Ελλάδα-Γαλλία και AUKUS: Φρεγάτες, μια νέα δυτική στρατηγική και η προοπτική ημιπερικύκλωσης της Κίνας…

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/09/FRANCE-Charles-de-Gaulle-US-USS-Dwight-D.-Eisenhower-790x400.jpg" /><br /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι πληροφορίες που έχουν προκύψει από χθες, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η συμφωνία AUKUS, των ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, ήταν καταλύτης για την εξέλιξη που θα πληροφορηθούμε αναλυτικά την ερχόμενη Τρίτη, παρουσία του Γάλλου προέδρου και του Έλληνα πρωθυπουργού, αλλά και τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των δυο χωρών. Η συμφωνία αυτή αφορά κάτι περισσότερο από μια σημαντική εξοπλιστική συμφωνία για τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, καθώς φαίνεται πως θα επιστεγαστεί από μια προωθημένη συμφωνία διμερούς αμυντικής συνεργασίας.</span></h3><br />Του <b>ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ*</b><br />Απότοκο αυτής της πραγματικότητας είναι το ότι αποκλείεται να μην είναι ενήμερη εγκαίρως η Ουάσιγκτον για την εξέλιξη. Παρότι το οικονομικό συμφέρον των υποψηφίων εταιριών της στο πρόγραμμα των φρεγατών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού δεν εξυπηρετείται, ίσως και να έχει δώσει τις «ευλογίες» της. Εάν αυτό ισχύει, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η πρωτοκαθεδρία της γεωπολιτικής ως του παράγοντα που θέτει το πλαίσιο άσκησης οποιασδήποτε άλλης δραστηριότητας…<br /><br />Μετά την αγγλοσαξονική συμφωνία στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, η Γαλλία φαίνεται πως έχει το πράσινο φως για να αναλάβει ρόλο στον γεωπολιτικό έλεγχο της περιοχής της Μεσογείου για λογαριασμό της Δύσης. Όπως τα ηνία στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού αναλήφθηκαν επισήμως από τις ΗΠΑ με τη συνεργασία των Βρετανών, με σκοπό να ενισχύσουν τους τοπικούς τους συμμάχους, κυρίως Αυστραλία και Ιαπωνία για να μπορούν να ασκούν αποτελεσματικό έλεγχο, επιτρέποντας ενδεχομένως και πιο «διακριτική» στρατιωτική αμερικανική παρουσία, το ίδιο σενάριο φαίνεται να εξελίσσεται και στη Μεσόγειο.<br /><br />Τα ηνία του στρατιωτικού ελέγχου της περιοχής τα αναλαμβάνουν οι Γάλλοι, σε έναν ρόλο που θα βοηθηθούν και από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η επιλογή αυτή έχει και τον χαρακτήρα κίνησης «αποζημίωσης» των Γάλλων για το σκληρό πλήγμα της απώλειας του αυστραλιανού συμβολαίου, αν και πολλοί λησμονούν ότι ο οπλισμός και τα ηλεκτρονικά συστήματα των υποβρυχίων που θα κατασκεύαζαν οι Γάλλοι θα τα προμήθευε η αμερικανική Lockheed Martin.<br /><br />Το δε «σπάσιμο του ταμπού» της προσφοράς υποβρυχίων πυρηνικής πρόωσης στην υπόθεση της Αυστραλίας, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ανοίγει τον δρόμο στους Γάλλους να προτείνουν κάτι παρόμοιο στην Ινδία, χώρα η οποία αποτελεί το πολυπόθητο «γεωπολιτικό έπαθλο» για την AUKUS, καθώς είναι κλειδί στη συμμαχία ανάσχεσης του κινεζικού ηγεμονισμού.<br /><br />Από τη στιγμή όμως που οι ισορροπίες της Ινδίας με τη Ρωσία δεν μπορούν να διαταραχθούν βίαια για πλειάδα λόγων, η Γαλλία ίσως αποτελεί τον ιδανικό σύμμαχο σε επίπεδα πέραν ενός απλού προμηθευτή οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας. Μέσω του οποίου οι δύο χώρες θα συνδεθούν, αλλά δεν θα ταυτιστούν με την AUKUS. Αυτή η εξισορροπητική παρουσία της Γαλλίας στην ινδική υποήπειρο, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη και στο ευρωατλαντικό θέατρο, όπου τη θέση της Κίνας παίρνει η Ρωσία.<br /><br />Οι σχεδιαστές της γεωστρατηγικής των ΗΠΑ, δεν μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί ότι ενδεχόμενο modus vivendi ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Μόσχα θα δημιουργήσει συνθήκες ημί-περικύκλωσης της Κίνας. Αυτή θα παραμένει πάντα ατελής, η συνεισφορά όμως στην προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς του Πεκίνου θα ήταν ανεκτίμητη.<br /><br />Επιστρέφοντας στο ευρωατλαντικό «θέατρο» και τον νέο διαφαινόμενο ρόλο της Γαλλίας εν μέσω εντεινόμενων αναφορών για την ανάγκη αμυντικής ενδυνάμωσης και στρατηγικής αυτονόμησης της Ευρώπης, εάν πρόκειται να δημιουργηθεί κάποια αποτελεσματική ευρωπαϊκή δύναμη ταχείας αντίδρασης, αυτή θα πρέπει να τελεί σε πλήρη συνεργασία και διαλειτουργικότητα με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.<br /><br />Αυτό σχετίζεται και με τον έλεγχο της γερμανικής συμπεριφοράς απέναντι στα ζητήματα ασφαλείας της Γηραιάς Ηπείρου. Εάν οι σχέσεις Γερμανίας-Ρωσίας ξεφύγουν από ένα αποδεκτό για τη Δύση επίπεδο, τότε ο υπό δημιουργία συνασπισμός στρατιωτικού ελέγχου της περιοχής της Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, θα παίξει τον δικό του ρόλο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια αντιγραφή της στρατηγικής της ανάσχεσης απέναντι στη Σοβιετική Ένωση επί Ψυχρού Πολέμου, καθώς επίσης και στη σύγχρονη εκδοχή του που επιχειρείται απέναντι στην Κίνα…<br /><br />Επισήμως βέβαια, όλοι θα συνεργάζονται με το Βερολίνο, το οποίο έχει βέβαια μεγάλη ικανότητα στην ορθή ανάγνωση των γεωπολιτικών συσχετισμών και της σημασίας τους για τα γερμανικά συμφέροντα. Η εξέλιξη αυτή σχετίζεται και με τις ενεργειακές εξελίξεις στη Μεσόγειο, οι οποίες με τη σειρά τους αφορούν τις ενεργειακές σχέσεις Γερμανίας και Ρωσίας (βλ. Nord Stream II).<br /><br />Η στρατιωτική ισχύς για την παροχή ασφάλειας, αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση επιτυχούς προώθησης αξιοποίησης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η Μεσόγειος έχει ξεκάθαρο ρόλο στο αντιστάθμισμα της επιρροής των ρωσικών υδρογονανθράκων στο ενεργειακό ισοζύγιο της ΕE. Κι αν η παροχή εγγυήσεων ασφαλείας μόνο από τις ΗΠΑ προσκρούει στην πρόθεση της Ουάσιγκτον να μην οδηγήσουν σε σημείο πλήρους διάρρηξης τις σχέσεις με την Τουρκία, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι ρόλο στην αξιοποίηση παίζει και η γαλλική TOTAL.<br /><br />Βέβαια, το υπερφίαλο και εγωιστικό προφίλ που έχει οικοδομήσει επιμελώς στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας ο Ερντογάν, καθιστά κάθε σκέψη αναδίπλωσης απαγορευτική, με αποτέλεσμα να επιλέγεται διαρκώς η κλιμάκωση χωρίς όρια. Για μια ακόμη φορά, η απάντηση του Ερντογάν στην άρνηση του Λευκού Οίκου να προσαρμοστεί στις επιθυμίες του, ήταν η προαναγγελία προμήθειας επιπλέον S-400 από τη Ρωσία.<br /><br />Η νέα αυτή τουρκική παρεκτροπή είναι σφόδρα πιθανό να προκαλέσει τη λήψη οριστικών αποφάσεων από την πλευρά των ΗΠΑ. Η αντίσταση του State Department διαρκώς φθίνει, καθώς η Τουρκία κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να δικαιώσει τους επικριτές της και να επιβεβαιώσει όσους υποστηρίζουν ότι τα πραγματικά σύνορα του δυτικού κόσμου βρίσκονται στο Αιγαίο.<br /><br />Εν κατακλείδι, φαίνεται πως οι γεωπολιτικές καραμπόλες ολοένα και περισσότερο μετατρέπουν σε «αποσυνάγωγο» την Τουρκία του Ερντογάν. Η τεράστιας σημασίας γεωστρατηγική θέση που καταλαμβάνει η Τουρκία δεν καταφέρνει πλέον να της εξασφαλίσει τον ρόλο του «χαϊδεμένου παλιόπαιδου» που εξασφαλίζει δυσανάλογα της πραγματικής αξίας ανταλλάγματα.<br /><br />Η προσπάθεια επέκτασης αυτής της κατάστασης -όταν θεωρούνταν αναμφισβήτητος κρίκος της δυτικής γεωστρατηγικής– και στις σχέσεις της με τη Ρωσία, δείχνει να έχει οδηγηθεί οριστικά σε αδιέξοδο. Η δε εσωτερική κυρίως αδυναμία τον Ερντογάν να εμφανιστεί πως υποχωρεί, οδηγεί σε οριστική διάρρηξη των σχέσεων με τη Δύση.<br /><br />Αυτό περιπλέκει την κατάσταση ασφαλείας της Τουρκίας, καθώς την οδηγεί σε μεγαλύτερη του επιθυμητού εξάρτηση από τη Μόσχα. Οι Τούρκοι όμως γνωρίζουν ότι οι τακτική συγκυρία δεν μπορεί να συσκοτίζει επ’ αόριστον τη στρατηγική πραγματικότητα των σχέσεων της χώρας τους με τη Ρωσία.<br /><br />Η αμετροέπεια στις διεκδικήσεις και την εν γένει συμπεριφορά του ηγέτη, δημιούργησε σε ωρίμανση τις αντισυσπειρώσεις που δημιουργούνταν σταθερά τα τελευταία χρόνια. Ένα μέρος αυτού του παζλ, είναι και η συμφωνία Γαλλίας και Ελλάδας…<div><br /></div><div><b><i>*Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελλάδα-Γαλλία και AUKUS: Φρεγάτες, μια νέα δυτική στρατηγική και η προοπτική ημιπερικύκλωσης της Κίνας…

Οι πληροφορίες που έχουν προκύψει από χθες, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η συμφωνία AUKUS, των ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, ήταν καταλύτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μετ’ εμποδίων οι διαπραγματεύσεις για την πενταετή ανανέωση της Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ.

<img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/09/DOC-20210924-16353866-3122976-320x200.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">«Πυρετός» για βάσεις και φρεγάτες</span></h3><b>Του Βασίλη Νέδου</b><div>Εβδομάδες σημαντικών εξελίξεων στον τομέα της άμυνας αναμένεται να είναι οι επόμενες, με βασικά σημεία ενδιαφέροντος τις συζητήσεις ανάμεσα σε Αθήνα και Ουάσιγκτον για την τροποποίηση του πρωτοκόλλου της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) και τις διαδικασίες για την απόκτηση νέων φρεγατών από το Πολεμικό Ναυτικό. <br /><br />Κατ’ αρχάς, σε ό,τι αφορά την MDCA φαίνεται ότι υπάρχει κάποια εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, λόγω της διαφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές αφενός για τις τοποθεσίες στάθμευσης των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, αφετέρου για τη μορφή που θα έχουν (ή όχι) οι γραπτές εγγυήσεις που ζητεί η Αθήνα. Το περιεχόμενο είναι, σε κάθε περίπτωση, υπό διαπραγμάτευση, και θα παραμείνει έτσι έως την τελευταία στιγμή, δηλαδή τη μετάβαση (14 Οκτωβρίου) του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στις ΗΠΑ, όπου πέρα από τον Τρίτο Στρατηγικό Διάλογο ανάμεσα στις δύο χώρες παρόντος του ομολόγου του Αντονι Μπλίνκεν, αναμένεται και η υπογραφή της ανανεωμένης MDCA.<br /><br />Αν οι δύο πλευρές δεν κατορθώσουν να συμφωνήσουν, τότε απλά θα ανανεωθεί η υφιστάμενη μορφή της MDCA, με μονοετή διάρκεια και χωρίς καμία αλλαγή στο περιεχόμενό της. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα για συνέχιση των διαπραγματεύσεων, πλέον με ορίζοντα το 2022. <br /><br />Τυπικά, η ισχύς της τρέχουσας μονοετούς συμφωνίας δεν απαιτεί τις διαδικασίες τροποποίησης που θα είχε μια πενταετής, ως εκ τούτου ο χρόνος μέχρι τις 6 Νοεμβρίου 2021, όταν και λήγει η τρέχουσα ισχύς της MDCA, είναι αρκετός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι παραμένουν στο τραπέζι και τα δύο σενάρια, της ανανέωσης της υφιστάμενης MDCA αλλά και της πενταετούς, εφόσον υπάρξει συμφωνία.<br /><br />Επί της ουσίας, η δυνατότητα διαπραγμάτευσης σε επίπεδο ελληνικής κυβέρνησης (υπουργείο Εξωτερικών και δευτερευόντως υπουργείο Εθνικής Αμυνας) και αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, έχει φθάσει κάποια όρια τα οποία δεν μπορεί να υπερβεί. Ως εκ τούτου είναι απολύτως σαφές ότι αλλαγή στην αμερικανική στάση μπορεί να επέλθει μόνο εφόσον υπάρξει κάποια συνεννόηση σε πολιτικό επίπεδο. <br /><br />Ενδιαφέρουσα ήταν η συνάντηση που έγινε στη Νέα Υόρκη ανάμεσα στον κ. Δένδια και τη Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργό Εξωτερικών, με βαθιές ρίζες στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και πολύ καλές προσωπικές σχέσεις με τον νυν πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρεϊ Πάιατ. Είναι ενδιαφέρον ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε κατόπιν αιτήματος της κ. Νούλαντ στον κ. Δένδια. Επισήμως συζήτησαν για τον στρατηγικό διάλογο, ενώ ο κ. Δένδιας αναφέρθηκε στη τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Μέχρι την επίσκεψη του κ. Δένδια στην Ουάσιγκτον ο χρόνος είναι αρκετός και από την Αθήνα γίνονται προσπάθειες κατά κύριο λόγο σε δύο επίπεδα. Σε διπλωματικό (υπουργείο Εξωτερικών), να επισυναφθεί ή να ακολουθήσει την MDCA μια επιστολή ανάλογη με εκείνη που είχε γράψει ο Μάικ Πομπέο το 2019. Σε στρατιωτικό επίπεδο, να ενταχθεί στη λίστα με τις τοποθεσίες η Σκύρος και, ει δυνατόν, κάποια σημεία στη Θράκη (Χρυσούπολη ή –και– Ξάνθη). <br />Η περίπτωση της Σκύρου<br /><br />Από την Αθήνα η περίπτωση της Σκύρου προβάλλεται ως ένας αεροναυτικός κόμβος, ο οποίος υπό προϋποθέσεις, διά του εκσυγχρονισμού των υφιστάμενων εγκαταστάσεων, μπορεί να προσφέρει στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ δυνατότητες στενής παρακολούθησης της θαλάσσιας, υποθαλάσσιας και εναέριας κίνησης από τα Δαρδανέλλια μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. <br /><br />Τις δυσκολίες των συζητήσεων για την ανανέωση της MDCA υποδηλώνει και η απόφαση της Αθήνας να προχωρήσει στην αναβάθμιση των υποδομών του Ναυστάθμου Κρήτης (Ν.Κ.) στη Σούδα, ανεξάρτητα από την τελική πορεία των συζητήσεων για τη συμφωνία. Στον Ν.Κ. γίνονται κάποια έργα ενίσχυσης των υποδομών για τη δημιουργία ενός δεύτερου ναυστάθμου, ο οποίος θα φιλοξενήσει μέρος του στόλου. Στη Σούδα, όπως και στο Στεφανοβίκειο, στον Βόλο και στην Αλεξανδρούπολη έχει εκσυγχρονιστεί τμήμα των υποδομών και με αμερικανική βοήθεια στο παρελθόν.<br /><br />Επί του πρακτέου υπάρχει ήδη διπλωματική επεξεργασία, ώστε η έγκριση της υφιστάμενης MDCA να προχωρήσει άμεσα, αν χρειαστεί. Ωστόσο, πηγές με εμπειρία παλαιότερων διαπραγματεύσεων για το συγκεκριμένο θέμα, θυμούνται ότι για την πρώτη MDCA νέου τύπου (αυτή που τέθηκε σε ισχύ το 1991), οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν από το 1988 έως και τον Ιούλιο του 1990, λίγες ημέρες πριν να εκπνεύσει η προθεσμία που είχε δοθεί τότε.<div><br />Στην ατζέντα Μητσοτάκη-Μακρόν οι γαλλικές φρεγάτες<br /><br />Εξίσου σημαντικές διεργασίες αναμένονται τις επόμενες ημέρες και στο ζήτημα απόκτησης νέων φρεγατών, πρόγραμμα το οποίο διεκδικούν ακόμα Γαλλία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και Ιταλία. Τις τελευταίες ημέρες κατατέθηκε ανανεωμένη γαλλική πρόταση, με σημαντικές μειώσεις στο κόστος πρόσκτησης ανά μονάδα, αλλά και εμπροσθοβαρή παράδοση των δύο πρώτων μονάδων, ούτως ώστε να μην υπάρχει ανάγκη για ενδιάμεση λύση. Την ίδια στιγμή έτοιμο είναι το νέο ελληνικό αίτημα για αποδέσμευση Ticonderoga ή LCS ως ενδιάμεση λύση, ενώ παραμένουν σε διαρκή εξέλιξη οι επαφές μεταξύ Πολεμικού Ναυτικού και Ολλανδών. Σήμερα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί στο Παρίσι, όπου θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, με το θέμα των φρεγατών να βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα.</div><div><br />Τα ελληνοτουρκικά<br /><br />Οι παραπάνω συζητήσεις συνδέονται δομικά με την αναταραχή που εξακολουθεί να προκαλεί η Αγκυρα στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδιαίτερα μετά την «ψυχρολουσία» που φαίνεται ότι έχει υποστεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όχι μόνο στην Ουάσιγκτον αλλά και στα διάφορα μέτωπα στα οποία βρίσκεται εκτεθειμένος. Οι εξελίξεις του προηγούμενου δεκαημέρου στην Ανατολική Κρήτη, όπου το γαλλικών συμφερόντων «Nautical Geo» πραγματοποιεί έρευνες για την πιθανή μελλοντική χάραξη του East Med, υποδηλώνουν ότι οι κίνδυνοι κλιμάκωσης δεν έχουν παρέλθει. <br /><br />Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, μεταξύ Αθηνών και Αγκυρας παραμένει ανοιχτός ο δίαυλος επικοινωνίας, προκειμένου να δρομολογηθούν νέες συναντήσεις σε τεχνικό επίπεδο, με κύριες, βέβαια, τις διερευνητικές επαφές. Με βάση τα έως τώρα δεδομένα δεν αποκλείεται η επανάληψη των διερευνητικών επαφών το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο δεν θα εκτραχυνθεί.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Μετ’ εμποδίων οι διαπραγματεύσεις για την πενταετή ανανέωση της Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ.

«Πυρετός» για βάσεις και φρεγάτες Του Βασίλη Νέδου Εβδομάδες σημαντικών εξελίξεων στον τομέα της άμυνας αναμένεται να είναι οι επόμενες, με ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ρωσία προειδοποιήθηκε για πιθανή προδοσία του Ερντογάν, μετά το Σότσι

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb1L_mqjdZCfs3g3WXP6iEGq4wfEbLbHC3JSvlTn4QrHMzWRWQaZl-Fe19B13wlAE1pHWCFCoQj8rJ0CzmNknAqiog8WksixMhl_6WohcXNYMn_lLitZKm1b08ymzjU4GVA8MiPb4ozdI/s944/9.JPG"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb1L_mqjdZCfs3g3WXP6iEGq4wfEbLbHC3JSvlTn4QrHMzWRWQaZl-Fe19B13wlAE1pHWCFCoQj8rJ0CzmNknAqiog8WksixMhl_6WohcXNYMn_lLitZKm1b08ymzjU4GVA8MiPb4ozdI/w640-h357/9.JPG" /></a><br /><br />Εάν η Τουρκία θεωρήσει τη συνεργασία με τη Δύση πιο επωφελής για τον εαυτό της, θα γυρίσει εύκολα την πλάτη της στη Ρωσία, δήλωσε ο πολιτικός αναλυτής Πολ Αντωνόπουλος.<br /><br />«Ανακύπτει το ερώτημα αν η Μόσχα πρέπει να εμπιστευτεί την Άγκυρα, ειδικά δεδομένου ότι η φιλική ρητορική του Τούρκου ηγέτη συχνά αντικαθίσταται από εχθρική», είπε ο ειδικός σε άρθρο του για την InfoBrics, αναφέρει η <a href="https://ria.ru/">RIA Novosti</a> .<br /><br />Για παράδειγμα, αφενός, ο ειδικός υπενθυμίζει τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας στη Συρία, όπου η Άγκυρα πρόκειται να ανακτήσει τον έλεγχο των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, ο Αντωνόπουλος επισημαίνει ότι η Ρωσία και η Τουρκία έχουν ευκαιρίες για εμβάθυνση της συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένης μιας κοινής πλατφόρμας για την επίλυση των περιφερειακών προβλημάτων.<br /><br />«Ενώ οι προτάσεις του Ερντογάν για τη δημιουργία μιας περιφερειακής πλατφόρμας για την επίλυση προβλημάτων είναι ένα θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, δεδομένης της συνεπούς ανασφαλούς συμπεριφοράς και των προδοσιών του στο παρελθόν, η Μόσχα, αφενός, θα είχε αγκαλιάσει ένα τέτοιο μπλοκ με ενθουσιασμό, αλλά φοβάται, γνωρίζοντας ότι η Τουρκία πολύ συχνά στρέφεται εύκολα προς τη Δύση », κατέληξε ο πολιτικός επιστήμονας.<br /><br />Νωρίτερα, ο Ερντογάν δήλωσε ότι υπολογίζει σε «σημαντικές αποφάσεις» κατά τη διάρκεια των κατ’ ιδίαν συνομιλιών με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο Σότσι στις 29 Σεπτεμβρίου.<br /><br />Αναφέρθηκε ότι η ατζέντα στις συνομιλίες Πούτιν και Ερντογάν θα είναι η πιο εκτεταμένη , από τις διμερείς σχέσεις έως τη Συρία και άλλες περιφερειακές συγκρούσεις.<br /><br /><div><a href="https://www.echedoros-a.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ρωσία προειδοποιήθηκε για πιθανή προδοσία του Ερντογάν, μετά το Σότσι

Εάν η Τουρκία θεωρήσει τη συνεργασία με τη Δύση πιο επωφελής για τον εαυτό της, θα γυρίσει εύκολα την πλάτη της στη Ρωσία, δήλωσε ο πολιτικό...

Διαβάστε την συνέχεια

Ανήκομεν εις την Δύσιν ή είμαστε κράτος-πελάτης της; – Η γεωπολιτική της αγέλης

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/03/askisis-phgasos.jpg" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Το 2018 είχαμε την πρωτοφανή αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν. Το 2019 είχαμε την υπογραφή της ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συμφωνίας, η οποία έδωσε στις ΗΠΑ ό,τι ζήτησαν, χωρίς η Ελλάδα να λάβει άξια λόγου ανταλλάγματα. Το 2020 είχαμε την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον με όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά της. Το 2021 έχουμε την επικείμενη επίσκεψη του Νίκου Δένδια στην αμερικανική πρωτεύουσα, για να υπογράψει την την ανανεωμένη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας.<br /><br />Κοινός παρονομαστής των παραπάνω είναι η συνολική και απόλυτη ταύτιση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, τόσο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όσο και επί κυβέρνησης της ΝΔ. Σηματοδοτούν το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.<br /><br />Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική, αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η (αυτο)ανάγνωσή του ως “κράτος-πελάτης” (client state).<br /><br />Ακόμα χειρότερα, μάλιστα, είναι η ανάγνωσή του ως κράτος-εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής. Αυτό ισχύει και σήμερα. Η πιθανότητα να λειτουργήσει η Ελλάδα ως φυσιολογικό κράτος είναι κάτι που δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό των ηγετικών ελίτ, αλλά και από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Η αντίληψη μιας ανεξάρτητης Ελλάδας αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ως κάτι ρομαντικά αφελές και στη χειρότερη ως βλασφημία, ή συγκεκαλυμμένη προσπάθεια για αλλαγή αφεντικού.<div><br />“Ανήκομεν εις την Δύσιν”<br /><br />Στην πραγματικότητα αυτό που συζητιέται είναι μόνο ο αφέντης που θα έχει η Ελλάδα. Ο πυρήνας της “ρεαλιστικής” ανάγνωσης της γεωπολιτικής ταυτότητας της χώρας είναι το περιβόητο “Ανήκομεν εις την Δύσιν”. Και με την επιγραμματική αυτή φράση, οι περισσότεροι εννοούν ότι η Ελλάδα ανήκει κυριολεκτικά στη Δύση, με την έννοια της ιδιοκτησίας. Όπως ένα οικόπεδο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και όχι ότι συμμετέχει ισότιμα με άλλα κράτη σε μια γεωπολιτική δομή, ως ανεξάρτητο και οργανικό της μέρος.<br /><br />Συνακόλουθα, η νοοτροπία αυτή οδηγεί σε πλήρη ταύτιση με τις επιλογές του αφέντη, στον οποίο η Ελλάδα έχει χαρίσει τον εαυτό της ως περιουσιακό στοιχείο, έχοντας αυτοαναιρεθεί ως ανεξάρτητο κράτος. Ακόμη και αν οι επιλογές αυτές έρχονται σε αντίθεση και σε αντίφαση με τα εθνικά συμφέροντα, τα οποία, έτσι και αλλιώς, σπανίως λαμβάνονται υπόψη.<br /><br />Στις σπάνιες δε περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει, η προσέγγισή των εθνικών συμφερόντων γίνεται με το παρανοϊκό κριτήριο «να ταυτιστούμε ακόμη περισσότερο με τον αφέντη, ώστε να μας ανταμείψει για την καλή συμπεριφορά μας». Όμως, αυτή η μονολιθική ταύτιση με τη δομή, στην οποία ανήκουμε και με τις διαθέσεις των ισχυρότερων δρώντων μέσα σε αυτήν, δεν έχει και τόσο καλή σχέση με την πραγματικότητα.</div><div><br />Τάση προς αυτοεξάλειψη<br /><br />Ιστορικά, σπανίως υπήρξαν γεωπολιτικά σχήματα τόσο συμπαγή, ώστε οι συμμετέχοντες σε αυτά να είχαν πλήρη ταύτιση στοχεύσεων και θέσεων. Ακόμη και μέσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο εσωτερικό της αγγλοαμερικανικής συμμαχίας υπήρχαν μεγάλες διαφορές και στοχεύσεις. Για παράδειγμα, εντελώς διαφορετική ήταν η βρετανική ατζέντα από αυτήν των ΗΠΑ στον πόλεμο με την Ιαπωνία, με τους Αμερικανούς να θέλουν να διαλύσουν τη βρετανική αυτοκρατορία στην Ασία και τους Βρετανούς να θέλουν να την αποκαταστήσουν.<br /><br />Ούτε, φυσικά, ισχύει η απλοϊκή αντίληψη ότι σε οργανισμούς όπως είναι το ΝΑΤΟ υπάρχει απόλυτη κυριαρχία του σημαντικότερου παράγοντα και άρα η συμμετοχή μας σε αυτό μας επιβάλλει την αυτοεξάλειψη των δυνατοτήτων άσκησης ανεξάρτητων πολιτικών. Με βάση αυτήν τη λογική, στο ΝΑΤΟ έπρεπε να κυριαρχούν ολοκληρωτικά και απόλυτα οι ΗΠΑ, ενώ η Γαλλία, η Βρετανία ή η Γερμανία να μην μπορούν να αρθρώσουν ούτε λέξη. Όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ούτε ισχύει και η αντίληψη ότι κάθε χώρα έχει ειδικό βάρος μέσα στο ΝΑΤΟ ανάλογα με την επιμέρους ισχύ και σπουδαιότητά της και “η μικρή και αδύναμη Ελλάς” δεν μπορεί παρά μόνο να υπακούει!<br /><br />Αντιθέτως, με γνώμονα αυτήν τη λογική, η Ελλάδα, βάση της κρίσιμης γεωγραφικής σχέσης και του μεγέθους των ενόπλων της δυνάμεων, θα έπρεπε να είναι πάνω από τη μέση, ενώ το Λουξεμβούργο θα βρισκόταν στον πάτο! Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η μικροσκοπική χώρα της Δυτικής Ευρώπης, αξιοποιεί το ΝΑΤΟ για να ενισχύει τον ρόλο και τη λειτουργία της στο διεθνές σύστημα και να εξασφαλίζει την εθνική της υπόσταση και τα εθνικά της συμφέροντα και δεν ελέγχεται από αυτό, πολλώ δεν μάλλον δεν ανήκει σε αυτό.<br /><br /></div><div>Τα “βήτα αρσενικά”<br /><br />Άρα, οι αφελείς απόψεις περί ολοκληρωτικής ταύτισης με κάποιον ισχυρό δρώντα, ή έστω με κάποια δομή κρατών και η γεωπολιτική αυτοεξάλειψη δια της λογικής του “ανήκειν”, που κυριαρχούν στην Ελλάδα, είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Για την ακρίβεια, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Αυτή η προσέγγιση εδράζεται πάνω στο ζωώδες υπόβαθρο του ανθρώπινου γένους.<br /><br />Είναι η συμπεριφορά των “βήτα-αρσενικών” μέσα σε δομές αγελαίων ζώων, όπως είναι οι λύκοι, ή οι πιο κοντινοί μας συγγενείς, οι χιμπατζήδες. Θέλοντας να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και την προστασία τους, υποτάσσονται ολοκληρωτικά και απόλυτα στο πιο ισχυρό ζώο της αγέλης. Αυτή, βέβαια, μπορεί να είναι μια καλή, αν και όχι και τόσο αξιοπρεπής, στρατηγική επιβίωσης μέσα σε μια αγέλη λύκων. Ωστόσο, είναι μια πολύ κακή στρατηγική για έναν κόσμο υψηλής πολυπλοκότητας και μεικτών σχέσεων μεταξύ των δρώντων, όπως είναι το διεθνές σύστημα.<br /><br />Επιπροσθέτως, ενδέχεται να αποδειχθεί και εξαιρετικά επικίνδυνη για έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει “έντιμη κυριαρχία”, με τον κυρίαρχο να προσφέρει όντως την κάλυψή του στον κυριαρχούμενο, όπως συμβαίνει σε μια αγέλη λύκων. Αντιθέτως, στον κόσμο των ανθρώπων και πολύ περισσότερο στο διεθνές σύστημα, ο υποταγμένος πάει φιρί-φιρί να δοθεί ως δώρο από τον κυρίαρχό του σε άλλους συμμετέχοντες στο σύστημα, που δεν είναι τόσο υποταγμένοι, έτσι ώστε να προσεγγιστούν, να κατευναστούν ή να εξαγοραστούν.<br /><br />Με άλλα λόγια, η αντίληψη του “ανήκειν” όχι μόνο δεν είναι ρεαλιστική πολιτική, αλλά δεν είναι καν πολιτική. Είναι μια συμπεριφορά που προέρχεται από το ζωώδες προανθρώπινο παρελθόν. Αρνείται την ίδια τη λογική σκέψη και υπονομεύει την όποια προσπάθεια προσαρμογής στο πραγματικό διεθνές σύστημα. Σ’ αυτό υπάρχουν σχέσεις αλληλεπίδρασης, έστω και ετεροβαρείς και όχι καθαρής υποταγής και κυριαρχίας.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ανήκομεν εις την Δύσιν ή είμαστε κράτος-πελάτης της; – Η γεωπολιτική της αγέλης

Γρίβας Κώστας Το 2018 είχαμε την πρωτοφανή αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν. Το 2019 είχαμε την υπογ...

Διαβάστε την συνέχεια

Προς στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Γαλλίας με αμερικανική ευλογία

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/09/belharra.jpg" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Οι πληροφορίες είναι συγκλίνουσες, αν και για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας οφείλουμε να διατηρήσουμε μέχρι την τελευταία στιγμή μία επιφύλαξη. Σύμφωνα με αυτές, λοιπόν, κατά την επίσκεψή του στο Παρίσι (Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου – το παρόν άρθρο δημοσιεύεται ακριβώς τα μεσάνυκτα της Κυριακής προς Δευτέρα), στην οποία θα τον συνοδεύουν και οι υπουργοί Άμυνας Παναγιωτόπουλος και Εξωτερικών Δένδιας, ο Μητσοτάκης θα ανακοινώσει την προμήθεια τριών γαλλικών φρεγατών (Belharra) και τριών γαλλικών κορβετών (Gowind), καθώς και την υπογραφή διμερούς συμφώνου αμυντικής συνδρομής, δηλαδή τη συμμαχία Ελλάδας-Γαλλίας.<br /><br />Η προμήθεια από το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό νέων φρεγατών είχε καταντήσει τον τελευταίο χρόνο σήριαλ. Αν και επισήμως το ζήτημα εκκρεμούσε, όλες οι πληροφορίες έδειχναν ότι –κυρίως για πολιτικούς λόγους– η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσανατολιζόταν στην αγορά των αμερικανικών MMSC, παρότι οι ναύαρχοι είχαν εκφράσει αντιρρήσεις. Έχουν επικαλεσθεί τα λειτουργικά προβλήματα και την ακαταλληλότητα της αμερικανικής φρεγάτας, η οποία έχει σχεδιασθεί για παράκτια άμυνα κι όχι για επιχειρήσεις στην ανοικτή θάλασσα, εξ ου και δεν διαθέτει αντιαεροπορική άμυνα περιοχής.<br /><br />Παρά τις αντιρρήσεις τους, όμως, το Μαξίμου τους είχε ασκήσει πιέσεις να προτείνουν την MMSC, χωρίς να είναι σαφές εάν το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού είχε υποκύψει. Η αγορά, μάλιστα έξι πρόσθετων γαλλικών μαχητικών Rafale, μετά την αρχική αγορά των 16, είχε θεωρηθεί ως προσφορά ενός πρόσθετου συμβολαίου στο Παρίσι, προκειμένου η Αθήνα να το παρακάμψει στην εν εξελίξει προμήθεια των φρεγατών.<br /><br />Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε πως οι Γάλλοι είχαν εδώ και έναν χρόνο διοχετεύσει την πληροφορία ότι εάν η Ελλάδα αγοράσει τις φρεγάτες Belharra, είναι έτοιμοι να υπογράψουν διμερές σύμφωνο αμυντικής συνδρομής. Η πληροφορία αυτή, που έχει κυκλοφορήσει ευρέως τον τελευταίο χρόνο, δεν έχει ποτέ διαψευσθεί από την ελληνική κυβέρνηση, γεγονός που μας υποχρεώνει να την θεωρήσουμε αξιόπιστη.<div><br />Πόσο δεσμευτική η αμυντική συνδρομή;<br /><br />Βεβαίως, επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, δεν είναι γνωστό πόσο η κυβέρνηση Μακρόν είναι διατεθειμένη να δεσμευθεί σε μία πραγματική συμμαχία με την Ελλάδα. Εάν, δηλαδή, η Γαλλία είναι διατεθειμένη να δεσμευθεί ότι άμεσα και σχεδόν αυτόματα θα εμπλακεί στρατιωτικά στο πλευρό της Ελλάδας σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης. Αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, ίσως κρισιμότερο και από την προμήθεια των υπερσύγχρονων γαλλικών οπλικών συστημάτων. Δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες για να αποφανθούμε εάν θα πρόκειται για “χαλαρή” ή για “σκληρή” δέσμευση.<br /><br />Ας επιστρέψουμε, όμως, στο κυρίως θέμα μας. Ενώ, λοιπόν, όλα έδειχναν ότι η Αθήνα προσανατολιζόταν στην προμήθεια της αμερικανικής φρεγάτας MMSC με κάποιες τροποποιήσεις, μεσολάβησε το τριμερές σύμφωνο AUKUS (ΗΠΑ, Βρετανία και Αυστραλία). Θα αναρωτηθείτε τί σχέση μπορεί να έχει αυτό το σύμφωνο με την προμήθεια φρεγατών από την Ελλάδα; Κι όμως, φαίνεται πως έχει καθοριστική σχέση.<br /><br />Όπως θα θυμάστε, το Παρίσι αντέδρασε έντονα στην υπογραφή της AUKUS, επειδή έχασε το συμβόλαιο δεκάδων δισ. δολαρίων για την αγορά από την Αυστραλία υπερσύγχρονων συμβατικών υποβρυχίων, το οποίο άρπαξαν οι Αμερικανοί, συμφωνώντας με τους Αυστραλούς να τους προμηθεύσουν με πυρηνοκίνητα υποβρύχια. Θα θυμάστε, λοιπόν, ότι το Παρίσι ανακάλεσε τους πρεσβευτές του από την Ουάσινγκτον και την Καμπέρα.<br /><br />Η κρίση φάνηκε να τίθεται σε τροχιά διευθέτησης, όταν μετά από λίγες ημέρες επικοινώνησε τηλεφωνικά ο Μπάιντεν με τον Μακρόν. Το περιεχόμενο της συνομιλίας των δύο προέδρων, βεβαίως, δεν έγινε γνωστό, αλλά υπάρχει η πληροφορία ότι στο αμερικανογαλλικό deal υπάρχει και ελληνική διάσταση. Για την ακρίβεια, ότι η Ουάσινγκτον πρόσφερε στο Παρίσι ως μικρό αντάλλαγμα για την απώλεια του συμβολαίου με την Αυστραλία, το συμβόλαιο με την Ελλάδα για τις φρεγάτες.<br /><br />Οι ΗΠΑ αφήνουν κενό στην Ανατολική Μεσόγειο<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες, το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό θεωρεί τις Belharra υπερόπλο, το ίδιο και τις κορβέτες Gowind. Άρα, από αυτή την άποψη, όχι μόνο δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά αν οριστικοποιηθεί η προμήθειά τους θα βγουν αναστεναγμοί ανακούφισης. Το εάν θα οριστικοποιηθεί η προμήθεια των τριών φρεγατών και των τριών κορβετών θα το γνωρίζουμε το αργότερο την Τρίτη, όταν θα γίνουν ανακοινώσεις. Εκτός κι αν για να τηρηθεί η τυπική διαδικασία δοθούν τα χέρια και η επίσημη ανακοίνωση αφεθεί για λίγο αργότερα.<br /><br />Εκτός από τις προαναφερθείσες πληροφορίες, υπάρχουν και ενδείξεις από κυβερνητικούς παράγοντες ότι προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται τα πράγματα. Η σχέση Μητσοτάκη-Μακρόν είχε έντονες διακυμάνσεις τα τελευταία δύο χρόνια, όχι μόνο λόγω του ζητήματος των φρεγατών, αλλά και λόγω της διπλωματικής παρέμβασης του Βερολίνου στα ελληνοτουρκικά.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα με τη νέα ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία έχει δώσει στην Ουάσινγκτον ουσιαστικά ό,τι αυτή ζήτησε. Κι όχι μόνο αυτό. Βάφτισε αντάλλαγμα την παρουσία αμερικανικών δυνάμεων σε όσο το δυνατόν περισσότερες ελληνικές βάσεις! Όπως, όμως, προκύπτει από τα γεγονότα, οι Αμερικανοί παραμένουν σε στάση Ποντίου Πιλάτου σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά. Αν και είναι εξοργισμένοι με τον Ερντογάν αποφεύγουν επιμελώς να στραφούν έστω και πολιτικά εναντίον της Άγκυρας, όπως φάνηκε και από την τελευταία δήλωση του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.<br /><br />Οι κινήσεις και της κυβέρνησης Μπάιντεν επιβεβαιώνουν πως οι ΗΠΑ θέτουν σε δεύτερη μοίρα την Ευρώπη και ειδικότερα την Ανατολική Μεσόγειο, στρέφοντας όλη την προσοχή και το δυναμικό τους στον Ειρηνικό-Ινδικό. Αυτό το έδειξε όχι μόνο η AUKUS, αλλά και το στα σκαριά ευρισκόμενο QUAD (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ινδία και Ιαπωνία). Με άλλα λόγια, η ανάσχεση της Κίνας καθίσταται όχι απλώς ο πρώτος, αλλά σχεδόν ο αποκλειστικός στρατηγικός στόχος των Αμερικανών.<br /><br />Το κενό και η συμμαχία Ελλάδας-Γαλλίας<br /><br />Το γεγονός αυτό, ωστόσο, αφήνει ένα μεγάλο κενό στην Ανατολική Μεσόγειο, το οποίο με κάποιον τρόπο θα καλυφθεί. Η Τουρκία επιδιώκει να το καλύψει η ίδια αυτοτελώς, αλλά η επιδίωξή της προκαλεί αντισυσπείρωση των χωρών της περιοχής. Κυρίως, όμως, την φέρνει απέναντι στη Γαλλία, η οποία έχει και παραδοσιακά παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και φιλοδοξεί να είναι αυτή που θα κάνει το παιχνίδι για λογαριασμό της Δύσης.<br /><br />Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το επιτύχει, χωρίς τη σύμπραξη της Ελλάδας-Κύπρου. Και επειδή το γνωρίζει, γι’ αυτό και στήριξε τις ελληνικές θέσεις στους κόλπους της ΕΕ, γι’ αυτό και κοντράρισε την Άγκυρα, γι’ αυτό και φέρεται διατεθειμένη να υπογράψει σύμφωνο αμυντικής συνδρομής με την Αθήνα. Εάν πράγματι, το Παρίσι είναι αποφασισμένο να συνάψει συμμαχία με την Ελλάδα, τότε θα αλλάξουν ριζικά τα δεδομένα στο ελληνοτουρκικό μέτωπο.<br /><br />Μία πραγματικά δεσμευτική συμμαχία με τη Γαλλία θα είναι πιο σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας και από αυτές καθ’ αυτές τις Belharra. Για την ακρίβεια, θα εκτοξεύσει την αξιοπιστία της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Εάν οι Τούρκοι πεισθούν ότι σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής με την Ελλάδα θα βρεθούν απέναντι και σε γαλλικές δυνάμεις, θα σκεφθούν πολλές φορές πριν δρομολογήσουν μία κρίση.<br /><br />Εκτός αυτού, θα φοβηθούν ότι η εμπλοκή των Γάλλων πιθανότατα να ωθήσει και χώρες, όπως η Αίγυπτος και τα Εμιράτα, να εμπλακούν κι αυτές, εκτιμώντας ότι η συγκυρία και ο συσχετισμός τους προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία να “κοντύνουν” την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για το Ισραήλ, το οποίο, όμως, θα δράσει με τον δικό του έμμεσο, αλλά όχι λιγότερο αποτελεσματικό τρόπο.<br /><br />Εάν όλα τα παραπάνω επιβεβαιωθούν θα αποδειχθεί ότι υπάρχει θεός και μάλιστα είναι Έλληνας, ή έστω φιλέλληνας! Κι αυτό, επειδή μέχρι πριν μερικές εβδομάδες φύσαγαν άλλοι άνεμοι, δυσμενείς για τα εθνικά συμφέροντα. Από ό,τι φαίνεται, λοιπόν, η AUKUS είχε ως παράπλευρη επίπτωση την αλλαγή των μέχρι τότε δεδομένων για την προμήθεια των φρεγατών στο τρίγωνο ΗΠΑ-Γαλλία-Ελλάδα. Κλείνω, επαναλαμβάνοντας την αρχική επιφύλαξή μου, δεδομένου ότι δεν έχει καταστεί δυνατή η επίσημη επιβεβαίωση, αν και οι πληροφορίες είναι αξιόπιστες.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Προς στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Γαλλίας με αμερικανική ευλογία

Λυγερός Σταύρος Οι πληροφορίες είναι συγκλίνουσες, αν και για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας οφείλουμε να διατηρήσουμε μέχρι την τελευτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πούτιν και Ερντογάν: Πόσα τους ενώνουν και πόσα τους χωρίζουν ενόψει νέου τετ-α -τετ

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-09/poutin-erntogan.jpg?itok=VGQnI2iu" width="737" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Μπορούν να συμφιλιώσουν τα «διαμετρικά αντίθετα» συμφέροντά τους στην επικείμενη σύνοδο κορυφής τους;</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Oπρόεδρος Ερντογάν πρόκειται να συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν, στο θέρετρο Σότσι της Μαύρης Θάλασσας στις 29 Σεπτεμβρίου. Οι δύο ηγέτες αναμένεται να συζητήσουν την πρόσφατη άνοδο των στρατιωτικών εντάσεων στη βορειοδυτική Συρία. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εντείνει τις αεροπορικές επιδρομές τους κατά των ανταρτών στο Ιντλίμπ αυτόν τον μήνα, προκαλώντας φόβους στην Άγκυρα για περαιτέρω αποσταθεροποίηση στα νότια σύνορα της Τουρκίας. "Το καθεστώς στη Συρία, αποτελεί απειλή στο νότιο τμήμα της Τουρκίας. Επομένως, ως φίλος της Ρωσίας, περιμένω από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τη Ρωσία μια διαφορετική προσέγγιση ως απαίτηση αλληλεγγύης", δήλωσε ο Ερντογάν την Παρασκευή.<br /><br />Η σύνοδος του Σότσι, θα έρθει μετά από αυτό που ο Ερντογάν χαρακτήρισε ως απογοητευτικές διμερείς συνομιλίες με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. «Στις συζητήσεις με τον κ. Μπάιντεν που περίμενα, δεν υπήρξε το επιθυμητό αποτέλεσμα ... ως δύο χώρες του ΝΑΤΟ, πρέπει να είμαστε σε διαφορετικό σημείο», είπε.<br /><br /> Ο Ερντογάν επέκρινε τη συνεχιζόμενη υποστήριξη των ΗΠΑ για κουρδικές μαχητικές ομάδες στη Συρία, προσθέτοντας ότι επιδιώκει να προχωρήσει τις τουρκικο-ρωσικές σχέσεις «πολύ πιο μακριά» στην επικείμενη συνάντησή του με τον Πούτιν. Ο Ερντογάν φάνηκε θετικός, στην «αμφιλεγόμενη» απόφαση της Άγκυρας να αγοράσει το ρωσικό σύστημα πυραυλικής άμυνας S-400 Triumf, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες αναφορές ότι σκοπεύει να εισαγάγει ένα δεύτερο σύνταγμα S-400 μέχρι το τέλος του 2021.<br /><br />Οι δύο πλευρές δεν αναμένεται να επιτύχουν κανένα είδος διαρκούς, μακροπρόθεσμου διακανονισμού για την τύχη του Ιντλίμπ. «Τα ρωσικά και τα τουρκικά συμφέροντα στην περιοχή είναι εκ διαμέτρου αντίθετα», όπως σημειώνει ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας Φιοντόρ Λουκιανόφ. «Όλες οι συμφωνίες που έχουν επιτευχθεί, σχετικά με την απόσυρση των μαχητών (από τη βορειοδυτική Συρία), η Τουρκία θα τους μετεγκαταστήσει αλλού, επειδή έχει ένα μεγάλο απόσπασμα εκεί, αλλά αυτό φέρνει επιπρόσθετα εμπόδια», πρόσθεσε.<div><br /><div>  <a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-09/poutin_erntogan.original-1024x505.jpg"><img height="316" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-09/poutin_erntogan.original-1024x505.jpg?itok=ML3u2fFb" width="640" /></a><br /><br />Παρά το συνεχιζόμενο αδιέξοδο Ρωσίας-Τουρκίας για μεγαλύτερα ζητήματα συριακής κρατικότητας, η σύνοδος κορυφής θα μπορούσε να αποτελέσει όφελος για τις συνεχιζόμενες προσπάθειες αποσυμπίεσης, που στοχεύουν στον μετριασμό του κινδύνου στρατιωτικής κλιμάκωσης μεταξύ υποστηριζόμενων από την Τουρκία μαχητών και συριακών κυβερνητικών δυνάμεων που υποστηρίζονται από τη Ρωσία.<br /><br />Όμως, για ορισμένους στη Μόσχα, η αποφασιστική ατζέντα της Συνόδου στη Μέση Ανατολή έχει «χρωματιστεί» από τις εξελίξεις πιο κοντά στη Ρωσία. Νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα, το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας εξέδωσε δήλωση που αρνήθηκε εν μέρει να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών της Δούμας της Ρωσίας : «Η Τουρκία διατηρεί την υποστήριξή της στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, και δεν αναγνωρίζει, την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Τάντζου Μπίλγκιτς, σημειώνοντας ότι οι εκλογές της Κρατικής Δούμας στην Κριμαία «δεν έχουν νομική ισχύ για την Τουρκία».<br /><br /> Ο Ερντογάν υπέγραψε προσωπικά τη θέση της κυβέρνησής του, νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα σημειώνοντας στην ομιλία του στον ΟΗΕ, ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και επιβεβαιώνει τη δέσμευση της Άγκυρας, στην «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Ουκρανίας».<br /><br />Τα σχόλια του Ερντογάν προκάλεσαν έντονη, αν όχι προβλέψιμη, επίπληξη από το Κρεμλίνο. «Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά, ότι η Κριμαία είναι κυρίαρχο τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν αγνοούμε ποτέ τέτοιες δηλώσεις», δήλωσε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα. "Δεν δεχόμαστε τέτοιες δηλώσεις (για μη αναγνώριση των εκλογών στην Κριμαία), και το λέμε ανοιχτά στους Τούρκους συναδέλφους μας", πρόσθεσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ. <br /><br />«Το ζήτημα της Κριμαίας, είναι ένα θέμα για το οποίο οι θέσεις μας είναι δραματικά διαφορετικές. Εκφράζουμε τη λύπη μας σε σχέση με αυτήν τη στάση, αλλά ελπίζουμε ότι η πολιτική βούληση θα επιδειχθεί με την πάροδο του χρόνου και η Τουρκία θα αλλάξει αυτή τη θέση, αναγνωρίζοντας απλώς την αλήθεια και την πραγματική κατάσταση », είπε ο Πεσκόφ.<br /><br />Το Κρεμλίνο και το κυβερνών κόμμα «Ενωμένη Ρωσία», έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος των προεκλογικών και μετεκλογικών μηνυμάτων τους, στην ανάδειξη των υποτιθέμενων κινδύνων ξένων επεμβάσεων στην εκλογική διαδικασία της Ρωσίας. Ρώσοι εμπειρογνώμονες, σχολιαστές και πολιτικοί διαμαρτύρονται για την ΕΕ σχετικά με μια προηγούμενη έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υποδηλώνει, ότι η Ευρώπη θα πρέπει να αρνηθεί να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών της Δούμας εάν «αναγνωριστούν ως δόλιες».<br /><br /> Η ΕΕ συμφώνησε για μια πιο ήπια πορεία, αρνούμενη επίσημα να αναγνωρίσει μόνο εκείνα τα μέρη των εκλογών της Δούμα, που διεξήχθησαν στο κατεχόμενο ουκρανικό έδαφος. Παρ 'όλα αυτά, η σταθερά σκληρή ρητορική των αξιωματούχων του Κρεμλίνου, δεν εισακούεται για συγκεκριμένα μέτρα εναντίον της Δύσης. Συγκεκριμένα, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το Κρεμλίνο σκέφτεται σοβαρά να αποχωρήσει από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE), ένα μέτρο, που υποστηρίζονταν εδώ και καιρό από πολιτικούς στη Ρωσία.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-09/gfxgfcxhgc_0.jpg"><img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-09/gfxgfcxhgc_0.jpg?itok=VQTIEQN6" /></a><br /><br />Μια παρόμοια κατάσταση φαίνεται να παίζει με την Τουρκία. Η Ζαχάροβα επέμεινε ότι η Μόσχα, θα βγάλει τα «κατάλληλα συμπεράσματα» από τα σχόλια της Άγκυρας, τα οποία «προφανώς δεν ωφελούν τη διμερή σχέση», αλλά δεν είναι σαφές τι σημαίνει αυτό με συγκεκριμένους όρους.<br /><br /> Παρά τις δηλώσεις Ερντογάν, το Κρεμλίνο δεν έφτασε στο σημείο να ακυρώσει τη σύνοδο κορυφής της 29ης Σεπτεμβρίου, ούτε υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Πούτιν σκοπεύει να θέσει το ζήτημα της Κριμαίας κατά τη διάρκεια των συνομιλιών στο Σότσι. <br /><br />Ο Ρώσος πολιτικός σχολιαστής Yevgeny Satanovsky, σημείωσε ότι αυτό το σκάνδαλο είναι απίθανο να έχει ουσιαστική επίδραση στο ακμάζων ρωσο-τουρκικό εμπόριο , ούτε είναι πιθανό να θέσει σε κίνδυνο την εκκρεμούσα σύμβαση της Άγκυρας για τους S-400. <br /><br />Η Σβετλάνα Ζούροβα, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων της Κρατικής Δούμας, δήλωσε στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ότι η Τουρκία και η Ρωσία, παραμένουν «στρατηγικοί εταίροι» παρά την έντονη διαφωνία τους για το καθεστώς της Κριμαίας. «Έχουμε πολλά σημεία επαφής. Και υπάρχουν μέρη, όπου δεν είμαστε απλώς στρατηγικοί εταίροι, αλλά βοηθάμε ενεργά ο ένας τον άλλον », είπε.<br /><br />Η συνέπεια της μερικής άρνησης του Ερντογάν, να αναγνωρίσει τις εκλογές στη Δούμα της Ρωσίας, ρίχνει ένα νέο επίκεντρο στη σύνθετη, μερικές φορές ταλαντευόμενη, σχέση μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας. Οι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου πιστεύουν ότι η Μόσχα δεν πρέπει να τορπιλίσει δυνητικά την «εύθραυστη» σχέση μεταξύ των δύο χωρών, λόγω της μακροχρόνιας θέσης της Τουρκίας στην Κριμαία.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Πούτιν και Ερντογάν: Πόσα τους ενώνουν και πόσα τους χωρίζουν ενόψει νέου τετ-α -τετ

Μπορούν να συμφιλιώσουν τα «διαμετρικά αντίθετα» συμφέροντά τους στην επικείμενη σύνοδο κορυφής τους; Ιωάννης Χάρχαρης Oπρόεδρος Ερντογάν π...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι εξοπλισμοί και το διπλό γεωπολιτικό παίγνιο της Αθήνας… ΗΠΑ – Γαλλία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.onalert.gr/wp-content/uploads/2021/09/turkish_airforce_1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="800" height="450" src="https://www.onalert.gr/wp-content/uploads/2021/09/turkish_airforce_1.png" width="800" /></a></div><div><br /></div><b>Αλέξης Παπαχελάς</b><br />Το γεωπολιτικό παιχνίδι μοιάζει συχνά με πόκερ. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κρατάς κλειστά τα χαρτιά σου και, το κυριότερο, να είσαι ενίοτε απρόβλεπτος. Δεν είναι καλό να σε θεωρεί κανείς δεδομένο, «βρέξει, χιονίσει». Οι βασικές σταθερές προφανώς δεν αλλάζουν. Οποιος φεύγει ξαφνικά από τις «ράγες» μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί.<br />Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περίοδο όπου αναζητεί έναν ιδανικό συνδυασμό: την κάλυψη του εξοπλιστικού χάσματος με την Τουρκία μέσα σε λογικά πλαίσια και την ταυτόχρονη εξασφάλιση κάποιου είδους στρατηγικής δέσμευσης από τους συμμάχους της που θα αποτρέψουν μία ανεξέλεγκτη κρίση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η εξίσωση είναι δύσκολη.<br /><br />Ισως όμως την ευνοούν οι εξελίξεις. Πάρτε, για παράδειγμα, την ένταση και το ρήγμα στις σχέσεις Γαλλίας – ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Μακρόν είναι στριμωγμένος, θέλει να αποδείξει ότι θα είναι ο ηγέτης μιας στρατηγικά αυτόνομης Ευρώπης. Και θα ήθελε πολύ να πετύχει μία νίκη. Η Αθήνα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί αυτήν τη συγκυρία για να διαπραγματευθεί μία γαλλική δέσμευση συνεργασίας σε περίπτωση που μία από τις δύο χώρες δεχόταν επίθεση. Οι δεσμεύσεις και τα προοίμια έχουν ασφαλώς λογοτεχνική αξία αν δεν συνοδεύονται από πρακτικά μέτρα, όπως π.χ. μια εγκατάσταση ή παρουσία στρατιωτικών σε κάποιο ευαίσθητο σημείο της χώρας μας.<br /><br />Την ίδια παρτίδα, σε άλλο «τραπέζι», θα παίξει η Αθήνα και με τις ΗΠΑ βέβαια. Θα δει τι θα πετύχει και κατόπιν θα πάρει τις αποφάσεις της.<br /><br />Το εν λόγω παιχνίδι δεν είναι καινούργιο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καλούσε τον Ντε Γκωλ στην Ελλάδα για να δώσει το μήνυμα πως ναι μεν ήταν προσηλωμένος στη Δύση και στη Βορειοατλαντική Συμμαχία αλλά… Ακόμη και οι δικτάτορες έπαιξαν το παιχνίδι, απειλώντας τους Αμερικανούς με την παραγγελία των Μιράζ, η οποία ολοκληρώθηκε μετά την κατάρρευσή τους. Το παιχνίδι συνεχίστηκε με τη Γαλλία να παίζει δυνατά από την ώρα της επιστροφής του βετεράνου πολιτικού με το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974, γεγονός που ανησύχησε τον Κίσινγκερ. Το έπαιξε όμως και ο Ανδρέας Παπανδρέου με την περίφημη αγορά του αιώνα, την οποία μοίρασε ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γαλλία.<br /><br />Στην ακόμη μεγαλύτερη εικόνα, την Ελλάδα συμφέρει απολύτως η στενότερη αμυντική συνεργασία εντός της Ε.Ε., ενώ μεγάλος εθνικός στόχος πρέπει να είναι η προστασία των ελληνικών συνόρων ως συνόρων της Ευρώπης. Συμβαίνει τώρα με το προσφυγικό, αλλά απέχουμε ακόμη πολύ από την εγγύηση των συνόρων της χώρας από κάθε απειλή.<br /><br />Επειδή λοιπόν ορισμένοι Βορειοευρωπαίοι αναρωτιούνται γιατί η Ελλάδα χρειάζεται τόσους εξοπλισμούς, η απάντηση είναι ότι ευχαρίστως θα τους μειώναμε αν γνωρίζαμε ότι το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι θα τα προστατεύσουν εγγυημένα ευρωπαϊκές δυνάμεις. Κανείς δεν τους ζητάει να στραφούν εναντίον της Τουρκίας. Δεν συμφέρει κανέναν αυτό. Εμείς θέλουμε μια ειρηνική και προβλέψιμη Τουρκία κοντά στην Ευρώπη. Και θα συνεχίζουμε να φροντίζουμε τη δική μας αποτρεπτική ισχύ και να παίζουμε το γεωπολιτικό πόκερ μέχρι να το πετύχουμε…<div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι εξοπλισμοί και το διπλό γεωπολιτικό παίγνιο της Αθήνας… ΗΠΑ – Γαλλία

Αλέξης Παπαχελάς Το γεωπολιτικό παιχνίδι μοιάζει συχνά με πόκερ. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κρατάς κλειστά τα χαρτιά σου και, το κυρι...

Διαβάστε την συνέχεια

Σουκρού Ιλιτζάκ – «Ο μέσος Τούρκος δεν γνωρίζει ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας»

<a href="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/09/DWPtOH7WkAAiX2b.jpg"><img height="430" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2021/09/DWPtOH7WkAAiX2b.jpg" width="699" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ο ιστορικός πίσω από την έκδοση «“Αυτοί οι Απιστοι Ελληνες”: Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα Οθωμανικά Αρχεία» μιλάει για τα κενά της ιστοριογραφίας στις δύο γείτονες χώρες</span></h3><b>Μαίρη Αδαμοπούλου</b><br />Aν δεν είχα αναζητήσει στο Διαδίκτυο φωτογραφίες του ώστε να τον αναγνωρίσω, δεν θα πίστευα ότι ο άνδρας με όψη Βορειοευρωπαίου – ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και γαλανά μάτια – που μόλις είχε περάσει την πόρτα του κήπου του Νομισματικού Μουσείου ήταν ο τούρκος ιστορικός Σουκρού Ιλιτζάκ. «Δεν είμαι τουρκόφατσα, ε;», μου είπε γελώντας με βαριά μεν προφορά αλλά σε άπταιστα ελληνικά, ενώ παρήγγελλε έναν διπλό ελληνικό. Η απάντηση στο έκπληκτο βλέμμα μου ήρθε με χιούμορ. «Μη δημιουργήσουμε τώρα και διπλωματικό επεισόδιο για έναν καφέ…».<br /><br />Η πρόκληση άλλωστε δεν φαίνεται να είναι στις προθέσεις του παρόλο που το επιστημονικό του πεδίο, η μελέτη της Ελληνικής Επανάστασης υπό το βλέμμα των Οθωμανών – που ήταν και το θέμα της διδακτορικής του διατριβής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ – θα αποτελούσε πιθανόν πρόσφορο έδαφος.<br /><br />Οπως επίσης το έργο που μόλις ολοκλήρωσε και έδωσε την αφορμή για αυτή τη συζήτηση: μία δίτομη έκδοση 1.700 σελίδων που περιλαμβάνει τη μεταγραφή σε λατινικούς χαρακτήρες, την αγγλική μετάφραση και τον πλήρη σχολιασμό 700 οθωμανικών εγγράφων τα οποία αφορούν την Επανάσταση και βρίσκονται στα κρατικά οθωμανικά αρχεία στην Κωνσταντινούπολη. Τα έγγραφα αυτά βρίσκονται βιβλιοδετημένα σε 33 τόμους και αριθμούν 4.352 σελίδες με περίπου 8.000 εντολές που αρχειοθετούνταν στο γραφείο του Μεγάλου Βεζίρη. «Πρόκειται για μια θάλασσα πληροφοριών μέσα από τις οποίες μπορούμε να δούμε τις εξελίξεις στο οθωμανικό κράτος σχεδόν σε καθημερινή βάση» εξηγεί τη σημασία των εγγράφων ο Σουκρού Ιλιτζάκ. Στις αρχές του 2016, όταν εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, πρότεινε στο Iδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη το συγκεκριμένο διεθνών προδιαγραφών εγχείρημα ενόψει της επετείου για τα 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης. Η ανταπόκριση εκ μέρους της ηγεσίας του ελληνικού φορέα υπήρξε άμεσα θετική και το αποτέλεσμα εκτός από την έντυπη έκδοση υπό τον τίτλο «»Αυτοί οι Απιστοι Ελληνες»: Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα Οθωμανικά Αρχεία» (εκδ. Brill) είναι αναρτημένο στο Διαδίκτυο με δωρεάν πρόσβαση για όλους (https://brill.com/view/title/60933).<br /><br />Αλλάζει το αφήγημα της Επανάστασης μετά τη μελέτη αυτών των εγγράφων;<br /><br />Δεν μας αλλάζουν την κοσμοθεωρία, αλλά διευρύνουν και εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας επειδή καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε στην αυτοκρατορία την εποχή της Επανάστασης και εν τέλει για ποιον λόγο πέτυχε. Στην κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία, ξέρετε, λείπει η γενική εικόνα. Η επανάσταση δεν έγινε σε άλλον πλανήτη, αλλά στην επαρχία μιας αυτοκρατορίας. Η ιστοριογραφία όμως μοιάζει σαν να μετατοπίζει την Ελληνική Επανάσταση σε μία άλλη σφαίρα, που έχει δικό της χωροχρόνο. Η κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία μάς δείχνει γραμμικά την πορεία του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ομως υπήρχαν πολλές παρενθέσεις σε αυτή τη διαδρομή και πολλά σκαμπανεβάσματα, τα οποία έχει παραβλέψει.<br /><br />Κατά συνέπεια οι Ελληνες έχουμε μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την Ιστορία;<br /><br />Εθνοκεντρική θα έλεγα. Αποοθωμανοποιημένη. Αυτή η εθνική/ εθνικιστική προσέγγιση στην Ιστορία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο και το συναντάμε κυρίως σε έθνη που είναι σε αντιπαράθεση.<br /><br />Οι Τούρκοι τι γνωρίζουν για την Ελληνική Επανάσταση;<br /><br />Δεν έχουν καμία ιδέα. Οταν ξεκίνησα την έρευνά μου δεν θυμόμουν να την έχουμε διδαχθεί στο σχολείο. Αναζήτησα τα σχολικά βιβλία και της εποχής μου και τα σημερινά και διαπίστωσα ότι μόνο μιάμιση σελίδα είναι αφιερωμένη στην Ελληνική Επανάσταση. Δεν βρίσκεται στην ατζέντα των Τούρκων. Ο μέσος Τούρκος θα δυσκολευόταν να απαντήσει στην ερώτηση «Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας;». Ο μέσος Ελληνας έχει μια ισχυρή γνώμη για την Τουρκία, την Ιστορία και τον Ερντογάν. Ο μέσος Τούρκος δεν ενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.<br /><br />Πού οφείλεται αυτή η στάση;<br /><br />Δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση. Ισως η Επανάσταση έχει διαγραφεί από την τουρκική ιστορική μνήμη επειδή οι εθνοκεντρικές αφηγήσεις δεν δέχονται ευγενικά τις ήττες.<br /><br />Για ποιον λόγο, λοιπόν, ξέσπασε η Επανάσταση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;<br /><br />Πρέπει να πάμε μία δεκαετία πίσω. Τον Φεβρουάριο του 1813 μια φατρία στην Υψηλή Πύλη βρήκε την ευκαιρία για να εκτοπίσει τους επαρχιακούς «ηγεμόνες», τους Αγιάνηδες. Επρόκειτο για τεράστιες οικογένειες, φανταστείτε τους σαν τους δούκες της Αγγλίας, που κρατούσαν την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική δύναμη σε κάθε γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενας από αυτούς – και ο μεγαλύτερος στόχος της κεντρικής εξουσίας επειδή κατείχε μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών εδαφών – ήταν ο Αλή Πασάς.<br /><br />Χωρίς τη βοήθεια των Αγιάνηδων η Υψηλή Πύλη δεν είχε ελπίδα επιβίωσης και χωρίς τη βοήθειά τους δεν μπορούσε ούτε να συγκεντρώσει στρατό, ούτε να συλλέξει φόρους. Μετά τον Ρωσο-οθωμανικό πόλεμο (1806-1812) η Υψηλή Πύλη βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες για να συγκεντρώσει την εξουσία στο κέντρο. Η εξόντωση των Αγιάνηδων εξελίχθηκε όμως σε έναν κανονικό εμφύλιο μιας δεκαετίας στο πλαίσιο του οποίου καταστράφηκαν μεγάλα τμήματα της αυτοκρατορίας. Πολεμούσαν στρατοί με χιλιάδες άνδρες: Κούρδοι, Λαζοί, Γεωργιανοί, Αραβες, Αλβανοί… Οταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση η Υψηλή Πύλη είχε ήδη εξαντληθεί και δεν μπορούσε να στρατολογήσει. Η αυτοκρατορία ήταν πλέον ένας χάρτινος πύργος.<br /><br />Αυτός ήταν και ο λόγος της αίσιας έκβασής της;<br /><br />Σαφώς έπαιξε ρόλο το ότι δεν υπήρχε ικανή στρατιωτική δύναμη να αντιμετωπίσει τους Ελληνες αλλά σημαντικό μερίδιο στην εξέλιξη των γεγονότων είχε και η υποστήριξη των Αλβανών στους έλληνες επαναστάτες, όπως προκύπτει μέσα από τη μελέτη των οθωμανικών εγγράφων. Εκεί βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η Υψηλή Πύλη ήταν στο έλεος των αλβανών μισθοφόρων. Μια ισχυρή ομάδα πρώην αυλικών του Αλή Πασά είχε, μετά τον θάνατό του, τη μεγαλύτερη δύναμη στην περιοχή και υποστήριξαν την Ελληνική Επανάσταση για τα δικά τους συμφέροντα.<br /><br />Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι ο Ομέρ Βρυώνης σούβλισε τον Αθανάσιο Διάκο. Εσείς υποστηρίζετε ότι του οφείλεται μέρος της επιτυχούς έκβασης της Επανάστασης;<br /><br />Κι όμως. Αν δεν ήταν ο Ομέρ Βρυώνης και οι άλλοι αλβανοί πολέμαρχοι, πολύ πιθανόν δεν θα είχε πετύχει η Ελληνική Επανάσταση ή ίσως θα είχε μπορέσει να επιτευχθεί μόνο με ασύγκριτα μεγαλύτερες απώλειες των Ελλήνων. Τα δύο πρώτα χρόνια της καριέρας του ως οθωμανού πασά και όχι ως αλβανού αξιωματικού όντως ήταν μαζί με τον οθωμανικό στρατό. Οταν διορίστηκε νομάρχης των Ιωαννίνων άρχισε να ακολουθεί τη δική του πολιτική και δεν υπάκουε τις εντολές της Υψηλής Πύλης για την καταστολή της Ελληνικής Επανάστασης. Οι αλβανοί πολέμαρχοι είχαν δει τι συνέβη την προηγούμενη δεκαετία, ποια ήταν η κατάληξη του Αλή Πασά κι έτσι υποστήριξαν την Επανάσταση. Στα έγγραφα βλέπουμε πως ο Σουλτάνος αποκαλεί τον Ομέρ Βρυώνη «προδότη» κι «αχαΐρευτο».<br /><br />Δεδομένου, όπως προανέφερα, ότι η Υψηλή Πύλη είχε σοβαρό ζήτημα στη στρατολόγηση – οι Γενίτσαροι αρνούνταν να στρατολογηθούν και οι χωρικοί που επιστρατεύονταν δεν είχαν γνώση πολέμου. Την άνοιξη του 1822 το οθωμανικό κράτος δεν είχε άλλη επιλογή από το να αναθέσει τον πόλεμο σε αλβανούς στρατιωτικούς «εργολάβους». Εκείνοι όμως από την πλευρά τους, και για ποικίλους λόγους, αναζητούσαν συνεχώς αφορμές για να εξεγείρονται. Μεταξύ άλλων, έλεγαν, για παράδειγμα, ότι δεν έφτασε εγκαίρως ο μισθός ή το συσσίτιο τους, με αποτέλεσμα να μην πολεμούν εναντίον των Ελλήνων, κατάσταση που ο άγγλος πρόξενος στην Πρέβεζα, Ουίλιαμ Μέγερ, χαρακτήρισε ως «ένοπλη ουδετερότητα».<br /><br />Για ποιον λόγο προβάλλονται οι ηρωικές σελίδες της Ιστορίας και μένουν στη σκιά ορισμένες άλλες πτυχές της;<br /><br />Πρώτα από όλα διότι είναι ηρωικές! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάτοικοι περιοχών συσπειρώθηκαν και αντιστάθηκαν. Ο ουσιαστικός όμως λόγος είναι ότι κάθε έθνος έχει ανάγκη από ηρωικά στοιχεία στην Ιστορία του. Μια από τις χρήσεις της Ιστορίας είναι να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Αυτή είναι άλλωστε μια πολύ γνωστή διαδικασία στους ιστορικούς. Ολα τα έθνη αρέσκονται σε μυθολογίες.<br /><br />Πρέπει να ξαναγραφούν τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας;<br /><br />Ναι. Και εδώ και στην Τουρκία. Τη δεκαετία του ’90 είχε δημιουργηθεί μια ομάδα ιστορικών κι από τις δύο χώρες με στόχο να ξαναγραφούν τα σχολικά βιβλία, κάτι που όμως δεν προχώρησε. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται πολιτική θέληση. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Ο λόγος που πρέπει να γίνει αυτό δεν είναι μόνο για να έρθουν πιο κοντά οι γείτονες, αλλά για να υπάρξει μία σωστότερη ανάγνωση του ιστορικού χρόνου.<br /><br />Η επέτειος των 200 ετών από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία για να «ξαναδιαβάσουμε» την Ιστορία;<br /><br />Δεν θα το έλεγα. Διαπιστώνω ότι αλλάζει η εθνοκεντρική προσέγγιση και ότι έχουν γίνει αρκετά βήματα στον ακαδημαϊκό χώρο. Οσον αφορά τους μη ειδικούς, λόγω της πανδημίας, είχαν χρόνο να ξαναδιαβάσουν την Ιστορία. Μακάρι να το έκαναν.<br /><br />Υπάρχει αντικειμενική Ιστορία;<br /><br />Οχι, διότι πάντα κάποιος τη γράφει που κουβαλά τις δικές του αποσκευές.<br /><br />Πόσο επηρέασε η καταγωγή σας τον τρόπο που προσεγγίσατε τη μελέτη των οθωμανικών εγγράφων;<br /><br />Είμαι αποστασιοποιημένος. Προσεγγίζω το θέμα ως ιστορικός. Δεν αισθάνομαι κομμάτι αυτής της διαμάχης λόγω της εθνικότητάς μου. Ξέρω ότι έχει συμβεί πριν από 200 χρόνια. Τελεία.<br /><br />Για ποιον λόγο ενώ οι Τούρκοι, όπως λέτε, αδιαφορούν για την Ελλάδα, για τους Ελληνες η Τουρκία παραμένει μια ανοιχτή πληγή; Μήπως δεν οφείλεται στα 200 χρόνια που μας χωρίζουν από την Επανάσταση, αλλά στα σχεδόν 100 από τη Μικρασιατική Καταστροφή;<br /><br />Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Κατά κάποιον τρόπο πρέπει να κλείσουν αυτές οι πληγές και γι’ αυτό έχει σημασία να ξαναγραφούν τα σχολικά βιβλία. Φέτος οι Ελληνες γιορτάζουν τις πληγές που άνοιξαν στους Τούρκους και του χρόνου οι Τούρκοι θα γιορτάσουν τις πληγές που άνοιξαν στους Ελληνες. Και κάθε φορά υπάρχει ένα πρόβλημα μεταξύ των δύο χωρών: για την υφαλοκρηπίδα, την Κύπρο ή την Ανατολική Μεσόγειο, ξύνουμε αυτές τις «ιστορικές πληγές». Πρέπει να μπει ένα τέλος.<br /><br />Για ποιον λόγο ο Ερντογάν είναι τόσο επιθετικός απέναντι στην Ελλάδα;<br /><br />Είναι επιθετικός απέναντι σε όλους. Πρώτα απ’ όλα στους δικούς του υπηκόους. Εξυπηρετεί την εσωτερική πολιτική του ατζέντα. Πέρυσι χρειαζόταν έντονα έναν εχθρό για να αλλάξει το καθεστώς στο εσωτερικό της χώρας μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές στις οποίες έχασε σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Ο,τι κι αν έκανε δεν κατάφερε να πάρει την Κωνσταντινούπολη παρά το ότι προσπάθησε με ευτελή τρόπο. Για να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο χρειαζόταν μια κρίση και τη δημιούργησε στο Αιγαίο. Κατόπιν είδε ότι η Ευρώπη και η Αμερική συμπαραστάθηκαν στην Ελλάδα και «πάτησε φρένο».<br /><br />Πώς μπήκε η Ελλάδα στη ζωή σας;<br /><br />Εντελώς τυχαία. Τον χειμώνα του 1991, σπούδαζα Διεθνείς Σχέσεις στο αντίστοιχο Πάντειο της Τουρκίας και με μια ομάδα φίλων πήγαμε να δούμε το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη. Αλλαξε η ζωή μου. Μου προκάλεσε φοβερή περιέργεια για την Ελλάδα. Εκλαιγα συνέχεια. Το καλοκαίρι του 1992 ο Θεοδωράκης με τον Χατζιδάκι παρουσία του Λιβανελί έδωσαν μια συναυλία στην Εφεσο. Γνώρισα τη μουσική του Χατζιδάκι και την ερωτεύτηκα. Και έπρεπε να έρθω εδώ. Πήρα το λεωφορείο από την Αγκυρα και ύστερα από ταξίδι 30 ωρών ήμουν στην Αθήνα. Πήγα στο τουριστικό γραφείο στο Σύνταγμα και ρώτησα αν υπάρχει κάποιο φροντιστήριο ελληνικών για ξένους. Δεν ήξερα να πω ούτε «γεια». Εκανα έναν μήνα εντατικά μαθήματα και από τότε ερχόμουν κάθε χρόνο. Σε κάποιο επόμενο ταξίδι μου προέκυψε και η ελληνίδα σύντροφός μου, σύζυγός μου πλέον.<br /><br />Αισθάνεστε πρόσφυγας στην Ελλάδα;<br /><br />Πού και πού, παρόλο που ζω μόνιμα εδώ από το 2016 και νιώθω ότι έχω ρίζες σε αυτή τη χώρα. Οι φίλοι μου δεν μου επιτρέπουν να αισθάνομαι ότι είμαι επισκέπτης και η Τουρκία που ήξερα δεν υπάρχει πλέον για να μου λείπει. Νοσταλγώ μόνο ορισμένους ανθρώπους και ορισμένα στέκια. Εχω κάνει αίτηση για υπηκοότητα, η οποία ελπίζω να ευοδωθεί σύντομα. Εδώ είναι πλέον η ζωή μου, εδώ εργάζομαι, εδώ κατοικώ. Δεν θα ήθελα να φύγω από τη χώρα για να συνεχίσω την ακαδημαϊκή μου καριέρα.<br /><br />Εχετε βιώσει ρατσισμό;<br /><br />Σχεδόν καθόλου. Ισως είμαι τυχερός. Δεν μου έχει πει κανείς κάτι άσχημο.<br /><br />Τι αγαπάτε στην Ελλάδα;<br /><br />Την ελευθερία, το γλέντι, την παρέα, τον τρόπο που διασκεδάζουν οι Ελληνες.<br /><br />Και τι δεν αντέχετε;<br /><br />Υπάρχει περιττή γραφειοκρατία. Τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν αλλιώς στον 21ο αιώνα.<br /><br />Πώς βλέπετε την επόμενη μέρα στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας;<br /><br />Είμαι γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω ότι δεν πάμε καλά ως ανθρωπότητα και υποθέτω ότι η γενικότερη κατάσταση θα επηρεάσει και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά δεν θέλω να κάνω προφητείες.<div><br /></div><div><a href="https://www.in.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Σουκρού Ιλιτζάκ – «Ο μέσος Τούρκος δεν γνωρίζει ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας»

Ο ιστορικός πίσω από την έκδοση «“Αυτοί οι Απιστοι Ελληνες”: Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα Οθωμανικά Αρχεία» μιλάει για τα κενά της ιστο...

Διαβάστε την συνέχεια