Yeni Safak: ΗΠΑ και Γαλλία εναντίον της Τουρκίας και υπέρ των «μαξιμαλιστικών» θέσεων της Ελλάδας.

<img height="360" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/100e844ff5369c59251c97584c7b8431_XL.jpg" width="821" /><br /><br /><div>Η τουρκική φιλοκυβερνητική εθνικιστική εφημερίδα καταγγέλλει ΗΠΑ και Γαλλία ότι ενώ «υποστηρίζουν τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο, φαίνεται να παίρνουν θέση κοντά στις μακροχρόνιες θέσεις της Τουρκίας, όταν παρόμοια ζητήματα είναι προς το δικό τους συμφέρον»<br /><br />Πυρά κατά και Παρίσι εξαπολύει η τουρκική εφημερίδα Yeni Safak με αιχμή και τη συμμαχία τους με την Ελλάδα κάνοντας λόγο για «στήριξη σε αντιτουρκικές πολιτικές».<br />«Ενώ οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τις αντιτουρκικές πολιτικές της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αντιτίθενται στον ισχυρισμό του Πεκίνου ότι τα νησιά, οι νησίδες και οι ύφαλοι στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη» σημειώνει χαρακτηριστικά η Yeni Safak.</div><div><br />Η εφημερίδα αναφέρεται και στη Γαλλία, σημειώνοντας ότι το Παρίσι «από την άλλη πλευρά, προτάσσει για τα νησιά στη Μάγχη τη θέση της «δίκαιης κατανομής» που υποστηρίζει και η Τουρκία». Και υποστηρίζει ότι τελικά «οι θέσεις του Παρισιού συμπίπτουν με τις αρχές της Τουρκίας για τη λύση στο Αιγαίο».<br /><br />«Τα καλά και συμφέροντα»<br /><br />Η τουρκική φιλοκυβερνητική εθνικιστική εφημερίδα καταγγέλλει ΗΠΑ και Γαλλία ότι ενώ «υποστηρίζουν τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο, φαίνεται να παίρνουν θέση κοντά στις μακροχρόνιες θέσεις της Τουρκίας, όταν παρόμοια ζητήματα είναι προς το δικό τους συμφέρον».<br />Όπως επισημαίνει «η αυξανόμενη ένταση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας έφερε και πάλι το θέμα στην ημερήσια διάταξη». <img height="448" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2022/08/Capture-1-600x420.jpg" width="674" /><br /><br />«Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, όπου πρόσφατα σημειώθηκαν νέες εντάσεις, η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον αντιτίθεται στον ισχυρισμό του Πεκίνου ότι τα νησιά, οι νησίδες και οι ύφαλοι έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη και το ναυτικό των ΗΠΑ διεξάγει επιχειρήσεις για την ελευθερία της ναυσιπλοΐας στην περιοχή» σημειώνει η εφημερίδα.<br /><br />Η Γαλλία και η Μάγχη<br /><br />Και συνεχίζει υπενθυμίζοντας ότι «η Γαλλία αντιτίθεται στα δικαιώματα ΑΟΖ των βρετανικών νησιών στη Θάλασσα της Μάγχης και ότι το Παρίσι και το Λονδίνο έχουν υπογράψει συμφωνία που περιλαμβάνει την ισότιμη διαίρεση της θάλασσας, και ότι τα νησιά που βρίσκονται κοντά στη ηπειρωτική χώρα της Γαλλίας έχουν μόνο περιορισμένα χωρικά ύδατα».<br /><br />Η Γενί Σαφάκ κάνει αναφορά στον χάρτη της που υπεβαλε η Κίνα με «9 διακεκομμένες γραμμές» το 2009, διεκδικώντας περίπου το 80 τοις εκατό της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.<br /><br />Ωστόσο, όπως σημειώνει, οι χώρες της περιοχής, ιδίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιτίθενται στην επεκτατική διεκδίκηση του Πεκίνου που είναι πολλές φορές πολλαπλάσια από την αποκλειστική οικονομική ζώνη των 200 μιλίων. «Οι παράκτιες χώρες της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, όπως οι Φιλιππίνες, το Βιετνάμ, η Μαλαισία, το Μπρουνέι και η Ινδονησία, απορρίπτουν την αξίωση του Πεκίνου για ολόκληρη τη θάλασσα μέσω των νησιών» προσθέτει.<br /><br />Και η Κίνα στρατικοποιεί νησιά<br /><br />Η Yeni Safak χρησιμοποιεί ως επιχείρημα και το ότι «ο εξοπλισμός από την Κίνα νησιών, νησίδων και υφάλων στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι ένας από τους παράγοντες που αυξάνουν τις εντάσεις στην περιοχή. Εκτός από τη συσσώρευση άμμου στους υπάρχοντες υφάλους, το Πεκίνο έχει κατασκευάσει λιμάνια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις και αεροδιάδρομους, ιδίως στα νησιά Paracel και Spratly. Η Κίνα έχει επίσης στρατιωτικοποιήσει τη νήσο Woody αναπτύσσοντας μαχητικά αεροσκάφη, πυραύλους τύπου cruise και ένα σύστημα ραντάρ.<br /><br /></div><div>Η απάντηση της Ουάσινγκτον στην κίνηση της Κίνας ήταν η αύξηση της στρατιωτικής της παρουσίας και η διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με χώρες της περιοχής».<br /><br />Η Γαλλία αντιφάσκει όταν υπερασπίζεται την Ελλάδα<br /><br />Σύμφωνα με τη Yeni Safak και η Γαλλία «αντιφάσκει ξεκάθαρα με τις δικές της θέσεις προκειμένου να στηρίξει την Αθήνα». Αναφέρει στην δήλωση της Γαλλίδας ΥΠΕΞ, Κατρίν Κολονά , η οποία κατά την τουρκική εφημερίδα «έφτασε στο σημείο να αρνηθεί τις θέσεις της ίδιας της χώρας της με τη δήλωσή της ότι η Γαλλία «θα συνταχθεί με την Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας»».<br />Το δημοσίευμα υπενθυμίζει ότι «δεν έχει καθοριστεί αποκλειστική οικονομική ζώνη για τα βρετανικά νησιά Guernsey και Jersey, τα οποία βρίσκονται πιο κοντά στην ηπειρωτική Γαλλία, και φαίνεται ότι αυτά τα δύο νησιά έχουν μερικό δικαίωμα χωρικών υδάτων».<br />Και καταλήγει σημειώνοντας ότι «η Γαλλία είναι γνωστό ότι προβάλλει την «δικαιοσύνη» και τις «αρχές της δικαιοσύνης» έναντι του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτό είναι ακριβώς σύμφωνο με τις αρχές λύσης που η Τουρκία υπερασπίζεται στο Αιγαίο Πέλαγος εξ’αρχής».<br /><br /><a href="www.bankingnews.gr ">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Yeni Safak: ΗΠΑ και Γαλλία εναντίον της Τουρκίας και υπέρ των «μαξιμαλιστικών» θέσεων της Ελλάδας.

Η τουρκική φιλοκυβερνητική εθνικιστική εφημερίδα καταγγέλλει ΗΠΑ και Γαλλία ότι ενώ «υποστηρίζουν τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις της Ελλάδα...

Διαβάστε την συνέχεια

The Diplomat: Η Κίνα δεν είναι Ρωσία και η Ταϊβάν δεν είναι Ουκρανία.

<a href="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/w02-143340w1295431chineseFlag.jpg?fit=720%2C405&ssl=1"><img src="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/w02-143340w1295431chineseFlag.jpg?resize=696%2C392&ssl=1" /></a><br /><br /><div>του <b>Tiejun Zhang*</b><br />Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις για τις επιπτώσεις για την Ταϊβάν. Ένα από τα πολυσυζητημένα μαθήματα του πολέμου είναι ότι η Κίνα πρέπει να το σκεφτεί πολύ σοβαρά προτού εξαπολύσει έναν πόλεμο με στόχο την επανένωση με την Ταϊβάν. Κατά την άποψή μου, όμως, αυτός ο κίνδυνος ήταν εξαρχής μικρός, οπότε το «μάθημα» έχει μικρή χρησιμότητα.<br /><br />Η ιστορία επαναλαμβάνεται μερικές φορές, αλλά όχι πάντα. Για να καταλάβουμε τις διαφορές, θα πρέπει να κάνουμε δύο παραλληλισμούς: Κίνα έναντι Ρωσίας και Ταϊβάν έναντι Ουκρανίας.<br /><br />H Kίνα και η Ρωσία έχουν πολύ διαφορετικές στρατηγικές προτεραιότητες. Πρώτον, υπάρχει μεγάλη διαφορά στις οικονομικές και στρατιωτικές τους δυνατότητες. Οικονομικά, η Κίνα έχει το δεύτερο σε μέγεθος ΑΕΠ στον κόσμο. Το 2021, έφτανε στο 76% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, ενώ το ΑΕΠ της Ρωσίας ήταν κάτω από το 10%. Η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας είναι επίσης πιο βιώσιμη από εκείνη της Ρωσίας, καθώς η πρώτη είναι πολύ στενότερα συνδεδεμένη με την παγκόσμια οικονομία από τη δεύτερη.<br /><br />Στρατιωτικά, η Ρωσία διαθέτει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο και μια σημαντική συμβατική δύναμη. Ο στρατός της Κίνας, αν και εκσυγχρονίζεται ταχύτατα, είναι ακόμη δεκαετίες πίσω από εκείνον των ΗΠΑ. Επιπλέον, η Ταϊβάν αποτελεί έναν πολύ σύνθετο στόχο μιας εισβολής και ένας λόγος γι’ αυτό είναι τα προχωρημένα οπλικά συστήματα που το νησί εισάγει από τις ΗΠΑ.<br /><br />Η σύνδεση της Κίνας με την παγκόσμια οικονομία είναι δίκοπο μαχαίρι για τη χώρα αυτή. Από τη μια πλευρά, αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους παράγοντες που διασφαλίζουν εδώ και δεκαετίες την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Από την άλλη, η στενή οικονομική αλληλεξάρτηση κάνει την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας πιο ευάλωτη σε περιόδους κρίσης. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αποτελούν τους οκτώ από τους δέκα σημαντικότερους εταίρους της Κίνας. Στην περίπτωση που η Κίνα χρησιμοποιήσει βία για να ενωθεί με την Ταϊβάν, θα της επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις που θα επιφέρουν πλήγμα στην οικονομία της. Η Κίνα θα βυθιστεί σε οικονομική κρίση, κάτι που θα έχει βαθιές κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις.<br /><br />Όσο για τις στρατηγικές προτεραιότητες της Ρωσίας και της Κίνας, η πρώτη θεώρησε ότι έπρεπε να εμποδίσει την προσέγγιση της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ, ενώ η δεύτερη θέλει να έχει ένα ειρηνικό περιβάλλον που βοηθά την οικονομική της ανάπτυξη. Η Κίνα δεν ενδιαφέρεται τόσο να επεκτείνει τα εδάφη της, όσο να γίνει η υπερδύναμη της ανατολικής Ασίας.<br /><br />Ο δεύτερος παραλληλισμός είναι μεταξύ Ταϊβάν και Ουκρανίας. Ο πληθυσμός της πρώτης είναι ο μισός από εκείνον της δεύτερης. Από την άποψη της σύνθεσης του πληθυσμού, το 77% των κατοίκων της Ουκρανίας είναι Ουκρανοί και το 20% Ρώσοι, ενώ στην Ταϊβάν πάνω από το 90% είναι Κινέζοι Χαν. Το στοιχείο αυτό θα έκανε κάποιον να πιστέψει ότι είναι πιο εύκολο για την Κίνα να ενωθεί με την Ταϊβάν απ’ ό,τι για τη Ρωσία να αποκτήσει εδάφη της Ουκρανίας. Αλλά δεν είναι τόσο απλό.<br /><br />Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κινεζική κυβέρνηση επιδιώκει να αναπτύξει πολιτισμικούς και κοινωνικούς δεσμούς με τον πληθυσμό της Ταϊβάν. Ο σκοπός ήταν να αντιληφθούν οι τελευταίοι ότι ανήκουν στη «Μητέρα Πατρίδα». Συνέβη το αντίθετο. Όσο αυξάνονταν οι επικοινωνίες, τόσο συνειδητοποιούσαν οι κάτοικοι της Ταϊβάν τις διαφορές τους με την ηπειρωτική Κίνα.<br /><br />Γεωπολιτικά, η ανατολική Ασία είναι διπολική, με τις ΗΠΑ να αποτελούν την κυρίαρχη ναυτική δύναμη και την Κίνα να συνιστά την κυρίαρχη ηπειρωτική δύναμη. Η Ταϊβάν βρίσκεται ανάμεσα και όποιος την ελέγχει έχει το πλεονέκτημα. Για τις ΗΠΑ, η Ταϊβάν είναι σημαντικότερη από την Ουκρανία τόσο οικονομικά όσο και στρατηγικά. Αλλά και η Ιαπωνία δεν θέλει να δει την Ταϊβάν να ενώνεται με την Κίνα.<br /><br />Συμπερασματικά, η χρήση βίας από την Κίνα για την επιστροφή της Ταϊβάν στη «Μητέρα Πατρίδα» δεν αποτελεί αυτή τη στιγμή μια επιλογή. Και αυτό θα συνεχιστεί όσο παραμένει το χάσμα ανάμεσα στον αμερικανικό και τον κινεζικό στρατό.<br /><br /><b><i>* O Τιεζούν Ζανγκ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Shanghai Global Institute</i></b><br /><br /></div><div><a href="https://www.anixneuseis.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

The Diplomat: Η Κίνα δεν είναι Ρωσία και η Ταϊβάν δεν είναι Ουκρανία.

του Tiejun Zhang* Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις για τις επιπτώσεις για την Ταϊβάν. Ένα από τα πολυσυζ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ενεργειακή κρίση φέρνει το τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη; Ανακατεύονται τα χαρτιά στην Ευρώπη…

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/03/220323034300_Olaf-Scholz-germany03-solts-1024x683.jpg" width="778" /><br /><br />Ο Jean-Michel Quatrepoint, οικονομικός συντάκτης, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα <a href="https://www.lefigaro.fr/vox/monde/crise-de-l-energie-est-ce-la-fin-de-l-hegemonie-allemande-en-europe-20220802">Le Figaro</a><a href="https://plus.lefigaro.fr/page/uid/4111285"> </a>(<a href="https://plus.lefigaro.fr/page/uid/4111285">κείμενο Martin Bernier)</a>, αναφέρεται στην αποκάλυψη των ελαττωμάτων του γερμανικού μοντέλου, που έφερε στην επιφάνεια η ενεργειακή κατάσταση.<br /><br />Τόνισε ταυτόχρονα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να βοηθήσει τη Γερμανία. Κατά την άποψή του, θα πρέπει να επιβάλει όρους σε αυτή τη στήριξη.<br /><br />Υπογραμμίζοντας την ανάγκη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, δεν παραλείπει να επισημάνει, ότι ενώ κάποιοι ζητούν απεριόριστη αλληλεγγύη, άλλοι πιστεύουν, ότι η επιβολή όρων στις χώρες του Βορρά, και ιδιαίτερα στη Γερμανία, θα ήταν θεμιτή.<br /><br />Ως προς την εγκατάλειψη από τη Γερμανία της πυρηνικής ενέργειας σημειώνει, ότι «αυτή η εγκατάλειψη δεν οφείλεται μόνο σε οικολογικούς λόγους, αλλά εξηγείται κυρίως από το γεγονός, ότι η Γερμανία δεν είχε τη βιομηχανική ηγεσία στον πυρηνικό τομέα.»<br /><br />Στην παρατήρηση, ότι τα όρια του γερμανικού μοντέλου επηρεάζουν και την οικονομία, δεδομένου, ότι η χώρα κατέγραψε έλλειμμα κοντά στο ένα δις ευρώ τον Μάιο, για πρώτη φορά από το 1991, επισημαίνει την διαφορά μεταξύ του γερμανικού και γαλλικού μοντέλου, σημειώνοντας, ότι οι Γερμανοί επωφελήθηκαν εδώ και 25 χρόνια από το μερκαντιλιστικό μοντέλο. <br /><br />«Η Γαλλία παρουσίασε ελλείμματα και η Γερμανία σημείωσε πλεονάσματα. Η Γερμανία έχει επίσης οικοδομήσει το οικονομικό της μοντέλο στη μετεγκατάσταση σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και αυτός είναι και ο λόγος που πίεσε για ταχεία διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης», σημειώνει ο Jean–Michel Quatrepoint, κατά τον οποίον, εδώ και είκοσι χρόνια Γαλλία και Γερμανία έχουν εμπλακεί σε ένα «υπόγειο πόλεμο».<br /><br />Ως προς το αν η αποδυνάμωση του γερμανικού οικονομικού μοντέλου σηματοδοτεί το τέλος αυτού που αποκαλεί «γερμανική ηγεμονία» και αν αυτό μπορεί να ανακατέψει τα χαρτιά στην Ευρώπη, αναφέρει, ότι θα μπορούσε να γίνει, «αν η Γαλλία ήταν σε καλύτερη υγεία», αλλά, όπως τονίζει, «έχει ένα απύθμενο εμπορικό έλλειμμα και δεν είναι σε μια κατάσταση, όπου μπορεί να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση έναντι της Γερμανίας.» <br /><br />Σχετικά με την αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και αν πρέπει να βοηθηθεί η Γερμανία, θεωρεί, ότι «αυτό θα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα», καθώς, όπως σημειώνει, «θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε στους Γερμανούς, ότι η πρώτη απόφαση που μπορούν να πάρουν είναι να παρατείνουν τη δραστηριότητα του τελευταίου πυρηνικού σταθμού τους, για όσο διάστημα χρειαστεί».<br /><br />«Θα εξαρτήσω αυτήν την αλληλεγγύη από αυτό. Έχουν τα μέσα να ανακτήσουν λίγη ηλεκτρική ενέργεια για το χειμώνα με τον τελευταίο πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής τους. Μπορούμε να δεχτούμε την αλληλεγγύη, με την προϋπόθεση, ότι ο καθένας κάνει το καθήκον του», υποστηρίζει ο Jean–Michel Quatrepoint.<br /><br />Στην παρατήρηση, ότι κάποιοι κάνουν σύγκριση με την ελληνική κρίση και αν είναι δικαιολογημένη αυτή η σύγκριση και αν οι μηχανισμοί αλληλεγγύης εφαρμόζονται άνισα, αναφέρει:<br /><br />«Παρατηρούμε ήδη, ότι η Ουγγαρία διαπραγματεύεται συγκεκριμένες συμφωνίες με τη Ρωσία, αποκλίνοντας έτσι από την ομοφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.<br /><br />Η Ισπανία θα διαπραγματευτεί επίσης, για να επιτύχει ειδικούς όρους, όπως η Πορτογαλία, η οποία αρνείται αυτόν τον μηχανισμό αλληλεγγύης. Αλλά ο μηχανισμός αλληλεγγύης υπάρχει ήδη de facto: αγοράζουμε στην πραγματικότητα ηλεκτρική ενέργεια από τους Γερμανούς, η οποία προέρχεται από σταθμούς παραγωγής ενέργειας με καύση άνθρακα. <br /><br /><i>Βλέπουμε, ότι αυτή η αλληλεγγύη είναι μεταβλητή. Αρκεί να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν οι Έλληνες κατά τη διάρκεια της κρίσης, ιδίως από τους Γερμανούς και τον κ. Σόιμπλε. Αλλά προφανώς, δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε στη Γερμανία, όπως συμπεριφερθήκαμε στους Έλληνες.»</i><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η ενεργειακή κρίση φέρνει το τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη; Ανακατεύονται τα χαρτιά στην Ευρώπη…

Ο Jean-Michel Quatrepoint, οικονομικός συντάκτης, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Le Figaro ( κείμενο Martin Bernier) , αναφέρεται στην απ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Δένδιας, τα “μασημένα” των Γερμανών-Γάλλων και το μικρό καλάθι…

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/08/Berbock-kai-Kolona.jpg" /><br /><br /><b>Αϋφαντής Γιώργος</b><br />Η επίσκεψη της Γερμανίδας Υπουργού Εξωτερικών σε Αθήνα και Άγκυρα, καθώς και η συνάντηση που είχε ο Δένδιας με την Γαλλίδα ομόλογό του στο Παρίσι διαφημίστηκαν από την Κυβέρνηση, τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ (και την Ελληνική Υπηρεσία της Deutsche Welle) ως αποδείξεις ότι ο γαλλογερμανικός άξονας τάχθηκε κατά της Τουρκίας και υπέρ της Ελλάδας σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το θέμα της κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου.<br /><br />Πρόκειται για επικοινωνιακή κορώνα, χωρίς σοβαρό αντίκρισμα. Οι βόλτες του γεωτρύπανου “Αμπντουλχαμίτ” άρχισαν! Βαίνουμε, συνεπώς, προς την κλιμάκωση της έντασης των τουρκικών διεκδικήσεων εφ’ όλης της ύλης, ήτοι ΑΟΖ, χωρικά ύδατα και εθνικός εναέριος χώρος, αποστρατιωτικοποίηση νησιών και συναφώς αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Και τότε, όλοι μας θα δούμε τί θα πράξει και τί όχι ο γαλλογερμανικός άξονας.<br /><br />Στο μεταξύ, ας δούμε τί πράγματι είπαν αλλά κυρίως τί, σκοπίμως, δεν είπαν οι Μπέρμποκ και Κολονά στον ομόλογό τους Δένδια: Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών αναφέρθηκε ονομαστικά σε ένα –φαινομενικά τυχαίο– δείγμα νησιών (Λέσβος, Ρόδος, Σάμος, Κως), προκειμένου να τονίσει ότι η Γερμανία θεωρεί πως η κυριαρχία της Ελλάδος επ’ αυτών (και ως εικός επί κάποιων άλλων που παρέλειψε) δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.<br /><br />Δεν πρέπει, ωστόσο, να διαφύγει της προσοχής των Ελλήνων ότι κανένα από τα αναφερθέντα νησιά δεν έτυχε να είναι από εκείνα, τα οποία οι Τούρκοι θεωρούσαν “γκρίζες ζώνες” και τώρα πλέον τα θεωρούν τουρκικά! Ο λόγος για τα μικρονήσια που είτε δεν αναφέρονται ονομαστικά στη Συνθήκη της Λωζάνης (π.χ. Οινούσσες και Φούρνοι) είτε κείνται εγγύτατα των τουρκικών ακτών (Καστελλόριζο). Άρα αφήνεται χώρος για τουρκική διεκδίκηση!<br /><br />Η επιλεκτική αναφορά της Μπέρμποκ<br /><br />Αντίθετα, λοιπόν, με ό,τι διαφημίζεται, η επιλεκτική αναφορά της Μπέρμποκ σε συγκεκριμένα νησιά στο Αιγαίο (την ελληνική κυριαρχία των οποίων καθομολογει το Βερολίνο) υποδόρια αφήνει ανέγγιχτη την τουρκική αναθεωρητική ανάγνωση του καθεστώτος που θεσπίζουν οι Συνθήκες Λωζάνης, Μοντρέ και Παρισίων. Ακριβώς για τον παραπάνω λόγο, η Γερμανίδα υπουργός δεν είπε τίποτα για το δικαίωμα της Ελλάδας να ασκεί πλήρη, ουσιαστική (κι όχι μόνον υψηλώ ονόματι) κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου, εξοπλίζοντας αυτά, παρά τις σχετικές διατάξεις των Συνθηκών Λωζάνης και Παρισίων. Συναφώς, δεν δέχθηκε ότι υφίσταται απειλή επ’ αυτών και δη από την Τουρκία. Αντίθετα, τόσο πριν έλθει στην Αθήνα όσο και ενώπιον του Τσαβούσογλου ζήτησε την αποφυγή της έντασης και κλιμάκωσης, συνιστώντας συνομιλίες. Κατ’ ουσίαν, λοιπόν, μας κάλεσε να συζητήσουμε επί των τουρκικών απαιτήσεων.<br /><br />Σε όσους θεωρήσουν μικρόψυχη την παραπάνω ανάλυση, επισημαίνω ότι για επαγγελματίες διπλωμάτες η προετοιμασία των υπουργικών επισκέψεων είναι εξαντλητική: τα πάντα (λόγια, σιωπές, κινήσεις) διαπραγματεύονται και χορογραφούνται. Υπάρχει, βέβαια, και η σχολή της μη προετοιμασίας επισκέψεων ανωτάτων ξένων ηγετών, με οδυνηρότερο παράδειγμα την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2017.<br /><br />Πρόκειται για την αντίληψη ότι η πολιτική διάνοια του υπουργού ή του πρωθυπουργού θα αποτρέψει εξελίξεις τύπου “μπάτε σκύλοι αλέστε”. Όμως, στην περίπτωση της Μπέρμποκ, γνωρίζω ότι επικράτησε η σχολή (και κοινή λογική) της άκρας επιμέλειας. Συνεπώς, η ελληνική πλευρά όφειλε να προτείνει, αντί της όποιας δειγματοληπτικής αναφοράς σε νησιά, την σχετική λακωνική διατύπωση της Συνθήκης της Λωζάνης που καθορίζει ελληνική κυριαρχία για όσα νησιά ευρίσκονται μακρύτερα των τριών ναυτικών μιλίων από τις μικρασιατικές ακτές (με ρητή εξαίρεση Ίμβρου, Τενέδου και Μοσχονησίων). Εικάζω ότι αυτή την διατύπωση την προτείναμε αλλά η γερμανική πλευρά την απέρριψε. Και τούτο είναι άκρως δυσοίωνο για όσα μας αναμένουν εκ Βερολίνου προσεχώς!<br /><br />Τουρκία και γερμανικά υποβρύχια<br /><br />Η (με πολλά “σιρόπια”) απάντηση της Μπέρμποκ στην αναφορά Δένδια για την εκκρεμότητα των πολεμικών επανορθώσεων, ήταν ότι η συμφιλίωση Ελλήνων και Γερμανών (και η συγχώρεση των πρώτων για όσα απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου διέπραξε η Γερμανία σε βάρος τους στην περίοδο 1941-44) δεν μπορεί να εξαρτάται από μια νομική διαφωνία, εάν οφείλονται ή όχι επανορθώσεις.<br /><br />Όμως οι διαφωνίες, ιδίως μεταξύ κρατών ομοφρόνων ως προς τις αρχές και αξίες, οφείλουν να επιλύονται, είτε πολιτικά είτε από τα εθνικά και διεθνή δικαστήρια. Γιατί, λοιπόν, δεν θέτει δια της δικαστικής οδού η ελληνική πλευρά το θέμα αποπληρωμής τουλάχιστον του αναγκαστικού δανείου Ελλάδος προς Γερμανία (1942), το οποίο είχε αρχίσει να υπηρετεί ακόμη και η ίδια η Κυβέρνηση του Γ’ Ράιχ;<br /><br />Σιωπή, ακόμη, αντέταξε η Μπέρμποκ στην παρατήρηση Δένδια ότι η ολοκλήρωση της πώλησης των γερμανικών υποβρυχίων τύπου “214” στην Τουρκία διαμορφώνει εξοπλιστική υπεροπλία για τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις της κατά της Ελλάδας. Η εν προκειμένω σιωπή συνιστά στην διπλωματική γλώσσα (ακριβώς αντίθετα με όσα ισχυρίσθηκε η ελληνικής καταγωγής ανταποκρίτρια της Deutsche Welle), άρνηση της Γερμανίας να αναγνωρίσει ότι η τουρκική πολιτική στο Αιγαίο συνιστά απειλή για την ελληνική εθνική ασφάλεια. Η άρρητη απάντηση είναι “πουλάμε στους Τούρκους τα υποβρύχια διότι δεν σας απειλούν”!<br /><a href="https://slpress.gr/politiki/lysi-sto-politiko-provlima-me-ameso-dimokratiki-metarrythmisi/"> </a><br /><div>Τα “μασημένα” της Γαλλίδας υπουργού<br /><br />Η τέχνη της διπλωματίας, της οποίας ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών θεωρεί εαυτόν δεινό χειριστή, δεν εξαντλείται σε υπομνήσεις και ανακλήσεις στην τάξη. Όταν αυτές δεν αποδίδουν (όπως συμβαίνει στην περίπτωση του αέναου αποκλεισμού της Ελλάδας από όλες τις διεθνείς Διασκέψεις όπου αποφασίζεται το μέλλον της Λιβύης), τότε απαιτείται η διασύνδεση των αιτημάτων μας με άλλα αιτήματα, όσο το δυνατόν πιο ζωτικά για εκείνους που κωφεύουν στα δικά μας.<br /><br />Για παράδειγμα, η Γερμανία επικαλούμενη την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, απαιτεί περικοπές 15% στην κατανάλωση ενέργειας από την Ελλάδα και προφανώς την εκεί μεταφορά ή αντιστάθμιση των σχετικών ποσοτήτων ενέργειας που θα εξοικονομηθούν εδώ! Τα θέματα εκ πρώτης όψεως δεν σχετίζονται. Ωστόσο, στόχος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν μπορεί να είναι η ακαδημαϊκή αριστεία περί το Διεθνές Δίκαιο, αλλά η επίλυση (κι όχι ατέρμονη διαχείριση) καίριων ζητημάτων εθνικού συμφέροντος. Εν προκειμένω, πρέπει να εξασφαλισθεί η μη παράδοση των κρίσιμων συστημάτων των υποβρυχίων στην Τουρκία. Προκειμένου να γίνει αυτό, ας γίνουμε όσο ενοχλητικοί απαιτείται!<br /><br />Οι δημόσιες δηλώσεις της Γαλλίδας υπουργού Εξωτερικών παρουσία του Έλληνα ομολόγου της, επιφύλαξαν οδυνηρή έκπληξη: την απουσία της επιβεβλημένης αναφοράς από την οικοδεσπότη στην αρτισύστατη Συμφωνία Στρατιωτικής Συνεργασίας και Αμυντικής Συνδρομής. Ιδίως εν όψει των επερχόμενων τουρκικών γεωτρήσεων στην ΑΟΖ Κύπρου (και Ελλάδας;). Η γενική, τετριμμένη αναφορά σε «συμπαράσταση» της “συμμάχου Γαλλίας” σε «κάθε απόπειρα κατά της ελληνικής κυριαρχίας», με τον χλωμό τρόπο που εκφωνήθηκε από την ανέκφραστη Γαλλίδα υπουργό, ήχησε περισσότερο σαν εξόδιος ακολουθία της Συμφωνίας αντί ετοιμότητας για την εφαρμογή της.<br /><br />Εν κατακλείδι, ο επικοινωνιακός ορυμαγδός που στόχευσε την ελληνική (αποκλειστικά) κοινή γνώμη και διεκπεραιώθηκε από τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ και την εξίσου συστημική Ελληνική Υπηρεσία της Deutsche Welle, θα έχει κοντά ποδάρια! Το “Αμπντουλχαμίτ Χαν” βγήκε και θα δείξει πόσο πλησίον των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων θα τοποθετηθεί στην πράξη ο γαλλογερμανικός άξονας. Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι δεν θα υπερακοντίσουν, Βερολίνο και Παρίσι, σε φιλελληνισμό τον ιδιόμορφο οργανισμό που εδρεύει επί της Βασιλίσσης Σοφίας, στο vert-amande κτίριο που έκτισε ο Ερνέστος Τσίλλερ και δεν υπήρξε από τα επιτυχημένα του…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο Δένδιας, τα “μασημένα” των Γερμανών-Γάλλων και το μικρό καλάθι…

Αϋφαντής Γιώργος Η επίσκεψη της Γερμανίδας Υπουργού Εξωτερικών σε Αθήνα και Άγκυρα, καθώς και η συνάντηση που είχε ο Δένδιας με την Γαλλίδα ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το 28% της ουκρανικής γης σε τρεις πολυεθνικές!

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/08/Ukraine-Agrotika.jpg" width="715" /><br /><br />Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, χαιρέτισε τον απόπλου του πρώτου πλοίου με ουκρανικό καλαμπόκι από το λιμάνι της Οδησσού. Το πλοίο, αφού ελεγχθεί στο συντονιστικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, θα συνεχίσει προς τον Λίβανο, όπου θα παραδώσει το φορτίο με τα ουκρανικά σιτηρά. Είναι γνωστό ότι η Ουκρανία είναι μεγάλος παραγωγός σιτηρών, αλλά είναι μάλλον άγνωστο το παιχνίδι που παίζεται με την ουκρανική γη και πρωταγωνιστές “μεγαθήρια”.<br /><br />Οι πληροφορίες που έρχονται στο φως σε ΗΠΑ, Αυστραλία και χώρες της ΕΕ για την επιθετική πολιτική που εφάρμοσαν τα δύο προηγούμενα χρόνια στην Ουκρανία μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, προκαλούν σοκ. Στόχος που σε μεγάλο βαθμό επέτυχαν ήταν να αποκτήσουν τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, παρά τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις στην Ουκρανία. Τα ερωτήματα γίνονται πιεστικότερα, καθώς η ΕΕ πάει να χαλαρώσει τα προστατευτικά μέτρα για το περιβάλλον και την αγροτική παραγωγή, προς όφελος των εταιρειών βιομηχανικής (και μεταλλαγμένης) γεωργίας. Και υπάρχει στο τέλος πάντα η υποψία της κερδοσκοπίας, καθώς στη… σοδιά συμμετέχουν μερικές από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες.<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες που ξεκίνησαν από έρευνα του National Review Αυστραλίας, η κυβέρνηση Ζελένσκι, στις αρχές του 2020 προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση για την πώληση γης σε ξένες εταιρείες (σε τεράστια κλίμακα), όπως φάνηκε στην πορεία. Τρεις γιγαντιαίες πολυεθνικές με έδρα τις ΗΠΑ, είχαν αγοράσει μέχρι την έναρξη του πολέμου 170.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα καλλιεργήσιμης γης από τα 603.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της συνολικής έκτασης της χώρας! Ναι δεν γράψαμε λάθος. Αγόρασαν με συνοπτικές διαδικασίες το 28% της Ουκρανίας! Περιττό να προσθέσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ούτε κατά προσέγγιση πουθενά στον κόσμο.<br /><br />Μεταξύ των εταιρειών που αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις ουκρανικής γης, είναι οι αμερικανικοί πολυεθνικοί κολοσσοί Cargill, Dupont και Monsanto. Το ενδιαφέρον του αυστραλιανού ΜΜΕ, που ξεκίνησε την έρευνα οφείλεται στο γεγονός ότι στη Monsanto συμμετέχουν με μεγάλα ποσοστά εκτός των αμερικανικών κεφαλαιούχων και κεφαλαιούχοι από τη Γερμανία και την Αυστραλία.<br /><br />Συνολικά 10 μεγάλες εταιρείες (ανάμεσά τους είναι και κινεζικές) κατέχουν πάνω από το 70% της ουκρανικής αγοράς γεωργικών προϊόντων. Η νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης Ζελένσκι του 2020 θεωρήθηκε σκανδαλώδης κι όχι αδίκως. Εκφράστηκαν έντονες καταγγελίες εις βάρος και του ίδιου του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αλλά η αμέριστη δυτική υποστήριξη και το πολεμικό κλίμα που επικρατούσε και τότε στην Ουκρανία δεν επέτρεψε ούτε την διερεύνηση του σκανδάλου, ούτε βέβαια την αναχαίτιση της μαζικής εκποίησης τεράστιων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης.<br /><a href="https://slpress.gr/ethnika/na-akoyne-toys-apodimoys-stin-leykosia-i-parakatathiki-toy-idryti-tis-halc/"> </a><br /><div>Το ενδιαφέρον της Monsanto<br /><br />Το 2016, η Monsanto, επί προεδρίας Πέτρο Ποροσένκο, είχε αναπτύξει το πρώτο φυτώριο καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένων σπόρων σε μισθωμένη γη, στην περιοχή Zhytomyr. To ενδιαφέρον της πολυεθνικής εταιρείας για την Ουκρανία πάει πιο πίσω. Το 2013, η Monsanto προανήγγειλε επένδυση ύψους 130 εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία –εφόσον τα πράγματα εξελίσσονταν ευνοϊκά γι’ αυτήν– θα μπορούσε να ανέλθει σε 300 εκατομμύρια δολάρια. Μετά την ψήφιση του νόμου Ζελένκσι για πώληση γης σε ξένες εταιρείες η Monsanto είχε την ευκαιρία να αποκτήσει την γη που εμφάνιζε ως μισθωμένη, από παρένθετη εταιρεία. Ανάλογη πορεία είχε και η Dupont με επένδυση αρχικά (το 2018) 55 εκατομμύρια, η οποία τριπλασιάστηκε. Το ίδιο και η Gargill.<br /><br />Παράλληλα, επεκτάθηκαν με την αγορά πρόσθετων μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης. Το ερώτημα που θέτουν οι οργανώσεις που αντιτάσσονται στην μαζική καλλιέργεια μεταλλαγμένων, είναι απλό: “Πώς δεν έγινε αντιληπτό από την κυβέρνηση Ζελένκσι το ενδεχόμενο να επεκταθεί σε όλη την Ουκρανία η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών”, σε σιτηρά, αλλά και πολλά άλλα είδη, όπως η σόγια. Ο Πέτρο Ποροσένκο έχασε τις εκλογές του 2019, έχοντας δεχθεί καταγγελίες για διαφθορά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε κατηγορούμενος και για εσχάτη προδοσία. Το εισαγγελικό αίτημα για φυλάκισή του απορρίφθηκε από το δικαστήριο στις αρχές του 2022.<br /><br />Νέες πληροφορίες που έρχονται στη δημοσιότητα από περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και ΜΜΕ, κάνουν λόγο για συμμετοχή στην μαζική αγορά ουκρανικής γης και επενδυτικών τραπεζών, όπως η Vanguard, η Blackstone και η Blackrock, χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί πλήρως η σχέση αυτών των επενδυτικών τραπεζών με τις εταιρείες παραγωγής διατροφικών προϊόντων και βιομηχανικής γεωργίας. Επίσης, διατυπώνονται ερωτήματα εάν οι ουκρανικές αρχές έχουν εκχωρήσει στις πολυεθνικές εταιρείες –ειδικά στη Monsanto– δικαιώματα καλλιέργειας GMO. Το ερώτημα, όμως, που εγείρεται, ειδικά βλέποντας την έντονα ανοδική εξέλιξη των τιμών στα σιτηρά, είναι μήπως έχει γίνει κερδοσκοπικό παιχνίδι με τον κίνδυνο επισιτιστικής κρίσης.</div><div><br />Σύγχυση στην ΕΕ για τα σιτηρά<br /><br />Τα ερωτήματα αυτά κατ’ επέκταση απευθύνονται και στην ΕΕ. Σύμφωνα με την Greenpeace, η αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων στην αγορά βασικών γεωργικών προϊόντων, φαινόταν από τον περασμένο Μάρτιο. Η οργάνωση είχε κάνει προτάσεις για αλλαγή μοντέλου στην χρήση των δημητριακών με τον περιορισμό της βιομηχανικής κτηνοτροφίας και των ζωοτροφών. Παράλληλα άφηνε αιχμές για την συζήτηση που έχει αρχίσει με το lobby των εταιρειών βιομηχανικής γεωργίας (των πολυεθνικών) για χαλάρωση του πλαισίου Πράσινης Πολιτικής και προστασίας από τα γενετικά τροποποιημένα είδη GMO.<br /><br />Ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρχε από την ΕΕ για την καλλιέργεια σόγιας, όπου είχε μπει δυναμικά η Ουκρανία τα τελευταία χρόνια και μέχρι την ρωσική εισβολή παρήγαγε περίπου τέσσερα εκατομμύρια τόνους ετησίως, αν και βρισκόταν αρκετά πίσω από την παραγωγής των ΗΠΑ της Βραζιλίας και της Αργεντινής. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική οργάνωση Friends of the Earth, η ΕΕ έχει μεγάλη ανάγκη για σόγια, που είναι το βασικό στοιχείο των ζωοτροφών και μόνον το 5% των αναγκών καλύπτεται από ευρωπαϊκές καλλιέργειες.<br /><br />Ως εκ τούτου η ΕΕ δεν ήταν αρνητική στην επέκταση της καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένης σόγιας στην Ουκρανία. Υπενθυμίζουμε ότι στην Monsanto συμμετέχει η γερμανική φαρμακευτική Bayer, η οποία έχει το πλειοψηφικό πακέτο, μετά τον συμβιβασμό στον οποίο οδηγήθηκε για την λήξη της δικαστικής διαμάχης με την Μοnsanto, για το επικίνδυνο φυτοφάρμακο Roundup.<br /><br />Από την πλευρά τους οι εταιρείες βιομηχανικής γεωργικής παραγωγής, με δραστηριότητα σε πολλές χώρες του κόσμου, προσπαθούν μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, να τονώσουν το προφίλ της εταιρικής-κοινωνικής τους ευθύνης, με πρωτοβουλίες υπέρ των υπαλλήλων τους στην Ουκρανία και των συνεργαζόμενων αγροτών. Η Cargill ανακοίνωσε ότι έχει ενεργοποιηθεί το ταμείο αρωγής των εργαζομένων της για την καταστροφή στην Ουκρανία και των αγροτών της χώρας, στέλνοντας είδη πρώτης ανάγκης. Το ταμείο είχε συσταθεί το 2020 με πρωτοβουλία των μονάδων της εταιρείας στην Ευρώπη.<br /><br />Είναι φυσικά θετικές αυτές οι πρωτοβουλίες, όπως επίσης οι παρεμβάσεις για την επίλυση της επισιτιστικής κρίσης, ειδικά στις χώρες της Αφρικής που απειλούνται με λιμό, φθάνει αυτές οι παρεμβάσεις να μην είναι με το αζημίωτο. Γιατί εάν τα ουκρανικά σιτηρά (και άλλα γεωργικά προϊόντα) διατίθενται τώρα σε τριπλάσιες τιμές προς αυτές τις χώρες, είναι προφανές ότι έχει γίνει κερδοσκοπικό παιχνίδι με την πείνα.<br /><br />Σε αυτό το παιχνίδι, δεν μπορεί να είναι μόνος υπαίτιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Εκτός και αν οι δυτικές πολυεθνικές αντί για μέρισμα φέτος ανά μετοχή, μοιράζουν σιτάρι από τις ουκρανικές αποθήκες. Δεν προκύπτει από τις οικονομικές τους αναγγελίες. Όσο για την ευθύνη των Ουκρανών προέδρων Πέτρο Ποροσένκο και Βολοντίμιρ Ζελένσκι για τη μαζική εκποίηση της ουκρανικής καλλιεργήσιμης γης, ο καθείς μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματά του…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το 28% της ουκρανικής γης σε τρεις πολυεθνικές!

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, χαιρέτισε τον απόπλου του πρώτου πλοίου με ουκρανικό καλαμπόκι από το λιμάνι της Οδησσού. Το...

Διαβάστε την συνέχεια

«Ο πόλεμος των ωκεανών»- Η «μονοπολικότητα» των ΗΠΑ εναντίον Κίνας-Ρωσίας.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/08/world-g04346fadb_640-1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="550" height="407" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/08/world-g04346fadb_640-1.png" width="749" /></a></div><div><br /></div>Γράφει ο <b>Βαγγέλης Χωραφάς</b><br />Ο Ινδο-Ειρηνικός είναι η γεωγραφική περιοχή του πλανήτη, στην οποία θα καθοριστεί το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ της ισχύουσας μονοπολικότητας που προωθεί η Δύση και της πολυπολικότητας που προωθούν η Κίνα και η Ρωσία.<br /><br />Πρόκειται για μια αλλαγή που θα καθορίσει τον ηγεμόνα του παγκόσμιου συστήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο παρελθόν, όλες οι ηγεμονικές αλλαγές συνοδεύτηκαν και από παγκόσμιους πολέμους. Τα σημερινά δεδομένα δεν δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια σύγκρουση. Δείχνουν όμως ότι, αναδιατάσσονται σε παγκόσμια κλίμακα οι συμμαχίες, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την τελική αναμέτρηση.<br /><br />Στη παρούσα φάση, στο στόχαστρο των Μεγάλων Δυνάμεων βρίσκονται οι χώρες της Περιφέρειας. Ο προσανατολισμός των τελευταίων στα δύο στρατόπεδα, θα είναι καθοριστικός για την επίτευξη ευνοϊκών συσχετισμών.<br /><br />Τα κράτη της Περιφέρειας, ήταν μέχρι σήμερα, οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης, οι δορυφόροι των ισχυρών χωρών, τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας, οι χώρες με τις συνεχείς εμφύλιες συγκρούσεις. Σε αυτή τη νέα φάση ίσως αποκτήσουν περισσότερες επιλογές.<br /><br />ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ<br /><br />Οι δύο ωκεανοί, ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός θα αποτελέσουν κρίσιμα πεδία αντιπαράθεσης το επόμενο διάστημα.<br /><br />Ο Ατλαντικός που αποτελεί τη «γειτονιά» της Δύσης, είναι ένας χώρος όπου ο άξονας Μόσχας-Πεκίνου θα προσπαθήσει να αντιδράσει στη δυτική προέλαση (AUKUS στον Ινδό-Ειρηνικό και ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη) στις αντίστοιχες «γειτονιές» της Ρωσίας και της Κίνας. Η στρατηγική του Πεκίνου και της Μόσχας θα είναι πολύ σαφής: εάν δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους περιοχές επιρροής, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να έχουν αυτό το δικαίωμα.<br /><br />Ο Ατλαντικός θα μπορούσε να γίνει τόσο γεωστρατηγικά καθοριστικός όσο και ο Ινδο-Ειρηνικός. Αυτό υποδηλώνεται από ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα. Το «Ροζ Κύμα» αριστερόστροφων κυβερνήσεων και η ανανεωμένη ρωσική υποστήριξη σε πολιτικές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, την εδραίωση της Κίνας στη Νικαράγουα, το κύμα αστάθειας που επηρέασε τις πρώην γαλλικές αποικίες στη Λατινική Αμερική (Μαρτινίκα και Γουαδελούπη) και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, την κινεζική επικύρωση της αξίωσης της Αργεντινής για κυριαρχία στα νησιά Φώκλαντ.<br /><br />Παράλληλα στον Ειρηνικό, εμφανίζεται η αφύπνιση της απόσχισης στις γαλλικές υπερπόντιες κτήσεις, όπως στη Νέα Καληδονία, η είσοδος της Κίνας στο Ανατολικό Τιμόρ και τα Νησιά του Σολομώντα, η συνεχιζόμενη σύγκρουση στο Καζακστάν και οι αυτονομιστικές κινήσεις στο Καρακαλπακστάν του Ουζμπεκιστάν. Η πρόσφατη ανατροπή του φιλοκινεζικού καθεστώτος στη Σρι Λάνκα εντάσσεται σε αυτές τις εξελίξεις.<br /><br />Και ο Αρκτικός Ωκεανός θα αποτελέσει χώρο αντιπαράθεσης, ωστόσο σε αυτή, δεν εμπλέκονται χώρες της Περιφέρειας.<br /><br />Με την είσοδο του ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων στην Περιφέρεια έσπασε η εύθραυστη ισορροπία που εγγυόταν τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος.<br /><br />Η παγκοσμιοποίηση αλλάζει, το ίδιο και ο σχηματισμός μπλοκ, πόλων και συμμαχιών στη διεθνή σκηνή. Υπάρχει κίνδυνος οι εποχές της μετριοπάθειας και της παθητικής ουδετερότητας να είναι πιο κοντά στο τέλος. Ακόμη και η Ελβετία, με απουσία από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, έχει σπάσει μια παράδοση αιώνων ουδετερότητας καταδικάζοντας τη ρωσική δράση στην Ουκρανία. Η δε προοπτική ένταξής της στο ΝΑΤΟ, δεν πρέπει να αποκλείεται, μετά το παράδειγμα της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Περιπτώσεις όπως αυτή της Σερβίας που κινείται μεταξύ Δύσης, Κίνας και Ρωσίας, θα υποστούν τεράστιες πιέσεις.<br /><br />ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΜΕΤΩΠΑ<br /><br />Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ρωσία αναμένεται να επιτύχει τους αντικειμενικούς της στόχους, αργά ή γρήγορα. Αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη λόγω της διαφοράς ισχύος των δύο χωρών, που η βοήθεια της Δύσης δεν κατάφερε να γεφυρώσει. Ήδη η Μόσχα κατέχει περισσότερο από το 20% των εδαφών της Ουκρανίας και κατά πάσα πιθανότητα, αυτό το ποσοστό θα αυξηθεί, το επόμενο διάστημα.<br /><br />Αν οι δυνάμεις της Ουκρανίας με τη συνεργασία της Δύσης δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους Ρώσους σε αυτό το μέτωπο, υπάρχουν και άλλες επιλογές. Μια από αυτές είναι η διεύρυνση του μετώπου και η επέκταση του πολέμου·ή, εναλλακτικά, η διασπορά των πιέσεων στη Μόσχα, έτσι ώστε να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλαπλά μέτωπα.<br /><br />Από την αρχή των επιχειρήσεων, η Υπερδνειστερία αποτελεί έναν αδύναμο κρίκο στη ρωσική στρατηγική. Οι κινήσεις που έγιναν στην αρχή του πολέμου από την Ουκρανία και τη Μολδαβία προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να επαναληφθούν. Θα υπάρξει ρωσική αντίδραση, αλλά αυτό θα απαιτήσει πρόσθετους πόρους και χρόνο.<br /><br />Το Καλίνινγκραντ αποτελεί έναν ακόμη αδύναμο κρίκο. Ο διάδρομος Σουβάλκι είναι εξαιρετικά ευάλωτος. Η μέχρι τώρα λανθασμένη διαχείριση από την πλευρά της Λιθουανίας, των κυρώσεων για το Καλίνινγκραντ και η αποκλιμάκωση της έντασης από την πλευρά της ΕΕ, δεν σημαίνουν ότι δεν θα υπάρξουν νέες προσπάθειες.<br /><br />Η πρόσβαση στα νησιά Σβάλμπαρντ αποκαταστάθηκε, μετά την προσπάθεια της Νορβηγίας να εμποδίσει τις μεταφορές σε αυτά. Ωστόσο, το θέμα μπορεί να επανέλθει στην κατάλληλη συγκυρία.<br /><br />Το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι αντιδράσεις στην Τσετσενία για τη συμπαράταξή της με το Κρεμλίνο. Ομάδες Τσετσένων θεωρούν ότι η Ρωσία είναι ο κύριος εχθρός και οι Τσετσένοι δεν έχουν κανέναν λόγο να πολεμούν στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια υβριδικού τύπου αναταραχή που προκαλείται από εξωγενείς παράγοντες, με στόχο την αποσταθεροποίηση του συμμάχου της Μόσχας.<br /><br />Οι νέες αναταραχές στο Καζακστάν, μετά την απόπειρα εξέγερσης του Ιανουαρίου, δημιουργούν τεράστια πίεση στη Μόσχα. Ο πρόεδρος του Καζακστάν επιθυμεί καλές σχέσεις και με τη Ρωσία και με τη Δύση. Αυτή η στρατηγική των ίσων αποστάσεων δύσκολα θα γίνει αποδεκτή από το Κρεμλίνο. Το Καζακστάν αποτελεί κύρια συνιστώσα όλων των σχεδίων ευρασιατικής ολοκλήρωσης που προωθούν η Ρωσία και η Κίνα. Αλλά με τα σημερινά δεδομένα, θα μπορούσε να αποτελέσει και έναν μοχλό που θα αξιοποιούσε η Δύση.<br /><br />Το ίδιο ισχύει και για το Ουζμπεκιστάν, άλλη μια χώρα-συνιστώσα των ευρασιατικών θεσμών. Μια εσωτερική αποσταθεροποίηση, θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στο Κρεμλίνο, πολύ περισσότερο αν συνοδεύονταν από αποσχιστικές κινήσεις στο Καρακαλπακστάν.<br /><br />Η ΜΕΣΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ<br /><br />Η Νικαράγουα μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων παίζει και αναμένεται να παίξει βασικό ρόλο.<br /><br />Με εγγενή γεωστρατηγική αξία και με σταθερό αντιαμερικανικό προσανατολισμό, αποτελούν μαζί με την Κούβα και τη Βενεζουέλα, μια τριάδα χωρών που οι ΗΠΑ θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πολύ κοντά στα σύνορά τους. Η Κίνα και η Ρωσία ασκούν ήδη επιρροή στις τρεις χώρες, μια τάση που αναμένεται να διευρυνθεί τα επόμενα χρόνια.<br /><br />Η προεδρία Ορτέγκα, αναζωογονημένη από το αποτέλεσμα των εκλογών, έκλεισε το 2021, δρομολογώντας ορισμένες προκλήσεις για τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης της ένταξης στην πολιτική της μίας Κίνας και του ανοίγματος ενός επίτιμου προξενείου στην Κριμαία.<br /><br />Στις 7 Ιουνίου, τέθηκε σε ισχύ ένα προεδρικό διάταγμα σχετικά με την άδεια των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων να εισέλθουν στο έδαφος της Νικαράγουας «για να συμμετάσχουν σε εκπαιδευτικές ασκήσεις και επιχειρήσεις ανθρωπιστικής βοήθειας, σε αποστολές έρευνας, διάσωσης και ανάκτησης σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ή φυσικές καταστροφές». Οι Ρώσοι στρατιώτες θα μπορούσαν να παραμείνουν στη Νικαράγουα από την 1η Ιουλίου έως τις 31 Δεκεμβρίου. Μια ιστορική κίνηση, γιατί σηματοδοτεί την επιθυμία της Μόσχας να αμφισβητήσει την Ουάσιγκτον στο εγγύς περιβάλλον της.<br /><br />Η απάντηση της προεδρίας Μπάιντεν δεν άργησε να έρθει: στις 8 Ιουνίου, στο περιθώριο της ένατης Συνόδου Κορυφής της Αμερικής, η αμερικανική διπλωματία απείλησε με τον αποκλεισμό της Νικαράγουα από τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κεντρικής Αμερικής, γνωστή και ως CAFTA, ως αντίποινα.<br /><br />Οι εξελίξεις όμως μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερες. Από το 2014 κινεζικές εταιρείες και η κυβέρνηση των Σαντινίστας είχαν συμφωνήσει για την κατασκευή ενός νέου καναλιού το οποίο, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το κανάλι του Παναμά. Αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα επικίνδυνο ρήγμα στο «εγγύς εξωτερικό» των ΗΠΑ και ξαναγράφοντας τη γεωγραφία της παγκοσμιοποίησης εις βάρος της Ουάσιγκτον. Πρόκειται για ένα φαραωνικό έργο, για το οποίο Κινέζοι και Ρώσοι επενδυτές, μεταξύ άλλων, ήταν έτοιμοι να επενδύσουν σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια περίπτωση casus belli.<br /><br />Η κυβέρνηση Ομπάμα, έχοντας πλήρη γνώση των γεωπολιτικά ανατρεπτικών ιδιαιτεροτήτων του αντι-Παναμά καναλιού, προσπάθησε να αποσταθεροποιήσει τη Νικαράγουα. Υιοθέτησε ένα σενάριο υβριδικής «έγχρωμης επανάστασης», στο οποίο οι περιβαλλοντολόγοι θα μπλόκαραν το άνοιγμα των εργοταξίων και η αντιπολίτευση θα ωθούσε σε εμφύλια σύρραξη. Το σχέδιο δεν λειτούργησε, κυρίως γιατί οι κινέζοι επενδυτές δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του, αλλά παραμένει πάντα ανοικτό για υλοποίηση.<br /><br />Καθώς και οι τρεις χώρες στον Κόλπο του Φονσέκα ─Ελ Σαλβαδόρ, Ονδούρα και Νικαράγουα─ αναγνωρίζουν «μία» Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, αυτό θα μπορούσε να ανοίξει αυτή την περιοχή σε συνέργειες μεταξύ κινεζικών έργων υποδομής. Αυτά τα έργα περιλαμβάνουν ένα νέο λιμάνι που αναπτύχθηκε από κινεζικά συμφέροντα στη Λα Ουνιόν, τη συμμετοχή της Κίνας σε έναν νέο υπερωκεάνιο διάδρομο μέσω της Ονδούρας, ο οποίος θα συνέδεε τον κόλπο του Φονσέκα στον Ειρηνικό με το Σαν Πέντρο Σούλα και το Πουέρτο Κορτές στον Ατλαντικό, και τη σύνδεση με ένα νέο εμπορικό κέντρο με οδική πρόσβαση κατά μήκος της πλευράς του Ειρηνικού, της Νικαράγουα.<br /><br />Παρόμοιες ενέργειες θα μπορούσαν να ανοίξουν ξανά την προοπτική της κατασκευής του καναλιού της Νικαράγουας. Πράγματι, αν και η εμπορική βιωσιμότητα ενός τέτοιου καναλιού παραμένει αμφίβολη, η γεωπολιτική σημασία αυξάνει την πιθανότητα να προχωρήσει ένα τέτοιο έργο.<br /><br />ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ<br /><br />Η πρόσφατη σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών G20 του Μπαλί στις 8 Ιουλίου, θα έπρεπε να είχε εγκρίνει τη διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, αλλά αυτό δεν συνέβη.<br /><br />Κανένα τελικό έγγραφο για τον πόλεμο της Ουκρανίας δεν υπήρξε, αλλά ήταν προφανής η αδυναμία μιας τέτοιας έκβασης, δεδομένης της διαφορετικής ευαισθησίας στο θέμα, των χωρών που συμμετείχαν.<br /><br />Αυτή η εξέλιξη καταδεικνύει ότι, ο διχασμός στο σημαντικότερο οικονομικό forum στο οποίο συμμετέχουν οι ισχυρότερες οικονομίες, είναι παρών.<br /><br />Στο περιθώριο της G20, η Ρωσία και η Αμερική έκαναν ό,τι μπορούσαν σε διμερείς συναντήσεις με τους εκπροσώπους των άλλων χωρών: ο Λαβρόφ να ενισχύσει τις σχέσεις με εκείνα τα κράτη που δεν συμμετείχαν στην αντιρωσική σταυροφορία, οι δε Ηνωμένες Πολιτείες να προσπαθήσουν να τα φέρουν στο δικό τους μέρος.<br /><br />Είναι δύσκολο να βρεθούν σημαντικές ενδείξεις για την έκβαση αυτών των διμερών επαφών, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Οι εξελίξεις στην παγκοσμιοποίηση και η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της Δύσης σε αυτή, βρέθηκαν και πάλι στο προσκήνιο.<br /><br />Στις 16 Ιουλίου ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε στην αραβική Σύνοδο Κορυφής ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν σταθερά προσηλωμένες στους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή και ότι «δεν πρόκειται να πάνε πουθενά», καθώς άσκησε πιέσεις για μια περιφερειακή συμμαχία ασφαλείας που θα ενσωματώνει το Ισραήλ.<br /><br />Από την πλευρά της, η Σαουδική Αραβία έβαλε φρένο στις ελπίδες των ΗΠΑ και του Ισραήλ ότι η Σύνοδος Κορυφής θα μπορούσε να βοηθήσει να τεθούν οι βάσεις για μια περιφερειακή συμμαχία ασφαλείας που θα περιλαμβάνει το Ισραήλ, η οποία θα αντιμετωπίσει τις ιρανικές απειλές.<br /><br />Ακόμη και το σχέδιο για τη σύνδεση συστημάτων αεράμυνας ,θα μπορούσε να είναι δύσκολη υπόθεση για τα αραβικά κράτη που δεν έχουν δεσμούς με το Ισραήλ και διστάζουν να συμμετάσχουν σε μια συμμαχία που θεωρείται ότι είναι ενάντια στο Ιράν, το οποίο διαθέτει ένα ισχυρό περιφερειακό δίκτυο αντιπροσώπων, όπως το Ιράκ, ο Λίβανος και η Υεμένη.<br /><br />Ο Τζο Μπάιντεν πήγε στη Σαουδική Αραβία με την ελπίδα να επιτύχει μια συμφωνία για την παραγωγή πετρελαίου που θα συμβάλει στη μείωση των τιμών της βενζίνης που οδηγούν τον πληθωρισμό στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 40 ετών και απειλούν τα ποσοστά του, στις εκλογές του Νοεμβρίου.<br /><br />Φεύγει από την περιοχή με άδεια χέρια, αλλά ελπίζει ότι η ομάδα ΟΠΕΚ+, που περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, τη Ρωσία και άλλους μεγάλους παραγωγούς πετρελαίου, θα ενισχύσει την παραγωγή σε συνάντηση στις 3 Αυγούστου.<br /><br />Τα κράτη του Κόλπου, τα οποία αρνήθηκαν να συνταχθούν με τη Δύση εναντίον της Ρωσίας για την Ουκρανία, επιδιώκουν μια συγκεκριμένη δέσμευση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς αντιλαμβάνονται την τάση απομάκρυνσης των ΗΠΑ από την περιοχή. Παράλληλα με αυτή την απομάκρυνση, η Κίνα και η Ρωσία διευρύνουν το αποτύπωμά τους στη Μέση Ανατολή.<br /><br />Με τα δεδομένα αυτά, η ιδέα της δημιουργίας ενός αραβικού ΝΑΤΟ που πρότεινε προ ημερών η Ιορδανία, στο οποίο θα περιλαμβάνονταν και το Ισραήλ, φαίνεται να απομακρύνεται.<br /><br />Όλα τα προηγούμενα δείχνουν ότι οι εξελίξεις στην Περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος είναι συνεχείς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αλλάξει όλα τα δεδομένα. Τα σενάρια πολλαπλασιάζονται και θα γίνουν καλύτερα κατανοητά με το πέρασμα του χρόνου.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Ο πόλεμος των ωκεανών»- Η «μονοπολικότητα» των ΗΠΑ εναντίον Κίνας-Ρωσίας.

Γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς Ο Ινδο-Ειρηνικός είναι η γεωγραφική περιοχή του πλανήτη, στην οποία θα καθοριστεί το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μετ...

Διαβάστε την συνέχεια

Και στο βάθος ο… κήπος της αφελούς Εξωτερικής πολιτικής μας-

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/08/F_16_FREMM_01_aug_002_f-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="468" data-original-width="800" height="374" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/08/F_16_FREMM_01_aug_002_f-scaled.jpg" width="736" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας έχει αποδείξει ότι το ”mea culpa” των Ελλήνων πολιτικών είναι σπάνιο και γι’ αυτό τα λάθη τους είναι εξακολουθητικά, με σοβαρό αντίκτυπο κυρίως στην Εξωτερική πολιτική μας.</span></h3>Γράφει η <b>Κρινιώ Καλογερίδου</b><br />Ένα απ’ τα λάθη αυτά είναι η υπάρχουσα αφέλεια, που — όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων διαψεύδει το ”δόγμα” περί… ”μηδενικής αφέλειας ”, το οποίο καθιερώθηκε στην αρχή του 2021 επ’ ευκαιρία την έναρξης των διερευνητικών επαφών μας με την Τουρκία και σε απάντηση της στρατηγικής της για ”βήμα-βήμα” προσέγγιση των διεκδικούμενων στόχων της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.<br /><br />Η διάψευση του δόγματος περί μηδενικής αφέλειας οφείλεται, στον τρέχοντα χρόνο, στο γεγονός ότι διατυμπανίζουμε κυβερνητικά και στρατιωτικά (με αποδέκτες τα Μέσα) πράγματα που δε λέγονται (γιατί αφορούν κομβικά στοιχεία των αμυντικών δυνατοτήτων της χώρας) ξεχνώντας τον λόγο του ιδρυτή του κυβερνώντος κόμματος ότι:<br /><br />— Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται.<br /><br />Απόδειξη αυτού ”χθες” (μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974) ήταν το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός για έξι χρόνια και ΠτΔ μετέπειτα) φρόντισε να επαναστρατιωτικοποιήσει και να εξοπλίσει ”αθόρυβα” και ”αθέατα” τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, ώστε να μπορούν να προστατευθούν σε περίπτωση απόπειρας εισβολής στα πρότυπα εκείνης στην Κύπρο.<br /><br />Απόδειξη αυτού ”σήμερα” είναι το γεγονός ότι — υπό το πνεύμα μιας υπερβάλλουσας εξωστρέφειας — χτίσαμε το εθνικό μας αφήγημα πάνω στο δίπολο αναβάθμιση εξοπλιστική και ισχυρές συμμαχίες (ΗΠΑ-Γαλλία-Ισραήλ-αραβικά κράτη), για να καταλήξουμε τελικά στο συμπέρασμα που εξέφρασε σε συνέντευξή του στο Action24 ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας ΥΠΕΞ μας :<br /><br />— […] Η ελληνική κοινωνία είναι σωστό να έχει την αίσθηση ότι πρέπει μόνη της να μπορεί να υπερασπίσει την πατρίδα…<br />Κι εμείς ρωτάμε με εύλογη απορία τον κ. Δένδια.<br /><br />— Καλά εσείς δεν ήσασταν, κ. υπουργέ, που — αντιλαμβανόμενος, προφανώς, ότι δεν ωφελεί τα εθνικά μας συμφέροντα ο ρόλος του Επιμηθέα τον οποίο ακολουθούσατε μέχρι τον αιφνιδιασμό του τουρκολιβυκού μνημονίου (29/11/’19) — φέρατε βόλτα τον κόσμο για ισχυρές συμμαχίες και κατοχύρωση, έστω και ημιτελή (βλ. μερική οριοθέτηση ΑΟΖ στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, 2020), αυτών που δικαιούμαστε προ του κινδύνου να τα οικειοποιηθεί η αδηφάγος Τουρκία;<br /><br />Πέραν αυτού, σύμπασα η κυβέρνηση είχε πανηγυρίσει την εξοπλιστική αναβάθμιση της Ελλάδας από ΗΠΑ και Γαλλία, εκ παραλλήλου με την επέκταση των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας και τις εξοπλιστικές… ”υπερπτήσεις” επίδειξης, δείγματα των οποίων δώσαμε σε από κοινού ασκήσεις με τους Αμερικανούς (βλ. άσκηση ”Hellenic Tank Challenge” και ”Ηνίοχος” το ’21 στην Αλεξανδρούπολη, ελληνοαμερικανική συμμετοχή στην ΝΑΤΟϊκή άσκηση στη Θράκη τον Μάρτιο του ’22 και τέσσερις μήνες αργότερα κοινές εκπαιδεύσεις Ελλήνων και Αμερικανών στη Σούδα με F35).<br /><br />Προφανώς, η ρεαλιστική επανεκτίμηση των πραγμάτων έκανε τον υπουργό Εξωτερικών να δει ότι η αποθέωση των εξοπλισμών ανήκει στη σφαίρα λαγνείας της πολεμικής τεχνολογίας η οποία δεν διασφαλίζει πάντα τα αναμενόμενα, καθώς απαιτεί τη συνεπικουρία και άλλων παραγόντων (καλή πληροφόρηση για την επιχειρησιακή κατάσταση του αντιπάλου, υψηλό εθνικό φρόνημα στρατού και λαού — ευφυή στρατηγική και διόραση — ξεκάθαρη στάση των συμμάχων υπέρ μας σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία).<br /><br />Η ρεαλιστική επανεκτίμηση των πραγμάτων έκανε τον κ. Δένδια να δει, επίσης, ότι ο πολλαπλασιασμός των αμερικανικών βάσεων στη Ελλάδα και η ελληνοαμερικανική συμφωνία δεν συνοδεύονται από αλλαγή στάσης των ΗΠΑ στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου κι ότι η αγορά των Rafale και Belharra από τη Γαλλία δεν αλλάζει τα συμφωνηθέντα στην ελληνογαλλική συμφωνία.<br /><br />Τα συμφωνηθέντα περί γαλλικής εγγύησης αποκλειστικά των θαλασσίων ζωνών της ελληνικής κυριαρχίας και όχι αυτών οι οποίες αφέθηκαν (Γιατί, άραγε;;;) ”ακάλυπτες” στην ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (βλ. ”αδιάθετη” θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινό, αν και ανήκει σ’ αυτήν η μισή Ρόδος και το Καστελόριζο).<br /><br />Η ρεαλιστική επανεκτίμηση των πραγμάτων έκανε τον κ. Δένδια, πολύ πιθανόν, να επανεκτιμήσει και τις δυσοίωνες προοπτικές που διαμορφώνονται στο Κυπριακό, όπου κάθε επόμενη έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ είναι χειρότερη απ’ την προηγούμενη για την Κύπρο.<br /><br />Και είναι χειρότερη γιατί διαιωνίζει τα τετελεσμένα της εισβολής και — αντί να συμβάλλει στην επανένωση των Κατεχομένων με την ελεύθερη Κύπρο — αποτρέπει την επανένωση του νησιού. Αποτρέπει την επάνοδό του σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας.<br /><br />Ειδικά η τελευταία έκθεση του Αντόνιο Γκουτέρες στο Συμβούλιο Ασφαλείας, θα έλεγε κανείς ότι είναι ποντιοπιλατική προς όφελος της Τουρκίας, αφού δεν γίνεται σε αυτήν καμιά αναφορά στο συμφωνημένο από Ελλάδα και Κύπρο πλαίσιο για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα (λύση εσχάτης ανάγκης — κατ’ εμέ — και βρετανικής… έμπνευσης [1957], που προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντική τουρκοποίηση της Κύπρου), πράγμα που καθιστά βάσιμες τις ελπίδες των Τούρκων για διχοτόμηση του νησιού.<br /><br />Επιπλέον στην εν λόγω έκθεση απουσιάζει άμεση ή έμμεση καταδίκη των τουρκικών αυθαιρεσιών και παρανομιών στα Βαρώσια, συμπεριλαμβανομένου του εποικισμού τους. Ενώ ύποπτο είναι το γεγονός ότι ο ΓΓ του ΟΗΕ έχει αποσυνδέσει απ’ τη λύση του Κυπριακού τη διεκδίκηση των φυσικών (ενεργειακών) πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία…<br /><br />Για όλα αυτά και για άλλα κακόηχα που εκπέμπουν τα Ηνωμένα Έθνη στο Κυπριακό τελευταία, δίνεται η εντύπωση ότι απομακρύνονται σταδιακά από το πνεύμα και το πλαίσιο των αρχικών Ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας.<br /><br />Ψηφισμάτων τα οποία λειτουργούσαν ως θεματοφύλακες του Διεθνούς Δικαίου και είχαν σαν κορωνίδα τους την άμεση απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής από την Κύπρο. Ως εκ τούτου, η απομάκρυνση από αυτά δεν συνιστά πρόοδο στο Κυπριακό, αλλά οπισθοδρόμηση.<br /><br />Με τα ως άνω δεδομένα γίνεται κατανοητός ο (καθυστερημένος) προβληματισμός του υπουργού Εξωτερικών για το δια ταύτα της ελληνικής αφέλειας στο θέμα των συμμαχιών που συνδέονται άμεσα με τη στάση που θα κρατήσουν οι σύμμαχοι σε περίπτωση πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας.<br /><br />Γίνεται αντιληπτή και η υποτίμηση της τουρκικής επιρροής στην Αλβανία που τον έκανε να πανηγυρίζει το ’20 για την κοινή προσφυγή (με συνυποσχετικό) Ελλάδας-Αλβανίας στη Χάγη, προκειμένου να οριοθετήσουν αμφότερες οι γείτονες χώρες τις μεταξύ τους θαλάσσιες ζώνες στο Ιόνιο.<br /><br /> Αυτό που δεν γνωρίζω αν έγινε αντιληπτό ακόμα από τον κ. Δένδια είναι η αρνητική επίπτωση της αφελούς αποκάλυψής του ότι ένα απ’ τα θέματα που έκαναν την Ελλάδα να επιλέξει τη Χάγη για επίλυση των θαλάσσιων διαφορών της με την Αλβανία είναι η πλήρης εξασφάλιση των δικαιώματα των ελληνικών νησιών.<br /><br /> Κάτι που, μόλις κοινοποιήθηκε από τον ίδιο, σήκωσε θύελλα αντιδράσεων στον αλβανικό Τύπο, γιατί — μέχρι να γίνει γνωστή η στόχευση της ελληνικής στρατηγικής — οι Αλβανοί δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να βγάλουν λέξη για το θέμα της συμφωνίας απ’ τον πρωθυπουργό τους Έντι Ράμα.<br /><br /> Γι’ αυτό και, μετά την αποκάλυψη, η εφημ. Dita της Αλβανίας βγήκε με πηχιαίους τίτλους χαρακτηρίζοντας λάθος της αλβανικής κυβέρνησης την αποδοχή του αιτήματος της Ελλάδας για από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.<br /><br /> Με λίγα λόγια, για να καταλήξουμε. Οι κωλυσιεργίες του Αλβανού πρωθυπουργού στο θέμα οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την Ελλάδα δεν οφείλονται μόνο στις υπόγειες παρεμβάσεις του Ταγίπ Ερντογάν και τις αντιστάσεις των Αλβανών αξιωματούχων με πρόσχημα την απόφαση του αλβανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου το ’20 που είχε καταστήσει ανενεργή τη συμφωνία Ελλάδας-Αλβανίας.<br /><br /> Οφείλονται και στην επίδειξη της δικής μας αφέλειας απ’ τη στιγμή που δημοσιοποιήσαμε πτυχές της στρατηγικής μας. Επιπλέον ο υπουργός Εξωτερικών θα πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή ότι η Αλβανία δεν καίγεται για τις… πανηγυρικές διακηρύξεις του στα διεθνή forum περί καθολικής υποστήριξης της Ελλάδας στην προοπτική ένταξής της στην Ε.Ε, όσο γι’ αυτό που είπε η Αλβανίδα ομόλογός του κατά την επίσκεψή της στη χώρα μας (Μάιος 2022):<br /><br /> Για την κατάργηση, δηλαδή, του “νόμου περί εμπολέμου” στα ελληνοαλβανικά σύνορα (πολύ βολικό για την σύμμαχό τους Τουρκία, που διατηρεί ωστόσο το casus belli στα ελληνοτουρκικά σύνορα) και την αποκατάσταση του περιουσιακού ζητήματος της κοινότητας των Τσάμηδων, οι οποίοι διεκδικούν — πέραν των οικονομικών αποζημιώσεων πολλών δισεκατομμυρίων — και εδάφη της Ηπείρου από την Ελλάδα… <div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Και στο βάθος ο… κήπος της αφελούς Εξωτερικής πολιτικής μας-

Η σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας έχει αποδείξει ότι το ”mea culpa” των Ελλήνων πολιτικών είναι σπάνιο και γι’ αυτό τα λάθη τους είν...

Διαβάστε την συνέχεια

Ακολουθώντας το χρήμα του Ισλαμικού Κράτους . Η άγνωστη έρευνα της Αντιτρομοκρατικής.

<img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/08/QT2Y3CYH4WEO3IZY7S3NWNVKYM-768x480.jpg" width="779" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Την έρευνα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και της Εισαγγελίας του Παρισιού για τη χρηματοδότηση της τζιχάντ.</span></h3><div><b>Γιάννης Σουλιώτης</b></div><div>H διακρατική αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα αποτελεί, ουσιαστικά, τη συνέχεια των ερευνών που είχαν ξεκινήσει μετά τις πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι, Βρυξέλλες και Κάννες, τη διετία 2015-2016. [REUTERS]<br /><br />Στην έκδοση ενταλμάτων κατά 13 αλλοδαπών, κυρίως Σύρων και Ιρακινών, οι οποίοι ζουν ή έζησαν τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, οδήγησε η άγνωστη μέχρι σήμερα έρευνα της Αντιτρομοκρατικής για τη χρηματοδότηση της Τζιχάντ και συγκεκριμένα του Ισλαμικού Κράτους. Σύμφωνα με πληροφορίες που φέρνει στο φως της δημοσιότητας η «Κ», η μυστική επιχείρηση ξεκίνησε το 2018 σε συνεργασία με την Εισαγγελία Αντιτρομοκρατίας του Παρισιού, και το πρώτο από τα εκκρεμή εντάλματα εκτελέστηκε την Πρωτοχρονιά του 2022, με τη σύλληψη, στο κέντρο της Αθήνας, ενός συριακής καταγωγής Ισπανού.<br /><br />Ο 36χρονος Abdulsalam ζει για περισσότερο από δέκα χρόνια στην Ελλάδα και μέχρι τη δίκη του, την 1η Ιουνίου 2022, παρέμενε προφυλακισμένος στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και της υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Αθηνών, πριν καταλήξει στις φυλακές Κορυδαλλού. Τελικά, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον έκρινε αθώο για την κατηγορία της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας. Τα εντάλματα εις βάρος των υπολοίπων 12 αλλοδαπών παραμένουν έως σήμερα ανεκτέλεστα.</div><div><br />Η σύσκεψη στη Χάγη<br /><br />Η υπόθεση άρχισε να εκτυλίσσεται τον Νοέμβριο του 2018, με την πραγματοποίηση στην έδρα της Eurojust, στη Χάγη, συνάντησης αξιωματούχων από 14 κράτη-μέλη της Ε.Ε. Αντικείμενο εκείνης της κλειστής σύσκεψης ήταν ο συντονισμός μιας κοινής έρευνας με θέμα τη χρηματοδότηση της διεθνούς τρομοκρατίας. Επρόκειτο ουσιαστικά για συνέχεια των ερευνών που είχαν ξεκινήσει μετά τις πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι, Βρυξέλλες και Κάννες τη διετία 2015-2016.<br /><br />Σε δικαστικά έγγραφα που τέθηκαν υπόψη της «Κ» αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «προέκυψε η ύπαρξη χρηματοοικονομικών ροών προς τη Συρία, μέσω Τουρκίας και Λιβάνου, και η ταυτοποίηση ατόμων που συγκέντρωναν τα χρήματα για να καταλήξουν στα χέρια ξένων μαχητών στη Συρία».<br /><br />Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, κεντρικό ρόλο στην έρευνα είχε η Διεύθυνση Εσωτερικής Ασφάλειας του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, με τα στελέχη της να ενημερώνουν τους Ελληνες αστυνομικούς ότι από το σύνολο των ύποπτων χρηματικών συναλλαγών, το 1% πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα. Επρόκειτο για 14 συναλλαγές με αποστολείς 13 αλλοδαπούς. Μεταξύ αυτών και ο Abdulsalam, κάτοχος ισπανικού διαβατηρίου, με καταγωγή από τη συριακή πόλη Ράκα, προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους.<br /><br />Η μυστική επιχείρηση ξεκίνησε το 2018 και έχει οδηγήσει στην έκδοση ενταλμάτων κατά 13 αλλοδαπών, κυρίως Σύρων και Ιρακινών.<br /><br />Από την έρευνα της Αντιτρομοκρατικής σε ιδιωτικές εταιρείες μεταφοράς εμβασμάτων και τα Ελληνικά Ταχυδρομεία προέκυψε πως ο 36χρονος την περίοδο 2014-2015 έστειλε 13.500 ευρώ προς τη Γερμανία, τη Σερβία, την Τουρκία, την Αυστρία και την Ολλανδία, ενώ παρέλαβε αθροιστικά 5.300 ευρώ από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.<br /><br />Μία από αυτές τις συναλλαγές είχε ποινικό – ερευνητικό ενδιαφέρον, καθιστώντας τον κατηγορούμενο για χρηματοδότηση της τρομοκρατίας. Αφορούσε αποστολή 829 ευρώ σε άτομο ονόματι Mohammad A., που βρισκόταν στην Τουρκία. Και αυτό διότι ο Mohammad φέρεται, με τη σειρά του, να μεσολαβούσε για τη μεταφορά χρημάτων από και προς Γάλλους που είχαν εγκαταλείψει την πατρίδα τους και ταξιδέψει στη Συρία για να ενταχθούν στους κόλπους του Ισλαμικού Κράτους. Τον Νοέμβριο του 2016, για παράδειγμα, 42χρονη Γαλλίδα τού είχε στείλει 820 ευρώ προκειμένου να τα παραδώσει στην αδελφή της, μία από τις αποκαλούμενες «νύφες της τζιχάντ», η οποία είχε εγκαταλείψει το Παρίσι και ταξιδέψει μαζί με τον γιο της Enzo στα ελεγχόμενα από το Ι.Κ. εδάφη της Συρίας.<br /><br />Οι «συλλέκτες»<br /><br />Παρόμοια είναι τα στοιχεία και εις βάρος των υπολοίπων 12 αλλοδαπών. Εις βάρος του ενός από αυτούς, υπηκόου Συρίας 34 ετών, εκδόθηκε και παραμένει ανεκτέλεστο ένταλμα, καθώς μεσολάβησε για τη μεταφορά 1.000 ευρώ από μια 70χρονη Γαλλίδα στον γιο της, ο οποίος από το 2013 και μέχρι πρότινος τουλάχιστον πολεμούσε στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους. Ο Abdulsalam, μοναδικός μέχρι στιγμής συλληφθείς από τους συνολικά 13 διωκόμενους αλλοδαπούς, αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με το Ισλαμικό Κράτος. Απέδωσε την εμπλοκή του στην υπόθεση στο γεγονός ότι πραγματοποίησε τις συγκεκριμένες συναλλαγές με μόνο κίνητρο να εξυπηρετήσει πρόσφυγες από τη Συρία που έφθαναν στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Ο ίδιος, εξάλλου, είναι κάτοχος ισπανικού διαβατηρίου.<br /><br />Σε επίσημα έγγραφα, πάντως, οι διωκτικές και δικαστικές αρχές χρησιμοποιούν τον όρο «συλλέκτες» για να περιγράψουν εκείνους που συγκέντρωναν χρήματα, κυρίως από χώρες της Ε.Ε., για να τα προωθήσουν σε ξένους μαχητές στη Συρία και στο Ιράκ, Ευρωπαίους πολίτες που είχαν εγκαταλείψει τις χώρες τους για να εγκατασταθούν στο αυτοαποκαλούμενο Χαλιφάτο.<br /><br />«Το γεγονός ότι ο συλλέκτης παρέλαβε κάποια στιγμή χρήματα από συγγενή εμπλεκομένου με την τρομοκρατία δεν σημαίνει άνευ ετέρου ότι οποιοσδήποτε στείλει χρήματα στον συλλέκτη εμπλέκεται κατ’ οποιονδήποτε τρόπο με την τρομοκρατία», επισήμανε σε υπόμνημά της προς το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων η Μαρία Αμάρρι, συνήγορος του 36χρονου Abdulsalam. Ο τελευταίος αποφυλακίσθηκε αμέσως μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου, που τον κήρυξε αθώο, ενώ εκκρεμή παραμένουν τα υπόλοιπα 12 εντάλματα, με αρκετούς από τους διωκόμενους αλλοδαπούς να έχουν έχουν ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα με προορισμό τη Γερμανία και τη Γαλλία.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ακολουθώντας το χρήμα του Ισλαμικού Κράτους . Η άγνωστη έρευνα της Αντιτρομοκρατικής.

Την έρευνα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και της Εισαγγελίας του Παρισιού για τη χρηματοδότηση της τζιχάντ. Γιάννης Σουλιώτης H διακρατική...

Διαβάστε την συνέχεια

Αφιερωμένο σε ΗΠΑ και ΕΕ… “δυτική χώρα” η Τουρκία κύριοι;

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/06/Turkey_Islam.jpg" /><br /><br />Ανατριχίλα προκαλεί βίντεο από το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκατοντάδες παιδιά φωνάζουν το ισλαμιστικό σύνθημα «Αλλάχου Ακμπάρ»<br /><br />Ακραία πρόκληση στην Αγία Σοφία: Εκατοντάδες παιδιά φωνάζουν «Αλλάχου Ακμπάρ»-<div>Δείτε βίντεο</div><div><br /><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="353" src="https://www.youtube.com/embed/hhlbJKiWvAk" width="695" youtube-src-id="hhlbJKiWvAk"></iframe><br />Ανατριχίλα προκαλεί βίντεο από το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκατοντάδες παιδιά φωνάζουν το ισλαμιστικό σύνθημα «Αλλάχου Ακμπάρ».<br /><br />Πρόκειται για μέλη του ιδρύματος TÜGVA ( Ίδρυμα Τουρκικής Νεολαίας), στο οποίο ο γιος του Τούρκου προέδρου, Μπιλάλ Ερντογάν, φέρεται να κατέχει ηγετική θέση. Το ίδρυμα είχε οργανώσει «Συνάντηση θερινών σχολείων Αγία Σοφία» μέσα στην Αγία Σοφία.<br /><br />Όπως φαίνεται στο προκλητικό βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, κάποιος λέει στα παιδιά τη φράση «τεκμπίρ» και εκείνα όλα μαζί φωνάζουν «Αλλάχου Ακμπάρ» (Ο Αλλάχ είναι μεγάλος)». <br /><br /><a href="https://www.skai.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Αφιερωμένο σε ΗΠΑ και ΕΕ… “δυτική χώρα” η Τουρκία κύριοι;

Ανατριχίλα προκαλεί βίντεο από το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκατοντάδες παιδιά φωνάζουν το ισλαμιστικό σύνθημα ...

Διαβάστε την συνέχεια

Στο απόλυτο τέλμα η Λιβύη με την Τουρκία σε καθοριστικό ρόλο!

<br /><br /><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/07/TURKEY-LIBYA-ILLEGAL-EEZ-MEMORANDUM.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="338" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/07/TURKEY-LIBYA-ILLEGAL-EEZ-MEMORANDUM.png" width="748" /></a><br /><br /><b>Κωνσταντίνος Λουκόπουλος*</b><br />Έπρεπε να περάσουν τόσοι μήνες για να μας πει η ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ για την Λιβύη κ. Στέφανι Ουίλιαμς λίγο πριν το τέλος της «θητείας» της ότι η κατάσταση στην χώρα βρίσκεται σε τέλμα και η πολιτική τάξη αναζητά μόνον αξιώματα (σημ. εμείς θα λέγαμε νομή της εξουσίας) αντί να οδηγήσει την Λιβύη σε εκλογές προκειμένου να ενοποιηθεί επιτέλους η χώρα αυτή της Βόρειας Αφρικής. Η κ. Ουίλιαμς σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι Al-Arabiya που εδρεύει στο Ντουμπάι χαρακτήρισε τους Λίβυους ηγέτες φυλών, φραξιών και λοιπών διαπλεκόμενων ομάδων ως οπορτουνιστές που αγωνίζονται μόνον για τα συμφέροντας τους. Προσέθεσε μάλιστα ότι όλοι αυτοί στα 11 χρόνια χάους, διχασμού και διαφθοράς λεηλάτησαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.<br /><br />Τελικά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό και να μην πούμε ότι της πήρε δύο και πλέον χρόνια για να… κατανοήσει την κατάσταση στην Λιβύη και φυσικά αν δεχθούμε ότι την είχε κατανοήσει που είναι και το πιθανότερο, γιατί δεν είχε μιλήσει μέχρι τώρα! Όλα αυτά που δήλωσε και άλλα πολλά έχουν καταγραφεί από πολλούς δημοσιογράφους και αναλυτές ενώ έχουν επισημανθεί πολλές φορές στην σχετική αρθρογραφία μας εδώ στο Liberal. Η ουσία όμως είναι ότι η Λιβύη βυθίζεται όλο και περισσότερα σε ένα τέλμα που είναι άγνωστο αν και πότε θα μπορούσε να βγει από αυτό και δυστυχώς είναι αρκετοί οι εσωτερικοί και εξωτερικοί δρώντες που ευνοούνται απ’ αυτό!<br /><br />Οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι στην λιβυκή κρίση σιώπησαν όταν αποκαλύφθηκε τον Μάρτιο 2021 ότι υπήρξε χρηματισμός για να εκλεγεί από το Λιβυκό Φόρουμ Πολιτικού Διαλόγου (ΛΦΠΔ-LPDF) ο Αμπντελχαμίντ Νταμπέιμπα ως μεταβατικός πρωθυπουργός που θα οδηγούσε την χώρα στις εκλογές τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Καμία αντίδραση δεν είχαμε όταν κατά παράβαση της συμφωνίας ο συνέταιρος στις μπίζνες στις κατασκευές με την οικογένεια Ερντογάν έθεσε υποψηφιότητα για την Προεδρία ενώ ταυτόχρονα μοίραζε… χρήματα δεξιά και αριστερά. Ούτε και όταν απέτυχε παταγωδώς να διενεργήσει εκλογές και φυσικά χάνοντας και την νομιμοποίηση που είχε.<br /><br />Ετερόκλητες και εφήμερες συμμαχίες, δημιουργία νέων πολιτοφυλακών και μυστικές συμφωνίες των εξωτερικών δρώντων έχουν οδηγήσει στην δημιουργία δύο… «παραλλήλων» κυβερνήσεων. Απέναντι στη λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, του από τη Μισράτα πάμπλουτου Αμπντέλχαμιντ Νταμπέιμπα που ελέγχει την Τριπολιτάνια (Δυτική Λιβύη) υπάρχει πλέον και αυτή του Φατχί Αλί Μπασάγκα που σημειωτέον είναι και αυτός από τη Μισράτα, ο οποίος στηρίζει την νομιμοποίηση του έχει στην εντολή που έλαβε την 10 Φεβρουαρίου από την Βουλή των Αντιπροσώπων. Αυτός μέσω της στρατιωτικής ισχύος του Χαλίφα Χαφτάρ ελέγχει την Κυρηναϊκή και σχεδόν όλη την Φεζάν.<br /><br />Ενόψει της τελικής αναμέτρησης που μάλλον δεν θα αργήσει να έλθει, εκτός και αν επέλθει η απόλυτη ισορροπία ή… η διαίρεση της χώρας, οι πλευρές προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να δημιουργήσουν νέες «συμμαχίες». Ο πάντα καλά ενημερωμένος γαλλικός ιστότοπος «Africa Intelligence» αποκάλυψε την προηγούμενη εβδομάδα ότι ο Υπουργός Επικρατείας της Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Νταμπέιμπα Αντέλ Τζουμάα είχε συνομιλίες στο Ντουμπάι με τον γιό του Χαλίφα Χάφταρ πε την μεσολάβηση των ΗΑΕ προκειμένου να διερευνηθεί η δυνατότητα σχηματισμού μίας μελλοντικής κυβέρνησης συνεργασίας όπου με πρωθυπουργό τον ίδιο τον Νταμπέιμπα η φράξια του «Στρατάρχη» θα έπαιρνε 3-4 υπουργεία μεταξύ των οποίων και αυτό της Άμυνας και την θέση του αναπληρωτή πρωθυπουργού. Ο Τζουμάα βέβαια διέψευσε την είδηση αλλά χωρίς βέβαια να πείσει.<br /><br />Από την άλλη πλευρά ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Αγκίλα Σάλεχ σε συνέντευξη του στο γαλλικό France 24 κατήγγειλε ότι «οι συνεχιζόμενες συναλλαγές ορισμένων χωρών (σημ. γιατί άραγε δεν τις κατονόμασε;) και των Ηνωμένων Εθνών με τον Νταμπέιμπα δημιούργησαν νέα προβλήματα που υπονομεύουν την ύπαρξη του λιβυκού κράτους. Ο Σάλεχ, που πολλοί στην Αθήνα θα έβλεπαν ως λύση στο «βραχνά» της Ελλάδας που λέγεται «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο» και στην τουρκική επιρροή στην Λιβύη, στην ίδια συνέντευξη υποστήριξε την αναγκαιότητα δημιουργίας μίας ενιαίας κυβέρνησης για να οργανώσει και να διενεργήσει εκλογές υποστηρίζοντας την νομιμότητα της Κυβέρνησης Μπασάγκα! Βέβαια ο Σάλεχ έχει πλέον δικό του κανάλι επικοινωνίας με την Τουρκία και θα επισκεφτεί σύντομα την Άγκυρα.<br /><br />Στο ίδιο «μήκος κύματος» και ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Λιβύης στον ΟΗΕ Ταχέρ Ελ Σόνι επισημαίνοντας στο ΣΑ/ΟΗΕ χωρίς και αυτός να τις κατονομάσει ότι «υπάρχουν ορισμένες διεθνείς δυνάμεις που φοβούνται την ιδέα των εκλογών στη Λιβύη επειδή τα αποτελέσματά τους δεν είναι εγγυημένα, κάτι που μπορεί να μην εξυπηρετεί τα στενά τους συμφέροντα». Με μία διάχυτη πικρία προσέθεσε ότι η διεθνής κοινότητα ενδιαφέρεται μόνον για την συνέχιση της ροής πετρελαίου, την αποτροπή της μετανάστευσης προς την Ευρώπη και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας».<br /><br />Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Λιβύη κ. Νόρλαντ ενώ στην αρχή ήταν αρνητικός στον Μπασάγκα και στον Σάλεχ διερμηνεύοντας την πολιτική της Διοίκησης Μπάιντεν επιχειρεί να φέρει στο ίδιο τραπέζι τους δύο «Πρωθυπουργούς»! Μέχρι στιγμής ο Νταμπέιμπα δέχεται με τον όρο ο ίδιος να έχει την ιδιότητα του Πρωθυπουργού και ο Μπασάγκα την ιδιότητα του αρχηγού πολιτικού κόμματος. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η Άγκυρα η οποία ενώ υποστηρίζει τον άνθρωπο της, τον Νταμπέιμπα (τον οποίο βλέπει να μην… «τραβάει» πλέον) έχει και πολλές καλές σχέσεις και με τον αρχιτέκτονα των Τουρκολιβυκών Μνημονίων («οριοθέτησης» και στρατιωτικής συνεργασίας) Αλή Φατχί Πασά όπως ονομάζουν τον οθωμανικής καταγωγής («κούλογλι») Μπασάγκα.<br /><br />Η συνέχιση της υποβόσκουσας αναταραχής και αυτό το τέλμα που έχει δημιουργηθεί ευνοεί την Τουρκία η οποία όπως συχνά αναφέρω χωρίς υπεκφυγές και λεκτικούς εξωραϊσμούς στη σχετική αρθρογραφία μου, «έχει πατήσει για τα καλά το πόδι της» στη Λιβύη και όλοι προσβλέπουν σε αυτήν. Η Άγκυρα έχει «τουρκοποιήσει» σε μεγάλο βαθμό τη Δυτική Λιβύη, διατηρεί σημαντική επίσημη στρατιωτική παρουσία, οι πράκτορες της ΜΙΤ στην κυριολεξία… αλωνίζουν, ενώ ο γνωστός μας Φαχρεντίν Αλτούν, ο «Γκαίμπελς» του Ερντογάν, συχνά-πυκνά επισκέπτεται την Τρίπολη. Την 30 Ιουλίου μάλιστα κυκλοφόρησαν φωτογραφίες όπου δείχνουν να συνεχίζεται η στρατιωτική εκπαίδευση Λίβυων (προφανώς του Στρατού του Νταμπέιμπα) από Τούρκους Στρατιωτικούς.<br /><br />Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πόλεμο στην Ουκρανία και φυσικά τους αμερικανικούς φόβους για επέκταση της ρωσικής επιρροής στη Λιβύη, μέσω της Wagner που παραμένει στα περίχωρα της Σύρτης, αλλά και του περιορισμού των τρομοκρατικών ομάδων παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα ακόμα πιο έντονα ως ο… θεματοφύλακας της Δύσης στη Λιβύη και ως η δύναμη ανάσχεσης της .. Ρωσίας! Διοργάνωσε μάλιστα στην Άγκυρα την 21 Ιουλίου συνάντηση της Ομάδας Επαφής για τη Λιβύη (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Αίγυπτο και ΟΗΕ) προκειμένου να συζητήσει τις εξελίξεις και να ανταλλάξει απόψεις σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στη Λιβύη.<br /><br />Στην Λιβύη την τελευταία εβδομάδα εμφανίστηκε ένας νέος «παίκτης» που μάλλον στο μέλλον θα τον ακούμε όλο και περισσότερο. Την 26 Ιουλίου συγκροτήθηκε μία νέα πολιτοφυλακή με το πομπώδες όνομα «Ταξιαρχία Υποστήριξης της… Νομιμότητας». Πρόκειται για συνασπισμό(!) ιδιωτικών στρατών που προέρχονται τόσο από τις φυλές και της φράξιες στην Μισράτα όσο και από τις φυλές που βρίσκονται στην περιοχή της πόλης Ζιντάν στην Δυτική Λιβύη που εκ παραδόσεως παρείχε δυνάμεις και στις δύο βασικές αντιμαχόμενες πλευρές. Ο Αρχηγός αυτής της νέας πολιτοφυλακής φέρεται να είναι ο Ζιντάνι Οσάμα Τζουαίλι, πρώην Στρατηγός του Καντάφι τον οποίο και πολέμησε και πρώην Υπουργός Άμυνας σε μετακανταφική κυβερνηση! O Ζιντάνι προς το παρόν στηρίζει Μπασάγκα και Χάφταρ.<br /><br />Η σταθερότητα στη Λιβύη αυτή την περίοδο είναι πιο επιτακτική από ποτέ άλλοτε. Χωρίς σταθερότητα δεν μπορεί να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές που αφορούν την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων των οποίων τα αποθέματα είναι τεράστια και η εκμετάλλευση τους θα συνέβαλε στην ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης μαζί με άλλες λύσεις όπως είναι και η υλοποίηση του αγωγού EastMed.<br /><br />Αντί επιλόγου θα επαναλάβω ότι εμείς στην Ελλάδα είμαστε αναγκασμένοι να εξετάσουμε την κατάσταση στη Λιβύη με βάση το «ποιος είναι το λιγότερο κακό» για τη χώρα μας. Όποια κατάσταση και αν προκύψει όπως όλα δείχνουν, αυτή δεν πρόκειται να «εξαλείψει» από πλευράς Λιβύης το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο και να έλθει σε απευθείας διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας μεταξύ των χωρών μας, ούτε θα εξαλείψει την τουρκική επιρροή στην χώρα. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει η χώρα μας είναι να καταστήσει σαφές σε φίλους και «εχθρούς» ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε κανένα πακέτο βοήθειας της ΕΕ προς τη Λιβύη αν συνεχίζονται οι εχθρικές πολιτικές απέναντι στην Ελλάδα και να ενεργεί για την de facto τουλάχιστον απενεργοποίηση του Μνημονίου μέχρι της τελικής νομικής διευθέτησης του ζητήματος (αν ποτέ γίνει αυτό!)<br /><b><i><br />* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός Αναλυτής και Εκτελεστικός Διευθυντής στο «Παρατηρητήριο Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας»</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Στο απόλυτο τέλμα η Λιβύη με την Τουρκία σε καθοριστικό ρόλο!

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος* Έπρεπε να περάσουν τόσοι μήνες για να μας πει η ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ για την Λιβύη κ. Στέφανι Ουίλιαμς λίγο ...

Διαβάστε την συνέχεια