Η Τουρκία διψά για πυρηνική ενέργεια- Και όχι μόνο

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbOq1oxmPPUTOlVZLf3QgViNb9Lc3bSUSF184tittFpHoyZad7kgIvUx4J4_0Kf_BYyJFRSYhMhdzFnhJ8Y9aTyAz-Gl5i2SBEZB8s5UefGQC9o0FQI5stlX9Zgd78pYI3ylhbY6gjKrk/s850/atomiki-vomva-erdogan.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbOq1oxmPPUTOlVZLf3QgViNb9Lc3bSUSF184tittFpHoyZad7kgIvUx4J4_0Kf_BYyJFRSYhMhdzFnhJ8Y9aTyAz-Gl5i2SBEZB8s5UefGQC9o0FQI5stlX9Zgd78pYI3ylhbY6gjKrk/s16000/atomiki-vomva-erdogan.jpg" /></a><br /><br /><div>Του <b>Κώστα Ράπτη</b><br />Το Ακκουγιού δεν είναι αρκετό. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πρώτου της πυρηνικού σταθμού, η Τουρκία πρόκειται να στραφεί στη δημιουργία δεύτερου και τρίτου. Αυτό εξήγγειλε την Τετάρτη ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, σε ομιλία του κατά τα εγκαίνια του νέου κτιρίου της ρυθμιστικής αρχής ενέργειας της χώρας του.<br /><br />Ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που κατασκευάζει ο ρωσικός όμιλος Rosatom στο Ακκουγιού της επαρχίας της Μερσίνας προβλέπεται να τεθεί σε λειτουργία τον Μάιο του "σημαδιακού" έτους 2023 (οπότε συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας) και να έχει δυναμικότητα 4.800 MW σε πλήρη λειτουργία, καλύπτοντας 10% της ενεργειακής κατανάλωσης της γείτονος.<br /><br />Με χείρα βοηθείας Πούτιν<br /><br />Ο πυρηνικός σταθμός του Ακκουγιού άρχισε να κατασκευάζεται το 2018, βάσει ρωσο-τουρκικής συμφωνίας που υπεγράφη το 2010, και υπολογίζεται να έχει 60-80 χρόνια ζωής. Το project έχει συνολικό κόστος 22 δισ. δολαρίων και πρόκειται να απασχολήσει 15.000 εργαζόμενους κατά την κορύφωση των κατασκευαστικών εργασιών, καθώς και 4.000 σε σταθερή βάση μετά την έναρξη λειτουργίας του. Τον περασμένο Μάρτιο οι πρόεδροι της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, και της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, εγκαινίασαν τα έργα κατασκευής του τρίτου από τους συνολικά τέσσερις αντιδραστήρες του Ακκουγιού, με τον τελευταίο κατά σειρά να τίθεται σε λειτουργία, όπως προβλέπεται, το 2016.<br /><br />Με εκείνη την ευκαιρία ο ένοικος του Κρεμλίνου φρόντισε να τονίσει την ετοιμότητα της χώρας του για την ανάληψη και άλλων αντίστοιχων έργων – όπως αυτά που τώρα εξαγγέλλει, ως γενική κατεύθυνση, ο Ερντογάν.<br /><br />"Σήμα αφύπνισης"<br /><br />Ο ισχυρός άνδρας της Άγκυρας εμφανίστηκε θερμός θιασώτης της πυρηνικής ενέργειας, χαρακτηρίζοντας μάλιστα κάθε αντιτιθέμενο ως αντίπαλο της ευημερίας και ανεξαρτησίας της Τουρκίας και υπενθυμίζοντας ότι αυτή τη στιγμή λειτουργούν συνολικά 443 πυρηνικοί σταθμοί σε περισσότερες από 30 χώρες. Επιπλέον, ο Ταγίπ Ερντογάν εμφάνισε το πυρηνικό ενεργειακό πρόγραμμα της χώρας του ως τη συμβολή της στο διεθνές ζητούμενο της καταπολέμησης της κλιματικής μεταβολής (παράλληλα προς την εξασφάλιση, μέχρι το 2027, 10.000 ΜW από ηλιακή και αιολική ενέργεια, όπως είναι ο επίσημος στόχος).<br /><br />Και, βέβαια, ο Τούρκος ηγέτης επανέλαβε ότι η χώρα του, ενθαρρυμένη από τον εντοπισμό κοιτάσματος φυσικού αερίου 135 δισ. κυβικών μέτρων στη Μαύρη Θάλασσα, θα προχωρήσει στην έναρξη της εξόρυξής του το 2023 και θα εκμεταλλευτεί αντίστοιχες πηγές υδρογονανθράκων οπουδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της Μεσογείου, όποτε αυτές προκύψουν.<br /><br />Η έναρξη λειτουργίας του Ακκουγιού, πρόσθεσε, θα λειτουργήσει ως σήμα αφύπνισης έπειτα από καθυστερήσεις δεκαετιών στην αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας, καθώς, όπως επεσήμανε, η κατανάλωση ενέργειας στην Τουρκία αυξήθηκε μόνο τον τελευταίο χρόνο κατά 8%, ενώ, σύμφωνα με μελέτες, η ζήτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται κατά μέσο όρο με ρυθμό 3,5% ετησίως τα επόμενα χρόνια.<br /><br />Ανάγκη απεξάρτησης<br /><br />Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει λόγους να επιμένει στο ζήτημα, καθώς η ενεργειακή εξάρτηση αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της τουρκικής οικονομίας, ενώ οι ανάγκες ασφαλώς πρόκειται να πολλαπλασιαστούν δεδομένης και της δημογραφικής δυναμικής. Γνωστό είναι το "παράδοξο" της αύξησης του τουρκικού ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών κατά τρόπο ανάλογο προς την αύξηση των τουρκικών εξαγωγών, αφού η τουρκική παραγωγική βάση γεννά ολοένα και μεγαλύτερες ανάγκες για ενέργεια και μηχανολογικό εξοπλισμό που δεν μπορεί να καλύψει. Σε αυτό το πλαίσιο, η Εθνική Ενεργειακή και Εξορυκτική Πολιτική, που εξαγγέλθηκε το 2017, θέτει τον στόχο της χρήσης περισσότερης ενέργειας από εγχώριες και ανανεώσιμες πηγές.<br /><br />Στόχος τα όπλα;<br /><br />Όμως η πυρηνική ενέργεια βοηθά να γίνουν ταχύτερα βήματα ενεργειακής απεξάρτησης. Εξού και ο Ταγίπ Ερντογάν είναι τόσο πρόθυμος να παραβλέψει τις αντιρρήσεις όσων στέκονται στα περιβαλλοντικά ρίσκα της κατασκευής πυρηνικών σταθμών, δεδομένης μάλιστα της σεισμικότητας της Τουρκίας, η οποία μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας το 2011 δεν μπορεί να παραβλέπεται ελαφρά τη καρδία.<br /><br />Ενδέχεται δε ο Τούρκος ηγέτης να δελεάζεται και από άλλες δυνατότητες της πυρηνικής ενέργειας. Οι πάντες θυμούνται ότι σε ομιλία του το 2019 για τα εκατοντάχρονα της έναρξης του κεμαλικού απελευθερωτικού κινήματος ο Ερντογάν κατήγγειλε το γεγονός ότι η Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων απαγορεύει την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου σε χώρες σαν τη δική του, περιορίζοντας το δικαίωμα αυτό μόνο σε έναν μικρό αριθμό μεγάλων δυνάμεων ή σε κράτη σαν το Ισραήλ που απλώς δεν την έχουν υπογράψει.<br /><br />Πληθωριστικός εφιάλτης εν μέσω και της υποχώρησης της λίρας<br /><br />Ο φιλόδοξος ενεργειακός σχεδιασμός των κυβερνώντων στη γείτονα αναφέρεται στο περισσότερο ή λιγότερο μακρινό μέλλον. Το παρόν, όμως, σημαδεύεται από την τρέχουσα ενεργειακή κρίση, η οποία παροξύνει τα ουκ ολίγα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας.<br /><br />Σε μια χώρα η οποία καλύπτει από εισαγωγές το 93% των αναγκών της σε πετρέλαιο και το 98% των αναγκών της σε φυσικό αέριο, η κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στις διεθνείς αγορές προορίζεται να έχει οδυνηρό αντίκτυπο. Πόσω μάλλον που ο πληθωρισμός ήδη "τρέχει" με 20%, ξεπερνώντας τα επιτόκια που η πολιτική Ερντογάν επιμένει να συμπιέζει. Σαν να μην ήταν δηλ. αρκετές οι πληθωριστικές πιέσεις που δημιουργεί έτσι και αλλιώς η υποτίμηση της λίρας κατά 7% τον τελευταίο μήνα.<br /><br />Μόνο τον Οκτώβριο η τιμή της βενζίνης αυξήθηκε τέσσερις φορές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαμαρτυρίες των οδηγών ταξί, ενώ η τιμή του φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 46,8% για τους σταθμούς παραγωγής ενέργειας και κατά 48,4% για τη βιομηχανία, χωρίς πάντως να έχουν μετακυλιστεί ακόμη στα νοικοκυριά.<br /><br />Δύσκολες διαπραγματεύσεις<br /><br />Το 2019, πριν από την εμφάνιση της πανδημίας, τα κόστη των εισαγωγών ενέργειας της Τουρκίας ανέρχονταν σε 41 δισ. δολάρια, ήτοι 20% του συνόλου των εισαγωγών, με το φυσικό αέριο (12 δισ. δολάρια) να κατευθύνεται κατά 32,3% στα νοικοκυριά, κατά 28,7% σε σταθμούς παραγωγής ενέργειας (που προσφέρουν το 25,6% του συνολικού ενεργειακού μείγματος) και κατά 26,7% στη βιομηχανία.<br /><br />Η στενότητα στην αγορά πετρελαίου (όπου η αύξηση της παραγωγής που δέχτηκε ο OPEC+ υπολείπεται κατά 100.000 βαρέλια ημερησίως της παρατηρούμενης αύξησης της ζήτησης, ενώ οι τιμές αναμένεται κατά την Goldman Sachs να ξεπεράσουν τα 90 δολάρια ανά βαρέλι μέχρι το γύρισμα του χρόνου) υποχρεώνει την Τουρκία να στραφεί εντονότερα προς το φυσικό αέριο, όπου όμως οι πηγές είναι συγκεκριμένες: Ρωσία και Αζερμπαϊτζάν. Ήδη το δεύτερο διευκολύνει με την παροχή πρόσθετης ποσότητας, ωστόσο οι διαπραγματεύσεις με την Gazprom αναμένονται σκληρές. Και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η χώρα του Ερντογάν θα ήταν να μείνει με ακάλυπτες ανάγκες που θα την οδηγούσαν στην απρόβλεπτη spot αγορά.<br /><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Τουρκία διψά για πυρηνική ενέργεια- Και όχι μόνο

Του Κώστα Ράπτη Το Ακκουγιού δεν είναι αρκετό. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πρώτου της πυρηνικού σταθμού, η Τουρκία πρόκειται να στραφεί σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μπορεί ο γεωπολιτικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Γερμανίας-Ιράν να εκτοπίσει τις ΗΠΑ;

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/11/geopolitics.png"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/11/geopolitics-696x406.png" /></a><br /><br /><b>Alfredo Jalife Rahme</b>. /<a href="https://reseauinternational.net/author/avic/">Réseau International</a>.<br />Μετάφραση: Μ.Στυλιανού<br /><br />Ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός Πέπε Εσκομπάρ – ένας από τους καλύτερους στον κόσμο για την ευρασιατική περιοχή και πολύ ανώτερος από τον Ισραηλινό-αμερικανό Ρόμπερτ Κάπλαν, ο οποίος έχει γίνει χυδαίος προπαγανδιστής του Πενταγώνου – διατυπώνει μια τολμηρή μελλοντολογική θεωρία για το μέλλον με τον νέο άξονα Ρωσίας/Κίνας/Γερμανίας/Ιράν.<br /><br />Μετά από 117 χρόνια, η διατριβή του γεωγράφου Sir Halford John Mackinder – που αποφάνθηκε υπέρ της βρετανικής θαλασσοκρατίας – στην Ευρασία ως «καρδιά» – ενώ αρχικά φαντάστηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πιθανό να περιοριστούν σε ένα περιθωριοποιημένο «νησί» – επιστρέφει τώρα με σθένος, έχοντας εκπληρώσει την τελολογική αποστολή της παγκόσμιας κυριαρχίας από την Αγγλόσφαιρα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στον παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά αυτό το σενάριο Μακίντερ επιστρέφει τώρα προς την «αντίθετη κατεύθυνση»: Όταν οι Ευρασιανοί, που θεωρούνται «απομονωμένοι» σύμφωνα με τους κληρονόμους αυτής της Μακκιντερικής προοπτικής, αναλάβουν τη γεωστρατηγική δάδα, θα είναι εις βάρος της αναμφισβήτητης παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /><br />Στο πολύ συμπαθητικό ύφος του για τη βελτιστοποίηση των «σκληρών δεδομένων» στο ρυθμό της σάμπα, ο Εσκομπάρ δηλώνει: «Σήμερα, δεν είναι ο άξονας Γερμανίας-Ιαπωνίας, αλλά το φάσμα μιας συνεννόησης Ρωσίας-Κίνας-Γερμανίας που τρομοκρατεί τον ηγεμόνα ,ως ευρασιατικό τρίο ικανό να στείλει την παγκόσμια κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στον σκουπιδοτενεκέ [sic] της ιστορίας».<br /><br />Εξηγεί ότι η Ρωσία και η Κίνα σταμάτησαν να δείχνουν την «άπειρη ταοϊστική υπομονή τους (σημείωση: κινεζική φιλοσοφία της αρμονίας και του «πνευματικού μονοπατιού»), μόλις οι «μεγάλοι παίκτες» στην καρδιά της Ευρασίας (Mackinder dixit) «είδαν καθαρά μέσα από την ομίχλη της αυτοκρατορικής προπαγάνδας».<br /><br />Πράγματι, η παρακμιακή πλέον αμερικανική αυτοκρατορία, που επεκτάθηκε στη θαλασοκρατική και οικονομική Αγγλόσφαιρα, εξακολουθεί να κατέχει μια απαράμιλλη ηγεσία με την ισχυρή μηχανή της «μαύρης προπαγάνδας», σε συμμαχία με την δολοπλοκία, αλλά ωστόσο κλονίζεται από το έργο του ψηφιακού γιουάν και τη θριαμβευτική επιστροφή πολύτιμων μετάλλων (χρυσού και αργύρου).<br /><br />Ο Εσκομπάρ δεν κρύβει ότι ο δρόμος θα είναι «μακρύς και με πολλές εκτροπές, αλλά ο ορίζοντας [sic] θα αποκαλύψει τελικά μια συμμαχία Γερμανίας/Ρωσίας/Κίνας/Ιράν [sic] που θα μεταμορφώσει την παγκόσμια σκακιέρα», όπως δηλώνει , με έμμεση παραπομπή στο βιβλίο του παθολογικά Ρωσο- φόβου Zbigniew Brzezinsk.<br /><br />Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες – τις οποίες περιγράφει ως «αυτοκρατορία χάους– «αποβάλλονται σταδιακά και αμείλικτα (sic) από την καρδιά της Ευρασίας, η Ρωσία και η Κίνα διαχειρίζονται από κοινού τις υποθέσεις της Κεντρικής Ασίας», όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη διάσκεψη στην Τασκένδη (Ουζμπεκιστάν), μια χώρα της Κεντρικής Ασίας.<br /><br />Ο Εσκομπάρ εκθέτει τη σύγκρουση του Δρόμου του Μεταξιού εναντίον της QUAD – ΗΠΑ / Ινδία / Ιαπωνία / Αυστραλία – και της περιφερειακής ηγεσίας της Ρωσίας, η οποία πιέζει για τη “μεγάλη ευρασιατική εταιρική σχέση”, και η οποία, επιπλέον, ανανέωσε με την Κίνα για άλλα πέντε χρόνια τη Συνθήκη Καλής Γειτονίας, Φιλίας και Συνεργασίας, η οποία υπεγράφη το 2001.<div><br />Είναι σαφές ότι κατά τους πρώτους έξι μήνες του Μπάιντεν, ίσως σε μια προσπάθεια να αποπλανήσουν το Βερολίνο για να δημιουργήσουν μια ιερή ευρωπαϊκή συμμαχία κατά της Κίνας, οι ΗΠΑ έχουν παραιτηθεί από τις αντιρωσικές επιπτώσεις της Ουκρανίας, της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής («Ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2: Νίκη της Γερμανίας και της Ρωσίας· Η Ουκρανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν· πρβλ.<a href="https://bit.ly/3AamvaO">,</a>καθώς αποσύρονται από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.<br /><br />Ο Πέπε Εσκομπάρ περιγράφει τη σύγκρουση στην Τιαντζίν μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας ως «γεωπολιτικό σεισμό», όπως έχω ήδη επισημάνει για τις «τρεις εντολές» με τις οποίες ο κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι νίκησε την Αμερικανο-Ισραηλινή υφυπουργό Εξωτερικών Γουέντι Σέρμαν.<br /><br />Ο Εσκομπάρ χλευάζει το εξευτελιστικό επίπεδο των αμερικανικών δεξαμενών σκέψης, όταν το Carnegie Endowment, με 11 συγγραφείς – συμπεριλαμβανομένου του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας<a href="https://bit.ly/3jh4DEB">,</a> ισραηλινοαμερικανού Τζέικ Σάλιβαν – υποστηρίζει πώς «η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα λειτουργήσει καλύτερα για τη μεσαία τάξη». Κανένα σχόλιο!<br /><br />Ο Εσκομπάρ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «είναι πλέον η αρχή ενός νέου γεωπολιτικού κόσμου και του prequel» – το πλαίσιο που οδηγεί στα γεγονότα – «ενός αυτοκρατορικού ρέκβιεμ» όπου «θα ακολουθήσουν πολλές συνέχειες».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Μπορεί ο γεωπολιτικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Γερμανίας-Ιράν να εκτοπίσει τις ΗΠΑ;

Alfredo Jalife Rahme . / Réseau International . Μετάφραση: Μ.Στυλιανού Ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός Πέπε Εσκομπάρ – ένας από τους καλύτερους σ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Ο Ερντογάν σήμερα, οι κεμαλιστές αύριο και η «Γαλάζια Πατρίδα» πάντα εδώ»

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/01-01/tourkia_kemal.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/01-01/tourkia_kemal-696x455.jpg" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μία έντονη και συνεχώς αυξανόμενη επιθετική ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν ,του Χουλουσί Ακάρ ,του Μεβλούτ Τσαβούσογλου και γενικότερα όλου του τουρκικού πολιτικού σκηνικού σε βάρος της Ελλάδας .</span></h3><b>Γιώργος Σπ. Τσιτσιλιάνος</b><br />Οι δηλώσεις του Ερντογάν ” αν αφήσουμε πέντε εκατομμύρια μετανάστες τι θα κάνει η Ελλάδα ” καθώς και οι ανάλογες δηλώσεις όλων αυτών για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης,για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα,για την αναγγελία των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων της χώρας μας ,για την Κύπρο για την νοτιοανατολική Μεσόγειο, και για τη Λιβύη.Αυτά σε συνάρτηση με την φθίνουσα πορεία της τουρκικής οικονομίας ,και τη διεθνή απομόνωση του Ερντογάν από τις μεγάλες δυνάμεις,πλην της Ρωσίας της οποίας η μέχρι τώρα στάση βρίσκεται υπό σκέψη σε μία ζυγαριά ,δείχνουν το πανικό στον οποίο έχει περιέλθει η τουρκική πολιτική ηγεσία,αφού λογικά ανατρέπεται τουλάχιστον προς το παρόν το σχέδιο ” της γαλάζιας πατρίδας “,που αποτελεί το τουρκικό διαχρονικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής τους.<br /><br />Είναι γεγονός,παρακολουθώντας από κοντά τον τελευταίο χρόνο τις κινήσεις της κυβέρνησης ως προς τα εξοπλιστικά,έχει προβεί σε λίαν αξιόλογες κινήσεις κύριες και δευτερεύουσες για την σημαντική ενίσχυση της άμυνας της χώρας,που δεν θα ήθελα να τις απαριθμήσω για ευνόητους λόγους. Θα σταθώ μόνο σε κάτι που είναι ευρέως γνωστό,δηλαδή στην προμήθεια των είκοσι τεσσάρων αεροσκαφών Rafale ,που μέρος αυτών, θα είναι επιχειρησιακά εκμεταλλεύσιμα σε λίαν ικανοποιητικό επίπεδο περί το τέλος του επόμενου έτους. Με τα όπλα που θα διαθέτουν τα Rafale και τα Mirage 2000-5 ( πύραυλοι METEOR ,AM-39 EXOCET, SCALP -EG),μαζί με τα F-16 Blk 52+ adv και F-16 Blk 50, θα δημιουργήσουν μία ποιοτική υπεροχή στον αέρα έναντι της τουρκικής αεροπορίας , και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Ακάρ,που είναι η κύρια αιτία του εκνευρισμού του. <br /><br />Ωστόσο ,το πρόγραμμα των αεροσκαφών Rafale δεν συνδέθηκε με τις απαραίτητες βιομηχανικές επιστροφές και αυτό είναι ένα αρνητικό στοιχείο ,το οποίο θα το βρούμε μπροστά μας λόγω των οικονομικών απωλειών που θα έχουμε μακροπρόθεσμα ( έχω αναφερθεί πολλάκις σ’ αυτό το θέμα) .Ωστόσο,η ανάγκη της ενίσχυσης των ΕΔ ήταν μεγάλη και ταχείας κατά το δυνατόν αναπλήρωσης, λόγω της διαχρονικής αδιαφορίας του πολιτικού συστήματος, που δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση ,παρά τα όποια οικονομικά προβλήματα λόγω των μνημονίων.Είναι γεγονός λόγω του επείγοντος ,δεν υπήρχε ο κατάλληλος χρόνος ορθής διαπραγμάτευσης με τη Γαλλία,που θα καλύπτει παράλληλα και τις ανάγκες της αμυντικής μας βιομηχανίας. Δεν αναφέρω τα αεροσκάφη F-16 blk 52+adv που πρόκειται να αναβαθμιστούν σε Viper ,ούτε την προμήθεια των τριών φρεγατών Belharra ,γιατί αυτά τα προγράμματα από ότι φαίνεται θα καθυστερήσουν σημαντικά να υλοποιηθούν. Ας είχαμε μυαλό να φροντίσουμε την αποτρεπτική δυνατότητα της πατρίδας μας ” πριν πεινάσουμε “,γιατί η απειλή ήταν διαχρονικά ορατή και οι ελληνικές κυβερνήσεις το γνώριζαν.<br /><br />Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι το επόμενο άμεσο χρονικό διάστημα.<br /><br />Η προμήθεια των αεροσκαφών Rafale αποτελεί ουσιαστικό αξιόπιστο ανασταλτικό παράγοντα για την Τουρκία ,αν θελήσει να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο τουλάχιστον στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου.<br /><br />Επίσης, ο Ερντογάν είναι προβληματισμένος με τις δύο αμυντικές συμφωνίες της χώρας μας ,τόσο με τη Γαλλία , όσο και με τις Ηνωμένες Πολιτείες , παρά τα όποια συμβατικά τους προβλήματα,( έχω αναφερθεί σε αυτό το θέμα ) γιατί δεν γνωρίζει την αντίδραση των εν λόγω χωρών, και ιδιαίτερα της Γαλλίας σε περίπτωση που θα θελήσει να δημιουργήσει κάποιο επεισόδιο στην ανατολική Μεσόγειο, στη Κύπρο, και νοτιοανατολικά της Κρήτης.<br /><br />Η πανούργα λογική του Ερντογάν ,εκβιάζοντας καταστάσεις για να αποκτήσει γεωπολιτικά οφέλη ,βλέπει ότι δεν του βγαίνει αυτή τη χρονική περίοδο με τον νέο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, και ενδεχομένως με τον νέο καγκελάριο της Γερμανίας. Βλέπει ότι έχασε τα στηρίγματα που ακουμπούσε,πρώτα ο Ντόναλντ Τραμπ, τώρα η Άγκελα Μέρκελ ,που του έδωσαν το δικαίωμα να ελέγχει καταστάσεις, και έχει περιέλθει σε μία περιδίνηση αναζητώντας διέξοδο επαναφοράς στη κανονικότητα. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ο εκβιασμός του στην συνδιάσκεψη των Παρισίων για την Λιβύη, για την μη παρουσία της Ελλάδας,της Κύπρου και του Ισραήλ στη σύνοδο απορρίφθηκε από το Γάλλο πρόεδρο,που από ότι φαίνεται έχει την στήριξη στη παρούσα περίοδο των ΗΠΑ, παρά το “βατερλώ” που δημιουργήθηκε με τη συμφωνία AUKUS.Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτή την κρίσιμη σύνοδο, όφειλε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ακύρωσης της τουρκολιβυκής συμφωνίας,η οποία αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα που αγγίζει τα ελληνικά συμφέροντα. Ωστόσο, δεν είδα στην ανακοίνωση της συνόδου κάποια μνημόνευση προς αυτή την κατεύθυνση!<br /><br /> Εκτιμώ, ότι αν ο Ερντογάν συνεχίσει την ίδια λογική με τη δύση και δεν αλλάξει συμπεριφορά, σε συνδυασμό με τα συσσωρευμένα προβλήματα της τουρκικής οικονομίας και με αυτά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα ψωμιά του είναι λίγα. <br /><br />Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη μου δεν θα αργήσει να έρθει.Η πιθανή διάδοχος κεμαλική νέα πολιτική κατάσταση στη Τουρκία ,πολύ αμφιβάλλω, αν με αυτή, θα επέλθει μία αν όχι ριζική ,έστω μία μερική αναδιάταξη των τουρκικών επιδιώξεων τόσο στο Αιγαίο όσο και στη Κύπρο.Οι μεγάλες δυνάμεις της δύσης ,που επιθυμούν να έχουν καλές σχέσεις με την Τουρκία ,λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης και του μεταναστευτικού προβλήματος ,θα αλλάξουν στρατηγική. Θα δούμε ενδεχομένως αλλαγή συμπεριφοράς στο θέμα των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, και επιπλέον μία διαφορετική αντιμετώπιση στα ελληνοτουρκικά ζητήματα με ότι αυτό συνεπάγεται,που θα δημιουργήσουν προβλήματα στην εξωτερική πολιτική της χώρας.<br /><br />Το τουρκικό δόγμα της ” γαλάζιας πατρίδας ” είναι πολύ καλά χαραγμένο στη συνείδηση του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού της Τουρκίας.Επομένως, σ’ αυτή τη περίπτωση η απειλή και τα προβλήματα με την γείτονα θα υφίστανται,θα πάρουν ίσως χειρότερη ρότα για τα ελληνικά συμφέροντα και θα έχουν διάρκεια. Ως εκ τούτου, η εξωτερική μας πολιτική οφείλει να βλέπει στο ” βάθος του τούνελ “με παράλληλη αυξημένη επαγρύπνηση στα αμυντικά μας καθήκοντα.Με νέα λογική στα εξοπλιστικά μας προγράμματα που βρίσκονται σε διαπραγμάτευση δίνοντας τροφή στην αμυντική μας βιομηχανία ,και αυτών που είναι σε εξέλιξη ,( ορισμένα καθυστερούν αδικαιολόγητα ,γνωρίζουν στο ΥΠΕΘΑ ) ώστε να επιταχυνθεί η υλοποίησή τους.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Ο Ερντογάν σήμερα, οι κεμαλιστές αύριο και η «Γαλάζια Πατρίδα» πάντα εδώ»

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μία έντονη και συνεχώς αυξανόμενη επιθετική ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν ,του Χουλουσί Ακάρ ,του Μεβλούτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αυτοί εμπλέκονται στο μέλλον της Λιβύης.

<img height="476" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-11/%CE%BE%CE%BE.jpeg?itok=5atlIrup" width="1000" /><br /><br />Πως διαμορφώνονται οι ισορροπίες μετά την διάσκεψη στο Παρίσι<br /><br />Με την αντίστοιχη διεθνή υποστήριξη που συμφωνήθηκε στη Διάσκεψη του Παρισιού, η Λιβύη θα πρέπει να πραγματοποιήσει τις πρώτες ελεύθερες, τακτικές, χωρίς αποκλεισμούς και αξιόπιστες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της στις 24 Δεκεμβρίου. Οι εκλογές θα πρέπει επομένως να βάλουν τέλος-ή τουλάχιστον να αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από μια προσωρινή εκεχειρία- στην πόλωση της χώρας, η οποία χωρίζεται σε δύο μέρη, υποδιαιρούμενη σε ζώνες όπου εξακολουθεί να βασιλεύει ο νόμος των ισχυρότερων από τους νέους πολέμαρχους.<br /><br />Η επιστροφή της Λιβύης σε έναν ορισμένο βαθμό κανονικότητας είναι απαραίτητη για να εκτονωθεί μια από τις εστίες αστάθειας που συγκλονίζει τη Μεσόγειο. Εξ ου και η αποφασιστικότητα του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να συγκεντρώσει στη γαλλική πρωτεύουσα όλους όσοι παίζουν τα διάφορα ατού τους στην περιοχή. Όλοι, από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες μέχρι τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον πιθανό διάδοχό της ως πολιτικό ηγέτη της ΕΕ, τον Ιταλό Μάριο Ντράγκι, μέχρι τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι και φυσικά τον Μοχάμεντ Αλ-Μάνφι της Λιβύης, Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου, και τον πρωθυπουργό Adbel Hamid Dbeibah. Και ούτω καθεξής, έως και τριάντα χώρες ενδιαφέρονται να βγάλουν τη Λιβύη από το τέλμα που υποφέρει από την ανατροπή και τη δολοφονία του Μουαμάρ αλ Καντάφι.<br /><br />Σε αυτή τη συναυλία των κορυφαίων φωνών, όμως, έλειπαν δύο από τις πιο σημαντικές και εμπλεκόμενες πλευρές: αυτές του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που έστειλαν τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και τον Υφυπουργό Σεντάτ Ονάλ, αντίστοιχα.<br /><br />Η Ρωσία και η Τουρκία είναι σημαντικοί παίκτες στη Λιβύη. Ο πρώτος υποστηρίζει ανοιχτά και τον Στρατάρχη Khalifa Haftar, τον ισχυρό άνδρα της Κυρηναϊκής και κορυφαίο υποψήφιο στις εκλογές. Η τελευταία βασίζεται στις υπηρεσίες της ρωσικής εταιρείας υπηρεσιών ασφάλειας και επιμελητείας Wagner, της οποίας οι μισθοφόροι καταλαμβάνουν τις πιο σημαντικές θέσεις στον προεδρικό κύκλο σε χώρες όπως το Μάλι και η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ενώ ο Χάφταρ φέρεται να έχει περίπου 300 πράκτορες της Wagner στην αποκλειστική του υπηρεσία. Φυσικά, το Κρεμλίνο, δια στόματος του διπλωματικού του επικεφαλής Σεργκέι Λαβρόφ, αρνείται οποιαδήποτε εξάρτηση από την Βάγκνερ. Ευθυγραμμισμένα με την υποστήριξη της Ρωσίας προς τον Χάφταρ είναι κυρίως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος.<br /><br />Η Τουρκία, από την πλευρά της, διατηρεί την υποστήριξή της στην κυβέρνηση ενότητας στην Τρίπολη μέσω ενός στρατιωτικού σώματος και της άτυπης κάλυψης ενός δικτύου πρακτόρων, κυρίως Σύριους που κέρδισαν την τουρκική υπόθεση. Σε αυτό το σενάριο υποτιθέμενης υποστήριξης, κατασκοπείας και μεταλλαγμένων πιστών, δραστηριοποιούνται επίσης πράκτορες από το Σουδάν και το Τσαντ, χώρες που επίσης επηρεάζονται πολύ από ό,τι συμβαίνει στη Λιβύη. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η ΕΕ υποτίθεται ότι θέλει και εργάζεται ουδέτερα για μια διαρκή λύση που θα διαιτητεύεται από τις πολιτικές δυνάμεις της ίδιας της Λιβύης.<br /><br />Επικίνδυνο νεκροταφείο στρατιωτικών παλιοσίδερων<br /><br />Η χώρα, η οποία έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο στρατιωτικού εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένου πυρηνικού υλικού χαμηλής ισχύος, έχει πέσει θύμα της λεηλασίας αυτού του στρατιωτικού σκραπ από κάθε είδους συμμορίες, συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των πιο ριζοσπαστικών τζιχαντιστών μαχητών, και κατά συνέπεια έχει γίνει μια ανεξέλεγκτη βάση για επιχειρήσεις για τη σταδιακή κατάληψη περιοχών του Σαχέλ.<br /><br />Είναι ο κίνδυνος αυτής της μετατόπισης που οδήγησε τον Μακρόν να αναλάβει την πρωτοβουλία, καταρχήν με την υποστήριξη ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας που εκπροσωπείται στο Παρίσι για τις μελλοντικές εκλογές ως αφετηρία προς τη σταθεροποίηση. Για το σκοπό αυτό, οι Τούρκοι και οι Ρώσοι θα πρέπει πρώτα να αποσύρουν τις στρατιωτικές και μισθοφορικές δυνάμεις τους..<br /><br />Όνειρα απατηλά;<br /><br />Πέρα από τον αναπόδραστο Χάφταρ, μένει να δούμε ποιοι άλλοι θα είναι υποψήφιοι και, το κρίσιμο, αν θα αποδεχτούν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα της κάλπης. Σε αντίθετη περίπτωση θα δημιουργούσε τη βάσιμη υποψία ότι, αν χάσουν, θα επέστρεφαν στο προηγούμενο καθεστώς όπου κυριαρχούσαν οι πολέμαρχοι.<br /><br />Παρά τις αρνήσεις του, ένας άλλος υποψήφιος που θα είναι αναπόφευκτος είναι ο Abdel Hamid Dbeibah, ο σημερινός πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και μετάβασης, αγαπημένος της Τουρκίας. Ο Saadi al-Islam Gaddafi, ο γιος του λιντσαρισμένου Λίβυου ηγέτη, απειλεί επίσης να κατέβει στις εκλογές. Η παρουσία του, και κυρίως το αποτέλεσμα που θα έχει, θα είναι το μέτρο της υποθετικής νοσταλγίας των Λιβυών για το καθεστώς του δικτάτορα ή της επιθυμίας να γυρίσουν σελίδα σε μια από τις μεσογειακές χώρες με τις μεγαλύτερες δυνατότητες.<br /><br />Σε όλα αυτά η Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά... Καλά τα ταξίδια Δένδια και οι δηλώσεις αλλά φάνηκε κι από όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης στο Παρίσι. Η Ελλάδα περιμένει την νόμιμη κυβέρνηση να συνεργαστεί μαζί της.... Φέξε μου και γλίστρησα...<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αυτοί εμπλέκονται στο μέλλον της Λιβύης.

Πως διαμορφώνονται οι ισορροπίες μετά την διάσκεψη στο Παρίσι Με την αντίστοιχη διεθνή υποστήριξη που συμφωνήθηκε στη Διάσκεψη του Παρισιού,...

Διαβάστε την συνέχεια

“Χρειάζεται τουρκικός στρατός στην Κύπρο”… Απόρρητο παίγνιο της Τουρκίας.

<img height="502" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/11/211113234339_guterres-cran-montana02-1024x672.jpg" width="1024" /><br /><br />Του <b>ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ</b><br />“Ο Γενικός Γραμματέας (Αντόνιο Γκουτέρες) ρώτησε κατά πόσο η Τουρκία θα αποδεχόταν μείωση των στρατευμάτων της στο επίπεδο που προνοεί η Συνθήκη Συμμαχίας. Ο κ. Τσαβούσογλου υπέδειξε πως η Συνθήκη Συμμαχίας προνοεί 650 Τούρκους στρατιώτες. Αποδεχθήκαμε αυτόν τον αριθμό το 2004. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν. Με δεδομένες τις συνθήκες εκτός Κύπρου (Συρία, ενέργεια, τρομοκρατία ) ο αριθμός των στρατιωτών θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον συγκεκριμένο, ειδικά αν υπάρχει τουρκική βάση” (στο νησί). <br /><br />Τα παραπάνω αναφέρονται σε εμπιστευτικό έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών, ως μέρος της δεύτερης συνομιλίας του γενικού γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, πριν από το επίμαχο δείπνο στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας, κατά το οποίο ο εκπρόσωπος της κατοχικής δύναμης οδήγησε τις συνομιλίες σε αδιέξοδο.<br /><br />Η δεύτερη αυτή συνομιλία, που πραγματοποιήθηκε στις 6 Ιουλίου, στις 4:30 το απόγευμα, έδειξε ότι η Τουρκία δεν υποχωρούσε ούτε στο θέμα της παραμονής των στρατευμάτων της και μάλιστα δεν δεχόταν και μείωση τους, επειδή όπως είπε ο κ. Τσαβούσογλου οι καιροί άλλαξαν.<br /><br />Είναι φανερό από τη συνομιλία ότι ο κ. Γκουτέρες προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον Τούρκο συνομιλητή του, αλλά αυτός είναι ανένδοτος. Σημειώνει, όμως, με απαράδεκτο τρόπο ότι πρέπει να πείσουν τους Ελληνοκύπριους ότι μια πολύ θετική εξέλιξη στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω ουσιαστικών υποχωρήσεων στα άλλα τέσσερα κεφάλαια.<br /><br />Δηλαδή, για να υποχωρήσει η Τουρκία στο θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, η κατοχική δύναμη έπρεπε να εξασφαλίσει κέρδη σε άλλες πτυχές του Κυπριακού.<br /><br />Σε αυτή τη δεύτερη διερευνητική συνάντηση με τον Τούρκο υπουργό, που έγινε τέσσερις ώρες μετά την προηγούμενη και πριν από το επίμαχο δείπνο, ο κ. Γκουτέρες ζητούσε συνεχώς διευκρινήσεις για τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας αναφορικά με τα θέματα που αφορούσαν τα τουρκικά στρατεύματα. Το βασικό ερώτημα ήταν αν θα παραμείνουν και μετά τη λύση ή αν θα αποχωρήσουν.<br /><br />Η κουβέντα γινόταν όχι για ρήτρα αποχώρησης όλων των τουρκικών στρατευμάτων, όπως νομίζαμε όλοι τότε, αλλά για τη μόνιμη παραμονή των στρατευμάτων, και τον τελικό τους αριθμό στρατευμάτων. Τα πρακτικά, που κράτησε εκ μέρους των Ηνωμένων Εθνών ο Ματίας Σούστερ, ομιλούν από μόνα τους.<br /><br />Ο Τούρκος υπουργός δεν υποχώρησε και ξεκαθάρισε ότι:<br /><br />Δεν θα αποχωρούσαν ποτέ τα κατοχικά στρατεύματα, και<br />Ταυτόχρονα απαιτούσε αύξηση του τελικού αριθμού που θα παρέμεναν.<br /><br />Στο σημείο αυτό, όπως αναφέρουμε παραπάνω, επικαλέστηκε εξωτερικούς κίνδυνους και το γεγονός ότι απαιτούσε ικανοποιητικό αριθμό στρατιωτών που θα παρέμεναν στην τουρκική βάση.<br /><br />Από το έγγραφο των πρακτικών του ΟΗΕ εγείρονται σοβαρά ερωτήματα για τον ρόλο του ίδιου του γενικού γραμματέα.<div><br />Οι προτάσεις Αναστασιάδη<br /><br />Διπλωματική πηγή με την οποία συζητήσαμε το θέμα, υπογράμμισε αυτήν την παλινωδία του κ. Γκουτέρες διότι δεν εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, έκανε οδυνηρές για τους Ελληνοκύπριους παραχωρήσεις, πολλές ώρες πριν από τις συναντήσεις του Γ.Γ. του ΟΗΕ με τον κ. Τσαβούσογλου.<br /><br />Και το ερώτημα είναι γιατί δεν απάντησε στον Τούρκο υπουργό με το στοιχείο των υποχωρήσεων του κ. Αναστασιάδη, όταν ο κ. Τσαβούσογλου ομιλούσε ξανά και ξανά για την ανάγκη προόδου στα αλλά τέσσερα θέματα του ενδοκοινοτικού διαλόγου στο τραπέζι 2 ώστε η Τουρκία να είναι δήθεν πιο ευέλικτη.<br /><br />Ένα βασικό ερώτημα είναι αυτό: Γιατί αγνόησε πλήρως και δεν εκμεταλλεύθηκε το πακέτο προτάσεων των απαράδεκτων υποχωρήσεων του Κύπριου προέδρου;<br /><br />Ο κ. Αναστασιάδης είχε καταγράψει υποχωρήσεις σε όλες τις πτυχές του πλαισίου του Γ.Γ. του ΟΗΕ. Δηλαδή:<br /><br />Στην εκ περιτροπής προεδρία, στην αποτελεσματική συμμετοχή όλων, στο περιουσιακό και στην ίση μεταχείριση των Ελλήνων και των Τούρκων υπηκόων του νησιού. Βεβαίως, έθετε ως προϋπόθεση την κατάργηση των εγγυήσεων, την κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων και ότι σε βάθος χρόνου 5 με 7 χρόνων θα επιβαλλόταν ρήτρα αποχώρησης όλων των στρατευμάτων.<br /><br />Άρα ο κ. Αναστασιάδης αποδεχόταν την παραμονή για μερικά χρόνια. Όμως φάνηκε πως η Τουρκία με τη λέξη παραμονή, εννοούσε για πάντα.<br /><br />Η διπλωματική πηγή πιστεύει ότι αυτό ήταν το πιο σοβαρό λάθος του κ. Γκουτέρες εκείνη τη μοιραία τελευταία μέρα των συνομιλιών. Εάν ο Γ.Γ. του ΟΗΕ συζητούσε με τον κ. Τσαβούσογλου τις οδυνηρές παραχωρήσεις του κ. Αναστασιάδη ίσως η Τουρκία να σκεφτόταν διαφορετικά, αν και τα πρακτικά δείχνουν ότι η κατοχική δύναμη δεν ομιλούσε ποτέ για αποχώρηση του τουρκικού στρατού.<br /><br />Αντίθετα, στο δείπνο που ακολούθησε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ έστρεψε τη συζήτηση αλλού (σύμφωνα με άλλα πρακτικά που θα δημοσιεύσουμε στη συνέχεια). Η προσπάθεια του, δυστυχώς, ήταν να παρουσιάσει την Τουρκία ότι ήταν έτοιμη για πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων και για πλήρη αποχώρηση των στρατευμάτων της σε …βάθος χρόνου!<br /><br />Όμως, δεν μπορούσε να αποδείξει γραπτώς ή με επίσημη τοποθέτηση του κ. Τσαβούσογλου ενώπιον όλων, ότι αυτή ήταν η απόφαση της. Έτσι οι συνομιλίες κατέρρευσαν.<br /><br />Αδιαπραγμάτευτες θέσεις<br /><br />Τα επίσημα πρακτικά του ΟΗΕ, από τις δύο συναντήσεις με τον κ. Τσαβούσογλου, αποδεικνύουν ότι η κατοχική δύναμη επέμενε στις γνωστές θέσεις της, που όπως φαίνεται από το έγγραφο, είναι αδιαπραγμάτευτες.<br /><br />Η διπλωματική πηγή πιστεύει ότι:<br /><br />Ο κ. Γκουτέρες κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περιθώριο συμφωνίας στο Κραν Μοντανά, και προσπάθησε με ασάφειες και υπονοούμενα ότι δήθεν η Τουρκία αποδέχεται την κατάργηση των εγγυήσεων ώστε να περάσει η διάσκεψη στο επίπεδο των πρωθυπουργών της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας, όπου θα ασκείτο εξαιρετική και αφόρητη πίεση στον κ. Αναστασιάδη για να αποδεχθεί το σχέδιο λύσης, που θα κατάθετε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ.<br /><br />Από το έγγραφο αποδεικνύεται ότι ο κ. Γκουτέρες θα επέβαλλε στον κ. Αναστασιάδη να αποδεχθεί τις τουρκικές εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα για αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά την λύση. Και αν, στο μεταξύ, πήγαιναν όλα καλά, ίσως νωρίτερα θα έθετε σε ισχύ την ρήτρα επανεξέτασης (της παραμονής των στρατευμάτων) και όχι της λήξης της παρουσίας τους…<br /><br />Από το έγγραφο αποκαλύπτεται επίσης ότι ήταν ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Γιλντιρίμ που έπεισε τον Έλληνα ομόλογό του Αλέξη Τσίπρα, να μην πάρει το αεροπλάνο και να πάει στο Κραν Μοντανά, όπως είχε αποφασίσει μετά από παρέμβαση του τότε Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, και παρά την σφοδρή αντίθεση του κ. Αναστασιάδη και του κ. Κοτζιά.<br />«Οι Τουρκοκύπριοι δεν θα είναι ασφαλείς χωρίς στρατεύματα» – Ο Γ.Γ. προσπαθούσε να αποσπάσει μια θετική κουβέντα από Μεβλούτ, αλλά αυτός ούτε λόγο<br /><br />Ακολουθεί το έγγραφο σε μετάφραση δική μας:<br /><br />Σημειώσεις από την συνάντηση του Γενικού Γραμματέα με την Α.Ε κ.Μεβλούτ Τσαβούσογλου Κραν Μοντάνα , Ελβετία , 6 Ιουλίου , 4.30 μ.μ. <br /><br />Παρόντες : <br /><br />κύριος Έϊντε κύριος Τσαβούσογλου<br /><br />κυρία Σπέχαρ κύριος Οζουγκεργκίν<br /><br />κυρία Χεττ κύριος Γκιούν<br /><br />κυρία Ρίτσαρσον κύριος Μπασκερί<br /><br />κυρία Γόρνερ-Σμιθ<br /><br />κύριος Σούστερ , πρακτικογράφος.<br /><br />Κύρια σημεία που ηγέρθησαν : <br />O Γενικός Γραμματέας και ο κ. Τσαβούσογλου αντάλλαξαν απόψεις στο θέμα που βρισκόταν υπό διαπραγμάτευση, το κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων.<br /><br />Ειδικότερα συζήτησαν το θέμα των εγγυήσεων καθώς και της παρουσίας στρατευμάτων. Ο κ. Τσαβούσογλου επανέλαβε την ανάγκη να δει πρόοδο στο τραπέζι νούμερο 2. Επανέλαβε επίσης ότι ο Τούρκος Πρωθυπουργός ήταν έτοιμος να έλθει στην διάσκεψη για να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις.<br /><br />Κατοπινές ενέργειες: Καμία <br /><br />Περίληψη της συζήτησης: <br />Ο Γενικός Γραμματέας δήλωσε πως σκέπτεται πιθανές λύσεις για την κατάσταση. Ήθελε να συζητήσει με τον κ. Τσαβούσογλου πως θα πείσουν τους Ελληνοκύπριους ότι μια πολύ θετική εξέλιξη στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω ουσιαστικών υποχωρήσεων στα άλλα τέσσερα κεφάλαια. Αν τα κατάφερνε θα ήταν σε θέση να βάλει στο τραπέζι μια άτυπη πρόταση. Αν αυτό αποτύγχανε θα μπορούσαν να βρεθούν σε δύσκολη θέση. Ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε νόημα να συνεχιστεί η διάσκεψη περισσότερο. Αντίθετα αν μπορούσε να επιτευχθεί μια κάποιου είδους συμφωνία θα καλούσε τους πρωθυπουργούς στην Νέα Υόρκη.<br /><br />Αν, όμως, παρέμεναν οι μεγάλες διαφορές δεν θα μπορούσε να γίνει.<br />Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε ότι η εντύπωση που έχει είναι ότι είναι αδύνατο για τους Ελληνοκύπριους και τον κ. Αναστασιάδη να καταλήξουν σε συμφωνία εκτός και αν επιτύχουν τα πάντα και ειδικότερα στην επιδίωξη τους για μηδέν στρατεύματα και μηδέν εγγυήσεις. Υπέδειξε πως το πρωί (σ.σ.: στην συνάντηση που είχαν στην 1 μ.μ.) μοιράστηκε με τον Γενικό Γραμματέα τις προτάσεις του, δίνοντας ένδειξη που θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ευέλικτοι. Ωστόσο, αν υπάρχει επιμονή στην θέση όχι στρατεύματα οπωσδήποτε θα ήταν αδύνατο για τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους να το αποδεχθούν.</div><div><br />Αναφορικά με το δικαίωμα επέμβασης, μετά από μια επιτυχημένη υλοποίηση της λύσης και με κατάλληλο μηχανισμό να υπάρχει (δηλαδή το δικαίωμα επέμβασης), η Τουρκία θα μπορούσε να ήταν περισσότερο ευέλικτη. Είναι γεγονός πως αυτό είναι όπως το ζήτημα με το αυγό και την κότα, άλλα πρέπει προχωρήσουν προς εκείνο το σημείο. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που σημειώνονται κατά πόσο οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν επί όλων των ευαίσθητων πτυχών. Σύμφωνα με τον (Έλληνα υπουργό Εξωτερικών) κ. Κοτζιά, οι πρωθυπουργοί πρέπει να αποφασίσουν για τον αριθμό των στρατευμάτων, για αυτό θα αρκούσε μόνο ένα τηλέφωνο. Η ερώτηση είναι κατά πόσο, αυτή την στιγμή, μπορούμε να πάμε σε αυτό το σημείο.<br />Ο Γενικός Γραμματέας ρώτησε κατά πόσο μακράς διάρκειας επανεξέταση (review) της παρουσίας των στρατευμάτων θα ήταν αποδεκτή από την Τουρκία. Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε ότι δεν ήταν σε θέση να απαντήσει αυτή την ερώτηση. Ωστόσο θα μπορούσε να του πει ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν θα το αποδέχονταν ποτέ αυτό επειδή δεν θα ένιωθαν ασφαλείς.</div><div><br />Ο Γενικός Γραμματέας ρώτησε κατά πόσο τα στρατεύματα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με κάτι άλλο, για παράδειγμα με την παρουσία αστυνομίας. Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε ότι αυτό θα μπορούσε να δουλέψει μέσα στο πλαίσιο των εγγυήσεων, άλλα όχι στο πλαίσιο των στρατευμάτων. Η παρουσία αστυνομίας δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει την παρουσία των στρατευμάτων.<br />Ο Γενικός Γραμματέας ρώτησε κατά πόσο η Τουρκία θα αποδεχόταν μείωση των στρατευμάτων στο επίπεδο που προνοεί η Συνθήκη Συμμαχίας. Ο κ. Τσαβούσογλου υπέδειξε πως η Συνθήκη Συμμαχίας προνοεί 650 Τούρκους στρατιώτες. Αποδεχθήκαμε αυτόν τον αριθμό το 2004. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν. Με δεδομένες τις συνθήκες εκτός Κύπρου (Συρία, ενέργεια, τρομοκρατία ) ο αριθμός των στρατιωτών θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον συγκεκριμένο, αν υπάρχει και τουρκική βάση.<br />Ο Γενικός Γραμματέας δήλωσε πως θα επιχειρούσε να δει τι θα ήταν πρόθυμοι οι Ελληνοκύπριοι να παραχωρήσουν ώστε να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων. Αναλόγως πως θα εξελιχθούν οι συζητήσεις θα παρουσιάσει κάποιες ιδέες. Αναφορικά με συνάντηση των πρωθυπουργών αυτή είναι απόφαση των πλευρών και όχι του ιδίου. Τα Ηνωμένα Έθνη απλώς διευκολύνουν τις συνομιλίες.</div><div><br />Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε ότι, από την στιγμή που δεν υπάρχουν νέες προτάσεις, ο Γενικός Γραμματέας θα ήταν χρήσιμο να πει στους συμμετέχοντες να εμπλακούν οι πρωθυπουργοί. Ο Γενικός Γραμματέας δήλωσε θα μπορούσε να δώσει την εκτίμηση του για το που βλέπει πρόοδο λεπτομερώς και να κάνει σχετικές εισηγήσεις. Διαφορετικά δεν θα υπάρχει ανάγκη να προχωρήσουν σε αυτό το σχήμα.<br />Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε πως, ούτε ο Πρόεδρος του, ούτε ο Πρωθυπουργός δεν θα ήταν έτοιμοι να αφήσουν τη διάσκεψη να προχωρήσει περαιτέρω. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός ήταν έτοιμος να έλθει στην διάσκεψη, ωστόσο έπεισε τον Έλληνα Πρωθυπουργό να μην έλθει, αυτός ήταν και ο λόγος που και ο βρετανός Πρωθυπουργός δεν ήθελε να έλθει. Την επόμενη ανέμενε να είναι στην συνοδό των G29 στο Αμβούργο. Ο Πρόεδρος του θα μιλήσει με τον βρετανό Πρωθυπουργό εκεί. Αλλά εκείνη την ημέρα θα πρέπει να λάβουν μια απόφαση.Ο κ. Τσαβούσογλου δήλωσε τις προηγούμενες δέκα ημέρες και η Ελλάδα και οι ελληνοκύπριοι έδωσαν την εντύπωση πως το μόνο πρόβλημα ήταν το κεφάλαιο για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις. Αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Ο Γενικός Γραμματέας δήλωσε πως ούτε και αυτός το πιστεύει αυτό. Συνεπώς για αυτό πρότεινε ένα πακέτο λύσης.</div><div><br />Ο κ. Τσαβούσογλου σημείωσε πως εργάστηκαν με ειλικρίνεια στο θέμα των εγγυήσεων. Επίσης σημείωσε με ανησυχία τις επερχόμενες γεωτρητικές δραστηριότητες. Ο Γενικός Γραμματέας σημείωσε ότι οι γεωτρητικές εξορύξεις είναι ένα θέμα που δημιουργεί άλλο ζήτημα. Ο κ. Τσαβούσογλου συμφώνησε πως τα δυο αυτά σενάρια είναι διαφορετικά.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Χρειάζεται τουρκικός στρατός στην Κύπρο”… Απόρρητο παίγνιο της Τουρκίας.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ “Ο Γενικός Γραμματέας (Αντόνιο Γκουτέρες) ρώτησε κατά πόσο η Τουρκία θα αποδεχόταν μείωση των στρατευμάτων της στο επίπε...

Διαβάστε την συνέχεια

Αν η Τουρκία ήταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, θα μας είχε ήδη επιτεθεί.

<img height="511" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=shutterstock_1282159531_1.jpg" width="900" /><br /><br />Συνέντευξη: <b>Μάνος Καραγιάννης</b><br />Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία, ούτε Λιβύη. Οι τούρκοι επιτελείς το γνωρίζουν και γι αυτό η ένταση με την Ελλάδα διατηρείται σε ελεγχόμενα πλαίσια. Οσο η Αθήνα διατηρεί αποφασιστική στάση, ενισχύει τις ενοπλες δυνάμεις της και κτίζει συμμαχίες, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα το δραματικό, σχολιάζει στο Liberal, ο αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς ασφάλειας στο King's College London Μάνος Καραγιάννης, με αφορμή τις νέες απειλές και τη νευρικότητα Ερντογάν.<br /><br />Εξηγεί γιατί δύσκολα η Αγκυρα θα αποπειραθεί μια νέα υβριδική εισβολή στον Εβρο, χωρίς όμως να αποκλείει να αυξηθούν οι μεταναστευτικές ροές μέσω θαλάσσης, ενώ αποδίδει τις εκ πρώτης όψεως, βιαστικές ή ανορθολογικές το τελευταίο διάστημα κινήσεις Ερντογάν σε μια προσπάθεια ενεργοποίησης των εθνικιστικών αντανακλαστικών της κοινής γνώμης, καθώς η γείτονα έχει εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδος. Δηλώνει πάντως πως δεν είναι καθόλου βέβαιος ως προς το αν πλησιάζει το πολιτικό τέλος του τούρκου ηγέτη.<br /><br />Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη<br /><br /><i>Τα τελευταία γεγονότα μας φέρνουν ξανά αντιμέτωπους με το ερώτημα : Μπορεί να ξαναδούμε ένα νέο Εβρο; Μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια νέα υβριδική απειλή;</i><br /><br />Η δική μου εκτίμηση είναι ότι πολύ δύσκολα θα αποπειραθεί η Άγκυρα να επαναλάβει μια υβριδική εισβολή στον Έβρο. Αυτό το λέω για δύο λόγους. Πρώτον, η ελληνική πλευρά έχει θωρακίσει σε μεγάλο βαθμό τα ελληνοτουρκικά χερσαία σύνορα και μια τέτοια προσπάθεια δεν έχει καμία πιθανότητα να πετύχει. Δεύτερον, το έντονο αμερικανικό ενδιαφέρον για την Αλεξανδρούπολη λειτουργεί αποτρεπτικά για τέτοιες κινήσεις. Η τουρκική ηγεσία ξέρει καλά ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές της Ουάσινγκτον. Ωστόσο, είναι αρκετά πιθανό να αυξηθούν οι μεταναστευτικές ροές μέσω θαλάσσης όπου εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για εμάς. Για αυτό απαιτείται αυστηρή και αποτελεσματική φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων, χωρίς συναισθηματισμούς και ενοχές. Δεν χρειάζεται η Αθήνα να απολογείται σε κανέναν για την πολιτική της. Κοιτάξτε τι κάνει η Μεγάλη Βρετανία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ σε αντίστοιχες περιπτώσεις.<br /><br /><i>Οι συνεχείς απειλές του Ερντογάν, η νευρικότητα που εκπέμπει τελευταία, οι κινήσεις χωρίς λογική όπως η πρόθεσή του να απελάσει δυτικούς πρέσβεις, κάνουν πολλούς να πιστεύουν ότι ο ίδιος βλέπει πως πλησιάζει το πολιτικό του τέλος. Ποια η γνώμη σας;</i><br /><br />Είναι αλήθεια ότι σε πρώτη ανάγνωση ορισμένες κινήσεις του καθεστώτος Ερντογάν φαίνονται βιαστικές ή ανορθολογικές. Στην πραγματικότητα, η επιθετική ρητορική του Τούρκου προέδρου εντάσσεται σε μια προσπάθεια ενεργοποίησης των εθνικιστικών αντανακλαστικών της κοινής γνώμης. Το αφήγημα που διαχέεται από πάνω προς τα κάτω είναι απλό και έχει ισχυρές ιστορικές αναφορές: «Η Τουρκία έχει πολλούς εσωτερικούς (π.χ. Γκιουλενιστές, Κούρδοι) και εξωτερικούς (π.χ. Γαλλία, Ελλάδα, Ισραήλ) εχθρούς που μόνο ο Ταγίπ Ερντογάν τολμάει να αντιμετωπίσει». Η γειτονική χώρα έχει εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδος και αυτό μπορεί να εξηγήσει πολλά πιστεύω. Δεν είμαι βέβαιος πάντως ότι πλησιάζει το πολιτικό τέλος του Ερντογάν.<br /><br /><i>Και οι διάδοχοί του ;</i><br /><br />Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα υπάρχει πολιτική αλλαγή στην Τουρκία. Η κεμαλική αντιπολίτευση έχει στελέχη με μεγάλη δημοφιλία, αλλά δεν ελέγχει πλέον το βαθύ κράτος. Εξάλλου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το καθεστώς θα παραδώσει την εξουσία με ειρηνικό τρόπο. Εξακολουθώ να θεωρώ ως πιθανότερο σενάριο να υπάρχει κάποια στιγμή μια ενδοκαθεστωτική αλλαγή. Να έρθει, δηλαδή, στην εξουσία κάποιος από το ΑΚΡ που θα διασφαλίσει τη συνέχεια του καθεστώτος. Με τα σημερινά δεδομένα, οι υποψήφιοι για μια τέτοια διαδοχή είναι ο Χουλουσί Ακάρ, ο Ιμπραήμ Καλίμ, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου ή ακόμα και ο γαμπρός του. Σε κάθε περίπτωση, η τουρκική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου δεν πρόκειται να αλλάξει. Ελπίζω ότι το καταλαβαίνουν όλοι αυτό.<br /><br /><i>Κάποιοι παρομοιάζουν την πορεία της Τουρκίας με έναν εκρηκτικό μηχανισμό, ο οποίος έχει ενεργοποιηθεί και απλώς το ρολόι μετρά αντίστροφα, εννοώντας ότι η σύγκρουση με την Ελλάδα είναι αναπόφευκτη. Τι λέτε;</i><br /><br />Με μια αντικειμενική ματιά, θα έλεγε κανείς ότι είναι απλά θέμα χρόνου η πολεμική σύγκρουση για δύο λόγους. Πρώτον, η άλλη πλευρά συνεχώς εξαπολύει στρατιωτικές απειλές και δημιουργεί προσδοκίες στην τουρκική κοινή γνώμη για μια «μεγάλη νίκη» εναντίον ενός «παραδοσιακού εχθρού». Δεύτερον, αρκετές φορές φτάσαμε πολύ κοντά σε ανοικτή σύγκρουση που αποφεύχθηκε με την παρέμβαση τρίτων. Η δική μου άποψη είναι όμως διαφορετική. Αν ήταν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους οι Τούρκοι θα είχαν κάνει ήδη επιθετική κίνηση. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία ούτε Λιβύη. Πέρα από τη συμμετοχή μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, έχουμε τις ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις στα Βαλκάνια. Για συγκεκριμένους στρατιωτικούς λόγους, αν σήμερα ξεκινήσει μια τέτοια σύγκρουση, το πιθανότερο είναι να κερδίσει η Ελλάδα παρά η Τουρκία. Αυτό το γνωρίζουν οι Τούρκοι επιτελείς και για αυτό η ένταση με την Ελλάδα διατηρείται σε ελεγχόμενα πλαίσια. Όσο η Αθήνα διατηρεί αποφασιστική στάση, ενισχύει τις ένοπλες δυνάμεις και χτίζει συμμαχίες, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα δραματικό.<br /><br /><i>Τα όσα συμβαίνουν στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας κάνουν την Ευρώπη να καταλάβει τι συνέβη το 2020 στον Εβρο;</i><br /><br />Και ναι και όχι. Από τη μία, η απαράδεκτη συμπεριφορά του καθεστώτος Λουκασένκο δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν και αυξάνεται έτσι το κόστος μια αντίστοιχης τουρκικής κίνησης. Η Αθήνα, όμως, δεν φαίνεται να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει τα γεγονότα της Πολωνίας προς μια τέτοια κατεύθυνση. Το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει είναι να στείλει μια μικρή αστυνομική δύναμη στη Βαρσοβία, όπως έκαναν οι Πολωνοί φίλοι μας το 2020 στον Έβρο. Πώς θα ζητήσουμε ξανά τη συνδρομή τους όταν εμείς μένουμε περίπου βουβοί σε ότι συμβαίνει εκεί; Δεν γνωρίζω αν ζήτησε κάτι από την Αθήνα η πολωνική κυβέρνηση, αλλά θα έπρεπε να το προτείνουμε εμείς ούτως ή άλλως. Αφού τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά, το ίδιο ισχύει φυσικά για τα σύνορα της Πολωνίας και κάθε άλλου κράτους-μέλους της ΕΕ.<br /><br /><b><i>*Ο Μάνος Καραγιάννης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Ασφάλειας στο King's College London και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας</i></b><div><br /></div><div>πηγή<br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αν η Τουρκία ήταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, θα μας είχε ήδη επιτεθεί.

Συνέντευξη: Μάνος Καραγιάννης Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία, ούτε Λιβύη. Οι τούρκοι επιτελείς το γνωρίζουν και γι αυτό η ένταση με την Ελλάδ...

Διαβάστε την συνέχεια