Ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε ήδη;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmVDk8PQ_s0pgWOzpF37f1w210kdz_JIf2aMWnfoDouAc-oXVHUAU8Ic3bevR_uYWtn23U5pifreuj5Z5sQYdnUv_3EX6n0n-kAtvke-xTM6e6otwX5jI7ZhL3WPhBHuUKiq2LTGKwUPw8/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF514.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmVDk8PQ_s0pgWOzpF37f1w210kdz_JIf2aMWnfoDouAc-oXVHUAU8Ic3bevR_uYWtn23U5pifreuj5Z5sQYdnUv_3EX6n0n-kAtvke-xTM6e6otwX5jI7ZhL3WPhBHuUKiq2LTGKwUPw8/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF514.jpg" /></a></div> <br /> <b><i>Δεν νομίζουμε ότι δεν γνώριζαν οι δυτικοί πως θα αντιδρούσε η Ρωσία, όταν έβαλαν τους νεοναζί της Ουκρανίας να ανατρέψουν πραξικοπηματικά την νόμιμα εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση. Γνώριζαν πολύ καλά.</i></b><br /> Δεν μπορεί να χωρέσει λογικός νους το ότι η Ρωσία θα έμενε άπραγη, τη στιγμή που...<br /> <br /> αφενός ο μισός πληθυσμός της Ουκρανίας είναι στην ουσία Ρώσοι, αφετέρου τυχόν προσχώρηση της Ουκραν<a href="http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/03/blog-post_2610.html">ί</a>ας στον έλεγχο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, θα είχε ως αποτέλεσμα να εγκατασταθούν βάσεις του ΝΑΤΟ και αμερικανικοί πύραυλοι στα σύνορα της Ρωσίας. Επομένως γνώριζαν πολύ καλά τις αντιδράσεις της Ρωσίας και άρα το λογικό συμπέρασμα είναι ότι τις προκάλεσαν. Γιατί όμως; Είναι τόσο σημαντική η πτωχευμένη Ουκρανία για τη Δύση, ώστε να αποτελέσει την απαρχή μιας τεράστιας σύγκρουσης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας; Όχι, ούτε κατά διάνοια.<br /> <br /> Άρα που οδηγούμαστε; Οδηγούμαστε άραγε σε έναν γενικευμένο πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας; Όχι, ούτε αυτό. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ δεν μπορούν να πλήξουν πολεμικά τη Ρωσία μέσα στο σπίτι της. Θα θυμούνται προφανώς τι συνέβη στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν κ.λ.π. Αν γίνει κάτι τέτοιο, οι ΗΠΑ θα ηττηθούν και αυτό θα σημάνει αφενός το τέλος του ΝΑΤΟ, αφετέρου το γκρέμισμα των ΗΠΑ από την παγκόσμια κυριαρχία. Τότε γιατί όλα αυτά;<br /> <br /> Όλα οδηγούν στο λογικό συμπέρασμα ότι οι Δυτικοί, με την καθοδήγηση των ΗΠΑ, στοχεύουν στις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας (έχοντας την παγκοσμιοποίηση με το μέρος τους) με το προπαγανδιστικό προκάλυμμα της δήθεν αναίτιας στρατιωτικής δράσης της Ρωσίας, εναντίον ενός ελεύθερου κράτους. Αυτό μεταφράζεται στην αρπαγή των ρωσικών κεφαλαίων απανταχού της γης, ώστε να ρεφάρουν οι χρεωκοπημένες δυτικές τράπεζες και να ξεφουσκώσουν κάπως τη φούσκα του παγκόσμιου χρέους που έχουν στα χέρια τους και από την οποία πραγματικά κινδυνεύουν. Ταυτόχρονα η Ρωσία θα καταρρεύσει οικονομικά και έτσι θα πέσει ως «ώριμο φρούτο» στα χέρια των Δυτικών. Αργότερα θα έρθει και η σειρά της Κίνας. Η παγκοσμιοποίηση «πρέπει» να επικρατήσει παντού. Ναι θα το κάνουν.<br /> <br /> Τι θα κάνει η Ρωσία; Δεν της μένει άλλος δρόμος από τη στρατιωτική δράση στην ευρύτερη περιοχή γύρω της και φυσικά κάποια οικονομικά αντίμετρα (ήσσονος όμως σημασίας) που θα λάβει. Αν δεχτεί τα τετελεσμένα της Δύσης στην Ουκρανία, στην ουσία αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της κατάρρευσής της. Έτσι ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (αν κάτι τελικά δεν σταματήσει αυτόν τον παραλογισμό), φαίνεται ότι θα είναι από το ένα στρατόπεδο κυρίως οικονομικός, χωρίς να αποκλείονται κάποιες τοπικές συγκρούσεις και από το άλλο κυρίως στρατιωτικός και όποιος αντέξει. <br /> <br /> Στο τέλος, το τίμημα θα το πληρώσει για μια ακόμα φορά η Ευρώπη, της οποίας οι άφρονες και άπληστες ελίτ, «τσιμπάνε το τυράκι» των ΗΠΑ, για να αρπάξουν τα ρωσικά κεφάλαια, αλλά δεν βλέπουν τον κίνδυνο που έρχεται ή ακόμα χειρότερα, δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτόν και τις συνέπειες που θα έχει για όλους εμάς τους απλούς Ευρωπαίους πολίτες.<br /> <br /> ΥΓ. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Απλά, ό,τι την διατάξουν ΗΠΑ και Γερμανία. Δεν αποκλείεται να δούμε και ελληνικά στρατεύματα εναντίον της Ρωσίας, σε μια επανάληψη του 1917, εναντίον τότε των μπολεσεβίκων του Λένιν. <br /> <a href="http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/2014/03/blog-post_2610.html" target="_blank">πηγή</a>

Ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε ήδη;

Ellada simera 0 16:23

Δεν νομίζουμε ότι δεν γνώριζαν οι δυτικοί πως θα αντιδρούσε η Ρωσία, όταν έβαλαν τους νεοναζί της Ουκρανίας να ανατρέψουν πραξικοπηματικά την νόμιμα εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση. Γνώριζαν πολύ καλά… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ουκρανική Διαμάχη: Το Μεγάλο Παιχνίδι και η Ελλάδα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXQIsqzanlMG7y1Gg4ThBii-R1fnVruFV9n_ZkeODkQ3IAqjaCtCKM6UUu-YdYM-UthEgRfa9ZpnvGtfSEjUnv6J47Al7UMUir2o4wSSkz-FVfGmE0lsof4jo3NoWBS26UXYc37KS9kZoo/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF513.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXQIsqzanlMG7y1Gg4ThBii-R1fnVruFV9n_ZkeODkQ3IAqjaCtCKM6UUu-YdYM-UthEgRfa9ZpnvGtfSEjUnv6J47Al7UMUir2o4wSSkz-FVfGmE0lsof4jo3NoWBS26UXYc37KS9kZoo/s640/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF513.jpg" /></a></div> <br /> Στην Ουκρανία για άλλη μια φορά παίζεται το μέλλον της Ευρώπης και η κατεύθυνση που πρόκειται να ακολουθήσει, όπως ακριβώς συνέβη και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου και Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τότε η Γερμανία προσπάθησε να αφαιρέσει την Ουκρανία από τη Ρωσία και να την μεταβάλει ουσιαστικά σε ασιατική ή ημιασιατική δύναμη. Και αυτό, γιατί η Ουκρανία ευρισκόμενη στο κέντρο της ανατολικής Ευρώπης και εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους της και της πρόσβασής της στη Μαύρη Θάλασσα, αποτελεί την ευρωπαϊκή δίοδο της Ρωσίας ή αντιστρόφως την ανατολικοευρωπαϊκή έξοδο των γερμανικών συμφερόντων.<br /> Μ ετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το διαμελισμό της, και την βαθύτατη κρίση της Ρωσίας, η Γερμανία απέκτησε και πάλι το στρατηγικό βάθος που χρειαζόταν προς τα ανατολικά της για να μεταβληθεί στην κεντρική δύναμη του ευρωπαϊκού χώρου. Ταυτόχρονα, επειδή έχει μεγάλη έλλειψη πρώτων υλών και ειδικά ενέργειας, προσπάθησε να μεταβάλλει τη Ρωσία σε βασικό προμηθευτή της, με αντάλλαγμα τη σχετική ανασυγκρότηση της ρωσικής οικονομίας. Έτσι φτιάχτηκε μία παράδοξη σχέση Γερμανίας Ρωσίας, με στοιχεία μιας οιονεί υπόγειας λυκοφιλίας (την οποία και πλήρωσε η Κύπρος πρόσφατα) στην αντιμετώπιση της αμερικάνικης κυριαρχίας.<br /> Οι Γερμανοί, από τη στιγμή και πέρα που είχε εξαφανιστεί ο μπαμπούλας των σοβιετικών πυραύλων, μπορούσαν να αποκτήσουν μεγάλους βαθμούς αυτονομίας έναντι των ΗΠΑ, που εξάλλου βρίσκονταν σε οικονομική κρίση και ήταν μπερδεμένοι στους ατέλειωτους πολέμους της Μ. Ανατολής. Εάν όμως συνεχίζονταν οι προνομιακές οικονομικές σχέσεις της Ρωσίας με την Ε.Ε. (προς την οποία οι εξαγωγές της ξεπερνούν τα 230 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως) θα δημιουργούνταν μία προνομιακή σχέση Ρωσίας-Ε.Ε., που στο βάθος του δρόμου θα έθετε εκ νέου το ζήτημα μιας Ευρώπης απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όπως την οραματιζόταν ο Ντε Γκώλ.<br /> Κάτι τέτοιο όμως, δεν είναι εν τέλει στις προθέσεις ούτε της Γερμανίας, αλλά ούτε των Αμερικανών.<br /> Η μεν Γερμανία διότι τις προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία θέλει να τις κρατάει στο επίπεδο των σχέσεων ενός εξωτερικού εταίρου, προμηθευτή πρώτων υλών και όχι ενός ισότιμου ευρωπαϊκού παίκτη, διότι τότε θα κινδύνευε να απολέσει την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη. Σε μια ενιαία Ευρώπη η Δυτική πτέρυγα με κέντρο τη Γαλλία, και η Ανατολική με τη Ρωσία  θα στρίμωχναν  και πάλι τις «κεντρικές δυνάμεις», δηλαδή τη Γερμανία. Γι’ αυτό, και η στάση της Γερμανίας υπήρξε επαμφοτερίζουσα στην ουκρανική κρίση. Από τη μια πλευρά, δεν επιθυμούσε να έρθει ακόμα σε ανοιχτή ρήξη με τη Ρωσία, και από την άλλη, ήθελε αποκοιμίζοντας την «αρκούδα» να την αποκόψει με όσο γίνεται πιο βελούδινο τρόπο από την Ουκρανία. Γι’ αυτό και οι συμφωνίες Μέρκελ- Πούτιν για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής σε αυτή τη χώρα.<br /> Οι Αμερικανοί από την άλλη πλευρά μαζί με το πιστό σκυλί τους την Αγγλία, είδαν την ευκαιρία να θέσουν και πάλι ζήτημα της στρατηγικής και στρατιωτικής σύγκρουσης, στο οποίο έχουν το επάνω χέρι συγκριτικά με τους Γερμανούς, και έτσι, να αποκόψουν οριστικά τη Ρωσία από την Ευρώπη. Βεβαίως, αυτό θα έχει ως τίμημα την οριστική στροφή της Ρωσίας προς την Κίνα, και την αναβίωση του ψυχρού πολέμου. Όμως κάτι τέτοιο δεν ενοχλεί καθόλου τους Αγγλοαμερικανούς διότι μέσω αυτού μπορούν να ελέγξουν εκ νέου το σύνολο της Δύσης και την Ευρώπη κατ’ εξοχήν. Γι’ αυτό και εκείνοι που προωθούσαν την όξυνση, της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ήταν οι Αμερικανοί, οι οποίοι την έβλεπαν και ως μια ευκαιρία για να πάρουν την ρεβάνς από τους Ρώσους σε σχέση με τις εξελίξεις στη Συρία. Η αναβίωση του ψυχρού πολέμου είναι το τελευταίο όπλο των Αμερικανών για να ανασυστήσουν την ηγεμονία τους στο σύνολο της Δύσης. Γι’ αυτό εξάλλου χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά τις αδυναμίες του αντιπάλου.<br /> Πρώτον, το γεγονός ότι η διεφθαρμένη διοίκηση της Ουκρανίας με τον Γιανουκόβιτς και τους ολιγάρχες επικεφαλής, παίζοντας για αρκετά χρόνια μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, και αποφασίζοντας μόλις τον Νοέμβριο να έρθει σε ρήξη με την Ε.Ε. μετά τους εκβιασμούς των Ρώσων, είχε προετοιμάσει το έδαφος για το βαθύτατο διχασμό και την άνοδο των ναζιστικών στοιχείων που ακολούθησε.<br /> Δεύτερον, διότι η Ρωσία του Πούτιν, βυθισμένη στην αυτάρκεια των πετροδολαρίων και έχοντας αποδυθεί τους τελευταίους μήνες σε μια τεράστια προσπάθεια να διασφαλίσει την απαραίτητη ησυχία για την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι (με το ασύλληπτο κόστος των 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων), εγκατέλειψε ανενόχλητους επί μήνες τους Αμερικανούς και την προπαγάνδα των δυτικών στην Ουκρανία, ενώ ταυτόχρονα υπερτιμούσε τη συμμαχία με τη Γερμανία. Αυτή η «συμμαχία» δεν αναιρούσε το γεγονός ότι η Γερμανία ανήκει στη Δύση και ότι η επέκταση του κεφαλαίου της την οδηγούσε άσφαλτα να αναμιχθεί ενεργά και στην Ουκρανία.  Έτσι, η Ρωσία αντέδρασε κατόπιν  εορτής, έχοντας σαν σύμμαχο ένα υποκείμενο της τελευταίας υποστάθμης σαν τον Γιανουκόβιτς και έπεσε κατευθείαν στην παγίδα των Αμερικανών που ήθελαν την αναβίωση του ψυχρού πολέμου. Ένας ψυχρός πόλεμος άνισος μια και η Ρωσία των 145 εκατομμυρίων εκ των οποίων οι 20 εκατομμύρια μουσουλμάνοι δεν είναι σε θέση να τον διεξάγει αποτελεσματικά. Η Ρωσία με την τεράστια έκτασή της, τους πόρους της και τα πυρηνικά της, είναι ικανή να αποτελέσει τον απαραίτητο στρατηγικό εταίρο ενός μεγάλου μπλοκ, είτε του ευρωπαϊκού είτε του κινεζικού. Δεν μπορεί να είναι παγκόσμιος παίκτης με τον τρόπο που ήταν επί Σοβιετικής Ένωσης.<br /> Έτσι, σήμερα, υποχρεώθηκε απλώς να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην Κριμαία, την τελευταία έξοδο που της έχει απομείνει προς τη Μαύρη Θάλασσα, έστω και εάν υποχρεωθεί να αναδιπλωθεί σε μεγάλο βαθμό σε μια ασιατική προοπτική. Καθόλου τυχαία, οι μόνοι εταίροι που θα της μείνουν στην Ευρώπη στην οικονομική ένωση που προσπαθεί να δημιουργήσει, αν χαθεί η Ουκρανία, είναι η Λευκορωσία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, Καζακστάν κλπ, βρίσκονται στην κεντρική Ασία.<br /> Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία αν ολοκληρωθεί με αυτόν τον τρόπο θα είναι ιδιαίτερα αρνητική, βραχυπρόθεσμα, για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, τα οποία έτσι στριμώχνονται ακόμα περισσότερο μεταξύ Αμερικανών, Γερμανών και Τούρκων. Χάνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ρωσική στήριξη στα θέματα της Κύπρου, ακυρώνοντας τελεσίδικα την προοπτική των αγωγών αερίου προς την Ελλάδα, και μειώνοντας τη ροή Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα, κ.λπ.<br /> Γι’  αυτό πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά για να αποφευχθεί η στρατηγική του ψυχρού πολέμου, καθώς και το στρίμωγμα της Ρωσίας εκτός Ευρώπης. Πρέπει να καταγγελθεί τόσο η αγγλοαμερικανική στρατηγική, όσο και η γερμανική, η οποία σπεύδει  πάντα πίσω από τα Αμερικανικά αεροπλάνα να εισπράξει τα οικονομικά και πολιτικά κέρδη στην Ευρώπη, όπως έκανε στη Γιουγκοσλαβία και την Ανατολική Ευρώπη. Πρέπει να αντισταθούμε στην δυτική προπαγάνδα που δαιμονοποιεί τη Ρωσία και να καταδείξουμε πως αν για κάτι  πρέπει να κατηγορηθεί η Ρωσία του Πούτιν είναι ακριβώς για το αντίθετο:  Βυθισμένη στις ονειροφαντασίες των ολιγαρχών που ζούνε στο σίτυ του Λονδίνου,  σ την μεγαλομανία του Πούτιν στο Σότσι, και αποκοιμισμένη από τις συμφωνίες με τον Σταϊνμάγιερ και τη Μέρκελ,  άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν αρνητικά και να φθάσουν στο σημείο της μη επιστροφής.<br /> Ένας ακόμα λόγος για να καταγγελθούν οι γέσμεν που μας κυβερνάνε –  ­λέγε με Βενιζέλο­. Η Ελλάδα, με όση δύναμη έχει, και αυτό ισχύει και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης  πρέπει να θέσει, άμεσα και έμμεσα, το ζήτημα της στρατηγικής της Ευρώπης, μακριά από τον Ατλαντικό εναγκαλισμό και τη γερμανική μονοκρατορία.<br /> <a href="http://ardin-rixi.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ουκρανική Διαμάχη: Το Μεγάλο Παιχνίδι και η Ελλάδα

Ellada simera 0 16:18

Στην Ουκρανία για άλλη μια φορά παίζεται το μέλλον της Ευρώπης και η κατεύθυνση που πρόκειται να ακολουθήσει, όπως ακριβώς συνέβη και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου και Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τότ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα -7 Μαρτίου 1948 (video)

<div style="text-align: center;"> <a href="http://2.bp.blogspot.com/-o87fNh8sUdA/UxmnUTRdufI/AAAAAAAAnlw/hGX2u9dOWU4/s1600/dvdekanhsa-ensvmatvsh.jpg"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-o87fNh8sUdA/UxmnUTRdufI/AAAAAAAAnlw/hGX2u9dOWU4/s1600/dvdekanhsa-ensvmatvsh.jpg" /></a></div> <br /> Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.<br /> <a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br /> Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές... από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους.<br /> <br /> Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.<br /> <br /> Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν.<br /> <br /> Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.<br /> Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.<br /> <br /> Η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ σκόπευε να θέσει και το ζήτημα της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων ευοδώθηκε, χωρίς δυσκολίες και περιπλοκές.<br /> <br /> Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να δελεάσουν την Τουρκία, προσφέροντάς της ορισμένα παράκτια νησιά του Αιγαίου, προκειμένου να την πείσουν να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Επιπροσθέτως, ο Στάλιν είχε συνδέσει το θέμα των Δωδεκανήσων με την Τριπολίτιδα (σημερινή Λιβύη), για την οποία η Σοβιετική Ένωση είχε διατυπώσει το αίτημα να της ανατεθεί η εντολή.<br /> <br /> Όμως, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική Ένωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στη Ελλάδα, στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότωφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για την Ελλάδα.<br /> <br /> Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στη Ελλάδα χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Οκτωβρίου 1946, όπου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς και τα θέματα της Βορείου Ηπείρου και της διευθέτησης των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, χωρίς επιτυχία, αφού οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να δυσαρεστήσουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της Αλβανία και Βουλγαρία. Η προσπάθεια της Τουρκίας να διεκδικήσει το Καστελόριζο και τη Σύμη έπεσαν στο κενό.<br /> <br /> Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας. Με επιμονή της σοβιετικής πλευράς, οριζόταν στο κείμενο ότι τα νησιά θα παρέμεναν αποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη που θα επικαλεστεί η Τουρκία κατά τρόπο καταχρηστικό μετά το 1974. Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά την Κρίση των Ιμίων το 1996.<br /> <div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://3.bp.blogspot.com/-amy_tAboRX8/UxmnUI3e7yI/AAAAAAAAnls/6JzfjOsyZdM/s1600/dvdekanhsa-ensvmatvsh-1.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-amy_tAboRX8/UxmnUI3e7yI/AAAAAAAAnls/6JzfjOsyZdM/s1600/dvdekanhsa-ensvmatvsh-1.jpg" /></a></div> <div> Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.<br /> <br /> Το διάγγελμα του Βασιλέως των Ελλήνων Παύλου στις 7 Μαρτίου 1948 προς τον λαό της Δωδεκανήσου στην Πλατεία Διοικητηρίου στη Ρόδο.<br /> <br /> "Κατά την χαρμόσυνον αυτήν στιγμήν φέρω εις τους Έλληνας της Δωδεκανήσου τον αδελφικόν χαιρετισμόν του Ελληνικού Λαού.<br /> Η σημερινή αγία ημέρα, κατά την οποίαν ικανοποιείται ο ζωηρότερος παλμός της Ελλάδος, είναι η ευτυχεστέρα ημέρα της ζωής μου. Ευχαριστώ τον Θεόν διότι έλαχεν εις εμέ η τιμή να περιβάλω με την ενεργόν στοργήν μου την Δωδεκάνησον και να ίδω κυματίζουσαν την Κυανόλευκον εις τον Ελληνικόν ουρανόν της.<br /> Η σημερινή ημέρα επληρώθη με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα, αλλά μόνον με αίμα και δάκρυα γράφονται ιστορίαι, όπως η Ελληνική.<br /> <br /> Η Δωδεκάνησος υπήρξεν εις των λαμπροτέρων αστέρων εις τον ουρανόν του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Υπήρξεν πάντοτε ένδοξον προπύργιον των αγώνων της Φυλής και μήτηρ υπερηφάνων και ανδρείων τέκνων.<br /> <br /> Υπήρξε πάντοτε πηγή ακτινοβολίας Ελληνικού πνεύματος. Η Δωδεκάνησος δεν είναι μόνον Ελληνική, είναι Ελλάς.<br /> <br /> Είμαι ευτυχής και συγκεκινημένος. Αισθάνομαι να πτερυγίζουν χαρμοσύνως γύρω μας αι ψυχαί των νεκρών αδελφών μας του τελευταίου ενδόξου πολέμου και η σκέψις μου την στιγμήν αυτήν στρέφεται προς τον Μέγαν Απόντα, τον αείμνηστον αδελφόν μου Βασιλέα Γεώργιον, τον νικητήν του Πολέμου της Αλβανίας.<br /> <br /> Εν ονόματι της ικανοποιήσεως των ιερωτέρων ανθρωπίνων δικααιωμάτων,<br /> Εν ονόματι της ενδόξου Ελληνικής Ιστορίας,<br /> Ενώπιον της αιωνίας Ελλάδος και ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού<br /> Κυρώνω την προσάρτησιν της Δωδεκανήσου εις την μητέρα Πατρίδα"<br /> <br /> <iframe width="640" height="360" src="//www.youtube.com/embed/xkNhHKcmjSI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /> <a href="http://www.logiosermis.net/">πηγή</a></div> </div>

Η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα -7 Μαρτίου 1948 (video)

Ellada simera 0 15:13

Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος. Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ο στρατηγικός ζεόλιθος

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeeb6Fk7lL-umZwYIjWJBe4tx7kRYvUQfrkxctRxNxwZlALD2_fRH4T0Ixk-MCwfNlui1DX4k9FwZ7lZ00gUvj5IaM3sv8-715Ky4_6yjH90wbSCrvTUQHq3HewXNeW8-rmvhChUr3xXU/s1600/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82+%CE%9B%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82+--+%CE%9F+%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%B6%CE%B5%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="586" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeeb6Fk7lL-umZwYIjWJBe4tx7kRYvUQfrkxctRxNxwZlALD2_fRH4T0Ixk-MCwfNlui1DX4k9FwZ7lZ00gUvj5IaM3sv8-715Ky4_6yjH90wbSCrvTUQHq3HewXNeW8-rmvhChUr3xXU/s1600/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82+%CE%9B%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82+--+%CE%9F+%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%B6%CE%B5%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%82.jpg" width="640" /></a></div> <br /> του Νίκου Λυγερού<br /> Πριν καταλάβουν όλοι οι δικοί μας την αξία του ελληνικού ζεόλιθου, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για στρατηγικό ορυκτό πλούτο όχι μόνο για τη Θράκη μας αλλά για όλη την πατρίδας μας. Ο ζεόλιθος δεν είναι μία λεπτομέρεια τοπικού επιπέδου όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν μερικοί. Και αυτός που είναι ιζηματογενούς προέλευσης δηλαδή ο φυσικός είναι μία αντικειμενική αξία με πάμπολλες εφαρμογές σ' ένα ευρύ φάσμα τομέων της επιστήμης, της τεχνολογίας αλλά και της καθημερινότητας με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αν λοιπόν έχουμε στο νου μας το μέγεθος των ελληνικών κοιτασμάτων στην Θράκη μας και ταυτόχρονα την παγκόσμια ετήσια κατανάλωση, μπορούμε ν' αντιληφθούμε τη στρατηγική αξία. <br /> Διότι ο ελληνικός ζεόλιθος απαντά σε όλα τα απαραίτητα κριτήρια της στρατηγικής, σε μέγεθος, σε περιεκτικότητα, σε κόστος. Και στις εφαρμογές του επιτρέπει να πετύχουμε μία αυξημένη αξία ακόμα και σε αντικειμενικό επίπεδο, πράγμα το οποίο αλλάζει ριζικά τα δεδομένα των προϊόντων μας σε παγκόσμιο επίπεδο δίχως καμία πρακτική δυσκολία εκτός βέβαια από το γεγονός ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την νοητική αδράνεια μερικών στο τομέα της γραφειοκρατίας. Γιατί πλέον ακόμα και ο δικαστικός τομέας έχει προχωρήσει και σε αποφάσεις και σε δράσεις σε εθνικό επίπεδο. Από την άλλη, καθώς ο ζεόλιθος είναι φιλικός προς το περιβάλλον, η εξόρυξη του δεν εμπεριέχει καμία οικολογική δυσκολία. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας γιατί δεν έχει νόημα ένα προϊόν όποια και να είναι η αξία του αν καταστρέφει οριστικά το περιβάλλον της πατρίδας μας. Ο ελληνικός ζεόλιθος είναι στρατηγικός και αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε όλους τους παράγοντες της πολιτικής, των εμπορικών και τεχνικών επιμελητήριων αλλά και των επιχειρήσεων αφού χρειαζόμαστε μία κάθετη ανάπτυξη για να αξιοποιήσουμε στο βέλτιστο τις δυνατότητες που μας προσφέρει. Ο ζεόλιθος πρέπει ν’ απελευθερωθεί από τα εμπόδια και να περάσει στη ζωή μας για να γίνει μία αλλαγή φάσης στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όχι μόνο τη Θράκη μας αλλά όλη την πατρίδα μας για να παραμείνουμε ελεύθεροι Έλληνες.<br /> <br /> <a href="http://www.logiosermis.net/" target="_blank">πηγή</a> <!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-XSaY9BhfFFM%2FUxsLMcwhzyI%2FAAAAAAAAP70%2FPL_0nF3TpDQ%2Fs1600%2F%25CE%259D%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B--%2B%25CE%259F%2B%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%25B6%25CE%25B5%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeeb6Fk7lL-umZwYIjWJBe4tx7kRYvUQfrkxctRxNxwZlALD2_fRH4T0Ixk-MCwfNlui1DX4k9FwZ7lZ00gUvj5IaM3sv8-715Ky4_6yjH90wbSCrvTUQHq3HewXNeW8-rmvhChUr3xXU/s1600/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82+%CE%9B%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82+--+%CE%9F+%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%B6%CE%B5%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%82.jpg" -->

Ο στρατηγικός ζεόλιθος

Ellada simera 0 15:09

του Νίκου Λυγερού Πριν καταλάβουν όλοι οι δικοί μας την αξία του ελληνικού ζεόλιθου, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για στρατηγικό ορυκτό πλούτο όχι μόνο για τη Θράκη μας αλλά για όλη την … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Κυπριακό: Η κορυφαία μας δικαιολογία… η αδιάλλακτη Τουρκία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/02/Cyprus_sat.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-95869" height="340" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/02/Cyprus_sat-300x157.jpg" title="Cyprus_sat" width="620" /></a></div> <strong><br /> <br /> Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-κριτική στην τακτική της ελληνικής πλευράς διαχρονικά, όσον αφορά τις διαδικασίες επίλυσης, εντός ή εκτός εισαγωγικών, του Κυπριακού, μας εστάλη από καλό φίλο που παρακολουθεί τις εξελίξεις στο νησί της Αφροδίτης εκ του σύνεγγυς. Διαβάζοντάς το ας αναρωτηθούμε πόσο δίκιο ή άδικο έχει. Διότι όσο πιο πολύ δίκιο εκτιμήσουμε ότι έχει, τόσο πιο πολύ στραβά αρμενίζουμε…</strong><br /> <span style="color: maroon;"><strong>Του Δρ. Άρη Πετάση*</strong></span><br /> <span style="color: blue;"><strong>Αδιαλλαξία και στοχοθεσία.</strong></span> Άλλο αδιαλλαξία και άλλο στοχοπροσήλωση. Στη <strong>δεκαετία του 1950</strong> η Τουρκία έθεσε σαν στόχο την <strong>επανάκτηση </strong>της Κύπρου. Από τότε ακολουθεί με <strong>εντυπωσιακή σταθερότητα μια αταλάντευτη στρατηγική</strong> προς τον τελικό της στόχο.<br /> Λειτουργεί όπως μια πετυχημένη εταιρεία που με σωστή στρατηγική προσπαθεί να κατακτήσει, για παράδειγμα, το 40% της αγοράς χωρίς κανένας ανταγωνιστής όμως να την κατηγορεί για αδιαλλαξία. Εάν, παρ’ ελπίδα, διευθυντής ανταγωνιστή κατηγορήσει την εταιρεία για αδιαλλαξία έρχεται αμέσως αντιμέτωπος με άμεση απόλυση, χωρίς προοπτική απασχόλησης αλλού, με την κατηγορία πως αντί να αναπτύξει στρατηγική αναχαίτισης προσπαθεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα.<br /> <strong>Και εδώ βρίσκεται η διαφορά του τρόπου με τον οποίο η δική μας κυβέρνηση αντιμετωπίζει την Τουρκία. </strong><br /> Δηλαδή, αντί να προσπαθεί να αναχαιτίσει την πορεία της Τουρκίας κρύβεται πίσω από το ψευδεπίγραφο<strong> “η Τουρκία είναι αδιάλλακτη και θα πρέπει να πειστεί να αλλάξει.” Με αυτή την προσέγγιση καλύπτει την παντελή αδυναμία της στο να χαράξει στρατηγική αναχαίτισης.</strong> Και έτσι το εθνικό μας θέμα οδεύει από τον ένα γκρεμό στον άλλο και βρίσκεται σήμερα σε πορεία ολέθρου.<br /> Και δεν είναι σημερινή η καταστροφική αυτή τακτική γιατί είναι πολύ παλιά. Απλά τώρα η κρατικοί εκπρόσωποι προσπαθούν με προπαγάνδα, επικοινωνιακή πλάνη και άλλα τεχνάσματα να πείσουν με αφελείς δηλώσεις του τύπου, “….η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει την Τουρκία πως είναι προς το συμφέρον της μια σωστή λύση του προβλήματος.”<br /> <span style="color: blue;"><strong>Η στρατηγική της Τουρκίας.</strong></span> Η διαχρονική στρατηγική της Τουρκίας για την Κύπρο είναι απλή και αποτελείται από τρεις φάσεις: <span style="color: maroon;"><strong>α.) φάση πρώτη:</strong></span> <strong>χρήση βίας, κάτω από προσχήματα (1974),</strong> για στρατιωτική κατάληψη του 40% σχεδόν της Κύπρου και εθνοκάθαρση, <span style="color: maroon;"><strong>β.) φάση δεύτερη:</strong></span> <strong>εμπλοκή σε αναίμακτο πόλεμο εναντίον της Κύπρου</strong> για προώθηση των κεκτημένων της κατοχής (π.χ., προπαγάνδα, εποικισμό, κτλ) και <span style="color: maroon;"><strong>γ.) φάση τρίτη:</strong></span> <strong>πλήρης κατάληψη ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Κύπρου μέσω μιας «λύσης» που θα θέτει όλη την Κύπρο κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας</strong> με σταδιακή Αλεξανδρεττοποίηση και φυγή των Κυπρίων προς στο εξωτερικό (διερωτάται ο πολίτης πόσοι από αυτούς που σπουδάζουν τώρα στο εξωτερικό θα επιστρέψουν στην Κύπρο γνωρίζοντας πως οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται στην βάση του κοινού ανακοινωθέντος των δύο κρατών και ανύπαρκτης κεντρικής κυβέρνησης;)<br /> Η δική μας πλευρά γνωρίζει ξεκάθαρα τους στόχους της Τουρκίας αλλά προσποιείται πως όλα πηγάζουν από αδιαλλαξία. Έτσι, βρίσκει ένα βολικό τρόπο για να κρύψει την ανυπαρξία αξιόπιστης στρατηγικής αναχαίτισης.<strong> Το κλισέ “ευθύνεται η Τουρκική αδιαλλαξία” αποτελεί διαχρονικά ένα από τα πιο πονηρά επικοινωνιακά τεχνάσματα για να καλυφθεί η απουσία (ανικανότητα) στρατηγικής σκέψης.</strong> Η επινόηση τρόπων παραπλάνησης είναι ευκολότερη από την μελέτη, την ανάλυση, τον καθορισμό εναλλακτικών προσεγγίσεων, τον προβληματισμό και την ευθυκρισία που απαιτούνται για χάραξη ευφυούς στρατηγικής αναχαίτισης.<br /> <span style="color: blue;"><strong>Εκπρόσωποι-δραγομάνοι. </strong></span>Ενώ η Τουρκία αποκαλύπτει τους παράλογους στόχους της αμέσως έρχονται προς βοήθειά της οι κρατικοί μας εκπρόσωποι που με διάφορες ανακοινώσεις <strong>της προσφέρουν κάλυψη</strong>. Για παράδειγμα, εξηγούν τοις πάσι πως, «…η Τουρκία τα λέει όλα αυτά για εσωτερική κατανάλωση» και πως «…δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.» <strong>Ακολούθως επανέρχεται η Τουρκία και ξανά διατυπώνει τις θέσεις της κρυστάλλινα,</strong> π.χ., «θέλουμε δύο κράτη στην Κύπρο», «θέλουμε συνομοσπονδία με ανύπαρκτη κεντρική κυβέρνηση», «θέλουμε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας». Ενεργοποιώντας τον μηχανισμό, «<strong>ερέθισμα-άμεση αντίδραση</strong>» του Παύλοφ επανέρχονται οι έμμισθοι εκπρόσωποι <strong>για να μας «μεταφράσουν» τι ακριβώς λέει η Τουρκία μπας και την παρεξηγήσουμε!</strong><br /> <span style="color: blue;"><strong>Αναίμακτος πόλεμος.</strong></span> Εδώ και 40 χρόνια η Τουρκία διεξάγει ένα <strong>αναίμακτο πόλεμο</strong> εναντίον μας που προωθεί με εντυπωσιακή συνέπεια. Επειδή όμως η φύση του συγκεκριμένου πολέμου δεν απαιτεί χρήση όπλων και εκτεταμένη βία η κυβέρνησή μας προσποιείται, επί σκοπώ, πως όλα αυτά αποτελούν μέρος της αδιαλλαξίας της Τουρκίας και τίποτα άλλο. <strong>Οι αναίμακτοι πόλεμοι έχουν σκοπό να υπονομεύσουν το ηθικό του λαού</strong> και σιγά-σιγά να τον πείσουν να παραδοθεί όντας ψυχολογικά εξουθενωμένος.<br /> Μεταξύ άλλων τα όπλα του αναίμακτου πολέμου είναι: <span style="color: maroon;"><strong>α.) τα διλήμματα</strong></span> (“λύση” ή διχοτόμηση”,) <span style="color: maroon;"><strong>β.) η προπαγάνδα</strong></span> (“οι Τουρκοκύπριοι είναι απομονωμένοι”), <span style="color: maroon;"><strong>γ.) η κατασκοπία</strong></span> (η <strong>Suddeutsche Zeitung</strong> σε άρθρο της με ημερομηνία 5 November 2013 αποκαλεί την Κύπρο “νησί των πρακτόρων,”) <span style="color: maroon;"><strong>δ.) η επίδειξη δύναμης</strong></span> (το Μπαρμπαρός και Τουρκικά πολεμικά πλοία στα ανοικτά της Πάφου), <span style="color: maroon;"><strong>ε.) απειλές</strong></span> (“θα επέμβουμε δυναμικά στην Κυπριακή ΑΟΖ,”) <span style="color: maroon;"><strong>στ.) απαγορεύσεις</strong></span> (όχι κυπριακά πλοία στα Τούρκικα λιμάνια.) <strong>Η Τουρκία εφαρμόζει τα πιο πάνω όχι επειδή διακατέχεται από κάποιο πάθος αδιαλλαξίας αλλά γιατί αυτά αποτελούν θανάσιμα, αλλά κάπως αδιόρατα, όπλα στον πόλεμο εναντίον μας.</strong><br /> <span style="color: blue;"><strong>Πλήρης επικράτηση Τουρκίας.</strong></span> Κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο ερώτησα τον σημερινό πρόεδρο δημόσια<strong> να μας αναφέρει μια μόνο επιτυχία της Κύπρου μέσα από τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων 40 ετών. Ο πρόεδρος δυσκολεύτηκε.</strong> Το συμπέρασμα είναι πως κατά τα τελευταία 60 χρόνια η Τουρκία δεν έχει παρεκκλίνει από τους στόχους της ούτε κατά ένα ιώτα. <strong>Εφαρμόζει σταθερά μια πετυχημένη στρατηγική που αποκαλούμε «αδιαλλαξία»</strong> και εμείς λειτουργούμε με στρατηγική συνεχών παραχωρήσεων και μηδενικού κέρδους που <strong>ονομάζομε «στρατηγική του εφικτού»</strong>.<br /> <strong>Η τελευταία κοινή διακήρυξη αποτελεί μια ακόμα παραχώρηση που φέρνει την Τουρκία λίγα μόνο βήματα μακριά από τον τελικό της στόχο.</strong> Είμαι σίγουρος πως η στρατηγική της Τουρκίας σε ό,τι αφορά την Κύπρο αποτελεί πρότυπο πετυχημένης πρακτικής έναντι μαθητευομένου αντίπαλου που θα διδάσκεται ευρέως στα πανεπιστήμια. Αποτελεί κλασική περίπτωση αυτού που ονομάζουν τα βιβλία μάνατζμεντ σαν <strong>single minded focus</strong> (ή αυστηρή προσήλωση στους στόχους.) <strong>Η Τουρκία δεν είναι αδιάλλακτη απλά ξέρει πώς να πάρει αυτά που θέλει από αφελείς και απροετοίμαστους που λειτουργούν υπό το κράτος πανικού. </strong><br /> <strong><br /></strong> <!-- /metas --> <br /> * Ο Δρ Άρης Πετάσης είναι μέλος του Board of Trustees, Int’l Fund, Moscow State Aviation Universtity.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Κυπριακό: Η κορυφαία μας δικαιολογία… η αδιάλλακτη Τουρκία

Ellada simera 0 12:09

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-κριτική στην τακτική της ελληνικής πλευράς διαχρονικά, όσον αφορά τις διαδικασίες επίλυσης, εντός ή εκτός εισαγωγικών, του Κυπριακού, μας εστάλη από καλό φίλο που παρακολουθ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Αντεπίθεση Ερντογάν …βάζει στο κόλπο τους στρατιωτικούς;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Erdogan_Basbug.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-81954" height="360" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Erdogan_Basbug.jpeg" title="Erdogan_Basbug" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Μια πολύ σημαντική εξέλιξη βρίσκεται στα σκαριά στην Τουρκία, η οποία προφανώς συνδέεται με τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας και τον πόλεμο εξουσίας που διεξάγεται ανάμεσα στον Ερντογάν και τους οπαδούς του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.</strong><br /> Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας γνωμοδότησε <strong>υπέρ της προσφυγής του πρώην αρχηγού των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων (2008-2010), στρατηγού εν αποστρατεία, Ιλκέρ Μπασμπούγ,</strong> ο οποίος προσέφυγε υποστηρίζοντας ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες διετάχθη η σύλληψη και κράτησή του ήταν παράνομες.<br /> Η διαδικασία αυτή οδήγησε στην καταδίκη του σε ισόβια δεσμά, με την κατηγορία της συνωμοσίας για την ανατροπή νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Κατά συνέπεια, <strong>είναι πιθανό η απόφαση να ανοίγει τον δρόμο να αφεθεί ελεύθερος από τη φυλακ</strong>ή της Κωνσταντινούπολης όπου κρατείται.<br /> <br /> Στα δεδομένα που συνηγορούν υπέρ αυτού του ενδεχομένου, να προστεθεί και το ότι <strong>το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο αναφέρεται στην αιτιολόγηση της απόφασης από το Δικαστήριο, λέγοντας ότι η τεκμηρίωση της απόφασης δεν δημοσιεύθηκε και δεν δόθηκε η δυνατότητα προσφυγής του κατηγορουμένου στο εφετείο</strong>. Κάτι που παραβίασε θεμελιώδες συνταγματικό του δικαίωμα.<br /> Πρόκειται για μια απόφαση, όπως αναφέρει ο τουρκικός Τύπος, η οποία <strong>μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο και για τους υπόλοιπους 270 κρατούμενους στρατιωτικούς για την υπόθεση «Εργκενεκόν»</strong>. Αυτό που έχει όμως σημασία στο πολιτικό πεδίο, είναι ότι ο Ερντογάν «<strong>το είπε και το έκανε</strong>»…<br /> <!-- /metas --> <br /> <br /> <span style="color: maroon;"><strong>Άρα αναμένεται να διαπιστωθεί το αν και κατά πόσον βάζει στο παιχνίδι τους κεμαλιστές στρατιωτικούς και κατά πόσον αυτοί αισθάνονται την παρέμβαση Γκιουλέν στα πολιτικά πράγματα ως απειλή χειρότερη από τον σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος πλέον έχει «κοντύνει» πολιτικά…</strong></span><br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Αντεπίθεση Ερντογάν …βάζει στο κόλπο τους στρατιωτικούς;

Ellada simera 0 12:03

Μια πολύ σημαντική εξέλιξη βρίσκεται στα σκαριά στην Τουρκία, η οποία προφανώς συνδέεται με τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας και τον πόλεμο εξουσίας που διεξάγεται ανάμεσα στον Ερντογά… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Χένρι Κίσιντζερ: Απαράδεκτοι και μυωπικοί όλοι στο θέμα της Ουκρανίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Kissinger.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-97516" height="397" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Kissinger.jpg" title="Kissinger" width="640" /></a></div> <br /> Ίσως θα μπορούσε να διεκδικήσει επαξίως τον τίτλο του πιο μισητού «statesman», του πιο μισητού δηλαδή πολιτικού σε θέση – κυβερνητικής – ευθύνης του 20ου αιώνα. Του έχουν καταλογιστεί τεράστιες ευθύνες για πλειάδα θεμάτων, ενώ η κατηγορία που του απευθύνεται, σύμφωνα με την οποία υπήρξε ο πιο <strong>αμοραλιστής </strong>πολιτικός του 20ου αιώνα, πιθανότατα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.<br /> <span style="color: maroon;"><strong>Του Μιχαήλ Βασιλείου</strong></span><br /> <strong>Ειδικά εμείς οι Έλληνες, έχουμε πλειάδα λόγους όχι μόνο να μην τον συμπαθούμε, αλλά ακόμα και να τον μισούμε, για τον ρόλο που έπαιξε στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και κυρίως στην τραγωδία της Κύπρου…</strong> Άλλοι πάλι λένε, ότι ειδικά εξαιτίας αυτών των εξόφθαλμων χαρακτηριστικών του, ήταν κατά βάθος προβλέψιμος και την ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί και οι ιδεοληψίες και στερεοτυπικές πεποιθήσεις σε μια σειρά ζητημάτων, των οποίων ήταν φορείς…<br /> Όμως, ουδείς δεν καταλόγισε ποτέ <strong>στον Χένρι Κίσιντζερ,</strong> πρώην υπουργό Εξωτερικών (1973-1977) και νωρίτερα Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, <strong>ότι δεν γνωρίζει καλά τις διεθνείς σχέσεις</strong>. Ότι δεν έχει βαθύτατη γνώση των δεδομένων όταν καλείται να εξετάσει, για παράδειγμα, μια διένεξη και να αποφανθεί για το δέον γενέσθαι. Με ένα άρθρο του στην εφημερίδα <strong>Washington Post </strong>στις 6 Μαρτίου, με τίτλο «<strong>How the Ukraine crisis ends</strong>» (πως τελειώνει η κρίση στην Ουκρανία), ο Κίσιντζερ ψέγει όλους τους εμπλεκόμενους στην κρίση, ιδιαίτερα όμως τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση.<br /> <div style="text-align: center;"> <span style="color: maroon;"><strong>Πολλοί θα αναφέρουν, ότι η στάση του για μια ακόμη φορά καθορίζεται με βάση ιδιοτελείς υπολογισμούς. Η εταιρία συμβούλων που διατηρεί και δραστηριοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα, παρότι ο ίδιος τελεί πλέον σε βαθύ γήρας αφού είναι περίπου 90 χρονών, έχει δεδομένες σχέσεις με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Για την ακρίβεια, είναι ένας από τους αγαπημένους – σχεδόν φίλος θα έλεγε κανείς – του Ρώσου ηγέτη. </strong></span></div> Δεν είναι τυχαίο, ότι κατά την τελευταία του επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, <strong>τον είχε επισκεφθεί στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη</strong> (εάν δεν μας απατά η μνήμη μας, συνολικά για το περιστατικό) και είχε περάσει αρκετή ώρα μαζί του συζητώντας. Όπως μάλιστα έχουν αναφέρει στο παρελθόν πρόσωπα κοντά στο Κρεμλίνο, <strong>ο λόγος που είναι πολύ αγαπητός στη Ρωσία, είναι διότι ποτέ δεν τους άρχιζε στην «κατήχηση» για τα ανθρώπινα δικαιώματα, </strong>ποτέ δεν τους αντιμετώπισε, ωσάν αυτός να ήταν εκπρόσωπος του… καλού και αυτοί οι αντίστοιχοι του «κακού».<br /> <strong>Όταν είχε να εξετάσει ένα ζήτημα, το πρώτο που ζητούσε να πληροφορηθεί, ήταν τα συμφέροντα των εμπλεκομένων μερών.</strong> Και πάντα, στο τέλος, εάν τον ενδιέφερε, κατόρθωνε να βρει μια αποδεκτή λύση και για τις δυο πλευρές, μια λύση που να είναι όλοι ικανοποιημένοι με όσα πέτυχαν… Άρα οι απόψεις που καταθέτει, έχουν εξ ορισμού ιδιαίτερη βαρύτητα.<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> <span style="color: maroon;"><strong>Η εισαγωγική του παράγραφος είναι απλώς εντυπωσιακή: «Η δημόσια συζήτηση για την Ουκρανία αφορά όλη τη σύγκρουση, Αλλά, γνωρίζουμε που πηγαίνουμε; Στη ζωή μου έχω δει τέσσερις πολέμους που ξεκίνησαν με μεγάλο ενθουσιασμό και λαϊκή υποστήριξη, τους οποίους όμως, όλους, δεν γνωρίζαμε πώς να τελειώσουμε και από τους τρεις αποσυρθήκαμε μονομερώς. Το τεστ μιας πολιτικής, είναι πως ολοκληρώνεται, όχι πως ξεκινά».</strong></span></div> Και συνεχίζει, ότι όλοι συζητούν εάν η Ουκρανία θα ενταχθεί στο ανατολικό ή το δυτικό «στρατόπεδο». Όμως, για να επιβιώσει και να ευημερήσει, δεν θα πρέπει να είναι κανενός το «φυλάκιο» σε βάρος του άλλου, αλλά <strong>να λειτουργεί ως «γέφυρα» ανάμεσά τους</strong>. Η Ρωσία πρέπει να αποδεχθεί, ότι το να επιχειρεί να υποχρεώσει την Ουκρανία να γίνει δορυφόρος της και επί της ουσίας να επεκτείνει τα ρωσικά σύνορα, <strong>θα την καταδικάσει να επαναλάβει την Ιστορία της, που διακρίνεται από αυτοεκπληρούμενους «κύκλους» αμοιβαίων πιέσεων με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη</strong>.<br /> Όπως αναφέρει στη συνέχεια ο Κίσιντζερ, <strong>η Δύση πρέπει να κατανοήσει, ότι για τη Ρωσία, η Ουκρανία ποτέ δεν θα γίνει απλά μια ξένη χώρα</strong>. Από εκεί ξεκίνησε η ρωσική <strong>Ιστορία </strong>(Kievan-Rus), η ρωσική θρησκεία εξαπλώθηκε από εκεί, ήταν μέρος της Ρωσίας επί αιώνες, ενώ οι ιστορικές διαδρομές των δύο ήταν από πριν διασυνδεδεμένες. Ακόμα και διακεκριμένοι αντικαθεστωτικοί, όπως ο <strong>Αλεξάντερ Σολζενίτσιν</strong> και ο <strong>Τζόσεπ Μπρόντσκι</strong>, επέμεναν ότι η Ουκρανία ήταν οργανικό μέρος της ρωσικής Ιστορίας και εν τέλει, της ίδιας της Ρωσίας.<br /> Η Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα, θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η γραφειοκρατική της αναβλητικότητα (bureaucratic dilatoriness) και <strong>η υποταγή του στρατηγικού στοιχείου στην εσωτερική πολιτική,</strong> κατά τη διαπραγμάτευση της σχέσης της Ουκρανίας με την Ευρώπη, συνεισέφερε στο να μετατραπεί η διαπραγμάτευση σε κρίση. «<strong>Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του καθορισμού προτεραιοτήτων</strong>», αναφέρει με νόημα, απαξιώνοντας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την ΕΕ…<br /> Μετά από μερικά πολύ ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμιξη των δυο λαών, Ρώσων και Ουκρανών, ο Κίσιντζερ προειδοποιεί, ότι <strong>το να χειριστείς την Ουκρανία σαν μέρος της σύγκρουσης ανατολής-δύσης,</strong> θα καταστρέψει για δεκαετίες ότι προοπτικές θα υπήρχαν για την ενσωμάτωση της Ρωσίας και της Δύσης σε ένα συνεργατικό διεθνές σύστημα.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/ukraine-russia.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-97517" height="265" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/ukraine-russia.jpg" title="ukraine-russia" width="420" /></a><br /> Κι εδώ ξεκινά η κριτική στην Ουκρανία: <strong>Είναι ανεξάρτητη μόλις 23 χρόνια, ενώ από τον 14ο αιώνα τελούσε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υπό κάποια μορφή ξένου ελέγχου. Όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύουν ότι οι Ουκρανοί πολιτικοί δεν έχουν διδαχθεί την τέχνη του συμβιβασμού.</strong> Οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στην προσπάθεια Ουκρανών πολιτικών να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε απείθαρχες περιοχές της χώρας, πρώτα η μία πλευρά και στη συνέχεια η άλλη. Αυτή είναι και η ουσία της σύγκρουσης ανάμεσα στον Γιανουκόβιτς και την Τιμοσένκο.<br /> Οι δυο τους, εκπροσωπούν τις δυο πλευρές της Ουκρανίας και δεν επιθυμούσαν ποτέ να μοιραστούν την εξουσία. Η σοφή πολιτική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ήταν <strong>να επιδιώκει να πετύχει της συνεργασίας της μιας πλευράς της χώρας με την άλλη. Σε αυτό το σημείο ίσως να μπορούσαμε να ισχ</strong>υριστούμε ότι κάπου εδώ φαίνεται η διαχρονική επιρροή του Κίσιντζερ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, υπό την έννοια της πρόταξης από αμερικανικής πλευράς του να συζητήσουν απευθείας οι Ρώσοι με τους Ουκρανούς.<br /> Ο ίδιος δηλώνει, ότι <strong>δεν εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα το να κυριαρχήσει η μία πλευρά της χώρας σε βάρος της άλλης, </strong>ενώ ούτε οι Ρώσοι έχουν κινηθεί με αυτό ως γνώμονα στην πολιτική τους. Και οι δύο όμως με τη στάση τους, έχουν επιδεινώσει την κατάσταση.<br /> <strong>Η Ρωσία, δεν θα κατορθώσει α επιβάλλει στρατιωτική λύση, χωρίς να απομονώσει τον εαυτό της, σε μια συγκυρία που πολλά από τα σύνορά της είναι επισφαλή, ενώ θα προκληθεί ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος. Για τη δε Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντμίρ Πούτιν, δεν είναι πολιτική, είναι άλλοθι για την απουσία πολιτικής.</strong> Ο Πούτιν είναι σοβαρός στρατηγιστής (<strong>strategist</strong>), πάντα με το βλέμμα στραμμένο στη ρωσική Ιστορία. Όπως όμως ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται την αμερικανική ψυχολογία και τις αξίες της χώρας, έτσι και οι ΗΠΑ δεν διακρίνονται από την επαρκή κατανόηση της ρωσικής Ιστορίας και της ψυχολογίας αυτής της χώρας.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Crimea_Russians.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-97518" height="237" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Crimea_Russians.jpg" title="Crimea_Russians" width="420" /></a><br /> Και ο Χένρι Κίσιντζερ προχωράει στην <strong>καταγραφή των «αρχών» ειρηνικής επίλυσης της κρίσης,</strong> σε ένα κείμενο τεσσάρων σημείων, συμβατού με τις αξίες και τα συμφέροντα ασφαλείας και των δυο πλευρών, για τα οποία <strong>τονίζει ότι δεν είναι «συνταγή»</strong>:<br /> <span style="color: blue;"><strong>>Η Ουκρανία</strong></span> θα πρέπει αν έχει το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής των οικονομικών και πολιτικών της συνεταιρισμών, της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης.<br /> <span style="color: blue;"><strong>>Η Ουκρανία </strong></span>ΔΕΝ πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μια θέση που διατύπωσε για πρώτη φορά προ επταετίας, όταν το θέμα είχε ανακύψει ξανά.<br /> <span style="color: blue;"><strong>>Η Ουκρανία</strong></span> θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη να επιλέξει οποιαδήποτε κυβέρνηση αποφασίσουν οι πολίτες της. Εάν είναι σοφοί οι Ουκρανοί πολιτικοί, <strong>θα προωθήσουν πολιτική συμφιλίωσης και συμβιβασμού ανάμεσα στα διάφορα μέρη της χώρας</strong>. Διεθνώς, η θέση τους θα πρέπει να μοιάζει <strong>με αυτή της Φινλανδίας,</strong> η οποία δεν αφήνει αμφιβολίες περί της ανεξαρτησίας της, όμως αποφεύγει συστηματικά να δημιουργήσει <strong>«θεσμοποιημένη» εχθρότητα</strong> απέναντι στη Ρωσία.<br /> <span style="color: blue;"><strong>>Είναι ασύμβατη</strong></span> με τους κανόνες της ισχύουσας «παγκόσμιας τάξης πραγμάτων» η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. <strong>Η Μόσχα θα πρέπει να αναγνωρίσει την ουκρανική κυριαρχία στην Κριμαία και το Κίεβο να ενισχύσει την αυτονομία της χερσονήσου</strong> και οι εκλογές να διεξαχθούν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η διαδικασία προσέγγισης Ρωσίας – Ουκρανίας στο θέμα της Κριμαίας, θα πρέπει να περιλάβει και την απομάκρυνση κάθε ασάφειας, αναφορικά <strong>με το καθεστώς του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, </strong>στη Σεβαστούπολη.<br /> <!-- /metas --> <br /> <div style="text-align: center;"> <div style="text-align: left;"> <span style="color: maroon;"><strong>Και κλείνοντας προειδοποιεί: «Το τεστ δεν είναι η απόλυτη ικανοποίηση, αλλά η ισορροπημένη δυσαρέσκεια»… Εάν δεν εξευρεθεί κάποια λύση επί τη βάσει αυτών ή παρόμοιων αρχών, το ρεύμα στη κατεύθυνση της σύγκρουσης θα επιταχυνθεί…</strong></span></div> <div style="text-align: left;"> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a></div> </div>

Χένρι Κίσιντζερ: Απαράδεκτοι και μυωπικοί όλοι στο θέμα της Ουκρανίας

Ellada simera 0 12:00

Ίσως θα μπορούσε να διεκδικήσει επαξίως τον τίτλο του πιο μισητού «statesman», του πιο μισητού δηλαδή πολιτικού σε θέση – κυβερνητικής – ευθύνης του 20ου αιώνα. Του έχουν καταλογιστεί τεράστιες ευθύν… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια