του Αθανασίου Ελλις
Η συζήτηση για την κύρωση της προμήθειας των φρεγατών Belharra και των μαχητικών Rafale περιελάμβανε πολλά. Από την ουσία, που αφορούσε την αγορά των συγκεκριμένων εξοπλιστικών συστημάτων, μέχρι την προσπάθεια των κομμάτων για τη δημιουργία εντυπώσεων και την προσέλκυση ψηφοφόρων. Δεν ξέρω αν η συζήτηση για την αμυντική θωράκιση της χώρας προσφέρεται για το δεύτερο, αλλά δημοκρατία είμαστε. Στη διάρκεια της συζήτησης δόθηκε και η ευκαιρία να σταλεί ένα μήνυμα στους συμμάχους μας με αφορμή την επικαιρότητα.
Διότι όντως η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και τηρεί αποφασιστική στάση έναντι της Ρωσίας, παρότι διατηρεί μια παραδοσιακή σχέση με τη Μόσχα, ωστόσο δεν βρίσκει τη στήριξη που αναμένει και δικαιούται στις απειλές που δέχεται από τη θεωρητικά σύμμαχό της, Τουρκία. Σε ό,τι αφορά ευρύτερα τη στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία, είναι επωφελής για τη χώρα. Και φυσικά τα μαχητικά και οι φρεγάτες ενισχύουν την αποτρεπτική μας ικανότητα. Οποιες πτυχές της αγοράς των εξοπλιστικών συστημάτων γεννούν ερωτήματα, μπορούν να αναδειχθούν και να διερευνηθούν. Αλλά η σωστή στάση στην ολοκλήρωση μιας τέτοιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι η υπερψήφιση.
Και για λόγους επικοινωνιακούς, όχι στο εσωτερικό, αλλά προς αυτούς των οποίων η επιθετική συμπεριφορά μάς αναγκάζει να προχωράμε σε αυτές τις ακριβές αγορές. Το ίδιο επιχείρημα και ανάλογη παρότρυνση προς όλα τα κόμματα και πρωτίστως τα τρία μεγάλα, που έχουν εμπειρία και προοπτική διακυβέρνησης, ισχύει και για την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Και οι δύο συμφωνίες εκπέμπουν ένα ισχυρό διπλωματικό στίγμα και ενισχύουν το γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας. Με απλά λόγια, ενιαίο εθνικό μέτωπο σε ό,τι αφορά την άμυνα της χώρας.
Εδώ, μια παρένθεση. Είναι κατανοητή η δυσφορία του Αλ. Τσίπρα για τις επιθέσεις που δέχθηκε για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ακόμη και κατηγορίες περί προδοσίας εκτοξεύθηκαν. Δεν υπηρετούσαν το εθνικό συμφέρον. Πάντως, ο κ. Μητσοτάκης ως αντιπολίτευση είχε διαμηνύσει προς τη διεθνή κοινότητα ότι θα εφάρμοζε τη συμφωνία, καθώς αποτελούσε κυρωμένη σύμβαση του ελληνικού κράτους το οποίο έχει συνέχεια.
Επιστροφή στις δύο συμφωνίες με τη Γαλλία και την Αμερική και τα εξοπλιστικά συστήματα. Σημαντικό μέρος των διαβουλεύσεων και του σχεδιασμού έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία με τις κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση εξέπεμψε ρεαλισμό και έδειξε χαρακτηριστικά πολιτικής ενηλικίωσης Είναι κρίμα για την ίδια και κακό για τη χώρα να τσαλακώνεται αυτό το ισχυρό χαρτί της συνέχειας και συνέπειας. Οι Belharra και τα Rafale, όπως η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη, μας προσφέρουν πλεονεκτήματα. Τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο.
Επιμέρους διαφοροποιήσεις και στοχευμένη κριτική από κόμματα της αντιπολίτευσης είναι προφανώς αποδεκτή και συχνά χρήσιμη. Αλλά μέχρις εκεί. Όχι καταψήφιση τέτοιων αμυντικών συμφωνιών. Ούτε «παρών». Και οι δύο επιλογές στέλνουν το λάθος μήνυμα. Μην κάνουμε μικροκομματικά παιγνίδια με μεγάλες στρατηγικές επιλογές που έχουν προφανή οφέλη για τη χώρα και υπερβαίνουν πρόσωπα και κόμματα. Υπάρχει άπλετος χώρος για συγκρούσεις και καταψήφιση νομοσχεδίων, στο θεσμικό, κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Οχι σε αυτό της εθνικής άμυνας και της θωράκισης της χώρας.
Δημοσίευση σχολίου