Γεωπολιτικό σκάκι με “έπαθλο” τα ελληνικά λιμάνια.

<a href="https://economico.gr/wp-content/uploads/2021/02/admiral-kasatonov-1.jpg"><img src="https://economico.gr/wp-content/uploads/2021/02/admiral-kasatonov-1-696x391.jpg" /></a><br /><br /><h3 style="text-align: left;"> <span style="font-weight: normal;">Τα διεκδικούν ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία αλλά και Ισραήλ, Ιταλία και Γερμανία, οι οποίες έχουν εταιρείες που ελέγχουν ή διεκδικούν να αποκτήσουν.</span></h3>Ενα σκληρό γεωπολιτικό σκάκι με “έπαθλο” τα ελληνικά λιμάνια βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα με τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Κίνα αλλά και την Ιταλία στο παιχνίδι.<br /><br />Στα μέσα της εβδομάδας στο λιμάνι του Πειραιά κατέφτασε μία από τις πιο σύγχρονες ρώσικες φρεγάτες, η «Ναύαρχος Κασατόνοβ» μαζί με τα πλοία συνοδείας της στο πλαίσιο «επίσκεψης εργασίας» όπως ανακοίνωσε στα social media η ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα.<br />Μια ρωσική φρεγάτα, σε ένα ελληνικό λιμάνι, που ελέγχεται από κινέζικη κρατική εταιρεία και το οποίο απέχει μόλις πέντε μίλια από το ναύσταθμο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.<br /><br />Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς αμερικανικές, κινεζικές γαλλικές και άλλες ναυτικές δυνάμεις έχουν επανειλημμένα καταπλεύσει στον Πειραιά στο πλαίσιο αποστολών τους.<div><br />Σε σκακιέρα γεωπολιτικού ανταγωνισμού τα ελληνικά λιμάνια<br /><br />Λαμβάνει χώρα όμως σε μια περίοδο που τα ελληνικά λιμάνια στο σύνολό τους έχουν μετατραπεί σε σκακιέρα ενός γεωπολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού στο οποίο συμμετέχουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις: ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία αλλά και Ισραήλ, Ιταλία και Γερμανία, όλες έχουν εταιρείες που ελέγχουν, διεκδικούν ή σχεδιάζουν να διεκδικήσουν ελληνικά λιμάνια. Από την Αλεξανδρούπολη έως το Ηράκλειο της Κρήτης και από την Ηγουμενίτσα και τον Αστακό έως το Βόλο και την Καβάλα.<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες στην τρέχουσα συγκυρία διεκδικούν μέσω ανεξάρτητων ιδιωτικών αμερικανικών εταιρειών αλλά ενίοτε με χρηματοδότηση από την κρατική αμερικανική αναπτυξιακή τράπεζα DFC τα λιμάνια της Ηγουμενίτσας, της Καβάλας και, προσεχώς, και του Βόλου σύμφωνα με όσα έχει αναφέρει ο Αμερικανός πρέσβης.</div><div><br />Η κινεζική παρουσία στον Πειραιά<br /><br />Στον Πειραιά βρίσκεται ήδη με τον έλεγχο της πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου (51%) του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς η κρατική κινεζική COSCO Shipping, που αν και δείχνει επικεντρωμένη στη βασική της δραστηριότητα, τη διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων, το Πεκίνο ουδέποτε έχει κρύψει τη σημασία που αποδίδει στην οικονομική διπλωματία του «νέου δρόμο του μεταξιού» για τη διεύρυνση της επιρροής του στα Βαλκάνια και την Ευρώπη εν γένει.<br /><br />Στη Θεσσαλονίκη την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου (τα δυο τρίτα του 67%) ελέγχει πλέον, μετά κι από την αποεπένδυση αυτή την εβδομάδα του γερμανικού επενδυτικού κεφαλαίου DIEP, η Belterra συμφερόντων του ομογενή από τη Ρωσία Ιβάν Σαββίδη.<br /><br />Σε μία εξέλιξη που έλαβε χώρα προ οκτώ μηνών και δεν πήρε ιδιαίτερη δημοσιότητα, έγινε σαφής η προσπάθεια προσέγγισης με τον αμερικανικό παράγοντα. Μια προσέγγιση που ενδεχομένως να σηματοδοτεί, αν μη τι άλλο, μία συμφωνία κυρίων για τα λιμάνια της Βόρειας Ελλάδας, εξηγούν πηγές από τη συμπρωτεύουσα.<br /><br />Η επίσκεψη Πάϊατ στον ΟΛΘ<br /><br />Ο λόγος για την επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ στον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης λίγες μέρες αφού τοποθετήθηκε στη διοίκηση ο επί μια δεκαετία σχεδόν επικεφαλής της ομάδας εργασίας λιμένων του ΤΑΙΠΕΔ.<br /><br />Σε εκείνη την συνάντηση, που ήρθε μετά από άλλη επίσκεψη της Αμερικανίδας προξένου στον ΟΛΘ, εκδόθηκε δελτίο Τύπου σύμφωνα με το οποίο ο πρέσβης των ΗΠΑ «ευχαρίστησε την ΟΛΘ Α.Ε. για τη συνεργασία στο παρελθόν, σχετικά με τις περιοδικές μετακινήσεις αμερικανικών στρατιωτικών μονάδων, και τόνισε ότι προσβλέπει στο κτίσιμο μίας σχέσης διαφάνειας και συνεργασίας σε τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος».<br /><br />Κατά πόσον αυτή η προσέγγιση των δύο πλευρών μπορεί να άρει τον σκεπτικισμό των ΗΠΑ για την είσοδο του ομίλου Σαββίδη στον ΟΛΘ, μπορεί να συνεχιστεί ή και να μετεξελιχθεί σε ενδεχόμενη συνεργασία, όπως ακούγεται στην αγορά, θα φανεί μέσα στους επόμενους λίγους μήνες.<br />Το αμερικανικό ενδιαφέρον για Αλεξανδρούπολη και Καβάλα<br /><br />Δύο αμερικανικές εταιρείες αλλά και ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης διεκδικούν τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και τον προβλήτα Φίλιππος Β’ στην Καβάλα. Κύκλοι του ελληνικού υπουργείου ναυτιλίας, του ΤΑΙΠΕΔ αλλά και του ΟΛΘ, σύμφωνα με πληροφορίες της Καθημερινής της Κυριακής, αναφέρουν πως η συμμετοχή του Οργανισμού στους δύο αυτούς διαγωνισμούς «έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα».<br /><br />Δηλαδή «συμμετέχουν μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν ότι σε περίπτωση που δεν περάσει σε αμερικανικά συμφέροντα κάποιο από τα δύο λιμάνια δεν θα περάσει ούτε σε κάποιον ανταγωνιστή του ΟΛΘ».<br /><br />Μάλιστα ορισμένες, συνήθως άριστα ενημερωμένες, πηγές εξηγούν ότι δεν αποκλείεται ο ΟΛΘ να κληθεί να αναλάβει και ρόλο διαχειριστή από αμερικανικό σχήμα που ενδέχεται να επικρατήσει στους εν λόγω διαγωνισμούς.<br />Διπλή στόχευση<br /><br />Στην Ηγουμενίτσα όμως που βρίσκεται κι αυτή σε διαγωνιστική διαδικασία η στάση του ΟΛΘ φέρεται να είναι διαφορετική. Ο όμιλος Σαββίδη, εξηγούν πήγες που ισχυρίζονται πως γνωρίζουν τους σχεδιασμούς του, έχει δύο προσανατολισμούς ανάπτυξης για τον ΟΛΘ: Αφενός θέλει να καταστεί το βασικό λιμάνι όλων των Βαλκανίων και αφετέρου να αποκτήσει πρόσβαση προς την Αδριατική την οποία η Ηγουμενίτσα -και η διασύνδεση της μέσω της Εγνατίας με τη συμπρωτεύουσα- την παρέχει.<br /><br />Ομως την Ηγουμενίτσα διεκδικούν κι άλλα σημαντικά επιχειρηματικά συμφέροντα όπως ο ιταλικός όμιλος Γκριμάλντι, η μεγαλύτερη ελληνική ακτοπλοϊκή Attica Group, σχήμα άλλων Ελλήνων ακτοπλόων και γερμανική ακτοπλοϊκή με σημαντική παρουσία στην Αδριατική.<br /><br />Οι διαγωνισμοί για την Αλεξανδρούπολη, την Ηγουμενίτσα και τον προβλήτα Φίλιππος Β’ στην Καβάλα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φάση προαξιολόγησης των υποψηφίων, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη Φεβρουαρίου και να ξεκινήσει η διαδικασία της δεύτερης φάσης που αναμένεται να κρατήσει κάποιους μήνες και να ολοκληρωθεί με την υποβολή δεσμευτικών οικονομικών προσφορών αργότερα φέτος, εξηγούν από το ΤΑΙΠΕΔ. «Σε έναν ανοιχτό πλειοδοτικό διαγωνισμό κανείς δεν ξέρει τελικά τι θα συμβεί» υπογραμμίζουν.</div><div><br />Η πολυεπίπεδη στρατηγική της Αθήνας<br /><br />Η ελληνική πλευρά ακολουθεί μία πολυεπίπεδη στρατηγική που υπαγορεύεται και από την ανάγκη ισχυρών διεθνών συμμαχιών λόγω των εντάσεων με την Τουρκία και το ευρύτερο ενδιαφέρον για τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ως ενεργειακό σταυροδρόμι αλλά και ως πηγή μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, σημειώνουν διπλωματικοί παρατηρητές.<br /><br />Είναι υπό αυτό το πρίσμα που οι ίδιες πηγές εξηγούν και τις τριβές που εκδηλώνονται οψίμως με την κινεζική COSCO στον Πειραιά, η οποία επιδιώκει πιεστικά την περαιτέρω ανάπτυξη της δραστηριότητάς της στα εμπορευματοκιβώτια, τη στιγμή κατά την οποία σε αυτό αντιδρούν τόσο η αμερικανική όσο και πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.<br /><br />Την ίδια ώρα η ελληνική κυβέρνηση προάγει τη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) μέσω της οποίας η υπερδύναμη έχει αποκτήσει σημαντική πρόσβαση και ευκολίες στο λιμάνι της Σούδας και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.</div><div><br />Δικλείδες ελέγχου<br /><br />Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά και ειδικότερα κατά την τελευταία δεκαετία, οπότε και τρέχει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων των λιμανιών (υπό την πίεση τόσο των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας όσο και της ανάγκης αναβάθμιση των υποδομών τους με σοβαρότατες επενδύσεις), έχει εισαγάγει δύο βασικές δικλείδες ελέγχου σε όλα τα ιδιωτικοποιημένα ή υπό ιδιωτικοποίηση λιμάνια: αφενός για την παραχώρησή τους (πάντοτε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα) απαιτεί σοβαρές δεσμευτικές επενδύσεις σε υποδομές ώστε να μεγεθύνει το οικονομικό όφελος για την πραγματική οικονομία και να διασφαλίσει την ποιότητα των επενδυτών.<br /><br />Αφετέρου έχει εισαγάγει σε όλες τις συμβάσεις παραχώρησης ρήτρα με βάση την οποία μπορεί για λόγους εθνικού συμφέροντος και δημόσιας ασφάλειας να απαγορεύσει την προσέγγιση οποιοδήποτε πλοίου αποφασίσει.<br /><br />Τέλος στα περισσότερα από αυτά διατηρεί συμμετοχή με μειοψηφικά ποσοστά και συμφωνίες μεταξύ μετόχων που περιορίζουν τη δυνατότητα των επενδυτών να αποφασίζουν μονομερώς σημαντικές επιχειρηματικές κινήσεις.<br /><br />Επιπλέον οι δραστηριότητες ξένων και ελληνικών συμφερόντων στα ελληνικά λιμάνια τα τελευταία χρόνια αποτελούν παγίως αντικείμενο ενδελεχούς προσοχής των αρμοδίων ελληνικών υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών, τονίζουν οι γνωρίζοντες.</div><div><br /></div><div><a href="https://economico.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γεωπολιτικό σκάκι με “έπαθλο” τα ελληνικά λιμάνια.

  Τα διεκδικούν ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία αλλά και Ισραήλ, Ιταλία και Γερμανία, οι οποίες έχουν εταιρείες που ελέγχουν ή διεκδικούν να αποκτήσουν. Εν...

Διαβάστε την συνέχεια

Stratfor: Ημερομηνία λήξης στην επίθεση φιλίας του Ερντογάν

<a href="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/02/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82-68.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="436" data-original-width="600" height="465" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/02/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82-68.jpg" width="640" /></a><br /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Πού αποσκοπούν οι υποσχέσεις Ερντογάν για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό και αποκατάσταση σχέσεων στο εξωτερικό. Το πλήγμα από την πανδημία και τα νέα δεδομένα από την εκλογή Μπάιντεν. Η στρατηγική απέναντι στην Ελλάδα και το δίλημμα.</span></h3>O παραδοσιακά προκλητικός ηγέτης της Τουρκίας δοκιμάζει μια πιο διαλλακτική προσέγγιση, καθώς οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στο κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).<br /><br />Τα θερμά του λόγια, ωστόσο, θα παραμείνουν πιθανότατα απλά λόγια. Τους τελευταίους μήνες, ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έχει υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και τη δικαιοσύνη στο εσωτερικό και στη διπλωματία με την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στο εξωτερικό. Αλλά αυτή η αξιοσημείωτη αλλαγή τόνου έχει πιθανότατα στόχο την ενίσχυση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και την αποφυγή επιβολής κυρώσεων μέχρι να επιστρέψει η τουρκική οικονομία σε ανοδική τροχιά, όταν και η Άγκυρα πιθανότατα θα ξαναβρεί τον γνώριμο προκλητικό εαυτό της.<br />Η στροφή<br /><br />Στο τέλος του 2020, καθώς η οικονομία της Τουρκίας κλυδωνιζόταν από την πανδημία και οι κυρώσεις των ΗΠΑ για την αγορά των ρωσικών πυραύλων S-400 φαίνονταν αναπόφευκτες, ο Ερντογάν άρχισε να υπόσχεται ότι το 2021 θα είναι «χρονιά μεταρρυθμίσεων» για να ενισχύσει την εμπιστοσύνη στη χώρα και να προσελκύσει επενδύσεις. Στις 25 Δεκεμβρίου, ο Ερντογάν αναφέρθηκε δημόσια στη βελτίωση των σχέσεων με το Ισραήλ, οι οποίες ήταν για χρόνια παγωμένες μετά τη δολοφονία Τούρκων ακτιβιστών στη Γάζα από ισραηλινές δυνάμεις το 2010.<br /><br />Στις 26 Δεκεμβρίου, διακήρυξε ότι η Τουρκία θα εφαρμόσει «ριζοσπαστικές» μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και τη δικαιοσύνη για να δώσει ώθηση στην ανάκαμψη από την πανδημία. Εν τω μεταξύ, η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας άρχισε σταθερά να αυξάνει τα επιτόκια για να καταπολεμήσει τον διψήφιο πληθωρισμό.<br /><br />Η Τουρκία άρχισε επίσης να προσφέρει κλάδο ελαίας στη Δύση, αποδεχόμενη να διεξάγει συζητήσεις με την κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπαίντεν για τα σχέδια της Άγκυρας σχετικά με τους ρωσικούς S-400 που παρέλαβε το 2019. Εν τω μεταξύ, στην Ευρώπη, ο Ερντογάν έδωσε πράσινο φως για διερευνητικές επαφές με την Ελλάδα στις 25 Ιανουαρίου για να ρίξει την ένταση γύρω από τα αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Όλες αυτές οι κινήσεις υποδηλώνουν μια μετριοπαθή στροφή για το κυβερνών κόμμα AKP, το οποίο είχε υπό σφιχτό πολιτικό έλεγχο την οικονομία και τη δικαιοσύνη ως προπύργια εξουσίας, και έχει επίσης δείξει ότι δεν φοβάται να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και το Ισραήλ για εθνικά ζητήματα. Αλλά το κατά πόσον η Άγκυρα θα τηρήσει αυτές τις υποσχέσεις είναι διαφορετική ιστορία.<br />Θα τηρηθούν οι υποσχέσεις;<br /><br />Από το 2002 που ανέβηκε στην εξουσία, το AKP ενστερνίστηκε μια μουσουλμανική-εθνικιστική ιδεολογία η οποία αναμειγνύει διδάγματα της σουνιτικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τουρκικά εθνικιστικά ιδεώδη.<br /><br />Από νωρίς, το AKP βασίστηκε περισσότερο στον σουνιτικό ισλαμικό πυλώνα από τον εθνικιστικό. Αλλά μετά τη σύγκρουση με το μουσουλμανικό κίνημα των γκιουλενιστών το 2013, το AKP άρχισε να υιοθετεί πιο εθνικιστική πολιτική και ρητορική. Η ιδεολογική αυτή βάση επέτρεψε στο AKP να προσελκύσει συντηρητικούς σουνίτες, Τούρκους και Κούρδους, πιο σκληροπυρηνικούς μουσουλμάνους και ακροδεξιούς κοσμικούς εθνικιστές και να σχηματίσει έναν νέο πολιτικό συνασπισμό.<br /><br />Αν το ΑΚΡ δώσει υπερβολικά μεγάλη έμφαση στις μεταρρυθμιστικές διακηρύξεις μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αυτή την ιδεολογική βάση, αρχής γενομένης από τη λεγόμενη «Συμμαχία του Λαού» με το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (MHP). Η συμμαχία αυτή με το υπερεθνικιστικό MHP είναι το μόνο που δίνει στο κόμμα του Ερντογάν τον έλεγχο του κοινοβουλίου μετά την απώλεια της πλειοψηφίας στις εκλογές του 2018. Αν το MHP εγκαταλείψει τη συμμαχία, θα χρειαστούν πιθανότατα νέες εκλογές για να ανακτήσει το AKP τον έλεγχο του κοινοβουλίου – και ακόμα και αυτό δεν θα είναι εγγυημένο, καθώς η αντιπολίτευση είναι ενωμένη απέναντι στο κυβερνών κόμμα.<br /><br />Επιπλέον, η τήρηση των υποσχέσεων του όσον αφορά τη διπλωματία και τις μεταρρυθμίσεις θα συνιστούσε ριζική στροφή στην κοσμοθωρία του AKP και το μακροπρόθεσμο όραμά του για το μέλλον της Τουρκίας.<br /><br />Η εγκατάλειψη του αντιαεροπορικού συστήματος S-400, για παράδειγμα, θα υποδήλωνε ότι η προσπάθεια της Τουρκίας για αμυντική ανεξαρτησία μπορεί να παρεμποδιστεί από τις ΗΠΑ, κάτι που ενδέχεται να ενθαρρύνει μελλοντικές ηγεσίες των ΗΠΑ να προσπαθήσουν να παρέμβουν πιο δραστικά στην άσκηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.<br /><br />Η υποχώρηση στα αιτήματα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν θα μείωνε μόνο το δυνητικό μερίδιο της Τουρκίας σε πολύτιμους ενεργειακούς πόρους, αλλά θα την ταπείνωνε απέναντι σε έναν μακραίωνο αντίπαλο.<br /><br />Και οι μεταρρυθμίσεις στην τουρκική οικονομία και δικαιοσύνη μπορεί να διαταράξουν ένα σφιχτά ελεγχόμενο κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο έχει επιτρέψει στο AKP να κυριαρχεί στην πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική ζωή στην Τουρκία, ανοίγοντας τον δρόμο σε μια αναβίωση του κοσμικού κράτους ή θρησκευτικών αντιπάλων.<div><br />Μόνο λόγια<br /><br />Από τη στιγμή που η Τουρκία πρέπει να στείλει προς τα έξω το μήνυμα ότι εφαρμόζει μεταρρυθμίζεις, η κεντρική τράπεζα φαίνεται ότι θα είναι το πρωταρχικό όχημα για να το κάνει αυτό. Η χειραγώγηση των επιτοκίων της χώρας για τη βελτίωση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και η σύσφιξη της παροχής χρήματος προσφέρει έναν δρόμο για τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών στην Τουρκία χωρίς την υπονόμευση των ιδεολογικών αρχών του AKP. Καθώς η παγκόσμια οικονομία θα βελτιώνεται και μαζί της πιθανότατα και αυτή της Τουρκίας, το AKP μπορεί πάντοτε να αναγκάσει και πάλι την κεντρική τράπεζα να αλλάξει νομισματική πολιτική.<br /><br />Η αναθέρμανση των σχέσεων με το Ισραήλ είναι επίσης μια εύκολη παραχώρηση. Το Ισραήλ και η Τουρκία έχουν μακρά ιστορία εμπορικών και διπλωματικών δεσμών. Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα με μουσουλμανική πλειονότητα η οποία αναγνώρισε το Ισραήλ το 1949. Και το συμβάν στη Γάζα, έχει μετά από έντεκα χρόνια ξεχαστεί. Το Ισραήλ, ωστόσο, είναι πιθανό να κρατήσει σκληρή στάση, όπως έχει ήδη φανεί με την απαίτηση να απελάσει η Άγκυρα τους ηγέτες της Χαμάς που ζουν στην Τουρκία. Αλλά αυτός ο δισταγμός εξυπηρετεί τελικά το AKP καθώς του δίνει τη δυνατότητα να κατηγορήσει το Ισραήλ αν υπάρξει εκ νέου ρήξη.<br /><br />Πέρα από την κεντρική τράπεζα και το Ισραήλ, η Τουρκία είναι πιο πιθανό να προχωρήσει σε επιφανειακές μεταρρυθμίσεις και διεθνείς διαπραγματεύσεις για να δώσει την εντύπωση ότι αλλάζει. Οι διαπραγματεύσεις, όπως οι ευαίσθητες συνομιλίες με την Ελλάδα, μπορούν να σέρνονται, δεδομένου ότι οι δύο πλευρές έχουν εμπλακεί σε 60 γύρους συνομιλιών από το 2002 ως το 2016 για τα αμφισβητούμενα χωρικά ύδατα. Η Άγκυρα μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει τις συνομιλίες αυτές για να ανοίξει διπλωματικούς διαύλους με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κερδίζοντας ενδεχομένως περαιτέρω οικονομική στήριξη από τις Βρυξέλλες για το μεταναστευτικό και αποσοβώντας τον κίνδυνο κυρώσεων από την Ε.Ε. για τις έρευνες υδρογονανθράκων σε αμφισβητούμενα ύδατα της Μεσογείου.<br /><br />Στις συνομιλίες με τις ΗΠΑ, η Τουρκία μπορεί να έχει λιγότερο χρόνο, καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν θα επιδιώξει να επιβάλλει γρήγορα τις πολιτικές της όσον αφορά τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Οι S-400 είναι πλέον μόνο ένα από τα πολλά ζητήματα που θέλει να λύσει η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν, τα οποία περιλαμβάνουν επίσης τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στη Συρία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη συνολικά επιθετική τοπική συμπεριφορά. Για τους S-400, η Άγκυρα μπορεί να δεχθεί να μην προχωρήσει σε περαιτέρω δοκιμές του συστήματος ή να το πουλήσει σε τρίτη χώρα, αλλά μόνο αν η Ουάσιγκτον υποσχεθεί ως αντάλλαγμα κάτι πέρα από χαλάρωση των κυρώσεων.<br /><br />Ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν, ωστόσο, δεν είναι πιθανό να κάνει νέες παραχωρήσεις που θα έδιναν κίνητρα και σε άλλους συμμάχους να χρησιμοποιήσουν τις πωλήσεις ρωσικών όπλων ως διπλωματικό χαρτί ενάντια στις ΗΠΑ. Η Τουρκία και οι ΗΠΑ βρίσκονται στα μαχαίρια και στη Συρία, το οποίο μπορεί να έρθει σύντομα στο προσκήνιο, καθώς οι δύο δυνάμεις είναι σε αντιπαράθεση για τη στήριξη της Ουάσιγκτον στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Παραμένει επίσης αβέβαιο πόσο μακριά μπορεί να φθάσει ο Μπάιντεν στην πίεση που θα ασκήσει στην Τουρκία για να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό για να αντιμετωπιστούν ζητήματα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα.<br /><br />Αλλά η ανάγκη αντιμετώπισης των ζητημάτων αυτών θα γίνεται λιγότερο επιτακτική καθώς η οικονομία της Τουρκίας θα ανακάμπτει σταδιακά από την κρίση της πανδημίας. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναμένει ότι η οικονομία της Τουρκίας θα αναπτυχθεί με ρυθμό 6% το 2021, κάτι που θα επιτρέψει στο AKP να παρουσιάσει ένα αφήγημα οικονομικής ανάκαμψης ως απάντηση στις επιθέσεις για τις συνολικές του επιδόσεις στην οικονομία. Καθώς η οικονομική πίεση υποχωρεί, το AKP είναι πιο πιθανό να επιστρέψει στις πιο προκλητικές πολιτικές του.</div><div><br />Διάβρωση της εμπιστοσύνης<br /><br />Μια αποτυχία να τηρήσει τις μεταρρυθμιστικές υποσχέσεις ενέχει τον κίνδυνο περαιτέρω υπονόμευσης της εμπιστοσύνης μεταξύ των διεθνών συμμάχων της Τουρκίας και των επενδυτών. Αλλά η εμπιστοσύνη αυτή είναι λιγότερο σημαντική για τα μακροπρόθεσμα σχέδια του AKP για την Τουρκία σε σχέση με τις εθνικιστικές πολιτικές του προτεραιότητες και το συνολικό στρατηγικό όραμα του κόμματος.<br /><br />Η Άγκυρα πιθανότατα θα στοιχηματίσει όπως έχει κάνει συχνά ότι η διάβρωση της εμπιστοσύνης – και ακόμα και οι ανοιχτές εντάσεις – ανάμεσα στην ίδια και τη διεθνή κοινότητα θα είναι διαχειρίσιμη, δίνοντας στο AKP τον χρόνο που χρειάζεται για να μετασχηματίσει την Τουρκία σε μια πιο ανεξάρτητη, περισσότερο ισλαμική-εθνικιστική περιφερειακή δύναμη.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.euro2day.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Stratfor: Ημερομηνία λήξης στην επίθεση φιλίας του Ερντογάν

Πού αποσκοπούν οι υποσχέσεις Ερντογάν για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό και αποκατάσταση σχέσεων στο εξωτερικό. Το πλήγμα από την πανδημία κα...

Διαβάστε την συνέχεια

Αμερικανική στροφή στη Μέση Ανατολή – Οι μυστικές επαφές

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/ameriki_mesi_anatoli.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/ameriki_mesi_anatoli-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Πρωτόπαπας Γιώργος</b><br />Η παρουσίαση του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν από το υπουργείο Εξωτερικών, συμπεριλάμβανε αποφάσεις για τον εμφύλιο της Υεμένης, ενώ για το Ιράν υπήρξε μόνο μία αναφορά σχετικά με την ασφάλεια της Σαουδικής Αραβίας. Αν και ο Μπάιντεν απογοήτευσε όσους ανέμεναν να ακούσουν και επίσημα πλέον, το πως θα κινηθεί με το Ιράν, οι ερμηνείες για την επιλογή του αυτή, αποκάλυψαν κάποιες από τις προθέσεις του.<br /><br />Η σιωπή του Μπάιντεν για την Τεχεράνη έχει να κάνει, σύμφωνα με το CNN, με το ότι η κυβέρνησή του έχει ξεκινήσει παρασκηνιακές επαφές με το Ιράν, που αντικατοπτρίζουν τον επείγοντα χαρακτήρα, που κυβερνητικοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι απαιτείται με στόχο την αντιμετώπιση: του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, της περιφερειακής δραστηριότητας της Τεχεράνης και το πως οι ΗΠΑ θα επιστρέψουν στη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν.<br /><br />Ταυτόχρονα, ο νέος απεσταλμένος του Αμερικανού προέδρου για το Ιράν Ρόμπερτ Μάλει, σχηματίζει μια ομάδα συνεργατών με διαφορετικές απόψεις για την προσέγγιση με την Τεχεράνη, που αναμένεται να περιλαμβάνει μέχρι και γερουσιαστές. Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν ο οποίος έχει κάνει επαφές με το Ιράν, έχει μιλήσει με τους ευρωπαίους συμμάχους για το συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας συγκάλεσε συνεδρίαση για να συζητήσει για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης και για τα επόμενα βήματα που θα γίνουν.<br /><br />Ο Μπάιντεν φαίνεται σύμφωνα με Αμερικανούς αναλυτές να διαθέτει τρεις επιλογές για την προσέγγιση με το Ιράν. Η πρώτη, αφορά τη δημιουργία εμπιστοσύνης στη λογική μιας «win-win» της συμφωνίας, ώστε να πείσει τους Ιρανούς αξιωματούχους ότι η νέα κυβέρνηση της Ουάσινγκτον είναι αξιόπιστη, με στόχο να εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις.<br /><br />Η δεύτερη είναι να υποστηρίξει το αίτημα δανείου του Ιράν για χρηματοδότηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Το αίτημα του Ιράν έχει, όμως ξεχαστεί, παρά την εκτίμηση του ΔΝΤ, ότι πληροί τις προϋποθέσεις για οικονομική στήριξη. Το Ιράν έχει δηλώσει ότι είναι έτοιμο να εκταμιευθούν αυτά τα κεφάλαια στους λογαριασμούς του εκτός της χώρας, για να χρησιμοποιηθούν για την πληρωμή εισαγωγών που δεν υπόκεινται σε κυρώσεις.<br /><br />Ιράν και ΗΠΑ<br /><br />Μια τρίτη επιλογή, θεωρείται η διευκόλυνση της πρόσβασης του Ιράν στα υφιστάμενα συναλλαγματικά αποθεματικά του. Μέχρι στιγμής το Ιράν έχει πρόσβαση στο 10% των αποθεματικών του, μια κατάσταση που ασκεί έντονη πίεση στο ιρανικό νόμισμα και έχει προκαλέσει υψηλά επίπεδα πληθωρισμού, που έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνία.<br /><br />Ο Μπάιντεν έχει δηλώσει ότι οι ΗΠΑ θα επανενταχθούν στην πυρηνική συμφωνία για τα πυρηνικά, μόλις το Ιράν συμμορφωθεί πλήρως με τις αρχές που αυτή ορίζει. Η Τεχεράνη απάντησε ότι επειδή οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τη συμφωνία, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση, αφαιρώντας τις σκληρές κυρώσεις που επέβαλε ο Ντόναλντ Τραμπ στο Ιράν.<br /><br />Ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ παρότρυνε, μάλιστα τον Τζο Μπάιντεν να επισπεύσει την επιστροφή των ΗΠΑ, στη συμφωνία για τα πυρηνικά. Επισήμανε ότι έχει ψηφιστεί νομοθεσία από το Κοινοβούλιο που ωθεί την κυβέρνηση της Τεχεράνης να σκληρύνει τη στάση της, αν οι αμερικανικές κυρώσεις δεν έχουν χαλαρώσει μέχρι την 21η Φεβρουαρίου. Ο Ζαρίφ αναφέρθηκε επίσης, στις εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο στο Ιράν. Επισημαίνεται, ότι αν εκλεγεί ένας σκληροπυρηνικός πρόεδρος, η συμφωνία για τα πυρηνικά, ενδέχεται να τεθεί σε κίνδυνο.<br /><br />Υεμένη και αντάρτες Χούθι<br /><br />Ο Μπάιντεν αν και απέφυγε αναφορές στο Ιράν, στην ομιλία του αναφέρθηκε και στον εμφύλιο της Υεμένης, όπου οι σιίτες αντάρτες Χούθι υποστηρίζονται από την Τεχεράνη. Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε, ότι θα εντείνουμε τις διπλωματικές μας προσπάθειες για να βάλουμε τέλος στον πόλεμο. Επισήμανε, ότι οι ΗΠΑ σταματούν να παρέχουν υποστήριξη στις στρατιωτικές επιχειρήσεις εδάφους και διακόπτουν τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία που ηγείται στρατιωτικού συνασπισμού, που πολεμά τους Χούθι.<br /><br />Όμως, ο Μπάιντεν τόνισε θα ότι εξακολουθήσουν να βοηθούν τη Σαουδική Αραβία να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία και τα εδάφη της. Ωστόσο, δεν έχει αποσαφηνιστεί από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση ποια θα είναι τα πυρομαχικά και τα όπλα που θα δεν θα παρέχονται στη Σαουδική Αραβία.<br /><br />Η αμερικανική υποστήριξη προς τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, επί προεδρίας Τραμπ εξόργισε ακόμη και πολλούς πολίτες της Υεμένης, οποίοι αντιτάχθηκαν στους Χούθι, καθώς οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον των ανταρτών έχουν προκαλέσει το θάνατο σε χιλιάδες αμάχους. Ωστόσο, η απόφαση του Μπάιντεν δεν αναμένεται να οδηγήσει σε ένα τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, τον οποίο τα Ηνωμένα Έθνη έχουν χαρακτηρίσει ως τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο.<br /><br />Η απόφαση του Μπάιντεν ερμηνεύεται και ως χειρονομία καλής θέλησης προς το Ιράν. Επιπλέον, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών γνωστοποίησε την πρόθεσή του να αφαιρέσει το κίνημα των ανταρτών Χούθι από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων της Ουάσιγκτον. Το ιρανικό υπουργείο Εξωτερικών, εξέδωσε ανακοίνωση επισημαίνοντας ότι η απόφαση των ΗΠΑ για τερματισμό της υποστήριξης στον υπό τη Σαουδική Αραβία στρατιωτικό συνασπισμό στην Υεμένη «αν δεν είναι πολιτικός ελιγμός μπορεί να διορθώσει λάθη του παρελθόντος, αλλά δεν είναι λύση στον πόλεμο που πλήττει τη χώρα».<br /><br />Ισραήλ και Παλαιστίνη<br /><br />Η ομιλία Μπάιντεν που δεν περιλάμβανε αναφορές στην ιρανική απειλή καθώς και στις Συμφωνίες του Αβραάμ (τις συμφωνίες ειρήνης του Ισραήλ με Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Μπαχρέιν), φαίνεται να προβλημάτισαν το Ισραήλ, σύμφωνα με ισραηλινά δημοσιεύματα.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, αναλυτές επικρίνουν τον Μπάιντεν, ότι κάνει λάθος να μην έχει επικοινωνήσει ακόμη σε προσωπικό επίπεδο με Ισραηλινούς και Άραβες ηγέτες για να τους διαβεβαιώσει, ότι έχουν την υποστήριξή του, σε ενδεχόμενη ιρανική απειλή. Άλλοι, επισημαίνουν, ότι προς το παρόν, οποιαδήποτε ισραηλινό-παλαιστινιακή πρωτοβουλία δεν πρόκειται να είναι σε επίπεδο προέδρου ή υπουργού. Σχετικά με το Παλαιστινιακό, η νέα αμερικανική κυβέρνηση αποκαθιστά τις διπλωματικές σχέσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή και ανακοίνωσε ότι ανοίγει πάλι το γραφείο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) στην Ουάσινγκτον.<br /><br />Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς έχει χαιρετήσει τις κινήσεις του Μπάιντεν, αλλά παραμένει επιφυλακτικός. Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει δείξει ότι θα αλλάξει ορισμένες αποφάσεις που έλαβε ο Τραμπ. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών έχει επιδοκιμάσει την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και έχει καλέσει για διεύρυνση των Συμφωνιών του Αβραάμ.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αμερικανική στροφή στη Μέση Ανατολή – Οι μυστικές επαφές

Πρωτόπαπας Γιώργος Η παρουσίαση του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν από το υπουργείο Εξωτερικών, συμπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας οδηγούνται σε ρήξη

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/06/erdogan-biden-slpress.gr_.jpg"><img height="337" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/06/erdogan-biden-slpress.gr_-696x367.jpg" width="640" /></a><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μπάιντεν δεν προοιωνίζονται ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας βαίνουν προς εξομάλυνση. Για την ακρίβεια, θα εξακολουθήσουν για κάποιο διάστημα να μετεωρίζονται μεταξύ μίας ημιανοικτής εχθρότητας και μίας τάσης επαναπροσέγγισης, αλλά κι αυτό μόνο εάν η Άγκυρα στείλει το μήνυμα ότι είναι διατεθειμένη να υπαναχωρήσει από την άτυπη πλην ουσιαστική στρατηγική σχέση που έχει δημιουργήσει με τη Μόσχα. Πόσο πιθανό, όμως, είναι αυτό;<br /><br />Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, πρέπει να σημειωθεί ότι η ειδοποιός διαφορά Τραμπ και Μπάιντεν είναι ότι ο δεύτερος φέρεται αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει περισσότερο το "μαστίγιο" παρά το "καρότο" για να επαναφέρει την Τουρκία στο δυτικό "μαντρί". Η σχετικά ήπια τακτική του προκατόχου του, άλλωστε, δεν έφερε αποτέλεσμα. Εξ ου και ο Πομπέο επέβαλε κυρώσεις, οι οποίες έγιναν πιο επώδυνες μετά την υπερψήφιση από το Κογκρέσο του αμυντικού νομοσχεδίου.<br /><br />Η Τουρκία είναι στην πρώτη γραμμή των προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να αντιμετωπίσει η νέα αμερικανική κυβέρνηση. Στην Ουάσιγκτον όλοι συμφωνούν πως δεν πρέπει να χάσουν την Τουρκία. Οι διαφωνίες αφορούν στον τρόπο που θα την επαναφέρουν στο δυτικό "μαντρί". Η αποτυχία του Τραμπ σ' αυτόν τον τομέα έχει εξωθήσει όχι μόνο τους Δημοκρατικούς, αλλά και τους Ρεπουμπλικάνους στη σκληρή γραμμή.<br /><br />Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ο αποκλεισμός της Τουρκίας από το πρόγραμμα των μαχητικών F-35 και η επιβολή των πρόσφατων κυρώσεων είναι μόνο η αρχή. Η πολιτική δυναμική που αναπτύσσεται οδηγεί σε κλιμάκωση. Αυτό ήδη φάνηκε. Ενώ η συνομιλία του Αμερικανού Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας με τον Καλίν (δεξί χέρι του Ερντογάν) έδειξε ότι ίσως δρομολογηθεί κάποιου είδους διμερής διαπραγμάτευση με σκοπό την εξομάλυνση των σχέσεων, τα όσα ακολούθησαν έδειξαν ότι το περιθώριο είναι εξαιρετικά στενό ακόμα και για μία τέτοια προσπάθεια.<div><br />Στο όριο οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας<br /><br />Οι Αμερικανοί ζητούν από την Άγκυρα να κάνει έμπρακτα βήματα πίσω και μάλιστα γρήγορα. Η υπόθεση των S-400 έφερε τον κόμπο στο χτένι, αλλά το ρήγμα έχει πλέον βαθύνει. Ας σημειωθεί ότι μετά το πραξικόπημα του 2016, η Ουάσινγκτον ήταν διατεθειμένη να έρθει σε κάποιον συμβιβασμό, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση από τον Ερντογάν. Όντας πεπεισμένος πως οι Αμερικανοί επιχείρησαν να τον ανατρέψουν δεν τους εμπιστεύεται. Και επειδή δεν τους εμπιστεύεται δεν επιστρέφει στο δυτικό μαντρί.<br /><br />Η πεποίθηση του Τούρκου προέδρου πως τον έχουν προγράψει, τον εξώθησε να εναγκαλισθεί, ως γεωπολιτικό αντίβαρο, τον Πούτιν, παρά τα αντιτιθέμενα συμφέροντα Ρωσίας-Τουρκίας στη Συρία, στη Λιβύη και όχι μόνο. Η αμοιβαία πλέον κρίση εμπιστοσύνης βάθυνε το ρήγμα που είχε δημιουργηθεί στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, αλλά παρά την αγορά των S-400 δεν τις οδήγησε σε ρήξη, κυρίως λόγω του "φρένου" που πατούσε ο Τραμπ.<br /><br />Στην πραγματικότητα, όμως, ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά θέλει και τώρα να κόψει ολοσχερώς τις γέφυρες. Από την πλευρά του, ο Ερντογάν προφανώς ποτέ δεν πρόκειται να πει ρητά ότι εγκαταλείπει τη Δύση. Μπορεί σε τακτικό επίπεδο και να συμπλέει με τις ΗΠΑ, αλλά μέχρις εκεί. Αυτό ισχύει παρά το γεγονός ότι έχει ανάγκη τη Δύση για να αντιμετωπίσει την επιδεινούμενη οικονομική κρίση στην Τουρκία.<br /><br />Γι' αυτό, όπως και για άλλα ζητήματα, όμως, ποντάρει στη Γερμανία, η οποία δείχνει να μην τον απογοητεύει σε όλα τα επίπεδα. Τα όσα αποθεωτικά έγραψε πρόσφατα, μάλιστα, ο Σρέντερ για τον ρόλο της Τουρκίας, επιβεβαιώνουν ότι ένα μεγάλο μέρος των γερμανικών ελίτ σκέφτεται έτσι. Ουσιαστικά επιστρέφει αταβιστικά στην παράδοση, έστω κι αν ο πρώην καγκελάριος χρησιμοποίησε σύγχρονη φρασεολογία.<br /><br />Η σχοινοβασία του Ερντογάν<br /><br />Στην πραγματικότητα, ο Τούρκος πρόεδρος επιδιώκει να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ, Ευρώπης, Ρωσίας και εν μέρει Κίνας. Εκτός των άλλων λόγων που ο Τραμπ δεν είχε θεωρήσει την αγορά των S-400 "αιτία πολέμου" με την Τουρκία, ήταν επειδή έβλεπε διαφορετικά τη Ρωσία από ό,τι την βλέπουν οι Δημοκρατικοί, αλλά και ο κορμός των Ρεπουμπλικάνων. Εάν ήταν στο χέρι του θα τα είχε βρει με τον Πούτιν.<br /><br />Στην πλευρά Μπάιντεν (όπως και στον κορμό του αμερικανικού κατεστημένου στις ΗΠΑ), όμως, φυσούν άλλοι άνεμοι, οι οποίοι θα έχουν άμεσες επιπτώσεις στον τρόπο που η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τον Ερντογάν. Το αντιρωσικό κλίμα στην Ουάσιγκτον είναι ισχυρό και επικαθορίζει τη στάση και έναντι της Τουρκίας. Οι S-400, λοιπόν, ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Το "παγόβουνο" είναι ο γεωπολιτικός εναγκαλισμός με τον Πούτιν.<br /><br />Από την πλευρά του, ο Ερντογάν προσπαθεί παραλλήλως να αναγορευθεί σε ηγετική μορφή του ισλαμικού κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό και για να αποτρέψει την αναβίωση σχέσεων εξάρτησης από τη Δύση, ο Ερντογάν φροντίζει με τη ρητορική του να καλλιεργεί στο εσωτερικό της χώρας του αντιδυτικά αισθήματα. Στο πολιτικό επίπεδο βασικό επιχείρημά του είναι ότι η Δύση επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της Τουρκίας μέσω του Κουρδικού. Στο ιδεολογικό επίπεδο χρησιμοποιεί ισλαμικά στερεότυπα για να αναβιώσει και παροξύνει τα αντιδυτικά αισθήματα στην τουρκική κοινή γνώμη.<br /><br />Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί εντάσσεται και σ' αυτό το πλαίσιο. Η τελετή της πρώτης μουσουλμανικής προσευχής με το ξίφος του ιμάμη παραπέμπουν σε συμβολική αναβίωση των θρησκευτικών πολέμων: από τη μία πλευρά το Ισλάμ κι από την άλλη η χριστιανική Δύση. Μία άλλη εκδοχή αυτού που συνέβη με τις επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας σε Ευρώπη και ΗΠΑ.<br /><br />Η ιδιότυπη νεοοθωμανική επανάσταση <br /><br />Αυτό που δεν θέλει να αποδεχθεί η Δύση και ειδικά η Ουάσινγκτον είναι ότι μετά από 18+ χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν έχει αλλάξει ριζικά την Τουρκία. Με αυτή την έννοια, αυτό που συνέβη είναι πραγματική επανάσταση, έστω κι αν ο τρόπος που έγινε διαφέρει ποιοτικά από τις κλασικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα. Το πως είναι δυνατόν η ιδεολογική οπτική και το προσωπικό πολιτικό συμφέρον ενός ηγέτη να μπορούν να επιφέρουν μία τόσο μεγάλη στροφή στον γεωπολιτικό προσανατολισμό μία χώρας είναι ζήτημα που δεν θα μας απασχολήσει σ' αυτό το άρθρο.<br /><br />Η αναγόρευση του Ερντογάν σε ένα είδος αιρετού μονάρχη έχει οδηγήσει σε μία κατάσταση που τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα δεν ορίζονται πλέον συλλογικά από την παραδοσιακή μετακεμαλική άρχουσα ελίτ, αλλά από το νεοσουλτάνο και την αυλή του, οι οποίοι εκφράζουν πολιτικά τη "βαθιά Τουρκία". Ο νεοοθωμανικός τρόπος, λοιπόν, που ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται και ορίζει τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα αντανακλά το κυρίαρχο ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα στις μάζες της Ανατολίας.<br /><br />Ο ίδιος, πάντως, έχει και στενά προσωπικό πολιτικό συμφέρον να μην επιστρέψει στο δυτικό "μαντρί". Είναι πεπεισμένος πως εάν επιστρέψει θα γίνει όμηρος. Τα αμερικανικά δίκτυα επιρροής θα ανασυσταθούν και πιθανότατα θα χρησιμοποιηθούν για να μεθοδευθεί η αποκαθήλωσή του. Με σημαία το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και την αυτονόμηση από τη Δύση, προσδίδει ευρύτερες ιδεολογικοπολιτικές διαστάσεις στο τωρινό ρήγμα ειδικά με τις ΗΠΑ.</div><div><br />Και πολιτισμικό το ρήγμα<br /><br />Η αντίθεση ΗΠΑ-Τουρκίας δεν είναι πλέον μονοδιάστατα πολιτική. Είναι ταυτοχρόνως και πολιτισμική. Είναι ανάμεσα στις δυτικές αξίες και στη "βαθιά Τουρκία", έστω κι αν οι Δυτικοί ακόμα δυσκολεύονται να το συνειδητοποιήσουν. Ο Μπάιντεν θα υποχρεωθεί ίσως να το συνειδητοποιήσει λόγω του εναγκαλισμού Ερντογάν-Πούτιν. Ο μόνος που φαίνεται να το αντιλαμβάνεται σε όλες τις διαστάσεις του είναι ο Μακρόν.<br /><br />Ο νεοοθωμανισμός του Ερντογάν, ως ιδεολογία και πολιτικό κίνημα, δεν έχει σκοπό μόνο να κλείσει την ιστορική παρένθεση του κεμαλισμού και να επανασυνδέσει την Τουρκία με το οθωμανικό παρελθόν της. Όπως προανέφερα ήρθε και με τη φιλοδοξία να μετατρέψει την Τουρκία σε ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου με αντιδυτική κατεύθυνση. Μπορεί, λοιπόν, η οικονομική κρίση να έχει φθείρει την εικόνα του Ερντογάν, αλλά το ιδεολογικό αφήγημά του συνεχίζει να συγκινεί τη "βαθιά Τουρκία".<br /><br />Αυτό δεν θα αλλάξει ριζικά ακόμα κι αν η πολιτική φθορά του Τούρκου προέδρου ενταθεί. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία, όσο τουλάχιστον στο τιμόνι της θα βρίσκεται ο Ερντογάν, έχει ήδη χαθεί για τη Δύση. Και επειδή έχει χαθεί όχι μόνο πολιτικά, αλλά βαθύτερα, στο πολιτισμικό επίπεδο, είναι πιθανόν να μην επανέλθει στο δυτικό "μαντρί" ούτε στη μετά-Ερντογάν εποχή.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας οδηγούνται σε ρήξη

Λυγερός Σταύρος Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μπάιντεν δεν προοιωνίζονται ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας βαίνουν προς εξομάλυνση. Για...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Αφρική κρατά τον Ερντογάν ισχυρό…

<img height="481" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=AP_20028376378210.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Βασίλης Κοψαχείλης*</b><br />Το καθεστώς Ερντογάν αντλεί ισχύ και διεθνείς αλληλεξαρτήσεις από τις συμμαχίες του στην Αφρική, γεγονός που το κρατά ακόμη ισχυρό στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.<br /><br />Οι στρατηγιστές της Άγκυρας σωστά εκτίμησαν ότι το άνοιγμα της Τουρκίας στην Αφρική θα ήταν πολλαπλασιαστής ισχύος στην ενίσχυση του ρόλου της Τουρκίας ως σημαντικής περιφερειακής δύναμης.<br /><br />Από τον Ευρασιανισμό στον Αφρο-Ευρασιανισμό<br /><br />Οι λόγοι για την μετατροπή της Τουρκίας από Ευρασιατική δύναμη σε Αφρο-Ευρασιατική δύναμη είναι κυρίως τρείς.<br /><br />Ο πρώτος λόγος αφορά το σύνθετο πλαίσιο στρατηγικών πρώτων υλών, εμπορίου, αγοράς και «παράτυπων χρηματοπιστωτικών διευκολύνσεων» (κομψή απόδοση του κακόηχου «ξέπλυμα χρήματος») που προσφέρει η Αφρική και που καθιστούν την Τουρκία παίκτη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, εξασφαλίζοντας στην Άγκυρα διεθνείς αλληλεξαρτήσεις, οικονομική και διεθνοπολιτική ισχύ (κυρίως μέσω των εταιρικών συμμετοχών και του ελέγχου σε πολύτιμες γαίες, χρυσό και υλικά για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας).<br /><br />Ο δεύτερος λόγος είναι ιδεολογικός γιατί δίνεται η ευκαιρία στην Τουρκία να καλλιεργήσει ένα προφίλ και να προσεταιριστεί λαούς που έχουν ανάγκη να πιστέψουν το τουρκικό αφήγημα του κοινωνικού Ισλάμ της δικαιοσύνης και ανάπτυξης (σε αντιδιαστολή του Ισλάμ των ελίτ και της τρομοκρατίας).<br /><br />Ο τρίτος λόγος αφορά τον σκληρό πυρήνα της διεθνούς πολιτικής, διότι η Αφρική δίνει την δυνατότητα στην Τουρκία να επεκτείνει δραματικά το δίκτυο των μυστικών της υπηρεσιών, να αυξήσει κάθετα την στρατιωτική και διπλωματική της επιρροή και μέσω των υπόγειων σχέσεων με τρομοκρατικά δίκτυα και πειρατικές ομάδες να είναι διαρκώς χρήσιμη σε «φίλους» και ενοχλητική σε «αντιπάλους».<br /><br />Η Τουρκική παρουσία στην Αφρική<br /><br />Παρακολουθώ την τουρκική διείσδυση στην Αφρική από το 2007, έχοντας συγκεντρώσει χιλιάδες έγγραφα, ντοκουμέντα και στοιχεία για την δράση της Άγκυρας σε πολλά κράτη της Βόρειας και Υποσαχάριας Αφρικής.<br /><br />Τοποθετεί ανθρώπους της σε θέσεις κλειδιά, προωθεί τουρκικές εταιρικές συμμετοχές σε κρίσιμα εξορυκτικά και κατασκευαστικά projects, ασκεί έντονη στρατιωτική και ανθρωπιστική διπλωματία, ενισχύει τη φυσική της παρουσία στην περιοχή και μέσω της νομιμοποίησης και διεθνοποίησης παράτυπων τουρκικών δικτύων προσπαθεί να έχει μερίδια ελέγχου σε εμπόριο, λιμάνια, χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, πολύτιμους λίθους και μέταλλα, και φυσικά στην πειρατεία και την Ισλαμική τρομοκρατία.<br /><br />Επίσημα, από το 2010 ως σήμερα, σχεδόν πενταπλασίασε την διπλωματική της παρουσία σε μια σειρά Αφρικανικών κρατών και ομοίως αύξησε τον όγκο των εμπορικών της συναλλαγών με την περιοχή, πραγματοποιώντας σημαντικές εξαγωγές προϊόντων και τεχνολογίας στην Αφρικανική ήπειρο.<br /><br />Ιδιαίτερης σημασίας είναι η εξαγωγή ολοκληρωμένων, τουρκικής κατασκευής, προϊόντων τεχνολογίας σε Αφρικανικά κράτη. Όταν συζητούμε, για παράδειγμα, επιβολή εμπάργκο αμυντικής τεχνολογίας και προϊόντων από ευρωπαϊκά και αμερικανικά κράτη προς την Τουρκία, ξεχνάμε ότι η Τουρκία συμπαράγει στην ουσία προϊόντα με ευρωπαϊκή και αμερικανική τεχνολογία, τα οποία στη συνέχεια εξάγει σε αγορές που θα είχαν ενδεχομένως πρόβλημα να το κάνουν απευθείας τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά κράτη, φέρνοντας στις εταιρείες παραγγελίες, κέρδη και θέσεις εργασίας, που ευθέως αντανακλούν στα χρηματιστήρια και στους πολιτικούς συσχετισμούς Ευρώπης και Αμερικής.<br /><br />Όπως για παράδειγμα, ο συνδυασμός ελέγχου που έχει πετύχει η Τουρκία στην Υποσαχάρια Αφρική, ανάμεσα στην εξόρυξη πολύτιμων γαιών - κρίσιμων στην παγκόσμια παραγωγή ηλεκτρονικών μικροκυκλωμάτων και μπαταριών λιθίου – και της ικανότητας διαφόρων ανταρτικών-τρομοκρατικών-πειρατικών ομάδων να προκαλούν αρρυθμίες στο ρυθμό παραγωγής και λειτουργίας των ορυχείων και όχι μόνο, την καθιστά αναντικατάστατο διαμεσολαβητή (σημαντικό το know-how που αποκόμισε από την δράση και τις πρακτικές του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία).<br /><br />Μια πρόσφατη εμπειρία τουρκικής διαμεσολάβησης στην Ανατολική Αφρική είχε η χώρα μας και τα ναυτιλιακά μας συμφέροντα, όταν χρειάστηκε να προστρέξουμε στη βοήθεια της τουρκικής πρεσβείας στο Τζιμπουτί για την απελευθέρωση ελληνικού πληρώματος που κρατούνταν στην χώρα. Η επιρροή της Τουρκίας σε κέντρα εξουσίας στην Αφρική ευθέως επηρεάζει τα ναυτιλιακά μας συμφέροντα με έντονη παρουσία σε αφρικανικά λιμάνια, γεγονός που περιορίζει τις επιλογές της δικής μας αντίδρασης στα όσα πειρατικά πράττει η Τουρκία εναντίον μας στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Ο γεωπολιτικός ρόλος της Άγκυρας στην Αφρική<br /><br />Πολλές μεγάλες και μεσαίας ισχύος δυνάμεις ερίζουν για μερίδια ελέγχου στη Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική. Η Τουρκία δεν βρέθηκε τυχαία εκεί και σίγουρα δεν βρίσκεται μόνη της.<br /><br />Συστηματικά η Τουρκία επεδίωξε και πέτυχε σημαντική παρουσία στη Σομαλία, το Σουδάν, στη Λιβύη, στο Νίγηρα και σε μικρότερο και πιο καλυμμένο βαθμό σε κάποια κράτη της Δυτικής Αφρικής.<br /><br />Στρατηγικοί αντίπαλοι της Άγκυρας στην περιοχή είναι ανοιχτά η Γαλλία και τα ΗΑΕ και σε μικρότερο βαθμό η Αίγυπτος και το Ισραήλ.<br /><br />Η έντονη εμπλοκή της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο έφερε την Τουρκία πιο κοντά στη Κεντρική και Δυτική Αφρική, χώρο που θεωρεί δική του σφαίρα επιρροής το Παρίσι. Όσο έντονη θα είναι η Γαλλική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, τόσο έντονη θα είναι η τουρκική πίεση στο Δυτικό Σαχέλ. Και σίγουρα, όπως προείπα, η Άγκυρα δεν είναι μόνη της σε αυτό το παιχνίδι ισχύος…<br /><br />Πρόσφατα, το πραξικόπημα στο Σουδάν σηματοδότησε μια ήττα για την Τουρκία στην Ανατολική Αφρική. Αντίστοιχα, με το πραξικόπημα στο Μάλι θα λέγαμε ότι κέρδισε μια παρτίδα η Άγκυρα απέναντι στο Παρίσι. Το παιχνίδι αυτό θα έχει πολύ ενδιαφέρον και μέλλον.<br /><br />Με την έντονη παρουσία της στη Σομαλία, η Τουρκία εξασφαλίζει σχετικό έλεγχο στην Ερυθρά Θάλασσα γεγονός που προκαλεί ευθέως τα συμφέροντα της Αιγύπτου, του Ισραήλ, των ΗΑΕ και της Σαουδικής Αραβίας. Άρα, η αφρικανική στρατηγική της Τουρκίας ουσιαστικά λειτουργεί ως ελβετικός σουγιάς στη Μεσανατολική στρατηγική της. Ενδεχομένως η παρουσία της Τουρκίας στη Σομαλία να είναι πολλαπλά χρήσιμη για Δυτικά και Ασιατικά κράτη που δεν βλέπουν με καλό μάτι την δραστηριότητα της Κίνας στην Ανατολική Αφρική.<br /><br />Κονσερβοποιημένη ανάλυση<br /><br />Το πλέγμα των συμφερόντων στην Αφρική είναι τόσο περίπλοκο, που είναι πραγματικά θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο έχει καταφέρει να ισορροπεί και να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις ως τώρα η Άγκυρα.<br /><br />Παίζεται ένα σημαντικό παιχνίδι ισχύος, με την Τουρκία να έχει ενδιαφέρουσες επιδώσεις που μεταγγίζουν ισχύ στο καθεστώς Ερντογάν.<br /><br />Στην Ελλάδα, δυστυχώς, κάνουμε μια πολύ επιφανειακή εκτίμηση της τουρκικής ισχύος. Εν μέρει φταίει η κονσερβοποιημένη αντίληψη που έχουμε στις γεωστρατηγικές μας αναλύσεις. Εν μέρει, πάλι, ευθύνεται η σπουδή μας να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί.<br /><br />Το θέμα είναι ότι η τουρκική παρουσία στην Αφρική πρέπει να μας ενδιαφέρει γιατί μας επηρεάζει. Δεν είναι μόνο το Τουρκο-λιβυκό μνημόνιο και οι θαλάσσιες ζώνες.<br /><br />Είναι κυρίως ότι η Τουρκία μπορεί έμμεσα να ελέγχει τα ελληνικά συμφέροντα, από και προς την Αφρική και την Ασία, καθώς και τις συμμαχίες μας στην Ανατολική Μεσόγειο, περιορίζοντας παράλληλα τις δικές μας επιλογές απέναντί της.<br /><br /><b><i>*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Αφρική κρατά τον Ερντογάν ισχυρό…

Βασίλης Κοψαχείλης* Το καθεστώς Ερντογάν αντλεί ισχύ και διεθνείς αλληλεξαρτήσεις από τις συμμαχίες του στην Αφρική, γεγονός που το κρατά ακ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η νέα μεταβατική Κυβέρνηση στην Λιβύη, το Μνημόνιο και η Ελλάδα.

<br /><img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=shutterstock_1557383528.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Κωνσταντίνος Λουκόπουλος*</b><br />Οι προσπάθειες μηνών που συντονίζονταν επίσημα από την αποστολή του ΟΗΕ στην Λιβύη (UNSMIL) με «ενορχηστρωτή» την αναπληρώτρια ειδική απεσταλμένη του ΓΓ Αμερικανίδα Διπλωμάτη κ. Stephanie Williams και οι παράλληλες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις των εξωτερικών και εσωτερικών δρώντων στην Λιβυκή κρίση έφεραν «αποτέλεσμα». Οι 75 αντιπρόσωποι παρατάξεων και φατριών στο Λιβυκό Φόρουμ Πολιτικού Διαλόγου (LPDF) μετά από μία εβδομάδα με σκληρά παζάρια στην Γενεύη και σε μυστική τοποθεσία εξέλεξαν την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου την μεταβατική «εκτελεστική διοίκηση» τους που θα τους οδηγήσει... αν τους οδηγήσει τελικά σε εκλογές την 24 Δεκεμβρίου. Είχε προηγηθεί βέβαια συνάντηση εκπροσώπων των δύο «Κοινοβουλίων» της χώρας στην Αίγυπτο την 19 Ιανουαρίου που είχε καταλήξει σε συμφωνία για διεξαγωγή δημοψηφίσματος πάνω στο σχέδιο Συντάγματος του 2017 το οποίο σύμφωνα με την συμφωνία θα εγκριθεί εάν επιτευχθεί απλή πλειοψηφία σε καθεμία από τις τρεις γεωγραφικές περιφέρειες της Λιβύης.<br /><br />Πρωθυπουργός της μεταβατικής Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας εξελέγη ο Abdul Hamid Dbeibah, που επικράτησε με ψήφους 39-34 του φαβορί, του τουρκικής καταγωγής και με διασυνδέσεις με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, πανίσχυρου Υπουργού Εσωτερικών Fathi Bashagha. Ο Dbeibah είναι Μηχανικός από την Μισράτα, με σπουδές στον Καναδά, επικεφαλής της κίνησης «Η Λιβύη στο Μέλλον» (Libya al-Mostakbal). Ήταν άνθρωπος του καθεστώτος Γκαντάφι μιας και για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκε επικεφαλής της Λιβυκής Εταιρείας Ανάπτυξης και Επενδύσεων και κάτι που ενδιαφέρει εμάς στην Ελλάδα διατηρεί στενές σχέσεις με την Άγκυρα. Το πόσο κοντά είναι στην Τουρκία το έδειξαν άλλωστε οι πρώτες συνεντεύξεις που έδωσε το διήμερο που ακολούθησε την εκλογή του στην τουρκική εφημερίδα Turkiye Gazetesi αλλά και στο Κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων Anadolou. «Ο τουρκικός λαός και το κράτος θα είναι αλληλέγγυοι σε εμάς. Τουρκία, σύμμαχος, φίλος και αδελφός μας. Η Τουρκία είναι ένας πραγματικός εταίρος για εμάς»!<br /><br />Για το τριμελές Προεδρικό Συμβούλιο είχε συμφωνηθεί να επιλεγεί ένας από κάθε γεωγραφική περιφέρεια. Έτσι από την Ανατολική Λιβύη (Κυρηναϊκή) επιλέχθηκε ως Πρόεδρος ο Διπλωμάτης Mohamed Younes Menfi, πρώην Πρέσβης της Λιβύης στην Αθήνα. Θυμόμαστε καλά ότι μετά το «σοκ» από τον αιφνιδιασμό του «Τουρκολιβυκού Μνημονίου» τον Νοέμβριο 2019, η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε την αποχώρηση του από την Αθήνα διακόπτοντας ουσιαστικά τις διπλωματικές σχέσεις με την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση της GNA του Fayez al-Sarraj, σε μία μάλλον «μυωπική» και υπερβολικής αυστηρότητας κίνηση! Τώρα τον βρίσκουμε μπροστά μας. Από τον Νότο (Φεζάν) στο Προεδρείο θα είναι ο Τουαρέγκ Moussa al-Koni, πρώην Αναπληρωτής Πρωθυπουργός στην Κυβέρνηση GNA και τέλος από την Δυτική Λιβύη (Τριπολιτάνια) ο Abdallah Hussein al-Lafi, επίσης έμπιστος του μέχρι τώρα Πρωθυπουργού και φανατικός αντίπαλος του Khalifa Haftar. Σημαντική θεωρείται η αποτυχία να εκλεγεί στο Προεδρείο ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στο Τομπρούκ Aguila Saleh ο οποίος θεωρείται και ο μοναδικός αξιόπιστος ή μη συνομιλητής της Αθήνας ο οποίος λόγω των μεικτών λιστών υποψηφίων θα συνεργαζόταν όμως με τον Fathi Bashagha.<br /><br />Αν βέβαια όλα πάνε καλά και όπως έχουν σχεδιαστεί αυτή η μεταβατική Διοίκηση (Πρωθυπουργός και Προεδρείο) της Λιβύης έχει πάρα πολλά να κάνει εκτός από το να προετοιμάσει το Δημοψήφισμα και τις Εκλογές στο τέλος τους 2021. Θα πρέπει να προχωρήσει μεταρρυθμίσεις στον Τομέα Ασφαλείας (Security Sector Reform-SSR) και φυσικά να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα Αφοπλισμού, Αποστράτευσης και Επανένταξης (Disarmament, Demobilization, Reintegration - DDR). Εκτιμάται ότι μάλλον θα ζητηθεί από το ΝΑΤΟ να συνδράμει σε αυτά τα «έργα» που σημαίνει ότι η Τουρκία πολύ πιθανό και με την υποστήριξη του ΓΓ/ΝΑΤΟ κ. Stoltenberg να εμπλακεί και να έχει κύριο λόγο παίζοντας «το χαρτί του νατοϊκού Σύμμαχου» απέναντι στην «τρομοκρατία» αλλά και την …Ρωσία. Άλλωστε πολλές φορές έχω επισημάνει στην αρθρογραφία μου ότι η Τουρκία έχει «πατήσει πόδι» στην Λιβύη (όπως και στην Συρία) και θα …μείνει απλά κάποιοι στην Ελλάδα δεν το αντιλαμβάνονται και «στρουθοκαμηλίζουν». Επιπροσθέτως αυτή η μεταβατική Διοίκηση θα πρέπει να συγχωνεύσει τους διάφορους θεσμούς της Λιβύης των δύο αντίπαλων οντοτήτων στην Ανατολή και στην Δύση συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών φορέων, αστυνομικών δυνάμεων, διαφόρων υπουργείων και πρωτίστως της Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου της Λιβύης για την οποία εκδηλώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Ιταλία όπως επίσης και για την Λιβυκή Κεντρική Τράπεζα. Το κομμάτι της ανοικοδόμησης είναι επίσης σοβαρό και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα μοιραστεί «η πίτα».<br /><br />Πέρα όμως από την αρχική ευφορία των ημερών και το ότι όλοι οι εξωτερικοί δρώντες χαιρετίζουν τις εξελίξεις, είναι αμφίβολο αν θα επιτευχθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί. Στην Λιβύη η έννοια έθνους υπολείπεται αυτής της φυλής και της φατρίας. Έχουμε πληθώρα φυλών και φατριών (7 είναι οι κύριες και κάπου άλλες 40 οι μικρότερες) που αναλόγως συμφερόντων συνάπτουν συμμαχίες, πρόσκαιρες όμως και καιροσκοπικές. Δεν υπάρχουν ομογενοποιημένοι κανονικοί Στρατοί, αλλά παραστρατιωτικές ομάδες με φυλάρχους και μισθοφόρους. Οι ξένοι μισθοφόροι παραμένουν στην χώρα ενώ έπρεπε σύμφωνα με την Συμφωνία του Οκτωβρίου να είχαν να είχαν αποχωρήσει ενώ ανησυχεί όλους η σιωπή του ακόμα πανίσχυρου Haftar! Η οικοδόμηση συναίνεσης στην μεταβατική Κυβέρνηση αλλά και στο Προεδρείο θα είναι δυσχερής ενώ και οι εξωτερικοί δρώντες μπορεί να τορπιλίσουν κάθε προσπάθεια αν θεωρήσουν ότι βλάπτονται τα συμφέροντα τους που με συμβιβασμούς εξασφάλισαν πρόσκαιρα. Οψόμεθα!<br /><br />Εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε τις εξελίξεις αναπόδραστα μέσα από το «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο». Δυστυχώς, και παρά τις προειδοποιήσεις, δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε την υπογραφή του που αναντίρρητα αιφνιδίασε την Ελληνική Κυβέρνηση και το ρίξαμε στον…. «Ευσεβοποθισμό»! Από την μία πιστεύαμε με μία εντελώς λιγκαλιστική οπτική ότι το Διεθνές Δίκαιο από μόνο του θα πετάξει το Μνημόνιο αυτόματα στον κάλαθο των αχρήστων, κάτι που λεγόταν και από επίσημα χείλη. Από την άλλη επενδύαμε στο Khalifa Haftar στο να καταλάβει την Τρίπολη και να ανατρέψει την Κυβέρνηση. Κάποιοι μάλιστα αφελείς ακόμα και τώρα αγνοώντας το τι πραγματικά συμβαίνει στην Λιβύη, πίστεψαν ότι ένα περιφερειακό Δικαστήριο στα ανατολικά μετά από προσφυγή του Saleh το …ακύρωσε!<br /><br />Δυστυχώς οι συσχετισμοί δυνάμεων στη μεταβατική ηγεσία της Λιβύης δηλαδή Πρωθυπουργός και Προεδρείο σε συνδυασμό με τον έλεγχο της Τουρκίας σε αυτήν και φυσικά λόγω των συμφερόντων της Ιταλίας η οποία μπαίνει και αυτή στο «παιχνίδι της οριοθέτησης» δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι θα μπορούσε να ακυρωθεί το «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο» από πλευράς Λιβύης. Απομένει να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση το 2022 μετά το αποτέλεσμα των εκλογών αν τελικά γίνουν αυτές αλλά εκτιμάται ότι μεταβατική διοίκηση και Τουρκία θα προσπαθήσουν να ελέγξουν τις περισσότερες φυλές και φατρίες για να επιτευχθεί ευνοϊκό εκλογικό για την πλευρά τους αποτέλεσμα. Το σημαντικότερο «όπλο» της χώρας μας είναι η Συμφωνία Τμηματικής Οριοθετήσεως Ελλάδος –Αιγύπτου, στην οποία ομολογουμένως φθάσαμε αναγκαστικά. Έχει ήδη καταχωρηθεί και αυτή στην Διεύθυνση UNCLOS και μπορεί να μην ακυρώνει αυτοδικαίως το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο αλλά συνιστά μία Διεθνή Συμφωνία που υπερκαλύπτει την περιοχή που αναφέρεται σε αυτό και έτσι δημιουργείται μία διεθνής νομική διαφορά που θα πρέπει πλέον να επιλυθεί σε Διεθνές Διαιτητικό Όργανο.<br /><br /><b><i>* Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός Αναλυτής</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η νέα μεταβατική Κυβέρνηση στην Λιβύη, το Μνημόνιο και η Ελλάδα.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος* Οι προσπάθειες μηνών που συντονίζονταν επίσημα από την αποστολή του ΟΗΕ στην Λιβύη (UNSMIL) με «ενορχηστρωτή» την ...

Διαβάστε την συνέχεια

Είναι η τουρκική νεολαία ο νέος και σοβαρός αντίπαλος του Ταγίπ Ερντογάν;

<img height="426" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2017/06/Erdogan_Democracy_Turkey.png" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ο τούρκος πρόεδρος, οι φοιτητές και οι αόρατοι εχθροί: Πώς ο Ερντογάν κατάφερε παρά την οικονομική κρίση να συγκρατήσει την υποχώρηση της δημοτικότητας του.</span></h3>«Είναι φοιτητές ή τρομοκράτες αυτοί που προσπαθούν να εισβάλουν και να καταλάβουν το γραφείο του Πρύτανη;», ρωτούσε πρόσφατα ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, αναφερόμενος στους φοιτητές του γνωστού τουρκικού Πανεπιστημίου Μπογάζιτσι. Από τις αρχές Ιανουαρίου οι νέες και οι νέοι διαδηλώνουν εκεί κατά του διορισμού του νέου Πρύτανη, του φιλοκυβερνητικού Μελίχ Μπουλού, μία απόφαση την οποία επέβαλε ο ίδιος ο Ερντογάν μέσω διατάγματος. Η αστυνομία αντιδρά στις φοιτητικές κινητοποιήσεις με το γνωστό τρόπο: Αυθαίρετες συλλήψεις και μεταμεσονύκτιες έφοδοι βρίσκονται πλέον στην ημερήσια διάταξη.<br /><br />Ο τούρκος πρόεδρος υποστηρίζει ότι μεταξύ των φοιτητών βρίσκονται αντικυβερνητικοί που στο παρελθόν έχουν εκφραστεί δημοσίως υπέρ «βρόμικων σεναρίων», όπως ενός πραξικοπήματος. Ο Ερντογάν συνέκρινε εντέλει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις με τις διαμαρτυρίες στο Πάρκο Γκεζί το 2013. «Τότε είδαμε να λεηλατείται η ιδιοκτησία εμπόρων. Και να καταλαμβάνουν τζαμιά με μπύρες στο χέρι». Οι κατηγορίες αυτές βέβαια δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ. Ο ιμάμης και ο μουφτής του εν λόγω τζαμιού όχι μόνο δεν επιβεβαίωσαν τις πληροφορίες αυτές, αλλά αντιθέτως δήλωσαν ότι δεν είδαν κανέναν να πίνει αλκοόλ μέσα στο τζαμί. Αμφότεροι μετατέθηκαν αμέσως μετά τις δηλώσεις τους.<br /><br />Η νεολαία γυρίζει την πλάτη στο ΑΚΡ<br /><br />Η σύγκριση με τις διαμαρτυρίες του Γκεζί, στην οποία προχώρησε ο Ερντογάν, ξάφνιασε πολλούς αναλυτές. Με δεδομένο ότι τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ έχουν υποχωρήσει τελευταία κάτω από το 40%, οι περισσότεροι ανέμεναν ένα άνοιγμα προς όλες τις ηλικιακές ομάδες, και ειδικά προς τους νέους.<br /><br />«Το 2011 το ΑΚΡ έλαβε το 42-43% των ψήφων στην ηλικιακή ομάδα 18 έως 24 ετών», εξηγεί ο δημοσκόπος Ιμπραΐμ Ουσλού. Μετά το γεγονότα στο Γκεζί όμως, οι σχέσεις του κυβερνώντος κόμματος με τους νέους διαταράχθηκαν, με αποτέλεσμα η στήριξη της εν λόγω ομάδας στο ΑΚΡ να υποχωρήσει στο 30%. «Ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε τότε και η οποία έκανε την νεολαία του Γκεζί να γυρίσει την πλάτη στο ΑΚΡ».<br /><br />Και μολονότι ο Ερντογάν φάνηκε να πληρώνει αργότερα βαριά το τίμημα της βίαιης αντίδρασης στο Πάρκο Γκεζί, αποφάσισε παρά ταύτα να ακολουθήσει επτά χρόνια αργότερα την ίδια γραμμή. «Το ΑΚΡ θέλει ένα νεανικό, αλλά πιστό ακροατήριο», εξηγεί ο Ουσλού. «Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται μέσω της πόλωσης και των εντάσεων, με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται πιο ισχυροί δεσμοί με το κόμμα». Η πολιτική αυτή της πόλωσης ακολουθείται βέβαια έναντι και των υπολοίπων πληθυσμιακών και κοινωνικών ομάδων, επισημαίνει ο δημοσκόπος.<br /><br />Το αφήγημα Ερντογάν<br /><br />Σύμφωνα με τον ίδιο, η στρατηγική αυτή όμως απέδωσε. «Διαπιστώνει κανείς ότι παρά την βαριά οικονομική κρίση η απώλεια δημοτικότητας συντελείται με βραδείς ρυθμούς». Η πολιτική αυτή των εντάσεων και της πόλωσης έχει ενισχύσει τους συναισθηματικούς δεσμούς των ψηφοφόρων. Η δε σκληρή απάντηση που έδωσε το καθεστώς στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Μπογάζιτσι είναι μέρος αυτής, ακριβώς, της στρατηγικής. Το ζητούμενο για τον Ερντογάν ήταν πάντα «να δημιουργεί εχθρούς», συμπεραίνει ο ειδικός. «Μερικές φορές ο εχθρός αυτός είναι στο εξωτερικό, άλλες φορές στο εσωτερικό. Αλλά υπάρχουν ήρωες και καλοί άνθρωποι που πολεμούν αυτό τον εχθρό». Αυτό είναι το προσφιλές του αφήγημα.<br /><br />Σύμφωνα με το δημοσκοπικό ινστιτούτο İstanbul Ekonomi Araştırma, στις επόμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές του 2023 θα ψηφίσουν για πρώτη φορά περίπου 5 εκατομμύρια νέες και νέοι Τούρκοι. Πρόκειται φυσικά για μια τεράστια δεξαμενή στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση. Όλοι θα προσπαθήσουν να προσελκύσουν αυτή την ομάδα, εκτιμά ο πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής του ινστιτούτου Τσαν Σελτσούκι.<br /><br />«Εάν βέβαια δει κανείς τον τρόπο αντίδρασης στο Μπογάζιτσι, συμπεραίνει μάλλον ότι η κυβέρνηση δεν το θεωρεί χρήσιμο να ακούσει του νέους». Το ινστιτούτο συνομίλησε πρόσφατα με τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές. «Οι νέοι θέλουν απλώς να ακουστούν. Θέλουν να αλλάξει η νομοθεσία ώστε να διασφαλίζεται ο αυτόνομος διορισμός του Πρύτανη. Ωστόσο κανείς δεν τους ακούει και δεν ενδιαφέρεται για τους φοιτητές. Αυτό είναι πρόβλημα».<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Είναι η τουρκική νεολαία ο νέος και σοβαρός αντίπαλος του Ταγίπ Ερντογάν;

Ο τούρκος πρόεδρος, οι φοιτητές και οι αόρατοι εχθροί: Πώς ο Ερντογάν κατάφερε παρά την οικονομική κρίση να συγκρατήσει την υποχώρηση της δη...

Διαβάστε την συνέχεια

Άθλιοι οι Γερμανοί; “Δεν φταίει μόνο η Τουρκία, στο Αιγαίο…” – Καστελόριζο καίει!

<img height="427" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/MATROZOS_sub_Kastelorizo_6.jpg" width="640" /><br /><br />Σε εκτενή δημοσίευση η Frankfurter Allgemeine Zeitung παραπέμπει σε πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Ιδρύματος Μελετών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Südosteuropa-Gesellschaft) με τίτλο «Κλιμάκωση στη Μεσόγειο» και η οποία υποστηρίζει: «”Η αλληλεγγύη την οποία δικαίως η Ελλάδα ζητά από την ΕΕ λόγω της τουρκικής επιθετικότητας, δεν μπορεί επ’ ουδενί να σημαίνει ότι οι εταίροι θα πρέπει να συστρατευθούν με ελληνικούς στόχους, οι οποίοι δεν καλύπτονται από το διεθνές δίκαιο”.<br /><br />Σύμφωνα με τη μελέτη, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ”θα μπορούσε να επικρίνει πιο πειστικά τις μαξιμαλιστικές αξιώσεις της γείτονος χώρας, εάν δεν διατύπωνε και η ίδια από την πλευρά της μαξιμαλιστικές θέσεις”. Όπως αναφέρεται, αυτό ισχύει κυρίως για τις ελληνικές αξιώσεις περί κοινής και εφαπτόμενης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Η Αθήνα ισχυρίζεται ότι μια τέτοια ζώνη υπάρχει μπροστά στις ακτές της Τουρκίας και πως στοιχειοθετείται από τη μικρή νήσο Καστελόριζο».<br /><br />Σύμφωνα με την FAZ, οι συντάκτες της μελέτης του Südosteuropa-Gesellschaft παραπέμπουν σε απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και σε παρόμοια διαμάχη για τις νήσους της Κολομβίας Σαν Αντρές και Προβιδένσια που βρίσκονται μπροστά στις ακτές της Νικαράγουας, για να δείξουν ότι η ελληνική επιχειρηματολογία είναι διάτρητη. «Σε αυτή τη διαμάχη το Διεθνές Δικαστήριο απεφάνθη σε γενικές γραμμές ότι η θέση των νησιών δεν μπορεί να έχει ως συνέπεια να απομονώνεται η Νικαράγουα στις ακτές της, εξαιτίας μιας κολομβιανής ΑΟΖ.<br /><br />Μεταφέροντάς το αυτό στους γεωγραφικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη, σημαίνει πως η ιδέα μιας ελληνοκυπριακής ζώνης στη Μεσόγειο ”δεν έχει πιθανότητες να γίνει ποτέ ισχύον διεθνές δίκαιο”, αναφέρει η μελέτη. Μπορεί βάσει της Σύμβασης του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας κάθε κατοικημένο νησί να έχει το δικαίωμα ΑΟΖ. Στις αποφάσεις και διαιτησίες του όμως το Διεθνές Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη και τις αξιώσεις που εγείρει η απέναντι παράκτια χώρα βάσει πληθυσμού ή μήκους ακτών. Στην περίπτωση του Καστελόριζου αυτό αφορά μια τουλάχιστον 20πλάσια τουρκική ακτογραμμή στο νότο.<br /><br />«Ανεπιθύμητες» οι διαφορετικές φωνές<br /><br />Σε παρόμοια ανάγνωση φαίνεται να προχωρά και το Κάιρο που […] στη συμφωνία με την Ελλάδα αρνήθηκε να λάβει υπόψη την δύσκολη περίπτωση του Καστελόριζου. ”Το ότι η Αίγυπτος δεν θέλει να επιμηκύνει τη γραμμή αυτή προς ανατολάς, είναι ένα μήνυμα προς τους Έλληνες ότι αξιολογεί διαφορετικά την περίπτωση του Καστερόριζου και πως ως προς αυτό δεν θέλει να γίνει συνεργός της Αθήνας εναντίον της Άγκυρας”, εκτιμάται στη μελέτη».<br /><br />Σύμφωνα με την FAZ «υπάρχουν και άλλοι έλληνες εμπειρογνώμονες που εκφράζουν αμφιβολίες για τις μαξιμαλιστικές θέσεις της Αθήνας και την ύπαρξη μια κοινής ελληνοκυπριακής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Μεταξύ τους ο Χρήστος Ροζάκης, πρώην δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η αντιπολίτευση αυτή όμως δεν τον ευνόησε:<br /><br />“Το ότι εκφράζει μια αλήθεια που γνωρίζουν όλοι οι ειδικοί έκανε τον Ροζάκη ανεπιθύμητο πρόσωπο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η θητεία του ως επικεφαλής του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών έληξε τον Ιούνιο του 2020. Μπορούσε να παραταθεί, ωστόσο δεν ήταν επιθυμητό. Αντ΄ αυτού φιλοκυβερνητικά μέσα τον κατηγορούν ως εκκεντρικό ή και ένα είδος προδότη”. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι αντιδράσεις αυτές έχουν έναν απλούστατο λόγο: «Το ανεδαφικό της υπόθεσης Καστελόριζου αποσιωπάται έναντι του ελληνικού κοινού και μάλιστα από όλες τις κυβερνήσεις”.<br /><br />Πράγματι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμμένει στον ‘θρύλο του Καστελόριζου’ όπως και ο προηγούμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Στη διαμάχη για την ονομασία της Μακεδονίας είχε ακόμη αρκετό θάρρος να τα βάλει με εθνικές υστερίες, στην περίπτωση του Καστελόριζου όμως και ως ηγέτης της αντιπολίτευσης κολυμπά με το ρεύμα.<br /><br />Η στάση αυτή διευκολύνεται από τις παράλογες ενέργειες της Άγκυρας, όπως το απορριφθέν σε όλο τον κόσμο τουρκολυβικό μνημόνιο για θαλάσσια σύνορα στη Μεσόγειο, στο οποίο η Τουρκία εγείρει αξιώσεις ακόμη και στις περιοχές των νότιων ακτών της Κρήτης. Σε αυτά προστίθενται οι τουρκικές πολεμικές απειλές εναντίον της Ελλάδας. H πιο συνετή λύση θα ήταν η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ωστόσο αυτό απορρίπτεται από τον Ερντογάν. Πιθανότατα να φοβάται ότι τα διεθνή δικαστήρια δεν λειτουργούν όπως τα δικά του».<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Άθλιοι οι Γερμανοί; “Δεν φταίει μόνο η Τουρκία, στο Αιγαίο…” – Καστελόριζο καίει!

Σε εκτενή δημοσίευση η Frankfurter Allgemeine Zeitung παραπέμπει σε πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Ιδρύματος Μελετών της...

Διαβάστε την συνέχεια