Μία δύσκολη αλλά με ευκαιρίες γεωπολιτική συγκυρία

<a href="https://www.liberal.gr/photos/F50CEFC5-6FAE-72C9-6A4A-891525B2365E.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="480" src="https://www.liberal.gr/photos/F50CEFC5-6FAE-72C9-6A4A-891525B2365E.jpeg" width="640" /></a><br /><br /><b>Λάμπρος Καλαρρύτης</b><br />«Η Τουρκία προσπαθεί να προσβάλει την Ελλάδα και την Αίγυπτο με μία φανταστική συμφωνία για θαλάσσιες περιοχές». Είναι ο τίτλος ρεπορτάζ στην ισραηλινή Jerusalem Post στον απόηχο της σπέκουλας που επιχείρησε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών «φλερτάροντας» με την Αίγυπτο κατά της Ελλάδας.<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι στον απόηχο της διπλωματικής κινητοποίησης που υπήρξε στην Αθήνα λόγω της αμφίσημης γεωγραφικής θέσης που βρίσκεται ένα εκ των 24 θαλασσίων τεμαχίων που προκήρυξε για έρευνα και αξιοποίηση η Αίγυπτος , ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου έσπευσε να ισχυριστεί ότι έτσι το Κάιρο αποδέχεται έτσι την τουρκική θέση για τη χάραξη των ΑΟΖ στην περιοχή. Η Άγκυρα, τόνισε, είναι έτοιμη να συζητήσει συμφωνία οριοθέτησης με τους Αιγυπτίους.<br /><br /><img height="480" src="https://www.pagenews.gr/wp-content/uploads/2020/12/tsavousoglou.jpg" width="640" /><br /><br />Το γεγονός ότι το Τελ Αβίβ έσπευσε (μέσω της Jerusalem Post) να απορρίψει ως ανυπόστατη την αυθαίρετη ερμηνεία του Τσαβούσλογλου παρότι το θέμα αφορά στην Αίγυπτο και όχι στο Ισραήλ, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μία συναντίληψη στα δύο κράτη σχετικά με τον ρόλο της Τουρκίας. Στο ρεπορτάζ μάλιστα αναφερόταν ότι ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους «συμφωνίες» με την Τουρκία και ότι αντιθέτως τηρούν αυτές που έχουν με την Ελλάδα και την Κύπρο.<br /><br />Η «πόρτα» από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, την Αίγυπτο, ήρθε στη συνέχεια. Στην Σύνοδο υπουργών Εξωτερικών του Αραβικού Συνδέσμου ο Αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών Σάμεχ Σούκρι, επιτέθηκε στην Τουρκία για τις παρεμβάσεις της σε αραβικά κράτη σημειώνοντας ότι η χώρα του αλλά και άλλες αραβικές, τις παρακολουθούν με ανησυχία. Κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στη Λιβύη η κατάσταση στην οποία ενδιαφέρει άμεσα από άποψη ασφαλείας το Κάιρο, τόνισε ότι η Αίγυπτος συμβάλει ενεργά «στην εδραίωση της ασφάλειας και της ειρήνης και στην αντιμετώπιση των σκοταδιστικών ιδεών που προωθούν ορισμένες χώρες».<br /><br />Στη συνεδρίαση υπήρξε καταδίκη της τουρκικής ανάμιξης και αυθαίρετης στρατιωτικής παρουσίας σε αραβικά κράτη (Συρία, Ιράκ, Λιβύη) ενώ ελληνικές διπλωματικές πηγές υπενθύμιζαν ότι έχει δημιουργηθεί ειδική επιτροπή του Αραβικού Συνδέσμου που παρακολουθεί τις τουρκικές παρεμβάσεις στα εσωτερικά των αραβικών χωρών, στην οποία συμμετέχουν η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Ιράκ και ο γενικός γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου ο οποίος είναι Αιγύπτιος…<br /><br />Αυτό, ειρήσθω εν παρόδω, δεν σημαίνει ότι οι Αιγύπτιοι σε σχέση με εμάς δεν κοιτούν τα δικά τους συμφέροντα και ότι θα μας χαρίσουν ΑΟΖ. Κάθε άλλο, το έχουμε αναλύσει. Θα είναι δύσκολη η συνέχεια της οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο διότι έχει τις δικές της θέσεις σε απόκλιση με τις δικές μας και τις δικές της επιδιώξεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα οριοθετήσει έτσι απλά με την Τουρκία.<div>  <br />Αντιθέτως, είναι προφανές ότι η τουρκική επεκτατική φρενίτιδα έχει προκαλέσει αντισυσπειρώσεις οι οποίες ευνοούν διπλωματικά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά την Ελλάδα. Οι αντισυσπειρώσεις αυτές περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων, γεωγραφικά και πολιτισμικά καθώς εκτείνονται από τη Δυτική Μεσόγειο μέχρι τον Αραβικό Κόλπο και την Ινδία. Οι διπλωματικές – στρατιωτικές συμπήξεις αυτές δεν γίνονται λόγω Τουρκίας, καθώς εδράζονται σε έναν μεγάλο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που αφορά στη διαμόρφωση χαράξεων τεράστιων ενεργειακών και εμπορικών οδών και κόμβων που θα καλύπτουν όλη αυτή την περιοχή και στην ασφάλειά τους. Τύχη αγαθή όμως συμπίπτει ώστε οι περισσότερες από τις εμπλεκόμενες χώρες να έχουν προβλήματα, από σοβαρά έως υπαρξιακά με την Τουρκία, λόγω της πολιτικής της τελευταίας, οπότε υπάρχει και ένας αντιτουρκικός κοινός παρονομαστής.<br /><br />Από την άλλη η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία πέραν της σύγκλισης ή και σύμπτωσης συμφερόντων που έχει με αυτές τις χώρες στην παρούσα υπό διαμόρφωση συγκυρία, έχει επίσης ένα θετικό ιστορικό και γεωπολιτικό πρόσημο για αυτά τα έθνη. Αφενός δεν έχει επιβαρυμένο παρελθόν, αφετέρου είναι χρήσιμη για την κάθε ένα από αυτά τα κράτη για διάφορους λόγους. Διεθνοπολιτικά ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, άρα ως διπλωματική γέφυρα, γεωγραφικά σε θέση – αρμό για τον συνολικό αλλά και τους επιμέρους σχεδιασμούς, επιχειρησιακά ως ναυτική δύναμη και με ισχυρή αεροπορία, εμπορικά ως δίαυλος και γενικά για μία σειρά από λόγους που η τρέχουσα ιστορική φάση συναρμόζει προς όφελός μας. Αυτό, σε μία περίοδο που η Τουρκία δημιουργεί τα αντίθετα αντανακλαστικά.<br /><br />Κοινώς, είναι μία ευκαιρία από αυτές που παρουσιάζονται κάθε εκατό η και περισσότερα χρόνια. Υπάρχει πεδίο μεγάλου γεωπολιτικού comeback της Ελλάδας το οποίο τουλάχιστον το υπουργείο Εξωτερικών υπό την παρούσα ηγεσία φαίνεται να αντιλαμβάνεται και να αξιοποιεί καταλλήλως. Αρκεί να ξεπεράσουμε κάποιους σοβαρούς κάβους όπως αυτός που στήνεται στο Κυπριακό και να μην ναυαγήσουμε εκεί. Για το συγκεκριμένο θα επανέλθουμε διότι στο Κυπριακό θα παιχθεί το μέλλον του ελληνισμού το αμέσως επόμενο διάστημα.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pagenews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Μία δύσκολη αλλά με ευκαιρίες γεωπολιτική συγκυρία

Λάμπρος Καλαρρύτης «Η Τουρκία προσπαθεί να προσβάλει την Ελλάδα και την Αίγυπτο με μία φανταστική συμφωνία για θαλάσσιες περιοχές». Είναι ο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Στη Σούδα τα F-15 της Σαουδικής Αραβίας το Σάββατο: Έμπρακτη ανταπόδοση φιλίας του αραβικού κόσμου…

<img height="349" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210308231715_F15.jpg" width="640" /><br /><br />Η ανταπόδοση της επαναπροσέγγισης και των φιλικών- συμμαχικών σχέσεων που αναπτύσσονται με τον αραβικό κόσμο παίρνουν σάρκα και οστά καθώς μετά τα F-16 Block 60 των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, στην 115 Πτέρυγα Μάχης από το πρωί της Τρίτης φτάνουν Σαουδάραβες, ενώ το Σάββατο στον διάδρομο προσγείωσης της κρητικής πτέρυγας θα προσγειωθούν έξι F-15 SA Eagle της RSAF.<br /><br />Εκτός από την πολιτική σε κορυφαίο επίπεδο, την διπλωματική επαναπροσέγγιση με τις χώρες του κόλπου, παρατηρείται και η ανάπτυξη της αμυντικής συνεργασίας, κάτι που επαληθεύεται και με την άφιξη των Αραβικών F-15 στη Σούδα.<br /><br />Από το πρωί της Τρίτης το πρώτο VIP αεροσκάφος της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Σαουδικής Αραβίας θα τροχοδρομήσει στην 115 Πτέρυγα Μάχης, ενώ από το πρωί της Τετάρτης έως την Παρασκευή θα υπάρχουν πτήσεις Cargo με C-130 που μεταφέρουν προσωπικό εδάφους, πιλότους των μαχητικών αεροσκαφών F-15 και οτιδήποτε χρήσιμο αναλώσιμο απαιτείται για το διάστημα που θα μείνουν στην Κρήτη τα στελέχη της RSAF .<div><br />Το Σάββατο αναμένεται η υποδοχή του Comao των F-15 Saudi Advanced Eagle της Royal Saudi Air Force στη Σούδα κι από τις 16 Μαρτίου πιθανά έως τα τέλη του μήνα, τα «μπλε φτερά» αναμένεται ότι θα βάλουν πολλές εξόδους μαζί με τον διαφορετικό τύπο μαχητικού που φιλοξενούν σ’ όλο το εύρος του FIR Αθηνών. Η απόφαση για την αποστολή της πολυπληθούς αποστολής των Σαουδαράβων ήδη από τις αρχές του χρόνου, όπου έγινε γνωστό το «deal» αυτής της συνεκπαίδευσης, προκάλεσε εκνευρισμό στη γείτονα με την εφημερίδα hurriyet να σημειώνει ότι πρόκειται για μια απόφαση που την «χρεώνουν» στον πρίγκιπα Μπιν Σαλμάν.<br /><br />H διμερής εκπαίδευση με τα Ελληνικά φτερά είναι ένα σαφές άνοιγμα των Αράβων, με επιδίωξη την συν αντίληψη με μια Νατοϊκή χώρα και ταυτόχρονα εντάσσεται και στο πλαίσιο της εξαμερούς «philias», με τα κοινά συμφέροντα στην Αν. Μεσόγειο και πέρα από αυτήν.<br /><br />Σαφώς η Σαουδική Αραβία βλέπει φιλικά την Ελλάδα σ’ ότι αφορά τις ενεργειακές επιδιώξεις στην περιοχή και την ίδια στιγμή έχει στοχοποιήσει την Άγκυρα που επιχειρεί την επέκτασή της με επιθετικό τρόπο και παρεμβατισμό στον αραβικό κόσμο.<br /><br />Τα ανοίγματα που έχει κάνει η γείτονα θεωρούνται από τον Αραβικό κόσμο και το Ριάντ, λίαν επικίνδυνα για την επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. Η προσέγγιση Ελλάδας- Σαουδικής Αραβίας και Κύπρου αντισταθμίζει τις τουρκικές αξιώσεις και είναι σαφές το μήνυμα που εκπέμπεται από αυτές τις συμμαχίες.</div><div><br />Μετά τις ΗΠΑ η RSAF ψήφισε HAF…<br /><br />Πάντως η ψήφος στην HAF από την Σαουδική Αραβία δείχνει ότι οι Άραβες μετά τ’ αμερικανικά φτερά που επανειλημμένως έχουν λάβει μέρος στην διασυμμαχική άσκηση RED FLAG, ψηφίζουν την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία που έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη.<br /><br />Οι ιπτάμενοι της Σαουδικής Αραβίας όπως και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έχουν εκπαιδευτεί εξ ολοκλήρου στις ΗΠΑ κι έχουν απορροφήσει πλήρως την αμερικανική αεροπορική κουλτούρα.<br /><br /> <img height="426" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210308231816_F15-2.jpg" width="640" /></div><div><br /></div><div>Η συνεκπαίδευση με τα F-15 της Σαουδικής Αραβίας είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Έλληνες ιπταμενους να βρεθούν δίπλα αλλά και απέναντι από ένα μαχητικό 4,5 γενιάς με κορυφαίες δυνατότητες.<br /><br />Επιχειρούν δε στην Υεμένη κατά των ανταρτών που είναι αυτονομιστικό κίνημα, υποστηριζόμενο από την Τεχεράνη. Έχουν εμπλακεί σε εκτεταμένες αεροπορικές επιχειρήσεις τον τελευταίο χρόνο κι έχουν χάσει ένα F-15 από αντιαεροπορικά πυρά.<br />Σε επίπεδο συνεκπαίδευσης, οι Σαουδάραβες καλούνται να βρεθούν στο φτερό, αλλά κι απέναντι από μια πολεμική αεροπορία που είναι από τις κορυφαίες στο ΝΑΤΟ. Για τους Σαουδάραβες είναι ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον που καλούνται να επιχειρήσουν κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ίδιους. Τα «γεράκια» της Πολεμικής Αεροπορίας έχουν εμπειρία Comao με F-15, τόσο με Αμερικανικά όπου συχνά προσγειώνονται στη Σούδα, αλλά και με τη συμμετοχή τους στον “Ηνίοχο” εδώ και αρκετά χρόνια.<br /><br />Το F-15 SA Eagle είναι ένα μαχητικό ιδιαίτερα υψηλών επιδόσεων, σαφώς σ’ ότι αφορά τις ικανότητες στον εναέριο αγώνα αλλά και στις αποστολές αέρος- εδάφους. Θεωρείται δικαίως από τους κορυφαίους τύπους αεροσκαφών 4,5 γενιάς, με δυνατότητες που προσομοιάζουν εκείνες των νεοαποκτηθέντων από την Ελλάδα γαλλικών Rafale.<br /><br />Οι αποστολές που σχεδιάζονται, όπως σημειώνεται από το αεροπορικό επιτελείο, περιλαμβάνουν μαχητικά αεροσκάφη απ’ όλες τις πολεμικές μοίρες της HAF.<br /><br />Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σαουδική Αραβία προχώρησε στην πλήρη ομογενοποίηση του στόλου των F-15. Αγόρασε 84 καινούρια με όλες τις σύγχρονες ηλεκτρονικές δυνατότητες που έχει το συγκεκριμένο μαχητικό και προχώρησε στην αναβάθμιση ακόμη 84 παλαιότερων F-15 Strike Eagle στο επίπεδο «Advanced Eagle». Αυτή η κίνηση βεβαίως κόστισε 15 δις και με τον πλήρη οπλισμό έφτασε τα 18.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Στη Σούδα τα F-15 της Σαουδικής Αραβίας το Σάββατο: Έμπρακτη ανταπόδοση φιλίας του αραβικού κόσμου…

Η ανταπόδοση της επαναπροσέγγισης και των φιλικών- συμμαχικών σχέσεων που αναπτύσσονται με τον αραβικό κόσμο παίρνουν σάρκα και οστά καθώς μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η “παρακμή” της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας και οι φρεγάτες για το ΠΝ!

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/US-Navy-receives-10th-Freedom-variant-Littoral-Combat-Ship-LCS-19_001.jpg"><img height="427" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/US-Navy-receives-10th-Freedom-variant-Littoral-Combat-Ship-LCS-19_001-696x464.jpg" width="640" /></a><br /><br />Τα πολλά “λάθη” που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στα “προϊόντα” της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, δημιουργούν σκέψεις για τις αιτίες που τα προκαλούν και οδηγούν σε συμπεράσματα -ίσως πρόωρα- για την παρακμή της. Προφανώς ως “μόνιμοι πελάτες” αυτής της βιομηχανίας πρέπει να προβληματιστούμε.<br /><br />Ο <a href="https://www.thenation.com/authors/william-astore/">William Astore</a> σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο <a href="https://www.thenation.com/">thenation.com</a>, αναλύει τις αιτίες των αποτυχημένων αμερικανικών εξοπλιστικών προγραμμάτων και τις αποδίδει στις κακές επιλογές προσώπων, κάνοντας λόγο “για κακούς στρατηγούς, με κακή απόδοση” αλλά και για τους ατελείωτους πολέμους που κοστίζουν μια περιουσία. Οι παθογένειες του συστήματος που περιγράφει είναι εντυπωσιακές.<br /><br />Επικεντρώνουμε σ΄ όσα αναφέρει για το Ναυτικό, για λόγους που είναι ευνόητοι. Αυτή τη περίοδο παρακολουθούμε ένα σήριαλ για τις νέες φρεγάτες του ΠΝ. Οι Αμερικανοί κινούνται δυναμικά για να μας τις πουλήσουν. Τι γράφει το thenation.com:<br /><br />“…Και μιλώντας για τα αποτυχημένα πλοία, ας μην ξεχνάμε τα Littoral Combat (LCS), τα οποία έχουν κερδίσει το παρατσούκλι «μικρά κακά πλοία». Ένα σοβαρό ελάττωμα σχεδιασμού πρόωσης μπορεί να καταλήξει να τα μετατρέψει σε «σωρούς πλωτών σκουπιδιών», έγραψε πρόσφατα ο δημοσιογράφος αμυντικών θεμάτων Jared Keller. Το Ναυτικό αγόρασε 10 από αυτά για περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια το καθένα, με μελλοντικές παραγγελίες σε αναμονή. Η Lockheed Martin είναι ο κύριος εργολάβος, ο ίδιος υπεύθυνος για τα F-35.<div><br />Δυστυχώς για το Πολεμικό Ναυτικό, τα προβλήματα ήταν τόσο σοβαρά που το πρόγραμμα ακυρώθηκε μετά την κατασκευή μόνο τριών πλοίων. (Το Πολεμικό Ναυτικό αρχικά σχεδίαζε να κατασκευάσει 32 από αυτά.). Προβλήματα υπάρχουν με το ραντάρ και τον κύριο εξοπλισμό τους. Συνολικά, το Πολεμικό Ναυτικό ξόδεψε 22 δισεκατομμύρια δολάρια για μια αποτυχημένη ιδέα «επόμενης γενιάς», που ακόμη και το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο δεν μπορούσε να συνεχίσει να το δικαιολογεί”.<br />Δεν είναι το μοναδικό δημοσίευμα που θα έπρεπε να έχει βάλει σε σκέψεις το ΥΠΕΘΑ και την κυβέρνηση γενικότερα. Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: οι αποφάσεις για τους εξοπλισμούς λαμβάνονται στο Μαξίμου και δυστυχώς φαίνεται ότι στα κριτήρια δεν συμπεριλαμβάνονται πρωτίστως οι επιχειρησιακές ανάγκες του Στόλου. Η “εξοπλιστική διπλωματία” φαίνεται να καθορίζει τις αποφάσεις και αυτό έχει αποδειχτεί αναποτελεσματικό σε άλλες εποχές. Τώρα είναι και επικίνδυνο.<br />Η επιλογή της κυβέρνησης να “μηδενίσει το κοντέρ” των διαπραγματεύσεων με τους Γάλλους που έχουν ιστορία …12 χρόνων και να δεχτεί να εξετάσει τις προτάσεις των ΗΠΑ έχει μέχρι στιγμής ένα βέβαιο αποτέλεσμα: καθυστερήσεις.</div><div><br />Αν η πρόταση είχε πραγματικό ενδιαφέρον ,ουδείς βεβαίως θα μπορούσε να πει το παραμικρό. Μ΄ όλα αυτά που έχουν δημοσιοποιηθεί όμως ποιος ο λόγος της καθυστέρησης;<br />Ο πρωθυπουργός δημοσίως έχει δεσμευτεί βεβαίως ότι η απόφαση για το επόμενο πλοίο του ΠΝ θα ληφθεί εντός του πρώτου εξαμήνου του 2021. Υπάρχει ακόμη χρόνος, αλλά δεν διαπιστώνουμε να υπάρχει και διάθεση για αποφάσεις.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η “παρακμή” της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας και οι φρεγάτες για το ΠΝ!

Τα πολλά “λάθη” που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στα “προϊόντα” της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, δημιουργούν σκέψεις για τις αιτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το “τεχνικό θέμα” με την Αίγυπτο, τα ερωτήματα και το “φθάνει πια” με την απόκρυψη γεγονότων!

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/egypt_symfvnia.png"><img height="404" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/egypt_symfvnia-696x439.png" width="640" /></a><br /><br /><div>Όταν το Militaire.gr έγραψε στις 23 Φεβρουαρίου για το θέμα που είχε προκύψει με την Αίγυπτο και τα “οικόπεδα” της πολλοί έσπευσαν να το απαξιώσουν . Όσο οι ημέρες περνούσαν κι άλλα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν αλλά η κυβέρνηση συνέχισε να παριστάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Μετά από τις δηλώσεις Τσαβούσογλου, ήταν εμφανές ότι “κάτι έτρεχε” και σίγουρα κάποιοι άρχισαν να τρέχουν! Ο πρωθυπουργός μίλησε με τον Αιγύπτιο πρόεδρο και ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας ταξίδεψε χθες στο Κάϊρο και συναντήθηκε με τον Αιγύπτιο ομόλογο του. Επέστρεψε καθησυχασμένος ότι πρόκειται για “τεχνικό θέμα” και σήμερα υπάρχουν και σχετικά δημοσιεύματα σε φιλικές προς την κυβέρνηση εφημερίδες. Μακάρι να είναι έτσι…<br />Εξακολουθώντας να ακούμε ,να διαβάζουμε και να ενημερωνόμαστε από τους επαγγελματίες ,αναδημοσιεύουμε το κείμενο που έγραψε στη προσωπική του σελίδα ο Υποναύαρχος ε.α και πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών Στέλιος Φενέκος. Διαφωτιστικό και για την υπόθεση που έχει προκύψει με την Αίγυπτο, αλλά και για τον τρόπο που η κυβέρνηση χειρίζεται αυτά τα θέματα.<br /><br />Γράφει ο Σ.Φενέκος:<br /><br />Όταν πριν μερικές ημέρες υπήρξε η ανακοίνωση της Αιγύπτου για την οριοθέτηση των οικοπέδων και πέραν της οριοθετημένης μεταξύ μας ΑΟΖ, η κυβέρνηση προσπάθησε να το υποβαθμίσει (το ίδιο και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ) όπως κατά κόρον συμβαίνει για πολλά θέματα, λες και στην σημερινή εποχή της πρόσβασης στην πληροφορία από πολλές και διαφορετικές πηγές μπορεί κανείς να ελπίζει ότι μπορεί να το επιτύχει.<br />Πέραν τούτου, ήταν δεδομένο ότι το γεγονός θα αποκαλυπτόταν από την Τουρκία, η οποία θα προσπαθούσε να το εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά (όπως φοβάμαι και όχι μόνο) και όντως το έκανε.<br /><br />Μόλις υπήρξε η ανακοίνωση Τσαβούσογλου ότι η Αίγυπτος σέβεται τις Τουρκικές θέσεις, τότε άρχισε να ανησυχεί η κυβέρνηση για το γεγονός, παρά το ότι αρκετές ημέρες πριν κάποιοι είχαμε έγκαιρα επισημάνει για τους κινδύνους αυτής της οριοθέτησης, για το ότι η ….αστοχία αυτή θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την Τουρκία.<br />Και έγινε. Και τότε ξαφνικά όλοι κατάλαβαν ότι το θέμα είναι σοβαρό για να το υποβαθμίζουν.<br /><br />Αναγκάστηκε λοιπόν να ενεργοποιηθεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τηλεφωνώντας στον Σίσι (έστω και καθυστερημένα) και ο κ. Δένδιας αναγκάσθηκε να πάει στην Αίγυπτο για να διευθετήσει το ζήτημα.<br /><br />Και τι δηλώνει αμέσως μετά την επίσκεψη;<br />” Το ζήτημα είναι τεχνικό και έτσι θα αντιμετωπισθεί”.<br />1. Συμφωνούμε επί της αρχής, αλλά πως όμως;<br />– Θα διορθώσει η Αίγυπτος το ανακοινωθέν, αφαιρώντας τα συγκεκριμένα οικόπεδα; Όχι.<br />– Θα εκδώσει νέο ανακοινωθέν άμεσα, όπου θα αντικαθιστά το παλιό χωρίς τα συγκεκριμένα οικόπεδα; Όχι.<br />2. Αλλά πως;<br />– Όταν θα ξεκινήσει ο δημόσιος διαγωνισμός για την εκχώρηση των οικοπέδων σε εταιρείες, απλά δεν θα έχουν συμπεριληφθεί τα συγκεκριμένα οικόπεδα προς εκχώρηση.<br />3. Αυτό τι σημαίνει;<br />– Ότι δεν θα υπάρχουν;<br />– Ότι θα πάψει να σηματοδοτεί η μη ακυρωθείσα οριοθέτηση κάτι που δεν θα το εκμεταλλεύεται η Τουρκία;<br />4. Υπάρχει κάποιος εχέφρων που να θεωρεί ότι η Τουρκία δεν θα συνεχίσει να το εκμεταλλεύεται;<br />5. Άρα τι σόϊ τεχνική λύση δίνεται, επειδή ελπίζουμε ότι στο βάθος χρόνου θα αποδυναμωθεί από μόνη της η συγκεκριμένη οριοθέτηση; Αποδυναμώθηκε δηλαδή η οριοθέτηση των οικοπέδων 4, 5, και 1 της Κύπρου που δεν τα έχει εκχωρήσει ακόμη σε εταιρείες;<br />Όπως έχω πολλές φορές επισημάνει, μόνο η προσφυγή στο ΔΔΧ (ή του Αμβούργου) της Ελλάδος, της Κύπρου και της Αιγύπτου για την οριοθέτηση της μη οριοθετημένης περιοχής στην Ανατολική Μεσόγειο θα είναι η Λυδία λίθος στα εξαιρετικά δυσεπίλυτα προβλήματα της περιοχής.<br />Και όσο καθυστερούμε να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση τόσο θα δυσχεραίνουν οι συνθήκες για μας.<br />Αυτό όμως που αρνούμαι να δεχθώ αδιαμαρτύρητα είναι η απόκρυψη και η καταφανής παραποίηση σημαντικών γεγονότων, τα οποία επηρεάζουν δυσμενώς τα συμφέροντα της χώρας και ακόμη χειρότερα όταν τα μαθαίνουμε από άλλους.<br />ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Το “τεχνικό θέμα” με την Αίγυπτο, τα ερωτήματα και το “φθάνει πια” με την απόκρυψη γεγονότων!

Όταν το Militaire.gr έγραψε στις 23 Φεβρουαρίου για το θέμα που είχε προκύψει με την Αίγυπτο και τα “οικόπεδα” της πολλοί έσπευσαν να το απα...

Διαβάστε την συνέχεια

''Κλαίνε'' οι Τούρκοι: ''Χάσαμε από Αίγυπτο-Ελλάδα

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-03/sisimitsoserdogan_720%20%281%29%20%282%29_0.jpg?itok=SVVI7Xai" width="640" /><br /><br /><b>Ανδρέας Μουντζουρούλιας</b><br />Παραδοχή ήττας έχουμε από τα τουρκικά ΜΜΕ. Ερντογανικοί και Κεμαλιστές αναφέρουν πως η Τουρκία δεν κατάφερε να πείσει την Αίγυπτο. <br /><br />''Δεν καταφέραμε να πείσουμε την Αίγυπτο στι θέμα της ΑΟΖ. Η Ελλάδα κινήθηκε γρήγορα'', αναφέρουν οι Τούρκοι σε τηλεοπτικές εκπομπές τους. ''Οι Αιγύπτιοι αρνήθηκαν τις τουρκικές προτάσεις, ηττηθήκαμε.'' <br /><br />Ο χάρτης που δημοσιεύουμε, είναι ο νέος επίσημος αιγυπτιακός, μετά την επίσκεψη Δένδια τη Δευτέρα στο Κάιρο, με τα θαλάσσια Οικόπεδα της Αιγύπτου στην Ανατολική Μεσόγειο. Όπως μπορείτε να δείτε, το επίμαχο Οικόπεδο EGY-MED-W18, που είχε οριοθετηθεί βόρεια και ανατολικά του 28ου μεσημβρινού στη «γραμμή» της Τουρκίας, «κόπηκε». Δηλαδή, το αιγυπτιακό θαλάσσιο Οικόπεδο περιορίστηκε δυτικά του 28ου μεσημβρινού, όπου Ελλάδα και Αίγυπτος οριοθέτησαν, ενώ ανατολικά του 28ου δεν υπάρχει Οικόπεδο.<br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-03/xartisssss-768x480.jpg?itok=l95vO30f" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="760" height="400" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-03/xartisssss-768x480.jpg?itok=l95vO30f" width="640" /></a><br />Το πρόβλημα πήγε να δημιουργηθεί όταν η αιγυπτιακή κρατική εταιρεία πετρελαίου δημοσίευσε χάρτες με περιοχές για έρευνες ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, σε μια περιοχή εφαπτόμενη στη ζώνη όπου η Αγκυρα ισχυρίζεται ότι έχει κυριαρχικά δικαιώματα και έχει μονομερώς προσδιορίσει ως οριογραμμή της υποτιθέμενης τουρκικής υφαλοκρηπίδας.<br /> <br />Στο πλαίσιο της προσπάθειας για προπαγανδιστική εκμετάλλευση της αρχικής αιγυπτιακής αβλεψίας, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου έφτασε στο σημείο να προαναγγείλλει υποτιθέμενες διπαργαματεύσεις με την Αίγυπτο για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, την ώρα που το Κάιρο προειδοποιούσε την Άγκυρα -στο πλαίσιο συνεδρίασης του Αραβικού Συνδέσμου- ότι όπως το πάει η Τουρκία με την εμπλοκή της σε Λιβύη και Συρία κινδυνεύει με καταστροφή. <br /><br /> <iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="365" src="https://www.youtube.com/embed/sHsKgNgTXjw" width="700"></iframe><br /><br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="365" src="https://www.youtube.com/embed/utIouseqkOg" width="700"></iframe><br /><br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="365" src="https://www.youtube.com/embed/Swke65XLN2o" width="700"></iframe><br /><br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

''Κλαίνε'' οι Τούρκοι: ''Χάσαμε από Αίγυπτο-Ελλάδα

Ανδρέας Μουντζουρούλιας Παραδοχή ήττας έχουμε από τα τουρκικά ΜΜΕ. Ερντογανικοί και Κεμαλιστές αναφέρουν πως η Τουρκία δεν κατάφερε να πείσε...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η Τουρκία έχει αποπλεύσει από τη Δύση – Ο νεοοθωμανισμός δεν είναι παρένθεση

<br /><br /><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/07/agia-sofia-imamis-xifos.jpg" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Μετά από 19 σχεδόν χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν έχει αλλάξει ριζικά την Τουρκία. Με αυτή την έννοια, αυτό που συνέβη στη γειτονική χώρα είναι πραγματική επανάσταση, έστω κι αν ο τρόπος που έγινε διαφέρει ποιοτικά από τις κλασικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα. Το γεγονός ότι κατά κανόνα οι δυτικές ηγεσίες εθελοτυφλούν, δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει.<br /><br />Πώς, όμως, είναι δυνατόν η ιδεολογική οπτική και το προσωπικό πολιτικό συμφέρον ενός ηγέτη να μπορούν να επιφέρουν μία τόσο μεγάλη στροφή στον γεωπολιτικό προσανατολισμό μία χώρας; Μετά από δεκαετίες πρόσδεσης στη Δύση, οι οποίες διαμόρφωσαν αντιλήψεις, επιρροές και συμφέροντα, γιατί δεν υπήρξαν ισχυρές αντιστάσεις από τις εκεί παραδοσιακές άρχουσες ελίτ;<br /><br />Το ερώτημα είναι καίριο και για να απαντηθεί πρέπει να ληφθούν υπόψη δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι η παραδοσιακή σχέση της τουρκικής οικονομικής ελίτ με την πολιτική εξουσία, σε συνδυασμό με την ατροφική “κοινωνία των πολιτών” στην Τουρκία. Ο δεύτερος είναι οι τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί από το 2002, όταν κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.<div><br />Η επιχειρηματική τάξη<br /><br />Τόσο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όσο και στη συνέχεια στην Τουρκική Δημοκρατία, οι μεγάλοι επιχειρηματίες ασκούσαν συγκριτικά με τη Δύση πολύ μικρή πολιτική επιρροή. Και στις δύο περιόδους, η πολιτική εξουσία είχε απολύτως το πάνω χέρι, επειδή έλεγχε το κράτος. Στην οθωμανική περίοδο ήταν ο σουλτάνος, που και θεσμικά είχε απόλυτη εξουσία επί των υπηκόων του, ανεξαρτήτως του πλούτου που αυτοί κατείχαν.<br /><br />Μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας το 1923, την πολιτική εξουσία κατείχε –στο πλαίσιο ενός αυταρχικού καθεστώτος που χαρακτηριζόταν από έντονο κρατισμό– η υπό τον Κεμάλ ομάδα των στρατιωτικών που ηγήθηκε του πολέμου και της ίδρυσης του εθνικού κράτους, το οποίο διαδέχθηκε την αυτοκρατορία. Οι επιχειρηματίες της εποχής δεν είχαν το περιθώριο να διεκδικήσουν μερίδιο επιρροής. Ήταν, άλλωστε, σχετικά αδύναμοι. Αυτό δεν άλλαξε πολύ μεταπολεμικά, όταν, για να προσαρμοσθεί στα δυτικά πρότυπα, η Τουρκία υιοθέτησε τον πολυκομματισμό.<br /><br />Σταδιακά, στη γειτονική χώρα αναπτύχθηκαν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι με μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό ίχνος. Στη διαπλοκή τους με την πολιτική ελίτ, όμως, δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν το πάνω χέρι. Αυτό δεν άλλαξε, στα χρόνια που κυβερνά το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Πολύ περισσότερο, όταν ο Ερντογάν συγκρότησε το δικό του καθεστώς. Φρόντισε, μάλιστα, ακριβώς για να στείλει το μήνυμα σε όλους, να εξοντώσει με εμβληματικό τρόπο αντίθετους μεγαλοεπιχειρηματίες, ειδικά έναν μεγαλομιντιάρχη που είχε σταθεί απέναντί του.</div><div><br />“Αγαπημένο παιδί” της Δύσης ο Ερντογάν<br /><br />Αρχικά, ο Ερντογάν ήταν το “αγαπημένο παιδί” της Δύσης. Μετατράπηκε σταδιακά σε πρόβλημα, όταν άρχισε να ξεδιπλώνει τη δική του ατζέντα για τον ρόλο της Τουρκίας. Τότε φάνηκε ότι δεν την οραματιζόταν ούτε σαν ακροτελεύτιο κρίκο στο δυτικό σύστημα ασφαλείας, ούτε σαν “γέφυρα” της Δύσης προς τον μουσουλμανικό κόσμο, όπως φαντασιώνονταν η κυβέρνηση Ομπάμα και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τότε φάνηκε πως ο Ερντογάν ήθελε την Τουρκία αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, η οποία να κάνει παιχνίδι για τον εαυτό της.<br /><br />Ο Ερντογάν ξεδίπλωσε την ατζέντα του από το 2012, μετά την οριστική νίκη του στον δεκαετή άτυπο πόλεμο με το μετακεμαλικό “βαθύ κράτος”. Όταν οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν την τάση γεωστρατηγικής αυτονόμησής του, του έστειλαν το απειλητικό μήνυμα με την έρευνα για διαφθορά που διεξήγαγε το ελεγχόμενο από τους ίδιους δίκτυο Γκιουλέν στους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους.<br /><br />Αντί, όμως, ο Ερντογάν να σπεύσει να υποκύψει και να προσαρμοσθεί, κήρυξε τον πόλεμο και άρχισε να ξηλώνει το δίκτυο Γκιουλέν και με αυτό το πρόσχημα όλα τα δυτικά δίκτυα που διακινούσαν την επιρροή των Αμερικανών και Ευρωπαίων στην Τουρκία. Έτσι φθάσαμε στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, το οποίο έδωσε τη νομιμοποιητική βάση για μαζικές εκκαθαρίσεις σ’ όλο το εύρος των κρατικών μηχανισμών και όχι μόνο.<br /><br />Για να ξηλώσει τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά δίκτυα επιρροής, ο Ερντογάν έπαιξε δυνατά όχι μόνο το χαρτί της συνωμοσίας του Γκιουλέν, αλλά και το –με βαθιές ιστορικές ρίζες στην τουρκική κοινωνία– αφήγημα ότι η Δύση μεθοδεύει τον ακρωτηριασμό της Τουρκίας. Καλλιέργησε αυτό το αφήγημα, επικαλούμενος την αμερικανική υποστήριξη προς τους Κούρδους της Συρίας σαν απόδειξη ότι δρομολογείται η δημιουργία κουρδικού κράτους.</div><div><br />Το συγκρότημα εξουσίας του Ερντογάν<br /><br />Αποτέλεσμα όλων αυτών και ειδικά του αποτυχημένου πραξικοπήματος ήταν, επίσης, ότι η Τουρκία οδηγήθηκε σε μία δεύτερη μεταπολίτευση. Η πρώτη ήταν η δεκαετής μετάβαση από το μετακεμαλικό καθεστώς στο νεοοθωμανικό. Η δεύτερη ήταν η μετάλλαξη του νεοοθωμανικού καθεστώτος σε ένα καθεστώς, όπου δεσπόζει η προσωπικότητα του Ερντογάν και γύρω της έχουν συσπειρωθεί οι αντιδυτικές δυνάμεις της Τουρκίας.<br /><br />Στο μετακεμαλικό καθεστώς κυριαρχούσε συλλογικά μία πολιτική-κρατική ελίτ, πλαισιωμένη από μία οικονομική-κοινωνική ελίτ. Στο νεοθωμανικό ρεύμα ο Ερντογάν ήταν ο ηγέτης, αλλά συγκυβερνούσε μία ηγετική ομάδα και ατύπως από κοινού με το δίκτυο Γκιουλέν. Σήμερα το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι ήταν πριν 10-15 χρόνια.<br /><br />Ηγετικά στελέχη έχουν περιθωριοποιηθεί, ενώ άλλα, όπως π.χ. οι Γκιούλ, Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου έχουν στραφεί εναντίον του Ερντογάν. Θεωρούν όχι αδικαιολόγητα ότι η απομάκρυνση από τη Δύση θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για την Τουρκία. Την ανησυχία αυτή συμμερίζονται πολλοί στις παραδοσιακές άρχουσες ελίτ της χώρας, αλλά είναι ανίσχυροι να επηρεάσουν τα πράγματα, φοβούμενοι ότι θα κατηγορηθούν σαν μέρος της “συνωμοσίας” του Γκιουλέν.<br /><br />Ο Ερντογάν, λοιπόν, από ηγέτης ενός ρεύματος έχει μετατραπεί σε άτυπο μονάρχη, σε αιρετό νεοσουλτάνο. Είναι ενδεικτικό ότι κατά κανόνα περιβάλλεται όχι από την παλιά φρουρά των στελεχών του κόμματός του, αλλά από συγγενείς και υποτακτικούς, καθώς και από εκείνα τα στελέχη του παραδοσιακού “βαθέος κράτους” που είναι φορείς αντιδυτικής ιδεολογίας, τους λεγόμενους ευρασιανιστές.</div><div><br />Η Τουρκία έχει χαθεί για τη Δύση<br /><br />Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα δεν ορίζονται και κατανοούνται συλλογικά από μία άρχουσα ελίτ, αλλά από το νεοσουλτάνο και την αυλή του. Με άλλα λόγια, το προσωπικό συμφέρον του Ερντογάν αναγορεύεται σε εθνικό συμφέρον της Τουρκίας. Είναι πεπεισμένος πως εάν επιστρέψει στο δυτικό “μαντρί” θα γίνει όμηρος. Τα αμερικανικά δίκτυα επιρροής θα ανασυσταθούν και πιθανότατα θα χρησιμοποιηθούν για να μεθοδευθεί η αποκαθήλωσή του.<br /><br />Με τον τρόπο αυτό προσδίδει ευρύτερες ιδεολογικοπολιτικές διαστάσεις στο τωρινό ρήγμα, το οποίο μόλις και μετά βίας κάλυπτε η ιδιότυπη και κατά πολλούς πολιτικά ανεξήγητη σχέση του με τον πρώην πρόεδρο Τραμπ. Η αντίθεση δεν είναι πλέον ανάμεσα στο αμερικανικό “βαθύ κράτος” και στον Ερντογάν. Δεν είναι μονοδιάστατα πολιτική. Είναι ταυτοχρόνως και πολιτισμική. Είναι ανάμεσα στη Δύση και στη “βαθιά Τουρκία”, έστω κι αν οι Δυτικοί, με την εξαίρεση του προέδρου Μακρόν, αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν.<br /><br />Αυτό φάνηκε καθαρά στην υπόθεση της Αγίας Σοφίας. Η μετατροπή του ιστορικού μνημείου σε τζαμί και όλη η τελετή της πρώτης μουσουλμανικής προσευχής με το ξίφος του ιμάμη παραπέμπουν σε συμβολική αναβίωση των θρησκευτικών πολέμων: από τη μία πλευρά το Ισλάμ κι από την άλλη η χριστιανική Δύση. Το ίδιο συνέβη με τις επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Γαλλία, οι οποίες και οδήγησαν τον Μακρόν να αναρτήσει τα σκίτσα του Charlie Hebdo σε δημόσια κτήρια.<br /><br />Ο νεοοθωμανισμός του Ερντογάν, ως ιδεολογία και πολιτικό κίνημα, δεν έχει σκοπό μόνο να κλείσει την ιστορική παρένθεση του κεμαλισμού και να επανασυνδέσει την Τουρκία με το οθωμανικό παρελθόν της. Ήρθε και με τη φιλοδοξία να μετατρέψει την Τουρκία σε ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου σε μία άρρητη, αλλά σαφή αντιδυτική κατεύθυνση.<br /><br />Μπορεί, λοιπόν, η οικονομική κρίση να έχει φθείρει την εικόνα του Ερντογάν, αλλά το ιδεολογικό αφήγημά του συνεχίζει να συγκινεί τη “βαθιά Τουρκία”. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ριζικά ακόμα κι αν η πολιτική φθορά του Τούρκου προέδρου ενταθεί. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία –τουλάχιστον όσο στο τιμόνι της θα βρίσκεται το καθεστώς Ερντογάν– έχει ήδη χαθεί για τη Δύση. Και επειδή έχει χαθεί όχι μόνο πολιτικά, αλλά βαθύτερα, στο πολιτισμικό επίπεδο, πιθανότατα να μην επανέλθει στο δυτικό “μαντρί” ούτε στη μετά-Ερντογάν εποχή.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί η Τουρκία έχει αποπλεύσει από τη Δύση – Ο νεοοθωμανισμός δεν είναι παρένθεση

Λυγερός Σταύρος Μετά από 19 σχεδόν χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν έχει αλλάξει ριζικά την Τουρκία. Με αυτή την έννοια, αυτό που συνέβη στη ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η σκοτεινή πλευρά των F-35 – Το προβληματικό υπερμαχητικό που σερβίρουν στην Ελλάδα

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/03/f-35.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Η Αθήνα συζητάει με την Ουάσινγκτον την αγορά μαχητικών F-35 επιβεβαίωσε την Πέμπτη ο Πάιατ. Η πώληση F-35 δεν μπορεί να γίνει έως ότου κατασκευαστεί κατάλληλη υποδομή στην Ελλάδα, δήλωσε ο πρέσβης. Ο αμερικανικός αεροδιαστημικός γίγαντας Lockheed Martin ανακοίνωσε ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον πέντε χρόνια για την ανάπτυξη αυτής της υποδομής.<br /><br />Μια σειρά από προβλήματα, όμως, στην Ουάσιγκτον έρχονται να αμφισβητήσουν τη χρησιμότητα του μεγαλύτερου εξοπλιστικού προγράμματος στην αμερικανική ιστορία. Ο αρχηγός της αμερικανικής Αεροπορίας υποστήριξε δημόσια την ανάγκη ανάπτυξης ενός προσιτού μαχητικού για να αντικαταστήσει τα F-16 και να συμπληρώσει τον μικρό στόλο των υπερσύγχρονων, αλλά δαπανηρών και αναξιόπιστων, F-35. Στόχος ένα μείγμα λίγων ακριβών πέμπτης γενιάς F-22 και F-35 και πολλών φθηνών “5ης γενιάς πλην”, εξήγησε ο πτέραρχος Τσαρλς Μπράουν.<br /><br />Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ένοπλων Δυνάμεων της Βουλής Δημοκρατικός Ανταμ Σμιθ κατακεραύνωσε το F-35, λέγοντας ότι πρέπει να «σταματήσουμε να πετάμε χρήματα στη συγκεκριμένη ποντικότρυπα. Τι μας δίνει το F-35; Υπάρχει τρόπος να μειώσουμε τις απώλειές μας; Υπάρχει τρόπος να μην συνεχίσουμε να ξοδεύουμε τόσα πολλά χρήματα για μια τόσο χαμηλή ικανότητα γιατί, όπως γνωρίζετε, το κόστος διατήρησης είναι υπερβολικό. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να καταλάβω πώς μπορούμε να αποκτήσουμε ένα μίγμα μαχητικών που είναι πιο οικονομικό. Και σας λέω τώρα ότι στόχος να βρούμε κάτι που θα μας κάνει να μην βασιστούμε στο F-35 για τα επόμενα 35 χρόνια».<br /><br />Πριν μια γενιά, οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανάπτυξη ενός προσιτού, ελαφριού μαχητικού για να αντικαταστήσει τα F-16. Μετά από πάνω από 20 χρόνια έρευνας, το σχεδιαζόμενο μαχητικό έγινε βαρύτερο και ακριβότερο, καθώς η αμερικανική Αεροπορία και η κατασκευάστρια εταιρεία ενσωμάτωνε όλο και περισσότερες νέες τεχνολογίες. Τελικά το βάρους 25 τόνων F-35 έχει μετατραπεί στο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει. Και τώρα οι ΗΠΑ χρειάζονται ένα νέο μαχητικό για να λύσει το πρόβλημα F-35, όπως λένε αξιωματικοί και αναλυτές.<div><br />Πάνω από 1 τρισ. το πρόγραμμα F-35<br /><br />Το πρόγραμμα των F-35 αναμένεται να στοιχίσει πάνω από ένα τρισ. δολάρια κατά τη διάρκεια της 60χρονης ζωής του. Είναι, επίσης, η πιο φιλόδοξη διεθνής συνεργασία των ΗΠΑ, αφού οκτώ άλλα κράτη επενδύουν στην ανάπτυξη του αεροσκάφους. Οι υποστηρικτές του υποσχέθηκαν ότι το F-35 θα ήταν το όπλο που θα αλλάξει τη διεξαγωγή του πολέμου. Με άλλα λόγια, τόσα πολλά διακυβεύονταν που η ακύρωση του προγράμματος δεν ήταν επιλογή.<br /><br />Κι όμως για χρόνια φαινόταν σαν το F-35 να μην τα καταφέρνει. Βασικό πρόβλημα είναι ότι όλοι ήθελαν να κάνει τα πάντα. Το Lockheed Martin F-35 Lightning II είναι μια αμερικανική οικογένεια μονοθέσιων, μονοκινητήριων, πολλαπλών ρόλων μαχητικών αεροσκαφών παντός καιρού που προορίζεται να εκτελεί αποστολές τόσο αεροπορικής υπεροχής όσο και κρούσης, ηλεκτρονικού πολέμου, συλλογής πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης.<br /><br />Η Lockheed Martin είναι ο κύριος εργολάβος F-35, με κύριους συνεργάτες τις εταιρείες Northrop Grumman και BAE Systems. Το αεροσκάφος έχει τρεις κύριες παραλλαγές: για συμβατική απογείωση και προσγείωση F-35A (CTOL), για σύντομη απογείωση και κατακόρυφη προσγείωση το F-35B (STOVL) και το F-35C για χρήση από αεροπλανοφόρα (CV/CATOBAR).<br /><br /></div><div>Ήθελαν να κάνει πάρα πολλά<br /><br />Οι διαφορετικές εκδόσεις σήμαιναν διαφορετικές διαμορφώσεις, κινητήρες, πτέρυγες και ένα σωρό άλλες διαφορές, τόσες που βασικά πρόκειται για τρία διαφορετικά αεροσκάφη. Η αμερικανική Αεροπορία ήθελε 1.800 F-35 για να αντικαταστήσει τα παλαιότερα F-16 και A-10 και να αποτελέσει το χαμηλό άκρο ενός μίγματος μαχητικών χαμηλών-υψηλών επιδόσεων, με 180 δικινητήρια F-22 να αποτελούν το υψηλό άκρο. Η Αεροπορία και η Lockheed, όμως, απέτυχαν. «Προσπάθησαν να κάνουν το F-35 να κάνει πάρα πολλά», δήλωσε στο Forbes ο αναλυτής του προγράμματος Νταν Γκέιζερ.<br /><br />Η πολυπλοκότητα προσέθεσε κόστος κι αυτό επέβαλε καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις έδωσαν στους προγραμματιστές χρόνο για να προσθέσουν ακόμη περισσότερη πολυπλοκότητα στο σχεδιασμό. Οι προσθήκες πρόσθεσαν περισσότερο κόστος. Το κόστος είχε ως αποτέλεσμα περισσότερες καθυστερήσεις. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε.<br /><br />Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη πτήση του F-35, η αμερικανική Αεροπορία έχει μόλις 250 αεροσκάφη. Τώρα είναι πιθανές περικοπές στο πρόγραμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχηγός της αμερικανικής Αεροπορίας Μπράουν έχει αρχίσει να χαρακτηρίζει το F-35 μπουτίκ, μαχητικό υψηλών προδιαγραφών της τάξης του F-22. Η αεροπορία των ΗΠΑ ολοκλήρωσε την παραγωγή του F-22, παραλαμβάνοντας μόλις 195 αεροσκάφη.</div><div><br />Δεν έχει πιστοποιηθεί για εκτεταμένη παραγωγή<br /><br />Το πρόγραμμα ακόμη δεν έχει πιστοποιηθεί για εκτεταμένη παραγωγή, κάτι που θα μείωνε τις επικρίσεις και θα άνοιγε το δρόμο για περισσότερες παραγγελίες από το εξωτερικό, μειώνοντας την τιμή. Όμως, σύμφωνα με μνημόνιο (18-12-2020) που υπεγράφη από την υπεύθυνη προμηθειών του Πενταγώνου Έλεν Λορν, η απόφαση Milestone C (πιστοποιεί ότι το F-35 ολοκλήρωσε με επιτυχία την αρχική αξιολόγηση και πάει για παραγωγή) αναβάλλεται, χωρίς να οριστεί νέα ημερομηνία.<br /><br />Τεχνικά προβλήματα, πάντως, παραμένουν άλυτα. Τον Ιούνιο 2019 το Defense News ανέφερε ότι το F-35 αντιμετώπιζε τουλάχιστον 13 σοβαρές τεχνικές ανεπάρκειες κατά τη διάρκεια των επιχειρησιακών δοκιμών, όπως απότομες μεταβολές στην πίεση της καμπίνας, μερικές σπάνιες περιπτώσεις δομικής βλάβης σε υπερηχητικές ταχύτητες και απρόβλεπτη συμπεριφορά κατά την εκτέλεση ελιγμών.<br /><br />Τα F-35 που έχουν ήδη παραδοθεί έχουν αναδείξει νέα προβλήματα: υψηλό κόστος λειτουργίας (35.000 δολάρια ανά ώρα πτήσης), έλλειψη ανταλλακτικών και ανάγκη για νέα προσέγγιση στην ενημέρωση του λογισμικού. Αυτά τα προβλήματα απαιτούν επειγόντως λύσεις. Οι εμπλεκόμενοι αξιωματούχοι διαβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν θα εμποδίσει το πρόγραμμα να προχωρήσει. Το αμερικανικό κράτος, όμως, απαιτεί να επιλυθούν τα σοβαρά προβλήματα πριν αρχίσει η πλήρης παραγωγή.<br /><br />Η πρόβλεψη για υπερβολικά αισιόδοξες προδιαγραφές που δεν ήταν εφικτές αποτέλεσε το κυριότερο πρόβλημα, σύμφωνα με τον Tom Burbage, γενικό διευθυντή της Lockheed για το πρόγραμμα την περίοδο 2000-2013: «Η τεχνολογία να τα συνδυάσει όλα αυτά σε μια ενιαία πλατφόρμα ήταν πέρα από την εμβέλεια της βιομηχανίας εκείνη την εποχή».<br /><br />Ένα δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι την εποπτεία είχε η κατασκευάστρια εταιρεία, καθώς έπρεπε να συντονίζει προμήθειες από 1500 υποκατασκευαστές σχεδόν σε όλες τις Πολιτείες, αλλά και στο εξωτερικό. Το γεγονός ότι οι θέσεις εργασίας είναι κατανεμημένες σε πολλές εκλογικές περιφέρειες σημαίνει ότι οι βουλευτές και γερουσιαστές και των δύο κομμάτων δεν θέλουν να μειωθεί το πρόγραμμα και να χαθούν θέσεις εργασίας. Εξ ου και η ατάκα ότι το πρόγραμμα είναι “πολύ μεγάλο για να θανατωθεί”.<br /><br /></div><div>Τα συνεχιζόμενα τεχνικά προβλήματα<br /><br />Από τα 13 σημαντικά τεχνικά ζητήματα που είχαν αναφερθεί το 2019 (κατηγορία 1) υποβαθμίστηκαν σιωπηρά από το Πεντάγωνο πέντε από αυτά στην κατηγορία 2. Η ανεπάρκεια κατηγορίας 1 μπορεί να προκαλέσει θάνατο, σοβαρό τραυματισμό ή ασθένεια, απώλεια ή ζημιά στο αεροσκάφος ή τον εξοπλισμό του, περιορίζει κρίσιμα το αξιόμαχο του χειριστή και εμποδίζει το αεροσκάφος να αποδώσει καλά.<br /><br />Συγκριτικά, πρόβλημα κατηγορίας 2 απαιτεί παρακολούθηση, αλλά δεν επηρεάζει τις λειτουργίες. Η υποβάθμιση των προβλημάτων δεν σημαίνει ότι έχουν επιλυθεί. Εκπρόσωπος του προγράμματος δήλωσε ότι «δεν μπορεί να αποκαλύψει πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που αυτά τα προβλήματα επιλύθηκαν ή υποβαθμίστηκαν λόγω της διαβάθμισης ασφαλείας». Τα δε προβλήματα κατηγορίας 1 είναι απόρρητα.<br /><br />Από αυτά που αποκαλύφτηκαν για την υποβάθμιση στην κατηγορία 2 είναι το πρόβλημα του Αυτόνομου Συστήματος Πληροφοριών (ALIS), επειδή δεν πληροί τις απαιτήσεις διασφάλισης πληροφοριών. Το σύστημα αποτελεί την ραχοκοκαλιά του F-35. Χρησιμοποιείται από τους χειριστές σε όλα σχεδόν τα στάδια της πτήσης και της συντήρησης του Joint Strike Fighter. Το σύστημα χρησιμοποιείται για τον προγραμματισμό και την αποστολή αποστολών, την παραγγελία ανταλλακτικών, τη συντήρηση μέσω επισκευών και την προβολή τεχνικών δεδομένων και παραγγελιών εργασίας.<br /><br />Επίσης, λανθασμένα δεδομένα αποθέματος συνεχίζουν να καθηλώνουν F-35. Η ροή ανταλλακτικών από τόσους προμηθευτές καθυστερεί. Kάποια αεροσκάφη που αντιμετώπισαν πρόβλημα με τις καλύπτρες μένουν στο έδαφος για πάνω από ένα χρόνο. Επίσης τα F-35B και F-35C παρουσίασαν ασυνήθιστη πλευρική και διαμήκη απόκριση ελέγχου πάνω από γωνία προσβολής 20 μοιρών. Ταυτόχρονα υπήρχαν απροσδόκητα όρια ώσης στην πτήση κατά τις ζεστές μέρες.</div><div><br />Θέλουμε τα F-35;<br /><br />Η απόφαση αγοράς ενός τόσο ακριβού και πολύπλοκου συστήματος είναι πολύ σοβαρή απόφαση για κάθε Πολεμική Αεροπορία. Το F-35 αντιμετωπίζει σωρεία προβλημάτων (πάνω από 800 πέραν των κατηγοριών 1 και 2). Σχεδιασμένο σαν πολυεργαλείο, το F-35 δυσκολεύεται να παίξει τους ρόλους του καλά. Η τοποθέτηση του οπλισμού σε εσωτερικές αποθήκες για να διατηρηθεί η ικανότητα στελθ (αόρατο από τα ραντάρ), επιτρέπει την μεταφορά μόνο δύο βομβών.<br /><br />Αν πρέπει να προστεθούν εξωτερικά όπλα, το στελθ σχεδόν εξαφανίζεται. Η δε προσαρμογή εξωτερικών πυλώνων ενδέχεται να επηρεάσει την επίστρωση με ειδική επίχριση. Αν η εξωτερική επίχριση φθαρεί, ή γρατζουνιστεί, το αεροσκάφος πρέπει να μεταβεί σε ειδικό εργαστήριο σε άλλη χώρα, για να αφαιρεθεί και να επανατοποθετηθεί η επίστρωση.<br /><br />Όλα τα παραπάνω προκύπτουν από αμερικανικές πηγές κι όχι από ανταγωνιστές. Γι’ αυτό και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από όσους θέλουν να εντάξουν το F-35 στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Πολύ περισσότερο όταν η κατασκευάστρια εταιρεία λέει ότι η κατασκευή υποδομών για το F-35 θα απαιτήσει μια πενταετία.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η σκοτεινή πλευρά των F-35 – Το προβληματικό υπερμαχητικό που σερβίρουν στην Ελλάδα

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Η Αθήνα συζητάει με την Ουάσινγκτον την αγορά μαχητικών F-35 επιβεβαίωσε την Πέμπτη ο Πάιατ. Η πώληση F-35 δεν μπορεί ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αίγυπτος: Ο νέος χάρτης μετά τη συμφωνία για το οικόπεδο

<img src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/xartisssss-768x480.jpg" /><br /><b>Βασίλης Νέδος</b><br />Ταχύτατη ήταν η αντίδραση της Αιγύπτου καθώς μετά τη χθεσινή συμφωνία του Ν. Δένδια με τον ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι το υπουργείο Πετρελαίου της μεγάλης αραβικής χώρας προσάρμοσε τον χάρτη του επίμαχου οικοπέδου.<br /><br />Συγκεκριμένα, το οικόπεδο EGY-MED-W18, εμφανίζεται πλέον να σταματάει στο ύψος του 28ου μεσημβρινού δηλαδή περίπου στα όρια που έχει οριοθετηθεί η ελληνική και αιγυπτιακή υφαλοκρηπίδα.<br /><br />Μέχρι εχθές, το οικόπεδο αυτό συνεχιζόταν και ανατολικά του 28ου μεσημβρινού έχοντας ως βόρειο όριο τα νότια όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, όπως αυτή είχε κατατεθεί από την Άγκυρα στον ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 2019.<div><br /></div><div><img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/GRANE-768x480-1.jpg?1615275358331" width="640" /><i>Φωτογραφία με τον προηγούμενο χάρτη</i><br /><br />Για αρκετές ημέρες υπήρχαν διαπραγματεύσεις σε τεχνοκρατικό επίπεδο μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, δίχως ιδιαίτερα αποτελέσματα, ωστόσο το πρόβλημα λύθηκε χθες με την επίσκεψη Δένδια στο Κάιρο. <br /><br />Η αποκάλυψη της «Κ» για την προκήρυξη από το αιγυπτιακό υπουργείο Πετρελαίου οικοπέδου στην Ανατολική Μεσόγειο, το οποίο έχει υπολογιστεί τμηματικά (ανατολικά του 28ου μεσημβρινού) με βάση τα νότια όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, αποτέλεσε αντικείμενο εκτενούς συζήτησης ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών Νίκο Δένδια και Σάμεχ Σούκρι στο Κάιρο και των αντιπροσωπειών τους. Συγκεκριμένα, λίγο πριν από τη συνάντηση του κ. Δένδια με τον κ. Σούκρι, διπλωματικές πηγές της Αιγύπτου αρνούνταν (Arabnews) τις φήμες περί συζήτησης του ζητήματος της Ανατολικής Μεσογείου με την Τουρκία. Ωστόσο, οι ίδιες πηγές ανέφεραν ότι η Αίγυπτος έχει δεσμευτεί να συμμετάσχει η Κύπρος και η Ελλάδα σε οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Ως προς τους τουρκικούς ισχυρισμούς ότι μια συμφωνία βρίσκεται κοντά, οι αιγυπτιακές διπλωματικές πηγές τους χαρακτήρισαν ως ψευδείς. Οι διπλωματικές πηγές της Αιγύπτου διέψευδαν μεν τους τουρκικούς ισχυρισμούς, ήταν δε ιδιαίτερα προσεκτικές ώστε να μη θίξουν το ζήτημα της έμμεσης αναγνώρισης των νότιων ορίων της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, όπου, δηλαδή, δεν υπάρχει συμφωνία με την Ελλάδα.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αίγυπτος: Ο νέος χάρτης μετά τη συμφωνία για το οικόπεδο

Βασίλης Νέδος Ταχύτατη ήταν η αντίδραση της Αιγύπτου καθώς μετά τη χθεσινή συμφωνία του Ν. Δένδια με τον ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι το υπουργε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ρωσία διέρρευσε ιστορικά έγγραφα του Β’ ΠΠ… “καίνε” την Τουρκία και διδάσκουν σήμερα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/03/Adana-Turkey-Jan.-30-1942-Churchill-talking-to-Menemencioglu-790x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/03/Adana-Turkey-Jan.-30-1942-Churchill-talking-to-Menemencioglu-790x400.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Δημοσιεύουμε ένα κείμενο του έγκριτου Ρώσου στρατιωτικού αναλυτή Γ. Κρούτικωφ, που δημοσιεύθηκε στις 8.3.21 στον ιστότοπο VZGLYAD, και στο οποίο παρουσιάζεται μεγάλο μέρος της αναφοράς του πρέσβη της ΕΣΣΔ στην Άγκυρα Σεργκέι Βινογκράντωφ, από τις 13 Φεβρουαρίου 1943. Το έγγραφο αποδεσμεύτηκε πρόσφατα από το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών, και έχει τεράστια σημασία για την κατανόηση της τουρκικής πολιτικής κατά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Στην αναφορά γίνεται εκτενής μεταφορά των όσων αποκάλυψε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μενεμεντσίογλου για τις επαφές που είχε η τουρκική ηγεσία με την Δύση και κυρίως με τον Τσώρτσιλ. Από τα όσα παραθέτει και από την αξιολόγηση του Ρώσου αναλυτη συνάγεται ότι:</div><ul style="text-align: left;"><li>α. Η Τουρκία είχε σαφή φιλογερμανική στάση, ήδη πριν από την έκρηξη του πολέμου. Η τουρκική ελίτ υποκριτικά επέμεινε στην "ουδετερότητα" και ανέμενε ότι σε περίπτωση γερμανικής νίκης θα μπορούσε να ανασυστήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία, κάτι για το οποίο προφανώς είχε λάβει διαβεβαιώσεις από το Βερολίνο.</li><li>β. Η Τουρκία θα εισερχόταν στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας σε περίπτωση νίκης της τελευταίας στο μέτωπο του Καυκάσου, που θα άνοιγε το δρόμο της κατάκτησης της Μέσης Ανατολής.</li><li>γ. Οι Δυτικοί στην προσπάθειά τους να κερδίσουν με το μέρος τους την Τουρκία πρόσφεραν αφειδώς σύγχρονα στρατιωτικά μέσα, ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβριο του 1944, χωρίς ποτέ η Τουρκία να τα χρησιμοποιήσει κατά της Γερμανίας.</li><li>δ. Οι Τούρκοι είχαν κατοχυρώσει, χωρίς να δεσμευτούν σε τίποτε, σε περίπτωση νίκης των συμμάχων, να έχουν λόγο στην διευθέτηση των μεταπολεμικών Βαλκανίων, και μάλιστα να στείλουν στρατό τουλάχιστον στην νότιο Βουλγαρία.</li><li>ε. Η Μόσχα βάσει των πληροφοριών που είχε από την πρεσβεία της, βεβαιώθηκε για τις προθέσεις της Τουρκίας, και μετέφερε σημαντικό τμήμα του στρατού του Καυκάσου στην Κριμαία, για την εκδίωξη των Γερμανών, ενώ το στράτευμα που παρέμεινε πήρε θέσεις επίθεσης πλέον, κυρίως στην περιοχή της Ατζαρίας.</li><li>στ. Η Τουρκία συμπεριελήφθη στην ομάδα των νικητών, με παρέμβαση της Δύσης, ως αντίβαρο προς τη Μόσχα, μέσω της εικονικής κήρυξης πολέμου κατά της Γερμανίας τον Φεβρουάριο του 1945.</li></ul>Καθώς στην γεωπολιτική υφίστανται σχεδόν αναλλοίωτες οι βασικές συνισταμένες, είναι περιττό να τονίσουμε τη αξία της γνώσης της τουρκικής στάσης της εποχής εκείνης για την κατανόηση της τρέχουσας πολιτικής της Άγκυρας. Άλλωστε, αυτός είναι ένας από τους λόγους που ένα τέτοιο κείμενο δημοσιεύεται σήμερα, στοχεύοντας σε πολλούς αποδέκτες.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik5EHmpTFv9Q-lm7L4YhPUndTUsW_1lBbjw63P27MuiXqXtsAKyeE0sfrFStNww6KaaEv80-Rx0LYbdA4BXydcegJWRMzML_H5pS7hYOm9N0pLYpwPUdSwJ_gkDMhlh_PkUTpq-ufaJWQ/"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik5EHmpTFv9Q-lm7L4YhPUndTUsW_1lBbjw63P27MuiXqXtsAKyeE0sfrFStNww6KaaEv80-Rx0LYbdA4BXydcegJWRMzML_H5pS7hYOm9N0pLYpwPUdSwJ_gkDMhlh_PkUTpq-ufaJWQ/" /></a><br />η πρώτη σελίδα της αναφοράς του σοβιετικού πρέσβη<br /><br />του <a href="https://vz.ru/society/2021/3/8/1087964.html"><b>Γιεβγένι Κρούτικωφ</b></a><br /><br />Ένας από τους κυριότερους κινδύνους κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου ήταν η πιθανότητα κάποιες χώρες, όπως η Τουρκία, να εισέλθουν στον πόλεμο στην πλευρά της Γερμανίας. Τα αποχαρακτηρισμένα αρχειακά έγγραφα δείχνουν με ποιο τρόπο η σοβιετική διπλωματία μπόρεσε να διασφαλίσει ότι η Τουρκία θα παρέμενε ουδέτερη - αν και αυτό ήταν αρκετά αμφίβολα.<br /><br />Κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η σοβιετική διπλωματία έπρεπε να λύσει αρκετά, με την πρώτη ματιά, περιφερειακά ζητήματα, τα οποία, ωστόσο, δεν ήταν δευτερεύοντα. Φυσικά, από το καλοκαίρι του 1941, στο προσκήνιο ήταν τα θέματα του ανοίγματος του δεύτερου Μετώπου, και, στη συνέχεια, η συμφωνία με τους συμμάχους του συνασπισμού για τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη. Αυτό το πλέγμα των ζητημάτων θεωρείτο πλέον το κύριο έργο του σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών κατά την περίοδο του πολέμου. Παράλληλα όμως υπήρχαν και λιγότερο γνωστά προβλήματα, τα οποία έπρεπε επίσης να επιλυθούν κατά καιρούς σε πολύ δύσκολες συνθήκες.<br /><br />Μεταξύ αυτών των καθηκόντων ήταν ο καθορισμός της θέσης σε σχέση με τους συμμάχους της Γερμανίας, οι οποίοι διέφεραν μεταξύ τους στην εσωτερική δομή τους και στον βαθμό συμμετοχής στον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό είναι ένα ξεχωριστό και σπάνια ερευνημένο θέμα. Ένα άλλο πρόβλημα: η συνεργασία με τις κυβερνήσεις, χωρών που είχε καταλάβει η Γερμανία αλλά και συμμαχικών της κρατών, που ήταν εξόριστες. Εκεί, επίσης, δεν πήγαιναν όλα ομαλά και όχι μόνο για τη σοβιετική διπλωματία. Είναι γνωστές οι συγκρούσεις μεταξύ του Τσώρτσιλ και του ντε Γκωλ, οι οποίες οδήγησαν σχεδόν σε ανοιχτό ρήγμα στις σχέσεις μεταξύ αυτών των δύο ασυμβίβαστων πολιτικών. Ξεχωριστό υπήρξε το πολωνικό ζήτημα.<br /><br />Μια άλλη ομάδα καθηκόντων ήταν η συνεργασία με ουδέτερες χώρες ή με χώρες που μόνο λόγω των περιστάσεων αποκαλούνταν «ουδέτερες», αλλά στην πράξη έτειναν σε φιλο-γερμανικές θέσεις.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία απέκτησε ιδιαίτερη σημασία, η ηγεσία της οποίας ανοιχτά έδειχνε συμπάθεια προς τη Γερμανία μέχρι το τέλος του 1944, αλλά με ανατολίτικο πονηρό τρόπο προσπαθούσε να καθίσει ταυτόχρονα σε πολλές καρέκλες. Για τη Σοβιετική Ένωση, η παρουσία ενός ασταθούς και ενίοτε επιθετικού γείτονα στο νότιο μέτωπο αποτελούσε σαφή απειλή, για να μην αναφέρουμε το πρόβλημα των Στενών και των διαρκών συνοριακών διαφορών. Οι σχέσεις των συμμάχων με την Τουρκία συμπεριλήφθηκαν ως ξεχωριστό θέμα στην ημερήσια διάταξη των συνομιλιών των τριών ηγετών στην Τεχεράνη, καθώς και κατά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των τριών συμμαχικών χωρών στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1943.<br /><br />Στην πραγματικότητα, υπήρχαν μόνο τρεις τέτοιες ξεχωριστές, «προσωποποιημένες» περιπτώσεις στην ημερήσια διάταξη των συνομιλιών: Τουρκία, Ιταλία και Φινλανδία. Όσον αφορά τα ζητήματα των μεταπολεμικών σχέσεων με την Ιταλία και τη Φινλανδία απαιτήθηκαν χωριστές δηλώσεις. Το τουρκικό ζήτημα, όμως, ήταν αυτό που ανησυχούσε διαρκώς όλους.<br /><br />Αρχικώς, ήταν ο Τσώρτσιλ που πήρε την πρωτοβουλία. Μια σχεδόν αστυνομική ιστορία, με την ανεπιτυχή προσπάθεια των Βρετανών και του Τσώρτσιλ προσωπικά να κερδίσει την Τουρκία με την πλευρά των Συμμάχων, εξελίχθηκε όπως θα το περιγράψουμε. Προτρέχοντας, ας πούμε μόνον ότι στη διάσκεψη της Τεχεράνης, ο Στάλιν, στην πρώτη του συνομιλία με τον Τσόρτσιλ και τον Ρούσβελτ, δήλωσε ξεκάθαρα και κοφτά ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να επιτευχθεί η είσοδος της Τουρκίας στον πόλεμο! Αυτό ωστόσο η αγγλοσαξονική διπλωματία δεν το κατανόησε.<br /><br /><div>Επίσκεψη του Τσώρτσιλ στα Άδανα<br /><br />Στις 30 Ιανουαρίου 1943, ο Τσώρτσιλ ταξίδεψε από το Κάιρο στη νοτιότερη μεγαλύτερη τουρκική πόλη, τα Άδανα, για να συναντηθεί με τον Τούρκο πρόεδρο Ισμέτ Ινονού. Ο Τσώρτσιλ εξέφραζε επίσης τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς οι θέσεις των Αγγλοσαξόνων είχαν προηγουμένως συμφωνηθεί στη συνάντηση της Καζαμπλάνκα.<br /><br />Ο Ινονού παρέμεινε σιωπηλός κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τον Βρετανό πρωθυπουργό και η συνομιλία διεξήχθη από τον Τούρκο πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτζογλου και τον Υπουργό Εξωτερικών Νουμάν Μενεμεντσίογλου. Ο Τσώρτσιλ βρέθηκε σε μη βολική θέση, αλλά οι Βρετανοί απλά δεν γνώριζαν ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις του τότε τουρκικού Συντάγματος, ο Πρόεδρος δεν είχε κανένα δικαίωμα να διεξάγει τέτοιες διαπραγματεύσεις. Αυτή η ανατολίτικη πονηριά τον απήλλασσε από την ευθύνη να λάβει δύσκολες αποφάσεις για την εξωτερική πολιτική.<br /><br />Και αυτοί οι δύο - ο Σαράτζογλου και, ιδιαίτερα, ο Μενεμεντσίογλου- κέρδισαν τον Τσώρτσιλ προσωπικά αλλά κι όλη τη βρετανική διπλωματία. Όμως οι Σοβιετικοί διπλωμάτες κατάφεραν να αποσπάσουν σημαντικές πληροφορίες από αυτήν την επαφή και να διευκρινίσουν με ακρίβεια τη θέση της Τουρκίας τη δεδομένη στιγμή. <br /><br />Και οι δύο υψηλόβαθμοι Τούρκοι αξιωματούχοι ήταν Αλβανοί στην καταγωγή τους και οι δύο φοίτησαν στην Ελβετία. Ο πατέρας του Μενεμεντσίογλου, Ραφίκ, ήταν για κάποιο διάστημα Υπουργός Οικονομικών, υπό τον τελευταίο σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο προπάππους του, ο Ναμίκ Κεμάλ-μπέη ήταν ένας από τους κύριους ιδεολόγους του κινήματος των «Νέων Οθωμανών», και ο ίδιος ο Ατατούρκ έλεγε ότι τα έργα του Ναμίκ Κεμάλ-μπέη τού είχαν ασκήσει ισχυρή επιρροή. Ο προ-προπάππους του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών ήταν ο κύριος αστρολόγος του Σουλτάνου, ο οποίος ήλεγχε συνολικά τη ζωή του προληπτικού χαλίφη όλων των πιστών, με τη βοήθεια των αστεριών. Με αυτή την παλαιά αλβανική ελίτ, η οποία για αιώνες επηρέαζε την αυλή των σουλτάνων, δεν μπορείς να παίζεις. Ο ίδιος ο Ατατούρκ ήταν μισός Αλβανός και μισός «Μακεδόνας» και σκόπιμα περιβάλλετο από τέτοιους ανθρώπους, ενώ στην πρώτη επαναστατική κυβέρνησή του δεν υπήρχε ούτε ένας καθαρόαιμος Οθωμανός [Τούρκος].<br /><br />Ο Τσώρτσιλ σκόπευε να δωροδοκήσει την τουρκική ηγεσία, διασφαλίζοντας τη μεταπολεμική συμμετοχή (ή συνενοχή) της Τουρκίας στη διευθέτηση της ζωής των περιοχών, για τις οποίες είχε ενδιαφέρον (κυρίως στα Βαλκάνια και τη Συρία), και τη δεδομένη στιγμή προσφέροντας να βοηθήσει τους Τούρκους με σύγχρονα όπλα. Συγκεκριμένα, προτάθηκε οι Τούρκοι να λάβουν προνόμια στα Βαλκάνια, ειδικά στη Βουλγαρία, πριν εμφανιστεί εκεί ο σοβιετικός στρατός.<br /><br />Εκείνη την εποχή, ο τουρκικός στρατός αξιολογείτο σε όχι καλή κατάσταση. Μόνο το πυροβολικό αντιστοιχούσε κάπως στο σύγχρονο επίπεδο, ενώ δεν υπήρχαν καθόλου τανκς και αεροσκάφη συγκρίσιμου επιπέδου. Ταυτόχρονα, ο Τσώρτσιλ φόβισε τους Τούρκους με μια πιθανή επίθεση της Γερμανίας, η οποία χρειαζόταν μια νέα έξοδο προς τη Μέση Ανατολή. Αξίζει να θυμηθούμε ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακόμη κριθεί το αποτέλεσμα της μάχης στο Στάλινγκραντ και στον σοβιετικό Καύκασο, και παρέμενε ισχυρή η απειλή της γερμανικής διείσδυσης στην Υπερκαυκασία και η σύνδεσή της με τους Τούρκους.<br /><br />Ο Μενεμεντσίογλου θεωρείτο ο «δημιουργός της ουδετερότητας», ήταν ο επικεφαλής στις τουρκικές αντιπροσωπείες στις διαπραγματεύσεις στο Μοντρέ για τα Στενά και σ' αυτές για την επαρχία Χατάι [Αλεξανδρέττα] της Συρίας. Αλλά ταυτόχρονα ήταν ένας φανερός Γερμανόφιλος, που συναντήθηκε με τον Ribbentrop πάνω από δώδεκα φορές και είχε την τάση να χρησιμοποιεί την «ουδετερότητα», που δεν ανταποκρινόταν πλήρως στην έννοια της λέξης. Απλώς ανέμενε ποιος θα νικούσε, έχοντας προφανή συμπάθεια προς τη Γερμανία, πιστεύοντας ότι στο μέλλον, με τη γερμανική βοήθεια, θα ξεκινήσει η αποκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Και σε αυτούς τους ανθρώπους ο Τσώρτσιλ προσέφερε σύγχρονα άρματα μάχης και αεροσκάφη, τα οποία δεν περίσσευαν καν στους ίδιους τους Βρετανούς. Προηγουμένως, έφερε μια στρατιωτική αποστολή στα Άδανα, η οποία έπρεπε να διδάξει στους Τούρκους πώς να χειρίζονται σύγχρονα όπλα. Στη συνέχεια, το Δεκέμβριο του 1943, μια τουρκική αντιπροσωπεία με την ίδια σύνθεση (Ινονού, Σαράτζογλου και Μενεμεντσίογλου) έφτασε στο Κάιρο για τη διάσκεψη με τη συμμετοχή των Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ και Τσιάνγκ Κάι Σεκ. Υπήρξαν φήμες στον παγκόσμιο τύπο ότι η Τουρκία φερόταν να είναι έτοιμη να εισέλθει στον πόλεμο με την πλευρά των συμμάχων, αλλά στη διάσκεψη του Καΐρου δεν ελήφθησαν τελικές αποφάσεις. Επιπλέον, επιστρέφοντας στην Άγκυρα από το Κάιρο, οι Τούρκοι συνήψαν συμφωνία με τη Γερμανία για την προμήθεια προς αυτήν του σημαντικού στρατηγικά χρωμίου. Την ίδια ώρα, η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχιζαν να εξοπλίζουν τους Τούρκους με σύγχρονα όπλα.<br /><br />Σε κάποιο σημείο, ο ηλικιωμένος Πρόεδρος Ινονού ήταν έτοιμος να αρνηθεί να προμηθεύει το Βερολίνο με χρώμιο, αλλά ο Μενεμεντσίογλου τον «τούμπαρε» με τον ίδιο τρόπο που οι πρόγονοί του καθοδηγούσαν τους σουλτάνους, και το τουρκικό χρώμιο συνέχιζε να πηγαίνει στη Γερμανία μέχρι και τις αρχές του 1945. Τον Φεβρουάριο του 1944, η υπομονή του Τσόρτσιλ εξαντλήθηκε, η βρετανική στρατιωτική αποστολή αποσύρθηκε από την Τουρκία και η προμήθεια όπλων σταμάτησε. Το Λονδίνο ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι οι προσπάθειές του να επηρεάσουν την Άγκυρα μέσω της κολακείας, της δωροδοκίας και των υποσχέσεων ήταν άσκοπες.<br /><br />Και όλο αυτό το διάστημα, ο Μενεμεντσίογλου επισκεπτόταν τον Σοβιετικό πρέσβη στην Άγκυρα, Σεργκέι Βινογκράντωφ, «για να παίξουν σκάκι».<br /><br />Η αναφορά του Ρώσου πρέσβη από την Άγκυρα<br /><br />Να πώς περιγράφει ο Σοβιετικός πρέσβης τη συνάντηση με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών στις 13 Φεβρουαρίου 1943, δηλαδή αμέσως μετά τη λήξη της συνάντησης με τον Τσώρτσιλ στην Αντάνα.<br /><br />«Επισκέφτηκα τον Μενεμεντσίογλου. Ανέφερα ότι μου είπαν πως ο υπουργός ήθελε να με ενημερώσει για τη συνάντηση στα Άδανα. Ο Μενεμεντσίογλου, επιβεβαιώνοντας τα λόγια μου, παρατήρησε ότι ήταν έτοιμος να το κάνει νωρίτερα και με περίμενε την επόμενη μέρα μετά την επιστροφή του στην Άγκυρα. Τονίζοντας ότι με ευχαρίστηση με ενημερώνει, ο Υπουργός, πρώτα απ' όλα, είπε ότι ενώ βρισκόταν στη Σμύρνη, ο Βρετανός Πρέσβης έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Τσώρτσιλ, στο οποίο ο τελευταίος εξέφρασε την επιθυμία να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών. Ο Σαράτζογλου έστειλε ένα τηλεγράφημα στον Μενεμεντσίογλου ζητώντας τις απόψεις του σχετικά με αυτό το θέμα. Αυτός απάντησε ότι μια τέτοια συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων με τον Τσώρτσιλ δεν θα μπορούσε παρά να ωφελήσει. Έτσι, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση. Ο Ινονού ήταν παρών σε όλες τις διαπραγματεύσεις, αλλά σύμφωνα με το τουρκικό σύνταγμα, όλα τα θέματα συζητήθηκαν με τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών. […]<br /><br />Ωστόσο, οι Βρετανοί μας είπαν στη διάσκεψη ότι εάν η Τουρκία μέχρι στιγμής ήταν σε θέση να αποφύγει τον πόλεμο με την πολιτική της ουδετερότητας, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. Αντιθέτως, σύμφωνα με τους Βρετανούς, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι η Τουρκία θα δεχόταν επίθεση από τη Γερμανία, δεδομένου ότι η τελευταία, είχε σχεδιάσει να διεισδύσει στη Μέση Ανατολή ακολουθώντας δύο κατευθύνσεις -η πρώτη μέσω του Καυκάσου και η άλλη μέσω της Αιγύπτου. Αυτό το γερμανικό σχέδιο ματαιώθηκε. Τώρα πρέπει να φοβόμαστε ότι η Γερμανία θα επιλέξει τη μέση οδό, μέσω της Τουρκίας». <br /><br />Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η Wehrmacht δεν είχε τη δυνατότητα τον Ιανουάριο του 1943 να βρει διαθέσιμες 40-50 μεραρχίες για να οργανώσει από το μηδέν ένα νέο θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Ο Μενεμεντσίογλου το γνώριζε αυτό πολύ καλά, αλλά παρ' όλα αυτά άφησε τον Τσώρτσιλ να ολοκληρώσει τη σκέψη του.<br /><br />«Με βάση αυτό, οι Βρετανοί μάς υπενθύμισαν ότι τα τελευταία τρία χρόνια η Τουρκία ζητά όπλα για τον στρατό της. ‘‘Γνωρίζουμε, είπαν, ότι το τουρκικό πεζικό έχει καλά στοιχεία. Το τουρκικό πυροβολικό είναι σε ικανοποιητική κατάσταση. Αλλά δεν έχετε αρκετά σύγχρονα μέσα πολέμου - άρματα μάχης, αεροσκάφη κ.λπ. Προηγουμένως, δεν μπορούσαμε να δώσουμε αυτό που ζητήσατε, τώρα έχουμε αυτήν την ευκαιρία. Ας συζητήσουμε λοιπόν εδώ, σε αυτήν τη συνάντηση, σε ποιο βαθμό μπορείτε να αξιοποιήσετε όλα όσα μπορούμε να σας δώσουμε και ποιοι τρόποι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προμήθεια αυτών των όπλων’’. Συμφωνήσαμε με αυτά τα γενικά σχόλια και εκφράσαμε την ετοιμότητά μας να ξεκινήσουμε τη συζήτηση. Αλλά ο πρόεδρός μας, πρώτα απ' όλα, ήθελε να θέσει το ερώτημα: "Γιατί θέλετε να μας δώσετε όπλα;" Το γεγονός είναι, εξήγησε ο Μενεμεντσίογλου, ότι δεν θέλουμε να είμαστε στο σκοτάδι για το νόημα αυτού που μας μιλούν. Θέλουμε να μάθουμε τι θέλουν από εμάς».<br /><br />Τότε ο Τσόρτσιλ θα τεντώθηκε. Δύο απόγονοι Αλβανών φεουδαρχών, με τη σιωπηρή έγκριση του γιου ενός Κούρδου αξιωματούχου, όχι μόνο διαπραγματεύονταν, αλλά απευθείας ρώτησαν: τι θέλετε από εμάς;<br /><br />«Οι Βρετανοί εξήγησαν αμέσως στον πρόεδρο ότι, πρώτα απ‘ όλα, θεωρούν καλύτερο για τον κοινό σκοπό εάν η Τουρκία είναι ισχυρή. Η αδυναμία της Τουρκίας, κατά τη γνώμη τους, θα μπορούσε να βλάψει τον σκοπό των συμμάχων, εάν λάβουμε υπόψη την πιθανότητα εκπλήξεων. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που προέβαλαν οι Βρετανοί και μας φάνηκε πειστικός, λογικός και σεβασμός. Δεύτερον, οι Βρετανοί είπαν ότι ''θέλουμε να ενισχύσουμε την Τουρκία, να της δώσουμε μεγαλύτερη ελευθερία αποφάσεων, στο μέτρο του δυνατού, πώς θα ενισχυθεί η αμυντική ικανότητα της Τουρκίας και θα αυξηθεί το αίσθημα ασφάλειας γι‘ αυτήν, θα είναι πιο ελεύθερη στη λήψη ορισμένων σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά της''».<br /><br />Επρόκειτο για κολακεία, η οποία ήταν κατ’ αρχήν σύμφωνη με την τουρκική εθιμοτυπία και τον τρόπο διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων. Στη συνέχεια ήρθε η σειρά των λεπτομερειών.<br /><br />Το σχέδιο του Τσώρτσιλ για την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο<br /><br />«Εδώ οι Βρετανοί μας εξέθεσαν τα τρία στάδια της σταδιακής αποχώρησης της Τουρκίας από την πολιτική της ουδετερότητας […] Κατά τη γνώμη τους, το πρώτο στάδιο θα μπορούσε να είναι η διευκόλυνση της διέλευσης των συμμαχικών μέσων μέσω των Στενών και η αποτροπή της διέλευσης των Στενών για τις δυνάμεις του Άξονα. Σ' αυτό αντιτάχθηκα στον Τσώρτσιλ, επισημαίνοντας ότι το ζήτημα του συνεδρίου στο Montreux και η παραβίασή του ήταν πάντα λεπτό και ακανθώδες για εμάς ζήτημα. Από τη σκοπιά του μέλλοντος, δεν θα ήταν σκόπιμο να θέσουμε τους εαυτούς μας σε μια άβολη θέση σχετικά με το θέμα των Στενών. Ο Τσώρτσιλ περιφρόνησε το σχόλιο μου, όπως ξέρετε, είναι ένα εκδηλωτικό και ενθουσιώδες άτομο. Απλώς είπε ότι θα έρθει η ώρα και δεν θα είστε τόσο σχολαστικοί, γιατί αυτό που κάποτε αποτελούσε 'casus belli' για τη Γερμανία δεν θα φαίνεται πλέον ως τέτοιο τη στιγμή που θα μπορείτε να της πείτε ανοιχτά 'δεν δίνω δεκάρα σε ό,τι λέτε’. <br /><br />Από τη μία πλευρά, ο Μενεμεντσίογλου παρατήρησε τις θέσεις της Συνθήκης του Montreux για τα Στενά, και επεσήμανε τον κίνδυνο ενός προηγούμενου για το μέλλον. Ενώ ο Τσώρτσιλ συμπεριφέρθηκε πολύ συναισθηματικά και κοντόφθαλμα. Αλλά μην λησμονούμε ότι ήταν ο ίδιος ο Μενεμεντσίογλου που υπέγραψε αυτή τη συνθήκη για τα Στενά του Montreux για λογαριασμό της Τουρκίας, και ήταν αυτός που εξασφάλισε τη διέλευση των Στενών για τα γερμανικά και τα συμμαχικά της Γερμανίας (ρουμανικά και βουλγαρικά) πλοία. Οι Τούρκοι εξαρχής συμπεριφέρονταν υποκριτικά και η συναισθηματικότητα του Τσώρτσιλ τους έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία να ελέγξουν την κατάσταση.<br /><br />«[…] Τέλος, το τρίτο στάδιο, όταν η Τουρκία θα έχει ήδη αρκετή δύναμη για να ακολουθήσει τα εξωτερικά της συμφέροντα, θα εισέλθει απευθείας στον πόλεμο. Σε αυτό το σημείο, ο Μενεμεντσίογλου σημείωσε ότι κατά τη διάρκεια της διάσκεψης δεν ζητήθηκε τίποτα από την Τουρκία και η Τουρκία δεν ανέλαβε καμία υποχρέωση. Η Τουρκία παραμένει, όπως και πριν, έχοντας πλήρη ελευθερία στη λήψη αποφάσεων που θεωρεί απαραίτητες σύμφωνα με τα συμφέροντά της.<br /><br />Αυτή ήταν γενικά η διακριτή θέση της Τουρκίας: δεν υπέγραφαν έγγραφα πολιτικού χαρακτήρα. Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο δύσκολο ήταν για τον πρέσβη Βινογκράντωφ να επικοινωνήσει με έναν εκλεπτυσμένο με ανατολίτικο τρόπο διπλωμάτη όπως ο Μενεμεντσίογλου. Για παράδειγμα, στη συνέχεια ο Μενεμεντσίογλου διερεύνησε ανοιχτά τη θέση του Τσόρτσιλ σχετικά με την περαιτέρω διευθέτηση των Βαλκανίων όταν «καταρρεύσει η Γερμανία». Ταυτόχρονα, ο Τούρκος υπουργός μίλησε για πιθανό λιμό τα Βαλκάνια, αλλά και για την εμφάνιση ορισμένων «τουρκικών στρατευμάτων» στη Βουλγαρική Ρωμυλία, τα οποία, ίσως, θα εκδικηθούν τους Βούλγαρους για παρελθούσες προσβολές. Αλλά σε κάθε περίπτωση διατηρώντας το ανεξάρτητο κράτος της Βουλγαρίας.<br /><br />Ο Τσώρτσιλ απάντησε αναπτύσσοντας την παλιά του θεωρία ότι τα Βαλκάνια και η Κεντρική Ευρώπη πρέπει να ενωθούν σε κάποιο είδος συνομοσπονδίας για να αποφευχθούν ατέρμονες διεθνικές και συνοριακές διαφορές. Η θεωρία αυτή φαινόταν τότε πολύ ουτοπική για να έχει την ευκαιρία να ενσωματωθεί στην πραγματικότητα. Αλλά ο Βρετανός πρωθυπουργός προσπαθούσε τακτικά να την μεταφέρει στους Ρούσβελτ και Στάλιν.<br /><br />Ο πρέσβης Βινογκράντωφ γράφει περαιτέρω:<br /><br />«Ρώτησα πώς αντέδρασαν οι Γερμανοί στη συνάντηση στα Άδανα. Ο Μενεμεντσίογλου απάντησε ότι ''μιλώντας ειλικρινά, πριν από ένα χρόνο οι Γερμανοί θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολύ προσβεβλημένους από αυτή την διάσκεψη και θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει πολλά προβλήματα. Τώρα δεν είναι στην ίδια θέση όπως πριν από ένα χρόνο. Αναγκάστηκαν να αποδεχθούν αυτήν την διάσκεψη στα Άδανα. Η άποψή τους, την οποία μου εξέφρασαν, συνοψίζεται σε μια φράση: "Εάν τα όπλα που θα λάβετε από τους Βρετανούς χρησιμεύουν για να ενισχύσουν την άμυνά σας, να ενισχύσετε τη χώρα σας, δεν έχουμε καμία αντίρρηση''». […]<br /><br />Αλλά τελικώς, συνέχισε ο υπουργός, πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί δεν έχουν λόγο να ανησυχούν από αυτή τη διάσκεψη, γνωρίζουν τη συμμαχία μας με τους Βρετανούς και δεν μπορούν να θεωρήσουν τις διαπραγματεύσεις μας με τους Βρετανούς ως ασυνήθιστες, ειδικά επειδή εμείς δεν αλλάζουμε την πολιτική μας ως αποτέλεσμα αυτής της διάσκεψης».<br /><br />Αυτή ήταν μια από τις βασικές φράσεις που είπε ο Μενεμεντσίογλου στον Βινογκράντωφ. Η πολιτική της Τουρκίας δεν αλλάζει από τις διαπραγματεύσεις με τον Τσώρτσιλ και την έναρξη εφοδιασμού της Άγκυρας με βρετανικά όπλα. Αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική της «ουδετερότητας», αλλά και την πρακτική της συνεργασίας με το Βερολίνο. «Οι Γερμανοί δεν έχουν λόγο για να ανησυχούν». Παρακάτω:<br /><br />«Στην ερώτησή μου σχετικά με τη γνώμη του υπουργού για την πιθανότητα γερμανικής επίθεσης εναντίον της Τουρκίας, ο Μενεμεντσιόγλου απάντησε: ‘‘Εάν η απόφαση σχετικά με το εάν η Γερμανία θα επιτεθεί στην Τουρκία ή όχι αφορά το γερμανικό γενικό επιτελείο, τότε μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα επιτεθεί στην Τουρκία, αλλά επειδή αυτό το ζήτημα θα αποφασιστεί από ένα άτομο που δεν θεωρεί τον εαυτό του δεσμευμένο από τη λογική και ενεργεί σύμφωνα με τη θεϊκή έμπνευση, τότε μια τέτοια πιθανότητα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ο Χίτλερ δεν ακούει κανέναν, και τώρα, για παράδειγμα, έχει γίνει γνωστό σε εμάς ότι ο Ribbentrop δεν μπόρεσε να συναντηθεί με τον Χίτλερ για περίπου ένα μήνα, ο Χίτλερ έχει κλειδωθεί στο γραφείο του και δεν δέχεται κανέναν , το μόνο άτομο που μπορεί να μπει στο γραφείο του είναι ο επικεφαλής της Γκεστάπο, ο Himmler».<br /><br />Ήταν αλήθεια για τον Ribbentrop. Υπήρξε μια περίοδος που ο Χίτλερ, για κάποιο παράλογο λόγο, δεν δεχόταν τον Υπουργό των Εξωτερικών του. Και από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών δεν είναι απαραίτητο να απαιτηθεί γνώση των λεπτομερειών της εσωτερικής γερμανικής ζωής. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι ο Himmler δεν ήταν ο επικεφαλής της Γκεστάπο, αλλά τέλος πάντως ο Μενεμεντσιόγλου συγχωρείται.<br /><br />«Η γερμανική επίθεση εναντίον της Τουρκίας δεν μπορεί να αποκλειστεί επειδή πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Γερμανία δεν έχει χάσει εντελώς τη δύναμή της. Η Γερμανία μπορεί να σταθεροποιήσει τη θέση της στο Ανατολικό Μέτωπο, ας υποθέσουμε μια τέτοια δυνατότητα, σταματώντας σε κάποια γραμμή, και τη θέση της στην Τυνησία. Αυτό θα της δώσει την ευκαιρία, έστω και προσωρινά, να συγκεντρώσει δυνάμεις και να πραγματοποιήσει μετωπική επίθεση εναντίον της Τουρκίας. Ευρισκόμενη στο ευνοϊκό οροπέδιο της Ανατολίας, θα διευθύνει τις περαιτέρω επιχειρήσεις της, εάν είναι δυνατόν γι' αυτήν, είτε εναντίον του Καυκάσου, του Ιράν, του Ιράκ, είτε κατά της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Αιγύπτου.<br /><br />Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, κατέληξε ο Μενεμεντσιόγλου, δεν πρέπει να προκαλέσουμε τη Γερμανία έως ότου είμαστε αρκετά δυνατοί. Φυσικά, αν μας επιτεθεί, θα πολεμήσουμε και θα πολεμούσαμε ακόμη και χωρίς βρετανικά όπλα, αλλά θα δούμε αν θα ήταν τόσο εύκολο για τη Γερμανία να μας καταστρέψει, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε από το χάρτη. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό δεν το θέλουμε, πρέπει να σημειωθεί ότι η εξαφάνιση της Τουρκίας θα αποτελούσε βαρύ πλήγμα και για τους συμμάχους. Αντιθέτως, η ενδυνάμωση της είναι ένας παράγοντας μεγάλου οφέλους για τους συμμάχους».<br /><br />Αλλαγή της σοβιετικής πολιτικής προς την Τουρκία<br /><br />Κατ' αρχήν, η Άγκυρα έκανε ελιγμούς σχεδόν σε ολόκληρο τον πόλεμο με μισο-απειλητικό, μισό-απαιτητικό τόνο. Ο πρέσβης Βινογκράντωφ διατήρησε φιλικές σχέσεις με τον Μενεμεντσίογλου, παρά την, κατά διαστήματα, προφανή φιλο-γερμανική θέση του Τούρκου υπουργού. Έπαιζαν σκάκι.<br /><br />Οι πληροφορίες που προέρχονταν από τον Βινογκράντωφ στη Μόσχα κατέστησαν δυνατό για τη Μόσχα και τον Στάλιν προσωπικά να καθορίσουν τη βασική γραμμή συμπεριφοράς απέναντι στην Τουρκία. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν απαραίτητο να διατηρηθεί ένας ολόκληρος στρατός στην Υπερκαυκασία, ο οποίος κατά την περίοδο από το 1941 έως το 1945 ονομαζόταν Καυκασιανό Μέτωπο. Εκτός από την κατοχή του βόρειου τμήματος του Ιράν, ο στρατός αυτός έπρεπε να καλύπτει και τα τουρκικά σύνορα, καθώς εξετάστηκε σοβαρά το ζήτημα της δυνατότητας ταχείας εισόδου της Τουρκίας στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας.<br /><br />Για να εξαλείψει αυτήν την απειλή έπρεπε, μεταξύ άλλων, να το κάνει μέσω ενός προληπτικού κτυπήματος. Εν μέσω των μαχών για το Στάλινγκραντ, δαπανήθηκαν μεγάλοι υλικοί πόροι για την κατασκευή συγκεκριμένων δρόμων και γεφυρών στην Αντζαρία (τμήμα της Γεωργίας) που θα μπορούσαν να αντέξουν τα κομβόι τεθωρακισμένων (αυτοί οι δρόμοι και οι γέφυρες εξακολουθούν να υπάρχουν).<br /><br />Η απειλή από την Τουρκία θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνη, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η συμπεριφορά της Άγκυρας σχετικά με τη διέλευση γερμανικών και ρουμανικών πλοίων μέσω των Στενών φαινόταν ως εχθρική συμπεριφορά απέναντι στην ΕΣΣΔ.<br /><br />Το πρόβλημα των Στενών συζητήθηκε από τον Στάλιν στη διάσκεψη της Τεχεράνης στο πλαίσιο της εχθρικής συμπεριφοράς της Τουρκίας.<br /><br />Άλλο ζήτημα βεβαίως ότι η Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να δαπανήσει πόρους για τη δημιουργία ενός νέου θεάτρου στρατιωτικών επιχειρήσεων (όπως και η Γερμανία), κάτι που επέτρεψε στην Άγκυρα να χειραγωγεί την κατάσταση προς όφελός της. Αλλά ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί η στάση απέναντι στην Τουρκία και να ληφθεί μια τελική απόφαση με βάση αξιόπιστες πληροφορίες που προέρχονταν από την Άγκυρα τόσο μέσω της κατασκοπίας, όσο και (κυρίως) μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών.<br /><br />Οι πληροφορίες από τον πρέσβη Βινογκράντωφ αποδείχθηκαν καθοριστικές σε αυτό το θέμα. Η αξιολόγηση των όσων είπε ο Μενεμεντσίογλου έδειξε ότι η Τουρκία θα ήταν έτοιμη για επιθετικές ενέργειες μόνο εάν η Γερμανία μπορούσε να κερδίσει προς την κατεύθυνση του Καυκάσου (αυτό μπορεί να συγκριθεί σε κάποιο βαθμό με τις πληροφορίες του Ζόργκε για τα σχέδια της Ιαπωνίας). Διαφορετικά, οι Τούρκοι θα συνεχίσουν να «ισορροπούν σε πολλές καρέκλες», και στο μέλλον δεν θα υπάρχει ανάγκη να διατηρηθεί μεγάλη δύναμη στρατού στην Υπερκαυκασία. Τελικά ο στρατός αυτός μεταφέρθηκε στην Κριμαία, αν και μέρος του συνέχισε να καλύπτει τα σύνορα στην Αντζαρία, αλλά μετά την άνοιξη του 1943, απειλώντας μάλλον την Τουρκία παρά αμυνόμενος σε αυτήν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία θα μπορούσε να αποκλειστεί από τον κατάλογο των «νικητριών χωρών», αν και η Άγκυρα τον Φεβρουάριο του 1945 κήρυξε τυπικά τον πόλεμο στη Γερμανία. Η απόφαση αυτή υπαγορεύτηκε από την αγγλοσαξονική διπλωματία, η οποία ήθελε να διατηρήσει την Τουρκία στη σφαίρα επιρροής της μετά τον πόλεμο.<br /><br />Έτσι, η σοβιετική διπλωματία όχι μόνο εξασφάλισε τη νότια πλευρά της ΕΣΣΔ από μια πιθανή απειλή από έναν ασταθή γείτονα (αν και ο Μενεμεντσιόγλου προσπάθησε να πείσει τον Βινογκράντωφ ότι θα υπάρχει ''παντοτινή φιλία"), αλλά αργότερα παρείχε στη Μόσχα καλές αφετηριακές θέσεις για τις διαπραγματεύσεις για την μεταπολεμική παγκόσμια τάξη. Σε αυτές συμπεριλαμβανόταν και η πιθανή αποζημίωση από την Ιταλία, για παράδειγμα, καθώς και ένα εντελώς υπαρκτό σχέδιο απόδοσης της Λιβύης στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.<br /><div><br /></div><div><a href="https://sotiriosdemopoulos.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Η Ρωσία διέρρευσε ιστορικά έγγραφα του Β’ ΠΠ… “καίνε” την Τουρκία και διδάσκουν σήμερα

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο του έγκριτου Ρώσου στρατιωτικού αναλυτή Γ. Κρούτικωφ, που δημοσιεύθηκε στις 8.3.21 στον ιστότοπο VZGLYAD, και στο ο...

Διαβάστε την συνέχεια