Και ξαφνικά στο επίκεντρο της κόντρας ΗΠΑ – Κίνας οι…Νήσοι Σολομώντα – Γιατί ανησυχούν τόσο έντονα οι Αμερικανοί.

<img height="449" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/a3675ee8ef62e875bc9929ddbbcb2aa8_XL.jpg" width="737" /><br /><br /><div>Οι Αμερικανοί εκτιμούν, πως η Κίνα θα δημιουργήσει στρατιωτική βάση στις Νήσους Σολομώντα προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη επιχειρησιακό έρεισμα στην περιοχή του Ειρηνικού<br /><br />Έντονο προβληματισμό προκαλεί στις ΗΠΑ το Σύμφωνο Ασφαλείας, που υπέγραψε η Κίνα με τις Νήσους Σολομώντα, ένα κράτος στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό στο ομώνυμο αρχιπέλαγος που «βλέπει» τη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών.<br />Οι Αμερικανοί εκτιμούν, πως η Κίνα θα δημιουργήσει στρατιωτική βάση στις Νήσους Σολομώντα προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη επιχειρησιακό έρεισμα στην περιοχή του Ειρηνικού.<br />Μάλιστα η Ουάσινγκτον σχεδόν απείλησε, πως «θα απαντήσει ανάλογα«, εάν επιτραπεί η δημιουργία στρατιωτικής βάσης, όπως αναφέρει ο ιστότοπος Epoch Times.<br /><br /></div><div>Αξίζει να σημειωθεί πως υψηλόβαθμη αμερικανική αντιπροσωπεία συναντήθηκε με την ηγεσία των Νήσων Σολομώντα στην πρωτεύουσα Χονιάρα και εξέφρασε τις ανησυχίες της σχετικά με το σκοπό και τη διαφάνεια της συμφωνίας.<br />Οι αξιωματούχοι των Νήσων Σολομώντα έχουν ξεκαθαρίσει ότι η συμφωνία για την ασφάλεια αφορά αποκλειστικά το εσωτερικό της χώρας και δεν έχει «δυνητικές επιπτώσεις στην περιφερειακή ασφάλεια» για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της.<br /><br />ΗΠΑ: Θα απαντήσουμε ανάλογα<br /><br /></div><div>«Εάν ληφθούν μέτρα για τη δημιουργία μιας de facto μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας, δυνατοτήτων προβολής ισχύος ή στρατιωτικής εγκατάστασης οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν τότε σημαντικές ανησυχίες και θα απαντούσαν ανάλογα», ανέφερε η αμερικανική αντιπροσωπεία.<br />Ο Λευκός Οίκος δεν διευκρίνισε πώς θα απαντούσαν οι ΗΠΑ.</div><div><br />Επικεφαλής της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ ήταν ο Kurt Campbell, ο συντονιστής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας Ινδο-Ειρηνικού, και ο Daniel Kritenbrink, βοηθός υπουργός Εξωτερικών για υποθέσεις Ανατολικής Ασίας και Ειρηνικού.<br />Σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο, ο πρωθυπουργός των Νήσων Σολομώντα Manasseh Sogavare έχει διαβεβαιώσει ότι καμία στρατιωτική βάση, μακροπρόθεσμη παρουσία ή δυνατότητα προβολής ισχύος δεν θα επιτρεπόταν βάσει της συμφωνίας με την Κίνα.<br />Κατά τη συνάντηση με την αμερικανική αντιπροσωπεία, το κράτος του Ειρηνικού συμφώνησε με την πρόταση της Ουάσιγκτον να ξεκινήσει «έναν στρατηγικό διάλογο υψηλού επιπέδου» για την αντιμετώπιση των αμοιβαίων ανησυχιών και την επίτευξη προόδου, ανέφερε ο Λευκός Οίκος.<br /><br />Αμερικανικά ανταλλάγματα<br /><br />Η Ουάσιγκτον θα επισπεύσει επίσης την ίδρυση μιας πρεσβείας των ΗΠΑ στις Νήσους Σολομώντα, θα αποστείλει το πλωτό νοσοκομείο Mercy προβλήματα δημόσιας υγείας, θα παραδώσει επιπλέον εμβόλια και θα προωθήσει πρωτοβουλίες για «δεσμούς μεταξύ ανθρώπων».<br />«Και οι δύο πλευρές συμφώνησαν να συζητήσουν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια ζητήματα ασφάλειας αμοιβαίου ενδιαφέροντος, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, δημόσια υγεία, χρηματοδότηση και χρέος», πρόσθεσε ο Λευκός Οίκος.<br /><br />Κρίσιμη η γεωγραφική θέση<br /><br />Η συμφωνία ασφαλείας Νήσων Σολομώντα - Κίνας, προκάλεσε συναγερμό στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους πως το Πεκίνο μπορεί να χρησιμοποιήσει τη συμφωνία για να εδραιώσει τη στρατιωτική του παρουσία στην περιοχή και να αποσταθεροποιήσει τον Ινδο-Ειρηνικό.<br />Σύμφωνα με ένα προσχέδιο της συμφωνίας που διέρρευσε, το Πεκίνο θα μπορεί να στείλει αστυνομία, στρατεύματα, όπλα, ακόμη και ναυτικά πλοία -με τη συγκατάθεση των Νήσων Σολομώντα- για να «προστατεύσει την ασφάλεια του κινεζικού προσωπικού και των μεγάλων έργων στο κράτος αυτό του Ειρηνικού».</div><div><br />Η γεωγραφική θέση των Νήσων Σολομώντα είναι κρίσιμη και αποτέλεσε θέατρο εκτεταμένων μαχών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου λόγω της επιρροής της στις θαλάσσιες οδούς.<br />Η συμφωνία για την ασφάλεια θα επεκτείνει την εμβέλεια του Πεκίνου πέρα από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας σε απόσταση 1.700 χιλιομέτρων (1.060 μίλια) από τη βόρεια πόλη Cairns της Αυστραλίας.</div><div><br />Στις 18 Απριλίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκάλεσαν μια συνάντηση με αξιωματούχους της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, κατά την οποία εξέφρασαν ανησυχίες για τη συμφωνία Σολομώντα - Κίνας.<br />Ο Λευκός Οίκος ανέφερε η Ουάσιγκτον ανησυχεί για την έλλειψη διαφάνειας και τον «απροσδιόριστο χαρακτήρα» της συμφωνίας.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Και ξαφνικά στο επίκεντρο της κόντρας ΗΠΑ – Κίνας οι…Νήσοι Σολομώντα – Γιατί ανησυχούν τόσο έντονα οι Αμερικανοί.

Οι Αμερικανοί εκτιμούν, πως η Κίνα θα δημιουργήσει στρατιωτική βάση στις Νήσους Σολομώντα προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη επιχειρησιακό έ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί ακριβαίνει το ρεύμα. Το προβλέπει ο Οδικός Χάρτης της ΕΕ (2011).

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/04/megavatora.jpg" /><br /><br /><b>Μπασιάς Γιάννης</b><br />O “Οδικός Χάρτης για την Ενέργεια” με ορίζοντα το 2050, που δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΕΕ το 2011, αφορούσε τις επιλογές για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Απώτερος στόχος ήταν η άμεση αποδέσμευση των ευρωπαϊκών αγορών από το ρωσικό φυσικό αέριο, την κύρια πηγή ενεργειακής τροφοδοσίας της βιομηχανίας στην Ευρώπη. Αυτό θα επιτυγχανόταν μέσα από τις επενδύσεις σε ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Οι επενδύσεις σε ΑΠΕ αυτές αστρονομικά (ανέρχονται σε ένα τρισ. ευρώ στο διάστημα 2000-2020).<br /><br />Ο στόχος της αποδέσμευσης κατέληξε σε μεγαλύτερη δέσμευση από το φυσικό αέριο και ιδιαίτερα το ρωσικό. Ένα σημαντικό πρόβλημα αναδύθηκε τον Απρίλιο 2022, όταν η Πορτογαλία και η Ισπανία αποχώρησαν από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, επιμένοντας στην εφαρμογή ορίων στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος για την προστασία των οικονομιών τους. Και το κέρδισαν.<br /><br />Η αποδέσμευση της τιμής του φυσικού αερίου (που μετριέται κανονικά σε μάζα ή όγκο ή θερμική απόδοση) από αυτήν του ηλεκτρικού ρεύματος (που μετριέται σε μεγαβατώρα) θα έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί εξαρχής για τις εμπορικές συναλλαγές στο πλαίσιο της ΕΕ. Κι όμως για χρόνια, κάθε χώρα της ΕΕ έφτιαχνε το δικό της Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, πρεσβεύοντας την απόδοση και κατά συνέπεια το κόστος του φυσικού αέριου σε μεγαβατώρες, λες και ήταν ηλεκτρική ενέργεια από φωτοβολταϊκά ή ανεμογεννήτριες.<br /><br />Ο Οδικός Χάρτης για την Ενέργεια προέβλεπε, χωρίς ενδοιασμούς, διπλασιασμό της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος για τα επόμενα 20 χρόνια με αποτέλεσμα να κληθούν οι Ευρωπαίοι καταναλωτές να αντιμετωπίσουν αυτή την αύξηση. Οι επενδύσεις στις υποδομές για την ανάπτυξη των ΑΠΕ, φέρεται να ήταν εν μέρει ο λόγος που δικαιολογούσε αυτές τις σημαντικές αυξήσεις. Θα επέτρεπε την μεγαλύτερη ανάπτυξη του κλάδου των ΑΠΕ και ιδιαίτερα του τομέα της αιολικής ενέργειας.<br /><br />Οι αιολικές φάρμες θα αποτελούσαν έως το 2050 τη βασικότερη πηγή παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος (49%) στην ΕΕ, εκτοπίζοντας τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια. Εκείνη την εποχή, η πυρηνική ενέργεια κατείχε την δεύτερη θέση, συμβάλλοντας με 28% στην ηλεκτροπαραγωγή, ενώ η συμβολή των αιολικών και υδροηλεκτρικών δεν ξεπερνούσε το 18%. Σύμφωνα με τα σενάρια εκείνης της εποχής, η μέση τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, θα παρουσίαζε σημαντική αύξηση έως το 2020.<br /><br />Οδικός Χάρτης και τιμές ρεύματος<br /><br />Υψηλότερες τιμές θα καταγράφονταν μετά το 2030 και θα υπερδιπλασιάζονταν έως το 2050, εφ’ όσον οι ΑΠΕ, κυρίως η αιολική ενέργεια και τα φωτοβολταϊκά, θα καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς. Υπό την προϋπόθεση ότι η πυρηνική ενέργεια και ο άνθρακας θα εξακολουθούσαν να αποτελούν βασική πηγή ενέργειας, η αύξηση δεν θα υπερέβαινε το 43%. Μια γρήγορη ματιά στα Μίντια, και όχι μόνο σ’ αυτά που ειδικεύονται στα ενεργειακά ζητήματα, δεν αφήνει αμφιβολίες για το αποτέλεσμα κι αυτό πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία.<br /><br />Ο Οδικός Χάρτης προέβλεπε επίσης ότι οι υψηλότερες τιμές ηλεκτρικού ρεύματος θα ήταν αποτέλεσμα της αύξησης της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από τα παράκτια αιολικά πάρκα της Βόρειας Θάλασσας και από την ηλεκτροπαραγωγή με φωτοβολταϊκά στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Φτηνότερες τιμές θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο στην περίπτωση της επιλογής του σεναρίου “διαφοροποιημένης” ηλεκτροπαραγωγής, αυτό που σήμερα αποκαλείται “μείγμα”, χάριν της συμβολής όλων των πηγών ενέργειας. Από το 2021 η Ευρώπη του Βορρά έχει μετριάσει τις επενδύσεις σε ΑΠΕ, αναγνωρίζοντας στην πράξη ότι από το 2000 έως το 2020 το ένα τρισ. ευρώ επενδύσεις, ιδιαίτερα σε φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες απέδωσαν μόνο 2,5% του πρωτογενούς εισοδήματος.<br /><br />Συμπερασματικά, το φυσικό αέριο παραμένει το βασικό συστατικό του ενεργειακού μείγματος στον ορίζοντα του 2030 και 2040. Η δε απουσία τεχνολογιών αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας, η διαλείπουσα ηλεκτρική απόδοση των ΑΠΕ, η πανδημία των τελευταίων δύο χρόνων και ο πρόσφατος πόλεμος στα σύνορα της ΕΕ δεν βοηθούν τους αρχικούς στόχους του Οδικού Χάρτη.<br /><br />Η αποδέσμευση της τιμής κατανάλωσης της ηλεκτρικής μονάδας (μεγαβατώρα) από την αλυσίδα κόστους/πώλησης του φυσικού αέριου (μάζα, όγκος ή θερμική απόδοση), είναι απαραίτητο να επιτευχθεί γρήγορα σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Κι αυτό για να αποφευχθούν στην Ευρώπη οι βαριές επιπτώσεις της προαναγγελλόμενης ύφεσης και οικονομικής συρρίκνωσης.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί ακριβαίνει το ρεύμα. Το προβλέπει ο Οδικός Χάρτης της ΕΕ (2011).

Μπασιάς Γιάννης O “Οδικός Χάρτης για την Ενέργεια” με ορίζοντα το 2050, που δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΕΕ το 2011, αφορούσε τις επιλογές...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η Δύση επιδιώκει την κλιμάκωση στην Ουκρανία.

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/04/polemow-sthn-oukrania.jpg" width="762" /><br /><br /><b>Χρήστου Δημήτρης</b><br />Μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη για τον πόλεμο στην Ευρώπη αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, το αντιπολιτευόμενο γερμανικό μπλοκ CDU/CSU σχεδιάζει να καταθέσει την επόμενη εβδομάδα σχέδιο ψηφίσματος στην Μπούντεσταγκ για την παροχή βαρέων όπλων στο Κίεβο, εάν ο καγκελάριος Σόλτς δεν λάβει μια τέτοια απόφαση.<br /><br />Σύμφωνα με<a href="https://www.spiegel.de/international/germany/the-scholz-problem-discontent-grows-in-berlin-over-chancellor-s-ukraine-response-a-47dae068-fd09-4890-9ef8-d13c144b10a6"> το Spiegel</a>, οι δυσαρεστημένοι από τον καγκελάριο είναι πλέον πολλοί, όχι μόνο από την αντιπολίτευση, αλλά και από τα μέλη του συνασπισμού, τους Πράσινους και τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Ως εκ τούτου, το ουκρανικό ζήτημα μπορεί να οδηγήσει στην αποπομπή του Σολτς, ανέφερε το περιοδικό. Στην συνείδηση των Γερμανών φαίνεται πως τα αμαρτήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν παραγραφεί!<br /><br />Αν αυτό συμβεί και η συμμετοχή Ευρωπαίων και Αμερικανών στον πόλεμο της Ουκρανίας κλιμακωθεί, δύσκολες μέρες περιμένουν τον κόσμο και ιδιαίτερα την πρόθυμη να αναλάβει το κόστος και τους κινδύνους Ευρώπη.<br /><br />«Η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μια …πολεμική οικονομία», λέει η Αν-Σοφί Αλσίφ, καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne. «Ο αντίκτυπος του oυκρανικού πολέμου στην οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, είναι τεράστιος. Βλέπουμε την επιστροφή ενός καλπάζοντος πληθωρισμού, την αδιάκοπη διεύρυνση του χρέους και των ελλειμμάτων. Τα στοιχεία δεν είναι καθόλου καθησυχαστικά», τονίζει η Γαλλίδα οικονομολόγος. Αν κάποιοι κυβερνώντες πίστευαν ότι η χαλάρωση των μέτρων κατά του Covid, θα έδιναν μια αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία την εφετινή άνοιξη, «ούτε αυτό συμβαίνει», λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI), Ζίγκφριντ Ρούσβουρμ.<br /><br />Συμπερασματικά, φαίνεται πως οι συνεχείς και σε αρκετές περιπτώσεις παράνομες κυρώσεις κατά τις Ρωσίας, δεν αρκούν. Πρέπει να προστεθεί και το κόστος των στρατιωτικών απωλειών, με επίσημες αποστολές όπλων και ανεπίσημες αποστολές ειδικών στρατιωτικών από τη Δύση.<br /><br />Ουκρανία: Ποιοι ήθελαν τον πόλεμο<br /><br />Από τη συμπεριφορά του ανυποχώρητου (!) παρά τις καταστροφές της χώρας του και το δράμα των απλών συμπολιτών του Ουκρανού προέδρου, είναι πλέον φανερό πως η ειρήνη ποτέ δεν ήταν πραγματικά το ζητούμενο. Ποτέ ο Ζελένσκι δεν ζήτησε φάρμακα, γιατρούς, τρόφιμα. “Όπλα, όπλα, όπλα”, φωνάζει συνεχώς! Κατά τον Jacques Baud, πρώην αξιωματικό πληροφοριών της Ελβετίας και σύμβουλο του ΝΑΤΟ, το σχέδιο της Δύσης εξαρχής ήταν ο μακροχρόνιος πόλεμος, για να αφαιμάξουν την Ρωσία.<br /><br />Όπως μάλιστα αναφέρει, στις 16 Φεβρουαρίου του 2022 καταγράφηκε τεράστια μετακίνηση ουκρανικών στρατευμάτων και παραβιάσεων νοτιοανατολικά, στις αμφισβητούμενες περιοχές. Αυτό ήταν το σημάδι για τον Πούτιν πως έπρεπε να επέμβει πρώτος. Και αυτός ήταν ο λόγος που ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, γνώριζε από νωρίς ότι οι Ρώσοι τελικά θα υποχρεωθούν να εισβάλουν!<br /><br />Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε σημειώσει πως ο κόσμος δεν αρχίζει στις ΗΠΑ και δεν τελειώνει στην Ευρώπη. Το 59,5% των ανθρώπων ζει, εργάζεται, παράγει και καταναλώνει στην Ασία, το 17,2% στην Αφρική και το 8,4% στη Λατινική Αμερική. Δεν είναι τόσο εύκολο να αποκόψεις το παγκόσμιο εμπόριο με τελικό στόχο να υποτάξεις τη Κίνα, επειδή με ειρηνικά μέσα δεν μπορεί να εμποδιστεί η οικονομική της ανάπτυξη και ηγεμονία, ικανή να αμφισβητήσει τη παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.<br /><br />Γιατί η ειρήνη δεν συμφέρει<br /><br />Οι ΗΠΑ κάνουν χρήση της κρίσης στην Ουκρανία για να επιταχύνουν τον συντονισμό του ΝΑΤΟ και της “ασιατικής έκδοσης του ΝΑΤΟ”, για να εξυπηρετήσουν το σκοπό του: Να περιορίσει την Κίνα και να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της, η οποία θα βλάψει περισσότερο τόσο την περιφερειακή, όσο και την παγκόσμια ειρήνη και θα διακινδυνεύσει μια περιφερειακή κούρσα εξοπλισμών.<br /><br />Εξ άλλου οι Κινέζοι όπως και οι Ρώσοι είχαν προϋπολογίσει τις επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και δεν θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Και αν ρίξουμε μια ματιά που παράγονται τα προϊόντα που έχουμε στο σπίτι μας, θα καταλάβουμε τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Μετά, ίσως καταλάβουμε ότι αυτός πόλεμος, αν συνεχιστεί και κλιμακωθεί, μπορεί να γίνει μπούμερανγκ για τη “δημοκρατική” Δύση που είναι εξαρτημένη από την παγκόσμια παραγωγή.<br /><br />Και έβαλα εισαγωγικά στη δημοκρατική, επειδή οι ηγεμόνες Αμερικανοί βαρύνονται, χωρίς συνέπειες, για πραξικοπήματα, ενισχύσεις δικτατορικών καθεστώτων (μεταξύ των οποίων και της ελληνική χούντας) και πολλαπλές αιματηρές πολεμικές επιχειρήσεις, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Με τρομάζουν οι εξελίξεις. Θυμάμαι τους Έλληνες τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70, όταν το Πάσχα αντάλλασσαν ευχές, που κατέληγαν «ειρήνη στον κόσμο»…<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί η Δύση επιδιώκει την κλιμάκωση στην Ουκρανία.

Χρήστου Δημήτρης Μια ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη για τον πόλεμο στην Ευρώπη αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Σύμφωνα με το σχ...

Διαβάστε την συνέχεια

Επικίνδυνη εμμονή να ηττηθεί ο Πούτιν»- Ένας δυτικός αναλυτής προειδοποιεί για το βαρύ τίμημα.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/04/putin_tilediaskepsi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="800" height="395" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/04/putin_tilediaskepsi.jpg" width="788" /></a></div><div><br /></div>Στη Δύση σήμερα είναι μάλλον επικίνδυνο να γράφει κάποιος οποιαδήποτε σκέψη ή άποψη για τον πόλεμο στην Ουκρανία, θέτοντας ζητήματα που βάζουν στην λύση της αιματηρής εξίσωσης και τη Ρωσία. Οι Αμερικανοί δίνουν τον τόνο και οι Ευρωπαίοι χορεύουν τον χορό της καταστροφής τους με την λογική να έχει παραμεριστεί ,όπως συμβαίνει βεβαίως σε κάθε πόλεμο.<br /><br />Με αυτά τα δεδομένα είναι σημαντική η ανάλυση που εντόπισε ο διεθνολόγος Βασίλης Κοψαχείλης και φέρει την υπογραφή του Ίαν Μπρέμερ. Όπως θα διαπιστώσετε κάθε άλλο παρά υποστηρίζει τις ρωσικές θέσεις και δε συμπαθεί καθόλου τον Πούτιν. Παρόλα αυτά δε συμμετέχει στο θανατηφόρο χορό που έχουν στήσει οι Αμερικανοί , αλλά προτιμά να αναλύει τα γεγονότα από τη γωνία στην οποία έχουν εξοβελίσει τη λογική.<br /><br />Το τίμημα της ρωσικής ήττας<br />Όσο δυσάρεστο κι αν είναι, η επιθυμία να νικηθεί ο Πούτιν επιμελώς πρέπει να σταθμίσουμε τους κινδύνους που θα τον ωθήσουν να κλιμακώσει περισσότερο…<br /><br /><b>Ίαν Μπρέμερ</b><br /><br />Σε διάστημα οκτώ εβδομάδων, οι προσδοκίες για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αυξήθηκαν δραστικά.<br /><br />Πριν από την εισβολή του Ρώσου Προέδρου Πούτιν και τις επόμενες ημέρες, οι περισσότεροι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) πίστευαν ότι τα ρωσικά στρατεύματα θα καταλάμβαναν το Κίεβο, θα απομάκρυναν τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι και θα εγκαθιστούσαν ένα καθεστώς μαριονέτας σχετικά γρήγορα. Όλοι αναγνωρίσαμε ότι ενώ η εισβολή ήταν μια ξεκάθαρη στρατηγική γκάφα για τον Πούτιν, η Ρωσία θα εξακολουθούσε να κερδίζει τελικά στο πεδίο της μάχης λόγω της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής της έναντι της Ουκρανίας.<br /><br />Αυτό αποδείχθηκε λάθος. Όχι μόνο τα ρωσικά στρατεύματα απέτυχαν να επιτύχουν τους αρχικούς τους στόχους, αλλά οι υπεράριθμοι και υπεροπλισμένοι Ουκρανοί, που υποστηρίζονταν σθεναρά από τη Δύση, τους ταπείνωναν μέρα με τη μέρα.<br /><br />Το τελευταίο παράδειγμα αυτού ήταν η βύθιση του καταδρομικού Moskva, της ναυαρχίδας του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, στα χέρια μιας χώρας που δεν έχει καν ναυτικό. Η χειρότερη ναυτική απώλεια μάχης που βίωσε η Ρωσία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκλήθηκε από ένα ζευγάρι πυραύλων Neptune ουκρανικής κατασκευής που είχαν σχεδιαστεί για να βλάψουν και όχι να βυθίσουν εχθρικά πολεμικά πλοία. Η επίθεση ήταν τόσο αδιανόητη και οι Ουκρανοί τόσο πολύ υποτιμημένοι, που οι Ρώσοι είναι πεπεισμένοι ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να ήταν πίσω από αυτήν. (Πράγματι, οι Ρώσοι γίνονται όλο και πιο πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος που διεξάγουν δεν είναι πλέον μόνο εναντίον της Ουκρανίας αλλά εναντίον της Δύσης στο σύνολό της.)<br /><br />Αναμφισβήτητα, οι προσδοκίες έχουν πλέον υπερβεί υπερβολικά προς την κατεύθυνση της πεποίθησης ότι οι Ουκρανοί μπορούν να χαρίσουν στη Ρωσία μια αποφασιστική στρατιωτική ήττα, ίσως ακόμη και αναγκάζοντάς την να φύγει από το έδαφος του Ντονμπάς που είχε καταλάβει παράνομα το 2014. Οι δυτικές κυβερνήσεις αισθάνονται ρωσική αδυναμία και από την πλευρά τους έχουν τολμήσει να εντείνουν την υποστήριξή τους προς την Ουκρανία, παρέχοντάς της περαιτέρω στρατιωτική βοήθεια και επιβάλλοντας αυστηρότερες κυρώσεις στη Ρωσία. Η ιδέα: εάν η Ρωσία μπορεί να χάσει τον πόλεμο, όλοι οι άλλοι—η Ουκρανία και η Δύση—θα βγουν νικητές από αυτόν.<br /><br />Μπορεί όμως πράγματι να ηττηθεί στρατιωτικά η Ρωσία; Λάβετε υπόψη ότι έχουν περάσει μόνο 55 ημέρες από την έναρξη των μαχών. Όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Φινλανδία το 1939, τους πήρε περισσότερους από 3 μήνες και μια συνολική τακτική αναθεώρηση για να ξεπεράσουν τελικά τις φινλανδικές άμυνες, αφού αρχικά είχαν μεγάλες απώλειες. Η Ρωσία έχει ακόμα αρκετή δύναμη, εξοπλισμό και σώματα για να αλλάξει τη στρατιωτική της στρατηγική, να στείλει περισσότερα στρατεύματα στη Νοτιοανατολική Ουκρανία και να επιτύχει τουλάχιστον μερικούς από τους στρατιωτικούς στόχους της «δεύτερης φάσης», οι οποίοι περιλαμβάνουν:<br /><br />Καταλαμβάνοντας ολόκληρο το Ντονμπάς, που αποτελείται από τις επαρχίες Ντόνετσκ και Λουχάνσκ, τις οποίες αναγνώρισαν ως ανεξάρτητες και μόνο το ένα τρίτο της οποίας κατείχαν παράνομα από την πρώτη εισβολή το 2014.<br /><br />Δημιουργία και έλεγχο μιας χερσαίας γέφυρας μεταξύ του Ντονμπάς και της Κριμαίας για τη σύνδεση των διαφόρων ρωσικά κατεχόμενων εδαφών μεταξύ τους και με την ηπειρωτική Ρωσία.<br /><br />Κατάληψη της πόλης Χερσώνας για να αποτρέψει τους Ουκρανούς να αποκόψουν το νερό που ρέει στην Κριμαία από την υπόλοιπη Ουκρανία, κάτι που είχαν κάνει μετά την παράνομη προσάρτηση της χερσονήσου από τη Ρωσία.<br /><br />Αιχμαλωτίζοντας κάποια ουδέτερη περιοχή για να κρατήσει άνετα όλα τα κέρδη.<br /><br />Είμαι δύσπιστος ότι οι Ρώσοι θα μπορέσουν να επιτύχουν όλους αυτούς τους στόχους, ειδικά μέχρι την Ημέρα της Νίκης (9 Μαΐου), όπως οι περισσότεροι αναλυτές και αξιωματούχοι πιστεύουν ότι θέλει ο Πούτιν, είναι πιθανό να πάρουν το μεγαλύτερο μέρος του Λουχάνσκ και να καθαρίσουν τη Μαριούπολη για να δημιουργήσουν τη γέφυρα, μέχρι τότε. Το αν ο Πούτιν το θεωρεί αρκετό για να κηρύξει τη νίκη εκείνη τη στιγμή, μένει να φανεί.<br /><br />Οι Ουκρανοί έχουν τον άνεμο στα πανιά τους αφού κέρδισαν τους Ρώσους στο Κίεβο και βύθισαν το Moskva. Το ηθικό ανεβαίνει και παίρνουν όλο και βαρύτερο οπλισμό από τη Δύση. Οι ρωσικές απώλειες και οι απώλειες εξοπλισμού συσσωρεύονται, οι στρατιωτικές τους ανεπάρκειες φαίνονται πλήρως για να τις δει ο κόσμος. Και στο διεθνές μέτωπο, η Ρωσία χάνει άσχημα: η οικονομία της είναι αποκομμένη από τις προηγμένες βιομηχανικές δημοκρατίες, η Φινλανδία και η Σουηδία πρόκειται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και η Δύση σίγουρα θα ενισχύσει την παρουσία της στη Βαλτική.<br /><br />Αλλά ακόμα κι αν φτάσουμε στο σημείο να φαίνεται ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να αποτραπεί από το να επιτύχει ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να πουλήσει ως «νίκη» στο εσωτερικό του, θα ήταν διατεθειμένος ο Πούτιν να δεχτεί την ήττα; Φοβάμαι ότι η απάντηση είναι όχι, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσει. Αντίθετα, όταν τον πάνε σε μια γωνία, θα κλιμακώσει, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο κρίνει απαραίτητο.<br /><br />Σε τελική ανάλυση, η Δύση δεν μπορεί να του κάνει τόσα πολλά για να απαντήσει. Η Ρωσία είναι ήδη παρίας για τις προηγμένες βιομηχανικές δημοκρατίες, η οικονομία βρίσκεται σε καλό δρόμο για να αποκοπεί, η Δύση ρίχνει ήδη όλο της το βάρος πίσω από την Ουκρανία και ο Πούτιν ξέρει ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει πυρηνικό πόλεμο επεμβαίνοντας άμεσα στην σύγκρουση.<br /><br />Τι θα τον εμποδίσει, λοιπόν, να ανταποκριθεί στις απώλειες στο πεδίο της μάχης και στη διεθνή απομόνωση χρησιμοποιώντας τακτικές καμένης γης εναντίον ουκρανικών πόλεων, σκοτώνοντας πολλούς περισσότερους αμάχους ή κάνοντας χρήση χημικών όπλων ή ακόμη και τακτικών πυρηνικών όπλων, όπως προειδοποίησε ο Πρόεδρος Zelensky το περασμένο Σαββατοκύριακο; Τι τον εμποδίζει να εντείνει τον ασύμμετρο πόλεμο του εναντίον της Δύσης, μεταξύ άλλων μέσω συχνότερων επιθέσεων στον κυβερνοχώρο και επιχειρήσεων παραπληροφόρησης και ανατροπής; Αυτός είναι ο κίνδυνος να ενεργήσουμε σαν να μπορεί να ηττηθεί πλήρως η Ρωσία χωρίς συνέπειες. Και γι’ αυτό παραμένω απαισιόδοξος για το πού οδεύει ο πόλεμος.<br /><br />Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτραπεί στη Ρωσία να συνεχίσει ατιμώρητη, ή ότι οι Ουκρανοί πρέπει να παραχωρήσουν οικειοθελώς ένα μέρος της χώρας τους σε έναν επιτιθέμενο ή ότι η Δύση δεν πρέπει να συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει την Ουκρανία να υπερασπιστεί την κυριαρχία της. Σίγουρα δεν ζητώ τον κατευνασμό του Πούτιν, ο οποίος δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την ολοκληρωτική ήττα. Όλοι πρέπει να θέλουμε να χάσει η Ρωσία. Το ερώτημα είναι πόσο άσχημα και με ποιο κόστος;<br /><br />Τόσο ηθικά όσο και στρατηγικά, έχουμε την υποχρέωση να εξετάσουμε τους κινδύνους του αναγκασμού του Πούτιν σε μια θέση όπου οι μόνες επιλογές του είναι να συνθηκολογήσει ή να κλιμακώσει, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν έχει επιλογή συνθηκολόγησης και ότι μπορεί να σκορπίσει πολύ περισσότερο θάνατο και καταστροφή στην Ουκρανία από ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα.<br /><br />Είναι δυσάρεστο ακόμη και να σκεφτόμαστε να δώσουμε στον Πούτιν μια «χρυσή γέφυρα» για να υποχωρήσει. Είναι λάθος να παραχωρούμε μια ίντσα της ουκρανικής κυριαρχίας. Περιττό να πούμε ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί θα έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια κατάπαυση του πυρός και ο Πούτιν θα πρέπει να είναι πρόθυμος να την δώσει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να σταματήσουν να πιέζουν για κλιμάκωση και να συμβιβαστούν με κάποιους από τους συμμάχους τους που τελικά θα ανακτήσουν τις σχέσεις με τη Ρωσία. Αυτό είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλα τα μέρη.<br /><br />Αλλά ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και πιστεύουμε ότι η μαξιμαλιστική στρατηγική που ακολουθούν αυτή τη στιγμή η Ουκρανία και η Δύση δεν είναι επικίνδυνη ή ότι το τίμημα της νίκης δεν θα είναι τσουχτερό και δεν θα πληρωθεί με ουκρανικό αίμα.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Επικίνδυνη εμμονή να ηττηθεί ο Πούτιν»- Ένας δυτικός αναλυτής προειδοποιεί για το βαρύ τίμημα.

Στη Δύση σήμερα είναι μάλλον επικίνδυνο να γράφει κάποιος οποιαδήποτε σκέψη ή άποψη για τον πόλεμο στην Ουκρανία, θέτοντας ζητήματα που βάζο...

Διαβάστε την συνέχεια

Να γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν βρέθηκε ποτέ στην σωστή πλευρά της Ιστορίας.

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/01/kyvernisi.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/01/kyvernisi-696x392.jpg" /></a><br /><br />Του <b>Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ</b><br />Η δυναμική της περιφερειακής αποσταθεροποίησης που ενεργοποιείται ως απότοκος της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης… Ο επαναπροσδιορισμός ρόλων στο πλαίσιο της ανακατανομής ισχύος που συντελείται σε ολόκληρη την Ευρασιατική σκακιέρα… Η διάχυση του κόστους των συνεπειών που ανατροφοδοτείται από την περαιτέρω κλιμάκωση των εκβιαστικών κυρώσεων… Και φυσικά η διόγκωση των κινδύνων που ανακύπτουν εξ αιτίας της βάναυσης όσο και ακραίας γεωπολιτικής εργαλειοποίησης της πατρίδας μας στο περιβάλλον μιας γενικευμένης συστημικής ρήξης…<br /><br />Είναι μερικές μόνο από τις κρίσιμες διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας τελικά ΔΕΝ τοποθετήθηκε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας και ότι ο σχετικός κυβερνητικός περί του αντιθέτου ισχυρισμός, ΔΕΝ είναι μόνο ένα επιπόλαιο, αλλά είναι πρωτίστως ένα επικίνδυνο αφήγημα, που αναμένεται να επιβαρύνει τον λογαριασμό όταν αργά ή γρήγορα θα φτάσει η δύσκολη ώρα του ταμείου.<br /><br />Και επειδή οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς σε ότι αφορά στην ουσία της τοποθέτησής μας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιλογή της σωστής ή της λάθος πλευράς στο άρμα της Ιστορίας, δεν συνιστά και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια απλή τοποθέτηση προϊόντος. Από αυτήν την άποψη, είναι φανερό ότι δεν αρκεί να επιλέξεις στασίδι, για να μπορείς από κει και μετά να «αράξεις» και να αυτοθαυμάζεσαι για την ορθότητα της συγκεκριμένης επιλογής.<br /><br />Οι χώρες ως γεωπολιτικοί δρώντες, επιβεβαιώνουν την ορθότητα ή το εσφαλμένο των ιστορικών τους επιλογών – ιδιαίτερα όταν αυτές πραγματοποιούνται σε περιόδους κατά τις οποίες η «κανονικότητα» αντικαθίσταται βίαια από συγκρουσιακά περιβάλλοντα – πρωτίστως από τον συνδυασμό τριών κρίσιμων και θεμελιωδών παραμέτρων…<br /><br />Πρώτον: Από την ετοιμότητά τους να διεκδικήσουν ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΡΟΛΟ στις νέες συνθήκες όπου οι όροι της Ισχύος επαναδιατυπώνονται…<br />Δεύτερον: Από την αποφασιστικότητά τους να τον διεκδικήσουν αυτόν τον ρόλο ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ. Και…<br />Τρίτον: Από την ικανότητά τους να αξιοποιήσουν την ιστορική συγκυρία, έτσι ώστε ΝΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ εις το διηνεκές, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν στρατηγική επάρκεια, διπλωματικοπολιτική τακτική ευελιξία και επιχειρησιακή αποφασιστικότητα που θα τους επιτρέψει να το επιτύχουν.<br /><br />Πέρα και ανεξάρτητα λοιπόν από την επιπολαιότητα των «αντιρωσικών» ή των άγονων «φιλορωσικών» στοιχίσεων, στις οποίες έντεχνα κατευθύνουν τα ΜΜΕ – η αποστολή των οποίων είναι να διευκολύνουν το κοινωνικό διχασμό – και τις οποίες αναπαράγουν απερίσκεπτα οι αφελείς του διαδικτύου, κριτήρια όπως τα παραπάνω θα πρέπει να είναι το δικό μας μέτρο για να σταθμίσουμε σοβαρά το αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης στην οποία ενέδωσε η κυβέρνηση του τόπου.<br /><br />Είναι προφανές ότι αυτοί που επεδίωξαν να σύρουν την κυβέρνηση στην πολιτική της αυτογελοιοποίηση μέσα από τα παραληρήματα του μικρομεγαλισμού και τις νεοναζιστικές φιέστες των ΑΖΟΦ στο κοινοβούλιο, το έκαναν διότι είχαν συγκεκριμένη ατζέντα να εξυπηρετήσουν. Το εάν όμως όλα τα παραπάνω, υπηρέτησαν ή αποδόμησαν πλήρως την εθνική μας ατζέντα, είναι κάτι που θα το δούμε στην συνέχεια και που οφείλουμε ως κοινωνία να το αποτιμήσουμε σωστά, αντί να παραδιδόμαστε στην λαγνεία φτηνών εξυπνακισμών που δεν οδηγούν πουθενά και το μόνο που κάνουν είναι να διευρύνουν τον διχασμό, σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για τον τόπο.<br /><br />Κατά τα λοιπά είναι βέβαιο πως, οι χαλβάδες με τα αμύγδαλα που επανέφεραν… <br />Α. Στο Αιγαίο ισχυρούς τουρκικούς σχηματισμούς σε απειλητική διάταξη…<br />Β. Στις διμερείς σχέσεις τον ανεκδιήγητο Ακάρ να απειλεί Θεούς και Δαίμονες απαιτώντας απόλυτη υποταγή. Και… <br />Γ. Στο διπλωματικό παρασκήνιο τους υποτιθέμενους συμμάχους μας να απαιτούν υποχωρήσεις και να εκβιάζουν συμβιβασμούς που φτάνουν – εάν δεν ξεπερνούν ήδη – τα όρια του εκούσιου εδαφικού ακρωτηριασμού της πατρίδας μας…<br /><br />Είναι εξελίξεις που ΔΕΝ παραπέμπουν σε μια χώρα που επέλεξε να τοποθετηθεί στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Παραπέμπουν σε μια χώρα – παραλειπόμενο της Ιστορίας, που επιμένει να χαριεντίζεται με τις αυταπάτες της, ενώ στο παρασκήνιο προετοιμάζεται μεθοδικά ο γεωπολιτικός της στραγγαλισμός.<br /><br />Οι Ελληνοαμερικανικές αμυντικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και κυρίως ο καταχρηστικός τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται αυτές οι συμφωνίες κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, επιβεβαιώνουν ότι η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μια καινούρια κατάσταση η οποία κατά βάσην συνιστά μια διπλή στρατηγική ομηρία.<br />Ομηρία στο πλαίσιο μιας κατάφορα υποτελούς σχέσης με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει την χώρα μας σε χρηστικό υπομόχλιο των επιχειρησιακών τους αναγκών και αναλώσιμο στις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις τους. Αλλά και…<br />Ομηρία σε ένα περιβάλλον διαρκών προκλήσεων και απειλών μέσα από το οποίο κλιμακώνεται η προώθηση της Τουρκικής στρατηγικής, ενώ την ίδια στιγμή είναι καταφανής η αμηχανία που καταγράφεται αναφορικά με την αποτελεσματική διαχείριση αυτών των προκλήσεων, εκ μέρους της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.<br /><br />Τα διαδραματιζόμενα στο πεδίο κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, ανέδειξαν τον καταλυτικό ρόλο της πληροφορίας, του ηλεκτρονικού πολέμου αλλά και των νέων τεχνολογιών στην έκβαση των επιχειρήσεων. Οι Αμερικανοί και η ΝΑΤΟική συμμαχία, αν και τυπικά δηλώνουν αμέτοχοι, ουσιαστικά πρωταγωνιστούν και καθορίζουν την ροή των εξελίξεων, όχι μόνο με την εμφανή εξοπλιστική υποστήριξη που εξασφαλίζουν στους Ουκρανούς, αλλά κυρίως μέσα από την ανομολόγητη αλλά διαρκή και στοχευμένη παρέμβασή τους στο παρασκήνιο.<br /><br />Για τους Αμερικανούς, οι οποίοι κατά βάθος επεδίωξαν αυτόν τον πόλεμο, η ρωσοουκρανική σύγκρουση αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μονάχα για να βάλουν στο χέρι τους συμμάχους τους πουλώντας τους πανάκριβη ενέργεια και εξ ίσου πανάκριβα οπλικά συστήματα… Ούτε επιδιώκοντας μόνο να υπερχρεώσουν τους αφελείς Ουκρανούς οι οποίοι ΚΑΙ σκοτώνονται ΚΑΙ φεσώνονται για να ξεχρεώνουν στο διηνεκές – όσοι τελικά επιζήσουν – την πολύτιμη συμμαχική βοήθεια που συνεχίζει να απαιτεί ο τυχοδιώκτης του Κιέβου…<br /><br />Ο πόλεμος αυτός είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αμερικανούς διότι χωρίς κόστος για τους ίδιους (ούτε σε υλικό ούτε και σε ανθρώπινες ζωές) αλλά με τεράστιο κόστος για τους Ρώσους…<br />Οδήγησαν σε απομυθοποίηση την ρωσική συμβατική πολεμική μηχανή…<br />Αντιμετώπισαν επιθετικά τα αποδομητικά φαινόμενα που είχαν αρχίσει να κάνουν απειλητική την εμφάνισή τους στο εσωτερικό της Δυτικής Συμμαχίας…<br />Επιχειρούν να ανασυντάξουν ταχύτατα τους εμπορικούς τους μηχανισμούς και την γεωπολιτική τους ισχύ, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων μπροστά στην κορυφαία στρατηγική σύγκρουση (αν φυσικά προλάβουν και δεν τους χαλάσει τα σχέδια ο διαφαινόμενος οικονομικός Αρμαγεδών…<br /><br />Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, κρίσιμη παράμετρος στο μεταπολεμικό σκηνικό, αναδεικνύεται η δυνατότητα των ΗΠΑ να επενδύσουν στην αναποφασιστικότητα των συμμάχων τους, να διαμορφώσουν κατ’ αποκλειστικότητα το πλαίσιο του νέου και επικαιροποιημένου επιθετικού σχεδιασμού και εν τέλει να χειραγωγήσουν και να καθυποτάξουν τους πάντες, στο περιβάλλον των τακτικών και επιχειρησιακών απαιτήσεων αυτού του σχεδιασμού.<br /><br />Σε ότι αφορά στην χώρα μας, επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η παρουσία εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν κρίσιμη Αμερικανική στρατηγική υποδομή, καθιστά την πατρίδα μας τον πλέον ευάλωτο χώρο της Δυτικής συμμαχίας και σε πείσμα των απερίσκεπτων πανηγυρισμών όλων εκείνων που πρωτοστάτησαν στην διαπραγμάτευση και προσυπογραφή των συγκεκριμένων συμφωνιών, αυτό που διαμορφώνεται τελικά, ΔΕΝ συνιστά ένα καθεστώς προσαυξημένης ασφάλειας, αλλά μια ιδιότυπη ομηρία, το γεωπολιτικό κόστος της οποίας διαφαίνεται πως θα είναι βαρύτατο.<br /><br />Ετσι… Στην νέα κατάσταση και με δεδομένο ότι οι εξελίξεις στο Ουκρανικό απαιτούν την επαναδιατύπωση κρίσιμων παραμέτρων που αφορούν στην νέα Αρχιτεκτονική Ασφαλείας αλλά και στην νέα εξίσωση ισχύος τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, τα δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας και τα οποία μας αφορούν άμεσα διαμορφώνονται ως εξής:<br /><br />Η χώρα μας έχει χάσει και τυπικά κάθε σχέση με το κίβδηλο αφήγημα περί νησίδας σταθερότητας. Έτσι… Στο σύνθετο περιβάλλον της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης όπου οι πάντες παρατηρούν, καταγράφουν τα τεκταινόμενα και επαναπροσδιορίζουν την τακτική τους, η πατρίδα μας υποβαθμίζεται σταθερά σε χώρα – στόχος η οποία αυτήν την στιγμή στερείται ταυτοτικής αξιοπιστίας και ως εκ τούτου αδυνατεί να διαχειριστεί με αυτοπεποίθηση τον διπλωματικοπολιτικό της βηματισμό στο σύνθετο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον.<br /><br />Η αρνητική αυτή εξέλιξη, επιβαρύνει ιδιαίτερα την έκβαση των περιφερειακών συνευρέσεων στις οποίες ενεπλάκη στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, πολύ δε περισσότερο που η Τουρκία παρεμβαίνει δυναμικά στο περιβάλλον αυτών των διεργασιών, με ολοκληρωμένη στρατηγική ατζέντα και με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ από το παρασκήνιο των εξελίξεων.<br /><br />Η πλειοδοσία με την οποία έσπευσε να διαχειριστεί η κυβέρνηση, όλα όσα της υπαγόρευσαν οι Αμερικανοί στο επίπεδο των κυρώσεων, υποβάθμισε έτι περαιτέρω την θέση της χώρας μας έναντι φίλων και αντιπάλων, γεγονός που την καθιστά, για μεν τους Αμερικανούς δεδομένη και πρόθυμη να υλοποιήσει οτιδήποτε της υπαγορεύεται, αφού προηγουμένως φρόντισαν να την εκθέσουν με τρόπο προκλητικό, οριστικό και αμετάκλητο, για δε τους αντιπάλους, η πατρίδα μας μεταπίπτει σε ένα πλήρως αποστεωμένο από ουσιαστική διπλωματικοπολιτική υποστήριξη λάφυρο, γι’ αυτό και ήδη κλιμακώνουν εμπράκτως την αμφισβήτηση ακόμη και αυτής της εδαφικής ακεραιότητάς της.<br /><br />Η διαχείριση με την οποία επέλεξε να εμπλακεί στις προκλήσεις της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης…<br />Δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες των κυβερνώντων για αναβάθμιση της γεωπολιτικής της θέσης…<br />Δεν οδήγησαν στην πολυσυζητημένη περαιτέρω απομόνωση της «απείθαρχης» Τουρκίας. Και το χειρότερο όλων…<br />Δεν εξοβέλισαν όπως αφελώς αναμενόταν την αναθεωρητική ρητορική, ΟΥΤΕ από τις περιφερειακές διεργασίες ΟΥΤΕ βεβαίως από την ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.<br /><br />Η Τουρκία ήδη κατασκεύασε, επικαλέστηκε και ενεργοποίησε το δικό της πρόσχημα για να επιτεθεί εν μέσω της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης στο Ιράκ και φυσικά επικαιροποιεί το προσχηματικό μέρος του αναθεωρητικού της λόγου, προκειμένου να θέσει και πάλι ζήτημα αμφισβήτησης της Ελληνικής κυριαρχίας στα Ελληνικά νησιά. Και ενώ συμβαίνουν όλα τούτα, η Διεθνής κοινότητα, με προεξάρχοντες τους «συμμάχους» μας και δη τους Αμερικανούς, απλώς αγρόν αγοράζει…<br /><br />Με δυο λόγια, η διαχείριση του Ουκρανικού, κατέδειξε την Ελληνική γεωπολιτική γύμνια. Στρατηγική σκέψη, ανύπαρκτη… Διπλωματική παρέμβαση, αυτοκτονική… Σχεδιασμός επί χάρτου που να παίρνει υπ’ όψιν του την μεγάλη εικόνα, επίσης ανύπαρκτος… Σχέδιο για την διαχείριση ευκαιριών, πολυτέλεια… Στοχευμένη αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε… Εποικοδομητικός αιφνιδιασμός των «συμμάχων» στο επίπεδο των διπλωματικών ή άλλων πρωτοβουλιών, ούτε λόγος να γίνεται… Διεκδίκηση εναλλακτικού ρόλου… Ευθεία σύνδεση διακυβευμάτων του Ουκρανικού με τον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας ατζέντας… Ανάληψη πρωτοβουλιών για παράλληλη διαχείριση περιφερειακών ζητημάτων έτσι ώστε να προληφθούν εξελίξεις… Τίποτε… Απόλυτη γύμνια…<br /><br />Εξήντα ημέρες ουραγοί στις απαιτήσεις των Αμερικανών και ούτε μια μέρα ξεχωριστοί και πρωταγωνιστές, αποφασισμένοι να καταδείξουμε αν μη τι άλλο την ύπαρξη και την αποφασιστικότητά μας…<br /><br />Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι τις μέρες του πολέμου. Και όσοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν με ευπιστία τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, καλό θα είναι να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η πραγματική κατάσταση θα χειροτερέψει στην χώρα που η ακεραιότητά της απειλείται ευθέως και οι πολίτες της αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής τους με επιδόματα και ψηφιακή κάρτα καυσίμων, ενώ την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας σε λίγο καιρό θα φλερτάρει με τα 450 δις.<br /><br />Η σωστή πλευρά της Ιστορίας λοιπόν, ΔΕΝ ορίζεται από το πέτσινο δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός της χώρας, καλώντας τους πολίτες να καταδικάσουν τον Ρώσο εισβολέα και να στοιχηθούν πίσω από τον τυχοδιώκτη του Κρεμλίνου.<br /><br />Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, ΔΕΝ επιλέγεται από μια κυβέρνηση παραδομένη στο έλεος των εκβιασμών και της υποκριτικής δημαγωγίας. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, χτίζεται από ένα πολιτικό προσωπικό που σε συνθήκες εκκολαπτόμενης συστημικής ρήξης, συναποφασίζει να συσπειρωθεί γύρω από μια διπλωματικοπολιτική και άλλη διαχείριση (ενεργοποιώντας εδώ ΚΑΙ το πολύτιμο εργαλείο της Μυστικής Διπλωματίας) όχι για να αναπαράξει τις Αμερικανικές εντολές, αλλά για να προωθήσει τα ιστορικά Δίκαια της χώρας του και να «κλειδώσει» αμετάκλητα εθνικές επιτυχίες.<br /><br />Χτίζεται, εκεί που οι επιτελείς παρατηρούν σε βάθος τον «αόρατο πόλεμο» των Αμερικανών, και φροντίζουν να αναζητήσουν τρόπους ώστε να μην παγιδευτεί η χώρα τους σε αντίστοιχα παιχνίδια αν αυτό απαιτήσουν ΚΑΙ πάλι οι προσεταιρισμοί των Αμερικανών.<br /><br />Χτίζεται εκεί που οι επιτελείς και το πολιτικό της προσωπικό θα αναζητήσουν τρόπους ανάληψης της πρωτοβουλίας των κινήσεων, έτσι ώστε η δυνητική ομηρία στην οποία πρακτικά έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας της συμμετοχής της σε συνασπισμούς που ιστορικά ΔΕΝ την ευνόησαν, να μετατραπεί σε διαχειριστικό πλεονέκτημα τον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο που θα είναι προϊόν της ενδεδειγμένης διαχείρισης.<br /><br />Σε αυτήν την πραγματικά «Σωστή Πλευρά Της Ιστορίας» η Ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ούτε λεπτό και το τίμημα της απροθυμίας της, θα είναι δυσβάστακτο για τον τόπο.<div><br /><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Να γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν βρέθηκε ποτέ στην σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Η δυναμική της περιφερειακής αποσταθεροποίησης που ενεργοποιείται ως απότοκος της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης… Ο επαναπρο...

Διαβάστε την συνέχεια

Δυο ζητήματα Κυρ. Μητσοτάκη για τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο: Ιδού πεδίον δόξης…

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/04/MITSOTAKIS-BIDEN-GREEK-USA-FLAGS-790x400.jpg" /><br /><br />Του <b>Ζαχαρία Μίχα<br /></b>Στην Ουάσιγκτον θα μεταβεί στις 16 Μαΐου ο Έλληνας πρωθυπουργός για να συναντηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Λευκός Οίκος, διά της εκπροσώπου Τζεν Ψάκι, αντιμετωπίζει τη συνάντηση ως «ευκαιρία να επιβεβαιωθεί η ισχυρή διμερής σχέση των δύο χωρών». Και φροντίζει να καθορίσει την ατζέντα: Υποστήριξη στην Ουκρανία, επιβολή οικονομικού κόστους στη Ρωσία και οι παγκόσμιες προκλήσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνει την ενεργειακή ασφάλεια και την κλιματική αλλαγή.<br /><br />Η πρόσκληση Έλληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο έχει παραδοσιακά ισχυρό πολιτικό συμβολισμό, που ίσως λόγω Ουκρανίας να είναι ισχυρότερος. Όμως, η επίσκεψη, εν μέσω μιας τόσο ταραγμένης συγκυρίας, μένει να αποδειχθεί ποιους σκοπούς υπηρετεί. Διότι η πολιτική σημασία που αποδίδεται από ελληνικής πλευράς, συχνά αφορά το εσωτερικό μέτωπο, έστω ανομολόγητα.<br /><br />Για κάποιον ακατανόητο λόγο, διακομματικά, οι ελλαδικές πολιτικές ηγεσίες παραδοσιακά θεωρούσαν ότι οι φωτογραφίες στον Λευκό Οίκο, δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο, “δίνουν πόντους”, κάνοντας τον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό να μοιάζει… διεθνούς βεληνεκούς. Έως ότου βέβαια επιστρέψει στη χώρα και αρχίσει το γνωστό και μη εξαιρετέο πολιτικό “ξεκατίνιασμα”, δίνοντας στον καθένα, σε συνεργασία με την πολιτική πράξη, το πραγματικό μέγεθος που του αναλογεί.<br /><br />Είναι μάλλον δύσκολο να τεκμηριωθεί το χειροπιαστό όφελος από μια επίσκεψη στην Ουάσιγκτον στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Επί της ουσίας, το πως θα αποτυπωθεί με θετικό τρόπο στο εκλογικό επίπεδο. Τούτων λεχθέντων, ας περιμένουμε να δούμε τις επιπτώσεις στο εσωτερικό μέτωπο προσεχώς.<br /><br /><div>Στον πραγματικό κόσμο, όμως, η ουσία τέτοιων επισκέψεων αφορά στην εξωτερική πολιτική. Σημασία έχει τι θα ειπωθεί όχι μόνο μπροστά, αλλά και πίσω από τις κάμερες. Στο τέλος της ημέρας, σημασία για την Ελλάδα έχει η επίπτωση της επίσκεψης στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, διότι σε αυτό το επίπεδο διακυβεύονται πολλά. Η επίπτωση στο προσωπικό πολιτικό συμφέρον του οποιουδήποτε μπορεί να έχει μεγάλη σημασία για τον ίδιον, αλλά όχι για την πατρίδα.<br /><br />Ο υπογράφων έχει ασκήσει σκληρή κριτική στην αδυναμία του ελληνικού κράτους να διαπραγματευθεί σοβαρά και έμπρακτα ανταλλάγματα για την απόλυτη ευθυγράμμιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τις ΗΠΑ, οι οποίες απολαμβάνουν όλων των διευκολύνσεων που έχουν αιτηθεί.<br /><br />Επί δεκαετίες αυτό ίσχυε και στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, με την ειδοποιό διαφορά ότι η Άγκυρα είχε καταφέρει να αποσπά σοβαρά ανταλλάγματα σε κάθε δυνατή μορφή, καταφεύγοντας συστηματικά στη χρήση εκβιαστικών τακτικών.<br /><br />Τα ελληνικά αιτήματα για την εξασφάλιση ανταλλαγμάτων έχουν περισσότερες πιθανότητες να ικανοποιηθούν όταν είναι συμβατά και με τα συμφέροντα εν προοκειμένω των ΗΠΑ. Πρόσφατα εκθέσαμε ορισμένες σκέψεις για ανταλλάγματα που θα μπορούσε να ζητήσει η Ελλάδα για να άρει τις επιφυλάξεις της στο θέμα της προμήθειας 40 μονάδων της πιο προηγμένης έκδοσης των μαχητικών F-16 (Block 70/72) και 80 συλλογών αναβάθμισης ισάριθμων που ήδη επιχειρούν στις τάξεις της τουρκικής Αεροπορίας.<br /><br />Το επιχείρημα θα αφορούσε τη συνολική στρατιωτική ισχύ της Ατλαντικής Συμμαχίας, παρότι η Τουρκία τύποις μόνο είναι συμμαχική χώρα. Στα επιχειρήματα αυτά, εν όψει της επίσημης επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, θα μπορούσαν να προστεθούν ακόμα δύο μη στρατιωτικού χαρακτήρα, στο πλαίσιο μιας ορθολογικής και ουχί εκβιαστικής διαπραγμάτευσης μεταξύ συμμάχων. Ανταλλάγματα με σαφές γεωπολιτικό περιεχόμενο και αυταπόδεικτη επήρεια στην εξίσωση ασφαλείας της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Το πρώτο επιχείρημα αφορά τις ενεργειακές εξελίξεις και τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί περί πρόθεσης αποχώρησης των πετρελαϊκών κολοσσών που συμμετείχαν στο αρχικό στάδιο των ερευνών στην ελληνική ΑΟΖ. Τότε που η πολιτική βούληση των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν μάλλον αρνητική, παρασυρμένη από ένα μείγμα ημιμάθειας και “πράσινων” ιδεοληψιών που πάντως κάποιους εξυπηρετούσαν.<br /><br />Το να καταγράφονται από τη μια πλευρά σεισμικά δεδομένα που παραπέμπουν σε πιθανά κοιτάσματα μεγάλης αξίας, αλλά από την άλλη να μειώνεται το ενδιαφέρον συμμετοχής ενεργειακών κολοσσών, συνιστά αντίφαση. Και επειδή η πολιτική βούληση για αξιοποίησή τους είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση, ευελπιστεί κανείς πως δεν εφευρέθηκε μια έξυπνη μεθόδευση εγκατάλειψης, με τη δικαιολογία της απουσίας ενδιαφέροντος “από την αγορά”.<br /><br />Το ζήτημα που τίθεται λοιπόν στο πλαίσιο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων είναι σαφές και αφορά στην πολιτική υποστήριξη από την πλευρά των ΗΠΑ, ώστε η Ελλάδα να αναδειχθεί σε σημαντική παράμετρο της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας. Με τη συμμετοχή εταιριών του μεγέθους της ExxonMobil ή/και της Chevron.<br /><br />Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει και να λάβει σαφείς δεσμεύσεις σε αυτό το θέμα από τον Λευκό Οίκο; Προϋπόθεση είναι η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό διακύβευμα, διότι μέχρι πρόσφατα υστερούσε σε κατανόηση, όπως σύσσωμο σχεδόν το πολιτικό σύστημα.<br /><br />Το δεύτερο αντάλλαγμα που μπορεί να ζητηθεί αφορά ένα ζήτημα που χρησιμοποιείται σταθερά από την Άγκυρα. Μόλις πρόσφατα, Τούρκοι αξιωματούχοι επιχείρησαν να αξιοποιήσουν τη διαφορά ανάμεσα στο εύρος του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της Ελλάδας για να νομιμοποιήσουν την παραβατική συμπεριφορά της τουρκικής Αεροπορίας στον χώρο του Αιγαίου.<br /><br />Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Διότι δεν μπορούν οι ΗΠΑ επισήμως να ομνύουν υπέρ της τήρησης της διεθνούς νομιμότητας και να συστήνουν στην Ελλάδα να μην ασκήσει το δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια.<br /><br />Ας θέσει ο Έλληνας πρωθυπουργός το ζήτημα κι ας αναλάβει η Ουάσιγκτον το κόστος να εμφανιστεί ότι εφαρμόζει πολιτική δυο μέτρων και δυο σταθμών, όπως άλλωστε το κάνει εάν συγκριθεί η πολιτική της απέναντι στη Ρωσία και την Τουρκία. Κανονικά, η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα και να ανακοινώσει μονομερώς, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο, την επέκταση των χωρικών υδάτων σ’ όλες τις περιοχές στα 12 μίλια, με την εξαίρεση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, όπου τα χωρικά ύδατα μπορούν να επεκταθούν στα 9 ή 10 μίλια, ως κίνηση καλής θέλησης.<br /><br />Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα, όχι να θέτουμε τα θέματα γενικώς και αορίστως στην εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση, αλλά με τρόπο που θα αποδεικνύει ότι η χώρα δεν ζητά την άδεια της Ουάσιγκτον για να κατοχυρώσει δικαιώματα που ισχύουν για όλους τους άλλους; Κι αν το αντεπιχείρημα είναι η συνοχή της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ας τους δώσουμε τις διευθύνσεις στην Άγκυρα, όπου έχουν ξεχάσει να θέσουν τα ζητήματα με τον ίδιο τρόπο που τα έχουν θέσει απέναντι στη Μόσχα.<br /><br />Για όλα τα παραπάνω προϋπόθεση είναι να έχει η ελληνική κυβέρνηση κατανοήσει ότι το εθνικό συμφέρον προηγείται του συμμαχικού. Η εξυπηρέτηση του δεύτερου θα έπρεπε να συνεπάγεται μεγιστοποίηση του πρώτου. Το τι, όμως, συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι γνωστό…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Δυο ζητήματα Κυρ. Μητσοτάκη για τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο: Ιδού πεδίον δόξης…

Του Ζαχαρία Μίχα Στην Ουάσιγκτον θα μεταβεί στις 16 Μαΐου ο Έλληνας πρωθυπουργός για να συναντηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Λευκός Οίκος, δ...

Διαβάστε την συνέχεια