Γιατί ο Μπάιντεν κήρυξε τώρα τον νέο “Ψυχρό Πόλεμο” κατά της Ρωσίας – Ο “δολοφόνος” Πούτιν, η ρήξη με την Μόσχα, και το γεωπολιτικό υπόβαθρο

<a href="https://economico.gr/wp-content/uploads/2021/03/biden_and_putin_in_2011_1.jpg"><img src="https://economico.gr/wp-content/uploads/2021/03/biden_and_putin_in_2011_1-696x247.jpg" /></a><br /><br />Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο Τζο Μπάιντεν έλεγε ότι ο Τραμπ «είναι το κανίς του Πούτιν». Και πως ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε πως δεν έβλεπε, και δεν άκουγε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν χρηματοδοτεί τους Ταλιμπάν για να σκοτώνουν αμερικανούς στρατιώτες στο Αφγανιστάν.<br /><br />Στα τέλη Οκτωβρίου, έναν μήνα πριν από τις αμερικανικές εκλογές, ο Τζο Μπάιντεν δήλωνε στο CBC ότι η Ρωσία αποτελεί «την μεγάλη και κύρια απειλή» για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.<br /><br />Στις 20 Νοεμβρίου, ο Φίλιπ Στίβενς από τους Financial Times έθετε το ερώτημα εάν η αλλαγή ηγεσίας στον Λευκό Οίκο θα οδηγήσει σε αναθεώρηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας και εάν ο ατλαντισμός του νέου αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν θα πλήξει το ισχύον status quo.<div><br />Οι “κατεστραμμένες” σχέσεις Ρωσίας – ΗΠΑ<br /><br />Την πρώτη απάντηση την έδωσε έναν μήνα μετά ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όταν επίσης ρωτήθηκε στην ετήσια συνέντευξή του εάν φοβάται πλήγμα στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις: «Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να πληγεί, είναι ήδη κατεστραμμένες».<br /><br />«Δεν περιμένουμε τίποτε καλό» από τον Τζο Μπάιντεν δήλωνε τις ίδιες μέρες στο Interfax ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αρμόδιος για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ Σεργκέι Ριαμπκόφ: «Θα ήταν περίεργο», έλεγε, «να περιμένουμε κάτι καλό από ανθρώπους που, πολλοί ανάμεσά τους, έχουν κάνει καριέρα με την ρωσοφοβία, βγάζοντας χολή για την χώρα μου».<br />Ο “δολοφόνος” Πούτιν και ο νέος “Ψυχρός Πόλεμος”<br /><br />Την δεύτερη, και καταλυτική , απάντηση την έδωσε χθες ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν χαρακτηρίζοντας, σε παναμερικανική τηλεοπτική μετάδοση, τον Βλαντιμίρ Πούτιν «δολοφόνο». Και προειδοποιώντας ότι «θα πληρώσει βαρύ τίμημα» για την ανάμειξη της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές υπέρ του Τραμπ – μια ανάμειξη, που κατά τον αμερικανό πρόεδρο τεκμηριώνεται πλέον από αδιάσειστα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ,<br /><br />Ακολούθηκε η ανάκληση από την Μόσχα του ρώσου πρέσβη στην Ουάσιγκτον, οι πληροφορίες από τις ΗΠΑ φέρουν τον Λευκό Οίκο έτοιμο να επιβάλει και σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας με καθολική απαγόρευση εισαγωγής η προμήθειας όπλων από και προς την χώρα, και η ραγδαία κλιμάκωση της κρίσης οδήγησε σε παγκόσμια πρωτοσέλιδα περί της έναρξης του νέου «Ψυχρού Πολέμου».<br /><br />Το εάν αυτό θα συμβεί, κι εάν μπορεί να συμβεί, θα το δείξουν οι επόμενοι μήνες. Το βέβαιο, όμως, είναι πως όπου κι εάν καταλήξουν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας στην εποχή Μπάιντεν θα περάσουν προηγουμένως από σκληρή δοκιμασία.</div><div><br />Το “δόγμα Μπάιντεν” θέλει μια ελεγχόμενη Ρωσία<br /><br />Όπως είναι βέβαιο και ότι οι χθεσινοί «κεραυνοί» Μπάιντεν στο ΑΒC και την εκπομπή του Τζορτζ Στεφανόπουλος δεν ήταν ούτε αυθόρμητοι, ούτε προϊόν θυμικού. Η συγκράτηση και η οριοθέτηση της δράσης του Πούτιν αποτελεί στρατηγική επιλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ πριν ακόμη από την εκλογή του. Και σκοπεύει να την υπηρετήσει μέχρι τέλους, ακόμη κι εάν αυτό προϋποθέτει ακόμη και την ρήξη με την Ρωσία.<br /><br />Πίσω από αυτή την επιλογή βρίσκονται τέσσερις βασικοί άξονες της πολιτικής Μπάιντεν όπως εκείνος την ορίζει στο δόγμα «η Αμερική επιστρέφει»:<br />Η ανάσχεση της επιρροής και της δράσης της Μόσχας εκτός των ρωσικών συνόρων που, ντε φάκτο, αμφισβητεί την αμερικανική ηγεμονία σε συγκεκριμένες γεωπολιτικές ζώνες. Η συνεχιζόμενη παρουσία της Ρωσίας στην ανατολική Ουκρανία, ο πόλεμος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπως και ο ρόλος της Μοσχας στην Συρία δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα Μπάιντεν.</div><div><br />Η επαναβεβαίωση του status των ΗΠΑ ως πολιτικού και στρατιωτικού πυλώνα του δυτικού κόσμου και του ΝΑΤΟ – ενός status που ξεθώριασε στην εποχή Τραμπ.<br />Η έμπρακτη εξουδετέρωση κάθε υπόνοιας ότι η «ηγέτιδα Αμερική» μπορεί να ανεχθεί οποιαδήποτε επέμβαση στα εσωτερικά της από ξένη δύναμη.<br />Η εμπέδωση, και στο εσωτερικό ακροατήριο των ΗΠΑ, ότι ανεξαρτήτως πολιτικών στρατοπέδων και διαιρέσεων ουδείς μπορεί, και σε κανέναν δεν θα επιτραπεί, να συμμαχεί με τον εξωτερικό εχθρό σε βάρος της ηγεμονίας του αμερικανού έθνους.</div><div><br /></div><div><a href="https://economico.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί ο Μπάιντεν κήρυξε τώρα τον νέο “Ψυχρό Πόλεμο” κατά της Ρωσίας – Ο “δολοφόνος” Πούτιν, η ρήξη με την Μόσχα, και το γεωπολιτικό υπόβαθρο

Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο Τζο Μπάιντεν έλεγε ότι ο Τραμπ «είναι το κανίς του Πούτιν». Και πως ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε πως δεν έβλεπε, ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Εξωτερική πολιτική της χώρας μας παγιδεύεται στο βρώμικο σχέδιο της Τουρκίας

<img height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRBUNmlM6p7GgaqA8UMdUmtGVTjgOcjZo8gRk5YMWIn8Wv_2ikUr7wAgNsXMgod8dhSFlL_MV5aHGuf2QBpEIgMoeqeT_kUbXSqBM6yE0BQ8EmQ7L_Tdbv5c7vXG68k6KakOYtWqO-WPg/w640-h400/02SkitsaMakr.png" width="640" /><br /><br />Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ<br />Ο απίστευτος παραλογισμός των «διερευνητικών», πέρασε σήμερα στο «αναβαθμισμένο» επίπεδο, με τις πολιτικές διαβουλεύσεις ανάμεσα στους γενικούς γραμματείς των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας. Κρίσιμο ζήτημα παραμένει η διαφορά στην αντίληψη με την οποία προσεγγίζουν αυτήν την διαδικασία οι πολιτικοί εκπρόσωποι των δύο μερών…<br /><br />Για την Ελληνική πολιτική τάξη, τα φοβικά σύνδρομα από τα οποία διακατέχεται διαχρονικά η Εξωτερική πολιτική της χώρας μας, παραμένουν παρόντα και δυστυχώς αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους ΚΑΙ σε αυτήν την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη υπόθεση.<br /><br />Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ίχνος σοβαρότητας στην λογική που επικαλούνται οι εκπρόσωποι των Ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίοι αναμασούν τον ισχυρισμό που λέει ότι, οι διερευνητικές συνομιλίες συμβάλουν στην διατήρηση ανοικτών διαύλων επικοινωνίας, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η αναγκαία λειτουργικότητα στις διμερείς σχέσεις με τη γείτονα. Και φυσικά δεν υπάρχει ίχνος σοβαρότητας στον μονομερή Ελληνικό ισχυρισμό που συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι δήθεν στο περιβάλλον των «διερευνητικών», αναζητούνται δυνητικά περιθώρια συνεννόησης, προκειμένου να διευθετηθεί η μία και μοναδική διαφορά που υπάρχει για την Ελλάδα και η οποία αφορά στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών (διευκρινίζοντας ενίοτε ότι αυτές είναι η ΑΟΖ και η Υφαλοκρηπίδα).<br /><br />Πρόκειται για μια τοποθέτηση παιδαριώδη και κατάφορα υποκριτική έναντι της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία επιπροσθέτως είναι και επικίνδυνη, αφού εκπέμπει το λάθος μήνυμα και έναντι της Διεθνούς κοινότητας αλλά απέναντι στην αναθεωρητική Τουρκία. Πρόκειται για μια τοποθέτηση που συντηρεί συνειδητά το ψεύδος και συγκαλύπτει την πρωτοφανή ρηχότητα στην συστημική Ελληνική στρατηγική σκέψη και το μόνο που κάνει είναι να ανατροφοδοτεί αδιέξοδα και να συσσωρεύει στρατηγικά ολισθήματα με κόστος ανυπολόγιστο για την χώρα. Εδώ που φτάσαμε όμως, τα πράγματα θα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους…<br /><br />Δίαυλοι επικοινωνίας νοούνται μόνον στο πλαίσιο μιας αμφίδρομης μεταφοράς συγκεκριμένων προθέσεων, οι οποίες λαμβάνονται υπ’ όψιν και συνεκτιμώνται αμοιβαία από τους συμμετέχοντες. Η Τουρκία αυτό το οποίο κάνει στο περιβάλλον των «διερευνητικών», είναι να επαναβεβαιώνει την ανυποχώρητη στάση της γύρω από ένα ευρύτερο πλαίσιο αιτημάτων τα οποία αμφισβητούν το δικαίωμα μέρους της Ελληνικής επικράτειας να έχει υπόσταση, και τα οποία φυσικά διατυπώνονται με απερίφραστο τρόπο από τα πολιτικά της στελέχη και συγκεκριμενοποιούνται επί του πεδίου με την πειρατική δράση των αεροναυτικών της δυνάμεων αλλά και των υβριδικών της επιχειρήσεων.<br /><br />Η Ελλάδα επί όλων αυτών τι ακριβώς αντιπαραθέτει ως προς το αδιαπραγμάτευτο των Εθνικών της δικαίων, όταν ακόμη και επί του πεδίου αναδιπλώνεται και συρρικνώνει το εύρος ακόμη των κόκκινων γραμμών;;;<br /><br />Δίαυλοι επικοινωνίας νοούνται σε ένα περιβάλλον εκπεφρασμένης διάθεσης για συνεννόηση μεταξύ των μερών, με βάση κανόνες και αρχές. Ποια ακριβώς είναι η εκπεφρασμένη διάθεση συνεννόησης την οποία διακρίνει η Ελληνική πολιτική ηγεσία της χώρας μας, όταν το μοναδικό δεδομένο που έχει στην διάθεσή της είναι το γεγονός πως η Τουρκία πρώτα «φυτεύει» τετελεσμένα και εκ των υστέρων απαιτεί την νομιμοποίησή τους σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών μας δικαίων;;;<br /><br />Δυνητικά περιθώρια συνεννόησης στο πλαίσιο μιας λειτουργικής διμερούς σχέσης, υπάρχουν μόνον σε ένα περιβάλλον σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας. Σε ένα περιβάλλον όπου…<br />Η ίδια η υπόσταση της χώρας αμφισβητείται ευθέως…<br />Η Κυπριακή Δημοκρατία αν και κράτος μέλος του ΟΗΕ αντιμετωπίζεται ως εκλιπούσα γεωπολιτικά και σύρεται εκβιαστικά στην τυπική της αυτοκατάργηση…<br />Το δικαίωμα της χώρας μας να διαχειρίζεται με όρους απρόσκοπτης κυριαρχίας τμήματα της επικράτειάς της απαιτείται να απεμποληθεί…<br /><br />Δυνητικά περιθώρια συνεννόησης σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μόνο μια κυβέρνηση προδιατεθειμένη να υπαναχωρήσει μπορεί να διακρίνει, εξαπατώντας με τρόπο προκλητικό τους ίδιους τους πολίτες της.<br /><br />Η Ελλάδα με δυο λόγια παραμένει στις «διερευνητικές» ως μια παθητική παρουσία που υποβάλλεται σε ένα διαρκές “bulling” ΚΑΙ από τους συμμάχους της αλλά ΚΑΙ από την Τουρκία, την ίδια στιγμή που η πολιτική τάξη της γείτονος, τις εργαλειοποιεί πλήρως στο πλαίσιο των πολλαπλών της στοχεύσεων, με προεξάρχουσα την προώθηση της αναθεωρητικής στρατηγικής της ατζέντας.<br /><br />Η Ελλάδα με την παραμονή της στο φιάσκο των «διερευνητικών», αυτό που κάνει είναι μια διαχείριση προσχημάτων προκειμένου να μην δεχτεί κριτική από τους «συμμάχους» της. Για την Τουρκία οι διερευνητικές είναι το διαβατήριο ενός καθ’ υπαγόρευσην καθωσπρεπισμού, με τον οποίο αποσπά έναν ρόλο πρωταγωνιστικό σε περίεργες Ευρωασιατικές ισορροπίες.<br /><br />Για την Ελλάδα η παραμονή στο φιάσκο των «διερευνητικών», είναι συνακόλουθη των φοβικών της συνδρόμων, τα οποία την καθηλώνουν σε ένα τραπέζι στο οποίο ο υποτιθέμενος συνομιλητής, αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμά της να υπάρχει ως χώρα. Για την Τουρκία η υποτιθέμενη διερεύνηση, είναι ένας εύσχημος τρόπος να προειδοποιεί για τετελεσμένα τα οποία δεν θα διστάσει να επιβάλει και επί του πεδίου, αιφνίδια αποσπώντας και την ανοχή των υποτιθέμενων συμμάχων της χώρας.<br /><br />Την στιγμή που η φαρσοκωμωδία των «διερευνητικών» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με τους όρους που επιβάλει η Τουρκία, στην Ελλάδα σερβίρονται εικασίες και ευχολόγια τα οποία απενοχοποιούν την κυβερνητική αναποφασιστικότητα, τις εκδηλώσεις υποχωρητικότητας και συντηρούν αυταπάτες στον Ελληνικό λαό.<br /><br />Η διαφορά τακτικής ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα, έγκειται στο γεγονός ότι, η μεν πρώτη ενσωματώνει τις «διερευνητικές» στο τακτικό της οπλοστάσιο, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να διεμβολίσει και εν τέλει να ακυρώσει τις περιφερειακές συνευρέσεις στις οποίες συμμετέχει η χώρα μας, αποκλείοντας έτσι κάθε δυνατότητα να προσλάβουν εν τέλει χαρακτήρα στρατηγικό.<br /><br />Έτσι… Την ίδια στιγμή που σύσσωμη πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, ξεδιπλώνει με τρόπο απροκάλυπτα απειλητικό την επιθετική αναθεωρητική της ατζέντα αλλά και πολλαπλούς περιφερειακούς εκβιασμούς, οι διπλωματικοί της εκπρόσωποι με την μορφή των «αιτημάτων» προειδοποιούν για τα τετελεσμένα που θα επιδιώξουν να επιβάλουν στο πλαίσιο μιας λίστας που διαρκώς διευρύνεται, στο έδαφος που συντηρεί η διαχρονική Ελληνική ατολμία. Οι επιδιώξεις της Τουρκίας έχουν στρατηγικό αποτύπωμα και μέσα από την μετατροπή της κυριαρχικής φυσιογνωμίας του Αιγαίου, προσβλέπουν στον αεροναυτικό έλεγχο ΚΑΙ ενός μεγάλου μέρους της Μεσογειακής λεκάνης.<br /><br />Στον αντίποδα η χώρα μας, αντί να εργαλειοποιήσει τις λεγόμενες «διερευνητικές», έξω από αυταπάτες και στην βάση μιας επιθετικής διπλωματικής ατζέντας, εργαλειοποιείται η ίδια στα αδιέξοδά τους και γίνεται αποδέκτης της τουρκικής διεκδικητικής αποθράσυνσης. Η Ελλάδα εγκλωβίζεται στις αυταπάτες του εμμονικά «καλού παιδιού και συνετούς εταίρου», σε μια κρίσιμη ιστορικά συγκυρία που θα έπρεπε να διεκδικήσει ρόλο περιφερειακού πρωταγωνιστή και να προσθέσει νέα κομμάτια στο παζλ της περιφερειακής ατζέντας, ασκώντας νόμιμα δικαιώματα και κλειδώνοντας ανατροπές, ικανές να οχυρώσουν το αδιαφιλονίκητο της Εθνικής της κυριαρχίας.<br /><br />Επίλογος…<br /><br />Η τελευταία εξέλιξη με το πολλαπλό διπλωματικό διάβημα της Άγκυρας, δεν προδίδει απλώς νευρικότητα απέναντι στα τεκταινόμενα. Προδιαθέτει… Επί της ουσίας προειδοποιεί ότι η πιθανότητα ενός επιθετικού θεαματικού τυχοδιωκτισμού, είναι υπαρκτή και αυτή η δυνητική εξέλιξη θα πρέπει να προβληματίσει. Είναι προφανές ότι αυτή η ανησυχία δεν αίρεται από την “αιφνίδια” κατά τα λοιπά (για όλους εμάς) συνάντηση Δένδια -Τσαβούσογλου που ορίστηκε για τις 14 Απριλίου στην Άγκυρα. <br /><br />Τυπικά, αυτή η συνάντηση εμφανίζεται ως προϊόν της σημερινής “αναβαθμισμένης” πολιτικής διαβούλευσης μεταξύ των υπηρεσιακών γενικών γραμματέων των δύο υπουργείων. Επί της ουσίας, είναι φανερό ότι αυτή η συνάντηση δρομολογήθηκε στο παρασκήνιο κατά την διάρκεια των προηγούμενων ημερών και εν μέσω κλιμακούμενης και πολυεπίπεδης επίθεσης της Τουρκίας σε βάρος της χώρας μας, από το σύνολο της πολιτικής και πολιτειακής της ηγεσίας. <br /><br />Το γεγονός ότι αυτός ο σχεδιασμός δεν επανεξετάστηκε και κυρίως το γεγονός ότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν έθεσε ως προαπαιτούμενο για την ανακοίνωση αυτής της συνάντησης, μια δημόσια δήλωση κορυφαίου παράγοντα της Τουρκικής διπλωματίας που να ανασκευάζει τις προκλήσεις που προηγήθηκαν και να τηρεί τουλάχιστον στοιχειωδώς τα προσχήματα, κατά την γνώμη του γράφοντος ΔΕΝ συνιστά θετική εξέλιξη, αλλά μια ακόμη επικίνδυνη τρίπλα στην οποία παγιδεύεται η χώρα, προφανέστατα για να βγάλει την Κύπρο στο σφυρί. <br /><br />Πρόκειται για ανεπίτρεπτο ερασιτεχνισμό της Ελληνικής διπλωματίας, που θα τον βρούμε μπροστά μας την επόμενη περίοδο. Η Τουρκική Διπλωματία επιδιώκει να παγιδεύσει τον Ελληνισμό στην περιδίνηση του Εθνικού διχασμού και είναι πραγματικά ανησυχητικό το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται…<br /><br />Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως νοσηρή κατάσταση που δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Η Ελλάδα οφείλει να εκβιάσει εξελίξεις σε απόλυτη συνεννόηση με όλους εκείνους που συνθέτουν το προσωρινό αντιτουρκικό μπλοκ στην περιοχή, πριν τα πράγματα οδηγηθούν σε αντιστροφή των όρων. Στην Γεωπολιτική οι στρατηγικές συμμαχίες είναι ένα δυναμικά μεταβαλλόμενο μέγεθος και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τις μονόπλευρα προσανατολισμένες συνευρέσεις που δεν διαθέτουν στρατηγικό βάθος ως προς τα χαρακτηριστικά της συγκρότησής τους.<br /><br />Αυτό το κενό επείγει να καλυφτεί άμεσα. Εξαιρετικά επείγουσα είναι και η ανάγκη να βρεθεί η Τουρκία σε θέση πολλαπλά αμυνόμενου, έχοντας απέναντί της ένα σύμπλοκο συγκροτημένο στρατηγικά και ένα αδιαπέραστο τείχος που θα τροποποιεί το status με όρους Διεθνούς Δικαίου. Η Τουρκική αποθράσυνση είναι ο καταλύτης προκειμένου να επιταχυνθούν όλα όσα δεν αποτολμήθηκαν. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να γίνει σήμερα διότι το αύριο δεν έχει χώρο ελεύθερο για να επιβιώσουν κομπάρσοι.<div><br /><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Εξωτερική πολιτική της χώρας μας παγιδεύεται στο βρώμικο σχέδιο της Τουρκίας

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ο απίστευτος παραλογισμός των «διερευνητικών», πέρασε σήμερα στο «αναβαθμισμένο» επίπεδο, με τις πολιτικές διαβουλεύσει...

Διαβάστε την συνέχεια

Γ. Φίλης: Η Τουρκία χρησιμοποιεί 3 θεωρίες για να αποσπάσει εδάφη. vid

<center><iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" height="360" loading="lazy" src="https://www.youtube.com/embed/GazHyjth4BU" style="border-style: initial; border-width: 0px; filter: contrast(112%) grayscale(20%) drop-shadow(rgba(128, 128, 128, 0.7) 5px 5px 4px);" width="680" youtube-src-id="GazHyjth4BU"></iframe><br style="content: ""; display: block; margin-top: 20px;" /><div class="separator" style="clear: both;"><iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" height="360" loading="lazy" src="https://www.youtube.com/embed/t7wyLHVrUK0" style="border-style: initial; border-width: 0px; filter: contrast(112%) grayscale(20%) drop-shadow(rgba(128, 128, 128, 0.7) 5px 5px 4px);" width="680" youtube-src-id="t7wyLHVrUK0"></iframe></div></center><br style="content: ""; display: block; margin-top: 20px;" /><span class="perissoteroi"><br style="content: ""; display: block; margin-top: 20px;" /></span><a href="https://i-epikaira.blogspot.com/">πηγή</a><div><br /></div><div>Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Γ. Φίλης: Η Τουρκία χρησιμοποιεί 3 θεωρίες για να αποσπάσει εδάφη. vid

πηγή Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Διαβάστε την συνέχεια

Αφήνουν την Τουρκία έξω από το ενεργειακό παιγνίδι: Νέα θαλάσσια διαμάχη με “κέντρο” το Ισραήλ

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210318013531_ISRAEL-NETANIAXOU11-1024x683.jpg" width="640" /><br /><br />Η Τουρκία αισθάνεται ότι παρακάμπτεται εξαιτίας των σχεδίων να περαστεί υποβρύχιο καλώδιο από το Ισραήλ προς την Κρήτη μέσω Κύπρου. Η Άγκυρα κάλεσε εγγράφως τις κυβερνήσεις της Ελλάδας, του Ισραήλ και της Κύπρου να απέχουν από περαιτέρω βήματα χωρίς την συναίνεση της τουρκικής κυβέρνησης, ανέφερε το Anadolu.<br /><br />Τα παραπάνω αναφέρει ανταπόκριση του Andreas Mihm από την Βιέννη. Σημειώνει, μεταξύ άλλων:<br /><br />Τίτλος της <a href="https://www.faz.net/redaktion/andreas-mihm-11104350.html">Frankfurter Allgemeine Zeitung</a>: «Νέα θαλάσσια διαμάχη με την Τουρκία»<br />Υπότιτλος: “Διαμαρτυρία (της Τουρκίας) κατά της γέφυρας ηλεκτρικής ενέργειας από την Κρήτη προς το Ισραήλ”<br /><br />Η παρέμβαση έρχεται σε συνέχεια μιας δήλωσης προθέσεων που υπέγραψαν το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα για την τοποθέτηση του καλωδίου των 1.200 χιλιομέτρων που θα συνδέσει το Ισραήλ με το ευρωπαϊκό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας.<br /><br />Η γέφυρα ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) με 647 εκ. Ευρώ, ενδεχομένως να είναι έτοιμη μέχρι το τέλος του 2023. Η Τουρκία θεωρεί ότι πλήττονται τα δικαιώματά της, καθώς ισχυρίζεται πως η διαδρομή αγγίζει την υφαλοκρηπίδα και επομένως τα τουρκικά χωρικά ύδατα.<br /><br />Η Άγκυρα υποστηρίζει ότι έρευνες μπορούν κατά το Διεθνές Δίκαιο να πραγματοποιούνται μόνο με τη συγκατάθεση τής, ενώ θα πρέπει να ενημερώνεται εκ των προτέρων για εργασίες τοποθέτησης καλωδίων.<br /><br />Τα κυριαρχικά δικαιώματα στα ανατολικά της Μεσογείου αποτελούν αντικείμενο αντιδικίας. Ο ανταποκριτής αναφέρει ότι η Τουρκία έχει κηρύξει ΑΟΖ σε μεγάλα τμήματα της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς προηγουμένως να έχει διαπραγματευτεί με τις γειτονικές της χώρες, γεγονός που τις έχει εξοργίσει. Το διακύβευμα είναι και η πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, όπως το φυσικό αέριο.<br /><br />Το Ισραήλ εκμεταλλεύεται κοιτάσματα φυσικού αερίου. Με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Αιγύπτου σχεδιάζει να εξάγει φυσικό αέριο στην ευρωπαϊκή αγορά μέσω του νέου αγωγού EastMed, ο οποίος θα φτάνει δια της Κύπρου και της Κρήτης στην ελληνική ηπειρωτική χώρα.<br /><br />Εν τω μεταξύ, η Τουρκία θέλει να επεκτείνει τον ρόλο της ως σταθμού διανομής φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν και τη Ρωσία και επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Μεσόγειο.<br /><br />Οι σεισμικές έρευνες σε αμφιλεγόμενα ύδατα κοντά στα ελληνικά νησιά και την Κύπρο είχαν οδηγήσει πέρυσι σε εντάσεις μεταξύ της Άγκυρας και των Βρυξελλών.<br /><br />Μόλις την Τρίτη, την επομένη της ένστασης της Τουρκίας σε σχέση με το υποβρύχιο καλώδιο, διαπραγματευτές από την Ελλάδα και την Τουρκία επανέλαβαν τις διερευνητικές συνομιλίες τους με στόχο τις επίσημες διαπραγματεύσεις για την επίλυση των συνοριακών διαφορών μεταξύ των δύο κρατών. Οι συνομιλίες ξανάρχισαν τον Ιανουάριο μετά από διακοπή πέντε ετών.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αφήνουν την Τουρκία έξω από το ενεργειακό παιγνίδι: Νέα θαλάσσια διαμάχη με “κέντρο” το Ισραήλ

Η Τουρκία αισθάνεται ότι παρακάμπτεται εξαιτίας των σχεδίων να περαστεί υποβρύχιο καλώδιο από το Ισραήλ προς την Κρήτη μέσω Κύπρου. Η Άγκυρα...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνοτουρκικά : Ο δύσκολος «οδικός χάρτης» και ο παράγοντας Μπάιντεν

<img height="435" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=5163407_1.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Νίκος Μελέτης</b><br />Οδικό χάρτη… «ανάγκης», υιοθετούν Αθήνα και Άγκυρα για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά, με τον προγραμματισμό συνάντησης σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών, με την τουρκική πλευρά να προαναγγέλλει και την προοπτική συνάντησης Κορυφής Μητσοτάκη - Ερντογάν.<br /><br />Μετά από μια σχεδόν τεσσάρων μηνών διαδικασία αποκλιμάκωσης της έντασης που προκάλεσε η Τουρκία με την αποστολή του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, τους δυο γύρους διερευνητικών επαφών, και τις πολιτικές διαβουλεύσεις, η Αθήνα δείχνει έτοιμη να εξαντλήσει κάθε, έστω και μικρό, περιθώριο συνεννόησης με την γειτονική χώρα και έτσι απάντησε θετικά στην πρόσκληση Τσαβούσογλου για επίσκεψη του Ν. Δένδια στην Άγκυρα στις 14 Απριλίου.<br /><br />Η Τουρκία προβάλλοντας διαρκώς την υποτιθεμένη διαλλακτική εικόνα της, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι αυτή που δεν θέλει τον διάλογο. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι η Αθήνα απλώς απορρίπτει κάθε προσπάθεια της Τουρκίας να μετατρέψει ακόμη και τις αναγκαίες και υποχρεωτικές για γειτονικές χώρες διπλωματικές επαφές και συναντήσεις, σε άνευ όρων διαπραγμάτευση υπό καθεστώς μάλιστα πιέσεων, απειλών και εκβιασμών.<br /><br />Οι πολιτικές σχέσεις των δύο χωρών έχουν βρεθεί στο ναδίρ με ευθύνη της Τουρκίας αρχής γενομένης με την υπογραφή του τουρκολιβυκού Μνημονίου, με την απόπειρα προσβολής των ελληνικών συνόρων στον Έβρο με εργαλειοποίηση των μεταναστών και προσφύγων και τελικά με την αποστολή του Oruc Reis για παράνομες έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.<br /><br />Η τελευταία συνάντηση ΥΠΕΞ σε τουρκικό η ελληνικό έδαφος ήταν τον Μάρτιο του 2019 με την συνάντηση Γ. Κατρούγκαλου και Μ. Τσαβούσογλου στην Αττάλεια, ενώ μετά υπήρξαν δυο συναντήσεις Μητσοτάκη - Ερντογάν τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2019 σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο, και τον περασμένο Οκτώβριο η συνάντηση Δένδια - Τσαβούσογλου στην Μπρατισλάβα.<br /><br />Από τον Δεκέμβριο η Τουρκία αποσύροντας το Oruc Reis, επιδιώκει, διατηρώντας στο ακέραιο την διεκδικητική ατζέντα της, να αποσπάσει από την Ε.Ε. την λεγομένη θετική ατζέντα, ενταφιάζοντας συγχρόνως κάθε συζήτηση για κυρώσεις .<br /><br />Έτσι και τώρα ελπίζει ότι με την επανάληψη των διερευνητικών, τις πολιτικές διαβουλεύσεις και την προοπτική συνάντησης των δυο Υπουργών Εξωτερικών και την Πενταμερή για το Κυπριακό, θα αποσπάσει εκβιαστικά από την Ε.Ε. ένα πακέτο ανταλλαγμάτων.<br /><br />Όμως η θετική ατζέντα την οποία επιδιώκει η Τουρκία και αφορά από την αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης, την κατάργηση των θεωρήσεων για τους τούρκους πολίτες, την αύξηση των οικονομικών ενισχύσεων για το προσφυγικό με την απαίτηση μάλιστα τα χρήματα να πηγαίνουν κατευθείαν στην τουρκική κυβέρνηση και όχι σε ΜΚΟ, μέχρι την επανάληψη πολιτικών επαφών Ε.Ε. -Τουρκίας σε υψηλό επίπεδο και το άνοιγμα κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, είναι πακέτο πολύ «βαρύ» για την Ε.Ε. στην παρούσα συγκυρία.<br /><br />Και δεν είναι μόνο οι αντιδράσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας και άλλων χωρών. Αλλά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να υποχρεωθεί δημοσίως να τοποθετηθεί λίγους μήνες πριν τις κρίσιμες γερμανικές εκλογές, η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ, που έχει αναλάβει την στήριξη της Τουρκίας και του κ .Ερντογάν, για το θέμα της κατάργησης των θεωρήσεων για τους τούρκους πολίτες, ένα ζήτημα «πολιτικά τοξικό» για όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κυρίως για την γερμανική.<br /><br />Η Αθήνα είναι σαφές ότι θέλει να αποφύγει για όσο διάστημα αυτό είναι εφικτό την επανάληψη της έντασης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, γνωρίζοντας ότι αυτό θα είναι ούτως η άλλως κάτι προσωρινό…<br /><br />Δεν τρέφει ψευδαισθήσεις, για τις τουρκικές προθέσεις. Εξάλλου τόσο οι διερευνητικές όσο και οι πολιτικές διαβουλεύσεις δεν άφησαν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Όμως έτσι αποφεύγει και τις ενδεχόμενες πιέσεις καλοθελητών σε Ε.Ε. και Ουάσιγκτον, που όταν έρχεται η συζήτηση στην ένταση που προκαλεί η Τουρκία παραπέμπουν στην «ανάγκη διαλόγου για επίλυση των προβλημάτων».<br /><br />Είναι πάντως σαφές ότι η διαδικασία αυτή των ελληνοτουρκικών επαφών, αποδυναμώνει την ελληνική και κυπριακή επιχειρηματολογία για επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση υποτροπής της Τουρκίας, προσπάθεια η οποία προσέκρουε όμως στην αρνητική στάση της Γερμανίας, της Ισπανίας και των άλλων χωρών που υποστηρίζουν την ήπια μεταχείριση της Τουρκίας.<br /><br />Από την πλευρά της η Τουρκία έχει μπροστά της την Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, όπου τα μηνύματα είναι αρνητικά και δείχνουν πιθανότατα μετάθεση της συζήτησης της «θετικής ατζέντας» για τον Ιούνιο σε συσχετισμό όμως και με την «αρνητική ατζέντα» και τις κυρώσεις.<br /><br />Συγχρόνως τα «παιγνίδια» που επιχειρεί να στήσει στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τις υποκριτικές επιθέσεις φιλίας προς το Ισραήλ, την Αίγυπτο αλλά και στον Κόλπο προς την Σ. Αραβία δεν έχουν τα αποτελέσματα που προσδοκούσε και αντιθέτως υπάρχει μια διάχυτη καχυποψία και εχθρότητα έναντι της Άγκυρας.<br /><br />Όμως ένα από τα πιο σημαντικά «κίνητρα» για την αλλαγή τακτικής της Τουρκίας είναι η αβεβαιότητα που υπάρχει στην Άγκυρα σχετικά με τις προθέσεις και τις επιλογές της νέας αμερικανικής κυβέρνησης. Η Ουάσιγκτον έχει στείλει τα μηνύματα της και είναι απογοητευτικά για την κυβέρνηση Ερντογάν. <br /><br />Δεν είναι μόνο η στήριξη που προσέφερε ο Α. Μπλίνκεν σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά είναι και η σφοδρή επίθεση, που ξεπέρασε και τα διπλωματικά όρια, του Προέδρου Μπάιντεν εναντίον του Β. Πούτιν, που εκ των πραγμάτων στοχοποιεί και όσους αποτελούν τα υποχείρια του στην διεθνή σκηνή. Και η Τουρκία για ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου θεωρείται πλέον ως «εργαλείο» του Β. Πούτιν και της Ρωσίας.<br /><br />Το επόμενο διάστημα θα είναι περίοδος δοκιμασίας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου δεν αναμένονται ούτε θαύματα, ούτε υπερβάσεις. Όμως ίσως μετά από ένα μεγάλο διάστημα, στο παιγνίδι αυτό, η Τουρκία δεν φαίνεται να έχει τα δυνατότερα χαρτιά στο χέρι της…<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνοτουρκικά : Ο δύσκολος «οδικός χάρτης» και ο παράγοντας Μπάιντεν

Νίκος Μελέτης Οδικό χάρτη… «ανάγκης», υιοθετούν Αθήνα και Άγκυρα για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά, με τον προγραμματισμό συνάντησης σε...

Διαβάστε την συνέχεια

''Σκάνε'' εξελίξεις: Οι Κούρδοι θα "τινάξουν" στον αέρα την Τουρκία

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-03/20190818150044reup--2019-08-18t145920z_148408283_rc1f1aafc450_rtrmadp_3_turkey-judiciary.h.jpg?itok=5-_ub05i" width="640" /><br /><br /><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />Αφού ο Γενικός Εισαγγελέας του Ακυρωτικού Δικαστηρίου υπέβαλε αίτηση-αγωγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο για το κλείσιμο του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) χθες (17 Μαρτίου), αρκετοί χρήστες των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης, δημοσιογράφοι, δικηγόροι και πολιτικοί, επέκριναν την υπόθεση που προβλέπει επίσης πολιτική απαγόρευση σε 687 πολιτικούς HDP.<br /><br />Δημοσιογράφος Banu Güven: "Εκτός από το κλείσιμο του HDP, υπάρχει επίσης ένα αίτημα για πολιτική απαγόρευση σε περισσότερους από 600 πολιτικούς HDP. Θέλουν οι πολιτικοί του HDP να μην έχουν παρουσία στις επόμενες εκλογές. Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για δημοκρατία όταν τόσοι πολλοί εκλεγμένοι πολιτικοί βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα, αλλά οι επόμενες εκλογές μπορεί να είναι οι πιο αντιδημοκρατικές από όλες."<br /><br />Ακαδημαϊκός Yaman Akdeniz: "Όποτε κάτι ακούγεται καλό όπως το" Σχέδιο Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα "στη χώρα, κάτι πολύ κακό συμβαίνει μετά. Σήμερα, και οι δύο απογύμνωσαν τον Gergerlioğlu από την ιδιότητα του βουλευτή του και τράβηξαν τη σκανδάλη για να κλείσουν το HDP."<br /><br />Ο πρόεδρος του κόμματος DEVA Ali Babacan: «Η πολιτική νομιμότητα διασφαλίζεται από την υποστήριξη της κοινωνίας. Η προσπάθεια παρεμπόδισης ενός κόμματος που έλαβε 6 εκατομμύρια ψήφους μέσω του δικαστικού σώματος σημαίνει σεβασμό για το έθνος μας που ψήφισε. Η δημοκρατία μας μπορεί να βελτιωθεί σε ένα περιβάλλον όπου συζητούνται διαφορετικές απόψεις Ο αποκλεισμός του τρόπου πολιτικής σημαίνει καταδίκη της χώρας σε αδιέξοδο."<br /><br />Ο Αχμέτ Νταβούτογλου: "Το κλείσιμο των πολιτικών κομμάτων και η στέρηση των εκλεγμένων βουλευτών από τα δικαιώματά τους δεν θα ανοίξει το δρόμο για την Τουρκία, υπονομεύει την κοινωνική ειρήνη. Εκείνοι που θέτουν στόχους για το έτος 2053, όσοι μιλούν για το Σύνταγμα θέλουν να ωθήσουν την Τουρκία στην αναταραχή της δεκαετίας του 1990. Θα υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και την πολιτική μέχρι το τέλος.<br /><br />Οικονομολόγος, πρώην πολιτικός Nesrin Nas: "Εντάξει, κλείστε το HDP. Επιβάλλετε μια πολιτική απαγόρευση σε 600 άτομα. Το αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει. Δεν μπορείτε να καταστρέψετε την ελάχιστη αίσθηση δικαιοσύνης μέσα στους ανθρώπους. Αυτή τη φορά, εκατομμύρια άνθρωποι ενώνονται, δημιουργούν πάρτι και μπαίνεις ξανά σε πένθος.'' <br /><br />Εκτίμηση <br /><br />Υπάρχει πληθώρα παρόμοιων αναρτήσεων και μηνυμάτων στην Τουρκία που δείχνουν την αντίθεση των πολιτών αλλά πολιτικών αναφορικά με την κίνηση για κλείσιμο του δημοκρατικά εκλεγμένου κόμματος HDP. Πρόκειται για κατάφορη απόπειρα καταπάτησης της Δημοκρατίας στην Τουρκία, είναι ένα πολιτικό πραξικόπημα.<br /><br />Το κλείσιμο του HDP θα έχει πολλές συνέπειες τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και Διεθνώς.<br /><br />Αναφορικά με το εσωτερικό της Τουρκίας, το πολιτικό κλίμα θα πολωθεί, οι διώξεις κατά των Κούρδων θα πολλαπλασιαστούν και η δράση θα φέρει αντίδραση, αφού οι Κούρδοι θα αντιδράσουν και μάλιστα έντονα. Αυτό είναι και το σχέδιο του Ερντογάν, αφού η έντονη αντίδραση τους θα δικαιολογήσει να τους θέσει το τουρκικό πολιτικό σύστημα "δίκαια" εκτός νόμου. <br /><br />Δεν αποκλείεται μάλιστα να σημειωθούν από το καθεστώς και "προβακατόρικες ενέργειες", που θα φανούν ως τρομοκρατικά κτυπήματα από τους Κούρδους, οι οποίοι θα συνεργάζονται με το ΡΚΚ, για τα μάτια της Διεθνούς Κοινότητας.<br /><br />Αποσκοπούν έτσι ώστε ο Ερντογάν, οι ''γκρίζοι λύκοι'' του Μπαχτσελί και το κόμμα ''ΙΥΙ'' της Ασκενέρ, να επιβάλλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας στην Τουρκία. Αυτό όμως θα έχει ως επακόλουθο τη Διεθνή αντίδραση και αυτό το ξέρει ο Ερντογάν.<br /><br />Οι ΗΠΑ και η ΕΕ θα κατηγορήσουν ανοικτά το καθεστώς Ερντογάν για παραβίαση των δημοκρατικών θεσμών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε βάρος της Κουρδικής μειοψηφίας που διαβιεί στην Τουρκία.<br /><br />Κάτι τέτοιο θα φέρει σε τεράστια κόντρα τον Ερντογάν με τον Μπάιντεν και την ΕΕ, αφού θα προκαλέσει τη φυλάκιση όλων των βουλευτών ενός κόμματος που συγκεντρώνει άνω του 10% των ψηφοφόρων.Ήδη όμως ο Ερντογάν και τα εξαπτέρυγά του έχουν δαιμονοποιήσει τις ΗΠΑ και την ΕΕ στα μάτια του τουρκικού λαού, προβάλλοντας τους ως εχθρούς της Τουρκίας. Ο τουρκικός εθνικισμός θα ανεβεί στα ύψη.<br /><br />Αυτό συγκεντρώνει πάρα πολύ μεγάλες πιθανότητες να επιδράσει δυσμενώς στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφού εκτίμηση είναι ότι ο Ερντογάν θα τραβήξει την κατάσταση στα άκρα<br /><br />Τέλος δεν αποκλείω το ενδεχόμενο προβακατόρικων τουρκικών ενεργειών προκειμένου να κατηγορηθεί η χώρα μας από την Τουρκία, σε μια προσπάθεια της να εξάγει τα μεγάλα εσωτερικά της προβλήματα.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

''Σκάνε'' εξελίξεις: Οι Κούρδοι θα "τινάξουν" στον αέρα την Τουρκία

Παναγιώτης Νάστος Αφού ο Γενικός Εισαγγελέας του Ακυρωτικού Δικαστηρίου υπέβαλε αίτηση-αγωγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο για το κλείσιμο του...

Διαβάστε την συνέχεια

Ρωσικές εταιρείες πετρελαίου θα ξεκινήσουν έρευνες στην Α.Μεσόγειο

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-03/%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%B1_0.jpg?itok=5Fhmuxyd" width="640" /><br /><br />Δύο εταιρείες ρωσικής προέλευσης θα ξεκινήσουν τις δραστηριότητες εξερεύνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες, το Υπουργείο Πετρελαίου και Ορυκτών Πόρων της Δαμασκού, υπέγραψε συμφωνίες με τις ρωσικές εταιρείες εξερεύνησης πετρελαίου Capital Limited και East Med Amrit για αναζήτηση πετρελαίου.<br /><br />Το όλο θέμα αφορά συμφωνία με την Capital Limited Company, η οποία θα αναζητήσει πετρέλαιο σε μια περιοχή 2.250 τετραγωνικών χιλιομέτρων έξω από το λιμάνι της Ταρτούς στις ανατολικές ακτές της Συρίας.<br /><br />Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η συμφωνία συνήφθη για 25 συν 5 χρόνια, ενώ τονίστηκε ότι είχε προγραμματιστεί μια μελέτη εξερεύνησης 48 μηνών, η διάρκεια της οποίας θα μπορούσε να παραταθεί για 36 μήνες εάν χρειαστεί και εάν το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο βρεθεί, θα μοιραζόταν ανάλογα με την παραγόμενη ποσότητα.<br />Δεν έχει γίνει ακόμη καμία ανακοίνωση από τη Ρωσία σχετικά με το θέμα. <br /><br />Με λίγα λόγια, η Ρωσία μπαίνει στο ενεργειακό ''παιχνίδι'' της Α. Μεσόγείου, καθώς ο Ρώσος πρόεδρος έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να ξεκινήσει την μοιρασιά και των λιβυκών κοιτασμάτων, έναντι του συμμάχου του Τούρκου προέδρου και ετοιμάζει έρευνες μέσω ρωσικού ενεργειακού κολοσσού εκτός όλων των άλλων και στην περιοχή του τουρκολιβυκού συμφώνου.<br /><br />Η Ρωσία προφανώς ετοιμάζει διπλό κτύπημα στην θάλασσα σε Λιβύη και Συρία.Στις ακτές της Α.Λιβύης τονίζεται ότι υπάρχουν δύο από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Μεσόγειο, για τα οποία θα κονταροκτυπηθούν ΗΠΑ-Ρωσία και Τουρκία πιθανότατα το επόμενο διάστημα. <br /><br />Η Ρωσική πυραυλική επίθεση στη Βόρεια Συρία ήταν το πρώτο μήνυμα <br /><br />Η συγκεκριμένη επίθεση, φαίνεται να αποσκοπεί στην άρνηση συνέχισης των τουρκικών υποστηριζόμενων συριακών ομάδων του εμπορίου πετρελαίου, από το οποίο φυσικά προσπορίζεται χρηματικά οφέλη και η Τουρκία.<br /><br />Όμως πέραν αυτών η επίθεση αυτή αποσκοπεί στο να υποδηλώσει στις ΗΠΑ και το Ισραήλ να "αποφεύγουν" την Βόρεια Συρία, η οποία αποτελεί τμήμα του Συριακού εδάφους, το οποίο επιθυμούν να ελέγχουν πλήρως οι Ρώσοι. <br /><br />Ο νέος ''ψυχρός πόλεμος'', μόλες ξεκίνησε!<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ρωσικές εταιρείες πετρελαίου θα ξεκινήσουν έρευνες στην Α.Μεσόγειο

Δύο εταιρείες ρωσικής προέλευσης θα ξεκινήσουν τις δραστηριότητες εξερεύνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Σύμφωνα...

Διαβάστε την συνέχεια

Drone Akinci: Πόσο μεγάλη είναι η νέα τουρκική απειλή για την Ελλάδα;

<img height="339" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/03/akinci.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Η Τουρκία ανακοίνωσε ότι ολοκληρώθηκε ένας ακόμη γύρος δοκιμών για το οπλισμένο drone Akıncı. «Σήμερα, ολοκληρώσαμε με επιτυχία το Advanced System Identification Test με το #AKINCI PT-2. Κάθε επιτυχημένη δοκιμή φέρνει το #AKINCI ένα βήμα πιο κοντά στο πέρας», ανακοίνωσε στο Twitter η Baykar Makina που αναπτύσσει το Akıncı.<br /><br />Τούρκοι αξιωματούχοι επαίνεσαν το νέο drone και ο Ισμαήλ Ντεμίρ επικεφαλής της Υπηρεσίας για τις Αμυντικές Βιομηχανίες (SSB) ευχαρίστησε όλους όσους συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Akinci. Ο Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ, διευθυντής Τεχνολογίας της Baykar και γαμπρός του Ερντογάν, εξέφρασε επίσης τη χαρά του για τη δοκιμή και ανακοίνωσε ότι το Akıncı θα μπει σύντομα σε μαζική παραγωγή. Το drone Bayraktar Akinci είναι το πιο εξελιγμένο που έχει κατασκευαστεί από την Τουρκία μέχρι σήμερα. Ωστόσο, η Άγκυρα δεν μπορεί να βασιστεί στα Akinci για να υποκαταστήσει την αεροπορική της δύναμη, η οποία έχει ανάγκη εκσυγχρονισμού ή με την απόκτηση μαχητικού πέμπτης γενιάς ή με την ανάπτυξή του κάποια στιγμή την επόμενη δεκαετία.<br /><br />Οι λόγοι που ώθησαν την Τουρκία να αναπτύξει την παραγωγή drones είναι δύο: Πρώτον το γεγονός ότι στερεύουν τα ανταλλακτικά για τα τουρκικά F-16 και ότι φαίνεται να αποκλείεται οριστικά από το πρόγραμμα F-35. Δεύτερον, η σπανιότητα πιλότων, λόγω μαζικών αποτάξεων, επειδή ο Ερντογάν είναι πολύ παθολογικά καχύποπτος για τη νομιμοφροσύνη της Πολεμικής Αεροπορίας.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό το drone Akinci σχεδιάστηκε για να έχει δυνατότητες εναέριας μάχης. «Κατασκευάζοντας το Akinci, η Τουρκία ελπίζει να επεκτείνει τη στρατιωτική της εμβέλεια στην περιοχή και να αντισταθμίσει, έστω και κλασματικά, την απώλεια των αεροσκαφών F-35», ανέφερε ο Τούρκος αναλυτής Μετίν Γκουρτζάν. Το Akinci έχει εκπέτασμα (άνοιγμα πτερύγων) 20 μέτρων, ικανότητα πτήσης 24 ωρών σε υψόμετρο έως και 12 χλμ, φέροντας οπλικό φορτίο 1350 κιλών. Οι ουκρανικής κατασκευής στροβιλοελικοφόροι (turboprop) κινητήρες AI-450 παρέχουν ισχύ «450 ίππων, αλλά μπορεί να εξοπλιστεί με κινητήρες 750 ίππων, ή εγχώριας κατασκευής κινητήρες 240», σύμφωνα με τουρκικά ΜΜΕ.<br />Η εμπλοκή της Ουκρανίας<br /><br />Για να καταστεί δυνατή η συνεργασία με την ουκρανική Ivchenko-Progress, η Baykar Defense δημιούργησε μια κοινοπραξία με την ουκρανική εταιρεία Ukrspetsexport (μέλος του ομίλου Ukroboronprom) με την ονομασία “Ασπίδα της Μαύρης Θάλασσας”. Αυτή η τουρκο-ουκρανική εταιρεία είναι επιφορτισμένη με την από κοινού δημιουργία όπλων ακριβείας και τεχνολογιών αεροδιαστημικής.<br /><br />Σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Ukroboronprom, Πάβλο Μπούκιν, το Akinci θα παραχθεί κυρίως για τις τουρκικές και ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά μπορεί επίσης να εξαχθεί. Ο ίδιος τόνισε επίσης ότι το drone Akinci θα χρησιμοποιήσει τους ίδιους τύπους βαρέων πυρομαχικών με τα συμβατικά μαχητικά αεροσκάφη. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί όφελος για τους χειριστές, επειδή θα απλοποιήσει την εφοδιαστική αλυσίδα.<div><br />Οι δυνατότητες του Akinci<br /><br />Το Akinci θα φέρει ποικιλία όπλων, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων “έξυπνων μικρών βομβών” (Smart Micro Munitions) MAM-L που φέρει και το Bayraktar TB2 εκτός από τις βόμβες γενικής χρήσης. Σύμφωνα με πληροφορίες, μπορεί επίσης να φέρει τουρκικής κατασκευής πυραύλους αέρος-αέρος Bozdoğan (εντός οπτικής εμβέλειας) και Gökdoğan (πέραν οπτικής εμβέλειας). Το Akinci μπορεί ακόμη και να εκτοξεύσει τους πυραύλους κρουζ μεγάλου βεληνεκούς Roketsan SOM, που μπορούν να χτυπήσουν στόχους από απόσταση 250 χλμ.<br /><br />Εδώ κρύβεται μια πλάνη. Η κατασκευάστρια λέει ότι μπορεί να φέρει 1300 κιλά οπλικό φορτίο, αλλά αυτό κατανέμεται σε έξι ή οκτώ φορείς στα πτερύγια (δεν έχουν τοποθετηθεί στα πρωτότυπα) και είναι αμφίβολο αν μπορεί να μεταφερθεί ο βάρους 500 κιλών Roketsan SΟΜ που τόσο θα ήθελαν. Και βέβαια είναι αναπόφευκτο να επηρεάσουν αρνητικά την ταχύτητα, την ευελιξία και το ίχνος τα εξωτερικά αναρτώμενα φορτία. Ακόμη, όμως, πολλά έχουν να γίνουν ώστε όλα τα απαιτούμενα να ενσωματωθούν στο αερόχημα.<br /><br />«Όλα αυτά το καθιστούν μια πολύ εντυπωσιακή πλατφόρμα οπλικών συστημάτων. Ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι θα εξοπλίζεται με εγχώριας κατασκευής αισθητήρες και ραντάρ. Το drone θα είναι εξοπλισμένο με εγχώρια ανεπτυγμένα συστήματα, όπως ένα ραντάρ πολλαπλών ρόλων “ενεργητικής” ηλεκτρονικής σάρωσης, ένα ραντάρ συνθετικής απεικόνισης (SAR) και σύστημα κατάδειξης κινούμενων στόχων (GMTI), σύστημα παρακολούθησης ευρείας περιοχής, σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου και αναγνώρισης σήματος και συστήματα δορυφορικών επικοινωνιών, το άθροισμα των οποίων καθιστά τα Akinci το καλύτερο στοιχείο ISTAR+C3 που έχει ο τουρκικός στρατός… Η Άγκυρα βλέπει τους Akinci ως το κύριο εναέριο όχημα για την απόκτηση πληροφοριών-επιτήρησης-στόχου (ISTAR) και την εκτέλεση εντολών-ελέγχου-επικοινωνίας (C3) την επόμενη δεκαετία», έγραψε ο αμυντικός αναλυτής Μετίν Γκουρτζάν.</div><div><br />Καλό το Akinci, αλλά μαχητικό δεν είναι<br /><br />Παρόλα αυτά, το Akinci είναι μια σχετικά βραδυκίνητη πλατφόρμα (350 χλμ ανά ώρα), η οποία λόγω διαστάσεων είναι ορατή από τα περισσότερα ραντάρ ή και ηλεκτρο-οπτικούς αισθητήρες στην εμβέλεια των οποίων μπορεί να βρεθεί. Επιπλέον, δεν είναι γνωστό πως θα επηρεαστεί το πρόγραμμα παραγωγής του από κυρώσεις, οι οποίες εμποδίζουν την χρήση κάποιων κρίσιμων υποσυστημάτων για αισθητήρες και ηλεκτρονικά. Ήδη, υποσυστήματα χαμηλής τεχνολογίας από την τροφοδοσία καυσίμων πρέπει να αναζητηθούν πέραν του αρχικού προμηθευτή στην Βρετανία, ενώ ηλεκτροοπτικοί αισθητήρες (που δεν φέρουν τα πρωτότυπα) πρέπει πλέον να βρεθούν εκτός Καναδά.<br /><br />Δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη το γεγονός ότι η Τουρκία επενδύει σε όλο μεγαλύτερα και πιο προηγμένα drones, όπως το Akinci, καθώς ταιριάζει καλά με το είδος των συγκρούσεων που αντιμετωπίζει (ή δημιουργεί) η Τουρκία στην περιοχή. Αν και σίγουρα αυτό το drone είναι χρήσιμο σε περιβάλλοντα συγκρούσεων χαμηλής έντασης, χωρίς απαιτητική αεράμυνα, το Akinci δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα μαχητικά αεροσκάφη, ειδικά τα υπερσύγχρονα.<br /><br />Το πρόγραμμα ανάπτυξης τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς, του TAI TF-X, είναι απίθανο να τεθεί σε λειτουργία μέχρι το 2030 για διάφορους λόγους. Πέρα από αυτό το πρόβλημα, η Τουρκία θα δυσκολευτεί να αγοράσει αεροσκάφη 4,5 γενιάς για να αντικαταστήσουν σταδιακά τον γηράσκοντα στόλο των F-16 τέταρτης γενιάς και ακόμη και των παλαιότερων F-4.<br /><br />Ούτε μπορεί η Τουρκία να αποκτήσει ρωσικά ή κινεζικά μαχητικά χωρίς να ρισκάρει την πλήρη αποπομπή της από το ΝΑΤΟ και την άκρατη πλέον οργή της Ουάσιγκτον, αλλά και άλλων συμμάχων, οι οποίοι μέχρι τώρα δείχνουν ανοχή. Έτσι, ενώ το drone Akinci μπορεί είναι εντυπωσιακό επίτευγμα, αλλά δεν είναι το αεροσκάφος που η Τουρκία χρειάζεται για να εκσυγχρονίσει την αεροπορική της δύναμη, ώστε να είναι αξιόμαχη τις επόμενες δεκαετίες. Προς το παρόν όμως αυτό μπορεί να κάνει κι αυτό κάνει.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Drone Akinci: Πόσο μεγάλη είναι η νέα τουρκική απειλή για την Ελλάδα;

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Η Τουρκία ανακοίνωσε ότι ολοκληρώθηκε ένας ακόμη γύρος δοκιμών για το οπλισμένο drone Akıncı. «Σήμερα, ολοκληρώσαμε με...

Διαβάστε την συνέχεια

«Mήπως η Ιστορία κάνει ρίμες;»: Τα τρία μεγάλα «reset» της Τουρκίας και η Ελλάδα

<img src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/shutterstock_1602582967-768x480.jpg" /><br /><b><br />Σουκρού Ιλιτζάκ*</b><div>O Τούρκος ιστορικός Σουκρού Ιλιτζάκ <a href="https://www.kathimerini.gr/culture/books/1081461/i-toyrkia-ekane-ta-panta-gia-na-fygo/">(«Η Τουρκία έκανε τα πάντα για να φύγω», «Κ», 9.6.20)</a> ζει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ο γιος του είχε παίξει τον ρόλο του Κολοκοτρώνη στη θεατρική παράσταση του νηπιαγωγείου του(!), ενδιαφέρον στοιχείο, λαμβάνοντας υπόψη το θέμα της διατριβής του Ιλιτζάκ: «Η Ελληνική Επανάσταση ως οθωμανική εμπειρία». Στο άρθρο που ακολουθεί εξετάζει τρεις κρίσιμες ιστορικές περιόδους της Τουρκίας, οι οποίες όμως αφορούν και την Ελλάδα, αρχής γενομένης από την Επανάσταση του 1821.<br /><br />Χρησιμοποιώντας μια έκφραση που τους τελευταίους μήνες είναι στη μόδα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία/Τουρκία, από τις αρχές του 19ου αιώνα, γίνεται κάθε εκατό χρόνια κι από ένα μεγάλο «reset». Σε αυτές τις φοβερές περιόδους αναταραχής και μετασχηματισμού, τις οποίες θα εξετάσουμε ως διαδικασίες εικοσαετούς διάρκειας, αλλάζει με τρόπο ουσιαστικό η πολιτική δομή της χώρας· το εκάστοτε παλαιό καθεστώς εξαφανίζεται μαζί με τον πολιτισμό του και γεννιέται με ωδίνες το νέο καθεστώς.<br /><br />Η μερίδα που ιδιοποιείται τη διαχείριση του κράτους, κάτω από διαρκείς συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, εξουδετερώνοντας όποια εστία δύναμης περιορίζει την κρατική εξουσία και καταπνίγοντας τα πλουραλιστικά στοιχεία της κοινωνίας, υπονομεύει και τελικά χαράσσει εκ νέου τα όρια του κράτους έναντι της κοινωνίας· εγκαθιδρύεται έτσι ένα ακραία συγκεντρωτικό, προσωποπαγές καθεστώς. <br /><br />Το ενδιαφέρον είναι ότι μια παρόμοια διαδικασία εκτυλίσσεται και στις μέρες μας, για τρίτη φορά. Δεν είναι ακόμα σαφές αν οι Eλληνες –ή η Ελλάδα– και η Ρωσία, που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στα «reset» του 1810-1830 και του 1910-1930, θα παίξουν κάποιο ρόλο και στο τρίτο μεγάλο «reset», που ξεκίνησε στη δεκαετία του 2010· ωστόσο, η παρούσα τεταμένη κατάσταση προκαλεί το ερώτημα: «Μήπως η Ιστορία κάνει ρίμες;» (παραπέμπω εδώ σ’ ένα μότο που το βρίσκω πολύ εύγλωττο και το οποίο αποδίδεται στον Μαρκ Τουέιν, αν και η προέλευσή του δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα: «Ηistory doesn’t repeat itself, but it often rhymes», δηλαδή «η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κάνει συχνά ρίμες»).</div><div><br />Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και ο Μαχμούτ Β΄<br /><br />Το πρώτο reset ξεκίνησε μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία έληξε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος του 1806-1812. Κατά τα προηγούμενα εκατό πενήντα χρόνια, το οθωμανικό κράτος είχε καταφέρει να συνεχίσει την ύπαρξή του κάνοντας όλο και μεγαλύτερες παραχωρήσεις στους Γενίτσαρους (στο κέντρο) και στους αγιάνηδες (στην επαρχία) – ή, αν το δούμε από την αντίστροφη οπτική, αναγνωρίζοντάς τους πεδία ελευθερίας και συμβιβαζόμενο με αυτές τις δυνάμεις. <br /><br />Από την εποχή του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1768-1774, το κράτος ήταν ολότελα στο έλεος των αγιάνηδων για τη συγκέντρωση φόρων και στρατιωτών· σε αδρές γραμμές, οι αγιάνηδες μοιάζουν με τους λόρδους και τους βαρώνους της Αγγλίας: πρόκειται για οικογένειες που έχουν γίνει «οίκοι» και κρατάνε στα χέρια τους τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική δύναμη της επαρχίας. <br /><br />Τον Φεβρουάριο του 1813, λόγω και των εγγυήσεων του καγκελαρίου της Αυστρίας Μέτερνιχ ότι στη νέα μετα-ναπολεόντεια ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων δεν θα υπάρχουν πια παρεμβάσεις από το εξωτερικό προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τέθηκε επισήμως σε εφαρμογή το σχέδιο της εξουδετέρωσης των αγιάνηδων, με την αντικατάστασή τους με βεζίρηδες της Υψηλής Πύλης. <br /><br />Τα επόμενα δέκα χρόνια εκτυλίχθηκε ένας πραγματικός εμφύλιος πόλεμος. Ξέσπασαν δεκάδες εξεγέρσεις στις τέσσερις γωνιές της αυτοκρατορίας, συγκρούστηκαν στρατοί που αριθμούσαν χιλιάδες στρατιώτες, και οι βεζίρηδες της Πύλης μπόρεσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους μεγάλες πόλεις όπως το Ντιγιαρμπακίρ, το Χαλέπι, τα Γιάννενα, μόνο ύστερα από πολιορκία μηνών. Οι Ελληνες, που ήθελαν πια να καθορίσουν μόνοι τους το μέλλον τους, ξεκίνησαν τον αγώνα της ανεξαρτησίας τους εν τω μέσω μιας τέτοιας εποχής εκ θεμελίων καταστροφής και μετασχηματισμού, κατά την οποία το παλιό είχε γκρεμιστεί αλλά δεν είχε ακόμη αντικατασταθεί από το καινούργιο. <br /><br />Οσο για τους Γενίτσαρους, τη δεύτερη εστία δύναμης που περιόριζε σημαντικά την κρατική εξουσία, γι’ αυτούς η αρχή του τέλους υπήρξε η Ελληνική Επανάσταση. Στη δεκαετία του 1820, οι Γενίτσαροι είχαν πια προ πολλού χάσει την ιδιότητα των επίλεκτων πολεμιστών του σουλτάνου. Είχαν ανεξαρτητοποιηθεί και δεν δέχονταν να επεμβαίνει το κράτος στην αυτονομία τους. Ο θεσμός των Γενιτσάρων δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί με τα σημερινά δεδομένα. Συν τω χρόνω, οι Γενίτσαροι είχαν αναμειχθεί με τους μικρέμπορους και τους τεχνίτες, καθώς και με τα κατώτερα στρώματα. Επειδή προστάτευαν αυτά τα στρώματα από κρατικές παρεμβάσεις, μπορούσαν εύκολα και να κινητοποιούν κι έτσι να θέτουν όρια στο κράτος.<br /><br />Ο Μαχμούτ Β΄, ο οποίος από την αρχή της βασιλείας του βρισκόταν υπό την κηδεμονία μιας συμμαχίας Γενιτσάρων, γραφειοκρατών και ουλεμάδων, κατάφερε να κόψει τον δεσμό των Γενιτσάρων με τα λαϊκά στρώματα μέσα σε κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες αποκαλυπτικές, που είχαν δημιουργηθεί εξαιτίας της Ελληνικής Επανάστασης. Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι, απελπισμένοι, περίμεναν τον Μαχντί (τον μουσουλμάνο Μεσσία), το κράτος ήταν σε θέση να πει στην κοινωνία ότι τα αιτήματα των γενιτσάρων, που ούτε έστελναν στρατιώτες εναντίον των Ελλήνων επαναστατών ούτε και επέτρεπαν να δημιουργηθεί ένας πειθαρχημένος στρατός που θα γυμναζόταν «φράγκικα», «βοηθούσαν τον εχθρό». Και η κοινωνία, στο ηθικό περιβάλλον που είχε δημιουργήσει η Ελληνική Επανάσταση, δεν αντιδρούσε που το κράτος φίμωνε τους Γενίτσαρους. <br /><br />Τον Δεκέμβριο του 1822, ο Μαχμούτ Β΄ προέβη σε εκκαθαρίσεις της κλίκας την οποία θεωρούσε υπεύθυνη για το κατάντημα της χώρας και πήρε στα χέρια του τη διακυβέρνηση του κράτους, σταματώντας να είναι απλώς παρατηρητής και ρυθμιστής. Τα επόμενα χρόνια, η διευθέτηση ακόμα και των πιο απλών υποθέσεων απαιτούσε την έγκριση του σουλτάνου.</div><div>  <img height="640" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/shutterstock_785841172.jpg?1615483658564" width="537" /></div><div><i>Ο Ενβέρ Πασά (αριστερά), ηγετική φυσιογνωμία των Νεότουρκων, και ο Κεμάλ (δεξιά) στην Ιερουσαλήμ το 1916. Η ενέργεια των Νεότουρκων να βάλουν με το ζόρι τη χώρα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθώντας τη Γερμανία, ήταν κυριολεκτικά αυτοκτονία. (Φωτ. SHUTTERSTOCK)</i><br /><br />Οταν φτάνουμε στο 1826, καθώς από τη μία έχουν αρχίσει να ηχούν οι καμπάνες του πολέμου με τη Ρωσία και από την άλλη ο σύγχρονος αιγυπτιακός στρατός του Ιμπραήμ πασά, εκπαιδευμένος από Γάλλους αξιωματικούς, έχει ξεκινήσει να καταπνίγει επιτυχημένα την ελληνική εξέγερση, πρέπει πια να μην έχει μείνει καμία αμφιβολία στο μυαλό του Μαχμούτ Β΄ ότι έχει έρθει η ώρα να διαλυθεί το σώμα των Γενιτσάρων και να δημιουργηθεί ένας υπάκουος, πειθαρχημένος στρατός που θα πολεμάει με τις σύγχρονες πολεμικές τακτικές. <br /><br />Στις 26 Μαΐου του 1826, το κράτος «πρότεινε» στους Γενίτσαρους να κάνουν στρατιωτικά γυμνάσια, και αυτοί εκόντες άκοντες δέχτηκαν να γυμναστεί ένας ορισμένος αριθμός αυτών από κάποια τάγματα φορώντας ευρωπαϊκού τύπου στολές. Η υπομονή των Γενιτσάρων, που τα γυμνάσιά τους ξεκίνησαν στις 12 Ιουνίου, εξαντλήθηκε σε τρεις ημέρες και στις 15 Ιουνίου ξέσπασε εξέγερση. Ενα πλήθος «από αυτούς που ονομάστηκαν οι πραγματικοί πιστοί», κατά την έκφραση του επιτετραμμένου της γαλλικής πρεσβείας Ντεσάζ (Désages), συσπειρώθηκε γύρω από τη σημαία-κειμήλιο του Μωάμεθ, η οποία υψώθηκε ενάντια στους Γενίτσαρους και έτσι με μια μεγάλη σφαγή καταργήθηκε ένας θεσμός σχεδόν πεντακοσίων ετών που είχε γίνει ένα με την κοινωνία. <br /><br />Το οθωμανικό παλαιό καθεστώς έληξε με την κατάργηση του σώματος των Γενιτσάρων. Στα επόμενα περίπου είκοσι χρόνια, ο Μαχμούτ Β΄ ασχολήθηκε με το να οικοδομήσει γρήγορα το κράτος και τη χώρα που είχε στο μυαλό του, ώστε να σώσει την αυτοκρατορία. Παίρνοντας ως παράδειγμα τις ευρωπαϊκές χώρες, εφάρμοσε μια σειρά από στρατιωτικές, γραφειοκρατικές, οικονομικές και νομικές μεταρρυθμίσεις υπό ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και έθεσε τέρμα στο παλαιό καθεστώς μαζί με τους θεσμούς του και την κουλτούρα του. Αφού δεν είχε μείνει πια καμία δύναμη που να μπορεί να εναντιωθεί στο κράτος, αυτό όριζε πια μόνο του τα δικαιώματα, τις ελευθερίες, ακόμη και την ενδυμασία. Τα ευρωπαϊκού στυλ σακάκι και παντελόνι, το φέσι και το κοντό μούσι έγιναν υποχρεωτικά στις κρατικές υπηρεσίες, ενώ οι νέοι που στρατολογούνταν με το ζόρι από την επαρχία για τον σύγχρονο στρατό που είχε αρχίσει να δημιουργείται, στέλνονταν στην Κωνσταντινούπολη αλυσοδεμένοι από τα πόδια για να μην το σκάσουν στον δρόμο.</div><div><br />Ο θάνατος του Αλέξανδρου<br /><br />Εν τω μεταξύ, στα τέλη του 1825 πέθανε ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος, ο οποίος είχε από την αρχή εναντιωθεί στον Αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας για να μη θιγεί η εγκαθιδρυμένη μετά τον Ναπολέοντα συντηρητική ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, και τον θρόνο ανέλαβε ο αδελφός του, του οποίου η οπτική σε αυτό το ζήτημα ήταν τελείως διαφορετική. <br /><br />Ο Μαχμούτ Β΄ είχε αποξενωθεί από όλους τους ηγέτες και τα κράτη της Ευρώπης, εκτός από την Αυστρία. Το τίμημα ήταν ότι δεν μπορούσε πια να ακολουθεί μια πολιτική εξισορρόπησης της Ρωσίας με την Αγγλία. Ειδικά μετά τη σφαγή του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1826, είχε δημιουργηθεί μια διεθνής κοινή γνώμη που έντονα ζητούσε να τιμωρηθεί το οθωμανικό κράτος. Η πρώτη δόση αυτής της τιμωρίας υπήρξε η σχεδόν ολοσχερής καταστροφή των στόλων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αιγύπτου στο Ναυαρίνο.<br /><br />Η διάλυση του σώματος των Γενιτσάρων και οι στρατιωτικές και γραφειοκρατικές μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν δεν είχαν προλάβει να αποδώσουν καρπούς όταν ξέσπασε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Το κράτος, καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια είχε βγάλει από τη μέση όσους αγιάνηδες μπορούσε, χωρίς όμως να δημιουργήσει στη θέση τους κάτι άλλο αποτελεσματικό, και είχε προκαλέσει μεγάλη καταστροφή, δεν κατάφερνε να συγκεντρώσει ένα στρατό που να μπορεί να καταπνίξει την ελληνική εξέγερση. Γι’ αυτό, από τη μία, γελοιοποιήθηκε από τους Αλβανούς πολεμάρχους και μισθοφόρους, που δεν είχαν διάθεση να πολεμήσουν εναντίον των Ελλήνων επαναστατών, και από την άλλη βρισκόταν στο έλεος του διοικητή της Αιγύπτου. <br /><br />Ενώ είχαν έτσι τα πράγματα, το να μπει το 1828 σε πόλεμο με τη Ρωσία το οθωμανικό κράτος, το οποίο στο Ναυαρίνο απώλεσε τον στόλο του και την υποστήριξη του διοικητή της Αιγύπτου, δεν ήταν παρά αυτοκτονία. Ωστόσο, όπως βλέπουμε στα αυτοκρατορικά διατάγματα που έγραψε με το ίδιο του το χέρι, ο Μαχμούτ Β΄ προτιμούσε έναν πόλεμο με τη Ρωσία από το να παραχωρήσει την ανεξαρτησία σε υπηκόους του.<br /><br />Οσο και αν οι Ελληνες πάλεψαν με νύχια και με δόντια για την ανεξαρτησία τους, το 1828 η εξέγερση έχει σε μεγάλο βαθμό καταπνιγεί, τα πιο σημαντικά κέντρα αντίστασης –όπως το Μεσολόγγι και η Αθήνα– έχουν περάσει υπό τον έλεγχο των οθωμανικών δυνάμεων, και σε πολλές περιοχές οι εξεγερμένοι έχουν ζητήσει έλεος από το κράτος. Αν το 1828 δεν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος, και αν τον Αύγουστο του 1829 οι Ρώσοι δεν είχαν καταλάβει την Αδριανούπολη απειλώντας άμεσα τον οθωμανικό θρόνο, ο Μαχμούτ Β΄, ο οποίος είχε αντισταθεί μέχρι τέλους στις υπέρ των Ελλήνων παρεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, δεν θα αποδεχόταν με τίποτα την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και οι συγκρούσεις θα είχαν με κάποιον τρόπο συνεχιστεί. <br /><br />Σήμερα, η συμβολή της Ρωσίας στην ελληνική ανεξαρτησία δεν είναι κάτι που τονίζεται στην κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία. Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ακόμη και χωρίς τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο, αργά ή γρήγορα οι Ελληνες, όπως και όλα τα άλλα έθνη που αποσχίστηκαν από την αυτοκρατορία, θα είχαν ιδρύσει το δικό τους έθνος-κράτος, απλώς όχι εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.</div><div><br />Η επανάσταση των Νεότουρκων και ο Κεμάλ</div><div><br /></div><div><img height="458" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/1311.jpg?1615483831999" width="640" /><i>1919. Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα στην προκυμαία της Σμύρνης. Οι Τούρκοι εθνικιστές είχαν πολλούς εχθρούς, τις μεγαλύτερες μάχες όμως τις έδωσαν κατά του Ελληνικού Στρατού. (Φωτ. ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ)</i><br /><br />Το δεύτερο «reset» ξεκίνησε με την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908 και κατέληξε σε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές και μετασχηματισμούς που έχουν δει ποτέ αυτά τα χώματα. Επειτα από τρεις μεγάλους πολέμους, μια σειρά από σφαγές και μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, η πολύγλωσση, πολυθρησκευτική, πολυεθνοτική Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε παρελθόν και στα χώματα της Ανατολίας ιδρύθηκε το τουρκικό έθνος-κράτος υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, του «ενός ανδρός» του δεύτερου «reset».<br /><br />Το συνταγματικό καθεστώς, που ξεκίνησε με μεγάλες ελπίδες τον βίο του μετά το 1908, κατέληξε σε αποτυχία, ως αποτέλεσμα της αφροσύνης που έδειξαν όχι μόνο η ηγεσία των Νεότουρκων αλλά και οι ηγεσίες όλων των κοινοτήτων της Αυτοκρατορίας, λόγω επίσης των επεμβάσεων των βαλκανικών κρατών –που πρόσφατα είχαν κερδίσει την ανεξαρτησία τους από την Αυτοκρατορία– για να διευρύνουν τα εδάφη τους και των ιμπεριαλιστικών παιχνιδιών της Αγγλίας. <br /><br />Το οθωμανικό κράτος είχε βγει από τους Βαλκανικούς Πολέμους σε άθλια κατάσταση· έχοντας με δυσκολία ξανακερδίσει από τους Βουλγάρους την Αδριανούπολη κι έχοντας χάσει το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εδαφών του, είχε περιοριστεί στην Ανατολία. Ενώ είχαν έτσι τα πράγματα, η ενέργεια των Νεότουρκων, που θεώρησαν ως λύση για την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας το να βάλουν με το ζόρι τη χώρα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθώντας τη Γερμανία, ήταν κυριολεκτικά αυτοκτονία. Από την άλλη, ο πόλεμος αυτός εξασφάλισε και τις κατάλληλες συνθήκες για να απαλλαγεί το κράτος από τον χριστιανικό πληθυσμό της Ανατολίας, την πολυπληθέστερη ομάδα που περιόριζε το πεδίο κυριαρχίας του.<br /><br />Οι Νεότουρκοι δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το «reset» που είχαν ξεκινήσει. Τον Νοέμβριο του 1918, τα υψηλόβαθμα στελέχη του Κομιτάτου Ενωσης και Προόδου εγκατέλειψαν κακήν κακώς τη χώρα, που εξαιτίας τους είχε γίνει ερείπια. Μετά την κατάληψη από τις δυνάμεις της Αντάντ της πρωτεύουσας, της Κωνσταντινούπολης, και διαφόρων περιοχών της Ανατολίας, οι Τούρκοι εθνικιστές ξεκίνησαν στην Ανατολία ένα κίνημα εθνικής απελευθέρωσης. Η Ελλάδα, που κατέλαβε τη Σμύρνη και την περιοχή της, ήταν μόνο ένας από τους εχθρούς, αλλά σε αυτό τον αγώνα, που στην τουρκική ιστοριογραφία ονομάζεται Πόλεμος της Απελευθέρωσης, οι μεγαλύτερες και αποφασιστικότερες μάχες δόθηκαν εναντίον του ελληνικού στρατού.<br /><br />Κι ενώ ακριβώς εκατό χρόνια αργότερα Τούρκοι και Ελληνες έρχονταν πάλι αντιμέτωποι σ’ έναν αγώνα ζωής και θανάτου, η Ρωσία αυτή τη φορά πήρε το μέρος των Τούρκων. Στη Ρωσία, λίγα χρόνια νωρίτερα είχαν πάρει την εξουσία οι κομμουνιστές, οι οποίοι θεώρησαν και στρατηγικά και ηθικά σωστό να υποστηρίξουν την Τουρκία, που στα μάτια τους βρισκόταν υπό ιμπεριαλιστική κατοχή. <br /><br />Η σοβιετική Ρωσία, η οποία δικαίως έβλεπε την Αγγλία πίσω από τον ελληνικό στρατό που προέλαυνε προς το εσωτερικό της Ανατολίας, υποστηρίζοντας τους Τούρκους εθνικιστές κράτησε μακριά από τα νοτιοανατολικά σύνορά της την Αγγλία, αποτρέποντας έτσι το άνοιγμα ενός επιπλέον μετώπου εναντίον της κομμουνιστικής επανάστασης. <br /><br />Σύμφωνα με τα επίσημα σοβιετικά στοιχεία, κατά τη διάρκεια του πολέμου η Ρωσία δώρισε στο τουρκικό εθνικό κίνημα εκατοντάδες κιλά χρυσό, δεκάδες χιλιάδες τουφέκια, εκατοντάδες πολυβόλα, εκατομμύρια σφαίρες και βλήματα. Πρώτος απ’ όλους ο ηγέτης του κινήματος, ο Μουσταφά Κεμάλ, τόνισε με τα παρακάτω λόγια ότι χωρίς τη ρωσική υποστήριξη ο πόλεμος δεν θα είχε στεφθεί με επιτυχία: «Αν δεν υπήρχε η υποστήριξη της Ρωσίας, η νίκη της νέας Τουρκίας επί των εισβολέων θα είχε μπορέσει να επιτευχθεί μόνο με ασύγκριτα μεγαλύτερες απώλειες ή ίσως και να μην είχε καταστεί δυνατή.</div><div><br /></div><div> Η Ρωσία πρόσφερε στην Τουρκία και ηθική και υλική βοήθεια, και θα είναι έγκλημα να ξεχάσει το έθνος μας αυτή τη βοήθεια». Δεν μπόρεσα να βρω την πηγή αυτού του αποσπάσματος, που βρίσκεται στην ιστοσελίδα της πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Τουρκία, αλλά το Μνημείο της Δημοκρατίας στην πλατεία Ταξίμ δεν αφήνει κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε για την ακρίβεια αυτών των φράσεων. Το ότι στο μνημείο που τοποθετήθηκε στο Ταξίμ, την πιο κεντρική πλατεία της Κωνσταντινούπολης, το 1928, ενώ ο Ατατούρκ ήταν ακόμα εν ζωή, ακριβώς πίσω από το άγαλμα του Ατατούρκ βρίσκονται τα αγάλματα των μπολσεβίκων στρατηγών Βοροσίλοφ και Φρούνζε, που κατά τη διάρκεια του πολέμου έφεραν βοήθεια στην Ανατολία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά έκφραση της προσωπικής ευγνωμοσύνης του ηγέτη του εθνικού αγώνα για τη ρωσική υποστήριξη.</div><div><br /></div><div><img height="401" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/03/shutterstock_248204575.jpg?1615483946543" width="640" /><i>1914. Ο Σεΐχης-ουλ Ισλάμ κηρύσσει την τζιχάντ κατά των απίστων, συμβάλλοντας, μεταξύ άλλων, και στο πνεύμα των γενοκτονικών πολιτικών που ακολούθησαν οι Νεότουρκοι. (Φωτ. SHUTTERSTOCK)</i><br /><br />Ετσι, Ελληνες και Τούρκοι βιώνουν την ιδιορρυθμία να έχουν διεξαγάγει τους πολέμους απελευθέρωσής τους –δηλαδή τα ιδρυτικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας τους– οι μεν εναντίον των δε και αντιστρόφως, με διαφορά εκατό ετών και, επιπλέον, και τα δύο αυτά ιδρυτικά γεγονότα να έχουν ευοδωθεί χάρη στην επέμβαση της Ρωσίας.<br /><br />Στα επόμενα περίπου δεκαπέντε χρόνια, ο Ατατούρκ υλοποίησε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις για να δημιουργήσει την Τουρκία που είχε στο μυαλό του, κάτω από διαρκείς συνθήκες εκτάκτου ανάγκης και εξοντώνοντας βήμα προς βήμα την εναντίον του αντιπολίτευση. <br /><br />Η οθωμανική δυναστεία εξορίστηκε και εγκαθιδρύθηκε δημοκρατία, ο θεσμός του χαλιφάτου καταργήθηκε, οι γυναίκες μπόρεσαν να συμμετάσχουν σε όλους τους τομείς της ζωής και μάλιστα χωρίς να καλύπτονται όπως επιτάσσει το Ισλάμ, το αραβικό αλφάβητο αντικαταστάθηκε από το λατινικό κ.λπ.· ο Ατατούρκ έκανε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις, που προκάλεσαν κυριολεκτικά μια αλλαγή πολιτισμού, ξεριζώνοντας το παλιό με τη βία, και όχι επειδή το ζητούσε η κοινωνική βάση.<br />Η κατεδάφιση της δημοκρατίας από τον Ερντογάν<br /><br />Το τρίτο μεγάλο «reset» ξεκίνησε με την προσπάθεια, από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, του ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), που πήρε την εξουσία με τις εκλογές του 2002, και του ηγέτη του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να καταργήσουν τη δημοκρατία. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη φάση της κατεδάφισης, κατά την οποία, υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, καταργούνται οι θεσμοί και οι συμβάσεις του παλαιού καθεστώτος. <br /><br />Δεν είναι ακόμα σαφές αν το ΑΚΡ θα μπορέσει να τελειώσει το «reset» που ξεκίνησε ή όχι, και τι είδους Τουρκία θα έχει διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα αυτού. Αυτή τη στιγμή, το αυταρχικό καθεστώς, στο οποίο τα δικαιώματα και οι ελευθερίες ορίζονται κατά το δοκούν από έναν μόνο άνθρωπο, σπρώχνει τη χώρα προς ένα δυστοπικό μέλλον. Το ότι ούτε στο κράτος ούτε στην πολιτική υπάρχει μια αξιοσημείωτη δύναμη που να μπορεί να σταματήσει ή να εξισορροπήσει αυτή την πορεία καθιστά δυνατή την εξέλιξη αυτού του καθεστώτος σε ολοκληρωτικό. Το αν το ΑΚΡ θα το καταφέρει τελικά αυτό ή όχι, θα το δούμε τα επόμενα χρόνια.<br /><br />Την απώλεια της αυτοδυναμίας από το ΑΚΡ στις εκλογές του Ιουνίου 2015 ακολούθησε μια περίοδος τρομοκρατίας με βομβιστικές και ένοπλες επιθέσεις. Ηταν μια περίοδος «δόγματος του σοκ», που κράτησε έως την εξασφάλιση της αυτοδυναμίας από το ΑΚΡ και την εμπέδωση της εξουσίας του Ερντογάν και που είχε ως αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί η κοινωνική αντιπολίτευση. Στη συνέχεια, με τα γεγονότα της 15ης-16ης Ιουλίου 2016, ο Ερντογάν έκανε εκκαθαρίσεις σε όλες τις βαθμίδες του κράτους από τις εστίες δύναμης που απειλούσαν άμεσα την εξουσία του και κυρίως από τους γκιουλενιστές. Επιπλέον, με το προεδρικό σύστημα που τέθηκε σε εφαρμογή το 2018, η Βουλή κατέστη μη λειτουργική και ο Ερντογάν άρχισε να κυβερνάει τη χώρα με διατάγματα, ανεξέλεγκτος και χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. <br /><br />Το συμβολικό γεγονός της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος που επιβάλλει βήμα βήμα ο Ερντογάν υπήρξε η επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού. Με αυτή την επιθετική πρωτοβουλία, ο Ερντογάν θέλησε, ακυρώνοντας την προσωπική απόφαση του Ατατούρκ, δηλαδή του ημίθεου ιδρυτή της Παλιάς Τουρκίας, να μετατρέψει σε σύμβολο, με τον πιο πομπώδη τρόπο, τη ρήξη με το παρελθόν. <br /><br />Και οι τρεις αλλαγές πολιτισμικού παραδείγματος έγιναν, γίνονται, όχι λόγω ενός σοβαρού αιτήματος της κοινωνικής βάσης, αλλά από τα πάνω, με την επιβολή από έναν αποφασισμένο άνδρα, βίαια. Η κοινωνία εξαναγκάζεται να ζήσει το όνειρο αυτών των αποφασισμένων ανδρών, αλλά αυτά τα όνειρα γίνονται εφιάλτες για κάποια κομμάτια της κοινωνίας. <br /><br />Διαβάζουμε στα ΜΜΕ ότι και τα πιο μικρά ζητήματα απαιτούν πλέον την έγκριση του Ερντογάν και ότι οι προς υπογραφή φάκελοι στο γραφείο του φτάνουν στο ύψος δεν ξέρω πόσων ανθρώπων. Είδαμε όμως στις τοπικές εκλογές του 2019 ότι, ακόμα κι έτσι, ο Ερντογάν δεν μπορεί να πει «εγώ είμαι το κράτος». Το ότι το ΑΚΡ δεν κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές στην Κωνσταντινούπολη, παρ’ όλες τις ανενδοίαστες επεμβάσεις, έδειξε ότι ο Ερντογάν δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από ένα ορισμένο σημείο.<br /><br />Σενάρια πολέμου<br /><br />Γράφτηκε εκτενώς το καλοκαίρι του 2020, από ανθρώπους που παρακολουθούν στενά την τουρκική πολιτική, ότι ο Ερντογάν, που στις συνθήκες της πανδημίας πιεζόταν πολύ και η εκλογική του βάση φυλλορροούσε, ήθελε να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια με μια ελεγχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση κι ότι ακόμα κι ένας πόλεμος μιας ημέρας θα αρκούσε για να εγκαθιδρύσει μια κανονικότατη δικτατορία. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτά τα σενάρια, τα δυνητικά (καθώς δεν είναι γνωστό αν υπάρχουν ή όχι, πόσα είναι, πότε θα μπορέσουν να εξαχθούν κι αν συμφέρει οικονομικά να γίνει αυτό) ενεργειακά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, το θέμα της υφαλοκρηπίδας ή η Κύπρος δεν θα ήταν ο πραγματικός λόγος μιας πιθανής σύγκρουσης, αλλά μόνο μια πρόφαση.<br /><br />Παρότι αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν δείχνει να ψάχνει στις κουρδικές περιοχές το «Μεγάλο Πρόσχημα» που χρειάζεται, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει από εδώ και στο εξής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αν η Ελλάδα θα παίξει ή όχι ρόλο και στο τρίτο «reset». Ωστόσο, αν ένα όφελος της ενασχόλησης με την Ιστορία είναι το να αντιλαμβάνεσαι τα μοτίβα που κάνουν ρίμες, το να κοιτάξουμε την Ιστορία μπορεί να είναι μια ωφέλιμη άσκηση. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τα μοτίβα είναι πως η ανθρωπότητα μπαίνει διαρκώς σε κύκλους αυτοκαταστροφής. Ακριβώς όπως είχε γίνει και πριν από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, έχει αρχίσει να συσσωρεύεται υπερβολικά πολλή ενέργεια πάνω στα ρήγματα της παγκόσμιας πολιτικής. <br /><br />Οι απογοητεύσεις που γεννάει ο καπιταλισμός δίνουν πάλι ώθηση σε ακραίους πολιτικούς και πολιτικές στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Η παγκόσμια πολιτική αλλάζει πιο γρήγορα απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της Ιστορίας. Η Τουρκία του Ερντογάν, που εν μέσω του τρίτου «reset» κατάφερε με «πολύ κόπο» να αποξενώσει και τους γείτονές της και ένα σημαντικό μέρος της Δύσης, ψάχνει τη θέση της σε αυτόν τον γρήγορα μεταβαλλόμενο κόσμο. Ομως αυτό δεν το κάνει έχοντας από πίσω μια στρατηγική ή μια σοβαρή σκέψη· το κάνει ψηλαφιστά και με σπασμωδικές κινήσεις. Πόσες φορές τυφλωμένοι και άφρονες κυβερνήτες δεν έφεραν την Τουρκία στο χείλος της καταστροφής! Το μοτίβο της αυτοκτονίας υπάρχει στην ιστορία αυτού του κράτους· ας ελπίσουμε, για το καλό όλων των λαών της περιοχής, ότι δεν θα είναι η μοίρα του.<br /><br />(Μετάφραση από τα τουρκικά: Ιλεάνα Μορώνη)<br /><br /><b><i>* Ο κ. Σουκρού Ιλιτζάκ είναι διδάκτωρ Ιστορίας από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Η διατριβή του εξετάζει την Ελληνική Επανάσταση ως μια οθωμανική εμπειρία.</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Mήπως η Ιστορία κάνει ρίμες;»: Τα τρία μεγάλα «reset» της Τουρκίας και η Ελλάδα

Σουκρού Ιλιτζάκ* O Τούρκος ιστορικός Σουκρού Ιλιτζάκ («Η Τουρκία έκανε τα πάντα για να φύγω», «Κ», 9.6.20) ζει τα τελευταία χρόνια στην Ελλ...

Διαβάστε την συνέχεια