Τι πιστεύει ότι κάνει το Ισλαμικό Κράτος;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh4vWxV7dh3_SQgfm9V7Qh0qRceH9L5e2Tyrr0ksClxWgUqAZstTEyPYzwrbAiJxKIw7IWjBQVUHisma_qR05N7jCBqafHrUzzXyld2UJuSN6S9aAyXbPbuQ6PnmpW939lvIoVgxUcjdA/s1600/islamistes+toy+isis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh4vWxV7dh3_SQgfm9V7Qh0qRceH9L5e2Tyrr0ksClxWgUqAZstTEyPYzwrbAiJxKIw7IWjBQVUHisma_qR05N7jCBqafHrUzzXyld2UJuSN6S9aAyXbPbuQ6PnmpW939lvIoVgxUcjdA/s1600/islamistes+toy+isis.jpg" /></a></div> <br /> Tου <b><span style="color: #990000;">Tobin Harshaw</span></b><br /> Εάν το Ισλαμικό Κράτος ευθύνεται άμεσα για τις επιθέσεις στο Παρίσι, που στοίχισαν τη ζωή περισσότερων από 130 ανθρώπων τότε παρατηρούμε μια σοβαρή αλλαγή στρατηγικής.<br /> <br /> "Πλέον δεν θέλουν μόνο να εμπνέουν, αλλά να δίνουν κίνητρο", σχολίασε στους Financial Times ο Patrick Skinner, πρώην στέλεχος της CIA που εργάζεται σήμερα για την εταιρεία συμβούλων Soufan Group. "Προσδίδουν στον τρόμο τους μεγαλύτερη έκταση και σκοπιμότητα".<br /> <br /> Πράγματι, ο συντονισμός τουλάχιστον οκτώ τρομοκρατών για επιθέσεις σε έξι διαφορετικά σημεία απαιτεί ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο σχεδιασμού και πολυπλοκότητας από τις <a href="http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/northamerica/canada/11176135/Man-involved-in-hit-and-run-car-attack-on-two-Canadian-soldiers-was-radicalised-say-police.html" target="_blank">άτακτες επιθέσεις</a> εναντίον ενστόλων από Καναδούς Μουσουλμάνους.<br /> <br /> Μετά τις επιθέσεις στην Άγκυρα και τη Βηρυτό για τις οποίες το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη, αλλά και τον πιθανό βομβαρδισμό ενός ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους πάνω από την Αίγυπτο, φαίνεται ότι το Ισλαμικό Κράτος μεταφέρει τον ιερό του πόλεμο σε νέα πεδία μάχης.<br /> <br /> Αλλά αν το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις αυτές αλλά και εκείνες στη Γαλλία, το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Γιατί;<br /> <br /> Θυμηθείτε έναν από τους καταλύτες της ανόδου του Ισλαμικού Κράτους μετά το θάνατο του Abu Musab al-Zarqawi το 2005, του Ιορδανού εξτρεμιστή που ίδρυσε την οργάνωση αλ Κάιντα στο Ιράκ που υπήρξε ο αρχικός πυρήνας αυτού που σήμερα είναι μετά από πολλές μεταλλάξεις το Ισλαμικό Κράτος. Η οργάνωση επιβίωσε και αναπτύχθηκε μένοντας προσηλωμένη στη δημιουργία ενός χαλιφάτου Σουνιτών στις παραμεθόριες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας.<br /> <br /> Ενώ άλλες οργανώσεις τζιχαντιστών συνέχιζαν τον πόλεμο ενάντια στη Δύση, ο νέος ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους Αbu Ayyub al-Masri ενδιαφερόταν μόνο για τη δημιουργία μιας πολιτικής οντότητας. (ο ίδιος ο Zaeqawi είχε παρακολουθήσει στενά την πορεία του Nur al-Din Zengi, ενός Σύρου ηγέτη του 12ου αιώνα, που φημιζόταν για την ωμότητά του κατά την απώθηση των Ευρωπαίων Σταυροφόρων). Αλλά ο στόχος ήταν κάτι παραπάνω από απλά πολιτικός. Ο Zarqawi και ο Masri επαγγέλλονταν ότι το δικό τους Ισλαμικό Κράτος θα έστρωνε το δρόμο για την επιστροφή του Mahdi, ο οποίος σύμφωνα με την ισλαμική Εσχατολογία είναι ο μουσουλμάνος Μεσσίας που θα εμφανιστεί πριν από την Ημέρα της Κρίσης.<br /> <br /> Αυτή η εμμονή με την Ημέρα της Κρίσης επιβιώνει εδώ και χιλιετίες, αλλά ο Masri και οι διάδοχοι του έχουν προσαρμόσει το μοντέλο στον κόσμο του σήμερα μέσω ενός συνδυασμού αλλοιωμένων ερμηνειών και δολοφονικών ενεργειών που άφησαν αποσβολωμένο ακόμη και τον Osama bin Laden. Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους θεώρησαν λογικό τον αφανισμό άλλων Μουσουλμάνων -τόσο σιιτών (τους οποίους θεωρούν αιρετικούς) όσο και άλλων σουνιτών- που στάθηκαν εμπόδιο στο στόχο της οικοδόμησης του έθνους τους.<br /> <br /> Αυτή η δίψα για αίμα οδήγησε στη συμβατική σοφία πως το Ισλαμικό Κράτος είναι πιο πρόθυμο να δολοφονήσει αθώους από ό,τι η Αλ Κάιντα. Αλλά η αλ-Κάιντα ήταν πάντοτε πρόθυμη να σκοτώνει χωρίς περιορισμούς αρκεί ο στόχος να βρισκόταν στη Δύση: το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, το μετρό του Λονδίνου, το σιδηροδρομικό δίκτυο της Μαδρίτης. Έδειχναν διακριτικότητα μόνο όταν επρόκειτο για  μουσουλμανικές κοινωνίες.<br /> <br /> Θέλοντας να σκιαγραφήσει τις διαφορές ανάμεσα στις δύο οργανώσεις, ο δημοσιογράφος Graeme Wood περιέγραψε την αλ-Κάιντα με τον εξής τρόπο: "Ο Bin Laden έκανε τον τρόμο επιχείρηση και έπειτα δημιούργησε δίκτυο frnachise. Ζήτησε συγκεκριμένες πολιτικές παραχωρήσεις, όπως η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Σαουδική Αραβία.."<br /> <br /> Τώρα, όμως, κατά την ανάληψη της ευθύνης για το μακελειό στο Παρίσι, το Ισλαμικό Κράτος προειδοποίησε πως η βία θα συνεχιστεί μέχρις ότου η Γαλλία εγκαταλείψει την ηγεσία "της ομάδας των Σταυροφόρων" Υπό αυτό το πρίσμα, οι επιθέσεις στο Παρίσι και στο αεροσκάφος της Metrojet δείχνουν πως το Ισλαμικό Κράτος επεκτείνει την αποστολή του πέρα ​​από έναν τοπικό πολιτικό στόχο, υιοθετώντας πλέον ανταγωνιστικό προφίλ τύπου αλ-Κάιντα απέναντι στη Δύση.<br /> <br /> Και παίρνει το αναμενόμενο αποτέλεσμα: ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande δεσμεύτηκε να ηγηθεί ενός πολέμου "που θα είναι ανελέητος". Είναι ένα δίκαιο στοίχημα στο οποίο θα συμμετάσχουν και άλλοι ενώ σίγουρα θα δοκιμαστούν και οι προσπάθειες της κυβέρνησης Obama να κρατήσει στρατό στα εδάφη του Ιράκ και της Συρίας.<br /> <br /> Έτσι, ενώ Ισλαμικό Κράτος έχει τώρα επιδείξει μια απρόσμενη ικανότητα να διενεργεί επιθέσεις στο εξωτερικό, το τελικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι η ταχύτερη διάλυση του αρχικού Μεσσιανικό-πολιτικού σχεδίου. Γιατί το χτύπημα των ξένων δυνάμεων έγινε ξαφνικά η μεγαλύτερη προτεραιότητα;<br /> <br /> Μπορώ να σκεφτώ μερικές πιθανές εξηγήσεις. Καταρχάς, η μάχη για να χαραχτούν νέα σύνορα μπορεί να χει φτάσει σε τέλμα.<br /> <br /> Η ευφορία που διαδέχτηκε την κατάληψη της Μοσούλης στο Ιούνιο του 2014 έχει ξεθωριάσει και η κατάκτηση της Φαλούτζα το περασμένο καλοκαίρι δεν έχει αποφέρει κανένα πραγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα. Αντίθετα, έχει αρχίσει να ενώσει τους εχθρούς του Ισλαμικού Κράτους: τον ιρακινό στρατό, την πολιτοφυλακή που στηρίζεται από το Ιράν και τις κουρδικές δυνάμεις.<br /> <br /> Εν τω μεταξύ, η στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας για να στηρίξει τον δικτάτορα της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, ακόμη και αν προσανατολίστηκε περισσότερο προς τους υποστηριζόμενους από τις ΗΠΑ Σύρους επαναστάτες παρά προς τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους είναι ανησυχητική για τους τζιχαντιστές, ειδικά εάν οι τρέχουσες συνομιλίες μεταξύ Ιράν, Ρωσίας και ΗΠΑ οδηγήσουν σε κατάπαυση του πυρός στον εμφύλιο πόλεμο. Το πιο σημαντικό, όμως είναι ότι ακόμη και ενώ οι τρομοκράτες γιορτάζουν το ξεφάντωμά τους στο Παρίσι, οι δυνάμεις των Κούρδων μαχητών (Πεσμεργκά) κερδίζουν έδαφος μετά την επιτυχή κατάληψη της ιρακινής πόλης Sinjar αυτή την εβδομάδα.<br /> <br /> Όλες αυτές οι εξελίξεις μπορεί να επιφέρουν πλήγμα στην ωραία αφήγηση που χρησιμοποιεί το Ισλαμικό Κράτος για να προσελκύσει τους οπαδούς του. Το πρόβλημα με τη λατρεία της Ημέρας της Κρίσεως είναι ότι, πρέπει να κρατάς τους οπαδούς σου σε εγρήγορση, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως η Αποκάλυψη είναι κοντά παρά το γεγονός ότι ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει κάθε μέρα. Όπως το θέτει στο νέο του βιβλίο ο William McCants του Ινστιτούτου Brookings "οι προφητείες για το τέλος του κόσμου ήταν ένας σημαντικός παράγοντας προσηλυτισμού". Και ενώ ο σημερινός χαλίφης της οργάνωσης, Abu Bakr al- Baghdadi είναι στην πραγματικότητα ένας μελετητής του Ισλάμ, ο αγράμματος Zarqawi δεν ήταν τίποτα παρά "ενορχηστρωτής".<br /> <br /> Σε κάθε περίπτωση, ενώ το Ισλαμικό Κράτος και οι υποστηρικτές τους συγχαίρουν τους εαυτούς τους, μετά τη βάρβαρη νίκη στο Παρίσι, ξεχνούν την τύχη της άλλης εξτρεμιστικής μουσουλμανικής οργάνωσης, η οποία είχε έρθει πιο κοντά στο όνειρο μιας βιώσιμης φονταμενταλιστικής πολιτικής οντότητας, αλλά ενεπλάκη σε μια θεαματική τρομοκρατική επίθεση εναντίον της Δύσης<br /> <br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τι πιστεύει ότι κάνει το Ισλαμικό Κράτος;

Tου  Tobin Harshaw Εάν το Ισλαμικό Κράτος ευθύνεται άμεσα για τις επιθέσεις στο Παρίσι, που στοίχισαν τη ζωή περισσότερων από 130 ανθρώπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς λειτουργούν οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh59bQSefyBq4QEl_y50OHhIS9BPCqRGri6xrqmvjOEMT9e88ghREb0lrIsF-PITXdH5Fyok5EF6g7j3Y4iaPJB_qONK2aoG74fsgl5lDFbDIbrYA891VEyqqVyz6mOymU2XH-ylgwWaGc/s1600/polemos+stin+syria%252C+exw+stoy+tin+Ntoyma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh59bQSefyBq4QEl_y50OHhIS9BPCqRGri6xrqmvjOEMT9e88ghREb0lrIsF-PITXdH5Fyok5EF6g7j3Y4iaPJB_qONK2aoG74fsgl5lDFbDIbrYA891VEyqqVyz6mOymU2XH-ylgwWaGc/s1600/polemos+stin+syria%252C+exw+stoy+tin+Ntoyma.jpg" /></a></div> <span style="color: #666666; font-size: large;"><br /></span> <span style="color: #666666; font-size: large;">Και τι σημαίνει αυτό για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Συρία</span><br /> <blockquote class="tr_bq"> <b><i> Οι εξωτερικές δυνάμεις μπορούν να ελέγξουν την ορμή μιας διαμάχης με την επιλογή να επέμβουν στρατιωτικά ή όχι. Αλλά εφ’ όσον καμία πλευρά σχετικά με την Συρία δεν μιλά σοβαρά για μια μεγάλη εκστρατεία επί του εδάφους ή μια ειρηνευτική αποστολή, ο πόλεμος θα κριθεί κυρίως από τους Σύριους και όχι από τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι και τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ στην Γενεύη.</i></b></blockquote> <a href="http://foreignaffairs.gr/author/lionel-beehner"><b><span style="color: #990000;">Lionel Beehner</span></b></a><br /> <br /> Με τους αμερικανικής κατασκευής αντιαρματικούς πυραύλους να βρίσκουν τον δρόμο τους προς τους αντάρτες της Συρίας και τα ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη να βομβαρδίζουν σφοδρά τους ίδιους επαναστάτες και με τον εφοδιασμό του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ με αντιαεροπορικά συστήματα πυραύλων, μπορεί να φαίνεται εύκολο να περιγραφεί η μάχη στην Συρία  ως ένας πόλεμος δια πληρεξουσίων . Αλλά αυτή η φράση λέγεται πάρα πολύ απρόσεχτα από εδώ κι από εκεί, και ενέχει κάποιους επικίνδυνους μύθους.<br /> Κατ' αρχάς, το να περιγράφεται το συριακό τέλμα ως ένας πόλεμος δια πληρεξουσίων σημαίνει ότι η σύγκρουση αφορά κυρίως σε μεγαλύτερες ρωγμές στην περιοχή , και ιδίως για το χάσμα μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, την Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Δεύτερον, αυτό δείχνει ότι η σύγκρουση θα επιλυθεί κυρίως από τους εξωτερικούς παράγοντες που θα λύσουν τις διαφορές τους στο τραπέζι [των διαπραγματεύσεων]. Τρίτον, η φράση υποδηλώνει ότι η σύγκρουση είναι ένα παιχνίδι απίστευτα υψηλών στοιχημάτων που εμπλέκει υπαρξιακά ζητήματα για τα οποία ο συμβιβασμός είναι αδύνατος.<br /> Όπως όμως διδάσκει η ιστορία των προηγούμενων πολέμων δια πληρεξουσίων, και οι τρεις υποθέσεις είναι λανθασμένες. Για να τερματίσουν τις μάχες στην Συρία, όλα τα εμπλεκόμενα μέρη θα πρέπει να αντιληφθούν πραγματικά το τι είναι και τι δεν είναι ένας πόλεμος δια πληρεξουσίων. Οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων δεν σβήνουν από μόνοι τους ως εκ θαύματος χωρίς κάποιο βαθμό μιας «από κάτω προς τα πάνω» προσπάθειας να γίνει ειρήνη μεταξύ των τοπικών μαχητών ή μια θεμελιώδη αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της διαμάχης στο πεδίο του πολέμου.<br /> <br /> <br /> <b>ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ </b><br /> Ο όρος «πόλεμος δια πληρεξουσίων» φέρνει στο νου εικόνες του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι εξωτερικές δυνάμεις -δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση αλλά και περιφερειακοί παίκτες- χρησιμοποιούσαν τους τοπικούς αγωνιστές ως πιόνια σε μια γεωπολιτική σκακιέρα. Στην δεκαετία του 1970 και του 1980, ένας αριθμός ανταρτικών συγκρούσεων στην Λατινική Αμερική έγιναν de facto συγκρούσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Δηλαδή οι πόλεμοι στην Αγκόλα, το Τσαντ και το Βιετνάμ.<br /> Ακριβώς όπως ήταν αδιανόητο εκείνες τις ημέρες ότι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα θα μπλεχτούν σε έναν συμβατικό πόλεμο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ρωσία να πάνε σε πόλεμο σήμερα. Και, στην πραγματικότητα, οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων είναι διαδεδομένοι όταν το κόστος των παραδοσιακών διακρατικών πολέμων είναι υψηλό. Και έτσι, οι υποστηριζόμενες από την Χεζμπολάχ συριακές δυνάμεις και οι αντάρτες από το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος (επίσης γνωστό ως ISIS) μπορεί να επιτίθενται ο ένας στον άλλον, με μικρό κίνδυνο περιφερειακής κλιμάκωσης.<br /> Οι συγκρούσεις δια πληρεξουσίων τείνουν επίσης να διεξάγονται σε αδύναμα ή αποτυχημένα κράτη με πορώδη σύνορα. Τα ευάλωτα κράτη δεν διαθέτουν τα μέσα επιβολής για να κατατροπώσουν τους εξεγερθέντες χωρίς εξωτερική υποστήριξη, και οι αντάρτες δεν μπορούν να αμφισβητήσουν αξιόπιστα ακόμα και τα αδύναμα καθεστώτα χωρίς όπλα από το εξωτερικό ή ασφαλή καταφύγια πέρα από τα σύνορα. Οι εμφύλιοι πόλεμοι στη Νικαράγουα και το Αφγανιστάν την δεκαετία του 1980 είναι τέτοιες περιπτώσεις.<br /> <a href="http://foreignaffairs.gr/article-images/16112015-2.jpg"><img alt="16112015-2.jpg" height="405" src="http://foreignaffairs.gr/article-images/16112015-2.jpg" title="16112015-2.jpg" width="626" /></a><br /> <b><i>Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι εξηγεί σχετικά με την αμερικανική στρατηγική στην Συρία κατά την διάρκεια ομιλίας του στο Ινστιτούτο των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ειρήνη στην Ουάσιγκτον, στις 12 Νοεμβρίου 2015. JOSHUA ROBERTS / ROBERTS</i></b><br /> <br /> Εξαιτίας αυτών των δυναμικών, οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων τείνουν να θεωρούνται ως παρατεταμένες συγκρούσεις που διατηρούνται λιγότερο από τα τοπικά παράπονα από όσο από μεγαλύτερες τεκτονικές δυνάμεις. Αλλά η υπόθεση μπορεί να έχει πηγαίνει και ανάποδα. Στην πραγματικότητα, οι τοπικοί δρώντες σε πολλούς πολέμους δια πληρεξουσίων παίζουν τους εξωτερικούς υποστηρικτές τους και όχι το αντίστροφο. Οι επαναστάτες προσαρμόζουν τα μηνύματά τους έτσι ώστε να ευθυγραμμιστούν με τους περιφερειακούς βαρέων βαρών παίκτες, δημιουργώντας ένα είδος πολέμου προσφορών μεταξύ ομάδων ανταρτών.<br /> Ακόμη και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση μόλις και μετά βίας μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς των διαφόρων πελατών τους στον Τρίτο Κόσμο -κυρίως επειδή αυτές οι τάσεις άλλαζαν. Όταν η Ουάσιγκτον παρακρατούσε βοήθεια στη Νικαράγουα και την Κούβα, για παράδειγμα, η Μανάγκουα και η Αβάνα γίνονταν πολύ πιο φιλικές προς την Σοβιετική Ένωση. Αφότου η Μόσχα έκοψε την βοήθεια προς την Σομαλία, η Μογκαντίσου άρχισε να ασπάζεται τις Δυτικές καπιταλιστικές πεποιθήσεις. Όπως έγραψε ο θεωρητικός των διεθνών σχέσεων John Lewis Gaddis στο We Now Know το 1997, κατά την διάρκεια εκείνης της εποχής, τόσο οι επαναστατικές ομάδες όσο και τα καθεστώτα «έμαθαν να χειραγωγούν τους Αμερικανούς και τους Ρώσους χρησιμοποιώντας την κολακεία, δεσμευόμενοι για αλληλεγγύη, προσποιούμενοι αδιαφορία, απειλώντας με αποστασία, ή ακόμα και διογκώνοντας το ενδεχόμενο της δικής τους κατάρρευσης και τα καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να προκύψουν από αυτήν».<br /> <br /> Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ο Άσαντ, κατ’ αρχήν, έχει τοποθετήσει το συριακό καθεστώς ως ένα κοσμικό προπύργιο ενάντια στον σουνιτικό φανατισμό, κάτι που τον βοήθησε να προσελκύσει στρατιωτική υποστήριξη από την Ρωσία και το Ιράν . Αφότου ο Άσαντ υπέστη μια σειρά από στρατιωτικές αποτυχίες το 2012, για παράδειγμα, υπερέβαλε όσον αφορά την τζιχαντιστική απειλή για να κάνει την Ρωσία και το Ιράν να στείλουν περισσότερα όπλα, κεφάλαια, ακόμη και πεζικάριους. Αλλά τέτοια όπλα πήγαιναν επίσης προς την καταπολέμηση των Χριστιανών, των Κούρδων και άλλων τοπικών δρώντων.<br /> Οι αντάρτες της Συρίας, επίσης, μπορούν να εξασφαλίζουν μια σταθερή ροή μετρητών, όπλων, και άλλης βοήθειας από τον Κόλπο, ταιριάζοντας την σύγκρουσή τους στην μεγαλύτερη αφήγηση των περιφερειακών θρησκευτικών συγκρούσεων. Πρώην μπααθιστές στρατιώτες και άλλοι κοσμικοί αντάρτες άφησαν γένια και φτιασίδωσαν την ισλαμιστική καλή πίστη τους στο YouTube για να ξεπεράσουν τους αντάρτες ομόλογούς τους.<br /> Πόλεμος δια πληρεξουσίων ή όχι, το μεγαλύτερο μέρος των μαχών στην Συρία δεν είναι σχετικά με την περιφερειακή ισορροπία ισχύος . Οι περισσότεροι μαχητές (του ISIS εξαιρουμένου) οδηγούνται από τοπικιστικά -ακόμη και προσωπικά- θέματα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, η ερευνητής από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, Vera Mironova και ο Sam Whitt του Πανεπιστημίου High Point, διαπίστωσαν ότι οι αντάρτες είχαν ως πρωταρχικό κίνητρο την εκδίκηση και την αλλαγή του καθεστώτος, όχι την θρησκεία ή μεγαλύτερα περιφερειακά ζητήματα. Πρώην μαχητές που συμμετείχαν στην έρευνα σε προσφυγικούς καταυλισμούς της Συρίας μού είπαν περίπου το ίδιο το 2013. Για τον Αχμάντ Χασάν, έναν οδηγό ταξί από το Χαλέπι, ήταν οι νυχτερινές επισκέψεις από την μυστική αστυνομία και οι δωροδοκίες που τον ώθησαν να ενταχθεί στην αντιπολίτευση, μετά από μήνες που παρέμενε ουδέτερος. «Γινόταν αφόρητο», είπε. «Τόση διαφθορά, όλοι ήταν έτοιμοι να εκραγούν. Δεν μπορούσαμε να εμπιστευτούμε κανέναν».<br /> <br /> <b>ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ</b><br /> Ένας άλλος μύθος σχετικά με τους πολέμους δια πληρεξουσίων είναι το πώς τελειώνουν. «Οι μάχες θα σταματήσουν», έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times ο Rami Khouri, διευθυντής του Issam Fares Institute for Public Policy and International Affairs στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού «μόνο όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία αισθανθούν τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου και καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι είναι προς το συμφέρον τους να τελειώσει ». Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι οι μαχητές εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από εξωτερική στήριξη και ότι οι προτιμήσεις των εξωτερικών παραγόντων είναι πιο σημαντικές από όσο εκείνες των πραγματικών μαχητών.<br /> Μερικοί πόλεμοι μπορεί να συνεχιστούν επ’ αόριστον, ακόμη και με πολύ λίγα σχετικά με εξελιγμένα όπλα ή με εξωτερική χρηματοδότηση που να γεμίζει τα χρηματοκιβώτια της κάθε πλευράς. Για παράδειγμα, ο εμφύλιος πόλεμος της Σομαλίας αρνήθηκε να σβήσει μόνος του, παρά την έλλειψη μεγάλων δυνάμεων ως χορηγών και την διαλείπουσα παρουσία των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ. Ομοίως, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις διάφορες φατρίες στην Συρία να καταθέτουν τα όπλα τους, ακόμη και εν τη απουσία ανάμιξης τρίτων ή μιας μεγάλης ειρηνευτικής διαπραγμάτευσης.<br /> Και η κολακεία στους εξωτερικούς παίκτες ώστε να περιορίσουν την υποστήριξή τους προς τους διάφορους πελάτες ή τους πληρεξουσίους τους συνήθως δεν αποδίδει. Ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος της Αγκόλα δεν τελείωσε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ή την έξοδο των δυνάμεων της Κούβας και της Νότιας Αφρικής. Αντίθετα, εξασθενούσε συνεχώς επί μια ακόμη δεκαετία. Επίσης, πάνω από 20 χρόνια μετά την Συμφωνία του Ταΐφ που τερμάτισε τον λιβανικό εμφύλιο πόλεμο, η χώρα αναμφισβήτητα εξακολουθεί να περιμένει την επόμενη σεχταριστική ανάφλεξη.<br /> Στην Συρία, επίσης, η Ουάσιγκτον έχει δώσει έμφαση στις ειρηνευτικές συνομιλίες στην Γενεύη και τώρα στην Βιέννη, ακόμα και αν οι εν λόγω συνομιλίες θεωρήθηκαν δευτερεύουσας σημασίας από τους περισσότερους μαχητές της Συρίας. Με απλά λόγια, ο πόλεμος δεν θα τελειώσει με αυτούς τους παίκτες να κάθονται στο τραπέζι. Στην πραγματικότητα, αυτό που δείχνουν τα λίγα στοιχεία της έρευνας που υπάρχουν είναι ότι θα τελειώσει με κάποιου είδους «άσχημη σταθερότητα» με τη μια πλευρά νικηφόρα, αφού οι αντάρτες θέλουν αλλαγή καθεστώτος και οι περισσότεροι πολίτες θέλουν περισσότερα δικαιώματα και την επιστροφή σε κάποια επίφαση ομαλότητας. Πράγματι, ακόμη και αν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι ήταν σε θέση να επιτύχει μια συμφωνία με την οποία οι Σαουδάραβες, οι Καταριανοί, οι Ιρανοί και οι Ρώσοι θα συμφωνούσαν να παραιτηθούν από όλη την μελλοντική υποστήριξη στις αντίστοιχες παρατάξεις τους στην Συρία, η βία θα μπορούσε να αποκλιμακωθεί κάπως, αλλά η πόλεμος δεν θα έσβηνε μόνος του μέσα σε ένα βράδυ. Οι βασικές του αιτίες –η ευρεία τοπική διαφθορά και η έλλειψη πολιτικών ελευθεριών, για να αναφέρουμε μόνο μερικές- είναι απλά πολύ περίπλοκες.<br /> <br /> <b>ΥΨΗΛΟ ΡΙΣΚΟ</b><br /> Το πλαίσιο του «πολέμου δια πληρεξουσίων» συνεπάγεται επίσης ότι οι προκλήσεις για τις εξωτερικές δυνάμεις είναι τόσο απαγορευτικά υψηλές ώστε να μην μπορούν να αντέξουν να χάσουν. Γιατί να κινηθούν αν, όπως υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές, η Συρία είναι το κεντρικό μέτωπο σε ένα μεγαλύτερο πόλεμο μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών; Ή γιατί να περιμένουν το οτιδήποτε άλλο εκτός από μια μακρά, παρατεταμένη σύγκρουση αν, όπως προτείνει ο Khouri, «Η Ρωσία και η Αμερική μάχονται, στην Συρία, την τελευταία μάχη του Ψυχρού Πολέμου»;<br /> <a href="http://foreignaffairs.gr/article-images/16112015-3.jpg"><img alt="16112015-3.jpg" height="463" src="http://foreignaffairs.gr/article-images/16112015-3.jpg" title="16112015-3.jpg" width="626" /></a><br /> <b>Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ εισέρχονται σε μια αίθουσα κατά την διάρκεια συνάντησής τους στο Κρεμλίνο, στις 20 Οκτωβρίου 2015</b>. <b>ALEXEI DRUZHININ / REUTERS</b><br /> <br /> Αυτή η σκέψη υπερεκτιμά αμφότερα το αμερικανικό και το ρωσικό διακύβευμα στην σύγκρουση. Η Ρωσία κινητροδοτείται εν μέρει από την καταπολέμηση της τρομοκρατίας (φοβάται ότι ισλαμιστές εξτρεμιστές θα διαχυθούν μέσω των συνόρων της στον Νότιο Καύκασο) και εν μέρει για να προστατεύσει έναν πολυετή σύμμαχό της στην περιοχή. Αλλά αν το καθεστώς Άσαντ ήταν να πέσει αύριο, η ασφάλεια και η θέση της Ρωσίας στον κόσμο θα είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστη.<br /> Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, των οποίων τα κύρια ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την αποδυνάμωση του Ιράν, την προστασία του Ισραήλ, το να προλάβουν μην γίνει η Συρία ένα εφαλτήριο για διεθνείς τζιχαντιστικές επιθέσεις. Αν κερδίσουν ο Άσαντ και η Ρωσία, η θέση των ΗΠΑ στην περιοχή, τόσο γεωστρατηγικά όσο και οικονομικά, δεν θα φανεί πολύ διαφορετική  από όσο ήταν το 2010. Αν κερδίσουν οι επαναστάτες, η Συρία θα μπορούσε να είναι λιγότερο ευνοϊκή απέναντι στο Ιράν και να φαίνεται πιο ελκυστική για τους τζιχαντιστές, αλλά και άλλα αδύναμα κράτη της περιοχής –η Υεμένη, το Ιράκ- θα ταίριαζαν επίσης στην εικόνα.<br /> Εδώ, αμφότερες οι πλευρές θα μπορούσαν να διδαχθούν από τον εμφύλιο πόλεμο της Γουατεμάλας, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το πληρεξούσιό τους στρατιωτικό καθεστώς αρνήθηκαν να υποχωρήσουν, ακόμα και μετά από δεκαετίες μαχών και χιλιάδες «εξαφανίσεων», παρά το αναμφισβήτητα αδύναμο διακύβευμα της Ουάσιγκτον  στην σύγκρουση.<br /> <br /> <b>ΥΠΕΡΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΙ</b><br /> Οι εξωτερικές δυνάμεις μπορούν να ελέγξουν την ορμή μιας διαμάχης με την επιλογή να επέμβουν στρατιωτικά ή όχι . Αλλά εφ’ όσον καμία πλευρά δεν μιλά σοβαρά για μια μεγάλη εκστρατεία επί του εδάφους ή μια ειρηνευτική αποστολή, ο πόλεμος θα κριθεί κυρίως από τους Σύριους -όχι από τον Κέρι και τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στην Γενεύη. Και τα συμφέροντα των περισσότερων Σύριων έχουν ελάχιστη σχέση με τις μεγαλύτερες θρησκευτικές ρωγμές στην περιοχή.<br /> Οπότε, πώς τελειώνουν οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων; Αυτό συμβαίνει όταν μια από τις δύο πλευρές επιτυγχάνει μια συντριπτική υπεροχή ισχύος και μπορεί να νικήσει στρατιωτικά την άλλη πλευρά, ή όταν και οι δύο πλευρές συμφωνήσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να σταματήσουν να πολεμούν. Στο κάτω-κάτω, ο πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε όχι λόγω της αμερικανο-σοβιετικής εκεχειρίας, αλλά μάλλον από την αποχώρηση των δυνάμεων των ΗΠΑ και την επακόλουθη πτώση της Σαϊγκόν. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τον εμφύλιο πόλεμο της Αγκόλα, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.<br /> Ομοίως, η [διαμάχη στην] Συρία θα επιλυθεί μόνο με μια μαζική μετατόπιση του ισοζυγίου της ισχύος στον πόλεμο, με αποτέλεσμα ολοκληρωτική νίκη από τη μια πλευρά (κάτι που φαίνεται απίθανο) ή με μια πραγματική συμφωνία που θα εκκολαφθεί από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Όπως ο στρατιωτικός Edward Luttwak ισχυρίστηκε σε ένα άρθρο του το 1999 στο Foreign Affairs με τίτλο «Give War a Chance»(Δώστε στον Πόλεμο μια Ευκαιρία), δεν αποδίδει στις εξωτερικές δυνάμεις το να επιβάλουν πρόωρα διαπραγματεύσεις στους ίδιους τους αντιμαχόμενους ή στους περιφερειακούς υποστηρικτές να σφυρηλατήσουν ή να εξαναγκάσουν μια μεγάλη διαπραγμάτευση. Στην περίπτωση της Συρίας, οποιαδήποτε συμφωνία πιθανότατα θα αρχίσει με μια σειρά τοπικών εκεχειριών για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των πλευρών, που ομολογουμένως έχουν ανάμικτες επιδόσεις στις αγροτικές πόλεις κοντά στα σύνορα του Λιβάνου, καθώς και στην επαρχία Idlib.<br /> Το θέμα δεν είναι ότι τα κράτη θα πρέπει να μείνουν στο περιθώριο -αυτό θα ήταν μη ρεαλιστικό- αλλά μάλλον ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες αυτού του πολυδιάστατου πολέμου. Το να πείθεται από τους παλιούς μύθους του πολέμου δια πληρεξουσίων, είναι σαν να επιμένει σε επ’ αόριστον πόλεμο.<br /> <br /> <b><i>Ο LIONEL BEEHNER είναι εκπαιδευτής στην Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ στο Ινστιτούτο Σύγχρονου Πολέμου στο West Point και υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Γέηλ (Yale University). Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι προσωπικές.</i></b><br /> <a href="http://foreignaffairs.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πώς λειτουργούν οι πόλεμοι δια πληρεξουσίων

Και τι σημαίνει αυτό για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Συρία  Οι εξωτερικές δυνάμεις μπορούν να ελέγξουν την ορμή μιας διαμάχης με...

Διαβάστε την συνέχεια

Ολάντ: "Εδινα όπλα στους τζιχαντιστές στη Συρία."

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvvj22k4hNw2yD0MHyffoCXYYGkRKVe7krF6np9osbuWCYaGOE5gt3Y6jf5gVqSizA_5gqn0O_-8AbacBCU4zL6Q_QcbmK2XXHkIpvPeeCykaSQj9j77ABCxG3fRyHff-UxJFYUCb72I/s1600/hollande.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivvvj22k4hNw2yD0MHyffoCXYYGkRKVe7krF6np9osbuWCYaGOE5gt3Y6jf5gVqSizA_5gqn0O_-8AbacBCU4zL6Q_QcbmK2XXHkIpvPeeCykaSQj9j77ABCxG3fRyHff-UxJFYUCb72I/s1600/hollande.jpg" /></a></div> <br /> <b><i>Δήλωση του Γάλλου Προέδρου σε συνέντευξή του στον Ξαβιέ Πανόν για το βιβλίο"Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας".</i></b><br /> <a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br /> Η Γαλλία παρέδωσε επιθετικά όπλα στους Σύρους ισλαμιστές αντάρτες το 2012, παρά το ευρωπαϊκό εμπάργκο που είχε επιβληθεί από το 2011, αναφέρει ένα βιβλίο με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» που θα κυκλοφορήσει στις 13 Μαΐου.<br /> <br /> «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις», δήλωσε ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στον συγγραφέα του βιβλίου (εκδόσεις L’Archipel), Ξαβιέ Πανόν, στη διάρκεια συνέντευξης τον Μάιο του 2014.<br /> <br /> Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, που ειδικεύεται σε διπλωματικά και στρατιωτικά θέματα, η Γαλλία παρέδωσε στους Σύρους αντάρτες που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ κανόνια διαμετρήματος 20 mm, μυδραλιοβόλα διαμετρήματος 12,7 mm, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικούς πυραύλους.<br /> <br /> Οι παραδόσεις, οι οποίες άρχισαν το δεύτερο εξάμηνο του 2012, γίνονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα και είχαν σκοπό περισσότερο να βοηθήσουν την εξέγερση παρά να έχουν έναν αποφασιστικό αντίκτυπο αλλάζοντας τον ρου του πολέμου, σύμφωνα με τον συγγραφέα.<br /> <br /> Εκείνη την εποχή βρισκόταν σε ισχύ, από τον Ιούνιο του 2011, ευρωπαϊκό εμπάργκο όπλων το οποίο ήρθη στις 29 Μαΐου του 2013. Μέχρι τώρα, η Γαλλία έχει παραδεχθεί επίσημα ότι είχε παραδώσει στους αντάρτες μόνο τα λεγόμενα μη φονικά όπλα (που δεν έχουν σκοπό να σκοτώσουν), αλεξίσφαιρα γιλέκα ή γυαλιά νυκτερινής όρασης.<br /> <br /> Γι αυτές τις μυστικές παραδόσεις «έπρεπε να έχουμε εγγυήσεις στον ύψιστο βαθμό», δήλωσε στον συγγραφέα μάρτυρας, υπό τον όρο της ανωνυμίας, κάνοντας λόγο για απάλειψη κάθε ίχνους προέλευσης των όπλων και για τη δημιουργία μίας πολιτικο-στρατιωτικής αλυσίδας που θα παρείχε «κάθε διασφάλιση ελέγχου και σίγουρου τελικού προορισμού».<br /> <br /> Από τον Νικολά Σαρκοζί (2007-2012) στον Φρανσουά Ολάντ, που ανέλαβε καθήκοντα το 2012, το βιβλίο επανέρχεται σε μία σειρά διπλωματικο-στρατιωτικών βημάτων προς τα μπρος και προς τα πίσω, παραθέτοντας δηλώσεις δρώντων εμπλεκομένων στη γαλλική διπλωματική και στρατιωτική ζωή.<br /> <br /> Ανάμεσα στα επεισόδια που καταγράφονται είναι και εκείνο που αναφέρεται στην προετοιμασία αεροπορικών επιδρομών εναντίον του συριακού καθεστώτος που τελικά απετράπησαν στα τέλη του καλοκαιριού του 2013.<br /> <br /> Το βιβλίο αναφέρεται σε ορισμένους στόχους που επρόκειτο να τεθούν τότε – την υπηρεσία πληροφοριών της συριακής Πολεμικής Αεροπορίας που ελέγχει το χημικό σύστημα – και υπογραμμίζει, επικαλούμενο έναν σύμβουλο, ότι οι αεροπορικές επιδρομές τις οποίες τελικά δεν θέλησαν οι ΗΠΑ, είχε διπλό στόχο: να αλλάξει «το πολιτικό μοίρασμα των χαρτιών» στη Συρία και να αποσταθεροποιήσει τη Ρωσία, που υποστηρίζει τη Δαμασκό, ώστε να αλλάξει την προσέγγισή της στη σύγκρουση.<br /> <br /> Να προσθέσουμε εδώ κάποιες επισημάνσεις. Αυτοί οι αντάρτες, που εξόπλιζε ο πανηλίθιος Ολάντ, είναι ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) και άλλοι «μετριοπαθείς» ισλαμιστές που τώρα πλέον έχουν συμμαχήσει ανοιχτά με την Αλ Κάιντα στη Συρία, δηλαδή το Μέτωπο Αλ Νούσρα. Ο Ολάντ και η χώρα του εξόπλιζαν, δηλαδή, τους τζιχαντιστές.<br /> <br /> Γιατί όμως η Γαλλία εμπλέκεται στη Συρία και γιατί η Γαλλία μισεί την κυβέρνηση Άσαντ; Η απάντηση είναι απλή.<br /> <br /> Η Συρία «απελευθερώθηκε» μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και έγινε γαλλική αποικία. Η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1946, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br /> <br /> Το 1958 σχημάτισε μαζί με την Αίγυπτο την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, από την οποία αποχώρησε το 1961 κι έγινε ανεξάρτητο κράτος.<br /> <br /> Το 1967 ηττήθηκε στον Πόλεμο των έξι ημερών και το Ισραήλ κατέλαβε τα Υψίπεδα του Γκολάν.<br /> <br /> Η Συρία κυβερνάται από το 1963 από το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ. Η ηγετική θέση του στην πολιτική ζωή της χώρας προβλέπεται από το Σύνταγμα. Από 1971 μέχρι και το θάνατό του το 2000 Πρόεδρος ήταν ο Χαφέζ αλ Άσαντ. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Μπασάρ αλ Άσαντ.<br /> <br /> Η οικογένεια Άσαντ έδωσε σκληρούς αγώνες κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας και των ισλαμιστών που συχνά εξεγείρονταν ενάντια στο κοσμικό κράτος που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν οι σοσιαλιστές.<br /> <br /> <a href="http://www.logiosermis.net/" target="_blank">πηγή</a>

Ολάντ: "Εδινα όπλα στους τζιχαντιστές στη Συρία."

Δήλωση του Γάλλου Προέδρου σε συνέντευξή του στον Ξαβιέ Πανόν για το βιβλίο"Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας". Η Γαλλί...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Γαλλία ειναι ήδη σε πόλεμο με τους τζιχαντιστές αναμένοντας το NATO

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg21Q34yJ075dscY4kkij4mKvJ6Vc8YZu_GWoCQ-YrCIPMHMW2cMqBPxaHGOO4ic4S6_2PEgjOwE7wEHLNX-5kd9DyTWBqty4-ZCz3RLyp8eIcvbq4JFq8sGwDRD9uAZKhh7KZn_aaRjRk/s1600/parisi%252C+tromokratia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg21Q34yJ075dscY4kkij4mKvJ6Vc8YZu_GWoCQ-YrCIPMHMW2cMqBPxaHGOO4ic4S6_2PEgjOwE7wEHLNX-5kd9DyTWBqty4-ZCz3RLyp8eIcvbq4JFq8sGwDRD9uAZKhh7KZn_aaRjRk/s1600/parisi%252C+tromokratia.jpg" /></a></div> <br /> <b><span style="color: #990000;">Bloomberg</span></b><br />  Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, δήλωσε οτι οι επιθέσεις της Παρασκευής στο Παρίσι ήταν μια "πράξη πολέμου", ακολουθούσε το σενάριο του Μπους στον απόηχο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Επικαλέστηκε τη ρητορική του πολέμου για να περιγράψει μια τρομοκρατική επίθεση στέλνοντας ενα μήνυμα σοβαρότητας και οργής. <br /> <br /> Αλλά όπως δείχνουν οι πολέμοι των ΗΠΑ μετα τις 11/9 , δεν είναι πάντα σοφό να ανυψώνει κανείς μια τρομοκρατική ομάδα στο επίπεδο της κυριαρχικής οντότητας δίνοντα της ετσι την εξουσία του πολέμου.<br /> <br /> Αυτό ήταν λάθος σε σχέση με την Αλ Κάιντα, αλλά ειναι μεγαλύτερο λάθος, όταν πρόκειται για το ισλαμικό κράτος, του οποίου η κύρια επιδίωξη ειναι η δημιουργία κράτους. <strong>Λέγοντας ότι το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γαλλία, ο Ολάντ άθελά του δίνει στην οργάνωση το διεθνές κύρος που επιδιώκει.</strong><br /> <br /> <strong>Οι συνέπειες της δήλωσης του Ολάντ κάνουν καλό στις δημόσιες σχέσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης, η οποία αγωνίζεται να παραμείνει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και να αποκτήσει αρκετούς οπάδους για τον εδαφικό έλεγχο που θέλει. </strong><br /> <strong>Ένας αρχηγός κράτους ο οποίος δηλώνει οτι η χώρα του ειναι σε κατάσταση πολέμου πρέπει να έχει μια αξιόπιστη απάντηση στο μυαλό του.</strong><br /> <br /> Η κατάλληλη απάντηση εξαρτάται από το αν η κατάσταση του πολέμου ερμηνεύεται νομικά ή μεταφορικά. Η νομική οπτική είναι αρκετά σημαντική. <strong>Σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, μια πράξη πολέμου εκτός ΝΑΤΟ εναντίον ενός από τα κράτη μέλη συνεπάγεται υποστήριξη απο τα άλλα μέλη.</strong><br /> <br /> <strong>Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου σηματοδότησαν την πρώτη φορά που έγινε επίκληση του άρθρου 5</strong>. Αυτό απαίτησε απο όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ να υποστηρίξουν τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά της αλ-Κάιντα. (Σχετικά με το Ιράκ, πολλά μέλη του ΝΑΤΟ περίφημα εμπόδισαν, το σκεπτικό ηταν ότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη οτι η τρομοκρατική επίθεση ειχε να κάνει με τον Σαντάμ Χουσεΐν.)<br /> <br /> <strong>Αν η Γαλλία επικαλεστεί το άρθρο 5</strong>, τα μέλη του ΝΑΤΟ θα είναι υποχρεωμένα να την υποστηρίξουν σε έναν πόλεμο κατά του ισλαμικού κράτους. Ωστόσο, <strong>το προβλημα στην νομική πτυχή αυτής της θέσης είναι ότι η Γαλλία βομβαρδίζει το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία από τα τέλη Σεπτεμβρίου και οι επιθέσεις της κατα της οργάνωσης στο Ιράκ ειναι περσινά ξινά σταφύλια.</strong><br /> <br /> Με άλλα λόγια, <strong>η Γαλλία είναι ήδη σε πόλεμο με το Ισλαμικό Κράτος</strong>. Οι επιθέσεις στο Παρίσι δεν είναι το πρωτο περιστατικό. Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η απάντηση του Ισλαμικού Κράτους στις γαλλικές επιθέσεις που αυξηθηκαν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατα της εφημερίδας Charlie Hebdo και της εβραϊκής αγοράς τον Ιανουάριο.<br /> <br /> Ως αποτέλεσμα, λαμβάνοντας υπόψη μας οτι οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις είναι πράξη πολέμου δεν αλλάζει η βασική νομική κατάσταση μεταξύ της Γαλλίας και του Ισλαμικού Κράτους. Η εφημερίδα Le Parisien είχε ως τίτλο, "Cette fois, c'est la guerre" - ". Αυτή τη φορά, ειναι πόλεμος" <strong>Αλλά οποιαδήποτε και να ειναι η γαλλική δημόσια αντίληψη, η Γαλλία ειναι ήδη σε πόλεμο.</strong><br /> <br /> <strong>Αυτό μας αφήνει με την μεταφορική έννοια του πολέμου. Εδώ είναι χρήσιμο να επανεξετάσουμε τις επιλογές του Ολάντ.</strong><br /> <br /> Λέγοντας ότι οι επιθέσεις ήταν μια πράξη πολέμου μπορει να παρακινήσει την κοινή γνώμη για μια πιο αυστηρή απάντηση από αυτη που εχει ακολουθήσει η Γαλλία μέχρι σήμερα ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Επειδή η Γαλλία έχει ήδη λάβει μέρος σε βομβαρδισμούς, αυτό θα σήμαινε ότι θα μπορούσε να εντείνει σημαντικά τη συμμετοχή της στις αεροπορικές επιδρομές - ή την εισαγωγή των γαλλικών χερσαίων δυνάμεων.<br /> <br /> <strong>Ειναι σίγουρο, οτι ο πόλεμος ενάντια στον Ισλαμικό Κράτος είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν μπορεί να λήξει χωρίς χερσαία στρατεύματα. </strong><br /> Η αξιοσημείωτη μακροβιότητα της οργανωσης οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι καμία περιφερειακή δύναμη δεν ειναι διαθέσιμη να διαθέσει χερσαίες δυνάμεις.<br /> <strong>Οι Κούρδοι αντάρτες που υποστηρίζονται απο τις Δυτικές Δυνάμεις και οι Ιρανοί σιιτες πολιτοφύλακες στο Ιράκ ειναι τα μόνα στρατέυματα που εχουν πετύχει κατι ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, εκτος αν λάβουμε υπόψη μας τις συριακές δυνάμεις που υποστηρίζονται απο τη Ρωσία. </strong><br /> <br /> <strong>Τα γαλλικά χερσαία στρατεύματα, ειναι η μόνη επιλογή του Ολάντ, ωστόσο ειναι μάλλον απίθανο, οσο θυμωμένος και αν ειναι ο γαλλικός λαός, να στείλει στρατεύματα η Γαλλία. </strong><br /> <br /> Η στρατηγική λογική για την παρακράτηση χερσαίων δυνάμεων δεν έχει αλλάξει. Οι ΗΠΑ δεν θα παράσχουν οποιαδήποτε χερσαία βοήθεια εξαιτίας του λαϊκου σκεπτικισμού μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ. <strong>Και αν οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να δεσμεύσουν στρατεύματα, τότε κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει, από τη Σαουδική Αραβία στην Ιορδανία, στην, Γαλλία. </strong><br /> <strong>Αυτό αφήνει τον Ολάντ χωρίς καμία άλλη στρατιωτική επιλογή, παρα μόνο την άυξηση σε αεροπορικές επιδρομές.</strong> Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μ’αυτο, αλλά δείχνει οτι η δήλωσή του ειναι τουλάχιστον προβληματική. <strong>Αν το Ισλαμικό Κράτος έχει δεσμευτεί πραγματικά με μια πράξη πολέμου εναντίον της Γαλλίας, δεν θα πρέπει η Γαλλία να κάνει περισσότερα από το να στείλει μερικά αεροπλάνα;</strong><br /> <br /> Πιο συγκεκριμένα, ο Ολάντ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, με την αναγνώριση πολέμου εναντίον της Γαλλίας, ο ίδιος αναγνωρίζει έναν πόλεμο που η Γαλλία δεν μπορεί να κερδίσει, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη βάση. <br /> <strong>Περισσότερες αεροπορικές επιθέσεις δεν θα νικήσουν το Ισλαμικό Κράτος.</strong> Έτσι, η μεταφορική έννοια της φράσης "πράξη πολέμου" βάζει τη Γαλλία σε μειονεκτική θέση: <strong>Είναι σε πόλεμο με έναν εχθρό, αλλά της λείπει η πολιτική βούληση ή η στρατιωτική ικανότητα για να νικήσει αυτό τον εχθρό.</strong> Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να υποβαθμίσει τις ικανότητες του εχθρού.<strong> Ωστόσο, δεδομένου ότι ο εχθρός δεν είναι καν κράτος, η αποτυχία να κερδίσει στην πραγματικότητα μοιάζει με ήττα.</strong><br /> <br /> Αν και επώδυνο, <strong>ο Ολάντ θα έπρεπε να καταγγείλει τους τρομοκράτες ως δολοφόνους, ανάξιους για μια πολεμική αναμέτρηση ενάντια στην μεγάλη δημοκρατία της Γαλλίας. Θα έπρεπε να ειχε πει οτι η Γαλλία δε θα επέτρεπε ποτέ σε μια χουφτα ιδεολόγων που σκοτώνουν αμαχους, να της υπαγορεύει την εξωτερική της πολιτική.</strong><br /> <br /> Αν το ειχε κανει αυτο και ο πρόεδρος Μπους τότε αυτο θα ειχε ως συνέπεια μια πιο ήρεμη και ορθολογική προσέγγιση στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. <br /> <strong><br /> Ηθικά μιλώντας, μια τρομοκρατική επίθεση μπορεί να είναι όσο κακή όσο μια πράξη πολέμου. Αλλά στην πράξη, οι δύο είναι πολύ διαφορετικές - και ειναι καλό για την εξωτερική πολιτική να διατηρούμε την διαφορά αναμεσα στα δύο.</strong><br /> <strong><br /></strong> <a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br />

Η Γαλλία ειναι ήδη σε πόλεμο με τους τζιχαντιστές αναμένοντας το NATO

Bloomberg  Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, δήλωσε οτι οι επιθέσεις της Παρασκευής στο Παρίσι ήταν μια "πράξη πολέμου", ...

Διαβάστε την συνέχεια

Βιβλίο-προφητεία του 2005: "Τα επτά βήματα με τα οποία οι ισλαμιστές θα κυριαρχήσουν στον πλανήτη"

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUgVvupAdAEJXIY-1YfZdSqzQdq9G017fFoEJjzjyOUkeGcgaM1dE-GbIU0eiM8LNQx4fCTXwdqDdCjhpMcu40Fl266ccQzdmxv97uw4YrtvNsL45nX1qjOabuWQJ7KvHQ1yKC93oriX8/s1600/ISIS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUgVvupAdAEJXIY-1YfZdSqzQdq9G017fFoEJjzjyOUkeGcgaM1dE-GbIU0eiM8LNQx4fCTXwdqDdCjhpMcu40Fl266ccQzdmxv97uw4YrtvNsL45nX1qjOabuWQJ7KvHQ1yKC93oriX8/s1600/ISIS.jpg" /></a></div> <br /> <span style="font-size: large;">Ένα βιβλίο που όλοι στην Δύση το αγνόησαν</span><br /> <br /> Το Ισλαμικό Χαλιφάτο έχει στόχο την παγκόσμια κυριαρχία και την βίαιη μετατροπή όλων των κατοίκων του πλανήτη σε πιστούς μουσουλμάνους: Η επίτευξη του σκοπού αυτού θα πραγματοποιηθεί σε επτά βήματα.<br /> <div> <br /> του <b>Θεόφραστου Ανδρεόπουλου</b><br /> <br /></div> <div> Το μακρινό πλέον 2005 ένας Ιορδανός δημοσιογράφος είχε περιγράψει το σχέδιο της al-Qaeda για την εξάπλωση του Ισλαμικού Χαλιφάτου σε όλον τον κόσμο σε επτά στάδια.</div> <div> </div> <div> Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο τα ΜΜΕ το υποδέχτηκαν ως "παράλογο" και γενικώς χλέυαζαν τον συγγραφέα. Προφανώς με ότι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, και μετά τα γεγνότα του Παρισιού τα χαμόγελα "κόπηκαν" απότομα.</div> <div> </div> <div> Δέκα χρόνια πριν ο Ιορδανός δημοσιογράφος Fouad Hussein έγραψε το βιβλίο της στρατηγικής της al-Qaeda για τις επόμενες δύο δεκαετίες! Οι πληροφορίες του ήταν αξιόπιστες καθώς τις είχε προμηθευθεί από τον εσωτερικό κύκλο της οργάνωσης και από καταζητούμενους τρομοκράτες όπως ο Abu Musab al-Zarqawi και ο Seif al-Adl.</div> <div> </div> <div> Ο Al-Zarqawi ήταν ο Ιορδανος ιδρυτής της al-Qaeda στο Iράκ — σαν παραλάδι της ευρύτερης οργάνωσης — που ήθελε την ίδρυση ενός σουνιτικού Χαλιφάτου, ενός θρηκσευτικού κράτους μετά την αμερικανική εισβολή στην χώρα το 2003.</div> <div> </div> <div> Τα επτά βήματα δημιουργίας του Ισλαμικου Χαλιφάτου όταν πραγματοποιηθούν "η Δύση θα είναι πολύ αδύναμη για να πολεμήσει".</div> <div> </div> <ul> <li>Η πρώτη φάση γνωστή ως "αφύπνιση" είχε ήδη πραγματοποιηθεί και υποτίθεται θα διαρκούσε από το 2000 έως το 2003, η ακριβέστερα από την 11 Σεπτεμβρίου του 2001 μέχρι την πτώση της Βαγδάτης το 2003.</li> </ul> Μάλιστα η πτώση των δίδυμων πύργων χαρακτηριζόταν ως πρόκληση για να κηρύξουν τον πόλεμο οι ΗΠΑ κατά του ισλαμικού κόσμου, και έτσι να "αφυπνισθούν" οι Μουσουλμάνοι.<br />"Η πρώτη φάση κριθηκε από τους στρατηγιστές της al-Qaeda πολύ επιτυχημένη, άνοιξε το πεδίο το μα΄χης και οι Αμερικανοί μαζί με τους συμμαχους τους έγιναν κοντινοί και εύκολοι στόχοι" <br /><ul> <li>Η δέυτερη φάση ονομάζεται "Opening Eyes" (άνοιγμα ματιών) , και στόχευε στο "να αποκαλυφθεί η δυτική συνωμοσία στην ισλαμική κοινότητα" και θα διαρκούσε μέχρι το 2006.</li> </ul> Σε αυτή την φάση η al-Qaeda από οργάνωση μετατράπηκε σε κίνημα.<br />Το δίκκτυο στρατολογούσε νέους ανθρώπους, με το Ιράκ να προορίζετια σαν το κέντρο των παγκόσμιων επιχειρήσεων με τον "στρατό" να έχει την βάση του εκεί, όπως και τελικά έγινε με κάποια χρονική καθυστέρηση.<br /><br /><ul> <li>Η τρίτη φάση περιελάμβανε το "Arising and Standing Up" (εξέγερση και σύγκρουση) η οποία θα λάμβανε χώρα στην Συρία μεταξύ του 2007-2010 το οποίο και έγινε τελικά από το 2011 με τα γνωστά αιματηρά αποτελέσματα.</li> </ul> <ul> <li>Η τέταρτη φάση θα λάμβανε χώρα μεταξύ του 2010 και του 2013, και είχε αντικειμενικό σκοπό "την πτώση των μισητών αραβικών κοσμικών κυβερνήσεων" </li> </ul> Δηλαδή ήταν η περιβόητη Αραβική Άνοιξη την οποία η Δύση στήριξε παντού δουλεύοντας επί της ουσίας για την τρομοκρατική οργάνωση.<div> <ul> <li>Η πέμπτη φάση θα λάμβανε χώρα από το 2013 μέχρι το 2016, όταν θα μπορούσε να κηρυχθεί το Ισλαμικό Χαλιφάτο καθώς πλεόν “ η δυτική επιρροή θα έχει μειωθεί στον ισλαμικό κόσμο που δεν θα υάρχει φόβος για αντίσταση και θα δημιουργήσουμε μια Νέα Τάξη Πραγμάτων"</li> </ul> <ul> <li>Η έκτη φάση συνεχίζει από το 2016 και μετά και πρόκειται για την περίοδος της "ολικής σύγκρουσης"</li> </ul> Ξεκινάει δηλαδή ο πόλεμος μεταξύ των "πιστών και των απίστων"<br /><ul> <li>Η έβδομη φάση αναφέρεται ώς η "αποφασιστική νίκη"</li> </ul> "Ο κόσμος θα έχει χτυπηθεί τόσο πολύ από το ενάμισυ δισ. των μουσουλμάνων που το Χαλιφάτο χωρίς αμφιβολία θα κερδίσει"<br /><br />Το σχέδιο των επτά φάσεων στηρίεται σε θρησκευτικές ιδέες και λίγο έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Όμως για όσους δεν το έχουν καταλάβει ήδη έχουν ολοκληρωθεί τα πέντε πρώτα βήματα και εξελίσσεται το έκτο. <br /><br />Δεν είναι καθόλου αστείο, ότι αυτοί πιστεύουν στην επιτυχία και του έβδομου βήματος. Μπορεί η Δύση να έχει τεχνολογική υπεροπλία, όμως αυτοί έχουν διεισδύσει στις κοινωνίες τους, και κανένας οπλισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά όταν οι ισλαμιστές κρύβονται εντός των δυτικών πολιτών.<br /><br />Πέραν τούτου είναι αποφασισμένοι κάτι που ο δυτικός άνθρωπος δεν το ξέρει ούτε σαν έννοια.<br /><br />Αδιαφορούν για την πραγματικότητα, πιστεύουν ότι θα την αλλάξουν όπως αυτοί την βλέπουν και αυτό τους κάνει πιο επικίνδυνους ακόμα και από τους παλιούς τους συμμάχους, τους Γερμανούς Ναζί.<br /><br />H αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι δείχνει πλέον ότι το ISIS διαθέτει σημαντικά ερείσματα μέσα τον μουσουλμανικό κόσμο.<br /><br />Ισραηλινές πηγές αναφέρουν ότι αυτή την ώρα μη συλληφθέντα στελέχη κάνουν "λούφα" με στόχο έναν δεύτερο γύρο ωμοτήτων και βιαιοτήτων στις επόμενες μέρες, όπως είχε συμβεί μετά το χτύπημα στο Charlie Hebdo το οποίο ακολούθησε νέο χτύπημα σε εβραϊκό παντοπωλείο.<br /><br />Ένα δεύτερο γκρουπ υποστήριξης δημιουργήθηκε από οδηγούς, που οδήγησαν τους τρομοκράτες στις σκηνές της επίθεσης και ήταν έτοιμα να βοηθήσουν στην διαφυγή επιζόντων.<br /><br />Έδωσαν στους επιτιθέμενους τις εκρηκτικές ζώνες τους,τα αυτόματα όπλα τους, και χρησίμευσαν σαν "τσιλιαδόροι" που παρακολουθούσαν και κατέγραφαν τις κινήσεις των γαλλικών δυνάμεων ασφαλείας, ενώ φωτογράφιζαν τα γεγονότα.<br /><br />Ένα κέντρο διοίκησης σχεδίασε τις επιθέσεις, στρατολόγησε πράκτορες, διηύθυνε και συντόνισε, και οργάνωσε τις επικοινωνίες μεταξύ διαφορετικών ομάδων.<br /><br />Εν ολίγοις τουλάχιστον 200 άτομα συμμετείχαν σε διάφορα επίπεδα, και συμμετείχαν ενεργά στους τελευταίους δύο μήνες προκεχωρημένου σχεδιασμού.<br /><br />Η 14η Νοεμβρίου χαρακτηρίζεται από την αποτυχία της γαλλικής υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας (DGSI) και της αντίστοιχης για την εξωτερική ασφάλεια (DGSE) με την άρνησή τους να συλλέξουν το οποιοδήποτε συμπέρασμα για τις μαζικές προετοιμασίες για ένα τόσο τρομερό χτύπημα μέσα στην πρωτεύουσα.<br /><br />Οι μουσουλμανικές κοινότητες που διαβιούν στα προάστια του Παρισιού και πολύ συχνά εξασκούν έναν εξτρεμιστικό ισλαμικό τρόπο ζωής ο οποίος δεν αναγνωρίζει την εξουσία της γαλλικής Δημοκρατίας, και οι γαλλικές αστυνομικές δυνάμεις αναγκάζονται να μπαίνουν στις περιοχές αυτές με αυτόματα τυφέκια εφόδου, και συνοδέια τεθωρακισμένων οχημάτων, παίζουν τον ρόλο "καταφυγίου" για αυτούς τους ανθρώπους.<br />Αυτές οι κοινότητες, μέσα στην φτώχεια και το περιθώριο (το οποίο όμως το επιλέγουν) είναι τα τέλεια πεδία ανατροφής για τέτοια τρομοκρατικά δίκτυα.<br /><br />Πιστεύεται από τις γαλλικές Αρχές οτι στα προάστια έχουν δημιουργηθεί "νοσοκομεία" με κανονικούς χειρουργούς (μουσουλμανικού θρησκεύματος προφανώς) που θα περιέθαλπταν τους τραυματίες τρομοκράτες μόλις θα φυγαδεύονταν από το κέντρο της πόλης.<br /><br />Δηλαδή έχουν Διοικητική Μέριμνα που θα ζήλευε οποιοσδήποτε Στρατός του πλανήτη.<br /><br /> Η περιθωριοποίηση της μουσουλμανικής κοινότητας και οι εμπειρία των εξτρεμιστών που έχουν συμμετάσχει σε προηγούμενες (και είναι πολλές) τρομοκρατικές επιχειρήσεις καθιστούν απαγορευτική την διείσδυση πρακτόρων στα μουσουλμανικά γκέτο ή την χρηματοδότηη πληροφοριοδοτών καθώς όλοι φοβουνται τι θα τους συμβεί εάν αποκαλυφθούν.<br /><br />Είναι γνωστό ότι τα "καρφιά" έχουν τραγικό τέλος με πιο σύνηθες να καίγονται ζωντανοί μαζί με λάστιχα αυτοκινήτων.<br />Δεν υπάρχει λοιπόν ζωντανή πληροφόρηση και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες αρκούνται στα σήματα που λαμβάνουν από τις τηλεπικοινωνίες και τα αναλύει η γαλλική SIGINT.<br /><br />Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να είναι απόφαση 200 μοναχικών "λύκων", αλλά έργο μιας μεγάλης οργάνωσης με πολυεθνικές δυνατότητες στη Συρία και στο Ιράκ, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως αυτές οι από έξω προετοιμασίες, για ένα πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι δεν εντοπίστηκαν από καμια δυτική υπηρεσία, και ειδικότερα το ECHELON που αποτελεί το ευρωπαϊκό αμερικανικό "μάτι".<br /><br />Και στην τελική γιατί ένας από τους νεκρούς έφερε πάνω του ένα συριακό διαβατήριο; Τι φοβόνταν μην τον σταματήσει η Τροχαία για υπερβολική ταχύτητα;<br /><br />Τα λάθη της Δύσης είναι ασυγχώρητα, δημιούργησε ένα τέρας του Φρανκεστάιν και τώρα το τέρας στρέφεται κατά του δημιουργού του.<br /><br /><a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Βιβλίο-προφητεία του 2005: "Τα επτά βήματα με τα οποία οι ισλαμιστές θα κυριαρχήσουν στον πλανήτη"

Ένα βιβλίο που όλοι στην Δύση το αγνόησαν Το Ισλαμικό Χαλιφάτο έχει στόχο την παγκόσμια κυριαρχία και την βίαιη μετατροπή όλων των κατο...

Διαβάστε την συνέχεια

Εξελίξεις για την Τουρκία. Ας περιμένει ο κ. Τσίπρας…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzor-c1lHHPJE6lHrZTPmwNYs0qW7od9OpOiQyOPMxoELbvyCQXztDertMqowsyUTM2MjKOEbleJ2H4Eo1L5VCPYPCQUjLkzn9Oi7khYdbEEgAHkN_OPmYDXMBDUGOw-QGTy5PafNUCyQ/s1600/na+perimenei+o+tsipras+gia+tin+toyrkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzor-c1lHHPJE6lHrZTPmwNYs0qW7od9OpOiQyOPMxoELbvyCQXztDertMqowsyUTM2MjKOEbleJ2H4Eo1L5VCPYPCQUjLkzn9Oi7khYdbEEgAHkN_OPmYDXMBDUGOw-QGTy5PafNUCyQ/s1600/na+perimenei+o+tsipras+gia+tin+toyrkia.jpg" /></a></div> <br /> <br />Η συγκυρία της τύχης έφερε τη συνεδρίαση των ηγετών των 19 ποιο σημαντικών οικονομιών του πλανήτη με την προσθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (G20) να γίνεται μόλις δυο μέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και μάλιστα στην Τουρκία. Δηλαδή σε μια χώρα από την οποία διέρχεται η μεγάλη πλειοψηφία του προσφυγικού ρεύματος προς την Ευρώπη, με την ισλαμιστικών πεποιθήσεων ηγεσία της, υπό τους Ερντογάν και Νταβούτογλου, να μην έχουν διστάσει να προβούν σε δηλώσεις, από τις οποίες συνάγεται η αξιοποίηση αυτού του προσφυγικού ρεύματος.<div> <br />Του<b> Ζαχαρία Μίχα</b><br /><br />Οι πρώτες πληροφορίες που έρχονται από την Αττάλεια, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι διότι κατά τα φαινόμενα, η συνήθως «αγριεμένη» και μη διπλωματική στη ρητορική της Τουρκία, εμφανίζεται ως ένας συνεργάσιμος εταίρος για όλους, γεμάτος κατανόηση, ενδεικτικό της συνειδητοποίησης, ότι η καταγεγραμμένη συμπεριφορά της, μπορεί υπό το φως των νέων εξελίξεων να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.<br /><br />Αμέσως μετά την τραγωδία, όλως τυχαίως, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις βρήκαν στα σύνορα τέσσερις μαχητές και τους σκότωσαν. Πριν από λίγες ώρες, ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν και επικεφαλής της διαβόητης υπηρεσίας πληροφοριών ΜΙΤ, Δρ. Χακάν Φιντάν, που συναγωνίζεται σε φιλο-ισλαμιστικές δηλώσεις, του ΙΚ συμπεριλαμβανομένου, έβαλε και το δικό του λιθαράκι.<br /><br />Αίφνης, οι έρευνες της ΜΙΤ για να εξαρθρώσει υποτίθεται το Ισλαμικό Κράτος, παρότι ο Φιντάν και ο πολιτικός του προϊστάμενος έκαναν τα πάντα το προηγούμενο διάστημα για να δικαιολογήσουν τους εν λόγω αιμοσταγείς σουνίτες ισλαμιστές σε κάθε τους έγκλημα, εντόπισε στην Τουρκία και συνέλαβε στενό συνεργάτη του «τζιχάντι Τζον», του δήμιου του Ισλαμικού Κράτους με τη βαριά λονδρέζικη προφορά.<br /><br />Ο κύριος αυτός φέρεται αναμεμιγμένος σε απόπειρα μεγάλης τρομοκρατικής ενέργειας στην Κωνσταντινούπολη, την οποία απέτρεψε η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών. Η δουλειά της είναι. Όμως, το πόσο βολική χρονικά είναι η επίσημη τουρκική εκδοχή, αναγάγει σε διαβολική τη «σύμπτωση».<br /><br />Ο δεύτερος λόγος αφορά την επιδεικτική 35 λεπτών συνάντηση μεταξύ του Αμερικανού προέδρου, Μπάρακ Ομπάμα και του Ρώσου ομόλογού του, Βλαντιμίρ Πούτιν, μια συνάντηση που έχει γίνει πρωτοσέλιδο διεθνώς, αφού οι ηγέτες φρόντισαν να γίνει σε τέτοιες συνθήκες ώστε να καταγραφεί σε φωτογραφίες και βίντεο, με τη γλώσσα του σώματος να δείχνει ότι οι δυο ηγέτες συζητούν κάτι πολύ σημαντικό.<br /><br />Με σοβαρό και χωρίς διπλωματικά χαμόγελα ύφος, οι δυο ηγέτες εμφανίζονται σκυμμένοι ο ένας προς το μέρος του άλλου, με την προσοχή τους ιδιαίτερα τεταμένη, όταν οι μεταφραστές αναλάμβαναν να μεταφέρουν όσα λέγονταν. Τα πρόσωπα «σκοτεινιασμένα», με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν αποκάλυπταν θυμό, ειρωνεία ή απέχθεια του ενός για τον άλλον, όπως τις προηγούμενες φορές, όπου καθένας επιθυμούσε να περάσει εντελώς διαφορετικό μήνυμα διεθνώς.<br /><br />Ο οικοδεσπότης Ερντογάν δεν βρισκόταν καν στα πέριξ, κάποια στιγμή η κάμερα πιάνει τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να κινείται ολίγον αμήχανα στο σημείο όπου βρίσκονταν μέλη της ασφαλείας των δυο προέδρων, τα οποία κινούνταν δήθεν τυχαία, με εμφανή στόχο όμως να αποτρέψουν την προσέγγιση οποιουδήποτε στο σημείο όπου συνομιλούσαν οι δυο ηγέτες.<br /><br />Λίγο αργότερα, ο Μπάρακ Ομπάμα, για πρώτη φορά, έκανε λόγο για τη σημασία των ρωσικών στρατιωτικών ενεργειών στη Συρία, ενώ σε τηλεφωνική επαφή μεταξύ των υπουργών Άμυνας ΗΠΑ και Γαλλίας, συμφωνήθηκε η κοινή πορεία στην κατεύθυνση της δυναμικής στρατιωτικής αντίδρασης στη Συρία. Υπενθυμίζεται, ότι το αεροπλανοφόρο Ντε Γκολ οδεύει για τη Μέση Ανατολή, σε μια αποστολή που είχε προγραμματιστεί προ της τραγωδίας στο Παρίσι.<br /><br />Το ευκολότερο πράγμα είναι να εμφανιστεί στην περιοχή και ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο, ενώ εντύπωση θα προκαλούσε ενδεχόμενη εμφάνιση του μοναδικού ρωσικού αεροπλανοφόρου, του «Ναύαρχος Κουζνέτσοφ», καθώς ο στρατιωτικός συντονισμός μοιάζει το λιγότερο που θα μπορούσε να προκύψει ως αποτέλεσμα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, αν και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συνεπαγόταν υποχωρήσεις εκατέρωθεν.<br /><br />Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να συγκαλείται εντός τριημέρου με αντικείμενο την παροχή κάλυψης για τη συγκρότηση στρατιωτικής συμμαχίας με στόχο το Ισλαμικό Κράτος. Τις τελευταίες ώρες διακινούνται επίσης πληροφορίες για σημαντικές τουρκικές ενστάσεις. Ωστόσο, το δεδομένο στο έδαφος είναι ότι αρχικά η ρωσική Αεροπορία και πλέον και γαλλικά μαχητικά, σφυροκοπούν τις θέσεις του Ισλαμικού κράτους στην «πρωτεύουσα» του «χαλιφάτου», τη Ράκα.<br /><br />Εν ολίγοις, η όποια τακτική καθυστέρησης της Τουρκίας θα είναι χωρίς αντικείμενο και μόνο αντιπαραγωγική για τα συμφέροντά της μπορεί να αποδειχθεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι Τούρκοι είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ανεβαίνουν στο μεγαλύτερο «κύμα» και κινούνται με ασφάλεια προς την κατεύθυνση της όποιας ακτής, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές…<br /><br />Η παρουσία του Μπασάρ Αλ Άσαντ την επόμενη ημέρα, τουλάχιστον για μια μεταβατική περίοδο, είναι μόνο ένα από αυτά στα οποία η Ρωσία και η Δύση αναμένεται να βρουν τρόπο να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, ή σε τελική ανάλυση, να μάθουν να ζουν και να συνεργάζονται με τη διαφωνία τους.<br /><br />Το ζητούμενο είναι εάν θα υπάρξει χερσαία εμπλοκή, ή αν η κοινή δράση θα επικεντρωθεί σε σφοδρούς από αέρος βομβαρδισμούς των θέσεων των ισλαμιστών στη Συρία και το Ιράκ και η υποστήριξη οποιουδήποτε επιχειρεί να τους εξουδετερώσει, με υποψήφιους τη συριακή συμμαχία που έφτιαξε πρόσφατα η Δύση, μαζί με τους Κούρδους της Συρίας και τις κυβερνητικές δυνάμεις του Άσαντ.<br /><br />Υπενθυμίζεται, ότι στο παρελθόν ο Σύρος ηγέτης είχε προτείνει την ad hoc συνεργασία των δυνάμεών του εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, διαμηνύοντας ότι δεν θεωρεί όλους τους Σύρους που τον αντιμάχονται ως τρομοκράτες, επιχειρώντας να χτίσει γέφυρες και να οδηγήσει τα πιο μετριοπαθή στοιχεία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου θα κριθεί η επόμενη μέρα στη Συρία. Αυτό τον συνέφερε, αυτό έκανε.<br /><br />Υπάρχει περίπτωση όμως αυτή η λογική, αυτό το σχέδιο, να υιοθετηθεί από τον διεθνή παράγοντα, τη Δύση και τη Ρωσία, ώστε να ξεκινήσει από εκεί μια διαδικασία που θα οδηγήσει στη νέα Συρία, με την εξουσία να είναι αποκεντρωμένη, με οργάνωση που σε έναν βαθμό θα θυμίζει… Ελβετία, από τη στιγμή που συζητιέται η δημιουργία καντονιών, αυτοδιοικούμενων σε έναν βαθμό και μια κεντρική εξουσία που θα επιχειρήσει να κρατήσει τη χώρα ενωμένη; Το προσεχές διάστημα θα δείξει περισσότερα.<br /><br />Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα δοθεί έμφαση και θα επιχειρηθεί η αντιμετώπισή του, είναι αυτό του προσφυγικού, καθότι κανείς πλέον δεν δικαιούται να λησμονήσει, ότι το μακελειό το προκάλεσαν πρόσωπα που πέρασαν σε ευρωπαϊκό έδαφος, ακριβώς επειδή ουδείς επιχείρησε να τους σταματήσει σε τουρκικό έδαφος. Η ηγεσία της Άγκυρας έχει βουτήξει τα χέρια στο αίμα, αφού στην προσπάθεια να περάσουν στα φιλόξενα ελληνικά νησιά, όπου παρά τα ατελείωτα προβλήματα και τα ελλιπή μέσα, φαινόταν ότι το «κλίμα» άρχιζε άμεσα να γίνεται ευρωπαϊκό, προκαλώντας εκατόμβη θυμάτων.<br /><br />Τουλάχιστον η προδιάθεση δεν ήταν να τους χρησιμοποιήσει η ελληνική πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως χρώματος, ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής, εμπνεόμενη απολύτως από τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, αλλά αποκλειστικά ως συνανθρώπους που έχριζαν βοήθειας.<br /><br />Υπ’ αυτή και μόνο την έννοια, σε μια τέτοια συγκυρία, με τις στοχεύσεις της Τουρκίας που βρίσκεται στη γωνία να είναι ξεκάθαρες και αφορούν στην αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου δια της αξιοποίησης του προσφυγικού, το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Τουρκία, μοιάζει λίγο προβληματικό εξ ορισμού...</div> <div> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank"><br /></a><a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Εξελίξεις για την Τουρκία. Ας περιμένει ο κ. Τσίπρας…

Η συγκυρία της τύχης έφερε τη συνεδρίαση των ηγετών των 19 ποιο σημαντικών οικονομιών του πλανήτη με την προσθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιον θα βοηθήσει η Δύση: Ρωσία-Τουρκία-Κούρδοι

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_85VjFHa3-o_Kp6j4L9eLZCsHPcPTwXMsJiR2047tzPUp_b_PHYAqZW2eW_dN6C0QL5-zD3Ql90-SJKfvwfzDAkjP4UxVq5LXABJ_I2E2rJ6VBY6Tk35pWxKxaanA0FQjcR0ZqUFejyE/s1600/rwsia+toyrkia+koyrdoi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_85VjFHa3-o_Kp6j4L9eLZCsHPcPTwXMsJiR2047tzPUp_b_PHYAqZW2eW_dN6C0QL5-zD3Ql90-SJKfvwfzDAkjP4UxVq5LXABJ_I2E2rJ6VBY6Tk35pWxKxaanA0FQjcR0ZqUFejyE/s640/rwsia+toyrkia+koyrdoi.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Μετά τα πολλαπλά τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι, και τη χρέωσή τους στο Ισλαμικό Κράτος, αλλά και στο μαζικό φαινόμενο της μετανάστευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω Τουρκίας, το μεγάλο ζήτημα που εγείρεται είναι τι μέλει γενέσθαι στην ευρύτερη περιοχή, καθώς όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο ότι οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.<div> <br /></div> <div> Των<b> Γεωργίου Κ. Φίλη, Ph.D. & Ζαχαρία Β. Μίχα</b>*<br />Δεν μπορεί η υφήλιος να αναγνωρίζει όσα έγιναν ως τη γαλλική και κατ’ επέκταση την ευρωπαϊκή 11η Σεπτεμβρίου, να αναγνωρίζουν τον ρόλο του αποκαλούμενου ως Ισλαμικού Κράτους στο μακελειό και από την άλλη να μη ληφθούν μέτρα τα οποία στόχο θα έχουν να αποδείξουν ότι τα σύγχρονα κράτη δεν θα επιτρέψουν σε μη κρατικούς δρώντες να υπαγορεύσουν την ατζέντα τους, πολλώ δε μάλλον να αμφισβητήσουν τον τρόπο ζωής της ενωμένης Ευρώπης.<br /><br />Οι δυτικοί ηγέτες ήδη, ο ένας μετά τον άλλον περιγράφουν την διαμορφωθείσα κατάσταση ως «συνθήκες πολέμου» και δεσμεύονται να πράξουν όσα απαιτηθούν για να εξαφανίσουν την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, ανεξαρτήτως του πόσο εφικτός είναι ο εν λόγω στόχος, σε πρώτη τουλάχιστον φάση.<br /><br />Αναπόφευκτα, για στρατηγικούς και πολιτικούς λόγους η δράση αναμένεται να επικεντρωθεί στη Συρία, όπου τα μέτωπα είναι ανοικτά, οι πληγές χαίνουν και το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται υπό ασφυκτική πίεση μετά τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας και των Σιιτών συμμάχων της. Αξίζει να σημειωθεί πως η Μόσχα έχει πλέον διπλασιάσει και τις χερσαίες δυνάμεις οι οποίες ανέρχονται σε 4.000 στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και μισθοφόρους, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες.<br /><br />Με δεδομένο πως η προσπάθεια θα επικεντρωθεί στο έδαφος της Συρίας, γίνεται κατανοητό πως λόγω της γεωγραφίας και των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των δυτικών δυνάμεων, οι τρόποι δράσης ποικίλουν κάτι που σημαίνει πως ενδεχομένως και να μη δούμε χερσαίες δυνάμεις να εμπλέκονται άμεσα στις επόμενες φάσεις της κρίσης. Με άλλα λόγια, ακόμα και μετά την τραγωδία των Παρισίων, η ηγεσία της χώρας έχει την ψυχραιμία να αντιληφθεί πως είναι σε θέση να εμπλακεί εμφανώς στην σύγκρουση, χωρίς όμως να διακινδυνεύσει να δει τον δείκτη απωλειών της να αυξάνεται κατακόρυφα.<br /><br />Η εντατικοποίηση των βομβαρδισμών από διάφορα αεροναυτικά μέσα, η αποστολή όπλων η εκπαίδευση και χρηματοδότηση «αξιόπιστων συμμάχων» οι οποίοι διαθέτουν χερσαίες κατά του ISIS είναι μία αποτελεσματική πρακτική, η οποία εάν συνδυαστεί με μία λελογισμένη εμπλοκή άκρως εξειδικευμένων δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων, καθώς και η παροχή πληροφοριών μέσω των εξελιγμένων επίγειων εναέριων και διαστημικών μέσων στους μαχητές των φίλιων δυνάμεων κατά του ISIS, θα αλλάξει τις ισορροπίες επί του εδάφους.<br /><br />Φυσικά η εμφανής αλλά προσεκτική κλιμάκωση της εμπλοκής της Γαλλίας στον πόλεμο, θα περάσει και το κατάλληλο μήνυμα και στη Ρωσία, η οποία ειδικά από τη στιγμή που ενεπλάκη άμεσα στις πολεμικές επιχειρήσεις, δείχνει να προκρίνει τη δημιουργία μίας ευρύτερης συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους.<br /><br />Στο σημείο αυτό τίθεται και το καίριο ερώτημα, εάν η Γαλλία αποφασίσει να εμπλακεί πιο δυναμικά αλλά δεν θελήσει να στείλει στο έδαφος κάτι περισσότερο από μονάδες ειδικών επιχειρήσεων ή/και τη Λεγεώνα των Ξένων, τότε ποιον ακριβώς θα πρέπει να ενισχύσει στο έδαφος ώστε να εξαλείψει τουλάχιστον εδαφικά – διότι ιδεολογικά πλέον η σύγκρουση θα είναι πολύ σκληρή και μακροχρόνια – το Ισλαμικό Κράτος;<br /><br />Οι προφανείς «μνηστήρες» στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι τρεις: Πρώτον, η Τουρκία, δεύτερον οι Κούρδοι, τρίτον η Ρωσία. Κάθε μία από αυτές τις επιλογές έχει για το Παρίσι -και τη Δύση γενικότερα- πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Στις δυνητικές επιλογές εκτιμάται πως δεν πρέπει να υπολογίζονται ιδιαίτερα οι «αντικαθεστωτικοί» που «πολεμάνε τον Άσαντ και το Ισλαμικό Κράτος», διότι όπως η εμπειρία έχει δείξει πρόκειται για μη αξιόπιστους στην καλύτερη των περιπτώσεων «συμμάχους», πολλοί από αυτούς δεν έχαναν την ευκαιρία μόλις εκπαιδευτούν, οπλιστούν και χρηματοδοτηθούν να περάσουν στις γραμμές διαφόρων εξτρεμιστικών οργανώσεων, ή και ακόμα και του ίδιου του ISIS, αν και τώρα ο οπορτουνισμός μάλλον θα αλλάξει προσανατολισμό...<br /><br />Από τον κατάλογο εξαιρούνται λογικά και οι δυνάμεις του Άσαντ, αφού σε μία τέτοια περίπτωση, το μήνυμα θα ήταν πως ολόκληρη η πολιτική γραμμή εναντίον της Δαμασκού, όπως αυτή είχε περάσει τα τελευταία τέσσερα έτη στη Δύση έχει καταρρεύσει. Εξάλλου, σε περίπτωση μεγάλης συμμαχίας που θα δράσει στην περιοχή, προφανώς και θα ενδιαφέρεται για την απεμπλοκή της, κάτι που δεν θα γίνει εάν πρώτα δεν υπάρξει μια κάποια συνολικότερη διευθέτηση του συνολικού προβλήματος. <br /><br />Προχωρώντας στους τρεις «υποψηφίους» προς βοήθεια από την Γαλλία και την Δύση γενικότερα θα πρέπει να σημειωθεί πως οι περιπτώσεις δεν είναι καθόλου όμοιες.<br /><br />Η Ρωσία, για παράδειγμα, δεν έχει ανάγκη να της παρασχεθεί βοήθεια της ιδίας φύσης με αυτή που απαιτείται για τους Κούρδους ή την Τουρκία. Μετά τα γεγονότα των Παρισίων, η πιθανότητα συνεννόησης, έστω και ευκαιριακής, δηλαδή σε τακτικό επίπεδο μεταξύ της Δύσης και της Μόσχας, έχει αυξηθεί θεαματικά, όπως διαφάνηκε και από τη συνάντηση Ομπάμα-Πούτιν στην Αττάλεια, σε εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές κλίμα.<br /><br />Τέτοια συμφωνία, θα δώσει στην Μόσχα τον αναγκαίο πολιτικό και στρατιωτικό χώρο να εμπλακεί ακόμα πιο ενεργά και στην ουσία να επιχειρήσει να «καθαρίσει την παρτίδα» στη Συρία τόσο για τη ίδια όσο και για λογαριασμό των δυτικών, έχοντας ασφαλώς λάβει διαβεβαιώσεις για τα ανταλλάγματα που θα λάβει την επόμενη ημέρα...<br /><br />Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, κάτι τέτοιο θα είχε ως πλεονέκτημα το ότι η επιφυλακτική στις χερσαίες στρατιωτικές επεμβάσεις Δύση, επιτίθεται στο Ισλαμικό Κράτος με έναν τρόπο που ελαχιστοποιεί τις δυνητικές της απώλειες. Σε μία δεύτερη ανάγνωση στην ουσία προ(σ)καλεί έναν γεωπολιτικό της αντίπαλο, τη Ρωσία, να εμπλακεί ακόμα περισσότερο σε μια κατάσταση η οποία εάν τελματωθεί θα αρχίσει να απομυζά τη δύναμη μίας ισχυρής αλλά με εμφανή αδύνατα σημεία -ειδικά στην οικονομία- Ρωσίας.<br /><br />Ο θεωρητικός κίνδυνος φυσικά, είναι το Κρεμλίνο να μετατραπεί εκ των πραγμάτων στον κύριο ρυθμιστή των εξελίξεων, ενώ μέχρι πριν από λίγους μήνες δεν ήταν παρά μία από τις δυνάμεις που επιζητούσαν να παίξουν ρόλο στα τεκταινόμενα προασπίζοντας τα συμφέροντά τους, με το ρωσικό ενδιαφέρον να είναι -κατανοητά- κυρίως στραμμένο στην ανατολική Ουκρανία.<br /><br />Η περίπτωση της Τουρκίας είναι η πλέον ενδιαφέρουσα και εμπλέκεται άμεσα τόσο με τις επιδιώξεις της Άγκυρας στο θέμα των Κούρδων όσο και στο ζήτημα του Σουνιτικού αναθεωρητισμού. Όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενες αναλύσεις οι Τούρκοι βλέπουν το ζήτημα της Συρίας υπό ένα διπλό πρίσμα. Στο ζήτημα των Κούρδων επιδιώκουν πάση θυσία -και είναι μία πραγματική κόκκινη γραμμή για τους ίδιους- τη μη δημιουργία οποιουδήποτε κρατικού κουρδικού μορφώματος, όπως αυτού του Βορείου Ιράκ. Στο θέμα του Σουνιτικού Ισλάμ προσβλέπουν σε μία Συρία η οποία θα έχει μετατραπεί σε ένα ισλαμικό κράτος, ή θα περιλαμβάνει ένα τέτοιου είδους μόρφωμα, ώστε αυτό να ελέγχεται και να εξαρτάται από την Άγκυρα.<br /><br />Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, κάθε βοήθεια προς την Τουρκία λειτουργεί ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος σε σχέση με τους Κούρδους. Ταυτόχρονα, εμπεριέχει πάντα το σπέρμα της αμφιβολίας των δυτικών για το κατά πόσον η Τουρκία στην ουσία το μόνο που θα επιδιώκει, θα είναι η αποδυνάμωση των Κούρδων και όχι των ισλαμιστών, εάν υποτεθεί ότι θα της επιτρεπόταν να προχωρήσει στον σχεδιασμό της, δηλαδή για αρχή την άμεση εισβολή στην Συρία και τη δημιουργία «ουδέτερης ζώνης».<br /><br />Αξίζει να σημειωθεί πως το έδαφος στο οποίο απαιτεί η Τουρκία να καταλάβει και να δημιουργήσει τη «ζώνη ασφαλείας», στην πραγματικότητα προβλέπεται να αποτελέσει τον συνεκτικό χώρο μεταξύ των βορειοανατολικών κουρδικών καντονιών και του δυτικού καντονιού το οποίο βρίσκεται πλησίον των ακτών της Συρίας. Η ένωση δηλαδή των παραπάνω καντονιών, θα επιτρέψει στους Κούρδους της Συρίας να δημιουργήσουν μία συνεχή εδαφική ζώνη από τα σύνορα με τους ομοεθνής τους στους Βόρειο Ιράκ έως τις ακτές σχεδόν της Μεσογείου...<br /><br />Είναι ξεκάθαρο πως μία χωρίς όρους βοήθεια της Δύσης προς την Τουρκία, θα ζημίωνε και επί του πεδίου τον πλέον αξιόπιστο -όπως αναφέρεται από την Ουάσιγκτον- σύμμαχο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περεταίρω κλιμάκωση της βίας αλλά και της πρόσδεσης των Κούρδων στο άρμα της Μόσχας, αλλά και για τις προοπτικές αποφυγής γενικευμένης εμπλοκής δυτικών χερσαίων στρατευμάτων. <br /><br />Εν ολίγοις, όλα όσα θα δούμε την επόμενη ημέρα στην περιοχή, θα συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την Τουρκία, η γεωγραφική γειτνίαση της οποίας, αλλά και η ξεκάθαρα αυτόνομη ατζέντα της, την οποία δε συμμερίζονται δυνάμεις που εμπλέκονται στη συριακή κρίση -Ρωσία, ΗΠΑ, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες- ενώ κάποιες άλλες προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη χρησιμοποιώντας διπλωματική οδό που θα διέρχεται από την Άγκυρα...<br /><br />Εν κατακλείδι, όποια και να είναι τα σενάρια και με βάση τα παραπάνω, μια ασφαλής καταρχήν πρόβλεψη, θα ήταν πως η Τουρκία θα επιχειρήσει να ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε περιόδους τόσο φορτισμένες, με τις κοινωνίες δυτικές και όχι μόνο να πνέουν μένεα εναντίον του ισλαμικού εξτρεμισμού τον οποίο η Τουρκία έχει τόσο πολύ υποστηρίξει έμπρακτα και επιχειρήσει να δικαιολογήσει, η Άγκυρα αντιλαμβάνεται ότι οι ανοχές εξαντλούνται και η προοπτική να προκληθούν σοβαρά προβλήματα που θα υλοποιήσουν τα πιο εφιαλτικά σενάρια, είναι απολύτως ορατή.<br /><br />Ο φόβος της εμπέδωσης στις δυτικές ελίτ και κοινωνίες πως οι Κούρδοι αποτελούν τους πλέον αξιόπιστους συμμάχους, είναι σίγουρα βαρύνουσας σημασίας. Αυτή τη στιγμή η Άγκυρα, μετά το χάος που έχει δημιουργηθεί -για το οποίο φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης- και κινδυνεύει να επηρεάσει και την ίδια, θα θέσει σε δεύτερη μοίρα την επιθετική της πολιτική (εξάπλωση ενός Νεοθωμανικού ισλαμικού αναθεωρητισμού) και θα θέσει ως προτεραιότητα τον περιορισμό του Κουρδικού κινδύνου.<br /><br />H στρατηγική της αυτή χαρακτηρίζεται ως απόπειρα περιορισμού της ζημίας (damage control - limitation), αφού αντιλαμβάνεται πλέον ξεκάθαρα ότι οι δύο ισχυρότερες δυνάμεις που εμπλέκονται στις περιφερειακές εξελίξεις, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, διατηρούν αμφότερες καλές σχέσεις με τον κουρδικό παράγοντα και με δεδομένη την επιθυμία τους να αποφύγουν τουλάχιστον την εκτεταμένη χερσαία εμπλοκή, σε συνδυασμό με τις αποδεδειγμένες στο πεδίο της μάχης στρατιωτικές ικανότητες των Κούρδων μαχητών, είναι πλέον νομοτελειακά σχεδόν βέβαιο, ότι θα επιχειρήσουν να τους εξοπλίσουν και να τους χρησιμοποιήσουν, υποστηρίζοντάς τους. Αυτό που πάντα επιθυμούσε δηλαδή να αποτρέψει η Άγκυρα…<br /><br />Εν ολίγοις, οι εξελίξεις φέρνουν πιο κοντά από ποτέ, το χειρότερο από τα δυνητικά σενάρια εξελίξεων για την Τουρκία. Την ίδια στιγμή, το εσωτερικό της χώρας στα νοτιοανατολικά «βράζει», καθότι η μεθόδευση του Ερντογάν για να κερδίσει απόλυτη πλειοψηφία και να αλλάξει το σύνταγμα διασφαλίζοντας το πολιτικό του μέλλον, αποσταθεροποίησε τη χώρα, καθυποτάσσοντας την πολιτική διαπραγμάτευση για την επίλυση του Κουρδικού στις ιδιοτελείς πολιτικές του ανάγκες και προτεραιότητες, κάτι που η χώρα πληρώνει.<br /><br />Η Τουρκία παγίως επιχειρούσε να παίξει το χαρτί του ΝΑΤΟϊκού προπυργίου στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Η διαφαινόμενη σύγκληση όμως Μόσχας και Ουάσιγκτον με καταλύτη της αντιστροφής του κλίματος τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, προκαλεί ισχυρούς πονοκεφάλους στην Άγκυρα. Ακόμα κι αν φαντάζει ασφαλής πρόβλεψη κάποιος νέος κύκλος αντιπαράθεσης Ρώσων και Αμερικανών στο προσεχές διάστημα, η συνεργασία των δυο στο πιο κρίσιμο γεωγραφικά σημείο, όπου διακυβεύεται ακόμα και αυτή καθαυτή η εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλάζει τον ρόλο τους στο πλαίσιο της τουρκικής στρατηγικής, ως δυο παράγοντες τους οποίους η τουρκική διπλωματία επιχειρούσε να παίξει τον έναν απέναντι στον άλλον…<br /><br /><b><i>* Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK), Επισκέπτης καθηγητής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο τμήμα Διεθνών Επιχειρήσεων και μέλος του Institute of Diplomacy & Global Affairs του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος – DEREE καθώς και μέλος του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (georgios.filis@hotmail.com)<br /><br />Ο κ. Ζαχαρίας Μίχας είναι Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας</i></b><a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Ποιον θα βοηθήσει η Δύση: Ρωσία-Τουρκία-Κούρδοι

Μετά τα πολλαπλά τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι, και τη χρέωσή τους στο Ισλαμικό Κράτος, αλλά και στο μαζικό φαινόμενο της μετανάστευση...

Διαβάστε την συνέχεια