ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΘΕΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ .

Ellada simera 0 Διπλωματία, Εθνικά Θέματα, κυπρος 17:37

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLET5uyGQMpx2nTEKI90vRuFTaPjHSccLydNAio679IQvH5W1IrploMk005x4pTsqXPwNhI5vUubz6LgIgdRAxHauD-jZjwWUknLVIyGySlh0jyBCUD1yrbgKrPYC_Fy6LJ95MYqe92VvT/s320/Image+%25282%2529.ashx" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLET5uyGQMpx2nTEKI90vRuFTaPjHSccLydNAio679IQvH5W1IrploMk005x4pTsqXPwNhI5vUubz6LgIgdRAxHauD-jZjwWUknLVIyGySlh0jyBCUD1yrbgKrPYC_Fy6LJ95MYqe92VvT/s400/Image+%25282%2529.ashx" width="400" /></a></div>του Κώστα Μαυρίδη 
Η οριοθέτηση του θαλάσσιου χώρου γύρω από την Κύπρο μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) είναι κατά την άποψή μου, η σημαντικότερη πολιτική ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών που παρέχει την δυνατότητα για τεράστιες πολιτικές και οικονομικές ανατροπές. Ωστόσο, ο επιστημονικός εντοπισμός ενεργειακού πλούτου (φυσικού αερίου/πετρελαίου) στον υποθαλάσσιο χώρο της Κύπρου έγινε ΠΡΙΝ το Σχέδιο Ανάν. Για αυτό, στο Σχέδιο υπήρχαν πρόνοιες-παγίδες που αφαιρούσαν την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από την Κύπρο και έδιναν σε Τουρκία-Αγγλία πρωτεύοντα ρόλο στην θαλάσσια περιοχή. 
 
Προσωπικά, αισθάνομαι δικαιωμένος που πρωτοστάτησα στην αποκάλυψη εκείνης της συνωμοσίας πριν το δημοψήφισμα. Για παράδειγμα, φανερώσαμε την ένσταση της Τουρκίας για την συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Αιγύπτου για ρύθμιση της θαλάσσιας ΑΟΖ. Η παγίδα ήταν χωσμένη στις 10,000 σελίδες του Σχεδίου που το κοινό δεν διάβασε. Όσο για την πρόσφατη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ, αυτό θα απαιτούσε έγκριση ξεχωριστών πλειοψηφιών, ώστε οι Τ/κ και Τούρκοι έποικοι αντιπρόσωποί τους να την εγκρίνουν. 
 
Το «Πρόσθετο Πρωτόκολλο στη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης» που αφορούσε τις Αγγλικές Βάσεις ήταν μέρος του Σχεδίου Ανάν, έξω από το κυρίως μέρος και προνοούσε ότι: «Η Κύπρος δεν θα απαιτήσει, ως μέρος των χωρικών υδάτων της, τα ύδατα μεταξύ των γραμμών οι οποίες περιγράφονται στην έκθεση που αναφέρεται στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο …» και ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να απολάβει πλήρους και ανεμπόδιστης πρόσβασης για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σκοπό στα ύδατα μεταξύ των υδάτων τα οποία η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ θα διεκδικήσει…». Στο κείμενο υπήρχε αναφορά σε «νέα σύνορα» (!) τα οποία θα καθορίζονταν από πρόσωπο που θα διόριζε η Αγγλία, μετά την αποδοχή του Σχεδίου. Παράλληλα, δεσμευόταν η Κύπρος για πάντα πως οποιαδήποτε διαφορά ΔΕΝ μπορούσε να τεθεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Ξεκαθαρίζουμε ότι η ευθύνη ΔΕΝ αφορά όσους αποδέχτηκαν το Σχέδιο, αλλά εκείνους τους πολιτικούς που γνώριζαν και εντούτοις σιώπησαν. Άλλωστε, ο κόσμος είχε να επιλέξει με βάση την όποια ενημέρωση είχε και την εμπιστοσύνη που έτρεφε προς συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. 
 
Η ρύθμιση λοιπόν της ΑΟΖ είναι μια εξέλιξη με τεράστια πολιτική σημασία που προκύπτει ως ευτυχές συνεπακόλουθο της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν με πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. Αυτό είναι που διατήρησε ζωντανή την δυνατότητα για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου, την στιγμή που «σημαίνοντες» πολιτικοί -από το Προεδρικό μέχρι εκείνους στην αντιπολίτευση που ονειρεύονται το Προεδρικό- αλληθώριζαν στην κρίσιμη ώρα. Σήμερα όμως έχουν άποψη και για το πώς πρέπει να διανεμηθούν τα κέρδη που θα προκύψουν. 
 
Την ώρα όμως που απαιτούνταν σθένος, πολιτικός ρεαλισμός και διορατικότητα, την ώρα των εξελίξεων που τα πράγματα ήταν ρευστά, άλλα βαρίδια επικράτησαν και ζύγισαν περισσότερο στα μυαλά τους. Σήμερα, χρόνια αργότερα, όταν τα πράγματα έχουν κριθεί και εδραιωθεί, προβάλλουν απόψεις για το τι πρέπει να γίνει. Χωρίς να εξηγήσουν γιατί δεν «είδαν» εκείνα που απλοί πολίτες εντόπισαν και πρόβαλαν. Η διορατικότητα είναι πολιτική αρετή όταν αφορά το παρόν και το μέλλον, όχι το παρελθόν. Γι αυτό και η σημερινή μεταστροφή τους δημιουργεί περισσότερη καχυποψία για την τότε στάση τους. 
 
Η ρύθμιση των θαλάσσιων ορίων γύρω από την Κύπρο, μαζί με την ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, σηματοδοτούν μια μοναδική πολιτική ευκαιρία, πέραν της οριοθέτησης της θαλάσσιας ζώνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Το Ισραήλ ήδη έμπρακτα κάνει γεωπολιτική στροφή μέσω Κύπρου και Ελλάδας, ως την μοναδική του έξοδο προς την Ευρώπη π.χ. η εγκατάσταση τερματικού στο Βασιλικό της Κύπρου και όχι στο Τσειχάν της Τουρκίας σημαίνει πολλά. Αν συνυπολογιστεί ότι το Ισραήλ, ως κύριος παίχτης στην περιοχή διαθέτει δυνατούς δεσμούς στήριξης από τις ΗΠΑ, οι κινήσεις του σημαίνουν πάρα πολλά. 
 
<div style="color: orange;"><a href="http://www.elkeda.gr/">ΠΗΓΗ</a></div>

ΘΕΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ .

του Κώστα Μαυρίδη Η οριοθέτηση του θαλάσσιου χώρου γύρω από την Κύπρο μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) είναι κατά την άποψή μ...

Διαβάστε την συνέχεια

O ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ellada simera 0 Αμυνα, Ελλάδα, Τουρκία 17:33

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLEkENusVcpmNywIicaiKsgNzSyEhYkhBxp3Dq_AxyTWM1w9IUTedOSHm0c7iUEKcmfyLRX54IkwpJgm6OWZ2I_ybE3VqGtuiJ_60Nh6NP07N3ranYYSBpAuEyOBZbwzE4f204nPy36mn3/s1600/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B70001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLEkENusVcpmNywIicaiKsgNzSyEhYkhBxp3Dq_AxyTWM1w9IUTedOSHm0c7iUEKcmfyLRX54IkwpJgm6OWZ2I_ybE3VqGtuiJ_60Nh6NP07N3ranYYSBpAuEyOBZbwzE4f204nPy36mn3/s400/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B70001.jpg" width="344" /></a></div>Ο γεωγραφικός κατακερματισμός του ελληνικού χώρου, γεννά εύκολα τον πειρασμό αντίστοιχου κατακερματισμού των ενόπλων δυνάμεων, έτσι ώστε να επιτευχθεί η κατά το δυνατόν πληρέστερη κάλυψή του. Ο πειρασμός αυτός μπορεί να αποβεί θανάσιμος, άλλωστε και ο σκοπός είναι καθ’ εαυτόν ουτοπικός. Η αριθμητική υπεροχή της τουρκικής πλευράς και το πλήθος των πιθανών στόχων της, της δίνει εξ αντικειμένου ορισμένα περιθώρια επιλογής και εκτέλεσης παραπλανητικών αποβατικών και άλλων κινήσεων με σκοπό να ενταθεί ο έτσι κι αλλιώς υπαρκτός ελληνικός πειρασμός του κατακερματισμού των δυνάμεων. 
Αντίστοιχα, μεγάλη επαγρύπνηση και διαίσθηση απαιτείται από την πλευρά της ελληνικής ηγεσίας, η οποία θα πρέπει να ξεκόψει εξ αρχής από την αντίληψη ότι είναι δυνατή η ίση προστασία των πάντων. Θα πρέπει επίσης, λόγω της αριθμητικής μειονεξίας, να θέση σε δευτερεύουσα και τριτεύουσα μοίρα την προάσπιση πόλεων και αμάχων πληθυσμών και να επικεντρώσει τα διαθέσιμά της όχι στην κάλυψη χώρου, αλλά αποκλειστικά στην συντριβή του κύριου όγκου των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, εκεί όπου θα ρίξουν αυτές το βάρος τους και ει δυνατόν πριν προλάβουν να αναπτυχθούν πλήρως. 
Προκειμένου να εκπληρωθεί ο υπέρτατος αυτός σκοπός, ίσως χρειασθεί να διακινδυνεύσει ο αριθμητικά υποδεέστερος την απώλεια εδαφών ή και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων με ανοιχτά τα πλευρά του, πράγμα που θα πρέπει να αναπληρώνει με ευελιξία και ταχύτητα. Όμως η τελική έκβαση θα κριθεί με βάση τα όσα θα γίνουν στο επίπεδο εκείνο που άπτεται της ίδιας της ουσίας του πολέμου. Πόλεμος σημαίνει πρωταρχικά επιδίωξη συντριβής των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, απ’ αυτήν εξαρτώνται κι απ’ αυτήν απορρέουν όλα τα άλλα. Και αν αυτή επιτευχθεί, τότε αναπληρώνονται αργά ή γρήγορα όλα όσα θυσίασε κανείς θέλοντας να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του την αποφασιστική στιγμή στο αποφασιστικό σημείο. 
Η ελληνική πλευρά δεν θα μπορέσει να αντισταθμίσει τα γεωγραφικά της μειονεκτήματα έναντι της τουρκικής αν δεν καλύπτει με ικανή δύναμη πυρός το σύνολο της τουρκικής επικράτειας και όχι απλώς τα θέατρα του πολέμου και περιορισμένο βάθος του χώρου γύρω τους. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί. Το μικρό βάθος του ελληνικού χώρου δίνει στην τουρκική πλευρά τη δυνατότητα να πλήξει ολόκληρη την επιφάνειά του με όλα μικρότερου βεληνεκούς καθώς και με αεροπλάνα που διαθέτουν μικρότερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως από τα ελληνικά. 
Αλλά και αντίστροφα: το συγκριτικά μεγάλο βάθος του τουρκικού χώρου επιτρέπει να αποσυρθούν στο εσωτερικό του, δηλαδή πέρα από την εμβέλεια της ελληνικής δύναμης πυρός, όλα μεγαλύτερου βεληνεκούς (η Τουρκία έφτασε να συζητεί ακόμα και με την Κίνα την αγορά πυραύλων εδάφους –εδάφους μεγάλου βεληνεκούς) καθώς και αεροπλάνα με μεγαλύτερη ωφέλιμη ακτίνα δράσεως. Ας σημειωθεί ότι τα τουρκικά αεροπλάνα μπορούν, ξεκινώντας απ΄ τα μακρινότερα ως προς εμάς αεροδρόμια της Ανατολίας (Μπάτμαν, Ερζουρούμ), να εφοδιάζονται στον αέρα όσο ακόμα βρίσκονται μέσα στον τουρκικό εναέριο χώρο και να εκτελούν έτσι αποστολές μέσα στην ελληνική επικράτεια σαν να είχαν απογειωθεί από αεροδρόμια των μικρασιατικών παραλίων. 
Άρα, σε περίπτωση σύρραξης, η ελληνική πλευρά, ακόμα κι αν θα επιθυμούσε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο με ένα προληπτικό χτύπημα, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα έβρισκε τον κορμό των αεροπορικών του δυνάμεων στα πλησιέστερα αεροδρόμια. Το κρίσιμο τούτο πρόβλημα λύνεται μόνον με πυραυλικά συστήματα κατάλληλου βεληνεκούς και με ουσιώδεις δυνατότητες ανεφοδιασμού των ελληνικών αεροπλάνων στον αέρα (π.χ. μεταξύ Κρήτης και Κύπρου). Τα πράγματα θα ήσαν πολύ απλούστερα, εννοείται, αν η Ελλάδα και η Κύπρος δεν ήσαν κράτη με de facto μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα, αν δηλαδή οι αποφάσεις τους δεν εξαρτιούνταν ούτε άμεσα ούτε έμμεσα από το τι ανέχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και το τι θεωρεί ως casus belli η Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή, η κυρίαρχη κυπριακή κυβέρνηση θα καλούσε την κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση να εγκαταστήσει αεροπορικές δυνάμεις στο έδαφός της, οι οποίες θα μπορούσαν να πλήξουν άμεσα την καρδιά και το υπογάστριο της τουρκικής επικράτειας. Στο κάτω-κάτω η Ελλάδα είναι εξ ίσου εγγυήτρια Δύναμη του κυπριακού κράτους και επομένως έχει τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα με την Τουρκία να εγκαταστήσει εκεί της ένοπλες δυνάμεις της. Αλλά τέτοιες παλικαριές ούτε καν να τις ονειρευτεί δεν τολμά όποιος είναι υποχρεωμένος να επαιτήσει το τελευταίο ανταλλακτικό και την τελευταία βίδα. 
Μπροστά στη γενικότερη πλεονεκτική θέση της Τουρκίας, η ελληνική πλευρά δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες στρατιωτικής νίκης αν δε έβρισκε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας το εχθρό. Το πρώτο πλήγμα το επιβάλλει σήμερα όχι κάποια «πολεμοχαρής» διάθεση, αλλά η λογική των σύγχρονων οπλικών συστημάτων: η λογική του μέσου αυτονομείται, όπως αναφέραμε στις εισαγωγικές μας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει ουσιωδώς τον προσανατολισμό της πολεμικής στρατηγικής. 
Αν η ελληνική πλευρά, λέγοντας «αμυντικό δόγμα», εννοεί ότι, φοβούμενη μήπως εκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και των συμμάχων, προτίθεται σε οποιαδήποτε περίπτωση (γενικού) πολέμου να αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του πρώτου (μαζικού) πλήγματος στον εχθρό, τότε έχει κατά πάσα πιθανότητα υπογράψει μόνη της και εκ προοιμίου την καταδίκη της. Με δεδομένη την τουρκική υπεροπλία και τη γενικότερη τουρκική γεωπολιτική υπεροχή, ένα (μαζικό) πρώτο πλήγμα εξ ανατολών θα παραλύσει τεχνικά, αλλά και ψυχολογικά την ελληνική πλευρά. Σε παλαιότερους πολέμους, διεξαγόμενους στην ξηρά, μπορούσε ενδεχομένως να αφεθεί στον εχθρό η επιθετική πρωτοβουλία ως ότου εξαντλήσει τις δυνάμεις του. Όμως αυτό προϋπέθετε ότι ο αμυνόμενος κατείχε θέσεις φυσικά ή τεχνητά οχυρές που του επέτρεπαν να κρατήσει τις δικές του δυνάμεις σχετικά αλώβητες ώσπου να περάσει στην αντεπίθεση. Σήμερα, η δύναμη και το βεληνεκές του πυρός από κάθε κατεύθυνση προς κάθε κατεύθυνση και η μετάθεση του πολεμικού κέντρου βάρους από την ξηρά στον αέρα ακυρώνει αυτήν την προϋπόθεση˙ δεν υπάρχουν πια κρυψώνες για τις ένοπλες δυνάμεις, και το (μαζικό) πρώτο πλήγμα αποσκοπεί ακριβώς στην εξουδετέρωση των μέσων μιας αντεπίθεσης σε ευρεία κλίμακα. 
Οι ίδιοι αυτοί τεχνικοί παράγοντες καθιστούν το χρόνο αποφασιστικό μέγεθος, με άλλα λόγια προσδίδουν στην εναρκτήρια φάση του πολέμου, καθοριστική σημασία˙ ό,τι δεν κερδίζεται ή ό,τι χάνεται στη φάση αυτή είναι δυσκολότατο να αποκτηθεί ή να αναπληρωθεί κατόπιν. Γι’ αυτό και το πρώτο πλήγμα, το οποίο εγκαινιάζει την καθοριστική εναρκτήρια φάση του πολέμου, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μαζικότερο και καιριότερο. Πρώτο πλήγμα, με τη στρατηγική σημασία του όρου, δεν είναι ο πρώτος τυχόν πυροβολισμός που πέφτει κατά το πρώτο «θερμό επεισόδιο» μιας πολεμικής αντιπαράθεσης˙ είναι μια συντονισμένη και ακαριαία ενέργεια όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων προς εκμηδένιση των ζωτικών σημείων του εχθρικού πολεμικού δυναμικού, ιδίως όσων εμφανίζονται στο πλαίσιο της κλιμάκωσης ενός τοπικού «θερμού επεισοδίου», αλλά και πολύ νωρίτερα ακόμα, όταν δηλαδή διαπιστωθεί ότι επίκειται έτσι κι αλλιώς εχθρική επίθεση˙ το επιτελικό σχέδιο του πρώτου πλήγματος πρέπει λοιπόν να βρίσκεται στο συρτάρι ήδη από καιρό ειρήνης, χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι όποιος το έχει καταστρώσει και όποιος θα το εφαρμόσει είναι αναγκαία ο επιτιθέμενος με την ιστορική και πολιτική έννοια του όρου. 
Καθώς το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας μακροπρόθεσμα ενισχύεται, ενώ της Ελλάδας μακροπρόθεσμα συρρικνώνεται, ο επιτιθέμενος με την ιστορική και την πολιτική έννοια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Τουρκία˙ ανεξάρτητα από εθνικές μυθολογίες, το γεγονός αυτό δεν έχει καμμία σχέση με ηθικές ή φυλετικές ιδιότητες, αλλά οφείλεται στη διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων, και τα πράγματα θα αντιστρέφονταν αν αντιστρεφόταν και ο συσχετισμός των δυνάμεων. Αλλά όποιος, θέλοντας και μη, υιοθετεί αμυντική στρατηγική στο ιστορικό και στο πολιτικό επίπεδο, δεν είναι γι’ αυτόν και μόνον το λόγο υποχρεωμένος να υιοθετήσει αμυντική στρατηγική στο στρατιωτικό επίπεδο. 
Τα δύο επίπεδα δεν πρέπει να συγχέονται κατά κανένα τρόπο. Άλλο είναι η άμυνα ως ιστορικοπολιτικός σκοπός και άλλο η άμυνα ως στρατιωτικό μέσο, άλλο ο αμυντικός χαρακτήρας ενός πολέμου και άλλο η αμυντική διεξαγωγή ενός πολέμου. Άλλωστε από στρατιωτική άποψη η καθαρά αμυντική διεξαγωγή πολέμου στερείται νοήματος και είναι πρακτικά αδύνατη. Αν την παίρναμε στα σοβαρά, θα σήμαινε ότι ο επιτιθέμενος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιμώρητα, διατρέχοντας απλώς τον κίνδυνο να επανέλθει στην αρχική του θέση και να προετοιμασθεί για να ξαναδοκιμάσει. Καμμιά άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθέμενου, όμως η τιμωρία αυτή δεν μπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν μεμονωμένα, χαρακτηρίζονται από την ισχυρή παρουσία επιθετικών στοιχείων: ο αμυνόμενος πυροβολεί με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιον σκοπό όπως και ο επιτιθέμενος. 
Στα παραπάνω σημεία συνοψίσαμε τις προϋποθέσεις, υπό τις οποίες η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Προσοχή: δεν λέμε ότι είναι σε θέση να το κάμει ή ότι θα το κάμει˙ λέμε μόνον ότι, άν το πετύχει, μπορεί να το πετύχει υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις και μόνο. Με τη σειρά τους, όμως, οι προϋποθέσεις αυτές προϋποθέτουν άλλα πράγματα, δηλαδή ορισμένο στρατιωτικό δυναμικό, ορισμένη δύναμη πυρός και ορισμένη δόμηση των ενόπλων δυνάμεων. 
Η τήρηση του κανόνα της συγκέντρωσης των δυνάμεων δεν έχει καμμιάν αξία , όταν οι δυνάμεις σου είναι πενιχρές˙ και το πρώτο πλήγμα επίσης δεν αποφέρει μεγάλα κέρδη, όταν το καταφέρεις μ’ ένα κυνηγετικό όπλο –γι’ αυτό άλλωστε και η υπογράμμιση της στρατηγικής σημασίας του πρώτου πλήγματος διόλου δεν εμπεριέχει κάποιαν έμμεση παρότρυνση να ξεκινήσει κανείς πόλεμο από λεβεντιά και στα καλά καθούμενα˙ σημαίνει μόνον ότι, αν ένας εμπόλεμος διαθέτει επαρκή μέσα για ένα καίριο πρώτο πλήγμα, πρέπει να τα χρησιμοποιήσει, εφ’ όσον θέλει να κερδίσει έναν πόλεμο με δεδομένες τις σύγχρονες και υπερσύγχρονες τεχνολογικές συνθήκες. 
Αφού λοιπόν οι στρατηγικές προϋποθέσεις της νίκης δεν είναι καν δυνατόν να συγκεντρωθούν αν δεν υφίσταται το απαραίτητο στρατιωτικό δυναμικό, τίθεται αυτόματα το ερώτημα σε ποιαν κατάσταση βρίσκεται σήμερα από την άποψη αυτή η ελληνική πλευρά, σε σύγκριση πάντα με την τουρκική. Και αφού το τουρκικό γεωπολιτικό δυναμικό (με τη γνωστή μας ήδη τριπλή έννοια του όρου) είναι υπέρτερο του ελληνικού, ερωτάται επίσης κατά πόσον η ελληνική πλευρά ισοφαρίζει τα οργανικά της μειονεκτήματα με την ανωτερότητά της στον οικονομικό και στον εξοπλιστικό τομέα, κατά πόσον το ποιοτικό της προβάδισμα υπερκαλύπτει τις τυχόν ποσοτικές ελλείψεις. 
Στα ερωτήματα αυτά η απάντηση σήμερα είναι σαφής: η Ελλάδα δεν διαθέτει επαρκή μέσα αποτροπής, εάν ορίσουμε την αποτροπή –όπως οφείλουμε να την ορίσουμε- ως ικανότητα να καταφέρεις ένα καίριο πρώτο πλήγμα και να παραλύσεις για μακρό χρονικό διάστημα τον εχθρό. Ούτε η ποιοτική υπεροχή της ελληνικής πλευράς αντισταθμίζει τα ποσοτικά της μειονεκτήματα, ούτε η ελληνική δύναμη πυρός καλύπτει το σύνολο της τουρκικής επικράτειας, αδυνατώντας έτσι να προστατεύσει αποτελεσματικά και την Κύπρο. Και το χειρότερο, δεν είναι καν η σημερινή εικόνα καθ’ εαυτήν˙ είναι η δυναμική της εξέλιξης, αν την παρακολουθήσουμε στην τελευταία δεκαπενταετία και αν κάνουμε τις εύλογες προβολές στο μέλλον με βάση τις ήδη παρούσες και βαρύνουσες ενδείξεις. Τότε θα δούμε ότι η διεύρυνση της απόστασης ανάμεσα στο στρατιωτικό δυναμικό της Ελλάδας και σ’ εκείνο της Τουρκίας αποτυπώνει λίγο-πολύ πιστά την επέκταση του τουρκικού γεωπολιτικού δυναμικού και τη συρρίκνωση του αντίστοιχου ελληνικού. 
Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί και καλύπτουν συμμετρικά όλους τους τομείς, από τους οικονομικούς με την ευρύτερη ίσαμε τους εξοπλιστικούς με τη στενότερη έννοια. Αν το 1980 το ελληνικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν αποτελούσε σχεδόν το 80% του τουρκικού, το 1995 είχε πέσει στο 40%. Αν το 1980 η ελληνική βιομηχανική παραγωγή αποτελούσε το 60% της τουρκικής, το 1995 δεν ήταν πάνω από το 30%, και ιδιαίτερα στην παραγωγή μηχανολογικού εξοπλισμού η σχέση πέρασε από το 70% του 1980 στο 35% του 1995. Ενώ το 1980 οι ελληνικές εξαγωγές ήσαν σχεδόν τριπλάσιες των τουρκικών, δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποτελούσαν μόλις το 60% εκείνων. 
Η επίπτωση της δραστικής αυτής μεταβολής των οικονομικών συσχετισμών πάνω στο ύψος των στρατιωτικών δαπανών ήταν γενικότατα η εξής: από το 1985 και μετά οι κατά κεφαλήν στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 80% στην Τουρκία και μειώθηκαν κατά 20% στην Ελλάδα. Τα συνολικά μεγέθη εξελίχθηκαν ως εξής (σε σταθερές τιμές του 1990): η Ελλάδα ξόδεψε το 1980-1984 κατά μέσον όρον 3.820 εκ. δολλ. και το 1995 3.893 (περίπου τα ίδια), ενώ η Τουρκία ξεκινώντας από λιγότερα την περίοδο1980-1984 (ήτοι 3.765 εκ. δολλ.) έφτασε τα 6.379. Αυτό σημαίνει: πριν από 15 χρόνια η Ελλάδα υπερτερούσε , έστω και κατά 1%, σήμερα υστερεί, και μάλιστα σχεδόν κατά 40%! 
Ακόμα πιο αισθητή είναι η διαφορά όχι πλέον στις γενικές στρατιωτικές, αλλά ειδικά στις νευραλγικές εξοπλιστικές δαπάνες. Στο διάστημα 1980-1984 η Ελλάδα έδινε για εξοπλισμούς 665 εκ. δολλ. κατά μέσον όρον, για να φτάσει τα 771 το 1995, ενώ η Τουρκία πέρασε στην ίδια δεκαπενταετία από τα 343 στα 2.405 εκ. δολλ. – από το διπλάσιο υπέρ της Ελλάδας στο τριπλάσιο υπέρ της Τουρκίας! (Το ίδιο από άλλη οπτική γωνία: το 1977 η Ελλάδα εισήγαγε όπλα αξίας 752 εκ. δολλ. και η Τουρκία 245˙ το 1987 τα ελληνικά εισαγόμενα όπλα στοίχισαν 187 εκ. δολλ. ενώ τα τουρκικά 925!). Ίσως ακόμα σημαντικότερο μακροπρόθεσμα είναι το γεγονός ότι η Τουρκία συνέδεσε το εξοπλιστικό της πρόγραμμα με την ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας μέσω εκτεταμένων προγραμμάτων συμπαραγωγής˙ έτσι, σήμερα είναι αυτάρκης κατά το 30% περίπου, με ανοδική τάση και με εξαγωγική κατεύθυνση (προ καιρού π.χ. η Αίγυπτος αγόρασε αεροπλάνα F-16 τουρκικής παραγωγής). Αντίθετα, ο ελληνικός βαθμός αυτάρκειας έπεσε από το 15-20% , όπου βρισκόμασταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στο 5% περίπου –και φοβούμαι ότι σ’ αυτό το 5% περιλαμβάνονται στατιστικά και προϊόντα ουσιαστικώς άχρηστα, όπως λ.χ. το στατικό αντιαεροπορικό σύστημα ΑΡΤΕΜΙΣ 30, στο οποίο επί μια δεκαετία σπαταλήθηκαν αδίκως 110 δις. δρχ. Πολιτικά σφάλματα εμπόδισαν να μετριασθεί κάπως η ελληνική οργανωτική και τεχνική ανικανότητα μέσω προγραμμάτων συμπαραγωγής. Όταν Ελλάδα αγόρασε το 1985 80 αεροπλάνα τρίτης γενεάς, διέσπασε την προμήθεια σε δύο τύπους και σε δύο χώρες, οπότε δεν συνέφερε πλέον τους προμηθευτές η εγκατάσταση γραμμής συμπαραγωγής για 40 μόνον F-16. Και όταν το 1992 αποφασίσθηκε η αγορά άλλων 40, πάλι η ποσότητα ήταν ανεπαρκής για τον σκοπόν αυτόν, αφού η δεύτερη αγορά δεν συνδέθηκε με την πρώτη, αλλά έγινε εν είδει μεταγενέστερης «τσόντας». Αντίθετα, η Τουρκία αγόρασε απ’ ευθείας 160 F-16 και εγκαινίασε αμέσως το πρόγραμμα συμπαραγωγής. 
Εάν εξειδικεύσουμε περισσότερο τη συγκριτική μας ανάλυση και υπεισέλθουμε στους επί μέρους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων, θα πρέπει να πούμε ότι, πέραν της σχετικής ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα στο ελληνικό και στο τουρκικό ναυτικό, η πλάστιγγα γέρνει ήδη σοβαρά υπέρ της Τουρκίας στην ξηρά και στον αέρα. Ο συσχετισμός των χερσαίων δυνάμεων έχει βαρύνουσα σημασία, αφού η Ελλάδα θα χρειασθεί επειγόντως μιαν επιτυχία στον Έβρο και μιαν προέλαση στην Ανατολική Θράκη, προκειμένου να αντισταθμίσει εδαφικές απώλειες στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Πέραν της μεγάλης αριθμητικής υπεροχής του πεζικού της (πάνω από 4 προς 1), η Τουρκία διαθέτει τριπλάσια πυροβόλα (3.380 μπρος 1.130) και διπλάσια άρματα μάχης (3,615 προς 1.720). 
Στο μέτωπο του Έβρου βεβαίως, οι αναλογίες δεν θα είναι τόσο δυσμενείς για την ελληνική πλευρά, καθώς αυτή μπορεί να συγκεντρώσει εκεί ποσοστιαία μεγαλύτερο μέρος των χερσαίων της δυνάμεων απ ότι η Τουρκία. Ενώ όμως προς το παρόν και οι δύο χώρες έχουν άρματα μάχης δεύτερης γενεάς, η Τουρκία αρχίζει ήδη την παραγωγή 1.500 αρμάτων τρίτης γενεάς με προφανείς συνέπειες, ιδιαίτερα σ’ ένα έδαφος περίπου «φτιαγμένο» για το όπλο αυτό, όπως είναι το έδαφος της Θράκης. 
Αλλά όση σημασία κι αν έχουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς στρατηγική διάνοια για να γνωρίζει ότι η κρίσιμη μάχη θα δοθεί στον αέρα κι ότι το κρίσιμο όπλο θα είναι η αεροπορία –και μάλιστα ακριβώς επειδή το πρώτο πλήγμα και η εναρκτήρια φάση του πολέμου θα βαρύνουν αποφασιστικά στην έκβαση. Τουλάχιστον η τουρκική ηγεσία το έχει αντιληφθεί αυτό εγκαίρως. 
* Απόσπασμα από σχετική ανάρτηση στο ''ifestosedu.gr'' (ιστοσελίδα καθηγ. Παν. Ήφαιστου) 
<div style="color: orange;"><a href="http://www.elkeda.gr/">ΠΗΓΗ</a></div>

O ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο γεωγραφικός κατακερματισμός του ελληνικού χώρου, γεννά εύκολα τον πειρασμό αντίστοιχου κατακερματισμού των ενόπλων δυνάμεων, έτσι ώστε να ...

Διαβάστε την συνέχεια

"Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας" (VIDEO)

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, κυπρος 17:20

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2009/05/general_cyprus_map.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2009/05/general_cyprus_map.gif" width="400" /></a></div>Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Φανούλλας Αργυρού, από την ίδια την συγγραφέα. 
--Πως και γιατί οι Αμερικανοί ήσαν πάντοτε ο έυκολος στόχος και Όχι οι πραγματικοί ηθικοί αυτουργοί οι Εγγλέζοι, 
--Η τραγική ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ορισμένων 'δικών' μας πολιτικών στους Βρετανούς, 
--Ο συνήθης τρόπος λειτουργίας των Εγγλέζων στο παρασκήνιο. 
Όλα τα στοιχεία της Κας Αργυρού είναι μέσα από αποδεσμευμένα Άπορρητα Έγγραφα του Ηνωμένου Βασιλείου. 
<iframe frameborder="0" height="320" src="http://player.vimeo.com/video/22598495?title=0&byline=0&portrait=0" width="550"></iframe> 
 
<a href="http://www.fox2magazine.net/">ΠΗΓΗ</a>

"Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας" (VIDEO)

Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Φανούλλας Αργυρού, από την ίδια την συγγραφέα. --Πως και γιατί οι Αμερικανοί ήσαν πάντοτε ο έυκολος στόχος ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Ο Αλλάχ είναι πιο ισχυρός από ό, τι οι ΗΠΑ»

Ellada simera 0 Βόρεια Αφρική, Διπλωματία, κόσμος 17:01

<center><img alt="Ακόμα η αριστερή γροθιά είναι υψωμένη ενάντια στη βροντή των βομβαρδιστικών αεροσκαφών πάνω από την Λιβύη. " height="284" src="http://www.fox2magazine.net/images/stories/thumbnails/images-stories-00c95076a79c3ca8a61530a2a85bbfd8_image_document_large_featured_borderless-250x178.jpg" width="400" /></center> 
Της Katjia Iken - Οι πρώτες βόμβες που άφησαν οι ΗΠΑ πάνω από την Τρίπολη και τη Βεγγάζη, ήταν πριν από 25 χρόνια: Τότε, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πραγματοποιήσει μια αεροπορική επιδρομή ως αντίποινα για την τρομοκρατική επίθεση στην ντισκοτέκ του Βερολίνου «Λα Μπέλλε». Όμως, ο δωδεκάλεπτος μπλιτσκριγκ ήταν μια αποτυχία – η οποία ταλαιπώρησε ιδιαίτερα τους Αμερικανούς. 
Προκλητικά ανεβαίνει η αριστερή γροθιά στον λιβυκό αέρα. Γιγάντια δάχτυλα συνθλίβουν ένα γελοίo μικρό αμερικανικό μαχητικό αεροσκάφος. Το αεροπλάνο λες και δε είναι φτιαγμένο από χάλυβα, φαίνεται σαν μια υπερ-ώριμη μπανάνα. 
Η τεντωμένη γροθιά βρίσκεται μπροστά από το στρατόπεδο al-Asisija, η «Υπέροχη Πύλη», το θρυλικό κέντρο διοίκησης του Μουαμάρ αλ Καντάφι: Το συγκρότημα που στεγάζει το αρχηγείο του δεσπότη περιβάλλεται από διπλούς τοίχους από μπετόν, είναι έξι τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγάλο και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της Τρίπολης. Εδώ, στην καρδιά του λιβυκού κέντρου εξουσίας, νωρίς το πρωί της 15ης Απριλίου 1986, καθοδηγούμενες με λέιζερ αμερικανικές βόμβες υποτίθεται ότι θα σκοτώναν τον Καντάφι. 
Όμως, ο από τον Πρόεδρς Ρόναλντ Ρέιγκαν αποκαλούμενος ως «τρελός σκύλος της Μέσης Ανατολής» είχε πετάξει μακριά από το συγκρότημα. Η επιθετικότητα των Αμερικανών, μέχρι την ημέρα εκέινη η μεγαλύτερη αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ από την εποχή του Βιετνάμ, είχε αποτύχει τον κύριο στόχος της - και ο Καντάφι έδωσε εντολή να ανεγερθεί η χρυσή λαμπερή αριστερή πυγμή: ως ένα μνημείο για την ακεραιότητά του και την ακεραιότητα της μικρής και επαναστατικής Λιβύης έναντι στην παγκόσμια δύναμη των ΗΠΑ. Εδώ και καιρό αναζητούσε έναν λόγο για να επιτεθεί επιτέλους στο αραβικό αυτό κράτος. 
Φανελάκια με στάμπες «Kill Gaddafi» 
Mέσα στη νύχτα στις 5 Απριλίου 1986, στο Βερολίνο οι δείχτες του ρολογιού έδειχναν 1:40, όταν μια βόμβα έσκασε στην ντίσκο «La Belle», ένα μέρος όπου σύχναζαν οι μαύροι στρατιώτες των ΗΠΑ. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί κοντά στην πίστα, τρία κιλά με καρφιά και κομμάτια από σίδερο ήταν το φονικό φορτίο του εκρηκτικού μηχανισμού. Δύο Αμερικανοί και μία Τουρκάλα έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από 200 άνθρωποι τραυματίστηκαν από την έκρηξη. 
Μόλις μία ημέρα μετά την επίθεση, για τον Αμερικανό Πρόεδρο ήταν σαφές ποιός είναι ο κύριος ένοχος. Υπάρχει μια «άμεση, ακριβής, αδιάσειστη απόδειξη ότι η Λιβύη είναι πίσω από την επίθεση,» είπε Ρέιγκαν. Και 48 ώρες αργότερα έδωσε την εντολή στο Πεντάγωνο για να πραγματοποιήσει την αεροπορική επιδρομή στη Λιβύη. «Επιχείρηση Ελ Νοράντο Κάνυον» ήταν το γραφικό όνομα αυτής της θανάσιμης αμερικανικής αποστολής κατά του υποτιθέμενου αφεντικού της διεθνούς τρομοκρατίας. Μετά την πτώση της μοναρχίας στη Λιβύη και την κατάληψη της εξουσίας το 1969 από τον Καντάφι, η Λιβύη με τα πολλά πετρέλαια έδειξε μια ιδαίτερη συμπάθεια προς την Σοβιετική Ένωση, με τις ΗΠΑ να είναι όλο και πιο εχθρικές προς τη Λιβύη. 
Ο φαύλος κύκλος της βίας των αμοιβαίων απειλών, τρομοκρατικών ενεργειών και εχθροπραξιών, είχε φτάσει τον προηγούμενο μήνα στο ποκορύφωμά του: Το Μάρτιο του 1986, οι ΗΠΑ βύθισαν στον πυθμένα της Μεσογείου πέντε ταχύπλοα σκάφη της Λιβύης, διότι ο Καντάφι της Λιβύης είχε δηλώσει τον Κόλπο της Μεγάλης Σύρτης παράνομα ως χωρικά ύδατα της Λιβύης. Φανελάκια με στάμπες «Kill Gaddafi», έγινε μπεστ σέλερ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σχεδόν καθημερινά, αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αναφέροντο κατακριτικά για τον «Φρανκενστάιν της διεθνούς πολιτικής» ως το μεγάλο αστέρι του υποκόσμου. Η τρομοκρατική επίθεση στη ντίσκο «Λα Μπέλλε» ήταν μόνο η σπίθα που οδήγησε στην έκρηξη. 
«Έχουμε κλωτσήσει τον κώλο τους!» 
«Εάν οι συμπατριώτες μας οπουδήποτε στον κόσμο δεχτούν επίθεση, τότε θα ανταποκριθούμε - όσο κάθομαι εγώ στο Οβάλ Γραφείο,» έλεγε ο Ρήγκαν, και έστειλε τους πιλότους του, που σταθμεύουν στη Νότια Αγγλία, με 24 βομβαρδιστικά F-111 να αφήσουν το φονικό τους φορτίο πάνω από την Τρίπολη, με συνοδεία πέντε αεροσκάφη με την τελευταία λέξη της υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμένα για να καταστρέψουν τα ραντάρ του εχθρού – τα αεροσκάφη EF-111 Raven. 
Δεδομένου ότι οι Ευρωπαίοι δεν έδωσαν άδεια υπερπτήσης του εναερίου χώρου για την αμφιλεγόμενη αποστολή, τα αεροσκάφη των ΗΠΑ ήταν αναγκασμένα να πραγματοποιήσουν μια τεράστια παράκαμψη μέσω της ανοιχτής θάλασσα, να προσπεράσουν τη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, και να φθάσουν στον στόχο τους μέσω των στενών του Γιβραλτάρ, με πολλούς εναέριους ανεφοδιασμούς: οι αντίξοες συνθήκες είχαν ως αποτέλεσμα οι πιλότοι, μετά την 5200 χιλιομέτρων απαιτητική πτήση να φθάσουν κουρασμένοι στον προορισμό τους. 
Παρ 'όλα αυτά, η αποστολή θα μπορούσε να έχει στεφθεί από επιτυχία: ένας δορυφόρος αναγνώρισης και κατασκοπευτικά αεροπλάνα είχαν συγκαντρώσει φωτογραφίες από τους πέντε στρατηγικούς στόχους στη Λιβύη, η θάλασσα στην περιοχή ήταν κατεκλυσμένη από αμερικανικά πολεμικά πλοία και υποβρύχια. Οι ΗΠΑ είχαν συσωρρεύσει πολλά στρατιωτικά μέσα για να φιμώσουν την χώρα της Βορείου Αφρικής. Στις 0159 τοπική ώρα, στις οθόνες των αμερικανιών βομβαρδιστικών εμφανίστηκε το συγκρότημα του Καντάφι στο Bab al- Asisija. Δώδεκα λεπτά αργότερα όλα είχαν τελειώσει. 
Τα αμερικανικά αεροσκάφη είχε αφήσει ένα φορτίο βομβών, 60 τόνους συνολικά, πάνω από την Τρίπολη και τη Βεγγάζη, σε αεροδρόμια, στρατώνες, μια ναυτική βάση και ένα εναλλακτικό διοικητικό χώρο του Καντάφι. Με εξαίρεση ένα F-111, το βομβαρδιστικό που κατερρίφθη από έναν λιβυκό πύραυλο, όλα τα αεροσκάφη επέστρεψαν στις βάσεις τους στην Αγγλία. «Έχουμε κλωτσήσει τον κώλο τους,» ήταν τα λόγια ενός αμερικανού πιλότου λίγο μετά την προσγείωση. «Συντελέσθη δικαιοσύνη», έγραψε πανηγυρικά η συνήθως επικριτική στο Ρέιγκαν, New York Times. Σύντομα χρειάστηκε να αναθεωρήσουν την ετυμηγορία τους. 
«Η επίθεση αυτή ήταν μια τεράστια ανοησία» 
Μεταξύ 60 και 100 Λίβυοι σκοτώθηκαν από τις βόμβες, εκατοντάδες άνθρωποι υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς. Ειδικότερα, ο βομβαρδισμός στην περιοχή της Τρίπολης με το όνομα Μπιν Ασχουρ, έφερε τον αριθμό των νεκρών αμάχων στα ύψη. «Η επίθεση αυτή ήταν μια τεράστια ανοησία», συνόψισε συντετριμμένος ένας εμπειρογνώμονας αεροπορικών θεμάτων μία εβδομάδα αργότερα στο Αμερικανικό Πεντάγωνο. Ειδικότερα, αν και ποτέ δεν ανακοινώνθηκεανοιχτά κάτι τέτοιο, ο προφανές ο κύριος στόχος των ΗΠΑ ήταν η εξάλειψη του Καντάφι – η αποστολή απέτυχε. Ο λόγος: Ο «βασιλιάς των βασιλιάδων» είχε πάρει χαμπάρι την μυστική επιχείρηση των ΗΠΑ. 
Όπως το 2008 έγινε γνωστό, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο σοσιαλιστής Μπετίνο Κράξι, πρόδωσε τα αμερικανικά μυστικά σχέδια για την επίθεση στη Λιβύης. Οι αμειρκανικές προθέσεις ήταν γνωστές στη Ρώμη - οι Αμερικανοί είχαν ζητήσει μάταια δικαιώματα υπέρπτησης της Ιταλίας από αμερικανικά βομβαρδιστικά. Επίσης, ο Πρωθυπουργός της Μάλτας, ο Καρμενού Μισφουντ Μονικκι, μέσα στη νύχτα τηλεφώνησε στον Καντάφι, όταν αμερικανικά αεροσκάφη βρόντησαν χωρίς άδεια μέσα από τον εναέριο χώρο της Μάλτας. 
Με όλη του την την ησυχία, έτσι αναφέρει έκτοτε η παράδοση στη Λιβύη, ο Καντάφι μετακινήθηκε μερικές εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα, για να συνεχίσει τον ύπνο του μέσα σε μια σκηνή Βεδουίνων, πάνω σε μια στενή κουκέτα. Η μοναδική ζημιά στην σκηνή ήταν, σύμφωνα με τις επίσημες λιβυκές δηλώσεις, μια μικροσκοπική τρύπα στο πάνω μέρος της σκηνής, και το θρυμματιμένο πλαίσιο μιας φωτογραφίας. 
Ο «Ράμπο» δεν τολμά άλλο να βγεί έξω 
Η ηθική βλάβη που υπέστησαν οι ΗΠΑ δεν θα μπορύσε να ήταν μεγαλύτερη. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε τη βομβιστική επίθεση ως «παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαίου». Μόνο η βρετανική κυβέρνηση υπό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τον Πρόεδρο Ρέιγκαν, δεν καταδίκασε την επίθεση. Οι άλλοι σύμμαχοι εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους. 
«Η αγάπη των Αμερικανών για τον Ράμπο,» καταφέρθηκε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Claude Cheysson για τις αεροπορικές επιθέσεις, «έχει βρει την έκφρασή της στη δράση αυτή. Φανταστείτε μόνο οι Σοβιετικοί να είχαν κάνει κάτι παρόμοιο». Αυτοί μίλησαν και πάλι για «πράξεις βαρβαρότητας,» ενώ το Ιράν, όπως αναμενόταν, ακόνισε λεκτικά τα μαχαίρια, περιγράφοντας την αμερικανική επίθεση κατά της Λιβύης ως μια προσβολή για ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο, και η Ουάσιγκτον θα λάβει τώρα το μήνυμα της «καθυστερούμενης απάντησης» απείλησε ο πρωθυπουργός του Ιράν Χουσεΐν Μουσαβι. 
Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά του Αμερικανού «Ράμπο-Ρέιγκαν» - ενώ ο πραγματικός «Ράμπο» δεν έβγαινε άλλο έξω από την πόρτα του σπιτιού του: Από τον φόβο των τρομοκρατικών επιθέσεων, ο Sylvester Stallone ανέβαλε την συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στις Κάννες. Ακόμη και οι αστέρες της ποπ, όπως ο Prince και Lionel Richie, ακύρωσαν τις περιοδείες τους στην Ευρώπη, από φόβο να δεχτούν επίθεση. Και αντί οι αμερικανοί τουρίστες να ταξιδέψουν στην Ευρώπη εκείνο το καλοκαίρι του 1986, ταξίδεψαν στην Καραϊβική. 
«Ο Αλλάχ είναι πιο ισχυρός από ό, τι οι ΗΠΑ» 
Ο Καντάφι, ωστόσο, απόλαυσε την επιθετικότητα των ΗΠΑ και την χειραγώγησε για λόγους προπαγάνδας. Αφού είχε κρυφτεί για δύο ημέρες, ο δεσπότης την Τετάρτη το βράδυ εμφανίστηκε ντυμένος κατάλευκος στην τηλεόραση, για να αποκαλέσει τον «κακό ηθοποιό» και «δολοφόνο του παιδιού του» ως μια σύγχρονη μάστιγα για την Λιβύη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή - σε παγκόμσια κίμακα τελείως άγνωστο γεγονός – η 15-μηνών υιοθετημένη κόρη Χάννα σκοτώθηκε στην επίθεση, ενώ τραυματίστηκε η σύζυγός του και δύο από τα παιδιά του. 
«Ο Αλλάχ είναι πιο ισχυρός από ό, τι οι ΗΠΑ και πάνω από το ΝΑΤΟ. Υπάρχει μια θεϊκή τιμή να βρίσκεται εδώ μια μικρή χώρα μόνη της απέναντι στον αμερικανικό στόλο και το ΝΑΤΟ», δήλωσε ο συνταγματάρχης Καντάφι. Το ίδιο απόγευμα του βομβαρδισμού της 15ης Απριλίου, ο Καντάφι πυροδότησε δύο πυραύλους Σκουντ κατά μιας στρατιωτικής βάσης του ΝΑΤΟ στη Σικελία, κοντά στο νησί της Μεσογείου, τη Λαμπεντούζα. Οι πύραυλοι δεν έφθασαν τον στόχο τους, αλλά βυθίστηκαν μέσα στο νερό. 
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, μπορεί ο αυτοαποκαλούμενος υπέρμαχος του αραβικού κόσμου να μην μπορεί άλλο να στείλει τους πυραύλους του στη Λαμπεντούζα - στην εξουσία όμως παραμένει ακόμη γαντζωμένος, φορώντας πάντα γυαλιά ηλίου και με υψωμένες τις γροθιές ακόμη. Εάν καταφέρουν οι ΗΠΑ και οι συμμάχοι τους αυτή τη φορά να τελειώνουν με τον δεσπότη με αεροπορικές επιθέσεις, παραμένει αβέβαιο. Ακόμα η αριστερή γροθιά είναι υψωμένη ενάντια στη βροντή των βομβαρδιστικών αεροσκαφών πάνω από την Λιβύη. 
 
<a href="http://www.fox2magazine.net/">ΠΗΓΗ</a>

«Ο Αλλάχ είναι πιο ισχυρός από ό, τι οι ΗΠΑ»

Της Katjia Iken - Οι πρώτες βόμβες που άφησαν οι ΗΠΑ πάνω από την Τρίπολη και τη Βεγγάζη, ήταν πριν από 25 χρόνια: Τότε, οι Ηνωμένες Πολ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ellada simera 0 Διπλωματία 16:57

<center><img alt="Su-27 της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας, Απρίλιος 2001 (Dmitry Shirenin)" height="265" src="http://www.fox2magazine.net/images/stories/thumbnails/images-stories-444444-250x166.jpg" width="400" /></center>H Στρατηγική συμμαχία μεταξύ της Ελλάδος και της Ρωσίας, ήταν, όπως άλλωστε αναμένονταν, μια από τις μεγαλύτερες φούσκες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το 1974 και μετά. Από τις τυμπανοκρουσίες της στρατηγικής συμμαχίας, φθάσαμε σήμερα σε πράξεις με εχθρικό υπόβαθρο. 
Αγωγοί φυσικού αερίου, αγωγοί μεταφοράς πετρελαίου, ρωσικά όπλα για την Ελλάδα, τεθωρακισμένα, αντιεροπορικά που θα καταρρίπτουν τα αντίπαλα αεροσκάφη σε εκατοντάδες μίλια μακριά, χρήματα του Κρεμλίνου που θα σώσουν την σύνταξη του Έλληνα... 
Ξεκίνησε σαν μια ωραία ιστορία, όταν μια φορά κι έναν καιρό ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη προσγειώθηκαν σε ελληνική βάση, σε βάση του ΝΑΤΟ, για να πραγματοποιήσουν κοινές αεροπορικές ασκήσεις με ελληνικά μαχητικά Mirage. 
Ήταν περίπου 4 το απόγευμα, της Τρίτης 16 Σεπτεμβρίου, όταν προσγειώθηκαν στην 114 Πτέρυγα Μάχης, στην Τανάγρα, πέντε ρωσικά αεροπλάνα. Ένα μεταγωγικό Iyushin Il-76, δύο Su-27 και δύο εκπαιδευτικά Sukhoi Su-27UB. Όντας η πρώτη επίσκεψη ρωσικών μαχητικών αεροπλάνων στην Ελλάδα, το ενδιαφέρον ήταν κάτι παραπάνω από σύνηθες. Ένα ενδιαφέρον που το είχαν κεντρίσει οι πολύ καλές πτητικές επιδόσεις του ρωσικού αεροσκάφους αλλά και η αναφορά του ονόματος Sukhoi, ανάμεσα στα αεροσκάφη που θα εξέταζε η Πολεμική Αεροπορία προκειμένου να διαλέξει μαχητικό για την επόμενή της παραγγελία. 
Βεβαίως η αναφορά αυτή ήταν αφενός εντελώς ανεπίσημη και πάντως όχι από την πλευρά της Πολεμικής Αεροπορίας. 
Και τα τέσσερα αεροσκάφη ανήκανν στην τότε Διοίκηση Αεράμυνας της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας. Μάλιστα στο ένα διθέσιο Su-27UB επέβαινε ο διοικητής της, στρατηγός Αντρέφιεφ. Πρόκειτο για μια επίσκεψη πολύ υψηλού επιπέδου που ξεπερνούσε τα όρια μιας συνηθισμένης. Η ανταλλαγή αυτή είχε συμφωνηθεί το προηγούμενο έτος, τον Μάιο του 1997, όταν είχε επισκεφθεί τη Μόσχα ο τότε Αρχηγός του ΓΕΑ Αντιπτέραρχος Γεώργιος Αντωνετσής. 
Τότε είχε αποφασιστεί τέσσερα αεροσκάφη από μια μονάδα αναχαίτισης της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας να επισκεφθούν την Ελλάδα και μια αντίστοιχη ελληνική μονάδα τη Ρωσία. Έτσι η 331 Μοίρα Παντός Καιρού της 114 ΠΜ, φιλοξένησε τα ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη. Το Μάιο του 1998 τέσσερα από τα Mirage 2000 ήταν να ταξιδέψουν στη Ρωσία – έτσι γράφηκε εκείνη την εποχή. 
Μια φούσκα που έσκασε, χωρίς καν να κάνει ιδιαίτερα μεγάλο κρότο: Η Ρωσία ανακοίνωσε σήμερα ότι σταματά να αγοράζει ομόλογα του Ελληνικού Κράτους. Ο επίλογος μιας σύγχρονης σχέσης μεταξύ δύο κρατών, τα οποία εδώ και πολύ καιρό ψάχνουν μια καλή ευκαιρία για να πουν τα αυτονόητα. Η Μόσχα έχει κάνει την επιλογή της στην περιοχή, και η Ελλάδα είναι απλά ένα βαρίδιο, είναι η αυτονόητη πλευρά του ζητήματος. Από την άλλη πλευρά όμως, η Μόσχα θα μπορούσε να συνεχίσει να μην αγοράζει ελληνικά ομόλογα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έτσι και αλλιώς τα μεγέθη που παζαρεύεται είναι πολύ μικρά. Η ανακοίνωση της αποχής της Μόσχας από την αγορά ελληνικών ομολόγων, συνιστά πράξη εχθρική προς την Ελλάδα! 
Και ζήσαν αυτοί καλά, και μεις... 
 
<a href="http://www.fox2magazine.net/">ΠΗΓΗ</a>

Μια φορά κι έναν καιρό...

H Στρατηγική συμμαχία μεταξύ της Ελλάδος και της Ρωσίας, ήταν, όπως άλλωστε αναμένονταν, μια από τις μεγαλύτερες φούσκες της ελληνικής εξω...

Διαβάστε την συνέχεια

Τάσσος Παπαδόπουλος – Θεόδωρος Πάγκαλος: Τότε (2004) & Τώρα (2011)

Ellada simera 0 Ελλάδα, Πολιτική 16:49

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWtWQ2lOpXTVISAufoVfidx5mANmKojR2oz0hK_ZnBNoWt3VZzO3ZzeQZrHfOm-JswbxXWddWMz5LGR2rJ3Ulg8GoYEczDuUN_kSBK5ZoXrAjDj12RutM6KJIEd2khxxmI3YdblOOoJ8rL/s1600/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="295" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWtWQ2lOpXTVISAufoVfidx5mANmKojR2oz0hK_ZnBNoWt3VZzO3ZzeQZrHfOm-JswbxXWddWMz5LGR2rJ3Ulg8GoYEczDuUN_kSBK5ZoXrAjDj12RutM6KJIEd2khxxmI3YdblOOoJ8rL/s400/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF.jpg" width="400" /></a></div>Μεγάλη Τετάρτη σήμερα και βαδίζοντας προς την κορύφωση του Θείου Πάθους η χώρα μας ασχολείται με το εάν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μας εξύβρισε πολύ ή… λίγο, μπροστά σε Τούρκους. 
Το defence-point.gr αφού αναφέρει τις ακριβείς δηλώσεις του ανθρώπου ο οποίος αφού «καθάρισε την μπουγάδα» στα ΙΜΙΑ, στον ΟΤΣΑΛΑΝ και στους S-300, τους τελευταίους μήνες ΕΞΥΒΡΙΖΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ τον λαό ο οποίος τον τιμά με την ψήφο του τις τελευταίες δεκαετίες, θα αντιπαραβάλει τις φαναριώτικες δηλώσεις του (όπως και κάθε άλλου «ηγέτη» μας που επισκέπτεται την γειτονική χώρα) με τις δηλώσεις ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΗΓΕΤΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ. 
 
Ήταν Μεγάλη Τετάρτη (7 Απριλίου τότε) του 2004 όταν η Ελλάδα έπλεε στον… γκλαμουράτο αστερισμό της Ολυμπιάδας και χωρίς να το περιμένει, ετοιμαζόταν να γνωρίσει τους «Εθνικούς Θριάμβους» του… EURO 2004 (όχι ότι δεν ήταν σημαντικό, ως αθλητικό γεγονός, βέβαια), των Ολυμπιακών, του ΕURΟΒΑΣΚΕΤ και της… ΕUROVISION. 
 
Εκείνη την Μεγάλη Εβδομάδα την… μανέστρα την «χάλασε» ο Τ. Παπαδόπουλος ο οποίος τάραξε την γενική αποχαύνωση και μέσω του διαγγέλματός του άρθρωσε έναν ΑΝΤΡΙΚΙΟ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ λόγο που όμοιό του δεν είχε ακούσει ο Ελληνισμός από την εποχή του Αλβανικού Έπους το 1940. Το τι ακολούθησε και πόσο ιχυρότερη είναι σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, ακριβώς λόγω της στάσης που τήρησε τότε, το βλέπουμε όλοι σήμερα στις εξελίξεις στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου για την αξιοποίηση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων, τα οποία πολλοί είχαν βάλει στο μάτι... 
 
Η αντιπαραβολή των λόγων του Θ. Παγκάλου και γενικά των πολιτικών ανδρών που έχουμε την «τύχη» (εμείς τους ψηφίσαμε άλλωστε) να μας κυβερνούν σήμερα με αυτή του αειμνήστου Τ. Παπαδόπουλου, μας κάνει να αισθανόμαστε την απώλειά του ακόμα πιο έντονη. 
 
Θαυμάστε το τι ακριβώς δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ελληνικού λαού και όχι του εαυτού του στους Τούρκους των οποίων ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός, δηλαδή ο ομόλογος του κυρίου Θ. Παγκάλου, κύριος Μπουλέντ Αρίτς, πριν λίγες ημέρες μας χαρακτήρισε ως «ζητιάνους». Ο Έλληνας αντιπρόεδρος, αντί να «βάλει στην θέση του» τον Μ. Αρίτς, ουσιαστικά τον υποστήριξε και προχώρησε παραπέρα αφού δήλωσε πως δεν είμαστε «τεμπέληδες» αλλά διάγουμε έναν «τεμπέλικο και βολικό» τρόπο ζωής! 
 
Η απομαγνητοφώνηση των δηλώσεων του Θεόδωρου Πάγκαλου, όπως παρουσιάζονται από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και τον Μανώλη Κωστίδη δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την νέα υποτίμηση του ελληνικού λαού και μάλιστα μπροστά σε ένα κοινό το οποίο οι σχέσεις του με εμάς μόνο αγαστές δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Ο Θ. Πάγκαλος, μεταξύ άλλων, είπε τα εξής: 
 
«Στην επέτειο των σαράντα χρόνων από την επανάσταση του Καντάφι, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω ομιλίες διάρκειας τεσσάρων ωρών στα αραβικά χωρίς μετάφραση… Δεν θέλω λοιπόν να μιλήσω στα ελληνικά εδώ, γιατί δεν θα με καταλαβαίνουν οι προσκεκλημένοι μας. 
 
Είχα επαφές με την ελληνική κοινότητα εδώ στην Κωνσταντινούπολη με διάφορους τρόπους (...) Η πρώτη φορά που αναμίχθηκα στα πολιτικά πράγματα της ελληνικής κοινότητας εδώ ήταν το 1996, όταν είχαν αρχίσει συζητήσεις για το καθεστώς της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. 
 
Τότε είχα μάθει ότι υπήρχε ένα μυστικό διάταγμα το οποίο απαγόρευε στους Έλληνες πολίτες ή στους Τούρκους με ελληνική καταγωγή να αποκτούν ακίνητη περιουσία. 
 
Υπέβαλα αυτό το νόμο στους συναδέλφους μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όλες οι συζητήσεις (για το καθεστώς της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας) σταμάτησαν αμέσως γιατί ήταν νόμος διακρίσεων… απαράδεκτος για το ευρωπαϊκό σύστημα νομικών αρχών.(…) 
 
Συζήτησα το θέμα όλα αυτά τα χρόνια μετά… Πιστεύω ότι τώρα η Τουρκία προοδεύει… Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Κωνσταντινούπολη σχηματίζω και μια διαφορετική εντύπωση. Η εντύπωση που σχημάτισα αυτή τη φορά είναι ότι αποπνέει αισιοδοξία και μια κάποια αυτοπεποίθηση. Κάτι εντελώς καινούργιο. Αυτά είναι μια πολύ καλή αίσθηση που δείχνει ότι η χώρα περνάει μια καλή φάση. Ας το αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί πολλά προβλήματα δεν οφείλονται σε υπαρκτά εμπόδια τα οποία δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστούν, αλλά πηγάζουν από την έλλειψη αυτοπεποίθησης. 
 
Όπως ίσως γνωρίζετε, στην Ελλάδα, αυτή την περίοδο ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Επικρατεί πολλή απαισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι κακή (…) Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του δημόσιου τομέα. Επί χρόνια αποφεύγαμε να τα θίξουμε. Ήταν ένας βολικός τρόπος να ζούμε, αλλά ταυτόχρονα και τεμπέλικος και τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε (…) Ελπίζω το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας να είναι θετικό (…) 
 
Όταν η Εθνική Τράπεζα αγόρασε τη Finansbank, ορισμένοι κύκλοι στην Αθήνα έκαναν λόγο για την «Εθνική πατάτα». Τώρα η Finansbank, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα της Εθνικής Τράπεζας, είναι μια από τις πιο επιτυχημένες τράπεζες. Και τώρα όσοι επέκριναν τη συμφωνία μπορούν να δουν πόσο λάθος έκαναν». 
 
Είναι σαφές πως η φαναριώτικη (για να μη τη χαρακτηρίσουμε διαφορετικά) στάση των πολιτικών ταγών μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Είναι δυνατόν να πηγαίνεις στην Τουρκία και να εξευτελίζεις τον ίδιο σου τον λαό αντιπαραβάλλοντάς τον μάλιστα με έναν λαό όπως είναι ο τουρκικός ο οποίος, όπως και να το κάνουμε είναι φτωχός, υποανάπτυκτος, εν πολλοίς αμόρφωτος και βασανισμένος λόγο του καθεστώτος που τον διοικεί; 
 
Ερωτούμε απλά ποιος πολιτικός από ποια χώρα πηγαίνει στο εξωτερικό και υποτιμά δημοσίως τους ίδιους του τους ανθρώπους. Βέβαια εδώ και έναν χρόνο η κρίση επιδεινώθηκε από αυτούς που έκαναν το ίδιο στα διάφορα οικονομικά φόρουμ που παραβρέθηκαν… 
 
Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω ας θυμηθούμε για ακόμα μία φορά τον λόγο του Τ. Παπαδόπουλου διότι, την ώρα που το Έθνος ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά, τα λόγια και οι πράξεις ενός ΕΛΛΗΝΑ ΗΓΕΤΗ έστω και μη εν ζωή είναι απείρως πιο σημαντικά από τα λόγια και τις πράξεις όλων αυτών των ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ που μας κυβερνάνε τα τελευταία 35 έτη και που φαίνεται πως δεν ενδιαφέρονται για το πως οι επόμενες γενιές των Ελλήνων θα αναφέρονται στα πρόσωπά τους και στους απογόνους αυτών. 
 
«ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2004 
ΛΕΥΚΩΣΙΑ – ΚΥΠΡΟΣ – 07/04/2004 
 
Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες, 
 
 
Αυτές της εξαιρετικής σημασίας συνθήκες, νιώθω υποχρέωσή μου να απευθυνθώ σ΄ εσάς: Στον Κυρίαρχο Κυπριακό Λαό. Κάθε λαός διαμορφώνει και γράφει την δική του ιστορία. Άλλοτε με απελευθερωτικούς αγώνες, άλλοτε με κοινωνικούς, άλλοτε με δημοκρατικές διαδικασίες με την ψήφο του. Τώρα καλείται ο Κυπριακός Λαός, καλούμαστε ο καθένας χωριστά, αλλά και όλοι συλλογικά, να γράψουμε την ιστορία του μέλλοντος της Κύπρου. 
 
Η πατρίδα μας, διέρχεται τις πιο δραματικές ώρες της μακραίωνης ιστορίας της. Ώρες καθοριστικές, όχι μόνο για το παρόν και τη δική μας γενεά, αλλά και για το μέλλον και τις γενεές που θα έρθουν. Οι αποφάσεις που θα πάρουμε εμείς σήμερα, διαμορφώνουν και καθορίζουν τις τύχες και τα πεπρωμένα και των επερχόμενων γενεών. 
 
Είμαι πεπεισμένος ότι ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου, αλλά και η κάθε μια και ο καθένας από σας, έχει πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της απόφασης που καλούμαστε να πάρουμε στο Δημοψήφισμα της 24ης του Απρίλη, και ότι συμμερίζεστε το βάρος της ευθύνης που αναλαμβάνουμε με την ψήφο μας. Αυτή η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Κυπριακό Λαό. Ελπίζω οι ξένοι φίλοι μας να σεβαστούν τον λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία. Ελπίζω να κατανοήσουν ότι παρεμβάσεις και πιέσεις προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του Κυπριακού λαού, είναι αντίθετες προς ρητή πρόνοια του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και, τελικά, καταλήγουν αντιπαραγωγικές. 
 
Η κρισιμότητα των αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε συλλογικά, αλλά και ατομικά, δεν μας επιτρέπει να αποδυθούμε σε συναγωνισμό για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο πατριώτης. Όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο και όλοι έχουμε την ίδια έγνοια για το μέλλον της πατρίδας μας. 
 
Υπάρχουν διαφορές στις εκτιμήσεις, στην ανάλυση των περίπλοκων και, εν πολλοίς, δυσνόητων προνοιών του Σχεδίου Ανάν και των βραχυπρόθεσμων και μακροχρόνιων αποτελεσμάτων του. Καλώ όλους να λειτουργήσουμε σε πνεύμα αλληλοσεβασμού, χωρίς φανατισμό και προπηλακισμούς. 
 
Δεν πρόκειται για πολιτικές εκλογές όπου τα κόμματα καταμετρούν την δύναμή τους. Δεν θα αναμετρηθούν τα κόμματα μεταξύ τους. Θα αναμετρηθούμε με την ιστορία μας. 
 
Η διαφύλαξη λοιπόν της ενότητας μας είναι ύψιστο χρέος προς την πατρίδα μας. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οφείλουμε να το σεβαστούμε και η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει μονοιασμένους και δυνατούς. Η Κύπρος θα μας χρειαστεί όλους. Δεν περισσεύει κανένας. 
 
Σέβομαι και εκτιμώ κάθε καλόβουλη και ειλικρινή άποψη και προσπαθώ να την κρίνω με αντικειμενικότητα και να την σταθμίσω, χωρίς προκαταλήψεις, και ανεπηρέαστος από δογματισμούς ή συναισθηματική φόρτιση. 
 
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλεγμένος εκπρόσωπος της Ελληνοκυπριακής κοινότητας φέρω το αυξημένο βάρος της ευθύνης της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων και το χρέος να δηλώσω δημόσια, με ειλικρίνεια και παρρησία τη δική μου αποτίμηση της κατάληξης και την δική μου απόφαση. Χωρίς καμιά προσπάθεια επιβολής της δικής μου επιλογής και θέλησης, αλλά ως καθοδήγηση και συνεκτίμηση από σας. Η τελική απόφαση ήταν πάντα και παραμένει δική σας. Η ετυμηγορία σας θα εκφραστεί στο Δημοψήφισμα στις 24 του Απρίλη. 
 
Από την ημέρα που επέστρεψα από τη Λουκέρνη, αφιέρωσα όλο μου τον χρόνο για να μελετήσω με τους συνεργάτες μου και τους λειτουργούς του κράτους το τελικό Σχέδιο Ανάν -το Ανάν 5- σε όλες του τις πτυχές. Άκουσα απόψεις, εκτιμήσεις και αναλύσεις. Παρακολούθησα με προσοχή τον δημόσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί και τα επιχειρήματα που οι διάφορες πλευρές παρέθεσαν. Έχω ζητήσει και έλαβα γνωμοδοτήσεις ξένων διεθνολόγων και συνταγματολόγων πάνω σε συγκεκριμένες πτυχές και πρόνοιες του Σχεδίου. Αξιολόγησα τις δηλώσεις διεθνών παραγόντων με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και αντικειμενικότητα. Αξιολόγησα τις εκτιμήσεις ελλαδικών κομμάτων και ξένων κυβερνήσεων με τις οποίες επικοινώνησα. Αναμένω και θα μελετήσω με προσοχή τις τελικές αποφάσεις των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου, τα οποία σέβομαι και εκτιμώ για την προσφορά τους στον τόπο. Κριτήριο της αξιολόγησής μου ήταν ένα και μοναδικό: Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων και δικαιωμάτων του Κυπριακού Λαού στο σύνολό του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτό μου επιβάλλει η συνείδησή μου. Αυτό απαιτεί το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο οποίο με την ψήφο σας με τιμήσατε και με εκλέξατε. 
 
Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, 
 
Όταν πριν από έναν χρόνο, ζήτησα την ψήφο σου, ανέλαβα την δέσμευση ότι θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις, σε κάθε επίπεδο και από κάθε βήμα που προσφέρεται, για να πετύχω, βελτιώσεις στην, τότε, εκδοχή του Σχεδίου Ανάν, με στόχο να καταστεί λειτουργικό και άρα, βιώσιμο. Δεσμεύτηκα ότι οι απαιτήσεις μας για βελτιώσεις θα ήσαν εντός των παραμέτρων του Σχεδίου και δεν θα ανέτρεπαν την γενική φιλοσοφία του Σχεδίου, ούτε θα ανέτρεπαν ουσιώδεις και βασικές πρόνοιές του ή συμβιβασμούς που είχαν συμφωνηθεί στις συνομιλίες που είχαν προηγηθεί της δικής μου εκλογής. 
 
Δεσμεύτηκα, ακόμη, ότι θα επεδίωκα λύση που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων αλλά και των Τουρκοκυπρίων, στα πλαίσια μιας επανενωμένης Κύπρου. 
 
Συνεπής στην πάγια πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου, ότι η δική μας πλευρά επιδίωκε δικοινοτικές διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και ανταποκρινόμενος σε συνεχείς παραινέσεις της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, δεν έπαυσα να επιζητώ και να πιέζω για επανάληψη της πρωτοβουλίας του Γενικού Γραμματέα με βάση το Σχέδιο Ανάν και κάτω από τις προϋποθέσεις που είχαν συμφωνηθεί -σχεδόν ομόφωνα- στο Εθνικό Συμβούλιο. 
 
Τελικά, ο Γενικός Γραμματέας μας κάλεσε στη Νέα Υόρκη στις 10 Φεβρουαρίου του 2004, για να συμφωνήσουμε σε νέα διαδικασία διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων, θέτοντας ως όρο για την ανάληψη νέας πρωτοβουλίας του, την αποδοχή διαιτητικού ρόλου του Γενικού Γραμματέα. 
 
Αν δεν ανταποκρινόμουνα θετικά στην πρόσκληση του Γενικού Γραμματέα θα ενεργούσα αντίθετα με την πάγια πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου και θα ήμουνα ασυνεπής στην πάγια θέση μας ότι επιδιώκουμε λύση του προβλήματος με συνομιλίες υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. 
 
Με τη σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων, των αριθμητικά μεγαλύτερων πολιτικών δυνάμεων που με συνόδευσαν στη Νέα Υόρκη και με τη σύμφωνη γνώμη της τότε, κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας, δεχτήκαμε αυτή την αλλαγή της διαδικασίας. Προσωπικά, δέχτηκα αυτή την νέα διαδικασία, εφόσον στη διαιτητική απόφαση του Γενικού Γραμματέα, ο λαός της Κύπρου -εσείς- με την άμεση και προσωπική ψήφο του καθέναν από ‘σας σε Δημοψήφισμα, θα είχατε τον τελευταίο λόγο. 
 
Μετά από εκτίμηση της πλειοψηφίας του Εθνικού Συμβουλίου, ότι η από μέρους μας υποβολή μαξιμαλιστικών θέσεων θα οδηγούσε σε επικρίσεις κατά της πλευράς μας, υποβάλαμε συναινετικές προτάσεις που εξυπηρετούσαν και τις δύο κοινότητες. Διατηρήσαμε το δικαίωμα να εγείρουμε πρόσθετα θέματα, σχετικά με το εδαφικό, τις περιουσίες και την επιστροφή των εκτοπισμένων, αν η τουρκική πλευρά ήγειρε τέτοια θέματα. Όντως, η τουρκοκυπριακή πλευρά ήγειρε τέτοια θέματα και η δική μας πλευρά, με έγγραφά της και όχι τώρα, όπως εκ των υστέρων λέγεται, ήγειρε τις ανταπαιτήσεις της, τόσο στην εδαφική πτυχή όσο και για τα δικαιώματα εκτοπισμένων και τα δικαιώματα περιουσίας. 
 
Περιοριστήκαμε στον ελάχιστο αλλά πολύ σημαντικό στόχο: Στην επανένωση της πατρίδας μας και του λαού μας. Επιδιώξαμε θεσμικές αλλαγές που, από τη μια θα ενίσχυαν τη λειτουργικότητα της λύσης, και από την άλλη θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για επανένωση θεσμών και λειτουργιών. 
 
Η αρνητική στάση και οι μαξιμαλιστικές θέσεις της τουρκικής πλευράς, αλλά και η ανοχή που τα Ηνωμένα Έθνη επέδειξαν για απαιτήσεις της εκτός των παραμέτρων του Σχεδίου Ανάν, που επέβαλλε η τουρκοκυπριακή πλευρά, δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή ουσιαστικών διαπραγματεύσεων, παρά τη δική μας καλή θέληση. 
 
Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, ασκώντας τη διαιτητική αρμοδιότητα του, κατάρτισε το Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, χωρίς να προϋπάρξει συμφωνία των μερών σε οποιοδήποτε από τα θέματα που είχαν εγερθεί στις διαπραγματεύσεις, στη Λευκωσία και στην Ελβετία. 
 
Όσοι λένε ότι το Σχέδιο Ανάν 5, είναι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και ελεύθερης βούλησης, δεν λένε την αλήθεια. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, ασκώντας την διαιτητική αρμοδιότητά του, κατήρτησε το Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, χωρίς να προϋπάρξει συμφωνία των μερών, σε οποιαδήποτε από τα θέματα που είχαν εγερθεί στις διαπραγματεύσεις, τόσο στη Λευκωσία, όσο και στην Ελβετία. 
Στο Πέμπτο Σχέδιο Ανάν, περιέχονται βελτιώσεις σε σύγκριση με το Τρίτο και Τέταρτο Σχέδιο κι αυτές είναι θετικά στοιχεία, και δεν πρέπει να τις παραγνωρίζουμε. Αυτές οι βελτιώσεις όμως, δεν ικανοποιούν τις ελάχιστες απαιτήσεις που είχαμε υποβάλλει. Ούτε όσον αφορά τη λειτουργικότητα του Σχεδίου, ούτε όσον αφορά την ετοιμότητα εφαρμογής του από την επόμενη των δημοψηφισμάτων, ούτε όσον αφορά την ουσιαστική επανένωση της πατρίδας μας στο οικονομικό, δημοσιονομικό και νομισματικό τομέα. 
 
Αυτή δεν είναι η ώρα ούτε η ευκαιρία να προβώ σε λεπτομερή ανάλυση του Σχεδίου Ανάν. Αυτό θα γίνει στις επόμενες μέρες και μέχρι την διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων. 
 
Νομίζω, όμως, ότι είναι χρήσιμο να αναφερθώ, εν είδει παραδειγμάτων, σε μερικές πτυχές που φαίνεται να προβληματίζουν τον καθένα μας. Δεν θα επιχειρήσω ούτε δαιμονοποίηση ούτε εξωραϊσμό του Σχεδίου Ανάν. Όμως ταυτόχρονα, δεν δέχομαι τον ισχυρισμό, ότι όποιος επισημαίνει αδυναμίες του Σχεδίου, αναγκαστικά, επιδίδεται είτε σε παραπληροφόρηση, ή ότι αυτό δεν είναι αντικειμενική ενημέρωση του Λαού. 
 
Οι προτάσεις μας για διασφάλιση της λειτουργικότητας, δεν περιορίζονταν και δεν εξαντλούνταν στη σύνθεση του Προεδρικού Συμβουλίου ή στην ίδρυση και λειτουργία Πρωτόδικου Δικαστηρίου ή στη Συμφωνία Συνεργασίας για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σε κάποιον βαθμό -μερικώς τουλάχιστον- έχουν ικανοποιηθεί, αλλά όχι ικανοποιητικά. Αυτά και μόνον τα θέματα, δεν συνιστούν τις απαιτήσεις μας για την λειτουργικότητα. Αντίθετα, η απαίτησίς μας για λειτουργικότητα, επεκτείνονταν και κάλυπτε και τους επτά τομείς των προτάσεών μας. Δηλαδή, τη νομοθεσία, την Κεντρική Τράπεζα, την κοινή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, την σμίκρυνση των χρονικών περιόδων ανάκτησης περιουσίας, την σμίκρυνση των μεταβατικών περιόδων, την διοικητική διάρθρωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, την εκλογή των μελών των Κοινοβουλευτικών Οργάνων, τη νομοθεσία και τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων από διοικητικά όργανα, κάτω απ’ αυτές τις νομοθεσίες. Κάλυπτε ακόμα, την εδαφική πτυχή, το θέμα των αγνοουμένων, το θέμα της Καρπασίας και άλλα. Θέλω να τονίσω εμφαντικά, ότι όλες οι απαιτήσεις μας, που υποβλήθηκαν με πλήρη τεκμηρίωση, ήσαν εντός των παραμέτρων του Σχεδίου Ανάν και δεν αφαιρούσαν δικαιώματα που το Σχέδιο Ανάν παρείχε στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. 
 
Η τουρκική πλευρά -και λέω η τουρκική και όχι η τουρκοκυπριακή- υπέβαλε 11 απαιτήσεις, που επηρεάζουν αρνητικά τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και οι οποίες υιοθετούνται όλες, στο τελικό κείμενο του Σχεδίου Ανάν. 
 
Τώρα καλούμαστε να κρίνουμε κατά πόσον το τελικό Σχέδιο Ανάν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που έχουμε θέσει. Με αντικειμενικότητα και με αίσθημα ευθύνης, καλούμαστε να κρίνουμε εάν επιτυγχάνεται η επανένωση της πατρίδας μας σε ένα ομόσπονδο κράτος που θά ‘ναι λειτουργικό• ένα κράτος που θά ‘ναι βιώσιμο, που θα διασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και θα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας και οικονομικής ευημερίας τόσο για τους Ελληνοκύπριους, όσο και για τους Τουρκοκύπριους. 
 
Κατά πόσο οι πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, όπως έχουν οριστικά διαμορφωθεί μάς επιτρέπουν να μετέχουμε ενεργητικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αξιοποιήσουμε τα οφέλη που θα προκύψουν. 
Με πόνο ψυχής καταλήγω στη διαπίστωση ότι ακόμα και με την πιο ελαστική, την πιο επιεική κρίση, το τελικό Σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που θέσαμε. Οι ουσιαστικότερες των προτάσεών μας δεν έγιναν αποδεκτές. Ακόμη και στις πρόνοιες που έχουν βελτιωθεί, διαπιστώνουμε λειτουργικές δυσκολίες, περίπλοκες διαδικασίες και επικίνδυνες, δομικές και πρακτικές ασάφειες. 
 
Η πιο βασική και θεμελιώδης ανησυχία και αγωνία μου για το μέλλον της πατρίδας μας εστιάζεται στο εξής -και παρακαλώ να την προσέξετε: Η τουρκοκυπριακή κοινότητα αποκτά όλα τα βασικά αιτήματα που διεκδίκησε, από την πρώτη ημέρα εφαρμογής της λύσης. Για την ακρίβεια, 24 ώρες μετά την διεξαγωγή των Δημοψηφισμάτων. Παραμένει, ακόμα, αβέβαιο και ασαφές αν θα υπάρξει επικύρωση της Συνθήκης από το Τουρκικό Κοινοβούλιο, πριν τεθεί σε εφαρμογή η Ιδρυτική Συμφωνία. 
 
Οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, διαβεβαιώνουν ότι αυτό, θα γίνει. Όμως το κείμενο της Συνθήκης, οι γνώμες των διεθνών συνταγματολόγων που έχω ζητήσει, θέτουν σοβαρές ανησυχίες και μας λένε ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος από αυτή την ασάφεια που υπάρχει στο Σχέδιο. 
24 ώρες μετά την λήξη και την επικύρωση του αποτελέσματος των Δημοψηφισμάτων, αναγνωρίζεται η οντότητα της τουρκικής πλευράς -της τουρκοκυπριακής πλευράς- ως «νόμιμο συνιστών κράτος». 
 
Διαγράφεται η εισβολή και η κατοχή. Οι κάτοχοι της τουρκοκυπριακής υπηκοότητας, γίνονται αποδεκτοί ως νόμιμοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Τουρκοκύπριοι εξασφαλίζουν ισότιμη συμμετοχή στη διοίκηση του νέου ομοσπονδιακού κράτους, με το καθεστώς των ισότιμων «συμπροέδρων» και ισότιμη και ισάριθμη συμμετοχή των εκπροσώπων του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, στο Συμβούλιο, στην Επιτροπή, όσο και σε όλες τις ειδικές Επιτροπές και Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
 
Αντίθετα, όλα και όσα προσδοκεί να αποκτήσει η ελληνοκυπριακή κοινότητα, όλα όσα το Σχέδιο Ανάν λέει ότι παραχωρεί στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, έστω και από μια κακή και οδυνηρή λύση, που είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε, παραπέμπονται χωρίς εγγυήσεις στο μέλλον και εξαρτώνται από την καλή πίστη της Τουρκίας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Υπόκεινται ακόμα, στην προϋπόθεση ότι όλα θα λειτουργήσουν ομαλά. 
 
Με λίγα λόγια, εκείνο που επιτυγχάνουμε, είναι ότι «αγοράζουμε ελπίδα», με μόνο αντάλλαγμα και διασφάλιση την καλή θέληση της τουρκικής πλευράς να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. 
Η επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών μας, θα γίνει σε περίοδο μεταξύ τρεισήμισι μηνών και τρεισήμισι χρόνων, από την υπογραφή της λύσης, χωρίς καμία εγγύηση ότι αυτό θα εφαρμοστεί, ή ότι κάτι δεν θα συμβεί που θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η πρότασή μας όπως υπαχθούν τα εδάφη αυτά υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής Δύναμης και όχι της τουρκοκυπριακής διοίκησης και του τουρκικού στρατού, έχει απορριφθεί. 
 
Η απόκτηση περιουσιών ή αποζημιώσεων το συντομότερο που θα γίνει, είναι σε περίοδο 3 χρόνων μετά την υπογραφή της λύσης και 5 χρόνων, ή ακόμα περισσότερων, κατά απόφαση του Συμβουλίου Περιουσιών, και μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία με πολλές ασάφειες και δυσμενείς οικονομικές πρόνοιες για την πλευρά μας. Το κόστος των αποζημιώσεων θα κληθούν να καταβάλουν στο μεγαλύτερο του μέρος, οι Ελληνοκύπριοι. Εγείρονται σοβαρά ερωτήματα αν το ομοσπονδιακό κράτος που θα εγγυηθεί το ένα τρίτο των αποζημιώσεων, θα έχει το τεκμήριο έγκυρου εγγυητή για να μην σημειωθεί πτώση στην αξία των ομολόγων και των μετοχών, όπως έγινε με το Χρηματιστήριο. Το ίδιο ισχύει και για τον Οργανισμό Δανειοδότησης με υποθήκη για απόκτηση των περιουσιών Ελληνοκυπρίων που δεν θα επιστραφούν από Τουρκοκύπριους. 
 
Πρόσφατα έχει αναχθεί σε μεγάλο θέμα συζήτησης και παρουσιάζεται ως σημαντική παραχώρηση προς τους Ελληνοκυπρίους, η ευχέρεια απόκτησης δευτερεύουσας κατοικίας στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. 
 
Ασφαλώς αυτό το δικαίωμα, θα είχε μεγάλη σημασία, αν ήταν αυτόματο, γενικό και χωρίς περιορισμούς. Δυστυχώς όμως, οι πρόνοιες του σχετικού Συνταγματικού Νόμου και του πρώτου άρθρου της Πράξης Προσαρμογής που θα εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθορίζουν ότι αυτό το δικαίωμα δεν είναι αυτόματο και μάλιστα ότι υπόκειται σε περιορισμούς. 
 
Αντίθετα, το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος έχει δικαίωμα και ευχέρεια, με δικό του νόμο, να ρυθμίζει και να περιορίζει αυτό το δικαίωμα για μια δεκαπενταετία ή μέχρις ότου το ακαθάριστο εθνικό προϊόν του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους φθάσει στο 85% του κατά κεφαλή εισοδήματος του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους. 
 
Η επιστροφή των προσφύγων υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση προβλέπεται να γίνει με τέτοια χρονοδιαγράμματα και ποσοστώσεις που δεν δημιουργούν συνθήκες ασφάλειας, για να μπορέσουν με βεβαιότητα οι πρόσφυγές μας να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα, και να έχουν βεβαιότητα ότι θα έχουν ασφάλεια ή ότι θα έχουν αρκετά παιδιά που να μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη σχολείου για τα 3, 10 ή 20 παιδιά τους. Και δυστυχώς δεν αποκτούν όλοι οι πρόσφυγές μας το αναφαίρετο δικαίωμα της επιστροφής. Επιπλέον, οι Ελληνοκύπριοι που θα ζουν στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος θα στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων, και του δικαιώματος ψήφου για την Γερουσία, κατά παράβαση κάθε δημοκρατικής αρχής. 
 
Με το τελικό Σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιήθηκαν οι Κύπριοι αλλά ικανοποιήθηκε απόλυτα η επιδίωξη της Τουρκίας να ελέγχει και να κηδεμονεύει την Κύπρο. Παραμένουν στην ουσία όλοι οι έποικοι, ενώ μετά από 19 χρόνια, εμφανής είναι η πιθανότητα της κατάργησης της παρέκκλισης για το 5% Ελλήνων και Τούρκων υπηκόων που θα μπορούν να εγκατασταθούν στην Κύπρο, με ορατόν τον κίνδυνο για νόμιμο μαζικό εποικισμό της Κύπρου από την Τουρκία. Διότι η συνέχιση της διασφάλισης του 5%, που προηγουμένως ήταν μόνιμη παρέκκλιση, μετά τα 19 χρόνια θα εξαρτάται από την έγκριση νόμου από το Προεδρικό Συμβούλιο, την Βουλή και τη Γερουσία, όπου χρειάζεται και η συναίνεση των αντίστοιχων τουρκοκυπριακών μελών αυτών των οργάνων, που αν δεν υπάρξει, ο περιορισμός καταργείται. 
 
Η παραμονή έστω και μικρού αριθμού τουρκικών στρατευμάτων μόνιμα στην Κύπρο, και μάλιστα με διευρυμένα παρεμβατικά δικαιώματα στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο χωρίς εγγυητικούς μηχανισμούς, ενώ εμείς θα έχουμε διαλύσει την Εθνική Φρουρά, δημιουργεί συνθήκες ανασφάλειας για τους Ελληνοκυπρίους. Τόσο ο εποικισμός όσο και η συνεχής παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, δεν εξυπηρετεί βέβαια ούτε τους Ελληνοκύπριους ούτε τους Τουρκοκύπριους, εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία. 
 
Μέσα από προσεκτική μελέτη των οικονομικών πτυχών του Σχεδίου Ανάν, διαπιστώνουμε ότι είναι αμφίβολη η οικονομική βιωσιμότητά του. Η εφαρμογή των σχετικών προνοιών συνεπάγεται δυσβάστακτες οικονομικές επιπτώσεις για τους Ελληνοκύπριους, ενώ η όλη δομή του Σχεδίου θα οδηγήσει, αν όχι σε κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας, σίγουρα σε σοβαρή οικονομική κρίση και επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των Ελληνοκυπρίων που με τόσες θυσίες έχουμε οικοδομήσει. 
 
Οι λειτουργικές αδυναμίες του Σχεδίου θέτουν, μεταξύ άλλων, σε κίνδυνο την ομαλή δραστηριότητα και συμμετοχή της Κύπρου, με μια φωνή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ με πολλές θυσίες οι Ελληνοκύπριοι κατέκτησαν την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ εύκολα μπορεί να οδηγηθούμε σε «αδρανοποίηση» της ένταξης μέχρι την υιοθέτηση όλων των απαραίτητων ομοσπονδιακών και περιφερειακών νομοτυπικών μέτρων, ή της απώλειας των ωφελημάτων της ένταξης, ή της αντιμετώπισης εμποδίων στη συμμετοχή της Κύπρου στην ΟΝΕ και τους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ενώ εμείς θα συζητούμε στην Κύπρο, ποιος θα αντιπροσωπεύσει την Κύπρο, τι θα πει αν θα πει, πως θα ψηφίσει, ή κι αν δεν υπάρξει συμφωνία ν’ ακολουθήσουμε την πορεία της αποχής. 
 
Με άλλα λόγια, το Σχέδιο Ανάν δεν καταλύει την de facto διχοτόμηση, αλλά, αντίθετα τη νομιμοποιεί και την εμβαθύνει. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θέλουμε τη λύση και επανένωση της πατρίδας μας. Διότι σε αυτό το ερώτημα, η καθολική απάντηση είναι ένα ηχηρό «ναι». Δεν υπάρχει κανένας που δεν θέλει επανένωση της πατρίδας μας. Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι εάν το Σχέδιο Ανάν επιφέρει την επανένωση, ή αντίθετα αν διαιωνίζει τη διαίρεση και μάλιστα, με τη συγκατάθεση και υπογραφή μας. 
 
Το Σχέδιο Ανάν, δεν οδηγεί στην επανένωση των δύο Κοινοτήτων αλλά αντίθετα προωθεί τον μόνιμο διαχωρισμό με περιορισμούς στην διακίνηση, εγκατάσταση, στο δικαίωμα κτήσεως περιουσίας, στην διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων, στην άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων και των άλλων χωριστικών στοιχείων του. 
 
Ενώ η ενοποίηση της οικονομίας θα μπορούσε σταδιακά να οδηγήσει σε μια ενοποιητική δυναμική, με κοινούς οικονομικούς στόχους, κοινά οικονομικά προβλήματα, κοινούς αγώνες, ακόμα μελλοντικά οργάνωση των εργαζομένων σε κοινές συντεχνίες, κάτι που εξυπηρετούσε την Κύπρο, τελικά επιβλήθηκε χωριστή οικονομία. Δεν θα υπάρχει κοινή νομισματική, δημοσιονομική πολιτική και δεν θα επιτρέπονται επενδύσεις ελληνοκυπριακών επιχειρήσεων στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. 
 
Ο στόχος της επανένωσης της πατρίδας μας και του λαού της, δεν επιτυγχάνεται. Με την μετατροπή των διαιρετικών προνοιών του Σχεδίου σε πρωτογενές δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης -κι αυτή είναι μια πολύ απειλητική πιθανότητα-, εκλείπει ακόμα και η αμυδρή ελπίδα για εξέλιξη και βελτίωση μελλοντικά της λύσης στα πλαίσια της Ευρώπης. Ο στόχος της τουρκοκυπριακής πλευράς για δύο λαούς, με δύο κράτη που θα ζουν χωριστά και απλά θα συνεργάζονται, επιτυγχάνεται απόλυτα. 
 
Είναι σωστό ότι η διαδικασία διαπραγματεύσεων συνεπάγεται συμβιβασμούς. Μειώνοντας το χάσμα των διαφορετικών επιδιώξεων και των διαφορών. Μια διαδικασία, με άλλα λόγια «πάρε–δώσε». 
 
Υπάρχουν πολλές πτυχές και πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, για τις οποίες δεν είμαι ικανοποιημένος από τους συμβιβασμούς που επιβλήθηκαν, χωρίς καν να προηγηθεί διαπραγμάτευση και με πλήρη παραγνώριση των δικών μας τεκμηριωμένων απαιτήσεων. 
 
Δεν είμαι ικανοποιημένος, για παράδειγμα, από την μείωση του αριθμού των εκτοπισμένων που θα επιστρέψουν. 
 
Δεν είμαι ικανοποιημένος από τις ποιοτικές και ποσοστιαίες μειώσεις στα περιουσιακά δικαιώματα των νομίμων ιδιοκτητών περιουσιών στα κατεχόμενα. 
 
Αυτά αποτελούν δυσμενέστερες πρόνοιες από αυτές που υπήρχαν στο Σχέδιο Ανάν 3 ή στο Σχέδιο Ανάν 4 που το Εθνικό Συμβούλιο έκρινε ότι δεν ήταν αποδεκτό ως λύση, αλλά μόνο ως βάση για διαπραγμάτευση, με στόχο την βελτίωση αυτών των δυσμενών προνοιών. Τώρα αυτές οι πρόνοιες έχουν γίνει δυσμενέστερες για τους Ελληνοκύπριους. 
 
Μας ζητούν να δεχτούμε αυτές τις πιο δυσμενείς προσαρμογές, μέσα στο πνεύμα του συμβιβασμού. Μας λένε ότι δεν μπορεί να προκύψει λύση, αν δεν γίνουν τέτοιοι οδυνηροί συμβιβασμοί, και ότι πρέπει να βρεθεί η μέση λύση. 
 
Όμως, υπάρχουν θέματα αρχών και ανθρώπινων δικαιωμάτων όπου η «μέση λύση» δεν συνιστά την σωστή απάντηση. Η ολοφάνερη και σωστή αρχή δεν είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης να μοιραστεί την περιουσία του με τον παράνομο εισβολέα ή να διεκδικήσει αποζημιώσεις για την αποστέρηση της περιουσίας του, που, μάλιστα, σε τελευταία ανάλυση, θα τις καταβάλει ο ίδιος, αφού το ένα τρίτο των αποζημιώσεων θα το εγγυηθεί το ομοσπονδιακό κράτος, οι πόροι του οποίου θα προέρχονται κατά τα εννέα δέκατα από Ελληνοκύπριους και μόνο το ένα δέκατο από τους Τουρκοκύπριους. 
 
Το Σχέδιο Ανάν προνοεί ότι, μετά τα 19 χρόνια ή μέχρι την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όποιο συμβεί πρώτο, οι κατοικούντες αντίστοιχα, σε κάθε ένα από τα δυο συνιστώντα κράτη, οι οποίοι δεν έχουν ως μητρική γλώσσα την επίσημη γλώσσα του άλλου συνιστώντος κράτους, δεν μπορούν να υπερβαίνουν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού εκείνου του συνιστώντος κράτους. Δηλαδή οι ομιλούντες την ελληνική γλώσσα σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούν να υπερβαίνουν το 1/3 του συνολικού πληθυσμού του τουρκοκυπριακού κρατιδίου. 
 
Αυτό αν και είναι θετικό, εν τούτοις αξίζει να αναφερθεί ότι στα προηγούμενα Σχέδια Ανάν δεν υπήρχε ούτε ο χρονικός ούτε ο ποσοστιαίος περιορισμός του ενός τρίτου, από την στιγμή που η Τουρκία θα καθίστατο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
 
Πρόσθετα, σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάν, τώρα στο ένα τρίτο της έκτασης γης που θα μπορούν να αποκτήσουν οι Ελληνοκύπριοι στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος (και, αντίστοιχα, οι Τουρκοκύπριοι στο ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος) προστίθεται και το κριτήριο «της αξίας», όχι μόνον της έκτασης, αλλά και της αξίας του ενός τρίτου και η προϋπόθεση ότι από αυτό το ένα τρίτο, εξαιρούνται οι περιουσίες στις οποίες δικαιούται ο σημερινός Τουρκοκύπριος χρήστης, αν ο ίδιος είναι πρόσφυγας, αν επέφερε αλλαγές, αν η περιουσία χρησιμοποιείται για δημόσιους σκοπούς και πολλές άλλες εξαιρέσεις. 
 
Οι πιο σοβαρές ανησυχίες και προβληματισμοί μου για το Σχέδιο Ανάν, δεν εστιάζονται στους συμβιβασμούς που προτάθηκαν ή επιβλήθηκαν, που πολλοί κρίνουν ως άδικους για την πλευρά μας. 
 
Άλλωστε, εδώ και πολύ χρόνο, έχω πει ότι η οποιαδήποτε λύση που θα εξευρεθεί κάτω από τη σκιά και τα τετελεσμένα της εισβολής και της παρουσίας 35.000 τουρκικού στρατού στην Κύπρο, δεν μπορούσε να είναι δίκαιη. Αυτό το τίμημα, να μην είναι δηλαδή δίκαιη η λύση, είμαστε έτοιμοι να το καταβάλουμε προκειμένου να βρεθεί λύση στο Κυπριακό. Αν όμως, δεν μπορούμε να πετύχουμε μια δίκαιη λύση, τουλάχιστον ωφείλουμε να επιδιώξουμε η λύση να είναι λειτουργική• ώστε η κακή λύση να είναι τουλάχιστον βιώσιμη. 
 
Χωρίς λειτουργικότητα, χωρίς αποτελεσματική διαδικασία για επίλυση των αδιεξόδων σε ένα καθεστώς όπου οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με βάση την ισαριθμία και την ισοτιμία, δηλαδή με βάση το 50% με 50%, παρέχεται σε κάθε πλευρά η ευχέρεια και η δυνατότητα να δημιουργούν αδιέξοδα που θα οδηγούν σε παράλυση τις διοικητικές λειτουργίες του κράτους. Μια παράλυση, που όταν συνεχίζεται, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε διάλυση της κρατικής λειτουργίας, προτού καν εφαρμοστεί η «νέα κατάσταση πραγμάτων», το νέο κράτος. 
 
Να θυμούμαστε πάντα, ότι εμείς δίνουμε από την επόμενη των δημοψηφισμάτων όλα και όσα επιδιώκει η τουρκοκυπριακή πλευρά, και το κράτος μας καταλύεται μέσα σε 24 ώρες, ενώ εμείς θα αναμένουμε να εξασφαλίσουμε τα δικά μας ανταλλάγματα, όπως, επιστροφή εδαφών, περιουσίες και εγκατάσταση, στο μέλλον, μεταξύ 5 και 19 ετών. 
 
Από τριάμισι χρόνια για επιστροφή κατεχόμενων εδαφών, σε πέντε χρόνια για την επανάκτηση περιουσίας ή αποζημίωσης για περιουσία στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος και από τρία μέχρι 19 χρόνια για σταδιακή επιστροφή στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. Στο μεταξύ η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει εξαφανιστεί 24 ώρες μετά τα Δημοψηφίσματα. 
 
Οι σοβαρές ανησυχίες μου δεν είναι γι’ αυτά τα άδικα και αβέβαια. Οι ανησυχίες μου εστιάζονται και οφείλονται στην αβεβαιότητα για τη νέα Κύπρο που θα προκύψει από αυτό το Σχέδιο. Από την ευχέρεια και την δυνατότητα του νέου κράτους να εγκαθιδρυθεί και να λειτουργήσει. Από την ικανότητα του να διαδραματίσει τον σωστό ρόλο του μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως εποικοδομητικό μέλος και όχι ως ενοχλητικός συνεταίρος. Από την ανησυχία μου αν το νέο καθεστώς θα μπορεί, λόγω των αδιεξόδων στη λήψη αποφάσεων, να έχει ρόλο και λόγο στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλα διεθνή βήματα. 
 
Από την αγωνία μου αν η κυβέρνηση του ομοσπονδιακού κράτους, θα μπορεί να διασφαλίσει στους πολίτες του την οικονομική δυνατότητα και τις ευκαιρίες για ευημερία, ευμάρεια, ειρήνη και ασφάλεια σε ένα κράτος δικαίου, δημοκρατίας, συναίνεσης, που θα σέβεται και θα προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα τού κάθε πολίτη. 
 
Αντί αυτού, το Σχέδιο Ανάν, απαιτεί από μένα να απευθύνω επιστολή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την οποία να ζητώ να καταστεί η Ιδρυτική Συμφωνία πρωτογενές Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι που να εμποδίζεται ο κάθε Κύπριος πολίτης να διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά του από το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 
 
Ακόμα, απαιτεί, να απευθύνω άλλη επιστολή στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία να απαιτώ, απόσυρση όλων των προσφυγών που πολίτες κατέθεσαν και εκκρεμούν σε αυτό το Δικαστήριο. 
 
Δεν είναι δυνατό ούτε θεωρώ ότι μου είναι επιτρεπτό, ως θεματοφύλακας των ανθρώπινων δικαιωμάτων του κάθε πολίτη, να προβώ σε τέτοια ενέργεια που, στην ουσία, θα αφαιρεί από τον πολίτη το δικαίωμα να διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα του που είναι κατοχυρωμένα με διεθνείς συνθήκες που έχει επικυρώσει η Κυπριακή Δημοκρατία. 
 
Με την ίδια υπευθυνότητα που πρέπει να αξιολογήσουμε τους κινδύνους από την υιοθέτηση του Σχεδίου Ανάν, πρέπει να μελετήσουμε και τις πιθανές επιπτώσεις από την απόρριψή του. Δεν συμμερίζομαι τις υπερβολές και τους εκβιασμούς που οι υποστηρικτές του Σχεδίου προβάλλουν στον λαό. Πρέπει νά ‘μαστε έντιμοι και ειλικρινείς έναντι του λαού. 
 
Λογικά υποβάλλεται το ερώτημα, ποιες θα είναι οι συνέπειες αν ο λαός στο δημοψήφισμα ψηφίσει «όχι». 
 
Αν ο κυρίαρχος λαός με τη ψήφο του απορρίψει το Σχέδιο, σε μία εβδομάδα η Κυπριακή Δημοκρατία θα καταστεί πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα πετύχουμε ένα στρατηγικό στόχο που από κοινού θέσαμε για να αναβαθμίσουμε και να θωρακίσουμε πολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτόν τον στόχο θα τον έχουμε πετύχει. Είναι δογματισμός και υποδηλεί άγνοια των κανόνων της διεθνούς πολιτικής, η άποψη ότι αυτή θά ‘ναι η τελευταία πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού. Οι βασικοί παράμετροι που επέφεραν αυτή την πρωτοβουλία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την 25η Απριλίου. Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι δεδομένη. Οι βασικές παράμετροι που επέφεραν αυτή την πρωτοβουλία, συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά την 25η Απριλίου. Αντίθετα, εγώ λέω, ότι οι πιέσεις για λύση θα είναι μεγαλύτερες και καθημερινές. 
 
Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θά ‘ναι δεδομένη. Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, επίσης θα συνεχιστεί και έτσι η Άγκυρα θα βρίσκεται υπό συνεχή αξιολόγηση για την υιοθέτηση και εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου κι ένας απ’ τους αξιολογητές θα είναι και η Κύπρος. Το διεθνές ενδιαφέρον για εξομάλυνση και ειρήνευση της περιοχής μας θα συνεχίσει να υπάρχει. 
 
Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για αναγνώριση του ψευδοκράτους, από χώρες που έχουν ειδική σημασία για την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είναι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτές οι χώρες, όλες και η κάθε μια, έχουν ήδη υπογράψει με την Κυπριακή Δημοκρατία στις 16 του Απρίλη του 2003 την συνθήκη ένταξης, που απαγορεύει τέτοιαν αναγνώριση. Όσα δε, λέγονται για διεθνή απομόνωση, αποτελούν εκβιασμό χωρίς περιεχόμενο. Η Κύπρος θά ‘ναι η μόνη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με αναβαθμισμένο ρόλο αλλά και ευθύνες. 
 
Δεν θα επαναπαυθούμε, όμως, με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την επίλυση του Κυπριακού. Η ιστορία δεν τελειώνει την 1η του Μάη. Θα συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες για λύση και να προωθούμε μέτρα στήριξης των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων. 
 
Απευθυνόμενος στους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, θέλω να υπογραμμίσω την πραγματική μας έγνοια για μια λύση που να εξυπηρετεί και τα δικά τους συμφέροντα. Πρώτιστα τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της Τουρκίας. Ουδέποτε απέβλεψα σε φαλκίδευση ή στέρηση των δικαιωμάτων τους. Οι προτάσεις που κατέθεσα στις συνομιλίες και τα μέτρα στήριξής τους που εξήγγειλα πριν από έναν περίπου χρόνο και που εφαρμόζονται με επιτυχία, αποτελούν απτή απόδειξη. Αυτή μου η στάση πηγάζει από την ειλικρινή μου πεποίθηση, ότι ο σεβασμός της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους, η παραχώρηση σ΄ αυτούς ακόμη περισσοτέρων δικαιωμάτων για να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια, η αναγνώριση και η ισοτιμία τους, η ισομερής πρόοδος και ευημερία τους, αποτελούν θεμελιακές προϋποθέσεις για την ειρήνη και την ομαλότητα στην Κύπρο. Γι΄ αυτό και θα αποτελούν μόνιμο στόχο της πολιτικής μας. Εμείς δεν έχουμε ένσταση, αντίθετα υποστηρίζουμε τις προσδοκίες της Τουρκίας για καθορισμό σύντομης ημερομηνίας έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Διότι μια Τουρκία που θα βρίσκεται στη διαδικασία ενταξιακών συνομιλιών, θα βρίσκεται κάτω από συνεχή πίεση, και δική μας, να αποδεικνύει συνεχώς ότι συμπεριφέρεται σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
 
Είμαστε πάντα έτοιμοι για μετάλλαξη του σημερινού κράτους σε ομοσπονδία -διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία- που θα διέπεται καθοριστικά από δημοκρατικές αρχές και από πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. 
 
Εγγύηση για την ειλικρίνεια αυτών των προσανατολισμών μας αποτελεί η ένταξή μας στον πολιτικό σύστημα και τις αρχές δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η εγγύηση καλύπτει αξιόπιστα και τους Τουρκοκυπρίους και τις ανάγκες ασφάλειας της Τουρκίας. 
 
Εκείνο που ζητώ από τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους είναι να κατανοήσουν είναι ότι, όσο δεν δέχομαι να καταπατηθούν τα δικά τους δικαιώματα και συμφέροντα, άλλο τόσο οφείλω να υπερασπιστώ τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων. 
 
Τις πιθανές συνέπειες από την απόρριψη του Σχεδίου, πρέπει να τις αντιπαραθέσουμε με τους κινδύνους που εμπερικλείει το Σχέδιο Ανάν όπως τους έχω προαναφέρει. Θα πρέπει ακόμα να μας προβληματίσει το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε με την αποδοχή ενός σχεδίου που αδικεί τον Κυπριακό Ελληνισμό και δεν παρέχει σοβαρά εχέγγυα λειτουργικότητας και βιωσιμότητας. Καλούμαστε να καταλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο έρεισμα ασφάλειας του λαού μας και εγγύηση της ιστορικής μας φυσιογνωμίας. Να καταλύσουμε την διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική μας οντότητα ακριβώς στη στιγμή που ενισχύεται, η διεθνής πολιτική της βαρύτητα, ενισχύεται με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οφείλουμε να εκτιμήσουμε με σοβαρότητα τους κινδύνους από μια πιθανή κατάρρευση της νέας κατάστασης πραγμάτων, γιατί τα δεδομένα που θα δημιουργηθούν δεν θα είναι, δυστυχώς, αναστρέψιμα. Κατάρρευση του ομόσπονδου κράτους θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σ΄ αυτό που όλοι θέλουμε να αποφύγουμε: Στην διχοτόμηση μέσα από τη διεθνή αναγνώριση των δύο συνιστώντων κρατών. 
 
Συνεκτιμούμε τους κινδύνους και κρίνουμε ότι οι κίνδυνοι από το «Ναι», είναι πολύ μεγαλύτεροι και μη αναστρέψιμοι, από το «Όχι». 
 
Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, 
 
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλεγμένος εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας, ανέλαβα την βαριά ευθύνη της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων. Αισθάνομαι βαρύ το χρέος να δηλώσω δημόσια, με ειλικρίνεια και παρρησία -όπως πάντοτε κάνω- την δική μου αποτίμηση και την δική μου απόφαση. 
 
Ανέλαβα εξουσία, με δική σας εντολή. Με εντολή να διαπραγματευθώ λύση του Κυπριακού προβλήματος βάσει του Σχεδίου Ανάν, όχι όμως και με εντολή να προσυπογράψω οποιαδήποτε λύση ήθελε προκύψει από τις διαπραγματεύσεις. 
 
Εντολή συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, βάσει του νέου Συντάγματος το οποίο θα προκύψει, δεν έχω, ούτε θα μπορούσε να μου είχε ανατεθεί τέτοια εντολή. Ούτε έχω εντολή να προσυπογράψω οποιοδήποτε νέο Σύνταγμα, το οποίο θα τεθεί προς κρίση από τον λαό. Μόνο πρόεδρος, στον οποίο ρητά παρέχεται εντολή να θέσει την προτεινόμενη μεταμόρφωση της Πολιτείας σε δημοψήφισμα, δικαιούται να προσυπογράψει το νέο Σύνταγμα, ως αντικείμενο κρίσης από τον λαό. Πέραν τούτου, εντολή του λαού είναι απαραίτητη για την άσκηση της συμπροεδρίας στην διακυβέρνηση της χώρας με τους προτεινόμενους νέους θεσμούς. 
 
Τα συναισθήματά μου δεν είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Στην υπηρεσία σας, έχω τάξει τον εαυτό μου και πριν αλλά ιδιαιτέρως από την ανάδειξή μου στην προεδρία της Κυπριακής Πολιτείας. Στόχος και γνώμονας της κάθε πράξης μου είναι το συμφέρον του λαού και τίποτε άλλο, με αφοσίωση και πλήρη ανάληψη των ευθυνών μου και με παρρησία λόγου και έργου. Η τελική απόφαση ήταν πάντα και παραμένει δική σας. Η ετυμηγορία σας θα εκφραστεί στο Δημοψήφισμα της 24ης του Απρίλη. 
 
Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα, με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα, αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και το βάρος της ευθύνης που μου αναλογεί και που μου έχετε αναθέσει, λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά, διαμορφώθηκε. 
 
Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. 
 
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες, 
 
Στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου. Για τη γενιά μας, αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. 
Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας. 
 
Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα. 
 
Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση. 
 
Ότι δεν σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας. 
 
Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη. 
 
Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, 
 
Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. 
 
Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. 
 
Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό «ΟΧΙ». 
 
Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου. 
 
Καλή Ανάσταση, σε όλους…» 
 
 
 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=VujCssv7EwA">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 1</a> 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Deep_8w_qDE">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 2</a> 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=BDoNVeq4-38">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 3</a> 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=NPRlBGEzASM">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 4</a> 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=mARhgTW7K10">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 5</a> 
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=yXsfUqNTajA">Διάγγελμα Τάσσου Παπαδόπουλου - μέρος 6</a> 
 
 
 
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Τ. Παπαδόπουλο αξίζει να αναφερθούν οι δηλώσεις του τέως υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Βαληνάκη, ο οποίος σε συνέδριο που οργάνωσε το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος, αναφέρθηκε στις διαπραγματεύσεις στη Λουκέρνη και στη γενναία στάση της Κύπρου σε εκείνες τις ψευδεπίγραφες διαπραγματεύσεις, που οδηγούσαν σε προαποφασισμένη επιδιαιτησία για να επιβληθεί το σχέδιο Ανάν. 
 
 
 
Ο τέως υφυπουργός σε ανακοίνωσή του αναφέρει: «Ως Ελληνισμός χρωστούμε λοιπόν χάρη σε όλους που συνέβαλαν στο να φτάσει η Κύπρος στο κατώφλι της ΕΕ πριν από 7 χρόνια. Είναι πολλοί οι άξιοι της Πατρίδας. Αλλά η μεγαλύτερη τιμή, η ιστορική καμπή και σε τελευταία ανάλυση η ελευθερία και η πραγματική ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας ανήκουν: 
 
 
- Σε αυτούς που ανέτρεψαν τους εκβιαστικούς σχεδιασμούς και οδήγησαν αυτήν την Κυπριακή Δημοκρατία (και όχι στην Κύπρο που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν) στους ασφαλείς κόλπους της Ευρώπης. 
- Σε αυτούς που ανέτρεψαν τα δεδομένα και επιτρέπουν σήμερα στην Κύπρο να είναι ισχυρή και αισιόδοξη. 
- Σε αυτούς που εξασφάλισαν με την αντίσταση και τους χειρισμούς τους ότι η όποια λύση στο Κυπριακό θα είναι υποχρεωτικά σύμφωνη με τη βούληση των Ελληνοκυπρίων 
- Σε αυτούς που ανάγκασαν την Τουρκία να καταλάβει – έστω και αν υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει – ότι το ευρωπαϊκό της μέλλον, για να υπάρξει περνάει από τη Λευκωσία! Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν!» 
 
 
Τέλος ο Γ. Βαληνάκης επισήμανε πως: «Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά, ότι η άλλοτε αδύναμη Κύπρος, μπορεί πλέον να αξιοποιεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο ως πολλαπλασιαστή της ισχύος της και ως ασπίδα σε απειλές και εκβιασμούς. Μπορεί να επηρεάζει τις ευρωπαϊκές αποφάσεις, να θέτει εμπόδια στην Τουρκία, ακόμα και να προβάλει βέτο σε κρίσιμες στιγμές» και συμπλήρωσε πως «Για αυτή λοιπόν, τη μεγάλη ιστορική ανατροπή είναι, που χρωστούμε στον αείμνηστο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, όλοι, εθνικές χάριτες!» 
 
 
Από την πλευρά μας σημειώνουμε πως ακόμα και αυτές τις δύσκολες ώρες είναι σαφές πως ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ μπορεί να βρεθούν, αρκεί να ψάξουμε να τους βρούμε… Το χρωστάμε στα παιδία μας αλλά και στο έθνος μας το οποίο πολύ σύντομα θα γνωρίσει πολύ πιο δύσκολες οικονομικές και εθνικές καταστάσεις από αυτές που βιώνει σήμερα. 
 
 
<div style="color: orange;"><a href="http://www.defencepoint.gr/">ΠΗΓΗ</a></div>

Τάσσος Παπαδόπουλος – Θεόδωρος Πάγκαλος: Τότε (2004) & Τώρα (2011)

Μεγάλη Τετάρτη σήμερα και βαδίζοντας προς την κορύφωση του Θείου Πάθους η χώρα μας ασχολείται με το εάν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μας εξ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η λυσσαλέα μάχη τού Γιώργου εναντίον τών υπουργών του σάν η πιό πρόσφατη μάχη γιά τήν απελευθέρωση τής χώρας...

Ellada simera 0 Ελλάδα, Πολιτική 16:04

<center><img border="0" height="367" src="http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT4-WBbxDYoj0vBQrk6YdIAv3YvEJv3-0Ekgd1mkCVCHL3sT93rlg" width="400" /></center> 
Οταν στη δεκαετία τού 80 ο Ανδρέας έφτιαξε και νομιμοποίησε τή νέα δομή τού ελληνικού κρατιδίου (αφού διέλυσε τήν προηγούμενη κανονική κρατική δομή) σάν ένα συνοθύλευμα απο συντεχνίες - συμμορίες πού κατακτώντας βασικούς τομείς τής δημόσιας διοίκησης (συμπεριλαμβανομένων τών κρατικών επιχειρηματικών μονοπωλίων) έκατσαν στό σβέρκο τού έλληνα πολίτη και απομύζησαν όλο τον εθνικό πλούτο έθεσε τίς βάσεις γιά τήν χρεοκοπία αυτού τού ελληνικού κρατιδίου... 
Εκτοτε προσπάθησαν κάποιοι να κάνουν τη χώρα κανονική χώρα... 
Ο Καραμανλής πχ προσπάθησε - αν και όχι πολύ - και αμέσως μόλις είδε τούς συσχετισμούς δυναμεων τα παράτησε και μετά έφυγε τρέχοντας... 
Ο Γιώργος έχοντας πλήρη συναίσθηση τής κατάστασης επέλεξε να οδηγήσει τη χώρα σέ εποπτεία διεθνών οργανισμών γνωρίζοντας ότι η υπόδουλη χώρα δέν θα μπορούσε να απελευθερωθεί μόνο εκ τών έσω, δεδομένων τών συσχετισμών δύναμης ... 
Ομως και πάλι, υπάρχει, ακόμα και υπο την εποπτεία διεθνών οργανισμών , ένα κομμάτι πού πρέπει να υλοποιηθεί στό εσωτερικό... 
Δέν μπορούν να τα κάνουν όλα οι διεθνείς οργανισμοί... 
Τώρα ο Γιώργος προσπαθεί να υλοποιήσει αυτό το κομμάτι... 
Απέναντί του έχει ασφαλώς τό κόμμα του και τούς υπουργούς του πολλοί εκ τών οποίων έχοντας συμμαχήσει με τις συντεχνίες (απο τίς οποίες εξάλλου προέρχονται και στίς οποίες βασίζουν τίς καριέρες τους) και τούς επαγγελματίες ψεύτες αρνούνται στην ψύχρα να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις... 
Η μάχη είναι λυσσαλέα ... 
 
Στην πραγματικότητα αυτή η ολιγομελής ομάδα τού Γιώργου είναι και η πιό πρόσφατη ομάδα πού επιχειρεί την απελευθέρωση τής χώρας... 
Στήν πραγματικότητα δέν υπάρχει καμμία άλλη ομάδα ικανή να αναλάβει αυτό το έργο τώρα πού μιλάμε... 
Είναι βέβαια και η πιό σοβαρή ομάδα απο όλες τις υπόλοιπες πού κατα καιρούς προσπάθησαν (ομάδα Καραμανλή, ομάδα Σημίτη κλπ)... 
Μένει να δούμε (μέσα στίς επόμενες μέρες) τι θα καταφέρει... 
<a href="http://jimmy278.blogspot.com/2011/04/blog-post_13.html">ΠΗΓΗ</a>

Η λυσσαλέα μάχη τού Γιώργου εναντίον τών υπουργών του σάν η πιό πρόσφατη μάχη γιά τήν απελευθέρωση τής χώρας...

Οταν στη δεκαετία τού 80 ο Ανδρέας έφτιαξε και νομιμοποίησε τή νέα δομή τού ελληνικού κρατιδίου (αφού διέλυσε τήν προηγούμενη κανονική κρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Απειλεί με μποϊκοτάζ το φιλοκουρδικό Κόμμα

Ellada simera 0 Κουρδικό, Τουρκία 15:48

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://content-mcdn.feed.gr/filesystem/images/20110419/engine/newego_LARGE_t_1101_53167548_type11495.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="http://content-mcdn.feed.gr/filesystem/images/20110419/engine/newego_LARGE_t_1101_53167548_type11495.jpg" width="400" /></a></div>Με μποϊκοτάζ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου στην Τουρκία απείλησε το κύριο φιλοκουρδικό κόμμα, μετά την απόρριψη από το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο (YSK) πολλών υποψηφίων του, μεταξύ των οποίων η Λεϊλά Ζάνα, μεταδίδουν σήμερα τα μέσα ενημέρωσης. 
«Είναι μια φασιστική απόφαση. Δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε σε μια άδικη, αντιδημοκρατική εκλογή», δήλωσε ο αρχηγός του Κόμματος για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία (BDP) Σελαχατίν Ντεμιρτάς στο ειδησεογραφικό τηλεοπτικό δίκτυο NTV. 
 
Ο Ντεμιρτάς δήλωσε πως εξετάζονται όλες οι επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της αποχώρησης όλων των υποψηφίων του σχηματισμού του σε ανεξάρτητα ψηφοδέλτια. 
 
Οι μικροί σχηματισμοί «κατεβάζουν» υποψηφίους ως ανεξάρτητους για να εκλέξουν βουλευτές, επειδή ένα κόμμα πρέπει να λάβει τουλάχιστον το 10% των ψήφων σε εθνική κλίμακα για να εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο. 
 
Το YSK απέρριψε 12 υποψηφίους που κατέβασε το BDP εξαιτίας του ποινικού μητρώου τους. 
 
Ανάμεσά τους περιλαμβάνεται η Ζανά και ο Χατίπ Ντιτσλέ, δύο κούρδοι πρώην βουλευτές που πέρασαν μια δεκαετία στη φυλακή (1994-2004) για συνέργεια με τους κούρδους αντάρτες. 
 
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τίμησε το 1995 την Λεϊλά Ζανά με το Βραβείο Ζαχάροφ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. 
 
Ο Ντεμιρτάς κάλεσε τις αρχές να αναβάλουν τις βουλευτικές εκλογές που πρόκειται να διεξαχθούν στις 12 Ιουνίου. 
 
ΕΘΝΟΣ

Τουρκία: Απειλεί με μποϊκοτάζ το φιλοκουρδικό Κόμμα

Με μποϊκοτάζ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου στην Τουρκία απείλησε το κύριο φιλοκουρδικό κόμμα, μετά την απόρριψη από το Ανώτατο Εκλογι...

Διαβάστε την συνέχεια

Πού ήταν ο Έλληνας ΥΠΕΞ;

Ellada simera 0 Διπλωματία 12:51

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://s.enet.gr/resources/2011-03/droytsas-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://s.enet.gr/resources/2011-03/droytsas-thumb-large.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Με τον Πέτρο Στυλιανού <a href="http://elladasimera.blogspot.com/2011/04/blog-post_194.html" style="color: orange;">Σχετική ανάρτηση εδώ</a> 
Η έντονη συζήτηση/αντιπαράθεση για την Κύπρο -μ’ αφορμή την απουσία από τις εργασίες των συνεδριάσεων ΝΑΤΟ - ΕΕ, για τον απλούστατο λόγο πως η Τουρκία δεν δέχεται την Κύπρο σ’ αυτές τις συναντήσεις- που διεξήχθη κατά τη συζήτηση των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στο Βερολίνο, με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, εκνευρισμένο, να προειδοποιεί πως η Τουρκία δεν πρόκειται να αναβαθμίσει την «ελληνοκυπριακή διοίκηση», με τον Νταβούτογλου να αιτιάται πως η «ελληνοκυπριακή διοίκηση» μπλοκάρει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., γεννά κάποια ερωτήματα. 
Και το πρώτο που προκύπτει ερώτημα είναι, πώς τόλμησε ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Γουίλιαμ Χαγκ, να ψελλίσει πως «σωστά μίλησε ο Νταβούτογλου», όταν η χώρα του, εγγυήτρια της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, 40 σχεδόν χρόνια μετά τη βάναυση στην Κύπρο εισβολή, θεάται απαθώς τα δρώμενα, την παρουσία 40.000 τουρκικού κατοχικού στρατού στην Κύπρο, τη μεταφορά εκατοντάδων χιλιάδων Τούρκων εποίκων στην κατεχόμενη Κύπρο, την ίδια την κατοχή, όταν είναι γνωστό πως και με βάση ακόμα τη γνωστή επαίσχυντη συνθήκη, τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα έπρεπε να αποχωρήσουν ευθύς αμέσως μετά την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης; Αλήθεια, δεν τον έφθανε να παραμείνει άλαλος, αλλά αντίθετα, σεκόνταρε τον ιταμό/αλαζόνα εκπρόσωπο της κατοχής; 
Κι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, ή ο εκπρόσωπός του, αλήθεια πού βρισκόταν; 
<a href="http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/375223"> 
ΠΗΓΗ</a>

Πού ήταν ο Έλληνας ΥΠΕΞ;

Με τον Πέτρο Στυλιανού Σχετική ανάρτηση εδώ Η έντονη συζήτηση/αντιπαράθεση για την Κύπρο -μ’ αφορμή την απουσία από τις εργασίες των σ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΘΝΟΣ;

Ellada simera 0 Ελλάδα 12:21

<CENTER><img border="0" height="169" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/%20%20.jpg" style="float: left;" width="244" /></CENTER>του Κωνσταντίνου Ρωμανού * 
Ο προγραμματικός κατακερματισμός της ιστορίας σε «ιστορίες», επιτρέπει μια κατά βούλησιν εισαγωγή επιλεγμένων παραδειγμάτων που φρονηματίζουν το παιδί προς την κατεύθυνση του «πολιτικά ορθού», υπό την σημερινή αμερικανική του έννοια (που συμπίπτει με αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Η «Νέα Ιστορία» θέλει να είναι Αγωγή του Πολίτη της υπό κατασκευήν μεταεθνικής «διαπολιτισμικής» συλλογικότητας στην οποία καλείται να μεταλλαχθεί η Ελλάδα. Η κατάλληλη προς τούτο θεματολογία, είναι η εξής: Τα δικαιώματα του ανθρώπου με έμφαση στα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων, οι ατομικές ελευθερίες, ο σεβασμός της «ετερότητας», η πολυπολιτισμική δημοκρατία. 
Ακόμα, η θετική αναθεώρηση του ιστορικού ρόλου της οθωμανικής κυριαρχίας επί της Ελλάδος, ο εκσυγχρονισμός ως ιστορικό αίτημα, η απάλειψη των εθνικών, φυλετικών και θρησκευτικών «προκαταλήψεων». Ο ξύλινος, αποστασιοποιημένος λόγος της αφήγησης αντανακλά την μεταμοντέρνα αντίληψη της ιστορίας ως «ετερότητας». Πουθενά μέσα από τα δρώμενα δεν αναδύεται ένα «εμείς». Κάποιοι «Έλληνες» έκαναν ετούτο ή εκείνο, αλλά ποιοι ακριβώς ήσαν αυτοί και τι σχέση έχουν με μένα, ένα διεθνικό πολίτη του σήμερα; 
Για να απαντήσω αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τολμήσω μια ατομική κατάδυση στα βάθη της συλλογικής ελληνικής μνήμης. Εγχείρημα δύσκολο και προπαντός ύποπτο, εφ' όσον αντίκειται στο πολιτικά ορθό ως εθνοκεντρικό. Μήπως λοιπόν είναι προτιμότερο να ασκήσω το θεσμοθετημένο μου δικαίωμα απάρνησης του συλλογικού μου παρελθόντος, την αρνησιπατρία, για να επιδοθώ στην κατασκευή μιας καθαρά παροντικής ταυτότητας από υλικά του πολυεθνοτικού φολκλόρ με το οποίο συμβιώνω, όπως θέλει το σχολείο; Και από τον κυβερνοχώρο, τη φαντασιακή κοινότητα στην οποία ενέχομαι; 
Αλλά, θα πει κανείς, αν η ιστορία μου θέλει να τηρεί από εμένα σήμερα την απόσταση μιας ετερότητας, τότε ποιο είναι το υποκείμενο αυτής της ιστορίας; Η απάντηση σ' αυτό είναι απροσδόκητη για όσους δεν έχουν εξοικειωθεί με την αυτοαναφορικότητα της μεταμοντέρνας θεώρησης: Μα, φυσικά, η ίδια η ιστορία! Δηλαδή η γνώση των διαδικασιών που οδηγούν στη συγκρότηση του περιεχομένου της ιστορίας. Όλη η κατασκευή του βιβλίου είναι εργαστηριακή, διαπλάθει τον μαθητή ως υβρίδιο ιστορικού, που ασκείται στη χρήση των ιστορικών πηγών και στη γνώση των μεθόδων της ιστορίας. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι «κριτική σκέψη» που κατ' αποκλειστικότητα επιδίδεται στην αποδόμηση της «γεγονοτολογικής ιστορίας της γενεαλογίας του έθνους», των «προσωπικοτήτων και των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για τη σωτηρία του έθνους». 
Από εδώ προκύπτει, ως δημοκρατικό αίτημα προς τον μεταμοντέρνο ιστορικό, η ενασχόληση με τους κοινούς ανθρώπους και την καθημερινή ζωή. Το ότι πολλοί κοινοί αρχικά άνθρωποι ανεδείχθησαν σε ήρωες όταν οι περιστάσεις το απαίτησαν, δεν αλλάζει τίποτα, εφ' όσον το ζητούμενο της προκείμενης περί δημοκρατίας αντίληψης είναι να αποκλείσει την αριστεία, η οποία δημιουργεί θετικά προς μίμησιν και ταύτισιν πρότυπα, που συμπυκνώνουν μέσα τους τις αρετές και τα πεπρωμένα μιας συλλογικότητας, ενός λαού. 
Πέραν αυτών, η έννοια της κριτικής ιστορικής σκέψεως έχει συντμηθεί εδώ από τη μεταμοντέρνα θεώρηση. Αποκλείει, π.χ., την Φιλοσοφία της Ιστορίας ενός Dilthey, η οποία βλέπει την ιστορία ως ερμηνευτική του παρελθόντος -με βάση την ενσυναισθητική κατανόηση- συντελεστική της εμπρόθετης διαμόρφωσης του μέλλοντος. Την ιστορία ως μέσο αυτογνωσίας και φρονηματισμού. Αποκλείει και την σχετική αντίληψη του Αλέξανδρου Δελμούζου που θέλει την ιστορία όχι να γίνεται, να έρχεται απ' έξω, αλλά να βγαίνει, να πηγάζει «από μέσα μας», «μέσα δηλαδή από την ελληνική συνείδηση και την ελληνική ψυχή». Και όμως σ' αυτές τις αντιλήψεις εδράζονταν μέχρι την τωρινή νεοταξική αλλαγή παραδείγματος τα αναλυτικά προγράμματα ιστορίας στα σχολεία της Ελλάδος. 
Η κριτική αποδόμηση είναι ένα πριόνι που κόβει τα κλαδιά των άλλων, όχι αυτό πάνω στο οποίο κάθεται η ίδια. Αποδομεί την εθνική συλλογική μνήμη για να την υποκαταστήσει από τοπικές ιστορίες, από την ιστορία του αθλητισμού, την ιστορία των γυναικών, των μειονοτήτων κ.λπ., οι οποίες όμως μεθοδολογικά δεν αμφισβητούνται [σ.σ. από το βιβλίο, αυθαιρέτως, αντίθετα από ό,τι κάνει με την εθνική μνήμη]. 
Ποιός μπορεί να αποδείξει ότι η έννοια π.χ. του κοινωνικού φύλου (ιστορία των γυναικών) εδράζεται σε μια ενύπαρκτη ταυτότητα, ενώ οι έννοιες «έθνος» (που αντίκειται στην «παγκοσμιοποίηση») και «κοινωνική τάξη» (που αντίκειται στον καπιταλισμό) είναι μύθοι; Ή ότι το σχολείο οφείλει να προσχωρήσει στο μεταμοντέρνο πλαίσιο του «αξιακού σχετικισμού» και όχι να αντισταθεί διδάσκοντας την αρετή; Ή ότι ο «πατριωτισμός του συντάγματος» θα λειτουργήσει καλύτερα σε ένα γεωγραφικό πεδίο διαβίωσης ξένων ανάμεσά τους εθνοτήτων απ' ό,τι ο εθνικός πατριωτισμός σε μια κοινότητα με κοινή γλώσσα, ιστορία και θρησκεία; Ή ότι η οικειοφοβία είναι προτιμότερη από την ξενοφοβία; 
Πού και πώς έχουν γίνει οι υπερκείμενες παραδοχές αυτών που αναλαμβάνουν την ευθύνη της πολυπολιτισμικής μετάλλαξης του ελληνικού έθνους στο επίπεδο της συνείδησης, αντικείμενο κριτικής εξέτασης δημόσιου διαλόγου; Τα ίδια ισχύουν για τη δημογραφική αλλοίωση του ελληνικού έθνους μέσω λαθρομετανάστευσης και τους απολογητές της. Εκτός και αν ο «αντιρατσισμός» αρκεί ως κριτική αντιπαράθεση.... 
* Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου 
Το παραπάνω κείμενο είναι από πάντα επίκαιρο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο ''ΠΑΡΟΝ'' (10.12.2006) 
 
<a href="http://www.elkeda.gr/i">ΠΗΓΗ</a>

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΘΝΟΣ;

του Κωνσταντίνου Ρωμανού * Ο προγραμματικός κατακερματισμός της ιστορίας σε «ιστορίες», επιτρέπει μια κατά βούλησιν εισαγωγή επιλεγμένων ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε.

Ellada simera 0 Διπλωματία, κυπρος 12:14

<CENTER><img border="0" height="179" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/merkel_xristofias-458x315.jpg" style="float: left;" width="250" /></CENTER>«...Η γεωγραφική θέση της Κύπρου, οι στενοί δεσμοί που εδώ και περισσότερο από δύο χιλιετίες συνδέουν τη νήσο με τις ίδιες πηγές της Ευρωπαϊκής παιδείας και πολιτισμού, η ένταση της Ευρωπαϊκής επίδρασης τόσο όσον αφορά τις κοινές αξίες του κυπριακού λαού όσο και την οργάνωση της πολιτιστικής, πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών της, η σημασία πάσης φύσης συναλλαγών που έχει αναπτύξει με την Κοινότητα, προσδίδουν αναμφισβήτητα ευρωπαϊκό χαρακτήρα και ταυτότητα στην Κύπρο και επιβεβαιώνουν τον προορισμό της να αποτελέσει μέρος της Κοινότητας». 
Γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1993 στην αίτηση της Κύπρου να καταστεί μέλος της ΕΕ. 
Η Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνήψε Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΟΚ στις 19 Δεκεμβρίου 1972, η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουνίου 1973. Η πλήρης εφαρμογή της Συμφωνίας αυτής, που είχε δύο φάσεις, θα οδηγούσε σε Τελωνειακή Ένωση μέσα σε περίοδο δέκα χρόνων. Σκοπός της Συμφωνίας, η οποία περιλάμβανε διευθετήσεις για το εμπόριο, την οικονομική και τεχνική συνεργασία που θα εφαρμόζονταν προς όφελος ολόκληρου του πληθυσμού της Κύπρου, ήταν η εδραίωση και επέκταση των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ της Κύπρου και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. 
Οι κυριότερες πρόνοιες της πρώτης φάσης της Συμφωνίας προέβλεπαν τη σταδιακή μείωση των εισαγωγικών δασμών στα βιομηχανικά αγαθά και γεωργικά προϊόντα. Η φάση αυτή επρόκειτο να λήξει τον Ιούνιο του 1977 αλλά παρατάθηκε μέχρι το τέλος του 1987, όταν υπογράφηκε Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο για την εφαρμογή του δεύτερου σταδίου. 
Το Πρωτόκολλο αυτό, το οποίο επρόκειτο να ανοίξει το δρόμο για τη σταδιακή υλοποίηση των στόχων της Τελωνειακής Ένωσης, τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1988. Σε πρώτο στάδιο, προνοούσε μείωση, από μέρους της Κύπρου, των τελωνειακών δασμών και ποσοτικές μειώσεις στα βιομηχανικά προϊόντα (με την εξαίρεση των πετρελαϊκών προϊόντων και 15 κατηγορίες ευαίσθητων προϊόντων) και σε 43 γεωργικά προϊόντα που καλύπτονται από την Συμφωνία, την υιοθέτηση από την Κύπρο του Κοινού Τελωνειακού Δασμολογίου της Ένωσης και την εναρμόνιση των συνοδευτικών πολιτικών αναφορικά με τον ανταγωνισμό, τις κρατικές ενισχύσεις και τη σύγκλιση των νόμων. 
Το δεύτερο στάδιο του Πρωτοκόλλου προέβλεπε την κατάργηση των υπόλοιπων περιορισμών στο εμπόριο για προϊόντα που περιλαμβάνονται στη Τελωνειακή Ένωση, την ελεύθερη και απεριόριστη διακίνηση βιομηχανικών και γεωργικών προϊόντων και την υιοθέτηση των συνοδευτικών πολιτικών, που είναι αναγκαίες για την ολοκλήρωση της τελωνειακής ένωσης. Όμως, ενόψει της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων τον Μάρτιο του 1998, θεωρήθηκε αχρείαστη η έναρξη πρόσθετων διαπραγματεύσεων για την εφαρμογή του δεύτερου σταδίου. 
Από το 1977, η Κύπρος και η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, υπέγραψαν τέσσερα πρωτόκολλα για οικονομική και τεχνική συνεργασία που προέβλεπαν οικονομική βοήθεια ύψους 210εκ. ECU. Αυτή η βοήθεια, περιλάμβανε δάνεια, επιχορηγήσεις, ειδικά δάνεια και συμβολή στην αντιμετώπιση δημιουργίας κεφαλαίων υψηλού κινδύνου . 
Το συνολικό ποσό των δύο πρώτων Χρηματοδοτικών Πρωτοκόλλων (30 και 40εκ. ECU αντίστοιχα) χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση έργων αναπτυξιακής υποδομής στην Κύπρο, όπως το Αποχετευτικό Σχέδιο Λευκωσίας (Στάδιο Β), το Σχέδιο Υδατικής Ανάπτυξης και Υδατοπρομήθειας Βασιλικού – Πεντάσχοινου, το Σχέδιο Παραγωγής Ενέργειας της Δεκέλειας, το Σχέδιο του Νότιου Αγωγού (Φάση Α) και το Ρυθμιστικό Σχέδιο Λευκωσίας – αστικά έργα και κατασκευές στις οδούς Λήδρας και Ονασαγόρου στη Λευκωσία και στη Λεωφόρο Κερύνειας, στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας. 
Μέρος από τους πόρους των πιο πάνω Χρηματοδοτικών Πρωτοκόλλων χρησιμοποιήθηκε σε προγράμματα δικοινοτικού χαρακτήρα, τα οποία ήταν επωφελή και για την τουρκοκυπριακή κοινότητα. 
Το Τρίτο Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο, που υπογράφηκε το 1989, συνολικού ύψους 62εκ. ECU, χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων στους τομείς της παραγωγής, προκειμένου να διευκολυνθεί η προσαρμογή τους στις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που θα προέκυπταν από το Πρωτόκολλο για Τελωνειακή Ένωση μεταξύ Κύπρου και ΕΚ. 
Το Τέταρτο Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Κυπριακής Δημοκρατίας υπογράφηκε το 1995 και αρχικά κάλυπτε την περίοδο μέχρι το τέλος του 1998. Προέβλεπε οικονομική βοήθεια συνολικού ύψους 74 εκ. ECU, υπό μορφή δανείων (50εκ. ECU), χορηγιών (22εκ. ECU) και κεφάλαια υψηλού κινδύνου (2εκ. ECU). Ο στόχος του πρωτοκόλλου αυτού ήταν η χρηματοδότηση προγραμμάτων, τα οποία προάγουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Κύπρου, καθώς και προγράμματα τα οποία διευκολύνουν τη μετάβαση της κυπριακής οικονομίας, ενόψει της προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Στις 10 Μαρτίου, 1999, υπογράφηκε Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο για την παράταση του Τέταρτου Χρηματοδοτικού Πρωτόκολλου μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1999. Η παράταση στόχευε να δώσει την ευκαιρία για εκταμίευση ολόκληρης της επιχορήγησης του Τέταρτου Χρηματοδοτικού Πρωτόκολλου, για σκοπούς εναρμόνισης, τεχνικής βοήθειας και προς υποστήριξη των προσπαθειών για μια γενική διευθέτηση του Κυπριακού προβλήματος. 
Τα προγράμματα, τα οποία εγκρίθηκαν για χρηματοδότηση σύμφωνα με τις πρόνοιες του Τέταρτου Χρηματοδοτικού Πρωτόκολλου και χαρακτηρίστηκαν ως «δικοινοτικά», ήταν τα ακόλουθα: 
1. Ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών. 
2. Μετάφραση τμημάτων του κοινοτικού κεκτημένου στην τουρκική γλώσσα. 
Τον Μάρτιο του 2000, το Συμβούλιο Υπουργών ενέκρινε τον «Κανονισμό για την Εφαρμογή της Προενταξιακής Στρατηγικής της Κύπρου και της Μάλτας» (2000-2004). Ο Κανονισμός 555/2000 προέβλεπε την παραχώρηση 57εκ. ευρώ στην Κύπρο, με σκοπό τη διευκόλυνση της εφαρμογής της Προενταξιακής Στρατηγικής της χώρας. 
Τα προγράμματα, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν από τους πόρους του Χρηματοδοτικού Κανονισμού, εμπίπτουν στις πρόνοιες του Συνεταιρισμού Προσχώρησης και του Εθνικού Προγράμματος για την Υιοθέτηση του Κεκτημένου. Στον Κανονισμό συμπεριελήφθηκε επίσης ειδική διάταξη για τη χρηματοδότηση «δικοινοτικών» προγραμμάτων, τα οποία θα διευκόλυναν την ανάπτυξη στενότερων σχέσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. 
Τα δικοινοτικά προγράμματα που εγκρίθηκαν για τα έτη 2000 και 2001 περιελάμβαναν την Αναζωογόνηση της Παλιάς Πόλης της Λευκωσίας και στις δύο πλευρές της γραμμής κατάπαυσης του πυρός, την ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των Συντεχνιών στην Κύπρο καθώς και στρατηγική επικοινωνίας που απέβλεπε στην εκπαίδευση του κοινού. 
Στις 4 Ιουλίου 1990, η Κυπριακή Δημοκρατία υπέβαλε αίτηση για να καταστεί μέλος της τότε ΕΟΚ. Μετά από εκτεταμένη μελέτη της αίτησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε τη γνωμοδότηση της (Avis) για την αίτηση της Κύπρου στις 30 Ιουνίου 1993, η οποία αναγνώριζε την Ευρωπαϊκή ταυτότητα και χαρακτήρα της νήσου, καθώς επίσης και τον προορισμό της να αποτελέσει μέρος της Κοινότητας. Η Γνωμοδότηση της Επιτροπής επιβεβαίωνε επίσης ότι η Κύπρος ικανοποιεί τα κριτήρια για ένταξη και ότι είναι κατάλληλη για να γίνει μέλος. 
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υιοθέτησε πλήρως την Γνωμοδότηση στις 4 Οκτωβρίου 1993, δηλώνοντας μεταξύ άλλων ότι «Το Συμβούλιο υποστήριξε την προσέγγιση της Επιτροπής, η οποία πρότεινε, χωρίς να αναμένει για μια ειρηνική, ισοζυγισμένη και μόνιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος, όπως χρησιμοποιήσει όλα τα προσφερόμενα από την Συμφωνία Σύνδεσης μέσα για να βοηθήσει, σε στενή συνεργασία με την Κυπριακή Κυβέρνηση, την οικονομική, κοινωνική και πολιτική μετάβαση της Κύπρου προς ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση». 
Οι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, τις οποίες ξεκίνησε η Επιτροπή με την Κύπρο στο πλαίσιο της Γνωμοδότησης, άρχισαν το 1993 και ολοκληρώθηκαν το 1995. Η Κυπριακή Κυβέρνηση σύστησε 23 ομάδες εργασίας. Η κάθε ομάδα είχε την ευθύνη να ενημερωθεί για διαφορετικό κεφάλαιο του κοινοτικού κεκτημένου, με το οποίο η Κύπρος έπρεπε να εναρμονίσει τη νομοθεσία της και να την προσαρμόσει προς αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Στις 24 Ιουνίου 1994, στην Κέρκυρα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σημείωσε ότι η επόμενη φάση διεύρυνσης της Ένωσης θα περιελάμβανε την Κύπρο και την Μάλτα. Αυτό επαναβεβαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Έσσεν το 1994. 
Στις 6 Μαρτίου 1995, το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων καθόρισε ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Κύπρο θα άρχιζαν έξι μήνες μετά την ολοκλήρωση της Διακυβερνητικής Διάσκεψης του 1996, λαμβάνοντας υπόψη τα συμπεράσματά της. 
Ανάλογα, διατυπώθηκε μια προενταξιακή στρατηγική για να προετοιμάσει την Κύπρο για την ένταξη της στην ΕΕ, η οποία προέβλεπε την καθιέρωση ενός δομημένου διαλόγου μεταξύ των δύο πλευρών. Ο διάλογος αυτός, ο οποίος περιελάμβανε επίσης πολιτικό διάλογο σε όλα τα επίπεδα, βοήθησε ιδιαίτερα τη Κύπρο στην εναρμόνιση της νομοθεσίας, των πολιτικών και πρακτικών της με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ως επίσης και στην ετοιμασία της για ομαλή μετάβαση προς την ένταξη. Επίσης, η Κύπρος ήταν σε θέση να συμμετάσχει πλήρως σε ορισμένα Κοινοτικά Προγράμματα, συμπεριλαμβανομένων του Leonardo Da Vinci, του Socrates και της Νεολαίας για την Ευρώπη. 
Η Απόφαση της 6ης Μαρτίου 1995, έδωσε νέα ώθηση στις σχέσεις της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και έφερε την προοπτική ένταξης πιο κοντά στην υλοποίηση, ενώ ταυτόχρονα, η ΕΕ προετοιμαζόταν για την επόμενη διεύρυνση. 
Εξετάζοντας τις πιθανές επιπτώσεις της περαιτέρω διεύρυνσης της ΕΕ, η Επιτροπή εξέδωσε στις 15 Ιουλίου 1997 την «Aτζέντα 2000». Πρόκειται για έγγραφο το οποίο, εκτός από τις προτάσεις για τη μελλοντική ανάπτυξη των πολιτικών της Ένωσης, περιελάμβανε επίσης ειδικές αναφορές σχετικά με την κατάσταση στην Κύπρο. Η Επιτροπή επαναβεβαίωσε την Γνωμοδότηση του 1993, προσθέτοντας ότι «…το χρονοδιάγραμμα που συμφωνήθηκε για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Κύπρο σημαίνει ότι αυτές μπορούν να αρχίσουν πριν από την εξεύρεση πολιτικής διευθέτησης. Αν δεν σημειωθεί πρόοδος προς την κατεύθυνση διευθέτησης πριν από την προγραμματιζόμενη έναρξη των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να αρχίσουν με την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως τη μόνη αρχή που αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο». 
Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λουξεμβούργου το Δεκέμβριο του 1997, αποφασίστηκε η έναρξη νέας διαδικασίας διεύρυνσης με δέκα υποψήφιες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και με την Κύπρο, η οποία περιελάμβανε ενισχυμένη προενταξιακή στρατηγική και ειδική προενταξιακή βοήθεια για τις αιτήτριες. Επιπλέον, αποφασίστηκε η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Κύπρο, την Ουγγαρία, την Πολώνία, τη Τσεχία, την Εσθονία και τη Σλοβενία. Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν στις 31 Μαρτίου, 1998. 
Το Μάρτιο του 1998, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Γιώργος Βασιλείου διορίστηκε Επικεφαλής της Διαπραγματευτικής Ομάδας της Κύπρου για την ένταξη στην ΕΕ και Συντονιστής της διαδικασίας εναρμόνισης. Τον ίδιο μήνα, η Κυπριακή Κυβέρνηση κάλεσε τους Τουρκοκυπρίους να διορίσουν αντιπροσώπους ως πλήρη μέλη της διαπραγματευτικής ομάδας για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η πρόσκληση αυτή, η οποία επικυρώθηκε από την τα κράτη-μέλη της ΕΕ, απορρίφθηκε από την τουρκοκυπριακή πλευρά. 
Το πρώτο στάδιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Κύπρο, που άρχισαν στις 3 Απριλίου 1998, αφορούσαν την αναλυτική εξέταση του Κοινοτικού Κεκτημένου, μια διαδικασία γνωστή ως ‘σκρίνιγκ’ (screening). Η διαδικασία σχεδιάστηκε για να καθοριστούν οι περιοχές όπου έπρεπε να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές στο Κυπριακό δίκαιο, προκειμένου να εναρμονιστεί με την νομοθεσία της ΕΕ. Η φάση των διαπραγματεύσεων για την αναλυτική εξέταση του Κεκτημένου ολοκληρώθηκε το 2000 και κάλυπτε το νέο κεκτημένο μέχρι την 1η Ιανουαρίου, 2000. Από εκείνο το σημείο και μετά, η διαδικασία της αναλυτικής εξέτασης γινόταν στο πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Ουσιαστικές συζητήσεις για το κάθε κεφάλαιο του κεκτημένου άρχισαν στις 10 Νοεμβρίου, 1998. 
Σε επανειλημμένες Εκθέσεις Προόδου, η Επιτροπή διαπίστωνε ότι η Κύπρος είχε πετύχει ικανοποιητικό βαθμό σύγκλισης με το κεκτημένο στους πλείστους τομείς και προχωρούσε προς την εγκαθίδρυση των αναγκαίων διοικητικών μηχανισμών για την εφαρμογή του κεκτημένου σε σημαντικό αριθμό τομέων. Σημείωνε επίσης ότι η Κύπρος, γενικά ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις που ανέλαβε στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και κατέληγε ότι «…ενόψει του επιπέδου σύγκλισης που πέτυχε η Κύπρος …και των προηγούμενων επιδόσεών της … στην εφαρμογή των υποχρεώσεών που ανέλαβε στις διαπραγματεύσεις, η Επιτροπή θεωρεί ότι η Κύπρος μπορεί να αναλάβει τις υποχρεώσεις του μέλους μέσα στο προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα». 
Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάεκεν το Δεκέμβριο του 2001, η ΕΕ υπογράμμισε την αποφασιστικότητά της να οδηγήσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τις υποψήφιες χώρες σε επιτυχή κατάληξη μέχρι το τέλος του 2002, προκειμένου οι χώρες αυτές να μπορέσουν να λάβουν μέρος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2004 ως μέλη. Τονίστηκε επίσης ότι οι υποψήφιες χώρες θα εξακολουθήσουν να τυγχάνουν αξιολόγησης με βάση τα δεδομένα της καθεμιάς, σύμφωνα με την αρχή της διαφορετικότητας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφώνησε με την Έκθεση της Επιτροπής, η οποία θεωρούσε ότι, αν διατηρείτο ο υφιστάμενος ρυθμός προόδου των διαπραγματεύσεων και μεταρρυθμίσεων στα υποψήφια Κράτη, η Κύπρος, η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Σλοβακία, η Τσεχία, και η Σλοβενία θα μπορούσαν να ήταν έτοιμες προς ένταξη εντός του χρονοδιαγράμματος αυτού. 
To Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Σεβίλλης (21-22 Ιουνίου 2002) επαναβεβαίωσε την αποφασιστικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ολοκληρώσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Κύπρο, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ουγγαρία, Τσεχία, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία μέχρι το τέλος του 2002, αν οι χώρες αυτές ήταν έτοιμες, και επαναλάμβανε ότι ο αντικειμενικός στόχος παρέμενε ότι οι χώρες αυτές θα έπρεπε να συμμετάσχουν στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο το 2004 ως πλήρη μέλη. 
Η διεύρυνση αποτελούσε σημαντικό μέρος των εργασιών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών που έγινε μεταξύ 24 και 25 Οκτωβρίου 2002 υπό την Προεδρία της Δανίας. Στα Συμπεράσματα της Προεδρίας, το Συμβούλιο «υποστηρίζει τα πορίσματα και τις συστάσεις της Επιτροπής σύμφωνα με τις οποίες η Κύπρος, η Τσεχία, η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Σλοβακία, και η Σλοβενία πληρούν τα πολιτικά κριτήρια και θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τα οικονομικά κριτήρια και να αναλάβουν τις υποχρεώσεις του μέλους από τις αρχές του 2004». Η Ένωση επαναβεβαίωσε επίσης την αποφασιστικότητά της να ολοκληρώσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τις χώρες αυτές στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης στις 12-13 Δεκεμβρίου 2002 και να υπογράψει τη Συνθήκη Προσχώρησης στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2003. 
Η μακρά και επίπονη διαδικασία των Ενταξιακών Διαπραγματεύσεων ολοκληρώθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης (Δεκέμβριος 2002), όπου λήφθηκε η ιστορική απόφαση να γίνουν δεκτές η Κύπρος και οι άλλες εννέα υποψήφιες χώρες ως πλήρη μέλη της Ένωσης, από την 1η Μαΐου, 2004. 
«Η σημερινή μέρα αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό ορόσημο στη συμπλήρωση της διαδικασίας, με την κατάληξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Κύπρο, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία και τη Σλοβενία. Η Ένωση αναμένει τώρα να υποδεχτεί τα Κράτη αυτά ως μέλη από την 1η Μάιου, 2004. Αυτό το επίτευγμα μαρτυρεί την κοινή αποφασιστικότητα των λαών της Ευρώπης να συσπειρωθούν σε μια Ένωση, η οποία να καταστεί η κινητήρια δύναμη για ειρήνη, δημοκρατία, σταθερότητα και ευημερία στην ήπειρό μας. Ως πλήρη μέλη μιας Ένωσης βασισμένης στην αλληλεγγύη, τα Κράτη αυτά θα διαδραματίσουν πλήρη ρόλο στη διαμόρφωση της περαιτέρω ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού προγράμματος». 
«Με την επιτυχή ολοκλήρωση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, η Ένωση έχει τιμήσει την δέσμευσή της ότι τα δέκα υπό ένταξη Κράτη θα μπορέσουν να συμμετάσχουν στις εκλογές του 2004 για το Ευρωκοινοβούλιο ως μέλη. Η Συνθήκη Προσχώρησης θα ορίζει ότι Επίτροποι από τα νέα Κράτη Μέλη, θα γίνουν μέλη της υφιστάμενης Επιτροπής από την ημέρα της Ένταξης την 1η Μάιου 2004. Μετά το διορισμό του Προέδρου της Επιτροπής από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το νεοεκλεγέν Ευρωκοινοβούλιο θα εγκρίνει τη νέα Επιτροπή, η οποία θα πρέπει να αναλάβει τα καθήκοντά της την 1η Νοεμβρίου 2004. Κατά την ίδια ημερομηνία, οι διατάξεις που περιέχονται στη Συνθήκη της Νίκαιας αναφορικά με την Επιτροπή και τη ψηφοφορία στο Συμβούλιο, θα τεθούν σε ισχύ. Οι απαραίτητες διαβουλεύσεις με το Ευρωκοινοβούλιο για τα θέματα αυτά θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου 2003. Οι πιο πάνω διευθετήσεις θα εγγυώνται τη πλήρη συμμετοχή των νέων Κρατών Μελών στο θεσμικό πλαίσιο της Ένωσης». 
«Η παρούσα διεύρυνση προσφέρει τη βάση για μια Ένωση με ισχυρές προοπτικές για αειφόρο ανάπτυξη και σημαίνοντα ρόλο στην εδραίωση της σταθερότητας, της ειρήνης και της δημοκρατίας στην Ευρώπη και πέρα από αυτή. Σύμφωνα με τις εθνικές τους διαδικασίες επικύρωσης, τα υφιστάμενα και υποψήφια Κράτη, καλούνται να επικυρώσουν έγκαιρα τη Συνθήκη, προκειμένου να τεθεί σε ισχύ από την 1η Μαϊου 2004». 
Στις 16 Απριλίου 2003 ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος υπέγραψε τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υπογραφή της ιστορικής αυτής Συνθήκης η οποία πραγματοποιήθηκε σε ειδική τελετή στην Αθήνα, αντιπροσωπεύει τον ακρογωνιαίο λίθο της πορείας της Κύπρου προς την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποτελεί γεγονός ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία της. Ταυτόχρονα αποτελεί το επιστέγασμα της μακράς προσπάθειας της Κύπρου να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας στην οποία πάντοτε ανήκε, γεωγραφικά, ιστορικά, πολιτιστικά, οικονομικά και πολιτικά. 
Σε δήλωση κατά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης, ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος δήλωσε: 
«Η υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης αποτελεί μεγάλη και ιστορική στιγμή που σφραγίζει ανεξίτηλα την μελλοντική πορεία της Κύπρου. Αποτελεί ταυτόχρονα το επιστέγασμα τιτάνιας προσπάθειας της κυπριακής κοινωνίας και αποτελεί το ορόσημο της αποδοχής της από μια οικογένεια, στην οποία ανήκει γεωγραφικά, ιστορικά, πολιτιστικά, οικονομικά και πολιτικά. 
Το ιστορικό αυτό επίτευγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αντικρυστεί μέσα από το πρίσμα των ειδικών συνθηκών της Κύπρου, την τραγωδία της εισβολής και τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή μέρους της χώρας μας και τις σοβαρές συνέπειές της». 
Η Κύπρος όχι μόνο άντεξε στις κατακλυσμιαίες συνέπειες της κατοχής, αλλά σήμερα, παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τα εμπόδια που μπήκαν στο δρόμο της, έχει καταφέρει, μέσα από σκληρή δουλειά, την εμμονή και την υπομονή της, να πετύχει το στόχο της ένταξης. Τώρα φιλοδοξεί να δημιουργήσει τις συνθήκες, οι οποίες θα ανατρέψουν τα δεδομένα της εισβολής, ώστε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επίτευξη ειρηνικής, διαρκούς, βιώσιμης, λειτουργικής και δίκαιης λύσης του Κυπριακού προβλήματος προς όφελος όλων των Κυπρίων, καθώς και της ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο. 
Για την επίτευξη αυτού του ιστορικού αποτελέσματος, ήταν καθοριστικής σημασίας η βοήθεια και η στήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης, της πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού λαού. Η Κύπρος χρωστά ευγνωμοσύνη προς όλα τα άλλα Κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο. 
Από τούδε και στο εξής, η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να προσφέρει σε όλους τους πολίτες της, περιλαμβανομένων των Τουρκοκυπρίων, όχι μόνο συνθήκες ειρήνης, μεγαλύτερης ασφάλειας και σεβασμού των δικαιωμάτων όλων, αλλά επίσης το όραμα, τις προσδοκίες και τις τεράστιες προοπτικές, οποίες ανοίγονται με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Κύπρου διεξήχθησαν σε θετικό και εποικοδομητικό κλίμα. Η Κύπρος ήταν πάντοτε μπροστά από όλες τις υποψήφιες χώρες με τις καλύτερες επιδόσεις και έχει επανειλημμένα λάβει επαίνους και συγχαρητήρια από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον υποδειγματικό τρόπο που διεξήγε τις διαπραγματεύσεις. 
Όλα αυτά τα χρόνια, η εναρμονιστική εργασία προχώρησε με αρκετά ικανοποιητικό ρυθμό και η κυπριακή κοινωνία προέβη σε όλες τις αναγκαίες θυσίες, προκειμένου να είναι έτοιμη για την ενσωμάτωση στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο κρατικός μηχανισμός, σε στενή και αρμονική συνεργασία με τη Βουλή των Αντιπρόσωπων και τις οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, στρατολογήθηκε στην υπηρεσία για την ολοκλήρωση αυτού του φιλόδοξου έργου». 
Η Κύπρος επικύρωσε τη Συνθήκη Προσχώρησης στις 14 Ιουλίου 2003 και μέχρι την ένταξή της, συμμετείχε στις εργασίες και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ενεργός παρατηρητής. Την 1η Μάιου 2004, η Κύπρος κατέστη πλήρες Κράτος Μέλος της ΕΕ, μαζί με τις άλλες εννέα υποψήφιες χώρες – τη Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία και Σλοβενία. 
 
<a href="http://www.elkeda.gr/">ΠΗΓΗ</a>