Η τραγωδία της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPfV2zfjBIa7vHq6f4ZC4uAfc1Sz1WhbVlXj5G1QnwWVguMOyhuvuWZokGI0gwC13SbxtNNLP74vxo3Ux36IRNcrmUU2LRx5hQrb6PYYu2DsbUVvZNWJE0BfSZskPFHzhw8jr1ISuqP1E/s1600/%25CE%2595%25CE%2591%25CE%2592-%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="780" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPfV2zfjBIa7vHq6f4ZC4uAfc1Sz1WhbVlXj5G1QnwWVguMOyhuvuWZokGI0gwC13SbxtNNLP74vxo3Ux36IRNcrmUU2LRx5hQrb6PYYu2DsbUVvZNWJE0BfSZskPFHzhw8jr1ISuqP1E/s640/%25CE%2595%25CE%2591%25CE%2592-%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div> <br />Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης </b><br />Με αφορμή την παρατεινόμενη εκκρεμότητα περί την ΕΛΒΟ, την απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΒ και την… ησυχία από την ΕΑΣ, θα περιγράψουμε τα βασικά αίτια για τα πτωχά αποτελέσματα στον χώρο της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, η προσπάθεια στην οποία ξεκίνησε στην δεκαετία του 1970, ως κεντρική πολιτική κυβερνητική επιλογή. Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια στα διδάγματα από όλη αυτή την μακρά προϊστορία, με κίνδυνο την επανάληψη θεμελιωδών σφαλμάτων από πλευράς αρμοδίων, οι οποίοι ανέκαθεν συνέδεεαν την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία κατά βάση με τις κρατικές εταιρείες, αδιαφορώντας για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Παραλλήλως, επισημαίνουμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα, τα οποία φαίνεται ότι είτε δεν έχουν καταστεί αντιληπτά για το μέλλον των κρατικών αμυντικών βιομηχανιών είτε υπάρχει κρυφή “ατζέντα” με προωθούμενες συμφωνίες “κάτω από το τραπέζι”. <div> <br />Η ανάπτυξη της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας βασίστηκε στις κρατικές βιομηχανίες οι οποίες λειτούργησαν για δεκαετίες με κομματικά κριτήρια, χωρίς ίχνος αξιοκρατίας και με άκρατο συνδικαλισμό. <br />Οι εναλλαγές κυβερνήσεων έφερναν κάθε φορά εναλλαγές προσώπων και τοποθέτηση “στο ψυγείο” ακόμη και ικανών στελεχών που είχαν τοποθετηθεί επί προηγούμενης κυβερνήσεως. <br />Οι κρατικές εταιρείες χρησιμοποιήθηκαν τις περισσότερες φορές ως “Δούρειος Ίππος” αντιπροσώπων ξένων εταιρειών, για την προώθηση συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων με το πρόσχημα της αναλήψεως κατασκευαστικού έργου. </div> <div> <br />Υπήρξε και υπάρχει διαφθορά (σήμερα φυσικά λιγότερη γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα) και συναλλαγές “κάτω από το τραπέζι” στην επιλογή συνεργασιών, υποκατασκευαστών, προμηθείας πρώτων υλών κ.λπ. <br />Μετά το φιάσκο του εμβληματικού ARTEMIS 30, ελάχιστες προσπάθειες έγιναν για ανάπτυξη πραγματικών προϊόντων που να τα χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και η διεθνής αγορά. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπήρξε καμμία εμπορική επιτυχία. </div> <div> <br />Ως κλασικοί δημόσιοι υπάλληλοι, στελέχη και εργαζόμενοι σε αυτές, ελάχιστο ενδιαφέρον επέδειξαν για την επιβίωση και ανάπτυξη των εταιρειών, αδιαφορώντας για τα ελλείμματα και τις ζημιές που φόρτωναν στον Έλληνα φορολογούμενο. <br />Μετά από 45 χρόνια λειτουργίας και την υλοποίηση δεκάδων εξοπλιστικών προγραμμάτων με δαπάνη αμέτρητων δισεκατομμυρίων, κανένα ελληνικό μείζον αμυντικό προϊόν με αξιόλογες εξαγωγές, δεν έχει παρουσιαστεί. </div> <div> <br />Οι κρατικοδίαιτες βιομηχανίες δεν έχουν ούτε τις δομές ούτε τα κατάλληλα πρόσωπα να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες. Αναγέννηση της αμυντικής βιομηχανίας με παλιά υλικά κατεδάφισης, δεν μπορεί να υπάρξει. <br />Η χώρα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ενταχθεί ισότιμα στο νέο Ευρωπαϊκό περιβάλλον της Αμυντικής Βιομηχανίας που σχηματίζεται μέσω συγχωνεύσεων εξαγορών και στρατηγικών συνεργασιών. </div> <div> <br />Η Ελλάδα είναι κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και πλην εξαιρέσεων, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από αυτούς τους θεσμούς στα εξοπλιστικά. <br />Συζητήσεις για πώληση εταιρειών (ΕΛΒΟ σήμερα, παλαιότερα ΕΑΣ) σε εταιρείες χωρών όπως η Κίνα, η Ινδία, το Ισραήλ, η Νότιος Αφρική κ.λπ. οδηγούν αυτομάτως την χώρα σε απομόνωση και ύψωση τείχους από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς, για λόγους διαρροής τεχνολογίας. <br />Σε προγράμματα ΝΑΤΟ ή τύπου PESCO, θα είναι αδύνατον να συμμετάσχει η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία όταν θα έχουν παρεισφρήσει στις δομές της τρίτες χώρες… <br /><br /><img height="397" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2020/05/Screenshot-2020-05-19-12.26.26.png" width="640" /> <br /><br />Είναι εντυπωσιακό ότι όλες αυτές τις δεκαετίες και με την παραπάνω εμπειρία, οι κυβερνώντες δεν ενδιαφέρθηκαν για εναλλακτικούς σχεδιασμούς και οδικούς χάρτες, με δεδομένη την κρατική αποτυχία στον χώρο. Τι θα μπορούσαν να έχουν πράξει; <br />Πρωτοβουλίες για χρηματοδότηση προσπαθειών του ιδιωτικού τομέα (κλάσμα της επενδύσεως εν σχέσει με ανάλογες χρηματοδοτήσεις προς κρατικές βιομηχανίες) από τον οποίο να δημιουργηθεί δυναμική που θα συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες εταιρείες, όσες μπορούν να ακολουθήσουν και δεν είναι σφραγίδες και εταιρείες “ζόμπι” στην καλύτερη περίπτωση. </div> <div> <br />Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα ιδιωτικών εταιρειών που επιβίωσαν και παράγουν με ανταγωνιστικό τρόπο για την παγκόσμια αγορά. <br />Το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας παράγει υποσυστήματα, που δεν είναι “δεμένα” με κύριο οπλικό σύστημα. <br />Απαιτούνται εταιρείες που θα ηγηθούν σε επιλεγμένους τομείς ώστε να παραχθούν τελικά ολοκληρωμένα κύρια προϊόντα – οπλικά συστήματα. </div> <div> <br />Χρειάζονται εταιρείες OEM (Original Equipment Manufacturer) που μπορούν να σχεδιάσουν και να αναπτύξουν ολοκληρωμένες εναέριες, χερσαίες ή θαλάσσιες πλατφόρμες, στις οποίες θα ενσωματωθούν τα υποσυστήματα των υπολοίπων ελληνικών εταιρειών. <br />Εφόσον παρουσιασθούν αξιόλογα προϊόντα που καλύπτουν ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, οι οποίες θα τα υιοθετήσουν έπειτα από σωστή και πραγματικά εθνική αξιολόγηση, αυτομάτως ανοίγει ο δρόμος για προώθηση σε τρίτες χώρες. <br /><br />Εξ όλων των ανωτέρω, στον μικρό χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία η παρούσα κυβέρνηση, οι μέχρι τώρα ενδείξεις για τις κινήσεις της στον συγκεκριμένο χώρο, δείχνουν ότι: <br />Ως προς την ΕΛΒΟ ενθαρρύνονται σχήματα επενδυτών από χώρες του Τρίτου Κόσμου. Εδώ πρέπει να πούμε ότι κατά την άποψή μας, ο “θόρυβος” περί του ενδιαφέροντος από μεγάλο αριθμό ενδιαφερομένων, καλλιεργείται σκοπίμως αλλά δεν υπάρχει ουσία. Όμως ο “θόρυβος” αυτός, εκπέμπει μηνύματα και εκτός των συνόρων της χώρας. </div> <div> <br />Προετοιμάζονται δαπανηρά προγράμματα εξαγοράς αδείας κατασκευής ξένων προϊόντων τα οποία θα βαπτιστούν “εθνικά”. Πέραν του ότι τέτοιες επιλογές ενέχουν υψηλότατο κόστος που πρέπει να καταβληθεί στον ξένο κατασκευαστή για την εξασφάλιση της αδείας του και εκτός της γενικότερης “αυταπάτης – κοροϊδίας” ότι αίφνης εμφανίζονται εξ ουρανού “εθνικά” όπλα, η εμπειρία του παρελθόντος δείχνει ότι οι κρατικές εταιρείες δεν θα αποφύγουν την επιστροφή σε μερικά χρόνια στην προτέρα προβληματική κατάσταση. Ο λόγος; Δεν θα έχουν αναπτύξει δικό τους προϊόν… Αυτό δεν συνέβη με την ΕΒΟ και το G3; Παρουσίασε στην συνέχεια κάποιο δικό της όπλο η εταιρεία; Ήδη οι κυβερνητικές διαρροές κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον χορό των αντιπροσώπων ξένων οίκων για… μπίζνες κι έχουμε ήδη διοχέτευση προτιμητέων σεναρίων στα μέσα. </div> <div> <br />Δεν διαφαίνεται συγκεκριμένη στρατηγική μόνιμου στοχοθετημένου διαλόγου με εταιρείες του ιδιωτικού τομέα ώστε να υποστηριχθεί η ανάπτυξη πραγματικώς εθνικών προϊόντων, ακόμη και κύριων οπλικών συστημάτων και όχι απλώς υποσυστημάτων. <br /><br />Καταληκτικώς, πρέπει να επισημανθεί ότι έπειτα από αρνητική συσσωρευμένη εμπειρία δεκαετιών και πολύ περισσότερο στην πραγματικότητα των συνθηκών δημοσιονομικής στενότητος της χώρας, θα έπρεπε να έχει προβληματίσει τους αρμοδίους κατά πόσο μπορεί να συνεχίζεται η θεωρία περί αναπτύξεως της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας με “ατμομηχανή” τις “μεγάλες” κρατικές εταιρείες (αναλαμβάνοντας μεγάλες συμβάσεις από το Δημόσιο, θα έδιναν υποκατασκευαστικό έργο στις μικρότερες ιδιωτικές). Η θεωρία, έχει αποτύχει οικτρώς λόγω διαφθοράς και ανυπαρξίας σωστής μεθοδολογίας. Μήπως όμως θα έπρεπε ήδη να έχει εξετασθεί η αντιστροφή των ρόλων; Δηλαδή η ανάθεση συμβάσεων με σαφώς χαμηλότερο ύψος επενδύσεως σε ιδιωτικές εταιρείες για προγράμματα ακόμη και ολοκληρωμένων οπλικών συστημάτων που χρειάζονται οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, από τα οποία θα δοθεί έργο και στις κρατικές εταιρείες. Αντικειμενικώς, ο ιδιωτικός τομέας διακρίνεται από μεγαλύτερη ευελιξία, ταχύτητα και πραγματικούς όρους αγοράς που τον καθιστούν ανταγωνιστικό διεθνώς.<br /><br /><a href="https://doureios.com/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η τραγωδία της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας

Από Σάββας Δ. Βλάσσης Με αφορμή την παρατεινόμενη εκκρεμότητα περί την ΕΛΒΟ, την απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΒ και την… ησυχία από την ...

Διαβάστε την συνέχεια

Για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν διεκδικεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7OdWXmCstonozP23Msb83-ChNT9HsSI-q7NzB83YDPM4aCHQxNbsodlxBS1NcQame3QAKNIpbp7fPy_pImoPousZ5cZc8seMHABOJACMjeqcIq3XcBUWdQ5rOvtnL5w_vZ5giAqjH5-0/s1600/pontiaki-genoktonia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="700" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7OdWXmCstonozP23Msb83-ChNT9HsSI-q7NzB83YDPM4aCHQxNbsodlxBS1NcQame3QAKNIpbp7fPy_pImoPousZ5cZc8seMHABOJACMjeqcIq3XcBUWdQ5rOvtnL5w_vZ5giAqjH5-0/s640/pontiaki-genoktonia.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Σταύρος Καλεντερίδης </b><br />Στις 13 Νοεμβρίου 2019 ο Αμερικανός Γερουσιαστής Λίντσει Γκρέιχαμ βρίσκεται στον Λευκό Οίκο, όπου μαζί με τον πρόεδρο Τραμπ και άλλους φιλότουρκους πολιτικούς των Η.Π.Α., υποδέχονται τον Ταγίπ Ερντογάν στην Ουάσιγκτον. <br /><br />Είναι γνωστό πως στην Αμερικανική πρωτεύουσα υπάρχει μία οικονομικά εύρωστη ομάδα πολιτικών, οι οποίοι όπως αναφέρουν αρμενικά και αμερικανικά ρεπορτάζ, δεν είναι απλά φιλότουρκοι, αλλά ξεκάθαρα εξαγορασμένοι από τα τουρκικό λόμπι.<br /><br />Ο Γκρέιχαμ λοιπόν αφού ολοκλήρωσε τη συνάντηση με τον Ερντογάν, διέσχισε μια απόσταση 10 λεπτών για να βρεθεί στο Καπιτώλιο, και εκεί με την ψήφο του μπλόκαρε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Το ίδιο ακριβώς έκανε <a href="https://www.panorama.am/en/news/2019/11/22/David-Perdue-Armenian-Genocide-resolution/2200433">ο γερουσιαστής Ντέιβιντ Περντού</a>, μία εβδομάδα αργότερα, ενώ το ίδιο έργο επανέλαβε και ο γερουσιαστής <a href="https://thehill.com/homenews/senate/473251-gop-senator-blocks-armenian-genocide-resolution">Κέβιν Κρέιμερ</a> στις 5 Δεκεμβρίου. Και οι τρεις πολιτικοί, όταν πιέστηκαν από δημοσιογράφους να εξηγήσουν αυτή την προκλητική συμπεριφορά, <a href="https://www.axios.com/kevin-cramer-armenian-genocide-white-house-00a383be-e63f-4ee6-9ca2-434117d8c8b8.html">ομολόγησαν</a> πως τους πίεσε ο Λευκός Οίκος.<br /><br />Το εν λόγω ψήφισμα του Κογκρέσου μας έδωσε την δυνατότητα να δούμε πως δουλεύει το βαθύ κράτος της Τουρκίας, εξαγοράζοντας Αμερικανούς πολιτικούς. Αυτό όμως αποτελεί απλά την κορυφή του παγόβουνου.<br /><br />Υπάρχουν <a href="https://ahvalnews.com/us-turkey/turkish-lobbying-efforts-influence-us-senator-lindsey-graham">εκτενείς</a> έρευνες σχετικά με τον χρηματισμό πολιτικών από το καθεστώς Ερντογάν. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως το φαινόμενο αγγίζει τα ανώτατα επίπεδα της αμερικανικής κυβέρνησης, με τη διαφθορά λ.χ. του στρατηγού Μάικλ Φλυν, ο οποίος κατείχε το πανίσχυρο αξίωμα του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, και όπως <a href="https://www.nytimes.com/2017/03/10/us/politics/michael-flynn-turkey.html">απεδείχθη</a>, πληρωνόταν για να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Τουρκίας. Αντίστοιχα σημαντική και συμβολική ήταν η <a href="https://www.dailysabah.com/diplomacy/2019/10/30/pences-brother-rejects-armenia-bill-as-turkey-us-friendship-group-approves">καταψήφιση</a> της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, από τον γερουσιαστή Γκρεγκ Πενς – αδερφό του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ.<br /><br />Η διαφθορά και η εξαγορά από τους Τούρκους είναι τόσο συστημική, όπου παρατηρούνται παρόμοια περιστατικά και στο πολιτειακό επίπεδο, με φιλότουρκους πολιτικούς να κυνηγάνε τους αντιπάλους του Ερντογάν από το <a href="https://dailycaller.com/2017/06/15/turkish-government-pays-left-wing-group-50k-to-do-its-political-dirty-work/">Οχάιο</a> μέχρι το <a href="https://www.opensecrets.org/news/2017/06/turkey-lobbying-texas/">Τέξας</a>! <br /><br />Αυτά τα αναφέρω διότι υπάρχουν δύο δεδομένα που μας αφορούν. Πρώτον, οι ΗΠΑ είναι ένα από τα πλουσιότερα κράτη και οι πολιτικοί της απολαμβάνουν τα μεγαλύτερα προνόμια, οικονομικά και μη, από τους ομόλογούς τους στις λοιπές χώρες του κόσμου. Δεύτερον, είναι γεγονός πως μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς, από τη Βουλή το 1994, η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει κάθε επίσημη προσπάθεια διεκδικήσεων για τη διεθνή αναγνώριση του απεχθούς εγκλήματος και για δικαίωση των θυμάτων.<br /><br />Το πώς και αν συνδέονται τα ανωτέρω, με τις εμπειρίες που παρέχουν οι ΗΠΑ για εξαγορά πολιτικών τρίτων χωρών από την Τουρκία, τίθεται στην κρίση του καθενός. <br /><br />Για να μην εθελοτυφλούμε όμως, πρέπει να αντιληφθούμε πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ανεξαρτήτως κόμματος, πλην εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έχει σταματήσει οριστικά και σχεδόν επίσημα την όποια προσπάθεια για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η πολιτεία είναι εγκληματικά απούσα. Από τις κουμπαριές με τους σύγχρονους γενοκτόνους, τις γονυκλισίες στον τάφο του Μέγα Σφαγέα Κεμάλ, την πολιτιστική «ανάδειξη» της οικείας του ίδιου Σφαγέα στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την συνειδητή εγκατάλειψη από το κράτος κάθε διεθνούς προσπάθειας αναγνώρισης της Γενοκτονίας, η απουσία είναι εκκωφαντική. Όχι απλά απουσία, αλλά αντιθέτως το κράτος δρα ως τροχοπέδη στις ηράκλειες και αξιέπαινες προσπάθειες των Ελλήνων της διασποράς και της Κοινωνίας των Πολιτών, βάζοντας τρικλοποδιές και ακυρώνοντας τις δράσεις τους. Εάν αυτό δεν είναι ύποπτο, τότε τι είναι; <br /><br />Καλύτερα βέβαια να μην αναφερθούμε στους πολιτικούς ποντιακής καταγωγής, οι οποίοι μόλις αναλάβουν πολιτικό θώκο, λησμονούν και καταγωγή και πατρίδα. Τρανή απόδειξη οι κυβερνητικοί που τόλμησαν και πρόδωσαν τη Μακεδονία. <br /><br />Επικουρικά σε αυτή την αθλιότητα, δρουν τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε., τα οποία και σιγοντάρουν την εγκατάλειψη του θέματος, και αρνούνται επιδεικτικά να αναδείξουν ή υποβαθμίζουν τις όποιες προσπάθειες αναλαμβάνουν μεμονωμένα οι πολίτες. Ενδεικτικό της τραγικής κατάστασης είναι πως με το <a href="https://www.congress.gov/bill/116th-congress/house-resolution/296/text">ψήφισμα</a> υπ’ αριθμ. 296 του 2019, αναγνωρίστηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο όχι μόνο η Αρμενική Γενοκτονία, αλλά και η Γενοκτονία των Ελλήνων από τους Οθωμανούς. Ουδείς, από τους προβεβλημένους δημοσιογράφους της χώρας, ανέδειξε αυτή τη μεγάλη και ιστορική νίκη. Εάν αυτό δεν είναι ύποπτο, τότε τι είναι; <br /><br />Τέλος για να σταματήσουμε να ευλογούμε τα γένια μας, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την επίσημη εγκατάλειψη του αγώνα, φέρουν και συγκεκριμένοι ποντιακοί φορείς και σύλλογοι, οι οποίοι είτε με κομματισμό, είτε με διχασμό, βάζουν σε προτεραιότητα την προσωπική ανάδειξη και τους εγωισμούς, «αγκαλιάζοντας» τους πολιτικούς Εφιάλτες της Ελλάδας. Δεν διεκδικείς αναγνώριση της Γενοκτονίας, με θέσεις VIP στις εκδηλώσεις για τους αρνητές, με σέλφι και δώρα λύρες στους κατευναστές των τούρκων. <br /><br />Είναι προφανές πως το ζήτημα για τους πολιτικούς μας ταγούς δεν είναι εθνικό, ούτε πατριωτικό. Είναι καθαρά πολιτικό. Ακριβώς επειδή ζούμε σε ένα Ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, αυτό του κοινοβουλευτισμού, οι πολιτικοί μας βρίσκονται επιρρεπείς σε διαφθορά και έλεγχο από εξωγενείς δυνάμεις. Το αποδεικνύουν άλλωστε και οι Ολιγάρχες των Η.Π.Α. Συνεπώς η απάντηση και συνάμα η λύση, δεν μπορεί να είναι άλλη από μία μετάβαση σε πραγματικό πολίτευμα Δημοκρατίας. Σε ένα πολίτευμα όπου οι πολιτικοί θα υπηρετούν την κοινωνία και τους πολίτες. Άρα και το εθνικό συμφέρον. Μέχρι να γίνει αυτή η αναγκαία πολιτειακή αλλαγή, η Γενοκτονία θα παραμένει εγκαταλελειμμένη και υποβαθμισμένη από την πολιτεία. Είναι αφελές να περιμένουμε κάτι διαφορετικό. <br /><br />Έτσι λοιπόν βλέπουμε τη σύνδεση Δημοκρατίας και αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Μια σύνδεση που περνάει πρώτα από την πατρίδα μας. Η δημοκρατία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αναδείξει ελληνόψυχους πολιτικούς στη ηγεσία της χώρας. Η μόνη δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει επιτυχώς τη δικαίωση των Ελλήνων, και την εδραίωση της δικαιοσύνης και της ειρήνης στην περιοχή.<br /><br /><a href="https://infognomonpolitics.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν διεκδικεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας

Σταύρος Καλεντερίδης Στις 13 Νοεμβρίου 2019 ο Αμερικανός Γερουσιαστής Λίντσει Γκρέιχαμ βρίσκεται στον Λευκό Οίκο, όπου μαζί με τον πρόεδρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αποστρατιωτικοποίηση ως μέσο τουρκικών στρατηγικών στοχεύσεων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwcuBgEX5ygqPD6rr4CEWjRxZIfQh-2sEjey625KVAJR0CAm87fZxEiDXBDvLaphrMDNLCrS5pllnew5vEof7vtMjIad9pxBFSSSnnaW5z_iCL5SxBet5dbpNuZBAXUW_xigoGSs5R3kQ/s1600/7776679645.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="263" data-original-width="400" height="420" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwcuBgEX5ygqPD6rr4CEWjRxZIfQh-2sEjey625KVAJR0CAm87fZxEiDXBDvLaphrMDNLCrS5pllnew5vEof7vtMjIad9pxBFSSSnnaW5z_iCL5SxBet5dbpNuZBAXUW_xigoGSs5R3kQ/s640/7776679645.jpg" width="640" /></a></div> <div> <b><br /></b></div> <b>Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης</b><br />Η Τουρκία επιμένει αδιαλείπτως και παντί τρόπω να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί νήσων και βραχονησίδων, πράγμα που δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού ανάγεται στην εκπεφρασμένη στρατηγική στόχευσή της να επιτύχει σε πρώτο στάδιο την ουδετεροποίηση ως προς το καθεστώς κυριαρχίας πλειάδας νήσων και βραχονησίδων ή άλλως μετατροπή τους σε αυτό που από το τέλος της δεκαετίας του 1990 γνωρίζουμε ως «γκρίζα ζώνη» <br /><br />Η απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου εντάσσεται προδήλως στη στρατηγική της Άγκυρας να καταστήσει τον υπό αναφορά χώρο ευάλωτο και προσιτό στην υλοποίηση των επεκτατικών σχεδίων της, που υπερβαίνουν το Αιγαίο και εκτείνονται στην ευρύτερη μεσογειακή λεκάνη.<br /><br />Η Τουρκία επιμένει αδιαλείπτως και παντί τρόπω να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί νήσων και βραχονησίδων, πράγμα που δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού ανάγεται στην εκπεφρασμένη στρατηγική στόχευσή της να επιτύχει σε πρώτο στάδιο την ουδετεροποίηση ως προς το καθεστώς κυριαρχίας πλειάδας νήσων και βραχονησίδων ή άλλως μετατροπή τους σε αυτό που από το τέλος της δεκαετίας του 1990 γνωρίζουμε ως «γκρίζα ζώνη». Σημειώνεται πως η ως άνω διεκδίκηση αποτελεί στρατηγικό στόχο του συνόλου του τουρκικού πολιτικού συστήματος και όχι μόνο της σημερινής ηγεσίας.<br /><br />Η ουδετεροποίηση σημαίνει ότι μία πλειάδα νήσων και βραχονησίδων θα τελούν υπό καθεστώς αγνώστου, ακαθορίστου ή αμφισβητούμενης κυριαρχίας, συνθήκη που επιτρέπει στην Τουρκία και σε κάθε άλλη δύναμη να τις διεκδικήσει, δεδομένου πως δεν θα υφίσταται νόμιμη υπεράσπιση των περιοχών αυτών.<br /><br />Κατά το άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης προεβλέπετο πως η ελληνική κυριαρχία θα ασκείτο στα νησιά του Αιγαίου, εκτός από τις Μαυρυές, την Ίμβρο και την Τένεδο, όπου για τα δύο τελευταία οριζόταν καθεστώς αυτοδιοίκησης, που ως γνωστόν παραβιάστηκε μονομερώς από την Τουρκία. Το άρθρο 13 προέβλεπε πως ορισμένες νήσοι, όπως η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Χίος και η Ικαρία είχαν την υποχρέωση μερικής αποστρατιωτικοποίησης. Για τα Δωδεκάνησα η αποστρατιωτικοποίηση συνιστούσε μία εκ των προβλέψεων της Συνθήκης των Παρισίων του 1947, στην οποία η Τουρκία δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος.<br /><br />Παρά ταύτα η Ελλάδα, δεδομένης της τουρκικής επιθετικής, διακηρυγμένης και έμπρακτης πολιτικής έναντι ελληνικών νήσων και βραχονησίδων, πολιτική που εκφράζεται και διά της Στρατιάς του Αιγαίου, εφαρμόζει όχι μόνο το νόμιμο δικαίωμά της, αλλά και την υποχρέωσή της περί αυτοάμυνας, όπως ρητώς προβλέπεται από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.<br /><br />Η στρατιωτικοποίηση περιοχών γενικότερα συνιστά μια ζωτική κίνηση αποτροπής, δεδομένης της επιθετικής στάσης της γειτνιαζούσης χώρας. Είναι γνωστή, εξάλλου, η τουρκική στρατηγική να δημιουργεί ή να αξιοποιεί ευκαιρίες, που θα της επέτρεπαν να αναθεωρήσει το ελληνικό καθεστώς, όπως έπραξε με την Κύπρο το 1974, δεδομένης της αποχώρησης της Ελληνικής Μεραρχίας το 1967.<br /><br />Η Άγκυρα παραδοσιακά σε στιγμές κρίσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως π.χ., κατά το 1964, 1967 και 1974, ανακινεί το ζήτημα εν γένει της κυριαρχίας νήσων του Αιγαίου, θεωρώντας πως ορισμένα νησιά δεν είναι ελληνικά, προκειμένου να ενισχύσει τη δική της διαπραγματευτική θέση στο ενδεχόμενο διαμόρφωσης συνθηκών διαπραγμάτευσης, όπερ σαφώς και δεν συνιστά καινοφανές φαινόμενο πολιτικής αντιμετώπισης των διαδραματιζομένων στις σχέσεις των δυο χωρών.<br /><br />Η Ελλάδα παραπέμπουσα ορθώς και στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, επ’ ουδενί δεν αποδέχεται τις τουρκικές αιτιάσεις ότι παραβιάζει διεθνείς συνθήκες. Η Άγκυρα περαιτέρω, μη αποδεχόμενη την προσέγγιση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, παραπέμπει σε καθεστώς ειδικών συνθηκών στο Αιγαίο, μη αναγνωρίζοντας σε πλειάδα νήσων την ελληνική κυριαρχία, θεωρώντας ότι ορισμένα τούτων είναι προέκταση του υφάλου της Ανατολίας εξ ου και τουρκικής κυριαρχίας. Η συνέπεια της τουρκικής στρατηγικής αναφέρεται στο γεγονός πως εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, ως προνοεί το διεθνές δίκαιο, τούτο εκλαμβάνεται ως αιτία πολέμου.<br /><br />Εκ των πραγμάτων μια ενδεχόμενη αποστρατιωτικοποίηση θα ενίσχυε τη θέση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, καθώς σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο αποδυναμώνονται ραγδαία οι ελληνικές δυνατότητες αντίδρασης σε μια επιθετική κίνηση της γείτονος.<br /><br />Πέραν των ανωτέρω, η ελληνική πολιτική ηγεσία οφείλει να γνωρίζει πως στην περίπτωση που τεθεί θέμα προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σενάριο που δεν τίθεται σε ρεαλιστικά πλαίσια, τότε η Τουρκία θα επιδιώξει, πέραν των άλλων διεκδικήσεών της, να προβληθεί ενώπιον της διεθνούς δικαιοταξίας και η αποστρατιωτικοποίηση νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου.<br /><br />Στόχος της Τουρκίας, που είναι εμφανώς και εμπράκτως αναθεωρητική δύναμη, ήταν και παραμένει να σύρει την Αθήνα σε ένα διάλογο εφ’ όλης της ύλης σε διμερές επίπεδο, όπου να λάβει όσα περισσότερα μπορεί, αποβλέποντας στη διχοτόμηση του Αιγαίου και την οικοδόμηση συνθηκών συγκυριαρχίας, που συναφώς περιλαμβάνουν και τη συνεκμετάλλευση.<br /><br />Εν κατακλείδι, η τουρκική αξίωση για αποστρατιωτικοποίηση νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου εντάσσεται στο υφιστάμενο συνολικό στρατηγικό σχέδιο της Άγκυρας, μέρος του οποίου εν προκειμένω συνιστούν και το αμφιλεγόμενο Τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, αλλά και οι αντίστοιχες πολιτικές της Τουρκίας στη Συρία, για να επεκτείνει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την επιρροή της στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.<br /><br /><b><i>*Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών Για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία, Πάντειο Πανεπιστήμιο</i></b><br /><br /><a href="https://simerini.sigmalive.com/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Αποστρατιωτικοποίηση ως μέσο τουρκικών στρατηγικών στοχεύσεων

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης Η Τουρκία επιμένει αδιαλείπτως και παντί τρόπω να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί νήσων και βραχονησίδων...

Διαβάστε την συνέχεια

Kanal Istanbul: Γιατί φοβάται ο Πούτιν και γιατί ΗΠΑ και ΝΑΤΟ θέλουν στο πλευρό τους τον Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhen7r5Q-JRAloniK46nRHBOfdWDd9yuirCX_4Vvc01V7oePaGuHKbDUe0aBAM-Q7VHBPsXEx5tozDWp70J1zdUYf6yqfUQxwEia48nIfyfwP-tMumfLOBdS1jbTrIMdnjDLmzMQfbhPWs/s1600/Kanal+Istanbul.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="563" data-original-width="1000" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhen7r5Q-JRAloniK46nRHBOfdWDd9yuirCX_4Vvc01V7oePaGuHKbDUe0aBAM-Q7VHBPsXEx5tozDWp70J1zdUYf6yqfUQxwEia48nIfyfwP-tMumfLOBdS1jbTrIMdnjDLmzMQfbhPWs/s640/Kanal+Istanbul.jpg" width="640" /></a></div> <b><br /></b> <b>Πέτρος Κράνιας</b><br /> Ενώ προβλέπονται πολλές αλλαγές μετά το τέλος της πανδημίας COVID-19, υπάρχουν ορισμένες δυναμικές που θα συνεχίσουν ήσυχα και θα προετοιμάσουν νέες εντάσεις. Η συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, οι οποίες έχουν ιστορικό συγκρούσεων και γεμάτο έριδες. Παρά τη ρεαλιστική προσέγγιση του περασμένου έτους που επιτεύχθηκε από τους προέδρους Πούτιν και Ερντογάν για τις κρίσεις της Συρίας και της Λιβύης και όσον αφορά τα ενεργειακά ζητήματα (Turk Stream), η διαρθρωτική και αιώνια απόκλιση μεταξύ των δύο δυνάμεων επανεμφανίζεται περιοδικά. Το καυτό σημείο που μπορεί να προκαλέσει νέες ρωσο-τουρκικές εντάσεις βρίσκεται σε μια από τις πιο αρχαίες και ιστορικά αμφισβητούμενες περιοχές μεταξύ των δύο πρώην αυτοκρατοριών - της περιοχής του Εύξεινου Πόντου. Το πρωταρχικό είναι η συγκεκριμένη πιθανότητα να εισέλθουν βαρέα πυρηνικά αεροπλανοφόρα στη θάλασσα, μετά από 87 χρόνια απαγόρευσης μέσω συνθήκης. <br /> <br /> Ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αντιτάχθηκε πάντοτε στις κινήσεις της Ρωσίας προς την Ουκρανία και την Κριμαία και διατήρησε ισχυρούς διμερείς δεσμούς με το Κίεβο, από την εξέγερση του 2014. Πρόσφατα, ο Ερντογάν επανέλαβε την επίσημη θέση της τουρκικής κυβέρνησης να μην αναγνωρίσει την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και, στην προσπάθειά του να παρουσιαστεί ως παγκόσμιος προστάτης της Ισλαμικής Ομάδας, υποσχέθηκε βοήθεια και χρήματα στους Τάταρους της Κριμαίας που εκτοπίστηκαν σε διάφορες περιοχές της Ουκρανίας. Συγχρόνως, υπάρχουν δύο βασικά σημεία διαμάχης στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας: 1) η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και 2) η προστασία και υποστήριξη των μουσουλμάνων τουρκικής καταγωγής Τάταρων της Κριμαίας και την ηπειρωτική Ουκρανία από την Τουρκία. Εκτός από αυτές τις διαφωνίες, υπάρχει μία ακόμα μεγαλύτερη διαφωνία που έπεται, αν και εφόσον γίνει πραγματικότητα από πλευράς Τουρκίας: Το Kanal Istanbul. <br /> <br /> Ο πρόεδρος Ερντογάν σίγουρα δεν είναι αρχάριος όταν πρόκειται για μεγάλες νεο-αυτοκρατορικές κατασκευές (το τεράστιο Προεδρικό Μέγαρο στην Άγκυρα είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα), αλλά αυτό το νέο έργο θαλάσσιας υποδομής με εκτιμώμενο προϋπολογισμό 15 έως 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων και προγραμματισμένη ολοκλήρωση το 2023 είναι μία κατηγορία από μόνο του, όχι μόνο για τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, αλλά και για τη μεγάλη γεωπολιτική του σημασία. Το έργο είναι στην πραγματικότητα μια αναβίωση της αρχικής ιδέας που υπέβαλε ο πρώην Τούρκος πρωθυπουργός, Μουσταφά Μπουλέντ Έτσεβιτ, στα τέλη της χιλιετίας. Το νέο κανάλι της Κωνσταντινούπολης, μήκους 45 χλμ., θα λειτουργεί παράλληλα με το υπάρχον κανάλι του Βοσπόρου, συνδέοντας γεωστρατηγικά τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά. Ο δεδηλωμένος στόχος είναι η ανακούφιση της κυκλοφοριακής κυκλοφοριακής συμφόρησης και η επίπτωση ναυτικών ατυχημάτων στο κανάλι του Βοσπόρου, και η απόκτηση κερδών από τα πλοία που θα το διέρχονται. <br /> <br /> Παρά την αντίθεση του νεοεκλεγέντος Δήμαρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμαμόγλου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο κύριος αντίπαλος του προέδρου Ερντογάν, στις τουρκικές προεδρικές εκλογές του 2023, καθώς και ανησυχίες για το περιβάλλον και το κόστος για το έργο, ο Ερντογάν διακήρυξε ότι δεν υπάρχει κανένα πισωγύρισμα όσο αφορά το έργο και ότι σύντομα θα απευθυνθεί κάλεσμα για κατάθεση προσφορών για την κατασκευή του καναλιού. Ο πολιτικός αγώνας για την κατασκευή του καναλιού δεν περιορίζεται στους Ερντογάν και Ιμάμογλου. Υπάρχει ένας τρίτος παίκτης - η Ρωσία. Πράγματι, η Μόσχα εστίασε πάνω στο θέμα λόγω της ιστορικής σημασίας που αποτελούν τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων για τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο και την πιθανή στρατηγική αλλαγή που μπορεί να επιφέρει το νέο κανάλι στη μέχρι τώρα λειτουργία της Σύμβασης του Μοντρέ. Η Σύμβαση του Μοντρέ για το καθεστώς των Στενών. <br /> <br /> Η Σύμβαση, που υπεγράφη το 1936 στο Montreux της Ελβετίας, αποτέλεσε εδώ και δεκαετίες έναν πυλώνα του περιφερειακού πλαισίου ασφάλειας της Μαύρης Θάλασσας. Ρυθμίζει το ζήτημα των Στενών, καθιερώνοντας τον στρατιωτικό έλεγχο της Τουρκίας επί του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων και περιορίζοντας τα σκάφη (από άποψη αριθμού, χωρητικότητας και μεγέθους) που δεν ανήκουν στα παράκτια κράτη της Μαύρης Θάλασσας που μπορούν να διέλθουν μέσω του καναλιού του Βοσπόρου. Οι ανησυχίες της Μόσχας αφορούν το γεγονός ότι ο Δεύτερος Βόσπορος θα παράγει μια de facto, σιωπηρή καταγγελία των υφιστάμενων διατάξεων του Montreux, επιτρέποντας έτσι σε πολεμικά πλοία και στρατιωτικά πλοία οποιουδήποτε μεγέθους να περάσουν από τα στενά στη λεκάνη της Μαύρης Θάλασσας. <br /> <br /> Από τη σκοπιά της Μόσχας, αυτές οι ανησυχίες δεν είναι υπερβολικές. Οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της τουρκικής κυβέρνησης ότι το νέο κανάλι δεν θα υπαχθεί στη Συνθήκη του Μοντρέ αποτελούν σοβαρή ανησυχία για τη Ρωσία, η οποία θεωρεί την περιοχή του Εύξεινου Πόντου ως δικό της "σχεδόν εξωτερικό". Ανεξάρτητα από την υποθετική υλοποίηση της διώρυγας της Κωνσταντινούπολης έως το 2023, τη συζήτηση για αυτήν, οι αποκλίσεις απόψεων σχετικά με την πολιτική μη αναγνώρισης της Κριμαίας και η υποστήριξη των μουσουλμάνων Τάταρων της Κριμαίας, επισήμως από την Άγκυρα, καθιστά εύλογο να προβλέψουμε ότι οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας και η περιοχή του Εύξεινου Πόντου θα δοκιμαστεί περαιτέρω. Αναπόφευκτα, μια τέτοια δοκιμασία θα επιζητήσει, αλλά και θα αμφισβητήσει τη γεωπολιτική παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή και πιθανότατα θα επαναπροσδιορίσει τη φύση του δεσμού της Άγκυρας με την Ατλαντική Συμμαχία. <br /> <br /> <a href="https://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Kanal Istanbul: Γιατί φοβάται ο Πούτιν και γιατί ΗΠΑ και ΝΑΤΟ θέλουν στο πλευρό τους τον Ερντογάν

Πέτρος Κράνιας Ενώ προβλέπονται πολλές αλλαγές μετά το τέλος της πανδημίας COVID-19, υπάρχουν ορισμένες δυναμικές που θα συνεχίσουν ήσυχ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Το παίγνιο «μηδενικού αθροίσματος» με Εμιράτα - Σ. Αραβία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6qdRrbaW8KPsX8K7VXYoTO5B-wAkAmHjiF5uDgA36S028yaP1LLzBVZEY3xrj_P2MBhmZ_C46BQ8oOHdLBEsc9wHYJX0Q0xzTAKGIfy8kOYpP14GIQrPIM0RDyXg6UulGkIdL3ecsyJ0/s1600/untitled1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="563" data-original-width="800" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6qdRrbaW8KPsX8K7VXYoTO5B-wAkAmHjiF5uDgA36S028yaP1LLzBVZEY3xrj_P2MBhmZ_C46BQ8oOHdLBEsc9wHYJX0Q0xzTAKGIfy8kOYpP14GIQrPIM0RDyXg6UulGkIdL3ecsyJ0/s640/untitled1.png" width="640" /></a></div> <br /><b>Νίκος Μελέτης</b> <br />Το ενδεχόμενο να μεταφερθεί η αδυσώπητη σύγκρουση με τις δυο ισχυρές χώρες του Κόλπου, την Σ.Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στην Ανατολική Μεσόγειο και στον «αυλόγυρο» της τρομάζει και εκνευρίζει την Άγκυρα και αυτό εξηγεί τις οργισμένες αντιδράσεις της στην Κοινή Διακήρυξη της Πενταμερούς Ελλάδας- Κύπρου - Αιγύπτου - Γαλλίας - ΗΑΕ.<br /><br />Κινήσεις όπως αυτές ενισχύουν το αίσθημα «περικύκλωσης» της Τουρκίας καθώς είναι γνωστό ότι οι δυο χώρες του Κόλπου έχουν δίαυλο επικοινωνίας με το Ισραήλ ενώ στο στρατόπεδο τους έχει ενταχθεί η Αίγυπτος και το Μπαχρέιν συγκροτώντας ένα ισχυρό μπλοκ το οποίο έχει αποτύπωμα και στην Συρία και κυρίως στην Λιβύη. <br /><br />Συγχρόνως όμως η Τουρκία διαπιστώνει ότι η προσπάθεια της να αλωνίσει ανενόχλητη σε όλη την περιοχή από την Μέση Ανατολή μέχρι την Βόρεια Αφρική και από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το Κέρας της Αφρικής και στον Κόλπο, προκαλεί αντίδραση, που δεν περιορίζεται πια στην Ελλάδα και στην Κύπρο. <br /><br />Η Πενταμερής εφόσον δεν περιορισθεί μόνο στην Διακήρυξη της αποφασιστικότητας των πέντε χωρών να καταδικάσουν την προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλει τον δικό της «νόμο» στην ανατολική Μεσόγειο ,αλλά αποκτήσει και πρακτικό περιεχόμενο και προχωρήσει και σε σχεδιασμό αποτροπής των τουρκικών σχεδίων, τότε μπορεί να αποδειχθεί ένα ισχυρό χαρτί έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. <br /><br />Και είναι σημαντικό ότι δυο ισχυρές αραβικές χώρες όπως τα ΗΑΕ και η Αίγυπτος δηλώνουν την αντίθεση τους με το τουρκολυβικό Μνημόνιο οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Δήλωση η οποία έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παρούσα συγκυρία καθώς εκκρεμεί και η διαπραγμάτευση της Ελλάδας με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τους, οριοθέτηση η οποία θα μπει σφήνα στα τετελεσμένα που επιχείρησε να επιβάλει ο Τ. Ερντογάν. <br /><br />Βεβαίως η «συμμαχία» με τα ΗΑΕ, βάζει ένα ακόμη πολιτικό αλλά κυρίως ψυχολογικό «βαρίδι» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθώς ο κ. Ερντογάν ερμηνεύει τέτοιες κινήσεις ως προσπάθεια της Ελλάδας να διευρύνει την «συμμαχία του κακού» με στόχο όπως θεωρεί την Τουρκία και τον ίδιο προσωπικά. <br /><br />Όμως η εχθρότητα μεταξύ της Τουρκίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας, έχει βάθος και καλύπτει την μάχη κυριαρχίας στον Αραβικό κόσμο και στην Μέση Ανατολή. <br /><br />Η Τουρκία υποστήριξε την Αραβική Άνοιξη θεωρώντας ότι έτσι θα υπονόμευε τις μοναρχίες στις χώρες του Κόλπου και αυταρχικά καθεστώτα στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, διευρύνοντας έτσι την δική της επιρροή τουλάχιστον στα γεωγραφικά όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Σύμμαχος της Τουρκίας αναδείχθηκε το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων το οποίο μάλιστα μέσω του Μορσι κατόρθωσε να πάρει την εξουσία στην Αίγυπτο πριν ανατραπεί από τον Στρατηγό Αλ Σίσι. <br /><br />Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποτελούν την μεγάλη απειλή για τα καθεστώτα του Κόλπου και βρήκαν καταφύγιο και προστασία στην Τουρκία ενώ πολλές συζητήσεις και δημοσιεύματα έχουν υπάρξει για την προσωπική σχέση του Ερντογάν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που φθάνουν ακόμη και σε σενάρια για την ανάδειξη του σε ουσιαστικό ηγέτη του κινήματος. <br /><br />Στη Λιβύη είναι το νέο πεδίο αναμέτρησης <br /><br />Η Τουρκία στηρίζει την κυβέρνηση Σαρατζ η οποία ελέγχεται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Η επικράτηση τους θα αποτελέσει μείζονα απειλή για την γειτονική Αίγυπτο και προφανώς η κυριαρχία τους στην μεγαλύτερη Αραβική χώρα θα συμπαρέσυρε και τις χώρες του Κόλπου. Τόσο η Αίγυπτος αλλά και τα ΗΑΕ στηρίζουν τον στρατηγό Χαφτάρ και μάλιστα οι Εμιρατιανοί έχουν προσφέρει και κινεζικά Drones στον Χαφτάρ.. <br /><br />Τα αντίπαλα στρατόπεδα έφθασαν ακόμη στο σημείο να ανταλλάσσουν κατηγορίες και για τον κορονοϊό. Η μεν Τουρκία ότι είναι η Σαουδική Αραβία που έστειλε μολυσμένους με κορονοϊό πολίτες και η Σαουδική Αραβία ότι ήταν Τούρκοι προσκυνητές που στάλθηκαν μολυσμένοι στην χώρα, ενώ προειδοποιεί πολίτες της που ταξιδεύουν στην Τουρκία για την «υψηλή εγκληματικότητα και την παρενόχληση των γυναικών από την Σαουδική Αραβία στις τουρκικές πόλεις και θέρετρα…». <br /><br />Προηγουμένως στα βιβλία της Ιστορίας είχαν εισαχθεί αναφορές στο Οθωμανικό Χαλιφάτο σαν δύναμη κατοχής, ενώ σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα επιστρατεύτηκαν ακόμη και σίριαλ για να δυσφημίσουν την Οθωμανική Ιστορία. Έτσι το Εμιρατιανό σίριαλ «Βασίλειο της Φωτιάς» εστιάζει, όπως υποστηρίζει η Τουρκία, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία «όχι στο ζενίθ της την εποχή της μουσουλμανικής ενότητας ,αλλά την προβάλει σαν μια μαύρη περίοδο για τους Άραβες». <br /><br />Οι Σαουδάραβες απαγόρευσαν την πρόσβαση σε δυο τουρκικές ιστοσελίδες το TRT Arabi και το πρακτορείο Ανατολού απόφαση που ελήφθη αφού η Τουρκία άσκησε διώξεις σε 20 Σαουδάραβες για την δολοφονία του δημοσιογράφου Κασόγκι στο Προξενείο της Σ. Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη. <br /><br />Η Τουρκία έχει κατηγορήσει τα Εμιράτα ότι στήριξαν το πραξικόπημα του 2016 εναντίον του Ερντογάν. <br /><br />Η Άγκυρα έχει προσφέρει αμοιβή για κάθε πληροφορία που θα οδηγούσε στην σύλληψη του Μοχάμεντ Νταχλάν πρώην μέλους της Παλαιστινιακής Φαταχ που βρισκόταν σε εξορία στα ΗΑΕ, τον οποίο οι τουρκικές αρχές θεωρούν ότι βρίσκονταν πίσω από κινήσεις των επίδοξων πραξικοπηματιών του 2016 <br /><br />Μετά την πτώση του Χαλιφάτου του ISIS στην Ράκα, της Συρίας ο αρμόδιος Σαουδάραβας υπουργός επισκέφθηκε την περιοχή και συναντήθηκε με εκπροσώπους των κούρδων του YPG. Σύμφωνα με δημοσιεύματα ο πρίγκιπας του Αμπού Ντάμπι Μοχάμεντ Μπιν Ζαγιέντ προσπάθησε να επηρεάσει την Δαμασκό ώστε να απορρίψει την προτεινόμενη από την Τουρκία εκεχειρία γύρω από την Ιντλίμπ… <br /><br />Όταν το Κατάρ βρέθηκε απομονωμένο όταν στράφηκαν εναντίον του οι άλλες χώρες του Κόλπου με επικεφαλής την Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ , η Τουρκία έσπευσε να του προσφέρει βοήθεια στέλνοντας και αεροπλάνα με τρόφιμα για να αντιμετωπισθούν βασικές ανάγκες του πληθυσμού. Μετά η Τουρκια έστειλε και εγκατέστησε στο Κατάρ στρατιωτική δύναμη και υπέγραψε συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας. Μια σχέση που δεν ήταν με το αζημίωτο καθώς αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν από το Κατάρ την Άγκυρα για να διευκολυνθεί στην διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2018 και μετά.. <br /><br />Η Σύγκρουση της Τουρκίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Σαουδική Αραβία, αλλά και την Αίγυπτο είναι πλέον ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Δεν υπάρχει win-win σενάριο. Και πλέον το παιγνίδι αυτό αρχίζει να μεταφέρεται και στην Μεσόγειο. Όπου η Άγκυρα δυσκολεύεται να βρει φίλους και συμμάχους. <br /><br /><a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τουρκία: Το παίγνιο «μηδενικού αθροίσματος» με Εμιράτα - Σ. Αραβία

Νίκος Μελέτης Το ενδεχόμενο να μεταφερθεί η αδυσώπητη σύγκρουση με τις δυο ισχυρές χώρες του Κόλπου, την Σ.Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά...

Διαβάστε την συνέχεια

Η «σφαγή» στρατηγών και ναυάρχων στο Σαράι του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSy2BpU7iUe21KqJPG8BsZokgdMstr601Xxv0xVhA-eXZGdGNwOzIDI6aqHt7klt9sL_EOm5kENqLHIa1bmCkhsJ-3Iy-0zt_TgjcTUp7TV9cfwjEIFY8q_yiBxILPdBnAQ-zjv5b9gwk/s1600/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2584+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%258A%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="486" data-original-width="864" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSy2BpU7iUe21KqJPG8BsZokgdMstr601Xxv0xVhA-eXZGdGNwOzIDI6aqHt7klt9sL_EOm5kENqLHIa1bmCkhsJ-3Iy-0zt_TgjcTUp7TV9cfwjEIFY8q_yiBxILPdBnAQ-zjv5b9gwk/s640/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2584+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%258A%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25B9.jpg" width="640" /></a></div> <b>Νίκος Μελέτης </b><br /> Τελευταίο «θύμα» μιας ανελέητης σύγκρουσης που είναι σε εξέλιξη από το 2016 στο εσωτερικό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο ναύαρχος Τσιχατ Γιαϊτζι, καθώς η ομάδα με επικεφαλής τον Υπουργό Άμυνας Χουλούσι Ακάρ και τον ΑΓΕΕΘΑ Γιασάρ Γκιουλέρ συνεχίζουν τις εκκαθαρίσεις κάθε ανώτατου αξιωματικού που θεωρούν ότι μπορεί να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία τους και την στενή σχέση τους με τον Ερντογάν.<br /> <br /> Ο Γιαϊτσί είναι ο τελευταίος μιας σειράς τούρκων ανώτατων αξιωματικών που υπηρέτησαν τον Ερντογάν και βρέθηκαν πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, αλλά ως δια μαγείας εκκαθαρίζονται από το πανίσχυρο δίδυμο Ακάρ- Γκιουρελ που φαίνεται ότι κρατά πολύ ισχυρά χαρτιά στα χέρια του ώστε να επιβάλουν διαρκώς την θέση τους στον Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί από τους ανώτατους αξιωματικούς λίγο πριν καρατομηθούν είχαν αποσπάσει τα εύσημα από τον τούρκο πρόεδρο. <br /> <br /> Ο Ταγίπ Ερντογάν με το Προεδρικό Διάταγμα της 15ης Μαΐου οδήγησε σε παροπλισμό τον Επιτελάρχη του Ναυτικού θέτοντας τον στην διάθεση του Γενικού Επιτελείου κάτι που ο Γιαϊτσί δεν δέχθηκε γνωρίζοντας ότι ουσιαστικά θα οδηγηθεί σε ατιμωτική για τον ίδιο υποβάθμιση ή αποστρατεία στις επόμενες κρίσεις του Αυγούστου και έτσι επέλεξε να παραιτηθεί. <br /> <br /> Ο εμπνευστής της Γαλάζιας Πατρίδας είναι ο αρχιτέκτονας του Τουρκολυβικού Μνημονίου και απηνής διώκτης των οπαδών του Φ. Γκιουλέν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Τα βιβλία του περιγράφουν και αποτυπώνουν έναν χάρτη σε Αιγαίο και Μεσόγειο που θα έχει την σφραγίδα της Τουρκίας. Στο τελευταίο του βιβλίο αναπτύσσονται θεωρίες για αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί 23 νησιών με επιχείρημα την μη τήρηση της υποχρέωσης αποστρατιωτικοποίησης, ενώ στον ίδιο αποδίδεται και η θεωρία της σχετικότητας της διάταξης της Λωζάνης ότι η Τουρκία διατηρεί μόνο τα νησιά που βρίσκονται εκτός των 3 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της. <br /> <br /> Τον Δεκέμβριο ο Ερντογάν είχε εξάρει την προσφορά του ναυάρχου στην διαμόρφωση της πολιτικής που οδήγησε στο τουρκολυβικό Μνημόνιο. <br /> <br /> Πάντως ο τρόπος με τον οποίο εξωθείται σε παραίτηση ο Γιαϊτσί είναι προσβλητικός, καθώς υπήρξαν «σκιές» για ένα διαγωνισμό προμήθειας τορπιλών όπου διαπιστώθηκαν προβλήματα στο υλικό, το οποίο όμως παρέλαβε το Ναυτικό και τώρα η εταιρεία ζήτησε την πειθαρχική έρευνα εις βάρος του. <br /> <br /> Για καιρό υπήρχε υπόγεια αντιπαράθεση με τον Ακάρ, ο οποίος δεν αφήνει κανέναν αντίπαλο να επιβιώσει. Είτε τους αποστρατεύει, είτε τους παροπλίζει. <br /> <br /> Η παρουσία του Γιαϊτζί τον ενοχλούσε καθώς θεωρούσε ότι η υπερπροβολή του ειδικά ως εμπνευστή της πολιτικής που αποτελεί δόγμα της Τουρκίας για την «Γαλάζια Πατρίδα» δημιουργούσε μια εν δυνάμει απειλή. Πολύ περισσότερο όταν ο Υπουργός Άμυνας οικειοποιήθηκε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» στην πρώτη επίσκεψη του στην Λιβύη στις 6 Νοεμβρίου 2018 που προετοίμασε την διαμόρφωση και υπογραφή του Μνημονίου. <br /> <br /> Η «καμπάνα» είχε ήδη αρχίσει να κτυπά από τον Δεκέμβριο όταν ο Γιαϊτσί δεν συμμετείχε τελικά σε μια κρίσιμη συνάντηση για την διαμόρφωση στρατηγικής στο Προεδρικό Μέγαρο υπό τον Ταγίπ Ερντογάν και στη θέση του εμφανίστηκε άλλος ναύαρχος χωρίς να δοθεί καμία εξήγηση. <br /> <br /> Δέκα στρατηγοί <br /> <br /> Σημειωτέον ότι τον Αύγουστο του 2017 οι κρίσεις που είχαν γίνει στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν οδηγήσει στην απειλή παραίτησης δέκα στρατηγών μεταξύ αυτών και του ιδιαίτερα δημοφιλούς και ισχυρού αξιωματικού του Διοικητή των Ειδικών Δυνάμεων Ζεκάι Ακσάκαλι, ο οποίος είχε διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση της απόπειρας πραξικοπήματος το 2016. <br /> <br /> Ο στρατηγός Ακσακαλί είχε βρεθεί στο επίκεντρο της κριτικής καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου την παραμονή της απόπειρας πραξικοπήματος, συμμετείχε με τον Ακάρ σε συνάντηση με τον Διοικητή της ΜΙΤ Χακαν Φιντάν. Μια συνάντηση που πολλοί αναλυτές στην Τουρκία θεωρούν ότι έγινε ακριβώς επειδή υπήρχαν ήδη πληροφορίες για την εκδήλωση πραξικοπήματος. <br /> <br /> Τον Δεκέμβριο του 2018 με προεδρικό διάταγμα παλι ο Ερντογάν αποκεφάλισε δυο στρατηγούς. Ο ενας εξ αυτών ο Ισμαήλ Μετιν Τεμέλ ήταν ο διοικητής που είχε αναλάβει τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» και «Κλάδος Ελαίας» και ως Διοικητής της 2ης Στρατιάς ήταν υπεύθυνος για την προστασία των τουρκικών συνόρων με την Συρία ,το Ιράκ και το Ιράν. <br /> <br /> Ο στρατηγός Τεμέλ είχε έρθει σε σύγκρουση με τον ΑΓΕΕΘΑ Γιασάρ Γκιουρελ και τον Χ.Ακάρ ο οποίος είχε ταχθεί στο πλευρό του ΑΓΕΕΘΑ <br /> <br /> Ο Τεμέλ ήταν φανατικός υποστηρικτής του Ερντογάν και η αντιπολίτευση τον είχε κατηγορήσει όταν είχε εμφανιστεί με την στολή να χειροκροτεί τον τούρκο Προέδρο σε πολιτική εκδήλωση πριν τις εκλογές. <br /> <br /> Σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα ο στρατηγός Τεμέλ το βράδυ της απόπειρας πραξικοπήματος είχε εμφανισθεί μπροστά στο Τουρκικό Γενικό Επιτελείο, δηλώνοντας ότι πρέπει να συλληφθούν όλοι όσοι βρίσκονταν στην αεροπορική βάση «Ακιντσί» ως ύποπτοι για το πραξικόπημα. Σημαντική λεπτομέρεια : Στην βάση εκείνη την ώρα βρισκόταν τόσο ο Ακάρ, όσο και ο Γκιουλέρ. <br /> <br /> Ως ΑΓΕΕΘΑ ο Ακάρ είχε συγκρουστεί με τον στρατηγό Τεμέλ σχετικά με την τουρκική επιχείρηση στο Αφρίν και την ολοκλήρωση της επιχείρησης την οποία ο Ακάρ θεωρούσε πρόωρη. Ο Τεμέλ υποβαθμίστηκε όταν μετατέθηκε στην θέση του πρόεδρου του Τμήματος Αξιολόγησης και Επιθεώρησης του Τούρκικου Γενικού Επιτελείου. <br /> <br /> Ο Τεμελ, ιδιαίτερα δημοφιλής και γνωστός για αντιαμερικανικά αισθήματα του και τις εθνικιστικές θέσεις ήταν επίσης υπεύθυνος για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό και για τις επιχειρήσεις στο Ιράκ και την Συρία. <br /> <br /> Λίγους μήνες πριν την υποβάθμιση του, ο ίδιος είχε προαχθεί σε «τετράστερο» στρατηγό και πολλοί αναλυτές είχαν θεωρήσει ότι αυτό ήταν το βήμα προκειμένου να αναλάβει ΑΓΕΕΘΑ και κατόπιν υπουργός Αμυνας… <br /> <br /> Η απευθείας πρόσβαση που είχε στον Ερντογάν παρακάμπτοντας πολλές φορές την ιεραρχία και η ανεξαρτησία που διεκδικούσε στις κινήσεις του είχαν προκαλέσει την αντίδραση των Ακαρ- Γκιουρελ. <br /> <br /> Μαζί με τον Τεμελ είχε τότε αποστρατευθεί ένας ακόμη στρατηγός, ο Μουσταφά Μπαρουτ που ήταν διοικητής της 4ηςΤαξιαρχιας στην Νοτιοανατολική Τουρκία στο Τουντσελί. <br /> <br /> <img height="431" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/AP_20059681733860(1).jpg" width="640" /> <br /> <br /> Ο Ακάρ αποδεικνύεται πολύ σκληρός αντίπαλος ακόμη και για τις πραγματικές «φίρμες» και για εμβληματικούς τούρκους ανώτατους αξιωματικούς. Ενταγμένος στον Τουρκικό Στρατό για σχεδόν 47 χρόνια ο Ακάρ επηρεάζεται από ισλαμιστές διανοούμενους, έχει ο ίδιος έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και προσανατολισμό και διατηρεί σχέσεις με συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους. Με μικρή επιχειρησιακή εμπειρία, αλλά με μακρά θητεία στο παρασκήνιο και διαρκή παρουσία σε Επιτελεία και Αρχηγεία. <br /> <br /> Δεν αφήνει κανέναν να απειλήσει την σχέση του με τον Ερντογάν. Και τώρα έχει το πάνω χέρι, έχοντας υποβαθμίσει εντελώς και τον ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου. <br /> <br /> Όσο για την θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», τίποτα δεν αλλάζει. Ακόμη και χωρίς τον εμπνευστή της παραμένει επίσημο Δόγμα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Τουρκίας.<br /> <br /> <a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η «σφαγή» στρατηγών και ναυάρχων στο Σαράι του Ερντογάν

Νίκος Μελέτης  Τελευταίο «θύμα» μιας ανελέητης σύγκρουσης που είναι σε εξέλιξη από το 2016 στο εσωτερικό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Αθήνα τροφοδοτεί την τουρκική αλαζονεία και φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXgn9eh1wT_bzodLkb3BXA4_f_UZ12SmnVQGyqPTGW94fJHnGR5lUohx4DT8-77YrSp3tPuY0VwAgr0cJE-MBXihSCjdtIeTNDDGbrmG6W65G6vCfwYA6nwTkX6bQolc2jFDP3DZ6Vc7M/s1600/cesme-turkish-ship.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXgn9eh1wT_bzodLkb3BXA4_f_UZ12SmnVQGyqPTGW94fJHnGR5lUohx4DT8-77YrSp3tPuY0VwAgr0cJE-MBXihSCjdtIeTNDDGbrmG6W65G6vCfwYA6nwTkX6bQolc2jFDP3DZ6Vc7M/s640/cesme-turkish-ship.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Ήφαιστος Παναγιώτης</b><br />Ο Σταύρος Λυγερός είχε σε παλαιότερο άρθρο του εύστοχα επισημάνει ότι «τα διαβήματα διαμαρτυρίας δεν αποτρέπουν τις τουρκικές επεκτατικές πιέσεις. Το μόνο που προσφέρουν στην Αθήνα είναι ένα φύλλο συκής. Η Άγκυρα προωθεί τις διεκδικήσεις της με πράξεις που δημιουργούν μικρότερα ή μεγαλύτερα πολιτικά τετελεσμένα. Τα τελευταία χρόνια προωθεί συστηματικά μία στρατηγική αεροναυτικής κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο». <br /><br />Επισήμανε, επίσης, το γεγονός ότι πέραν των διεκδικήσεων και προκλήσεων στο Αιγαίο, η Άγκυρα θέλει την Ανατολική Μεσόγειο "τουρκική λίμνη". Το τελευταίο υπογραμμίζει κάτι το οποίο πολλοί από καιρό μελετούμε, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία προσπαθεί να εξελιχθεί σε μεγάλη ναυτική δύναμη. Αυτό το ζήτημα απαιτείται να συνεκτιμάται με το γεγονός της εξ αντικειμένου συρρίκνωσης της ελληνικής ισχύος, λόγω της μακρόχρονης οικονομικής αδυναμίας.<br /><br />Οι εξελίξεις στην Τουρκία, οι καταιγιστικές στρατηγικές εξελίξεις στις περιφέρειες και ευρύτερα πλανητικά και η ρευστότητα των σχέσεων Ευρώπης-Αμερικής, είναι όλα γεγονότα που ενδέχεται να επηρεάσουν δραστικά την ελληνική εξωτερική πολιτική. Για ακόμη ένα λόγο, την στιγμή που η Τουρκία ολοφάνερα ετοιμάζει τα επόμενα βήματα στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, οι δηλώσεις περί δυνατότητας έλευσης ενός περίπου ανθόσπαρτου βαλκανικού περιβάλλοντος, αυξάνουν ακόμη περισσότερο την αναξιοπιστία της Ελλάδας. Γιατί για τα επιτελεία των ηγεμονικών κρατών το κράτος που κατευνάζει είναι αναξιόπιστο και αναλώσιμο.<br /><br />Η αξιοπιστία της αποτρεπτικής στρατηγικής ενός αμυνόμενου κράτους, όπως η Ελλάδα, είναι ένα άθλημα εσωτερικής και εξωτερικής εξισορρόπησης των απειλών κατά της επικράτειάς του. Εσωτερική εξισορρόπηση είναι η βελτιστοποίηση της κρατικής ισχύος με εναλλακτικούς συνδυασμούς των μέσων που διαθέτει. Εξωτερική εξισορρόπηση είναι τυπικές και άτυπες συμμαχικές συγκλίσεις που αυξάνουν ή περιπλέκουν τα αναθεωρητικά σχέδια του επιτιθέμενου. Ερωτάται: Αποτρέπεται η τουρκική απειλή που αποτελεί και το μείζον εξωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη; Συντομογραφικά κάνουμε τις εξής επισημάνσεις: <br />Τροφοδοτώντας την τουρκική αλαζονεία <br /><br />Πρώτον, η αποτρεπτική στρατηγική πλήττεται, επειδή στην Κύπρο όχι μόνο δεν αποκαταστάθηκε η διεθνής νομιμότητα, αλλά με την παρουσία δεκάδων χιλιάδων στρατευμάτων, με αναρίθμητες απειλές και με προκλητικές ενέργειες η Άγκυρα επιδιώκει να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να εντάξει την Μεγαλόνησο στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας.<br /><br />Πέραν της γεωπολιτικής αναβάθμισης της Τουρκίας, κάτι τέτοιο θα επηρέαζε, μεταξύ άλλων, τον ενεργειακό χάρτη. Θα καθιστούσε την Κύπρο στρατηγικό όμηρο της Τουρκίας (και την Ανατολική Μεσόγειο "τουρκική λίμνη") και θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Μία τέτοια εξέλιξη θα εκμηδενίσει την Ελλάδα στρατηγικά. Οι προεκτάσεις θα είναι βαθύτατες και απρόβλεπτες. <br /><br />Δεύτερον, μια αποτρεπτική στρατηγική θέτει κόκκινες γραμμές που κατά κανόνα αφορούν το απαραβίαστο της κρατικής κυριαρχίας, όπως κατοχυρώνεται από τις συνθήκες, τις συμβάσεις και τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου. Η κόκκινη αυτή γραμμή θολώνει ολοένα και περισσότερο και η αποτρεπτική αξιοπιστία πλήττεται με δηλώσεις casus belli για να εμποδιστεί το αμυνόμενο κράτος να εφαρμόσει τις πρόνοιες των συνθηκών. <br /><br />Για παράδειγμα η επικύρωση της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας από την ελληνική Βουλή το 1995 προκάλεσε άμεση εξουσιοδότηση της τουρκικής Βουλής προς την τουρκική κυβέρνηση για άσκηση στρατιωτικής βίας σε περίπτωση εφαρμογής από την Ελλάδα των προνοιών του διεθνούς δικαίου. Πέραν αυτού, η Τουρκία με συγκεκριμένες ενέργειες όπως στα Ίμια προχώρησε πέραν των απειλών και συρρίκνωσε ακόμη περισσότερο την ελληνική αξιοπιστία. Συνεχίζει, μάλιστα. να το πράττει με πολλούς τρόπους. <br /><br />Σε αναλύσεις μας εκφράστηκε η εκτίμηση ότι το σύνολο των τουρκικών απειλών και ενεργειών, σε συνδυασμό με ακατάσχετες κατευναστικές στάσεις, δημιουργεί μια εύθραυστη ενδιάμεση κατάσταση. Κατάσταση που διαιωνίζεται επί πολλές δεκαετίες, δίνοντας έτσι ισχυρές παραστάσεις αδυναμίας που όσο προχωράμε γίνονται ολοένα εντονότερες. <br />Προσοχή στην επικράτεια <br /><br />Τρίτον, ο όρος αποτροπή μιας απειλής υποδηλώνει ότι σκοπός είναι να μην υπάρξει πόλεμος. Ταυτόχρονα, όμως, και να εφαρμοστούν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και στην ελληνική επικράτεια. Είναι γενικότερα αποδεκτή η θέση του Hans Morgenthau στο εμβληματικό έργο "Πολιτική μεταξύ των Εθνών", ότι βιώσιμο είναι το κράτος, το οποίο δύναται να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου που αφορούν την επικράτειά του. <br /><br />Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μερικοί με άρθρα και βιβλία εισήγαγαν τις έννοιες "αποτρεπτική στρατηγική" και "εθνικό συμφέρον", δέχθηκαν επιθέσεις. Δέχθηκαν χαρακτηρισμούς περί δήθεν εθνικισμού, οι οποίοι εκτός από μαζικοί και λανθασμένοι, είχαν και ένα άλλο αποτέλεσμα. Προκάλεσαν ένα χείμαρρο πολιτικού και στρατηγικού ανορθολογισμού που ρέει μέχρι τις μέρες μας. Δράστες είναι τα ίδια ή περίπου τα ίδια άτομα, τα οποία διαρκώς στρέφονται κατά της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. <br /><br />Καταγράφηκαν σε αμέτρητα κείμενα και δηλώσεις κατά της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου και κατά της αντίκρουσης του "μακεδονικού" αλυτρωτισμού. Τάσσονταν βέβαια υπέρ του ανελεύθερου και αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Ουκ ολίγοι ήταν και οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης που δήθεν καθιστά ξεπερασμένο το κράτος και την κρατική κυριαρχία. <br /><br />Στη βάση εδραιωμένων τυπολογιών της στρατηγικής ανάλυσης τις τελευταίες δεκαετίες διαπεράστηκε η αποτρεπτική ασπίδα της Ελλάδας και μειώθηκε αισθητά η αξιοπιστία της αποτρεπτικής στρατηγικής της. Η φραστική μη απoδoχή τωv τουρκικών αναθεωρητικών αξιώσεων δεν διασώζει την αξιοπιστία της ελληνικής στρατηγικής. Κι αυτό, επειδή κοντεύει να γίνει τετελεσμένο η μη εφαρμογή των συνθηκών για το Δίκαιο της Θάλασσας και να καταστεί νέα διεθνής τάξη η αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 στην Κύπρο. <br />Κερδίζει δίχως πόλεμο <br /><br />Σταδιακά η Τουρκία κερδίζει χωρίς πόλεμο, ενώ δεν αποκλείεται πολεμική κλιμάκωση μέχρι και ένα γενικευμένο πόλεμο, εάν, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, εισρεύσουν και κυριαρχήσουν ανορθολογικές παραστάσεις. Η επί δεκαετίες σταδιακή κάμψη της ελληνικής πολιτικής θέλησης να εφαρμόσει αυτό που προβλέπει η διεθνής νομιμότητα, πέραν πολλών άλλων, σημαίνει ότι η επανάκτηση της αξιοπιστίας δεν είναι πλέον εύκολη ή απλή υπόθεση. Αυτά δε που ακούμε είναι ακραία αποθαρρυντικά για τις δυνατότητες αρμοδίων να κατανοήσουν σωστά τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος. <br /><br />Όταν ένα αμυνόμενο κράτος αναπτύσσει αποτρεπτική στρατηγική κατά των εξωτερικών απειλών κάθε πολεμική εμπλοκή σημαίνει βασικά αποτυχία της στρατηγικής του. Στις απειλές συμπεριλαμβάνονται και οι χιλιάδες παραβιάσεις του θαλάσσιου και εναέριου χώρου. Μπορεί να αναχαιτίζονται, αλλά λόγω του μεγάλου αριθμού τους και της εκτέλεσής τους σε πεδία που αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία είναι ένα πολύ ασυνήθιστο φαινόμενο. Μεγαλύτερη αποτυχία, όμως, έχουμε και όταν λόγω των διαρκών απειλών και μικρών εμπλοκών, τις οποίες ο αμυνόμενος κατευνάζει αντί να αποτρέπει, ο επιτιθέμενος κατορθώνει έτσι να κερδίζει χωρίς μάχη. <br /><br />Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρξει μεγάλη πολεμική εμπλοκή. Η μεγάλη πολεμική εμπλοκή μπορεί να προκληθεί για πολλούς λόγους. Μεταξύ άλλων: Υπερβολική αυτοπεποίθηση του επιτιθέμενου, λανθασμένες εκατέρωθεν εκτιμήσεις για την αποφασιστικότητα της άλλης πλευράς και μια πιθανή γενικότερη ανάφλεξη στην περιφέρεια. Μία τέτοια ανάφλεξη μπορεί να συμπαρασύρει και άλλα κράτη και να εντείνει γνωστές μεθοδεύσεις των ηγεμονικών κρατών για να αυξήσουν τον στρατηγικό έλεγχο στις περιφέρειες με κατατριβή "φίλων" και "εχθρών" και με μεταφορά βαρών που εκπληρώνουν τον έλεγχο των περιφερειακών ανακατανομών ισχύος.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Αθήνα τροφοδοτεί την τουρκική αλαζονεία και φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο

Ήφαιστος Παναγιώτης Ο Σταύρος Λυγερός είχε σε παλαιότερο άρθρο του εύστοχα επισημάνει ότι «τα διαβήματα διαμαρτυρίας δεν αποτρέπουν τις τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η επερχόμενη κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5mFzVZpSTwGt0AXlnAWS65r2gVsskDyzekANrUwXVyr_uHSk9OyKU02WaybX6ZciG0UrVFadLngv35SS2OkyDZc9KVw2yQBupYAKXwL9AWX57rf2gNQtbf1Cg8mnJPTMsIiJJyTpGglU/s1600/greek_turkish_flags.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5mFzVZpSTwGt0AXlnAWS65r2gVsskDyzekANrUwXVyr_uHSk9OyKU02WaybX6ZciG0UrVFadLngv35SS2OkyDZc9KVw2yQBupYAKXwL9AWX57rf2gNQtbf1Cg8mnJPTMsIiJJyTpGglU/s640/greek_turkish_flags.jpg" width="640" /></a></div> <div> <b><br /></b></div> <b>Μάνος Καραγιάννης*</b><br />Στην Ελλάδα μόνο περιορισμένη ανάλυση των προθέσεων της τουρκικής ηγεσίας μπορεί να γίνει. Δυστυχώς, το ελληνικό σύστημα ασφαλείας δεν διαθέτει μεγάλες δυνατότητες συλλογής και επεξεργασίας πρωτογενών πληροφοριών για τη γειτονική χώρα. Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι η αντικειμενική ανάλυση των αριθμών. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Αμυνας, έγιναν 255 υπερπτήσεις πάνω από νησιά του Ανατολικού Αιγαίου μέχρι τα τέλη Απριλίου. Οι υπερπτήσεις το 2019 ήταν 124, το 2018 ήταν 47 και το 2017 ήταν μόλις 39. Από τις μαζικές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου περάσαμε στις μαζικές υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο. <br /><br />Για πολλά χρόνια, η ελληνική στρατηγική βασίστηκε στην προσδοκία εξημέρωσης του «τουρκικού θηρίου» μέσα από τη διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Με αυτόν τον τρόπο θα επιλύονταν ειρηνικά και μόνιμα τα διμερή προβλήματα. Ηταν μια ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα υπόθεση εργασίας με δύο αλληλένδετα σκέλη: πρώτον, ότι η Ε.Ε. επιθυμεί την ένταξη της Τουρκίας και, δεύτερον, ότι η Τουρκία θα κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις για να ενταχθεί στην ενωμένη Ευρώπη. Η δυναμική της τουρκικής ένταξης έχει σήμερα εξασθενήσει σε τέτοιο βαθμό, που πλέον θεωρείται σχεδόν απίθανη εξέλιξη.<br /><br />Για άλλη μία φορά, λοιπόν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον τουρκικό αναθεωρητισμό στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν είναι θέμα ηγεσίας, όπως αρκετοί πιστεύουν, διότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου έχει μια διαχρονική συνέχεια. Την εισβολή στην Κύπρο οργάνωσε ένας κεντροαριστερός πολιτικός, ο Μπουλέντ Ετσεβίτ. Στην κρίση των Ιμίων, μια κεντροδεξιά πολιτικός, η Τανσού Τσιλέρ, προέτρεψε τους Τούρκους στρατηγούς να καταλάβουν την ανατολική Ιμια και να συλλάβουν τους Ελληνες στρατιώτες. Με άλλα λόγια, δεν έχει μεγάλη σημασία εάν πρόεδρος της Τουρκίας είναι ο Ταγίπ Ερντογάν ή κάποιος άλλος. <br /><br />Εφτασε η ώρα να δούμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», που δεν είναι άλλος από τον τουρκικό εθνικισμό. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Οσες κινήσεις καλής θέλησης και να κάνουμε (π.χ. ακύρωση στρατιωτικών ασκήσεων), τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αφού η Αγκυρα αμφισβητεί τα υφιστάμενα σύνορα. Αυτό ακριβώς δείχνουν οι τουρκικές υπερπτήσεις· μια έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. <br /><br />Η επιτυχημένη έκβαση της «μάχης του Εβρού» επιβεβαιώνει την άποψη πως χρειάζεται μια στρατηγική ανάσχεσης της Τουρκίας. Η Αθήνα πέτυχε μια πολύτιμη τακτική, όχι στρατηγική, νίκη επειδή αντέδρασε γρήγορα και αποφασιστικά. Δυστυχώς, όμως, είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στο επόμενο επίπεδο της τουρκικής κλιμάκωσης. Αυτή η εκτίμηση βασίζεται στα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας: χρήση επιθετικής γλώσσας και προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας, προσπάθεια απονομιμοποίησης της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, επιθετικές επιχειρήσεις της ΜΙΤ σε ελληνικό έδαφος, παρενόχληση ελικοπτέρων που μεταφέρουν επισήμους, προσπάθειες εμβολισμού σκαφών, εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών και, φυσικά, οι μαζικές υπερπτήσεις στο Ανατολικό Αιγαίο. Ταυτόχρονα, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις υπερεξοπλίζονται με νέα οπλικά συστήματα που θα ανατρέψουν σύντομα την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Ολα αυτά είναι τα προεόρτια μιας νέας κρίσης που έρχεται. Η τουρκική ηγεσία προετοιμάζει το έδαφος για μεγαλύτερη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η ένδεια των νομικών επιχειρημάτων οδηγεί την τουρκική πλευρά στη στρατιωτικοποίηση των διμερών σχέσεων, ασχέτως των ελληνικών προθέσεων. <br /><br />Η δημόσια συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά είναι έντονη και παραγωγική, αλλά δεν αντικατοπτρίζει πάντα τη σκληρή πραγματικότητα. Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμων Ρόμπερτ Τζέρβις πρώτος μίλησε για το πρόβλημα της παρανόησης (misperception) των κινήτρων του αντιπάλου. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε διδαχθεί από τα λάθη της. Αντ’ αυτού, η ελληνική πλευρά κινδυνεύει να αυτοεγκλωβιστεί σε μια εικόνα για την Τουρκία που απλώς δεν υφίσταται. Αυτό καταδεικνύει η πρόσφατη συζήτηση για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης· δεκάδες κείμενα δημοσιεύτηκαν στη χώρα μας, ενώ στην Τουρκία υπήρχε απόλυτη αδιαφορία για το θέμα. Αυτό είναι απόρροια της συστηματικής έλλειψης γνώσης που υπάρχει για τη γειτονική χώρα. Κατά συνέπεια, οι λήπτες αποφάσεων δεν μπορεί να είναι προσκολλημένοι σε μία μόνο σχολή σκέψης. <br /><br />Πολλοί θεωρούν δεδομένο ότι η τουρκική ηγεσία δεν σκοπεύει να κάνει χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον της Ελλάδας. Ωστόσο, μια χώρα που διεξάγει παρανόμως πολέμους στη Συρία και στη Λιβύη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα διστάσει, ίσως σε μια στιγμή ελληνικής αδυναμίας, να προβεί σε επιθετική κίνηση. Οσο η Τουρκία παραμένει μια αναθεωρητική δύναμη που επιδιώκει την περιφερειακή ηγεμονία, η Ελλάδα οφείλει να προετοιμάζεται για το χειρότερο σενάριο. Πρέπει δηλαδή να επικοινωνείται συστηματικά, χωρίς αντιφάσεις και αμφιθυμίες, η αποφασιστικότητα της ελληνικής πλευράς να προασπίσει την κυριαρχία της. Μόνον έτσι θα αποτραπεί αυτό που σήμερα φαίνεται να είναι μια σχεδόν βέβαιη εξέλιξη. Καθώς πλησιάζει η διακοσιοστή επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης, είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε τις θυσίες που έγιναν από τις προηγούμενες γενιές. Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.<br /> <b><i><br /> * Ο κ. Μάνος Καραγιάννης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο King’s College London και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.</i></b><br /><br /><a href="https://www.kathimerini.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η επερχόμενη κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Μάνος Καραγιάννης* Στην Ελλάδα μόνο περιορισμένη ανάλυση των προθέσεων της τουρκικής ηγεσίας μπορεί να γίνει. Δυστυχώς, το ελληνικό σύστ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μία πετυχημένη “συνταγή” δεν την αλλάζεις… ιδίως όταν αφορά την τουρκική απειλή

<br /> Δυστυχώς η επιστροφή στην οικονομική και κοινωνική κανονικότητα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού, φαίνεται ότι σηματοδοτεί και την επιστροφή στη συνήθη ελληνική στρατηγική και πρακτική σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Η αιφνιδιαστική αναβολή της εθνικής, μεγάλης κλίμακας άσκησης «ΚΑΤΑΙΓΙΣ 2020», ώρες πριν την έναρξη της, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εφαρμογής μίας ιδιότυπης στρατηγικής «χυλού» που η χώρα εφαρμόζει τις τελευταίες δεκαετίες. Και όμως περίπου δύο μήνες πριν η χώρα επέδειξε αξιοθαύμαστη (και αξιοπερίεργη για τα ελληνικά δεδομένα) στρατηγική αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, θέτοντας και επιτυγχάνοντας τους αντικειμενικούς σκοπούς της. <br /> <br /> Γράφει ο <b>ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ </b><br /> <br /> Το σχέδιο της Άγκυρας να χρησιμοποιήσει ως όπλο τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές ώστε να αποσταθεροποιήσει τη χώρα μας και να εκμαιεύσει οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, απέτυχε παταγωδώς γιατί η εντολή του ανώτατου επιπέδου πολιτικής ηγεσίας της χώρας προς τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας ήταν σαφής: «τα σύνορα πρέπει να σφραγιστούν». <br /> <br /> Ταυτόχρονα το ανώτατο επίπεδο ξεκαθάριζε ότι «να γίνει ότι πρέπει να γίνει και η ευθύνη για οποιαδήποτε αστοχία / ατύχημα, αναλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από εμένα» (προς αποφυγή παρεξηγήσεων τα ανωτέρω δεν αποτελούν ακριβή αναπαραγωγή αλλά με βάση όσα στάθηκε δυνατό να πληροφορηθούμε αποδίδουν με ακρίβεια το νόημα των λεχθέντων). <br /> <br /> Η ίδια στρατηγική αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα επιδείχθηκε από τη χώρα μας και στην περίπτωση της πανδημίας. Θέτοντας ως κύριο αντικειμενικό σκοπό την ελαχιστοποίηση των απωλειών υγείας στον πληθυσμό, λήφθηκε άμεσα η απόφαση για «lockdown» και κινητοποιήθηκε το σύστημα υγείας της χώρας. <br /> <br /> Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι σε ότι αφορά τη διαχείριση οι δύο περιπτώσεις παρουσιάζουν ορισμένες βασικές ομοιότητες:<br /> <br /> <ul> <li>Οι απειλές που εκδηλώθηκαν ήταν μείζονες, ακόμη και ως υπαρξιακές θα μπορούσαν να θεωρηθούν. </li> </ul> <br /> <br /> <ul> <li>Οι στρατηγικές που υιοθετήθηκαν αποσκοπούσαν στη ΡΙΖΙΚΗ αντιμετώπιση / εξουδετέρωση τους και σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό υποστηρίχθηκαν και από την αντιπολίτευση (τουλάχιστον από το μεγαλύτερο μέρος της). </li> </ul> <br /> <br /> <ul> <li>Αντικειμενικούς σκοπούς που διατυπώθηκαν με σαφήνεια από την πολιτική ηγεσία που έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας (στην πρώτη περίπτωση «τα σύνορα πρέπει να σφραγιστούν», στη δεύτερη «ελαχιστοποίηση των απωλειών υγείας») </li> </ul> <br /> <br /> <ul> <li>Αξιολόγηση της κατάστασης: εκτίμηση του μεγέθους της απειλής κατά της ακεραιότητας, ασφάλειας και ζωτικών συμφερόντων της χώρας, των κινδύνων («ρίσκου») των διαθέσιμων επιλογών αντιμετώπισης και των υφιστάμενων δυνατοτήτων. </li> </ul> <br /> <br /> <ul> <li>Επιτυχή κινητοποίηση των διαθέσιμων μέσων και δυνατοτήτων για την επίτευξη των κύριων και δευτερευόντων αντικειμενικών σκοπών. Για παράδειγμα ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την εντυπωσιακή επίδοση του Εθνικού Συστήματος Υγείας παρά τα εγγενή προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της οξείας υποχρηματοδότησης και έλλειψης προσωπικού. </li> </ul> <br /> <br /> <ul> <li>Επίτευξη των αντικειμενικών σκοπών (αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι επετεύχθη το άριστο, αλλά τα δεδομένα επιτρέπουν να εκτιμηθεί ότι επετεύχθη το μέγιστο δυνατό). </li> </ul> <br /> Γιατί λοιπόν δύο μήνες μετά εμφανίζουμε συμπεριφορά που παραπέμπει σε επιστροφή στις… παλιές, αποδεδειγμένα αποτυχημένες «συνήθειες» μας; Τι άλλαξε; Ήταν οι «μάχες» των συνόρων και της πανδημίας, δύο μεμονωμένες εξαιρέσεις («αναλαμπές») που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα (τη στρατηγική αμηχανία σε βαθμό αφασίας);<br /> <br /> >Μήπως η αντιμετώπιση των δύο κρίσεων ήταν μία τυχαία, σπασμωδική αντίδραση;<br /> >Μήπως παρενέβη η παροιμιώδης ασυνέχεια και ασυνέπεια μας; <br /> <br /> Κατά την άποψή μας η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην ατολμία – άρνηση – υπεκφυγή της πολιτικής τάξης αλλά και της κοινωνίας γενικότερα να αποδεχθεί ότι η τουρκική απειλή κατά της χώρας μας είναι ΣΥΝΟΛΙΚΗ και απαιτεί δυναμική και ριζική αντιμετώπιση σε όλες τις εκφράσεις της, ακόμη και σε αυτές όπου δεν προσβάλλεται άμεσα η ακεραιότητα της χώρας. <br /> <br /> Για παράδειγμα, η παραβίαση του Εθνικού Εναέριου Χώρου (Ε.Ε.Χ.) είτε αφορά την μικρόνησο Παναγιά είτε (για παράδειγμα) την Αθήνα έχει την ίδια βαρύτητα ως επιθετική ενέργεια κατά της ακεραιότητας της χώρας. <br /> <br /> Περίοδοι ύφεσης της έκφρασης της απειλής δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως ενδείξεις αλλαγής της τουρκικής στρατηγικής αλλά ως μεταβατικές περίοδοι για τη μετάλλαξη – έκφραση της σε νέους τομείς. <br /> <br /> Η προσπάθεια της ελληνικής πλευράς για αποφυγή όξυνσης των εντάσεων (όπως για παράδειγμα η αναβολή της προαναφερθείσας άσκησης «ΚΑΤΑΙΓΙΣ 2020») δεν ερμηνεύεται από την Άγκυρα ως κίνηση καλής θέλησης αλλά ως αδυναμία βούλησης. <br /> <br /> Περιττό δε να σημειωθεί ότι η ελληνική «ελαστικότητα» ερμηνεύεται από την Άγκυρα ως πρόσκληση εφαρμογής μεγαλύτερης πίεσης ώστε να καμφθεί η ελληνική βούληση και κατά συνέπεια να επιτευχθούν οι κατά περίπτωση αντικειμενικοί σκοποί με το μικρότερο δυνατό κόστος. <br /> <br /> Οι «μάχες» των συνόρων και του κορωνοϊού απέδειξαν, ότι εφόσον επιλεχθεί μία στρατηγική που αποσκοπεί στην ριζική αντιμετώπιση / εξουδετέρωση της απειλής, και τεθούν αντικειμενικοί σκοποί με σαφήνεια, τότε οι αρμόδιοι κρατικοί οργανισμοί και υπηρεσίες αλλά και οι ιδιωτικοί φορείς της οικονομίας, παρά την υπερδεκαετή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα και τις εγγενείς αδυναμίες, μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθούν με επιτυχία στις προκλήσεις. <br /> <br /> Η «συνταγή» δοκιμάστηκε και πέτυχε.<br /> ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ δεν την εφαρμόζουμε;<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Μία πετυχημένη “συνταγή” δεν την αλλάζεις… ιδίως όταν αφορά την τουρκική απειλή

Δυστυχώς η επιστροφή στην οικονομική και κοινωνική κανονικότητα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού, φαίνεται ότι σηματοδοτεί και ...

Διαβάστε την συνέχεια