Οι Ρώσοι διπλωμάτες απελάθηκαν, με κάποιους Τούρκους θα γίνει κάτι ανάλογο;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwPL0jEDPcJwj5TNFLZDzQcVpxM24HseG4KsV7Ws2vF4pWyU2qnqshH2eFAmxUVkpcxJWcC5rpZdNOkQpchhvq5AOX6POA1oryRsIyJwJxxsMyHDdC3UrSZ67HLLn08KQhEUwQKR_CSyw/s1600/tourkiko-prokseneio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="522" data-original-width="696" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwPL0jEDPcJwj5TNFLZDzQcVpxM24HseG4KsV7Ws2vF4pWyU2qnqshH2eFAmxUVkpcxJWcC5rpZdNOkQpchhvq5AOX6POA1oryRsIyJwJxxsMyHDdC3UrSZ67HLLn08KQhEUwQKR_CSyw/s640/tourkiko-prokseneio.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Μετά από τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή -κι αφού συντρέχουν λόγοι βεβαίως- να εξεταστεί και το ενδεχόμενο απέλασης Τούρκων που στην Θράκη χρόνια τώρα, όπως λένε οι πληροφορίες και έχει αποδείξει και η πραγματικότητα, αλωνίζουν; <br /> <br /> Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε στις Βρυξέλλες για τις απελάσεις των Ρώσων διπλωματών και απάντησε: <br /> <br /> “Είμαι υποχρεωμένος ως πρωθυπουργός να υπερασπίζομαι την κυριαρχία της χώρας. Η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία επιδιώκει ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια, στη βάση ενός δόγματος πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, καλές σχέσεις με τις περισσότερες χώρες, όχι μόνο της γειτονιάς μας. Έχουμε την απαίτηση όλες οι χώρες να σέβονται τη διεθνή νομιμότητα και την εθνική μας κυριαρχία. Κι όταν βλέπουμε κάποια περιστατικά που δεν κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση τότε παίρνουμε τα απαραίτητα μέτρα”. <br /> <br /> Ουδείς διαφωνεί μ΄ όλα αυτά. Αλλά επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι στην Θράκη -αλλά και στα Δωδεκάνησα πλέον- η προσπάθεια να επιβληθεί τουρκική επιρροή στο εσωτερικό της χώρας είναι εξόφθαλμη, ίσως θα ΄πρεπε να υπάρξει ανάλογη αντιμετώπιση. Είναι βέβαιο ότι οι αφορμές δεν θα λείψουν. Μένει να δούμε πως θα αντιμετωπίστούν.<br /> <br /> <a href="https://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι Ρώσοι διπλωμάτες απελάθηκαν, με κάποιους Τούρκους θα γίνει κάτι ανάλογο;

Μετά από τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή -κι αφού συντρέχουν λόγοι βεβαίως- να εξεταστεί και το ενδεχόμενο α...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι κρύβουν οι νέες τοποθετήσεις σε οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία στην Τουρκία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprySGc2W3LsOZ5r35wnH2yXssWCUhwr_Grmwd4qv3YnOXdZt5UUona3Olk-L2I_UNR3ORXPaDoTvRYIpaw_burbAPIKd5CsnjXnGxn4UpJ4lUormd7OqMLdeIHdabusaXlZ8lZ5VW4Mk/s1600/YPOYRGI+TOYRKIA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="417" data-original-width="625" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprySGc2W3LsOZ5r35wnH2yXssWCUhwr_Grmwd4qv3YnOXdZt5UUona3Olk-L2I_UNR3ORXPaDoTvRYIpaw_burbAPIKd5CsnjXnGxn4UpJ4lUormd7OqMLdeIHdabusaXlZ8lZ5VW4Mk/s640/YPOYRGI+TOYRKIA.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Του Βασίλη Κοψαχείλη* </b><br /> Την περασμένη Δευτέρα 9 Ιουλίου, ο Τούρκος Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan ανακοίνωσε τη σύνθεση του νέου Υπουργικού Συμβουλίου της χώρας. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοποθετήσεις των νέων υπουργών στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία καθώς επίσης και οι πρώτες δηλώσεις τους σχετικά με τα νέα τους καθήκοντα. <br /> <br /> Ο πρόεδρος Erdogan είναι αποφασισμένος να δώσει έμφαση και ιδιαίτερη προσοχή στη βελτίωση της οικονομίας και των όρων εμπορίου, έτσι επιχειρούμε μια πρώτη ανάγνωση των προθέσεων της νέας τουρκικής κυβέρνησης υπό τον πρόεδρο Erdogan στο ευρύτερο πεδίο της οικονομίας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μια από τις πρώτες αποφάσεις του νέου Προέδρου με εκτελεστικές πλέον εξουσίες ήταν να μπορεί ο ίδιος να διορίζει τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας, καταργώντας ουσιαστικά την «αυτονομία» της κεντρικής τράπεζας. <br /> <br /> Berat Albayrak: Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών <br /> <br /> Ο πρώην υπουργός ενέργειας και φυσικών πόρων είναι γαμπρός του προέδρου Erdogan και πολλά υποσχόμενος ως μελλοντικός του διάδοχος στην πολιτική σκηνή της χώρας. <br /> <br /> Στο προηγούμενο πόστο του έπαιξε εξαιρετικά ικανοποιητικά το χαρτί των ενεργειακών συμφερόντων της Τουρκίας, δημιουργώντας σημαντικές υποθήκες διεκδικήσεων και συμφερόντων στον ενεργειακό τομέα για να τις τρέξει το υπουργείο εξωτερικών (de facto ρυθμιστικό ρόλο στο ενεργειακό παζλ της Κύπρου, απόκτηση εξέδρας έρευνας και άντλησης Υ/Α, αγωγός Turkish Stream, κα), καθώς δημιούργησε και τη βάση του πλέγματος ενεργειακής ασφάλειας για την Τουρκία, με ότι συνεπάγεται αυτό για την οικονομία της χώρας (πυρηνικοί αντιδραστήρες, στρατηγική ενεργειακή συμφωνία με Ρωσία, αγωγός από Αζερμπαϊτζάν, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κα). <br /> <br /> Στα νέα του καθήκοντα ως υπουργού οικονομίας και οικονομικών, και βάσει των πρώτων δηλώσεών του, κάνει ορισμένες πολύ σημαντικές επισημάνσεις. Από τη μία αναγνωρίζει ότι θα πρέπει να βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες της χώρας και ότι θα πρέπει να υπάρξει στενή συνεργασία (αλλά όχι εναρμόνιση) με τους παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς. Από την άλλη όμως, ουσιαστικά απορρίπτει τη συμβατική μεθοδολογία μετρήσεων και δηλώνει ότι σε συνεργασία με το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, ανεξάρτητες οντότητες θα κατευθύνουν την τουρκική οικονομία προς την εξυγίανση και την ανάπτυξη. <br /> <br /> Αν αναλογιστεί κανείς προηγούμενες τοποθετήσεις Τούρκων αξιωματούχων για το θέμα, θα διαπιστώσει ότι η Τουρκία σε συνεργασία με άλλα κράτη θα επιχειρήσει πιθανότατα να ανατρέψει την μονοκρατορία των οίκων αξιολόγησης S&P, Moody’s και Fitch με την ίδρυση νέων που ενδεχομένως θα κουβαλούν και μια νέα οικονομική νοοτροπία και μεθοδολογία μετρήσεων. Ανεξάρτητα από την ορθότητα ή όχι των απόψεων Albayrak, η δυναμική πίσω από αυτές τις απόψεις είναι ισχυρή και πολύ βολική για πολλά ακόμη κράτη τα οποία διαθέτουν σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους στη χώρα τους. Οπότε μην βιαστούμε να διασκεδάσουμε μια τέτοια προοπτική, ειδικά σε εποχές αναταραχής που τα commodities κάνουν την διαφορά στις οικονομίες της αγοράς. <br /> <br /> Fatih Donmez: Υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων <br /> <br /> Ο νέος υπουργός ενέργειας της Τουρκίας δεν είναι καθόλου νέος στον τομέα της ενέργειας και ούτε νέος στο υπουργείο, αφού υπηρετούσε εκεί ως υφυπουργός στην προηγούμενη κυβέρνηση. Όλη του η καριέρα αφορά τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα πάνω στα ζητήματα ενέργειας. Θα λέγαμε ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση όπου πιθανότατα θα συνεχίσει το έργο του Albayrak στο υπουργείο. <br /> <br /> Σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά ζητήματα οι στόχοι είναι κυρίως δύο. Πρώτος στόχος η φθηνή ενέργεια για τα νοικοκυριά και τη βιομηχανία της χώρας. Δεύτερος στόχος η παγίωση του ρόλου της Τουρκίας ως σημαντικότατης πύλης εισόδου ενεργειακών φορτίων από τα ανατολικά προς τα δυτικά. <br /> <br /> Σε ότι αφορά τους φυσικούς πόρους, στόχος της Τουρκίας θα είναι η μεγιστοποίηση των ωφελειών από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών που ελέγχει είτε στο εσωτερικό της Τουρκίας είτε σε συμμετοχές της στο εξωτερικό. Θα ξεχώριζα δύο κατηγορίες στις οποίες εκτιμώ ότι θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Στα νότια σύνορά της η Τουρκία θα παίξει με άξονα τα νερά. Θα επιδιώξει να εξαργυρώσει τον ηγεμονικό της ρόλο επί των υδάτινων πόρων του Ευφράτη και του Τίγρη με αναβαθμισμένο ρόλο στη βόρεια Συρία και το βόρειο Ιράκ. Στο εξωτερικό, η Τουρκία θα δώσει κίνητρα σε επιχειρήσεις της να εμπλακούν περισσότερο στον τομέα των πολύτιμων γαιών, απαραίτητων στην κατασκευή ηλεκτρονικών εξαρτημάτων. <br /> <br /> <br /> Ruhsar Pekcan: Υπουργός Εμπορίου <br /> <br /> Η επιλογή της Pekcan ως της νέας υπουργού εμπορίου δεν είναι τυχαία, τόσο για ουσιαστικούς όσο και για συμβολικούς λόγους. Η Pekcan έχει μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στον τομέα του εμπορίου, τον γνωρίζει όσο λίγοι στην Τουρκία. Επίσης είναι γυναίκα, κάτι που έχει και αυτό ξεχωριστή και πολυδιάστατη ανάγνωση. <br /> <br /> Στόχος θα είναι η διαχείριση των εμπορικών σχέσεων της χώρας σε επίπεδο διακρατικό και όχι συλλογικό όπως ήταν η τάση τα προηγούμενα χρόνια. Από τη μια θα υιοθετεί κανόνες εναρμόνισης με τους ισχύοντες στην ΕΕ, αλλά από την άλλη θα επιδιώκει διακρατικές σχέσεις με τα ευρωπαϊκά κράτη και όχι μια συνολική συμφωνία με την ΕΕ. (Εδώ θα φανεί και η αποφασιστικότητα των κρατών-μελών της ΕΕ να μην «τσιμπήσουν» στον ελιγμό της Τουρκίας…) <br /> <br /> Επίσης, η Τουρκία θα εκπονήσει μια νέα στρατηγική για να κερδίσει εμπορικά από τον δασμολογικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας. Έχει πολλές δυνατότητες ελιγμών σε αυτό το πεδίο και ενδεχομένως εκεί να βρίσκεται ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας για τη χώρα να μειώσει αισθητά το εμπορικό της έλλειμμα. <br /> <br /> Mehmet Ersoy: Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού <br /> <br /> Ο τουρισμός ανακάμπτει στην Τουρκία και η νέα στρατηγική της χώρας στον τομέα είναι να εκμεταλλευτεί κάθε πιθανή προοπτική να αυξήσει τα έσοδά της και την απασχολησιμότητα εκεί. Αναμένεται να δοθούν κίνητρα ώστε το τουριστικό συνάλλαγμα να μένει στην Τουρκία και να επανεπενδύεται, καθώς επίσης στόχος είναι η προσέλκυση τουριστών από τη Ρωσία και συνταξιούχων-τουριστών από την Ευρώπη για μόνιμη εγκατάσταση στην Τουρκία. <br /> <br /> Mustafa Varank: Υπουργός Βιομηχανίας και Ανάπτυξης <br /> <br /> Στόχος του νέου υπουργού θα είναι η προώθηση της έρευνας και ανάπτυξης τουρκικών προϊόντων υψηλής και υπέρ-υψηλής τεχνολογίας. <br /> <br /> Πρώτα Συμπεράσματα <br /> <br /> Η Τουρκία θα πορευτεί με ένα ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, αρκετά απαλλαγμένο από τα βαρίδια του πολιτικού της συστήματος και της τουρκικής γραφειοκρατίας. Οι νέοι οικονομικοί και παραγωγικοί της υπουργοί έχουν μακρά εμπειρία και θητεία στον ιδιωτικό τομέα, γνωρίζουν καλά τα θέματα που χειρίζονται και έχουν άποψη για τον τρόπο ανάπτυξης της χώρας τους. Φαίνεται πως ο ένας συμπληρώνει το σχεδιασμό του άλλου και ότι θα υπάρξει στενή συνεργασία μεταξύ τους. Το γεγονός ότι έχουν διάθεση να παίξουν έξω από τα συμβατικά πλαίσια τους εκθέτει σε κινδύνους και υψηλά ρίσκα. Από την άλλη η εποχή μας ευνοεί τους τολμηρούς. Μένει να παρακολουθήσουμε στενά τις επόμενες κινήσεις τους… <br /> <b><i><br /></i></b> <b><i>*Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος</i></b><br /> <br /> <a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τι κρύβουν οι νέες τοποθετήσεις σε οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία στην Τουρκία

Του Βασίλη Κοψαχείλη* Την περασμένη Δευτέρα 9 Ιουλίου, ο Τούρκος Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan ανακοίνωσε τη σύνθεση του νέου Υπουργικού...

Διαβάστε την συνέχεια

Πτυχές της ελληνορωσικής κρίσης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy5iYe_Ga5TTuRmYBxvgJI3gXfT9y9VQ1uqfRaqCH5f7rzkgUA_2CVsGNCgh_fZhepi-SUC-uGu6VgmdtIeBeYkQJZ1UeKmbp8BizndAKGnI02OSRkPR_p3w8regURizEdV6R8mmmL4y8/s1600/%25CE%25A0%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2587%25CE%25AD%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="630" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy5iYe_Ga5TTuRmYBxvgJI3gXfT9y9VQ1uqfRaqCH5f7rzkgUA_2CVsGNCgh_fZhepi-SUC-uGu6VgmdtIeBeYkQJZ1UeKmbp8BizndAKGnI02OSRkPR_p3w8regURizEdV6R8mmmL4y8/s640/%25CE%25A0%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2587%25CE%25AD%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Ελεάνα Χουτέα*</b><br /> Ακόμα μια χώρα που προστίθεται στη λίστα με τις χώρες που προέβησαν σε απέλαση Ρώσων διπλωματών είναι η Ελλάδα. Αν και σαν κίνηση είχε γίνει ξανά ήδη πριν ένα χρόνο, αυτό που είναι αξιοσημέιωτο στη δεδομένη στιγμή είναι ο τρόπος που έδρασε η Ρωσία και οι πολιτικές σκοπιμότητες που υπάρχουν. <br /> <br /> Η Ελλάδα ανέκαθεν αποτελούσε πεδίο ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Η επιθυμία επιρροής που ασκούσαν αυτές στο εσωτερικό της χώρας ήταν κοινός τόπος. Από τα πιο σημαντικά παραδείγματα αποτελεί η Ρωσία. Παρόλη τη μακροχρόνια φιλική σχέση μεταξύ της χώρας μας και της Ρωσίας, εδώ και καιρό παρατηρείται ένταση στις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας κι αυτό διότι η δεύτερη επιθυμεί την άσκηση επιρροής της στο Αιγαίο –και γενικότερα στη Μεσόγειο- και αποβλέπει σε αύξηση της επιρροής της στο χώρο των Βαλκανίων. Η επιρροή της Ρωσίας έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα κι αυτό φαίνεται, για παράδειγμα, από την αγορά μέρους του ΟΛΘ από ρωσική εταιρεία. <br /> <br /> Ελλάδα και Τουρκία αποτελούν δύο χώρες όπου αμφότερες ΗΠΑ και Ρωσία επεδίωκαν να ελέγξουν. Η δε σταδιακή γεωστρατηγικη αναβάθμιση της Ελλάδας την έχει βάλει για τα καλά στο κάδρο του γεωστρατηγικού ανταγωνισμού της ανατολικής Μεσογείου στην οποία ερίζουν ΗΠΑ και Ρωσία. Οι ΗΠΑ μετά την επιδείνωση των αμερικανο – τουρκικών σχέσεων έχουν αυξήσει το στρατηγικό τους ενδιαφέρον προς την Ελλάδα βλέποντας έναν σημαντικό σύμμαχο στην περιοχή, ενώ η Ρωσία έχει αρχίσει να αυξάνει δυναμικά της παρουσία της και στην Ελλάδα και στην Τουρκία προκειμένου να μπορεί να επηρεάζει το χώρο του Αιγαίου και από τις δυο πλευρές. <br /> <br /> Η περιοχή των Βαλκανίων δεν θα μπορούσε να λείψει, όμως από τις βλέψεις της Μόσχας. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει κάνει γνωστή την ανησυχία της για την επέκταση του ΝΑΤΟ. Η Συμφωνία των Πρεσπών για την ονομασία των Σκοπίων ανοίγει την πόρτα για το μικρό κρατίδιο στη Βορειοατλαντική Συμμαχία κάτι που αυξάνει τη ρωσική ανησυχία. Στη βάση αυτής της ανησυχίας αποδίδονται οι ενέργειες της Ρωσίας με στόχο τον επηρεασμό της συμφωνίας Ελλάδας και Σκοπίων. Η Ρωσία κατηγορείται από την Ελλάδα πως προσπάθησε όχι μονο να επηρεάσει την εξέλιξη της συμφωνίας με τα Σκόπια, αλλά προέβη και σε χρηματισμό υπαλλήλων, με απώτερο σκοπό τη λήψη αποφάσεων φιλικά προσκείμενες με τα ρωσικά συμφέροντα. Επιπρόσθετα, κατηγορείται μεταξύ άλλων και για ενέργειες πληροφοριακής δραστηριότητας εις βάρος της Ελλάδας. Η απέλαση των διπλωματών και η απαγόρευση εισόδου άλλων δύο έρχεται ως απάντηση στην Ρωσία για παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας. <br /> <br /> Αν και η Ελλάδα δεν είχε ακολουθήσει το παράδειγμα των ευρωπαϊκών κρατών που είχαν απελάσει Ρώσους διπλωμάτες ως αντίδραση για την επίθεση με χημικό όπλο εναντίον του ρώσου πρώην διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκρίπαλ στην Αγγλία, η ανάμιξη που επέλεξε η Ρωσία να έχει σε θέματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας της χώρας μας ,δεν άφησε περιθώρια για κάποια άλλη κίνηση. Μέσα από αυτό επιβεβαιώνεται το γεγονός πως χώρες με φιλικές ανά τους αιώνες σχέσεις καλούνται να τις επανεξετάσουν όταν επαναπροσδιορίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα. Τα κράτη συνεχίζουν να είναι ενεργά στη συλλογή πληροφοριών που θα βοηθήσουν την προαγωγή των εθνικών συμφερόντων τους. Η Ρωσία βλέποντας τις ΗΠΑ να κάνουν εντονότερη την παρουσία τους στην περιοχή προβαίνει σε κινήσεις που ισχυροποιούν τη θέση της. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν και κατά πόσο η κίνηση της Ελλάδας θα κάνει τη Ρωσία πιο ενεργό σύμμαχο της Τουρκίας σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και αν στραφεί και εμπλακεί πιο ενεργά στο εσωτερικό των Σκοπίων, προκειμένου να πετύχει τους στόχους της.<br /> <br /> <b><i>*Συνεργάτης του Ερευνητικού Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών Μελετών (RIEAS) </i></b><br /> <div> <br /> <a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Πτυχές της ελληνορωσικής κρίσης

Ελεάνα Χουτέα* Ακόμα μια χώρα που προστίθεται στη λίστα με τις χώρες που προέβησαν σε απέλαση Ρώσων διπλωματών είναι η Ελλάδα. Αν και σα...

Διαβάστε την συνέχεια

Τελικά, έχει τσαγανό…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYl19XBT1Gid8F4Wsh6RhnbM3Om3ICBlyog6GbkYcjQS5_9f0OmnYIN5c8Gkh4I8RHB17kgwZzRsRj95xK2a239jJniGWeUhAqKILQ6b6q63ZHGKgpVw2ZWbqGpbEwy-uwUqvwp70eBZA/s1600/TSIPRAS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="630" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYl19XBT1Gid8F4Wsh6RhnbM3Om3ICBlyog6GbkYcjQS5_9f0OmnYIN5c8Gkh4I8RHB17kgwZzRsRj95xK2a239jJniGWeUhAqKILQ6b6q63ZHGKgpVw2ZWbqGpbEwy-uwUqvwp70eBZA/s640/TSIPRAS.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Βασίλης Πάικος </b><br /> Ποιος θα μπορούσε να το περιμένει; Πως η Αθήνα θα τάβαζε στα ίσα με την Μόσχα. Πως θα τολμούσε να προχωρήσει σε απελάσεις και σε απαγόρευση εισόδου στη Χώρα ρώσων διπλωματών. Δεν πρόκειται δα για τη Βρετανία που το έκανε προσφάτως, ούτε για τις ΗΠΑ που τόχουν κάνει και ξανακάνει στο παρελθόν. Για την Ελλάδα πρόκειται. Και μάλιστα για την Ελλάδα της ανάγκης σήμερα, που όλ’ αυτά τα χρόνια προσέχει πως και τι τις καλές της σχέσεις με τη Μόσχα. Που προωθεί εμπράκτως και ενθέρμως την καλή συνεργασία, διά της ενεργειακής διπλωματίας κατά κύριο λόγο. <br /> <br /> Ό, τι κι αν συνέβαινε, το λογικό θα ήταν να περιμένεις πως η Αθήνα θα περιοριζόταν σε διπλωματικούς και μόνο χειρισμούς, εφτασφράγιστα μυστικούς δε. Αντ’ αυτού και τις απελάσεις έκανε και το διατυμπάνισε κιόλας το πράμα. Ποιος θα μπορούσε να το περιμένει; <br /> <br /> Για τα μάτια της πΓΔΜ ο καυγάς, και με στόχο το ναυάγιο της Συμφωνίας των Πρεσπών. Κατά δεύτερο λόγο και για τις διαπραγματεύσεις με την Αλβανία, μπας και καταρρεύσουν κι αυτές. Καθώς είναι από καιρό γνωστό πως η Μόσχα ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για την αποτροπή της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Είχαν ασκηθεί σοβαρές πιέσεις διπλωματικού χαρακτήρα τόσο στην Αθήνα όσο και στα Σκόπια, και πριν από την υπογραφή της συμφωνίας. Αυτά «με το γάντι» ας πούμε. Παραλλήλως όμως επιστρατεύτηκαν, απ’ ό, τι φαίνεται, και όλα τ’ άλλα μέσα, τα σκοτεινότερα. Με την «στρατολόγηση» στην προσπάθεια (με το αζημίωτο φαντάζομαι…) κάποιων προθύμων δημάρχων, μητροπολιτών, αποστράτων, ίσως και επιχειρηματιών της Βορείου Ελλάδος! Για τα συλλαλητήρια ρε γαμώτο, και για την επιτυχία τους. Νυν υπέρ πάντων… <br /> <br /> Δεν μπορεί κανείς εύκολα αυτή την ώρα να πει που θα βγάλει όλη αυτή η ιστορία. Το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει προσπάθεια να κρατηθεί χαμηλά. Προκειμένου να μην γίνουν σοβαρότερες και μονιμότερες οι παρενέργειες στις διμερείς σχέσεις. Όμως σε κάθε περίπτωση ετούτη η Κυβέρνηση το τόλμησε. Υπερασπίστηκε, κατά πως όφειλε, την αξιοπρέπεια της Χώρας. Και κάτι ακόμη. Ας δούμε ποιοι τελικά είναι εκείνοι που «στραβώνουν» με τη λύση του Μακεδονικού. Η Ρωσία από τη μια μεριά και η Τουρκία από την άλλη. Α ναι, και η ΝΔ. Μαζί κι αντάμα με το VMRO εννοείται…<br /> <br /> <a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τελικά, έχει τσαγανό…

Βασίλης Πάικος Ποιος θα μπορούσε να το περιμένει; Πως η Αθήνα θα τάβαζε στα ίσα με την Μόσχα. Πως θα τολμούσε να προχωρήσει σε απελάσει...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι Αλβανοί φονιάδες του Αδόλφου Χίτλερ: Η διαβόητη Μεραρχία SS “Skanderbeg”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8sWoglI7eFvtXSXBXJu845U0b3ufrHGFrv-9ItC0HIb7tOHL5qYmdKhTMSVoEklOJtEQyMgj1-7psq4y0O62S4LgwQHjs26WHG23VLmZhpItk4wj2THTi78uVjqbT48yZcNfT6cRDztE/s1600/ALVANOI-SS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8sWoglI7eFvtXSXBXJu845U0b3ufrHGFrv-9ItC0HIb7tOHL5qYmdKhTMSVoEklOJtEQyMgj1-7psq4y0O62S4LgwQHjs26WHG23VLmZhpItk4wj2THTi78uVjqbT48yZcNfT6cRDztE/s640/ALVANOI-SS.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Σε όλες τις κατακτημένες περιοχές οι Γερμανοί συγκρότησαν ένοπλα τμήματα και μονάδες κυρίως για την καταπολέμηση των παρτιζάνων. Ένα από τα χειρότερα ήταν η 1η Αλβανική Μεραρχία. H Αλβανία κατελήφθη από τους Ιταλούς τον Απρίλιο του 1939. Μετά την κατάληψη Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας η ιταλική Αλβανία επεκτάθηκε εδαφικά περιλαμβάνοντας ακόμα και το Κόσσοβο, πραγματοποιώντας το όνειρο των Αλβανών εθνικιστών για τη «Μεγάλη Αλβανία». <br /> <br /> Οι Αλβανοί, υπό την προστασία των Ιταλών, άρχισαν τις σφαγές Ελλήνων, Σέρβων και Μαυροβούνιων. Σταδιακά στο Κόσσοβο, ειδικά, σύντομα ο σερβικός πληθυσμός είχε είτε εκδιωχθεί, είτε πεθάνει. Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, το 1943, οι Γερμανοί πήραν υπό την προστασία τους, τους Αλβανούς που συνεργάζονταν με τους Ιταλούς και ειδικά την “Μπάλι Κομπετάρ”, την αλβανική «πολιτοφυλακή» που ευθύνεται για χιλιάδες θανάτους. <br /> <br /> Μεραρχία SS <br /> <br /> Οι Γερμανοί ενέταξαν έναν αριθμό Αλβανών στη 13η Ορεινή Μεραρχία των Waffen SS «Handschar». Στη μεραρχία αυτή υπηρετούσαν κυρίως Βόσνιοι μουσουλμάνοι. Οι 1.000 περίπου Αλβανοί που υπηρέτησαν σε αυτή σχημάτισαν το 1ο τάγμα του 2ου Συντάγματος, το οποίο κατόπιν μετονομάστηκε σε 28ο Σύνταγμα. Λίγο αργότερα άλλοι 500 Αλβανοί εντάχθηκαν στις τάξεις της μεραρχίας. Κατόπιν τούτου οι Γερμανοί αποφάσισαν να σχηματίσουν μια εξ’ ολοκλήρου αλβανική μεραρχία. <br /> <br /> Η Αλβανική Μεραρχία των SS άρχισε να σχηματίζεται τον Απρίλιο του 1944 με την προοπτική να υπηρετήσει, αποκλειστικά, στο Κόσσοβο, μετά από αίτημα του πολιτικού ηγέτη των Αλβανών εθνικιστών Μπέντρι Πεγιάνι. Η Μεραρχία έλαβε τον επίσημο τίτλο 21η Μεραρχία Waffen SS «Skanderbeg». <br /> <br /> Αν και παρουσιάστηκαν αρκετοί εθελοντές μόνο 6.000 από αυτούς κρίθηκαν κατάλληλοι. Έτσι στη νεοσυγκροτημένη μεραρχία εντάχθηκε και το αλβανικό τάγμα της «Handschar». Την 1η Μαΐου η Μεραρχία ιδρύθηκε επίσημα και εντάχθηκε στο ΧΧΙ Ορεινό Σώμα Στρατού. Οι αξιωματικοί και οι περισσότεροι υπαξιωματικοί ήταν Γερμανοί. Διοικητής της τοποθετήθηκε ο ταξίαρχος των SS Άουγκουστ Σμιντχούμπερ. Η δύναμη της Μεραρχίας δεν ξεπέρασε τους 6.500 άνδρες. <br /> <br /> Οι άνδρες έφεραν ιταλικό και γερμανικό οπλισμό. Η Μεραρχία διέθετε και μια επιλαρχία ιταλικών αρμάτων Μ15/42. Η Μεραρχία διέθετε το 50ο και το 51ο Ορεινό Σύνταγμα SS, το 21ο Ορεινό Σύνταγμα Πυροβολικού, την 21η Επιλαρχία Αναγνώρισης, την 21η Αντιαρματική Μοίρα, το 21ο Ορεινό Τάγμα Μηχανικού, το 21ο Τάγμα Επιμελητείας, τα 21ο Τάγμα Διαβιβάσεων και το 21ο Τάγμα Υγειονομικού. <br /> <br /> Εγκλήματα <br /> <br /> Οι Αλβανοί, αμέσως μετά την συγκρότηση της Μεραρχίας, εκτράπηκαν σε φοβερά εγκλήματα κατά των Σέρβων, σε σημείο που οι Γερμανοί υποχρεώθηκαν να διαλύσουν δύο τάγματα της μεραρχίας και να συλλάβουν Αλβανούς. Στις 14 Μαΐου 1944 οι Αλβανοί επέδραμαν σε εβραϊκά σπίτια στην Πρίστινα. <br /> <br /> Συνέλαβαν 281 Εβραίους τους οποίους και παρέδωσαν στους Γερμανούς. Οι συλληφθέντες στάλθηκαν στο στρατόπεδο του Μπέργκεν – Μπέλσεν. Ελάχιστοι επιβίωσαν. Οι άνδρες της Μεραρχίας όμως ενεπλάκησαν και σε σφαγές Αλβανών μη φίλα προσκείμενων προς τον Άξονα. <br /> <br /> Εκδίωξαν επίσης 10.000 οικογένειες Σέρβων και Μαυροβουνίων από το Κόσσοβο, ενώ παράλληλα βοήθησαν στην εγκατάσταση 72.000 Αλβανών, αλλάζοντας, οριστικά, την εθνολογική σύνθεση της περιοχής, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι απόγονοί τους, το 1999. <br /> <br /> Το κυνήγι Εβραίων και Σέρβων συνεχίστηκε εντατικά από τους άνδρες της Μεραρχίας, η οποία, ουσιαστικά, δεν υπήρξε ποτέ τίποτα περισσότερο από μια ομάδα ενόπλων με μόνη έγνοια τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις σφαγές και τους βιασμούς. Τον Ιούνιο του 1944 η Μεραρχία εκτέλεσε την πρώτη μεγάλης κλίμακας άσκησή της. Ακόμα και τότε όμως η κατάσταση εξετράπη και 400 ορθόδοξοι άμαχοι εκτελέστηκαν, στο χωριό Αντριγέβιτσα. <br /> <br /> Καμία πολεμική αξία <br /> <br /> Αμέσως μετά έλαβε μέρος σε αντιπαρτιζανικές επιχειρήσεις μέχρι και τα τέλη Αυγούστου, με πενιχρά αποτελέσματα. Οι Γερμανοί πείστηκαν ότι η Μεραρχία μπορούσε, μόνο, να αναλάβει καθήκοντα φρούρησης. Σε συγκρούσεις με τους παρτιζάνους σκοτώθηκαν περίπου 1.000 Αλβανοί, ενώ πολλοί ακόμα λιποτάκτησαν. <br /> <br /> Οι Γερμανοί υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν πως η μεραρχία δεν είχε καμία αξία ως πολεμική δύναμη. Την 1η Σεπτεμβρίου 1944 άνδρες της Μεραρχίας στασίασαν σκοτώνοντας τους Γερμανούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς τους. Περίπου 3.500 Αλβανοί λιποτάκτησαν, κατόπιν. Ο Χίμλερ ενέταξε τότε στη Μεραρχία 3-4.000 Γερμανούς ναύτες που υπηρετούσαν στην Ελλάδα. <br /> <br /> Παρόλα αυτά έως τον Οκτώβριο του 1944 η Μεραρχία διέθετε μόλις 4.900 άνδρες, εκ των οποίων μόλις 1.500 θεωρούντο ικανοί για μάχη. Στα μέσα Οκτωβρίου είχαν απομείνει 86 αξιωματικοί, 467 υπαξιωματικοί και 899 άνδρες στις τάξεις της. Έτσι ο διοικητής της Ομάδας Στρατιών Ε, πτέραρχος Λέερ, διάταξε τον αφοπλισμό και την αποστράτευση όλων των Αλβανών. Η Μεραρχία διαλύθηκε, επίσημα, την 1η Νοεμβρίου. Ακολούθησαν παρτιζανικά αντίποινα κατά των Αλβανών, χιλιάδες από τους οποίους σκοτώθηκαν. <br /> <br /> Οι άνδρες της Μεραρχίας έφεραν γερμανικές στολές. Φέρονταν όμως ακόμα και στολές του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού, καθώς και ιταλικές. Οι εξαρτήσεις επίσης προέρχονταν από κάθε διαθέσιμη πηγή. Έμβλημα της Μεραρχίας ήταν ο αλβανικός δικέφαλος αετός.<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι Αλβανοί φονιάδες του Αδόλφου Χίτλερ: Η διαβόητη Μεραρχία SS “Skanderbeg”

Σε όλες τις κατακτημένες περιοχές οι Γερμανοί συγκρότησαν ένοπλα τμήματα και μονάδες κυρίως για την καταπολέμηση των παρτιζάνων. Ένα από ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κρύβουν μήπως κινδύνους και παγίδες οι σειρήνες της γεωπολιτικής αναβάθμισης;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhah5FTMHPDVXvqNWQiEgb7RWANm10Ss3trbPOsvyTmxjsqeXOs39d0LD6RTIcJAdMGJDrJSqPu7r_q6y4ijD3cAkL4eyP3VdER6VXjZS0ZmxinbxHaNpHeeuh1NfJ5bTAwY-GI69_veNw/s1600/Greece_sat.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="448" data-original-width="700" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhah5FTMHPDVXvqNWQiEgb7RWANm10Ss3trbPOsvyTmxjsqeXOs39d0LD6RTIcJAdMGJDrJSqPu7r_q6y4ijD3cAkL4eyP3VdER6VXjZS0ZmxinbxHaNpHeeuh1NfJ5bTAwY-GI69_veNw/s640/Greece_sat.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Στην καθημαγμένη και ξέπνοη Ελλάδα έχει εμφανιστεί εσχάτως, με μεγάλη ένταση, η άποψη ότι αν κι η χώρα έχει βυθιστεί σε μια παρατεταμένη δομική κρίση, εντούτοις, δύναται να αναβαθμιστεί άμεσα και ουσιαστικά στο γεωπολιτικό πεδίο. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουν οι οπαδοί αυτής της θεωρίας, η ενίσχυση της διεθνούς θέσης μας θα συμπαρασύρει μοιραία προς τα πάνω και τους υπόλοιπους δείκτες της μίζερης εσωτερικής πραγματικότητας. <br /> <br /> Πρόκειται, προφανώς, για μια αθεμελίωτη αντίληψη. Καθ’ όσον η ιστορία μάς διδάσκει πως η ενίσχυση μιας οντότητας – κράτους, έθνους- στο διεθνές περιβάλλον προϋποθέτει την εσωτερική του ενδυνάμωση, που, συνήθως, χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα. <br /> <br /> Η γεωπολιτική αναβάθμιση ενός κράτους, η προβολή ισχύος του, που συνεπάγεται την επιβολή δικών του συμφερόντων σε ένα νέο, υψηλότερο, επίπεδο, είναι άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα των εσωτερικών οικονομικών, κοινωνικών, δημογραφικών και ιδεολογικών διαδικασιών, καθώς και στοχευμένων μεταρρυθμίσεων στις στρατιωτικές του δομές, που βρίσκουν εν τέλει τη συνισταμένη τους σε μια δεδομένη διεθνή συγκυρία. <br /> <br /> Οπωσδήποτε, η καθ’ αυτό γεωστρατηγική σημασία ενός κράτους είναι δυνατό να αποκτά υψηλότερη αξία από ποικίλους παράγοντες, όπως η ανακάλυψη ενεργειακών πηγών στην επικράτειά του ή η νευραλγική θέση του στη φάση μιας αντιπαράθεσης, με ευρύτερες περιφερειακές ή και παγκόσμιες διαστάσεις. <br /> <br /> Ωστόσο, ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές, δεν οδηγούμαστε αυτομάτως στην επιζητούμενη άνοδο της κρατικής ισχύος. Αντιθέτως, οι εσωτερικές αδυναμίες του κράτους αυτού είναι πιθανότερο να το οδηγήσουν σε βαθύτερη εξωτερική εξάρτηση και συρρίκνωση της κυριαρχίας του, έως τα όρια μιας αποικίας ή ενός προτεκτοράτου. Αντικρίζονταν με ρεαλισμό τα τεκταινόμενα, χωρίς το μοιραίο φόβο της παραλυτικής απαισιοδοξίας που προκαλεί, ανακαλύπτουμε ότι αυτό, δυστυχώς, φαίνεται να συμβαίνει με την Ελλάδα. <br /> <br /> Η χώρα διαθέτει μια εντελώς σαθρή παραγωγική βάση, παρασιτική, εξαρτημένη σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ότι πριν από την κρίση∙ οι κεντρικές αποφάσεις παίρνονται από τρίτους, και επιβάλλονται δίκην αναντίρρητης εντολής∙ το πολιτικό δυναμικό κινείται μεταξύ ανεπαρκών διαχειριστών και φαιδρών καιροσκόπων∙ οι δημογραφικοί δείκτες καταρρέουν ραγδαία από πρωτοφανή υπογεννητικότητα και ένα κύμα εξωτερικής μετανάστευσης, ανθρώπων παραγωγικής και αναπαραγωγικής ηλικίας. <br /> <br /> Επιπλέον, τα κυρίαρχα ιδεολογικά πρότυπα παραμένουν σχεδόν ίδια με αυτά της μεταπολιτευτικής περιόδου. Στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στο βιβλίο, στα ΜΜΕ, συναντάμε, πλην εξαιρέσεων, τις ίδιες γνωστές αδιέξοδες τάσεις, που αποτρέπουν την αποκόλληση από το τέλμα. Οι υποφώσκουσες δυνάμεις του έθνους (οι ύστατες;) δεν έχουν διαμορφωθεί σε στιβαρό ρεύμα, αλλά εκδηλώνονται μόνον σε ξαφνικές στιγμές αγανακτισμένης αναλαμπής. <br /> <br /> Το ζοφερό αυτό τοπίο της Ελλάδας της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν προοιωνίζεται μια γοργή άνθιση. Ο μύθος του αναβαθμισμένου γεωστρατηγικού βάρους της χώρας, τουλάχιστον ως δόγμα της πολιτικής Κοτζιά-Τσίπρα-Καμμένου, δεν είναι παρά μια «κάλπικη λίρα». <br /> <br /> Επί της ουσίας, επιδιώκει να καλλωπίσει την εξωφρενική υποταγή στις ατλαντικές πολιτικές, οι οποίες, ωστόσο, προϋποθέτουν ιδιαίτερα οδυνηρές ελληνικές υποχωρήσεις. Επιπλέον, προσδοκά να συγκαλύψει την παντελή ανυπαρξία σοβαρού προγράμματος εσωτερικής ανασυγκρότησης, που θα έπρεπε να συνιστούσε την αυτονόητη προτεραιότητα μιας διακυβέρνησης στον καιρό του ναυαγίου. Εντούτοις, εμείς παρακολουθούμε την επανάληψη του παλιού «καλώς ήλθε το δολάριο!» – χωρίς, αυτή τη φορά, τα «δολάρια»… <br /> <br /> Αναμφίβολα, η ελληνική περιπέτεια των τελευταίων 10 περίπου ετών εντάσσεται στις παγκόσμιες δραματικές εναλλαγές, οι οποίες επισυμβαίνουν το ίδιο διάστημα. Έχουμε να κάνουμε με την κρίση της παγκοσμιοποίησης, ή ορθότερα πλευρών της παγκοσμιοποίησης, καθόσον η ίδια ως μια οικονομική ολοκλήρωση συνεχίζεται ακάθεκτη, παρά τις όποιες αναταράξεις. <br /> <br /> Στόχος, όμως, για τους ηγήτορες της νέας εποχής ήταν τα ηνία της παγκόσμιας ηγεμονίας να παραμείνουν στα χέρια τους, κάτι, όμως, που αποδείχθηκε ότι ήταν μια φενάκη. Η belle epoque της παγκοσμιοποίησης τελείωσε στα αποκαΐδια της Lehman Brothers, και προκάλεσε την άμεση εξαγωγή της κρίσης στη σημαντικότερη, αλλά και ευάλωτη λόγω του πολιτικού της κατακερματισμού, αγορά, αυτή της Ευρώπης. <br /> <br /> Ο κλήρος έπεσε στον πλέον αδύναμο και εξαρτημένο, οικονομικά και πολιτικά, κρίκο της Ε.Ε., στην Ελλάδα. Η ελληνική κρίση, πέρα από τα δομικά εσωτερικά προβλήματα που επέτρεψαν την εκδήλωσή της, αποτέλεσε εξ αρχής ένα βασικό πιόνι παρασκηνιακών αντιπαραθέσεων, πλανητικής διάστασης. <br /> <br /> Ο ατλαντικός παράγων, μέσω και του ΔΝΤ, χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να υπονομεύσει τις διαδικασίες ολοκλήρωσης της Ένωσης, που όδευε όχι βεβαίως στο ντεγκωλικό ευρωπαϊκό όραμα, αλλά σε μια γερμανοκρατούμενη ήπειρο. Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο αυτές εκδοχές μιας ενωμένης Ευρώπης συνιστούσαν μόνιμη απειλή για τις ΗΠΑ. <br /> <br /> Εκτός από τον καθ’ αυτό οικονομικό ανταγωνιστικό χαρακτήρα της σχέσης τους, που αμβλύνεται από τους δεσμούς εξάρτησης ευρωπαϊκών χωρών από τις ΗΠΑ, ενυπάρχει πάντοτε η πιθανότητα της προσέγγισης με τη Ρωσία. Η προοπτική αυτή δύναται να οδηγήσει στην ευρωπαϊκή πολιτική χειραφέτηση από τους Αμερικανούς, αλλά και σε μια σφιχτή εξάρτηση από τις ρωσικές ενεργειακές πηγές. <br /> <br /> Έτσι, σε συνδυασμό με την κολοσσιαία και άριστα σχεδιασμένη κινεζική οικονομική διείσδυση, τα αμερικανικά συμφέροντα βρέθηκαν ενόψει κρίσιμων προκλήσεων, που απαιτούσαν σκληρές και αστραπιαίες απαντήσεις. Σ’ αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα κατέστη αποδομητικός παράγων στο οικοδόμημα που δημιουργούσε το Βερολίνο. <br /> <br /> Το τελευταίο προσπάθησε απεγνωσμένα, όπως φάνηκε από τις κινήσεις Σόιμπλε, να απαλλαχθεί από τον Έλληνα παρία, για να συνεχίσει την προγραμματισμένη πορεία του. Δεν τα κατάφερε. Σ’ αυτό το παιχνίδι οι Αμερικανοί κέρδισαν κατά κράτος. <br /> <br /> Η Αθήνα παρέμεινε εντός, ως ένα ακόμη πρόβλημα σε μια Ευρώπη που δείχνει να οδεύει ακόμη και στη διάσπασή της – αν όχι de jure σίγουρα de facto. Γιατί, ήδη, εκκολάπτονται διάφοροι περιφερειακοί σχηματισμοί, για τη διάδοχη κατάσταση. <br /> <br /> Γύρω από αυτό το σημείο επικεντρώνεται το δεύτερο διακύβευμα της ελληνικής κρίσης: ο γεωστρατηγικός έλεγχος της χώρας και η θέση της στους νέους σχεδιασμούς. Το δόγμα «ανήκομεν στη δύσιν» είναι γνωστό και σεβαστό ακόμη και από τους αντιπάλους του, κι όποτε έγινε απόπειρα αλλαγής προσανατολισμού υπήρξε βιαιότατη αντίδραση, ήδη από την εποχή του Καποδίστρια και του Όθωνος. <br /> <br /> Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι αυτή η περίφημη «δύσις» δεν είναι ενιαία – κι όχι μόνον από τότε που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Τούτο δεν είναι δευτερεύον στοιχείο, αν επιθυμεί κάποιος να αναγνώσει ορθά τη σύγχρονη ιστορία μας. <br /> <br /> Τις τελευταίες δεκαετίες πριν την κρίση, η Γερμανία, έχοντας αλώσει ολοκληρωτικά την οικονομική ζωή της Ελλάδας, βοηθούμενη από τις ελληνικές ελίτ που το έπραξαν αυτό ασμένως και με το αζημίωτο, είχε τη φιλοδοξία να αποκτήσει και τον απόλυτο γεωστρατηγικό έλεγχο. <br /> <br /> Η περίοδος Σημίτη ήταν μια πρώτη σοβαρή απόπειρα προς αυτήν την κατεύθυνση, αν και εξ αρχής σημαδεύτηκε με το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς», δείχνοντας εν τέλει και τα όριά της. Η Ελλάδα των «τρελών χρόνων» της ευμάρειας, παρ’ όλα αυτά, είχε ακόμη κάποιες δυνατότητες να κινηθεί με όρους ανεξαρτησίας, τουλάχιστον στο εγγύς εξωτερικό της. <br /> <br /> Οι περισσότερες ήταν, όμως, ή άτολμες ή, συχνότερα, ταυτισμένες με αλλότρια συμφέροντα. Άλλωστε, η όποια διάθεση για εθνική χειραφέτηση υπονομευόταν βίαια από εσωτερικά κέντρα που προωθούσαν εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, με απώτερο, και απολύτως προφανή σήμερα, στόχο την αντίστοιχη χειραγώγηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. <br /> <br /> Το είδαμε στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, στην ελληνο-τουρκική προσέγγιση, στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο. Παρ’ όλα αυτά, οι εθνικές αντιστάσεις, παρά τις προσπάθειες των κυρίαρχων κύκλων, ήταν σε όλες τις περιπτώσεις αρκετά ισχυρές που δεν επέτρεπαν την απόλυτη κατίσχυση των όποιων αρχικών σχεδιασμών. <br /> <br /> Η συνθήκη αυτή ήταν που ώθησε και την κυβέρνηση Καραμανλή τόσο στην απόρριψη μιας ζημιογόνας για την Ελλάδα συμφωνίας με τα Σκόπια, όσο και στα, μοιραία όπως αποδείχθηκε, ανοίγματα προς τη Ρωσία. <br /> <br /> Υπό το πρίσμα των ευρύτερων ατλαντικών ενεργειακών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών, που συμπεριλάμβαναν την κατά μέτωπο σύγκρουση με την Μόσχα, με ύστατο στόχο την ανατροπή του Πούτιν, τη σάρωση των κοσμικών αραβικών καθεστώτων, που αποτελούσαν απειλή για το Ισραήλ, και μάλλον μια τελική επίθεση στο Ιράν, η ελληνική περίπτωση έχρηζε άμεσης αντιμετώπισης. <br /> <br /> Το πλέον επιθετικό κομμάτι του αμερικανικού κατεστημένου ανέλαβε δράση, και στα έτη της κρίσης η Ελλάδα κατέστη καθοριστικό εξάρτημα της νέας αμερικανικής πολιτικής στην ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. <br /> <br /> Το αμερικανικό καλάθι περιείχε τρία «δώρα»: <br /> <br /> Το πρώτο ήταν η καταλυτική αρωγή προς την Αθήνα στην αντιπαράθεσή της με το Βερολίνο. Χωρίς οικονομικό κόστος, αλλά με τεράστιο πολιτικό βάρος οι ΗΠΑ ανάγκασαν τους Γερμανούς να «περιοριστούν» στην οικονομική απομύζηση της ελληνικής οικονομίας. Οι πολιτικές παρεμβάσεις των Γερμανών γίνονται μόνον στο επίπεδο που ταυτίζονται τα συμφέροντά τους με αυτά των Αμερικανών, όπως στο θέμα των Σκοπίων. <br /> <br /> Το δεύτερο και το τρίτο είναι άμεσα συνδεδεμένα. Το ένα αφορά στην ενίσχυση της ασφάλειας της Ελλάδας έναντι της εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας. Η αντιδυτική και αντι-ισραηλινή στροφή της Άγκυρας επέβαλε μια αναγκαία αναπροσαρμογή στην αμερικανική πολιτική. <br /> <br /> Η Ελλάδα εμφανίζεται ως το νέο σύνορο της Δύσης, ως ένα κομβικό γεωγραφικό σημείο, στη ζεύξη της Ευρώπης με την Ασία, των Βαλκανίων με την ανατολική Μεσόγειο. Είναι η χώρα που, μαζί με την Κύπρο, γίνεται ξάφνου το «στρατηγικό βάθος» του Ισραήλ, που χωρίς αυτό κινδυνεύει από την ασφυξία που του προκαλούν η σιιτική ανάδυση, μετά την επικράτηση του Άσαντ στη Συρία, η τουρκική αντιεβραϊκή ρητορεία και η σουνιτική αμφιθυμία μεταξύ εξτρεμισμού και τρομοκρατίας. <br /> <br /> Καθίσταται, επίσης, η Ελλάδα ο κρίσιμος κόμβος για την προώθηση ενός νέου δικτύου οικονομικής και στρατηγικής συνεργασίας στο μεσογειακό χώρο, που επιχειρεί να τον αποκόψει τόσο από τον γερμανικό εναγκαλισμό όσο και από την όποια ρωσική επιρροή. Ένα σχήμα στο οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. <br /> <br /> Ως εκ τούτου, είναι αναγκαίο το ελληνικό έδαφος να γεμίσει με αμερικανικές βάσεις από την Αλεξανδρούπολη και την Καβάλα μέχρι τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, που θα εμπεδώσουν την νέα πραγματικότητα και θα λειτουργήσουν ως τείχος απέναντι στην ελεύθερη διέλευση του ρωσικού στόλου προς τη Συρία. <br /> <br /> Το τρίτο στοιχείο της αμερικανικής προσφοράς προς την Ελλάδα – όπως και την Κύπρο είναι η εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, όπου βασικό ρόλο παίζει η EXXON MOBIL, η συμμετοχή σε κρίσιμα ενεργειακά δίκτυα, ανταγωνιστικά της Ρωσίας, όπως του ΤΑΡ και κυρίως του σχεδιαζόμενου EastMed, αλλά και της μεταφοράς αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου (LNG), μέσω της Αλεξανδρούπολης, στην Ευρώπη. <br /> <br /> Όλα τα παραπάνω θα ενσωματωθούν διαδοχικά στην ελληνική πολιτική ατζέντα από την περίοδο του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος θα κάνει την μεγάλη εισαγωγή, για την οποία προφανώς ήταν έτοιμος από καιρό. <br /> <br /> Θα ακολουθήσει η διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία παρά την πρόσδεσή της στο νέο αμερικανο-ισραηλινό άρμα, ίσως δεν επιθυμούσε αλλά, κυρίως, δεν μπορούσε να περάσει ολόκληρο το νέο πακέτο. <br /> <br /> Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί το κατάλληλο σχήμα, το οποίο, έχοντας την εύνοια του «πεζοδρομίου» αλλά και απουσία πατριωτικών αναστολών, ανέλαβε την ταχύρρυθμη ολοκλήρωση του προγράμματος. <br /> <br /> Έκτοτε, η ταύτιση με τις ατλαντικές επιλογές δεν έχει προηγούμενο, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες. Η Ελλάδα έχει αναλάβει ρόλο ατζέντη των αμερικανικών συμφερόντων στον βαλκανικό χώρο με σειρά υποβολιμαίων κινήσεων, που όλες στοχεύουν πρωτίστως στον εξοβελισμό της ρωσικής παρουσίας. <br /> <br /> • Προχωρά σε διαπραγματεύσεις για συμφωνία με τα Σκόπια, εις βάρος των εθνικών δικαίων και παρά την αντίδραση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. <br /> <br /> • Διεξάγει εντατικές διαπραγματεύσεις με την Αλβανία για τον καθορισμό ΑΟΖ, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Β. Ηπείρου. <br /> <br /> • Ξεκινά πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών της στον εναέριο χώρο του Μαυροβουνίου(!), προασπίζοντας την ασφάλεια της χώρας αυτής – μήπως από τη Σερβία; <br /> <br /> • «Ερωτοτροπεί» με το Κόσσοβο, την ώρα που η σερβική μειονότητα συντρίβεται από τον αλβανικό εξτρεμισμό. <br /> <br /> • Συμμετέχει ενεργά σ’ έναν φιλοαμερικανικό άξονα με τη Ρουμανία και, εν μέρει, τη Βουλγαρία, που κύριο σκοπό έχει τη στροφή της Σερβίας προς τον ατλαντισμό και τη συνεργασία με την Ουκρανία. <br /> <br /> Στα παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε τις ανάλογες κινήσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που προσπαθεί να εισέλθει στην Ουκρανία, δίνοντας αυτοκέφαλο στην αποσχισθείσα από τη Μόσχα εκκλησία, αλλά και στα Σκόπια, που κάνει το ίδιο για την εκκλησία που αποσχίσθηκε από το Σερβικό Πατριαρχείο. <br /> <br /> Θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετος να ισχυρισθεί ότι το σχήμα που διαμορφώνεται μπορεί και να είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας, η οποία εξάλλου έχει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Και όταν μάλιστα η τουρκική παρουσία είναι ιδιαίτερα έντονη στον βαλκανικό χώρο, όχι με το ελεγχόμενο από τη CIA δίκτυο του Γκιουλέν αλλά από τους ανθρώπους του ίδιου του Ερντογάν. <br /> <br /> Εντούτοις, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι όποιες συμφωνίες προωθηθούν δημιουργούν οπωσδήποτε ευνοϊκό έδαφος για την ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ και των ατλαντικών ενεργειακών σχεδιασμών, αλλά επί της ουσίας δεν αποτρέπουν ούτε τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, ούτε το σκοπιανό αλυτρωτισμό, ούτε ακόμη και έναν πολύ πιθανό βουλγαρικό εθνικισμό κατά της Ελλάδος. <br /> <br /> Όπως δεν απέτρεψαν την τουρκική επιθετικότητα από το 1952. Το πιθανότερο είναι η ελληνική κατρακύλα στην βαλκανική ενδοχώρα να συνεχιστεί αμείωτη, από την στιγμή, μάλιστα, που έχει χαθεί και το κάποτε ισχυρό ελληνικό τραπεζικό δίκτυο. Αντιθέτως, οι φιλοαμερικανικές βαλκανικές πιρουέτες είναι πιθανό να μας αποξενώσουν και από λαούς που ακόμη διατηρούμε μια σοβαρή σχέση αλληλοσεβασμού. <br /> <br /> Απέναντι στη Τουρκία, η κατάσταση είναι αντίστροφη. Άνθρωποι που, πριν λίγα χρόνια, υποστήριζαν με πάθος μια ευρεία ελληνοτουρκική συμμαχία που έφθανε μέχρι τη παράδοση της Κύπρου και την συγκυριαρχία στο Αιγαίο και στη Θράκη – μερικοί το τερμάτισαν συζητώντας ακόμη και την ελληνική προσχώρησή στο νέο-οθωμανικό όραμα- εξυμνούν τώρα τον άξονα με Ισραήλ και ΗΠΑ που θα μας γλυτώσει από την τουρκική απειλή. <br /> <br /> Οι ίδιοι, βεβαίως, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να αλλάξουν πάλι τροπάρι, αν αλλάξει ο προσανατολισμός της Άγκυρας. Κι εδώ έγκειται η μέγιστη απειλή για τον ελληνισμό. Γιατί η Τουρκία, πέρα από τις συγκυρίες, απέναντι στην Ελλάδα είχε πάντοτε μια στρατηγική ολοκληρωτικής καθυπόταξης. <br /> <br /> Σήμερα, που νοιώθει περισσότερο ισχυρή, και λογικά αν δούμε τους δημογραφικούς και παραγωγικούς της δείκτες, προβάλει τις διεκδικήσεις της ακόμη εντονότερα και σε όλο το εύρος τους. Η επιλογή της να παίξει μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας τής προσδίδει ευρύτερα περιθώρια κερδών στην γεωπολιτική ζυγαριά. <br /> <br /> Η γεωγραφική και η πολιτική της αξία είναι τεράστια και το γνωρίζει. Ήδη κατέχει την βορειοδυτική Συρία, ήδη κατέχει τμήμα του βορείου Ιράκ, ήδη αλωνίζει τις κυπριακές θάλασσες χωρίς, έως τώρα, σοβαρή αντίδραση. Διεκδικεί το Αιγαίο, διεκδικεί την Θράκη, προωθεί την ενίσχυση του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ελλάδα. Απέναντι σε όλα αυτά, η Αθήνα απαντά με τον άξονα που διαμορφώνεται με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. <br /> <br /> Και, ας πούμε, καλώς. Το ερώτημα είναι, όμως, αν αύριο, που μπορεί να μην είναι μακρινό, ο Ερντογάν, ή ο διάδοχός του, τα βρει με τους συμμάχους μας, ποια θα είναι η θέση μας; Μήπως, η υποχώρηση με εθνικές απώλειες, με συγκυριαρχία στο Αιγαίο για παράδειγμα ή συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, χάριν των δυτικών συμφερόντων; <br /> <br /> Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την Κύπρο, όπου ο πρόσφατος γύρος των διαπραγματεύσεων, που έληξε άδοξα στα ελβετικά θέρετρα, στην ουσία προσέκρουσε στην τουρκική αδιαλλαξία, που στοχεύει στον έλεγχο ολόκληρου του νησιού, και στις αντιρρήσεις επ’ αυτού του Ισραήλ, που βρήκαν έκφραση στη στάση του Έλληνα Υπέξ. <br /> <br /> Ποια θα είναι, όμως, η στάση της Αθήνας και της Λευκωσίας στην περίπτωση της αλλαγής των δεδομένων και ενόψει της επείγουσας ανάγκης να ξεκαθαρισθεί νομικά το τοπίο, ώστε να ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις και οι μεταφορές του φυσικού αερίου; <br /> <br /> Επαναλαμβάνουμε ότι για να υπάρχει ελπίδα επιβίωσης -και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου- του ελληνισμού, απαιτείται πρωτίστως η εσωτερική του ανασυγκρότηση. Η οιονεί παράδοση της κρατικής κυριαρχίας σε έξωθεν προστάτες, εις βάρος μιας πραγματικά πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει Ευρωπαίους, Ρώσους και Άραβες, ίσως ωφελεί παροδικά τους ιθαγενείς τοποτηρητές, αλλά οδηγεί αργά ή γρήγορα σε ήττες. <br /> <br /> Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία ή Λουξεμβούργο. Είναι καταδικασμένη από τη γεωγραφική της θέση να πολεμήσει για να ζήσει. Γι’ αυτό και οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες των εύκολων λύσεων και των μεγάλων λόγων, και να αντιληφθούν ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», δουλειά που πρέπει να κάνουν οι ίδιοι.<br /> <b>ΑΡΔΗΝ / ΡΗΞΗ</b><br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Κρύβουν μήπως κινδύνους και παγίδες οι σειρήνες της γεωπολιτικής αναβάθμισης;

Στην καθημαγμένη και ξέπνοη Ελλάδα έχει εμφανιστεί εσχάτως, με μεγάλη ένταση, η άποψη ότι αν κι η χώρα έχει βυθιστεί σε μια παρατεταμένη ...

Διαβάστε την συνέχεια