Σαμποτάρει το κράτος τα στρατιωτικά πυροβόλα όπλα Έλληνα οπλοποιού; - Βίντεο

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-07/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%202021-07-13%2C%205.19.08%20%CE%BC%CE%BC.png?itok=x5PzW1cG" width="640" /><br /><br />ΟΛαρισαίος μηχανουργός, οπλοποιός και με πολλές διακρίσεις σε σκοπευτικούς αγώνες Γιάννης Αράπκουλες, θέλησε να λάβει μέρος πέρυσι (2020) σε έναν ανοικτό δημόσιο διαγωνισμό του ΥΠΕΘΑ για την αντικατάσταση των παλαιών G3 τυφεκίων του Ελληνικού Στρατού με καινούργια Να διευκρινιστεί ότι ο Λαρισαίος οπλουργός διέθετε από τον Αύγουστο του 2020 πιστοποίηση ISO για την κατασκευή αμυντικού υλικού, ενώ πριν από ένα περίπου μήνα πήρε και την πιστοποίηση από το ΝΑΤΟ.<br /><br />Από τη στιγμή όμως που ο Γιάννης Αράπκουλες κατασκεύασε τα τρία ημαυτόματα πυροβόλα όπλα, προκειμένου να τα δειγματίσει και να λάβει μέρος στον διαγωνισμό, άρχισαν τα βάσανά του και συγχρόνως μια απίστευτη ιστορία η οποία κατέληξε σε αιφνίδιο έλεγχο της Αστυνομικής Υποδιεύθυνσης Λάρισας τον Οκτώβριο του 2020 στο εργαστήριό του, στην κατάσχεση των τριών όπλων και στην πρόσκαιρη σύλληψή του!<br /><br />Ακολούθησε η εισαγγελική παραγγελία για την απελευθέρωσή του και η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο. Την ίδια στιγμή ωστόσο τα κατασχεμένα ημιαυτόματα πυροβόλα όπλα μεταφερόντουσαν σε Κεντρική Υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας προκειμένου να εξεταστεί αν εντάσσονται στις προϋποθέσεις αδειοδότησης για πολεμικά τυφέκια.<br /><img src="" /><br /><br />Τα όπλα έπρεπε να αποδοθούν άμεσα στον κατασκευαστή τους αφού, όπως διευκρινίζει ο νομικός του σύμβουλος, από τις 5 Νοεμβρίου του 2020 και με απόφαση της Εισαγγελίας Λάρισας η δικογραφία αρχειοθετήθηκε καθώς δεν διαπιστώθηκαν «ενδείξεις τέλεσης ποινικού αδικήματος» και παράλληλα διατάχθηκε η απόδοση των όπλων στον κατασκευαστή τους.<br /><br />Παρ’ όλα αυτά και παρά την έγγραφη αίτηση του Γιάννη Αράπκουλε να του επιστραφούν τα όπλα εγκαίρως, η παράδοσή τους καθυστέρησε προκλητικά, σε σημείο που θα έλεγε κανείς ότι η καθυστέρηση αυτή έγινε με σκοπό να περάσει η προθεσμία υποβολής τους στον διαγωνισμό, η καταληκτική ημερομηνία του οποίου ήταν η 30ή Δεκεμβρίου 2020!<br /><br />Γεγονός πάντως είναι ότι από τη στιγμή που υπεβλήθη το αίτημα στο πρόγραμμα, εκδηλώθηκε λυσσαλέα πολεμική εκ μέρους των αρμοδίων και αναρμοδίων φορέων του κράτους που είχε σαν συνέπεια να πραγματοποιηθεί επίδειξη μέσω τηλεδιάσκεψης μόνο των εξαρτημάτων που αφορούσαν στον εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος τυφεκίου G3A3/A4 και όχι των νέων, με λίαν οικονομικά συμφέρουσα πρόταση, και μάλιστα ο εκσυγχρονισμός θα γινόταν «με κινητό συνεργείο χωρίς την ανάγκη μετακίνησης των τυφεκίων εκτός της στρατιωτικής μονάδας».<br /><br />Σημειώνεται επίσης ότι τα πολεμικά τυφέκια, που ως δείγματα προτάθηκαν από τον Λαρισαίο οπλοποιό για χρήση απ’ τον Ελληνικό Στρατό, είναι «δύο βελτιωμένα ομοιότυπα του αμερικανικού τυφεκίου κατά το υπόδειγμα ΝΑΤΟ τύπου Μ4 και Μ16 σε διαμέτρημα 5,56 mm, με απόλυτα σύγχρονη τεχνολογικά μορφή και λειτουργία και κόστος χαμηλότερο και από αυτά που παράγουν οι Κινέζοι!<br /><br />Την ίδια στιγμή ο Γιάννης Αράπκουλες πρότεινε και υπόδειγμα τυφεκίου με γεμιστήρα πιστολιού προς χρήση της Ελληνικής Αστυνομίας και των λοιπών σωμάτων ασφαλείας σε κοινό διαμέτρημα 9Χ19 mm”. Ο νομικός σύμβουλος του Λαρισαίου οπλοποιού κατέληξε στο εξής ερώτημα : «Είναι άραγε αυτή η επίσημη πολιτική του Ελληνικού κράτους; Να στοχεύει δηλαδή στην ανάθεση ενός τόσο σημαντικού εθνικού έργου μόνο σε ξένα συμφέροντα και όχι σε φορείς ντόπιων τεχνολογικών επιτευγμάτων που αποτελούν αποτέλεσμα συνεχούς έρευνας και δοκιμών πλέον των 20 ετών και που είναι έτοιμοι να ενταχθούν άμεσα σε οποιαδήποτε επίσημη κατασκευαστική δομή και δραστηριότητα προς όφελος της χώρας μας». <br /><br />Ο Γιάννης Αράπκουλες έχει λάβει μέρος τα τελευταία 30 χρόνια σε πολλούς αγώνες σκοποβολής, με τυφέκια ραβδωτά και λειόκανα, και έχει λάβει πολλές διακρίσεις. Τα όπλα που κατασκεύασε ήταν το αποτέλεσμα έρευνας 15 ετών και είναι εξέλιξη του Μ16. Είδε τα μειονεκτήματα του Μ16 και τα έκανε πλεονεκτήματα.<br />Έναντι του Μ16 τα όπλα του Λαρισαίου οπλοποιού είναι πιο ελαφριά και δεν «κλωτσάνε». Δεν έχουν δηλαδή ανάκρουση. Είναι μάλιστα τόσο ανεπαίσθητο αυτό το «κλώτσημα», ώστε αυτός που τα χρησιμοποιεί σχηματίζει την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για πολεμικό όπλο αλλά για κάποιο από τα πλαστικά όπλα με τα οποία παίζουν τα παιδιά!<br /><br />Το κόστος κατασκευής των πυροβόλων όπλων του Γιάννη Αράπκουλε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ιδίου, είναι μικρότερο από αυτά που κατασκευάζονται στην Κίνα αλλά με ποιότητα υλικών καλύτερη και από την Colt! Οι πρώτες ύλες είναι όλες εισαγωγής. Ό,τι καλύτερο υπάρχει σε ατσάλια, αλουμίνια και πλαστικά. Η Ελλάδα βγάζει τον καλύτερο βωξίτη για την παραγωγή αλουμινίου αλλά δεν παράγει αλουμίνιο! Την ΠΕΣΙΝΕ, που έβγαζε το καλύτερο σε ποιότητα αλουμίνιο, την έκλεισαν. Τώρα πουλάμε τον βωξίτη στους Ρώσους και παίρνουμε αλουμίνιο και κράματα από αυτούς! Ο Γιάννης Αράπκουλες εισάγει αλουμίνιο απ’ το Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, το οποίο είναι πρώτο σε ποιότητα.<br /><br />Τι άλλο μπορεί κανείς να προσθέσει για να αποδείξει ότι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης και των αρμοδίων υπουργείων είναι αντίθετη με τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους; <br /><br /><br /><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="399" src="https://www.youtube.com/embed/2DMax_SSgAs" width="646" youtube-src-id="2DMax_SSgAs"></iframe><br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Σαμποτάρει το κράτος τα στρατιωτικά πυροβόλα όπλα Έλληνα οπλοποιού; - Βίντεο

ΟΛαρισαίος μηχανουργός, οπλοποιός και με πολλές διακρίσεις σε σκοπευτικούς αγώνες Γιάννης Αράπκουλες, θέλησε να λάβει μέρος πέρυσι (2020) σε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ΜΟΣΑΝΤ θα πυροδοτήσει τον τουρκικό εμφύλιο;

<a href="https://www.voria.gr/images/thumbs_medium//2016-07/LQWLd0z8DjO10vIKX113.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="407" data-original-width="780" height="334" src="https://www.voria.gr/images/thumbs_medium//2016-07/LQWLd0z8DjO10vIKX113.jpg" width="640" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"> <span style="font-weight: normal;">Ο Ερντογάν ίδρυσε ένοπλη οργάνωση με πάνω από 100.000 όπλα<br />Οι Τούρκοι φοβούνται "Πορτοκαλί Επανάσταση" δια χειρός ΜΟΣΑΝΤ</span></h3>Ο πρόεδρος της Τουρκίας προετοιμάζεται για το “Σχέδιο Β” που περιλαμβάνει παραμονή στην εξουσία δια την βίας.<br /><br />Δύο σημερινά άρθρα που δημοσιεύτηκαν στον τουρκικό τύπο είναι εξόχως αποκαλυπτικά για τον “εμφύλιο” που στήνεται μεθοδικά στην Τουρκία.<br /><br />Ο Ερντογάν είπε πριν λίγες ημέρες αναφερόμενος στην αντιπολίτευση: “Δεν σκοπεύω να παραδώσω τη χώρα «σε αυτούς που έχουν χάσει την πορεία τους». Το θέμα είναι πως θα παραμείνει. Τούρκος απόστρατος Στρατηγός αναφέρει πως εξαφανίστηκαν πάνω από 100.000 όπλα από τις αποθήκες του τουρκικού Στρατού.<br />100.000 όπλα λείπουν από τις αποθήκες του τουρκικού Στρατού<br /><br />Ο απόστρατος Τούρκος στρατηγός Haldun Solmaztürk αποκάλυψε ότι πάνω από “100.000 όπλα λείπουν από τις αποθήκες του τουρκικού Στρατού.<br /><br />Το συμβάν με τα όπλα που λείπουν ήταν γνωστό αλλά για πρώτη φορά ο Sedat Peker έδωσε συγκεκριμένες πληροφορίες. Πρέπει να έχει δημιουργηθεί μια μυστική οργάνωση” τονίζει. Και συνεχίζει λέγοντας:<br /><br />“Στις 16 ή 17 Ιουλίου, πλήθος συγκεντρώθηκες στην Πλατεία Ταξίμ. Σε μια γωνία καθώς ήμουν είδα έναν άντρα να περνάει. Κρατούσε στα χέρια του ένα Καλάσνικοφ. Τέτοια έχουν οι άντρες και οι γυναίκες του PKK, οι Πεσμεργκά του Μπαρζανί.<br /><br />Στην περιοχή υπήρχαν τουλάχιστον 50 άτομα με όπλα…<br /><br />Θυμάστε τι αποκάλυψε ο Σεντάτ Πεκέρ για τον Σοιλού; Ο Υπουργός Εσωτερικών μοίραζε όπλα…<br /><br />Ο Πεκέρ είπε ότι ένα λευκό αυτοκίνητο φορτωμένο με “ένα κιβώτιο Kalashnikov” μεταφέρθηκε στο Μπαλάτ (η περιοχή του Φαναρίου λέγεται Μπαλάτ, ομοιάζοντας ηχητικά με το “παλάτι”.<br /><br />“Ο Οσμάν Τομακίν ήρθε να πάρει την παράδοση (όπλων) σε ένα μαύρο Passat”, δήλωσε ο Πεκέρ, αναφερόμενος σε έναν σημαίνοντα υποστηρικτή του AKP.<br /><br />Το αυτοκίνητο ήταν στο όνομα του επαρχιακού προέδρου της νεολαίας του ΑΚΡ, διασφαλίζοντας ότι “δεν θα το σταματήσει η αστυνομία”, είπε ο αρχιμαφιόζος.<br /><br />“Αυτά τα όπλα δεν είναι καταχωρημένα στο κρατικό απόθεμα”, πρόσθεσε.<br /><br />“Πιστεύω ότι τέτοιες δομές πρέπει να υπάρχουν, υπερασπίζομαι το πνεύμα του Teşkilat-Mah Mahsusa”, είπε ο Πεκέρ αναφερόμενος στη μυστική παραστρατιωτική οργάνωση που σχηματίστηκε το 1914 από το υπουργείο Πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το οποίο χρησιμοποίησε αρχικά Κιρκάσιους και Κούρδους φυλάρχους, μαζί με πάνω από 10.000 καταδικασμένους εγκληματίες, τους οποίους κάλεσε να ξεπλύνουν της αμαρτίες τους ενορχηστρώνοντας τη Γενοκτονία των Αρμενίων και τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής, καθώς ήταν μέσω αυτών έδρασαν τα Τάγματα Εργασίας.<br /><br />Ειδικότερα οι Κούρδοι φύλαρχοι συμμετείχαν με την υπόσχεση να μπορούν να κρατούν λάφυρα από τις επιθέσεις πουν θα έκαναν εναντίον των προσφύγων που κατέφευγαν στα οθωμανικά εδάφη και εναντίον χριστιανών.<br /><br />Ωστόσο, είπε, ο Σοϊλού συνέχισε να διανέμει όπλα μετά την υποχώρηση της στρατιωτικής απειλής. Ο υπουργός Εσωτερικών υποστηρίχθηκε από μια “αμφίβολη οργάνωση” που ήθελε αυτός να αντικαταστήσει τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είπε ο Πεκέρ:<br /><br />“Το μεγαλύτερο μέρος μιας συνωμοσίας για να προκαλέσει εθνικό και θρησκευτικό συναίσθημα και να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο είναι αυτά τα όπλα που διένειμε σε πολλούς οργανισμούς μυστικά μετά τις 15 Ιουλίου”, πρόσθεσε.<br />Φόβος Τούρκων: Η ΜΟΣΑΝΤ θα πυροδοτήσει τον εμφύλιο;<br /><br />Τα τουρκικά ΜΜΕ αποκάλυψαν αυτό που ήταν κοινό μυστικό εδώ και χρόνια. Επί σειρά ετών η ισραηλινή μυστική υπηρεσία ΜΟΣΑΝΤ είχε βάση στην Τουρκία.<br /><br />Γιατί προχωρούν όμως στην αποκάλυψη αυτή οι Τούρκοι;<br /><br />Οι Ερντογανικοί φοβούνται ότι λόγω προηγούμενων μυστικών συμφωνιών Τουρκίας-Ισραήλ, η ΜΟΣΑΝΤ έχει άριστη γνώση της χώρας και μπορεί να εκτελέσει σχέδια δολιοφθοράς, δολοφονίες και ενέργειες που μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή και εν τέλει σε εμφύλιο μέσω της αξιοποίησης και του κουρδικού κινήματος.<br /><br />Γράφουν λοιπόν οι Τούρκοι:<br /><br />“Aφού υπάρχουν βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, υπάρχει και βάση της… ΜΟΣΑΝΤ.<br /><br />Η μυστική συμφωνία υπογράφηκε το 1958 μεταξύ Τουρκίας-ΗΠΑ και Ισραήλ. Βάσει αυτής, η MOSSAD δημιούργησε μυστική βάση στην Τουρκία με την οποία παρείχε ολοκληρωμένη τεχνική εκπαίδευση σε Τούρκους αξιωματικούς πληροφοριών.<br /><br />Στη συνέχεια, το Ισραήλ άρχισε να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους “αδελφικούς πολέμους” που έφεραν την Τουρκία στο χείλος ενός εμφυλίου πολέμου(!) στη δεκαετία του ’70.<br /><br />Και ήρθε το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Vahit Halefoğlu επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον στις 4 Απριλίου 1985 και είχε μια εμπιστευτική συνάντηση με τον Πρέσβη του Ισραήλ Meir Rosanne.<br /><br />Ισραηλινές πηγές ανέφεραν ότι οι Τούρκοι ήθελαν αυτή τη συνάντηση για να λάβουν περισσότερη βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι τουρκικές πηγές ανέφεραν ότι ο Χαλεφόγλου ανέφερε τη βάση της Mossad σε αυτή τη συνάντηση και ότι οι Ισραηλινοί προσπαθούσαν να καλύψουν το θέμα.<br /><br />Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τη συνάντηση αυτή, το 1993, ο τότε ο υπουργός Εξωτερικών Hikmet Çetin επισκέφθηκε το Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης, η Τουρκία και το Ισραήλ υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία 12 σημείων.<br /><br />Σύμφωνα με αυτήν τη συμφωνία, η Τουρκία θα βοηθούσε τη ΜΟΣΑΝΤ να διεισδύσει και να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις στη Συρία και το Ιράν.<br /><br />Τα δυνάμεις της ΜΟΣΑΝΤ “Tevel” και “Tzomet”επιχειρούσαν από την Τουρκία. Μάλιστα δημιουργήθηκε μια βάση για τα ισραηλινά μαχητικά στο Ικόνιο.<br /><br />Τον Νοέμβριο του 1994, λίγο μετά τη συμφωνία που υπέγραψε ο Hikmet Çetin, η Tansu Çiller επισκέφθηκε το Ισραήλ. Οι σχέσεις Τουρκίας-ΜΟΣΑΝΤ τέθηκαν λεπτομερώς στο τραπέζι των συζητήσεων. Από τότε, αυτή η σχέση παραμένει εμπιστευτική.<br /><br />Για το λόγο αυτό, ο ρόλος της ΜΟΣΑΝΤ σε ειδικές επιχειρήσεις στην Τουρκία, όπως μαζικές δολοφονίες, σαμποτάζ, δολοφονίες την περίοδο 1971-1980, πραξικοπήματα, PKK, Barzani-Talabani CIA και η γερμανική BND παρέμεινε μυστικό.<br /><br />Για παράδειγμα η δολοφονία του Uğur Mumcu με βόμβα 17 ημέρες μετά το άρθρο “Mossad-Barzani” με ημερομηνία 7.01.1993. Το έγγραφο της MIT ανέφερε που παρέμεινε μυστικό ανέφερε ότι η δολοφονία πραγματοποιήθηκε από ομάδα της Mossad που αναχώρησε από το λιμάνι της Χάιφα.<br /><br />Ο Hablemitoğlu σκοτώθηκε από την ομάδα ειδικών επιχειρήσεων του BND με την βοήθεια MOSSAD-CIA …<br /><br />Για αυτούς και άλλους λόγους, είναι πολύ σημαντικό να αποκαλυφθούν οι δραστηριότητες της MOSSAD και του προσωπικού της στην Τουρκία…”<br /><br />Είναι ξεκάθαρος ο τουρκικός φόβος για υπονομευτικές ενέργειες και επιχειρήσεις των ισραηλινών εντός Τουρκίας… Kάτι που θα φέρει την εμπλοκή της νέας ένοπλης οργάνωσης του Ερντογάν.<div><br /></div><div><a href="https://warnews247.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Η ΜΟΣΑΝΤ θα πυροδοτήσει τον τουρκικό εμφύλιο;

  Ο Ερντογάν ίδρυσε ένοπλη οργάνωση με πάνω από 100.000 όπλα Οι Τούρκοι φοβούνται "Πορτοκαλί Επανάσταση" δια χειρός ΜΟΣΑΝΤ Ο πρόεδ...

Διαβάστε την συνέχεια

Tα "σπασαν" με Άγκυρα λόγω Μόσχας; Οργισμένo τελεσίγραφο Ταλιμπάν προς Τουρκία: Ή αποχωρείτε ή ξεκινούν στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον σας!

<a href="https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/1753/01/01/31862569_4C5F52F29B8F596D01507F8A9723522C.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="413" data-original-width="622" height="425" src="https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/1753/01/01/31862569_4C5F52F29B8F596D01507F8A9723522C.jpg" width="640" /></a><br /><h3 style="text-align: left;">    <span style="font-weight: normal;">Ναυαγούν τα τουρκικά σχέδια</span></h3>Τελική προειδοποίηση εξέδωσαν οι Ταλιμπάν εναντίον της Τουρκίας απαιτώντας να αποχωρήσουν οι τουρκικές δυνάμεις “εδώ και τώρα” από το Αφγανιστάν.<br /><br />Στο τελεσίγραφο των Ταλιμπάν που υπογράφουν ως “Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν” αναφέρεται ότι πρόκειται για την τελευταία προειδοποίηση που απευθύνεται στην Τουρκία.<br />Σε διαφορετική περίπτωση θα υπάρξει “τζιχάντ” και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον και των τουρκικών δυνάμεων!<br /><br />Είναι αξιοσημείωτο πως η ανακοίνωση των Ταλιμπάν έρχεται μετά την συνάντηση τους με την ρωσική αντιπροσωπεία στην Μόσχα. Αναρωτιόμαστε αν η ίδια η Ρωσία έθεσε θέμα στους Ταλιμπάν περί μη παραμονής τουρκικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν. <br /><br />Πάντως μετά την συνάντηση οι Ταλιμπάν είχαν δώσει διαβεβαιώσεις στους Ρώσους. Το αν θα διατηρηθούν είναι άλλο θέμα..<br /><br />Όπως και να χει, υπάρχει πρόβλημα για την Άγκυρα και την εκδούλευση της προς τις ΗΠΑ.<br /><br />Συγκεκριμένα αναφέρεται:<br /><br />“Όλοι γνωρίζουν πως όλες οι ξένες δυνάμεις πρέπει να φύγουν από την αγαπημένη μας πατρίδα βάση της συμφωνίας της Ντόχα<br /><br />Η απόφαση είχε παρθεί σε συμφωνία με τα Ηνωμένα Έθνη και τη Διεθνή Κοινότητα και είχε γίνει δεκτή από την πλειοψηφία των χωρών συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας ο οποίος έδωσε το παρόν στην Τελετή υπογραφής.<br /><br />Τώρα η ηγεσία της Τουρκίας έχει ανακοινώσει την διατήρηση των στρατιωτικών δυνάμεων της και την επέκταση κατοχής της χώρας μας βάση συμφωνίας με τις ΗΠΑ.<br /><br />“Έχουμε ζητήσει επανειλημμένα από την Τουρκία να αποχωρήσει από το Αφγανιστάν, όμως δεν έχει φύγει κανένας (στρατιωτικός). Αυτή είναι η τελευταία και τελική προειδοποίηση του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν “Ταλιμπάν” προς τις τουρκικές δυνάμεις, να μην παραμείνουν και να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν, πριν αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον τους”. (Και η συνεννόησή μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη)<br /><br />Περιμένουμε να δούμε τις αντιδράσεις της Τουρκίας, που θέλει να “πουλήσει” την παρουσία της στο Αφγανιστάν στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ζητώντας, εκτός των άλλων, “αντιπαροχή” το “κεφάλι” των Κούρδων, ολόκληρη την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.<br /><br />Πρώτον, το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν και ο Αφγανικός λαός έχει ιστορικούς, πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με τον Μουσουλμανικό λαό της Τουρκίας. Η επέκταση της κατοχής θα δημιουργήσει αισθήματα έχθρας μέσα στην χώρα μας προς τους Τούρκους αξιωματούχους και θα πληγούν οι διμερείς σχέσεις.<br /><br />Δεύτερον, η απόφαση της τουρκικής ηγεσίας αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας και στρέφεται εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων. Καταδικάζουμε την απόφαση αυτή που θα δημιουργήσει προβλήματα μεταξύ των δύο Εθνών. Ζητάμε επειγόντος οι Τούρκοι αξιωματούχοι να αναθεωρήσουν την απόφαση τους.<br /><br />Τρίτον, ήμασταν σε επαφή με Τούρκους αξιωματούχους για κάποιο χρονικό διάστημα και συμμετείχαμε σε πολλαπλές συναντήσεις όπου μας είχαν διαβεβαιώσει πως δεν θα προχωρούσαν σε μια τέτοια μονομερή απόφαση χωρίς την έγκριση μας. Η τωρινή απόφαση που έλαβαν παραβιάζει την δέσμευση που έδωσαν.<br /><br />Τέταρτον, καλούμε τους Τούρκους αξιωματούχους να ξανασκεφτούν την απόφαση τους αλλιώς η ευθύνη των συνεπειών τους θα πέσει στους δικούς τους ώμους…<br /><br />Δείτε όλη την ανακοίνωση<br /><br /><img height="611" src="https://pbs.twimg.com/media/E6KPAQ7XIAIt0Dj?format=jpg&name=medium" width="640" /><br /><br /><a href="https://warnews247.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Tα "σπασαν" με Άγκυρα λόγω Μόσχας; Οργισμένo τελεσίγραφο Ταλιμπάν προς Τουρκία: Ή αποχωρείτε ή ξεκινούν στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον σας!

    Ναυαγούν τα τουρκικά σχέδια Τελική προειδοποίηση εξέδωσαν οι Ταλιμπάν εναντίον της Τουρκίας απαιτώντας να αποχωρήσουν οι τουρκικές δυνάμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η τουρκική πυρηνική φιλοδοξία προσβλέπει και σε στρατιωτικούς σκοπούς

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/07/210712214539_erdogan-turkey76-1024x683.jpg" width="640" /><br /><br />Yπό τον τίτλο «Η επικίνδυνη πυρηνική εμμονή της Τουρκίας», η ημερήσια <a href="https://www.publico.pt/2021/07/12/mundo/opiniao/perigosa-obsessao-nuclear-turquia-1969956">εφημερίδα PÚBLICO</a> (12/07/2021) δημοσιεύει, στην έντυπη έκδοσή της, ολοσέλιδη ανάλυση του José Pedro Teixeira Fernandes, ερευνητή του Πορτογαλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙPRI) του Πανεπιστημίου NOVA της Λισσαβώνας.<br /><br />O Πορτογάλος ερευνητής αναφέρεται στο πυρηνικό πρόγραμμα που αναπτύσσει η Τουρκία, το χαρακτηρίζει «απειλή στις πύλες της Ευρώπης» και αποδομεί τα τουρκικά επιχειρήματα περί μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης και οικονομικής επένδυσης, διατεινόμενος ότι απώτερη επιδίωξη της Τουρκίας είναι η απόκτηση πυρηνικών όπλων, με τους συνεπακόλουθους κινδύνους τόσο για το περιβάλλον όσο και την ασφάλεια της περιοχής.<br /><br />Παρατίθενται σε μετάφραση τα σχετικά αποσπάσματα:<br /><br />«Εάν λάβουμε σοβαρά υπ΄όψη τις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν -που, συχνά, δεν είναι παρά ρητορικά φληναφήματα- οδηγούμαστε στη σκέψη ότι η τουρκική πυρηνική φιλοδοξία προσβλέπει και σε στρατιωτικούς σκοπούς.<br /><br />Το 2019, ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, επέκρινε την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι το Σύμφωνο Μη Διασποράς Πυρηνικών Όπλων (ΤΝΡ) απαγορεύει σε κράτη, όπως η Τουρκία, να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα, αλλά παραβλέπει άλλα κράτη που διαθέτουν αυτά τα όπλα στο περιθώριο του ΤΝΡ.<br /><br />Λίγο νωρίτερα και προς εσωτερική κατανάλωση, είχε δηλώσει στο Οικονομικό Φόρουμ της Κεντρικής Ανατολίας ότι είναι απαράδεκτο οι μεγάλες δυνάμεις που έχουν πυρηνικά όπλα να απαγορεύουν την Τουρκία να αποκτήσει τον δικό της πυρηνικό εξοπλισμό.<br /><br />Υπάρχουν, όμως, σημαντικά προσκόμματα στην επιδίωξη αυτή της Τουρκίας. Η Τουρκία είναι μέλος του ΤΝΡ και έχει επικυρώσει τη Συνθήκη Πλήρους Απαγόρευσης Πυρηνικών Δοκιμών. Στην αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ υπάρχει πυρηνικός εξοπλισμός των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου (έναντι της τότε ρωσικής απειλής). Πρόκειται για απομεινάρι μιας άλλης εποχής, η απόσυρση του οποίου έγκειται στις ΗΠΑ».<br /><br />«Σήμερα, η Τουρκία έχει ήδη δρομολογήσει ένα πυρηνικό πρόγραμμα για ειρηνικούς σκοπούς, στο πλαίσιο του οποίου προβλέπεται η κατασκευή τριών πυρηνικών σταθμών:<br /><br />Μία στο Ακούγιου (Akkuyu), σε προχωρημένη φάση κατασκευής, κείμενη στην μεσογειακή ακτή, κοντά στην πόλη της Μερσίνης, σε απόσταση μικρότερη των 100 χιλ. από την Κύπρο. Μία δεύτερη στη Σινώπη, στη Μαύρη Θάλασσα και η τρίτη στην πόλη Igneada, στην Ανατολική Θράκη, επίσης στην παραθαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας και σε απόσταση λίγων δεκάδων χιλιομέτρων από την Βουλγαρία.<br /><br />Το επιχείρημα της τουρκικής Κυβέρνησης είναι ότι επιδιώκει την μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από ξένους προμηθευτές, τη Ρωσία ή το Ιράν. Μέχρι στιγμής, οι επενδύσεις της τελευταίας δεκαετίας στον τομέα παραγωγής ενέργειας και οι χαμηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων δεν προδιαγράφουν την αποδοτικότητα της επένδυσης σε πυρηνικούς σταθμούς.<br /><br />Αλλά και το επιχείρημα της ενεργειακής εξάρτησης είναι ελάχιστα πειστικό. Διότι είναι η ρωσική εταιρεία Rosatom αυτή η οποία κατασκευάζει τον πυρηνικό σταθμό του Ακούγιου και θα προμηθεύει καύσιμο υλικό καθ΄όλη την διάρκεια ζωής του αντιδραστήρα, διασφαλίζοντας τη λειτουργία του.<br /><br />Ακόμη πιο παράξενο είναι το γεγονός ότι ο πυρηνικός σταθμός του Ακούγιου κατασκευάζεται σε μια περιοχή της τουριστικής μεσογειακής ακτογραμμής, ανάμεσα στη γεωλογική πλάκα της Ανατολικής Ανατολίας και σ΄αυτήν της Κεντρικής Ανατολίας. Δηλαδή, στις οικολογικές επιπτώσεις θα πρέπει να προστεθεί και το βεβαρυμένο σεισμογενές παρελθόν της χώρας».<br />«Επομένως, τα αποδυναμωμένα οικονομικά επιχειρήματα κερδίζουν στρατηγική ισχύ μόνο εάν η τελική επιδίωξη είναι η στρατιωτική χρήση. Πέραν των ανωτέρω δηλώσεων του Ερντογάν, υπάρχουν αρκετές ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση: Η Τουρκία εκμεταλλεύεται την εγγύτητα με μια εγκατεστημένη πυρηνική δύναμη (ΗΠΑ), καθώς και τις αντιπαλότητες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.<br /><br />Το παιχνίδι που κάνει η Τουρκία με τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και την Ρωσία (π.χ. με την απόκτηση του ρωσικού αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400 και τεχνογνωσίας για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας) καταδεικνύει τη βούλησή της να εκμεταλλευθεί, προς ίδιον όφελος, την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων. Στόχος της είναι να αποσπάσει το μέγιστο των παραχωρήσεων και από τις δύο και να χρησιμοποιεί τη μία για να κατευνάζει την άλλη.<br /><br />Υπάρχουν, επίσης, ενδείξεις ότι επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνική τεχνολογία διπλής χρήσης, εκμεταλλευόμενη την ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, δεδομένου ότι η προσοχή όλων είναι επικεντρωμένη στα πυρηνικά του Ιράν. Στα ανωτέρω πρέπει να προστεθεί και η εντατικοποίηση της πολιτικο-στρατιωτικής συνεργασίας της με το Πακιστάν, γεγονός που προβληματίζει και εγείρει ανησυχίες, λόγω του ιστορικού πυρηνικής διασποράς του τελευταίου.<br /><br />Αλλά ακόμη κι αν προοριζόταν μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, η πυρηνική εμμονή της Τουρκίας είναι επικίνδυνη για την ανθρώπινη και περιβαλλοντική ασφάλεια. Εάν, μελλοντικά, χρησιμοποιηθεί και για στρατιωτικούς σκοπούς -υπόθεση καθόλου παράλογη- η Ευρώπη θα έχει ακόμη ένα σοβαρό πυρηνικό πρόβλημα προ των πυλών της».<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η τουρκική πυρηνική φιλοδοξία προσβλέπει και σε στρατιωτικούς σκοπούς

Yπό τον τίτλο «Η επικίνδυνη πυρηνική εμμονή της Τουρκίας», η ημερήσια εφημερίδα PÚBLICO (12/07/2021) δημοσιεύει, στην έντυπη έκδοσή της, ολ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…»

<a href="https://dynatielladanews.com/wp-content/uploads/2020/07/00-499-741x400.jpg"><img border="0" height="345" src="https://dynatielladanews.com/wp-content/uploads/2020/07/00-499-741x400.jpg" width="640" /></a>Δρ. <div><br /></div><div><b>Κων/νος Αποστόλου-Κατσαρός*</b><br />… γράφει ο Κωστής Παλαμάς, και δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Είναι δύσκολο να βρει κανείς καλά λόγια για την ελληνική εξωτερική πολιτική εν γένει, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι. Η αλήθεια είναι ότι η αρχή έγινε από τις ιστορικές εκχωρήσεις οι οποίες προλείαναν τον δρόμο προς τις εδαφικές. Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται κάποιοι απεργάζονται σχέδια για να μας μετατρέψουν σε ιστορικά και γεωπολιτικά φαντάσματα. «Τις πταίει» λοιπόν γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα; Ο λαός, οι ελίτ, οι ξένοι, ή όλα και όλοι μαζί;<br /><br />Ας ξεκινήσουμε από τον εξωτερικό παράγοντα και την στάση μας απέναντί του. Έχουμε αυτοεγκλωβιστεί σε μια μονοδιάστατη και οσφυοκαμπτική εξωτερική πολιτική τύπου δορυφόρου που στην ουσία αναθέτει τη διασφάλιση των εθνικών δικαίων στα χέρια «συμμάχων» και «εταίρων». Αποτέλεσμα αυτής της εθνικής αυτοχειρίας είναι να αλλάζουμε τη στρατηγική μας με συνοπτικές διαδικασίες -εν μια νυκτί θα έλεγε κανείς-, στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να στενοχωρήσουμε κάποιους, εντός και εκτός της ΕΕ.</div><div><br />Ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος, η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» γράφει ότι: «Ένας καλός στρατηγικός σχεδιασμός και μια ισχυρή πολιτική βούληση συμβάλλουν στο να σχηματίσουν τα σταθερά και μεταβλητά δεδομένα μιας αδύναμης χώρας, σε μια ισχύ κατά πολύ ανώτερη από τις δυνατότητες της, ενώ ένας ασυνεπής στρατηγικός σχεδιασμός και μια ασθενής πολιτική βούληση μπορεί να γίνουν αιτία ώστε η εξίσωση ισχύος μιας χώρας με σημαντικές δυνατότητες να κυμαίνεται σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα της πραγματικής της αξίας.» Διαπίστωση που οφείλει να προβληματίσει σοβαρά τις αθηναϊκές και κυπριακές ελίτ, επειδή ακριβώς γίνεται αντιληπτό σε ποιά κατηγορία εμπίπτουμε. Ας μην ξεχνάμε επίσης και το Θουκυδίδειο αξίωμα κατά το οποίο «κανένα κράτος δεν μπορεί να κρατηθεί ελεύθερο αν δεν είναι στον ίδιο βαθμό ισχυρό με τα γειτονικά του κράτη.»<br /><br />Με αυτά κατά νου οδηγούμαστε στο επόμενο ερώτημα, εάν και κατά πόσο τελικά είμαστε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αφού η ανεξαρτησία και η κυριαρχία μας υπονομεύονται -ελλείψει εθνικής στρατηγικής- και μπαίνουν στην προκρούστεια κλίνη των μικροκομματικών συμφερόντων και των επιταγών των ξένων κέντρων αποφάσεων; Ακόμη και όταν ο κυρίαρχος λαός ξεκαθαρίζει την αντίθεσή του, η πολιτικές ελίτ συχνά κωφεύουν. Ενεργούν ως άλλοι νεο-κοτζαμπάσηδες των οποίων η πολιτική επιβίωση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με αντεθνικές υποχωρήσεις και ακραία ενδοτικότητα στις ελάχιστες πιέσεις.<br /><br />Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο το εθνικό συμφέρον να θεωρείται συνώνυμο με τον εθνικισμό. Τέτοια είναι η αλλοίωση που έχουν υποστεί οι άρχουσες ελίτ και οι συν αυτώ δημοσιολογούντες ώστε να παρουσιάζουν το άσπρο ως μαύρο είτε με διεθνιστικό, είτε με «πολιτικά ορθό» περιτύλιγμα. Αγνοώντας ή μάλλον εθελοτυφλώντας έναντι των βασικών χαρακτηριστικών του επίβουλου ανατολικού γείτονα που αν και χρονικά βρίσκεται στον 21ο αιώνα, πολιτικά/πολιτισμικά/εθιμικά βρίσκεται σε άλλο αιώνα. Τον γείτονα που κατά τον μ. Νεοκλή Σαρρή «δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο» το οποίο συνεχίζει να λερώνει. Σε αυτόν τον γείτονα κάποιοι αγωνίζονται να χαρίσουν πεδίο ελεύθερης δράσης αντί να τον τιθασεύσουν. Πρόκειται για παράνοια, η οποία θα μας φέρει σύντομα αντιμέτωπους με δύο επιλογές, ή υποταγή/δορυφοριοποίηση/φινλανδοποίηση ή αντίδραση για τη διασφάλιση της ακεραιότητάς μας. Αποτελεί κοινή παραδοχή για τους παροικούντες ότι η Τουρκία απλώνεται όσο εμείς μαζευόμαστε. Και όσο της επιτρέπουμε να χτίζει τη «Γαλάζια Πατρίδα» άλλο τόσο εμείς θα γκρεμίζουμε τη δικιά μας. Έτσι απλά...<br /><br />Το comme il faut στα ελληνοτουρκικά δεν υπήρχε ούτε στην εποχή που το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος ήταν πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Τί πιθανότητες έχει να υιοθετηθεί από τη γείτονα σήμερα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όσο ξεκάθαρες θα έπρεπε να είναι και οι απειλές μας (με σαφείς και απαράβατες «κόκκινες γραμμές») έναντι των επεκτατικών τους βλέψεων. Όπως έλεγε και ο μ. Σαράντος Καργάκος: «Η Τουρκία εφαρμόζει παγίως την πολιτική του do ut des (=δίνω για να μου δίνεις), αλλά προσοχή! Δίνει ό,τι σου έχει πάρει ή ό,τι σου έχει αρπάξει.» Υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να διαφωνήσει επ’ αυτού;<br /><br />Στην ιστορία του Ελληνισμού, από το Μαντζικέρτ το 1071 μέχρι και σήμερα, βρισκόμαστε σε συνεχή αντιπαράθεση μαζί τους. Εσχάτως δε, διανύουμε περίοδο επαυξημένης απειλής. Οι κουμπαριές, τα ζεϊμπέκικα και οι κατευναστικές πολιτικές μας έχουν φέρει στο σημείο τα τουρκικά ερευνητικά να σουλατσάρουν ανενόχλητα σε ελληνικές θάλασσες για μήνες ολόκληρους και εν συνεχεία να παρακαλάμε και για διάλογο. Για τις υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις του FIR, ούτε λόγος φυσικά. Αυτές δεν αναφέρονται ούτε σε μονόστηλα πλέον. Οι κακές γλώσσες μιλάνε για Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Μόνο που το Σύνδρομο αυτό διακατέχει την πολιτική τάξη. Μία πολιτική τάξη που συνεχίζει να προσθέτει στο μητρώο της πληθώρα στιγμάτων ενοχής και συνάμα να συσσωρεύει τη λαϊκή οργή η οποία αργά ή γρήγορα θα εκτονωθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Για κακή τους τύχη ο Έλληνας καίτοι εύπιστος και υποχωρητικός, έχει αντίληψη και αίσθηση για το τι ακριβώς συμβαίνει και απλώς υπομένει καρτερικά. Γι' αυτό και εδώ και αρκετά χρόνια ωθείται σε ψήφο τιμωρητική. Γνωρίζει ότι πρόκειται για λύση ανάγκης (καίτοι η ταπεινότητά μας δεν την επικροτεί), αποτελεί μέσο για να διατρανώσει την αγανάκτησή του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν φέρει την πολιτική ευθύνη των επιλογών του. Αντιθέτως αποτελεί απέλπιδα προσπάθεια να κρούσει το καμπανάκι στο σαθρό πολιτικό κατεστημένο πριν το απαξιώσει τελείως.<br /><br />Δεν ανήκουμε σε αυτούς που θεωρούν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ανήκουμε σε αυτούς που ελπίζουν στη μαγιά που υπάρχει στο έθνος, η οποία κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες θα αποδώσει. Κόντρα στο ρεύμα του ισοπεδωτισμού που θέλει τον νεοέλληνα έρμαιο των εξελίξεων. Αρκεί μια σπίθα για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά του τα οποία είναι μεν εν υπνώσει, αλλά ζωντανά και ενυπάρχουν. Μπορεί όχι σε όλους αλλά σε αρκετούς. Και έχουμε πρόσφατα παραδείγματα όπου ο λαός είπε όχι σε αντεθνικές συμφωνίες και ιστορικές παραχαράξεις. Και αν αντέδρασε έτσι για την προάσπιση της ιστορικής αλήθειας, καλό θα ήταν οι ηγέτες μας να αναλογιστούν τις συνέπειες πιθανής εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ακόμη χειρότερα, κυριαρχίας, αμαχητί στον αείποτε εχθρό. Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι οι μυστικές συμφωνίες πίσω από την πλάτη του λαού (όπως η κυοφορούμενη μεταξύ Μητσοτάκη-Ερντογάν) θα τον βρουν σύμφωνο, εάν αυτές -όπως διαφαίνεται- δεν έχουν γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Είναι γελασμένοι όσοι μεταχειρίζονται την αδήριτη ανάγκη για ανανέωση του στόλου προωθώντας αγορές που δεν ικανοποιούν ούτε στο ελάχιστο τις επιχειρησιακές μας ανάγκες, αλλά δήθεν γίνονται με «γεωπολιτικό κριτήριο», προφανώς επηρεασμένοι από εξωγενείς πιέσεις.<br /><br />Η εξωτερική πολιτική δεν αρμόζει να υποτάσσεται σε κομματικούς σκοπούς και επιδιώξεις, ούτε σε ξένους δάκτυλους. Αντιθέτως οφείλει να υπηρετεί απαρέγκλιτα το εθνικό συμφέρον. Και φυσικά χωρίς εθνική συνεννόηση και διακομματική σύμπνοια δεν πρέπει να προωθείται κανένα ζήτημα μείζονος εθνικής σημασίας. Αντιθέτως εσχάτως γινόμαστε μάρτυρες σε ανήκουστα πράγματα. Το ίδιο το Μαξίμου να ενεργεί πίσω από την πλάτη του υπουργείου Εξωτερικών. Προφανώς, κάποιοι εσφαλμένα εκτιμούν ότι ο λαός θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια εάν φερ' ειπείν επιχειρήσουν να αποκόψουν το Καστελλόριζο από την υπόλοιπη Ελλάδα χαρίζοντας στην Τουρκία την ελληνικότατη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που μας ενώνει με την αδελφή Κύπρο. Έχουν την πεποίθηση ότι η προσφυγή στη Χάγη θα νομιμοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης μια εθνικά επιζήμια απόφαση, και δεν αντιλαμβάνονται ότι εάν επιχειρήσουν να μας στείλουν στο Διεθνές Δικαστήριο, θα επωμιστούν οι ίδιοι τις συνέπειες της όποιας απόφασης. Ας το κατανοήσουν επιτέλους ότι η πατρίδα ανήκει σε όλους. Και όταν υπάρχει αυτή, υπάρχουν και τα κόμματα και οι πολιτικοί.<br /><br />Οι Έλληνες ήμασταν πάντα ολίγοι, αλλά αυτό δεν επηρέασε ούτε την ποιότητα ούτε το μέγεθος των επιτευγμάτων μας. Οι σύγχρονοι εθνοαποδομητές των γραμμάτων και της πολιτικής προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, απορρίπτοντας συλλήβδην τα πατριωτικά ελατήρια όσων αντιστέκονται στην ισοπεδωτική λαίλαπα των καιρών. Αγνοούν προφανώς ότι ο πατριωτισμός αποτελούσε ανέκαθεν το συνεκτικό υλικό του έθνους. Ήταν και είναι η κινητήριος δύναμη που μας ανέστησε από τις πτώσεις. Αγνοούν ακόμη και τον Ηρόδοτο που προσδιόρισε το έθνος από το «ὅμαιμόν» (δεσμούς συγγένειας), το «ὁμόθρησκον» (ίδια πίστη), το «ὁμόγλωσσον» (ίδια γλώσσα) και το «ὁμότροπον» (ίδια ήθη και έθιμα). Εάν αυτοί από μόνοι τους αποφάσισαν ότι δεν είναι όμαιμοι, ή ομόγλωσσοι, ή ομόθρησκοι, αλλά διαφορετικής φυλής ή γένους, με γεια τους με χαρά τους… Ίσως αυτά να είχε κατά νου ο Παλαμάς όταν έγραφε: «Ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι… των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι».<br /><b><i><br />*Ειδικός τεχνικός σύμβουλος. Διετέλεσε λέκτορας και επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον της Βρετανίας, από το οποίο κατέχει διδακτορικό και μεταπτυχιακό τίτλο</i></b><br /><br /></div><div><a href="https://geopolitics.iisca.eu/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…»

Δρ.  Κων/νος Αποστόλου-Κατσαρός* … γράφει ο Κωστής Παλαμάς, και δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Είναι δύσκολο να βρει κανεί...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Το πραξικόπημα του 2016 και το colpo grosso του «σουλτάνου»

<br /><br /><br /><br /><a href="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/07/turkeyreferendum.jpg"><img src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/07/turkeyreferendum.jpg" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Τα όσα συνέβησαν το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016 άνοιξαν μια νέα σελίδα στη διακυβέρνηση της Τουρκίας από το ΑΚΡ και τον Ταγίπ Ερντογάν – πιο αυταρχική, πιο αντιδημοκρατική, πιο φιλοπόλεμη.</span></h3><b>Γιώργος Παυλόπουλος</b><br />Αργά το απόγευμα εκείνης της Παρασκευής, 15ης Ιουλίου του 2016, την ώρα που εκατομμύρια Τούρκοι είχαν επιστρέψει από τις δουλειές τους και ξεκουράζονταν ή έκαναν τη βόλτα τους, ενώ άλλοι σκέφτονταν ήδη πώς θα τα φέρουν βόλτα την επόμενη ημέρα, μια μάλλον απρόσμενη είδηση ήρθε να διακόψει τη συνήθη ροή του καθημερινού τους χρόνου. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Μπιναλί Γιλντιρίμ, τους ενημέρωσε πως «βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης».<br /><br />Γρήγορα, όλος ο κόσμος έστρεψε το βλέμμα του στην Τουρκία, αναμένοντας την εξέλιξη και την έκβαση ενός ακόμη πραξικοπήματος. Οι επόμενες ώρες ήταν δραματικές, ενώ η αγωνία για την τύχη του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν, για τον οποίο οι πληροφορίες ήταν αντιφατικές, κορυφωνόταν. Οι ανταποκρίσεις από την Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη έκαναν λόγο για συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις των πραξικοπηματιών και τις μονάδες που παρέμεναν πιστές στην εκλεγμένη κυβέρνηση, με τη συμμετοχή τεθωρακισμένων και μαχητικών ελικοπτέρων και αεροσκαφών, τα οποία δεν δίστασαν να βάλουν στο στόχαστρό τους το Κοινοβούλιο και το προεδρικό μέγαρο.<br /><br />Μέσα σε λίγες ώρες, η κατάσταση είχε ξεκαθαρίσει. Οι «ερντογανικοί», οι οποίοι είχαν κινητοποιηθεί κατά χιλιάδες στις μεγάλες πόλεις, είχαν πάρει τον έλεγχο της κατάστασης, απομονώνοντας και διαπομπεύοντας τους πραξικοπηματίες, πολλούς από τους οποίους απείλησαν και με λιντσάρισμα. Ο ίδιος ο Ερντογάν, ο οποίος ήταν πρόεδρος της χώρας από το καλοκαίρι του 2014, είχε δώσει σημεία ζωής λίγο μετά τα μεσάνυχτα, καλώντας τους οπαδούς του να κινητοποιηθούν. Αργότερα δε, περίπου στις 4 τα ξημερώματα και ενώ όλα είχαν ήδη κριθεί, επιβεβαιώθηκε πως βρισκόταν στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. <img height="382" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/07/erntogan-tourkia.jpg" width="640" /><br /><br /><div>Κήρυξη πολέμου<br /><br />Από εκεί, στο σύντομο τηλεοπτικό του διάγγελμα, κυριολεκτικά τα είπε όλα, προαναγγέλλοντας όσα θα ακολουθούσαν. Αφού επέρριψε την ευθύνη «σε εκείνους στην Πενσιλβάνια», φωτογραφίζοντας τον πάλαι ποτέ σύμμαχο και μέντορά του Φετουλάχ Γκιουλέν που ζει εκεί, υποσχέθηκε να «καθαρίσει» τον στρατό και τον κρατικό μηχανισμό από τους αντιπάλους του έθνους και του ίδιου. «Αυτή η εξέγερση ήταν ένα δώρου του θεού προς εμάς», είπε – κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν μήπως γνώριζε προκαταβολικά τι επρόκειτο να συμβεί και είχε στήσει μια αριστοτεχνική παγίδα στους αντιπάλους του.<br /><br />Ορισμένες – ανεπιβεβαίωτες, είναι γεγονός – πληροφορίες αναφέρουν ότι ο τότε επικεφαλής της MIT, Χακάν Φιντάν (ο οποίος παραμένει ως σήμερα στη θέση του και είναι από τους πλέον έμπιστους του Ερντογάν) είχε ανακαλύψει τα σχέδια των «άπιστων» στρατιωτικών και τους ανάγκασε να βιαστούν. Ετσι, η εκδήλωση του πραξικοπήματος έγινε μερικές ώρες νωρίτερα από ό,τι είχε προγραμματιστεί, με αποτέλεσμα ο συντονισμός να μην είναι καλός και τελικά, σε συνδυασμό και με ορισμένα άλλα γεγονότα, να επικρατήσει χάος στις τάξεις τους.<br /><br />Ο δε πρόεδρος φέρεται να σώθηκε κυριολεκτικά στο παρά πέντε – όσο για το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε, φέρεται να βρέθηκε στο στόχαστρο των F-16 των πραξικοπηματιών, οι οποίοι όμως (άγνωστο γιατί) δεν το κατέρριψαν.<br /><br />Γκιουλενιστές και Κούρδοι<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι εκείνη τη νύχτα άνοιξε μια νέα σελίδα για την Τουρκία και για τη διακυβέρνηση Ερντογάν και ΑΚΡ. Μέσα στους επόμενους μήνες, μια τεράστια επιχείρηση εκκαθάρισης εξαπολύθηκε απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικοί, αστυνομικοί, εκπαιδευτικοί και άλλοι υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού να διωχθούν και να απολυθούν. Οποιοσδήποτε τολμούσε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση και τον πρόεδρο ή το είχε κάνει στο παρελθόν βαφτιζόταν συλλήβδην «γκιουλενιστής» και έμπαινε στο στόχαστρο. Τα ΜΜΕ δεν αποτέλεσαν εξαίρεση, καθώς τα περισσότερα συγκροτήματα δήλωσαν πίστη προς το καθεστώς για να σωθούν, ενώ όσα δεν το έκαναν είτε έκλεισαν είτε αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες, καθώς δεκάδες δημοσιογράφοι τους διώχθηκαν.<br /><br />Βαρύ κόστος πλήρωσαν, αναμφίβολα, οι Κούρδοι, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν αυθαίρετα και χωρίς αποδείξεις, συνεργοί του Γκιουλέν και των πραξικοπηματιών.<br /><br />Ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του τούς κυνήγησαν ανελέητα, εντός και εκτός συνόρων. Η Αγκυρα βρήκε τη δικαιολογία που χρειαζόταν για να εισβάλει στα εδάφη δύο γειτονικών κρατών, της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και για να στείλει στη φυλακή το ηγετικό δίδυμο του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουκσεγκτάγκ, αρκετούς βουλευτές του, καθώς και τους περισσότερους δημάρχους που εξελέγησαν με τη στήριξή του στις εκλογές του 2019. Αυτή την περίοδο, μάλιστα, προετοιμάζεται η χαριστική βολή προς το HDP, καθώς έχει ήδη εκκινήσει η διαδικασία για να τεθεί εκτός νόμου, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί – πιθανώς εντός του 2021 και σίγουρα πριν από τις επόμενες εκλογές.</div><div><br /></div><div>  <img height="427" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/07/man_blood_turkish_coup1.jpg" width="640" /><br /><br /></div><div>Παράταση με τεράστιο κόστος<br /><br />Με όλα αυτά, σε συνδυασμό και με το εθνικιστικό παραλήρημα που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν διασφάλισε την παράταση της παραμονής του στην εξουσία, η οποία λίγο πριν από το πραξικόπημα δεν ήταν δεδομένη, όπως φάνηκε και στις διπλές εκλογές της προηγούμενης χρονιάς (Ιούνιος και Νοέμβριος 2015). Το πέτυχε, όμως, με μεγάλο κόστος, σε όλα τα επίπεδα: Για τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες, για την ειρήνη στην περιοχή, για την οικονομία και το νόμισμα της χώρας, που έχουν βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα.<br /><br />Συνέπεια όλων αυτών είναι μεγάλο τμήμα του λαού της Τουρκίας να περνά πολύ δύσκολες μέρες. Η λάμψη του Ερντογάν και το αφήγημά του, παρά τα φαραωνικά σχέδια και έργα, έχουν πλέον ξεθωριάσει – κάτι που φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, κυρίως όμως αποτυπώθηκε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, με την απώλεια και της Κωνσταντινούπολης και της Αγκυρας, όπου εξελέγησαν δύο πολιτικοί που φιλοδοξούν να τον «τελειώσουν».<br /><br />Ο ίδιος, ωστόσο, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη – και πρέπει να τη φοβόμαστε.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.in.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία: Το πραξικόπημα του 2016 και το colpo grosso του «σουλτάνου»

Τα όσα συνέβησαν το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016 άνοιξαν μια νέα σελίδα στη διακυβέρνηση της Τουρκίας από το ΑΚΡ και τον Ταγίπ Ερντογάν – πιο...

Διαβάστε την συνέχεια

Προπαγάνδα επιπέδου κιτς επιθεώρησης από τον Ερντογάν: Ο… Μωάμεθ ο Πορθητής του… παραδίδει τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας

<div><img height="332" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/07/210713130202_Untitled-2.jpg" width="640" /><br />Ηθοποιός που υποδύεται τον Μωάμεθ τον Πορθητή ετοιμάζεται να παραδώσει τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας στον Ερντογάν .<br />Στη σημερινή Τουρκία, όπου κυριαρχεί η τουρκομπαρόκ υπερβολή σε συνδυασμό με τον ισλαμικό φανατισμό και τον επιθετικό εθνικισμό της “Γαλάζιας Πατρίδας”, ακόμα και οι θεατρικές παραστάσεις λειτουργούν προπαγανδιστικά .<br /><br />Στόχος βέβαια της προπαγάνδας είναι η ανάδειξη του Ερντογάν σε διάδοχο όχι απλώς του Κεμάλ Αττατούρκ αλλά και του Μωάμεθ του Πορθητή.<br /><br />Τέτοιο χαρακτήρα είχε και η θεατρική παράσταση που στήθηκε για να εξυμνήσει δήθεν τον Μωάμεθ τον Πορθητή, αλλά στην πραγματικότητα το όλο σενάριο αποσκοπούσε στην «ιστορική» προβολή του ιδίου του Ερντογάν.<br /><br />Έτσι ο ταλαίπωρος ηθοποιός επιχειρεί να συνδέσει ιστορικά με γελοίο τρόπο τον Μωάμεθ τον Πορθητή, με τον ευατό του ο οποίος δίνει τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας στον σημερινό πρόεδρο της Τουρκίας.<br /><br />Εδώ οι θεατές θα έπρεπε να κλαίνε από τα γέλια, αλλά δυστυχώς τα πράγματα στην τριτοκοσμική Τουρκία είναι πολύ διαφορετικά .<br /><br />Μπορεί εμείς στη Δύση να κλαίμε όντως από τα γέλια μπροστά σε αυτές τις γελοιότητες και τους θεατρινισμούς, όμως στην Τουρκία οι άνθρωποι που εναντιώνονται στην πολιτική Ερντογάν καταλήγουν στις φυλακές ή αυτοεξορίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν έστω κάποιες στιγμές ελευθερίας μακριά από τη χώρα τους, τις δουλειές και τις οικογένειές τους.<br /><br />Δείτε το απόσπασμα της θεατρικής παράστασης όπως μεταδόθηκε από τον ΣΚΑΪ</div><div><br /><div class="col-lg-8 singleitembody" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #212529; flex: 0 0 66.6667%; font-family: Roboto; font-size: 10px; max-width: 66.6667%; padding-bottom: 20px; padding-left: 15px; padding-right: 15px; position: relative; width: 760px;"><div class="context blog-standard" id="resizeif" style="box-sizing: border-box; font-size: 19px; letter-spacing: -0.025em;"><div class="wp-video" style="box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; width: 1280px;"><span class="mejs-offscreen" style="border: 0px; box-sizing: border-box; clip-path: inset(50%); clip: rect(1px, 1px, 1px, 1px); height: 1px; margin: -1px; overflow-wrap: normal; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; width: 1px;">Video Player</span><div aria-label="Video Player" class="mejs-container mejs-container-keyboard-inactive wp-video-shortcode mejs-video" id="mep_0" role="application" style="background: rgb(34, 34, 34); box-sizing: border-box; clear: both; font-family: Helvetica, Arial, serif; height: 410.625px; max-width: 100%; min-width: 211px; position: relative; vertical-align: top; width: 730px;" tabindex="0"><div class="mejs-inner" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, Arial;"><div class="mejs-mediaelement" style="box-sizing: border-box; height: 410.625px; left: 0px; position: absolute; top: 0px; width: 730px; z-index: 0;"><mediaelementwrapper id="video-999404-1" style="box-sizing: border-box;"><video class="wp-video-shortcode" height="720" id="video-999404-1_html5" preload="metadata" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/07/210713125522_1111-convert-video-online.com_.mp4?_=1" style="box-sizing: border-box; display: inline-block; height: 410.625px; max-width: 100%; width: 730px;" width="1280"></video></mediaelementwrapper></div><div class="mejs-layers" style="box-sizing: border-box;"><div class="mejs-overlay mejs-layer mejs-overlay-play" style="-webkit-box-align: center; -webkit-box-pack: center; align-items: center; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: flex; height: 410.625px; justify-content: center; left: 0px; position: absolute; top: 0px; width: 730px; z-index: 1;"><div aria-label="Play" aria-pressed="false" class="mejs-overlay-button" role="button" style="background: url("mejs-controls.svg") 0px -39px no-repeat; box-sizing: border-box; height: 80px; width: 80px;" tabindex="0"></div></div></div><div class="mejs-controls" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; bottom: 0px; box-sizing: border-box; display: flex; height: 40px; left: 0px; list-style-type: none; margin: 0px; padding: 0px 10px; position: absolute; width: 730px; z-index: 3;"><div class="mejs-button mejs-playpause-button mejs-play" style="box-sizing: border-box; font-size: 10px; height: 40px; line-height: 10px; margin: 0px; width: 32px;"><button aria-controls="mep_0" aria-label="Play" style="appearance: button; background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: url("mejs-controls.svg"); background-origin: initial; background-position: 0px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border-color: initial; border-radius: 0px; border-style: initial; border-width: 0px; cursor: pointer; display: block; font-family: Helvetica, Arial; font-size: 0px; height: 20px; line-height: 0; margin: 10px 6px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; width: 20px;" tabindex="0" title="Play" type="button"></button></div><div aria-live="off" class="mejs-time mejs-currenttime-container" role="timer" style="box-sizing: content-box; color: white; font-size: 11px; height: 24px; line-height: 10px; margin: 0px; overflow-wrap: normal; overflow: hidden; padding: 16px 6px 0px; text-align: center; width: auto;"><span class="mejs-currenttime" style="box-sizing: border-box;">00:00</span></div><div class="mejs-time-rail" style="-webkit-box-flex: 1; box-sizing: border-box; direction: ltr; flex-grow: 1; font-size: 10px; height: 40px; line-height: 10px; margin: 0px 10px; padding-top: 10px; position: relative; width: 32px;"><span aria-label="Time Slider" aria-valuemax="56.134" aria-valuemin="0" aria-valuenow="0" aria-valuetext="00:00" class="mejs-time-total mejs-time-slider" role="slider" style="background: rgba(255, 255, 255, 0.33); border-radius: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: block; height: 10px; margin: 5px 0px 0px; outline: 0px; position: absolute; width: 519.675px;" tabindex="0"><span class="mejs-time-loaded" style="background: rgb(255, 255, 255); border-radius: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: block; height: 10px; left: 0px; position: absolute; transform-origin: 0px 0px; transform: scaleX(0.0248034); transition: all 0.15s ease-in 0s; width: 519.675px;"></span><span class="mejs-time-current" style="background: rgb(0, 115, 170); border-radius: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: block; height: 10px; left: 0px; position: absolute; transform-origin: 0px 0px; transform: scaleX(0); transition: all 0.15s ease-in 0s; width: 519.675px;"></span><span class="mejs-time-hovered no-hover" pos="183.23748779296875" style="background: rgba(255, 255, 255, 0.5); border-radius: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: block; height: 10px; left: 0px; position: absolute; transform-origin: 0px 0px; transform: scaleX(0.3526); transition: height 0.1s cubic-bezier(0.44, 0, 1, 1) 0s; width: 519.675px; z-index: 10;"></span><span class="mejs-time-handle" style="border-radius: 0px; border: 4px solid transparent; box-sizing: border-box; cursor: pointer; left: 0px; position: absolute; transform: translateX(0px); z-index: 11;"><span class="mejs-time-handle-content" style="background: rgba(255, 255, 255, 0.9); border-radius: 0px; border: 4px solid rgba(255, 255, 255, 0.9); box-sizing: border-box; cursor: pointer; height: 10px; left: -7px; position: absolute; top: -4px; transform: scale(0); width: 10px; z-index: 11;"></span></span></span></div><div class="mejs-time mejs-duration-container" style="box-sizing: content-box; color: white; font-size: 11px; height: 24px; line-height: 10px; margin: 0px; overflow-wrap: normal; overflow: hidden; padding: 16px 6px 0px; text-align: center; width: auto;"><span class="mejs-duration" style="box-sizing: border-box;">00:56</span></div><div class="mejs-button mejs-volume-button mejs-mute" style="box-sizing: border-box; font-size: 10px; height: 40px; line-height: 10px; margin: 0px; position: relative; width: 32px;"><button aria-controls="mep_0" aria-label="Mute" style="appearance: button; background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: url("mejs-controls.svg"); background-origin: initial; background-position: -60px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border-color: initial; border-radius: 0px; border-style: initial; border-width: 0px; cursor: pointer; display: block; font-family: Helvetica, Arial; font-size: 0px; height: 20px; line-height: 0; margin: 10px 6px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; width: 20px;" tabindex="0" title="Mute" type="button"></button></div><div class="mejs-button mejs-fullscreen-button" style="box-sizing: border-box; font-size: 10px; height: 40px; line-height: 10px; margin: 0px; width: 32px;"><button aria-controls="mep_0" aria-label="Fullscreen" style="appearance: button; background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: url("mejs-controls.svg"); background-origin: initial; background-position: -80px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border-color: initial; border-radius: 0px; border-style: initial; border-width: 0px; cursor: pointer; display: block; font-family: Helvetica, Arial; font-size: 0px; height: 20px; line-height: 0; margin: 10px 6px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; width: 20px;" tabindex="0" title="Fullscreen" type="button"></button></div></div><div id="pa_videoslider" style="box-sizing: border-box; margin: 0px auto; max-width: 800px;"><div id="videoad" style="background-color: unset !important; box-sizing: border-box;"></div></div></div></div></div></div></div></div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><div><br /></div><div>Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Προπαγάνδα επιπέδου κιτς επιθεώρησης από τον Ερντογάν: Ο… Μωάμεθ ο Πορθητής του… παραδίδει τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας

Ηθοποιός που υποδύεται τον Μωάμεθ τον Πορθητή ετοιμάζεται να παραδώσει τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας στον Ερντογάν . Στη σημερινή Τουρκία, όπο...

Διαβάστε την συνέχεια

Πως η ΕΕ ΔΕΝ θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής με την Τουρκία.

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/01-01/euroarmy.jpg"><img height="435" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/01-01/euroarmy-696x473.jpg" width="640" /></a><br /><br /> Γράφει ο <b>ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΩΡΑΦΑΣ<br /></b>Η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα των κρατών-μελών που την απαρτίζουν. Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας.<br /><br />Η Συνθήκη της ΕΕ (ΣΕΕ) περιέχει πρόβλεψη μέσα από το άρθρο 42(7) για παροχή στρατιωτικής βοήθειας στα κράτη-μέλη, σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση από τρίτη χώρα.<br /><br />Ωστόσο, η εμπειρία της Γαλλίας το 2015, όταν προσέφυγε στο άρθρο 42(7) της ΣΕΕ, ήταν απογοητευτική. Σε επίπεδο ρητορικής υπήρξε συμπαράσταση, σε στρατιωτικό επίπεδο η συμβολή ήταν ελάχιστη και κατόπιν εορτής, ενώ δεν συνέδραμαν την Γαλλία όλοι οι εταίροι.<br /><br />Προφανώς, το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διαβεβαιώνει ότι το άρθρο 42(7) θα εφαρμοστεί αμέσως. Με τον τρόπο που υλοποιείται το συγκεκριμένο άρθρο, σημαίνει οι πρόνοιες του θα λειτουργήσουν αφού έχει τελειώσει η κρίση (για την Γαλλία, η πρώτη στρατιωτική συνδρομή ήρθε μετά από 17 ημέρες). Κανένας εξάλλου, δεν προβλέπει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με την Τουρκία.<br /><br />Το ότι οι περισσότερες χώρες της ΕΕ συμμετέχουν και στο ΝΑΤΟ, σημαίνει ότι ακόμα και να υπήρχε ευρωπαϊκός στρατός και να είχε αναπτυχθεί στα σύνορα της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία.<br /><br />Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 42 (7) ΤΗΣ ΣΕΕ<br /><br />Για πρώτη φορά στην ΕΕ, η Γαλλία ζήτησε την ενεργοποίηση και βοήθεια από τα K-M, βάσει του άρθρου 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ), μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015.<br /><br />Το Άρθρο 42 (7), το οποίο συνήθως αναφέρεται ως «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» της ΕΕ, αναφέρει: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών». <br /><br />Η εισαγωγή ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής στη συνθήκη της Λισαβόνας (2009) αποτέλεσε τότε, σημαντική καινοτομία στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά στην ΕΕ δημιουργήθηκε μια αίσθηση στρατιωτικής αλληλεγγύης, που προοριζόταν διαφορετικά για συμμαχίες αυτοάμυνας: στην περίπτωση της «ένοπλης επιθετικότητας [στο] έδαφος» ενός (ή περισσοτέρων) κρατών-μελών, τα άλλα είναι υποχρεωμένα να βοηθήσουν. Ταυτόχρονα, η διάταξη συνεπάγεται ότι η ουδετερότητα ορισμένων κρατών-μελών γίνεται σεβαστή, όπως και οι θεμελιώδεις επιλογές για την ασφάλεια και την άμυνα, που έχουν κάνει άλλα κράτη-μέλη σε σχέση με το ΝΑΤΟ. Πράγματι, για τις 22 χώρες της ΕΕ οι οποίες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, η Βόρειο-Ατλαντική Συμμαχία παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος για τη συλλογική τους άμυνα, και ο διεθνής Οργανισμός για την εφαρμογή.<br /><br />Συνεπώς, η πράξη αυτή της Γαλλίας αντιπροσώπευε την ενεργοποίηση της ρήτρας «αμοιβαίας συνδρομής» και τα κράτη-μέλη, άμεσα και ομόφωνα, εξέφρασαν την αλληλεγγύη και την πολιτική τους υποστήριξη προς τη Γαλλία και εντός ολίγων ημερών, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου, αποφάσισαν μια σειρά συνεισφορών, δηλαδή πολιτικών, διπλωματικών, στρατιωτικών, τεχνολογικών και εφοδιαστικών μέτρων.<br /><br />Οι Υπουργοί Άμυνας της ΕΕ, κατά την προγραμματισμένη τους σύσκεψη για το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων στις 17 Νοεμβρίου 2015, εξέφρασαν την «ομόφωνη και πλήρη υποστήριξή τους προς τη Γαλλία και υπογράμμισαν ότι «δεν απαιτείται επίσημη απόφαση από το Συμβούλιο» για την ενεργοποίηση της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής. Δηλαδή, σε πολιτικό επίπεδο, αυτό εμφανίζονταν ως ένδειξη ευελιξίας και ως ευκαιρία για επιτάχυνση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων. <br /><br />Παράλληλα, τονίστηκε ότι η λήψη της απόφασης για συνδρομή, καθώς και το είδος της παρεχόμενης βοήθειας, ήταν θέμα διμερών συνομιλιών και αφορούσε αποκλειστικά τη Γαλλία και τα κράτη-μέλη. Επομένως, η συμμετοχή της ΕΕ περιορίστηκε στο ελάχιστο, τόσο στην έναρξη του μηχανισμού όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο.<br /><br />Στη συνέχεια, ακολούθησαν συνεχείς διμερείς συζητήσεις μεταξύ της Γαλλίας και των κρατών-μελών της ΕΕ, κυρίως μεταξύ των Γάλλων πρέσβεων και των εθνικών αρχών (Υπουργοί Εξωτερικών, Υπουργοί Άμυνας, Πρωθυπουργοί) στις αντίστοιχες πρωτεύουσες, σχετικά με το είδος της παρεχόμενης βοήθειας. Κατά συνέπεια, η ΕΕ πρόσφερε απλώς ένα πλαίσιο, εντός του οποίου τα κράτη-μέλη αλληλοϋποστηρίζονται και απλά, συντόνιζε αρχικά τις διαδικασίες. Η Γαλλία επέλεξε την πιο κυρίαρχη και λιγότερο θεσμοθετημένη μορφή συνεργασίας, πράγμα που σημαίνει ότι εναπόκειται στα κράτη-μέλη να αποφασίσουν μεταξύ των μηχανισμών βοήθειας της ΕΕ.<br /><br />Η γαλλική Κυβέρνηση υπέβαλε τα επιχειρησιακά της αιτήματα, στους πρέσβεις της ΕΕ στην Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας (ΕΠΑ) στις 24 Νοεμβρίου 2015. <br /><br />Ορισμένα κράτη-μέλη (δεκατρία) αποφάσισαν άμεσα για την αρχική τους συνεισφορά. Σε έξι κράτη-μέλη όμως ─Λετονία, Λιθουανία, Γερμανία, Κάτω Χώρες, Σλοβακία και Ηνωμένο Βασίλειο─ η απόφαση ελήφθη στα Κοινοβούλιά τους. Στη Σλοβενία, οι συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, ενώ για το Βέλγιο, την Εσθονία, τη Φινλανδία, το Λουξεμβούργο και τη Ρουμανία υπήρχε κυβερνητική απόφαση. Στη Σουηδία, η κυβέρνηση καθόρισε την αρχική συμβολή, ενώ διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις στο σουηδικό κοινοβούλιο. Οι τέσσερις χώρες του Visegrad (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) εξέτασαν την πιθανή συμβολή τους ως ομάδα.<br /><br />Το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε τις αεροπορικές του επιδρομές αμέσως μετά την ψηφοφορία του βρετανικού Κοινοβουλίου στις 02-12-2015 και επέτρεψε στα γαλλικά αεροσκάφη να χρησιμοποιούν τη βάση της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας (RAF) στο Ακρωτήρι της Κύπρου, μέχρι να αναπτυχτεί το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αυστρία προσέφερε 100 ώρες πτήσης για αεροπορικές μεταφορές με α/φη C-130, το Βέλγιο 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, η Κύπρος τη χρήση αεροπορικής βάσης και λιμενικές υποδομές, η Γερμανία 1.800 άνδρες, 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, 6 α/φη αναγνώρισης Tornado και α/φη για ανεφοδιασμό στον αέρα, οι Κάτω Χώρες συμμετοχή στις αεροπορικές επιθέσεις, η Πολωνία υποστήριξη στη διοικητική μέριμνα. Τέλος, η Ελλάδα δεν είχε στρατιωτική συμμετοχή, αλλά προσέφερε μόνο τη χρήση της υφιστάμενης συνεργασίας στις πληροφορίες, ενώ κάποια κράτη-μέλη της ΕΕ, όπως Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Δανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Μάλτα δεν συμμετείχαν με κανένα τρόπο.<br /><br />Λαμβάνοντας υπόψη τις συνεισφορές των κρατών-μελών προς τη Γαλλία, ορισμένοι εμπειρογνώμονες/αναλυτές θεωρούν ότι το αποτέλεσμα των διμερών διαπραγματεύσεων μετά την ενεργοποίηση της ρήτρας του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ ήταν μάλλον απογοητευτικό και επιπλέον επισημαίνουν τις αποκλίνουσες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των κρατών-μελών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. <br /><br />Το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ αναγνωρίζει τον διαφοροποιημένο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών-μελών, και ως εκ τούτου αναγνωρίζει σιωπηρά τη δυνατότητα για μη-στρατιωτική βοήθεια, δηλαδή για βοήθεια με τη μορφή πολιτικής ή και οικονομικής υποστήριξης. Ωστόσο, τα κράτη-μέλη «οφείλουν» να συνδράμουν το αμυνόμενο κράτος, υπάρχει νομική δέσμευση και οφείλουν να συνδράμουν «με όλα τα μέσα», δηλαδή διπλωματικά, διοικητικά, τεχνικά, αλλά και στρατιωτικά μέσα. <br /><br />Παράλληλα, τα Κ-Μ πρέπει να υπενθυμίζουν το γεγονός ότι το άρθρο 42 (7) της συνθήκης της ΕΕ επιβάλλει υποχρέωση συμμόρφωσης με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δηλαδή να αναφέρει αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας τυχόν μέτρα που ελήφθησαν κατά την άσκηση του δικαιώματός τους (συλλογικό) για αυτοάμυνα και να σταματήσουν τέτοιες ενέργειες μόλις το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει μέτρα, που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.<br /><br />Θα πρέπει να επισημανθεί ότι, εάν το άρθρο 42(7) αφορά πραγματικά την αμοιβαία άμυνα ─σχετικά με την πολεμική πορεία της ΕΕ─ τότε σίγουρα θα πρέπει να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, διότι η κήρυξη πολέμου αφορά τον καθορισμό της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης της Ένωσης.<br /><br />ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΠΑ<br /><br />Όπως είναι γνωστό, το ΝΑΤΟ δεν θα είναι εκ των πραγμάτων με την Ελλάδα, γιατί ως οργανισμός δεν παρεμβαίνει σε διενέξεις μεταξύ των κρατών-μελών του, πέρα από το να επιχειρήσει να τις σταματήσει. <br /><br />Σε αυτή την συγκυρία το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πρωτίστως για την σταθεροποίηση της Τουρκίας στην Δύση και είναι διατεθειμένοι να κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις, οι οποίες θα είναι κατά των ελληνικών συμφερόντων.<br /><br />Υπάρχει ακόμα και ο παράγοντας που λέγεται αμερικανική παρέμβαση και μεσολάβηση. Η παρέμβαση αυτή έχει σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ να γίνεται με τους όρους που έγινε στα Ίμια, δηλαδή μετά την έναρξη της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων πάντα θα λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας που θα είναι ο επιτιθέμενος σε μία ελληνοτουρκική κρίση, γιατί θα «γκριζάρει» το επίδικο της κρίσης, δηλαδή θα δημιουργεί κέρδη στην Τουρκία.<br /><br />Το βασικό ζήτημα που θα έπρεπε να τίθεται από ελληνικής πλευράς, είναι να γίνεται η αποφασιστική παρέμβαση των ΗΠΑ προς την Τουρκία, πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Γιατί πριν από την εκδήλωση της κρίσης, οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην πλευρά της Ελλάδας και ζητούν αυτοσυγκράτηση, αποδυναμώνοντας την ελληνική αποτροπή. Η εμπειρία της μετά τα Ίμια εποχής, δείχνει ότι η Ελλάδα περιορίζεται σε εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ για να παρέμβουν, αλλά στην περίπτωση αυτή οι διπλωματικές κινήσεις έχουν ελάχιστη ισχύ. Το θέμα για την Αθήνα δεν είναι οι εκκλήσεις, είναι η κατάλληλη στήριξη που πρέπει να δίνει η αποτροπή στη διπλωματία, ώστε οι ΗΠΑ να κατανοήσουν ότι πρέπει να παρέμβουν εκ των προτέρων για να αποτραπεί η κρίση και όχι εκ των υστέρων για να την σταματήσουν.<br /><br />Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 42 (7) ΤΗΣ ΣΕΕ<br /><br />Υπάρχει ένα κενό σχετικά με τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής, για το οποίο ευθύνη φέρει και η ελληνική πλευρά, δηλαδή όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι έχει ενεργοποιηθεί μία φορά (από τη Γαλλία, 2015), η Ελλάδα υπό άμεση στρατιωτική απειλή από την Τουρκία, δεν υπέβαλλε προτάσεις ώστε να θεσπισθούν νέες πρακτικές ρυθμίσεις για την εφαρμογή του άρθρου 42 (7) της Συνθήκης της ΕΕ, καθώς και τη ρητή πρόβλεψη εγγύησης των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και εκ των πραγμάτων των ελληνικών συνόρων, στη λογική της ευρωπαϊκής κυριαρχίας.<br /><br />Όμως, θα πρέπει να τονίσουμε, ότι οι διεθνείς οργανισμοί αποτελούνται από κράτη-μέλη, τα οποία πρωτίστως ενδιαφέρονται για τα εκπλήρωση των εθνικών τους συμφερόντων και την απόκτηση ισχύος και ασφάλειας στο άναρχο διεθνές σύστημα και δευτερευόντως για την αποτελεσματική λειτουργία ενός διεθνούς οργανισμού.<br /><br />Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της ΕΕ. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο όσο ήταν μέλος της ΕΕ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να παραιτηθούν από τις μόνιμες θέσεις που κατέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να αντικατασταθούν από την ΕΕ.<br /><br />Η περιπέτεια της Γαλλίας με το άρθρο 42 (7) δείχνουν σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ ότι δεν έχουν να περιμένουν πολλά από την ευρωπαϊκή κινητοποίηση. Η απάντηση της Γαλλίας στην κρίση του 2015, χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να υλοποιηθεί, επομένως και η συμβολή των κρατών-μελών είχε τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθεί.<br /><br />Το σημαντικό συμπέρασμα είναι πως για την ενεργοποίηση του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ σχεδόν τα πάντα θα εξελιχτούν σε διμερές επίπεδο μεταξύ των κρατών-μελών στην ΕΕ. Δεν θα ξεκινήσει καμία αποστολή στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (CSDP). Η ΕΕ θα ενεργήσει μόνο ως «διαμεσολαβητής». Ένα ζήτημα είναι σίγουρο: το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ δεν σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ μπορεί να υποχρεωθούν να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις ή να στείλουν στρατό παρά τη θέλησή τους.<br /><br />Μία εμπλοκή της Ελλάδας με την Τουρκία δεν μπορεί να είναι μακροχρόνια, επομένως η πρακτική ευρωπαϊκή συμβολή θα είναι εκ των υστέρων και όχι σημαντική.<br /><br />Με τα δεδομένα αυτά, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε διμερείς συμφωνίες με κράτη-μέλη της ΕΕ που έχουν τη βούληση και τις δυνατότητες να τη συνδράμουν άμεσα, μέσα στα χρονικά περιθώρια στα οποία θα εκδηλωθεί μία ενδεχόμενη κρίση. <br /><br />Η εκ των υστέρων ενεργοποίηση του άρθρου 42(7) της ΣΕΕ, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα γιατί η περίπτωση της δεν είναι όμοια με αυτήν της Γαλλίας.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πως η ΕΕ ΔΕΝ θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής με την Τουρκία.

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΩΡΑΦΑΣ Η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα των κρατών-μελών που την απαρτίζουν. Αυτό είναι π...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ρωσοτουρκική προσέγγιση έχει και αθέατη όψη – Η αντίφαση της Δύσης

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2018/08/erdogan_putin.jpg" width="640" /><br /><b><br />Γρίβας Κώστας</b><br />Εάν εξετάσουμε χωρίς προκαταλήψεις τη διαδικασία που οδήγησε στην πρωτοφανή ρωσοτουρκική προσέγγιση των τελευταίων ετών, θα δούμε ότι –κατά φαινομενικά σχιζοφρενικό τρόπο– προέκυψε ως έμμεσο αποτέλεσμα της όξυνσης των σχέσεών τους μετά την κατάρριψη του βομβαρδιστικού Sukhoi Su-24. Το επεισόδιο εκείνο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η κορύφωση της αντιπαράθεσης των δύο χωρών στη Συρία, όπου υποστήριζαν (και υποστηρίζουν) διαφορετικές πλευρές.<br /><br />Η κατάρριψη του Sukhoi έφερε τις δύο χώρες στα πρόθυρα της σύγκρουσης. Αυτό όμως ήταν ενδεχόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο και για τη Μόσχα και για την Άγκυρα. Δεδομένου ότι η Τουρκία είναι χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ μια εμπλοκή μαζί της θα μπορούσε να σύρει σε παγκόσμιο πόλεμο. Αν και η πλάστιγγα της στρατιωτικής ισχύος έγερνε υπέρ της Ρωσίας, το γεγονός ότι οι δύο χώρες δεν συνορεύουν άμεσα περιόριζε τις δυνατότητες προβολής ισχύος εκ μέρους της Ρωσίας.<br /><br />Η μικρή ρωσική στρατιωτική δύναμη που βρισκόταν στη Συρία δύσκολα θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά εναντίον μαζικής τουρκικής επίθεσης. Σε τέτοια περίπτωση οι επιλογές για τη Ρωσία ήταν αμείλικτα περιορισμένες. Η μία εξ αυτών ήταν να αποδεχόταν πρωτοφανή στην ιστορία της στρατιωτική ταπείνωση, η οποία θα την οδηγούσε σε γεωπολιτικό υποβιβασμό, θα έθετε εν κινδύνω τη συνοχή της, ενώ θα σήμαινε και την πολιτική αυτοκτονία του Πούτιν. Η άλλη ήταν η καταφυγή στο πυρηνικό της οπλοστάσιο.<br /><br />Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, αυτή η επιλογή αυτή δεν είναι “αδιανόητο” ενδεχόμενο. Ναι μεν το σοβιετικό πυρηνικό δόγμα ήταν “no first use”, αλλά το ρωσικό πυρηνικό δόγμα είναι σκοπίμως ασαφές και αφήνει περιθώρια για χρήση πυρηνικών όπλων, ακριβώς για να καλύπτει τις αδυναμίες προβολής ισχύος της Ρωσίας σε περιοχές εκτός του άμεσου γεωγραφικού της περίγυρου. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, θα είχαμε πυρηνική επίθεση της Ρωσίας σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ. Και τότε η πιθανότητα θερμοπυρηνικού ολοκαυτώματος θα μετατρεπόταν από μακρινή ιστορική μνήμη σε επικείμενη πραγματικότητα.<br /><br />Από την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ότι η Μόσχα δεν θα κατέφευγε στο πυρηνικό της οπλοστάσιο, επειδή το αποτέλεσμα παρόμοιας επιλογής θα ήταν ασύλληπτο. Κι αυτό όχι μόνο γιατί και οι συνέπειες για τη Ρωσία, αν δεν αντιδρούσε σε στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας στις ρωσικές δυνάμεις στη Συρία θα ήταν επίσης υπερβολικά μεγάλες για να τις αντέξει. Το σημαντικότερο είναι ότι πιθανώς να συμπέραινε ότι το ΝΑΤΟ δεν θα αποτολμούσε να διακινδυνεύσει παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για χάρη της Τουρκίας.<br /><br />Η ρωσοτουρκική προσέγγιση και τα πυρηνικά<br /><br />Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε για το παλιό, μικρό και “συμπαγές” ΝΑΤΟ του Ψυχρού Πολέμου, αλλά για το σημερινό “πληθωριστικό” ΝΑΤΟ, τα μέλη του οποίου έχουν διαφορετικές πολιτικές ατζέντες. Ενώ πολλά εξ αυτών των κρατών εισήλθαν στο ΝΑΤΟ για να έχουν κάποιο γεωπολιτικό ρόλο, όπως η Σλοβενία, δεν σκέφτηκαν ποτέ σοβαρά ότι θα μπορούσαν να εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσία, πολλώ δε μάλλον σε πυρηνικό.<br /><br />Ακόμη και οι παθολογικά αντιρωσικές χώρες στη Συμμαχία, όπως είναι οι βαλτικές και η Πολωνία, κάθε άλλο παρά διατεθειμένες είναι να τεθούν υπό τη ρωσική πυρηνική λαιμητόμο για χάρη της Τουρκίας. Άρα, η Μόσχα είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι ήταν πιθανόν σε περίπτωση χρήσης (ακόμη περισσότερο σε περίπτωση απειλής χρήσης) τακτικών πυρηνικών όπλων εναντίον της Τουρκίας, να επιτύγχανε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Δηλαδή, να “βάλει στη θέση της” την Τουρκία και ταυτοχρόνως να οδηγήσει το ΝΑΤΟ σε μια κατάσταση, στην οποία δεν θα τολμούσε να αντιδράσει. Αυτή η αδυναμία θα σήμαινε ουσιαστικά το τέλος της Συμμαχίας, τη διάλυση της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη και την επάνοδο της Ρωσίας ως κυρίαρχη δύναμη.<br /><br />Φυσικά, δεν υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Μόσχα έκανε παρόμοιες σκέψεις. Όμως, το γεγονός ότι μπορούσε να τις κάνει ήταν αρκετό για να προκαλέσει ανησυχία στη Δύση. Με άλλα λόγια, δημιουργήθηκε επικίνδυνη ασάφεια για το που μπορούσε να οδηγήσει ο εντεινόμενος ρωσοτουρκικός ανταγωνισμός και αυτή η ασάφεια ήταν οδυνηρή για όλους. Άρα, όλοι είχαν κοινό συμφέρον. Να μειωθεί η ένταση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος σύγκρουσης και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να επιτευχθεί κάτι τέτοιο ήταν δια της προσέγγισης.<br /><br />Γεωπολιτικό μπάλωμα<br /><br />Κοντολογίς, η ρωσοτουρκική προσέγγιση και η μετέπειτα “φιλία” τους προέκυψε σε σημαντικό βαθμό ως έμμεσο αλλά ξεκάθαρο αποτέλεσμα μιας αντιπαλότητας τόσο επικίνδυνης που τρομοκρατούσε και τους δύο και δεν μπορούσαν να τη διαχειριστούν. Ταυτοχρόνως, αυτή η προσέγγιση είναι πιθανόν να έγινε και με την ανοχή της Ουάσιγκτον, επειδή ήταν αντιπαλότητα που μπορούσε να εμπλέξει τις ΗΠΑ σε επικίνδυνη κατάσταση. Άρα, η τότε ρωσοτουρκική προσέγγιση βόλευε και τη Δύση και όχι μόνο Μόσχα και Άγκυρα. Συνακόλουθα, πολλές από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, με τις οποίες ερμηνεύουμε τα διεθνή δρώμενα γενικώς και την αμερικανική πολιτική έναντι της Άγκυρας ειδικώς, πιθανώς δεν εκφράζουν την πραγματικότητα.<br /><br />Μεταξύ άλλων, η συμβατική ανάγνωση των διεθνών σχέσεων, σύμφωνα με την οποία συμμαχίες και συνεργασίες εδράζονται πάνω σε υπόβαθρο φιλικών σχέσεων, ενώ οι εχθρικές σχέσεις μόνον αντιπαραθέσεις μπορούν να φέρουν, είναι λάθος. Όπως ξεκάθαρα φάνηκε στην περίπτωση Ρωσίας-Τουρκίας, μια εχθρική αντιπαράθεση, τοποθετούμενη στο κατάλληλο “μεταλλακτικό πλαίσιο” (transformational context), μπορεί να οδηγήσει σε προσέγγιση και συμμαχία. Με άλλα λόγια, οι σχέσεις των χωρών δεν λειτουργούν στο κενό αλλά σε ευρύτερες συστημικές δομές, οι οποίες έχουν την ικανότητα να μεταλλάξουν την εχθρότητα σε φιλία ή το αντίθετο.<br /><br />Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η λογικοφανής άποψη ότι η Τουρκία πρέπει να επιλέξει μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ισχύει. Κι αυτό γιατί και την Ουάσιγκτον (τουλάχιστον κάποια στιγμή) πιθανώς να βόλεψε η ρωσοτουρκική προσέγγιση, γιατί σε αντίθεση περίπτωση θα μπορούσε να προκύψει μια τόσο ακραία κατάσταση, την οποία δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί. Για να μην αναφερθούμε στην προεδρία Τραμπ, η οποία είχε μία διαφορετική στάση από την προεδρία Μπάιντεν.<br /><br />Οι τυποποιημένες αντιλήψεις αναφορικά με τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, με τη γεωπολιτική ασυμβατότητα των S-400 και όλα τα συναφή δεν είναι μεν στον αέρα, αλλά καλό είναι να τίθεται και ένα ερωτηματικό. Κι αυτό γιατί όσο ενοχλητική και επικίνδυνη για τη ΝΑΤΟϊκή συνοχή και την αμερικανική στρατηγική κι αν είναι η ρωσοτουρκική προσέγγιση, μια ανεξέλεγκτη ρωσοτουρκική εχθρότητα θα ήταν όχι απλώς ενοχλητική, αλλά επικίνδυνη.<br /><br />Σύνθετη πραγματικότητα<br /><br />Φυσικά, η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σύνθετη, πολυεπίπεδη, πολυπαραγοντική, με αντιφατικά στοιχεία και με πολλαπλές αναγνώσεις και δεν χωράει σε απλουστευτικά ερμηνευτικά σχήματα, όπως είναι η βασική υπόθεση αυτού του κειμένου. Συνακόλουθα και οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν πολλές παραμέτρους και πτυχές. Φυσικά και ισχυρά κομμάτια του αμερικανικού μηχανισμού εξουσίας δυσφορούν με το φλέρτ Άγκυρας-Μόσχας. Πολύ περισσότερο που δεν τίθεται πλέον ζήτημα ρωσοτουρκικής σύγκρουσης.<br /><br />Ακόμη κι αν όντως η Ουάσιγκτον θεώρησε μια δεδομένη στιγμή τη ρωσοτουρκική προσέγγιση ως αναγκαίο κακό, ως άτυπη δικλείδα ασφαλείας για να αποφευχθεί μια πολύ επικίνδυνη αντιπαράθεση Ρωσία-Δύσης, αυτό ήταν λύση ανάγκης. Ένα γεωπολιτικό μπάλωμα. Δύσκολα μπορεί να μακροημερεύσει. Και επειδή –έστω και με τριβές– μακροημερεύει, προκαλεί αντιδράσεις.<br /><br />Γι’ αυτό και μπορεί να αποτελέσει παράγοντα που σε βάθος χρόνου, ακόμα και να οδηγήσει σε απομάκρυνση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Κι αυτό γιατί όχι μόνο η προσέγγισή της με τη Ρωσία είναι επικίνδυνη και αντιβαίνει τα συμφέροντα της Συμμαχίας, αλλά και επειδή η εχθρότητα της με τη Ρωσία, εάν εκτραπεί, μπορεί να καταστεί ακόμη πιο επικίνδυνη.<br /><br />Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε ότι σε περίπτωση ρήξης της Τουρκίας με τη Δύση, η Ελλάδα θα ετίθετο αυτομάτως υπό την προστατευτική φτερούγα του αμερικανικού αετού. Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τεθεί η Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ θα ήταν ένας πόλεμος με την Ελλάδα και μάλιστα ένας πόλεμος που θα διαρκούσε για καιρό και όχι ένα απλό θερμό ή “υπέρθερμο” επεισόδιο, για τα οποία προετοιμάζονται(;) οι ελληνικές ελίτ, θεωρώντας ότι αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό ενδεχόμενο σύγκρουσης στο ελληνοτουρκικό μέτωπο.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η ρωσοτουρκική προσέγγιση έχει και αθέατη όψη – Η αντίφαση της Δύσης

Γρίβας Κώστας Εάν εξετάσουμε χωρίς προκαταλήψεις τη διαδικασία που οδήγησε στην πρωτοφανή ρωσοτουρκική προσέγγιση των τελευταίων ετών, θα δο...

Διαβάστε την συνέχεια

Που το πάει η Άγκυρα στη Θράκη – Η εργαλειοποίηση της μειονότητας

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/06/tsavosogloy_thraki_slpress.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Η δήλωση Ερντογάν το 2013 ότι «η Θράκη είναι η ζωντανή ιστορία της Τουρκίας και η εκπρόσωπος του ιστορικού παρελθόντος της στην Ευρώπη» επιβεβαιώνει ότι η ακριτική ελληνική περιοχή όχι μόνο είναι στο στόχαστρο, αλλά έχει και προτεραιότητα για τους νεοοθωμανούς. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την εκεί μουσουλμανική μειονότητα σε γεωπολιτικό έρεισμα με στόχο την έμμεση πλην σαφή αποσταθεροποίηση της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, η μετατροπή της μουσουλμανικής μειονότητας σε τουρκική είναι αναγκαία συνθήκη για την προώθηση του τουρκικού σχεδίου. Γι’ αυτό και αποτελεί πάγιο στόχο και των κεμαλικών και των νεοοθωμανών, με τους δεύτερους να τον ιεραρχούν ψηλότερα. Οι τουρκόφρονες της μειονότητας, που καθοδηγούνται σε καθημερινή βάση από το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή, χρησιμοποιούν το επιχείρημα του αυτοπροσδιορισμού. Μόνο που αυτό το δικαίωμα ισχύει για άτομα όχι για πληθυσμιακό σύνολο.<br /><br />Η ελληνική θέση στηρίζεται στο γεγονός ότι η Συνθήκη της Λωζάννης καθορίζει ρητά τη μειονότητα στη Θράκη ως μουσουλμανική. Η τουρκική πλευρά επιδιώκει να υπονομεύσει την ξεκάθαρη αυτή διατύπωση της Συνθήκης, επικαλούμενη μία νομική τάση που γενικεύει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Γι’ αυτό και οι τουρκόφρονες της μειονότητας επιδίδονται εδώ και δεκαετίες σε νομικές προσπάθειες για αναγνώριση συλλόγων που να έχουν στον τίτλο τους το όρο “τουρκικός/ή”.<br /><br />Μετά την απόρριψη από τον Άρειο Πάγο της προσφυγής του σωματείου που αυτοονομάστηκε “Τουρκική Ένωση Ξάνθης”, οι τουρκόφρονες πραγματοποίησαν στην Ξάνθη (10-7-2021) διαδήλωση, προκειμένου να δώσουν την εντύπωση μίας μαζικής διαμαρτυρίας, την οποία είναι δεδομένο πως η τουρκική διπλωματία θα χρησιμοποιήσει το επόμενο διάστημα στο πλαίσιο του πάγιου ισχυρισμού της ότι η Ελλάδα καταπιέζει τη μειονότητα.<div><br />Μεταοθωμανικός χώρος<br /><br />Η προαναφερθείσα δήλωση Ερντογάν δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ούτε το γεγονός ότι μαζί με τη Θράκη είχε συμπεριλάβει τη Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές με σημαντικό ρόλο στα οθωμανικά Βαλκάνια. Υπενθυμίζουμε ότι τον Οκτώβριο 2013 έχει δηλώσει (παρουσία των πρωθυπουργών της Αλβανίας και του Κοσόβου) ότι «το Κόσοβο είναι Τουρκία»!<br /><br />Η ρητορική αυτή δεν είναι σκόρπιες κουβέντες. Είναι οργανική συνιστώσα της νεοοθωμανικής στρατηγικής. Πίσω από τον κομψό όρο “στρατηγικό βάθος” του Νταβούτογλου κρύβεται η επιδίωξη της Τουρκίας να αναδειχθεί σε κέντρο και ηγεμόνα του μεταοθωμανικού χώρου. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι αξιωματούχοι πραγματοποιούν κάθε χρόνο πολλές επισκέψεις, υφαίνοντας ένα δίκτυο σχέσεων και θεσμών συνεργασίας στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και στον Καύκασο.<br /><br />Τον Οκτώβριο 2009, μιλώντας στο Σεράγεβο, ο Νταβούτογλου είχε πει ότι τα Βαλκάνια κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν «πρότυπο συνεργασίας σ’ όλους τους τομείς… Τα οθωμανικά Βαλκάνια ήταν μια επιτυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν»! Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δεν είναι αφελής για να οραματίζεται την αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ως θεωρητικός του νεοοθωμανισμού οραματίζεται και ως τότε υπουργός Εξωτερικών προσπαθούσε να οικοδομήσει ένα περιφερειακό σύστημα, στο κέντρο του οποίου και σε ρόλο ηγεμόνα θα είναι η Τουρκία.<br /><br /></div><div>“Τα σύνορα δεν είναι μόνιμα”<br /><br />Για να προωθήσει αυτήν τη στρατηγική εξιδανίκευε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την παρουσίαζε σαν καθοριστικό και ρυθμιστικό παράγοντα της ιστορικής εξέλιξης της ευρύτερης περιοχής. Στην πραγματικότητα επένδυε με ιδεολογικό-ιστορικό περίβλημα γεωπολιτικούς στόχους. Στην ίδια γραμμή και ο Ερντογάν που προβάλλει την Τουρκία σαν παράγοντα (σχετικής) ενοποίησης του μεταοθωμανικού χώρου.<br /><br />Σε ομιλία του προς τους Τούρκους πρέσβεις έχει υπογραμμίσει: «Η Τουρκία προχωράει στη διαμόρφωση σχέσεων ενοποίησης με τους γείτονές της… Μοιραζόμαστε την ίδια κουλτούρα… Κανείς να μη σκέφτεται πως, επειδή κάποιος σχεδίασε εκεί ένα σύνορο, τα σύνορα θα είναι μόνιμα». Με βάση τον εξωραϊσμό της κοινής ιστορίας επιχειρεί να συνθέσει ένα είδος μεταοθωμανικής ταυτότητας, στον κέντρο της οποίας είναι η μουσουλμανική κουλτούρα. Η νεοοθωμανική ρητορική συγκεντρώνει κριτική και εντός Τουρκίας κι όχι μόνο από κεμαλιστές. Οι επικριτές θεωρούν το νεοοθωμανικό δόγμα όχι απλώς γεωπολιτικά οράματα, αλλά ισλαμικές φαντασιώσεις που έχουν βλάψει τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα.<br /><br />Η νεοθωμανική διπλωματία με τίτλο «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» ήταν ένα όχημα για προβολή ήπιας ισχύος, για διαπραγματεύσεις από πλεονεκτική θέση και τελικώς για διευθετήσεις οι οποίες θα επέτρεπαν στην Τουρκία να αναδειχθεί σε ηγεμόνα στον μεταοθωμανικό χώρο. Η διπλωματία αυτή τελικώς έχει βαλτώσει. Η Άγκυρα δεν απέτυχε μόνο να κλείσει παραδοσιακά μέτωπα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και να διαμορφώσει όρους ηγεμονίας στην περιοχή. Έχει και βαθιά εμπλακεί στις τοπικές αντιθέσεις όχι ως επιδιαιτητής, όπως επιθυμούσε, αλλά ως μέρος του προβλήματος.</div><div><br />Νεοοθωμανοί και κεμαλιστές<br /><br />Οι νεοοωθομανοί είναι εξίσου εθνικιστές με τους κεμαλιστές, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Οι κεμαλιστές είναι φορείς του παραδοσιακού τουρκικού εθνικισμού. Επιδιώκουν να ακυρώσουν ελληνικά διοικητικά και κυριαρχικά δικαιώματα, να αμφισβητήσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας και, εάν βρουν την κατάλληλη ευκαιρία, να επεκταθούν σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο και στη Θράκη.<br /><br />Από την πλευρά τους, οι νεοοθωμανοί αρχικά απέφευγαν να βάλουν στη διπλωματική βιτρίνα τις επεκτατικές διεκδικήσεις. Ποτέ, όμως, δεν πήραν αποστάσεις από αυτές. Από διπλωματικής απόψεως εμφανίζονταν πιο ευέλικτοι. Απέφευγαν τα κατηγορηματικά “όχι”. Προτιμούσαν να ζητούν υψηλό πολιτικό αντάλλαγμα για να κάνουν το παραμικρό βήμα πίσω. Επιχειρώντας να καταστήσουν την Τουρκία κέντρο και ηγεμόνα του μεταοθωμανικού χώρου, επεδίωκαν να ρυμουλκήσουν σταδιακά την Ελλάδα σε κατάσταση άτυπης δορυφοροποίησης.<br /><br /></div><div>Για να προωθήσουν τον στόχο τους, υιοθετούσαν ρητορικά ανοίγματα, δίνοντας έμφαση στην ήπια ισχύ. Τη στρατιωτική πίεση, άλλωστε, την ασκούσε παραλλήλως η στρατογραφειοκρατία. Πίσω από την καθησυχαστική δημόσια διπλωματία των νεοοθωμανών παρέμενε ο ίδιος σκληρός πυρήνας του τουρκικού επεκτατισμού, έστω κι αν είχαν αλλάξει οι τακτικές και τα πολιτικά εργαλεία.<br /><br />Αυτή η προμετωπίδα αποτελεί παρελθόν εδώ και αρκετά χρόνια. Το καθεστώς Ερντογάν έχει εγκαταλείψει τις διπλωματικές τακτικές του Νταβούτογλου, διατηρώντας τον στρατηγικό πυρήνα του νεοοθωμανισμού. Οι τουρκικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ το αποδεικνύουν, όπως το αποδεικνύουν και οι ευθείες τουρκικές απειλές της Άγκυρας εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας.<br /><br /></div><div>Το δίκτυο των τουρκοφρόνων στη Θράκη<br /><br />Αναφορικά με τη Θράκη, η Άγκυρα επιδιώκει με θαυμαστή συνέπεια να καλλιεργήσει διεθνώς την εντύπωση ότι η μουσουλμανική μειονότητα καταπιέζεται. Θεωρεί, μάλιστα, ότι η δημιουργία κλίματος ελεγχόμενης έντασης στην περιοχή θα προσδώσει υπόσταση σε μία εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας και κατ’ αυτό τον τρόπο θα θολώσει τα νερά. Στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι να ρευστοποιήσει κατά το δυνατόν την ελληνική κυριαρχία στην ακριτική περιοχή.<br /><br />Προϋπόθεση για να προωθήσει αυτόν τον στόχο της είναι να ελέγξει απολύτως σε όλα τα επίπεδα τη μουσουλμανική μειονότητα, η οποία εθνοτικά αποτελείται από τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά. Αυτή είναι και η κύρια αποστολή του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται η χρόνια προσπάθεια να επιβάλουν με διάφορους τρόπους τον όρο ¨τουρκική μειονότητα”.<br /><br />Το προξενείο δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, χωρίς το εκτεταμένο δίκτυο τουρκοφρόνων, το οποίο δρα εδώ και δεκαετίες στους κόλπους της μουσουλμανικής μειονότητας με στόχο ακριβώς να “κρατάει τα πρόβατα στο μαντρί”. Βασική συνιστώσα όλου του σχεδίου είναι η διαχείριση των μουσουλμανικών ψήφων. Στις ευρωεκλογές του 2014, η Άγκυρα απέδειξε ότι μπορεί να συσπειρώσει εκλογικά και να ελέγξει πολιτικά τον κορμό της μουσουλμανικής μειονότητας.</div><div><br />Το κόμμα ΚΙΕΦ<br /><br />Η μεγάλη πλειονότητα των μουσουλμανικών ψήφων κατευθύνθηκε στο τουρκόφρονο Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ). Το πανελλαδικό ποσοστό του ήταν 0,75% (42.627 ψήφους), αλλά κατέκτησε την πρώτη θέση στους νομούς Ροδόπης (42%) και Ξάνθης (26%). Σύμφωνα με υπολογισμούς στις αγροτικές περιοχές οι μουσουλμάνοι το ψήφισαν περίπου 95% στη Ροδόπη, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις αστικές περιοχές ήταν περίπου 65%.Τα αντίστοιχα ποσοστά στην Ξάνθη ήταν σημαντικά μικρότερα. Όσον αφορά τους μουσουλμάνους Ρομά υπολογίζεται ότι μόνο ένας στους τέσσερις ψήφισε το τουρκόφρονο κόμμα. Τέλος, το ΚΙΕΦ απέτυχε πλήρως να διεισδύσει στους μουσουλμάνους της Δωδεκανήσου και σε μειονοτικούς που έχουν μετοικήσει σε άλλες περιοχές.<br /><br />Στόχος της Άγκυρας ήταν να κάνει επίδειξη δύναμης και να εγγράψει υποθήκες. Το μέγεθος της μειονότητας δεν επιτρέπει την υπέρβαση του ορίου του 3% για την είσοδο στη Βουλή αυτόνομου μουσουλμανικού συνδυασμού. Γι’ αυτό και η έμφαση δίνεται στη μεγιστοποίηση των ανταλλαγμάτων που μπορεί να αποσπάσει ο ελεγχόμενος από το τουρκικό προξενείο σκληρός πυρήνας της μειονότητας, παζαρεύοντας τις μουσουλμανικές ψήφους με τα ελληνικά κόμματα στις επόμενες εθνικές.<br /><br />Είναι αξιοσημείωτο ότι σ’ εκείνες τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρούσε τα ποσοστά του στη μειονότητα διαψεύσθηκαν. Τα ποσοστά του σε Ροδόπη και Ξάνθη καταβαραθρώθηκαν όταν πανελλαδικά κατάκτησε την πρωτιά. Η μαζική μετακίνηση στο τουρκόφρονο ΚΙΕΦ απέδειξε ότι η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στους μουσουλμάνους είναι δοτή και καθόλου παγιωμένη. Στη Θράκη, όμως, δεν παίζεται μόνο ένα παιχνίδι κομματικής αριθμητικής. Παίζεται και ένα επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα παιχνίδι. Οι Τούρκοι επιδιώκουν να μετατρέψουν τη μουσουλμανική μειονότητα σε γεωπολιτικό έρεισμα με στόχο την έμμεση πλην σαφή αποσταθεροποίηση της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Που το πάει η Άγκυρα στη Θράκη – Η εργαλειοποίηση της μειονότητας

Λυγερός Σταύρος Η δήλωση Ερντογάν το 2013 ότι «η Θράκη είναι η ζωντανή ιστορία της Τουρκίας και η εκπρόσωπος του ιστορικού παρελθόντος της σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία και στρατηγικές εμπορικές οδοί… Ο έλεγχος ορίζει τους πρωταγωνιστές.

<br /><br /><br /><br /><img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=xartis_4.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Βασίλης Κοψαχείλης*</b><br />Η πανδημία του COVID-19 έχει πολλά επίπεδα ανάλυσης. Ένα από τα σημαντικότερα είναι η ανάδειξη της μεγάλης εξάρτησης των καταναλωτικών αγορών της Δύσης από τις στρατηγικές πρώτες ύλες της Αφρικής, τις γραμμές παραγωγής στην Ανατολική Ασία και τα αυξημένα κόστη στην εφοδιαστική αλυσίδα με κυριότερη τη ναυτιλία.<br /><br />Από την αρρυθμία που προκλήθηκε παρατηρούνται ήδη ελλείψεις σημαντικών προϊόντων και αυξημένα κόστη, που όλα τελικά μετακυλίονται στη ζωή και την τσέπη του καταναλωτή. Στις φιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες οι πιέσεις στους καταναλωτές επηρεάζουν την ψήφο τους και τον βαθμό οικονομικής και κοινωνικής τάξης.<br /><br />Συνυπολογίζοντας και άλλες παραμέτρους αποσταθεροποίησης, μια επιδείνωση της κατάστασης μπορεί να έχει ιστορικές συνέπειες στον πλέον αδύναμο κρίκο του δυτικού κόσμου που είναι η Ευρώπη.<br /><br />Για όσους θεωρούν ένα τέτοιο σενάριο ως ακραίο και απίθανο, η Ιστορία απαντά πως η Ευρώπη ήδη έζησε κάτι ανάλογο την περίοδο που μεσολάβησε μεταξύ της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς και της εποχής των μεγάλων ανακαλύψεων θαλάσσιων δρόμων και νέων κόσμων, γεγονός που άλλαξε την ροή των πραγμάτων μετά το 1500 μ.Χ. [1]<br /><br />Από την Αργοναυτική εκστρατεία ως σήμερα, αποτελεί γεγονός ότι ο έλεγχος των δρόμων του εμπορίου καθορίζει και τους πρωταγωνιστές στην Ιστορία ανά τους αιώνες. Τότε, οι Οθωμανοί μπλόκαραν τον δρόμο των Ευρωπαίων προς την Ασία και μέχρι την ανακάλυψη των εναλλακτικών θαλάσσιων διαύλων, η Ευρώπη βρέθηκε σε πολιτικό χάος και λιμό. Σήμερα, η ίδια ιστορική εμπειρία βρίσκεται στον πυρήνα της στρατηγικής σκέψης της Τουρκίας. Η προσπάθεια για τον έλεγχο των δρόμων του εμπορίου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στη γεωστρατηγική της θεώρηση.<br /><br />Η έννοια του ελέγχου έχει διττή σημασία. Θα λειτουργεί είτε με την δημιουργία συνθηκών απαγόρευσης (no-go-zones) ώστε να περιοριστούν οι εναλλακτικές, είτε στη λογική του προτιμώμενου συνεργάτη, ανάλογα με τον βαθμό εναρμόνισης κρατών και εταιρειών προς τις πολιτικές της Άγκυρας. Ο έλεγχος θα εξασφαλίζει κέρδη για την Τουρκία και θα την καθιστά αναγκαστικά πάντα επίκαιρη και χρήσιμη στην στρατηγική των κρατών της Δύσης.<br /><br />Σε αυτό της το στρατήγημα, η Τουρκία δεν είναι μόνη. Βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος και σε συνεννόηση με τη Ρωσία. Έχουν μοιράσει μεταξύ τους εμπορικούς δρόμους και ρόλους. Επιπρόσθετα, Τουρκία και Ρωσία συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι Ιστορικά η Δύση δεν τις σεβάστηκε ποτέ ως ισότιμες δυνάμεις, αλλά στόχος ήταν για να τις ελέγχει, να τις κρατά διαιρεμένες και μπλεγμένες σε πολέμους φθοράς, φοβούμενη ακριβώς τη δυναμική της σύμπλευσης των ρωσοτουρκικών συμφερόντων.<br /><br />Κρεμλίνο και Άγκυρα, συμφωνούν επίσης πως δεν θα επιτρέψουν τα όποια ανταγωνιστικά τους συμφέροντα να επηρεάσουν τη μεγάλη εικόνα των κοινών ρωσοτουρκικών συμφερόντων.<br /><br />Με αυτά κατά νου, ας δούμε ακροθιγώς τις κινήσεις της Άγκυρας στους διαύλους του παγκόσμιου εμπορίου.<div><br />Ο Δίαυλος Εύξεινος – Ερυθρά<br /><br />Αποτελεί τον σημαντικότερο εμπορικό δίαυλο στην στρατηγική της Άγκυρας. Η τουρκική σύμπλευση με τη Ρωσία της εξασφαλίζει ανοχή και επιρροή στον Εύξεινο Πόντο, ενώ η παρουσία στη Σομαλία και το πλέον πρόσφατο κλείσιμο του ματιού στη Σαουδική Αραβία (η κρίση στις σχέσεις μετά τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι μάλλον αποτελεί παρελθόν) κλειδώνουν τα τουρκικά συμφέροντα στην Ερυθρά Θάλασσα.<br /><br />Ο ανταγωνισμός με την Ελλάδα για τον έλεγχο του Αιγαίου και με την Αίγυπτο για τον έλεγχο της Ερυθράς, μπορεί να οδηγήσουν δυνητικά σε μπλοκάρισμα του σημαντικότατου αυτού διαύλου να την ναυσιπλοΐα και το εμπόριο.<br /><br />Αντίθετα από την κοινή πεποίθηση και την ψυχροπολεμική ανάγνωση του ΝΑΤΟ, η σημερινή Ρωσία δεν ενδιαφέρεται, όπως στο παρελθόν, για κυριαρχία στη Μαύρη Θάλασσα. Την ενδιαφέρει ο έλεγχος της Κριμαίας, η «Φιλανδοποίηση» της Ουκρανίας και ο ενεργειακός της δίαυλος με την Τουρκία. Έχουν άραγε προβληματιστεί στο ΝΑΤΟ για τα συμφέροντα της «συμμάχου» Τουρκίας ως προς την ενεργειακή ασφάλεια στη Μαύρη Θάλασσα;<br /><br />Η σημερινή Ρωσία ενδιαφέρεται για την πολυεπίπεδη αξιοποίηση των προοπτικών που ανοίγονται στην Αρκτική, ζώνη στην οποία παίζει χωρίς ανταγωνισμό και που δυνητικά ακυρώνει τα πλεονεκτήματα του πολυδάπανου “One Belt, One Road” της Κίνας.</div><div><br />Ο Δίαυλος Λιβύη – Κόλπος Γουινέας<br /><br />Η παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη δεν έγινε τυχαία. Η Λιβύη αποτελεί το βόρειο άκρο ενός σημαντικότατου διαύλου στρατηγικών πρώτων υλών και μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη, δίαυλου που το νότιο άκρο του βρέχεται από τον Κόλπο της Γουινέας. Μάλι, Νίγηρας, Τσάντ και Νιγηρία, καθώς και η περίεργη σχέση της Τουρκίας με την Αλγερία, βρίσκονται στο κάδρο της τουρκικής στρατηγικής.<br /><br />Η στόχευση είναι φιλόδοξη και ήδη επεκτείνεται ανατολικότερα, φτάνοντας ως την Τανζανία και τον στρατηγικής σημασίας οριζόντιο δίαυλο Αγκόλα, Ζάμπια, Μαλάουι και Μοζαμβίκη, που ενώνει τον Ατλαντικό με τον Ινδικό Ωκεανό.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται και η σπουδή του Ισραήλ να εξομαλύνει τις σχέσεις του με το Σουδάν, χτίζοντας έτσι ένα τοίχος ασφαλείας απέναντι στην τουρκική επιρροή που θα εξασφάλιζε την ενοποίηση του Σαχέλ με τις ακτές της Σομαλίας.</div><div><br />Αραβική Θάλασσα – Ινδικός Ωκεανός<br /><br />Ο έλεγχος της Αραβικής Θάλασσας και ευρύτερα του Ινδικού Ωκεανού επιτυγχάνεται μέσω του ελέγχου της Μεσοποταμίας, τη στρατηγική σχέσης της Τουρκίας με το Κατάρ, το Πακιστάν και τη Σομαλία. Η επένδυση της Τουρκίας (αλλά και της Αιγύπτου) σε ελικοπτεροφόρα και μικρά αεροπλανοφόρα δικαιολογείται μόνο μέσα από την προοπτική μελλοντικών επιχειρήσεων Blue Navy.</div><div><br />Ο Δίαυλος Καυκάσου – Κεντρικής Ασίας<br /><br />Αποτελεί τον χερσαίο δρόμο ενέργειας και εμπορίου στον οποίο η Τουρκία ανακάμπτει διττά – ως γεωπολιτικός και ταυτόχρονα ως πολιτισμικός δρών. Η σιδηροδρομική σύνδεση Baku-Tbilisi-Kars (BTK) είναι μόνο η αρχή ενός πολύ φιλόδοξου σχεδιασμού που θα βγάλει τα φτωχά κράτη της Κεντρικής Ασίας από την γεωγραφική και οικονομική απομόνωση και υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται η σπουδή της Τουρκίας να παίξει ρόλο στο Αφγανιστάν μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χώρα.<br /><br />Όπως στην περίπτωση της Ερυθράς Θάλασσας, έτσι και στην Κεντρική Ασία, επειδή η επιρροή της Άγκυρας ανταγωνίζεται μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ιερουσαλήμ, το Ισραήλ έσπευσε να καλλιεργήσει στρατηγική σχέση με το Νεπάλ, μια χώρα φτωχή μεν, αλλά γεωπολιτικά πολύ σημαντική.<br /><br /><img src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/gi.jpg" /><br /><br />Διδάγματα για την Ελλάδα<br /><br />Από την στρατηγική της Τουρκίας για τον έλεγχο των δρόμων του εμπορίου, επηρεάζεται κυρίως η ευημερία και η τάξη της Ευρώπης. Η Αμερική παρακολουθεί με ενδιαφέρον και σε απόσταση ασφαλείας το παιχνίδι που εξελίσσεται και θα χρησιμοποιήσει την Άγκυρα ανάλογα, γεγονός που δείχνει ότι μάλλον η παλαιά στρατηγική των δυτικών χωρών να κρατούν Ρωσία και Τουρκία σε διαίρεση και ανταγωνισμό, φαίνεται σήμερα αυτό να αντιστρέφεται και η διάσπαση πλέον να αφορά το δυτικό στρατόπεδο. Και σε αυτή τη διάσπαση, η Ευρώπη και όχι οι ΗΠΑ είναι ο αδύναμος κρίκος.<br /><br />Για εμάς ως Ελλάδα, εκτιμώ πως η λανθασμένη ανάλυση του πεδίου, το βόλεμα πίσω από θεσμούς αναιμικής γεωστρατηγικής βούλησης και ισχύος, και η επανάπαυση σε ξεπερασμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα, καθιστούν διαρκώς, το πολιτικό μας σύστημα και τη χώρα, υποκείμενα στρατηγικών σφαλμάτων με ιστορικές και ενδεχομένως μη αναστρέψιμες συνέπειες.<br /><br />Η σημερινή Τουρκία είναι αντίπαλος σε δυναμική εξέλιξη που χρησιμοποιεί την σκληρή ισχύ για να εκβιάσει καταστάσεις στην παγκόσμια οικονομία και το εμπόριο.<br /><br />Ήδη με τις κινήσεις που αναφέραμε, η Τουρκία έχει εμπλέξει και εξαρτήσει στα συμφέροντά της πάνω από 22 με 25 κράτη μεγάλης σημασίας και δεκάδες άλλα μικρότερης αξίας.<br /><br />Απέναντι στην «πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική» των συμφωνιών τουρισμού, πολιτισμού και μορφωτικών προγραμμάτων, η Τουρκία αντιτάσσει στρατηγικού χαρακτήρα εμπορικές συμφωνίες, ουσιαστική πολιτική επιρροή και υπεραξία περιφερειακής δύναμης.<br /><br />Δεν θα αργήσει, η ίδια ή μέσω τρίτων, να αυξήσει την επιρροή της στο πεδίο των διεθνών οργανισμών του εμπορίου, των μεταφορών και των επικοινωνιών, όπως είναι για παράδειγμα ο ΙΜΟ και άλλοι, γι αυτό όπου η Ελλάδα έχει στρατηγικής σημασίας συμφέροντα θα πρέπει να υπάρχει σχέδιο σύμπλευσης των εθνικών με τα επιχειρηματικά συμφέροντα.<br /><br />[1] Επειδή, όπως λέει και ο Θουκυδίδης, όσο δεν αλλάζει η ανθρώπινη φύση, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να ζει πολλές επαναλήψεις της Ιστορίας, για όσους ενδιαφέρονται, συστήνω δυο πολύ χρήσιμα βιβλία που αποτυπώνουν καθαρά την κατάσταση για εκείνη την περίοδο και μεταγενέστερα. Νίκος Καραπιδάκης (1996), Ιστορία της Μεσαιωνικής Δύσης, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια και Niall Ferguson (2011), Civilization – The West and the Rest, Penguin Books<br /><br /><b><i>* Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος – Γεωστρατηγικός Αναλυτής με εξειδίκευση στη Γεω-επιχειρηματικότητα και ιδρυτικό μέλος του Παρατηρητηρίου Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία και στρατηγικές εμπορικές οδοί… Ο έλεγχος ορίζει τους πρωταγωνιστές.

Βασίλης Κοψαχείλης* Η πανδημία του COVID-19 έχει πολλά επίπεδα ανάλυσης. Ένα από τα σημαντικότερα είναι η ανάδειξη της μεγάλης εξάρτησης των...

Διαβάστε την συνέχεια