Η μάχη των μυστικών υπηρεσιών στην Ουκρανία, ο Πούτιν και η Τουρκία

<br /><br /><br /><br /><a href="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/02/DOC-20220225-23362635-960x600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="800" height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/02/DOC-20220225-23362635-960x600.jpg" width="707" /></a><br /><br />Ο Κώστας Πικραμένος, υπεύθυνος ερευνών CP Consulting και εμπειρογνώμονας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μίλησε σήμερα στον ραδιοφωνικό σταθμό 98.4 για τον «άγνωστο πόλεμο» των μυστικών υπηρεσιών σε επίπεδο πληροφορίας και προπαγάνδας, στην Ουκρανία, την στάση του Πούτιν και τις επιδιώξεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία, το ρόλο της ουκρανικής κυβέρνησης, την στάση Ερντογάν με το καθεστώς των Στενών, αλλά και την υποκρισία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε σχέση με την Κύπρο και την Ελλάδα, από τις ακόμη χειρότερες πράξεις της Τουρκίας.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="429" src="https://www.youtube.com/embed/ubhyTFx_wHs" width="675" youtube-src-id="ubhyTFx_wHs"></iframe></div><br /><div><a href="https://www.neakriti.gr/">πηγή</a></div><div><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Η μάχη των μυστικών υπηρεσιών στην Ουκρανία, ο Πούτιν και η Τουρκία

Ο Κώστας Πικραμένος, υπεύθυνος ερευνών CP Consulting και εμπειρογνώμονας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μίλησε σήμερα στον ραδιοφωνικό σταθμό 98...

Διαβάστε την συνέχεια

Πόλεμος στην Ουκρανία – Σενάρια και ερωτήματα για την επόμενη μέρα

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/02/AP22055679682974-960x600-1.jpg"><img height="400" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/02/AP22055679682974-960x600-1.jpg" width="723" /></a><br /><br /><b>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />«Τι ώρα είπαμε ότι θα αρχίσει ο πόλεμος», διερωτάτο ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πίσω στα μέσα Φεβρουαρίου, ειρωνευόμενος τότε τις προειδοποιήσεις της Ουάσιγκτον περί επικείμενης ρωσικής στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία.<br /><br />Τελικώς, ο πόλεμος ξεκίνησε μόλις ένα δεκαήμερο μετά, το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, ημέρα Πέμπτη, διαψεύδοντας έτσι και τον πρέσβη της Ρωσίας στην ΕΕ, Βλαντιμίρ Τσιζόφ, που ολίγα 24ωρα νωρίτερα έλεγε ότι «οι πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη σπανίως ξεκινούν μεσοβδόμαδα».<br /><br />Αιφνιδιασμός η ρωσική στρατιωτική εισβολή<br /><br />Η ρωσική στρατιωτική εισβολή αιφνιδίασε, όχι τόσο επειδή έγινε (ειδικά έπειτα από την αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» των επονομαζόμενων «λαϊκών δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από τη Μόσχα, ήταν σαφές ότι οι Ρώσοι θα έστελναν εμφανώς πια στρατεύματα στην ανατολική Ουκρανία) αλλά με τον τρόπο με τον οποίο έγινε.<br /><br />Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν περιορίστηκαν στις ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς στα ανατολικά. Εισέβαλαν στην Ουκρανία από πολλά και διαφορετικά σημεία. Από τα ανατολικά (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ), τα νότια (Οδησσό, Κριμαία), τα βορειοανατολικά (Χάρκοβο) και τα βόρεια (Τσερνίχιβ), φτάνοντας έως και την πρωτεύουσα της χώρας, το Κίεβο, με εκείνα τα «ακραία» πολεμικά σενάρια που διακινούσε η Ουάσιγκτον και πολλοί ειρωνεύονταν τελικώς να επιβεβαιώνονται στην πράξη.<br /><br />Σε αντίθεση με το παρελθόν (Γεωργία – 2008, Κριμαία – 2014), αυτήν την φορά η Μόσχα δεν χρειάστηκε κάποια απτή αφορμή για να χτυπήσει (ήταν σαφές ότι η Ουκρανία δεν επρόκειτο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ για τα επόμενα… πολλά χρόνια, οπότε τα όποια επιχειρήματα περί νατοϊκής προοπτικής του Κιέβου ηχούν απλώς ως προφάσεις εν αμαρτίαις).<br /><br />Και σε αντίθεση με όσα είχαμε δει παλαιότερα, οι ρωσικές δυνάμεις αυτήν τη φορά δεν περιορίστηκαν εντός των ορίων των προς απόσχιση ρωσόφωνων περιοχών όπως πολλοί αναλυτές ανέμεναν. Κάθε άλλο.<br /><br />Και τώρα τι;<br /><br />«Και τώρα τι;», διερωτώνται όλοι. Θα καταφέρει η Ρωσία να κρατήσει υπό στρατιωτικό έλεγχο μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση χώρες της Ευρώπης; Μια χώρα 44 εκατομμυρίων κατοίκων, πολλοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν πια τον Πούτιν ως «υπαρξιακό εχθρό»; Και εάν όντως τα καταφέρει, για πόσο θα διαρκέσει αυτό; Με πόσες δυνάμεις, πόσα χρήματα και τι κόστος;<br /><br />Η ίδια η Μόσχα πάντως από την πλευρά της, αποκηρύσσει κάθε έννοια «κατοχής» της Ουκρανίας, απορρίπτοντας όλες τις σχετικές κατηγορίες που της αποδίδονται. Αφήνει, με άλλα λόγια, να εννοηθεί, εάν κρίνουμε και από όσα η ρωσική πλευρά δήλωσε σήμερα, ότι δεν έφτασε μέχρι το Κίεβο για να μείνει αλλά για να φύγει αφού βέβαια προηγουμένως αλλάξει εκεί μερικά πράγματα.<br /><br />Ταυτόχρονα βέβαια, από την άλλη πλευρά, η ρωσική ηγεσία επιχειρεί πλέον να υποβαθμίσει και τη βαρύτητα των κυρώσεων που θα ακολουθήσουν σε βάρος της, αφήνοντας να εννοηθεί πως είχε προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλλά και ότι οι «ψυχολογικές» αντιδράσεις των αγορών θα έχουν ημερομηνία λήξης.<br /><br />Η Μόσχα έχει διαμηνύσει – και μάλιστα κατά τρόπο απερίφραστο – πως ο στόχος της μέσα όσα κάνει τις τελευταίες ώρες είναι να «αποστρατιωτικοποιήσει» την Ουκρανία.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, παρουσιάστηκε σήμερα, σύμφωνα με το κρατικό ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο RT, να υποστηρίζει πως η Ρωσία θα ήταν ικανοποιημένη εάν μπορούσε να εξασφαλίσει δύο πράγματα από το Κίεβο: την εγγύηση-δέσμευση ότι εκείνο θα παραμείνει ουδέτερο στη διεθνή σκακιέρα, και την έτερη εγγύηση-δέσμευση ότι εκείνο θα (από)μείνει άοπλο, χωρίς οπλικά συστήματα.<br /><br />Αποστρατιωτικοποίηση – ουδέτερη ζώνη<br /><br />Αναλυτές όπως ο Τζόναθαν Στιλ του Guardian εστιάζουν στην «ανάγκη» του Πούτιν να επαναχαράξει τις σφαίρες επιρροής (και ελέγχου, προσθέτουμε) του μεταψυχροπολεμικού κόσμου εξασφαλίζοντας για τον ίδιο και τη σύγχρονη Ρωσία μια ουδέτερη ζώνη (buffer zone) που θα τον χωρίζει από τη Δύση.<br /><br />Εάν πιστέψουμε το Κρεμλίνο, τότε ο στόχος είναι αυτή η buffer zone απλώς «να μην είναι αντιρωσική». Εάν πιστέψουμε όλους τους άλλους ωστόσο, τότε η Μόσχα αυτό που επιδιώκει είναι να «καταπιεί» τους «περιορισμένης κυριαρχίας» γείτονές της ανακτώντας τα χαμένα της σοβιετικής κατάρρευσης και αντιστρέφοντας τις υποχωρήσεις περασμένων δεκαετιών.<br /><br />«Φαίνεται ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε μια εκστρατεία που ως στόχο έχει την αλλαγή του καθεστώτος στο Κίεβο (σ.σ. και την τοποθέτηση εκεί μιας πιο ρωσόφιλης ηγεσίας)», γράφει ο Μαρκ Τσάμπιον, senior reporter του πρακτορείου Bloomberg, προβαίνοντας σε μια εκτίμηση την οποία δείχνουν να συμμερίζονται και πολλοί άλλοι.<br /><br />Πραγματοποιώντας μια πολυμέτωπη, μεγάλης κλίμακας, ταχεία (και σε μεγάλο βαθμό πυραυλική) επίθεση κατά της Ουκρανίας, ο Πούτιν μπορεί να επιτύχει πολλά… καταστρέφοντας τις στρατιωτικές άμυνες του γείτονα, τον οποίο έτσι πρακτικά εξουδετερώνει, κάνοντας επίδειξη ισχύος, στέλνοντας μηνύματα προς άλλες κατευθύνσεις, διαφημίζοντας τα ρωσικά οπλικά συστήματα…<br /><br />Επίδειξη ισχύος<br /><br />Η όποια επίδειξη ισχύος ωστόσο, για να έχει νόημα, θα πρέπει μεσομακροπρόθεσμα κάπου να οδηγεί. Και αυτό το κάπου δεν μπορεί προφανώς να είναι η ακόμη μεγαλύτερη διεθνής απομόνωση της Ρωσίας, ούτε η ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, από τις χώρες της Βαλτικής (όπου έχουν ήδη, στον απόηχο της Κριμαίας, εγκατασταθεί μάχιμες πολυεθνικές συμμαχικές μονάδες) έως την Πολωνία και τη Ρουμανία.<br /><br />Εάν ο Πούτιν ήθελε όντως να εξασφαλίσει έστω κάποιες από τις εγγυήσεις ασφαλείας που είχε καταθέσει ως αξιώσεις ενώπιον των δυτικών ήδη από τα τέλη του 2021, τότε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σίγουρα δεν είναι ο τρόπος, καθώς οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.<br /><br />Δυσπιστία – τοξικότητα – ρήγματα<br /><br />Εδώ που φτάσαμε πια, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα ρήγματα της απόλυτης δυσπιστίας που έχουν ανοίξει ανάμεσα στη Ρωσία και τους Δυτικούς, και η συνδεόμενη με αυτά αδυναμία απεμπλοκής και εξόδου από τα όποια τετελεσμένα αφήσει πίσω της η εν εξελίξει ρωσική εισβολή.<br /><br />Ακόμη και αν τα όπλα κάποια στιγμή σιγήσουν, όπως αναμένεται, ποιος θα διαπραγματευτεί με τον Πούτιν και μια ποια ακριβώς προοπτική; Οι Ευρωπαίοι τους οποίους απαξίωνε; Οι δυνάμεις στις οποίες έλεγε μέχρι και πριν από λίγα 24ωρα ότι αποσύρει στρατεύματα από τα σύνορα και ότι όλοι οι Ρώσοι στρατιώτες θα φύγουν από τη Λευκορωσία;<br /><br />«…οι ηγέτες στη Δύση, εδώ και κάποιο καιρό, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα η συζήτηση με τον Ρώσο πρόεδρο, γιατί δεν είναι διατεθειμένος να συζητήσει σοβαρά, με βάση την αλήθεια. Ο διάλογος έχει δηλητηριαστεί», δήλωνε στο kathimerini.gr και τον Γιάννη Παλαιολόγο ο Άντριου Γουάις, αντιπρόεδρος μελετών του Carnegie Endowment for International Peace.<br /><br />Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αφού επιτύχει τους στρατιωτικούς του στόχους επί του ουκρανικού πεδίου, θα επιχειρήσει να επιστρέψει στο τραπέζι του διαλόγου. Ο διάλογος έχει όμως δηλητηριαστεί.<div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πόλεμος στην Ουκρανία – Σενάρια και ερωτήματα για την επόμενη μέρα

Γιώργος Σκαφιδάς «Τι ώρα είπαμε ότι θα αρχίσει ο πόλεμος», διερωτάτο ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πίσω στα μέσα Φεβρουαρίου, ειρωνευόμε...

Διαβάστε την συνέχεια

Liberation: Μετά την Ουκρανία ίσως η Τουρκία είναι η χώρα που θα υποφέρει από την επιθετικότητα της Ρωσίας

<img height="458" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/03/220301015249_CNA_T4b33738ff60247cfbf018abbd728384d.jpg" width="725" /><br /><br />Η Τουρκία αναγνώρισε την Κυριακή την «κατάσταση πολέμου» μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η οποία την εξουσιοδοτεί, βάσει της Σύμβασης του Μοντρέ, να περιορίσει την πρόσβαση των δύο εμπόλεμων μερών στα Στενά των Δαρδανελίων.<br /><br />Η ανταποκρίτρια της γαλλικής εφημερίδας στην Τουρκία, σημειώνει πως πρόκειται για μια περίπλοκη απόφαση λόγω της οικονομικής εξάρτησης της Άγκυρας από τη Μόσχα.<br /><br />«Η τουρκική οικονομία βρίσκεται σε πραγματική ύφεση και η συμμόρφωση με τις κυρώσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν θα είναι βιώσιμη για την κυβέρνηση», δηλώνει στη <a href="https://www.liberation.fr/international/europe/defendre-lukraine-sans-froisser-la-russie-le-perilleux-exercice-dequilibriste-de-la-turquie-20220227_QJQ3YVXDHJBX5P77QGHFAKAEH4/">Liberation</a> ο Κεμάλ Κιρισκί, ερευνητής για την Τουρκία στο Brookings Institution, υπενθυμίζοντας ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει δηλώσει ανοιχτά ότι θα αντιμετωπίσει όλες τις χώρες που τηρούν τις κυρώσεις ως «εχθρικά έθνη».<br /><br />«Δεν θα με εξέπληττε αν είχε στο μυαλό του την Τουρκία όταν το έλεγε αυτό. Έτσι, η Τουρκία θα πρέπει να κινηθεί προσεκτικά και να ακολουθήσει μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη προσέγγιση, υποστηρίζοντας παράλληλα την Ουκρανία, τουλάχιστον ρητορικά» σχολιάζει ο Κιρισκί.<br /><br />Στο ερώτημα εάν θα μπορούσε η ουκρανική κρίση να αποδειχθεί τελικά μια ευκαιρία για την τουρκική εξωτερική πολιτική, ο ίδιος σχολιάζει: «Η Δύση αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να έχει την Τουρκία στο πλευρό της αν θέλει να αποτρέψει τον Πούτιν και, αν η αποτροπή αποτύχει, να υπερασπιστεί το ΝΑΤΟ έναντι της Ρωσίας. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα μπορούσε να είναι επωφελές για την Τουρκία. Αλλά στο άμεσο μέλλον, η Τουρκία, μετά την Ουκρανία, θα μπορούσε να είναι η χώρα που θα υποφέρει περισσότερο από αυτή τη ρωσική επιθετικότητα».<br /><br />Παράλληλα ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών Μπαϊράμ Μπαλτσί δήλωσε στη Libération: «Μέχρι τώρα, η Τουρκία είχε καταφέρει να επιδείξει την ουδετερότητά της. Φοβάται να πάρει θέση σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά το κλείσιμο των Στενών θα ήταν μια σαφής δήλωση. Η Ρωσία θα μπορούσε τότε να απαντήσει με βομβαρδισμό της Ιντλίμπ, γεγονός που θα έφερνε δύο εκατομμύρια περισσότερους Σύρους πρόσφυγες στην Τουρκία».<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Liberation: Μετά την Ουκρανία ίσως η Τουρκία είναι η χώρα που θα υποφέρει από την επιθετικότητα της Ρωσίας

Η Τουρκία αναγνώρισε την Κυριακή την «κατάσταση πολέμου» μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η οποία την εξουσιοδοτεί, βάσει της Σύμβασης τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η στάση της Κίνας απέναντι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Με οικονομικούς και γεωπολιτικούς όρους

<img height="438" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/02/220204111625_putin-kina-si.jpg" width="723" /><br /><br />Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διερωτώνται αν η Κίνα θα βοηθήσει την Ρωσία να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις των κυρώσεων. Πόσο στενές είναι πράγματι οι σχέσεις Πεκίνου-Μόσχας;<br /><br />Στις αρχές Φεβρουαρίου ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν από κοινού με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ έδωσαν το παρών στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Λίγο μετά το τέλος της κορυφαίας χειμερινής αθλητικής διοργάνωσης ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία.<br /><br />Ο καθηγητής Κινεζικής Πολιτικής και Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Τριρ Σεμπάστιαν Χάιλμαν δεν πιστεύει ότι η αλληλουχία αυτών των γεγονότων ήταν τυχαία: «Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Πούτιν είχε ενημερώσει τον ομόλογό του για τα στρατιωτικά του σχέδια, επειδή χρειάζεται τη στήριξη του Πεκίνου. Κίνα και Ρωσία έχουν έναν κοινό εχθρό και αυτός είναι η Δύση. Εννοείται ότι το Πεκίνο δεν επιθυμεί εμπλοκή στη διένεξη, η οποία ενδέχεται να παραλύσει την Ευρώπη, την σημαντικότερη αγορά της Κίνας».<br /><br />Μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία η Κίνα εμφανίζεται συγκρατημένη και δεν στέκεται ανοιχτά στο πλευρό της Ρωσίας. Από τη μια το Πεκίνο δηλώνει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η κυριαρχία όλων των κρατών συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας και από την άλλη δείχνει κατανόηση για τις ρωσικές ανησυχίες στο πεδίο ασφαλείας.<br /><br />«Η Κίνα δεν θέλει να στιγματιστεί όπως η Ρωσία»<br /><br />Την ίδια στιγμή η διεθνής κοινότητα ασκεί πιέσεις στην Κίνα να πάρει ξεκάθαρη θέση. Ο Ανταμ Νι, αναλυτής και ειδικός σε ζητήματα Κίνας θεωρεί ότι η Δύση έχει υπερβολικές προσδοκίες από την κινεζική ηγεσία: «Η Κίνα έχει περιορισμένη επιρροή στη δράση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η Δύση από την άλλη υπερεκτιμά τις δυνατότητες και την επιρροή του Πεκίνου στους εμπλεκόμενους της κρίσης. Παράλληλα θεωρώ ότι η Κίνα θέλει να τηρήσει αποστάσεις από όσα διαδραματίζονται στην Ουκρανία για να μην στιγματιστεί, όπως συμβαίνει με τη Ρωσία».<br /><br />Σύμφωνα με τον Σεμπάστιαν Χάιλμαν η φιλία Ρωσίας και Κίνας σταματά εκεί όπου αρχίζουν τα οικονομικά συμφέροντα των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε, λέει κλείνοντας ο Γερμανός καθηγητής, ότι ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών της Κίνας με τις ΗΠΑ και της ΕΕ είναι μεγαλύτερος από εκείνον με την Ρωσία. Η κινεζική οικονομία εξαρτάται από τις εξαγωγές και την εισαγωγή υψηλής τεχνολογίας από τις ΗΠΑ. Η Κίνα δεν θα μπορούσε να αρκεστεί σε εμπορικές σχέσεις αποκλειστικά με τη Ρωσία, καταλήγει ο Σεμπάστιαν Χάιλμαν.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η στάση της Κίνας απέναντι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Με οικονομικούς και γεωπολιτικούς όρους

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διερωτώνται αν η Κίνα θα βοηθήσει την Ρωσία να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις των κυρώσεων. Πόσο στενές είναι πράγ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πρόεδρος τουρκικού κόμματος προειδοποιεί τον Ερντογάν: " Στόχος της Ρωσίας είναι οι επαρχίες μας Καρς και Αρνταχάν"

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-03/mustafa-destici-erdogan-i-uyardi-rusya-nin-hedefi-kars-ve-ardahan.jpg?itok=d5pn6cP3" width="734" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η αναθεωρητική Τουρκία, φοβάται την αναθεωρητική Ρωσία.</span></h3><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />ΟMustafa Destici, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (BBP), έκανε αξιοσημείωτες δηλώσεις σχετικά με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.<br /><br />Ο Μουσταφά Ντεστίτσι, μίλησε στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία του κόμματός του για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία.<br /><br />Ο Μουσταφά Ντεστίτσι, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ένωσης, εταίρος της Λαϊκής Συμμαχίας, ο οποίος προειδοποίησε τον Τούρκο Πρόεδρο και Πρόεδρο του ΑΚΡ Ερντογάν για την πολιτική που ακολούθησε "χαϊδεύοντας" τη Ρωσία, λέγοντας:<br /><br />"Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, πρέπει να παραμείνουμε σαφείς ως μια χώρα που υψώνει τη φωνή της με τον πιο δυνατό τρόπο ενάντια σε αυτή την εισβολή. Γιατί αν η Ρωσία δεν σταματήσει εδώ σήμερα, αν πετύχει εδώ σήμερα, στόχος της θα είναι αύριο τα τουρκικά εδάφη και οι τουρκικές κοινότητες. Ο Πούτιν αναφέρεται στο λάθος του Λένιν για την Ουκρανία. Κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί αν η Ρωσία φθάσει στο Καρς και Αρνταχάν, στα σύνορά μας και γι' αυτό θα πρέπει να λάβουμε προφυλάξεις και μέτρα τώρα. Πιστεύω ότι θα το κάνουμε αυτό με το να μείνουμε ουδέτεροι εκτός πολέμου και όχι με το να εμπλακούμε στον πόλεμο».<div><br />Η Συνθήκη του Καρς<br /><br />Ήταν συνθήκη ειρήνης η οποία όριζε τα κοινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης , δηλαδή των οι σημερινών ανεξάρτητων δημοκρατιών της Αρμενίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν<br /><br />Η συνθήκη υπεγράφη στην πόλη του Καρς, στις 13 Οκτωβρίου 1921.<br /><br />Στους υπογράφοντες της Συνθήκης του Καρς περιλαμβάνονταν εκπρόσωποι της τουρκικής Βουλής η οποία, το 1923 διακήρυξε την Δημοκρατία της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των αρμενικών, αζερικών και γεωργιανών σοβιετικών δημοκρατιών και την ταυτόχρονη εκπροσώπηση της Ρωσικής ΣΟΣΔ. (Σοβιετική Ομοσπονδιακη Σοσιαλιστική Δημοκρατία).<br /><br />Οι τελευταίοι τέσσερις συμμετέχοντες, στη συνέχεια, κατέστησαν ως ιδρυτικά μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, έπειτα από την νίκη των Μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου και την Ενωσιακή Συνθήκη του Δεκεμβρίου του 1922.<br /><br />Η συγκεκριμένη συνθήκη αποτέλεσε την διάδοχο συνθήκη της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί τον Μάρτιο του 1921. Τα περισσότερα εκ των εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία εντός της συνθήκης είχαν αποκτηθεί από την Ρωσική Αυτοκρατορία σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878.<br /><br />Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το η περιοχή του Σουρμαλί, το οποίο αποτελούσε μέρος του ιρανικού Χανάτου του Ερεβάν, προτού το τελευταίο προσαρτηθεί από την Ρωσία εντός της Συνθήκης του Τουρκμαντσάι, μετά το πέρας του Ρωσοπερσικού Πολέμου του 1826-28.<br /><br />Η Συνθήκη του Καρς επικύρωσε, εκ νέου, τους όρους της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί το 1921 μεταξύ της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας και της Ρωσικής ΣΟΣΔ. Καθόρισε τα σύνορα μεταξύ της νεοϊδρυθείσας Τουρκικής Δημοκρατίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών.</div><div><br />Γεωργία και Αντζάρα.<br />Σύνορα Γεωργίας-Τουρκίας<br /><br />Η Συνθήκη του Καρς προέβλεπε την διαίρεση του εδάφους του πρώην ρωσικού αυτοκρατορικού Όμπλαστ του Μπατούμι. Συγκεκριμένα, το νότιο τμήμα του πρώην όμπλαστ, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Αρτβίν, μαζί με την πόλη του Αρτβίν, θα προσαρτώταν στην Τουρκία.<br /><br /> Το βόρειο τμήμα, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Μπατούμι, μαζί με την στρατηγική πόλη-λιμένα του Μπατούμι, θα καθίστατο τμήμα της Σοβιετικής Γεωργίας ως η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αντζάρ (σημερινή Αντζάρα).<br /><br /> Η συνθήκη απαιτούσε να αποδοθεί στη συγκεκριμένη περιοχή πολιτική αυτονομία, λόγω της παρουσίας κατά πλειοψηφία μουσουλμανικού τοπικού πληθυσμού, καθώς και την εφαρμογή «ενός αγροτικού συστήματος σύμφωνου με την επιθυμία του τοπικού πληθυσμού.»<br /><br />Επιπλέον, η συνθήκη εγγυόταν «ελευθερία μετακινήσεων μέσω του λιμένα του Μπατούμι για εμπορεύματα, καθώς και το σύνολο των υλικών τα οποία προορίζονταν για, ή προέρχονταν από, την Τουρκία, δίχως δασμούς και πρόσθετες οικονομικές επιβαρύνσεις, καθώς και το δικαίωμα της Τουρκίας προκειμένου να χρησιμοποιεί τον λιμένα του Μπατούμι, δίχως να καταβάλει οποιοδήποτε ειδικό οικονομικό αντίτιμο.»</div><div><br />Σύνορα μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας<br /><br />Η συνθήκη δημιουργούσε νέα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Σοβιετικής Αρμενίας, τα οποία ορίζονταν από τους ποταμούς Αχουριάν (Αρπατσάι) και Αράς.<br /><br />Η Τουρκία πέτυχε να λάβει το έδαφος του πρώην Όμπλαστ του Καρς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το οποίο περιελάμβανε τις πόλεις του Καρς, του Αρνταχάν και του Ολτί, την Λίμνη Τσιλντίρ, καθώς και τα ερείπια του Ανί.<br /><br />Από τα εδάφη του πρώην Κυβερνείου του Ερεβάν έλαβε, επίσης, το Σουρμαλίνσκι Ουγιέζντ (Σουρμαλί), μαζί με το Όρος Αραράτ, τα αλατωρυχεία του Κουλπ (Τουζλουτζά) και την πόλη του Ιγντίρ, καθώς και τον διάδρομο του Αράς, μία στενή λωρίδα γης εκτεινόμενη μεταξύ των ποταμών Αράς και Κάτω Καρασού, τα οποία αποτελούσαν, έως τότε, μέρος του Εριβάνσκι Ουγιέζντ.<br /><br /> Οι Μπολσεβίκοι επιχείρησαν να επαναδιαπραγματευτούν του καθεστώς του Ανί και του Κουλπ, καθώς και να πετύχουν την ανάκτησή τους ως τμήμα της Σοβιετικής Αρμενίας. Ο Γκανέτσκι τόνισε την «μεγάλη ιστορική και επιστημονική αξία» του Ανί για τους Αρμένιους, ενώ χαρακτήρισε το Κουλπ ως «αναπόσπαστο τμήμα της Υπερκαυκασίας.»<br /><br /> Ωστόσο, η Τουρκία αρνήθηκε να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων οι οποίοι είχαν συμφωνηθεί εντός της Συνθήκης της Μόσχας, προς απογοήτευση των Σοβιετικών.<br /><br />Το μεγαλύτερο μέρος των αρμενικών εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, ήδη, βρίσκονταν υπό τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο έπειτα από τον Τουρκοαρμενικό Πόλεμο.<br /><br />Η συνθήκη απαιτούσε την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από περιοχή η οποία αντιστοιχούσε, περίπου, στο δυτικό ήμισυ της σημερινής Επαρχίας του Σιράκ, στην Αρμενία, συμπεριλαμβανομένης της πόλης του Αλεξαντροπόλ (Γκιουμρί)<br />Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα<br /><br />Εδώ υπάρχει το εξής οξύμωρο. Η αναθεωρητική Τουρκία, φοβάται την αναθεωρητική Ρωσία.<br /><br />Το δόγμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ερντογάν συγκρούεται με το δόγμα της ανασύστασης της Ρωσικής Τσαρικής Αυτοκρατορίας του Πούτιν.<br /><br />Ο Πούτιν στην Ουκρανία ξεδιπλώνει τον Ρωσικό αναθεωρητισμό και της επαναχάραξης των συνόρων, επικαλούμενος φαιδρές δικαιολογίες για την ολοκληρωτική κατάληψη της χώρας.<br /><br />Αυτό λειτουργεί ως καμπανάκι στην Τουρκία , η οποία φοβάται επαναχάραξη των συνόρων της με την Αρμενία μέσω Ρωσίας και αναθεώρηση της Συνθήκης του Καρς.<br /><br />Αν και σαν σενάριο αυτό πριν από λίγες ημέρες θα έμοιαζε εξωπραγματικό, με έναν Πούτιν εκτός ελέγχου, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται πλέον ως δεδομένο.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πρόεδρος τουρκικού κόμματος προειδοποιεί τον Ερντογάν: " Στόχος της Ρωσίας είναι οι επαρχίες μας Καρς και Αρνταχάν"

Η αναθεωρητική Τουρκία, φοβάται την αναθεωρητική Ρωσία. Παναγιώτης Νάστος ΟMustafa Destici, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (BBP), έκ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα πρώτα προβλήματα για τους Ρώσους από την τουρκική απόφαση για τα Στενά: 4 πολεμικά μπλοκαρισμένα.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-03/184918.jpg?itok=u6Gxp2XQ" width="742" /><br /><br />Σοβαρό μπέρδεμα με το Άρθρο 19<br />Την χθεσινή απόφαση για τα Στενά ακολούθησαν οι <a href="https://www.pentapostagma.gr/kosmos/7073114_o-akar-ebale-telos-stis-syzitiseis-gia-tin-synthiki-toy-montre-tha-efarmosoyme-tria">σημερινές δηλώσεις Ακαρ</a><br /><br />Και τώρα έχουμε και τις πρώτες πληροφορίες για τα αποτελέσματα της απόφασης της Α΄γκυρας.<br /><br />Οι περιορισμοί της Τουρκίας στα ρωσικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα αρχίζουν να δημιουργούν προβλήματα στη Ρωσία.<br /><br />Τουλάχιστον 4 ρωσικά πολεμικά πλοία δεν μπορούν επί του παρόντος να διασχίσουν τον Βόσπορο, σύμφωνα με πληροφορίες. <br /><br />Βάσει της Σύμβασης του Μοντρέ του 1936, η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ελέγχει τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, που συνδέουν τη Μεσόγειο με τη Μαύρη Θάλασσα. Το σύμφωνο δίνει στην Άγκυρα την εξουσία να ρυθμίζει τη διέλευση πολεμικών πλοίων και να κλείνει τα στενά σε ξένα πολεμικά πλοία σε καιρό πολέμου και όταν απειλείται.<br /><br />Το άρθρο 19 όμως της συνθήκης περιέχει μια εξαίρεση για τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας, που μπορεί να υπονομεύσει αποτελεσματικά τη δύναμη της Τουρκίας να μπλοκάρει τα ρωσικά πολεμικά πλοία που εισέρχονται ή εξέρχονται από τη Μαύρη Θάλασσα: "Τα πολεμικά πλοία που ανήκουν σε εμπόλεμες δυνάμεις, είτε είναι δυνάμεις της Μαύρης Θάλασσας είτε όχι, τα οποία έχουν απομακρυνθεί από τις βάσεις τους, μπορούν να επιστρέψουν σε αυτές", αναφέρει.<br /><br />Αυτό σημαίνει κανονικά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εμποδίσει τα πολεμικά πλοία να επιστρέψουν στις αρχικές τους βάσεις μέσω του περάσματος.<br /><br />Για παράδειγμα, ένας ρωσικός στόλος που είναι εγγεγραμμένος στη Μαύρη Θάλασσα αλλά βρίσκεται σήμερα στη Μεσόγειο Θάλασσα επιτρέπεται να περάσει από τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων και να επιστρέψει στη βάση του. Ο όρος ισχύει επίσης για τους ρωσικούς στόλους που βρίσκονται σήμερα στη Μαύρη Θάλασσα και ανήκουν σε βάση στη Μεσόγειο ή στη Βαλτική Θάλασσα: Η Ρωσία είναι ελεύθερη να τους απομακρύνει από τη Μαύρη Θάλασσα.<br /><br />Στο μεταξύ σε ανάλυση της βρετανικής εφημερίδας Financial Times σχολίασαν το θέμα με τα Στενά, γράφοντας πως «η Τουρκία κάνει επίδειξη ισορροπίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης με την αύξηση της βίας στην Ουκρανία». .Η ανάλυση, η οποία επέστησε την προσοχή στους εμπορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, σχολίασε: «Ωστόσο, αυτή η ουδέτερη απόφαση δείχνει ότι η Τουρκία, η οποία έχει στενούς ενεργειακούς, εμπορικούς και αμυντικούς δεσμούς με τη Ρωσία, δεν θέλει να τραβήξει την οργή του Βλαντιμίρ Πούτιν ».<br /><br />Η εφημερίδα επέστησε επίσης την προσοχή στο γεγονός ότι στο πλαίσιο της απόφασης της Άγκυρας, ορισμένα ρωσικά πολεμικά πλοία θα μπορούσαν να φτάσουν στη Μαύρη Θάλασσα μέσω των Στενών, αφού οι εγγεγραμμένες βάσεις τους βρίσκονται στη Ρωσία.<br /><br />Στο δημοσίευμα, υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία δεν έχει κλείσει τα Στενά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.<br /><br />Η Άγκυρα είχε προηγουμένως πει ότι πολεμικά πλοία που ανήκουν στην Ουκρανία και τη Ρωσία δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα στενά και στη χθεσινή δήλωση αναφέρθηκε ότι η μετάβαση θα εφαρμοστεί σε πολεμικά πλοία όλων των χωρών.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τα πρώτα προβλήματα για τους Ρώσους από την τουρκική απόφαση για τα Στενά: 4 πολεμικά μπλοκαρισμένα.

Σοβαρό μπέρδεμα με το Άρθρο 19 Την χθεσινή απόφαση για τα Στενά ακολούθησαν οι σημερινές δηλώσεις Ακαρ Και τώρα έχουμε και τις πρώτες πληροφ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πόλεμος στην Ουκρανία «ζωντανεύει» τον αγωγό EastMed: Tο Ισραήλ προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης;

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/495093.jpg?itok=jsSwGCNl" width="743" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Με την Ευρώπη να συνειδητοποιεί την πλήρη εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να είναι μια ευκαιρία για την εξαγωγή φυσικού αερίου του Ισραήλ στην Ευρώπη.</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες ως γνωστό απέσυραν την υποστήριξή τους για τον αγωγό EastMed, μια προτεινόμενη διαδρομή 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στον βυθό της θάλασσας που θα συνέδεε τις ανακαλύψεις φυσικού αερίου στα ανοιχτά του Ισραήλ και της Κύπρου, με εγκαταστάσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα και ακόμη και στην Ιταλία. <br /><br />Όταν ενημέρωσε τις κυβερνήσεις της Ελλάδας, του Ισραήλ και της Κύπρου για τη νέα της θέση, η κυβέρνηση Μπάιντεν επικαλέστηκε οικονομικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες. Προηγουμένως, η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσε ότι αποσύρεται επίσης, στο πλαίσιο της ευρύτερης στροφής της από τα έργα πετρελαίου και φυσικού αερίου.<br /><br />Το απίθανο όνειρο του Ισραήλ να γίνει σημαντικός προμηθευτής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ίσως ξαναζωντανέψει κάνοντας τις κατάλληλες κινήσεις, για να τοποθετηθεί ως κεντρικός εξαγωγέας φυσικού αερίου στη Μέση Ανατολή, καθώς οι εντάσεις γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία έχουν οδηγήσει σε συζητήσεις για εναλλακτικές λύσεις στις εξαγωγές φυσικού αερίου της Ρωσίας. Ενώ ήδη προμηθεύει αέριο στην Ιορδανία και την Αίγυπτο, εάν γίνουν τα σωστά βήματα, το Ισραήλ έχει τη δυνατότητα να γίνει πηγή φυσικού αερίου και για την Ευρώπη.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2022-02/eastmed_web-thumb-large.jpg"><img height="357" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2022-02/eastmed_web-thumb-large.jpg?itok=3jYpVAlL" width="640" /></a><br /><br />Ο Alexander Coman, από τη Σχολή Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, το βλέπει ως μια εξαιρετική ευκαιρία για το Ισραήλ: στην τρέχουσα θέση της, η Ευρώπη θα έκανε πολλά για να βρει εναλλακτικές πηγές για τις ανάγκες εφοδιασμού της σε καύσιμα. «Ένας από τους τρόπους είναι ένας εναλλακτικός αγωγός που θα φέρει αέριο –ή ίσως ηλεκτρική ενέργεια– από την Αίγυπτο, το Ισραήλ και (ίσως) τη Σαουδική Αραβία στην Ευρώπη, μέσω Κύπρου», εξήγησε ο Coman.<br /><br />Φυσικά αναφέρεται στον αγωγό EastMed , ένα προγραμματισμένο έργο που θα συνδέσει άμεσα τους φυσικούς ενεργειακούς πόρους στην Ανατολική Μεσόγειο με την ευρύτερη Ευρώπη. Ο αγωγός που σχεδιάστηκε το 2013 επρόκειτο να λειτουργήσει έως το 2025 μετά την έγκριση του σχεδίου από το Ισραήλ το 2020, αν και αυτή η πρόοδος σταμάτησε όταν η κυβέρνηση Μπάιντεν, απέσυρε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών στο έργο τον περασμένο μήνα.<br /><br />«Υπό το πρίσμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να υπάρξει η ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη βιωσιμότητα του αγωγού EastMed, αν και θα μπορούσε να εξαρτάται από την προθυμία των ΗΠΑ να αρνηθούν την απόσυρσή του, καθώς και την πρόοδο της Ευρώπης στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας», είπε.<br /><br />Σε ένα tweet, ο Likud MK Yuval Steinitz προέτρεψε την κυβέρνηση να προωθήσει την κατασκευή του αγωγού. «Σε αυτή την εποχή της δραματικής αύξησης των τιμών της ενέργειας παγκοσμίως και των σοβαρών ελλείψεων φυσικού αερίου στην Ευρώπη, είναι τεράστιας σημασίας να προωθηθεί η ικανότητα του Ισραήλ να εξάγει φυσικό αέριο απευθείας στην Ευρώπη, μέσω αγωγών που διασχίζουν τη Μεσόγειο», είπε.<br /><br />Η Γερμανία, η οποία είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ρωσικού φυσικού αερίου, ανακοίνωσε κινήσεις για τη μείωση της εξάρτησής της από τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής δύο τερματικών σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου. <br /><br />Σταμάτησε επίσης το έργο του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 στη Βαλτική Θάλασσα 11 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο θα διπλασίαζε ουσιαστικά την εξαγωγική ικανότητα της Ρωσίας που κατέστη δυνατή από τον προκάτοχό της, τον αγωγό Nord Stream. «Πρέπει να αλλάξουμε πορεία για να ξεπεράσουμε την εξάρτησή μας από τις εισαγωγές από μεμονωμένους προμηθευτές ενέργειας», δήλωσε την Κυριακή ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς.<br /><br />Η σχέση του Ισραήλ με το φυσικό αέριο έχει εξελιχθεί σημαντικά τα τελευταία 15 χρόνια: μέχρι το 2012, το Ισραήλ εισήγαγε αέριο από την Αίγυπτο, αλλά οι σταδιακές ανακαλύψεις μεγαλύτερων αποθεμάτων φυσικού αερίου στα ύδατα του Ισραήλ, οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της θέση ως αυτοσυντηρούμενος παραγωγός φυσικού αερίου και εξαγωγέας.<br /><br />Επί του παρόντος, η προμήθεια φυσικού αερίου του Ισραήλ προέρχεται κυρίως από δύο κύρια κοιτάσματα φυσικού αερίου στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της χώρας: το Tamar, το οποίο περιέχει περίπου 10,8 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου και το Λεβιάθαν, το οποίο περιέχει 22 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια, αρκετά για να αντέξει η χώρα επί δεκαετίες στο σημερινό επίπεδο δαπανών φυσικού αερίου.<br /><br />Αυτή η υπέρβαση άνοιξε την ευκαιρία να ξεκινήσουν οι εξαγωγές φυσικού αερίου σε γειτονικές χώρες, όπως η Ιορδανία και η Αίγυπτος. Το Ισραήλ άρχισε να προμηθεύει φυσικό αέριο στον πρώτο το 2017, όταν η Ιορδανία υπέγραψε συμβόλαιο 10 δις $. Το Ισραήλ εξάγει φυσικό αέριο στην Αίγυπτο από το 2016 και αναμένεται να αυξήσει σημαντικά το ποσό των εξαγωγών το 2022.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο πόλεμος στην Ουκρανία «ζωντανεύει» τον αγωγό EastMed: Tο Ισραήλ προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης;

Με την Ευρώπη να συνειδητοποιεί την πλήρη εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να είναι μια ευκαιρία για την εξαγω...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος έπεισε τον Πούτιν; Η διαφαινόμενη εμπλοκή του ΝΑΤΟ και η ελληνική απερισκεψία.

<div><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/03/ukraine_Screenshot-2022-03-01-at-10.08.33-AM.png"><img height="388" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/03/ukraine_Screenshot-2022-03-01-at-10.08.33-AM.png" width="746" /></a></div><br />Γράφει ο <b>Κων/νος Αποστόλου-Κατσαρός*</b><br />Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της εισβολής στην Ουκρανία, ορισμένοι αναλυτές υποστήριζαν σθεναρά -διακινδυνεύοντας ακόμη και να χαρακτηριστούν ως φιλοαμερικάνοι από τους κονδυλοφόρους που αρέσκονται στην «ταμπελοποίηση» αντί της επιχειρηματολογίας- ότι επίκειται ρωσική εισβολή στο προσεχές διάστημα. Ακόμη και σήμερα όμως πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν τους λόγους για τους οποίους ο Ρώσος Πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν πήρε την τελική απόφαση. Κάποιες αναλύσεις επικεντρώθηκαν στην ιδιοσυγκρασία του Ρώσου ηγέτη, άλλες σε απτά γεωπολιτικά δεδομένα ή/και το διεθνές διπλωματικό κλίμα. Μια <a href="https://www.foreignaffairs.com/articles/2022-02-26/man-behind-putins-military">ανάλυση</a> η οποία σίγουρα χρήζει μνείας, εστίασε στον ευρύτερο κύκλο έμπιστων συνεργατών του Πούτιν, και δίνει φως στο παρασκήνιο. Σύμφωνα με αυτήν, ο Ρώσος Πρόεδρος επέλεξε να ακολουθήσει τη συμβουλή του ΥΠΑΜ Σεργκέι Σοϊγκού, εμφανώς απογοητευμένος από τις αποτυχίες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, που ίσως αποτυπώθηκαν και στο δημόσιο διασυρμό του επικεφαλής των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, Σεργκέι Ναρίσκιν, σε ζωντανή μετάδοση.<br /><br />Η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι ο Ρώσος ΥΠΑΜ παρουσίασε στον Πούτιν μια δελεαστική πρόταση, εργαλειοποιώντας πρώτα την προβολή ισχύος στα σύνορα με την Ουκρανία και στη συνέχεια, την αστραπιαία χρήση σκληρής ισχύος που θα παρέκαμπτε -θεωρητικά πάντα- τα προσκόμματα του διπλωματικού πεδίου αλλά και τις πιθανές αστοχίες των μυστικών υπηρεσιών. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Σοϊγκού καλλιεργήθηκε βέβαια χρόνια πριν, και σχετίζεται με την εμπλοκή του στην προσάρτηση της Κριμαίας αλλά και την επέμβαση στη Συρία. Επίσης, είναι σαφές ότι ο Πούτιν δεν θα αποφάσιζε να κινηθεί εναντίον της Ουκρανίας εάν δεν είχε προηγηθεί η αναμόρφωση του ρωσικού στρατού από τον ικανότατο Ρώσο Α/ΓΕΕΘΑ Βαλερί Γκερασίμοφ. Με άλλα λόγια, τα γεγονότα στην Ουκρανία οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην μετατόπιση της εμπιστοσύνης του Πούτιν προς τις ένοπλες δυνάμεις. Εμπιστοσύνη που όμως δοκιμάζεται στα πεδία των μαχών.<br /><div><i><br /></i> Ήδη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διανύουμε την πέμπτη ημέρα των επιχειρήσεων και παρατηρείται κάποια επιβράδυνση της αρχικής προέλασης των ρωσικών δυνάμεων. Πηγές αναφέρουν ότι αυτό οφείλεται σε δυσκολίες στον ανεφοδιασμό, ενώ άλλες μιλούν για προβολή αντίστασης στο αστικό περιβάλλον. Ίσως οι ρωσικοί σχεδιασμοί να υπολόγισαν εσφαλμένα ότι θα συναντήσουν ελάχιστη αντίσταση από τις ουκρανικές δυνάμεις, πρόβλεψη που μπορεί βέβαια να επιβεβαιωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο εάν για παράδειγμα ενταθούν οι βομβαρδισμοί ή αφού καταλειφθεί το Κίεβο. Η αποφυγή ευρείας κλίμακας βομβαρδισμών σε αυτό το στάδιο των επιχειρήσεων, η οποία επιλέχθηκε για να περιοριστούν οι απώλειες αμάχων, είναι απόρροια της ανάγκης για ομαλή μετάβαση στην «επόμενη ημέρα», και προσθέτει επιπλέον βάρος στο έργο των χερσαίων δυνάμεων. Όπως και να ‘χει, η πραγματικότητα είναι ότι δεν επιτεύχθηκε μια γρήγορη και εύκολη νίκη, πράγμα που σημαίνει ότι οι επόμενες ημέρες είναι κρίσιμες. Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δήλωσε: «Αυτός ο πόλεμος θα διαρκέσει πολύ και πρέπει να προετοιμαστούμε με μεγάλη αποφασιστικότητα» ενώ τόνισε ότι «θα έχει συνέπειες στη ζωή μας». Χωρίς βέβαια να είναι δυνατόν να γίνει ασφαλής εκτίμηση για την ακριβή διάρκεια των επιχειρήσεων.<br /><br />Είναι αλήθεια ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, πρωτίστως για την Ρωσία, και δευτερευόντως για τους έμμεσα εμπλεκόμενους. Το ενδεχόμενο η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου γίνεται ολοένα και πιο ορατό. Ιδιαίτερα δε, εάν αναλογιστεί κανείς την εντολή του Πούτιν να τεθούν σε ετοιμότητα οι ρωσικές πυρηνικές δυνάμεις. Ποια τροπή θα πάρει άραγε ο πόλεμος σε περίπτωση που ο ρωσικός στρατός δεν επιτύχει τους αντικειμενικούς σκοπούς του;<br /><br />Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολέθρου όμως δεν είναι η μόνη πηγή ανησυχίας. Μια από τις παρενέργειες της ρωσικής εισβολής είναι μεν πιο μακροπρόθεσμη, αλλά συνάμα και ενδεικτική του κλίματος που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη. Αυτή αφορά στο εξοπλιστικό ντελίριο της Γερμανίας, αναβιώνοντας τα φαντάσματα του παρελθόντος, με ότι αυτό συνεπάγεται και για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που είναι πιθανό ότι θα ακολουθήσουν αντανακλαστικά.<br /><br />Το ότι η κατάσταση αρχίζει βαθμηδόν να εκτροχιάζεται, φαίνεται επίσης από την πληροφορία ότι η ΕΕ ετοιμάζεται να στείλει στην Ουκρανία μαχητικά αεροσκάφη ρωσικής κατασκευής από την Βουλγαρία, την Σλοβακία και την Πολωνία. Δηλαδή χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ που πλέον ανήκουν στο ΝΑΤΟ. Το πρώτο καίριο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι, μήπως σε μεταγενέστερο χρόνο αναγκαστεί να εμπλακεί ενεργά και η Ελλάδα; Το δεύτερο, είναι εάν η κατάρριψη αυτών των μαχητικών -τα οποία υποθέτουμε ότι θα έχουν χειριστές ΝΑΤΟϊκούς πιλότους από τις ίδιες χώρες προέλευσης- συνιστά ή όχι, επίθεση έναντι χώρας του ΝΑΤΟ και αν θα οδηγήσει στην ενεργοποίηση του Άρθρου 5 περί συλλογικής άμυνας; Μάλιστα σύμφωνα με δημοσιεύματα, η Βουλγαρία ήδη (27/02/2022) έχει ξεκινήσει μερική επιστράτευση, ενώ μια μέρα αργότερα η Ελλάδα αποφάσισε την απαγόρευση στρατιωτικών πτήσεων στον εναέριο χώρο του Έβρου κατόπιν αμερικανικού αιτήματος για να «προστατευθεί η δραστηριότητα του αμερικανικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη». Απόφαση που σχετίζεται και με τα Δαρδανέλια όπως αναφέρουμε παρακάτω.<br /><br />Από την άλλη, η αμηχανία των ευρωπαίων, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Κυρίως με το «τσουβάλιασμα» των κυρώσεων χωρίς να εξεταστεί το ενδεχόμενο π.χ. του κλεισίματος της στρόφιγγας του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη (με ότι αυτό συνεπάγεται), αλλά και με την προσπάθειά τους να επιδείξουν υπερβάλλοντα ζήλο, καταφεύγοντας ακόμη και στη συγκρότηση εθελοντικών στρατιωτικών δυνάμεων στα πρότυπα του 19ου αιώνα(!). Η βρετανίδα ΥΠΕΞ Λιζ Τρας (σε αντίθεση με τον διαφωνούντα ΥΠΑΜ Μπεν Ουάλας), έφτασε στο σημείο να δηλώνει δημόσια ότι εάν Βρετανοί πολίτες το επιθυμούν, μπορούν να συμμετέχουν σε μια διεθνή δύναμη για να πολεμήσουν στην Ουκρανία. Δηλαδή να συγκροτηθεί ένας ανεκπαίδευτος στρατός με κύριο όπλο τα ιδανικά του; Και το ερώτημα βέβαια είναι, τί μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση που αρκετοί από αυτούς χάσουν τη ζωή τους; Τέτοιες αψυχολόγητες πρωτοβουλίες μας βάζουν ακόμη και σε σκέψεις για το εάν τελικά απώτερος σκοπός είναι να βρεθεί μια δικαιολογία για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ…<br /><br />Όσον αφορά στα του οίκου μας, πέραν της δικαιολογημένης αντιπολεμικής ρητορικής και καταδίκης της καταστρατήγησης του διεθνούς δικαίου, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε αμετροεπείς δημόσιες δηλώσεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν αρκέστηκε μόνο στις δηλώσεις, αποφασίζοντας εν τέλει να διαρρήξει τις σχέσεις με τη Ρωσία με τον πλέον ανεύθυνο τρόπο, αποστέλλοντας αμυντικό υλικό (αγνώστου προελεύσεως καλάσνικοφ και πυρομαχικά). Η απώλεια της ζωής Ελλήνων ομογενών στην ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, και ενώ υπάρχουν βάσιμες υποψίες που συντείνουν στο συμπέρασμα ότι η επίθεση έγινε από το νεοναζιστικό «τάγμα του Αζόφ», σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την άκρως επικίνδυνη αποστολή αμυντικού υλικού (σε πρώτη φάση) στην εμπόλεμη Ουκρανία. Θα ήταν υπερβολή εάν κάποιος θεωρούσε ότι η ενέργεια αυτή εν μέσω εχθροπραξιών, συνιστά έμμεση πράξη πολέμου έναντι της Ρωσίας; Κάτι που αργά ή γρήγορα η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά, και μάλιστα χωρίς να διαφαίνεται κάποιο ορατό όφελος, εκτός ίσως των συνηθισμένων ανέξοδων συμμαχικών φιλοφρονήσεων…<br /><br />Ολοκληρώνοντας, θα επιχειρήσουμε και μια πρόβλεψη. Οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις που το ουκρανικό πυροδοτεί, επηρεάζουν και τα Στενά του Βοσπόρου, για τα οποία τελικά η Τουρκία αποφάσισε να προχωρήσει στο κλείσιμό τους υπό το βάρος των αμερικανικών κυρίως πιέσεων (δεν θα μπούμε στον πειρασμό να αναλύσουμε τα πιθανά ανταλλάγματα που πήραν οι γείτονες) επικαλούμενη τις προβλέψεις της Συνθήκης του Μοντρέ. Η κίνηση αυτή θα εντείνει την ήδη τεταμένη κατάσταση και εκτιμάται ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο να έρθει αντιμέτωπο με την Ρωσία (ειδικά εάν η Τουρκία προβεί σε επιλεκτική εφαρμογή των προβλέψεων του Μοντρέ), σε ένα πεδίο τελείως διαφορετικό από αυτό της Ουκρανίας. Γιατί όπως λέει και μια ρωσική παροιμία: «Άμα σηκώσεις την αρκούδα για χορό, ο χορός θα τελειώσει όταν θέλει η αρκούδα». Και αυτό δεν αποτελεί μια αυθαίρετη διαπίστωση, αλλά αντιθέτως μια ορθολογιστική αναγωγή, βάσει των όσων ήδη διαδραματίζονται στην Ουκρανία.<br /><br /><b><i>*Ειδικός τεχνικός σύμβουλος. Διετέλεσε λέκτορας και επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον της Βρετανίας, από το οποίο κατέχει διδακτορικό και μεταπτυχιακό τίτλο</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ποιος έπεισε τον Πούτιν; Η διαφαινόμενη εμπλοκή του ΝΑΤΟ και η ελληνική απερισκεψία.

Γράφει ο  Κων/νος Αποστόλου-Κατσαρός* Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της εισβολής στην Ουκρανία, ορισμένοι αναλυτές υποστήριζαν σθεναρά -διακ...

Διαβάστε την συνέχεια

UKRAINE: Σενάριο – εφιάλτης με πιθανή απώλεια του ελέγχου και το αποτέλεσμα… να είναι GAME OVER

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://i1.prth.gr/images/963x541/files/2022-02-24/russia_bombing_xr.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="449" data-original-width="800" height="359" src="https://i1.prth.gr/images/963x541/files/2022-02-24/russia_bombing_xr.jpg" width="749" /></a></div><div><br /></div>Του <b>Ζαχαρία Μίχα</b><br />Ο πρώτος γύρος των διαπραγματεύσεων Ρωσίας και Ουκρανίας ολοκληρώθηκε στη Λευκορωσία. Οι δυο πλευρές ανανέωσαν το ραντεβού χωρίς να το προσδιορίσουν. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η βασική διαπραγμάτευση διεξάγεται μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Τόσο η Ουκρανία όσο και η ΕE είναι συντεταγμένες πίσω από την Ουάσιγκτον. Αυτό που δεν γίνεται όμως επαρκώς κατανοητό στην πολωμένη, ως συνήθως, δημόσια συζήτηση –όχι μόνο στην Ελλάδα– είναι άλλο: Με τις δυο πλευρές να ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη, το ενδεχόμενο να διαμορφωθούν συνθήκες που θα οδηγήσουν σε ραγδαία κλιμάκωση είναι υπαρκτό και δυνητικά εξαιρετικά θανατηφόρο.<br /><br />Το βασικό ζητούμενο είναι να υπάρξουν πρόσωπα με επιρροή, γνώση και συναίσθηση, που θα μπορέσουν να ελέγξουν την κατάσταση, προτού μετατραπεί σε ένα “chicken game” χωρίς επιστροφή. Είναι το παίγνιο όπου δυο οδηγοί, ο ένας απέναντι στον άλλον με διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα, προσπαθούν ο ένας να πείσει τον άλλον να κάνει στην άκρη για να αποφύγει την επερχόμενη μετωπική σύγκρουση. Για να πείσει ο ένας τον άλλο να στρίψει ορμάει μετωπικά με “τρέλα” ώστε να στείλει το μήνυμα στον άλλο ότι είναι αποφασισμένος και να συγκρουστεί.<br /><br />Στην περίπτωσή μας, όμως, το παίγνιο αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε εξαιρετικά φονικό αποτέλεσμα. Διότι εάν οι δύο ηγεσίες έχουν “κλειδώσει” διανοητικά-πολιτικά ότι δεν πρόκειται να επιδείξουν αδυναμία, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η μετωπική σύγκρουση. Υπενθυμίζουμε ότι αυτό το σχήμα και στις ανθρώπινες και στις διακρατικές σχέσεις, η διαρκής κλιμάκωση μπορεί να οδηγήσει σε αδιανόητες υπό φυσιολογικές συνθήκες κινήσεις.<br /><br />“Είναι τρελοί”, θα σχολίαζαν οι περισσότεροι εάν βρίσκονταν αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση. Η απάντηση είναι πως δεν πρόκειται για τρέλα, αλλά για αυτοδέσμευση σε μία αυτόματη κλιμάκωση, η οποία δεν αφήνει περιθώριο υποχώρησης και συμβιβασμού. Τί γίνεται, όμως, αν και οι δυο είναι εξίσου αποφασισμένοι; Μήπως τελικά θα πέσουν στο τέλος θύματα της αποφασιστικότητάς τους; Κι αν πρόκειται για δύο οδηγούς αυτοκινήτων θα έχουμε μία θανατηφόρα σύγκρουση. Εάν, όμως, έχουν ηγέτες υπερδυνάμεων μπορεί να έχουμε μία γενικευμένη καταστροφική σύρραξη.<img src="" /><div><img src="" /><br />Αρκετά, όμως, με τις θεωρίες. Είναι προφανές ότι οι ηγεσίες της Δύσης και της Ρωσίας έχουν ήδη εμπλακεί σ’ αυτό το σπιράλ κλιμάκωσης, σε μια διαδικασία διαρκούς αύξησης του κόστους για τον αντίπαλο, η οποία εάν δεν ελεγχθεί οδηγεί αναπόφευκτα σε σύγκρουση. Η χρήση, μάλιστα, διαφορετικών “εργαλείων” κλιμάκωσης από τη μία και την άλλη πλευρά αυξάνει θεαματικά την αβεβαιότητα, όσο αυξάνεται το κόστος.<br /><br />Η Δύση χρησιμοποιεί το οικονομικό εργαλείο και η Ρωσία το στρατιωτικό. Καθώς το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τη Δύση, η Δύση καλύπτει με αυτό το όπλο την απροθυμία της για απευθείας στρατιωτική εμπλοκή. Είναι νωπές, εξάλλου, οι αμερικανικές αποτυχίες σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία. Από την άλλη, η Ρωσία που είναι ευάλωτη οικονομικά, στηρίζει τη στρατηγική της στη στρατιωτική ισχύ.<br /><br />Μπορεί να υστερεί τεχνολογικά στη μεγάλη πλειοψηφία των επιμέρους τομέων, αλλά αυτό, πέραν ενός σημείου, καθίσταται αδιάφορο. Πέραν του πυρηνικού οπλοστασίου, διαθέτει σε κάποιους τομείς εξαιρετικά φονικά οπλικά συστήματα για τα οποία δεν υπάρχει αξιόπιστη άμυνα (π.χ. πολυηχητικούς / hypersonic πυραύλους). Αυτό στρατηγικά καθιστά αδιάφορη και τη σύγκριση του τεχνολογικού επιπέδου ανάμεσα στους αντιπάλους.<br /><br />Κατά συνέπεια, η φάση στην οποία έχει περάσει η σύγκρουση στην Ουκρανία πρέπει να προσεχθεί πολύ εκατέρωθεν. Τα επιτελεία σε Ουάσιγκτον και Μόσχα έχουν τη στρατηγική παιδεία και τη συναίσθηση των κινδύνων μιας πιθανής εμπλοκής που θα προκύψει από μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση; Μάλλον, αλλά υπάρχουν συστημικά στερεότυπα που αλλοιώνουν επικίνδυνα την ορθολογική ανάγνωση του αντιπάλου.<br /><br />“Ο Πούτιν είναι τρελός και μεγαλομανής, είναι ο νέος Χίτλερ που θέλει να καταλάβει όλη της Ευρώπη με την Ουκρανία να είναι το πρώτο βήμα, το σύστημά του είναι διεφθαρμένο και κλεπτοκρατικό, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε”, πιστεύουν αρκετοί σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, εκλογικεύοντας και αφομοιώνοντας οι ίδιοι την προπαγάνδα τους.<br /><br />“Κύκλοι των Δημοκρατικών κυρίως, απεργάζονται εδώ και δεκαετίες τη διάλυση της Ρωσίας και την υπονομεύουν συστηματικά, το δε ΝΑΤΟ μας κορόιδεψε και έφτασε στα σύνορά μας, ο Μπάιντεν πολύ περισσότερο από άλλους προέδρους δεν ελέγχει το σύστημα που χειραγωγεί τη διαδικασία, θέλουν ξανά Ψυχρό Πόλεμο, οι Δημοκρατικοί ευθύνονται για τις επαναστάσεις στα αραβικά κράτη και το φλερτάρισμα με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα”, πιστεύουν αρκετοί στη Μόσχα.<br /><br />Αρκετά εκ των εκατέρωθεν πεποιθήσεων μπορεί να είναι βάσιμες. Άλλο είναι όμως να αντιμετωπίζεις ως σύνολο αυτές τις κατηγορίες κι άλλο μία προς μία. Αν δεν κοιτάξεις τις λεπτομέρειες και εγκλωβίσεις τη θεώρησή σου στο σύνολο, καταστρέφεται η δυνατότητα ελέγχου της κρίσης. Όταν ο Πούτιν αγωνίζεται να μη βρεθεί με το ΝΑΤΟ στην “αυλή” του, όταν η Ρωσία αιμορραγεί οικονομικά και από την εισβολή στην Ουκρανία και από τις κυρώσεις, πώς θα εμπλακεί σε νέες κατακτήσεις;<br /><br />Πριν σκεφτεί οποιοσδήποτε την προσάρτηση της Κριμαίας, ας ανοίξει πρώτα έναν χάρτη για να δει τι θα ήταν η Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα χωρίς την Κριμαία από στρατηγικής απόψεως, πέραν των ιστορικών καταβολών. Μήπως κάτι παρόμοιο δεν εξηγεί και την επιδίωξη της Μόσχας η Ουκρανία να μετατραπεί σε ουδέτερη χώρα, σε κράτος-μαξιλάρι;<br /><br />Εν ολίγοις, οι ηγεσίες και στις δύο όχθες οφείλουν να πατήσουν φρένο προτού η ανθρωπότητα μπει στον δρόμο της καταστροφής. Πόσο λογικό είναι μια αντιπαράθεση, η οποία θα είχε ελεγχθεί εάν το ΝΑΤΟ είχε δεσμευθεί ότι δεν θα επεκταθεί στην Ουκρανία, να απειλεί την ανθρωπότητα με πυρηνικό πόλεμο; Είναι ένα σενάριο που το έχουμε εξορίσει από τη δημόσια συζήτηση, αλλά που είναι πιθανότερο από όσο νομίζουμε. Και κάθε μέρα που περνά με το επίπεδο της συνεννόησης να επιδεινώνεται, γίνεται πιο πιθανό.<br /><br />Μπορεί η απαγόρευση του RussiaToday και του Sputnik στη Δύση να δικαιολογείται με το επιχείρημα ότι διαδίδουν fakenews. Όμως, μήπως η άλλη πλευρά μεταδίδει, δια των ΜΜΕ, μόνο αλήθειες; Όταν εξελίσσεται μία σύγκρουση παράλληλα εξελίσσεται και ο πόλεμος της προπαγάνδας, ο οποίος έχει μισές αλήθειες και fake news.<br /><br />Μήπως τέτοιες απαγορεύσεις καλλιεργούν τον φανατισμό στις κοινωνίες, αντί μία κριτικής προσέγγισης; Μήπως και εδώ πέφτουμε στην παγίδα “άσπρο-μαύρο” κι όχι στο φάσμα των γκρι που είναι η πραγματική ζωή; Και επιτέλους, όταν η Δύση έχει την απόλυτη κυριαρχία στο επίπεδο της επικοινωνίας, έχει λόγο να φοβάται δύο ρωσικά ΜΜΕ με μάλλον περιθωριακή επιρροή στις δυτικές κοινωνίες;<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

UKRAINE: Σενάριο – εφιάλτης με πιθανή απώλεια του ελέγχου και το αποτέλεσμα… να είναι GAME OVER

Του Ζαχαρία Μίχα Ο πρώτος γύρος των διαπραγματεύσεων Ρωσίας και Ουκρανίας ολοκληρώθηκε στη Λευκορωσία. Οι δυο πλευρές ανανέωσαν το ραντεβού ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας.

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/02/KYSEA-MITSOTAKIS-790x400.jpg" width="766" /><br /><br />Του Ζαχαρία Μίχα*<br />Το δράμα της Ουκρανίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ουδείς γνωρίζει πόσος καιρός θα χρειαστεί να εξευρεθεί μια ισορροπία που θα οδηγήσει στην κατάπαυση του πυρός. Όλα θα εξαρτηθούν από τους στόχους με τους οποίους θα προσέλθουν οι δυο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διότι η προσέγγιση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η Ρωσία που έχει δημιουργήσει και στρατιωτικό τετελεσμένο, μπορεί να απαιτήσει πολλά περισσότερα από αυτά για να μην προχωρήσει σε περαιτέρω στρατιωτικές επιχειρήσεις. Μένει να αποδειχθεί πόσο θα επηρεάσει τις αποφάσεις του Κρεμλίνου ο οικονομικός πόλεμος που έχει κηρύξει στη Ρωσία η Δύση. Σε αυτό το κλίμα, έχει ενδιαφέρον να εξεταστεί η ελληνική πολιτική απέναντι στις εξελίξεις.<br /><br />Η Ελλάδα επέλεξε την απόλυτη ταύτιση με το ΝΑΤΟ. Η δικαιολογία είναι πειστική σε απόλυτες τιμές. Η συμπεριφορά της Ρωσίας ανοίγει τον δρόμο στην ελληνική διπλωματία να την παραλληλίσει με την αντίστοιχη της Τουρκίας. Σε περίπτωση που ο τουρκικός αναθεωρητισμός εκδηλωθεί στην πράξη, η Αθήνα θα μπορεί να απαιτήσει από τη Δύση να επιδείξει παρόμοια καταγγελτική συμπεριφορά και να λάβει εξίσου εξοντωτικές κυρώσεις.<br /><br />Στην πραγματική ζωή, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε λάβει την ίδια θέση αρχής, αλλά να είχε διαφοροποιηθεί στο ύφος. Κι αυτό για αντικειμενικούς λόγους. Καταρχάς, μπορεί σήμερα να είναι δεδομένη η στάση της Δύσης απέναντι στον ρωσικό αναθεωρητισμό, αλλά είναι ιστορικά τεκμηριωμένη και η υιοθέτηση δυο μέτρων και δυο σταθμών όταν προκύπτει ζήτημα που αφορά την Τουρκία για να μην αναφερθούμε σε δυτικές επεμβάσεις.<br /><br />Αλήθεια, περιμένει η ελληνική κυβέρνηση ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα διαφοροποιήσουν ποιοτικά τη μέχρι σήμερα ποντιοπιλατική στάση τους απέναντι στην Τουρκία; Περιμένουμε όσοι εξοπλίζουν σήμερα την Ουκρανία για να αντιμετωπίσει τις ρωσικές δυνάμεις, προσφέροντας πολεμικό υλικό αξίας σχεδόν μισού δισ. ευρώ, θα κάνουν το ίδιο; Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι κι όταν υπάρχουν ρητορικές καταδίκες, παγίως συνοδεύονται από έκκληση για διαπραγματεύσεις και εκατέρωθεν υποχωρήσεις για την εξεύρεση συμβιβασμού!<br /><br /><div>Όταν υπάρχουν απαιτήσεις μόνο από τη μία πλευρά, δηλαδή την τουρκική, η στάση αυτή ισοδυναμεί με πίεση στην Ελλάδα να παραιτηθεί κυριαρχικών δικαιωμάτων και ενίοτε κυριαρχίας, που κατοχυρώνονται από το διεθνές δίκαιο για όλες τις άλλες χώρες, προς χάριν της ειρήνης. Μήπως ζητήθηκαν υποχωρήσεις από το Κίεβο προς χάριν της ειρήνης; Όχι, η Δύση έχει υιοθετήσει μία απόλυτα άκαμπτη θέση, αρνούμενη να κατανοήσει έστω και κάποιες από τις ανησυχίες της Ρωσίας για την εθνική της ασφάλεια. Ανησυχίες που οδήγησαν τελικά και στην εισβολή. Προφανώς, η Δύση δεν θα ζητήσει από το Κίεβο να διαπραγματευτεί εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία προς χάριν της ειρήνης.<br /><br />Κατά συνέπεια, το συμπέρασμα είναι ότι η ελληνική πολιτική διαμορφώθηκε με βάση τους ευσεβείς μας πόθους, όχι με βάση την ψυχρή λογική, την ανάλυση για το τι εξυπηρετεί το ελληνικό εθνικό συμφέρον. Ακόμα κι αν υπάρξουν αλλαγές στη στάση του ατλαντικού παράγοντα σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά, πράγμα αμφίβολο, αυτές θα είναι οριακές και κυρίως ρητορικές.<br /><br />Αξίζει αυτό ώστε να απεμποληθεί οριστικά η δυνατότητα διατήρησης ενός αξιοπρεπούς επίπεδου σχέσεων με τη Μόσχα, το οποίο συμβάλει σε κάποιο βαθμό στον έλεγχο της τουρκικής συμπεριφοράς; Αυτό δεν είναι ερώτημα που χρήζει πρόχειρης ή ηθικολογικής απάντησης. Άλλο η ξεκάθαρη καταδίκη της ρωσικής εισβολής κι άλλο το “πάθος” που εκπέμπει η Αθήνα, το οποίο δεν εκτιμάται ότι θα αποδώσει διπλωματικούς καρπούς υπέρ του ελληνικού εθνικού συμφέροντος.<br /><br />Αλήθεια, έπαψε να ισχύει το δόγμα ότι όποτε οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας βρίσκονται σε καλό επίπεδο μειώνεται η γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας; Ή δεν το πίστεψαν ποτέ αυτό στην κυβέρνηση; Γιατί υιοθετούμε πολιτική συμβατή με νέο Ψυχρό Πόλεμο ωσάν να μην μας επηρεάζει καθόλου; Για την ακρίβεια σαν να μας συμφέρει.<br /><br />Δεν χρειαζόταν καν να ακολουθούσαμε τη στάση χωρών του Κόλπου (Σαουδική Αραβία και Εμιράτα) που συνειδητά επιλέγουν να διατηρούν αποστάσεις κι από τις δύο πλευρές. Πόσοι πληροφορήθηκαν την επιστολή Πούτιν στον Εμίρη του Κατάρ και τη σχέση των δυο χωρών στον τομέα της παγκόσμιας ενεργειακής ασφάλειας; Ας πάμε, όμως, πιο κοντά και σε χώρες με συγγενή στα δικά μας “πολιτισμικά” χαρακτηριστικά.<br /><br />Πιστεύει κανείς ότι η ανταλλαγή προσβολών μέσω Twitter ανάμεσα στον Ιταλό πρωθυπουργό Ντράγκι και στον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι ήταν για το ότι ο δεύτερος δεν απεδείχθη συνεπής στο τηλεφωνικό τους ραντεβού; Μήπως ήταν ένα έμμεσο μήνυμα της Ρώμης στη Μόσχα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ισραήλ. Τηρεί προσεκτική ισορροπία, παρ’ ότι ο Ζελένσκι είναι εβραϊκής καταγωγής και οι σχέσεις του Ισραήλ με την Ουκρανία είναι βαθιές σε βαθμό παρεξηγήσεως!<br /><br />Είναι ενδεικτικό ότι την κρίσιμη ώρα, οι Ισραηλινοί αρνήθηκαν να πουλήσουν αντιαεροπορικά συστήματα IronDome στο Κίεβο. Κι όμως, στο Ισραήλ απευθύνθηκε για μεσολάβηση ο Ζελένσκι. Το εβραϊκό κράτος εμπιστεύθηκαν ως “έντιμο διαμεσολαβητή” οι Ρώσοι. Και σήμερα παίζει παρασκηνιακά ρόλο στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης, αναδεικνυόμενο σε διαμεσολαβητή ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία.<br /><br />Ελλάδα και Ισραήλ έχουν ομογενείς και στην Ουκρανία και στη Ρωσία, τους οποίους πρέπει να προστατεύσουν. Ποιανού η πολιτική είναι συμβατή με αυτό τον σκοπό; Σε αυτό το σημείο ας γίνει μια ακόμα παρατήρηση. Ποιας χώρας η ασφάλεια, ιστορικά εξαρτάται περισσότερο από τη Δύση; Του Ισραήλ ή της Ελλάδας; Δεν είναι οι ΗΠΑ που στηρίζουν χωρίς υποσημειώσεις στρατιωτικά, διπλωματικά και οικονομικά το Ισραήλ; Παρόλα αυτά, η ισραηλινή εξωτερική πολιτική είναι πραγματιστική όχι συναισθηματική.<br /><br />Η ταύτιση ακόμα και στο ύφος με τις επιλογές του ΝΑΤΟ παίζει ρόλο. Όχι μόνο αρνούμαστε να κατανοήσουμε αυτή την πραγματικότητα, αλλά μετατρέπουμε το κρίσιμο εθνικής σημασίας πρόβλημα και σε “όπλο” στο πλαίσιο του εσωτερικού πολιτικού παιγνίου. Το Μαξίμου επιχειρεί να “κοντύνει” τον υπουργό Εξωτερικών Δένδια, με διαρροές που δεν πολυστέκουν στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.<br /><br />Ο Δένδιας έχει διαπράξει σφάλματα, κυρίως όσον αφορά τις “πράσινες” εμμονές του. Η στάση του, όμως, απέναντι στη Ρωσία επιχειρούσε να διατηρήσει μια ισορροπία, την οποία εγκαταλείψαμε σαν να αποφάσισε σε κεντρικό επίπεδο η κυβέρνηση να διαρρήξει απόλυτα τις σχέσεις με τους Ρώσους. Δημιουργεί την εντύπωση πως έψαχνε από καιρό την αφορμή!<br /><br />Αληθεύει διαρροή ότι η Αθήνα να συζητά με τη Σόφια για κοινή επένδυση σε πυρηνικό εργοστάσιο σε βουλγαρικό έδαφος, το οποίο θα τροφοδοτείται με φυσικό αέριο από τερματικούς σταθμούς σε ελληνικό έδαφος (Αλεξανδρούπολη), από όπου θα τροφοδοτείται η Ελλάδα με ηλεκτρικό ρεύμα; Δηλαδή ούτε η πυρηνική ενέργεια μας πειράζει, ούτε η χρήση του φυσικού αερίου, αρκεί να μην εξορύξουμε εμείς υδρογονάνθρακες! Και φυσικά να μην εισπράττουμε αλλά μόνο να πληρώνουμε!<br /><br />Και εδώ δηλαδή θα “αγοράσουμε” προστασία από τις ΗΠΑ, διότι δικό τους υγροποιημένο σχιστολιθικό φυσικό αέριο θα φέρνουν και διότι η περιοχή μετατρέπεται σε κομβικό σημείο της γεωστρατηγικής τους προσέγγισης; Αλήθεια αυτός είναι ο στρατηγικός μας σχεδιασμός απέναντι στην κρίση; Είναι άλλο να καταδικάζουμε απερίφραστα τη ρωσική εισβολή κι άλλο να κλωτσάμε τόσο άγαρμπα τις διπλωματικές ισορροπίες…</div><div><br /></div><b><i>*Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας.

Του Ζαχαρία Μίχα* Το δράμα της Ουκρανίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ουδείς γνωρίζει πόσος καιρός θα χρειαστεί να εξευρεθεί μια ισορροπία πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Στο ναδίρ οι σχέσεις Μητσοτάκη-Δένδια

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/03/mitsotakis-dendias.jpg" width="769" /><br /><br /><b>Γκουτζάνης Σπύρος</b><br />Η απουσία του υπουργού Εξωτερικών από την σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου την Κυριακή που αποφασίστηκε η αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, πυροδότησε σενάρια για το μέλλον του Νίκου Δένδια στην κυβέρνηση. Αν και το Μαξίμου επικαλέστηκε ότι ο κ. Δένδιας ήταν σε τηλεδιάσκεψη με τον απεσταλμένο της χώρας στην Μαριούπολη, και για αυτό δεν μπορούσε να παραβρεθεί, είναι σαφές ότι πρόκειται για προφάσεις εν αμαρτίαις. Αποτελεί την απόδειξη ότι οι σχέσεις Μητσοτάκη-Δένδια έχουν φτάσει στο ναδίρ.<br /><br />Ο κ. Δένδιας δεν εκλήθη σε μία σύσκεψη στην οποία θα έπρεπε να παραβρίσκεται έστω και για λόγους εντυπώσεων και για την φωτογραφία. Η αίσθηση ότι σε μία μείζονα διεθνή κρίση με εμπλοκή της χώρας μας και με ενδεχόμενες συνέπειες στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει ενιαία ηγεσία είναι εξαιρετικά αρνητικό, τόσο για λόγους ουσίας, όσο και για λόγους εντυπώσεων.<br /><br />Παρασκηνιακά διακινούνται φήμες ότι υπάρχει δυσαρέσκεια για τον Νίκο Δένδια γιατί στην συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δεν αντιλήφθηκε τις προθέσεις της ρωσικής πλευράς. Επιπλέον διακινείται εν ήδη απορίας γιατί στις ημέρες της ουκρανικής κρίσης απουσιάζει από την επικαιρότητα. Μέχρι και φιλορωσική στάση του καταλογίζουν, σε μία συγκυρία που ο Έλληνας πρωθυπουργός πλειοδοτεί σε πολεμική κατά της Ρωσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.<br /><br />Στα πολιτικά και διπλωματικά παρασκήνια διακινείται παράλληλα και το ερώτημα εάν ο κ. Δένδιας θα ανεχθεί και αυτή την φορά την υποβάθμιση από την πλευρά του πρωθυπουργού. Οι παροικούντες την γαλάζια Ιερουσαλήμ θεωρούν ότι το ξεκαθάρισμα, είτε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, είτε του υπουργού Εξωτερικών θα γίνει μετά το τέλος της κρίσης.<div><br />Βουλή: Τι λέει ο Μητσοτάκης<br /><br />Εν τω μεταξύ στις 11:00 το πρωί, ξεκίνησε στην Βουλή η συζήτηση που έχει ζητήσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για την ενημέρωση των κομμάτων για την κρίση στην Ουκρανία. Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να οικοδομήσει το ηγετικό του προφίλ με αφορμή την κρίση. Εμφανίστηκε ταυτισμένος με την νατοϊκή και αμερικανική πολιτική στην Ουκρανία, κάνοντας σκληρές δηλώσεις κατά της Ρωσίας. Προηγουμένως, είχε σπεύσει να στείλει όχι μόνο ανθρωπιστική αλλά και στρατιωτική βοήθεια, ενώ φάνηκε πρόθυμος να στείλει η χώρα ακόμη και πολεμικά αεροσκάφη, κάτι που ευτυχώς τελικά αποφεύχθηκε. Τάχθηκε επίσης υπέρ της εσπευσμένης εισόδου της Ουκρανίας στην ΕΕ.<br /><br />Ο αντιρωσισμός της ελληνικής κυβέρνησης έφθασε στο σημείο το υπουργείο Πολιτισμού να ακυρώσει προγραμματισμένες ρωσικές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Συνολικά η κυβέρνηση με τον εθνικιστικό (συνεχής προβολή της αγοράς των οπλικών συστημάτων) και αντιρωσικό ζήλο επιχειρεί να καλύψει το χαμένο έδαφος από την ανεπάρκειά της να αντιμετωπίσει την πανδημία, την ακρίβεια αλλά την κατάρρευση του επιτελικού κράτους.<br /><br />Το επιχείρημα του Μεγάρου Μαξίμου είναι ότι με την σαφή και αταλάντευτη στάση κατά της Ρωσίας, οπλίζει την χώρα με επιχειρήματα όταν θα επαναληφθούν οι πιέσεις από την Τουρκία. Το επιχείρημα βέβαια είναι αμφίβολο, καθώς η Τουρκία δεν θα κάνει εισβολή στην Ελλάδα, αλλά θα συνεχίσει να ζητά την αποστρατικοποίηση των νησιών σε όλα τα διεθνή φόρα.<br /><br />Δυσαρέσκεια στη ΝΔ<br /><br />Ο κ. Μητσοτάκης αναπτύσσει στην Βουλή και το οικονομικό κόστος που έχει για την χώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία με την επιδείνωση της ακρίβειας στην ενέργεια και σε βασικά καταναλωτικά είδη και συνολικά με την διατήρηση του υψηλού πληθωρισμού, που φυσικά δεν θα αποκλιμακωθεί παρά τις αρχικές προβλέψεις της κυβέρνησης.<br /><br />Είναι μία ευκαιρία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προβάλλει ότι η επιβάρυνση στην οικονομία έχει εξωγενείς αιτίες, αλλά και το ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι παρά το όποιο κόστος με την πλευρά του διεθνούς δικαίου και του δοκιμαζόμενου ουκρανικού λαού. Τώρα εάν η κυβέρνηση έχει υπολογίζει τις συνέπειες που θα έχει η απάντηση της Ρωσίας μετά το πέρας του πολέμου σε μία σειρά τομείς από τις τιμές του φυσικού αερίου, μέχρι τον τουρισμό και τις εξαγωγές, δεν είναι βέβαιο. Η έντονα αντιρωσική στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη πάντως προκαλεί δυσαρέσκεια και στο εσωτερικό της ΝΔ.<br /><br />Δεν είναι λίγοι οι βουλευτές που θεωρούν ότι φυσικά η χώρα ορθώς καταδίκασε την εισβολή και τάχθηκε με το διεθνές δίκαιο και ορθώς έστειλε ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική όσον αφορά την σχέση με την Ρωσία. Όπως θύμιζε στέλεχος του κόμματος η σχέση με την Ρωσία πήρε πολλές δεκαετίες για να οικοδομηθεί με μεγάλη προσπάθεια, ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και έφθασε στο καλύτερο σημείο με τον νεότερο Καραμανλή, για να την γκρεμίσει (ότι είχε απομείνει από τον Νίκο Κοτζιά), ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσα σε 48 ώρες.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Στο ναδίρ οι σχέσεις Μητσοτάκη-Δένδια

Γκουτζάνης Σπύρος Η απουσία του υπουργού Εξωτερικών από την σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου την Κυριακή που αποφασίστηκε η αποστολή στρατιωτικής ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς η γκάφα του Πούτιν ανέστησε το ΝΑΤΟ.

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/03/bombardsismos-oukranias.jpg" width="735" /><br /><br /><b>Ανδρονόπουλος Μάκης</b><br />Τελικά η γκάφα του Πούτιν είναι η ίδια που έκανε ο Ναπολέων όταν είχε καταλάβει όλες τις γερμανικές χώρες, 490 βασίλεια και δουκάτα, που τα ένωσε σε 90, με αποτέλεσμα να θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ο “πατέρας της Γερμανίας”, καθώς μετά από 55 χρόνια γεννήθηκε το Γερμανικό Ράιχ. Μια ανάλογη γκάφα έκανε και ο Κάιζερ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που δημιούργησε “αντισυσπειρώσεις” που τον περικύκλωσαν. Ο Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία προκάλεσε μια τεράστια αντισυσπείρωση της Δύσης εναντίον του και ιδιαίτερα της Ευρώπης, γονιμοποιώντας το εν υπνώσει σπέρμα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.<br /><br />Κατ’ αρχήν φαίνεται πως, η γκάφα του Πούτιν είναι ότι υποτίμησε την αντίσταση του ουκρανικού λαού. Προφανώς δεν θα είχε δει το ντοκιμαντέρ που ανέβασε την Κυριακή <a href="https://www.youtube.com/watch?v=dF1Glk-EyR8">το Netflix</a> με τίτλο “Winter on Fire: Ukraine’s Fight for Freedom” (Χειμώνας στις Φλόγες: Η Μάχη της Ουκρανίας για την Ελευθερία). Πρόκειται για μια ταινία (2015) του σκηνοθέτη Evgeny Afineevsky σε κείμενα του Den Tolmor που καταγράφει την εξέγερση 92 ημερών των Ουκρανών κατά το 2013-2014, με 129 νεκρούς και 1800 τραυματίες, την γνωστή “Πορτοκαλί Επανάσταση” που οδήγησε στην παραίτηση του προέδρου Viktor F. Yanukovich, αλλά και την εισβολή των Ρώσων στην Κριμαία και στην Ανατολική Ουκρανία. Αν είχε δει την ταινία θα καταλάβαινε την αποφασιστικότητα, την αυτοθυσία και τον ηρωισμό των εξεγερμένων για να ζήσουν ελεύθεροι μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.<br /><br />Έτσι, ο “αστραπιαίος πόλεμος” ενδέχεται να μετατραπεί σε αστικό Αφγανιστάν για τον Πούτιν, καθώς υπάρχει λαϊκή εμπειρία αυτο-οργάνωσης από το 2013-14, δεύτερον υπάρχει η ίδια αποφασιστικότητα (δεν φεύγουν από τη χώρα άνδρες κάτω των 60 ετών) και επιστρέφουν Ουκρανοί οικονομικοί μετανάστες στη χώρα για να πολεμήσουν. Το σημαντικότερο είναι ότι ο ουκρανικός στρατός φαίνεται να επιλέγει την τακτική ενός “επαυξημένου ανταρτοπολέμου” (Κώστας Γρίβας) που συνίσταται στο επιχειρησιακό σπάσιμο των μεγάλων μονάδων σε μικρές αυτόνομες που δρουν ανεξάρτητα στη λογική ενός “ψηφιδωτού πολέμου”, με πολλές εστίες που αποβλέπει στην ακύρωση του blietzkrieg.<div><br />Η γκάφα του Πούτιν<br /><br />Το ότι ο Πούτιν επιστράτευσε Τσετσένους μαχητές, τους μισθοφόρους της Wagner και ακούγεται και για Λευκορώσους αλεξιπτωτιστές δείχνει πως όλος ο σχεδιασμός έχει αποτύχει. Αλλά η μεγαλύτερη γκάφα του Πούτιν ήταν που κήρυξε το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας σε κατάσταση συναγερμού.<br /><br />Εκεί ξεπέρασε κάθε γραμμή με αποτέλεσμα το αίτημα της σύγκλησης έκτακτης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης των 193 μελών του ΟΗΕ, το οποίο ζήτησε το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου απείχαν Κίνα, Ινδία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που σημαίνει ότι Κίνα και Ινδία δεν τον ακολούθησαν. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο ΟΗΕ να αποφασίσει να στείλει ειρηνευτική δύναμη (διάβαζε ΝΑΤΟ plus). Έτερη γκάφα ήταν η μόχλευση απειλής προς Φινλανδία και Σουηδία σε περίπτωση πρόθεσης να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, που έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα.<br /><br />Μετά από τη διεθνή απομόνωση του Πούτιν, τα οικονομικά αντίμετρα που θα γίνουν αισθητά στην απομονωμένη από την πληροφόρηση ρωσική κοινωνία (με την σύλληψη 2100 Ρώσων διαδηλωτών κατά της εισβολής) μπορούμε να προσδοκούμε ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς Πούτιν. Σε κάθε περίπτωση, οι διαπραγματεύσεις στην Λευκορωσία είναι για να κερδίσουν και οι δύο πλευρές χρόνο, για να ανασυνταχθούν οι εισβολείς και για να πάρουν πολεμική βοήθεια οι αμυνόμενοι. Δεν φαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει συμφωνία.</div><div><br />Η γονιμοποίηση της Ευρώπης<br /><br />Κάπως έτσι η γκάφα του Πούτιν χάλασε την ευρωπαϊκή μακαριότητα, την βίασε και γονιμοποίησε μια μείζονα αντισυσπείρωση. Πρώτον, ανέστησε το ημιθανές ΝΑΤΟ, το οποίο προφανώς θα έχει νέες αιτήσεις ένταξης. Δεύτερον, συσπείρωσε την πολυδιασπασμένη Δύση. Τρίτον, έδωσε το πρόσχημα στη Γερμανία να προχωρήσει στον επανεξοπλισμό της με ένα πρόγραμμα μαμούθ 100 δισ. ευρώ. Τέταρτον, η ΕΕ απαγόρευσε τις πτήσεις ρωσικών αεροσκαφών πάνω από το έδαφός της, ένα ειρηνικό αντίμετρο.<br /><br />Πέμπτον, η ΕΕ δίνει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία 450 εκατομμυρίων ευρώ που περιλαμβάνουν και μαχητικά αεροπλάνα και άλλα 50 για καύσιμα, ενώ πρόκειται να της παραχωρήσει πρόγραμμα έκτακτης μακροοικονομικής χρηματοδοτικής βοήθειας (ΜΧΣ) ύψους 1,2 δισ. ευρώ. Επίσης, συγκροτείται Διεθνής Λεγεώνα για να πολεμήσει στην Ουκρανία τους Ρώσους.<br /><br />Έκτον, όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η Ευρώπη προχώρησε σε πρωτοφανή αντίμετρα που δείχνουν μια νέα ομοψυχία και αποφασιστικότητα, μείζονος ιστορικού βάρους που θα δώσει ώθηση στην δυναμική της πολιτικής της ολοκλήρωσης, όπως υποστηρίξαμε με δύο πρόσφατα κείμενα “Η μεγάλη ευκαιρία χειραφέτησης της Ευρώπης” και “Το “Μανιφέστο του Βεντοτένε”, η Ουκρανία και η ευρωπαϊκή αφασία”. Έβδομον, ο βρετανικός πετρελαϊκός κολοσσός BP ανακοίνωσε πως θα αποεπενδύσει από την ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία Rosneft στην οποία διαθέτει από το 2013 ποσοστό 19,75%, με ένα κόστος της τάξεως των 25 δισ. ευρώ…<br /><a href="https://slpress.gr/politiki/i-dysi-plironei-tora-tin-tapeinosi-tis-rosias/"> </a><br /></div><div>Διεύρυνση του μετώπου<br /><br />Τί μπορούμε να περιμένουμε άμεσα, καθώς το πεδίο αντιπαράθεσης Ρωσίας-Δύσης διευρύνθηκε επικίνδυνα; Όπως έχουμε επισημάνει, οι αστάθμητοι παράγοντες της Ιστορίας έχουν βγει στο δρόμο. Η κατάσταση είναι κρίσιμα επικίνδυνη. Ο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ζοζέπ Μπορέλ είπε πως η κρίση θα μπορούσε να διαχυθεί σε γειτονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Μολδαβίας, της Γεωργίας και των Δυτικών Βαλκανίων. Στο “μέτωπο” μπήκαν Φινλανδία και Σουηδία. Επίσης, λεπτή είναι η θέση της Πολωνίας που ήδη λειτουργεί ως υλικοτεχνικός κόμβος για τη μεταφορά όπλων στην Ουκρανία.<br /><br />Το καθεστώς Πούτιν έχει ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και είναι αδίστακτο. Το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας, ο αποκλεισμός ρωσικών τραπεζών από το διεθνές τραπεζικό σύστημα SWIFT και το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων Ρώσων ολιγαρχών στην ΕΕ θα προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στο εσωτερικό της Ρωσίας. Η κλιμάκωση του πολέμου στο πεδίο μπορεί να προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις στο ρωσικό στράτευμα. Το καθεστώς Πούτιν θα έχει την ευκαιρία να πέσει από μέσα.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς η γκάφα του Πούτιν ανέστησε το ΝΑΤΟ.

Ανδρονόπουλος Μάκης Τελικά η γκάφα του Πούτιν είναι η ίδια που έκανε ο Ναπολέων όταν είχε καταλάβει όλες τις γερμανικές χώρες, 490 βασίλεια ...

Διαβάστε την συνέχεια