Η Ρωσία «ανοίγεται» στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα μπορεί να ωφεληθεί;

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOUP8mS8y_e50pF1if-tx_pEg4MoBWpbDpCdjl8YYo7TQ4jRlRdrq3FMMN2kfhGgb9eq2Cxe9H-j1gqPq7ddsyi1cDUTEDRnkNRtIpchnLt0XjMSaql0cIYTLHUNxgQsyEzxx86vY-Lxu/s1600/poytin+en+plw.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXOUP8mS8y_e50pF1if-tx_pEg4MoBWpbDpCdjl8YYo7TQ4jRlRdrq3FMMN2kfhGgb9eq2Cxe9H-j1gqPq7ddsyi1cDUTEDRnkNRtIpchnLt0XjMSaql0cIYTLHUNxgQsyEzxx86vY-Lxu/s640/poytin+en+plw.jpg" width="640" /></a><br /> <strong><br /></strong> <strong>Του Μιχάλη Διακαντώνη*</strong><br /> <div style="text-align: justify;"> Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας, πιο δυναμικής, εξωτερικής πολιτικής στο γεωγραφικό σύμπλοκο της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Ποιες είναι οι επιμέρους εξελίξεις που καταδεικνύουν αυτήν την αλλαγή ρωσικής πολιτικής, από ποιους παράγοντες επηρεάζονται και πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αποτελεσματικά απ’ την ελληνική διπλωματία;<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Η επέμβαση στη Συρία πρώτο βήμα για μια «κάθοδο» στη Μεσόγειο</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στη Συρία είχαν ως κύριο στόχο την αναβίωση του status της, ως μιας μεγάλης δύναμης, που έχει λόγο αλλά και κρίσιμο ρόλο, σε μια από τις ασταθείς γεωπολιτικά περιοχές του κόσμου. Σε αυτήν τη γενική στρατηγική, εμπεριέχονται μια σειρά από σημαντικές συνιστώσες όπως:</div> <ul style="text-align: justify;"> <li style="text-align: justify;">ο περιορισμός της εξάπλωσης φανατικών ισλαμιστικών στοιχείων, τόσο στη Ρωσία, όσο και στην εγγύς μετα-σοβιετική «γειτονιά» της, με την ταυτόχρονη παροχή προστασίας προς τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μ. Ανατολής.</li> <li style="text-align: justify;">η εξασφάλιση της ύπαρξης –έστω και ενός μικρού αριθμού– ρωσικών αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων στην περιοχή της Συρίας (Ταρτούς και Λαττάκεια).</li> <li style="text-align: justify;">η εμβάθυνση των διπλωματικών της σχέσεων τόσο με φιλικά καθεστώτα της περιοχής (Ιράν, Ιράκ, Αίγυπτος, Συρία, Κούρδοι), όσο και η περαιτέρω βελτίωση των δεσμών της με τα αραβικά κράτη. Οι σχέσεις αυτές έχουν σημαντικές οικονομικές απολήξεις, καθώς επηρεάζουν τις αγορές ενέργειας, αμυντικών εξοπλισμών, αλλά και βασικών αγαθών της Ρωσίας.</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> Μέσα από την επίτευξη αυτών των στόχων, η ρωσική διπλωματία επιθυμεί να συμβάλλει σημαντικά στη λήψη αποφάσεων που αφορούν το μέλλον των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή και ταυτόχρονα φιλοδοξεί να μονιμοποιήσει την παρουσία της στην περιοχή, ως ένα γεωπολιτικό «σκαλοπάτι» που θα την φέρει πιο κοντά στα δρώμενα της Ανατολικής Μεσογείου.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Τα ρωσικά «ανοίγματα» στην Ανατολική Μεσόγειο</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Η ρωσική διπλωματία έχει αρχίσει να δραστηριοποιείται έντονα στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τα τελευταία 3 - 4 έτη. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τα παρακάτω:</div> <ul style="text-align: justify;"> <li><strong>Στην Αίγυπτο,</strong> μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Abdel Fattah el-Sisi, υπάρχει μια αισθητή προσέγγιση <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=251418" target="_blank"><img alt="" height="201" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/Dynamap_suez_2.png" style="float: left;" width="218" /></a>μεταξύ Μόσχας και Καΐρου. Οι δύο χώρες έχουν προχωρημένες συζητήσεις για την κατασκευή σταθμού διακίνησης εμπορευμάτων στη Μαύρη Θάλασσα, για τη δημιουργία ενός βιομηχανικού κόμβου της Ρωσίας στο αιγυπτιακό έδαφος μέσω της επέκτασης της <strong><a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=251418" target="_blank">Διώρυγας του Σουέζ (φωτ. αριστερά)</a></strong>, καθώς και για το ενδεχόμενο υπογραφής μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. </li> <li><br /></li> <li>Παράλληλα, η Ρωσία συμφώνησε <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=12515129" target="_blank"><img alt="" height="258" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/Michael_Fridman_1.jpg" style="float: right;" width="150" /></a>–μέσω της Rosatom– να κατασκευάσει το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο της Αιγύπτου μέχρι το 2022, παρέχοντας της μάλιστα και δάνειο προκειμένου να καλυφθεί το κόστος κατασκευής. Στον τομέα του φυσικού αερίου, ο <strong>Ρώσος μεγιστάνας Mikhail Fridman <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=12515129" target="_blank">(φωτ. δεξιά / By Von Kremlin.ru)</a></strong>, μέσω του επενδυτικού fund LetterOne, αγόρασε την Dea, μια εταιρεία που δραστηριοποιείται στα κοιτάσματα που εντοπίζονται στο Δέλτα του Δυτικού Νείλου και τα οποία αναμένεται να παράγουν μελλοντικά το 25% του φυσικού αερίου της Αιγύπτου. Η Gazprom έχει, επίσης, συμφωνήσει να παραδώσει 35 φορτία υγροποιημένου αερίου (LNG) στην Αίγυπτο εντός της επόμενης 5ετίας, προκειμένου να καλυφθούν οι εγχώριες ανάγκες της, έως ότου κατορθώσει να γίνει ενεργειακά αυτόνομη μέσω της ανάπτυξης των δικών της κοιτασμάτων.</li> <li><br /></li> <li><strong>Η Κύπρος,</strong> ως γνωστόν, διαθέτει αυξημένους οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, μέσω των τουριστικών ροών, αλλά και των ρωσικών χρηματικών κεφαλαίων που κατατίθενται στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του νησιού. Τον Φεβρουάριο του 2015, οι δύο χώρες υπέγραψαν 11 συμφωνίες που αφορούν συνεργασίες στους τομείς της παιδείας, του αθλητισμού, της έρευνας και τεχνολογίας, στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, στην ανταλλαγή πληροφοριών για τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές και την πάταξη της διακίνησης ναρκωτικών, καθώς και για τη γενικότερη προώθηση των διμερών οικονομικών και επενδυτικών σχέσεων. </li> </ul> <span style="text-align: justify;">Σημαντικές παράμετροι αυτών των συμφωνιών αποτελούν η δυνατότητα συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού των δύο χωρών, η επικαιροποίηση της στρατιωτικής και τεχνικής συνεργασίας που ισχύει απ’ το 1996 (προβλέπει τη δυνατότητα ελλιμενισμού ρωσικών πλοίων και την παρουσία ρωσικών αεροσκαφών στο νησί σε συγκεκριμένες περιστάσεις), αλλά και η αναφορά στη μορφή λύσης που προτείνεται για το Κυπριακό. </span><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Cyprus#/media/File:Cy-map.png" style="text-align: justify;" target="_blank"><img alt="" height="188" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/Cy-map.png" style="float: left;" width="371" /></a><span style="text-align: justify;">Πάγια θέση της Ρωσίας στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι ότι η τελική λύση θα πρέπει να είναι προϊόν διαβούλευσης των δύο πλευρών στην Κύπρο, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων, με γνώμονα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όσον αφορά την ενέργεια, η Novatek προσπάθησε κατά το παρελθόν –χωρίς επιτυχία– να εξασφαλίσει τα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης για κάποιο απ’ τα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, όμως το ενδιαφέρον των Ρώσων έχει ανανεωθεί για τον τρίτο γύρο αδειοδοτήσεων που έχει ήδη προκηρυχθεί στην Κύπρο.</span><br /><ul style="text-align: justify;"> <li><strong>Στη Συρία,</strong> υπάρχει επίσης έντονο ρωσικό ενδιαφέρον. Η Soyuzneftegaz έχει εξασφαλίσει άδεια έρευνας για το θαλάσσιο οικόπεδο 2, καθώς και για τα χερσαία οικόπεδα 12 και 26, όμως οι πολεμικές συρράξεις πάγωσαν κάθε εργασία. Ρωσικά και συριακά δημοσιεύματα κάνουν λόγο για πρόθεση του Σύριου Προέδρου, Bashar al-Assad Assad, να παραχωρήσει σημαντικό κομμάτι των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας σε ρωσικές εταιρείες, πιθανόν σε μια προσπάθεια να δελεάσει τη ρωσική ηγεσία να επιτύχει μια συμφωνία ειρήνευσης που θα τον διατηρήσει στην εξουσία. Ωστόσο, ενδεχόμενες συμφωνίες με το καθεστώς Assad θα πρέπει να θεωρείται ότι έχουν μάλλον περιορισμένη νομιμοποίηση και ισχύ, όσο η κατάσταση στη χώρα παραμένει ρευστή.</li> <li><strong>Στον Λίβανο,</strong> οι ρωσικές Gazprom, Rosneft, Lukoil και Novatek θα συμμετέχουν στον γύρο αδειοδοτήσεων, ενώ υπάρχουν συμφωνίες και για την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων με ρωσικές εταιρείες. <strong>Ο Λιβανέζος υπουργός Εξωτερικών, Gebran Bassil (στη φωτογραφία αριστερά), μετά από συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογο του, Sergey Lavrov (στη φωτογραφία δεξιά), στα τέλη του 2015</strong>, δήλωσε ότι επιθυμεί τη ρωσική συμβολή για την αποτροπή τρομοκρατικών χτυπημάτων στη χώρα του, η οποία μπορεί να αποτελέσει, όπως είπε, μια «γέφυρα» επικοινωνίας και συνεργασίας ανάμεσα στη Ρωσία και στα άλλα κράτη της περιοχής.</li> </ul> <div style="text-align: center;"> <img alt="" height="427" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/GettyImages-497676286.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <strong>Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image</strong></h5> <ul style="text-align: justify;"> <li><strong>Στο Ισραήλ,</strong> οι ιστορικοί δεσμοί που προκύπτουν απ’ το γεγονός ότι το 1/5 του πληθυσμού είναι ρωσόφωνοι επεκτείνονται τόσο λόγο της φιλοϊσραηλινής στάσης του Ρώσου Προέδρου, Vladimir Putin, όσο και λόγω της διπλωματικής απόστασης που έχει δημιουργηθεί κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Obama με τις ΗΠΑ. Οι Ισραηλινοί βλέπουν στη Μόσχα ένα πολύτιμο σύμμαχο, καθώς και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν από κοινού την απειλή του φανατικού ισλαμισμού, ενώ το modus operandi αυτής της συνεργασίας δοκιμάστηκε επιτυχώς στις επιχειρήσεις της Συρίας. Οι διπλωματικές επαφές της Ρωσίας με το Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς δημιουργούν μια επιπλέον δικλείδα ασφαλείας για αποτροπή ενδεχόμενων επιθέσεων εναντίον του Ισραήλ, ιδιαίτερα όσον αφορά τα <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6740178" target="_blank"><img alt="" height="216" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/MoscowParade2009_7.jpg" style="float: left;" width="324" /></a>ενεργειακά της κοιτάσματα. H Μόσχα ασκεί μια «διακριτική» πίεση στο Ισραήλ, προκειμένου να επιτύχει την εμβάθυνση των διπλωματικών τους σχέσεων σε νέους τομείς, καθώς τον Απρίλιο παρέδωσε μέρος του <strong>αντιαεροπορικού συστήματος S-300 <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6740178" target="_blank">(φωτ. αριστερά, By Kremlin.ru)</a></strong> στην Τεχεράνη. Στόχος της Ρωσίας είναι η δραστηριοποίηση των εταιρειών της χώρας στα ισραηλινά κοιτάσματα ενέργειας. Η Gazprom απέτυχε στο παρελθόν να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο κοίτασμα Leviathan, όμως φαίνεται πώς το Ισραήλ επανεξετάζει την πρόταση της ρωσικής εταιρείας, τη στιγμή που η αμερικανική Noble παρουσιάζεται πρόθυμη να παραιτηθεί από μέρος των δικαιωμάτων της για να εξασφαλίσει επιπλέον ρευστότητα. Αν η Ρωσία επιτύχει μια τέτοια συμφωνία, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες δράσεις που αναπτύσσει στους τομείς ενέργειας της Κύπρου, της Συρίας και του Λιβάνου, αποκτά σημαντική διαπραγματευτική θέση στη διαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Πάντως, το μέλλον των ρωσο-ισραηλινών σχέσεων θα εξαρτηθεί και απ’ τη μελλοντική εξέλιξη των ρωσο-τουρκικών και των τουρκο-ισραηλινών διπλωματικών ζυμώσεων, καθώς η προσπάθεια επαναπροσέγγισης του Ισραήλ με την Τουρκία, αν ευοδωθεί, θα απομακρύνει τη Μόσχα απ’ το Ισραήλ.</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> <strong>Μπορεί η ελληνική διπλωματία να αντλήσει οφέλη;</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Η πιο ενεργός ανάμειξη της Ρωσίας στα τεκταινόμενα της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί ευκαιρία για τη χώρα μας, αν την διαχειριστεί μέσω μιας ευέλικτης και έξυπνης διπλωματικής στάσης. Χωρίς σε καμία περίπτωση η θέση και η παρουσία της Ελλάδας στους δυτικούς θεσμούς να αμφισβητείται, θα πρέπει:</div> <ul style="text-align: justify;"> <li><img alt="" height="227" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/_%D0%90._%D0%93_2.jpg" style="float: right;" width="264" />να αποφευχθούν ενέργειες που δυναμιτίζουν τις παραδοσιακά καλές ελληνορωσικές σχέσεις. Παραδείγματα τέτοιων πρόσφατων αστοχιών είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ρώσοι πολίτες στη θεώρηση βίζας, γεγονός που οδήγησε σε ακυρώσεις μεγάλων τουριστικών πακέτων σε Ρόδο και Κρήτη (σε μια χρονιά μάλιστα όπου υπήρχε αυξημένη τουριστική ζήτηση απ’ τη Ρωσία), καθώς και η λανθασμένη σύλληψη του <strong>Ρώσου φιλόσοφου, φιλέλληνα και στενού συνεργάτη του Putin <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Dugin" target="_blank">Aleksandr Dugin</a> (φωτ. δεξιά)</strong> στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, σε μια περίοδο όπου επίκειται η επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου στη χώρα μας.</li> <li>να δραστηριοποιηθεί η ελληνική οικονομική διπλωματία, ώστε να αναπτυχθούν <img alt="" height="180" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/2524122_1.jpg" style="float: left;" width="270" />περαιτέρω οι εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών και να αξιοποιηθεί τυχόν ρωσικό επενδυτικό ενδιαφέρον. Στα θέμα του εμπάργκο, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να εξαιρεθούν και άλλα ελληνικά προϊόντα, ενώ ο ελληνικός τουρισμός<strong> (ιδιαίτερα ο θρησκευτικός)</strong> θα πρέπει να διευκολυνθεί μέσω της μείωσης των γραφειοκρατικών εμποδίων και της καλύτερης προβολής του. Στο θέμα των επενδύσεων, η Ελλάδα οφείλει να εξετάσει τις ρωσικές προτάσεις για τους σιδηροδρόμους και το λιμένα της Θεσσαλονίκης, χωρίς αγκυλώσεις ή φοβικά σύνδρομα.</li> <li>να διερευνηθεί αν υπάρχει η δυνατότητα να ευοδωθούν νέα ενεργειακά έργα <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=45961048" target="_blank"><img alt="" height="168" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/640px-Turkish_Stream.png" style="float: right;" width="320" /></a>στη χώρα μας, χωρίς να παραβιάζονται οι κανόνες ανταγωνισμού, όπως αυτοί προκύπτουν απ’ το Τρίτο Ενεργειακό Πακέτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρόταση για την αναβίωση του αγωγού φυσικού αερίου <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CF%8C%CF%82_%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82_-_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_-_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82" target="_blank">ITGI</a>, αλλά και η μετεξέλιξη του «παγωμένου» αγωγού <strong>Turkish Stream <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=45961048" target="_blank">(φωτ. δεξιά / By Consiglieri88 - Own work)</a></strong> αποτελούν δύο τέτοια παραδείγματα. Αν και οι δύο αγωγοί είναι ανταγωνιστικοί ως προς τον Νότιο Διάδρομο Αερίου που προσπαθεί να επιτύχει τη μείωση της ευρωπαϊκής εξάρτησης απ’ το ρωσικό αέριο, είναι δυνατό</li> <li>να υλοποιηθούν, αν η ζήτηση αερίου αυξηθεί μελλοντικά και αν η <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8454783" target="_blank"><img alt="" height="172" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/640px-Nordstream_1.png" style="float: left;" width="300" /></a>Ρωσία συμμορφωθεί ως προς τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς. Άλλωστε, η θετική γερμανική στάση στην περίπτωση της επέκτασης του <strong><a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8454783" target="_blank">αγωγού Nord Stream (φωτ. αριστερά / By Samuel Bailey {sam.bailus@gmail.com} - Own work)</a></strong>, ο οποίος διοχετεύει αέριο απ’ τη Ρωσία στη Γερμανία, καταδεικνύει ότι δεν υπάρχουν «απαγορευμένα» projects, αρκεί όλες οι πλευρές να έχουν διάθεση συνεργασίας και την απαραίτητη πολιτική βούληση.</li> <li>να ενισχυθεί ο θρησκευτικός διάλογος μεταξύ Φαναριού και Μόσχας, ώστε να περιοριστούν οι αποκλίσεις ανάμεσα στα δύο Πατριαρχεία.<strong> Η Αγία και <img alt="" height="201" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/2451925_1.jpg" style="float: right;" width="302" />Μεγάλη Σύνοδος (Πανορθόδοξος) που θα πραγματοποιηθεί στην Κρήτη τον Ιούνιο (φωτ. δεξιά από την Πανορθόδοξη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Γενάρη στην Ελβετία)</strong> αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία που μπορεί να δώσει μια νέα δυναμική στην ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η χώρα μας μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει τη θρησκευτική διπλωματία, ώστε να αναπτύξει ένα ενεργότερο ρόλο τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη Μέση Ανατολή.</li> <li style="text-align: justify;">να αξιοποιηθούν οι ελληνορωσικοί δεσμοί για την προώθηση των ελληνικών θέσεων σε κρίσιμα ζητήματα, όπως το Κυπριακό, αλλά και για την αντιμετώπιση διεθνών κινδύνων, όπως είναι αυτός της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.</li> <li style="text-align: justify;">να εξεταστεί η δυνατότητα σχηματισμού νέων «διπλωματικών» τριγώνων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και εμβάθυνσης των ήδη υφιστάμενων με τη μεσολάβηση του ρωσικού παράγοντα (π.χ. Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ, Ελλάδα - Κύπρος - Αίγυπτος, Ελλάδα - Κύπρος – Λίβανος κ.ο.κ.).</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> Η επίσκεψη του Προέδρου Putin στα τέλη Μαΐου δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αναπτύξει όλα τα ανωτέρω ζητήματα. Η χώρα μας, χωρίς να διαρρηγνύει τους παραδοσιακούς δυτικούς δεσμούς της, έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει μια ευέλικτη και πολύπλευρη εξωτερική πολιτική. Η ίδια η βυζαντινή διπλωματία διδάσκει ότι η ανάπτυξη συνεργασιών μέσω της εμβάθυνσης των φιλικών σχέσεων, της αξιοποίησης των αντιθέσεων και του σεβασμού των παραδοσιακών συμμαχιών αποτελεί μια διαχρονική αρχή πολιτικού management, που η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει στην πράξη.<br /> <br /></div> <em><strong>* Ο κ. Μιχάλης Διακαντώνης είναι οικονομολόγος/διεθνολόγος.</strong></em><br /> <br /> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Ρωσία «ανοίγεται» στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα μπορεί να ωφεληθεί;

Του Μιχάλη Διακαντώνη* Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας, πιο δυναμικής, εξωτερικής πολιτική...

Διαβάστε την συνέχεια

Η νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjACXBK_09_JTreT0TtlXosId7RpAHLkYnHyd_c25VvcRRDNoZj0J3LMt5GN3xWOb28SEbZntMWG4JcNM6kNhg2w2fKj_qvi5L6J4M17I8oI63sCkhbMxp67OhukgN-9xbXZzKdEdgF6hBv/s1600/h+nea+gewpolitiki+arxitektoniki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjACXBK_09_JTreT0TtlXosId7RpAHLkYnHyd_c25VvcRRDNoZj0J3LMt5GN3xWOb28SEbZntMWG4JcNM6kNhg2w2fKj_qvi5L6J4M17I8oI63sCkhbMxp67OhukgN-9xbXZzKdEdgF6hBv/s640/h+nea+gewpolitiki+arxitektoniki.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Οι Η.Π.Α., γνωρίζοντας πως φτάνει το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, προσπαθούν να χαράξουν την επόμενη ημέρα – ενώ φαίνεται πως θεωρούν ως μεγαλύτερη απειλή την Κίνα, αλλά φοβούνται περισσότερο τη Ρωσία</strong><br /> <div style="text-align: justify;"> <span style="color: white;">.</span></div> <div style="text-align: justify;"> Σύμφωνα με το γνωστό στρατηγικό αναλυτή των Η.Π.Α. κ. Z. Brzezinski (<a href="http://www.the-american-interest.com/2016/04/17/toward-a-global-realignment/" target="_blank">πηγή</a>), επειδή η εποχή της μονοκρατορίας της υπερδύναμης στον πλανήτη πλησιάζει στο τέλος της, <strong>θα πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία, όσον αφορά την αναδιάταξη της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής. </strong>Οφείλει όμως να λάβει υπ’ όψιν της πέντε θεμελιώδεις αλήθειες σε σχέση με την καινούργια αναδιανομή της παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας – καθώς επίσης τη βίαιη πολιτική αφύπνιση της Μέσης Ανατολής, η οποία σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός νέου παγκόσμιου αναπροσανατολισμού. Οι αλήθειες αυτές είναι οι εξής:</div> <div style="text-align: justify;"> (α)  Η πρώτη είναι το ότι, <strong>οι Η.Π.Α. αποτελούν ακόμη την ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη</strong> – πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Εν τούτοις, λόγω των πολύπλοκων γεωπολιτικών αλλαγών, όσον αφορά τις εκάστοτε περιφερειακές ισορροπίες, οι Η.Π.Α. έχουν πάψει πλέον να είναι μία παγκόσμια «αυτοκρατορική» δύναμη – κάτι που όμως ισχύει επίσης για όλες τις άλλες μεγάλες χώρες.</div> <div style="text-align: justify;"> (β)  Η δεύτερη αλήθεια είναι το ότι, <strong>η </strong><a href="http://www.analyst.gr/2015/03/22/ta-gerakia-kai-i-arkouda/" target="_blank">Ρωσία</a><strong> σήμερα βιώνει μία νέα «σπασμωδική» φάση διάλυσης της αυτοκρατορίας της.</strong> Κατά τη διάρκεια αυτής της άκρως επώδυνης διαδικασίας, δεν έχει σε καμία περίπτωση αποκλεισθεί εντελώς πως η Ρωσία, εάν υποθέσει κανείς ότι θα δράσει έξυπνα, δεν θα μετατραπεί σε ένα ηγετικό ευρωπαϊκό εθνικό κράτος.</div> <div style="text-align: justify;"> Σήμερα όμως <strong>αποξενώνει με έναν παράλογο τρόπο ορισμένα από τα προηγούμενα μέρη της κάποτε τεράστιας αυτοκρατορίας της</strong> – όχι μόνο στην ισλαμική νοτιοδυτική περιοχή της αλλά, επίσης, στην Ουκρανία, στη Λευκορωσία και στη Γεωργία, πολύ περισσότερο στις χώρες της Βαλτικής.</div> <div style="text-align: justify;"> (γ)  Η τρίτη είναι πως η <a href="http://www.analyst.gr/2015/02/19/rosia-prosfigi-stin-kina/" target="_blank">Κίνα</a> έχει εμπλακεί σε έναν σταθερό αγώνα δρόμου, με κάποια <a href="http://www.analyst.gr/2016/05/14/to-provlima-ton-zontanon-nekron/" target="_blank">επιβράδυνση</a> το τελευταίο χρονικό διάστημα, <strong>με στόχο να αναδειχθεί σε έναν ισότιμο αντίπαλο των Η.Π.Α.</strong> – αν και προς στιγμήν προσέχει πάρα πολύ, ώστε να μην προκαλέσει κατά μέτωπο την υπερδύναμη. Από στρατιωτικής πλευράς φαίνεται πως επιδιώκει με μία νέα γενιά όπλων να επιτύχει μία επαναστατική αλλαγή – όταν την ίδια στιγμή προσπαθεί να διευρύνει την περιορισμένη παρουσία της ως θαλάσσια δύναμη.</div> <div style="text-align: justify;"> (δ)  Η τέταρτη αλήθεια είναι πως <strong>η Ευρώπη σήμερα δεν αποτελεί μία παγκόσμια δύναμη, ενώ πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ.</strong> Μπορεί όμως να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο – εάν αναλάβει την ηγεσία του πλανήτη, σε σχέση με τις διεθνείς απειλές εναντίον της παγκόσμιας ευημερίας, καθώς επίσης της επιβίωσης του ανθρώπου.</div> <div style="text-align: justify;"> Επί πλέον, η Ευρώπη είναι πολιτικά και πολιτισμικά συνδεδεμένη με τα σημαντικότερα αμερικανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, στηρίζοντας τα – ενώ η <strong>σταθερότητα της Ευρώπης εντός του ΝΑΤΟ είναι ζωτικής σημασίας</strong> <strong>για μία εποικοδομητική μακροπρόθεσμη λύση</strong>, όσον αφορά την κρίση της <a href="http://www.analyst.gr/2015/03/03/i-diadoxos-aftokratoria/" target="_blank">Ουκρανίας-Ρωσίας</a>.</div> <div style="text-align: justify;"> (ε)  Η πέμπτη και τελευταία αλήθεια είναι το ότι η παρούσα, βίαιη πολιτική αφύπνιση των μουσουλμάνων της παλαιότερης αποικιοκρατικής εποχής, <strong>αποτελεί εν μέρει μία καθυστερημένη αντίδραση εναντίον της τρομακτικής καταπίεσης τους,</strong> κυρίως από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ταυτόχρονα όμως, η πρόσφατη αναζωπύρωση των παλαιών δυσαρεσκειών, επίσης εντός του Ισλάμ, διαδραματίζει έναν διχαστικό ρόλο – όπου οι ιστορικές θρησκευτικές ισλαμικές διαιρέσεις, δεν έχουν καμία σχέση με τη Δύση.</div> <div style="text-align: justify;"> Περαιτέρω, εάν τοποθετήσει κανείς τις πέντε αυτές αλήθειες στην αφετηρία μίας ομοιόμορφης ανάλυσης, <strong>θα διαπιστώσει ότι οι Η.Π.Α., όσον αφορά την αναδιάταξη της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, σκέφτονται να αναλάβουν την ηγεσία με έναν έξυπνο τρόπο</strong>.</div> <div style="text-align: justify;"> Δηλαδή έτσι ώστε η βία, η οποία έχει εκραγεί πρόσφατα εντός του μουσουλμανικού κόσμου, διευρυνόμενη περιστασιακά περαιτέρω, ενώ θα μπορούσε να εμφανισθεί και σε άλλες περιοχές του τρίτου κόσμου, <strong>να αναχαιτιστεί, χωρίς να καταστρέψει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.</strong> Θα μπορούσε τώρα να σκιαγραφηθεί η νέα αυτή τάξη πραγμάτων, εάν αναφερόταν κάτι περισσότερο, σε σχέση με τις παραπάνω αλήθειες – ειδικότερα τα εξής:</div> <div style="text-align: justify;"> (α)  Οι Η.Π.Α. θεωρούν πως θα μπορούσαν τότε μόνο να είναι αποτελεσματικές στη Μέση Ανατολή, <strong>εάν δημιουργούσαν μία συμμαχία, η οποία θα συμπεριλάμβανε τη Ρωσία και την Κίνα, σε κάποιον διαφορετικό βαθμό την κάθε μία.</strong> Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν αυτός ο στόχος, εάν υποθέσουμε πως υποδαύλισαν οι ίδιες τις αναταραχές στην περιοχή, μέσω της χρηματοδότησης της ISIS – χωρίς να σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τη συγκεκριμένη θεωρία.</div> <div style="text-align: justify;"> Για να μπορέσει τώρα να συμβεί κάτι τέτοιο, <strong>θεωρούν πως θα έπρεπε εν πρώτοις η Ρωσία να πάψει να ασκεί μονομερώς βία εναντίον των γειτονικών της κρατών</strong> – ειδικά όσον αφορά την Ουκρανία, τη Γεωργία και τις χώρες της Βαλτικής. Παράλληλα όμως το ΝΑΤΟ <a href="http://www.analyst.gr/2016/02/12/i-elite-etoimazetai-gia-polemo/" target="_blank">περικυκλώνει</a> συνεχώς τη Ρωσία – κάτι που οδηγεί σε άλλα συμπεράσματα.</div> <div style="text-align: justify;"> Όσον αφορά την Κίνα, πάντοτε κατά τον αμερικανό, θα έπρεπε να εγκαταλείψει τις σκέψεις, σύμφωνα με τις οποίες <strong>η εγωιστική παθητικότητα, όσον αφορά τις κλιμακούμενες τοπικές κρίσεις στη Μέση Ανατολή, θα αναδειχθεί πολιτικά και οικονομικά σε ένα πλεονέκτημα της</strong> – σε σχέση με τις φιλοδοξίες της στην παγκόσμια σκακιέρα. Με απλά λόγια, η κοντόφθαλμη παρορμητική πολιτική της θα όφειλε να μεταλλαχτεί σε μία διορατική – σε ένα μακροπρόθεσμο όραμα, έτσι τουλάχιστον όπως θα το επιθυμούσαν οι Η.Π.Α.</div> <div style="text-align: justify;"> (β)  Η Ρωσία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, <strong>ευρίσκεται στη διαδικασία μετατροπής της σε ένα πραγματικό εθνικό κράτος</strong> – μία εξέλιξη που δεν είναι μόνο εξαιρετικά σημαντική αλλά, επίσης, αγνοείται γενικότερα. Η τσαρική αυτοκρατορία με τον πολυεθνικό, αλλά πολιτικά παθητικό σε μεγάλο βαθμό πληθυσμό της, τελείωσε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο – έχοντας αντικατασταθεί από την μπολσεβίκικη, δήθεν ανεξάρτητη ένωση εθνικών δημοκρατιών (Σοβιετική Ένωση), η ηγεσία της οποίας βρισκόταν στην πραγματικότητα σε ρωσικά χέρια.</div> <div style="text-align: justify;"> Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 οδήγησε στην ξαφνική δημιουργία ενός κυρίως ρωσικού κράτους, ως απογόνου της – καθώς επίσης στη μετάλλαξη των μη ρωσικών δημοκρατιών της πρώην σοβιετικής ένωσης σε τυπικά ανεξάρτητα κράτη. <strong>Τα κράτη αυτά εδραιώνουν σήμερα την ανεξαρτησία τους</strong> – χρησιμοποιώντας τόσο τη Δύση, όσο και την Κίνα με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές, εις βάρος της Ρωσίας.</div> <div style="text-align: justify;"> Εν τω μεταξύ, το μέλλον της Ρωσίας εξαρτάται από την ικανότητα της να μετατραπεί σε ένα σημαντικό εθνικό κράτος, με μεγάλη επιρροή, το οποίο να είναι μέρος μίας ενωμένης Ευρώπης. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε <strong>θα είχε δραματικές αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την ικανότητα της Ρωσίας να αντισταθεί σε μία κλιμακούμενη εδαφική και δημογραφική πίεση εκ μέρους της Κίνας </strong>– η οποία, λόγω της αυξανόμενης ισχύος της, είναι όλο και περισσότερο απρόθυμη να τηρήσει τις <a href="http://www.analyst.gr/2015/06/07/o-aksonas-mosxas-pekinou/" target="_blank">άνισες συμφωνίες</a> που της έχει επιβάλλει η Ρωσία στο παρελθόν.</div> <div style="text-align: justify;"> (γ)  Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί από τη συγκεκριμένη χώρα υπομονή, καθώς επίσης τη συνειδητοποίηση ότι, η πολιτική βιασύνη οδηγεί σε κοινωνικό βάρος. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο άμεσο μέλλον είναι <strong>να εξελιχθεί στο σημαντικότερο σύμμαχο των Η.Π.Α., όσον αφορά την ανάσχεση του παγκοσμίου χάους κάθε είδους</strong> – όπως διαπιστώνεται σήμερα στη Μέση Ανατολή.</div> <div style="text-align: justify;"> Εάν δεν αναχαιτισθεί η βία, τότε θα επεκταθεί στις νότιες και ανατολικές περιοχές τη Ρωσίας, καθώς επίσης στις δυτικές της Κίνας (πρόκειται προφανώς για μία έμμεση αμερικανική απειλή). Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ της Κίνας και των νέων δημοκρατιών στην κεντρική Ασία, με τα πρώην βρετανικά μουσουλμανικά κράτη στη νοτιοδυτική Ασία (ιδίως με το Πακιστάν), κυρίως όμως με το Ιράν (λόγω της στρατηγικής θέσης του και της οικονομικής του σημασίας), <strong>αποτελούν τους φυσικούς στόχους μίας τοπικής γεωπολιτικής δραστηριοποίησης της</strong> – οφείλουν όμως να είναι επίσης οι στόχοι μίας παγκόσμιας αμερικανικής και κινεζικής προσέγγισης.</div> <div style="text-align: justify;"> (δ)  Στη Μέση Ανατολή δεν θα υπάρξει καμία ανεκτή σταθερότητα, όσο οι τοπικές οπλισμένες μιλιταριστικές ομάδες θα υπολογίζουν ότι, <strong>θα είναι αυτές που θα επωφεληθούν από την εδαφική νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή, </strong>ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούν να ασκούν μία πολιτική εξτρεμιστικής βίας.</div> <div style="text-align: justify;"> Η κατάσταση αυτή είναι δυνατόν να αλλάξει, εάν συνεργασθούν οι Η.Π.Α. με τη Ρωσία και την Κίνα, σε συνδυασμό με μία υπεύθυνη άσκηση βίας (στρατιωτικών επιχειρήσεων) από τα εδραιωμένα κράτη της περιοχής – όπως είναι το <a href="http://www.analyst.gr/2015/05/17/to-sidiroun-trigono-b/" target="_blank">Ιράν,</a> η Τουρκία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος. <strong>Η </strong><a href="http://www.analyst.gr/2015/08/11/i-ptosi-tis-saoudikis-aravias/" target="_blank">Σαουδική Αραβία</a><strong> δημιουργεί αμφιβολίες, σχετικά με την ικανότητα της να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο στην περιοχή –</strong> μεταξύ άλλων επειδή προωθεί το θρησκευτικό φανατισμό.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <span style="color: white;">.</span><strong>Επιμύθιο</strong></div> <div style="text-align: justify;"> Ολοκληρώνοντας, αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι απόψεις των Αμερικανών, όσον αφορά τη νέα γεωπολιτική τάξη πραγμάτων. Συμπεραίνεται δε ότι, <strong>θεωρούν μεν ως μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία τους την Κίνα, αλλά φοβούνται σε μεγάλο βαθμό τη Ρωσία –</strong> την οποία θέλουν να υποχρεώσουν να μετατραπεί σε ένα εθνικό κράτος, εγκαταλείποντας το αυτοκρατορικό παρελθόν της.</div> <div style="text-align: justify;"> Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος ορισμένων σημαντικών προσωπικοτήτων της υπερδύναμης είναι να μην υπάρξει άλλη ηγεμονική δύναμη στον πλανήτη, όταν δεν θα μπορεί πλέον η ίδια να τα καταφέρει – αλλά μία συμμαχία των ισχυρών κρατών, υπό την ίδια, τη Ρωσία και την Κίνα. <strong>Ενδιαφέρουσα είναι η πρόταση της ένωσης της Ρωσίας με την Ευρώπη, την οποία φυσικά δεν επιθυμεί με κανέναν τρόπο η Γερμανία</strong> – αφού δεν θέλει κανένα αντίπαλο δέος στην περιοχή της, ενώ προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από της Η.Π.Α., με τη βοήθεια της ΕΕ.</div> <div style="text-align: justify;"> </div> <div class="author_bio_shortcode"> <div class="bio"> <br /> <b>Αλέξης Ζακυνθινός</b><br /> <b><br /></b></div> </div> <a href="http://www.analyst.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική

Οι Η.Π.Α., γνωρίζοντας πως φτάνει το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, προσπαθούν να χαράξουν την επόμενη ημέρα – ενώ φαίνεται πως θεω...

Διαβάστε την συνέχεια

Το “μάδημα” της μαργαρίτας και οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας: Ποιος θα σκύψει πρώτος…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLhIKho9JC4daI0QWYwmF-CvsvZ6e8aT5DRcrSU-t_zuICyCjvKafJ4ujY7JSnalxweO8II-PfSHPnQFg9Yw4maWQhj0MVKpG38OplJet28tmK9AufXoAXmNqjEiccvjxC5O4OQpTZ9ThZ/s1600/ntetaniaxoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLhIKho9JC4daI0QWYwmF-CvsvZ6e8aT5DRcrSU-t_zuICyCjvKafJ4ujY7JSnalxweO8II-PfSHPnQFg9Yw4maWQhj0MVKpG38OplJet28tmK9AufXoAXmNqjEiccvjxC5O4OQpTZ9ThZ/s640/ntetaniaxoy.jpg" width="640" /></a></div> <strong><br /></strong> <strong>Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ</strong><br /> Η αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας και του Ισραήλ είναι σαν το μάδημα της μαργαρίτας. “Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά” – μία στην Άγκυρα και μία στην Ιερουσαλήμ. <span id="more-128335"></span><br /> Τον τελευταίο καιρό, το μάδημα γίνεται δυο και τρεις φορές στην Άγκυρα, μια μόνο στο Ισραήλ, που είναι όμως αρκετό, σαν κίνηση, για να συνεχίσει το μάδημα μιας “μαγικής” -προφανώς- μαργαρίτας, που όμως δεν …μαδάει.<br /> <br /> Έτσι, η πολυπόθητη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των μέχρι πρόσφατα αυτοπροσδιοριζόμενων “δύο μόνο” δημοκρατικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή – αλλά και περιζήτητων “μοντέλων” προς μίμηση, κατά την Ουάσινγκτον- για κάποιους λόγους δεν καταλήγει σε εναγκαλισμούς και διαχύσεις. Βρίσκεται συνεχώς στο “όπου νάσαι και τελειώνουμε.” Όμως τελειωμό δεν έχει. Η αποκατάσταση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας έχει καταντήσει αμερικανικής κοπής σαπουνόπερα. Κρατεί σε αγωνία τους δυο ενδιαφερόμενους και όλους εμάς τους υπόλοιπους.<br /> Τί να συμβαίνει άραγε; Γιατί οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, που για δεκαετίες υπήρξαν “υπόδειγμα” πολιτικο-στρατηγικής συμμαχίας, συνεχίζουν να βρίσκονται, από το 2010 -μετά το αιματηρό επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά στη Μεσόγειο – στον πάγο; Και γιατί κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε πως είναι θέμα ημερών, κυριολεκτικά, η πανηγυρική τους αποκατάσταση, που όμως ποτέ δεν έρχεται;<br /> <br /> Σας απαντώ ευθέως. Οι Ισραηλινοί… “κλωτσάνε”. Ο Ερντογάν τους το έχει διαμηνύσει ξεκάθαρα. Θα πρέπει να πέσουν μπρούμυτα. Θα πρέπει να προσκυνήσουν – να πέσουν δηλαδή στα τέσσερα και να συμπεριφερθούν σαν “κύνες”. Θα πρέπει να “αναπνεύσουν την αγαθοποιό σκόνη των ποδιών” του ισχυρού, του σπλαχνικού, του ελεήμονα, του συμπονετικού και του ευεργέτη – του σημερινού άρχοντα-σουλτάνου της Μεγάλης (Buyuk) Τουρκίας. (Δες κείμενό μου στον Φιλελεύθερο “Η Γλώσσα των Τούρκων και του Ισλάμ”, 11 Νοεμβρίου 2012).<br /> <br /> Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να το κάνουν. Ή, για την ακρίβεια, δεν θέλουν να το ξανακάνουν. Να ξαναπέσουν μπρούμυτα. Να ξανα-αυτοταπεινωθούν δημόσια.<br /> Διότι το ξαναέκαναν. Τρία χρόνια μετά το Μαβί Μαρμαρά, το Μάρτιο του 2013, ο Ισραηλινός ηγέτης Νετανιάχου τηλεφώνησε στον Ερντογάν και του απολογήθηκε για τη χρήση βίας και την απώλεια ζωής στο επεισόδιο του 2010. Δεν είχαν, του είπε, πρόθεση οι Ισραηλινοί κομάντος που κατέλαβαν το πλοίο, να σκοτώσουν- απλά να το σταματήσουν από το να παραβιάσει τη ζώνη ασφάλειας του Ισραήλ γύρω από την Παλαιστινιακή Γάζα.<br /> <br /> Ο μεγαλόψυχος Ερντογάν δέχθηκε τη συγγνώμη του Νετανιάχου, και υποσχέθηκε να αποκαταστήσει τις σχέσεις. Την ίδια μέρα τα υποκινούμενα τουρκικά ΜΜΕ άρχισαν να διαπομπεύουν το κράτος του Ισραήλ, πως δηλαδή καταναγκάστηκε από τη Μπουγιούκ Τουρκία να απολογηθεί, “για πρώτη φορά”, σε μουσουλμάνους. Και από τότε ο Ερντογάν και το σινάφι του, ψήνουν το ψάρι στα χείλη των Ισραηλινών.<br /> Ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός ζήτησε συγνώμη εκ μέρους του κράτους, μετά από ασφυκτικές πιέσεις των αμερικανών. Ο ίδιος δεν ήθελε. Ούτε και οι πρωτοσύμβουλοί του. Όμως του το επέβαλε ο στρατηγικός του εταίρος, ο Πρόεδρος Ομπάμα, που τον διαβεβαίωσε πως ναι μεν θα γονατούσε, αλλά πως αυτό θα ήταν “μία και έξω”. Όλα, μετά, θα ήταν “μέλι γάλα”. Του το είχε υποσχεθεί, του είπε, προσωπικά ο Ερντογάν. Και επανειλημμένα και η τότε Υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον , διαβεβαίωνε τους Ισραηλινούς πως τα ίδια της έλεγε και ο “φιλαράκος” της ο Νταβούτογλου, με τον οποίο είχε δημιουργήσει τέτοια “χημεία” στους κοινούς τους αγώνες κατά της τρομοκρατίας και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού- ώστε κάθε φορά που τον συναντούσε τον χαιρετούσε, χαριεντιζόμενη, με το αμερικανικό “high five”, του μπάσκετ.<br /> Το τελευταίο τρίμηνο η “προνομιακή πληροφόρηση” είναι συνεχής πως είναι “θέμα ημερών” η εξομάλυνση των σχέσεων και η ανταλλαγή πρέσβεων. Η “πληροφόρηση” αυτή προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την Τουρκία -από επίσημες δηλώσεις του Έρντογάν καθώς και από κατευθυνόμενες διαρροές σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους.<br /> <br /> Αντίθετα οι Ισραηλινοί τηρούν σιγήν ιχθύος . Απλά αναπαράγουν στις δικές τους εφημερίδες τις τουρκικές διαρροές πως…”οσονούπω” και η δουλειά τελειώνει. Δεν αποτολμούν, όμως, καμία δική τους διαρροή εκτός από κοινοτυπίες και γενικότητες. Οι Τούρκοι τους έχουν επιβάλει τον φόβο του …Ιεχωβά μέσα τους, εδώ και δεκαετίες. Στο ιστορικό πλέγμα των σχέσεων Τούρκων και Εβραίων αλλά και στις αναμεταξύ τους διακρατικές σχέσεις, η απαίτηση της Τουρκίας- που “μεγαλόψυχα” υπήρξε το πρώτο μουσουλμανικό κράτος που αναγνώρισε το Ισραήλ το 1949- είναι πως το εβραϊκό κράτος δεν πρέπει ούτε να “ακούγεται, ούτε και να φαίνεται” , μην τυχόν και χαλάσει την “εικόνα” της μουσουλμανικής Τουρκίας στην Ούμα, δηλαδή στη “κοινότητα των πιστών”.<br /> <br /> Για του λόγου το αληθές παραπέμπω τους αναγνώστες στη μοναδική μελέτη του Αμίκαμ Ναχμάνι, “Ισραήλ,Τουρκία και Ελλάδα: Ταραγμένες Σχέσεις στην Ανατολική Μεσόγειο”, Παπαζήσης, 2003.<br /> Έχω όμως και μια προσωπική μαρτυρία να καταθέσω. Όταν τη δεκαετία του 1980 υπηρετούσα στην πρεσβεία της Κύπρου στην Ουάσινγκτον- μια “χρυσή δεκαετία” για το τρίγωνο Ιερουσαλήμ- Άγκυρας- Ουάσινγκτον- ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Ιλτέρ Τουρκμέν, “διαφήμιζε” τη σχέση Τουρκίας-Ισραήλ στους διαδρόμους του Κονγκρέσου ως μια σχέση που διέπεται από τους “κανόνες” ενός παντρεμένου και της ερωμένης του. (Με ανάλογο φαλλοκρατικό τρόπο ανάλυσης οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται τις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Μάλιστα επανειλημμένα παραπέμπουν στη γεωγραφία της Μικράς Ασίας και της Ελλάδας στη Ανατολική Μεσόγειο, προς επίρρωση του επιχειρήματός τους ως προς το ποιος είναι ο “άντρας” στις διμερείς σχέσεις. Ακόμη και ο μακαρίτης Τουρκούτ Οζάλ, που θεωρείται πολιτικά “πεφωτισμένος” ηγέτης, αρέσκονταν να κάνει τέτοιες αναφορές).<br /> <br /> Στην προκειμένη περίπτωση, οι Ισραηλινοί έχουν και την επιπλέον επίγνωση των ψυχοσωματικών διαταραχών του Ερντογάν, καθώς και του έντονου αντισημιτισμού του, που πηγάζει από το Κοράνι. Γνωρίζουν πως τους έχει “κάψει” επανειλημμένα, πως τους καθυβρίζει χυδαία και πως έχει αθετήσει, κατά συρροή, τις υποσχέσεις του στις διαπραγματεύσεις. Οι Ισραηλινοί διπλωμάτες έχουν ρητή εντολή να μην απαντούν δημόσια στις προκλήσεις και το υβραιολόγιο του ισλαμιστή ηγέτη, των αυλικών του και του κόμματός του, μήν τυχόν και τα πάρει στο “κρανίο” και ακυρώσει μια…”οσονούπω” συμφωνία. Έτσι τους έχει καταντήσει ο Ερντογάν τους Ισραηλινούς- με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις.<br /> <br /> Η πιο πρόσφατη με το θέμα σχετική τουρκική διαρροή, έγινε στη “συνήθη ύποπτο”, την αρθρογράφο της Χουρριέτ, Verda Ozer (“Why are Turkey and Israel reconciling now?”, May 14, 2016). Οι τίτλοι δύο παλιότερων κειμένων της στην ίδια εφημερίδα είναι επίσης ενδεικτικοί. Στις 16/1/16, ο τίτλος ήταν, “Turkey- Israel will normalise soon”. Και στις 26/12/15, έχουμε τον τίτλο, “Τurkey and Israel must normalise in 4 weeks”.<br /> <br /> Το επιχείρημα που προβάλλεται στο κείμενο είναι πως η εδώ και μια πενταετία ρευστότητα στην περιοχή, έχει επιφέρει δραματικές στρατηγικές ανακατατάξεις σε ολόκληρο το γεωγραφικό χώρο. Αυτές απαριθμούνται ως η ντε φάκτο συμμαχία Ισραήλ- Σαουδικής Αραβίας, η αναθέρμανση των σχέσεων Αιγύπτου -Σαουδικής Αραβίας και η ενίσχυση των σχέσεων, σε συμμαχικό επίπεδο, Τουρκίας- Σαουδικής Αραβίας. Όλα τα μουσουλμανικά κράτη, στην εξίσωση αυτή, είναι Σουννιτικά. Και όλα, μαζί με το Ισραήλ, αλλά εξαιρουμένης της Αιγύπτου, έχουν ως δεδηλωμένο εχθρό, ή ανταγωνιστή, το Σιιτικό Ιράν (και τη Συρία του Άσαντ). Το Ιράν, μετά και την εκτόνωση των σχέσεών του με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αναδεικνύεται ως η μείζονα περιφερειακή δύναμη, μια συνθήκη που ενισχύεται και από τη διαφαινόμενη βούληση της Ουάσινγκτον για σταδιακή αποδέσμευση από την περιοχή.<br /> <br /> Όλες οι παρά πάνω εξελίξεις συνηγορούν σε μια ενίσχυση του “σουννιτικού” τόξου, συν Ισραήλ, για αντιμετώπιση του σιιτικού Ιράν. Υπάρχει όμως ο αδύναμος κρίκος στην ολοκλήρωση του συμμαχικού αυτού οικοδομήματος. Αυτός είναι οι μή φιλικές σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Καΐρου. Πρέπει, κατά την τουρκάλλα αρθρογράφο, να επέλθει συμφιλίωση με διαμεσολαβητές το Ισραήλ με την Αίγυπτο, και τη Σαουδική Αραβία με την Τουρκία. Έτσι, για να υπάρξει αποτέλεσμα στην σύνθετη αυτή εξίσωση, προαπαιτούμενο παραμένει η συμφιλίωση της Ιερουσαλήμ με την Άγκυρα.<br /> Η καταβαράθρωση της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής του ισλαμιστικού διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου -με επίκεντρο τη Συρία- βρίσκεται πίσω από την φαινομενικά “αδήριτη ανάγκη” για την αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ. Όμως ο “κορανόπληκτος” Ερντογάν έχει εγκλωβιστεί με την πολιτική του στη Γάζα. Και απαιτεί δημόσια από τους Ισραηλινούς να του παραδώσουν τα κλειδιά της Λωρίδας της Γάζας, αλλιώς θα γίνει περίγελο στον μουσουλμανικό κόσμο που είναι ό,τι χειρότερο για ένα ανατολίτη.<br /> <br /> Εδώ είναι που προσκρούει η “οσονούπω” συμφωνία. Κάποιος πρέπει να πέσει μπρούμυτα και να τον δεί ο κόσμος όλος, και κυρίως οι μεσανατολίτες. Ποιος θα είναι αυτός; Οι Ισραηλινοί που το έχουν ξανακάνει, ή ο Μπουγιούκ Ηγέτης;<br /> <br /> <a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Το “μάδημα” της μαργαρίτας και οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας: Ποιος θα σκύψει πρώτος…

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Η αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας και του Ισραήλ είναι σαν το μάδημα της μαργαρίτας. “Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά”...

Διαβάστε την συνέχεια

Πρώην σύμμαχοι τώρα γίνονται αντίπαλοι για το ελληνικό χρέος

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ1MVzeBCjS2qNbth2uMPHTS_Arwm9zhdVNerwXVle_0cfR2Ok8hTn89x1oyoNlMcVnlAvqx2dy7HxxgUlLhFkX9s_WK22rccDjK0cHmAfFlVImsckB9R9oT_RdKZXNlFUWUzZ1hnavUZI/s1600/oi+prwin+symaxoi+eginan+antipaloi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ1MVzeBCjS2qNbth2uMPHTS_Arwm9zhdVNerwXVle_0cfR2Ok8hTn89x1oyoNlMcVnlAvqx2dy7HxxgUlLhFkX9s_WK22rccDjK0cHmAfFlVImsckB9R9oT_RdKZXNlFUWUzZ1hnavUZI/s640/oi+prwin+symaxoi+eginan+antipaloi.jpg" width="640" /></a></div> <div class="article-first"> <br /></div> <div class="article-first"> Ενδεχόμενο νέας κρίσης φέτος για την Ελλάδα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε διαφορετικούς ρόλους, "βλέπει" το Stratfor. Η διχογνωμία Γερμανίας-ΔΝΤ για την ελάφρυνση χρέους και η στάση των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου. </div> <div class="article-first"> <br /></div> <div class="clear"> </div> <div id="article-photo"> </div> <div class="article-first-ad"> <!-- Euro-180x120 --><div id="div-gpt-ad-1405425069724-0" style="display: none; height: auto; width: auto;"> </div> </div> <div class="post-body" id="article-body"> Μπορεί να μην έχει τα ίδια «πυροτεχνήματα» όπως πέρυσι, όμως το καλοκαίρι του 2016 θα μπορούσε να φέρει και αυτό τη δική του κρίση Grexit. Στην κρίση αυτή θα πρωταγωνιστούν πολλοί από τους ίδιους «παίκτες» με την προηγούμενη, όμως σε ορισμένες περιπτώσεις<strong> θα έχουν αλλάξει οι ρόλοι τους.</strong><br /> <strong><br /></strong> Το 2015, η <strong>Γερμανία</strong>, η<strong> Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα</strong> και το <strong>Διεθνές Νομισματικό Ταμείο</strong> ένωσαν τις δυνάμεις τους για να πιέσουν μια απείθαρχη (και υπερχρεωμένη) Ελλάδα. Το διακύβευμα ήταν οι <strong>όροι</strong> υπό τους οποίους η Αθήνα θα λάμβανε χρήματα για να αποπληρώσει τα δάνεια που έλαβε για να διασώσει την καταρρέουσα οικονομία της. Η κρίση εκτυλίσσονταν την ώρα που Γαλλία, Ιταλία και Κομισιόν συνιστούσαν από το περιθώριο επιείκεια. Έναν χρόνο αργότερα, <strong>η Ελλάδα δεν επαναστατεί πλέον</strong>. Μάλιστα, η ίδια ακριβώς κυβέρνηση που αντιστέκονταν στα μέτρα λιτότητας, τώρα είναι πρόθυμη να «καταπιεί το φάρμακο» που έχει την μορφή αυστηρών μεταρρυθμίσεων. Όμως, όπως συμβαίνει συχνά μετά τη νίκη, οι πρώην σύμμαχοι τώρα γίνονται αντίπαλοι.<br /> <br /> Το ΔΝΤ, το οποίο, μαζί με τη Γερμανία, κάποτε τάσσονταν υπέρ της διαρθρωτικής οικονομικής μεταρρύθμισης της Ελλάδας, τώρα συγκρούεται με τους Γερμανούς εταίρους του καθώς προσπαθεί να ελαφρύνει το βάρος του ελληνικού χρέους. <strong>Οι δυο πρώην σύμμαχοι έχουν διαφορετικές προτεραιότητες.</strong> Εν όψει των ομοσπονδιακών εκλογών του 2017, οι ηγέτες της Γερμανίας νοιώθουν την πίεση των χρημάτων που χρωστά η Ελλάδα στους φορολογούμενούς τους. Εν τω μεταξύ, το ΔΝΤ κινείται λιγότερο με βάση πολιτικά κίνητρα και περισσότερο με βάση την εντολή του να δανείζει σε προβληματικές χώρες με όρους που δεν τις «σακατεύουν» οικονομικά. Έχοντας κάνει τους υπολογισμούς του, θεωρεί ότι η τρέχουσα συμφωνία αποπληρωμής του χρέους δεν είναι διαχειρίσιμη για μια χώρα που βρίσκεται στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.<br /> <br /> Τώρα οι πρώην σύμμαχοι βρίσκονται «στα μαχαίρια» για τη χώρα εκείνη που κάποτε τους ένωνε. Η Ελλάδα ξεμένει από κεφάλαια και έχει να καταβάλει μια μεγάλη δόση τον Ιούλιο –όπως και το 2015- η οποία θα απαιτήσει οι πιστωτές να διαμορφώσουν ένα πακέτο διάσωσης αν θέλουν να αποφύγουν μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό, δεδομένης της αμήχανης θέσης του ΔΝΤ σε ότι αφορά την ελάφρυνση χρέους, θα ήταν οι ευρωπαϊκές χώρες να προχωρήσουν τις διαπραγματεύσεις για την αποπληρωμή <strong>χωρίς</strong> την εμπλοκή του Ταμείου. Όμως αυτό είναι κάτι που <strong>δεν</strong> είναι πρόθυμη να δεχθεί η Γερμανία.<br /> <br /> Αν και το ΔΝΤ προωθεί την επιείκεια σε ότι αφορά την αποπληρωμή χρέους, ταυτόχρονα τάσσεται υπέρ της διαρθρωτικής μεταρρύθμισης. Η Ελλάδα ακολουθεί τώρα αυτόν τον δρόμο, έναν δρόμο που τόσο οι Γερμανοί όσο και το ΔΝΤ πιστεύουν πως θα επαναφέρει την αυτάρκεια στην ελληνική οικονομία. Μια συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ θα άφηνε τη Γερμανία μόνη μεταξύ των εταίρων της στην ευρωζώνη, πολλοί από τους οποίους δεν συμμερίζονται τον ζήλο της για μεταρρυθμίσεις. Ακόμα και πέρυσι το καλοκαίρι, μεγάλο μέρος της Νότιας Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής –προτεραιότητα της οποίας είναι να τα πηγαίνουν όλοι καλά μεταξύ τους- ζήτησαν <strong>να τηρηθεί ηπιότερη γραμμή</strong> έναντι της Ελλάδας.<br /> <br /> Σαν να περίμεναν το σύνθημα, οι αντίπαλοι της Γερμανίας στη Μεσόγειο επέλεξαν αυτή τη στιγμή για να δηλώσουν δημοσίως την ενότητά τους κατά της Γερμανίας. Πέρυσι τον Δεκέμβριο, σε συνάντηση των ευρωπαίων σοσιαλιστών, ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι απηύθυνε έκκληση στους σοσιαλιστές συναδέλφους του να ενωθούν<strong> κατά της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη</strong>. Το θέμα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και οι όροι της διάσωσης της χώρας μοιάζουν με <strong>κατάλληλο πεδίο</strong> για να εκδηλωθεί η συλλογική τους αντίσταση.<br /> <br /> Συνεπώς, <strong>η Γερμανία θέλει το ΔΝΤ να κάνει πίσω</strong> και να συμφωνήσει με το πρόγραμμα διάσωσης χωρίς να θέτει ως όρο την μεγάλη ελάφρυνση του χρέους. Οι πρόσφατες δηλώσεις του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δείχνουν πως μπορεί να εξεταστεί η ελάφρυνση χρέους, μόνο όμως το 2018 –μετά τις εθνικές εκλογές στη Γερμανία- και πως το ΔΝΤ θα πρέπει να υπογράψει τώρα για το χρονοδιάγραμμα, έχοντας κατά νου έναν μακροπρόθεσμο ορίζοντα.<br /> <br /> Μέχρι στιγμής όμως, <strong>το ΔΝΤ εμμένει στη θέση του</strong> και, για διάφορους λόγους, θα είναι λιγότερο δεκτικό στην ευρωπαϊκή πειθώ απ' όσο ήταν κατά το παρελθόν. Ορισμένοι από τους λόγους αυτούς εντοπίζονται στο πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας το 2010, όταν το ΔΝΤ παραβίασε τους ίδιους τους κανόνες του, συμφωνώντας να συνεισφέρει στο πακέτο διάσωσης της χώρας παρά το ότι οι προτεινόμενοι όροι δεν ανταποκρίνονταν στις κανονικές προδιαγραφές δανεισμού του. Αυτό ενίσχυσε το ευρέως διαδεδομένο αίσθημα πως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν υπερβολικά μεγάλη επιρροή στο ΔΝΤ, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ένας παγκόσμιος θεσμός. Τον Δεκέμβριο του 2015, οι ΗΠΑ επιτέλους επικύρωσαν την μεταρρύθμιση του 2010 για το ΔΝΤ, που σχεδιάστηκε εν μέρει για να επανορθώσει αυτή την ανισορροπία. Ως αποτέλεσμα, το ΔΝΤ του 2016 πρέπει να λογοδοτεί σε ένα πιο διαφοροποιημένο σύνολο ψηφοφόρων σε σχέση με το ΔΝΤ του 2015. Επιπλέον, η επιρροή της Γερμανίας και της ΕΕ εντός του θεσμού έχει μειωθεί σημαντικά.<br /> <br /> Έτσι, το καλοκαίρι θα φέρει μαζί του την <strong>πιθανότητα μιας νέας αντιπαράθεσης για την Ελλάδα</strong>. Χωρίς τους γραφικούς χαρακτήρες του περασμένου έτους (όπως πχ του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη), το θέαμα δεν θα είναι τόσο δραματικό. Αφού καμία πλευρά δεν απειλεί με αυτοκτονία –όπως έκανε πέρυσι η Ελλάδα- η ρητορική πιθανότατα δεν θα είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη. Πράγματι, πιθανότατα θα υπάρξουν λιγότερες στιγμές έντασης απ' όσο πέρυσι, αφού αυτή τη φορά καμία πλευρά δεν είναι πρόθυμη να αφήσει να υπάρξει καταστροφή. Ωστόσο, θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική των άκρων. Όμως αυτή τη φορά, η Ελλάδα δεν θα παίζει τον ρόλο του πυγμάχου, αλλά του <strong>θύματος</strong> που βρίσκεται στη μέση.<br /> <br /></div> <a href="http://www.euro2day.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Πρώην σύμμαχοι τώρα γίνονται αντίπαλοι για το ελληνικό χρέος

Ενδεχόμενο νέας κρίσης φέτος για την Ελλάδα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε διαφορετικούς ρόλους, "βλέπει" το Stratfor. Η δι...

Διαβάστε την συνέχεια

Η… «ανθρωπιστική» IHH για το παιχνίδι Ισραήλ και Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsz87KGed2MN3Kg8e9_XEiJHkkJHtavBcpRbFjS7r0ZpEjA5qwNQayj-9zcQXJMXfsfsXY0aMbr-ks4qb4HWap2Owznr7gJgQf7nNiE9OYDBVmhdPtahJkNmgCE8YhMjOgp5Yi8Bp_w1eW/s1600/mko+IHH.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsz87KGed2MN3Kg8e9_XEiJHkkJHtavBcpRbFjS7r0ZpEjA5qwNQayj-9zcQXJMXfsfsXY0aMbr-ks4qb4HWap2Owznr7gJgQf7nNiE9OYDBVmhdPtahJkNmgCE8YhMjOgp5Yi8Bp_w1eW/s640/mko+IHH.jpg" width="640" /></a></div> <em><strong><br /></strong></em> <em><strong>Όταν ο φιλοκυβερνητικός τουρκικός Τύπος εμφανίζει πρωτοσέλιδα κατά του Ισραήλ για το θέμα της Γάζας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε οι συνομιλίες με το Ισραήλ για εξομάλυνση των διμερών σχέσεων βαίνει κατά κρημνό, είτε η Άγκυρα προσπαθεί να πιέσει την Ιερουσαλήμ να αποδεχθεί άμεσα και τον τελευταίο τουρκικό όρο που αφορά την άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.</strong></em><br /> <em><strong><br /></strong></em> Έτσι το δημοσιογραφικό όργανο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, η εφημερίδα Yeni Safak, επανέφερε προ ημερών στην επιφάνεια την αντί-ισραηλινή ρητορική με επίκεντρο τη Γάζα. Στα 10 χρόνια του ισραηλινού αποκλεισμού, γράφει οι υποδομές στην πόλη έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά και δεν υπάρχουν σχολεία και νοσοκομεία. Φυσικά αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων αποτελεί «μισή αλήθεια». Ωστόσο, βολεύει την τουρκική θεώρηση των πραγμάτων.<br /> <br /> <strong>Η εφημερίδα δημοσιεύει έκθεση της τουρκικής «ανθρωπιστικής» (τρομοκρατικής για το Ισραήλ) ΜΚΟ ΙΗΗ, της γνωστής που παρέα με «πεφωτισμένους» Έλληνες προοδευτικούς, είχε προκαλέσει -προφανώς με άνωθεν εντολή- την προβοκάτσια του 2010 με το πλοίο Μαβί Μαρμαρά.</strong><br /> <strong><br /></strong> Η τουρκική ΜΚΟ αναφέρει ότι χρειάζονται 250 σχολεία και νέα νοσοκομεία στη Γάζα τα οποία δεν υπάρχουν λόγω των «κακών» Ισραηλινών και του αποκλεισμού. Φυσικά η ΙΗΗ παραλείπει να αναφέρει ότι τα χρήματα που λαμβάνει ως βοήθεια η Χαμάς που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας πηγαίνουν για την ανάπτυξη ρουκετών και την κατασκευή νέων τούνελ.<br /> <strong><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/indonesia-hospital-in-gaza.jpg"><img alt="" class="alignright size-medium wp-image-152654" height="426" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/indonesia-hospital-in-gaza-300x200.jpg" title="indonesia-hospital-in-gaza" width="640" /></a></strong><br /> <strong><br /></strong> <strong>Η </strong><strong>ΜΚΟ ισχυρίζεται πως ο ισραηλινός αποκλεισμός είναι υπεύθυνος για όλες τις «πληγές του Φαραώ» που πλήττουν τη Γάζα, ξεχνώντας και πάλι να αναφέρει πως και η Αίγυπτος ακολουθεί την αυτή με το Ισραήλ πρακτική. Επίσης, αναφέρει τους ψευδείς ισχυρισμούς ότι το 40% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε φαγητό. Δεν λέει τίποτα όμως για την ηγεσία της Χαμάς που ζει στη χλιδή.</strong><br /> <strong><br /></strong> <!-- /metas --> <br /> Η ΙΗΗ κατηγορεί όμως και το ΝΑΤΟ που επέτρεψε το άνοιγμα ισραηλινής αντιπροσωπείας στην έδρα του στις Βρυξέλλες. «Η Τουρκία ήρε το βέτο για το άνοιγμα ισραηλινής αντιπροσωπείας στο ΝΑΤΟ. Καμία ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων δεν μπορεί να υπάρξει υπό αυτές τις συνθήκες. Για μας το πιο σημαντικό είναι η άρση του αποκλεισμού», δήλωσε στην εφημερίδα ο επικεφαλής της ΙΗΗ, Μπουλέντ Γιλντιρίμ.<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η… «ανθρωπιστική» IHH για το παιχνίδι Ισραήλ και Τουρκίας

Όταν ο φιλοκυβερνητικός τουρκικός Τύπος εμφανίζει πρωτοσέλιδα κατά του Ισραήλ για το θέμα της Γάζας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε ο...

Διαβάστε την συνέχεια

Εν όψει Τσίπρα-Ερντογάν… ελληνική ανοησία, το υπερόπλο της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHOztDAH7oAiU2Ugpf_-9SQvOfAQbYhn3-eeNPssGhpeOuxap4cONzGcommb59ZiqNxP6AuyJmjOuUHxFUSc9u_OapZa2HbycRb2-UNMLNILGRsgSTL6UOxrAJvOgIJPMXp25GbbvJikLU/s1600/ellada+toyrkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHOztDAH7oAiU2Ugpf_-9SQvOfAQbYhn3-eeNPssGhpeOuxap4cONzGcommb59ZiqNxP6AuyJmjOuUHxFUSc9u_OapZa2HbycRb2-UNMLNILGRsgSTL6UOxrAJvOgIJPMXp25GbbvJikLU/s640/ellada+toyrkia.jpg" width="640" /></a></div> <em><strong><br /></strong></em> <em><strong>Ο Αίσωπος σε έναν από τους διάσημους μύθους του περιέγραψε τον ψεύτη βοσκό που προσποιείτο ότι το κοπάδι του δεχόταν επίθεση από λύκους, με σκοπό να διασκεδάσει με την αγωνία των ανθρώπων του χωριού του. Κάποια στιγμή όταν εμφανίστηκε ο λύκος στην πραγματικότητα και κάλεσε για βοήθεια, ουδείς πίστεψε ότι επρόκειτο για την πραγματική απειλή. Θα προσπαθήσουμε τη αδεία του Αισώπου να επαναδιατυπώσουμε τον μύθο βασιζόμενοι σε σύγχρονα δεδομένα και εκτιμήσεις. Οποιαδήποτε ομοιότητα με κυβερνήσεις και αρμοδίους δεν είναι συμπτωματική.</strong></em><br /> <em><strong><br /></strong></em> <strong>Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος</strong><br /> <strong> Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής</strong><br /> Η ελληνική κοινή γνώμη ιδιαιτέρως από το 1974 και μετά ζει συνεχώς με την δαμόκλειο σπάθη της τουρκικής απειλής να επικρέμεται άνωθέν της. Επί 42 συνεχώς έτη τα ελληνικά ΜΜΕ και όπως αυτά μετεξελίχθηκαν (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, στη συνέχεια διαδικτυακοί ιστοχώροι και εσχάτως τα κοινωνικά δίκτυα facebook, twitter) επιζητούν να «κερδίσουν» αναγνώστες και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού δημοσιεύοντας από καιρού εις καιρόν – συνήθως πριν από κάθε θερινή περίοδο – άρθρα, αναλύσεις, μελέτες, αναφορικά με επικείμενη ένταση, η οποία αναμένεται να συμβεί στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας.<br /> <br /> Πληροφορίες περί επικείμενης τουρκικής δράσης, σχολιασμός δηλώσεων Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών, ειδήσεις και άρθρα από επίσημες και ημιεπίσημες πηγές, και εικόνες και video από τις τουρκικές ασκήσεις, όλα αυτά έχουν μετατρέψει ανοικειωθελώς τα ελληνικά ΜΜΕ σε βραχίονα της τουρκικής προπαγάνδας, με αξιοσημείωτη επιτυχία. Ορισμένες φορές κάποια ΜΜΕ ξεπερνούν τα όρια και παρουσιάζουν με απαράδεκτο έως μυθώδη τρόπο την κατάσταση, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το στοιχείο του πανικού προκειμένου να συγκεντρώσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, περισσότερα κλικ…<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-152663" height="325" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan.jpg" title="Erdogan" width="500" /></a><br /> Έτσι αποκτήσαμε την εξαιρετικά επισφαλή συνήθεια εθισμού στην «ειδησεογραφία του θερμού επεισοδίου», αν και τις περισσότερες φορές ο τουρκικός λύκος παρέμενε γκρίζος και σκοτεινός στην άλλη άκρη του Αιγαίου και του Έβρου. Η διενέργεια Ψυχολογικών Επιχειρήσεων από την περίοδο της ειρήνης με στόχο την ελληνική κοινή γνώμη, απεδείχθη ιδιαιτέρως επιτυχής, καθώς η εικόνα που προέβαλλαν ήταν άλλοτε υπερβολικώς μεγεθυμένη και σε κάποιες άλλες περιστάσεις λάμβανε την μορφή που σχεδίαζαν τα αρμόδια γραφεία της ΜΙΤ και των Ενόπλων Δυνάμεων.<br /> <br /> Καθ’ όλη την ταραγμένη περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων η Άγκυρα λειτουργούσε βάσει σχεδίου, τις πτυχές του οποίου αναδείκνυε μεθοδικώς, εστιάζοντας κυρίως στις βλέψεις της στο Αιγαίο. Η πολιτική της επικέντρωσε και στόχευσε με τα αναθεωρητικά βέλη στην υφαλοκρηπίδα, στην άρνηση αποδοχής του εύρους του ελληνικού εναερίου χώρου, στην παρεμπόδιση γεωτρήσεων, στην αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας ως τουρκικής, στην αμφισβήτηση του δικαιώματος ανακηρύξεως ΑΟΖ, στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά και του δικαιώματος έρευνας και διασώσεως ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού.<br /> <br /> Στο πλαίσιο αυτών δημιουργούσε και συντηρούσε κρίσεις και εντάσεις, οι οποίες διέπονταν από την αρχή της μεθοδευμένης προκλήσεως θερμού επεισοδίου και της συντηρήσεως του «φοβικού συνδρόμου» στοχεύοντας το μαλακό υπογάστριο της εθνικής άμυνας, στην ευπάθεια, την μαλθακότητα και στον συβαριτισμό της ελληνικής κοινής γνώμης.<br /> <br /> Αρχής γενομένης από το 1974 οφείλουμε και πρέπει να θυμόμαστε την κρίση του Αυγούστου 1976 με το «Χόρα», την κρίση του Μαρτίου το 1987 με το «Σισμίκ»(το πρώην «Χόρα»), την ψήφιση από την τουρκική Εθνοσυνέλευση τον Ιούνιο του 1995 του νόμου για το casus belli, την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996 και την Συμφωνία στη Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1998. Από τις προαναφερόμενες περιπτώσεις οι δύο (1987, 1996) οδήγησαν σε σοβαρή κλιμάκωση προκειμένου να αντιμετωπισθεί η τουρκική αναθεωρητική πολιτική.<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Turkish_special_forces.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-152664" height="375" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Turkish_special_forces.jpg" title="Erdogan_Turkish_special_forces" width="500" /></a><br /> <br /> Ο «λύκος» πραγματοποίησε την εμφάνισή του στα Ίμια (σ.σ. μετά από 22 έτη επιφυλακής) και παρότι δεν ήλθε για τα πρόβατα του κοπαδιού, αρκέστηκε να δείξει τα δόντια του, επιτυγχάνοντας να τρομοκρατήσει. Το λάθος της «ποιμενικής» Ελλάδας ήταν ότι τον άφησε να το πράξει χωρίς να τον τιμωρήσει, παρότι μπορούσε και μάλιστα με ικανή ισχύ.<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> <div style="text-align: left;"> <span style="color: #003366;">Τις τέσσερις αυτές δεκαετίες η Τουρκία χρησιμοποίησε τις Ένοπλες Δυνάμεις της ευθέως ως εργαλείο ασκήσεως εξωτερικής πολιτικής και συγκεκριμένως: α) Την THK (Turk Hava Kuvvetleri) Τουρκική Αεροπορία για να πραγματοποιεί παραβιάσεις, παραβάσεις και εμπλοκές με τα ελληνικά μαχητικά, να πραγματοποιεί υπερπτήσεις και να ελέγχει το εθνικό σύστημα αεραμύνης, β) το TDK (Turk Deniz Kuvvetleri) Τουρκικό Ναυτικό να πραγματοποιεί «αβλαβείς διελεύσεις», ελέγχοντας τα αντανακλαστικά του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) και εν γένει του συστήματος επιτηρήσεως και γ) την Sahil Guvenlik (Τουρκική Ακτοφυλακή) της Διοικήσεως Ασφαλείας Ακτών να δημιουργεί επεισόδια πέριξ αμφισβητουμένων από την Τουρκία περιοχών κατά της εθνικής κυριαρχίας αλλά και Ελλήνων πολιτών.</span></div> <div style="text-align: left;"> <span style="color: #003366;"><br /></span></div> </div> Πριν από την έναρξη της κρίσεως στη Συρία η Τουρκία πρόσθεσε ακόμη ένα βέλος στη φαρέτρα της, αυτό της λαθρομετανάστευσης και της προώθησης προσφύγων που βρίσκονταν στην επικράτειά της στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμανικής καταγωγής. Η απειλή εμφανίσεως του λύκου με στόχο το κοπάδι συντηρείτο με επιτυχία.<br /> <br /> Από το Καλοκαίρι της Αφυπνίσεως (1974) μέχρι τον Χειμώνα της καταρρακώσεως του ηθικού και της αναζωπυρώσεως της απειλής (1996) η ελληνική πολιτεία αντιμετώπιζε την αναθεωρητική πολιτική βασιζόμενη σε εκτιμήσεις περί εσωτερικής αντιπαλότητας μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών, σαφώς επηρεασμένη και εθελοτυφλούσα από την εμπειρία της επταετίας (1967-74). Από το 1997 έως και το 2002, χρονιά ανόδου στην εξουσία του ισλαμιστικού κόμματος του Ερντογάν, η Ελλάδα έδειχνε να προσπαθεί απελπισμένα να βρει τρόπο κατευνασμού της Άγκυρας.<br /> <br /> Ένα μικρό παράθυρο που αξιοποίησε το 1999 λόγω των σεισμών («Διπλωματία των σεισμών») δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Σήμερα 14 έτη μετά από την επίσης εσφαλμένως αναμενόμενη αυγή κάποιας νέας εποχής στα ελληνοτουρκικά – λόγω Ερντογάν! – η Αθήνα βρίσκεται κυριολεκτικώς με την πλάτη στον τοίχο, καθώς η οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει την χώρα έχει επιφέρει δυσμενή αποτελέσματα και στις Ένοπλες Δυνάμεις.<br /> <br /> Η τουρκική αναθεωρητική στρατηγική μέσα σε 15 μόλις ημέρες του Μαΐου εκτόξευσε – για πρώτη φορά τόσο εντόνως και μαζικώς – όλες τα βέλη της επιθετικής της πολιτικής έναντι της χώρας μας σε μια συγκυρία κατά την οποία η ελληνική κοινή γνώμη είναι πολυδιασπασμένη και εμφορείται από πνεύμα αδιαφορίας, εγκαταλείψεως και αδρανείας, παρουσιάζοντας έντονα συμπτώματα πολιτικής καταθλίψεως. Συγκεκριμένως επίσημες τουρκικές πηγές έθεσαν επί τάπητος επτά σημαντικά ζητήματα:<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Turkish_special_forces_2.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-152665" height="406" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Turkish_special_forces_2.jpg" title="Erdogan_Turkish_special_forces_2" width="625" /></a><br /> <br /> <ul> <li><span style="color: maroon;">Αμφισβήτηση </span>της ελληνικής κυριαρχίας σε 152 νησιά και νησίδες.</li> <li><span style="color: maroon;">Αμφισβήτηση</span> της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ (Ελλάδος και Κύπρου) μέσω καταθέσεως σχετικού υπομνήματος στον ΟΗΕ.</li> <li><span style="color: maroon;">Αποστρατιωτικοποίηση</span> των νησιών του Αιγαίου.</li> <li><span style="color: maroon;">Αμφισβήτηση</span> του δικαιώματος ερεύνης και διασώσεως ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού.</li> <li><span style="color: maroon;">Απαίτηση </span>αναγνωρίσεως της μειονότητος στη Δυτική Θράκη ως τουρκικής, μαζί με άλλα συναφή θέματα.</li> <li><span style="color: maroon;">Έγερση νομικού ζητήματος</span> αποζημιώσεως για την πτώση τουρκικού μαχητικού από ελληνικό τον Οκτώβριο του 1997.</li> <li><span style="color: maroon;">Χρησιμοποίηση</span> των προσφύγων και των λαθρομεταναστών ως εργαλείο άσκησης γεωστρατηγικής πίεσης, μέσω της μη ικανοποιήσεως του αιτήματος για παροχή visa στους Τούρκους πολίτες από την ΕΕ.</li> </ul> <br /> Τα επτά προαναφερόμενα βέλη βλήθηκαν σε συντονισμό με τις αρμόδιες υπηρεσίες στρατιωτικές και πολιτικές των τουρκικών αρχών και εν όψει της συνάντησης του Τούρκου προέδρου Ερντογάν με τον Έλληνα πρωθυπουργό Τσίπρα την Δευτέρα 23 Μαΐου.<br /> <br /> Η ελληνική πλευρά δείχνει να είναι απομονωμένη από τα αγγλοσαξονικά κέντρα λήψεως αποφάσεων, προσπαθώντας παραλλήλως να διατηρήσει τον πολιτικό έλεγχο και την πρωτοβουλία κινήσεων στην εγχώρια σκηνή. Όμως η άσκηση γεωστρατηγικού bullying της νέο-οθωμανικής ηγεσίας εντείνεται και δεν πρέπει επίσης να λησμονείται ότι και οι τρεις μουσουλμάνοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από τους 153 της κυβερνητικής πλειοψηφίας, έχουν ανοικτούς διαύλους με την Άγκυρα.<br /> <br /> Η πίεση με τη χρήση όλων των μέσων από την Τουρκία θα πρέπει να αναμένεται ότι θα ενταθεί παρουσιάζοντας συνεχώς νέα σημεία βρασμού. Η συνάντηση με τον Ερντογάν είναι μια ευκαιρία για τους νέο-Οθωμανούς να δείξουν τα ισχυρά τους δόντια. Εμείς δεν θα πρέπει να αναμένουμε πότε το δείγμα θα γίνει δήγμα (δάγκωμα), βαυκαλιζόμενοι (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στην αστάθεια λόγω του κουρδικού και της δήθεν συγκρούσεως στρατιωτικών πολιτικών (σ.σ. η πιο επιτυχημένη σαπουνόπερα που μας έχει πωλήσει η γειτονική χώρα!).<br /> <br /> Στο Ισραήλ ο «σκληρός» Λίμπερμαν ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Άμυνας και στις ΗΠΑ η προεκλογική αντιπαράθεση σύντομα θα επικεντρωθεί στον αγώνα για την εξουσία μεταξύ ρεπουμπλικανών και δημοκρατικών. Στη Συρία η ειρήνη απέχει αρκετά καθώς Κούρδοι και Αμερικανοί σχεδιάζουν επίθεση κατά της Ράκα, ενώ οι Τούρκοι αισθάνονται «βιδωμένοι» γεωστρατηγικώς από τους υπερατλαντικούς συμμάχους τους. Στην γειτονική χώρα ο Ερντογάν κατάφερε να προκαλέσει την Δύση αφαιρώντας την ασυλία για τους βουλευτές του HDP ενώ προετοιμάζει την ανάδειξή του σε υπερ-πρόεδρο.<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Hulusi-Akar.jpg"><img alt="" class="alignright size-medium wp-image-152666" height="433" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/05/Erdogan_Hulusi-Akar-300x203.jpg" title="Erdogan_Hulusi-Akar" width="640" /></a><br /> <br /> Η Τουρκία θα προσπαθήσει να εκφοβίσει για μιαν ακόμη φορά την Ελλάδα επιχειρώντας να την σύρει σε αποδοχή μέρους των απαιτήσεών της, εκμεταλλευόμενη την δύναμη έναντι της συγκυριακής αδυναμίας της. Το τουρκικό σχέδιο θα χρησιμοποιήσει τους γνώριμους «λύκους» προκειμένου να εξασφαλίσει και να προσδιορίσει μιαν αφετηρία από την οποία θα ξεκινήσει η βήμα προς βήμα υποχώρηση της Ελλάδος από τα κυριαρχικά της δικαιώματα – το τονίζουμε – σε όλα τα πεδία και επίπεδα. Ας συμβουλέψει κάποιος τον αυταπατηθέντα και αερολόγο κυβερνητικό βοσκό πως δεν είναι μόνος του.<br /> <br /> Εάν ζούσε ο Αίσωπος σήμερα θα αναγνώριζε με δυσφορία ότι η χώρα έχει διολισθήσει σε ένα περιβάλλον άκρατης μυθοπλασίας, αποδεχούμενη την παραμυθία και την αυταπάτη ως τη νέα κοινωνική αναγκαιότητα. Ακόμη χειρότερα και σε σχέση με την τουρκική απειλή, ίσως να πρόσθετε και μιαν άλλην εκδοχή στον μύθο του. Αυτήν όπου ο βοσκός σε συνεργασία με τους χωρικούς αποφασίζουν να δώσουν βορά στον λύκο σε τακτά χρονικά διαστήματα ένα πρόβατο, προκειμένου να τους αφήσει επιτέλους στην ησυχία τους.<br /> <br /> Εάν αυτό έχει αποφασισθεί λόγω διπλωματικής πιέσεως, οικονομικής ανάγκης, γεωστρατηγικής αδυναμίας ή για οποιανδήποτε άλλη αιτία, τότε ας προσέξουν οι ταγοί όποιοι κι αν είναι μυθοπλάστες, αυταπατηθέντες, ορθολογιστές, νεοφιλελεύθεροι ή απλοί φιλέλληνες… ασχέτως σε ποιον Θεό ή μη πιστεύουν. Ας μελετήσουν προσεκτικώς την τουρκική στρατηγική εκφοβισμού στην οποίαν εθιστήκαμε με τη δική μας θέληση και ανόητη στάση.<br /> <br /> <!-- /metas --> <br /> Η παγίδα έχει στηθεί αριστοτεχνικώς και απαιτείται ακόμη μια ισχυρή δόση απειλής για να ενεργοποιήσει τα ηττοπαθή αντανακλαστικά του φοβικού συνδρόμου. Ο μύθος του Αισώπου με τον λύκο, τον βοσκό και τα πρόβατα μπορεί να μετεξελιχθεί στην επίσης γνωστή μυθιστορία του Μινώταυρου, στον οποίον οι Αθηναίοι προσέφεραν βορά κάθε χρόνο 7 νέους και 7 νέες ως τίμημα συμβιβασμού και ήττας.<br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Εν όψει Τσίπρα-Ερντογάν… ελληνική ανοησία, το υπερόπλο της Τουρκίας

Ο Αίσωπος σε έναν από τους διάσημους μύθους του περιέγραψε τον ψεύτη βοσκό που προσποιείτο ότι το κοπάδι του δεχόταν επίθεση από λύκους, ...

Διαβάστε την συνέχεια