Η αντιπαράθεση Αρχιεπισκόπου-Άγκυρας – Το σιωπηλό πογκρόμ των Χριστιανών στον αλλόθρησκο κόσμο

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/2021-01-17-6.png"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/2021-01-17-6-696x367.png" /></a><br /><br /><b>Λυκοκάπης Γιώργος</b><br />Την οργή της Τουρκίας προκάλεσαν οι δηλώσεις του Αρχιεπίσκοπου Ιερωνύμου, ο οποίος σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό Open χαρακτήρισε το Ισλάμ «πολιτικό κόμμα και όχι θρησκεία» και τους ανθρώπους του «ανθρώπους του πολέμου».<br /><br />Το τούρκικο υπουργείο Εξωτερικών μίλησε για «υπονόμευση των διερευνητικών επαφών» και κατήγγειλε τον Αρχιεπίσκοπο για «ρατσισμό» και «ισλαμοφοβία». Η Τουρκία ουδόλως έλαβε υπόψιν τις διευκρινιστικές δηλώσεις του γραφείου τύπου της Αρχιεπισκοπής, πως ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρονταν σε «ακραία στοιχεία του Ισλάμ» και πως οι δηλώσεις του έγιναν στα πλαίσια ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ.<br /><br />Την στιγμή που ο Ερντογάν πασχίζει να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Μακρόν, που μερικούς μήνες πριν αποκαλούσε «ψυχοπαθή», είναι φανερό πως η Τουρκία θα αξιοποιήσει στο έπακρο τις δηλώσεις του Ιερώνυμου για προπαγανδιστικούς σκοπούς, όπως είχε αποπειραθεί να αξιοποιήσει και την ανάρτηση των γελοιογραφιών του Μωάμεθ σε δημόσια κτίρια στην Γαλλία.<br /><br />Και όμως οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου περιγράφουν απόλυτα την εργαλειοποίηση του Ισλάμ από τον Ερντογάν, μάλιστα μέσω και της τουρκικής υποστήριξης ενός πολιτικού κόμματος, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, έστω και αν ο Μακαριότατος δεν τον κατονόμασε. Είδαμε, πως ο Τούρκος πρόεδρος ξαφνικά "θυμήθηκε" να συλλυπηθεί προσωπικά τον Μακρόν για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Γαλλία από φανατικούς ισλαμιστές, κάτι που τους προηγούμενους μήνες επιμελώς απέφευγε, με τις καταδικαστικές δηλώσεις της Άγκυρας να περιορίζονται σε τυπικές ανακοινώσεις της τουρκικής διπλωματίας.<div><br />Οι Χριστιανοί υπό διωγμό<br /><br />Εξάλλου, χωρίς να υποτιμήσουμε τις όντως υπαρκτές μαζικές διώξεις μουσουλμανικών πληθυσμών στην Βιρμανία ή στην Κίνα, στην πραγματικότητα αν υπάρχει μία θρησκευτική κοινότητα που διώκεται για την πίστη της, ακόμα και σήμερα, αυτή είναι ο Χριστιανισμός.Τα συμπεράσματα <a href="https://www.opendoorsusa.org/wp-content/uploads/2021/01/WWL2021_Booklet-digital.pdf">της ετήσιας έκθεσης της οργάνωσης "Open Doors World", </a>δείχνουν πως κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο, 13 Χριστιανοί δολοφονούνται για την πίστη τους, 12 φυλακίζονται και 12 χριστιανικές εκκλησίες δέχονται επιθέσεις. 12 χώρες, στην πλειονότητα τους μουσουλμανικές, εφαρμόζουν «ακραίες διώξεις», εις βάρος των Χριστιανών.<br /><br />Στις πρώτες θέσεις, ακολουθώντας το ολοκληρωτικό καθεστώς της Βορείου Κορέας, βρίσκονται το Αφγανιστάν και η Σομαλία, που έχουν χαρακτηριστεί διεθνώς ως «αποτυχημένα κράτη»: οι δύο χώρες ζουν εδώ και και δεκαετίες σε εμπόλεμη κατάσταση, με ανίσχυρη κεντρική εξουσία και υπό την "ομήρεια" ισλαμικών ένοπλων οργανώσεων και άλλων παραστρατιωτικών ομάδων. Στα υπόλοιπα κράτη της λίστας, κατά κύριο λόγο μουσουλμανικά, οι Χριστιανοί είναι θύματα επιθέσεων, απαγωγών και φυλακίσεων, καθαρά για λόγους που σχετίζονται με την θρησκευτική τους πίστη.<br /><br />Η έκθεση επισημαίνει πως οι διώξεις τις περισσότερες φορές γίνεται "από τα κάτω", μέσω ισλαμικών παραστρατιωτικών ομάδων, υπό την ανοχή των ίδιων των κυβερνητικών αρχών, όπως συμβαίνει με τις επιθέσεις που δέχονται οι Χριστιανοί στην Νιγηρία από τους Μουσουλμάνους χωρικούς Φουλάνι, ή με την βίαιη δράση ισλαμικών φονταμενταλιστικών ομάδων στο Πακιστάν, που υποστηρίζονται από τις ίδιες τις ένοπλες δυνάμεις!<br /><br />Οι δε Χριστιανοί που έχουν παραμένει στην Συρία, στο Ιράκ και στην Λιβύη, ζουν υπό των φόβο των επιθέσεων από τους πυρήνες που διατηρεί μέχρι και σήμερα το Ισλαμικό Κράτος και άλλες τζιχαντιστικές ομάδες. Αξίζει να σημειώσουμε πως η Τουρκία είχε υποστηρίξει το Ισλαμικό Κράτος και εξοπλίζει ακόμα τζιχανιστικά παρακλάδια του στην Συρία και στην Λιβύη, δηλαδή «ανθρώπους του πολέμου», όπως εύστοχα αναφέρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος.<br /><br />Στην Αίγυπτο του στρατηγού Σίσι και στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους και το καθεστώς Άσαντ περιοχές στην Συρία οι Χριστιανοί ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, κάτι που φροντίζουν να υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ο Αιγύπτιος και ο Σύρος πρόεδρος, ενώ παρόμοια στάση τηρεί και η σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ, που εμφανίζεται ως ο "προστάτης" των Χριστιανών στον πολύπαθο Λίβανο. Οι δύο Άραβες ηγέτες γνωρίζουν άριστα την εργαλειοποίηση της ισλαμικής πίστης που παγίως επιδίδεται το πολιτικό Ισλάμ στις χώρες τους, τα τελευταία με το ανοιχτό πατρονάρισμα του ίδιου του Ερντογάν.</div><div><br />Η έκθεση απαντά στην τουρκική προπαγάνδα<br /><br />Όμως οι διώξεις εις βάρος των Χριστιανών δεν περιορίζονται μόνο σε φτωχά κράτη του Τρίτου Κόσμου ή στην Μέση Ανατολή, αλλά έχουν ενταθεί μέχρι και στην Ινδία, ειδικά επί της κυβέρνησης του εθνικιστή Ναρέντρα Μόντι, τον οποίο η έκθεση κατηγορεί πως επιδιώκει «μία Ινδία για τους Ινδουιστές». Οι Χριστιανοί είναι δέκτες βίαιων επιθέσεων από μέλη ακραίων ινδουιστικών ομάδων, που θεωρούν την χριστιανική πίστη ως «κατάρα» και τους καλούν να αλλαξοπιστήσουν, με πολλές εκκλησίες να πυρπολούνται από φανατικούς ινδουιστές.<br /><br />Όπως και στην Νιγηρία, οι κυβερνητικές αρχές στην Ινδία φαίνεται να υποβαθμίζουν το θρησκευτικό κίνητρο των επιθέσεων και συχνά τις αποδίδουν σε αγροτικές διαφορές. Να σημειωθεί πως ήδη κυβέρνηση Μόντι κατηγορείται για σωρεία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μουσουλμάνων στο Κασμίρ. Στην επίσημη επίσκεψη του στην Τουρκία, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Πακιστάν έκανε εκτενή αναφορά στο Κασμίρ, μία έμμεση μομφή στην "σιωπή" των αραβικών κρατών, που εσχάτως επιδιώκουν να προσεγγίσουν το Νέο Δελχί.<br /><br />Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, ο κορονοϊός αποτέλεσε τον «καταλύτη για νέες θρησκευτικές διώξεις» εις βάρος των χριστιανών: τα χριστιανικά χωριά συχνά εξαιρούνται από την διανομή ανθρωπιστικής βοήθεια και την προμήθεια υγειονομικού υλικού, μία πολιτική που ακολουθείται εκτεταμένα από το Μπαγκλαντές και την Αιθιοπία, ειδικά μετά τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της αφρικανικής χώρας, εις βάρος της επαρχίας Τιγκρέ.<br />Η έκθεση καταλήγει πως «περισσότεροι από 340 εκατομμύρια Χριστιανοί ζουν σε μέρη όπου βιώνουν υψηλά επίπεδα δίωξης και διακρίσεων», μία ανησυχητική αύξηση σε σχέση με το 2019, όταν ο αριθμός των διωκόμενων Χριστιανών περιλάμβανε 245 εκατομμύρια ανθρώπους. Η χριστιανική φιλανθρωπική οργάνωση ουσιαστικά περιγράφει μία πολιτική ενός "σιωπηλού πογκρόμ" του χριστιανικού στοιχείου σε πολλά σημεία του κόσμου και αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα περί "ισλαμοφοβίας" και όσους "χρήσιμους ηλίθιους" την αναπαράγουν.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η αντιπαράθεση Αρχιεπισκόπου-Άγκυρας – Το σιωπηλό πογκρόμ των Χριστιανών στον αλλόθρησκο κόσμο

Λυκοκάπης Γιώργος Την οργή της Τουρκίας προκάλεσαν οι δηλώσεις του Αρχιεπίσκοπου Ιερωνύμου, ο οποίος σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η νέα ηγεσία των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών και η ελληνική γειτονιά

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2021/01/Eef.jpg"><img height="335" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2021/01/Eef.jpg" width="640" /></a><br /><br /><div><b>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Αρχές Αυγούστου του 2020: Στη σκιά της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας, ένας πολύπειρος Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Άρμιν Λάσετ, πραγματοποιεί πολυήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα.<br /><br />Κατά το πέρασμά του από τη χώρα μας, ο πρωθυπουργός του πολυπληθέστερου γερμανικού κρατιδίου συναντά τους κ.κ. Κ. Μητσοτάκη, Ν. Δένδια και Γ. Κουμουτσάκο ενώ επισκέπτεται και τη Λέσβο, με τις διπλωματικές πηγές τότε να σημειώνουν ότι είναι πολύ πιθανό ο Άρμιν Λάσετ να είναι και ο επόμενος πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών.<br /><br />«Υπάρχουν πάρα πολλές προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζουμε και η Ελλάδα και η Γερμανία από κοινού […] η ασφάλεια των εξωτερικών μας συνόρων είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό και θα πρέπει να δοθεί η απαραίτητη βοήθεια προς την Ελλάδα. Είναι ένα κοινό καθήκον η ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων, θα πρέπει, λοιπόν, να υποστηριχθούν τόσο τα νησιά όσο και η χώρα εν γένει […] όταν ένας πρόσφυγας εισέρχεται σε ελληνικό έδαφος, ουσιαστικά εισέρχεται και σε ευρωπαϊκό έδαφος. Από κοινού, λοιπόν, μόνο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατάσταση», δηλώνει ο Γερμανός πολιτικός από την Αθήνα στις 3 Αυγούστου, έχοντας στο πλευρό του τον Κυριάκο Μητσοτάκη.<br /><br />Σχεδόν έξι μήνες μετά, ο 60χρονος Άρμιν Λάσετ είναι πια ο νέος ηγέτης του κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), χωρίς ωστόσο ακόμη να έχει ξεκαθαριστεί εάν εκείνος θα είναι και ο υποψήφιος της παράταξης για την καγκελαρία στις επερχόμενες ομοσπονδιακές γερμανικές εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου.<br /><br />Ειρήσθω εν παρόδω, αξίζει να σημειωθεί ότι ο εκάστοτε ηγέτης του CDU δεν είναι αυτομάτως υποψήφιος και για την καγκελαρία. Η γερμανική δεξιά των CDU/CSU μπορεί, με άλλα λόγια, να προσέλθει στις κάλπες τον ερχόμενο Σεπτέμβριο με ηγέτη μεν τον Άρμιν Λάσετ αλλά υποψήφιο για την καγκελαρία… τον νυν υπουργό Υγείας Γενς Σπαν, ή τον ηγέτη των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) πρωθυπουργό της Βαυαρίας Μάρκους Ζέντερ. Αμφότεροι Σπαν και Ζέντερ εμφανίζονται να είναι περισσότεροι λαοφιλείς από τον Λάσετ σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Για την ιστορία, την καγκελαρία έχουν διεκδικήσει στο παρελθόν, πλην όμως ανεπιτυχώς, και άλλοι Χριστιανοκοινωνιστές όπως ο Φραντς Γιόζεφ Στράους στις εκλογές του 1980 και ο Εντμουντ Στόιμπερ στις εκλογές του 2002.<br /><br />Τι γίνεται όμως με τον Άρμιν Λάσετ; Ποιο είναι το προφίλ του και πως θα μπορούσε η εκλογή του να επηρεάσει τη γερμανική εξωτερική πολιτική απέναντι σε όλα όσα μας αφορούν ως Ελλάδα (τα ελληνοτουρκικά, τις διατλαντικές σχέσεις, τις ισορροπίες με την Κίνα).<br /><br />Πραγματιστής, μετριοπαθής, κεντρώος… ο 60χρονος πολιτικός από το Άαχεν βγαίνει πλέον στο προσκήνιο ως πιστός συνεχιστής της Άνγκελα Μέρκελ, με τις ευλογίες του χριστιανοδημοκρατικού κατεστημένου.<br /><br />Σε παλαιότερο άρθρο του, ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου τον χαρακτηρίζει «παλαιάς κοπής φιλοευρωπαίο» («old-school pro-European corporatist»). Σημειωτέων ότι ο Λάσετ έχει περάσει και από το ευρωκοινοβούλιο, ως ευρωβουλευτής την περίοδο 1999-2005.<br /><br />Το προσωνύμιο «Τουρκο-Άρμιν» – που έσπευσαν να ανασύρουν πολλοί ως πιθανό δείγμα έναντι της Τουρκίας – ακολουθεί τον 60χρονο από την εποχή που εκείνος ήταν αρμόδιος ως υπουργός για την ενσωμάτωση των αλλοδαπών στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας (2005-2010).<br /><br />«Ο Λάσετ είναι γνωστός για τις καλούς του δεσμούς με την τουρκική κοινότητα», σημειώνει από την πλευρά του το τουρκικό κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Anadolu. Ανατρέχοντας στο βιογραφικό του Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, θα δει κανείς ότι εκείνος έχει περάσει ως επίτιμο μέλος και από τα συμβούλια ιδρυμάτων-οργανισμών που διατηρούν δεσμούς με την Τουρκία («Stiftung-Bildung-Egitim», «Türkisch-Deutsche Studierenden und Akademiker Plattform»). «Το γνωρίζετε πως έχω πολλές επαφές στην Τουρκία», θα δήλωνε ο ίδιος τον Φεβρουάριο του 2019, μιλώντας στη γερμανική έκδοση της τουρκικής Hurriyet.<br /><br />Ωστόσο από την Αθήνα τον περασμένο Αύγουστο ο Λάσετ θα σημείωνε και κάτι άλλο: ότι «στο Κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας έχουμε τη μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα σε όλη την Ευρώπη».<br /><br />Ο νέος ηγέτης του CDU είναι γεγονός πως έχει κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια ασκήσει δημοσίως κριτική στο καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναφερόμενος κυρίως στο κράτος δικαίου (Γερμανοί πολίτες στις τουρκικές φυλακές), αλλά και στις απόπειρες εργαλειοποίησης των μουσουλμάνων της Γερμανίας από την Άγκυρα. Όταν ο Ερντογάν έδωσε το «παρών» τον Σεπτέμβριο του 2018 στα εγκαίνια τεμένους της Τουρκικής-Ισλαμικής Ένωσης Θρησκευτικών Υποθέσεων (DİTİB) στην Κολωνία, ο Λάσετ δεν ήταν εκεί… αν και αρχικά είχε προγραμματιστεί να είναι. Και όταν, τον Μάρτιο του 2020, η Άγκυρα έκανε πράξη τις απειλές της «πολιορκώντας» τα ελληνικά-ευρωπαϊκά σύνορα στον Έβρο, ο Λάσετ ήταν σαφής. «Όποιος περνάει τα σύνορα παράνομα, θα οδηγείται πίσω στην Τουρκία, όπου θα έπρεπε να λαμβάνει φροντίδα και όχι να καταδιώκεται. Και όταν τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος, τότε μπορεί να επιστρέψει από εκεί στη Συρία», δήλωνε τότε ο νυν ηγέτης του CDU, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι πρέπει να ασκηθεί «μεγαλύτερη πίεση» στον Ερντογάν «που αφήνει τους ανθρώπους να οδηγούνται με λεωφορεία στα σύνορα».<br /><br />Ως συνεχιστής ωστόσο της πολιτικής Μέρκελ, ο Λάσετ παραμένει επί της ουσίας «κοντά» στην Τουρκία την οποία και θα συνεχίσει να «καλοπιάνει» λόγω προσφυγικού, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη και τις τουρκικές μειονότητες της Γερμανίας, μειονότητες η «αξία» των οποίων άλλωστε ενισχύεται σε μια χρονιά εκλογών όπως είναι η τρέχουσα.<br /><br />Ο 60χρονος – που αναλαμβάνει τα ηνία της κυβερνώσας παράταξης σχεδόν παράλληλα με την έναρξη της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ – θα κληθεί όμως, παράλληλα, να «αντιμετωπίσει» και τα παράπονα των Αμερικανών σε μια σειρά από θέματα: αναφορικά με τον αγωγό Nord Stream-2, με τη συμφωνία ΕΕ-Κίνας για τις επενδύσεις (CAI) κ.ά.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η νέα ηγεσία των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών και η ελληνική γειτονιά

Γιώργος Σκαφιδάς Αρχές Αυγούστου του 2020: Στη σκιά της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας, ένας πολύπειρος Χριστιανοδημοκράτης πολιτικ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τρεις πολύ σοβαρές και αλληλένδετες απειλές για την Ελλάδα: Xάγη, 12 μίλια, κυπριακό

<img height="390" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/01/greece-turkey-1-1.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Πώς η απόφαση της Χάγης, το ενδεχόμενο σύγκρουσης με την Τουρκία και η πιθανότητα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας διαμορφώνουν τρεις σοβαρές απειλές για την Ελλάδα.</span></h3>Του <b>Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου </b><br /><br />Το δικαίωμα και η εξ αυτού απειλή (ακόμα και αν δεν είναι ρητή) της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο είναι, τηρουμένων των αναλογιών, το διπλωματικό ισοδύναμο μιας «ατομικής βόμβας», δηλαδή ένα πολύ ισχυρό αποτρεπτικό εργαλείο έναντι της τουρκικής επιθετικότητας, πριν η χώρα αναγκαστεί να προσφύγει στην απειλή πολέμου και στον ίδιο τον πόλεμο.<br /><br />Ισχύει για την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο ότι ισχύει και με τις κανονικές ατομικές βόμβες. Όποιος τις έχει είναι καλύτερο να μην τις χρησιμοποιεί, εκτός αν βρεθεί κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο και μόνο αφού έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα αποτρεπτικά μέσα, και, ακόμα και τότε, πρέπει πρώτα να απειλεί τη χρήση τους και μόνο εν υστάτη ανάγκη να τις χρησιμοποιεί. Πρέπει όμως ταυτόχρονα να φροντίζει να διατηρεί απολύτως αξιόπιστη την απειλή χρήσης τους. Πρέπει να ελέγχει πολύ σταθερά τα όπλα που κρατάει στα χέρια του και, φυσικά, να μην αφήνει να του το πάρουν, να τον αφοπλίσουν δηλαδή, για παράδειγμα στις επικείμενες «διερευνητικές» και τα διάφορα περίεργα, υπό σύνταξη τώρα, «συνυποσχετικά» για τη Χάγη. Αλλά ούτε και πρέπει να βαδίζει χωρίς σχέδιο και να διακινδυνεύσει εύκολα πόλεμο με την Τουρκία για να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια.<br /><br /><div>Στην εξωτερική μας πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας υφίστανται σήμερα τρεις σοβαρές απειλές που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν είσοδο της Ελλάδας σε καταστροφική τροχιά:<br /><br />Το ενδεχόμενο να αποποιηθούμε του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο κατά τις διερευνητικές επαφές και να αναγνωρίσουμε με συνυποσχετικό στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαίωμα να αποφασίσει για την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου.<br />Το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε σύγκρουση με την Τουρκία, παίζοντας τον ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου» και με πιθανό αποτέλεσμα την καταστροφή των δύο κρατών και της Κύπρου.<br />Το ενδεχόμενο αυτοδιάλυσης ή υποβάθμισης από κράτος σε κρατίδιο της Κυπριακής Δημοκρατίας.<br /><br />Η απειλή στο Αιγαίο<br /><br />Ο πρώτος κίνδυνος, όπως είπαμε, είναι να πάει η Αθήνα σε παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, αποδεχόμενη, δια του συνυποσχετικού, αμφισβήτηση της κυριαρχίας σε νησιά που η Ελλάδα την ασκεί εδώ και έναν αιώνα ή μετά το 1947, ή αμφισβήτηση του δικαιώματος να τα έχει εξοπλισμένα.<br /><br />Κάτι τέτοιο κινδυνεύει να φέρει νομίμως την Τουρκία στο Αιγαίο, καταστρέφοντας την γενική ισορροπία στην Ανατολική Μεσόγειο που επέτρεψε, επί έναν αιώνα, να αποφευχθεί μείζων ελληνοτουρκικός πόλεμος. Κινδυνεύει επίσης να αποσταθεροποιήσει πλήρως το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζουν και εξαιρετικά σοβαρές άλλες, σχεδόν υπαρξιακές απειλές, προκαλώντας ακόμα και καθεστωτική κρίση (όπως η κρίση του 1974 στην Κύπρο προκάλεσε πολιτειακή, όχι μόνο πολιτική μεταβολή στην Αθήνα).<br /><br />Τέτοιες έμμεσες, μέσω Χάγης, παραχωρήσεις κυριαρχίας προς την Τουρκία, ακόμα και αν δεν το λένε, τις υποστηρίζουν ισχυρές δυνάμεις σε όλο το πολιτικό φάσμα (και το γνωρίζουν αυτό και οι Δυτικοί και η Άγκυρα). Η κυβέρνηση, έστω και καθυστερημένα, αντελήφθη ότι δεν μπορεί να προβεί σε τέτοιες παραχωρήσεις και ότι, αν το πράξει, πριν ή μετά τις εκλογές που θέλει πιθανώς να κάνει φέτος, θα κινδυνεύσει να πέσει. Αποκλείει τώρα τέτοιες παραχωρήσεις προς την Τουρκία, αλλά το θέμα δεν είναι τι δηλώνει τώρα ή και η ειλικρινής πρόθεσή της, είναι τι πραγματικά θα πράξει, όταν και αν βρεθεί αντιμέτωπη με ισχυρές ευρωπαϊκές και αμερικανικές πιέσεις.<br /><br />Αστοχία στη διπλωματική μας άμυνα<br /><br />Ήδη η Αθήνα προσέρχεται υπό ευρωπαϊκή πίεση στις διερευνητικές. Είναι και εδώ βαριά η ευθύνη της Γερμανίας και της Ε.Ε. και επιλήψιμη η συμπεριφορά τους, αλλά δεν είναι και η Αθήνα άμοιρη ευθυνών για την εξέλιξη αυτή. Έχει η ίδια εμφανίσει το όλο θέμα της, διπλωματικά και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, κυρίως ως θέμα διαμοιρασμού θαλασσίων ζωνών, όχι κυρίως ως πρόβλημα εθνικής ασφάλειας λόγω de facto και ρητών τουρκικών απειλών (διεκδικήσεις της Τουρκίας επί ελληνικών εδαφών, εισβολή και συνεχιζόμενη παραμονή τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο, μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, συγκρότηση του μεγαλύτερου στον κόσμο αποβατικού στόλου απέναντι από τα ελληνικά νησιά, επίσημη απειλή πολέμου κατά της Ελλάδας σε περίπτωση επέκτασης στα 12 μίλια).<br /><br />Αντιμέτωποι οι Ευρωπαίοι με κάτι που και εμείς εμφανίζουμε βασικά ως διαμάχη για θαλάσσιες ζώνες, δεχόμενοι τη διαρκή προπαγάνδα της Τουρκίας, χωρίς να δέχονται αντίστοιχα ελληνικά επιχειρήματα, καταλήγουν πολύ ευκολότερα στο «άντε πηγαίνετε να τα βρείτε στο Διεθνές Δικαστήριο». Εδώ και δύο δεκαετίες, η παγκόσμια κοινή γνώμη και τα υπουργεία Εξωτερικών δεν ακούνε τίποτα για τις τουρκικές απειλές ή την κατοχή της μισής Κύπρου, βλέπουνε αντίθετα μια Ελλάδα που πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.!<br /><br />Εμείς είμαστε πολύ αντίθετοι στο να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά των ελληνοτουρκικών. Για αυτό και επικρίναμε την εκχώρηση κυπριακών πετρελαίων στους Αμερικανούς, χωρίς αντίστοιχη εξασφάλιση εγγυήσεων από την Ουάσιγκτον, όταν θα εκδηλωνόταν η προβλέψιμη τουρκική επιθετικότητα. Για αυτό και είμαστε αντίθετοι στις ανοησίες των πανηγυρικών εξαγγελιών και συμφωνιών για έναν αγωγό που δεν θα γίνει (EastMed) και η μοναδική χρήση του οποίου ήταν, εκ του αποτελέσματος, να τροφοδοτήσει την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση.<br /><br />Αλλά, αφού ανοίξαμε το θέμα και εφόσον φτάσαμε στο σημείο να ξυπνήσουν πέρυσι οι εν υπνώσει τελούσες επί σχεδόν δύο δεκαετίες τουρκικές εδαφικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, οφείλουμε να απαντήσουμε στο μέτρο και των αντίστοιχων τουρκικών προκλήσεων, θέτοντας και όσα προαναφέραμε.<br /><br />Δεν είναι άλλωστε το μόνο ακατανόητο. Ζητάμε αίφνης εμπάργκο όπλων από την Ευρώπη στην Τουρκία, δεν ζητάμε όμως και από την σύμμαχό μας Αμερική, κύρια πηγή εξοπλισμού της Τουρκίας, προς την οποία κάνουμε, αντίθετα, κάθε είδους ασύλληπτες, ιστορικά πρωτοφανείς παραχωρήσεις. Σημειωτέον ότι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν κάναμε την πολιτική της Γερμανίας, κάναμε την πολιτική που ήθελαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.<br /><br />Δεν ζητάμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας από τις ΗΠΑ για τα δικά μας θέματα, δεν θέτουμε το σύνολο των τουρκικών απειλών στη διεθνή διπλωματία και κοινή γνώμη, εκδίδουμε όμως πανηγυρικές ανακοινώσεις για την επιβολή κυρώσεων επί της Άγκυρας για τους S-400. Υπάρχει άραγε κάποιος λόγος να «τσιμεντώνουμε» την τουρκική πεποίθηση ότι είμαστε εχθροί τους και τυφλό όργανο εχθρικών προς αυτούς δυνάμεων, για θέματα που δεν άπτονται των δικών μας εθνικών συμφερόντων; Ή προτιμάμε για κάποιο λόγο να μας απειλεί η Τουρκία με αμερικανικά όπλα; Κερδίζουμε κάτι από όλες αυτές τις «εξυπηρετήσεις» που κάνουμε και γιατί αυτό το κάτι παραμένει διαρκώς αόρατο και κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει; Εμάς μας συμφέρει να απαγορευθεί στις χώρες του ΝΑΤΟ η προμήθεια όπλων από όποιον θέλουν; Εμείς και η Κύπρος δεν αναγκαστήκαμε να προσφύγουμε στη Γαλλία και στη Ρωσία για να καλύψουμε τις αμυντικές μας ανάγκες, υφιστάμενοι, για τον λόγο αυτό, ισχυρότατες αμερικανικές πιέσεις;<br /><br />Οι Αμερικανοί λένε, και έχουν δίκιο, ότι πρέπει, για να είναι αποτελεσματική, μια εξωτερική πολιτική να έχει και καρότο και μπαστούνι. Δεν μπορούσαμε, πολύ περισσότερο δεν μπορούσαμε εν μέσω της κρίσης των Μνημονίων και Δανειακών, να αλλάξουμε υπέρ μας τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην περιοχή (και πιστεύουμε ότι ούτε η Τουρκία μπορεί, χωρίς να διακινδυνεύσει πολεμική αναμέτρηση και άρα καταστροφή και των δύο χωρών και καλό θα είναι να της δώσουμε να το αντιληφθεί αυτό, αντί να της καλλιεργούμε την αυταπάτη ότι θα είναι εύκολο να σημειώσει κέρδη στο Αιγαίο και στο Κυπριακό, αυταπάτη που μπορεί να της δημιουργηθεί ακόμα και από την ανάγνωση των ελληνικών εφημερίδων και τις απόψεις ορισμένων «ειδικών» μας).<br /><br />Η αντικειμενική κατάσταση προσέφερε λοιπόν πιθανότατα μια δυνατότητα διατήρησης του στάτους κβο, προς όφελος της ειρήνης αλλά και της σχετικής ανεξαρτησίας και των δύο παικτών, γιατί και η Τουρκία φοβάται ότι θα γίνουμε ή γίναμε όργανο εχθρικών προς αυτήν δυνάμεων. Η δυνατότητα μιας έστω άτυπης συνεννόησης σε τέτοια βάση υπήρχε, έχει τώρα μειωθεί πολύ σημαντικά με όσα έχουν γίνει και έχει γίνει πιο δύσκολη, αλλά δεν είναι ποτέ αργά για να επιδιωχθεί. Είναι η μακράν καλύτερη λύση στην σημερινή κρίση. Αλλά βέβαια προϋποθέτει πρώτον, ότι ξέρουμε τι θέλουμε, δεύτερο ότι μιλάμε με την απέναντι πλευρά σε πολιτικό επίπεδο, όχι μέσω τρίτων.<br /><br />Η ένταση και ο κίνδυνος του πολέμου<br /><br />Η δεύτερη μεγάλη απειλή για την Ελλάδα (και την Τουρκία στην πραγματικότητα) είναι η διολίσθηση σε διαρκώς αυξανόμενη ένταση, μέχρι ίσως και πόλεμο για λογαριασμό και προς συμφέρον τρίτων, από τον οποίο δεν θα υπάρξει νικητής, θα υπάρξουν δύο ηττημένοι, με δεδομένα τα οπλικά συστήματα που έχουν τα δύο κράτη.<br /><br />Σε μια συνομιλία με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, το πρακτικό της οποίας δημοσιεύτηκε στα Αρχεία του και το οποίο αναδημοσίευσε πρόσφατα η εφημερίδα «Εστία», ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, εξήγησε στον Αμερικανό ομόλογό του ότι κινδυνεύει να γίνει πόλεμος με την Τουρκία για πετρέλαια που πιθανώς δεν υπάρχουν.<br /><br />Η πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης αυξήθηκε λόγω της μεγάλης αστάθειας στο διεθνές περιβάλλον και της εμφάνισης στους κόλπους του δυτικού συστήματος μιας εξτρεμιστικής τάσης, κύριο όπλο της οποίας είναι η πρόκληση αστάθειας και χάους, και που ενδεχομένως θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να αναζητήσει «χρήσιμο ηλίθιο» για να αυξήσει τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στην Τουρκία ή να λύσει τα δικά της προβλήματα με τον Ερντογάν. Τώρα έχει μειωθεί αυτή η δυνατότητα, λόγω των διεθνών εξελίξεων, αλλά μπορεί να εμφανιστεί ξανά. Είναι άλλωστε πολύ νωρίς για να προβλέψουμε με ακρίβεια την πολιτική Μπάιντεν, το διεθνές σκηνικό και τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Οι πιέσεις προς την Ελλάδα να κάνει παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων μπορούν να αυξήσουν τελικά, αντί να μειώσουν, τον κίνδυνο πολεμικής αναμέτρησης, η πιθανότητα της οποίας, έστω και μικρή, ενυπάρχει άλλωστε και σε κάθε παρατεταμένη κρίση και αυξημένη ένταση. Ενδεχόμενη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο επίσης εμπεριέχει τον κίνδυνο μείζονος κρίσης ή και πολέμου με την Τουρκία.<br /><br />Σε επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε αναλυτικά το θέμα των 12 μιλίων, τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της επέκτασης, αλλά και τους μεγάλους κινδύνους που προέρχονται από τις εξελίξεις στην Κύπρο και ιδίως από την καταστροφή των σχέσεων της Λευκωσίας με τη Μόσχα και από τις πολύ ασυνήθιστες επιθέσεις κατά του Προέδρου Αναστασιάδη. Ο γράφων έχει ασκήσει στο παρελθόν πολύ έντονη κριτική στον Κύπριο Πρόεδρο, την οποία δεν αναιρεί, θεωρούμε όμως πολύ πιθανό οι εναντίον του Αναστασιάδη επιθέσεις να εντάσσονται στην προετοιμασία νέας επίθεσης Λονδίνου και Ουάσιγκτον με σκοπό είτε την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, είτε την υποβάθμισή της από κανονικό κράτος σε κρατίδιο, τμήμα μιας «συνομοσπονδίας». Αν όμως η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί, όπως τόνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1987, εξαγγέλλοντας στη Βουλή το casus belli σε περίπτωση τουρκικής προέλασης στο νησί πέραν της γραμμής εκεχειρίας</div><div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τρεις πολύ σοβαρές και αλληλένδετες απειλές για την Ελλάδα: Xάγη, 12 μίλια, κυπριακό

Πώς η απόφαση της Χάγης, το ενδεχόμενο σύγκρουσης με την Τουρκία και η πιθανότητα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας διαμορφώνουν τρεις σοβα...

Διαβάστε την συνέχεια

Στέλνουμε για διαπραγματεύσεις αυτόν που έδινε δίκιο στον Νταβούτογλου;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZlBqCXW2X4RtMcGxlhCx-4ifusxZTgDEFnA1Hel5TvQzr20yRQe2zH4ZBp2AnPKeRM6BQ3FBmoz9xX6Ne3Fce0AIq-MNXOyI8fJGxqRmVTf7hZUWIFcZ7zxucOFDrMbhuPkKib78gsEQ/s840/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25BD.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="589" data-original-width="840" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZlBqCXW2X4RtMcGxlhCx-4ifusxZTgDEFnA1Hel5TvQzr20yRQe2zH4ZBp2AnPKeRM6BQ3FBmoz9xX6Ne3Fce0AIq-MNXOyI8fJGxqRmVTf7hZUWIFcZ7zxucOFDrMbhuPkKib78gsEQ/w640-h448/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25BD.png" width="640" /></a></div><h3 style="text-align: left;">   <span style="font-weight: normal;"> Ποια είναι η μεγαλύτερη (ίσως) παγίδα αυτών των διερευνητικών.</span></h3>Ως «τσουνάμι» που μπορεί να «πνίξει» ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση περιγράφουν έμπειροι αναλυτές την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προχωρήσει στην έναρξη των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία. Η παγίδα του να πάμε στη Χάγη σε βάση εκτός Διεθνούς Δικαίου.<br /><br />Ο τρόπος με τον οποίο λήφθηκε η απόφαση, υπό τις πιέσεις εξωγενών παραγόντων και κυρίως της «συμμάχου Γερμανίας», δημιουργεί έντονο προβληματισμό, καθώς κανείς δεν βλέπει τρόπο να παραχθεί θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Για δε τους Τούρκους, όπως ο υπουργός Εξωτερικών τους διαπίστωσε, η αποδοχή αυτή αποτέλεσε τη «δικαίωση» της προκλητικής και επικίνδυνης συμπεριφοράς τους όλο το προηγούμενο διάστημα.<br /><br />Όποιες ελπίδες για μια «λογική Τουρκία», που θα προσερχόταν στις διαπραγματεύσεις για να συζητήσει μόνο τα περί θαλασσίων ζωνών, διαψεύδονται καθημερινά από Τούρκους ανώτατους αξιωματούχους, που συνεχώς υπενθυμίζουν την ατζέντα της Τουρκίας και σκιαγραφούν τι ακριβώς αυτή ζητά.<br /><br />Οι κίνδυνοι για τη χώρα σκιαγραφούνται καθημερινά από πλήθος αναλυτών. Ακόμη όμως και οι διερευνητικές επαφές να μην παράξουν κανένα αποτέλεσμα, όπως άλλωστε έγινε στους προηγούμενους 60 γύρους, αυτό που θα έχουν πετύχει θα είναι να νομιμοποιήσουν την τουρκική προκλητικότητα.<br /><br />Αυτό, πάνω κάτω, ισχυρίστηκε και ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, όταν εξηγούσε στους πρέσβεις της Ε.Ε. ότι η Τουρκία θα αντιδρά εάν χρησιμοποιείται έναντί της «σκληρή γλώσσα». Είναι σαφές ότι στην Τουρκία θεωρούν ότι κατάφεραν να «σύρουν» την Ελλάδα σε διάλογο μέσω των κινήσεών τους όλους τους προηγούμενους μήνες. Και ίσως έχουν δίκιο…<div><br />Οπισθοχώρηση<br /><br />Η ελληνική πλευρά χαμήλωσε όσο μπορούσε τον πήχη των προϋποθέσεων που η ίδια έθετε έναντι των απαιτήσεων για διερευνητικές επαφές. Μόλις τον Δεκέμβριο, ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ερωτηθείς κατά πόσον η κυβέρνηση περιμένει κάτι περισσότερο από την απόσυρση του «Oruc Reis» για να εκκινήσουν οι διερευνητικές επαφές Ελλάδας και Τουρκίας, απάντησε ότι «δεν είναι μόνο το “Oruc Reis”. Είχαμε δει και το προηγούμενο χρονικό διάστημα και άλλες προκλητικές ενέργειες, όπως η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στα Κατεχόμενα, έχουμε δει πάρα πολλές δηλώσεις. Ολα αυτά μπαίνουν στη ζυγαριά, όλα αυτά σταθμίζονται, απλώς χρειάζεται ένας χρόνος ικανός προκειμένου να έχουμε αυτή τη στάθμιση που χρειάζεται».<br /><br />Παρ’ όλα αυτά, ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος αρκέστηκε να πει ότι «η Τουρκία έχει αποσύρει το Oruc Reis από περιοχές που επικαλύπτουν ελληνική υφαλοκρηπίδα και ζήτησε επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, οι οποίες -όπως ανακοινώθηκε- θα ξεκινήσουν στην Κωνσταντινούπολη στις 25 Ιανουαρίου».<br /><br />Όταν μάλιστα ρωτήθηκε από τη «δημοκρατία» για την υπαναχώρηση αυτή, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η κυβέρνηση είναι πολύ ευχαριστημένη από το πλαίσιο στο οποίο πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις, επειδή δεν υπάρχουν ερευνητικές δραστηριότητες στην περιοχή.</div><div><br />«Βέτο» Δένδια<br /><br />Φυσικά, αντιρρήσεις, απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχουν αρκετές και εντός της κυβέρνησης. Και εκφράζονται -προς το παρόν τουλάχιστον- διακριτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η προσπάθεια του Νίκου Δένδια να «θεμελιώσει» το ότι δεν πρόκειται στο πλαίσιο των «διαπραγματεύσεων να υποχωρήσουμε από τα δικαιώματά μας που προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο».<br /><br />Διότι η μεγαλύτερη ίσως παγίδα αυτών των διερευνητικών βρίσκεται ακριβώς εκεί, στο να αποδεχτούμε ότι θα πάμε στη Χάγη σε βάση άλλη από αυτήν του Διεθνούς Δικαίου. Ενώ σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχετη με την υπόθεση των διερευνητικών η κοινοβουλευτική ερώτηση που κατέθεσαν βουλευτές του σαμαρικού μπλοκ για την επέκταση των δικαιωμάτων αλιείας στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο.</div><div><br />Συνεχίζει τις προκλήσεις η Τουρκία<br /><br />Ένα εικοσιτετράωρο μόλις μετά τον ορισμό της 25ης Ιανουαρίου ως ημέρας επανεκκίνησης του 61ου γύρου των διερευνητικών επαφών, ο Ταγίπ Ερντογάν κατηγόρησε την Ελλάδα για «παραβιάσεις στον εναέριο χώρο και για παράνομες δραστηριότητες στα νησιά», και τους Ελληνοκυπρίους για την κατάσταση στη Μεγαλόνησο, «δείχνοντας» σε λύση δύο κρατών.<br /><br />Με τον τρόπο αυτόν και συμπληρωματικά στη δημοσιοποίηση ολόκληρης της «βεντάλιας» των τουρκικών απαιτήσεων επί της ατζέντας των διερευνητικών, που περιλαμβάνει πλήθος θεμάτων, ο Ερντογάν έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν σκοπεύει να αποδεχτεί τις ελληνικές αιτιάσεις περί συζήτησης μόνο για τις θαλάσσιες ζώνες.<br /><br />Και, για να μην υπάρχει αμφιβολία για τις διαθέσεις της Τουρκίας, λίγες ημέρες πριν, σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού δέχθηκε «επακούμβηση» από τουρκικά σκάφη, σε ένα κρεσέντο προκλητικότητας στην περιοχή των Ιμίων.<br /><br />Μόλις την Παρασκευή, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου επαναλάμβανε τις δεσμεύσεις της Τουρκίας για άνοιγμα των Βαρωσίων, κατά παράβαση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.<br /><br />Η Αθήνα, από την πλευρά της, κάνει ότι «δεν βλέπει» τις τουρκικές προκλήσεις και φτάνει μάλιστα μέχρι το σημείο να «θριαμβολογεί» και να μιλά για συμμόρφωση της Τουρκίας στο Διεθνές Δίκαιο ή για προσπάθεια «επανεκκίνησης» των ευρωτουρκικών σχέσεων.</div><div><br />Στέλνουμε να διαπραγματευτεί αυτόν που έδινε δίκιο στον Νταβούτογλου!<br /><br /><i>«Είναι γεγονός ότι στην Ανατολική Μεσόγειο είναι παίκτης και η Τουρκία, και επομένως μια οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δεν μπορεί να γίνει ερήμην της… Εάν προχωρούσαμε σε μια οριοθέτηση με την Αίγυπτο που κάλυπτε περιοχή που διεκδικεί η Τουρκία και δεν λαμβάναμε υπόψη τα συμφέροντά της, αυτή δεν θα γινόταν αποδεκτή από την Τουρκία, με οποιεσδήποτε πρακτικές και νομικές συνέπειες».</i><br /><br />Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Παύλο Αποστολίδη, επικεφαλής της ελληνικής ομάδας που θα συμμετάσχει στις διερευνητικές επαφές. Εξέφρασε τη συγκεκριμένη άποψη το 2015 σε συνέντευξή του, προκειμένου να δώσει «δίκιο» στον τότε υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, που προειδοποιούσε τη χώρα μας να μην προχωρήσει σε σύναψη συμφωνίας για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. «Σε αυτό το κομμάτι έχει δίκιο ο κ. Νταβούτογλου» είχε πει τότε ο κ. Αποστολίδης, στη συνέντευξή του με τίτλο «Είναι δυνατή η χρυσή τομή μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου».<br /><br />Ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ -και, ομολογουμένως, εκ των εμπειρότερων Ελλήνων διπλωματών-, που τον Δεκέμβριο του 2019 δεν προέβλεπε επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι οπαδός του διαλόγου με την Τουρκία.<br /><br />Συγκεκριμένα, συμμετέχοντας σε εκδήλωση του «Κύκλου Ιδεών» του Ευάγγελου Βενιζέλου, έλεγε: «Δεν πιστεύω ότι η κατάσταση θα χειροτερεύσει και ελπίζω να καταστεί δυνατή σύντομα η επανάληψη του διαλόγου με την Τουρκία για το θέμα των θαλασσίων ζωνών». Η πραγματικότητα μπορεί να διέψευσε τις προβλέψεις του κ. Αποστολίδη, ο ίδιος όμως επελέγη από τον κ. Μητσοτάκη για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στις διερευνητικές επαφές.<br /><br />Απέναντί του, όμως, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο εάν θα έχει τον γενικό διευθυντή του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Τσαγατάι Ερτσιγές, ο οποίος δεν έχει το «προφίλ» του κ. Αποστολίδη, αφού φαίνεται ότι είναι συντάκτης προκλητικών χαρτών που έχουν αναρτηθεί από το τουρκικό υπουργείο και αξιώνουν, μεταξύ άλλων και την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.newsbreak.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Στέλνουμε για διαπραγματεύσεις αυτόν που έδινε δίκιο στον Νταβούτογλου;

    Ποια είναι η μεγαλύτερη (ίσως) παγίδα αυτών των διερευνητικών. Ως «τσουνάμι» που μπορεί να «πνίξει» ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση πε...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι θέλει η αλεπού-Ερντογάν στο παζάρι της Αφρικής

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/erdogan-afriki.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/erdogan-afriki-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από τότε που ο Ερντογάν επισκέφτηκε το Μογκαντίσου (Αύγουστος 2011), πρώτος αρχηγός μη αφρικανικού κράτους μετά τον εμφύλιο το 1991. Η Τουρκία έγινε γρήγορα γενναιόδωρος ευεργέτης της Σομαλίας. Από τότε η τουρκική κυβέρνηση και τουρκικές εταιρείες έχουν επενδύσει άφθονο χρήμα στις αναπτυξιακές ανάγκες της Σομαλίας.<br /><br />Η διείσδυση της Τουρκίας στην Αφρική ξεκίνησε το 2003 με πρωτοβουλία και υπό την εποπτεία του Ερντογάν. Ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει περίπου 30 επισκέψεις σε αφρικανικές χώρες. Η επίσκεψη του στη Σομαλία το 2011, όμως, προσέλκυσε την παγκόσμια προσοχή. Τότε η Σομαλία ήταν κράτος υπό κατάρρευση. Μεταξύ 2009 και 2014, οι τουρκικές δαπάνες για αρωγή σε αφρικανικές χώρες αυξήθηκαν από περίπου 31 σε 400 εκατ. δολάρια ετησίως.<br /><br />Περίπου ένα δισ. δολάρια (έως το 2018) έχει διατεθεί στη Σομαλία, χρηματοδοτώντας αναπτυξιακά έργα, υποδομές και σχολεία. Σήμερα, το διεθνές αεροδρόμιο και το λιμάνι του Μογκαντίσου διευθύνονται από τουρκικές εταιρείες. Τούρκος ειδικός απεσταλμένος για τη Σομαλία έχει εμπλακεί άμεσα και σε διπλωματικές συνομιλίες με την αποσχισμένη περιοχή της Σομαλιλάνδης.<br /><br />Η Τουρκία στη Σομαλία<br /><br />Η παρουσία της Τουρκίας στη Σομαλία αρχικά βασίστηκε στο εμπόριο και την οικονομική στήριξη. Το 2016 εγκαινιάστηκε η μεγαλύτερη παγκοσμίως τουρκική πρεσβεία στο Μογκαντίσου. Νωρίτερα αυτόν το μήνα, όμως, η αντιπολίτευση στη Σομαλία ζήτησαν από την Άγκυρα να σταματήσει αποστολή όπλων που προορίζονται για την εκπαιδευμένη από Τούρκους μονάδα ειδικής πολιτικής Χαρμαάντ, επειδή πυροβόλησε διαδηλωτές.<br /><br />Με επιστολή εξέφρασε τον φόβο τους ότι ο πρόεδρος Μοχάμεντ Αμπντουλάι Μοχάμεντ θα χρησιμοποιήσει την Χαρμαάντ για να νοθεύσει τις εκλογές. Αναφέρθηκαν επίσης στον κεντρικό ρόλο της Τουρκίας στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων της Σομαλίας. Η Σομαλία φιλοξενεί το Camp TURKSOM, που χτίστηκε το 2017 έναντι 50 εκατ. δολαρίων και αποτελεί τη μεγαλύτερη τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση στο εξωτερικό.<br /><br />Εάν, όπως λέει η αντιπολίτευση, η Τουρκία συμπράττει με έναν βίαιο άρπαγα της εξουσίας, η τουρκική διείσδυση στην υπόλοιπη Αφρική θα στιγματιστεί ανεξίτηλα ως νεο-οθωμανική. Η μακροημέρευση της τουρκικής παρουσίας στη Σομαλία θα επηρεάσει τον τρόπο, με τον οποίο γίνεται αντιληπτή και στη δυτική Αφρική, η οποία ενδιαφέρει την Άγκυρα, όπως την ενδιαφέρει η Ερυθρά Θάλασσα και το Κέρας της Αφρικής. Η παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη είναι πιο πρόσφατη, αλλά υπάρχει μια ομοιότητα με τη Σομαλία: και οι δύο χώρες έχουν ευάλωτες κυβερνήσεις και ένοπλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις.<br /><br /><div>Η διείσδυση στο Σαχέλ<br /><br />Στις αρχές του 2020, ο Ερντογάν επισκέφθηκε την Αλγερία, τη Σενεγάλη και τη Γκάμπια, με σκοπό την παρουσία σε «μια από τις σημαντικότερες πύλες της Τουρκίας προς το Μαγκρέμπ και την Αφρική». Οι καλές σχέσεις με την Αλγερία (κάποτε ήταν τα δυτικά σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) είναι απαραίτητες για την επέκταση της τουρκικής επιρροής στο Σαχέλ, την υποσαχάρια δυτική Αφρική.<br /><br />Η επίσκεψη του Τσαβούσογλου στο Μάλι τον Σεπτέμβριο (μετά το πραξικόπημα) ήταν ορόσημο για τις διμερείς σχέσεις. Τον Ιούλιο ο ίδιος υπέγραψε στον Νίγηρα συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που ενδεχομένως να οδηγήσει στη δημιουργία νέας τουρκικής στρατιωτικής βάσης στην Αφρική. Οι ανωτέρω τουρκικές κινήσεις συνιστούν πρόκληση για τη Γαλλία, την πρώην αποικιακή δύναμη της περιοχής.<br /><br />Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι η σχέση Παρισιού-Άγκυρας έχει εξελιχθεί σε έντονη αντιπαλότητα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, γεγονός που αφορά άμεσα την Ελλάδα. Κατευθύνοντας την οικονομική αρωγή, τις επενδύσεις και τη διπλωματική προσέγγιση προς τις πρώην γαλλικές αποικίες στη Δυτική Αφρική, ο Ερντογάν αμφισβητεί την περιφερειακή επιρροή της Γαλλίας.<br /><br />Η αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στο Μαγκρέμπ είναι αποτέλεσμα της νεοοθωμανικής και πανισλαμικής εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν, δήλωσε ο ιστορικός Πιερ Βερμέρεν του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Ο ίδιος ανέφερε ότι η τουρκική διείσδυση «ξεκίνησε το 2011 την εποχή της Αραβικής Άνοιξης όταν οι λαϊκές εξεγέρσεις ανέτρεψαν τους απόλυτους ηγεμόνες της περιοχής και η Τουρκία υποστήριξε ισλαμικά κινήματα όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα».</div><div><br />Η επιρροή στο Μαγκρέμπ<br /><br />Το 2020 σημειώθηκε επιτάχυνση της τουρκικής επιρροής, η οποία είναι τώρα άμεση. Με την παρέμβασή της στη Λιβύη, η Άγκυρα τοποθέτησε Τούρκους στρατιώτες και μισθοφόρους κοντά στα σύνορα της Αλγερίας και της Τυνησίας. «Τα δίκτυα που υποστηρίζονται από την Άγκυρα προωθούν την Τουρκία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ΜΜΕ», δήλωσε ο Βερμέρεν.<br /><br />Ο πολιτικός αναλυτής Αλί Μπακίρ, με έδρα την Άγκυρα, συμφώνησε ότι «η Τουρκία επιδιώκει να ενισχύσει τις σχέσεις της με τις χώρες της περιοχής του Μαγκρέμπ ως μέρος του ανοίγματος της στρατηγικής για την Αφρική». Οι σχέσεις Τουρκίας-Αλγερίας εξελίσσονται γρήγορα. Σε ό,τι αφορά την Τυνησία και το Μαρόκο, η Τουρκία εστιάζει σε αμοιβαία οικονομικά οφέλη.<br /><br />Περισσότερες από 1.200 τουρκικές εταιρείες έχουν δημιουργήσει θυγατρικές στην Αλγερία, την οποία ο Ερντογάν επισκέφθηκε στις αρχές του 2020 και της έστειλε ιατρική βοήθεια για να αντιμετωπίσει την πανδημία. Η Τουρκία έχει γίνει ο τρίτος μεγαλύτερος εισαγωγέας αλγερινών προϊόντων και οι δύο χώρες στοχεύουν στην αύξηση του εμπορίου στα 4,1 δισ. ευρώ ετησίως. Παράλληλα, η Τουρκία βοήθησε για την αποκατάσταση του οθωμανικού τζαμιού Κετσάουα στο Αλγέρι.<br /><br />Στο Μαρόκο οι Τούρκοι πλημμύρισαν την αγορά κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και εκτόπισαν εγχώρια προϊόντα. Το Ραμπάτ τον Οκτώβριο αναθεώρησε μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου του 2006. Στην Τυνησία, οι επιχειρήσεις έχουν επίσης πληγεί από τουρκικά προϊόντα χαμηλού κόστους, τα οποία έχουν αυξηθεί από τη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών του 2004 και η Τύνιδα το 2018 επέβαλε δασμούς.</div><div><br />Οι τουρκικές φιλοδοξίες στην Αφρική<br /><br />Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας στην Αφρική, αν και εντυπωσιακές στο πεδίο εφαρμογής τους, αποκλίνουν από τις κινεζικές, αμερικανικές και ευρωπαϊκές, λόγω της θρησκεία. Οι εκκλήσεις της Τουρκίας για κοινή ισλαμική ταυτότητα προσφέρουν προφανή πλεονεκτήματα στη συνεργασία με μουσουλμανικές χώρες, όπως η Σομαλία, το Σουδάν, η Αλγερία, το Μάλι και ο Νίγηρας.<br /><br />Η "παρόμοια κουλτούρα" δίνει σε τουρκικές εταιρείες πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό για συμβάσεις. Η Άγκυρα δεν είχε δείξει ότι μπορεί να αποκτήσει ριζωμένη επιρροή σε μη μουσουλμανικές χώρες, αλλά οι πρόσφατες συμβάσεις τουρκικών εταιρειών σε χώρες της Ανατολικής Αφρικής ίσως διαψεύσουν αυτή την εκτίμηση. Η εταιρία Yapi Merkezi, για παράδειγμα, εξασφάλισε μέρος ενός μεγάλου σιδηροδρομικού έργου στην Τανζανία, με εν μέρει χρηματοδότηση από την Export Credit Bank της Τουρκίας.<br /><br />Τον Νοέμβριο 2020, η τουρκική εφοδιαστική εταιρεία Çelebi Aviation Holding εξασφάλισε την πλειοψηφία στον όμιλο Siginon, που ανήκει στην πλούσια οικογένεια του πρώην προέδρου της Κένυας Ντάνιελ Μόι. Η εξαγορά δίνει στην Çelebi ένα μερίδιο ελέγχου σε μια εταιρεία που δραστηριοποιείται σε ολόκληρη την περιοχή, σε Κένυα, Τανζανία και Ουγκάντα.</div><div><br />Η περίπτωση της Κένυας<br /><br />Η συνεργασία Çelebi-Siginon ευθυγραμμίζεται στενά με τους τουρκικούς εμπορικούς στόχους στην Κένυα και την ευρύτερη περιοχή. Στη γειτονική Σομαλία και την Τανζανία, οι τουρκικές ιδιωτικές επενδύσεις σε υποδομές και εφοδιαστικές δραστηριότητες συνάδουν με τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν. Αυτή η συναλλαγή, ωστόσο, ενέχει και κινδύνους τόσο για την Çelebi όσο και για τους νέους συνεργάτες της στην Κένυα.<br /><br />Ο γερουσιαστής Γεδεών Μόι (γιος του εκλιπόντος προέδρου) έχει βασίσει το πολιτικό του προφίλ σε μια εταιρεία που αντιμετώπισε ζητήματα σε άλλες αγορές, χάνοντας σημαντική σύμβαση στο διεθνές αεροδρόμιο της Βιέννης πέρυσι και προκαλώντας αρνητικές αντιδράσεις με απολύσεις εκατοντάδων υπαλλήλων στην Ινδία. Παρόμοιες απολύσεις στην Κένυα θα φέρουν πολιτικό κόστος για τον Μόι, ειδικά εάν πυροδοτήσουν λαϊκή οργή προς μία ξένη (τουρκική) εταιρεία που αγοράζει ένα στρατηγικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας και στη συνέχεια κόβει θέσεις εργασίας. Επίσης, εάν ο Μόι εκλεγεί πρόεδρος το 2022, η Çelebi θα μπορούσε να εκτεθεί εν μέσω των τεταμένων εθνοτικών αντιθέσεων στην Κένυα.<br /><br />Εν κατακλείδι, η Τουρκία επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε όλη την Αφρική με έμφαση σε χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία. Η διείσδυση αυτή, όμως, καταναλώνει πολύ χρήμα σε καιρούς που είναι αυτό σπάνιο είδος στην ίδια την Τουρκία. Επίσης, κοι κινήσεις αυτές αφήνουν έκθετη την Άγκυρα σε διπλωματικές παγίδες, με την έννοια ότι δημιουργούν επικίνδυνους αντιπάλους, τους οποίους συχνά δεν μπορεί να επηρεάσει.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τι θέλει η αλεπού-Ερντογάν στο παζάρι της Αφρικής

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από τότε που ο Ερντογάν επισκέφτηκε το Μογκαντίσου (Αύγουστος 2011), πρώτος αρχηγός μη αφρικανικ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα έχασε το "τρένο Μακρόν" – Το πήρε ο Ερντογάν!

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/macron_edogan.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/macron_edogan-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Τζήμας Θέμης</b><br />Ας ξεκινήσουμε με μια απλή αλλά απολύτως καίρια υπενθύμιση: ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γνώμη και η άσκηση πολιτικής θα φτάσουν σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο όταν η μεγάλη πλειονότητα των διεθνολογούντων πάψουν να λειτουργούν σαν προπαγανδιστές, όπως σήμερα. Μας το υπενθυμίζει η επιστολή Μακρόν.<br /><br />Θυμόμαστε τη Γερμανία που ήταν μαζί μας; Τον φιλέλληνα Τραμπ; Το ευρώ που μας προστατεύει από την τουρκική επιθετικότητα; Τον ευρωπαϊκό Νότο που στέκεται στο πλευρό μας; Όλα τα παραπάνω αποδείχτηκαν αυτό που ήταν, στην καλύτερη περίπτωση επιλεκτικές και παραπλανητικές αναγνώσεις της πραγματικότητας και συνήθως προπαγανδιστικές ανοησίες. Σ' αυτά ήλθε να προστεθεί και η επιστολή του Μακρόν στον Τούρκο ομόλογό του, τις προηγούμενες ημέρες, μετά τη δήθεν ασυμφιλίωτη σύγκρουσή τους, η οποία –το λιγότερο– προς το παρόν μπαίνει σε φάση ύφεσης.<br /><br />Για να είμαστε πολύ σαφείς, λαμπρά έπραξε από πλευράς του ο Γάλλος πρόεδρος. Καμία χώρα δεν αποφασίζει την διεθνή της πολιτική με βάση ό,τι εμείς θεωρούμε ανά πάσα στιγμή ωφέλιμο για εμάς και ό,τι σε κάθε περίπτωση θεωρούμε δίκαιο. Εν προκειμένω ήταν η ελληνική κυβέρνηση εκείνη η οποία απέρριψε το καλοκαίρι του 2019 την προοπτική αμυντικής συμμαχίας με τη Γαλλία. Κι αυτό, επειδή στην πατρίδα μας "κουμάντο" κάνουν ο Τζέφρι Πάιατ –στο όνομα του προέδρου των ΗΠΑ– και η καγκελάριος Μέρκελ. Ο Μητσοτάκης μάλλον θεωρεί υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα ακολουθώντας τις συστάσεις των ανωτέρω.<br /><br />Υπάρχουν και οι γνωστοί ανταποκριτές-δημοσιογράφοι, που θυμούνται πόσο κακή είναι η κατοχή λαών όταν την ενεργεί η Τουρκία, αλλά αγαλλιάζουν όταν την επιβάλλουν το Ισραήλ ή οι ΗΠΑ. Σε αντίθεση, μάλιστα, με όσα διακηρύττουν, τόσο ξένα Μίντια όσο και Ισραηλινοί αξιωματούχοι κάθε άλλο παρά οριστική θεωρούν την κρίση που υπάρχει στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας. Η πόρτα δεν έχει κλείσει οριστικά. Υπάρχουν και καχυποψία και αντιπαραθέσεις, αλλά και διάθεση επαναπροσέγγισης με ή χωρίς Ερντογάν.<br /><br />Σε σχέση με τις ΗΠΑ είναι επιπόλαιο να εμμένουμε σε σημαντικές αλλά επιμέρους πτυχές των σχέσεων τους με την Τουρκία, όπως στο γεγονός π.χ. ότι ο Μπάιντεν αρνήθηκε να μιλήσει τηλεφωνικώς με τον Ερντογάν. Καλό είναι να τολμήσουμε να δούμε την μεγάλη εικόνα: η Τουρκία αφενός υπερασπίζεται –και ορθώς– το κυριαρχικό της δικαίωμα να αγοράζει όπλα από όποιον θέλει, αφετέρου προσπαθεί –μάλλον εναγωνίως– να βρει ένα modus operandi με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.<br /><br />Η επιστολή Μακρόν<br /><br />Οι περισσότερες πιθανότητες δε είναι τελικά να το βρει. Η επιστολή Μακρόν –και όσες θα ακολουθήσουν– αποτελεί άλλη μια "σφαλιάρα" προς τους διαμορφωτές της ελληνικής διεθνούς πολιτικής: δείχνει όχι μόνο ότι οι διεθνείς σχέσεις εδράζονται κατά βάση σε κρατικά συμφέροντα, όπως είναι προφανές, αλλά κυρίως ότι χωρίς ελληνική εθνική στρατηγική και χωρίς πολιτική αρχών, γίνεσαι "χρήσιμος ηλίθιος". Όταν αντικειμενικά υπηρετείς ξένα συμφέροντα γίνεσαι το κλωτσοσκούφι της πολιτικής άλλων.<br /><br />Η Ελλάδα παρέδωσε την επικράτειά της στον αμερικανικό στρατό βάσει της συμφωνίας που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισαν ΝΔ-ΚΙΝΑΛ. Τι έλαβε ως αντάλλαγμα; Μια δήλωση Πομπέο στο Ίδρυμα Νιάρχος ότι αν οι Τούρκοι καταλάβουν νησί, οι ΗΠΑ κάτι θα κάνουν.<br />Με τις συμφωνίες μας με το Ισραήλ δίνουμε στην κατεξοχήν (μαζί με την Τουρκία) επιθετική δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου, το στρατηγικό βάθος που τόσο χρειάζεται. Πέραν του ότι έμπρακτα αναιρούμε έτσι όσα διακηρύττουμε περί διεθνούς δικαίου, τι λάβαμε ως αντάλλαγμα;<br /><br />Από όσο γνωρίζουμε τίποτα, πέραν ίσως από τις αγορές κάποιων οπλικών συστημάτων, που πολύ πιθανώς το Ισραήλ πουλάει και σε συμμάχους της Τουρκίας. Η Ρωσία προσφέρεται επίσης να μεσολαβήσει μεταξύ Τουρκίας και ημών, ωστόσο εμείς προτιμούμε να συμμετέχουμε σε αντιρωσικούς άξονες, να αφήνουμε την Τουρκία να αναπτύσσει σχέσεις με την Μόσχα σε αντιστροφή των ιστορικών σχέσεών μας με τη μεγάλη αυτή δύναμη. Επιπλέον, εγκαταλείπουμε την Κυπριακή Δημοκρατία έκθετη στις πιέσεις των ΗΠΑ, που απαιτούν να αποκλείσει τα ρωσικά πλοία από τα λιμάνια της.<br /><br />Διερευνητικές με Τουρκία<br /><br />Ο τυχοδιωκτισμός δε, της πολιτικής μας δεν φαίνεται μόνο στο πόσο βολικά ξεχνούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο, όταν αφορά συμμάχους των ΗΠΑ. Επεκτείνεται και στον σκληρό πυρήνα των διμερών μας σχέσεων με την Τουρκία: αν η Τουρκία είναι συνολικά επιθετικό και αναθεωρητικό κράτος στην περιοχή, σε τι είδους διερευνητικές εισερχόμαστε, χωρίς να έχουμε τουλάχιστον διαμορφώσει συμμαχία δυνάμεων περιορισμού και αντιστροφής της τουρκικής επιθετικότητας;<br /><br />Επιπλέον, σε τι διερευνητικές εισερχόμαστε όταν είναι σαφές ότι δεν έχουμε συμφωνήσει επί της ατζέντας αυτών με την Τουρκία, συνθήκη η οποία μέχρι πρότινος υποτίθεται ότι αποτελούσε προϋπόθεση, προκειμένου να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις; Προφανώς, γνωρίζει καλά η ελληνική κυβέρνηση ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι να δείξει έτοιμη να διαπραγματευθεί, φορτώνοντας στην Ελλάδα μια τυχόν αποτυχία. Ακόμα χειρότερα, εάν έστω και κατά ένα μέρος σύρει την ελληνική πλευρά στην δική της ατζέντα, δημιουργώντας διπλωματικό τετελεσμένο.<br /><br />Πώς αλήθεια προετοιμάζεται η δική μας πλευρά ενόψει αυτών; Με κανένα τρόπο, γιατί δεν θέλει να προετοιμαστεί. Η ελληνική κυβέρνηση –όπως και το ελληνικό κατεστημένο συνολικά– προτιμά να δέχεται η χώρα σφαλιάρες και να εκχωρεί δικαιώματά της, παρά να λέει –έστω πού και πού– κανένα όχι στους υψηλούς "προστάτες". Η επιστολή Μακρόν αποτελεί μια υπενθύμιση για πράγματα που ζήσαμε έναν αιώνα πριν. Θέλει να θυμάται άραγε κανείς την κατάληξη των γεγονότων τότε, ή οι διεθνολογούντες των τηλεπαραθύρων έχουν πετύχει ολοκληρωτικά τους στόχους τους;<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ελλάδα έχασε το "τρένο Μακρόν" – Το πήρε ο Ερντογάν!

Τζήμας Θέμης Ας ξεκινήσουμε με μια απλή αλλά απολύτως καίρια υπενθύμιση: ο ελληνικός δημόσιος διάλογος, η έρευνα η ακαδημαϊκή, η κοινή μας γ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία-Νταβούτογλου: Ο εθνικιστής Μπαχτσελί θα ανατρέψει τον Ερντογάν!

<img height="338" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2018/04/Erdogan_Bahceli-758x400.jpg" width="640" /><br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται υπό στρατιωτική «κηδεμονία» και σύντομα θα «εξαλειφθεί» από τη φατρία που τον ελέγχει, δήλωσε την Κυριακή ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης Αχμέτ Νταβούτογλου.<br /><br />Ο Ερντογάν είναι επίσης αιχμάλωτος από τον εταίρο του συνασπισμού και τον ηγέτη του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικών Κινήσεων (MHP), Ντεβλέτ Μπαχτσέλι, δήλωσε ο πρώην στενός συνεργάτης του Ερντογάν στην τουρκική τηλεόραση Karar.<br /><br />«Και τώρα προειδοποιώ τον Ερντογάν από εδώ. Τα μέλη του (κυβερνώντος) κόμματος ΑΚΡ και όσους έχουν τα λογικά τους μέσα στο ΑΚΡ. Την επόμενη φορά (γιατί το πραξικόπημα το 2016 ήταν η πρώτη φάση), θα τον «καθαρίσουν» τον Ερντογάν και θα διαμορφωθεί ένα νέο αυταρχικό πολίτευμα που οι συντηρητικοί – τους ονομάζω έτσι, διότι οι μεγάλες κοινωνικές μάζες έχουν απατηθεί πολλές φορές – δεν θα μπορούν ποτέ πια να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά. Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούν να εμποδίσουν το κόμμα του Μέλλοντος, διότι είναι αυτό που θα εμποδίσει να συμβεί κάτι τέτοιο”, δήλωσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου.<br /><br />Ο πρώην πρωθυπουργός κατηγόρησε τον Ερντογάν ότι δεν πήρε στα σοβαρά την επίθεση εναντίον στελέχους του κόμματος του και ότι το μόνο που έκανε ήταν να «εύχεται στον βουλευτή να ανακάμψει γρήγορα».<br /><br />Ο αναπληρωτής πρόεδρος του Μελλοντικού Κόμματος, Σέλτσουκ Οζντάγκ, υπέστη αιματηρή επίθεση από ένοπλη συμμορία μπροστά από το σπίτι του στην Άγκυρα την Παρασκευή. Δύο άτομα την Κυριακή συνελήφθησαν σε σχέση με την επίθεση, η οποία πιστεύεται ότι πραγματοποιήθηκε από όχλο που συνδέεται με την ακροδεξιά MHP.<br /><br />Ο Νταβούτογλου ήταν πρωθυπουργός και πρόεδρος του κυβερνώντος ΑΚΡ από το 2014 έως το 2016 μέχρι που αναγκάστηκε σε παραίτηση από τον Ερντογάν, τον Σεπτέμβριο του 2019, ιδρύοντας το Future Party τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία-Νταβούτογλου: Ο εθνικιστής Μπαχτσελί θα ανατρέψει τον Ερντογάν!

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται υπό στρατιωτική «κηδεμονία» και σύντομα θα «εξαλειφθεί» από τη φατρία που τον ελέγχει, δή...

Διαβάστε την συνέχεια

Η τουρκική απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών και ο διεθνής παράγοντας

<img height="420" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=AP_21015664591020.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Ιωάννης Αναστασάκης*</b><br />Η Τουρκία με τον σημερινό της ηγέτη Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, εμμένει σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όμως η ιστορία της περιοχής έχει αποδείξει ότι πολλάκις η Τουρκία ζητάει ή απαιτεί για ζητήματα που η ίδια δεν εφαρμόζει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της απάντησης του Πρωθυπουργού του Ισραήλ στον Τούρκο Πρόεδρο για τις απαιτήσεις του τελευταίου για το Παλαιστινιακό. Ο κος Νετανιάχου του απάντησε: «εσείς που έχετε καταλάβει παράνομα την Βόρεια Κύπρο, δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε».<br /><br />Λίαν προσφάτως στην επιθετική εξωτερική πολιτική της γείτονος έχει προστεθεί και η απαίτηση αποστρατικοποίησης συγκεκριμένων νήσων. Η χρήση του όρου «αποστρατικοποίηση» είναι θελκτικός για λαϊκή κατανάλωση στο διεθνές κοινό. Η όποια αποστρατικοποίηση, δημιουργεί συνειρμούς ειρήνης. Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα;<br /><br />Η Γερμανική νομική προσέγγιση<br /><br />Σε πρόσφατη γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας της Γερμανικής Βουλής όπως είδε το φως της δημοσιότητας, που προκλήθηκε ως αντίδραση για το παράνομο άνοιγμα της περιοχής των Βαρωσίων στην Κύπρο, αναφέρονται σε γενικές γραμμές ότι «Οι Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι γνωμοδοτικές και όχι εκτελεστές. Επομένως η αγνόησή τους από την κατοχική Τουρκία στην Βόρεια Κύπρο είναι μεν έλλειψη σεβασμού προς το Διεθνές Δίκαιο από την Τουρκία, αλλά δεν επιφέρουν κυρώσεις εις βάρος της. Αντιθέτως η προγραμματισμένη εποίκιση, η μονομερής ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους στα κατεχόμενα και το πρόσφατο άνοιγμα των Βαροσίων, είναι παράβαση από την Τουρκία των δεσμευτικών όρων της Συμφωνίας ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τούτο διότι η Τουρκία ως εγγυήτρια Δύναμη έχει δεσμευτεί επίσημα με την υπογραφή της, ότι θα εγγυάται την ανεξαρτησία και την διοίκηση του νησιού από τους Κυπρίους».<br /><br />Η σημερινή Τουρκική Κυβέρνηση αποδεικνύεται ότι δεν σέβεται, όχι μόνο το Διεθνές Δίκαιο, αλλά επίσης και τις δεσμεύσεις που ενυπόγραφα ανέλαβαν προηγούμενες Τουρκικές Κυβερνήσεις. Όπως προαναφέρθηκε, οι Γερμανοί νομικοί δέχονται ότι η Τουρκία δεν σέβεται το διεθνές Δίκαιο και παράλληλα παραβαίνει τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει προηγούμενες Τουρκικές Κυβερνήσεις στο παρελθόν, όπως είναι η Συμφωνία του Λονδίνου του 1959. Πώς είναι επομένως δυνατόν σε αυτή τη σαθρή βάση να στηριχθεί συνεργασία της ΕΕ και των Κρατών Μελών της με την Τουρκία; Η μόνη πιθανή λύση είναι με την επιβολή δεσμευτικών κανόνων που η Τουρκία θα πειθαναγκαστεί να εφαρμόζει με τον φόβο επαπειλούμενων κυρώσεων.<br /><br /><img height="426" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/shutterstock_576904219.jpg" width="640" /><br /><br />Η Ειδική Σύμβουλος Nathalie Tocci<br /><br />Αναφέροντας τους δεσμευτικούς κανόνες που πρέπει να επιβληθούν στην Τουρκία, ενθυμούμαι ένα δημοσιογραφικό γεγονός που αντιμετωπίστηκε πριν μερικούς μήνες. Η Ειδική Σύμβουλος παλαιότερα της Φρεντερίκα Μογκερίνι, αλλά και σήμερα του Ζοζέπ Μπορέλ, είχε σχολιαστεί ποικιλοτρόπως στην Ελλάδα για άρθρο της σχετικό με τη σχέση μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Ήταν το άρθρο με τίτλο: «EU can’t have it both ways with Turkey” που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2020 στο Politico. Όπως η ίδια με διαβεβαίωσε σε άμεση επικοινωνία μαζί της, οι θέσεις της είχαν παρερμηνευτεί. Το γεγονός ότι όταν έγραψε το άρθρο ήταν μέλος του Board της Ιταλικής Εταιρείας υδρογονανθράκων ENI, μιας εταιρείας που δραστηριοποιείται σε Κύπρο και Αίγυπτο, είναι δείκτης προθέσεων. Μελετώντας πιο προσεκτικά το πρωτότυπο άρθρο της στο Politico, διαπιστώνεται ότι ανέφερε η σύμβουλος πως η ΕΕ θα πρέπει να εξετάσει τις Τουρκικές αξιώσεις και το πλαίσιο συνεργασίας ΕΕ-Τουρκίας, εφόσον η τελευταία σέβεται και εφαρμόζει συγκεκριμένους Κανόνες (based on certain rules).<br /><br />Το άρθρο εκείνο της Nathalie Tocci, λόγω της θέσης της ως Ειδικής Συμβούλου του Μπορέλ, είναι επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ. Η προσωρινή αλλαγή στάσης της Τουρκικής Ηγεσίας έναντι της ΕΕ, θέτει σε άμεση προτεραιότητα τον καθορισμό των Κανόνων που πρέπει να εφαρμόζει η Τουρκία. Οι Κανόνες αυτοί, επιπλέον του Διεθνούς Δικαίου, θα πρέπει να είναι συγκεκριμένες δεσμεύσεις της Τουρκικής Κυβέρνησης έναντι της ΕΕ και των Κρατών Μελών της. Ως παράδειγμα αναφέρεται ότι η Τουρκία μιλώντας για αποστρατικοποίηση νησιών, πρέπει να αποδείξει ότι σέβεται και εφαρμόζει το διεθνές Δίκαιο, ξεκινώντας από την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Η Διεθνής απαίτηση αποστρατικοποίησης της Κύπρου καταγράφεται στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν επί του θέματος «πεδίον δόξης λαμπρό», αν διαχειριστούν την κατάσταση με επαγγελματισμό σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.<br /><br />Σχετικά με στρατικοποίηση ή αποστρατικοποίηση άλλων νήσων, θα πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι σχετικοί όροι των διεθνών Συνθηκών, Συμβάσεων και Συμφωνιών που τα διέπουν. Δηλαδή το Διεθνές Δίκαιο. Κορωνίδα όλων είναι το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοάμυνας και προστασίας των εθνικών συμφερόντων έναντι απειλής κατά της ειρήνης, παραβιάσεις της ειρήνης και επιθετικότητα, όπως ορίζει το άρθρο 51 της Χάρτας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Είναι και πάλι θέμα Διεθνούς Δικαίου και η Τουρκία δεν έχει καλές επιδόσεις στον σεβασμό του.<br /><br />Τον ερχόμενο Μάρτιο είναι προγραμματισμένη η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ όπου θα παρθούν οι Αποφάσεις για τις σχέσεις με την Τουρκία. Τον Μάιο η Nathalie Tocci είναι προσκεκλημένη στο πάνελ του Delphi Forum. Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον να την ακούσουμε.<br /><br /><b><i>* Ο αντιπτέραρχος (Ι)ε.α. Ιωάννης Αναστασάκης είναι στρατηγικός αναλυτής για θέματα Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Είναι συνεργάτης του ISDA στην Ελλάδα, επίσης GCSP A.A.H. Chairman</i></b><div><br /></div><div>πηγή<br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η τουρκική απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών και ο διεθνής παράγοντας

Ιωάννης Αναστασάκης* Η Τουρκία με τον σημερινό της ηγέτη Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, εμμένει σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όμως η ιστορία της ...

Διαβάστε την συνέχεια

Παρά το 2-0 του πρώτου Ημιχρόνου, η Ελλάδα του Β’ Ημιχρόνου προβληματίζει

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/12/HELLENIC-NAVY-TRAINING-12-790x400.jpg" width="640" /><br /><br />Σε λίγο αρχίζουν οι λεγόμενες διερευνητικές επαφές Ελλάδας-Τουρκίας και ετοιμάζεται ένας νέος κύκλος της ποντικοπαγίδας που αποκαλείται πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό – ναι, αυτή στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία, μέλος της ΕΕ, εξισώνεται με τους εποίκους και τους εκπροσώπους του τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Αυτές οι εξελίξεις προκαλούν, και δικαίως, μεγάλη ανησυχία, αν όχι τρόμο, στους Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, που πάντοτε φοβούνται τις διαπραγματεύσεις των Ελλήνων υπευθύνων, βλέπε Ζυρίχη-Λονδίνο, 1974, Ίμια, Μαδρίτη, Πρέσπες κ.ο.κ.<br /><br />Του <b>Γιώργου Καραμπελιά</b><br /><br />Όμως, καθώς έκλεισε μία χρονιά και αρχίζει μία καινούργια με νέα χαρακτηριστικά, θα πρέπει να προβούμε σε μία συνολική αποτίμηση όσων συνέβησαν στη διάρκεια του 2020 σε σχέση με την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Άλλωστε, όσα συνέβησαν κατά το 2020 θα πρέπει να αποτελέσουν και μία παρακαταθήκη για το τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε το 2021.<br /><br />Κατ’ αρχάς, ας θυμίσουμε το κλίμα μέσα στο οποίο εισήλθε στο 2020 η χώρα. Κατά τους τελευταίους μήνες του 2019, από την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2020, όλα έμοιαζαν ως εάν η Ελλάδα και η Κύπρος να είχαν προκαταβολικά ηττηθεί από τους Οθωμανούς, πριν καν αυτοί ξεδιπλώσουν σε όλη της την έκταση την επιθετική τους τακτική.<br /><br />Έτσι, από τον Ιούλιο του 2019 και μετά, είχαμε γνωρίσει ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα, το οποίο υποδαύλιζαν ανοικτά οι Τούρκοι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε μείνει κυριολεκτικά ενεή μπροστά στην υπογραφή του τουρκολιβυκού συμφώνου, που απέκλειε καθ’ ολοκληρίαν την Ελλάδα από την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Η κυβέρνηση έμοιαζε παντελώς ανέτοιμη και αιφνιδιασμένη για να απαντήσει σε αυτό το επιθετικό κρεσέντο της Τουρκίας που, μέρα τη μέρα, μήνα τον μήνα, γινόταν όλο και πιο έντονο και σαρωτικό. Και το πόσο ανέτοιμη ήταν καταδεικνύεται από ένα και μόνο στοιχείο, ότι δηλαδή ψήφισε έναν προϋπολογισμό για το 2020 που περιλάμβανε μείωση των αμυντικών δαπανών, και κυρίως των δαπανών για εξοπλιστικά προγράμματα.<br /><br />Εν ολίγοις, η ελληνική κυβέρνηση πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο από τις δύο παράλληλες επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας, στο μεταναστευτικό και στο τουρκολιβυκό σύμφωνο.<br /><br />Έτσι άνοιξε η όρεξη της Τουρκίας για επίταση των επιθέσεων εναντίον της Ελλάδας. Ο Ερντογάν πίστευε ότι –και εξαιτίας του ψοφοδεούς χαρακτήρα των ελληνικών ελίτ που είχε καταδειχθεί τόσες και τόσες φορές από το 1974 μέχρι σήμερα, για να μη θυμίσουμε τη Ζυρίχη– η Ελλάδα θα προέβαινε σε υποχώρηση και στα δύο βασικά μέτωπα – στο μεταναστευτικό και στο ανατολικό Αιγαίο.<br /><br />Εν τούτοις, επειδή ακριβώς θέλησε να τα πάρει όλα διά μιας, υποχρέωσε τους Έλληνες να αντιδράσουν. Έτσι η Ελλάδα αντιμετώπισε αποφασιστικά –έχοντας και τη συμπαράσταση κάποιων ευρωπαϊκών χωρών– την τουρκική επίθεση στον Έβρο και παράλληλα προέβαλε αντίσταση στις παραβιάσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Ταυτόχρονα, και το ουσιαστικότερο, εγκατέλειψε για πρώτη φορά τη στρατηγική της ελληνοτουρκικής φιλίας, που στοιχειώνει τις ελληνικές ελίτ, τα ΜΜΕ και τον δημόσιο λόγο τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Προέβη σε αυτή την κίνηση –εξ ανάγκης και για πολλούς πρόσκαιρα– αλλά, παρ’ όλα ταύτα, το έπραξε.<br /><br />Αυτή την αλλαγή μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει και στην ίδια την εικόνα που εκπέμπουν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και κατ’ εξοχήν η τηλεόραση. Πράγματι, από εκεί που χαρακτήριζαν «τουρκοφάγους» όσους μιλούσαν για εθνική στρατηγική, τώρα θα δώσουν βήμα σε έναν σημαντικό αριθμό στρατιωτικών και διεθνολόγων, που υποστήριζαν την ανάγκη μιας στρατηγικής αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό.<br /><br />Άλλωστε, η υπερεπέκταση της Τουρκίας έπληττε πλέον τα συμφέροντα μεγάλου αριθμού χωρών της Μέσης Ανατολής και του μεσογειακού χώρου, όπως της Γαλλίας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων κ.ά. Δεδομένης και της αυξανόμενης αντιπαράθεσης του Ερντογάν με τη Δύση, δόθηκε η δυνατότητα στην Ελλάδα να βρει ευνοϊκό έδαφος για τη σύμπηξη αντιτουρκικών -ad hoc ή και μονιμότερων – συμμαχιών.<br /><br />Αυτές εκμεταλλεύτηκε η Ελλάδα για να προχωρήσει στην ανακήρυξη της ΑΟΖ με την Ιταλία, αρχικώς, αλλά και στην αποφασιστικής σημασίας συμφωνία με την Αίγυπτο. Αυτή η τελευταία, και παρά τις όποιες ελλείψεις της, καθιστά άκυρο και ανενεργό το τουρκολιβυκό πραξικόπημα.<br /><br />Η Ελλάδα και η Κύπρος, με τη συμμαχία της Γαλλίας, της Αυστρίας και μερικών ακόμα χωρών, δημιούργησε ένα αρνητικό για την Τουρκία κλίμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα. Έτσι, μπορεί η γερμανική πολιτική να πέτυχε να εμποδίσει τη εφαρμογή κυρώσεων στην Τουρκία, δεν απέφυγε όμως –για πρώτη φορά– την αναγνώριση του ρόλου της Ελλάδας και της Κύπρου ως συνόρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δικαιωμάτων τους έναντι μιας επιθετικής Τουρκίας.<br /><br />Τέλος, η στροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, εξαιτίας της προμήθειας των S-400 από τη Ρωσία, παρά την παρουσία στην προεδρία του δηλωμένου φίλου του Ερντογάν, Ντόναλντ Τραμπ, οδήγησε στην ανοικτά αντιτουρκική στάση του Πομπέο και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Παράλληλα, η Ελλάδα, παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, αποφάσισε να προβεί σε πενταπλασιασμό των εξοπλιστικών δαπανών για το 2021, σε αύξηση της διάρκειας της στρατιωτικής θητείας, στην αγορά των γαλλικών Rafale κ.λπ. κ.λπ.<br /><br />Εν τοις πράγμασι και παρά τα πολλά «φάουλ» που έχουν γίνει –κυρίως σε σχέση με τη Γαλλία–, η συνολική θέση της Ελλάδας αναβαθμίστηκε διεθνώς, εντυπωσιακά, και προπαντός η Τουρκία υποχρεώθηκε σε μία στρατηγικού χαρακτήρα υποχώρηση στον Έβρο και στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Μετά το επιθετικό κρεσέντο τουρκικών ενεργειών και πολεμικών δηλώσεων, η αποχώρηση του OrucReis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα και η προσπάθεια της Τουρκίας να μεταθέσει το κέντρο βάρος των ενεργειών της, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, στη διπλωματία και τον εξευμενισμό της Δύσης, συνιστούν μία μεγάλης κλίμακας ήττα της Τουρκίας στον Έβρο και την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες<div><br />Εντούτοις, οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους εξακολουθούν να ανησυχούν και δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ηγέτιδες ελίτ, και δικαίως. Διότι γνωρίζουν ότι η στάση τους υπήρξε συνέπεια τόσο της πίεσης του ελληνικού λαού όσο και του ευνοϊκού διεθνούς περιβάλλοντος στη διάρκεια του 2020.<br /><br />Οι Έλληνες φοβούνται πως, κατά τη νέα περίοδο που έχει ήδη ανοίξει –με την ήττα του Ντόναλντ Τραμπ και τη σοβαρή οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Τουρκία–, η αλλαγή της τακτικής της μπορεί να ακυρώσει ή τουλάχιστον να υπονομεύσει αυτά τα σημαντικά κέρδη που αποκομίσαμε κατά το 2000.<br /><br />Και αυτό διότι η Τουρκία, σε αυτή τη φάση, δοκιμάζει να χρησιμοποιήσει τα μέσα που διαθέτει και είναι πάρα πολλά ώστε να εξευμενίσει τους Δυτικούς, Ευρωπαίους και Αμερικανούς, ή να τους δώσει το πρόσχημα για να στείλουν στις καλένδες, όπως η Γερμανία, κάθε κύρωση εναντίον της.<br /><br />Σε αυτή τη νέα τουρκική στρατηγική εντάσσεται και η μετά βαΐων και κλάδων έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών και η προαναγγελία της έναρξης της περιβόητης πενταμερούς για την Κύπρο. Μήπως λοιπόν κινδυνεύουμε να χάσουμε, στο πεδίο της διπλωματίας, αυτά που κερδίσαμε κατά το 2020;<br /><br />Κατ’ αρχάς, αυτή η πολιτική των Τούρκων δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους φίλους τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε ένα μέρος του κατεστημένου των Ηνωμένων Πολιτειών, να ξαναθυμηθούν τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας έναντι της Ρωσίας και στη Μέση Ανατολή, καθώς και τις τεράστιες επενδύσεις και εμπορικές ανταλλαγές που διατηρούν με αυτήν.<br /><br />Δηλαδή, το πεδίο των διαπραγματεύσεων αποτελεί σήμερα το προνομιακό πεδίο για την αντεπίθεση της Τουρκίας, μετά τις ήττες που δοκίμασε το 2020. Και αυτό δεν αφορά μόνο στους Ευρωπαίους και Αμερικανούς εταίρους μας, αλλά κατ’ εξοχήν στο ίδιο το ελληνικό κατεστημένο, το οποίο είναι πάντα πρόθυμο να βγάλει τη φουστανέλα και να φορέσει το σύνηθες φέσι του. Άλλωστε, είναι πεπεισμένο πως ο συσχετισμός δύναμης Ελλάδας-Τουρκίας δεν επιτρέπει παρά τη φινλανδοποίηση της χώρας μας, χωρίς ίσως να το διακηρύσσει, όπως ο Μαραντζίδης, αλλά κατά βάθος το ίδιο πιστεύει.<br /><br />Και αυτό προφανώς αφορά στη συνολική ιδεολογία και των κυβερνητικών αξιωματούχων και ολόκληρου του συστήματος των παρατρεχάμενων και των ολιγαρχών, που έχουν εξάλλου μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι με την Τουρκία όπου ναυπηγούν τα πλοία τους, πουλάνε το πετρέλαιό τους κ.λπ. Προπαντός, δε, θέλουν την ησυχία τους και όχι βέβαια μία εθνοκεντρική πορεία την οποία καθιστά υποχρεωτική η τουρκική επιθετικότητα, γι’ αυτό λοιπόν θα προτιμούσαν ότι έχουν «να δώσουν» να τα δώσουν «ειρηνικά».<br /><br />Και αυτό το είδαμε αμέσως μετά την αποχώρηση του OrucReis. Αντί δηλαδή αυτή η νίκη μιας αποφασιστικής και πολυδιάστατης πολιτικής να θεωρηθεί αφετηρία για μια νέα πολιτική αντεπίθεσης και στο διπλωματικό πεδίο, η Ελλάδα βρίσκεται εν αναμονή για το «πότε θα μας καλέσει ο Τσαβούσογλου».<br /><br />Και όμως, η επαναφορά, για παράδειγμα, του ζητήματος της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο θα ακύρωνε τόσο τις όποιες πενταμερείς ποντικοπαγίδες, όσο και τις τουρκικές αστειότητες για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, καθώς η Ελλάδα παραμένει εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο.<br /><br />Αντ’ αυτού, έδωσαν οι ίδιοι τεράστια έκταση στην έναρξη των συνομιλιών –η Σία Κοσιώνη κινδύνεψε να πεθάνει από την αγωνία της– χωρίς να θυμίσουν ότι αυτές εντάσσονται στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της Τουρκίας, μία και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η 61η(!) συνάντηση εμπειρογνωμόνων η οποία θα εξετάσει το εάν θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις!<br /><br />Παράλληλα, αφήνουν ακάλυπτη την Κύπρο και το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της να προχωρήσει από εκεί που είχε μείνει στο CranMontana. Και όμως, θα αρκούσε να υπενθυμίσουν την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, των σκαφών στην κυπριακή ΑΟΖ και την ανοικτή διακήρυξη της βούλησης τους πως θα διατηρήσουν το παράνομο τουρκοκυπριακό κράτος, για να πάνε περίπατο αυτές οι συζητήσεις.<br /><br />Δηλαδή, η ελληνική και η κυπριακή εξωτερική πολιτική κινδυνεύουν να παραχωρήσουν αυτό που κερδίσαμε στην αντιπαράθεση με την Τουρκία μέσα από ανοίκειες διαπραγματεύσεις και συζητήσεις. Διότι, όσο βρισκόμασταν σε ανοικτή σύγκρουση με την Τουρκία, το εθνομηδενιστικό γονίδιο των ελληνικών ελίτ βρισκόταν σε καταστολή. Καθώς όμως ακολουθεί ένα διαπραγματευτικό διάλειμμα, όπως σήμερα –πριν η Τουρκία επανέλθει με το αληθινό της πρόσωπο «επί του πεδίου»–, τότε ξεσαλώνει.<br /><br />Κάτι ανάλογο παρατηρούμε και στο μεταναστευτικό όπου, μετά τη σχετική θωράκιση των νησιών και του Έβρου από νέες εισροές, η κυβέρνηση, διά του ανεκδιήγητου Μηταράκη, οργανώνει μουσουλμανικές πόλεις στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στον βόρειο Έβρο, ενώ ο Μπακογιάννης οργανώνει τη μετατροπή του κέντρου της Αθήνας σε μεταναστευτικό γκέτο.<br /><br />Συνοψίζοντας, κερδίσαμε μία στρατηγική νίκη με 2-0 σε ένα ματς και αυτό θα πρέπει να το υπογραμμίσουμε και να μη μεμψιμοιρούμε· αλλά επειδή ο προπονητής και η ηγεσία της ομάδας παραμένουν προβληματικοί, οι δε διαιτητές στην επανάληψη μπορεί να παίξουν ανοιχτά την αντίπαλη ομάδα, δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε.<br /><br />Η επαγρύπνηση των Ελλήνων στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό θα κρίνουν την έκβαση του επόμενου αγώνα. Και όπως γνωρίζουμε η σειρά των ματς με την Τουρκία δεν έχει τελειώσει, κάθε άλλο.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Παρά το 2-0 του πρώτου Ημιχρόνου, η Ελλάδα του Β’ Ημιχρόνου προβληματίζει

Σε λίγο αρχίζουν οι λεγόμενες διερευνητικές επαφές Ελλάδας-Τουρκίας και ετοιμάζεται ένας νέος κύκλος της ποντικοπαγίδας που αποκαλείται πεντ...

Διαβάστε την συνέχεια