλγαρικό τμήμα, νότια Βουλγαρία), εκτείνεται στην περιοχή της ΠΓΔΜ (Σκόπια) και ανεβαίνει ελαφρώς (αποφεύγοντας την Βόρεια Ήπειρο, όπου υπάρχει η Ελληνική μειονότητα) μέσα στην Αλβανία, για να καταλήξει στην Αδριατική Θάλασσα. Αυτή είναι η εναλλακτική πορεία εξασφάλισης συνεχούς ροής ενέργειας από την Ανατολή προς την Ευρώπη. 
 
Η γεωπολιτική θέση της Θράκης και οι πραγματικές στοχεύσεις της Τουρκίας 
 
Στην σταθερή τουρκική εξωτερική (και επιπλέον «αλυτρωτική») πολιτική της Τουρκίας, βρίσκεται σταθερά και με συνεχή ποσοτική και ποιοτική αύξηση των τουρκικών «χειρουργικών» παρεμβάσεων, η Ελληνική Θράκη αποτελεί μία «σταθερά», που τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως τροποποιήθηκε ως προς τις στοχεύσεις των τουρκικών «κέντρων σκέψης». 
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα πιστεύουν ότι η Θράκη αποτελεί σοβαρό στόχο για εισβολή τουρκικού στρατού. Οι λόγοι για τους οποίους κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί από την τουρκική πλευρά, είναι πολλοί, αλλά ανάμεσά τους κυριαρχούν δύο πανίσχυροι: Η ύπαρξη ενός αδιαπέραστου ελληνικού συστήματος άμυνας επί του Έβρου, αλλά ο κύριος αποτρεπτικός παράγοντας η συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Τουρκία, είναι να προκαλεί, τόσο στην Θράκη (στρατιωτικά στα σύνορα και πολιτικά με την «τουρκική μειονότητα» στην ενδοχώρα της Θράκης), όσο και στο Αιγαίο, ευελπιστώντας στην κάκιστη ροή πληροφοριών από την ελληνική πλευρά (σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών), στην ταυτόχρονη δημιουργία νευρικότητας και σε κάποιο ταυτόχρονο σημαντικό στρατηγικό λάθος του Ελληνικού Πενταγώνου το οποίο θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί, συνεπικουρούμενη από μία κακή πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα. Γνωρίζοντας πως ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων και η χρονική τους σύμπτωση είναι σχεδόν απίθανη, η Τουρκία ασκεί την πολιτική των πιέσεων, ευελπιστώντας σε λάθη (ενεργειών ή παραλείψεων) της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας τα οποία τρέχει σε κάθε περίπτωση να εκμεταλλευθεί. 
 
Απόπειρες γεωπολιτικής τρομοκράτησης και πολιτικής χειραγώγησης εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας 
 
Προσφάτως, κάποιοι επιχείρησαν να συγκρίνουν την Θράκη και την Ουκρανία, μέσα σε μία άτυπη προσπάθεια δημιουργίας αντι-ρωσικού κλίματος στην Ελλάδα. Στην προσπάθειά τους αυτή ενέπλεξαν –κάκιστα- και την Κύπρο, προκειμένου να δαιμονοποιήσουν την ρωσική «εισβολή» στην Κριμαία, συγκρίνοντάς την με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 
 
Αρχικά, στην Ουκρανία, υπήρξε προδοσία προς την νόμιμη κυβέρνηση (νόμιμη είναι όποια κυβέρνηση εκλέγεται, άσχετα αν προχωρεί σε παράνομες αποφάσεις), η οποία σχεδιάστηκε, οργανώθηκε από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Τουρκίας και υλοποιήθηκε από τους ναζιστές της Ουκρανίας, οι οποίοι «επιχορηγήθηκαν» με 5 δις. Δολάρια. 
 
Η περίπτωση της Κύπρου, η οποία ήταν ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, υπήρξε εισβολή από μία εγγυήτρια -της ακεραιότητάς του- δύναμη, (η οποία ενώ καταδικάστηκε διεθνώς, δεν τιμωρήθηκε ποτέ και σήμερα μέσα από μία δεύτερη πολιτική προδοσία νομιμοποιεί τα εγκλήματά της) ήταν επίσης μία προδοσία, τόσο από την τότε ελληνική κυβέρνηση όσο και από παράγοντες της Κύπρου, της οποίας το αντίτιμο θα γνωρίσουμε μόνο όταν ανοίξει και δημοσιοποιηθεί ο σφραγισμένος φάκελος της Κύπρου. 
 
Εάν κάποιοι υπονοούν ότι η Ελληνική Θράκη κινδυνεύει σήμερα από εισβολή, ή από κάποια «έκρηξη» των μουσουλμάνων της περιοχής, η οποία δεν θα μπορέσει να ελεγχθεί, τότε ουσιαστικά ισχυρίζονται ότι στην Ελληνική Θράκη δεν λειτουργούν οι κρατικές υπηρεσίες, δεν λειτουργούν οι θεσμικοί φορείς, δεν υπάρχει καμία γνώση και πληροφόρηση για τις δράσεις των μηχανισμών που έχει δημιουργήσει και λειτουργεί η Τουρκία στην περιοχή, με αποτέλεσμα η Θράκη να προδοθεί και να μεταβληθεί σε χώρο σύγκρουσης και βίας των μουσουλμάνων έναντι του Ελληνικού κράτους, το οποίο δεν θα κατορθώσει να αντιμετωπίσει επαρκώς με αποτέλεσμα να αποκοπεί η Θράκη από την Ελληνική Επικράτεια. Πέρα από το τρομοκρατικό σενάριο, το οποίο δεν έχει καμία βάση λογικής, καλό θα είναι όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, να έχουν το θάρρος να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους, και να τολμήσουν να ολοκληρώσουν την ροή της σκέψης τους, κατονομάζοντας εκείνους που θα προδώσουν την Θράκη (οι ισχυρισμοί τους θα πρέπει να στηρίζονται σε διασταυρωμένες πληροφορίες τις οποίες οφείλουν να γνωστοποιήσουν πλήρως είτε στις ειδικές κρατικές υπηρεσίες είτε στον Ελληνικό λαό), δηλαδή την παραπαίουσα πολιτικά ελληνική κυβέρνηση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρεθεί σε έναν εθνικό κυκεώνα, με ευθύνες που θα την οδηγούσαν σύσσωμη έναντι σοβαρότατων κατηγοριών, περί εθνικής προδοσίας. 
 
Δημιουργία «Ανεξάρτητης Θράκης» 
 
Η Τουρκία, δεν έχει σκοπό να «παρέμβει» με τους παρακρατικούς της μηχανισμούς στην Ελληνική Θράκη. Στόχος της Τουρκίας είναι να δημιουργήσει μείζον θέμα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Βουλγαρία, μέσω του οποίου θα μπορέσει να εξασφαλίσει την ολοκλήρωση του ενεργειακού διαδρόμου που επιθυμούν οι δυτικοί της προστάτες. 
 
Αυτός ο εναλλακτικός διάδρομος (αυτή τη στιγμή η βόρεια Ελλάδα θεωρείται ως πρώτη λύση διέλευσης των διηπειρωτικών αγωγών ενέργειας), που απαιτείται προκειμένου να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη ενεργειακή τροφοδότηση της Ευρώπης (από αμερικανικές πηγές ενέργειας στην Ανατολή), μπορεί να υλοποιηθεί μόνον εάν υπάρξει ένα «ανεξάρτητο κράτος» (τύπου Βοσνίας), χωρίς οικονομική επιφάνεια, άμεσα εξαρτώμενο από κάποιους ισχυρούς προστάτες που θα διασφαλίζουν την συνέχιση της ύπαρξής του. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg486YDsmu1esj8xPzaglUBRTubuPG9J121tL_nUeRsTyP1h0g5Ozpram4P7h1NoUNM0vhDLwXgj2yAqqQwupad200RHnmxHNPsZplfwtaMpth6Eeo28xIJLCeKJsj3lkHRcVHWDYCmbT4/s1600/photo_verybig_143553.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg486YDsmu1esj8xPzaglUBRTubuPG9J121tL_nUeRsTyP1h0g5Ozpram4P7h1NoUNM0vhDLwXgj2yAqqQwupad200RHnmxHNPsZplfwtaMpth6Eeo28xIJLCeKJsj3lkHRcVHWDYCmbT4/s1600/photo_verybig_143553.jpg" width="320" /></a> 
Στη νότια Βουλγαρία, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται η τουρκική εξωτερική πολιτική, με περισσότερη ένταση από ότι συμβαίνει στην Ελληνική Θράκη. Μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την μεγάλη φτώχεια, των γηγενών μουσουλμάνων, έχει κατορθωθεί από την πλευρά της Τουρκίας, η δημιουργία σχετικά μεγάλων γεωγραφικών θυλάκων όπου κατοικούν αποκλειστικά τουρκόφρονες μουσουλμάνοι, οι οποίοι μετέχουν και στην πολιτική της Βουλγαρίας, με ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. 
 
Εσχάτως, η Τουρκία κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δεύτερο «κεντρί» στην Βουλγαρία (η οποία βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή της Δύσης, και διαθέτει στρατιωτική βάση στο ΝΑΤΟ), με την δημιουργία ενός κόμματος Πομάκων, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βουλγαρικό Γκίρτζαλι, έδρα των σκληροπυρηνικών τουρκοφρόνων της νότιας Βουλγαρίας, προσφέροντας έτσι ιδιαίτερα χρήσιμους -αν και λίαν επικίνδυνους- συνειρμούς. Κι ενώ το μουσουλμανικό κόμμα στοχεύει καθαρά στο εσωτερικό της Βουλγαρίας, το «Πομακικό κόμμα» είναι σαφές πως στοχεύει και πέρα από τα νότια σύνορά της, μέσα στην Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει έναν μεγαλύτερο γεωγραφικά ενιαίο χώρο, μία ογκωδέστερη (έστω και τύποις) κρίσιμη ανθρώπινη μάζα, όπου το κόμμα αυτό θα εμφανιστεί να βρίσκει την δική του έκφραση, στηριζόμενο κυρίως στην ύπαρξη θυλάκων τουρκοφρόνων (Κένταυρος, Εχίνος κ.α.) που ζούνε στα ορεινά της Ελληνικής Θράκης. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOiExvt_SJjJq8eedRArahEspj4wakSfzXMXr5iMEnca8sck8o35pZVFGLRdK6wMFZk3jkBWJZl_03GEdpsgExiMlaeu_YkEH17kol4xFkpljFBrVZPpI6xdUBYM1kAbj0hY0zSh2vVuM/s1600/balk_thr.jpg"><img border="0" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOiExvt_SJjJq8eedRArahEspj4wakSfzXMXr5iMEnca8sck8o35pZVFGLRdK6wMFZk3jkBWJZl_03GEdpsgExiMlaeu_YkEH17kol4xFkpljFBrVZPpI6xdUBYM1kAbj0hY0zSh2vVuM/s1600/balk_thr.jpg" width="640" /></a> 
 
Η "Ανεξάρτητη Θράκη" όπως θέλει να την κάνει σήμερα η Τουρκία. Τμήμα της Ελληνικής Θράκης (ορεινά τμήματα του όγκου της Ροδόπης που βρίσκονται εντός της Ελλάδας,είναι με σκούρο πράσινο χρώμα, ενώ η νότια Βουλγαρία σχεδόν ολόκληρη συμπεριλαμβάνεται στο "ανεξάρτητο κράτος" και τέλος το νοτιο-ανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ (Σκόπια) στο οποίο κατοικούν Βουλγαρικής καταγωγής, μεν, τουρκόφρονες Πομάκοι. Η σύνδεση με την Αδριατική ακολουθεί μέσα από "φίλια εδάφη" στο αλβανόφωνο τμήμα της ΠΓΔΜ και φυσικά μέσα από την Αλβανία και το σκληροπυρηνικό μουσουλμανικό της τμήμα. Είναι η εναλλακτική πρόταση της Άγκυρας για έναν παράλληλο δρόμο αγωγών ενέργειας 
 
Εάν επιχειρήσουμε να χαράξουμε στον χάρτη την περιοχή που δημιουργεί μία τέτοια «σύζευξη» μουσουλμάνων και Πομάκων (υπό τον απόλυτο έλεγχο της Τουρκίας), τότε διαπιστώνουμε πως δημιουργείται ο επιθυμητός «διάδρομος» που θα προσφέρει η Τουρκία στους ισχυρούς της Δύσης (και φυσικά στον ευρωπαίο εκπρόσωπό τους, την Γερμανία) ως εναλλακτικό ασφαλές ενεργειακό δρόμο προς την Ευρώπη. Έτσι, ενώ η Τουρκία αρχικά εργάστηκε μέσα στα πλαίσια μίας επέκτασής της στα Βαλκάνια (με σαφή διαλυτικά χαρακτηριστικά στους τόπους όπου λειτούργησαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες), γρήγορα προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και έτρεξε να προλάβει για να κάνει τη δική της "προσφορά", με τα σχετικά, φυσικά, ανταλλάγματα. 
Αυτός είναι ο ορατός κίνδυνος για την Ελληνική Θράκη του σήμερα. Η οποία είτε θα λειτουργήσει ως μοχλός άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα για πιθανές απαιτήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, είτε θα απειληθεί με μερική (υπό συνθήκες και ελαφρώς διευρυμένη) απώλεια του γεωγραφικού της χώρου (απώλεια Ελληνικού εδάφους), προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μουσουλμανικό κράτος υπό την σκέπη – προστασία και εγγύηση της Τουρκίας (δηλαδή των άμεσα ενδιαφερόμενων ισχυρών δυτικών χωρών). 
 
Ποιος φταίει για όσα συμβαίνουν… Ποια είναι η λύση 
 
Παρ’ όλα αυτά, κυριαρχεί η αίσθηση πως η Τουρκία και η εφαρμοζόμενη πολιτική της είναι το πρόβλημα της Ελλάδας. Αυτή είναι λάθος «αίσθηση» των τεκταινομένων. Η Τουρκία είναι ένας εγνωσμένος αντίπαλος, του οποίου τους στόχους, τον τρόπο λειτουργίας, τους μηχανισμούς και τις εναλλακτικές του κινήσεις ήδη (επειδή έχουμε πολύ καλές υπηρεσίες πληροφοριών, ιδιαίτερα στη Θράκη) έχουμε καταγεγραμμένες και γνωρίζουμε σε άριστο βαθμό. Και, αντίπαλος που είναι γνωστός, είναι, σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίσιμος, αν όχι προβλέψιμος... 
 
Το πρόβλημα που έχει η Ελλάδα, όχι μόνο στην περίπτωση της Θράκης, αλλά και στην περίπτωση της Φλώρινας, της Ηπείρου, των ακριτικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων (με αιχμή το Καστελλόριζο και τον ορισμό της Ελληνικής πλουσιότατης ενεργειακά ΑΟΖ που προκύπτει από αυτό), εστιάζεται στην κεντρική πολιτική κομμάτων, αλλά και στους κατά περιοχές κομματάρχες που φτάνουν στο σημείο να συνδιαλέγονται με "εκπροσώπους" επιθετικά κινούμενων προς την Ελλάδα χωρών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ό,ποια παροδική τοπική κομματική ισχύ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, τα οποία -έχει σχεδόν αποδειχθεί- σχεδόν στο σύνολό τους έχουν τοποθετήσει στην κορυφή των λειτουργιών τους την διαιώνιση της ύπαρξής τους, ακόμη και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας... 
 
Το πρόβλημα, λοιπόν, εστιάζεται στις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και στην θέληση ή και ικανότητα στήριξής τους διαχρονικά, από τους εκάστοτε κυβερνώντες την Ελλάδα. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και ταυτόχρονα ενός μακροπρόθεσμου εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, τον οποίο θα είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις που θα υπάρξουν, μέσα από τον οποίο θα εξασφαλίζεται η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, οι απαράβατες καθ’ οιονδήποτε τρόπο κόκκινες γραμμές στις οποίες δεν θα επιτρέπεται καν να πλησιάζουν –πόσω δε μάλλον να συζητούν- οι πολιτικοί ηγέτες, καθώς και τα σύνολο των εθνικών δικαίων και συμφερόντων όπως αυτά προκύπτουν μέσα από διεθνείς συνθήκες αλλά και το Διεθνές Δίκαιο. 
 
Επίσης, στα συμβαίνοντα στην Ελληνική Θράκη –και όχι μόνο- τα οποία σχετίζονται με άκρως ευαίσθητα εθνικά θέματα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει η δημοσιογραφική ελίτ της Ελλάδας, οι μεγαλο-καναλάρχες και οι εκδότες, είτε στον ηλεκτρονικό είτε στον έντυπο τύπο, καθώς και στα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, οι οποίοι δρουν απαξιωτικά και επιλέγουν συστηματικά να κρύβουν «κάτω από το χαλί» την σκληρή έως τραγική πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο ελληνισμός και η οποία απειλεί εμμέσως πλην σαφώς με περαιτέρω απώλεια εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και –ενδεχομένως- με μείωση του γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας. Η ένοχη αυτή σιωπή, που προτιμά να εμφανίζει την ακριτική Ελληνική Θράκη ως μία περιοχή με έντονα στοιχεία "φολκλόρ» και πολυπολιτισμού, με ανατολίτικα παζάρια, με μιναρέδες και με περιπατητικούς και ορειβατικούς συλλόγους και άλλες πολιτισμικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, δυστυχώς απέχει παρασάγγας από την σκληρή αλήθεια και τα προβλήματα της περιοχής που στοιβάζονται περιμένοντας την επίλυσή τους. Η μη ενημέρωση του μεγάλου μέρους των Ελλήνων, αποτελεί εγκληματική ενέργεια εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, η οποία προφανέστατα ανταλλάσσεται στο «ταμείο» με κρατικές επιχορηγήσεις εκατομμυρίων. 
 
Οι εξαιρέσεις που ευτυχώς υπάρχουν, από συνειδητούς δημοσιογράφους που ενδιαφέρονται για την αλήθεια αλλά και για την υστεροφημία τους, δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της «ομερτά» που έχει επιβληθεί για τα εθνικά θέματα, τα οποία ενώ θα έπρεπε να αποτελούν κυρίαρχα θέματα σε ουσιαστικές συζητήσεις επί της πραγματικής ενημέρωσης των πολιτών. Και σε αυτές τις εξαιρέσεις, δυστυχώς, στηρίζεται σήμερα η Θράκη. Εξαιρέσεις που περιλαμβάνουν ευαίσθητους και πλήρως συνειδητοποιημένους κρατικούς υπαλλήλους, διπλωμάτες (πρώην και νυν), αλλά και μερικούς "τρελούς" που έχουν συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα δεν έχει αχανείς εκτάσεις για να διαθέσει στον ό,ποιο ενδιαφερόμενο, παρά είναι καταδικασμένη να υπερασπιστεί και την τελευταία πέτρα γης, πληρώνοντας διαχρονικά αυτή την γη με ποταμούς αίματος, προκειμένου σήμερα η Ελλάδα να μπορεί να αισθάνεται ως εγγυητής και υπέρμαχος των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών της. 
 
Δυστυχώς, η Ελληνική Θράκη σήμερα βρίσκεται σε καθεστώς μίας άτυπης συγκυριαρχίας με την Άγκυρα, αφού διαπιστώνεται πως –για άγνωστους λόγους- το ελληνικό κράτος αποχωρεί, προφασιζόμενο εσχάτως και οικονομικούς λόγους… 
 
Στην Ελληνική Θράκη σήμερα, δυστυχώς παίζονται παιχνίδια από ελληνικά πολιτικά κόμματα, τα οποία αντιμετωπίζουν την ακριτική αυτή περιοχή σαν πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης και ενός μεταξύ τους αγώνα εξασφάλισης ψήφων από την σχετική δεξαμενή που προσφέρει το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής… 
 
Ναι, η Ελληνική Θράκη σήμερα είναι ο χώρος όπου βρίσκεται και λειτουργεί ο μίτος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ελέω της ανύπαρκτης έως και επικίνδυνης ασκούμενης πολιτικής των κυβερνώντων εξ Αθηνών… 
 
Αυτή ακριβώς η Ελληνική Θράκη, κραυγάζει μαζί με την Φλώρινα, την Ήπειρο, με τα ακριτικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, ζητώντας τα αυτονόητα και την επί της ουσίας προστασία της ελληνικής κυβέρνησης. 
 
Εν όψει των επικείμενων γεωπολιτικών αλλαγών, οι οποίες αναμένεται να είναι συνταρακτικές και ενδεχομένως ανατρεπτικές και με τις νέες συμμαχίες που αναπτύσσονται, η Ελλάδα οφείλει όχι μόνο να σταθεί απέναντι σε εκείνους που επιβουλεύονται την εθνική της κυριαρχία και την γεωγραφική της ακεραιότητα, αλλά και σε εκείνους που συνεργάζονται με τους ισχυρούς προς τη κατεύθυνση υλοποίησης γεωπολιτικών, γεωοικονομικών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών στους οποίους η ελληνική πολιτική ελίτ δείχνει να μην επιθυμεί να συμμετάσχει προστατεύοντας τον ελληνικό ζωτικό χώρο, που έχει καταστεί απολύτως σαφές ότι έχει στοχοποιηθεί από συμφέροντα συγκεκριμένων συμμάχων… 
 
Εάν η κυβέρνηση και η πολιτική ζωή της χώρας δεν σταθεί ικανή να κρατήσει όρθια την Ελλάδα στις ήδη συμβαίνουσες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τότε, δυστυχώς, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα ακόμη και κάποιου είδους καντονοποίησής (τεμαχισμού) της…, ελέω ΑΟΖ και ΕΟΖ… Η σημερινή χρονική συγκυρία απαιτεί υπεύθυνη, συγκροτημένη και ουσιαστική πολιτική, προκειμένου να μην αρχίσουν κάποιοι να «πέφτουν από τα σύννεφα» ή άλλοι να παριστάνουν τους έκπληκτους με τις εξελίξεις που είτε δεν γνώριζαν είτε δεν «πρόλαβαν» να αντιμετωπίσουν. 
<a href="http://www.greekamericannewsagency.com/" target="_blank">πηγή</a>

Το σχέδιο της Τουρκίας για την Ανεξάρτητη Θράκη

Πού στοχεύει η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας-Η "Ανεξάρτητη Θράκη", ενεργειακός δρόμος τεράστιας σημασίας- Οι ένοχοι δεν βρί...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Κριμαία είναι η αρχή, συμφωνούν οι αναλυτές.

Ellada simera 0 Απόψεις, Διπλωματία 12:41

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.hermes-press.com/eurasia4.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://www.hermes-press.com/eurasia4.gif" width="640" /></a></div>
 
Μετά την απόσχιση της Κριμαίας και την de facto προσάρτηση της στην Ρωσία, πολλοί μίλησαν πως είμαστε καθοδόν για μια νέα "γεωπολιτική Γιάλτα", για την αναπροσαρμογή καταστάσεων και συνόρων στην Ευρώπη. Προσωπικά θα έλεγα πώς μοιάζει περισσότερο με μια νέα "συνθήκη Ελσίνκι".<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4744786448641111194"></a> 
Το πρόβλημα ξεκινάει φυσικά από το γεγονός πως η Ρωσία της μετά-Σοβιετικής εποχής, δεν έχει καμία σύνδεση με την τότε εξωτερική πολιτική. Σε συνδυασμό πώς οι περισσότεροι στον σημερινό διπλωματικό κόσμο έχουν από ελάχιστη έως και μηδενική γνώση για την διαμορφωμένη διπλωματία της Ρωσίας σήμερα, το αποτέλεσμα των συνεχόμενων διπλωματικών υποχωρήσεων από πλευράς Ε.Ε. και ΗΠΑ, δείχνει λογικό ακόλουθο. 
 
Μια Ρωσία που στηρίζεται στην Τσαρική Ιδέα με μια ανοχή όμως σε πολυπολικότητες και την κοινή ιδέα της Σλαβικής φυλής και θρησκείας με χώρες του "εγγύς εξωτερικού", έχει διαμορφώσει μια πολιτική που διαφέρει κατά πάρα πολύ από το "διαίρει και βασίλευε" (Divide & Conquer) που εφάρμοζαν οι μεγάλοι παίκτες της Δύσης. Η Ρωσία στηρίζεται σε μια πολιτική που οδηγεί σε μια πολυσύνθετη κοινοπραξία με έναν ηγεμόνα , θυμίζοντας στην δική μου σκέψη την Αθηναϊκή συμμαχία των αρχαίων χρόνων. Ένας νέος τύπος ομοσπονδίας με ισότιμες μεν αλλά εξαρτώμενες χώρες ως μέλη. Οι δεσμοί θα είναι πρωτίστως πολιτιστικοί και μετά πολιτικοί και οικονομικοί. 
 
Στην περίπτωση της Ουκρανίας και ειδικότερα της Κριμαίας, πέρα από το ιστορικό δεδομένο που γνωρίζουν αρκετοί και ήταν και το "νομικό όπλο" για την Ρωσία έτσι ώστε να κάνει την προσάρτηση, το κυρίως "όπλο" ήταν η πολιτιστική και θρησκευτική σύνδεση με την Ρωσία. Αυτό στηριζόμενο ως στοιχείο νόμιμα αποδεκτό από τον ΟΗΕ ως ανθρώπινο δικαίωμα (αυτοπροσδιορισμός και αυτοδιάθεση) έφερε προ τετελεσμένου την Δύση. Μια Δύση που είτε υπογείως, είτε φανερά , προσπάθησε με τεχνοκρατικά εφόδια να πιέσει την Ρωσία και την Κριμαία, θεωρώντας το αρκετά ισχυρό έτσι ώστε να σπάσει τους δεσμούς που αναφέραμε παραπάνω, ξεχνώντας πως αυτά ακριβώς τα δεσμά συγκράτησαν έθνη και κράτη για χιλιάδες χρόνια. Προφανώς απέτυχε η προσπάθεια τους και τώρα μιλάμε για μια νέα κατάσταση στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα. 
 
Αναλυτές όπως ο <a href="http://www.kent.ac.uk/politics/about-us/staff/members/sakwa.html">Richard Sakwa</a>, Καθηγητής Ευρωπαϊκών και Ρώσικων σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Κέντ, ο <a href="http://mgimo.ru/troitskiy/">Mikhail Troitskiy</a>, Αναλυτής διεθνών σχέσεων και ο <a href="http://valdaiclub.com/authors/44480.html">Vladimir Yevseyev</a>, διευθυντής του κέντρου έρευνας κοινής γνώμης στην Ρωσία, τείνουν σε ενα μόνο αποτέλεσμα που δείχνει ακριβώς τα παραπάνω. 
 
Η Ρωσία και η πολιτική της , όπως την είχε αποκαλέσει ο Winston Churchill είναι “a riddle, wrapped in a mystery, inside an enigma.” (μτφ. Ενας γρίφος τυλιγμένος σε μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα). Αυτό είναι εν ισχύ ακόμα και σήμερα για την Δύση. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με την εξωτερική πολιτική της μέχρι πριν από λίγα χρόνια και όπως ανέφερα, ήταν αναμενόμενο να υπάρχει αμηχανία και ανίκανος σχεδιασμός για αντίδραση στις διαθέσεις της Ρωσίας , στην περίπτωση της Ουκρανίας. 
 
Οι αναλυτές παραπάνω έχοντας διαβλέψει και υπολογίσει τα παραπάνω, θεωρούν πώς τα στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής που δείχνει η Ρωσία σήμερα, θα εξελιχθούν σε μια επεκτατική διάθεση που περισσότερο θα κοιτάει για επιρροή παρά για προσαρτήσεις. Ήδη άλλωστε η προσάρτηση της Κριμαίας θα κοστίσει απο 3,5-5 δίς δολαρίων ανά έτος ,λένε οικονομολόγοι της Μόσχας, για να στηριχθεί η Ρώσικη οικονομία. (σ.σ. την ώρα του πορίσματος των αναλυτών δεν είχε ανακοινωθεί η συμφωνία πολλών δίς δολαρίων για Φυσικό Αέριο με την Κίνα που αλλάζει πολύ τα δεδομένα). 
 
Η Ρωσία θα στηριχθεί και πάλι στα στοιχεία της νέας εξωτερικής πολιτικής της, αλλά και σε μια ικανότητα διπλωματίας που έχει ξαφνιάσει την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, , την στιγμή που εκείνες δεν παρουσιάζουν την ίδια συνοχή ιδεολογικά άρα δεν έχουν και ικανό συνεκτικό κρίκο ισχύος μεταξύ των μελών τους. Η προσπάθεια αντιμετώπισης γίνεται, με άγαρμπο μάλιστα τρόπο , χαρακτηρίζοντας την Ρωσία ως ένα καθεστωτικό κράτος (όπως έκαναν επί ΕΣΣΔ) κάτι όμως που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. 
 
Προσθετικά όλων αυτών η Ρωσία έχει ισχυρούς συμμάχους πλέον την Κίνα αλλά και την Ινδία, συν την επιρροή της σε Αίγυπτο, Ιράκ και Ιράν κάτι που την φέρνει σε θέση μερικού ελέγχου ροής πετρελαίου στην Μέση Ανατολή. Ένα μεγάλο παίκτη δηλαδή στην Ευρασία αλλά και στην Μέση Ανατολή, όσον αφορά το ενεργειακό. Η υποχώρηση της Δύσης δια απραξίας από την Ε.Ε. αλλά και την αναδίπλωση των ΗΠΑ στρατιωτικά (κυρίως), έδωσε χώρο στην Ρωσία. 
 
Ειδικότερα στον χώρο των Βαλκανίων , η Ρωσία έχοντας και το πολιτιστικό στήριγμα, θα αναπτύξει σίγουρα επιρροές σε όλη την περιοχή. Ήδη άλλωστε πολλές περιοχές τείνουν να συμπράξουν μαζί με την Ρωσία επειδή έχουν δεχτεί και μια πίεση από την Ε.Ε. που μόνο υποφερτή δεν είναι. Ακόμα και χώρες που δεν κοιτάνε προς τα εκεί, δηλώνουν ουδέτερες και δεν θέλουν κάποια εναντίωση μαζί τους. Εκτός της Τουρκίας που έτσι και αλλιώς όμως έχει πολλά προβλήματα και με τους δυτικούς συμμάχους. 
 
Η Κριμαία είναι μια σελίδα στην Ευρωπαϊκή ιστορία, τόσο σημαντική όσο η αλλαγή που προέκυψε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και οδήγησε σε πολύ πιο έντονες καταστάσεις. Ας ελπίσουμε εδώ πώς θα παραμείνουν μόνο σε πολιτικά και διπλωματικά πεδία. 
 
Αλέξανδρος Νίκλαν 
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας. 
<a href="http://www.geopolitics.com.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Κριμαία είναι η αρχή, συμφωνούν οι αναλυτές.

Μετά την απόσχιση της Κριμαίας και την de facto προσάρτηση της στην Ρωσία, πολλοί μίλησαν πως είμαστε καθοδόν για μια νέα "γεωπολιτι...

Διαβάστε την συνέχεια

Χαμένες ευκαιρίες με το Ισραήλ

Ellada simera 0 Εξωτερική Πολιτική 12:33

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://mignatiou.com/wp-content/uploads/2014/03/Samaras-Netaniaxou01-07october2013-500x336.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://mignatiou.com/wp-content/uploads/2014/03/Samaras-Netaniaxou01-07october2013-500x336.jpg" width="640" /></a></div>
 
Σε κορυφαίο παράδειγμα (προς αποφυγήν) εξελίσσονται οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, με ευθύνη κυρίως της χώρας μας και του μυωπικού τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις. Από το 2008, όταν άρχισε η προσπάθεια αναθέρμανσης των διμερών σχέσεων, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δύο από τις πιο ιστορικές και πιο ισχυρές χώρες της Ανατολικής Μεσογείου θα μπορούσαν να αναπτύξουν έναν άξονα οικονομικής, εμπορικής τεχνολογικής συνεργασίας και ένα εξίσου σημαντικό δίχτυ σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ ερέθισαν τη φαντασία, που χωρίς να υπολογίζει παράγοντες όπως η βιωσιμότητα του έργου ή τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών έπλασαν το φιλόδοξο σχέδιο του υποθαλάσσιου αγωγού προς την Ελλάδα. Ετσι το «αφήγημα» γράφτηκε. Είχε από όλα: και ενέργεια και γεωπολιτική και οικονομικά συμφέροντα, ό,τι απαιτείται για μπεστ σέλερ. 
Ομως οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις αποτελούν πραγματική ευκαιρία για την Ελλάδα, όχι μόνο λόγω της συνεργασίας στο φυσικό αέριο, που θα είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία. Η διαχείριση υδάτινων πόρων και η τεχνολογία αφαλάτωσης που έχει αναπτύξει το Ισραήλ θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο κρίσιμο πρόβλημα της λειψυδρίας που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ελληνικά νησιά και υπονομεύει το κύριο ελληνικό «προϊόν», τον τουρισμό (ήδη η Λεμεσός απολαμβάνει τα οφέλη αυτής της συνεργασίας). Στον αγροτικό τομέα θα μπορούσε η ισραηλινή τεχνολογία να εκτοξεύσει ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά την ελληνική αγροτική παραγωγή, σε μια στιγμή που ο πρωτογενής τομέας είναι το πρώτο σκαλί για την έξοδο της χώρας από την κρίση και τη θεμελίωση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης. 
Η συνεργασία επιστημονικών ιδρυμάτων και η μεταφορά τεχνογνωσίας από μία χώρα που μέσα σε μια δεκαετία έχει κάνει άλματα στις νέες τεχνολογίες, φτιάχνοντας μια παγκοσμίου επιπέδου, μεσογειακή και μεσανατολική Silicon Valley, θα μπορούσε να δώσει διέξοδο και σε μικρές ελληνικές επιχειρήσεις αλλά και σε πολλούς νέους Ελληνες επιστήμονες. Ο κατάλογος για τους τομείς συνεργασίας θα ήταν ατέλειωτος. Δυστυχώς στην Ελλάδα, στο υπουργείο Εξωτερικών και στα υπόλοιπα υπουργεία, μισούν το ειδικό και το συγκεκριμένο. Αρκούνται στη... γεωστρατηγική ανάλυση, στη χάραξη αξόνων, στις ασκήσεις επί χάρτου. 
Οσο, λοιπόν, εμείς θα φαντασιωνόμαστε αγωγούς και διαπλανητικές συμμαχίες, το Τελ Αβίβ θα αναζητήσει τελικά άλλους, πιο αξιόπιστους παίκτες στη γειτονιά για να κάνει δουλειές. 
Και τότε εμείς θα αρχίσουμε τα γνωστά. Θα μας φταίνε πάλι οι Εβραίοι που μισούν την Ελλάδα (και σταύρωσαν και τον Χριστό)... 
<a href="http://www.ethnos.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Χαμένες ευκαιρίες με το Ισραήλ

Σε κορυφαίο παράδειγμα (προς αποφυγήν) εξελίσσονται οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, με ευθύνη κυρίως της χώρας μας και του μυωπικού τρόπου μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι Αμερικανοί περιμένουν εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

Ellada simera 0 κόσμος 12:28

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="Οι Αμερικανοί περιμένουν εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία" class="attachment-588x330" height="340" src="http://mignatiou.com/wp-content/uploads/2014/03/Rice-Susan-Afganistan01-22march2014-500x333.jpg" title="Οι Αμερικανοί περιμένουν εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία" width="620" /></div>
 
Οι Αμερικανοί δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, και είναι κάτι που τονίζουν σε κάθε ευκαιρία, και μάλιστα το δηλώνουν και δημόσια. Η σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Σούζαν Ράις επέλεξε χθες να εμφανιστεί στην ενημέρωση του Λευκού Οίκου για να δηλώσει με δραματικό τρόπο ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία. 
 
Ως γνωστόν, οι Ρώσοι ανακοίνωσαν στρατιωτικά γυμνάσια και για το λόγο αυτό μεταφέρθηκαν πολλές δυνάμεις στα σύνορα. Η κ. Ράις είπε ότι «πράγματι παρακολουθούμε με προσοχή τις εξελίξεις κατά μήκος των ουκρανικών συνόρων, συμπεριλαμβανομένων και των συνόρων με τη Ρωσία”. Οι Ρώσοι, είπε η σύμβουλος του κ. Ομπάμα, «εχουν δηλώσει ότι σχεδιάζουν να κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις. Προφανώς, έχοντας ως δεδομένο την πρακτική τους στο παρελθόν και το χάσμα μεταξύ αυτών που έλεγαν και αυτών που έκαναν, παρακολουθούμε με σκεπτικισμό”. 
 
Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο κ. Πούτιν θα εκμεταλλευθεί την παρουσία μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα για να αρπάξει, όπως είπαν, μεγάλο κομμάτι εδάφους της Ουκρανίας. Προετοιμάζονται λοιπόν γι’ αυτήν την άκρως αρνητική εξέλιξη, όπως τη θεωρούν. 
 
Ο Πρόεδρος Ομπάμα αναχωρεί αύριο για την Ευρώπη με πρώτο σταθμό τη Χάγη. Στη συνέχεια θα πάει στις Βρυξέλλες και στη Ρώμη. Στοχεύει να απομονώσει περαιτέρω τη Ρωσία και όπως είπε η σύμβουλος του, «αυτό που θα γίνει εμφανές σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ότι η Ρωσία απομονώνεται ολοένα και περισσότερο και ότι η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, στηρίζει τους Ουκρανούς και την κυβέρνησή τους και είναι αποφασισμένη” να αναγκάσει τη Μόσχα να πληρώσει το τίμημα για την προσάρτηση της Κριμαίας”. 
 
Ο κ.΄Ομπάμα έχει καλέσει συνάντηση των 7 πιό αναπτυγμένων βιιομηχανικά χωρών για να πάρουν απόφαση να μην λάβουν μέρος στη συνοδο των G8 που διοργανώνει η Μόσχα στο Σότσι. Και αναμένεται ότι θα ανακοινώσει κυρώσεις με την πρώτη ευκαιρία. Οσο είναι στην Ευρώπη δεν αναμένεται συνάντηση με τον κ. Πούτιν. Βεβαίως οι εκπλήξεις είναι το χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Ομπάμα. Ομως αναμένουμε συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, του κ. Κέρι και του κ. Λαβρόφ. 
 
Στο πρώτο σκέλος της επίσκεψηςς θα επισκεφθεί την Ολλανδία για τη σύνοδο για την πυρηνική ασφάλεια και τη συνάντηση των ηγετών των χωρών-μελών της G7 (οι επτά πιο αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες). Στη συνέχεια θα πάει στις Βρυξέλλες για συνομιλίες με την ευρωπαϊκή ηγεσία και θα συναντηθεί με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Άντερς Φο Ράσμουσεν. Αμέσως μετά θα αναχωρήσει για τη Ρώμη και το Βατικανό, όπου θα γίνει δεκτός από το πάπα Φραγκίσκο και θα ολοκληρώσει την περιοδεία του στη Σαουδική Αραβία. Στο ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας του το θέμα που αναμένεται να βρεθεί στο επίκεντρο των συζητήσεων είναι η κρίση στην Ουκρανία και η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. 
 
Ο Λευκός Οίκος επιβεβαίωσε επίσης ότι στο περιθώριο της συνόδου της Χάγης για την πυρηνική ασφάλεια ο Ομπάμα θα συναντηθεί με τον Κινέζο ομόλογό του Σι Τζινπίνγκ, την πρόεδρο της Νότιας Κορέας Παρκ Γκέουν-χίε και τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε. 
 
Εξάλλου, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι η Ρωσία πρέπει να αρχίσει άμεσα συνομιλίες με την κυβέρνηση της Ουκρανίας προκειμένου να υπάρξουν εγγυήσεις για την ασφάλεια των ουκρανικών δυνάμεων στην περιοχή της Κριμαίας. 
 
Η αμερικανική προεδρία είναι ενήμερη για το γεγονός ότι φιλορωσικές ομάδες αυτοάμυνας έκαναν εφόδους σε στρατιωτικές βάσεις στην Κριμαία σήμερα, δήλωσε η Λόρα Λούκας Μάγκνουσον, μια εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου.΅Ο ρωσικός στρατός θα έχει την ευθύνη για τις απώλειες μεταξύ των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας που θα προκαλέσουν οι δυνάμεις του, πρόσθεσε η ίδια. 
 
«Τα δημοσιεύματα για τις συνεχιζόμενες επιθέσεις εναντίον ουκρανικού στρατιωτικού προσωπικού και εναντίον εγκαταστάσεων υπογραμμίζουν την επικίνδυνη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από τη Ρωσία και διαψεύδουν τον ισχυρισμό του προέδρου (της Ρωσίας Βλαντίμιρ) Πούτιν ότι η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Κριμαία αποκατέστησε την ασφάλεια σε αυτό το τμήμα της Ουκρανίας», ανέφερε η Μάγκνουσον. 
 
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ: Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ θα πάρει μέρος στη σύνοδο για την πυρηνική ασφάλεια στη Χάγη την επόμενη εβδομάδα, όπως ανέφερε σε ανακοίνωσή της η ρωσική διπλωματία, στην πρώτη του συνάντηση με δυτικούς αξιωματούχους μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. 
 
Στη Σύνοδο για την Πυρηνική Ασφάλεια (Δευτέρα 24η-Τρίτη 25ης Μαρτίου), με θέμα την αποτροπή της πυρηνικής τρομοκρατίας, αναμένεται να συμμετάσχουν πολλοί ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, ανάμεσά τους ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν δεν θα παραστεί. 
 
Η Δύση έχει καταδικάσει την προσάρτηση της Κριμαίας, επιβάλλοντας κυρώσεις σε ανώτατους αξιωματούχους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ ο Ομπάμα έχει προειδοποιήσει ότι πρόκειται να επιβληθούν και άλλα στοχευμένα μέτρα κατά τομέων-κλειδιών της ρωσικής οικονομίας. 
 
Οι ηγέτες της Ομάδας των Επτά πιο βιομηχανικά ανεπτυγμένων οικονομιών του κόσμου αναμένεται να διεξαγάγουν μια σύνοδο κορυφής της G7 χωρίς τη Ρωσία στο περιθώριο αυτής της Συνόδου για να εξετάσουν περαιτέρω μέτρα αντίδρασης, εν μέσω της πιο σοβαρής σύγκρουσης Δύσης-Ρωσίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. 
 
Σε μια ανακοίνωσή του χθες το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε αναφέρει ότι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Τζον Κέρι θα έχει «διμερείς συναντήσεις με ξένους συνομιλητές, περιλαμβανομένου του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ». 
 
Το ρωσικό ΥΠΕΞ πάντως δεν αναφέρθηκε στα τυχόν σχέδια του Λαβρόφ να κάνει διμερείς επαφές. 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

Οι Αμερικανοί περιμένουν εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

Οι Αμερικανοί δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, και είναι κάτι που τονίζουν σε κάθε ευκαιρία, και μάλιστα το δ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κριμαία ως τέλος εποχής

Ellada simera 0 κόσμος 12:24

<img alt="Κριμαία ως τέλος εποχής" class="attachment-588x330" height="340" src="http://mignatiou.com/wp-content/uploads/2014/03/Putin-Obama01-05september20131.jpg" title="Κριμαία ως τέλος εποχής" width="620" /> 
 
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 
 
Τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κριμαία σηματοδοτούν το τέλος μίας ακόμη εποχής. Σηματοδοτούν το τέλος της μεταψυχροπολεμικής περιόδου που άρχισε τυπικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τον Δεκέμβριο του 1991 και η οποία χαρακτηρίσθηκε με τη πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών στο διεθνές σύστημα. Η πρωτοκαθεδρία αυτή εκφράσθηκε ιδεολογικά με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού και στρατιωτικά με τον αμερικανικό παρεμβατισμό στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή την Αφρική και στην Ασία. 
 
Ο Νεοφιλελευθερισμός, εκφραζόμενος και ως παγκοσμιοποίηση, υπέστη σοβαρά πλήγματα με τις οικονομικές κρίσεις του 1997 και του 2008. Κατόρθωσε ωστόσο να επιβιώσει και να χαρακτηρίζει ακόμη την οικονομική τάξη πραγμάτων. Αντίθετα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός αφού σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες στη Νοτιοανατολική και Ανατολική Ευρώπη, μέσω ουσιαστικά της διεύρυνσης του Ν.Α.Τ.Ο. στις περιοχές αυτές, άρχισε να καταγράφει στοιχεία αναποτελεσματικότητας και κοπώσεως. Τα πρώτα δείγματα γραφής, εμφανίσθηκαν με τις μακρόχρονες πολεμικές εμπλοκές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η ανάσχεση του αμερικανικού παρεμβατισμού, άρχισε με τη πολεμική κρίση στη Γεωργία το 2008, την αδυναμία της Ουάσινγκτον το ίδιο έτος, να προωθήσει την ένταξη της Ουκρανίας στο Ν.Α.Τ.Ο., συνεχίστηκε με την αποτυχία ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία και κλιμακώθηκε με την Ουκρανική κρίση και την αδυναμία ουσιαστικής αμερικανικής αντίδρασης με τα γεγονότα της Κριμαίας. 
 
Η μεταψυχροπολεμική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, υπήρξε εντυπωσιακή αλλά είχε εγγενείς αδυναμίες διότι αντιστρατεύετο τα δομικά χαρακτηριστικά του διακρατικού συστήματος. Υπήρξε εντυπωσιακή, πρωτίστως διότι προέκυψε από την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, αυτού της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να είχε προηγηθεί πολεμική σύγκρουση. Στη σύγχρονη εποχή, δεν υπάρχει προηγούμενο αλλαγής στο διεθνές σύστημα χωρίς πόλεμο. Από το 1648, όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο διακρατικό σύστημα, κάθε αλλαγή του, προέκυπτε από βίαιες πολεμικές συγκρούσεις. Οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι, που αμφισβήτησαν την αντι-ηγεμονική δομή του Βεστφαλιανού συστήματος, οδήγησαν στην ήττα της επαναστατικής Γαλλίας και επανέφεραν τη βεστφαλιανή αντι-ηγεμονική τάξη πραγμάτων. Η απόπειρα της Γερμανίας να ηγεμονεύσει του συστήματος, δημιούργησε αντισυσπειρώσεις που κατέληξαν στις καταστροφικές γερμανικές ήττες του Α’ και Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Σε όλες τις περιπτώσεις, μεγάλα συνέδρια ειρήνης δημιουργούσαν μια νέα τάξη πραγμάτων της οποίας χαρακτηριστικό γνώρισμα υπήρξε ο αντιηγεμονισμός. 
 
Η ροπή του συστήματος προς εξισορρόπηση μπορεί να διήρκησε περίπου 25 χρόνια. Ίσως να διαρκούσε περισσότερο, εάν διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις επιδείκνυαν την αντίστοιχη διπλωματική δεινότητα που χαρακτήρισε τη διαχείριση της κρίσιμης περιόδου 1989-1991 από τον πρόεδρο Μπους (1988-1992). Αντίθετα, από το 1993 και μετά, μέχρι τη πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία, ακολουθήθηκε μια ριψοκίνδυνα τυχοδιωκτική πολιτική της Ουάσιγκτον έναντι της Μόσχας. Τότε, το 1989-1991 ανελήφθησαν μια σειρά από πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι της Σοβιετικής Ένωσης και αργότερα Ρωσίας ώστε η Μόσχα να συναινέσει στο μείζον ζήτημα, που ήταν η ενοποίηση της Γερμανίας. Από τις δεσμεύσεις αυτές, η πιο σημαντική ήταν αυτή της μη διεύρυνσης του Ν.Α.Τ.Ο. προς ανατολάς. Η δέσμευση αυτή καταστρατηγήθηκε και μάλιστα με περισσή αλαζονεία. Άρχισε με τη στρατιωτικοποίηση της περιοχής της πρώην ανατολικής Γερμανίας και συνεχίστηκε με την ένταξη στο Ν.Α.Τ.Ο. των κρατών της κεντρικής Ευρώπης καθώς επίσης και αυτών της Βαλτικής. 
 
Σε κάθε στάδιο, η Μόσχα εξέφραζε τη δυσαρέσκεια της. Ωστόσο, η δεινή οικονομική και πολιτική της κατάσταση δεν της επέτρεπε να αποτρέψει τις εξελίξεις. Η αντίστροφη μέτρηση, άρχισε με τις προσπάθειες ένταξης στο Ν.Α.Τ.Ο. της Γεωργίας και Ουκρανίας στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε όμως η Ρωσία είχε ανακάμψει οικονομικά και πολιτικά και ήταν σε θέση να αντιδράσει. Και αντέδρασε δυναμικά εναντίον του τυχοδιωκτισμού της Γεωργίας που προκλήθηκε από τις πολεμικές ενέργειες της χώρας αυτής στον πόλεμο του 2008. Από την τότε αντίδραση της Μόσχας, μόνο η Γερμανία πήρε το σωστό μήνυμα. Διότι ήταν η Γερμανία η οποία απαίτησε να βγεί εκτός Νατοϊκής ημερήσιας διάταξης η όποια συζήτηση για μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στο Ν.Α.Τ.Ο. 
 
Ίσως η πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία να είχε τη δική της αυτόνομη δυναμική και να έπαιρνε τελικά την συγκρουσιακή μορφή που πήρε. Στη διεθνή πολιτική ωστόσο, υπάρχει αλληλουχία γεγονότων. Η δική μου εκτίμηση είναι, ότι η παρούσα κρίση στην Ουκρανία πήρε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή, ως αντίδραση στην αποτυχία της Ουάσινγκτον να ποδηγετήσει τα πράγματα στο μέτωπο Συρίας-Ιράν. Η στάση και στρατηγική της Μόσχας στη στρατηγικών διαστάσεων σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, θεωρήθηκε ως ο κύριος λόγος για την αποτυχία ανατροπής του συριακού καθεστώτος και σε βάθος του ιρανικού. Και η Ουάσινγκτον κτύπησε την Μόσχα στο μαλακό της υπογάστριο, την Ουκρανία. Και επειδή πλέον το παιγνίδι έπαιρνε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, η Μόσχα υπερ-αντέδρασε. Και υπερ-αντιδρώντας αποκάλυψε την μπλόφα της Ουάσινγκτον και ουσιαστικά την αδυναμία της να συνεχίζει να λειτουργεί ως μονοπολική δύναμη που διαμορφώνει το σύστημα, ώστε οι άλλοι να προσαρμόζονται στα δεδομένα της αμερικανικής ισχύος. Τώρα είναι η Ουάσινγκτον που πρέπει να κάνει τις απαιτούμενες προσαρμογές που συστημικά σηματοδοτούν και το τέλος της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας. 
 
Είναι προφανές ότι το εκκρεμές του Βεστφαλιανού συστήματος οδεύει προς εξισορρόπηση. Ας ελπίσουμε να πρυτανεύσει η σύνεση και η σωφροσύνη στις καγκελλαρίες ισχύος, ώστε η εξισορρόπηση να συντελεσθεί με το λιγότερο δυνατό κόστος για τους άμεσα εμπλεκόμενους και προς χάριν της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>