Vladimir όπως Νικόλαος: Η νέα ιστορική φάση του "Πουτινισμού"

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiob0jGMSE62TjYA9CpmB6CabXRlnA55Ui6Mk2c5Ovi3vW2WJwIYYjFXonddNGXq6_mORNUvjttQPrJBLbqQpZQCrZKLAcoEfHgCl3WK3HV3T9eV5jiL5xIltzNMigV7h36QvD7u8VBSF3I/s1600/poutin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiob0jGMSE62TjYA9CpmB6CabXRlnA55Ui6Mk2c5Ovi3vW2WJwIYYjFXonddNGXq6_mORNUvjttQPrJBLbqQpZQCrZKLAcoEfHgCl3WK3HV3T9eV5jiL5xIltzNMigV7h36QvD7u8VBSF3I/s640/poutin.jpg" width="640" /></a></div> <br />Του<b> Mark Galeotti</b><br /><br />Στο τέλος του Ιουλίου, o ανασχηματισμός των ανώτερων αξιωματικών ειδικά στην περιφερειακή διοίκηση της Ρωσίας - με περισσότερες μετακινήσεις στον ορίζοντα -ήταν ενδεικτικός για τις τρέχουσες ανησυχίες και προτεραιότητες του Προέδρου Πούτιν. Επισημαίνει επίσης και μια νέα ιστορική αλληγορία. Ο Πούτιν είναι εντατικός μελετητής της ιστορίας και έχει κατ' επανάληψη παραλληλίσει τον εαυτό του με σκληρούς μεταρρυθμιστές, από τον εκσυγχρονιστή τσάρο Πέτρο τον Μέγα ως τον πρωθυπουργό Peter Stolypin, που αποτελούσε ίσως την τελευταία ελπίδα της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Αντ 'αυτού, όμως, ο Πούτιν φαίνεται τώρα να μετουσιώνει τον Τσάρο Νικόλαο Ι, τον άκαμπτο δικτάτορα που αντιμετώπιζε το λαό με περιφρόνηση και καχυποψία, και κέρδισε τον τίτλο "Χωροφύλακας της Ευρώπης" για τις προσπάθειές του για να ανακόψει την εξάπλωση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών ιδεωδών.<br /><br />Ο ανασχηματισμός, που περιγράφεται από τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου, Dmitri Peskov ως "η συνήθης κυκλική εναλλαγή" περιελάμβανε τόσο συνταξιοδοτήσεις όσο και απολύσεις, αλλά και μία σειρά προαγωγών και εσωτερικών μετακινήσεων. Για πολλούς, το κεντρικό θέμα ήταν "η άνοδος των ανδρών με επωμίδες", καθώς τις θέσεις κατέλαβαν βετεράνοι των υπηρεσιών ασφαλείας, ιδιαίτερα της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Φρουράς (FSO), οι προσωπικοί δηλαδή σωματοφύλακες του Putin.<br /><br />Τούτο είναι ωστόσο υπερβολή. Δύο από τους αξιωματούχους που αντικαταστάθηκαν ήταν επίσης "siloviki” όπως είναι το ρωσικό ιδίωμα, και δύο από τις θέσεις (αναπληρωτής διοικητής της Εθνικής Φρουράς και επικεφαλής της τελωνειακής υπηρεσίας) ήταν "κλεισμένες” για υποψηφίους με εμπειρία από στην ασφάλεια ή την αστυνομία.<br /><br />Ωστόσο, ο Πούτιν έχει μια τάση για την προώθηση των siloviki, των πρώην σωματοφυλάκων του. Όχι τόσο επειδή κάνουν ενεργό lobbying στο αφεντικό - είναι εμφανώς αντίθετος στο να τον "διαχειρίζονται" - τόσο πολύ που ο Πούτιν ψάχνει ανθρώπους που να είναι πιστοί, αποδοτικοί και ειλικρινείς, σε μια εποχή που υποπτεύεται όλο και περισσότερο το μεγαλύτερο μέρος της ελίτ, ακόμα και κάποιους από τους παλιούς φίλους του.<br /><br />Και εδώ έγκεινται οι ενδιαφέροντες συνειρμοί με τον Νικόλαο Ι, ο οποίος βασίλεψε το 1825-1855. Ο Νικόλαος δεν αναμενόταν να κερδίσει το αξίωμα του τσάρου (είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια), και αντ 'αυτού έγινε στρατιώτης. Όταν ανέβηκε στο θρόνο, έφερε τη στρατιωτική νοοτροπία, πιστεύοντας στην ιεραρχία και την αποδοτικότητα. Ήρθε στην εξουσία μέσα σε αναταραχή και εξεγέρσεις στη χώρα, τις οποίες συνέτριψε με χαρακτηριστικό σθένος και έκανε το ίδιο σε όλη την Ευρώπη, καθώς οι επαναστάσεις του 1848 έφεραν μια εποχή αλλαγής καθεστώτος.<br /><br />Όπου μπορούσε, ο "Χωροφύλακας της Ευρώπης" εναντιώθηκε αποτελεσματικά σε αυτές τις πρωτόλειες επαναστάσεις, συνθλίβοντας την εξέγερση στην Πολωνία, προσφέροντας στρατεύματα για να βοηθήσουν τους Αψβούργους να καταστείλουν μια άλλη στην Ουγγαρία, και γενικά φερόμενος ως σημαιοφόρος για το status quo.<br /><br />Στο εσωτερικό, "έπιασε” την ανάγκη για ριζική μεταρρύθμιση, αλλά φοβόταν τις συνέπειες της απελευθέρωσης που ταυτόχρονα θα κινητοποιούσε τις μάζες και θα αποξένωνε την ελίτ. Αντ 'αυτού, στράφηκε προς την παγίωση της επίσημης ιδεολογίας - "Επίσημη Ιθαγένεια", με βάση την "Ορθοδοξία, την απολυταρχία, και τον Εθνικισμό" - και σκληρή λογοκρισία και την καταστολή.<br /><br />Παρ 'όλα αυτά, ο ίδιος γνώριζε καλά τις χαλαρές και διεφθαρμένες πρακτικές της ελίτ και των συνεπειών τους για τη Ρωσία. Έτσι, έψαξε αλλού για αξιόπιστους μπράβους, πάνω απ 'όλα τους στρατιώτες (61% από τους υπουργούς του ήταν πρώην ναύαρχοι ή στρατηγοί), και αριστοκράτες της γερμανικής Βαλτικής, ξένους προς την αυτοκρατορική αυλή.<br /><br />Ο Πούτιν, αναμφισβήτητα, βρίσκει τον εαυτό του σε μια παρόμοια θέση. Όπως ο Νικόλαος, είναι είναι εθνικιστής και μιλιταριστής και ήρθε στην εξουσία σε μια εποχή που ένα κύμα αλλαγών καθεστώτος στην γειτονιά του ήρθε να θέσει υπό αμφισβήτηση το μέλλον του, όπως και το σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο πιστεύει.<br /><br />Όπως και ο Νικόλαος, έτσι και ο Βλαντιμίρ βλέπει τον εαυτό του σαν επαγγελματία, και έναν ξένο προς την αυλή. Πράγματι, ένα μεγάλο μέρος της κυριότητάς του ήταν εξαρτημένο από το παραπάνω καθεστώς - όπως ο Νικόλαος - και όχι της ελίτ, όσο αληθινό μπορεί να είναι αυτό. Όπως ο Νικόλαος, έχει ένα βαθύ φόβο απέναντι στην αστάθεια. Μοιάζει να συνειδητοποιεί ότι η Ρωσία χρειάζεται μεταρρύθμιση - το έχει ακούσει αρκετά από το φίλο του, πρώην υπουργό Οικονομικών Alexei Kudrin - αλλά δεν μπορεί να φέρει ο ίδιος βαθιές, συστημικές αλλαγές που ξέρει πως θα υπονομεύσουν τον κεντρικό έλεγχο.<br /><br />Φόβοι για "χρωματιστές επαναστάσεις" συνωμοσιών της ελίτ είναι ήδη ορατοί σε μέτρα όπως η δημιουργία μιας νέας Εθνικής Φρουράς και κάτι που αποτελεί από πολλές απόψεις μια κρατική ιδεολογία που θυμίζει "Επίσημη Ιθαγένεια", αν και χωρίς το εθνοτικό ρωσικό στοιχείο. Συνδυάζει μια προσεκτικά επιμελημένη εκδοχή της ρωσικής ιστορίας, μια πικρή αίσθηση των αδικιών που έχει δεχτεί η Ρωσία από τη Δύση, και μια "λαϊκιστική απολυταρχία" που νομιμοποιείται από την προσωπική σχέση του μονάρχη με το λαό. Ο επικεφαλής της επιτροπής ερευνών Alexander Bastrykin μάλιστα έχει κάνει έκκληση για μια "ιδεολογική πολιτική του κράτους”, αν και είναι απίθανο να δοθεί τέτοια επίσημη ιδιότητα.<br /><br />Ο Πούτιν φέρεται επίσης να τρέχει μια ήσυχη εκστρατεία για την έστω χλιαρή αντιμετώπιση της διαφθοράς και του ερασιτεχνισμού στην καρδιά του συστήματος. (Παρά το γεγονός ότι σε αντίθεση με το Νικόλαο, δημιούργησε πραγματικά το διεφθαρμένο σύστημα που τώρα είναι δικό του πρόβλημα.) Από την απόλυση του φίλου του, του πολυεκατομμυριούχου επικεφαλής των ρωσικών σιδηροδρόμων Vladimir Yakunin το 2015, υπήρξε μια σειρά από συλλήψεις και απολύσεις φαινομενικά με τον ομολογουμένως μετριοπαθή στόχο να πάρει ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά τους λίγο καλύτερα, με λίγο λιγότερη διαφθορά.<br /><br />Μη εμπιστευόμενος το μεγαλύτερο κομμάτι της ελίτ, ο Putin στρέφεται προς στελέχη που θεωρεί ότι είναι ομοϊδεάτες και πιστοί. Ο Νικόλαος είχε στραφεί στους στρατιώτες, ο Putin στους αξιωματικούς ασφάλειας. Αυτό είναι πιθανώς μόνο εν μέρει λόγω της πίστης στις ικανότητές τους. Άλλωστε, ο ίδιος προωθεί σχετικά λίγους από τους στρατιωτικούς, ακόμη κι αν φαίνεται να έχουν αυτές τις ικανότητες. Απλώς, αυτοί είναι οι άνθρωποι που ξέρει. Ένας κυβερνήτης που αποσύρεται όλο και περισσότερο από την καθημερινότητα της διακυβέρνησης και ακόμη και το Κρεμλίνο - προτιμά να μένει στο παλάτι του στο Odintsovo - θα βρει φυσιολογικά τον κύκλο του να συρρικνώνεται μόνο σε σωματοφύλακες και βοηθούς, σε παλιούς φίλους και νέους πελάτες που οι τελευταίοι του συστήνουν.<br /><br />Ακόμα και οι παλιοί κολλητοί του, όπως ο Yakunin και φρεσκοαπολυθείς επικεφαλής των τελωνείων Andrei Belyaninov δεν είναι πλέον ασφαλείς. Αντ' αυτού, ο Πούτιν φαίνεται να ρίχνει δίχτυα για μια νέα ευρύτερη ελίτ. Μερικοί, όπως ο Oleg Belaventsev, o νέο προεδρικός πληρεξούσιος στο Βόρειο Καύκασο, και ο σιβηριανός ομόλογός του Sergei Menyailo, φαίνονται να έχουν επαινεθεί σε αυτόν από τον υπουργό Άμυνας Sergei Shoigu. O Dmitri Ovsyannikov, ο νέος κυβερνήτης της Σεβαστούπολης, μπορεί ακόμη και να θεωρηθεί πελάτης του πρωθυπουργού Dmitri Medvedev. Με άλλα λόγια, αυτό φαίνεται να είναι μέρος ενός γενικότερου προγράμματος για τη δημιουργία μιας καινούργιας, νεότερης, (ελαφρώς) πιο ειλικρινούς, (ελπίζω) πιο αποτελεσματικής, και (προφανώς) πιο πιστής ελίτ, τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο, όπως ακριβώς ο Νικόλαος είχε προσπαθήσει να ανακαινίσει την τσαρική μηχανή της κυβέρνησης.<br /><br />Προφανώς, υπάρχουν αυστηρά όρια στη χρήση της ιστορίας ως εργαλείο πρόβλεψης. Ο Vladimir δεν είναι Νικόλαος, και τα 10s δεν είναι 1850. Παρ' όλα αυτά, αν o "πουτινισμός” εισέρχεται στη "νικολαϊνή" του φάση, πρέπει να αναμένονται ορισμένες ανησυχητικές συνέπειες για το μέλλον. Ο αυταρχισμός του Νικόλαου έβαλε τη Ρωσία σε επικίνδυνες ξένες περιπέτειες, συμπεριλαμβανόμενου ενός πολέμου στην Κριμαία με ζοφερή κατάληξη. Η απροθυμία του να αντιμετωπίσει τα θεμελιώδη οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα τα επιδείνωσε, και ο διάδοχός του, ο Αλέξανδρος ΙΙ, αναγκάστηκε να εφαρμόσει τη μεταρρύθμιση γρήγορα και περιεκτικά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα χάος, το οποίο - όπως ο Νικόλαος φοβόταν - που δημιούργησε αντίδραση από τις μάζες (οι οποίες θεωρούσαν ότι δεν έκανε αρκετά) και η ελίτ (που νόμιζε ότι παραέκανε πολλά).<br /><br />Ο τσάρος πέθανε εν ενεργεία, και ακόμα δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί με τον πρόεδρο. Παρ' όλα αυτά, εκτός αν Βλαντιμίρ δείξει - σε αντίθεση με τις παρούσες ενδείξεις - ότι είναι πρόθυμος να είναι πολύ πιο αποφασιστικός και τολμηρός στην αντιμετώπιση των προκλήσεων που σαφώς αναγνωρίζει και ο ίδιος, τα αποτελέσματα για τους διαδόχους τους μπορεί να αποδειχθούν καταθλιπτικά παρόμοια.<br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Vladimir όπως Νικόλαος: Η νέα ιστορική φάση του "Πουτινισμού"

Του Mark Galeotti Στο τέλος του Ιουλίου, o ανασχηματισμός των ανώτερων αξιωματικών ειδικά στην περιφερειακή διοίκηση της Ρωσίας - με περι...

Διαβάστε την συνέχεια

Στην Μάμπιντζ κρίνονται και οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3TowzYCkr_C-_k8E47yAcSTVETWcEDIts-PAFjOlrT_ag6LohI-4otKYTpnAlLKkmYxWJw5RTFTgjL83FDpLCtdidmfgF4CIjGfclENatdU8uWLSfPD5PssOHbzAEURL7cc54j2hQLhQC/s1600/usa_toyrkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3TowzYCkr_C-_k8E47yAcSTVETWcEDIts-PAFjOlrT_ag6LohI-4otKYTpnAlLKkmYxWJw5RTFTgjL83FDpLCtdidmfgF4CIjGfclENatdU8uWLSfPD5PssOHbzAEURL7cc54j2hQLhQC/s640/usa_toyrkia.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Του Κώστα Ράπτη</b><br /> <br /> Τα νέα της απελευθέρωσης την Παρασκευή της συριακής πόλης Μάνμπιτζ (της αρχαίας Ιεραπόλεως), προκάλεσαν διεθνή, αλλά όχι καθολική, συγκίνηση.<br /> <br /> Η επικοινωνιακή μηχανή του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD), ήτοι της αδελφής οργάνωσης του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK) στη Συρία, διέδωσε μέσω Διαδικτύου ανά την υφήλιο τις συγκλονιστικές εικόνες των ανταρτισσών που σφιχταγκαλιάζονταν με τις κατοίκους της πόλης, προτού αυτές ρίξουν στη φωτιά το νικάμπ, που υποχρεώνονταν να φορούν κατά την προηγούμενη περίοδο, οπότε το Μάνμπιτζ κατεχόταν από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.<br /> <br /> Στην Άγκυρα, πάλι, ο εκνευρισμός ήταν εμφανής.<br /> <br /> Η προώθηση των κουρδικών πολιτοφυλακών, με αμερικανική υποστήριξη, πολύ δυτικότερα του Ευφράτη, παρά την "κόκκινη γραμμή” που είχε θέσει η τουρκική ηγεσία, αποτελεί δραστική αλλαγή του χάρτη των εχθροπραξιών στην βόρεια Συρία και προδικάζει μιαν επόμενη μέρα στην οποία η Άγκυρα δεν προβλέπεται να έχει λόγο.<br /> <br /> Η τύχη της Μάνμπιτζ αποτελεί το φόντο που ερμηνεύει πολλές από τις πολιτικοδιπλωματικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών.<br /> <br /> Ήδη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Mevlüt Çavuşoğlu δήλωσε ότι η χώρα του αναμένει, εφόσον εκδιώχθηκαν οι τζιχαντιστές, την αποχώρηση των κουρδικών πολιτοφυλακών από τη Μάνμπιτζ. Σημείωσε δε ότι η Ουάσινγκτον είχε διαβεβαιώσει την τουρκική πλευρά πως την εν λόγω επιχείρηση θα αναλάβουν κατά κύριο λόγο Σύροι αντάρτες αραβικής καταγωγής.<br /> <br /> Άλλωστε, η Μάνμπιτζ αποτελεί πόλη με πληθυσμό κυρίως αραβικό – η δε στρατηγική της θέση ανάμεσα στα αυτοανακηρυχθέντα κουρδικά "καντόνια” του Κομπάνι και του Αφρίν ελέγχει έναν δυνάμει διάδρομο που η κατάληξή του οδηγεί ως τη Μεσόγειο.<br /> <br /> Οι Αμερικανοί ιθύνοντες δεν κατέβαλαν ιδιαίτερη προσπάθεια, πέρα από μια κάποια τήρηση των προσχημάτων, να ανταποκριθούν στις τουρκικές ανησυχίες. Σε αμερικανική ενθάρρυνση αποδίδεται ακριβώς η συγκρότηση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, ήτοι του μετώπου που συγκαλύπτει τον καθοριστικό ρόλο των κουρδικών Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG), με την μάλλον δειγματοληπτική προσθήκη Ασσυρίων Χριστιανών ενόπλων και μερικών αραβικών σουνιτικών φυλών.<br /> <br /> Οι σχετικές ζυμώσεις Άγκυρας - Ουάσιγκτον χρονολογούνται από τις 18 Μαϊου, οπότε το θέμα κυριάρχησε στην 70λεπτη τηλεφωνική συνομιλία Obama-Erdoğan. Ωστόσο η συνέχεια υπήρξε ασφαλώς απογοητευτική για την Τουρκία.<br /> <br /> Μόλις την επομένη ο διοικητής της CENTCOM, ήτοι της αμερικανικής διακλαδικής στρατιωτικής διοίκησης για την Μέση Ανατολή, στρατηγός Joseph Vottel εγκαινίασε περιοδεία η οποία τον έφερε στη Βαγδάτη και το Αρμπίλ (πρωτεύουσα του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν), και κατόπιν στο εμβληματικό Κομπάνι, την πόλη της τουρκοσυριακής μεθορίου που υπερασπίστηκαν οι δυνάμεις του YPG απέναντι στους τζιχαντιστές, προτού καταλήξει για διαβουλεύσεις στην Άγκυρα.<br /> <br /> Οι αεροπορικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού εναντίον θέσεων του ΡΚΚ στα δύσβατα όρη Καντίλ του βόρειου Ιράκ στις 22 Μαΐου και η έναρξη της άσκησης Efes 2016 την επομένη, με τη συμμετοχή ΝΑΤΟϊκών και μη συμμάχων και με σενάριο την απόκρουση τρομοκρατικής επίθεσης, ήταν το μήνυμα της Άγκυρας ότι διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να πλήττει τους Κούρδους αυτονομιστές, όσο και αν ανέχεται, λόγω των αμερικανικών προτεραιοτήτων, τη δράση του συριακού τους κλάδου.<br /> <br /> Σύμφωνα με τη σύνοψη του αρθρογράφου της Hurriyet Daily News, Murat Yatkin, η συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας στις 26 Μαΐου ήταν αφιερωμένη στις εξελίξεις περί τη Μάνμπιτζ και στο άνοιγμα γραφείων του ΡΚΚ σε ευρωπαϊκές χώρες. Η αμερικανική στάση δεν βρισκόταν στην ατζέντα, αλλά η ανησυχία για το αν όντως θα υπάρξει απόσυρση των κουρδικών πολιτοφυλακών μετά την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας πόλης ήταν διάχυτη.<br /> <br /> Ακολούθησε, σε φρενήρη διαδοχή, η ανακοίνωση της αποκατάστασης των τουρκο - ισραηλινών σχέσεων στις 26 Ιουνίου, η απολογητική επιστολή Erdoğan προς Putin στις 27 Ιουνίου και η τρομοκρατική επίθεση με 45 νεκρούς στο διεθνές αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στις 28 Ιουνίου.<br /> <br /> Στις 8 Ιουλίου έγινε γνωστή η δολοφονία κοντά στο Καμισλί της Συρίας, από την πρωτοεμφανιζόμενη συριακή οργάνωση "Ταξιαρχίες του Τελ Χαμίς” του Bahoz Erdal, ηγετικού στρατιωτικού στελέχους του ΡΚΚ που φέρεται να συντόνιζε την "πορεία προς την Μάνμπιζ” με τα "κεντρικά” στα όρη Καντίλ.<br /> <br /> Το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (με τη συμμετοχή και 5.000 καταδρομέων της 2ης Στρατιάς, μέχρι τότε απασχολημένων με τον αγώνα κατά του ΡΚΚ) έφερε την "ανταλλαγή μηνυμάτων” μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας σε ανώτερο επίπεδο.<br /> <br /> Ο Vottel εξέφρασε δημοσίως την ανησυχία του για το ότι οι Τούρκοι στρατιωτικοί με τους οποίους συνομιλούσε συνελήφθησαν ως πραξικοπηματίες. Ομοίως ο επικεφαλής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών James Clapper δήλωσε ότι οι εκκαθαρίσεις στο τουρκικό στράτευμα πλήττουν τον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους. Η αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, όπου σταθμεύουν οι αμερικανικές δυνάμεις που επιχειρούν στις γειτονικές χώρες, βρέθηκε χωρίς ρεύμα, οι διοικητής της συνελήφθη, ενώ μία εβδομάδα αργότερα περικυκλώθηκε από Τούρκους αστυνομικούς, εν μέσω φημών για νέες πραξικοπηματικές κινήσεις.<br /> <br /> Προφανώς, η επίσκεψη Erdoğan στην Αγία Πετρούπολη στις 9 Αυγούστου και η υποδοχή του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Javad Zarif στην Άγκυρα στις 12 του μηνός, εντάσσονται στο ίδιο "παιχνίδι” της Τουρκίας με τη Δύση, μέχρι να υλοποιηθούν οι περιπόθητες εγγυήσεις για την τύχη της Μάνμπιτζ<br /> <br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Στην Μάμπιντζ κρίνονται και οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις

Του Κώστα Ράπτη Τα νέα της απελευθέρωσης την Παρασκευή της συριακής πόλης Μάνμπιτζ (της αρχαίας Ιεραπόλεως), προκάλεσαν διεθνή, αλλά όχ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Spiegel δικαιώνει την Ελλάδα και τον Προκόπη Παυλόπουλο για τις Γερμανικές αποζημιώσεις!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUBBMVdSJ1EeBCHlr6YGfjtv5bqGRa8QyOsowZxs-6t4kl7zVbWnOwUnya9PwiRJ_DAInsaqcx4PvPSgckT7HT6QAW1pe8iyksv2A7b8ti_TfZuiUEYpCgSHw6hQEAJpcQHvsSmaVbav-/s1600/oi+germanoi+stin+akropoli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNUBBMVdSJ1EeBCHlr6YGfjtv5bqGRa8QyOsowZxs-6t4kl7zVbWnOwUnya9PwiRJ_DAInsaqcx4PvPSgckT7HT6QAW1pe8iyksv2A7b8ti_TfZuiUEYpCgSHw6hQEAJpcQHvsSmaVbav-/s640/oi+germanoi+stin+akropoli.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Το Γερμανικό Spiegel σε κύριο άρθρο του όχι μόνον δικαιώνει την Ελλάδα στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, αλλά υιοθετεί πλήρως και την ακαδημαϊκή, πολιτική και ηθική προσέγγιση του ΠτΔ, την οποία έχει εκφράσει πολλάκις και ως απλός βουλευτής και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. </strong><br /> <br /> <strong>Όταν η τεκμηρίωση του ΠτΔ γίνεται αποδεκτή από το μεγαλυτερο γερμανικό έντυπο, πόσο έκθετοι πρέπει να νιώθουν οι πολιτικοί αρλεκίνοι του μαύρου μετώπου που πλειοδοτούσαν σε δοσιλογισμό, αλλά και πόσο υπόλογοι πρέπει να αισθάνονται οι...τερατολόγοι ψευτοπατριώτες, νεοναζί και κόκκινες προβιές, που με τις άναρθρες κραυγές τους στην ουσία υπηρετούσαν τα γερμανικά συμφέροντα.</strong><br /> <br /> Η εθνική πολιτική λοιπόν γίνεται με πίστη και τεκμηρίωση. Πλέον και οι Γερμανοί αναγνωρίζουν αυτό που έχει αποδείξει πολλάκις ο Προκόπης Παυλόπουλος: Οι Γερμανικες αποζημιωσεις ειναι ηθικώς επιβεβλημένες και νομικά επιδιώξιμες.<br /> <br /> «H καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων είναι μια νόμιμη και ηθική επιταγή» τονίζει η έκθεση των 77 σελίδων, συνεχίζει το δημοσίευμα. Όπως αναφέρει το περιοδικό, μία τέτοια κίνηση αποτελεί «την καλύτερη βάση για μια ειλικρινή και ήρεμη σχέση ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Έλληνες».<br /> <br /> Η έκθεση περιγράφει και τον οδικό χάρτη για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο αλλά και σε νομικό «εφόσον χρειαστεί». «Αν και δεν περιγράφεται στην έκθεση αλλά σε μια αδημοσίευτη νομική προσθήκη, σύμφωνα με πληροφορίες του Spiegel, το πρώτο βήμα για την Αθήνα να είναι να απευθύνει μια ρηματική διακοίνωση – μια ανυπόγραφη διπλωματική επικοινωνία – στο Βερολίνο ζητώντας την έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη διευθέτηση του ζητήματος των αποζημιώσεων. Αν η διπλωματία αποτύχει, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένδικα μέσα που περιλαμβάνουν την προσφυγή στο Δικαστήριο που προβλέπεται από τη Συμφωνία του Λονδίνου το 1953 για το γερμανικό εξωτερικό χρέος και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».<br /> <br /> Συνεχίζοντας ο συντάκτης του Spiegel αναφέρει πως και τα ελληνικά δικαστήρια θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου, παρά το δόγμα κρατικής ασυλίας. «Το δόγμα θα μπορούσε να παρακαμφθεί, σύμφωνα με την έκθεση, με τον ισχυρισμό ότι το δάνειο δεν ήταν μια πράξη της κυβέρνησης (acta jure imperii), αλλά μια εμπορική του δραστηριότητα του κράτους (acta jure gestionis)».<br /> <br /> Παράλληλα, το δημοσίευμα σημειώνει πως αν και ούτε η έκθεση ούτε η ψηφοφορία στη Βουλή (που θα γίνει στις 5 Σεπτεμβρίου) είναι δεσμευτικές «βουλευτές είπαν στο Spiegel ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ενεργήσει με βάση την έκθεση. Η αποτυχία να το πράξει θα έχει πολιτικό κόστος για τον Τσίπρα».<br /> <br /> Παράλληλα, το Spiegel υποστηρίζει πως σύμφωνα με πληροφορίες του, «οι βουλευτές της επιτροπής έλαβαν εντολή από την κυβέρνηση να διερευνήσουν το θέμα με πλήρη ελευθερία. Αλλά επίσης κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να ανοίξει το θέμα με το Βερολίνο πριν η νέα συμφωνία διάσωσης και η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη καταστούν ασφαλείς. Λέγεται ότι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς αρνήθηκε να εμφανιστεί ενώπιον της επιτροπής προκειμένου να αποφύγει να λάβει θέση που θα μπορούσε να δηλητηριάσει τις σχέσεις της χώρας με τη Γερμανία».<br /> <br /> <a href="http://www.thepressroom.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Το Spiegel δικαιώνει την Ελλάδα και τον Προκόπη Παυλόπουλο για τις Γερμανικές αποζημιώσεις!

Το Γερμανικό Spiegel σε κύριο άρθρο του όχι μόνον δικαιώνει την Ελλάδα στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, αλλά υιοθετεί πλήρως και την...

Διαβάστε την συνέχεια

Stratfor: Η Ελλάδα, η Γαλλία και οι περιορισμοί μιας Νοτιοευρωπαϊκής Συμμαχίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWEwVSq-xJTjsAsILpWhEgiV8JSpoif27Fl_lsJrC06iSqQ3ueJ1lG6K_BEJw0yacsWPnLZkeLC4Ngondl37InMV4QH4R_i0Y1669OA-_539YxB4gJ64p2L5SU3ldBI2cqhHCMVu-Sxlx4/s1600/The+Limits+of+a+Southern+European+Alliance.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWEwVSq-xJTjsAsILpWhEgiV8JSpoif27Fl_lsJrC06iSqQ3ueJ1lG6K_BEJw0yacsWPnLZkeLC4Ngondl37InMV4QH4R_i0Y1669OA-_539YxB4gJ64p2L5SU3ldBI2cqhHCMVu-Sxlx4/s640/The+Limits+of+a+Southern+European+Alliance.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Το Stratfor, η αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» που συχνά αποκαλείται «σκιώδης CIA», δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, με τίτλο «<a href="https://www.stratfor.com/analysis/limits-southern-european-alliance" target="_blank">The Limits of a Southern European Alliance</a>» και θέμα τις ελληνικές προσπάθειες για τη διοργάνωση συνόδου νοτιοευρωπαϊκών χωρών στις αρχές του Νοεμβρίου, λίγο πριν την προγραμματισμένη σύνοδο της Ε.Ε. στη Μπρατισλάβα.<br /> <br /> <div> Όπως αναφέρει η αμερικανική ανάλυση, μέχρι τώρα, η Ελλάδα έχει στείλει προσκλήσεις στους ηγέτες της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Κύπρου και της Μάλτας, με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία – όπως αναφέρει το Stratfor – να αποτελεί ένδειξη μιας τάσης που δείχνει να αναδεικνύεται στην Ευρώπη μετά τη νίκη του Brexit στη Βρετανία, η οποία δημιούργησε ερωτηματικά για το μέλλον της ένωσης. «Τα μέλη της στρέφονται στους γείτονες, όχι στις Βρυξέλλες, για απαντήσεις.</div> <div> <br /></div> <div> Χώρες στην κεντρική Ευρώπη- τα μέλη της Ομάδας Βίζεγκραντ, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Τσεχία- πραγματοποίησαν τη δική τους σύνοδο τον Ιούλιο προκειμένου να αξιολογήσουν τις επιπτώσεις του δημοψηφίσματος και να συντάξουν προτάσεις για μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ. Οι λύσεις τους, τις οποίες θα παρουσιάσουν στη Μπρατισλάβα, μάλλον θα επικεντρωθούν σε ένα αίτημα για επιστροφή κάποιων εξουσιών στις εθνικές κυβερνήσεις από τις Βρυξέλλες. Ως εκ τούτου, η ελληνική πρωτοβουλία θα είναι η δεύτερη προσπάθεια μιας ευρωπαϊκής περιοχής να παρουσιάσει μια κοινή θέση πριν τη σύνοδο της ένωσης τον Σεπτέμβριο- μία ένδειξη που δημιουργεί προβληματισμούς για τη δυνατότητα της ηπείρου να επιτυγχάνει ομοφωνία όσον αφορά στα θέματα που απειλούν την ύπαρξή της» αναφέρεται στην ανάλυση.<br /> <br /> Όπως σημειώνει το Stratfor, γενικά μιλώντας, η Ελλάδα και οι άλλες νότιες χώρες μοιράζονται σε γενικές γραμμές παρεμφερείς απόψεις για το ποιον δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. «Όλες στηρίζουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αν αυτό σημαίνει χρηματοδότηση της γεωργίας, αναπτυξιακές επιδοτήσεις και διαμοιρασμό του κινδύνου για τις τράπεζες και το δημόσιο χρέος, και στηρίζουν την επεκτατική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Οι περισσότερες νότιες χώρες, έχοντας βρεθεί στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης της Ευρώπης και έχοντας εφαρμόσει δυσάρεστα στους πολίτες μέτρα λιτότητας, επίσης θέλουν οι Βρυξέλλες να δώσουν μεγαλύτερο περιθώριο στις κυβερνήσεις να ξοδεύουν και να δανείζονται όπως κρίνουν αυτές».<br /> <br /> Οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες, συμπληρώνεται, έχουν συμφέροντα επίσης όσον αφορά στα τεκταινόμενα στη Μεσόγειο: Η αστάθεια στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή τις προβληματίζει, καθώς επηρεάζονται από την προσφυγική κρίση, και υποστηρίζουν την πρόταση κατανομής των προσφύγων ανά την ήπειρο. Για τις χώρες της Μεσογείου, σημειώνεται, το Brexit δημιούργησε μια ευκαιρία να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, παίρνοντας τον έλεγχο των πολιτικών διαδικασιών της ΕΕ: Όταν η Μ. Βρετανία βγει από την ένωση, η ΕΕ θα χάσει ένα φιλικό προς τις αγορές και τις μεταρρυθμίσεις μέλος, που ιστορικά υποστήριζε τους πιο «αυστηρούς» προϋπολογισμούς και την προστασία της εσωτερικής του αγοράς έναντι της δημιουργίας μια πιο ομοσπονδιακού χαρακτήρα Ευρώπης. Η Γερμανία μία από τις πιο σημαντικές της συμμάχους ως προς τον έλεγχο των δαπανών της ΕΕ και την αντιστάθμιση των τάσεων προστατευτισμού της νότιας Ευρώπης. Ακόμη, χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης που δεν είναι μέλη της Ευρωζώνης, οι οποίες επί μακρόν αντιστέκονταν στην παραχώρηση περισσότερων εξουσιών στις Βρυξέλλες, χάνουν έναν από τους πιο σημαντικούς συμμάχους τους.<br /> <br /> Το πρόβλημα ωστόσο για τη νότια Ευρώπη, συμπληρώνεται στην ανάλυση, είναι πως οι κοινές θέσεις σε ζητήματα της ΕΕ δεν επαρκούν για να αμφισβητηθεί το status quo. Πολλές από τις χώρες της περιοχής αυτής αντιμετωπίζουν εσωτερικά ζητήματα που έχουν αποδυναμώσει τις θέσεις τους στην ένωση, όπως η Γαλλία, όπου η δημοτικότητα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης έχει καταβαραθρωθεί, η Ιταλία, όπου το πολιτικό μέλλον της κυβέρνησης συνδέεται με ένα δημοψήφισμα τον Νοέμβριο που μπορεί να χάσει, και η Ισπανία όπου υπάρχει ακόμα αδιέξοδο όσον αφορά στη δημιουργία κυβέρνησης. Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για την Ελλάδα και την Πορτογαλία, λόγω των μικρών οικονομιών τους- και αντίστοιχα είναι τα δεδομένα για τη Μάλτα και την Κύπρο.<br /> <br /> Επίσης, οι χώρες της νότιας Ευρώπης σίγουρα θα αντιμετωπίσουν σκληρή αντίσταση από άλλες χώρες της ΕΕ σε προτάσεις για ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις: Η βόρεια Ευρώπη χωρίς αμφιβολία θα αντισταθεί σε μέτρα που θα μεταφέρουν πλούτο στον νότο, και η κεντρική και η ανατολική Ευρώπη είναι μάλλον απίθανο να αντιμετωπίσουν θετικά την παραχώρηση περισσότερων εξουσιών στις Βρυξέλλες. Οπότε, κατά τη σύνοδο στη Μπρατισλάβα, και τον επόμενο χρόνο αυτό στο οποίο μπορεί να προσβλέπει η νότια Ευρώπη κυρίως είναι μικρές «τακτικές» νίκες, περιορισμένων επιπτώσεων.<br /> <br /> <b>Το δίλημμα της Γαλλίας</b><br /> <br /> Όπως εκτιμάται στην ανάλυση, ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις μπορούν να λάβουν χώρα στην ΕΕ μόνο αφού η Γαλλία και η Γερμανία κάνουν τις εκλογές τους το 2017- αλλά ακόμα και τότε, η νότια Ευρώπη θα δυσκολεύεται να επιβάλει τις απόψεις της. «Η μεγαλύτερη γεωπολιτική επιταγή της Γαλλίας είναι να συγκρατεί τη Γερμανία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό σήμαινε διατήρηση στενών πολιτικών και οικονομικών δεσμών με το Βερολίνο, μέσω της δημιουργίας της ΕΟΚ. Μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος είχε αποτέλεσμα να συνδεθούν ακόμα πιο στενά η Γερμανία και η Γαλλία, κάτι που τις αναγκάζει να συντονίζουν πολιτικές και να επιδιώκουν συμβιβασμούς».<br /> <br /> Αυτό ωστόσο, όπως αναφέρεται στην ανάλυση, δεν σημαίνει πως η Γαλλία είναι ικανοποιημένη με την κατάσταση στην Ευρώπη, καθώς η Γερμανία έχει αναδειχθεί και πάλι στον πιο ισχυρό «παίκτη» της Ευρωζώνης, αλλά το Παρίσι δεν είναι ακόμα έτοιμο να συνταχθεί με τους πολιτικούς και οικονομολόγους που έχουν παρουσιάσει την ιδέα της διάσπασης της Ευρωζώνης σε δύο κομμάτια: ενός βορείου υπό τη Γερμανία και ενός νοτίου υπό τη Γαλλία. Μια τέτοια κίνηση, καθαρά οικονομικά μιλώντας, θα είχε λογική για τη Γαλλία, αναφέρεται στην ανάλυση, καθώς θα επέτρεπε στο Παρίσι υποτίμηση του νομίσματός του, αύξηση της ανταγωνιστικότητας και αντιστροφή του εμπορικού ελλείμματος. Αλλά γεωπολιτικά, οι συνέπειες θα ήταν πολύ επικίνδυνες- πιο επικίνδυνες από διάλυση της Ευρωζώνης, καθώς, ακόμα και αν η γαλλογερμανική συμμαχία δεν έσπαγε, η Γερμανία θα επικεντρωνόταν στους εταίρους της στα βόρεια, και μακροπρόθεσμα θα προέκυπτε αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών. </div> <br /> <div> Παράλληλα, η Γαλλία θα «φορτωνόταν» τις οικονομικά ευάλωτες χώρες του νότου, που πιθανότατα θα χρειαστούν και άλλη στήριξη. Το δίλημμα αυτό σε γενικές γραμμές αντικατοπτρίζεται στην αντιπαράθεση εν όψει των προεδρικών εκλογών. Αξίζει να σημειωθεί πως ούτε καν το FN, με τις ευρωσκεπτικιστικές του θέσεις, έχει προτείνει αντικατάσταση της γαλλογερμανικής συμμαχίας με μια ένωση μεσογειακών χωρών. Κατά την άποψή του, η συνεργασία στην Ευρώπη θα έπρεπε να γίνεται μεταξύ κυρίαρχων κρατών, όχι μεταξύ μελών μιας ομοσπονδίας, ακόμα και αν τα μέλη της μοιράζονται τους ίδιους στόχους.<br /> <br /> Στα προσεχή χρόνια η Γαλλία θα συνεχίσει να βασίζεται στη σύμπραξη με τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες για να επηρεάζει την πολιτική της ΕΕ και να ασκεί πίεση στη Γερμανία, ωστόσο αυτή η στρατηγική έχει τα ρίσκα της, καθώς στη Γερμανία υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν το Βερολίνο να ακολουθήσει γραμμή απομονωτισμού, συνεργαζόμενο με «έμπιστους» εταίρους στον βορρά. Αυτό θα δημιουργήσει δυσκολίες για το Παρίσι, που θα προσπαθεί να προσεταιρίζεται τον νότο χωρίς να αποξενώνεται από τη Γερμανία. Παράλληλα, καταλήγει η ανάλυση, ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζει έδαφος σε Γαλλία και Γερμανία, οπότε η αποφυγή ενός ρήγματος στις γαλλογερμανικές σχέσεις θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.<br /> <br /> «Ενώ οι μεγαλύτεροι παίκτες της Ευρώπης προσπαθούν να διατηρήσουν τις όλο και πιο δύσκολες σχέσεις τους, οι εντάσεις μεταξύ των βορείων και των νοτίων χωρών θα αυξάνονται. Και η Γαλλία, τόσο βορειοευρωπαϊκή όσο και μεσογειακή χώρα, θα είναι παγιδευμένη στη μέση».</div> <br /> <a href="http://www.logiosermis.net/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Stratfor: Η Ελλάδα, η Γαλλία και οι περιορισμοί μιας Νοτιοευρωπαϊκής Συμμαχίας

Το Stratfor, η αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» που συχνά αποκαλείται «σκιώδης CIA», δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, με τίτλο « The Lim...

Διαβάστε την συνέχεια

Ρωγμές στην Αυτοκρατορία

<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name"> </h3> <div class="post-body entry-content" id="post-body-403522011296811021" itemprop="description articleBody"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUge6WXgpk-7O6hQt5HPryfk3ykRFaacwO4Uy4idt0jgGU6gZC2VOjRxoo0xMY2Jbsa-JDmGQlQ1sS0MlDlM94j1bBNngqVjNMdbudFnqPoi7JhpSgaUggJdbGymcK0wf7wTeTrjoHqrcd/s1600/to+agalma+tis+eleytherias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUge6WXgpk-7O6hQt5HPryfk3ykRFaacwO4Uy4idt0jgGU6gZC2VOjRxoo0xMY2Jbsa-JDmGQlQ1sS0MlDlM94j1bBNngqVjNMdbudFnqPoi7JhpSgaUggJdbGymcK0wf7wTeTrjoHqrcd/s640/to+agalma+tis+eleytherias.jpg" width="640" /></a></div> <div dir="ltr" style="text-align: left;"> <b> </b></div> <div dir="ltr" style="text-align: left;"> <b>Paul Craig Roberts </b><br /><br /><b>Αν αναρωτιέστε ποιοι είναι οι λόγοι για όλες αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, εδώ είναι η απάντηση.</b><br /><br />Η Ουάσιγκτον έβαλε το τίμημα για να είναι κανείς μέλος της αυτοκρατορίας της υπερβολικά υψηλό. Τα υποτελή κράτη, όπως η Γαλλία και η Γερμανία έχουν αρχίσει να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική έναντι της Ρωσίας. Βλέποντας την αυτοκρατορία της να ραγίσει, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να τρομοκρατήσει τους υποτελείς της, για να τους φέρει πάλι στο σωστό δρόμο. Έτσι, οι τρομοκρατικές επιθέσεις των οποίων είμαστε μάρτυρες στη Γαλλία και τη Γερμανία είναι πολύ πιθανώς να είναι επαναλήψεις της Επιχείρησης Gladio.<br /><br />Η πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στη Ρωσία, την οποία η Ουάσιγκτον έχει επιβάλει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, δεν ωφελεί κανέναν, εκτός από μια χούφτα Αμερικανών ιδεολόγων γνωστών ως νεοσυντηρητικούς (neocons). Οι νεοσυντηρητικοί είναι ψυχοπαθείς σε προχωρημένο στάδιο, οι οποίοι είναι τελείως πρόθυμοι να καταστρέψουν τον πλανήτη, στην προσπάθειά τους για την αμερικανική υπεροχή.<br /><br />Μια αντιπροσωπεία μελών της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και της Γερουσίας επισκέφθηκε στις 28 Ιουλίου 2016 στην Κριμαία, για να συμμετάσχει στην Ημέρα του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού. Ο Thierry Mariani, Γάλλος βουλευτής ο οποίος ηγούταν της αντιπροσωπείας, έδωσε μια ομιλία του ενώπιον του Κοινοβουλίου της Κριμαίας, και εξήγησε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος η Γαλλία να εξακολουθεί να υποστηρίζει τις παράνομες κυρώσεις που επιβάλλονται στη Ρωσία από την Ουάσιγκτον.<br /><br />Όπως περιγράφεται στο Strategic Culture Foundation, πρόκειται για «ένα ρεύμα που ξεκινάει στην Ευρώπη».<br /><br />«Στις 8 Ιουνίου, η γαλλική Γερουσία ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία να ζητήσει από την κυβέρνηση μια σταδιακή μείωση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, υπό το πρίσμα των αυξανόμενων αντιστάσεων σε όλη την Ευρώπη σε αυτά τα κατασταλτικά μέτρα. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε στα τέλη Απριλίου υπέρ της άρσης των κυρώσεων».<br /><br />Πολιτικοί άνδρες στην Ιταλία, το Βέλγιο και τη Κύπρο είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την ίδια πορεία. Πολιτικοί στην Ελλάδα και την Ουγγαρία αρχίζουν, επίσης, να αμφισβητούν την εγκυρότητα αυτών των κυρώσεων.<br /><br />Ο Donald Trump παίρνει τον ίδιο δρόμο, γι 'αυτό το λόγο ο αμερικανικός εκδιδόμενος τύπος (presstitude) προσπαθεί να τον δυσφημίσει και να τον εξαλείψει από τη κούρσα για την προεδρία των ΗΠΑ.<br /><br />Ιστοσελίδες των Δημοκρατικών διαδίδουν φήμες σύμφωνα με τις οποίες ο Trump δεν είχε ποτέ τη πρόθεση να κερδίσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων. Ότι ο στόχος του ήταν να φτάσει δεύτερος στους καταλόγους. Ότι η εκστρατεία του δεν ήταν παρά μόνο μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων στην υπηρεσία της προσωπικής φήμης του, για να την βοηθήσει στις επιχειρήσεις του. Αλλά ότι ο ίδιος και οι σύμβουλοί του υποτίμησαν την απογοήτευση του αμερικανικού εκλογικού σώματος για την παραδοσιακή ελίτ, και ότι ο Trump κέρδισε το χρίσμα, παρά τη θέληση του.<br /><br />Αυτές οι ίδιες ιστοσελίδες των Δημοκρατικών εξηγούν ότι σήμερα ο Trump προσπαθεί να γίνει μη δημοφιλής κατακρίνοντας τις οικογένειες των μουσουλμάνων Αμερικανών ηρώων πολέμου, και τις γυναίκες που επιλέγουν την έκτρωση, για να μπορεί να αποχωρήσει από τον αγώνα, επιτρέποντας με αυτό τον τρόπο στην Εθνική Ρεπουμπλικανική Συνέλευση να επιλέξει έναν άλλο υποψήφιο, ο οποίος μπορεί να σταθεί κατά της Hitlery Clinton, και να είναι ένας υποψήφιος αποδεκτός από τους ολιγάρκες της εξουσίας και από τον εκδιδόμενο τύπο (presstitude).<br /><br />Δεδομένου του προχωρημένου σταδίου εκφύλισης της Αμερικής, τέτοιες ανοησίες είναι δυνατές.<br /><br />Αλλά για την ώρα, έχομε την υποχρέωση να το αμφιβάλλουμε και να το βάλουμε στο λογαριασμό της εκτεταμένης προσπάθειας να εκτροχιαστούν ο Trump και οι ψηφοφόροι του. Το Κακό που κυβερνά την Αμερική καθορίζεται από την προσπάθεια του να τοποθετήσει έναν από τους πιστούς υπηρέτες του στο Λευκό Οίκο, και αυτός ο υπηρέτης είναι σήμερα η Hitlery Clinton.<br /><div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 11.2pt;"> <b><span style="color: #222222; font-family: "bookman old style" , "serif"; font-size: 13.0pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; text-decoration: none; text-underline: none;"></span></span></b></div> </div> </div> <br /> <a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ρωγμές στην Αυτοκρατορία

  Paul Craig Roberts Αν αναρωτιέστε ποιοι είναι οι λόγοι για όλες αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, εδώ...

Διαβάστε την συνέχεια