Ναγκόρνο-Καραμπάχ: Η ''προδοσία'' της Βρετανίας και το ύπουλο σχέδιο του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFWPEXjmkyCv3sw6bgvj_7FpKq2oITylneOxhm8BCCCGNTj34M_0P4ykzgCWbw1IuUjQFOYqSl1Rra9SnG543YeMvKIjKsmZCiLS7y1nM9CdrhSyLbKteJJaHFgJdoXCS3OqrH0sJb-VQ/s460/armenia.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="460" height="474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFWPEXjmkyCv3sw6bgvj_7FpKq2oITylneOxhm8BCCCGNTj34M_0P4ykzgCWbw1IuUjQFOYqSl1Rra9SnG543YeMvKIjKsmZCiLS7y1nM9CdrhSyLbKteJJaHFgJdoXCS3OqrH0sJb-VQ/w640-h474/armenia.png" width="640" /></a></div><div><br /></div><b>ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΗΓΑΔΑΣ</b><br />Ανησυχία προκαλεί η κλιμάκωση των συγκρούσεων ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία, στο Ναγκόρνο- Καραμπάχ. Ο ιστορικός ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας και η επεκτατική πολιτική του Ερντογάν.<br /><br />Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ακροβατεί εδώ και χρόνια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη. Ήταν απλά θέμα χρόνου να ξεσπάσει η αναζωπύρωση της ένοπλης αντιπαράθεσης, καθώς Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν τους χωρίζουν πολλά περισσότερα από μία περιοχή.<br /><br />Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις από τις παγκόσμιες δυνάμεις για παύση του πυρός, τις εκεχειρίες που έχουν υπογραφτεί ανάμεσα στις δύο χώρες βλέπουμε πως καθημερινά δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, πολλοί εκ των οποίων άμαχοι.<br /><br />Οι δύο χώρες βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης, σε έναν αιματηρό πόλεμο στην περιοχή στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Παρ΄ όλα αυτά η ιστορία επαναλαμβάνεται.<br /><br />Την ίδια στιγμή η κάθε χώρα έχει τους δικούς της συμμάχους. Από την μία πλευρά, η Αρμενία στηρίζεται παραδοσιακά από την Ρωσία, η οποία τείνει να παρουσιάζεται περισσότερο ως διαμεσολαβητής μεταξύ των δύο πρώην σοβιετικών κρατών.<br /><br />Η Μόσχα αρνείται να πάρει θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς και επιμένει στην άμεση κατάπαυση του πυρός μαζί με διάλογο. Σε αντίθεση με τη Ρωσία, η Τουρκία αυξάνει συνεχώς την υποστήριξή της προς το Μπακού, ενώ αποτελεί σημαντικό και μακροχρόνιο στρατηγικό εταίρο του Αζερμπαϊτζάν και αντίπαλο της Αρμενίας.<br /><br />Ας μην ξεχνάμε ότι οι κακές σχέσεις μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας, οφείλονται στη Γενοκτονία του 1915, την οποία αρνείται συστηματικά η Τουρκία. Πέρα όμως από τη Γενοκτονία η Τουρκία έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη διάσπαση της Αρμενίας.<br /><br />Η ιστορική περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ (ή Αρτσάχ) για περισσότερο από έναν αιώνα (από τα τέλη του 18ου έως τις αρχές του 20ου) ταλανίστηκε με συνεχείς διενέξεις και αιματηρούς πολέμους. Οι παράλογες απαιτήσεις των Τατάρων-Τούρκων, η εσκεμμένη αδιαφορία των διεθνών δυνάμεων και η κωλυσιεργία τους για ξεκάθαρες αποφάσεις, είχαν ως αποτέλεσμα η περιοχή να αποκοπεί από την Αρμενία.<br /><br />Μία από τις δυνάμεις που υποσχέθηκε βοήθεια στην Αρμενία ήταν και η Μεγάλη Βρετανία.<br /><br />Με ποιον τρόπο όμως η Μεγάλη Βρετανία ‘’άφησε ξεκρέμαστη’’ την Αρμενία; Γιατί η Τουρκία βοηθάει το Αζερμπαϊτζάν, ενώ τι βλέψεις έχει ο Ερντογάν για την περιοχή;<br />Η Τουρκική εισβολή στο Μπακού και η ''προδοσία'' της Βρετανίας<br /><br />Τον Σεπτέμβριο του 1918, οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στο Μπακού από όπου εξαπέλυσαν σφαγές κατά του αρμενικού πληθυσμού. Έτσι δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε ο τουρκικός στρατός να προελάσει στην περιοχή της ανατολικής Αρμενίας και να εισέλθει στη Σούσα (πόλη στην περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ). Ο επικείμενος πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Αρωγός στον αρμενικό πληθυσμό στάθηκε ο στρατός των αρμενικών εθελοντών ο οποίος οδηγήθηκε υπό τον στρατηγό Αντρανίκ και πλησίασε την περιοχή του Αρτσάχ.<div><br /><img height="400" src="https://www.news247.gr/img/7015/9025151/099000/o/0/0/armenia2.jpg" width="640" /><br /><br />Ο βρετανός διοικητής του Καύκασου, στρατηγός Tόμσον σταμάτησε τον Aντρανίκ, υποσχόμενος να λύσει το πρόβλημα στη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού. Το καλοκαίρι του 1919 η Βρετανία προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ώστε να αποτρέψει τις σφαγές. Με αυτήν την κωλυσιεργία χάθηκε πολύτιμος χρόνος με αρνητικά αποτελέσματα για τους Αρμένιους. Το 7ο Συνέδριο Αρμενίων του Αρτσάχ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει προσωρινά την εξουσία του Αζερμπαϊτζάν, αναμένοντας την τελική απόφαση της Διασκέψεως του Παρισιού.<br /><br />Η Μεγάλη Βρετανία παρά τις υποσχέσεις της, σύντομα άρχισε να αποσύρει τις δυνάμεις της από τον Καύκασο. Η Διάσκεψη του Παρισιού δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για την αρμενική πλευρά, ενώ η ασάφεια της διατύπωσης των αποφάσεων έδινε στην Τουρκία «λευκή επιταγή», η οποία προχώρησε στην κατάληψη του Αρτσάχ. Ο Τούρκος κυβερνήτης του Αρτσάχ απαιτούσε από την ηγεσία της περιοχής την άμεση υποταγή και την ένωσή του με το Αζερμπαϊτζάν. Οι Αρμένιοι απέρριψαν το τελεσίγραφο. Τον Μάρτιο του 1920, μετά από σκληρές μάχες και παρά τη σθεναρή αντίσταση των αρμενικών δυνάμεων στη Σούσα, οι τουρκικές δυνάμεις επιβλήθηκαν στην περιοχή.<br />Το καθεστώς της Αυτονομίας<br /><br />Στις 7 Ιουλίου 1923 το Αρτσάχ έλαβε υπόσταση ως Αυτόνομη Περιοχή με το όνομα Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο χάρτης του Αρτσάχ τεμαχίστηκε μεθοδικά. Τα αποκομμένα τμήματα τα οποία προσαρτήθηκαν διοικητικά στη γειτονική δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν, άλλαξαν ονομασία και ορισμένα από αυτά δεν είχαν καμία εδαφική επαφή με την Αρμενική Δημοκρατία. Επιπροσθέτως, η σοβιετική εξουσία προσάρτησε και συνέδεσε στο Αζερμπαϊτζάν τις περιοχές Κελμπατζάρ και Λατσίν (κοντινές περιοχές στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ) και με αυτόν τον τρόπο το Αρτσάχ αποκόπηκε εξ ολοκλήρου από την Αρμενία. Μπορούμε μάλιστα να το παρομοιάσουμε σαν ένα “νησί” το οποίο περιβαλλόταν από “ξηρά”.</div><div><br /><img height="360" src="https://www.news247.gr/img/2563/9025147/518000/o/0/0/map.png" width="640" /><br /><br /></div><div>Η δημιουργία της «Ιστορίας του Αζερμπαϊτζάν»<br /><br />Στη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας επί δεκαετίες, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ επανειλημμένα διαμαρτύρονταν κατά της πολιτικής, των διακρίσεων και των διώξεων οι οποίες επιβλήθηκαν κατά των αρμενικών περιοχών.<br /><br />Ο προγραμματισμένος στόχος της αζερικής κυβέρνησης ήταν να αλλάξει την εθνική δομή του πληθυσμού. Για να επιτύχει το σκοπό της δοκίμασε όλους τους τρόπους και κυρίως εμπόδισε την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Σε πολιτισμικό πεδίο ακολούθησε μια επιμελημένη τακτική. Θέσπισε νόμους με τους οποίους εμπόδιζε οποιαδήποτε αρμενική πολιτιστική ή παραδοσιακή έκφραση. Πολλά αρμενικά σχολεία και ιδρύματα έπαψαν να λειτουργούν, ο αρμενικός τύπος (εφημερίδες και περιοδικά) έπαψαν να εκδίδονται. Καμία από τις 200 και πλέον ενεργές αρμενικές εκκλησίες δεν είχε άδεια να λειτουργήσουν.<br /><br />Από το 1936 εμφανίστηκε μια νέα εθνικιστική αντίληψη των Τούρκων ή αλλιώς των Καυκάσιων Τατάρων, όπως ήταν γνωστοί εκείνη την εποχή. Η ιδέα τους ήταν να μετονομαστούν σε «Αζέρους» και η περιοχή τους συμπεριλαμβανομένης και του κατακτημένου Αρτσάχ, σε «Αζερμπαϊτζάν». Η απόφαση αυτή έγινε αποδεκτή από την Σοβιετική Ένωση.</div><div><br /><img src="https://www.news247.gr/img/5461/9025150/785000/o/0/0/nagorno-karabakh.png" /><br /><br /></div><div>Οι επεκτατικές τάσεις της Τουρκίας<br /><br />Η Τουρκία δεν έχει κρύψει ποτέ την υποστήριξή της στο Αζερμπαϊτζάν. Οι δύο χώρες έχουν στενή εθνοτική και γλωσσική συγγένεια, ενώ οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αρμενία επιβαρύνονται από τη μαζική δολοφονία 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων, το 1915 την οποία και αναγνωρίζουν ως γενοκτονία πολλοί ιστορικοί και ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Η Τουρκία απορρίπτει τον όρο.<br /><br />Χαρακτηριστικό των σχέσεων που επικρατούν μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας αποτελούν οι κατά καιρούς δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: "Οι αδελφοί μας από το Αζερμπαϊτζάν περιμένουν την ημέρα που θα επιστρέψουν στη γη τους".<br /><br />«Η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από την Τουρκία. Εμείς δεν δύναται να φυλακιστούμε σε 780 χιλιάδες τ.μ.. Όμως άλλα είναι τα φυσικά μας σύνορα και άλλα τα σύνορα της καρδιάς μας. Μπορεί τα αδέρφια μας που κατοικούν στις περιοχές της Μουσούλης, το Κιρκούκ, το Χουμούς, στα Σκόπια, να βρίσκονται πέρα από τα φυσικά σύνορα της Τουρκίας, ωστόσο θα βρίσκονται πάντα στα σύνορα της καρδιάς μας», είχε τονίσει σε ομιλία του πριν από ένα χρόνο ο Τούρκος πρόεδρος από το World Turkish Business Council που διεξήχθη στο Αζερμπαϊτζάν.</div><div><br /><img height="438" src="https://www.news247.gr/img/184/7628924/987000/o/0/0/ap_685542575895.jpg" width="640" /><br /><br />‘’Οι Καζάκοι, Ουζμπέκοι, Τουρκμένοι, Τσετσένοι είναι αδέρφια μας και φυσικά μέλη της Τουρκικής Διασποράς’’ υπογράμμισε.<br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος στηρίζει το Αζερμπαϊτζάν στο πλαίσιο της αναζήτησης «της θέσης που αξίζει της χώρας του στην παγκόσμια τάξη».<br /><br />Σε αυτή τη στήριξη βλέπει μια ευκαιρία να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπου, επί δεκαετίες, των ειρηνευτικών προσπαθειών μεσολάβησης ηγούνταν η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ενώ οι Αρμένιοι διατηρούσαν τον έλεγχο της περιοχής.<br /><br />Ο Ερντογάν προσπαθεί να απειλήσει εμμέσως την Αρμενία και να προειδοποιήσει τη Ρωσία η οποία έχει συνάψει αμυντική συμφωνία με το Γερεβάν, δείχνοντας την εμπιστοσύνη του στον πόλεμο με drones που έχει χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε Συρία, Λιβύη και Ιράκ.<br /><br />Επί χρόνια ‘’παίζει’’ το χαρτί των 90 εκατομμυρίων Τούρκων της Τουρκίας, ξεχνώντας ότι μέσα σε αυτούς υπολογίζει και καταπιεσμένους λαούς, όπως οι Κούρδοι και θρησκευτικές μειονότητες όπως οι Αλεβίτες.<br /><br />Τώρα προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω ''παίζοντας'' το χαρτί των 300 εκατομμυρίων Τούρκων που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, τους καλεί να τεθούν κάτω από την κοινή ομπρέλα της Τουρκίας. Σε ποιους απευθύνεται; Σε 6 κράτη:<br /><br />1) Αζερμπαϊτζάν, 2) Καζακστάν, 3) Κιργιστάν, 4) Τουρκμενιστάν, 5) Τουρκία, 6) Ουζμπεκιστάν.<br />Η άποψη του Thomas de Waal<br /><br />Την ίδια στιγμή ο Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος με εξειδίκευση στην περιοχή του Καυκάσου, Thomas de Waal τόνιζει: "Δεδομένου ότι οι προσδοκίες των δύο εθνών (Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν) είναι εξαιρετικά υψηλές, θα είναι πιο δύσκολο για τους ηγέτες τους να σταματήσουν σύντομα έναν πόλεμο και να διεκδικήσουν την επιτυχία. Ο κίνδυνος κλιμάκωσης και μαζικής καταστροφής είναι εξαιρετικά ανησυχητικός''.<br /><br />Σύμφωνα με τον De Waal, υπάρχουν δύο νέοι παράγοντες που καθιστούν την τρέχουσα κατάσταση πιο επικίνδυνη από ποτέ: 1) η ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας σε ένα κράτος και 2) η ‘’ασυνήθιστη απεμπλοκή’’ των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /><br />Ο ενεργητικός ρόλος της Τουρκίας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή έχει ήδη προκαλέσει τριβές όχι μόνο με τους Ευρωπαίους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, αλλά και με τη Ρωσία. Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ αυξάνει τον ερεθισμό του Τούρκου προέδρου και αποτελεί κομμάτι ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου.</div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img height="450" src="https://www.news247.gr/img/304/9025171/208000/o/0/0/edogan.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table>Πρόσφατα ο ίδιος ο Ερντογάν, μετά από πολύμηνες προετοιμασίες και κοινές ασκήσεις με τους Αζέρους, δεν δίστασε να αποκαλύψει σε ομιλία του στα εγκαίνια του Αστικού Νοσοκομείου της Κόνια (2 Οκτωβρίου 2020) πως ‘’ο αγώνας θα συνεχιστεί έως ότου το Καραμπάχ απελευθερωθεί από την Κατοχή’’.<br /><br />Μάλιστα, ο ίδιος μόλις μία μέρα πριν προειδοποίησε αυτούς που στηρίζουν την Αρμενία, ότι ‘’θα κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιον της κοινής συνείδησης της ανθρωπότητας’’. Τι ειρωνεία να το λέει αυτό ένας άνθρωπος που αρνείται πεισματικά την οργανωμένη γενοκτονία 1,5 εκατ. Αρμένιων από τους Νεότουρκους…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.news247.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ναγκόρνο-Καραμπάχ: Η ''προδοσία'' της Βρετανίας και το ύπουλο σχέδιο του Ερντογάν

Ellada simera 0 19:33

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΗΓΑΔΑΣΑνησυχία προκαλεί η κλιμάκωση των συγκρούσεων ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία, στο Ναγκόρνο- Καραμπάχ. Ο ιστορικός ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας και η επεκτατική πολιτική του … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η ελληνογαλλική αµυντική συνεργασία και οι σειρήνες της εξάρτησης

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc93jyNUxnKwQN05DFHpvRW4Wz2qUOrZUca4AzfxdEw1zM9wfroKv46k2O31WgXdfJCtG_ut_VMc1sUQIR1xXFBZTL4xp-ltTTlHnvqG2cBjU7dY91p2KiVe_qPZ9ZbnJFXv3MXxN_AU/s768/456.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="446" data-original-width="768" height="372" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc93jyNUxnKwQN05DFHpvRW4Wz2qUOrZUca4AzfxdEw1zM9wfroKv46k2O31WgXdfJCtG_ut_VMc1sUQIR1xXFBZTL4xp-ltTTlHnvqG2cBjU7dY91p2KiVe_qPZ9ZbnJFXv3MXxN_AU/w640-h372/456.jpg" width="640" /></a><br /><br />του <b>Νικόλα Δημητριάδη</b><br />Στις αρχές του έτους, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας προέβη σε μία κίνηση που προκάλεσε έκπληξη: Αποφάσισε τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα σχεδίασης και ανάπτυξης ενός νέου πλοίου, του «European Patrol Corvette». Είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η Ελλάδα αποφασίζει να συμμετάσχει εξαρχής στην εξέλιξη ενός οπλικού συστήματος, αντί να αγοράσει ένα έτοιμο, από κάποια άλλη χώρα.<br /><br />Το πρόγραμμα «European Patrol Corvette» (ΕPC) εντάσσεται στην ευρωπαϊκή «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία στον τομέα της Ασφάλειας και της Άμυνας» (PESCO) και αναμένεται να αποδώσει ένα πλοίο 3.000 τόνων, το οποίο θα δέχεται μια ποικιλία εξοπλισμού και οπλισμού, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε διαφορετικούς ρόλους: από περιπολικό ανοικτής θαλάσσης για την Ακτοφυλακή, μέχρι μικρή φρεγάτα για το Πολεμικό Ναυτικό. Του προγράμματος ηγείται ο γαλλοϊταλικός ναυπηγικός κολοσσός Naviris (κοινοπραξία των εταιρειών Fincantieri και Naval group).<br /><br />Πρόσφατα, ένα άρθρο στο European Defense Review έριξε λίγο φως στην εξέλιξη του προγράμματος: Πλέον συμμετέχουν σε αυτό πέντε χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), που προσδοκούν να καλύψουν διαφορετικές ανάγκες η καθεμία. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Ιταλία σκοπεύει να προμηθευτεί 8 πλοία, με έναρξη παραλαβών το 2027, ενώ η Γαλλία ενδιαφέρεται για 6, από το 2030. Τα πρώτα πλοία θα είναι μάλλον της Ισπανίας, η οποία επιθυμεί να τα αποκτήσει από το 2023. Για την Ελλάδα (που επιθυμεί την πιο γρήγορη και βαρύτερα οπλισμένη έκδοση του πλοίου), το δημοσίευμα δεν είχε κάποια πληροφορία για το χρονοδιάγραμμα απόκτησής του.<br /><br />Συμμετέχοντας εξαρχής στο πρόγραμμα, η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αποκομίσει πολλαπλά οφέλη. Κατ’ αρχήν, θα διαμορφώσει το πλοίο εξ’ αρχής στη μορφή που εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του. Επίσης, θα δώσει την ευκαιρία σε ελληνικές εταιρείες να εμπλακούν σε ένα μεγάλο ναυπηγικό πρόγραμμα, είτε αναπτύσσοντας κάποια από τα υποσυστήματα του πλοίου, είτε αναλαμβάνοντας κάποιο υποκατασκευαστικό έργο. Τέλος, είναι δεδομένο ότι τα πλοία αυτά θα ναυπηγηθούν στην Ελλάδα.<br /><br />Ίσως το σκεπτικό των επιτελών του Ναυτικού να ήταν ότι η EPC θα μπορούσε (με χαμηλό κόστος, λόγω οικονομίας κλίμακας) να αντικαταστήσει μαζικά τις 9 παλαιές φρεγάτες τύπου «S» και να πλαισιώσει τις μεγαλύτερες φρεγάτες Μπελαρά που υπολόγιζε τότε να αποκτήσει. Πράγματι, η ευρωπαϊκή EPC παρουσιάζεται ως το ιδανικό συμπλήρωμα των Μπελαρά, διαμορφώνοντας έναν συνδυασμό μεγάλων φρεγατών με αυξημένες αντιαεροπορικές δυνατότητες και μικρότερων φρεγατών γενικών καθηκόντων. Ένας τέτοιος συνδυασμός μπορεί να προσφέρει στο ναυτικό ομοιογένεια (με τη χρήση κοινών συστημάτων και όπλων) και να ανοίξει στην Ελλάδα την πόρτα της ευρωπαϊκής ναυπηγικής βιομηχανίας.<div><br /></div><div><img height="428" src="https://i0.wp.com/ardin-rixi.gr/wp-content/uploads/2020/10/4561.jpg?resize=690%2C461&ssl=1" width="640" /><br /><br />Στο πλαίσιο της ελληνογαλλικής αμυντικής προσέγγισης, είχαμε τον τελευταίο χρόνο και άλλες ειδήσεις:<br /><br />Eρωτηθείς στη Βουλή, ο κ. Παναγιωτόπουλος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας στη γαλλο-γερμανική κοινοπραξία που έχει αναλάβει να σχεδιάσει το μελλοντικό «ευρωμαχητικό» FCAS, που θα αντικαταστήσει από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας τα Ραφάλ και Γιουροφάιτερ. Ό,τι είχε κάνει, δηλαδή, και η Τουρκία με το F-35: συμμετέχοντας εξ’ αρχής στο πρόγραμμα, εξασφάλισε τα μέγιστα οφέλη για την αμυντική βιομηχανία της. Από την ανάληψη υποκατασκευαστικού έργου, μέχρι την απόκτηση τεχνογνωσίας και τη βελτίωση των δικών της αμυντικών προϊόντων. Τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας σε ένα πρόγραμμα σαν το FCAS θα μπορούσε να φέρει μια μικρή τεχνολογική κοσμογονία (ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που έχει βαφτίσει «υψηλή τεχνολογία» την ανάπτυξη εφαρμογών για σμαρτφόουν).<br /><br />Νωρίτερα, τον Φεβρουάριο, η Naval Group, κατασκευάστρια των φρεγατών Μπελαρά, είχε υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με τον σύνδεσμο των ελληνικών αμυντικών εταιρειών (ΣΕΚΠΥ), καθώς και με τρία ελληνικά πανεπιστήμια, για την από κοινού συνεργασία σε ναυπηγικά και άλλα αμυντικά προγράμματα[.<br /><br />Άλλες ειδήσεις, πάλι, έφερναν την γαλλική εταιρεία Safran, που κατασκευάζει κινητήρες αεροσκαφών (μεταξύ άλλων και του Ραφάλ), να εξετάζει το ενδεχόμενο δημιουργίας εργοστασίου συντήρησης κινητήρων στην Ελλάδα.<br /><br />Ραφάλ, Μπελαρά, EPC, FCAS: Όλες αυτές οι ειδήσεις αποκαλύπτουν τις πολύπλευρες διαστάσεις της κυοφορούμενης ελληνογαλλικής αμυντικής προσέγγισης. Δεν μιλάμε απλώς για την αγορά όπλων και την πραγματοποίηση κοινών ασκήσεων. Δεν μιλάμε καν για την παροχή «εγγυήσεων» που, δυστυχώς, βλέπουμε ότι απασχολεί τον ελληνικό πολιτικό κόσμο πολύ περισσότερο απ’ ότι η αμυντική θωράκιση της χώρας. Εδώ διακυβεύεται κάτι ακόμη: η ενεργή εμπλοκή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία και η μοναδική ευκαιρία, αφενός να ενισχύσει τους δικούς της τομείς βιομηχανίας και υψηλής τεχνολογίας, αφετέρου να ξεκινήσει μια σταδιακή πορεία απεξάρτησης των Ενόπλων Δυνάμεων από τις «off the shelf» αγορές ξένων όπλων, με όλες τις εξαρτήσεις και τους κινδύνους που εγκυμονεί η πρακτική αυτή. Κάτι τέτοιο θα προσέφερε μακροπρόθεσμα και στην πολιτική ηγεσία τη δυνατότητα χάραξης μια πιο ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής.<br /><br />Αυτόν τον δρόμο ακολουθεί η Τουρκία του Ερντογάν, ξοδεύοντας αφειδώς δισεκατομμύρια, για να εξασφαλίσει ότι στο μέλλον, δεν θα χρειάζεται να χτυπάει την πόρτα της εκάστοτε πρεσβείας, αν θέλει να χρησιμοποιήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της.<br /><br />Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αμυντικά προγράμματα, μαζί με χώρες με τις οποίες μοιράζεται κοινά συμφέροντα, είναι, λοιπόν, επωφελής σε πολλά επίπεδα – οικονομικά, πολιτικά, αλλά και αμιγώς επιχειρησιακά. Κακά τα ψέματα, όμως: Η ελληνογαλλική προσέγγιση έρχεται σε κόντρα με τις παραδοσιακές σχέσεις εξάρτησης και πατρωνίας που ενδημούν στην Ελλάδα και το πολιτικό της σύστημα. Για να προχωρήσει, λοιπόν, θα πρέπει να γίνουν υπερβάσεις, τις οποίες οι ελληνικές ελίτ δεν δείχνουν ως τώρα ικανές να κάνουν.<br /><br />Στον αντίποδα της ελληνογαλλικής προσέγγισης βρίσκονται η Γερμανία και οι Η.Π.Α., που δεν πρέπει να βλέπουν με καλό μάτι τις εξελίξεις αυτές. Οι Η.Π.Α., μάλιστα, επιχειρούν μια «επίθεση φιλίας», με την εξαγορά των ελληνικών ναυπηγείων και την προώθηση των ελαφρών φρεγατών MMSC για το Πολεμικό Ναυτικό. Tα πλοία αυτά είναι ευθέως ανταγωνιστικά των EPC: αναμένεται να έχουν ανάλογο μέγεθος, εξοπλισμό και αποστολή. Ίσως γι’ αυτό το δημοσίευμα του European Defense Review δεν έχει πληροφόρηση για το χρονοδιάγραμμα απόκτησης των ελληνικών EPC: μήπως η κυβέρνηση… το ξανασκέφτεται;<br /><br />Με την πρότασή τους για τις φρεγάτες MMSC, οι Η.Π.Α. επιχειρούν να βάλουν «πόδι» στο Πολεμικό Ναυτικό μετά από πολλά χρόνια. Παράλληλα, η προώθηση αυτή φαίνεται ότι επιχειρεί να «τορπιλίσει» την αγορά των μεγαλύτερων και ισχυρότερων Μπελαρά, αλλά και γενικότερα τη στενότερη ελληνογαλλική αμυντική προσέγγιση. Το «δόλομα» που προσφέρουν οι Η.Π.Α. είναι η ναυπήγηση των MMSC στην Ελλάδα. Όμως το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για οποιοδήποτε άλλο πλοίο επιλεγεί (η εγχώρια ναυπήγηση, άλλωστε, είναι και η συνήθης πρακτική διεθνώς, για παραγγελίες που υπερβαίνουν τα 2-3 πλοία). Αρκεί, βέβαια, οι νέοι μέτοχοι των ελληνικών ναυπηγείων να τα λειτουργήσουν ως αυτό που πραγματικά είναι: ναυπηγεία που αναλαμβάνουν οποιαδήποτε ναυπήγηση και όχι ως αντιπροσωπείες, που προωθούν συγκεκριμένα «προϊόντα» άλλων εταιρειών.<br /><br />Η κατάσταση αναμένεται να ξεκαθαρίσει το προσεχές διάστημα: Μέχρι το τέλος του χρόνου η ελληνική κυβέρνηση αναμένεται να αποφασίσει το μέλλον του Πολεμικού Ναυτικού. Είτε θα προτιμήσει τον «ευρωμεσογειακό» δρόμο, χτίζοντας ένα ισχυρό ναυτικό, με την ενεργή εμπλοκή της ελληνικής βιομηχανίας και με τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό αποτελεσματικότητας και ανεξαρτησίας, είτε θα προτιμήσει τον «ατλαντικό» δρόμο, της επιχειρησιακής και πολιτικής εξάρτησης από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον Λευκό Οίκο και τις ορέξεις του εκάστοτε ενοίκου του…<br /><br /><a href="https://ardin-rixi.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Η ελληνογαλλική αµυντική συνεργασία και οι σειρήνες της εξάρτησης

Ellada simera 0 19:26

του Νικόλα ΔημητριάδηΣτις αρχές του έτους, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας προέβη σε μία κίνηση που προκάλεσε έκπληξη: Αποφάσισε τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα σχεδίασης και ανάπτυξης… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η οριστική λύση που θα προκρίνει η Δύση για την Τουρκία είναι το ΔΝΤ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Le5kuPanPBPb5hwxZ-CZYHp3GAndLVg6qvdT2TQhZoBNpc2CObU-F6CValyhiAzv6Jf1ijGPlnLMhNT9sgsx7IlEnjgMs-V63wEOxHzCzluecToxsi7XQVOcKdqO_g3x3aYmkMydqkY/s630/erd.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="630" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Le5kuPanPBPb5hwxZ-CZYHp3GAndLVg6qvdT2TQhZoBNpc2CObU-F6CValyhiAzv6Jf1ijGPlnLMhNT9sgsx7IlEnjgMs-V63wEOxHzCzluecToxsi7XQVOcKdqO_g3x3aYmkMydqkY/w640-h462/erd.jpeg" width="640" /></a></div><h3 style="text-align: left;">  <span style="font-weight: normal;"> Η Τουρκία είναι ήδη ένα νέο ″Ανατολικό Ζήτημα″ όχι μόνο για τη Δύση αλλά ακόμη και για την όψιμη συνέταιρό της, τη Ρωσία.</span></h3><b>Αλέξανδρος Θ. Δρίβας* </b> <br />Κάποιος είπε κάποτε ότι μπορεί μέσα σε δεκαετίες να μη συμβούν σημαντικά πράγματα όμως μέσα σε μέρες, μπορούν να συμβούν ολόκληρες δεκαετίες. Ο ιστορικός ρους αδιαφορεί για τη δική μας ανυπομονησία και προχωρά με τρόπο που γίνεται αντιληπτός μόνο αφού συμβούν γεγονότα τα οποία θα τα βάλουμε στον απαραίτητο προκρούστη του ″αιτίου-αιτιατού″. Η τουρκική πολιτική δεν μπορεί να εξαιρεθεί από αυτήν την ανάλυση και κυρίως, η σχέση που έχει η Δύση με την Τουρκία. Η ιστορία έχει αποδείξει οτι επαναλαμβάνεται κυρίως λόγω της έλλειψης φαντασίας από την οποία πάσχει το ανθρώπινο είδος το οποίο δεν μαθαίνει τα ορθά μαθήματα. Υπήρξε περίοδος κατά την οποία η Δύση αποφάσισε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας παρά την μεγάλη αξία της δεύτερης. Η εξάρτηση της Δύσης από την Τουρκία τελειώνει και η καλύτερη λύση για να επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις μεταξύ των δύο μερών, είναι το ΔΝΤ.<div><br /> Πώς η Τουρκία κατάφερε να βάλει στην τσέπη τη Δύση; <br /><br />Η έλλειψη νέων ιδεών στη Δύση οφείλεται κυρίως στη μισού αιώνα μονότονη διπολική εικόνα της διεθνούς πολιτικής. Αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μια νέα ″αυτοματοποιημένη″ περίοδος έλαβε χώρα. Πρόκειται για την περίοδο που ο Krauthammer ονόμασε ″μονοπολική στιγμή″ για να χαρακτηρίσει την αμερικανική παντοδυναμία που έλαβε τέλος με τις επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Η Τουρκία από τα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, ξεκίνησε τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής της πολιτικής καθώς έπαψε να είναι το σύνορο του δυτικού μπλοκ στη μάχη μεταξύ Δύσης και ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.<br /><br />Ωστόσο, ο οργασμός κρατογενέσων στην περιοχή στα ανατολικά της Τουρκίαςκαι στα βόρεια (Κεντρική Ασία και Καύκασος) έφεραν την Τουρκία στο να διεκδικεί νέους ρόλους και ανανέωσε την αξία της για τη Δύση. Αν συνυπολογίσουμε και τα Βαλκάνια, η Τουρκία μπορούσε να συνομιλεί τόσο με χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όσο και με χώρες Κεντρικής Ασίας, Καυκάσου και Βαλκανίων. Η Μέση Ανατολή έγινε ο πυρήνας των αμερικανικών σχεδιασμών στην ευρύτερη Ευρασία και η Τουρκία έγινε η χώρα-μοχλός των αμερικανικών συμφερόντων.<br /><br />Αυτή τη φορά, η Τουρκία κατανόησε πολύ καλά τον κόσμο που αναδυόταν μετά το τέλος της μονοπολικής στιγμής των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους όπου διάλεξε λάθος στρατόπεδα, η Άγκυρα κατανόησε οτι ο κόσμος που έφερνε μαζί του ο ιστορικός ρους, ήταν ένας κόσμος στον οποίο η Δύση δεν είχε το μονοπώλιο στην οικονομία, στην τεχνολογία και στην πολιτικο-στρατιωτική ισχύ. Η ταχύτατη ανασυγκρότηση της Ρωσίας σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή άνοδο της Κίνας και της Ινδίας, άλλαξε τα δεδομένα μιας διεθνούς τάξης η οποία ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή. Η τουρκική οικονομία άνθισε και κατέστησε την ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομικά και πληθυσμιακά Τουρκία, σημαντικό κράτος για Ξένες Άμεσες Επενδύσεις. Η Τουρκία κράτησε τον γεωπολιτικό της ρόλο αλλά δεν έμεινε εκεί. Κατάφερε να δεσμεύσει μεγάλες οικονομίες της Δύσης μέσα από επενδύσεις που αυτές έκαναν, λόγω των άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών που διέθετε η Άγκυρα.<br /><br />Η μείωση της ισχύος της Δύσης, η άνοδος της Κίνας και η επανεμφάνιση της Ρωσίας σε συνδυασμό με τις τεράστιες επενδύσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ στην Τουρκία, κατέστησαν την Τουρκία πολύ μεγάλη για να δεχθεί πιέσεις. <div><br />Η Δύση και τα λάθη της με την Τουρκία. <br /><br />Ο όρος Westlessness (έλλειψη Δύσης, μείωση δυτικής επιρροής) έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ακόμη και σε διεθνή συνέδρια όπως αυτό του Μονάχου. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ ουσιαστικά διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουμε ″Δύση″ και που φέρει περισσότερο ψυχροπολεμικούς συνειρμούς, δεν είναι συμπαγής. Οι ευρωατλαντικές σχέσεις δεν είναι ρόδινες και μάλιστα εκοπονούνται μελέτες όπως αυτή του The German Marshall Fund με τίτλο ″Together or Alone? Choices and Strategies for Transatlantic Relations for 2021 and Beyond″ προκειμένου να βγουν συμπεράσματα για το αν οι ΗΠΑ και η ΕΕ θα συνεχίσουν να έχουν κοινή πορεία στη διεθνή πολιτική ή αν η μεταξύ τους απομάκρυνση, συνιστά τη νέα πραγματικότητα. Η διαίρεση αυτή που κυρίως οφείλεται στην ολοένα και πιο ισχυρή βούληση της Γερμανίας να χειραφετηθεί -η υπό την επιρροή της- η ΕΕ από την αμερικανική πολιτική, έγινε φανερή στην Τουρκία η οποία έχει βρει τους τρόπους να ελίσσεται με θαυμαστό τρόπο στον πολυπολικό κόσμο.<br /><br />Εκτός από την αντικειμενικά σημαντική γεωπολιτική της θέση και την οικονομική της ανάπτυξη, η Τουρκία από το 2012 και μετά, διαδραμάτισε κομβικόρόλο στον πόλεμο της Συρίας. Για να καταφέρει να αναστείλει-ακυρώσει πιθανή δημιουργία κουρδικού μορφώματος στη Βόρεια Συρία, η Άγκυρα έχτισε έναν ακόμη εκβιασμό προς την ΕΕ. Ήταν αυτός που αφορούσε (και αφορά) το προσφυγικό - μεταναστευτικό το οποίο έπληξε κατά τα έτη 2014-2016 την Ευρώπη η οποία ήταν απροετοίμαστη για μια τέτοια κρίση.<br /><br />Ταυτόχρονα, ο Ερντογάν οδήγησε τη Γερμανία στο να υιοθετήσει στη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, όλα όσα επιθυμούσε η Τουρκία η οποία ολοκλήρωσε την ομηρία της ΕΕ χτίζοντας μετά το ψευδοπραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, ειδικές σχέσεις με τον βασικό προμηθευτή υδρογονανθράκων της ΕΕ, τη Ρωσία.<br /><br />Η Δύση δεν έβαλε κανέναν φραγμό στην Τουρκία καθώς πίστευε οτι η Άγκυρα είτε μπλοφάρει, είτε στο τέλος, θα επιστρέψει στη θέση που κατείχε, η οποία δεν ήταν άλλη από ″ακρίτας″ της Δύσης. Ο πολυπολικός κόσμος όμως ευνοεί κράτη-άρπαγες σαν την Τουρκία και η μη ανάγνωση των νέων συνθηκών της διεθνούς πολιτικής εκ μέρους της Δύσης και η έλλειψη ορθής κρίσης απέναντι στις ιδιαιτερότητες του τουρκο-ισλαμισμού, οδήγησαν την Τουρκία στο να νιώθει και να συμπεριφέρεται ως υπερδύναμη. </div><div><br />Η περίσκεψη πάνω από το χυμένο γάλα.<br /><br />Η Τουρκία εκβιάζει Δύση και Ρωσία σε Λιβύη, Συρία, Ανατολική Μεσόγειο, Λίβανο, Ναγκόρνο Καραμπάχ, ενώ έχει ειδικές σχέσεις με αποσταθεροποιητικές δυνάμεις όπως αυτή που διατηρεί με το Πακιστάν. Οι χώρες του Περσικού Κόλπου ωστόσο, έχουν ήδη δείξει με embargo τουρκικών προϊόντων οτι η Τουρκία έχει γίνει πλέον διεθνής ταραξίας. Ο Καναδάς, επέβαλε embargo όπλων στην Τουρκία η οποία θα έχει για καιρό ημιτελές το πρόγραμμα drones στο οποίο καναδικές εταιρείες, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Ελλάδα και η Κύπρος ζητούν επίμονα από την ΕΕ να πράξει το καθήκον της. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη μια λίστα κυρώσεων που θα είναι επώδυνες για την Τουρκία. Πρόκειται για τον νόμο CAATSA (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act) ο οποίος περιέχει 12 κυρώσεις από τις οποίες ο πρόεδρος έχει το δικαιώμα να επιλέξει τουλάχιστον 3. Η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων έχουν έτοιμες τις κυρώσειςγιατους S-400που η Τουρκία όχι μόνο αγόρασε και εγκατέστησε, αλλά και δοκίμασε σε αποτυχημένη δοκιμή στη Μαύρη Θάλασσα.<br /><br />Η ΕΕ δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει πως η Τουρκία είναι οικονομικός εταίρος αλλά ταυτόχρονα, δομική απειλή για την Ευρώπη. Η φάση της άρνησης της πραγματικότητας, διαρκεί πολύ για τη Δύση και κυρίως για την ΕΕ. Η Γερμανία αντιλαμβάνεται ότι η Γαλλία έχει βρει το αντίδοτο στην τουρκική ασυδοσία και ο κακός ανακριτής είναι ο μόνος που μπορεί να ανακρίνει την Τουρκία η οποία οποιοδήποτε σήμα διαλλακτικότητας και αδράνειας το μεταφράζει σε σήμα αδυναμίας. Στο Ναγκόρνο Καραμπάχ η Τουρκία προσπαθεί να δείξει στην ΕΕ πως η ενεργειακή της ασφάλεια που περνά από το Μπακού, περνά και από την Τουρκία.<br /><br />Το Βερολίνο εξετέθη ανεπανόρθωτα καθώς λίγες ώρες πριν ο Ερντογάν αποφασίσει να στείλει πάλι το Oruc Reis και να δείξει το πώς θέλει να λυθεί το Κυπριακό, η Κυρία Μέρκελ καθησύχαζε τους πάντες λέγοντας οτι ο Ερντογάν λέει άλλα πράγματα δημόσια και σε εκείνη φαίνεται πολύ διαλλακτικός. Τι θα γίνει όμως με την Τουρκία;<br /><br />Οι κυρώσεις που ζητούν Ελλάδα και Κύπρος είναι για τους Ευρωπαίους υπερβολικές. Δυστυχώς οι Έλληνες και οι Κύπριοι ζούμε σε άλλο σύμπαν, ετεροχρονισμένο. Οι Ευρωπαϊοι θα καταλάβουν πολύ αργά αυτά που εμείς ήδη ζούμε σε σχέση με τους Τούρκους. Η άρνηση πραγματικότητας είναι ακόμη η άμυνα της Δύσης μπροστά στα τεράστια λάθη που έχει κάνει απέναντι στην Τουρκία. Η Τουρκία δεν πρέπει να ξεγλιστρήσει από τη Δύση, αυτό πιστεύουν οι πάντες σε Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον. Η διαφορά τους έγκειται στον τρόπο με τον οποίον η Τουρκία θα ακολουθήσει το δυτικό άρμα. Οι κυρώσεις είναι σίγουρο θα καταστρέψουν την τουρκική οικονομία και αυτό θα έχει άμεσες συνέπειες στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας καθώς ήδη η τουρκική κοινωνία βράζει λόγω της οικονομικής κρίσης που φαίνεται οτι θα είναι πολύ σοβαρή στη γειτονική χώρα.<br /><br />Αν όμως η Τουρκία μπορέσει να δανειστεί από άλλες χώρες; Όπως η Κίνα; Το ΔΝΤ εξασφαλίζει στη Δύση ότι γύρω από την Τουρκία θα αχνοφαίνεται μια ταινία που θα αναγράφει ″Work in Progress″ και μια πιο φιλική προς τη Δύση κυβέρνηση, θα επαναφέρει τη χώρα όχι μόνο σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά και στο ξερίζωμα αυτού που ο ιστορικός του μέλλοντος θα ονομάσει ″ερντογανισμό″.<br /><br />Ο δανεισμός από το ΔΝΤ έχει συγκεκριμένες ρήτρες για το πώς και από πού μπορεί μια χώρα να δανειστεί. Το ΔΝΤ δεν είναι μόνο ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε στο Μπρέτον Γουντς. Είναι ένας οργανισμός ο οποίος ακολουθεί και γεωπολιτικά κριτήρα, όπως έχουν αποδείξει αρκετές μελέτες. Έτσι θα πετύχει η Δύση την διατήρηση της Τουρκίας στη Δύση, χωρίς όμως, τους τουρκικούς μεγαλοϊδεατισμούς. Η Τουρκία είναι ήδη ένα νέο ″Ανατολικό Ζήτημα″ όχι μόνο για τη Δύση αλλά ακόμη και για την όψιμη συνέταιρό της, τη Ρωσία. Ο Λαβρόφ μέρες πριν τόνισε πως ″έχουμε στρατηγική συνεργασία με την Τουρκία αλλά όχι στρατηγική συμμαχία″. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν οι κυρώσεις που θα επιβληθούν θα οδηγήσουν σε πολιτική κρίση την Τουρκία και σε περαιτέρω οικονομική δυσπραγία που θα την οδηγήσει στο ΔΝΤ ή αν οι οίκοι αξιολόγησης υποκαταστήσουν τις κυρώσεις προκαλώντας σταδιακά έναν επενδυτικό πανικό στην Τουρκία που θα προκαλέσει μεγαλύτερη φυγή κεφαλαίων.<div><br /></div><div><b><i>*Διεθνολόγος -Συντονιστής του Τομέα Ευρασίας & Ν. Α. Ευρώπης στο ΙΔΙΣ - Research Fellow in HALC (Hellenic American Leadership Council)</i></b><br /></div><div><br /></div><div>πηγή<br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div></div>

Γιατί η οριστική λύση που θα προκρίνει η Δύση για την Τουρκία είναι το ΔΝΤ

Ellada simera 0 19:20

   Η Τουρκία είναι ήδη ένα νέο ″Ανατολικό Ζήτημα″ όχι μόνο για τη Δύση αλλά ακόμη και για την όψιμη συνέταιρό της, τη Ρωσία.Αλέξανδρος Θ. Δρίβας*  Κάποιος είπε κάποτε ότι μπορεί μέσα σε δεκαετίες να μ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Το νέο Δόγμα Ερντογάν: Όλα για την ενέργεια

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97US1Xlc5R_s12nUi_QHewHz_JVzV-zTM6FLxbKcBvrStBl9z1MmtGEqwVczW_dxTEtey9eE1DP_zLCzUQRMDAHTP55bViryGKjaqEJrmONKRndCZxOLRyVwi1UpezmiMo7zSHLRz3Ew/s630/24000029019018.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="630" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97US1Xlc5R_s12nUi_QHewHz_JVzV-zTM6FLxbKcBvrStBl9z1MmtGEqwVczW_dxTEtey9eE1DP_zLCzUQRMDAHTP55bViryGKjaqEJrmONKRndCZxOLRyVwi1UpezmiMo7zSHLRz3Ew/w640-h426/24000029019018.jpeg" width="640" /></a><br /><h3 style="text-align: left;">    <span style="font-weight: normal;">Ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων είναι το σύγχρονο casus belli.</span></h3><b>Δρ. Ασπασία Αλιγιζάκη* </b> <br />Σήμερα όλα είναι ενέργεια! Από την απλή καθημερινότητα (την προετοιμασία του φαγητού και τις μεταφορές), μέχρι την ανάπτυξη της βιομηχανίας και της οικονομίας καθώς και την ενεργοποίηση της στρατιωτικής «μηχανής». Συνεπώς, η ενεργειακή ασφάλεια, δηλαδή ο σταθερός και επαρκής ενεργειακός εφοδιασμός, είναι άρρηκτα συνυφασμένος με την εθνική ασφάλεια, επιβίωση και ισχύ. Ζούμε σε έναν ενεργειακοκεντρικό κόσμο, όπου ο έλεγχος των πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου (και των διαδρομών μεταφοράς τους) μεταφράζεται σε γεωπολιτική επιρροή για ορισμένους και οικονομική ευπάθεια για άλλους.<br /><br />Η στενή σχέση της εθνικής ισχύος και εθνικής ασφάλειας με τους ενεργειακούς πόρους φαίνεται πως πυροδοτεί βίαιες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο και συχνά είναι αιτία πολέμου. Αυτό είχε επισημάνει μέσα από μια εμπεριστατωμένη ανάλυση, πριν από κάποια χρόνια ο Michael Κlare, καθηγητής Ειρήνης και Παγκόσμιας Μελέτης Ασφάλειας στις ΗΠΑ. Ο Klare μελετώντας τέσσερις περιοχές: το Ιράκ - Συρία, το Νότιο Σουδάν, την Κριμαία - Ουκρανία και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, υποστήριξε ότι η επιθυμία για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων, πετρελαίου και φυσικού αερίου τροφοδοτεί μακροχρόνιες διακρατικές κρίσεις. Επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι «σε έναν κόσμο ορυκτών καυσίμων, ο έλεγχος των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της εθνικής ισχύος».<br /><br />Η ανάλυση του αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη και επίκαιρη σήμερα, όσον αφορά τις κινήσεις της Τουρκίας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, όχι μόνο αναφορικά με τη χώρα μας και την Κύπρο, αλλά και ως προς την εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία και την Λιβύη ακόμη και στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Ο Ερντογάν φαίνεται να χαράσσει ένα νέο-οθωμανικό δόγμα, πίσω από το οποίο κρύβεται η φιλοδοξία του να ελέγξει και αυτός ένα κομμάτι των ενεργειακών πόρων της περιοχής, αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο την οικονομική ισχύ της Τουρκίας αλλά κυρίως την περιφερειακή της γεωπολιτική δύναμη και επιρροή.<br /><br />Και φυσικά πίσω από την εμπλοκή της Άγκυρας στις παραπάνω περιοχές κρύβονται και μακροχρόνιες έχθρες και φανατισμός. Παρομοίως, σε κάθε μία από τις προαναφερθείσες συγκρούσεις, τις οποίες μελέτησε ο Klare, υπέβοσκαν σε μεγάλο βαθμό μακροχρόνιοι ιστορικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των εμπλεκομένων γειτονικών λαών. Αλλά θα ήταν σφάλμα να αποδώσουμε επιδερμικά τις συγκρούσεις στην προαιώνια έχθρα και στον φανατισμό. Η πραγματική αιτία βρίσκεται στην επιθυμία ελέγχου των πολύτιμων ενεργειακών πόρων.<br /><br />Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο είναι, τελικά, τα πιο σημαντικά και πολύτιμα αγαθά του κόσμου και αποτελούν σημαντική πηγή εισοδήματος για τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες που ελέγχουν την παραγωγή και τη διανομή τους και οι οποίες για αυτόν το λόγο είναι συνήθως κρατικές. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ρωσίας που αντλεί το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της από τις πωλήσεις των ενεργειακών πόρων της, ιδίως προς τις ευρωπαϊκές αγορές, στις οποίες κυριαρχεί ως προμηθευτής. Η δε Gazprom, ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός ασκεί τεράστια επιρροή στο Κρεμλίνο αλλά και στις χώρες με τις οποίες συναλλάσσεται. Ο λόγος; Προφανώς γιατί τα έσοδά της διαμορφώνουν το ρωσικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν σε τέτοιο βαθμό που ο Πούτιν την έχει χαρακτηρίσει ως «στρατηγική» επιχείρηση, αφού μέσω αυτής αυξάνει όχι μόνο την οικονομική αλλά και τη γεωπολιτική ισχύ της Ρωσίας.<br /><br />Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι ενεργειακοί πόροι βρίσκονται στο στόχαστρο όλων των κρατών και δυνάμεων και φυσικά και της Τουρκίας. Και ο Ερντογάν δεν το κρύβει, όσο και αν παράλληλα αφιονίζει τους Τούρκους πολίτες με εθνικιστικά και φονταμενταλιστικά επιχειρήματα και πράξεις φανατισμού, όπως η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος. Στο δημόσιο λόγο του είναι το τελευταίο διάστημα πολύ συχνές οι αναφορές του τόσο στα κοιτάσματα της Μαύρης Θάλασσας όσο και στο «δικαίωμα» της Τουρκίας να έχει πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους στην Μεσόγειο.<br /><br />Άλλωστε η Τουρκία αποτελεί έναν πολύ σημαντικό διαμετακομιστικό κόμβο των ρωσικών ενεργειακών πόρων προς την Ευρώπη. Αυτοί είναι δε, μέχρι σήμερα, απαραίτητοι για την ευρωπαϊκή βιομηχανία, οικονομία, άμυνα αλλά και καθημερινότητα εν γένει, καθώς η Ρωσία είναι σχεδόν μονοπωλιακή προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης αλλά και βασική προμηθευτής πετρελαίου.<br /><br />Η εταιρική ενεργειακή σχέση Ρωσίας - Τουρκίας και η, κατά συνέπεια, στενή αλληλεξαρτησή τους μαρτυρά άλλωστε τους λόγους για τους οποίους οι δύο χώρες είναι τα τελευταία χρόνια σταθεροί σύμμαχοι, παρόλο που συχνά βρέθηκαν στις διάφορες περιφερειακές διακρατικές κρίσεις σχεδόν απέναντι, όπως πχ στη Συρία, στη Λιβύη και, πιο πρόσφατα, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και είναι αυτή η σταθερή συμμαχία που τεκμηριώνεται και από την προμήθεια του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S- 400, παρά τις έντονες αντιδράσεις των ΗΠΑ.<br /><br />Αυτή άλλωστε η συμμαχία επιβεβαιώνει και τη χάραξη ενός νέου δόγματος από τον Ερντογάν, στο πλαίσιο του οποίου η Τουρκία δείχνει να απομακρύνεται από τη Δύση και τους Αμερικανούς, προσεγγίζοντας την Ανατολή και τους Ρώσους. Σε σημείο μάλιστα που κάποιοι έχουν πρόσφατα χαρακτηρίσει την Άγκυρα σαν το σύγχρονο ρωσικό «δούρειο ίππο» στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Είναι όμως πράγματι ο Ερντογάν ένα εργαλείο των Ρώσων, ώστε να «εισβάλουν» με τον «δικό τους» άνθρωπο στο ΝΑΤΟ και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου αισθάνονται ότι κινδυνεύει το μονοπώλιο τους και άρα η γεωπολιτική τους ισχύ; Και ναι, ασφαλώς αυτή κινδυνεύει. Αφενός γιατί οι Ευρωπαίοι αναζητούν νέες πηγές και διαδρομές ενεργειακών πόρων, ώστε να απεξαρτηθούν από το ρωσικό μονοπώλιο. Αφετέρου γιατί οι Αμερικάνοι συντάσσονται με την Ευρώπη, ευνοώντας κάθε σχέδιο ανεύρεσης νέων μη ρωσικών πηγών και αγωγών σε μια προσπάθεια μείωσης της γεωπολιτικής ισχύος που αντλεί η Ρωσία μέσα από τους ενεργειακούς της πόρους.<br /><br />Εντούτοις, ο Ερντογάν δεν φαίνεται να χειραγωγείται. Αντίθετα, φαίνεται πως λειτουργεί ως αυτόφωτος ρεαλιστής «παίχτης» σε μια σύγχρονη ενεργειακή αρένα, στην οποία μέχρι τώρα είχε κομβικό ρόλο που του εξασφάλιζε οικονομική και γεωπολιτική ισχύ την οποία όχι μόνο δεν θέλει να απωλέσει αλλά προφανώς θέλει και να αυξήσει. Επιδιώκει λοιπόν να μετάσχει σε όλα τα ενεργειακά σχέδια, από τους νέους αγωγούς (και τους εναλλακτικούς προς τους ρωσικούς), όπως ο TANAP-TAP μέχρι τις νέες πηγές στο Αιγαίο και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αυτές, άλλωστε, θα ενισχύσουν γεωπολιτικά τους όποιους ιδιοκτήτες τους και θα σημάνουν μια νέα κατανομή ισχύος στην περιοχή, από την οποία είναι εύλογο η Τουρκία να μην επιθυμεί να βγει ηττημένη. Εν προκειμένω δε, πρέπει να επισημανθεί ότι τόσο ο TAP όσο και ο σχεδιαζόμενος EastMed θα αυξήσουν τη γεωπολιτική ισχύ της χώρας μας, γεγονός το οποίο ο Ερντογάν δεν μπορεί να αγνοήσει.<br /><br />Συνεπώς ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων είναι το σύγχρονο casusbelli, μια βασική αιτία πολέμου ή, εν πάση περιπτώσει, μιας μακροχρόνιας διακρατικής ρήξης. Αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνεται και από την ιστορία, η οποία πάντα είναι ένα διδακτικό εργαλείο στις διεθνείς σχέσεις. Ο αγώνας για τους ενεργειακούς πόρους υπήρξε εμφανής αιτία πολέμου σε πολλές διακρατικές συγκρούσεις, όπως ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ 1980-1988, ο πόλεμος του Κόλπου του 1990-1991 και ο εμφύλιος πόλεμος του Σουδάν του 1983-2005.<br /><br />Σημειωτέον, όμως, όποιος εμπλέκεται σε μια ενεργειακή ρήξη πρέπει να έχει κατά νου ότι η όποια έκβαση της πάντα συνιστά συνάρτηση πολλών παραμέτρων και κυρίως της στρατηγικής που θα ακολουθηθεί. Ο Χίτλερ, παρά το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο της μη επίθεσης, επιχείρησε με το σχέδιο «Μπαρμπαρόσα» να εισβάλει στην Ρωσία για να αποκτήσει πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους στον Καύκασο και το Μπακού, πιστεύοντας ότι ο έλεγχος τους θα του εξασφάλιζε τον έλεγχο του κόσμου. Ο βαρύς χειμώνας, όμως, και η στρατηγική της «καμμένης γης», την οποία είχαν επιτυχώς εφαρμόσει οι Ρώσοι, πριν από πολλά χρόνια και κατά του Ναπολέοντα, δυσχέρανε τον εφοδιασμό των χιτλερικών δυνάμεων και τις οδήγησε στη ήττα και τον σταδιακό αποδεκατισμό τους.<br /><br />Ο Ερντογάν με το νέο-οθωμανικό δόγμα που εφαρμόζει - μακριά από την παλιά στρατηγική της διπλωματίας και των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες- δεν αναθεωρεί μόνο το statusquo της περιοχής. Ταυτόχρονα προκαλεί ανασφάλεια στους άλλους δρώντες, στα άλλα κράτη. Αυτά, λοιπόν, έχουν δύο επιλογές: ή να υπαναχωρήσουν ακολουθώντας το τουρκικό «άρμα» ή να συμμαχήσουν μεταξύ τους για να τον αναχαιτίσουν. Στην δε τελευταία περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος η Τουρκία να συρθεί στην «παγίδα του Θουκυδίδη», δηλαδή στην ίδια παγίδα που έπεσε κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο η Αθήνα. Αυτή αναθεωρώντας την κατανομή ισχύος που επικρατούσε τότε στον Ελλαδικό χώρο, προκάλεσε ανασφάλεια στην Σπάρτη, έστρεψε την Πελοποννησιακή Συμμαχία εναντίον της και οδηγήθηκε, εν τέλει, στη συντριπτική ήττα. Μια τέτοια έκβαση είναι πάντα πιθανή.<br /><br /><b><i>*Δρ. Ασπασία Αλιγιζάκη, Διδάκτωρ Διεθνών & Ευρ. Σπουδών – Δικηγόρος, Καθηγήτρια Νομικής Sorbonne Paris Nord/IdEF, Αντιδήμαρχος Πειραιά</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Το νέο Δόγμα Ερντογάν: Όλα για την ενέργεια

Ellada simera 0 19:14

    Ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων είναι το σύγχρονο casus belli.Δρ. Ασπασία Αλιγιζάκη*  Σήμερα όλα είναι ενέργεια! Από την απλή καθημερινότητα (την προετοιμασία του φαγητού και τις μεταφορές), μέχρι… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια