Ο «απομονωμένος» Ερντογάν έτοιμος μετά από το Ισραήλ να «τα βρει» και με τη Συρία;

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/01/asad_erdogan.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/01/asad_erdogan.jpg" /></a><br /><br />Μετά από την «επανασύνδεση» με το Ισραήλ, υπάρχει περίπτωση να κλείσει ο Ερντογάν το μέτωπο και με τη Συρία;<br /><br />Σύμφωνα με όσα γράφει το <b><a href="http://al-monitor.com/">al-monitor.com</a> </b>διεργασίες γίνονται. Σύμφωνα με το άρθρο «ένα ανώτερο στέλεχος του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) φάνηκε να επιβεβαιώνει την αλλαγή στάσης στην Άγκυρα παρά την προφανή σύγχυση σχετικά με τον τρόπο επαναπροσανατολισμού. Ερωτηθείς εάν ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα μπορούσε να συναντηθεί με τον Σύριο ομόλογό του Μπασάρ αλ Άσαντ, ο αντιπρόεδρος του AKP Χαγιάτι Γιαζίτσι είπε: «Δεν μπορώ να πω ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. [Ο διάλογος] θα μπορούσε να ξεκινήσει σε ένα ορισμένο επίπεδο και να ανέλθει σε ένα υψηλότερο επίπεδο αργότερα».<br /><br />Το άρθρο αναφέρει ακόμη: <br /><br />Το πώς και πότε θα μπορούσαν να ξεκινήσουν οι επαφές παραμένει ανοιχτό προς συζήτηση, αλλά το επιχείρημα για ειρήνη με τη Δαμασκό κερδίζει σαφώς έδαφος σε διάφορα κλιμάκια του τουρκικού κράτους. Ορισμένοι εξέχοντες συνταξιούχοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί από καιρό συμβουλεύουν τη συμφιλίωση με τον Άσαντ. Και ακόμη και νεοεθνικιστικές ομάδες που υποστηρίζουν την πολεμική στάση της κυβέρνησης κατά των Κούρδων ασκούν πιέσεις για ειρήνη με τη Δαμασκό.<br /><br />Μια δήλωση του εθνικιστή συμμάχου του Ερντογάν έδειξε πώς βλέπει το κρατικό κατεστημένο το θέμα. Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ο ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος που έχει συχνά επηρεάσει τις αποφάσεις του Ερντογάν ως de facto εταίρος του στον συνασπισμό, χαιρέτισε τα σχόλια του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου,ως «ισχυρή ώθηση» στις προσπάθειες διευθέτησης στη Συρία. «Η προοπτική της Τουρκίας να ανυψώσει τις επαφές της με τη Συρία σε επίπεδο πολιτικού διαλόγου και να ξεριζώσει τρομοκρατικές οργανώσεις… σε συνεργασία [με τη Δαμασκό] πρόκειται να γίνει θέμα της επερχόμενης πολιτικής ατζέντας και αξίζει να εξεταστεί σοβαρά», είπε.<br /><br />Ο Μπαχτσελί εξέφρασε την ελπίδα για εξομάλυνση με «όλους τους γείτονες» έως το 2023, έτος κρίσιμων εκλογών στην Τουρκία. Το αυξανόμενο λαϊκό αίσθημα ενάντια στη φιλοξενία εκατομμυρίων Σύριων και άλλων προσφύγων από την Τουρκία αναμένεται να είναι κυρίαρχο στις προεκλογικές πλατφόρμες των κομμάτων.<br /><br />Σύμφωνα με τον Τσαβούσογλου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προσπαθούσε εδώ και καιρό να πείσει τον Ερντογάν να συνομιλήσει με τον Άσαντ, αλλά ο Τούρκος πρόεδρος είχε συμφωνήσει μόνο σε διμερείς επαφές μεταξύ αξιωματούχων πληροφοριών. «Οι συναντήσεις μεταξύ των υπηρεσιών πληροφοριών πραγματοποιήθηκαν σε ένα στάδιο. Διακόπηκαν και τώρα άρχισαν ξανά», είπε ο Τσαβούσογλου.<br /><br />Μετά τη συνάντησή του στις 5 Αυγούστου με τον Ρώσο ηγέτη στο Σότσι, ο Ερντογάν είπε επίσης ότι ο Πούτιν του είχε προτείνει να συνομιλήσει με τον Άσαντ, αλλά τόνισε ότι ακόμη οι επαφές μεταξύ αξιωματούχων των μυστικών υπηρεσιών δεν έχουν ακόμη αποτελέσματα.<br /><br />Η αντίδραση του Μπαχτσελί θεωρείται ευρέως ότι αντανακλά την εσωτερική φωνή και τη σκέψη του τουρκικού κράτους, τα κύρια σημεία των οποίων θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως εξής:<br /><br />Η συμφιλίωση με τη Δαμασκό μπορεί να πραγματοποιηθεί στη βάση της συνεργασίας για την ανατροπή της de facto αυτοδιοίκησης των Κούρδων στη βόρεια Συρία. Αυτό θα εξαρτηθεί επίσης από την προϋπόθεση ότι η Δαμασκός αποφεύγει οποιεσδήποτε κινήσεις για τη νομιμοποίηση των ένοπλων κουρδικών στοιχείων ή την ενσωμάτωσή τους σε κρατικούς θεσμούς. Οι εν λόγω ομάδες είναι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) υπό την ηγεσία των Κούρδων, οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) — η ραχοκοκαλιά των SDF — και το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), το οποίο η Άγκυρα κατατάσσει ως τρομοκρατική ομάδα και βλέπει ως παράρτημα του το YPG.<br /><br />Η Άγκυρα πρέπει να ανοίξει το δρόμο για την επιστροφή περισσότερων από 3,5 εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων, οι οποίοι θεωρούνται όλο και περισσότερο ως δημογραφική απειλή σε διάφορα κλιμάκια του κράτους. Ως εκ τούτου, ο διάλογος με τη Δαμασκό θα εξαρτηθεί επίσης από τη συνεργασία της για τη δημιουργία του εδάφους για τις επιστροφές. Ο Ερντογάν επιμένει στη δημιουργία μιας ασφαλούς ζώνης με βάθος 32 χιλιομέτρων (περίπου 20 μίλια) κατά μήκος των συνόρων, η οποία θα εκκαθαρίζεται από στοιχεία SDF-YPG για να εγκατασταθούν Σύριοι που επιστρέφουν, αλλά η μελλοντική διαπραγμάτευση με τον Άσαντ θα περιλαμβάνει επίσης τις προϋποθέσεις επιστροφής στην κυβέρνηση -ελεγχόμενων περιοχών όπως η Χάμα, η Χομς και το Χαλέπι.<br /><br />Η Άγκυρα θα ήθελε να δει μια πολιτική διευθέτηση που θα επέτρεπε σε στοιχεία της αντιπολίτευσης που έχουν επίγνωση των συμφερόντων της Τουρκίας να μοιραστούν την εξουσία στη Δαμασκό. Με άλλα λόγια, το να μπουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που υποστηρίζονται από την Τουρκία στη Δαμασκό σαν δούρειος ίππος θα ήταν σημαντικό για τον Ερντογάν.<br /><br />Ένας συνταξιούχος Τούρκος διπλωμάτης που παρακολουθεί στενά το θέμα είπε στο Al-Monitor ότι η δήλωση Μπαχτσελί αντικατοπτρίζει την κυρίαρχη τάση στο Γενικό Επιτελείο, τον Εθνικό Οργανισμό Πληροφοριών και το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά οι προθέσεις της Άγκυρας ήταν ακόμα ασαφείς. «Υπάρχει αναταραχή για να γίνουν μερικά<br /><br />πράγματα πριν από τις εκλογές», είπε, σημειώνοντας ότι το όραμα της Άγκυρας για την επίλυση πολύ περίπλοκων ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένου του μέλλοντος των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και των ένοπλων φατριών, παρέμεινε άγνωστο. Σύμφωνα με τον διπλωμάτη, το κρατικό κατεστημένο είναι πεπεισμένο ότι ο διάλογος με τη Δαμασκό έχει καταστεί αναπόφευκτος για θέματα όπως το πρόβλημα ασφάλειας στη βόρεια Συρία και η επιστροφή των προσφύγων. «Τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι προφανή, αλλά ο τρόπος λειτουργίας αυτών που υποτίθεται ότι θα τα εφαρμόσουν στην πράξη μου δημιουργεί αμφιβολίες», πρόσθεσε.<br /><br />Ένας απόστρατος στρατιωτικός, υποστήριξε ότι η πίεση για διάλογο με τη Δαμασκό προερχόταν κυρίως από τον Πούτιν και οι τουρκικοί κρατικοί θεσμοί απείχαν από την πλήρη συναίνεση για το θέμα. Δεδομένων των καλών σχέσεων του υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ με την Ουάσιγκτον, ειδικότερα, οποιαδήποτε απόφαση για μια ριζική αλλαγή πολιτικής στη Συρία ενδέχεται να αντιμετωπίσει αντίσταση εκ των έσω, είπε στο Al-Monitor.<br /><br />Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Ερντογάν μπορεί να χρειαστεί να εισακούσει τις εκκλήσεις για αναθεώρηση της πολιτικής για χάρη της δικής του πολιτικής επιβίωσης. Τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις μειώνονται εν μέσω της χειρότερης οικονομικής αναταραχής της Τουρκίας εδώ και χρόνια. Οι ροές ρωσικών κεφαλαίων προς την Τουρκία από τα τέλη Ιουλίου είναι πιθανότατα ένας παράγοντας πίσω από την αναζήτηση της Άγκυρας για μια νέα πορεία στη Συρία, καθώς ο Ερντογάν φαίνεται να βασίζεται όλο και περισσότερο στον Πούτιν ενόψει των εκλογών του επόμενου έτους.<br /><br />Ως μέρος της πλατφόρμας της Αστάνα που σχεδιάστηκε για να συμφιλιώσει την κυβέρνηση του Άσαντ και την αντιπολίτευση, η Τουρκία μπόρεσε να φέρει στη διαδικασία ένοπλες φατρίες που δεν είχαν χαρακτηριστεί τρομοκρατικές ομάδες από τον ΟΗΕ και να ενεργήσει ως εγγυητής τους. Η Αστάνα, με τη σειρά της, άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία μιας επιτροπής σύνταξης συντάγματος, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας των πολιτών, στις διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στη Γενεύη. Έτσι η αντιπολίτευση γνώριζε καλά ότι η συμμετοχή στις συνομιλίες της Αστάνα και της Γενεύης σήμαινε συμμετοχή σε μια διαδικασία συμφιλίωσης.<br /><br />Φυσικά, ούτε η Τουρκία ούτε οι Σύριοι σύμμαχοί της πίστευαν στην επιτυχία των συνομιλιών. Παρά τις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν στις συνομιλίες της Αστάνα, τα μέρη συνέχισαν να χρησιμοποιούν βία στο έδαφος για να προωθήσουν τα κέρδη τους. Η Τουρκία συγκέντρωσε μια σειρά από ένοπλες φατρίες κάτω από την ομπρέλα του λεγόμενου Εθνικού Στρατού της Συρίας και οδήγησε τον πόλεμο σε περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους στο βορρά.<br /><br />Η Άγκυρα προσπαθεί τώρα να υποστηρίξει ότι δεν αλλάζει πραγματικά ρότα επειδή έχει υποστηρίξει τις προσπάθειες διευθέτησης από τότε που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 2254 για τη Συρία το 2015. Αλλά ανεξάρτητα από τον όρο που χρησιμοποιείται —ειρήνη ή συμβιβασμός— τα πράγματα είναι ξεκάθαρα διαφορετικά αυτή τη φορά. Για την κυβέρνηση του Άσαντ, ο τερματισμός της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στη Συρία είναι προϋπόθεση για ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις.<br /><br />Αν και η ανάγκη για διόρθωση των σχέσεων με τη Δαμασκό επιβάλλεται, η τρέχουσα κατάσταση δεν βοηθά τα μέρη να προχωρήσουν. Η Άγκυρα δύσκολα θα μπορούσε να ελπίζει για πρόοδο κρατώντας το σχέδιο της για ασφαλή ζώνη στο τραπέζι. Στις συνομιλίες μεταξύ αξιωματούχων πληροφοριών, η τουρκική πλευρά φέρεται να επιδίωξε την αναθεώρηση της Συμφωνίας των Αδάνων του 1998 μεταξύ των δύο χωρών, η οποία θα διεύρυνε το δικαίωμα της Τουρκίας να καταδιώκει μαχητές του PKK από πέντε σε 32 χιλιόμετρα εντός της Συρίας.<br /><br />Και εν μέσω συζητήσεων για διάλογο, τουρκικά αεροσκάφη βομβάρδισαν μια βάση κοντά στην κουρδική συνοριακή πόλη Κομπάνι, όπου βρίσκονταν Σύριοι στρατιώτες, προκαλώντας θανάτους και τραυματισμούς. Η αεροπορική επιδρομή της 16ης Αυγούστου, που ακολούθησε μια θανατηφόρα επίθεση σε τουρκικό συνοριακό φυλάκιο, μιλά για τουρκική μισαλλοδοξία ακόμη και στα συριακά κυβερνητικά στρατεύματα στη λωρίδα των 32 χιλιομέτρων, για να μην αναφέρουμε ότι υπονομεύει την προσφορά της Τουρκίας για διάλογο.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο «απομονωμένος» Ερντογάν έτοιμος μετά από το Ισραήλ να «τα βρει» και με τη Συρία;

Μετά από την «επανασύνδεση» με το Ισραήλ, υπάρχει περίπτωση να κλείσει ο Ερντογάν το μέτωπο και με τη Συρία; Σύμφωνα με όσα γράφει το al-mon...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί αναζητούν το «ανήκειν» οι Έλληνες;

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/04/simaia.jpg"><img height="394" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/04/simaia-696x428.jpg" width="751" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Δυο χτυπητά παραδείγματα που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες στη σύγχρονη ιστορική τους πορεία η οποία φτάνει μέχρι τις μέρες μας, είναι η απουσία πνευματικής ζωής και η αγωνία να ξαναβρούν την χαμένη αίσθηση του ”ανήκειν”.</span></h3>Γράφει η <b>Κρινιώ Καλογερίδου<br /></b><br /> Αίσθηση που τους αναγκάζει, λόγω ανασφάλειας, να αναζητούν μονίμως προστάτες και να κρέμονται κυριολεκτικά απ’ τις διαθέσεις και αποφάσεις των ”Μεγάλων” συμμάχων τους.<br /><br /> Στην πρώτη περίπτωση, η απουσία πνευματικής ζωής στον τόπο μας εμποδίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων να γίνει φορέας και εργάτης των αξιών και των δημιουργημάτων που αποκρυσταλλώνονται σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού μας. Με αποτέλεσμα να μην εξελίσσεται αυτός, αφού πνευματική ζωή χωρίς το υποκείμενο που τη ζει δεν νοείται.<br /><br /> Έτσι, χωρίς ροή, κίνηση, μεταβολή, εξέλιξη δεν προχωράμε εμείς οι Έλληνες, παρά μένουμε στάσιμοι στα λιμνάζοντα ύδατα ανθυγιεινών εστιών οι οποίες δεν μας βοηθούν να αναδημιουργήσουμε, να αναπλάσουμε τις αξίες του παρελθόντος με στόχο την προσαρμογή τους στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας μας.<br /><br /> ”Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν”, έλεγε ο υλοζωιστής φιλόσοφος Ηράκλειτος και ροή σημαίνει εξέλιξη και εξέλιξη σημαίνει βελτίωση της ζωής όχι μόνο με βάση τις υλικές μας ανάγκες, αλλά και την ικανοποίηση των πνευματικών μας ροπών (θρησκευτικών, εθνικών, αισθητικών, πνευματικών, ψυχικών, θεωρητικών και πρακτικών).<br /><br /> Αυτή η ικανοποίηση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο συντείνει στη διαμόρφωση κοινού ρυθμού πολιτιστικής αναβάθμισης και ενότητας των Ελλήνων. Η πνευματική τους ζωή, δηλαδή, λειτουργεί σαν επιπλέον συνεκτικός κρίκος ενότητας κοντά σε εκείνους που προσδιορίζουν — κατά τον Ηρόδοτο — το ελληνικό έθνος (”Το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον και τα ομότροπα ήθη”).<br /><br /> Κρίκος ενότητας φυλετικής, κοινωνικής, εθνικής και θρησκευτικής με ιστορικό χαρακτήρα, γιατί είναι θεμελιωμένη στις αξίες του παρελθόντος με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά ατομικά και συλλογικά.<br /><br /> Με τον τρόπο αυτό η πνευματική μας ζωή διαιωνίζεται ως ουσία και αίσθηση προσαρμόζοντας τον πολιτισμό των παρωχημένων γενεών στις σύγχρονες απαιτήσεις και μεταλλάσσοντας τον ιστορικό χαρακτήρα της σε ατομικό και επίκαιρο…<br /><br /> Όσον αφορά τώρα την ελλειμματική αίσθηση του ”ανήκειν” που παρατηρείται στην εποχή μας και αναγκάζει εμάς τους Έλληνες (σε πολιτικό κυρίως επίπεδο) να αναζητούμε μονίμως προστάτες στο πρόσωπο των ”Μεγάλων” συμμάχων λόγω εθνικής ανασφάλειας, αυτό έχει να κάνει με την απομάκρυνσή μας από τις ρίζες, την καταγωγή μας.<br /><br /> Ας μην ξεχνάμε ότι και οι Ευρωπαίοι θαυμαστές της Ελλάδας από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης τη δική τους καταγωγή έψαχναν να βρουν αγωνιζόμενοι για την ελληνική ανεξαρτησία. Τη δική τους καταγωγή έψαχναν κι όταν έλεγαν δια στόματος Shelley το ”Είμαστε όλοι Έλληνες”.<br /><br /> Τη δική τους καταγωγή αναζητούσαν στη γη μας και οι φιλέλληνες που, μαγεμένοι απ’ τον ”ελληνικό μύθο”, θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα μας (βλ. τελευταία λόγια του Byron: ”Έδωσα τα πάντα για την Ελλάδα, τώρα της δίνω και τη ζωή μου”).<br /><br /> ”Η καταγωγή (το ”ανήκειν”) είναι ο σκοπός” έλεγε ο Αυστριακός συγγραφέας και δημοσιογράφος Karl Kraus και είχε δίκιο. Μόνο που αυτό συγκινούσε τους παλιούς Έλληνες περισσότερο από μας τους καινούργιους.<br /><br /> Τους καινούργιους που πασχίζουμε να διαφοροποιηθούμε από εκείνους μιμούμενοι τους Ευρωπαίους σε βαθμό κακοποίησης της γλώσσας μας με ξένες προσμίξεις και με αλλοίωση του συντακτικού και εννοιολογικού χαρακτήρα της. Σε βαθμό και πλήρους ακόμα αντικατάστασής της από την αγγλική γλώσσα.<br /><br /> Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί, μέσα στην αγωνιώδη αναζήτηση του ”ανήκειν” που χάσαμε, ψάχνουμε να βρούμε αγκωνάρι να στηριχτούμε και γιατί δε θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί από τους ξένους.<br /><br /> Θέλουμε να γίνουμε ένα με το συνονθύλευμά τους, την πολύχρωμη και πολύγλωσση μάζα τους, σαν να ντρεπόμαστε για την μοναδικότητά μας. Σαν να την βλέπουμε ως ελάττωμα, ενώ είναι προνόμιο από τα λίγα.<br /><br /> Κι αυτό είναι απόδειξη του συνδρόμου κατωτερότητας που μας κατατρύχει επειδή νιώθουμε ότι, όσο και να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε, δεν θα γίνουμε ποτέ ”αρχαίοι”. Δεν θα γίνουμε ποτέ σπουδαίοι και δυνατοί σαν εκείνους, ώστε να κάνουμε παντιέρα την ιδιομορφία μας.<br /><br /> Αυτή ακριβώς η έλλειψη σιγουριάς που νιώθουμε, μας κάνει να αναζητούμε ξένους ”προστάτες” και να τους δίνουμε απλόχερα τη Γη και το Ύδωρ μας (σε βάσεις) με καθόλου ή ελάχιστα ανταλλάγματα, ίσα που να καλύπτουν αυτά την εθνική ανασφάλειά μας.<br /><br /> Μας κάνει να αναρωτιόμαστε συχνά κοιτάζοντας στον καθρέφτη ιχνηλάτησης της καταγωγής μας: ”Είμαστε καθαρόαιμοι Ευρωπαίοι ή Ευρωπαίοι της Ανατολής, αφού οι ‘Χαμένες Πατρίδες’ μας φτάνουν στα έσχατα της Μικρασίας; Είμαστε ο ανεπτυγμένος λαός του Νότου που ‘γονάτισε’ πρόσκαιρα στην οκταετία των μνημονίων ή οι μόνιμα υπανάπτυκτοι σε σύγκριση με τον Βορρά”;<br /><br /> Το κοίταγμα στον καθρέφτη προς αναζήτηση του αυτοπροσδιορισμού μας μέσα από το γενεαλογικό δέντρο των Νεοελλήνων θα μας κάνει να αποκτήσουμε, νομίζω, την αυτογνωσία και την αυτοσυνείδηση που έχουμε ανάγκη…<br /><br /> Θα μας κάνει να πατήσουμε πιο γερά στα πόδια μας, για να δώσουμε τέλος στην εσωστρέφεια, την εσωτερική καταπίεση και την εξάρτησή μας (η οποία μεγεθύνεται υπό την απειλή της Τουρκίας) από ξένες δυνάμεις.<br /><br /> Θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ερείσματα αντίστασης στον δειλό εαυτό μας κρύβονται μέσα μας, στην ψυχή μας. Και τα ερείσματα αυτά είναι συστατικά της Ρωμιοσύνης.<br /><br /> Της Ρωμιοσύνης που, στις μέρες μας, δεν χρειάζεται μόνο την αρετή και την τόλμη που έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος στην Ωδή του ”Εις Σάμον”, αλλά και ξεκάθαρη σκέψη, ωριμότητα, αγάπη για την πατρίδα και υπευθυνότητα.<br /><br /> Αυτά θα πρέπει να είναι τα καινούργια θεμέλια του ελληνικού κράτους, τα οποία — προστιθέμενα στα παλιά των παραδοσιακών αξιών και της συμπυκνωμένης σοφίας των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων — θα μας βοηθήσουν να χτίσουμε το μέλλον της πατρίδας μας. Θα μας βοηθήσουν να αλλάξουμε την μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας!..<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί αναζητούν το «ανήκειν» οι Έλληνες;

Δυο χτυπητά παραδείγματα που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες στη σύγχρονη ιστορική τους πορεία η οποία φτάνει μέχρι τις μέρες μας, είναι η απουσί...

Διαβάστε την συνέχεια

BLOOMBERG: Ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας είναι το πραγματικό τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

<img height="360" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/1000x563/crop/both/9a/9a2aea0270134e80a6bab31fd772ae2e.jpg?quality=85&404=default&v=8" width="732" /><br /><br />Του <b>Hal Brands</b><br />Οι πόλεμοι οι οποίοι προκαλούνται από αποφάσεις ανθρώπων μπορεί ταυτόχρονα να αποτελούν προϊόντα βαθιών ιστορικών διεργασιών. Ως απόδειξη του παραπάνω συλλογισμού, δείτε τις μάχες στην Ουκρανία.<br /><br />Η συγκεκριμένη σύγκρουση είναι πράξη του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, ενός ηγέτη αποφασισμένου να επαναβεβαιώσει το μεγαλείο της Ρωσίας καταστρέφοντας μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Ωστόσο, είναι επίσης μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας για το τι συμβαίνει όταν αυτοκρατορίες διαλύονται.<div><br />Ιμάτια<br /><br />Οι μάχες στην Ουκρανία είναι ο πιο πρόσφατος και ο χειρότερος από τους πολέμους που έχουν διεξαχθεί για τα ιμάτια της Σοβιετικής Ένωσης, μιας αυτοκρατορίας της οποίας ο επιθανάτιος ρόγχος συνεχίζεται περίπου 30 χρόνια αφότου έπαψε να υπάρχει η ίδια ως ενιαία οντότητα. Δεν θα είναι, δυστυχώς, η τελευταία εκδήλωσή του.<br /><br />Ο 20ός αιώνας έφερε μαζί του τον τεμαχισμό των μεγάλων ευρασιατικών αυτοκρατοριών που κάποτε κυριαρχούσαν στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε τη Ρωσική, την Αυστροουγγρική, την Οθωμανική και τη Γερμανική Αυτοκρατορία. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε αυτοκρατορίες οι οποίες διοικούνταν από το Τόκιο, τη Ρώμη και (για άλλη μια φορά) το Βερολίνο. Η αποαποικιοποίηση τερμάτισε στη συνέχεια τη Βρετανική, τη Γαλλική και την Πορτογαλική αυτοκρατορία. Το δε τέλος του Ψυχρού Πολέμου σκότωσε τη Σοβιετική Ένωση, η οποία πρώτα έχασε τις σατραπείες της στην Ανατολική Ευρώπη και στη συνέχεια διαλύθηκε σε 15 ανεξάρτητα κράτη.<br /><br />Ωστόσο, οι αυτοκρατορίες δεν πεθαίνουν γρήγορα: η κατάρρευσή τους, έγραφε ο ιστορικός Serhii Plokhy, είναι "περισσότερο μια διαδικασία παρά ένα γεγονός". Όταν μια τεράστια οντότητα που κάποτε συγκρατείτο από τη σιδερένια πειθαρχία της μητρόπολης υποχωρεί, μην περιμένετε ένα νέο, σταθερό status quo από τη μια μέρα στην άλλη.<br /><br />Οι συνεχιζόμενες εντάσεις στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μάς υπενθυμίζουν ότι οι κληρονομιές της Αυστροουγγρικής και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας εξακολουθούν να λειτουργούν. Η σχέση μεταξύ της Βρετανίας και των πρώην αποικιών της συνεχίζει να εξελίσσεται.</div><div><br />Μπλεγμένο κουβάρι<br /><br />Επειδή η Σοβιετική Ένωση κυβερνήθηκε τόσο βάναυσα, η διάλυσή της ήταν ιδιαίτερα ακανόνιστη. Το τέλος του σοβιετικού κράτους αφαίρεσε τους περιορισμούς που είχαν καταστείλει τις εθνοτικές εντάσεις και τους εθνικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των συστατικών μερών της αυτοκρατορίας. Γέννησε νέα, πολιτικά ασταθή κράτη. Επιτάχυνε μια συνεχιζόμενη πάλη μεταξύ της χώρας που κυριαρχούσε στην αυτοκρατορία, της Ρωσίας, και των κρατών και λαών που τώρα έψαχναν τρόπο να ξεφύγουν από τον έλεγχο της Μόσχας.<br /><br />Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που οι μελετητές ονόμασαν "πόλεμοι σοβιετικής διαδοχής" - μια σειρά από αιματηρές συγκρούσεις για αμφισβητούμενες περιοχές από την Ανατολική Ευρώπη έως την Κεντρική Ασία.<br /><br />Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, πόλεμοι συγκλόνισαν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, την Υπερδνειστερία, την Τσετσενία, την Αμπχαζία, τη Νότια Οσετία και το Τατζικιστάν, προσελκύοντας συχνά γειτονικά κράτη και διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις. Μερικές από αυτές τις συγκρούσεις σιγοβράζουν μέχρι και σήμερα.<br /><br />Άλλες, όπως η διαμάχη για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν ή η μάχη μεταξύ της Γεωργίας και των αποσχισθεισών επαρχιών της, της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, που υποστηρίζονται από τη Μόσχα, αναζωπυρώθηκαν σε μεγάλες διεθνείς συγκρούσεις. Το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ένας γεωπολιτικός σεισμός του οποίου οι μετασεισμοί αποσταθεροποιούν το διεθνές σύστημα ακόμη και σήμερα.<br /><br />Η Ουκρανία έχει υποστεί τις πιο τρομακτικές από αυτές τις δονήσεις: ο τρέχων πόλεμος διακρίνεται από τη σφοδρότητα των μαχών και την απολυτότητα της προσπάθειας του Πούτιν να σβήσει μια άλλη χώρα από τον χάρτη. Η πιο άμεση προέλευσή του μπορεί να εντοπιστεί στην ολοένα και πιο ολοκληρωτική φύση του καθεστώτος Πούτιν, που του επιτρέπει να είναι πιο επιθετικός, ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωτικό να ανακαλύπτει εξωτερικούς εχθρούς. Στη βάση του υπάρχει επίσης και το διακύβευμα εάν το Κίεβο θα ευθυγραμμιστεί με τη Μόσχα ή με τη Δύση.</div><div><br />Ψηφίδα<br /><br />Ωστόσο, αποτελεί επίσης μια ψηφίδα της ευρύτερης μετασοβιετικής αναταραχής. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας στα τέλη του 1991 βοήθησε στην καταστροφή του σοβιετικού κράτους και στην επιτάχυνση της αυτοκρατορικής διάλυσης που ακολούθησε. Δεν προκαλεί έκπληξη και είναι δυστυχώς συμβολικό ότι η Ουκρανία βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας του Πούτιν να εδραιώσει ξανά την κυριαρχία που κατείχε κάποτε η Μόσχα.<br /><br />Ο πόλεμος δεν εξελίχθηκε όπως σχεδίαζε ο Πούτιν: η Ουκρανία έχει υπερασπιστεί τον εαυτό της αξιοθαύμαστα και θα αντισταθεί για πολύ ακόμα στη βίαια ενσωμάτωσή της σε μια ρωσική σφαίρα επιρροής. Η αναζήτηση του Πούτιν για μια αυτοκρατορική ανάσταση έχει, σε αυτή την περίπτωση, υπερενισχύσει την ολοκλήρωση της διαμόρφωσης του ουκρανικού πατριωτισμού/εθνικισμού. Ωστόσο, μολονότι η Ρωσία έχει πληρώσει υψηλό τίμημα για τον λάθος υπολογισμό της, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πόλεμοι της "σοβιετικής διαδοχής" έχουν τελειώσει.<br /><br />Όταν και όποτε τελειώσει η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο στρατών μπορεί απλώς να καταστεί ένα νέο αμφισβητούμενο μετασοβιετικό σύνορο όπου η συχνή ένταση θα προκαλεί περιοδική βία. Είτε η Ρωσία κερδίσει είτε χάσει, το αποτέλεσμα θα αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων εντός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προκαλώντας ίσως μια νέα εντατικοποίηση των παλιών διαφορών με τη Μολδαβία, τη Γεωργία ή άλλα κράτη.<br /><br />Η πιθανότητα ξεσπασμάτων βίας στην Κεντρική Ασία παραμένει υψηλή, όπως φάνηκε από μια αντικυβερνητική εξέγερση στο Καζακστάν, η οποία προηγήθηκε μιας ρωσικής επέμβασης νωρίτερα φέτος. Μια αλλαγή κυβέρνησης ή μια στρατιωτική ανταρσία στη Λευκορωσία - καμία από τις οποίες δεν μπορεί να αποκλειστεί λόγω της σοβαρής δυσαρέσκειας για το αυταρχικό καθεστώς του Αλεξάντερ Λουκασένκο - θα μπορούσε να σημάνει την έναρξη μιας διαμάχης για τη θέση αυτής της χώρας στον άξονα μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.<br /><br />Στις αρχές του 1992, μια αμερικανική εφημερίδα προειδοποιούσε ότι τα προβλήματα τα οποία θα προκαλούνταν από τα "κατακερματισμένα (και εξοπλισμένα με πυρηνικά όπλα) θραύσματα της τελευταίας μεγάλης αυτοκρατορίας του κόσμου" μόλις ξεκινούσαν.<br /><br />Ακόμη κι όταν ο σημερινός πόλεμος θα έχει τελειώσει, η μακρά, βίαιη μεταθανάτια ζωή αυτής της αυτοκρατορίας θα συνεχιστεί.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

BLOOMBERG: Ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας είναι το πραγματικό τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Του Hal Brands Οι πόλεμοι οι οποίοι προκαλούνται από αποφάσεις ανθρώπων μπορεί ταυτόχρονα να αποτελούν προϊόντα βαθιών ιστορικών διεργασιών....

Διαβάστε την συνέχεια

Τα παιχνίδια Ερντογάν με Ρωσία και Ισραήλ.

<img src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=AP22203551908901_1.jpg" /><br /><br /><div><b>Κώστας Υφαντής*</b><br />Η στροφή του Ερντογάν στο Ισραήλ αποτελεί διπλωματική ήττα της Τουρκίας και μια προσπάθεια να περιορίσει τις ζημιές που έχει υποστεί διπλωματικά τα προηγούμενα χρόνια. Η στροφή αυτή είναι η κατάληξη μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό με την Τουρκία απεγνωσμένα να προσπαθεί να εξομαλύνει τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, οι οποίες ήταν παγωμένες εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.<br /><br />Πρέπει να τονιστεί ότι από αυτήν την εξομάλυνση των σχέσεων η Τουρκία δεν κερδίζει κάτι ουσιαστικό, αντιθέτως πρόκειται για μια μεγάλη κυβίστηση. Από εκεί που οι απαιτήσεις της Τουρκίας πριν από έξι με επτά χρόνια ήταν πολύ μεγάλες, όχι μόνο για να ζητήσει επισήμως συγγνώμη το Ισραήλ και να καταβάλει αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων του «Mavi Marmara», αλλά και ένα σωρό άλλα ανοιχτά ζητήματα που χρησιμοποιούσε η Τουρκία για να πιέζει το Ισραήλ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το ζήτημα της Χαμάς και των Παλαιστινίων.<br /><br />Τώρα λοιπόν η Τουρκία έρχεται να συμβιβαστεί με την εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων χωρίς να πάρει απολύτως τίποτα από την ισραηλινή πλευρά. Πρόκειται για μία μεγάλη διπλωματική ήττα και μια προσπάθεια να περιορίσει τις ζημιές που έχει υποστεί διπλωματικά η Τουρκία όλα τα προηγούμενα χρόνια.<br /><br />Σε ό,τι αφορά στο Ισραήλ, αυτή η στροφή της Τουρκίας είναι μια διπλωματική νίκη καθώς εξομαλύνονται οι σχέσεις του με την Άγκυρα, χωρίς να καταβάλει το παραμικρό τίμημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι σημαντική για το Ισραήλ για τις εξαγωγές και γενικά για τις εμπορικές σχέσεις, οι οποίες ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια. Πρέπει να τονιστεί ωστόσο πως δεν ανατάσσονται οι διπλωματικοί συσχετισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο. Η καχυποψία απέναντι στην Τουρκία, ο υφέρπων αντισημιτισμός του προέδρου Ερντογάν και του κόμματος AKP θα είναι πάντοτε από τα μεγάλα αγκάθια.<br /><br />Εκτός όμως από τη στροφή της τουρκικής πολιτικής έναντι του Ισραήλ, το ζήτημα της προμήθειας από την Τουρκία των ρωσικών S-400 είναι πολύ σημαντικό επίσης. Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για την ολοκλήρωση της σύμβασης που είχε υπογράψει η Άγκυρα με τη Μόσχα όταν προμηθεύτηκε την πρώτη συστοιχία. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια καινούργια συμφωνία, αλλά δείχνει το πώς κινείται η Τουρκία. Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει ίσως ένας υπολογισμός κακός της Τουρκίας, ότι θα μπορέσει να ανταλλάξει ενδεχομένως την ακύρωση της δεύτερης συστοιχίας με την αναβάθμιση των F-16.<br /><br />Με αυτό τον τρόπο προσδοκά να διατηρήσει την πρώτη συστοιχία των S-400. Αν αυτή είναι η επιδίωξη πρόκειται για έναν λάθος υπολογισμό. Οι ανοχές σε σημαντικά κέντρα εξουσίας στην Ουάσινγκτον είναι εξαντλημένες απέναντι στην Τουρκία και μια τέτοια κίνηση θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση και αυτούς τους λίγους υποστηρικτές της Άγκυρας στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ή ακόμα και στο αμερικανικό Κογκρέσο.<br /><br />Την ίδια στιγμή βεβαίως καταδεικνύεται αυτό που υποστηρίζουμε πολλοί εδώ και καιρό, ότι η Άγκυρα έχει μπει σε μια τροχιά δορυφοροποίησης και εξάρτησης από τη Ρωσία, από την οποία δύσκολα θα βγει. Η Τουρκία εξαρτάται από τη Ρωσία στη Συρία, σε κάποιο βαθμό στη Λιβύη και για τις στρατιωτικές προμήθειες που δεν μπορεί να βρει από αλλού. Η Άγκυρα επίσης έχει ανάγκη τη συναίνεση της Ρωσίας, ώστε να φαίνεται ότι παίζει έναν ουσιαστικό και εποικοδομητικό ρόλο στην Ουκρανία. Όλα αυτά καθιστούν την περίφημη στρατηγική αυτονομία της Άγκυρας, λιγότερο αυτόνομη από αυτό που θα ήθελε ο πρόεδρος Ερντογάν και η ηγεσία του AKP.<br /><br /><b><i>* Ο κ. Κώστας Υφαντής είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, διευθυντής του ΙΔΙΣ</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τα παιχνίδια Ερντογάν με Ρωσία και Ισραήλ.

Κώστας Υφαντής* Η στροφή του Ερντογάν στο Ισραήλ αποτελεί διπλωματική ήττα της Τουρκίας και μια προσπάθεια να περιορίσει τις ζημιές που έχει...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι Έλληνες πιστεύουν στον Θεό, θα πολεμήσουν για την ΠΑΤΡΙΔΑ.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/08/PANAGIA-XRISTOS-ELLADA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="754" height="340" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/08/PANAGIA-XRISTOS-ELLADA.jpg" width="731" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το 82% δηλώνει ότι η θρησκεία είναι πολύ ή αρκετά σημαντική, ενώ το 69,6% θα πολεμούσε για τη χώρα σε περίπτωση πολέμου.</span></h3><b>Ηλιάνα Μάγρα</b><br />​​​​​Συνήθως απεικονίζεται ως ένα μέρος σκοτεινό, πελώριο, όπου το μόνο φως προκύπτει από τις φλόγες που σιγοκαίνε αέναα τους αμαρτωλούς κατοίκους, οι οποίοι θα βρίσκονται εκεί για μια αιωνιότητα και μια μέρα. Στη «Θεία Κωμωδία», ο Δάντης φαντάστηκε την κόλαση αλλιώς – την περιέγραψε ως έναν τόπο με κωνοειδή μορφή και διαφορετικά επίπεδα, ή κύκλους, το μέγεθος των οποίων μικραίνει καθώς πλησιάζουν το κέντρο της Γης.<br /><br />Στη δημοσκόπηση του World Values Survey μπορεί να μην ξεκαθάρισαν πώς φαντάζονται τη μορφή της, αλλά το 44,3% των Ελλήνων ερωτηθέντων απάντησε πως πιστεύει ότι η κόλαση υπάρχει. Η συγκεκριμένη δημοσκόπηση, η οποία ξεκίνησε το 2017 και ολοκληρώθηκε το 2021, είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου πρότζεκτ που υπάρχει από το 1981. Παρότι η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά, αποτέλεσε μία από τις πρώτες χώρες από τις οποίες συλλέχθηκαν δεδομένα και απαντήσεις στις σχεδόν 300 ερωτήσεις της δημοσκόπησης, πολλές εκ των οποίων είχαν να κάνουν με τη θρησκεία.<br /><br />Περίπου 82% των ερωτηθέντων Ελλήνων δήλωσαν ότι η θρησκεία είναι πολύ ή αρκετά σημαντική για τους ίδιους, με το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία να είναι 38,5%, στην Ιαπωνία 14,5% και στο Μαρόκο 98,6%.<br /><br />Όσον αφορά το αν πιστεύουν στον Θεό, 91,7% των Ελλήνων απάντησαν θετικά, με το ποσοστό να κυμαίνεται εξίσου ή περισσότερο υψηλά σε χώρες όπως η Αργεντινή (92,4%), η Αρμενία (93,5%), η Τουρκία (94,5%), η Βολιβία (97,4%) και το Μπανγκλαντές (99,8%), μεταξύ πολλών άλλων.<br /><br />Κάποιες χώρες με χαμηλότερα ποσοστά ήταν η Κίνα, όπου 16,9% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι πιστεύουν στον Θεό, η Ολλανδία (31,4%) και η Νότια Κορέα (40,6%).<br /><br />Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποσοστό της πίστης στον Θεό φαίνεται να έχει μειωθεί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των περίπου πέντε ετών που μεσολάβησαν από τη διεξαγωγή της έρευνας στη χώρα μας, το φθινόπωρο του 2017, μέχρι σήμερα.<br /><br />Σύμφωνα με την <a href="https://www.kathimerini.gr/tag/ereyna/">έρευνα </a>του μη κερδοσκοπικού ερευνητικού οργανισμού διαΝΕΟσις «Τι πιστεύουν οι Έλληνες», το 78,7% των ερωτηθέντων απάντησε το 2022 ότι πιστεύει στον Θεό.<br /><br />Αλλά ακόμη και στα ποσοστά που καταγράφηκαν για το World Values Survey μπορούμε να δούμε ότι, παρά το γεγονός ότι η θρησκεία είναι πολύ σημαντική για τη συντριπτική πλειονότητα, οι πεποιθήσεις των ερωτηθέντων δεν συνάδουν πάντα απόλυτα με την Εκκλησία, υποδηλώνοντας ίσως ένα διαχωρισμό μεταξύ Εκκλησίας και πίστης.<br /><br /><img height="446" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/08/doc-20220817erevn.jpg?1660809435587" width="676" /><br /><br />Η δημοσκόπηση του World Values Survey ξεκίνησε το 2017, ολοκληρώθηκε το 2021 και περιελάμβανε σχεδόν 300 ερωτήσεις.<br /><br />Για παράδειγμα, 66,4% δήλωσαν πως διαφωνούν με την πρόταση «όταν συγκρούονται η επιστήμη και η θρησκεία, η θρησκεία έχει πάντα δίκιο».<br /><br />Επιπλέον, σχεδόν 35% απάντησαν πως πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο σε επίσημες αργίες, αν εξαιρέσουμε τους γάμους, τις βαπτίσεις και τις κηδείες.<br /><br />Όσον αφορά τις πεποιθήσεις, το 25,3% των Ελλήνων ερωτηθέντων απάντησε πως η έκτρωση δεν δικαιολογείται ποτέ (σε αντίθεση με 47,6% στην Κύπρο, 54,8% στην Τουρκία, 79,1% στην Ινδονησία, αλλά και 18,7% στη Γερμανία, 11,4% στην Αυστραλία και 8,6% στον Καναδά), με το αντίστοιχο ποσοστό όσον αφορά την ομοφυλοφιλία να είναι στην Ελλάδα 24,5% (68,2% στην Τουρκία, 58,4% στη Ρωσία, 8,6% στην Ιαπωνία).<br /><br />Πέρα από την κόλαση, 46,1% των Ελλήνων ερωτηθέντων απάντησαν πως πιστεύουν στον παράδεισο, ποσοστό χαμηλότερο από την πλειονότητα άλλων χωρών, όπως η Αυστραλία (48,4%), το Μεξικό (77,8%) και η Τουρκία (91,2%), ενώ 47,7% δήλωσαν ότι πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή.<br /><br />Η δημοσκόπηση δεν αφορούσε όμως μόνο ζητήματα πίστης και θρησκείας. Σχεδόν 70% των Ελλήνων απάντησαν πως διαφωνούν με την πρόταση «οι άνδρες αποτελούν καλύτερους πολιτικούς αρχηγούς από τις γυναίκες», με το αντίστοιχο ποσοστό στη Νιγηρία να είναι 24,1%, στη Ρωσία 38,5%, στην Τουρκία 45% και στις ΗΠΑ 83,1%.<br /><br />Ερωτώμενοι, πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, εάν θα πολεμούσαν για τη χώρα τους σε περίπτωση πολέμου, 69,6% των Ελλήνων δήλωσαν ναι (θετικά απάντησε και το 28,4% των Ολλανδών, το 59,6% των Αμερικανών, το 76,4% των Τούρκων, μεταξύ άλλων). Κάποιες από τις ερωτήσεις αφορούσαν και την ιδιωτικότητα.<br /><br />Ενδεικτικά, περίπου το 80% των Ελλήνων ερωτηθέντων διαφώνησε, το φθινόπωρο του 2017, με την πρόταση «η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να συλλέγει πληροφορίες για οποιονδήποτε ζει στη χώρα, χωρίς να το ξέρει».<div><br />Σημασία στη δουλειά<br /><br />Οι Έλληνες, σε σχέση ειδικά με ερωτηθέντες από άλλες χώρες, δίνουν μεγάλη σημασία στην αξία της δουλειάς, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του World Values Survey.<br /><br />Παραδείγματος χάριν, 62,6% των Ελλήνων συμμετεχόντων συμφώνησαν πως η δουλειά θα πρέπει να έρχεται πάντα πρώτη, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι λιγότερος ελεύθερος χρόνος.<br /><br />Το αντίστοιχο ποσοστό στην Αυστραλία ήταν 21,3%, στη Γερμανία 28,6% και στη Ρωσία 34,8%, ενώ η εικόνα ήταν αρκετά διαφορετική σε χώρες όπως ο Λίβανος (75,7%) και η Ιορδανία (87,3%).<br /><br />Σε μία άλλη ερώτηση, οι δημοσκόποι ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να φανταστούν έναν μελλοντικό κόσμο στον οποία η εργασία θα έχει λιγότερη σημασία στις ζωές μας. Το 60,6% των Φιλιππινέζων ερωτηθέντων απάντησε ότι θα ήταν καλή εξέλιξη, όπως και 44,8% των Γερμανών συμμετεχόντων στη δημοσκόπηση.<br /><br />Όχι οι Έλληνες. Σχεδόν 60% των Ελλήνων ερωτηθέντων δήλωσαν πως θα ήταν κακό μελλοντικά η δουλειά να αποκτήσει λιγότερη σημασία, ποσοστό παρόμοιο με της Κίνας (60,8%) και της Αργεντινής (60,2%).</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι Έλληνες πιστεύουν στον Θεό, θα πολεμήσουν για την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Το 82% δηλώνει ότι η θρησκεία είναι πολύ ή αρκετά σημαντική, ενώ το 69,6% θα πολεμούσε για τη χώρα σε περίπτωση πολέμου. Ηλιάνα Μάγρα ​​​​​Σ...

Διαβάστε την συνέχεια