Γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε "κολλητός" της Τουρκίας μετά το Brexit

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-01/2c482992364dae82851c4224a1808b9c_XL.jpg?itok=I227iOP9" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="800" height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-01/2c482992364dae82851c4224a1808b9c_XL.jpg?itok=I227iOP9" width="640" /></a></div><div><br /></div><div><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />Σε σύγκριση με άλλα ισχυρά δυτικά κράτη, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι σαφώς ο πιο στενός και πιο δεκτικός σύμμαχος της Τουρκίας, η οποία δημιουργεί το πλαίσιο για μια ακόμη ισχυρότερη συμμαχία - Ειδική ανάλυση<br /><br /></div><div>Μετά τη μεταβατική περίοδο του Ηνωμένου Βασιλείου για την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) που ολοκληρώθηκε επίσημα την 1η Ιανουαρίου μετά από ένα χρόνο έντονων διαπραγματεύσεων, η συντηρητική κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον κατάφερε να συνάψει εμπορική συμφωνία με την ΕΕ.<br /><br />Ενώ η συμφωνία θεωρείται σχετικά ευνοϊκή λαμβάνοντας υπόψη τους προηγούμενους χρηματοοικονομικούς κινδύνους ενός Brexit χωρίς συμφωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρεί ακόμη ορισμένα οικονομικά οφέλη με την ΕΕ, η Βρετανία εξακολουθεί να επιδιώκει να προωθήσει τους εμπορικούς της δεσμούς πέρα ​​από την Ευρώπη.<br /><br />Καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο έχει κοιτάξει προς τους παραδοσιακούς συμμάχους του εκτός ΕΕ, ένας νέος σύμμαχος που ξεχώρισε είναι η Τουρκία, με το Λονδίνο να επιδιώκει ισχυρότερους οικονομικούς δεσμούς με την Άγκυρα.<br /><br />Και οι δύο χώρες συμφώνησαν σε μια ιστορική εμπορική συμφωνία στις 29 Δεκεμβρίου, πριν από την επίσημη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, την οποία ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε την σημαντικότερη εμπορική συμφωνία της Τουρκίας από την τελωνειακή ένωση του 1995 με την ΕΕ.<br /><br />«Mπαίνουμε σε μια νέα φάση στην οποία θα ωφεληθούν τόσο η Τουρκία όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο», δήλωσε ο Πρόεδρος Ερντογάν.<br /><br />Πριν από τη συμφωνία, η υπουργός Εμπορίου του Ηνωμένου Βασιλείου Liz Truss είπε ότι ελπίζει να ακολουθήσει «δασμολογικές ρυθμίσεις χωρίς δασμούς και θα βοηθήσει στην υποστήριξη της εμπορικής μας σχέσης», προσθέτοντας ότι η επερχόμενη συμφωνία θα «παρέχει βεβαιότητα για χιλιάδες θέσεις εργασίας σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο στη μεταποίηση, βιομηχανίες αυτοκινήτων και χάλυβα."<br /><br />Η συμφωνία εξασφαλίζει υφιστάμενους εμπορικούς δεσμούς αξίας 25,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ το 2019, συμπεριλαμβανομένων των εξαγωγών της Τουρκίας στο Ηνωμένο Βασίλειο - τα οποία είναι κυρίως πολύτιμα μέταλλα, οχήματα, υφάσματα και ηλεκτρικός εξοπλισμός.<br /><br />Η Βρετανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγικός εταίρος της Τουρκίας, μετά τη Γερμανία.<br /><br />Ως δύο προηγουμένως στενοί σύμμαχοι, η συμφωνία ωφελεί τους εμπορικούς τους δεσμούς, καθώς εξαλείφει τους δασμούς στις εξαγωγές και επομένως αποτρέπει τις οικονομικές απώλειες.<br /><br />Μια τέτοια συμφωνία αναμενόταν από καιρό. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε στις αρχές Ιουλίου πέρυσι ότι μια εμπορική συμφωνία Ηνωμένου Βασιλείου-Τουρκίας ήταν «πολύ κοντά», κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Λονδίνο για να συναντηθεί με τον ομόλογό του, Ντομίνικ Ραμπ.<br /><br />Αυξάνει επίσης την προοπτική της Τουρκίας και του Ηνωμένου Βασιλείου να δημιουργήσει ακόμη ισχυρότερους οικονομικούς δεσμούς κατά την προσεχή δεκαετία. Από οικονομική άποψη, η εξασφάλιση αυτής της συμφωνίας ωφελεί ιδιαίτερα τη Βρετανία, λόγω της θέσης της Τουρκίας ως ισχυρής οικονομίας μεταξύ των συμμάχων της εκτός ΕΕ.<br /><br />Οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις την τελευταία δεκαετία, ιδίως καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξε τις προσπάθειες της Τουρκίας για την καταπολέμηση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους (Daesh). Η Βρετανία προσέφερε επίσης στην Τουρκία τη συμπάθειά της μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, την οποία επέκρινε ως «επίθεση κατά της δημοκρατίας της Τουρκίας», ενώ άλλα κράτη της ΕΕ δεν προσέφεραν τέτοια υποστήριξη.<br /><br />Εν μέσω της μετάβασης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ από το δημοψήφισμα του Brexit το 2016, έχει απομακρυνθεί από τη στάση άλλων κρατών μελών της ΕΕ. Για παράδειγμα, καθώς η Γαλλία και η Γερμανία διέκοψαν τις πωλήσεις όπλων στην Τουρκία μετά την αντιτρομοκρατική επιχείρηση "Ειρήνη" την Άνοιξη το 2019 ενάντια στη φατρία YPG που συνδέεται με το PKK στη βόρεια Συρία, το Ηνωμένο Βασίλειο συνέχισε την προμήθεια όπλων και δεν επέκρινε την Τουρκία όπως και άλλες χώρες.<br /><br />Επιπλέον, η Γαλλία ανέπτυξε μια πιο ανταγωνιστική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία, ιδίως λόγω των διαφορών στην ανατολική Μεσόγειο και στη σύγκρουση της Λιβύης - καθώς η Άγκυρα βοήθησε τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) ενάντια στον Στρτάρχη Khalifa Haftar.<br /><br />Είναι σαφές ότι, ενώ η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ του επιτρέπει να ευθυγραμμιστεί πιο κοντά με την Τουρκία, άλλες χώρες του ΝΑΤΟ προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως όπλο για να πιέσουν την Τουρκία. Ακόμα και ο Ντόναλντ Τραμπ επέβαλε στο παρελθόν κυρώσεις στην Τουρκία, ενώ ο εκλεγμένος Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έκανε σχόλια στην προεδρική του εκστρατεία ότι θα εξετάσει το ενδεχόμενο να υποστηρίξει την αντιπολίτευση στην Τουρκία.<br /><br />Αυτό προφανώς προκάλεσε οργή στην Άγκυρα, με την τουρκική κυβέρνηση να κατηγορεί τα σχόλια του Μπάιντεν ως «παρεμβατικό».<br /><br />Σε σύγκριση με άλλα ισχυρά δυτικά κράτη, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι σαφώς ο πιο στενός και πιο δεκτικός σύμμαχος της Τουρκίας, η οποία δημιουργεί το πλαίσιο για να δημιουργήσουν μια ακόμη ισχυρότερη συμμαχία.<br /><br />Εν τω μεταξύ, καθώς η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον προώθησε την αφήγηση της Βρετανίας μετά το Brexit για μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, απαλλαγμένη από οποιουσδήποτε περιορισμούς της ΕΕ, η Τουρκία θα θεωρηθεί περαιτέρω ως βολικός σύμμαχος, δεδομένης της γεωστρατηγικής της σημασίας, αφού είναι κοντά στην Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο Θάλασσα, το Levant και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.<br /><br />Το ΗΒ μπορεί να προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει για να διατηρήσει την επιθυμητή περιφερειακή του επιρροή. Η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον έχει ήδη επιδιώξει να διατηρήσει την επιρροή της στην εξωτερική πολιτική μέσω άλλων παραδοσιακών συμμάχων, όπως το Μπαχρέιν, όπου έχει μια βασική ναυτική βάση που βοηθά τη Βρετανία να προβάλει στρατιωτική επιρροή στη Μέση Ανατολή. Η εξασφάλιση εταιρικής σχέσης με την Τουρκία θα δώσει στη Βρετανία περαιτέρω ώθηση για να διατηρήσει την επιρροή σε αυτές τις περιοχές.<br /><br />Αυτό θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ της Άγκυρας και του Λονδίνου στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Βρετανία μπορεί να δει την Τουρκία ως χρήσιμο σύμμαχο σε αυτήν την προσπάθεια, καθώς μπορεί να επιδιώξει να ελέγξει και να ασκήσει επιρροή στις ναυτιλιακές λωρίδες μέσω του καναλιού του Σουέζ.<br /><br />Αυτό είναι μέρος της επιθυμίας της Βρετανίας να αναβιώσει μέρος του γεωπολιτικού ελέγχου που είχε στο παρελθόν, ιδίως στο Λεβάντ και στην Αίγυπτο, ενώ εξακολουθεί να φιλοξενεί επίσης στρατιωτική παρουσία στο νησί της Κύπρου.<br /><br />Θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ευκαιρία για περαιτέρω προληπτική λήψη αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής. Για παράδειγμα, αν και η Βρετανία έχει πάρει μια πιο αποσυρμένη θέση στη σύγκρουση στη Λιβύη, έχει περισσότερες δυνατότητες να συνεργαστεί με την Τουρκία, η οποία έχει υποστηρίξει τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA). Επομένως, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μια πιο αποτελεσματική εταιρική σχέση σε περίπτωση που το Λονδίνο και η Άγκυρα συνεργαστούν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην προώθηση της ειρήνης στη χώρα αυτή. Αυτό είναι ένα παράδειγμα δυνητικά θετικής συνεργασίας εξωτερικής πολιτικής μεταξύ των δύο χωρών.<br /><br />Οι συμφωνίες της Μ. Βρετανίας με την Τουρκία και την ΕΕ δείχνουν ότι μπορεί να ισορροπήσει μεταξύ των δύο.<br /><br />Επιπλέον, το Brexit υπήρξε καταλύτης για ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ Τουρκίας και Βρετανίας και θα πρέπει να ενισχύσει περαιτέρω τις σχέσεις τους για τα επόμενα χρόνια, καθιστώντας την Άγκυρα ακόμη περισσότερο στρατηγικό και οικονομικά σημαντικό σύμμαχο για το Λονδίνο.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε "κολλητός" της Τουρκίας μετά το Brexit

Παναγιώτης Νάστος Σε σύγκριση με άλλα ισχυρά δυτικά κράτη, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι σαφώς ο πιο στενός και πιο δεκτικός σύμμαχος της Τουρκί...

Διαβάστε την συνέχεια

Τζ. Γιαϊτζί: Αν συζητήσουμε με την Ελλάδα για την Αν. Μεσόγειο, χάνουμε το τουρκολιβυκό Σύμφωνο»

<a href="https://www.philenews.com/temp/images/cache_728x3000_Analog_medium_994078_43983_782020.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="680" height="414" src="https://www.philenews.com/temp/images/cache_728x3000_Analog_medium_994078_43983_782020.JPG" width="640" /></a><br /><br />Την ανησυχία του ότι τίθεται σε κίνδυνο η θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» αλλά και το παράνομο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο αν η Τουρκία συζητήσει με Ελλάδα θέματα Ανατολικής Μεσογείου εξέφρασε ο θεωρούμενος «πατέρας» του συμφώνου και θεωρητικός της «Γαλάζιας Πατρίδας», τέως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικών Δυνάμεων της Τουρκίας και επικεφαλής του Κέντρου Ναυτικών και Στρατηγικών Σπουδών του ιδιωτικού πανεπιστημίου Μπαχτσεσεχίρ της Κωνσταντινούπολης, Τζιχάτ Γιαϊτζί.<br /><br />Ο Γιαϊτζί θεωρεί ότι η Τουρκία δεν πρέπει να συζητήσει θέματα Ανατολικής Μεσογείου με την Ελλάδα και υποστηρίζει πως η χώρα μας δεν έχει καμία απολύτως δικαιοδοσία στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως έκανε σαφές με δηλώσεις του.<br /><br />Ο Γιατζί έκανε λόγο για «ιστορική ευθύνη» και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την πολιτική της Τουρκίας στη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο ευρύτερα. «Μόλις καθίσετε για διαπραγματεύσεις και δώσετε ΑΟΖ στα νησιά της Ελλάδας, η γραμμή σας Τουρκίας-Λιβύης καταργείται. Τι σημαίνει κατάργηση; Σημαίνει πως η συμφωνία αυτή έχει λήξει. Και η λήξη της συμφωνίας με την Λιβύη, σημαίνει κατάρρευση της πολιτικής μας σε Λιβύη και Αν. Μεσόγειο», είπε χαρακτηριστικά. <br /><br />Ο Γιατζί επανέλαβε ότι το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» εκφράζει τη δικαιοδοσία σε θαλάσσιες περιοχές (ΑΟΖ), είτε τις έχει ανακηρύξει η Τουρκία, είτε όχι. «Δεν υπάρχει απόλυτη κυριαρχία εκεί, διότι αυτή ισχύει μόνο στα χωρικά ύδατα μιας χώρας», τόνισε.<br /><br />Ο Γιαϊτζί θεωρεί ότι το Καστελλόριζο και τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας, και ότι το μόνο δικαίωμά τους είναι στα χωρικά ύδατα των 6 ν.μ. Υποστηρίζει επίσης ότι στο Αιγαίο υπάρχουν 152 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες με αδιευκρίνιστο ιδιοκτησιακό καθεστώς,και θέτει θέμα αποστρατικοποίησης ελληνικών νησιών, που κατ' αυτόν απειλούν την ασφάλεια της Τουρκίας.<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Τζ. Γιαϊτζί: Αν συζητήσουμε με την Ελλάδα για την Αν. Μεσόγειο, χάνουμε το τουρκολιβυκό Σύμφωνο»

Την ανησυχία του ότι τίθεται σε κίνδυνο η θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» αλλά και το παράνομο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο αν η Τουρκία συζητήσει μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το μεγάλο παιχνίδι του Ερντογάν: Στρατιώτες, κατάσκοποι και κυνήγι για εξουσία

<img height="320" src="https://air.euro2day.gr/media/resizedpics/picsMain930/33/1477533-fttt.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου και πώς «κατάφερε» να αποξενώσει την Άγκυρα από τη Δύση. Οι σχέσεις με τη Ρωσία, τα οικονομικά προβλήματα και η αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ.</span></h3>Στην Πλατεία Ελευθερίας του Μπακού, χιλιάδες Αζέροι στρατιώτες φορώντας γούνινα καπέλα και διακοσμημένα στρατιωτικά παλτό έκαναν παρέλαση τον περασμένο μήνα, για να γιορτάσουν τη νίκη της χώρας τους στον Καύκασο αλλά και για να τιμήσουν τον άνθρωπο που το κατέστησε αυτό δυνατό: τον πρόεδρο της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan.<br /><br />Έχοντας προσκληθεί ως τιμώμενος επισκέπτης, ο Τούρκος ηγέτης παρακολουθούσε, καθώς τα drones που προμήθευσε στο Μπακού στον πόλεμο για την ανάκτηση των εδαφών που είχε χάσει από την Αρμενία στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, κατείχαν εξέχουσα θέση στην στρατιωτική παρέλαση. «Σήμερα είναι μια ημέρα νίκης και υπερηφάνειας για όλους μας, για ολόκληρο τον τουρκικό κόσμο», δήλωσε ο κ. Erdogan, περιστοιχισμένος από τουρκικές και αζέρικες σημαίες.<br /><br />Η απόφαση του κ. Erdogan να στηρίξει πλήρως το Αζερμπαϊτζάν παρά το ότι οι δυτικές δυνάμεις καλούσαν σε εκεχειρία μετά το νέο ξέσπασμα συγκρούσεων το περασμένο φθινόπωρο, ήταν η τελευταία εκδήλωση της ολοένα και πιο σκληρής στάσης του στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, η οποία χαρακτηρίζεται από μια ασυμβίβαστη ρητορική και από μια ετοιμότητα για χρήση σκληρής ισχύος.<br /><br />Τα τελευταία πέντε χρόνια ο κ. Erdogan έχει εξαπολύσει στρατιωτικές επεμβάσεις στη Συρία και στο βόρειο Ιράκ, έχει στείλει στρατιώτες στη Λιβύη και έχει εμπλακεί σε ναυτικές αντιπαραθέσεις με την Ελλάδα, παρεμβάσεις που έχουν εκνευρίσει τους συμμάχους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, έχουν αναζωπυρώσει παλαιές αντιπαλότητες και έχουν δημιουργήσει νέους εχθρούς.<br /><br /><img height="640" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/12012021_ft1.png" width="600" /><br /><br />Τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς ο κ. Erdogan συμφιλιώνεται με την εκλογική ήττα του φίλου του Donald Trump στις ΗΠΑ και με την ανάγκη να προσελκύσει και πάλι ξένα κεφάλαια για να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας, έχει πει πως θα ήθελε να «γυρίσει σελίδα» στις σχέσεις με τη Δύση.<br /><br />Παραμένει ασαφές, όμως, αν ο κ. Erdogan είναι πρόθυμος ή ικανός να συμβιβαστεί στα θέματα που ταλανίζουν τις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τα κράτη της Μέσης Ανατολής ή εάν η νέα συμβιβαστική γλώσσα σύντομα θα δώσει τη θέση της σε νέα όξυνση. «Υπάρχουν μικρά πράγματα (που έχει κάνει η Τουρκία) που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως κλάδος ελαίας, αλλά τίποτα ουσιαστικό», ανέφερε Ευρωπαίος διπλωμάτης. «Αν δείτε τα ζητήματα στα οποία διαφωνούμε θεμελιωδώς, και οι δυο πλευρές θεωρούν πως η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του άλλου. Άρα είναι πολύ δύσκολο να πάμε οπουδήποτε».<div><br />Το αποτυχημένο πραξικόπημα που άλλαξε την Τουρκία<br /><br />Ο 66χρονος Τούρκος πρόεδρος, το κόμμα του οποίου ήλθε στην εξουσία μετά από σαρωτική νίκη το 2002, από καιρό επεδίωκε να εμφανιστεί ως οραματιστής, που -κατά τα λόγια του Soner Cagaptay- θα «έκανε την Τουρκία και πάλι σπουδαία» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.<br /><br />Αλλά μια αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος από στρατιωτικές φράξιες το 2016, σηματοδότησε το ρήγμα στις σχέσεις της Τουρκίας με τον υπόλοιπο κόσμο, όπως αναφέρουν οι αναλυτές. Έκανε τον κ. Erdogan ακόμα πιο καχύποπτο έναντι της Δύσης, τον έσπρωξε πιο κοντά στον Vladimir Putin της Ρωσίας, τον ανάγκασε να κάνει νέες πολιτικές συμμαχίες στο εσωτερικό και του έδωσε τη δυνατότητα να πάρει έναν πρωτοφανή έλεγχο του τουρκικού κράτους.<br /><br />Σε μια ομιλία του τρεις μήνες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, ο κ. Erdogan είπε πως η χώρα δεν θα περίμενε πια να της «χτυπήσουν την πόρτα» τα προβλήματα ή οι εχθροί. Η Τουρκία, είπε, θα «πάει να τα βρει όπου και αν βρίσκονται» και θα τα αντιμετωπίσει με σκληρό τρόπο.<br /><br />Ο κ. Erdogan κατά καιρούς στρέφεται στη θρησκευτική συντηρητική του βάση, εμφανίζοντας τον εαυτόν του ως ηγέτη του Μουσουλμανικού κόσμου, αλλά επίσης χρησιμοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό εθνικιστικές εικόνες και γλώσσα. Του αρέσει να λέει πως το έθνος του «ανυψώνεται» στην παγκόσμια σκηνή.<br /><br /><img height="457" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/12012021_ft2.png" width="640" /><br /><br />Διπλωμάτες και αναλυτές προειδοποιούν πως η στρατηγική ενέχει μεγάλους κινδύνους, τόσο για την οικονομία όσο και για τις σχέσεις με τις περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις. Ενώ προ δέκα ετών η κατευθυντήρια αρχή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ήταν «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», οι Τούρκοι αναλυτές λένε αστειευόμενοι πως το νέο σύνθημα είναι «μηδέν γείτονες χωρίς προβλήματα».<br /><br />Η εξωτερική πολιτική του κ. Erdogan χαρακτηρίζεται από τους επικριτές του ως «νεο-οθωμανική», που αναφέρεται στην αυτοκρατορία που εκτεινόταν στη νότια Ευρώπη, τη δυτική Ασία και τη βόρεια Αφρική και προηγήθηκε της σύγχρονης δημοκρατίας. Τούρκοι αξιωματούχοι λένε πως η χώρα τους απλώς προστατεύει τα συμφέροντά της. «Όταν η Γαλλία παρεμβαίνει, είναι απλώς η Γαλλία -κανένας δεν ονομάζει την παρέμβαση ναπολεωνική», ανέφερε ένας εξ αυτών.<br /><br />Η προσέγγιση αυτή έχει τίμημα. «Δεν νομίζω πως η Τουρκία υπήρξε τόσο απομονωμένη στην ιστορία της», σύμφωνα με τον Sinem Adar, ερευνητή του Γερμανικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων και Υποθέσεων Ασφαλείας στο Βερολίνο. «Υπάρχει ένα επεκτεινόμενο μέτωπο χωρών που τηρούν συγκρουσιακή στάση έναντι της Τουρκίας».</div><div><br />Η δίωξη, ένας πρόεδρος και ένα συγκεντρωτικό κράτος<br /><br />Η απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 και οι διώξεις που την ακολούθησαν, επέτρεψαν στον κ. Erdogan να αναλάβει μεγαλύτερο έλεγχο των ένοπλων δυνάμεων. Σχημάτισε επίσης εκλογική συμμαχία με το υπερεθνικιστικό κόμμα MHP, υιοθετώντας την επιθετική, δεξιά οπτική για τα θέματα εθνικής ασφάλειας, ιδιαίτερα τον κουρδικό αυτονομισμό.<br /><br />«Έχουν μια παρόμοια ιδέα, ότι η Τουρκία πρέπει να ανυψωθεί. Πρέπει να αυξήσει τη δύναμή της», ανέφερε η Evren Balta, καθηγήτρια διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Ozyegin της Κωνσταντινούπολης. «Τόσο το AKP όσο και το MHP μοιράζονται επίσης αυτή τη βασική ιδέα, πως η Τουρκία δέχεται επίθεση από μέσα και από έξω».<br /><br />Την ίδια ώρα, η μετάβαση το 2018 σε ένα προεδρικό σύστημα αποδυνάμωσε τον ρόλο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, που παραδοσιακά ήταν χώρα «μανδαρίνων» που θεωρούσαν ως φυσικό προσανατολισμό της Τουρκίας, τη δύση. Πολλοί επικρίνουν αυτό που ένας πρώην πρέσβης χαρακτηρίζει ως εξάρτηση από «στρατιώτες και κατασκόπους» αντί για τη διπλωματία. Στα ταξίδια του στο εξωτερικό ο κ. Erdogan σπανίως εμφανίζεται χωρίς να έχει στο πλευρό του τον επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας Hakan Fidan και τον υπουργό Άμυνας Hulusi Akar.<br /><br />Ο τυχοδιωκτισμός στο εξωτερικό, επίσης, δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες αντιδράσεις από τους πολιτικούς αντιπάλους. Ενώ το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό κόμμα (CHP) -που ιδρύθηκε από τον Mustafa Kemal Ataturk, σύνθημα του οποίου ήταν «ειρήνη στο εσωτερικό, ειρήνη στον κόσμο»- επέκρινε τη «μη διπλωματική γλώσσα», το κόμμα εμφανίζεται απρόθυμο να ταχθεί εναντίον πολιτικών που έχουν αποδειχθεί δημοφιλείς στον λαό.<br /><br />Ο κ. Erdogan, που οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πως θέλει να παραμείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο, έχει χρησιμοποιήσει την εξωτερική πολιτική για εσωτερικό πολιτικό όφελος, φτάνοντας μέχρι του σημείου να συγκρίνει τη γερμανική κυβέρνηση με τους ναζί και να συμβουλεύσει τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron να «δει ψυχίατρο». Η στάση αυτή, ωστόσο, δεν αρέσει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης κατηγόρησε τον ηγέτη της Τουρκίας ότι ενεργεί ως «τραμπούκος στην αυλή του σχολείου».<br /><br /><img height="473" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/12012012_ft3.png" width="640" /><br /><br /></div><div>Τρόμος, πρόσφυγες και μια διεθνής αντίδραση<br /><br />Η ώθηση του κ. Erdogan να καταστήσει την Τουρκία μια περιφερειακή δύναμη -όπως έδειξε η δραματική επέκταση των διπλωματικών σχέσεων της Τουρκίας με τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική στα μέσα της δεκαετίας του 2000 μέσω εμπορίου και παροχής βοήθειας- σύντομα έγινε ανησυχητική.<br /><br />Οι ελπίδες της χώρας να ενταχθεί στην ΕΕ ξεθώριασαν εν μέσω της έλλειψης εμπιστοσύνης και των αλληλοκατηγοριών για κακή πίστη. Το σχέδιο για τη δημιουργία ισχυρότερων δεσμών με τους Άραβες γείτονες «γύρισε μπούμερανγκ» καθώς οι λαϊκές εξεγέρσεις σάρωσαν την περιοχή. Ο πόλεμος της Συρίας είχε επιπτώσεις στην Τουρκία, υπό τη μορφή τρομοκρατικών επιθέσεων και με την άφιξη εκατομμυρίων προσφύγων. Οι επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού στη Συρία και στη Λιβύη -και η στήριξή της στη Μουσουλμανική Αδελφότητα- έφεραν την Άγκυρα αντιμέτωπη με μια ισχυρή αραβική συμμαχία της οποίας ηγούνται τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.<br /><br />Τώρα η Ευρώπη απελπίζεται με την πτώση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε μια χώρα που τεχνικά παραμένει υποψήφια για ένταξη στο μπλοκ. Η Ουάσινγκτον έχει εξοργιστεί με την απόφαση του κ. Erdogan να αγοράσει το σύστημα αεράμυνας S-400 από τη Ρωσία, που τον περασμένο μήνα προκάλεσε τις πολυαναμενόμενες αμερικανικές κυρώσεις.<br /><br />Ούτε είναι τόσο ευθείς οι σχέσεις της Τουρκίας με τους νεότερους εταίρους της. Οι σχέσεις του κ. Erdogan με τον κ. Putin είναι περίπλοκες και συχνά τεταμένες, όπως έγινε ξεκάθαρο όταν 34 Τούρκοι στρατιώτες σκοτώθηκαν στη Συρία πέρυσι, μετά από επίθεση για την οποία οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τη Μόσχα.<br /><br />Ωστόσο, ο κ. Erdogan έχει κάποιες επιτυχίες. Η τουρκική υποστήριξη άλλαξε τα δεδομένα στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης. Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η υποστήριξη που παρείχε η Άγκυρα στο Αζερμπαϊτζάν εξέθεσε τα όρια της ρωσικής επιρροής στον Καύκασο.</div><div><br />Οικονομικά προβλήματα και πιο ήπια ρητορική<br /><br />Η ταραχώδης εξωτερική πολιτική απέτρεψε τις αναγκαίες άμεσες ξένες επενδύσεις και, σε συνδυασμό με τις ανησυχίες για τον τρόπο με τον οποίον ο κ. Erdogan χειρίζεται την οικονομία, υπήρξαν πηγή πίεσης για την τουρκική λίρα. Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen ανέστειλε -και στη συνέχεια ακύρωσε- σχέδιο για την κατασκευή νέου εργοστασίου μετά τη διεθνή κατακραυγή που προκάλεσε η τουρκική επίθεση εναντίον κουρδικών δυνάμεων στη Συρία το 2019.<br /><br />Οι επικριτές λένε πως, παρά την εκρηκτική ρητορική, οι ανταγωνιστικές εξωτερικές σχέσεις της Τουρκίας βλάπτουν τα συμφέροντά της. Ο Sinan Ulgen, πρώην Τούρκος διπλωμάτης και πρόεδρος του think tank Edam της Κωνσταντινούπολης, δήλωσε: «Θα έκρινα την επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής από το αν βοηθά την Τουρκία να προστατεύσει καλύτερα τα εθνικά της συμφέροντα και αν βοηθά την Τουρκία να διασφαλίσει πιο βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Με βάση αυτά τα κριτήρια, δεν είναι μεγάλη επιτυχία».<br /><br /><img height="457" src="https://static.euro2day.gr/media/inlinepics/12012021_ft4.png" width="640" /><br /><br />Η επικίνδυνη κατάσταση της οικονομίας, ύψους 750 δισ. δολαρίων, της χώρας -που επιδεινώνεται από την κρίση του κορωνοϊού- προκάλεσε την αναδιοργάνωση του Νοεμβρίου, που είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του γαμπρού του κ. Erdogan, Berat Albayrak, από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.<br /><br />Έκτοτε, και με την εκλογή του Joe Biden ως προέδρου των ΗΠΑ, ο κ. Erdogan έχει κάνει ανοίγματα προς τη Δύση. Σε βιντεοκλήση με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, το Σάββατο, o κ. Erdogan δήλωσε πως «το μέλλον της Τουρκίας είναι στην Ευρώπη» και ζήτησε μεγαλύτερη συνεργασία σε ζητήματα, περιλαμβανομένων της μετανάστευσης και του εμπορίου. <br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος είναι ένας πραγματιστής, πρόθυμος να κάνει δύσκολες επιλογές, εάν αυτό είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί στην εξουσία. Αλλά ορισμένοι αναλυτές υποψιάζονται πως ο κ. Erdogan θα είναι απρόθυμος να κάνει τους συμβιβασμούς που απαιτούνται για να βελτιώσει τις σχέσεις με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ.<br /><br />«Νομίζω πως ο στόχος του να υπάρχει μια ανεξάρτητη, ισχυρή εξωτερική πολιτική -παραμένοντας ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ- θα εξακολουθήσει να ισχύει», σύμφωνα με τον Alan Makovsky, πρώην αξιωματούχο του State Department, ο οποίος εργάζεται τώρα στο think tank Center for American Progress.<br /><br />«Ίσως θα μετριάσει τη ρητορική, αλλά δεν νομίζω πως θα μετριάσει το όραμα».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.euro2day.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το μεγάλο παιχνίδι του Ερντογάν: Στρατιώτες, κατάσκοποι και κυνήγι για εξουσία

Οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου και πώς «κατάφερε» να αποξενώσει την Άγκυρα από τη Δύση. Οι σχέσεις με τη Ρωσία, τα οικονομι...

Διαβάστε την συνέχεια

Βαρύτατο το τίμημα της στρατηγικής ανεπάρκειας και της διαχειριστικής ατολμίας

<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="355" src="https://www.youtube.com/embed/HTUID9I3Zfk" width="680"></iframe><div><br /></div><div>του <b>Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ</b><br />Κάνετε λάθος κύριοι όσοι επιμένετε ότι ο Ερντογάν δεν μπορεί να ξεγελάσει πλέον κανέναν με τους θεατρινισμούς του…<br /><br />Ο Ερντογάν δεν προσπαθεί να ξεγελάσει τους συνομιλητές του. Επικοινωνιακά και διαχειριστικά άλλοθι εξασφαλίζει σε αυτούς που τα χρειάζονται και που δήθεν θέλουν να ξεγελαστούν, ενώ στην ουσία η μοναδική αυταπάτη στην οποία παγιδεύονται, είναι η ψευδαίσθηση ότι θα θέσουν υπό τον έλεγχό τους την Τουρκία ή ότι έστω θα συγκροτήσουν μαζί της μια συμμαχία αξιοπρεπή και με σεβασμό σε κανόνες...<br /><br />Προς το παρόν, το πρώτο θύμα αυτών των θεατρινισμών είναι η Ελλάδα η οποία πιέζεται από τους "συμμάχους" της να καθίσει στο τραπέζι βάζοντας στο παζάρι ακόμη και στοιχεία της Εθνικής κυριαρχίας της και αύριο θα πιεστεί για να προσυπογράψει απαράδεκτες υπαναχωρήσεις προκειμένου να εξευμενιστεί η Τουρκική επιθετικότητα...<br /><br />Το κλίμα για την Ελλάδα και την Κύπρο δεν είναι διόλου καλό. Οι "σύμμαχοι" και δήθεν προστάτες κλείνουν το μάτι στον Ερντογάν και ταυτόχρονα διευκολύνουν την γεωπολιτική περίσφυξη της Ελλάδας, ανεχόμενοι να... μπαίνει στο παιχνίδι της "προσφοράς" ακόμη και η Αλβανία...<br /><br />Τα μηνύματα που εκπέμπονται είναι σαφή και φυσικά δεν είναι διόλου αισιόδοξα.<br /><br />Η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος δεν έχουν απολύτως κανέναν λόγο να παγιδευτούν ΟΥΤΕ σε διερευνητικές ΟΥΤΕ φυσικά στην πενταμερή φαρσοκωμωδία, αν προηγούμενως δεν υπάρξουν διεθνείς εγγυήσεις για συγκεκριμένα κρίσιμα προαπαιτούμενα, τα οποία δυστυχώς η Ελληνική κυβέρνηση αλλά και ο πρόεδρος της Κύπρου δεν συζητούν καν...<br /><br />Ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά τα προαπαιτούμενα;;; Η άμεση ακύρωση του Τουρκολιβυκού μνημονίου είναι το ένα. Οι ρητές διεθνείς εγγυήσεις για το νόμιμο δικαίωμα Ελλάδας και Κύπρου να οριοθετήσουν την μεταξύ τους ΑΟΖ με βάση το Διεθνές Δίκαιο είναι ένα δεύτερο. Η ρητή επαναβεβαίωση ότι η Λωζάνη παραμένει ακλόνητη είναι ένα τρίτο. Και προφανώς δεν είναι τα μοναδικά...<br /><br />Στην διαφαινόμενη "αντιτουρκική" σύμφυση της ΝΑ Μεσογείου, η Ελλάδα (επειδή ακριβώς διαπρέπει με την στρατηγική γύμνια της) δεν είναι παρά ένα οικόπεδο που έχει προσφερθεί για την ολοκλήρωση του ενεργειακού πρότζεκτ. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι δεν έκανε την ελάχιστη έστω προσπάθεια να προσδώσει σε αυτήν την σύμφυση, ευρύτερα γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά και αρκείται απλώς στην επικοινωνιακή διαχείριση πόθων.<br /><br />Έτσι... Εάν η συγκυρία ή οι "σύμμαχοι" το απαιτήσουν (γιατί αυτό θα επιβάλει ενδεχομένως ο συνολικότερος σχεδιασμός) είναι πάρα πολύ πιθανό να τροποποιηθούν άρδην τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά αυτής της σύμφυσης. <br /><br />Και όσο η Ελληνική παρουσία σε αυτήν δεν συνοδεύεται από στρατηγικά χειραφετημένη ατζέντα στην οποία οι πάντες θα υποκλίνονται και θα συνυπολογίζουν στην δική τους στρατηγική, καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι αφού στην γεωπολιτική δεν υπάρχουν αδιαφιλονίκητες και αμετάβλητες βεβαιότητες. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα και διαρκείς όσο και μεταβαλλόμενες ισορροπίες.<br /><br />Στο παρακάτω βίντεο διάρκειας 8 λεπτών, και το οποίο είναι ένα μικρό απόσπασμα σχετικής συζήτησής μας με τον καθηγητή Γεωπολιτικής Κ. Γρίβα, προειδοποιήσαμε ήδη από τον Νοέμβρη του 2016 για το γκρίζο σκηνικό που στήνεται στην περιοχή. Κανείς δεν άκουγε… Οι σημερινοί «πανηγυρισμοί» Αναστασιάδη και οι πιέσεις ΟΗΕ και συμμάχων, δείχνουν ότι το τέλος είναι πλέον πάρα πολύ κοντά… Προσθέστε και την επανέναρξη διερευνητικών υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων και ο καθένας μπορεί εύκολα να υποθέσει ποια θα είναι η συνέχεια...<div><br /></div><div><a href="https://metopoeleftheriellada.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Βαρύτατο το τίμημα της στρατηγικής ανεπάρκειας και της διαχειριστικής ατολμίας

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Κάνετε λάθος κύριοι όσοι επιμένετε ότι ο Ερντογάν δεν μπορεί να ξεγελάσει πλέον κανέναν με τους θεατρινισμούς του… Ο Ερ...

Διαβάστε την συνέχεια

Να κατασκευάσουμε το «εθνικό battlestar» ή να αγοράσουμε το «Galactica»

<img height="372" src="https://img.huffingtonpost.com/asset/5ffda7f0240000ce7a8ae2ca.jpeg?ops=scalefit_630_noupscale" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Παρατηρήσεις σχετικά με την έντονη επιθυμία άμεσης και οικονομικής απόκτησης ενός «υπερόπλου»</span></h3><b>Δρ. Ιπποκράτης Δασκαλάκης* </b><br />Παρακολουθώ με έντονο ενδιαφέρον, αλλά ενίοτε και απογοήτευση τις συζητήσεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα των ενόπλων δυνάμεων. Στην πλειονότητα των δημοσιευμάτων διακρίνω μια επιφανειακή προσέγγιση και προσκόλληση στην παραπλανητική αντιπαραβολή τεχνικών χαρακτηριστικών και δυνατοτήτων παρεχομένων από τους κατασκευαστές. Το χειρότερο όμως διακρίνω μια εμμονή στην «μια και μοναδική αλήθεια» που ο κάθε αναλυτής παραθέτει, με έντονες αιχμές για όσους δεν αντιλαμβάνονται την προφανή (κατά τον γράφοντα) σωτήρια επιλογή. Αν ανταπεξέλθουμε τα δημοσιεύματα τα οποία για λόγους σκοπιμότητας προκρίνουν μια συγκεκριμένη λύση, αρκετά εκ των υπολοίπων (καλών προθέσεων) βασίζονται στην έντονη επιθυμία άμεσης και οικονομικής απόκτησης ενός «υπερόπλου» που θα καλύπτει το σύνολο των επιζητούμενων αποστολών σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Συχνά, το συγκεκριμένο «υπερόπλο» δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί ή το κόστος του (πρόσκτησης αλλά και υποστήριξης) είναι απαγορευτικό για την απόκτηση των απαιτούμενων αριθμών.<br /><br />Με ανάμεικτα συναισθήματα παρατηρώ επίσης και τις προτροπές, δηλώσεις και αφορισμούς για την κατασκευή εθνικού «πλοίου», «τυφεκίου», «άρματος», «αρβήλου» κλπ. Φυσικά στεναχωριέμαι αφάνταστα όταν βλέπω την πρόοδο της γειτονικής Τουρκίας στο τομέα της αμυντικής αυτάρκειας αλλά ακόμη περισσότερο στεναχωριέμαι γιατί δεν μπορούμε να αντιγράψουμε (σε όποιο βαθμό είναι συμβατές και χρήσιμες) τις δικές της μεθόδους. Οι γείτονες «μπουνταλάδες» δεν ξύπνησαν μια ωραία ημέρα λέγοντας ότι βρήκαμε λεφτά άρα μπορούμε να προχωρήσουμε στην κατασκευή τουρκικού (πχ) μαχητικού αεροσκάφους. Αντίθετα φρόντισαν 30 χρόνια πριννα προχωρήσουν στην εγχώρια κατασκευή μικρών αρχικά απαρτίων και συναρμολόγηση μεγαλυτέρων, αναλαμβάνοντας σημαντικό υποκατασκευαστικό έργο. Σταδιακά το υποκατασκευαστικό έργο μεγεθύνθηκε και η εισρέουσα τεχνογνωσία επέτρεψε την ανάληψη σχετικά αυτόνομων προγραμμάτων. Η σταδιακή αυτή ανοδική πορεία ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιου σχεδιασμού, μεθοδικών κινήσεων, πετυχημένων διαπραγματεύσεων με δέλεαρ την επίδειξη ενδιαφέροντος για παραγγελίες μεγάλης κλίμακος (συνήθως μη υλοποιήσιμες) αλλά και μιας συνεχούς κρατικής χρηματοδότησης έστω και σε βάρος του προϋπολογισμού. Να επισημάνουμε ότι πραγματικά «εθνικά» κύρια οπλικά συστήματα ίσως μόνο μια πεντάδα κρατών παγκοσμίως κατασκευάζουν.<br /><br />Ας μη παρασυρόμαστε λοιπόν με την επιδίωξη κατασκευής «εθνικών» κυρίων οπλικών συστημάτων, στόχο που είναι ανέφικτος (με την έννοια της ελληνικής κατασκευής στο 100% του συστήματος και των υποσυστημάτων που αυτό φέρνει) αλλά και ενδεχομένως οικονομικά ασύμφορη η υλοποίηση τους. Πιθανόν η εξασφάλιση συμπαραγωγών ή συμμετοχής σε υπερεθνικά προγράμματα να είναι πλέον συμφέρουσες λύσεις. Οπωσδήποτε κάθε «προϊόν» απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση ενώ ζωτικής σημασίας είναι η δυνατότητα εγχώριας παντοειδούς υποστήριξης, αποκατάστασης βλαβών και εκτέλεσης ανακατασκευών που αναμένεται να απαιτηθούν στη διάρκεια της ζωής του. Συχνά, η ύπαρξη των αναγκαίων και πανάκριβων συγκροτημάτων επισκευών και υποστήριξης, μαζί με το «know-how» είναι αυτά που θα μας δώσουν την αναγκαία (μερική) αυτάρκεια και ικανότητα άμεσης αντιμετώπισης των προβλημάτων, διασφαλίζοντας τη μελλοντική επέκταση των ικανοτήτων μας.<br /><br />Φυσικά υπάρχουν συστήματα για τα οποία η ελληνική κατασκευή είναι επιχειρησιακά επιβεβλημένη, εφικτή, μακροχρόνια συμφέρουσα οικονομικά και σημαντική από πλευράς απόκτησης τεχνογνωσίας. Κάθε όμως περίπτωση απαιτεί διαφορετική αξιολόγηση και προσέγγιση ενώ συχνά οι επιλογές ενός συστήματος επηρεάζουν σε σημαντικότατο βαθμό κάποια άλλα προγράμματα προετοιμάζοντας το έδαφος για την υλοποίηση ενός μεγαλύτερου βήματος. Αυτή βέβαια η μακροχρόνια σχεδίαση και αλληλοϋποστήριξη δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν προχωράμε-όπως συνήθως -σε προμήθειες με διαδικασίες υπερεπείγοντος για κάλυψη των πραγματικά επιτακτικών και ανεύθυνα παραμελημένων αναγκών. Σίγουρα η εθνική αυτάρκεια είναι βασικός στόχος αλλά πρωταρχικός είναι η απόκτηση συστημάτων που θα εξασφαλίσουν άμεσα την αποτροπή ενώ παράλληλα θα υποστηρίζουν, μεθοδικά και σταδιακά, την επέκταση των εγχώριων δυνατοτήτων. Χρειάζεται όμως ρεαλισμός, επαγγελματισμός, όραμα και μεθοδικότητα και κυρίως ορθή αντίληψη του ρίσκου και συνεπειών που συνεπάγεται κάθε απόφαση μας.<br /><br />Ταυτόχρονα θα πρέπει -υπό την πίεση του χρόνου- να εξασφαλίσουμε την κάλυψη των επιχειρησιακών μας απαιτήσεων με την προμήθεια των πλέον αποτελεσματικών μέσων και το χαμηλότερο κόστος (cost-effective). Για παράδειγμα το κόστος μιας φρεγάτας ίσως ανεβαίνει υπερβολικά αν θέλουμε να εκτοξεύει και τα λεγόμενα «στρατηγικά βλήματα». Επίσης, αν τελικά επιλέξουμε την ικανότητα εκτόξευσης «στρατηγικών βλημάτων» μάλλον θα πρέπει να περιορίσουμε κάποια άλλη ικανότητα του πλοίου. Μερικές χώρες επιτελούν αυτήν την αποστολή με υποβρύχια ή αεροσκάφη. Εμείς διαθέτουμε αμφότερα.<br /><br />Συχνά αναφερόμαστε στην ανάγκη προμήθειας μονάδων του στόλου με δυνατότητες αντιαεροπορικής αμύνης περιοχής και πολύ ορθά καθώς η Ανατολική Μεσόγειος είναι ζωτικός χώρος του Ελληνισμού. Είναι όμως άραγε εφικτός σήμερα (και τα επόμενα 30-40 χρόνια) ο ασφαλής πλους παρόμοιων πανάκριβων σκαφών μεταξύ Κύπρου και Κρήτης, εκτεθειμένα στα συνεχώς αναπτυσσόμενα anti-ship κατευθυνόμενα βλήματα από παντοειδείς φορείς; Θα μπορούν άραγε να επιβιώσουν σε επιθέσεις κορεσμού αεροσκαφών, βλημάτων και UAVs που θα επιχειρούν από τις γειτονικές ακτές της Μικράς Ασίας; Μήπως αντί του πανάκριβου ίσως και ουσιαστικά αδύνατου ελέγχου περιοχής, είναι σκόπιμο να επικεντρωθούμε στην απαγόρευση πρόσβασης του αντιπάλου στην περιοχή (AntiAccess/AreaDenial); Ποια άραγε ικανότητα είναι πρωταρχικής σημασίας για μια φρεγάτα: η ανθυποβρυχιακή άμυνα, η αντιαεροπορική άμυνα ή η ικανότητα επιβίωσης σε επιθέσεις κορεσμού; Μήπως οι ρόλοι και οι ικανότητες πρέπει να μοιραστούν μεταξύ διαφορετικών τύπων πλοίων ή ακόμη και κάποιοι να αναληφθούν από άλλα μέσα; Σε τελική ανάλυση τα περισσότερα κύρια οπλικά συστήματα είναι απλώς φορείς δεκάδων υποσυστημάτων, η επιτυχής συνδιαχείριση των οποίων απογειώνει την ισχύ του φορέα ενώ η δυσλειτουργία ή ακαταλληλότητα (με την έννοια της λανθασμένης επιλογής) ενός εξ αυτών, θέτει σε κίνδυνο την κύρια μονάδα.<br /><br />Αντί όλων αυτών των βασικών ερωτημάτων, ωθούμενοι από την λαχτάρα μας για την εξασφάλιση του βέλτιστου οπλικού συστήματος, παρασυρόμαστε από χιλιάδες ενδιαφέρουσες τεχνικές λεπτομέρειες και περιγραφές, καθιστάμενοι όλοι μας ειδήμονες. Η συνθετότατα των προβλημάτων φαίνεται ιδιαίτερα στο πρόγραμμα προμήθειας νέων φρεγατών (επιβαρυνόμενο με την αναγκαιότητα «ενδιάμεσης λύσης» και αναβάθμισης των φρεγατών τύπου Meko) για αυτό και τα περισσότερα παραδείγματα μου εστιάστηκαν σε αυτήν την κατεύθυνση. Παραπλήσια όμως προβλήματα υπάρχουν και σε δεκάδες άλλα προς προμήθεια συστήματα.<br /><br />Σεβόμενος τον χώρο, δεν ανέφερα τίποτα για θέματα ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας, χρόνους παράδοσης των συστημάτων, ενδεχόμενα πολιτικά ανταλλάγματα, μακροχρόνιες επιλογές και οικονομικές πτυχές, που καθιστούν τα διλήμματα πολλαπλασίως συνθετότερα. Απλά περιορίστηκα στα επιχειρησιακά θέματα και ερωτήματα.<br /><br />Αναφορικά με τα επιχειρησιακά διλήμματα και τις αντίστοιχες επιλογές είναι βέβαιο ότι οι Κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων διαθέτουν την εμπειρία, την τεχνογνωσία και το σύνολο των στοιχείων-πληροφοριών για να προχωρήσουν στην βέλτιστη διακλαδική επιχειρησιακή επιλογή οπλικών συστημάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι καλώς εννοούμενες και αναπόφευκτες διαφοροποιήσεις επιχειρημάτων και επιλογών, εντός του κάθε Κλάδου. Ούτε μπορεί να αποκλειστεί ότι η ταχύτατα αναπτυσσόμενη τεχνολογία δεν θα καταστήσει την υπό τα σημερινά δεδομένα, βέλτιστη απόφαση προμήθειας, λιγότερο επιτυχή για το μέλλον.<br /><br />Να μη λησμονούμε ότι η πολεμική μας ιστορία καταδεικνύει περίτρανα ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν δίστασαν να καινοτομήσουν με επιτυχία στα πεδία των μαχών με χρήση νέων τακτικών και οπλικών συστημάτων που ούτε οι ίδιοι οι κατασκευαστές τους δεν είχαν ακόμη αξιοποιήσει. Σε τελευταία όμως ανάλυση η νίκη, ακόμη και σήμερα -σε περίπτωση αναμέτρησης σχετικά ισοδύναμα εξοπλισμένων αντιπάλων- επιτυγχάνεται με την ορθή επιχειρησιακή και τακτική σχεδίαση και χρήση όλων των μέσων και μονάδων, τον επαγγελματισμό-εκπαίδευση και την γενναιότητα του προσωπικού.<div><br /></div><div><b><i> *Αντιστράτηγος εα, Διευθυντής Μελετών ΕΛΙΣΜΕ</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Να κατασκευάσουμε το «εθνικό battlestar» ή να αγοράσουμε το «Galactica»

Παρατηρήσεις σχετικά με την έντονη επιθυμία άμεσης και οικονομικής απόκτησης ενός «υπερόπλου» Δρ. Ιπποκράτης Δασκαλάκης*  Παρακολουθώ με έντ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πιθανές επιπλέον κυρώσεις σε Τουρκία για S-400 επί Μπάιντεν, είπε ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα

<img height="325" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/01/210113132139_Satterfield.jpg" width="640" /><br /><br />Τα μέλη του Τουρκο – Αμερικανικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου (TAIK) που συμμετείχαν στην συνάντηση με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία, Ντέιβιντ Μ. Σάτερφιλντ, έμειναν άφωνοι με την σκληρή στάση του Αμερικανού πρέσβη όσον αφορά τις κυρώσεις CAATSA, έγραψε ο Τούρκος δημοσιογράφος Μουράτ Γιετκίν, αναφέρει η ιστοσελίδα Ahval.<br /><br />Τα μέλη της διοίκησης του Τουρκο – Αμερικανικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου είχαν τηλεδιάσκεψη με τον Αμερικανό πρέσβη στις 8 Ιανουαρίου με αντικείμενο την μεταφορά αιτημάτων του τουρκικού επιχειρηματικού κόσμου προς τον εκλεγέντα πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, έγραψε ο Γιετκίν.<br /><br />Ανεξάρτητα από πολιτικές σχέσεις, το ΤΑΙΚ ευελπιστούσε να διασφαλίσει ότι οι οικονομικές σχέσεις δεν πρόκειται να έχουν επιπτώσεις από τις πρόσφατες αμερικανικές κυρώσεις. Ωστόσο, όπως αναφέρεται στο άρθρο του Γιετκίν, οι Τούρκοι επιχειρηματίες σοκαρίστηκαν από την σκληρή στάση του Αμερικανού πρέσβη όσον αφορά τα θέματα που αφορούν στις κυρώσεις.<br /><br />Μετά την συνάντηση το ΤΑΙΚ εξέδωσε δελτίο Τύπου στο οποίο ανέφερε ότι ο Σάτερφιλντ υποστήριξε πως “οι κυρώσεις είναι εξειδικευμένες και η πλειοψηφία της αγοράς θα παραμείνει ανοιχτή στο εμπόριο”.<br /><br />Ο Γιετκίν συνόψισε τις επιπτώσεις από τις δηλώσεις του Σάτερφιλντ ως εξής:<br /><br /><div>1- Οι κυρώσεις θα παραμείνουν όσο η Τουρκία επιμένει στην αγορά των S-400 , αυτό εννοούσε ο πρέσβης με την λέξη “εξειδικευμένες”.<br /><br />2- Δεν υπάρχει περίπτωση ανάκλησης της απόφασης για τις κυρώσεις διότι εγκρίθηκαν από το Κογκρέσο. Έχουν γίνει νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί τρεις εβδομάδες μετά την έγκριση.<br /><br />3- Το εμπόριο δεν είναι δυνατό σε τομείς που υπόκεινται στις κυρώσεις, όπως η αμυντική βιομηχανία.<br /><br />4- Υπάρχει πιθανότητα επέκτασης σε άλλους τομείς πέραν της ενέργειας, όπου κυρίως επικεντρώνονται οι κυρώσεις, σε τομείς όπως η γεωργία και ο τομέας του φαρμάκου.<br /><br />Ο Γιετκίν υποστηρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Και αρκετά πολιτικό ώστε η επίλυσή του να αφορά τα υψηλά κλιμάκια της ηγεσίας.<br /><br />Ο επιχειρηματικός κόσμος ούτε καν γνωρίζει επακριβώς πόσο έτοιμη είναι η Αγκυρα έναντι της κυβέρνησης Μπάιντεν, προσθέτει ο Γιετκίν και υποστηρίζει ότι είναι πολύ δύσκολο για τον Ερντογάν να υποχωρήσει πλέον στο θέμα των S-400.<br /><br />“Τα ορόσημα είναι σαφή: Ο Μπάιντεν θα αναλάβει την προεδρία στις 20 Ιανουαρίου, υπάρχει σύνοδος του ΝΑΤΟ στις 17 Φεβρουαρίου και Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 25 Μαρτίου. Εχουμε μπροστά μας συναρπαστικές εβδομάδες και μήνες. Ο τουρκικός επιχειρηματικός κόσμος πρέπει να καταλάβει τώρα ότι η αλλαγή επιταχύνθηκε από την πανδημία του κορωναϊού και τα πράγματα δεν δουλεύουν όπως πριν”, καταλήγει.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πιθανές επιπλέον κυρώσεις σε Τουρκία για S-400 επί Μπάιντεν, είπε ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα

Τα μέλη του Τουρκο – Αμερικανικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου (TAIK) που συμμετείχαν στην συνάντηση με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία, Ντέι...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο τουρκικός εκβιασμός για την ατζέντα των διερευνητικών

<div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="355" src="https://www.youtube.com/embed/3FIc4acKWcg" width="680"></iframe>  </div><div>Ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός από το slpress.gr και ο Ταξίαρχος ε.α. και γεωστρατηγικός – αμυντικός αναλυτής Παναγιώτης Θεοδωρακίδης και πρώην εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ στην εκπομπή ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΊΟΥ με τον Γιώργο Σιαδήμα, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί!</div><br />Οι Τούρκοι απειλούν να βγάλουν σε δημοσιότητα πρακτικά των διερευνητικών αν δεν κάνουμε υποχωρήσεις από τα 12 ναυτικά μίλια. Τα Ελληνικά αεροπλάνα πρέπει να δίνουν αναφορά στην Τουρκία όταν πετάνε πάνω από το ανατολικό Αιγαίο, ενώ οι Τούρκοι μπορούν να κάνουν ασκήσεις μέχρι την μέση του Αιγαίου!<br /><br />Αυτά κι άλλα πολλά είπαν. Άκρως ενδιαφέροντα και διόλου ευχάριστα…<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο τουρκικός εκβιασμός για την ατζέντα των διερευνητικών

  Ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός από το slpress.gr και ο Ταξίαρχος ε.α. και γεωστρατηγικός – αμυντικός αναλυτής Παναγιώτης Θεοδωρακίδης κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιός είναι ο κύριος Γκουργκ που τόσο φοβούνται οι Τούρκοι

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/brett-mac-courg.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/brett-mac-courg-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Λυκοκάπης Γιώργος</b><br />Σίγουρα το 2021 μάλλον δεν ξεκίνησε με θετικούς οιωνούς για την Τουρκία, μετά το άκουσμα του ονόματος του αξιωματούχου που θα αναλάβει την θέση του υπευθύνου για την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, στο αμερικανικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας: πρόκειται για τον Μπρετ Μακ Γκουργκ, τον θεωρούμενο ως τον αμερικανικό "εγκέφαλο" της στρατιωτικής υποστήριξης των Κούρδων της Συρίας.<br /><br />Εν μέσω των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Τουρκία για την προμήθεια των S-400, με ευρεία μάλιστα διακομματική υποστήριξη στο Κογκρέσο και στην Γερουσία, ο διορισμός του συγκεκριμένου αξιωματούχου ήρθε να επιβεβαιώσει τις τουρκικές ανησυχίες σχετικά με την πολιτική της νέας κυβέρνησης Μπάιντεν σε ζητήματα καίρια για τα καθεστώς Ερντογάν, όπως στο συριακό. Ο Μακ Γκουργκ ήταν ο ειδικός απεσταλμένος της Ουάσιγκτον στον διεθνή συνασπισμό που είχε συγκροτήσει η κυβέρνηση Ομπάμα κατά του Ισλαμικού Κράτους, θέση την οποία κράτησε και όταν ανέλαβε ο Τραμπ, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019.<br /><br />Τότε είχε επιλέξει να παραιτηθεί διαμαρτυρόμενος για την τουρκική εισβολή στην Βόρεια Συρία, εισβολή η οποία είχε σχεδόν γίνει σε συνεννόηση με τον Τραμπ, κατά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε στον Λευκό Οίκο ο Τούρκος πρόεδρος, υπό άκρα μυστικότητα. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως η Τουρκία είχε πανηγυρίσει την παραίτηση του, καθώς ο Μακ Γκουργκ ήταν "κόκκινο πανί" για την Άγκυρα, με τους Τούρκους αξιωματούχους να τον χαρακτηρίζουν «εμπόδιο» για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.<br /><br />Γενικά δεν μασούσε καθόλου τα λόγια του για τον ρόλο της Τουρκίας στην βόρεια Συρία. Όταν, κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις του 2019 είχε πληγεί από τουρκικά πυρά μέχρι και αμερικανική βάση, είχε δηλώσει δηκτικά «αυτό δεν ήταν λάθος». Λίγους μήνες μετά, όταν έγινε γνωστή η εξόντωση του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους από τους Αμερικανούς, ο παραιτηθείς πλέον Αμερικανός αξιωματούχος σε άρθρο του ζητούσε «εξηγήσεις» από την Άγκυρα, κάνοντας ξεκάθαρη υπόνοια στις διασυνδέσεις της με τους τζιχαντιστές.<div><br />Ξεκάθαρος υποστηρικτής των Κούρδων<br /><br />Η εσπευσμένη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων τον Οκτώβρη του 2019 είχε δώσει το έναυσμα για να ξεκινήσει η τουρκική επίθεση, αν και η πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ παρέμεινε συγκεχυμένη και ομιχλώδης στο ζήτημα. Επισήμως, η απερχόμενη κυβέρνηση αναφέρονταν πως η αμερικανική στρατιωτική παρουσία είχε περιοριστεί σε 600 στρατιώτες και αξιωματικούς, υπάρχουν όμως πολλές ενδείξεις πως ο πραγματικός αριθμός ήταν μεγαλύτερος.<br /><br />Στην πραγματικότητα ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος είχε επιλέξει να εξισορροπήσει μεταξύ της βασικής προεκλογικής του θέσης να δώσει ένα τέλος στους «άχρηστους πολέμους στην Μέση Ανατολή», αλλά και στην ανάγκη προάσπισης των στοιχειωδών αμερικανικών συμφερόντων, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον έλεγχο των συριακών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων, δηλώνοντας: «αφήσαμε στρατιώτες για να κρατήσουμε το πετρέλαιο, επειδή μου αρέσει»!<br /><br />Όμως αυτό ακριβώς το παιχνίδι εξισορρόπησης του Τραμπ ήταν που επέτρεψε, έστω και μερικώς, τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Ο Μακ Γκουργκ όμως δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να παίξει πολιτικά παιχνίδια και αυτό είναι που ανησυχεί δεόντως την Τουρκία. Δεν είναι μόνο ότι είναι υπέρμαχος της ισχυρής αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Συρία και της στρατιωτικής υποστήριξης του YPG, θεωρώντας τους Κούρδους ως αυτούς «που έχουν τα κάνει τα περισσότερα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους». Εξάλλου, η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη στο YPG συνεχίστηκε και μετά την παραίτηση του.</div><div><br />Τι φοβάται η Τουρκία<br /><br />Η Τουρκία φοβάται κυρίως πως η τοποθέτηση του Μακ Γκουργκ μπορεί να σημάνει και την «πολιτική συνεργασία» των Αμερικανών με τους Κούρδους, όπως τώρα τελευταία ζητά εντόνως το YPG, ταυτόχρονα με την ενίσχυση της στρατιωτικής "ασπίδας" των αμερικανικών δυνάμεων. Δηλαδή, οι Κούρδοι επιδιώκουν μία επίσημη αμερικανική αναγνώριση του αυτόνομου κουρδικού κράτους της "Ροτζάβα" στην βόρεια Συρία, όπως είχαν κάνει παλαιότερα οι Αμερικανοί στο βόρειο Ιράκ. Το YPG πλέον ζητά κάτι παραπάνω από την στρατιωτική υποστήριξη των Αμερικανών, την οποία υποστήριζε μέχρι και ο φιλότουρκος τέως απεσταλμένος των ΗΠΑ Τζέιμς Τζέφρι. Διεκδικεί μία αμερικανική αναγνώριση του αγώνα του.<br /><br />Οι πολεμικές εξελίξεις δείχνουν πως η Τουρκία σπεύδει να προλάβει ενδεχόμενες δυσμενείς για αυτήν εξελίξεις. Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία και οι Σύριοι-τζιχαντιστές σύμμαχοι της έχουν ξεκινήσει νέες επιθέσεις στην κουρδική πόλη Αίν Ίσσα, την άτυπη πρωτεύουσα της αυτόνομης διοίκησης των Κούρδων στην Συρία, όπως φαίνεται με την παρασκηνιακή ανοχή της Μόσχας και της Δαμασκού. Διοικητές των Κούρδων αναφέρονται σε πιέσεις που δέχονται από την Ρωσία και τον Άσαντ, προκειμένου να παραδώσουν την Αίν Ίσσα στον έλεγχο του συριακού καθεστώτος, πιέσεις στις οποίες οι ίδιοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποκύψουν.<br /><br />Η στήριξη του Μακ Γκουργκ στο πολιτικό "παιδί" του Οτσαλάν, τον στρατιωτικό επικεφαλής του YPG Μαζλούμ έχει προκαλέσει σάλο στην Τουρκία, η οποία πλέον φοβάται πως δεν αποτελεί μία μεμονωμένη περίπτωση. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν Τούρκοι αναλυτές, «το βασικό πρόβλημα είναι πως πολλοί Αμερικανοί αξιωματούχοι υιοθετούν τις θέσεις του Μακ Γκουργκ». Ήταν όμως η πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν που έκανε το συριακό παρακλάδι του PKK, το οποίο θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση οι ίδιοι οι Αμερικανοί, να θεωρείται από την Ουάσιγκτον ως αυτό «που έχει τα κάνει τα περισσότερα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους», από μία νατοϊκή "σύμμαχο".</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ποιός είναι ο κύριος Γκουργκ που τόσο φοβούνται οι Τούρκοι

Λυκοκάπης Γιώργος Σίγουρα το 2021 μάλλον δεν ξεκίνησε με θετικούς οιωνούς για την Τουρκία, μετά το άκουσμα του ονόματος του αξιωματούχου που...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι διερευνητικές, η επέκταση των χωρικών υδάτων και ο Ροζάκης

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2017/12/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B1.png"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2017/12/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B1-696x367.png" /></a><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Στις 21 Δεκεμβρίου 2020 δημοσιεύθηκε άρθρο μου με τίτλο "Αποκλειστικό: Στρώνεται το χαλί για διερευνητικές εντός Ιανουαρίου – Όλο το παρασκήνιο". Η πληροφορία επιβεβαιώθηκε απολύτως και οι δύο πλευρές θα πιάσουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει το 2016. Διαφωνούν, όμως, για την ατζέντα των συνομιλιών.<br /><br />Όπως είναι γνωστό, η ελληνική πλευρά επιμένει δημοσίως ότι θα συνομιλήσει μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, ενώ αντιθέτως η τουρκική επιμένει πως η ατζέντα πρέπει να είναι "ανοικτή", κάθε πλευρά να θέσει όποιο ζήτημα θέλει. Στόχος της είναι να μετατρέψει σε "νομιμοποιημένες" διμερείς διαφορές τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της. Προφανώς, οι Έλληνες διπλωμάτες δεν μπορούν να εμποδίσουν τους Τούρκους να πουν αυτό που θέλουν, αλλά μπορούν να αρνηθούν να εισέλθουν σε διαπραγμάτευση επί ζητημάτων που δεν αφορούν στην οριοθέτηση.<br /><br />Η επικείμενη επανέναρξη των διερευνητικών, σε συνδυασμό με το νομοσχέδιο για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων (στα 12 μίλια) στο Ιόνιο και στη νότια Πελοπόννησο, επανέφερε το ζήτημα στην επικαιρότητα, με αποτέλεσμα να επικρατεί στη δημόσια σφαίρα το γνωστό "άσπρο-μαύρο". Οι διερευνητικές επαφές είναι θεμιτές ή παγίδα;<br /><br />Η απάντηση εξαρτάται από το πλαίσιό τους. Εάν αντικείμενό τους είναι αποκλειστικά η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ είναι θεμιτές, παρότι είναι μάλλον απίθανο να οδηγήσουν σε αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προηγηθέντες 60 γύροι αποδείχθηκαν άκαρποι. Το γιατί δεν είναι του παρόντος. Εάν, όμως, παραβιασθεί το πλαίσιο, οι διερευνητικές θα μετατραπούν σε παγίδα, επειδή η διεύρυνση της ατζέντας θα δημιουργήσει διπλωματικό προηγούμενο-τετελεσμένο.<div><br />Αγεφύρωτη διαφορά θέσεων<br /><br />Υπάρχει όμως και άλλη παγίδα. Ως γνωστόν, η Ελλάδα, επικαλούμενη το διεθνές δίκαιο, υποστηρίζει ότι τα νησιά έχουν πλήρη επήρεια σε υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, δηλαδή πρέπει να εφαρμοσθεί ως μέθοδος οριοθέτησης η αρχή της μέσης γραμμής. Η Τουρκία, όμως, υποστηρίζει –σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο– ότι κανένα νησί (ακόμα και η Κρήτη) δεν δικαιούται υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Με άλλα λόγια, οι θέσεις των δύο πλευρών είναι αγεφύρωτες. Τί θα έπρεπε, λοιπόν, να συμβεί εάν υπήρχε καλή θέληση; Οι δύο πλευρές να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο για να λύσει τη διαφορά.<br /><br />Επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του, όπως η Ελλάδα, απαιτείται συνυποσχετικό. Τι πιο απλό και ξεκάθαρο από το να ζητήσουν οι δύο χώρες από τη Χάγη να οριοθετήσει τη μεταξύ τους υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ με βάση το διεθνές δίκαιο, το οποίο υποτίθεται πως και οι δύο αποδέχονται. Γιατί άραγε χρειάζονται τόσες διαπραγματεύσεις;</div><div><br />Οι διερευνητικές κρύβουν παγίδα<br /><br />Εδώ είναι η παγίδα, όπως προκύπτει από τα πρακτικά των πολύχρονων διερευνητικών επαφών. Στην προσπάθειά της να οδηγήσει την Άγκυρα στη Χάγη, η Αθήνα είχε "παρασυρθεί" σε μία διαπραγμάτευση, αντικείμενο της οποίας ουσιαστικά ήταν η παράκαμψη του διεθνούς δικαίου. Για την ακρίβεια, οι δύο πλευρές συζητούσαν για μία συμφωνία, η οποία –μέσω του συνυποσχετικού– να υποδεικνύει στο Διεθνές Δικαστήριο πως ακριβώς θα οριοθετήσει.<br /><br />Με άλλα λόγια, θα του ζητούσαν να βάλει τη σφραγίδα του σε σχεδόν προαποφασισμένη οριοθέτηση. Εάν δύο πλευρές τα έχουν βρει, το Δικαστήριο δεν έχει πρόβλημα να επικυρώσει συμφωνία, η οποία παρακάμπτει το διεθνές δίκαιο, όπως παραδοσιακά επιδιώκει η Άγκυρα. Γιατί χρειάζεται η σφραγίδα της Χάγης; Για να εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις κυρίως στην Ελλάδα, η οποία υποτίθεται ότι εμμένει στη θέση να εφαρμοσθεί το διεθνές δίκαιο. Η κυβέρνηση θα οχυρώνεται πίσω από τη Χάγη.<br /><br />Τα παραπάνω προκύπτουν από πρακτικά παλαιότερων διερευνητικών. Αυτό το άρθρο μου συνοψίζει παλαιότερο ρεπορτάζ μου (Καθημερινή 4-6-2006), στο οποίο αναφέρονται λεπτομέρειες, από τις οποίες προκύπτει ότι ουσιαστικά οι διαπραγματευτές είχαν παρακάμψει τη γεωγραφία. Επίσης προκύπτει ότι οι διερευνητικές είχαν εξαρχής υπερβεί το στενό πλαίσιο της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αφού για χρόνια αντικείμενο της διαπραγμάτευσης ήταν το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων.<br /><br />Η Αθήνα είχε αποδεχθεί ελληνικά χωρικά ύδατα πολλαπλού εύρους. Το ομολογεί και ο καθηγητής Ροζάκης (πρώην υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη) σε πρόσφατο άρθρο του. Σ' αυτό όχι μόνο υπεραμύνεται της χρησιμότητας των διερευνητικών επαφών, αλλά και αντιτίθεται στην επέκταση των χωρικών υδάτων των νησιών του Αιγαίου στα 12 μίλια. Ακριβώς, όπως το γράφω.</div><div><br />Τι γράφει ο Ροζάκης<br /><br />Γράφει συγκεκριμένα: «Γνωρίζω πως αυτό θα φανεί μια ανορθόδοξη λύση για τους λάτρεις των 12 ν.μ. και γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να συζητάει θέματα κυριαρχίας κι ένα δικαίωμά της που μπορεί να ασκήσει μονομερώς. Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να ασκήσει μονομερώς την επέκταση ως τα 12 ν.μ. (το ανώτατο επιτρεπόμενο από το διεθνές δίκαιο όριο), χωρίς να λαμβάνει υπόψη της ενστάσεις τρίτων χωρών στο θέμα αυτό. Αλλά να λάβουμε υπόψη μας ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο μεταβάλλει το πέλαγος αυτό σε κλειστή ελληνική λίμνη που απαγορεύει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και σε όλους τους πολυπληθείς χρήστες της θάλασσας αυτής».<br /><br />Ενώ ο Ροζάκης ομολογεί ότι η επέκταση είναι δικαίωμα της Ελλάδας που νομίμως ασκείται μονομερώς, αμέσως μετά το υπονομεύει, λέγοντας ότι με την επέκταση το Αιγαίο θα γίνει "ελληνική λίμνη" και έτσι θα απαγορεύεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα! Είναι ανάξιο επιχείρημα για καθηγητή διεθνούς δικαίου. Στη θάλασσα των Κυκλάδων, στην οποία λόγω της συστάδας των νησιών δεν υπάρχουν διεθνή ύδατα (ή είναι ελάχιστα) και άρα είναι "ελληνική λίμνη", δεν υπάρχει ελεύθερη ναυσιπλοΐα; Βεβαίως και υπάρχει.<br /><br />Ό,τι, λοιπόν, ισχύει στις Κυκλάδες θα ισχύσει και εκεί που η επέκταση στα 12 μίλια δεν θα αφήσει διεθνή ύδατα. Ο Ροζάκης αναγκάζεται να πει ότι ναι μεν η Ρωσία αναγνώρισε το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, αλλά σπεύδει να προσθέσει ότι δεν το θέλει. Επίσης, αναφέρει και τις ΗΠΑ, λέγοντας ότι η προβλεπόμενη από το διεθνές δίκαιο αβλαβής διέλευση δεν επαρκεί!<br />Προφάσεις εν αμαρτίαις<br /><br />Ο διακεκριμένος καθηγητής έχει αποδράσει από τον ορθολογισμό. Όσα λέει είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Προφανώς Ρωσία και ΗΠΑ έχουν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων εάν τα νησιά μείνουν με χωρικά ύδατα έξι μιλίων και θα είχαν ακόμα μεγαλύτερη με χωρικά ύδατα τριών μιλίων. Αλλά κι αυτές τηρούν τα προσχήματα της διεθνούς νομιμότητας. Με ποιο επιχείρημα θα αρνηθούν στην Ελλάδα ένα δικαίωμα που έχουν ασκήσει όλες οι παράκτιες χώρες του κόσμου; Εκτός αυτού, η Ελλάδα θα συνοδεύσει την επέκταση των χωρικών της υδάτων με την καθιέρωση διαύλων ελεύθερης διέλευσης στο Αιγαίο, ώστε να άρει ακόμα και τις ανομολόγητες αντιρρήσεις των μεγάλων δυνάμεων.<br /><br />Στην πραγματικότητα, ο καθηγητής Ροζάκης επιδιώκει να δικαιώσει τις επιλογές του πολιτικού Ροζάκη. Το να χρησιμοποιείς, όμως, την ακαδημαϊκή εμπειρογνωμοσύνη σου για να προσδώσεις αξιοπιστία στην πολιτική θέση σου είναι αντιδεοντολογικό, για την ακρίβεια είναι ηθικό ολίσθημα. Θα ήταν ειλικρινές εάν δήλωνε ότι είναι σκόπιμο η Ελλάδα να διαπραγματευθεί με τους Τούρκους, παρότι δεν είναι νομικά υποχρεωμένη, επειδή υπάρχει το casus belli, δηλαδή επειδή φοβάται.<br /><br />Αυτό είναι που καθορίζει τη σκέψη του κι αυτό προκύπτει από το άρθρο του. Είναι έκδηλη η ανακούφισή του που λόγω των διερευνητικών θα πέσει η θερμοκρασία στα ελληνοτουρκικά. Γράφει: «η ύπαρξη των επαφών χρησίμευσε ως ένα μοναδικό έρεισμα για την αποφυγή επεισοδίων... Μετά τη συσσωρευμένη εμπειρία των τελευταίων δραματικών στιγμών, που η Τουρκία, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, είχε προχωρήσει σε έρευνες στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολικής Μεσογείου, ήρθε η λύτρωση από αυτόν τον βραχνά, με την απόσυρση του ερευνητικού σκάφους και τη χρήση του για έρευνες σε μη αμφισβητούμενα νερά, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο».<br /><br />Με άλλα λόγια, είναι τόσο έντονο το φοβικό σύνδρομο και τόσο μεγάλη η ψυχολογική ανάγκη των ελίτ να αγοράσουν χρόνο, που οι εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία τους φαίνονται αποδεκτό τίμημα.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι διερευνητικές, η επέκταση των χωρικών υδάτων και ο Ροζάκης

Λυγερός Σταύρος Στις 21 Δεκεμβρίου 2020 δημοσιεύθηκε άρθρο μου με τίτλο "Αποκλειστικό: Στρώνεται το χαλί για διερευνητικές εντός Ιανουα...

Διαβάστε την συνέχεια