ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Η εξέλιξη του οικονομικού πολέμου

Ellada simera 0 Ευρώπη, οικονομία, Πολιτική, Πρωτοσέλιδα 20:03

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlyf5xFYzq7EgNoDD-ovG692ONAI1w-1Ogww6qOqc5Jh7THyo3RrZr7c4i6WYgrLfwcVPyKpW6hNyPOpCb8fXa0BpAr4pSMkR94qA-PGKVoLfnDjGeMMDNC5W-q2I1VlyvyDV1tqn3jY/s1600/germania%252Cee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlyf5xFYzq7EgNoDD-ovG692ONAI1w-1Ogww6qOqc5Jh7THyo3RrZr7c4i6WYgrLfwcVPyKpW6hNyPOpCb8fXa0BpAr4pSMkR94qA-PGKVoLfnDjGeMMDNC5W-q2I1VlyvyDV1tqn3jY/s640/germania%252Cee.jpg" width="640" /></a></div>
 
Η Γερμανία φιλοδοξεί να μετατραπεί στον τρίτο μεγάλο πόλο του πλανήτη, απομονώνοντας τις Η.Π.Α. και κυριαρχώντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της κρίσης – ο ρόλος της πολιτικής λιτότητας και τα διάφορα είδη χρεών 
<blockquote class="tr_bq">
«Η Ευρώπη δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Ελλάδα να επιτύχει με ένα δικό της νόμισμα, αφού τότε πολλές χώρες θα άρχιζαν να αναρωτιούνται εάν θα ήταν καλύτερα να εγκαταλείψουν και αυτές το ευρώ – με αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης, καθώς επίσης της ΕΕ».</blockquote>
Βασίλης Βιλιάρδος 
 
Ανάλυση 
<div style="text-align: justify;">
Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς συμμαχίες στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 – με κριτήριο την πρόσφατη διαμάχη σχετικά με την <a href="http://news.analyst.gr/2016/04/04/%CE%B7-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF/" target="_blank">υποκλοπή των συνομιλιών</a> του ΔΝΤ όπου, όπως φαίνεται, η κυβέρνηση μας τοποθετήθηκε με την πλευρά της Γερμανίας. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η Ελλάδα κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ – αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), παίρνει νέες θέσεις μάχης, απειλώντας να διαλύσει την ΕΕ με το δημοψήφισμα της <a href="http://www.analyst.gr/2016/02/23/i-eksodos-tis-vretanias-apo-tin-ee/" target="_blank">βρετανικής εξόδου</a> – ενώ το γερμανικό, με άβουλο συνεργό του τη Γαλλία, κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η  <a href="http://www.analyst.gr/2015/08/12/o-grifos-tis-kinas/" target="_blank">Κίνα</a>, ανασυντάσσεται, έχοντας υποστεί μεγάλα πλήγματα στην οικονομία της – ενώ όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η <a href="http://www.analyst.gr/2015/03/22/ta-gerakia-kai-i-arkouda/" target="_blank">Ρωσία</a>, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά της αποθέματα, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή, παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των ανταγωνιστών τους. Από τις άλλες χώρες των BRICS, η Βραζιλία και η Ν. Αφρική αντιμετωπίζουν ξανά το σκοτεινό πρόσωπο της χρεοκοπίας, ενώ η Ινδία ακολουθεί το δικό της δρόμο – χωρίς ουσιαστικά να συμμετέχει στον πόλεμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως φαίνεται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η <a href="http://www.analyst.gr/2016/02/16/i-apokathilosi-tis-deutsche-bank/" target="_blank">Deutsche Bank</a>,  θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της θέσπισης αυστηρότερων ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών – οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των Hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, προσπαθεί ήδη να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Παράλληλα, η Γερμανία θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τις εξαγορές σε τιμές ευκαιρίας των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών/κοινωφελών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ, το οποίο πιθανολογούμε ότι χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» – ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, με τη βοήθεια του ελληνικού Δούρειου Ίππου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, αργά ή γρήγορα θα υποκύψει και η Γαλλία, οπότε το γερμανικό βιομηχανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν έκτακτα γεγονότα.</div>
<div style="text-align: justify;">
.</div>
<h4 style="text-align: justify;">
Η πολιτική της λιτότητας</h4>
<div style="text-align: justify;">
Περαιτέρω, τα προβλήματα που δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, όσον αφορά τους ιδιώτες ή/και τις επιχειρήσεις, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η μείωση των κρατικών δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση).</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου – έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους. Εάν όμως η χώρα είναι βυθισμένη στον αποπληθωρισμό, ο οποίος υπολογίζεται τουλάχιστον στο -1% στην Ελλάδα, τότε ακόμη και το μηδενικό επιτόκιο, με το οποίο δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες, δεν την καλύπτει – επειδή δεν αφαιρείται ο πληθωρισμός αλλά, αντίθετα, προστίθεται ο αποπληθωρισμός. 
 
Συνεχίζοντας οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό. 
Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει τώρα ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes (αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση). 
Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι ασταθές, εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος. 
Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (ατζέντα 2010) – όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση. 
Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, βιώσιμης χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της), οδηγεί στην κατάρρευση. 
Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή. 
Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (ονομαστική διαγραφή πλέον, αφού η λύση της αναδιάρθρωσης αποτελεί παρελθόν), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πια την υπαγωγή  στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την υποταγή στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού μία χώρα, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική της κυριαρχία – δεν μπορούν οι δανειστές της να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.). 
Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική 
 
<div style="padding-left: 30px;">
(α) όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του – η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους,</div>
<div style="padding-left: 30px;">
(β) μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του – αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές,</div>
<div style="padding-left: 30px;">
(γ) καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του – όπου είτε θα επιλεχθεί η επιμήκυνση τους με βιώσιμα επιτόκια, δηλαδή με χαμηλότερα από τον πληθωρισμό, είτε η ονομαστική διαγραφή τους, εφόσον έχει παρέλθει πλέον ο χρόνος που είχε στη διάθεση του για την αναδιάρθρωση και είναι αδύνατον πια να λειτουργήσει. 
 </div>
Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας βλέπουμε πως επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – οπότε είναι καταδικασμένη να χρεοκοπήσει, ενώ δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί το βασικό της πρόβλημα, η ανεργία, με καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία της, για το ασφαλιστικό κοκ. 
Ανεξάρτητα όμως από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας. 
. 
<h4>
Τα είδη του χρέους</h4>
Τα δημόσια χρέη ενός κράτους, έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη: 
(α)  Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ. 
Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους. Ο Πίνακας I αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών το 2010, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen: 
. 
Πίνακας Ι: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ 
<table style="width: 100%px;"><tbody>
<tr><td width="25%">Κράτος</td><td width="25%">Εμφανές χρέος</td><td width="25%">Κρυφό χρέος</td><td width="25%">Σύνολο</td></tr>
<tr><td width="25%"></td><td width="25%"></td><td width="25%"></td><td width="25%"></td></tr>
<tr><td width="25%">Ιταλία</td><td width="25%">118,4</td><td width="25%">*27,6</td><td width="25%">146,0</td></tr>
<tr><td width="25%">Γερμανία</td><td width="25%">83,2</td><td width="25%">109,4</td><td width="25%">192,6</td></tr>
<tr><td width="25%">Φιλανδία</td><td width="25%">48,3</td><td width="25%">146,9</td><td width="25%">195,2</td></tr>
<tr><td width="25%">Αυστρία</td><td width="25%">71,8</td><td width="25%">225,9</td><td width="25%">297,7</td></tr>
<tr><td width="25%">Γαλλία</td><td width="25%">82,3</td><td width="25%">255,2</td><td width="25%">337,5</td></tr>
<tr><td width="25%">Πορτογαλία</td><td width="25%">93,3</td><td width="25%">265,5</td><td width="25%">358,8</td></tr>
<tr><td width="25%">Βέλγιο</td><td width="25%">96,2</td><td width="25%">329,3</td><td width="25%">426,0</td></tr>
<tr><td width="25%">Ολλανδία</td><td width="25%">62,9</td><td width="25%">431,8</td><td width="25%">494,6</td></tr>
<tr><td width="25%">Ισπανία</td><td width="25%">61,0</td><td width="25%">487,5</td><td width="25%">548,5</td></tr>
<tr><td width="25%">Ελλάδα</td><td width="25%">144,9</td><td width="25%">872,0</td><td width="25%">1016,9</td></tr>
<tr><td width="25%">Λουξεμβούργο</td><td width="25%">19,1</td><td width="25%">1096,5</td><td width="25%">1115,6</td></tr>
<tr><td width="25%">Ιρλανδία</td><td width="25%">92,5</td><td width="25%">1404,7</td><td width="25%">1497,2</td></tr>
</tbody></table>
*Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετήθηκε σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ. 
Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt 
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 
. 
Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα I, το ύψος του κρυφού χρέους επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις κοινωνικές παροχές μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60ο έτος της ηλικίας τους – λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.). 
Περαιτέρω, εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. 
Στο παράδειγμα της Ελλάδας (γράφημα), το 2012 το επίσημο χρέος της ήταν στο 157% του ΑΕΠ, το αφανές μειώθηκε σημαντικά στο 475% του ΑΕΠ, οπότε το συνολικό στο 632% του ΑΕΠ – ενώ της Μ. Βρετανίας στο 640% του ΑΕΠ, της Ισπανίας στο 672%, της Κύπρου στο 879%, του Λουξεμβούργου στο 1.184% και της Ιρλανδίας στο 1.268% του ΑΕΠ (<a href="http://www.welt.de/wirtschaft/article122373937/Europa-bekommt-seine-Schulden-nicht-in-den-Griff.html" target="_blank">πηγή</a>). 
Επεξήγηση γραφήματος: Ωρολογιακές βόμβες στα δημόσια οικονομικά. Συνολικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ το 2012 – Κρυφό χρέος (στα ασφαλιστικά ταμεία) – Επίσημο χρέος 
Από το μεγάλο ύψος του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται. Στις υπόλοιπες χώρες θα συμβεί κάτι ανάλογο, εάν δεν αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης τους, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε το ιδιωτικό χρέος – το οποίο είναι εκτός ελέγχου σε ορισμένες, όπως η <a href="http://www.analyst.gr/2015/02/06/i-skandinaviki-apili/" target="_blank">Σουηδία</a>, η Δανία κοκ (<a href="http://www.analyst.gr/2015/02/05/nea-vouna-xreon/" target="_blank">ανάλυση</a>). 
(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι. 
Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙΙ εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών το 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους: 
. 
Πίνακας ΙΙ: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος (Εξ. δαν.) στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο. 
<table style="width: 100%px;"><tbody>
<tr><td width="16%">Χώρα</td><td width="8%">ΑΕΠ</td><td width="15%">Εξ. δαν.</td><td width="18%">Εξ.δ./ΑΕΠ</td><td width="19%">Χρέος/ΑΕΠ</td><td width="21%">Εξ. Δ./Κάτ.</td></tr>
<tr><td width="16%"></td><td width="8%"></td><td width="15%"></td><td width="18%"></td><td width="19%"></td><td width="21%"></td></tr>
<tr><td width="16%">Η.Π.Α.</td><td width="8%">10,8</td><td width="15%">10,9</td><td width="18%">101%</td><td width="19%">100%</td><td width="21%">35.156</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιαπωνία</td><td width="8%">4,1</td><td width="15%">2,0</td><td width="18%">50%</td><td width="19%">233%</td><td width="21%">15.934</td></tr>
<tr><td width="16%">Γερμανία</td><td width="8%">2,4</td><td width="15%">4,2</td><td width="18%">176%</td><td width="19%">83%</td><td width="21%">50.659</td></tr>
<tr><td width="16%">Γαλλία</td><td width="8%">1,8</td><td width="15%">4,2</td><td width="18%">235%</td><td width="19%">87%</td><td width="21%">66.508</td></tr>
<tr><td width="16%">Βρετανία</td><td width="8%">1,7</td><td width="15%">7,3</td><td width="18%">436%</td><td width="19%">81%</td><td width="21%">117.580</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιταλία</td><td width="8%">1,2</td><td width="15%">2,0</td><td width="18%">163%</td><td width="19%">121%</td><td width="21%">32.875</td></tr>
<tr><td width="16%">Ισπανία</td><td width="8%">0,7</td><td width="15%">1,9</td><td width="18%">284%</td><td width="19%">67%</td><td width="21%">41.366</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιρλανδία</td><td width="8%">0,2</td><td width="15%">1,7</td><td width="18%">1.093%</td><td width="19%">109%</td><td width="21%">390.969</td></tr>
<tr><td width="16%">Πορτογαλία</td><td width="8%">0,2</td><td width="15%">0,4</td><td width="18%">251%</td><td width="19%">106%</td><td width="21%">38.081</td></tr>
<tr><td width="16%">Ελλάδα</td><td width="8%">0,2</td><td width="15%">0,4</td><td width="18%">253%</td><td width="19%">166%</td><td width="21%">38.073</td></tr>
</tbody></table>
Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο. 
Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC 
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 
. 
Από τον Πίνακα ΙΙ φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό. 
 
(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του νόμισμα, όπως συμβαίνει με τις Η.Π.Α., μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του – αναγκάζοντας την κεντρική του τράπεζα να «τυπώνει» νέο, πληθωριστικό χρήμα. 
Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή) – επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα. 
Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότε πρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φάνηκε μετά το 2008). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συνέβαινε στην περίπτωση της Ελλάδας <a href="http://www.analyst.gr/2011/10/28/2539/" target="_blank">πριν το PSI</a> (κατά 94%) και της Γερμανίας ανέκαθεν (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη. 
Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να υιοθετήσει τη δραχμή πριν το PSI, τότε δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πληρώσει τα χρέη της – αφού θα μπορούσε να τυπώσει όσες δραχμές ήθελε. Θα κινδύνευε βέβαια από υποτίμηση και πληθωρισμό, όπου όμως οι δανειστές της θα κινδύνευαν επίσης – αφού θα εισέπρατταν υποτιμημένο νόμισμα έναντι των απαιτήσεων τους. 
(δ)  Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αφορά τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη το 2014, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ. 
. 
Πίνακας ΙΙΙ: Δημόσια και ιδιωτικά χρέη το 2014, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (<a href="http://www.analyst.gr/2015/02/05/nea-vouna-xreon/" target="_blank">πηγή</a>) 
<table style="width: 100%px;"><tbody>
<tr><td width="16%">Κράτος</td><td width="16%">Δημόσιο</td><td width="16%">Επιχειρήσεις</td><td width="16%">Νοικοκυριά</td><td width="16%">Τράπεζες</td><td width="16%">Σύνολο</td></tr>
<tr><td width="16%"></td><td width="16%"></td><td width="16%"></td><td width="16%"></td><td width="16%"></td><td width="16%"></td></tr>
<tr><td width="16%">Ολλανδία</td><td width="16%">83</td><td width="16%">127</td><td width="16%">115</td><td width="16%">362</td><td width="16%">687</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιρλανδία</td><td width="16%">115</td><td width="16%">189</td><td width="16%">85</td><td width="16%">291</td><td width="16%">680</td></tr>
<tr><td width="16%">Δανία</td><td width="16%">60</td><td width="16%">114</td><td width="16%">129</td><td width="16%">235</td><td width="16%">538</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιαπωνία</td><td width="16%">234</td><td width="16%">101</td><td width="16%">65</td><td width="16%">117</td><td width="16%">517</td></tr>
<tr><td width="16%">Μ. Βρετανία</td><td width="16%">92</td><td width="16%">74</td><td width="16%">86</td><td width="16%">183</td><td width="16%">435</td></tr>
<tr><td width="16%">Ισπανία</td><td width="16%">132</td><td width="16%">108</td><td width="16%">73</td><td width="16%">89</td><td width="16%">402</td></tr>
<tr><td width="16%">Γαλλία</td><td width="16%">104</td><td width="16%">121</td><td width="16%">56</td><td width="16%">93</td><td width="16%">374</td></tr>
<tr><td width="16%">Ιταλία</td><td width="16%">139</td><td width="16%">77</td><td width="16%">43</td><td width="16%">76</td><td width="16%">335</td></tr>
<tr><td width="16%">Κίνα</td><td width="16%">55</td><td width="16%">125</td><td width="16%">38</td><td width="16%">65</td><td width="16%">283</td></tr>
<tr><td width="16%">Η.Π.Α.</td><td width="16%">89</td><td width="16%">67</td><td width="16%">77</td><td width="16%">36</td><td width="16%">269</td></tr>
<tr><td width="16%">Γερμανία</td><td width="16%">80</td><td width="16%">54</td><td width="16%">54</td><td width="16%">70</td><td width="16%">258</td></tr>
<tr><td width="16%">Τουρκία</td><td width="16%">35</td><td width="16%">47</td><td width="16%">22</td><td width="16%">29</td><td width="16%">133</td></tr>
<tr><td width="16%">Ρωσία</td><td width="16%">9</td><td width="16%">40</td><td width="16%">16</td><td width="16%">23</td><td width="16%">88</td></tr>
</tbody></table>
. 
Τα στοιχεία που έχουμε για την Ελλάδα είναι από το 2011, όπου το συνολικό της χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, τοποθετούταν στο 333% του ΑΕΠ της – παρά το ότι είχε προηγηθεί τόσο η αύξηση του δημοσίου χρέους μετά την εισβολή του ΔΝΤ, όσο και η κατακόρυφη μείωση του ΑΕΠ. 
Το πλεονέκτημα τώρα των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τους τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του γαλλικού ιδιωτικού χρέους (270%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66% – με το συνολικό να παραμένει ως έχει. 
Θα ήταν λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, εάν φυσικά δημιουργούταν οι κατάλληλες προϋποθέσεις (ανταγωνιστικό φορολογικό πλαίσιο, καταπολέμηση της διαφθοράς κλπ.), το οποίο χάθηκε εντελώς από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα. 
. 
<h4>
Επίλογος</h4>
Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή την αύξηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη (<a href="http://www.analyst.gr/2016/04/01/to-nato-sxediazei-polemo/" target="_blank">άρθρο</a>). 
Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας εκμετάλλευσης της από την καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών). 
Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως, η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία – η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους εταίρους της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. 
Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές» – οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία. 
Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότι χωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την μεταρρύθμιση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (<a href="http://www.analyst.gr/2011/10/22/2532/" target="_blank">πολεμικές επανορθώσεις</a>). 
Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της. Επίσης, βοήθεια για να τα καταφέρει, αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων. Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ. Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο πριν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ. 
Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή. 
Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή. 
 
<a href="http://www.analyst.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Η εξέλιξη του οικονομικού πολέμου

Η Γερμανία φιλοδοξεί να μετατραπεί στον τρίτο μεγάλο πόλο του πλανήτη, απομονώνοντας τις Η.Π.Α. και κυριαρχώντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πούτιν-Ομπάμα-Ερντογάν

Ellada simera 0 κόσμος, Τουρκία 17:37

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQDb1bUzCgs_Enzb6odTZvrJOw2Aa5-ErFOQsh-VlcltdOYPNyysrLu6Ub0GKPREPUWTZsi9L52GYkAk18inWnxD8ms0MnC0rFCCfJftVvD4IYX-YHqiigegXQoChgL6Zxk6A1OTczAGA/s1600/poytin+obama+erdogan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQDb1bUzCgs_Enzb6odTZvrJOw2Aa5-ErFOQsh-VlcltdOYPNyysrLu6Ub0GKPREPUWTZsi9L52GYkAk18inWnxD8ms0MnC0rFCCfJftVvD4IYX-YHqiigegXQoChgL6Zxk6A1OTczAGA/s640/poytin+obama+erdogan.jpg" width="640" /></a></div>
 Ο Ερντογάν δήλωσε ότι στενοχωρήθηκε πολύ μαθαίνοντας ότι ο Ομπάμα μίλησε πίσω από την πλάτη του για τα θέματα της ελευθερίας του τύπου, και είπε ότι στις μεταξύ τους συζητήσεις ο Ομπάμα δεν του ανέφερε τίποτα. Με λίγα λόγια ο Ερντογάν είπε ότι ο Ομπάμα κώλωσε να του τα πει face to face. Βλέπε Turkish Minute “<a href="https://www.turkishminute.com/2016/04/03/erdogan-says-saddened-hear-obama-talking-behind-back/" target="_blank">Erdoğan says he was saddened to hear Obama talking behind his back</a>”, Απρίλιος 2016. Ο Ομπάμα αντιθέτως δήλωσε ότι έθιξε το θέμα και στις μεταξύ τους συζητήσεις, και είπε ότι ναι μεν ο Ερντογάν έχει εκλεγεί με μία δημοκρατική διαδικασία, αλλά η συμπεριφορά του στο θέμα του τύπου μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία σε ένα προβληματικό μονοπάτι. Την στιγμή που η Τουρκία βρίσκεται σε πόλεμο με την Ρωσία για το θέμα των Σουνιτικών αγωγών (Κατάρ-Τουρκίας), αλλά και για τον αγωγό Ιρακινού Κουρδιστάν-Τουρκίας, πάει να μπλεχτεί και με τις ΗΠΑ σε κάποια μορφή πολέμου για το θέμα των Κούρδων της Συρίας. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, νομίζω ότι στην Συρία πιο κοντά είναι οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, παρά οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι. Αυτό όμως ισχύει μόνο για όσο οι Αμερικανοί δεν είναι διατεθειμένοι να πάνε σε πόλεμο με την Ρωσία για να στηρίξουν την σύνδεση Κατάρ-Τουρκίας. Αν οι Αμερικανοί δεν υποστηρίξουν το δίκτυο Κατάρ-Τουρκίας, οι Ρώσοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να υποστηρίξουν οι Αμερικανοί τους Κούρδους της Συρίας, που άλλωστε είναι και σύμμαχοι των Ρώσων. Ακόμη και στο θέμα του Άσαντ, όπου οι Αμερικανοί υποστηρίζουν την θέση της Τουρκίας και των Αράβων, οι οποίοι ζητάνε την απομάκρυνση του Άσαντ, οι Ρώσοι δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα. Τους Ιρανούς καίει το αν θα απομακρυνθεί ή όχι ο Άσαντ. Οι Ρώσοι έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι αν δεν απειληθούν οι εξαγωγές τους στην Ευρώπη είναι διατεθειμένοι να στείλουν τον Άσαντ σε κάποια βίλα της Ρωσίας για διακοπές. Ένα άλλο κοινό που έχουν οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί είναι ότι στο Σουνιτικό τμήμα της Συρίας, και οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί προτιμούν να κάνουν κουμάντο οι μετριοπαθείς Σουνίτες της Συρίας, και όχι οι Ισλαμιστές Σύριοι, αφού οι Ισλαμιστές αποτελούν κίνδυνο και για τους δύο, είτε σήμερα είναι ενταγμένοι στην Αλ Κάιντα, είτε στον ISIS, είτε κάπου αλλού αύριο. Τα παραπάνω φυσικά δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί είναι φιλαράκια. Αν αφήσουμε τους Κούρδους στην άκρη, στο ενεργειακό κομμάτι είναι δεδομένο ότι οι Αμερικανοί θέλουν τα Σουνιτικά δίκτυα (Κατάρ-Τουρκία, Ιράκ-Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν- Τουρκία), όπως ακριβώς τα θέλουν και οι Τούρκοι. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν ακόμη και τα Σιιτικά δίκτυα (Ιράν-Συρία). Ενώ οι Ρώσοι δεν θέλουν κανένα από αυτά τα δίκτυα, αφού όλα θίγουν πολύ ζωτικά συμφέροντα των Ρώσων. Το ότι θίγονται τόσο ζωτικά συμφέροντα των Ρώσων, δίνει μεγάλη αξιοπιστία στις απειλές του Πούτιν για πόλεμο, κάτι που ο Πούτιν απέδειξε και στην πράξη. Πρέπει λοιπόν οι Αμερικανοί να αποφασίσουν αν είναι διατεθειμένοι να πάνε σε πόλεμο με την Ρωσία για να υποστηρίξουν τα Σουνιτικά δίκτυα. Και αν ακόμη ήταν διατεθειμένοι οι Αμερικανοί να κάνουν κάτι τέτοιο, θα ήταν σαν να ενδυνάμωναν τον Σουλτάνο Ερντογάν. Τι νόημα όμως θα είχε ένας πόλεμος που θα μείωνε την δύναμη του φασίστα Πούτιν, και θα έδινε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη στον φασίστα Ερντογάν? Την στιγμή μάλιστα που ο Ερντογάν έχει πολύ χειρότερες σχέσεις από τον Πούτιν με τους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη πχ Γαλλία, Γερμανία. Ένα μίνιμουμ επίπεδο συνεννόησης ανάμεσα στους Ρώσους και τους Αμερικανούς, είναι νομίζω στην Συρία οι Αμερικανοί να δεχτούν την θέση των Ρώσων, και οι Ρώσοι να βοηθήσουν τους Αμερικανούς στο θέμα των Κούρδων της Συρίας. Αλλά λογικά θα πρέπει και ο Πούτιν να κάνει κάποιες υποχωρήσεις, είτε στον Southern Energy Corridor (Αζερμπαϊτζάν-Τουρκία-Ευρώπη), είτε στον αγωγό Ιρακινό Κουρδιστάν-Τουρκία-Ευρώπη. Δεν πρέπει και οι Ρώσοι να κλείνουν όλες τις στρόφιγγες. Επομένως όταν μιλάμε για Ρωσία και ΗΠΑ στην Συρία, αλλά και γενικότερα, δεν μιλάμε για μία φυσική συμμαχία, αλλά για έναν κακό αρραβώνα. Μιλάμε για μία συνεργασία με συμβιβασμούς, κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ. Οι συμβιβασμοί των ΗΠΑ θα βασίζονται στο σκεπτικό ότι η Συρία ανήκει στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, στο ότι η Ρωσία βασίζεται στις εξαγωγές της στην Ευρώπη, και άρα αν θίξεις αυτές τις εξαγωγές πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πας σε πόλεμο με την Ρωσία, και στο ότι ο Ερντογάν εξελίσσεται σε κάτι πολύ χειρότερο από τον Πούτιν. Χάρτης 1 (Southern Energy Corridor) <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYr-uxfuOzJ2puRfALv3Fxcicl50FJIT0kFYbrkXl8j7FpPr2yFrdwiA5ZWJgzB_slHQNWxWlX3a0v-MRQN2oWYtC8H2bI1vL_073j5Z5Pd7DImjyB1_3u0gsbfWtvIUDDGmSQTAEJKE/s1600/Map+South+Energy+Corridor.JPG"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYr-uxfuOzJ2puRfALv3Fxcicl50FJIT0kFYbrkXl8j7FpPr2yFrdwiA5ZWJgzB_slHQNWxWlX3a0v-MRQN2oWYtC8H2bI1vL_073j5Z5Pd7DImjyB1_3u0gsbfWtvIUDDGmSQTAEJKE/s640/Map+South+Energy+Corridor.JPG" /></a> Χάρτης 2 Ανταγωνιστικά Δίκτυα <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYzPXFHt1VFNaLCJLy9XJTbx70_XmwKB-Vd4FUbMoe_7YdMOBYKyGc_1fhw4v_eh7MKTSgLsb4T8QPB3Kwu9PzN59KqCQPxCDLQtpjA8QvSD-E9OXTLoV0H53hAC09KUA9Oj7diogT6c4/s1600/Map+Erbil-Ceyhan+PipelineJPG.JPG"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYzPXFHt1VFNaLCJLy9XJTbx70_XmwKB-Vd4FUbMoe_7YdMOBYKyGc_1fhw4v_eh7MKTSgLsb4T8QPB3Kwu9PzN59KqCQPxCDLQtpjA8QvSD-E9OXTLoV0H53hAC09KUA9Oj7diogT6c4/s640/Map+Erbil-Ceyhan+PipelineJPG.JPG" /></a> Χάρτης 3 Κουρδιστάν <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6t0uPRzW5qAelUBIi-7RGPV_h3rvu9JzD_yRlMn03fGbyVfDX3hidzWXDTrMVgyVODHhv-tIoMCb5i0xNP1P5b9kNZ8pZ_qM8AcxOB1yAXLg3LnwNM3XVqob7k2L-A4FrrPBLP4Qyy48/s1600/Map+Kurdistan+Pipelines.JPG"><img border="0" height="391" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6t0uPRzW5qAelUBIi-7RGPV_h3rvu9JzD_yRlMn03fGbyVfDX3hidzWXDTrMVgyVODHhv-tIoMCb5i0xNP1P5b9kNZ8pZ_qM8AcxOB1yAXLg3LnwNM3XVqob7k2L-A4FrrPBLP4Qyy48/s400/Map+Kurdistan+Pipelines.JPG" width="400" /></a> <a href="http://iakovosal.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πούτιν-Ομπάμα-Ερντογάν

Ο Ερντογάν δήλωσε ότι στενοχωρήθηκε πολύ μαθαίνοντας ότι ο Ομπάμα μίλησε πίσω από την πλάτη του για τα θέματα της ελευθερίας του τύπου, κα...

Διαβάστε την συνέχεια

Με τις πλάτες Ουάσινγκτον και ΝΑΤΟ η νέα πρόκληση της Άγκυρας;

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, Τουρκία 17:20

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhThVnrAUFCdQjn0siCjNoHG3dXFtMBIHAtP-GHGC17TguQ-FNmdWZ0IOaaMflGHTXLLoFK_zXSd3XXc9K-gIkOzvO1Tx60G8AiAoLuYrzW-jL9J28pno2Nvu0lQOtQlt-BoX3Msfx5Zdc/s1600/ellada%252Ctoyrkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhThVnrAUFCdQjn0siCjNoHG3dXFtMBIHAtP-GHGC17TguQ-FNmdWZ0IOaaMflGHTXLLoFK_zXSd3XXc9K-gIkOzvO1Tx60G8AiAoLuYrzW-jL9J28pno2Nvu0lQOtQlt-BoX3Msfx5Zdc/s640/ellada%252Ctoyrkia.jpg" width="640" /></a></div>
 
Σε μια πρωτοφανή πρόκληση προχώρησε η Άγκυρα, με τη στήριξη της Ουάσινγκτον και τις πλάτες του ΝΑΤΟ, εις βάρος της χώρας μας, καθώς προγραμμάτισε άσκηση με τη συμμετοχή και αμερικανικών πλοίων εντός του FIR Αθηνών μεταξύ της Ρόδου και του Καστελόριζου αμφισβητώντας ευθέως τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. Συγκεκριμένα, η Τουρκία κατά τη συνήθη πρακτική ζήτησε από την Αθήνα να εκδώσει σχετική ΝΟΤΑΜ για την πραγματοποίηση της Τουρκοαμερικανικής αεροναυτικής άσκησης στις 7 Απριλίου. Οι ελληνικές αρχές εξέδωσαν την 1η Απριλίου την ΝΟΤΑΜ Α0728/16, με την επισήμανση όμως ότι τα αεροσκάφη που θα λάβουν μέρος θα πρέπει να «μην επηρεάσουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. σύμφωνα με το AIP-Greece» και επίσης θα πρέπει να «υποβάλλουν σχέδια πτήσης». Η Τουρκία όμως έσπευσε να απορρίψει την ελληνική ΝΟΤΑΜ και εξέδωσε δική της Α1496/16 με την οποία δηλώνει ότι η «μονομερής τροποποίηση εκ μέρους της Ελλάδας της αρχικής τουρκικής ΝΟΤΑΜ είναι σε αντίθεση με τους κανόνες του ICAO και τα στρατιωτικά αεροσκάφη που θα συμμετέχουν στην άσκηση δεν θα εισέλθουν εντός… των 6 ν.μ. του ελληνικού εναέριου χώρου και δεν θα καταθέσουν σχέδια πτήσης. Η Τουρκία θα λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλεια της εναέριας κυκλοφορίας όπως έκανε και στο παρελθόν και είναι έτοιμοι για κάθε είδους συνεργασία με αυτό τον σκοπό…». Σήμερα, η Αθήνα με νέα ΝΟΤΑΜ Α0737/16 (όπου διευκρινίζεται ότι η άσκηση αφορά δραστηριότητα του ΝΑΤΟ) χαρακτηρίζει παράνομη και άκυρη την τουρκική αναγγελία και επισημαίνει ότι: Οι δύο όροι που τίθενται είναι σύμφωνοι με τους κανόνες του ICAO για την προώθηση της ασφάλειας και της κανονικότητας της διεθνούς αεροπλοΐας και για αποφυγή αναχαιτίσεων αεροσκαφών που συμμετέχουν σε άσκηση για την αναγνώριση τους. Επίσης, επισημαίνεται ότι δεν πρέπει να υπάρχουν παρεξηγήσεις σχετικά με το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου και για τους λόγους αυτούς η μοναδική έγκυρη ΝΟΤΑΜ είναι η ελληνική καθώς η αρμοδιότητα στην περιοχή ανήκει στην Ελλάδα. Το ερωτηματικό που παραμένει βεβαίως είναι τι θα γίνει στην περίπτωση που και αμερικανικά αεροσκάφη αρνηθούν να καταθέσουν σχέδια πτήσης και κινηθούν στην περιοχή του ελληνικού εναερίου χώρου μεταξύ των 6 και των 10 ν.μ., περιοχή την οποία δεν αναγνωρίζει η Τουρκία (και σιωπηρά οι Αμερικανοί) ως ελληνικό εναέριο χώρο.<div style="text-align: justify;">
 
<a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Με τις πλάτες Ουάσινγκτον και ΝΑΤΟ η νέα πρόκληση της Άγκυρας;

Σε μια πρωτοφανή πρόκληση προχώρησε η Άγκυρα, με τη στήριξη της Ουάσινγκτον και τις πλάτες του ΝΑΤΟ, εις βάρος της χώρας μας, καθώς προγρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το διαφαινόμενο τέλος του συριακού πολέμου και το αύριο της Συρίας

Ellada simera 0 Μέση Ανατολή 17:09

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUMl8pCd1CQwlkA3JxJNWSjaRW9wJtGE7msr2W48SD-h3b3zNdHiavPe2YaEeOBInNe9dh4M0f8FD_XIRQ35AjEdCoTXOuSuzeqovGbLt6oq_o9xmsm5nen8PSL9pYAZy_ZMupS3Cq9A/s1600/syria1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUMl8pCd1CQwlkA3JxJNWSjaRW9wJtGE7msr2W48SD-h3b3zNdHiavPe2YaEeOBInNe9dh4M0f8FD_XIRQ35AjEdCoTXOuSuzeqovGbLt6oq_o9xmsm5nen8PSL9pYAZy_ZMupS3Cq9A/s640/syria1.jpg" width="640" /></a></div>
 Εξ αρχής είχε γίνει αντιληπτό ότι ο πόλεμος στη Συρία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη εξελίξεων όχι μόνον για τη Μέση Ανατολή αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Αυτό προέκυπτε για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν η γεωπολιτική θέση της Συρίας στον πυρήνα της Μέσης Ανατολής και ο δεύτερος η ανάμειξη στο συριακό εμφύλιο πολλών ισχυρών εξωτερικών παικτών, σε μια δι’ αντιπροσώπων προώθηση των συμφερόντων τους. Του Σωτήρη Δημόπουλου Στην πλημμυρίδα της, κατ’ ευφημισμόν, «Αραβικής Άνοιξης», η οποία αποτέλεσε την απόπειρα των ισλαμιστών να αποσπάσουν την εξουσία από τις κοσμικές δυνάμεις, η Συρία ήταν το τελευταίο και το πιο κρίσιμο πεδίο σύγκρουσης. Η μοίρα του Άσαντ φαινόταν προδιαγεγραμμένη, καθώς ο πληθυσμός της χώρας ήταν κατά πλειοψηφία σουνιτικός, ενώ Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ εργάζονταν με ζήλο, παρέχοντας κάθε βοήθεια στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Επιπλέον, η Δύση, η οποία εν μέσω της δικής της οικονομικής κρίσης έψαχνε ευκαιρίες κέρδους αλλά και κάποια επιβεβαίωση των ιδεολογικών της δογμάτων, συνέδραμε την ισλαμιστική αντεπανάσταση. Εντούτοις, οι προβλέψεις τους διαψεύστηκαν οικτρά. Πέντε χρόνια μετά, σ’ έναν πόλεμο που έχει στοιχίσει 250 χιλ. ψυχές, η κατάσταση είναι αντεστραμμένη. Ο Άσαντ είναι ακόμη πρόεδρος της Συρίας και οι δυνάμεις του έχουν αρχίσει την προέλασή τους στα εδάφη που είχε καταλάβει το απεχθές «Ισλαμικό Κράτος». Οι αιτίες της αποτυχίας της απόπειρας ανατροπής του Άσαντ Για να φθάσουμε εδώ, όμως, συνέβησαν μια σειρά από καθοριστικές εξελίξεις που άλλαξαν το ρου του πολέμου. >Η αναπάντεχη ικανότητα του καθεστώτος Μπααθ και του ίδιου του Άσαντ να κρατηθούν όρθιοι στη δυτική Συρία, όπου βρίσκεται και το 80% του πληθυσμού της χώρας, υπήρξε η ουσιαστική προϋπόθεση για ό,τι συνέβη στη συνέχεια. Αποδείχτηκε ότι, παρά την πεποίθηση πολλών ξένων αναλυτών, ο συριακός εθνικισμός, που συνενώνει στους κόλπους του πολλές εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, έχει βαθιές ρίζες. >Στη Συρία διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ του σιιτικού τόξου και της σαλαφιστικής εκδοχής του σουνιτικού ισλάμ. Πίσω από τον Αλαουίτη Άσαντ συσπειρώθηκαν και πολεμούν δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, της Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, των σιιτών του Ιράκ, ακόμη και των σιιτών Χαζάρων του Αφγανιστάν. Επομένως, αυτό που συνέβαινε δεν ήταν δυνατόν να παρουσιάζεται εσαεί ως μια επανάσταση του συριακού λαού κατά ενός αυταρχικού ηγέτη. Πολύ περισσότερο που στις τάξεις των αντιπάλων του βρέθηκε σύσσωμη η «ισλαμιστική διεθνής». >Διαρκούντος του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, προέκυψε η πολιτική αλλά και ηθική ήττα της «Αραβικής Άνοιξης». Η φρικτή αποκάλυψη του τι έφερνε αυτό που αποκαλείτο δημοκρατική εξέγερση, έγινε στη Λιβύη -η οποία μετά τον Καντάφι έγινε μια διαλυμένη χώρα- αλλά και στην Αίγυπτο, όπου οι αδελφοί μουσουλμάνοι αποπειράθηκαν να επιβάλουν ένα μεσαιωνικό καθεστώς. Το ίδιο συνέβη και στη Συρία, όταν το «Ισλαμικό Κράτος» επέβαλε καθεστώς πρωτοφανούς τρόμου και βίας, σε όσες περιοχές κατακτούσαν. Όπως ήταν εύλογο, ο φόβος των τζιχαντιστών ενίσχυσε εν τέλει τις δυνάμεις του Άσαντ. >Η αντοχή του καθεστώτος επέτρεψε να εκδηλωθεί πιο δυναμικά ο κουρδικός εθνικισμός, που ανέτρεψε τον τυχοδιωκτικό σχεδιασμό της Άγκυρας. Εκεί που ο νεο-οθωμανός Ερντογάν υπελόγιζε ότι θα επέκτεινε τα όρια της τουρκικής επιρροής, οι Κούρδοι εγκαθίδρυσαν τη δική τους εξουσία, και, το κυριότερο, έγιναν πολύτιμοι σύμμαχοι της, πελαγωμένης, Ουάσιγκτον. >Ο Ομπάμα έδειξε απροθυμία να εμπλακεί σε χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία, μετά τα παθήματα-μαθήματα σε Αφγανιστάν και Ιράκ, παρά τις κραυγές των νεο-συντηρητικών. Η Ουάσιγκτον είχε κάθε συμφέρον από την ανατροπή του Άσαντ. Μ’ αυτό τον τρόπο θα εξαφάνιζε τη ρωσική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο, θα δημιουργούσε νέες διαδρομές μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από Σαουδική Αραβία και Κατάρ, μέσω Τουρκίας, στην Ευρώπη, και θα απέκοβε το Ιράν από τα σύνορα του Ισραήλ. Ο Λευκός Οίκος, όμως, κατανόησε ότι το κουβάρι της Συρίας ήταν πολύ μπερδεμένο και θα απαιτούσε σκληρές θυσίες εκ μέρους των Αμερικανών. Ακόμη, άλλωστε, είναι νωπό το σοκ από το οδυνηρό τέλος του πρέσβη των ΗΠΑ στη Βεγγάζη. >Το γεγονός, ωστόσο, που έκρινε την πορεία του πολέμου ήταν, το δίχως άλλο, η ρωσική επέμβαση. Ο Πούτιν, με μια κίνηση ματ, έριξε το βαρύ και σύγχρονο οπλισμό του στο συριακό μέτωπο. Και το έπραξε αυτό κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή, όταν ο στρατός του Άσαντ φαινόταν στις αρχές του φθινοπώρου του 2015, πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει άλλο. Τα κτυπήματα της ρωσικής αεροπορίας ήσαν συντριπτικά και κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τόσο τους αντικαθεστωτικούς της ισλαμικής και μετριοπαθούς αντιπολίτευσης όσο και τους μαχητές του ισλαμικού κράτους. <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/04/Syria_Orthodox_Church.jpg"><img height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEj4LF25sR-rmu_Vwgk8wkuF3YRC8pliX3-hE6emykz1-CwmLX1RbMJ_g3RzQGj9hwnRw5qz37XaM1hYaAAe9Paw_VKMt3oQ-xTe9yWLyyWXyk2PLMOEnfVnZtDt10AFQXxyTrZahVEUdf04Mk2eaoKaI8KeNLzuyscGBd8kO4h9DFNqkAZbDmHgDvRBUpFWkMuJ2Gbd-A=" width="640" /></a> Η Μόσχα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις διαμαρτυρίες των δυτικών αλλά και της Άγκυρας, επέλεξε να δώσει προτεραιότητα στις περιοχές που γειτνίαζαν με την Τουρκία. Γιατί ακριβώς από εκεί γινόταν η μεταφορά ενισχύσεων σε όπλα και μαχητές. Το ρωσικό σχέδιο προσπάθησε να αποτρέψει η Άγκυρα με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους. Πράξη που ωστόσο προκάλεσε την εγκατάσταση των συστημάτων S-400 στη Συρία, τα οποία πλέον έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν οτιδήποτε ίπταται σε όλο τον εναέριο χώρο της Συρίας, και όχι μόνον. Έτσι, παρά τις αρχικές αποτυχίες του αδύναμου συριακού στρατού – με ενισχύσεις από Ιρανούς, Λιβανέζους, Ιρακινούς αλλά και Ρώσους, και με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο που ακύρωσε τους υπολογισμούς της Τουρκίας στο Χαλέπι και στα Τουρκομανικά όρη- η Δαμασκός άρχισε να ελέγχει το παιχνίδι. Ταυτοχρόνως, μεγάλες ήταν οι επιτυχίες των Κούρδων στο βορρά, μαζί με τις συμμαχικές αραβικές –μουσουλμανικές και χριστιανικές- δυνάμεις. Οι Κούρδοι με την επίδειξη των στρατιωτικών τους ικανοτήτων, που πιστοποιήθηκε μετά την ηρωική μάχη στο Κομπάνι, κέρδισαν με το «σπαθί» τους τη διεθνή αναγνώριση και την αμερικανική υποστήριξη. Το «Ισλαμικό Κράτος» βρέθηκε έτσι σε λαβίδα, χωρίς οι σύμμαχοί της να μπορούν να το ενισχύσουν. Η Τουρκία «έσκουζε» χωρίς να βρίσκει ευήκοα ώτα στο ΝΑΤΟ για να δημιουργήσει την περίφημη ζώνη ασφάλειας, ενώ η Σαουδική Αραβία απειλούσε με επέμβαση, την ώρα που έχει καθηλωθεί στον βρώμικο πόλεμο της Υεμένης. <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2015/11/Russia-Su-30-Hmeymim-airbase-Syria.jpg"><img height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEh4ohuNh8sA53-kXT4ifECkj1j5rhzR5lR3lhnfPZBEz_SFufADFBNkqImjL1ojcVJOiCyvEs5E9MU0KzXEGd7PCFPNjt6UvRxUZpu-SoIpvMLKRjJJVPWTTH9XX5sGD9S09OMA2_wk0ngMlM024U6vudGCJKxXt0omhjOFqspT_YjN9sXT-iosORsuJm21bRVB9aLfrP4pdLrdm6egS-SIbDtcyFyXTh3uLQ=" width="640" /></a><div>
 </div>
<div>
Η «αποχώρηση» του ρωσικού στρατού από τη Συρία Έχοντας λοιπόν το «πάνω χέρι» στα πεδία των μαχών, η Μόσχα έκανε ακόμη μια απρόσμενη κίνηση. Ανακοινώθηκε η αποχώρηση του βασικού όγκου των ρωσικών δυνάμεών από τη Συρία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έκπληξη και απορία, αλλά ήταν μια ακόμη υπολογισμένη κίνηση εκ μέρους του Ρώσου προέδρου, που έχει ως στόχο το αύριο της Συρίας: >Η αποχώρηση του ρωσικού στρατού αφαίρεσε ένα βασικό επιχείρημα από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στις ειρηνευτικές συνομιλίες της Γενεύης, που έκαναν λόγο για βομβαρδισμό αμάχων από τη ρωσική αεροπορία. >Συνιστά ένα μήνυμα ότι η Ρωσία παίζει με όλους τους παίκτες που σέβονται τους κανόνες του παιχνιδιού –αλλά και τα τετελεσμένα του πολέμου- και δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον άξονα Τεχεράνης-Δαμασκού. >Τέλος, αφαιρεί τη δυνατότητα σε Άγκυρα και Ριάντ να αποτολμήσουν κάποια χερσαία είσοδο σε συριακό έδαφος, υπό το πρόσχημα κάποιας τρομοκρατικής ενέργειας στη Τουρκία. Βεβαίως, η Ρωσία διατηρεί στο συριακό έδαφος βασικά οπλικά συστήματα, όπως τους S-400, αλλά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη, καθώς και «στρατιωτικούς συμβούλους», που παίζουν καταλυτικό ρόλο στις μάχες, όπως συνέβη και στην Παλμύρα. <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/04/Destruction_Homs_Syria.jpg"><img height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjSW5MOuRoYFt9V-a0NsYdCXmzb9CB7R1BlNKmpFPSIXSgc3X3RJ6yEhfnBzS6NUeHj81mG_gmpAy4IHUs1RgQDh5ORHXpXBSQwDu_U8rWUjHV9iLvoKRce3ZscF1O8kYpB-nkJgXmNDAFFxE6hRXptQmmOjQkQPklJYsZlTUYJyglrL_nqXcByCP5QlD-Xmd0OwckIh2sWbUsZn9Mllw=" width="640" /></a></div>
<div>
 </div>
<div>
Ενιαία ή ομοσπονδιακή Συρία; Οι εξελίξεις τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ δείχνουν ότι τα «ψωμιά» του «Ισλαμικού Κράτους» είναι μετρημένα. Του μένουν ακόμη δύο σημαντικά οχυρά: τη Μοσούλη στο Ιράκ και τη Ράκκα στη Συρία. Η βέβαιη πτώση τους δεν θα σημάνει, δυστυχώς, και το τέλος της ολέθριας δράσης τους. Ήδη έχουν ξεκινήσει σειρά επιθέσεων αυτοκτονίας που φθάνουν μέχρι τη Δ. Ευρώπη. Το ερώτημα, ωστόσο, που ήδη τίθεται είναι αν η Συρία, μετά τον πόλεμο, θα πρέπει να παραμείνει ενιαία, να αποκτήσει ομοσπονδιακή μορφή, ή να διαχωριστεί σε κρατίδια. Το ομοσπονδιακό σχήμα φαίνεται ότι έχει υποστηρικτές κυρίως στο κουρδικό στοιχείο. Οι Κούρδοι της Ροτζάβα και το σημαντικότερο κόμμα τους της «Δημοκρατικής Ένωσης» ήδη ανακήρυξαν την ομοσπονδοποίηση. Θεωρούν ότι με την ένωση των καντονιών του βορρά, στα οποία θα συνυπάρχουν δημοκρατικά όλες οι μειονότητες, θα κερδίσουν τα δικαιώματά τους, που στερήθηκαν επί του καθεστώτος Μπααθ. Την προοπτική αυτή ίσως την στηρίζουν και οι ΗΠΑ, που έτσι θα έχουν ένα σταθερό σύμμαχο σε μια κομβική περιοχή, σε συνδυασμό μάλιστα με τη δημιουργία ενός επίσης φιλικού ομόσπονδου «σουνιστάν», στις ανατολικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές της Συρίας. Αλλά και οι Ρώσοι δεν είναι κάθετα αντίθετοι σε αυτό το ενδεχόμενο, καθώς γνωρίζουν ότι η Συρία με την προηγούμενη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει. Αντιθέτως, κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η σταθερότητα στη δυτική Συρία, όπου είναι και οι ρωσικές βάσεις, ενώ θα έχουν πρόσβαση και στο Κουρδιστάν, που παραδοσιακά διατηρούν καλές σχέσεις. Αντίθετος στην ομοσπονδία είναι ο Άσαντ, που προσδοκά να κρατήσει τη χώρα ενωμένη υπό την εξουσία του, η αντικαθεστωτική αντιπολίτευση και η Τεχεράνη που επιδιώκει τη δημιουργία ενός ενιαίου σιιτικού χώρου μέχρι τον Λίβανο. Αντίθετη είναι βέβαια και η Άγκυρα που δεν θέλει να δει στα νότια σύνορά της να δημιουργείται ένα οιονεί κουρδικό κράτος, που όχι μόνον θα ενταφιάσει τα νεο-οθωμανικά όνειρα του Ερντογάν αλλά θα αναπτερώσει τις ελπίδες και των Κούρδων της Τουρκίας για τη δική τους χειραφέτηση. Προφανώς, ο δρόμος για την λήξη του συριακού δράματος είναι ακόμη μακρύς. Όμως, για πρώτη φορά διακρίνεται κάπου στον ορίζοντα το τέλος του. Για να φθάσουμε ως εκεί, βασική προϋπόθεση είναι να βάλουν την υπογραφή τους Ουάσιγκτον και Μόσχα. Αν αυτό συμβεί θα σημάνει και επισήμως το τέλος της εποχής που άνοιξε με τη συμφωνία Σάικς-Πικώ, την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και είναι βέβαιο ότι αυτό θα έχει αλυσιδωτές συνέπειες σε όλη την Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο.</div>
<div>
 <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Το διαφαινόμενο τέλος του συριακού πολέμου και το αύριο της Συρίας

Εξ αρχής είχε γίνει αντιληπτό ότι ο πόλεμος στη Συρία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη εξελίξεων όχι μόνον για τη Μέση Ανατολή αλλά ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος είναι ο στόχος της αποκάλυψη των παναμέζικων offshore;

Ellada simera 0 κόσμος, οικονομία, Πολιτική 16:57

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj01sosHFouwwn44ZdFiI9YmusJmuc1Y3F_xmNW44VoRn_j7uMgy3SrRp7ZzKv-PfJXhVCvp34M-cBEO3kJ5hY6KTTutQzo7NgnduC6fHlBOP5vI2e-OLv59jt0J6dbex3zLuc6qwHIqbI/s1600/panama+papers%252C+mossack+fonseca.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj01sosHFouwwn44ZdFiI9YmusJmuc1Y3F_xmNW44VoRn_j7uMgy3SrRp7ZzKv-PfJXhVCvp34M-cBEO3kJ5hY6KTTutQzo7NgnduC6fHlBOP5vI2e-OLv59jt0J6dbex3zLuc6qwHIqbI/s640/panama+papers%252C+mossack+fonseca.jpg" width="640" /></a></div>
 
Σαν «βόμβα» έπεσε στη διεθνή ειδησεογραφία η αποκάλυψη πλήθους ονομάτων ηγετών, επιχειρηματιών και άλλων πολλών… κοινών θνητών από τη συμμετοχή τους στο πελατολόγιο μεγάλης δικηγορικής εταιρίας με έδρα τον Παναμά, η οποία εξειδικεύεται στην παροχή «υπεράκτιων υπηρεσιών» (offshore services), τη μεταφορά δηλαδή των χρημάτων των πελατών στη χώρα που ανήκει στους αποκαλούμενους ως «φορολογικούς παραδείσους» (tax heavens). 
 
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 
Πελάτες της δικηγορικής εταιρίας είναι 140 πολιτικοί σε περισσότερες από 50 χώρες (κυβερνητικοί αξιωματούχοι, μεγαλόσχημοι αθλητές κ.λπ.), οπότε προφανώς υπάρχουν και Έλληνες που τρέμουν τις αποκαλύψεις. Στόχος τους η απόκρυψη εισοδημάτων, τα οποία λόγω του ύψους τους δεν παραπέμπουν, καταρχήν, σε κάποια σύννομη με την κυριολεξία του όρου δραστηριότητα. 
 
«Δράστης», η διεθνής κοινοπραξία ερευνητών δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists). Το ερώτημα που θέλει να θέσει αυτό το σχόλιο είναι «γιατί τώρα;». Κι αυτό διότι σπανίως στη ζωή τα πράγματα είναι «αθώα», αλλά οι ερευνητικές επιτυχίες έρχονται διότι «ήρθε το πλήρωμα του χρόνου», δηλαδή, η αποκάλυψη εξυπηρετεί ευρύτερους στόχους. 
 
Ένα πρώτο συμπέρασμα που έρχεται στο μυαλό είναι οι (γεω)πολιτικοί λόγοι. Οι ηγέτες της Ρωσίας και της Κίνας και άλλοι πολλοί εμφανίζονται να έχουν βάλει «το χέρι στο μέλι» και μάλιστα… μέχρι τον αγκώνα. Ο Ουκρανός ηγέτης, μεγαλοεπιχειρηματίας Πέτρο Ποροσένκο εμφανίζεται επίσης να ξέρει καλά τα κόλπα. Εκεί βρίσκεται και ο Βρετανός Ντέιβιντ Κάμερον. Είναι «θύμα» ευρύτερων σκοπιμοτήτων και «τον πήρε η μπάλα»; Υπάρχει στόχος να πληγεί η πτέρυγα που τάσσεται υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ της οποίας ηγείται ο Κάμερον; Ουδείς γνωρίζει. 
 
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη εξήγηση που προκύπτει από τις συζητήσεις και τις διαρροές διεθνών χρηματοπιστωτικών κύκλων και αφορούν στον τρόπο αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στους φορολογικούς «παραδείσους» είναι γνωστό πως βρίσκονται «παρκαρισμένα» τρισεκατομμύρια δολάρια. Εάν αυτό το χρήμα εμφανιζόταν και ενσωματωνόταν στις οικονομίες θα άλλαζαν τα δεδομένα του προβλήματος. 
 
Πολλοί ανέμεναν να εξαπολυθεί σφοδρό πλήγμα στο καθεστώς των «παραδείσων», ανάμεσα σε αυτούς κι εμείς, αφού το έχουμε καταγράψει στο παρελθόν. Εάν ακολουθήσει διαρροή και από άλλους «παραδείσους» μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί έγκυρος ο αναπόδεικτος μέχρι στιγμής ισχυρισμός. 
 
Στόχος να εμφανιστεί το χρήμα και να ενταχθεί στη διεθνή οικονομία. Και όταν η κατάσταση διορθωθεί, θα δοθεί ξανά το σήμα να ξεκινήσει «η μπίζνα». Κάτι σαν μηχανισμός αυτοπροστασίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος… 
 <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ποιος είναι ο στόχος της αποκάλυψη των παναμέζικων offshore;

Σαν «βόμβα» έπεσε στη διεθνή ειδησεογραφία η αποκάλυψη πλήθους ονομάτων ηγετών, επιχειρηματιών και άλλων πολλών… κοινών θνητών από τη συμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Να γιατί δεν υπάρχει Αμερικανός στα Panama papers: Τ.Soros, Rockefeller και όλη η αμερικανική Ελίτ χρηματοδότησαν την "αποκάλυψη"!

Ellada simera 0 κόσμος, οικονομία, Πολιτική, Πρωτοσέλιδα 16:50

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo7Qb66I1lzW-UVyAYS1h9doVoh24kWFebSl520g9IGL0oof1qcXeAVTttAr8K-Xt0Ix4DS7_3nBnnpZTuswv8HnbIiqWaNaetEKFrZ5c4ynELh1vuJs02HkbXeb52Ad_UvxZVrQAINY/s1600/oi+aytokratores+toy+kosmoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo7Qb66I1lzW-UVyAYS1h9doVoh24kWFebSl520g9IGL0oof1qcXeAVTttAr8K-Xt0Ix4DS7_3nBnnpZTuswv8HnbIiqWaNaetEKFrZ5c4ynELh1vuJs02HkbXeb52Ad_UvxZVrQAINY/s640/oi+aytokratores+toy+kosmoy.jpg" width="640" /></a></div>
 
του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου 
 
Απάντηση στο ερώτημα το γιατί δεν υπάρχει Αμερικανός ούτε για δείγμα στις υποτιθέμενες "αποκαλύψεις" των Panama Papers που πραγματοποιήθηκαν απο τον οργανισμό International Consortium of Investigative Journalists, έναν φορέα εκατοντάδων ερευνητών δημοσιογράφων, δόθηκε κατόπιν προσεκτικής δημοσιογραφικής έρευνας: 
 
Ο συγκεκριμένος οργανισμός χρηματοδοτείται από τον George Soros μέσω του ανήκοντα εις αυτόν ιδρύματος Open Society Foundations, από το Ίδρυμα Φορντ και απο την οικογένεια Ροκφέλερ, δηλαδή από τους εκπροσώπους της αμερικανικής Ελίτ! 
 
Και έτσι εξηγείται πως χρησιμοποιείται με την βοήθεια εγχώριων και ξένων δυτικών ΜΜΕ ως γεωπολιτικός "Δούρειος Ίππος" εναντίον των βασικών γεωπολιτικών αντιπάλων των ΗΠΑ δηλαδή του Β.Πούτιν, του Ξι Ζιπίνγκ, της Ντίλμα Ρούσεφ και του Τζέικομπ Ζούμα, όλοι οι "ενοχλητικοί" ηγέτες των BRICS. 
 
Όλη η ιστορία των Panama Papers αποκαλύφθηκε από τον οργανισμό International Consortium of Investigative Journalists: 
 
Ανάμεσα στους ιδιώτες που στηρίζουν το έργο τους με δωρεές είναι γνωστά ιδρύματα του Τζορτζ Σόρος, της οικογένειας Ροκφέλερ (Αμερικανοί βιομήχανοι από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους στον κόσμο) αλλά και άλλα ιδρύματα μεγάλων εταιρειών που φαίνονται αναλυτικά στην ιστοσελίδα του οργανισμού. 
 
<a href="https://www.icij.org/about#_ga=1.33510206.109683637.1459756507">Στην ιστοσελίδα του οργανισμού</a> φαίνονται μερικοί από τους χρηματοδότες 
 
"Recent ICIJ funders include: Adessium Foundation, Open Society Foundations (Τζορτζ Σόρος), The Sigrid Rausing Trust, the Fritt Ord Foundation, the Pulitzer Center on Crisis Reporting, The Ford Foundation (οικογένεια Ford), The David and Lucile Packard Foundation (οικογένεια Packard), Pew Charitable Trusts and Waterloo Foundation." 
 
We are also very grateful for the support of the Australian philanthropist and businessman Graeme Wood. 
 
Έχει όμως και συνέχεια καθώς σύμφωνα με το αμερικανικό <a href="http://www.veteranstoday.com/2013/04/15/something-fishy-about-offshore-hacking-scandal/">veteranstoday.com </a>χρηματοδότες είναι και η πανίσχυρη οικογένεια Ροκφέλερ η οποία αποτελεί και βασικό εκφραστή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως και ο δισεκατομμυριούχος Sandy Bernstein 
 
"However the listed funders in 2012 of the Center, also based in Washington, include the Ford Foundation which was documented in the postwar period to work intimately with the CIA in various countries; Soros’ Open Society Foundations; John D. & Catherine T. MacArthur Foundation; billionaire Wall Street banker Sandy Bernstein’s Sanford C. Bernstein & Co., LLC; GE Foundation; Rockefeller Brothers Fund and Rockefeller Family Fund." 
 
Σύμφωνα μάλιστα με το veteranstoday.com "τι δουλειά έχει η αμερικανική αφρόκρεμα πανίσχυρων οικογενειών και τραπεζιτών να χρηματοδοτούν έναν οργανισμό δημοσιογράφων που διαθέτουν παλιά έγγραφα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς εκβιασμό κυβερνήσεων πολιτικών και επιχειρηματιών"; 
 
Σημειωνεται ότι το άρθρο είναι του 2013 και όπως φαίνεται ήταν αρκούντως "προφητικό". 
 
"Now what do America’s crème de la crème of powerful families and bankers find so compelling about financing the organization of journalists who now hold documents allegedly containing material that could be used to blackmail governments and politicians and businessmen around the globe?" 
 
Το άρθρο του veteranstoday αναφερόνταν από τότε στο "σκάνδαλο" των εξωχώριων εταιρειών με χαρακτηριστικό τίτλο "Something Fishy About Offshore Hacking Scandal"! 
Αν κάποιος το διάβαζε σήμερα θα πίστευε ότι είναι σημερινή είδηση και όμως είναι του 2013! 
 
Eίναι σαφές ότι ΔΕΝ πρόκειται οι μεγάλες αμερικανικές οικογένειες να... αυτοκαταδοθούν στην παγκόσμια δημοσιότητα, καλό είναι να γνωρίζει η Ανθρωπότητα ποιοι διοχετεύουν αυτές τις ειδήσεις όπως επίσης και ποιοι τις διαδίδουν. 
 
<a href="http://www.pronews.gr/">πηγή</a>

Να γιατί δεν υπάρχει Αμερικανός στα Panama papers: Τ.Soros, Rockefeller και όλη η αμερικανική Ελίτ χρηματοδότησαν την "αποκάλυψη"!

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου Απάντηση στο ερώτημα το γιατί δεν υπάρχει Αμερικανός ούτε για δείγμα στις υποτιθέμενες "αποκαλύψεις&qu...

Διαβάστε την συνέχεια

Panama Papers: Όλος ο πλανήτης «βουτηγμένος» σε σκάνδαλα πλην των... ΗΠΑ

Ellada simera 0 κόσμος, οικονομία, Πολιτική, Πρωτοσέλιδα 16:31

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0kqBVJ2m3IDCQrFvqJS9SlvR28AkJBwDrURIkoEsYpAXYpX4Z6MihoAmB2EJxW-df-S4HFvKCdIiaY9Al6r8BrNxvBz8tf_5sD3HThi6haBQtYRdlF0W7y_6dIgLBgxMUcHqi73xYD9s/s1600/the+panama+papers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="363" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0kqBVJ2m3IDCQrFvqJS9SlvR28AkJBwDrURIkoEsYpAXYpX4Z6MihoAmB2EJxW-df-S4HFvKCdIiaY9Al6r8BrNxvBz8tf_5sD3HThi6haBQtYRdlF0W7y_6dIgLBgxMUcHqi73xYD9s/s640/the+panama+papers.jpg" width="640" /></a></div>
 
του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου 
 
Ένα σκάνδαλο υποτίθεται πλανητικών διαστάσεων έχει ξεσπάσει μετα την αποκάλυψη από την φημερίδα «Suddeutche Zeitung» ότι προσωπικότητες όπως αρχηγοί κρατών, αθλητές,καλλιτέχνες, εκατομμυριούχοι διατηρούν offshore εταιρείες για να φοροαποφεύγουν στο οποίο όμως όλως τυχαίως δεν υπάρχει ούτε ένας Αμερικανός πολιτικός ή κάποιος σπουδαίος οικονομικός παράγοντας. 
 
Στο υποτιθέμενο αυτό μέγα-σκάνδαλο επιχειρείται να εμπλακούν οι δύο άλλοι πλανητάρχες αντίπαλοι του Μ.Ομπάμα-Β.Πούτιν και Ξι Ζιπίνγκ-ώστε να προκληθεί δυσαρέσκεια για τους δύο ηγέτες πυ έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τις ΗΠΑ καθώς όπως έχουν αποδείξει είναι πολύ ικανοί γεωστρατηγικοί παίκτες. 
 
Οι ΗΠΑ θέλουν πάση θυσία να κόψουν μέρος της δημοτικότητας του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν καθώς στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου το κόμμα του αναμένεται να κάνει περίπατο. 
 
Ο λόγος που επιλέχθηκε εσπευσμένα χθες το βράδι να διαρρεύσουν τα panama papers ήταν μετά την αποκάλυψη του ροζ βίντεο του πρώην πρωθυπουργού της Ρωσίας και ηγέτη της ρωσικής αντιπολίτευσης, Μιχαήλ Κασιάνοφ, ο οποίος καταγράφηκε σε ερωτικές περιπτύξεις με την 39χρονη βοηθό του την 39χρονη Ρωσοβρετανίδα Νατάλια Πελεβίν. 
 
Στο βίντεο όμως εάν εξαιρέσουμε τις ερωτικές περιπτύξεις στους διαλόγους ακούγεται ξεκάθαρα ότι, έχουν στενές σχέσεις με την CIA και πληρώνονονται από αμερικανικά κεφάλαια. Δηλαδή εργάζονται για αμερικανικά συμφέροντα. 
 
Μάλιστα ο Αμερικανός χρηματιστής και λομπίστας Μπιλ Πράουντερ δήλωσε ότι "η Νατάλια ήταν από τους μεγαλύτερους συμμάχους μας". Ο συγκεκριμένος είναι στενός συνεργάτης του πασίγνωστου για τον αρνητικό του ρόλο στην δημιουργία και εξοπλισμό ισλαμιστικών ομάδων στην Συρία, Τζον Μακέιν. 
 
Η ίδια η Ναταλία λέει στο βίντεο ότι επικοινωνεί με την CIA, ενω ο Πραόυντερ είναι ο βασικός χρηματοδότης της ρωσικής αντιπολίτευσης! 
 
Η ίδια λέει αν αποτύχουν στις εκλογές θα μεταναστέυσεις στις ΗΠΑ γιατί εκεί της προσφέρουν πολλά λεφτά και θα γίνει σύμβουλος της Χίλαρι Κλίντον! 
 
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="335" src="https://www.youtube.com/embed/jA2dkZVf67Y" width="620"></iframe> 
 
Είναι σφαφές ότι τα νεοταξικά κέτντρα εξουσίας επιθυμούσαν να βγάλουν τα panama papers λίγο πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου όμως τώρα μετά το "κακό" που β΄ρηκε την "δική" τους ρωσική αντιπολίτευση έπρεπε άμεσα να γίνει κάποια κίνηση "σωτηρίας" για να σωθεί ότι είναι δυνατόν. 
<div>
 
Οι αποκαλύψεις έγιναν από 107 μέσα ενημέρωσης από 76 χώρες όλες ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ που επεξεργάστηκαν 11,5 εκατομμύρια αρχεία από τους φακέλους της δικηγορικής εταιρείας Mossack Fonseca, που ειδικεύεται στην παροχή υπηρεσιών για offshore για την περίοδο 1977-2015. 
 
Τα Panama Papers, όπως ονομάστηκε η αποκάλυψη, πρόκειται για διαρροή πληροφοριών και αποκαλύπτουν ότι πέραν των χιλιάδων ανωνύμων, πλήθος αρχηγών κρατών, πολιτικών, εκατομμυριούχοι, αστέρες των αθλητισμού, διασημότητες, εγκληματικά δίκτυα και άτομα που αποτελούν αντικείμενο διεθνών κυρώσεων έχουν προσφύγει σε εταιρείες offshore για να κρύψουν τις περιουσίες τους, μέ ένα όμως παράδοξο: </div>
<div>
 
 Δεν υπάρχει Αμερικανός για "δείγμα" εκεί μέσα! 
 
Η "αποκάλυψη" έγινε από την ιστοσελίδα WikiLeaks , η οποία παρέσχε έναν τεράστιο όγκο δεδομένων: περιλαμβανόμενο μέσα σε 11,5 εκατ. έγγραφα, και πάνω από 2,6 terabytes πληροφοριών τα οποία διοχετεύηκαν στα χέρια της διεθνούς κοινοπραξίας ερευνητών δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists), τη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung και άλλους 107 δημοσιογραφικούς ομίλους, οι οποίοι επιδόθηκαν αμέσως στο έργο της κωδικοποίησης, ταυτοποίησης και δημοσίευσης επιλέγοντας άμεσα τους βασικούς αντιπάλυος των ΗΠΑ έχοντας ή μη έχοντας κάτι ουσιαστικό να τους προσάψουν. 
 
Έτσι λοιπόν πεπιχειρείται η εμπλοκή 12 νυν και πρώην παγκόσμιων ηγετών, όπως του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, του Ισλανδού πρωθυπουργού Σιγκμούντουρ Νταβίντ Γκουνλαουγκσον, του προέδρου του Πακιστάν, του Ουκρανού προέδρου Πέτρο Πορόσενκο (μάλλον είναι αναλώσιμος πλέον) του Αργεντίνου ομολόγου του Μαουρίσιο Μάκρι (δεν τους προέκυψε τόσο "βολικός" όσο ήλπιζαν), ο πατέρας του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, η οικογένεια του Κινέζου προέδρου Ζι Τζινπίνγκ, Άραβες εμίρηδες κλπ, πάνω από 15,600 μεγάλες εταιρείες και θυγατρικές της... μιας νύχτας, για να αποφύγουν φορολογικούς ελέγχους, όπως η UBS, η HSBC, η Commerzbank, HSH Nordbank. Συνολικά 214.000 εταιρείες και off-shore παραρτήματα/μορφώματα εμφανίζονται στα στοιχεία που απεκάλυψε η WikiLeaks. 
 
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhsgWmXKctjdSScFkdjU8dsfLpdIf2kwMVa-RnAjBEFuqvaKqU1KrEpeUg9fjtlAcpB3EjqS_4mlmnHSCBrsNXAusZv9ksUApJLNXW66IzL9-WFnQoQSVHJL_cN0SoZ3StHASyL1b9gWiZZTtnDhEYW8jFOc5fhMQbxo_JAi0xQ_tG5F3cD=" /> 
 
 
<img src="https://cdn.rt.com/files/2016.04/original/5701674cc36188fe108b45a6.jpg" /> 
 
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι χτυπιούνται επίσης οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί οικονομικοί οργανισμοί. 
 
<img height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgDAWMDPHVpeUhPduC4WXvsh8vNeSyoeEZN_NDKO-kO5h2nHumGBLVlSidP2kvBAdq4XG3diA1Kx9LhH8gJ4D1zrKK-576VC-Dp6_ICRBn8Qtl4YXnTsehckzqVINJg4HM4r3EfG24WcfxpCWDIE6ZlLpBw0rUZ2jr4rLAWu35O0ld_RQPyXIydGAPVqprUxfzU4eZbVSl-0wA=" width="640" /> 
 
Για τον Β.Πούτιν υπάρχουν οι γνωστές αοριστίες περί φίλων του, όχι όμως για τον ίδιο. Οι Αμερικανοί χρόνια προσπαθούσαν να βρουν κάτι για αυτόν αλλά επειδή δεν το καταφέρνουν καταφεύγουν στην λύση του να χτυπηθεί όποιος τον... χαιρετάει. Άλλωστε αν πετιέται "λάσπη" συνεχώς κάτι σε κάποιους θα μείνει όπως έλεγε και ο Γιόζεφ Γκέμπελς. 
 
Επιχειρείται μια γενική επίθεση κατά όλων των ηγετών των χωρών των BRICS, σήμερα κατά του Β.Πούτιν και του Ξι Ζιπίνγκ, τις προηγούμενες μέρες κατά της Βραζιλιάνας προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ και του Νοτιοαφρικακνού ομολόγου της Τζέικομπ Ζούμα. 
 
Στο απυρόβλητο προς ώρας είναι ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι αλλά δεν μπορεί κάποιος γείτονάς του δεν θα εκοψε απόδειξη κάποια φορά οπότε θα τον πιάσουν και αυτόν. 
 
π<a href="http://www.pronews.gr/" target="_blank">ηγή</a></div>