Πράγματα και θαύματα! Ιδού ο πραγματικός λόγος της καταστροφής εγγραφών στην πρεσβεία ΗΠΑ στο Κίεβο

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%97%CE%A0%CE%91%20%CE%9A%CE%AF%CE%B5%CE%B2%CE%BF.jpg?itok=fvi3d8W-" width="730" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Κυβερνοεπιθέσεις, Τραμπ, Russiagate & οι αμερικανικές εκλογές.</span></h3>Μια από τις πιθανές εξηγήσεις για την ξαφνική και βιαστική μετεγκατάσταση της Πρεσβείας των ΗΠΑ από το Κίεβο στο Λβιβ με την καταστροφή εγγράφων και σκληρών δίσκων μπορεί να είναι μια προσπάθεια να καλυφθούν τα ίχνη στην υπόθεση εκλογικής παρέμβασης του 2016 υπέρ της Χίλαρι Κλίντον.<br /><br />Αυτό το σενάριο συζητείται όλο και περισσότερο στους κύκλους των ειδικών. Οι ΗΠΑ έκλεισαν την πρεσβεία τους στο Κίεβο εν μέσω «απειλών για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία» με εντολή του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν.<br /><br />Η καταστροφή των εγγράφων συζητήθηκε σε τηλεφωνική επικοινωνία στις 12 Φεβρουαρίου μεταξύ του υφυπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για τη διαχείριση και τους πόρους, Μπράιαν ΜακΚίον, και του προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων Γκρέγκορι Μικς, αναφέρει η Hill.<br /><br />Ο Μπάιντεν και ο «Κήρυξ της Εισβολής» Σάλιβαν<br /><br />Κατά τη μετακόμισή τους, οι υπάλληλοι της πρεσβείας κατέστρεψαν ορισμένα από τα αρχεία, μεταξύ των οποίων, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, υπήρχαν αιτήσεις για πράσινες κάρτες και ακατέργαστα έγγραφα διαβατηρίων, εξηγώντας το με ένα πρωτόκολλο για την προστασία εμπιστευτικών πληροφοριών (με άλλα λόγια, για να μην πέσει στα χέρια «εχθρών»). Επίσης, σύμφωνα με την Wall Street Journal, οι διπλωμάτες έλαβαν εντολή να καταστρέψουν εξοπλισμό δικτύου και σκληρούς δίσκους υπολογιστών, καθώς και να διαλύσουν το τηλεφωνικό σύστημα της πρεσβείας.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις στην ενημέρωση είπε ότι δεν μπορεί να δώσει λεπτομέρειες σχετικά με την καταστροφή εγγράφων στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο, αλλά είπε ότι δεν καταστράφηκαν έγκυρα διαβατήρια. «Υπάρχει ένα τυπικό σύνολο διαδικασιών που ακολουθούμε όταν αρχίζουμε να μειώνουμε το μέγεθος μιας πρεσβείας», είπε ο Πράις. «Λάβαμε εύλογες προφυλάξεις όσον αφορά ευαίσθητα έγγραφα και ευαίσθητο εξοπλισμό, αλλά δεν μπορούμε να παράσχουμε λεπτομέρειες».<br /><br />Υπάρχει η άποψη ότι πίσω από την καταστροφή του εγγράφου βρίσκεται στην πραγματικότητα η τοξική ιστορία της σχέσης της οικογένειας Μπάιντεν με την ουκρανική ελίτ. Μιλάμε για διακυβευτικά στοιχεία που σχετίζονται με το έργο του γιου του Μπάιντεν, Χάντερ, ο οποίος λάμβανε 50 χιλιάδες δολάρια το μήνα σε μια ουκρανική εταιρεία πετρελαίου υπό την προστασία του πατέρα του, καθώς και κατηγορίες ότι οι ουκρανικές αρχές, με εντολή της τότε διοίκησης του Λευκού Οίκου, παρενέβησαν στις αμερικανικές εκλογές στο πλευρό της Χίλαρι Κλίντον, βοηθώντας τη να πολεμήσει τον Τραμπ.<br /><br />Σύμφωνα με τον Andrew Stattaford, συντάκτη του περιοδικού National Review, η μεταφορά της πρεσβείας στο Λβιβ και κυρίως η καταστροφή εγγράφων και η διάλυση του εξοπλισμού έμοιαζαν με πράξη παράδοσης. «Η απάντηση των ΗΠΑ στην κρίση της Ουκρανίας θυμίζει το φιάσκο στην Καμπούλ», λέει ο Stattaford. Για την καταστροφή απόρρητων υλικών, σύμφωνα με τον Andriy Telizhenko, πρώην υπάλληλο της πρεσβείας της Ουκρανίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός από τον Μπάιντεν και τα κορυφαία κλιμάκια του Δημοκρατικού Κόμματος, ενδέχεται να ενδιαφέρονται και υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι.<br /><br />«Για παράδειγμα, ο κύριος Τζέικ Σάλιβαν (άνδρας των Κλίντον, τώρα σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν - προάγγελος της εισβολής). Όπως διαπίστωσε η έρευνα, είπε ψέματα στην κατάθεσή του για το Russiagate το 2018-2019. Αποδείχθηκε ότι ζήτησε υλικό εναντίον του Τραμπ κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2016, όταν εργαζόταν στην εκστρατεία Κλίντον. Είναι πιθανό ότι όχι μόνο οι Μπάιντεν ενδιαφέρονται να καταστρέψουν ορισμένα έγγραφα στην Ουκρανία , αλλά και ανώτερα στελέχη που μπορούσαν να οργανώσουν συντονισμό με την έξοδο της διπλωματικής αποστολής για να ξεκαθαρίσουν τα ίχνη των υποθέσεών τους. Όταν ο Σάλιβαν άρχισε να σχολιάζει την εισβολή, αναφέρθηκε ότι συμμετείχε στην εκστρατεία κατά του Τραμπ. Ένας άλλος πιθανός ενδιαφερόμενος είναι οι Κλίντον, οι οποίοι εξαπέλυσαν μια εκστρατεία κατασκοπείας κατά του Τραμπ για να καταλήξουν σε μια ιστορία για τους δεσμούς του με τη ρωσική Alfa Bank».<br /><br />Πράγματι, το Fox News, επικαλούμενο πηγές, γράφει ότι ο Τζέικ Σάλιβαν αναφέρεται στην έρευνα για τις συνθήκες παρακολούθησης της εκστρατείας Τραμπ το 2016. Ο ειδικός εισαγγελέας των ΗΠΑ που ερευνούσε προηγουμένως, Τζον Ντάραμ, κατηγόρησε για ψευδορκία τον Δημοκρατικό δικηγόρο Μάικλ Σάσμαν, ο οποίος το 2016 παρείχε στο FBI πληροφορίες σχετικά με ένα υποτιθέμενο «μυστικό κανάλι επικοινωνίας» μεταξύ του Οργανισμού Τραμπ του Τραμπ και μιας ρωσικής τράπεζας. Ο δικηγόρος έκρυψε ότι ενήργησε προς τα συμφέροντα των κεντρικών γραφείων της Κλίντον, καθώς και μιας συγκεκριμένης εταιρείας.<br /><br />Ο Σάλιβαν αναφέρεται στο κατηγορητήριο ως «σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής». Σύμφωνα με το κανάλι, το έγγραφο δείχνει ότι ένας δικηγόρος της εκστρατείας της Κλίντον συζήτησε τις πληροφορίες που παρείχε ο Σάσμαν «με τον διευθυντή της εκστρατείας της, τον διευθυντή επικοινωνίας και τον σύμβουλο εξωτερικής πολιτικής». Το Fox News σημειώνει ότι η αναφορά του Σάλιβαν στο κατηγορητήριο καταδεικνύει την «συντομότερη σχέση της έρευνας του Ντάραμ με την κυβέρνηση Τζο Μπάιντεν μέχρι σήμερα».<br /><br />Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Ντμίτρι Ντρομπνίτσκι μιλά επίσης για τον «παράγοντα Σάλιβαν» και τα στοιχεία για αυτόν, ο οποίος δημοσίευσε μια καρικατούρα του σκανδαλώδους συμβούλου Μπάιντεν και υπουργού Εξωτερικών Μπλίνκεν.<br /><br />«Όταν εμφανίστηκαν σημάδια αποκλιμάκωσης και ετοιμαζόταν η ομιλία του Μπάιντεν για την Ουκρανία, εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για την παράνομη υποκλοπή του Τραμπ. Αποδείχθηκε ότι εισακούστηκε τόσο κατά την προεκλογική εκστρατεία όσο και όταν έγινε ήδη πρόεδρος. Και ότι ο Σάλιβαν συμμετείχε άμεσα σε αυτό, καθώς είπε ότι «οι Ρώσοι έχουν σίγουρα χακάρει το εκλογικό σύστημα και οδηγούν τον Τραμπ στην προεδρία». Ο πόλεμος των συμβιβαστικών στοιχείων στις Ηνωμένες Πολιτείες αντικατοπτρίζεται αμέσως στη διεθνή ατζέντα. "Ίσως, ένα από τα πιο επικίνδυνα και αόρατα μέχρι τώρα φαινόμενα στη γεωπολιτική. Για παράδειγμα, όταν υπήρχε το Watergate το 1972-1974 εναντίον του Νίξον, ήταν ήρεμο στο εξωτερικό περίγραμμα», είπε ο Ντρομπνίτσκι στο πρόγραμμα Now.<br /><br />Επιθέσεις χάκερ από την Ουκρανία<br /><br />Ένας ακόμα λόγος της καταστροφής εγγραφών και σκληρών δίσκων, μπορεί να σχετίζονται με πιθανή παρέμβαση του Δημοκρατικού Κόμματος στις αμερικανικές εκλογές στο πλευρό της Κλίντον το 2016 με τη βοήθεια της Ουκρανίας.<br /><br />Ο Τραμπ τους ανέφερε κατά τη διάρκεια μιας σκανδαλώδους τηλεφωνικής συνομιλίας με τον Ζελένσκι, ο οποίος παραλίγο να φέρει τον πρώην πρόεδρο σε παραπομπή. Σύμφωνα με το περιβάλλον του, πίσω από την επίθεση χάκερ στους διακομιστές του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν Ουκρανοί και όχι Ρώσοι.<br /><br />«Η Crowdstrike λέει (μια εταιρεία στις ΗΠΑ που ειδικεύεται στην αντιμετώπιση επιθέσεων στον κυβερνοχώρο) πως πρόκειται για έναν από τους πλούσιους ανθρώπους σας. Ο διακομιστής, όπως λένε, βρίσκεται στην Ουκρανία», είπε ο Τραμπ.<br /><br />Η Crowdstrike είναι μια εταιρεία που βοήθησε στη διερεύνηση των χάκερ που διείσδυσαν στα δίκτυα της Εθνικής Δημοκρατικής Επιτροπής των ΗΠΑ στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, από την οποία διέρρευσαν πληροφορίες στο WikiLeaks. Μιλάμε για τα μυστικά e-mail της Κλίντον, η δημοσίευση των οποίων κλόνισε τα αποτελέσματά της.<br /><br />Τον Νοέμβριο του 2018, το Reuters έγραψε ότι χάκερ από την ομάδα Cozy Bear, η οποία συνδέεται με ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών, έστειλαν ηλεκτρονικά μηνύματα ηλεκτρονικού ψαρέματος σε αξιωματούχους των ΗΠΑ, κρυμμένοι πίσω από τα ονόματα εκπροσώπων του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Πληροφορίες σχετικά με αυτό μοιράστηκαν με το πρακτορείο εκπρόσωποι των CrowdStrike και FireEye Inc., που ειδικεύονται στην ασφάλεια στον κυβερνοχώρο.<br /><br />«Υπάρχει μια εκδοχή ότι οι διακομιστές χάκερ δεν βρίσκονται στην πραγματικότητα στη Ρωσία, αλλά στην Ουκρανία, με φίλους του Δημοκρατικού Κόμματος. Και ότι οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί δημιούργησαν το hacking για να συμβιβάσουν τον Τραμπ σε μια υποτιθέμενη συμπαιγνία με τη Ρωσία, καθώς και να δικαιολογηθεί η ήττα των εκλογών. Οι Δημοκρατικοί, φυσικά, όλοι το αρνούνται», λέει στο Strana ο πολιτικός ειδικός Πίτερ Στόουν με έδρα την Ουάσινγκτον.<br /><br />Με τη σειρά τους, οι Crowdstrike διαβεβαιώνουν ότι παρέδωσαν τους διακομιστές του FBI. «Δώσαμε όλη την εγκληματολογία και την ανάλυση στο FBI», δήλωσε στους New York Times η εκπρόσωπος του CrowdStrike, Ilina Kashiola.<br /><br />Ο Alperovich, ένας Ρώσος μετανάστης, ίδρυσε την Crowdstrike το 2011 μαζί με τον George Kurtz (και οι δύο πρώην στελέχη της McAfee), σύμφωνα με το Forbes. Πηγές σε διπλωματικούς κύκλους αναφέρουν ότι εκτός από την υπόθεση Μπάιντεν, θέλουν ο Τραμπ να διερευνήσει κυβερνοεπιθέσεις στους διακομιστές του Δημοκρατικού Κόμματος που θα μπορούσαν να προέρχονται από την Ουκρανία σε συνεννόηση με την τοπική φιλοδημοκρατική ελίτ.<br /><br />Όπως, οι Δημοκρατικοί ήλπιζαν να σκοτώσουν δύο πουλιά με μια πέτρα - για να κατηγορήσουν τη Ρωσία για παρέμβαση και τον Τραμπ ότι συνωμοτούσε μαζί της. «Μεταξύ των κατεστραμμένων αρχείων θα μπορούσαν να είναι και έγγραφα που σχετίζονται με επιθέσεις χάκερ», λέει η πηγή που επικαλείται το Strana.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πράγματα και θαύματα! Ιδού ο πραγματικός λόγος της καταστροφής εγγραφών στην πρεσβεία ΗΠΑ στο Κίεβο

Κυβερνοεπιθέσεις, Τραμπ, Russiagate & οι αμερικανικές εκλογές. Μια από τις πιθανές εξηγήσεις για την ξαφνική και βιαστική μετεγκατάσταση...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποια Ουκρανία; Οι Ρώσοι “κλείδωσαν” Σούδα-Ιντσιρλίκ με πλοία και αεροσκάφη Tu-22M3

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/rosia-stratos-maxitika-su-35.jpg?itok=s2Skfe9a" width="708" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">"Βράζει" στην κυριολεξία η Α.Μεσόγειος με ηλεκτρονικό πόλεμο και ασκήσεις προσομοίωσης επιθέσεων από Ρώσους και ΝΑΤΟ.</span></h3>Ποια Ανατολική Ουκρανία;....στην Α.Μεσόγειο, Ρώσοι και Αμερικανοί “κονταροχτυπιούνται”με φόντο Σούδα-και το Ιντσιρλίκ και φυσικά την Συρία.<br /><br />Ο Ρώσος πρόεδρος, για όσους κατανοούν, έχει ήδη μεταφέρει την κρίση από την Α.Ουκρανία στην Α.Μεσόγειο, για να προλάβει τις εξελίξεις με τον Βόσπορο.<br /><br /><div class="embed-media embed-media--rich-twitter" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; clear: both; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 30px; padding: 0px;"><div class="twitter-tweet twitter-tweet-rendered" style="box-sizing: border-box; display: flex; margin: 10px 0px; max-width: 550px; padding: 0px; width: 550px;"><iframe allowfullscreen="true" allowtransparency="true" class="" data-tweet-id="1494353782053953539" frameborder="0" id="twitter-widget-0" scrolling="no" src="https://platform.twitter.com/embed/Tweet.html?dnt=false&embedId=twitter-widget-0&features=eyJ0ZndfZXhwZXJpbWVudHNfY29va2llX2V4cGlyYXRpb24iOnsiYnVja2V0IjoxMjA5NjAwLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X2hvcml6b25fdHdlZXRfZW1iZWRfOTU1NSI6eyJidWNrZXQiOiJodGUiLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X3NwYWNlX2NhcmQiOnsiYnVja2V0Ijoib2ZmIiwidmVyc2lvbiI6bnVsbH19&frame=false&hideCard=false&hideThread=false&id=1494353782053953539&lang=en&origin=https%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2Fkosmos%2Frosia%2F7070702_poia-oykrania-oi-rosoi-kleidosan-soyda-intsirlik-me-ploia-kai-aeroskafi-tu&sessionId=3d7e594b528cfb6144c0679f58ad105b5928f75d&siteScreenName=pentapostagma&theme=light&widgetsVersion=2582c61%3A1645036219416&width=550px" style="border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; display: block; flex-grow: 1; height: 738px; margin: 0px; padding: 0px; position: static; visibility: visible; width: 550px;" title="Twitter Tweet"></iframe></div></div><div class="mwayss_div" id="mwayss_div_3548350569" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 0px; line-height: 0; margin: 0px; padding: 0px;"><div id="adSlot_1093_6575_1645208495620fe3af400df" style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><div class="aries_stage aries_horizontalAxis" style="box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: row; height: auto; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; visibility: initial; width: 770px;"><div class="aries_proscenium aries_hcenter aries_vcenter aries_rollAnimation" style="align-self: center; border: 0px; box-sizing: border-box; display: inline-block; left: 385px; margin: initial; max-height: 405px; max-width: 720px; opacity: 1; overflow: initial; padding: 0px; position: relative; transform: translateX(-50%); transition-duration: 0.2s; transition-property: max-width, max-height, margin; transition-timing-function: ease-in;"></div></div></div></div>Ήδη το καταδρομικό του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού “Marshal Ustinov”, δεν έχει φύγει νότια της Κρήτης, θέλοντας να ελέγχει από δύο πλευρές την περιοχή, ενώ μεταδίδει ένα διαφορετικό στίγμα από αυτό που μετέδιδε μέχρι πριν από λίγες μέρες, προκαλώντας ερωτηματικά στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Αρχικά θεωρήθηκε ότι το ρωσικό καταδρομικό κατευθυνόταν κατευθείαν στο λιμάνι της Ταρτούς, αλλά τώρα είναι ξεκάθαρο ότι συμμετέχει σε ναυτικές ασκήσεις μεταξύ Κρήτης και ανατολικής Λιβύης.<br /><br />Το ρωσικό πολεμικό, αυτές τις μέρες άλλαξε τον κωδικό MMSI (Maritime Mobile Service Identity) που μετέδιδε ( προκαλώντας συναγερμό), και ενώ πριν ήταν το νούμερο 273776875 τώρα είναι το 273798095. Συνήθως ο κωδικός MMSI είναι μοναδικός για κάθε σκάφος.<br /><br />Το “Marshal Ustinov”, μαζί με δύο ακόμη πολεμικά ρωσικά καταδρομικά έκαναν στοχοποίηση της Σούδας, και του Ιντσιρλίκ, “σε μια προσομοίωση πυραυλικής επίθεσης των ναυτικών βάσεων του ΝΑΤΟ”, όπως αναφέρουν ρωσικές δημοσιογραφικές πηγές.<br /><br />“Πριν από λίγες ώρες ρωσικά πολεμικά πλοία εντοπίστηκαν περίπου 100 χιλιόμετρα από την Κρήτης, όπου βρίσκονται πολυάριθμες στρατιωτικές βάσεις χωρών του ΝΑΤΟ. Ρωσικά πολεμικά πλοία κατάφεραν να πλησιάσουν απρόσκοπτα το νησί της Κρήτης, παρά το γεγονός ότι στην περιοχή βρίσκονται πολλά πλοία του ΝΑΤΟ”, αναφέρει ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων.<br /><div class="embed-media embed-media--rich-twitter" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; clear: both; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 30px; padding: 0px;"><div class="twitter-tweet twitter-tweet-rendered" style="box-sizing: border-box; display: flex; margin: 10px 0px; max-width: 550px; padding: 0px; width: 550px;"><iframe allowfullscreen="true" allowtransparency="true" class="" data-tweet-id="1494591216951963671" frameborder="0" id="twitter-widget-1" scrolling="no" src="https://platform.twitter.com/embed/Tweet.html?dnt=false&embedId=twitter-widget-1&features=eyJ0ZndfZXhwZXJpbWVudHNfY29va2llX2V4cGlyYXRpb24iOnsiYnVja2V0IjoxMjA5NjAwLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X2hvcml6b25fdHdlZXRfZW1iZWRfOTU1NSI6eyJidWNrZXQiOiJodGUiLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X3NwYWNlX2NhcmQiOnsiYnVja2V0Ijoib2ZmIiwidmVyc2lvbiI6bnVsbH19&frame=false&hideCard=false&hideThread=false&id=1494591216951963671&lang=en&origin=https%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2Fkosmos%2Frosia%2F7070702_poia-oykrania-oi-rosoi-kleidosan-soyda-intsirlik-me-ploia-kai-aeroskafi-tu&sessionId=3d7e594b528cfb6144c0679f58ad105b5928f75d&siteScreenName=pentapostagma&theme=light&widgetsVersion=2582c61%3A1645036219416&width=550px" style="border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; display: block; flex-grow: 1; height: 642px; margin: 0px; padding: 0px; position: static; visibility: visible; width: 550px;" title="Twitter Tweet"></iframe></div></div><br />Επίσης έγινε γνωστό ότι τα ρωσικά και νατοϊκά πολεμικά πλοία έχουν αποδοθεί σε έναν ανελέητο ηλεκτρονικό πόλεμο μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζουμε τα αποτελέσματα.<br /><br />Ρωσικά βομβαρδιστικά προσομοιάζουν επιθέσεις σε βάσεις του ΝΑΤΟ στην Α.Μεσόγειο<br /><br />Πριν από λίγες ώρες, ρωσικά βομβαρδιστικά προσομοίωσαν επίσης πυραυλικά πλήγματα κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, πετώντας για πολλές ώρες πάνω από την περιοχή.<br /><br />Ρωσικά βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς πραγματοποίησαν “εικονική επιδρομή” στον στόλο του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο.<br /><br />“Πριν από λίγες ώρες, ένα ζεύγος ρωσικών υπερηχητικών βομβαρδιστικών μεγάλης εμβέλειας Tu-22M3, συνοδευόμενα από ομάδα μαχητικών, εξασκήθηκαν σε πλήγματα εναντίον ναυτικών ομάδων κρούσης του ΝΑΤΟ και βάσεων της ναυτικής Συμμαχίας στη Μεσόγειο",αναφέρει το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Avia.pro..<br /><br />Το γεγονός ότι μιλάμε συγκεκριμένα για προσομοίωση πυραυλικών χτυπημάτων κατά πλοίων και ναυτικών βάσεων του ΝΑΤΟ,υποδηλώνεται από το γεγονός ότι τα ρωσικά βομβαρδιστικά ήταν οπλισμένα με υπερηχητικούς πυραύλους Κρουζ Kh-32.<br /><br />Σε βίντεο που παρουσίασε το τηλεοπτικό κανάλι Zvezda, βλέπουμε την “προσομοίωση” αποστολών μάχης των ρωσικών βομβαρδιστικών μεγάλης εμβέλειας Tu-22M3 και των μαχητικών που τα συνοδεύουν.<br /><br />«Η απροσδόκητη εμφάνιση των ρωσικών βομβαρδιστικών Tu-22M3 στη Συρία ήταν μια πολύ καλή υπενθύμιση στο ΝΑΤΟ ότι, αν χρειαστεί, η Ρωσία μπορεί όχι μόνο να προστατεύσει τις στρατιωτικές της βάσεις πριν τα πολεμικά πλοία της Συμμαχίας αποκτήσουν εμβέλεια καταστροφής των ρωσικών βάσεων στην Συρία. Η Ρωσία μπορεί να ελέγξει μεγάλο μέρος της Μεσογείου”, σημειώνει Ρώσος ειδικός.<br /><br />Κλιμάκωση Μόσχας-Ουάσιγκτον με φόντο και την Συρία-Ρωσικό τελεσίγραφο<br /><br />Σύμφωνα με το συριακό πρακτορείο ειδήσεων SANA, “η Ρωσία ανανέωσε το αίτημά της για αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, απαιτώντας σεβασμό της εδαφικής της ακεραιότητας και κυριαρχίας της χώρας, σημειώνοντας ότι η ξένη παρουσία εμποδίζει την επίλυση της κρίσης στη χώρα”.<br /><br />Ο ειδικός αντιπρόσωπος του Ρώσου Προέδρου για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ ( πρώην Α/ΓΕΑ) δήλωσε σε συνέντευξή του, ότι "ορισμένα μέρη έχουν συνδέσει τη μοίρα τους με την παράνομη παρουσία των ΗΠΑ στη Συρία και αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία καθώς απειλεί τη σταθερότητα στην περιοχή».<br /><br />Ο Μπογκντάνοφ ανανέωσε την ρωσική απαίτηση για αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συρία, ζητώντας από την Ουάσιγκτον, να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και το σύνταγμά της.<br /><br />Η Ρωσία μεταφέρει την κρίση της Ουκρανίας στην Α.Μεσόγειο, εφαρμόζοντας το σχέδιο Β του Κρεμλίνου, απειλώντας το ΝΑΤΟ ξεκάθαρα, καθώς και χώρες της περιοχής, ( Τουρκία, Ελλάδα λόγω βάσεων).<div><br /><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Ποια Ουκρανία; Οι Ρώσοι “κλείδωσαν” Σούδα-Ιντσιρλίκ με πλοία και αεροσκάφη Tu-22M3

"Βράζει" στην κυριολεξία η Α.Μεσόγειος με ηλεκτρονικό πόλεμο και ασκήσεις προσομοίωσης επιθέσεων από Ρώσους και ΝΑΤΟ. Ποια Ανατολι...

Διαβάστε την συνέχεια

ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ: Η Ουκρανική κρίση ανέδειξε έναν μεγάλο κερδισμένο - Το αμερικανικό LNG!

<h3 style="text-align: left;"><img height="320" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/tanker-transports-liquefied-gas-904x452.jpg" width="749" /></h3><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι εξαγωγές αμερικανικού φυσικού αερίου πυροδότησαν την κρίση στην Ουκρανία.</span></h3><div>Του <b>Λεωνίδα Βατικιώτη</b></div>Πίσω απο την κρίση στην Ουκρανία: Ο αποκλεισμός της Ρωσίας και η άλωση της ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου! Αυτός ήταν ο στόχος των Αμερικανών και το άμεσο ζητούμενο πίσω από την κλιμάκωση της έντασης με την Ρωσία που έφτασε στο αδιανόητο σημείο ο Λευκός Οίκος να προαναγγέλλει ακόμη και την ημέρα έναρξης της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία!<br /><br />Η στάση ωστόσο των ΗΠΑ χρήζει ερμηνείας. Η τακτική περικύκλωσης της Ρωσίας που ακολουθούν από το 1999 όταν υλοποιήθηκε η πρώτη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και μετά, κατά παράβαση όσων είχαν ρητώς συμφωνηθεί με την πτώση του τείχους του, εξηγεί πλήρως τις ανησυχίες της Μόσχας για την υπονόμευση των εγγυήσεων ασφαλείας. Δεν ερμηνεύει ωστόσο πειστικά την κλιμάκωση που επιδεικνύουν εσχάτως οι ΗΠΑ έχοντας αναγάγει την επίθεση της Ρωσίας σε πρώτο τους μέλημα.<br />Πλαστές ειδήσεις δια χειρός Λευκού Οίκου<div><br />Κι όσο δεν γίνεται η επίθεση, τόσο διαμορφώνουν τους όρους για να συμβεί: από την αποστολή χιλιάδων ΝΑΤΟϊκών στρατιωτών σε Βουλγαρία, Πολωνία και Ουκρανία, μέχρι την εκκένωση των δυτικών πρεσβειών… Έφθασαν μάλιστα στο σημείο ακόμη και να την παρουσιάζουν ως πραγματικότητα! Ο τίτλος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg «Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία» στις 5 Φεβρουαρίου, για τον οποίο ζήτησαν συγνώμη την ίδια μέρα, δεν ανοίγει απλώς μια καινούργια σελίδα στην ιστορία των πλαστών ειδήσεων (fake news) που δημοσιεύουν μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης. Η «είδηση», εκπορευόμενη πιθανότατα από το ίδιο το Πεντάγωνο, τέσταρε τα ρωσικά αντανακλαστικά, εξετάζοντας τις αντιδράσεις των άμεσα και έμμεσα ενδιαφερομένων σε όλο τον κόσμο κι επεδίωκε να πυροδοτήσει πανικό σε Ευρώπη και ΗΠΑ.</div><div><br /><img height="341" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/bloomberg-error.png" width="640" /></div><div><br /></div><div>Το ερώτημα παρόλα αυτά παραμένει: Η πρόσφατη ένταση στην Ουκρανία ερμηνεύεται πλήρως στο πλαίσιο της στρατηγικής έντασης που ξεκίνησε το 1997; Είναι απλώς και μόνον ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο που χτίζουν οι ΗΠΑ περιμετρικά της Ρωσίας;Οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν μπορούν να ερμηνευτούν ανεξάρτητα από ένα οικονομικό «θαύμα» που έχει συντελεστεί στις ΗΠΑ τα τελευταία επτά χρόνια, το οποίο πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι το επίτευγμα της έκρηξης των εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG).</div><div><br /><i><img src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/us-gas-exports.png" />Πηγή: Financial Times</i></div><div><i><br /></i></div><div>Η έκρηξη των εξαγωγών αερίου των ΗΠΑ</div><div><br />Μέχρι το 2016 οι εξαγωγές αερίου των ΗΠΑ συγκρίνονταν με της… Ελλάδας, ήταν σχεδόν ανύπαρκτες! Έκτοτε ακολουθούν μια θεαματική αύξηση σε σημείο τέτοιο ώστε οι προοπτικές για το 2022 να προεξοφλούν ότι οι αμερικανικές εξαγωγές θα υπερκεράσουν ακόμη κι εκείνες του Κατάρ και της Αυστραλίας, που εκ παραδόσεως διατηρούσαν τα σκήπτρα στο εξαγωγικό εμπόριο του υγροποιημένου φυσικού αερίου, κι έτσι οι ΗΠΑ θα γίνουν η πρώτη χώρα εξαγωέας φυσικού αερίου.<br />Η τεχνολογία της υγροποίησης του φυσικού αερίου, όπως πραγματοποιείται στους -162 βαθμούς Κελσίου (ή -260 βαθμούς στην κλίμακα Φαρενάιτ), εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες για την διεθνή μεταφορά του. Κι αυτό επειδή επιτρέπει την συμπύκνωσή του σε μια κλίμακα 1/600. Δηλαδή 1 μονάδα υγροποιημένου φυσικού αερίου, μετά την από-υγροποίησή του παρέχει 600 μονάδες φυσικού αερίου διαθέσιμο προς χρήση. Έτσι, η υγροποίησή του βοηθάει ώστε να ξεπερασθεί το πρόβλημα της απουσίας αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου, όπου μεσολαβούν για παράδειγμα ωκεανοί, και διευκολύνει το διεθνές εμπόριο.<br /><br /></div><div><img height="392" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/lng-export-race.webp" width="640" /><br /><i>Πηγή: Reuters</i></div><div><br /></div><div>Οι ΗΠΑ αναμένεται να κυριαρχήσουν στην κούρσα εξαγωγών LNG<br /><br /></div><div>Σημείο καμπής για την αμερικανική επιτυχία ήταν ο Δεκέμβριος του 2021, όταν για πρώτη φορά οι αμερικανικές εξαγωγές υπερέβησαν τόσο τις Καταριανές όσο και τις Αυστραλιανές. Η αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών προήλθε κυρίως από την Ευρώπη κι οφειλόταν σε έναν μακροπρόθεσμο λόγο και έναν συγκυριακό. Ο μακροπρόθεσμος λόγος σχετίζεται με την επιταχυνόμενη <a href="https://dimosiografia.com/i-apeleftherosi-tis-agoras-energeias-stin-ee-odigise-tin-timi-tou-aeriou-sta-ypsi/">πράσινη μετάβαση</a>. Δοθέντος ότι το φυσικό αέριο παρότι ορυκτό μεν καύσιμο συμβάλει λιγότερο στην κλιματική αλλαγή από τον άνθρακα και το πετρέλαιο, χρησιμοποιείται ευρέως και σε βαθμό υπερβολής ως καύσιμο-γέφυρα για την μετάβαση στις ΑΠΕ.Η ραγδαία αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών ωστόσο ουδέποτε θα είχε συμβεί αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση στην Ουκρανία, που λειτούργησε σαν από μηχανής Θεός για την αμερικανική ενεργειακή βιομηχανία! Ειδικότερα, η καθυστέρηση της έναρξης λειτουργίας του αγωγού Nord Stream 2 στέρησε από τις ευρωπαϊκές αγορές φθηνή καύσιμη ύλη, που ήρθαν να υποκαταστήσουν οι αμερικάνοι παραγωγοί, οι οποίοι προσφέρουν στην Ευρώπη ακριβότερο φυσικό αέριο. Ενδιαφέρον εδώ μάλιστα έχει ότι κόμματα και πολιτικοί που εμφανίζονται ως σταυροφόροι στην μάχη ενάντια στο ρωσικό φυσικό αέριο, λόγω της έκλυσης μεθανίου, όπως οι Πράσινοι της Γερμανίας που τάσσονται ακόμη κι ενάντια στην λειτουργία του Nord Stream 2, σφυρίζουν αδιάφορα τώρα που το αμερικανικό φυσικό αέριο πλημμυρίζει την Ευρώπη!</div><div><br />Εντεινόμενος ανταγωνισμός</div><div><br />Ωστόσο, τα αμερικανικά πρωτεία στο βάθρο των παγκόσμιων εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου δεν θα μακροημερεύσουν. Επενδύσεις μαμούθ που ήδη πραγματοποιεί το Κατάρ σε νέες αποβάθρες και εγκαταστάσεις υγροποίησης προεξοφλούν ότι το 2026 το Κατάρ θα διεκδικήσει ξανά την πρώτη θέση που κατείχε εκ παραδόσεως, εκτός κι αν… Εκτός κι αν οι Αμερικάνοι κάνουν ξανά την έκπληξη ανατρέποντας τις προβλέψεις μέσω για παράδειγμα της εκτόπισης της Ρωσίας από την δυτικοευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, που έχει εξελιχθεί σε μείζον εμπόδιο για τις ΗΠΑ.<br />Η ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου άνοιξε διάπλατα για τις ΗΠΑ το 2016, με αφορμή τις απειλές του Τραμπ εναντίον του ευρωπαϊκού προστατευτισμού. Οι Βρυξέλλες τότε, για να σώσουν την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία που ήταν στο στόχαστρο του αμερικανικού προέδρου δέχθηκαν να προχωρήσουν στην κατασκευή τερματικών σταθμών υποδοχής, με ευρωπαϊκά κεφάλαια μάλιστα, δηλαδή των φορολογουμένων, και να αυξήσουν έτσι την εισαγωγή LNG. Η ευρωπαϊκή υποχώρηση απέναντι στους αμερικανικούς εκβιασμούς ενδύθηκε με τα «μεταξωτά» της Πράσινης μετάβασης και της ενεργειακής ασφάλειας, η οποία υποτίθεται ότι απειλείται όσο οι εισαγωγές αερίου γίνονται από τη Ρωσία, μέσω αγωγών.</div><div><br />Έτσι, φτάσαμε στην ενεργειακή άλωση της ευρωπαϊκής αγοράς, που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτή φυσικού αερίου στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ, ενώ εισάγει το 90% των αναγκών της. Ορισμένα μεγέθη είναι ενδεικτικά. Για παράδειγμα, το 23% των αμερικανικών εξαγωγών LNG το 2021 έφτασε στην ΕΕ. Από 14,2 δισ. κυβικά μέτρα το 2019 οι αμερικανικές εξαγωγές LNG στην ΕΕ το 2019, αυξήθηκαν σε 18,7 δισ. το 2020 και σε 22,2 δισ. το 2021. Το 2019 ενώ στην ΕΕ έφτασαν 154 πλοία LNG από τις ΗΠΑ, το 2020 έφτασαν 201 και το 2021 έδεσαν 246 πλοία!</div><div><br /><img height="385" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B5%CF%82-lng-%CE%B7%CF%80%CE%B1.png" width="640" /><img src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AD%CF%82-lng.png" /></div><div><br /></div><div>Σημασία ωστόσο έχει ότι δεν είμαστε καν στην μέση του αμερικανικού πυρετού του υγροποιημένου αερίου. Τα επόμενα χρόνια προβλέπεται μια πλημμυρίδα επενδύσεων που για το τρέχον έτος (οπότε αναμένεται να παραδοθούν 24 νέες μονάδες υγροποίησης) αναμένεται να δώσουν τα πρωτεία στις ΗΠΑ στο επίπεδο των μονάδων υγροποίησης αερίου. Μέχρι το Νοέμβριο του 2021 η παραγωγική ικανότητα των μονάδων υγροποίησης αερίου στις ΗΠΑ έφτανε τα 9,5 Bcf/d (δισεκατομμύρια κυβικά πόδια ανά ημέρα) και στο ύψιστο σημείο λειτουργίας τους έφταναν τα 11,6 Bcf/d. Μέχρι το τέλος του 2022 η ονομαστική παραγωγική ικανότητα θα έχει αυξηθεί περίπου κατά 20%, φτάνοντας τα 11,4 Bcf/d, ενώ στο ανώτερο τους σημείο τα 13,9 Bcf/d!</div><div><br />Η αναβάθμιση των αμερικανικών υποδομών θα δώσει νέα ώθηση στις αμερικανικές εξαγωγές σε βάρος άλλων κρατών και εταιρειών που εισάγουν φυσικό αέριο στην γηραιά ήπειρο. Μέχρι στιγμής στην Ευρώπη, πέραν του υγροποιημένου αερίου που φτάνει από την Ασία (όλο και λιγότερο) και τις ΗΠΑ (όλο και περισσότερο), μέσω αγωγών εισάγεται αέριο από την Αλγερία, τη Νορβηγία και τη Ρωσία.<br /><img height="504" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/gas-map-01-1400x1102-2-1024x806.png" width="640" /><br /><i>Πηγή: Bruegel</i></div><div><i><br /></i>Ειδικότερα η Ρωσία εξάγει φυσικό αέριο μέσω 4 αγωγών: τον Nord Stream που διέρχεται από τη Βαλτική και καταλήγει στην Γερμανία, τον Yamal που μέσω της Λευκορωσίας καταλήγει στην Πολωνία, τον αγωγό της Ουκρανίας και τέλος τον Turkstream που μέσω της Μαύρης Θάλασσας και της Τουρκίας καταλήγει στη Βουλγαρία.Τα διαθέσιμα στοιχεία, από το Ινστιτούτο <a href="https://www.bruegel.org/publications/datasets/european-natural-gas-imports/">Bruegel</a>, για τα προηγούμενα έτη παρότι δείχνουν την άνοδο του μεριδίου του LNG (από 8% το 2015 σε 18% το 2021) δεν δείχνουν την αλλαγή που έχει συντελεστεί σε βάρος της Ρωσίας τους τελευταίους μήνες. Εξετάζοντας τα έτη, η συμμετοχή της Ρωσίας μάλιστα αυξήθηκε, από 36% το 2015 σε 38% το 2021.<br /><br /><img src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/ANNUAL-GAS.png" /><br /><br /></div><div>Ετήσιες εισαγωγές και εγχώρια παραγωγή φυσικού αερίου στην ΕΕ27 (σε TWh)</div><div>Αν ωστόσο εξετάσουμε τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε μια μικρότερη χρονική περίοδο, για παράδειγμα την 3η εβδομάδα του τρέχοντος έτους (17-23/1, που είναι η εβδομάδα για την οποία υπάρχουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία, με άλλα λόγια επιλέγηκε τυχαία) και αντιπαραβάλλουμε την προέλευση των εισαγωγών φυσικού αερίου στην ΕΕ με την αντίστοιχη εβδομάδα του 2021 (11-17/1), φαίνεται πεντακάθαρα η ανυπέρβλητη …αξία της κρίσης στα σύνορα της Ουκρανίας. Αποδεικνύεται δηλαδή γιατί η εισβολή της Ρωσίας έπρεπε να εφευρεθεί… Αν γινόταν δε, θα ήταν θείο δώρο για τον Μπάιντεν και την βιομηχανία φυσικού αερίου των ΗΠΑ!</div><div><br /><img height="368" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AD%CF%82-1.png" width="640" />Παρατηρούμε συγκεκριμένα ότι ο σχεδόν τριπλασιασμός των εισαγωγών LNG στην ΕΕ (από 12,1% του συνόλου των εισαγωγών το 2021 σε 32,9% το 2022) συντελέστηκε όχι μόνο σε βάρος των ρωσικών εισαγωγών που μειώθηκαν στο μισό (από 32,2% το 2021 σε 16,3% το 2022). Συντελέστηκε ακόμη και σε βάρος των εισαγωγών από τη Νορβηγία (από 27,5% το 2021 σε 25,6% το 2022) και την Αλγερία (από 7,4% το 2021 σε 6,1% το 2022).</div><div><br />Η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών LNG στην Ευρώπη τις τελευταίες εβδομάδες προσφέρει πολλά και χρήσιμα κι άκρως ανησυχητικά συμπεράσματα, όπως:</div><div><br /><ul style="text-align: left;"><li>Πρώτον, ακόμη και πριν την ένταση στην Ουκρανία που προκάλεσαν οι ΗΠΑ οι ευρωπαϊκές εισαγωγές ήταν αρκετά διαφοροποιημένες. Δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος η Ευρώπη να εξαρτηθεί από τη Ρωσία, σε σημείο να κινδυνεύει η ασφάλειά της αν ο Πούτιν αποφασίσει να κλείσει τις στρόφιγγες, όπως κινδυνολογούν οι ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, το φάντασμα της ενεργειακής εξάρτησης είναι μύθος που βολεύει τους Αμερικάνους με στόχο να αλώσουν την ευρωπαϊκή αγορά.</li><li>Δεύτερο, δοθέντος ότι οι αμερικανικές εισαγωγές μείωσαν όχι μόνο τις ρωσικές, αλλά κι εκείνες της Αλγερίας και της Νορβηγίας, αν κάποιος απειλεί την σχετική και περιορισμένη έστω αυτάρκεια της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής, πχ της Μεσογείου, είναι οι ΗΠΑ, που εμφανίζονται ως οι εγγυητές της ευρωπαϊκής ενεργειακής ανεξαρτησίας.</li></ul></div><div><br /><img height="427" src="https://dimosiografia.com/wp-content/uploads/2022/02/PIPELINE.jpg" width="640" /></div><div><ul style="text-align: left;"><li>Τρίτο, το υγροποιημένο σχιστολιθικό φυσικό αέριο των ΗΠΑ εξάγεται με την πιο καταστροφική για τη φύση τεχνολογία. ΕΕ και Μπάιντεν δηλαδή, που κατά τ’ άλλα κόβονται για την πράσινη μετάβαση, εμφανίζονται να την υπηρετούν σβήνοντας με το ένα χέρι ρυπογόνα φουγάρα και χρηματοδοτώντας με το άλλο χέρι εξορύξεις που προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον.</li><li>Τέταρτο, η ελεύθερη αγορά και το συμφέρον του καταναλωτή είναι μύθοι για αφελείς. Οι συμφωνίες κλείνονται με πολιτικούς όρους πίσω από κλειστές πόρτες και σε βάρος των ευρωπαίων καταναλωτών, που βλέπουν να κλείνουν τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από εγχώριο λιγνίτη και άνθρακα και πληρώνουν πανάκριβα το βρόμικο εισαγόμενο αμερικανικό αέριο, με αποτέλεσμα την αύξηση της ενεργειακής φτώχειας.</li><li>Πέμπτο, και σημαντικότερο, η κρίση στην Ουκρανία δεν έληξε. Οι ΗΠΑ θα επανέλθουν, θα επανέρχονται ξανά και ξανά έτοιμες να δημιουργήσουν κι άλλα Ιράκ, κι άλλα Αφγανιστάν κι άλλες Συρίες στην Ευρώπη, με άμεσο στόχο να μην τεθεί σε λειτουργία ο αγωγός Nord Stream 2. Μόνο τυχαία δεν ήταν η δήλωση του γερμανού καγκελάριου Ο. Σολτς από την Ουάσιγκτον, <a href="https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2018/06/22/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%87%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%b8%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%bc%ce%ae%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%b4%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1/">σε αντίθεση</a> με την παραδοσιακή γερμανική γραμμή, ότι σε περίπτωση επίθεσης της Ρωσίας ο νέος αγωγός δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ με αέριο. Απώτερος δε στόχος των Αμερικάνων είναι η εκπαραθύρωση της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου! Σε αυτό το βωμό οι Αμερικάνοι δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν νέα ποτάμια αίματος…</li></ul><a href="https://dimosiografia.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ: Η Ουκρανική κρίση ανέδειξε έναν μεγάλο κερδισμένο - Το αμερικανικό LNG!

Οι εξαγωγές αμερικανικού φυσικού αερίου πυροδότησαν την κρίση στην Ουκρανία. Του Λεωνίδα Βατικιώτη Πίσω απο την κρίση στην Ουκρανία: Ο αποκλ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η κρίση της Ουκρανίας δεν μπορεί να "επανεντάξει" την Τουρκία στο ΝΑΤΟ

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/3333_0.jpg?itok=225k4o9J" width="732" /><br /><br /><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />Η πιθανότητα πολέμου στη γειτονική της Τουρκίας, Ουκρανία, μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για την εκ νέου "επανένταξη" της χώρας στο ΝΑΤΟ, δήλωσε ο Kemal Kirişci, ανώτερος συνεργάτης στο Brookings Institution.<br /><br />Η "επανένταξη" της Τουρκίας στη δυτική συμμαχία θα απαιτούσε πιθανότατα μια νίκη της αντιπολίτευσης στις προσεχείς τουρκικές εκλογές που προγραμματίζονται για το επόμενο έτος και μια δημόσια εκ νέου δέσμευση στη Δύση και τις δημοκρατικές της αξίες, δήλωσε ο Kirişci σε άρθρο για το Brookings την Τετάρτη.<br /><br />Η επιστροφή της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί θα εξαρτηθεί επίσης από την αναγνώριση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους ότι υπάρχει πολιτική αλλαγή στην Τουρκία και ότι η κρίση για την Ουκρανία έχει υπογραμμίσει τη στρατηγική αξία της Τουρκίας για το ΝΑΤΟ, είπε.<br /><br />Μια πλήρης έκδοση της ανάλυσης- άρθρου του ακολουθεί παρακάτω:<br /><br />"Το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει πιθανώς τη μεγαλύτερη στρατιωτική πρόκληση για την ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας από την ίδρυσή του και μια ενδεχόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, σύμφωνα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, «παραμένει σαφώς δυνατή».<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλές άλλες κυβερνήσεις κρατών μελών του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, έχουν προειδοποιήσει τους υπηκόους τους να εγκαταλείψουν την Ουκρανία.<br /><br />Είναι μεγάλο το ερώτημα για το πού βρίσκεται η Άγκυρα σε αυτήν την κρίση;<br /><br />Θα μπορούσε η κρίση Ρωσίας-Ουκρανίας να έχει την ασημένια επένδυση της επαναπροσάρτησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, στο οποίο εντάχθηκε πριν από 70 χρόνια με τρόπο που να ωφελεί την τουρκική, την ουκρανική και την ευρύτερη ευρωπαϊκή ασφάλεια;<br /><br />Τουρκία, Δύση και ΝΑΤΟ<br /><br />Η κρίση στην Ουκρανία έχει αναζωπυρώσει τη γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ μεταξύ τους. Τα τελευταία χρόνια ο δυτικός σκεπτικισμός σχετικά με την ένταξη και την αξιοπιστία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είχε αυξηθεί σημαντικά. Υπήρξαν πολλοί λόγοι για αυτό. Το ΝΑΤΟ έχει γίνει στόχος συνεχών λαϊκιστικών καταχρήσεων στην Τουρκία.<br /><br />Στον απόηχο της απόπειρας πραξικοπήματος το 2016, βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) κατήγγειλαν εμπλοκή του ΝΑΤΟ, χωρίς να παρουσιάσουν ίχνη αποδεικτικών στοιχείων, και μάλιστα το χαρακτήρισαν «τρομοκρατική οργάνωση». Αυτός ο ισχυρισμός έχει διατυπωθεί περιοδικά από την κυβέρνηση και πιο πρόσφατα από ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.<br /><br />Ζημιά προκλήθηκε επίσης από την απόφαση της Άγκυρας να αγοράσει πυραύλους S-400 από τη Ρωσία, και μια αδυσώπητη διπλωματική μάχη για αυτούς οδήγησε την Τουρκία να δεχθεί κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να αποβληθεί από το πρόγραμμα F-35. Τούρκοι εμπειρογνώμονες παραμένουν μπερδεμένοι σχετικά με το σκεπτικό πίσω από την απόφαση. Η απειλή του Ερντογάν να εκδιώξει 10 δυτικούς πρεσβευτές, επτά από αυτούς από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, επειδή επέκριναν την επ' αόριστον κράτηση του φιλάνθρωπου Οσμάν Καβάλα τροφοδότησε περαιτέρω σκεπτικισμό σχετικά με τη θέση της Τουρκίας στη συμμαχία.<br /><br />Σε όλη αυτή την περίοδο η Τουρκία συνεισέφερε τακτικά στις αποστολές του ΝΑΤΟ<br /><br />Στο Αφγανιστάν εκτέλεσε ένα ευρύ φάσμα καθηκόντων από την παροχή ασφάλειας για το αεροδρόμιο της Καμπούλ μέχρι την ηγεσία μιας Επαρχιακής Ομάδας Ανασυγκρότησης στην επαρχία Wardak.<br /><br />Κατά τη διάρκεια του 2021 η Τουρκία ηγήθηκε της Κοινής Ομάδας Εργασίας Πολύ Υψηλής Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ, θέτοντας χιλιάδες στρατιώτες της σε ετοιμότητα έτοιμους να αναπτυχθούν εντός ημερών για συμμαχικές αποστολές.<br /><br />Ταυτόχρονα, συνέχισε να συμμετέχει με F-16 στις αποστολές αεροπορικής αστυνόμευσης της Βαλτικής και της Πολωνίας και εκπλήρωσε καθήκοντα εναέριας επιτήρησης του ΝΑΤΟ.<br /><br />Με τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας να απειλεί να αλλάξει δραματικά τη στρατιωτική ισορροπία στη Μαύρη Θάλασσα, η Τουρκία ενέτεινε τις προσπάθειές της για να υποστηρίξει τη συμμαχική συνεργασία στην περιοχή.<br /><br />Τουρκικά ναυτικά και αεροπορικά μέσα συμμετέχουν τακτικά σε ασκήσεις, όπως η "Sea Breeze" που διεξήχθη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ουκρανία, καθώς και σε αποστολές περιπολίας με μονάδες από χώρες μέλη του ΝΑΤΟ. Τέλος, ανεξάρτητα από την κατάσταση των σχέσεών της με τη Σοβιετική Ένωση και αργότερα τη Ρωσία, η Τουρκία υποστήριξε επίμονα τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής των «ανοιχτών θυρών».<br /><br />Μπορεί η Τουρκία να βοηθήσει την Ουκρανία;<br /><br />Στην ιδανική περίπτωση, η Τουρκία θα ήθελε να συνεχίσει να πουλά όπλα, να εμβαθύνει την αμυντική της συνεργασία και να επεκτείνει τις εξαγωγές της στην Ουκρανία, ενώ μόλις υπογράφηκε και μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών<br /><br />Ωστόσο, μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θα άφηνε τα χέρια της Τουρκίας δεμένα, καθώς θα σήμαινε μεγαλύτερη οικονομική αναταραχή και μια απροθυμία να υποστηρίξει μια πολιτική κυρώσεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.<br /><br />Η τουρκική οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη κατάστασή της εδώ και δεκαετίες, χωρίς άμεσα σημάδια ανάκαμψης, ενώ η Τουρκία εξαρτάται από τη Ρωσία σε πολλούς τομείς, από τον ενεργειακό εφοδιασμό έως το εισόδημα από τουρίστες μέχρι τη συναίνεση της Μόσχας στη στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας στη βόρεια Συρία.<br /><br />Επιπλέον, υπό το φως των αναφορών για έξι ρωσικά πολεμικά πλοία που έπλεαν στη Μαύρη Θάλασσα, είναι επίσης αμφίβολο ότι η Τουρκία μπορεί να αντέξει οικονομικά να χρησιμοποιήσει τη διακριτική της εξουσία βάσει του άρθρου 21 της Σύμβασης του Μοντρέ του 1936 και να κλείσει τα Τουρκικά Στενά σε ρωσικά πολεμικά πλοία που εμπλέκονται σε εχθροπραξίες.<br /><br />Η Τουρκία είναι απίθανο να διακινδυνεύσει μια δαπανηρή κατάσταση που θυμίζει αυτή που προκλήθηκε από τις κυρώσεις που επέβαλε η Ρωσία στην Τουρκία μετά την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους το 2015.<br /><br />Το θέμα δεν είναι τόσο η εξάρτηση της Τουρκίας από τη Ρωσία αυτή καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν συμμετέχει πολύ πιο ενεργά στις δυτικές προσπάθειες να αποτρέψει τη Μόσχα και να επιλύσει την τρέχουσα κρίση.<br /><br />Ο Ερντογάν, παρά την απερίφραστη υποστήριξή του για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας καθώς και τον ενθουσιασμό για την εξεύρεση λύσης μέσω διαπραγματεύσεων για την κρίση, είναι εμφανώς απών από τις διπλωματικές προσπάθειες υψηλού επιπέδου για συντονισμό μιας ενιαίας υπερατλαντικής απάντησης, ενώ ο Μπάιντεν δεν φαίνεται να εξετάζει την Τουρκία ως βασικό σύμμαχο.<br /><br />Οι επαφές έχουν περιοριστεί σε ευγενικές τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών Antony Blinken και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου και του συμβούλου εθνικής ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν και του συμβούλου του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν.<br /><br />Η απομάκρυνση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και τη Δύση<br /><br />Το πρόβλημα έγκειται στην ευρύτερη απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση και στη δραματική άνοδο του αυταρχισμού της διακυβέρνησής της, απομακρύνοντας την Τουρκία από τις κοινές δημοκρατικές αξίες που υποτίθεται ότι δεσμεύουν τα μέλη του ΝΑΤΟ.<br /><br />Η πιο πρόσφατη εκδήλωση αυτού συνέβη όταν ο Ερντογάν απέρριψε κατηγορηματικά την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης να κινήσει πειθαρχικά μέτρα κατά της Τουρκίας επειδή δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) που ζητούσε την απελευθέρωση του φυλακισμένου φιλάνθρωπου Osman Kavala.<br /><br />Ήταν ιδιαίτερα ειρωνικό το γεγονός ότι αυτό συνέβη τη στιγμή που ο Ερντογάν έφευγε για μια επίσκεψη στην Ουκρανία, μια χώρα που κινδύνεψε και βίωσε πόλεμο για να μπορέσει να ενταχθεί στη Δύση και να διατηρήσει έναν δημοκρατικό τρόπο ζωής. Η συμμετοχή στο συμβούλιο, από την ίδρυσή του το 1949, και η δέσμευση για συμμόρφωση με τις αποφάσεις της ΕΣΔΑ θεωρούνταν από καιρό ως επιβεβαίωση της δυτικής τάσης της Τουρκίας.<br /><br />Αυτή η εικόνα επιδεινώνεται από την αρνητική κοινή γνώμη για την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.<br /><br />Χρόνια αδιάκοπης αντιδυτικής και αντιαμερικανικής αφήγησης και λαϊκιστικών ισχυρισμών ότι η Δύση προσπαθεί να υπονομεύσει τις παγκόσμιες φιλοδοξίες της Τουρκίας για δύναμη έχουν διαμορφώσει βαθιά τις στάσεις του κοινού. Η απουσία ελεύθερων και επικριτικών μέσων ενημέρωσης εμποδίζει το κοινό να καταλήξει σε μια πιο ισορροπημένη και ρεαλιστική άποψη για την Τουρκία και τη Δύση.<br /><br />Σύμφωνα με τη Metropoll, μια εταιρεία έρευνας κοινής γνώμης, το 39,4% των ερωτηθέντων προτιμούσε στενότερες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία (Ανατολή) έναντι του 37,5% που προτιμούσε στενότερες σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες (τη Δύση) τον Ιανουάριο του 2022, σε σύγκριση με 27,6% και το 40,9% αντίστοιχα ένα χρόνο νωρίτερα.<br /><br />Το γεγονός ότι αυτή η ταλάντευση συνέβη σε μια περίοδο που η Ρωσία απειλεί ανοιχτά την Ουκρανία με εισβολή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, καθώς το απαραβίαστο της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας τυγχάνει μεγάλης εκτίμησης στην Τουρκία.<br /><br />Επιπλέον, το τουρκικό κοινό αντιλαμβάνεται ως μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά τη Ρωσία.<br /><br />Μια εξωτερική πολιτική σε διαμάχη με τη Δύση και, μέχρι πολύ πρόσφατα, συγκρουσιακή απέναντι σε ένα ευρύ φάσμα χωρών στη γειτονιά της έχει τροφοδοτήσει μια εικόνα μιας Τουρκίας που «έχει χάσει την αίσθηση της κατεύθυνσης και του ανήκειν».<br /><br />Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί αναρωτιούνται εάν η Τουρκία «εξακολουθεί να είναι μέλος της δυτικής κοινότητας των εθνών» και «μεταξύ των αφοσιωμένων μελών του ΝΑΤΟ;»<br /><br />Τέτοιες αμφιβολίες εμποδίζουν την Τουρκία από το να διαδραματίσει έναν πλήρη ρόλο στην αποτροπή της Ρωσίας από την εισβολή στην Ουκρανία<br /><br />Ωστόσο, η ουκρανική κρίση έχει αυξανόμενα ερωτήματα σχετικά με τη σοφία της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με τη Ρωσία και τη μεγαλύτερη εκτίμηση της αξίας του ΝΑΤΟ, που επαναλήφθηκαν πρόσφατα από δύο εξέχοντες συνταξιούχους Τούρκους πρεσβευτές.<br /><br />Είναι ενδιαφέρον ότι το σκεπτικό τους δεν είναι τόσο διαφορετικό από τους Τούρκους διπλωμάτες και υπουργούς Εξωτερικών της δεκαετίας του 1940 και του 1950 που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, αποκαλύπτοντας τη συνέχεια που συνοδεύει τη γεωγραφία αλλά και την επίμονη δέσμευση σε μια δυτική κλίση.<br /><br />Από τί θα εξαρτηθεί η "επανένταξη" της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ;<br /><br />Προχωρώντας προς τα εμπρός, η αναζωογόνηση της παραδοσιακής δυτικής κλίσης της Τουρκίας και η επανένταξή της στο ΝΑΤΟ θα εξαρτηθεί από δύο εξελίξεις.<br /><br />Ο Ερντογάν αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα προβλήματα της Τουρκίας. Τα ποσοστά αποδοχής του έχουν μειωθεί από σχεδόν 56% στην αρχή της πανδημίας του COVID-19 σε 38,6% στα τέλη του 2021, ενώ το κυβερνών ΑΚΡ έχασε επίσης σταθερά την υποστήριξη και μειώθηκε στο 23,9%.<br />Υπό αυτές τις συνθήκες, η αντιπολίτευση έχει αυξανόμενες πιθανότητες να κερδίσει τις επόμενες εκλογές <br /><br />Ωστόσο, η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό σιωπηλή σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και απέφυγε να υποστηρίξει φιλοδυτικές πολιτικές. Αυτό θα πρέπει να αλλάξει και η αντιπολίτευση θα πρέπει να υιοθετήσει μια ενημερωμένη και ορθολογική πλατφόρμα που διαλύει τις προκαταλήψεις και εξηγεί καλύτερα στο κοινό γιατί η αναζωογόνηση ισχυρότερων σχέσεων με τη Δύση θα ωφελούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας.<br /><br />Η Δύση πρέπει επίσης να κάνει ανάλογες ενέργειες. Πάνω απ' όλα, πρέπει να αναγνωριστεί ότι υπάρχει πολιτική αλλαγή στο μέλλον στην Τουρκία. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, αλλά υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα τις επόμενες εκλογές να τις κερδίσει η αντιπολίτευση.<br /><br />Εν τω μεταξύ, θα είναι σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν ότι η τρέχουσα κρίση για την Ουκρανία έδειξε για άλλη μια φορά τη στρατηγική αξία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και να αναπτύξουν, μαζί με άλλους συμμάχους, μια εποικοδομητική αφήγηση που θα καλωσόριζε μια μετεκλογική Τουρκία πίσω στον πυρήνα της διατλαντικής συμμαχίας.<br /><br />Δεδομένης της καθυστέρησης της διαδικασίας διεύρυνσης, η ΕΕ είναι απίθανο να μπορέσει να παίξει τον ισχυρό ρόλο που είχε στη μεταρρύθμιση της τουρκικής δημοκρατίας τη δεκαετία του 2000. Αλλά ακριβώς όπως πριν από 70 χρόνια, η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να γίνει ένας αγωγός αμοιβαίας ενίσχυσης της δυτικής κλίσης της Τουρκίας και της δημοκρατίας της, ωφελώντας παράλληλα την ευρωπαϊκή ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένης αυτής της Ουκρανίας."<br /><br />Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα<br /><br />Από τα παραπάνω διαφαίνονται τα εξής:<br />Η Τουρκία θα πρέπει να "επανενταχθεί" στο ΝΑΤΟ από το οποιο έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ και πως για να γίνει αυτό ικανή και αναγκαία προϋπόθεση αρχικά θα είναι η νίκη της αντιπολίτευσης στις προσεχείς εκλογές<br /><br />Η Δύση έχει αντιληφθεί πλέον ότι με τον Ερντογάν στην εξουσία η Τουρκία δεν μπορεί να επανενταχθεί στο ΝΑΤΟ και αυτό είνι ιδιατέρως σημαντικό<br /><br />Επιπλέον και αν ακόμη η τουρκική αντιπολίτευση νικήσει τον Ερντογάν στις εκλογές, θα πρέπει αφενός να υιοθετήσει μια ενημερωμένη και ορθολογική πλατφόρμα που θα διαλύει τις προκαταλήψεις και θα εξηγεί καλύτερα στο τουρκικό κοινό γιατί η αναζωογόνηση ισχυρότερων σχέσεων με τη Δύση θα ωφελούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας και αφετέρου ότι θα πρέπει να αναγνωριστεί από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ ότι σε περίπτωση ήττας του Ερντογάν πως υπάρχει ουσαστική πολιτική αλλαγή και μέλλον για την Τουρκία στους κόλπους της Δύσης<br /><br />Τα παραπάνω είναι δύσκολο να επιτευχθούν, αλλά κυρίως χρονοβόρα, κάτι που συμφέρει την Ελλάδα<br /><br />Συνεπώς από μόνη της η κρίση στην Ουκρανία δεν μπορεί να σημάνει την "επανένταξη" της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί η κρίση της Ουκρανίας δεν μπορεί να "επανεντάξει" την Τουρκία στο ΝΑΤΟ

Παναγιώτης Νάστος Η πιθανότητα πολέμου στη γειτονική της Τουρκίας, Ουκρανία, μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για την εκ νέου "επανέντ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκικό Ναυτικό: Ενισχύεται αλλά έχει αχίλλειο πτέρνα…

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/04/tourkiko-naftiko.jpg" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Από το 1923, όταν η Τουρκική Δημοκρατία ιδρύθηκε στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας ήταν κυρίως χερσαία, με το Ναυτικό της να περιορίζεται σε παράκτιες περιπολίες. Σήμερα, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγάλο πρόγραμμα που θα αναβαθμίσει ποιοτικά το Τουρκικό Ναυτικό, με σκοπό την περιφερειακή θαλάσσια ηγεμονία που χάθηκε μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Όπως και η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία, έτσι και το Τουρκικό Ναυτικό έχει πληγεί από τις διώξεις που δρομολόγησε το καθεστώς Ερντογάν, ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Ενδεικτική της κατάστασης είναι η επιστολή 104 αποστράτων ναυάρχων την άνοιξη του 2021, η οποία καταγγέλλει την ισλαμοποίηση των ενόπλων δυνάμεων και την απομάκρυνση από τα κεμαλικά ιδεώδη, κατακρίνοντας και την συζητούμενη τότε πρόθεση Ερντογάν να αποσύρει την Τουρκία από την Συνθήκη του Μοντρέ.<br /><br />Η Δικαιοσύνη είχε τότε κινηθεί εναντίον των απόστρατων ναυάρχων με πρόσχημα τον σχεδιασμό πραξικοπήματος, αλλά αυτό ενδιαφέρει είναι ότι όπως οι πιλότοι, έτσι και τα στελέχη του Ναυτικού λειτουργούν σε καθεστώς φόβου, γεγονός που έχει αρνητικές επιπτώσεις και στο ηθικό τους και στην αποτελεσματικότητά τους. Στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι νωπές οι συνεχιζόμενες, άλλωστε, διώξεις αξιωματικών, πάντα με την κατηγορία της συνωμοσίας και της απόπειρας πραξικοπήματος.<br /><br />Η έλλειψη έμπειρων αξιωματικών όχι μόνο στην Αεροπορία, αλλά και στο Ναυτικό, είναι κρίσιμος παράγοντας για κλάδους που απαιτούν υψηλή τεχνική κατάρτιση και μεγάλη πείρα. Η Τουρκία δεν διαθέτει παράδοση ναυτοσύνης, οπότε η έλλειψη έμπειρων αξιωματικών μετράει ακόμα περισσότερο. Τα σύγχρονα πλοία είναι ολοκληρωμένα συστήματα, τα οποία επιχειρούν ως μονάδες αλλά στο πλαίσιο στόλων προς επίτευξη ορισμένων σκοπών. Επιπλέον, πρέπει να συνεργάζονται με τους άλλους κλάδους, αλλά και με ξένα σκάφη στο πλαίσιο διεθνών καθηκόντων. Αυτό απαιτεί υψηλές δεξιότητες που δεν αποκτώνται με τη φοίτηση στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.<div><br />Έλλειψη έμπειρων στελεχών<br /><br />Καρατομώντας ανώτατα στελέχη με δεκαετίες εμπειρίας, τα οποία έχουν επιτελική –εκτός της επιχειρησιακής– γνώση, προκαλείς ρήγματα. Αποπέμποντας κυβερνήτες πλοίων και ανώτερους αξιωματικούς, αφήνεις τον στόλο στα χέρια αξιωματικών, οι οποίοι δεν έχουν προλάβει να διαμορφώσουν την απαιτούμενη αντίληψη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς τις επιπτώσεις στο αξιόμαχο του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού από μαζικές αποστρατείες και διώξεις ανώτερων στελεχών του.<br /><br />Όλα δείχνουν ότι εκείνη η επιστολή των απόστρατων ναυάρχων ήταν η κορυφή του παγόβουνου της διάχυτης δυσαρέσκειας. Οι απόστρατοι διαθέτουν κύρος, αφού ήταν αυτοί που γαλούχισαν τις ναυτικές δυνάμεις, εκπόνησαν τα σχέδια και ανέπτυξαν το δόγμα “Γαλάζια Πατρίδα” που εφαρμόζει ο Ερντογάν. Οι ελλείψεις έμπειρων αξιωματικών πιθανόν ωθούν σε επικίνδυνες τακτικές, όπως οι προσπάθειες εμβολισμού ελληνικών πλοίων που είδαμε. Η επιθετικότητα, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το τουρκικό Ναυτικό δεν έχει απέναντί του μόνο το ελληνικό, αλλά δυνητικά και ισχυρούς και αποφασισμένους παίκτες, όπως η Γαλλία και η Αίγυπτος.<br /><br />Από την εποχή που ο οθωμανικός στόλος κυριαρχούσε στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει περάσει πολύς χρόνος. Μετά τη νίκη επί των Ενετών το 1669, οι Τούρκοι δεν έχουν να επιδείξουν νίκες. Αντίθετα έχουν υποστεί πανωλεθρίες. Το 1875, το οθωμανικό Ναυτικό είχε 21 θωρηκτά και 173 άλλα πολεμικά πλοία. Ήταν το τρίτο μεγαλύτερο Ναυτικό στον κόσμο μετά το βρετανικό και το γαλλικό. Όμως, το τεράστιο μέγεθός του επιβάρυνε την οθωμανική οικονομία σε βαθμό κατάρρευσης.<br /><br />Αυτή δυσαναλογία αναδύεται ως πρόβλημα και πάλι. Ο Ερντογάν, πεπεισμένος από τη θεωρία περί “στρατηγικού βάθους” του Νταβούτογλου και το ναυτικό δόγμα “Γαλάζια Πατρίδα” δρομολόγησε το μεγαλεπήβολο σχέδιο ανασυγκρότησης του τουρκικού στόλου με νέα σύγχρονα πλοία, την περίοδο που αφενός ο ίδιος πλήττει την ιεραρχία, αφετέρου η τουρκική οικονομία βυθίζεται.<br /><br />Το βιβλίο του Μπ. Λίντελ-Χαρτ “Η άλλη πλευρά του λόφου” περιγράφει πως με τις ίδιες μεθόδους ο Χίτλερ διέσπασε τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και κατακερμάτισε το περίφημο γερμανικό επιτελείο που είχε φτιάξει ο Μπίσμαρκ. Με παρόμοιους τρόπους ο Ερντογάν εδραίωσε την κυριαρχία του, “κλαδεύοντας” το κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο και τις παραδόσεις του. Και προφανώς η επιστολή των 104 ναυάρχων ήταν κάτι περισσότερο από απλή επιστολή αποστράτων.</div><div><br />Το Τουρκικό Ναυτικό εκσυγχρονίζεται<br /><br />Η ραχοκοκαλιά του τουρκικού Ναυτικού είναι οι αναβαθμισμένες φρεγάτες κλάσης Gabya (Oliver Hazard Perry) μαζί με τις φρεγάτες κλάσης Barbaros (ΜΕΚΟ 200), οι οποίες είναι νεότερες και τεχνολογικά πιο προηγμένες. Καθώς τα πλοία γερνάνε, η Τουρκία επιχειρεί να ανανεώσει τον στόλο της, στηριζόμενη στα δικά της ναυπηγεία. Μετά τις αμερικανικές κυρώσεις λόγω της αγοράς των S-400, δεν έχουν μείνει και πολλές λύσεις. Για το λόγο αυτό, γίνεται προσπάθεια σχεδόν όλα τα κύρια συστήματα και όπλα (συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρονικών) των φρεγατών κλάσης “I” να αναπτυχθούν από τουρκικές εταιρείες.<br /><br />Το ελικοπτεροφόρο Anadolu, το μεγαλύτερο πλοίο της Τουρκίας, θα τεθεί σε υπηρεσία μάλλον το 2023. Αν και δεν θα μεταφέρει αεροσκάφη F35B, λόγω των κυρώσεων που επιβλήθηκαν, θα αυξήσει σημαντικά την ικανότητα προβολής ισχύος. Το Anadolu είναι σε θέση να μεταφέρει ένα τάγμα χωρίς υποστήριξη. Θα καλύψει διάφορες ανάγκες, αλλά είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τις αποστολές για τις οποίες σχεδιάστηκε.<br /><br />Το σχέδιο MILGEM (συντομογραφία του “εθνικού πλοίου”) αποτελεί τη βάση για την ανανέωση του τουρκικού Ναυτικού. Στο πλαίσιο του MILGEM τέθηκαν σε λειτουργία τέσσερις κορβέτες κατηγορίας ADA και άρχισαν να κατασκευάζονται φρεγάτες κλάσης “Ι” (Ισταμπούλ). Αυτές οι φρεγάτες αναμένεται να τεθούν σε υπηρεσία τα επόμενα χρόνια. Οι φρεγάτες κλάσης I θα αντικαταστήσουν τις φρεγάτες κλάσης Yavuz, ενώ οι φρεγάτες τύπου ΜΕΚΟ θα εκσυγχρονιστούν με τουρκικής κατασκευής αισθητήρες.<br /><br />Αντιτορπιλικά με άμυνα περιοχής<br /><br />Η αντιαεροπορική άμυνα του τουρκικού στόλου τώρα καλύπτεται από φρεγάτες κλάσης Perry. Αυτές θα αντικατασταθούν από επτά αντιτορπιλικά αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής, που σχεδιάζεται να τεθούν σε υπηρεσία (σχέδιο TF-2000) την επόμενη δεκαετία. Τα αντιτορπιλικά TF-2000 θα είναι εξοπλισμένα με πολυλειτουργικό ραντάρ CAFRAD AESA και θα μπορούν να εκτοξεύουν πυραύλους αντιαεροπορικής άμυνας μεγάλου βεληνεκούς SIPER που είναι υπό ανάπτυξη.<br /><br />Εκτός από τις φρεγάτες και τα αντιτορπιλικά, θα τεθεί σε λειτουργία και το UFUK, σύγχρονο πλοίο συλλογής πληροφοριών. Σχεδιάζεται ακόμα η κατασκευή δύο επιπλέον αποβατικών κλάσης Bayraktar και δύο υπεράκτιων περιπολικών. Το σχέδιο FAC-55 θα αντικαταστήσει τις γερασμένες πυραυλακάτους εντός της επόμενης δεκαετίας. Το τουρκικό Ναυτικό θα εντάξει την τεχνολογία αναερόβιας πρόωσης (Air Independent Propulsion) με γερμανικά υποβρύχια τύπου 214TN Reis.<br /><br />Το πρώτο καθελκύστηκε πέρυσι και άλλα έξι προγραμματίζονται να τεθούν σε υπηρεσία έως το 2027. Η τουρκική αμυντική βιομηχανία συνεργάζεται με την γερμανική TKMS (Thyssenkrupp Marine Systems) γι’ αυτό το έργο, έτσι ώστε να μεταβιβαστεί εμπειρία και τεχνογνωσία στο σχεδιαζόμενο τουρκικής κατασκευής υποβρύχιο MILDEN. Επίσης σχεδιάζεται η κατασκευή τορπιλών AKYA και πυραύλων κατά πλοίων ATMACA για χρήση από το MILDEN.</div><div><br />Σε σαθρό υπόβαθρο<br /><br />Τα παραπάνω μεγαλεπήβολα σχέδια έχουν σκοπό να καταστήσουν το τουρκικό Ναυτικό υπολογίσιμη παγκόσμια δύναμη και πάντως κυρίαρχο στην Ανατολική Μεσόγειο. Εάν, όμως, η Τουρκία δεν κάμψει την Ελλάδα θα παραμείνει “κλειδωμένη”, διότι το Αιγαίο θα παραμείνει πολύ επικίνδυνη περιοχή για τη διεξαγωγή τουρκικών ναυτικών επιχειρήσεων, λόγω της γεωγραφίας, αλλά και της ελληνικής αεροπορικής υπεροχής μετά και την αποδυνάμωση της τουρκικής Αεροπορίας από τις διώξεις Ερντογάν και την προμήθεια των Rafale.<br /><br />Ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει με την επιστολή των αποστράτων ναυάρχων έφερε στην επιφάνεια το υφιστάμενο εσωτερικό σχίσμα. Η κεμαλική παράδοση και παρουσία στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν είναι μόνο παρελθόν. Η διεύρυνση του ρήγματος μεταξύ Δύσης και Τουρκίας ενεργοποιεί πολιτικές αντιδράσεις απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν και στον έμμεσο ευρασιατικό προσανατολισμό του.<br /><br />Οι αιτίες που οδήγησαν τους απόστρατους να στραφούν εναντίον του καθεστώτος δεν εκλείπουν. Οι υψηλές απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιούν οι αξιωματικοί του Ναυτικού, όπως και της Αεροπορίας, προσελκύει άτομα με πνευματικές ικανότητες και γνώσεις, που έρχονται σε επαφή με ξένους συναδέλφους τους και συμμετέχουν σε διεθνείς ασκήσεις. Εκτίθενται, δηλαδή, σε ευρύτερους ορίζοντες που έρχονται σε αντίθεση με τη στενότητα ενός καθεστώτος με ισλαμικό προσανατολισμό.<br /><br />Ακόμα κι αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι δεν θα λείψει η χρηματοδότηση κι ότι δεν θα επιβληθούν πρόσθετες κυρώσεις, όλα τα παραπάνω μεγαλόπνοα σχέδια απαιτούν και τα κατάλληλα στελέχη. Και εκεί υπάρχει πρόβλημα τόσο για τη διοίκηση των μονάδων όσο και την κατάρτιση των επιτελικών σχεδίων, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Πολεμική Αεροπορία.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκικό Ναυτικό: Ενισχύεται αλλά έχει αχίλλειο πτέρνα…

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Από το 1923, όταν η Τουρκική Δημοκρατία ιδρύθηκε στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η στρατιωτική δύναμη της Τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Προετοιμάζει ο Ερντογάν επεκτατικό τετελεσμένο;

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2017/12/greek-turkey-aigaio.jpg" width="719" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Ακόμα και όσοι αρέσκονται να βάζουν το κεφάλι στην άμμο, είναι υποχρεωμένοι να ομολογήσουν ότι η Τουρκία όχι απλώς έχει συνεχίζει την επιθετικότητά της, αλλά έχει “ανεβεί πίστα”. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η εξόφθαλμη κλιμάκωση συνιστά προετοιμασία του εδάφους για να επιχειρήσει ο Ερντογάν επεκτατικό τετελεσμένο. Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι κατηγορηματικός, εδώ και πολύ καιρό έχω διατυπώσει την εκτίμηση ότι όλες αυτές οι μονομερείς επεκτατικές πρωτοβουλίες της Άγκυρας φέρνουν πιο κοντά έναν τουρκικό στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό.<br /><br />Οι επιστολές του μόνιμου αντιπροσώπου της Τουρκίας στον ΟΗΕ, οι δηλώσεις Τσαβούσογλου και τώρα οι πανομοιότυπες δηλώσεις Ερντογάν (εάν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν αποστρατιωτικοποιηθούν, η Άγκυρα θα άρει την αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας επ’ αυτών) δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο τουρκικός επεκτατισμός έχει πραγματοποιήσει ποιοτικό άλμα.<br /><br />Υπενθυμίζουμε ότι πριν προστεθούν στο καλάθι των τουρκικών διεκδικήσεων και τα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η Άγκυρα είχε εμπράκτως (με τις έρευνες του Oruc Reis) αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ στη θαλάσσια περιοχή νότια και ανατολικά του ελληνικού τόξου Καστελλόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη. Και πριν από αυτές τις προκλήσεις είχε προηγηθεί το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Κι αν πάμε πιο πίσω είχε εγείρει διεκδικήσεις για νησίδες και βραχονησίδες με τη θεωρία περί “γκρίζων ζωνών”.<br /><br />Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα κυριαρχεί η ερμηνεία ότι η Άγκυρα πιέζει την Αθήνα για να την υποχρεώσει να διαπραγματευθεί διμερώς τα προβλήματα που δημιουργεί ο τουρκικός επεκτατισμός. Η ερμηνεία αυτή δεν είναι γενικά λανθασμένη, αλλά αν δεν διευκρινισθεί μπορεί να οδηγήσει σε απολύτως λανθασμένα συμπεράσματα. Κι αυτό, επειδή η κυρίαρχη σχολή σκέψης στα ελληνικά κέντρα αποφάσεων και επιρροής ισχυρίζεται ότι οι Τούρκοι προσθέτουν επεκτατικές διεκδικήσεις και κλιμακώνουν τις επιθετικές πιέσεις τους, επειδή η Ελλάδα είναι –υποτίθεται– απρόθυμη να διαπραγματευθεί μαζί τους ένα συμβιβασμό.<div><br />Το περιεχόμενο ενός συμβιβασμού<br /><br />Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε ποιο άραγε μπορεί να είναι το περιεχόμενο ενός τέτοιου συμβιβασμού. Το κρίσιμο αυτό ερώτημα συνήθως απαντάται με γενικολογίες. Και εάν κάποιος επιμείνει, η απάντηση που θα λάβει από τη κυρίαρχη σχολή σκέψης είναι πως οι Τούρκοι στην πραγματικότητα δεν έχουν εδαφικές διεκδικήσεις. Θέλουν μόνο η Ελλάδα να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, να περιορίσει τον εναέριο χώρο της από τα 10 στα έξι μίλια και να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο όχι με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, αλλά με ένα κριτήριο που θα λαμβάνει περισσότερο υπόψη τον χερσαίο όγκο της. Όπως είχε πει και ο Κοτζιάς «να μην είμαστε μοναχοφάηδες»!<br /><br />Για να απαντήσουμε στο εάν είναι έτσι τα πράγματα, μας βοηθούν οι ίδιοι οι Τούρκοι. Στη δεκαετία του 1970, όταν άρχισε η σύγχρονη φάση της ελληνοτουρκικής διένεξης για το Αιγαίο, αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι διεκδικήσεις της Άγκυρας. Και τότε, όμως, η Άγκυρα είχε αρνηθεί συστηματικά να αποδεχθεί την παραπομπή της διαφοράς για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη. Από τότε, όμως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι Τούρκοι πλέον δεν διεκδικούν μόνο ελληνικά κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα, αλλά και έδαφος.<br /><br />Το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρύβει τη στρατηγική αμηχανία του, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους πως λύση είναι η παραπομπή στη Χάγη. Δεν λένε, όμως, ποια ακριβώς προβλήματα θα παραπέμψουμε. Θα ζητήσουμε από το Δικαστήριο να αποφασίσει π.χ. εάν οι Οινούσσες ή οι Φούρνοι είναι ελληνικό ή τουρκικό νησί; Με άλλα λόγια, δεν απαντούν στο κρίσιμο ερώτημα: είναι η Ελλάδα διατεθειμένη να θέσει στην κρίση κάποιων ξένων δικαστών την εδαφική της ακεραιότητα; Ελπίζουμε πως όχι. Το ίδιο ελπίζουμε και για το ζήτημα της στρατιωτικοποίησης των νησιών. Έτσι κι αλλιώς, η Αθήνα δεν έχει αναγνωρίσει στο Διεθνές Δικαστήριο τέτοια δικαιοδοσία.<br /><br />Συνήθως, η απάντηση της σχολής σκέψης που κυριαρχεί στα κέντρα αποφάσεων και επιρροής στην Αθήνα είναι πως τα όσα λέει η Άγκυρα για τα ελληνικά νησιά δεν τα εννοεί, πως είναι ένας διαπραγματευτικός ελιγμός, με σκοπό να αποσπάσει ένα συμβιβασμό αναφορικά με την υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα κλπ. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ισχυρισμός, μία παντελώς αυθαίρετη ερμηνεία.<br /><br />Οι δηλώσεις προαναγγέλλουν πράξεις<br /><br />Οι Τούρκοι δεν περιορίζονται σε δηλώσεις. Οι δηλώσεις είναι πάντα προπομποί πράξεων. Το είδαμε στα Ίμια, στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, στις έρευνες του Oruc Reis και προ διετίας στην υβριδική επίθεση στον Έβρο. Και ενδιαμέσως, οι τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από ελληνικές νησίδες δεν δικαιολογούνται πλέον από την Άγκυρα ως μη εσκεμμένες ενέργειες, αλλά σαν νόμιμες πτήσεις πάνω από τουρκικό έδαφος! Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει καταθέσει συντεταγμένες στον ΟΗΕ για τα όρια της υφαλοκρηπίδας της με βάση τον παντελώς παράνομο ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ και προ μηνών, με τις επιστολές Σινιρλίογλου στον ΟΗΕ, έχει επισήμως εξαρτήσει την ελληνική κυριαρχία στα νησιά από την αποστρατιωτικοποίησή τους.<br /><br />Αυτά είναι τα γεγονότα και διαψεύδουν εκκωφαντικά τις κυρίαρχες συνιστώσες του ελληνικού πολιτικού συστήματος που τσαλαβουτάνε σε αυταπάτες για να παρακάμψουν τη στρατηγική αμηχανία τους. Το γεγονός ότι η Ελλάδα οφείλει να είναι πολύ προσεκτική, δεν δικαιολογεί ούτε επικίνδυνες αυταπάτες, ούτε υποχωρητικές κινήσεις που τροφοδοτούν και παροξύνουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Είναι πολύ διαφορετικό η ελληνική πλευρά να αποφεύγει κινήσεις που στρατιωτικοποιούν τη διένεξη με την Τουρκία από το να “φοβάται τον ίσκιο της”.<br /><br />Για την οικονομία της συζήτησης ας συμφωνήσουμε ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στο ανατολικό Αιγαίο είναι, λόγω του τουρκικού casus belli, καυτό ζήτημα. Γιατί, άραγε, δεν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα στις περιοχές που δεν γειτνιάζουν με την Τουρκία; Έτσι κι αλλιώς το ο “κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι” ότι αιτία που δεν προχωράμε σε γενική επέκταση είναι ο φόβος της τουρκικής απειλής.<br /><br />Γιατί, άραγε, δεν ανακηρύσσουμε (όχι να οριοθετήσουμε μονομερώς) ΑΟΖ; Μία επιστολή στον ΟΗΕ απαιτείται. Γιατί, άραγε, η Ελλάδα, δεν κλείνει τους κόλπους της με ευθείες γραμμές βάσης; Κατά ποία έννοια αυτό μπορεί να ενοχλήσει την Τουρκία; Γιατί δεν καταθέτει συντεταγμένες για τα θεωρούμενα από την ίδια εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ ως απάντηση στις τουρκικές συντεταγμένες, ώστε τουλάχιστον να καταγραφεί πολύ καθαρά η υφιστάμενη διαφωνία; Η απάντηση είναι ότι οι Τούρκοι θα παραβιάσουν αυτά τα όρια και τότε η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσει. Μα ήδη τα παραβιάζουν και η Ελλάδα δεν αντιδρά. Εκτός κι αν θεωρήσουμε αντίδραση τη κατάπτυστη δήλωση Γεραπετρίτη ότι η εθνική κόκκινη γραμμή είναι τα έξι μίλια των χωρικών υδάτων!<br /><br />Στο τραπέζι το επεκτατικό τετελεσμένο<br /><br />Τραβώντας ολοένα και περισσότερο το σκοινί, οι Τούρκοι πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο το όριο θραύσης. Με άλλα λόγια, οι υποστηρικτές του κατευνασμού, αντί να φέρουν κατευνασμό φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο ένοπλης σύγκρουσης. Κι αυτό, επειδή δύσκολα θα βρεθεί ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα αποδεχθεί τον ακρωτηριασμό κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και της εδαφικής ακεραιότητας, χωρίς οι ένοπλες δυνάμεις να ρίξουν ντουφεκιά.<br /><br />Το γεγονός ότι η Άγκυρα έχει “ανεβεί πίστα” επαναφέρει το ερώτημα εάν ο Ερντογάν προετοιμάζει το έδαφος για να δημιουργήσει ένα επεκτατικό τετελεσμένο σε βάρος της Ελλάδας. Οι κινήσεις του αυτό δείχνουν, αλλά –όπως προανέφερα– το εάν θα κάνει το άλμα ή όχι, δεν μπορεί να απαντηθεί με κατηγορηματικότητα. Είναι συνάρτηση του τρόπου που θα σταθμίσει την οικονομική κρίση στην Τουρκία, την ελληνική αντίδραση και βεβαίως την αντίδραση των άλλων δρώντων στην περιοχή στις σημερινές συνθήκες της πανδημίας και κυρίως της ουκρανικής κρίσης, η οποία μπορεί να θεωρηθεί από τον Ερντογάν παράθυρο ευκαιρίας.<br /><br />Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι προτιμούν να κερδίζουν, χωρίς να ρίξουν ντουφεκιά, δεδομένου ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι σε θέση να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές στον επιτιθέμενο, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης. Προτιμούν, λοιπόν, να κερδίζουν μάχες, εξωθώντας την Αθήνα σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις με την άσκηση επιθετικών πιέσεων, ώστε να ενεργοποιείται το φοβικό σύνδρομό της.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, όμως, ο Ερντογάν έχει σε ένα χρόνο εκλογές που θα κρίνουν την παραμονή του στην εξουσία. Έχοντας φθαρεί, έχει ζωτική ανάγκη μία εύκολη νίκη για να ενεργοποιήσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του τουρκικού εκλογικού σώματος. Αν, λοιπόν, κρίνει ότι δημιουργώντας ένα επεκτατικό τετελεσμένο θα γκρεμίσει τις μέχρι τώρα ελληνικές αντιστάσεις και ως εκ τούτου θα βρεθεί σε απολύτως πλεονεκτική θέση, είναι πιθανόν να το τολμήσει.<br /><br />Και μόνο αυτό το ενδεχόμενο θα έπρεπε να είχε προκαλέσει συναγερμό στην Αθήνα, η οποία όμως, το μόνο που έκανε είναι να δρομολογήσει τα εξοπλιστικά προγράμματα και να συνάψει το σύμφωνο αμυντικής συνδρομής με τη Γαλλία. Πολύ σημαντικά, υπό την προϋπόθεση ότι τα εντάσσεις σε μία εθνική στρατηγική και εργάζεσαι για όλες τις άλλες συνιστώσες της. Και δυστυχώς σ’ αυτό το επίπεδο ο απολογισμός είναι πενιχρός.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Προετοιμάζει ο Ερντογάν επεκτατικό τετελεσμένο;

Λυγερός Σταύρος Ακόμα και όσοι αρέσκονται να βάζουν το κεφάλι στην άμμο, είναι υποχρεωμένοι να ομολογήσουν ότι η Τουρκία όχι απλώς έχει συνε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τυχοδιωκτική Αυτοκρατορική Πολιτική του Ερντογάν

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/erdogan_ottoman.png"><img height="365" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/erdogan_ottoman-696x397.png" width="738" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ο «Σουλτάνος της Ευρασίας» προβλέπει μια ώθηση προς την ανατολική Ασία, ειδικά από την Τουρκία, η οποία είναι απίθανο να ολοκληρώσει την ενσωμάτωση της Ευρασίας.</span></h3><b>Pepe Escobar.</b>Reseau International<br />Mετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού<br />[Είναι ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για Έλληνες ειδικούς και απλούς ερευνητικούς παρατηρητές της διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων το κατωτέρω αποκαλυπτικό σε αρκετά σημεία του άρθρο από την Τουρκία του διεθνώς κορυφαίου σήμερα περιοδεύοντος ρεπόρτερ και γεωπολιτικού ερευνητή, τις αποκλειστικές πληροφορίες του οποίου, από ευρύτατο δίκτυο εξαιρετικών πηγών, επικαλούνται με εμπιστοσύνη εγκυρότατοι συνάδελφοί του. Η ανάγνωσή του διευρύνει την γνώση της γειτονικής μας απειλητικής πραγματικότητας.]<br /><br />Μια Τουρκία βαθιά ριζωμένη στο ΝΑΤΟ κατευθύνεται ανατολικά, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζετε. Η στρατηγική του Ερντογάν “Aσία Ξανά” επικεντρώνεται στην τουρκική υπεροχή και είναι πιθανό να αντιστρατεύεται τα σχέδια ενσωμάτωσης Κίνας και Ρωσίας.<br /><br />Οι πληροφορίες αυτές έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στη μέση μιας παραγωγικής συζήτησης με μια ομάδα υψηλόβαθμων αναλυτών στην Κωνσταντινούπολη: Σε ολόκληρο το τουρκικό κατεστημένο – από πολιτικούς έως στρατιωτικούς – πάνω από το 90% είναι φίλο-νατοϊκοί.<br /><br />Οι ευρασιατικοί αισιόδοξοι στη Δυτική Ασία πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτή τη σκληρή αλήθεια για την τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία συχνά προκαλεί σύγχυση. Ο «Νεο-οθωμανισμός Ερντογάν» που διαπερνά το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας έχει αποικίστεί βαθιά από μια ψυχή του ΝΑΤΟ – γεγονός που συνεπάγεται<br /><br /> ότι οποιαδήποτε αντίληψη πραγματικής τουρκικής κυριαρχίας θα μπορούσε να υπερεκτιμηθεί σημαντικά και που εξηγεί τον αιώνιο γεωπολιτικό δισταγμό του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μεταξύ ΝΑΤΟ και Ευρασίας.<br /><br />Ας ξεκινήσουμε με την προτεινόμενη διαμεσολάβηση του Ερντογάν στο δράμα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία, από κάθε άποψη, θα σήμαινε διαμεσολάβηση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.<br /><br />Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μπορεί να μην είναι αυτός που υπαγορεύει την πολιτική της Άγκυρας – οι συνομιλητές μου επισημαίνουν ότι ο άνθρωπος που έχει πραγματικά τα αυτιά του Ερντογάν είναι ο εκπρόσωπός του, Ιμπραήμ Καλίν. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία σημεία συζήτησης του Τσαβούσογλου ήταν αρκετά ενδιαφέροντα:<br /><br />1. “Ρωσικές και λευκορωσικές πηγές” του είπαν ότι δεν θα υπάρξει “εισβολή” στην Ουκρανία.<br /><br />2. Η Δύση «θα πρέπει να είναι πιο προσεκτική» στις δηλώσεις της «σχετικά με μια πιθανή λεγόμενη «εισβολή», καθώς προκαλούν πανικό στην Ουκρανία ».<br /><br />3. «Εμείς, ως Τουρκία, δεν συμμετέχουμε σε σύγκρουση, πόλεμο, πρόβλημα, ωστόσο, οποιαδήποτε ένταση μας επηρεάζει όλους, την οικονομία, την ενεργειακή ασφάλεια, τον τουρισμό ».<br /><br />4. “Θα έχουμε τηλεφωνική συνομιλία με τον [Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι] Λαβρόφ την Τετάρτη, [και στη συνέχεια] με τον [Ουκρανό υπουργό Εξωτερικών Ντμίτρο] Κουλέμπα. Θα συμφωνήσουμε ευχαρίστως να μεσολαβήσουμε εάν συμφωνήσουν και τα δύο μέρη. Με χαρά συμφωνούμε να φιλοξενήσουμε μια συνάντηση του τρίο του Μινσκ. ».<br /><br />5. «[Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ] Πούτιν δεν πρέπει να κλείσει την πόρτα. Αυτοί [οι Ρώσοι] δεν έχουν θετική ή αρνητική απάντηση. ».<br /><br />Οι προσπάθειες της Άγκυρας να τοποθετηθεί ως μεσολαβητής μπορεί να είναι αξιέπαινες, αλλά αυτό που ο Τσαβούσογλου δεν μπορεί να παραδεχτεί δημοσίως είναι η ματαιότητά τους.<br /><br />Αν και η Άγκυρα έχει καλές σχέσεις με το Κίεβο – συμπεριλαμβανομένης της πώλησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar TB2 – η καρδιά του προβλήματος δεν είναι καν μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, αλλά μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον.<br /><br />Επιπλέον, η προσφορά του Ερντογάν είχε ήδη απορριφθεί στο πρόσωπο του διαβόητου καιροσκόπου – και εντελώς ξεπερασμένου από τα γεγονότα – Εμανουέλ Μακρόν, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, όπου παραμερίσθηκε ευγενικά αλλά χωρίς περιφράσεις από τον Πούτιν.<br /><br />Το Κρεμλίνο έχει καταστήσει σαφές, ακόμη και πριν διατυπώσει τα αιτήματά του για εγγυήσεις ασφαλείας, ότι οι μόνοι συνομιλητές που έχουν σημασία είναι οι υπεύθυνοι – όπως το ρωσοφοβικό/νεοσυντηρητικό/ιμπεριαλιστικό- επιτελείο που τηλεκατευθύνει τον σημερινό πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.<br /><br />Πώς να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά»;<br /><br />Θα είναι δύσκολο να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά» στην Ουάσινγκτον, ακόμα και αν και οι δύο χώρες αποτελούν μέρος της μήτρας του ΝΑΤΟ. Είναι άλλο πράγμα να εγκαινιάζεται το Κέντρο Τουρκεβί των 300 εκατομμυρίων δολαρίων – ή Τουρκικό Σπίτι – στο Μανχάταν, κοντά στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών, με μια προεδρική σουίτα στον τελευταίο όροφο για τον Ερντογάν. Αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα να του παραχωρούν οι Αμερικανοί πραγματική κυριαρχία.<br /><br />Ωστόσο, κάθε φορά που κατσαδιάζεται, ο Ερντογάν βρίσκει πάντα μια αιχμηρή πόζα. Εάν δεν του επιτρέπεται να συναντήσει τους πραγματικούς παίκτες πίσω από τον “Μπάιντεν”, όπως τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον, μπορεί ακόμα να ανακοινώσει -όπως και το έκανε- την πρόθεσή του να αγοράσει μια νέα παρτίδα ρωσικών S-400, οι οποίοι, κατά ειρωνική σύμπτωση, είναι πυραυλικά συστήματα σχεδιασμένα να καταστρέφουν όπλα του ΝΑΤΟ. Όπως διακήρυξε τότε με τόλμη ο Ερντογάν: «Στο μέλλον, κανείς δεν θα είναι σε θέση να παρέμβει στην επιλογή του είδους των αμυντικών συστημάτων που θα αποκτήσουμε, από ποια χώρα, από ποιο επίπεδο ».<br /><br />Παράγοντες από τη Νότια, Δυτική Ασία και πέρα από αυτήν ακολούθησαν με τεράστιο ενδιαφέρον (και ανησυχία) τον τρόπο με τον οποίο η Άγκυρα, από μια κοσμική και καλοσυνάτη μισο-αποικία του ΝΑΤΟ μέχρι την περιφέρεια της ΕΕ, πρόθυμη να ενταχθεί στη μηχανή των Βρυξελλών, μεταμορφώθηκε σε έναν ισλαμιστή περιφερειακό ηγεμόνα – με την υποστήριξη και τον οπλισμού «μετριοπαθών ανταρτών» στη Συρία, στέλνοντας στρατιωτικούς συμβούλους στη Λιβύη, στέλνοντας οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Αζερμπαϊτζάν για να νικήσουν την Αρμενία, και τέλος, προωθώντας τη δική της ιδιοσυγκρασιακή εκδοχή της ευρασιατικής ενσωμάτωσης.<br /><br />Το πρόβλημα είναι πώς υποτίθεται ότι η Τουρκία θα πληρώσει για όλες αυτές τις υπερβολικές φιλοδοξίες, δεδομένης της καταστροφικής κατάστασης της οικονομίας της.<br /><br />Αρκετοί πολιτικοί του κόμματος δικαιοσύνης και ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Άγκυρα είναι ένθερμοι υποστηρικτές ενός “τουρκικού κόσμου” που θα εκτείνεται όχι μόνο από τον Καύκασο μέχρι την Κεντρική Ασία, αλλά και στη Γιακούτια, στην άπω Ανατολή της Ρωσίας, και στο Σιντζιάνγκ, στην άπω Δύση της Κίνας. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς γίνεται αντιληπτό αυτό στη Μόσχα και το Πεκίνο.<br /><br />Στην πραγματικότητα ήταν ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Εθνικιστικό Κίνημα (MHP), εξέχων σύμμαχος του Ερντογάν, αυτός που παρουσίασε τον αναθεωρημένο χάρτη του τουρκικού κόσμου στον Τούρκο πρόεδρο.<br /><br />Η απάντηση του εκπροσώπου τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, ο οποίος τυχαίνει να είναι Τουρκολόγος,* ήταν ανεκτίμητη. Εκείνη την εποχή, είπε ότι η καρδιά του τουρκικού κόσμου πρέπει να βρίσκεται στα όρη Αλτάι. Δηλαδή, στη Ρωσία, όχι στην Τουρκία.<br /><br />Και αυτό μας φέρνει στον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (ΟΕΤ), το νέο όνομα του πρώην Τουρκικού Συμβουλίου, όπως εγκρίθηκε από την 8η σύνοδο κορυφής τον περασμένο Νοέμβριο στην Κωνσταντινούπολη.<br /><br />Ο οργανισμός αυτός έχει πέντε μέλη (Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία και Ουζμπεκιστάν) και δύο παρατηρητές (Ουγγαρία και Τουρκμενιστάν). Ο Γενικός Γραμματέας είναι διπλωμάτης από το Καζακστάν, <a href="https://www.turkkon.org/en/genel-sekreter"> Baghdad Amreyev</a>.<br /><br />Μια πρώτη επίσκεψη στο γοητευτικό ιστορικό παλάτι τους σε χρώμα σολομού στο Σουλταναχμέτ – πριν από μια επερχόμενη επίσημη συζήτηση – παρέχει το απαραίτητο πλαίσιο. Μεταξύ των εκθαμβωτικών κοντινών βυζαντινών και οθωμανικών δομών είναι ο τάφος του τελευταίου Οθωμανού σουλτάνου, Αμπντουλχαμίντ Β’, ο οποίος τυχαίνει να μην είναι άλλος από το μοντέλο του Ερντογάν.<br /><br />Ανάλογα με το με ποιον μιλάτε – τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το AKP ή τους Κεμαλιστές διανοούμενους – ο Abdulhamid II είναι είτε ένας σεβαστός θρησκευτικός ηγέτης που πολέμησε τους ανατρεπτικούς και τις δυτικές αποικιακές δυνάμεις στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, είτε ένας φανατικός και οπισθοδρομικός τρελός.<br /><br />Το OET είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οργάνωση. Συγκεντρώνει ένα μέλος του ΝΑΤΟ με το δεύτερο ισχυρότερο στρατό (Τουρκία), ένα μέλος της ΕΕ (Ουγγαρία, το οποίο εξακολουθεί να είναι μόνο παρατηρητής), δύο μέλη του CSTO, δηλαδή κράτη πολύ κοντά στη Ρωσία (Καζακστάν και Κιργιζία), και μια εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακή υπερδύναμη φυσικού αερίου με μόνιμη ουδετερότητα (Τουρκμενιστάν).<br /><br />Ακόμη και στα κεντρικά γραφεία της ΟΕΤ, συμφωνούν, με χαμόγελο, ότι κανείς εκτός Τουρκίας δεν γνωρίζει τους πραγματικούς στόχους του οργανισμού, οι οποίοι είναι χαλαρά διατυπωμένοι ως επενδύσεις στη συνδεσιμότητα, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ), τις πράσινες τεχνολογίες και τις έξυπνες πόλεις. Οι περισσότερες επενδύσεις θα πρέπει να προέρχονται από Τουρκικές επιχειρήσεις.<br /><br />Μέχρι πρόσφατα, ο Ερντογάν δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τον τουρκικό κόσμο στην Κεντρική Ασία – που θεωρείται πολύ κοσμικός από ισλαμική σκοπιά, ή ακόμα χειρότερα, ως ένα μάτσο τρομακτικοί κρυπτο-Κεμαλιστές. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν η περιοχή Μέσης Ανατολής/Βόρειας Αφρικής, όπως καθορίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ιστορικά περιελάμβανε τα κύρια οθωμανικά εδάφη.<br /><br />Η ιστορία δείχνει, φυσικά, ότι αυτές οι νέο-οθωμανικές επιδρομές δεν έγιναν πολύ καλά δεκτές στις μουσουλμανικές χώρες. Εξ ου και η θεαματική επιστροφή της Ευρασίας στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Αυτή είναι μια καλή ιδέα θεωρητικά, αλλά πολύ πιο περίπλοκη στην πράξη.<br /><br />Σταυρωτό πέρασμα Ευρασία<br /><br />Το OET μπορεί να ενοποιήθηκε από τη γλώσσα, αλλά δεν θα βρείτε πολλούς τουρκόφωνους ανθρώπους στην Κεντρική Ασία: όλοι μιλούν ρωσικά.<br /><br />Η ιστορία και ο πολιτισμός είναι μια άλλη ιστορία, και δίνει κάτι σαν αυτό:<br /><br />Όπως σωστά επεσήμανε ο Πεσκόφ, οι τουρκόφωνοι λαοί προέρχονταν από τα όρη Αλτάι – μεταξύ Μογγολίας και Κεντρικής Ασίας. Μεταξύ του έβδομου και του δέκατου έβδομου αιώνα, επενδύθηκαν σε ένα κίνημα κατάκτησης της μετανάστευσης προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των ελληνιστών διαδόχων του, των Σελευκίδών βασιλέων και στη συνέχεια των Αράβων υπό το Ισλάμ.<br /><br />Έτσι, για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχαμε κάποιες εφήμερες αυτοκρατορίες που ιδρύθηκαν από τουρκικές δυναστείες και χτίστηκαν ουσιαστικά πάνω σε περσικές δομές του Σασάνιντ, με την προσθήκη τουρκμενικών ομάδων, μέχρι που οι Οθωμανοί, βασισμένοι σε βυζαντινές δομές, καθιέρωσαν ένα αυτοκρατορικό σύστημα που διήρκεσε όχι λιγότερο από πέντε αιώνες.<br /><br />Όσον αφορά την αρχαία συνδεσιμότητα, η διαδρομή στέπας ήταν μάλλον βόρεια της Ευρασίας – και ακολουθήθηκε τον δέκατο τρίτο αιώνα, με θεαματική επιτυχία, από τον Τζένγκις Χαν και τους διαδόχους του. Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι οι Μογγόλοι έχτισαν την πρώτη αληθινή αυτοκρατορία στην κλίμακα της Ευρασίας. Και με αυτόν τον τρόπο, πήραν επίσης τη νότια διαδρομή που πήραν οι Τούρκοι και οι τουΤουρκμενιστάν.<br /><br />Όπως και οι περσικές, ελληνικές και αραβικές αυτοκρατορίες, οι τουρκικές και μογγολικές αυτοκρατορίες ήταν αποφασισμένες να κατακτήσουν την ήπειρο. Η κύρια γραμμή επικοινωνίας σε όλη την Ευρασία ήταν πάντα, σύμφωνα με τον ακριβή ορισμό του Toynbee, «οι αλυσίδες από στέπες και ερήμους που διασχίζουν τη ζώνη των πολιτισμών, από τη Σαχάρα έως τη Μογγολία. ».<br /><br />Όπως και η πρόσφατη αναθεώρηση της έννοιας του Δρόμου του Μεταξιού από την Κίνα, ο Ερντογάν – αν και δεν είναι αναγνώστης πόσο μάλλον ιστορικός – έχει επίσης τη δική του νεο-οθωμανική ερμηνεία για το τι κάνει τη συνδεσιμότητα να λειτουργεί.<br /><br />Ενστικτωδώς, και προς τιμήν του, φαίνεται να έχει καταλάβει πώς οι κατακτητικές μεταναστεύσεις των Τούρκο-Μογγόλων από την Κεντρική Ασία στη Δυτική Ασία κατέληξαν να γκρεμίζουν αυτή την τεράστια περιοχή ασυνέχειας, μεταξύ Ανατολικής Ασίας και Ευρώπης, που είναι πολύ δύσκολο να παρακαμφθεί.<br /><br />Ο ήλιος «ανατέλλει ξανά στην Ανατολή»<br /><br />Στη σύνοδο κορυφής του OET το Νοέμβρη, ο ίδιος ο Ερντογάν δεν δίστασε να πει “όχι Ευρασία”: «Ίντσαλα, ο ήλιος σύντομα θα ανατείλει ξανά στην Ανατολή. ».<br /><br />Αλλά αυτή η «Ανατολή» ήταν πολύ ακριβής: «Η περιοχή του Τουρκεστάν, που υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού για χιλιάδες χρόνια, θα αποτελέσει και πάλι κέντρο έλξης και φωτισμού για ολόκληρη την ανθρωπότητα. ».<br /><br />Η απλή αναφορά της λέξης “Τουρκεστάν” σίγουρα προκάλεσε ρίγη σε όλο το Zhongnanhai του Πεκίνου. Στο OET, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο οργανισμός δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να ενδιαφέρεται για το Xinjiang: «Δεν είναι κράτος. Ενώνουμε τα τουρκικά κράτη. ».<br /><br />Η εκστρατεία του OET για «βιώσιμη πολυτροπική συνδεσιμότητα» είναι πολύ πιο σημαντική επί τόπου.<br /><br />Πρόκειται για μια διπλή στρατηγική που αντιπαραθέτει την πρωτοβουλία του Δια-Κασπιανού Διαδρόμου Μεταφορών (Κεντρικός Διάδρομος) – μια διευρωπαϊκή σύνδεση – και τον <a href="https://thecradle.co/Article/undefined/2383">διάδρομο Zangezur</a>, ο οποίος συνδέει τον Νότιο Καύκασο με την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.<br /><br />Το Zangezur είναι απολύτως απαραίτητο για την Άγκυρα, καθώς επιτρέπει άμεση σύνδεση όχι μόνο με τον βασικό σύμμαχό της στο ΟΕΤ, το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και με την Τουρκική Κεντρική Ασία. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, αυτός ο δρόμος συνδεσιμότητας έχει μπλοκαριστεί από την Αρμενία. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Η τελική συμφωνία με την Αρμενία δεν έχει ακόμη επιτευχθεί.<br /><br />Θεωρητικά, οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού της Κίνας – ή η Πρωτοβουλία Belt and Road (BRI) – και ο Κεντρικός Διάδρομος της Τουρκίας που συνδέει τον τουρκικό κόσμο είναι συμπληρωματικοί. Ωστόσο, μόνο τα γεγονότα (συνδεσιμότητας) στο έδαφος θα πουν, με την πάροδο του χρόνου.<br /><br />Το γεγονός είναι ότι η Τουρκία έχει ήδη εμπλακεί μέχρι το λαιμό σε μια μεγάλη προσπάθεια συνδεσιμότητας. Πάρτε το σιδηρόδρομο Μπακού-Τιφλίδας-Καρς που συνδέει την Τουρκία, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν. Η Άγκυρα μπορεί να μην έχει τίποτα που να πλησιάζει την κλίμακα και το πεδίο εφαρμογής του κύριου οδικού χάρτη του BRI, ο οποίος καθορίζει όλα τα στάδια μέχρι το 2049.<br /><br />Αυτό που έχει σχεδιαστεί είναι μια τουρκική κοσμοθεωρία – το 2040, που υιοθετήθηκε στη σύνοδο κορυφής του OET, με τον Κεντρικό Διάδρομο να παρουσιάζεται ως «η συντομότερη και ασφαλέστερη σύνδεση μεταφορών μεταξύ Ανατολής και Δύσης», συμπεριλαμβανομένης μιας νέας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (SEZ) που ονομάζεται Turan του Καζακστάν, η οποία θα ξεκινήσει το 2022.<br /><br />Αυτή η SEZ θα προορίζεται αποκλειστικά για μέλη και παρατηρητές της OET. Η στέπα Τουράν, σημαντικά, θεωρείται επίσης από πολλούς στην Τουρκία ως το αρχικό σπίτι των τουρκικών λαών. Μένει να δούμε πώς θα αλληλεπιδράσει το Τουράν με την Khorgos SEZ, στα σύνορα μεταξύ Καζακστάν και Κίνας, έναν βασικό κόμβο του BRI. Όπως έχουν τα πράγματα, η άποψη ότι η Άγκυρα θα αποτελέσει σημαντική συστημική απειλή για το Πεκίνο μακροπρόθεσμα είναι καθαρή κερδοσκοπία.<br /><br />Το συμπέρασμα είναι ότι το OET αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας του Ερντογάν, επίσης ελάχιστα γνωστής εκτός Τουρκίας: Ασία Εκ νέου. Είναι αυτή η πρωτοβουλία που θα καθοδηγήσει την επέκταση των συνδέσεων της Άγκυρας στην Ασία, με το ΟΕΤ να θεωρείται ένα από τα πολλά “εργαλεία περιφερειακής συνεργασίας”.<br /><br />Η ικανότητα της Άγκυρας να εκμεταλλευτεί αυτή την εξαιρετικά φιλόδοξη στρατηγική ανάγνωση της γεωγραφίας και της ιστορίας για να οικοδομήσει μια νέα σφαίρα επιρροής εξαρτάται από την έλλειψη πολλών τουρκικών λιρετών στα ταμεία του Ερντογάν.<br /><br />Εν τω μεταξύ, γιατί να μην ονειρεύεστε να γίνετε ο Σουλτάνος της Ευρασίας; Λοιπόν, ο Αμπντουλχαμίντ Β’ δεν θα πίστευε ποτέ ότι ο μελλοντικός του μαθητής θα τον ξεπερνούσε πηγαίνοντας στην Ανατολή – όπως ο Μέγας Αλέξανδρος – και όχι στη Δύση.<div><br /><i>Σημείωση Μεταφραστή:Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκώφ, «τουρκολόγος», νυμφευμένος με Τούρκισα, θεωρείται ο «άνθρωπος της Τουρκίας» πλησίον του Πούτιν.(Αλλά ως εργαλείο ποίου;)</i></div><div><br /></div><div> <a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Τυχοδιωκτική Αυτοκρατορική Πολιτική του Ερντογάν

Ο «Σουλτάνος της Ευρασίας» προβλέπει μια ώθηση προς την ανατολική Ασία, ειδικά από την Τουρκία, η οποία είναι απίθανο να ολοκληρώσει την ενσ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών και η απάντηση είναι οι διερευνητικές»;

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/diereynitikes_collage.png"><img height="344" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/diereynitikes_collage-696x433.png" width="745" /></a><br /><br /><br />Γράφει ο <b>ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ</b><br />Υποναύαρχος ε.α<div><br /><div>Στον απόηχο του «θερμού επεισοδίου» μεταξύ του Έλληνα ΥΠΕΞ Ν. Δένδια και του Τούρκου Πρέσβυ στο Όσλο κατά την διάρκεια ανοικτής συζήτησης στο Νορβηγικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, όπου διεξαγόταν συνέδριο με τίτλο: «Η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο» (προφανώς η φραστική επίθεση του Τούρκου δεν έγινε τυχαία αλλά βάσει προμελετημένου σχεδίου) ,αναμένεται τις επόμενες ημέρες να αναγγελθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών η ημερομηνία διεξαγωγής του 64ου γύρου των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας που πρόκειται να γίνει στην Αθήνα. Ο τελευταίος γύρος των διερευνητικών συνομιλιών πραγματοποιήθηκε στην Άγκυρα τον περασμένο Οκτώβριο.<br /><br />Η Ελληνική πλευρά εμμένει στην άποψη ότι οι διερευνητικές επαφές πρέπει να συνεχιστούν και ότι ο δίαυλος επικοινωνίας πρέπει να παραμείνει ανοιχτός, παρότι η Τουρκία εμμένει στην στρατηγική της έντασης, των ρητορικών επιθέσεων, συνεχίζοντας καθημερινώς τις παραβιάσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου και τελευταία πραγματοποιώντας υπέρ-πτήσεις με drones πάνω από τα νησιά μας. Πολλοί αξιωματούχοι της κυβέρνησης Ερντογάν, (Τσαβούσογλου, Ακάρ), αμφισβητούν ευθέως πλέον την κυριαρχία της Ελλάδας σε 152 Ελληνικά νησιά του Αιγαίου με επίσημες δηλώσεις τους, ζητούν δε σε πολλά από αυτά τα νησιά, την αποστρατικοποίηση τους, συνεχίζοντας τους υψηλούς πάντα τόνους και την μαξιμαλιστική αναθεωρητική συμπεριφορά τους.<br /><br />Η Ελλάδα σε όλες αυτές τις προκλητικές δηλώσεις των Ερντογάν, Τσαβούσογλου και Ακάρ, απαντά με το σύνηθες σλόγκαν «Η Ελλάδα παραμένει προσηλωμένη στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και είναι πρόθυμη να διεξαγάγει εποικοδομητικό διάλογο με την Τουρκία, στην βάση των αρχών αυτών».<br /><br />Μπορεί βέβαια η Ελλάδα να αγοράζει από τη Γαλλία μοντέρνα μαχητικά αεροσκάφη Ραφάλ και τελευταίας τεχνολογίας φρεγάτες Belharra , να υπερέχει κατά πολύ στο υψηλό ηθικό του στρατεύματος, την άρτια εκπαίδευση και την αποφασιστικότητα της στρατιωτικής ηγεσίας της, της λείπει όμως εμφανώς η πολιτική βούληση και ο μακρόχρονος στρατηγικός σχεδιασμός των κυβερνήσεων της σε σύγκριση με την Τουρκία που βαδίζει συστηματικά για επίτευξη των στόχων της. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται ως αδυναμία το δόγμα εκσυγχρονιστικού κατευνασμού / συμβιβασμού και το φοβικό σύνδρομο -μην τυχόν και γίνει πόλεμος- που διακατέχει την πλειοψηφία των Ελληνικών Κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργεί σε καθημερινή βάση δεδομένα με κλιμακούμενες παράλογες διεκδικήσεις που τις διεθνοποιεί κατάλληλα. Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, θεωρούν την αμυντική ισχύ, που προϋποθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις (αύξηση μόνιμου προσωπικού, εκσυγχρονισμό εξοπλισμού) μη σημαντική προτεραιότητα για τον πολιτικό σχεδιασμό τους και ούτε την ‘’διπλωματία των κανονιοφόρων’’ ως μέσον διπλωματικής διαπραγμάτευσης και εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου. </div><div><br /></div><div>Με τις εκάστοτε επιλογές προσώπων χωρίς ανάλογη εμπειρία στον χειρισμό κρίσεων στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας και της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας θεωρείται βέβαιο ότι απαξιώνουν τις Ένοπλες Δυνάμεις μειώνοντας την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Είναι βέβαιο δε, ότι αν ο Μποδοσάκης που κληροδότησε το 1979, στο ελληνικό Κράτος μια ανθηρά τότε πολεμική βιομηχανία (ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ κλπ.) έβλεπε σήμερα τα απομεινάρια της, είναι σίγουρο ότι θα χε μετανιώσει για την απόφαση του. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία εδώ και χρόνια έχει επενδύσει στην αμυντική βιομηχανία της παράγοντας οπλικά συστήματα και μέσα (πλοία, ελικόπτερα, οχήματα μεταφοράς προσωπικού, drones κλπ.) που είναι επαρκή όχι μόνο για τις ένοπλες δυνάμεις της, αλλά κάνει και εξαγωγές σε άλλες χώρες. Επιπλέον ο τουρκικός στρατός έχει αποκτήσει εμπειρία στη χρήση σύγχρονων όπλων -όπως drones- στους πρόσφατους πολέμους στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο και ενδυναμώνει συμμαχίες με το Κατάρ, ΗΑΕ, και τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο όχι μόνο στην Αραβική Χερσόνησο αλλά και στην Αφρική.<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/dendias_cavusoglou.jpg"><img height="427" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/dendias_cavusoglou.jpg" width="640" /></a><br /><br /> Γιατί η Τουρκία ζητεί ξανά και ξανά την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου;<br /><br />Η Τουρκία από τη δεκαετία του 1960 δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Πρόκειται για μια πάγια και αμετάκλητη θέση και πολιτική, η οποία όμως επανέρχεται κατά διαστήματα αναλόγως των θετικών ή αρνητικών δυναμικών που υπάρχουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αν και η θέση αυτή δεν εγκαταλείπεται, δεν αναφέρεται τόσο συχνά ή με τόσο μεγάλη έμφαση όταν υπάρχει σχετική ηρεμία και σταθερότητα στις διμερείς σχέσεις. Στην περίοδο των τελευταίων χρόνων που διανύουμε, η Άγκυρα έχει αυξήσει την πίεση σε όλα τα επίπεδα – στο πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, νομικό, κ.α.<br /><br />Τι προσφέρει η εκμετάλλευση των νησιών του Αιγαίου;<br /><br />Τα νησιά του Αιγαίου έχουν σημαντική οικονομική και γεωστρατηγική αξία για τον έλεγχο και την άσκηση επιρροής στην περιοχή που περιλαμβάνει τις θαλάσσιες εμπορικές οδούς που συνδέουν την Μαύρη / Αζοφική θάλασσα με την Μεσόγειο και τον Ινδικό Ωκεανό, τον τουρισμό, την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (π.χ. πιθανούς υδρογονάνθρακες και αλιεία) καθώς και την στρατιωτική ασφάλεια περιοχών υψηλού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος όπως είναι η Μ. Ανατολή και η Ευρασία .<br /><br />Θα πρέπει να αντιληφθούν όλες οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας<br />(και τα μέλη της προηγούμενης, και της τωρινής και της αυριανής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) ότι ο κίνδυνος είναι κοινός για όλους, αν δεν δώσουν βάρος στην ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, δεν ενισχύσουν τους εξοπλισμούς των τριών κλάδων των Ε.Δ και του Λιμενικού Σώματος, δεν προβούν σε άμεση πρόσληψη νέου προσωπικού, δεν οριοθετήσουν τις «κόκκινες γραμμές» τους, τότε να γνωρίζουν ότι με την τακτική των εναγκαλισμών, των κουμπαριών και του ζεϊμπέκικου δεν πρόκειται ποτέ να «μαλακώσουν» τον Τούρκο όσους κύκλους διερευνητικών επαφών και συνομιλιών κι αν κάνουν. Όταν συνεχίζουμε να λέμε ότι θέλουμε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας και ο τούρκος μας «σέρνει» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό το καθεστώς απειλής του Casus Beli , της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας (κράτους μέλους της ΕΕ), των συνεχών παραβιάσεων, των φραστικών απειλών, της αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και των συνόρων μας , του φόβου μην και τους προκαλέσουμε την ημέρα της επετείου των Ιμίων, τότε δυστυχώς να είμαστε σίγουροι ότι μέλλον και ειρηνική λύση δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει μεταξύ των δύο χωρών, όσες διαπραγματεύσεις και αν γίνουν γιατί απλούστατα ο Τούρκος δεν θα μας σέβεται ούτε θα μας φοβάται. <br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/tsipras_davutoglou.jpg"><img height="500" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/tsipras_davutoglou.jpg" width="640" /></a><br /><br />Η Ελλάδα μπορεί να μην απειλείται με ένοπλη επίθεση ευρείας κλίμακας από την Τουρκία αλλά, συνεχίζει να απειλείται με ερήμωση / εγκατάλειψη των χωριών και των νησιών της και να μικραίνει καθημερινά και επικίνδυνα λόγω του δημογραφικού και της αντικατάστασης του ελληνικού γηγενούς πληθυσμού μόνο με μουσουλμανικά εισαγόμενα στοιχεία λόγω των μεταναστευτικών ροών που τις χρησιμοποιεί η Τουρκία σαν υβριδικό όπλο άλωσης.<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/gap.jpg"><img height="413" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/02/gap.jpg" width="640" /></a><br /><br />Καταλήγοντας, αν η Ελλάδα δεν αναθεωρήσει την πολιτική αντιμετώπισης στο δημογραφικό, μεταναστευτικό, και δεν ενστερνιστεί το κατά Θουκιδίδη «ότι ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του» θεωρείται αναπόφευκτο ότι θα φθάσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον που, όπως οι Μήλιοι ενώ είχαν το δίκαιο με το μέρος τους τελικά υποτάχθηκαν στη βούληση της ισχυρής Αθήνας.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

«Η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών και η απάντηση είναι οι διερευνητικές»;

Γράφει ο  ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Υποναύαρχος ε.α Στον απόηχο του «θερμού επεισοδίου» μεταξύ του Έλληνα ΥΠΕΞ Ν. Δένδια και του Τούρκου Πρέσβυ στο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τραγικά τα “ΟΧΙ” & “Παρών” στις αμυντικές συμφωνίες, διότι απέναντι βλέπουν…

<img height="338" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/02/GREECE-TURKEY-758x400.jpg" width="746" /><br /><br />του <b>Αθανασίου Ελλις</b><br />Η συζήτηση για την κύρωση της προμήθειας των φρεγατών Belharra και των μαχητικών Rafale περιελάμβανε πολλά. Από την ουσία, που αφορούσε την αγορά των συγκεκριμένων εξοπλιστικών συστημάτων, μέχρι την προσπάθεια των κομμάτων για τη δημιουργία εντυπώσεων και την προσέλκυση ψηφοφόρων. Δεν ξέρω αν η συζήτηση για την αμυντική θωράκιση της χώρας προσφέρεται για το δεύτερο, αλλά δημοκρατία είμαστε. Στη διάρκεια της συζήτησης δόθηκε και η ευκαιρία να σταλεί ένα μήνυμα στους συμμάχους μας με αφορμή την επικαιρότητα.<br /><br />Διότι όντως η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και τηρεί αποφασιστική στάση έναντι της Ρωσίας, παρότι διατηρεί μια παραδοσιακή σχέση με τη Μόσχα, ωστόσο δεν βρίσκει τη στήριξη που αναμένει και δικαιούται στις απειλές που δέχεται από τη θεωρητικά σύμμαχό της, Τουρκία. Σε ό,τι αφορά ευρύτερα τη στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία, είναι επωφελής για τη χώρα. Και φυσικά τα μαχητικά και οι φρεγάτες ενισχύουν την αποτρεπτική μας ικανότητα. Οποιες πτυχές της αγοράς των εξοπλιστικών συστημάτων γεννούν ερωτήματα, μπορούν να αναδειχθούν και να διερευνηθούν. Αλλά η σωστή στάση στην ολοκλήρωση μιας τέτοιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι η υπερψήφιση.<br /><br />Και για λόγους επικοινωνιακούς, όχι στο εσωτερικό, αλλά προς αυτούς των οποίων η επιθετική συμπεριφορά μάς αναγκάζει να προχωράμε σε αυτές τις ακριβές αγορές. Το ίδιο επιχείρημα και ανάλογη παρότρυνση προς όλα τα κόμματα και πρωτίστως τα τρία μεγάλα, που έχουν εμπειρία και προοπτική διακυβέρνησης, ισχύει και για την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Και οι δύο συμφωνίες εκπέμπουν ένα ισχυρό διπλωματικό στίγμα και ενισχύουν το γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας. Με απλά λόγια, ενιαίο εθνικό μέτωπο σε ό,τι αφορά την άμυνα της χώρας.<br /><br />Εδώ, μια παρένθεση. Είναι κατανοητή η δυσφορία του Αλ. Τσίπρα για τις επιθέσεις που δέχθηκε για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ακόμη και κατηγορίες περί προδοσίας εκτοξεύθηκαν. Δεν υπηρετούσαν το εθνικό συμφέρον. Πάντως, ο κ. Μητσοτάκης ως αντιπολίτευση είχε διαμηνύσει προς τη διεθνή κοινότητα ότι θα εφάρμοζε τη συμφωνία, καθώς αποτελούσε κυρωμένη σύμβαση του ελληνικού κράτους το οποίο έχει συνέχεια.<br /><br />Επιστροφή στις δύο συμφωνίες με τη Γαλλία και την Αμερική και τα εξοπλιστικά συστήματα. Σημαντικό μέρος των διαβουλεύσεων και του σχεδιασμού έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία με τις κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση εξέπεμψε ρεαλισμό και έδειξε χαρακτηριστικά πολιτικής ενηλικίωσης Είναι κρίμα για την ίδια και κακό για τη χώρα να τσαλακώνεται αυτό το ισχυρό χαρτί της συνέχειας και συνέπειας. Οι Belharra και τα Rafale, όπως η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη, μας προσφέρουν πλεονεκτήματα. Τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο.<br /><br />Επιμέρους διαφοροποιήσεις και στοχευμένη κριτική από κόμματα της αντιπολίτευσης είναι προφανώς αποδεκτή και συχνά χρήσιμη. Αλλά μέχρις εκεί. Όχι καταψήφιση τέτοιων αμυντικών συμφωνιών. Ούτε «παρών». Και οι δύο επιλογές στέλνουν το λάθος μήνυμα. Μην κάνουμε μικροκομματικά παιγνίδια με μεγάλες στρατηγικές επιλογές που έχουν προφανή οφέλη για τη χώρα και υπερβαίνουν πρόσωπα και κόμματα. Υπάρχει άπλετος χώρος για συγκρούσεις και καταψήφιση νομοσχεδίων, στο θεσμικό, κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Οχι σε αυτό της εθνικής άμυνας και της θωράκισης της χώρας.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τραγικά τα “ΟΧΙ” & “Παρών” στις αμυντικές συμφωνίες, διότι απέναντι βλέπουν…

του Αθανασίου Ελλις Η συζήτηση για την κύρωση της προμήθειας των φρεγατών Belharra και των μαχητικών Rafale περιελάμβανε πολλά. Από την ουσί...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ρωσία δεν εισέβαλε στις 16 Φεβρουαρίου, αλλά είναι εκεί… Τα σχέδια Πούτιν;

<img height="327" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/02/east-ukraine-600x400.jpg" width="764" /><br /><br />TOY<b> ΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ</b><br />Το ορόσημο της 16ης Φεβρουαρίου –αναφορικά με την πρόβλεψη, ιδίως των δυτικών/αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για επιθετική ενέργεια της Ρωσίας στην Ουκρανία- παρήλθε οριστικά. Δημιουργώντας, επί του εδάφους αλλά και σε διπλωματικό επίπεδο, ένα ιδιαίτερο πλέγμα ανησυχίας και νευρικότητας αναφορικά με τις επιδιώξεις του Κρεμλίνου στην συνεχιζόμενη ουκρανική κρίση. Πέραν της μεγάλης εικόνας ωστόσο στις σχέσεις Δύσης-Ρωσίας αναφορικά με τις στρατηγικές επιδιώξεις του Πούτιν, οι ενδείξεις αναφορικά με το αν θα υπάρξει πόλεμος ή όχι στην Ουκρανία παραμένουν συγκεχυμένες –με μια εναλλαγή αναφορικά με τους τόνους κλιμάκωσης κι αποκλιμάκωσης των ρωσικών στρατευμάτων στο σύνολο των συνόρων της χώρας.<br /><br />Στο παρόν στάδιο οι προβλέψεις σε σχέση με το κρίσιμο ερώτημα «αν η Ρωσία θα εισβάλλει στην Ουκρανία» μετατρέπονται σε ένα ενδιαφέρον παίγνιο δημόσιας αντιπαράθεσης Mόσχας-Δύσης το οποίο, πέραν του επισφαλούς ως προς την ίδια την διάσταση μιας ασφαλούς απάντησης, περιλαμβάνει:<br /><br />-Πόλεμο δηλώσεων κι αντεγκλήσεων στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας. Με το Κίεβο να έχει συγκεκριμένη άποψη και να προσπαθεί να εξισορροπήσει μεταξύ μιας κλιμάκωσης ή της ένδειξης για αυτή και των δηλώσεων της Δύσης, την Δύση να μην έχει εγκαταλείψει –επί της ουσίας- το σενάριο μιας ρωσικής εισβολής και την Μόσχα να διασκεδάζει τις εντυπώσεις με δηλώσεις όπως της κ. Ζαχάροβα που ουσιαστικά προσπαθούν να «εξουδετερώσουν την πρόβλεψη» περί εισβολής<br /><br />-Τακτικές κινήσεις επί του πεδίου με την Μόσχα να αποχωρεί από την πλευρά των λευκορωσικών συνόρων με την Ουκρανία μετά το πέρας ασκήσεων και να επανέρχεται –μέσω Συρίας- σε στρατιωτικά γυμνάσια στην ανατολική Μεσόγειο. Στο εν λόγω πεδίο και η Δύση προχωρεί –μέσω ΝΑΤΟ- στην ενίσχυση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και των συμμάχων στην ανατολική πτέρυγα του τελευταίου. Σε αυτό το πεδίο, ο πληροφοριακός πόλεμος, η τακτική και στρατηγική παραπλάνηση (σ.σ. η Ρωσία είναι δημοφιλής για την «μασκιρόβκα», την διαχρονική, ιστορικά, χρήση του στρατηγικού deception), οι κινήσεις ελιγμών (παραμονή μεγάλου αριθμού ρωσικών στρατευμάτων και στρατηγικών όπλων στην ρωσοουκρανική μεθόριο) και το επίπεδο του Κυβερνοπολέμου αποτελούν μια «σύγκρουση εντός της σύγκρουσης της τρέχουσας κρίσης» και τέλος<br /><br /><div>Την διατήρηση των ανοικτών καναλιών της διπλωματίας –στην παρούσα φάση μάλιστα να εκτείνονται πολύ πέραν της «διπλωματίας του πήγαινε-έλα» στη Μόσχα και το Κίεβο με μια ελαφριά μετακύλιση στη ψυχροπολεμική διάσταση του «κόκκινου τηλεφώνου» (σ.σ. ιστορικά ήταν μια γραμμή Telex μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας)<br />Την ίδια την εργαλειοποίηση της συμφωνίας του Μινσκ (Μινσκ ΙΙ) με τον Πούτιν να δηλώνει προσήλωση στη συμφωνία έναντι της απόφασης της ρωσικής Βουλής (Δούμα) για αναγνώριση των δύο αυτοανακηρυχθείσων «δημοκρατιών» στα ανατολικά –ένα τελευταίο, ίσως, σινιάλο για διαπραγματεύσεις με την Δύση<br /><br />Τι να αναμένουμε<br /><br />Η αποχώρηση ρωσικών στρατευμάτων από τα λευκορωσικά σύνορα κινείται, σαφώς, υπέρ της κατεύθυνσης της αποκλιμάκωσης αλλά δεν πρέπει η τελευταία να θεωρείται δεδομένη αν δεν αποχωρήσουν το σύνολο των ρωσικών δυνάμεων από την περιοχή. Εξάλλου μια ματιά στα κλασικά θεωρητικά σχήματα της διαχείρισης κρίσεων και της κλιμάκωσης, επί του εδάφους, με στρατιωτικό αποτύπωμα υπαγορεύει συγκεκριμένες πτυχές ως προς την βία –με την έντασή της να δίνει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα αν θα γίνει πόλεμος: α. ως προς την ελεγχόμενη ή μη βία. Κατάσταση που υπάρχει από το 2015 και τις συμφωνίες του Μινσκ στην Ουκρανία με εκατέρωθεν παραβιάσεις και μικρής έντασης συγκρούσεις στις ανατολικές επαρχίες β. ως προς την γενικευμένη βία, που ωστόσο δεν έχει μετατραπεί σε πλήρους κλίμακας στρατιωτική αντιπαράθεση και γ. ως προς τον πόλεμο που αποτελεί μια κατάσταση οργανωμένης και συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας γενικευμένης βίας.<br /><br />Στην Ουκρανία εδώ και μήνες υπάρχει πέραν της συγκέντρωσης των ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορά της, μια κατάσταση ελεγχόμενης βίας στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, και διαχρονικά από τα γεγονότα του 2013-2015 όπως σε κάθε frozen-conflict του μετασοβιετικού χώρου, η οποία δεν δείχνει πως την κατάσταση της αποκλιμάκωσης –όπως συμβαίνει στη βάση της θεωρίας. Φυσικά, ακόμη, δεν υπάρχει και γενικευμένη βία, πόλεμος, όπως συνέβη το 2015 στις συγκρούσεις του Ντονέτσκ ή του Ντεμπάλτσεβε. Συνεπώς η ανάλυση εδώ υπαγορεύει να μην γίνεται συζήτηση περί αποκλιμάκωσης ή υπερβολική προσπάθεια ερμηνείας των κινήσεων των ρωσικών στρατευμάτων (πχ από Open Source Intelligence-OSINT αναλυτές) αλλά να τηρείται μια στάση wait & see προκειμένου να διακριβωθεί αν η διπλωματία έχει πει την τελευταία της λέξη ή αν, εντέλει, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι αναπόφευκτος.<br /><br />Μέχρι την στιγμή που γράφονταν αυτές εδώ οι γραμμές η συγκέντρωση ρωσικών στρατιών στα σύνορα της Ουκρανίας δεικνύουν πως το σενάριο της αποκλιμάκωσης δεν περιγράφει, επακριβώς, την κατάσταση επί του εδάφους.<br /><br />Στο μυαλό του Πούτιν<br /><br />Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής την απειλή χρήσης βίας ως μέσο πειθαναγκαστικής διπλωματίας (“coercive diplomacy”) για να διαβουλευτεί με την Δύση στο σύνολο των ζητημάτων που αφορούν την μελλοντική αρχιτεκτονική ασφάλειας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το σύνολο των σχέσεων Δύσης-Μόσχας. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία επί τούτου.<br /><br />Ωστόσο αναφορικά με την Ουκρανία οι στόχοι, για μια συνέχιση της διαπραγμάτευσης με την Δύση και το Κίεβο, περνούν και μέσα από τον μικρόκοσμο της σύγκρουσης στις ανατολικές επαρχίες, το πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας του Μινσκ του 2015, την ρωσική επιρροή αναφορικά με την φιλοδυτική κατεύθυνση της κυβέρνησης στο Κίεβο και την γεωπολιτική ολοκλήρωση ρωσικού ελέγχου μεταξύ Μαύρης Θάλασσας κι Αζοφικής –εξέλιξη που περνάει από την συνένωση, επί του πεδίου, της αποσχισθείσας Κριμαίας, μετά το 2014, και της ανακήρυξης των δύο «δημοκρατιών» -σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ- μετά το 2015.<br /><br />Ένα νέο στάτους κβο, 2.0, στα ανατολικά που θα περιόριζε περαιτέρω την έξοδο της Ουκρανίας προς την Μαύρη Θάλασσα. Συνεπώς οι στρατηγικοί στόχοι του Πούτιν θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτοί αν κοιτάξει κανείς με περισσότερη προσοχή προς τα ανατολικά παρά στο ερώτημα αν ο ρωσικός στρατός θα πολιορκήσει και θα καταλάβει το Κίεβο σε 24ώρες, μια εβδομάδα ή ένα μήνα –σε έναν πλήρους κλίμακας πόλεμο. Υπό αυτό το βάρος η Ρωσία (ή και το Κίεβο) θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια στρατιωτική κλιμάκωση σε ένα περιβάλλον στο οποίο:<br /><br />Kαθίσταται δυσχερές να εξακριβωθεί, κατά την διάρκεια που συμβαίνει, με απόλυτη ακρίβεια ποιος ξεκίνησε την ένταση άρα το blame game τίθεται υπό διαπραγμάτευση έναντι του διεθνούς παράγοντα. Ένα πεδίο ακριβώς που μια προβοκατόρικη ενέργεια μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη βία και πόλεμο. Τα επιμέρους ιδεολογικά και ταυτοτικά σημεία ενισχύουν το αφήγημα της κάθε πλευράς της ουκρανικής σύγκρουσης, μετά το 2013, μεταφέροντας προς την διεθνή κοινή γνώμη, και δη την ευρωπαϊκή, ένα debate σε σχέση με το ποιά πλευρά διατηρεί ηθικό πλεονέκτημα ή «έχει δίκιο»<br /><br />Ακυρώνεται, επί της ουσίας, το διπλωματικό κεφάλαιο που έχει μέχρι στιγμής επενδυθεί προς την κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης κατάσταση στην οποία τόσο η Δύση όσο και η ρωσική πλευρά θα προσπαθήσουν να παίξουν το χαρτί της ανακολουθίας του άλλου. Κι εδώ εδράζεται η έννοια της χρήσης βίας, στο διεθνές περιβάλλον, ως εργαλείο ενίσχυσης –μέσω τετελεσμένων- της διαπραγματευτικής ισχύος κάποιου δρώντα<br /><br />Αντί επιλόγου<br /><br />Η κατάσταση στην Ουκρανία εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ψυχροπολεμικού θρίλερ όπου ο χρόνος δοκιμάζει την νευρικότητα και τις αντοχές των εμπλεκόμενων δρώντων. Θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την κρίση Ρωσίας-Γεωργίας, το 2008, μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου –όπου ξεκίνησε και η ρωσική εισβολή στη χώρα. Επιπλέον, οι μέχρι στιγμής εξελίξεις έχουν διανύσει μια μεγάλη απόσταση συμπυκνωμένου χρόνου αναφορικά με τα όσα έχουν συζητηθεί μεταξύ Ρωσίας και Δύσης διαμορφώνοντας έτσι τις δυναμικές του διαλόγου μεταξύ των δύο μερών –εξέλιξη καθοριστική για το μέλλον του διεθνούς συστήματος.<br /><br />Αν αυτό οδηγεί σε κάποιου είδους λειτουργία των κλασικών γραμμών της ψυχροπολεμικής αποτροπής και της δημιουργίας Ισορροπίας Nash (Nash equilibrium) –και την αποφυγή της σύγκρουσης- θα διαφανεί με την εξέλιξη των πραγμάτων. Μέχρι στιγμής πάντως η Ρωσία έχει κατορθώσει να «σημειώσει ένα πόντο» αναφορικά με την 16η Φεβρουαρίου ως ημερομηνία πρόβλεψης της Δύσης για την εισβολή της στην Ουκρανία –εξέλιξη που αποτελεί πλήγμα για τις δυτικές intelligence communities και την αξιοπιστία τους, αφού δεν επαληθεύτηκε. Την ίδια στιγμή ωστόσο δείχνει και να συσπειρώνει περαιτέρω το ΝΑΤΟ και να μην πλήττει, πολιτικά, τον Ζελένσκυ. Και κυριότερα, ακόμη, να μην έχει απομακρύνει τα στρατεύματά της από τα σύνορα με την Ουκρανία –εξέλιξη που εξακολουθεί να μας δείχνει πως ο δρόμος της αποκλιμάκωσης της τρέχουσας κρίσης στην χώρα είναι πιο πολύπλοκος από όσο νομίζουμε.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ρωσία δεν εισέβαλε στις 16 Φεβρουαρίου, αλλά είναι εκεί… Τα σχέδια Πούτιν;

TOY ΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ Το ορόσημο της 16ης Φεβρουαρίου –αναφορικά με την πρόβλεψη, ιδίως των δυτικών/αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για επιθε...

Διαβάστε την συνέχεια