Η συμφωνία με τη Γαλλία αναγκάζει την Αθήνα να υπογράψει και την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ

<img src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/09/210930192959_MITSOTAKIS-MHTSOTAKHS-MAXIMOU08-1024x682.jpg" /><br /><br />Διπλωματική πηγή στην αμερικανική πρωτεύουσα δήλωσε  ότι η ελληνοαμερικανική συμφωνία αμυντικής συνεργασίας θα υπογραφεί στις 14 Οκτωβρίου. Είναι οριστικό, όπως μας είπε. Τη συμφωνία θα υπογράψουν οι υπουργοί Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας και Άντονι Μπλίνκεν.<br /><br />Εάν εκείνη την ημέρα θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, Λόιντ Όστιν, τότε θα παραστεί στην υπογραφή. Και στην περίπτωση αυτή θα έρθει και ο Έλληνας ομόλογός του, Νίκος Παναγιωτόπουλος.<br /><br />Για τα θέματα αυτά, αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος και αναλυτής Μιχάλης Ιγνατίου κατά την παρουσία του στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού OPEN με την Πόπη Τσαπανίδου.<br /><br />Σημείωσε σχετικά:<br /><br />Παρά το γεγονός ότι οι διαφορές είναι μεγάλες, όπως και τα προβλήματα στο κείμενο της συμφωνίας, οι υπογραφές θα πέσουν. Και αυτό οφείλεται στην ελληνογαλλική συμφωνία, η ανακοίνωση της οποίας “μούδιασε” όσους ασχολούνται με την Ελλάδα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι πηγές στην Αθήνα αναφέρουν ότι ο κ. Δένδιας ενημέρωσε την περασμένη εβδομάδα, στη Νέα Υόρκη, την υφυπουργό Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ.<br /><br />Σημειώνω ότι οι Αμερικανοί δημόσια χαιρέτισαν τη συμφωνία με τη Γαλλία, υπενθυμίζοντας ότι και η δική τους με την Ελλάδα είναι ισχυρή. Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ελλάδα απολαμβάνουν μια ισχυρή αμυντική σχέση με ρίζες στις κοινές αξίες μας.<br /><br />Σύμφωνα με τις πληροφορίες, την απόφαση έλαβε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στην προσπάθεια του να πείσει στην πράξη τους Αμερικανούς αυτό που είπε στο Παρίσι: ότι η συμφωνία με τη Γαλλία δεν είναι ανταγωνιστική προς τους Αμερικανούς. Αντίθετα είναι το ίδιο στενή και ισχυρή όπως με τη Γαλλία.<br />Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι η συμφωνία με την Αμερική δεν ικανοποιεί απόλυτα την Ελλάδα. Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων με την υποστήριξη της πολιτικής ηγεσίας, ζήτησε ειδικά τη λύση του προβλήματος της Σκύρου, που οι Αμερικανοί δεν εντάσσουν στη συμφωνία, και μία πιο ισχυρή επιστολή από τον υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /><br />Με τα σημερινά δεδομένα η συμφωνία θα είναι πενταετής. Αυτή η απόφαση θα δώσει την ευκαιρία στους Αμερικανούς να προχωρήσουν σε επενδύσεις στις εγκαταστάσεις που διατηρούν στην Ελλάδα. Σημειώνουμε ότι ήδη η Ουάσιγκτον προχώρησε σε μεγάλη επένδυση στην Αλεξανδρούπολη η οποία αναμένεται να εξελιχθεί σε δεύτερη Σούδα.<br /><br />Τα προηγούμενα χρόνια, το αμερικανικό Κογκρέσο δίσταζε να εγκρίνει κονδύλια για τις αμερικανικές εγκαταστάσεις, διότι η διάρκεια των συμφωνιών ήταν ενός έτους και αυτό δεν επέτρεπε έγκριση ποσών, για τον εκμοντερνισμό και την επέκταση τους.<br /><br />Κατά τα άλλα: Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενημερώσει για την πρόθεση της να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον για πολεμικά πλοία που θα μπορούσε να διαθέσει προς αγορά η Ουάσιγκτον.<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες έκανε γνωστή και την πρόθεση της να συμμετέχει και σε διεθνές πρόγραμμα για την κατασκευή νέων πλοίων. Η Αθήνα θα εξετάσει επίσης την πιθανότητα για συμμετοχή και στο πρόγραμμα των F-35.<br /><br />Κατά τα άλλα: Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία εισέρχονται σε νέα περίοδο οξύτατης κρίσης που θα αφορά τρία θέματα: Το θέμα των Κούρδων και της στενής ανάμειξης στην ενίσχυση τους -όπως καταγγέλλουν οι Τoύρκοι- στενού συνεργάτη του προέδρου Μπάιντεν. Έχουμε νέο ζήτημα με τους S-400 και άλλο ρωσικό πολεμικό υλικό, και προέκυψε και το θέμα με τους Γκρίζους Λύκους.<br /><br />Ο Ερντογάν ζήτησε να συναντηθεί με τον πρόεδρο Μπάιντεν για να τα συζητήσουν. Θα δούμε αν θα γίνει τελικά η συνάντηση που στην πραγματικότητα απαιτεί ο Τούρκος Πρόεδρος.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η συμφωνία με τη Γαλλία αναγκάζει την Αθήνα να υπογράψει και την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ

Διπλωματική πηγή στην αμερικανική πρωτεύουσα δήλωσε  ότι η ελληνοαμερικανική συμφωνία αμυντικής συνεργασίας θα υπογραφεί στις 14 Οκτωβρίου. ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η εκδίκηση της γεωγραφίας και η γεωπολιτική συστημική ανάλυση

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280-696x392.jpg" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">«Το ποτάμι της Ιστορίας ακολουθεί το δρόμο που έχει χαράξει η γεωιστορική πραγματικότητα, αδιαφορώντας για τις ασήμαντες προσπάθειες των ανθρώπων να το περιορίσουν».</span></h3>Γράφει ο Επγός (Ι) ε.α <b>Στέφανος Καραβίδας</b><br />Υποψήφιος Διδάκτορας ΕΚΠΑ<br /><br />O Ραιημόν Αρόν, ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς φιλοσόφους του 20Οου αιώνα, είπε ότι «Η Ιστορία είναι ένα χρονικό ρευστό που ρέει μέσα σε μια γεωγραφική κοίτη». Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας και ο υπό διαμόρφωση άξονας που εμπεδώνεται από τη Μάγχη έως και την Ινδία, με τη συμμετοχή Γαλλίας, Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ, ΗΑΕ, Ινδίας, αλλά παραπλεύρως και Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας και Λιβάνου, το αποδεικνύει περίτρανα. Ακριβέστερα, επιβεβαιώνει απόλυτα την αναλυτική και προβλεπτική ικανότητα του μεθοδολογικού εργαλείου της Γεωπολιτικής Συστημικής Ανάλυσης, της οποίας θεμελιωτής και εισηγητής είναι ο Δάσκαλος των ακαδημαϊκών δασκάλων, Καθητητής Οικονομικής Γεωγραφίας, Ιωάννης Μάζης. <br /><br />Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο και η μέθοδός του, στοχοποιήθηκαν απρεπώς από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, δίχως ουσιωδώς να τεθούν αντεπιχειρήματα. Δυστυχώς, ως ακαδημαϊκός πολίτης, είμαι υποχρεωμένος να παρατηρήσω ότι η επίθεση εναντίον προσώπων και η προσπάθεια «δολοφονίας χαρακτήρων», δεν αποτελεί κατ’ ουδένα τρόπο …επιστημονική μέθοδο, ούτε δηλώνει «επιστημονικές ευαισθησίες». Η επιστημονική αντιπαράθεση με βάση την αντίθετη επιστημονική άποψη πρέπει να γίνεται -διότι έτσι προχωρά η Επιστήμη- μόνο με επιστημονικά επιχειρήματα και σεβασμό στους συνομιλητές, ιδιαίτερα σε αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε επιστημονικά. Αυτό απαιτεί το ακαδημαϊκό ήθος και αυτό υπόσχεται ένα σοβαρό επιστημονικό μέλλον στους νέους επιστήμονες.<br /><br />Οι Yale H. Ferguson-Ricahard Mansbach, μέμφονται χαρακτηριστικά κάτι, που κανένας νέος επιστήμονας, ο οποίος επιθυμεί να υπηρετήσει την Επιστήμη -και την πατρίδα του συνεπώς- διότι «εθνικόν τ’ αληθές», δεν πρέπει να πράττει. Γράφουν λοιπόν:<br /><br />«Μπορεί να υπάρχουν διάφορες σχολές σκέψης εντός των κοινωνικών επιστημών, αυτές όμως δεν λειτουργούν ως κοινότητες που εργάζονται στο πλαίσιο των δικών τους ξεχωριστών παραδόσεων. Αντίθετα τείνουν να δρούν σαν συμμορίες ανταρτών, με οπαδούς οι οποίοι ερίζουν μεταξύ τους και με τους αντάρτες άλλων σχολών σκέψης επί θεμάτων κανόνων, εννοιών, μεθόδων κοκ. Το εκάστοτε πανεπιστημιακό Τμήμα καταλαμβάνεται κατά καιρούς από συγκεκριμένες συμμορίες ανταρτών που διαφοροποιούνται από άλλα Τμήματα και επιδιώκουν την στρατολόγηση αποφοίτων, προπαγανδίζοντας την ανωτερότητα της δικής τους σχολής σκέψης.»<br /><br />Η μομφή αυτή των δύο εξεχόντων διεθνολόγων, οι οποίοι τιμούν το όνομά τους και τη Σχολή σκέψης τους, τη διεθνολογική προσέγγιση, περιγράφουν επακριβώς κάποιους «φοιτητές συγκεκριμένων σχολών σκέψης» οι οποίοι δρούν ως «συμμορίτες» και υπό την καθοδήγηση των υψηλοβάθμων «μεντόρων» τους αναλίσκονται σε ανοίκειες επιθέσεις εναντίον προσωπικοτήτων άλλων σχολών σκέψης ή επιστημών, όπως η Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση του Ι. Θ. Μάζη, ώστε να εξασφαλίσουν το ακαδημαϊκό τους μέλλον(sic!). Τα μέλη του εν λόγω συστήματος, έχοντας ως «μέθοδο» τη μίξη δημοσιογραφικών αποδελτιώσεων και διπλωματικής ιστορίας, λειτουργούν ως άλλες Πυθίες, δίνοντας διφορούμενες «προβλέψεις» -κατά κανόνα αλλά και παράλογα απαισιόδοξες- που εκ των υστέρων πασχίζουν μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνητικά πόστα και δεξαμενές σκέψης που αλληλεπιδρούν με τα πρώτα, να τις υλοποιήσουν ως αυτεκπληρούμενους «προφητικούς εφιάλτες»! Είναι αυτοί ακριβώς οι οποίοι, δεσμεύοντας τη συλλογική στρατηγική σκέψη σε δογματικές αυταπάτες σε σχέση με την Τουρκία, εγλώβισαν τον Ελληνισμό στις γερμανικές και βρετανικές παγίδες, σε Αιγαίο και Κύπρο αντίστοιχα.<br /><br />Η Επιστήμη της Γεωγραφίας και η Γεωπολιτική Συστημική Αναλύση, δύνανται να δώσουν απαντήσεις και να απολαμβάνουν επαλήθευσης. Το καλύτερο λοιπόν που έχουν να πράξουν «οι συμμορίτες» και «οι μέντορές τους», είναι να προσπαθήσουν να αναπτύξουν ανάλογες ή και καλύτερες επιστημονικές μεθόδους, ώστε να δικαιώσουν ηθικά και επιστημονικά την παρουσία αλλά και την ύπαρξή τους στον ακαδημαϊκό χώρο και να μην προσπαθούν να σπιλώσουν άλλους, οι οποίοι το πράττουν με επιτυχία. <br /><br />Σύμφωνα με τον ορισμό του ίδιου του θεμελιωτή της, η Γεωπολιτική Ανάλυση, «μελετώντας την ανακατανομή της Ισχύος σε ένα γεωγραφικό σύμπλοκο που η Ισχύς κατανέμεται ανισσόροπα, δύναται να περιγράφει και να προβλέπει τις συμπεριφορές και τις επιπτώσεις των σχέσεων των αντιτιθέμενων και διακριτών δράσεων ανακατανομής της Ισχύος, καθώς και των ιδεολογικών μεταφυσικών που τις καλύπτουν, στο πλαίσιο των γεωγραφικών συμπλόκων που οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται». Εξετάζοντας λοιπόν συγκεκριμένους Γεωπολιτικούς Παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν ανακατανομή της Ισχύος, στη βάση των 4 Γεωπολιτικών Πυλώνων (Άμυνα, Πολιτική, Οικονομία, Πολιτισμός) με τη χρήση μετρήσιμων Γεωπολιτικών Δεικτών, καταλήγει στη λεγόμενη Συνισταμένη Τάση Ισχύος. <br /><br />Είναι αυτή η Συνισταμένη Τάση Ισχύος, που έδωσε αντίστοιχα στο συμπλοκο της ανατολικής Μεσογείου το Υπόδειγμα της ανισοκατανομής Ισχύος, κατόπιν ανάλυσης πλήθους γεωπολιτικών παραγόντων και δεικτών, που αφορούν τη δράση του τουρκικού κρατικού δρώντα και των ισλαμοφασιστικών απολήξεών του. Αυτή ακριβώς η κενή συναισθημάτων, πραγματιστική και ψυχρή Γεωπολιτική Συστημική Ανάλυση, έδωσε στον Καθηγητή Μάζη και την επιστημονική του ομάδα, τη βεβαιότητα, ότι ο μόνος τρόπος να ανασχεθεί η «Γεωπολιτική Ορμή» της Τουρκίας και να αποτραπεί η ανακατανομή της Ισχύος υπέρ της, είναι η γεωστρατηγική σύγκλιση Ελλάδας-Γαλλίας για την οποία τόσο πολεμήθηκε, αλλά και τελικά δικαιώθηκε.<br /><br />Είναι κρίσιμο επίσης, να αποφύγουμε το σύνηθες σφάλμα πολλών συμμετεχόντων σε άλλες «επαγγελματικές νησίδες» (theory islands), που συγχέουν τη Γεωπολιτική με τη Γεωστρατηγική. Μόνο με τη καθαρή οπτική που μας εξασφαλίζει η «ακτινογραφία» κατά τον Ι. Μάζη της Γεωπολιτικής Ανάλυσης, μπορούμε να προχωρήσουμε στη Γεωστρατηγική Σύνθεση, δηλαδή στο που επιθυμούμε να κατευθύνουμε τις εξελίξεις, βήμα στο οποίο έχουμε πλέον δικαίωμα, να χρησιμοποιήσουμε το προσωπικό αλλά και το Εθνικό συναίσθημα και τις επιδιώξεις. <br /><br />Στην προκειμένη περίπτωση, είναι απολύτως κρίσιμο η ελληνογαλλική γεωστρατηγική σύζευξη να παραμείνει τέτοια, δημιουργώντας συγκεκριμένο «αποτύπωμα». Διαφορετικά, ελλείψει αξιοπιστίας, οράματος και στόχων, είναι καταδικασμένη να περιοριστεί και εν τέλει να «εξαχνωθεί» σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, εξασφαλίζοντας όχι αποτροπή, αλλά ακριβέστερα, απλά αύξηση της αποτρεπτικής μας Ισχύος. Αυτό, θα ήταν εμμονή στο νυν ηττοπαθές «δόγμα» της διατήρησης του status quo.<br /><br />Ο Ελληνισμός εν συνόλω, οφείλει σε επίπεδο Στρατηγικής Σύνθεσης να εξακτινώσει το γεωπολιτικό του δυναμικό, οριοθετώντας και κερδίζοντας ακόμη και διά της Ισχύος, το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ status quo που του αντιστοιχεί. Και αυτό σημαίνει ότι οι διπλωματικές και εξοπλιστικές επιτυχίες της τελευταίας διετίας, πρέπει να έχουν ως τριπλό και αλληλένδετο στόχο:<br /><br />Α) Την επι του πεδίου και εν τοις πράγμασι αποδόμηση του τουρκικού casus beli, μέσω της κατόπιν προσεκτικού σχεδιασμού και υλοποίησης, επέκτασης των Εθνικών Χωρικών Υδάτων και Εθνικού Εναερίου Χώρου στα 12 ΝΜ.<br /><br />Β) Την εξαύλωση της εξελιχθείσης σε Δόγμα, τουρκικής ιδεοληψίας περί «Γαλάζιας Πατρίδας», μέσω της ανακήρυξης και οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.<br /><br />Γ) Την αποκατάσταση της Διεθνούς Νομιμότητας στην Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω της αποκόλλησης από τη διχοτομική εμμονή της ΔΔΟ και των ανανικών παραφυάδων της, της με ΑΚΑΜΨΙΑ υιοθέτησης του ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (σε κατάλληλο χρόνο) και τέλος, μέσω της ανάδειξης της Κύπρου σε στρατιωτικό βατήρα ενός «υπονατοϊκού» (βλέπε Ι. Μάζη), ή παρανατοϊκού βραχίονα, που θα οριοθετεί τον ΑΝΕΥ Τουρκίας νέο RIMLAND, της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.<br /><br />Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η εκδίκηση της γεωγραφίας και η γεωπολιτική συστημική ανάλυση

«Το ποτάμι της Ιστορίας ακολουθεί το δρόμο που έχει χαράξει η γεωιστορική πραγματικότητα, αδιαφορώντας για τις ασήμαντες προσπάθειες των ανθ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ΕΕ στην “παγίδα του Πολύβιου” και το ελληνογαλλικό σύμφωνο

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/09/karamanlis_de-sten-slpress.jpg" /><br /><br /><b>Χατζηδημητρίου Δημήτρης</b><br />Τον Σεπτέμβριο του 1975, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φιλοξενεί τον Πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, σε μια διήμερη κρουαζιέρα στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Είχε προηγηθεί ένα διήμερο εντατικών διαβουλεύσεων, στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψης, 17 και 19 Σεπτεμβρίου, του Γάλλου προέδρου στην Ελλάδα, κατά το οποίο ετέθησαν οι βάσεις για μια εντυπωσιακή αναβάθμιση των ελληνογαλλικών σχέσεων.<br /><br />Ο Καραμανλής, αξιοποιώντας το ευφρόσυνο, χαλαρό κλίμα της βόλτας στα νησιά, έθεσε ευθέως στον υψηλό συνομιλητή του το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας, εκφράζοντας την βεβαιότητα του, ότι αργά ή γρήγορα η Ελλάς θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ωμή βία της Άγκυρας. Σημειώνει ο Καραμανλής, «… ο Γάλλος Πρόεδρος μου είπεν ότι θα ήτο δυνατόν άμα τη ενάρξει των εχθροπραξιών να ενισχύσει την ελληνική αεροπορία δια της αποστολής σημαντικού αριθμού καταδιωκτικών και μεταγωγικών αεροπλάνων». (Αρχείο Κ. Κ, τόμος 9, σελίδα 32).<br /><br />Μάλιστα, ο ντ’ Εσταίν ζήτησε από τον Καραμανλή να στείλει στο Παρίσι τον υπουργό Εθνικής Αμύνης και τον Α! ΓΕΕΘΑ, οι οποίοι σε συνεργασία με τους Γάλλους ομολόγους τους θα σχεδίαζαν και θα οργάνωναν όλη αυτή την επιχείρηση, για την στιγμή που θα χρειαζόταν. Αυτό που σχεδίαζαν, ως άτυπη και μυστική συνεργασία, οι ηγέτες των δύο χωρών, απέκτησε τώρα, ακριβώς 46 χρόνια μετά, τυπική και ισχυρή μορφή με την υπογραφή στο Παρίσι, την Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου, της Συμφωνίας για την εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης και συνεργασίας στην άμυνα και την ασφάλεια.<br />Η Συμφωνία με την Γαλλία<br /><br />Η Συμφωνία εμφανίζεται ως αναγκαίο παρακολούθημα της πολυδάπανης αγοράς εκ μέρους της Ελλάδας των υπερσύγχρονων φρεγατών Belharra και των εξίσου συγχρόνων αεροσκαφών Rafale. Δηλαδή, εξοπλισμού με τον οποίον η Ελλάδα ενισχύει αποφασιστικά την δύναμη αποτροπής της απέναντι στην μονίμως απειλούσα την εθνική ασφάλεια, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της, Τουρκία.<br /><br />Οποιαδήποτε αξιολόγηση και κριτική αποτίμηση της Συμφωνίας θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της το ιστορικό βάθος της εθνικής εμπειρίας και να συνυπολογίζει το περιβάλλον, πέραν των σταθερών γεωγραφικών ορίων που διαμορφώνουν η δράση, οι αποφάσεις, ακόμη και η αδράνεια ισχυρών και ισχυρότερων παικτών σε τοπικό, περιφερειακό και πλανητικό επίπεδο. Ιδιαίτερα σε μια εποχή αναδιαμόρφωσης των γεωπολιτικών ισορροπιών, από τις συνέπειες των οποίων καμία χώρα δεν είναι απολύτως διασφαλισμένη.<br /><br />Μετά την ντροπιαστική ήττα του 1897, η Ελλάδα της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα αποφάσισε να εγκαταλείψει τον “πατριωτισμό της επαιτείας” και ανασυντασσόμενη να ψαύσει τα όρια των εθνικών στόχων της. Τώρα καλείται να απεγκλωβιστεί από τον “πατριωτισμό της προσμονής” και να αναλάβει την ευθύνη –και το συνεπαγόμενο κόστος– της ασφάλειάς της και της διατήρησης της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της.<br /><br />Η Συμφωνία με την Γαλλία είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά στέλνει κι ένα σαφές μήνυμα πως η Ελλάδα είναι πρόθυμη, στο μέτρο που της αναλογεί, να συμμετάσχει σε συγκεκριμένες κινήσεις και πολιτικές που αποβλέπουν στην αποκατάσταση ενός περιβάλλοντος σταθερότητας, ασφάλειας, ειρηνικής συνύπαρξης σε περιοχές στις οποίες όλα τα παραπάνω παραμένουν ζητούμενο.<div>  <br />Κριτική αποτίμηση <br /><br />Με την Συμφωνία με την Γαλλία, η Ελλάδα:<br /><br />Παύει να είναι ένας παθητικός παίκτης που επαιτεί κι αναθέτει σε άλλους την ασφάλειά της και προβάλλει με αξιώσεις να αναλάβει έναν ευρύτερο ρόλο παρόχου ασφάλειας.<br />Επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να στέρξει και να υποκύψει σε σχέδια “φινλανδοποίησης” της αμυντικής-εξωτερικής πολιτικής της, που απεργάζονται τα επιτελεία και η πολιτική ελίτ της αναθεωρητικής-επεκτατικής Τουρκίας.<br />Διαμηνύει ότι δεν αποδέχεται απόπειρες συρρίκνωσης της παρουσίας της –και πολύ περισσότερο έξωσης της– από την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στην οποίαν ο Ελληνισμός υπάρχει από την αυγή της Ιστορίας.<br />Σημειώνει την ετοιμότητα της να επωμισθεί και να μοιρασθεί το κόστος, για την αντιμετώπιση απειλών και προκλήσεων εις βάρος των κοινών συμφερόντων.<br />Επαναβεβαιώνει την εμμονή της στον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας, ενώ επικαιροποιεί και υπενθυμίζει την επιχειρηματολογία της για το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο αναγνωρίζει «το φυσικό δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας», σε περίπτωση που δεχθεί ένοπλη επίθεση, και το οποίο υπερέχει κάθε άλλης διάταξης του Χάρτη.<br /><br />Εκείνον τον Σεπτέμβριο, 46 χρόνια πριν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε στον Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, ότι η συνεννόηση με τις ΗΠΑ είναι αναγκαία, «αλλά είναι ευθύνη των Ευρωπαίων, που αρνούνται να υποβληθούν σε απαιτούμενες θυσίες, δια την διατήρησιν της ανεξαρτησίας τους», για να διατηρούν το δικαίωμα να βρίζουν μετά τους Αμερικανούς για ζητήματα ασφάλειας. (Αρχείο Κ.Κ, τόμος 9, σελ. 15).<br /><br /></div><div>Η παγίδα του Πολύβιου<br /><br />Με την εν λόγω Συμφωνία η Γαλλία και η Ελλάδα αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία και γίνονται επικεφαλής στην αναγκαία όσο ποτέ πολιτική για να αποκτήσει η Ευρώπη την αμυντική-στρατιωτική ικανότητα, προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της. Στην θεωρία των Διεθνών Σχέσεων δεν υπάρχει μόνον η γνωστή από τον Γκράχαμ Άλισον, θεωρία της «παγίδας του Θουκυδίδη», η οποία υπήρξε «ορόσημο όχι μόνο στην ελληνική Ιστορία, αλλά και στα χρονικά του δυτικού πολιτισμού»…<br /><br />Υπάρχει και η λιγότερο γνωστή «παγίδα του Πολύβιου». Ο επιφανής ιστορικός, από την Μεγαλόπολη της Αχαΐας και δάσκαλος του Σκιπίωνα Αιμιλιανού, προειδοποιούσε ότι ένα ισχυρό κράτος μπορεί να παρακμάσει όχι μόνο ως αποτέλεσμα πολεμικής εμπλοκής, αλλά ως απότοκο ακηδίας και αποκλειστικής προσκόλλησης στην συσσώρευση πλούτου και οικονομικής ισχύος, με την άρχουσα τάξη του να αδιαφορεί για την άμυνά του, περιοριζόμενη να παρακολουθεί τους επίβουλους να στρατωνίζονται έξω από τα τείχη της πόλης.<br /><br />Με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε φάση επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων τους, την Κίνα να υλοποιεί το ακατανόητο, για τον δυτικό άνθρωπο, δόγμα “να μην πράττεις τίποτα, αλλά να γίνουν όλα” και την Ρωσία να ακολουθεί μια πολιτική μνησίκακου ρεβανσισμού, η Ευρώπη οφείλει να παύσει να είναι μια “παγιδευμένη δύναμη” και να διεκδικήσει τον ρόλο που της αναλογεί στην ανασυγκρότηση του Δυτικού Κόσμου και των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών.<br /><br />Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται, εκτός των προφανών που στενά μας αφορούν, η Συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας. Αυτό είναι και το φιλόδοξο στοίχημα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα στην Ευρώπη και μέσω αυτής και στον Κόσμο.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η ΕΕ στην “παγίδα του Πολύβιου” και το ελληνογαλλικό σύμφωνο

Χατζηδημητρίου Δημήτρης Τον Σεπτέμβριο του 1975, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φιλοξενεί τον Πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, σε μι...

Διαβάστε την συνέχεια

Ξεφτίζει το διπλωματικό άστρο του Ερντογάν Η όξυνση στις σχέσεις Αγκυρας

<img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/10/erdogan1_UN-ASSEMBLY-1-320x200.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"> <span style="font-weight: normal;">Ουάσιγκτον και ο Πούτιν απειλούν την εικόνα του Τούρκου προέδρου</span></h3>Οταν ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έφθασε την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, πρέπει να ένιωθε ότι βρίσκεται στην κορυφή του πλανήτη. Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Ενας δικαιότερος κόσμος είναι εφικτός», είχε μόλις κυκλοφορήσει, με έναν χαμογελαστό Ερντογάν στο εξώφυλλο, όπως αναφέρει σε άρθρο της η εφημερίδα Washington Post.<br /><br />Το εξώφυλλο κοσμούσε μάλιστα γιγάντια οθόνη LED στην πλατεία Τάιμς της μεγαλούπολης, την ώρα που ο Ερντογάν, χωρίς καμία αίσθηση ειρωνείας, μιλούσε για τις αδικίες του διεθνούς συστήματος από το βήμα του ΟΗΕ. Λίγο αργότερα, εγκαινίαζε το Σπίτι της Τουρκίας, σε νεόκτιστο ουρανοξύστη απέναντι από τον διεθνή οργανισμό, για να ολοκληρώσει την ημέρα με ομιλία ενώπιον επιχειρηματιών, όπου περιέγραψε με λυρισμό την «απόλυτη συμφωνία» μεταξύ του ιδίου και του προέδρου Μπάιντεν και τη «στρατηγική συμμαχία» Τουρκίας – ΗΠΑ. Ερωτηθείς σε συνέντευξη του CBS τι εννοούσε ο Μπάιντεν όταν είχε αποκαλέσει τον Ερντογάν «αυταρχικό ηγέτη», ο Τούρκος πρόεδρος είπε ότι δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει.<br /><br />Σε κάποια στιγμή της επίσκεψης, όμως, η διάθεση του Ερντογάν άλλαξε. Την τελευταία ημέρα του στη Νέα Υόρκη, ένας εμφανώς ενοχλημένος Ερντογάν παραπονέθηκε ότι η πορεία των αμερικανοτουρκικών σχέσεων «δεν προμηνύεται καλή», για να προσθέσει: «Δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοια κατάσταση με Αμερικανό πρόεδρο», αναφερόμενος στη σχέση του με τον Τζο Μπάιντεν.<br /><br />Ο Ερντογάν έμοιαζε να οργίσθηκε με την άρνηση του Μπάιντεν να συναντηθεί μαζί του. Εν μέσω υποχώρησης της δημοτικότητάς του λόγω της οικονομικής κρίσης στην Τουρκία, ο Ερντογάν ήθελε να προβάλει εικόνα ηγέτη διεθνούς εμβέλειας στον τουρκικό κοινό. Παρά τις τυμπανοκρουσίες για την παρουσίαση του βιβλίου, το ταξίδι στη Νέα Υόρκη δεν αποδείχθηκε παραγωγικό.<br /><br />Ο Ερντογάν επιθυμούσε διακαώς να συναντηθεί με τον Μπάιντεν για έναν ακόμη λόγο: να ενισχύσει τη θέση του ενόψει των σκληρών διαπραγματεύσεων με τον Πούτιν. Η χώρα, θέλει να πιστεύει ο Ερντογάν, είναι αυθύπαρκτη ανερχόμενη δύναμη. Δεν επιθυμεί έτσι να γίνει υποτελής της Ρωσίας, αλλά δεν εμπιστεύεται και τη Δύση. Επιδιώκοντας ένα ρόλο στην κούρσα των μεγάλων δυνάμεων, έχει «παίξει» περίτεχνα τη Ρωσία απέναντι στις ΗΠΑ, και τούμπαλιν, ενισχύοντας ταυτόχρονα το αποτύπωμα της Τουρκίας σε περιοχές όπως η Λιβύη, η Συρία και ο Καύκασος.<br /><br />Το παιχνίδι ισορροπίας αυτό γίνεται, όμως, ολοένα και πιο δύσκολο, καθώς τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα σωρεύονται. <div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ξεφτίζει το διπλωματικό άστρο του Ερντογάν Η όξυνση στις σχέσεις Αγκυρας

  Ουάσιγκτον και ο Πούτιν απειλούν την εικόνα του Τούρκου προέδρου Οταν ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έφθασε την περασμένη εβδομάδα στη ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η εποχή Ερντογάν είναι ιστορική καμπή όχι παρένθεση – Τί δεν κατανοεί η Δύση

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2017/12/erdogan-skia.jpg" /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Οι Αμερικανοί έχουν την τάση να θεωρούν ότι η εποχή Ερντογάν είναι μία μεγάλη παρένθεση, πως όταν νεοσουλτάνος φύγει από την εξουσία, ή έστω από τη ζωή, η Τουρκία θα επιστρέψει –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– στο δυτικό μαντρί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφεύγει να τραβήξει το σκοινί και ουσιαστικά ανέχεται όχι μόνο την επιθετική ρητορική, αλλά και τις πράξεις του Ερντογάν, οι οποίες είναι πρωτοφανείς για κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ. Δεν είναι μόνο οι S-400, είναι μία αλυσίδα γεγονότων που δείχνει ότι η Τουρκία διολισθαίνει, απομακρυνόμενη από τη Δύση.<br /><br />Αυτό που δεν κατανοούν στην Ουάσινγκτον είναι ότι αυτή η διολίσθηση δεν αποτελεί εκτροπή. Δεν είναι το αποτέλεσμα ενός ιστορικού ατυχήματος. Μπορεί στο νεοοθωμανικό ρεύμα να συμμετείχαν στελέχη που θεωρούν τυχοδιωκτισμό τη διάρρηξη των δεσμών με τη Δύση, αλλά η βαθύτερη ροπή του νεοοθωμανισμού ωθεί την Τουρκία προς την Ασία. Η μετεξέλιξη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στο σημερινό αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν υπαγορεύθηκε ουσιαστικά από αυτήν ακριβώς τη βαθύτερη ροπή.<br /><br />Αν και αναμφισβητήτως ο νεοοθωμανισμός συνιστά μία τομή σε σχέση με το μετακεμαλικό καθεστώς, ταυτοχρόνως αποτελεί και συνέχειά του. Ο πυρήνας του κοινού παρονομαστή τους είναι ο δεσποτικός χαρακτήρας του κράτους. Η Τουρκία κουβαλάει στο γονίδιό της το στίγμα ότι ως σύγχρονο κράτος δημιουργήθηκε από αξιωματικούς, μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο. Η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ως ιδιότυπου εθνικού κράτους, ήταν τότε ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η παντελής διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Ο Κεμάλ οικοδόμησε την Τουρκική Δημοκρατία κατ’ αντιδιαστολή προς την οθωμανική παράδοση. Ποτέ και πουθενά, όμως, παραδοσιακές αντιλήψεις και ριζωμένες νοοτροπίες δεν καταργούνται με διατάγματα. Ο ίδιος, άλλωστε, υποκατέστησε με άλλη μορφή τον σουλτάνο. Μπορεί το κεμαλικό καθεστώς να διαλαλούσε τον κοσμικό χαρακτήρα του, αλλά ουσιαστικά ήταν όχι μόνο απολυταρχικό, αλλά και ιδιότυπα θεοκρατικό. Ο ιδρυτής και ηγέτης έγινε ο “μεγάλος πατέρας” των Τούρκων και στη συνέχεια σχεδόν θεοποιήθηκε.<br /><br />Το παραδοσιακό οθωμανικό δόγμα του ισχυρού κράτους-πατέρα όχι μόνο επιβίωσε στην Τουρκική Δημοκρατία, αλλά και μεταλλαγμένο αποτέλεσε ατύπως καθοριστική ορίζουσα του κεμαλικού καθεστώτος. Όπως και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και στην Τουρκική Δημοκρατία, οι όποιοι εκσυγχρονισμοί επιβλήθηκαν αυταρχικά άνωθεν και συχνά ως αποτέλεσμα εξωτερικών επιδράσεων και πιέσεων.<br /><br />Κοινοβουλευτισμός από τα πάνω<br /><br />Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν βίωσε ποτέ μια δημοκρατική από τα κάτω επανάσταση. Ο δεσποτισμός επιβίωσε μεταλλαγμένος από τον σουλτάνο στον Κεμάλ και από το μετακεμαλικό καθεστώς στον Ερντογάν. Η τουρκική κοινωνία παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποταγμένη σ’ ένα κράτος που δεν είναι δημιούργημά της ούτε προέρχεται από αυτή. Ο πολυκομματικός κοινοβουλευτισμός, άλλωστε, επιβλήθηκε από το ίδιο το μετακεμαλικό καθεστώς το 1946, προκειμένου η Τουρκία να προσαρμοσθεί επιφανειακά στο δυτικό πρότυπο που επέβαλαν οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Αμερικανοί. Ήταν προϋπόθεση για να ενσωματωθεί γεωπολιτικά στη Δύση και αργότερα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Είναι ενδεικτικό ότι το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα ιδρύθηκε από το κράτος.<br /><br />Ο νεοσύστατος κοινοβουλευτισμός ξεκίνησε και παρέμεινε επί δεκαετίες ελεγχόμενος από το μετακεμαλικό κατεστημένο, τη στρατογραφειοκρατία. Αυτή λειτουργούσε ως ιδιοκτήτης του κράτους και ως κηδεμόνας του πολιτικού συστήματος. Ο Ντεμιρέλ, πρωθυπουργός και Πρόεδρος Δημοκρατίας, έχει ομολογήσει ότι «εάν εφαρμόσουμε τη δημοκρατία, όπως μας ζητάει η Ευρώπη, θα διαλυθούμε ως κράτος κι αυτό δεν θα το αφήσουμε να συμβεί» (Τζουμχουριέτ, 3-6-1995).<br /><br />Ο κεμαλισμός είχε πυλώνες του τον εθνικισμό, τον κρατισμό, τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους (όχι με την έννοια του διαχωρισμού κράτους-θρησκείας, αλλά υπάγοντας τη θρησκεία στον έλεγχο του κράτους) και την επιβολή ευρωπαϊκών προτύπων στην κοινωνία στο όνομα της στροφής προς τη Δύση. Στην εξέλιξή του ο κεμαλισμός μετατράπηκε σε κάτι περισσότερο από κρατική ιδεολογία. Προσέλαβε διαστάσεις “θρησκείας”, επειδή ακριβώς αποτελούσε τον συνεκτικό δεσμό που ενοποιούσε τις κρατικές ελίτ.<br /><br />“Ένα κράτος, μία γλώσσα, ένα έθνος”<br /><br />Με την ίδια ιδεολογία ο κρατικός μηχανισμός επιχείρησε να ενοποιήσει βίαια τους φυλετικά πολύχρωμους οθωμανικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, στη βάση του δόγματος “ένα κράτος, μία γλώσσα, ένα έθνος”. Απέναντι στις μη μουσουλμανικές κοινότητες (Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους) η Άγκυρα ακολούθησε πολιτική εθνικής κάθαρσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι διωγμοί των Εβραίων της Αδριανούπολης και των Σαράντα Εκκλησιών το 1934, ο εξοντωτικός κεφαλικός φόρος Βαρλίκ Βεργκισί που επιβλήθηκε στις μειονότητες το 1942, το πογκρόμ και οι απελάσεις των Ελλήνων του 1955 και του 1964, οι ανοιχτές φυλακές και οι βιασμοί στην Ίμβρο κ.λπ.<br /><br />Η τουρκική επιχειρηματική τάξη, λόγω του γεγονότος ότι αναπτύχθηκε σ’ ένα περιβάλλον έντονου κρατισμού, δεν κατάφερε για δεκαετίες να χειραφετηθεί πολιτικά. Η ομάδα των στρατιωτικών που ίδρυσαν την Τουρκική Δημοκρατία και στη συνέχεια αποτέλεσαν τη μόνιμη πολιτική ηγεσία της ήταν και παρέμειναν το κέντρο της εξουσίας. Αυτό άλλαξε μόνο όταν ο Ερντογάν κατάφερε στη δεκαετία 2002-12 να “ξεδοντιάσει” την κεμαλική στρατογραφειοκρατία για να την αντικαταστήσει από το δικό του ακόμα πιο αυταρχικό καθεστώς.<br /><br />Μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την εγκαθίδρυση του πολυκομματισμού, η στρατιωτική ιεραρχία αναβαθμίσθηκε. Αφενός ήταν ο βασικός συνομιλητής των Αμερικανών, αφετέρου παρέμεινε ο πιο αυτόνομος, συμπαγής και αποτελεσματικός μηχανισμός εξουσίας σ’ ένα μάλλον ρευστό κοινωνικό τοπίο. Γι’ αυτό και ο εποπτικός ρόλος της ήταν πάντα ορατός, μόνιμος και σε μεγάλο βαθμό αποδεκτός από τα κόμματα. Δεν ήταν, όμως, μόνη της. Συλλειτουργούσε με τον κορμό της κρατικής γραφειοκρατίας και είχε σημαντική απήχηση στην κοινωνία, εξου και ο όρος “στρατογραφειοκρατία”.<br />Κεμαλισμός και πολιτικό Ισλάμ<br /><br />Μεταπολεμικά στην Τουρκία έγιναν τρία πραξικοπήματα (1960, 1971 και 1980) και ένα “ημιπραξικόπημα” (1997). Τα πραξικοπήματα στην Τουρκία δεν έμοιαζαν με τα πραξικοπήματα σε άλλες χώρες. Οι στρατηγοί δεν χρειάσθηκε να καταφύγουν σε συνωμοσίες. Οι αξιωματικοί εκφράζονταν ως ενιαίο σύνολο μέσα από την ιεραρχία τους. Γι’ αυτό και τα πραξικοπήματα είχαν τον χαρακτήρα διορθωτικών επεμβάσεων που έκανε ο άτυπος πλην ουσιαστικός κηδεμόνας του κράτους. Στην πραγματικότητα, η κεμαλική στρατογραφειοκρατία ήταν πάνω από την Εθνοσυνέλευση. Γι’ αυτό και όταν έκρινε ότι τα κόμματα είχαν ξεπεράσει τα όρια, τα επανέφερε στην τάξη ή απαγόρευε τη λειτουργία τους και δρομολογούσε τη δημιουργία νέων κομμάτων.<br /><br />Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα δυτικότροπο εθνικό κράτος, ο Κεμάλ επιδίωξε με διοικητικά μέτρα να εξουδετερώσει την επιρροή του Ισλάμ στο πολιτικό πεδίο και να το συρρικνώσει στο στενό θρησκευτικό πλαίσιο. Στόχος του ήταν να επιφέρει τομή σε σχέση με τα ισχύοντα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία ήταν οικοδομημένη στη βάση της θρησκευτικής ταυτότητας με αποτέλεσμα το πολιτικό Ισλάμ να κυριαρχεί απολύτως θεσμικά. Υπενθυμίζουμε ότι ο σουλτάνος ήταν και χαλίφης, δηλαδή ηγέτης των απανταχού μουσουλμάνων.<br /><br />Το κίνητρο του Κεμάλ δεν ήταν, βεβαίως, αποκλειστικά ιδεολογικό. Ήταν και πρακτικά πολιτικό, αφού οι σεΐχηδες και τα ισλαμικά τάγματα λειτουργούσαν ως άτυποι μηχανισμοί εξουσίας στην οθωμανική κοινωνία και ως εκ τούτου ήταν εμπόδιο στη νέα εξουσία. Επιφανειακά, το κεμαλικό καθεστώς επέτυχε τον στόχο του. Στην πραγματικότητα, όμως, η ιδεολογική επιβολή του παρέμεινε στην επιφάνεια.<br />Η εποχή Ερντογάν και η “βαθιά Τουρκία”<br /><br />Η “βαθιά Τουρκία” μπορεί να αποδέχθηκε τον κεμαλισμό, αλλά δεν μεταλλάχθηκε. Η αντίφαση ανάμεσα στον κεμαλισμό και στη “βαθιά Τουρκία” παρήγαγε ένα ορατό διά γυμνού οφθαλμού πολιτισμικό-κοινωνικό χάσμα: από τη μία πλευρά η δυτικότροπη μειονότητα κι από την άλλη η συντηρητική θρησκευόμενη και οθωμανίζουσα πλειονότητα. Από αυτό ακριβώς το χάσμα ξεπήδησε το νεοοθωμανικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Τη “βαθιά Τουρκία” εξέφρασε πολιτικά ο Ερντογάν κι αυτή του εξασφάλισε τις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες.<br /><br />Κι όταν, βεβαίως, κέρδισε τον άτυπο εσωτερικό πόλεμο εναντίον της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας και κατέλυσε το μετακεμαλικό καθεστώς, ο ίδιος επανέλαβε το ίδιο δεσποτικό πρότυπο: μετατράπηκε σε νεοσουλτάνο. Μπορεί το ιδεολογικό πρόσημο και η μορφή να διαφέρουν πολύ, αλλά όσον αφορά την αντίληψη για την εξουσία ο Κεμάλ ήταν συνέχεια των σουλτάνων και ο Ερντογάν δική του συνέχεια.<br /><br />Αυτός είναι ο λόγος που η εποχή Ερντογάν είναι ιστορική καμπή, όχι ιστορική παρένθεση. Προφανώς, όταν αυτός φύγει από το προσκήνιο πολλά θα αλλάξουν. Η Τουρκία, όμως, δεν θα επιστρέψει ποτέ σ’ αυτό που ήταν πριν βρεθούν στο τιμόνι της και βάλουν τη σφραγίδα τους αρχικά οι νεοοθωμανοί ως ρεύμα και στη συνέχεια ο αρχηγός τους. Ειδικά μετά τις μαζικές εκκαθαρίσεις στο ευρύτερο κράτος μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα του 2016, ο νεοσουλτάνος έχει διαμορφώσει δικό του καθεστώς μέσα από ένα νέο συγκρότημα εξουσίας.<br /><br />Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Βγάζοντας στην επιφάνεια και καλλιεργώντας συστηματικά τα παραδοσιακά ιδεολογικά στερεότυπα της “βαθιάς Τουρκίας” έχει αλλάξει και την ίδια την τουρκική κοινωνία. Και μάλιστα το έχει κάνει κατά τρόπο που δεν έχει επιστροφή. Με άλλα λόγια, η “βαθιά Τουρκία” δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει εκεί που ήταν πριν 25 χρόνια.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η εποχή Ερντογάν είναι ιστορική καμπή όχι παρένθεση – Τί δεν κατανοεί η Δύση

Λυγερός Σταύρος Οι Αμερικανοί έχουν την τάση να θεωρούν ότι η εποχή Ερντογάν είναι μία μεγάλη παρένθεση, πως όταν νεοσουλτάνος φύγει από την...

Διαβάστε την συνέχεια