«Διεθνής εναέριος χώρος» και επιστροφή στις προκλήσεις: Γιατί η Τουρκία ξανανοίγει το μέτωπο του Αιγαίου,

<img height="320" src="https://www.onalert.gr/wp-content/uploads/2025/12/F-16-HAF-EUROKINISSI-750x375.jpg" width="698" /><br /><br /><div>Του <b>Κώστα Σαρικά</b><br />Η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΑΜ ότι «οι πτήσεις που πραγματοποιεί η χώρα μας στο Αιγαίο εκτελούνται σε διεθνή εναέριο χώρο» δεν ήταν μια «τυπική» απάντηση ρουτίνας. Ήταν η επίσημη επαναφορά της γνωστής τακτικής αμφισβήτησης, τη στιγμή που η τουρκική αεροπορία δείχνει να επιστρέφει στις παραβιάσεις και στις επικίνδυνες εμπλοκές, μετά από ένα διάστημα σχετικής αποκλιμάκωσης.<br /><br />Το timing μόνο τυχαίο δεν είναι, καθώς έρχεται πάνω στο «κύμα» των ελληνικών εξοπλιστικών που αλλάζουν την ισορροπία σε αέρα – θάλασσα – ξηρά, με αιχμή τα F-35, τις FDI, τη συμφωνία για τους PULS και το μεγάλο πρόγραμμα του αντιαεροπορικού/αντιπυραυλικού «Θόλου» με ισραηλινά συστήματα, που σε όρους αποτροπής μεταφράζεται σε κάτι πολύ απλό: μικρότερο περιθώριο για τουρκικά «παιχνίδια» πάνω από τα νησιά και μέσα στο FIR Αθηνών.</div><div><br />Το σήμα της κλιμάκωσης<br /><br />Μέσα σε λίγες ημέρες, καταγράφονται περιστατικά που δείχνουν επιστροφή στο παλιό μοτίβο: τουρκικά μαχητικά χωρίς σχέδια πτήσης, είσοδοι στο FIR Αθηνών, «τεστ» αναχαίτισης και – το πιο ανησυχητικό – εμφάνιση οπλισμένων F-16 σε αποστολές που μόνο «εκπαιδευτικές» δεν θυμίζουν.<br /><br />Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εμπλοκή μεταξύ Λήμνου και Λέσβου με ζεύγος οπλισμένων τουρκικών F-16 -το είδος επεισοδίου που ανεβάζει το ρίσκο ατυχήματος ή λάθους, ειδικά όταν το «θέατρο» είναι το Αιγαίο, με τη γνωστή πυκνότητα νησιωτικών περιοχών και διασταυρούμενων διαδρομών.<br /><br />Και την ίδια ώρα, οι παραβιάσεις/παραβάσεις συνεχίζονται και με πλατφόρμες όπως UAV και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας.<br /><br />Το «νομικό» αφήγημα της Άγκυρας: Γιατί επιμένει στο «διεθνής εναέριος χώρος»<br /><br />Η φράση-κλειδί του τουρκικού ΥΠΑΜ «διεθνής εναέριος χώρος» πατάει πάνω στη διαχρονική τουρκική θέση για το γνωστό 6–10 ν.μ.: η Ελλάδα έχει Εθνικό Εναέριο Χώρο 10 ν.μ., ενώ η αιγιαλίτιδα ζώνη της στο Αιγαίο είναι 6 ν.μ.· η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το «διάστημα» 6–10 ως εθνικό εναέριο χώρο και το «βαφτίζει» διεθνή.<br /><br />Η ελληνική θέση, όμως, είναι επίσης σαφής και θεσμικά καταγεγραμμένη: ο ΕΕΧ έχει καθοριστεί από το 1931 με Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ Α’ 325/1931), ενώ επί δεκαετίες η Τουρκία δεν είχε εγείρει ένσταση και αναγνώριζε στην πράξη το πλήρες εύρος, πριν η κρίση του 1974 αλλάξει την «γραμμή» της Άγκυρας.<br /><br />Άρα, η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΑΜ δεν είναι «ενημέρωση»: είναι πολιτική επιλογή να επανενεργοποιηθεί ένα πεδίο τριβής, το οποίο τροφοδοτεί: την εσωτερική κατανάλωση (εθνικιστικό αφήγημα), το παζάρι ισχύος στο ΝΑΤΟ, και κυρίως την προσπάθεια να βγάλει αντίδραση στο γεγονός ότι η Ελλάδα «κλειδώνει» αποτρεπτικά τον χώρο της με νέα μέσα.<br /><br />Τι άλλαξε πραγματικά: Η Ελλάδα περνά σε πολυστρωματική αποτροπή<br /><br />Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν η Τουρκία επανέρχεται, καθώς το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Το κρίσιμο είναι γιατί επανέρχεται τώρα.<br /><br />Η απάντηση βρίσκεται σε ένα τρίπτυχο που ενοχλεί εμφανώς την Άγκυρα:<br /><br />1) FDI: το Αιγαίο αποκτά «κόμβους» αεράμυνας περιοχής στη θάλασσα<br /><br />Η παραλαβή της πρώτης FDI («Κίμων») και το χρονοδιάγραμμα των επόμενων πλοίων ενισχύουν την εικόνα ότι το Πολεμικό Ναυτικό αποκτά πλατφόρμες αεράμυνας περιοχής και δικτυοκεντρικής μάχης που δεν είναι απλώς «νέες φρεγάτες», αλλά πολλαπλασιαστές ισχύος. Με άλλα λόγια, όσο οι FDI «κουμπώνουν» με αεροπορία, ραντάρ, κέντρα επιχειρήσεων και (αύριο) F-35, τόσο μικραίνει ο χώρος για αιφνιδιασμούς και επικοινωνιακές «γκρίζες ζώνες».<br /><br />2) F-35: η 5η γενιά αλλάζει τους κανόνες επιτήρησης και πρώτου πλήγματος<br /><br />Με βάση όσα έχουν δημοσιευθεί για το πρόγραμμα, το πρώτο ελληνικό F-35 τοποθετείται χρονικά προς το τέλος του 2028, γεγονός που από μόνο του λειτουργεί ως στρατηγικό μήνυμα: η Ελλάδα «κλειδώνει» την είσοδό της σε 5η γενιά και διαμορφώνει αεροπορική ισχύ που δεν αντιμετωπίζεται με τα παλιά εγχειρίδια.<br /><br />Και εδώ έρχεται η τουρκική αντίδραση-ένστικτο: πριν το νέο ισοζύγιο γίνει μη αναστρέψιμο, η Άγκυρα πιέζει ξανά στο πεδίο που γνωρίζει καλύτερα — στον αέρα πάνω από το Αιγαίο. Ενώ την ίδια ώρα το πρόγραμμα αναβάθμισης των F-16 σε Viper «τρέχει» εντός χρονοδιαγράμματος.<br /><br />3) «Θόλος» made in Israel: η αποτροπή δεν είναι μόνο «μαχητικά», είναι πλέγμα<br /><br />Το μεγαλύτερο «καμπανάκι» για την Τουρκία είναι ότι η Αθήνα δεν μιλά πλέον μόνο για πλατφόρμες, αλλά για σύστημα συστημάτων: «Θόλος»/«Ασπίδα του Αχιλλέα» με δυνατότητες αντιμετώπισης αεροσκαφών, drones, cruise/βαλλιστικών απειλών, σε διαλειτουργία με υφιστάμενα μέσα.<br /><br />Το πρόγραμμα για ισραηλινά συστήματα (Spyder, Barak MX, David’s Sling) τάξης περίπου 3 δισ. ευρώ βρίσκεται στην τελική ευθεία, ενώ παράλληλα «τρέχει» το σκέλος της ισχύος πυρός με τους 36 PULS, που εγκρίθηκαν από τη Βουλή, στο πλαίσιο ευρύτερου σχεδιασμού επενδύσεων έως το 2036.<br /><br />Αυτό, για την Άγκυρα, δεν είναι απλώς εξοπλιστικό νέο. Είναι δομική αλλαγή: δυσκολεύει τη δυνατότητα να εκβιάζει πολιτικό αποτέλεσμα με αεροπορική πίεση, γιατί το κόστος και η πιθανότητα αποτυχίας ανεβαίνουν.<br /><br />Η «συμμαχία με το Ισραήλ» ως πολλαπλασιαστής με ειδικό βάρος<br /><br />Η ελληνοϊσραηλινή αμυντική σύμπλευση δεν περιορίζεται σε μια αγορά. Με τους PULS και τον σχεδιασμό του «Θόλου», η Ελλάδα αποκτά:εμβέλεια πυρός (στήριξη αποτροπής από ξηρά),<br />πολυεπίπεδη αεράμυνα (κάλυψη κρίσιμων υποδομών, νησιών, δυνάμεων),<br />και το πιο σημαντικό, αποκτά τεχνογνωσία και διαλειτουργικότητα σε δόγμα που έχει δοκιμαστεί επιχειρησιακά.<br /><br />Το πολιτικό μήνυμα είναι διπλό: αφενός «η Ελλάδα δεν είναι μόνη», αφετέρου «η αποτροπή της δεν εξαρτάται από έναν τύπο οπλικού συστήματος». Γι’ αυτό και η Τουρκία επιλέγει να χτυπήσει επικοινωνιακά το πιο γνώριμο πεδίο: τις πτήσεις στο Αιγαίο.</div><div><br />Η γαλλική διάσταση: FDI και Rafale «κλειδώνουν» στρατηγική σχέση<br /><br />Παράλληλα με το ισραηλινό σκέλος, η Αθήνα κρατά ανοιχτή και ενισχύει τη γαλλική γραμμή: η ένταξη των FDI και η απόκτηση των Rafale συντηρούν μια στρατηγική σχέση που δεν είναι απλώς εξοπλιστική, αλλά και πολιτική, με αποτύπωμα στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Για την Άγκυρα, αυτό σημαίνει ότι η εξίσωση δεν αφορά πλέον δύο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις η Τουρκία ιστορικά επιλέγει να αυξήσει την ένταση στο πεδίο που μπορεί να ελέγξει καλύτερα: την καθημερινή τριβή.<br />Περιμένουμε αμφισβήτηση του FIR, περισσότερα UAV και πιο επιθετικό αφήγημα<br /><br />Το πιθανότερο σενάριο, με βάση τη λογική της τουρκικής τακτικής, είναι να δούμε:συχνότερες εισόδους στο FIR Αθηνών χωρίς σχέδια πτήσης, ώστε να παράγεται «στατιστική πίεσης» χωρίς πάντα να περνά το όριο της παραβίασης,<br />UAV και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας να αναλαμβάνουν μεγάλο κομμάτι της «τριβής», γιατί είναι χαμηλότερου ρίσκου,<br />και «κορυφώσεις» με μαχητικά, ειδικά όταν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα ή ανάγκη επίδειξης αποφασιστικότητας.<br /><br />Το ελληνικό πλεονέκτημα, όμως, είναι ότι η απάντηση δεν είναι πια «μόνο αναχαιτίσεις». Είναι η μετάβαση σε ένα δικτυοκεντρικό μοντέλο όπου ο αισθητήρας βλέπει, το δίκτυο μοιράζει, και ο φορέας πλήγματος επιλέγει από αέρα, θάλασσα ή ξηρά.<br /><br />Και αυτό είναι ακριβώς που φοβάται η Άγκυρα: ότι το Αιγαίο περνά από την εποχή της «συνήθειας των παραβιάσεων» στην εποχή όπου κάθε πρόκληση μετριέται, καταγράφεται, προβλέπεται και όταν θα απαιτηθεί θα απαντηθεί με κλιμάκωση που δεν θα την ελέγχει εκείνη.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.onalert.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

«Διεθνής εναέριος χώρος» και επιστροφή στις προκλήσεις: Γιατί η Τουρκία ξανανοίγει το μέτωπο του Αιγαίου,

Του Κώστα Σαρικά Η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΑΜ ότι «οι πτήσεις που πραγματοποιεί η χώρα μας στο Αιγαίο εκτελούνται σε διεθνή εναέριο χώρο»...

Διαβάστε την συνέχεια

Η σκιά της Μόσχας πάνω από την Ευρώπη: γιατί οι ειδικοί ανησυχούν ότι ο πόλεμος είναι θέμα χρόνου.

<a href="https://economico.gr/wp-content/uploads/2024/12/european-army.jpg"><img height="400" src="https://economico.gr/wp-content/uploads/2024/12/european-army-696x464.jpg" width="719" /></a><br /><br />Η παραδοχή ότι ο κίνδυνος άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της θεωρίας, αλλά της στρατηγικής προετοιμασίας, παύει να είναι ταμπού στους διαδρόμους της ευρωπαϊκής άμυνας. Ανάλυση του CNN περιγράφει μια ήπειρο που έρχεται αντιμέτωπη με μια αλήθεια την οποία για δεκαετίες απέφευγε: ότι η ειρήνη δεν είναι δεδομένη, αλλά αποτέλεσμα αποτροπής, ετοιμότητας και πολιτικής αντοχής.<br /><br />Η κλειστή συνάντηση ειδικών<br /><br />Το συμπέρασμα αυτό δεν προκύπτει από πολεμοχαρή σενάρια, αλλά από μια κλειστή συνάντηση ειδικών που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, στο πλαίσιο εκδήλωσης του Royal United Services Institute (RUSI). Στη συζήτηση συμμετείχαν εν ενεργεία και πρώην στρατιωτικοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, στελέχη του NATO, αναλυτές και εκπρόσωποι της αμυντικής βιομηχανίας. Η εκτίμηση που διαμορφώθηκε ήταν κοινή και ανησυχητική: η Ευρώπη και οι σύμμαχοί της δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για έναν πόλεμο που, σύμφωνα με υπηρεσίες πληροφοριών, θα μπορούσε να εκδηλωθεί μέσα στα επόμενα χρόνια.<br /><br />Η βασική γραμμή των ειδικών δεν αφορά την πρόβλεψη πολέμου, αλλά την αποτροπή του. Όπως επισημάνθηκε, ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία είναι η Ευρώπη να είναι σε θέση να την κερδίσει, αν αυτή ξεσπάσει. Πρόκειται για μια ωμή, αλλά γνώριμη στρατηγική λογική: η αποτροπή λειτουργεί μόνο όταν είναι αξιόπιστη.<br /><br />Ο υβριδικός πόλεμος της Ρωσίας<br /><br />Στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης βρίσκεται η παραδοχή ότι η Ρωσία ήδη διεξάγει έναν υβριδικό πόλεμο κατά της Δύσης. Παρεμβάσεις στον δημόσιο διάλογο μέσω παραπληροφόρησης, επιχειρήσεις δολιοφθοράς, κυβερνοεπιθέσεις, παρεμβολές GPS σε χώρες της Βαλτικής, παραβιάσεις εναέριου χώρου και περιστατικά γύρω από κρίσιμες υποδομές συνθέτουν ένα τοπίο «γκρίζας ζώνης», όπου η σύγκρουση εξελίσσεται χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου.<br /><br />Ο Σαμ Γκριν, καθηγητής ρωσικής πολιτικής στο King’s College London και ειδικός στη δημοκρατική ανθεκτικότητα, σημειώνει ότι οι ενέργειες αυτές έχουν αρχίσει να επηρεάζουν απτά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. «Ο κόσμος αρχίζει να φοβάται, ιδιαίτερα καθώς τα περιστατικά γίνονται πιο ορατά. Βλέπουμε drones κοντά σε αεροδρόμια, παρεμβολές σε συστήματα πλοήγησης, και μεγαλώνει η αίσθηση ότι είναι θέμα χρόνου να υπάρξει ένα σοβαρό ατύχημα», επισημαίνει.<div><br />Φόβοι για ένα “δοκιμαστικό” επεισόδιο<br /><br />Η ανησυχία είναι εντονότερη στις χώρες της Βαλτικής, όπου επικρατεί η εκτίμηση ότι μια περιορισμένη στρατιωτική ενέργεια ή ένα “δοκιμαστικό” επεισόδιο θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και μέσα στην επόμενη τριετία. Αναλυτές και think tanks αναφέρουν συχνά τα έτη 2027–2028 ως πιθανά χρονικά ορόσημα, όχι ως πρόβλεψη, αλλά ως υπόθεση εργασίας για τον αμυντικό σχεδιασμό.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι δημόσιες τοποθετήσεις κορυφαίων αξιωματούχων της Συμμαχίας. Ο γενικός γραμματέας του NATO, Μαρκ Ρούτε, έχει προειδοποιήσει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ κατά του ΝΑΤΟ μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Αντίστοιχες εκτιμήσεις έχουν διατυπωθεί και από ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών, με έμφαση στην ανάγκη επιτάχυνσης των επενδύσεων σε άμυνα και βιομηχανική παραγωγή.</div><div><br />Τι μας λέει ο Βλαντίμιρ Πούτιν <br /><br />Από την πλευρά της Μόσχας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δηλώνει ότι η Ρωσία δεν σχεδιάζει πόλεμο με την Ευρώπη, προσθέτοντας ωστόσο ότι «αν η Ευρώπη θελήσει να πολεμήσει, η Ρωσία είναι έτοιμη». Η διπλή αυτή ρητορική –διαβεβαιώσεις ειρήνης με ταυτόχρονη επίδειξη ετοιμότητας– τροφοδοτεί την αβεβαιότητα και ενισχύει τη στρατηγική αμφισημία.<br /><br />Το κρίσιμο σημείο, όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί, δεν είναι μόνο οι αμυντικές δαπάνες. Είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες καλούνται να ενημερωθούν ξεκάθαρα ότι η εποχή κατά την οποία η Γηραιά Ήπειρος μπορούσε να αγνοεί τον κίνδυνο πολέμου έχει τελειώσει. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι πολίτες είναι έτοιμοι να κάνουν αυτή τη συζήτηση· οι κυβερνήσεις, όμως, συχνά διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για το κόστος, τις επιλογές και τις προτεραιότητες.<br /><br />Η ανάλυση του CNN καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που αποκτά όλο και μεγαλύτερη απήχηση στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: η ειρήνη δεν θεωρείται πλέον φυσική κατάσταση, αλλά αποτέλεσμα συνεχούς προετοιμασίας. Και αυτή η προετοιμασία δεν αφορά μόνο τα όπλα, αλλά την ανθεκτικότητα των κρατών, τη συνοχή των κοινωνιών και την ειλικρίνεια της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στους πολίτες.</div><div><br /></div><div><a href="https://economico.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η σκιά της Μόσχας πάνω από την Ευρώπη: γιατί οι ειδικοί ανησυχούν ότι ο πόλεμος είναι θέμα χρόνου.

Η παραδοχή ότι ο κίνδυνος άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της θεωρίας, αλλά της ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Μοσάντ χαρακτηρίζει το Κατάρ πηγή πολεμικής υποκίνησης.

<img height="406" src="https://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2020/12/mossad-630x400.jpg" width="697" /><br /><br /><div>Σε μια σπάνια δημόσια παραδοχή προχώρησε η ισραηλινή Μοσάντ, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά ότι το Κατάρ έχει αναγνωριστεί επισήμως από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ως υπεύθυνο για εκστρατείες εχθρικής επιρροής και υποκίνησης που συνδέονται με τον πόλεμο στη Γάζα.<br /><br />Η ασυνήθιστη αυτή δήλωση ήρθε ως απάντηση στις κατηγορίες του βουλευτή Αβίγκντορ Λίμπερμαν, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το κατεστημένο ασφαλείας του Ισραήλ συνεχίζει τις επαφές με το Κατάρ, παρά τον φερόμενο ρόλο του τελευταίου στην τροφοδότηση της έντασης κατά του Ισραήλ.<br /><br />Ο Λίμπερμαν αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη πριν από δύο εβδομάδες, υποστηρίζοντας ότι αυτή αποτελεί απόδειξη συνεχιζόμενης συνεργασίας.<br /><br />Σε μια ασυνήθιστα άμεση τοποθέτηση, η Μοσάντ απέρριψε αυτόν τον χαρακτηρισμό, ξεκαθαρίζοντας ότι η στάση του Ισραήλ έναντι της Ντόχα έχει σκληρύνει σημαντικά.</div><div><br />Η «γραμμή» της Μοσάντ<br /><br />Σύμφωνα με τη Μοσάντ, η συνάντηση στη Νέα Υόρκη δεν αφορούσε συντονισμό ή συμφιλίωση, αλλά αποτελούσε μια ωμή απαίτηση που διατυπώθηκε από κοινού από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.<br /><br />Η ανακοίνωση υπογράμμισε ότι το μοναδικό ζήτημα που τέθηκε σχετικά με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν ο ρόλος του Κατάρ στην προώθηση της υποκίνησης μέσω των κρατικά επιδοτούμενων πλατφορμών του.<br /><br />«Το μοναδικό ζήτημα σχετικά με τα ΜΜΕ που τέθηκε στη συνάντηση ήταν η σαφής και απερίφραστη απαίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ να αναλάβει δράση το Κατάρ αναφορικά με την αρνητική κάλυψη από το Αλ Τζαζίρα», ανέφερε η Μοσάντ.<br /><br />Η δήλωση κατηγόρησε το δίκτυο για ενθάρρυνση του μίσους, του αντισημιτισμού και της τρομοκρατίας, καθώς και για το γεγονός ότι λειτουργεί ως όχημα ψευδών αφηγημάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου.</div><div><br />Αλλαγή στρατηγικής<br /><br />Η Μοσάντ πρόσθεσε ότι το Ισραήλ απαίτησε από το Κατάρ να σταματήσει αμέσως την παγκόσμια διάδοση υποκίνησης και παραπληροφόρησης, περιγράφοντας αυτές τις δραστηριότητες ως «επιχειρήσεις που διεξάγονται από το Κατάρ σε διάφορες πλατφόρμες» και στρέφονται κατά του Κράτους του Ισραήλ παγκοσμίως.<br /><br />Η συγκεκριμένη τοποθέτηση σηματοδοτεί μια σημαντική στροφή από την παραδοσιακά προσεκτική δημόσια στάση του Ισραήλ απέναντι στο Κατάρ, το οποίο τα τελευταία χρόνια διαδραμάτιζε ρόλο μεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις για τη Γάζα.<br /><br />Κατονομάζοντας ρητά το Κατάρ ως παράγοντα εχθρικής επιρροής, το Ισραήλ στέλνει το μήνυμα ότι η υπομονή του απέναντι στον διπλό ρόλο της Ντόχα έχει εξαντληθεί.<br /><br />Η επιβεβαίωση αυτή εντείνει επίσης τις πολιτικές παρενέργειες γύρω από το διογκούμενο σκάνδαλο «Qatargate», καθώς πληθαίνουν οι έλεγχοι σχετικά με την ξένη επιρροή, τον επικοινωνιακό πόλεμο και τα όρια των επαφών με κράτη που κατηγορούνται για στήριξη της υποκίνησης σε καιρό πολέμου.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.tribune.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η Μοσάντ χαρακτηρίζει το Κατάρ πηγή πολεμικής υποκίνησης.

Σε μια σπάνια δημόσια παραδοχή προχώρησε η ισραηλινή Μοσάντ, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά ότι το Κατάρ έχει αναγνωριστεί επισήμως από τις ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πόλεμος είναι εδώ και η επιλογή ανάμεσα σε ισχύ και σιωπή είναι υπαρξιακή για Ελλάδα-Κύπρο.

<img height="378" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2024/08/Ukraine-War-930x550.webp" width="699" /><br /><br /> Του <b>Χρήστου Καπούτση</b><br />Σε μια εποχή γενικευμένων συγκρούσεων και αποδόμησης της διεθνούς τάξης, ο πόλεμος επανέρχεται ως εργαλείο πολιτικής. Για κράτη πρώτης γραμμής, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, η επιλογή ανάμεσα στην ισχύ και τη σιωπή δεν είναι θεωρητική· είναι υπαρξιακή.<br /><br />Στη γεωγραφική μας «γειτονιά», από τις ακτές της Βαλτικής και την Κεντροανατολική Ευρώπη έως την Ευρασία, τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τον μεσογειακό περίγυρο της Ασίας και της Αφρικής , δεν εκτείνεται απλώς ένας χώρος. Εκτείνεται ένα ενιαίο στρατηγικό τόξο αστάθειας. Ένας γεωπολιτικός χώρος όπου συμπλέκονται δύο μεγάλοι πόλεμοι, πολλαπλές περιφερειακές συγκρούσεις και μια διαρκής κατάσταση χαμηλής ή υβριδικής έντασης. Το διακύβευμα πολυσύνθετο: Πολιτική επιρροή, επίδειξη στρατιωτικής ισχύος ως πολιτικό μέσο επιβολής , ενεργειακοί πόροι αξιοποίηση, εκμετάλλευση και εξάρτηση, γεωοικονομία και στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Η τέλεια γεωπολιτική καταιγίδα.<br /><br />Δεν πρόκειται για τυχαία συσσώρευση κρίσεων. Πρόκειται για το αποτέλεσμα αναθεωρητικών στρατηγικών, συγκρουόμενων αφηγήσεων ισχύος και της σταδιακής αποδόμησης του μεταπολεμικού συστήματος ασφάλειας. Τα σύνορα, άλλοτε ως νομικές γραμμές και άλλοτε ως πολιτικά ταμπού, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η πίεση δεν είναι μόνο στρατιωτική. Είναι υβριδική, οικονομική, ενεργειακή, δημογραφική, πληροφοριακή. Η αποσταθεροποίηση δεν αναγγέλλεται , διαχέεται, διοχετεύεται …<br /><br />Οι πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη δεν ξέσπασαν επειδή «απέτυχε» αφηρημένα η διπλωματία. Ξέσπασαν επειδή η διπλωματία έπαψε να στηρίζεται σε αξιόπιστη ισχύ. Εκφυλίστηκε σε διαχείριση δηλώσεων, σε αναβολή αποφάσεων, σε πολιτικό ευχολόγιο χωρίς αποτρεπτικό υπόβαθρο. Όταν η πολιτική δεν μπορεί να επιβάλει κόστος, τότε παύει να είναι πολιτική με την κλασική έννοια, αλλά με κόστος, πολιτική και διπλωματία εισπράττουν τα επίχειρα της αποτυχίας τους, στο πεδίο του πολέμου.<br /><br />Εδώ δικαιώνεται ο Κλαούζεβιτς, όχι ως υμνητής του πολέμου, αλλά ως ψύχραιμος ανατόμος της πραγματικότητας:<br /><br />ο πόλεμος δεν είναι παρέκκλιση της πολιτικής. Ο πόλεμος, είναι η αποτυχία της πολιτικής να επιτύχει τους σκοπούς της με ειρηνικά μέσα. Εκεί όπου η διπλωματία δεν πείθει, δεν αποτρέπει και δεν επιβάλλει όρια, αναλαμβάνει η ωμή ισχύς. Όχι για να “λύσει” προβλήματα, αλλά για να επιβάλει τετελεσμένα.<br /><br />Και πότε τελειώνει ο πόλεμος;<br /><br />Ο Θουκυδίδης παραμένει αμείλικτα επίκαιρος, όχι ως κυνικός αλλά ως ρεαλιστής της ανθρώπινης φύσης και της διεθνούς πολιτικής: ο πόλεμος τελειώνει όταν η ασυμμετρία ισχύος γίνει αποδεκτή ως μη αναστρέψιμη. Όταν ο ισχυρότερος επιβάλει τη βούλησή του και ο ασθενέστερος παύσει να πιστεύει ότι μπορεί να την ανατρέψει , όχι μόνο στο πεδίο, αλλά και στη συνείδησή του.<br /><br />Και εδώ, δεν μιλάμε πλέον για ειρήνη αξιών, αλλά για ισορροπία φόβου, για σταθερότητα δια της κόπωσης ή της επιβολής. Η Ιστορία δείχνει ότι η διεθνής τάξη δεν συγκροτείται από προθέσεις, αλλά από συσχετισμούς ισχύος. Όποιος το αγνοεί, δεν υπερασπίζεται την ειρήνη, απλώς την αναβάλλει, μέχρι να επιβληθεί με πολύ πιο βίαιο τρόπο.<br /><br />Και μέσα σε αυτό το σκληρό, ρευστό και αμείλικτο διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι απλοί θεατές. Είναι κράτη πρώτης γραμμής. Σύνορα της Ευρώπης. Σύνορα της Ιστορίας.<br /><br />Η έμμεση στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας, στο πλευρό του Κιέβου και απέναντι στη Ρωσία, έγινε χωρίς ουσιαστικό δημόσιο διάλογο, χωρίς εθνική στρατηγική αποτίμηση κόστους–οφέλους και χωρίς σαφή σύνδεση με τα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα τοποθετήθηκε πρόθυμα στη σωστή πλευρά του διεθνούς δικαίου, αλλά χωρίς να διασφαλίσει τη δική της αποτρεπτική θωράκιση απέναντι στον άμεσο αναθεωρητισμό που την απειλεί.<br /><br />Και μάλιστα, όταν η σιωπή ή η επιλεκτική ουδετερότητα απέναντι στη συντριβή του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Γάζα, από τον Στρατό του Ισραήλ, μια πραγματικότητα που, ανεξαρτήτως νομικών όρων, φέρει τα χαρακτηριστικά μαζικής εξόντωσης αμάχων , δεν είναι ρεαλισμός. Είναι αξιακή υποχώρηση. Και μάλιστα από μια χώρα , όπως η Ελλάδα, που κατέχει τη βαριά ευθύνη του μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.<br /><br />Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι επιλεκτικά ηθική και καθολικά σιωπηλή.<br /><br />Δεν μπορεί να επικαλείται το διεθνές δίκαιο στην Ουκρανία και να το σχετικοποιεί στη Γάζα. Δεν μπορεί να μιλά για κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα, όταν αυτές παραβιάζονται μαζικά, αλλά από «σύμμαχο».<br /><br />Για την Ελλάδα και την Κύπρο, που γνωρίζουν τι σημαίνει εισβολή, κατοχή και τετελεσμένα ισχύος, η συνέπεια δεν είναι πολυτέλεια, είναι όρος επιβίωσης.<br /><br />Διότι όπως μας διδάσκει ο Θουκυδίδης, η Ιστορία δεν κρίνει τις προθέσεις, αλλά τις επιλογές. Και οι επιλογές, όταν δεν στηρίζονται σε στρατηγική, αρχές και εθνική αυτογνωσία, επιστρέφουν πάντα ως κόστος.<br /><br />Η επιλεκτική ηθική της γεωπολιτικής ενέχει συχνά βαρύ εθνικό κόστος, με δυσμενείς συνέπειες για την πορεία των εθνικών θεμάτων, τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας , στο Αιγαίο, στη Θράκη, στο Κυπριακό, για τον διασπαρμένο ελληνισμό της Ουκρανίας, αλλά και για τον ελληνορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό στη Μέση Ανατολή, στο Ισραήλ, στη Συρία, στον Λίβανο και στην Αίγυπτο. Η Ελλάδα, Μητρόπολη του Ελληνισμού, δεν δικαιούται να απεκδύεται των ευθυνών της απέναντι στον χειμαζόμενο ελληνισμό των εμπόλεμων ζωνών, ούτε βεβαίως των απαράγραπτων ευθυνών της για την ιστορική, πολιτισμική και υπαρξιακή παρακαταθήκη του Έθνους των Ελλήνων.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Ο πόλεμος είναι εδώ και η επιλογή ανάμεσα σε ισχύ και σιωπή είναι υπαρξιακή για Ελλάδα-Κύπρο.

Του Χρήστου Καπούτση Σε μια εποχή γενικευμένων συγκρούσεων και αποδόμησης της διεθνούς τάξης, ο πόλεμος επανέρχεται ως εργαλείο πολιτικής....

Διαβάστε την συνέχεια

Αποκάλυψη ενός τουρκικού ψεύδους 62 ετών για τα Ματωμένα Χριστούγεννα στην Κύπρο!

<img height="431" src="https://i.ytimg.com/vi/oE7wuxGrJtc/hqdefault.jpg" width="733" /><br /><br />«Μουσείο βαρβαρότητας» έχουν φτιάξει οι Τούρκοι στην κατεχόμενη Κύπρο! Ένα μουσείο στηριγμένο σε ένα μεγάλο τουρκικό ψεύδος, σε μια στημένη φωτογραφία από τα «Ματωμένα Χριστούγεννα» του 1963 στην Κύπρο.<br /><br />Ήταν οι διακοινοτικές ταραχές που ξεκίνησαν τα Χριστούγεννα του 1963 και διήρκησαν μέχρι το καλοκαίρι του 1964. Η τουρκική προπαγάνδα εκμεταλλεύθηκε αλλά και διαστρέβλωσε γεγονότα ,όπως για παράδειγμα η δολοφονία μιας οικογένειας Τουρκοκυπρίων, μιας μητέρας και των δύο παιδιών της. Η δολοφονία για πολλά χρόνια αποδιδόταν σε Ελληνοκύπριους και υπάρχει και μία αποκρουστική φωτογραφία με τα θύματα μέσα σε μία μπανιέρα.<br /><br />Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Μαρδάς επισκέφθηκε την κατεχόμενη Κύπρο, πήγε στο «Μουσείο Βαρβαρότητας» των Τούρκων και αναρωτιέται -αλλά και προτείνει- γιατί Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν ήδη δημιουργήσει ένα Μουσείο Βαρβαρότητας για τα τουρκικά εγκλήματα πολέμου που έγιναν στην Κύπρο.<br /><br />Ο Κώστας Μαρδάς αποκαλύπτει με στοιχεία και μαρτυρίες τα fake news, των Τούρκων που για 62 χρόνια διαστρεβλώνουν τα γεγονότα του 1963 ! Αποκαλύπτει ποιος είναι ο δράστης της άγριας δολοφονίας της οικογένειας των Τουρκοκυπρίων και η αποκάλυψη σοκάρει.<br /><br />Ο Κώστας Μαρδάς δεν διστάζει να αναφερθεί και σε όσα διέπραξαν ακροδεξιοί Ελληνοκύπριοι στην Κύπρο.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="387" src="https://www.youtube.com/embed/oE7wuxGrJtc" width="678" youtube-src-id="oE7wuxGrJtc"></iframe></div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Αποκάλυψη ενός τουρκικού ψεύδους 62 ετών για τα Ματωμένα Χριστούγεννα στην Κύπρο!

«Μουσείο βαρβαρότητας» έχουν φτιάξει οι Τούρκοι στην κατεχόμενη Κύπρο! Ένα μουσείο στηριγμένο σε ένα μεγάλο τουρκικό ψεύδος, σε μια στημένη ...

Διαβάστε την συνέχεια